Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΣ

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ Γ ΤΑΞΗΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΑΡΙΑ ΦΡΟΥΔΑΡΑΚΗ

Στους ψαλμούς του ο Δαβίδ μιλάει γιατη σοφία με την οποία ο Θεός έπλασετον κόσμο

Τα πάντα έχουν τη θέση τους μέσα στη φύση

Όλα στη φύση συνδέονται όπως οι κρίκοι μιας αλυσίδαςΑν ένας από τους κρίκους σπάσει χαλάει η ισορροπία της φύσης

Πολλοί ζωγράφοι laquoυμνούν με την τέχνη τους την ομορφιά της φύσηςΘεόφιλος laquoΤο μάζωμα των ελαιώνraquo

Πολλά ποιήματα έχουν ως θέμα τη φύση

Πήγαν τα ποτάμια παραπονεμένακι είπαν της θαλάσσης― Φέρνομε σrsquo εσέναόλα μας τα πλούτη όλη τη χαρά μαςόλη τη ζωή μας όλα τα νερά μαςKαι για πληρωμή μας συ τι μας χαρίζειςΠαίρνεις τα νερά μας και μας τrsquo αρμυρίζεις

Kαι τους είπrsquo εκείνη― Πώς μπορώ νrsquo αλλάξωTα γλυκά νερά σας πώς να τα φυλάξωEίμrsquo από τη φύση αρμυρή πλασμένηKι αρμυρό κοντά μου κάθε τι θα γένειTα παράπονά σας πάνε στα χαμέναΘέτε το καλό σας φεύγετrsquo από μένα

ΔροσίνηςΗ θάλασσα και τα ποτάμια

Παπαντωνίου laquoΤο ποταμάκιraquo

ndash Από πού είσαι ποταμάκιndash Από κείνο το βουνόndash Πώς τον λέγαν τον παππού σουndash Σύννεφο στον ουρανόndash Ποια rsquoναι η μάνα σουndash Η μπόραndash Πώς κατέβηκες στη χώραndash Τα χωράφια να ποτίσωκαι τους μύλους να γυρίσωndash Στάσου να σε ιδούμε λίγοποταμάκι μου καλόndash Βιάζομαι πολύ να φύγωνrsquo ανταμώσω το γιαλό

Οι παπαρούνες λυγερές

στον κάμπο σαν κοπέλες

με πράσινα φορέματα

και κόκκινες ομπρέλες

Δροσίνης Οι παπαρούνες

Ω τη νεραντζούλα μαςπου rsquoναι ολανθισμένηκι είναι σα λευκότατηνύφη στολισμένη με την ομορφάδα τηςμε τα νυφικά τηςΩ τη νεραντζούλα μαςΠάνε στα κλαδιά της κι αλαφροζυγίζονταικελαδώντας σπίνοιΠίνει το βροχόνεροτη λιακάδα πίνει χαίρεται τrsquo ανθάκια τηςχαίρεται το Μάηπαίζει με τον άνεμοκαι μοσκοβολάει

Καρυωτάκης laquoΝεραντζιάraquo

Eίμαι του ήλιου η θυγατέραH πιο απrsquo όλες χαϊδευτήXρόνια η αγάπη του πατέραΣrsquo αυτόν τον κόσμο με κρατείΌσο να πέσω νεκρωμένηAυτόν το μάτι μου ζητεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Δεν είμrsquo ολόξανθη μοσχάτηTριανταφυλλιά ή κιτριάΘαμπώνω της ψυχής το μάτιΓια τrsquo άλλα μάτια είμαι γριάΔε μrsquo έχει αηδόνι ερωμένηMrsquo αγάπησε μία θεά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Όπου κι αν λάχω κατοικίαΔε μrsquo απολείπουν οι καρποίΏς τα βαθιά μου γηρατείαΔε βρίσκω στη δουλειά ντροπήΜrsquo έχει ο Θεός ευλογημένηKι είμαι γεμάτη προκοπή Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Φρίκη ερημιά νερά και σκότηTη γη εθάψαν μια φοράΠράσινη αυγή με φέρνει πρώτηΣτο Nώε η περιστεράΌλης της γης είχα γραμμένηTην εμορφιά και τη χαρά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Εδώ στον ίσκιο μου από κάτουΉρθrsquo ο Χριστός νrsquo αναπαυθείKι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά τουΛίγο προτού να σταυρωθείΤο δάκρυ του δροσιά αγιασμένηΈχει στη ρίζα μου χυθεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Παλαμάς laquoΗ ελιάraquo

