Μια μέρα όμωσ που ο Αχιλλέασβριςκόταν έξω από τισ Σκαιέσ πφλεσ, τη μεγαλφτερη πφλη τησΤροίασ…

Πάοη, ςηύπα ηξμ εκεί, ζηη δενιά ηξρ

θηέομα…!

Όηαμ ξ Αςιλλέαπ ήηαμ μικοόπ, η μηηέοα ηξρ, η Θέηιδα, ηξμ έκαμε αθάμαηξ, βξρηώμηαπ ηξμ ζηα μαγεμέμα μεοά ηηπ λίμμηπ Σηύγαπ. Όμτπ η δενιά ηξρ θηέομα δεμ είςε βοαςεί, γιαηί ηξμ κοαηξύζε από εκεί.

Ο Ατιλλέας, βογκώμτας, γομάτισε στο τώμα και προσπαθούσε μα βγάλει το βέλος από τη υτέρμα τοσ. Μετά έπεσε μεκρός.

Σηάθηκαμ όλεπ γύοτ απ’ ηξ μεκοό. Δέκα επηά µέοεπ έκλαιγαμ και ηξμ µξιοξλξγξύζαμ. Μεηά έκασαμ ηξ ζώµα ηξρ, έβαλαμ ηα ξζηά ηξρ ζηξ ίδιξ δξςείξ µε ηα ξζηά ηξρ Πάηοξκλξρ και, για μα ηξμ ηιµήζξρμ, έκαμαμ αγώμεπ.

Κι ο Πάρης όμως σκοτώθηκε από το Φιλοκτήτη, με έμα από τα υαρμακερά βέλη, ποσ τοσ είτε ταρίσει ο Ηρακλής!