Susan Mallery

TO ΟΠΛΟ ΤΗΣΑΓΑΠΗΣΜετάφραση: Ρηγουλα Γεωργιάδου

Τίτλος πρωτοτύπου: Hot on Her Heels Copyright © 2009 bySusan Macias Redmond

©2011 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ABEE για τηνελληνική γλώσσα, κατόπιν συμφωνίας με τη HarlequinEnterprises II B.V. / S.a.r.l.

ISBN 978-960-620-297-1

Μετάφραση: Ρηγούλα Γεωργιάδου Επιμέλεια: ΣωτηρούλαΠαπαδοπούλου Διόρθωση: Κυριάκος Μιχελόγκωνας

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Άγγελος Αναστασιάδης

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή του συνόλου τουβιβλίου, η αναπαραγωγή ή μετάδοσή του με οποίο,δήποτεοπτικοακουστικό ή άλλο μέσο, χωρίς τη γραπτή άδεια του

εκδότη.

SILK - ΤΕΥΧΟΣ 73 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗΑΒΕΕ Φειδίου 18, 106 78 Αθήνα, Τηλ. 210 3610 218

Κεφάλαιο 1

Της είχε πάρει τέσσερις μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίωνείχε ζητήσει να της ανταποδώσουν κάποιες χάρες που είχεκάνει, να χαρίσει μια κάσα πανάκριβο σκοτσέζικο ουίσκι καινα βγει με ένα γλοιώδη ιδιωτικό ντετέκτιβ που νόμιζε ότι ηλέξη «ραντεβού» ήταν συνώνυμη του «σεξ» (μια γονατιάστον καβάλο τον είχε κάνει να αλλάξει γνώμη), αλλά στοτέλος η Ντέινα Μπερτς είχε βρει τον άνθρωπο που έψαχνε.

Τώρα, καθώς ανέβαινε με το ασανσέρ στο ρετιρέ που ανήκεστον Γκαρθ Ντάνκαν, κοίταξε τα χαρτιά που κρατούσε καιχαμογέλασε. Εκείνο το έγγραφο του ζητούσε να παρουσιαστείστην Αστυνομία του Ντάλας και να πει δυο λογάκια με τουςαστυνομικούς. Εκείνο το έγγραφο σήμαινε ότι αυτή η μέραδεν θα ήταν και τόσο καλή για τον Γκαρθ. Για την Ντέινα,όμως, δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη.

«Σιχαμερέ, αχώνευτε τύπε», μουρμούρισε καθώς έβγαινε απότο ασανσέρ και προχωρούσε προς την πόρτα του. «Νόμιζεςπως ήσουν πολύ έξυπνος. Νόμιζες ότι μπορούσες να κάνειςό,τι θέλεις και να τη σκαπουλάρεις. Νόμιζες ότι μπορούσες

να βλάψεις τις φίλες μου».

Αν όλα στη ζωή ήταν τέλεια, μπορεί να της αντιστεκόταν καινα την ανάγκαζε να τον απειλήσει με το πιστόλι της. Μπορείακόμα και να τον πυροβολούσε κατά λάθος. Ίσως ήταν απόαυτούς που δείλιαζαν μπροστά στην εξουσία και στιςσυνέπειες. Με τη φαντασία της τον έβλεπε να την ικετεύειγονατιστός. Βέβαια, αυτή η εικόνα δεν ήταν τόσοικανοποιητική όσο αν τον έβλεπε να αι-μορραγεί. Δυστυχώς,όμως, ο Γκαρθ ήταν κάτι παραπάνω από τους τύπους που οακριβοπληρωμένος δικηγόρος τους θα υπέβαλ-

λε μήνυση στην αστυνομία. Ωστόσο, ο εν λόγω δικηγόροςδεν θα μπορούσε να τον βοηθήσει ιδιαίτερα εκείνη τη μέρα.

«Σε έχω γραπώσει γερά, Γκαρθ», μουρμούρισε πριν χτυπήσειτην πόρτα.

Στο ένα λεπτό και κάτι που μεσολάβησε μέχρι να της ανοίξει,η Ντέινα απόλαυσε τη γεύση της νίκης της. Είχε κοπιάσειπολύ μέχρι να τον τσακώσει, αλλά το κάθε δευτερόλεπτο πουέψαχνε, ακολουθούσε ενδείξεις και περίμενε κάποια ευτυχήσύμπτωση άξιζε τον κόπο. Δικό του λάθος ήταν, σκέφτηκεκεφάτα. Τα είχε βάλει με αγαπημένα της άτομα. Και όποιοςτολμούσε να κάνει τέτοιο πράγμα θα την έβρισκε μπροστάτου.

Η εξώπορτα άνοιξε. Η Ντέινα χαμογέλασε όταν είδε τονΓκαρθ να την κοιτάζει μισοκρυμμένος πίσω από την πόρτα.Ίσως πράγματι φοβάται, σκέφτηκε με ένα ίχνοςπεριφρόνησης.

Απλωσε τα χαρτιά προς το μέρος του. «Καλημέρα. Θακάνουμε μια βολτίτσα προς το κέντρο».

«Αλήθεια;» ρώτησε εκείνος ανοίγοντας την πόρτα εντελώς.«Επιτρέπεται να ντυθώ πρώτα;»

Απρόσμενη τροπή, σκέφτηκε βλοσυρά η Ντέινα βλέπονταςτην πετσέτα που ήταν ριγμένη στο λαιμό του και μια δεύτερητυλιγμένη γύρω από τη μέση του. Έσταζε νερά, πράγμα πουσήμαινε ότι μόλις είχε βγει από το ντους. Τα σκούρα μαλλιάτου στέκονταν ολόρθα σαν καρφάκια και η έκφρασή του ήτανπερισσότερο εύθυμη παρά τρομαγμένη.

«Τουλάχιστον ξέρεις ότι είμαι άοπλος», πρόσθεσε, έτοιμοςνα βάλει τα γέλια.

«Και να μην ήσουν, δε θα σε φοβόμουν».

«Αυτό συμβαίνει επειδή δεν ξέρεις για τι πράγματα είμαιικανός, αστυνόμε Μπερτς. Λοιπόν, τι θα γίνει; Θα μεπεράσεις γυμνό μέσα από τους δρόμους του Ντάλας ή θα μ’αφήσεις να ρίξω ένα ρούχο πάνω μου;»

Ξέροντας ότι δεν μπορούσε να τον οδηγήσει στο τμήμαντυμένο μόνο με μια πετσέτα, έδειχνε πολύ σίγουρος για τονεαυτό του. Ανάθεμά τον. Η Ντέινα προτιμούσε τιςκαταστάσεις που είχε ε-κείνη το πάνω χέρι.

«Μπορείς να ντυθείς», είπε βλοσυρά. «Αλλά θα πρέπει ναείμαι κι εγώ στο δωμάτιο, για να είμαι σίγουρη ότι δε θαεπιχειρήσεις να δραπετεύσεις».

Είχε το θράσος να της κλείσει πονηρά το μάτι. «Μα καιβέβαια! Πολύ καλή δικαιολογία».

Η Ντέινα εκνευρίστηκε. Το χέρι της ακούμπησε ενστικτωδώςστη λαβή του όπλου. «Θα ’θελες», αντιγύρισε κοφτά. «Σεδιαβε-βαιώνω ότι δεν έχω καμία όρεξη να δω τονκοκαλιάρικο πισινό σου. Ούτε και κανένα άλλο μέρος τηςανατομίας σου».

Εκείνος χαμογέλασε λοξά. «Σου επιτρέπω να κοιτάς, Ντέινα.Δε με πειράζει».

Έπαιζε μαζί της, προσπαθούσε να την αναστατώσει.Επικέντρωσε τη σκέψη της στο λόγο για τον οποίο βρισκότανεκεί. «Καλά, κάνε όση πλάκα θέλεις», αντιγύρισε. «Η ουσίαείναι ότι πας φυλακή».

«Ευσεβείς πόθοι». '

«Δεν πρόκειται να γλιτώσεις αυτή τη φορά. Έχω τιςαποδείξεις που χρειάζομαι».

«Τίποτα δεν έχεις». Η φωνή του ήταν σιγανή καιπαραπλανητικά ήρεμη. «Αν είχες ό,τι χρειαζόσουν, θα μεσυλλάμβανες, δε θα με πήγαινες για ανάκριση. Παραδόξουτο, Ντέινα. Δεν έχεις την παραμικρή ένδειξη εις βάρος μου.Απλώς ρίχνεις άδεια για να πιά-σεις γεμάτα».

Της ήρθε να τον χτυπήσει, μολονότι ήξερε ότι αν αντιδρούσεβίαια επιδείνωνε τη θέση της και αποδείκνυε ότι είχε δίκιοεκείνος.

«Με κάνεις και πλήττω αφόρητα», απάντησε κατεβάζονταςτο χέρι της. «Άντε να τελειώνουμε».

«Ανυπομονείς να με δεις γυμνό;»

Η Ντέινα προχώρησε μέσα στο διαμέρισμα μορφάζοντας. «Ω,ναι. Τι τυχερή που είμαι. Μήπως έχεις καβαλήσει λιγάκι τοκαλάμι;»

«Μόνο όσο μου αξίζει».

Ο Γκαρθ έκλεισε την πόρτα και την οδήγησε προς τοεσωτερικό του αχανούς διαμερίσματος.

Το κεντρικό σαλόνι ήταν τεράστιο -η Ντέινα υπολόγισε ότι

χωρούσε το διαμέρισμά της κι άλλα πέντε του ίδιου μεγέθους.Η τζαμαρία από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι επέτρεπεαπρόσκοπτη θέα προς το μεγαλύτερο μέρος του Ντάλας. Όχιπως την ενδιέφεραν τέτοια πράγματα, δηλαδή.

Έστρεψε πάλι την προσοχή της στον άντρα που στεκόταναπέναντι της και συνοφρυώθηκε βλέποντας τις ουλές πουαυλάκωναν την πλάτη του.

Κάποιες απ’ αυτές ήταν λεπτές, αλλά οι περισσότερες ήτανχοντρές και ανάγλυφες, λες και το δέρμα είχε κοπείεπανειλημμένα. Το στομάχι της σφίχτηκε, παρ’ όλο που ηέκφραση του προσώπου της δεν άλλαξε.

Ήξερε κάποια βασικά πράγματα για τον Γκαρθ Ντάνκαν.Ήταν πλούσιος -τρομακτικά πλούσιος, με δεκάδες εταιρείεςκαι λεφτά με ουρά. Είχε ξεκινήσει από πετρελαιοπηγές καιόσο ήταν στη Νότια Αμερική, χωρίς αμφιβολίακαταστρέφοντας και λεηλατώντας παρθένα εδάφη σ’ εκείνατα μέρη του κόσμου, είχε συλλη-φθεί και είχε κρατηθείαιχμάλωτος από μια ομάδα ντόπιων. Είχαν κρατήσει εκείνονκαι ένα συνάδελφό του κάπου στη ζούγκλα με τα μάτιαδεμένα επί ένα μήνα και τους βασάνιζαν καθημερινά.

Το βλέμμα της έπεσε στα μακριά, μυώδη πόδια του. Κι εκείυπήρχαν ουλές, αλλά αυτές προέρχονταν από το νυστέρι τουχειρουργού. Και τα δύο πόδια του είχαν σπάσει κατά τη

διάρκεια της αιχμαλωσίας του. Ο φίλος του του είχε σώσει τηζωή κουβαλώντας τον σε ασφαλές μέρος.

Μακάρι να είχε πεθάνει τότε, σκέφτηκε η Ντέινα, αλλά όχι μειδιαίτερο πάθος. Έτσι δεν θα μπορούσε να κάνει κακό στιςφίλες της. Όμως δεν είχε πεθάνει. Είχε γυρίσει στην πατρίδακαι είχε προοδεύσει.

Τον ακολούθησε μένοντας μερικά βήματα πίσω σε ένατεράστιο υπνοδωμάτιο, κι από εκεί σε ένα μπάνιο που είχεμέγεθος μπακάλικου. Αυτό με τη σειρά του οδηγούσε σε μιαγκαρνταρόμπα φτιαγμένη από σκούρο ξύλο. Όλα τα ρούχαήταν άψογα τακτοποιημένα κατά χρώμα. Τα παπούτσια ήταναραδιασμένα σε ράφια.

Ακούμπησε στην κάσα της πόρτας χωρίς να τραβήξει στιγμήτα μάτια της από πάνω του. «Μπορείς να ξεκινήσεις όποτεείσαι έτοιμος».

Ο Γκαρθ γύρισε και την κοίταξε κατάματα. Έδειχνε ναδιασκεδάζει, πράγμα που την εκνεύρισε αφάνταστα. Ότανόμως θα ξεκινούσε η ανάκριση, η διάθεσή του θα άλλαζε. Σελίγο θα τον οδηγούσε στο τμήμα, και για την ώρα αυτό τηςαρκούσε.

Το χαμόγελό του επέστρεψε. Τράβηξε την πετσέτα από τουςώμους του και την άφησε να πέσει στο πάτωμα. «Αν δεν έχεις

να πας κάπου τις επόμενες δύο ώρες, θα μπορούσαμε ναεκμεταλλευτούμε τη γύμνια μου».

«Ώρες; Κάνε μου τη χάρη! Θα ήσουν τυχερός αν άντεχες έξι

λεπτά. Άσε τα παιχνίδια, Γκαρθ, έχω πολλή δουλειά σήμερα.Και παρά τα όσα πιστεύεις, ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρωσου».

«Ό,τι πείτε, αστυνόμε Μπερτς».

Έλυσε την πετσέτα από τους γοφούς του και την άφησε ναπέσει.

Η Ντέινα κράτησε το βλέμμα της στο πρόσωπό του. Όχι μόνοεπειδή δεν την ενδιέφερε καθόλου, αλλά και επειδήβρισκόταν εκεί με την επαγγελματική της ιδιότητα. Ήτανπερήφανη για τη δουλειά της και για όσα πρόσφερε στηνκοινωνία. Οι έντιμοι πολίτες του Ντάλας δεν την πλήρωνανγια να κοιτάζει σαν ξελιγωμένη τον Γκαρθ Ντάνκαν.

«Αρνείσαι;» τη ρώτησε, εντελώς γυμνός πια και με τα χέριατου απλωμένα στα πλάγια. «Είμαι δικός σου, μπορείς να μεκάνεις ό,τι θέλεις».

Εκείνη έκανε πως χασμουριόταν.

Ο Γκαρθ γέλασε. Το γέλιο του ήταν βαθύ, γεμάτο ευθυμία,

και ίσως ένα ίχνος σεβασμού. Για λόγους που δεν μπορούσενα εξηγήσει, η Ντέινα ένιωσε την ανάγκη να χαμογελάσει κιεκείνη. Σαν να μοιράζονταν ένα αστείο. Σαν να είχαν κάτικοινό. Σαν να συμπαθούσαν ο ένας τον άλλο, σαν να ήτανσχεδόν φίλοι.

Γύρισε και βγήκε από το δωμάτιο. «Ντύσου», του φώναξεκαθώς έβγαινε.

«Κι αν έχω κανένα όπλο κρυμμένο εδώ μέσα;» τηςαπάντησε.

«Τότε θα με αναγκάσεις να σε πυροβολήσω».

Πλησίασε στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας και κοίταξε τηθέα. Αλλά το μόνο που έβλεπε ήταν τα πρόσωπα τωνφιλενάδων της. Των τριών αδελφών που ο Γκαρθπροσπαθούσε να καταστρέφει. Σαν να μην του έφτανε πουείχε κάνει τα πάντα για να φαλιρίσει την επιχείρηση της Λέξι ήνα καταστρέφει το ίδρυμα της Σκάι, τελικά είχε αποπειραθείνα σκοτώσει τηνΊζι. Τι στην ευχή της είχε έρθει να τουχαμογελάσει;

Ο Γκαρθ ήταν εχθρός της, ήταν κακός άνθρωπος. Θα τονέριχνε στη φυλακή για πολύ, πάρα πολύ καιρό.

Πέντε λεπτά αργότερα εκείνος εμφανίστηκε στο δωμάτιο.Φορούσε ένα κοστούμι που η Ντέινα ήταν σίγουρη πως

κόστιζε περισσότερο από δύο δικά της μηνιάτικα.

«Πάμε», είπε. «Θα πάρουμε το δικό μου αυτοκίνητο».

«Θα τηλεφωνήσω στη δικηγόρο μου καθ’ οδόν. Θα μαςσυναντήσει στο τμήμα».

«Το ίδιο μου κάνει κι αν τηλεφωνήσεις και στο Κογκρέσο ήστο Θεό τον ίδιο». Του έδειξε προς το διάδρομο.«Προχώρα».

Αντί να προχωρήσει προς την έξοδο, εκείνος πήγε προς τομέρος της και για μια στιγμή η Ντέινα αναρωτήθηκε μήπωςπράγματι έκρυβε κάποιο όπλο στην ντουλάπα. Ετοιμάστηκενα τραβήξει το δικό της.

«Δεν προσπάθησα να τη σκοτώσω», είπε ο Γκαρθ. «Δεν είχακαμία ανάμειξη σ’ αυτό που συνέβη στηνΊζι».

«Δεν είμαι η μόνη που θα πρέπει να πείσεις».

«Είσαι αστυνομικός. Κοίταξέ με, Ντέινα. Πες μου αν νομίζειςότι λέω ψέματα». Την κοίταξε στα μάτια. «Δεν προσπάθησανα σκοτώσω την Ίζι. Δεν προκάλεσα την έκρηξη. Δεστράφηκα ποτέ εναντίον της».

Πολύ κοντά στέκεται, σκέφτηκε εκείνη. Δεν ανησυχούσεμήπως της επιτεθεί, αλλά αισθανόταν άβολα. Τι στην ευχή

συνέβαινε;

Επειδή δεν της άρεσε να χάνει τον έλεγχο, έκανε ένα βήμαπρος τα πίσω.

Της έλεγε ψέματα. Πρέπει να της έλεγε ψέματα. Αλλά τοένστικτό της, που πάντα τη βοηθούσε να καταλάβει ανκάποιος προσπαθούσε να την ξεγελάσει, έμενε περίεργασιωπηλό.

«Υποθέτω ότι δεν έκανες απολύτως τίποτε», απάντησε και,πιάνοντάς τον από το μπράτσο, κατευθύνθηκε προς τοδιάδρομο. «Ότι είσαι εντελώς αθώος».

Εκείνος απλώς χαμογέλασε.

Θα μπορούσε να τραβηχτεί εύκολα μακριά της, αλλά δεν τοέκανε, κι αυτό την έφερε στη δυσάρεστη θέση να πρέπει νασυνεχίσει να τον κρατάει. Ένιωθε τη ζεστασιά του σώματόςτου, τους μυς του, το λεπτό ύφασμα του ακριβού κοστουμιούτου.

«Μην παίζεις μαζί μου», τον απείλησε.

«Μα δεν είπα τίποτα».

Τότε γιατί νιώθω τόσο άβολα; αναρωτήθηκε η Ντέινα.

Η αδυναμία δεν επιτρέπεται, υπενθύμισε στον εαυτό της. Ούτεμαζί του ούτε με κανέναν άλλο.

«Σε παρακαλώ, πες μου ότι σε απείλησαν πριν έρθω», είπε ηΜαί-ρη Τζο Σέφιλντ καθώς αυτή και ο Γκαρθ προχωρούσανπρος το αυτοκίνητό της. «Με τρώνε τα χέρια μου ναυποβάλω μήνυση».

Η δικηγόρος του, μια ξανθή σαραντάρα που μετά βίας τουέφτανε ως τον ώμο, τον κοίταξε με λαχτάρα. Είχε τηνικανότητα να οσμίζεται το αίμα όπως ο καρχαρίας, κι αυτόςήταν ένας από τους λόγους που την είχε προσλάβει.

«Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω», απάντησε ο Γκαρθ ενώτην περίμενε να ξεκλειδώσει τη Μερσέντες της. «Ήτανευγενικοί και δεν ειδοποίησαν τους δημοσιογράφους».

Η Μαίρη Τζο ζάρωσε τη μύτη της. «Πες μου πως κάποιος σεχτύπησε ή απείλησε πως θα σε χτυπήσει. Πες μου ότικακομεταχειρίστηκαν τη γάτα σου κατά τη διάρκεια τηςπροσαγωγής. Έλα, χρειάζομαι κάτι για να προχωρήσω».

«Δεν έχω γάτα».

«Ελάχιστοι άντρες έχουν, κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα. Οιγάτες περιφρονούν τους ιδιοκτήτες τους και οι ομόφυλοί σουέχουν αδυναμία στα θηλυκά που τους κακομεταχειρίζονται».Η Μαίρη Τζο χαμογέλασε πονηρά. «Συγνώμη, ξέχνα την

μπηχτή. Λοιπόν, μου λες ότι δεν μπορούμε να υποβάλουμεμήνυση στην Αστυνομία του Ντάλας;»

«Λέω ότι δεν μπορώ να σε βοηθήσω να συντάξειςκατηγορητήριο».

«Να πάρει».

Η Μαίρη Τζο άνοιξε την πόρτα και ο Γκαρθ κάθισε στη θέσητου συνοδηγού.

Τον είχαν ανακρίνει επί έξι ώρες σχεδόν. Η Μαίρη Τζο ήτανπαρούσα συνεχώς εκτός από τα πρώτα τριάντα λεπτά. Τουείχαν προσφέρει καφέ και σάντουιτς και είχαν κάνει αρκετάδιαλείμματα. Ήταν εύκολο... υπερβολικά εύκολο.

Η βοηθός σερίφη Ντέινα Μπερτς θα γίνει θηρίο αν το μάθει,σκέφτηκε. Του φάνηκε πολύ διασκεδαστική η σκέψη πως θαέβαζε τις φωνές σε κάποιον ανυποψίαστο αστυνομικό επειδήδεν τον είχε δέσει χειροπόδαρα και δεν τον είχε χτυπήσει μεκανένα σιδη-ρολοστό. Αν ήταν στο χέρι της, θα τον βασάνιζεμέχρι να ομολογήσει τα πάντα και μετά θα τον έκαιγε στηνπυρά. Βέβαια, αν τον ήξερε καλά, θα γνώριζε ότι ταβασανιστήρια δεν θα τον έκαναν ποτέ να μιλήσει. Ευτυχώς γι’αυτόν, η Ντέινα δεν ήταν επικεφαλής της εγκληματολογικήςυπηρεσίας του Τέξας.

«Τι έγινε με τη βοηθό σερίφη;» ρώτησε η Μαίρη Τζο.

«Μήπως μπορώ να κινηθώ εναντίον της; Αλήθεια, πώς τηςήρθε να σε προ-

σαγάγει; Δεν ανήκει στην Αστυνομία του Ντάλας, είναι απότην Τάιτανβιλ. Κάτι τρέχει εκεί. Ίσως κάνω κάτι για να τεθεί σεδιαθεσιμότητα».

«Μην ανακατεύεις την Ντέινα», της απάντησε κοφτά καθώςέβγαιναν από το πάρκινγκ.

Η Μαίρη Τζο τον κοίταξε υψώνοντας τα φρύδια της. «ΤηνΝτέινα; Ώστε την ξέρεις;»

«Έχουμε γνωριστεί».

«Πες μου πως δεν κοιμάσαι μαζί της, Γκαρθ. Πες μου ότι τοζήτημα δεν είναι προσωπικό».

Εκείνος γέλασε. Ήταν προσωπικό, αλλά όχι με τον τρόποπου το εννοούσε η δικηγόρος του. «Δεν έχουμε σχέσεις, δενείμαστε καν φίλοι. Είναι...»

Η Ντέινα ήταν φίλη των ετεροθαλών αδελφών του καιβοηθός σερίφη της πόλης που ζούσε η μητέρα του. Ήτανενοχλητική, ξεροκέφαλη και αποφασισμένη να τον ρίξει στηφυλακή.

«Είναι οικογενειακή φίλη», είπε εντέλει.

«Δεν ήξερα πως έχεις οικογένεια».

«Δηλαδή μοιάζω σαν να ξεφύτρωσα;»

Η Μαίρη Τζο αναστέναξε. «Καλά, καλά. Δε θα μηνύσω τηβοηθό σερίφη Μπερτς. Αλλά πες της να μην μπλέκεται σταπόδια μου. Είναι ενοχλητική. Έχουν διασταυρωθεί στοπαρελθόν οι δρόμοι μας και ξέρω καλά τον τύπο της. Είναιέντιμη και ευσυνείδητη. Και ξέρεις πόσο ενοχλητικά είναιαυτά τα δύο χαρακτηριστικά».

Και βέβαια ήξερε. Κάποτε πίστευε σ’ αυτά. Τον τελευταίοκαιρό, όμως, τον ενδιέφεραν περισσότερο τα αποτελέσματα.Μια στάση που του είχε κοστίσει πολλά, αλλά θα τουεξασφάλιζε τη νίκη. Και για την ώρα το μόνο που τονενδιέφερε ήταν η νίκη.

«Έχω ετοιμάσει τα έγγραφα του δανείου», είπε η Μαίρη Τζο.«Δε μ’ αρέσει να λέω τα ίδια και τα ίδια, αλλά έχεις τρελαθείτελείως. Ο Τζεντ Τάιταν δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί τουςόρους του δανείου. Παρ’ όλο που χρειάζεται τα χρήματα, δεθα τα πάρει από σένα».

«Δε θα μάθει ότι προέρχονται από μένα».

«Θα το υποψιαστεί».

«Δε θα μπορεί να κάνει αλλιώς. Εξακολουθώ να εξαγοράζω

εταιρείες του. Οι μέτοχοι έχουν αρχίσει να ανησυχούν. Ξέρουνότι ενδιαφέρομαι, αλλά δε γνωρίζουν ποιος είναι ο τελικόςστόχος

μου, κι αυτό με εξυπηρετεί. Ο Τζεντ είχε πολλή αρνητικήδημοσιότητα το τελευταίο διάστημα. Οι κατηγορίες γιαπιθανή προδοσία από μόνες τους κόστισαν στους μετόχουςτου πολλά χρήματα όταν έπεσε η τιμή της μετοχής».

Η Μαίρη Τζο του έριξε μια γρήγορη ματιά και μετά κοίταξεπάλι το δρόμο. «Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον το γεγονόςότι η τιμή της μετοχής του Τζεντ έπεσε ακριβώς τη στιγμήπου ήθελες να αγοράσεις».

«Είδες πώς τα φέρνει καμιά φορά η τύχη;»

«Πες μου πως δεν έκανες κάτι παράνομο».

«Δεν παραβίασα κανέναν κανόνα της ΕπιτροπήςΚεφαλαιαγοράς».

«Φρόντισε να είσαι διακριτικός», τον συμβούλεψε ηδικηγόρος του.

Κάθε άλλο παρά διακριτικός ήταν, αλλά το είχε κάνει με έναντρόπο που κάλυπτε τα ίχνη του. Οι περισσότερες επιθέσειςκατά της οικογένειας Τάιταν ήταν διακριτικές. Έτσι τοπράγμα γινόταν πιο ενδιαφέρον.

«Και τώρα τι γίνεται;» ρώτησε η Μαίρη Τζο. «Ή μήπως δενκάνει να ξέρω;»

«Πάω στο γραφείο και πιάνω δουλειά».

Τον κοίταξε πάλι φευγαλέα. «Δεν πρόκειται να μου πεις τιτρέχει, ε;»

«Όχι».

Δεν χρειαζόταν να γνωρίζει η «δικηγόρος του τα σχέδιά τουνα καταστρέψει τον Τζεντ Τάιταν ούτε πως ο Τζεντ ήτανπατέρας του. Μοιραία κάποια στιγμή θα μαθευόταν. Και τότεθα στιγματιζόταν ως ο νόθος γιος του Τάιταν, αλλά μέχρι νασυμβεί αυτό θα του ανήκε ό,τι είχε και δεν είχε ο Τζεντ. Θαείχε καταστρέψει τον πατέρα του, θα του είχε πάρει τα πάντα.Θα είχε νικήσει.

Η Μαίρη Τζο σταμάτησε μπροστά στο κτίριο όπου βρισκόταντο πολυτελές ρετιρέ του Γκαρθ. «Ξέρεις ότι είσαι οαγαπημένος μου πελάτης», είπε γυρνώντας προς το μέροςτου.

«Είμαι ο μοναδικός πελάτης σου». Η δικηγόρος δούλευεαποκλειστικά για κείνον. Του είχε κοστίσει κάμποσαεκατομμύρια για να την αποσπάσει από το μεγάλοδικηγορικό γραφείο όπου δούλευε, αλλά άξιζε και τηντελευταία δεκάρα.

«Δε θέλω να σε δω στη φυλακή. Με τρομάζεις, και ξέρεις ότιδεν τρομάζω εύκολα».

«Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τρομάζεις».

Η Μαίρη Τζο αναστέναξε. «Η Ντέινα είναι σκληρό καρύδι.Πεισματάρα, επίμονη. Σου μοιάζει πολύ. Αν πιστεύει ότι έχεικάτι· εναντίον σου, δε θα σταματήσει αν δε σε τσακώσει. Δενπρέπει να την υποτιμάς».

«Πράγματι, φαίνεται υπολογίσιμος αντίπαλος».

«Δεν είναι παιχνίδι, Γκαρθ», είπε η Μαίρη Τζο.

Εκείνος χαμογέλασε και βγήκε από το αυτοκίνητό της.«Παιχνίδι είναι. Και μην ανησυχείς, στο τέλος πάντακερδίζω».

Η Ντέινα κοιτούσε το μπλε ύφασμα του καναπέ της. Όχιεπειδή την ενδιέφερε, αλλά επειδή της.φαινόταν πολύ πιοεύκολο να σκέφτεται υφάσματα παρά τη γυναίκα πουκαθόταν απέναντι της. Αλλά καθώς η σιωπή τραβούσε σεμάκρος, αναγκάστηκε να κοιτάξει τη φίλη της.

«Δεν πήγε καλά», ομολόγησε, παρ’ όλο που δεν της άρεσεούτε να το λέει ούτε να αισθάνεται ότι είχε αποτύχει. «Τονπήγα στο τμήμα και τον ανέκριναν επί ώρες».

«Και;» ρώτησε η Ίζι με αγωνία.

«Και δεν έβγαλαν τίποτα. Ήταν φιλικός, συνεργάσιμος καιδεν τους είπε το παραμικρό».

Η Ίζι χαμογέλασε. «Τέλεια!»

Η Ντέινα την κοίταξε παραξενεμένη. «Αφού ξέρεις ότι αυτόςο άνθρωπος ευθύνεται για την έκρηξη που λίγο έλειψε να σουκοστίσει τη ζωή».

«Όχι, δεν ευθύνεται αυτός», επέμεινε η Ίζι. «Δεν το έκανε οΓκαρθ, Ντέινα. Είμαι σίγουρη».

«Πώς είσαι σίγουρη; Επειδή σου το είπε;»

«Εν μέρει. Και επειδή τον πιστεύει ο Νικ».

Αυτό είναι το πρόβλημα, σκέφτηκε ενοχλημένα η Ντέινα. ΟΝικ ήταν καλός άνθρωπος. Και γνώριζε τον Γκαρθ καλύτερααπό τον καθένα.

«Δε μου φτάνει αυτό», είπε με πείσμα.

«Θέλω να τον πιστέψω».

«Η επιθυμία δεν αρκεί για να γίνει κάτι».

«Ούτε η άρνηση».

«Θα τον πιάσω, τ’ ορκίζομαι», είπε βλοσυρά η Ντέινα. «Δενξέρω πώς, αλλά κάποιο τρόπο θα βρω».

«Αν είναι ένοχος», αντιγύρισε η Ίζι, και η Ντέινα εκνευρίστηκεακόμη περισσότερο. «Μόνο αν είναι ένοχος».

Η Ίζι ήταν η μικρότερη από τις αδελφές Τάιταν. Η Λέξι, ημεγαλύτερη, ήταν συμμαθήτρια της Ντέινα, ενώ η Σκάι ήτανένα χρόνο μεγαλύτερη από την Ίζι. Είχαν μεγαλώσει μέσα σταπλούτη και την πολυτέλεια, αλλά η Ντέινα ποτέ δεν τους είχεκρατήσει κακία γι’ αυτό. Ήταν η οικογένειά της. Τηναγαπούσαν και εκείνη θα έκανε τα πάντα για χάρη τους.Ακόμη και να καταστρέψει τον ετεροθαλή αδελφό τους.

Περίπου εννέα μήνες νωρίτερα, η Λέξι είχε ανακοινώσει ότιαντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες με το σπα της. Αφούδανείστηκε για να επεκτείνει τις δραστηριότητες τηςεπιχείρησής της, ο άνθρωπος που της είχε δανείσει δύοεκατομμύρια δολάρια απαίτησε να του επιστρέψει ακέραιο τοποσό μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες. Μερικές βδομάδεςαργότερα, κάποιος κατηγόρησε το φιλανθρωπικό ίδρυμα τηςΣκάι για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Αλλά και ο πατέραςτους είχε αντιμετωπίσει προβλήματα. Τα άλογα ιπποδρόμουπου εξέτρεφε βρέθηκαν ντοπαρισμένα. Και καθώς η άνοιξηκαι το καλοκαίρι προχωρούσαν, η κατάσταση πήγαινε από τοκακό στο χειρότερο, με αποκορύφωμα την έκρηξη στηνεξέδρα άντλησης πετρελαίου όπου δούλευε η Ίζι. Το

αποτέλεσμα ήταν να τυφλωθεί προσωρινά η Ίζι από τηνέκρηξη.-

Ποιος ήταν πίσω απ’ όλα αυτά; Ένας θυμωμένος ΓκαρθΝτάνκαν.

Της Ντέινα δεν της καιγόταν καρφί αν ο Γκαρθ τα έβαζε μετον Τζεντ -ο γέρος τού είχε φερθεί με ανείπωτη σκληρότητα-,αλλά δεν ανεχόταν να αγγίζει τις αδελφές Τάιταν. Μόνο πουο Γκαρθ είχε άποψη.

«Μακάρι να μπορούσα να τον συλλάβω», είπε, μολονότιήξερε ότι μόνο εκείνη θα χαιρόταν αν έβλεπε τον Γκαρθ μεχειροπέδες. «Ή να τον πυροβολήσω».

«Για σιγά!» Η Ίζι την κοίταξε αυστηρά. «Για τον αδελφό μουμιλάς. Ξέρω ότι έκανε πολλά κακά πράγματα, αλλά ορκίζεταιότι δεν είχε καμία ανάμειξη στην έκρηξη και τον πιστεύω».

Δε φταίει η Ίζι, σκέφτηκε η Ντέινα. Η φίλη της είχε μεγαλώσειαπομονωμένη από τον πραγματικό κόσμο. Δεν πίστευε ότι οιάνθρωποι ήταν στ’ αλήθεια κακοί. Η Ντέινα συμφωνούσεκατά βά-

θος μαζί της, κι αυτό την εξόργιζε ακόμα περισσότερο, γιατίδεν ήθελε να έχει αμφιβολίες σε ό,τι αφορούσε τον Γκαρθ.

«Εσείς οι πλούσιοι υποστηριζόσαστε μεταξύ σας»,

μουρμούρισε.

«Δεν είμαι πλούσια».

«Θα γίνεις όταν· πάρεις την κληρονομιά σου». Η Ντέιναακούμπησε πίσω και έκλεισε τα μάτια της. «Περιβάλλομαιαπό πλούσιους. Πώς έγινε αυτό;»

«Μας αγαπάς», της υπενθύμισε η Ίζι.

«Αυτό είναι αλήθεια. Εσύ και οι αδελφές σου είσαστε οικαλύτερες φίλες μου, πράγμα που αποδεικνύει πόσηκατανόηση έχω ως άνθρωπος».

Η Ίζι γέλασε. «Για πες μου, ξαφνιάστηκε ο Γκαρθ όταν σεείδε;»

Η Ντέινα άνοιξε τα μάτια της και ανασηκώθηκε. Ήταν πιοεύκολο να τα βγάλει πέρα με την Ίζι παρά να θυμάται τονΓκαρθ, γυμνό και μουσκεμένο από το ντους. «Τοαντιμετώπισε αρκετά καλά».

Καλύτερα από καλά. Ήταν εντελώς άνετος, καθόλουφοβισμένος και σχεδόν... ε, ναι, σχεδόν γοητευτικός.

Τι στην ευχή την είχε πιάσει; Δεν έβρισκε γοητευτικούς τουςάντρες, και σίγουρα όχι άντρες σαν αυτόν. Ήταν έναςενοχλητικός, εγωιστής, πεισματάρης παλιάνθρωπος που είχε

κάνει κακό σε άτομα που εκείνη αγαπούσε. Όχι, δεν ήτανγοητευτικός. Δεν ήταν καθόλου γοητευτικός.

Κάποιος χτύπησε την εξώπορτα.

Η Ντέινα πετάχτηκε όρθια, ανακουφισμένη από τη διακοπή,και διέσχισε το μικρό δωμάτιο. Αφού ξεκλείδωσε και τις δύοκλειδαριές, άνοιξε την πόρτα και η Λέξι με τη Σκάι μπήκανστο διαμέρισμα.

«Κάνει πολύ κρύο έξω», είπε η Σκάι καθώς έβγαζε το σακάκιτης. «Ανυπομονώ να έρθει ο χειμώνας».

Η Ντέινα χαμογέλασε. «Δεκαοχτώ βαθμούς έχει».

Η Λέξι χάιδεψε την κοιλιά της που είχε αρχίσει ναστρογγυλεύει. «Ως έγκυος, προτιμώ το κρύο». Έπιασε τηνΝτέινα από το μπράτσο. «Τον συνέλαβες; Είναι στη φυλακήκαι πληρώνει για τα εγκλήματά του;»

«Όχι. Τον ανέκριναν και τον άφησαν να φύγει».

«Να πάρει».

«Δεν πειράζει», είπε η Ίζι καθώς σηκωνόταν για νααγκαλιάσει τις αδελφές της. «Σας διαβεβαιώνω. Κοιτάξτε,καλύτερα να καθίσετε. Έχω να σας πω κάτι».

Η Σκάι και η Λέξι γύρισαν προς την Ντέινα. «Τι έκανε πάλι;»ρώτησε η Σκάι.

Η Ντέινα σήκωσε τα χέρια της ψηλά. «Δεν είναι δική μουδουλειά, εγώ είμαι απλώς ένας ουδέτερος παρατηρητής.Αλλά καλά θα κάνετε να πάρετε μια βαθιά ανάσα. Σαςπεριμένει μεγάλη έκπληξη».

Οι δύο αδελφές κοιτάχτηκαν καχύποπτα πριν καθίσουν στονκαναπέ. Η Ντέινα στάθηκε μπροστά στην πόρτα. Ήξερε ότι ηανακοίνωση της Ίζι θα προκαλούσε μεγάλη έκρηξη και δενήθελε να χάσει το θέαμα.

Η Ίζι κούνησε το κεφάλι της και έστρωσε τα σγουρά μαλλιάτης. «Έχω να σας ανακοινώσω κάτι».

«Αυτό το καταλάβαμε», είπε η Λέξι ακουμπώνταςπροστατευτικά το χέρι στην κοιλιά της. «Τι συμβαίνει;»

«Πρόκειται για τον Γκαρθ. Όπως ξέρετε, του. μίλησα λίγοπριν τα ξαναφτιάξω με τον Νικ. Πήρε το μέρος του Νικ καιανέλαβε όλη την ευθύνη γι’ αυτό που έγινε».

«Και καλά έκανε», είπε κοφτά η Σκάι. «Αφού πρώταπροσπάθησε με κάθε τρόπο να καταστρέψει τη σχέση σας.Όσο το σκέφτομαι γίνομαι έξω φρενών».

«Συγνώμη», είπε αυστηρά η Ίζι. «Τώρα μιλάω εγώ. Λοιπόν,

όσο ήμουν με τον Γκαρθ, είχα μια επιφοίτηση.Συνειδητοποίησα ότι είναι σάρκα και αίμα μας. Εντάξει, τοήξερα από καιρό, αλλά ήταν απλώς λόγια. Δε σήμαιναντίποτα».

Η Λέξι κοίταξε την Ντέινα. «Πού το πάει;»

«Είπαμε, εγώ είμαι ουδέτερη».

Η Λέξι στράφηκε πάλι προς την Ίζι. «Πού θέλεις νακαταλήξεις;»

Εκείνη χαμογέλασε. «Επί μήνες προσπαθούμε να τοννικήσουμε και δεν τα έχουμε καταφέρει. Η στρατηγική μαςείναι εντελώς λάθος. Δεν πρέπει να τον πολεμάμε. Πρέπει νατον προστατέψουμε από τον εαυτό του. Αυτό ήθελα να σαςπω. Ο Γκαρθ είναι αδελφός μας και οφείλουμε να τονφέρουμε στην οικογένεια. Να τον σώσουμε».

Η Σκάι και η Λέξι κοίταξαν εμβρόντητες την αδελφή τους. Ταμάτια τους ήταν γουρλωμένα από την κατάπληξη, ταστόματά τους έχασκαν.

Η Ντέινα σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της και κούνησε τοκεφάλι της. «Καλώς ήρθατε στην παράσταση».

Κεφάλαιο 2

«ΙΝα τον σώσουμε;» τσίριξε η Λέξι και πετάχτηκε όρθιααγριο-κοιτάζοντας την'Ιζι. «Τρελάθηκες; Μήπως παίρνειςακόμα φάρμακα για τα μάτια σου; Γιατί λες παλαβομάρες. Δεθα τον σώσουμε. Προσπάθησε να σε σκοτώσει. Κόντεψες νατυφλωθείς. Αυτό είναι ασυγχώρητο. Κι ακόμα εξακολουθείνα στρέφεται εναντίον μας. Να σώσουμε τον Γκαρθ; Από τι;Γιατί;»

«Ηρέμησε και κάθισε», είπε η Ίζι στην αδελφή της. «Σκέψουτο μωρό».

«Άσε ήσυχο το μωρό μου. Αν νοιαζόσουν τόσο πολύ γι’αυτό, δε θ’ ανησυχούσες για κάποιον που κάνει τα πάντα γιανα γίνει η ζωή μας κόλαση». Η Λέξι έσπρωξε τα ξανθάμαλλιά της μακριά από το πρόσωπό της. «Να πάρει η οργή,Ίζι, άλλα περίμενα εγώ από σένα».

Η Ντέινα προχώρησε προς τον καναπέ. Στην ανάγκη θαέμπαινε ανάμεσα στις αδελφές, αν έβλεπε πως τα πράγματααγρίευαν.

Η Ίζι εκνευρίστηκε. «Δε με νοιάζει τι περίμενες από μένα. Τομόνο που έχει σημασία είναι ότι μίλησα με τον Γκαρθ.Αδελφός μας είναι, Λέξι. Έχει βιολογική συγγένεια μαζί μας,όπως έχουμε η μία με την άλλη. Είναι πληγωμένος. Οπατέρας τού φέρθηκε απαίσια, και το ξέρεις».

«Εντάξει. Ο Τζεντ φέρθηκε απαίσια στον Γκαρθ και στημητέρα του. Αλλά αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να τα βάζειμαζί μας. Εμείς δεν του κάναμε τίποτα».

«Δεν ευθύνεται για την έκρηξη στην εξέδρα. Τον πιστεύω. Καιο Νικ τον πιστεύει. Δες τον σαν να είναι ο Νταρθ Βέιντερ.Πρέπει να τον σώσουμε από τον κακό του εαυτό».

«Πιστεύεις στ’ αλήθεια πως βοηθάει να χρησιμοποιείςπαραδείγματα από τον κινηματογράφο;» ρώτησε η Λέξι.

Η Ντέινα έριξε μια ματιά στη Σκάι, η οποία άκουγε μεπροσοχή χωρίς να μιλάει. Η στρατηγική της Ίζι ήτανλανθασμένη. Η Σκάι ήταν η πιο συναισθηματική από τιςαδελφές. Αν η Ίζι ήθελε να συνεργαστούν και οι τρεις, θαέπρεπε να πείσει πρώτα τη Σκάι. Ύστερα οι δυο τους θακατάφερναν να πείσουν τη Λέξι.

«Αδελφός μας είναι», επανέλαβε η Ίζι με πείσμα. «Είδα κάτιμέσα του».

«Τα σημάδια μιας μαύρης και άδειας καρδιάς», μουρμούρισεη Λέξι.

«Είδα πώς θα ήταν κανονικά». Η Ίζι έσκυψε προς το μέροςτης. «Είδα ένα δεκατετράχρονο παιδί να ικετεύει τον ίδιο τονπατέρα του, έναν άνθρωπο που δεν το είχε αναγνωρίσει ποτέ,να του δώσει χρήματα για να σώσει τη μητέρα του από τον

καρκίνο στον εγκέφαλο. Ο Τζεντ τον έδιωξε. Ο Τζεντ τονπέταξε στο δρόμο. Ο Τζεντ είναι η αιτία που ζητάειεκδίκηση».

«Αυτά τα ξέρουμε», είπε υπομονετικά η Σκάι.

«Όμως ο άνθρωπος που θα γινόταν κάτω από άλλεςσυνθήκες υπάρχει ακόμα. Φανταστείτε πώς θα ήταν ο Γκαρθαν δεν είχε αρ-ρωστήσει η μητέρα του. Φανταστείτε να τονείχαμε γνωρίσει όταν ήμασταν δέκα ή δεκαπέντε. Αν είχαμεμεγαλώσει μαζί. Θα ήμασταν μια οικογένεια».

«Είναι πολύ αργά να γυρίσουμε πίσω», είπε ανέκφραστα ηΛέξι.

«Όμως δεν είναι αργά να προχωρήσουμε μπροστά. Ανεξαιρέσεις την έκρηξη, ουσιαστικά δε μας έχει βλάψεισοβαρά».

«Όχι επειδή δεν προσπάθησε».

«Ήθελε να ξανασμίξω με τον Νικ».

«Αφού αυτός έφταιγε που χωρίσατε», της υπενθύμισε η Λέξι.

«Σύμφωνοι, όμως συνειδητοποίησε το λάθος του. Ήρθε ναμε βρει και μίλησε υπέρ του Νικ. Ο Νικ δεν ήξερε τίποτε γι’αυτό. Ο Γκαρθ δεν είχε κανένα λόγο να μας βοηθήσει, κι

όμως το έκανε. Δεν είναι εντελώς σάπιος».

Η Λέξι και η Σκάι κοιτάχτηκαν. Η Ίζι το είδε και πήρε θάρρος.

«Γιατί να το κάνει και να πει ψέματα για την έκρηξη;Παραδέχτηκε όλα τ’ άλλα». Κοίταξε την Ντέινα. «Όχι μετρόπο που θα μπορούσε να σταθεί στο δικαστήριο».

«Το φαντάστηκα».

Η Λέξι αναστέναξε και γύρισε προς την Ντέινα. «Δενπροσπάθησες να τη μεταπείθεις;»

«Προσπάθησα, αλλά κάνει πάντα του κεφαλιού της. Πράγμαγια το οποίο φταίτε κυρίως εσείς. Είναι η μικρή σας αδελφή.Έπρεπε να την είχατε καταπιέσει περισσότερο όταν ήτανπαιδί. Αλλά όχι, εσείς την κανακεύατε. Να τώρα ποιο είναι τοευχαριστώ».

«Πολύ αστείο», είπε η Λέξι. «Έχεις τίποτα σοβαρό ναπροσθέσεις;»

Η Ντέινα τις κοίταξε με τη σειρά. «Η Ίζι δεν είναι ανόητη καικρίνει σωστά τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Δεν ξέρω ανστη συγκεκριμένη περίπτωση έχει δίκιο, αλλά ούτε είμαιβέβαιη ότι έχει εντελώς άδικο».

Η Ίζι χαμογέλασε. «Βλέπετε; Η Ντέινα με πιστεύει».

«Δεν είπα αυτό».

«Περίπου». Η Ίζι χαμογέλασε στις αδελφές της. «Ο χρόνοςμάς πιέζει. Θέλω να έχει έρθει ο Γκαρθ στους κόλπους τηςοικογένειας μέχρι τα Χριστούγεννα για να μπορούμε ναγιορτάσουμε μαζί».

«Τι κρίμα που θα το χάσω», είπε η Ντέινα μεταξύ σοβαρούκαι αστείου. Θα πρέπει να ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα μέρα.

«Δε θα το χάσεις», είπε η Ίζι χαμογελώντας πονηρά.

«Εσένα προσπάθησε να σκοτώσει ο Γκαρθ», είπε η Σκάιμιλώντας για πρώτη φορά. «Είσαι απόλυτα σίγουρη ότι δενείναι υπεύθυνος;»

Το χαμόγελο της Ίζι έσβησε. Έσκυψε μπροστά και κοίταξε τηΣκάι στα μάτια.' «Σου τ’ ορκίζομαι. Τον πιστεύω. Δεν είναιαθώα περιστερά, αλλά είχε λόγους που φέρθηκε έτσι. Και δενπαύει να είναι αδελφός μου. Σου το υπογράφω ότι ο μόνοςτρόπος να σταματήσει αυτό το παιχνίδι είναι να τον φέρουμεστην οικογένεια. Να διορθώσουμε όσα έγιναν».

«Ο Τζεντ δεν πρόκειται να τον δεχτεί», είπε η Σκάι.

«Το θέμα δεν είναι ο Τζεντ. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς.Ο Τζεντ απέδειξε επανειλημμένα ότι δεν ενδιαφέρεται γιακαμιά μας. Όμως δε μας νοιάζει, γιατί έχουμε η μία την άλλη.

Και τώρα έχουμε τον Γκαρθ».

Η Σκάι έμεινε για λίγο σιωπηλή κι έπειτα κούνησε το κεφάλιτης αργά. «Εντάξει».

Η Ίζι πετάχτηκε όρθια. «Το ήξερα πως θα καταλάβαινες».

«Η Σκάι μπορεί να καταλαβαίνει, εγώ όμως όχι», είπε η Λέξι.

«Ακόμα κι αν δεχτώ πως δεν προσπάθησε να σε σκοτώσει -που δεν το πιστεύω-, δεν αλλάζει τίποτε. Ξεχνάς όλα τ’ άλλα;Είναι υπόλογος για πολλά».

Η Σκάι κούνησε το κεφάλι της. «Η Λέξι έχει δίκιο. Πρέπει ναείμαστε σίγουρες. Να βεβαιωθούμε πως δεν είναι άλλο ένατέχνασμά του. Ότι δε βρήκε άλλη στρατηγική. Ίσως δενευθύνεται για την έκρηξη. Ίσως πρόκειται απλώς γιαδυσάρεστη σύμπτωση. Όμως ευθύνεται για ένα σωρό άλλα».

Η Ντέινα ξερόβηξε. «Εδώ που τα λέμε, η στρατηγική δεν είναιτου Γκαρθ, είναι της Ίζι. Δε νομίζω πως ο ίδιος έχει καμιάόρεξη να μπει στην οικογένεια».

«Πράγμα που θα κάνει τη διαδικασία ακόμα πιο δυσάρεστη»,μουρμούρισε η Λέξι.

«Πρέπει να το κάνουμε», είπε η Ίζι με πείσμα. «Πρέπει να τονσώσουμε».

«Αν αξίζει να σωθεί», είπε η Σκάι. «Πώς θα το ξέρουμε μεσιγουριά;»

Οι γυναίκες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και για μερικές στιγμέςέπεσε σιωπή. Ξαφνικά η Ίζι χαμογέλασε σκανταλιάρικα.

«Θα τον εκνευρίσουμε», ανακοίνωσε χαρωπά. «Αν έχω δίκιοκαι κρύβει μέσα του έναν καλό άνθρωπο που απλώς περιμένεινα ξεπηδήσει στην επιφάνεια, μπορεί να ενοχληθεί, αλλά δεθα αντι-δράσει. Αν είναι τόσο απαίσιος όσο πιστεύετε, θαδείξει το ποιόν του. Η πίεση δείχνει τον πραγματικόχαρακτήρα ενός ανθρώπου».

«Έχει δίκιο», είπε σκεφτικά η Σκάι. «Αν του μπούμε στη μύτη,θα ανακαλύψουμε πολύ σύντομα την αλήθεια».

«Πρέπει να τον προκαλέσουμε με κραυγαλέο τρόπο», είπε ηΝτέινα πηγαίνοντας κοντά τους. Η ιδέα να ενοχλήσει τονΓκαρθ της άρεσε πολύ.

Η Σκάι χαμογέλασε. «Τι θα λέγατε να τον παρακολουθείάγρυπνα κάποια από μας; Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια -ή θατον πιά-σουμε στα πράσα να κάνει κακό σε κάποιον ή θααντιδράσει στην παρακολούθηση».

Η Λέξι κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Αν είναι όπωςισχυρίζεται η Ίζι, θα δείξει κατανόηση. Αν όχι, θα θυμώσει καιθα μας δείξει τι κρύβεται κάτω από τη βιτρίνα του σκληρού.

Όπως και να ’χει, μας συμφέρει. Μου αρέσει αυτή η ιδέα».

«Εμένα όχι», είπε η Ίζι, «αλλά καταλαβαίνω τηναποτελεσματικό-τητά της. Λοιπόν, ποια απ’ όλες θααναλάβει την παρακολούθηση;»

Η Ντέινα σκέφτηκε όσα είχαν συμβεί τους τελευταίους μήνες,πόσο είχαν φοβηθεί οι φίλες της και πόσο αδίστακτα είχεφερθεί ο Γκαρθ. Σκέφτηκε πόση αδιαφορία είχε δείξει ο Τζεντγια τις κόρες του, αφήνοντάς τες κυριολεκτικά αβοήθητες, νατα βγάλουν πέρα μόνες τους σε μια κατάσταση που εκείνοςείχε δημιουργήσει. Σκέφτηκε πόσο σημαντικές ήταν για κείνηοι αδελφές Τάιταν.

«Εγώ», απάντησε κοιτάζοντάς τες. «Θα ζητήσω άδεια απότην υπηρεσία και θα γίνω η σκιά του».

«Δε γίνεται», είπε η Σκάι.

«Και βέβαια γίνεται. Δε θα δυσκολευτώ να πάρω άδεια.Χρειάζεστε έναν αντικειμενικό τρίτο, αλλά και κάποιον που ναξέρει τι ψάχνει. Δηλαδή εμένα».

«Τότε θα πρέπει να σε πληρώσουμε», είπε η Λέξι, «αφού δεθα πληρώνεσαι από την υπηρεσία σου».

«Ούτε να το σκέφτεσαι».

Η Σκάι σηκώθηκε και στάθηκε μπροστά της. Ήταν μιακοκκινομάλλα με πράσινα μάτια και φλογερό ταμπεραμέντο.Αργούσε να πάρει φωτιά, αλλά όταν έπαιρνε ήτανεντυπωσιακό.

«Οι φίλοι δεν αφήνουν τους φίλους τους να δουλεύουντζάμπα», είπε. «Ή θα σε πληρώνουμε ή θα προσλάβουμεάλλον».

«Μη φοβάσαι, δεν πρόκειται να τους λείψουν τα χρήματα»,πετάχτηκε η Ίζι. «Είναι πλούσιες».

«Όταν πάρεις την κληρονομιά σου, θα δώσεις κι εσύμερίδιο», είπε η Σκάι.

Η Ντέινα δεν ήθελε να τους πάρει χρήματα, αλλά από τηνάλλη μεριά δεν θα εμπιστευόταν σε κανέναν άλλο τηνπαρακολούθηση. Διακυβεύονταν πολλά.

«Εντάξει. Αλλά ούτε δεκάρα παραπάνω από το μισθό μου».

«Έγινε», είπε η Λέξι και σηκώθηκε από τον καναπέ. «Θαπαρακολουθείς τον Γκαρθ και θα μάθεις όσο περισσότεραγίνεται. Αν βγει καθαρός, θα αναφωνήσουμε αλληλούια. Ανόχι, θα έχεις την ευχαρίστηση να τον ρίξεις στη φυλακή».

Η Ντέινα χαμογέλασε. «Πολύ θα μου άρεσε».

Η Ίζι έβαλε τα χέρια στη μέση της. «Να είσαι καλή μαζί του».

«Δε θα του αφήσω ουλές», υποσχέθηκε η Ντέινα.

«Ούτε μώλωπες».

Η Ντέινα αναστέναξε. «Τι σε πειράζει αν το διασκεδάσωλίγο;»

* * *

Το εσωτερικό τηλέφωνο του Γκαρθ χτύπησε.

«Έχουν έρθει να σας δουν δύο κυρίες», είπε η γραμματέαςτου. «Δεν έχουν ραντεβού, αλλά είπαν, επαναλαμβάνω κατάλέξη, “Δε θα τον πείραζε να διαθέσει λίγο από τον πολύτιμοχρόνο του για να δει αγαπημένα του πρόσωπα”».

Ο Γκαρθ ήξερε μόνο έναν άνθρωπο που μιλούσε έτσι. «Η Ίζικαι κάποια από τις αδελφές της;»

«Η κυρία Σκάι Τάιταν, κύριε».

«Στείλ’ τες μέσα».

Σηκώθηκε και στάθηκε μπροστά από το γραφείο του. Τιήθελαν η Ίζι και η Σκάι; Γιατί είχαν έρθει να τον δουν;Σίγουρα όχι για να θριαμβολογήσουν. Η επίσκεψή του στηνΑστυνομία του Ντάλας δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να

θεωρηθεί νίκη.

Αίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η Ίζι μπήκε φουριόζα στογραφείο. Τα μακριά σγουρά μαλλιά της έπεφταν σανκαταρράκτης στους ώμους της και χαμογελούσε σαν νάγνώριζε ένα υπέροχο μυστικό. Η Σκάι την ακολουθούσε,αλλά το δικό της ύφος έδειχνε πως δεν ήταν και τόσοσίγουρη αν ήθελε να βρίσκεται εκεί.

«Τι απρόσμενη έκπληξη», είπε κάνοντάς τους νόημα νακαθίσουν στους καναπέδες μπροστά από την τζαμαρία. «Νασας προσφέρω κάτι, κυρίες μου;»

«Όχι, ευχαριστούμε. Ήρθαμε να μιλήσουμε», είπε η Ίζι καικάθισε με την άνεσή της στον έναν καναπέ. «Η Λέξι είχεάλλες υποχρεώσεις. Αυτό υποτίθεται ότι έπρεπε να σου πω.Στην πραγματικότητα διατηρεί τις αμφιβολίες της για σένα.Τους είπα ότι είσαι εντάξει, αλλά μόνο η Σκάι με πίστεψε».

Ο Γκαρθ κοίταξε τη χυμώδη κοκκινομάλλα με το κομψόταγέρ και τις πέρλες που είχε καθίσει δίπλα στην αδελφή της.«Εσύ είσαι σίγουρη για μένα;»

Εκείνη τον κοίταξε ψύχραιμα. «Είπα πως είμαι πρόθυμη ναδεχτώ ότι δεν είσαι εντελώς κακός. Υπάρχει διαφορά».

«Συμφωνώ». Έστρεψε την προσοχή του στην Ίζι. «Για τιπράγμα μιλάμε;»

«Για σένα. Για τη σωτηρία σου». Η Ίζι συνοφρυώθηκε. «Τοξέχασες; Τα έχουμε ξαναπεί».

Ο Γκαρθ θυμόταν πως του είχε πει κάτι δακρύβρεχτα, πωςήταν αδελφός τους και ότι εκείνες ήταν οικογένειά του, αλλάαυτό

δεν άλλαξε τίποτα. Είχε απορρίψει τα λόγια της ωςπαραληρήματα μιας ραγισμένης καρδιάς.

«Ήσουν ταραγμένη εξαιτίας του Νικ».

«Σιγά! Αυτό δεν επηρέασε τον εγκέφαλό μου». Η Ίζι κάθισεπιο άνετα και χτύπησε'το μαξιλάρι δίπλα της. «Έλα, κάνε μαςπαρέα. Όπως σου είπα και τις προάλλες, είσαι μέλος τηςοικογένειας. Αυτός ο δρόμος της καταστροφής που έχειςπάρει είναι εντελώς ηλίθιος. Γι’ αυτό θα σε σώσουμε».

«Με το ζόρι;»

«Αν χρειαστεί». Η Ίζι του χαμογέλασε. «Μπορούμε ναγίνουμε πολύ πειστικές».

«Η Ίζι θέλει να μπεις στην οικογένεια», είπε η Σκάι.

«Μέχρι τα Χριστούγεννα», πρόσθεσε εκείνη.

Ο Γκαρθ θυμήθηκε πως του είχε πει κάτι παρόμοιο.

«Ευχαριστώ, αλλά όχι».

«Δεν έχεις επιλογή».

«Θα με σώσετε παρά τη θέλησή μου;»

«Αμέ! Έλα, Γκαρθ. Αδελφές σου είμαστε. Δεν ένιωσες ποτέτην επιθυμία να σου πλέξει κάποιος τα μαλλιά κοτσίδες;»

«Να μου λείπει».

«Μην του δίνεις σημασία», είπε η Ίζι στην αδελφή της. «Θαέρθει με τα νερά μας».

«Κι αν δεν έρθει;» ρώτησε εκείνη. «Δεν έχουμε σκεφτείδιεξοδικά το σχέδιό μας».

«Και πότε με εμπόδισε αυτό;»

Ο Γκαρθ δεν μπορούσε να θυμηθεί πότε ήταν η τελευταίαφορά που είχε νιώσει τόσο αμήχανα μπροστά σε δύογυναίκες. Το περίεργο ήταν ότι δεν μπορούσε να προσδιορίσειτην αιτία της αμηχανίας του.

Πλησίασε και κάθισε κοντά τους.

Η Σκάι γύρισε προς το μέρος του. «Παρ’ όλο που η Ίζι είναιατίθαση και παρορμητική, ξέρει να κρίνει σωστά τουςανθρώπους. Λέει ότι αξίζεις τον κόπο».

«Κάνει λάθος», της απάντησε, ξέροντας πως όσοπροχωρούσε αυτή η συζήτηση, τόσο πιο δύσκολο θα γινόταννα κατακτήσει ανελέητα των κόσμο των Τάιταν.

Η Σκάι τον κοίταξε επίμονα, λες και αν προσπαθούσε αρκετάθα κατάφερνε να διαβάσει τη σκέψη του.

«Καταλαβαίνω γιατί τα έβαλες με τον Τζεντ», είπε ύστερααπό μερικά δευτερόλεπτα. «Αυτό που έκανε ήταν απαίσιο.Ντρέπομαι για τη συμπεριφορά του και σου ζητώ συγνώμη γιαλογαριασμό του. Όχι πως η συγνώμη μου έχει καμιά αξία».

«Απολύτως καμία», της απάντησε εκείνος χωρίς δισταγμό.

«Δε σε αδικώ. Αλλά μαζί μας γιατί τα έβαλες; Τι κάναμε καιμας περιφρονείς τόσο;»

Η λέξη περιφρόνηση δεν του άρεσε. Υπονοούσε συναίσθημα,όχι λογική. «Ήσασταν εύκολοι στόχοι. Αν έβλαπτα εσάς,έβλαπτα τον Τζεντ».

«Τώρα πια θα έχεις αντιληφθεί ότι ο Τζεντ δε δίνει δεκάραγια καμιά μας. Δεν αξίζει σαν πατέρας».

Τα λόγια βγήκαν αβίαστα από τα χείλη της, αλλά ο Γκαρθδιέ-κρινε το παράπονο στη φωνή της. Μπορεί να είχεαποδεχτεί πια την αλήθεια για τον πατέρα της, όμως είχεακόμα τη δύναμη να την πληγώνει.

Ανασήκωσε τους ώμους του. «Αν του αποσπά την προσοχή,μου αρκεί».

«Δε λες αλήθεια», είπε η Ίζι. «Παραδόξου το. Δεν ήθελες ναμπλεχτούν τόσο πολύ τα πράγματα. Δε σου ταιριάζει».

Η εκτίμησή της τον ενόχλησε -πιθανότατα επειδή ήτανσωστή. «Δεν ξέρεις τι μου ταιριάζει».

«Μπορώ να το μαντέψω. Θέλεις καθαρή νίκη», τον αντέκρου-σε η Ίζι. «Όταν το ξεκίνησες, νόμιζες ότι ήμασταν μιαευτυχισμένη οικογένεια. Ότι κόβεται ο ένας και ματώνουμεόλοι. Πίστευες ότι χτυπούσες το ευαίσθητο σημείο του Τζεντβάζοντάς τα μ’ αυτούς που αγαπάει περισσότερο. Και έπεσεςτελείως έξω, μεγάλε αδελφέ. Μήπως νιώθεις λιγάκι χαζόςτώρα;»

«Όχι». Η λέξη χαζός περιέγραφε με ακρίβεια τασυναισθήματα που βίωνε.

Η αδίστακτη πλευρά του του έλεγε ότι έπρεπε να τους πει τηναλήθεια. Ότι ο πατέρας τους είχε πάει να τον βρει και τουείχε προτείνει να αναλάβει τη διοίκηση των ΔιεθνώνΕπιχειρήσεων Τάιταν, με τον όρο να μην πάρει δεκάρα καμίααπό τις κόρες του.

Δεν το είπε όμως. Δεν υπήρχε λόγος να τις πληγώσειπερισσότερο. Ο Τζεντ τα κατάφερνε περίφημα σ’ αυτό και

χωρίς τη δική του βοήθεια.

«Δεν είμαστε εχθροί σου», είπε η Σκάι. «Δε θέλουμε τίποτααπό σένα». Κοίταξε την Ίζι, που κουνούσε το κεφάλι της σαννα συμφωνούσε, και αναστέναξε. «Η Ίζι θέλει να γίνεις μέλοςτης οικογένειας, αλλά αυτό είναι διαφορετικό. Δεν κυνηγάμετην εξουσία ή το χρήμα. Θέλουμε μόνο να ζήσουμε ήρεμα. Τοπιστεύεις ή μήπως είναι πια πολύ αργά για να κάνεις πίσω;»

Πριν προλάβει να τηξ απαντήσει, η Ίζι σηκώθηκε από τονκαναπέ και κάθισε δίπλα του. Γύρισε προς το, μέρος του καιακούμπησε το χέρι της στο μπράτσο του.

«Λυπόμαστε για τη μαμά σου. Δεν μπορώ να καταλάβω πώςφέρθηκε τόσο σκληρά και άσπλαχνα ο Τζεντ -ή μάλλονκαταλαβαίνω, κι αυτό με τρομάζει. Είναι και δικός μουπατέρας. Γιατί να είναι τόσο κακός;»

Ο Γκαρθ δεν ήθελε να σκέφτεται τη μητέρα του και όσα τηςείχαν συμβεί. Τραβήχτηκε προς τα πίσω. «Είναι άσκοπο. Έχωπάρει την απόφασή μου. Ξέρω τι θέλω και θα το πάρω».

Η Ίζι απλώς χαμογέλασε. «Δεν μπορείς. Είμαστε η οικογένειάσου. Όχι ο Τζεντ. Εκείνος αξίζει ό,τι κι αν πάθει, εμείς όμωςόχι. Ξέρεις πως είμαστε αθώες. Ξέρεις πως δε μας αξίζει αυτόπου μας επιφυλάσσεις. Κάθε φορά που στρέφεσαι εναντίονμας, γίνεσαι όλο και περισσότερο σαν τον Τζεντ, και δεν είσαι

τέτοιος άνθρωπος».

Ο Γκαρθ ήξερε ότι η Ίζι είχε δίκιο, αλλά δεν είπε τίποτε.

«Τον πιέζεις, Ίζι», είπε η Σκάι. «Σταμάτα. Φτάνει πια οσυναισθηματικός εκβιασμός. Ας μιλήσουμε με γεγονότα. Ανδεν κανόνισες εσύ την έκρηξη στην εξέδρα άντλησηςπετρελαίου, ποιος το έκανε; Ή μήπως ήταν ατύχημα;»

Ο Γκαρθ ανακουφίστηκε από την αλλαγή θέματος. «Ηπροκαταρκτική έρευνα έδειξε ότι ήταν εσκεμμένη πράξη.Κάποιος το έκανε επίτηδες».

«Αν όχι εσύ, τότε ποιος;» ρώτησε η Σκάι.

«Αυτό προσπαθώ να μάθω κι εγώ».

«Και τι σε νοιάζει;» ρώτησε η Ίζι.

«Επειδή αναλαμβάνω τις ευθύνες των πράξεών μου, όχι τωνπάντων».

«Με όλα όσα έχεις κάνει, είσαι πιθανός ύποπτος», είπε ηΣκάι.

Ο Γκαρθ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Το ξέρω, αλλάδεν το έκανα εγώ. Οι εκρήξεις είναι επικίνδυνες. Δεν υπάρχειτρόπος να ελέγξεις όλα τα αποτελέσματα. Φροντίζω πάντα

να γνωρίζω την κατάληξη».

«Υποθέτω ότι δεν έκανες το τεστ της αλήθειας», είπε η Σκάι.

Εκείνος γέλασε. «Όχι». Αν και δεν θα είχα αντίρρηση να μεανακρίνει η βοηθός σερίφη Ντέινα, σκέφτηκε με χιούμορ. Ηαποφασιστικότητα και η ασέβειά της του φαίνονταν πολύενδιαφέρουσες.

«Όταν μάθεις ποιος ήταν υπεύθυνος, θα μας το πεις;»ρώτησε η Σκάι.

«Πρόσεχε τι ζητάς. Η απάντηση μπορεί να μη σου αρέσει».

Η Σκάι τον κοίταξε με απορία. «Το γνωρίζεις ήδη;»

«Το υποψιάζομαι. Υπάρχει διαφορά».

Η Σκάι τον κοίταξε εμβρόντητη, σαν να είχε ακούσει κάτιαδιανόητο. «Θα μας το πεις;» τον ρώτησε πάλι μαλακά.

«Ναι».

«Έτσι απλά;»

«Θα σας το πω», επανέλαβε κοφτά εκείνος.

Η Σκάι σηκώθηκε. «Τότε θα περιμένουμε να το ακούσουμε».

Σηκώθηκαν και ο Γκαρθ και η Ίζι.

Η Ίζι τον κοίταξε. «Σχετικά με τα περί οικογένειας. Δεναστειεύομαι. Τώρα είσαι δικός μας. Σταμάτα να γίνεσαικακός».

Και πριν προλάβει να την εμποδίσει, τον αγκάλιασε και έγειρεπάνω του. Το αγκάλιασμα ήταν ανοίκειο και δυσάρεστο.Μπορεί να ήταν μαθημένος να κρατάει γυναίκες στηναγκαλιά του, αλλά αυτό ήταν διαφορετικό.

Η Ίζι τον άφησε, τον κοίταξε στα μάτια και χαμογέλασε.

«Την επόμενη φορά θα μ’ αγκαλιάσεις κι εσύ», ψιθύρισε.«Μας χρειάζεσαι, Γκαρθ. Κι εμείς εσένα». Ανασηκώθηκε στιςμύτες των ποδιών της και τον φίλησε στο μάγουλο. «Όλα θαπάνε καλά».

Λες και ήθελε να τον καθησυχάσει. Μα το παιχνίδι ήταν δικότου και κέρδιζε. Δεν το καταλάβαιναν;

Η Σκάι τον κοίταξε. «Δεν αισθάνομαι ακόμα άνετα με τααγκαλιάσματα και τα λοιπά».

«Κανένα πρόβλημα».

«Ελπίζω να έχει δίκιο η Ίζι. Ελπίζω να αξίζει να σωθείς. Θα τομάθουμε σύντομα». Του χαμογέλασε. «Ίσως δε θα σου

αρέσει η διαδικασία».

Οι γυναίκες έφυγαν.

Ο Γκαρθ τις κοιτούσε και ήθελε να τους φωνάξει ότι δεν άξιζενα σωθεί. Ότι ήταν γελοίο να χαραμίζουν έτσι τις δυνάμειςτους.

Ταυτόχρονα, είχε την περίεργη αίσθηση ότι είχαν κερδίσειαυτόν το γύρο και πως η απροσδόκητη νίκη τους τον είχεαφήσει πίσω.

Η ώρα κόντευε εννέα όταν ο Γκαρθ μπήκε στο ασανσέρ απότο υπόγειο γκαράζ της πολυκατοικίας όπου βρισκόταν τοδιαμέρισμά του. Ήταν κουρασμένος -διόλου παράξενούστερα από δεκαπέντε ώρες δουλειάς-, αλλά η κούρασή τουφαινόταν πιο έντονη απ’ όσο συνήθως. Είχε φέρει μαζί τουένα χαρτοφύλακα γεμάτο έγγραφα που δεν σκόπευε νακοιτάξει και αισθανόταν μια ανεξήγητη απροθυμία ναπεράσει τη βραδιά μόνος του.

Αν έπρεπε να προσδιορίσει τη διάθεσή του -κάτι που σπάνιαέμπαινε στον κόπο να κάνει-, θα έλεγε ότι ένιωθε μοναξιά.

Όχι πως συνήθιζε να περνάει τα βράδια του παίζοντας πόκερμε φίλους, αλλά το τελευταίο'διάστημα το κενό είχε αρχίσεινα του φαίνεται πιο βαθύ. Ίσως επειδή είχε χάσει τονκαλύτερό του φίλο. Ή ίσως απλώς χρειαζόταν ένα ποτό και

κανέναν αγώνα ποδοσφαίρου στην τηλεόραση.

Όταν το ασανσέρ σταμάτησε στο ισόγειο, βγήκε καιπροχώρησε προς το γραμματοκιβώτιό του. Στη διαδρομή είδεκάποιον να κάθεται σε έναν από τους βαθιούς καναπέδες.Ένα γνώριμο πρόσωπο τον κοιτούσε.

Η Ντέινα Μπερτς σηκώθηκε. «Πολύ αργά σχολάς».

Δεν φορούσε τη στολή της, αλλά τζιν, δερμάτινο μπουφάνκαι μπότες. Τίποτε ιδιαίτερα κομψό ή μοντέρνο, κι όμως τηςταίριαζαν.

Ο Γκαρθ έστρεψε την προσοχή του στον Τζορτζ, τοννυχτερινό θυρωρό του κτιρίου. Ο άντρας τον κοίταξεαμήχανα.

«Ε... έχετε επισκέψεις, κύριε Ντάνκαν».

«Το βλέπω».

Η Ντέινα προχώρησε προς το μέρος του. «Μην τα βάζεις μετον Τζορτζ. Ο ανιψιός του είναι καινούριος στο Γραφείο τουΣερίφη της Τάιτανβιλ και τον έχω βοηθήσει μερικές φορές. ΟΤζορτζ μου έχει υποχρέωση».

«Έτσι, ε;»

Ο Γκαρθ πήρε την αλληλογραφία του καί την έχωσε στημασχάλη του. Στο ένα χέρι κρατούσε το χαρτοφύλακά του καιστο άλλο φαγητό από ένα κινέζικο εστιατόριο. «Τι θέλειςεδώ;»

«Εσένα».

Αυτό δεν τον ενοχλούσε -οι δυναμικές γυναίκες δεν τοντρόμαζαν. Αντίθετα, έβρισκε την πρόκληση ευπρόσδεκτη.Αλλά υπήρχε κάτι στο στόμα της -το κάτω χείλος της ήτανπιο σαρκώδες και στην άκρη ανασηκωνόταν ελαφρά- πουπρόδιδε αισθησιασμό και έδινε υποσχέσεις. Ή ίσως ήταναπλώς ευσεβείς πόθοι εκ μέρους του.

«Αποφάσισες να γίνεις θαυμάστριά μου;»

«Όχι ακριβώς. Έχω άδεια από τη δουλειά, κι έτσι μπορώ νασε παρακολουθώ. Θα σε παίρνω στο κατόπι μέχρι ναανακαλύψω ποιος και τι είσαι».

«Ξέρεις ήδη ποιος είμαι».

«Όχι ακριβώς. Η Ίζι πιστεύει πως κάνεις για αδελφός της. ΗΣκάι και η Λέξι δεν είναι τόσο σίγουρες».

Απρόσμενη απάντηση. «Και η δική σου ψήφος είναι ηκαθοριστική;»

Η Ντέινα χαμογέλασε. «Είμαι εδώ για να κρίνω το χαρακτήρασου. Δες με σαν τη δοκιμασία της φωτιάς».

Όφειλε να αναγνωρίσει ότι από τις αδελφές Τάιταν δεν έλειπεη επινοητικότητα. «Δε με τρομάζεις, Ντέινα».

«Μη βιάζεσαι».

Ο Γκαρθ γέλασε και της έδειξε τη σακούλα με το φαγητό.«Πεινάς; Έχω αρκετό για δύο».

«Τι τυχερή που είμαι».

«Αυτό σημαίνει ναι;»

Η Ντέινα το σκέφτηκε για ένα δευτερόλεπτο και μετά άρπαξετη σακούλα από το χέρι του. «Αμέ. Γιατί όχι;»

Προχώρησαν προς το ασανσέρ.

Καθώς περνούσαν μπροστά από το γραφείο του θυρωρού, οΤζορτζ ανασήκωσε τον αντίχειρά του και ο Γκαρθ κρατήθηκεγια να μη γελάσει. Με δεδομένο το γεγονός ότι η Ντέιναήταν ευερέθιστη και αποφασισμένη να σκέφτεται τα χειρότεραγι’ αυτόν, οι πιθανότητες να του χαμογελάσει η τύχη εκείνοτο βράδυ ήταν σχεδόν μηδενικές. Όμως ο Γκαρθ ήτανάνθρωπος που απολάμβανε τις προκλήσεις.

Κεφάλαιο 3

Ανέβηκαν με το ασανσέρ χωρίς να μιλούν. Η Ντέινα δεν είχεκαταλάβει ότι πεινούσε, μέχρι που μύρισε το άρωμα τουφαγητού και το στομάχι της άρχισε να γουργουρίζει. Εξίσουενοχλητική ήταν η έντονη αίσθηση του άντρα που στεκότανδίπλα της. Ο Γκαρθ δεν είχε δείξει την παραμικρή ανησυχίαόταν την είδε να εμφανίζεται μπροστά του για δεύτερη φοράμέσα σε δύο μέρες. Δεν θα μπορούσε να υποκριθείτουλάχιστον ότι αισθανόταν κάποια νευρικότητα;

Βγήκαν στον τελευταίο όροφο και η Ντέινα τον ακολούθησεστο διαμέρισμά του. Ο Γκαρθ ξεκλείδωσε την πόρτα καιπερίμενε να περάσει πρώτη.

Η Ντέινα μπήκε στον σκοτεινό χώρο. Μερικά δευτερόλεπτααργότερα ο Γκαρθ άναψε τα φώτα.

Την προηγούμενη φορά η προσοχή της ήταν επικεντρωμένηπερισσότερο σ’ εκείνον παρά στο σπίτι του και δεν είχεκοιτάξει πέρα από τον ενιαίο χώρο με την εκπληκτική θέα.Τώρα αγνόησε τα λαμπερά φώτα της πόλης και έστρεψε τηνπροσοχή της στο χώρο.

Το διαμέρισμα ήταν χτισμένο σε στυλ λοφτ, με ένα τεράστιοκεντρικό δωμάτιο. Μπροστά υπήρχε το καθιστικό και σταδεξιά η τραπεζαρία. Ένας χαμηλός τοίχος χώριζε την

επαγγελματικών διαστάσεων κουζίνα με τα στιλπνάντουλάπια και τους αστραφτερούς γρανίτες από τονυπόλοιπο χώρο. Τα έπιπλα ήταν μεγάλα, τα χρώματα σκούρακαι αρρενωπά, η μοκέτα παχιά. Τα πάντα φαίνονταν ακριβάκαι άνετα -σπάνιος συνδυασμός.

«Είχες καλή διακοσμήτρια», παρατήρησε.

Ο Γκαρθ άφησε το χαρτοφύλακα και την αλληλογραφία τουσε ένα τραπέζι δίπλα στην πόρτα και έβγαλε το σακάκι τουκοστουμιού του. «Ευχαριστώ. Ναι, έκανε καλή δουλειά, αλλάήταν δια-κοσμητής».

«Όχι γυναίκα; Ομολογώ ότι εκπλήσσομαι».

«Εκτιμώ το ταλέντο ανεξάρτητα από το φύλο».

«Τι ανοιχτόμυαλος που είσαι!»

Στάθηκε δίπλα της και έδειξε το μεγάλο ξύλινο τραπέζι τηςτραπεζαρίας. «Καθόμαστε;»

Η Ντέινα προχώρησε προς τα εκεί και άφησε κάτω την τσάντατης. Ο Γκαρθ πήγε στην εντοιχισμένη κάβα που ήταν στοχώρο του μπαρ ανάμεσα στην τραπεζαρία και το καθιστικό.

«Κρασί;» ρώτησε. «Ή μήπως είσαι εν ώρα υπηρεσίας;»

«Μια χαρά είναι το κρασί».

Εκείνος επέστρεψε με δύο ποτήρια και ένα μπουκάλι κόκκινοκρασί. Η Ντέινα δεν αναγνώρισε την ετικέτα, αλλά δεν ήτανπερίεργο, αφού συνήθως έπινε μπίρα.

«Τα πιάτα είναι στην κουζίνα», είπε ο Γκαρθ και, πηγαίνονταςστον μπουφέ, άνοιξε ένα συρτάρι και έβγαλε ένα τιρμπουσόν.

Η Ντέινα μπήκε στη μεγάλη κουζίνα και άναψε τα φώτα. Οπάγκος ήταν τόσο μακρύς, που χωρούσε άνετα είκοσι άτομα.Υπήρχαν δύο νεροχύτες, δύο φούρνοι και έναςθερμοθάλαμος.

«Ο σεφ σου θα χαίρεται να δουλεύει εδώ μέσα. Χρειάζεσαιόμως υπηρετικό προσωπικό».

«Έχω. Είναι η μέρα του ρεπό τους».

Η Ντέινα του γύρισε την πλάτη για να μη δει το χαμόγελό τηςκαι άρχισε ν’ ανοίγει ντουλάπια ώσπου βρήκε τα πιάτα. Ταμαχαιροπίρουνα ήταν σε ένα συρτάρι από κάτω. Αφού πήρεκαι μερικές χαρτοπετσέτες, επέστρεψε στην τραπεζαρία.

Ο Γκαρθ είχε τοποθετήσει τα ποτήρια στη μία άκρη τουτραπεζιού, το ένα απέναντι από το άλλο. Όσο ο Ντέινα έβαζεστη θέση τους τα πιάτα, εκείνος αράδιασε τα χάρτινα κουτιάμε το κινέζικο φαγητό μπροστά τους.

«Η στιγμή έχει ιστορική σημασία», της είπε όταν κάθισαν.«Θα ήθελες να πεις μερικά λόγια;»

«Ό,τι έχω να πω δεν είναι για ευγενείς αριστοκράτες».

«Δεν είμαι τόσο ευγενής», αποκρίθηκε εκείνος κλείνοντάςτης το μάτι.

«Αυτό είναι αλήθεια».

Της πρόσφερε το κουτί με το κοτόπουλο κουνγκ πάο. «Λεςαλήθεια ότι έχεις άδεια;»

Η Ντέινα έβαλε λίγο πικάντικο κοτόπουλο στο πιάτο της.«Απολύτως. Η νέα μου δουλειά είσαι εσύ. Ξέρω ότι αυτόκάνει την καρδιά σου να τρέμει».

Εκείνος, αντί να σερβιριστεί, σήκωσε τα μανίκια του άσπρουπουκαμίσου του και ήπιε μια γουλιά κρασί.

«Κανένα μέλος μου δεν τρέμει, αλλά είμαι περίεργος ναμάθω τι σχέδια έχεις».

«Σου είπα. Να σε ακολουθώ, να σε παρακολουθώ, να σεπιάσω στα πράσα αν κάνεις καμιά αταξία».

Εκείνος χαμογέλασε αργά, αισθησιακά. «Θα σου δοθούνπολλές ευκαιρίες».

«Υπαινίσσεσαι ότι είσαι άτακτος;»

«Λέω ανοιχτά ότι είμαι άτακτος».

Ο άνθρωπος έχει θράσος, σκέφτηκε η Ντέινα καθώς έπιανετα σπρινγκ ρολς. Πολύ μεγάλο θράσος. Και έναν εγωισμόμεγάλο σαν τον Τιτανικό. Και τα δύο θα μπορούσαν νααποβούν υπέρ της. Αν δεν τη θεωρούσε απειλή, θα γινόταναπρόσεκτος. Και τότε θα έβλεπε τον πραγματικό ΓκαρθΝτάνκαν.

Ο Γκαρθ σερβιρίστηκε από τα κουτιά. Τα φώτα της οροφήςκολάκευαν τα όμορφα, σκούρα χαρακτηριστικά του και ηεξωστρε-φής προσωπικότητά του τον έκανε ευχάριστοσυνδαιτυμόνα. Οι γυναίκες θα πρέπει να κάνουν ουρά για νακερδίσουν την εύνοιά του και την περιουσία του, σκέφτηκε ηΝτέινα. Ευτυχώς εκείνη ήταν άτρωτη. Ασφαλώς εκτιμούσεαυτό που έβλεπε, αλλά δεν την ενδιέφερε. Δεν ήταν ο τύποςτης.

«Θα πρέπει να απογοητεύτηκες», είπε ο Γκαρθ. «Οιαστυνομικοί του Ντάλας με ανέκριναν με υποδειγματικότρόπο. Ήταν ευγενικοί και ούτε μια φορά δεν απείλησαν ότιθα με ξυλοφορτώσουν».

«Άλλη μια φρούδα ελπίδα. Δεν πειράζει, θα μου περάσει.Υπάρχει πάντα το αύριο». Ήπιε μια γουλιά κρασί. Ήταν ένα

ωραίο κόκκινο που πιθανότατα κάποιος ειδήμονας θα τοπεριέγραφε ως σπιρτόζικο, ή ανυπόμονο, ή κάτι εξίσουηλίθιο. Εκείνη το βρήκε απλώς πολύ καλό.

«Σήμερα με επισκέφθηκαν η Ίζι και η Σκάι. Η Ίζι είναιαποφασισμένη να με σώσει από τον εαυτό μου».

«Έχει περισσότερη καρδιά παρά μυαλό».

«Ενώ εσύ το αντίθετο;»

«Εγώ είμαι άκαρδη», του απάντησε χαρωπά.

«Τότε έχουμε κάτι κοινό».

«Τι τυχεροί που είμαστε. Θα πρέπει να την κατέκτησες, αλλάοι άλλες δύο αδελφές δεν είναι τόσο εύκολες».

«Δεν προσπάθησα να κατακτήσω κανέναν. Μόνη της τοαποφάσισε η Ίζι». Έσκυψε προς το μέρος της. «Εσύ όμως τιρόλο παίζεις σ’ αυτή την ιστορία; Αν η Ίζι είναι πεισμένη ότιπρέπει να με φέρει στους κόλπους της οικογένειας, γιατί έχειςβαλθεί να με ρίξεις φυλακή;»

«Ανέκαθεν μου άρεσαν τα παιχνίδια. Εκτός αυτού, η Ίζι δενέπεισε ούτε εμένα ούτε τη Λέξι ότι σκοπεύεις να αλλάξεις τασχέδιά σου. Η θεωρία είναι ότι, αν είσαι αυτός που πιστεύει ηΊζι, θα κατανοήσεις την ανάγκη μου να προστατέψω τις φίλες

μου. Αν δεν είσαι, θα σου αξίζει ό,τι κι αν πάθεις».

«Δεν είσαι οπαδός των ημίμετρων, έτσι;»

«Όχι. Ούτε εσύ είσαι».

Ο Γκαρθ ύψωσε το ποτήρι του. «Πρόσεχε, αστυνόμε Ντέινα.Αν έχουμε πολλά κοινά, θα πρέπει να γίνουμε φίλοι. Κι αυτόδε θ’ αρέσει σε κανέναν από τους δυο μας».

«Μην ανησυχείς, ποτέ δεν πρόκειται να σε συμπαθήσω».

Εκείνος χαμογέλασε. «Ορκίζεσαι;»

«Φυσικά».

«Ωραία. Κι άλλη πρόκληση. Κι εγώ που νόμιζα ότι μεπερίμενε μια βαρετή βραδιά. Μεγάλο λάθος».

Υπήρχε κάτι στα μάτια του, κάτι αρπακτικό, που την έκανε νανιώσει άβολα. Δεν έπρεπε να ξεχνάει ότι ο Γκαρθ δεν ήτανπαρά ένας άντρας και αντιδρούσε όπως όλοι οι άντρες.

«Έχεις την απαίτηση να μένεις ατιμώρητος ό,τι κι αν κάνεις,επειδή είσαι πλούσιος και ισχυρός. Αυτό δεν πιάνει μ’ εμένα».

«Θέλεις να πεις ότι ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκες τη θέση σουγια να γλιτώσεις από μια κλήση;»

«Άλλο αυτό».

«Καθόλου άλλο. Σε όλους αρέσει να αισθάνονται ισχυροί καιότι έχουν κάποιον έλεγχο στη ζωή τους. Η ανάγκη ναξεχωρίζουμε και να έχουμε αναγνώριση υπάρχει σε όλουςτους ανθρώπους».

Η Ντέινα έπιασε το ποτήρι της. «Μη μου πεις ότι ξέρεις πώςζουν οι συνηθισμένοι άνθρωποι».

«Μα είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος».

Η Ντέινα μόρφασε ειρωνικά.

Ο Γκαρθ ανασήκωσε τους ώμους του. «Ήμουν. Ξέρω πώςείναυ>.

«Θυμήσου να το πεις στο συγκροτούμενο σου στο κελί ότανθα βρεθείς στη φυλακή».

Εκείνος χαμογέλασε. «Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, και τοξέρεις. Δεν έχω κάνει τίποτα κακό. Τίποτα παράνομο».

«Ακόμα κι αν εξαιρέσουμε την έκρηξη, είσαι υπόλογος γιαπολλά. Διέσπειρες ψευδείς φήμες για να ρίξεις τις τιμέςκάποιων μετοχών και επιπλέον είπες σε κάποιονδημοσιογράφο ότι τα στελέχη των Διεθνών ΕπιχειρήσεωνΤάιταν έκλεβαν».

Ο Γκαρθ της πρόσφερε ένα πιάτο με γαρίδες και λαχανικάπου μοσχομύριζε.

«Πού ξέρεις ότι δεν έκλεβαν; Πιστεύεις ότι δημιούργησα μιαιστορία από το μηδέν. Αν όμως ήταν αλήθεια;»

Αυτό ήταν κάτι που η Ντέινα δεν ήθελε να σκέφτεται. Ο Τζεντμπορεί να ήταν ένας αχρείος που δεν έδινε δεκάρα για τιςκόρες του, αλλά ποτέ δεν τον είχε σκεφτεί ως απατεώνα.

«Θέλεις να πεις ότι πράγματι πουλούσε παράνομα όπλα σετρομοκράτες;»

«Θέλω να πω ότι πρέπει να ελέγξεις τις πιθανότητες πρινκαταλήξεις σε συμπεράσματα».

Απ’ όσα γνώριζε η Ντέινα για τον Γκαρθ, καταλάβαινε ότιδεν μπλοφάριζε. «Αν είχες αποδείξεις, θα τις πήγαινες στοFBI».

«Ίσως συγκεντρώνω πληροφορίες. Εγώ κάνω τη δουλειάμου, Ντέινα. Θα σε συμβούλευα να κάνεις κι εσύ τη δικήσου».

Έσπρωξε το πιάτο της στην άκρη. Βρισκόταν εκεί για ναβοηθήσει τις φίλες της, όχι για να κάνει τα πράγματαχειρότερα. Αν ο Τζεντ ήταν μπλεγμένος σε όλα όσα τονκατηγορούσε ο Γκαρθ, η κατάσταση θα γινόταν πολύ

δύσκολη.

«Ας αλλάξουμε θέμα», είπε εκείνος βάζοντας πάλι κρασί σταποτήρια τους. «Πώς είναι ο πατέρας σου; Η Φλόριντα είναιυπέροχη αυτή την εποχή του χρόνου».

Αν εκείνη τη στιγμή η Ντέινα κατάπινε, θα είχε πνιγεί.

Πόσα γνώριζε για κείνη; Ποιος του τα είχε πει και γιατί; Πώςήξερε πού να ψάξει; Έριχνε άδεια για να πιάσει γεμάτα ή είχεακριβείς πληροφορίες;

«Ιδέα δεν έχω», απάντησε ξερά. «Δεν επικοινωνούμε».

«Δεν εκπλήσσομαι. Ποτέ δεν τον ρώτησες τι έγινε. Κάποιαπαιδιά το κάνουν, όταν μεγαλώσουν αρκετά. Έρχονταιαντιμέτωπα με τους δαίμονές τους, κατά κάποιον τρόπο. Εσύθέλεις απλώς να τα ξεχάσεις».

Η Ντέινα δεν ήξερε αν τη ρωτούσε ή αν απλώς εξέφραζε τασυμπεράσματά του, αλλά δεν την ένοιαζε. Ακόμα κι αν δενξανάβλεπε ποτέ τον πατέρα της, δεν θα είχε κανέναπρόβλημα. Αρκετά είχε αντιπαρατεθεί μαζί του στοπαρελθόν.

