Είδος: Εφημερίδα / ΚύριαΗμερομηνία: Σάββατο, 06-02-2010Σελίδα: 46Μέγεθος: 1084 cm ²Μέση κυκλοφορία: 1240Επικοινωνία εντύπου: (210) 6061.000

Λέξη κλειδί: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

El^OjJgr

ARNI THORARINSSON

«Ο καιρός της μάγισσας» ΠόΛκ;,σελ.479

Η ζωή είναι δύσκολη για τον Β'ναρ που έχει εξοριστεί από την εφημερίδα του στον ισλανδικό

Βορρά. Ωστόσο, συμβαίνουν πολλά στην ως τότε ήρεμη ισλανδική επαρχία που αναστατώνεται

από την παγκοσμιοποίηση και την εισροή των μεταναστών. Για να ξεφύγει από τον φιλόδοξο

: αρχισυντάκτη που επιμένει να τον καθοδηγεί τηλεφωνικά από την πρωτεύουσα, ο Β'ναρ ερευνά

αυτή τη μικρή κοινωνία που μαστίζεται από τη διαφθορά, τα ναρκωτικά και τη διαπλοκή.

ΑΡΗΣΔΗΜΟΚΙΔΗΣ

«Αόρατοι Ρεπόρτερ - επτά συναρπαστικές ημέρες» Μεταίχμιο, σελ. 187

Ο Π50 διάσημος ποδοσφαιριστής εξαφανίστηκε μυστηριωδώς και μόνο ένα κορίτσι μπορείνατον βοηθήσει... Η Ελένη, το καινούριο μέλος της φοβερής

δημοσιογραφικής ομάδας των Αόρατων Ρεπόρτερ, θα ταξιδέψει ο' όλο τον κόσμο και θα ζήσει απίθανες περιπέτειες ψάχνοντας την αλήθεια.

Φωτογραφίσεις μόδας, ποδοσφαιρικοί αγώνες, εναέρια γυρίσματα κινηματογραφικών ταινιών,

κρυμμένα στοιχεία, εξωφρενικά τηλεπαιχνίδια, διάσημοι σταρ, κυνηγητά που κόβουν την ανάσα: Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την Ελένη.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ANTON ΑΣ

«Η τραγουδίστρια και η πολυθρόνα» Αγρα, σελ. 101

Τι κινδύνους διατρέχει εκείνος που παρακολούθησε κάποια γυναίκα να τραγουδάει, μόνη της,

στη μέση ενός αγρού; Πώς εμπλέκεται ένα βαρύ, κακοφτιαγμένο έπιπλο αε τρεις ερωτικές ιστορίες

και σε ένα έγκλημα; Πόσος οχεδιασμός και πόση «τυχαιότητα» περιγράφουν τις κινήσεις μιας γυναίκας που ίσως ελέγχει το κέντρο της αφήγησης; Ένα ακόμα διπλό αφήγημα κατα- σκευασμένο από κομμάτια που έφτασαν με διάφορους

τρόπους στα χέρια του συγγραφέα των «Αριθμών και του Χειριστή».

βιβλία E Π I M E Λ E 1 A :T E A ΒΑΣΙΑΕΙΑΔΟΥ

Οσκαρ Ονάιήντ

«To πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» ^

Η άνοδος και η πτώση ενός νεαρού αριστοκράτη δανδή που χάρη σε μια μαγική ευχή καταφέρνει να διατηρήσει τη νεότητα του

ΤΟΥ ΠαΡΓΟΥ ΒΑΐΛΑΚΗ

Η ζωή του ήταν ένα έργο τέχνης, μοναδικό και ανεπανάληπτο, στο οποίο,

ωστόσο, συνυπήρχαν -μοιραία και αντιθετικά- το φως και το σκοτάδι, η εντυπωσιακή

ευφυία και η συναισθηματική εκλέπτυνση, η εξαιρετική αποδοχή και -αλίμονο-

η ελεύθερη πτώση. Οσο για το έργο του, συνοψίζει ιδανικά τις ιδιαιτερότητες της ζωής του -την σπάνια νοημοσύνη του, τα ανυπέρβλητα πάθη του, την ασυνήθιστη ικανότητα

που διέθετε να αποκτά εν τέλει ό,τι ήθελε: Φήμη, δόξα, χρήμα έρωτα

Αυτή ήταν -όπως αποδείχτηκε- και η τραγωδία του. Ο Ιρλανδός μυθιστοριογράφος,

ποιητής, κριτικός και θεατρικός συγγραφέας Οσκαρ Ουάιλντ (1854-1900) θα μπορούσε -με δυο λόγια- να χαρακτηριστεί ως

ο «πρίγκιπας του παραδόξου». Και αυτό όχι μόνο γιατί διέθετε μία εγγενή ροπή προς τις κάθε λογής παραδοξολογίες, αλλά και για την αυτάρεσκη -θα έλεγε κανείς- εμμονή του να προβάλλει την ευφυΐα του μέσα από ευφάνταστες και ευρηματικές αντιστροφές του συστήματος αξιών της εποχής του.

ΔΟΓΜΑ

Από τους κύριους εκπροσώπους του ρεύματος του αισθητισμού, ο Ουάιλντ υιοθέτησε

το δόγμα της «τέχνης για την τέχνη», αρνούμενος την όποια αναγκαιότητα της ηθικής διάστασης στις καλλιτεχνικές δημιουργίες.

Σε γενικές γραμμές, οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς του αισθητισμού πίστευαν ότι η τέχνη δεν έχει κάποιον διδακτικό σκοπό,

αλλά χρειάζεται απλώς να είναι όμορφη. Ο αισθητισμός, ακολούθως, αποθέωσε τη λατρεία της ομορφιάς ως τη βασικότερη παράμετρο στην τέχνη.

