Μία Γεωπολιτική Ανάλυση του

Κουρδιστάν

Εσωτερικές Διαμάχες & Εξωτερικές Συμμαχίες

Iakovos Jazz

Φεβρουάριος 2015

ΠεριεχόμεναΕισαγωγή

ΗΠΑ-Κουρδιστάν

Τουρκία-Κουρδιστάν

Ισραήλ-Κουρδιστάν

Συρία-Κουρδιστάν

Ιράν-Κουρδιστάν

Ρωσία-Κουρδιστάν

Κατάρ-Σαουδική Αραβία-Κουρδιστάν

Ανακεφαλαίωση

2

Εισαγωγή

Έχω αναφερθεί πολλές φορές στο Κουρδιστάν, γιατί είναι ένα πολύ

σημαντικό κομμάτι του ενεργειακού πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη

Μέση Ανατολή. Με αυτό το κείμενο θέλω να αναφερθώ αποκλειστικά

στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί γύρω από το

πετρέλαιο και το φυσικό αέριο του Κουρδιστάν, που σημαίνει τι

προσδοκούν από το Κουρδιστάν οι γειτονικές χώρες, η Τουρκία, η Συρία, το

Ιράκ, το Ιράν, το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, καθώς και οι

μεγάλες δυνάμεις. Αλλά και ποιοι είναι οι συσχετισμοί στο εσωτερικό του

Κουρδικού λαού.

Εικόνα 1

Το Κουρδιστάν εκτείνεται σε τέσσερις χώρες, στην Τουρκία, στην Συρία,

στο Ιράκ, και στο Ιράν, με το μεγαλύτερο τμήμα του να βρίσκεται στην

Τουρκία και στο Ιράκ. Στο εσωτερικό τους, οι Κούρδοι έχουν πολλά

3

προβλήματα, τα οποία έχουν στο παρελθόν οδηγήσει σε πολλές

συγκρούσεις. Οι Κούρδοι του Ιρακινού Κουρδιστάν είναι οι πλούσιοι

Κούρδοι, αφού η περιοχή τους είναι μία από τις πλουσιότερες στον κόσμο

σε αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, και οι Κούρδοι της Συρίας,

του Ιράν και της Τουρκίας είναι οι φτωχοί σε σχέση με αυτούς Κούρδοι.

Οι δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις των Κούρδων, χωρίς να είναι οι μόνες,

είναι το μαρξιστικό PKK του Οτσαλάν στην Τουρκία, και το KDP του

Μπαρζανί στο Ιράκ, με πολύ κακές σχέσεις μεταξύ τους. Και οι δύο

διεκδικούν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της περιοχής, χωρίς φυσικά να

προβάλουν αυτό ως αιτία των διαφωνιών τους. Οι διαφωνίες τους, όπως

συμβαίνει πάντα άλλωστε, φορούν έναν ιδεολογικό μανδύα. Ο Μπαρζανί

είναι ο αρχηγός του KRG, του Kurdish Regional Government. Είναι ο

πρωθυπουργός του αυτόνομου, αλλά όχι ανεξάρτητου, Ιρακινού

Κουρδιστάν.

Όπως βλέπετε στον χάρτη, το τμήμα του Κουρδιστάν της Συρίας είναι πολύ

μικρό, και το PKK με το KDP συναγωνίζονται για τον έλεγχο του, όπως

κάνουν και για το Ιρανικό τμήμα του Κουρδιστάν. Στο παρακάτω άρθρο της

ekurd, με τίτλο “Rival Kurdish parties KDP, PKK battle for power in Syrian

Kurdistan”, του Μαΐου 2014, θα διαβάσετε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένας

ψυχρός πόλεμος ανάμεσα στο KDP και στο PKK, για τον έλεγχο του

Κουρδιστάν της Συρίας.

1η και 2η Παράγραφος

The Kurdish parties in Iraq and Syria are increasingly engaged in a low-scale cold war.

The new power vacuum in the Kurdish areas of Syria has led to an escalation of tit-for-

4

tat arrests, political office closures, expulsions, demonstrations, media campaigns and

border closures instead of more cooperation.

The imprisoned head of the Kurdistan Workers Party (PKK), Abdullah Ocalan, and the

president of the Kurdistan Regional Government (KRG) of Iraq, Massoud Barzani, have

competed over the leadership of the Kurds for decades. Ocalan’s party is the most

powerful Kurdish nationalist party in Turkey, while Barzani leads the Kurdistan

Democratic Party (KDP). The power vacuum in Syria has led to new competition

between the two parties, after the PKK became the strongest actor in northern Syria.

http://www.ekurd.net/mismas/articles/misc2014/5/syriakurd1213.htm

Άρα το πρώτο πράγμα που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι το

Ιρακινό Κουρδιστάν είναι πολύ πλούσιο σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, και

αυτό οδηγεί σε μεγάλες συγκρούσεις στο εσωτερικό των Κούρδων. Το

δεύτερο σημαντικό θέμα στο Κουρδικό είναι το πως βλέπει ο εξωτερικός

παράγοντας τους Κούρδους, γιατί κάθε χώρα έχει τελείως διαφορετικές

προσδοκίες από αυτούς.

ΗΠΑ-Κουρδιστάν

Για τις ΗΠΑ, το Ιρακινό Κουρδιστάν είναι ένας ιδανικός σύμμαχος. Οι

Κούρδοι του Ιράκ είναι φιλοδυτικοί, η πατρίδα τους μπορεί να αποτελέσει

έναν ιδανικό προορισμό για δημιουργία νατοϊκών βάσεων, και το φυσικό

τους αέριο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να τροφοδοτηθεί ένας αγωγός που

θα στείλει φυσικό αέριο στην Ευρώπη, και θα μειώσει την εξάρτηση των

Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων από την Ρωσία. Αναφέρομαι σε κάποιον αγωγό

όπως ο Nabucco, ή κάποιον άλλο αντίστοιχων δυνατοτήτων.

5

Προς το παρόν, προκειμένου να μειώσουν την εξάρτηση της Ευρώπης από

την Gazprom, οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν στην διάθεση τους μόνο το μεγάλο

θαλάσσιο κοίτασμα του Αζερμπαϊτζάν, το Shah Deniz (βλέπε κόκκινο

κύκλο στον παρακάτω χάρτη).

Εικόνα 2

Το Αζέρικο θαλάσσιο κοίτασμα Shah Deniz φιλοξενεί 1 τρισεκατομμύριο

κυβικά μέτρα φυσικού αερίου. Αυτή η ποσότητα είναι η διπλάσια από τις

ετήσιες ανάγκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που καταναλώνει περίπου 500

δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως.

Τα 3 περίπου τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου που φιλοξενεί

το Ιρακινό Κουρδιστάν είναι μία πολύ σημαντική βοήθεια, ώστε σε

συνδυασμό με το Shah Deniz να γεμίσει ένας αγωγός σαν τον Nabucco, και

να προμηθεύσει την Ευρώπη (βλέπε παρακάτω χάρτη).

6

Εικόνα 3

Στην 1η , 2η και 3η παράγραφο του παρακάτω άρθρο των Reuters, με τίτλο

“Exclusive - Turkey, Iraqi Kurdistan clinch major energy pipeline deals”,

του Νοεμβρίου 2013, θα διαβάσετε ότι το Ιρακινό Κουρδιστάν και η

Τουρκία έχουν ήδη συνάψει συμφωνίες πολλών δισεκατομμυρίων, για την

κατασκευή αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, ώστε το Ιρακινό

Κουρδιστάν να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην Τουρκία και στις

διεθνείς αγορές.

Στις ίδιες παραγράφους, το άρθρο λέει ότι το Ιρακινό Κουρδιστάν μπορεί να

εξάγει στην Τουρκία τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα

φυσικού αερίου ετησίως. Στην 23η παράγραφο, το άρθρο λέει ότι η

7

ποσότητα αυτή θα μπορούσε κάποια στιγμή στο μέλλον να διπλασιαστεί και

να αγγίξει τα 20 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ετησίως.

1η, 2η και 3η Παράγραφος

Iraqi Kurdistan has finalized a comprehensive package of deals with Turkey to build

multi-billion dollar oil and gas pipelines to ship the autonomous region's rich

hydrocarbon reserves to world markets, sources involved in talks said on Wednesday.

The deals, which could have important geo-political consequences for the Middle East,

could see Kurdistan export some 2 million barrels per day (bpd) of oil to world markets

and at least 10 billion cubic meters per year of gas to Turkey.

Such a relationship would have been unthinkable just a few years ago, when Ankara

enjoyed strong ties with Iraq's central Baghdad government and was deep in a decades-

long fight with Kurdish militants on its own soil.

7η και 8η Παράγραφος

Turkey's courtship of Iraqi Kurds has infuriated Baghdad - which claims sole authority to

manage Iraqi oil and says Kurdish efforts towards oil independence could lead to the

break-up of Iraq. It has also raised concern in Washington.

Under Iraq's constitution, all oil export revenue goes through Baghdad. The autonomous

Kurdish region is entitled to 17 percent of the total, a windfall that has helped it flourish

as a prosperous oasis safe from the violence that consumed the rest of Iraq in the decade

since a U.S.-led invasion.

The Kurds say all of Iraq will benefit if they develop their region's own resources. But

Baghdad fears that if the Kurds obtain separate export capacity they will seek

independence.

23η Παράγραφος

With the new pipeline from Kurdistan, Turkey will be able to import at

least 10 billion cubic meters (bcm) per year of Kurdish gas more cheaply

8

than from current suppliers, sources said, with its total capacity

potentially up to double that.

http://www.reuters.com/article/2013/11/06/us-turkey-iraq-kurdistan-

idUSBRE9A50HR20131106

Το Κουρδιστάν είναι σημαντικό για τις ΗΠΑ για έναν ακόμη λόγο. Οι

σχέσεις των ΗΠΑ με την Σαουδική Αραβία έχουν χειροτερεύσει, όπως

έλεγα σε ένα κείμενο που είχα ανεβάσει με τίτλο “Ο Ρόλος της Σαουδικής

Αραβίας στην Επίθεση στους Δίδυμους Πύργους”. Οι ΗΠΑ έχουν μειώσει

πάρα πολύ τις εισαγωγές πετρελαίου από την Μέση Ανατολή, ενώ η Κίνα

αυξάνει συνεχώς τις αγορές της από την περιοχή.

Επομένως κάποια τμήματα της ελίτ της Σαουδικής Αραβίας βλέπουν την

παρουσία των ΗΠΑ ως εμπόδιο για την περεταίρω σύσφιξη των σχέσεων

τους με την Κίνα. Σε μία εποχή μάλιστα που οι ΗΠΑ, λόγω της προσπάθειας

τους να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με το Ιράν, δεν είναι διατεθειμένες να

υποστηρίζουν την Σαουδική Αραβία στις διαμάχες της με το Ιράν, στο ίδιο

βαθμό που το έκαναν στο παρελθόν. Οι ΗΠΑ χρειάζονται το Ιράν γιατί είναι

μία χώρα πολύ πλούσια σε αποθέματα φυσικού αερίου, και μπορεί να

αποτελέσει για την Ευρώπη μία εναλλακτική στο Ρωσικό φυσικό αέριο.