Η μητέρα της είχε πεθάνει όταν εκείνη ήταν μικρή -τόσομικρή, που δεν τη θυμόταν καν. Ο πατέρας της δεν είχεενδιαφερθεί καθόλου για την ανήλικη κόρη του και οι κατά

καιρούς φιλενάδες του είχαν δείξει την ίδια αδιαφορία.Αργότερα, γύρω στα έξι ή εφτά, είχε αρχίσει να του γίνεταιβάρος. Οι γυναίκες που έρχονταν και έφευγαν δεν ήθελαν ένα«βρομόπαιδο» στα πόδια τους. Ενοχλημένος που η Ντέινατου προκαλούσε προβλήματα, ο πατέρας της άρχισε να τηχτυπάει.

Ή ίσως τη χτυπούσε απλώς επειδή του άρεσε.

Οι ξυλοδαρμοί ήταν μόνιμο φαινόμενο στη ζωή της. Πάνταείχε κάποια μελανιά να κρύψει, εκδορές που δεν μπορούσε ναεξηγήσει. Ίσως οι δάσκαλοί της καταλάβαιναν και έκαναναπλώς τα στραβά μάτια, γιατί κανείς δεν τη ρωτούσε τίποτα.

Μια μέρα εκείνος έφυγε χωρίς να πει λέξη. Η Ντέινα ήταν δε-κάξι χρονών και η ανακούφισή της τόσο τεράστια, που δεν τοείπε σε κανέναν. Ουσιαστικά άρχισε να συγκατοικεί με τη Λέξικαι τις αδελφές της, που μπορεί να υποψιάζονταν τηναλήθεια, αλλά ποτέ δεν την κουβέντιασαν.

Τελικά έμαθε ότι ο πατέρας της είχε εγκατασταθεί στηΦλόριντα. Εκείνη πήγε στο κολέγιο και δεν ασχολήθηκε ποτέπια με το παρελθόν. Όμως ο Γκαρθ πώς το ήξερε;

«Βρήκες τρόπο να ξεπεράσεις το φόβο σου. Το θαυμάζωαυτό».

«Δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μου μιλάς».

Κοιτάχτηκαν. Δεν υπήρχε επίκριση στο βλέμμα του, τίποτεπου να την κάνει να νιώσει άσχημα, πέρα από το γεγονός ότιείχε ξεθάψει το πιο βαθύ, το πιο σκοτεινό μυστικό της.Πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να μάθει το δικό του.

Θυμήθηκε τις ουλές στο σώμα του, ουλές που είχαν δημιουρ-γηθεί όταν τον κρατούσαν αιχμάλωτο, με τα μάτια διαρκώςδεμέ-

να, και τον βασάνιζαν καθημερινά. Ίσως ο Γκαρθ δεν είχεμυστικά. Ίσως αντίκριζε την αλήθεια κάθε μέρα πάνω στοκορμί του.

«Θα σου σύστηνα να πάρεις εκδίκηση», της είπε, «αλλά δενείσαι τέτοιος τύπος».

«Πιστεύω σ’ εκείνη την κινέζικη παροιμία. Αυτή που λέει: Πρινπάρεις το δρόμο της εκδίκησης, σκάψε δύο τάφους».

«Κανένα πρόβλημα. Νομίζω πως κάπου υπάρχει έναμαυσωλείο των Τάιταν».

Ο Τζεντ φταίει που τον έκανε εχθρό του, σκέφτηκε η Ντέινα,και σχεδόν λυπήθηκε τον πατέρα Τάιταν. Όμως θέριζε ό,τιείχε σπείρει.

Όταν άφησε έγκυο την Κάθι, τη μητέρα του Γκαρθ, της έδωσεαρκετά χρήματα για να φροντίσει τον εαυτό της και το παιδί

της. Κι αυτό ήταν καλύτερο από το να την παντρευτεί,τουλάχιστον κατά τη γνώμη του Τζεντ.

Όλα είχαν πάει καλά, ώσπου η Κάθι ανέπτυξε όγκο στονεγκέφαλο. Η εντατική θεραπεία και οι εγχειρήσεις εξάντλησαντην α-σφάλειά της και τα χρήματα του Τζεντ. Οδεκατετράχρονος Γκαρθ προσπαθούσε απεγνωσμένα νασώσει τη μητέρα του και πάνω στην απόγνωσή του είχεκαταφύγει στον Τζεντ για να του ζητήσει χρήματα. Ηεγχείρηση ήταν η τελευταία ελπίδα να σωθεί η Κάθι. Ο Τζενταρνήθηκε να του τα δώσει και πέταξε τον νόθο γιο του στοδρόμο.

Εκείνο το δεκατετράχρονο αγόρι είχε γίνει ο άντρας πουκαθόταν απέναντι της. Ένας άντρας αποφασισμένος να πάρειεκδίκηση. Τελικά ο Γκαρθ είχε βρει ένα γιατρό πουχειρούργησε τη μητέρα του χωρίς αμοιβή -αλλά ήταν ήδηπολύ αργά. Ενώ η Κάθι ε-πέζησε, της έμεινε διανοητικήαναπηρία. Τώρα πια ήταν μια φιλική, απλοϊκή γυναίκα πουλάτρευε τον Γκαρθ, αλλά δεν συνειδητοποιούσε πως ήτανμητέρα του.

«Τι θα συμβεί αν νικήσεις;» τον ρώτησε. «Τι θέλεις; Τηνεταιρεία; Το όνομά σου στην ταμπέλα; Να διοικήσεις τιςΔιεθνείς Επιχειρήσεις Τάιταν;»

«Όχι. Θα τη διαλύσω και θα την πουλήσω. Όταν τελειώσω,

όλα όσα δημιούργησε ο Τζεντ δε θα υπάρχουν πια». .

«Δεν το κάνεις για τη δόξα;»

«Ποτέ δε μ’ ένοιαξε η δόξα. Θέλω να πληρώσει ο Τζεντ γιαό,τι έκανε, τίποτε περισσότερο. Θα έπρεπε να το σέβεσαι αυτό.

Είναι απλό: άσπρο-μαύρο. Σου αρέσουν οι απόλυτεςκαταστάσεις. Γι’ αυτό έγινες αστυνομικός».

Τυχαία έπεσε μέσα, σκέφτηκε η Ντέινα. Δε με ξέρει δα καιτόσο καλά.

«Παραβαίνεις το νόμο για να πετύχεις αυτό που θέλεις. Αυτόδεν είναι άσπρο-μαύρο, είναι γκρίζο. Και είναι θλιβερό να ταβάζεις με τις αδελφές σου. Ντροπή. Γυναίκες είναι».

Ο Γκαρθ γέλασε. «Θα ήθελες να σ’ ακούσουν να το λες αυτό;Οι ίδιες θεωρούν τους εαυτούς τους πανίσχυρους».

«Είναι δυνατές με τρόπους που εσύ δεν μπορείς νακαταλάβεις. Όμως δεν παύει να είναι λάθος αυτό που κάνεις.Και το ξέρεις».

«Μέντιουμ είσαι;»

«Εσύ ισχυρίζεσαι ότι με γνωρίζεις. Γιατί να μη σε γνωρίζω κιεγώ;» ,

«Επειδή εγώ σε παρατηρούσα. Μπορείς να ισχυριστείς τοίδιο;»

«Δεν είσαι τόσο ενδιαφέρων».

«Τώρα λες ψέματα. Με βρίσκεις πολύ ενδιαφέροντα».

Έκανε ζέστη εκεί μέσα ή εκείνη είχε ανάψει; Άφησε το ποτήριμε το κρασί στο τραπέζι και έπιασε το πιρούνι της. Μόνο πουδεν πεινούσε πια και η αίσθηση στο στομάχι της δεν είχεκαμιά σχέση με το φαγητό που είχε φάει.

Ήξερε ότι ο Γκαρθ έπαιζε μαζί της. Ήταν καλός σ’ αυτό, ενώεκείνη δεν ήταν. Δεν ήξερε να παίζει. Ήταν ντόμπρα, ίσωςπερισσότερο απ’ όσο έπρεπε. Στις προσωπικές της σχέσειςέλεγε πάντα αυτό που σκεφτόταν. Κι αν ο τύπος δεν ήθελε νατ’ ακούσει, έπαιρνε δρόμο.

Όμως η συναναστροφή της με τον Γκαρθ κάθε άλλο παράντόμπρα ήταν. Ήταν ένα ατέλειωτο παιχνίδι της γάτας με τοποντίκι.

«Θα μείνεις μέσα απόψε;» τον ρώτησε καθώς σηκωνόταν.

Σηκώθηκε κι εκείνος. «Ναι».

«Τότε να πηγαίνω. Θα σε παρακολουθώ και αύριο, μέχρι νασου σπάσω τα νεύρα. Θα πας στο γραφείο τη συνηθισμένη

ώρα;»

«Ναι».

Τα σκούρα μάτια του έμοιαζαν να βλέπουν περισσότερα απ’όσα έπρεπε. Πολύ εκνευριστικό πράγμα.

Η Ντέινα έβγαλε τα κλειδιά από την τσέπη του τζιν της καιγύρισε να φύγει.

«Γιατί δε μένεις;»

Τρεις λεξούλες. Μερικές συλλαβές. Αν τις διέλυε κανείς δενείχαν κανένα νόημα. Μαζί όμως...

Γιατί δε μένεις;

Της ζητούσε αυτό που φανταζόταν;

Ηλίθια ερώτηση.·

Πλάκα κάνει, είπε στον εαυτό της. Σίγουρα κάνει πλάκα.Θέλει να του πω ναι, για να γελάσει εις βάρος μου. Ήθελε νατην κάνει να πιστέψει έστω και για ένα δευτερόλεπτο ότι τηνποθούσε. Όμως δεν ήταν δυνατόν, γιατί άντρες σαν αυτόνδεν ενδιαφέρονταν ποτέ για γυναίκες σαν εκείνη. Ήταν έναςαπό τους κανόνες της ζωής, και δεν την πείραζε καθόλου.

Γύρισε, τον κοίταξε στα μάτια και ανασήκωσε τα φρύδια της.

«Δε νομίζω. Σ’ ευχαριστώ όμως για την πρόταση».

Η έκφρασή του δεν άλλαξε καθόλου. «Είσαι σίγουρη;»

Σίγουρη ότι δεν ήθελε να κάνει σεξ μαζί του; Ναι, ήτανπαραπάνω από σίγουρη. Είχε πολύ συγκεκριμένους κανόνες,και ένας απ’ αυτούς ήταν να διατηρεί πάντα τον έλεγχο. ΟΓκαρθ δεν θα της το επέτρεπε ποτέ, κι εκείνη δεν θαμπορούσε να αποδεχτεί τίποτε άλλο.

Επίσης υπήρχε το πρόβλημα πως δεν ήταν σίγουρη αν οΓκαρθ είχε προσπαθήσει να σκοτώσει την Ίζι και ήξερε πωςείχε κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να καταστρέψει τιςαδελφές του. Κι αυτή θα έπρεπε να ήταν η πρώτη της σκέψη,ανάθεμά τον.

«Είμαι σίγουρη».

«Μια άλλη φορά τότε».

«Και πάλι, δε νομίζω».

Της χαμογέλασε αργά, προκλητικά. Με απόλυτη σιγουριά.Ήταν το χαμόγελο ενός άντρα που ήξερε τις γυναίκες.

«Εγώ το νομίζω».

Προσπαθούσε να την αναστατώσει. Ήθελε να την κάνει να α-

ντιδράσει, να αμφιβάλει για τον εαυτό της, να επιτεθεί. Ε,λοιπόν, δεν θα τα κατάφερνε.

Η Ντέινα πήγε στην εξώπορτα και βγήκε από το διαμέρισμαχωρίς να πει τίποτα. Όμως μέχρι να φτάσει στο ισόγειο, ναδιασχίσει το χώρο υποδοχής και να μπει στο αυτοκίνητό της,είχε την αίσθηση ότι ο Γκαρθ την ακολουθούσε. Όχι μετρομακτικό, απειλητικό τρόπο, αλλά σχεδόν σαν να είχεμείνει πάνω της η αύρα του.

«Ένας άντρας είναι», μουρμούρισε καθώς έβαζε μπροστά.«Τίποτα ιδιαίτερο».

Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς εκεί γύρω για να της πει ότιμάλλον έλεγε ψέματα στον εαυτό της.

Ο Γκαρθ είχε κανονίσει τη συνάντηση για τις δέκα. Τριάνταδευτερόλεπτα πριν από την προκαθορισμένη ώρα, η Άγκνεςτον ειδοποίησε ότι η Ντέινα είχε φτάσει. Ο Γκαρθ σηκώθηκε,ανυπόμονώ-ντας να την ξαναδεί. Αν δεν ήξερε την αλήθεια,θα έλεγε ότι την είχε φέρει σε δύσκολη θέση το προηγούμενοβράδυ. Αλλά ίσως αυτό ήταν απλώς ευσεβής πόθος εκμέρους του. Η Ντέινα ήταν δυνατή γυναίκα -δεν θα άφηνε τονεαυτό της εκτεθειμένο σε κανέναν άντρα. Καθόλου περίεργηαντίδραση, αν σκεφτόταν κανείς το παρελθόν της.

Μπήκε στο γραφείο του με το κεφάλι ψηλά και τους ώμους

τεντωμένους. Φορούσε ένα απλό γαλάζιο πουκάμισο χωμένοστο τζιν της και μπότες.

«Δεν έχει στολή σήμερα;» τη ρώτησε αντί για άλλοχαιρετισμό.

«Δε σου είπα ψέματα. Έχω άδεια».

Δεν ήταν μακιγιαρισμένη ούτε φορούσε κοσμήματα. Δενυπήρχε το παραμικρό ίχνος γυναικείας κοκεταρίας επάνω της.Αυτό που υπήρχε ήταν μια σκληράδα, μια επιφυλακτικότητα.Ο Γκαρθ αναρωτήθηκε αν συνειδητοποιούσε ότι, όσο πιοαποφασισμένη φαινόταν να μη δείξει την αδύναμη πλευράτης, τόσο περισσότερο τον έπειθε ότι κάτι προσπαθούσε νακρύψει.

Ήταν από τις γυναίκες που ήξεραν όχι μόνο να παίρνουναλλά και να δίνουν. Κι αυτό τον έκανε να τη φανταστείγυμνή. Όχι μόνο επειδή τον σαγήνευαν οι κρυμμένεςκαμπύλες της, αλλά επειδή υποψιαζόταν πως της άρεσε ναέχει την πρωτοβουλία. Θα ήταν μια μάχη για τηνεπικράτηση... κι αυτές ακριβώς τις μάχες ήταν πουαπολάμβανε περισσότερο.

«Ελπίζω οι αδελφές Τάιταν να εκτιμούν όσα κάνεις γι’αυτές», είπε καθώς την οδηγούσε προς τους καναπέδες, στηγωνία του μεγάλου γραφείου του.

«Φροντίζουμε η μία την άλλη. Έτσι κάνουν οι φίλοι. Αλλάπού να ξέρεις εσύ από τέτοια».

«Μια και μιλάμε για φίλους...» Κοίταξε το ρολόι του. «Όπουνα ’ναι έρχεται ο Νικ».

Κάτι άστραψε στα καστανά μάτια της, αλλά χάθηκε πριν οΓκαρθ προλάβει να το προσδιορίσει. «Δε θα έρθει. Μουτηλεφώνησε η Ίζι καθώς ερχόμουν εδώ. Κάτι προέκυψε».

Ο Γκαρθ ήξερε ότι η έκφρασή του δεν φανέρωνε τίποτα.Ήταν μάστορας στο να κρατάει τις σκέψεις του κρυφές, έτσι ηΝτέινα δεν μπορούσε να καταλάβει ότι απογοητεύτηκε. Ο Νικείχε κάθε λόγο να είναι θυμωμένος μαζί του, αλλά ο Γκαρθήλπιζε ότι αν έλεγε στον παλιό του φίλο πως είχε νέα για τηνΊζι θα τον έπειθε να έρθει στο γραφείο του. Έτσι θα είχαν τηνευκαιρία να μιλήσουν. Προφανώς ο Νικ δεν ήταν ακόμαέτοιμος να γυρίσουν σελίδα.

Ο Γκαρθ ήξερε ότι δεν έφταιγε κανείς άλλος εκτός από τονίδιο. Είχε περάσει τα όρια και είχε προδώσει ένα φίλο. Μπορείνα είχε μετανιώσει γι’ αυτό που είχε κάνει, αλλά δεν μπορούσεν’ αλλάξει ό,τι είχε συμβεί.

«Τότε θα είμαστε οι δυο μας», είπε κάνοντάς της νόημα νακαθίσει σε έναν από τους καναπέδες.

Η Ντέινα κάθισε. Ο Γκαρθ βολεύτηκε δίπλα της και έπιασε το

ντοσιέ που ήταν πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι.

«Έκανα μια έρευνα για την έκρηξη στην εξέδρα άντλησηςπετρελαίου», είπε δίνοντάς της την τελευταία αναφορά τουιδιωτικού ντετέκτιβ. «Δεν έχω ακόμη αποδείξεις, αλλάυποψιάζομαι πως από πίσω κρύβεται ο Τζεντ. Ο άνθρωποςπου τοποθέτησε τα εκρηκτικά είναι Κουβανός -γνωστόςεξπέρ. Αυτό τον καιρό δουλεύει στο Μεξικό. Οι άνθρωποίμου ακολουθούν τα ίχνη των πληρωμών του. Δεχρησιμοποιεί ελβετική τράπεζα, κι αυτό είναι υπέρ μας. Έτσιθα μάθουμε ποιος τον πλήρωσε, αλλά θα πάρει χρόνο».

Η Ντέινα τον κοίταξε έντονα. «Εννοείς ότι δε θα μπορούσεςνα παραβιάσεις τα αρχεία ασφαλείας μιας ελβετικής τράπεζαςαλλά κάποιας άλλης μπορείς; Να μου πεις ποια είναι για ναμη βάλω εκεί τα λεφτά μου».

«Δεν παραβιάσαμε τίποτα. Πληροφορίες πήραμε».

«Μικρή διαφορά».

«Η ζωή είναι γεμάτη λεπτές αποχρώσεις». ·

«Ευχαριστώ για την πληροφορία, αλλά ούτε εσύ είσαιγκουρού ούτε εγώ μαθήτριά σου».

Ο Γκαρθ την περιεργάστηκε και πρόσεξε τις χρυσέςανταύγειες

στις ίριδες των ματιών της. «Κάποια δεν ήπιε τον καφέ τηςσήμερα το πρωί. Να σου παραγγείλω;»

«Δεν είμαι ηλίθια».

«Από πότε ο καφές συνδέεται με την ηλιθιότητα;»

Τον αγριοκοίταξε. «Καταλαβαίνεις τι εννοώ».

«Ιδέα δεν έχω».

Οι μύες του σαγονιού της σφίχτηκαν. Ήταν φανερό ότι τηνεκνεύριζε, πράγμα που του φάνηκε πολύ διασκεδαστικό.

«Παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά», της είπε.

«Με νευριάζεις επικίνδυνα. Είμαι οπλισμένη. Μην τα βάζειςμαζί μου».

Η ιδέα ότι οπλοφορούσε δεν τον πτόησε καθόλου.

«Θα μπορούσαμε να παλέψουμε για την κατοχή του», τηςπρότεινε.

Για μια στιγμή του φάνηκε ότι θα τον χαστούκιζε, αλλά στοτέλος πήρε μια βαθιά εισπνοή και έπιασε το ντοσιέ.

«Υπάρχει τίποτε άλλο;» τον ρώτησε παγερά, προσπαθώνταςολοφάνερα να συγκρατήσει το θυμό της.

«Ναι». Της έδειξε ένα δεύτερο ντοσιέ. «Μερικέςενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον Τζεντ. Ένας φίλος τουεργάζεται για λογαριασμό της κυβέρνησης. Κυρίωςπειραματικά στρατιωτικά όπλα. Κάποια από τα πρωτότυπαεξαφανίστηκαν για κάμποσους μήνες και μετά εμφανίστηκανστην απογραφή. Κατά σύμπτωση, λίγο καιρό αργότερα, καμιάδεκαριά ακριβή αντίγραφα των πρωτοτύπων εμφανίστηκανστη μαύρη αγορά, κυρίως στη Μέση Ανατολή. Δεν έχωσυνδέσει όλα τα στοιχεία μεταξύ τους, αλλά μέχρι στιγμής ταπάντα οδηγούν στον Τζεντ».

Η Ντέινα ξέχασε μονομιάς το νταηλίκι της. Το πρόσωπό τηςχλόμιασε και τα μάτια της γούρλωσαν. «Δεν είναι δυνατόν.Εννοείς ότι είναι όντως ένοχος προδοσίας;»

«Εννοώ ότι είναι πάρα πολύ πιθανό. Όταν θα έχωσυγκεντρώσει όλα τα στοιχεία που θέλω, θα τα παραδώσωστο FBI».

Η Ντέινα εξακολουθούσε να τον κοιτάζει εμβρόντητη. «Τονγνωρίζω όλη μου τη ζωή. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δέχομαιότι είναι κάθαρμα και φέρεται στις κόρες του σαν να είναισκουπίδια, αλλά αυτό είναι εντελώς διαφορετικό. Δεν είναιαπλώς λάθος. Γιατί να ξεπουλάει την πατρίδα του;»

Ο Γκαρθ δεν ενδιαφερόταν πια να μάθει γιατί έκανε ό,τι έκανε

ο Τζεντ. To μόνο που ήθελε ήταν να τον καταστρέψει με κάθετρόπο. Και ο Τζεντ τον διευκόλυνε τόσο πολύ σ’ αυτό, ώστεκόντευε σχεδόν να του στερήσει τη γλύκα της νίκης. Αλλάαυτή ήταν μια απογοήτευση που ο Γκαρθ έπρεπε να τηναποδεχτεί.

«Θέλω να το δείξω στη Λέξι», είπε η Ντέινα.

«Αυτά τα αντίγραφα είναι δικά σου».

Πήρε το δεύτερο ντοσιέ, αλλά δεν το άνοιξε. «Δεν έπρεπε νατα βάλεις με τις αδελφές σου. Δεν έχουν καμία ανάμειξη σ’όλα αυτά».

«Ένας Τάιταν είναι πάντα ένας Τάιταν», της απάντησε. Έτσιείχε ξεκινήσει το παιχνίδι -πιστεύοντας ότι όλοι ήταν ίδιοι.Τώρα δεν ήταν και τόσο σίγουρος, αλλά φυσικά δεν σκόπευενα της το πει.

«Κι εσύ είσαι Τάιταν».

«Μόνο τυπικά. Αλλωστε δεν κινδυνεύουν. Έχουν εσένα νατις προστατεύεις».

Η Ντέινα ανασήκωσε το πιγούνι της σαν να αντιμετώπιζε μιαπρόκληση. «Δε βλέπω την ώρα να σε εξουδετερώσω».

«Το λες και το ξαναλές, αλλά τα λόγια είναι φτηνά».

Το πρόσωπό της σφίχτηκε από ενόχληση και ο Γκαρθκατάλαβε ότι έψαχνε μια καυστική απάντηση να του δώσει -ήκάτι βαρύ να του πετάξει.

Η Ντέινα έπαιρνε τις ευθύνες της πολύ στα σοβαρά.Ανησυχούσε για τις φίλες της και θα έκανε ό,τι περνούσε απότο χέρι της για να τις προστατέψει. Εκείνη όμως ποιος τηφρόντιζε;

Θα του έλεγε ότι δεν χρειαζόταν προστασία, ότι τα κατάφερνεμια χαρά μόνη της. Ήταν όμως έτσι; Ή υπήρχαν ευάλωτασημεία της που τα έκρυβε από τον κόσμο;

«Υπάρχει τίποτε άλλο;» τον ρώτησε.

«Για την ώρα αυτά. Εκτός αν θέλεις να παλέψουμε για ναδούμε ποιος είναι πιο δυνατός».

Η Ντέινα αγνόησε το σχόλιο και σηκώθηκε. Ο Γκαρθ τημιμή-θηκε και τη συνοδέυσε μέχρι την πόρτα, βάζονταςασυναίσθητα το χέρι του στη μέση της σαν να ήθελε να τηνοδηγήσει ως έξω.

Δεν το είχε προσχεδιάσει. Ήταν κάτι που έκαναν συχνά οιάντρες. Μια ευγενική χειρονομία, τίποτα περισσότερο.

Όμως όταν ένιωσε τη ζεστασιά του κορμιού της μέσα από τοπουκάμισο, του φάνηκε αλλιώτικο. Πιο... οικείο.

Η Ντέινα τον κοίταξε. Στα καστανά της μάτια υπήρχανσυναισθήματα που ο Γκαρθ δεν μπορούσε να ερμηνεύσει,μπορούσε όμως να μαντέψει. Επιφυλακτικότητα. Ίσωςφόβος. Κι αυτό του γέννησε την επιθυμία να της πει ότι όλαθα πήγαιναν καλά. Λες και είχε την ικανότητα να προβλέψειτο αποτέλεσμά.

«Μπορώ να βρω μόνη μου την πόρτα», του είπε καιτραβήχτηκε μακριά του. «Αλλά ευχαριστώ για τη βοήθεια».

«Πολύ ευέξαπτη είσαι».

«Μέρος της γοητείας μου».

Μέρος του τρόπου που προστάτευε τον εαυτό της.

Ήθελε να της πει ότι μπορούσε να του έχει εμπιστοσύνη, ότιδεν ήταν εχθρός της. Αυτό όμως δεν ήταν αλήθεια. Ακριβώςαπό εκείνον έπρεπε να φυλάγεται -ήταν ο χειρότεροςεφιάλτης της. Ένας άνθρωπος πρόθυμος να κάνει τα πάνταπροκειμένου να νικήσει.

«Τα λέμε το βράδυ», της είπε.

«Δεν έχουμε ραντεβού. Σε παρακολουθώ. Ο απώτεροςστόχος μου είναι να σε ρίξω ισόβια στη φυλακή».

Της έδειξε τα ντοσιέ που της είχε δώσει. «Ίσως ήταν, αλλά

δεν είναι πια. Δεν είμαι εγώ ο κακός, και το ξέρεις. Όμως είσαιευ-πρόσδεκτη να με παρακολουθείς όποτε θέλεις».

Εκείνη έσφιξε το σαγόνι της και μετά έφυγε. Ο Γκαρθχαμογελούσε καθώς γύριζε στο γραφείο του. Η Ντέινα έκανετην κατάσταση ενδιαφέρουσα, και του άρεσε αυτό σε μιαγυναίκα.

Η Ντέινα βημάτιζε μέσα στο γραφείο της Λέξι. Το σιντριβάνικαι η απαλή μουσική στο φόντο θα έπρεπε να τη γαληνεύουν.Αντίθετα, την έκαναν να θέλει να φάει σίδερα. Ή ναπυροβολήσει κάτι.

Όταν έφευγε από εκεί, θα πήγαινε να κάνει γυμναστική γιαδυο τρεις ώρες. Ίσως κατάφερνε να εκτονώσει τον εκνευρισμότης στο σάκο του μποξ.

Η Λέξι σήκωσε τα μάτια της από τα ντοσιέ. Το έτσι κι αλλιώςλευκό δέρμα του προσώπου της είχε γίνει πελιδνό, τα μάτιατης είχαν ανοίξει διάπλατα.

«Το διάβασες αυτό;» ρώτησε.

Η Ντέινα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Τρομακτικάπράγματα».

«Δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά ακόμα και τη στιγμή που τολέω, κατά βάθος δεν εκπλήσσομαι. Ο Τζεντ είναι αδίστακτος.

Ανέκαθεν ήταν. Μπορεί να ωραιοποιεί τις πράξεις του, αλλάαυτή είναι η ουσία. Ακόμα κι έτσι, όμως, θα σκότωνε την ίδιατου την κόρη. Τον ένοιαζε καθόλου αν η Ίζι βρισκόταν στηνεξέδρα; Και οι ζωές των άλλων ανθρώπων; Αλλά, βέβαια, τομόνο που τον νοιάζει είναι να κερδίζει, σωστά;» Η φωνή τηςυψωνόταν καθώς μιλούσε, γινόταν πιο στριγκή.

Η Ντέινα πλησίασε και την κοίταξε. «Βαθιές εισπνοές. Μηνξεχνάς το μωρό. Προσπάθησε να παραμείνεις ήρεμη».

Η Λέξι κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και άφησε τοναέρα να βγει αργά από τα πνευμόνια της. «Το ξέρω, θα μουπεράσει. Απλώς έχω πάθει σοκ. Ο Τζεντ να τα κάνει όλααυτά. Προδοσία». Αναστέναξε. «Πρέπει να το σκεφτώ.Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο. Το επόμενο βήμα. Θα χρειαστώλίγο χρόνο».

Η Ντέινα κάθισε απέναντι της. «Με την ησυχία σου. Έχειςπολλές σκοτούρες στο κεφάλι σου».

Η Λέξι έγειρε στη ράχη της καρέκλας της. «Ένα μωρό θαγεννήσω. Αυτό κάνουν ένα σωρό γυναίκες κάθε μέρα».

«Δε με νοιάζει για τις άλλες γυναίκες, για σένα με νοιάζει. Εσύείσαι η φίλη μου».

«Σ’ ευχαριστώ. Είμαι μια χαρά. Έχω πάθει ένα μικρό σοκ,αλλά θα συνέλθω. Συνεργαζόμαστε, κι αυτό με κάνει να

νιώθω καλύτερα».

Η Ντέινα κοίταξε τη φουσκωμένη κοιλιά της Λέξι. «Μόνο ναθυμάσαι τι είναι σημαντικό. Με τον Τζεντ μπορούμε να ταβάλουμε ανά πάσα στιγμή».

«Δε θα σταματήσουμε επειδή είμαι έγκυος. Φροντίζω καλάτον εαυτό μου και ο Κρουζ δε μ’ αφήνει ούτε στιγμή από ταμάτια του».

«Η Σκάι ανέφερε κάτι για πάρτι του μωρού». Η Ντέινακατάφερε να ξεστομίσει την πρόταση χωρίς να την πιάσεισύγκρυο. Δεν ήταν από τις γυναίκες που ξετρελαίνονταν ναπηγαίνουν σε πάρτι για γεννητούρια. Δεν καταλάβαινε σε τιεξυπηρετούσαν και γιατί έπρεπε να έχουν τέτοια μορφή.

Η Λέξι χαμογέλασε. «Θα έρθεις, γλυκιά μου, έστω κι ανχρειαστεί να σε σύρουμε με το ζόρι. Μη νομίζεις πως θαγλιτώσεις».

«Αχ, τι χαρά».

«Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα».

«Με τι τρόπο;»

«Να έχουμε μπαλόνια σε σχήματα ζώων».

«Τυχαίνει να μου αρέσουν τα μπαλόνια σε σχήματα ζώων».

Η Λέξι γέλασε. «Δε θα είναι πολύ απαίσια, σου το υπόσχομαι.Δε θα έχουμε ομοιόχρωμες καραμελίτσες».

«Η Σκάι το οργανώνει;» Η Σκάι μπορεί να διοικούσε έναφιλανθρωπικό ίδρυμα, αλλά ήταν επίσης αυθεντία στηνοργάνωση πάρτι και δεξιώσεων. Το σύστημά της οργάνωσηςέκανε ακόμα και τα σχέδια μάχης του Πενταγώνου ναωχριούν μπροστά του.

«Ναι. Εντάξει, έχεις δίκιο. Μπορεί οι καραμελίτσες να είναιομοιόχρωμες. Αλλά θα περάσεις καλά».

«Αν χρησιμοποιείς τη λέξη με την ευρύτατη έννοιά τής».

«Καημενούλα Ντέινα», την πείραξε η Λέξι. «Το πάρτι για τομωρό μου είναι μόνο η αρχή. Η Σκάι σκέφτεται ναπαντρευτεί».

«Όλοι ξέραμε ότι αυτό θα συνέβαινε», γκρίνιαξε η Ντέινα. ΗΣκάι ήταν τρελά ερωτευμένη. Κανείς δεν θα ξαφνιαζότανόταν αυτή και ο Μιτς όριζαν την ημερομηνία του γάμου. «Καιμετά είναι η σειρά σου».

«Αφού πρώτα γεννηθεί το μωρό. Δε σκόπευα να το κάνωτόσο αντισυμβατικά, αλλά επιβάλλεται εκ των πραγμάτων.Πρώτα θα γεννήσω και μετά θα παντρευτώ. Είμαι σίγουρη ότι

η μητέρα μου θα φρίξει. Λέμε με τον Κρουζ να παντρευτούμεστα τέλη της άνοιξης. Οπότε θα έχεις χρόνο να συνέλθεις».

Θα μου χρειαστεί, σκέφτηκε η Ντέινα. «Τουλάχιστον με τηνΊζι υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να το σκάσει έναΣαββατοκύριακο και να εμφανιστεί τη Δευτέρα με βέρα στοχέρι και καινούριο επίθετο. Γι’ αυτό ανέκαθεν της είχαμεγαλύτερη συμπάθεια».

Η Λέξι γέλασε πάλι. «Πόσο υποφέρεις για όλες μας».

«Το ξέρω. Έτσι είμαι εγώ. Γίνομαι κομμάτια για τους φίλουςμου».

«Ίσως γνωρίσεις κάποιον και αποφασίσεις να παντρευτείς».

«Όχι, ευχαριστώ».

«Ποτέ;»

«Των ποτών».

«Ξέρεις... δεν είναι όλοι οι άντρες σαν τον πατέρα σου», είπεη Λέξι μαλακά, σχεδόν διατακτικά.

Δεν είχαν κουβεντιάσει ποτέ αυτό το θέμα, αλλά η Ντέινα δενξαφνιάστηκε που η Λέξι τα είχε καταλάβει όλα. Αυτό που τηνάφησε κατάπληκτη ήταν το γεγονός ότι το συγκεκριμένο

θέμα είχε θιχτεί δύο φορές μέσα σε δυο μέρες.

«Ο Γκαρθ ξέρει για τον πατέρα μου», είπε. «Δεν ξέρω αν τομάντεψε κατά τύχη ή αν μίλησε με κάποιον».

«Το συζητήσατε;»

«Κυρίως εκείνος μιλούσε. Χτες το βράδυ. Νομίζω ότιπροσπαθούσε να μου πει κάτι -ότι γνωρίζει πολύ περισσότερααπ’ όσα πίστευα. Μου τη δίνουν οι οξυδερκείς άντρες·διαταράσσεται η ισορροπία δυνάμεων^).

«Τι γνώμη έχεις γι’ αυτόν; Είναι άξιο μέλος τηςαυτοκρατορίας του κακού;»

Η Ντέινα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Δεν είναι τόσοαπλά τα πράγματα. Έχει τρομερή αυτοπεποίθηση. Είναιαπόλυτα βέβαιος ότι θα νικήσει στο τέλος. Και πάνω πουπάω να σκεφτώ ότι είναι απάνθρωπος, θυμάμαι εκείνες τιςουλές».

Η Ίζι τους είχε μιλήσει για την περιπέτεια του Νικ και τουΓκαρθ στη ζούγκλα. Η Λέξι απλώς φανταζόταν αυτές τιςουλές, αλλά η Ντέινα τις είχε δει με τα μάτια της.

«Πώς του φαίνεται το σχέδιό της Ίζι να τον φέρει στουςκόλπους της οικογένειας;»

«Τον μπερδεύει. Φυσικά, αυτή είναι η δική μου εκτίμηση. Δενέχουμε ανταλλάξει μυστικά».

«Τον συμπαθείς;»

Η Ντέινα την κοίταξε παγερά. «Απλώς δεν τον μισώ».

«Η Ίζι θα έλεγε ότι αυτό είναι πρόοδος».

«Εξαρτάται από ποια οπτική γωνία το βλέπεις. Εξακολουθώνα μην τον εμπιστεύομαι, αλλά δεν είναι και ο Σατανάςπροσω-ποποιη μένος».

Δεν ήταν μόνο αυτό. Ο Γκαρθ την αναστάτωνε. Το τυχαίοάγγιγμα του χεριού του στη μέση της την είχε συγκλονίσει.Είχε νιώσει τα δάχτυλά του, την πίεση της παλάμης του, καιαισθάνθηκε την επιθυμία να γείρει πάνω του.

Ο Γκαρθ την έκανε να συνειδητοποιεί τις αδυναμίες της, κιαυτό την τρόμαζε.

«Και τώρα τι γίνεται;» ρώτησε η Λέξι.

«Περιμένω να κάνει ένα λάθος».

«Κι αν πάψει να είναι εχθρός μας;»

«Τότε αλλάζουν όλα».

Κεφάλαιο 4

Ο Τζεντ Τάιταν γνώριζε τον Μπροκ Λάιμαν από το κολέγιο.Τώρα πια ήταν δυο ψηλοί άντρες με γκρίζα μαλλιά και αγάπηγια την καλοπέραση. Έπαιζαν μαζί φούτμπολ και ο Μπροκείχε γνωρίσει στον Τζεντ την πρώτη του γυναίκα, κάτι για τοοποίο ο Τζεντ δεν του είχε κρατήσει ποτέ κακία. Τώρα, κάπουτριάντα χρόνια αργότερα, ο Μπροκ ήταν οικονομικόςδιευθυντής των Διεθνών Επιχειρήσεων Τάιταν και ο μόνοςάνθρωπος στον οποίο είχε εμπιστοσύνη ο Τζεντ.

Αυτό δεν σήμαινε πως του άρεσε αυτό που του έλεγε ο φίλοςτου.

«Αγόρασε κι άλλες μετοχές», είπε ο Μπροκ από τη θέση πουκαθόταν στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού της αίθουσαςσυσκέψεων.

Ο Τζεντ και ο Μπροκ είχαν την πρωινή τους συνάντηση. Στοπαρελθόν αυτή η ώρα αναλωνόταν περισσότερο σεκουβεντολόι γύρω από τα σπορ παρά σε θέματα πουαφορούσαν τη δουλειά, αλλά τους τελευταίους μήνεςπάσχιζαν να τα βγάλουν πέρα με το καινούριο φαινόμενομιας κρίσης κάθε δεκαπέντε μέρες.

«Συμμορφώθηκε με τους κανόνες της ΕπιτροπήςΚεφαλαιαγοράς;» ρώτησε ο Τζεντ, αν και ήξερε ήδη την

απάντηση. Ανάθεμα τον Γκαρθ Ντάνκαν. Φρόντιζε πάντα νακινείται σε νόμιμα πλαίσια. Από τη στιγμή που είχε αρχίσει νααγοράζει μετοχές, ήταν πολύ σχολαστικός σε ό,τι αφορούσετα απαιτούμενα έγγραφα. Ο Τζεντ περίμενε να κάνει το πρώτοστραβοπάτημα.

Ο Μπροκ έγνεψε καταφατικά. «Έγκαιρα και σωστά. Μέχριστιγμής κατέχει το δεκαπέντε τοις εκατό των ΔιεθνώνΕπιχειρήσεων Τάιταν και ακόμα μεγαλύτερο ποσοστόορισμένων θυγατρικών. Για την ώρα έχουμε καταφέρει να τοκρατήσουμε κρυφό από τον Τύπο, αλλά δεν ξέρω για πόσοακόμη. Ορισμένοι από τους με-γαλομετόχους το πρόσεξαν».

Κι αυτό ακριβώς είναι το σχέδιο του Γκαρθ, σκέφτηκε οΤζεντ. Ο Γκαρθ του την είχε φέρει άσχημα, κι αυτό τονεξόργιζε.

Αγοράζοντας μεγάλα πακέτα μετοχών και κρατώντας τα στοχαρτοφυλάκιό του, ο Γκαρθ προσπαθούσε να πάρει τονέλεγχο της εταιρείας. Αυτό προκαλούσε νευρικότητα στουςμετόχους. Οι κανονισμοί της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράςεπέβαλλαν σε ένα μέτοχο που έφτανε να αποκτήσεισυγκεκριμένο ποσοστό μετοχών να το δημοσιεύει στον Τύπο,πράγμα που ο Γκαρθ είχε κάνει. Δεν έκρυβε τις κινήσεις του,κι αυτό ανησυχούσε τον Τζεντ. Δεν μπορούσε να τα βάλει μεκάποιον που δεν παρανομούσε.

«Αν θέλει να αγοράσει την εταιρεία, γιατί δεν έρχεται σεεπαφή μαζί μας;» ρώτησε ο Μπροκ, φανερά εκνευρισμένος.

«Δεν είναι του στυλ του. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή».

Ήταν ένα παιχνίδι, και στο τέλος κέρδιζε αυτός που είχε ταπερισσότερα. Από μια άποψη, οΤζεντ αισθανόταν περήφανοςγια τον Γκαρθ. Στο κάτω κάτω, γιος του ήταν. Όμως το είχεπαρατρα-βήξει και έπρεπε να τον σταματήσει.

«Τι γίνεται με την έρευνα για την έκρηξη στην εξέδραάντλησης πετρελαίου;» ρώτησε ο Μπροκ. «Γιατί δεσυνελήφθη ο Γκαρθ για την ανάμειξή του;»

«Δεν ξέρω». Ούτε ο Τζεντ μπορούσε να καταλάβει το λόγο.Είχαν «φυτευτεί» αρκετά στοιχεία που παρέπεμπαν στονΓκαρθ. Τι λάθος είχε κάνει; «Είναι έξυπνος. Ίσως πιοέξυπνος απ’ όσο νομίζουμε. Πρέπει να βρούμε το αδύνατοσημείο του. Κανένας στόχος δεν είναι ανέφικτος».

«Πρώτα πρέπει να βρούμε αν έχει αδύνατο σημείο».

«Σίγουρα έχει. Στο μεταξύ θα πρέπει να αγοράσουμε πάλιμετοχές. Έχει αποκτήσει υπερβολικά μεγάλο μερίδιο τηςεταιρείας».

«Δεν υπάρχουν χρήματα».

«Θα βρούμε. Θα τα δανειστούμε, στην ανάγκη. Θέλω ν’αρχίσουμε να αγοράζουμε μετοχές από όποιον είναιπρόθυμος να πουλήσει».

«Κι αν μαθευτεί;» Ο Μπροκ κούνησε το κεφάλι του. «Δενπρέπει να το μάθει κανείς, Τζεντ. Ο κόσμος θα νομίσει ότι ηεταιρεία αντιμετωπίζει προβλήματα, και τότε θ’ αρχίσουν οιμαζικές πωλή-σεις μετοχών. Ο πανικός θα ρίξει την τιμή τηςμετοχής».

«Θα φροντίσουμε να μην το μάθει κανείς».

«Θα χρειαστούμε μεγάλα ποσά. Δεν ξέρω πού θα τα βρούμε.Εκτός αν είσαι διατεθειμένος ν’ αρχίσεις να πουλάς κάποιααπό τα περιουσιακά σου στοιχεία».

Αυτό ήταν κάτι που ο Τζεντ πάντα αρνιόταν να κάνει στοπαρελθόν. Υπήρχαν πολλές επιλογές, αλλά ελάχιστες άξιζανδεκάδες εκατομμύρια. Το ιπποφορβείο του, η ναυτιλιακήεταιρεία και το Γκλόρι’ς Γκέιτ, το πατρογονικό σπίτι.

Έπρεπε να νικήσει. Να συντρίψει τον φαντασμένο μπάσταρδοπου είχε βαλθεί να τον καταστρέφει.

«Έχουμε πόλεμο», είπε. «Αναπόφευκτα θα γίνουν θυσίες.Ξεκίνα να ρωτάς διακριτικά για πιθανούς αγοραστές. Αλλάνα θυμάσαι ότι δεν πουλάω κοψοχρονιά. Θέλω γερέςπροσφορές».

Ο Μπροκ τον κοίταξε για κάμποση ώρα χωρίς να μιλάει.«Μπορεί να μη φτάνει αυτό».

«Τότε θα σκεφτούμε κάτι άλλο. Δε με νοιάζει τι θα χρειαστείνα κάνω για να νικήσω τον Γκαρθ. Θέλω να τον λιώσω καινα τον πετάξω στα σκουπίδια».

Η Ντέινα πάσχιζε να καθίσει ήρεμα στο χώρο υποδοχής τηςπολυκατοικίας του Γκαρθ. Συνήθως της άρεσαν οιπαρακολουθήσεις. Τις έβρισκε χαλαρωτικές. Της έδινανχρόνο να σκεφτεί. Εκείνη τη μέρα, όμως, το μυαλό τηςαρνιόταν να πειθαρχήσει και πετούσε από Θέμα σε θέμα, απότα οποία το πιο ενοχλητικό ήταν η ανυπομονησία της ναξαναδεί τον Γκαρθ.

Είχε φτάσει μάλιστα στο σημείο να ανησυχεί για τηνεμφάνισή της. Είχε σκεφτεί ακόμα και ν’ αλλάξει ρούχα. Καιτο χειρότερο ήταν ότι είχε πάει σπίτι της και είχε βάλειμάσκαρα, το μοναδικό καλλυντικό που διέθετε. Μάσκαρα!Λες και ήταν καμιά σαχλή έ-φηβη που αγωνιούσε για τοπρώτο της ραντεβού.

Δεν ήταν ραντεβού, παρακολούθηση ήταν, διάβολε.

Άλλαξε θέση στον αναπαυτικό πάγκο, σκέφτηκε να φύγει καιξαφνικά τσιτώθηκε ακούγοντας την πόρτα του ασανσέρ ν’ανοίγει. Ο Γκαρθ βγήκε και προχώρησε για να πάρει την

αλληλογραφία του.

Ήταν πολύ καλοφτιαγμένος. Το αξύριστο σαγόνι και ηελαφρά λασκαρισμένη γραβάτα τού πήγαιναν πολύ. Τα μάτιατου έδειχναν κάπως κουρασμένα, σαν να είχε περάσεικοπιαστική μέρα. Η Ντέι-να ένιωσε ένα γνώριμο σπαρτάρισμαχαμηλά στην κοιλιά της και προσπάθησε να το αγνοήσει. Δενήταν από τις γυναίκες που σπαρταρούσαν για έναν άντρα, κιαν προσποιούνταν ότι δεν συνέβαινε τίποτε, θα της περνούσε.Αυτό, τουλάχιστον, ήταν το σχέδιο.

«Ελπίζω να σου αρέσει η ιταλική κουζίνα», της είπεδείχνοντας τις δύο σακούλες που κρατούσε.

Είχε μπει στον κόπο να αγοράσει φαγητό. Ένα κομμάτι τουμυαλού της είπε ότι δεν ήταν τίποτα σπουδαίο. Ο Γκαρθ δενήταν από τους άντρες που μαγείρευαν για τον εαυτό τους καιήξερε ότι θα ήταν κι εκείνη εκεί. Το άλλο κομμάτι του μυαλούτης ήθελε να μάθει αν είχε εκείνη στο μυαλό του όταναγόραζε φαγητό. Αν αναρωτιόταν τι θα της άρεσε. Σαν ναήταν...

Τίποτε. Δεν ήταν τίποτε. Δεν υπήρχε τίποτε μεταξύ τους, καιέτσι θα παρέμενε.

Σηκώθηκε και πήγε προς το μέρος του χωρίς να μιλήσει. ΟΓκαρθ μάζεψε την αλληλογραφία του και προχώρησε πάλι

προς το ασανσέρ. Η Ντέινα πήρε τις σακούλες με το φαγητόαπό τα χέρια του και τον ακολούθησε. Ο Τζορτζ τουςκαληνύχτισε.

Στο ασανσέρ ήταν αμίλητοι. Όταν έφτασαν στον όροφό του,ο Γκαρθ έβγαλε τα κλειδιά από την τσέπη του, άνοιξε καιμπήκαν στο διαμέρισμα. Η Ντέινα έφερε τα πιάτα κι εκείνοςάνοιξε το κρασί. Εκείνη ετοίμασε το τραπέζι, εκείνος έβαλεμουσική. Οι κινήσεις τους ήταν οικείες, πράγμα που θαέπρεπε να την κάνει να νιώθει άνετα, αλλά αντί γι’ αυτό τηςπροκάλεσε νευρικότητα. Ήταν μόλις η δεύτερη νύχτα. Δενυπήρχε περίπτωση να αισθανθεί ποτέ άνετα κοντά του.

Τελικά κάθισαν ο ένας απέναντι στον άλλο. Ο Γκαρθ σέρβιρετο κρασί, ύψωσε σιωπηλά το ποτήρι του στην υγειά της καιήπιε μια γουλιά.

Την κοιτούσε σαν να τη ζύγιαζε. Η Ντέινα ένιωθε το βάροςτης μάσκαρα στις βλεφαρίδες της και αναρωτιόταν ανεκείνος την είχε προσέξει, αν νόμιζε ότι την είχε βάλει γιαχάρη του -έτσι ήταν, βέβαια, αλλά προτιμούσε να πεθάνειπαρά να το παραδεχτεί. Πράγμα που την έκανε να νιώθει σανκοριτσάκι. Έπρεπε να στρέψει την προσοχή σ’ εκείνον.

«Πού είναι η φιλενάδα σου;» τον ρώτησε. «Είναι το δεύτεροβράδυ στη σειρά που είμαι εδώ. Δε σας γίνομαι εμπόδιο;»

«Αν είχες κάνει τις έρευνές σου, θα ήξερες ότι δεν υπάρχειφιλενάδα».

«Μόνο μια ουρά από πρόθυμες καλλονές», συμπλήρωσεεκείνη φέρνοντας στο νου της κάτι που είχε διαβάσει. «Σουαρέσει ο συνδυασμός εξυπνάδας και ομορφιάς, αλλά αν θαέπρεπε να διαλέξεις ένα από τα δυο, θα διάλεγες τηνομορφιά. Τυπικό και κάπως απογοητευτικό».

Εκείνος έβγαλε τα σκεπασμένα δοχεία από τις σακούλες καιτης έδωσε ένα. «Πρόσεχε, Ντέινα. Είσαι σίγουρη ότι θέλεις ναμιλήσουμε για τα προσωπικά μας; Δεν είμαι ο μόνος που-έχειαπανωτές αλλά επιπόλαιες κατακτήσεις. Τι έχεις να πεις γιατους άντρες με τους οποίους βγαίνεις;»

Μου την έφερε, σκέφτηκε η Ντέινα, αλλά αρνήθηκε ναδικαιολογηθεί για την επιλογή των ερωτικών συντρόφων της.Ίσως της άρεσαν πράγματι οι άντρες που δεν ήταν ιδιαίτεραδυναμικοί ή απαιτητικοί. Ίσως τους έβρισκε πράγματι λιγάκιπληκτικούς. Αλλά αυτό δεν τον αφορούσε, ήταν δική τηςδουλειά.

«Έδωσα τις πληροφορίες στη Λέξι», είπε για να αλλάξειθέμα. «Δε χάρηκε ιδιαίτερα».

«Ούτε ο Τζεντ, αν σε παρηγορεί αυτό», αντιγύρισε εκείνοςκαθώς έσπρωχνε προς το μέρος της ένα δοχείο με σαλάτα.

Είχε αγοράσει λαζάνια και σαλάτα. Το υπέροχο άρωμα έκανετο στομάχι της να γουργουρίσει.

«Αγοράζω μετοχές», συνέχισε. «Μεγάλα πακέτα μετοχών.Είναι νόμιμο».

«Είσαι σίγουρος; Σου αρέσουν οι μικροπαρανομίες».

Εκείνος χαμογέλασε. «Περισσότερο απ’ όσο σε άλλους, αλλάόχι αυτή τη φορά. Ήμουν τυπικά άψογος. Το μόνο που δενέκανα ήταν να ανακοινώσω τις προθέσεις μου. Μοιραίαόμως θα μαθευτεί, και τότε οι άλλοι μέτοχοι θα αρχίσουν ν’ανησυχούν».

«Αυτό είναι το σχέδιό σου;»

«Ναι. Θα στριμώξω τον Τζεντ στη γωνία και θα τοναναγκάσω να κάνει κάποια ανοησία».

«Γίνεται επικίνδυνος όταν στριμώχνεται».

«Εγώ είμαι διαρκώς επικίνδυνος».

«Και μετριόφρων επίσης», είπε εκείνη πριν φάει μια πιρουνιάλαζάνια. Ήταν τόσο νόστιμα, που της ήρθε να βογκήξει.

«Δε με νοιάζει τι σκέφτονται για μένα. Θέλω να κερδίζω».

Ήταν ένα γεγονός που ποτέ δεν θα μπορούσε να προβλέψει -

να δειπνεί με τον Γκαρθ στο σπίτι του. Τα φώτα του Ντάλαςάστρα-φταν γύρω τους. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, ο Γκαρθmo ενδιαφέρων απ’ όσο είχε φανταστεί. Κι αν τα σκούραμάτια του έδειχναν να βλέπουν πάρα πόλλά, απλώς θαέπρεπε να μάθει να κρύβεται.

«Τι θα συμβεί αν αρχίσει να αγοράζει και ο Τζεντ μετοχές;»τον ρώτησε.

«Για να το κάνει θα χρειαστεί μετρητά, και αυτή τη στιγμή δενέχει πεντάρα τσακιστή».

«Μπορώ να μάθω πώς το ξέρεις;»

«Όχι».

«Εντάξει. Σ’ αυτή την περίπτωση θα πουλήσει κάτι και θαμαζέψει...» Ξαφνικά κατάλαβε τι συνέβαινε. «Ακριβώς αυτόθέλεις κι εσύ. Να αρχίσει να πουλάει τα περιουσιακά στοιχείατου. Και τότε θα τ’ αγοράσεις, το ένα μετά το άλλο».

«Μιλάμε για τιτάνιο ξεπούλημα».

Η Ντέινα σκέφτηκε τις επιχειρήσεις του Τζεντ Τάιταν. Ποιαενδιέφερε περισσότερο τον Γκαρθ; Τα ναυπηγεία; Οιπετρελαιοπηγές; «Θέλεις το Γκλόρι’ς Γκέιτ», είπε. «Ανήκειστην οικογένεια εδώ και γενιές».

«Κι εγώ της οικογένειας είμαι».

Οι αδελφές του είχαν μεγαλώσει εκεί. Ήταν το σπίτι τους.Πάνω από τέσσερις χιλιάδες στρέμματα εκλεκτά βοσκοτόπιαόπου εκτρέφονταν κοπάδια βοοειδών. Ένα τεράστιο σπίτι καιόλη η αίγλη που συνόδευε όποιον είχε την ιδιοκτησία του.

«Ο Τζεντ δε θα πουλήσει ποτέ το Γκλόρι’ς Γκέιτ».

«Μπορεί να έχεις δίκιο».

Δεν ακουγόταν καθόλου ανήσυχος.

«Πιστεύεις ότι θα το πουλήσει;»

«Εξαρτάται από το πόσο πολύ θέλει να νικήσει».

«Εσύ πόσο πολύ θέλεις να νικήσεις;»

«Θέλεις στ’ αλήθεια να σου απαντήσω;»

Δεν ήταν απαραίτητο. Η Ντέινα το ήξερε. Το διαισθανόταν. ΟΓκαρθ θα έκανε τα πάντα προκειμένου να εκδικηθεί. Ήταναδίστακτος και ανελέητος -πολύ επικίνδυνος συνδυασμός.

«Εκπλήσσομαι που αυτού του είδους οι συζητήσεις δεντρομάζουν τις γυναίκες σου», του είπε. «Ή μήπως τους αρέσειαυτή η πλευρά σου;»

«Δεν τη βλέπουν».

«Επειδή δε θα μπορούσαν να την αντέξουν; Μα αυτός είσαι».Έπιασε το ποτήρι της με το κρασί. «Αυτό είναι το κόλπο; Ναμην τους επιτρέπεις να σε γνωρίζουν σε βάθος;»

«Οι δικές σου κατακτήσεις σε γνωρίζουν σε βάθος;»

«Δε μιλούσαμε για μένα».

«Μιλάμε τώρα».

Το βλέμμα του ήταν αρπάκτικό, η έκφρασή του γεμάτηυπονοούμενα. Η Ντέινα ανατρίχιασε και προσπάθησε νακρύψει'τη νευ-ρικότητά της. Ήξερε ότι μπορούσε να τα βγάλειπέρα μαζί του, αρκεί να μην την άγγιζε.

Κάτι συνέβη όταν ένιωσε το χέρι του πάνω της τις προάλλες,έστω κι αν τους χώριζαν τα ρούχα. Δεν της άρεσε και δενμπορούσε να το εξηγήσει. Κατά συνέπεια, η μόνη λογικήλύση ήταν να το αποφεύγει. Όχι πως ο Γκαρθ γινότανφορτικός, αλλά λίγη επιφυ-λακτικότητα δεν έβλαπτε.

Η μουσική σταμάτησε. Ο Γκαρθ σηκώθηκε και πλησίασε στοστερεοφωνικό που ήταν κρυμμένο μέσα στον μπουφέ. Οικινήσεις του ήταν σφιγμένες, σαν να τον ενοχλούσε το πόδιτου.

«Είσαι καλά;» τον ρώτησε αυθόρμητα.

«Παλιά τραύματα από τον πόλεμο», της απάντησε καθώςέβαζε ένα άλλο CD.

Όχι ακριβώς. Η Ντέινα θυμόταν τις ουλές που είχε δει και ότιτου είχαν σπάσει και τα δύο πόδια όταν τον κρατούσαναιχμάλωτο.

«Έκανες επέμβαση στα πόδια σου μετά την απόδρασή σουμε τον Νικ;»

«Αρκετές. Τα κατάγματα είχαν αρχίσει να θεραπεύονταιστραβά, έτσι τα έσπασαν πάλι και τα επανέφεραν».

«Και τι έκαναν για τις μαχαιριές;»

«Φρόντισαν αυτές που είχαν μολυνθεί και άφησαν τιςυπόλοιπες να κλείσουν μόνες τους».

«Υπερβολικά μεγάλο αντίτιμο πλήρωσες για το πετρέλαιο».

«Ο Νικ θα σου έλεγε πως ήταν το αντίτιμο που πληρώσαμεγια το λάθος μας». Γύρισε στο τραπέζι και κάθισε πάλιαπέναντι της. «Η Ίζι σου είπε τι έγινε;»

«Λίγα πράγματα». Η Ίζι της είχε πει σχεδόν τα πάντα, αλλάήθελε ν’ ακούσει την ιστορία από τα χείλη του.

«Ξέραμε ότι υπήρχε πετρέλαιο στη ζούγκλα, αλλά ήτανσχεδόν αδύνατο να το αντλήσουμε. Αυτό είναι πάντα τομεγάλο πρόβλημα. Ο κόσμος νομίζει ότι το δύσκολο είναι ναβρεις το πετρέλαιο, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να τοβγάλεις από το υπέδαφος. Ο Νικ είχε μερικές ιδέες για νέουςτρόπους άντλησης».

«Περιλαμβάνονταν σ’ αυτές ο βιασμός και τοπλιατσικολόγημα;»

Ο Γκαρθ χαμογέλασε. «Δεν το συνηθίζω. Προτιμώ την ήρεμη,γλυκιά αποπλάνηση».

Ένας κόμπος τής έφραξε το λαιμό. «Ας γυρίσουμε στηνιστορία, παρακαλώ».

«Εσύ άλλαξες θέμα».

«Δε θα το ξανακάνω».

Για μια στιγμή η Ντέινα νόμισε ότι θα συνέχιζε να την προκα-λεί. Αντί γι’ αυτό, άρχισε να μιλάει.

«Η γη ανήκε σε κάποιον τύπο που το έλεγαν Φρανσίσκο.Ήταν ο αρχηγός του χωριού και, μολονότι είπε στουςανθρώπους του ότι δε θα διαπραγματευόταν ποτέ μαζί μας,στην πραγματικότητα ήθελε τα χρήματα. Γνώριζε πολύ καλάτην αξία της γης και έκανε απίστευτα παζάρια. Οι τοπικοί

θρύλοι λένε ότι το πετρέλαιο δεν πρέπει να πειραχτεί, αλλά οΦρανσίσκο έγραψε τους θρύλους στα παλιά του ταπαπούτσια και εξαργύρωσε την επιταγή. Πιάσαμε δουλειά.Μερικές βδομάδες αργότερα συνειδητοποιήσαμε ότιδηλητηριάζαμε το νερό. Όμως ήταν πια αργά -είχαν ήδηπεθάνει τρεις άνθρωποι».

«Σε ενοχλεί αυτό;» Η Ίζι της είχε πει ότι ο Νικ είχε γίνειψυχικό ράκος και θεωρούσε υπεύθυνο τον εαυτό του γι’ αυτόπου είχε συμβεί. Ο Γκαρθ;

«Δεν είχα πρόθεση να τους σκοτώσω, αν εννοείς αυτό.Λυπάμαι που έγινε. Κάναμε ένα λάθος. Αν ήξερα όσα ξέρωτώρα...» Κόμπιασε, «...θα ήταν αλλιώς, αλλά στη ζωή δενεπικρατεί πάντα η τάξη. Ό,τι γίνεται δεν ξεγίνεται».

«Θέλεις να τα ξαναβρείς με τον Νικ;»

Η έκφρασή του σκλήρυνε. «Η ερώτηση της ημέρας».

Ο Γκαρθ είχε χρησιμοποιήσει τον καλύτερό του φίλο για ναπροσεγγίσει την Ίζι. Ο Νικ δεν ήξερε τι σύνέβαινε, κι ότανκατάλαβε ότι τον είχε εξαπατήσει είχε γίνει έξαλλος.

«Υποθέτω ότι έχεις μετανιώσει», είπε η Ντέινα. «Ο Νικ ήταν οκαλύτερός σου φίλος».

«Έκανα ένα σφάλμα τακτικής».

«Σταμάτα να φέρεσαι έτσι», τον αποπήρε. «Δεν ήτανσφάλμα. Παγίδεψες τον Νικ για να βλάψεις την Ίζι. Αλλά δενπρόβλεψες ότι θα ερωτεύονταν. Νόμιζες ότι ο Νικ θα έπαιρνετο μέρος σου εναντίον της Ίζι, κι όταν διαψεύστηκες θύμωσες.Έχασες ένα φίλο. Έναν καλό φίλο».

«Δε χρειάζεσαι εμένα για να κάνεις αυτή τη συζήτηση. Μιαχαρά τα καταφέρνεις μόνη σου».

«Συνεχίζεις το ίδιο τροπάρι. Έχασες τον Νικ και τώραμετανιώνεις. Άξιζε τον κόπο;»

«Εσύ τι λες;»

Η έκφρασή τού ήταν ανεξιχνίαστη, αλλά η Ντέινα μπορούσενα νιώσει τον πόνο του σαν να ήταν δικός της. Ο Γκαρθ ήτανδυνατός, πανίσχυρος και επικίνδυνος, αλλά ήταν μόνος. Δενείχε κανέναν. Η μητέρα του του δημιουργούσε τόσες ευθύνεςόσες και ένα μικρό παιδί. Είχε βάλει σκοπό να καταστρέψειτον πατέρα του και να αποξενώσει τις αδελφές του.Πολεμούσε ολομόναχος ενάντια σ’ όλο τον κόσμο.

Ήταν μια μάχη που δεν θα μπορούσε να κερδίσει ποτέ, γιατίακόμη κι αν κέρδιζε, πάλι χαμένος θα ήταν.

Το παράξενο ήταν ότι αυτό της γεννούσε την επιθυμία νασταθεί στο πλευρό του. Κάποιες στιγμές ήθελε να του πει ότιόλα θα πήγαιναν καλά. Κι αν αυτό δεν ήταν ηλιθιότητα,

σίγουρα ήταν δείγμα σύγχυσης.

«Υποθέτω ότι, αν σου προτείνω να ζητήσεις συγνώμη, θα μεαγνοήσεις. Όμως πιστεύω ότι λέγοντας πως μετανιώνεις γιαό,τι έγινε, θα κερδίσεις ένα μεγάλο μέρος της φιλίας που είχεςμε τον Νικ».

«Αν μου το πεις γυμνή, μπορεί να σ’ ακούσω».

Η Ντέινα μόρφασε με αγανάκτηση. «Πιστεύεις στ’ αλήθειαότι με τέτοιου είδους σχόλια θα με παραπλανήσεις;»

«Αξίζει να προσπαθήσω».

«Χρειάζεσαι καλύτερο σχέδιο. Δεν είμαι σαν τις χαζέςφιλενάδες σου».

«Δε βγαίνω με χαζές. Η Μάρλι σπούδασε με υποτροφίαΡόουντς στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης».

«Και τότε τι δουλειά είχε μαζί σου;»

«Βάλε τη φαντασία σου να δουλέψει».

«Δε σε κουράζει να βρίσκεσαι διαρκώς σε άμυνα;»

«Θα απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση αν απαντήσεις κι εσύ».

Σωστά. Κάτι παρόμοιο ίσχυε και για κείνη.

Κοιτάχτηκαν. Ο Γκαρθ είχε βγάλει το σακάκι του μόλιςμπήκαν στο διαμέρισμα. Πριν καθίσουν να φάνε, είχεανεβάσει τα μανίκια του λευκού πουκαμίσου του. Τώραέβγαλε τη γραβάτα του και την πέταξε στο τραπέζι δίπλα του.

Η κίνηση ήταν απλή. Έλυσε τον κόμπο της γραβάτας, τηντράβηξε από το κολάρο του πουκαμίσου και την έριξε στηνάκρη. Όμως την ίδια στιγμή ήταν απίστευτα σέξι καιαρρενωπή. Της γέννησε την επιθυμία να ξεκουμπώσει τοπουκάμισό του και να ακουμπήσει τα χέρια της στη γυμνή τουσάρκα. Ήθελε να τον αγκαλιάσει και να αφεθεί στη μαγείατου. Ήθελε να του δοθεί -πράγμα πολύ παράξενο, αφού ποτέδεν επέτρεπε στον εαυτό της να χάσει τον έλεγχο. Το να δοθείσε κάποιον ισοδυναμούσε με παράδοση. Και ποτέ δεν θαπαραδιδόταν σε κανέναν.

«Ντέινα;»

Ανοιγόκλεισε αργά τα μάτια της. Ώρα για καινούρια αλλαγήθέματος. Το να δειπνεί μ’ αυτό τον άνθρωπο δεν ήτανκαθόλου χαλαρωτικό.

«Η Ίζι έχει πάρει στα σοβαρά το σχέδιό της», είπε. «Είτε τοθέλεις είτε όχι, είναι αποφασισμένη να σε κάνει μέλος τηςοικογένειας».

«Κάτσε να μαντέψω. Θα με καθυποτάξουν με την αγάπη

τους».

«Αν χρειαστεί...»

«Έτσι έγινε και μ’ εσένα;»

«Είναι φίλες μου, αδελφές μου, εδώ και χρόνια. Δε θαμπορούσα να κάνω καλύτερη επιλογή».

«Δεν είμαι οικογενειακός τύπος».

«Αυτό δεν το ξέρεις. Ζεις μόνος σου από τα δεκατέσσερα.Ίσως αξίζει να δοκιμάσεις».

Της έβαλε κι άλλο κρασί. «Επειδή ενδιαφέρεσαι τόσο πολύγια την ευτυχία μου;»

«Όχι, αλλά αν αρχίσεις να τις βλέπεις σαν αδελφές σου, θασταματήσεις να τους επιτίθεσαι. Και αυτρ είναι το μόνο πουθέλω. Ξέρεις ότι δε φταίνε σε τίποτα. Παραδόξου το.Ξεκόλλα».

«Είναι τυχερές που σε έχουν».

«Κι εγώ είμαι τυχερή που τις έχω».

Κι αυτά τα λόγια την έκαναν πάλι να θυμηθεί ότι ο Γκαρθ δενείχε κανέναν. Μόνος του πολεμούσε τους δαίμονες του. Ημοίρα και ο Τζεντ Τάιταν είχαν συνωμοτήσει εναντίον του,

αφήνοντάς τον μόνο και οργισμένο.

«Πρέπει να πηγαίνω», είπε σπρώχνοντας την καρέκλα τηςπρος τα πίσω και σηκώθηκε.

Περίμενε πως ο Γκαρθ θα αστειευόταν πάλι και θα της έλεγενα μείνει, αλλά δεν το έκανε. Κι αυτό την ανακούφισε -ήτουλάχιστον έτσι είπε στον εαυτό της.

Την ακολούθησε μέχρι την εξώπορτα και στάθηκε ανάμεσα σ’εκείνη και το πόμολο. Η Ντέινα βρέθηκε να τον κοιτάζει σταμάτια.

Ήταν πιο ψηλός από εκείνη, με φαρδιούς ώμους καιγεροδεμένους μυς. Έντονα αρρενωπός. Αν χρειαζόταν ναπαλέψει μαζί τού για να τον εξουδετερώσει, θα έπρεπε να τοναιφνιδιάσει και πιθανότατα να τον χτυπήσει στο κεφάλι μεκανένα καδρόνι.

«Ε... ευχαριστώ για το δείπνο», μουρμούρισε αμήχανα. Ηκατάσταση έμοιαζε όλο και περισσότερο με ραντεβού, αλλάδεν ήταν.

«Παρακαλώ. Μεξικάνικο την επόμενη φορά;»

«Γιατί όχι;»

Προσπάθησε να τον παρακάμψει, αλλά εκείνος δεν

μετακινήθηκε. Και φυσικά δεν μπορούσε να τον σπρώξει στηνάκρη. Δηλαδή μπορούσε, αλλά θα ήταν άχαρο, ειδικά αν τηςαντιστεκόταν. Θα μπορούσε απλώς να πει καληνύχτα και νατον κοιτάξει με νόημα. Ίσως τότε έπιανε το μήνυμα και έκανεστην άκρη.

Όμως τη στιγμή που άνοιγε το στόμα της για να μιλήσει,εκείνος έκανε ένα βήμα προς το μέρος της. Πριν η Ντέιναπρολάβει να οπισθοχωρήσει, σήκωσε το χέρι του και τηχάιδεψε απαλά στο μάγουλο με την ανάστροφη τωνδαχτύλων του.

Η απρόσμενη επαφή τής έκοψε τα γόνατα. Δεν μπορούσε νακουνηθεί, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε παρά να στέκεταιεκεί σαν άγαλμα, νιώθοντας ανίσχυρη και εκτεθειμένη. Λεςκαι ο Γκαρθ είχε τη δύναμη να την ελέγχει.

Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι δεν την είχε. Ποτέδεν θα της έκανε κακό, αλλά ακόμα κι αν προσπαθούσε, θατου έδινε μια γονατιά στον καβάλο, θα τραβούσε το πιστόλιτης και θα τον μετέτρεπε από επιβήτορα σε ευνούχο εν ριπήοφθαλμού.

Αν χρειαζόταν.

Την κοιτούσε επίμονα στα μάτια. Η Ντέινα δεν είχε ιδέα τιέβλεπε εκεί, αλλά ήλπιζε πως δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε

να χρησιμοποιήσει εναντίον της. Παρά το αργό, απαλό χάδιτου, το στομάχι της είχε σφιχτεί. Τι της έκανε και γιατί;

Πρόσταξε τον εαυτό της να απομακρυνθεί, να τον σπρώξειστην άκρη και να φύγει τρέχοντας. Όμως το σώμα της δεναντα-ποκρινόταν στην εντολή. Και τότε ο Γκαρθ είπε κάτιαπίστευτο.

«Τα χείλη σου με τρελαίνουν».

Πριν καλά καλά προλάβει η Ντέινα να συνειδητοποιήσει ταλόγια του, έσκυψε το κεφάλι του και πίεσε το στόμα του στοδικό της.

Το ευχάριστο ήταν ότι είχε πάψει να την αγγίζει. Το πρόβλημαήταν ότι φιλιόντουσαν.

Τη στιγμή που τα χείλη του άγγιξαν τα δικά της, η Ντέιναένιωσε σαν να είχε βάλει κάποιος φωτιά στο σόμπαν. Ηφλόγα και ο πόθος φούντωσαν μέσα της και έβλεπε σπίθεςακόμα και με τα μάτια κλειστά. Δεν την άγγιζε πουθενάαλλού -ευτυχώς. Αυτό αρ-κούσε. Και περίσσευε μάλιστα.

Το δέρμα της κυριολεκτικά τσιτσίριζε. Θα έπαιρνε όρκο ότιάκουγε μουσική και πως το πάτωμα έγερνε. Ήθελε να τυλίξειτα χέρια της στο λαιμό του, να τον τραβήξει πάνω της και ναβυθίσει τη γλώσσα της στο στόμα του. Ήθελε να μείνειγυμνή, να την κολλήσει στον τοίχο και να την πάρει βίαια και

γρήγορα μέχρι να του φωνάξει ότι παραδίδεται.

Σήκωσε τα χέρια της, τον έσπρωξε προς τα πίσω και πήρε μιαβαθιά εισπνοή. Ποτέ στη ζωή της δεν είχε ουρλιάζει. Καλάκαλά δεν επέτρεπε στον εαυτό της να λαχανιάζει. Τι στηνευχή της συνέβαινε;

Δεν σκόπευε να μείνει για να το ανακαλύψει. Προχώρησεαποφασιστικά προς την πόρτα, αλλά ο Γκαρθ έφτασε πρώτοςεκεί. Την έπιασε από το μπράτσο και την κράτησε ακίνητη. Θαμπορούσε να του ξεφύγει εύκολα, αλλά δεν το έκανε, κι αυτότην τρόμαζε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

«Στάσου», της είπε.

«Όχι».

Τα μάτια του πετούσαν φωτιές. «Το ένιωσες κι εσύ».

«Τίποτα δεν ένιωσα. Είναι αργά. Πρέπει να φύγω».

«Ούτε οχτώ δεν είναι. Και θέλεις να μείνεις».

Η Ντέινα μισούσε το φόβο. Της θύμιζε την εποχή που ήτανμικρή και έτρεμε στη σκέψη της επόμενης βίαιης πράξης τουπατέρα της. Την έκανε να αισθάνεται ανίσχυρη, κι αυτό ήταντο χειρότερο απ’ όλα.

Οι σκέψεις της θα πρέπει να καθρεφτίστηκαν στο πρόσωπότης ή ο Γκαρθ ήταν τρομερά οξυδερκής, γιατί άφησε το χέριτης και απομακρύνθηκε από την πόρτα.

«Συγνώμη», είπε. «Έχεις δίκιο. Είναι αργά».

Της έπιασε το χέρι και της φίλησε την παλάμη σαν να άφηνετη σφραγίδα του πάνω της. Η Ντέινα κατάλαβε ότι θα είχετην αίσθηση των χειλιών του στο δέρμα της για πάντα. Όταντην άφησε, έκλεισε τα δάχτυλά της.

Κοντοστάθηκε για μια στιγμή κι έπειτα γύρισε να φύγει.'

Αυτή τη φορά δεν την εμπόδισε. Βγήκε στο διάδρομο και ηπόρτα έκλεισε πίσω της. Στάθηκε εκεί, μόνη, τρέμοντας απόπόθο για τον μοναδικό άντρα που δεν θα μπορούσε να γίνειποτέ δικός της. Η ζωή, όπως πάντα, είχε θανατηφόρααίσθηση του χιούμορ.

Το άλλο πρωί η Ντέινα ακολούθησε τον Γκαρθ στη δουλειάτου, αλλά δεν προσπάθησε να μιλήσει μαζί του. Δεν είχεκοιμηθεί καλά τη νύχτα και δεν είχε όρεξη για μια ακόμα απότις μυστηριώδεις τους ανταλλαγές συναισθημάτων. Ότανβεβαιώθηκε ότι μπήκε στο γραφείο του, επέστρεψε στηνΤάιτανβιλ με το δίλημμα αν έπρεπε να ρίξει έναν υπνάκο ή ναπιει έναν δυνατό καφέ για να ξυπνήσει.

Αλλά καθώς κατευθυνόταν προς το Στάρμπακς, πέρασε έξω

από το κατάστημα με τα κατοικίδια και είδε την ΚάθιΝτάνκαν να μπαίνει.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, παρκάρισε έξω από το κατάστημαμε τον καφέ της και έναν λάτε για την Κάθι. Μπήκε,χαιρέτησε με ένα νεύμα την κοπέλα που καθόταν στο ταμείοκαι προχώρησε προς το βάθος του μαγαζιού, όπου η Κάθιμιλούσε απαλά σε ένα μεγάλο άσπρο πουλί.

«Καλημέρα», είπε και της έδωσε τον καφέ.

Η Κάθι, μια όμορφη γυναίκα κοντά στα εξήντα, τηςχαμογέλασε πλατιά. «Ντέινα! Ήρθες να με δεις. Σ’ ευχαριστώγια τον καφέ».

Η φωνή της ήταν γεμάτη χαρά, αλλά μιλούσε αργά, λες καιέπρεπε να σκέφτεται την κάθε λέξη πριν την ξεστομίσει και ηομιλία ήταν κάτι δύσκολο γι’ αυτή.

«Παρακαλώ. Είναι με έξτρα αφρόγαλα. Ακριβώς όπως σουαρέσει».

«Ναι, έτσι μου αρέσει». Η γυναίκα έγειρε το κεφάλι της στο

πλάι και τα μαλακά καστανά μαλλιά της έπεσαν στον ώμοτης. «Χρειάζεσαι ένα ζωάκι. Όχι σήμερα. Δεν είσαι ακόμαέτοιμη. Αλλά σύντομα. Ίσως ένα κουτάβι, αλλά πρώτα θαχρειαστείς αυλή. Μην ανησυχείς, θα έχεις».

Η Ντέινα συγκρατήθηκε με κόπο να μην το βάλει στα πόδιαουρλιάζοντας. Όλοι ήξεραν ότι η Κάθι είχε μια ασυνήθιστηικανότητα να ταιριάζει ανθρώπους με κατοικίδια. Επέμενε ότιη Λέξι έπρεπε να πάρει ένα γατάκι στο σπίτι της, κι εκείνη είχεδεχτεί, με τη σκέψη ότι μπορούσε μετά να το δώσει σεκάποιον άλλο, όμως τελικά ο Κο-Κο είχε γίνει μέλος τηςοικογένειάς της όσο η Ίζι και η Σκάι.

«Δεν είμαι ο καταλληλότερος άνθρωπος για ιδιοκτήτηςσκύλου. Τις περισσότερες ώρες λείπω από το σπίτι».

«Θα γίνεις», είπε ήρεμα η Κάθι. «Όταν αποκτήσεις παιδιά».

Η Ντέινα αντιστάθηκε στην επιθυμία να κάνει το σταυρό τηςκαι αντί γι’ αυτό έκανε ένα βήμα προς τα πίσω.

«Εντάξει, ό,τι πεις», μουρμούρισε. «Ε... πώς πάν’ ταπράγματα;»

«Καλά. Έχουμε καινούρια πουλιά. Ξέρω πως δε θέλεις, αλλάείναι όμορφα». Η Κάθι χαμογέλασε.

Η Ντέινα της ανταπέδωσε το χαμόγελο και έψαξε στοπρόσωπό της να βρει ίχνη της γυναίκας που υπήρχε πριν οόγκος τής στερήσει την αντίληψη. Έψαξε να βρει ίχνη τουΓκαρθ. Τι είχε κληρονομήσει από τη μητέρα του; Κι αν εκείνηείχε χάσει αυτά τα χαρακτηριστικά, υπήρχαν ακόμα στο γιοτης;

Πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα; Αν οΤζεντ είχε δεχτεί να πληρώσει για την εγχείρηση προτούφτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο, θα ήταν ακόμα οεαυτός της η Κάθι; Και ο Γκαρθ θα ήταν διαφορετικός; ΗΝτέινα ήξερε ότι η επιθυμία της εκδίκησης τον είχε αλλάξει.Όταν νικούσε, θα άλλαζε πάλι; Ή είχε παγιδευτείανεπανόρθωτα στην ανάγκη να αποσπάσει αποζημίωση γιαένα χρέος που δεν μπορούσε ποτέ να ξεπληρωθεί;

Κεφάλαιο 5

Η Ντέινα πέρασε άλλη μία νύχτα προσπαθώντας να κοιμηθείχωρίς να τα καταφέρνει. Λίγο μετά τις πέντε, παραιτήθηκεαπό την προσπάθεια και μπήκε στο ντους. Είκοσι λεπτάαργότερα, βρισκόταν στην πολυκατοικία του Γκαρθ, πιο πολύγια να περάσει η ώρα. Έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να τονακολουθήσει μέχρι τη δουλειά. Ίσως μια δυο ήσυχες ώρεςμέσα στο αυτοκίνητό της θα τη βοηθούσαν να χαλαρώσει.

Παρκάρισε σε ένα σημείο απ’ όπου μπορούσε να βλέπει τηνέξοδο του υπόγειου γκαράζ, έβαλε τον αγαπημένο τηςσταθμό στο ραδιόφωνο και άραξε στο κάθισμα. Δεν είχεπρολάβει να βολευτεί, όταν είδε μια γνώριμη BMW ναβγαίνει από το γκαράζ. Μια BMW που είχε αγοράσει ο Γκαρθμόλις πριν από δεκαπέντε μέρες.

Καθώς έβαζε μπροστά και ετοιμαζόταν να ξεκινήσει, κοίταξε

το ρολόι της. Η ώρα ήταν μόλις έξι. Ο Γκαρθ δεν έφευγε γιατο γραφείο του πριν τις εφτά. Τι στην οργή; Ο Γκαρθ ήξερεότι θα τον συνόδευε από και προς τη δουλειά, όπως έκανεόλη τη βδομάδα. Ποτέ δεν είχε παραπονεθεί, ποτέ δεν είχεπροσπαθήσει να την α-ποφύγει. Μέχρι σήμερα. Πού πήγαινελοιπόν τόσο νωρίς το πρωί;

Όχι στη δουλειά, σκέφτηκε η Ντέινα μερικά λεπτά αργότερα,βλέποντάς τον να μη στρίβει στη συνηθισμένη έξοδο, αλλάνα κα-τευθύνεται προς τον αυτοκινητόδρομο. Κάθαρμα,σκέφτηκε βλοσυρά και τον πλησίασε αρκετά ώστε να μπορείνα τη δει. Προκα-λώντας τον να προσπαθήσει να της ξεφύγει.

Αλλά ο Γκαρθ δεν έκανε καμιά προσπάθεια να της ξεφύγειούτε έδειξε να την έχει αντιληφθεί. Αντίθετα, έφτασε σε έναιδιωτικό αεροδρόμιο και παρκάρισε. Η Ντέινα σταμάτησεδίπλα του.

«Για πού το ’βαλές;» τον ρώτησε βγαίνοντας από το αμάξιτης. Τον κοίταξε και λίγο έλειψε να χάσει τη μιλιά της.

Αντί για το συνηθισμένο κοστούμι, φορούσε τζιν, μπότες καιένα άσπρο πουκάμισο, που του πήγαιναν πολύ.

«Πρέπει να πάω κάπου. Θα γυρίσω το απόγευμα».

«Ούτε να διανοηθείς ότι θα φύγεις χωρίς εμένα».

Την κοίταξε από την κορφή ως τα νύχια, σαν να πίστευε ότιτου έπεφτε λόγος στο ζήτημα.

Η Ντέινα ήξερε ότι είχε φύγει μία ώρα νωρίτερα για να τηναφήσει επίτηδες πίσω. Ήθελε να του πει ότι έπρεπε να παίζεισύμφωνα με τους κανόνες, αλλά δεν υπήρχαν κανόνες. Τονπαρακολουθούσε απλώς και μόνο για να του κάνει πόλεμονεύρων. Κι αυτό σήμαινε ότι η σχέση τους κάθε άλλο παράφιλική ήταν.

Το πρόβλημα ήταν ότι ο Γκαρθ δεν ήταν τόσο φρικτός όσονόμιζε αρχικά. Εκτός αυτού, υπήρχε και το θέμα του φιλιού,αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να το θίξει.

«Θα χρειαστείς διαβατήριο», της είπε. «Λυπάμαι, αλλά δενέφτιαξα εγώ τους νόμους. Θα σου πρότεινα να περιμένω μέχρινα πας σπίτι σου να το φέρεις, αλλά ξέρουμε και οι δύο ότι θαέλεγα ψέματα».

Η Ντέινα άνοιξε την τσάντα της, τράβηξε το φερμουάρ τηςεσωτερικής τσέπης και έβγαλε το διαβατήριό της. «Κάτιάλλο;»

Η έκφρασή του δεν άλλαξε, έτσι η Ντέινα δεν μπορούσε νακαταλάβει αν είχε νευριάσει ή όχι. Και επειδή το ένστικτό τηςεπισκιαζόταν από τις αντιδράσεις που της προκαλούσε, ούτενα μαντέψει μπορούσε.

«Θα χρειαστείς όπλο».

Η Ντέινα δεν αμφέβαλλε πως ο Γκαρθ ήξερε πολύ καλά ότι ηδικαιοδοσία της έληγε στα σύνορα. Ήθελε να κυκλοφορείοπλισμένη σε μια ξένη χώρα;

«Υποθέτω ότι έχεις και δεύτερο».

«Μόνο αν είσαι προετοιμασμένη να το χρησιμοποιήσεις».

«Για να προστατέψω τον εαυτό μου ή εσένα;»

«Κανέναν από τους δύο. Δεν πιστεύω ότι θα φτάσουμε ωςεκεί, αλλά εγώ θα οπλοφορώ, κι αν έρθεις θα πρέπει ναοπλοφορείς κι εσύ».

«Πού πάμε;»

«Στο Μεξικό».

Από την άλλη πλευρά των συνόρων μπορεί να συναντούσανέναν χαρούμενο και φιλόξενο τόπο, ή μια εμπόλεμη ζώνη.Αυτό ε-ξαρτιόταν από τον προορισμό τους. Κρίνοντας από τοσοβαρό ύφος του και την επιμονή του να οπλοφορούν, ηΝτέινα συμπέρανε ότι δεν θα πήγαιναν σε κανένα θέρετροπολυτελείας.

«Είμαι προετοιμασμένη να το χρησιμοποιήσω», είπε.

Ο Γκαρθ της έκανε νόημα να ανεβεί στο ιδιωτικό τζετ πουπερίμενε.

Πέντε λεπτά αργότερα βρίσκονταν στον αέρα. . *

Ο Γκαρθ την παρακολουθούσε καθώς βολευόταν στοδερμάτινο κάθισμα. Δεν έδειχνε ευχαριστημένη και η έκφρασήτης δεν άλλαξε ούτε όταν της έδωσε μια θήκη γεμάτη όπλα.

«Διάλεξε πρώτη», της είπε.

«Δε θέλω να μου κάνεις χάρες». Έπιασε τρία διαφορετικάπιστόλια πριν επιλέξει ένα σαρανταπεντάρι Γκλοκ. «Έχειςεφεδρικούς γεμιστήρες;»

«Κάτω από το πιστόλι».

Η Ντέινα ανασήκωσε τον ψεύτικο πάτο της θήκης και έβγαλετο γεμιστήρα για το Γκλοκ. Αφού έλεγξε το όπλο για ναβεβαιωθεί ότι ο γεμιστήρας του ήταν γεμάτος, τα άφησε καιτα δύο στο κάθισμα δίπλα της.

Έδειχνε ενοχλημένη και ο Γκαρθ δεν μπορούσε να καταλάβειαν είχε τσαντιστεί επειδή είχε προσπαθήσει να φύγει χωρίςεκείνη ή επειδή μοίραζε όπλα. Ίσως και τα δύο.

«Θέλεις καφέ;» τη ρώτησε πηγαίνοντας προς την κουζινούλαστο μπροστινό τμήμα του αεροπλάνου. «Πρωινό;»

Τον ακολούθησε και κοίταξε πάνω από τον ώμο του τηναναμμένη καφετιέρα και τα ισοθερμικά κουτιά με το φαγητό.

«Δεν υπάρχει αεροσυνοδός, έτσι θα πρέπει να σερβιριστούμεμόνοι μας», της είπε. «Δεν ήθελα άσχετους μαζί μου».

«Άρα θα πρέπει να είμαι ανεπιθύμητη», αντιγύρισε εκείνηπερνώντας από μπροστά του για να ανοίξει ένα κουτί.

Μέσα υπήρχαν δοχεία με ομελέτα, μπέικον και λουκάνικα,τηγανητές πατάτες, φρυγανιές και χλιαρή κομπόσταφρούτων. Σε ένα άλλο υπήρχαν γάλα, χυμός, φρέσκα φρούτακομμένα σε φέτες και κάμποσα τσουρεκάκια.

«Ξέρεις να ταξιδεύεις με στυλ», μουρμούρισε. «Έχει πουθενάπιάτα;»

Της έδειξε ένα ντουλάπι πάνω από τον μικρό πάγκο.

«Οι πιλότοι τρώνε;»

«Συνήθως όχι. Όταν θελήσουν, θα έρθουν να πάρουν καφέ».

Η Ντέινα έβγαλε όλα τα δοχεία και τα αράδιασε πάνω στονπάγκο. Γέμισε οχαθένας το πιάτο του και τα μετέφεραν στοχώρο των καθισμάτων.

«Νωρίς σηκώθηκες», είπε ο Γκαρθ. «Πώς ήξερες ότι

φεύγω;»

«Δεν το ήξερα. Στάθηκα τυχερή». Τον αγριοκοίταξε πάνωαπό το πιάτο της. «Προσπάθησες να φύγεις χωρίς εμένα».

«Ναι».

«Έχουμε κανόνες».

«Δεν έχουμε κανέναν κανόνα».

Τα καστανά μάτια της άστραψαν από θυμό και το πρόσωπότης κοκκίνισε. Φαινόταν έτοιμη να του ορμήσει. Κανονικά οΓκαρθ θα απολάμβανε την πρόκληση, αλλά εκείνο το πρωίείχε πολλά στο μυαλό του.

«Τώρα έχουμε», του απάντησε κοφτά. «Δεν πας πουθενάχωρίς να μου το πεις».

Αυτό τον έκανε να γελάσει. «Πώς θα με αναγκάσεις;»

«Θα κάνω ό,τι χρειαστεί».

Ο Γκαρθ της επέτρεπε να τον ακολουθεί επειδή τον συνέδεεμε τις αδελφές του. Οι πληροφορίες μεταδίδονταν και προςτις δύο κατευθύνσεις, είτε το αντιλαμβανόταν η Ντέινα είτεόχι. Αν παρουσιαζόταν η ανάγκη να τις παγιδέψει, εκείνη θαήταν το μέσο του. Αλλά αυτό φαινόταν ολοένα και πιο

απίθανο να συμβεί. Επίσης της επέτρεπε να τον έχει απόκοντά επειδή απολάμβανε τη συντροφιά της.

Ήταν σκληρή και δυνατή, αλλά ταυτόχρονα σχετικά αφελής.Παρά τα νταηλίκια της, ήταν βέβαιος ότι δεν θα κατέφευγεποτέ σε βρόμικα κόλπα. Το ένστικτό του είχε οξυνθεί στοέπακρο το διάστημα που τον κρατούσαν αιχμάλωτο και τονβασάνιζαν στη ζούγκλα της Νότιας Αμερικής. Ήξερε ότι ήτανικανός να σκοτώσει προκειμένου να επιβιώσει. Εκείνη δεν είχεδοκιμαστεί ακόμη. Κανείς από τους δυο τους δεν γνώριζεπώς θα αντιδρούσε.

Παραδόξως, ο Γκαρθ ήθελε να κάνει ό,τι μπορούσε για ναμην αλλάξουν τα πράγματα. Ήθελε να εξασφαλίσει ότι ποτέδεν θα την τρόμαζε κάτι, ότι ποτέ δεν θα βρισκότανστριμωγμένη με την πλάτη στον τοίχο. Ήθελε να τηνπροστατέψει.

Με το μαλακό, προειδοποίησε τον εαυτό του. Το υπερβολικόενδιαφέρον μόνο σε κακό μπορούσε να βγει. Ο Νικ ήτανβολικός φίλος. Καταλάβαινε και μπορούσε να φροντίσει τονεαυτό του. Η Ντέινα όμως θα χρειαζόταν πράγματα που δενμπορούσε να της προσφέρει.

«Ντέινα, είμαι συνεργάσιμος επειδή με συμφέρει. Μόνο γι’αυτό. Τη στιγμή που θ’ αρχίσεις να μου γίνεσαι μπελάςτελειώνουν όλα».

«Δε με τρομάζεις».

«Δεν προσπαθώ να σε τρομάξω. Απλώς σε προειδοποιώ. Δεχρωστάω τίποτε ούτε σ’ εσένα ούτε στις αδελφές μου».

Εκείνη μόρφασε. «Κάνεις λάθος. Τους χρωστάς, και τοξέρεις. Τις έβλαψες εξαιτίας μιας πράξης του Τζεντ, κι αυτόδεν είναι σωστό. Πρέπει να επανορθώσεις».

Ακουγόταν ειλικρινής και ο Γκαρθ αναρωτήθηκε αν πίστευεαυτά που έλεγε.

Την κοίταξε έντονα. «Έχουμε συστηθεί; Είμαι ο Γκαρθ Ντάν-καν, γνωστό κάθαρμα».

«Όχι εντελώς», αντιγύρισε εκείνη ξεκινώντας να τρώει τοπρωινό της.

«Είμαι, σου λέω!»

Εκείνη χαμογέλασε αχνά. «Σοβαρά! Τώρα είναι που δε μεπείθεις καθόλου!»

Έλεγε ψέματα, αλλά ο Γκαρθ το άφησε να περάσει.

Για μια ακόμα φορά ήταν ντυμένη με άνετα και όχι ιδιαίτερακομψά ρούχα. Τζιν και φαρδύ πουλόβερ που έκρυβε τιςκαμπύλες της. Οι μπότες της φαίνονταν φθαρμένες και δεν

ήταν καθόλου μακιγιαρισμένη.