Στους ψαλμούς του ο Δαβίδ μιλάει γιατη σοφία με την οποία ο Θεός έπλασετον κόσμο

Τα πάντα έχουν τη θέση τους μέσα στη φύση

Όλα στη φύση συνδέονται όπως οι κρίκοι μιας αλυσίδαςΑν ένας από τους κρίκους σπάσει χαλάει η ισορροπία της φύσης

Πολλοί ζωγράφοι laquoυμνούν με την τέχνη τους την ομορφιά της φύσηςΘεόφιλος laquoΤο μάζωμα των ελαιώνraquo

Πολλά ποιήματα έχουν ως θέμα τη φύση

Πήγαν τα ποτάμια παραπονεμένακι είπαν της θαλάσσης― Φέρνομε σrsquo εσέναόλα μας τα πλούτη όλη τη χαρά μαςόλη τη ζωή μας όλα τα νερά μαςKαι για πληρωμή μας συ τι μας χαρίζειςΠαίρνεις τα νερά μας και μας τrsquo αρμυρίζεις

Kαι τους είπrsquo εκείνη― Πώς μπορώ νrsquo αλλάξωTα γλυκά νερά σας πώς να τα φυλάξωEίμrsquo από τη φύση αρμυρή πλασμένηKι αρμυρό κοντά μου κάθε τι θα γένειTα παράπονά σας πάνε στα χαμέναΘέτε το καλό σας φεύγετrsquo από μένα

ΔροσίνηςΗ θάλασσα και τα ποτάμια

Παπαντωνίου laquoΤο ποταμάκιraquo

ndash Από πού είσαι ποταμάκιndash Από κείνο το βουνόndash Πώς τον λέγαν τον παππού σουndash Σύννεφο στον ουρανόndash Ποια rsquoναι η μάνα σουndash Η μπόραndash Πώς κατέβηκες στη χώραndash Τα χωράφια να ποτίσωκαι τους μύλους να γυρίσωndash Στάσου να σε ιδούμε λίγοποταμάκι μου καλόndash Βιάζομαι πολύ να φύγωνrsquo ανταμώσω το γιαλό

Οι παπαρούνες λυγερές

στον κάμπο σαν κοπέλες

με πράσινα φορέματα

και κόκκινες ομπρέλες

Δροσίνης Οι παπαρούνες

Ω τη νεραντζούλα μαςπου rsquoναι ολανθισμένηκι είναι σα λευκότατηνύφη στολισμένη με την ομορφάδα τηςμε τα νυφικά τηςΩ τη νεραντζούλα μαςΠάνε στα κλαδιά της κι αλαφροζυγίζονταικελαδώντας σπίνοιΠίνει το βροχόνεροτη λιακάδα πίνει χαίρεται τrsquo ανθάκια τηςχαίρεται το Μάηπαίζει με τον άνεμοκαι μοσκοβολάει

