Τουρκο-Συριακές Σχέσεις, Νταβούτογλου, Νεο-Οθωμανισμός, Στρατηγικό Βάθος, οι Τέσσερις Ελλειπτικές Τροχιές κι ο κ. Μεγαλομμάτης

Σε τέσσερα πρόσφατα κείμενα, αναφέρθηκα στην τουρκική εισβολή στην Συρία και στο τι επιχειρούν είτε να κάνουν είτε να εμποδίσουν εκεί κράτη, κυβερνήσεις και γνωστά ή αφανή κέντρα εξουσίας. Παρουσίασα επίσης μερικά από τα λάθη και τις ασυναρτησίες που το ελληνικό κατεστημένο διαδίδει σχετικά με το θέμα. Εξήγησα ποιο είναι το διακύβευμα για το Ισραήλ και το Ιράν, δυο από τους πιο σημαντικούς παράγοντες του μεσανατολικού παζλ. Και εστίασα την προσοχή μου σε ένα ηθελημένο λάθος του Ερντογάν το οποίο έκανε εξεπίτηδες ο Τούρκος πρόεδρος σε μια ομιλία του λίγες μέρες μόνον πριν την εισβολή στην Συρία – ένα λάθος που δείχνει – σε όσους καταλαβαίνουν – ότι η Τουρκία ως παράγων της συριακής κρίσης σήμερα είναι εντελώς διαφορετικός από την Τουρκία του 2011. Τα τέσσερα κείμενα βρίσκονται εδώ:

Τουρκική Εισβολή στην Συρία: τα Ψέμματα που διαδίδει το Ετοιμόροπο, Ξενόδουλο, Σατανικό Ελληνικό Κατεστημένο https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/10/11/τουρκική-εισβολή-στην-συρία-τα-ψέμματ/

Η Τουρκία πέραν του Σημείου μη Επιστροφής: Συγκαλυμμένη αλλά Δημόσια Αποκήρυξη του AKP από Ερντογάν, Διαζύγιο από Αδελφούς Μουσουλμάνους https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/10/13/η-τουρκία-πέραν-του-σημείου-μη-επιστρο/

Παγκόσμια Σκακιέρα & Τουρκική Εισβολή στην Συρία: Μεταβλητές Γεωπολιτικές Καταστάσεις https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/10/16/παγκόσμια-σκακιέρα-τουρκική-εισβολ/

Τουρκική Εισβολή στην Συρία, κι οι Στόχοι του Ισραήλ και του Ιράν: Άγνωστες Βλέψεις Κρατών και Αφανών Δυνάμεων https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/10/18/τουρκική-εισβολή-στην-συρία-κι-οι-στόχ/

Στην συνέχεια θα ασχοληθώ με τους δυο κρισιμώτερους παράγοντες της συριακής κρίσης, την Τουρκία και την Ρωσσία, τους εκεί στόχους των δύο αυτών δυνάμεων, και την σημασία που έχει η Συρία για την Άγκυρα και την Μόσχα. Αναγκαστικά θα αναφερθώ και σε ιστορικές περιόδους κατά τις οποίες το ενδιαφέρον για την Συρία δημιουργήθηκε στις δυο αυτές χώρες.

Α. Η Τουρκία κι η Συρία, 1514-1917

Οι Οθωμανοί είχαν υπάρξει για δυο ολόκληρους αιώνες και είχαν υποκαταστήσει την Ρωμανία ως διάδοχο σχήμα αυτοκρατορίας καταλαμβάνοντας την Κωνσταντινούπολη (1453) αλλά δεν είχαν ακόμη αποκτήσει παρουσία στην Συρία. Είναι ένα ιστορικό παράδοξο αλλά, έτσι όπως έγιναν τα γεγονότα, φαίνεται ότι .... το Ιράν έφερε τους Οθωμανούς στην Συρία! Θέτοντας τους Οθωμανούς σε κίνδυνο εξαιτίας του διαβρωτικού έργου των Κιζιλμπάσηδων, ο Σάχης Ισμαήλ Α' προξένησε την επίθεση του Σουλτάνου Σελίμ Α' κατά του Ιράν και την συντριβή των ιρανικών σιιτικών στρατευμάτων στο Τσαλντιράν (1514). Σχετικά:

23 Αυγούστου 1514: η Μάχη του Τσαλντιράν – Η Αρχή της Συναρπαστικής Ανόδου του Σελίμ Α’ https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/24/23-αυγούστου-1514-η-μάχη-του-τσαλντιράν-η-α/

23 Αυγούστου 1514: η Μάχη του Τσαλντιράν – Οθωμανικός Θρίαμβος επί των Σαφεβιδών του Ιράν https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/23/23-αυγούστου-1514-η-μάχη-του-τσαλντιράν-οθ/

Μόνον μετά την κατάληψη της Ταμπρίζ, ιρανικής πρωτεύουσας, και του Αζερμπαϊτζάν, κεντρικής ιρανικής επαρχίας, από τα στρατεύματα του Σελίμ Α' και μετά την συνθηκολόγηση της τότε νεόκοπης δυναστείας Σαφεβιδών, οι Οθωμανοί στράφηκαν στα νότια και κατέκτησαν την Συρο-Παλαιστίνη, την Μεσοποταμία, όλη την αραβική χερσόνησο, την Αίγυπτο, το Σουδάν, την Αβησσυνία και την Λιβύη (1515-1517) όπου κυριαρχούσαν διαφορετικές μουσουλμανικές δυναστείες.

Αλλά θα ήταν ένδειξη απόλυτης άγνοιας και θλιβερής αμορφωσιάς να νομιστεί ότι για τους Οθωμανούς η Συρία ήταν ένας νέος ορίζοντας όπως τότε για τους Ισπανούς το Μεξικό. Κάθε άλλο! Ο πόλεμος, τον οποίο έκανε για να καταλάβει τις εν λόγω περιοχές ο Σουλτάνος Σελίμ Α', ήταν ένας ενδο-τουρκικός πόλεμος. Οι τοπικοί σουλτάνοι ή εμίρηδες ήταν Μαμελούκοι, δηλαδή Τούρκοι ('Turkic peoples' και όχι 'Turks') που 300 ή 600 ή ακόμη σχεδόν 900 χρόνια πιο πριν είχαν δεχθεί το Ισλάμ και στρατολογηθεί στους χαλίφηδες πριν αργότερα αυτονομηθούν και στήσουν τα δικά τους βασίλεια. Η προσχώρηση Τούρκων στο Ισλάμ πάει τόσο πίσω όσο η αρχική κατάληψη του Ιράν όπου ήδη κατοικούσαν πολλά τουρκικά (Turkic) - τουρανικά έθνη, δηλαδή στην περίοδο 636-651. Ήδη η ανατροπή των Ομεϋαδών της Δαμασκού (661-750) και η άνοδος των Αβασιδών της Βαγδάτης (750-1258) οφείλεται και σε τουρκικά (Turkic) στρατεύματα. Οπότε, δεν κατέκτησαν ΄ξένη' γη οι Οθωμανοί το 1514-1517: ενσωμάτωσαν ισλαμικές χώρες.

Η Συρία διοικήθηκε για 400 χρόνια ως οθωμανική επαρχία μοιρασμένη σε βιλαέτια πριν καταληφθεί από γαλλικά αποικιοκρατικά στρατεύματα (ακριβώς όπως και το Ιράκ κι η Παλαιστίνη καταλήφθηκαν από αγγλικά αποικιοκρατικά στρατεύματα). Ούτε συριακό έθνος υπήρξε ποτέ, ούτε ιρακινό έθνος. Ούτε και αφέθηκαν ποτέ να σχηματισθούν από τους αποικιοκράτες Άγγλους και Γάλλους.

Β. Η Τουρκία κι η Συρία, 1917-2003Το τι επιθυμούσαν οι ντόπιοι πληθυσμοί το 1917-1922 (περίοδος εμπέδωσης του αποικιοκρατικού ζυγού) και μετέπειτα είναι σαφές: οι

χριστιανικοί πληθυσμοί (που ήταν όλοι Αραμαίοι και λίγοι μόνον Αρμένιοι άρτι καταφυγόντες εκεί από τα βορειο-ανατολικά άκρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) επιθυμούσαν τον αποικιοκρατικό ζυγό επειδή αυτούς πρώτα προσπάθησαν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι (ήδη πριν από τον Α' ΠΠ) να προσεταιριστούν υποσχόμενοι – όπως παντού και πάντοτε – ψέμματα.

Και οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί (σουνίτες, σιίτες του Νότιου Ιράκ, Αλεβίτες / Αλάουϊ της Συρίας και του Λιβάνου) ήταν εναντίον των Άγγλων και των Γάλλων και εξεγείρονταν συνέχεια επειδή επιθυμούσαν να ανήκουν στο Ισλαμικό Χαλιφάτο ή (μετά την κατάργησή του από τον Κεμάλ Ατατούρκ το 1923) να δημιουργήσουν δικά τους κράτη με μουσουλμανική εξουσία. Οι άλλες εθνοθρησκευτικές οντότητες της περιοχής (Δρούζοι, Γιαζίντι, Σαμπάκ, Αχλ-ε Χακ, Σαβίοι, Αραμαίοι, Μανδαίοι Γνωστικιστές, κα) δεν ελήφθησαν υπόψει και συνέχισαν να αποτελούν το ίδιο περιθωριακές ομάδες όπως και στα οθωμανικά χρόνια. Όμως και αυτοί και οι χριστιανικοί ζημιώθηκαν έντονα από τον αποικιοκρατικό και τον νεο-αποικιοκρατικό ζυγό.