Ο Γκαρθ ήταν μαθημένος να συναναστρέφεται γυναίκες πουγνώριζαν τα πλεονεκτήματα μιας εφαρμοστής φούστας ήενός διακριτικά αποκαλυπτικού ντεκολτέ. Γυναίκες πουμύριζαν σαν εξωτικά λουλούδια και έλαμπαν από ταπανάκριβα κοσμήματα. Υποψιαζόταν πως η Ντέινα δενκαταλάβαινε από τέτοια πράγματα, κι αν καταλάβαινε, δεντην ενδιέφεραν. Κανονικά θα έπρεπε να τον αφήνειαδιάφορο.

Αλλά δεν τον άφηνε. Ίσως πριν τη φιλήσει, αλλά όχι μετά.Είχε υπάρξει μια άμεση επαφή, μια έντονη έλξη. Ο Γκαρθαπολάμβανε το σεξ και οι προσφορές δεν του έλειπαν. Αλλάμε την Ντέι-

να το θέμα δεν ήταν να τη ρίξει στο κρεβάτι του. Ήταν οτρόπος που αισθανόταν όταν την κρατούσε στην αγκαλιάτου. Ένιωθε πρωτόγνωρα πράγματα. Πεινασμένος.Απελπισμένος.

Δυσάρεστα συναισθήματα για κάποιον που είχε συνηθίσει ναέχει πάντα τον έλεγχο. Κι αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να είναιπολύ προσεκτικός. Θα την έκανε δική του, αλλά με τουςδικούς του όρους.

Έφαγαν σιωπηλοί. Η Ντέινα τελείωσε πρώτη και έπιασε ένα

γλασαρισμένο τσουρεκάκι.

«Δε μετράς θερμίδες;» τη ρώτησε.

Εκείνη έγλειψε το γλάσο από τα δάχτυλά της. «Βλέπεις ναχρειάζεται;»

«Όχι, αλλά έτσι κάνουν όλες οι γυναίκες».

«Δεν είμαι σαν όλες τις γυναίκες».

«Οι αδελφές μου όμως είναι. Πώς και γίνατε φίλες;»

Σκέφτηκε ότι θα απέφευγε να του απαντήσει, αλλά τελείωσετο τσουρεκάκι και έπιασε τον καφέ της.

«Πρώτα γνώρισα τη Λέξι. Ήμασταν συμμαθήτριες. Έπαιζακυρίως με αγόρια, αλλά γύρω στα δέκα έπαψαν να με κάνουνπαρέα. Τα κορίτσια μού την έδιναν στα νεύρα. Μουφαίνονταν ανόητα. Και δε μου άρεσε καθόλου να παίζω μεκούκλες. Η Λέξι όμως ήταν διαφορετική. Πολύ μοναχική.Ίσως επειδή ήταν κόρη του Τάι-ταν. Τα άλλα παιδιά νόμιζανότι ήταν διαφορετική και δεν ήξερε πώς να τα πείσει για τοαντίθετο. Και στις δυο μας άρεσαν τα άλογα και τοδιάβασμα. Κάναμε παρέα οι δυο μας μέχρι που μεγάλωσαν ηΣκάι και η Ίζι».

Τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά, αλλά ο Γκαρθ δεν την

πίεσε να του πει περισσότερες λεπτομέρειες. Άλλωστε, τιςγνώριζε ήδη. Ότι δεν της άρεσε να γυρνά στο σπίτι της επειδήο πατέρας της τη χτυπούσε. Ότι το Γκλόρι’ς Γκέιτ ήταν τόσομεγάλο που μπορούσε να κρυφτεί εκεί. Ότι η φιλία της με τηνκόρη του Τζεντ Τάιταν της πρόσφερε μια κάποια προστασίααπό τον πατέρα της.

«Τώρα πια είναι σαν οικογένειά μου», συνέχισε.

«Προειδοποίηση είναι αυτό;»

«Απειλή είναι».

Ο Γκαρθ χαμογέλασε. «Θέλεις να με δέσεις και να μετιμωρήσεις;»

«Θα ’θελες».

Κοίταξε το ρολόι του. «Σε λιγότερο από μία ώρα θα είμαστεστον προορισμό μας. Πρέπει να μιλήσουμε για τη συνάντησηκαι τι να περιμένουμε. Πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά, αλλάδε βλάπτει να έχουμε ένα σχέδιο. Πριν το ξεχάσω, εκεί πίσωυπάρχει ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο. Φόρεσέ το».

Η Ντέινα ακολούθησε τον Γκαρθ και κατέβηκαν από τοαεροπλάνο. Το αεροδρόμιο δεν ήταν παρά μια λουρίδαδρόμου στη μέση του πουθενά. Στο βάθος φαίνονταν βουνά,γύρω γύρω .δέντρα και θάμνοι, και το μόνο σημάδι

πολιτισμού ήταν ένα μικρό κτί-σμα εκατό μέτρα πιο πέρα.Ουσιαστικά ήταν ένα ξύλινο χάλασμα, περισσότερο καλύβιπαρά σπίτι. Τα ξύλο ήταν κάποτε βαμμένο κόκκινο και μπλε,αλλά η μπογιά είχε ξεφλουδίσει. Τα παράθυρα δεν είχαντζάμια και πάνω στις ακανόνιστες σανίδες έτρεχαν αμέτρητεςσαύρες.

Η ζέστη ήταν αποπνικτική, ειδικά για Νοέμβριο. Η Ντέιναήταν ντυμένη για μια ψυχρή, συννεφιασμένη μέρα στοΝτάλας. Το αλεξίσφαιρο γιλέκο που είχε βάλει κάτω από τοπουλόβερ της τη ζέσταινε ακόμη περισσότερο. Στο χέρι τηςκρατούσε το πιστόλι και στην αριστερή της τσέπη είχε τονδεύτερο γεμιστήρα.

Δεν είχε ιδέα πού βρίσκονταν, τι μπορεί να αντιμετώπιζαν, καιυπήρχε μεγάλη πιθανότητα να αναγκαστεί να πυροβολήσεικάποιον. Δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει τη μέρατης.

Δεν φοβόταν ακριβώς, αλλά ήταν τσιτωμένη. Οι αισθήσειςτης ήταν οξυμένες. Ήξερε πόσα βήματα ακριβώς τη χώριζαναπό το αεροπλάνο και πόσο γρήγορα μπορούσε να τρέξει.Κρίνοντας από τη σωματική του διάπλαση, σκέφτηκε ότι οΓκαρθ ήταν ακόμα πιο γρήγορος από εκείνη, πράγμαευχάριστο και για τους δύο. Φυσικά, αν έπρεπε να τρέξουνεπειδή τους πυροβολούσε κάποιος, εκείνος που θα έμενεπίσω θα ήταν πιο εκτεθειμένος, αλλά αυτό δεν ήθελε να το

σκέφτεται.

Ο Γκαρθ κοίταξε το ρολόι του και προχώρησε προς τοκτίσμα. Δεν υπήρχαν αυτοκίνητα ή φορτηγά τριγύρω, αλλά ηΝτέινα είχε την αίσθηση ότι τους παρακολουθούσαν.

«Καταλαβαίνεις ότι είμαστε τέλειοι στόχοι;» ρώτησε καθώςπερπατούσε δίπλα του. «Εντελώς εκτεθειμένοι».

«Πού προτείνεις να κρυφτούμε;»

Καλή ερώτηση. Ανάμεσα στο τζετ και το κτίσμα δεν υπήρχεπαρά μόνο τσιμέντο και χλόη. Δεν μπορούσαν να καλυφθούνπουθενά.

«Μην ανησυχείς», πρόσθεσε κραδαίνοντας το τυλιγμένο σεχαρτί πακέτο που κρατούσε. «Πρόκειται για οικονομικήσυναλλαγή. Δε θα πάθουμε τίποτα».

«Αν προσπαθείς· να με καθησυχάσεις, ματαιοπονείς. Φοράμεαλεξίσφαιρα γιλέκα. Αυτό υπονοεί ότι ανησυχείς».

«Είμαι καλός πελάτης. Δεν έχουν λόγο να μας σκοτώσουν».

«Δηλαδή το έχεις ξανακάνει;»

«Όχι τόσο άμεσα, αλλά ναι. Χρησιμοποιώ ανορθόδοξουςτρόπους για να παίρνω πληροφορίες».

Φορούσαν αλεξίσφαιρα γιλέκα και κρατούσαν πιστόλια καιτο θεωρούσε απλώς ανορθόδοξο; Εκείνη θα το διατύπωνεκάπως πιο έντονα.

«Κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα», μουρμούρισε.

«Δεν είσαι η πρώτη που το λέει. Και τώρα σταμάτα να μιλάς.Από δω και πέρα θα μιλάω μόνο εγώ».

Για πρώτη φορά δεν του έφερε αντίρρηση. Δεν είχε ιδέα τιτους περίμενε και προτιμούσε να διοχετεύσει τηνενεργητικότητά της στην προσπάθεια να παραμείνει ζωντανή.Ο Γκαρθ ήταν ελεύθερος να μιλάει όσο του έκανε κέφι.

Μπήκαν στο μικρό κτίσμα.

Ήταν σκοτεινά και στην αρχή δεν μπορούσε να δει τίποτε.Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ξεχώρισε έναστραπατσαρισμένο τραπέζι και μερικές καρέκλες. Κατά τ’άλλα, το δωμάτιο ήταν άδειο.

Διέκρινε αμέσως την καλύτερη αμυντική θέση και στάθηκεεκεί. Από εκείνο το σημείο έβλεπε την μπροστινή πόρτα καιδύο από τα τρία παράθυρα. Πράγμα που άφηνε μόνο ένατυφλό σημείο. Ο Γκαρθ μετακινήθηκε ώστε να μπορεί να δειαν ερχόταν κάποιος από εκείνη την κατεύθυνση.

«Και τώρα περιμένουμε», της είπε μετά.

Η κατάσταση διέφερε πολύ από τις διακριτικέςπαρακολουθήσεις στις οποίες ήταν μαθημένη. Δεν υπήρχεραδιόφωνο για να σκοτώσει την ώρα της ούτε χρόνος ναχαλαρώσει με περισυλλογή. Η αδρεναλίνη κυλούσε μέσα τηςόπως ο ιδρώτας στην πλάτη της. Η καλύβα μύριζε μούχλακαι ερήμωση. Κάτι σάλεψε κάτω από τα φύλλα που σκέπαζαντο πάτωμα, αλλά η Ντέινα δεν αντέδρασε μέχρι να δει τιήταν. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, μια μικρή σαύρα έτρεξεπρος την πόρτα.

«Τρεις άντρες», είπε χαμηλόφωνα ο Γκαρθ. «Είναιοπλισμένοι. Μείνε ήρεμη. Για δουλειές είμαστε εδώ».

Τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά; αναρωτήθηκε εκείνηνιώθοντας τους σφυγμούς της να διπλασιάζονται. Έμεινε εκείπου στεκόταν, με το πιστόλι στο χέρι. Δεν σκόπευε ναπυροβολήσει, παρά μόνο αν χρειαζόταν.

Οι δύο από τους τρεις άντρες μπήκαν στην καλύβα. Κοίταξανγύρω τους, την είδαν, αλλά δεν τη χαιρέτησαν. Η Ντέινα-προχώ-ρησε και στάθηκε ανάμεσα σ’ αυτούς και την πόρτα.Το μήνυμα ήταν σαφές -αν κάτι πήγαινε στραβά, θα έπρεπενα περάσουν πάνω από το πτώμα της για να βγουν.

«Ντάνκαν», είπε ο πρώτος. Είχε μέτριο ύψος και ήταν μυώδηςκαι ηλιοκαμένος.

Μάλλον Κουβανός παρά Μεξικανός, σκέφτηκε η Ντέιναφέρνοντας στο νου της την αναφορά που της είχε δείξει οΓκαρθ. Ο αναθεματισμένος πληροφοριοδότης του.

Αυτό ήταν το κάθαρμα που είχε προκαλέσει την έκρηξη όπουη Ίζι λίγο έλειψε να σκοτωθεί. Είχε πληρωθεί γι’ αυτή τηδουλειά και τώρα πληρωνόταν πάλι για τις πληροφορίες του.Παλιάνθρωπε, σκέφτηκε με θυμό και ένιωσε μιαακαταμάχητη επιθυμία να τον πυροβολήσει.

Κάτι θα πρέπει να φάνηκε στο πρόσωπο ή στη στάση τουσώματός της, γιατί ο Γκαρθ την κοίταξε αυστηρά. Της ήρθενα τον πυροβολήσει κι αυτόν.

«Ραμόν». Ο Γκαρθ χαιρέτησε τον άλλο άντρα με ένα νεύμα.

Άρχισαν να μιλούν στα ισπανικά. Η Ντέινα έπιασε μερικέςλέξεις. Απ’ όσο μπόρεσε να καταλάβει, ρωτούσαν ο ένας γιατην οικογένεια του άλλου και πώς πήγαιναν οι δουλειές.

Ο Γκαρθ άφησε το πακέτο πάνω στο ετοιμόρροπο τραπέζι. ΟΡαμόν άφησε ένα κουτί στο μέγεθος ενός ντοσιέ.

«Πάντα χαίρομαι να συνεργάζομαι μαζί σου», είπε καθώςέπαιρνε αυτό που είχε αφήσει ο Γκαρθ. «Καλή επιστροφή».

Εκείνος τον ευχαρίστησε κουνώντας το κεφάλι του.

Οι άντρες γύρισαν να φύγουν. Η Ντέινα συνέχισε να τουςσημαδεύει. Ο Ραμόν πέρασε από δίπλα της χωρίς να τηνκοιτάξει.

αλλά ο δεύτερος κοντοστάθηκε για λίγο πριν προχωρήσειπρος την πόρτα.

Η Ντέινα έμεινε εκεί που στεκόταν, ώσπου ο Γκαρθ της είπε:«Μπήκαν στο δάσος. Έλα, πάμε».

Έπιασε το κουτί και κατευθύνθηκε προς το αεροπλάνο.

Σε δυο λεπτά επιβιβάστηκαν στο τζετ. Οι κινητήρες άρχισαννα λειτουργούν πριν καν κλείσει ο Γκαρθ την πόρτα.Τροχοδρόμησαν στο διάδρομο και απογειώθηκαν.

«Είσαι καλά;» τη ρώτησε. Ξεκούμπωσε το πουκάμισό του, τοέβγαλε και το πέταξε στο δερμάτινο κάθισμα.

Για μια στιγμή η Ντέινα σκέφτηκε ότι γδυνόταν για χάρη της,αλλά πριν προλάβει να τον αποπάρει, τον είδε ναξεκουμπώνει το αλεξίσφαιρο γιλέκο και να το βγάζει.

Σωστά. Δεν το χρειαζόταν πια. Είχαν τελειώσει.

Μπήκε στο μπάνιο στο πίσω μέρος του αεροπλάνου καιακούμπησε στην κλειστή πόρτα. Έκλεισε τα μάτια της καιπήρε αργά μερικές βαθιές αναπνοές. Είχαν τελειώσει. Ήταν

ασφαλείς στο αεροπλάνο. Μπορούσε να χαλαρώσει.Εισπνοή. Εκπνοή.

Της πήρε κάμποσα λεπτά μέχρι να ηρεμήσει το καρδιοχτύπιτης. Τα χέρια της δεν έτρεμαν, κι αυτό την έκανε να νιώσειπερήφανη. Έβγαλε το πουλόβερ και το αλεξίσφαιρο γιλέκο,ξαναφόρε-σε το πουλόβερ και έριξε λίγο νερό στο πρόσωπότης.

Ο Γκαρθ την περίμενε στο σαλόνι. Όταν πλησίασε, της έδωσεένα διαυγές ποτό με παγάκια.

«Δε διψάω», του είπε.

«Δεν είναι νερό. Σκέτη βότκα. Πίνεται πιο εύκολα, αλλά ανπροτιμάς έχω και ουίσκι».

Δεν ήταν ούτε μεσημέρι ακόμη, αλλά της φάνηκε πως είχανπεράσει τρεις μέρες. Πήρε τό ποτήρι από το χέρι του,κατέβασε το περιεχόμενο με δύο γουλιές και ένιωσε τοαλκοόλ να της καίει το λαρύγγι.

Πλησίασε στο κάθισμά της και είδε το πακέτο που ήτανακουμπισμένο πάνω στο μικρό τραπέζι.

«Άνοιξέ το», της είπε ο Γκαρθ. «Εγώ ξέρω ήδη τι περιέχει».

«Σου είπε ο Ραμόν;»

«Το μάντεψα».

Η Ντέινα έλυσε το σπάγκο και άνοιξε το κουτί.

Μέσα υπήρχαν αποδείξεις, άλλες πρωτότυπες και άλλεςφωτο-τυπημένες. Φωτογραφίες, σημειώσεις, επιταγές καιλίστες υλικών. Υπήρχε επίσης ένα χρονοδιάγραμμα πουξεκινούσε πριν από κάμποσους μήνες.

Η Ντέινα τα κοίταξε όλα. Με κάθε καινούριο χαρτί που έπιανεστο χέρι της ο κόμπος στο στομάχι της γινόταν πιο σφιχτός.Σε μερικές σελίδες αναγνώρισε τον γραφικό χαρακτήρα τουΤζεντ, έναν αναλυτικό πίνακα τηλεφωνικών κλήσεων με τοπρόθεμα του Ντάλας και ένα διάγραμμα εκρηκτικούμηχανισμού.

Το καθένα από μόνο του δεν ήταν τίποτα τρομερό, αλλά όλαμαζί αρκούσαν για να την πείσουν γι’ αυτό που ως τότεπροσπαθούσε απεγνωσμένα να αποφύγει ν’ αποδεχτεί.

«Ο Τζεντ ζήτησε να ανατινάξουν την εξέδρα», είπε, προφέρο-ντας τις λέξεις με δυσκολία. «Όχι εσύ».

Ο Γκαρθ κάθισε απέναντι της και την κοίταξε. «Όχι εγώ».

«Ήξερε ότι όλοι θα σκέφτονταν πως το έκανες εσύ. Θαπρέπει να ήταν μέρος του σχεδίου του».

«Κλιμάκωση».

«Η Ίζι θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί» Δεν το χωρούσε ονους της. Ο Τζεντ δεν θα δίσταζε να σκοτώσει την ίδια τουτην κόρη. Πώς ήταν δυνατόν;

«Ήταν τυχερή, όπως όλοι όσοι βρίσκονταν στην εξέδρα.Ευτυχώς δεν υπήρξαν απώλειες».

Η Ντέινα ανακατεύτηκε. «Δεν ξεχνιέται αυτό το πράγμα. Δενεξηγείται. Πώς θα τους το πω;»

«Δε θα τους το πεις εσύ. Εγώ θα τους το πω. Έχω ραντεβούμε τον Κρουζ αργότερα».

Με τον Κρουζ. Μάλιστα. Ο Κρουζ θα ήξερε τι να κάνει. Θαπροστάτευε τη Λέξι και ο Μιτς θα προστάτευε τη Σκάι και ηΊζι τώρα είχε τον Νικ. Όλα θα πήγαιναν καλά.

Η Ντέινα έσπρωξε το κουτί μακριά και έκλεισε τα μάτια της. ΟΤζεντ το είχε κάνει, όχι ο Γκαρθ. Ο Τζεντ, τον οποίο γνώριζεχρόνια ολόκληρα. Μπορεί να μην τον συμπαθούσε ιδιαίτερα,αλλά τον εμπιστευόταν. Πίστευε ότι είχε έναν ηθικό κώδικα.

«Κάποιος πρέπει να τον σταματήσει», ψιθύρισε.

«Αυτό σκοπεύω να κάνω».

«Νομίζεις ότι μπορείς να τον νικήσεις;,Είναι αδίστακτος».

Της χαμογέλασε με έναν τρόπο που την έκανε ναανατριχιάσει.

«Δεν έχει καμιά ελπίδα. Θα τον καταστρέψω. Όταν τελειώσω,θα έχει χάσει τα πάντα οριστικά και αμετάκλητα».

Η Ντέινα ξεροκατάπιε. Τα λόγια του ήταν γεμάτα σιγουριά,αλλά δεν ήταν αυτό που την ανησυχούσε. Ήταν η γνώση ότιθα έκανε τα πάντα για να νικήσει. Πόσο μακριά θα τραβούσεαυτό το αμείλικτο παιχνίδι; ’

«Ήρθε ο Νικ», ανακοίνωσε η Άγκνες από τηνενδοσυνεννόηση.

Ο Γκαρθ άφησε την αναφορά που διάβαζε. Είχε βδομάδες ναμιλήσει με τον Νικ, από τη μέρα που είχε θυσιάσει τη φιλίατους στο όνομα της νίκης. Φυσικά είχε μετανιώσει πικρά γι’αυτό, αλλά δεν ήξερε αν ο Νικ ήταν πρόθυμος ν’ ακούσει τησυγνώμη του.

«Πες του να περάσει».

Ο Νικ μπήκε στο γραφείο. Ο Γκαρθ σηκώθηκε.Συναντήθηκαν στο κέντρο του μεγάλου δωματίου.

«Ο Κρουζ με έστειλε να πάρω τις πληροφορίες που έχεις να

του δώσεις», είπε ο Νικ αντί για άλλο χαιρετισμό.

Πληροφορίες που ο Κρουζ θα μπορούσε να περάσει να τιςπάρει ο ίδιος ή να στείλει κάποιο βοηθό του, σκέφτηκε οΓκαρθ.

Έδειξε τον μεγάλο φάκελο στην άκρη του γραφείου του.«Είναι τα αντίγραφα όσων μου έδωσαν στο Μεξικό. Ταπρωτότυπα βρίσκονται στο χρηματοκιβώτιό μου. Αν θελήσεικάποιος να τα δει, είναι στη διάθεσή του, αλλά για την ώραπροτιμώ να μείνουν εκεί».

«Δε θα τα παραδώσεις στην αστυνομία;»

«Χαρτιά που αγόρασα από έναν Κουβανό σε ξένη χώρα; Όχι,δε θα τα παραδώσω στην αστυνομία. Αν θέλουμε νακαταστρέψουμε τον Τζεντ, θα το κάνουμε με άλλο τρόπο.Άλλωστε, αυτά είναι η α-σφάλειά μας. Αν το παρατραβήξει,μπορώ να τον απειλήσω».

«Προσπάθησε ήδη να σκοτώσει την Ίζι. Θα έλεγα ότι τοπαρατράβηξε».

«Δεν μπορείς ν’ αλλάξεις το παρελθόν».

Ο Νικ τον κοίταξε επίμονα. «Σ’ αυτό έχεις δίκιο».

Κάποτε ήταν φίλοι -σχεδόν αδέλφια. Μαζί είχαν κινδυνέψει

να πεθάνουν. Ο Γκαρθ πίστευε ότι θα υποστήριζαν ο ένας τονάλλο ό,τι κι αν συνέβαινε. Ώσπου είχε παίξει για να κερδίσεικαι είχε χάσει μία από τις ελάχιστες σχέσεις του πουθεωρούσε σημαντικές.

«Επιμένεις να κυνηγήσεις τον Τζεντ», είπε ο Νικ. Δεν ήτανερώτηση, ήταν διαπίστωση.

«Με κάθε τρόπο. Μόνο αυτό του αξίζει». Ο Γκαρθ κοίταξε τοφάκελο κι έπειτα τον Νικ. «Μέσα υπάρχει μια κασέτα.Καλύτερα να την ακούσει πρώτα ο Κρουζ πριν τη δώσει στηΛέξι και στις αδελφές της».

Ο Νικ έσμιξε τα φρύδια του. «Τι περιέχει;»

«Ο Τζεντ μου προσφέρει τις Διεθνείς Επιχειρήσεις Τάιταν μετον όρο να αποκλείσω τις κόρες του».

«Πότε έγινε αυτό;»

«Πριν από λίγο καιρό. Πριν κάνει την εγχείρηση η Ίζι».

«Το κάθαρμα».

Ο Νικ πλησίασε στο γραφείο. Ο Γκαρθ τον περίμενε να πάρειτο φάκελο και μετά είπε: «Λυπάμαι. Ξέρω ότι είναι πολύαργά, αλλά θέλω να ξέρεις ότι λυπάμαι. Για ό,τι έκανα, γιαό,τι έγινε. Έκανα το λάθος να πιστέψω ότι δε σε ενδιέφερε η

Ίζι. Έκανα το λάθος να ρισκάρω τη φιλία μας. Μου έσωσεςτη ζωή και σου το χρωστάω. Έπρεπε να το θυμάμαι».

Η έκφραση του Νικ δεν άλλαξε. Ήξεραν και οι δύο πολύκαλά να κρύβουν τις σκέψεις τους.

«Μπήκα ανάμεσα σ’ εσένα και την Ίζι. Κόντεψα νακαταστρέψω τη σχέση σας».

Ο Νικ κοίταξε τα χαρτιά που κρατούσε. «Όχι δα. Δε μεεγκαταλείπουν τόσο εύκολα οι γυναίκες».

Χιούμορ; Καλό σημάδι. «Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τοχρόνο, δε θα έκανα τα ίδια».

Ο παλιός του φίλος προχώρησε προς την πόρτα. «Ακουσααυτά που μου είπες, Γκαρθ. Θα χρειαστώ λίγο χρόνο για νααποφασίσω αν πιστεύω ότι τα εννοείς».

Εκείνο το απόγευμα ο Γκαρθ έφτασε στο ραντεβού του με τονΚρουζ. Από τον αριθμό των αυτοκινήτων που είδε στοδρομάκι του, κατάλαβε ότι δεν θα ήταν μόνο οι δυο τους. ToSUV του Νικ ήταν παρκαρισμένο πίσω από ένα ημιφορτηγό,και ο Γκαρθ υποψιάστηκε ότι οι αδελφές Τάιταν τονπερίμεναν από την άλλη πλευρά της πόρτας.

Όχι μόνο ήταν απρόθυμος να τις δει, αλλά δεν τονενθουσίαζε επίσης καθόλου η προοπτική να τις

πληροφορήσει πως ο πατέρας τους δεν έδινε δεκάρατσακιστή γι’ αυτές. Θα προτιμούσε να τους το πει κάποιοςάλλος.

Ο Νικ άνοιξε την πόρτα, αλλά δεν του μίλησε. Ο Γκαρθ τονακολούθησε ως το_ μεγάλο καθιστικό, όπου περίμεναν οιτρεις αδελφές του, ο Κρουζ και ο Μιτς, ο αρραβωνιαστικόςτης Σκάι.

Κανείς δεν είπε τίποτε. Ο Γκαρθ ένιωθε το θυμό στηνατμόσφαιρα και είχε τη δυσάρεστη αίσθηση ότι απευθυνότανσ’ αυτόν. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι του άξιζε.Είχε κάνει κακό σε όλους όσοι στέκονταν μπροστά του.

Είχε δανείσει στη Λέξι δύο εκατομμύρια δολάρια και της είχεζητήσει να του τα επιστρέφει τη χειρότερη στιγμή. Έτσι είχεξεκινήσει η εκστρατεία του. Είχε παγιδέψει τους οδηγούς τουΚρουζ, είχε προσπαθήσει να στρέψει τον Μιτς εναντίον τηςΣκάι, είχε βαλθεί να καταστρέφει με πολλούς τρόπους τοίδρυμα της Σκάι και είχε εξαπατήσει τον Νικ για να βλάψει τηνΊζι. Όλα αυτά δεν ήταν πράγματα για τα οποία μπορούσε ναείναι περήφανος.

«Χρειάζεσαι μια αγκαλιά», είπε ξαφνικά η 'ίζι και,πηγαίνοντας κοντά του, τον αγκάλιασε. «Μην τους αφήσειςνα σε αναστατώσουν».

Τον έσφιξε δυνατά σαν να προσπαθούσε να του δώσειδύναμη. Ο Γκαρθ ήθελε να της πει ότι δεν χρειαζόταναγκαλιές, ότι θα τα κατάφερνε μια χαρά μόνος, αλλά τοθερμό αγκάλιασμα ήταν περίεργα παρηγορητικό και τηναγκάλιασε κι εκείνος αυθόρμητα.

Όταν η Ίζι τον άφησε, ο Κρουζ του έκανε νόημα να καθίσειδείχνοντας τους καναπέδες. «Ας καθίσουμε να τα πούμε».

Ο Γκαρθ πρόσεξε ότι ο Κρουζ περίμενε πρώτα να καθίσει ηΛέξι, που βρισκόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, πρινκαθίσει δίπλα της. Η Ίζι πήρε θέση δίπλα στον Νικ και ο Μιτςστάθηκε πίσω από την πολυθρόνα που είχε διαλέξει η Σκάι.Μόνο ο Γκαρθ ήταν μόνος.

Ο Κρουζ του έκανε νόημα ν’ αρχίσει. Ο Γκαρθ ήταναπροετοίμαστος και δεν ήξερε τι να πει, κι αυτό τον ενόχλησε.Έπρεπε να πει την αλήθεια. Αν κάποιοι πληγώνονταν, δεντον αφορούσε.

«Έψαξα να βρω στοιχεία για την έκρηξη», άρχισε να λέει. «Τατελευταία έφτασαν στα χέρια μου χτες το πρωί. Η Ντέινα κιεγώ πήγαμε στο Μεξικό και πήραμε ορισμένες πληροφορίες.Έδωσα αντίγραφα στον Κρουζ».

«Ο Νικ κι εγώ τα μελετήσαμε», συμπλήρωσε ο Κρουζ. «Είναιάκρως ενοχοποιητικά».

Η Λέξι ακούμπησε προστατευτικά τα χέρια της στην κοιλιάτης. «Τι λένε; Τι μάθατε;»

Ο Νικ έπιασε το χέρι της Ίζι. Ο Μιτς ακούμπησε το δικό τουστον ώμο της Σκάι. Ο Κρουζ δίστασε.

«Ο Τζεντ το έκανε», είπε ο Γκαρθ, υποθέτοντας ότι έτσι κιαλλιώς όλοι τον μισούσαν. Και θα μπορούσαν να συνεχίσουννα τον μισούν, αν το ήθελαν. «Κανόνισε να βάλουν βόμβαστην εξέδρα. Πλήρωσε και όρισε την ημερομηνία».

Οι αδελφές κοιτάχτηκαν. Ο Γκαρθ είδε την κατάπληξη καιτον πόνο στα μάτια τους. Η Ίζι χλόμιασε.

«Ο πατέρας μου μου το έκανε αυτό;» ψιθύρισε εμβρόντητη.«Ήξερε ότι ήμουν εκεί, κι όμως...»

Ο Κρουζ έσφιξε το χέρι της Λέξι. «Ήθελε να παγιδέψει τονΓκαρθ και να τον ενοχοποιήσει για την έκρηξη. Ίσως δενήξερε ότι είχες επιστρέφει στη δουλειά...»

«Το ήξερε», είπε θυμωμένα η Λέξι. «Το ήξερε και δεν τον έ-νοιαξε». Πήγε κοντά στην Ίζι και την αγκάλιασε. «Λυπάμαι».

Η Σκάι πήγε κοντά τους. Αγκαλιάστηκαν και ψιθύρισαν η μιαστην άλλη κάτι που ο Γκαρθ δεν μπορούσε ν’ ακούσει, αλλάδεν τον ένοιαξε. Δεν τον αφορούσε. Δεν ήθελε καμιάανάμειξη.

Όμως υπήρχαν κι άλλα. Ο Νικ έβγαλε ένα μικρό κασετόφωνοκαι έβαλε να παίξει η κασέτα που είχε φτιάξει ο Γκαρθ τημέρα που ο Τζεντ τον είχε επισκεφθεί στο γραφείο του,μερικούς μήνες νωρίτερα. Τότε που του πρότεινε να αναλάβειτον απόλυτο έλεγχο των Διεθνών Επιχειρήσεων Τάιταν.Μόνο με δύο όρους. Να παρα-μείνει ο Τζεντ γενικόςδιευθυντής και οι αδελφές Τάιταν να μην πάρουν ποτέ ούτεδεκάρα.

Τα απαίσια λόγια αντήχησαν στο δωμάτιο. Ο Κρουζ, ο Μιτςκαι ο Νικ πλησίασαν τις αδελφές, τις χώρισαν και τράβηξε οκαθένας τη δική του αγαπημένη στην αγκαλιά του. Έμεινανέτσι αγκαλιασμένοι, δείχνοντας την αγάπη τους. Ο Γκαρθμετακινήθηκε αμήχανα -θα προτιμούσε να βρίσκεταιοπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί. Έπρεπε να είχε φέρει μαζίτου την Ντέινα.

«Θα τα παραδώσουμε στην αστυνομία;» ρώτησε η Σκάι.«Κάτι πρέπει να κάνουν».

«Δε γίνεται», είπε η Λέξι σκουπίζοντας τα μάτια της. «ΟΓκαρθ δεν τα συγκέντρωσε με νόμιμο τρόπο». >

«Τουλάχιστον τώρα ξέρουμε», είπε η Ίζι, αποκαλύπτοντας μετον τόνο της φωνής της μια εκπληκτική δύναμη. «Ξέρουμεότι ο πραγματικός εχθρός μας είναι ο Τζεντ».

Και οι τρεις αδελφές στράφηκαν προς τον Γκαρθ.

«Τελείωσες;» τον ρώτησε η Σκάι με βουρκωμένα μάτια.«Έληξε ο ανταγωνισμός που είχες μαζί μας ή θα μαςαπογοητεύσεις κι εσύ;»

Δεν είχε πάει εκεί έχοντας κάποιο σχέδιο. Ο στόχος του ήτανεξαρχής να καταστρέψει τον Τζεντ Τάιταν. Τα είχε βάλει με τιςαδελφές του απλώς για να διασκεδάσει, αλλά κάπου στηδιαδρομή τα πράγματα είχαν ξεφύγει από τον έλεγχο. Καιεξαιτίας αυτού είχε χάσει τον καλύτερό του φίλο. Επίσης είχεδώσει στον Τζεντ την ευκαιρία να βλάψει την Ίζι.

«Τελείωσε», είπε η Ίζι. «Δε θα μας κάνει κακό».

«Χαίρομαι που το ακούω», είπε η Λέξι, «αλλά θαπροτιμούσα να το ακούσω από τον ίδιο».

Ο Γκαρθ είχε αντιμετωπίσει μεγαλύτερες αντιξοότητες καιισχυρότερους αντιπάλους, αλλά ποτέ δεν είχε αισθανθεί τόσοσυγκλονισμένος. Όχι επειδή υπερτερούσαν αριθμητικά, αλλάεξαιτίας του κακού που μπορούσε να κάνει εκείνος.Κοιτάζοντάς τες, συνειδητοποίησε ότι δεν την ήθελε τέτοιαδύναμη, ενώ συνήθως τα ήθελε όλα.

«Δε θα σας κάνω κακό», είπε αμήχανα. «Θέλω να δω τονΤζεντ να σέρνεται μπροστά μου, αλλά οι υπόλοιποι...»Ξερόβηξε. «Συγνώμη για όσα έγιναν παλιά».

«Βλέπετε;» είπε η Ίζι. «Τι σας είπα;»

«Ένα απλό συγνώμη δεν αρκεί», είπε η Λέξι.

«Ίσως όχι», είπε η Σκάι. «Αλλά νομίζω πως το είπε απόκαρδιάς. Νικ; Να τον πιστέψουμε;»

Όλοι γύρισαν προς το μέρος του Νικ.

«Εσύ τι λες;» ρώτησε η Σκάι.

Ο Γκαρθ στεκόταν στο κέντρο του δωματίου με τον άνθρωποπου είχε αδικήσει να κρατάει στα σημαδεμένα χέρια του τοπεπρωμένο του.

Ο Νικ τον κοίταξε έντονα. «Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μαςκαι θα πρέπει να την ξανακερδίσει. Ε'γώ, πάντως, θα τουδώσω την ευκαιρία».

Κεφάλαιο 6

Η Ντέινα έφτασε στο σπίτι του Κρουζ αργά το απόγευμα. Οιτρεις φίλες της κάθονταν μαζί και έδειχναν κεραυνόπληκτες.Ήταν φανερό ότι είχαν κλάψει, κι αυτό την έκανε να νιώσειαμήχανα. Όχι επειδή δεν την ένοιαζε η δυστυχία τωνφιλενάδων της, αλλά επειδή δεν ήξερε με τι τρόπο να τιςπαρηγορήσει.

Η πάντα περιποιημένη Λέξι φαινόταν ατημέλητη. Η μάσκαραείχε σχηματίσει μαύρα ρυάκια κάτω από τα μάτια της. Η Ίζιφαινόταν πιο μικρόσωμη, λες και ο πόνος την είχεσυρρικνώσει. Τα κόκκινα μαλλιά της Σκάι έκαναν ακόμαμεγαλύτερη αντίθεση με το κάτασπρο δέρμα της. Όλο τοχρώμα είχε χαθεί από το πρόσωπό της και φαινότανηττημένη.

«Συγνώμη», είπε η Ντέινα μουδιασμένα μπαίνοντας στοκαθιστικό.

«Δεν υπάρχει λόγος να ζητάς συγνώμη για τίποτα»,απάντησε η Λέξι. Σηκώθηκε και πήγε κοντά της. «Έκανες ό,τισου ζητήσαμε και τώρα ξέρουμε την αλήθεια».

Οι δύο γυναίκες αγκαλιάστηκαν όσο τους επέτρεπε ηφουσκωμένη κοιλιά της Λέξι.

Η Ίζι και η Σκάι πήγαν κοντά τους κι ύστερα πήγαν όλες καικάθισαν σε δύο καναπέδες αντικριστά.

«Πού είναι οι άντρες;» ρώτησε η Ντέινα.

«Τους διώξαμε», απάντησε η Σκάι. «Το πρόβλημα είναι δικόμας και μαζί θα βρούμε τη λύση».

«Τότε γιατί με φωνάξατε;»

Η Λέξι, που καθόταν δίπλα της, χαμογέλασε και της έπιασετο χέρι. «Επειδή ουσιαστικά είσαι κι εσύ μια Τάιταν. Είτε σ’αρέσει είτε όχι, δε γλιτώνεις από μας».

«Δεν μπορώ να πω ότι με χαλάει». Η Ντέινα πήρε μια βαθιάεισπνοή. «Λυπάμαι αφάνταστα για όλα αυτά. Ποτέ δεφαντάστηκα...»

«Ούτε εμείς», είπε η Ίζι.

«Είσαι καλά;» τη ρώτησε η Ντέινα.

«Όχι, αλλά θα γίνω. Ήθελα να επαληθευτώ για τον Γκαρθ,αλλά όχι με τέτοιο τρόπο. Μάλλον δε θα έπρεπε να εκπλαγώμαθαίνοντας πως ο Τζεντ δε νοιάζεται αν ζω ή πεθαίνω,αλλά έχω μείνει κατάπληκτη».

Η Σκάι την αγκάλιασε. «Μην το σκέφτεσαι, γίνεσαι χειρότερα.Έχεις εμάς και τον Νικ και σ’ αγαπάμε όλοι. Πάντα θαείμαστε δίπλα σου».

Η Ίζι έγνεψε καταφατικά, αλλά δεν έδειξε ικανοποιημένη.

«Είδατε τα στοιχεία;» ρώτησε η Ντέινα.

«Ο Γκαρθ μας έβαλε την κασέτα και ακούσαμε τον Τζεντ νατου προσφέρει τα πάντα. Έτσι πειστήκαμε εντελώς», είπε ηΛέξι.

Η Ντέινα μόρφασε. Μάλλον ήταν καλύτερα που ήξεραν όλαόσα είχε κάνει ο πατέρας τους, αλλά δεν της άρεσε που είχανπληγωθεί. Προσπάθησε να ξεπεράσει τις τύψεις της,λέγοντας στον εαυτό της ότι εκείνη δεν είχε καμία ανάμειξησε όσα είχαν γίνει.

«Κανονικά δε θα έπρεπε να εκπλαγούμε», μουρμούρισε ηΣκάι και, αγκαλιάζοντας την Ίζι, της χάιδεψε τα μαλλιά.«Όλες ξέραμε τι άνθρωπος είναι ο Τζεντ, αλλά καμιά μας δενήθελε να το πιστέψει. Τώρα έχουμε αποδείξεις, κι έτσι δενμπορούμε πλέον να εθελοτυφλούμε».

«Θα μπορούσα ενδεχομένως να το παραβλέψω, αλλά δεθέλω», είπε η Ίζι προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυάτης. «Πρέπει να το θυμόμαστε, γιατί αλλάζει τα πάντα».

«Δίκιο έχει», είπε η Λέξι στην Ντέινα. «Ο Γκαρθ είναιαποφασισμένος να καταστρέψει τον Τζεντ. Κατά τα.φαινόμενα, ο πατέρας μας είναι χαμένη περίπτωση. Τοκουβεντιάσαμε, και τώρα η μεγαλύτερη αγωνία μας είναι οΓκαρθ».

«Δε θέλουμε να καταντήσει σαν τον Τζεντ», είπε η Σκάι.

«Και πώς θα καταφέρετε να μη συμβεί αυτό;» ρώτησε ηΝτέινα. Ο Γκαρθ ήταν αποφασιστικός και ισχυρός άνθρωπος.«Δε θα του αλλάξετε γνώμη. Αυτός ήταν ο στόχος του τόσα

χρόνια».

«Θα πάρει χρόνο», είπε η Λέξι. «Ένα μέρος του σχεδίου μαςβασίζεται στην ιδέα να συνεργαστούμε μαζί του για νασταματήσουμε τον Τζεντ. Ελπίζουμε πως τελικά θακαταλάβει ότι τον

συμφέρει περισσότερο να ανήκει σε μια ομάδα παρά ναπαλεύει μόνος του».

«Τον έχετε γνωρίσει; Δεν πρόκειται να τον λυγίσετε προσφέ-ροντάς του ζεστή σοκολάτα και δείχνοντάς του οικογενειακέςφωτογραφίες».

«Εδώ μπαίνεις εσύ στο παιχνίδι», είπε η Σκάι. «Θέλουμε νασυνεχίσεις να δουλεύεις μαζί του. Θα είσαι ο εκπρόσωπόςμας, κατά κάποιον τρόπο».

Η Ντέινα έγνεψε καταφατικά, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε ναπαραδεχτεί ότι ο Γκαρθ την τρόμαζε. Όχι μόνο επειδή είχε τηνανελέητη ικανότητα να περνάει το δικό του, αλλά και εξαιτίαςτου τρόπου που αντιδρούσε η ίδια όταν ήταν κοντά του. Καιήξερε καλύτερα από τον καθένα πόσο επικίνδυνο ήταν ναδείχνεις σε κάποιον ότι μπορούσε να σε ελέγχεισυναισθηματικά. Καλύτερα μόνη και δυνατή, παρά αδύναμημε κάποιον άλλο.

«Θα τον βοηθήσεις επίσης στον αγώνα του εναντίον του

Τζεντ», είπε χαμηλόφωνα η Ίζι.

Η Ντέινα κοίταξε ξαφνιασμένη τη μικρότερη από τις αδελφέςΤάιταν. Τα πάντα λαμπερά μάτια της ήταν θολά καιπρησμένα και το πρόσωπό της γεμάτο κόκκινα στίγματα,μάλλον από το κλάμα.

«Ίζι, είσαι ταραγμένη...» άρχισε να λέει.

Η Σκάι κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Το κουβεντιάσαμε,Ντέινα. Ο Τζεντ το παρατράβηξε».

«Πατέρας σας είναι. Μην το κάνετε αυτό. Από τη στιγμή πουθα πάρετε αυτόν το δρόμο, δε θα υπάρξει επιστροφή. Ο Τζενταντιμετωπίζει ήδη προβλήματα και κατηγορίες. Θέλετε στ’αλήθεια να του φορτώσετε κι αυτό; Πώς θα αισθανθείτε ανμπει ισόβια στη φυλακή εξαιτίας σας;»

Οι αδελφές κοιτάχτηκαν μεταξύ τους κι έπειτα κοίταξαν πάλιεκείνη.

«Δε θα φταίμε εμείς», είπε η Λέξι. «Μόνος του τα κατάφερε.Σφράγισε τη μοίρα του όταν αρνήθηκε να βοηθήσει την Κάθικαι τον Τκαρθ πριν από τόσα χρόνια. Μπορεί να μην ήτανδική του ευθύνη, αλλά το ποσό που του ζητήθηκε ήτανασήμαντο για κείνον. Όταν άρχισε να τα βάζει μαζί μας οΓκαρθ, ο Τζεντ θα μπορούσε να μας πει τι συνέβαινε. Θαμπορούσε να συνεργαστεί μαζί μας. Αντί γι’ αυτό, είπε ψέματα

και διέστρεψε γεγονότα. Στο τέλος κανόνισε να ανατινάξουνκαι την εξέδρα. Θα σκότωνε την κόρη του, για να μην πούμεγια όλους όσοι βρίσκονταν πάνω. Του αξίζει ό,τι κι αν πάθει».

Όλα αυτά ήταν λογικά, αλλά η Ντέινα δεν κατέθεσε τα όπλα.«Πατέρας σας είναι. Δε θέλω να έχετε τύψεις μετά».

«Θέλουμε να βοηθήσεις τον Γκαρθ να τον καταστρέψει», είπεήρεμα η Ίζι. «Με νόμιμο τρόπο. Δε θα δημιουργήσουμεπρόβλημα. Ο Τζεντ μπορεί να τα καταφέρει μόνος του.Θέλουμε να βρούμε τις αποδείξεις της ενοχής του με νόμιμαμέσα και να τις παραδώσουμε στην αστυνομία».

«Εκτός κι αν δε θέλεις να ανακατευτείς», πρόσθεσε η Λέξι.«Δε θα σε παρεξηγήσουμε αν αρνηθείς».

Η Ντέινα τις κοίταξε όλες. «Είσαστε σαν αδελφές μου καισας αγαπώ. Ασφαλώς και θα σας βοηθήσω».

Προσπαθώντας να αποφασίσει ποιο θα ήταν το επόμενοβήμα, η Ντέινα γύρισε στο σπίτι της για να σκεφτεί. Αντί ναπαρακολουθεί τον Γκαρθ με την ελπίδα ότι θα τον έπιανε νακάνει κάτι κακό, τώρα έπρεπε να συνεργαστεί μαζί του. Αυτήκι αν ήταν ανατροπή. Αναρωτήθηκε πώς θα αντιδρούσεεκείνος στην είδηση ότι οι αδελφές του τώρα τον θεωρούσανκαλό.

Σταμάτησε στο σκεπαστό πάρκινγκ και προχώρησε προς το

διαμέρισμά της. Καθώς πλησίαζε στην πόρτα, είδε κάποιοννα στέκεται εκεί. Ο άγνωστος βγήκε στο φως. Ήταν ο Γκαρθκαι, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η παρουσία του δεν τηνξάφνιασε ιδιαίτερα.

«Τους μίλησες;» τη ρώτησε.

«Ναι. Από κει έρχομαι».

«Είναι καλά;»

Η Ντέινα ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε. Εκείνος τηνακολούθησε.

«Πρόσεχε», του είπε. «Θα μπορούσε να πιστέψει κανείς ακού-γοντάς σε ότι σ’ ενδιαφέρει τι τους συμβαίνει».

«Ισως μ’ ενδιαφέρει».

Φορούσε κοστούμι -ως συνήθως. Μόλις μπήκαν στο μικρόκαθιστικό της, έβγαλε το σακάκι του και το έριξε στην πλάτητης πτυσσόμενης πολυθρόνας που η Ντέινα είχε αγοράσεικοψοχρονιά από ένα μαγαζί της οδού ταχείας κυκλοφορίαςπου εκποιούσε το εμπόρευμά του. Ο καναπές της είχεγνωρίσει καλύτερες μέρες και όλο της το διαμέρισμα μάλλονθα χωρούσε στο μπάνιο του ρετιρέ του.

Ο μικρός χώρος την έκανε να νιώσει την ανάγκη να τραβηχτεί

μακριά του, αλλά δεν είχε πού να πάει. Άλλωστε, ποτέ δενδείλιαζε μπροστά σε μια πρόκληση. Την αντιμετώπιζε σταίσια.

Του έδειξε να καθίσει στον καναπέ. Όταν ο Γκαρθ κάθισε,έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν της και το κρέμασε σε μιακαρέκλα της μικρής τραπεζαρίας. Κάθισε στην πτυσσόμενηπολυθρόνα επειδή δεν ήθελε να καθίσει δίπλα του. Γιαπροληπτικούς λόγους.

«Σ’ ενδιαφέρει πραγματικά τι κάνουν οι αδελφές σου;» τονρώτησε. «Οι ίδιες γυναίκες που καταδίωκες τόσους μήνες;Με αφήνεις κατάπληκτη».

Την κοίταξε επίμονα. «Δε με πιστεύεις;»

«Δεν ξέρω. Γιατί άλλαξες ξαφνικά;»

Εκείνος σηκώθηκε και πλησίασε στο παράθυρο που έβλεπεστην αυλή. «Δε μου άρεσε αυτό που είδα σήμερα. Ότανέμαθαν τι έκανε ο Τζεντ...» Ξερόβηξε. «Δε μου άρεσε».

Ήταν σαν να είχαν γίνει κομμάτια. Έτσι θα πέριέγραφε ηΝτέινα αυτό που τους είχε συμβεί. Ήξερε ότι ο Γκαρθ είχεκαρδιά -απλώς δεν ήταν σίγουρη πως μπορούσε νασυγκινηθεί τόσο εύκολα.

«Για τον Τζεντ τι έχεις να πεις;» τον ρώτησε.

Γύρισε προς το μέρος της. «Είναι τελειωμένος. Θα φροντίσωεγώ γι’ αυτό».

«Κι έτσι θα έχεις τρεις αδελφές που σ’ αγαπούν καιταυτόχρονα θα έχεις ξορκίσει τον πατρικό σου δαίμονα. Απ’όποια πλευρά κι αν το δεις, κερδίζεις».

Ο Γκαρθ έβαλε τα χέρια στις τσέπες του και πήγε κοντά της.«Η κατάσταση είναι κάπως πιο περίπλοκη απ’ όσο τηνπεριγράφεις, αλλά κατά βάση έχεις δίκιο».

Η Ντέινα σηκώθηκε για να μην είναι αναγκασμένη να αναση-κώνει το κεφάλι της για να τον κοιτάζει. «Θέλουν να σεβοηθήσω να καταστρέφεις τον Τζεντ. Θα είναι διμέτωπηεπίθεση. Από τη μια η οικονομική σου έφοδος και από τηνάλλη μια εκστρατεία προκειμένου να μπει φυλακή για όσαέχει κάνει».

«Δεν έχω κανένα πρόβλημα σ’ αυτό».

Σε τι δεν είχε κανένα πρόβλημα; Να τα βάλει με τον Τζεντ ήνα συνεργαστεί; Αποφάσισε να συμπεράνει πως εννοούσε καιτα δύο.

«Ωστόσο θα πρέπει να μπουν κάποιοι κανόνες», του είπε.

Ο Γκαρθ χαμογέλασε. «Φυσικά. Σ’ αρέσουν οι κανόνες».

Ιδέα της ήταν ή την είχε πλησιάσει περισσότερο; Ανέκαθεντης άρεσε το διαμέρισμά της, αλλά εκείνη τη στιγμή τηςφαινόταν υπερβολικά στενόχωρο. Χρειάζονταν περισσότεροχώρο -τουλάχιστον εκείνη χρειαζόταν.

Ξερόβηξε. «Όχι παρανομίες. Όποιο στοιχείο χρειαζόμαστε θατο βρούμε με νόμιμους τρόπους. Αν στοιχειοθετήσουμε ένακατηγορητήριο για να στείλουμε τον Τζεντ στη φυλακή, θαπρέπει να σταθεί στο δικαστήριο».

«Σύμφωνοι».

Τον κοίταξε ξαφνιασμένη. «Νόμιζα πως θα επέμενες νασυνεχίσεις τις μικρές μυστικές επιχειρήσεις σου».

«Δεν είχα καμία όρεξη να παριστάνω τον κατάσκοπο. Αυτόςο . τρόπος ήταν πιο γρήγορος, αλλά έχεις δίκιο. Για ναπαραπέμψου-με τον Τζεντ στη δικαιοσύνη, θα πρέπει νακινηθούμε με νόμιμους τρόπους».

«Ωραία. Και δε θα βλάψεις τις αδελφές σου».

«Έχω πει ήδη ότι δεν πρόκειται να τα βάλω μαζί τους».

«Απλώς ελέγχω για να σιγουρευτώ. Δεν ήσουν δα καιυπόδειγμα αδελφού μέχρι τώρα».

Ο Γκαρθ το παραδέχτηκε κουνώντας το κεφάλι του. «Σου

δίνω το λόγο μου ότι δε θα βλάψω τις αδελφές μου μεκανέναν τρόπο. Ούτε τώρα ούτε στο μέλλον».

Τώρα ερχόταν το δύσκολο. Ίσιωσε τους ώμους της και τονκοίταξε κατάματα. «Το θέμα είναι καθαρά επαγγελματικό.Βοηθάμε ανθρώπους που αγαπάμε, τίποτε περισσότερο».

Ο Γκαρθ χαμογέλασε λοξά. «Τι σημαίνει αυτό;»

«Ότι μεταξύ μας δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό».

Τα λόγια της ακολούθησε σιωπή. Η Ντέινα προετοιμάστηκενα τον ακούσει να γελάει και να της λέει ότι έτσι κι αλλιώςδεν ήθελε κανενός άλλου είδους σχέση μαζί της.

«Ακόμα δεν έχεις καταλάβει ότι είναι πολύ προσωπικό;» τηρώτησε ένα δευτερόλεπτο πριν τη φιλήσει.

Η Ντέινα αιφνιδιάστηκε, πράγμα που ποτέ δεν επέτρεπε νατης συμβεί. Τη μια στιγμή της μιλούσε και την επόμενη τηνείχε πιάσει από τα μπράτσα και την τραβούσε κοντά του.Ταυτόχρονα τα χείλη του κόλλησαν στα δικά της με έναπάθος που την άφησε ξέπνοη.

Δεν ήταν ένα διερευνητικό φιλί γνωριμίας. Ήταν φλογερό καιαπαιτητικό. Τη φιλούσε λες και δεν μπορούσε να κάνειαλλιώς.

Το σώμα της πήρε φωτιά. Μια φωτιά που έκαψε όλα τα αντι-κρουόμενα συναισθήματα, ώσπου δεν ένιωθε τίποτε άλλοεκτός από τα χέρια του στα μπράτσα της και τα χείλη τουπάνω στα δικά της. Ούτε να σκεφτεί μπορούσε. Υπήρχε μόνοη αίσθηση του σώματός του και η επιθυμία να γευτεί ακόμαπερισσότερα.

Έσπρωξε τα χέρια του μακριά για να μπορέσει να τοναγκαλιάσει. Ο Γκαρθ τύλιξε τα χέρια του γύρω της και τηντράβηξε ακόμα πιο κοντά. Τώρα η επαφή ήταν απόλυτη,αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετή.

Η ένταση του πόθου την τρόμαξε, αλλά ταυτόχρονα τημέθυσε με έναν τρόπο που δεν άφηνε περιθώρια γιααντιστάσεις. Έγειρε το κεφάλι της και μισάνοιξε τα χείλη τηςπριν καν της το ζητήσει. Η γλώσσα του βυθίστηκε στο στόματης κι εκείνη του απάντησε με τον ίδιο τρόπο. Φιλήθηκαν μεπάθος, δίνοντας και παίρνοντας, λαχταρώντας ακόμαπερισσότερα.

Τη χάιδεψε στην πλάτη και μετά στα πλευρά. Εκείνη διέκοψετο φιλί και δάγκωσε απαλά το κάτω χείλι του. Ο Γκαρθχαμήλωσε το κεφάλι του και εξερεύνησε με τα χείλη του τολαιμό της.

Όπου την άγγιζε έπαιρνε φωτιά. Η ανάσα της έβγαινελαχανιασμένη. Βύθισε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του, τόσο

για να τον χαϊδέψει όσο και για να τον κρατήσει κοντά της. Ηαναπνοή του ήταν καυτή πάνω στο δέρμα της, τα χείλη τουζεστά και ερεθιστικά.

Χωρίς να σκεφτεί, έπιασε το πουκάμισό του. Είπε στον εαυτότης να σταματήσει, ότι αυτό που έκανε ήταν τρέλα, κι όμωςάρχισε να ξεκουμπώνει τα μικρά άσπρα κουμπιά. Εκείνος τηνέσπρωξε προς τα πίσω και πιάνοντας το πουλόβερ της απότο στρίφωμα το τράβηξε με μια απότομη κίνηση και τοέβγαλε. Αγκαλιάστηκαν πάλι και συνέχισαν να φιλιούνταιαχόρταγα.

Η Ντέινα ένιωθε το σώμα της να φλέγεται και ένατρεμούλιασμα που ξεκινούσε από χαμηλά στην κοιλιά της. Ηεπιθυμία ήταν πανίσχυρη, πιο δυνατή κι από την ανάγκη νααναπνεύσει. Ήξερε ότι αν σταματούσαν θα πέθαινε, ότι ηκαρδιά της θα σταματούσε να χτυπάει.

Ο Γκαρθ χάιδεψε τα γυμνά μπράτσα της και μετά την πλάτητης. Το κάθε του άγγιγμα ήταν απόλαυση. Ήθελε να τονιώσει παντού.

Ξαφνικά ένιωσε το σουτιέν της να χαλαρώνει. Δεν είχεκαταλάβει πότε της το ξεκούμπωσε, αλλά χάρηκε που τοέκανε. Πέταξε το απλό λευκό εσώρουχο στην άκρη και έπιασετα χέρια του. Σκέπασε μ’ αυτά τα στήθη της και βόγκηξεσιγανά όταν οι παλάμες του έκλεισαν γύρω τους.

Οι δείκτες και οι αντίχειρές του βρήκαν τις ερεθισμένες θηλέςτης και τις έτριψαν ερεθιστικά, στέλνοντας ρίγη ηδονής σεόλο της το σώμα. Ήταν έτοιμη, πανέτοιμη. Ήθελε να τουδοθεί, να του παραδοθεί απόλυτα.

Να του παραδοθεί; Αυτή η σκέψη λίγο έλειψε να τησταματήσει. Ενώ απολάμβανε το σεξ, ποτέ δεν είχεπαραδοθεί απόλυτα σε κανέναν. Ένα κομμάτι του εαυτού τηςπαρέμενε πάντα δικό της. Ήταν ένα μέρος όπου κανέναςάντρας δεν είχε πατήσει.

Θα το σκεφτώ άλλη φορά, είπε νοερά καθώς προσπαθούσενα απομακρύνει το πουκάμισό του για να τον νιώσει γυμνόπάνω της.

Εκείνος τραβήχτηκε για λίγο πίσω και το έβγαλε. Όσο δενήταν αγκαλιασμένοι, τίναξε τα'παπούτσια από τα πόδια τουκαι η Ντέινα έβγαλε τις μπότες της. Το παντελόνι του και τοτζιν της πε-τάχτηκαν μακριά. Ακολούθησαν οι κάλτσες, τοεσώρουχό του και το σλιπάκι της.

Η Ντέινα είδε για μια στιγμή τους σφιχτούς μυς του κάτω απότο σημαδεμένο δέρμα. Και την έντονη διέγερσή του. Στη θέακαι μόνο της στύσης του ένιωσε τους μηρούς της να τρέμουν.Η επιθυμία της ήταν τόσο έντονη, που δυσκολευόταν ναανασάνει. Άπλωσαν τα χέρια για να αγκαλιαστούν πάλι.

Καθώς φιλιούνταν, την έσπρωξε προς τα πίσω. Η Ντέιναέκανε μερικά βήματα και μετά τα πόδια της άγγιξαν τονκαναπέ. Πιέζο-ντάς τη μαλακά στους ώμους, την έσπρωξε νακαθίσει. Στην αρχή εκείνη δίστασε, αλλά όταν την πίεσε πιοεπίμονα, βούλιαξε στον καναπέ.

Πριν προλάβει να καταλάβει τι γινόταν, ο Γκαρθ γονάτισεμπροστά της πάνω στο χαλί και έσκυψε για να τη φιλήσει στοστήθος. Ρούφηξε βαθιά, απολαυστικά τις θηλές της. Τα χέριατου χάιδε-ψαν τους μηρούς της πριν χωθούν ανάμεσά τους. ΗΝτέινα ήταν ήδη έτοιμη και περίμενε με κομμένη την ανάσατα δάχτυλά του να ανακαλύψουν τα μυστικά της.

Δεν την απογοήτευσε. Παραμερίζοντας τις βελούδινες πτυχέςτης, βρήκε αμέσως το σημείο που ήταν φτιαγμένο για να τηςπροσφέρει ηδονή. Το χάιδεψε κυκλικά και μετά το έτριψεελαφρά, κάνοντας όλους τους μυς του κορμιού της νασπαρταρήσουν. Η Ντέινα ήξερε ότι δεν θα άντεχε για πολύ.Πλησίαζε ολοταχώς την κορύφωση. Λίγο ακόμα και θαπετούσε.

Ο Γκαρθ μετακίνησε το στόμα του στο άλλο στήθος της. ΗΝτέινα έκλεισε τα μάτια της και έγειρε προς τα πίσω,μεθυσμένη από τις αισθήσεις που ξεσήκωνε μέσα της -τοστόμα και η γλώσσα του πάνω στη θηλή της, το ρυθμικόχάδι του ανάμεσα στα πόδια της. Ξαφνικά τράβηξε το χέριτου, την έπιασε από τη μέση, την τράβηξε προς το μέρος του

και έσκυψε από πάνω της.

Η Ντέινα κατάλαβε τι σκόπευε να κάνει.

«Όχι», είπε προσπαθώντας να τραβηχτεί πάλι προς τα πίσω.

Εκείνος δεν έκανε τον κόπο να την κοιτάξει. «Ναι».

«Όχι. Το εννοώ. Όχι έτσι».

Ανασηκώθηκε και την κοίταξε στα μάτια. Το βλέμμα τουήταν γεμάτο ερωτήσεις· ερωτήσεις στις οποίες η Ντέινα δενήθελε να απαντήσει. Ευτυχώς ήταν εύκολο να διασπαστεί ηπροσοχή ενός άντρα.

Άπλωσε τα χέρια της προς το μέρος του. «Έλα μέσα μου»,είπε τραβώντας τον κοντά της. «Έτσι θέλω να τελειώσω».Τον χάιδεψε αργά, ερεθιστικά.

Μετακινήθηκε για να τον πάρει μέσα της, αλλά αντί να αντα-ποκριθεί στην πρότασή της εκείνος απομακρύνθηκε.

«Γιατί;» τη ρώτησε.

«Επειδή δε μου αρέσει έτσι».

«Ίσως αρέσει σ’ εμένα. Μίλησέ μου».

Κανένας φυσιολογικός άντρας δε φέρεται έτσι, σκέφτηκε

νευριασμένα εκείνη και ένιωσε την επιθυμία της ναξεθωριάζει.

«Είναι απαραίτητο να υπάρχει κάποια περίπλοκη εξήγηση γιατα πάντα;» απάντησε απότομα. «Απλώς δε μου αρέσει. Αςσυνεχί-σουμε έτσι ή ας σταματήσουμε τελείως».

Για την ακρίβεια, δεν είχε πια καμία όρεξη να συνεχίσει.Σηκώθηκε και πέρασε από δίπλα του. Παντού υπήρχανσκορπισμένα ρούχα, μαρτυρία της ασυγκράτητης επιθυμίας -ήμάλλον της επιθυμίας που ήταν ασυγκράτητη μέχρι τη στιγμήπου εκείνος θέλησε να περάσει το δικό του.

Ακριβώς γι’ αυτό δεν ήθελε να έχει καμιά σχέση με άντρεςσαν τον Γκαρθ. Επειδή ήταν μαθημένοι να επιβάλλουν πάντατη θέλησή τους.

Αντί να μαζέψει τα ρούχα της, έφυγε από το καθιστικό,διέσχισε τον μικρό διάδρομο και μπήκε στο δωμάτιό της.Έπιασε τη ρόμπα της από το κρεβάτι και τη φόρεσε, αλλάπριν προλάβει καν να δέσει τη ζώνη, τον ένιωσε να τηναγκαλιάζει από πίσω.

Προσπάθησε να γυρίσει προς το μέρος του, αλλά εκείνος τηνκράτησε σφιχτά από τη μέση. Ήταν τόσο ψηλός, που τηνέκανε να αισθάνεται μια σταλιά, παρ’ όλο που δεν ήτανμικρόσωμη. Άλλο ένα πράγμα που την ενοχλούσε πάνω του.

«Καλύτερα να ντυθείς», του είπε. «Δεν πρόκειται να γίνειτίποτα».

Ετοιμάστηκε για τη βίαιη αντίδραση που ήταν σίγουρη ότι θαακολουθούσε, αλλά το μόνο που έκανε ο Γκαρθ ήταν να τηφιλήσει τρυφερά στον κρόταφο.

«Γιατί σε τρομάζει;»

«Δε με τρομάζει. Το γεγονός ότι δε μου αρέσει κάτι δεσημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα. Είναι θέμα προτίμησης.Λοιπόν, η ώρα πέρασε, καλύτερα να πηγαίνεις».

«Ούτε έξι δεν είναι ακόμα».

«Σε λίγο θα βραδιάσει».

Τη γύρισε προς το μέρος του. Ήταν ακόμα γυμνός και αρκετάερεθισμένος, πράγμα που την έκανε να σαστίσει λίγο.Έστρεψε το βλέμμα της στο πρόσωπό του. Φαινότανπερίεργος και αποφασιστικός ταυτόχρονα. Καθόλου καλόςσυνδυασμός.

«Σε πλήγωσε κάποιος;»

Η Ντέινα έδεσε τη ζώνη της ρόμπας της. «Όχι. Γιατί επιμένειςνα πιστεύεις ότι, επειδή δε μου αρέσει κάτι, υπάρχειπρόβλημα; Ίσως το πρόβλημα είναι δικό σου. Ίσως έχεις

εμμονή. Ίσως χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία».

Ο Γκαρθ χαμογέλασε. «Τελείωσες;»

«Όχι, αλλά μπορείς να μιλήσεις αν θέλεις».

«Δεν έχω εμμονή. Μου αρέσει αυτός ο τρόπος επειδή είναιεύκολο να καταλάβεις τι αισθάνεται η σύντροφός σου.Επιπλέον, η ικανοποίησή της είναι πρακτικά εγγυημένη».

Η Ντέινα μόρφασε ειρωνικά. «Κι εσένα σου αρέσει να κάνειςσωστά τη δουλειά. Τι αλτρουιστής που είσαι».

«Σε όλους λες όχι;»

«Ναι, και οι περισσότεροι δεν έχουν αντίρρηση».

Την έπιασε από τους ώμους και την έσπρωξε προς τα πίσω. Ηαντίστασή της ήταν χαλαρή.

«Δεν είμαι σαν τους περισσότερους».

«Σου το έχω ξαναπεί, εσύ είσαι η εξαίρεση».

«Και βέβαια είμαι». Έλυσε τη ζώνη και έσπρωξε τη ρόμπααπό τους ώμους της.

«Δεν πρόκειται να το κάνουμε», του είπε, αλλά όχι τόσοεπίμονα.

«Θα το κάνουμε».

Πλησίασε πιο κοντά και τη φίλησε στο πλάι του λαιμού. Τηδιαπέρασε ένα ρίγος. Τα χέρια του ταξίδεψαν στην πλάτη τηςπριν σκεπάσουν πάλι τα στήθη της. Εντάξει, ίσως δεν της είχεκοπεί η όρεξη όσο νόμιζε.

Κατέβασε αργά το χέρι του στην κοιλιά της κι έπειτα ανάμεσαστα πόδια της. Βρήκε αμέσως το σημείο που η Ντέινα ήθελεπερισσότερο να τον νιώσει και χάιδεψε την ερεθισμένη σάρκατης.

«Θα ήταν κρίμα να πάει χαμένο», μουρμούρισε με τα χείλητου στο λαιμό της. «Ένα βήμα προς τα πίσω και θα βρεθείςξαπλωμένη στο κρεβάτι».

«Ακριβώς εκεί που με θέλεις», συμπλήρωσε εκείνη κάνονταςτο τελευταίο βήμα πριν πέσει στο στρώμα.

Ξάπλωσε δίπλα της και συνέχισε να τη χαϊδεύει και να τηφιλάει στα χείλη, στο στήθος. Την τύλιξε στην ερωτική τουμαγεία, ώσπου η φλόγα φούντωσε πάλι και η επιθυμία τηνπλημμύρισε. Ήταν πια πανέτοιμη. Δεν θα άντεχε ούτε έναδευτερόλεπτο παραπάνω.

Αντί όμως να γονατίσει ανάμεσα στα πόδια της ή να τηχαϊδέψει με το χέρι, ο Γκαρθ μετακινήθηκε πάνω στο κρεβάτικατεβαίνοντας όλο και πιο χαμηλά, ώσπου βρέθηκαν στο

σημείο που είχαν σταματήσει. Η Ντέινα έκλεισε σφιχτά ταπόδια της και μισο-σηκώθηκε στηρίζοντας το βάρος τηςστους αγκώνες.

«Κοίτα, δεν υπάρχει περίπτωση να...»

«Έχε μου εμπιστοσύνη».

Τρεις λέξεις. Σχεδόν χωρίς νόημα. Επειδή δεν είχε κανέναλόγο να τον εμπιστεύεται. Ήταν εχθρός της. Ή τουλάχιστονήταν ως εκείνη τη μέρα. Το ζητούμενο ήταν η νίκη. Ο Γκαρθήθελε να τη νικήσει, να την κάνει να παραδοθεί, ενώ εκείνηδεν ήθελε.

«Γιατί πρέπει σώνει και καλά να χαλάσεις μια τόσο όμορφηστιγμή;» τον ρώτησε, θυμωμένη μ’ εκείνον επειδή επέμενεαλλά και με τον εαυτό της επειδή έμπαινε στον πειρασμό.

«Έχε μου εμπιστοσύνη».

Θα έπρεπε να τον πετάξει έξω. Κι αν η επιθυμία δεν περνούσεαπό μόνη της, είχε ένα ωραίο ντους υδρομασάζ που θατακτοποιούσε το πρόβλημα" Γιατί δεν καταλάβαινε ότι δεντης άρεσε το στοματικό σεξ; Όχι πως είχε επιτρέψει σεκανέναν να της κάνει, αλλά τι νόημα είχε; Ο οργασμός ήτανοργασμός, όπως κι αν επιτυγχανόταν.

«Πέντε λεπτά», είπε ο Γκαρθ. «Αν μετά από πέντε λεπτά

θέλεις να σταματήσω, θα σταματήσω».

«Μπορώ να σε σημαδεύω με το πιστόλι στο κεφάλι όσο τοκάνεις;»

«Θα ανησυχώ μήπως πατήσεις κατά λάθος τη σκανδάληόταν χάσεις τον έλεγχο».

«Δε θα τον χάσω».

«Πας στοίχημα; Έλα τώρα, Ντέινα. Τι είναι το χειρότερο πουθα μπορούσε να συμβεί;»

Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση ήταν επιεικώς ακαθόριστη,αλλά γεμάτη ανεξήγητο φόβο. Αν επέτρεπε να συμβεί αυτό,αν υποχωρούσε, τότε... Τι; Τι θα γινόταν; Πίστευε πραγματικάότι ο Γκαρθ θα την πλήγωνε σωματικά;

Η ιδέα ήταν γελοία, και επειδή ποτέ δεν άφηνε το φόβο νανικήσει, αφέθηκε απρόθυμα και ξάπλωσε πάλι πίσω..

«Πέντε λεπτά», είπε και ετοιμάστηκε για μια μάλλονδυσάρεστη εμπειρία. «Μετά θα σταματήσεις».

«Αν μου το ζητήσεις».

«Θα σου το ζητήσω».

Αντί να της απαντήσει, έσκυψε ανάμεσα στα πόδια της και

ξάπλωσε ώσπου βρήκε μια θέση που τον βόλευε.

Η αίσθηση ότι ήταν τόσο εκτεθειμένη την έκανε να κοκκινίσει.Ήθελε να πεταχτεί όρθια και να του φωνάξει ότι άλλαξεγνώμη, αλλά υπενθύμισε στον εαυτό της ότι σύντομα ηδιορία που του είχε δώσει θα τελείωνε, και μαζί της αυτή ηανοησία.

Στην αρχή δεν ένιωσε τίποτα. Μόνο τη ζεστασιά της ανάσαςτου. Ύστερα ένα γαργάλημα, ένα αργό χάδι της γλώσσας του,σαν να έκανε αναγνωριστικές κινήσεις.

Η ζεστή, απαλή, υγρή επαφή την έκανε να τιναχτεί. Ήταν...αλλιώτικο. Εντελώς διαφορετικό από αυτό που φανταζόταν.Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσει μία λέξη για να τοχαρακτηρίσει, θα το έλεγε απολαυστικό.

Ο Γκαρθ το επανέλαβε και τα σπλάχνα της συσπάστηκαν.Μια τρίτη επαφή την έκανε να ριγήσει. Μετά επικέντρωσεόλη του την προσοχή σ’ εκείνο το ερεθισμένο, λαίμαργοκομμάτι του κορμιού της.

Συνέχισε να κινεί ρυθμικά τη γλώσσα του, αλλά όχι πολύγρήγορα ούτε με μεγάλη πίεση. Η αίσθηση δεν έμοιαζε μεκαμία απ’ όσες είχε βιώσει στο παρελθόν η Ντέινα. Ήταναπίστευτα έντονη. Εκπληκτική και υπέροχη.

Λύγισε τα γόνατά της και άρχισε να κινεί τους γοφούς της

στο ρυθμό της γλώσσας του. Η ένταση φούντωνε μέσα της,σπρώχνο-ντάς την προς τα όρια, κάνοντάς τη να τινάζεισπασμωδικά το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά. Όλο της τοείναι συγκλονίστηκε. Τα δάχτυλά της άδραξαν τα σεντόνια.Κι άλλο. Ήθελε κι άλλο. Ο Γκαρθ πρέπει να διάβασε τησκέψη της, γιατί άρχισε να κινείται όλο και πιο γρήγορα,ώσπου η Ντέινα δεν άντεξε πια.

Έφτασε στην κορύφωση με μια κραυγή και ένιωσε το σώματης να διαλύεται. Την πλημμύρισαν αλλεπάλληλα κύματαηδονής και τα άφησε να την παρασύρουν στη λύτρωση. ΟΓκαρθ συνέχισε να την ερεθίζει με τη γλώσσα τουακολουθώντας το ρυθμό των σπασμών της, ώσπου έμεινεακίνητη και αποκαμωμένη.

Όταν τελικά τραβήχτηκε πίσω, η Ντέινα με δυσκολία άνοιξετα μάτια της. Ήξερε ότι έπρεπε να πει κάτι, αλλά δεν είχε τηδύναμη να μιλήσει. Ποτέ της δεν είχε νιώσει έτσι.

Ωστόσο, παρά την υπέροχη εμπειρία, κάτι δεν της πήγαινεκαλά. Αισθανόταν μπερδεμένη και σαστισμένη, σαν να είχεαφήσει εκτεθειμένο ένα κομμάτι του εαυτού της και τώρα δενήξερε πώς να το κρύψει. Τι σκεφτόταν άραγε εκείνος; Δεν τηςάρεσε καθόλου να νιώθει ευάλωτη και πάντα προσπαθούσενα μην το καταλαβαίνει κανείς.

Ο Γκαρθ ανασηκώθηκε κι εκείνη άνοιξε τα μάτια της. Η

έκφρασή του ήταν σφιγμένη από τον πόθο.

«Προφυλακτικά;» τη ρώτησε με φωνή βραχνή.

Του έδειξε το συρτάρι του κομοδίνου. Καθώς το άνοιγε, ηΝτέινα είδε ότι τα χέρια του έτρεμαν ελαφρά.

Παιδεύτηκε ώσπου να φορέσει το προφυλακτικό και μετά,χωρίς κανένα στυλ, μπήκε μέσα της.

Για μια στιγμή έμεινε ακίνητος, σφίγγοντας τα δόντια και κο-ντανασαίνοντας. Όταν η Ντέινα έκανε μια κίνηση, εκείνοςβόγκη-ξε και την κράτησε σφιχτά από τους γοφούς.

«Περίμενε’μισό λεπτό», ψιθύρισε.

Αν ήταν όρθια, θα έπεφτε κάτω από το σοκ. Για να βεβαιωθείότι δεν είχε καταλάβει λάθος, έσπρωξε τη λεκάνη της κιεκείνος πρόφερε μια βλαστήμια. Τα μάτια του ήταν θολά απότον πόθο, οι μύες του σφιγμένοι καθώς πάσχιζε νασυγκρατηθεί. Βρισκόταν στα πρόθυρα.

Ώστε δεν απόλαυσα μόνο εγώ αυτό που μου έκανε, σκέφτηκεη Ντέινα ευχαριστημένη και, σηκώνοντας τα πόδια της, τατύλιξε στη μέση του. Όπως έδειχναν τα πράγματα, είχε φτάσεικι εκείνος στα όριά του.

Ξαφνικά η παράδοση δεν της φαινόταν και τόσο κακή, αφού

έκανε ακόμα και έναν πανίσχυρο άντρα σαν τον Γκαρθ ναγονατίσει. Μετακινήθηκε πάλι, παίρνοντάς τον πιο βαθιάμέσα της. Τον χάιδεψε στα μπράτσα και στην πλάτη,νιώθοντας τις ουλές και το ζεστό δέρμα του.

«Όποτε είσαι έτοιμος, μεγάλε», ψιθύρισε.

Εκείνος γέλασε κοφτά. «Ο στόχος μου είναι να κρατήσωπερισσότερο απ’ όσο όταν ήμουν δεκαοχτάρης».

«Όλο μεγάλα λόγια κι από πράξη μηδέν. Έπρεπε να τοφανταστώ».

«Εσύ φταις».

«Ναι, βέβαια. Για όλα φταίνε πάντα οι γυναίκες».

Αν άντεχε πέντε δέκα λεπτά, θα απολάμβανε κι εκείνη τοπαιχνίδι, αλλά κρίνοντας από το πόσο έτρεμε το σώμα τουήταν φανερό ότι αυτό δεν θα γινόταν. Όχι πως την πείραζε.Είχε απολαύσει ήδη το μερίδιο που της αναλογούσε καιβλέποντάς τον να πασχίζει να κρατήσει τον έλεγχό του ήτανό,τι καλύτερο της είχε τύ-χει εκείνη τη μέρα.

«Την επόμενη φορά», της υποσχέθηκε. «Εντάξει;»

Η Ντέινα χαμογέλασε, συνειδητοποιώντας για πρώτη φοράίσως τη γυναικεία της δύναμη. «Κανένα πρόβλημα».

«Αέω να το παλέψω για λίγα δευτερόλεπτα ακόμα. Γιαλόγους περηφάνιας».

«Δε νομίζω». Έσφιξε τους εσωτερικούς μυς της και ο Γκαρθπρόλαβε να κινηθεί δύο φορές όλες κι όλες.

Χωρίς να τραβηχτεί από μέσα της, άνοιξε τα μάτια του καιτην κοίταξε. «Μπορώ και καλύτερα».

Εκείνη χαμογέλασε. «Ωραία ήταν. Υπέροχα. Είχα χρόνια νατο κάνω με έφηβο».

«Ευχαριστώ, με υποχρέωσες».

«Παρακαλώ».

Τη φίλησε. «Θα έλεγα να φάμε κάτι».

Τι εννοούσε; Να φάνε μαζί; Να βγουν για δείπνο;

«Ε... δε νομίζω πως είναι καλή ιδέα. Αυτό που είπα τοεννοούσα. Δε θέλω τίποτα προσωπικό ανάμεσά μας».

Εκείνος γέλασε. «Ντέινα, είμαστε γυμνοί. Είμαι ακόμα μέσασου. Έχουμε περάσει προ πολλού το προσωπικό επίπεδο».

«Το ξέρω, αλλά θα δουλεύουμε μαζί και θα προτιμούσα...»

Δεν ήξερε τι ακριβώς, αλλά θα έπρεπε να μπουν κανόνες, να

αποσαφηνιστούν όροι. Και δεν ήθελε να φύγει; Οι άντρεςπάντα ήθελαν να φεύγουν μετά το σεξ.

Τη φίλησε πάλι. «Μόλις κάναμε έρωτα. Είχες οργασμό.Κλείσε το στόμα σου και απόλαυσέ το όπως κάνουν όλες οιγυναίκες».

«Εγώ δεν κάνω έτσι».

«Το ξέρω. Γι’ αυτό σου πρότεινα να φάμε κάτι».

«Αλλιώς τι θα έκανες;»

«Θα σου πρότεινα να κουρνιάσεις στην αγκαλιά μου».

Αηδίες! «Ω, ναι, τώρα σε πίστεψα».

«Εντάξει, μπορεί να μη μ’ αρέσουν οι πολλές αγκαλιές, αλλάμπορώ να προσποιηθώ όπως κάθε άντρας». Της δάγκωσεμαλακά το κάτω χείλι. «Λοιπόν, τι προτιμάς; Φαγητό ήαγκαλίτσες;»

«Φαγητό».

Τραβήχτηκε από πάνω της και σηκώθηκε. «Μπράβο τοκορίτσι μου».

«Μισό λεπτό να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είμαι το κορίτσι σουκαι μετά το φαγητό δεν έχει μία από τα ίδια. Και ούτε να το

σκε-φτείς ότι θα κοιμηθείς εδώ απόψε».

«Όχι βέβαια. Δεν είμαι τέτοιος τύπος».

«Ούτε εγώ».

Κεφάλαιο 7

«Τι πάει να πει θέλεις πρωινό;» ρώτησε η Ντέινα καχύποπτα.Στεκόταν με τα χέρια στη μέση και τα καστανά μαλλιά τηςήταν ακόμα βρεγμένα, γιατί ποτέ δεν έκανε τον κόπο να ταστεγνώσει με το πιστολάκι.

Φορούσε τζιν και ένα μακρυμάνικο μακό με το λογότυπο ενόςδιάσημου σχεδιαστή. Προφανώς κάποιος της το χάρισε,σκέφτηκε ο Γκαρθ προσπαθώντας να μη χαμογελάσει με τηνολοφάνερη ενόχλησή της. Η Ντέινα δεν ήταν από τιςγυναίκες που αγόραζαν σινιέ ρούχα.

«Δε μ’ άφησες να κλείσω μάτι όλη νύχτα με τις απαιτήσειςσου», της απάντησε ήρεμα. «Πεινάω».

«Σταμάτα σε κάποιο φαστφουντάδικο καθώς θα πηγαίνειςστη δουλειά. Εκατομμύρια άνθρωποι το κάνουν κάθε μέρα.Κοντεύει να γίνει παράδοση».

«Δε μ’ αρέσει το πρόχειρο φαγητό».

Μισόκλεισε τα μάτια της και τον κοίταξε. «Επίτηδες τοκάνεις, ε; Με εκνευρίζεις επειδή σου φαίνεται αστείο».

Δεν είχε κι άδικο, αλλά φυσικά δεν θα της το ομολογούσε. Τονα την εκνευρίζει ήταν ένας υπέροχος τρόπος να περνάει τηνώρα του. Εκτός αυτού, του άρεσε η συντροφιά της.

Το προηγούμενο βράδυ είχαν πάει για φαγητό. Κατόπιν,εκείνη είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να τον διώξει κι· εκείνοςείχε κάνει ό,τι μπορούσε για να τη ρίξει πάλι στο κρεβάΐι. Όχιπως του είχε αντισταθεί και τόσο σθεναρά. Στο τέλος δενπρόλαβε να του πει να φύγει. Αποκοιμήθηκαναγκαλιασμένοι, πράγμα που τον ξάφνιασε. Προτιμούσε νακοιμάται μόνος.

«Υποτίθεται ότι έχεις έναν οικονομικό κολοσσό να διευθύνεις-για να μην αναφέρω την εκστρατεία σου να καταστρέφειςτον Τζεντ Τάιταν. Δε σου μένει χρόνος για πρόγευμα».

«Θα βρω χρόνο. Τα χτεσινά μού άνοιξαν την όρεξη, Ντέινα.Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις για μένα είναι να μεταΐσεις».

Ζάρωσε το μέτωπό της, σαν να έψαχνε να βρει κάποιοατράνταχτο επιχείρημα, όμως η ουσία ήταν μία: Ήθελε νατον διώξει γιατί τον φοβόταν.

Ο Γκαρθ το είχε καταλάβει από την πρώτη φορά που είχαν

κάνει έρωτα και είχε αντισταθεί στον πιο απολαυστικό τρόπογια-να φτάσει μια γυναίκα στην κορύφωση. Στο τέλος,φυσικά, είχε υποχωρήσει, αλλά το πείσμα της τον είχε κάνεινα αναρωτηθεί ποιος την είχε πληγώσει τόσο πολύ ώστεένιωθε διαρκώς την ανάγκη να προστατεύει τον εαυτό της.Μήπως ο φόβος της είχε ρίζες στην εποχή που ήταν έναανίσχυρο παιδάκι και την κακοποιούσε ο άνθρωπος πουυποτίθεται ότι θα την προστάτευε; Ή μήπως ήτανπιο πρόσφατος;

Ήξερε ότι δεν θα έπρεπε να τον ενδιαφέρει. Δεν θα έπρεπε νααναρωτιέται ποιος ήταν ο ένοχος και να θέλει να τον σπάσειστο ξύλο. Να όμως που του συνέβαινε. Αλλά θα ασχολιότανμ’ αυτό το θέμα κάποια άλλη στιγμή. Για την ώρα ήθελε ναπάρει πρωινό με την Ντέινα, επειδή δεν ήταν ακόμα έτοιμοςνα την αποχωριστεί.

«Θα φύγεις μετά το πρόγευμα;» τον ρώτησε αναστενάζοντας.«Μου δίνεις το λόγο σου;»

«Εκτός αν προσπαθήσεις πάλι να με αποπλανήσεις».

«Κατ’ αρχάς, ποτέ δεν προσπάθησα να σε αποπλανήσω».

«Το κάνεις με κάθε σου κίνηση».

Είναι μεγάλο κουμάσι, σκέφτηκε η Ντέινα, προσπαθώντας ναμην αντιδράσει στο σχόλιό του. Έπαιζε μαζί της, την πείραζε

επειδή του φαινόταν διασκεδαστικό. Ήξερε τι να πει για νατην τσιγκλήσει. Το μεγαλύτερο λάθος της θα ήταν ν’ αρχίσεινα τον πιστεύει.

«Τότε θα διαλέξω εγώ πού θα φάμε», είπε, ξέροντας ότι ο πιογρήγορος τρόπος για να τον ξεφορτωθεί ήταν να πάνε κάπουγια πρόγευμα και μετά να τον δει να φεύγει.

«Πολύ ευχαρίστως», της απάντησε χωρίς δισταγμό.

Του χαμογέλασε για πρώτη φορά εκείνο το πρωί. «Έχεις πάειποτέ στο Κάλικο Καφέ;»

«Όχι».

Το χαμόγελό της έγινε κατεργάρικο. «Θα ξετρελαθείς».

Πήγαν με τα πόδια, επειδή η καφετερία απείχε μόλις δύοτετράγωνα, κι αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που τηςάρεσαν στην Τάιτανβιλ. Ήταν σαν ένα χωριουδάκι ακριβώςέξω από το Ντάλας.

«Ο προ, προ, δεν ξέρω πόσα προ, παππούς σου ίδρυσε αυτήτην πόλη», του είπε καθώς έβγαιναν από το μικρόδιαμέρισμά της. «Το χίλια οχτακόσια κάτι. Ήταν τζογαδόροςκαι μεγάλος γυναι-κάς. Προφανώς δεν τον ένοιαζε με ποιαθα πλάγιαζε. Ατίμασε πολλές γυναίκες. Θα τονσυμπαθούσες».

Την κοίταξε λοξά. «Είμαι πολύ ιπποτικός με τις γυναίκες τηςζωής μου».

«Αλήθεια; Δε θα είχες λοιπόν αντίρρηση να κάνω μια μικρήέρευνα».

«Καμία αντίρρηση. Όλες μιλάνε για μένα με τα καλύτεραλόγια».

Ανάθεμά τον, μάλλον έχει δίκιο, σκέφτηκε βλοσυρά η Ντέινα.Τέτοιος άνθρωπος ήταν. Καλός στο κρεβάτι. Πάρα πολύκαλός. Ακόμα την έπιαναν ρίγη ηδονής αραιά και πού.Απλώνονταν στο σώμα της εκεί που δεν το περίμενε, έβαζανφωτιά στα απόκρυφά της και μετά εξαφανίζονταν, αφήνοντάςτην ερεθισμένη και ανα-ψοκοκκινισμένη.

«Όχι όλες», αντιγύρισε. «Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιες πουσε μισούν».

Εκείνος γέλασε. «Θέλεις να τις γνωρίσεις και να ιδρύσειςσύλλογο;»

«Εγώ δε σε μισώ».

«Επίτηδες το λες, για να με κολακέψεις».

Την πείραζε. Η Ντέινα το ήξερε. Αλλά αυτό δεν τη βοηθούσενα τον πάρει αψήφιστα. Ποτέ δεν είχε μάθει πώς να φλερτάρει

με έναν άντρα. Δεν είχε εκ γενετής αυτό το χάρισμα. Ή μπορείνα ήταν πρόβλημα αυτοπεποίθησης. Σίγουρα της ερχότανπιο εύκολα να γίνεται απότομη και καυστική. Δυστυχώς, στησυγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούσε να σκεφτεί έναν καλόλόγο για να φερθεί έτσι.

Έφτασαν στην καφετέρια. Η διάθεση της Ντέινα έφτιαξεμόλις αντίκρισε τα γνώριμα μεγάλα παράθυρα και τις εμπριμέκουρτίνες. Ανυπομονούσε να δει την αντίδραση του Γκαρθόταν θα έβλεπε το εσωτερικό.

Ο Γκαρθ άνοιξε την πόρτα και την κράτησε. Η Ντέινα πέρασεπρώτη κι εκείνος ακολούθησε. Γύρισε προς το μέρος του καιπερίμενε.

Ο Γκαρθ έριξε μια ματιά στον μικρό χώρο. Η Ντέιναακολούθησε το βλέμμα του, περιμένοντας. Υπήρχαν μερικέςδεκάδες τραπεζάκια με γυάλινη επιφάνεια. Κάτω από το τζάμι,τα μακριά τραπεζομάντιλα έφταναν ως το πάτωμα. Ηταπετσαρία πρόσθετε κι άλλο χρώμα. Τα ράφια ήταν γεμάταπορσελάνινα μπιμπελό, μπολ, βιβλία ντυμένα με ύφασμα -καικάθε αντικείμενο ήταν καλυμμένο με εμπριμέ.

Ήταν η αποθέωση του εμπριμέ, λες και τα λουλουδένιαμοτίβα απλώνονταν μόλις έπεφτε το σκοτάδι καικαταλάμβαναν τα πάντα. Οι κατάλογοι ήταν εμπριμέ, το ίδιοτα μαξιλαράκια των καθισμάτων και τα πιάτα. Ήταν ο

παράδεισος -ή η κόλαση- του εμπριμέ, ανάλογα πώς τοέβλεπε κανείς.

Οι άντρες σπάνια άντεχαν πάνω από μερικά λεπτά πριναρχίσουν να δυσανασχετούν. Οι περισσότεροι φώναζαν,«Έλεος!» και το έβαζαν στα πόδια. Το πρόβλημα ήταν ότι τοΚάλικο Καφέ σέρβιρε το καλύτερο φαγητό σε δέκα κομητείες.Το μότο του, τυπωμένο με μεγάλα γράμματα στο εξώφυλλοτων μενού, δήλωνε ότι εκεί σερβιριζόταν πρωινό όλη μέρα, κιόποιος ήθελε κάτι άλλο καλά θα έκανε να φύγει. Ήταν μιαστάση που εκτιμούσε ιδιαίτερα η Ντέινα.

Ο Γκαρθ δεν αντέδρασε καθόλου. «Ωραία είναι», είπε. «Έχεικαλό φαγητό;»

Η Ντέινα έσμιξε τα φρύδια της. «Αυτό είν’ όλο; Δε θέλεις νασχολιάσεις το εμπριμέ;»

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του. «Προφανώς σεκάποιους αρέσει. Έχω φάει και σε χειρότερα μέρη».

Πού, δηλαδή;

Η Ρενέ, μία από τις παλιότερες σερβιτόρες, βγήκε φουριόζααπό την κουζίνα, σπρώχνοντας με τους φαρδιούς γοφούς τηςτις καρέκλες καθώς περνούσε. Ούτε που τους κοίταξε.

«Καθίστε», φώναξε καθώς μετέφερε έναν φορτωμένο δίσκο

στο βάθος του μαγαζιού. «Δεν έχουμε επισημότητες εδώ».

Ο Γκαρθ ακούμπησε το χέρι του στη μέση της Ντέινα. «Όπουσ’ αρέσει».

Η συνηθισμένη της επιλογή ήταν μπροστά, κοντά στοπαράθυρο. Της άρεσε να παρακολουθεί το πήγαιν’ έλα στηνπόλη. Ίσως όμως εκείνη τη μέρα δεν ήταν καλή ιδέα. Θαέβλεπε έξω, αλλά θα την έβλεπαν κιόλας.

