ΚΑΡΔΙΑ

• Το κύριο όργανο του κυκλοφορικού συστήματος είναι η καρδιά , η οποία βρίσκεται ανάμεσα στους δύο πνεύμονες πίσω από το στέρνο και παίρνει το κωνικό της σχήμα από το μυοκάρδιο

• Η καρδιά είναι μία μυώδης αντλία η οποία αποτελείται από τους καρδιακούς μυς

ΔΟΜΗ

• 2 κόλπους • 2 κοιλίες

Καρδιά

• Λεπτά τοιχώματα • Ανώτερο τμήμα Κόλποι

• Παχιά τοιχώματα • Κατώτερο τμήμα Κοιλίες

Κόλποι

Μεσοκολπικό διάφραγμα

Βαλβίδες

Κοιλίες

Μεσοκοιλιακό διάφραγμα

Βαλβίδες

Βαλβίδες

Καθορίζουν τη μονόδρομη ροή του αίματος σε κάθε σύσπαση της καρδιάς και ελέγχουν τη ροή του αίματος από τις κοιλίες προς τον αορτή και

την πνευμονική αρτηρία.

αναρροφητική

Συγκεντρώνει το αίμα από όλα τα τριχοειδή μέσω των

φλεβών

συμπιεστική

Στέλνει το αίμα στα τριχοειδή όλου του

σώματος

καρδιά

ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ (α)

1) Στο δεξιό κόλπο φτάνει το αίμα του σώματος το οποίο είναι

πλούσιο σε διοξείδιο του άνθρακα, ενώ στον αριστερό

κόλπο φτάνει το αίμα που έχει ήδη περάσει από τους πνεύμονες

και είναι πλούσιο σε οξυγόνο

2) Το αίμα κινείται από τους κόλπους στις κοιλίες

3) Οι κοιλίες συστέλλονται…

4) Το αίμα πηγαίνει στις δύο αρτηρίες

ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑ ΚΑΡΔΙΑΣ (β)

1) Την ώρα που οι βαλβίδες κλείνουν και εμποδίζουν την

παλινδρόμηση του αίματος προς τους κόλπους, συστέλλονται οι

κοιλίες και το αίμα διοχετεύεται στις αρτηρίες

2) Το αίμα από την αριστερή κοιλία εισέρχεται στην αορτή και από εκεί σε όλη την περιφέρεια του

σώματος, ενώ από την δεξιά κοιλία εισέρχεται στην

πνευμονική αρτηρία και κινείται σε όλους τους πνεύμονες

ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Η λειτουργία της καρδιάς συντονίζεται από εσωτερικούς φυσικούς

βηματοδότες και με τη συνεργασία των κυττάρων του μυοκαρδίου, τα

οποία μπορούν και συσπώνται με την απουσία νευρικής ή ορμονικής

διέγερσης (αυτορύθμιση). Οι φυσικοί βηματοδότες της καρδιάς είναι δύο και

βρίσκονται ο ένας στο τοίχωμα του δεξιού κόλπου (φλεβόκομβος) και ο

άλλος στο σημείο επαφής του μεσοκολπικού και του μεσοκοιλιακού

διαφράγματος.

• Η καρδιά του ανθρώπου θα πρέπει να πάλλετε συνεχώς για να διατηρείται στην ζωή. Οι παλμοί οφείλονται σε διαδοχικές συστολές και χαλαρώσεις του μυοκαρδίου.

Μωρό (130 / λεπτό)

Γυναίκες (λίγο περισσότεροι)

Ενήλικες (60-80 / λεπτό)

Έχουν παχύτερα τοιχώματα και μικρότερη εσωτερική διάμετρο από τις φλέβες και περισσότερο μυϊκό ιστό Σφυγμός: Κάθε φορά που διοχετεύεται μία ποσότητα αίματος στις αρτηρίες, τα τοιχώματά τους διευρύνονται με την πίεση του εισερχόμενου αίματος και η διεύρυνση αυτή ονομάζεται σφυγμός Οι παλμοί της καρδιάς και ο σφυγμός των αρτηριών έχουν τον ίδιο ρυθμό.

Οι 2 μεγάλες αρτηρίες: Αορτή Πνευμονική Αρτηρία

Το αίμα στις αρτηρίες, επειδή κινείται με μεγαλύτερη ταχύτητα, εμφανίζει μεγαλύτερη πίεση απ' ό,τι στις φλέβες.

Αρτηρίδια: είναι διακλαδώσεις των αρτηριών, μόλις ορατές με γυμνό μάτι.