Καρυωτάκης laquoΝεραντζιάraquo

Eίμαι του ήλιου η θυγατέραH πιο απrsquo όλες χαϊδευτήXρόνια η αγάπη του πατέραΣrsquo αυτόν τον κόσμο με κρατείΌσο να πέσω νεκρωμένηAυτόν το μάτι μου ζητεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Δεν είμrsquo ολόξανθη μοσχάτηTριανταφυλλιά ή κιτριάΘαμπώνω της ψυχής το μάτιΓια τrsquo άλλα μάτια είμαι γριάΔε μrsquo έχει αηδόνι ερωμένηMrsquo αγάπησε μία θεά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Όπου κι αν λάχω κατοικίαΔε μrsquo απολείπουν οι καρποίΏς τα βαθιά μου γηρατείαΔε βρίσκω στη δουλειά ντροπήΜrsquo έχει ο Θεός ευλογημένηKι είμαι γεμάτη προκοπή Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Φρίκη ερημιά νερά και σκότηTη γη εθάψαν μια φοράΠράσινη αυγή με φέρνει πρώτηΣτο Nώε η περιστεράΌλης της γης είχα γραμμένηTην εμορφιά και τη χαρά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Εδώ στον ίσκιο μου από κάτουΉρθrsquo ο Χριστός νrsquo αναπαυθείKι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά τουΛίγο προτού να σταυρωθείΤο δάκρυ του δροσιά αγιασμένηΈχει στη ρίζα μου χυθεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Παλαμάς laquoΗ ελιάraquo

Τα πάντα έχουν τη θέση τους μέσα στη φύση

Όλα στη φύση συνδέονται όπως οι κρίκοι μιας αλυσίδαςΑν ένας από τους κρίκους σπάσει χαλάει η ισορροπία της φύσης

Πολλοί ζωγράφοι laquoυμνούν με την τέχνη τους την ομορφιά της φύσηςΘεόφιλος laquoΤο μάζωμα των ελαιώνraquo

Πολλά ποιήματα έχουν ως θέμα τη φύση

Πήγαν τα ποτάμια παραπονεμένακι είπαν της θαλάσσης― Φέρνομε σrsquo εσέναόλα μας τα πλούτη όλη τη χαρά μαςόλη τη ζωή μας όλα τα νερά μαςKαι για πληρωμή μας συ τι μας χαρίζειςΠαίρνεις τα νερά μας και μας τrsquo αρμυρίζεις

Kαι τους είπrsquo εκείνη― Πώς μπορώ νrsquo αλλάξωTα γλυκά νερά σας πώς να τα φυλάξωEίμrsquo από τη φύση αρμυρή πλασμένηKι αρμυρό κοντά μου κάθε τι θα γένειTα παράπονά σας πάνε στα χαμέναΘέτε το καλό σας φεύγετrsquo από μένα

ΔροσίνηςΗ θάλασσα και τα ποτάμια

Παπαντωνίου laquoΤο ποταμάκιraquo

ndash Από πού είσαι ποταμάκιndash Από κείνο το βουνόndash Πώς τον λέγαν τον παππού σουndash Σύννεφο στον ουρανόndash Ποια rsquoναι η μάνα σουndash Η μπόραndash Πώς κατέβηκες στη χώραndash Τα χωράφια να ποτίσωκαι τους μύλους να γυρίσωndash Στάσου να σε ιδούμε λίγοποταμάκι μου καλόndash Βιάζομαι πολύ να φύγωνrsquo ανταμώσω το γιαλό

Οι παπαρούνες λυγερές

στον κάμπο σαν κοπέλες

με πράσινα φορέματα

και κόκκινες ομπρέλες

Δροσίνης Οι παπαρούνες

Ω τη νεραντζούλα μαςπου rsquoναι ολανθισμένηκι είναι σα λευκότατηνύφη στολισμένη με την ομορφάδα τηςμε τα νυφικά τηςΩ τη νεραντζούλα μαςΠάνε στα κλαδιά της κι αλαφροζυγίζονταικελαδώντας σπίνοιΠίνει το βροχόνεροτη λιακάδα πίνει χαίρεται τrsquo ανθάκια τηςχαίρεται το Μάηπαίζει με τον άνεμοκαι μοσκοβολάει

