«Σήκω, ρε σκύλε!» φώναξε κάποιος πίσω του, μέσ' απότα σκοινιά.Το κοινό άρχισε να σφυρίζει και να τον γιουχαΐζει γιατο αντιαθλητικό του φέρσιμο, αλλά εκείνος έμενε ασυγκίνητος.Άλλο ένα μεγάλο ξέσπασμα επευφημιών συνόδεψετον Ντάνι καθώς επέστρεφε στη θέση του.Όταν ο Ντάνι γδύθηκε, ακούστηκαν «ααα!» και «ω-ωω!» θαυμασμού. Το σώμα του ήταν τέλειο, γεμάτο αβίαστηευκαμψία, υγεία και δύναμη. Το δέρμα του ήταν λευκόσαν γυναίκας και το ίδιο λείο. Χάρη κι ελαστικότητα κι αντοχήφώλιαζαν μέσα του. Το είχε αποδείξει σε δεκάδες αγώνες.Φωτογραφίες του βρίσκονταν σ' όλα τα περιοδικάφυσικής αγωγής.Ένα μούγκρισμα ακούστηκε καθώς ο Σπάιντερ Χάγκερ-τι έβγαζε το πουλόβερ του Ριβέρα. Το σώμα του φαινότανπιο λιγνό, επειδή το δέρμα ήταν μαυριδερό. Είχε μούσκου-λα, αλλά δεν έδειχναν όπως του αντιπάλου του. Αυτό πουτο κοινό αμέλησε να προσέξει ήταν το πλατύ στέρνο. Ούτεκαι θα μπορούσε να μαντέψει τη στερεότητα που είχαν οιίνες της σάρκας, τις ακαριαίες εκρήξεις των κυττάρωνστους μυώνες, τα θαυμαστά νεύρα που συγκροτούσαν ταδιάφορα μέρη σ' έναν έξοχο μαχητικό μηχανισμό. Το κοινόδεν έβλεπε παρά ένα μελαψό δεκαοκτάχρονο αγόρι, μεσώμα που έδειχνε σώμα αγοριού. Ο Ντάνι ήταν διαφορετικός.Ήταν άντρας είκοσι τεσσάρων χρόνων και το σώματου ήταν σώμα άντρα. Η αντίθεση έγινε ακόμα πιο χτυπητήόταν στάθηκαν κι οι δυο στο κέντρο του ρινγκ για ν' ακούσουντις οδηγίες του διαιτητή.Ο Ριβέρα πρόσεξε τον Ρόμπερτς, που καθόταν ακριβώςπίσω από τους δημοσιογράφους. Ήταν πιο μεθυσμένοςαπ' όσο συνήθιζε κι η ομιλία του ήταν ανάλογα πιο αργόσυρτη.«Μη σε νοιάζει, Ριβέρα», τραύλισε. «Δεν μπορεί να σεσκοτώσει κιόλας. Αυτό να θυμάσαι. Θα σου ριχτεί άγριαστην αρχή, αλλά μην τα χάσεις. Κοίταξε μόνο να καλύπτεσαι,να μπλοκάρεις και ν' αγκαλιάζεις. Δεν μπορεί να σεχτυπήσει πολύ άσκημα. Πες πως σε βαράνε σε προπόνησηστο γυμναστήριο.»Ο Ριβέρα δεν έδειξε να τον άκουσε.«Στριμμένο άντερο», μουρμούρισε ο Ρόμπερτς στο διπλανότου. «Πάντα έτσι ήτανε.»Αλλά ο Ριβέρα ξέχασε να τον κοιτάξει με μίσος όπωςσυνήθως. Μια οπτασία από αμέτρητα τουφέκια τον τύφλωνε.Κάθε φάτσα στην αίθουσα, όσο έπαιρνε το μάτι του, μέχριπάνω στις θέσεις του ενός δολαρίου, είχε μεταμορφωθείσε τουφέκι. Κι έβλεπε τη μακριά μεξικάνικη μεθόριο, άνυδρηκαι φρυγμένη στον ήλιο και πονεμένη, ενώ κατά μήκοςτης έβλεπε τις ρακένδυτες ομάδες να μένουν αργές,μόνο και μόνο γιατί δεν είχαν όπλα.Γύρισε στη γωνιά και περίμενε όρθιος. Οι βοηθοί τουείχαν συρθεί έξω από το ρινγκ περνώντας μέσ' από τασκοινιά, παίρνοντας μαζί τους το πάνινο σκαμνί. Φάτσαστην απέναντι γωνιά του τετράγωνου ρινγκ στεκόταν οΝτάνι. Το καμπανάκι χτύπησε κι η μάχη άρχισε. Το κοινόούρλιαξε από αγαλλίαση. Δεν είχε δει ποτέ αγώνα ν' αρχίζειπιο πειστικά. Οι εφημερίδες είχαν δίκιο. Ήταν ξεκαθάρισμα