Οι φλέβες είναι περισσότερες των αρτηριών και δεν εμφανίζουν σφυγμό. Στο εσωτερικό τους έχουν βαλβίδες, που επιτρέπουν μονόδρομη πορεία στο αίμα, ώστε να οδεύει αναγκαστικά προς την καρδιά

Φλεβίδια: είναι μικρές φλέβες, οι οποίες συνεννοούμενες σε μεγαλύτερα στελέχη, τις φλέβες, επαναφέρουν το αίμα στην καρδιά

Ανά πάσα στιγμή, περισσότερο από τα 2/3 της συνολικής ποσότητας αίματος βρίσκεται στις φλέβες και στα φλεβίδια. Με τον τρόπο αυτό οι φλέβες λειτουργούν σαν δεξαμενές αίματος. Κάθε στιγμή το 75% του αίματος βρίσκεται στις φλέβες, το 20% στις αρτηρίες και το 5% στα τριχοειδή

Είναι τα λεπτότερα αιμοφόρα αγγεία και τα πολυπληθέστερα.

Έχουν διάμετρο περίπου 7 μm.

Μόνο ένα ερυθρό αιμοσφαίριο χωράει να περάσει από μέσα τους.

Το ενδοθήλιο είναι ένα μονόστιβο στρώμα επιθηλιακών κυττάρων στο οποίο συνίστανται τα τοιχώματα των τριχοειδών.

τριχοειδές

των ουσιών μεταξύ αίματος - ιστών O2 – CO2 (με παθητική διάχυση)

Επιτρέπουν στα λευκοκύτταρα να

τα διαπερνούν ώστε να φτάνουν όπου χρειάζεται για την άμυνα του οργανισμού.

Στα τοιχώματα γίνεται η ανταλλαγή:

Το ενδοθήλιο είναι ένα μονόστιβο στρώμα επιθηλιακών κυττάρων στο οποίο συνίστανται τα τοιχώματα των τριχοειδών.

ΑΡΤΗΡΙΑΚΗ ΠΙΕΣΗ

Πίεση του

αίματος

είναι η πίεση που ασκείται από το

αίμα στο τοίχωμα ενός αιμοφόρου

αγγείου

Συστολική ή μέγιστη αρτηριακή πίεση: 110-150 mmHg

Η πίεση του αίματος στις αρτηρίες κυμαίνεται

ανάλογα με την συστολή της καρδιάς

Διαστολική ή ελάχιστη

αρτηριακή πίεση: 80 mmHg

ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ

I. Η πίεση που ασκεί το αίμα στα τοιχώματα των αγγείων μειώνεται , καθώς το αίμα κινείται από τις αρτηρίες προς τα αρτηρίδια και τα τριχοειδή

II. Στην περιοχή των φλεβών η πίεση ελαχιστοποιείται γιατί τρίβονται το αίμα με τα τοιχώματα

III. Η πίεση είναι υπεύθυνη για την ταχύτητα ροής του αρτηριακού αίματος, η οποία ελαχιστοποιείται στην περιοχή των τριχοειδών και διευκολύνεται η ανταλλαγή ουσιών μεταξύ τριχοειδών και των κυττάρων των ιστών

IV. Τέλος η κίνηση του φλεβικού αίματος επιτυγχάνεται με την συστολή των σκελετικών μυών

• Η πίεση του αίματος είναι ένας από τους δείκτες της υγείας του ανθρώπου , ο οποίος συνήθως αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου. Η αύξηση της αρτηριακής πίεσης ονομάζεται αρτηριακή υπέρταση ενώ η μείωση της ονομάζεται αρτηριακή υπόταση

Η υπέρταση θεωρείται ένας εχθρός για την υγεία του ανθρώπου, διότι τις περισσότερες φορές την αγνοούμε

ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΠΙΕΣΗΣ

Μεγάλη Κυκλοφορία

Μικρή Κυκλοφορία

Στεφανιαία Κυκλοφορία

Αίμα από όλα τα σημεία του σώματος συγκεντρώνεται αρχικά στο δεξιό κόλπο της καρδιάς και στη συνέχεια περνά στη δεξιά κοιλία, η οποία με τη συστολή της το διοχετεύει στην πνευμονική αρτηρία, η οποία είναι η μόνη αρτηρία που μεταφέρει μη οξυγονωμένο αίμα.