Στο παρακάτω άρθρο της World Tribune, με τίτλο “Wary Gulf states see

war on ISIL as U.S. collaboration with Iran”, του Φεβρουαρίου 2015, θα

διαβάσετε ότι οι Αραβικές χώρες του Περσικού Κόλπου ανησυχούν, γιατί

βλέπουν την συνεργασία των ΗΠΑ με το Ιράν στην καταπολέμηση του

ISIS, ως μία στρατιωτική συνεργασία ΗΠΑ-Ιράν.

9

http://www.worldtribune.com/2015/02/06/wary-gulf-states-see-war-isil-u-s-

collaboration-iran/

Επομένως δεν υπάρχει καμία πιθανότητα οι σχέσεις ΗΠΑ-Σαουδικής

Αραβίας να είναι στον 21ο αιώνα αυτές που ήταν κατά τον 20ο. Και λόγω

των οικονομικών, αλλά και λόγω των γεωπολιτικών εξελίξεων.

Επίσης, ο άλλος σύμμαχος των ΗΠΑ, η Τουρκία, έχει εξελιχθεί σε μία

περιφερειακή δύναμη, που πολύ συχνά διαφοροποιείται από τις επιλογές

των ΗΠΑ, άρα ούτε στην Τουρκία οι ΗΠΑ μπορούν να βασιστούν, στον

βαθμό τουλάχιστον που βασίζονταν κατά το παρελθόν. Η Τουρκία

συγκρούστηκε με τις ΗΠΑ στο θέμα της Συρίας, γιατί η Τουρκία απαίτησε

οι ΗΠΑ να πιέσουν περισσότερο για την ανατροπή του συμμάχου της

Ρωσίας και του Ιράν, του δικτάτορα Άσαντ.

Πρόσφατα είδαμε τον Ερντογάν να μην επιτρέπει στις ΗΠΑ να

χρησιμοποιήσουν τις βάσεις του Ιντσιρλίκ, προκειμένου να βοηθήσουν τους

Κούρδους στον αγώνα τους εναντίον των Τζιχαντιστών. Ο Ερντογάν

απαιτούσε πρώτα να δεσμευτούν οι ΗΠΑ ότι θα πιέσουν περισσότερο για

την ανατροπή του Άσαντ στην Συρία, τον οποίο χτυπούν οι Τζιχαντιστές,

και μετά να βοηθήσει η Τουρκία τις ΗΠΑ να υπερασπιστούν τους

Κούρδους. Ο λόγος φυσικά είναι ότι οι Τζιχαντιστές σε μεγάλο βαθμό

εξυπηρετούν τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Τουρκίας, αφού στρέφονται

εναντίον της Συρίας και του Ιράκ, που είναι δορυφόροι του Ιράν.

Ο έλεγχος της Συρίας και του Ιράκ από τους Ιρανούς, επιτρέπει την έξοδο

του Ιρανικού πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Μεσόγειο, και μπλοκάρει

10

την σύνδεση των Αραβικών χωρών του Περσικού Κόλπου με την Τουρκία

και την Ευρώπη.

Εικόνα 4

Στο παρακάτω καλό άρθρο της Al Monitor, με τίτλο “Kurdish victory in

Kobani defeat for Turkish policy”, του Ιανουαρίου 2015, θα διαβάσετε ότι

μετά την άρνηση της Τουρκίας να παραχωρήσει τις στρατιωτικές βάσεις του

Ιντσιρλίκ στις ΗΠΑ, ήταν η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ βοήθησαν το PKK

του Οτσαλάν, κάτι που όπως λέει το άρθρο σόκαρε την Τουρκία. Το άρθρο

αναφέρει επίσης ότι κάποιοι πολιτικοί κύκλοι στην Ουάσιγκτον

υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να αντικαταστήσουν τις στρατιωτικές

βάσεις του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία, με βάσεις στο Ιρακινό Κουρδιστάν.

Γράφει το άρθρο:

5η, 6η και 7η Παράγραφος

11

The defining moment for changing relations between the United States and the PKK

came when US C-130 cargo planes dropped aid and weapons to beleaguered Kurdish

forces on Oct. 19 just as the enclave was poised to fall. The move left Turkey, a key

NATO ally that has been fighting the PKK on and off since 1984, in shock, and deepened

long-running suspicions about US intentions in the region.

Turkish President Recep Tayyip Erdogan made little effort to mask his displeasure over

the turn of events. Speaking to reporters on Jan. 26, Erdogan suggested that he had asked

US President Barack Obama not to intervene on the side of the Kurds. “I told Mr.

Obama, ‘Don’t drop those bombs [meaning weapons and other supplies]. You will be

making a mistake.’ Unfortunately, despite our conversation, they dropped whatever was

needed with three C-130’s and half of it landed in [IS'] hands. So who is supplying

[IS], then?”

The displeasure is mutual. Washington has voiced frustration over Ankara’s refusal to let

coalition planes use the Incirlik airbase in southern Turkey for combat missions against

IS. (Some policymakers in Washington argue the United States ought to build a military

base in Iraqi Kurdistan to replace Incirlik.) Turkey’s rejection of Kurdish demands to let

their fighters open a supply line to Kobani from the Turkish side proved to be the final

straw: US airdrops ensued and Ankara was forced to open the corridor, but only for 150

or so Iraqi Kurdish peshmerga, who have been backing YPG forces with long-range

artillery they deployed in Kobani.

http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2015/01/turkey-kurds-kobani-defeat-turkish-

policy.html

Να διευκρινίσω ότι είναι άλλο οι ΗΠΑ να βοηθούν τους Κούρδους του

Ιράκ, με τους οποίους άλλωστε στενή συνεργασία έχουν και οι Τούρκοι, και

άλλο να βοηθούν το PKK του Οτσαλάν, το οποίο έχει διενεργήσει πάρα

πολλές επιθέσεις στην Τουρκία.

12

Εικόνα 5

Τέλος, η στροφή των ΗΠΑ προς το Ιράν, και η συμμαχία τους με το Κατάρ,

έχει αναγκάσει το Ισραήλ, έναν άλλο παραδοσιακό τους σύμμαχο, να κάνει

ανοίγματα προς την Ρωσία. Οι αλλαγές στην Αμερικανική εξωτερική

πολιτική, και η γεωπολιτική του φυσικού αερίου, σπρώχνει τους

Ισραηλινούς σε μία συμμαχία με την Ρωσία στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στην Ανατολική Μεσόγειο υπάρχουν τα θαλάσσια κοιτάσματα του Ισραήλ,

τα θαλάσσια κοιτάσματα της Κύπρου, και τα θαλάσσια κοιτάσματα της

Συρίας, τα οποία η Συρία έχει παραχωρήσει στην Ρωσία προς εκμετάλλευση

όπως μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο των Financial Times, με

τίτλο “Russia tightens links to Bashar al-Assad with Syria energy deal”, του

Δεκεμβρίου 2013. Γράφει το άρθρο:

13

2η και 3η Παράγραφος

The state-controlled Russian group Soyuzneftegaz and the Syrian regime this week signed

a deal that allows for the exploration and drilling, development and production of oil and

gas in a 2,190 sq km area off Syria’s coast, the first-such deal for the country.

It might be years before the deal is implemented, analysts said. But the concession, which

is to span 25 years, further solidifies Moscow’s ties to Damascus ahead of a highly

anticipated January conference in Switzerland in which the future of Syria may be

negotiated.

.

7η Παράγραφος

With much of Syria’s other oil reserves in the largely Sunni Muslim east and northeast of

the country and currently under the control of rebel factions, the deal dangles the

prospect of a potential source of revenue for President Bashar al-Assad’s Allawite co-

religionists, which dominate the regime. It also gives Russia a stake in the scramble for

Mediterranean energy reserves that already includes Israel, Lebanon, Turkey and Cyprus

and other countries.

http://www.ft.com/intl/cms/s/0/9e8040e0-6e3f-11e3-8dff-00144feabdc0.html

Εικόνα 6

14

Η Τουρκία δεν επιτρέπει την παράκαμψη της σαν ενεργειακό σύνδεσμο

Μέσης Ανατολής-Ευρώπης, και αυτό οδηγεί στην συμμαχία Ρωσίας-

Ισραήλ-Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως βλέπετε στον παραπάνω

χάρτη. Η Ρωσία μπορεί να έχει μεγάλη συνεργασία με την Τουρκία στον

τομέα της ενέργειας, στην Βόρεια Τουρκία, όμως τα κοιτάσματα της

Ανατολικής Μεσογείου δίνουν στην Ρωσία την δυνατότητα να τροφοδοτεί

την Νότια Ευρώπη χωρίς να βασίζεται στην Τουρκία και την Ουκρανία.

Γιατί μπορεί η Τουρκία και η Ρωσία να έχουν μεγάλες δοσοληψίες στον

τομέα της ενέργειας, αλλά η σχέση τους είναι πολύ προβληματική.

Οι Ισραηλινοί μάλιστα παραχώρησαν για 20 χρόνια ένα μέρος της

εκμετάλλευσης του δεύτερου μεγαλύτερου κοιτάσματος φυσικού αερίου

που διαθέτουν, του Tamar, στην Ρωσική Gazprom. Μπορείτε να διαβάσετε

σχετικά το παρακάτω άρθρο του κρατικού Ρωσικού πρακτορείου Sputnik

15

News, με τίτλο“Gazprom Signs 20-Year LNG Purchase Deal with Israel,

του Φεβρουαρίου 2013. Γράφει το άρθρο:

1η Παράγραφος

A subsidiary of Russian energy giant Gazprom has signed a 20-year deal with Levant

LNG Marketing Corp. to exclusively purchase liquefied natural gas (LNG) from Israel’s

Tamar offshore gas field in the Mediterranean, Gazprom said on Tuesday.

http://sputniknews.com/business/20130226/179690676.html

Βέβαια η εταιρεία που κυρίως εκμεταλλεύεται το φυσικό αέριο του Ισραήλ

είναι η Αμερικανική Noble Energy. Η συμμετοχή της Ρωσίας όμως είναι

πολύ θετική και για την Noble, γιατί είναι μία επιπλέον διασφάλιση ότι δεν

θα πραγματοποιηθεί κάποια Τουρκική επίθεση.

Επομένως οι σχέσεις των ΗΠΑ με όλους τους παραδοσιακούς συμμάχους

τους στην Μέση Ανατολή παρουσιάζουν προβλήματα. Ακόμη και το Κατάρ,

το οποίο φιλοξενεί τις μεγαλύτερες Αμερικανικές βάσεις στην Μέση

Ανατολή, επιδιώκει σύσφιξη των σχέσεων του με την Κίνα. Το Κατάρ

πουλάει φυσικό αέριο και πετρέλαιο κυρίως στην Ασία, και βασίζεται και

στην Ιαπωνία, που είναι από τους στενότερους συμμάχους των ΗΠΑ, αλλά

και στην Κίνα.

Οι ΗΠΑ προς το παρόν δεν επιθυμούν ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν.

Προτιμούν ένα ενιαίο Ιράκ με ένα ισχυρό αυτόνομο Κουρδιστάν, γιατί

θεωρούν ότι ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν θα μπορούσε να διαταράξει ακόμη

περισσότερο την περιοχή, όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο της

16

Wall Street Journal, με τίτλο “Why Oppose an Independent Kurdistan?”, του

Αυγούστου 2014. Γράφει το άρθρο:

1η Παράγραφος

The Obama administration continues to insist on maintaining the unity of Iraq.