Καρυωτάκης laquoΝεραντζιάraquo

Eίμαι του ήλιου η θυγατέραH πιο απrsquo όλες χαϊδευτήXρόνια η αγάπη του πατέραΣrsquo αυτόν τον κόσμο με κρατείΌσο να πέσω νεκρωμένηAυτόν το μάτι μου ζητεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Δεν είμrsquo ολόξανθη μοσχάτηTριανταφυλλιά ή κιτριάΘαμπώνω της ψυχής το μάτιΓια τrsquo άλλα μάτια είμαι γριάΔε μrsquo έχει αηδόνι ερωμένηMrsquo αγάπησε μία θεά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Όπου κι αν λάχω κατοικίαΔε μrsquo απολείπουν οι καρποίΏς τα βαθιά μου γηρατείαΔε βρίσκω στη δουλειά ντροπήΜrsquo έχει ο Θεός ευλογημένηKι είμαι γεμάτη προκοπή Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Φρίκη ερημιά νερά και σκότηTη γη εθάψαν μια φοράΠράσινη αυγή με φέρνει πρώτηΣτο Nώε η περιστεράΌλης της γης είχα γραμμένηTην εμορφιά και τη χαρά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Εδώ στον ίσκιο μου από κάτουΉρθrsquo ο Χριστός νrsquo αναπαυθείKι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά τουΛίγο προτού να σταυρωθείΤο δάκρυ του δροσιά αγιασμένηΈχει στη ρίζα μου χυθεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Παλαμάς laquoΗ ελιάraquo

Όλα στη φύση συνδέονται όπως οι κρίκοι μιας αλυσίδαςΑν ένας από τους κρίκους σπάσει χαλάει η ισορροπία της φύσης

Πολλοί ζωγράφοι laquoυμνούν με την τέχνη τους την ομορφιά της φύσηςΘεόφιλος laquoΤο μάζωμα των ελαιώνraquo

Πολλά ποιήματα έχουν ως θέμα τη φύση

Πήγαν τα ποτάμια παραπονεμένακι είπαν της θαλάσσης― Φέρνομε σrsquo εσέναόλα μας τα πλούτη όλη τη χαρά μαςόλη τη ζωή μας όλα τα νερά μαςKαι για πληρωμή μας συ τι μας χαρίζειςΠαίρνεις τα νερά μας και μας τrsquo αρμυρίζεις

Kαι τους είπrsquo εκείνη― Πώς μπορώ νrsquo αλλάξωTα γλυκά νερά σας πώς να τα φυλάξωEίμrsquo από τη φύση αρμυρή πλασμένηKι αρμυρό κοντά μου κάθε τι θα γένειTα παράπονά σας πάνε στα χαμέναΘέτε το καλό σας φεύγετrsquo από μένα

ΔροσίνηςΗ θάλασσα και τα ποτάμια

Παπαντωνίου laquoΤο ποταμάκιraquo

ndash Από πού είσαι ποταμάκιndash Από κείνο το βουνόndash Πώς τον λέγαν τον παππού σουndash Σύννεφο στον ουρανόndash Ποια rsquoναι η μάνα σουndash Η μπόραndash Πώς κατέβηκες στη χώραndash Τα χωράφια να ποτίσωκαι τους μύλους να γυρίσωndash Στάσου να σε ιδούμε λίγοποταμάκι μου καλόndash Βιάζομαι πολύ να φύγωνrsquo ανταμώσω το γιαλό

Οι παπαρούνες λυγερές

στον κάμπο σαν κοπέλες

με πράσινα φορέματα

και κόκκινες ομπρέλες

Δροσίνης Οι παπαρούνες

Ω τη νεραντζούλα μαςπου rsquoναι ολανθισμένηκι είναι σα λευκότατηνύφη στολισμένη με την ομορφάδα τηςμε τα νυφικά τηςΩ τη νεραντζούλα μαςΠάνε στα κλαδιά της κι αλαφροζυγίζονταικελαδώντας σπίνοιΠίνει το βροχόνεροτη λιακάδα πίνει χαίρεται τrsquo ανθάκια τηςχαίρεται το Μάηπαίζει με τον άνεμοκαι μοσκοβολάει