Στη συνέχεια, το οξυγονωμένο αίμα, μέσω των πνευμονικών φλεβών, επιστρέφει στον αριστερό κόλπο της καρδιάς. Από τον αριστερό κόλπο περνά στην αριστερή κοιλία και στη συνέχεια στην αορτή, απ' όπου ξεκινά η μεγάλη κυκλοφορία του αίματος.

Το αίμα, με τις ουσίες που πρέπει να αποβληθούν, περνά στα λεπτά φλεβικά αγγεία (φλεβίδια) και με την άνω και κάτω κοίλη φλέβα επανέρχεται στο

δεξιό κόλπο της καρδιάς.

Στα τριχοειδή αγγεία γίνεται η ανταλλαγή των χρήσιμων συστατικών με τις άχρηστες ή τοξικές

ουσίες.

Στη μεγάλη κυκλοφορία το αίμα από την αριστερή κοιλία της καρδιάς, μέσω της αορτής

κατευθύνεται προς όλα τα σημεία του σώματος.

Επίκτητες

Ορισμός: Οι συγγενείς καρδιοπάθειες είναι ανωμαλίες διάπλασης της καρδιάς που φέρει μαζί του το άτομο «εκ γενετής». Ο όρος δεν πρέπει να συγχέεται με τη «συγγένεια» με την έννοια της κληρονομικότητας, με την οποία έχει μικρή μόνο σχέση.

Αίτια: Το αίτιο των συγγενών καρδιοπαθειών στη μεγάλη πλειονότητά του (80%) παραμένει άγνωστο. Ένα μικρό ποσοστό 6%-8% έχει σχέση με γενετικούς (κληρονομικούς) παράγοντες, 10% σχετίζεται με περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως λοιμώξεις (ερυθρά), λήψη φαρμάκων (κυτταροστατικά, αντιεπιληπτικά κτλ.) ή τοξικών ουσιών (οινόπνευμα), έκθεση σε ακτινοβολία ιδιαιτέρως κατά τον πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης - περίοδος της οργανογένεσης στο έμβρυο. Επίσης ενοχοποιούνται χρόνιες παθήσεις όπως ο διάσπαρτος ερυθηματώδης λύκος και ο σακχαρώδης διαβήτης της εγκυμονούσας γυναίκας.

Η πρώτη ομάδα χαρακτηρίζεται από μια παθολογική επικοινωνία (τρύπα, πόρος) μεταξύ αριστερής και δεξιάς καρδιάς. Εδώ ανήκουν η μεσοκοιλιακή επικοινωνία, που είναι και η συνηθέστερη μορφή του συνόλου των συγγενών καρδιοπαθειών (30%), η μεσοκολπική επικοινωνία και ο ανοικτός αρτηριακός πόρος (κακώς ονομαζόμενος

και βοτάλειος πόρος).

Η δεύτερη ομάδα αφορά στενώσεις (ή ατρησίες) βαλβίδων ή και στενώσεις μεγάλων αρτηριών της καρδιάς, όπως είναι η στένωση της πνευμονικής βαλβίδας, η στένωση της

αορτικής βαλβίδας και η στένωση του ισθμού της αορτής.

Η τρίτη ομάδα περιλαμβάνει διάφορους συνδυασμούς των ανωμαλιών που προαναφέραμε με συνηθέστερη τη μετάθεση των μεγάλων αρτηριών στη νεογνική και

βρεφική ηλικία. Οι ανωμαλίες αυτής της ομάδας, όπως και άλλες σπανιότερες, λέγονται σύνθετες (σύμπλοκες) συγγενείς καρδιοπάθειες, συνοδεύονται από κυάνωση

(μελάνιασμα) γι΄ αυτό λέγονται και κυανωτικές σε αντίθεση με εκείνες των δύο προηγούμενων ομάδων που είναι ακυανωτικές (χωρίς κυάνωση). Επιπλέον έχουν

βαρύτερη πρόγνωση.

Είναι οι καρδιοπάθειες που αποκτούνται κατά την διάρκεια της ζωής ενός ατόμου (επίκτητες). Στις

επίκτητες καρδιοπάθειες ανήκουν οι περικαρδίτιδες, μυοκαρδίτιδες και ενδοκαρδίτιδες, που οφείλονται

σε μόλυνση του περικαρδίου, μυοκαρδίου ή ενδοκαρδίου, αντίστοιχα, από μικρόβια και ιούς.

Πολλά προβλήματα της καρδιάς είναι αποτέλεσμα της κακής στεφανιαίας κυκλοφορίας.