Meanwhile, back in the real world, the Sunni extremists of ISIS are on the march. On

Sunday, ISIS seized three towns in northwest Iraq from the Kurds and threatened to

overrun the Mosul Dam, a key source of electricity and water for much of the country. At

the same time, ISIS forces crossed the border from Syria into Lebanon, taking control of

the city of Arsal, blindsiding officials in Beirut.

http://www.wsj.com/articles/william-a-galston-why-oppose-an-independent-kurdistan-

1407283819

Επομένως μπορούμε να πούμε ότι οι ΗΠΑ βλέπουν με μεγάλη συμπάθεια

την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, άσχετα αν προς το παρόν

φοβούνται ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να διαταράξει τις σχέσεις τους με

την Τουρκία, το Ιράν, την Συρία και το Ιράκ ακόμη περισσότερο, και να

προκαλέσει μία ακόμη μεγαλύτερη ανάφλεξη στην περιοχή. Αυτός είναι και

ο λόγος που τα μη πολιτικά χείλη εκφράζονται πολύ πιο θετικά υπέρ της

δημιουργίας ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, όπως μπορείτε να διαβάσετε

στο παρακάτω άρθρο της Wall Street Journal, με τίτλο “Building the U.S.-

Kurdistan Special Relationship”, του Ιουλίου 2014.

Το άρθρο υποστηρίζει ότι η σωστή στρατηγική για τις ΗΠΑ είναι να

βοηθήσει την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, να δημιουργήσει

εκεί νέες βάσεις, γιατί δεν μπορούν οι ΗΠΑ να θεωρούν δεδομένο ότι οι

σχέσεις τους με την Τουρκία δεν θα χειροτερεύσουν ακόμη περισσότερο. Το

άρθρο συνεχίζει, και λέει ότι η ισχύς των ΗΠΑ στην περιοχή έχει μειωθεί

17

πάρα πολύ, και ότι η δημιουργία βάσεων σε ένα ανεξάρτητο φιλοδυτικό

Κουρδιστάν θα ενδυνάμωνε τις ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή.

Ούτε θα πρέπει οι ΗΠΑ, γράφει το άρθρο, να θεωρούν δεδομένο ότι θα

μπορούν να χρησιμοποιούν στο μέλλον τις βάσεις του Κατάρ, του Μπαχρέιν

και του Κουβέιτ, γιατί μέρος των ελίτ αυτών των χωρών δεν βλέπει θετικά

την παρουσία των Αμερικανών, και χαρακτηρίζει το Κατάρ και το Κουβέιτ

“frenemies” των ΗΠΑ, και όχι αληθινούς φίλους

(frenemies=friends+enemies).

Να προσθέσω ότι η παρουσία των ΗΠΑ σε αυτές τις χώρες είναι ένα

εμπόδιο για την περεταίρω σύσφιξη των σχέσεων αυτών των χωρών με την

Κίνα, που είναι ένας πελάτης στον οποίο όλες αυτές οι χώρες βασίζονται για

τις πωλήσεις του πετρελαίου και του φυσικού τους αέριου. Μέχρι τώρα,

γράφει το άρθρο, οι ΗΠΑ δεν έχουν υποστηρίξει την ανεξαρτησία του

Κουρδιστάν, προκειμένου να έχουν καλές σχέσεις με την κυβέρνηση του

Ιράκ και με την Τουρκία, αλλά το Ιράκ έχει έτσι κι αλλιώς μετατραπεί σε

έναν δορυφόρο του Ιράν, και η Τουρκία έχει μετατραπεί στον μεγαλύτερο

επενδυτή του Ιρακινού Κουρδιστάν. Γράφει το άρθρο:

1η, 2η και 3η Παράγραφος

The Iraqi government of Prime Minister Nouri al-Maliki is reeling from the sudden loss

of key northern cities to the Islamic State of Iraq and al-Sham. Baghdad is looking

increasingly to Iran and Russia for military assistance. That's led some foreign policy

gurus in Washington to call for a closer U.S. relationship with Iraq's autonomous

Kurdistan Regional Government, or KRG. It's a good idea, but they aren't going far

enough.

18

The time has come for America and the West to support Kurdish independence and,

simultaneously, to set up U.S. bases in Iraqi Kurdistan that would make it America's

military hub in the region.

After all, this country-in-the-making has proved to be a haven of stability, relative

security and pro-American, pro-Western sentiment ever since it broke free from Saddam's

misrule. A major American air base in Kurdistan would improve the U.S.'s much-

weakened strategic position in the Middle East while guaranteeing Kurdish

independence.

5η, 6η και 7η Παράγραφος

Since the 2003 U.S. invasion of Iraq, the U.S. has tended to disregard Kurdistan's

aspirations and even hindered the KRG's efforts to develop and profit from the oil

resources on its territory. That's because America's priorities have generally been to

bolster the government in Baghdad, in which Washington had invested vast amounts of

blood and treasure, and to maintain good relations with neighboring Turkey.

Ankara is a NATO member that was long dominated by a military establishment

fanatically hostile to any manifestation of Kurdish independence anywhere in the region.

These days, however, the Turkish military has lost much of its political influence, and

Turkish businessmen are among the biggest investors in Iraqi Kurdistan.

Mr. Maliki's Iraqi government, meanwhile, has effectively become a client of Iran after

being largely abandoned by the Obama administration following a half-hearted attempt

to make an agreement allowing for a rump force of US troops. Iranian influence is

unlikely to diminish in the immediate future, whether or not Tehran's assistance helps

Baghdad stop the ISIS advance and recapture lost territory.

11η, 12η και 13η Παράγραφος

U.S. military planners can't assume that our alliance with Turkey won't decline further.

Nor should they assume as given Turkey's military cooperation with NATO for missions

against adversaries in places like Syria and Iran.

19

And it would be even more foolish for American policy makers to assume that U.S. forces

will always be able to use bases in Kuwait, Qatar and Bahrain. All three countries are

dictatorships vulnerable to upheaval. So far, adroit use of their fantastic wealth has

protected these countries' rulers against the resentments of their subjects, but this may

not always be the case.

Moreover, Kuwait and Qatar are arguably "frenemies" rather than true allies of the U.S.

It's no secret that elements within their ruling elites have long sponsored and encouraged

jihadist terrorism and fundamentalism in the same way that Saudi princelings have. As

for Bahrain, it is something close to an apartheid state, with a Sunni elite brutally

repressing a Shiite majority. As the author Ralph Peters has famously written, in the end,

"the Shah always falls."

http://www.wsj.com/articles/the-u-s-should-guarantee-kurdish-independence-1405020652

Κλείνοντας το τμήμα ΗΠΑ-Κουρδιστάν, να πω ότι οι ΗΠΑ είχαν

χρησιμοποιήσει τους Κούρδους του Ιράκ από τον πρώτο πόλεμο εναντίον

του Σαντάμ, το 1991, όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο της

Independent, με τίτλο “Now the West is arming the Kurdish army. When

will it admit the people's right to a state?”, του Αυγούστου 2014. Το άρθρο

γράφει ότι οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τους Κούρδους όταν έφυγαν από το Ιράκ,

μετά τον πόλεμο του 1991, οι οποίοι βρέθηκαν στο έλεος των αντιποίνων

του Σαντάμ Χουσέιν.

Στην συνέχεια, το άρθρο γράφει ότι οι ΗΠΑ εξοπλίζουν τους Κούρδους για

άλλη μία φορά σήμερα, έστω και καθυστερημένα, αλλά προσπαθούν

ταυτόχρονα να μην χαλάσουν τις σχέσεις τους με την κεντρική κυβέρνηση

του Ιράκ, και οι Κούρδοι ισχυρίζονται ότι ο μόνος πραγματικός τους φίλος

είναι τα βουνά. Και καταλήγει ότι οι ΗΠΑ δεν θέλουν την δημιουργία ενός

20

ανεξάρτητου Κουρδιστάν, γιατί θεωρούν ότι κάτι τέτοιο θα

αποσταθεροποιούσε πάρα πολύ την περιοχή.

3η, 4η, 5η Παράγραφος

In February of that year, in the middle of the first Gulf War, George Bush Senior called

upon the Iraqi military and people to topple Saddam.  The Kurds of northern Iraq

responded to Bush and rose up to storm the strongholds of Saddam’s Ba’ath Party-

including the Red Security headquarters. Saddam’s forces retreated. Erbil and Kirkuk

both fell in to Kurdish hands.

The Gulf War ended later that month. Washington was keen to bring its troops home as

quickly as they’d been dispatched.  With America’s mission accomplished in Kuwait, its

interests were no longer aligned with those of the Kurdish rebels. Their plight was just

another internal Iraqi affair.

When Saddam began his reprisals – after the Americans had departed - the Kurds were

left at the mercy a dictator who just three years earlier had used poison gas to massacre

tens of thousands of civilians. The Kurds fled to the mountains in their thousands, seeking

refuge in neighbouring Iran and Turkey - but many did not survive the journey.

7η , 8η και 9η Παράγραφος

Today America is once again showing support for the Kurds in a time of crisis by striking

at the jihadists of Isis, now rebranded the Islamic State. Obama has belatedly agreed to

supply weapons to the Peshmerga, the Kurdish armed forces. That’s not to say that the

US administration had much of a choice. The jihadists were using American weapons

captured from the Iraqi army and marching upon the only legitimate and functioning

military in the region. But why did Obama not act sooner? The excuse wheeled out was

that they did not want to alienate the government of Nouri al-Maliki by arming the

Peshmerga. They would not be seen to encourage the break-up of Iraq.

21

The old Kurdish adage “We have no friends but the mountains” rings true - if fair-

weather friends like the Americans are removed from the equation. The US government - 

and now possibly the UK - has chosen to arm the Peshmerga on this occasion, but only at

the last minute and as a last resort. They did not act when arms were first asked for, as

the Peshmerga sought to protect their defenceless people outside the borders of the

Kurdish Regional Government.

The crux is that the western powers still do not support the Kurds right to self-

determination. With Kurdish independence closer than it has ever been, America’s

interests - once again - diverge from those of the Kurds. What would the future of Iraq

look like if the moderate oil-rich Kurdish region withdrew? As a third force between the

two Arab components of the population – the majority Shia and the minority Sunnis - the

Kurds have helped to keep the country together.

http://www.independent.co.uk/voices/comment/now-the-west-is-arming-the-kurdish-

army-when-will-it-admit-the-peoples-right-to-a-state-9667320.html

Τουρκία-Κουρδιστάν

Η Τουρκία βλέπει τους Κούρδους του Ιράκ με τελείως διαφορετικό μάτι απ’

ότι βλέπει τους Κούρδους της Τουρκίας. Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο

ενώνουν την Τουρκία με τους Κούρδους του Ιράκ, ενώ αντίθετα την

Τουρκία και τους Κούρδους της Τουρκίας χωρίζει ένα αιματοβαμμένο

παρελθόν. Με τους Κούρδους του Ιράκ η Τουρκία έχει μεγάλες δοσοληψίες,

αφού ήδη αγοράζει και εξάγει από αυτούς πετρέλαιο.