λογαριασμών. Ο Ντάνι κάλυψε τα τρία τέταρτα τηςαπόστασης στη βιασύνη του να συναντήσει τον αντίπαλο,με καταφάνερη την πρόθεσή του να κατασπαράξει το μικρόΜεξικάνο. Του έριξε όχι μια, ούτε δυο ούτε δέκα γροθιέςαπανωτές. Ήταν στρόβιλος από χτυπήματα, ένας σίφουναςεξολόθρευσης. Ο Ριβέρα δεν ήταν πουθενά. Τον είχανκατακλύσει, τον είχαν θάψει οι γροθιές που έπεφτανβροχή από κάθε γωνιά και κάθε θέση, γροθιές από ένα μάστορατης τέχνης. Είχε τσακιστεί, είχε ριχτεί στα σκοινιά,τους χώρισε ο διαιτητής, ξανακλείστηκε στα σκοινιά.Δεν ήταν αγώνας αυτός, ήταν σφαγή, μακελειό. Οποιοδήποτεκοινό, έξω από των αγώνων για χρήματα, θα είχε εξαντλήσειτις συγκινήσεις του σ' εκείνο το πρώτο λεπτό. ΟΝτάνι έδειχνε τι ήταν ικανός να κάνει, ήταν μια έξοχη επίδειξη.Τέτοια ήταν η βεβαιότητα του κοινού, τέτοια η έξαψηκι η μεροληψία του, που δεν πρόσεξε πως, παρ' όλα αυτά, οΜεξικάνος στεκόταν ακόμα στα πόδια του. Ξέχασε τον Ριβέρα.Σπάνια τον έβλεπε. Τόσο ασφυκτικά τον είχε περιζώ-σει η ανθρωποφάγα επίθεση του Ντάνι. Πέρασε έτσι ένα λεπτό,δύο λεπτά. Κι ύστερα, σε μια στιγμή που χώρισε τουςαντιπάλους ο διαιτητής, οι θεατές μπόρεσαν να δουν καθαράτο Μεξικάνο. Το χείλι του είχε κοπεί, η μύτη του αιμορραγούσε.Και, καθώς γύριζε κι αγκάλιαζε τον αντίπαλό τουπαραπατώντας, φάνηκαν κόκκινες λουρίδες στην πλάτητου, τα ματώματα από το στρίμωγμά του στα σκοινιά.Αλλά εκείνο που δεν πρόσεξε το κοινό ήταν ότι το στήθοςτου μόλις που ανάδευε και πως στα μάτια του έκαιγε πάνταη ψυχρή φλόγα. Πάρα πολλοί επίδοξοι πρωταθλητές, στονάγριο κυκεώνα των γυμναστηρίων, είχαν εφαρμόσει πάνωτου αυτή την τακτική της ανθρωποφάγος επίθεσης. Κι είχεμάθει να επιζεί, για μια αμοιβή από μισό δολάριο τη φοράμέχρι δεκαπέντε δολάρια τη βδομάδα. Σε σκληρό σχολειόείχε μαθητέψει, κι είχε μαθητέψει σκληρά.Κι ύστερα έγινε το απίστευτο. Το ανακάτεμα μέσα στοστρόβιλο, όπου δεν ξεχώριζε κανείς πρόσωπα, σταμάτησεξαφνικά κι ο Ριβέρα στεκόταν μόνος!!! Ο Ντάνι, ο φοβερόςκαι τρομερός Ντάνι, κειτόταν πεσμένος με την πλάτη.Το κορμί του σκιρτούσε καθώς οι αισθήσεις πάλευαν να τοξαναβρούν. Δεν είχε παραπατήσει ώσπου να πέσει ούτε είχεγκρεμιστεί διαγράφοντας μια μακριά τροχιά. Το δεξίκροσέ του Ριβέρα τον είχε σωριάσει επιτόπου, αιφνιδιαστικόσαν το θάνατο. Ο διαιτητής έσπρωξε πίσωτον Ριβέραμε το ένα χέρι και στάθηκε πάνω από τον πεσμένο μονομάχομετρώντας τα δευτερόλεπτα. Το κοινό τέτοιων αγώνωνεπευφημεί συνήθως ένα καθαρό νοκντάουν. Τούτοτο κοινό, όμως, δεν επευφήμησε. Το πράγμα ήταν πολύ απρόσμενο.Παρακολουθούσε το μέτρημα των δευτερολέπτωνμε κομμένη την ανάσα και, μέσα σ' αυτή τη σιωπή, ακούστηκεη φωνή του Ρόμπερτς καταχαρούμενη:«Σας το 'πα πως χτυπάει και με το 'να και με τ' άλλοχέρι.»