Ένα πιο σοβαρό πρόβλημα είναι το έμφραγμα του μυοκαρδίου, κατά το οποίο έχουμε νέκρωση ενός τμήματος του καρδιακού μυός, λόγω διακοπής της αιμάτωσής του εξαιτίας ενός θρόμβου ή εμβόλου σε μία από τις στεφανιαίες αρτηρίες. Οι συνέπειες

του εμφράγματος εξαρτώνται από το μέγεθος και τη θέση της προσβεβλημένης περιοχής.

Πολλά προβλήματα της καρδιάς είναι αποτέλεσμα της κακής στεφανιαίας κυκλοφορίας. Η μειωμένη

οξυγόνωση των κυττάρων του μυοκαρδίου προκαλεί την εξασθένησή τους με αποτέλεσμα την

ισχαιμία του μυοκαρδίου.

Οφείλεται: στη συσσώρευση λιπιδίων, ιδίως χοληστερόλης, κάτω από το εσωτερικό τοίχωμα των αρτηριών.

Αποτέλεσμα: η μειωμένη ελαστικότητα των αγγείων αυτών, λόγω της εναπόθεση ασβεστίου.

Σε προχωρημένο στάδιο: εμφανίζονται στενώσεις των αρτηριών, οι οποίες παρεμποδίζουν τη διέλευση του αίματος, με αποτέλεσμα τις ισχαιμίες διάφορων οργάνων (μυοκαρδίου, εγκεφάλου, νεφρών κτλ.), και μπορεί να αποτελέσουν αίτιο δημιουργίας θρόμβου. Αν συμβεί πλήρης απόφραξη μιας αρτηρίας, (θρόμβωση εγκεφαλικής αρτηρίας ή έμφραγμα του μυοκαρδίου), αυτό συνήθως συνεπάγεται μόνιμη νέκρωση του ιστού που αιματώνεται από αυτήν.

Ορισμός: είναι η διόγκωση μιας λεπτής και εξασθενημένης περιοχής του τοιχώματος ενός αγγείου (αρτηρίας ή φλέβας), που μοιάζει με μπαλόνι.

Αίτια: η αρτηριοσκλήρυνση, συγγενείς παθήσεις των αρτηριών κτλ. Τα τελευταία χρόνια οι καρδιαγγειακές παθήσεις έχουν πάρει τη μορφή επιδημίας στις δυτικές χώρες. Παράγοντες που ενοχοποιούνται για την πρόκληση καρδιοπαθειών είναι η παχυσαρκία, η υψηλή αρτηριακή πίεση, το κάπνισμα, η χοληστερίνη, ο σακχαρώδης διαβήτης, η ηλικία, το φύλο και η γενετική προδιάθεση.

Αγγειοπλαστική: τοποθετείται ένας πλαστικός σωλήνας μέσα σε ένα μεγάλο αρτηριακό αγγείο του χεριού ή του ποδιού και οδηγείται προς την καρδιά. Όταν ο σωλήνας πλησιάσει την περιοχή της στένωσης σε μία στεφανιαία αρτηρία, ένα μπαλονάκι που βρίσκεται προσκολλημένο στο άκρο του σωλήνα φουσκώνει, διευρύνοντας με τον τρόπο αυτό το αγγείο. Εναλλακτική μέθοδος: Laser

Bypass: κατά τη διάρκεια της επέμβασης αυτής λαμβάνεται τμήμα από ένα άλλο αιμοφόρο αγγείο του σώματος του ασθενούς και τοποθετείται το ένα άκρο του στην αορτή και το άλλο στη στεφανιαία αρτηρία, αμέσως μετά το φραγμένο σημείο.

ΤΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Αποτελείται από το πλάσμα και από τρία είδη κυττάρων:

τα ερυθρά αιμοσφαίρια τα λευκά αιμοσφαίρια τα αιμοπετάλια

Ερυθρά αιμοσφαίρια ή ερυθροκύτταρα

Αρτηρία στο μικροσκόπιο

Τα ώριμα ερυθρά αιμοσφαίρια έχουν σχήμα αμφίκοιλου δίσκου και είναι παχύτερα στην περιφέρεια απ' ό,τι στο κέντρο. Αυτό οφείλεται στην απουσία πυρήνα.

Το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα τους οφείλεται στην αιμοσφαιρίνη, που περιέχεται κυρίως στο κυτταρόπλασμά τους.