Η προμήθεια πετρελαίου από το Ιρακινό Κουρδιστάν μειώνει την εξάρτηση

της Τουρκίας από την Ρωσία και το Ιράν. Η φτωχή ενεργειακά Τουρκία

προμηθεύεται το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού της αερίου από την Ρωσία,

και το μεγαλύτερο μέρος του πετρελαίου της από το Ιράν. Αυτό είναι πολύ

αρνητικό για την Τουρκία, γιατί μπορεί να έχει στενή συνεργασία με την

22

Ρωσία και το Ιράν στον τομέα της ενέργειας, αλλά ταυτόχρονα η Τουρκία

συγκρούεται με αυτές τις χώρες σε πάρα πολλά μέτωπα.

Κλασικό παράδειγμα της σύγκρουσης Ρωσίας-Τουρκίας, είναι ο αγωγός

φυσικού αερίου Ιραν-Ιράκ-Συρίας, που ανέφερα παραπάνω, και που θα

μετέφερε φυσικό αέριο του Ιράν και του Ιράκ στην Μεσόγειο, και τον οποίο

θα κατασκεύαζε και θα διαχειριζόταν η Gazprom.

Εικόνα 7

Άλλωστε η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, μίας συμμαχίας της οποίας ο

βασικός σκοπός ήταν ο περιορισμός της Σοβιετικής Ένωσης. Και

εξακολουθεί να είναι μέλος του ΝΑΤΟ η Τουρκία, άσχετα αν οι σχέσεις της

με τις ΗΠΑ δεν είναι αυτές που ήταν στο πρόσφατο παρελθόν. Επομένως η

τροφοδοσία από το Ιρακινό Κουρδιστάν είναι πολύτιμη για την Τουρκία

από οικονομικής απόψεως, γιατί πρόκειται για μία φτηνότερη λόγω

απόστασης λύσης. Είναι όμως πολύτιμη και από γεωστρατηγικής απόψεως,

αφού μειώνει την εξάρτηση της Τουρκίας από την Ρωσία και το Ιράν,

χώρες με τις οποίες η Τουρκία έχει στενή συνεργασία στον τομέα της

ενέργειας αλλά και μεγάλη αντιπαλότητα.

23

Εικόνα 8

Επίσης, η συνεργασία του Ερντογάν με τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ

διχάζει τον Κουρδικό πληθυσμό. Οι Κούρδοι της Τουρκίας, που δεν έχουν

κάποιο οικονομικό όφελος από αυτήν την συνεργασία, κατηγορούν τους

Κούρδους του Ιράκ για την συνεργασία τους με τον Ερντογάν, προκειμένου

να αυξήσουν την επιρροή τους στους Κούρδους του Ιράν και της Συρίας.

Στο παρακάτω άρθρο της Al Monitor, με τίτλο “PKK Challenges Barzani in

Iraqi Kurdistan”, του Μαρτίου 2013, θα διαβάσετε για την στενή

συνεργασία του Μπαρζανί με τον Ερντογάν. Γράφει το άρθρο:

5η ΠαράγραφοςThis shift reflects a reaction to Barzani’s growing power — including his close ties to

Erdogan — and his claims or ambitions to become a leader of all the Kurds, expressed in

Kurdish as “president of Kurdistan,” which the PKK rejects.

http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/05/pkk-barzani-challenge-

kurdistan.html

24

Επομένως ναι μεν ο Ερντογάν φοβάται την δημιουργία ενός ανεξάρτητου

Κουρδιστάν, αφού αυτό μπορεί να ενδυναμώσει τον πόθο για ανεξαρτησία

και στους Κούρδους της Τουρκίας, αλλά έχει πολλούς λόγους να

συνεργάζεται με τους Κούρδους του Ιρακινού Κουρδιστάν. Στο παρακάτω

άρθρο της Al Monitor, με τίτλο “Will Turkey midwife an independent Iraqi

Kurdish state?”, του Ιουλίου 2014, θα διαβάσετε ότι ο Ερντογάν δεν έχει

κάποιον λόγο να θέλει ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, αλλά δεν μπορεί να πει

κάτι τέτοιο ανοιχτά, γιατί θα δημιουργούσε προβλήματα στις σχέσεις του με

τους Κούρδους του Ιράκ. Γράφει το άρθρο:

4η και 5η Παράγραφος

But this interpretation is misleading. Turkey has carefully avoided saying anything

publicly against independence for the Kurdistan Region that could offend Barzani, who

has become essentially the sole ally of an increasingly isolated Turkey. This is not only a

foreign policy issue. The solution process with the Turkish Kurds, an important factor in

the upcoming presidential elections, made it imperative not to say anything that could

upset them.

Despite all this, there is no valid reason for Turkey to have sympathy for and forget its

long-standing opposition to an independent Kurdish state inside Iraq. By not favoring an

independent Kurdish state, Turkey — read: Erdogan — is not deviating from the thinking

of US President Barack Obama and Iranian President Hassan Rouhani.

http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/07/candar-isis-iraq-kurds-krg-

independence-turkey-barzani.html

Να πω όμως κάτι για την Τουρκία, άσχετο με το Κουρδικό. Αυτό που έχει

κάνει η Τουρκία είναι απίστευτο. Έχει χτυπήσει τους Ισραηλινούς και τους

Σύριους, επειδή τόλμησαν να την παρακάμψουν ενεργειακά, οι πρώτοι με

την συμφωνία τους με την Κύπρο, και τον αγωγό East Med (κόκκινη

25

γραμμή), και οι δεύτεροι με την συμφωνία τους με το Ιράκ, το Ιράν και την

Ρωσία, και τον αγωγό Ιράν-Ιράκ-Συρία (άσπρη γραμμή).

Εικόνα 9

Χτυπώντας όμως την Συρία, η Τουρκία δεν χτύπησε μονάχα την Συρία. Η

Συρία ήταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης στο θέμα του αγωγού Ιράν-

Ιράκ-Συρίας. Ο αγωγός θα μετέφερε φυσικό αέριο και πετρέλαιο από το

Ιράν και το Ιράκ, και την διαχείριση του θα είχαν οι Ρώσοι. Η Συρία ήταν ο

φτωχός συγγενής σε αυτή την συνεργασία. Η Τουρκία χτυπώντας τον

Άσαντ, και στηρίζοντας τους εξεγερμένους, αλλά και πιέζοντας ασφυκτικά

το ΝΑΤΟ για ανατροπή του, χτύπησε ταυτόχρονα και την Ρωσία, το Ιράν

και το Ιράκ.

Επομένως συγκρούστηκε άμεσα με τους Ισραηλινούς και τους Σύριους, και

έμμεσα με τους Ρώσους, τους Ιρανούς και τους Ιρακινούς. Στην συνέχεια η

Τουρκία συγκρούστηκε με τις ΗΠΑ στο θέμα του Άσαντ και των Κούρδων

της Συρίας, όταν δεν επέτρεψε στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις

του Ιντσιρλίκ, και απαίτησε από τις ΗΠΑ να δεσμευτούν πρώτα για την

ανατροπή του Άσαντ.

26

Επίσης, η Τουρκία στήριξε στην Αίγυπτο τον υποψήφιο των Αδελφών

Μουσουλμάνων, Μοχάμεντ Μόρσι, ο οποίος στην συνέχεια ανατράπηκε

από τον στρατηγό Σίσι, με την βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας και των

Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, και έτσι η Τουρκία δημιούργησε μεγάλα

προβλήματα και στις σχέσεις της με την Αίγυπτο, την Σαουδική Αραβία, και

τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Προσθέστε σε όλους αυτούς την Ελλάδα και

την Κύπρο, που είναι παραδοσιακοί αντίπαλοι της Τουρκίας.

Μιλάμε για κάτι απίστευτο. Συγκρούεται η Τουρκία, σε διαφορετικό βαθμό

με τον καθένα βέβαια, με τις ΗΠΑ, την Ρωσία, το Ισραήλ, το Ιράν, την

Συρία, το Ιράκ, την Ελλάδα, την Κύπρο, και την Σαουδική Αραβία. Και με

ποιον σύμμαχο? Με το Κατάρ, που ναι μεν κολυμπάει στο χρήμα, αλλά έχει

μικρό στρατό.

Εικόνα 10

27

Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρακτηρίσω τον Ερντογάν θαρραλέο ή ηλίθιο, αλλά

αυτό που δίνει στην Τουρκία την αυτοπεποίθηση να συγκρούεται

ταυτόχρονα με όλους τους παραπάνω, είναι ότι την χρειάζονται και οι ΗΠΑ,

και οι Ρώσοι, και οι Ιρανοί.

Οι ΗΠΑ για να στείλουν στην Ευρώπη ανταγωνιστικό στην Ρωσία φυσικό

αέριο μέσω Τουρκίας, η Ρωσία για να περάσει από την Τουρκία τον South

Stream, ή τον Turkish Stream που ανακοίνωσε πρόσφατα ο Πούτιν, ώστε να

κάνουν ακόμη δυσκολότερη την κατασκευή ενός αγωγού που δεν θα

ελέγχεται από αυτούς. Τέλος, οι Ιρανοί χρειάζονται την Ρωσία για να

στείλουν το φυσικό τους αέριο στην Ευρώπη. Και εμείς απέναντι σε αυτή

την Τουρκία είχαμε την Φώφη Γενηματά, και τώρα έχουμε τον Πάνο

Καμμένο ως Υπουργούς Άμυνας. Μιλάμε για τρομερά πράγματα.

Ειλικρινά εύχομαι ο Θεός να μας λυπηθεί και να μην έχουμε την τύχη που

μας αξίζει. Αν και προσωπικά δεν εναποθέτω τις ελπίδες μου στον Θεό,

αλλά στην ΕΕ. Όσο είμαστε μέλη της ΕΕ δεν θα τολμήσει να μας πειράξει

κανείς. Και αντί οι πολιτικοί μας να παρακαλούν να μείνει όρθιο το

Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που είναι υπό κατάρρευση, προσπαθούν να το

υπονομεύσουν ακόμη περισσότερο, για να μην χάσει η πολιτική μας

νομενκλατούρα τον έλεγχο της αγοράς ενέργειας και των τραπεζών.

Ισραήλ-Κουρδιστάν

Για τους Ισραηλινούς οι Κούρδοι είναι αυτό που λέμε “λουκούμι”. Οι

Κούρδοι δεν είναι ούτε Άραβες, ούτε Πέρσες, ούτε Τούρκοι, και είναι

μετριοπαθείς Μουσουλμάνοι. Επίσης διεκδικούν εδάφη από τέσσερις

ορκισμένους εχθρούς των Ισραηλινών, την Τουρκία, το Ιράν, το Ιράκ και

28

την Συρία. Ο πρωθυπουργός των Ισραηλινών, ο Νετανιάχου, έχει ξακάθαρα

ταχθεί υπέρ της δημιουργίας ανεξάρτητου Κουρδιστάν, κάτι που δεν ξέρω

αν έχει ζητήσει κάποια άλλη χώρα, με επίσημες τουλάχιστον δηλώσεις του

πρωθυπουργού της.

Όπως μάλιστα θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο της Guardian, με τίτλο

“Israel's prime minister backs Kurdish independence”, του Ιουνίου 2014, οι

Ισραηλινοί δεν κινούνται καν στην γραμμή των ΗΠΑ, οι οποίες επιδιώκουν

ένα ισχυρό αυτόνομο Κουρδιστάν, αλλά όχι ανεξάρτητο. Οι Ισραηλινοί

τάσσονται ξεκάθαρα υπέρ της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν.