Οι Άγγλοι κι οι Γάλλοι α) επέβαλαν κατά τόπους ψευτοβασιλιάδες – μαριονέτες, β) έστειλαν κάποιους ντόπιους εθνοπροδότες δούλους και άθλιους υποτελείς τους στο Παρίσι και στο Λονδίνο για να 'σπουδάσουν', ώστε να γίνουν η μετέπειτα πολιτική – οικονομική – ακαδημαϊκή εξουσία των εκεί (υπό εντολή) αποικιών τους, γ) συνέστησαν ψευτοϊδεολογίες όπως ο παναραβισμός κι ο ισλαμισμός (πολιτικό ισλάμ), τις οποίες πρόβαλλαν πάνω στους εντόπιους πληθυσμούς, ώστε να εμποδίσουν τον σχηματισμό πραγματικών εθνικών κρατών (δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία της ευρύτερης περιοχής ήταν Αραμαίοι είτε αραμαιόφωνοι είτε αραβόφωνοι), καιδ) διέδωσαν μια ψευτοϊστορία αποσιωπώντας ολότελα την Ιστορία των Χαναανιτών, Φοινίκων, των Αραμαίων, των Ασσυρίων και των Βαβυλωνίων, των Ιρανών και όλων των ισλαμικών δυναστειών και υπερμεγεθοποιώντας τον ρόλο των Αρχαίων Ελλήνων και των Ρωμαίων στην περιοχή.

Όλα αυτά τα ψευτοϊστορικά δόγματα ήταν και παρέμειναν ξένα για τους ντόπιους Αραμαίους -είτε αραμαιόφωνους είτε αραβόφωνους- οι οποίοι αντιλαμβάνονταν ότι δεν είχαν καμμιά σχέση με την δυτικόφερτη οριενταλιστική ιστοριογραφία. Έκαναν δηλαδή οι Άγγλοι κι οι Γάλλοι εκεί το 1917-1950 ό,τι είχαν ήδη κάνει τον 19ο αιώνα στην Αίγυπτο: εμπόδισαν με κάθε τρόπο τους ντόπιους να μάθουν τις τότε ήδη αποκρυπτογραφημένες γραφές των αρχαίων πολιτισμών της Ανατολής και με ρατσιστική παραφροσύνη υποτίμησαν το ιστορικό παρελθόν και την πολιτισμική κληρονομιά των εκεί λαών. Επιπλέον, τους εμπόδισαν να μάθουν την καταλυτική επίδραση που είχαν οι αρχαίοι τους πολιτισμοί πάνω στους κατά πολύ μεταγενέστερους, ευρωπαϊκούς πολιτισμούς και ό,τι χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε πολιτισμός σε Αρχαία Ελλάδα και Ρώμη.

Η διαστροφική παρουσία και η εκτρωματική, τυραννική πολιτική των Άγγλων και των Γάλλων ήταν τέτοια που ήταν απολύτως φυσιολογικό ότι ο σεΐχης αλ Χουσεΐνι, Μουφτής των Ιεροσολύμων, κατέφυγε στο Βερολίνο για να ζητήσει βοήθεια από την τότε παγκόσμια ελπίδα, δηλαδή την Ναζιστική Γερμανία και τον Αδόλφο Χίτλερ (https://en.wikipedia.org/wiki/Amin_al-Husseini). Έχω επανειλημμένα

γράψει εναντίον του Χίτλερ, οπότε μόνον όσοι με αγνοούν μπορεί να με κατηγορήσουν 'για ναζισμό'. Ο ναζισμός ήταν ένα διεστραμμένο δόγμα, το οποίο Άγγλοι εγκάθετοι στην Εταιρεία Θούλη καθοδήγησαν τον Χίτλερ να συμπιλήσει, ώστε τελικά να αυτοκαταστραφεί. Και αυτό έγινε. Αλλά παρ' όλα αυτά, η Ναζιστική Γερμανία ήταν σαφώς πιο ανθρώπινη και απολύτως καλύτερη από την χολέρα της Αγγλίας, την πανούκλα της Γαλλίας και την σύφιλη της Ασκενάζι ψευτο-ιουδαϊκής Χαζαρίας (του ψευτοκράτους Ισραήλ) – οι οποίες όλες ξέσπασαν πάνω στην Ανθρωπότητα με αβυσσαλέα ορμή μετά το 1945 και οδήγησαν την Ανθρωπότητα σήμερα στο χείλος του αφανισμού.

Υπάρχει ένα απολύτως καθοριστικό και αμετάκλητο ιστορικό συμπέρασμα για την ευρύτερη περιοχή από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το Ιράν και για τις εκεί ιστορικές εξελίξεις των τελευταίων 100 ετών:

Όλοι οι πόλεμοι και όλοι οι σκοτωμοί που έγιναν και γίνονται εκεί οφείλονται μόνον στο παγκοσμίως καταστροφικό σχέδιο της Αγγλίας και της Γαλλίας (το οποίο συνεχίζουν οι ΗΠΑ) να διαλύσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν το χειρότερο ανοσιούργημα που επιτελέστηκε ποτέ στην ευρύτερη περιοχή, εξαιτίας του θα χυθεί από δω και μπρος πολύ περισσότερο αίμα ακόμη και από αυτό που χύθηκε μέχρι τώρα, εξαιτίας του θα καταστραφούν και θα διαλυθούν η Αγγλία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, και εξαιτίας του θα συμβεί ο αναμενόμενος πυρηνικός πόλεμος. Το παραπάνω δεν αποτελεί κανενός είδους ιστορική δικαίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία καταβαραθρώθηκε από τις πολύ λεθεμένες επιλογές των σουλτάνων κυρίως της περιόδου 1580-1923, και ιδιαίτερα από την αργή αλλά σταθερή διάδοση της διεστραμμένης και ψευτοϊσλαμικής θεολογίας του Ιμπν Ταϊμίγια ανάμεσα στους σουνιτικούς πληθυσμούς της αυτοκρατορίας και την επιβολή της εν λόγω θεολογίας στους περί τον σεϊχουλισλάμη κύκλους κατά τα τέλη του 16ου αιώνα κι έπειτα.

Αλλά για να κυριαρχήσουν οικονομικά σε παγκόσμιο επίπεδο και για να διαδώσουν την αθλιότητα των πολιτικών τους συστημάτων, των προστύχων ιδεολογιών τους, των απανθρώπων θεωριών τους, και των οικτρών ψευτο-επιστημών τους, τα ψευτο-μασωνικά, σιωνιστικά κι ιησουϊτικά καθεστώτα της Αγγλίας και της Γαλλίας υλοποίησαν το σχέδιό τους το οποίο προέβλεπε την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως προοίμιο για την παγκοσμιοποίηση. Αυτό όμως μέσα σε πλαίσια ενός μηχανικού αυτοματισμού επιφέρει τώρα την αφανιστική εξολόθρευση των δύο αυτών αποικιοκρατικών χωρών μέσα στην δίνη των επερχομένων χαοτικών ισλαμιστικών εξεγέρσεων τις οποίες προξενεί η εκ μέρους των δύο χωρών αυτών καταστροφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ είχε πολύ καλά καταλάβει τι διαστροφικό έργο έκαναν οι Άγγλοι κι οι Γάλλοι και που αυτό θα κατέληγε. Είχε αντιληφθεί ότι η πολιτική ελίτ της Συρίας των χρόνων της γαλλικής εντολής ήταν ήδη τόσο διαβρωμένη ώστε να είναι ολότελα αναξιόπιστη για το τουρκικό κατεστημένο. Ιστορικές μαρτυρίες υπάρχουν και τεκμηριώνουν ότι σε χρονιές όπως 1923 και 1925, το κεμαλικό κατεστημένο είχε ελέγξει τρόπους συνεργασίας με Σύριους διαφωνούντες ενάντια στην παράνομη

γαλλική αποικιοκρατική παρουσία. Όμως κατά τις επαφές τους, είχαν διαπιστώσει ότι αυτοί οι Σύριοι δεν είχαν αίσθηση ηγεμονισμού και δουλοπρεπώς θαύμαζαν την Γαλλία και την Αγγλία. Αυτό στα μάτια των κεμαλικών σήμαινε ότι, μετά από μια κοινή δράση με τους Σύριους διαφωνούντες και την συνεπαγόμενη αναταραχή στην γαλλική Συρία, όταν διαβουλεύσεις για την άμεση αναχώρηση των Γάλλων από εκεί θα ελάμβαναν χώρα, αυτοί οι Σύριοι –εξαιτίας της δουλικότητάς τους- εύκολα θα συνθηκολογούσαν στις διαβουλεύσεις και απερίσκεπτα θα δέχονταν ένα άλλου τύπου αποικιοκρατικό καθεστώς στο οποίο οι ίδιοι θα είχαν θέσεις εξουσίας αλλά γαλλική πολιτική πάλι θα εφαρμοζόταν. Αυτό θα ήταν άχρηστο επειδή ό,τι είναι απαραίτητο για πραγματικά (και όχι κατ' όνομα) ανεξάρτητους λαούς και κράτη είναι η εξαφάνιση κάθε μολυσμένης ιδέας, θεωρίας και ψευτοεπιστήμης επινοημένης στην Γαλλία και στην Αγγλία (και συνεκδοχικά στις ΗΠΑ).

Με δεδεομένη την παντελή έλλειψη ηγεμονισμουύ ανάμεσα σε κείνους τους Σύριους διαφωνούντες, οι κεμαλικοί κατάλαβαν ότι, αν τους βοηθούσαν εναντίον των Γάλλων για να ανέβουν στην εξουσία στην Συρία, εκείνοι οι αντικαθεστωτικοί και πάλι θα έδεναν το νεόκοπο συριακό κράτος στο άρμα της γαλλικής αποικιοκρατίας από την δουλικότητα και την έλλειψη ηγεμονισμού που τους χαρακτήριζε. Αυτά όλα σε μια περίοδο κατά την οποία στην Τουρκία κανένας ξένος, κανένας Γάλλος και κανένας Άγγλος, δεν είχε την άδεια να μετακινείται ελεύθερα! Στο κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ, εθνική ανεξαρτησία σήμαινε παντελή αδυναμία κάθε ξένου να δράσει, να συνωμοτήσει και να μηχανορραφήσει κατά της Τουρκίας επί τουρκικού εδάφους καθ' οιονδήποτε τρόπο.