Αιμοσφαιρίνη

Εξειδικευμένη πρωτεΐνη, υπεύθυνη για τη μεταφορά του οξυγόνου. Στους ενήλικες, ο κύριος τύπος αιμοσφαιρίνης είναι η αιμοσφαιρίνη Α.

Αποτελείται από δύο ζευγάρια πολυπεπτιδικών αλυσίδων, της αλυσίδας α και της αλυσίδας β και από 4 ομάδες αίμης(περιέχουν σίδηρο). Κάθε ομάδα αίμης συνδέεται με μία πολυπεπτιδική αλυσίδα.

Τα ερυθροκύτταρα ζουν περίπου τέσσερις μήνες. Στη συνέχεια εγκαταλείπουν την κυκλοφορία του αίματος. Συγκεντρώνονται στο ήπαρ και

στη σπλήνα και εκεί καταστρέφονται.

Κάθε δευτερόλεπτο στον οργανισμό παράγονται 3.000.000 ερυθροκύτταρα και καταστρέφονται άλλα τόσα.

Για να διατηρείται ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων σταθερός στο αίμα, παράγονται συγχρόνως άλλα από τον ερυθρό μυελό των οστών.

Στον ερυθρό μυελό παράγονται τα κύτταρα του αίματος.

Σε ορισμένες περιπτώσεις παράγονται γρηγορότερα και έτσι αυξάνεται ο αριθμός τους στο αίμα, π.χ. σε ανθρώπους που ζουν σε μεγάλο υψόμετρο.

Χρωματισμένη ηλεκτρονιοφωτογραφία σαρωτικού μικροσκοπίου δείχνει ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια σε μικρό αιμοφόρο αγγείο

Τα ερυθροκύτταρα φτάνουν στους πνεύμονες με την κυκλοφορία

Προσλαμβάνουν οξυγόνο

Το άτομο σιδήρου που υπάρχει σε κάθε μόριο αίμης δεσμεύει ένα μόριο οξυγόνου.

Η αιμοσφαιρίνη ονομάζεται τώρα οξυαιμοσφαιρίνη.

Το οξυγόνο μεταφέρεται μέχρι τα τριχοειδή.

Αποδεσμεύεται από την αιμοσφαιρίνη.

Διαχέεται προς τα κύτταρα

Απελευθέρωση του οξυγόνου.

Δέσμευση ενός μέρους του διοξειδίου του άνθρακα από την αιμοσφαιρίνη που έχει παραχθεί με το μεταβολισμό των κυττάρων.

Το υπόλοιπο διοξείδιο του άνθρακα διαλύεται στο πλάσμα με τη μορφή όξινων ανθρακικών ανιόντων (HCO-3).

Το δεσμευμένο διοξείδιο του άνθρακα και το διαλυμένο στο πλάσμα μεταφέρονται στους πνεύμονες

Αποβάλλονται ως CΟ2

ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Λαμπερό κόκκινο με οξυαιμοσφαιρίνες

Σκούρο κόκκινο με αιμοσφαιρίνες με CΟ2

Τα λευκοκύτταρα έχουν πυρήνα (εμπύρηνα). Συμβάλλουν στην άμυνα του οργανισμού. Είναι πολύ λιγότερα από τα ερυθροκύτταρα.

Λευκά αιμοσφαίρια ή λευκοκύτταρα

Διακρίνονται σε δύο ομάδες. Στα κοκκιώδη και στα μη κοκκιώδη.

Τα κοκκιώδη περιέχουν κοκκία στο κυπαρόπλασμά τους. Τα:

βασεόφιλα, ηωσινόφιλα ουδετερόφιλα ή πολυμορφοπύρηνα

Τα μη κοκκιώδη περιλαμβάνουν τα: λεμφοκύτταρα μεγάλα μονοκύτταρα που διαφοροποιούνται σε μακροφάγα Μετά την παραγωγή τους πηγαίνουν σε άλλα

όργανα (λεμφαδένες, σπλήνα).

Τα ουδετερόφιλα και τα μονοκύτταρα, έχουν την ικανότητα να διαπερνούν τα τοιχώματα των τριχοειδών αγγείων (διαπίδυση).

Έτσι κατευθύνονται όπου υπάρχει μόλυνση. Εκεί:

I. απομονώνουν το μολυσματικό παράγοντα II. τον καταστρέφουν III.εξουδετερώνουν τις τοξικές ουσίες που πιθανόν αυτός έχει απελευθερώσει.