Καρυωτάκης laquoΝεραντζιάraquo

Eίμαι του ήλιου η θυγατέραH πιο απrsquo όλες χαϊδευτήXρόνια η αγάπη του πατέραΣrsquo αυτόν τον κόσμο με κρατείΌσο να πέσω νεκρωμένηAυτόν το μάτι μου ζητεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Δεν είμrsquo ολόξανθη μοσχάτηTριανταφυλλιά ή κιτριάΘαμπώνω της ψυχής το μάτιΓια τrsquo άλλα μάτια είμαι γριάΔε μrsquo έχει αηδόνι ερωμένηMrsquo αγάπησε μία θεά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Όπου κι αν λάχω κατοικίαΔε μrsquo απολείπουν οι καρποίΏς τα βαθιά μου γηρατείαΔε βρίσκω στη δουλειά ντροπήΜrsquo έχει ο Θεός ευλογημένηKι είμαι γεμάτη προκοπή Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Φρίκη ερημιά νερά και σκότηTη γη εθάψαν μια φοράΠράσινη αυγή με φέρνει πρώτηΣτο Nώε η περιστεράΌλης της γης είχα γραμμένηTην εμορφιά και τη χαρά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Εδώ στον ίσκιο μου από κάτουΉρθrsquo ο Χριστός νrsquo αναπαυθείKι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά τουΛίγο προτού να σταυρωθείΤο δάκρυ του δροσιά αγιασμένηΈχει στη ρίζα μου χυθεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Παλαμάς laquoΗ ελιάraquo

Πολλοί ζωγράφοι laquoυμνούν με την τέχνη τους την ομορφιά της φύσηςΘεόφιλος laquoΤο μάζωμα των ελαιώνraquo

Πολλά ποιήματα έχουν ως θέμα τη φύση

Πήγαν τα ποτάμια παραπονεμένακι είπαν της θαλάσσης― Φέρνομε σrsquo εσέναόλα μας τα πλούτη όλη τη χαρά μαςόλη τη ζωή μας όλα τα νερά μαςKαι για πληρωμή μας συ τι μας χαρίζειςΠαίρνεις τα νερά μας και μας τrsquo αρμυρίζεις

Kαι τους είπrsquo εκείνη― Πώς μπορώ νrsquo αλλάξωTα γλυκά νερά σας πώς να τα φυλάξωEίμrsquo από τη φύση αρμυρή πλασμένηKι αρμυρό κοντά μου κάθε τι θα γένειTα παράπονά σας πάνε στα χαμέναΘέτε το καλό σας φεύγετrsquo από μένα

ΔροσίνηςΗ θάλασσα και τα ποτάμια

Παπαντωνίου laquoΤο ποταμάκιraquo

ndash Από πού είσαι ποταμάκιndash Από κείνο το βουνόndash Πώς τον λέγαν τον παππού σουndash Σύννεφο στον ουρανόndash Ποια rsquoναι η μάνα σουndash Η μπόραndash Πώς κατέβηκες στη χώραndash Τα χωράφια να ποτίσωκαι τους μύλους να γυρίσωndash Στάσου να σε ιδούμε λίγοποταμάκι μου καλόndash Βιάζομαι πολύ να φύγωνrsquo ανταμώσω το γιαλό

Οι παπαρούνες λυγερές

στον κάμπο σαν κοπέλες

με πράσινα φορέματα

και κόκκινες ομπρέλες

Δροσίνης Οι παπαρούνες

Ω τη νεραντζούλα μαςπου rsquoναι ολανθισμένηκι είναι σα λευκότατηνύφη στολισμένη με την ομορφάδα τηςμε τα νυφικά τηςΩ τη νεραντζούλα μαςΠάνε στα κλαδιά της κι αλαφροζυγίζονταικελαδώντας σπίνοιΠίνει το βροχόνεροτη λιακάδα πίνει χαίρεται τrsquo ανθάκια τηςχαίρεται το Μάηπαίζει με τον άνεμοκαι μοσκοβολάει