Οπότε, η κεμαλική Τουρκία έκλεισε ερμητικά την πόρτα της στην Συρία το 1925, όπως άλλωστε και στο Ιράκ και σε όλα τα άλλα ψευτοκράτη που οι Άγγλοι και οι Γάλλοι είχαν στήσει στην περιοχή. Ήταν σαφές στα μάτια όλων των κεμαλικών, αυθεντικών και μη, ότι κάθε επικοινωνία με τα άθλια, δουλικά και δουλοπρεπή αποικιοκρατικά και νεο-αποικιοκρατικά καθεστώτα της Συρίας, του Ιράκ, της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου, της Αλγερίας, κοκ ήταν μόνον μόλυνση και μολυσματικός κίνδυνος για την Τουρκία, κι έτσι οι σχέσεις της Τουρκίας με όλα αυτά τα σκουπίδια κρατήθηκαν σε πολύ χαμηλό επίπεδο, αντίθετα με τις σχέσεις, για παράδειγμα, της Τουρκίας με το Ιράν (είτε επί των ψευτο-σάχηδων Παχλεβί, είτε επί των Αγιατολλάχ) και το Πακιστάν. Αυτό διατηρήθηκε μέχρι το 2003 όποιο κόμμα και αν κυβερνούσε στην Άγκυρα.

Αν κάποιος θελήσει να ερευνήσει το θέμα των εξωτερικών στόχων της κεμαλικής Τουρκίας ιδιαίτερα κατά την περίοδο εξουσίας του Κεμάλ Ατατούρκ, καταλήγει εύκολα σε ένα πολύ καθαρό συμπέρασμα. Και το αναφέρω εδώ επειδή πολλοί στην Ελλάδα κάνουν λόγο για τουρκικό ενδιαφέρον (μετά το 1920) για το βιλαέτι της Μοσούλης στο Ιράκ αλλά κάνουν λάθος. Το ενδιαφέρον δεν ήταν στραμμένο σε γεωγραφική επέκταση αλλά σε θεωρητική κεμαλική αυθεντικότητα. Αν οι τοπικές πολιτικές οργανώσεις και οι εθνοφυλετικές οντότητες της περιοχής της Μοσούλης (ή όποιας περιοχής) σκέφτονταν με υγιή, ανθρώπινο, πολιτικώς αξιοπρεπή, δηλαδή ηγεμονιστικό τρόπο, τότε υπήρχε ενδιαφέρον στην κεμαλική Άγκυρα. Αλλοιώς, μια εδαφική επέκταση εθεωρείτο ακόμη και επικίνδυνη, αν συνέβαλε έστω και κατά τι στην διήθηση μέσα στην Τουρκία αλλοιωμένων, δουλοπρεπών και ξενοκίνητων στοιχείων και αντι-ηγεμονιστικών ιδεών, νοοτροπιών και συμπεριφορών.

Εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή: 'ξενοκίνητος' δεν είναι μόνον όποιος εμφανώς εργάζεται ως πράκτορας και υπηρέτης ξένων συμφερόντων. Επίσης, 'ξενοκίνητος' δεν είναι μόνον όποιος άθλια πιθηκίζει μιμούμενος ξένους τρόπους ζωής και εξιδανικεύει την καθημερινότητα ξένων χωρών, μη αντιλαμβανόμενος πόσο κατώτερη είναι αυτή από την δική του πατροπαράδοτη καθημερινότητα. Ξενοκίνητος είναι κατ' εξοχήν όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι, παρασυρμένος από λάθος αντιδράσεις, άρρωστο συναισθηματισμό, κρυφό αλλά βαθειά ριζωμένο κόμπλεξ κατωτερότητας, και ιδεολογική εμμονή, γίνεται άθελά του όργανο εκείνων εναντίον των οποίων νομίζει ότι στρέφεται. Από αυτή την άποψη, τα καλύτερα όργανα των αποικιοκρατών (Γάλλων και Άγγλων παλαιότερα και πιο πρόσφατα και των Αμερικανών και των Ισραηλινών) είναι όλοι οι κάθε τύπου ισλαμιστές, παν-αραβιστές, και εθνικιστές. Αντίθετα, το κεμαλικό σύστημα σύστασης, οργάνωσης και εξουσίας είναι μια ολότελα αντι-εθνικιστική και αντι-ρατσιστική αντίληψη ιστορικής – πολιτιστικής συνέχειας και ταυτότητας. Αυτό το απέδειξε τέλεια, αναλύοντας τις έξι θεμελιώδεις αρχές του κεμαλισμού, ο Έλληνας ανατολιστής, ιστορικός και πολιτικός επιστημονας, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης σε πρόσφατο άρθρο του. Αυτό βρίσκεται εδώ:Turkey & 21st c. Geopolitics: the Advice I gave to the Turkish Establishment back in the mid-90shttps://megalommatis.wordpress.com/2018/12/01/turkey-21st-c-geopolitics-the-advice-i-gave-to-the-turkish-establishment-back-in-the-mid-90s/

Οπότε, η περιφρόνηση και η τήρηση απόστασης ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς των τουρκικών κυβερνήσεων απέναντι στα γλοιώδη, είτε δουλικά (π.χ. Νάσερ, Σαντάτ, Μουμπάρακ) είτε γελοία ως κομπλεξικά (π.χ. Καντάφι), καθεστώτα στα νότια της Τουρκίας. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στα χρόνια του Οζάλ, όταν για να γεμίσει η τεχνητή λίμνη πίσω από το μεγάλο φράγμα που ανεγέρθηκε βόρεια της Ούρφα, στέρεψε ολότελα ο Ευφράτης στην Συρία και το Ιράκ για μερικές βδομάδες. Τα ευτελή νεο-αποικιοκρατικά καθεστώτα της Βαγδάτης και της Δαμασκού, η Άγκυρα τα έβλεπε κάπως σαν .... κατσαρίδες. Η κατάσταση αυτή εντάθηκε κατά την δεκαετία του 1990 και φάνηκε ιδιαίτερα στην περίπτωση του Οτσαλάν και στην Συμφωνία των Αδάνων. Σχετικά:https://www.persee.fr/docAsPDF/cemot_0764-9878_2001_num_31_1_1575.pdf(τουρκική οπτική γωνία και θέση)

https://www.ucm.es/data/cont/media/www/pag-72504/UNISCI%20DP%2023%20-%20TUR.pdf(τουρκική οπτική γωνία και θέση)

https://en.wikipedia.org/wiki/Syria%E2%80%93Turkey_relations(κακογραμμένο, ελλειπέστατο και χωρίς σωστές αναφορές σε πηγές)

Ο μόνος όμως, ο οποίος είχε τότε στην Τουρκία μια συστηματική πρόταση για μια 'τελική λύση' σχετικά με τις πρώην οθωμανικές επαρχίες του νότου που είχαν ανεπανόρθωτα διαφθαρεί από την αποικιοκρατία, ήταν ο τότε εργαζόμενος στην Τουρκία ως καθηγητής πανεπιστημίου, διοικητικό στέλεχος ερευνητικών ιδρυμάτων, και σύμβουλος του Νετσμετίν

Ερμπακάν, Έλληνας οριενταλιστής Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης. Δεν αναφέρω εδώ την θέση Μεγαλομμάτη για την τουρκική εξωτερική πολιτική αλλά παρακάτω, αντιδιαστέλλοντάς την με τις ηλιθιότητες περί 'στρατηγικού βάθους' του αμόρφωτου Αχμέτ Νταβούτογλου, ενός κρυπτο-Ασκενάζι Χαζάρου σιωνιστή, καθηγητή και πρών πρωθυπουργού, οργάνου του Φετουλάχ Γκιουλέν, τον οποίο ιδιαίτερα εκθειάζει το άθλια ξενόδουλο ελληνικό καθεστώς.

Γ. Η Τουρκία κι η Συρία, 2003-2016Με την άνοδο του αμερικανο-παρασκευασμένου κόμματος AKP και την πρωθυπουργοποίηση του Ερντογάν ξεκίνησε η προσπάθεια των σιωνιστικών κύκλων της Αγγλίας και της Αμερικής να διαβρώσουν την Τουρκία και να ανατρέψουν το κεμαλικό κατεστημένο της χώρας. Προς τούτο είχε προετοιμαστεί επί δεκαετίες η οργάνωση του Φετουλάχ Γκιουλέν Χιζμέτ (Hizmet), ένα τερατώδες ψευτοϊσλαμικό, σιωνιστικό χταπόδι που είχε στελέχη σε όλα τα πολιτικά κόμματα, την διοίκηση, τα πανεπιστήμια και τον στρατό, πάντοτε με φιλοκεμαλικό, αθώα ισλαμικό προφίλ και ψευδέστατες διακηρύξεις στόχων. Το κίνημα πλαισιώθηκε από χιλιάδες Τούρκους της Διασποράς που η ΣΙΑ και η Μοσάντ, επιμελώς κρυμμένες πίσω από τις μάσκες άλλων οργανωσεων, είχαν επιμελώς εκπαιδεύσει για την εκ των ένδον διάβρωση του κεμαλικού καθεστώτος και την ανατροπή του.

Το αμόρφωτο σκουπίδι Φετουλάχ Γκιουλέν, μια βρωμερή και τιποτένια μαριονέτα ολότελα ανίκανη να οργανώσει ή να ελέγξει όσα διάφοροι εγκάθετοι έκαναν στο όνομά του, επιμελώς περίμενε στις ΗΠΑ (όπου είχε αυτο-εξορισθεί για να αποφύγει την σύλληψή του στην Τουρκία) για να 'κληθεί' -όπως στο Ιράν το 1979 ο Χομεϊνί- σαν 'εθνικός ηγέτης'. Όλα αυτά ήταν τόσο σατανικά σκηνοθετημένα (όπως άλλωστε και παλιότερα η καταραμένη 'επιστροφή Καραμανλή' στην Ελλάδα) όσο αντιστοιχεί σε όργανα του Σατανά που όντως είναι οι σιωνιστές εγκέφαλοι,οι οποίοι τα επινόησαν.