«Καλά είναι εκεί;» ρώτησε δείχνοντας ένα τραπέζι στο βάθος.

«Μια χαρά».

Μόλις κάθισαν -η Ντέινα με την πλάτη στον τοίχο για ναβλέπει όλη τη σάλα-, ήρθε η Ρενέ με δύο μενού.

«Δεν έχει σπέσιαλ»., είπε κοφτά η πενηντάρα σερβιτόρα, γυρ-νώντας τα φλιτζάνια τους για να τα γεμίσει με καφέ. «Ομάγειρας δεν είχε κέφι σήμερα. Αν θέλετε...»

Μόνο εκείνη τη στιγμή σήκωσε τα μάτια της και είδε ποιοιήταν οι πελάτες της. Η Ντέινα μάζεψε το κουράγιο της,ελπίζοντας απεγνωσμένα να μη συμβεί τίποτα, κι ύστερα τηςήρθε να το βάλει στα πόδια, όταν η γυναίκα που γνώριζε όλητης τη ζωή είπε: «Ντέινα, τι βλέπω; Με άντρα; Με κάνειςπερήφανη».

Γιατί; Γιατί ήταν ανάγκη να το πει αυτό; Γιατί φαινόταν τόσοχαρούμενη η Ρενέ, γιατί είχε αυτό το μητρικό ύφος που τηνέφερνε σε δύσκολη θέση, λες και ήταν χελώνα και η Ντέινατο χελωνάκι της που είχε βρει το δρόμο για τη θάλασσα;

Η κοκκινομάλλα σερβιτόρα κοίταξε με προσοχή τον Γκαρθπάνω από τα στενά γυαλιά πρεσβυωπίας που φορούσε. «Κιεσύ ποιος είσαι;»

«Ο Γκαρθ. Φίλος της Ντέινα».

«Α, μάλιστα...» Η Ρενέ χτύπησε την Ντέινα στον ώμο. «Θασας αφήσω να αποφασίσετε τι θα φάτε. Με την ησυχία σας».Της έκλεισε το μάτι και έφυγε.

Η Ντέινα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να ηρεμήσεικαι να χαλαρώσει. Έκανε γαλήνιες σκέψεις. Ήταν εντάξει.Ήταν σε αρμονία με το σύμπαν. Είχε ξεχάσει ότι εκείνο τοπρωί είχε βάρδια η Ρενέ.

Τα σκούρα μάτια του Γκαρθ έλαμπαν από ευθυμία.«Υποψιάζομαι ότι δε φέρνεις συχνά αρσενικούς εδώ».

«Έχε υπόψη σου ότι όχι μόνο μπορώ να σε σκοτώσω, αλλάκαι να θάψω το πτώμα σου κάπου που δεν πρόκειται να τοβρουν ποτέ».

Της χτύπησε καθησυχαστικά το χέρι. «Μην ανησυχείς,

Ντέινα. Κανείς δεν πρόκειται να μάθει το μυστικό σου».

Μια και είχαν πιάσει αυτή τη συζήτηση...

«Κοίτα», είπε σκύβοντας προς το μέρος του. «Κανείς δενπρέπει να μάθει τι έγινε χτες το βράδυ». Λίγο έλειψε να πει«μεταξύ μας», αλλά δεν υπήρχε τίποτα μεταξύ τους. Μιανύχτα αχαλίνωτου σεξ δεν δημιουργούσε σχέση. «Ειδικά οιαδελφές σου. Δε θα μιλήσουμε ποτέ γι’ αυτό, δε θα τοσκεφτούμε καν».

Ο Γκαρθ έπιασε τον καφέ του. «Εγώ σκοπεύω να τοσκέφτομαι, Ντέινα. Και πολύ μάλιστα. Είσαι απίστευτα θερμή.Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό; Ούτε προσποιήσεις ούτεπαιχνίδια, μόνο αμοιβαία ευχαρίστηση». Ήπιε μια γουλιάκαφέ.

Η Ντέινα ένιωσε τον αυτοέλεγχό της να γίνεται σκόνη. Δενήταν θερμή. Ήταν δύστροπη και ευέξαπτη και δεν ανοιγότανσε κανέναν. Ήταν εσωστρεφής.

Άνοιξε το στόμα της για να του το πει, αλλά την ίδια στιγμήσυνειδητοποίησε ότι τα λόγια της Ρενέ ήταν μια ασήμαντηυποσημείωση σε σύγκριση με όσα είχαν συμβεί.

Η πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και μπήκαν οι τρεις αδελφέςΤάι-ταν. Μιλούσαν μεταξύ τους και δεν κοιτούσαν γύρω τους,αλλά σε μερικά δευτερόλεπτα θα γυρνούσαν. Και θα την

έβλεπαν. Μαζί με τον Γκαρθ.

Ο Γκαρθ ακολούθησε το βλέμμα της και έβαλε τα γέλια.

«Δεν είναι αστείο», τον αποπήρε.

«Αφού εσύ διάλεξες αυτό το μέρος, είναι. Καλύτερα νααλλάξεις ύφος και να μη δείχνεις τόσο ένοχη, αλλιώς θα τοκαταλάβουν αμέσως».

«Δεν αισθάνομαι ένοχη». Ξερόβηξε και πήρε μια έκφρασηπου ήλπιζε πως φαινόταν ουδέτερη. «Αν ρωτήσουν, θαπούμε ότι είναι πρόγευμα εργασίας. Ότι σχεδιάζουμε τηστρατηγική μας. Τίποτε άλλο».

Ήθελε να συνεχίσει, ίσως ακόμα και να τον απειλήσει, ανμπορούσε να σκεφτεί κάποιον τρόπο, αλλά εκείνη τη στιγμή ηΛέξι κοίταξε προς το μέρος τους και τους είδε. Για μια στιγμήσάστισε. Μετά γύρισε και η Ίζι.

«Τι κάνετε εδώ εσείς οι δυο;» τους ρώτησε πλησιάζοντας.«Καλά, περιττό να απαντήσετε. Ξέρω. Μα καλά, δενκοιμόσαστε ποτέ; Όλο δουλειά, δουλειά, δουλειά; Ντέινα, θαμου υποσχεθείς πως μόλις τελειώσουν όλα θα κάνειςδιακοπές. Γεια σου, μεγάλε αδελφέ».

Η Ίζι έσκυψε και τον αγκάλιασε από πίσω. Ο Γκαρθ τηςχαμογέλασε.

«Νωρίς σηκωθήκατε. Είναι παράδοση των αδελφών Τάιταν;»

«Έχουμε ακόμα πολλά να κουβεντιάσουμε, κι εδώ σερβίρουντο καλύτερο πρόγευμα της πόλης».

Η Σκάι και η Λέξι πήγαν κοντά τους.

«Πώς προχωράει το σχέδιο;» ρώτησε η Σκάι. «Μήπως σαςδιακόπτουμε; Να φύγουμε;»

«Όχι βέβαια!» Η Ντέινα σηκώθηκε και τράβηξε έναμεγαλύτερο τραπέζι. «Ας τα ενώσουμε για να μπορούμε νακαθίσουμε όλοι μαζί. Ο Γκαρθ κι εγώ ξεκαθαρίζαμε τιςλεπτομέρειες. Για την ακρίβεια, υπάρχουν μερικά πράγματαπου πρέπει να συζητήσουμε μαζί σας, οπότε αςεκμεταλλευτούμε τη σύμπτωση».

Η Σκάι και η Λέξι έπιασαν το τραπέζι από την άλλη μεριά καιτο έσυραν κοντά.

«Εσύ θα κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια;» είπε στον Γκαρθ.

«Μ’ αρέσει να βλέπω τις γυναίκες να δουλεύουν».

«Δεν αμφιβάλλω».

Ήλπιζε πως μέσα στη σύγχυση κάποια θα έπαιρνε τη θέσητης, επιτρέποντάς της να καθίσει κάπου μακριά από τον

Γκαρθ, αλλά οι αδελφές τράβηξαν άλλες καρέκλες, έτσιαναγκάστηκε να καθίσει πάλι απέναντι του. Όχι πως τηνενοχλούσε η θέα, αλλά φοβόταν μήπως πει ή κάνει κάτιστραβό. Ήταν δύσκολο να σκεφτεί ψύχραιμα και λογικά ενώήταν ακόμα αναστατωμένη.

Η Ρενέ ξαναγύρισε. Η Ντέινα πανικοβλήθηκε βλέποντάς την,αλλά η σερβιτόρα ανασήκωσε απλώς τα φρύδια της μενόημα καθώς μοίραζε τα μενού.

«Πολύς κόσμος σήμερα», είπε κλείνοντας το μάτι στηνΝτέινα και επανέλαβε ότι δεν είχαν σπεσιαλιτέ εκείνη τη μέρα.

«Μα εμένα μ’ αρέσει η σπεσιαλιτέ», παραπονέθηκε η Ίζι.

«Πάντα είσαι η πιο δύσκολη. Πάω να φέρω καφέ. Μέχρι ναγυρίσω, να έχετε διαλέξει. Και όχι, Λέξι, δεν έχουμεβιολογικό βούτυρο, αβγά, χυμό ή οτιδήποτε άλλο. Γι’ αυτόξέχνα το».

Η Λέξι γέλασε. «Μα δεν είπα τίποτα».

«Έτοιμη ήσουν». Η Ρενέ κοίταξε την εντυπωσιακή κοιλιά της.«Όπου να ’ναι θα γεννήσεις. Και παρ’ όλο που έχω βαρεθεί ν’ακούω τα κηρύγματά σου περί βιολογικής διατροφής,ανυπομονώ να έρθει εκείνη η ώρα».

«Έχω ακόμα δύο μήνες», απάντησε η Λέξι γελώντας.

«Μέχρι τότε προλαβαίνω να σε μυήσω στα καλά τηςοργανικής καλλιέργειας».

«Έχω δουλειά», είπε η σερβιτόρα και έφυγε.

«Θέλω ρόφημα από βότανα», της φώναξε η Λέξι.

Η Σκάι κούνησε το κεφάλι της. «Μην της κολλάς. Είναι τηςπαλιάς σχολής».

«Της αρέσει να ασχολούνται μαζί της», είπε η Ίζι. «Ώστεήρθες νωρίς στην Τάιτανβιλ», πρόσθεσε γυρνώντας προς τονΓκαρθ.

«Συμβαίνουν πολλά», είπε η Ντέινα, ελπίζοντας ότι φαινότανκαι ακουγόταν επαγγελματική. «Σκοπεύω να μιλήσω μεκάποιους γνωστούς μου από την Αστυνομία του Ντάλας.Ενώ οι έρευνες είναι κατά ένα μεγάλο μέρος απόρρητες, θαμπορέσω να πάρω μια ιδέα για όσα ανακάλυψαν και τιχρειάζονται. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε όλοι την ίδιαδουλειά. Όμως πριν προχωρήσω, θέλω να είστε όλες βέβαιεςότι θέλετε να γίνει αυτό. Γιατί από τη στιγμή που θα γίνει, δενξεγίνεται. Αν απαγγελθούν κατηγορίες στον Τζεντ, θαξεκινήσει κάποια διαδικασία».

Είχε κι άλλα να τους πει. Όπως, για παράδειγμα, πως ό,τι κιαν είχε γίνει, ο Τζεντ δεν έπαυε να είναι πατέρας τους. Μπορείνα τον θεωρούσε κάθαρμα ολκής, ειδικά από τη στιγμή που

λίγο έλειψε να σκοτώσει μια πολύ στενή της φίλη, αλλάεκείνη δεν ήταν μέλος της οικογένειας.

Η Σκάι, πάντα καλοντυμένη με το κομψό ταγέρ της, κούνησετο κεφάλι της αρνητικά. «Δεν πρόκειται να μετανιώσουμε.Ο Γκαρθ είπε περίπου το ίδιο πράγμα χτες. Το συζητήσαμε επίώρες και καταλήξαμε ότι έτσι θέλουμε να γίνει».

Η Λέξι αγκάλιασε την Ίζι από τους ώμους. «Ξεπέρασε ταόρια. Θέλουμε να τιμωρηθεί».

Η Ίζι, που συνήθως ήταν γεμάτη ζωντάνια, ήταν ασυνήθιστασιωπηλή. Το πρόσωπό της ήταν χλομό, κάνονταςεντυπωσιακή αντίθεση με τα σκούρα σγουρά μαλλιά της.

Η Ντέινα μπορούσε να καταλάβει πώς αισθανόταν η φίλητης. Και η ίδια είχε έναν πατέρα που την κακοποιούσε. Όμωςενώ εκείνη γνώριζε εξαρχής το ποιόν του, η Ίζι πάσχιζε ναξεπεράσει το σοκ της πληροφορίας ότι ο ίδιος της ο πατέραςδεν δίσταζε να τη θεωρήσει παράπλευρη απώλεια στονβρόμικο πόλεμό του.

Η Ρενέ επέστρεψε και παρήγγειλαν πρωινό. Όταν έφυγε πάλι,η Σκάι είπε: «Αν δεν είχε δώσει εντολή να ανατινάξουν τηνεξέδρα, μπορεί να υποχωρούσαμε. Αυτό όμως τα αλλάζειόλα. Πρέπει να προστατευτούμε απέναντι του. Πρέπει ναλογοδοτήσει στη δικαιοσύνη για όσα έκανε».

Πόσο διαφορετικές είναι μεταξύ τους, σκέφτηκε η Ντέινα. Η

Λέξι, η κομψή ξανθιά με την ολιστική άποψή της για τη ζωή.Έγκυος και λάμποντας από ευτυχία, θα έκανε ακόμα και τηνπιο κυ-νική γυναίκα να λαχταρήσει τη μητρότητα. Η Σκάι, μετα κατακόκ-κινα μαλλιά της, έμοιαζε η πιο ατίθαση απ’ όλες,ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο πιο μητρικός τύπος. Η πιοήσυχη και στοργική.

Η Ίζι, πάντα έτοιμη για περιπέτειες, λίγο έλειψε να σκοτωθείστην έκρηξη που την είχε αφήσει προσωρινά τυφλή. Απόεκείνη την εμπειρία τής είχε μείνει μια ουλή. Από τότε είχεαλλάξει, μολονότι εξακολουθούσε να ακολουθεί την καρδιάτης.

Αυτές οι γυναίκες ήταν πάντα η οικογένειά μου, σκέφτηκε.Θα μπορούσε ακόμα και να δώσει τη ζωή της για χάρη τους.

«Αφού το θέλετε, θα προχωρήσω», είπε. «Θα τονστριμώξουμε».

Η Ρενέ επέστρεψε με μια τσαγιέρα γεμάτη καυτό νερό, έναφλιτζάνι και μια ποικιλία από ροφήματα. «Έπεσε πολλήδουλειά στην κουζίνα. Θα καθυστερήσει λίγο».

«Κανένα πρόβλημα», είπε η Σκάι.

Η Λέξι χαμογέλασε. «Αχ, Ρενέ, κοίτα!» Έδειξε το πιατάκι με

τα φακελάκια του τσαγιού.

Η σερβιτόρα μισόκλεισε τα μάτια της. «Τι τρέχει;»

Η Λέξι σηκώθηκε και την αγκάλιασε, παρ’ όλο που τηνεμπόδιζε η κοιλιά της. «Είναι βιολογικά».

Η Ρενέ την έσπρωξε από πάνω της. «Ε, και; Έδωσα λάθοςπαραγγελία στον προμηθευτή και τώρα τα έχω φορτωθεί, γι’αυτό καλά θα κάνεις να τα πιεις όλα».

Η Αέξι κάθισε συγκινημένη στη θέση της. «Θα τα πιω. Σου τουπόσχομαι».

«Τα λόγια είναι φτηνά», μουρμούρισε η Ρενέ καθώςαπομακρυνόταν.

Η Ίζι χαμογέλασε στον Γκαρθ. «Βλέπεις τι κάνουμε στουςανθρώπους;»

«Είναι τρομακτικό», είπε εκείνος πιάνοντας τον καφέ του.«Δεν έχω καμιά ελπίδα».

«Μακάρι να ήταν αλήθεια. Όμως δεν το βάζω κάτω. Ειδικάτώρα που έχω και τη βοήθεια της Ντέινα»

Αν η Ντέινα έπινε εκείνη τη στιγμή, θα πνιγόταν. «Καμιάβοήθεια δεν έχεις από την Ντέινα», είπε κοφτά, ελπίζοντας

πως δεν είχε κοκκινίσει.

«Μια και μιλάμε για αλλαγές...» είπε η Σκάι και κόμπιασε.

Η Ίζι έσκυψε προς το μέρος της. «Πες τους».

«Ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή».

«Είναι η τέλεια στιγμή».

Ο Γκαρθ κοίταξε-την Ντέινα σαν να τη ρωτούσε για ποιοπράγμα μιλούσαν. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της γιατίδεν ήξερε τι εννοούσε η Σκάι.

Η Σκάι μετακινήθηκε αμήχανα στην καρέκλα της και μετάχαμογέλασε ντροπαλά. «Ε, να... είναι χαζό να το λέω ή ακόμακαι να το σκέφτομαι, με τόσα που συμβαίνουν...»

Η Ίζι μόρφασε. «Θα μπεις επιτέλους στο θέμα; Είναι υπέροχο.Έλα, πες τους».

Η Σκάι κοίταξε πρώτα την Ντέινα, μετά τον Γκαρθ και πάλιτην Ντέινα. «Όπως ξέρετε, ο Μιτς κι εγώ είμαστεαρραβωνιασμέ-νοι. Λέμε να παντρευτούμε και... ουσιαστικάήταν ιδέα τηςΈριν».

Η Ίζι χτύπησε το κεφάλι της στο τραπέζι. «Θα το πειςεπιτέλους;» μουρμούρισε σφίγγοντας τα δόντια της.

Η Σκάι ξερόβηξε. «Λέμε να παντρευτούμε την παραμονή τωνΧριστουγέννων. Η Έριν το βρίσκει πολύ ρομαντικό και ο Μιτςέχει ενθουσιαστεί, επειδή έτσι δε θα ανησυχεί μήπως ξεχάσειτην επέτειό μας».

«Δε νομίζω πως τον έχει ενθουσιάσει μόνο αυτό», είπεγελώντας η Ντέινα. Γάμος τα Χριστούγεννα. Η κόρη της Σκάιείχε δίκιο, ήταν πολύ ρομαντικό. «Τέλεια ιδέα. Και σουταιριάζει. Σκέ-ψου το πάρτι που θα οργανώσεις».

Η Σκάι φαινόταν περισσότερο ανήσυχη παρά χαρούμενη.Κοίταξε τον Γκαρθ. «Είναι κακή ιδέα; Σκέφτομαι όλα αυτάπου συμβαίνουν με τον Τζεντ. Μήπως θα έπρεπε ναπεριμένουμε;»

«Όχι. Η συγκέντρωση των στοιχείων εις βάρος του Τζεντμπορεί να πάρει βδομάδες, μήνες, ακόμα και χρόνια. Μηβάζεις τη ζωή σου στην αναμονή. Ένας γάμος την παραμονήτων Χριστουγέννων ακούγεται... καλή ιδέα».

«Καλή ιδέα;» Η Ίζι ανασηκώθηκε απότομα. «Σαν άντραςμιλάς».

«Ευχαριστώ».

«Δε θα κάνουμε ανοιχτό γάμο», είπε η Σκάι. «Μόνο οισυγγενείς και μερικοί στενοί φίλοι».

«Μην κάνεις συμβιβασμούς», είπε η Ντέινα. Μπορεί να μηντης άρεσαν οι πολυπληθείς συγκεντρώσεις, αλλά αγαπούσετη φίλη της. «Να κάνεις το γάμο σου όπως σου αρέσει».

Η Σκάι της χαμογέλασε. «Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που είπες.Έχεις δίκιο. Όμως το συζητήσαμε και αποφασίσαμε νακάνουμε κάτι σε στενό κύκλο. Μόνο με τους ανθρώπους πουαγαπάμε, στο σπίτι. Αλλά δεν έχουμε πολύ χρόνο».

«Είσαι η μόνη που θα μπορούσε να τα προλάβει όλα», είπε ηΊζι. «Έχεις ταλέντο στη διοργάνωση δεξιώσεων. Θα σεβοηθήσω κι εγώ». Ύψωσε τα χέρια της με τις παλάμες προςτα έξω. «Ξέρω, ξέρω. Είμαι εκ φύσεως αλτρουίστρια».

«Κι εγώ θα βοηθήσω», είπε η Λέξι ακουμπώντας το χέριστην κοιλιά της. «Αρκεί να το κάνω καθιστή».

«Εγώ θα έχω δουλειά», μουρμούρισε η Ντέινα, σκεπτόμενηπως προτιμούσε χίλιες φορές να μονομαχήσει με τον Τζεντπαρά να γράφει προσκλήσεις ή να διπλώνει πετσέτες.

Όλοι γέλασαν.

Η Λέξι πήγε να πει κάτι, αλλά κοίταξε συνοφρυωμένη τονΓκαρθ. «Το ίδιο πουκάμισο δε φορούσες και χτες; Και τηνίδια γραβάτα;»

Στο τραπέζι έπεσε σιωπή. Η Ντέινα πανικοβλήθηκε. Ω, όχι,

σκέφτηκε. Όχι, Θεέ μου. Και τώρα, τι γίνεται; Θα τοκαταλάβουν. Και τι θα σκεφτούν; Δεν ήξερε τι να πει, πού νακοιτάξει, πώς να πάρει αναπνοή.

Ο Γκαρθ ήπιε ήρεμα μια γουλιά καφέ. «Όχι».

Η Λέξι μισόκλεισε τα μάτια της. «Μάλλον έχεις δίκιο.Πάντως μοιάζουν».

«Όλα τα αντρικά ρούχα μοιάζουν», παρατήρησε η Ίζι. «Έχειςδει τα παπούτσια τους; Όλοι πανομοιότυπα μοκασίνιαφοράνε. Εκείνο όμως που με κάνει πραγματικά να απορώείναι τα φουντάκια».

Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε η Ρενέ με το πρόγευμά τους καιη Ντέινα πήρε το πιάτο της σαν να παραλάμβανε τηναπονομή χά-ριτος. Έριξε μια διακριτική ματιά στον Γκαρθ κιεκείνος της έκλεισε το μάτι.

Μετά το πρόγευμα, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Η Λέξικαι η Ντέινα προχώρησαν προς το αυτοκίνητο της Λέξι. ΗΝτέινα προχωρούσε αργά, γιατί η έγκυος φίλη της πήγαινεσαν την πάπια. «Πώς θα αντέξεις τους δύο τελευταίουςμήνες;»

«Θα τα καταφέρω», απάντησε χαρωπά εκείνη. Σταμάτησε δί-

πλα στο αυτοκίνητο και γύρισε προς το μέρος της. «Δεν είναι

ο συνηθισμένος τύπος σου. Για τον Γκαρθ μιλάω».

Η Ντέινα άνοιξε το στόμα της και το ξανάκλεισε. «Δενκαταλαβαίνω τι θέλεις να πεις».

Η Λέξι ανασήκωσε τα φρύδια της. «Πρόσεξα τη γραβάτα πουφορούσε χτες, επειδή και ο Κρουζ έχει την ίδια. Μου φάνηκεενδιαφέρον. Οι άντρες δε φοράνε την ίδια γραβάτα δύο μέρεςστη σειρά, εκτός αν δεν πήγαν σπίτι τους ν’ αλλάξουν».

«Μάλιστα», μουρμούρισε η Ντέινα προσπαθώντας νακρατήσει την ψυχραιμία της. «Και ποιος σου λέει ότι ήτανμαζί μου;»

Η Λέξι την κοίταξε χωρίς να μιλάει.

Η Ντέινα κατέρρευσε σαν παραγινωμένο φρούτο. «Εντάξει,μαζί μου ήταν. Δεν ξέρω τι έγινε, αλλά έγινε. Και μετά δενέλεγε να φύγει. Κοιμήθηκε εκεί».

«Εκπληκτικό», είπε αργά η Λέξι. Χαμογέλασε. «Ξέρω πως σεέτρωγα να δοκιμάσεις κάτι καινούριο, αλλά με τον Γκαρθ;»

«Δεν μπορώ να το εξηγήσω», ψέλλισε η Ντέινα. «Είναιαδελφός σου. Σου φαίνεται πολύ αλλόκοτο;»

«Όχι βέβαια, απλώς...» Κόμπιασε. «Πρόσεχε. Δεν ξέρουμεπολλά πράγματα γι’ αυτόν. Δε θέλω να πληγωθείς».

«Ε, μ’ εμένα μιλάς! Ποτέ δε δένομαι».

«Ο Γκαρθ είναι διαφορετικός».

«Εγώ δεν είμαι. Ξέρω να προσέχω τον εαυτό μου».

«Τότε προχώρα. Και καλή διασκέδαση, για να το διατυπώσωέτσι. Και αν θέλεις τη συμβουλή μου...» Κούνησε το κεφάλιτης αρνητικά. «Άσ’ το καλύτερα».

«Συμβουλή; Για άντρα; Εσύ που επί δέκα χρόνια ήσουνανέραστη;»

«Αυτό έγινε πριν γνωρίσω τον Κρουζ, και δεν εννοούσα αυτόπου νόμισες. Σκεφτόμουν τα ρούχα και το μακιγιάζ».

Η Ντέινα κοίταξε το πουκάμισο που φορούσε. Της το είχεχαρίσει η Ίζι στα γενέθλιά της πριν από ένα χρόνο. «Τι έχουντα ρούχα μου;»

«Απλώς ο Γκαρθ κινείται σε άλλους κύκλους. Ίσως σουζητήσει να τον συνοδεύσεις σε κάποια εκδήλωση που θααπαιτεί κάτι πιο κομψό».

Εκδήλωση; Δηλαδή ραντεβού; «Δε βγαίνουμε μαζί».

Τα γαλανά μάτια της Λέξι έλαμψαν από ευθυμία. «Μόνο σεξκάνετε;»

«Ναι. Ποτέ δε θα έβγαινα μαζί του». Ύψωσε το χέρι της.«Παραδέχομαι ότι το να κάνεις σεξ με κάποιον που δεβγαίνεις ραντεβού είναι μάλλον κακό, αλλά θα δεχτώ τιςσυνέπειες. Δεν έχουμε δεσμό».

Η Λέξι την κοίταξε επίμονα. «Έτσι νομίζεις. Μήπως πρέπεινα ρωτήσεις τον Γκαρθ τι γνώμη έχει πάνω σ’ αυτό το θέμα;»

«Καλύτερα να με πυροβολήσουν».

«Σε πιστεύω».

Το ίδιο απόγευμα, η εβδομαδιαία σύσκεψη του Γκαρθ με τοπροσωπικό του διακόπηκε από την άφιξη των τριώναδελφών του. Μια και είχαν προγευματίσει μαζί έξι ώρεςνωρίτερα, δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν τόσοσημαντικό, όμως ήξερε ότι δεν θα ήταν σωστό να τις αφήσεινα περιμένουν.

Διέκοψε τη σύσκεψη και επέστρεψε στο γραφείο του, όπου τιςβρήκε να «εξερευνούν» τα πάντα, από την γκαρνταρόμπα γιατα παλτά μέχρι τα συρτάρια του.

«Κυρίες μου», είπε μπαίνοντας.

Η Ίζι ήταν σκυμμένη και σκάλιζε το συρτάρι του μπουφέ του,η Λέξι καθόταν στον υπολογιστή του και η Σκάι ίσιωσε τοπαλτό του μέσα στην γκαρνταρόμπα πριν κλείσει την πόρτα.

Τον κοίταξαν χωρίς ίχνος ενοχής.

«Εξοικειωνόμαστε με το χώρο», είπε η Ίζι κλείνοντας τοσυρτάρι.

«Το βλέπω. Λέξι, μήπως θέλεις τον κωδικό μουπρόσβασης;»

Εκείνη χαμογέλασε και σηκώθηκε. «Όχι, ευχαριστώ. Απλώςκοιτούσα... τα μηνύματά μου».

Τους έδειξε να καθίσουν στους καναπέδες μπροστά από τοπαράθυρο και περίμενε πριν καθίσει κι εκείνος μαζί τους.

«Τι απρόσμενη ευχαρίστηση ήταν αυτή», είπε. «Και ο λόγοςτης επίσκεψής σας;»

«Θέλουμε να μάθουμε τις προθέσεις σου απέναντι στην Ντέι-να», είπε η Σκάι κοιτάζοντάς τον έντονα. «Είναι φίλη μας».

«Γρήγορα διαδίδονται τα νέα». Επειδή ήταν σίγουρος ότι ηΝτέινα δεν τα είχε πει όλα χαρτί και καλαμάρι, συμπέρανε ότιη Λέξι δεν είχε χάψει το παραμύθι για τη γραβάτα.

«Είναι πολύ στενή φίλη μας», συμπλήρωσε η Ίζι. «Αδελφήμας, ουσιαστικά».

«Και δε φημίζεσαι για τις σταθερές σχέσεις σου»,

ολοκλήρωσε η Λέξι. «Έχεις ένα διαλυμένο αρραβώνα και μιασειρά από εγκαταλειμμένες γυναίκες».

«Εγκαταλειμμένες; Όχι δα!»

Η Σκάι πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Όχι πως δε μας νοιάζει καιγια σένα».

«Το βλέπω. Το ενδιαφέρον σας για μένα είναι συγκινητικό».

Ενώ η ανάμειξή τους τον εκνεύριζε, από μια μεριά χαιρότανπου η Ντέινα είχε στο πλευρό της τέτοιες φίλες.

«Δε θέλουμε να πληγωθεί η Ντέινα», είπε η Λέξι.

«Ούτε εγώ θέλω να πληγωθεί», της απάντησε. «Ούτε είκοσιτέσσερις ώρες δεν έχουν περάσει. Δεν περιμένετε καμιάβδομάδα μέχρι να βγάλω κι εγώ άκρη;»

«Δε σου ζητάμε να της κάνεις πρόταση γάμου», είπε η Σκάι.«Απλώς να προσέχεις. Την αγαπάμε και δε θέλουμε ναπαίξεις με τα αισθήματά της».

«Ποτέ δε θα το έκανα αυτό. Την Ντέινα τη σέβομαι».

«Τότε δε θα έχουμε πρόβλημα», είπε η Λέξι.

«Ωραία. Κάτι άλλο;» Όταν κούνησαν τα κεφάλια τουςαρνητικά, σηκώθηκε. «Πρέπει να επιστρέφω στη σύσκεψη. Με

την άδειά σας».

«Θύμωσες», είπε η Σκάι καθώς σηκωνόταν.

«Όχι, απλώς δεν ξέρω αν θα ήθελα να σας έχω απέναντι μουσε μια αντιπαράθεση».

Η Σκάι πλησίασε και τον άγγιξε στο μπράτσο. «Κι εσένα σ’αγαπάμε. Απλώς χρειαζόμαστε λίγο χρόνο».

Τα λόγια της τον αιφνιδίασαν και ο εκνευρισμός τουεξανεμίστηκε μονομιάς. Ήθελε να της πει ότι δεν χρειαζόταντην αγάπη τους. Ότι προτιμούσε να είναι μόνος. Όμως δενέβρισκε τα λόγια, κι όταν τα βρήκε, η Λέξι και η Σκάι είχανφύγει. Μόνο η Ίζι είχε μείνει πίσω.

«Θέλεις να μου πεις κάτι άλλο;» τη ρώτησε.

Έγειρε το κεφάλι της στο πλάι. «Ίσως ανησυχούμε για λάθοςάνθρωπο. Ίσως θα έπρεπε να ανησυχούμε για σένα».

Κανείς δεν ανησυχούσε για κείνον. «Εγώ είμαι μια χαρά. Εγώκάνω κουμάντο εδώ».

Η Ίζι χαμογέλασε. «Εντάξει. Αλλά, για να ξέρεις, η Ντέινασυνήθως διαλέγει άντρες που μπορεί να τους έχει του χεριούτης. Μετά τους βαριέται και φεύγει. Ποτέ δεν είχε ένα δεσμότης προκοπής. Δεν είσαι ο τύπος της και νομίζω ότι ούτε

εκείνη είναι ο τύπος σου. Γι’ αυτό θα σε συμβούλευα ναπροσέχεις».

«Ευχαριστώ. Δ$ν πρόκειται να πάθω τίποτα».

Η Ίζι προχώρησε προς την πόρτα και γύρισε πάλι για να τονκοιτάξει. «Έχει πλάκα. Ακριβώς αυτό πιστεύουν όλοι λίγοπριν την πατήσουν».

Κεφάλαιο 8

«Αυτό είναι γελοίο!» μουρμούρισε η Ντέινα χωρίς νααπευθύνεται συγκεκριμένα σε κάποιον. Και ευτυχώς, αφούκανένας δεν την άκουγε. Δεν ήξερε από πού είχε ξεφυτρώσειαυτή η ιδέα, αλλά ήταν εντελώς ηλίθια.

«Πού να τα βάλω αυτά;» ρώτησε ο Λέναρντ, ο υπεύθυνοςτεχνολογίας και πληροφορικής της Σκάι, μπαίνοντας με τρίαλάπτοπ ακόμα μέσα στα κουτιά τους.

«Πάνω στα γραφεία», απάντησε η Ντέινα δείχνοντας τακουτιά που έβαζαν εκείνη τη στιγμή στις θέσεις τους οιμεταφορείς της εταιρείας επίπλων.

Η Λέξι χαμογέλασε. «Α,· έφερες τους υπολογιστές;Ευχαριστώ, Λέναρντ. Θα μείνεις να τους ενεργοποιήσεις, σεπαρακαλώ; Δεν έχω καμία διάθεση να το κάνω μόνη μου».

Το βλέμμα του έπεσε στην κοιλιά της. «Μα ναι, φυσικά.Μήπως θα ήταν καλύτερα να καθίσετε, κυρία;» .

Η Λέξι έτριψε τη μέση της. «Μάλλον». Κάθισε σε μιακυλιόμενη καρέκλα και έδειξε τα κουτιά με τα έπιπλα πουείχαν φέρει πρώτα μέσα οι μεταφορείς. «Σπρώξ’ τα κοντά μουκαι θ’ αρχίσω να τ’ ανοίγω», είπε στην Ντέινα.

«Μάλιστα. Και μετά θα βρω τον μπελά μου που άφησα μιαέγκυο να κάνει την πιο βαριά δουλειά». Η Ντέινα πήγε κοντάστα κουτιά και έβγαλε ένα σουγιά από την τσέπη της. «Θα τοκάνω εγώ».

«Τι στριμμένη που είσαι», είπε η Λέξι.

«Δε χρειαζόμαστε γραφείο. Δεν πουλάμε σάντουιτς».

«Χρειαζόμαστε έναν εύκολο τρόπο να συντονίζουμε αυτό πουκάνουμε. Ο Γκαρθ κι εγώ πιστεύουμε ότι είναι καλύτερα ναέχουμε ένα αρχηγείο».

«Αφού εσύ και ο Γκαρθ πιστεύετε ότι έτσι είναι το σωστό».

Η Λέξι φύσηξε τις φράντζες από τα μάτια της. «Μη μεαναγκάζεις να κάνω γκριμάτσες, γιατί νιώθω σανδωδεκάχρονο. Με το γραφείο, όλες οι πληροφορίες θασυγκεντρώνονται σε ένα σημείο. Ο Λέναρντ θα εγκαταστήσειένα ωραίο τείχος προστασίας για να μην μπορεί να

παραβιάσει το σύστημά μας ο Τζεντ. Αν προσπαθήσει νακλέψει τις πληροφορίες μας, δε θα τις βρει σε κανένα σπίτι».

Σωστό επιχείρημα, σκέφτηκε η Ντέινα, αλλά και πάλι τηςήρθε να γκρινιάξει. Με το καινούριο γραφείο, το πράγμαέπαιρνε πολύ μεγάλη επισημότητα. Η έρευνα ήταν ιδιωτικήκαι έπρεπε να παρα-μείνει έτσι.

«Μόλις ενεργοποιήσει ο Λέναρντ τους υπολογιστές, θαπροσπαθήσω να μπω στον προσωπικό υπολογιστή τουΤζεντ», είπε η Λέξι. «Ξέρω κάμποσους από τους κωδικούςτου ασφαλείας -ή τουλάχιστον τους ήξερα κάποτε. Μου έχειδώσει και η πρώην βοηθός μου μερικούς».

Πριν η Ντέινα προλάβει να της υπενθυμίσει την άποψή της γι’αυτούς που παραβίαζαν τους νόμους, άνοιξε η πόρτα καιμπήκε μια μικροκαμωμένη, κομψή ξανθιά.

«Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις», δήλωσε αφήνονταςτον μαύρο χαρτοφύλακά της πάνω σε ένα γραφείο, «εδώμέσα κάνω κουμάντο εγώ».

Η Λέξι κοίταξε την Ντέινα, που είχε μείνει άφωνη. Εκείνα τατετραπέρατα γαλανά μάτια, το αποφασιστικό στόμα, τοφανταχτε-ρό διαμαντένιο δαχτυλίδι -όλα τής ήταν πολύγνώριμα.

«Μαίρη Τζο;»

«Καλημέρα, Ντέινα. Έμαθα ότι έμπλεξες σ’ αυτή τηνμπερδεμένη ιστορία. Μα πώς του ήρθε του Γκαρθ;»

Η Ντέινα είχε χρόνια να τη δει. Από τότε που είχε συλλάβειένα τραπεζικό στέλεχος και η Μαίρη Τζο Σέφιλντ είχεαναλάβει την υπεράσπισή του.

Η Λέξι σηκώθηκε. «Ποια είσαι;» ρώτησε παγερά. ,

Ο τόνος της έλεγε, «Ποια είσαι εσύ που μπαίνεις με τέτοιούφος εδώ μέσα, παλιοθήλυκο;» αλλά η Λέξι δεν θα πρόφερεποτέ τέτοια λόγια. Ειδικά στην πρώτη συνάντηση.

«Μαίρη Τζο Σέφιλντ. Δικηγόρος του Γκαρθ. Μου είπε τισχεδιάζετε και ήρθα να δω αν το εγκρίνω».

Η μάχη ανάμεσα σε δυο ξανθές γαλανομάτες, σκέφτηκε ηΝτέινα, μη ξέροντας αν έπρεπε να τραβηχτεί μακριά ή ναπιάσει μια καρέκλα και να απολαύσει το θέαμα.

«Η έγκρισή σου περιττεύει», αποκρίθηκε η Λέξι. «Ευχαριστώόμως που πέρασες».

Η Μαίρη Τζο δεν πετάρισε ούτε βλέφαρο. «Είμαιεκπρόσωπος του Γκαρθ. Βρίσκομαι εδώ για να προστατεύωτα συμφέρο-ντά του».

«Ανέθεσε σε μια γυναίκα να τον προστατέψει;» Η Ντέινα

χαμογέλασε μοχθηρά. Δεν έβλεπε την ώρα να του τοχτυπήσει.

Η Μαίρη Τζο ανασήκωσε τα φρύδια της. «Ειδικά εσύ, Ντέινα,θα πρέπει να ξέρεις για τι είμαι ικανή».

Αυτό ήταν αλήθεια. Την είχε δει εν δράσει στο δικαστήριο καιείχε εντυπωσιαστεί.

«Από πού την ξέρεις;» ρώτησε η Λέξι την Ντέινα. «Ποιαείναι;»

«Ήμασταν αντίδικοι σε μια υπόθεση. Τότε η Μαίρη Τζοδούλευε σε ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο».

«Τώρα δουλεύω για τον Γκαρθ», πρόσθεσε η δικηγόροςχαμογελώντας. «Αποκλειστικά για τον Γκαρθ. Έχει πολλάνα χάσει».

Η Ντέινα ανέκαθεν συμπαθούσε τη Μαίρη Τζο, αλλά ηοικογένεια ερχόταν πρώτη. Προχώρησε και στάθηκε ανάμεσαστη δικηγόρο και τη Λέξι. «Οι αδελφές Τάιταν ανακάλυψανότι ο πατέρας τους όχι μόνο είναι πρόθυμος να τις πουλήσειστο μεγαλύτερο πλειοδότη, αλλά και πως βρίσκεται πίσωαπό την έκρηξη που λίγο έλειψε να κοστίσει τη ζωή της Ίζι.Θα έλεγα ότι έχουν να χάσουν πολύ περισσότερα από τονΓκαρθ».

Η Μαίρη Τζο χαμογέλασε. «Έτσι σε θέλω. Ανυπομονώ νασυνεργαστώ μαζί σου, Ντέινα. Ξέρω πόσο τρομερή αντίπαλοςμπορείς να γίνεις».

Η Ντέινα έγειρε στο πλάι το κεφάλι της. «Παρομοίως, ΜαίρηΤζο».

«Εντάξει», είπε διστακτικά η Λέξι. «Δηλαδή μπορούμε να τηςέχουμε εμπιστοσύνη;»

«Είμαι κι εγώ παρούσα», υπενθύμισε η δικηγόρος.

Η Ντέινα την αγνόησε. «Ναι. Αρκεί να μην ξεχνάς ποτέ ότιδουλεύει για τον Γκαρθ. Δεν είναι ουδέτερη».

«Κανονικά δε θα έπρεπε να υπάρχουν στρατόπεδα», είπε ηΛέξι αναστενάζοντας. «Ο στόχος θα έπρεπε να είναι κοινός».

«Σε έναν τέλειο κόσμο». Η Μαίρη Τζο χαμογέλασε. «Όχι σ’αυτόν. Λοιπόν, τι κάνουμε;»

Η Ντέινα άφησε τη Λέξι να την ενημερώσει και πήγε ναβοηθήσει τον Λέναρντ με τους υπολογιστές. Εκείνη άνοιγε τακουτιά κι εκείνος τους έστηνε. Μετά επιτέθηκε στα είδηγραφείου και πολύ σύντομα όλα βρίσκονταν στη θέση τους.Η Μαίρη Τζο είχε μια συνδιάλεξη σε έντονο τόνο με τηντηλεφωνική εταιρεία και σε δεκαπέντε λεπτά οι γραμμές τουςλειτουργούσαν, καθώς και η σύνδεσή τους υψηλής ταχύτητας

στο Ίντερνετ.

Η Μαίρη Τζο και η Λέξι είχαν ηρεμήσει για την ώρα, έστω καιαπρόθυμα. Η Ντέινα ήξερε ότι κάποια στιγμή θαδημιουργούνταν προβλήματα, αλλά για την ώρα ήτανπρόθυμη να απολαύσει την ηρεμία. Όσο κρατούσε.

Κατά τις έντεκα εμφανίστηκε και ο Γκαρθ.

Η Ντέινα δεν χρειάστηκε να σηκώσει τα μάτια της από τιςσημειώσεις που διάβαζε. Αντιλήφθηκε την παρουσία του απότο ανεπαίσθητο τρεμούλιασμα μέσα της. Το στήθος τηςσφίχτηκε και την πλημμύρισε προσμονή. Σαν κοριτσάκικάνεις, σκέφτηκε με αηδία. Γι’ αυτό δεν μπλεκόταν ποτέ μετέτοιους άντρες. Την ενοχλούσε αφάνταστα που τονσκεφτόταν διαρκώς, που αισθανόταν τόσο έντονα τηνπαρουσία του στο δωμάτιο, το γεγονός ότι πρόσεξε πωςχαιρέτησε πρώτα τη Λέξι και τη Μαίρη Τζο πριντην πλησιάσει.

«Πώς πάει;» τη ρώτησε.

«Δεν πάει. Έχει πολλή φασαρία. Ελπίζω να βελτιωθούν ταπράγματα όταν τελειώσουν οι ετοιμασίες και ξεκουμπιστούνόλοι».

Εκείνος γέλασε. «Τι κοινωνική που είσαι».

«Παράτα με ήσυχη».

«Εντάξει, τότε θα σου πω κάτι που θα σ’ αρέσει. Ετοιμάζομαινα μπω άγρια στη μύτη του Τζεντ Τάιταν».

«Με τι τρόπο;»

«Αυτό ετοιμαζόμουν να ρωτήσω κι εγώ», είπε η Μαίρη Τζοπλησιάζοντας βιαστικά. «Όχι παρανομίες. Τα είπαμε αυτά».

«Πολλές φορές», συμφώνησε εκείνος και κάθισε στην άκρητου γραφείου της Ντέινα. «Θα τον στριμώξω στη γωνία.Θέλω να νευριάσει και να πανικοβληθεί. Έτσι θα αντιδράσειαυτόματα χωρίς να σκεφτεί. Κι αυτό θα είναι προς όφελοςμας».

Η Ντέινα κοίταξε τη Λέξι, που τους άκουγε από το γραφείοτης. «Συμφωνείς εσύ;» τη ρώτησε.

«Απόλυτα. Κάποιος πρέπει να τον σταματήσει, και αυτόςείναι ο μόνος τρόπος. Όχι μόνο για μας, αλλά και γιατηνΈριν και το μωρό μου. Δεν μπορούμε να του έχουμεεμπιστοσύνη. Το έχει αποδείξει».

«Τι κάνεις;» τον ρώτησε η Μαίρη Τζο.

«Δε θέλω να χαλάσω την έκπληξη», απάντησε εκείνος.«Σύντομα θα το διαβάσετε στις εφημερίδες».

«Ξέρεις ότι δε μου αρέσει να κάνεις πράγματα πίσω από τηνπλάτη μου», είπε η δικηγόρος του. «Συνήθως σημαίνειμπελάδες».

«Γι’ αυτό αμείβεσαι τόσο καλά».

«Μπορεί να σου ζητήσω αύξηση».

Η Ντέινα άκουγε το διάλογο με ενδιαφέρον. Ο Γκαρθ θαμπορούσε να προσλάβει οποιονδήποτε δικηγόρο της πόλης.Ή της Πολιτείας. Γιατί είχε διαλέξει μια ξεροκέφαλη γυναίκαπου δεν φοβόταν να του πει ότι έκανε λάθος; Ήθελε τηναλήθεια; Αν ναι, ήταν ασυνήθιστο για έναν άντρα μαθημένονα έχει τον έλεγχο. Ο Τζεντ δεν θα δεχόταν ποτέ να του πάεικάποιος κόντρα.

«Χρειάζεται καμιά σας τίποτα;» ρώτησε ο Γκαρθ. «Εκτός απότη Μαίρη Τζο που θέλει αύξηση, δηλαδή».

«Είμαστε μια χαρά», απάντησε η Λέξι στρέφοντας πάλι τηνπροσοχή της στον υπολογιστή.

Η Ντέινα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.

«Τέτοια θέλω ν’ ακούω. Ντέινα, θα με συνοδεύσεις μέχριέξω;» τη ρώτησε καθώς σηκωνόταν.

«Μόνο αυτό μου έλειπε για να φτιάξει εντελώς η μέρα μου»,

μουρμούρισε εκείνη, αλλά τον ακολούθησε. Μόλις βγήκαν,στάθηκε απέναντι του και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της.«Τι θέλεις;»

Ο Γκαρθ χαμογέλασε. «Ευέξαπτη είσαι».

«Μέρος της γοητείας μου».

«Και της φινέτσας σου. Θέλω να μιλήσουμε».

Αμέσως μάζεψε το κουράγιο της για ν’ ακούσει τα δυσάρεστανέα. Ότι δεν ήθελε να την ξαναδεί ιδιαιτέρως. Αλλά δεν είχανκαμιά προσωπική σχέση. Δούλευαν μαζί και πλάγιαζαν μαζί.Σπουδαία τα λάχανα. Αρα δεν ήθελε να ξανακοιμηθούν μαζί.Δεν την ένοιαζε. Δεν ήξερε καν αν τον συμπαθούσε.

Ο Γκαρθ έσκυψε και τη φίλησε. «Αύριο είναι Σάββατο. Θέλειςνα κάνουμε κάτι;»

Ε; «Τι εννοείς λέγοντας “κάτι”;»

«Να βγούμε. Να φάμε το μεσημέρι ή το βράδυ ή και τα δύο.Να με βοηθήσεις να διαλέξω κουρτίνες».

«Χρειάζεσαι κουρτίνες;»

«Όχι. Θέλω να πω, να περάσουμε μερικές ώρες μαζί».

Με κάποιον συγκεκριμένο σκοπό; Δεν ήταν ραντεβού. Δεν

ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Ήταν...

«Εντάξει», είπε επιφυλακτικά.

«Ωραία. Θα περάσω να σε πάρω στις δέκα».

«Θα έρθω εγώ στο σπίτι σου».

Εκείνος γέλασε. «Εντάξει. Αν το προτιμάς».

«Το προτιμώ».

«Θα τα πούμε τότε». Πήγε στο αυτοκίνητό του και άνοιξε τηνπόρτα του οδηγού. «Α, ξέχασα να σου πω. Η Λέξι και οιαδελφές της το ξέρουν. Για μας, εννοώ. Ήρθαν να με δουνγια να με ρωτήσουν τι σκοπούς έχω. Τα λέμε αύριο».

Μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε.

Η Ντέινα το κοιτούσε να απομακρύνεται, αδυνατώντας ναπιστέψει αυτό που είχε ακούσει. Η Λέξι το είχε πει στιςαδελφές της και είχαν πάει να μιλήσουν μαζί του; Προφανώςέπρεπε να κάνει μια πολύ σοβαρή συζήτηση με τις τρειςΤάιταν. Αρχίζοντας από τη Λέξι.

«Έπρεπε να του μιλήσουμε», είπε η Λέξι λίγο αργότερα,ακου-μπώντας τα πόδια της σε ένα κιβώτιο.

Η Ντέινα περίμενε σαράντα ατελείωτα λεπτά μέχρι να

τελειώσουν ό,τι είχαν να κάνουν ο Λέναρντ και η Μαίρη Τζοκαι να φύγουν. Τώρα κοιτούσε τη φίλη της και της φαινόταναπίστευτο που δεν αισθανόταν την παραμικρή ανάγκη να τηςζητήσει συγνώμη.

«Δεν είναι ο συνηθισμένος τύπος σου», πρόσθεσε η Λέξι πρινπιει μια γουλιά νερό από το μπουκάλι. «Έλα τώρα, Ντέινα.Ο Γκαρθ είναι καρδιοκατακτητής. Αυτό είναι πασίγνωστο. Σ’αγαπάμε και θέλουμε να είσαι καλά».

«Υπαινίσσεστε ότι δεν μπορώ να τον κάνω ζάφτι; Ε, λοιπόν,μπορώ. Και δε χρειάζομαι την προστασία σας».

Η Λέξι αναστέναξε. «Κι όμως, τη χρειάζεσαι».

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή μπήκε φουριόζα η Ίζι κουβαλώνταςσάντουιτς. «Γεια σας. Έφερα φαγητό». Κοίταξε από τη Λέξιστην Ντέινα και πάλι πίσω. «Τι έγινε;»

«Μόλις ανακάλυψα ότι η Λέξι σας είπε ότι κοιμήθηκα με τονΓκαρθ και πως πήγατε να του μιλήσετε». Η φωνή της Ντέιναυψωνόταν με κάθε λέξη. «Τι έχετε πάθει όλες σας;»

Τα μάτια της Ίζι γούρλωσαν. «Πρώτη φορά σ’ ακούω νατσιρίζεις. Πρόσεχε, Ντέινα, έχεις αρχίσει να φέρεσαι σανγυναίκα».

«Δεν είναι αστείο. Καθόλου αστείο. Γιατί το κάνατε αυτό;

Γιατί ανακατευτήκατε;»

Η Ίζι άφησε τα σάντουιτς πάνω στο γραφείο και κάθισε δίπλατους. «Αν αυτό σε παρηγορεί, είπα και στον Γκαρθ να είναιπροσεκτικός. Στο κάτω κάτω, κινδυνεύει όσο κι εσύ ναπληγωθεί».

Η Ντέινα την κοίταξε σαν να της μιλούσε σε άγνωστηγλώσσα.

«Σοβαρά;» ρώτησε η Λέξι. «Ανησύχησες για τον Γκαρθ;»

«Και η Ντέινα διαφέρει από τις γυναίκες του. Δε λέω ότι, ανέπρεπε να διαλέξω, θα έπαιρνα το μέρος του, αλλά η Ντέιναέχει όλες εμάς κι εκείνος δεν έχει κανέναν. Νομίζει ότι ξέρειτους κανόνες του παιχνιδιού και εγώ νομίζω πως πέφτειέξω».

«Αυτό δεν το είχα σκεφτεί», είπε προβληματισμένη η Λέξι.«Μπορεί να έχεις δίκιο».

Η Ντέινα τις αγριοκοίταξε. «Σταματήστε αμέσως και οι δυοσας. Τέρμα αυτή η συζήτηση. Συνεννοηθήκαμε; Μηνανακατεύεστε στη ζωή μου. Δε θα το κουβεντιάσουμε άλληφορά, ούτε μεταξύ σας. Το τι κάνω στη ζωή μου είναι δικήμου δουλειά, όχι δική σας. Και αφήστε τον Γκαρθ ήσυχο.Μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του».

Η Ίζι χαμογέλασε πονηρά. «Τώρα μας μαθαίνεις; Εμείςπάντα ανακατευόμαστε. Δίνουμε συμβουλές και συζητάμε.Πολύ. Κάνε μας μήνυση άμα δε σ’ αρέσει».

Η Λέξι συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι της. «Έχει δίκιο, καιτο ξέρεις. Σ’ αγαπάμε, Ντέινα».

Της ήρθε να ουρλιάζει από τα νεύρα. Πότε είχε χάσει τονέλεγχο της κατάστασης; «Μπορώ να φροντίσω τον εαυτόμου. Είμαι απολύτως ικανή να φυλάξω την καρδιά μου. Όσογια τον Γκαρθ, δεν είμαι σίγουρη αν έχει».

Η ιδέα ότι ο Γκαρθ κινδύνευε να την ερωτευτεί ήταν για γέλια.Ποτέ δεν θα μπορούσε να με δει ερωτικά, σκέφτηκεμελαγχολικά.

Η Ίζι άνοιξε τη σακούλα και έδωσε από ένα σάντουιτς στηνκαθεμιά. «Έχει καρδιά. Και θα δούμε τι κρύβει μέσα της. Όσογια σένα, αστυνόμε Ντέινα, προστάτευες την καρδιά σου μιαολόκληρη ζωή. Ίσως είναι καιρός να την αφήσεις ελεύθερηγια να δούμε τι θα συμβεί».

«Όταν παγώσει η Κόλαση».

Η Λέξι χαμογέλασε. «Μη λες μεγάλα λόγια».

«Θα με τρελάνετε εσείς οι δύο».

Η Ίζι τους μοίρασε πατατάκια. «Πάλι τσιρίζεις. Να τοπροσέξεις αυτό. Σε λίγο θ’ αρχίσεις να αγοράζεις περιοδικάμόδας και να μιλάς για παπούτσια».

«Καλύτερα να πεθάνω».

Η Λέξι ξετύλιξε το σάντουιτς της. «Μη γίνεσαιμελοδραματική».

«Ίσως περιμένει περίοδο».

Η Ντέινα έτριξε τα δόντια της.

Η Λέξι ύψωσε το μπουκάλι με το νερό. Η Ίζι έπιασε το κουτά-κι με το αναψυκτικό της και τσούγκρισαν, σαν να είχανκερδίσει μια μάχη.

«Είμαστε τρομερές», είπε η Ίζι.

«Αχτύπητες», συμπλήρωσε η Λέξι.

Η Ντέινα έβαλε τα δυνατά της να μην ουρλιάξει.

Ο Γκαρθ μιλούσε στο τηλέφωνο με την Κίνα όταν η πόρτατου γραφείου του άνοιξε απότομα και μπήκε ο Τζεντ. Ζήτησεσυγνώμη από το συνομιλητή του, ακούμπησε τους αγκώνεςτου στο γραφείο και σταύρωσε τα χέρια του καθώς ο Τζεντπλησίαζε.

«Δεν ξέρω τι παιχνίδι παίζεις, παλιόμουτρο, αλλά θα σεσταματήσω».

Ο Γκαρθ έγειρε στη ράχη της καρέκλας του και χαμογέλασεμε ικανοποίηση. «Γεια σου, μπαμπά. Χαίρομαι που σε βλέπω.Πώς από δω;»

«Ξέρεις πολύ καλά γιατί ήρθα». Το ηλιοκαμένο πρόσωπο τουΤζεντ ήταν κατακόκκινο από το θυμό. «Αγόρασες τα άλογάμου».

«Τα ιπποδρομιακά; Ναι, η συμφωνία έκλεισε σήμερα. Για ναπω την αλήθεια, παραξενεύτηκα όταν έμαθα ότι τα πουλάςκαι μά-λίστα σε τέτοια τιμή. Ήταν ευκαιρία». Έκανε πωςανησύχησε. «Έχεις πρόβλημα ρευστού, μπαμπά; Χρειάζεσαιδάνειο;»

Ο Τζεντ τέντωσε τους ώμους του. «Δεν πρόκειται ναγλιτώσεις. Δε θα σου περάσει. Ορκίζομαι πως θα σε κάνω ναμετανιώ-σεις που τα ’βαλές μαζί μου».

Οι τελευταίοι μήνες δεν ήταν ευχάριστοι για τον Τζεντ. Τοπρόσωπό του είχε γεμίσει ρυτίδες και είχε κάνει σακούλεςκάτω από τα μάτια. Είχε πάρει γύρω στα δεκαπέντε κιλά,αλλά δεν είχε αγοράσει καινούρια ρούχα, κι έτσι όλα ήταντσιτωμένα και έχασκαν. Φαινόταν σαν αυτό που ήταν -έναςξοφλημένος.

Ο Γκαρθ σηκώθηκε. «Θα ’πρεπε να ξέρεις ότι δε σε συμφέρεινα τα βάζεις με κάποιον που σε κρατάει στο χέρι, γέρο.Καθημερινά χάνεις χρήματα κι εγώ μαζεύω. Σε λίγο θα έχωαγοράσει ακόμα και την ψυχή σου».

«Ποτέ», είπε ο Τζεντ σαν να έφτυνε τη λέξη. «Δεν είσαι τόσοέξυπνος όσο νομίζεις».

«Απλώς πρέπει να είμαι πιο έξυπνος από σένα, κι αυτό δενείναι τόσο δύσκολο. Αγοράζω την εταιρεία σου κομμάτικομμάτι».

«Θα το πω στους μετόχους».

Ο Γκαρθ χαμογέλασε. «Και τι θα τους πεις; Ότι ένας πολύεπιτυχημένος επιχειρηματίας ενδιαφέρεται για το καλό τους;Θα πε-τάξουν από χαρά. Από τη στιγμή που σε πήραν γιαανάκριση, οι μέτοχοί σου ανησυχούν. Δε θ’ αργήσουν να σουφύγουν μαζικά. Το πρόβλημα είναι πως την έχεις πατήσειάσχημα σε πολλά επίπεδα. Ποιο θα βγει πρώτο στηνεπιφάνεια;»

Τα μάτια του Τζεντ πέταξαν φωτιές. «Θα σε σκοτώσω. Δε θασ’ αφήσω να νικήσεις».

«Σου έχω πει ότι μαγνητοφωνώ τις περισσότερες συζητήσειςπου κάνω εδώ μέσα;» αντιγύρισε ατάραχα ο Γκαρθ.

Ο Τζεντ κοίταξε γύρω του και για μια στιγμή η ανησυχίααντικατέστησε το θυμό στην έκφρασή του, αλλά το ξεπέρασεαμέσως. «Η αστυνομία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσειπαράνομες ηχογραφήσεις».

«Πράγματι, αλλά τους δίνει μια αφορμή για ν’ αρχίσουν τοψάξιμο».

Ο Τζεντ έσφιξε τις γροθιές του. «Θα σε σταματήσω. Νομίζειςπως δεν ξέρω τα παιχνιδάκια που παίζεις με τις κόρες μου;Ότι έστησες γραφείο και προσπαθείς να παραβιάσεις τοσύστημα του υπολογιστή μου; Δεν πρόκειται να τακαταφέρεις. Τίποτα δεν πρόκειται να καταφέρεις».

Ο Γκαρθ πήγε προς το μέρος του και χαμήλωσε τη φωνή του.«Φαίνεται πως δεν έχω γίνει σαφής. Αν αγγίξειςοποιονδήποτε απ’ όσους συνεργάζονται μαζί μου θα τομετανιώσεις πικρά».

Ο Τζεντ κάγχασε. «Τι σε νοιάζει για τις αδελφές σου; Το μόνοπου θέλεις είναι να νικήσεις».

«Η νίκη έχει πολλές μορφές».

«Όχι για σένα».

«Μη με προκαλείς. Δε θα σου αρέσει το αποτέλεσμα».

Ο Τζεντ γύρισε και έφυγε. Ο Γκαρθ τον ακολούθησε με τοβλέμμα.

Θα έβαζε μυαλό ο Τζεντ ή η αντιπαράθεση είχε προχωρήσειστο επόμενο επίπεδο; Ο Γκαρθ δεν ήταν σίγουρος, γι’ αυτόέπρεπε να λάβει τα μέτρα του. Αυτό, δεν θα άρεσε στιςαδελφές του, αλλά η ενόχλησή τους δεν θα ήταν τίποταμπροστά στην αντίδραση της Ντέινα.

Η Ντέινα πήρε την έξοδο για Τάιτανβιλ. Ανάμεσα στονπολυσύχναστο δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και τα όρια τηςπόλης, όπου ί-σχυαν μικρότερα όρια ταχύτητας,μεσολαβούσαν τρία χιλιόμετρα ανοιχτού δρόμου. Συνήθωςαπολάμβανε την ησυχία, αλλά εκείνο το απόγευμα ήτανανήσυχη.

Δεν σταματούσε να σκέφτεται αυτό που της είχαν πει η Λέξικαι η Ίζι -ότι έπρεπε να προστατέψει τον εαυτό της απότον Γκαρθ. Μολονότι οι φίλες της ήταν καλοπροαίρετες,από.άντρες είχαν μαύρα μεσάνυχτα. Κανέναν κίνδυνο δενδιέτρεχε. Μπορούσε να φροντίσει τον εαυτό της.

Κι αν ο Γκαρθ ήταν διαφορετικός; Ήταν ικανή νααντιμετωπίσει όποια κατάσταση κι αν προέκυπτε. Ήτανδυναμική και ήξερε να φυλάγεται. Της το είχαν διδάξει ταχρόνια που δεινοπαθούσε στα χέρια του πατέρα της. Ποτέ δενδενόταν υπερβολικά με έναν άντρα. Όταν έδειχνε κανείς τα

ευάλωτα σημεία του, υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες ναπληγωθεί. Υπήρχαν...

Ένιωσε τις τρίχες στον αυχένα της να ορθώνονται, διακόπτο-ντας τις σκέψεις της. Κοίταξε αμέσως τον καθρέφτη τουπαρμπρίζ και μετά τους δύο πλαϊνούς. Τίποτα δεν είχεαλλάξει. Το μαύρο

Σαμπέρμπαν ήταν ακόμα πίσω της. Το φορτηγό που ήτανμπροστά της είχε αλλάξει λωρίδα και όλα θα ήταν ωραία καικαλά, αν δεν έκοβε ξαφνικά ταχύτητα. Κάτι δεν πήγαινε καλά.

Πάτησε γκάζι. Και τα δύο οχήματα τη μιμήθηκαν. Το όριοταχύτητας ήταν εξήντα χιλιόμετρα. Πήγε στα ενενήντα, μετάστα εκατό. Έμειναν μαζί της. Τα σκούρα φιμέ παράθυρα τηνεμπόδιζαν να δει τους οδηγούς.

Αν φρενάριζε απότομα, το Σαμπέρμπαν θα την εμβόλιζε. Δενήταν λύση αυτή. Έπρεπε να βρει άλλη.

Χωρίς προειδοποίηση, το φορτηγό έστριψε απότομα προς τομέρος της και χτύπησε το ημιφορτηγό της στο πλάι. Το σώματης χτύπησε με δύναμη πάνω στην πόρτα. Προσπάθησε ναδιατηρήσει τον έλεγχο, αλλά ο αγώνας ήταν άνισος. Αργάκαι σταθερά, το τεράστιο όχημα την έσπρωχνε έξω από τοδρόμο.

Αν το ανάχωμα ήταν κατηφορικό, σίγουρα θα

αναποδογύριζε. Επειδή όμως το έδαφος ήταν ομαλό, απλώςβγήκε στο χωμάτινο τμήμα του δρόμου. Τα δύο οχήματαάνοιξαν ταχύτητα και απομακρύνθηκαν.

Η Ντέινα πάτησε φρένο και σταμάτησε. Έπιασε τοσημειωματάριο που είχε πάντα στο ντουλαπάκι και σημείωσετους αριθμούς τους. Οι πινακίδες ή τα αυτοκίνητα ήταν κατάπάσα πιθανότητα κλεμμένα, αλλά η πληροφορία θα τηβοηθούσε να ξεκινήσει από κάπου. Βγήκε από το αμάξι τηςκαι διαπίστωσε με ικανοποίηση ότι τα πόδια της δεν έτρεμανκαθόλου. Το αριστερό της χέρι την πονούσε και είχε χτυπήσειάσχημα το γόνατό της, κατά τ’ άλλα όμως ήταν μια χαρά.

Αφού πήρε μερικές βαθιές εισπνοές για να διώξει τηναδρεναλίνη, πήγε στην άλλη πλευρά του αυτοκινήτου για ναελέγξει τη ζημιά. Όλη η πλευρά του συνοδηγού είχεστραπατσαριστεί άσχημα.

Κάποιος της είχε στείλει προειδοποίηση για να κάνει πίσω.Μια σαφέστατη προειδοποίηση που θα της κόστιζε μερικέςχιλιάδες δολάρια. Αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα είχετραυματιστεί σοβαρά. Κάποιος άλλος θα έπαιρνε πολύσοβαρά αυτό το μήνυμα, αλλά όχι εκείνη. Αν ο Τζεντ Τάιταννόμιζε πως κάτι τέτοιο ήταν αρκετό για να την τρομάξει, δεντην ήξερε καθόλου καλά.

Κεφάλαιο 9

Ο Γκαρθ συναντήθηκε με τον Μιτς, τον Κρουζ και τον Νικλίγο πριν από τις πέντε το απόγευμα. Είχαν διαλέξει έναήσυχο μπαρ κοντά στην οδό ταχείας κυκλοφορίας. Ήταν απόεκείνα τα μαγαζιά που ήταν σχεδόν έρημα μέχρι τις εννιά μεδέκα, πράγμα που τους εξυπηρετούσε απόλυτα, αφούχρειάζονταν ένα απόμερο σημείο για να συζητήσουν.

Οι άλλοι τρεις ήταν ήδη εκεί όταν έφτασε ο Γκαρθ. Είχεαφήσει το σακάκι του στο αυτοκίνητο, αλλά και πάλι ήταν ομόνος που φορούσε γραβάτα. Ήταν όλοι επιτυχημένοι, αλλάεντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Κάτω από φυσιολογικέςσυνθήκες, θα ήταν μάλλον απίθανο να συμμαχήσουν σε κάτι,όμως ο Τζεντ και οι αδελφές Τάιταν τους είχαν φέρει κοντά.

Πάνω στο τραπέζι υπήρχαν τέσσερις μπίρες. Ο Γκαρθ πήρεαυτή που βρισκόταν μπροστά στην καρέκλα του και ήπιεμερικές γουλιές.

«Ο Τζεντ ήρθε να με δει», είπε.

Ο Μιτς χαμογέλασε ειρωνικά. «Τυχεράκια».

«Αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστού. Πούλησε τα άλογά του.Και τα αγόρασα».

Ο Νικ τον κοίταξε. «Το ανακάλυψε;»

Ο Γκαρθ ανασήκωσε τους ώμους του. «Ναι, και δε χάρηκε

καθόλου. Με απείλησε ότι θα αποκαλύψει στους μετόχους τοσχέδιό μου να αγοράσω την εταιρεία του και του απάντησαότι δεν πρόκειται να τους νοιάξει».

«Πιστεύεις ότι θα τους το πει;» ρώτησε ο Κρουζ.

«Μπορεί. Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα. Πιο πολύανησυχώ για τα άλλα που είπε. Δεν απείλησε ανοιχτά τιςγυναίκες, αλλά το

υπαινίχθηκε. Δεν τον είχα ικανό, αλλά ύστερα από αυτό πουέκανε στηνΊζι...» Κούνησε το κεφάλι του. «Είναιεπικίνδυνος».

Οι άλλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.

Στο βάθος έπαιζε μουσική κάντρι. Δύο πελάτες έπαιζανμπιλιάρδο στο κέντρο της σάλας. Κάποιοι άλλοικουβέντιαζαν ή ήταν ήδη τόσο μεθυσμένοι που δενμπορούσαν να σταθούν όρθιοι.

«Πρέπει να πάρουμε τα μέτρα μας», είπε ήρεμα ο Νικ. «Η Ίζιείναι στο ράντσο τον περισσότερο καιρό, οπότε δεν έχειπολλές επαφές με τον Τζεντ».

Ο Κρουζ αναστέναξε. «Εγώ ανησυχώ για τη Λέξι. Ζούμε μαζί,κι έτσι τη νύχτα είναι ασφαλής, αλλά κατά τη διάρκεια τηςμέρας;»

Ο Γκαρθ ήξερε ότι ο Κρουζ ανησυχούσε και για τηνεγκυμοσύνη της. «Ξέρω μερικούς καλούς σωματοφύλακες.Είναι διακριτικοί άνθρωποι. Δεν είναι απαραίτητο να ξέρει ηΛέξι ότι την προστατεύουν».

«Κι αν το μάθει;» ρώτησε ο Κρουζ. «Εγώ θ’ ακούσω τονεξάψαλμο. Αλλά δε βαριέσαι, αξίζει τον κόπο. Εντάξει, δώσεμου τα ονόματά τους».

«Και σ’ εμένα», είπε ο Μιτς. «Η Σκάι και η Έριν είναιευάλωτες όταν βρίσκονται μακριά από το ράντσο».

Ο Γκαρθ ήθελε να πει ότι ο Τζεντ δεν θα έβλαπτε την εγγονήτου, αλλά ούτε γι’ αυτό ήταν σίγουρος πια.

«Και με την Ντέινα τι θα γίνει;» ρώτησε ο Μιτς. «Πιστεύειςότι είναι ασφαλής;»

Ο Γκαρθ δεν ήξερε τι να απαντήσει σ’ αυτό. Η Ντέινα ήτανπιο ικανή από τις τρεις αδελφές να φροντίσει τον εαυτό της.Επίσης γνώριζε τον Τζεντ όλη της τη ζωή -έμενε στο σπίτιτου, περνούσε τις γιορτές μαζί του. Θα ήταν πρόθυμη ναστραφεί εναντίον του ή θα δίσταζε; Η αναποφασιστικότητασυχνά ήταν μοιραία.

«Θα της μιλήσω. Θα της εξηγήσω την κατάσταση και θαπάρει τα μέτρα της. Ίσως έρθει να μείνει μαζί μου για έναδιάστημα».

Οι άλλοι τρεις τον κοίταξαν εμβρόντητοι.

«Θέλεις να μείνει μαζί σου η Ντέινα;» ρώτησε κατάπληκτος οΝικ.

«Για λόγους ασφαλείας».

«Η Ντέινα; Σοβαρολογείς;» Ο Κρουζ ανασήκωσε τουςώμους του. «Περί ορέξεως...»

«Πρόσεχε τα λόγια σου», είπε ο Γκαρθ απειλητικά.

Ο Κρουζ ύψωσε τα χέρια. «Συγνώμη, φίλε. Είναι σπουδαίακοπέλα. Όχι του γούστου μου βέβαια, αλλά σπουδαία».

Ο Μιτς τον κοίταξε με ένα μείγμα περιέργειας και οίκτου. «Θατης ζητήσεις να μείνει μαζί σου για να μπορείς να τηνπροστατεύεις;»

Γιατί είχαν φαγωθεί όλοι να τον πείσουν ότι η Ντέινα δενήταν ο τύπος του; Τι ήξεραν για τον τύπο του; Αγνόησε τηνερώτηση και στράφηκε στον Μιτς.

«Είναι έξυπνη. Θα δεχτεί».

Εκείνος χαμογέλασε. «Λυπάμαι που δε θα είμαι εκεί να δωτην έκρηξη. Η Ντέινα δεν ανέχεται να της λένε τι να κάνει καιανέκαθεν είχε πρόβλημα με τους άντρες που προσπαθούν να

ορίσουν τη ζωή της. Πήγαινα μαζί της λύκειο», εξήγησε.«Είναι φόβος και τρόμος».

Ο Γκαρθ ήθελε περισσότερες λεπτομέρειες. Πόσο καλά τηγνώριζε όταν ήταν συμμαθητές; Είχαν δεσμό;

«Μπορώ να τα βγάλω πέρα μαζί της, μην ανησυχείτε», είπε.

Η συζήτηση πέρασε σε άλλο θέμα. Ο Κρουζ συνεργαζόταν μεκάποιους φίλους του της Υπηρεσίας ΕλέγχουΟινοπνευματωδών, Καπνού και Πυροβόλων Όπλων. Ο Μιτςήταν σε επαφή με το FBI.

«Αυτές οι μέθοδοι θα μας πάρουν πολύ χρόνο», γκρίνιαξε οΓκαρθ. «Εγώ εξακολουθώ να του κάνω οικονομικό πόλεμο.Αυτός είναι ο πιο σύντομος δρόμος. Μόλις τον στριμώξωστη γωνία, θα κάνει κάποια βλακεία και τότε θα τοντσακώσουμε».

«Πρέπει να προσέχεις», τον προειδοποίησε ο Μιτς. «Ξέρωτον Τζεντ όλη μου τη ζωή. Αν τον στριμώξεις στη γωνία, δενξέρεις πώς θα αντιδράσει. Μπορεί να βλάψει κάποιον».

«Γι’ αυτό θέλουμε να έχουν προστασία οι γυναίκες», είπε οΝικ. «Εγώ είμαι με τον Γκαρθ. Το να πάρουμε ό,τι έχειαποκτήσει ο Τζεντ είναι γρήγορο και νόμιμο. Έχουμε τονέλεγχο».

Ο Γκαρθ ένιωσε ευγνωμοσύνη για την υποστήριξη του Νικ.Όχι μόνο επειδή πίστευε στο σχέδιό του, αλλά και επειδήέδειχνε πως ήταν πρόθυμος, αν όχι να τον συγχωρήσει,τουλάχιστον να του δώσει μια ευκαιρία να επανορθώσει γι’αυτό που είχε κάνει.

Συζήτησαν για λίγο διάφορες εκδοχές και λίγο αργότερα οΚρουζ και ο Μιτς έφυγαν. Ο Νικ έμεινε πίσω.

«Τι άλλο σου είπε ο Τζεντ;» ρώτησε.

«Με απείλησε. Έχω μαγνητοφωνήσει τη συνομιλία».

«Είναι επικίνδυνος, κυρίως επειδή έχει την αλαζονεία ναπιστεύει πως είναι άτρωτος και ανίκητος. Αυτό τον κάνειαπρόβλεπτο».

«Συμφωνώ. Θα καταστρώσουμε τα σχέδιά μας όσο καλύτεραμπορούμε, και για τα υπόλοιπα βλέποντας και κάνοντας».

Ο Νικ τέλειωσε την μπίρα του και άφησε το μπουκάλι στοτραπέζι. «Η Ίζι θεωρεί ότι κάνεις προόδους. Λίγες βδομάδεςακόμα και θα έχεις γίνει παιδί για σπίτι. Έτσι είναι;»

«Η Ίζι είναι πολύ αποφασιστική».

«Χαρακτηριστικό της οικογένειας»..

«Μπορεί». Ο Γκαρθ δυσκολευόταν ακόμα να δει τις αδελφέςΤάιταν ως μέλη της οικογένείάς του. Ήξερε ότι είχανσυγγένεια, αλλά αυτό δεν είχε καμία σημασία. Η συγγένειαδεν συνεπαγόταν αυτόματα και οικογενειακούς δεσμούς.

«Λυπάμαι», είπε. «ΙΊα'ολα».

«Σε πιστεύω», απάντησε ήρεμα ο Νικ. «Η Ίζι παίρνει όρκο ότιστο τέλος όλα θα πάνε καλά. Έχει δίκιο;»

«Μπορεί. Δεν ξέρω τι σημαίνει να αποτελούν κομμάτι τηςζωής μου».

«Θα σε βοηθήσουν να το ανακαλύψεις».

Ο Γκαρθ γέλασε. «Είτε το θέλω είτε όχι».

«Θα τις λατρέψεις», απάντησε χαμογελώντας ο Νικ. «Θέλειςάλλη μια μπίρα;»

«Γιατί όχι».

Η Ντέινα έφτασε στο σπίτι του Γκαρθ στις δέκα το πρωί τουΣαββάτου. Είχε πάει ήδη το αμάξι της για μια πρώτηεκτίμηση της ζημιάς και την έπιασε η ψυχή της όταν άκουσετο κόστος της επισκευής. Αλλά δεγ^είχε άλλη επιλογή. Ηασφάλειά της θα κάλυπτε το μεγαλύτερο/μέρος, αλλά καιπάλι έπρεπε να πληρώσει κι εκείνη. Η καρδιά της πονούσε για

το καημένο το αμαξάκι της. Αναθεμάτιζε τον Τζεντ ή όποιονδούλευε για λογαριασμό του.

Παρκάρισε το νοικιασμένο αυτοκίνητο -ένα άχαρο ανοιχτόχρυσάφι σεντάν- και ευχήθηκε να της πρότεινε ο Γκαρθ ναπάρει το αμάξι του. Δεν σκόπευε να του πει τι είχε συμβεί -όχιακόμα τουλάχιστον. Μπορεί να μην επαναλαμβανόταν. Ίσωςο Τζεντ ήταν αρκετά ανόητος ώστε να νομίσει ότι την είχετρομάξει και θα σταματούσε τις έρευνες.

Όμως καθώς προχωρούσε προς την πολυκατοικία του,προσπάθησε να καταπνίξει τις τύψεις της. Σύμφωνα με τοπνεύμα συνεργασίας, είχαν όλοι δικαίωμα να μάθουν τι είχεσυμβεί. Αλλά πίστευε ότι όλοι, συμπεριλαμβανομένου τουΓκαρθ, θα αντιδρούσαν με υπερβολικό τρόπο. Το τελευταίοπράγμα που ήθελε ήταν να ανησυχούν οι φίλες της για κείνη.Δεν ήταν παιδάκι, μπορούσε να προστατέψει τον εαυτό της.

Το ασανσέρ έφτασε γρήγορα στον τελευταίο όροφο.Προχώρησε προς την πόρτα του και προετοιμάστηκε για τηναντίδρασή της μόλις τον έβλεπε. Χημεία, σκέφτηκε καθώςχτυπούσε. Τίποτε περισσότερο από καταπληκτικό σεξ καιχημεία. Ο Γκαρθ δεν διέφερε σε τίποτα από μια καινούριαγεύση παγωτού. Μερικές δοκιμές ακόμα και στο τέλος θα τονβαριόταν. Έτσι ήθελε να πιστεύει, τουλάχιστον

«Ακριβώς στην ώρα σου», της είπε ανοίγοντας την πόρτα.

Όλες οι προετοιμασίες του κόσμου δεν εμπόδισαν το στομάχιτης να κάνει μια τούμπα μόλις τον είδε. Φορούσε τζινπαντελόνι και ένα φούτερ του Πανεπιστημίου Α&Μ τουΤέξας. Οι φθαρμένες μπότες του ήταν μια ωραία αρρενωπήπινελιά που της έφερε μια ελαφριά ζάλη.

«Μου αρέσει να είμαι ακριβής στα ραντεβού μου», είπεπερνώντας από μπροστά του, αλλά μόλις αγγίχτηκαν τομετάνιωσε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και μετά τον ρώτησε:«Λοιπόν, τι λέει το πρόγραμμα;»

«Πρώτα κουβεντιάζουμε».

«Τι έγινε, άρχισες να αποκτάς γυναικείες συνήθειες;»

«Εξυπνάδες». Πέρασε μπροστά και προχώρησε προς τοκαθιστικό. «Είχα επισκέψεις χτες. Ο Τζεντ τσαντίστηκε επειδήαγόρασα τα άλογά του».

Η Ντέινα στάθηκε στη μέση του δωματίου και ανασήκωσε τοφρύδι της. «Υποψιάζομαι ότι το “τσαντίστηκε” δεν περιγράφειακριβώς τη διάθεσή του».

«Μάλλον. Με απείλησε. Όλους μας, για την ακρίβεια. Χτεςτο απόγευμα είχα ραντεβού με τους άλλους. Ανησυχούμε γιατην α-σφάλειά σας».

Η Ντέινα υπέθεσε ότι με το «άλλους» εννοούσε τον Κρουζ,

τον Μιτς και τον Νικ και με το «σας» τις γυναίκες.

«Σκεφτήκατε κάποια λύση;» ρώτησε.

«Αυτό θέλω να συζητήσουμε».

Του έδειξε την τσάντα της, που έμοιαζε περισσότερο μεσακίδιο παρά με γυναικείο αξεσουάρ. «Εγώ οπλοφορώ,οπότε μην ανησυχείς».

«Δεν είμαι ο μόνος που ανησυχεί, Ντέινα. Το θέμα είναισοβαρό. Θέλω να έρθεις να μείνεις μαζί μου. Προσωρινά.Μέχρι να εξουδετερώσουμε τον Τζεντ».

Να μείνει μαζί του; Σοβαρολογούσε; Άνοιξε το στόμα της ναδιαμαρτυρηθεί, αλλά από την έκφρασή του κατάλαβε ότιήταν προετοιμασμένος γι’ αυτό.

«Τι περισσότερο από μένα νομίζεις πως μπορείς να κάνεις;Εγώ είμαι η εκπαιδευμένη επαγγελματίας εδώ μέσα».

«Η ισχύς εν τη ενώσει».

«Ή μια γυναίκα στο κρεβάτι σου όποτε σε βολεύει».

Ο Γκαρθ φάνηκε να το διασκεδάζει. «Δε χρειάζεται ναχρησιμοποιήσω πλάγια μέσα για να σε ρίξω στο κρεβάτι».

Ίσως όχι, αλλά της άρεσε να προσποιείται ότι χρειαζόταν.

«Είναι θέμα αντρικού εγωισμού, σωστά; Θέλετε ναπαραστήσετε τα σκληρά αντράκια που προστατεύουν τιςκαημένες, αδύναμες γυναίκες. Μπορείτε να ανησυχείτε για τηΛέξι, τη Σκάι και την Ίζι, αλλά όχι για μένα. Είμαι με τοπαραπάνω ικανή να προστατέψω τον εαυτό μου». ·

«Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό», απάντησε ήρεμα εκείνος.«Σκέψου όμως ότι δεν είσαι μόνο εσύ. Η Λέξι είναι έγκυος.Νομίζεις πως θα της κάνει καλό να ανησυχεί για σένα; Και ηΣκάι; Αρκετά προβλήματα δεν έχει ήδη;»

«Οι ενοχές δεν πιάνουν σ’ εμένα».

«Δεν είναι ενοχές. Η αλήθεια είναι. Όλοι θέλουμε να ξέρουμεότι είσαι καλά».

«Ακόμα κι εσύ;» τον ρώτησε χωρίς να σκεφτεί και αμέσως τομετάνιωσε. Γιατί παγίδευε τον εαυτό της; Γιατί; Μήπως είχεκάποιο εγκεφαλικό τραύμα και δεν το θυμόταν; Μήπως ήταναπλώς ηλίθια;

«Ακόμα κι εγώ».

«Α».

Δεν ήξερε τι να κάνει αυτή την πληροφορία, έτσι την αγνόησε.Κατά βάθος πίστευε ότι δεν ήταν κακή ιδέα να μείνει μαζί τουγια λίγο. Τουλάχιστον έτσι θα είχε ενισχύσεις. Αν όμως

δεχόταν, θα ήταν σαν να υποχωρούσε. Είχε αγωνιστεί σκληράγια να γίνει δυνα-

τή και ανεξάρτητη. Και τι θα έκανε τώρα; Με την πρώτηένδειξη κινδύνου θα έτρεχε σε έναν άντρα για να του ζητήσειβοήθεια;

«Όχι», είπε. «Δε γίνεται να εγκατασταθώ εδώ».

Ο Γκαρθ έδειξε περισσότερο υποταγμένος παρά έκπληκτος.«Δε θα επιμείνω. ·Θέλω όμως να μου υποσχεθείς πως, ανγίνει οτιδήποτε, θα μαζέψεις τα πράγματά σου και θα έρθειςνα μείνεις εδώ, μέχρι να μπει στη φυλακή ο Τζεντ».

Θα την καταδίωκε πάλι ο Τζεντ ή θα περιοριζόταν σ’ αυτή τηνεπίθεση; Μόνο ο χρόνος θα έδειχνε.

«Από αυτή τη στιγμή, αν ο Τζεντ μου επιτεθεί μεοποιονδήποτε τρόπο, θα έρθω να μείνω μαζί σου. Έχεις τολόγο μου».

«Ωραία. Πάω να δω την Κάθι. Θα έρθεις μαζί μου; Συνήθωςπερνάω και τη βλέπω το Σάββατο».

«Ευχαρίστως».

Ο Γκαρθ πλησίασε, την αγκάλιασε από τη μέση και τη φίλησεαπαλά. «Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να με αφήσεις να

οδηγήσω;»

Η Ντέινα σκέφτηκε το νοικιασμένο αμάξι που ήταν παρκαρι-σμένο στο δρόμο. «Περισσότερες απ’ όσες νομίζεις».

«Με καλοπιάνεις;»

Απλώς σου κρύβω μυστικά, σκέφτηκε η Ντέινα, αλλά αντί γι’αυτό απάντησε: «Σε αφήνω να νομίζεις ότι έχεις το πάνωχέρι».

«Εννοείς ότι δεν το έχω;»

Η Ντέινα γέλασε. «Θα ’θελες!»

Ο Γκαρθ πάρκαρε έξω από το Στάρμπακς της Τάιτανβιλ.Όταν πήραν την παραγγελία τους, προχώρησαν με τα πόδιαμέχρι το μαγαζί με τα κατοικίδια.

«Πότε αγόρασες την επιχείρηση για την Κάθι;» ρώτησε ηΝτέινα.

«Πριν από δέκα χρόνια περίπου. Δεν της άρεσε να μένεισυνέχεια στο σπίτι και δεν υπήρχαν πολλές επιχειρήσεις πουθα μπορούσαν να την προσλάβουν. Δοκίμασε να εργαστείεθελοντικά, αλλά κι εκεί είχε προβλήματα. Ανέκαθεναγαπούσε τα ζώα, από τότε που ήμουν μικρός, έτσι μουφάνηκε καλή λύση».

Η Ντέινα ήπιε μια γουλιά από τον λάτε της και αναρωτήθηκεπόσοι γιοι θα είχαν κάνει τον κόπο. «Πήγαινες στο λύκειοόταν έκανε την εγχείρηση;»

«Πρώτη λυκείου. Μία από τις κοινωνικές λειτουργούς τουνοσοκομείου έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μας βοηθήσει.Μίλησε παντού για την εγχείρηση και τα οικονομικά μας. Ηπόλη έκανε μερικούς εράνους. Μια τράπεζα άνοιξελογαριασμό όπου ο κόσμος μπορούσε να καταθέσει τηδωρεά του. Για ένα διάστημα κανείς δεν ήταν σίγουρος αν θαεπιζούσε από την εγχείρηση. Όταν ανέκτησε τις αισθήσειςτης, διαπίστωσα γρήγορα ότι δεν ήταν πια όπως πριν».

Θα πρέπει να ήταν τρομακτικό, σκέφτηκε η Ντέινα. Τόσεςευθύνες μονομιάς. Πώς τα είχε καταφέρει;

«Δε σας βοήθησε κανείς;» ρώτησε. «Άλλοι συγγενείς;»

«Δεν υπάρχουν. Μερικές γειτόνισσες έκαναν ό,τι μπορούσαν.Ο Τζεντ με είχε διώξει ήδη μια φορά. Δε σκόπευα να τουξαναζητήσω βοήθεια».

«Δε θα έμπαινε στον κόπο», είπε εκείνη, συμπονώντας βαθιάτον έφηβο που είχε αναγκαστεί να μεγαλώσει τόσο γρήγορα.

«Από κάποιες απόψεις ήμασταν τυχεροί. Ανέρρωσε γρήγορα.Χρειαζόταν λίγη φυσιοθεραπεία, αλλά τίποτα εντατικό. Τομόνο πρόβλημα ήταν η βλάβη στον εγκέφαλό της. Αρχικά

σκόπευα να παρατήσω το σχολείο και να πιάσω δουλειά,αλλά η σχολική μου σύμβουλος με έπεισε να μείνω. Μουεπισήμανε ότι, αν πήγαινα στο κολέγιο, μακροπρόθεσμα θαέβγαζα πολύ περισσότερα χρήματα».

Πώς είχε καταφέρει να επιβιώσει; Πώς ήξερε να κάνει ταβασικά, όπως να ψωνίζει, να πληρώνει τους λογαριασμούς,να μαγειρεύει; Και κυρίως να φροντίζει μια πνευματικάανάπηρη μητέρα;

«Και οι κοινωνικές υπηρεσίες;» ρώτησε. «Δεν προσπάθησαννα σε πάρουν μακριά της;»

«Όχι. Νομίζω πως κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να αναφέρειτι ακριβώς είχε συμβεί. Όλοι ένιωθαν άσχημα. Πήρε έναεπίδομα αναπηρίας, που κάλυψε τα έξοδά της αλλά όχι τηφροντίδα της. Δεν μπορούσε να μείνει μόνη της. Για έναδιάστημα δούλευα μετά το σχολείο, αλλά μ’ αυτό τον τρόποέπρεπε να πληρώνω άλλον για να μένει μαζί της, έτσι έπιασανυχτερινή δουλειά ως θυρωρός. Δούλευα όταν κοιμόταν».

Η Ντέινα βλαστήμησε μέσα από τα δόντια της. «Κι εσύ πότεκοιμόσουν;»

«Όταν μεγάλωσα. Δεν μπορούσα να πληρώνω για ναβρίσκεται μαζί της κάποιος όλη τη μέρα. Ευτυχώς είχαμευπέροχους γεί-

τονες. Όλο και κάποιος έμενε κοντά της. Στο κολέγιο ταπράγματα δυσκόλεψαν γιατί έλειπα κατά τη διάρκεια τηςβδομάδας. Τα Σαββατοκύριακα ερχόμουν και την έβλεπα,αλλά ήταν δύσκολα χρόνια». Κόμπιασε. «Για ένα διάστημαμπήκε σε οίκο ευγηρίας. Τα δύο τελευταία χρόνια μου στοκολέγιο. Έδειχνε να της αρέσει, οπότε κάτι ήταν κι αυτό».

Δεν φαινόταν να το πιστεύει.

«Γκαρθ, δεν φταις εσύ γι’ αυτό. Έκανες περισσότερα απ’ όσα0α έκαναν άλλοι. Τη φρόντισες, παρ’ όλο που ήσουν ακόμαπαιδί. Ήσουν ολομόναχος. Γι’ αυτό μην τα βάζεις με τονεαυτό σου».

«Δεν τα βάζω με τον εαυτό μου, με τον Τζεντ τα βάζω».

«Του αξίζει».

Η Ντέινα ήξερε εδώ και λίγο καιρό για ποιο λόγο ο Γκαρθείχε βαλθεί να καταστρέψει τον Τζεντ, αλλά ακούγοντας τηνιστορία του τον δικαίωνε απόλυτα. Τα χρήματα πουχρειαζόταν η Κάθι Ντάνκαν για να σωθεί δεν ήταν τίποτα γιατον Τζεντ. Ήταν πενταροδεκάρες. Κάποτε είχε πλαγιάσει μαζίτης και αργότερα της είχε προσφέρει ένα ποσό που θα τηςεξασφάλιζε μια άνετη ζωή. Αν δεν είχε χτυπήσει η τραγωδία.Και τώρα οι ζωές όλων τους είχαν αλλάξει εξαιτίας μιαςαποκοτιάς.

«Πού μένει τώρα η Κάθι;»

«Κοντά στο μαγαζί. Της αγόρασα ένα σπιτάκι με αυλή. Ότανδεν είναι στη δουλειά, μένει κάποιος μαζί της. Οι κοπέλες πουτη φροντίζουν έρχονται με βάρδιες. Είναι μαζί της εφτά οχτώχρόνια τώρα. Όλα πάνε καλά».

Είχε λύσει όσα προβλήματα μπορούσε. Τα πρακτικά. Όμωςδεν υπήρχε τρόπος να ξαναφέρει πίσω τη μητέρα που είχεκάποτε.

Μπήκαν στο μαγαζί. Η κοπέλα που καθόταν πίσω από τονπάγκο τούς χαιρέτησε.

«Μας έφεραν καινούρια κουτάβια», είπε χαμογελώντας. «ΗΚάθι είναι μαζί τους».

Ο Γκαρθ κούνησε το κεφάλι του.

Πάντα έτσι γινόταν; Είχε κάποιον κώδικα συνομιλίας με τουςανθρώπους που δούλευαν στο μαγαζί, για να μαθαίνει κάθεφορά που έμπαινε πώς τα πήγαινε η μητέρα του; Τι γινόταντις άσχημες μέρες;

Προχώρησαν προς το βάθος του μαγαζιού. Η Κάθι καθότανδίπλα σ’ ένα μεγάλο συρμάτινο κλουβί και παρακολουθούσετρία

μαύρα κουτάβια Λαμπραντόρ να παίζουν και να κάνουντούμπες. Σήκωσε το κεφάλι της και όταν είδε ποιοι ήτανχαμογέλασε πλατιά.