Καρυωτάκης laquoΝεραντζιάraquo

Eίμαι του ήλιου η θυγατέραH πιο απrsquo όλες χαϊδευτήXρόνια η αγάπη του πατέραΣrsquo αυτόν τον κόσμο με κρατείΌσο να πέσω νεκρωμένηAυτόν το μάτι μου ζητεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Δεν είμrsquo ολόξανθη μοσχάτηTριανταφυλλιά ή κιτριάΘαμπώνω της ψυχής το μάτιΓια τrsquo άλλα μάτια είμαι γριάΔε μrsquo έχει αηδόνι ερωμένηMrsquo αγάπησε μία θεά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Όπου κι αν λάχω κατοικίαΔε μrsquo απολείπουν οι καρποίΏς τα βαθιά μου γηρατείαΔε βρίσκω στη δουλειά ντροπήΜrsquo έχει ο Θεός ευλογημένηKι είμαι γεμάτη προκοπή Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Φρίκη ερημιά νερά και σκότηTη γη εθάψαν μια φοράΠράσινη αυγή με φέρνει πρώτηΣτο Nώε η περιστεράΌλης της γης είχα γραμμένηTην εμορφιά και τη χαρά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Εδώ στον ίσκιο μου από κάτουΉρθrsquo ο Χριστός νrsquo αναπαυθείKι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά τουΛίγο προτού να σταυρωθείΤο δάκρυ του δροσιά αγιασμένηΈχει στη ρίζα μου χυθεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Παλαμάς laquoΗ ελιάraquo

Πολλά ποιήματα έχουν ως θέμα τη φύση

Πήγαν τα ποτάμια παραπονεμένακι είπαν της θαλάσσης― Φέρνομε σrsquo εσέναόλα μας τα πλούτη όλη τη χαρά μαςόλη τη ζωή μας όλα τα νερά μαςKαι για πληρωμή μας συ τι μας χαρίζειςΠαίρνεις τα νερά μας και μας τrsquo αρμυρίζεις

Kαι τους είπrsquo εκείνη― Πώς μπορώ νrsquo αλλάξωTα γλυκά νερά σας πώς να τα φυλάξωEίμrsquo από τη φύση αρμυρή πλασμένηKι αρμυρό κοντά μου κάθε τι θα γένειTα παράπονά σας πάνε στα χαμέναΘέτε το καλό σας φεύγετrsquo από μένα

ΔροσίνηςΗ θάλασσα και τα ποτάμια

Παπαντωνίου laquoΤο ποταμάκιraquo

ndash Από πού είσαι ποταμάκιndash Από κείνο το βουνόndash Πώς τον λέγαν τον παππού σουndash Σύννεφο στον ουρανόndash Ποια rsquoναι η μάνα σουndash Η μπόραndash Πώς κατέβηκες στη χώραndash Τα χωράφια να ποτίσωκαι τους μύλους να γυρίσωndash Στάσου να σε ιδούμε λίγοποταμάκι μου καλόndash Βιάζομαι πολύ να φύγωνrsquo ανταμώσω το γιαλό

Οι παπαρούνες λυγερές

στον κάμπο σαν κοπέλες

με πράσινα φορέματα

και κόκκινες ομπρέλες

Δροσίνης Οι παπαρούνες

Ω τη νεραντζούλα μαςπου rsquoναι ολανθισμένηκι είναι σα λευκότατηνύφη στολισμένη με την ομορφάδα τηςμε τα νυφικά τηςΩ τη νεραντζούλα μαςΠάνε στα κλαδιά της κι αλαφροζυγίζονταικελαδώντας σπίνοιΠίνει το βροχόνεροτη λιακάδα πίνει χαίρεται τrsquo ανθάκια τηςχαίρεται το Μάηπαίζει με τον άνεμοκαι μοσκοβολάει