Ωστόσο, το συμπαγές κεμαλικό (στρατιωτικό, πολιτικό, οικονομικό, ακαδημαϊκό) κατεστημένο (αν και τότε πλέον ήταν ελάχιστα αυθεντικό, και μόνον εικονικά κεμαλικό, αν το συγκρίνουμε με την Τουρκία του Κεμάλ Ατατούρκ έως το 1938) κατάφερε να αντιδράσει, να αντισταθεί πολύ σκληρά, να διασώσει στο εξωτερικό τα κεφάλαια των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, να θέσει τρομερά εμπόδια στον δρόμο του σταδιακού εξισλαμισμού της Τουρκίας και να συντηρήσει ένα μεγάλο πυρήνα λαϊκής υποστήριξης. Πολύ πριν ξεκινήσουν οι ψευδέστατες καταγγελίες για συνωμοσία του στρατού και οι σκευωρίες για δήθεν μυστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις, η τουρκική κυβέρνηση άλλαξε ολότελα την παραδοσιακή κεμαλική στάση απέναντι στα σιχαμερά ψευτο-κράτη της Μέσης Ανατολής. Αντί λοιπόν να περιφρονούνται, να περιθωριοποιούνται και να μπαίνουν σε καραντίνα (όπως πιο παλιά), οι Σύριοι, οι Λιβανέζοι, οι Ιρακινοί, οι Παλαιστίνιοι, οι Σαουδάραβες, οι Καταρινοί, οι Αιγύπτιοι, οι Υεμενίτες, άρχισαν να γίνονται 'καλοί γείτονες', 'αξιόλογοι συνεταίροι', 'ευχάριστοι φίλοι', 'χώρες κατάλληλες για τουρκικές επενδύσεις', ή ακόμη και 'αξιόλογοι ξένοι επενδυτές'.

Έτσι, η Τουρκία που ήταν ένα ασύγκριτα πιο πειθαρχημένο, πιο συστηματικό, πιο οργανωμένο, ανώτερο κράτος μπλέχτηκε στον εσμό της αραβόφωνης λέρας που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αποχαυνωμένα

και γλοιώδη υποκείμενα ικανά μόνον να κυβερνούν διαβρωμένα ψευτο-καθεστώτα που ανέβουν στην εξουσία ή να ανατραπούν μόνον σε μια νύχτα, όπως η άνοδος του άθλιου κρετίνου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ στην Αίγυπτο, του άξεστου κτήνους Μουάμαρ αλ Καντάφι στην Λιβύη, του άχρηστου, δυτικο-παρασκευασμένου κόμματος Μπάαθ σε Ιράκ και Συρία, κοκ αποδεικνύει. Με την αυτοκαταστροφική στροφή της προς αυτές τις χώρες, η Τουρκία ήλθε σε έντονες σχέσεις με απολίτιστους βλάκες ψευτο-βασιλιάδες – μαριονέτες και ζωντόβολα εμίρηδες – δούλους των δυτικών αφεντικών τους.

Αυτοί όλοι, από καιρό καθοδηγημένοι από την Αγγλία, την Γαλλία, τις ΗΠΑ και όλα τα παρασκηνιακά κέντρα εξουσίας της Ευρώπης και της Αμερικής, έδωσαν αμέσως 'χείρα βοηθείας' στον Ερντογάν, ακριβώς όπως και οι εγκληματίες πολιτικοί της Ευρώπης και της Αμερικής έδιναν 'συγχωροχάρτια' στον Ερντογάν για τον δήθεν εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Αλλά αυτός ο ψευτο- εκδημοκρατισμός είχε πάντοτε, συμπτωματικά, μια διάσταση απόλυτα επιθυμητή στις μεγάλες αποικιοκρατικές χώρες και ολότελα καταστροφική για την Τουρκία: αποδυνάμωνε το αυτοδύναμο, ανεξάρτητο κεμαλικό κατεστημένο που για 80 χρόνια τα καθάρματα της Δύσης είχαν αποτύχει να ελέγξουν.

Ό,τι δεν έπαθε το 1918 η Τουρκία κινδύνευσε να το πάθει από την απίστευτη αυτο-καταστροφική μανία των κυβερνήσεων των ισλαμιστών κρετίνων της Άγκυρας ανάμεσα στους οποίους βρίσκονταν χιλιάδες εγκάθετοι της ΣΙΑ, της Μοσάντ και των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών. Με άλλα λόγια, η Τουρκία κινδύνευε να καταντήσει ένα γελοίο προτεκτοράτο, όπως η Ελλάδα, η Αίγυπτος, το Μαρόκο, η Κένυα ή η Κόστα Ρίκα, όπου Αμερικανοί, Γάλλοι και Άγγλοι πρέσβεις κάνουν ό,τι θέλουν επισκεπτόμενοι κάθε τρεις και τόσο τους τρισάθλιους ιθαγενείς 'υπουργούς' ή στρατιωτικούς για να τους πουν ποια πρέπει να είναι η επόμενη κίνησή τους. Ο μόνος που περιέγραψε πολύ καλά τι ακριβώς έγινε στην Τουρκία σε χρονιές όπως 2007-2010 ήταν και πάλι ο κ. Μεγαλομμάτης, ο οποίος αποκάλεσε την οικτρή και χαοτική κατάσταση "αποικιοποίηση της Τουρκίας". Σχετικά:The Colonization of Turkey (2009) - By Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatishttp://www.academia.edu/25674462/The_Colonization_of_Turkey_2009_-_By_Prof._Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

How Turkey is Gradually Being Colonized (2009) - By Muhammad Shamsaddin Megalommatishttps://www.academia.edu/25675709/How_Turkey_is_Gradually_Being_Colonized_2009_-_By_Muhammad_Shamsaddin_Megalommatis

Δ. Νταβούτογλου κι ο Ανύπαρκτος 'Νεο-Οθωμανισμός'Στα χρόνια του Νταβούτογλου, η Τουρκία κινδύνευσε να διαλυθεί. Ρόλο σ' αυτό έπαιξε η ανερμάτιστη και αυτο-καταστροφική ψευτο-θεωρία του 'στρατηγικού βάθους' την οποία συνέθεσε ο ανιστόρητος, αμαθέστατος, ψευτο-καθηγητάκος που κατ' εντολήν των Άγγλων και των Αμερικανών ο Ερντογάν έκανε πρωθυπουργό και τα σκουλήκια του ελληνικού κατεστημένου (και μάλιστα κάθε πλευράς του: της πολιτικής, της

διπλωματίας, του στρατού, της δημόσιας διοίκησης, των ψευτο-πανεπιστημίων και της δημοσιογραφίας) άρχισαν να εκθειάζουν. Μέχρι που μετέφρασαν το σαχλο-βιβλίο του στα ελληνικά! Αυτή είναι η κατάντια κι η ξεφτίλα του ελληνικού κατεστημένου.

Με το θέμα σχετίζεται και ολόκληρη η psy ops, η ψυχολογική επιχείρηση αποβλάκωσης, αποπροσανατολισμού και κατα-τρομοκράτησης του μέσου Έλληνα, η οποία στηρίζεται στον κίβδηλο, ψεύτικο κι ανύπαρκτο όρο 'νεο-οθωμανισμός' και τα παράγωγά του, π.χ. 'νεο-οθωμανικά' όνειρα, 'νεο-οθωμανική' στρατηγική, 'νεο-οθωμανικές' βλέψεις, κοκ. Δεν υπάρχει 'νεο-οθωμανισμός' και είναι πρακτικώς αδύνατο να υπάρξει. Ούτε καν ψευτο-οθωμανισμό δεν αποτελούν τα όποια σχέδια του ισλαμιστή Ερντογάν μέχρι το 2016. Ούτε και η πολιτική θεωρία Μιλί Γκιουρούς (Millî Görüş - που μπορεί να αποδοθεί στα ελληνικά ως 'Εθνικό Όραμα') του Νετσμετίν Ερμπακάν, πρώην αρρχηγού του Ερντογάν, αποτελούσε είδος 'νεο-οθωμανισμού'.

Νεο-οθωμανισμός, αν θα υπήρχε, θα ήταν μια επαναφορά του οθωμανικού αυτοκρατορικού συστήματος πρώτα ενδεχομένως στην Τουρκία κι έπειτα στις άλλες χώρες που αποτελούσαν επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πέραν από το δευτερεύον θέμα ότι κάτι τέτοιο ελάχιστοι θα ήθελαν είτε στην Τουρκία είτε αλλού, το ουσιαστικό θέμα είναι ότι δεν έχει υπάρξει ούτε ένας θεωρητικός ή πολιτικός που να ευαγγελίζεται ή διακηρύσσει κάτι τέτοιο. Ακόμη περισσότερο, και αν ακόμη υποθέσουμε ότι υπήρχε ένα κόμμα που να υποστήριζε κάτι τέτοιο και ότι κάποιοι από τους εναπομένοντες εν ζωή διεκδικητές του οθωμανικού θρόνου ενδιαφέρονταν για μια τετοια προοπτική, η όποια επιχείρηση ανατροπής του κεμαλικού καθεστώτος θα συνάσπιζε εναντίον της όλες τις πολιτικές δυνάμεις της Τουρκίας, των περισσοτέρων ισλαμιστών συμπεριλαμβανομένων.

Ο λόγος για το παραπάνω είναι απλός: είτε το πολιτικό ισλάμ (: 'ισλαμισμός') είτε ο ουαχαμπισμός (κατά τους ουαχαμπιστές: 'σαλαφισμός'), δηλαδή τα δύο κύρια ρεύματα ή πολιτικές ιδεολογίες του σουνιτικού ισλαμικού κόσμου σήμερα, ήταν ανέκαθεν και είναι ολοσχερώς αντίθετα με την ίδια την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως ιστορικό φαινόμενο. Οπότε, είναι φύσει αδύνατο δύο ρεύματα ή πολιτικές ιδεολογίες, τα οποία συστάθηκαν ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τα οποία μάλιστα αντιμετωπίσθηκαν από τις κρατικές αρχές του Χαλιφάτου (ήδη κατά τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα) ως αιρετικά, αντι-ισλαμικά, προδοτικά και δυτικόφερτα κινήματα και πολεμήθηκαν ως τέτοια, να υποστηρίξουν την επιστροφή σε κάτι ενάντια στο οποίο δημιουργήθηκαν.

Το πολιτικό ισλάμ ξεκινάει από τον οθωμανικό – ισλαμικό αναθεωρητισμό του Γκαμαλεντίν Αφγάνι, ενός αμόρφωτου κρετίνου τον οποίο χειραγώγησαν οι Γάλλοι κι οι Άγγλοι τόσο καλά ώστε έγινε μασώνος και συνέχισε την ... 'ισλαμική' κριτική του ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τα συμφέροντα των Άγγλων και των Γάλλων. Όλοι οι άλλοι θεωρητικοί του 'ισλαμισμού' μέχρι τους Αδελφούς Μουσουλμάνους εμφανίζουν ως κεντρικό χαρακτηριστικό ακριβώς αυτή την χειραγώγηση, καθώς και την ψευδοπεποίθηση ότι οι ίδιοι ΄ξέρουν' και ότι 'είναι καλύτεροι από τους Σουλτάνους'.