«Γκαρθ!» Σηκώθηκε με δυσκολία και πήρε τον λάτε που τηςπρόσφερε. «Ήρθες να με δεις».

Τη φίλησε στο μάγουλο. «Σάββατο είναι».

Κούνησε το κεφάλι της και τον κοίταξε με χαρά. «Πάνταέρχεσαι το Σάββατο». Γύρισε προς την Ντέινα. «Τώραείσαστε φίλοι. Το ήξερα ότι θα γινόταν έτσι».

Η Ντέινα προσπάθησε να χαμογελάσει.

Η Κάθι ήταν ντυμένη απλά με τζιν και ροζ μπλούζα πόλο.Μια μεγάλη πράσινη ποδιά με το λογότυπο του μαγαζιού τηνπροστάτευε από τους ώμους μέχρι τα γόνατα. Έπιασε τονκαφέ της με τα δύο χέρια και χαμογέλασε σαν να ήταν ο πιοευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

«Όμορφα είναι τα κουτάβια», είπε ο Γκαρθ. «Τους βρήκεςσπίτι;»

«Για τα δύο», είπε η Κάθι. «Θα περάσουν αργότερα να ταπάρουν». Κοίταξε την Ντέινα. «Θα χρειαστείς σκυλί, αλλάαργότερα. Δεν είσαι ακόμα έτοιμη».

Η Ντέινα μετακινήθηκε αμήχανα. «Ε... εγώ δεν είμαι γιακατοικίδια».

«Θα γίνεις».

Υπήρχε μια τρομακτική διορατικότητα στη χαρούμενηέκφραση της Κάθι, σαν να έβλεπε πράγματα που ουπόλοιπος κόσμος δεν ήξερε καν ότι υπήρχαν.Αποφασισμένη να μη φρικάρει εντελώς, η Ντέιναμετακινήθηκε έτσι ώστε να βρεθεί ο Γκαρθ ανάμεσα σ’ εκείνηκαι την Κάθι.

Η Κάθι άφησε τον καφέ της σε ένα ράφι δίπλα στο κλουβί καιτου έπιασε το χέρι.

«Δεν είσαι και τόσο θλιμμένος σήμερα». Τον άφησε καιέστρεψε την προσοχή της στην Ντέινα. «Τον Γκαρθ τον ξέρωαπό παλιά».

«Το ξέρω. Σ’ αγαπάει πάρα πολύ».

Το χαμόγελο της Κάθι πλάτυνε. «Είμαι τυχερή».

«Είσαι», είπε τρυφερά εκείνος και τη φίλησε στο μάγουλο.«Θα περάσω να σε ξαναδώ σε μερικές μέρες», τηςυποσχέθηκε.

«Εντάξει».

Η Κάθι γονάτισε πάλι δίπλα στα κουτάβια και άρχισε να τουςμιλάει γλυκά. Η Ντέινα την περιεργάστηκε για μερικές στιγμές

και αναρωτήθηκε αν τους είχε ήδη ξεχάσει κι αν θα τουςσκεφτόταν καθόλου μέχρι την επόμενη φορά που θα τουςέβλεπε. Θυμόταν, ονειρευόταν, επιθυμούσε κάτι διαφορετικόη Κάθι; Ή ήταν ευτυχισμένη στον κόσμο της;

Ο Γκαρθ είχε κάνει τα πάντα προκειμένου να της προσφέρειμια καλή ζωή, αλλά τι είχε στερηθεί ο ίδιος; Ποια ήταν ταδικά του όνειρα, οι δικές του επιθυμίες σε ό,τι αφορούσε τηνΚάθι; Να ξανάβρισκε τον εαυτό της; Να γινόταν πάλι ημητέρα που είχε χάσει πριν από τόσα χρόνια;

«Θεέ μου, το μισώ αυτό», μουρμούρισε ο Γκαρθ καθώςέβγαιναν. Πέταξε τον μισοτελειωμένο καφέ του σε ένασκουπιδοτενεκέ. «Δεν μπορώ να τη βλέπω έτσι».

«Εγώ μόλις σκεφτόμουν ότι έκανες τη ζωή της όμορφη».

«Έχω χρήματα να ξοδέψω για χάρη της, σ’ αυτό είμαι απότους τυχερούς. Το ξέρω. Όμως δεν είναι ο εαυτός της. Ημητέρα μου ήταν μια δραστήρια, χαρούμενη; έξυπνη γυναίκαμε κοφτερό μυαλό. Της άρεσε να συζητάει πολιτικά και ναδιαβάζει το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Έλεγε πως ήθελε ναταξιδέψει. Θα πηγαίναμε στην Ευρώπη το καλοκαίρι που θαέπαιρνα το απολυτήριο του λυκείου. Κάθε βδομάδα βάζαμε

στην άκρη είκοσι δολάρια γι’ αυτόν το σκοπό. Θα είχαμεμαζέψει αρκετά μέχρι να αποφοιτήσω».

Η Ντέινα ένιωθε τον πόνο του σαν την ανάσα ενός ζωντανούπλάσματος στο μάγουλό της. Δεν ήξερε τι να πει, πώς να τονπαρηγορήσει. Μετά συνειδητοποίησε ότι ποτέ δεν θαυπήρχαν τα κατάλληλα λόγια. Σε τι θα ωφελούσε αν τουέλεγε ότι σε κανέναν δεν άξιζε τέτοια μοίρα;

Μη ξέροντας τι άλλο να κάνει, έπιασε το χέρι του και έπλεξετα δάχτυλά της στα δικά του.

Ο Γκαρθ την κοίταξε και τα σκούρα μάτια του ήταν θολά απότον πόνο και το θυμό. «Δεν ήξερα ότι είσαι απ’ αυτές πουπιάνονται χεράκι».

«Δεν είμαι, και θα το εκτιμούσα αν δεν το έλεγες πουθενά».

«Δεν πρόκειται να πω κουβέντα».

Η Ντέινα έφτασε στο σπίτι της νωρίτερα απ’ όσο σχεδίαζε.Μετά την επίσκεψή τους στην Κάθι, ο Γκαρθ της ανακοίνωσεότι έπρεπε να πάει στο γραφείο. Υποψιάστηκε ότι ήθελε ναμείνει μόνος και

να ασχοληθεί με τη δουλειά για να ξεχάσει... τουλάχιστον γιαλίγο. Της υποσχέθηκε πως θα της τηλεφωνούσε αργότεραγια να βγουν για φαγητό, αλλά δεν ανυπομονούσε.

Η σχέση της με τον Γκαρθ την μπέρδευε. Δεν μπορούσε νατην προσδιορίσει. Ίσως ήταν καλό να αφήσει λίγη απόστασηανάμεσά τους.

Παρκάρισε το νοικιασμένο αμάξι στη θέση της καιπροχώρησε προς το διαμέρισμά της. Μόλις άνοιξε τηνπόρτα, ένιωσε όλες τις αισθήσεις της να μπαίνουν σεεπιφυλακή. Δίχως να το σκεφτεί, έβγαλε το πιστόλι από τηντσάντα της. Η τσάντα έπεσε στο πάτωμα και την κλότσησεστην άκρη. Μετά προχώρησε προς τα μέσα.

Τα πάντα ήταν όπως τα είχε αφήσει, με μια εξαίρεση. Ο ΤζεντΤάιταν καθόταν στον καναπέ της και διάβαζε ένα περιοδικό.

Σήκωσε το κεφάλι του, την κοίταξε και έδειξε το εξώφυλλο.«Το Τάιμ», είπε. «Εντυπωσιακό. Χαίρομαι πουπαρακολουθείς τις εξελίξεις». Το βλέμμα του κατέβηκε απότο πρόσωπό της στο πιστόλι που κρατούσε. «Σκοπεύεις να μεπυροβολήσεις».

«Αυτό θα εξαρτηθεί από το λόγο που βρίσκεσαι εδώ».

Κεφάλαιο 10

Ο Τζεντ πέταξε το περιοδικό στο τραπεζάκι και της έδειξε τηναπέναντι καρέκλα. «Ήρθα για να μιλήσουμε, Ντέινα.Ιδιαιτέρως. Αλλά αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, μπορείςνα συνεχίσεις να με σημαδεύεις».

Εκείνη τράβηξε την καρέκλα μακριά του για να μην μπορεί νατη φτάσει και κάθισε, ακουμπώντας το πιστόλι στα γόνατάτης. «Ευχαριστώ, αλλά δε χρειάζομαι την άδειά σου».

«Πάντα εριστική, βλέπω. Δεν παραξενεύομαι. Οι άνθρωποισπάνια αλλάζουν. Σε θυμάμαι όταν ήσουν κοριτσάκι.Μεγάλα μάτια και κουρελιασμένα ρούχα. Ποτέ δεν κατάλαβαπώς γίνατε φίλες εσύ και η Λέξι».

Τα ρούχα της δεν ήταν κουρελιασμένα, αλλά η Ντέινα ήξερεγιατί το έλεγε.

Συνέχισε να αναπνέει ήρεμα και κάθισε χαλαρά. Ήθελε ναείναι σε επιφυλακή, αλλά όχι υπερβολικά. Δεν χρειαζόταν νασπα-ταλάει τις δυνάμεις της. Ο Τζεντ μπορεί να σκόπευε νακουβεντιάσουν για πολλή ώρα.

Ενώ τον κοιτούσε, ταυτόχρονα είχε απόλυτη εποπτεία τουχώρου. Παρ’ όλο που φαινόταν να είναι μόνος, όπως της είχεπει, δεν ήθελε να την αιφνιδιάσει κάποιος.

«Υπάρχουν πολλά που δεν καταλαβαίνεις», του απάντησε.«Όπως το να δηλώσεις τις προθέσεις σου. Τι ήταν αυτό μετην καταδίωξη; Κινούμενα σχέδια μου θύμισε. Από σέναπερίμενα κάτι καλύτερο».

«Μην ανησυχείς. Θα το έχεις».

Του χαμογέλασε αχνά. «Κάτσε να μαντέψω. Ήρθες να μεπροειδοποιήσεις για κάτι. Κι εγώ θα πρέπει να κάνω ακριβώςό,τι

πεις, αλλιώς θα το πληρώσω ακριβά. Κρίμα που δεν υπάρχειμουσική υπόκρουση για να γίνει πιο υποβλητική η σκηνή».

«Ήρθα για να σου πω να σταματήσεις, αλλιώς θα το μετα-νιώσεις».

Καμία έκπληξη, σκέφτηκε η Ντέινα. «Κρίμα, ήλπιζα κάτικαλύτερο».

«Ρίξε μια ματιά στον εαυτό σου, Ντέινα. Πάντα παρείσακτηθα είσαι, πάντα της προσκολλήσεως. Η Λέξι σε λυπήθηκε, σεβοήθησε να προσαρμοστείς, να νιώσεις ότι κάπου ανήκεις.Μετά μπήκαν στην παρέα σας η Σκάι και η Ίζι. Όμως ποτέ δεθα γίνεις σαν αυτές. Το ξέρεις, έτσι δεν είναι; Είναι αδελφές.Εσύ είσαι απλώς μια γνωστή τους».

Είναι παμπόνηρος, σκέφτηκε εκείνη, προσπαθώντας να μηνα-ντιδράσει. Αν της έλεγε ότι ήταν φτωχή, θα του γελούσεκατάμουτρα. Όμως το να της μιλάει για δεσμούς αγάπηςήταν πολύ πιο έξυπνο.

«Είμαι πια μεγάλο κορίτσι», απάντησε ανέμελα. «Μπορώ ναφροντίσω τον εαυτό μου».

«Συνέχισε να το λες και ίσως κάποια στιγμή γίνειπραγματικότητα. Τι κάνει ο Γκαρθ;»

Τον κοίταξε παραξενεμένη. «Ιδέα δεν έχω».

«Μα αφού ήσασταν μαζί νωρίτερα. Σας είδα έξω από τομαγαζί της Κάθι, πιασμένους χέρι χέρι». Χαμογέλασε πονηρά.«Τι ρομαντικό. Έχει πλάκα αν το καλοσκεφτείς. Όλη σου τηζωή πάσχιζες να γίνεις ίση με τις κόρες μου και τώρα βγαίνειςμε το γιο μου. Οφείλω να σου επισημάνω ότι, αφού δενκατάφερες τίποτα μαζί τους, ούτε μαζί του θα καταφέρειςτίποτα. Ποτέ δεν πρόκειται να γίνεις μια Τάιταν, Ντέινα. Δενείσαι δική μας και το ξέρεις. Προσποιείσαι ότι δε σε πειράζει,αλλά ξέρουμε και οι δύο ότι η αλήθεια είναι διαφορετική. Στοκάτω κάτω, κάποιο λόγο είχε ο πατέρας σου που σεχτυπούσε».

Χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλο της τον αυτοέλεγχο, αλλάήταν αποφασισμένη να μην αντιδράσει. Ταυτόχρονα μέσαστο μυαλό της μια φωνή ούρλιαζε. Τι στην οργή; Όλη η πόληγνώριζε ότι ο πατέρας της την κακοποιούσε συστηματικά καικανείς δεν είχε σκεφτεί να πει κάτι, να καταγγείλει το γέροτης; Όλοι έκαναν τα στραβά μάτια;

Ηλίθια ερώτηση, αφού ήξερε ήδη την απάντηση.

«Ένα σκουπίδι είσαι, Ντέινα», είπε ο Τζεντ σχεδόν

καλοσυνάτα. «Στην εποχή μου, ανθρώπους σαν εσένα τουςαποκαλούσαμε λευκά σκουπίδια. Οι κόρες μου το ξέρουν, κι οΓκαρθ επίσης. Δε λέω πως δεν του αρέσει να σε πηδάει. Είσαιγυμνασμένη. Σίγουρα θα περάσει καλά μαζί σου για ένα δυομήνες. Όμως δεν πρόκειται να κρατήσει. Από ενδιαφέρον σούτο λέω».

Ακούμπησε κιόλας το χέρι του στην καρδιά καθώς μιλούσε,σαν να ήθελε να την πείσει για την ειλικρίνειά του.

«Δεν ξέρεις πόσο με συγκινείς», του απάντησε ξερά. «Μόνοπου σκυλοβαρέθηκα αυτή τη συζήτηση. Έχεις να μου πειςκάτι άλλο;» Κοίταξε το ρολόι της. «Γιατί έχω και δουλειές».

Ο Τζεντ σηκώθηκε. Σηκώθηκε κι εκείνη, κρατώνταςαπόσταση ανάμεσά τους και το πιστόλι της σφιχτά στο χέρι.

«Κάνε πίσω», της είπε ήρεμα.

«Αλλιώς θα βρω κανένα κεφάλι αλόγου στο κρεβάτι μου;»

«Τίποτα τόσο αφηρημένο. Προτιμώ να είμαι πιο άμεσος. Ανδεν κάνεις πίσω, αν δε σταματήσετε όλοι σας, θ’ αρχίσω νακάνω κακό σ’ αυτούς που αγαπάτε πιο πολύ».

Το στόμα της ξεράθηκε. «Αυτό το δοκίμασες ήδη».

«Την επόμενη φορά δε θ’ αφήσω τίποτα στην τύχη. Την

επόμενη φορά οι συνέπειες θα είναι πολύ πιο σοβαρές. ΗΛέξι ή η Ίζι ή η Σκάι μπορεί να μη βγουν ζωντανές».

«Είσαι καλά;» ρώτησε ο Γκαρθ.

Η Ντέινα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. Είχε την αίσθησηότι δεν θα συνερχόταν ποτέ πια. «Ήταν τόσο ψυχρός», είπεσταυρώνοντας τα χέρια της για να μην αρχίσει να τρέμει.«Τόσο ήρεμος τη στιγμή που απειλούσε τις κόρες του. Τι σόιάνθρωπος είναι αυτός; Ένα τέρας. Πότε έγινε έτσι;»

Αφού έφυγε ο Τζεντ, η Ντέινα έλεγξε όλο το σπίτι για ναβεβαιωθεί ότι δεν ήταν κανένας άλλος εκεί κι έπειτα πήγε στογραφείο του Γκαρθ.

Εκείνος κάθισε δίπλα της στον καναπέ κοντά στο παράθυροκαι της έτριψε απαλά την πλάτη. «Θέλεις να σου φέρω κάτιγια να ηρεμήσεις; Τσάι; Κάτι πιο δυνατό;»

Τον κοίταξε αγριωπά. «Δεν είμαι υστερική. Δε χρειάζομαι η-ρεμιστικά».

«Απλώς σε ρώτησα αν θέλεις κάτι».

«Όχι. Πρέπει να καταστρώσουμε ένα σχέδιο. Πρέπει να τονσταματήσουμε».

«Έχουμε σχέδιο».

«Δεν πετυχαίνει», αντιγύρισε απότομα και μετά κούνησε τοκεφάλι της. «Με συγχωρείς. Είμαι τσιτωμένη».

«Δεν το είχα προσέξει».

Κατάφερε να του χαμογελάσει λιγάκι κι έπειτα πήρε μια βαθιάεισπνοή. «Εντάξει. Και τώρα τι κάνουμε;»

«Θα πω στον Μιτς, τον Κρουζ και τον Νικ τι έγινε και τι είπε οΤζεντ». Έμεινε για λίγο διατακτικός. «Αν σου πω κάτι,υπόσχεσαι να μην το πεις πουθενά;»

«Μαθητούδια είμαστε τώρα;»

«Σοβαρολογώ».

Πράγματι φαινόταν πολύ σοβαρός. Αποφασιστικός καικάπως τρομακτικός. Αλλά αυτά δεν θα του τα έλεγε.

«Εντάξει, δεν πρόκειται να πω τίποτα».

«Τα παιδιά προσέλαβαν σωματοφύλακες».

Δεν είπε τίποτε περισσότερο, αλλά η Ντέινα κατάλαβε. Πετά-χτηκε όρθια, έβαλε τα χέρια της στη μέση και τοναγριοκοίταξε.

«Σοβαρολογείς τώρα;» φώναξε. «Οι φίλες μουπαρακολουθού-νται και δεν το ξέρουν;»

Σηκώθηκε κι εκείνος. «Προστατεύονται. Υπάρχει διαφορά,και το ξέρεις. Είναι προληπτικό μέτρο. Μετά από αυτό πουείπε ο Τζεντ, το βρίσκεις υπερβολικό;»

Άνοιξε το στόμα της και το ξανάκλεισε. «Όχι», είπε με το ζόρικαι κάθισε πάλι στον καναπέ.

Αμέσως πετάχτηκε πάλι όρθια και τον χτύπησε με το δείκτητης στο στήθος. «Ελπίζω να μην έχεις βάλει κανέναν να μεπαρακολουθεί, γιατί θα σου βγάλω τ’ άντερα».

«Ωραία εικόνα».

«Δεν αστειεύομαι, Γκαρθ».

Εκείνος αναστέναξε βαθιά. «Δεν έχω βάλει κανέναν να σεπαρακολουθεί. Ξέρω ότι έχεις περισσότερα εφόδια λόγωεπαγγέλματος. Θα προτιμούσα βέβαια να είσαιπροστατευμένη...»

«Κι εγώ θα προτιμούσα να ήμουν ζάπλουτη. Όλοι έχουμεανεκπλήρωτα όνειρα. Ξεπέρασέ το».

«Το ήξερα ότι θα αντιδρούσες έτσι. Επειδή όμως ο Τζεντείναι. ικανός για όλα, θέλω να είσαι πάρα πολύ προσεκτική».

Ο παλιάνθρωπος είχε βάλει τραμπούκους να την πετάξουνέξω από το δρόμο και μετά είχε κάνει διάρρηξη στο σπίτι της.

Δεν θα ήταν απλώς προσεκτική, θα ήταν η ενσάρκωση τηςπροσοχής.

Δυστυχώς δεν είχε καταφέρει να βρει άκρη από τις πινακίδεςτων οχημάτων, γιατί, όπως το υποψιαζόταν, ήταν κλεμμένες.

«Δεν είμαι η μόνη που πρέπει να προσέχει», αποκρίθηκε.«Ποιος σε βεβαιώνει ότι δε θα τα βάλει μαζί σου; Αυτός είναιο πιο εύκολος τρόπος να πετύχει».

«Ανησυχείς για μένα;»

Την έπιασε από τη μέση και την τράβηξε κοντά του. Η Ντέιναδεν είχε όρεξη για αγκαλιές, αλλά τη στιγμή που την άγγιξεέχασε κάθε διάθεση να αντισταθεί. Ίσως έφταιγε η ζεστασιάτου κορμιού του, ίσως η δύναμή του, πάντως κάτι την έκανενα λιώνει. Και δεν ήταν από τις γυναίκες που έλιωναν.

Κατάφερε να σπρώξει τα χέρια του μακριά της και έκανε έναβήμα προς τα πίσω. «Ας μη γινόμαστε υπερβολικοί. Ξέρω ότιη Ίζι θα στενοχωρηθεί αν πάθεις κάτι. Επιμένει να σε βλέπεισαν μέλος της οικογένειας».

Την αγκάλιασε πάλι και τη φίλησε στο μάγουλο. «Εσύ πώςμε βλέπεις;»

«Σαν μπελά», απάντησε όσο πιο αδιάφορα μπορούσε, παρ’όλο που της ήταν πολύ δύσκολο να παραστήσει την

αδιάφορη όταν την κρατούσε στην αγκαλιά του. Κι όταν τηφίλησε στο λαιμό, ένιωσε εκείνη την κάψα να απλώνεταιμέσα της.

Ο Γκαρθ σταμάτησε στο σημείο όπου ξεκινούσε η μπλούζατης. Για μια στιγμή η Ντέινα σκέφτηκε να τη βγάλει, αλλάκρατήθηκε. Μπορεί να ήταν Σάββατο, αλλά στο γραφείουπήρχε πολύς κόσμος. Θα μπορούσε να μπει κάποιος ανάπάσα στιγμή. Δεν της άρεσε καθόλου να γίνεται θέαμα.

Κατάφερε να τον σπρώξει πάλι μακριά της, παρ’ όλο πουαυτή τη φορά δεν ήθελε να σταματήσει.

«Θα προσέχω», είπε ο Γκαρθ κλείνοντας το πρόσωπό τηςστις παλάμες του.

«Ωραία».

«Αν έρθεις στη φιλανθρωπική εκδήλωση της Σκάι μαζί μου».

«Τι;»

«Η Σκάι διοργανώνει έναν έρανο, όπως κάνει κάθε χρόνο, τοεπόμενο Σαββατοκύριακο. Της υποσχέθηκα ότι θα πάω καισε θέλω μαζί μου».

«Γιατί;» τον ρώτησε αυθόρμητα.

«Επειδή είσαι το κορίτσι μου».

Το ποιο του;

Τον κοίταξε εμβρόντητη. Το κορίτσι του; Δηλαδή είχανδεσμό;

Έχασε τα λόγια της. Δεν έκανε δεσμούς. Ήταν δύστροπη καιαδέξια και το μόνο που ήξερε από μακιγιάζ ήταν να βάζειμάσκαρα.

«Δεν πηγαίνω στις εκδηλώσεις της Σκάι. Δε μου ταιριάζουν».

Ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους της και την κοίταξεστα μάτια. «Ούτε εμένα μου ταιριάζουν, αλλά τουποσχέθηκα».

«Να πας λοιπόν».

«Θα πάω. Μαζί σου».

Ήθελε να παραπονεθεί ότι δεν είχε τίποτα να φορέσει, αλλάαυτές οι δικαιολογίες δεν έπιαναν σε έναν άντρα. Ήθελε νατου πει ότι θα ένιωθε άβολα και εκτός τόπου. Και δεν είχεξεχάσει τα λόγια του Τζεντ -ότι πάντα θα ήταν παρείσακτη.Ποτέ δεν θα γινόταν ίση τους. Μήπως η αντίδρασή της στηνπρόσκληση το αποδείκνυε;

Ο Γκαρθ έσφιξε τους ώμους της και μετά την άφησε. «Δενπερίμενα ότι θα σε έφερνα σε τόσο δύσκολη θέση. Αν δεθέλεις να έρθεις, δεν πειράζει».

Η περηφάνια πάλευε με το φόβο. Θα άφηνε τον Τζεντ να τηνεπηρεάσει; «Όχι. Θα έρθω».

«Δεν μπορείς να δείξεις λίγο περισσότερο ενθουσιασμό;»

Χαμογέλασε βεβιασμένα. «Θα έρθω. Ευχαριστώ για τηνπρόκληση».

Τη φίλησε. «Θα περάσεις καλά. Θα γίνει στο ΓκλόρΓς Γκέιτ».

«Πώς έτσι; Η Σκάι δε μένει πια εκεί».

Ο Γκαρθ χαμογέλασε. «Ο Τζεντ το νοικιάζει. Η Σκάι θα δώσειένα σωρό λεφτά, αλλά είναι ιδανικό για τέτοιου είδουςεκδηλώσεις».

Το ΓκλόρΓς Γκέιτ. Τουλάχιστον εκεί μέσα γνώριζε τα κατατό-πια. Θα ήταν πιο εύκολο παρά σε κάποιο χλιδάτο ξενοδοχείο.

Ο Γκαρθ έσκυψε προς το μέρος της και της ψιθύρισε στο αυτί:«Για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, είναι ραντεβού. Θαοδηγήσω εγώ».

Η πρόθεσή του ήταν να την κάνει να γελάσει. Το ρήμα

«οδηγώ» το είχε διαλέξει στην τύχη. Για εκείνον ήταν κάτιαδιάφορο.

Για εκείνη όμως ήταν το πρώτο βήμα προς έναν άγνωστο καιτρομακτικό κόσμο απ’ όπου μπορεί να μην επέστρεφε ποτέ.

«Ε... εντάξει», ψιθύρισε, ξέροντας πως μόνο εντάξει δεν ήταν.

«Πού είχα το μυαλό μου;» είπε η Ντέινα στη Λέξι τρεις μέρεςαργότερα, όταν συναντήθηκαν σε μια σινιέ μπουτίκ όπου δενείχε πατήσει ποτέ το πόδι της μέχρι τότε. Ήταν πιο εύκολο ναεπικεντρωθεί στον πανικό της για τη δεξίωση παρά ναανησυχεί για το τι ετοίμαζε ο Τζεντ για τις κόρες του. Ή νακάνει ότι δεν έβλεπε τον περίεργο πελάτη που ήτανολοφάνερο -τουλάχιστον σ’ εκείνη- ότι ήταν οσωματοφύλακας της Λέξι. Ενώ δεν της άρεσε καθόλου νακρατάει μυστικά από τις φίλες της, ήξερε ότι η ασφάλειά τουςπροείχε. Καμία από τις αδελφές Τάιταν δεν θα δεχόταναδιαμαρτύρητα να έχει σωματοφύλακα. Καλύτερα θυμωμένεςμαζί μου παρά νεκρές, σκέφτηκε βλοσυρά και έβγαλε από τομυαλό της τη συζήτηση με τον Τζεντ. Αν συνέχιζε να τησκέφτεται, μπορεί να ξεφούρνιζε κάτι για το οποίο θαμετάνιωνε πικρά.

«Στη σκέψη ότι θα ήταν ευχάριστο να δεις πώς ζει ο Γκαρθ»,της απάντησε καθησυχαστικά η Λέξι. «Ή μπορεί οεγκέφαλός σου να είχε πάθει στιγμιαία εμπλοκή από κάτι που

σου έκανε».

«Απλώς φιλιόμασταν», είπε αφηρημένα καθώς κοίταζε ταρούχα γύρω της προσπαθώντας να καταλάβει ποιο απ’ όλαθα της ταίριαζε χωρίς να τινάξει το πορτοφόλι της στον αέρα.

«Ενδιαφέρον. Αν καταφέρνει τέτοια πράγματα με ένα φιλί,αναρωτιέμαι τι μπορεί να κάνει αν βάλει κάτι για τα καλά στομυαλό του».

«Δεν έχεις ιδέα», είπε η Ντέινα.

Η Λέξι τη χτύπησε παρηγορητικά στο μπράτσο. «Θα τακαταφέρεις. Λοιπόν, ας βρούμε φόρεμα. Η Σκάι είπε κάτιεπίσημο, αλλά βραδινό, οπότε αυτό βοηθάει».

Η Ντέινα δεν ήταν καν σίγουρη αν ήξερε τη διαφορά ανάμεσαστο επίσημο και το βραδινό.

«Είμαι ανοιχτή σε προτάσεις», είπε σφίγγοντας τα δόντια της.

Η μπουτίκ ήταν αριστοτεχνικά φωτισμένη και πανάκριβη. Δενυπήρχαν πολλά ρούχα, μόνο ένα κομμάτι από κάθε σχέδιο.Διάλεγες και μετά μια πωλήτρια πήγαινε και σου το έφερνεστο νούμερό σου. Το να ψωνίζει σε ένα τέτοιο μέρος ήταν οορισμός της κόλασης για την Ντέινα. Το μόνο που τηνεμπόδιζε να φύγει τρέχοντας ήταν ο φόβος μήπως ντροπιάσειτον Γκαρθ. Κανονικά θα έπρεπε να φοβάται μήπως

ντροπιαστεί η ίδια, αλλά δεν την ένοιαζε τι έλεγε ο κόσμοςγια εκείνη. Ο Γκαρθ όμως θα συναντούσε συνεργάτες του στηδεξίωση. Ίσως και φίλους. Ποτέ δεν θα της ζητούσε νααλλάξει ρούχα, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι θα ενθουσιαζόταναν την έβλεπε να εμφανίζεται με τζιν και μακό μπλουζάκι.

«Προφανώς ο στόχος δεν είναι μόνο να συγκεντρωθούνχρήματα για το ίδρυμα της Σκάι», είπε η Λέξι. «Είναι και ένακοσμικό γεγονός για το Ντάλας. Όλος ο καλός ο κόσμος θαείναι εκεί. Γε-ρουσιαστές, μέλη του Κογκρέσου».

Η Ντέινα έπιασε το στομάχι της. «Δε με βοηθάς να νιώσωκαλύτερα».

«Αυτό θα το κάνω αργότερα. Θέλω να καταλάβεις για τιπράγμα μιλάμε. Αυτός είναι ο κόσμος του Γκαρθ».

«Κι εγώ δεν ανήκω σ’ αυτόν».

Η Λέξι την άρπαξε από το μπράτσο. «Αυτό δεν έχει καμιάσχέση μ’ αυτό που προσπαθώ να σου πω. Ανήκεις απόλυτασ’ αυτό τον κόσμο. Αν όμως θέλεις να ταιριάξεις, να νιώσειςάνετα, θα πρέπει να μάθεις τους κανόνες». Ύψωσε το χέριτης, προλαβαίνοντας την Ντέινα που ήταν έτοιμη να τηδιακόψει. «Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο“προσαρμόζομαι” και στο “ξεπουλιέμαι”. Δε σου ζητάω ναγίνεις κάποια άλλη. Σου ζητάω να ντυθείς με τέτοιο τρόπο

που δε θα προσβάλει την οικοδέσποινά σου, η οποία, σουυπενθυμίζω, είναι στενή σου φίλη».

Η Ντέινα έσφιξε τα χείλη της. «Ωραία», μουρμούρισε. «Τιπρέπει να φορέσω;»

«Μάλλον θα αισθάνεσαι πιο άνετα με παντελόνι καισακάκι», είπε η Λέξι προχωρώντας προς το βάθος τουκαταστήματος.

Η Ντέινα την ακολούθησε, προσπαθώντας να μηνακουμπήσει τίποτα. Δεν ήξερε αν οι ακριβές μπουτίκακολουθούσαν την πολιτική «όποιος σπάει πληρώνει», αλλάούτε εκείνη ούτε η πιστωτική της κάρτα είχαν όρεξη να τομάθουν.

«Πώς σου φαίνεται αυτό;»

Η Λέξι της έδειξε ένα σακάκι. Ενώ το κοιτούσε, η φίλη τηςσυνέχιζε να μιλάει. Έβλεπε τα χείλη της να κινούνται, αλλάτο βουητό στ’ αυτιά της δεν την άφηνε ν’ ακούσει.

Αν της έδεναν τα μάτια και της έλεγαν ότι η ζωή τηςκρεμόταν από το αν μπορούσε να περιγράψει το σακάκι, δενθα ήταν ικανή να το κάνει. Το μόνο που έβλεπε ήταν ηταμπελίτσα με την τιμή.

Χίλια πεντακόσια δολάρια. Μπορούσε να αγοράσει ένα μικρό

μεταχειρισμένο αμάξι μ’ αυτά τα χρήματα.

«Τι έπαθες;» ραίτησε η Λέξι. «Δεν αισθάνεσαι καλά;»

Η Ντέινα κούνησε το κεφάλι της και της έδειξε. Η Λέξικοίταξε την ταμπελίτσα και ανασήκωσε τους ώμους.

«Ντόνα Κάραν είναι. Τα ρούχα της είναι υπέροχα καιταιριάζουν στο σώμα σου».

«Μα χίλια πεντακόσια δολάρια; Για ένα σακάκι;»

«Μιλάμε για σινιέ ρούχο». Η Λέξι αναστέναξε. «Τόσοκοστίζει η ποιότητα, Ντέινα».

«Γιατί; Νεράιδες τα ράβουν;»

«Ισως προτιμάς κάτι άλλο»;

Κάτι που δεν θα έκανε την πιστωτική της κάρτα να ουρλιάζειαπό πανικό.

Η Λέξι σκάλισε μερικές κρεμάστρες και μετά κοίταξε τηνΝτέινα. «Πώς θα σου φαινόταν να βάλεις φόρεμα;»

Πιο εύκολα θα της φαινόταν να μπει στο λάκκο με τα φίδια.Φόρεμα; Το αντίθετο του παντελονιού δηλαδή; «Μπορεί».

«Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαν το φως του ήλιου τα

πόδια σου;»

«Το 1943».

«Πολύ αστείο. Η ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα είναι της μόδας.Η ασπρουλιάρικη δεν αρέσει σε κανέναν. Θα σε πάω στο σπακαι θα σου κάνουμε ένα τεχνητό μαύρισμα που θα λάμπει».

Η Ντέινα συνοφρυώθηκε. «Τι σημασία έχει το χρώμα τωνποδιών μου; Αφού θα φοράω καλσόν».

«Όχι. Δε φοράμε πια καλσόν. Τα χρωματιστά καλσόνταιριάζουν με μάλλινη φούστα και μπότες, αλλά... Αλήθεια,πότε ήταν η τελευταία φορά που έβαλες φόρεμα;»

«Στο χορό».

«Του λυκείου;»

«Ήταν ο μόνος που πήγα».

Η Λέξι την έπιασε αγκαζέ και ακούμπησε το κεφάλι της στονώμο της. «Πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη. Δεν υπήρξα καλήφίλη».

«Γιατί; Μια χαρά είμαι».

«Μπορεί να είσαι πολλά άλλα πράγματα, αλλά μια χαρά δενείσαι. Θα βρούμε κάτι κλασικό. Ένα μαύρο φορεματάκι».

Ίσιωσε το σώμα της και χαμογέλασε. «Το καλό είναι ότιμπορούμε να βρούμε ένα που θα κοστίζει πολύ λιγότερο απόχίλια πεντακόσια δολάρια».

«Τυχερή που είμαι».

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, η Ντέινα αναγκάστηκε ναπαραδεχτεί ότι η Λέξι είχε μεγάλο ταλέντο στην επιλογήρούχων. Είχε δοκιμάσει ήδη τρία και όλα τής πήγαιναν μιαχαρά.

Το πρώτο ήταν από ένα γυαλιστερό ύφασμα, κάπως σκληρό.Μπροστά είχε λαιμόκοψη χαμόγελο, αλλά η πλάτη ήτανχαμηλή και σταματούσε στο ύψος της ζώνης. Η Λέξι τηςεξήγησε ότι υπήρχε ειδικό σουτιέν που τα κρατούσε όλα στηθέση τους, αλλά η Ντέινα δεν ήθελε να περιφέρεται με τηνπλάτη εκτεθειμένη.

Το δεύτερο ήταν μεταξωτό. Το ήξερε επειδή το είχε πει η Λέξι.Το μπούστο ήταν σταυρωτό και η φούστα αεράτη.

«Πολύ ρετρό», είπε η Λέξι.

«Πολύ κοριτσίστικο», είπε η Ντέινα.

Το τρίτο, που σύμφωνα με την παράδοση θα έπρεπε να είναικαι το καλύτερο, δεν ήταν. Είχε τόσο βαθύ ντεκολτέ, πουσχεδόν όλο το στήθος της έμενε γυμνό.

«Δε σκοπεύω να κάνω στριπτίζ μπροστά σε τόσο κόσμο»,είπε καθώς κοιταζόταν στον καθρέφτη. Κατέβασε τοφερμουάρ και έβγαλε το φόρεμα. «Θα υπάρχουν και γέροιάνθρωποι εκεί. Δε θέλω να τους κοπεί η όρεξη».

«Ή να πάθουν καρδιακή προσβολή». Η Λέξι κοίταξε ταυπόλοιπα φορέματα. «Μμ... δεν είμαι σίγουρη. Μπορεί».

«Τι;»

«Σκέφτομαι».

Η Ντέινα δεν μπορούσε να μην αναγνωρίσει ότι είχε τα πλεο-νεκτήματά του να ψωνίζει κανείς σε τέτοιου είδους μαγαζιά.Τα δοκιμαστήρια ήταν πολύ ωραία -μεγάλα, με καρέκλες καιμεγάλους καθρέφτες. Για την ακρίβεια, το συγκεκριμένο είχεσχεδόν το εμβαδόν του καθιστικού της. 1

«Ορίστε». Η Λέξι της έδωσε κάτι που έμοιαζε με ελαστικόσωλήνα.

«Τι είναι αυτό;»

«Ο καινούριος καλύτερός σου φίλος. Ένας αθάνατος κορσέςπου κρατάει στη θέση του κάθε χιλιοστό του σώματός σου».

Η Ντέινα περιέστρεψε το σωλήνα στα χέρια της. «Πώς τοφοράνε;»

«Με πολύ κόπο και μερικές προσευχές».

Φαινόταν αδύνατο, αλλά τελικά κατάφερε να το φορέσει καιάρχισε να το τραβάει. Η Λέξι στάθηκε από πίσω της και τηβοήθησε. Τους πήρε κάμποσο λεπτά, αλλά τελικά ο κορσέςήρθε στη θέση του.

Δεν ήταν απλώς στενός -την πίεζε από κάθε κατεύθυνση.Δυσκολευόταν ακόμα και να αναπνεύσει. Το να φάει θα ήταναδύνατον.

«Δεν μπορώ να ανασάνω μ’ αυτό το πράγμα».

«Θα το συνηθίσεις», απάντησε η Λέξι, αδιαφορώντας αν ηφίλη της κινδύνευε να πάθει ασφυξία..

Η Ντέινα πήρε μερικές εισπνοές και διαπίστωσε ότι, ανανέπνεε αργά, μπορούσε να βάλει περισσότερο αέρα σταπνευμόνια της.

. «Δοκίμασε αυτό», της είπε η Λέξι.

«Αυτό» ήταν ένα απλό μαύρο φόρεμα που φαινόταν σαν ναήταν φτιαγμένο από λωρίδες υφάσματος ραμμένες μεταξύτους. Οι γυαλιστερές εναλλάσσονταν με ματ, το ντεκολτέήταν τετράγωνο και οι τιράντες είχαν το ίδιο πλάτος με τιςλωρίδες.

«Είναι πολύ στενό», είπε η Ντέινα κοιτάζοντας με δυσπιστίατο φόρεμα. Δεν ήταν καθόλου σίγουρη ότι θα της πήγαινε.

«Πρέπει να είναι εφαρμοστό. Γι’ αυτό δεν πρέπει νααναπνέεις. Δοκίμασέ το».

Η Ντέινα πέρασε το φόρεμα πάνω από το κεφάλι της. Ήτανεφαρμοστό, αλλά όχι υπερβολικά. Το τράβηξε στη θέση του.Η Λέξι ανέβασε το φερμουάρ και κάθισε σε μια καρέκλα.

«Η δουλειά μου εδώ τελείωσε», είπε χαρωπά.

Η Ντέινα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Το φόρεμα ήτανκαταπληκτικό. Αγκάλιαζε τις καμπύλες της σαν να είχεραφτεί αποκλειστικά για κείνη. Έδειχνε σέξι και θηλυκή καιδεν θύμιζε σε τίποτα τον εαυτό της.

«Παπούτσια», είπε η Λέξι, δείχνοντας τα κουτιά που είχανφέρει μαζί με τα φορέματα. «Δοκίμασε εκείνα στο αριστερόκουτί. Είναι κι αυτά σατέν».

Επίσης ήταν εξοπλισμένα με δέκα πόντους τακούνι.

«Δε νομίζω», είπε η Ντέινα κοιτάζοντάς τα με τρόμο. «Θασπάσω κανένα πόδι».

«Θα τα συνηθίσεις. Φόρεσέ τα».

Τα φόρεσε.

Παρ’ όλο που το βήμα της ήταν κάπως ασταθές, τηςπήγαιναν πολύ. Πάρα πολύ. Οι γάμπες της φαίνοντανατελείωτες, οι καμπύλες της θεϊκές. Λες και είχε μπει στοσώμα μιας άλλης και το μόνο που ήταν δικό της ήταν ταμάτια της. Σουρεαλιστική στιγμή.

Η Λέξι έτριψε τη μέση της. «Θα σε φέρουμε στο σπα μια μέραπριν τη δεξίωση. Θα κάνεις τεχνητό μαύρισμα και θακάνουμε κάτι για τα φρύδια σου».

Η Ντέινα τα κοίταξε στον καθρέφτη. «Τι έχουν τα φρύδιαμου; Δύο έχω».

«Δύο που κάνουν για τέσσερα έχεις, αλλά δεν πειράζει, θα ταδιορθώσουμε. Και τη μέρα της δεξίωσης θα έρθω σπίτι σουνα σε βοηθήσω να ετοιμαστείς».

Η Ντέινα γύρισε και κοίταξε τη φίλη της. «Δεν είναι για μένααυτά τα πράγματα. Δε μου πάνε».

«Αυτό δεν το ξέρεις με σιγουριά, αφού δεν τα δοκίμασεςποτέ. Δε σου λέω ότι πρέπει να γίνεις βασίλισσα τηςομορφιάς, αλλά δεν είναι αμαρτία να αφιερώνεις δυο τρίαλεπτά την ημέρα στην περιποίηση του εαυτού σου. Ούτεαδυναμία. Μπορείς να είσαι όσο σκληρή θέλεις και ναντύνεσαι όμορφα».

«Μπορεί», παραδέχτηκε η Ντέινα. Δεν φοβόταν μήπως δια-πράξει αμάρτημα, την αδυναμία φοβόταν. Η Λέξι όμως δενθα μπορούσε να το καταλάβει ποτέ.

«Δε θα ξέρει τι τον βρήκε», πρόσθεσε η φίλη της. «Τοσημαντικότερο όμως είναι ότι θα νιώθεις εσύ πανέμορφη».

Ήταν μαθημένη να αισθάνεται ικανή και ψύχραιμη. Πόσοσημαντικό μπορεί να ήταν να αισθάνεται πανέμορφη;

Κοιτάχτηκε πάλι στον καθρέφτη. Ίσως είχε έρθει η ώρα να τοδιαπιστώσει.

Η Ντέινα κατευθυνόταν προς το διαμέρισμά τηςπροσπαθώντας να μη σκέφτεται τα πακέτα που ήταν στοπίσω κάθισμα του νοικιασμένου αυτοκινήτου. Τόσα χρήματαγια ρούχα δεν είχε ξοδέψει ούτε σ’ ένα χρόνο, όχι μέσα σε μιαμέρα. Το καλό ήταν ότι το φόρεμα και τα παπούτσια είχανκοστίσει συνολικά λιγότερο απ’ όσο το σακάκι. Το κακό ήτανότι έπρεπε να τα φορέσει.

Ελπίζω να τα εκτιμήσει ο Γκαρθ, σκέφτηκε. Αισθανόταν αγω-via για την αντίδρασή του και ταυτόχρονα ανυπομονησία.Ήταν σίγουρη ότι ο Γκαρθ δεν θα περίμενε να τη δει τόσοεντυπωσιακή.

Έστριψε αριστερά και μπήκε στο δρόμο της. Όλα ήταν ήσυχα,όπως πάντα. Μερικά μέτρα πριν από την είσοδο της

πολυκατοικίας άναψε φλας. Ετοιμαζόταν να στρίψει, ότανακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος στο πίσω μέρος και τοαυτοκίνητό της άρχισε να ταλαντεύεται και να αναπηδά.

Πολλά πράγματα έγιναν ταυτόχρονα. Κοίταξε τουςκαθρέφτες της για να βεβαιωθεί ότι δεν βρισκόταν κανείςακριβώς από πίσω της, γύρισε το τιμόνι προς το πεζοδρόμιοκαι φρενάρισε. Καθώς το αυτοκίνητο σταματούσε, άρπαξε τηντσάντα της, έβγαλε το πιστόλι και γλίστρησε χαμηλά στοκάθισμα. Τη στιγμή που άνοιγε την πόρτα, άκουσε ένααυτοκίνητο να απομακρύνεται με ταχύτητα. Πετάχτηκε έξωγια να δει τον αριθμό του, αλλά δεν υπήρχε πινακίδακυκλοφορίας. Μετά ακούμπησε βαριά πάνω στο αμάξι.

Το βλέμμα της έπεσε στο πίσω αριστερό λάστιχο. Υπήρχε μιατρύπα στο σημείο που είχε καρφωθεί η σφαίρα. Να τηφοβίσουν ήθελαν ή ο σκοπευτής είχε αστοχήσει; Όπως καινα ’χε το πράγμα, της είχαν στείλει άλλο ένα μήνυμα. Κι αυτήτη φορά δεν μπορούσε να το κρατήσει κρυφό.

Έσκυψε προς το εσωτερικό του αυτοκινήτου και έπιασε τοκινητό της. Κάλεσε τον αριθμό από μνήμης. Όταν τηςαπάντησαν από το Γραφείο του Σερίφη της Τάιτανβιλ, είπεποια ήταν και πρόσθεσε: «Θέλω να αναφέρω ένανπυροβολισμό».

Κεφάλαιο 11

Η Ντέινα ήπιε μια γουλιά από τον καφέ που της είχαν δώσει,μολονότι είχε την αίσθηση ότι δεν θα χρειαζόταν καφεΐνη γιαένα μήνα, έτσι τσιτωμένη που ήταν από τον πυροβολισμό.Είχε συμπληρώσει ήδη την αναφορά της για το συμβάν, αλλάδεν ανυπο-μονούσε καθόλου να μιλήσει γι’ αυτό. Κανείς δενθα ήθελε να ακούσει ότι ο βασικός ύποπτος ήταν ο ΤζεντΤάιταν.

Καθώς έπινε, κοίταξε προς την πόρτα. Ήξερε ότι ο Γκαρθ θαερχόταν από στιγμή σε στιγμή. Είχε αντιδράσει πολύ ήρεμαόταν του τηλεφώνησε και του είπε τι είχε συμβεί, αλλά δεντην ξεγελούσε. Ήταν έξω φρενών με τον Τζεντ για το θράσοςτου.

Όμως το πρώτο γνώριμο πρόσωπο που είδε δεν ήταν το δικότου. Η Μαίρη Τζο Σέφιλντ, η δικηγόρος του, μπήκε φουριόζα.

«Είσαι καλά;» ρώτησε αφήνοντας τον δερμάτινοχαρτοφύλακά της σε μια καρέκλα.

«Μια χαρά. Όμως το αυτοκίνητο που οδηγούσα ήταννοικιασμένο και δε θα χαρούν καθόλου όταν δουν τολάστιχο».

«Είδες ποιος σε πυροβόλησε;»

«Όχι. Ήταν μια μαύρη λιμουζίνα. Υπάρχουν χίλιες τέτοιεςστην πόλη. Οι εταιρείες ενοικίασης τις χρησιμοποιούν για να

μεταφέρουν σημαντικά πρόσωπα από και προς τοαεροδρόμιο. Δεν είχε πινακίδες κυκλοφορίας».

«Ήταν άστοχος πυροβολισμός ή προσπάθεια να σεφοβίσουν;»

«Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ. Αν έπρεπε να μαντέψω, θα έλεγατο δεύτερο».

Ο Τζο Κάμπελ, με τον οποίο συνεργαζόταν τα τελευταία δύοχρόνια, μπήκε στο γραφείο. Δεν φαινόταν καθόλουευχαριστημένος.

«Είσαι βέβαιη για την αναφορά σου;» ρώτησε. «Λες ότι ήτανδουλειά του Τζεντ Τάιταν;»

Η Μαίρη Τζο εκνευρίστηκε. «Η πελάτισσά μου...» άρχισε ναλέει.

«Προσέλαβες δικηγόρο;» Ο Τζο θίχτηκε. «Συνάδελφοιείμαστε, Ντέινα».

«Δεν προσέλαβα δικηγόρο. Η Μαίρη Τζο εκπροσωπεί τονΓκαρθ Ντάνκαν, ο οποίος είναι φίλος μου. Καμιά φοράδείχνει υ-περβάλλοντα ζήλο». Γύρισε προς τη Μαίρη Τζο.«Μην ανακατευτείς για λίγο, σε παρακαλώ».

Η δικηγόρος κούνησε το κεφάλι της, αλλά δεν

απομακρύνθηκε.

Η Ντέινα στράφηκε πάλι στον Τζο. «Ξέρω ότι βρισκόμαστεστην Τάιτανβιλ και ότι ο Τζεντ δεν είναι μόνο απόγονος τουιδρυτή αλλά και υποδειγματικός πολίτης. Ξέρω όμως επίσηςότι βρίσκεται πίσω από το επεισόδιο. Μίλησες με τηνΑστυνομία του Ντάλας;»

«Όχι ακόμα».

«Τηλεφώνησέ τους. Θα σου επιβεβαιώσουν ότι διεξάγεταιέρευνα».

«Επίσης έχω τα ονόματα και τα τηλέφωνα των ανθρώπωντου FBI και της Υπηρεσίας Ελέγχου Οινοπνευματωδών,Καπνού και Πυροβόλων Όπλων», είπε η Μαίρη Τζο.«Διεξάγονται αρκετές έρευνες παράλληλα. Και ο Τζενταπείλησε την Ντέινα».

Ο Τζο την κοίταξε. «Σε απείλησε; Το ανέφερες;»

Η Ντέινα βόγκηξε. «Όχι επίσημα». Κοίταξε έντονα τη ΜαίρηΤζο. «Ποτέ δεν είπα ότι με απείλησε».

«Δεν ήταν απαραίτητο. Είμαι καλή στις μαντεψιές. Επίσης, ανπιστέψω το ένστικτό μου, θα τολμήσω να πω ότι δεν είναι ηπρώτη φορά που τα βάζει μαζί σου».

Ο Γκαρθ διάλεξε εκείνη τη στιγμή να εμφανιστεί και να μπειστη συζήτηση. Ερχόταν κατευθείαν από το γραφείο καιφορούσε κοστούμι, αλλά για κάποιο λόγο φαινόταν κάπωςτσαλακωμένος. Και ανήσυχος.

Πήγε κατευθείαν κοντά στην Ντέινα και την αγκάλιασε.«Είσαι καλά;»

Εκείνη ένιωσε άσχημα που την αγκάλιαζε κάποιος δημοσίως,μπροστά στον Τζο, στο χώρο της δουλειάς της. «Μια χαρά».

«Ωραία». Την άφησε και χαιρέτησε τους άλλους. «Τι έχασα;»

«Η Ντέινα ετοιμαζόταν να μας μιλήσει για τις προηγούμενεςσυναντήσεις της με τον Τζεντ», είπε ήρεμα η Μαίρη Τζο.

Ο Γκαρθ γύρισε απότομα προς το μέρος της. «Υπήρξαν κιάλλες;»

«Δεν ήταν τίποτε σπουδαίο», απάντησε η Ντέινα, ευχόμενηνα είχε κρατήσει η Μαίρη Τζο το στόμα της κλειστό. «Μεέριξαν έξω από το δρόμο πριν από μερικές μέρες».

«Σε έριξαν έξω από το δρόμο;» αναφώνησαν ταυτόχρονα οΓκαρθ και ο Τζο.

«Έτσι εξηγείται το νοικιασμένο αμάξι», μουρμούρισε η Μαί-ρη Τζο.

«Έχεις νοικιάσει αμάξι;» ρώτησε ο Γκαρθ. «Από πότε;»

«Δεν έγινε και τίποτε!» Άνοιξε την τσάντα της και πήρε τοχαρτί με τους αριθμούς των πινακίδων. «Ορίστε, Τζο. Δενπρόκειται να βρεις τίποτα, αλλά δεν έχω κανένα άλλοστοιχείο».

«Τι έγινε;» ρώτησε επιτακτικά ο Γκαρθ. «Και γιατί στην οργήδε μου το είπες; Κάναμε μια συμφωνία».

Η Ντέινα ήξερε ότι αναφερόταν στην υπόσχεσή της ναμετακομίσει στο σπίτι του αν στρεφόταν εναντίον της ο Τζεντ.«Αυτό έγινε πριν», είπε.

«Μου το έκρυψες. Είπες ψέματα».

Η Μαίρη Τζο έπιασε τον Τζο αγκαζέ. «Πάμε να πιούμε ένανκαφέ και να τους αφήσουμε να τα βρουν».

Όταν έφυγαν, ο Γκαρθ την κοίταξε με μισόκλειστα μάτια.«Και τώρα σ’ ακούω».

Η Ντέινα θύμωσε. «Δεν είσαι το αφεντικό μου. Δεν έχειςδικαίωμα να μου δίνεις διαταγές».

«Απέκρυψες εσκεμμένα σημαντικές πληροφορίες. Ο Τζεντ ταέχει βάλει μαζί σου εξαιτίας μου. Νομίζεις πως θέλω ναπάθεις κάτι;»

«Όχι. Ανησυχείς για όλους. Το έχω καταλάβει».

Την έπιασε από το μπράτσο και την κοίταξε επίμονα.«Ανησυχώ για σένα. Ήθελα να έρθεις να μείνεις κοντά μουπριν καν συμβούν όλα αυτά. Δεν επέμεινα επειδή νόμιζα ότιείσαι ασφαλής, κι εσύ με άφησες να το πιστεύω».

Για μια στιγμή εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα της κι έπειτα τονκοίταξε πάλι. «Έχεις δίκιο. Συγνώμη. Δε μου φάνηκε καιτόσο σπουδαίο».

«Πλήρωσε κάποιον για να σε ρίξει έξω από το δρόμο. Μετάήρθε σπίτι σου και σε απείλησε. Τώρα αυτό. Τι άλλο πρέπεινα κάνει για να καταλάβεις ότι δεν αστειεύεται;»

Τράβηξε απότομα το χέρι της από το δικό του. «Εντάξει,συγνώμη. Έπρεπε να σου το πω».

«Επιτέλους, το κατάλαβες».

«Δε θέλω να αισθάνεται κανείς υπεύθυνος για μένα».

«Πολύ αργά. Ο Τζεντ ξέρει ότι είμαστε μαζί. Είσαι το ίδιοευάλωτη με τη Λέξι, την Ίζι ή τη Σκάι. Έχεις μπλέξει σ’ αυτήτην ιστορία».

Η Ντέινα ήξερε τι εννοούσε και, παρ’ όλο που ο Γκαρθ ήθελενα την τρομάξει, τα λόγια του της ζέσταναν την καρδιά. Το να

ανήκει κάπου ήταν πάντα πολύ σημαντικό για κείνη, αλλάδεν είχε επιτρέψει πολλές φορές στη ζωή της να συμβεί.Εξίσου ενδιαφέρουσα έβρισκε τη δήλωσή του ότι τώρα ήτανμαζί. Έτσι το έβλεπε;

«Ντέινα!»

«Σ’ ακούω», είπε βιαστικά. «Συγνώμη, έπρεπε να είχα πει κάτινωρίτερα. Νόμιζα ότι προσπαθούσε να με τρομάξει. Δενπίστευα ότι θα τραβούσε κι άλλο το σκοινί».

«Και τώρα;»

«Τώρα έχω αμφιβολίες».

«Θέλω να έρθεις σπίτι μου. Το ξαναείπαμε. Ξέρω ότι δεν τοθέλεις, αλλά το πράγμα έχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνο».

«Το ξέρω».

«Θα σε κυνηγήσει. Αλήθεια σου λέω, Ντέινα, θα... Τι είπες;»

«Το ξέρω», επανέλαβε. «Θα έρθω να μείνω μαζί σου».

«Έτσι απλά;»

«Το να σε πυροβολούν είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόποςγια ν’ αλλάξεις γνώμη. Ο Τζεντ προσπαθεί να μας αποσπάσειτην προσοχή από κάτι σημαντικό. Δεν πιστεύω πως αν μείνω

μαζί σου θα κινδυνεύω λιγότερο, αλλά θα το κάνω. Με ένανόρο».

Εκείνος αναστέναξε. «Έπρεπε να το περιμένω», μουρμούρισε.

«Δε θέλω να μάθουν η Λέξι, η Σκάι και η Ίζι για τοπεριστατικό στο δρόμο και τον πυροβολισμό. Θα τρομάξουν.Εκείνες έχουν ήδη προστασία, οπότε δεν πρόκειται νααλλάξει τίποτε. Όμως αν το μάθουν, θα αναστατωθούν καιθα νιώσουν υπεύθυνες. Κι αυτό δεν το θέλω».

Ο Γκαρθ σκέφτηκε τα λόγια της. «Εντάξει», είπε στο τέλος.«Θα το πω όμως στους άντρες».

Αυτό δεν της άρεσε. Δεν ήθελε να κρύβει πληροφορίες απότις φίλες της, αλλά δεν ήθελε και να πληρώσουν εκείνες τασπασμένα. Καμιά απ’ αυτές δεν έφταιγε σε τίποτα. Ο Τζεντέφταιγε για όλα.

Κυρίως ανησυχούσε για τη Λέξι και το μωρό της. Ανπάθαιναν κάτι, δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό της. Όμωςείχε νόημα να το μάθουν οι άντρες τους;

«Δε συμφωνώ», είπε. «Έτσι, για να το ξέρεις. Κι ανθυμώσουν όταν το μάθουν, θα ρίξω το φταίξιμο σ’ εσένα».

«Σκασίλα μου. Λοιπόν, είμαστε σύμφωνοι;»

Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.

«Το εννοείς αυτή τη φορά;»

«Και την προηγούμενη το εννοούσα».

«Μου έκρυψες πληροφορίες».

«Αυτό δε σημαίνει ότι δεν το εννοούσα». Αναστέναξε.«Εντάξει, θα έρθω να μείνω μαζί σου. Δε σου φτάνει αυτό;»

«Για την ώρα».

Η Ντέινα διαπίστωσε πως το να μαζέψει τα πράγματά της καινα εγκαταλείψει το διαμέρισμα, έστω και προσωρινά, ήταν πιοοδυνηρό απ’ όσο είχε φανταστεί. Δεν της άρεσε η ιδέα νασυγκατοικήσει με τον Γκαρθ. Παρά τις δηλώσεις του, η σχέσητους παρέμενε απροσδιόριστη. Τι ακριβώς περίμενε απόκείνη; Ποιοι ήταν οι κανόνες της συμβίωσης; Το πιο απλό θαήταν να τον ρωτήσει, αλλά εκείνη τη στιγμή το μυαλό της δενλειτουργούσε καθαρά.

Φόρτωσε τα πάντα στο επισκευασμένο φορτηγάκι τηςκουβαλώντας τα μόνη, παρ’ όλο που ο Γκαρθ είχεαντιρρήσεις. Ήθελε να πάει μαζί της, λες και φοβόταν ότι οΤζεντ θα καιροφυλακτού-σε έξω από το σπίτι της. Ή μέσα,όπως είχε κάνει ήδη μια φορά.

Έλεγξε ξανά τα συρτάρια και την ντουλάπα για να βεβαιωθείότι δεν είχε ξεχάσει κάτι σημαντικό. Παρ’ όλο που δεν θαπήγαινε πολύ μακριά. Αν χρειαζόταν κάτι, μπορούσε ναπεράσει να το πάρει.

Παρ’ όλα αυτά, έστω κι αν έλειπαν μόνο τα ρούχα και ταπροσωπικά της αντικείμενα, το διαμέρισμα φαινότανμελαγχολικό και εγκαταλειμμένο. Αυτό ήταν το σπίτι τηςσχεδόν τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Της άρεσε ο μικρός,ήσυχος χώρος. Είχε αγοράσει τις γκραβούρες πάνω από τονκαναπέ από δεύτερο χέρι και τα σουβέρ -φωτογραφίεςγυμνασμένων νεαρών μέσα σε τζάμι- ήταν δώρο της'Ιζι.Υπήρχαν πολλές αναμνήσεις εκεί.

«Σύνελθε», είπε δυνατά. Μόνο για μερικές βδομάδες έφευγε,κι αυτό στη χειρότερη περίπτωση. Θα γυρνούσε. Δεν είχεαλλάξει κεφάλαιο στη ζωή της.

Κι όμως, την κυρίεψε μια περίεργη συγκίνηση καθώς έμπαινεστο ημιφορτηγό της για να πάει στο διαμέρισμα του Γκαρθ.

Όταν σταμάτησε έξω από το κτίριο, ο Γκαρθ την περίμενε.

«Σου έχω θέση πάρκινγκ», είπε. «Αριθμός εκατόν ογδόνταδύο». Της έδωσε μια κάρτα που της επέτρεπε την πρόσβασηστο υπόγειο γκαράζ. «Μ’ αυτή θα μπεις. Θα σε περιμένω στοασανσέρ για να μεταφέρουμε τις βαλίτσες σου».

Η Ντέινα κοίταξε τη μικρή άσπρη πλαστική κάρτα. «Είχανελεύθερους χώρους στάθμευσης;»

«Το διαμέρισμά μου συνοδευόταν από δύο θέσεις. Αυτή είναιη δεύτερη. Είναι δίπλα στο αυτοκίνητό μου».

Δεν ήξερε αν έπρεπε να τον πιστέψει. Είχε όντως δύο θέσειςστάθμευσης ή είχε νοικιάσει μία για κείνη; Μήπως την είχεαγοράσει κιόλας; Δεν σκόπευε να τον ρωτήσει, γιατί ήξερε ότιδεν θα της έλεγε την αλήθεια. Άλλωστε, τι σημασία είχε; Δενήταν κανένα φτωχαδάκι.

Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήθελε να της αγοράζει πράγματαή να τη φροντίζει. Αυτό της δημιουργούσε υποχρεώσεις πουδεν ήθελε να αναλάβει. Την έκανε να αισθάνεται άσχημα.

«Γι’ αυτό δεν μπλέκομαι με κανέναν», μουρμούρισε καθώςέμπαινε στο υπόγειο γκαράζ για να βρει τη θέση.

Μερικά λεπτά αργότερα, ο Γκαρθ και ο Τζορτζ, ο θυρωρός,ήρθαν στο φορτηγάκι και με τη βοήθειά τους μετέφερε όλατης τα πράγματα σε μία διαδρομή. Αφού τα άφησαν στοδιαμέρισμά του και ο Τζορτζ έφυγε, ο Γκαρθ της έδωσε ένακλειδί περασμένο σε κρίκο.

«Τα κατατόπια τα ξέρεις», είπε δείχνοντάς της την κουζίνα.«Χρησιμοποίησε ελεύθερα ό,τι θέλεις. Δεν έχω πολλάτρόφιμα, αλλά αν χρειάζεσαι γυναικείες τροφές, μπορούμε να

τις προμηθευτούμε».

Τον κοίταξε με απορία. «Γυναικείες τροφές;»

«Ξέρεις... γιαούρτια, προϊόντα σόγιας...»

«Με κόβεις για τύπο που τρώει σόγια;»

«Όλες οι γυναίκες έχουν μυστικά».

«Μπορεί, αλλά τα δικά μου δεν έχουν να κάνουν με τησόγια».

Τον ακολούθησε στο βάθος του διαδρόμου. Είχε μπει μιαφορά στην κρεβατοκάμαρά του και περίμενε να την οδηγήσειεκεί, αλλά εκείνος συνέχισε να προχωράει και άνοιξε τηντελευταία πόρτα.

Το δωμάτιο ήταν μικρότερο, αλλά είχε ένα μεγάλο παράθυροκαι εντυπωσιακή θέα. Υπήρχαν ένα διπλό κρεβάτι, μιατουαλέτα, ένα γραφείο και στον τοίχο μια επίπεδη οθόνητηλεόρασης.

Ο Γκαρθ γύρισε προς το μέρος της. «Σκέφτηκα ότι θα ήσουνπιο άνετα εδώ. Δεν ήθελα να σκεφτείς...»

Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε αμήχανο. Δεν τηνκοιτούσε καθώς μιλούσε και αφού της έδειξε το κρεβάτι,

έβαλε τα χέρια του στις τσέπες.

Την είχε φέρει στον ξενώνα. Ποιος θα το ’λεγε;

Σκέφτηκε το μεγάλο κρεβάτι στο διπλανό δωμάτιο,φαντάστηκε να κοιμάται δίπλα του κάθε βράδυ, να τηχαϊδεύει και να της κάνει έρωτα και να του δίνεται απόλυτακαι ολοκληρωτικά. Κι αν συνέβαινε αυτό, τότε τι θααπογινόταν;

«Πολύ καλή ιδέα», είπε.

Κάτι πέρασε φευγαλέα από τα μάτια του. Κάτι που, αν ήτανγενναία σαν την Ίζι ή όμορφη σαν τη Λέξι ή συναισθηματικάώριμη σαν τη Σκάι, θα έλεγε ότι ήταν απογοήτευση. Αλλάεπειδή ήταν απλώς εκείνη, το αγνόησε.

Της έδειξε με το κεφάλι προς τα δεξιά. «Το μπάνιο είναι πίσωαπό εκείνη την πόρτα. Η ντουλάπα είναι μεγάλη, αλλά ανχρειαστείς περισσότερο χώρο υπάρχει στη δική μου». 'Εβγαλετο χέρι του από την τσέπη και κοίταξε το ρολόι του. «Έχω μιασύσκεψη. Θα τα καταφέρεις μόνη σου;»

«Σπανίως μένω μόνη μου. Το αρχηγείο, όπως το λένε οιαδελφές σου, σπάνια μένει άδειο. Όλο και κάποια από τιςτρεις θα περάσει. Μετά είναι και οι κούριερ, ο ειδικός μαςστους υπολογιστές και το παιδί από το σαντουιτσάδικο».

«Θα γυρίσω κατά τις εφτά. Θέλεις να φέρω κινέζικο;»

Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.

«Αν χρειαστείς κάτι...»

«Θα σου τηλεφωνήσω», συμπλήρωσε εκείνη. «Είμαι μιαχαρά. Θα τακτοποιήσω τα πράγματά μου και θα είμαι εδώόταν γυρίσεις».

«Εντάξει».

Κοιτάχτηκαν.

Η Ντέινα περίμενε να τη φιλήσει. Η θηλυκή πλευρά τουεαυτού της, αυτή που σπάνια είχε την ευκαιρία να βγει στηνεπιφάνεια, σκέφτηκε ότι ένα αγκάλιασμα θα ήταν καλό.Κάποιου είδους σωματική επαφή. Όμως δεν του το ζήτησε κιεκείνος δεν προ-σφέρθηκε. Έφυγε.

Η Ντέινα άκουσε την πόρτα να κλείνει και πήγε να τηνκλειδώσει. Διέσχισε το μεγάλο καθιστικό, πλησίασε στηντζαμαρία που έφτανε από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι καικοίταξε τη γραμμή των κτιρίων του Ντάλας.

Αυτός δεν ήταν ο κόσμος της. Από το διαμερισματάκι τηςέβλεπε μια αφρόντιστη αυλή, όχι τον ορίζοντα. Αυτό όμωςθα το σκεφτόταν αργότερα. Τώρα έπρεπε να τακτοποιήσει τα

πράγματά της. Αλλά αντί να γυρίσει στον ξενώνα, πήγε στοδωμάτιο του Γκαρθ.

Το κρεβάτι ήταν στρωμένο, η τουαλέτα τακτοποιημένη. Ένασυρτάρι ήταν μισάνοιχτο. Πλησίασε για να το κλείσει καιδιαπίστωσε ότι ήταν άδειο. Όπως και το άλλο από κάτω τουκαι το επόμενο. Πήγε στο μπάνιο και μπήκε στηνγκαρνταρόμπα.

Τα ρούχα του Γκαρθ κρέμονταν στη θέση τους, αλλά είχανμαζευτεί πιο κοντά το ένα στο άλλο. Και παρ’ όλο που τηνπροηγούμενη φορά είχε προσέξει ότι δεν χρησιμοποιούσεπολύ χώρο, η νέα διευθέτηση άφηνε περισσότερη από τημισή ντουλάπα άδεια. Σαν να ετοιμαζόταν να τη μοιραστεί.

Αυτό περίμενε ο Γκαρθ; Ότι θα έμενε εκεί μαζί του; Αυτό ήλ-πιζε; Ή μήπως ήταν ευσεβής πόθος της;

Ο Γκαρθ έφυγε από την οικονομική σύσκεψη νιώθοντας πολύκαλύτερα απ’ όσο όταν πήγαινε. Δεν είχαν απλώς αυξηθεί τακέρδη κατά δεκαοχτώ τοις εκατό το τελευταίο τετράμηνο,αλλά μέχρι στιγμής η εταιρεία είχε ξεπεράσει ακόμα και τιςπιο αισιόδοξες προβλέψεις για κείνη τη χρονιά. Το νέο ήταναρκετό για να σβήσει την απογοήτευσή του.

Ήξερε ότι φερόταν σαν κλασικό αρσενικό. Είχε πει στηνΝτέινα ότι ήθελε να μείνει μαζί του για να μην μπορεί να της

κάνει κακό ο Τζεντ -τουλάχιστον όταν δεν ήταν κάπου έξωμόνη. Αυτός ήταν ο μόνος λόγος, και μάλιστα τον είχεκουβεντιάσει με τους φίλους της. Ή έτσι νόμιζε, μέχρι τηστιγμή που της είχε προσφέρει τον ξενώνα αντί να τηςπροτείνει να μοιραστεί το κρεβάτι του κι εκείνη είχε δεχτεί. Κιεκείνος είχε...

Τι; Πληγωθεί; Μήπως αντιδρούσε σαν γυναίκα; Όχι, δεν είχεπληγωθεί. Και φυσικά ήταν πιο πρακτικό για την Ντέινα ναέχει τον δικό της χώρο. Καλά καλά δεν γνωρίζονταν,διάβολε. Είχαν κοιμηθεί μαζί μόνο μία φορά. Και κανείς απότους δυο τους δεν εμπιστευόταν εύκολα. Δεν συζούσανεπειδή είχαν δεσμό.

Όμως την ήθελε κοντά του και δεν το είχε συνειδητοποιήσειμέχρι τη στιγμή που εκείνη αρνήθηκε.

Έβγαλε την ηλεκτρονική ατζέντα και έλεγξε το πρόγραμμάτου. Στο ραντεβού που είχε στις πέντε ήταν σημειωμένο μόνοένα «ΣΤ». Ποιος ή τι ήταν το ΣΤ; Μόνο ένας τρόπος υπήρχεγια να το διαπιστώσει.

Ανέβηκε από τη σκάλα στον όροφο που ήταν το γραφείο τουκαι μόλις έστριψε στη γωνία είδε τη Σκάι να τον περιμένειαπέξω.

«Εσένα περιμένω στις πέντε;»

«Έκλεισα ραντεβού με όλους τους τύπους. Θα έπρεπε ναείσαι περήφανος για μένα».

«Εξαρτάται από το τι ήρθες να κάνεις», είπε επιφυλακτικά. Ανήταν η Ίζι, θα το καταλάβαινε. Εκείνη ήταν ντόμπρα καισταράτη. Όμως η Λέξι και η Σκάι εξακολουθούσαν να είναιένα μυστήριο γι’ αυτόν.

Της έκανε νόημα να μπει στο γραφείο του και τηνακολούθησε.

«Παρεμπιπτόντως», είπε η αδελφή του ενώ καθόταναπέναντι από το γραφείο του και άφηνε το χαρτοφύλακά τηςστη διπλανή καρέκλα, «μην κάνεις τον κόπο να πάρειςφαγητό. Η Ντέινα θα βγει με την Ίζι».

«Ξέρεις ότι μετακόμισε στο σπίτι μου».

Τα πράσινα μάτια της σπίθισαν καθώς χαμογελούσε. «Ναι,και δεν πρόκειται να σε ρωτήσω πώς τα κατάφερες. Χαίρομαιπου έχει κάποιον να την προστατεύει. Ο πατέρας μου μπορείνα γίνει πολύ επικίνδυνος».

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο, σκέφτηκε εκείνος, αλλάθυμήθηκε την υπόσχεσή του να μην πει στις αδελφές Τάιταντι είχε συμβεί.

«Δε θα ήταν πιο άνετα στον καναπέ;»

«Όχι. Το ραντεβού είναι επαγγελματικό. Κάθισε λοιπόν στογραφείο σου. Ίσως έτσι νιώσεις ότι έχεις το πάνω χέρι».

«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν το έχω;»

Του χαμογέλασε αινιγματικά. «Έλα τώρα».

Ο Γκαρθ έκανε όπως του είπε, προσπαθώντας να καταλάβειγια ποιο λόγο βρισκόταν εκεί.

Η Σκάι άνοιξε το χαρτοφύλακά της και έβγαλε ένα ντοσιέ.«Κάναμε μια λεπτομερή ανάλυση. Αν χρειαστείςπερισσότερα στοιχεία, μπορώ να σου τα δώσω».

Του έδωσε το ντοσιέ. Ο Γκαρθ το άνοιξε και βρήκε έναλογαριασμό για τρία εκατομμύρια δολάρια από το ίδρυμάτης. Από πίσω υπήρχε άλλο ένα χαρτί που ανέλυε διάφοραέξοδα.

«Οι φάρσες σου, για να μην πω άλλη λέξη, μου κόστισανχρήματα», του είπε ήρεμα. «Αμοιβές δικηγόρων προκειμένουνα αποδείξουμε πόσο ανυπόστατες ήταν οι φήμες, απώλειεςεσόδων από δωρεές, παραιτήσεις μελών του προσωπικούπου αναγκάστηκα να τα αντικαταστήσω. Σύμφωνα με τοναρχιλογιστή μου, αυτό το ποσό καλύπτει τα πάντα καιπεριλαμβάνει ένα μικρό μπό-νους εν είδει έμπρακτηςσυγνώμης».

«Επειδή αισθάνομαι τύψεις;» ρώτησε, θαυμάζοντας τοθάρρος της να ζητάει αυτό που ήθελε.

«Φυσικά. Τώρα είμαστε μια οικογένεια».

«Έτσι λέει η Ίζι». Ο Γκαρθ κοίταξε πάλι τα χαρτιά. «Πολλάμου φαίνονται τρία εκατομμύρια».

«Ξέρεις πόσα παιδιά πέφτουν για ύπνο νηστικά κάθε βράδυσ’ αυτή τη χώρα; Το ίδρυμά μου προσπαθεί να τουςεξασφαλίσει τροφή. Εσύ μας στέρησες χρήματα, Γκαρθ. Πώςμπορείς να διαμαρτύρεσαι για ένα ποσό που, έτσι κι αλλιώς,ως δωρεά, θα εκπέ-σει από τη φορολογία σου;»

Φαινόταν αποφασισμένη. Τα πράσινα μάτια της άστραφταναπό πάθος. Κάτι του έλεγε πως ο Μιτς έκανε ό,τι περνούσεαπό το χέρι του για να μην την εκνευρίζει.

«Τρία εκατομμύρια... Δίκαιο μου φαίνεται», είπε βιαστικά.«Δέχεσαι προσωπικές επιταγές;»

Η Σκάι χαλάρωσε και χαμογέλασε. «Αρκεί να μην είναιακάλυπτες».

Ο Γκαρθ άνοιξε το συρτάρι του και έβγαλε το καρνέ τωνεπιταγών. «Το να έχω αδελφές είναι μεγαλύτερος μπελάς απ’όσο νόμιζα».

«Μέρος της γοητείας μας».

Σήκωσε το κεφάλι του και τα βλέμματά τους συναντήθηκαν.Για ένα δευτερόλεπτο ένιωσε κάτι να τον δένει μαζί της. Μιααίσθηση αμοιβαίου σεβασμού και ένα κάποιο χιούμορ. Μετάανοι-γόκλεισε τα μάτια του και η αίσθηση χάθηκε.

Συμπλήρωσε την επιταγή και της την έδωσε. Η Σκάι έσκυψεπάνω από το γραφείο και την πήρε.

«Θα έρθει και η Λέξι να μου ζητήσει χρήματα;» ρώτησε. «Ή ηΊζι;»

«Αν το σκεφτούν».

«Τέλεια. Δε βλέπω την ώρα».

Η Σκάι έγειρε στο πλάι το κεφάλι της. «Λυπάμαι γι’ αυτό πουέγινε παλιά. Με την Κάθι».

Ο Γκαρθ ανασήκωσε τους ώμους του. «Εσείς δεν είχατεκαμία σχέση».

Έσκυψε προς το μέρος του. «Μακάρι να είχες έρθει σ’ εμάς.Θα σε βοηθούσαμε».

«Σκάι, δεκατεσσάρων χρονών ήμουν. Εσύ εφτά ή οχτώ. Τι θαμπορούσες να κάνεις;»

«Α, ναι, σωστά. Με όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα, ξεχνάωδιαρκώς ότι δεν είναι πρόσφατο, αλλά η μητέρα σουαρρώστησε πριν από πολλά χρόνια. Μακάρι...» Αναστέναξε.«Δεν μπορεί να γίνει τίποτα τώρα;»

«Όχι. Την έχω πάει σε ένα σωρό ειδικούς. Η ζημιά δεν είναιαναστρέψιμη. Δεν είναι σαν κάταγμα».

Η Σκάι έσφιξε τα χείλη της. «Λυπάμαι που ο πατέρας μουείναι παλιάνθρωπος».

«Μην ξεχνάς ότι είναι και δικός μου πατέρας».

«Μακάρι να φερόταν σαν πατέρας».

Ο Γκαρθ δεν ήθελε να το σκέφτεται. Ήξερε πόσο οδυνηρόήταν να εύχεσαι να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ήταν ένααδιέξοδο συναίσθημα που μόνο πόνο προκαλούσε.

«Θα πάθει ό,τι του αξίζει», είπε.

«Η εκδίκηση δε φημίζεται για τις ιαματικές της ιδιότητες. Θατο ήθελε αυτό η Κάθι;»

«Θα ήθελε να της δινόταν η δυνατότητα να γίνει καλά. ΟΤζεντ της τη στέρησε. Τώρα θα πληρώσει γι’ αυτό».

«Δεν είναι καλή ιδέα», είπε η Ντέινα. Καθόταν στο κέντρο της

τραπεζαρίας και η Λέξι της έφτιαχνε τα μαλλιά. «Θες να σουδείξω πόσο πονάει αυτό που κάνεις;» ρώτησε όταν η φίλητης τράβηξε άλλη μια τούφα για να της την κατσαρώσει με τοσίδερο.

«Όχι», απάντησε χαρωπά η Λέξι. «Αλλά μπορείς να βάλειςτις φωνές όταν αρχίσει να καίγεται το κρανίο σου. Εννοώ,όταν αρχίσει να τσουρουφλίζεται, όχι όταν ζεσταθεί λιγάκι».

Η Ίζι γύρισε από την περιήγησή της στο σπίτι. «Πολύ ωραίο»,είπε. «Φανταστική θέα. Έχεις και δική σου κρεβατοκάμαρα».

«Πώς το ξέρεις;»

«Ανοιξα μερικά συρτάρια». Είδε την Ντέινα να την κοιτάζειαυστηρά και έσπευσε να σηκώσει τα χέρια ψηλά. «Δεν άγγιξατίποτα. Μη μου βάλεις τις φωνές».

«Αυτό που σκεφτόμουν δεν ήταν να σου βάλω τις φωνές».

Πάντως, αν έριχνε μερικές γροθιές και κλοτσιές στο σάκοπυγμαχίας, ίσως κατάφερνε να εκτονώσει τον εκνευρισμό της.Ποιος να το φανταζόταν ότι το να ετοιμαστεί για μια ηλίθιαδεξίωση θα ήταν τόσο χρονοβόρο;

Η Λέξι είχε εμφανιστεί σχεδόν πριν από δύο ώρες για να τησουλουπώσει. Λες και δεν ήταν αρκετό που είχε περάσει όλοτης το πρωί στο σπα της. Εκεί της είχαν κάνει μασάζ και είχε

υποστεί πεντικιούρ. Μια χαρωπή αλλά διεστραμμένη γυναίκατής είχε μα-δήσει κυριολεκτικά τα φρύδια προκειμένου ναπετύχει «την τέλεια καμπύλη», όπως είχε πει. Μετά της είχανκολλήσει ψεύτικες βλεφαρίδες και στο τέλος είχε υποστεί τηνυπέρτατη ταπείνωση να στέκεται γυμνή, μόνο με ένα στρινγκ,για να την ψεκάσει με ψεύτικο μαύρισμα μια εντελώς άγνωστήτης γυναίκα. Μύριζε περίεργα όλη μέρα.

Τώρα το πρόσωπό της ήταν πιο έντονα μακιγιαρισμένο κιαπό της Μαντάμ Μπατερφλάι και η Λέξι είχε βαλθεί να τηςκατσαρώσει χωριστά κάθε τρίχα της κεφαλής της.

«Ίσως θα έπρεπε να τα μακρύνεις λιγάκι», είπε πιάνονταςάλλη μια τούφα. «Όχι πολύ, μέχρι τους ώμους. Είναικυματιστά από τη φύση τους».

«Τι τυχερή που είμαι», μουρμούρισε η Ντέινα.

«Ακου τι σου λέει», είπε η Ίζι φουσκώνοντας τα ατίθασασγουρά μαλλιά της. «Στους άντρες αρέσουν τα μακριάμαλλιά. Είναι σέξι».

Σέξι όπως η Ίζι. Φορούσε ένα αμάνικο τοπ που έδενε στοναυχένα και φαρδύ μαύρο παντελόνι, που έδειχνε μια χαρά.Μέχρι τη στιγμή που η Ίζι κινήθηκε. Τότε το σχίσιμο πουείχαν τα μπατζά-κια από τη ζώνη μέχρι τους αστραγάλουςάφησε τα πόδια της να φαίνονται μέχρι ψηλά στους μηρούς.

Ήταν το είδος του ρούχου που έκανε ακόμα και το μαύροφόρεμα της Ντέινα να φαίνεται συγκριτικά σεμνό.

«Έτοιμη!» ανακοίνωσε η Λέξι και κάθισε βαριά σε μιακαρέκλα. «Πάνω στην ώρα. Η πλάτη μου με πεθαίνει».

Η Ντέινα γύρισε προς το μέρος της. «Γιατί δεν είπες τίποτα;Δε χρειαζόταν να το κάνουμε αυτό».

Η Λέξι κοίταξε την Ίζι κι εκείνη χαμογέλασε πονηρά. «Αχ,χρυσό μου, δεν ξέρεις πόσο χρειαζόταν. Πήγαινε να βάλεις τοφόρεμά σου».

Η Ντέινα άγγιξε τη Λέξι στο μπράτσο. «Είσαι καλά;»

«Μια χαρά. Ο Κρουζ θα περάσει σε είκοσι λεπτά να με πάρει.Εξαιτίας της προχωρημένης εγκυμοσύνης μου, θα περάσω τηβραδιά βλέποντας ριάλιτι σόου στην τηλεόραση». Έσπρωξεελαφρά την Ντέινα. «Πήγαινε να ετοιμαστείς. Και μηνξεχάσεις να φορέσεις τον κορσέ σου».

«Μάλιστα. Το σωλήνα του θανάτου».

Σηκώθηκε βιαστικά και έτρεξε στον ξενώνα. Έβγαλε το τζινκαι το πουκάμισό της κι έπειτα αγωνίστηκε επί πέντε λεπτά ναφορέσει εκείνο το αντικείμενο που ήταν ολοφάνερασχεδιασμένο από κάποιον μισογύνη. Ύστερα ακολούθησε τοφόρεμα. Χάρη στον κορσέ, εφάρμοζε στο σώμα της τέλεια.

Ανέβασε το φερμουάρ και φόρεσε τα κρεμαστά διαμαντένιασκουλαρίκια που της είχε δανείσει η Λέξι. Τελευταία έβαλε ταεξωφρενικά ψηλά τακούνια.

Η Ίζι μπήκε τρέχοντας στο δωμάτιο. «Ήρθε ο Γκαρθ. Δε σεεκνευρίζουν οι άντρες που έρχονται στην ώρα τους; Κάνεπιο...» Σταμάτησε απότομα και έμεινε με το στόμα ανοιχτό.«Ωωωω! Είσαι πανέμορφη, και δεν υπερβάλλω καθόλου».

Η Ντέινα ίσιωσε το μπροστινό μέρος του φορέματος. «Καλόείναι; Βέβαια, δεν είναι τόσο σέξι όσο αυτό που φοράς. Παρ’όλο που είναι παντελόνι. Ίσως...»

Η Ίζι την έπιασε από το χέρι και την τράβηξε στο μπάνιο.Δίπλα στην μπανιέρα υπήρχε ένας ολόσωμος καθρέφτης.

Η Ντέινα κοίταξε το είδωλό της και έμεινε εμβρόντητη. Δεναναγνώριζε τη γυναίκα'που είχε απέναντι της. Τα σκούρα,κοντά μαλλιά της είχαν έναν τέλειο κυμάτισμά, το μακιγιάζέκανε τα μάτια της να φαίνονται τεράστια και οι μακριέςβλεφαρίδες τα τόνιζαν ακόμα περισσότερο. Το φόρεμααγκάλιαζε καμπύλες που αγνοούσε ότι είχε και το μαύρισμαέκανε τα πόδια της να φαίνονται λεπτά και μακριά. Έπρεπε ναπαραδεχτεί ότι, όσο κι αν δεν της άρεσαν τα ψηλά τακούνια,ταίριαζαν υπέροχα με το φόρεμα. Ήταν κομψή και φινετσάτηκαι θα ήθελε πολύ να φαίνεται έτσι κάθε μέρα.

«Ω...» ψιθύρισε. «Καλή είμαι». .

«Καλή δε θα πει τίποτα», είπε η Ίζι αγκαλιάζοντάς την.«Πάμε να θαμπώσουμε τον Γκαρθ».

«Πιστεύεις ότι θα του αρέσει;»

«Θα χάσει τη μιλιά του».

Η Ντέινα δεν ήταν τόσο σίγουρη. Ακολούθησε την Ίζι στοδιάδρομο και βγήκαν στο καθιστικό, όπου ο Γκαρθ στεκότανκαι μιλούσε με τη Λέξι. Έμοιαζε με επαγγελματία μοντέλο μετο καλοραμμένο σμόκιν και το λευκό πουκάμισο. Η καρδιάτης Ντέινα φτερούγισε, αλλά την αγνόησε.

«Είσαι έτοιμη;» ρώτησε γυρνώντας προς το μέρος της.

Και τότε συνέβη κάτι εκπληκτικό. Σταμάτησε να μιλάει. Τοστόμα του άνοιξε διάπλατα, αλλά δεν έβγαλε λέξη. Τοέκλεισε και το ξανάνοιξε. Αλλά και πάλι δεν ακούστηκε κιχ.

Δίπλα του, η Λέξι αναστέναξε. «Πόσο χαίρομαι όταν όλαπάνε σύμφωνα με το σχέδιό μου».

Κεφάλαιο 12

«Η λιμουζίνα ήταν πολύ ωραία πινελιά», είπε η Ντέινα καθώςανέβαιναν τα σκαλιά του Γκλόρι’ς Γκέιτ. Είχε μπει σ’ αυτό το

σπίτι χιλιάδες φορές. Όταν ήταν μικρή, περνούσε εδώ σχεδόνκάθε Σαββατοκύριακο. Δεν είχε κανένα λόγο να αισθάνεταινευρικότητα. Γιατί λοιπόν τρεμούλιαζε το στομάχι της;

«Αφού δε σου άρεσε η λιμουζίνα», είπε ο Γκαρθ, ακουμπώ-ντας το χέρι του στη μέση της για να την οδηγήσει.

«Δεν μπορούσα να καταλάβω σε τι εξυπηρετούσε, αφού έχειςτόσο ωραίο αμάξι».

«Για λόγους επίδειξης. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το θέμαείναι πώς φαίνονται τα πράγματα, όχι πώς είναι».

«Τρομερή φιλοσοφία».

Έφτασαν στο κεφαλόσκαλο και προχώρησαν προς τηνανοιχτή εξώπορτα.

Το ισόγειο του σπιτιού φαινόταν καθαρά από κει. Γύρω στατετρακόσια άτομα ήταν ήδη μαζεμένα. Μια ντουζίνακρυστάλλινοι πολυέλαιοι έριχναν άπλετο φως. Σερβιτόροι μεμαύρα παντελόνια και λευκά πουκάμισα κυκλοφορούσανκρατώντας δίσκους με πανάκριβα ορεκτικά, ενώ ο ήχος απότους φελλούς της σαμπάνιας συναγωνιζόταν τη μουσική τηςορχήστρας δωματίου.

Τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά; αναρωτήθηκε η Ντέινα,ξέροντας ότι ήταν πολύ αργά να κάνει πίσω τώρα.

«Είσαι καλά;» τη ρώτησε ο Γκαρθ.

Του έπιασε το χέρι και το έσφιξε. «Μια χαρά».

«Λες ψέματα».

«Κάνε πως με πιστεύεις».

Μπήκαν στο σπίτι. Η Ντέινα ήξερε ότι κόντευε να κόψει την

κυκλοφορία του αίματος στο χέρι του Γκαρθ, αλλά δενμπορούσε να χαλαρώσει το σφίξιμο. Όπου κι αν κοιτούσεέβλεπε καλοντυμένους ανθρώπους -^γερουσιαστές,μεγιστάνες του πετρελαίου, αστέρες του σινεμά. Πώς ήτανδυνατό να νιώσει άνετα μέσα σ’ αυτό το πλήθος;

«Γκαρθ, χαίρομαι που σε βλέπω», είπε ένας μεσόκοποςάντρας. «Θυμάσαι τη γυναίκα μου;»

Η γυναίκα του ήταν μια ξανθιά γαλανομάτά με πρόσωπο πουδεν έκανε την παραμικρή κίνηση. Η Ντέινα δεν μπορούσε νακαταλάβει αν ήταν είκοσι πέντε χρονών ή πενήντα.

«Φυσικά», είπε εκείνος. «Αμάντα, είσαι πανέμορφη. Νομίζωότι σου αξίζει κάτι καλύτερο από τον Τζέισον».

«Αυτό του λέω κι εγώ κάθε μέρα».

Ο Γκαρθ γέλασε. «Να σας συστήσω τη φίλη μου την Ντέινα.

Ντέινα, ο Τζέισον και η Αμάντα Μπάρκλεϊ. Ο Τζέισον είναιο πρέσβης στην Κόστα Ρίκα».

Η Ντέινα χαμογέλασε και αντάλλαξε χειραψία με το ζευγάρι.Ψιλοκουβέντιασαν για μερικά λεπτά κι έπειτα προχώρησανπαρακάτω.

«Θέλεις να πάμε στο μπαρ;» τη ρώτησε ο Γκαρθ.

«Γιατί, φαίνεται πως χρειάζομαι ποτό;»

«Όχι, αλλά χρειάζομαι εγώ. Το αλκοόλ με βοηθάει να αντέχωαυτά τα πάρτι».

«Τότε χαίρομαι που ήρθαμε με λιμουζίνα», μουρμούρισεεκείνη ενώ ο Γκαρθ χαιρετούσε νεύοντας κι άλλους γνωστούςτου.

Όταν έφτασαν στο μπαρ, η Ντέινα πήρε ένα πρασινωπό υγρόπου ήταν «το ποτό της βραδιάς», παρ’ όλο που δεν είχε ιδέατι ήταν. Ο Γκαρθ ζήτησε ουίσκι.

Προχώρησαν ανάμεσα στον κόσμο. Το ισόγειο του Γκλόρι’ςΓκέιτ ήταν ειδικά σχεδιασμένο για μεγάλες συγκεντρώσεις.Οι φαινομενικά συμπαγείς τοίχοι μπορούσαν ναμετατοπιστούν για να δημιουργηθεί ένας ενιαίος χώρος πουμπορούσε να φιλοξενήσει σχεδόν χίλια άτομα. Εκείνη τηβραδιά ήταν λιγότερα επειδή θα ακολουθούσε επίσημο

δείπνο. Η Ντέινα είχε δει κι άλλες φορές τη Σκάι ναδιοργανώνει πολυπληθείς εκδηλώσεις, αλλά ποτέ δεν είχεφανταστεί το τεράστιο μέγεθος τέτοιου είδουςφιλανθρωπικών συγκεντρώσεων. Οι προσωπικές τηςεμπειρίες, στις οποίες είχε συμμετάσχει με το ζόρι, ωχριούσανμπροστά σ’ αυτή.