Μάλιστα, οι υποστηρικτές του πίστευαν ότι η μόνη δικαίωση της εφήμερης ανθρώπινης

υπόστασης είναι η μετατροπή της ίδιας

Ο Ντόριαν Γκρέι μετατρέπεται σταδιακά οε ένα ανθρώπινο τέρας, που βυθίζεται χωρίς αναστολές

σας εφήμερες ηδονές ικανός να καταστρέφει ακόμα και όσους τον αγαπούσαν

της ζωής οε έργο τέχνης. Ηταν, λοιπόν,

θέμα χρόνου για τον ευφυή Ιρλανδό να αποκτήσει

σημαντική φήμη ως ο πλέον προβεβλημένος εκπρόσωπος

του αισθητισμού και τελικά

να εξιδανικευτεί To 1881 δημοσιεύει

την πρώτη του ποιητική συλλογή, η οποία έλαβε θετικές κριτικές, ενώ το Δεκέμβριο

του ίδιου έτους ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη για μία σειρά διαλέξεων για το αισθητικό κίνημα στη Βρετανία: «Δεν έχω τίποτα να δηλώσω εκτός από

τη μεγαλοφυία μου», θα πει

στους εμβρόντητους τελωνειακούς. Τα επόμενα χρόνια αποδεικνύονται άκρως παραγωγικά

οε ό,τι αφορά το λογοτεχνικό του έργο και η φήμη του απογειώνεται. Μέσα από τους αναπάντεχους αφορισμούς του, τους λεκτικούς διαξιφισμούς και τις φραστικές

εκπλήξεις, τους σπινθηρισμούς του πνεύματος του με τις ακροβατικές διατυπώσεις

και τις απρόσμενες εικόνες, ο Ουάιλντ κατασκευάζει αραβουργήματα λόγου -μια λογοτεχνία

λαμπερή και ζωηρόχρωμη μέσα από μία προσποιητή απλότητα

ΥΠΟΘΕΣΗ Ωσπου, το 1890, κυκλοφορεί το μοναδικό μυθιστόρημα του: «To Πορτρέτο του

Ντόριαν Γκρέι». Πρόκειται για την άνοδο και την πτώση ενός νεαρού αριστοκράτη δανδή που χάρη οε μια μαγική ευχή καταφέρνει να διατηρήσει τη νεότητα του, με τα γηρατειά και τις ρυτίδες να αποτυπώνονται οε μια προσωπογραφία του -φιλοτεχνημένη από ένα φίλο του. Απαλλανιιένος από τη φθορά του χρόνου -η οποία συσσωρεύεται στο πορτρέτο του και όχι στο πρόσωπο του- ο Ντόριαν Γκρέι μετατρέπεται σταδιακά οε ένα ανθρώπινο τέρας, που βυθίζεται χωρίς αναστολές στις εφήμερες ηδονές ικανός να καταστρέφει ακόμα και όσους τον αγαπούσαν.

Ως τη στιγμή που βρίσκεται αντιμέτωπος με τις τύψεις του και αποφασίζοντας

να αλλάξει ζωή και «να γίνει καλός» σκίζει με ένα μαχαίρι το πορτρέτο του και πέφτει νεκρός. Νεκρός, ενώ το πορτρέτο του δείχνει πάλι νέο και δροσερό, σια είκοσι' του χρόνια To αριστούργημα του Ουάιλντ μας προσφέρει,

εκ πρώτης όψεως, ένα μονοσήμαντο

ηθικό δίδαγμα -ότι η κακία και το έγκλημα μας κάνουν άξεστους και άσχημους και μας οδηγούν στο θάνατο. Στην πραγματικότητα, όμως, ο ιδιοφυής συγγραφέας εννοείτο ακριβώς

αντίθετο: Ο Ντόριαν Γκρέι τιμωρείται επειδή μεταμελείται, αποφασίζοντας να γίνει «καλός».

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ Ετσι, αντί να γίνει κυρίαρχος της ζωής,

γίνεται αιχμάλωτος της και γί αυτό αφανίζεται. Η αποκάλυψη του τέλους του μυθιστορήματος

δεν το «αδυνατίζει» στο ελάχιστο, αφού η διαχρονική του ισχύς βρίσκεται αλλού:

Στην αξία της εκάστοτε παραδοξολογίας η οποία χρησιμοποιείται συνειδητά -και

απαράμιλλα- οε αυτό έργο, πάντα μέσα από μία αρνητική, διαλυτική και σταθερά εντυπωσιακή

επιγραμματικότητα όπως όταν αποφαίνεται ότι «υπάρχει πάντα κάτι το γελοίο

σιάουναιοθήματα των ανθρώπων που πάψαμε να αγαπούμε».

Είναι ψ περίφημο βιβλίο που χρησιμοποιήθηκεΐναντίοντου κατά τη διάρκεια της

μεταγενέστερης δίκης του, το 1895,.στην οποία καταδικάστηκε για ομοφυλοφιλία -οε καταναγκαστικά έργα δύο ετών. Αλλά και ένα εξαιρετικό, ιστορικής σημασίας εγχείρημα

που αναδεικνύει θεαματικά τη μεγαλύτερη εμμονή του: Να αποτυπώσει ανάγλυφα

και πειστικά εκείνη τη μεταμόρφωση που επιφέρει ητέχνη στην πραγματικότητα υποστηρίζοντας

για ακόμη μία φορά την άποψη που κάποτε ο ίδιος διατύπωσε αριστοτεχνικά: Οτι -δηλαδή- «η ζωή μιμείται την τέχνη».

www.clipnews.gr