Γράφει το άρθρο:

1η Παράγραφος

The Israeli prime minister, Binyamin Netanyahu, has voiced support for Kurdish

statehood, taking a position that appears to clash with the US preference to keep

sectarian war-torn Iraq united.

http://www.theguardian.com/world/2014/jun/29/israel-prime-minister-kurdish-

independence

Και για τους Κούρδους όμως το Ισραήλ είναι ένας φυσικός σύμμαχος, γιατί

δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει τόσο κακές σχέσεις

και με τις τέσσερεις χώρες από τις οποίες διεκδικούν εδάφη οι Κούρδοι.

Αυτός είναι ο λόγος που ενώ στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ υπάρχουν πάρα

πολλοί που βλέπουν θετικά την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν,

δεν τολμούν να το διατυπώσουν από επίσημα χείλη.

29

Σκεφτείτε το παράδειγμα της Ελλάδα. Αν ο Έλληνας πρωθυπουργός αρχίσει

να ζητάει ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, χωρίς να συμβουλευτεί πρώτα την

Τουρκία, θα υπάρξουν επιπτώσεις στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας. Επίσης,

το Ιράν, είναι μία χώρα με την οποία οι Έλληνες εφοπλιστές κάνουν

λαθρεμπόριο πετρελαίου. Άρα στο πολιτικό μας σύστημα καταλήγουν

μεγάλα ποσά από το Ιράν.

Κυρίως φαντάζομαι στον εθνικοσοσιαλιστικό χώρο, αφού το Ιράν είναι

σύμμαχος της Ρωσίας, και επομένως η επιρροή θα πρέπει να βρίσκεται στον

ίδιο πολιτικό χώρο με αυτόν που βρίσκεται η Ρωσική επιρροή. Αυτό είναι το

λογικό τουλάχιστον. Οι κομμουνιστές συνεργάζονται με το Κατάρ, που

είναι αντίπαλος της Ρωσίας, αλλά και του Ιράν.

Το Ισραήλ τι έχει να φοβηθεί? Μήπως οι δηλώσεις του για το Κουρδιστάν

προκαλέσουν την χειροτέρευση των σχέσεων του με την Τουρκία, το Ιράν,

το Ιράκ και την Συρία? Πόσο χειρότερες να γίνουν? Ή να φοβηθούν μήπως

σταματήσει να τους πουλάει πετρέλαιο το Ιράν? Ούτε το Ιράν ούτε το Ιράκ

δέχονται να πουλήσουν πετρέλαιο στους Ισραηλινούς. Μόνο οι Κούρδοι

δέχονται να πωλούν πετρέλαιο στους Ισραηλινούς.

Συρία-Κουρδιστάν

Ο Σύρος δικτάτορας Άσαντ, βλέπει τους Κούρδους με τελείως διαφορετικό

τρόπο από αυτόν που τους βλέπουν οι Τούρκοι. Ο Άσαντ έχει ήδη χάσει τον

έλεγχο του Συριακού Κουρδιστάν, και δεν θεωρεί ότι υπάρχει περίπτωση να

τον ανακτήσει. Αυτό που ανησυχεί τον Άσαντ είναι το αν τελικά θα

καταφέρει να κρατήσει τα εδάφη που ελέγχει τώρα, ή αν τελικά θα

30

ανατραπεί. Ό Άσαντ έχει κάνει μία άτυπη συμφωνία με τους Κούρδους της

Συρίας, οι οποίοι ελέγχονται κυρίως από το PKK του Οτσαλάν.

Ο Άσαντ δεν τους ενοχλεί, γιατί έχουν δύο κοινούς εχθρούς. Τον Ερντογάν

και τον ISIS. Στο παρακάτω άρθρο της Huffington Post, με τίτλο “Kurds

Battle Assad's Forces, Opening New Front In Syria's War”, του Ιανουαρίου

2015, θα διαβάσετε ότι τον περισσότερο καιρό, ο Άσαντ και οι Κούρδοι της

Συρίας έχουν καλές σχέσεις. Γράφει το άρθρο:

2η Παράγραφος

In Syria's predominantly Kurdish northeast, Assad's forces and Kurdish militia, mainly

the Syrian Kurdish People's Protection Units (YPG), have for the most part coexisted

without clashing, focusing their firepower on the Islamic State insurgent group.

http://www.huffingtonpost.com/2015/01/17/kurds-assad-syria-war_n_6492340.html

Στο παρακάτω μάλιστα άρθρο των International Business Times, με τίτλο

“Fight For Kobane May Have Created A New Alliance In Syria: Kurds And

The Assad Regime”, του Οκτωβρίου 2014, θα διαβάσετε ότι στο Κομπάνι,

οι δυνάμεις του Άσαντ και οι Κούρδοι της Συρίας πολέμησαν μαζί τους

Τζιχαντιστές. Γράφει το άρθρο:

1η Παράγραφος

A video released Tuesday by Islamic State militants purportedly shows the group fighting

not only Kurdish militants in Kobane, but also forces loyal to President Bashar Assad,

signaling the presence of an alliance between the Kurds and the Syrian military not seen

in the entirety of the 3-year-old civil war.

http://www.ibtimes.com/fight-kobane-may-have-created-new-alliance-syria-

kurds-assad-regime-1701363

31

Ιράν-Κουρδιστάν

Το Ιράν από την άλλη πλευρά, θεωρεί ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν

επικίνδυνο, γιατί θεωρεί ότι κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλέσει αντίστοιχες

εξελίξεις και στο εσωτερικό του. Όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο

των Financial Times, με τίτλο “Iran’s Kurds seek coexistence with Shia as

life improves”, του Δεκεμβρίου 2014, στο Ιράν υπάρχουν 8 εκατομμύρια

Κούρδοι, οι οποίοι θεωρούν ότι έχουν μείνει πίσω στις εξελίξεις σε σχέση

με τους Κούρδους του Ιράκ, της Τουρκίας και της Συρίας. Αυτούς τους

Κούρδους τους έχει κακομεταχειριστεί στο παρελθόν το Ιράν. Γράφει το

άρθρο:

5η Παράγραφος

There are 8m Kurds in Iran, spread over the provinces of West Azerbaijan, Kurdistan,

Kermanshah and Ilam. An ancient community that has lived in the region for centuries, it

has been treated as a security risk by the government in Tehran in the aftermath of the

failed fight for independence, fuelling resentment. Many Kurds are also Sunni Muslims,

and feel doubly discriminated against under the Shia regime.

Recent developments in the Kurdish regions of Iraq, Turkey and Syria, where the Kurdish

cause has strengthened – or at least caught global attention – have compounded their

frustration at being politically “frozen”. “We feel we have lagged behind and fallen from

first position [among Kurds] to the fourth,” says one Kurdish activist.

http://www.ft.com/intl/cms/s/0/f37b3d50-6f3f-11e4-b50f-00144feabdc0.html

Επίσης, ένα ισχυρό ανεξάρτητο Ιρακινό Κουρδιστάν ενισχύει όλους τους

αντιπάλους του Ιράν. Οι ΗΠΑ μπορούν να δημιουργήσουν στο Ιρακινό

Κουρδιστάν βάσεις. Η Τουρκία εισάγει πετρέλαιο και φυσικό αέριο από το

32

Ιρακινό Κουρδιστάν, μειώνοντας την εξάρτηση της από την Ρωσία και το

Ιράν. Το Ισραήλ βρίσκει στο Κουρδιστάν έναν πολύ αξιόπιστο σύμμαχο.

Αν το Ιρακινό Κουρδιστάν ήταν υπό τον έλεγχο μίας ισχυρής κεντρικής

Ιρακινής διοίκησης, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για το Ιράν. Μετά

την πτώση του Σαντάμ Χουσέιν, το Ιράκ έγινε δορυφόρος του Ιράν. Για τα

προβλήματα που δημιουργεί στο Ιράν ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν βλέπε το

παρακάτω πολύ καλό άρθρο του National Interest, με τίτλο “Why Iran Fears

an Independent Kurdistan”, του Ιουλίου 2014. Γράφει το άρθρο:

1η Παράγραφος

Tehran is increasingly nervous about a potential bid by Iraq’s Kurds for independence.

First, an independent Kurdish state next door could incite Iran’s own Kurdish minority,

setting a dangerous precedent in the multiethnic country. Second, the two countries likely

to have the most leverage over an independent Kurdistan would be Turkey and Israel,

Iran’s regional rivals. From Tehran’s perspective, a Kurdish blowback inside Iran and a

Turkish and Israeli geopolitical win at its expense has to be thwarted.

5η Παράγραφος

At the heart of Tehran’s anxieties lies a decades-old fear of spillover of the Kurdish self-

determination movement, and an independent and secular Kurdistan becoming a

geopolitical and ideological liability.

7η Παράγραφος

Militancy among a small pocket of Iran’s Kurds is still alive today, most notably linked to

PJAK (The Party of Free Life of Kurdistan), which is an offshoot of PKK (The Kurdistan

Workers’ Party).  Over the last decade, PJAK’s antigovernment attacks have been

localized and small scale. Tehran wants to keep it that way, and fears what would result

if the Iraqi Kurds won independence.

33

10η και 11η Παράγραφος

Among its closer rivals, Tehran is principally concerned about Turkey and Israel.

Barzani’s close political and economic ties to Ankara are hardly a secret. Even though

Turkey is still officially against independence for Iraq’s Kurds—as Barzani was

reportedly told when he visited Ankara last week—the prevailing wisdom in Tehran

suggests that the Turkish policy on this question is increasingly driven by its desire to

counter Tehran’s regional ambitions. The Iranians believe the Turks would rather see

Iraq’s Kurds break away than remain in a federal Iraq beholden to the Shia-led, Tehran-

backed central government in Baghdad.

Then there is the question of Israel’s close historic ties to the Iraqi Kurds. Prime Minister

Benjamin Netanyahu’s June 30 call of support for an independent Kurdish state rattled

the Iranians and has to lead to some unusually harsh anti-Barzani statements from

Tehran. Qods, a hardline outlet, chastised Barzani for his “betrayal and opportunism”

and called his plan to hold a referendum on independence to be part of “Israel’s game”

to find a soft foothold on Iran’s doorstep.

http://nationalinterest.org/feature/why-iran-fears-independent-kurdistan-10950

Η συνεργασία όμως του συμμάχου του Ιράν, του Σύρου δικτάτορα Άσαντ,

με τους Κούρδους της Συρίας, προκειμένου από κοινού να αντιμετωπίσουν

τον ISIS και την Τουρκία, ανάγκασε τους Ιρανούς να δουν διαφορετικά τους

Κούρδους. Έτσι οι Ιρανοί αποφάσισαν να ενθαρρύνουν τους Κούρδους του

Ιράν να βοηθήσουν τους Κούρδους της Συρίας, προκειμένου να πολεμήσουν

την Τουρκία και τους Τζιχαντιστές στην Συρία και στο Ιράκ.