Καρυωτάκης laquoΝεραντζιάraquo

Eίμαι του ήλιου η θυγατέραH πιο απrsquo όλες χαϊδευτήXρόνια η αγάπη του πατέραΣrsquo αυτόν τον κόσμο με κρατείΌσο να πέσω νεκρωμένηAυτόν το μάτι μου ζητεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Δεν είμrsquo ολόξανθη μοσχάτηTριανταφυλλιά ή κιτριάΘαμπώνω της ψυχής το μάτιΓια τrsquo άλλα μάτια είμαι γριάΔε μrsquo έχει αηδόνι ερωμένηMrsquo αγάπησε μία θεά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Όπου κι αν λάχω κατοικίαΔε μrsquo απολείπουν οι καρποίΏς τα βαθιά μου γηρατείαΔε βρίσκω στη δουλειά ντροπήΜrsquo έχει ο Θεός ευλογημένηKι είμαι γεμάτη προκοπή Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Φρίκη ερημιά νερά και σκότηTη γη εθάψαν μια φοράΠράσινη αυγή με φέρνει πρώτηΣτο Nώε η περιστεράΌλης της γης είχα γραμμένηTην εμορφιά και τη χαρά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Εδώ στον ίσκιο μου από κάτουΉρθrsquo ο Χριστός νrsquo αναπαυθείKι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά τουΛίγο προτού να σταυρωθείΤο δάκρυ του δροσιά αγιασμένηΈχει στη ρίζα μου χυθεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Παλαμάς laquoΗ ελιάraquo

Παπαντωνίου laquoΤο ποταμάκιraquo

ndash Από πού είσαι ποταμάκιndash Από κείνο το βουνόndash Πώς τον λέγαν τον παππού σουndash Σύννεφο στον ουρανόndash Ποια rsquoναι η μάνα σουndash Η μπόραndash Πώς κατέβηκες στη χώραndash Τα χωράφια να ποτίσωκαι τους μύλους να γυρίσωndash Στάσου να σε ιδούμε λίγοποταμάκι μου καλόndash Βιάζομαι πολύ να φύγωνrsquo ανταμώσω το γιαλό

Οι παπαρούνες λυγερές

στον κάμπο σαν κοπέλες

με πράσινα φορέματα

και κόκκινες ομπρέλες

Δροσίνης Οι παπαρούνες

Ω τη νεραντζούλα μαςπου rsquoναι ολανθισμένηκι είναι σα λευκότατηνύφη στολισμένη με την ομορφάδα τηςμε τα νυφικά τηςΩ τη νεραντζούλα μαςΠάνε στα κλαδιά της κι αλαφροζυγίζονταικελαδώντας σπίνοιΠίνει το βροχόνεροτη λιακάδα πίνει χαίρεται τrsquo ανθάκια τηςχαίρεται το Μάηπαίζει με τον άνεμοκαι μοσκοβολάει

Καρυωτάκης laquoΝεραντζιάraquo

Eίμαι του ήλιου η θυγατέραH πιο απrsquo όλες χαϊδευτήXρόνια η αγάπη του πατέραΣrsquo αυτόν τον κόσμο με κρατείΌσο να πέσω νεκρωμένηAυτόν το μάτι μου ζητεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Δεν είμrsquo ολόξανθη μοσχάτηTριανταφυλλιά ή κιτριάΘαμπώνω της ψυχής το μάτιΓια τrsquo άλλα μάτια είμαι γριάΔε μrsquo έχει αηδόνι ερωμένηMrsquo αγάπησε μία θεά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Όπου κι αν λάχω κατοικίαΔε μrsquo απολείπουν οι καρποίΏς τα βαθιά μου γηρατείαΔε βρίσκω στη δουλειά ντροπήΜrsquo έχει ο Θεός ευλογημένηKι είμαι γεμάτη προκοπή Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Φρίκη ερημιά νερά και σκότηTη γη εθάψαν μια φοράΠράσινη αυγή με φέρνει πρώτηΣτο Nώε η περιστεράΌλης της γης είχα γραμμένηTην εμορφιά και τη χαρά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Εδώ στον ίσκιο μου από κάτουΉρθrsquo ο Χριστός νrsquo αναπαυθείKι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά τουΛίγο προτού να σταυρωθείΤο δάκρυ του δροσιά αγιασμένηΈχει στη ρίζα μου χυθεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Παλαμάς laquoΗ ελιάraquo