συνδετικός ιστός

αιμοφόρο τριχοειδές

λευκοκύτταρο

Διαπίδυση

Έχουν σχήμα ακανόνιστο. Δεν έχουν πυρήνα Είναι άχρωμα. Παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαδικασία της πήξης του αίματος.

Τα αιμοπετάλια είναι θραύσματα κυττάρων με διάμετρο 2-4 μm. Ζουν 5-9 ημέρες. Ο αριθμός τους κυμαίνεται από 250.000 έως 400.000 ανά mm3 αίματος.

Είναι η υγρή

μεσοκυττάρια ουσία και αποτελεί το πλάσμα του αίματος.

Αποτελείται κυρίως από νερό μέσα στο οποίο βρίσκονται διαλυμένες διάφορες ουσίες.

Σ' αυτές περιλαμβάνονται ανόργανα άλατα, θρεπτικές ουσίες όπως: •ουσίες που πρέπει να αποβληθούν (ουρία) •γλυκόζη •ορμόνες •πρωτεΐνες

Είναι πολύ σημαντικό το πλάσμα να περιέχει τη σωστή ποσότητα νερού, αλάτων και άλλων ουσιών.

Οι πρωτεΐνες του πλάσματος διακρίνονται σε 4 κατηγορίες:

• Καθιστούν το αίμα κολλώδες και θολό

• Συμβάλλουν στη διατήρηση σταθερής ωσμωτικής πίεσης στο αίμα.

Αλβουμίνες

• Παράγονται στο ήπαρ • Καταστροφή των

μικροοργανισμών και τη μεταφορά ουσιών

• Έχουν ενζυμική δράση

Σφαιρίνες

Αν από το πλάσμα αφαιρεθεί το ινωδογόνο, το υγρό που παραμένει ονομάζεται ορός.

• Έχει σημαντικό ρόλο στη διαδικασία πήξης του αίματος.

Ινωδογόνο

• Ομάδα 20 πρωτεϊνών • Συμμετέχουν στην

αντιμετώπιση των παθογόνων μικροοργανισμών

Συμπλήρωμα

Πήξη του αίματος Η πήξη του αίματος είναι

πολύ σημαντική διαδικασία διότι εμποδίζει τη μεγάλη απώλεια αίματος, την εισβολή των μικροοργανισμών και είναι το πρώτο βήμα για την επούλωση ενός τραύματος.

Η καταστροφή ενός ιστού

ακολουθείται από μια σειρά

αντιδράσεων

Το ινωδογόνο μετατρέπεται σ'

ένα μη διαλυτό πρωτεϊνικό πλέγμα, το ινώδες [με τη

βοήθεια της θρομβίνης (ένζυμο)]

Το ινώδες δημιουργεί ένα

μικροσκοπικό δίκτυο

Οι ίνες του οποίου εγκλωβίζουν

τα ερυθρά αιμοσφαίρια

Σχηματίζεται ένας θρόμβος

Σταματά η ροή του αίματος

Για το σχηματισμό της

θρομβίνης είναι απαραίτητοι

πολλοί παράγοντες όπως το

ασβέστιο, η βιταμίνη Κ και τα

αιμοπετάλια.

Άρα η διαδικασία πήξης του αίματος είναι σύνθετη, όπου ο ένας παράγοντας ενεργοποιεί τον άλλον.

Στο αίμα αντί για σίδηρο έχουν τους χαλκό.

Δεν τους αφαιρούνται οι λειτουργίες του σιδήρου αλλά δίνεται στο αίμα τους χρώμα μελιτζανί και όχι κόκκινο!

Ο αριθμός τους υπολογίζεται ότι είναι περίπου 7.000 παγκοσμίως!

Οι άνθρωποι αυτοί, ονομάζονται κυανητικοί [=> cyanea (λατινικά)- μπλε].

Αναπτύσσονται κανονικά

Είναι πιο υγιείς από αυτούς που έχουν ερυθρό αίμα

τα μικρόβια δεν έχουν την ικανότητα να νικήσουν το χαλκό. Επιπλέον

Το μπλε αίμα τους πήζει πολύ πιο γρήγορα απ' όσο το κόκκινο

δεν κινδυνεύουν από αιμορραγίες

Οι Κυανιτικοί είναι πιο ανθεκτικοί σε επιδημίες, αρρώστιες, περιβαλλοντικές μεταβολές κλπ από ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι, γεγονός που τους κάνει να αποτελούν πλέον όχι απλά σύγχρονους ευγενείς, αλλά εξελιγμένο ανθρώπινο είδος.