Στο παρακάτω άρθρο της World Affairs Journal, με τίτλο “The Game

Changer: Syria, Iran, and Kurdish Independence”, του Ιουνίου 2013, θα

διαβάσετε ότι οι Ιρανοί ακολούθησαν την στρατηγική του συμμάχου τους

34

Άσαντ στο θέμα των Κουρδων, προκειμένου να τους χρησιμοποιήσει

εναντίον της Τουρκίας και του ISIS. Γράφει το άρθρο:

10η Παράγραφος

After Erdogan abandoned Assad and began to support the rebellion against him, Assad

gave him a taste of his own medicine, providing aid to the PKK fighters living along

Syria’s border with Turkey. The government of Iran, Assad’s most important and reliable

ally, wasted little time reversing its longstanding anti-Kurd policies to bolster Assad and

increase pressure on Erdogan in Turkey. These shifting alliances have provided the Kurd

fighters with a degree of logistical support, free passage, and refuge unimaginable only a

short time ago, greatly reinvigorating the Kurds’ armed struggle against Turkey. Once

thought to have been defeated, the Kurds’ military capacity is now stronger and more

influential than ever. Thus tensions between Turkey and Syria (and Turkey and Iran)

have made it possible for the PKK to reengage in armed struggle.

http://www.worldaffairsjournal.org/article/game-changer-syria-iran-and-kurdish-

independence

Επομένως ο Ερντογάν έχει κίνητρα να συνεργάζεται με τους Κούρδους του

Ιράκ στο θέμα της ενέργειας, ενώ ο Σύρος δικτάτορας Άσαντ και το Ιράν

έχουν κίνητρα να συνεργάζονται στρατιωτικά με τους Κούρδους της Συρίας

και της Τουρκίας. Οι μεν Κούρδοι του Ιράκ κατηγορούν τους Κούρδους της

Συρίας ότι συνεργάζονται με τον Άσαντ, και οι Κούρδοι της Συρίας

κατηγορούν τους Κούρδους του Ιράκ ότι συνεργάζονται με τον Ερντογάν,

όπως μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο της Al Monitor, με τίτλο

“Relations among Syrian Kurdish parties hit new low”, του Φεβρουαρίου

2014. Γράφει το άρθρο:

4η Παράγραφος

35

The KNC and PYD supported by the rebels of the Kurdistan Workers Party (PKK) have

tried to work together since the Erbil Agreement in 2012 to administer the Kurdish areas

through the Supreme Kurdish Council. But the KNC no longer recognizes the body and

expelled KNC members who support the PYD.

10η και 11η Παράγραφος

Kurdish journalist Mohiddin Hussein, affiliated with the media group Rudaw based in

Iraqi Kurdistan, told Al-Monitor that the KNC demands the PYD “to admit they are

working with the Bashar al-Assad government and the PYD will never do that.”

The PYD has denied any links with the Syrian government as propaganda. Moreover,

pro-PYD websites have accused the KNC and Barzani of supporting attacks against

Kurdish areas in Syria and working in cooperation with Turkey against the PYD.

21η και 22η Παράγραφος

“Not like the propaganda carried out by the Turks and the KDP that 'there is only the

PYD, nothing else is allowed there. There is a dictatorship, there is repression,'” said

senior PKK leader Cemil Bayik in an interview, pointing out there is not only the

PYD but other Kurdish groups, Arabs, and Syriac Christians in the administrations.

Bayik argued that Turkey's ruling Justice and Development Party (AKP) and the KDP

are working hand in hand   against the PYD and the PKK as a result of economic

agreements. He said the AKP developed ties with the KDP, to “use the KDP to crush the

PKK and benefit from its wealth [oil resources].” 

http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/02/kurdish-party-relations-

in-syria-reach-new-lows.html

Από την άλλη πλευρά, ο ISIS είναι ο παράγοντας που ενώνει τους

Κούρδους, γιατί αποτελεί μία απειλή για όλους τους. Όπως θα διαβάσετε

στο παρακάτω άρθρο, με τίτλο “KRG, PKK make unlikely allies as they

battle IS together”, του Αυγούστου 2014, παρά τα μεγάλα προβλήματα στις

36

σχέσεις τους, το PKK και το KDP αναγκάστηκαν να ενώσουν τις δυνάμεις

τους τον Αύγουστο του 2014, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους

Τζιχαντιστές του ISIS. Το άρθρο αναφέρεται και στο YPG, που είναι το

παρακλάδι του Τουρκικού PKK στην Συρία, και στο KDP-S, που είναι το

παρακλάδι του Ιρακινού KDP στην Συρία.

2η και 3η Παράγραφος

On Aug. 3, this collaboration took place: YPG, the People’s Protection Units of Rojava

(Syria’s Kurdistan) joined Iraqi Kurdistan Regionpeshmerga forces and rescued some of

the peshmerga forces after the Islamic State (IS)offensive on Sinjar after the Kurdistan

Region had put an embargo on Rojava for almost three years.

In the past three years, there have been political conflicts between the two biggest

Kurdish political parties, the Kurdistan Workers Party (PKK), led by Abdulla Ocalan,

and the Kurdistan Democratic Party (KDP), led by Masoud Barzani, over ruling Rojava

and sharing power between their two affiliated parties; the pro-PKK Democratic Union

Party (PYD) and the pro-KDP Kurdistan Democratic Party-Syria (KDP-S).

http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/08/pkk-krg-peshmerga-join-forces-fight-

islamic-state.html

Γενικότερα όμως ο κίνδυνος των Τζιχαντιστών που δρουν στο Ιράκ και στην

Συρία, και υποστηρίζονται κυρίως από το Κατάρ, την Σαουδική Αραβία και

την Τουρκία, ανάγκασε τους Ιρανούς να δουν με άλλο μάτι τους Κούρδους.

Όλους τους Κούρδους. Οι Κούρδοι είναι φυσικός αντίπαλος των

Τζιχαντιστών, και αυτό κάνει τους Κούρδους πολύ χρήσιμους για το Ιράν.

Όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο της New Eastern Outlook, με

τίτλο “Iran and the Proxy War in Kurdisan”, του Οκτωβρίου 2014, οι Ιρανοί

37

έχουν αφήσει προς το παρόν τις διαφωνίες τους με τους Κούρδους του Ιράν

και του Ιράκ, και τους έχουν βοηθήσει στον αγώνα τους εναντίον του ISIS.

Εικόνα 11

Σύμφωνα με το άρθρο, ο πρωθυπουργός του Ιρακινού Κουρδιστάν, ο

Μπαρζανί, δήλωσε ότι το Ιράν ήταν η πρώτη χώρα που βοήθησε τους

Κούρδους του Ιράκ εναντίον των Τζιχαντιστών. Ο λόγος, σύμφωνα πάλι με

το άρθρο, ήταν ότι το Ιράν είχε συμφέρον να βοηθήσει τους Κούρδους να

αντιμετωπίσουν τους χρηματοδοτούμενους από το Κατάρ και την Σαουδική

Αραβία Τζιχαντιστές. Πολύ λογικό να προσθέσω κι εγώ, αν λάβουμε υπόψη

μας ότι ο πραγματικός στόχος των Τζιχαντιστών του Κατάρ, της Τουρκίας

και της Σαουδικής Αραβίας, ήταν το Ιράν, άσχετα αν η επίθεση έγινε στην

Συρία και στο Ιράκ, που είναι δορυφόροι του.

Το άρθρο επίσης αναφέρει ότι το Ιράν θέλει να βελτιώσει τις σχέσεις του με

τους Κούρδους του Ιράκ, ως μία ασφάλεια, σε περίπτωση που

38

χειροτερεύσουν κάποια στιγμή στο μέλλον οι σχέσεις του με την κυβέρνηση

του Ιράκ. Κάτι πολύ λογικό να προσθέσω κι εγώ, γιατί μπορεί το Ιράκ να

είναι σήμερα δορυφόρος του Ιράν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάτι θα

ισχύει για πάντα.

Στην συνέχεια το άρθρο γράφει ότι η νέα οικονομική στρατηγική του Ιράν

είναι να δημιουργήσει έναν αγωγό που να διασχίζει το Ιράν, το Ιράκ και την

Συρία, τον Iran-Iraq-Syria pipeline, ώστε να πάρει την θέση του Κατάρ ως ο

μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου της Μέσης Ανατολής προς την

Ευρώπη.

Εικόνα 12

39

Να προσθέσω ότι με τον αγωγό Ιράν-Ιράκ-Συρίας, το Ιράν μπορεί να πάρει

και την θέση της Σαουδικής Αραβίας ως ο μεγαλύτερος προμηθευτής

πετρελαίου της Ευρώπης από την Μέση Ανατολή. Γιατί αν δούμε τον

παρακάτω πίνακα της Eurostat, από την περιοχή της Μέσης Ανατολής και

της Κασπίας Θάλασσας, η Σαουδική Αραβία είναι ο μεγαλύτερος

προμηθευτής πετρελαίου της Ευρώπης, και το Κατάρ ο μεγαλύτερος

προμηθευτής φυσικού αερίου. Η Σαουδική Αραβία βρίσκεται στην 3η θέση,

και το Κατάρ στην 4η θέση.

Με τον αγωγό Ιράν-Ιράκ-Συρίας, που θα έβγαζε πετρέλαιο και φυσικό αέριο

του Ιράν στην Μεσόγειο, το Ιράν θα μπορούσε να καπελώσει και τους δύο.

Εικόνα 13

http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php/

File:Main_origin_of_primary_energy_imports,_EU-

28,_2002%E2%80%9312_(%25_of_extra_EU-28_imports)_YB14.png

40

Το άρθρο αναφέρει επίσης ότι ο αγωγός Ιράν-Ιράκ-Συρίας δημιουργεί

αντιπαράθεση ανάμεσα στο Ιράν και την Τουρκία, γιατί η Τουρκία

φιλοδοξεί να τροφοδοτήσει την Ευρώπη με φυσικό αέριο, μέσω κάποιου

αγωγού όπως ο Nabucco ή ο Trans-Anatolian (TANAP), καθώς και ότι η

Τουρκία είναι ένας παίκτης που προσπαθεί να εμποδίσει την οικονομική

ανεξαρτησία του Ιράν.

1η, 2η και 3η Παράγραφος

In the midst of the war against ISIS (Islamic State) now taking place in both Iraq and

Syria, a possible shifting of alliances that could fundamentally alter the balance of power

in the region is taking place, and no one seems to have noticed. Specifically, the

burgeoning relationship between the Islamic Republic of Iran and the semi-autonomous

Kurdistan region of Northern Iraq has the potential to remake the political landscape of

the Middle East. Naturally, such a development is part of a broader geopolitical gambit

by Iran, and it will have significant ramifications for all regional actors. However, it is

Turkey, the gulf monarchies, and Israel that potentially have the most to lose from such a

development.

While Iran has long-standing disputes with elements of its own Kurdish minority, it has

demonstrably taken the lead in aiding Iraqi Kurds in their war against extremist fighters

loyal to ISIS. As Kurdish President Massud Barzani explained in late August, “The

Islamic Republic of Iran was the first state to help us…and it provided us with weapons

and equipment.” This fact alone, coupled with the plausible, though unconfirmed,

allegations of Iranian military involvement on the ground in Kurdish Iraq, demonstrates

clearly the high priority Tehran has placed on cooperation with Barzani’s government

and the Kurdish people in the fight against the Saudi and Qatari-backed militants of ISIS.

The question is, why? What is it that Iran hopes to gain from its involvement in this fight?

Who stands to lose? And how could this change the region?

While many eyebrows have been raised at Iranian involvement on the side of the Kurds in

the fight against ISIS, perhaps it should not come as a much of a surprise. Tehran has

41

steadily been shoring up its relations with Erbil, both out of a genuine desire to form an

alliance, and as a counter-measure against the ouster of their close ally and partner,

former Iraqi Prime Minister Nourial-Maliki.