Ω τη νεραντζούλα μαςπου rsquoναι ολανθισμένηκι είναι σα λευκότατηνύφη στολισμένη με την ομορφάδα τηςμε τα νυφικά τηςΩ τη νεραντζούλα μαςΠάνε στα κλαδιά της κι αλαφροζυγίζονταικελαδώντας σπίνοιΠίνει το βροχόνεροτη λιακάδα πίνει χαίρεται τrsquo ανθάκια τηςχαίρεται το Μάηπαίζει με τον άνεμοκαι μοσκοβολάει

Καρυωτάκης laquoΝεραντζιάraquo

Eίμαι του ήλιου η θυγατέραH πιο απrsquo όλες χαϊδευτήXρόνια η αγάπη του πατέραΣrsquo αυτόν τον κόσμο με κρατείΌσο να πέσω νεκρωμένηAυτόν το μάτι μου ζητεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Δεν είμrsquo ολόξανθη μοσχάτηTριανταφυλλιά ή κιτριάΘαμπώνω της ψυχής το μάτιΓια τrsquo άλλα μάτια είμαι γριάΔε μrsquo έχει αηδόνι ερωμένηMrsquo αγάπησε μία θεά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Όπου κι αν λάχω κατοικίαΔε μrsquo απολείπουν οι καρποίΏς τα βαθιά μου γηρατείαΔε βρίσκω στη δουλειά ντροπήΜrsquo έχει ο Θεός ευλογημένηKι είμαι γεμάτη προκοπή Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Φρίκη ερημιά νερά και σκότηTη γη εθάψαν μια φοράΠράσινη αυγή με φέρνει πρώτηΣτο Nώε η περιστεράΌλης της γης είχα γραμμένηTην εμορφιά και τη χαρά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Εδώ στον ίσκιο μου από κάτουΉρθrsquo ο Χριστός νrsquo αναπαυθείKι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά τουΛίγο προτού να σταυρωθείΤο δάκρυ του δροσιά αγιασμένηΈχει στη ρίζα μου χυθεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Παλαμάς laquoΗ ελιάraquo

Eίμαι του ήλιου η θυγατέραH πιο απrsquo όλες χαϊδευτήXρόνια η αγάπη του πατέραΣrsquo αυτόν τον κόσμο με κρατείΌσο να πέσω νεκρωμένηAυτόν το μάτι μου ζητεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Δεν είμrsquo ολόξανθη μοσχάτηTριανταφυλλιά ή κιτριάΘαμπώνω της ψυχής το μάτιΓια τrsquo άλλα μάτια είμαι γριάΔε μrsquo έχει αηδόνι ερωμένηMrsquo αγάπησε μία θεά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Όπου κι αν λάχω κατοικίαΔε μrsquo απολείπουν οι καρποίΏς τα βαθιά μου γηρατείαΔε βρίσκω στη δουλειά ντροπήΜrsquo έχει ο Θεός ευλογημένηKι είμαι γεμάτη προκοπή Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Φρίκη ερημιά νερά και σκότηTη γη εθάψαν μια φοράΠράσινη αυγή με φέρνει πρώτηΣτο Nώε η περιστεράΌλης της γης είχα γραμμένηTην εμορφιά και τη χαρά Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη Εδώ στον ίσκιο μου από κάτουΉρθrsquo ο Χριστός νrsquo αναπαυθείKι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά τουΛίγο προτού να σταυρωθείΤο δάκρυ του δροσιά αγιασμένηΈχει στη ρίζα μου χυθεί Eίμrsquo η ελιά η τιμημένη

Παλαμάς laquoΗ ελιάraquo