Ακόμη χειρότερη αντι-οθωμανική χειραγώγηση είναι ο ουαχαμπισμός, ο οποίος δεν ήταν μόνον μια σκοταδιστική απόρριψη των οθωμανικών αρχών εκ μέρους αμορφώτων μπάσταρδων της αραβικής ερήμου του 19ου αιώνα αλλά και μια προδοτική προσπάθεια απόσχισης κατάλληλα και συνεχώς υποδαυλισμένη από τους Άγγλους της Ινδίας (ως αγγλικής αποικίας). Ο ουαχαμπισμός ήθελε και θέλει να διαγράψει 1400 χρόνια ισλαμικού πολιτισμού, φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ιστοριογραφίας, επιστημών, τεχνών, αρχιτεκτονικής, και πνευματικότητας, και –κατά τα συμφέροντα των υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης– επιδιώκει να μετατρέψει συστηματικά τους μουσουλμάνους σε ανεγκέφαλα κι απολίτιστα ρομπότ που προσεύχονται χωρίς ίχνος πενυματικότητας, εκτελούν με σχολαστικότητα κάποια άλλα θρησκευτικά καθήκοντα χωρίς να αντιλαμβάνονται γιατί, και ζουν μέσα σε απόλυτο υλισμό και καταναλωτισμό μόνο και μόνο για να εκτελούν εντολές των σεΐχηδών τους. Για τους βάρβαρους κανίβαλους της Σαουδικής Αραβίας και για τα κατά τόπους όργανά τους, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είναι το ίδιο απορριπτέα με τον Κεμάλ Ατατούρκ και το κοσμικό, λαϊκό κράτος του.

Ο ουαχαμπισμός δεν επηρεάζει ούτε 0.5% των Τούρκων και άλλωστε δεν θα μπορούσε να επηρεάζει μετά από 200 ετών παράδοση, οθωμανική και κεμαλική, απόρριψης του ουαχαμπισμού ως βδελύγματος. Ο ουαχαμπισμός μπορεί να επηρεάζει μόνον απολίτιστες μάζες με συσσωρευμένο μίσος μέσα τους, όπως Αιγύπτιους και Παστούνους (σε Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ινδία). Ακόμη και στην Σομαλία με την έντονα αντι-δυτική της στάση τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, υπάρχουν ελάχιστοι ουαχαμπιστές. Επιπλέον, ο ουαχαμπισμός μπορείν να επηρεάζει μέσα σε πλαίσια οικονομικής διαφθοράς κι εξάρτησης: τους ξένους εργάτες που έχουν εργαστεί ή εργάζονται στην Σαουδική Αραβία ή τους ψευτο-σεΐχηδες που για κακοτυχία των χωρών τους έχουν σπουδάσει ή σπουδάζουν 'ισλαμική θεολογία' στην Σαουδική Αραβία – είτε είναι από την Νιγηρία είτε προέρχονται από την Ινδονησία.

Το κίνημα Χιζμέτ του Φετουλάχ Γκιουλέν, το κόμμα του Ερντογάν, και ο Νταβούτογλου δεν απέρριψαν τον όρο 'νεο-οθωμανισμός', όταν αυτός αποδιδόταν – εντελώς στρεβλά όπως εξήγησα – σ' αυτούς. Ο λόγος ήταν απλός: ήθελαν να εμφανισθούν ως συνεχιστές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αν και ούτε κάτι από αυτήν τους αντιπροσώπευε, ούτε σε κάτι εκείνοι ήθελαν να της ομοιάσουν. Νόμιζαν δηλαδή ότι μπορούσαν να καπηλευτούν το όνομα για να συνεπάρουν και να φανατίσουν αποχαυνωμένα πλήθη στα οποία υπόσχονταν χαμένα μεγαλεία για εντελώς ψηφοθηρικούς λόγους.

Ε. Νταβούτογλου και 'Στρατηγικό Βάθος' Τι είναι το 'Στρατηγικό Βάθος' του Νταβούτογλου και ως προς τι αυτό θα ήταν καταστροφικό για την Τουρκία;

Η αρχική ιδέα, το συγγραφικό έργο και η πολιτική που στηρίχθηκε πάνω του ήταν όλα πολύ ρεαλιστικά, αλλά ήταν ιδωμένα με αντι-τουρκικό και αντι-κεμαλικό μάτι. Η ανάπτυξη των σχέσεων με όλες τις μουσουλμανικές χώρες σε κάθε επίπεδο θα ωφελούσε την Τουρκία, θα την καθιστούσε ισχυρώτερη, και θα την τοποθετούσε στο κέντρο του ισλαμικού κόσμου από τον οποίο είχε απομακρυνθεί και τον οποίο είχε ξεχάσει η Τουρκία. Αυτό είναι το 'ζουμί' του τι ονόμασε 'στρατηγικό βάθος' ο Νταβούτογλου.

Δυστυχώς για κείνον, ο Νταβούτογλου δεν είναι ιστορικός και κυρίως δεν είναι ιστορικός πολιτισμών. Καλά-καλά,ούτε καν πολιτικός επιστήμονας δεν είναι. Οι βασικές του σπουδές είναι Διοίκηση Επιχειρήσεων. Υστερογενώς μόνον ασχολήθηκε με πολιτικές επιστήμες. Ακόμη χειρότερα για κείνον, ούτε που υποψιάστηκε καν ότι οι σύγχρονες γεωπολιτικές θεωρίες είναι διατρεβλωτικές της ιστορίας παγίδες και δυτικο-ευρωπαϊκές και βορειο-αμερικανικές παραχαράξεις της αντικειμενικής πραγματικότητας κατά το δοκούν, και ότι συνεπώς δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα – παρά μόνον εκείνο που πιστεύουν τα θύματα τα οποία τις αποδέχονται.

Κανένας οικονομολόγος ή πολιτικός επιστήμονας δεν μπορεί να κάνει μια ιστορική σύνθεση. Όποια και αν κάνει θα είναι στρεβλή και ανιστόρητη, ακριβώς επειδή θα της λείπει το σωστό υπόβαθρο. Το να αποπειραθεί ο Νταβούτογλου να κάνει μια ιστορικο-πολιτισμική σύνθεση που να καταλήγει σε νέες γεωπολιτικές και γεω-στρατηγικές για την Τουρκία με σκοπό την εκμετάλλευση κοινών με άλλα έθνη πολιτισμικών κληρονομιών και την ανασύνταξη ενός μεγάλου τμήματος της Ανθρωπότητας ήταν ένα τεράστιο βάρος για τους μικρούς κι αδύνατους ώμους του.

Το χειρότερο για την απόπειρά του (η οποία ήταν ταυτόχρονα η παγίδα στην οποία τον έριξαν δυτικοί σύμβουλοι και συνεργάτες, καθηγητές και διπλωμάτες όταν εκείνος ήταν ακόμη ένας απλός καθηγητής) ήταν ότι αντιμετώπισε όλα αυτά σαν ένας επιστήμονας απομονωμένος στο εργαστήρι ή στην βιβλιοθήκη του και με ελάχιστη επαφή με τον κόσμο, τους ανθρώπους, τους κατοίκους των χωριών και των πόλεων όλων αυτών των χωρών και περιφερειών τις οποίες είδε ως 'στρατηγικό βάθος' για την Τουρκία. Είχε δηλαδή ο Νταβούρογλου την απροσμέτρητη αφέλεια και την απερίγραπτη βλακεία ενός ελιτιστή που νομίζει ότι ξέρει τι χρειάζονται εκείνοι τους οποίους ο ίδιος δεν ξέρει.

Έτσι είναι όλα τα ψευτο-ακαδημαϊκά απόβλητα που φιλάρεσκα αυτο-αποκαλούνται 'πνευματική αριστοκρατία' και που θα εξοντωθούν αλύπητα και μέχρι τον τελευταίο στην επερχόμενη παγκόσμια καταστροφή κι ανασύνταξη: νομίζουν ότι μπορεί να 'ξέρουν' χωρίς να έχουν ζήσει επί τόπου, χωρίς να έχουν αντιληφθεί μέσω μακράς εμπειρίας και προσωπικών γνωρισμιών σε πολλούς τόπους τι ακριβώς είναι η απλή καθημερινότητα, ποια είναι τα εναπομένοντα υπολείμματα πολιτισμικής κληρονομιάς, ποιες είναι ιδέες και οι κοσμοαντιλήψεις που επικρατούν κατά τόπους, ποιες είναι οι προσδοκίες και τα όνειρα των απλών ανθρώπων, ή με δυο λόγια ποια μπορεί να είναι τα πιθανά συγκολλητικά στοιχεία δυο ή περισσοτέρων λαών και κρατών σε απόσταση. Και ακόμη περισσότερο, νομίζουν ότι 'ξέρουν' χωρίς να έχουν ιδέα τι από την πολιτισμική κληρονομιά ενός λαού αγνοεί ένας άλλος σε απόσταση. Το μόνο που τελικά ξέρει η άχρηστη λεγόμενη ακαδημαϊκή ελίτ είναι ... ξεράδια!

Και πραγματικά, αναλογισθείτε: πόσο χρήσιμο μπορεί να είναι το βιβλίο του Νταβούτογλου στον μέσο Αλγερινό, στον μέσο Σομαλό, στον μέσο μουσουλμάνο Δραβίδη (που είναι υπό ινδική κατοχή), στον μέσο Ουϊγούρο ή στον μέσο Ουζμπέκο; Τους είναι τόσο άχρηστο κι αχρείαστο όσο και μια κατσαρίδα στην Παταγωνία. Έτσι, αν οι απλοί άνθρωποι δεν κινητοποιούνται, αν οι λαοί δεν συναρπάζονται και αν όλες οι εθνοθρησκευτικές οντότητες δεν βρίσκουν κάτι το συνδετικό, ουσιαστικό

και βελτιωτικό, το όποιο 'στρατηγικό βάθος' είναι μια ρηχή υπόθεση που αφορά μόνον κυβερνήσεις και επιχειρηματίες. Αυτό στην όποια καλύτερη συγκυρία δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει σε μια Ισλαμική Οικονομική Ένωση κατά τα πρότυπα της ΕΟΚ (πριν γίνει Ευρωπαϊκή Κοινότητα και Ευρωπαϊκή Ένωση). Και όλοι σήμερα γνωρίζουμε πόσο στραβά πηγαίνει ό,τι επινοείται ή προετοιμάζεται από μια ξεκομμένη από τους απλούς ανθρώπους ελίτ...