Since the US war on Iraq began in 2003, and especially after US troops left in 2011, Iran

had positioned itself as a key, and in some ways dominant, actor in Iraq. Not only did it

have significant influence with Maliki and his government, it also saw in Iraq an

opportunity to break out of the isolation imposed upon it by the US, EU and Israel over

its disputed nuclear program. For Iran, Iraq under Maliki was a bridge both physically

(linking Iran with its allies in Syria and Southern Lebanon) and politically (serving as an

intermediary with the West in negotiations). In addition, Maliki’s Iraq was to be the

linchpin of a new economic strategy which included the proposed Iran-Iraq-Syria

pipeline, a project which would have provided Iran overland access to the European

energy market, thereby allowing the Islamic Republic to overtake Qatar as the region’s

dominant gas exporter to Europe.

11η, 12η και 13η Παράγραφος

From Tehran’s perspective, Turkey continues to be the representative of the US-NATO-

GCC agenda; Ankara has played a key role in blocking Iranian economic development,

particularly in regard to energy exports. It should be remembered that Turkey is one of

the principal players in the Caspian energy race, providing the requisite pipeline routes

for both the TANAP (Trans-Anatolian Pipeline) and Nabucco West pipeline project,

among a basket of others. These projects are supported by the US as competition to both

Russia’s South Stream (a pipeline which would bring Russian gas to Southern Europe)

and the proposed Iran-Iraq-Syria pipeline. Essentially then, Turkey should be understood

as a powerful chess piece used to block Iranian moves toward economic independence

and regional hegemony.

Iranian overtures toward the Kurds, and involvement in the fight against ISIS generally,

must also be interpreted as a check against Iran’s other regional rivals in Saudi Arabia

and Qatar. Both countries have been implicated in organizing and financing many of the

terror groups and networks that now operate under the “ISIS” banner, using them as

proxies to break the “Resistance Axis” that includes Hezbollah, Syria’s Baath Party, and

42

Iran.

The economic and political interests of Saudi Arabia and Qatar, more specifically the

families ruling those countries, are self-evident; maintaining their grip on power is only

possible by maintaining dominance over the energy trade. In Iran, the gulf monarchies

see a powerful, resource-rich nation that, given the opportunity to develop economically,

would likely displace them as the regional leader. And so, naturally, they must activate

their jihadi networks to deprive Iran of its two strategic allies in Iraq and Syria, thereby

severing the link with Hezbollah and breaking the arc of Shia dominance. It is basic

power politics, only it is now Kurds paying with their lives for the petty aspirations of

gulfmonarchs.

http://journal-neo.org/2014/10/16/iran-and-the-proxy-war-in-kurdistan/

Κλείνοντας το τμήμα Ιράν-Κουρδιστάν, να προσθέσω ότι το Ιράν έχει ένα

περιορισμό στην προσπάθεια του να προσεγγίζει το Ιρακινό Κουρδιστάν,

και αυτός είναι η κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ. Οι Κούρδοι του Ιράκ δεν

δίνουν προμήθειες από τις πωλήσεις πετρελαίου στην κεντρική κυβέρνηση

του Ιράκ, κάτι που εξαγριώνει την Βαγδάτη. Μετά την πτώση του Σαντάμ

Χουσέιν το Ιράκ περιήλθε στην σφαίρα επιρροής του Ιράν, και η σχέση του

Ιράν με τους Κούρδους του Ιράκ, έχει επιπτώσεις στις σχέσεις του με την

κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ.

Ρωσία-Κουρδιστάν

Η σχέση της Ρωσίας με τους Κούρδους καθορίζεται από τις σχέσεις της με

τις χώρες που τους φιλοξενούν. Η αντιπαλότητα της Ρωσίας με την Τουρκία,

καθιστά τους Κούρδους του PKK στην Τουρκία έναν φυσικό σύμμαχο της

Ρωσίας. Ταυτόχρονα όμως, η Τουρκία είναι ένας από τους καλύτερους

πελάτες της Ρωσίας στην αγορά του φυσικού αερίου, κάτι που επιβάλει στην

Ρωσία να είναι πάρα πολύ προσεκτική στις σχέσεις της με τους Κούρδους

43

του Οτσαλάν. Όπως βλέπετε στον παρακάτω πίνακα από το site της

Gazprom, η Τουρκία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εισαγωγέας Ρωσικού

φυσικού αερίου, πίσω μόνο από την Γερμανία.

Εικόνα 14

44

Source: Gazprom http://www.gazpromexport.ru/en/statistics/

Βλέπετε στο παρακάτω pie chart της US Energy Information

Administration, ότι το 2012 η Τουρκία κάλυψε το 56% των αναγκών της σε

φυσικό αέριο από την Ρωσία. Τις ανάγκες της σε πετρέλαιο αντιθέτως, η

Τουρκία της καλύπτει κυρίως από άλλες χώρες, αφού έχει πολύ

περισσότερες επιλογές. Μόνο ένα 10% των αναγκών της σε πετρέλαιο η

Τουρκία το καλύπτει με Ρωσικό πετρέλαιο, όπως βλέπετε στο μεθεπόμενο

pie chart της IEA.

Εικόνα 15

45

http :// www . eia . gov / countries / cab . cfm ? fips = tu

Εικόνα 16

46

http :// www . eia . gov / countries / cab . cfm ? fips = tu

Επίσης, τον Δεκέμβριο του 2014, ο Πούτιν ανακοίνωσε ότι η Ρωσία

εγκαταλείπει το σχέδιο για την κατασκευή του αγωγού South Stream, και

την αντικατάσταση του με τον αγωγό Turkish Stream. Αυτό αυξάνει ακόμη

περισσότερο την γεωπολιτική σημασία της Τουρκίας για την Ρωσία. Αν και

ο South Stream θα περνούσε από τα Τουρκικά χωρικά ύδατα στην Μαύρη

Θάλασσα, προκειμένου να αποφύγει η Ρωσία αυτά της Ουκρανίας.

Εικόνα 17

47

Από την άλλη πλευρά όμως, η Τουρκία χτύπησε την Ρωσία, με την επίθεση

της στον αγωγό Ιράν-Ιράκ-Συρίας. Η σχέση της Τουρκίας με την Ρωσία δεν

είναι μία σχέση αγάπης και μίσους. Είναι μία σχέση μίσους και φυσικού

αερίου. Δεν υπάρχει καθόλου αγάπη, αλλά υπάρχουν μεγάλα συμφέροντα.

Η Ρωσία έχει ανάγκη να πουλάει στην Τουρκία, και να εξάγει μέσω της

Τουρκίας, και η Τουρκία έχει ανάγκη να αγοράζει από την Ρωσία.

Όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο της Al Monitor, με τίτλο “Russia's

Kurdish dilemma”, του Ιανουαρίου 2014, η Ρωσία και η Τουρκία έχουν

συμφωνήσει να συνεργάζονται στην αντιμετώπιση των αυτονομιστών

Κούρδων του PKK, που είναι πρόβλημα για την Τουρκία, και στην

αντιμετώπιση των μουσουλμάνων Τσετσένων αυτονομιστών, που είναι

πρόβλημα για την Ρωσία.

Αυτό νομίζω ότι μεταφράζεται σε “δεν θα βοηθάς εσύ τους Κούρδους στην

Τουρκία, και δεν θα βοηθάω εγώ τους Τσετσένους στην Ρωσία”. Το άρθρο

αναφέρει ότι η Ρωσία δεν έχει εντάξει το PKK στην λίστα με τις

τρομοκρατικές οργανώσεις, καθώς και ότι το PKK είναι για την Ρωσία και

48

το Ιράν ένας τρόπος να περιορίσουν την επιρροή της Τουρκίας στην

περιοχή. Γράφει το άρθρο:

8η , 9η, 10η Παράγραφος

Barzani’s official visit attested Moscow’s decision to diversify its economic cooperation

with Iraq. The Lukoil giant is already exploring the West Qurna-2 field, but another

giant, Gazprom Neft, followed ExxonMobil, Chevron and Total SA, which had outrun

them in Kurdistan, by signing agreements with the KRG. In 2013, Gazprom Neft was

planning to invest $1 billion in Kurdistan until 2015. Needless to say, Baghdad's reaction

to this deal was negative, but the KRG’s reaction toward the Russian arms deal with

Baghdad was not favorable either. So far, all these deals involve certain risks.

Any diversified policies toward Turkey and Syria related to the Kurdish issue are also

accompanied by risks. In this decade, Turkey turned into one of Russia’s main economic

partners. The volume of trade between the two is expected to reach $100 billion next

year. Moscow and Ankara agreed to close their relations accordingly with the Kurdistan

Workers Party (PKK) and the Chechen separatists, demonstrating their common interests

in combating terrorism and protecting their territorial integrity. However, Russia has not

put the PKK on its list of terrorist organizations because the group does not threaten

Russian security. (One can suggest that Moscow is also avoiding steps that can damage

its relationship with the Kurds.) In Russia, the Kurds are regarded as a moderate Sunni

force of great importance in confronting jihadists, who represent a serious threat to the

national security of Russia.

Despite all that, disagreements between Moscow and Ankara about Syria revitalize old

suspicions. Sedat Laciner, rector of Turkey’s Canakkale University,

said, “Russia, Iran and Assad’s Syria see the the PKK among the most important tools

for stopping Turkey in the region.” Russia is also suspected of close cooperation with the

most influential party of the Syrian Kurds — the Democratic Union Party

49

(PYD). Professor Beril Dedeoglu of Galatasaray said this is not a surprise since the PYD

is "struggling against Jabhat al-Nusra."

http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/01/russia-kurdistan-regional-

government-iraq.html

Με λίγα λόγια, η Ρωσία οφείλει να είναι προσεκτική στους χειρισμούς της

στο θέμα των Κούρδων του PKK, αλλά και της Συρίας, αφού και αυτοί

ελέγχονται κυρίως από το PKK, γιατί έχει ανάγκη την Τουρκία και σαν

πελάτη, αλλά και σαν ενεργειακό κόμβο, προκειμένου να κατασκευαστεί ο

Turkish Stream ή ο South Stream. Ταυτόχρονα οι Κούρδοι της Τουρκίας και

της Συρίας, μειώνουν την επιρροή της Τουρκίας και του ISIS, και είναι

φυσικός σύμμαχος της Ρωσίας.

Στο θέμα των Κούρδων του Ιράκ όμως, η Ρωσία δεν έχει κανέναν λόγο να

μην επιδιώκει στενή συνεργασία στον τομέα της ενέργειας, αφού πρώτη και

καλύτερη το έχει κάνει η ίδια η Τουρκία. Η Ρωσία δραστηριοποιείται ήδη

στο Ιρακινό Κουρδιστάν, όπως θα διαβάσετε στο παραπάνω άρθρο της Al

Monitor που παρέθεσα. Το Ιρακινό Κουρδιστάν όμως, είναι ένας παραγωγός

πετρελαίου και φυσικού αερίου, και έχει κάθε λόγο να προτιμά την

συνεργασία με την Τουρκία και τις ΗΠΑ, που έχουν ανάγκη από πετρέλαιο

και φυσικό αέριο, παρά με την Ρωσία που είναι μία ανταγωνίστρια χώρα.