«Πώς γίνεται;» ρώτησε. «Πληρώνουν για να έρθουν;»

Ο Γκαρθ κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Πέντε χιλιάδεςτο άτομο».

Η Ντέινα κόντεψε να πνιγεί. «Πέντε χιλιάδες δολάρια·,Δηλαδή έδωσες δέκα χιλιάδες για να έρθουμε;»

«Αυτό δεν είναι τίποτα. Ρώτα με για τα τρία εκατομμύρια πουμε ανάγκασε να της πληρώσω τις προάλλες».

Η Ντέινα δεν είχε ιδέα για ποιο πράγμα τής μιλούσε, αλλά τομυαλό της ήταν αδύνατον να χωρέσει τέτοια ποσά.

«Αργότερα θα γίνει δημοπρασία. Η Σκάι θα βγάλει τολιγότερο δύο εκατομμύρια».

Σαστίζει ο νους του ανθρώπου, σκέφτηκε η Ντέινα πίνονταςμια γουλιά από το ποτό της.

Πλησίασε ο Νικ. «Η Ίζι βρήκε κάποιον που έχει κάνει σπηλαι-

οκαταδύσεις και τον ανακρίνει κανονικά. Δεν άντεχα ν’ακούσω άλλο».

Ούτε η Ντέινα είχε όρεξη ν’ ακούει για σπηλαιοκαταδύσεις.«Πιστεύεις ότι θα τολμήσει στ’ αλήθεια να το κάνει;»

Ο Νικ κούνησε το κεφάλι του. «Για την Ίζι μιλάμε. Θέλεις ναβάλεις στοίχημα;»

«Όχι». Η Ίζι ήταν πάντα ριψοκίνδυνη, αν και από τότε πουείχε ερωτευτεί τον Νικ είχε ηρεμήσει πολύ. Σε μερικούς μήνεςθα ξα-ναπήγαινε στο κολέγιο. «Ίσως θα είναι πολύαπασχολημένη με το διάβασμα».

«Ας το ελπίζουμε».

Η ορχήστρα άρχισε να παίζει ένα άλλο τραγούδι.

Ο Νικ πήρε το ποτό της και το άφησε σε ένα τραπεζάκι δίπλασε μια κολόνα. «Έλα, Ντέινα, κάνε με να ξεχάσω με έναχορό».

Η παράκλησή του ήταν εντελώς φυσιολογική και ο Γκαρθτην έσπρωξε ενθαρρυντικά προς το φίλο του, αλλά γιακάποιο λόγο της φάνηκε περίεργο. Σχεδόνπροσυνεννοημένο. Γύρισε για να πει κάτι στον Γκαρθ, αλλάεκείνος είχε ήδη απομακρυνθεί.

«Ώστε αυτό ήταν το σχέδιο», είπε ακολουθώντας τον Νικμερικά βήματα πριν σταματήσει. «Θα μου πεις τι συμβαίνει;»

«Όχι».

«Τι ετοιμάζει;»

Ο Νικ αναστέναξε. «Δεν είναι αυτό που σκέφτεσαι».

«Δεν ξέρω τι να σκεφτώ».

«Δεν πρόκειται για άλλη γυναίκα».

«Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό». Ήταν αλήθεια. Όμωςγιατί ήθελε να μείνει μόνος του ο Γκαρθ; Για να συζητήσειγια δουλειές;

Το απέρριψε. Όχι εκεί. Όχι στην εκδήλωση της Σκάι.

«Για τον Τζεντ πρόκειται; Εδώ είναι;»

«Προφανώς αγόρασε πρόσκληση».

Αυτό δεν της άρεσε καθόλου. «Ο Γκαρθ δεν πρέπει να μείνειμόνος μαζί του. Μπορεί να γίνει τίποτα».

«Μην ανησυχείς, ο Γκαρθ είναι ικανός να προστατέψει τονεαυτό του».

«Δεν ανησυχώ γι’ αυτό. Ο Τζεντ θα κάνει τα πάντα προκειμέ-νου να κερδίσει, ακόμα και να παγιδέψει τον Γκαρθ». Έκανεμεταβολή και προχώρησε.

Ο Νικ την έπιασε από το μπράτσο. «Ντέινα, άφησέ τον».

Εκείνη τράβηξε το χέρι της. «Σοβαρολογείς; Θα δοκιμάσειςνα με σταματήσεις;»

Την κοίταξε στα μάτια. «Όχι. Πες του όμως ότι έκανα ό,τιμπορούσα».

«Θα του το πω».

Προχώρησε προς τα κει που είχε δει να πηγαίνει ο Γκαρθ,ελπίζοντας ότι θα τον έβρισκε προτού συμβεί κανένα κακό.Δυστυχώς, το μικροσκοπικό βραδινό τσαντάκι που της είχεδανείσει η Λέξι δεν χωρούσε κανένα από τα πιστόλια της,έτσι δεν ήταν οπλισμένη. Η μόδα ήταν πολύ ενοχλητικόπράγμα.

Έφτασε στην άκρη της μεγάλης αίθουσας και κοντοστάθηκε.Το Γκλόρι’ς Γκέιτ ήταν τεράστιο σπίτι. Υπήρχαν δεκάδεςμέρη που θα μπορούσαν να βρίσκονται οι δύο άντρες. Αλλάμόνο ένα θεωρεί δικό του ο Τζεντ, σκέφτηκε, και άνοιξε τηνπόρτα που οδηγούσε σε έναν μακρύ διάδρομο.

Προχώρησε προς το γραφείο του Τζεντ. Η πόρτα ήταν

μισάνοιχτη. Για μια στιγμή σκέφτηκε να τη σπρώξει και ναμπει, αλλά τότε τι θα έκανε; Ίσως ήταν καλύτερα να δει τισυνέβαινε.

Άλλαξε θέση έτσι ώστε να μπορεί να βλέπει το εσωτερικό τουδωματίου, αλλά αρχικά δεν είδε κανέναν. Αργά, προσεκτικά,έσπρωξε την πόρτα λίγο ακόμη, και τότε λίγο έλειψε να τηςξεφύ-γει μια κραυγή. Ο Γκαρθ στεκόταν πίσω από τον Τζεντμε το χέρι του τυλιγμένο γύρω από το λαιμό του ηλικιωμένουάντρα. Με το άλλο χέρι πίεζε ένα κοφτερό μαχαίρι στο σαγόνιτου Τζεντ.

«Αν πάθει κάτι, αλίμονο σου», τον άκουσε να του λέει μεχαμηλή, απειλητική φωνή.

«Όλα αυτά για μια γυναίκα», αποκρίθηκε ο Τζεντπροσπαθώντας να φανεί ήρεμος, αλλά ο φόβος στο βλέμματου και η χλομάδα στο πρόσωπό του τον πρόδιδαν. «Δενήξερα ότι δυσκολεύεσαι τόσο πολύ να πηδήξεις».

Ο Γκαρθ τον έσφιξε πιο δυνατά. «Έχεις καμιά αμφιβολία ότιθα το κάνω, γέρο; Θα την αφήσεις ήσυχη».

Η Ντέινα έμεινε αναποφάσιστη. Ήθελε να ορμήσει μέσα καινα τους σταματήσει, αλλά ήταν περίεργη να δει ως πούσκόπευε να το τραβήξει ο Γκαρθ. Από την άλλη μεριά, δενήθελε να τον δει να στέλνει τον Τζεντ στο νοσοκομείο και να

μπαίνει φυλακή. Πάνω που ετοιμαζόταν να παρέμβει, ο Τζεντκούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

«Θα την αφήσω ήσυχη».

Ο Γκαρθ τον άφησε.

Η Ντέινα πισωπάτησε κι έπειτα έκανε μεταβολή και επέστρεψεστην αίθουσα, αλλά δεν μπορούσε να ξεχάσει αυτά που είχεδει. Στ’ αυτιά της αντηχούσε η θυμωμένη φωνή του Γκαρθ.

Πρώτη φορά προσπαθεί κάποιος να με προστατέψει,σκέφτηκε σαστισμένη. Πρώτη φορά διακινδύνευε κάποιος νατον μηνύσουν για επίθεση επειδή έπαιρνε το μέρος της.Ήξερε ότι ο Γκαρθ δεν θα δίσταζε να πραγματοποιήσει τηναπειλή του. Οι ουλές στο σώμα του ήταν η απόδειξη τηςδύναμής του. Μιας δύναμης που θα μπορούσε ναχρησιμοποιήσει εναντίον οποιουδήποτε ανά πάσα στιγμή.Όμως γιατί να διακινδυνεύσει για να προστατέψει εκείνη;

Επέστρεψε στη σάλα και προχώρησε μακριά από το σημείοόπου την είχε αφήσει ο Νικ. Στάθηκε κάπου παράμερα, γιατίδεν ήταν ακόμα έτοιμη να μιλήσει με κανέναν. Αισθανότανδυσάρεστα, αλλά δεν ήξερε γιατί.

Μερικά λεπτά αργότερα, πήγε σε ένα από τα πολλά μπαρ καιζήτησε το ποτό της βραδιάς. Είχε πιει μόλις μια γουλιά ότανένιωσε τις τρίχες στον αυχένα της να ορθώνονται.

«Κανέναν δεν ξεγελάς», είπε ο Τζεντ σταματώντας πίσω της.«Κανείς δεν πιστεύει ότι ανήκεις εδώ».

Γύρισε και τον κοίταξε. Ήταν ακόμα κάπως χλομός, ειδικάγύρω από το στόμα, αλλά τόσο ανεπαίσθητα που κανείς δενθα μπορούσε να το προσέξει. Αυτό του είχε μείνει μόνο; Ταλόγια;

«Ακούς αυτό το τικ τακ;» τον ρώτησε ψυχρά. «Είναι το ρολόιπου μετράει το χρόνο που σου απομένει μέχρι τηνκαταστροφή. Τα ίδια τα παιδιά σου θέλουν να σε κλείσουνφυλακή. Κάτι λέει αυτό. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναιγιατί φέρθηκες έτσι. Πριν από τόσα χρόνια, όταν ήρθε και σεβρήκε ο Γκαρθ, θα μπορούσες άνετα να πληρώσεις για τηνεγχείρηση. Μόνο αυτό σου ζήτησε. Αν το έκανες, τίποτα απ’όλα αυτά δε θα είχε συμβεί».

Εκείνος χαμογέλασε ειρωνικά. «Θα μου κάνεις και διάλεξητώρα;»

«Όχι. Απλώς είμαι περίεργη. Κακώς τα έβαλες με την Ίζι. ΗΛέξι και η Σκάι θα σου συγχωρούσαν σχεδόν τα πάντα, αλλάόχι αυτό».

«Παράπλευρες απώλειες. Το τίμημα του πολέμου. Δεν είχαπρόθεση να τραυματιστεί κανείς».

«Είπες να βάλουν βόμβα και να ανατινάξουν μια εξέδρα

άντλησης πετρελαίου. Τι νόμιζες ότι θα συνέβαινε;»

Ανασήκωσε τους ώμους του. «Ότι θα τρόμαζε. Ο σκοπός τηςέκρηξης δεν είχε καμία σχέση με την Ίζι. Οι Ντάνκαν έπρεπενα πάρουν ένα μάθημα».

Θεέ μου, το έκανε για να παγιδέψει τον Γκαρθ, σκέφτηκε ηΝτέινα. Την επόμενη στιγμή επανέλαβε νοερά αυτό που τηςείχε πει. «Οι Ντάνκαν; Όχι μόνο ο Γκαρθ; Ήθελες νατιμωρήσεις και την Κάθι;»

Πώς ήταν δυνατόν να στρέφεται εναντίον της Κάθι; «Όλα γιατο παρελθόν έγιναν; Για όσα συνέβησαν ανάμεσα σ’ εσένακαι την Κάθι πριν από τόσα χρόνια;» Προσπάθησε ναερμηνεύσει την έκφρασή του, αλλά δεν τα κατάφερε.

«Απλώς φροντίζω να μη νικήσει ο Γκαρθ».

«Μα σε έχει νικήσει ήδη».

«Μην είσαι τόσο σίγουρη, Ντέινα. Ο Γκαρθ έχει να χάσειπολλά».

Όταν ο Γκαρθ τελείωσε με τον Τζεντ, έψαξε να βρει τηνΝτέινα, αλλά δεν την είδε πουθενά. Δεν ήταν με τον Νικ ούτεμε τη Σκάι.

Τελικά τη βρήκε με τη Λέξι, που καθόταν σε μια καρέκλα

μπροστά από τον τοίχο. Ο Κρουζ στεκόταν λίγο πιο πέρα.

«Νόμιζα πως δε θα ερχόσουν», είπε στη Λέξι καθώςπλησίαζε.

Εκείνη χαμογέλασε. «Ήθελα να δω την Ντέινα να τουςθαμπώνει όλους. Λίγα λεπτά θα μείνουμε μόνο». Ακούμπησετο χέρι στην κοιλιά της. «Έχει και κάποιος άλλος όρεξη γιαχορό».

Ο Γκαρθ την κοίταξε με απορία, γιατί δεν κατάλαβε τιεννοούσε. Η Λέξι έπιασε το χέρι του και τον τράβηξε κοντάτης.

«Το μωρό κλοτσάει. Μπορείς να το νιώσεις».

Θα προτιμούσε να μην αγγίξει την κοιλιά της, αλλά δενβρήκε έναν εύσχημο τρόπο να αρνηθεί. Όταν όμως η παλάμητου ακούμπησε στην απροσδόκητα σκληρή καμπύλη τηςκοιλιάς της, ένιωσε κάτι να αναπηδάει απότομα κάτω απότον αντίχειρά του.

Κοίταξε την Ντέινα. «Το ένιωσες αυτό;»

Εκείνη έγνεψε καταφατικά και κοίταξε αλλού.

Ο Γκαρθ χαμογέλασε στη Λέξι. «Υπάρχει στ’ αλήθεια έναμωρό εκεί μέσα».

«Αν δεν υπήρχε, τότε θα είχα πρόβλημα με τη μανία που μεέχει πιάσει να τρώω ό,τι βρεθεί μπροστά μου».

Ένα ζευγάρι μεγαλύτερης ηλικίας πλησίασε και έπιασεκουβέντα με τη Λέξι και τον Κρουζ. Ο Γκαρθ έκανε μερικάβήματα προς τα πίσω κι έπειτα αγκάλιασε την Ντέινα από τημέση και απομακρύνθηκαν.

Στην αρχή φοβήθηκε πως θα του αντιστεκόταν, αλλά τονακολούθησε χωρίς αντιρρήσεις. Όταν βρέθηκαν σε ένασχετικά απόμερο σημείο πίσω από μια τεράστια γλάστρα μεένα φουντωτό δέντρο, την άφησε.

«Τι συμβαίνει;» τη ρώτησε.

«Τίποτα».

Ωστόσο, απέφευγε να τον κοιτάξει. Και ξαφνικά ο Γκαρθκατάλαβε. «Με ακολούθησες».

Η Ντέινα πήρε μια βαθιά εισπνοή και τελικά τον κοίταξε σταμάτια. «Μπορεί να σου κάνει μήνυση, αν θέλει».

«Δε θα μου κάνει, και δεν είναι αυτό το πρόβλημα».

«Όχι, δεν είναι».

Ο Γκαρθ δεν μπορούσε να καταλάβει τι την είχε ενοχλήσει.

«Κάποιος σε πυροβόλησε. Δεν μπορούσα να το αφήσω ναπεράσει έτσι».

«Αν αυτός που με πυροβόλησε με ήθελε νεκρή, τώρα θαήμουν νεκρή. Προειδοποίηση ήταν».

«Αυτό δε σημαίνει ότι δεν τρέχει τίποτα».

«Ούτε τρέχει τίποτα όταν καρφώνεις ένα μαχαίρι στο λαιμόενός ανθρώπου;»

«Αυτό σε ενόχλησε;»

«Σίγουρα πάντως δε με ευχαρίστησε».

«Ο Τζεντ δεν είναι απ’ αυτούς που καταλαβαίνουν με ταλόγια, Ντέινα. Δεν πρέπει να νομίζει πως δεν υπάρχουνσυνέπειες. Ποτέ δεν έδωσε λόγο σε κανέναν. Τώρα θα δώσεισ’ εμένα».

«Η αυτοδικία εξακολουθεί να είναι παράνομη».

«Δεν επιδιώκω να παραβώ το νόμο».

«Όχι, απλώς θέλεις να νικήσεις με κάθε τρόπο. Του μοιάζειςπερισσότερο απ’ όσο νομίζεις». Αναστέναξε. «Είχε καμίαεπαφή με την Κάθι από την εγχείρηση και μετά;»

«Όχι, γιατί;»

«Είπε κάτι».

«Μίλησες μαζί του;»

«Εκείνος μίλησε. Κυρίως ήθελε να με πληροφορήσει ότι δενέχω καμιά θέση εδώ, μαζί σου. Αλλά αυτό μου είναιαδιάφορο. Υ-παινίχθηκε όμως ότι κάτι χρωστούσε στουςΝτάνκαν. Όχι μόνο σ’ εσένα».

Ο Γκαρθ πέταξε μια βρισιά. «Απ’ όσο ξέρω, δεν της έχειμιλήσει από τότε που γεννήθηκα. Και σίγουρα όχι μετά τηνεγχείρηση. Οι άνθρωποι που τη φροντίζουν θα μου το είχανπει».

«Έχεις ανθρώπους να τη φυλάνε;»

«Ναι».

«Ωραία». Κοίταξε γύρω. «Δε θέλω να μείνω άλλο εδώ. Θα σεδω όταν γυρίσεις στο διαμέρισμα».

Έφευγε; Έτσι απλά;

Ήθελε να της πει να μείνει. Ή, ακόμα καλύτερα, ότι θα τηνπήγαινε εκείνος στο σπίτι. Όμως η έκφρασή της και ο τρόποςπου έσφιγγε το τσαντάκι -τόσο δυνατά που τα δάχτυλά τηςείχαν ασπρίσει- τον έκαναν να σωπάσει.

«Δε θ’ αργήσω», είπε σιγανά.

Εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και έφυγε.

Ο Γκαρθ την ακολούθησε με το βλέμμα. Δεν μπορούσε νακαταλάβει πώς είχαν στραβώσει έτσι ξαφνικά τα πράγματακαι με τι τρόπο μπορούσε να διορθώσει ένα πρόβλημα αφούδεν το καταλάβαινε. Ο Τζεντ είχε απειλήσει πρώτα τηνΝτέινα, τώρα τη μητέρα του. Θα ενίσχυε τα μέτρα ασφαλείαςκαι θα μιλούσε στους ανθρώπους που τη φρόντιζαν. Θα τουςεξηγούσε κάπως τι συνέβαινε. Και θα έβαζε φύλακα στο σπίτιτης μέχρι να τελειώσουν όλα.

Η Ντέινα καθόταν κουλουριασμένη στον καναπέ τουδιαμερίσματος του Γκαρθ. Τα φώτα του Ντάλας έμοιαζαν νατης κλείνουν το μάτι μέσα από τη βροχή που έπεφτε, αλλάδεν απολάμβανε τη θέα. Το στομάχι της πονούσε και την είχεκυριέψει μια έντονη αίσθηση τρόμου. Όσο κι αν έλεγε στονεαυτό της ότι ήταν ασφαλής, ότι τίποτε δεν θα συνέβαινε, δενμπορούσε να χαλαρώσει.

Ο Κρουζ και η Λέξι την είχαν φέρει με το αυτοκίνητό τους και,όντας καλοί φίλοι, δεν την είχαν ρωτήσει τι συνέβαινε. Είχεφορέσει μακό μπλουζάκι και παντελόνι αθλητικής φόρμας,είχε πλύνει το πρόσωπό της για να φύγει το μακιγιάζ και είχεβάλει χοντρές κάλτσες. Το μόνο που είχε να κάνει πια ήταννα περιμένει.

Ο Γκαρθ θα ζητούσε εξηγήσεις. Το ερώτημα ήταν αν θα τουέλεγε τι συνέβαινε ή ένα μέρος της αλήθειας για να τονξεφορτωθεί. Ήταν καν σε θέση να μιλήσει γι’ αυτό πουένιωθε;

Αν ήταν κάποιος από τους τύπους που έβγαινε συνήθως,τίποτε απ’ όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Κανένας γνωστός τηςδεν θα είχε ποτέ τα κότσια να τα βάλει με τον Τζεντ Τάιταν μετέτοιο τρόπο. Σε όλες τις άλλες σχέσεις της το πάνω χέρι τοείχε εκείνη. Τώρα δεν ήταν τόσο σίγουρη.

Άκουσε το κλειδί στην κλειδαριά και τινάχτηκε αλαφιασμένη,έτοιμη να αντιμετωπίσει την οργή του.

Ο Γκαρθ μπήκε στο διαμέρισμα και πέταξε τα κλειδιά του στοτραπεζάκι της εισόδου. Έκλεισε την πόρτα και την κλείδωσε,έβγαλε το σακάκι του και τράβηξε την ήδη χαλαρωμένηγραβάτα του. Ύστερα προχώρησε στο καθιστικό και κάθισεστο τραπεζάκι απέναντι της.

«Ποτέ δε θα σήκωνα χέρι πάνω σου».

Η Ντέινα σάστισε, αλλά προσπάθησε να μην το δείξει. Πώςτο είχε μαντέψει με την πρώτη;

Αναστέναξε βαθιά. «Όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, οΤζεντ φαγώθηκε να γράψει τη Λέξι σε ένα από εκείνα τααπογευ-

ματινά μαθήματα. Καμώνονταν πως ήταν κάτι άλλο, αλλάστην ουσία ήταν σχολή καλών τρόπων για πλουσιόπαιδα. ΗΛέξι δεν ήθελε να πάει, αλλά ο Τζεντ επέμενε. Τελικά η Λέξισυμφώνησε, αλλά με τον όρο να πάω κι εγώ μαζί της».Κούνησε μελαγχολικά το κεφάλι της. «Δεν κέρδισα καιπολλά πράγματα».

Ο Γκαρθ την κοιτούσε'χωρίς να μιλάει.

«Κάποια αγόρια ήταν από το σχολείο μας, αλλά ταπερισσότερα ήταν από ένα ιδιωτικό που άκουγα για πρώτηφορά. Φορούσαν σακάκια με το σήμα του σχολείου στηνπάνω τσέπη και γκρι φα-νελένια παντελόνια. Ήτανσυνομήλικοί μας, αλλά φαίνονταν μεγαλύτεροι και πιοφινετσάτοι».

Λύγισε τα γόνατά της και αγκάλιασε τις γάμπες της. «Ήτανένας τύπος... πολύ ωραίος και με χιούμορ και μου άρεσεπολύ. Πάντα μαζί μου χόρευε. Μια μέρα κάναμε κοπάνα από.το μάθημα και καθίσαμε πίσω από το κτίριο. Με φίλησε, καιως εκεί μου άρεσε, αλλά μετά προσπάθησε να προχωρήσει».

«Κι εσύ το έκανες;»

«Του έδωσα μια κλοτσιά στον καβάλο. Ήταν ενστικτώδηςαντίδραση. Προφανώς όμως τον χτύπησα πολύ δυνατά, γιατίστο τέλος τον πήγαν στο νοσοκομείο. Με απέβαλαν, η Λέξι

αρνήθηκε να συνεχίσει χωρίς εμένα και ο Τζεντ...»

Κοίταξε έξω από το παράθυρο, αλλά αντί για τη θέα είδε τογνώριμο γραφείο με τα αμέτρητα βιβλία και έναν νεότερο,αυστηρό και εύθυμο ταυτόχρονα Τζεντ.

«Μου είπε ότι ο κόσμος ανήκει στους άντρες και όσο πιογρήγορα το καταλάβαινα τόσο πιο εύκολα θα ήταν ταπράγματα για μένα. Ξέρω πως είχε δίκιο, αλλά δε μεενδιέφερε να γίνει εύκολη η ζωή μου. Ήθελα να είναιασφαλής».

«Εξαιτίας του πατέρα σου».

Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, εξακολουθώντας να μηντον κοιτάζει. «Ποτέ δεν ήξερα πότε θα ξεσπάσει», ψιθύρισε.«Καθόμουν στο τραπέζι της κουζίνας και έκανα τα μαθήματάμου και περνούσε από δίπλα μου. Μερικές φορές δε γινόταντίποτε. Άλλες με άρπαζε από κάπου και άρχιζε να με χτυπάει.Πολύ δυνατά. Η γροθιά κάνει ένα συγκεκριμένο ήχο. Δε θατον ξεχάσω ποτέ».

«Ποτέ δε θα σήκωνα χέρι πάνω σου», επανέλαβε εκείνος.

Τελικά τον κοίταξε. Κοίταξε τα γνώριμα σκούρα μάτια, το

σαρκώδες, φιλήδονο στόμα που γνώριζε μυστικά του κορμιούτης ως τότε άγνωστα ακόμα και στην ίδια.

«Το ξέρω, αλλά μερικές φορές δεν αρκεί αυτό».

«Δεν είσαι πια εκείνο το τρομαγμένο κοριτσάκι».

«Είχα πολύ καιρό να νιώσω έτσι», ομολόγησε. «Αλλά αυτόδε σημαίνει ότι δεν επηρεάζομαι. Θα μπορούσαμε να μιλάμεεπί ώρες, αλλά και πάλι δε θα καταλάβαινες. Δεν μπορείς νακαταλάβεις για τι φόβο σου μιλάω. Τον ελέγχω μέσω τηςεκπαίδευσής μου και της δουλειάς μου. Είμαι σε καλύτερηφόρμα από σένα, αλλά αν θα έπρεπε να παλέψουμε μέχριθανάτου, έχεις το πλεονέκτημα του ύψους και της σωματικήςδύναμης».

Ο Γκαρθ σηκώθηκε απότομα και το τραπεζάκι γλίστρησεμερικούς πόντους προς τα πίσω. «Δεν είμαι τέτοιοςάνθρωπος», φώναξε. «Δεν πρόκειται ποτέ να παλέψουμεμέχρι θανάτου. Θα περάσεις όλη σου τη ζωή κρυμμένη επειδήτο αντίθετο απαιτεί να διακινδυνεύσεις;»

«Αγωνίζομαι να ξεπεράσω το ψυχικό τραύμα που μου έχειαφήσει το γεγονός ότι ο πατέρας μου με έσπαγε στο ξύλο.Δεν αποκλείεται να παλεύω σ’ όλη μου τη ζωή. Αυτό πουέκανες απόψε, με τον Τζεντ... το καταλαβαίνω. Ξέρω γιατί τοέκανες. Κατανοώ το κίνητρο, την οργή που αισθάνεσαι.Κατανοώ την ανάγκη να προστατέψεις τους γύρω σου». Λίγοέλειψε να πει «να προστατέψεις ό,τι σου ανήκει», αλλά δενήθελε ούτε να το σκεφτεί. «Έκανες ό,τι έκρινες πως ήταν

σωστό», συνέχισε καθώς σηκωνόταν. «Όμως κάθε πράξηέχει τις συνέπειές της».

«Εννοείς ότι δε μ’ εμπιστεύεσαι πια;»

«Εννοώ ότι ποτέ ως τώρα δε σε είχα δει σαν άτομο ικανό ναασκήσει σωματική βία», ομολόγησε. «Πρέπει να σκεφτώ τι νακάνω τώρα που το ξέρω».

Ο Γκαρθ περπάτησε μέχρι την άκρη της κουζίνας κι έπειτα ξα-ναγύρισε. «Να πάρει η οργή! Μην το κάνεις αυτό, Ντέινα.Μην ανοίγεις τέτοιες πληγές. Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος.Έχω δει άλλους να φέρονται βίαια. Έχω βιώσει τη βία».Άνοιξε το πουκάμισό του τραβώντας το βάναυσα και τηςέδειξε τις ουλές. «Ακόμα βλέπω εφιάλτες. Όχι τόσο συχνά,αλλά βλέπω. Και ξυπνάω μουσκεμένος στον ιδρώταπροσπαθώντας να μην υποκύψω στο φόβο». Κόμπιασε.«Ξέρω πώς είναι να ζεις με το φόβο και πόσο δύσκολο είναινα το ξεπεράσεις». Πήγε κοντά της και έκλεισε το πρόσωπό

της στις παλάμες του. «Ποτέ δε θα σου φερόμουν βίαια. Ποτέδε θα φερόμουν βίαια σε κανέναν».

Η Ντέινα είδε τον πόνο στα μάτια του, και την αλήθεια πουκρυβόταν πίσω από τον πόνο. Ότι η φρίκη άλλαζε τονάνθρωπο για πάντα. Δεν γινόταν αλλιώς. Όμως το πώς τονάλλαζε εξαρτιό-ταν από το χαρακτήρα χου. Ο Γκαρθ δεν είχε

παραδοθεί στο σκοτάδι που θα μπορούσε να τον καταπιεί, ανκαι θα είχε κάθε λόγο να το κάνει. Ακόμα και η εκδίκησή τουεναντίον του Τζεντ ήταν πολιτισμένη και ύστερα από πολλήσκέψη. Δεν χρειαζόταν να πληγώσει κάποιον σωματικά για νανιώσει άντρας.

«Είναι στιγμές που έχω την επιθυμία να πάω στη Φλόριντακαι να πω δυο λογάκια με τον πατέρα σου», ομολόγησεκοιτάζοντάς τη στα μάτια. «Θέλω να νιώσει πώς ήταν».

«Θα το έκανες αυτό για μένα;»

Δεν δίστασε να της απαντήσει. «Όχι. Είναι γέρος άνθρωποςπια και δε θα ωφελούσε σε τίποτα. Το παρελθόν δεν αλλάζει.Αν εξακολουθούσε να σε απειλεί, δε θα δίσταζα ούτε στιγμήνα τον αρπάξω, αλλά δε συμβαίνει αυτό. Η άσκοπη βία δεδιδάσκει τίποτα».

«Κι όμως, άσκησες βία στον Τζεντ».

«Άσκησα εκφοβισμό. Υπάρχει διαφορά». Κατέβασε τα χέριατου στους ώμους της. «Πόση ζημιά έκανα στη σχέση μας;»

Η Ντέινα τον χάιδεψε στο στήθος, έσυρε το δάχτυλό τηςπάνω σε μια ουλή. «Όχι τόσο μεγάλη όσο νομίζεις».

«Αλήθεια;»

Τον κοίταξε και χαμογέλασε. Έπειτα σηκώθηκε στις μύτεςτων ποδιών της και τον φίλησε.

Είχε αποφύγει τη σωματική επαφή μαζί του όσο περισσότερομπορούσε, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ότι τοπάθος που τους ένωνε ήταν ιδέα της.

Τώρα όμως δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην αίσθηση τωνχειλιών του πάνω στα δικά της. Είχε ανάγκη να βρεθεί κοντάτου, να τον αγγίξει και να την αγγίξει. Ο δεσμός τους είχεσπάσει και ήθελε να τον αποκαταστήσει.

Ο Γκαρθ δεν την απογοήτευσε. Τη στιγμή που τα χείλη τηςάγγιξαν τα δικά του, τη φίλησε με μια καυτή λαχτάρα. Τηνέσφιξε και αμέσως αγκαλιάστηκαν σαν να προσπαθούσαν ναγίνουν ένα σώμα.

Άνοιξε τα χείλη της και βόγκηξε όταν η γλώσσα τουβυθίστηκε

στο στόμα της. Ανταποκρίθηκε στο φιλί του με την ίδιαθέρμη, λαχταρώντας να τον ερεθίσει όσο την ερέθιζε κιεκείνος. Ο πόθος έγινε υγρή φωτιά και ξεχύθηκε μέσα της.Χωρίς να πάψει να τον φιλάει, του έβγαλε ανυπόμονα τοπουκάμισο. Εκείνος έβαλε τα χέρια του κάτω από τομπλουζάκι της και βρήκε τα στήθη της.

Τα δάχτυλά του ήταν ζεστά και επιδέξια. Έκλεισε τα στήθη

της στις παλάμες του και μετά έτριψε τις ήδη σκληρές θηλέςτης. Ακόμα και πάνω από το ύφασμα του σουτιέν, το απαλόχάδι έστειλε ρίγη ηδονής σε όλο το κορμί της.

Τον χάιδεψε στην πλάτη, έσυρε τα χέρια της στο στήθος του,αλλά και πάλι δεν της ήταν αρκετό. Λαχταρούσε ακόμαπερισσότερα.

«Περίμενε», είπε πνιχτά και τραβήχτηκε προς τα πίσω.

Έβγαλε το μπλουζάκι και ξεκούμπωσε το σουτιέν της. Πρινακόμα προλάβει να το πετάξει στην άκρη, εκείνος είχε σκύψειήδη και είχε πάρει τη μία θηλή της στο στόμα του. Τηρούφηξε βαθιά, χαϊδεύοντας με τη γλώσσα του τηνευαίσθητη σάρκα. Η Ντέινα κόλλησε πάνω του, νιώθοντας τορούφηγμα μέχρι χαμηλά ανάμεσα στα πόδια της. Το αίμακυλούσε καυτό στις φλέβες της.

Χωρίς να σκεφτεί, κατέβασε το παντελόνι της και μαζί τοεσώρουχό της. Σκύβοντας πάνω από το άλλο της στήθος, οΓκαρθ έβαλε το χέρι του ανάμεσα στους μηρούς της καιβρήκε το υγρό, ερεθισμένο κέντρο της. Με τις άκρες τωνδαχτύλων του πίεσε το ευαίσθητο σημείο της και μετά άρχισενα διαγράφει κύκλους γύρω του.

Ύστερα από λίγο ανασηκώθηκε και τη φίλησε στο στόμα. Οιγλώσσες τους μπλέχτηκαν και εκείνη αρπάχτηκε από τους

ώμους του καθώς τα δάχτυλά του συνέχιζαν το μαγικόπαιχνίδι τους. Η Ντέινα δεν μπορούσε να σκεφτεί, δενμπορούσε να κάνει τίποτε πέρα από το να αισθάνεται εκείνοτο χάδι. Το σώμα της σφίχτηκε. Ήθελε να ανοίξει τα πόδιατης, αλλά η φόρμα την εμπόδιζε. Αν άνοιγε έστω και λίγο ταπόδια της και εκείνος συνέχιζε να κάνει αυτό που έκανε, όλαθα τελείωναν σε ένα δευτερόλεπτο.

Προσπάθησε να τινάξει τη φόρμα από τα πόδια της. Ο Γκαρθδιέκοψε το φιλί και την έσπρωξε μερικά βήματα προς τα πίσω.

«Στο τραπέζι», της είπε με φωνή βραχνή από τον πόθο.

Η Ντέινα έκανε ένα βήμα και ξέμπλεξε τη φόρμα και τοεσώρουχο από τα πόδια της. Ο Γκαρθ έπιασε το πουκάμισότου, το άπλωσε πάνω στο ξύλινο τραπέζι και τη βοήθησε νακαθίσει στη δροσερή επιφάνεια. Άνοιξε τα πόδια της καιπροσπάθησε να πιά-

σει το χέρι του για να του δείξει πού ακριβώς ήθελε να τηναγγίξει, αλλά εκείνος έλυνε ήδη τη ζώνη και κατέβαζε τοφερμουάρ του.

Μπήκε μέσα της, γεμίζοντάς την ολότελα. Η Ντέινα τονκοίταξε στα μάτια και στα βάθη τους είδε τη φλόγα τουπόθου που καθρεφτιζόταν στο δικό της πρόσωπο. Ο Γκαρθάρχισε να κινείται ρυθμικά, χαϊδεύοντάς την ταυτόχρονα στο

σημείο που ενώνονταν τα κορμιά τους.

Χρειάστηκαν μόλις μερικά δευτερόλεπτα για να χάσει κάθεεπαφή με τον υπόλοιπο κόσμο. Οι εσωτερικοί μύες τηςσυσπάστη-καν και ένα κύμα απόλαυσης τη συνεπήρε. Έβγαλεμια κραυγή και αρπάχτηκε από πάνω του.

Ο Γκαρθ περίμενε μέχρι να καταλαγιάσουν τα ρίγη τηςηδονής της κι έπειτα την έπιασε γερά από τους γλουτούς καιάρχισε να κινείται πιο γρήγορα. Σύντομα έμεινε ακίνητος καιβόγκηξε βραχνά.

Αγκαλιάστηκαν και έμειναν έτσι. Το μόνο που ακουγότανμέσα στην ήσυχη κουζίνα ήταν οι λαχανιασμένες ανάσεςτους.

«Είσαι καλά;» τη ρώτησε χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά καιφιλώντας τον γυμνό της ώμο.

«Ναι».

Ναι, για την ώρα ήταν καλά. Και δεν ήθελε να σκέφτεται τοαύριο. Ούτε εκείνη την επίμονη αίσθηση ότι φοβόταν γιαλάθος λόγους. Ότι δεν έπρεπε να ανησυχεί μήπως τηνπληγώσει σωματικά ο Γκαρθ. Το πρόβλημα ήταν ότι όσοπερισσότερο τον γνώριζε, τόσο περισσότερο της άρεσε. Καιαυτή η συμπάθεια την έκανε ευάλωτη.

Για πρώτη φορά συνειδητοποιούσε ότι ο πραγματικόςκίνδυνος δεν απειλούσε το σώμα της αλλά την καρδιά της.

Κεφάλαιο 13

J-i Ίζι εμφανίστηκε την άλλη μέρα με κρουασάν, καφέδες καιτην εφημερίδα. Η Ντέινα είχε περάσει τη νύχτα στο κρεβάτιτου Γκαρθ, πράγμα που σήμαινε ότι δεν είχε κοιμηθεί πολύ,γι’ αυτό ήταν ακόμα νυσταγμένη και δεν είχε όρεξη για παρέα.

«Θα έπαιρνα τον καφέ και τα κρουασάν και θα έφευγατρέχοντας, αλλά δεν έχω τόση ενεργητικότητα», είπε καιχασμουρήθηκε.

Η Ίζι την ακολούθησε στην κουζίνα. «Κάποιοι τοξενυχτήσανε χτες», πείραξε τη φίλη της. «Θα μου πειςλεπτομέρειες;»

Η Ντέινα έβγαλε πιάτα και χαρτοπετσέτες και βγήκε πάλιστην τραπεζαρία. Το μικρό τραπέζι της κουζίνας μάλλον θαέπρεπε να καθαριστεί πριν καθίσει κάποιος να φάει εκεί.

«Πρόκειται για τον αδελφό σου», είπε καθώς καθόταν καιέπαιρνε τον έναν καφέ. «Είσαι σίγουρη πως θέλεις ν’ακούσεις λεπτομέρειες;»

«Καλά, ξέχνα το». Η Ίζι είχε ξεφυλλίσει ήδη την εφημερίδα.Τη δίπλωσε και την έδωσε στην Ντέινα. «Ετοιμάσου. Σε

έχουν στη σελίδα με τα κοσμικά».

Η γουλιά του καφέ κόλλησε στο λαρύγγι της Ντέινα και δενέλεγε να κατέβει. Τελικά κατάφερε να την καταπιεί και άρχισενα βήχει ώσπου της κόπηκε η ανάσα.

«Τ-τι;» ψέλλισε και ξερόβηξε για να καθαρίσει ο λαιμός της.«Υπάρχει κοσμική σελίδα στην εφημερίδα;»

«Αμέ! Και είσαι η σταρ. Να τι γίνεται όταν βγαίνεις με έναναπό τους πιο περιζήτητους εργένηδες της πόλης. Ότανανήκεις στις γυναίκες του Γκαρθ, πληρώνεις το τίμημα.Παρεμπιπτόντως, είσαι κούκλα».

Γύρισε την εφημερίδα προς το μέρος της Ντέινα κι εκείνη είδετον εαυτό της να στέκεται δίπλα στον Γκαρθ έξω από τοΓκλό-ρι’ς Γκέιτ.

Ένιωσε τον πονοκέφαλο να ξεκινάει από τις κόγχες τωνματιών της. «Σοβαρολογούμε τώρα; Δεν είδα κανέναν μεφωτογραφική μηχανή». Η προοπτική της δεξίωσης την είχεπανικοβάλει τόσο πολύ, που δεν έβλεπε μπροστά της. Κιαυτό δεν προμήνυε τίποτε καλό για την επιστροφή της στηνεπιβολή του νόμου. «Αρχίζω να χάνω τις ικανότητές μου».

«Προφανώς πάσχιζες να ισορροπήσεις πάνω στα ψηλάτακούνια».

«Πες το ψέματα. Πάντως δεν είναι δικαιολογία αυτή».

Περιεργάστηκε τη φωτογραφία και αναγκάστηκε ναομολογήσει ότι ήταν πολύ όμορφη. Το φόρεμα της ταίριαζεγάντι και η Λέ-ξι είχε κάνει θαύματα με το χτένισμα και τομακιγιάζ της. Όμως το να βλέπει τον εαυτό της, και μάλισταμε λεζάντα από κάτω, της φάνηκε κάτι περισσότερο απόσουρεαλιστικό.

Υπήρχαν κι άλλες φωτογραφίες, ανάμεσα σ’ αυτές μία τηςΣκάι με τον Μιτς, και ένα άρθρο για τη δεξίωση. Το διάβασεστα πεταχτά.

«Δημοσιεύουν και τα μενού;»

«Οι απλοί άνθρωποι έχουν περιέργεια να μάθουν», τηνπείραξε η Ίζι. «Τώρα που δε συμπεριλαμβάνεσαι σ’ αυτούς,θα μάθεις να είσαι επιεικής».

«Δε με παρατάς ήσυχη, λέω εγώ!» Η Ντέινα ήπιε κι άλλοκαφέ. «Πώς θα αποφύγω να επαναληφθεί;» ρώτησε.

«Αποφεύγοντας τις κοσμικές εμφανίσεις».

Αυτό δεν της φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολο. Τότε όμωςθυμήθηκε και κάτι άλλο που της είχε πει η φίλη της. «Τιεννοούσες λέγοντας, “όταν ανήκεις στις γυναίκες τουΓκαρθ”; Έχει κι άλλες;»

Η Ίζι μετακινήθηκε αμήχανα στην καρέκλα της. «Απ’ όσοξέρω, όχι. Τρόπος του λέγειν ήταν. Είμαι σίγουρη ότι δεβγαίνει με άλλη».

Η Ντέινα μόρφασε και έπιασε ένα κρουασάν. «Δεν είσαι τοκαταλληλότερο πρόσωπο για να κάνω τέτοιες ερωτήσεις.Μαζί του θα έπρεπε να το κουβεντιάσω».

Σκέφτηκε ότι δεν έπρεπε να ανησυχεί. Ο Γκαρθ γυρνούσενωρίς στο σπίτι κάθε βράδυ. Και όσο καιρό τονπαρακολουθούσε, δεν τον είχε δει με άλλη.

Η Ίζι ήπιε μια γουλιά καφέ. «Έφτασες στο σημείο ναανησυχείς για τέτοια πράγματα;» ρώτησε.

«Δεν ξέρω. Κοιμάμαι μαζί του και είμαι φανατικάμονογαμικός τύπος, αλλά δε σκέφτηκα να τον ρωτήσω τιπροτιμά εκείνος».

«Είναι καλός άνθρωπος», την καθησύχασε η Ίζι. «Στη θέσησου δε θα ανησυχούσα».

«Δε χρειάζεται να ανησυχείς. Θα κάνουμε μια ήρεμησυζήτηση σαν ώριμοι άνθρωποι».

«Ώστε σου αρέσει ο αδελφός μου».

Η Ντέινα την κοίταξε απειλητικά. «Δε με νοιάζει πόσο

γυμνασμένη είσαι. Σε βάζω κάτω».

«Πρώτα θα πρέπει να με πιάσεις».

Η Ντέινα κούνησε το κεφάλι της και αναστέναξε. Η Ίζι ήταναδύνατη, αλλά ήταν και γρήγορη. «Φαίνεται πως μουαρέσει. Λιγάκι».

«Σου αρέσει απλώς ή στα σοβαρά;» τη ρώτησε με έναπονηρό χαμόγελο.

«Δεν είμαι σίγουρη».

«Αυτό σημαίνει στα σοβαρά, αλλιώς θα απαντούσες μεμεγαλύτερη προθυμία».

Η Ντέινα την αγριοκοίταξε. «Τόσο δύσκολο είναι ναπιστέψεις ότι δεν είμαι σίγουρη;»

«Κάνε μου τη χάρη! Είσαι αποφασιστικός τύπος. Δε θακοιμόσουν με τον Γκαρθ αν δε σου άρεσε ήδη».

«Μπορεί».

Η Ίζι την κοίταξε επίμονα. «Πόσο σοβαρά είναι ταπράγματα;»

«Δεν ξέρω». Έκοψε μια δαγκωνιά από το κρουασάν της.Ίσως η ζάχαρη τη βοηθούσε να σκεφτεί πιο καθαρά.

«Δεν είναι σαν τους άντρες που βγαίνεις συνήθως».

«Το ξέρω. Τι να σου πω... έχει κάποια πράγματα που θαυμάζωπολύ, αλλά μερικές φορές... ειλικρινά, με τρομάζει».

«Έτσι ξεκινούν όλες οι καλές σχέσεις. Δε φοβάσαι παράμόνο όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις».

«Τι εννοείς;»

«Ότι παίζεις την καρδιά σου κορόνα γράμματα. Καλό αυτό».

«Καθόλου καλό. Ούτε για μένα ούτε για την καρδιά μου».Έγλειψε τη ζάχαρη από τα δάχτυλά της. «Πάμε γιαγυμναστική;»

«Όχι! Όμως θα πήγαινα ευχαρίστως για αναρρίχηση μαζίσου».

«Ό,τι με βοηθάει να ιδρώσω και με εμποδίζει να σκεφτώ είναιευπρόσδεκτο».

Η Ίζι χαμογέλασε. «Έχεις κάνει ποτέ αναρρίχηση σε βράχο;»«Όχι».

«Θα σου αρέσει πολύ».

Μετά το μεσημεριανό διάλειμμα, ο Γκαρθ μπήκε σε ένα απότα μικρότερα γραφεία συσκέψεων και βρήκε τις τρεις αδελφές

του να τον περιμένουν.

«Σας ευχαριστώ που ήρθατε», τους είπε.

«Αφού μας κάλεσες», είπε η Ίζι. «Δεν ξέρω για τις άλλες,αλλά εγώ έχω πολύ γεμάτο πρόγραμμα. Ελπίζω να μαςφώναξες για κάτι σοβαρό».

«Παρομοίως», είπε η Λέξι.

«Συμφωνώ και επαυξάνω», πρόσθεσε η Σκάι.

Ο Γκαρθ μόρφασε. «Δηλαδή δεν έκανα καλά που είπα στηγραμματέα μου να σας τηλεφωνήσει και να σας πει ναέρθετε;»

«Πιθανότατα όχι», απάντησε η Ίζι. «Παρ’ όλο που θαβοηθούσε αν είχες μερικές λιχουδιές».

«Θα το θυμάμαι την επόμενη φορά», απάντησε ο Γκαρθ καικάθισε.

Όλες οι γυναίκες ήταν περίπλοκα πλάσματα, αλλά οιαδελφές Τάιταν ήταν πιο περίπλοκες από τις άλλες. Ωστόσο,ήταν επίσης έξυπνες και είχαν χιούμορ και του άρεσε να κάνειπαρέα μαζί τους. Ξαφνικά ένιωσε τύψεις -γι’ αυτά που τουςείχε κάνει, για τον τρόπο που είχε αναστατώσει τη ζωή τους.Όμως υπήρχε και κάτι άλλο. Ένα αίσθημα απώλειας. Πόσο

διαφορετική θα ήταν η ζωή του αν τις είχε γνωρίσει νωρίτερα.Αν είχαν μεγαλώσει μαζί σαν οικογένεια.

Φτάνουν οι συναισθηματισμοί, είπε στον εαυτό του. Πρέπεινα καταστρέψουμε τον τραμπούκο.

■ «Θέλω να μιλήσουμε για τον Τζεντ», είπε.

«Αυτό το καταλάβαμε», είπε η Ίζι. «Καμιά μας δεφαντάστηκε ότι θα ήθελες να μας ρωτήσεις τι σχέδια έχουμεγια τις γιορτές».

«Οι οποίες πλησιάζουν», συμπλήρωσε η Λέξι. «Υποψιάζομαιότι δε θα μαζευτούμε στο Γκλόρι’ς Γκέιτ φέτος. Πού θαγιορτάσουμε λοιπόν;»

«Στο σπίτι σου», είπε η Ίζι.

«Γιατί στο δικό μου;» ρώτησε σχεδόν πανικόβλητη η Λέξι.«Είμαι ετοιμόγεννη. Μήπως έχετε την απαίτηση να σαςμαγειρέψω κιόλας;»

«Η Σκάι ετοιμάζει γάμο την παραμονή των Χριστουγέννωνστο σπίτι του Μιτς. Ο Νικ κι εγώ μένουμε πολύ μακριά. Έτσιο κλήρος πέφτει σ’ εσένα. Αλλά μην ανησυχείς, θα σεβοηθήσω στο μαγείρεμα».

Η Λέξι μόρφασε. «Μαγειρεύεις χειρότερα από μένα».

«Αυτό είναι αλήθεια, αλλά έχω ένα μυστικό όπλο. Ημαγείρισσα του Νικ, η Νόρμα, έχει πει ότι θα βοηθήσει κιεκείνη. Οπότε είμαστε μια χαρά».

Η αδελφή της δεν φάνηκε να πείθεται. «Εσύ θα έρθεις;»ρώτησε τη Σκάι, «Ή θα είσαι στο ταξίδι του μέλιτος;»

«Εδώ θα είμαστε. Δε θέλουμε να αφήσουμε την'Εριν μόνητης 1 τα Χριστούγεννα. Θα φύγουμε μερικές μέρες αργότερα.Οπότε να είσαι προετοιμασμένη για πολύ κόσμο».

«Τα είχατε συμφωνήσει!» αναφώνησε ενοχλημένη η Λέξι.«Συ-νεννοηθήκατε πίσω από την πλάτη μου. Κλασικήπερίπτωση». Χάιδεψε την κοιλιά της. «Έχεις πολύ κακέςθείες. Να τις προσέχεις».

Ο Γκαρθ έκανε με τα χέρια του το σήμα του τάιμ-άουτ.«Μήπως μπορούμε να γυρίσουμε στο θέμα μας;»

«Ποιο είναι το θέμα μας;» ρώτησε με απορία η Ίζι και μετά τοπρόσωπό της φωτίστηκε. «Λ, ναι, σωστά. Ο Τζεντ. Πώςκαταλήξαμε να μιλάμε για τα Χριστούγεννα;»

«Ας είσαι καλά εσύ», της απάντησε η Λέξι.

Ο Γκαρθ τις αγνόησε, έπιασε τα ντοσιέ που ήταν στοιβαγμέναστη μέση του τραπεζιού και τους τα μοίρασε. «Θέλω ναμελετήσετε αυτά τα έγγραφα και να τα υπογράψετε. Αγοράζω

μετοχές των Διεθνών Επιχειρήσεων Τάιταν στο όνομά σας.Το ποσό των μετοχών απαιτεί να δημοσιευτεί η αγορά. ΟΤζεντ θα διαβάσει τα ονό-ματά σας. Ξέρει ήδη ότισυνεργαζόμαστε, αλλά μπορεί να θεωρήσει ότι αυτό είναι τοαποκορύφωμα της προδοσίας».

Τον κοίταξαν και οι τρεις με πανομοιότυπη έκφρασηαγανάκτησης στα πρόσωπά τους.

«Ορίστε;» είπε η Λέξι.

Ο Γκαρθ ένιωσε παγιδευμένος. Είχε παρερμηνεύσει τιςπροθέσεις τους; Δεν ήθελαν να καταστρέψουν τον Τζεντ;

«Μα... αφού το συζητήσαμε», της υπενθύμισε κι ύστερακοίταξε την Ίζι και τη Σκάι. Καμία από τις δύο δεν τονκοιτούσε με ιδιαίτερη ζεστασιά. «Συνεργαζόμαστε. Θέλουμενα μάθει ο Τζεντ ότι είμαστε ενωμένοι και εναντίον του».

«Μας δίνεις χρήματα», είπε ήρεμα η Σκάι. «Γι’ αυτόαναστατωθήκαμε. Καμία δε στενοχωρήθηκε για τον Τζεντ».

«Α, εντάξει», αποκρίθηκε εκείνος με ανακούφιση. Τελικάμιλούσαν την ίδια γλώσσα. «Τότε ποιο είναι το πρόβλημα;»

«Ότι μας δίνεις χρήματα», επανέλαβε η Ίζι. «Δε θέλουμε ταλεφτά σου».

Για μια ακόμη φορά, το γυναικείο μυαλό τον έκανε νααπορήσει. «Γιατί; Έχω περισσότερα από σας».

«Τι λεπτότητα, τι διακριτικότητα», τον ειρωνεύτηκε η Λέξικουνώντας το κεφάλι της. «Από τον Τζεντ το έχει πάρει».Έσκυψε προς το μέρος του. «Μπορούμε να αγοράσουμεμετοχές με δικά μας χρήματα».

«Όχι, δεν μπορείτε. Μιλάω για εκατοντάδες χιλιάδεςδολάρια. Αρκετά εκατομμύρια συνολικά. Καμία σας δεν έχειτόσα λεφτά. Θα πρέπει να συμπληρώσετε έντυπα τηςΕπιτροπής Κεφαλαιαγοράς όπου θα φαίνεται η κυριότητα».

«Δεν είναι τυπικά παράνομο αυτό;» ρώτησε η Σκάι. «Το ναμας δίνεις χρήματα για να αγοράσουμε μετοχές;»

«Έχω μια δικηγόρο που την αμείβω πλουσιοπάροχα για ναφροντίζει ώστε να γίνονται όλα με νόμιμο τρόπο».

«Δεν είναι αυτό το θέμα μας», είπε η Λέξι. «Δε θέλουμε ταχρήματά σου. Δεν το κάνουμε για να κερδίσουμε κάτι απόσένα».

Η Ίζι συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι της κι έπειτα γύρισεπρος το μέρος του. «Σ’ ευχαριστούμε που μαςσυμπεριέλαβες, αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε. Φαίνεταιπερίεργο».

«Δε με νοιάζει πώς φαίνεται. Σημασία έχει να στριμώξουμετον Τζεντ».

«Είναι πάρα πολλά», είπε η Σκάι. «Γκαρθ, ξέρουμε ότι έχειςκαλή πρόθεση, αλλά σίγουρα υπάρχει κι άλλος τρόπος».

Το ποσό τις πείραζε; «Αν ήταν είκοσι δολάρια δε θα σαςπείραζε, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το πρόβλημα;»

«Περίπου», απάντησε η Ίζι χαμογελώντας του συμπονετικά.

«Είναι μέρος του σχεδίου». Με δυσκολία συγκροτούσε τονεκνευρισμό του. Το μόνο που του έλειπε ήταν να αρνηθούναπό πείσμα και μόνο. «Αφού το συζητήσαμε».

«Όταν το συζητήσαμε, δε μας είπες ότι θα μας χάριζεςσχεδόν ένα εκατομμύριο σε μετοχές».

«Δεν το κάνω για να σας χαρίσω τίποτα», απάντησεσφίγγοντας τα δόντια του. «Το κάνω για να καταστρέψω τονΤζεντ».

«Όχι», είπε η Σκάι σπρώχνοντας το ντοσιέ προς το μέρος του.Οι αδελφές της τη μιμήθηκαν.

Γυναίκες, σκέφτηκε ο Γκαρθ, ακουμπώντας αποκαμωμένοςστην καρέκλα του.

Μπορούσε να τους πει ότι κανείς δεν τις εμπόδιζε ναπουλήσουν τις μετοχές τους όταν όλα θα είχαν τελειώσει καινα δώσουν τα χρήματα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλάδεν ήταν σίγουρος ότι θα τις έπειθε. Αρχισε να τον πιάνειπονοκέφαλος.

Πώς μπορούσε να τους δώσει να καταλάβουν ότι ήταν πολύσημαντικό να αγοράσει τις μετοχές;

Ανασηκώθηκε. Μόνο ένα επιχείρημα του έμενε.

«Ο Τζεντ απείλησε την Ντέινα».

Τρία ζευγάρια μάτια καρφώθηκαν πάνω του. Η Λέξι και ηΣκάι χλόμιασαν και από την έκφραση της Ίζι ήταν φανερό ότιήθελε να πιάσει τον πατέρα της και να τον κάνει μαύρο στοξύλο.

«Πώς;» ρώτησε η Λέξι.

«Πρώτα έβαλε κάποιους να τη βγάλουν με το αμάξι της έξωαπό το δρόμο κι έπειτα κάποιον άλλο να την πυροβολήσει.Μετά απ’ αυτό δέχτηκε να μετακομίσει στο σπίτι μου».

Τα πράσινα μάτια της Σκάι γέμισαν δάκρυα. «Είναι καλά,όμως, έτσι; Μόλις την είδαμε και μας φάνηκε καλά».

Η Λέξι κούνησε το κεφάλι της. «Δεν είπε τίποτε. Δεν ήθελε να

το μάθουμε για να μην ανησυχούμε».

Ο Γκαρθ θυμήθηκε την υπόσχεσή του στην Ντέινα και τουήρθε να βογκήξει. «Κοιτάξτε, δεν πρέπει να μάθει ότι σας τοείπα».

Η Λέξι και η Σκάι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Η Ίζι του έριξεμια ματιά γεμάτη οίκτο. «Καημενούλη μου».

«Σοβαρά, δε θέλει να ανησυχείτε».

«Πολύ αργά», ψιθύρισε η Σκάι.

Θα με σκοτώσει η Ντέινα, σκέφτηκε βαρύθυμα ο Γκαρθ.Αλλά αφού δεν θα γλίτωνε, μπορούσε να τους τα πει όλα.«Μίλησα με τον Τζεντ τη βραδιά της δεξίωσης. Του είπα νακάνει πίσω». Δεν του είχε μιλήσει απλώς, αλλά δεν ήτανανάγκη να τα μάθουν όλα. Αρκετές σκοτούρες είχε ήδη.

«Και νομίζεις πως μ’ αυτό τον τρόπο θα βγει κάτι;» ρώτησε ηΑέξι.

«Δεν ξέρω. Όμως όσολιο γρήγορα τον κλείσουμε στηφυλακή, τόσο πιο ασφαλείς θα είμαστε όλοι. Είναι προς τοσυμφέρον όλων μας να τον εξουδετερώσουμε». Έδειξε ταντοσιέ. «Κι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος».

Οι αδελφές κοιτάχτηκαν, ανταλλάσσοντας σιωπηρά

πληροφορίες με τον τρόπο που συνηθίζουν οι γυναίκες.

«Θα υπογράψουμε», είπε η Σκάι. «Αλλά δε θα κρατήσουμετα χρήματα».

«Δεν έχω κανένα πρόβλημα μ’ αυτό». Ήταν ελεύθερες ναρευστοποιήσουν τις μετοχές και με τα χρήματα ν’ ανάψουν τοτζάκι. Δεν τον ένοιαζε. «Μόνο μη...» Σταμάτησε. Ίσως θαέπρεπε να είχε ζητήσει να παρευρίσκονται και οι άντρες. Οιαδελφές του δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν το επόμενοβήμα.

Η Ίζι τον κοίταξε και ανασήκωσε τα φρύδια της. «Μόνο μην...τι;»

«Τίποτα, απλώς να προσέχετε», της απάντησε. «Όταν τομάθει ο Τζεντ, θα θυμώσει πολύ».

Οι τρεις αδελφές κοιτάχτηκαν πάλι. «Θα προσέχουμε», είπε ηΑέξι. «Μην ανησυχείς. Δε σκοπεύουμε να εξοργίσουμε τονΤζεντ για να σπάσουμε πλάκα. Θέλουμε να τονξεφορτωθούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται». Αλλά η φωνή τηςακούστηκε θλιμμένη καθώς μιλούσε.

«Δεν είσαστε υποχρεωμένες να κάνετε αυτό που σας ζητάω.Μπορώ να βρω άλλο τρόπο».

«Ύστερα από τόση φασαρία;» Η Ίζι έδειξε τους φακέλους.

«Εκεί μέσα είναι γραμμένα τα ονόματά μας και όλα ταάλλα».

Η Σκάι του χαμογέλασε. «Δεν έχουμε πρόβλημα μαζί σου,Γκαρθ. Είμαστε στενοχωρημένες επειδή φτάσαμε στο σημείονα προσπαθούμε να καταστρέψουμε τον πατέρα μας. Δενπήραμε την απόφαση επιπόλαια. Όμως εξαιτίας του κόντεψενα σκοτωθεί η Ί-ζι, κι αυτό δεν του το συγχωρούμε».

Ο Γκαρθ κούνησε το κεφάλι του επιφυλακτικά, επειδή δενήταν σίγουρος αν τον απάλλασσαν από την ευθύνη ή αν τονπαραπλανούσαν για κάποιο λόγο.

«Θα προσέχεις την Ντέινα;» τον ρώτησε η Λέξι καθώςυπέγραφε τα χαρτιά.

«Ναι».

Η Ίζι σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. «Εκείνη το ξέρειαυτό;»

«Αν δεν το ξέρει, θα το μάθει».

Η Ντέινα πέρασε σχεδόν όλο το απόγευμα μελετώντας τιςεκτυπώσεις του υπολογιστή. Πάσχιζε να βρει ίχνη από τιςκαταθέσεις του Τζεντ σε τράπεζες του εξωτερικού, πράγμαπου ακουγόταν πιο εύκολο και ενδιαφέρον απ’ όσο ήταν στηνπραγματικότητα. Ευτυχώς, κάποια στιγμή κατέφθασε ο

περισπασμός με τη μορφή των τριών αδελφών Τάιταν πουεισέβαλαν στο αρχηγείο τους.

«Για δες τη με πόση επιμέλεια διαβάζει», την πείραξε η Ίζικαθώς αγκαλιάζονταν. «Ποτέ δεν περίμενα να το δω».

«Ούτε εγώ». Η Ντέινα αγκάλιασε τη Σκάι και τη Λέξι.«Μαθαίνω να παραβιάζω υπολογιστές. Δεν είναι τόσοδιασκεδαστικό όσο δείχνει στην τηλεόραση».

Οι αδελφές τράβηξαν καρέκλες και κάθισαν.

«Όχι πως δε χαίρομαι που σας βλέπω, αλλά τι θέλετε εδώ;»τις ρώτησε.

«Ήρθαμε να σε κατσαδιάσουμε», είπε βλοσυρά η Λέξι. «Τιστην ευχή έχεις πάθει, Ντέινα;»

«Λέξι, μην τη μαλώνεις. Δεν ωφελεί σε τίποτε»,διαμαρτυρήθηκε η Σκάι.

«Είμαι θυμωμένη», επέμεινε εκείνη. «Και δεν κάνει καθόλουκαλό στην κατάσταση που βρίσκομαι».

Η Ντέινα τις κοίταξε παραξενεμένη. «Για τι πράγμα μιλάμε;»Εκείνες οι γυναίκες ήταν φίλες της. Ποτέ δεν θύμωναν μαζίτης.

Η Ίζι πήγε να πει κάτι, αλλά η Σκάι την εμπόδισε. «Θα τα πωεγώ. Ντέινα, ξέρουμε τι έγινε με τον Τζεντ και πληγωθήκαμεκαι θυμώσαμε επειδή δε μας είπες τίποτα».

Η Ντέινα πετάχτηκε όρθια και πήγε να καθίσει πίσω από τογραφείο της. «Είπα στον Γκαρθ να μην πει τίποτα. Έναπράγμα του ζήτησα, αλλά το έκανε; Όχι βέβαια. Κλασικήπερίπτωση άντρα».

«Ο Γκαρθ μπορεί να είναι πολλά, αλλά κλασική περίπτωσηδεν είναι», είπε η Λέξι. «Και δε φταίει εκείνος. Δε δεχόμασταννα υπογράψουμε κάτι χαρτιά και ήθελε να μας δείξει πόσοσοβαρή είναι η κατάσταση με τον Τζεντ».

«Χρησιμοποιώντας εμένα;» Ήταν έξω φρενών. Ο Γκαρθ θαμπορούσε να τους πει κάτι άλλο, οτιδήποτε. «Συγνώμη. Δενήθελα να ανησυχήσετε».

«Μα αυτά έχουν οι σχέσεις», είπε η Ίζι. «Είμαστε ανήσυχοιάνθρωποι. Ή κάπως έτσι, τέλος πάντων».

Η Λέξι εξακολουθούσε να φαίνεται στενοχωρημένη. «Ντέινα,ο Τζεντ είναι πατέρας μας. Εσύ είσαι δικός μας άνθρωποςαπό τότε που ήμασταν παιδιά. Έχουμε το δικαίωμα να τοξέρουμε όταν σε απειλεί».

«Γιατί; Δε σας αφορά».

«Μας αφορά και πολύ μάλιστα». Η Σκάι σηκώθηκε καιστάθηκε απέναντι της. «Σε αγαπάμε και δε θέλουμε ναπάθεις τίποτα. Αν σου συμβεί κάτι, θέλουμε να μοιραστούμετην ευθύνη».

Η Ντέινα σήκωσε τα χέρια της σαν να ήθελε να τις σπρώξειμακριά της. «Αυτά είναι παλαβά πράγματα. Δεν μπορείτε ναελέγξετε ό,τι κάνει ο Τζεντ και δεν είστε υπεύθυνες. Δεν τοδέχομαι αυτό».

«Πρέπει να το δεχτείς», είπε ήρεμα η Λέξι. «Και ασφαλώς τοδέχεσαι, διαφορετικά θα μας το είχες πει. Αλλά ήξερες πώςθα νιώθαμε».

Τι έξυπνα που μου έστησε την παγίδα, σκέφτηκε εκείνηνιώθοντας μικρόψυχη και ένοχη μαζί. «Δεν ήθελα ναανησυχήσετε».

«Αν μας χωρίσει, κερδίζει», είπε η Σκάι. «Αυτό δεν πρέπει νατο ξεχνάμε. Μόνο ενωμένοι είμαστε δυνατοί. Θέλουμε να μαςυ-ποσχεθείς ότι δε θα μας κρύψεις άλλη φορά κάτι που έχεισχέση με τον Τζεντ».

«Μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου», τους υπενθύμισε.

«Δεν αφορά μόνο εσένα», αντιγύρισε η Σκάι.

«Σου είπαμε ότι σ’ αγαπάμε», συμπλήρωσε η Ίζι. «Είσαι δικός

μας άνθρωπος, μέλος της οικογένειάς μας».

Πάντα την έβλεπαν έτσι. Σαν μέλος της οικογένειάς τους.Ήταν δυνατόν;

Η Λέξι σηκώθηκε με δυσκολία, πήγε κοντά της και τηναγκάλιασε. «Μας έχεις φορτωθεί πια. Σταμάτα νααντιστέκεσαι. Είναι κουραστικό».

Η Σκάι και η Ίζι πλησίασαν και την αγκάλιασαν κι εκείνες.Τόσες αγκαλιές θα έπρεπε να την κάνουν να νιώσειπαγιδευμένη, έτοιμη να το βάλει στα πόδια. Όμως ένιωσεζεστασιά και αγάπη και ασφάλεια. Αυτά τα συναισθήματαγέμισαν ένα κομμάτι που είχε μείνει κενό τόσο πολύ καιρό,ώστε είχε ξεχάσει καν ότι υπήρχε.

«Όχι άλλα μυστικά», ψιθύρισε και προσπάθησε να πείσει τονεαυτό της ότι τό τσούξιμο στα μάτια της οφειλόταν στηναϋπνία και σε τίποτε άλλο.

«Τι καλά!» είπε η Ίζι. «Και τώρα πάμε να κάνουμε όλες τοίδιο τατουάζ».

Η Σκάι αναστέναξε. «Ας της δώσει κάποιος μια σφαλιάρα».

Ο Γκαρθ μπήκε στο σπίτι του εκείνο το βράδυ, έριξε μια ματιάστην Ντέινα και κατάλαβε ότι η σύγκρουσή του με τιςγυναίκες της ζωής του κάθε άλλο παρά είχε τελειώσει.

«Είσαι νευριασμένη», της είπε αντί για άλλο χαιρετισμό.

Η Ντέινα καθόταν στο σαλόνι ντυμένη με τζιν παντελόνι καιπουλόβερ και κρατούσε ένα ποτήρι με κρασί.

«Ωραία εισαγωγή. Ειδικά όταν έφαγα όλο το απόγευμα νασου μαγειρεύω».

Τα λόγια της ήταν ανέμελα, αλλά κάτι άστραφτε στα μάτιατης. Κάτι που, αν δεν είχε τόση αυτοπεποίθηση, θα τον είχεκατατρομάξει.

«Μαγείρεψες;»

«Έτσι είμαι εγώ, όλο εκπλήξεις». Του έδειξε την πολυθρόνααπέναντι στον καναπέ, δίπλα σε ένα μικρό τραπέζι όπουπερίμενε ένα δεύτερο ποτήρι με κρασί. «Κάθισε».

Ο Γκαρθ έβγαλε το σακάκι του και κάθισε. Έπειτα άπλωσε τοχέρι του και πήρε το ποτήρι.

«Θα με δηλητηριάσεις;» ρώτησε.

«Εννοείς να σε χτυπήσω πισώπλατα κάνοντας κάτι που μουζήτησες ρητά να μην κάνω;» αντιγύρισε εκείνη κοιτάζοντάςτον αγριωπά και σηκώθηκε. «Εννοείς να αναστατώσωανθρώπους που ξέρεις όλη σου τη ζωή χωρίς να σεπροειδοποιήσω καν;»

Ο Γκαρθ μόρφασε. «Πέρασαν από δω, ε;»

«Καλά που το κατάλαβες! Τι στην οργή τρέχει μ’ εσένα; Τουςείπες τι έγινε με τον Τζεντ και δεν είχες καν το φιλότιμο ναμε προειδοποιήσεις;»

«Ε... νόμιζα ότι δε θα σου έλεγαν τίποτα. Όχι τόσο σύντομα,τουλάχιστον».

«Καλά, πρώτη φορά γνωρίζεις γυναίκα; Που να πάρει, Γκαρθ,είχα τους λόγους μου. Σε εμπιστεύτηκα κι εσύ με πρόδωσες».

Σηκώθηκε και στάθηκε απέναντι της. «Κοίτα, παραδέχομαιότι τα έκανα μαντάρα, αλλά η λέξη “προδοσία” παραείναιβαριά. Δεν το είχα προσχεδιάσει. Ήθελα να υπογράψουν κάτιχαρτιά και αρνούνταν».

«Κι έτσι με πούλησες».

«Αυτό παραείναι μελοδραματικό».

«Είναι η αλήθεια!»

«Δε γινόταν αλλιώς. Νόμιζα πως όλοι έχουμε τον ίδιο στόχο-να καταστρέψουμε τον Τζεντ Τάιταν. Τουλάχιστον όλοι λένεότι το θέλουν. Όταν όμως έρχεται η ώρα της πράξης, κάνουνπίσω. Τους ζήτησα να υπογράψουν τα έγγραφα για αγοράμετοχών και είχαν έντονες αντιρρήσεις».

Τον κοίταξε καχύποπτα. «Γιατί;»

«Για τον ίδιο λόγο που θα έχεις κι εσύ». Έπιασε τοχαρτοφύλα-κά του και έβγαλε ένα ντοσιέ. «Έκανα το ίδιο καιγια σένα. Θα αγοράσω μετοχές των Διεθνών ΕπιχειρήσεωνΤάιταν αξίας ενός εκατομμυρίου περίπου στο όνομά σου».

Η Ντέινα τινάχτηκε προς τα πίσω σαν να την είχετσουρουφλίσει. «Τι;»

«Έτσι αντέδρασαν κι εκείνες».

«Δε θέλω τα λεφτά σου».

«Έκανα ήδη την ίδια συζήτηση σήμερα», είπε εκείνοςτρίβοντας το μέτωπό του. «Κοίτα, Ντέινα...»

«Όχι, εσύ κοίτα. Αυτά είναι σαχλαμάρες. Μου φτάνει πουείμαι αναγκασμένη να μένω εδώ, δε θα πάρω και τα λεφτάσου από πάνω».

Είπε στον εαυτό του ότι ήταν ταραγμένη. Ότι δεν έπρεπε ναπάρει προσωπικά τη διαμαρτυρία της επειδή ζούσε μαζί του.Παρ’ όλα αυτά, τα λόγια της τον πλήγωσαν.

«Τότε γύρνα στο σπίτι σου», είπε χαμηλόφωνα αλλά μεθυμό. «Θα σου βρω σωματοφύλακα να σε φυλάει».

Εκείνη έμεινε ακίνητη. «Δεν εννοούσα αυτό».

«Αυτό είπες όμως».

«Συγνώμη».

Μια λέξη που ο Γκαρθ δεν περίμενε ποτέ ν’ ακούσει από τοστόμα της.

«Δεν μπορώ να πάρω τα χρήματά σου. Κοιμήθηκα μαζί σου.Αν μου δώσεις χρήματα, αυτομάτως γίνομαι πόρνη σου».

«Ντέινα, εδώ έχουμε ένα σχέδιο», αντέτεινε εκείνοςπασχίζοντας να παραμείνει ήρεμος. «Προσπαθούμε ναστριμώξουμε τον Τζεντ στη γωνία. Όταν μάθει ότι όλοιαγοράζουν μετοχές της λατρεμένης εταιρείας του καικινδυνεύει να τη χάσει, θα γίνει πυρ και μανία».

Εκείνη έδεσε τα χέρια πίσω από την πλάτη της. «Όχι. Καιαφού διαπραγματευόμαστε...»

«Το να λες όχι και να αλλάζεις θέμα δεν είναιδιαπραγμάτευση».

Τον αγνόησε. «Θέλω να γυρίσω στη δουλειά».

Ο Γκαρθ πέταξε το ντοσιέ πάνω στο τραπεζάκι καιβλαστήμησε. «Και βέβαια. Γατί όχι; Δεν πειράζει αν θα είσαι

όλη μέρα έξω, εκτεθειμένη, χωρίς προστασία από πουθενά.Πολύ έξυπνο. Όταν αρχίσουν να πέφτουν οι σφαίρες, πόσεςπιθανότητες υπάρχουν να είσαι το μόνο θύμα; Τι θα γίνει ανσκοτώσουν το συνεργάτη σου ή κάποιον αθώο πολίτη;»

Η Ντέινα δυσανασχέτησε, σαν να μην είχε σκεφτεί αυτή τηνεκδοχή, όμως ο Γκαρθ δεν ήταν ακόμα έτοιμος ναπανηγυρίσει τη νίκη του. Ήξερε ότι δεν ήταν εύκολο νανικήσει.

«Υποτίθεται ότι είμαι βοηθός σερίφη», του απάντησε μεαγανάκτηση. «Θέλω να γυρίσω στη δουλειά μου και στη ζωήμου. Δεν καταλαβαίνεις. Εσύ έχεις τη ζωή σου, το σπίτι σου,βλέπεις ανθρώπους. Ίσως βγαίνεις και με γυναίκες. Αλήθεια,με ποια άλλη βγαίνεις;»

Ακόμα κι αν ζούσε πεντακόσια χρόνια, δεν θα κατάφερνε νακαταλάβει τις γυναίκες. «Με ποια άλλη θέλεις να βγαίνω;Σοβαρολογείς; Πότε θα το έκανα; Όταν δεν είμαι στογραφείο, είμαι μαζί σου. Κοιμόμαστε μαζί. Εσύ βλέπειςκανέναν άλλο;»

«Κάνε μου τη χάρη!»

Η αντίδρασή της τον εκνεύρισε. «Δηλαδή είναι καλά όταν μεκατηγορείς, αλλά το αντίθετο απαγορεύεται; Πολύ δίκαιο».

«Δε μιλάμε για δίκαιο», του φώναξε. «Είσαι πλούσιος και

πετυχημένος. Μας βάλανε στις κοσμικές σελίδες μετά τηδεξίωση της Σκάι. Με έχουν φωτογραφίσει μαζί σου. Δε μουσυμβαίνουν εμένα τέτοια πράγματα».

Ο Γκαρθ εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει ποιο ήταν τοπρόβλημα, αλλά φοβόταν ότι το κρασί δεν έφτανε. Η βραδιάαπαιτούσε μάλλον ουίσκι.

«Δεν ελέγχω τον Τύπο. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν κοσμικέςσελίδες».

«Ούτε εγώ! Γι’ αυτό φρόντισε να το διορθώσεις».

«Τι να διορθώσω;»

«Τα πάντα».

Κοιτάχτηκαν. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε, γέμισε θυμό καιαγανάκτηση και κάτι ακόμα που ο Γκαρθ δεν μπορούσε ναπροσδιορίσει.

Δεν ήξερε τι να πει, κι έτσι αρκέστηκε στην αλήθεια. «Δεβλέπω άλλη εκτός από σένα. Ούτε έβγαινα με κάποια πριν σεγνωρίσω. Θέλω να υπογράψεις τα χαρτιά επειδή είναι τοεπόμενο λογικό βήμα στην προσπάθεια να κατατροπωθεί οΤζεντ. Το να τα υπογράψεις δε σε κακοχαρακτηρίζει, κι όταντελειώσουν όλα μπορείς να πουλήσεις τις μετοχές και ναδώσεις τα χρήματα στη φιλανθρωπική οργάνωση της

επιλογής σου».

Την κοιτούσε επίμονα, προσπαθώντας νααποκρυπτογραφήσει την έκφρασή της, αλλά δεν μπορούσε.Απ’ όσο την ήξερε, ήταν ικανή να τραβήξει το πιστόλι της καινα τον πυροβολήσει.

«Καταλαβαίνω ότι είναι εκνευριστικό για σένα να μένεις εδώ.Όμως είναι επικίνδυνο να γυρίσεις στη δουλειά σου, όχι μόνογια σένα αλλά για όλους γύρω σου. Ο Νικ χρειάζεται βοήθειαστο ράντσο. Εκεί θα είσαι αρκετά απομακρυσμένη και μάλλονασφαλής. Αν σε ενδιαφέρει, μπορώ να τον ρωτήσω. Αλλάθέλω να σε πάει οδηγός ή να σε ακολουθεί κάποιοαυτοκίνητο προς και από το ράντσο. Η διαδρομή είναιμεγάλη και θα μείνεις εκτεθειμένη. Θα μπορούσες βέβαια ναμείνεις εδώ, πράγμα που θα το προτιμούσα. Αλλά όπωςείπες, το θέμα δεν είναι τι θέλω εγώ».

«Πολύ ίσια εξήγηση».

Ύψωσε τα χέρια του. «Δεν προσπαθώ να κάνω κουμάντο στηζωή σου. Θέλω μόνο να είσαι ασφαλής. Δε θέλω να σουσυμβεί κάτι κακό». Κατέβασε τα χέρια του. «Αυτό μόνο.Τώρα μπορείς να μου βάλεις τις φωνές».

Η άκρη των χειλιών της πετάρισε. «Δεν είμαι φωνακλού».

«Σωστά. Είσαι ήρεμη και διπλωμάτισσα. Ένα παγόβουνο

χωρίς αισθήματα».

Το πετάρισμα έγινε χαμόγελο. «Μπορείς να με φωνάζειςΠαγόβουνο αν θέλεις».

«Αλήθεια;»

Η ένταση διαλύθηκε. Η Ντέινα πήγε κοντά του. Ο Γκαρθ τηναγκάλιασε και τη φίλησε στην κορυφή του κεφαλιού.

«Θέλω μόνο να είσαι ασφαλής», επανέλαβε.

«Και να μπει φυλακή ο Τζεντ».

«Πάντα έβαζα υψηλούς στόχους. Είμαστε εντάξει τώρα; Θαμε κατσαδιάσεις πάλι;»

Τον κοίταξε στα μάτια. «Όχι, δε θα σε κατσαδιάσω. Τουλάχι-. στον όχι γι’ αυτό το ζήτημα».

«Διακινδυνεύοντας να σε πιάσει πάλι υστερία... θαυπογράψεις τα χαρτιά;»

Η Ντέινα κοίταξε το ντοσιέ και πάλι εκείνον. «Ναι, αλλά παράτη θέλησή μου».

«Το σημειώνω».

Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και του έδωσε μια γροθιά στο

μπράτσο. «Την επόμενη φορά φρόντισε να μην ξεφουρνίσειςτα μυστικά μου».

Το σημείο που ΐον είχε χτυπήσει πονούσε αφόρητα, αλλάήταν άντρας. Δεν θα το έτριβε. «Έχεις το λόγο μου».

«Τώρα σε πίστεψα». Αναστέναξε και έγειρε πάλι στηναγκαλιά του. «Θέλεις να παραγγείλουμε κινέζικο;»

«Νόμιζα ότι μαγείρεψες».

«Λες και ξέρω να μαγειρεύω!»

«Αυτό είναι το κορίτσι μου!»

Κεφάλαιο 14

Το πρόβλημα όταν δεν ήταν νευριασμένη με τον Γκαρθ ήτανότι έπρεπε να τον συνοδεύει σε εκδηλώσεις όπως ησυγκεκριμένη, σκεφτόταν η Ντέινα μερικά βράδια αργότερακαθώς περιφερόταν σε ένα επαγγελματικό κοκτέιλ πάρτι πουγινόταν σε ένα μεγάλο, πολυτελές ξενοδοχείο. Δεν γνώριζεγια ποιον ακριβώς λόγο γινόταν. Αν είχε καταλάβει καλά,κάποιος άνοιγε ένα καινούριο δικηγορικό γραφείο, αλλά δενείχε δει την πρόσκληση. Ο Γκαρθ είχε προσπαθήσει να τηςεξηγήσει, αλλά το μυαλό της έτρεχε αλλού.

Η σχέση με ένα μεγιστάνα των επιχειρήσεων απαιτούσε χρόνο

και χρήμα. Η γκαρνταρόμπα της δεν περιείχε ούτε κατάδιάνοια τα κατάλληλα ρούχα. Όχι πως την ενδιέφερε ναακολουθεί τη μόδα, αλλά δεν ήθελε να τον φέρει σε δύσκοληθέση. Ευτυχώς, εκείνη και η Σκάι φορούσαν το ίδιο νούμεροκαι η φίλη της της είχε προτείνει να δανειστεί ό,τι της άρεσεαπό την πλούσια γκαρνταρόμπα της.

«Τι σκέφτεσαι;» τη ρώτησε ο Γκαρθ καθώς της έδινε έναποτήρι κρασί. «Ότι θα προτιμούσες να βρίσκεσαι οπουδήποτεαλλού εκτός από εδώ;»

Εκείνη κοίταξε το καλοντυμένο πλήθος γύρω της. Ευτυχώς ηεκδήλωση γινόταν αμέσως μετά τις ώρες γραφείου και δεν θακρατούσε πολύ, οπότε δεν είχε αναγκαστεί να φορέσει πάλικορσέ.

«Ότι από αύριο θα πρέπει ν’ αρχίσω να κάνω εξάσκηση για νασου λέω όχι».

Έσκυψε προς το μέρος της και της ψιθύρισε στο αυτί, «Μαμου αρέσει όταν λες ναι».

Ένα ρίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά της και ανατρίχιασεσύγκορμη. Είναι πολύ καπάτσος, σκέφτηκε, αποφασίζονταςνα αποδεχτεί πως δεν μπορούσε να τον παραβγεί σ’ αυτό τοντομέα.

Προσπάθησε να ξεχαστεί χαζεύοντας τα κοσμήματα που

φορούσαν οι άλλες γυναίκες και υπολογίζοντας την αξίατους. Το μόνο μειονέκτημα στο σχέδιό της ήταν ότι δεν είχειδέα πόσο κόστιζε ένα διαμάντι, πόσω μάλλον είκοσι δεμένασε ένα κολιέ. Ή σε ένα βραχιόλι. Ή σε ένα ζευγάρισκουλαρίκια.

Οι άνθρωποι έχουν παρά με ουρά, σκέφτηκε καθώς έκανεαργά έναν κύκλο. Όπου κι αν γυρνούσε να κοιτάξει, ταπολύτιμα πετράδια αστραποβολούσαν.

«Τι κάνεις;» ρώτησε ο Γκαρθ.

Σταμάτησε και του έδειξε διακριτικά μια γυναίκα μεγάληςηλικίας με μαύρο ταγέρ. «Κοίτα εκείνη την καρφίτσα σεσχήμα λεοπάρδαλης που έχει στο πέτο της. Λες να είναιαληθινή; Από ζαφείρια είναι τα μάτια; Αυτή δεν είναι ηγαλάζια πέτρα; Ξέρω ότι τα σμαράγδια είναι πράσινα, αλλάδεν υπάρχει και μια άλλη γαλάζια πέτρα;»

«Κοιτάς τα κοσμήματα;» τη ρώτησε με έκπληξη. «Οικοσμικοί όλου του κόσμου θα είναι περήφανοι για σένα».

Η Ντέινα μόρφασε ειρωνικά. «Δεν τα κοιτάζω επειδή τα θέλω.Απλώς εκπλήσσομαι βλέποντας τόσα πολλά μαζεμένα».

«Μια ολόκληρη βιομηχανία επιβιώνει επειδή μας αρέσουν ταωραία πράγματα. Έχουν γίνει πόλεμοι για τα διαμάντια».

«Φτιάχνεις ιστορίες με το μυαλό σου».

«Έχεις ακούσει ποτέ για ματωμένα διαμάντια;»

«Όχι, και ούτε θέλω ν’ ακούσω». Άγγιξε τους απλούςχρυσούς κρίκους που φορούσε στ’ αυτιά της. «Η Σκάιπρότεινε να μου δανείσει μερικά κοσμήματα μαζί με τα ρούχα.Έπρεπε να δεχτώ».

Ο Γκαρθ την κοίταξε με μια περίεργη έκφραση.

«Τι έπαθες;» τον ρώτησε.

«Δανείζεσαι ρούχα από τη Σκάι;»

«Σου φαίνομαι για τύπος που έχει μια ντουλάπα γεμάτηρούχα κατάλληλα για τέτοιες περιστάσεις; Το φόρεμα πουέβαλα στη δεξίωση της Σκάι το αγόρασα, αλλά δε σκοπεύωνα ξοδέψω ένα σωρό λεφτά για πράγματα που δεν πρόκειταινα ξαναφορέσω ποτέ».

«Θα μου επιτρέψεις να σε πάω για ψώνια;»

«Όχι».

«Εγώ φταίω που βρίσκεσαι εδώ», της υπενθύμισε απολύτωςλογικά. «Και μπορεί να σ’ αρέσει».

«Δε φταις εσύ και δε μου αρέσει να ψωνίζω. Τα ψώνια δεν

είναι πάντα όπως στη σκηνή από το Πρίτι Γούμαν. Η Σκάιέχει υπέ-ροχη γκαρνταρόμπα. Της Λέξι θα μου ταίριαζεκαλύτερα, αλλά είναι πολύ αδύνατη. Όχι τώρα βέβαια, αλλάδεν είμαι έτοιμη να φορέσω ρούχα εγκυμοσύνης».

Ο Γκαρθ κοίταξε το λαιμό της. «Ίσως ένα κολιέ απόμαργαριτάρια».

«Μη με κάνεις να τσιρίξω μέσα στον κόσμο. Δε θέλωμαργαριτάρια. Δε θέλω τίποτα. Και τις ηλίθιες μετοχές τιςπήρα αναγκαστικά, αλλά μέχρι εκεί».

«Θέλω να σου αγοράσω κάτι».

«Δε θα έλεγα όχι για ένα καινούριο πιστόλι».

«Δε θέλω να είσαι οπλισμένη».

Η Ντέινα χαμογέλασε και ήπιε μια γουλιά κρασί. «Πολύ αργά.Είμαι ήδη».

Το βλέμμα του έπεσε στο μικρό τσαντάκι της.«Σοβαρολογείς;»

Ο άνθρωπος δεν είχε ιδέα από γυναικεία αξεσουάρ, κι αυτόήταν ευτύχημα. Το τσαντάκι παραήταν μικρό για να χωρέσειένα κανονικό πιστόλι, αλλά δε χρειαζόταν να το μάθει.

«Περίμενε και θα δεις».

Φάνηκε έτοιμος να πει και κάτι άλλο, αλλά τελικά αποφάσισενα κρατήσει το στόμα του κλειστό. Η Ντέινα έστρεψε τηνπροσοχή της στο τεράστιο δαχτυλίδι της γυναίκας πουπερνούσε δίπλα της εκείνη τη στιγμή και αναρωτήθηκε αν θαήταν προτιμότερο να διατεθούν τα χρήματα για να μειωθεί τοεθνικό χρέος ή για να σωθεί μια χώρα του Τρίτου Κόσμου.

Όχι πως δεν της άρεσαν τα ωραία πράγματα, όπως τα είχεχαρακτηρίσει ο Γκαρθ. Δεν θα είχε αντίρρηση να αποκτήσειμερικά απλά κοσμήματα... κάποτε. Όμως δεν θα ήτανπανάκριβα και, κυρίως, θα τα αγόραζε μόνη της. Δεν θα ήτανδώρα από υποχρέωση, παρ’ όλο που δεν ήταν σίγουρη αν τηνυποχρέωση θα την αισθανόταν αυτός που θα της τα χάριζε ήεκείνη.

Οι σύζυγοι έκαναν δώρα στις γυναίκες τους, οπότε αυτό ήτανφυσικό. Ή ένα δαχτυλίδι αρραβώνων -αν παντρευότανποτέ, πράγμα που της φαινόταν απίθανο. Ο γάμος ήταν άλλημια μορφή παράδοσης, μολονότι πολλοί άνθρωποιφαίνονταν ευτυχισμένοι στο γάμο τους. Αλλά θα έπρεπε ναείναι πολύ σίγουρη, πιο σίγουρη απ’ όσο για οποιαδήποτεάλλη απόφασή της.

«Είναι εδώ ο γερουσιαστής Ντέιβις», είπε ο Γκαρθδείχνοντάς της. «Θέλω να τον χαιρετήσω. Θα με

συνοδεύσεις;»

Η Ντέινα έκανε ένα βήμα μπροστά και ο σερβιτόρος πουπερνούσε εκείνη τη στιγμή παραπάτησε και της χτύπησε τονώμο. Λίγο λευκό κρασί πετάχτηκε από το ποτήρι της καιπιτσίλισε το μαύρο παντελόνι της με μερικές σταγόνες.

«Με συγχωρείτε», είπε αμέσως με τρόμο ο άνθρωπος καιάπλωσε το χέρι του να πιάσει το ποτήρι της. «Είστε καλά;»

«Μια χαρά». Ανασήκωσε τους ώμους της. «Συμβαίνουναυτά, μην ανησυχείς». Όταν ο σερβιτόρος έφυγε, εκείνηγύρισε προς τον Γκαρθ. «Θέλω να σκουπίσω το παντελόνιγια να μη μείνει λεκές».

«Να σε περιμένω;»

«Όχι. Πήγαινε να τα πεις με το φιλαράκι σου το γερουσιαστή.Θα το σκουπίσω και θα έρθω να σε βρω σε δυο λεπτά».

Έσκυψε προς το μέρος της και τη φίλησε στο μάγουλο κάτωαπό το αυτί. «Μην αργήσεις πολύ».

Οι ανατριχίλες επέστρεψαν, αλλά τις αγνόησε. Έπρεπε να βρεικάποιο εμβόλιο που θα την προστάτευε από τον Γκαρθ. Κάτιπου θα τη βοηθούσε να μην αναστατώνεται κάθε φορά πουτην άγγιζε.

Πήγε στην τουαλέτα. Ο χώρος ήταν τεράστιος καιεξοπλισμένος με κάθε λογής διευκολύνσεις, από λακ για ταμαλλιά μέχρι μαντιλάκια για το καθάρισμα των λεκέδων.Σκούπισε τις σταγόνες του κρασιού, διαπίστωσε ότι δεν είχαναφήσει ίχνη κι έπειτα έπλυνε τα χέρια της και επέστρεψε στηναίθουσα.

Της πήρε μερικά λεπτά να εντοπίσει τον Γκαρθ, αλλά όταντον είδε ευχήθηκε να μην τον είχε δει. Στεκόταν στησυντροφιά του γερουσιαστή, αλλά, αντί να μιλάει με τοναριστοκρατικό άντρα, έδειχνε να είναι απορροφημένος σε μιαπολύ έντονη συζήτηση με μια μικρόσωμη, όμορφη ξανθιά.

Ήταν γύρω στα τριάντα, με χαρακτηριστικά τόσο τέλεια, πουφαίνονταν ψεύτικα. Θύμιζε κούκλα που είχε ζωντανέψει.Μια κούκλα με μεγάλα στήθη που ταλαντεύονταν κάτω απότο βαθύ ντεκολτέ της μπλούζας που φορούσε πάνω από μιαεφαρμοστή μαύρη φούστα.

Δεν ήταν τόσο το γεγονός ότι μιλούσε μαζί της αυτό που τηςτράβηξε την προσοχή ούτε τα άψογα χαρακτηριστικά τηςγυναίκας. Ήταν ο τρόπος που κοιτούσε τον Γκαρθ, με μάτιαορθάνοιχτα και γεμάτα λαχτάρα. Λες και ένα χαμόγελό τουθα της χάριζε την ευτυχία.