Αυτό το σχέδιο του Νταβούτογλου είχε εξυπαρχής εξωτερικά εμπόδια και άσχημες εσωτερικές παρενέργειες. Τα εξωτερικά εμπόδια ήταν κυρίως η αντίδραση κάποιων χωρών της στοχευμένης περιφέρειας που ήταν/είναι παραδοσιακά επηρεασμένες από την Αγγλία, την Γαλλία και τις ΗΠΑ εναντίον της Τουρκίας (Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία) και που θα έβλεπαν να εξαφανίζονται μέσα στο σχέδιο το οποίο θα μετέτρεπε την Τουρκία μέσα στον σημερινό μουσουλμανικό κόσμο στο τι ήταν η Σταμπούλ μέσα στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτά τα εμπόδια δεν θα ήταν τρομερά.

Οι άσχημες εσωτερικές παρενέργειες θα ήταν όμως προβληματικές για την Τουρκία. Αυτό οφείλονταν στο πολύ αρνητικό γεγονός ότι οι περισσότερες χώρες της στοχευμένης περιφέρειας ήταν διαβρωμένες από την αποικιοκρατία, ενώ η Τουρκία δεν είχε ποτέ αλλοιωθεί από αυτή την συμφορά που διαφθείρει έθνη, σαπίζει λαούς, αποβλακώνει ηγεσίες και καταστρέφει κράτη. Ένα άνοιγμα της Τουρκίας προς αυτές τις χώρες θα είχε μόνον νόημα, αν θα ήταν μια εξαγωγή κεμαλικής κοσμοθεωρίας και πρακτικής. Με άλλα λόγια, αυτές οι χώρες θα έπρεπε να αποκτήσουν σταδιακά ηγεσίες οι οποίες να αντιλαμβάνονται και να συμπεριφέρονται ηγεμονιστικά. Αλλοιώς, η αποικιοκρατική διαφθορά των χωρών της στοχευμένης περιφέρειας θα κτυπούσε την Τουρκία και η χώρα του Κεμάλ Ατατούρκ που στήθηκε με βάση την ανεξαρτησία απέναντι στις αποικιοκρατικές δυνάμεις θα γινόταν μια αποικία χωρίς να έχει καν κατακτηθεί. Αυτό είναι έτσι επειδή αποικιοκρατία σημαίνει βασικά ένα δουλικό και δουλοπρεπή τρόπο σκέψης και αντίστοιχη πολιτική συμπεριφορά που προσαρμόζεται με τα συμφέροντα ή τις επιλογές των μεγάλων χωρών και μόνον δευτερευόντως μια στρατιωτική κατάληψη.

Αλλά ο Νταβούτογλου ήταν/είναι ένας ορκισμένος εχθρός του κεμαλικού τρόπου εξουσίας και ως ισλαμιστής αποτελούσε/αποτελεί ένα αποικιοκρατικό ενεργούμενο. Ήταν φυσιολογικό να παραβλέψει την πιο ουσιαστική διάσταση του προβλήματος: το στρατηγικό του βάθος έσερνε κατ' ουσίαν την Τουρκία στον πάτο. Θα την μετέτρεπε σε ένα κλωτσοσκούφι των Αμερικανών, των Γάλλων και των Άγγλων, όπως ακριβώς είναι σκοτπίδια όπως το Πακιστάν, η Νιγηρία κι η Αίγυπτος. Και σε κάποιο βαθμό την μετέτρεψε: αντί να συμπαρασταθεί στον Άσαντ το 2011, η Τουρκία συμπαρατάχθηκε με τις προετοιμασμένες από την Σαουδική Αραβία, το Κάταρ, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, την Αγγλία και την Γαλλία τρομοκρατικές ομάδες που δεν είναι τίποτα περισσότερο από όργανα των μυστικών υπηρεσιών αυτών των χωρών και αφελείς, τυφλωμένοι κι αποχαυνωμένοι μαχητές, δηλαδή καταναλώσιμο είδος.

Η συμμετοχή της Τουρκίας στην δίνη της Συρίας έκανε τεράστια ζημιά στην Άγκυρα. Τα στελέχη της κυβέρνησης Ερντογάν εξηγούσαν στους στρατιωτικούς ότι έπρεπε να συμμετάσχουν με δικές τους ισλαμιστικές ομάδες για να μπορέσουν να ελέγξουν τα πράγματα. Αλλοιώς, έλεγαν,

κινδύνευε η Τουρκία να έχει ένα ουαχαμπικό παράρτημα της Σαουδικής Αραβίας στα νότια σύνορά της. Κανένας Τούρκος στρατιωτικός δεν δέχθηκε αυτή την συλλογιστική πλην εξαιρέσεων. Σ' αυτούς ήταν σαφές ήδη το 2011 ότι η Τουρκία είτε θα έπρεπε να παραμείνει ουδέτερη και να κλείσει αρμητικά τα σύνορά της προς την Συρία αμέσως, είτε να προσφέρει στον Άσαντ την βοήθεια που τελικά προσέφερε η Ρωσσία το 2015.

Στην περίοδο 2012-2014 έγιναν τέσσερις απόπειρες δολοφονίες του Ερντογάν που απέτυχαν την τελευταία στιγμή και που δεν αναφέρθηκαν δημόσια. Σε καμμιά από αυτές τις περιπτώσεις δεν κατέστη δυνατό να εντοπιστούν ή να ταυτιστούν οι δράστες, πόσο μάλλον να συλληφθούν. Παρά τις συνωμοσιολογίες (Εργκενεκόν), τις παραιτήσεις, τις αποστρατεύσεις, και τις προσπάθειες αποδόμησης του τουρκικού στρατού εκ μέρους των ισλαμιστών του Ερντογάν και του Νταβούτογλου, υπήρχαν ακόμη στελέχη του τουρκικού στρατού που συζητούσαν το ενδεχόμενο ανοικτού πραξικοπήματος. Ήταν ωστόσο σαφές ότι, και αν ακόμη ένα στρατιωτικό πραξικόπημα πετύχαινε το 2012 ή το 2014, η νέα κυβέρνηση θα αντιμετώπιζε ένα τρομερά εχθρικό κλίμα από την Ευρώπη, την Αμερική και τις μουσουλμανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένου και του Ιράν.

Τότε ξέσπασε και η κρίση στις σχέσεις Ερντογάν και Φετουλάχ Γκιουλέν. Ένα από τα πρώτα θύματά της ήταν η απομάκρυνση του βδελύγματος Νταβούτογλου. Έπεσε ο ίδιος μέσα στο 'στρατηγικό βάθος' που είχε επινοήσει.

ΣΤ. Το Στρατηγικό Βάθος του Νταβούτογλου, κι η Αποτυχία μιας Πρόχειρης Αντιγραφής Γιατί απέτυχε ο Αχμέτ Νταβούτογλου;

Σε ένα απλό πρακτικό επίπεδο θα μπορούσα να απαντήσω στο ερώτημα αυτό με το τι ήδη ανέφερα παραπάνω. ΄Πρώτον, δεν είχε τα φόντα: δεν ήταν ιστορικός. Δεύτερον, οδηγήθηκε σε μια παγίδα, στην οποία τον έριξαν δυτικοί σύμβουλοι και συνεργάτες, καθηγητές και διπλωμάτες όταν εκείνος ήταν ακόμη ένας απλός καθηγητής. Έτσι συμβαίνει πάντα με όσους τα αποικιοκρατικά καθεστώτα επιλέγουν ως μελλοντικά ενεργούμενά τους. Όλοι αυτοί είναι μιας χρήσης και με ημερομηνία λήξης.

Τον έσπρωξαν να ξανοιχτεί πρώτα θεωρητικά και έπειτα πρακτικά, όταν ήταν στην εξουσία. Αυτός ξανοίχτηκε με 'καλές' αλλά επιφανειακές και μολυσματικές για την Τουρκία 'φιλίες' και 'συμμαχίες'. Οι άλλοτε λαλίστατοι, ξένοι φίλοι του όμως δεν του ψιθύρισαν ούτε μισή λέξη για το τι ετοιμαζόταν: οι επιχειρήσεις Αραβική Άνοιξη. Και όταν οι επιχειρήσεις αυτές ξέσπασαν, η Τουρκία ήταν πλέον σχεδόν δεμένη χειροπόδαρα (χάρη σε άλλα όργανα κι εγκαθέτους των 'φίλων' του, μέσα στο ίδιο το κόμμα του Νταβούτογλου, όπως άλλωστε και μέσα στην οργάνωση Χιζμέτ του Φετουλάχ Γκιουλέν) και δεν μπορούσε παρά να ακολουθήσει την αμερικανική εμπλοκή στην Συρία.

Βλέποντας σήμερα, υστερογενώς, το 'στρατηγικό βάθος' του Νταβούτογλου, δεν μπορούμε παρά να το βρούμε σαν ένα τραγικό ββλίο.

Κι ακόμη πιο τραγικό πρόσωπο ήταν ο συγγραφέας του: είτε δεν θα επρεπε να το είχε ποτέ του γράψει (εφόσον έπραξε ό,τι έπραξε ως υπουργός Εξωτερικών είτε ως πρωθυπουργός), είτε (εφόσον το έγραψε) θα έπρεπε να είχε εναντιωθεί στις επιχειρήσεις Αραβική Άνοιξη και να είχε προσπαθήσει να κρατήσει την Τουρκία όπως πιο παλιά ως σύμμαχο της Συρίας και να βοηθήσει τον Μπασάρ αλ Άσαντ. Κάτι που δεν είχε το ανάστημα ο ούτως ή άλλως κοντός Νταβούτογλου να κάνει.