50

Εικόνα 18

Οι Κούρδοι όμως της Τουρκίας, καθώς και οι Κούρδοι της Συρίας και του

Ιράν, δεν έχουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο, και δεν έχουν ανάγκη την

Τουρκία προκειμένου να το εξάγουν. Για την Ρωσία είναι πολύ πιο εύκολο

να απευθυνθεί σε αυτούς τους Κούρδους, παρά στους Κούρδους του Ιράκ.

Κατάρ-Σαουδική Αραβία-Κουρδιστάν

Οι Κούρδοι είναι ένας φυσικός αντίπαλος για τους Τζιχαντιστές, και πολύ

χρήσιμοι για το Ιράν και την Συρία. Επομένως οι Κούρδοι είναι ένα εμπόδιο

στην προσπάθεια του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας να περιορίσουν

επιρροή του Ιράν στην περιοχή. Το Al Arabiya είναι ένα ενημερωτικό

δίκτυο Σαουδαραβικών συμφερόντων, με έδρα τα Ηνωμένα Αραβικά

Εμιράτα. Το δημιούργησαν οι Σαουδάραβες για να μπορούν να απαντάνε

51

στους Καταριανούς, που τους χτυπάνε με το Al Jazerra, το κρατικό δίκτυο

του Κατάρ.

Το παρακάτω άρθρο του Al Arabiya, με τίτλο “An independent Kurdistan?

Be careful what you wish for”, του Οκτωβρίου 2014, αναφέρει ότι η ιδέα

του μεγάλου ανεξάρτητου Κουρδιστάν είναι προπαγάνδα των ΗΠΑ, της ΕΕ

και του Ισραήλ. Στην συνέχεια το άρθρο αναφέρει ότι ένα ανεξάρτητο

Κουρδιστάν θα κατέληγε στον έλεγχο του PKK του Οτσαλάν, και θα

εξελισσόταν σε μία Βόρεια Κορέα της Μέσης Ανατολής.

Επίσης αναφέρεται ότι ο σωστός τρόπος να αντιμετωπιστεί ο ISIS δεν είναι

η δημιουργία ενός κομμουνιστικού Κουρδιστάν. Γενικότερα, το άρθρο της

Σαουδαραβικής εφημερίδας εξηγεί γιατί δεν είναι καλή η ιδέα της

δημιουργίας ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, όπως άλλωστε φαίνεται και από

τον τίτλο του.

2η Παράγραφος

Of late, the idea of a Great Kurdistan is being pushed in the Western press and on social

media. Because of the one-sided propaganda, many people came to believe if there was a

Kurdistan in the Middle East, it would be a close ally for the EU, the U.S. and Israel.

Some analysts’ depiction of a Great Kurdistan resembles an ultra-secular Jordan or an

Israel minus the Arab-Israel tensions. For such a project to be successful, it has to be

realistic, historically and intellectually robust. We already have plenty of half-baked

countries in the Middle East cooked up by European colonizers on a Sunday afternoon.

8η Παράγραφος

Therefore, a Kurdistan in the Middle East could naturally be communist. Just like PYD

(the Syrian branch of the PKK)leaves no room for other political groups to exist in the

52

cantons in Northern Syria, no other political party can exist in a PKK-led Kurdistan. The

new Kurdistan would resemble nothing other than a new North Korea or Laos in the

Levant. Like all communist groups, PKK is also well documented for its brutality against

the dissent. PKK leader Abdullah Ocalan is known by many as “the baby killer” in

Turkish public opinion, not because of the babies he allegedly killed in Turkish villages,

but in the Kurdish villages.

11η Παράγραφος

It is a terrible mistake to frame the battle against ISIS as either supporting the PKK or

not. Cutting deals with the PKK to defeat ISIS is not only short-sighted, but guaranteed to

fail because communist zeal cannot defeat global jihadist zeal. We can take away the

oxygen of jihadists in Syria by removing their main grievances and countering their

narrative. If we want the protection and prosperity of the peoples of the Middle East,

what we need to accomplish is not a communist Kurdistan, but a united Middle East.

http://english.alarabiya.net/en/views/news/middle-east/2014/10/18/An-independent-

Kurdish-state-Be-careful-what-you-wish-for-.html

Είναι λογικό η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ να μην βλέπουν θετικά την

δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, αφού οι δυο τους, μαζί με την

Τουρκία, είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην χρηματοδότηση του ISIS, όπως

μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο του Independent, με τίτλο “Iraq

crisis: How Saudi Arabia helped Isis take over the north of the country”, του

Ιουλίου 2014. Γράφει το άρθρο:

5η Παράγραφος

He does not doubt that substantial and sustained funding from private donors in Saudi

Arabia and Qatar, to which the authorities may have turned a blind eye, has played a

central role in the Isis surge into Sunni areas of Iraq. He said: "Such things simply do not

happen spontaneously." This sounds realistic since the tribal and communal leadership

53

in Sunni majority provinces is much beholden to Saudi and Gulf paymasters, and would

be unlikely to cooperate with Isis without their consent.

22η Παράγραφος

Saudi Arabia has created a Frankenstein's monster over which it is rapidly losing

control. The same is true of its allies such as Turkey which has been a vital back-base for

Isis and Jabhat al-Nusra by keeping the 510-mile-long Turkish-Syrian border open. As

Kurdish-held border crossings fall to Isis, Turkey will find it has a new neighbour of

extraordinary violence, and one deeply ungrateful for past favours from the Turkish

intelligence service.

http://www.independent.co.uk/voices/comment/iraq-crisis-how-saudi-arabia-helped-isis-

take-over-the-north-of-the-country-9602312.html

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ δεν

προσπαθούν να έχουν καλές σχέσεις με τους Κούρδους, προκειμένου να

μειώσουν την επιρροή της Συρίας και του Ιράν. Αλλά προς το παρόν, οι

συνθήκες ευνοούν πολύ περισσότερο τις σχέσεις των Κούρδων με το Ιράν

και την Συρία, παρά με το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία. Ο λόγος είναι

όπως είπα ότι οι Κούρδοι μοιράζονται με το Ιράν και την Συρία έναν κοινό

αντίπαλο, τους Ισλαμιστές που δρουν στο Ιράκ και την Συρία, οι οποίοι σε

μεγάλο βαθμό υποστηρίζονται και από το Κατάρ και από την Σαουδική

Αραβία.

Αν αύριο οι Κούρδοι στραφούν εναντίον του Ιράν και της Συρίας, τα

πράγματα μπορεί να αλλάξουν, και να γίνουν στενοί σύμμαχοι του Κατάρ

και της Σαουδικής Αραβίας.

Ανακεφαλαίωση

54

Το Κουρδιστάν θα πρέπει να το αντιλαμβανόμαστε σαν μία πολύ σύνθετη

περίπτωση, γιατί και οι στόχοι των Κούρδων διαφέρουν, και ο τρόπος που

τους αντιμετωπίζουν οι υπόλοιπες χώρες είναι πολύ διαφορετικός. Μία

ανακεφαλαίωση.

Οι ΗΠΑ βλέπουν το Ιρακινό Κουρδιστάν ως μία ιδανική τοποθεσία για την

δημιουργία βάσεων, με τις οποίες μπορούν να αντικαταστήσουν τις βάσεις

τους στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας. Οι φιλοδυτικοί Κούρδοι μπορούν επίσης

να βοηθήσουν τις ΗΠΑ να αντισταθμίσουν την χειροτέρευση που έχει

επέλθει στις σχέσεις τους με την Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και την

Τουρκία.

Επίσης το Ιρακινό Κουρδιστάν μπορεί να τροφοδοτήσει έναν ανταγωνιστικό

στην Gazprom αγωγό φυσικού αερίου, όπως είναι ο Nabucco. Ταυτόχρονα

οι ΗΠΑ προσπαθούν η υποστήριξη τους στους Κούρδους να μην τους

δημιουργήσει περεταίρω προβλήματα στις σχέσεις τους με την κεντρική

κυβέρνηση του Ιράκ, με το Ιράν και με την Τουρκία.

Η Τουρκία θέλει το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο του Ιρακινού

Κουρδιστάν, πρώτον για να μειώσει την εξάρτηση της στο πετρέλαιο και

στο φυσικό αέριο της Ρωσίας και του Ιράν, με τους οποίους έχει

ανταγωνιστικές σχέσεις, και δεύτερον για να διχάσει τους Κούρδους του

Ιράκ και της Τουρκίας. Την Τουρκία όμως την εξυπηρετεί πολύ

περισσότερο ένα αυτόνομο παρά ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν.

Το Ισραήλ θέλει όσο γίνεται πιο ισχυρούς Κούρδους, γιατί οι Κούρδοι είναι

ο φυσικός του σύμμαχος στην περιοχή. Όσο πιο ισχυροί είναι οι Κούρδοι,

55

τόσο το καλύτερο για το Ισραήλ. Τους Ισραηλινούς δεν τους ενδιαφέρει

καθόλου η γνώμη των χωρών που έχουν λόγους να ανησυχούν με ένα

ανεξάρτητο Κουρδιστάν, αφού πρόκειται για ορκισμένους εχθρούς τους. Για

τις υπόλοιπες χώρες, που έχουν καλές σχέσεις με αυτές τις χώρες, είναι πολύ

δυσκολότερο απ’ ότι είναι για το Ισραήλ, να ζητάνε επίσημα την δημιουργία

ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν.

Ο Σύρος δικτάτορας Ασαντ, που έχει χάσει μεγάλο μέρος της Συρίας, βλέπει

στα περισσότερα θέματα τους Κούρδους ως συμμάχους, προκειμένου να τον

βοηθήσουν να αντιμετωπίσει την Τουρκία και τον ISIS.

Το Ιράν βλέπε τους Κούρδους πολύ επιφυλακτικά, γιατί φοβάται ότι

υπάρχει κίνδυνος να υπάρξει θέμα με τους Κούρδους του Ιράν. Οι Ιρανοί

όμως αναγκάζονται να ακολουθήσουν την τακτική του συμμάχου τους

Άσαντ, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τους Κούρδους του Ιράν και της

Συρίας εναντίον του ISIS και της Τουρκίας.

Τέλος, το Ιράκ είναι εξαγριωμένο με τους Κούρδους του Ιρακινού

Κουρδιστάν, γιατί εξάγουν το πετρέλαιο του Βόρειου Ιράκ χωρίς να δίνουν

προμήθειες στην κυβέρνηση της Βαγδάτης, ενώ αποτελούν τμήμα του Ιράκ,

αφού μέχρι τώρα δεν έχουν γίνει ανεξάρτητο κράτος.

Για τους Ρώσους οι Κούρδοι είναι ένας σύμμαχος εναντίον της Τουρκίας

και του ISIS, αλλά πρέπει να είναι προσεκτικοί λόγω της μεγάλης τους

συνεργασίας με την Τουρκία στον τομέα της ενέργειας. Οι Ρώσοι βλέπουν

τους Κούρδους με τον ίδιο τρόπο που τους βλέπουν οι σύμμαχοι τους, οι

Ιρανοί και οι Σύριοι. Δεν μπορούν όμως να τους βοηθούν, στον ίδιο βαθμό

56

τουλάχιστον, που τους βοηθάει η Συρία, που βρίσκεται σε εμπόλεμη σχεδόν

κατάσταση με την Τουρκία.

57