Η Ντέινα τίναξε το κεφάλι της για να καθαρίσει το μυαλό της,θυμίζοντας στον εαυτό της ότι, με εξαίρεση την περίπτωση να

είχε πάθει κάποια εγκεφαλική βλάβη, δεν ήτανφαντασιόπληκτη, και προχώρησε προς το μέρος τους. Λίγοπριν φτάσει κοντά τους, η γυναίκα έφυγε.

Όταν πλησίασε τον Γκαρθ, εκείνος είχε πιάσει την κουβένταμε το γερουσιαστή, οπότε δεν της δόθηκε η ευκαιρία να τονρωτήσει για την ξανθιά.

Ο Γκαρθ τη σύστησε σε όλους και η Ντέινα χαμογέλασε καιπροσπάθησε να συγκρατήσει τα ονόματά τους, αλλά τηςήταν αδύνατον να συγκεντρωθεί στη συζήτηση. Κάθε τόσογυρνούσε και κοιτούσε την άλλη γυναίκα που περιφερότανστην αίθουσα. Κατά τα φαινόμενα ήξερε τους πάντες εκείμέσα. Τελικά σταμάτησε κοντά σε μια ηλικιωμένη γυναίκαφορτωμένη με κοσμήματα και αγκαλιάστηκαν.

Η ξανθιά γέλασε και ακούμπησε το χέρι της στον καρπό τηςηλικιωμένης κυρίας.

Αν η Ντέινα δεν παρακολουθούσε τόσο προσεκτικά, δεν θαέβλεπε αυτό που συνέβη. Με μια γρήγορη κίνηση, η ξανθιάξεκούμπωσε το διαμαντένιο βραχιόλι που φορούσε η άλληγυναίκα. Το επόμενο δευτερόλεπτο η Ντέινα το είδε ναεξαφανίζεται μέσα στο τσαντάκι της ξανθιάς.

«Με συγχωρείτε», είπε η Ντέινα και προχώρησε προς τηνξανθιά. Καθώς πήγαινε προς τα κει, έδινε μάχη με τον εαυτό

της.

Μάλλον έκανα λάθος, σκεφτόταν. Ήξερε όμως τι είχε δει καιτο ένστικτό της, σε συνδυασμό με την αστυνομική τηςεκπαίδευση, επέμενε να εξακριβώσει τι είχε συμβεί.

Πήγε κοντά στην ξανθιά, που ετοιμαζόταν να απομακρυνθεί,και στάθηκε μπροστά της. Η άλλη της χαμογέλασε.

«Γ εια».

«Γεια», είπε η Ντέινα κοιτάζοντάς τη στα μάτια που είχαν τοχρώμα της Καραϊβικής -πρασινογάλανα, με μακριές, σκούρεςβλεφαρίδες. «Πες μου ότι είναι η γιαγιά σου. Συγγενής σουμήπως; Όχι πως αυτό αποτελεί ελαφρυντικό».

«Ορίστε;»

«Η γυναίκα με την οποία μιλούσες πριν από λίγο. Γιαγιά;Θεία;»

«Όχι».

«Τότε καλύτερα να της επιστρέψεις το βραχιόλι». Άρπαξε τοτσαντάκι της κοπέλας και το άνοιξε. Με φόντο τη μαύρηφόδρα, στραφτάλιζε όχι μόνο το βραχιόλι, αλλά και έναρολόι και ένα δαχτυλίδι. «Καλή μπάζα, βλέπω».

Τα μάτια της γυναίκας γούρλωσαν. «Ποια είσαι;»

«Κάποια που ετοιμάζεται να καλέσει την αστυνομία».

Ένα μεγάλο, αρρενωπό χέρι σκέπασε το δικό της και έκλεισετο τσαντάκι. Ο Γκαρθ στάθηκε ανάμεσά τους και τιςαγκάλιασε από τη μέση.

«Καλύτερα να το κουβεντιάσουμε κάπου αλλού», είπε. «Εδώγίνεται πάρτι».

«Αυτό πες το στην κλέφτρα κοσμημάτων».

«Η Φον το ξέρει ήδη».

«Φον;» επανέλαβε η Ντέινα καθώς βημάτιζε στην αίθουσασυσκέψεων που βρισκόταν στον ίδιο όροφο όπου γινόταν τοπάρτι. «Φον τη λένε; Όπως το ελαφάκι; Δεν το λυπήθηκαν τοπαιδί;»

«Είναι οικογενειακό όνομα».

«Υπέροχα. Δηλαδή τη μαμά της τη λένε Ελαφίνα και τονμπαμπά της Ελάφι;» Η Ντέινα γύρισε και κοίταξε τον Γκαρθ.«Για μισό λεπτό. Εσύ πώς ξέρεις το όνομά της;»

Δε δείχνει την παραμικρή αμηχανία, σκέφτηκε η Ντέινα, ότανο Γκαρθ ακούμπησε την πλάτη του στον τοίχο και έβαλε τα

χέρια στις τσέπες του. «Γνωρίζω τη Φον και την οικογένειάτης εδώ και πολλά χρόνια».

Της ήρθε να τον φτύσει. «Πες μου πως θα καλέσουμε τηναστυνομία. Διαφορετικά...» Δεν ήξερε τι θα έκανε, αλλά θαήταν πολύ, πάρα πολύ οδυνηρό. Δεν ήξερε ποιος θαπληγωνόταν, αλλά κάποιος θα την είχε άσχημα απόψε. Θαχυνόταν αίμα. Ή τουλάχιστον θα έπεφτε πολύ ξύλο.«Αλήθεια, πού είναι το Ελαφάκι·,»

«Δε φταίει εκείνη για το όνομά της».

«Την καημενούλα! Ούτε για την κλεψιά;»

Ο Γκαρθ είχε οδηγήσει τις δύο γυναίκες έξω από την αίθουσαπου γινόταν η συγκέντρωση και ένας ψηλός άντραςμεγαλύτερης ηλικίας είχε έρθει και είχε πάρει τη Φον. Όσηώρα ο Γκαρθ του ψιθύριζε κάτι στο αυτί, η Ντέινα έβραζε απόοργή και αγανάκτηση. Μετά την οδήγησε σ’ εκείνο το άδειοδωμάτιο.

«Μη νομίζεις ότι μπορείς να με παραπλανήσεις και να τοξεχά-σω», του είπε. «Είμαι έξω φρενών».

«Το βλέπω».

«Έκλεψε. Όχι μόνο το βραχιόλι, αλλά και ένα ρολόι και έναδαχτυλίδι. Δεν ξέρω πόσο ακριβά είναι, πάντως είχαν πολλά

διαμάντια. Τι είναι η Φον; Επαγγελματίας κλέφτρακοσμημάτων;»

«Όχι ακριβώς».

Η πόρτα άνοιξε και, προς μεγάλη έκπληξη της Ντέινα, η Φονμπήκε βιαστικά και έτρεξε κατευθείαν στον Γκαρθ. Τοχειρότερο ήταν ότι εκείνος δεν τραβήχτηκε μακριά της ούτετην απέφυγε. Αντίθετα, την άφησε να τον αγκαλιάσει και νακολλήσει πάνω του σαν στρείδι. Και τα πράγματα έγιναντρισχειρότερα όταν την αγκάλιασε κι εκείνος και την κράτησεσφιχτά πάνω του.

Η Ντέινα ήξερε ότι εκείνη ήταν η παράταιρη ανάμεσα στουςτρεις τους, αλλά η δίκαιη αγανάκτηση δεν τη βοήθησε νανιώσει λιγότερη αμηχανία. Η Φον ήταν μικροκαμωμένη καιτέλεια. Δίπλα της εκείνη έμοιαζε σχεδόν σαν μεταλλαγμένη.Η Φον ήταν κομμάτι εκείνου του κόσμου. Εκείνη δεν θαγινόταν ποτέ.

Ο Γκαρθ την κοίταξε πάνω από το κεφάλι της Φον.

«Δεν είναι αυτό που σκέφτεσαι», είπε.

«Δεν ξέρεις τι σκέφτομαι».

Η Φον βγήκε από την αγκαλιά του, αλλά τον έπιασε σφιχτάαπό το χέρι. «Πάλι τα έκανα μούσκεμα, ε;»

«Ναι», είπε κοφτά η Ντέινα, και δεν στενοχωρήθηκε καθόλουόταν την είδε να ζαρώνει τρομαγμένη.

Ο άντρας που είχε δει νωρίτερα στάθηκε στην ανοιχτή πόρτα.«Φον, πρέπει να φύγουμε».

Η κοπέλα σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών και φίλησε τονΓκαρθ στο στόμα. «Συγνώμη», είπε καθώς έφευγεπισωπατώντας. «Το ξέρεις ότι λυπάμαι, έτσι δεν είναι;»

Εκείνος έγνεψε καταφατικά.

Μετά απ’ αυτό ο άντρας και η Φον έφυγαν.

Η Ντέινα σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος. «Αν ήταν οκηπουρός και όχι μια χαριτωμένη κοσμική, θα την είχεςκλείσει ήδη φυλακή», είπε πικρόχολα. «Τα πάντα είναι θέμαδύναμης και κοινωνικής θέσης. Και η αγγελική εμφάνισή τηςδε βλάπτει επίσης καθόλου». Γύρισε προς το μέρος του.«Πες μου πως κάνω λάθος».

Εκείνος δεν μίλησε.

«Άρα έχω δίκιο», μουρμούρισε και έκανε να τον προσπεράσει.

Ο Γκαρθ την άρπαξε από το χέρι. «Στάσου. Η Φον έχειπρόβλημα. Είναι κλεπτομανής. Έχει άφθονα χρήματα καιμπορεί να αγοράσει ό,τι θέλει, αλλά μερικές φορές...»

«Νομίζεις πως με νοιάζει;» φώναξε η Ντέινα τραβώντας τοχέρι της.

«Προσπαθεί».

«Όχι και τόσο σκληρά. Κάνε μου τη χάρη. Το καημένο τοπλου-σιοκόριτσο έχει πρόβλημα. Και τώρα τι θα γίνει; Κανείςδεν πρόκειται να υποβάλει μήνυση κι όλα θα είναι ωραία καικαλά. Στάσου να μαντέψω. Ο μπαμπάκας θα την πάει σπίτικαι ούτε γάτα ούτε ζημιά».

«Όλοι τη συμπαθούν».

«Άρα δεν τρέχει τίποτα». Όμως το πρόβλημα δεν ήταν μόνοη Φον. Υπήρχε και κάτι άλλο που δεν μπορούσε να αγνοήσειπια. «Πώς τη γνώρισες;»

Δεν της απάντησε.

Η Ντέινα περίμενε. Άλλωστε, δεν θα δυσκολευόταν να βρειτην πληροφορία στο Ίντερνετ. Η Σκάι θα της έδινε το επίθετοτης κοπέλας και σε λίγα λεπτά θα ήξερε περισσότερα απ’ όσαήθελε να μάθει.

«Πάει πολύς καιρός», άρχισε να λέει ο Γκαρθ.

Η Ντέινα ένιωσε πολύ ανόητη. Είχαν προσωπική σχέση.Φυσικά. Πώς δεν το είχε καταλάβει από την πρώτη στιγμή;

Η Φον ήταν εντελώς διαφορετική από εκείνη. Πώς ήτανδυνατόν να ενδιαφερόταν κάποτε για τη Φον και τώρα ναθέλει να είναι μαζί της; Αυτή η ερώτηση οδηγούσε σε έναπλήθος άλλες που θα προτιμούσε να μείνουν αναπάντητες.

«Ήμασταν αρραβωνιασμένοι».

«Δεν ξέρω αν έχει νόημα αυτό που κάνεις», είπε η Αέξι.Στεκόταν δίπλα στην καρέκλα της Ντέινα.

Εκείνη την αγνόησε και πληκτρολόγησε το όνομα του Γκαρθσυμπληρώνοντας τη φράση «και γυναίκες». Το Ίντερνετανταπο-κρίθηκε αστραπιαία, δίνοντάς της πάνω από δέκαχιλιάδες αποτελέσματα. Διάλεξε ένα στην τύχη.

Είχε τη φωτογραφία του με μια ψηλή, αδύνατη γυναίκα πουθα πρέπει να ήταν μοντέλο. Καμιά φυσιολογική γυναίκα δενείχε τόσο κοκαλιάρικα γόνατα και αγκώνες. Πάτησε μερικάάλλα άρθρα και είδε τον Γκαρθ με ένα πλήθος από πλούσιεςκληρονόμους, επιτυχημένες επιχειρηματίες, ακόμα και μίαηθοποιό. Υπήρχε ένα κοινό σημείο -όλες ήταν όμορφες καιπετυχημένες. Είχαν στυλ, προφανώς γοητεία και κινούνταν μεάνεση στον κοινωνικό του κύκλο.

Εκείνη ήταν μια ασήμαντη βοηθός σερίφη σε μια μικρή πόληκαι μέχρι πριν από μερικές βδομάδες δεν είχε φορέσειφόρεμα σχεδόν δέκα χρόνια.

«Τι άλλο περίμενα;» ψιθύρισε.

«Δεν μπορώ να σου απαντήσω σ’ αυτό, αν δε μου πεις τισυμβαίνει». Η Λέξι τράβηξε μια καρέκλα και κάθισε. «Η μέσημου με πεθαίνει».

Η Ντέινα γύρισε προς το μέρος της, ξεχνώντας την έρευνα.«Είσαι καλά; Μήπως πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο;»

«Όχι. Είναι φυσικό να με πονάει. Είμαι εφτάμισι μηνώνέγκυος και η κοιλιά μου φουσκώνει με αστραπιαία ταχύτητα».

«Μη με τρομάζεις έτσι», είπε η Ντέινα ξεφυσώντας. «Αρκετόάγχος έχω ήδη».

«Αν μου πεις τι έγινε, θα σε βοηθήσω».

Αυτό που της ζητούσε ήταν λογικό, ειδικά δεδομένου ότι ηΝτέινα είχε εμφανιστεί εκείνο το πρωί κρατώντας μια βαλίτσακαι την είχε ρωτήσει αν μπορούσε να τη φιλοξενήσει.

Προς τιμήν της, η Λέξι δεν είχε κάνει πολλές ερωτήσεις καιτην είχε οδηγήσει στον ξενώνα. Η Ντέινα είχε βγάλει τολάπτοπ της και είχε συνδεθεί στο Ίντερνετ για να μάθει τηναλήθεια για τον Γκαρθ. Κάτι που έπρεπε να είχε κάνει πριναπό βδομάδες.

Όλα ήταν εκεί, στις φωτογραφίες. Γυναίκες, αμέτρητες

γυναίκες που χαμογελούσαν στο φακό. Γέρνοντας πάνω του,κρατώντας τον από το χέρι ή αγκαζέ.

Τι ανόητη που ήταν. Κι ακόμα χειρότερο, πόσο βολική. Δενχρειαζόταν καν να βγει από το σπίτι του για να το γλεντήσει.Το γλέντι ήταν εκεί και τον περίμενε.

«Δε χρειάζομαι βοήθεια», είπε. «Καλά είμαι».

«Θα μου πεις τι συμβαίνει λοιπόν. Δεν αστειεύομαι, Ντέινα. Τι

έγινε;»

Εκείνη γύρισε προς τη φίλη της. «Λυπάμαι πολύ. Όλα έγινανμαντάρα και φταίω εγώ. Αλλά κι εκείνος. Κυρίως εκείνος».

Η Λέξι σκέπασε το πρόσωπό της με τα χέρια και τσίριξε. «Γιατι πράγμα μιλάς;»

«Ο Γκαρθ ήταν αρραβωνιασμένος».

Η Λέξι κατέβασε τα χέρια της. «Το ήξερα. Πάνε μερικάχρόνια. Τρία ή τέσσερα. Μετά η αρραβωνιαστικιά τουεξαφανίστηκε. Αλλά τι σχέση έχει αυτό με... Λ, τώρακατάλαβα. Τη γνώρισες».

«Και όχι μόνο».

Η Ντέινα της διηγήθηκε τι είχε συμβεί, μέχρι τη στιγμή που ο

πατέρας της Φον ήρθε και την πήρε.

«Έκλεβε;» ρώτησε με αγανάκτηση η Λέξι. «Και δεν έκαναντίποτα; Γιατί εκπλήσσομαι όμως;»

«Αυτό είπα κι εγώ».

Η Ντέινα σκέφτηκε τη Φον στην αγκαλιά του Γκαρθ. Ο Τζεντείχε δίκιο. Δεν θα ταίριαζε ποτέ στον κόσμο του.

«Δεν έχω καμιά δουλειά μαζί του», μουρμούρισε.

Η Λέξι έσμιξε τα φρύδια της. «Τι σχέση έχει η Φον μ’ εσένακαι τον Γκαρθ; Καταλαβαίνω ότι δεν είναι ευχάριστο ναμαθαίνεις το παρελθόν κάποιου, αλλά επίτρεψέ μου να σουεπισημάνω ότι το μόνο που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι μιαπρώην μνηστή. Ο Κρουζ δε μου είπε καν ότι είχε κόρη στηνεφηβεία. Όλοι έχουμε μυστικά, Ντέινα».

«Εγώ δεν έχω». Δεν υπήρχε τίποτα στο παρελθόν της πουάξιζε να κρατήσει μυστικό. Δεν την ενθουσίαζε να μιλάει γιατον τρόπο που της φερόταν ο πατέρας της, αλλά ο Γκαρθγνώριζε ήδη σε γενικές γραμμές την ιστορία.

«Δεν είναι μαζί της πια».

Η Ντέινα διέκοψε τη σύνδεση στο Ίντερνετ. «Το ξέρω. ΟΓκαρθ δεν ήξερε ότι θα ήταν και η Φον εκεί και τα λοιπά και

τα λοιπά. Αλλά όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, τηνπροστάτεψε. Έκλεβε. Κι εκείνος την άφησε να φύγει σαν ναμην είχε συμβεί τίποτα».

Ανάμεσα σ’ εκείνη και τη Φον, είχε διαλέξει τη Φον.

Αυτό δεν θα το έλεγε ποτέ. Δεν ήξερε καν αν θαπαραδεχόταν ότι το είχε σκεφτεί, αλλά αυτή ήταν η ουσία.

«Είναι φανερό ότι η Φον χρειάζεται βοήθεια», είπε η Λέξι.«Είναι ανάγκη να μάθει να αναλαμβάνει τις ευθύνες της».

«Αυτό δεν πρόκειται να γίνει όσο μπαίνουν άλλοι στη μέσηγια να την προστατέψουν».

«Συμφωνώ. Εκπλήσσομαι μάλιστα που το έκανε ο Γκαρθ».

«Γιατί;»

«Επειδή είναι ρεαλιστής και προσγειωμένος. Γιατί ναμπλεχτεί με μια γυναίκα σαν αυτή τότε ή τώρα;»

«Προφανώς δεν το ήξερε όταν άρχισε να βγαίνει μαζί της.Εκτός αυτού, δεν την είδες. Είναι τόσο όμορφη, που μοιάζειψεύτικη. Η κλασική σύζυγος-τρόπαιο».

«Ο Γκαρθ δε χρειάζεται τρόπαιο. Είναι νέος και επιτυχημένος.Μπορεί να έχει όποια θέλει».

Η Ντέινα αναστέναξε. «Κι αυτό υποτίθεται ότι θα πρέπει ναμε παρηγορεί;»

Η Λέξι χαμογέλασε. «Χρειάζεσαι παρηγοριά; Μήπως θέλειςνα μου πεις κάτι;»

«Όχι».

«Έχεις δαγκώσει τη λαμαρίνα;»

«Κανείς δε χρησιμοποιεί πια αυτή την έκφραση».

«Τη χρησιμοποιώ εγώ και μην προσπαθείς να αποφύγεις τηνερώτηση».

Η Ντέινα ακούμπησε πίσω. Είχε αρχίσει να ερωτεύεται τονΓκαρθ; Αδύνατον. Δεν ταίριαζαν σε τίποτα. Εκείνος ήταν απόάλλο πλανήτη ενώ εκείνη ζούσε σ’ αυτόν. Εκείνος ήταν...

«Δεν ξέρω», ομολόγησε. «Θέλω να σου πω όχι, θέλω να σουπω ότι μου είναι αδιάφορος, αλλά δεν μπορώ. Είναι πολύμπερδεμένο. Δεν ακολουθούμε κανέναν από τους κανόνεςπου γνωρίζω».

«Τότε ίσως είναι καιρός ν’ αρχίσεις να παραβιάζεις τουςκανόνες».

«Τώρα με γνώρισες; Δεν παραβιάζω τους κανόνες, τους

επιβάλλω».

«Και σε τι σε έχει βοηθήσει αυτό;»

Η Ντέινα ανασήκωσε τους ώμους της. «Καλή ερώτηση.Μακάρι να μην την είχα γνωρίσει». Ή μακάρι να μπορούσε ναξεχάσει την εικόνα της Φον στην αγκαλιά του Γκαρθ.

«Μπορείς να μείνεις εδώ όσο θέλεις», είπε η Λέξι.

«Ευχαριστώ».

«Είσαι σίγουρη ότι δε θέλεις να το συζητήσεις με τον Γκαρθ;»

«Και να φερθώ λογικά; Όχι, ευχαριστώ. Προτιμώ ναβουλιάζω στην αβεβαιότητα. Είναι καινούρια εμπειρία γιαμένα».

«Καλώς ήρθες στον κόσμο της πραγματικότητας».

«Πότε θα επιστρέφω στον παλιό;»

Η Λέξι χαμογέλασε. «Ιδέα δεν έχω».

Αργότερα η Λέξι έφυγε για τη δουλειά της και η Ντέιναάρχισε να περιφέρεται στο σπίτΐ'του Κρουζ. Εκεί ένιωθε ακόμαπιο άβολα απ’ όσο στο διαμέρισμα του Γκαρθ. Το μόνοφωτεινό σημείο στο κατά τ’ άλλα βαρετό απόγευμά της ήταντο τρελό κυνηγητό που έριξε με τον Κο-Κο το γάτο.

Στις τρεις και τέταρτο χτύπησε το κουδούνι. Η Ντέινα άνοιξετην πόρτα και αντίκρισε τον Γκαρθ.

Όπως πάντα, βλέποντάς τον, όλο της το είναι μπήκε σεεπιφυλακή. Ευχήθηκε να μπορούσε να τον κοιτάξει στα μάτιαχωρίς να τα φανταστεί θολωμένα από ,το πάθος. Ναμπορούσε να κοιτάξει τα χέρια του χωρίς να τα θυμηθεί νααγκαλιάζουν τη Φον.

«Με παράτησες», είπε ο Γκαρθ.

Ήταν ανάγκη να το διατυπώσει έτσι; «Ήθελα να σκεφτώ. Γιαμισό λεπτό. Αυτό συνέβη σήμερα το πρωί, αφού έφυγες γιατο γραφείο. Πώς το έμαθες;»

«Είχα ένα προαίσθημα. Πήγα σπίτι και δεν ήσουν εκεί».

«Κι έτσι τηλεφώνησες στη Λέξι;»

«Όχι. Ήξερα ότι θα ήσουν εδώ».

Πώς το ήξερε; Όταν έφυγε από το σπίτι του, δεν ήξερε πού θαπήγαινε. Κατέληξε εκεί χωρίς να το σκεφτεί.

Περίμενε να τη ρωτήσει γιατί. Ή να θυμώσει επειδή τον είχεπαρατήσει. Ή να την κατηγορήσει για όσα είχαν συμβεί. Αντίγι’ αυτό, την κοίταξε στα μάτια και είπε: «Συγνώμη. Σεπαρακαλώ, γύρνα σπίτι».

Κεφάλαιο 15

Η Ντέινα ήθελε να του πει ότι δεν ήταν σπίτι της, ότι είχε δικότης σπίτι. Ένα χαριτωμένο διαμερισματάκι όπου ήξερε ποιαήταν και τι της γινόταν. Όμως ήξερε πολύ καλά τι εννοούσεκαι τι της ζητούσε. Κι επειδή δεν ήξερε τι να απαντήσει,άνοιξε την πόρτα λίγο ακόμα, τον άφησε να περάσει και τηνέκλεισε πίσω του.

Το συναίσθημα περιπλέκει τα πάντα, σκέφτηκε βλοσυράκαθώς τον ακολουθούσε στο τεράστιο σαλόνι. Αν τασυναισθήματά της δεν ήταν τόσο μπερδεμένα, θα έπαιρνεεύκολα μια απόφαση. Θα έμενε με τον Γκαρθ επειδή για τηνώρα δεν ήταν ασφαλές να ζει μόνη ή θα έμενε με τη Λέξι. Ήθα προσλάμβανε σωματοφύλακα και θα έμενε στο σπίτι της.Υπήρχαν πολλές επιλογές... μέχρι τη στιγμή που έπαυε νασκέφτεται με το μυαλό και άρχιζε να σκέφτεται με κάτι άλλο.

Ο Γκαρθ στάθηκε στο κέντρο του δωματίου και την κοίταξε.

Του έκανε νόημα να καθίσει στον καναπέ, αλλά εκείνοςκούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Η Ντέινα ανασήκωσε τουςώμους της. «Όπως προτιμάς. Σε ακούω».

Ξερόβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του. «Γνώρισα τη Φονπριν από πέντε χρόνια περίπου. Εκείνη την εποχή είχε δεσμόμε έναν Ευρωπαίο δούκα ή πρίγκιπα ή κάτι τέτοιο. Δε

θυμάμαι».

«Κι εγώ έχω μονίμως το ίδιο πρόβλημα», μουρμούρισεεκείνη.

Την αγνόησε. «Δεν της έδωσα μεγάλη σημασία, μέχρι πουμου τηλεφώνησε την άλλη μέρα και με κάλεσε σε γεύμα».

Της φάνηκε κάπως δύσκολο να πιστέψει ότι υπήρχε άντραςπου θα βρισκόταν στον ίδιο χώρο με τη Φον και δεν θα τηςέδινε μεγάλη σημασία, αλλά είχε ακούσει να συμβαίνουν καιπιο παράξενα πράγματα.

«Βγήκαμε μερικές φορές»,'συνέχισε. «Μου άρεσε αρκετά.Είναι διασκεδαστική παρέα. Παίζει βιολί, κι έτσι πηγαίναμεσυχνά σε συναυλίες. Δεν είχα κανένα σοβαρό σκοπό, μέχρι τηστιγμή που ήρθε και με βρήκε ο πατέρας της». Την κοίταξε.«Τον είδες χτες το βράδυ».

Ο ψηλός άντρας που είχε έρθει να την πάρει. Ήταν φανερό,δεν χρειαζόταν να ρωτήσει τον Γκαρθ για να τοεπιβεβαιώσει. «Συνέχισε».

«Ήθελε να την παντρέψει και του φάνηκα καλή επιλογή. Μεπληροφόρησε ότι ήταν προς το συμφέρον μου να γίνωγαμπρός του».

«Σου ανέφερε το πρόβλημά της με τα υπάρχοντα των

άλλων;»

Η έκφραση του Γκαρθ δεν άλλαξε. «Όχι. Δεν είπε τίποτε.Σκέφτηκα την πρότασή του και τη συζήτησα με τη Φον».

«Και πώς της φάνηκε που ο μπαμπάκας της προσπαθούσε νατην ξεφορτωθεί;»

«Δεν παραξενεύτηκε. Διαισθάνθηκα πως υπήρχε κάτιπερίεργο, αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Φύγαμεγια δεκαπέντε μέρες, με σκοπό να δούμε αν θα μπορούσαμενα συμβιώσουμε. Όλα πήγαν καλά, κι έτσι της έκαναπρόταση».

«Δηλαδή, ουσιαστικά ήταν επαγγελματική συμφωνία», είπεεκείνη, παρ’ όλο που δεν ήξερε αν έπρεπε να τον πιστέψει. Ηεξήγηση φαινόταν πολύ βολική.

«Αρχικά», της απάντησε με επιφύλαξη. «Όσο τη γνώριζα,τόσο περισσότερο μου άρεσε».

Γιατί δεν της έλεγε στα ίσια ότι την είχε ερωτευτεί; Αυτό τηνενδιέφερε. Δεν ήθελε ν’ ακούσει τις λέξεις, αλλά αν τιςάκουγε ίσως της περνούσε εκείνος ο πόνος που της έσφιγγετο στήθος.

«Μερικούς μήνες αργότερα, ανακάλυψα το πρόβλημά της.Της αρέσει να παίρνει πράγματα».

«Εννοείς να κλέβει κοσμήματα που δεν της ανήκουν».

«Ναι».

«Αισθάνεσαι καλύτερα όταν το περιγράφεις με ωραία λόγια;»

Την κοίταξε επίμονα. «Εσύ αισθάνεσαι καλύτερα ότανχρησιμοποιείς άσχημα;»

«Δεν έκανα εγώ κάτι κακό σ’ αυτή την περίπτωση. Δενπροστάτεψα εγώ έναν πιθανό εγκληματία».

«Μη γίνεσαι μελοδραματική».

«Πιστεύεις ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος αφήνοντας τηΦον να κλέβει όποτε της κάνει κέφι;»

«Θα γινόταν καλύτερος αν έμπαινε φυλακή;»

«Ίσως όχι, αλλά δε θα ήταν άσχημο να θυμούνται κάπουκάπου οι άνθρωποι ότι υπάρχουν συνέπειες για τις πράξειςτους. Μπορεί ο κόσμος να μη γινόταν καλύτερος, αλλά ίσωςη Φον αντιμετώπιζε πολύ πιο σοβαρά'το πρόβλημά της ανυπέφερε λιγάκι, αντί να τη βάζουν απλώς για θεραπεία σε έναακόμά ίδρυμα που μοιάζει με ξενοδοχείο πέντε αστέρων».

Το πρόσωπό του κοκκίνισε ελαφρά.

«Ώστε αυτό είναι», είπε η Ντέινα, παρ’ όλο που το είχε

μαντέψει ήδη. «Θα τη βάλουν πάλι σε κάποιο πρόγραμμαπου δεν την έχει βοηθήσει ούτε στο ελάχιστο μέχρι σήμερα».

Εκείνος κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

«Γι’ αυτό διέλυσες τον αρραβώνα;»

«Γιατί πιστεύεις ότι τον διέλυσα εγώ;»'

Επειδή η Φον είχε πέσει στην αγκαλιά του με τη σιγουριά τηςγυναίκας που ήξερε ότι ήταν ευπρόσδεκτη. Αν τον είχεδιαλύσει εκείνη, θα ένιωθε αμηχανία. Ο Γκαρθ δεν ήταν απόεκείνους που συγχωρούν και ξεχνούν.

• «Κάνω λάθος;»

«Όχι», απάντησε ο Γκαρθ αποφεύγοντας να την κοιτάξει.«Ανακάλυψα ότι είναι κλεπτομανής και τότε κατάλαβα γιατίβιαζόταν ο πατέρας της να την παντρέψει. Και ενώ πίστευα ότιη Φον κάτι ένιωθε για μένα, νομίζω ότι αυτό που τηνενδιέφερε περισσότερο ήταν να βρει κάποιον να τη φροντίζει.Δεν ήταν ιδιαίτερα υπεύθυνο άτομο».

Η Ντέινα ήθελε να του πει ότι ακόμα δεν ήταν, αλλά τοθεώρησε πρόστυχο χτύπημα.

«Διέλυσα τον αρραβώνα κι εκείνη έφυγε. Δεν την είχα δει απότότε».

Η Ντέινα είχε πολλές ερωτήσεις ακόμα. Όπως, γιαπαράδειγμα, αν αγαπούσε ακόμα τη Φον. Αν είχε θεραπευτεί,θα ήθελε να είναι τώρα μαζί της; Μετάνιωνε για κάτι; Ήθελενα του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία μαζί της;

«Ώστε εκείνη έφυγε», είπε, ελπίζοντας ότι η φωνή τηςακουγόταν ήρεμη και ουδέτερη.

«Έτσι όπως το θέτεις, παίρνει άλλη έννοια».

«Δε στενοχωρήθηκες όταν την είδες».

«Όχι, αλλά ούτε χάρηκα. Λυπάμαι που έχει ακόμα πρόβλημα.Πιθανότατα θα το έχει σε όλη της τη ζωή. Γι’ αυτόαναγκάστηκε να σταματήσει να παίζει επαγγελματικά. Τηςήταν αδύνατο να κάνει τουρνέ και να μην κλέψει. Κατά ταφαινόμενα, η εμμονή δεν υποχωρούσε». Κοίταξε την Ντέιναέντονα. «Αν ήξερα ότι θα ήταν εκεί, θα σου έλεγα κάτι. Θα σεπροειδοποιούσα».

«Γιατί; Δε συναντάς πρώην φιλενάδες σου σε όποιαεκδήλωση πηγαίνεις; Υπάρχουν ντουζίνες ολόκληρες απόδαύτες εκεί έξω».

Ο Γκαρθ έσμιξε τα φρύδια του. «Τι εννοείς;»

Εκείνη προσπάθησε να χαμογελάσει, αλλά δεν τα κατάφερε.«Έλα τώρα, Γκαρθ. Κοίταξα για σένα στο Ίντερνετ. Τα

τελευταία δέκα χρόνια δεν έχεις αφήσει θηλυκό για θηλυκό.Μοντέλα, ηθοποιούς, πλούσιες κυρίες. Θα έλεγα ότι δεν έχειςσυγκεκριμένο τύπο σε ό,τι αφορά την εμφάνιση. Και μάλλοναυτό κάνει το πράγμα ακόμα πιο ενδιαφέρον».

Το ύφος του έδειξε ότι το σχόλιό της μάλλον τον είχεπαραξε-νέψει παρά ενοχλήσει. «Εργένης είμαι. Δεναπαγορεύεται να βγαίνω με γυναίκες».

«Σωστά». Προχώρησε και στάθηκε με τον καναπέ ανάμεσάτους. «Εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι ήρθες και μουεξήγησες πώς έχουν τα πράγματα. Τώρα ξέρω ποια είναι ηΦον και τι σημαίνει για σένα».

«Τίποτα δε σημαίνει».

«Ό,τι πεις».

«Είσαι τσαντισμένη».

Για την ακρίβεια, δεν ήταν. Δυστυχώς. Αν ήταν τσαντισμένη,θα ένιωθε πολύ καλύτερα. Ο θυμός θα της έδινε ενέργεια καιίσως έπνιγε τον πόνο που ένιωθε μέσα της. Ήταν έναςδιάχυτος, απροσδιόριστος πόνος, και επειδή δεν ήξερε τι τονείχε προκαλέσει, δεν ήξερε πώς να τον σταματήσει. Το μόνοπου ήξερε ήταν πως όσο περισσότερο μιλούσε με τον Γκαρθτόσο χειρότερα αισθανόταν. Λες και... Λες και...

Λες και είχε γίνει ράκος επειδή ο Γκαρθ ήθελε να παντρευτείτη Φον που ήταν τόσο διαφορετική από εκείνη. Ένας άντραςπου είχε ερωτευτεί τη Φον δεν θα μπορούσε ποτέ να αγαπήσειτην Ντέινα. Δεν θα μπορούσε ποτέ να την παντρευτεί.

Αυτή η σκέψη την άφησε άφωνη. Αν δεν ακουμπούσε ήδηστην πλάτη του καναπέ, μπορεί να έπεφτε κάτω από το σοκ.Τι γελοία ιδέα. Δεν ήθελε να παντρευτεί τον Γκαρθ καισίγουρα δεν την έ-νοιαζε τι σκεφτόταν για κείνη. Ήταν μαζίτου για λόγους δικής της ασφάλειας και ίσως επειδή έκανανκαλό σεξ. Όμως δεν την ενδιέφερε με κανέναν άλλο τρόπο.Δεν μετρούσε για κείνη. Δεν ήταν...

«Ντέινα; Είσαι καλά;»

«Μια χαρά. Τι λέγαμε;»

«Ότι είσαι τσαντισμένη».

«Δεν είμαι. Όλα είναι μια χαρά. Σ’ ευχαριστώ που μου είπεςγια τη Φον. Έτσι εξηγούνται πολλά. Είναι... ε... πολύ όμορφη.Δε συμφωνείς ότι είναι πολύ όμορφη;»

Την κοίταξε λες και της είχε φυτρώσει δεύτερο κεφάλι.«Αισθάνεσαι καλά;»

«Αμέ», απάντησε κουνώντας ζωηρά το κεφάλι της πάνωκάτω. «Έχεις να μου πεις τίποτε άλλο ή μήπως πρέπει να

φύγεις;»

Σε παρακαλώ, Θεέ μου, ας έχει άλλη δουλειά, σκέφτηκε. Όσογρηγορότερα έφευγε από κει, τόσο γρηγορότερα θα μπορούσενα χτυπήσει το κεφάλι της στον τοίχο για να έρθει το μυαλότης στη θέση του. Δεν ήταν δυνατόν να είναι τόσο ηλίθιαώστε να ερωτευτεί έναν άνθρωπο σαν τον Γκαρθ Ντάνκαν.Όχι σαν τον Γκαρθ Ντάνκαν, υπενθύμισε στον εαυτό της. ΤονΓκαρθ Ντάνκαν αυτοπροσώπως.

«Δε μου είπες αν θα γυρίσεις σπίτι».

Στο σπίτι του. Αυτό ήταν το θέμα. Ήθελε να την προστατέψειαπό τον Τζεντ επειδή αισθανόταν υπεύθυνος για όσασυνέβαιναν. Κι εκείνη είχε δεχτεί επειδή της φάνηκε λογικόκαι επειδή δεν ήθελε να ανησυχούν οι φίλες της. Και ίσωςεπειδή το ήθελε και η ίδια.

Και τώρα τι γινόταν; Θα πήγαινε να μείνει πάλι μαζί του ενώήξερε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει... να γίνει η Φον; Ότιήταν παγιδευμένη στη δική της προσωπικότητα και πως,ακόμη κι αν μπορούσε να την αλλάξει, μάλλον δεν ήθελε;

«Αν προτιμάς να μείνεις με τη Λέξι και τον Κρουζ, θα τοκαταλάβω», της είπε ήρεμα.

Όμως το βλέμμα στα μάτια του της έλεγε ότι δεν θα τονευχαριστούσε καθόλου. Ή μπορεί να ήταν απλώς δικός της

ευσεβής πόθος.

Θα ήταν πιο ασφαλές για την ψυχική της ηρεμία αν έβαζεαπόσταση ανάμεσα σ’ εκείνη και τον Γκαρθ. Αλλά δενμπορούσε να σκέφτεται μόνο τον εαυτό της. Δεν ήθελε ναγίνει βάρος στη φίλη της και στον Κρουζ. Θα μπορούσε ναπροσλάβει σωματοφύλακα, αλλά πώς θα τον πλήρωνε; ΟΓκαρθ θα επέμενε να καλύψει εκείνος το έξοδο, κι αυτό δενθα το δεχόταν με κανέναν τρόπο.

Μια άλλη λύση ήταν να γυρίσει κοντά του.

Αυτό ήθελε. Διέθετε αρκετή αυτογνωσία για να το καταλάβει.Ήθελε να είναι μαζί του επειδή... Τέλος πάντων, καλύτερα ναμην το σκεφτόταν. Ήταν όμως διατεθειμένη να θυσιάσει ταπάντα για έναν άντρα που δεν θα ενδιαφερόταν ποτέβαθύτερα για κείνη;

«Θα γυρίσω», είπε τελικά. «Στο σπίτι. Όχι στο κρεβάτι σου».

Η έκφρασή του δεν άλλαξε καθόλου. Η Ντέινα δεν είχε ιδέατι σκεφτόταν και δεν τον ρώτησε.

«Πότε;»

Αναστέναξε. «Ένα λεπτό θα μου πάρει μόνο να μαζέψω ταπράγματά μου».

Ο Τζεντ διάβασε για δεύτερη φορά τη μονοσέλιδη αναφοράπου κρατούσε κι έπειτα κοίταξε τον οικονομικό διευθυντή του.

«Είσαι σίγουρος γι’ αυτό;»

«Τα έχουν ήδη υποβάλει στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς»,απάντησε ανήσυχα ο Μπροκ. «Ακολουθούν το νόμο κατάγράμμα και δεν κρύβουν τις προθέσεις τους. Αγοράζουνμετοχές με πρόθεση να σε παραμερίσουν. Δέχομαι συνεχώςτηλεφωνήματα από τους θεσμικούς επενδυτές. Τζεντ, ταπράγματα δεν πάνε καλά».

Δε θέλω ν’ ακούω τέτοια τώρα, σκέφτηκε ο Τζεντεξοργισμένος. Οι ίδιες του οι κόρες είχαν στραφεί εναντίοντου. Πώς ήταν δυνατόν, ύστερα απ’ όσα είχε κάνει γι’ αυτές;Για όνομα του Θεού, πατέρας τους ήταν! Πού είχε πάει ηοικογενειακή αφοσίωση;

«Ξέρεις γιατί το κάνουν αυτό τα κορίτσια;» ρώτησεδιατακτικά ο Μπροκ.

Ο Τζεντ σκέφτηκε την έκρηξη και τον τραυματισμό της Ίζι.«Γυναίκες», μουρμούρισε. «Ποιος ξέρει για ποιο λόγοκάνουν οτιδήποτε;»

«Ένας δυο οικονομικοί συντάκτες τηλεφώνησαν και μουζήτησαν να σχολιάσω», του αποκάλυψε ο Μπροκ.«Αναρωτιούνται αν φταίνε οι ομοσπονδιακές κατηγορίες

εναντίον σου. Αν οι κόρες σου πιστεύουν ότι θα μπεις στηφυλακή και δεν είσαι πρόθυμος να τους παραδώσεις άμεσατα ηνία. Κι έτσι αναγκάστηκαν να αναλάβουν από μόνες τουςτον έλεγχο». Μετακινήθηκε αμήχανα. «Το πρόβλημα είναιπως είσαστε μια οικογένεια, Τζεντ. Δε δίνει ωραία εντύπωσηαυτό».

«Ξέρω πως είμαστε οικογένεια. Ανάθεμά τες όλες τους!Κάνουν τα πράγματα χειρότερα». Κοίταξε το φίλο τουαγριωπά. «Μπορούμε να τις σταματήσουμε;»

«Είναι ελεύθερες να αγοράζουν ό,τι θέλουν».

«Μα πού βρίσκουν τα λεφτά; Δεν έχουν αρκετά. Η Σκάι έριξεόλη της την κληρονομιά σ’ εκείνο το ηλίθιο φιλανθρωπικόίδρυμα που διευθύνει. Τα λεφτά της Ίζι είναι δεσμευμένα σεκαταπίστευμα και η Λέξι ποτέ δεν έβγαζε αρκετά από μόνητης. Υποθέτω ότι τη χρηματοδοτεί ο Κρουζ».

Αλλά δεν ήταν παράνομο να δανείζει κάποιος στη μέλλουσασύζυγό του για να αγοράσει μετοχές.

Όλα αυτά δεν του άρεσαν καθόλου. Απεχθανόταν τιςερωτήσεις, τα λοξά βλέμματα, τον τρόπο που είχε αρχίσει οκόσμος να ψιθυρίζει. Οι έρευνες των ομοσπονδιακώνπροχωρούσαν σε βάθος. Ήθελε να τους πει ότι δεν θαέβρισκαν τίποτα, αλλά δεν ήταν σίγουρος. Είχε κρύψει αρκετά

καλά τα ίχνη του ή κινδύνευε να τον πιάσουν;

«Με τον Γκαρθ έπρεπε να τα βάλουν, όχι μαζί μου», είπεθυμωμένα. Ένα σωρό στοιχεία είχε φυτέψει εις βάρος του.«Αυτός φταίει για όλα. Ο μπάσταρδος».

Δεν του διέφυγε η ειρωνεία της λέξης, αλλά ήταν πολύθυμωμένος για να το αντιμετωπίσει με χιούμορ.

«Αναγκαστικά θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να αγοράζουμε κι εμείςμετοχές», είπε στον Μπροκ. «Να τους χτυπήσουμε με τα ίδιαόπλα».

«Καλό σχέδιο, αλλά η εταιρεία δεν έχει τα απαιτούμεναχρήματα. Αν πάρουμε τώρα δάνειο, όλοι θα καταλάβουν ότιανησυχούμε».

«Όχι μέσω της εταιρείας. Θα ρίξω δικά μου κεφάλαια. Έτσιθα κερδίσουμε λίγο χρόνο μέχρι να αναφέρουμε τησυναλλαγή».

Ο Μπροκ κούνησε το κεφάλι του. «Ούτε εσύ έχεις τόσαχρήματα, Τζεντ. Έχεις ξεμείνει από ρευστό».

Αυτό δεν του άρεσε καθόλου, αν και ήξερε ότι ήταν αλήθεια.Οι αμοιβές των δικηγόρων τον είχαν αφήσει πανί με πανί. Ηπώληση των αλόγων τού είχε αποφέρει μερικά εκατομμύρια,αλλά δεν αρκούσαν για να ξαναγοράσει τις μετοχές που

χρειαζόταν.

«Πλούσιος σε γη και φτωχός σε χρήματα», είπεαναστενάζοντας βαριά. «Η μοίρα των ιδιοκτητών ακίνητηςπεριουσίας εδώ και γενιές. Δεν μπορούμε να δανειστούμεβάζοντας υποθήκη το Γκλόρι’ς Γκέιτ;»

«Μην το κάνεις. Είμαι φίλος σου πάνω από σαράντα χρόνια,Τζεντ, και σου λέω να μην το κάνεις».

«Εννοείς ότι δε θα πάρουμε τα κεφάλαια που χρειαζόμαστε;»

«Και με το παραπάνω, αλλά είναι πολύ παρακινδυνευμένο.Θέλεις στ’ αλήθεια να βγάλεις στο σφυρί το τελευταίοκομμάτι γης που ανήκει στους Τάιταν;»

«Δάνειο θα πάρω, Μπροκ. Δεν το πουλάω».

«Κι αν δεν καταφέρεις να το αποπληρώσεις;»

«Θα κερδίσω κι αυτή τη μάχη». Πάντα κέρδιζε. Αυτή τη φοράθα του έπαιρνε λίγο χρόνο παραπάνω να τα καταφέρει, αλλάτο αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. «Βρες μου ένα κορόιδο μελεφτά».

Ο Μπροκ τον κοίταξε περίεργα.

Ο Τζεντ ανασήκωσε τα φρύδια του. «Έχεις βρει κιόλας;»

Ο φίλος του κόμπιασε. «Με πλεύρισε κάποιος. Υπάρχειπροσφορά».

«Και γιατί δε μου το είπες;»

«Επειδή είναι επικίνδυνη. Το επιτόκιο είναι λογικό, όπως καιη τιμή, αλλά το δάνειο είναι άμεσα απαιτητό».

«Ο Γκαρθ», είπε μοχθηρά ο Τζεντ και του ήρθε να βάλει ταγέλια. «Νομίζει πως μπορεί να με παγιδέψει όπως παγίδεψετη Λέξι. Ποιοι είναι οι όροι; Στάσου να μαντέψω. Χαμηλέςκαταβολές για όσο χρόνο θέλω, αλλά άμεση επιστροφήόλου του ποσού μέσα σε εξήντα μέρες».

Ο Μπροκ ξεροκατάπιε. «Εβδομήντα δύο ώρες».

Η ευθυμία του Τζεντ έκανε* φτερά. «Το κάθαρμα. Αυτό είναιένοπλη ληστεία».

«Αυτή είναι η προσφορά. Και δε θέλει καταβολή τόκων. Σουδίνει τα χρήματα. Αλλά όταν τα ζητήσει, θέλει πίσω τοκεφάλαιο και τους τόκους ταυτόχρονα».

Σαν τεράστια παρτίδα πόκερ, σκέφτηκε ο Τζεντ και ένιωσε ένααπύθμενο μίσος για τον Γκαρθ Ντάνκαν. Αν ήταν στο χέριτου, θα τον έπιανε και θα τον μαστίγωνε μέχρι θανάτου.

«Είπε ότι δε θα τολμήσεις να το κάνεις. Σε προκαλεί», είπε ο

Μπροκ.

Η πρόκληση ήταν πολύ μεγάλη. Αν όμως μπορούσε να πάρειτα χρήματα και να κάνει τον Γκαρθ να πιστέψει ότι ήταν σεπιο απελπιστική κατάσταση απ’ όσο ήταν στηνπραγματικότητα..·. Ναι, σκέφτηκε με ικανοποίηση. Τότε οιόροι του παιχνιδιού θα αντιστρέφονταν.

«Κάν’ το», είπε κοφτά.·

Ο Μπροκ τον κοίταξε εμβρόντητος. «Όχι, Τζεντ».

«Κάν’ το», επανέλαβε ο Τζεντ. «Δέξου την πρόταση. Κάν’ τοννα πιστέψει ότι με στρίμωξε στη γωνία. Άφησέ τον νακοκορευ-τεί. Θα αγοράσουμε μόνο όσες μετοχέςχρειαζόμαστε για να ανεβεί η τιμή τους. Άσε να διαρρεύσει ηπληροφορία ότι υπάρχει εν-δοοικογενειακή σύγκρουση γιατον έλεγχο της εταιρείας. Έτσι ο κόσμος θα πιστέψει ότιυπάρχει λόγος που θέλουμε όλοι να πάρουμε τον έλεγχο. Ητιμή θα ανεβεί, θα πουλήσουμε και θα τον ξοφλήσουμε».

Ο Μπροκ δεν πείστηκε. «Δε νομίζω πως είναι καλή ιδέα».

«Δεν υπάρχει άλλη λύση. Μην ανησυχείς, ξέρω τι θα κάνωμετά. Θα τα πάρω όλα πίσω σε μια χοντρή παρτίδα πόκερ. Θασυντρίψω τον Γκαρθ και τις κόρες μου μαζί μ’ αυτόν. Θα τουςμάθω να μην τα βάζουν με τον Τζεντ Τάιταν».

Η Ντέινα πίστευε ότι η ακριβή μπουτίκ που την είχε πάει ηΛέξι πριν από μερικές βδομάδες αποτελούσε τον ορισμό τηςταλαιπωρίας σε ό,τι αφορούσε τα ψώνια. Όμως είχε κάνειλάθος. Η πραγματικά οδυνηρή δοκιμασία είχε τη μορφή ενόςκαλοφωτισμένου, ωραία επιπλωμένου οίκου νυφικών. Όχικαταστήματος ή μπουτίκ. Όχι, ήταν οίκος.

Εκεί, απαλή μουσική έπαιζε στο βάθος. Η μοκέτα ήταν παχιά,οι καθρέφτες πεντακάθαροι, οι καρέκλες καπιτοναρισμένες μεωραία ταπετσαρία. Οι αγοραστές ήταν επισκέπτες, όχιπελάτες, και τα φορέματα είχαν ονόματα αντί για αριθμόκαταλόγου. Και μάλιστα τα μικρά ονόματα. Δεν ζητούσεςΒέρα Γουάνγκ. Το Βέρα ήταν αρκετό.

«Πάρε βαθιές ανάσες, βοηθάει», ψιθύρισε η Ίζιχαμογελώντας σκανταλιάρικα πάνω από το χείλος τουφλιτζανιού της. «Και θυμήσου να πάρεις μαζί σου ένα φλασκίμε ποτό την επόμενη φορά».

«Και τώρα θα έπαιρνα, αν είχα το μυαλό μουσυγκεντρωμένο», μουρμούρισε η Ντέινα. Αλλαξε θέση στηνυπερβολικά μαλακή πολυθρόνα της και αναρωτήθηκε πώςθα άντεχε την επόμενη ώρα.

Αγαπούσε τη Σκάι. Θα έδινε και τη ζωή της για χάρη της.Όμως το να κάθεται ακίνητη και αμίλητη όσο η φίλη τηςδοκίμαζε νυφικά ήταν ένα καινούριο και αβάσταχτο μαρτύριο.

Ωστόσο, όταν η Σκάι της ζήτησε να τη συνοδεύσει, δενμπόρεσε να αρνηθεί.

Μέχρι τη στιγμή που η Σκάι της έστειλε με e-mail τηδιεύθυνση, δεν ήξερε καν ότι υπήρχε εκείνο το μέρος, και θαμπορούσε να πεθάνει ήσυχη κι ευτυχισμένη χωρίς να τομάθει. Δεν ήξερε πόσο κόστιζαν εκεί τα νυφικά και δενσκόπευε να ρωτήσει. Οι αδελφές, πάντως, φαίνοντανχαρούμενες. Η Λέξι καθόταν μισοξαπλωμένη σε ένα μαλακόανάκλιντρο και έπινε τσάι από βότανα ενώ η μασέζ του οίκουτής έκανε μασάζ στα πόδια. Κι αν έκρινε κανείς απότα βογκητά που έβγαζε, ήταν φανερό ότι περνούσε πολύκαλά.

Η Σκάι βγήκε από ένα δοκιμαστήριο, στάθηκε στη στρογγυλήπλατφόρμα μπροστά από το ημικύκλιο που σχημάτιζαν οικαθρέφτες και ίσιωσε τη στενή κρεμ φούστα.

«Πώς σας φαίνεται;» ρώτησε με ελπίδα και αμφιβολία.

Η Ντέινα περιεργάστηκε το κομψό, επώνυμο ταγέρ. Ήτανμεταξωτό, κι αυτό το ήξερε επειδή είχε ακούσει την πωλήτριανα περιγράφει το ύφασμα καθώς το έπαιρνε από τηνκρεμάστρα. Τα πέτα είχαν δαντέλα και το στρίφωμα φεστόνι,αν θυμόταν σωστά τη λέξη.

«Είσαι υπέροχη», είπε η Λέξι μισοκλείνοντας τα μάτια της.

«Σου πάει πολύ».

«Ένα από τα πλεονεκτήματα όταν φοράς νούμερο δέκα»,είπε η Σκάι αναστενάζοντας. «Όταν ο γάμος σου γίνεται σεένα μήνα, μπορείς να αγοράσεις το δείγμα. Τουλάχιστον μουκάνουν». Δεν ακουγόταν και τόσο σίγουρη.

«Πολύ κομψό», είπε η Ίζι. «Είναι υπέροχο».

Η Ντέινα εξέτασε προσεκτικά το ταγέρ. Ήταν πολύκαλοραμμένο και πιθανότατα κόστιζε πολλά χρήματα. Τόνιζεωραία τις καμπύλες της Σκάι και τα χρώματά της, αλλά δενήταν το φόρεμα των ονείρων της φίλης της.

«Το σιχαίνεσαι», είπε. «Γιατί δοκιμάζεις ταγέρ; Ταγέρ φοράςστο γραφείο, όχι στο γάμο σου».

Η Σκάι δάγκωσε το χείλι της. «Είναι δεύτερος γάμος. Στοσπίτι. Το νυφικό δεν πρέπει να είναι... υπερβολικάεντυπωσιακό».

«Γιατί όχι; Ο γάμος σου είναι. Φόρα ό,τι σου αρέσει. Ποιοςθα σου κάνει παρατήρηση; Και τι θα πει ο Μιτς αν σε δει μεταγέρ; Σου αξίζει ένα νυφικό για πριγκίπισσες, Σκάι. Όχι αυτότο πράγμα».

«Μα δεν είναι σωστό...»

«Είναι», είπε η Λέξι. «Η Ντέινα έχει δίκιο. Παντρεύεσαι τονΜιτς. Πήγαινε να δοκιμάσεις κάτι που θα σε κάνειευτυχισμένη».

Η Σκάι χαμογέλασε. «Αλήθεια;»

«Μη μας αναγκάσεις να ξαμολήσουμε πάνω σου τηνΝτέινα», είπε η Ίζι. «Αφού δε θα είμαστε παράνυμφες, απαιτώνα φορέσεις τούλια και δαντέλες. Αντε, πήγαινε».

Η Σκάι χαμογέλασε πλατιά κι ύστερα γύρισε και μπήκε πάλιστο δοκιμαστήριο. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, δύοπωλή-τριες έτρεξαν στο βάθος, προφανώς για να της βρουνκαμιά ντουζίνα νυφικά να δοκιμάσει.

Η Ντέινα άφησε κάτω το ρόφημά της και σηκώθηκε. Ενώήθελε να είναι ευτυχισμένη η φίλη της, το απόγευμα τηςφαινόταν ήδη ατελείωτο. Δεν ήξερε αν θα άντεχεπερισσότερη επίδειξη μόδας.

Βγήκε έξω και στάθηκε στο πεζοδρόμιο κάτω από την τέντα.Ψιλόβρεχε και έκανε ψύχρα. Η Ίζι την ακολούθησε.

«Είσαι καλά;» ρώτησε.

«Ναι. Ήθελα να πάρω λίγο αέρα».

Η Ίζι την κοίταξε με ανησυχία. «Θέλεις να μου μιλήσεις;»

Για ποιο πράγμα; Για το γεγονός ότι είχε περάσει μιαβδομάδα από τη μέρα που επέστρεψε στο σπίτι του Γκαρθ;Μια βδομάδα που κοιμόταν σε άλλο δωμάτιο αλλάπροφανώς εκείνος δεν το είχε καν προσέξει, αφού δεν τηςείχε πει τίποτα. Δεν είχε προσπαθήσει να της αλλάξει γνώμη.Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ποτέ στο σπίτι, σκέφτηκε βλοσυρά.Δεν τον έβλεπε σχεδόν καθόλου. Ήξερε ότι την απέφευγε.Εκείνο που δεν ήξερε ήταν γιατί.

Του έλειπε η Φον; Μετάνιωνε που είχε χωρίσει μαζί της;Ήταν θυμωμένος με τον εαυτό του; Με την Ντέινα; Ή απλώςείχε πολλή δουλειά στο γραφείο; Δεν έβρισκε το θάρρος νατον ρωτήσει. Κυρίως επειδή φοβόταν την απάντηση.

«Ντέινα;»

Κοίταξε τη φίλη της. «Συγνώμη. Δεν αισθάνομαι καλά».

«Γρίπη σε χτύπησε ή έρωτας;»

«Ποια είναι η διαφορά;»

«Α, τόσο χάλια!»

«Δεν είναι χάλια. Απλώς... έχω μπερδευτεί».

Η Ίζι ακούμπησε το χέρι της στο μπράτσο της Ντέινα. «Η Λέξι. μου είπε τι έγινε. Με τη Φον και τα λοιπά».

Η Ντέινα δεν ξαφνιάστηκε. Η Λέξι ανησυχούσε γι’ αυτήν. Δεντην πείραζε που το είχε μάθει η Ίζι, έστω κι αν δεν της άρεσενα γίνεται αντικείμενο ανησυχίας. Ή, ακόμα χειρότερα,οίκτου.

«Έχει παρελθόν», είπε κοφτά. «Όλοι έχουμε παρελθόν, έτσιδεν είναι; Απλώς το δικό του τυχαίνει να είναι πιομπερδεμένο από των περισσότερων. Η κοπέλα έχει πρόβλημακλεπτομανίας, αλλά τι σημασία έχει αυτό;»

«Φοβάσαι πως είναι ακόμα ερωτευμένος μαζί της;»

Έτσι είναι η Ίζι, μπαίνει κατευθείαν στο ψητό, σκέφτηκε ηΝτέινα. «Μπορεί», παραδέχτηκε.

«Επειδή είναι σημαντικός για σένα».

«Δε θέλω να είναι. Λέω στον εαυτό μου πως είναι έναςάντρας όπως όλοι οι άλλοι. Ούτε καλύτερος ούτεχειρότερος».

«Ο Γκαρθ μπορεί να είναι πολλά πράγματα, αλλά δεν είναισαν τους άλλους άντρες».

Αυτό ήταν που τρόμαζε πιο πολύ την Ντέινα. Ότι ήτανδιαφορετικός. Τόσο διαφορετικός, που δεν ήξερε πώς ναπροστατευτεί απ’ αυτόν. Τι θα γινόταν αν την πλήγωνε καιδεν κατάφερνε να συνέλθει ποτέ;

Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Ήταν τόσο όμορφη. Πραγματικά,τόσο όμορφη που έμοιαζε πλάσμα από άλλο κόσμο. Εγώ δενπρόκειται να γίνω ποτέ έτσι. Δεν πρόκειται να της μοιάσωποτέ».

«Θέλεις να της μοιάσεις;»

«Όχι. Από την άλλη μεριά, σκέφτομαι ότι θα έπρεπε ν’αρχίσω να βάφομαι, να ντύνομαι καλύτερα και να μαγειρεύω.Φρίκη. Αρχίζω να γίνομαι αδύναμη».

«Το να θέλεις να ευχαριστήσεις κάποιον δεν είναι ένδειξηαδυναμίας, είναι ένδειξη αγάπης».

«Δεν αλλάζω τη ζωή μου για έναν άντρα», είπε απότομα ηΝτέινα.

«Κανείς δε σου το ζητάει».

Η Ντέινα αναστέναξε. «Το ξέρω. Εγώ το θέλω. Μια φωνήμέσα στο μυαλό μου μου λέει πως είναι καιρός να δεθώ μεκάποιον και να νοικοκυρευτώ. Τι θα γίνει αν μου έρθει νααγοράσω ποδιά; Θα είναι η χαριστική βολή».

Η Ίζι χαμογέλασε. «Ποτέ δε θα νιώσεις την επιθυμία νααγοράσεις ποδιά».

«Θέλω να αγοράσω σκιές για τα μάτια».

«Θέλεις να είσαι όμορφη. Θέλεις να σε βρίσκει όμορφη οΓκαρθ».

Ήταν'αλήθεια, αλλά και πάλι ήταν πολύ σκληρό να τ’ ακούει.«Όταν είμαι μαζί του, δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου».

«Και βέβαια μπορείς. Πού ξέρεις, ίσως τελικά ανακαλύψειςποια θα ήσουν πραγματικά, αν δεν πάσχιζες τόσο πολύ ναπροστατεύεσαι από τους άλλους για να μη σε πληγώσουν».

«Ωχ, αυτό πόνεσε».

Η Ίζι σταμάτησε να χαμογελάει. «Ξέρεις ότι σ’ αγαπώ».

«ΓΤ αυτό με βασανίζεις;»

«Δεν είναι κακό να σ’ ενδιαφέρει ο Γκαρθ».

«Όχι, δεν είναι κακό. Είναι σημάδι αδυναμίας». Σήμαινε ότιανοιγόταν και ρισκάριζε τα πάντα. Γύρισε και έριξε μια ματιάπρος τη γυάλινη πόρτα με τα χαραγμένα γράμματα. «Πες στηΣκάι ότι έπρεπε να φύγω, εντάξει;»

Δεν περίμενε απάντηση. Βγήκε στη βροχή και προχώρησεβιαστικά προς το αυτοκίνητό της.

Κεφάλαιο 16

Η Ντέινα ανέβηκε με το ασανσέρ στο ρετιρέ και ξεκλείδωσετην πόρτα. Κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνη πριν ακόμα αφήσειτην τσάντα της πάνω στο τραπέζι. Κάποιος άλλος βρισκότανστο διαμέρισμα.

Έβγαλε αθόρυβα το πιστόλι της και έκλεισε μαλακά τηνπόρτα 1 πίσω της. Προχώρησε προς το χολ,χρησιμοποιώντας τον τοίχο για κάλυψη. Παίρνοντας βαθιέςεισπνοές, κατάφερε να διατηρήσει την ψυχραιμία της, παρ’όλο που η αδρεναλίνη είχε οξύνει τις αισθήσεις της στοέπακρο. Ο Τζεντ ήταν; Ή είχε στείλει κάποιον άλλο;

«Ντέινα;»

Η φωνή του Γκαρθ την ξάφνιασε. Κοίταξε συνοφρυωμένη τορολόι τής. Ούτε δύο μετά το μεσημέρι δεν ήταν. Έβαλε πάλιτο πιστόλι της στην τσάντα και πέρασε στο καθιστικό. ΟΓκαρθ στεκόταν μπροστά στο παράθυρο κοιτάζοντας προς τοδωμάτιο.

«Νωρίς γύρισες», του είπε. «Όλα καλά;»

«Όχι».

Με το φως πίσω του, ήταν δύσκολο να δει το πρόσωπό τουκαι να διακρίνει την έκφρασή του. Δεν μπορούσε νακαταλάβει τι σκεφτόταν. Όχι ότι συνήθως μπορούσε.

«Τι συμβαίνει; Έγινε κάτι.με τον Τζεντ;»

«Δεν πρόκειται για τον Τζεντ».

Υπήρχε κάτι παράξενο στη φωνή του. Είχε αλλάξει ο τόνοςτης ή ίσως έφταιγε ο κοφτός τρόπος που πρόφερε τις λέξεις.Την κυρίεψε ανησυχία και το στομάχι της σφίχτηκε.

Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του και σταμάτησε. Αν δενήταν τόσο πεισματάρα, θα παραδεχόταν ότι ο Γκαρθ τηντρόμαζε. Όχι με την έννοια ότι αισθανόταν να την απειλεί,αλλά επειδή της

δημιουργούσε το προαίσθημα πως αυτό που ετοιμαζόταν νατης πει δεν θα της άρεσε.

«Πόσο ακόμα θα είσαι θυμωμένη μαζί μου;» τη ρώτησε.«Έχει περάσει μια βδομάδα κι ακόμα δεν έχεις ηρεμήσει. Πεςμου τι πρέπει να κάνω για να το διορθώσω».

Τον κοίταξε εμβρόντητη. Νόμιζε ότι εκείνη ήταν θυμωμένη;«Φεύγεις κάθε μέρα για τη δουλειά νωρίς και γυρνάς αργά.Με το ζόρι μού μιλάς».

«Ήθελα να σ’ αφήσω ελεύθερη».

«Να κάνω τι;»

«Να ξεδιαλύνεις τα συναισθήματά σου. Ήσουν θυμωμένη».

Ποτέ δεν ήταν θυμωμένη -όχι με τον τρόπο που το εννοούσε.Πληγωμένη ήταν. Αλλά αυτό δεν σκόπευε να του το πει.

«Ταράχτηκα», παραδέχτηκε. Ωραία, ουδέτερη λέξη. Σχετικάακίνδυνη. «Μου ζήτησες να γυρίσω και μετά εξαφανίστηκες.Δεν ήξερα τι να σκεφτώ».

Ο Γκαρθ πέταξε μια βρισιά και προχώρησε προς το μέροςτης. Όταν απομακρύνθηκε από το παράθυρο, η Ντέινα είδεστα μάτια του την ανησυχία, ίσως και κάποια αγωνία.

«Ξέρω ότι είναι μπερδεμένο», της είπε καθώς πλησίαζε.«Έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον Τζεντ και αυτά που κάνει.Βρίσκεσαι εδώ παρά τη θέλησή σου. Υπάρχουν...»

Ακούμπησε το χέρι της. στο μπράτσο του. «Δε βρίσκομαι εδώπαρά τη θέλησή μου».

«Δε σου άρεσε η ιδέα να μετακομίσεις».

«Μπορεί, αλλά αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το ναλες ότι βρίσκομαι εδώ παρά τη θέλησή μου».

Την κοίταξε βαθιά στα μάτια. «Δηλαδή θέλεις να μένειςεδώ;»

Τι του ήρθε και της έκανε αυτή την ερώτηση;

«Ούτε και δεν θέλω να μένω εδώ».

«Τι στην οργή σημαίνει αυτό;» τη ρώτησε νευριασμένα. «Ναπάρει, Ντέινα, νομίζεις πως είναι εύκολο για μένα; Εγώξεκίνησα αυτή την ιστορία. Αν πάθει κανείς κάτι, θα είναι δικόμου φταίξιμο. Μέχρι τώρα δε μ’ ένοιαζε. Ήταν εύκολο.Ήθελα να καταστρέψω τους Τάιταν. Τώρα όμως είναιαλλιώς. Πιο περίπλοκο. Ανησυχώ για τις αδελφές μου και γιασένα. Ο Τζεντ σε κυνήγησε. Αν σου κάνει κακό; Αν συμβείκάτι;»

Ακουγόταν σχεδόν πανικόβλητος, και για κάποιονανεξήγητο λόγο αυτό την παρηγόρησε.

«Θα το αντιμετωπίσουμε», απάντησε.

«Δε μου φτάνει αυτό. Και είσαι θυμωμένη».

«Δεν είμαι θυμωμένη. Άφηνα εσένα ελεύθερο». Πήρε μιαβαθιά εισπνοή και αποτόλμησε να του πει ένα μέρος τηςαλήθειας. «Νόμιζα ότι είχες αναστατωθεί επειδή είδες πάλιτη Φον. Ότι με-τάνιωσες που είχες χωρίσει μαζί της».

Την έπιασε από τα μπράτσα και την κοίταξε στα μάτια. «Ποτέδεν ήμουν ερωτευμένος με τη Φον».

«Μα είναι πολύ όμορφη».

«Είναι. Αν δε σε πειράζει να περιμένεις δυο τρεις ώρες μέχρινα ετοιμαστεί, είναι χάρμα οφθαλμών. Από την άλλη μεριά,έχει ένα σωρό προβλήματα και τη λυπάμαι, αλλά δε σκοπεύωνα περάσω όλη μου τη ζωή ανησυχώντας γι’ αυτή. Δεν είμαιτόσο ευαίσθητος άνθρωπος. Θα έκανα καμιά βλακεία.Χρειάζομαι μια γυναίκα σκληρή και δυναμική και έξυπνη καιαποφασιστική. Μια γυναίκα που να μπορεί να μου πηγαίνεικόντρα, αλλά ταυτόχρονα να ανταποδίδει όσα παίρνει».

Οι ελπίδες της αναπτερώθηκαν. Άρχισε να πιστεύει ότιμιλούσε για κείνη.

«Σου εύχομαι να τη βρεις», ψιθύρισε.

«Δε χρειάζεται. Έχω εσένα».

Μπορεί να της έλεγε την αλήθεια, μπορεί και όχι. Δεν ήτανσίγουρη, αλλά για την ώρα της αρκούσε που το άκουγε.Άπλωσε τα χέρια της και τον αγκάλιασε. Εκείνος τύλιξε ταδικά του γύρω της και την έσφιξε δυνατά πάνω του.

Είχαν κάνει έρωτα κι άλλες φορές, είχαν φιληθεί, είχανχαϊδέψει ο ένας τον άλλο, είχαν παίξει στο κρεβάτι, αλλάτίποτε απ’ όσα είχαν κάνει δεν είχε τόση οικειότητα όσοεκείνη η φορά. Έπειτα έμειναν αγκαλιασμένοι για πολλή ώρα,λες και κανείς από τους δύο δεν ήθελε ν’ αφήσει πρώτος τον

άλλο. Τελικά η Ντέινα τραβήχτηκε λιγάκι προς τα πίσω καιτον κοίταξε στα μάτια.

«Μου έλειψες», ψιθύρισε, αποκαλύπτοντας σιγά σιγά τα συ-ναισθήματά της.

«Εμένα μου έλειψες πιο πολύ», μουρμούρισε εκείνος και τηφίλησε.

«Ελπίζω την επόμενη φορά να μου κάνεις πιο ευχάριστηέκπληξη», γκρίνιαξε η Ντέινα καθώς ακολουθούσε πάλι τηΛέξι στην μπουτίκ με τα νυφικά.

«Όπως ένα απόγευμα στο σκοπευτήριο;» αντιγύρισε εκείνη.

«Δεν είναι κακή ιδέα».

Η Ίζι τις περίμενε μέσα πίνοντας ήδη τσάι και λάμποντας απόχαρά και ομορφιά. «Ίσως θα έπρεπε να κάνω ανοιχτό γάμο»,είπε. «Χλιδάτο. Να καλέσω ανθρώπους που δεν ξέρω, ναπάρω δώρα».

Η Λέξι τη χτύπησε στον ώμο. «Δεν είσαι τέτοιος τύπος».

«Το ξέρω, αλλά καμιά φορά μου αρέσει να το κουβεντιάζω.Απλώς και μόνο για να βλέπω τον Νικ να ιδρώνει».

«Κατά βάθος είσαι μοχθηρή», είπε η Ντέινα. «Γι’ αυτό σε

συμπαθώ».

«Αρα δε θα έπρεπε να σε πειράζει που βρίσκεσαι εδώ», είπε ηΊζι. «Επειδή συμπαθείς και τη Σκάι».

«Αχ, τι πράγματα κάνω για τις φίλες μου», γκρίνιαξε ηΝτέινα.

Η διευθύντρια του καταστήματος πλησίασε φουριόζα και τιςχαιρέτησε. Χαμογέλασε τυπικά στην Ντέινα κι έπειτα άρχισετις φιλοφρονήσεις στη Λέξι και την Ίζι. Οδήγησε αμέσως τηΛέξι στο ανάκλιντρο και την παρότρυνε να χαλαρώσει.

«Θα της κάνουν πάλι μασάζ στα πόδια;» ρώτησε η Ίζι.«Πολύ θα ήθελα κι εγώ ένα μασάζ».

«Δεν είσαι έγκυος», απάντησε η Λέξι αναστενάζοντας μεανακούφιση καθώς ακουμπούσε στα αφράτα μαξιλάρια.«Έτσι τη θέλω τη ζωή μου».

«Έτσι είναι η ζωή σου», είπε η Ντέινα.

«Τι τυχερή που είμαι». Η Λέξι κοίταξε την Ίζι. «Δείξ’ της τιξεχωρίσαμε για να διαλέξει το πιο συμπαθητικό απ’ αυτά».

«Εσύ δεν έχεις άποψη;» ρώτησε η Ντέινα, εν μέρει εννοώνταςτο. Θα της άρεσε να έχει την τελευταία λέξη, αλλά τηςφαινόταν πιο ευγενικό να αφήσει την επιλογή στη Λέξι.

Εκείνη ακούμπησε το χέρι στην κοιλιά της. «Όλα όσαδιαλέξαμε καταφέρνουν να κρύψουν αρκετά αποτελεσματικάτούτο εδώ, οπότε δεν έχω κανένα πρόβλημα».

Η Ίζι έπιασε την Ντέινα από το χέρι. «Έλα να ρίξεις μια ματιά.Θα σου αρέσει. Εγώ προτίμησα μαύρο αντί για κόκκινο ήπράσινο. Ξέρω ότι ο γάμος γίνεται παραμονή Χριστουγέννων,αλλά το πράσινο δεν κολακεύει καμία γυναίκα άνω τωνοχτώ».

Αν και η Σκάι είχε πει ότι δεν είχε την απαίτηση να ντυθούνσαν παράνυμφες, αφού ήταν ο δεύτερος γάμος της, ήξερανότι θα της άρεσε να συμμετάσχουν στην τελετή οι αδελφέςτης και η φίλη της. Η Ίζι είχε σκεφτεί να της κάνουν έκπληξηφορώντας όμοια φορέματα. Η Ντέινα θα προτιμούσε να κάνειαπονεύρωση σε δόντι, αλλά το θέμα ήταν πως όλα γίνοντανγια τη Σκάι, την οποία αγαπούσε πολύ. Άρα έπρεπε να κάνειμια θυσία.

«Το φόρεμα της Έριν είναι υπέροχο», συνέχισε η Ίζι καθώςτην οδηγούσε σε ένα ευρύχωρο δοκιμαστήριο γεμάτοκρεμασμένα ρούχα. «Το είδα νωρίτερα και διάλεξα στοιχείαγια τα φορέματά μας που θα ταίριαζαν με το στυλ του. Επίσηςφρόντισα να ταιριάζουν και με το νυφικό της Σκάι».

Η Ντέινα ένιωσε τύψεις που δεν είχε μείνει για να δει τονυφικό που διάλεξε η Σκάι. Οπότε δεν ήταν σε θέση να

γνωρίζει ποια φορέματα θα του ταίριαζαν περισσότερο.

Ευτυχώς, αυτά που είχε διαλέξει η Ίζι ήταν αρκετά όμορφα, ανσυνυπολόγιζε κανείς το γεγονός ότι ήταν φορέματα γιαπαράνυμφες. Ήταν μακριά και απλά. Ένα είχε περισσότερουςφραμπαλάδες από το άλλο, ένα είχε δαντέλα, αλλά κανέναδεν της προκα-λούσε αηδία.

Η Ίζι της έδειξε το αριστερό. «Αυτό έχει περισσότερεςπιθανότητες να φορεθεί για δεύτερη φορά», είπε. «Αν τοκόψεις ως το γόνατο και κοντύνεις τα μανίκια, έχεις έναθαυμάσιο κοκτέιλ φόρεμα».

Η Ντέινα το περιεργάστηκε. Τα μανίκια ήταν τρουα-καρ απόμαύρη δαντέλα. Το μπούστο ήταν κεντημένο με χάντρες,αλλά δεν είχε καθόλου δαντέλα και η φούστα έπεφτε σχεδόνίσια. Ούτε φραμπαλάδες ούτε φεστόνια.

«Θα χωρέσει εδώ μέσα η Λέξι; Πού θα μπει η κοιλιά της;»

Η Ίζι πήγε κοντά και τράβηξε το φόρεμα στα πλάγια. «Εδώυπάρχει αρκετό ύφασμα και η αμπίρ μέση κολακεύειπερισσότερο από άλλες γραμμές».

Η Ντέινα θα συμφωνούσε αν ήξερε τι σημαίνει αμπίρ μέση.«Ας το δοκιμάσουμε», είπε.

Πέντε λεπτά αργότερα στεκόταν μπροστά στον μεγάλο

καθρέφτη της σάλας. Η Λέξι ύψωσε το φλιτζάνι της με τοτσάι βοτάνων σε χαιρετισμό.

«Σου πάει. Μου αρέσει. Θα προλάβουν να τα ετοιμάσουν;»

Η Ίζι κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Δε ράβονται κατάπαραγγελία. Θα τηλεφωνήσουν’στα άλλα καταστήματα τηςαλυσίδας και θα τα φέρουν εδώ. Λοιπόν, τι λες;»

Η Ντέινα κοίταξε το είδωλό της. Κατά τα φαινόμενα η αμπίρμέση ήταν αυτή που ξεκινούσε από ψηλά, ακριβώς κάτω απότο στήθος. Το φόρεμα ήταν ωραίο και όχι τόσο κοριτσίστικοώστε να θέλει να φύγει τρέχοντας και ουρλιάζοντας από κειμέσα.

«Μου αρέσει. Είσαι σίγουρη ότι η Σκάι δε θα έχει αντίρρησηνα φοράμε μαύρα;»

«Θα ξετρελαθεί. Λοιπόν, είμαστε σύμφωνες;» ρώτησε η Ίζι.«Θα πάρουμε αυτό και θα κάνουμε έκπληξη στη Σκάι λίγοπριν από το γάμο».

«Έγινε». Η Λέξι ήπιε λίγο από το ρόφημά της και κοίταξε μεαπορία την Ντέινα. «Είσαι καλά;»

«Μια χαρά».

«Δε μου φαίνεσαι μια χαρά. Φαίνεσαι... κουρασμένη. Αλλά

όχι με την καλή έννοια, όπως μια γυναίκα που ζει έντονα καιχαίρεται τη ζωή της».

«Ίσως χρειάζομαι καινούρια υδατική κρέμα. Ή ανταύγειες».

Η Λέξι ζάρωσε τη μύτη της. «Όχι εξυπνάδες σ’ εμένα. Ποτέδεν κάνεις ανταύγειες -αν και νομίζω πως θα σου πήγαιναν.Συμβαίνει κάτι;»

Η Ντέινα κοίταξε την Ίζι κι εκείνη ανασήκωσε τους ώμουςτης. Η Ντέινα δεν κατάλαβε αν με αυτό εννοούσε πως δενείχε μιλήσει στη Λέξι για τη συζήτησή τους την προηγούμενηφορά που ήταν στην μπουτίκ νυφικών ή αν δεν ήξερε με τιτρόπο να στρέψει αλλού την προσοχή της Λέξι.

«Τίποτα ιδιαίτερο», τα μάσησε. «Απλώς... είμαι λίγομπερδεμένη».

«Γιατί;» Η Λέξι χαμήλωσε τη φωνή της. «Για τον Γκαρθπρόκειται, ε;»

«Κυρίως».

«Επειδή αυτή τη φορά δεν το έβαλες στα πόδια;»

«Δεν το βάζω στα πόδια!»

«Ούτε μένεις όμως», είπε η Ίζι. «Ουσιαστικά είναι το ίδιο

πράγμα. Διαλέγεις άντρες που σου είναι αδιάφοροι και μετάτους βαριέσαι και τους παρατάς. Προτιμάς τα ακίνδυνα. ΟΓκαρθ μόνο ακίνδυνος δεν είναι. Λογικό, λοιπόν, νααισθάνεσαι περίεργα. Είναι ο

φόβος μπροστά στο άγνωστο. Δεν είναι απαραίτητα κακό».Πήγε κοντά της. «Κανένας από τους άλλους δεν ήταν αυτόπου ήθελες».

«Και πώς ξέρω ότι ο Γκαρθ είναι;» ρώτησε η Ντέινα, παρ’όλο που δεν της άρεσε καθόλου που είχε γίνει το επίκεντροτης προσοχής.

«Είναι ένα βήμα πιο κοντά προς αυτό», είπε η Λέξι.

«Κι εσύ πώς το ξέρεις;»

Εκείνη χαμογέλασε. «Το ξέρω επειδή τα μάτια σου λάμπουνό-ποτε μιλάς γι’ αυτόν. Επειδή σε τρελαίνει, αλλά δε βλέπειςτην ώρα να βρεθείς πάλι κοντά του. Επειδή όταν χτυπάει τοτηλέφωνο παρακαλάς να είναι αυτός».

Η Ντέινα ξεροκατάπιε. Ποτέ δεν θα της περνούσε από τομυαλό να εξηγήσει τη σχέση της με τέτοιο τρόπο, αλλά όσαέλεγε η Λέξι ήταν απολύτως λογικά.

Ακούμπησε σε μια χρυσαφιά πολυθρόνα κοντά στοανάκλιντρο της Λέξι. «Είμαι μπερδεμένη», παραδέχτηκε.

«Κάποια πράγματα μου φαίνονται ξεκάθαρα. Ξέρω ότι θακάνει τα πάντα για να πετύχει την εκδίκησή του. Την ίδιαστιγμή ξέρω ότι δε θα έκανε ποτέ πια κακό σ’ εσάς. Άρα αυτόείναι ευχάριστο, σωστά; Θα σήμαινε όμως ότι έχει αλλάξει,και ξέρω ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν».

«Μπορεί να κάνεις λάθος», είπε η Ίζι. «Έχουν συμβεί και πιοπερίεργα πράγματα».

Η Ντέινα έγνεψε καταφατικά. «Μπορεί. Απλώς...» Ξερόβηξε.«Τι απ’ όσα κάνει έχει σχέση μ’ εμένα κι εκείνον και τι είναιαπλώς μια προσπάθεια να με προστατέψει από τουςκινδύνους; Είμαστε μαζί ή απλώς του έρχεται πιο βολικά;»

«Δοκίμασες να του μιλήσεις ποτέ για όλα αυτά;»

Η Ντέινα την κοίταξε άφωνη.

«Κατάλαβα», είπε η Αέξι. «Γιατί να κάνεις το πιο λογικόπράγμα, ε;» ι

«Ω, κάνε μας τη χάρη», την αποπήρε η Ίζι. «Επειδή εσύσυζητούσες τα πάντα με τον Κρουζ όσο παριστάνατε τουςαρραβωνια-σμένους. Δεν υπήρχαν εκπλήξεις, παρεξηγήσεις».

Η Λέξι κάγχασε. «Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς και, ενπά-ση περιπτώσει, τώρα δε μιλάμε για μένα. Ντέινα, πρέπει νακουβεντιάσεις με τον Γκαρθ. Να τον ρωτήσεις κάποια

πράγματα».

«Κι αν δε μου αρέσουν οι απαντήσεις;»

«Κι αν σου αρέσουν;»

Αυτό την τρόμαζε ακόμα περισσότερο, παρ’ όλο που δεντολμούσε να το ομολογήσει ούτε στον εαυτό της. «Θαπεριμένω μέχρι να τελειώσει αυτή η ιστορία, γιατί για την ώραέχει πολλά στο μυαλό του. Δε θέλω να του αποσπάσω τηνπροσοχή».

Η Ίζι πλατάγισε τη γλώσσα της.

Η Ντέινα γύρισε και την αγριοκοίταξε. «Θα σε συμβούλευα νατο πάρεις πίσω». ·

Η Ίζι έβαλε τα χέρια της στη μέση. «Γιατί; Εγώ δε μασάω ταλόγια μου, λέω αυτό που βλέπω. Το τέλος του Τζεντ μπορείνα έρθει σε βδομάδες ή μήνες. Είσαι διατεθειμένη ναπεριμένεις τόσο πολύ μέχρι να ξεκαθαρίσεις την κατάσταση;»

Το μόνο πρόβλημα που είχε μ’ αυτό το σχέδιο η Ντέινα ήτανότι έπρεπε να το εκμυστηρευτεί στις φίλες της. «Υπάρχουν κιάλλα πράγματα που πρέπει να πάρω υπόψη μου».

Η Ίζι μόρφασε. «Για πες μου ένα».

«Ίζι, σταμάτα», είπε η Λέξι.

Γύρισαν και οι δύο και την κοίταξαν.

Η Λέξι χαμογέλασε στην Ντέινα. «Το πρόβλημα δεν είναι ότιο Γκαρθ είναι απασχολημένος. Το πρόβλημα είναι ότι δεθέλεις να μάθεις την απάντηση στο ερώτημά σου. Ανενδιαφέρεται για σένα, θα πρέπει να το αποδεχτείς και νακάνεις μια ώριμη σχέση με έναν άντρα που δεν μπορείς ναελέγχεις. Θα παίξεις την καρδιά σου κορόνα γράμματα, κιαυτό είναι τρομακτικό. Αν δεν ενδιαφέρεται, θα έχειςπρόβλημα επειδή έχεις χάσει προ πολλού την ικανότητα ναπροστατεύεις τον εαυτό σου. Έχεις εμπλακείσυναισθηματικά, κι αυτό είναι πάντα επικίνδυνο. Τουλάχιστονσύμφωνα με τη δική σου οπτική».

Η Ντέινα κοίταξε τη φίλη της. Τα αυτιά της βούιζαν και είχετην αίσθηση ότι ο προστατευτικός της τοίχος γκρεμιζότανγύρω της, αφήνοντάς την εντελώς εκτεθειμένη.

Η Ίζι πήγε κοντά της και την αγκάλιασε. «Δε σου τη δίνειόταν η Λέξι έχει δίκιο;»

«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο», απάντησεαγκαλιάζοντάς την κι εκείνη. Η Λέξι της έπιασε το χέρι.

Η Ίζι τραβήχτηκε πρώτη. «Μη θυμώσεις, αλλά είσαιερωτευμένη μαζί του;»

«Δεν ξέρω».

«Τίμια απάντηση», είπε η Λέξι. «Μπορεί να είσαι;»

‘ «Μπορεί. Θέλω να είμαι σίγουρη».

«Αυτό δε γίνεται», είπε η Ίζι. «Μακάρι να γινόταν, αλλά ηαγάπη απαιτεί τυφλή εμπιστοσύνη. Κάνε το μεγάλο βήμα».

«Αξίζει τον κόπο να ρισκάρεις», πρόσθεσε η Λέξι.

«Για σένα άξιζε». Η Ντέινα της έσφιξε το χέρι και μετά τοάφησε. «Δεν ξέρεις αν ισχύει και για μένα». Να τα παίξει όλακορόνα γράμματα για έναν άντρα που μπορεί ναενδιαφερόταν για κείνη, μπορεί και όχι. «Θέλω να τοπιστέψω», είπε σκεφτικά. «Αλλά ο κόσμος του διαφέρει τόσοπολύ από τον δικό μου. Δεν ξέρω αν ταιριάζω».

Η Ίζι κούνησε το κεφάλι της. «Συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναιδύσκολο. Μπορείς να ταιριάζεις, αν το θέλεις. Αν αξίζει να τοκάνεις για χάρη του».

Ώστε αυτό ήταν το θέμα; Αν της άξιζε ο Γκαρθ; Ή μήπωςαυτό που φοβόταν υποσυνείδητα ήταν αν του άξιζε εκείνη;

Ο Γκαρθ ήξερε ότι η Ντέινα θα επέστρεφε στο σπίτι μετά απόεκείνον. Του είχε πει ότι είχε κάποια δουλειά σχετική με τογάμο της Σκάι και κάτι για φορέματα. Δεν ήταν σίγουρος,

αλλά ήξερε ότι το θέμα δεν τον ενδιέφερε. Ήταν κάτιγυναικείο.

Είχε αποφασίσει να της κάνει έκπληξη με δείπνο από τοαγαπημένο τους ιταλικό εστιατόριο. Ο Μάριο, ο επικεφαλήςσερβιτόρος, του είχε δώσει ακριβείς οδηγίες πώς να ζεστάνειτα φαγητά. Οι σαλάτες θα έμεναν στο ψυγείο μέχρι να τιςσερβίρει. Είχε διαλέξει ένα υπέροχο κρασί και για επιδόρπιοτιραμισού.

Η Ντέινα θα γύριζε σε λίγο. Δεν φαινόταν πια απόμακρη, κιαυτό ήθελε να το γιορτάσει.

Αυτή η γυναίκα έχει κάτι αλλιώτικο, σκέφτηκε. Κάτιπροκλητικό. Ήταν μοναδική. Όχι μόνο επειδή δεν είχε ίχνοςκοκεταρίας μέσα της, αλλά και επειδή ήταν πεισματάρα καιαποφασιστική. Είχε απαιτήσεις από τους ανθρώπους και δενδίσταζε να τους το δείχνει. Ήταν αφοσιωμένη και έντιμη.Μπορούσε να της έχει εμπιστοσύνη. Και δεν ήταν πολλοί οιάνθρωποι που εμπιστευόταν ο Γκαρθ.

Το τηλέφωνο χτύπησε. Κοίταξε την οθόνη για να δει ποιοςκα-λούσε πριν σηκώσει το ακουστικό. Ήταν από το θυρωρείο.

«Έχετε έναν επισκέπτη, κύριε Ντάνκαν», είπε ο Τζορτζ. Στα-

μάτησε για λίγο, κι όταν ξαναμίλησε, η φωνή του ακούστηκεπιο σιγανή, σαν να κοιτούσε αλλού. «Είναι η δεσποινίς

Άπλγκεϊτ. Να τη στείλω πάνω;»

Η Φον; Ο Γκαρθ κοίταξε το ρολόι του και υπολόγισε πόσηώρα του έμενε λογικά μέχρι να επιστρέφει η Ντέινα. «Πες τηςνα έρθει, Τζορτζ. Σ’ ευχαριστώ».

Έκλεισε το τηλέφωνο.

Το πρώτο του συναίσθημα ήταν ενοχή -λες καιπροσκαλώντας τη Φον στο διαμέρισμά του έκανε κάτι κακό.Υπενθύμισε στον εαυτό του ότι η Φον ήταν πρώην μνηστήτου, ότι πριν το πάρτι είχε χρόνια να τη δει και πως δενσήμαινε τίποτε ότι μιλούσαν. Όλα αυτά ήταν αλήθεια, αλλάοι γυναίκες δεν ήταν πάντα πρόθυμες να δεχτούν τηναλήθεια.

Η Φον χτύπησε την πόρτα του. Ο Γκαρθ άνοιξε.

Καθώς έμπαινε, του χαμογέλασε. Τα μάτια της ήτανκαταγάλανα και τεράστια, αλλά το βλέμμα της κάπωςχαμένο. «Δεν ήξερα αν θα με δεχόσουν», ομολόγησε καθώςάφηνε τη σινιέ τσάντα της στο τραπέζι της εισόδου.

«Δεν υπάρχει λόγος να μη σε δεχτώ. Πέρασε».

Τον ακολούθησε στο καθιστικό, πλησίασε στο παράθυρο καιγύρισε προς το μέρος του. «Μου αρέσουν οι αλλαγές πουέκανες».

Ο Γκαρθ κοίταξε γύρω. «Είναι διαφορετικό;»

«Πολύ. Το είχες αγοράσει λίγο πριν γνωριστούμε, θυμάσαι;Ήταν όλο ψυχρά γκρίζα και μαύρα. Ο προηγούμενοςιδιοκτήτης του ήταν δικηγόρος και προφανώς ήθελε νααποδείξει κάτι. Όπως, ας πούμε, ότι όλα έπρεπε να είναισούπερ μοντέρνα για να τον θεωρούν οι άλλοιεκλεπτυσμένο».

Ο Γκαρθ άνασήκωσε τους ώμους του. «Μπορεί και να είχεδίκιο».

«Τώρα είναι καλύτερο. Πιο ζεστό. Έχει πιο σπιτικήατμόσφαιρα».

«Ευχαριστώ».

«Παρακαλώ». Του χαμογέλασε. «Καλά φαίνεσαι».

Ο Γκαρθ δεν είχε όρεξη για τέτοια. «Φον...»

Εκείνη κούνησε το κεφάλι της. «Ξέρω, ξέρω. Μην τρομάζεις,δεν υπάρχει λόγος».

«Δεν τρομάζω τόσο εύκολα».

«Άρα αυτό δεν έχει αλλάξει».

Τον κοίταξε με μια επιμονή που κάτω από άλλες συνθήκες

θα μπορούσε να τον αναστατώσει, αλλά ήξερε πια ότι εκείνηη αθώα έκφραση ήταν το σήμα κατατεθέν της. Αυτή, ηομορφιά της και η αριστοκρατική καταγωγή της. Όλα αυτάήταν μια χαρά, αν παρέβλεπε κανείς την κλεπτομανία.