Με δυο λόγια, ο Νταβούτογλου έγινε πρωθυπουργός για να 'αποδείξει' ότι ό,τι έγραφε ως καθηγητής πανεπιστημίου ήταν βλακείες. Ή, για να το δούμε και ανάποδα, ο Νταβούτογλου με τα πρότερα γραπτά του αποδεικνύει πόσο ανίκανος υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός υπήρξε στην συνέχεια.

Αλλά υπάρχει κι ένα πιο ουσιαστικό επίπεδο απάντησης στο ερώτημα που οφείλεται η αποτυχία Νταβούτογλου. Σε επίπεδο επιστημόνων, ακαδημαϊκών, θεωρητικών και διανοητών, τεράστια σημασία έχει η αυθεντικότητα. Ό,τι επινοούν ή συνθέτουν έχει μεγάλη σημασία να είναι δική τους επινόηση και δική τους σύνθεση. Μπορεί η επινόηση και η σύνθεση να είναι λάθος αλλά δεν πρέπει ποτέ να είναι αντιγραφές, πασαλείμματα και προχειροδουλειές, όπως το βιβλίο του άχρηστου ψευτο-καθηγητή και ψευτο-πολιτικού Νταβούτογλου.

Η χειρότερη προχειρότητα που μπορεί να κάνει ένας επιστήμονας σε αυτό το επίπεδο και με αυτές τις προοπτικές είναι να επιχειρήσει να αντιγράψει τις ιδέες κάποιου άλλου. Αυτό είναι καταστρεπτικό επειδή συνήθως τέτοιες ιδέες λειτουργούν θετικά μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο (για το οποίο έχουν επινοηθεί ή συντεθεί ως σύστημα) και αρνητικά μέσα στο οποιοδήποτε άλλο. Και ο θεωρητικά πάμπτωχος Νταβούτογλου επιχείρησε να αντιγράψει κάποιες από τις προτάσεις τις οποίες στα μισά του 1990 ο Έλληνας ανατολιστής καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης έκανε σε σειρές διαλέξεων που έδινε στα ανώτερα κλιμάκια του τουρκικού κεμαλικού κατεστημένου των οποίων οι παρυφές έφθαναν μέχρι την υπόγεια οργάνωση Χιζμέτ η οποία παρουσιαζόταν με φιλο-κεμαλικό προσωπείο και στην οποία ο τιποτένιος Νταβούτογλου ανήκε. Πολλές από τις διαλέξεις του κ. Μεγαλομμάτη έγιναν σε εντελώς κλειστό κύκλο στρατιωτικών, υπουργών, καθηγητών και κορυφαίων διοικητικών στελεχών, και ούτε καν τις αναφέρουν τα όποια βιογραφικά του. Ούτε και τα κείμενα εκείνων των διαλέξεων μπορούσαν να δημοσιευθούν.

Όμως σε μια πιο ανοικτή, δημόσια διάλεξη, την οποία έδωσε ο κ. Μεγαλομμάτης στις 2 Νοεμβρίου 1996 στο Cemal Reşit Rey Konser Salonu (Cemal Reşit Rey Concert Hall: https://en.wikipedia.org/wiki/Cemal_Re%C5%9Fit_Rey_Concert_Hall), εγκαινιάζοντας για την χρονιά 1996-1997 τον κύκλο διαλέξεων Doğudan-Batıdan Uluslararası Konferanslar Dizisi (Series of International Conferences from East to West) που οργάνωνε το Μορφωτικό Τμήμα του Μητροπολιτικού Δήμου της Σταμπούλ (επί δημαρχίας Ερντογάν), ο ίδιος αναφέρθηκε περιληπτικά σε κάποια από τα σχήματα στα οποία προσπαθούσε να καθοδηγήσει τους Τούρκους στρατηγούς και υπουργούς.

Ο κ. Μεγαλομμάτης είχε καταλάβει καλύτερα από τους περισσότερους διπλωμάτες, στρατιωτικούς, ακαδημαϊκούς και πολιτικούς της δεκαετίας του 1990 τι σήμαιναν σε γεωπολιτικό και γωστρατηγικό επίπεδο τα

μείζονα γεγονότα της περιόδου 1989-1991 (διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και διάσπαση της ΕΣΣΔ) και τι δυσάρεστα μαντάτα για την ανθρωπότητα ήταν η καταβύθιση της Σομαλίας σε εμφύλιο (1991) και η άνοδος των Παστούνων τρομοκρατών στην εξουσία του Αφγανιστάν το 1994 (έτσι αποκαλώ την κατόπιν αγγλο-αμερικανικής καθοδήγησης επίθεση και κατάληψη του Καντάχαρ του Αφγανιστάν τον Νοέμβριο του 1994 από τους 'Ταλιμπάν'). Δεν θα αναφερθώ στο γεγονός ότι ο κ. Μεγαλομμάτης γνώριζε ότι το γεγονός αυτό (αρχή της εξουσίας Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν) είχε συντονιστεί από στελέχη μυστικών υπηρεσιών του αγγλικού προξενείου στην Σταμπούλ και από τα αντίστοιχα στελέχη του αμερικανικού προξενείου στο Καράτσι – αυτό είναι ένα ολότελα άλλο θέμα.

Στην δημόσια ομιλία του εκείνη στα αγγλικά (αγοράστε την εδώ: https://www.kitantik.com/product/DOGUDAN-BATIDAN-EKIM-96-NISAN-97-MUHYIDDIN-SEKUR-M-S-MEGALOMMATIS-ROBERTO-CIULI-OLIVER-ROY-WOLFGANG-WELSCH-RUDOLF-BAHRO-DALE-F-EICKELMAN_0z8kgltjq4gu7ld1qzb), ο κ. Μεγαλομμάτης ανακοίνωσε για πρώτη φορά σε ευρύ κοινό και αρκετά συγκαλυμμένα την επεκτατική θεωρία των τεσσάρων ελλειπτικών τροχιών, την οποία πρότεινε στο τουρκικό κατεστημένο να εφαρμόσει για να αντικαταστήσει την τότε ξεπεσμένη Ρωσσία ως υπερδύναμη και να μειώσει δραστικά την σημασία της αποικιοκρατικής (αμερικανικής, αγγλικής και γαλλικής) παρουσίας στην Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Νότια Ασία. Οι τέσσερις ελλείψεις (οι οποίες παρουσιάστηκαν πολύμετρημένα στην δημόσια ομιλία του ως 'μορφωτικά κέντρα') είναι:1- Ανατολία (και Μεσοποταμία, Συρο-Παλαιστίνη, Ιράν) - το οποίο θα πρόβαλλε την κοινή προϊσλαμική κληρονομιά όλων των εθνών από την Μεσόγειο μέχρι τον Ινδό,2- Τουράν - το οποίο θα πρόβαλλε την κοινή προϊσλαμική και ισλαμική κληρονομιά όλων των τουρκογενών εθνών,3- Μέση Ανατολή - το οποίο θα πρόβαλλε την κοινή προϊσλαμική και ισλαμική κληρονομιά όλων των μεσανατολικών λαών, συνειδητοποιώντας τους για τα οριενταλιστικά κι αποικιοκρατικά εγκλήματα της Δύσης εις βάρος τους, και 4- Ισλαμικός Κόσμος - το οποίο θα πρόβαλλε την κοινή ισλαμική κληρονομιά όλων των μουσουλμανικών λαών, επιβάλλοντας ανάμεσά τους μεγάλη αλληλογνωριμία και μορφωτικές ανταλλαγές (για να εξαφανίσει την άγνοια που έχουν οι Αλγερινοί για τους Ιρανούς, οι Ουζμπέκοι για τους Σομαλούς, οι Νιγηριανοί για τους Ουϊγούρους, κοκ και η οποία είναι έργο των αποικιοκρατών κατακτητών της Δύσης).

Με άλλα λόγια, ο κ. Μεγαλομμάτης επιχειρούσε να πείσει την Τουρκία να προχωρήσει ισορροπημένα (και όχι ανισόρροπα και μονομερώς μόνον ως προς τον Ισλαμικό Κόσμο) και σε βάθος (και όχι επιφανειακά όπως επιχείρησαν οι κυβερνήσεις Ερντογάν), έτσι δημιουργώντας τουρκο-σπουδαγμένες ομάδες νέων κατεστημένων σε πάνω από 50 χώρες και κατευθύνοντάς τες εναντίον της Δύσης όχι μόνον πάνω σε μια βάση αντιπαράθεσης Ισλάμ – Δύσης αλλά πάνω σε μια τεράστια πλατφόρμα αλληλοκατανόησης των ανατολικών λαών και πολιτισμών (συνέργεια μουσουλμάνων, κομφουκιανών, βουδιστών, Αφρικανών, ινδουϊστών Δραβίδων, κοκ). Από όλο το σύστημα του κ. Μεγαλομμάτη, ο Νταβούτογλου πήρε μονάχα την 4η ελλειπτική τροχιά (κάτι που αυτόματα δημιουργεί ανισορροπία και δίνει τροφή σε καταγγελίες περί ισλαμισμού),

την αντιμετώπισε πολύ ρηχά, και θέλησε να την εφαρμόσει σε άλλο επίπεδο, επεκτείνοντάς την στα Βαλκάνια και στην Δυτική Ευρώπη, ενώ κατά τον κ. Μεγαλομμάτη, ο πολιτισμικός - ιστορικός ισλαμικός χώρος περιλαμβάνει όλη την Ρωσσία (και ευρωπαϊκή και ασιατική) αλλά όχι τα Βαλκάνια και την υπόλοιπη Κεντρική και Δυτική Ευρώπη.

Οι τέσσερις ελλειπτικές τροχιές του κ. Μεγαλομμάτη θα έστρεφαν την Τουρκία στα ανατολικά αλλά το στρατηγικό βάθος του Νταβούτογλου έμπλεξε την Τουρκία παντού. Όπως κι αν έχει το θέμα, ο κ. Μεγαλομμάτης έφυγε το 1997 από την Τουρκία και έκτοτε έζησε σε πάνω από δέκα χώρες, συνεχίζοντας τις έρευνές του, ενώ ο αποτυχημένος Νταβούτογλου έγραψε το άχρηστο βιβλίο του που τον έκανε πρωθυπουργό, έφερε συμφορά στην χώρα του από την αμάθεια και την βλακεία του, και τώρα μετράει το μέγεθος της μιζέριας του μέσ' του Βοσπόρου τα στενά....

