Βροχή και ποίηση

Κική Δημουλά «Τα πάθη της βροχής» «Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχταμ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχοσι, σι, σι.Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,ήχος κανονικός, κανονικής βροχής. Όμως ο παραλογισμόςάλλη γραφή κι άλλην ανάγνωσημού’ μαθε για τους ήχους.Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουνκαι μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,όλη τη νύχταο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,αξημέρωτος ήχος,αξημέρωτη ανάγκη εσύ,βραδύγλωσση βροχή,σαν πρόθεση ναυαγισμένηκάτι μακρύ να διηγηθείκαι λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,νοσταλγία δισύλλαβη,ένταση μονολεκτική,

το ένα εσύ σαν μνήμη,

το άλλο σαν μομφήκαι σαν μοιρολατρία,τόση βροχή για μια απουσία,τόση αγρύπνια για μια λέξη,πολύ με ζάλισε απόψε η βροχήμ’ αυτή της τη μεροληψίαόλο εσύ, εσύ, εσύ,σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέακαι μόνο εσύ, εσύ, εσύ.»

Μανόλης Αναγνωστάκης, «Άρχισε μια σιγανή βροχή…»

«Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ.Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδαΚι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατοΜπορείς να βαδίζεις κάποτε χωρίς κανένα σκοπό ή με σκοπό —σου είναι αδιάφορο—Μιαν εποχή μακρινή και νεκρή σα μια βίαια σκισμένη πολυτέλεια.Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα

Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα—Συλλογίζομαι όμως στις ζεστές χειμωνιάτικες κάμαρες μιαν αλλιώτικη μυρουδιάΎστερα από τις 6 με τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τ’ αναμμένο φωςΉ μια γωνιά δίπλα στο τζάμι σ’ ένα μεγάλο καφενείο με τις αδιάφορες φωνές.Τα συλλογίζεσαι όλα αυτά με τον πιο απλούστερο τρόπο ολωσδιόλου παιδιάστικαΜπορείς να λησμονείς το κάθε τι, τί τάχα να γυρεύεις εδώ μια τέτοιαν ώραΕσύ, ο διπλανός σου, όλος αυτός ο κόσμος που πορεύεται δίπλα σου μες στο σκοτάδι

αυτή η ανήσυχη σιωπή που πληγώνει περισσότερο κι απ’ το πιο κοφτερό λεπίδιΝα λησμονείς για μιαν ελάχιστη στιγμή πως ίσως δεν τέλειωσε ούτε και απόψε για σένανε το κάθε τιΤόσο π’ αν τρίξει κάτι αναπάντεχα είναι να σου ξυπνήσει την ακριβήν υπόθεση μιας επιστροφήςΤη χειμωνιάτικη ζεστή κάμαρα, το καφενείο με τις πολύχρωμες φωνές.…Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος.Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο.»

Οδυσσέας Ελύτης “Με την πρώτη σταγόνα της βροχής”

• Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίριΜουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιέςΌλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φωςΠριν απ’ τον Έρωτα έρωταςΚι όταν σε πήρε το φιλίΓυναίκα

• Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μαςτώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρόςΚατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μαςτώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφαΚι είμαστε μόνοι ολομόναχοιτριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φωςΠριν απ’ τον Έρωτα έρωταςΚι όταν σε πήρε το φιλίΓυναίκαhttps://www.youtube.com/watch?v=Iv

fPn43goI8

Νικηφόρος Βρεττάκος

« Η βροχή και το κρίνο»

• Οι τελευταίες μου λέξεις έχουν γίνει ένας κόμπος.Όταν θάρθει το βράδυ, θα γίνουν βροχή.Θα ποτίσω ένα κρίνο.Κρατώαπό μνήμης το γέλιο σου. θα υφάνω μ’ αυτόστο κρίνο ένα φόρεμα

«Η βροχή»• Είσαι βροχή. Καθώς πέφτεις

στην καρδιά μου είσαι έτοιμηδαμασκηνιά ανθισμένη κ’ είσ’ έτοιμοςροδώνας καθώς ψιχαλίζεις στον κήπο μου.Πέφτοντας πάνω στη γη μου, φυτεύεσαισε έτοιμα στάχυα

Μιχάλης Γκανάς, «Βροχή και άλλα κατακρημνίσματα»

«Βροχή. Ψιχαλιστή ποτιστική δαρτή.Υετός. Ομηρική βροχή.Όμβρος. Αρχαία βροχή — καταρρακτώδης.Βροχή και άλλα κατακρημνίσματα.Χιών. Χιόνι χιονόνερο. Νιφετός.Χάλαζα χαλάζι χαλαζόκοκκος.(Σιούγκραβος στα όρη Τσαμαντά).Υδατώδη ατμοσφαιρικά κατακρημνίσματααναντάμ παπαντάμ.Προσφάτως τεχνητή βροχήεσχάτως όξινη βροχήπροσεχώς κατακλυσμός.Κατά ζεύγη τα ζώακατά μόνας τα φυτάκατά κρημνού οι άνθρωποι — αγεληδόνΚατά μάνα κατά κύρη άλλωστε.

Τρέχουν τα δάκρυα βροχή.Βροχή μου. Βροχούλα μουσκεμένη.»

Τάσος Λειβαδίτης (ΙΙ) – Σχέδιο με βροχή

• «Ένας γέρος σταμάτησε στη γωνιά καθώς πήρε να βρέχει.Θλιβερός, ετοιμόρροπος γέρος σα φτιαγμένος από ένα σωρότσαλακωμένα χαρτιά που άρχισαν κιόλας να μουσκεύουν κάτω απ τη βροχή,θε μου, τα χαρτιά λιώνουν – μια ομπρέλα, λοιπόν, ηλίθιοι,δε βλέπετε,αυτός ο άνθρωπος θα διαλυθεί. Χαρτιά από παλιά ερωτικάγράμματα,λευκώματα, παιδικές επιστολές στο Θεό,χαρτιά από εξισώσεις, κατασχέσεις, δικογραφίες δολοφόνων,αποδείξεις από πανάρχαια χρέη και ξεθωριασμένα χειρόγραφαλησμονημένων ποιητών.

• Και πάντα η βροχή ήρεμη, σιωπηλήτυλίγοντας τον κόσμο σ ένα γκρίζο, κουρελιασμένο πανίσαν ένα χέρι που τόκοψαν και παν να το θάψουν.ήρεμη, ταπεινή βροχή, γεμάτη συχώρεση.»

Νίκος Καρούζος, «Έρημος σαν τη βροχή»

Διαβαίνω αγιάτρευτος μες στ’ όνειρό μουσε δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπήςέδειξα τα πτηνά διχάζεται ο δρόμοςη αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή.Κι η μοίρα των άστρωνθα είναι τέφρα θα είναι μια μεγάλη πυρικήτώρα μαθαίνω το αίμα μουδίχως τους δροσερούς υακίνθουςτώρα σε βλέπω δρόμε του καλού σαν ειδοποίηση με κρίνουςέχοντας το σακούλι τ’ αναστεναγμούκι όλο πηγαίνωπηγαίνωστις πηγές

Δικτυογραφία: https://itzikas.wordpress.com/2013

Γ1Αικατεριίνης Χρήστος

Γαζάνης Πετροςκαι

Γουβανἀκης Στελιος