Ζ. Τουρκία και Συρία 2016-2019: Αργή Επιστροφή στην ΟμαλότηταΜε την άνοδο των παντουρανιστών στρατιωτικών στην εξουσία της Άγκυρας κατά την διάρκεια του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016, η Τουρκία άλλαξε άρδην. Αυτό είναι κάτι που οι αμόρφωτοι κι ανίδεοι Έλληνες πολιτικοί, διπλωμάτες, στρατιωτικοί, πανεπιστημιακοί, ψευτο-ειδικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί. Αυτό όμως είναι διάχυτο σε όλους τους τομείς της τουρκικής κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής καθημερινότητας.

Οι απολύσεις δεκάδων χιλιάδων στελεχών της οργάνωσης Χιζμέτ του Φετουλάχ Γκιουλέν, ο χαρακτηρισμός της οργάνωσης ως τρομοκρατικής, η παύση της κατά των κεμαλικών υστερικής πολεμικής, η υποχώρηση (άμπωτις) του κύματος εξισλαμισμού της Τουρκίας, η στενή συνεργασία του αποκαθαρμένου από τους εγκάθετους του αγγλικού και αμερικανικού σιωνισμού κόμματος του Ερντογάν με τους παντουρανιστές του Ντεβλέτ Μπαχτσελί (που είναι κόκκινο πανί για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ), η αργή αλλά σταθερή άνοδος του αρχηγού των παντουρανιστών και υπουργού Εθνικής Αμύνης Χουλουσί Ακάρ και η ντε φάκτο προβολή του σε νο 2 του σημερινού κατεστημένου έχουν το αντίκρυσμά τους στην εξωτερική πολιτική και στην αμυντική πολιτική της Τουρκίας, όπως άλλωστε και στην στάση της στο συριακό πρόβλημα.

Για μήνες βομβάρδιζαν τον μέσο Έλληνα οι ανίδεοι κι αμόρφωτοι πανεπιστημιακοί, ψευτο-ειδικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι που παρέλαυναν στα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια για το ότι τελικά 'δεν θα πάρει' η Τουρκία τους S-400. Τελικά όλοι τους αποδείχτηκαν γελοίοι κι απληροφόρητοι σαν μαθητές Δημοτικού. Η πραγματικότητα της μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016 Τουρκίας είναι μία: η χώρα έχει προσχωρήσει στο μέτωπο Κίνας, Ρωσσίας και Ιράν κι έχει την πλήρη υποστήριξη του αναδυόμενου νέου γερμανικού κατεστημένου. Αυτό λύνει όποτε χρειάζεται τα προβλήματα της σημερινής Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ.

Όταν απειλές κατά της Τουρκίας δεν υλοποιούνται και μέτρα ακυρώνονται, τότε έχουμε παρέμβαση εγκαθέτων του νέου γερμανικού κατεστημένου είτε στις Βρυξέλλες, είτε στο Βερολίνο, είτε στο Λονδίνο, είτε στην Ουάσινγκτον και όλα αλλάζουν. Όταν υπάρχουν προβλήματα

στις σχέσεις Πούτιν και Ερντογάν όπως 5-6 μέρες πριν την συνάντηση των δύο προέδρων χθες στο Σότσι, τότε έχουμε παρέμβαση της Κίνας υπέρ της Τουρκίας. Μόνον οι κρετίνοι κι αμόρφωτοι Έλληνες πανεπιστημιακοί, ψευτο-ειδικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι – από το απύθμενο κόμπλεξ κατωτερότητος που έχουν – προσωποποιούν τα πράγματα (στις σχέσεις Πούτιν και Ερντογάν) λέγοντας σαν ανεγκέφαλα αυτιστικά ότι ο Πούτιν 'είναι καλός σκακιστής' ή 'ότι είναι ο μεγάλος νικητής της συριακής κρίσης' κι ένα σωρό άλλες βλακείες.

Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν είναι και δεν μπορεί να είναι προσωποποιημένο, όταν τα συμφέροντα κρατών εκπροσωπούν κατ' ουσίαν ακόμη μεγαλύτερα συμφέροντα παρασκηνιακών οργανώσεων και κέντρων εξουσίας. Και νάναι ο Πούτιν καλύτερος σκακιστής και να μην είναι, αν του τηλεφωνήσει ο Σι Τζινπίν (πρόεδρος της Κίνας, του οποίου το όνομα κακώς αποδίδεται στα ελληνικά ως Σι Τζινπίνγκ) και του πει 'άσε το Τελ Αμπιάντ στους Τούρκους', ο Πούτιν θα το κάνει. Δεν υπάρχει αναμέτρηση προσώπων παρά μόνον αν τα πρόσωπα εκπροσωπούν αντίπαλα κατεστημένα και κέντρα εξουσίας. Και η στροφή της Τουρκίας των παντουρανιστών είναι το πιο εμφανές χαρακτηριστικό της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής αλλά είναι δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι η απόλυτη εξάρτηση των παντουρανιστών της Τουρκίας από την Κίνα. Τα πρόσωπα μόνον εκπροσωπούν συμφέροντα.

Τι έκανε λοιπόν ο Ερντογάν την επόμενη μέρα μετά την συμφωνία που έκλεισε στο Σότσι με τον Πούτιν χθες; Αυτό δεν το αναφέρουν τα ηλίθια ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια επειδή ακόμη και οι εκεί ανταποκριτές τους δεν μπορούν να αξιολογήσουν σωστά τα γεγονότα. Να τι έκανε:

Bahçeli'den Cumhurbaşkanı Erdoğan'a özel hediyehttp://www.hurriyet.com.tr/galeri-bahceliden-cumhurbaskani-erdogana-ozel-hediye-41357484

Επειδή ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, αρχηγός των παντουρανιστών στην Βουλή (: του κόμματος MHP) ήταν άρρωστος, ο Ερντογάν τον επισκέφθηκε σπίτι του όπου παρέμεινε μάλιστα για 35 λεπτά και έδωσε μεγάλη δημοσιότητα στο γεγονός. Ο Μπαχτσελί τον περίμενε στην εξώπορτα και ο Ερντογάν έκρινε σκόπιμο να του σφίξει το χέρι με τα δύο δικά του! Και κανένας τους δεν κάθησε με την πλάτη πίσω στον καναπέ αλλά έσκυβαν ο ένας προς τον άλλο! Στο τέλος της συνάντησης, ο Μπαχτσελί έκανε δώρο στον Ερντογάν μια παραδοσιακή ενδυμασία Χακάν (hakan kaftanı) δηλαδή ενδυμασία χάνου (χακάν ή χάν είναι η ίδια λέξη), Τούρκου βασιλιά του Τουράν στην Σιβηρία. Ξεχασμένες οι ισλαμικές κελεμπίγιες λοιπόν! Σχετικά:https://www.news1.news/tr/2019/10/bahceli-to-erdogan-hakan-kaftans-daily-news.html

Και ως προς τι όλα αυτά έχουν αλλάξει στην στάση της Τουρκίας στο συριακό πρόβλημα;

Αυτό είναι από καιρό ιδιαιτέρως εμφανές αλλά οι κρετίνοι κι αμόρφωτοι Έλληνες πανεπιστημιακοί, ψευτο-ειδικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι δεν θέλουν να το δουν. Οι Τούρκοι ισλαμιστές έχουν πάψει να δίνουν τον τόνο σε όλες τις στρατιωτικές δραστηριότητες της Τουρκίας σε συριακά εδάφη: τους αντικατέστησαν Σύριοι Τουρκμένοι που πρόσκεινται στους

παντουρανιστές κι όχι στο κόμμα του Ερντογάν. Η Τουρκία προσπαθεί να θέσει υπό έλεγχο όλους τους ισλαμιστές της Χαγιάτ Ταχρίρ ασ-Σαμ που παραμένουν στο Ιντλίμπ και να τους πει ότι το παραμύθι τελείωσε. Οι κεμαλιστές που κι αυτοί στο μεγαλύτερο τμήμα τους στρέφονται κατά των Ευρωπαίων και των Αμερικανών και υποστηρίζουν την συνεργασία της Τουρκίας με την Κίνα και την Ρωσσία πιέζουν τον Ερντογάν ολοένα και περισσότερο για να αναγνωρίσει τον Άσαντ και να αποκαταστήσει τις σχέσεις της Άγκυρας με την Δαμασκό. Δεν ήταν ο Πούτιν που ζήτησε αυτό από τον Ερντογάν πρώτος χθες, Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2019: ήταν ο κορυφαίος κεμαλιστής ακαδημαϊκός και ανώτατο στέλεχος του κεμαλικού κατεστημενου της Τουρκίας, καθ. Ερόλ Μανίσαλι με άρθρο του στην Τζουμχουριέτ:Esed, Esat, Putin derken Trump giriverdihttp://www.cumhuriyet.com.tr/koseyazisi/1640444/Esed__Esat__Putin_derken_Trump_giriverdi.html

Αυτό είναι μάλιστα το πιο πρόσφατο από μια ολόκληρη σειρά άρθρων υπέρ της αποκατάστασης σχέσεων Τουρκίας και Συρίας που έχει γράψει ο φίλος του κ. Μεγαλομμάτη Τούρκος κεμαλιστής. Σε όλα αυτά ταυτίζει τον ισλαμισμό με τον δυτικό ιμπεριαλισμό και ορίζει ότι το συμφέρον της Τουρκίας είναι να συμπαραταχθεί με τις ευρασιατικές δυνάμεις σταθεροποιώντας μαζί με την Ρωσσία και το Ιράν τον ευρύτερο μεσανατολικό χώρο.

Οι ηλίθιοι Έλληνες πανεπιστημιακοί, ψευτο-ειδικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι νομίζουν ότι ο Ερντογάν παραβιάζει συνθήκες κι η Τουρκία καταλαμβάνει εδάφη. Όλα αυτά οφείλονται στην άγνοια και στην φοβία τους. Η αλήθεια είναι Άγκυρα και Δαμασκός βρίσκονται στις παραμονές της αποκατάστασης των σχέσεών τους γιατί άλλα κοινά συμφέροντα τους ενώνουν, ενώ άλλες εξελίξεις απαιτούν από την Τουρκία να στρέψει την προσοχή της στα ανατολικά και στα βόρεια.