Κοιτάζοντάς την αναρωτήθηκε αν θα μπορούσαν να κάνουνο ένας τον άλλο ευτυχισμένο. Ο γάμος τους θα έμοιαζεπερισσότερο με επαγγελματική συμφωνία παρά με σχέση,αλλά αυτό δεν σή-μαινε ότι θα ήταν αποτυχημένος. Δεν θαπερίμενε περισσότερα από αυτά που θα του πρόσφερε. Έτσι κιαλλιώς, ποτέ δεν ήθελε να ερωτευτεί. Η μητέρα του είχεερωτευτεί και να τι της είχε συμβεί.

«Θέλεις να μάθεις για ποιο λόγο είμαι εδώ», είπε η Φον δια-λύοντας τη σιωπή.

«Καλό θα ήταν».

«Ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη γι’ αυτό που έγινε τις προ-άλλες».

«Δεν έκανες τίποτα σ’ εμένα».

«Τότε να σ’ ευχαριστήσω. Η γυναίκα που ήταν μαζί σου...»

«Η Ντέινα».

Κούνησε το κεφάλι της. «Η Ντέινα. Ήταν... τρομακτική».

«Ναι, το έχει αυτό».

«Είναι αστυνομικός;»

«Βοηθός σερίφη».

«Και είσαστε μαζί;»

«Ναι».

«Ποτέ δε θα φανταζόμουν ότι είναι ο τύπος σου».

Ο Γκαρθ σκέφτηκε πόσο συχνά τον έκανε να γελάει η Ντέινακαι πόσο συχνά τον απειλούσε. Πόσο σκληρό θεωρούσε τονεαυτό της και πόσο εύκολα πληγωνόταν. Σκέφτηκε τι είχεπεράσει όταν ήταν παιδί και πώς αυτό είχε επηρεάσει τοχαρακτήρα της.

«Έχω αλλάξει τύπο», απάντησε.

«Α. Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να δειπνήσουμε μαζί γιανα θυμηθούμε τα παλιά;»

Αυτή την ερώτηση δεν την περίμενε. «Νόμιζα πως θαπήγαινες για θεραπεία».

«Δεν έχω όρεξη. Προτιμώ να είμαι μαζί σου». Προχώρησεπρος το μέρος του. «Ήμασταν καλά μαζί, έτσι δεν είναι; Δεθυμάσαι;»

Ο Γκαρθ έμεινε ασυγκίνητος. «Όχι όσο νομίζεις».

Η Φον έγλειψε το κάτω χείλι της. «Δε σου αρέσω καθόλου;Κάποτε σου άρεσα».

Θα μπορούσε να της πει πολλά. Ότι ο πατέρας της του είχεπροσφέρει ένα τεράστιο ποσό, ακόμα και μια ολόκληρηεταιρεία, προκειμένου να την ξεφορτωθεί. Ότι πάντα θαέκαναν εντυπωσιακό ζευγάρι και πως ήταν το είδος τηςγυναίκας που αποσπά την προσοχή των άλλων αντρών κιέτσι διευκολύνει τις επαγγελματικές επαφές. Όμως το μόνοπου θα κατάφερνε θα ήταν να την πληγώσει.

«Δεν έχει να κάνει μ’ εσένα, Φον. Τώρα είμαι με την Ντέινα.Και θέλω να είμαι με την Ντέινα. Καλύτερα να πηγαίνεις».

«Μα, Γκαρθ, αν μου δώσεις μια ευκαιρία...»

«Όχι απόψε, γλυκιά μου, αλλά ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρουςσου που πέρασες».

Η φωνή ακούστηκε από πίσω του. Ο Γκαρθ αλαφιάστηκε.Ήταν ανάγκη να είναι πάντα τόσο ακριβής στην ώρα της;Γύρισε και είδε την Ντέινα να στέκεται κοντά στην πόρτα.

Επανέλαβε νοερά το διάλογο. Ήξερε ότι δεν είχε πει κάτικακό, αλλά ήταν άντρας, κι έτσι είχε κάθε λόγο να φοβάταιότι τον περίμεναν κακά ξεμπερδέματα.

«Γεια», είπε αμήχανα. «Η Φον πέρασε να με δει».

«Το βλέπω». Η Ντέινα χαμογέλασε στην άλλη γυναίκα. «Θαμείνεις πολύ;»

Η Φον πήρε μια έκφραση πληγωμένη, σαν κουτάβι που τοείχαν κλοτσήσει. Τα μεγάλα μάτια της βούρκωσαν. «Δε μένωεκεί που με θεωρούν ανεπιθύμητη», ψιθύρισε με φωνή γεμάτηπόνο. «Είναι δικός σου. Νίκησες».

«Δεν είχα ιδέα ότι γίνεται διαγωνισμός», είπε η Ντέιναανοίγο-ντας την πόρτα. «Καλά να περάσεις στην ψυχιατρικήκλινική».

Η Φον έβγαλε έναν μικρό λυγμό και βγήκε βιαστικά από τοδιαμέρισμα. Η πόρτα έκλεισε και το κλειδί γύρισε στηνκλειδαριά.

Ο Γκαρθ ένιωθε την ανάγκη να κρυφτεί κάπου. Ήξερε ότι δενείχε κάνει κάτι κακό, κι όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει.

Η Ντέινα κούνησε το κεφάλι της. «Η κοπέλα πρέπει να πιάσειδουλειά σε κανένα σούπερ μάρκετ για να μάθει πώς βγάζουντον επιούσιο οι άνθρωποι. Τότε μόνο θα έχει κάποια ελπίδανα έρθει στα συγκαλά της».

«Απλώς πέρασε να με δει».

«Το άκουσα».

«Δεν την κάλεσα».

«Ποτέ δε σκέφτηκα ότι την κάλεσες».

Ο Γκαρθ την κοίταξε και προσπάθησε να καταλάβει πού θακατέληγε η συζήτηση. «Μπορείς να ρωτήσεις τον Τζορτζ».

«Δε χρειάζεται. Σε πιστεύω». __

«Αλήθεια;»

«Ανακουφισμένο σε βλέπω».

«Και βέβαια είμαι ανακουφισμένος. Δεν ήξερα... Δεθύμωσες;»

«Όχι». Πήγε κοντά του. «Αλήθεια, τι της βρήκες; Εκτός απότην ομορφιά της, εννοώ. Εντάξει, είναι καλλιεργημένη. Πεςμοϋ πως ο πατέρας της σου πρόσφερε τουλάχιστον πενήνταεκατομμύρια».

«Περισσότερα».

«Είσαι ηλίθιος».

Η προσβολή δεν τον έθιξε. «Τότε μου φάνηκε καλή ιδέα».

«Και τώρα;»

Τη χάιδεψε στο μάγουλο και τη φίλησε. «Τώρα είμαι πολύπιο έξυπνος».

«Αυτό σκέφτηκα' κι εγώ».

Κεφάλαιο 17

Η Ντέννα καθόταν στην άκρη του κρεβατιού του ξενώνα καιπροσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της ότι έπρεπε να είναιενθουσιασμένη. Χαρούμενη. Εκστασιασμένη. Η Σκάι κρέμασετο μακρύ φόρεμα σε ένα γάντζο μέσα από την πόρτα τηςντουλάπας και ανασήκωσε το πλαστικό προστατευτικόκάλυμμα.

«Πώς σου φαίνεται;» ρώτησε με αγωνία.

Το φόρεμα -η τουαλέτα, για την ακρίβειά- λαμπύριζε απαλάστο απογευματινό φως. Ήταν ιβουάρ, μεταξωτή -όπως τηνείχε πληροφορήσει η Ίζι- και αραιά κεντημένη με χάντρες. Τοστυλ ήταν απλό, με μέση αμπίρ, μακριά μανίκια και φαρδιάφούστα. Η Ντέινα μπορούσε να φανταστεί τη Σκάι να τηφοράει. Ταίριαζε απόλυτα στο στυλ της.

«Θα είσαι πανέμορφη», είπε με ειλικρίνεια. «Συγνώμη πουδεν έμεινα να σε δω όταν τη δοκίμαζες».

«Μην ανησυχείς, θα υποφέρεις στις πρόβες που θα κάνωπρος το τέλος του μήνα», την πείραξε η Σκάι. «Και σ’ευχαριστώ που ήρθες έστω και για λίγο. Ξέρω ότι δεν ταμπορείς αυτά τα πράγματα».

«Ακόμα κι έτσι, αισθάνομαι άσχημα. Με απασχολούσανάλλα πράγματα και δεν ήταν σωστό. Η μέρα σού ανήκε».

Η Σκάι σκέπασε πάλι το φόρεμα. «Υπάρχει τρόπος ναεξιλεωθείς».

«Τι τρόπος;» ρώτησε καχύποπτα η Ντέινα. Όχι απλώς καχύ-ποπτα, με ανησυχία. Οι λεπτομέρειες ενός γάμου δεν ήταν τοφόρτε της.

«Χρειάζομαι βοήθεια για να γράψω τα προσκλητήρια».

Η Ντέινα μόρφασε. «Κάτι μου λέει ότι δεν εννοείς να βάλω α-

πλώς γραμματόσημα ή να κολλήσω αυτοκόλλητα με τηδιεύθυνση του αποστολέα».

«Καλλιγραφία».

«Εννοείς αυτό το περίτεχνο γράψιμο;» Η Ντέινα ένιωσε ένασφίξιμο στο στομάχι. «Αφού ξέρεις ότι δε σκαμπάζω απότέτοια».

Η Σκάι χαμογέλασε και τα πράσινα μάτια της έλαμψαν. «Μηνπανικό βάλλεσαι, δεν πρόκειται να σου το ζητήσω».

«Ωραία, γιατί δεν έχω καμιά όρεξη να μάθω καλλιγραφίατώρα».

«Κι όμως, είναι πολύ εύκολο». Η Σκάι βγήκε από τον ξενώνακαι η Ντέινα την ακολούθησε. «Υπάρχουν ειδικά στυλό πουβοηθούν πολύ».

«Για να το,λες εσύ, έτσι θα είναι».

Κατέβηκαν και πήγαν στην κουζίνα. Η Ντέινα οσμίστηκε τοναέρα. Κάτι πικάντικο και πεντανόστιμο έβραζε πάνω στο μάτι.

«Τι ψήνεται;»

«Καρνίτας».

«Μπορώ να μείνω για φαγητό;»

«Αν θέλεις. Δε σε πειράζει όμως που θα μείνεις μακριά απότον Γκαρθ τόσες ώρες;»

Η Ντέινα αναστέναξε. «Για καρνίτας αξίζει να υπομείνω κιαυτό τον πόνο».

«Δεν ξέρω αν θα χαιρόταν ο Γκαρθ ακούγοντάς το». Η Σκάιέβαλε καφέ σε δυο φλιτζάνια.

Η Ντέινα κάθισε απέναντι της στο τραπέζι. «Τι συμβαίνει;»ρώτησε. «Δε λάμπεις από ευτυχία. Δε θα ’πρεπε;»

«Λάμπω μέσα μου», απάντησε εκείνη και αναστέναξε. «Είμαιευτυχισμένη με τον Μιτς. Τον αγαπώ όσο δε φαντάζεσαι.Χαίρομαι που θα τον παντρευτώ και θα ζήσω μαζί του. Είναιαυτό που ονειρευόμουν πάντα. Αλλά...»

«Αλλά;» επανέλαβε η Ντέινα. Καταλάβαινε ότι κάτι δενπήγαινε καλά. Το έβλεπε στις σκιές που έκρυβε το χαμόγελοτης Σκάι.

«Δε μου αρέσει καθόλου αυτό που συμβαίνει με τον Τζεντ.Πατέρας μας είναι. Θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ μαζί μας.Να δουλεύουμε μαζί. Αντί γι’ αυτό, προσπαθούμε να τονκαταστρέψουμε επειδή λίγο έλειψε να σκοτώσει την ίδια τουτην κόρη. Γιατί να είναι έτσι τα πράγματα;»

«Επειδή ο Τζεντ θέλει να κερδίζει πάντα, έστω κι αν πιστεύωότι δεν ήταν πρόθεσή του να σκοτώσει την Ίζυ>. Επανέλαβεστη Σκάι όσα της είχε πει ο Τζεντ στη δεξίωση πριν απόμερικές βδομάδες.

Εκείνη την άκουσε και στο τέλος αναστέναξε. «Ώστε δεν είχεπρόθεση να τη σκοτώσει, αλλά δεν πειράζει αν τραυματίστηκεεκείνη ή άλλοι; Τι άνθρωπος». Συνοφρυώθηκε. «Κι αυτό πουέκανε στον Γκαρθ και την Κάθι; Ακόμα δεν το χωράει ο νους

μου».

«Το ξέρω». Η Ντέινα κόμπιασε. «Όμως είναι πιθανό να μηνέχουν γίνει μόνο αυτά που μας έχει πει ο Γκαρθ».

«Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ όλη την αλήθεια. Ο Τζεντεπιβεβαίωσε τα γεγονότα, όμως δε μας είπε λεπτομέρειες καιη Κάθι δεν είναι σε θέση να μας πει».

«Στενοχωριέμαι για όλο αυτό το μπλέξιμο».

«Μη στενοχωριέσαι. Είσαι ένας από τους ελάχιστουςανθρώπους που με βοηθούν να μην τρελαθώ. Είναι πολύσημαντικό για μένα να ξέρω ότι μπορώ να βασίζομαι πάνωσου. Παντρεύομαι και θέλω να το πω στον πατέρα μου. Θέλωνα χαρεί για μένα. Όμως αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Δεν τονενδιαφέρει». Τα πράσινα μάτια της γέμισαν δάκρυα. «Νόμιζαπως ο πατέρας μου θα με παρέδιδε στον Μιτς. Έπεσα έξω».

Η Ντέινα ήρθε σε πολύ δύσκολη θέση. Δεν της άρεσεκαθόλου να βλέπει έναν τόσο αγαπημένο της άνθρωπο ναυποφέρει, ειδικά όταν δεν μπορούσε να λύσει το πρόβλημα.Κι ενώ δεν ήθελε να ξαναδεί τον πατέρα της, καταλάβαινε τααντικρουόμενα αισθήματα της Σκάι. Αλλο ήταν να ξέρει ότι οΤζεντ ήταν κακός άνθρωπος κι άλλο να υφίσταται τιςσυνέπειες της κακίας του.

Θυμήθηκε τον πρώτο της γάμο. Ήταν ένα σπουδαίο κοσμικό

γεγονός, με μισή ντουζίνα παράνυμφες και μια άμαξα που τηνέσερναν άλογα. Η τελετή είχε γίνει σε μια μεγάλη εκκλησίατης πόλης και είχε ακολουθήσει δεξίωση στο Γκλόρι’ς Γκέιτ.Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ήταν καμιά δεκαριάγερουσιαστές και ένας πρώην Πρόεδρος. Ο κόσμος μιλούσεγι’ αυτή επί μήνες.

Αυτή τη φορά ήταν αλλιώς. Αυτή τη φορά η Σκάιπαντρευόταν από έρωτα και όχι από καθήκον. Αυτή τη φοράόλα ήταν όπως τα ήθελε εκείνη και όχι για λόγουςδημοσιότητας. Όμως το ότι δεν μπορούσε να την παραδώσειο Τζεντ στο μέλλοντα σύζυγό της επίσκιαζε τη χαρά τηςημέρας.

«Πες το στον Γκαρθ», είπε αυθόρμητα.

Η Σκάι την κοίταξε με απορία. «Τι πράγμα;»

Η Ντέινα μετάνιωσε γι’ αυτό που είχε πει, αλλά δεν έκανεπίσω. «Πες στον Γκαρθ να σε παραδώσει. Είναι ο μεγάλοςσου αδελφός. Δε μετράει αυτό;»

«Δεν το είχα σκεφτεί. Πιστεύεις ότι θα δεχτεί;»

Η Ντέινα πίστευε ότι μάλλον θα τη σκότωνε αν το μάθαινε,αλλά δεν πτοήθηκε. Της ήταν υποχρεωμένος επειδή είχεδείξει τόση κατανόηση για την επίσκεψη της Φον. «Πιστεύωότι θα δυσκολευτεί να σου αρνηθεί», είπε με ειλικρίνεια.

«Δε με ενθαρρύνει ιδιαίτερα αυτό», είπε γελώντας η Σκάι.«Αλλά μου φτάνει. Θα του τηλεφωνήσω και θα τοπροτείνω».

«Έτσι μπράβο».

Το χαμόγελο της Σκάι έσβησε. «Πώς φτάσαμε ως εδώ;»ψιθύρισε και τα μάτια της βούρκωσαν πάλι. «Πατέρας μαςείναι. Θα έπρεπε να μας αγαπάει».

«Πολλοί άνθρωποι δεν ακολουθούν τον κανόνα», είπε ηΝτέινα φέρνοντας στο νου της τον δικό της πατέρα. «Ο Τζεντείναι ένας απ’ αυτούς».

«Πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει να τον βάλουμε φυλακή. Δενείναι άξιος εμπιστοσύνης. Ποιος ξέρει με ποιον θα τα βάλειμετά. Με την Έριν. Ή με το μωρό της Λέξι». Έπιασε τηνκούπα του καφέ με τα δυο της χέρια, αλλά δεν ήπιε. «Δενήθελα να γίνουν έτσι τα πράγματα. Τι θα γίνει αν κάνω παιδίμε τον Μιτς; Θα θελήσει να μάθει ποιος είναι ο Τζεντ και θαείναι μόνο ένα όνομα, όχι ο παππούς του».

«Νομίζεις ότι τον Τζεντ τον ενδιαφέρει αυτό;» ρώτησεμαλακά η'Ντέινα.

«Όχι, δεν τον ενδιαφέρει. Όμως το ότι το ξέρω δε με παρη-γορεί».

«Λυπάμαι».

«Δεν είναι δικός σου αυτός ο σταυρός, όπως θα έλεγε και ηΦι-ντέλα. Δικός μου είναι». Ανασήκωσε τους ώμους της.«Πολλά απρόσμενα πράγματα έγιναν τους τελευταίουςμήνες. Η Λέξι γνώρισε τον Κρόυζ, η Ίζι τον Νικ. Εγώερωτεύτηκα πάλι τον Μιτς. Και ο Γκαρθ...»

«Είναι κούκλος», είπε ξερά η Ντέινα.

«Τώρα γίνεσαι σαρκαστική».

«Δεν είχα τέτοια πρόθεση».

«Τότε πες μου τι πιστεύεις στ’ αλήθεια γι’ αυτόν».

Με παγίδεψε, σκέφτηκε η Ντέινα. Με παγίδεψε και δεν ξέρωπώς να ξεφύγω. «Νομίζω ότι είναι περίπλοκος».

«Και;»

«Και του πάνε τα κοστούμια».

Η Σκάι ζάρωσε τη μύτη της. «Δεν είναι απάντηση αυτή. Είσαιερωτευμένη μαζί του;»

Η Ντέινα ένιωσε την επιθυμία να βουτήξει από τοκοντινότερο παράθυρο. «Είναι απαραίτητο να ρωτάς μετέτοιο τρόπο; Δεν μπορείς να είσαι πιο διακριτική;»

Η Σκάι χαμογέλασε. «Είσαι;»

«Δεν ξέρω», φώναξε εκείνη και σηκώθηκε απότομα,σπρώχνοντας προς τα πίσω την καρέκλα της. «Δεν ξέρω τιαισθάνομαι γι’ αυτόν. Είναι δύσκολο να ζω κοντά του -ίσωςτο δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Όχιεπειδή αμφισβητώ τις προθέσεις του -που το κάνω κι αυτό-,αλλά κυρίως επειδή αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Είμαιαρκετά καλή; Είμαι αρκετά διαφορετική; Μήπως είμαιυπερβολικά διαφορετική; Δε μ’ αρέσει καθόλου νααισθάνομαι ότι πρέπει να φανώ αντάξια κάποιου».

«Είσαι και με το παραπάνω. Ο Γκαρθ είναι πολύ τυχερός πουσ’ έχει».

Λόγια μιας πιστής και αφοσιωμένης φίλης.

«Είναι;» ρώτησε με αμφιβολία η Ντέινα και ξανακάθισε. «Τιπροσφέρω σ’ αυτή τη σχέση;»

«Είσαι υπέροχη. Έξυπνη και πιστή και διασκεδαστική.Γενναία και δυναμική».

«Το να είναι δυναμική μια γυναίκα δεν είναι πάντα καλό».

«Γιατί;»

«Γιατί απαιτεί προσπάθεια και, απ’ ό,τι έχω διαπιστώσει, οι

περισσότεροι άνθρωποι απεχθάνονται οτιδήποτε απαιτείέντονη προσπάθεια».

Η Σκάι ήπιε μια γουλιά καφέ. «Το να αγαπώ τον Μιτς είναιεύκολο», ομολόγησε. «Αν και η συμβίωση μαζί του είναιδύσκολη μερικές φορές. Είναι εύκολο να αγαπάς τονΓκαρθ;»

«Τώρα νομίζεις ότι είσαι διακριτική; Γιατί σε πληροφορώ ότιδεν είσαι».

«Καλά, καλά. Δε με εντυπωσιάζεις. Απάντησε σ’ αυτό που σερώτησα».

Ήταν εύκολο να αγαπά τον Γκαρθ; Καλά καλά δεν ήξερε αντον αγαπούσε.

«Αν τον αγαπήσω, θα αναγκαστώ να κάνω πράγματα που δεθέλω», παραδέχτηκε.

«Σαν τι;»

«Να τον αφήσω να μπει στην καρδιά μου».

«Μα δεν τον έχεις αφήσει ήδη; Μαζί του ζεις, Ντέινα».

Της κόπηκε η ανάσα. Έτσι ήταν; Είχε βρει ήδη ο Γκαρθ μιαθέση στην καρδιά της;

Ήταν πάντα τόσο προσεκτική. Φρόντιζε να μην μπλέκεται μεκάποιον που θα μπορούσε να την αγγίξει πραγματικά, να τηνπληγώσει. Δεν το ήθελε αυτό. Ούτε τον πόνο ούτε τονκίνδυνο. Ήθελε να είναι ασφαλής, έστω κι αν αυτό σήμαινεότι ήταν μόνη.

Κι όμως, χωρίς να το καταλάβει, είχε συμβεί κάτι άλλο. Κάτισημαντικό. Κάτι που της γεννούσε την επιθυμία να ανοίξει ταφτερά της και να πετάξει -λες και η αγάπη τής είχε δώσει ήδηφτερά.

«Ίσως», ψιθύρισε. «Ίσως τον αγαπώ πραγματικά».

Η Σκάι δεν είπε τίποτε.

Η Ντέινα συλλογίστηκε αυτό που είχε πει. Γιατί δεν έφευγετρέχοντας; Γιατί δεν την έπιανε υστερία; Απίστευτο!Αγαπούσε τον Γκαρθ; Μα ήταν δυνατόν; Πριν από μερικέςμέρες, όταν ήταν με την Ίζι και τη Λέξι, δεν ήξερε. Τώρα όμωςκάτι είχε αλλάξει. Κάτι της φαινόταν πιο ξεκάθαρο.

«Τον αγαπώ», είπε με δέος. «Αγαπώ τον Γκαρθ».

Η Σκάι χαμογέλασε. «Επιτέλους. Νόμιζα πως δε θα σεάκουγα ποτέ να λες αυτά τα λόγια».

«Τότε είμαστε πάτσι, γιατί κι εγώ δεν πίστευα ποτέ ότι θα ταξεστόμιζα».

«Πότε σκοπεύεις να του το πεις;»

«Όταν παγώσει η κόλαση».

«Γιατί; Πρέπει να του το πεις».

«Όχι, ευχαριστώ. Προτιμώ να παίρνω την απογοήτευση σεμικρές δόσεις».

«Νομίζεις ότι εκείνος δε σ’ αγαπάει;»

«Μπράβο, το βρήκες!»

«Σ’ αγαπάει, Ντέινα. Είσαι εκπληκτικός άνθρωπος».

«Τι άλλο θα έλεγες εσύ; Αφού μ’ αγαπάς».

«Και είναι πολύ πιθανό να σ’ αγαπάει και ο Γκαρθ. Κάποιοςπρέπει να κάνει το πρώτο βήμα και να τα ρισκάρει όλα».

«Καλύτερα εκείνος».

Η Σκάι κούνησε το κεφάλι της. «Νόμιζα ότι είσαι δυνατή».

«Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο δυνατή και τοανόητη. Θα προτιμούσα να ανήκω στην πρώτη κατηγορία».

«Στ’ αλήθεια δε θα του πεις τίποτα;»

«Δεν αρκεί που το είπα σ’ εσένα;»

«Κάτι είναι κι αυτό», παραδέχτηκε η Σκάι. «Θα ήταν όμωςκαλύτερα αν το έλεγες σ’ εκείνον».

«Καλύτερα για όλους εκτός από μένα».

«Τουλάχιστον σκέψου το».

Η Ντέινα βόγκηξε. «Θα το σκεφτώ. Για καμιά δεκαπενταριάδευτερόλεπτα. Και μετά θα το ξεχάσω».

«Είναι μια αρχή». Η Σκάι χαμογέλασε πάλι. «Σε λίγο θ’αρχίσεις να ενδιαφέρεσαι και για παπούτσια».

«Τι είπα προηγουμένως για την κόλαση;»

«Κάτι είπες, αλλά δε σε άκουγα εκείνη τη στιγμή».

Ο Γκαρθ έκοβε βόλτες μέσα στο γραφείο της Λέξι, αλλάαυτό δεν τον βοηθούσε να νιώσει πιο άνετα. Ένας από τουςλόγους ήταν ο ίδιος ο χώρος. Το γραφείο της βρισκότανμέσα στο σπα. Τα χρώματα ήταν πλούσια και τα υφάσματαείχαν ανάγλυφα σχέδια. Και παρά τη λειτουργικότητά τουπαραήταν φορτωμένο για τα δικά του γούστα. Άσε πια ταμπολ με το ευωδιαστό περιεχόμενο που ήταν σκορπισμέναπαντού.

Ωστόσο, αυτό που του προκαλούσε τόσο μεγάλη νευρικότηταδεν ήταν το γεγονός ότι στεκόταν σε έναν τόσο θηλυκόχώρο. Ήταν αυτό που διάβαζε η Λέξι. Ή μάλλον η αναμονήτης αντίδρασής της.

«Αυτά είναι όλα;» τον ρώτησε σηκώνοντας τα μάτια της απότη λεπτομερή λίστα που της είχε δώσει.

Δεν του είχε πάρει ούτε μια ώρα να συντάξει τη λίστα, αλλάείχε κάνει σχεδόν μια βδομάδα να αποφασίσει αν θα της τηνέδινε. Γιατί ήταν σαν να έδινε όπλα στον εχθρό. Μόνο που ηΛέξι δεν ήταν εχθρός του και δεν θα χρησιμοποιούσε τιςπληροφορίες σαν ό-

πλο. Το έλεγε και το ξανάλεγε στον εαυτό του, αλλά δενήξερε αν μπορούσε να το πιστέψει.

«Εντυπωσιακό», είπε η Λέξι ακουμπώντας στην καρέκλα της.«Θα συνεχίσεις για πολύ ακόμα να κόβεις βόλτες ή θακαθίσεις κάπου;»

«Προτιμώ να κόβω βόλτες για λίγο ακόμα».

Εκείνη χαμογέλασε. «Είσαι αγχωμένος».

«Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι».

Η Λέξι ακούμπησε το χέρι της στη λίστα. Εκείνο το χαρτί

απαριθμούσε όλα όσα είχε κάνει ο Γκαρθ στην οικογένειαΤάιταν. Από το άμεσα ανακλητό δάνειο που της είχε δώσειμέχρι τις ψεύτικες καταγγελίες για ξέπλυμα βρόμικουχρήματος από το ίδρυμα της Σκάι. Ορισμένες λεπτομέρειεςπροέρχονταν από στοιχεία που είχε ανακαλύψει ο ίδιος -όπωςότι ο Τζεντ ήταν αναμεμειγμένος σε παράνομο εμπόριοόπλων. Όμως για κάθε πραγματικό στοιχείο υπήρχαν άλλαδέκα πλαστά. Που δεν είχαν άλλο σκοπό παρά να βλάψουν.

«Δε θα τη δώσω στην αστυνομία», είπε.

«Το ξέρω».

«Τότε γιατί δεν κάθεσαι;»

Ο Γκαρθ ανασήκωσε τους ώμους του. «Δε μου είναι εύκολονα εμπιστεύομαι τους ανθρώπους».

Η Λέξι έπιασε τη δική της λίστα και του έδωσε και τις δύο.«Μπορείς να τις συγκρίνεις. Έτσι θα καταλάβουμε τι απ’ όλαόσα έγιναν ήταν δουλειά του Τζεντ. Υποψιάζομαι ότι είναιπερισσότερα απ’ όσα νομίζουμε».

«Μα εσύ μου ζήτησες να φτιάξω τη λίστα», απάντησε εκείνοςμε απορία, γιατί δεν ήξερε τι προσπαθούσε να κάνει η Λέξι.«Δε θέλεις να την κρατήσεις;»

«Όχι. Σου ζήτησα να τη φτιάξεις, αλλά δεν έχει σημασία

ποιος θα κάνει τη σύγκριση. Προφανώς θα νιώθεις καλύτερααν την κάνεις εσύ». Χαμογέλασε. «Δε θέλω να σε τιμωρήσω,Γκαρθ. Πάει αυτό, τελείωσε».

Πλησίασε στο γραφείο της και κάθισε. «Εντάξει».

Το χαμόγελό της πλάτυνε. «Δε φαίνεσαι πεισμένος».

«Χρειάζομαι λίγο χρόνο».

«Τι άντρας που είσαι».

«Έτσι λένε οι φήμες». Ακούμπησε πίσω. «Πλησιάζουμε.Είναι

ζήτημα χρόνου μέχρι να στριμωχτεί ο Τζεντ στη γωνία. Δενυπάρχει επιστροφή».

«Ποιος σου λέει ότι θέλω κάτι τέτοιο;»

«Απλώς προσπαθώ να καταλάβω. Μίλησα με τη Σκάι».

Το χαμόγελο της Λέξι έσβησε. «Δεν της αρέσει αυτό πουκάνουμε».

«Έτσι φαίνεται». Η συζήτησή του με την άλλη του αδελφήήταν μεγάλη και δύσκολη και τα συμπεράσματα που είχεβγάλει δεν ήταν όλα ευχάριστα.

«Είχε άλλη σχέση μαζί του», είπε η Λέξι. «Έζησε περισσότεροκαιρό στο Γκλόρι’ς Γκέιτ. Προφανώς πίστευε ότι αυτό ήταναρκετό για να την προστατέψει, αν και δεν έμενε γι’ αυτόν τολόγο. Η Σκάι αγαπάει τον Τζεντ. Όλες τον αγαπάμε. Όμωςγια ένα μεγάλο διάστημα φαινόταν πως εκείνη είχε πιοπολλά να χάσει».

Ώσπου ο Τζεντ στράφηκε εναντίον της απειλώντας την ότι θατην κήρυσσε ακατάλληλη ως μητέρα και θα την έκλεινε σεψυχιατρική κλινική. Κι όλα αυτά επειδή είχε αρνηθεί ναυπακούσει στις εντολές του.

«Θέλει να τιμωρηθεί ο Τζεντ», συνέχισε η Λέξι. «Όμως η ιδέαότι θα συμμετάσχει στην καταστροφή του δεν τη χαροποιεί».

«Δε γίνεται να κάνει πίσω τώρα».

«Δε θα κάνει πίσω. Η Ίζι κόντεψε να σκοτωθεί εξαιτίας του. ΗΣκάι προστατεύει αυτούς που αγαπά. Είναι πιο σκληρή απ’όσο δείχνει».

Όλες οι αδελφές Τάιταν είναι σκληρές, σκέφτηκε ο Γκαρθ.Σκληρές, πανέμορφες και δυνατές. Και πολύ πεισματάρες.«Ε... σου ανέφερε τίποτα για το γάμο;» ρώτησε δήθεναδιάφορα, χωρίς να είναι βέβαιος αν κατάφερνε να πείσει.

«Τι εννοείς;» ρώτησε με ενδιαφέρον η Λέξι.

«Για την τελετή».

«Θα γίνει την παραμονή των Χριστουγέννων στο σπίτι τουΜιτς. Θα έρθεις, έτσι δεν είναι;»

Την κοίταξε καχύποπτα. «Ξέρεις, ε;»

Η Λέξι ξαναβρήκε το χαμόγελό της. «Ότι η Σκάι σου ζήτησενα την παραδώσεις στο γαμπρό; Ναι, κάτι μου ανέφερεσχετικά».

Ο Γκαρθ μουρμούρισε μια βρισιά μέσα από τα δόντια του καισηκώθηκε. «Πώς της ήρθε; Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δενεί-

μαι ο κατάλληλος άνθρωπος. Ας βρει κάποιον άλλο. Έναφίλο της οικογένειας. Όποιον να ’ναι».

Νόμιζε ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να τον ξαφνιάσει πια στηζωή του. Τα σχεδίαζε όλα προσεκτικά, δούλευε σκληρά,κατανοούσε τους κινδύνους και τα αποτελέσματα. Και να πουη Σκάι τα είχε ανατρέψει όλα τηλεφωνώντας του καιζητώντας του να την παραδώσει στο γαμπρό. Λες και ήταν...λες και ήταν μέλος της οικογένειας.

«Εσένα θέλει», είπε η Λέξι. «Εσύ είσαι ο αδελφός της».

Τυπικά. «Δε γίνεται», είπε και άρχισε πάλι να βηματίζει. Όταν

έφτασε στην άκρη του δωματίου πρόσεξε τη γλάστρα με τομπαμπού στη γωνία. Ήταν ανάγκη να είναι όλα τόσοπροσεγμένα εκεί μέσα;

«Δεν άκουσες τι είπε η Ίζι; Σε θέλει στην οικογένεια, Γκαρθ.Και προφανώς δεν έχεις μεγάλες αντιρρήσεις, εφόσονβρίσκεσαι εδώ αυτή τη στιγμή».

«Άλλο αυτό».

«Σου το ζητάει η νύφη. Θα της αρνηθείς;»

Γύρισε και την αγριοκοίταξε, αλλά δεν είπε τίποτα. Νααρνηθεί στη Σκάι; Ούτε κατά διάνοια. Το μόνο που του έλειπεήταν να βάλει τα κλάματα. Μα πώς της είχε έρθει να του τοζητήσει; Να την παραδώσει στο γαμπρό; Δεν είχε κάνει ποτέκάτι τέτοιο.

«Θα πρέπει να πω κάτι;» ρώτησε.

Εί Λέξι δάγκωσε τα χείλια της για να μη γελάσει. «Νομίζω ότιο ιερέας ρωτάει ποιος δίνει τη μέλλουσα νύφη στο γαμπρόκαι απαντάς, “Εγώ”. Δε βγάζεις λόγο».

«Είναι αρκετά μεγάλη για να παραδοθεί μόνη της»,μουρμούρισε εκείνος.

«Ίσως, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα».

«Καλά. Θα το κάνω».

«Πάντα μεγαλόκαρδος».

«Το βρίσκεις αστείο».

«Ναι, και το απολαμβάνω αφάνταστα. Λ, και Οεώρησέ το ωςπρόσκληση για τα Χριστούγεννα στο σπίτι μου. Ο Κρουζ κιεγώ σας καλούμε. Ξεκινάμε νωρίς με το πρόγευμα».Κόμπιασε. «Μπορείς να φέρεις και την Κάθι αν θέλεις».

Η Κάθι, Χριστούγεννα με τους Τάιταν; Αυτό κι αν ήτανειρωνεία.

«Δεν επιμένω», πρόσθεσε η Λέξι. «Δεν ξέρω αν θααισθάνεται

άνετα με τόσο κόσμο, πάντως τους περισσότερους από μαςτους γνωρίζει».

Τώρα ήταν σειρά του να κομπιάσει. «Συνήθως το πρωί τωνΧριστουγέννων παρακολουθεί ένα ειδικό πρόγραμμα πουδιοργα-νώνει η εκκλησία».

«Τότε άς έρθει για μεσημέρι. Τρώμε κατά τις δύο».

«Ναι, θα μπορούσε να έρθει για μεσημέρι».

«Ωραία. Θα χαρούμε να σας έχουμε και τους δύο κοντά μας».

Το χαμόγελο επέστρεψε. «Και ως αδελφή, οφείλω να σεπροειδοποιήσω. Υπάρχουν πάντα πολλά δώρα κάτω από τοχριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Δεν είναι όλα ακριβά ήπολυτελή, αλλά είναι άφθονα. Τα πάντα -από κάλτσες καισημειωματάρια μέχρι σοκολα-τάκια. Συνήθως ένα δυο πιοκαλά. Έχω δει ήδη μια στοίβα, κρυμμένα μέσα στηνντουλάπα του Κρουζ, οπότε ξέρω τι με περιμένει. Ο Νικ και οΜιτς μου τηλεφώνησαν για να τους προτείνω δώρα, οπότεξέρω ότι κι εκείνοι θα το παρακάνουν. Δε λέω ότιπρέπει σώνει και καλά να συμμετάσχεις, αλλά αν δε θέλεις νανιώσει παραγκωνισμένη η Ντέινα, καλό θα ήταν να τηςπάρεις κάτι».

Θα περνούσε τα Χριστούγεννα με την Ντέινα. Η Ντέινασυμμετείχε στις γιορτές των Τάιταν. Και ήταν μαζί. Ό,τι στηνοργή κι αν σήμαινε αυτό.

Ιδέα του ήταν ή έκανε πολλή ζέστη εκεί μέσα; Ένιωσε τηνανάγκη να λύσει τη γραβάτα του, αλλά συγκρατήθηκε.

«Έχεις μια έκφραση λες και θέλεις να το βάλεις στα πόδια»,είπε η Λέξι. «Θα μου πεις γιατί;»

«Δεν κάνω μεγάλες φασαρίες τα Χριστούγεννα. Βλέπω τηνΚάθι για λίγο και μετά φεύγω».

«Πολύ μοναχικό ακούγεται».

«Πηγαίνω σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων και μένω στιςκαλύτερες σουίτες. Γίνονται ένα σωρό πάρτι και υπάρχουνπολλές γυναίκες».

«Και πάλι ακούγεται μοναχικό».

Ήταν, αλλά δεν σκόπευε να της το πει. Είχε αποδεχτεί απόκαιρό τα συναισθήματά του. Ή μάλλον δεν τους έδινεσημασία. Επειδή όντας μόνος είχε τον έλεγχο.

«Δεν περνούσα τα Χριστούγεννα με τη Φον όταν ήμασταναρ-ραβωνιασμένοι».

«Μμ, αυτό λέει πολλά, αλλά δε μας ενδιαφέρει τώρα. Μηνομίζεις πως μπορείς να γλιτώσεις από μας, Γκαρθ. Είμαστεαδελφές σου. Θα σε κυνηγάμε μέχρι να σε κάνουμε ναζητήσεις έλεος».

Δεν ήταν αυτές το πρόβλημά του. Η Ντέινα ήταν. Η εικόνα ναξυπνούν μαζί το πρωί των Χριστουγέννων. Να πίνουν τονκαφέ τους δίπλα στο δέντρο και να ανοίγουν τα δώρα. Θατης αγόραζε κάτι σε δαντέλα και βελούδο -κόκκινο και σέξι.Θα της φαινόταν απαίσιο και θα τον κοροΐδευε, αλλά θα τοφορούσε.

Τη φαντάστηκε έτσι, και μετά γυμνή, φορώντας μόνοδιαμάντια. Του ήταν εύκολο να φανταστεί τους δυο τουςμαζί, κι αυτό τον τρόμαζε περισσότερο από τα μαρτύρια που

είχε περάσει τόσους μήνες στη ζούγκλα.

«Όχι», είπε κάνοντας ένα βήμα προς τα πίσω.

«Αντρες», είπε η Λέξι αναστενάζοντας. «Πάρε βαθιέςεισπνοές. Όλα θα πάνε καλά. Ανησυχείς επειδή έχεις αρχίσεινα την ερωτεύεσαι, και δεν είσαι από τους άντρες πουερωτεύονται εύκολα. Δεν πειράζει. Κι εκείνη είναι δύσκολη.Θα το πάτε με το μαλακό. Έτσι θα είναι καλύτερα».

Συνέχισε να μιλάει, αλλά εκείνος δεν άκουγε πια. Το μυαλότου είχε κολλήσει στη φράση «έχεις αρχίσει να τηνερωτεύεσαι».

Τον έπιασε πανικός. Δεν υπήρχε περίπτωση. Δεν ερωτευόταν.Ποτέ.

«Δεν την αγαπώ», είπε κοφτά.

Η Λέξι τον κοίταξε περισσότερο με οίκτο παρά με έκπληξη.«Μην κάνεις έτσι, Γκαρθ. Δεν είναι κακό να είσαιερωτευμένος».

«Κάνεις λάθος. Δεν αγαπώ την Ντέινα. Ποτέ δενερωτεύομαι».

Μιλάει με τόση σιγουριά που δεν αφήνει περιθώριααμφιβολίας, σκέφτηκε η Ντέινα καθώς κοντοστεκόταν έξω

από το γραφείο της Λέξι. Ήταν τόσο χαρούμενη, που είχεαποφασίσει να αγοράσει κάτι μπαστουνάκια πουπερνιόντουσαν για ψωμί και σάντουιτς με κάτι γλοιώδεςμέσα. Ήθελε να μιλήσει στη φίλη της για τα συναισθήματαπου μόλις είχε ανακαλύψει μέσα της και ίσως να ζητήσει απόκάποια υπάλληλο να της δείξει πώς να βάφει τα μάτια της. Ηκαρδιά της σκιρτούσε από χαρά και ελπίδα, γιατί γιαπρώτη φορά στη ζωή της ήταν ερωτευμένη.

Ερωτευμένη με έναν άντρα που προφανώς δεν θα ανταπέδιδε! ποτέ τον έρωτά της.

Ο Γκαρθ μπήκε στο κτίριο που στέγαζε τις ΔιεθνείςΕπιχειρήσεις Τάιταν. Ήταν ένας από εκείνους τουςμεγαλειώδεις παλιούς ουρανοξύστες με τα παλιομοδίτικαασανσέρ και τις τοιχογραφίες στον προθάλαμο.

Η μητέρα του τον είχε φέρει εκεί όταν ήταν γύρω στα δέκα.Ποτέ δεν του είχε πει γιατί. Όμως επειδή συχνά επισκέπτοντανενδιαφέροντα κτίρια της πόλης, δεν του είχε φανεί περίεργο.Ως τη στιγμή που ανακάλυψε ότι ο Τζεντ Τάιταν ήτανπατέρας του.

Κοίταξε το μεγαλόπρεπο παλιό κτίριο. Από τότε που ο Τζενττον είχε πετάξει έξω με τις κλοτσιές, σχεδόν πριν από είκοσιχρόνια, είχε υποσχεθεί στον εαυτό του ότι μια μέρα θα τουανήκε κάθε εκατοστό εκείνου του ουρανοξύστη. Τώρα που

αυτή η μέρα πλησίαζε, περίμενε να νιώσει τη χαρά της νίκης,αλλά παραδόξως το μόνο που υπήρχε ήταν μια αδιόρατηαίσθηση απογοήτευσης. Νόμιζε ότι ο Τζεντ Τάιταν θα ήτανπιο άξιος αντίπαλος.

Πλησίασε στη ρεσεψιόν, πήρε μια κάρτα επισκέπτη καιανέβηκε στον όροφο της διεύθυνσης. Το γραφείο του Τζεντήταν στο βάθος. Ήταν το πιο μεγαλοπρεπές, με την καλύτερηθέα. Το κτί-σμα αξίζει να διατηρηθεί, σκέφτηκε καθώςπλησίαζε στο γραφείο της γραμματέως του Τζεντ. Θαεπιβιώσει, έστω κι αν η αυτοκρατορία του Τάιταν σωριαστεί σεερείπια.

Έδωσε στη γυναίκα το όνομά του και πρόσθεσε, «Δεν έχωραντεβού, αλλά θα με δεχτεί».

Εκείνη τον κοίταξε με αμφιβολία και σήκωσε το ακουστικότης. «Κάποιος κύριος Γκαρθ Ντάνκαν ζητά να σας δει,κύριε». Σταμάτησε και κούνησε το κεφάλι της. «Μάλιστα».Έκλεισε το τηλέφωνο και έδειξε την κλειστή πόρτα. «Οκύριος Τάιταν θα σας δει τώρα».

Την τελευταία φορά που είχε μπει σ’ εκείνο το γραφείο ήτανδεκατεσσάρων χρονών. Είχε έρθει για να παρακαλέσει τονΤζεντ να σώσει τη ζωή της μητέρας του. Δεν το είχε κάνειεπειδή το ήθελε, αλλά δεν υπήρχε άλλος με την οικονομικήδυνατότητα να σώσει την Κάθι. Ήταν νέος και πίστευε πως,

όταν κάποιος ζητούσε βοήθεια, του την πρόσφεραν. Ποτέ δενπερίμενε ότι ο Τζεντ θα του έλεγε όχι.

Τώρα, καθώς προχωρούσε προς τον άνθρωπο που ήτανπατέρας του πατώντας πάνω στην παχιά μοκέτα, θυμήθηκετην κατάπληξή του όταν ο Τζεντ είχε αρνηθεί να τονβοηθήσει. Προσπάθη-

σε πάλι να του εξηγήσει, νομίζοντας ότι απλώς δεν είχεκαταλάβει. Ότι δεν ήταν αρκετά σαφής. Ο Τζεντ τον διέκοψε,λέγοντας ότι δεν ήταν δικό του πρόβλημα αν η Κάθι είχεόγκο στον εγκέφαλο και πως, αν δεν έφευγε, θα φώναζε τουςφύλακες να τον πετάξουν έξω. Στο τέλος του δήλωσε ορθάκοφτά πως, αν τολμούσε να τον ενοχλήσει άλλη φορά, θαέβαζε να τον συλλάβουν.

Ο χρόνος έχασε τη διάστασή του και θόλωσε. Για έναδευτερόλεπτο ο Γκαρθ δεν ήταν σίγουρος αν βρισκόταν στοπαρελθόν ή στο παρόν, αλλά τελικά δεν είχε σημασία. Τοταξίδι ήταν μακρύ και δύσκολο, όμως ήταν ο νικητής.

«Χαίρομαι που πέρασες», είπε ο Τζεντ από τη θέση του πίσωαπό το μεγάλο γραφείο. «Γιορτάζω». Έβγαλε ένα κουτί μεπούρα και του πρόσφερε ένα.

Ο Γκαρθ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Γιατί;»

«Είδες σε τι τιμή έκλεισε η μετοχή της εταιρείας; Ανέβηκε

σχεδόν δεκαπέντε τοις εκατό».

«Αγοράζουμε μετοχές και οι δύο. Το χρηματιστήριο ανεβαίνειόταν υπάρχει ζήτηση».

Ο Τζεντ έπιασε ένα πούρο και το μύρισε απολαυστικά. «Μεταλαιπώρησες πολύ, γιε μου. Αυτό το παραδέχομαι. Είσαιγερός παίκτης και άξιος αντίπαλος. Αν ήσουν λιγάκι πιοέμπειρος, ίσως είχες κάποια ελπίδα».

«Νομίζεις ότι κέρδισες;» ρώτησε ο Γκαρθ με ευθυμία.

«Φυσικά. Ακόμα και με την άνοδο της τιμής, οι φήμες έριξαναρκετά τη μετοχή ώστε να είμαι σε θέση να αγοράσω τιςδιπλάσιες και τις τριπλάσιες μετοχές απ’ αυτές που θαμπορούσα σχεδόν πριν ένα μήνα. Σε δυο μέρες θα έχωαρκετές ώστε να μπορώ να σε διώξω. Δεν έπρεπε να μουπροσφέρεις το δάνειο. Αλλά καταλαβαίνω ότι δεν μπόρεσεςνα συγκρατηθείς. Έκανες πλήρη κύκλο. Ξεκίνησεςπροσφέροντας χρήματα στη Λέξι καιτελείωσες προσφέροντάς τα σ’ εμένα».

Ο Γκαρθ κάθισε. «Ένα πράγμα με μπερδεύει μόνο. Ξόδεψεςπερισσότερα απ’ όσα σου δάνεισα».

«Δεν είσαι ο μόνος που ενδιαφέρεται να με βοηθήσει, Γκαρθ.Εξακολουθώ να έχω φίλους. Αν μου δανείσουν κάποιοι απ’αυτούς, θα έχω τα απαιτούμενα κεφάλαια για να αγοράσω

πάλι το Γκλόρι’ς Γκέιτ. Οπότε μπορείς να πάρεις πίσω ταλεφτά που μου δάνεισες όποτε θέλεις. Είμαι καλυμμένος».

Ο Γκαρθ έβγαλε ένα χαρτί από την τσέπη του σακακιού τουκαι του το έδωσε. «Μήπως εννοείς αυτούς τους φίλους καιαυτά τα ποσά; Σε ρωτάω επειδή ξέρω ότι όλοι σούυποσχέθηκαν χρήματα, αλλά δε σου τα έχουν δώσει ακόμα.Και νομίζω πως δεν πρόκειται να σου τα δώσουν.Συνεργάζομαι με όλους αυτούς. Από τότε που έμαθαν τιςπαρανομίες σου, δεν ήθελαν να έχουν καμιά σχέση μαζί σου.Ωστόσο, ήταν πρόθυμοι να μου κάνουν μια εξυπηρέτηση καινα προσποιηθούν ότι ήταν στο πλευρό σου. Αυτά τα δάνειαπου περιμένεις δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ, Τζεντ.Και αύριο, όταν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς σου ζητήσει ναδικαιολογήσεις τις αγορές των μετοχών σου, θα έχεις μεγάλοπρόβλημα».

Το πρόσωπο του Τζεντ έγινε κάτασπρο. Πετάχτηκε όρθιος,αναποδογυρίζοντας το κουτί με τα πούρα. «Καταραμένοκάθαρμα!» φώναξε. «Τι διάολο έκανες;»

«Νίκησα», απάντησε λακωνικά ο Γκαρθ και άφησε άλλο έναχαρτί πάνω στο γραφείο. «Ζητώ να μου επιστραφεί το δάνειογια το Γκλόρι’ς Γκέιτ. Έχεις εβδομήντα δύο ώρες προθεσμίανα βρεις τα χρήματα, αλλιώς η ιδιοκτησία περνάει σ’ εμένα».

«Αναθεματισμένε-μπάσταρδε!» Το πρόσωπο του Τζεντ

παραμορφώθηκε από την οργή. «Θα σε σκοτώσω. Μα τοΘεό, θα σε σκοτώσω!»

«Δύσκολο να τα καταφέρεις από τη φυλακή που θαβρίσκεσαι», απάντησε ο Γκαρθ και σηκώθηκε. «Έπρεπε ναπληρώσεις για την εγχείρησή της, Τζεντ. Το ποσό που σουζήτησα ήταν ασήμαντο για σένα, αλλά θα την έσωζε. Και θασ’ ευγνωμονούσα σε όλη μου τη ζωή».

«Λες να με νοιάζει αυτό; Ένα παιδαρέλι ήσουν. Δεν είχεςκαμιά σημασία για μένα».

«Τώρα έχω», είπε εκείνος και έφυγε.

Κεφάλαιο 18

Η Ντέινα έφυγε από το γραφείο της Λέξι και γύρισε στοδιαμέρισμά της. Ήταν το μόνο μέρος όπου ήξερε ότι κανείςδεν θα σκεφτόταν να την αναζητήσει. Εκεί θα ήταν μόνη.Χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της, αλλά η μόνηπου είχε κάποια σημασία ήταν ότι δεν πονούσε τόσο πολύόσο νόμιζε.

Νόμιζε ότι δεν θα μπορούσε να ανασάνει, ότι όλο της τοσώμα θα πονούσε, ότι θα ήθελε να κλάψει και δεν θαμπορούσε. Όμως δεν αισθανόταν σχεδόν τίποτα. Λες και είχεμουδιάσει σύγκορμη. Ίσως και να ήταν έτσι.

Μπήκε στο διαμέρισμά της και άρχισε να περιφέρεται απόδωμάτιο σε δωμάτιο. Όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι, μόνολιγάκι πιο κρύα. Είχε κλείσει τη θέρμανση πριν φύγει για τοσπίτι του Γκαρθ. Έριξε μια ματιά στο μικρό μπάνιο και στηνκουζίνα, σε όλα τα παράθυρα, και μετά δεν είχε τι άλλο νακάνει. Στάθηκε στο κέντρο της κουζίνας και αποφάσισε νααποδεχτεί την αλήθεια. Η ζωή δεν παρέκκλινε ποτέ από τονκανόνα. Όταν ακολουθούσε κανείς την καρδιά του, στο τέλοςτο πλήρωνε ακριβά.

Αργότερα θα επέστρεφε στο σπίτι του Γκαρθ. Θαυποκρινόταν ότι δεν συνέβαινε τίποτα κι εκείνος θα τοδεχόταν. Ή μπορεί και να μην καταλάβαινε τη διαφορά. Δενήξερε ότι τον είχε ακούσει. Δεν ήξερε ότι τον αγαπούσε. Μιαολόκληρη ζωή προσπαθούσε να προστατέψει τον εαυτό της,και στο τέλος είχε ερωτευτεί έναν άντρα που δεν θα τηναγαπούσε ποτέ. Αυτή κι αν ήταν ειρωνεία. Ο Τζεντ θαπετούσε από τη χαρά του.

Ακούμπησε στον πάγκο και συνέχισε να ανασαίνει ρυθμικά.Αν εστίαζε στην αναπνοή της, δεν θα ένιωθε το κενό πουολοένα και μεγάλωνε μέσα στην καρδιά της. Δεν θα ένιωθετον πόνο στην

ψυχή της. Αν την απασχολούσε το πώς θα κατάφερνε ναμείνει όρθια και να μην καταρρεύσει ή να μη βάλει τις φωνές,δεν θα της έμενε καιρός να μετρήσει πόσα είχε χάσει.

Δεν είναι όπως με τον πατέρα μου, σκέφτηκε. Κάτι είναι κιαυτό. Ο Γκαρθ δεν θα της έκανε ποτέ εσκεμμένα κακό. Δενήξερε ότι στεκόταν έξω από την πόρτα και τον άκουγε. Τηςείχε φερθεί καλά, ήταν άνθρωπος που θα μπορούσε να τουεμπιστευτεί τα πάντα εκτός από την καρδιά της. Το κακό ήτανότι θα αργούσε πολύ να κλείσει η πληγή.

Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι θα ερχόταν κάποιαστιγμή που θα χαιρόταν που είχε ανοιχτεί σε κάποιον. Που ταείχε δώσει όλα. Αυτό δεν ήταν αρκετό, αλλά τουλάχιστον δενείχε κρατήσει τίποτα για τον εαυτό της. Είχε αντιδράσει μεκάθε τρόπο πριν δημιουργήσει αυτή τη σχέση, αλλά τελικά ταείχε καταφέρει. Είχε ερωτευτεί τον Γκαρθ και θα της έμενε ηανάμνηση.

Επίσης είχε μάθει πολλά. Είχε μάθει ότι η αγάπη δεν ήτανούτε εύκολη ούτε δίκαιη. Ότι δεν μπορούσε να διαλέξει αυτόνπου θα ερωτευόταν. Ο Γκαρθ ήταν υπέροχος άνθρωπος. Τονευγνωμονούσε για όσα είχαν ζήσει μαζί και θα απολάμβανεόσο χρόνο τούς έμενε. Και μετά θα έφευγε.

Δεν θα έκανε σκηνή ούτε θα παρακαλούσε. Δεν ήταν τέτοιοςτύπος. Ο Γκαρθ δεν ήξερε ότι τον είχε ακούσει και δεν θα τουτο έλεγε. Σε ό,τι τον αφορούσε, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μαζίείχαν βάλει τους κανόνες κι εκείνη ήταν η μόνη που τους είχεπαραβιάσει.

Αλλά πονούσε. Η αίσθηση της απώλειας ήταν αβάσταχτη.Ελπίδες και όνειρα που δεν είχε καταλάβει καν ότιγεννιούνταν μέσα της γίνονταν τώρα συντρίμμια,προκαλώντας της έναν βαθύ πόνο γι’ αυτό που θα μπορούσενα υπάρξει. Για τον Γκαρθ και όσα θα μπορούσαν να ζήσουνμαζί.

Τα μάτια της έκαιγαν, αλλά πέρασε αρκετή ώρα μέχρι νακαταλάβει τι έφταιγε. Δάκρυα. Ανόητα δάκρυα.

«Αφησέ τα γι’ αργότερα», είπε φωναχτά. Για όταν θα είχαντελειώσει πραγματικά όλα. Τότε θα έκλαιγε και τελικά θαέλεγε στις φίλες της τι είχε συμβεί. Θα έβρισκε τρόπο νασυνεχίσει τη ζωή της. Θα συνερχόταν και η εμπειρία θα τηνέκανε πιο ώριμη.

Στα λόγια όλα ακούγονταν υπέροχα. Μακάρι να ήξερε καιπώς να τα κάνει πράξη.

Ωστόσο, όποια κι αν ήταν η κατάληξη, είχε μάθει πολλά τους

τελευταίους μήνες και είχε αλλάξει. Τελικά, μόλις τοξεπερνούσε, θα ξεκινούσε από την αρχή. Τέρμα οι ακίνδυνοιτύποι. Τέρμα οι βαρετοί άντρες που δεν της πρόσφεραντίποτα. Θα έβρισκε κάποιον που θα μπορούσε να γίνεισημαντικός για εκείνη, όχι απλώς βολικός. Με τηνπροϋπόθεση ότι θα ήταν διατεθειμένη να προσφέρει πάλι την

καρδιά της. Για την ώρα, δεν της φαινόταν και τόσο πιθανό.

Έφυγε από το διαμέρισμά της και πήγε στο σπίτι του Γκαρθ.Στο μεταξύ είχε σχεδόν βραδιάσει. Η ανάβαση με το ασανσέρτης φάνηκε υπερβολικά σύντομη, λες και ο χρόνος είχεεπιταχυνθεί. Ήθελε να επιβραδύνει τα πάντα, να επιμηκύνειτα λεπτά που της απέμεναν. Ήθελε να απολαύσει κάθεδευτερόλεπτο με τον Γκαρθ.

Ο Γκαρθ ήταν ήδη στο σπίτι. Το κατάλαβε μόλις έβαλε τοκλειδί της στην κλειδαριά και άνοιξε την πόρτα. Τα φώταήταν αναμμένα. Ακουγόταν απαλή μουσική. Ο Γκαρθστεκόταν στο κέντρο του δωματίου και φαινότανευχαριστημένος, αλλά ταυτόχρονα κάπως ανήσυχος. Για έναδευτερόλεπτο η Ντέινα σκέφτηκε πως είχε καταλάβει ότιεκείνη ήταν έξω από την πόρτα όταν έλεγε στη Λέξι πως δενθα μπορούσε να την αγαπήσει ποτέ, αλλά τότε ο Γκαρθάνοιξε τα χέρια του.

Η Ντέινα χώθηκε στην αγκαλιά του και τον έσφιξε. Καθώςέγερνε πάνω του, ανάσανε τη μυρωδιά του. Ήθελε να θυμάταιόσο περισσότερα μπορούσε, έτσι ώστε όταν θα τελείωναν νατης μείνουν οι αναμνήσεις για πάντα. Ίσως αυτό ήταν σημάδιαδυναμίας, αλλά δεν την ένοιαζε. Τον αγαπούσε και δενήθελε να ξεχάσει το παραμικρό απ’ όσα είχε ζήσει μαζί του.Μπορεί να μη γινόταν παντοτινά δικός της, αλλάτουλάχιστον τον είχε για τώρα. Υπήρχε ακόμα χρόνος. Ο

Γκαρθ έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και τη χάιδεψε στομάγουλο. «Είσαι καλά;» ρώτησε.

«Φυσικά. Γιατί;»

Την κοίταξε ερευνητικά. «Δεν ξέρω. Κάτι έχεις».

Προσπάθησε να χαμογελάσει. «Μια χαρά είμαι. Εσύ;»

«Μόλις γύρισα από μια συνάντηση με τον Τζεντ».

«Μου είχες πει ότι θα τον έβλεπες;»

«Όχι. Ετοίμαζα κάποια πράγματα». Συνοφρυοιθηκε ελαφρά.«Μερικά δεν τα ανέφερα επειδή δε θα τα ενέκρινες».

Όπως πάντα, σκέφτηκε με τρυφερότητα εκείνη.«Συμφωνήσαμε ότι δε θα κάνεις παρανομίες».

«Δεν κάνω, υπάρχουν όμως και γκρίζες περιοχές, καικαλύτερα να μην ξέρεις τις λεπτομέρειες».

Επειδή δεν ήθελε να τη φέρει σε δύσκολη θέση. Επειδή, παρ’όλο που δεν την αγαπούσε, νοιαζόταν για κείνη.

«Είναι μεγάλη ιστορία, αλλά η ουσία είναι ότι έχει εβδομήνταδύο ώρες προθεσμία να βρει ένα τεράστιο ποσό. Αν δεν τακαταφέρει, και δεν πρόκειται να τα καταφέρει, τα πάντα θαγίνουν δικά μου. Και η εταιρεία και το Γκλόρι’ς Γκέιτ».

Τόσο γρήγορα; Νόμιζε ότι θα είχαν περισσότερο χρόνο στηδιάθεσή τους. Εβδομήντα δύο ώρες; Και μετά; Αν είχε έρθειήδη αντιμέτωπος με τον Τζεντ, η ιστορία έφτανε στο τέλοςτης.

«Φαντάζομαι πως δε χάρηκε πολύ», μουρμούρισε, ελπίζονταςπως το βλέμμα της δεν πρόδιδε το σοκ που είχε πάθει.

«Καθόλου. Και τα πράγματα θα χειροτερέψουν κι άλλο. Όλοιπρέπει να προσέχουν, ειδικά εσύ. Έχει ήδη στραφεί εναντίονσου».

«Δεν πρόκειται να πάθω τίποτα».

«Δε θέλω ανόητους ηρωισμούς».

Η Ντέινα κατάφερε να χαμογελάσει στ’ αλήθεια. «Δεν είναιτου στυλ μου».

«Εμένα μου λες! Ξέρω πόσο παράτολμη μπορείς να γίνεις».Της χάιδεψε πάλι το μάγουλο. «Μίλησα με όλους. Η Σκάι θαπηγαινοφέρνει την Έριν στο σχολείο για να μην παίρνει τολεωφορείο. Ο Κρουζ δε θ’ αφήσει τη Λέξι από τα μάτια του.ΗΊζι και ο Νικ θα προσέχουν ο ένας τον άλλο. Εβδομήνταδύο ώρες ακόμα και τελειώσαμε».

Σε τρεις μέρες θα τελείωναν όλα. Θα επέστρεφε στη ζωή της.Θα γυρνούσε στη δουλειά. Θα μάζευε τα κομμάτια και θα

προσπαθούσε να ξεχάσει όσα είχε ζήσει κοντά του. Ναξεχάσει πώς ήταν να κάνει έρωτα μαζί του, πώς ήταν να τηνποθεί.

«Ελπίζω να πάνε όλα καλά», είπε.

«Κι εγώ το ελπίζω. Ο Τζεντ έχει στριμωχτεί άγρια και θαχτυπήσει στα τυφλά».

«Και με τη μητέρα σου τι γίνεται; Την προστατεύει κανείς;»

«Ναι. Έχει σωματοφύλακες είκοσι τέσσερις ώρες τοεικοσιτετράωρο και έχω μιλήσει με τις γυναίκες που τηφροντίζουν. Όλοι είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί. Τέτοια μέρα τηνάλλη βδομάδα, όλα θα έχουν επιστρέφει στους παλιούςρυθμούς τους».

«Τυχεροί που είμαστε», μουρμούρισε η Ντέινα,προσπαθώντας

να σβήσει από το μυαλό της εκείνη την αίσθηση τηςεπικείμενης καταστροφής. Θα έκλαιγε αργότερα, όταν θαήταν πια μόνη. Όταν ο Γκαρθ θα προχωρούσε παρακάτω καιη σχέση τους θα ήταν πια παρελθόν.

Ο Γκαρθ άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου της Ντέινα καιτην ξανάκλεισε πίσω της. Καθώς προχωρούσαν προς το σπίτιτου Κρουζ, την έπιασε από το χέρι. Ενώ ήξερε ότι όλα ήταν

μια χαρά, ένα περίεργο προαίσθημα του έλεγε πως κάτι δενπήγαινε καλά. Δεν ήταν ακριβώς κακό προαίσθημα, μάλλονμια ακαθόριστη ανησυχία. Ήτάν άνθρωπος που πάντα έδινεμεγάλη σημασία στη λεπτομέρεια. Ύστερα από προσπάθειεςχρόνων, τελικά θα κατέστρεφε τον Τζεντ. Ήταν λογικό ναθέλει να πάνε όλα καλά.

«Ξέρεις για ποιο λόγο μας φώναξαν;» ρώτησε καθώςχτυπούσε το κουδούνι.

«Όχι. Η Ίζι είπε ότι θα μαζεύονταν όλοι για φαγητό και πωςδε δεχόταν αρνήσεις». Χαμογέλασε. «Έτσι είναι η Ίζι, πάνταλεπτή και ευγενική».

Ο Νικ άνοιξε την πόρτα. «Ήρθατε», είπε χαμογελώντας.«Περάστε».

Μπήκαν στο σπίτι. Ο Νικ έδωσε ένα πεταχτό φιλί στομάγουλο της Ντέινα και αγκάλιασε σφιχτά τον Γκαρθλέγοντας: «Χαίρομαι που σε βλέπω».

Ο Γκαρθ ανταπέδωσε το αγκάλιασμα. «Κι εγώ», είπε,ευχαριστημένος που είχαν αποκαταστήσει την παλιά τουςφιλία. «Κεφάτο σε βλέπω».

«Είμαι».

Τους οδήγησε στην κουζίνα, όπου ήταν ήδη συγκεντρωμένοι

ο Κρουζ, η Λέξι, ο Μιτς και η Σκάι. Η Ίζι κάτι έψαχνε στοψυγείο. Ακούγοντάς τους να μπαίνουν, ανασηκώθηκε καιγύρισε.

«Ήρθατε», είπε χαρωπά. «Τώρα έχουμε απαρτία. Μόνο οφωτογράφος μας λείπει. Έψαχνα να βρω λίγο τυρί. Η Σκάι μεπληροφόρησε ότι τα ορεκτικά είναι απαραίτητα. Ήμουνενθουσιασμένη που θυμήθηκα να φροντίσω για το φαγητό,αλλά εκείνη έχει πιο υψηλές προδιαγραφές».

Ο Γκαρθ και η Ντέινα τους χαιρέτησαν όλους. Όσο η Ίζιετοίμαζε το τυρί και τα κράκερ, οι γυναίκες μαζεύτηκαν γύρωτης. Ο Νικ και ο Γκαρθ πήγαν κοντά στον Μιτς και τονΚρουζ.

«Πολύ ήρεμα τα πράγματα», σχολίασε ο Κρουζ.«Εκπλήσσομαι. Νόμιζα πως ο Τζεντ θα μας κυνηγούσεάγρια».

«Πασχίζει να μαζέψει τα λεφτά», τον ενημέρωσε ο Γκαρθ.«Έμαθα ότι έχει πάει παντού, αλλά κανείς δεν είναιδιατεθειμένος να ρισκάρει για χάρη του. Όλοι ξέρουν ότιαγοράζω μεγάλα πακέτα μετοχών. Δεδομένου ότι και οι κόρεςτου παίρνουν κομμάτι από την πίτα, έχουν καταλάβει ότιόπου να ’ναι χάνει τον έλεγχο. Κανένας δεν επενδύει σε έναπλοίο που βουλιάζει».

«Αρκεί να μην την πληρώσει κανείς από εμάς», είπε ο Μιτς.

«Συμφωνώ», είπε ο Κρουζ. «Τουλάχιστον η Λέξι δεν έχειόρεξη να κάνει καμιά παλικαριά. Έτσι αργοκίνητη που έχειγίνει τον τελευταίο καιρό, αποτελεί πολύ εύκολο στόχο».

Ο Γκαρθ ήξερε ότι η συζήτηση ήταν σημαντική, αλλά δενμπορούσε να την παρακολουθήσει. Όλη του η προσοχή ήτανστραμμένη στην Ντέινα, που στεκόταν στην άλλη άκρη τουδωματίου. Εκείνη τη στιγμή γελούσε με κάτι που είχε πει η Ίζι.Ακούγοντας το γέλιο της, ένιωσε μια ακαταμάχητη επιθυμίανα τη σφίξει στην αγκαλιά του. Όχι για να την προστατέψει,αλλά επειδή αισθανόταν υπέροχα όταν την είχε κοντά του.

Η Ντέινα γύρισε το κεφάλι της και το φως τόνισε τις διάφορεςαποχρώσεις των καστανών μαλλιών της. Ήταν πανέμορφη.Αρχικά του είχε φανεί χαριτωμένη και απίστευτα σέξι, αλλάτώρα, καθώς περιεργαζόταν το σχήμα των χειλιών της και τηνκαμπύλη των ζυγωματικών της, συνειδητοποίησε πόσοεκθαμβωτικά όμορφη ήταν. Ίσως επειδή η ομορφιά τηςφωτιζόταν από την ψυχή της, κι αυτό δεν γινόταν πάνταορατό με την πρώτη ματιά.

Το βλέμμα του έπεσε στη Λέξι και τη Σκάι, μετά στην Ίζι. Οιαδελφές του. Τι παράξενο. Είχε ξεκινήσει αυτό το ταξίδι μεμοναδικό στόχο την καταστροφή. Αντί γι’ αυτό, είχε βρει μιαοικογένεια. Τον είχαν τραβήξει στον κόσμο τους. Όπως του

είχε υποσχεθεί η Ίζι, με την αγάπη τους τον είχαν κάνεικομμάτι αυτού του κόσμου. Η ειρωνεία ήταν πως, αν δεν είχεβάλει σκοπό να τις καταστρέψει, δεν θα είχαν βρει ποτέ οένας τον άλλο.

Η Ίζι και ο Νικ αντάλλαξαν μια ματιά και ο Νικ άνοιξε τοψυγείο και έβγαλε ένα μπουκάλι σαμπάνια.

«Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε όλους που ήρθατε», είπε η

Ίζι. «Θα σας καλούσαμε στο ράντσο, αλλά είναι αρκετάμακριά και κάποιος έπρεπε να χρησιμοποιήσει επιτέλους τηνκουζίνα της Λέξι».

«Κάνε μου τη χάρη», φώναξε η αδελφή της, που καθότανκοντά στο στρογγυλό τραπέζι. «Μαγειρεύω. Αραιά και πού.Είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Λες κι εσύ ξέρεις ναχρησιμοποιείς τίποτα πιο περίπλοκο από την τοστιέρα».

«Αυτό είναι αλήθεια», είπε η Ίζι και έδειξε το μπουκάλι τηςσαμπάνιας. «Πού είναι τα ποτήρια;»

«Θα τα φέρω εγώ», είπε ο Κρουζ ανοίγοντας το ντουλάπι. «Τιγιορτάζουμε;»

Η Ίζι κοίταξε τον Νικ κι εκείνος είπε, «Δική σου οικογένειαείναι, πες τους εσύ».

Εκείνη έβαλε το χέρι της στην τσέπη του τζιν που φορούσε,έβγαλε μια βέρα με διαμάντια και την πέρασε στο δάχτυλότης. «Ο Νικ κι εγώ παντρευτήκαμε χτες».

Για μερικά δευτερόλεπτα έπεσε σιωπή και μετά η Σκάι και ηΛέξι έβγαλαν ταυτόχρονα μια κραυγή. Μαζί με την Ντέιναέπεσαν στην αγκαλιά της Ίζι, ενώ οι άντρες χτύπησαν τον Νικστην πλάτη και του έσφιξαν το χέρι.

Ο Γκαρθ ήταν τελευταίος. Ο Νικ τον κοίταξε. «Πάντα έλεγεςότι μου χρωστούσες επειδή σε έβγαλα από την καταραμένηζούγκλα. Χάρη σ’ εσένα γνώρισα την Ίζι. Τώρα είμαστεπάτσι».

Ο Γκαρθ κούνησε το κεφάλι του, κυρίως επειδή ο λαιμός τουήταν κάπως σφιγμένος. Μάλλον είχε αλλεργία ή τοντριγύριζε κρυολόγημα. Αγκάλιασε πάλι το φίλο του. «Αυτόήταν εξαρχής το σχέδιό μου, να σας φέρω τον ένα κοντά στονάλλο», αστειεύτηκε.

«Σωστά». Ο Νικ χαμογέλασε κατεργάρικα. «Ποιος ξέρει;»

Τα ποτήρια γέμισαν με σαμπάνια. Υπήρχε και ένα μπουκάλιμε αφρώδη μηλίτη για τη Λέξι, που παραπονέθηκε επειδήέχανε το γλέντι.

«Δε μας αρέσουν οι ανοιχτοί γάμοι», είπε η Ίζι. «Σκεφτήκαμενα περιμένουμε για να μην κλέψουμε την παράσταση από τη

Σκάι και τον Μιτς, αλλά μετά το ξανασκεφτήκαμε και...»

«Εγώ φταίω», είπε ο Νικ. «Επέμενα να παντρευτούμε».

Η Ίζι κούρνιασε στην αγκαλιά του. «Δε χρειάστηκε να επιμεί-νει πολύ. Τον αγαπώ και θέλω να είμαι μαζί του. Είμαστεπολύ ευτυχισμένοι. Παντρευτήκαμε χτες με πολιτικό γάμο καιεπισημοποιήσαμε τη σχέση μας».

Ο Νικ τη φίλησε στην κορυφή του κεφαλιού.

Ο Γκαρθ τους παρατηρούσε. Η ευτυχία τους ήταν ολοφάνερη.Χαιρόταν που όλα είχαν πάει καλά, όχι μόνο επειδή ο Νικήταν φίλος του, αλλά και επειδή συμπαθούσε πολύ την Ίζι.Ήταν ατίθαση και ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ο Νικ. Θαήταν πάντα στο πλευρό του. Θα γίνονταν ταιριαστό ζευγάρι.

Το βλέμμα του έπεσε στην Ντέινα, που φαινότανκατενθουσια-σμένη. Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε.Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και ο Γκαρθ ένιωσε ναεπικοινωνούν σιωπηρά. Για μια στιγμή ένιωσε την επιθυμίανα την πλησιάσει και να την αγκαλιάσει, ή τουλάχιστον ναείναι κοντά της.

«Έχει κι άλλα», είπε η Ίζι. Άφησε το ποτήρι της με τησαμπάνια και έπιασε ένα άλλο με μηλίτη. «Είμαι έγκυος».Κοίταξε τη Λέξι. «Δεν ήθελα να έχεις το μονοπώλιο».

Εκείνη σηκώθηκε και την αγκάλιασε. «Συνηθισμέναπράγματα».

«Ξέρεις ότι αστειεύομαι, έτσι; Η εγκυμοσύνη δεν ήτανπρογραμματισμένη».

«Σ’ αυτή την οικογένεια, σπάνια είναι», είπε η Λέξι.

«Τώρα θέλω κι εγώ μωρό», είπε η Σκάι πηγαίνοντας κοντάτους.

Ο Γκαρθ κοίταξε τον Μιτς. Στην έκφρασή του η χαρά ήτανανάμεικτη με τον τρόμο.

Η Ντέινα έσφιξε το ποτήρι της και έκανε ένα βήμα προς ταπίσω. «Ελπίζω να μην είναι μεταδοτικό», μουρμούρισε.

Ο Κρουζ γέλασε. «Θα έρθει και η δική σου σειρά».

«Θα δούμε».

Ο Γκαρθ πρόσεξε ότι απέφευγε να τον κοιτάξει. Γιατί; Επειδήδεν ήθελε να αποκτήσει παιδί μαζί του; Επειδή δεν ήθελεγενικά να κάνει παιδί; Δεν ήξερε ποια ήταν η άποψή της σ’αυτό το θέμα, αφού δεν είχαν συζητήσει ποτέ. Δεν τουςενδιέφερε τίποτε περισσότερο από την κάθε στιγμή.

Γιατί άραγε; Οι περισσότερες γυναίκες που γνώριζε ανυπομο-

νούσαν να τα ξεκαθαρίσουν όλα από την πρώτη στιγμή. Ναδηλώσουν τα συναισθήματά τους και να προγραμματίσουντο μέλλον. Η Ντέινα γιατί δεν το έκανε;

«Πόσων μηνών είσαι;» ρώτησε η Λέξι και ξανακάθισε.

«Περίπου δύο».

«Τι καλά. Τα παιδιά μας θα έχουν λιγότερο από ένα χρόνοδιαφορά».

«Το ξέρω». Η Ίζι κοίταξε τη Σκάι και την Ντέινα. «Σαςσυμβουλεύω να βιαστείτε, αν θέλετε να μας προλάβετε».

«Προφανώς». Η Σκάι κοίταξε τον Μιτς με νόημα. «Η πίεσηείναι μεγάλη».

Εκείνος την αγκάλιασε από τη μέση και τη φίλησε. «Εγώσυμφωνώ απολύτως σε ό,τι θέλεις εσύ».

«Ωραία».

Η Ντέινα έκανε άλλο ένα βήμα προς τα πίσω. «Λοιπόν, πώςτα πάνε φέτος οι Κάουμποϊς; Θα το πάρουν τοπρωτάθλημα;»

«Εσύ δεν ακούς το βιολογικό σου ρολόι να χτυπάει;» τηρώτησε η Ίζι. «Κανένα τικ τακ εκεί στο βάθος;»

«Δεν ακούω απολύτως τίποτα», απάντησε εκείνη.

«Δεν υπάρχει λόγος να πιέζουμε κανέναν», είπε βιαστικά ηΛέξι. «Ίζι, απόψε η βραδιά είναι δική σου και του Νικ.Χαιρόμαστε όλοι πολύ για σας. Αλλά επειδή σε ξέρω καλά,είμαι σίγουρη πως, παρ’ όλο που παντρευτήκατε κρυφά, θαθέλεις γαμήλια δώρα».

Η Ίζι χαμογέλασε πονηρά. «Δεν το είχα σκεφτεί, αλλά δενείναι κακή ιδέα». Έσφιξε το μπράτσο του Νικ. «Χρειαζόμαστεένα καλό πορσελάνινο σερβίτσιο».

Η συζήτηση συνεχίστηκε. Ο Γκαρθ ήταν σίγουρος ότι μόνοεκείνος είχε αντιληφθεί την έντεχνη αλλαγή θέματος. Η Λέξιδεν ήθελε να πιέσει η Ίζι την Ντέινα στο θέμα του παιδιού, κιεκείνος ήξερε το λόγο. Το προφανές συμπέρασμα θα ήταν ότιεκείνος και η Ντέινα ήταν ζευγάρι, οπότε εκείνος ήταν οπιθανότερος υποψήφιος πατέρας. Αλλά ύστερα απ’ όσα είχεπει στη Λέξι τις προάλλες στο γραφείο της, εκείνη ήξερε ότιαυτό δεν επρόκειτο να συμβεί.

Ήθελε να την πάρει παράμερα και να της πει ότι τα πράγματαδεν ήταν τόσο άσχημα όσο τα είχε παρουσιάσει. Η Ντέιναήταν ξεχωριστή. Και κάτι παραπάνω. Του άρεσε να είναι μαζίτης. Τη συμπαθούσε. Κι αυτό δεν του συνέβαινε συχνά. Αλλάνα ερωτευτεί και να κάνει παιδιά; Δεν περιλαμβανόταν στασχέδιά του. Ανέκαθεν πίστευε ότι θα έκανε ένα γάμο

συμφέροντος. Ένα γάμο που θα ήταν περισσότεροεπαγγελματική συμφωνία παρά ρομαντική σχέση. Οισχυρισμός της Λέξι ότι είχε αρχίσει να ερωτεύεται την Ντέινατον είχε αιφνιδιάσει. Ακόμα χειρότερα, τον είχετρομοκρατήσει -και δεν ήταν άνθρωπος που παραδιδότανεύκολα στο φόβο.

Έρωτας. Όχι. Ήξερε τις επιπτώσεις του έρωτα. Τις είχε δει στημητέρα του. Ο μόνος λόγος που είχε πάψει να αγαπά τονΤζεντ Τάιταν ήταν επειδή ο χειρουργός είχε αφαιρέσει εκείνοτο κομμάτι του εγκεφάλου της. Διαφορετικά θα τοννοσταλγούσε ακόμα. Όχι πως μιλούσε ποτέ γι’ αυτό ήομολογούσε τα συναισθήματά της. Όταν την ενθάρρυνε ναβρει έναν άνθρωπο και να φτιάξει τη ζωή της, πάντα τουαπαντούσε ότι είχε ερωτευτεί μία φορά και της ήταν αρκετό. Ηκαρδιά της μπορούσε να ανήκει μόνο σε έναν άντρα. Τονάντρα που είχε αρνηθεί να τη βοηθήσει όταν είχε την ανάγκητου.

Δεν είχε καμιά πρόθεση να ερωτευτεί. Δεν ήταν διατεθειμένοςνα πάρει τέτοιο ρίσκο. Το τίμημα της αγάπης ήταν πολύμεγάλο.

Κοίταξε την Ντέινα που γελούσε με την Ίζι. Την ήθελε και τηχρειαζόταν, αλλά την αγαπούσε; Δεν ήταν δυνατόν.

Ο Τζεντ καθόταν στο αυτοκίνητό του και έπινε ουίσκι. Ο

ήλιος του μεσημεριού έλαμπε στον απέραντο ουρανό τουΤέξας. Ήταν μια τέλεια χειμωνιάτικη μέρα, ανέφελη και κρύα.Γύρω του οι βι-τρίνες της Τάιτανβιλ ήταν στολισμένες για ταΧριστούγεννα. Λαμπιόνια και γιρλάντες πλαισίωναν κάθεπόρτα και παράθυρο. Οι καμπάνες χτυπούσαν και στηνπλατεία της πόλης ακούγονταν τα κάλαντα. Ήταν μια μικρήγωνιά του παραδείσου.

Συνήθως του άρεσε να κάνει τη βόλτα του στην Τάιτανβιλ.Όλοι τον γνώριζαν και τον εκτιμούσαν. Είχε δουλέψει σκληράγια να κερδίσει αυτή την εκτίμηση. Κάποιοι νόμιζαν ότι τηνείχε δεδομένη, αλλά έκαναν λάθος. Μπορεί να είχε γεννηθείΤάιταν, κι αυτό δεν ήταν ασήμαντο, αλλά δεν είχεεπαναπαυθεί σε όσα του είχε προσφέρει η ζωή. Είχε πάρει μιασεβαστή περιουσία και την είχε μετατρέψει σε κολοσσό. Είχεεπεκτείνει την εταιρεία, είχε καταξιωθεί με το σπαθί του.Έμπαινε σε οποιοδήποτε εστιατόριο του Ντάλας καιαυτομάτως του έδιναν το καλύτερο τραπέζι. Γερουσιαστές.και πρόεδροι επιδίωκαν να τους βλέπουν μαζί του. Είχε ζήσειμια ζωή που τη ζήλευαν όλοι. Είχε τα πάντα... ώσπου ο Γκαρθβάλθηκε να του τα στερήσει.

Ήπιε άλλη μια γουλιά από το μπουκάλι. Ήταν λιγάκιμεθυσμένος, αλλά όχι τόσο ώστε να μην μπορεί να νιώσειπόσο υπέροχο θα ήταν αν κατέστρεφε τον Γκαρθ. Αν τονπλήγωνε με τρόπους που δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί.Ποτέ δεν είχε μισήσει κάποιον όσο τον νόθο γιο του. Θα τον

κατέστρεφε Το σκατόπαιδο μπορεί να νόμιζε ότι είχε νικήσει,αλλά έκανε λάθος. Πολύ μεγάλο λάθος.

Βίδωσε πάλι το καπάκι στο μπουκάλι και το έβαλε στηχαρτοσακούλα που ήταν αφημένη στη θέση του συνοδηγού.Βγήκε από το αυτοκίνητο και προχώρησε στο δρόμοακολουθώντας μια ομάδα παιδιών. Έμεινε πίσω τους,δίνοντας την εντύπωση γονιού που τα πρόσεχε.

Πέρασαν μπροστά από το Πετ Πάλας. Οι βιτρίνες ήτανζωγραφισμένες με ζωηρά χρώματα. Ο Άγιος Βασίληςοδηγούσε ένα τρένο και τα ανοιχτά βαγόνια του ήταν γεμάταζωάκια. Κουτάβια και γατάκια και πουλιά και σαύρες. Έναςάντρας στεκόταν δίπλα στην πόρτα. Ήταν ψηλός, γύρω σταπενήντα. Πρώην αστυνομικός, σκέφτηκε βλοσυρά ο Τζεντ.

Ο Τζεντ είχε ντυθεί με προσοχή. Φορούσε καουμπόικοκαπέλο, γυαλιά ηλίου, δερμάτινο μπουφάν και φθαρμένεςμπότες. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε απλόςάνθρωπος.

Κοίταξε τα παιδιά που προχωρούσαν και μετά ξανά τοκατάστημα των κατοικίδιων. Αναστέναξε δυνατά για να τονακούσει ο φρουρός. «Βλέπεις την κόρη μου εκεί πέρα;»ρώτησε. «Θέλει γατάκι». Χαμογέλασε ψεύτικα. «Το ζήτησεγια τα Χριστούγεννα και έκανα το λάθος να υπαινιχθώ ότιίσως της το φέρει ο Άγιος Βασίλης».

Ο άνθρωπος κούνησε το κεφάλι του με κατανόηση. «Ομικρός μου θέλει κουτάβι. Δύσκολο να γλιτώσεις».

«Δες να μην το ξέρω;» Ο Τζεντ κοίταξε πάλι τα παιδιά. «Μουκάνεις τη χάρη να τα περάσεις απέναντι για να μην τα πατήσεικανένα αυτοκίνητο; Θέλω να πάω μέσα να ρωτήσω ανμπορούν να μου κρατήσουν ένα γατάκι».

«Φυσικά, πήγαινε».

«Ευχαριστώ, φίλε».

Ο Τζεντ μπήκε στο κατάστημα. Χαιρέτησε την κοπέλα στονπάγκο του ταμείου με ένα νεύμα και προχώρησε προς τοβάθος.

Είχε έρθει άλλη μια φορά, πριν από χρόνια, και είχε κοιτάξειτην Κάθι από μακριά. Δεν τον είχε αντιληφθεί, ή μπορεί ναμην ήθελε να του μιλήσει. Τότε είχε φύγει. Αλλά όχι αυτή τηφορά. Πήγε κοντά της και την κοίταξε επίμονα.

«Καλημέρα».

Η Κάθι γύρισε, τον είδε και έσμιξε τα φρύδια της με απορία.

Τα μάτια της δεν είχαν αλλάξει και, παρά τα τριάντα τόσαχρόνια που είχαν περάσει, δεν ήταν πολύ διαφορετική απότην τελευταία φορά που την είχε δει. Τότε ήταν έγκυος, και

επιθετική.

Όταν του ανακοίνωσε ότι περίμενε παιδί απ’ αυτόν, εκείνοςείχε συμπεράνει ότι προσπαθούσε να τον τυλίξει. Τηςανακοίνωσε ότι δεν ήθελε να έχει καμιά σχέση μαζί της καιπως, αν του ζητούσε έστω και μία δεκάρα, θα την έβαζεφυλακή.

Η Κάθι δεν είχε κλάψει, αλλά το θλιμμένο βλέμμα της τονέκανε κομμάτια. Με δάκρυα στα μάτια και το κεφάλι ψηλά,είχε φύγει.

Τρεις μήνες αργότερα συνειδητοποίησε το λάθος του.Κατάλαβε ότι την ήθελε, ήθελε το μωρό τους. Και της έκανεπρόταση γάμου.

Κι εκείνη αρνήθηκε.

«Δε θα σε παντρευτώ, Τζεντ Τάιταν», του είπε κοιτάζοντάςτον κατάματα. «Δε θα πάψω ποτέ να σ’ αγαπώ, αλλά είδα τησκοτεινή πλευρά σου».

Είχε δοκιμάσει τα πάντα. Ικεσίες, όρκους ότι θα άλλαζε. Είχεκαταφέρει ακόμα και να τη ρίξει πάλι στο κρεβάτι του. Αλλάχωρίς αποτέλεσμα. Τελικά η Κάθι δεν άλλαξε γνώμη. Ότανγεννήθηκε το παιδί, ένα αγόρι, της πρόσφερε χρήματα. Στηναρχή εκείνη δεν ήθελε να τα πάρει, αλλά μια σοβαρήασθένεια την είχε αναγκάσει να βάλει το παιδί στο

νοσοκομείο. Με ελάχιστη ασφάλιση και χωρίς εισόδημαεπειδή δεν είχε επιστρέψει στη δουλειά μετά τον τοκετό,αναγκάστηκε να δεχτεί την προσφορά του. Η μεταφορά έγινε.Τα χρήματα ήταν περισσότερα απ’ όσα περίμενε η Κάθικαι αρκούσαν για να ζήσει όλη της τη ζωή, αν έκανε λίγηοικονομία.

Από τότε δεν την είχε ξαναδεί. Παντρεύτηκε δύο φορές, έκανεκόρες, αλλά όχι άλλο γιο. Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτότου ότι δεν τον ενδιέφερε, ότι η Κάθι ανήκε στο παρελθόν. Κιεκεί είχε μείνει, μέχρι τη μέρα που εμφανίστηκε ο Γκαρθ καιτον παρα-κάλεσε να του δώσει χρήματα για να τη σώσει.

Είχε αισθανθεί απέραντη ικανοποίηση που είχε αρνηθεί στοπαιδί. Που επιτέλους είχε τιμωρήσει την Κάθι επειδή τον είχεα-πορρίψει.

Τώρα, κοιτάζοντάς την, ένιωσε κάτι να ζωντανεύει μέσα τουπου το θεωρούσε από πολύ καιρό πεθαμένο. Αναρωτήθηκεμήπως είχε κάνει λάθος.

«Σε ξέρω;» τον ρώτησε.

Η ομιλία της είχε κάτι. Όχι τα λόγια, αλλά ο τρόπος που ταέλεγε. Κάτι δεν πήγαινε καλά.

«Ο Τζεντ είμαι».

Η Κάθι συνοφρυώθηκε. «Σε ήξερα; Πριν;»

«Ναι». Προχώρησε προς το μέρος της. «Σκέφτηκα να πάμεκάπου να μιλήσουμε».

Το πρόσωπό της φωτίστηκε. «Ήμασταν φίλοι».

«Ναι, ήμασταν φίλοι».

Του χαμογέλασε. «Πάμε να πιούμε έναν καφέ».

«Πολύ θα το ήθελα». Ο Τζεντ χαμογέλασε.

Κεφάλαιο 19

Ο Γκαρθ στεκόταν στο παράθυρο του γραφείου του καικοίταζε το δρόμο από κάτω. Ακόμα κι αν παραβίαζε το όριοταχύτητας, ο Νικ θα έκανε τουλάχιστον δύο ώρες να φτάσειστην πόλη. Ο Γκαρθ δεν ήθελε να χάσει δύο ώρες. Ήξερεόμως ότι δεν έπρεπε να κυνηγήσει τον Τζεντ μόνος του. Όχιεπειδή ανησυχούσε μήπως του επιτεθεί ο πατέρας του, αλλάεπειδή ήθελε να έχει μάρτυρες που θα κατέθεταν ότι ήταναυτοάμυνα.

Προσπαθούσε να σκέφτεται μόνο το σχέδιο και τις κινήσειςτου, επειδή διαφορετικά θα τρελαινόταν από την αγωνία γιατη μητέρα του. Αν και κανείς δεν θα ήθελε να τον απαγάγουν,η Κάθι ήταν η λιγότερο προετοιμασμένη για να χειριστεί μια

τέτοια κατάσταση. Και ο Τζεντ δεν θα ήταν καθόλου αβρόςόταν την άρπαξε.

Ο θυμός έβραζε μέσα του. Ήξερε ότι ο πατέρας του θα ταέβαζε με κάποιον και γι’ αυτόν το λόγο είχε φροντίσει να είναιόλοι προστατευμένοι. Είχε υποτιμήσει όμως ότι ο Τζεντ ήταναποφασισμένος να τα παίξει όλα για όλα. Εκείνος έφταιγε γι’αυτό που συνέβαινε.

Εξαιτίας του το κάθαρμα τρομοκρατούσε τη μητέρα του γιανα τον εκδικηθεί. Εκείνος είχε αρχίσει αυτή την ιστορία καιεκείνος θα την τελείωνε. Ορκίστηκε ότι, είτε με τον έναντρόπο είτε με τον άλλο, ο Τζεντ θα έπαυε να αποτελεί απειλή.Εκείνη τη μέρα.

Η πόρτα του γραφείου του άνοιξε απότομα και μπήκε η Ντέι-να. Στο χέρι της κρατούσε ένα μικρό μαύρο σακίδιο.

«Δεν έχω πολλές καινούριες πληροφορίες», του είπε. «Ηαστυνομία θα κρατήσει μυστική την απαγωγή όσοπερισσότερο μπορεί. Έτσι και το μάθουν οι δημοσιογράφοιθα πέσουν επάνω μας σαν κοράκια. Αργότερα θα τουςχρειαστούμε, αλλά όχι ακόμα. Το τελευταίο πράγμα πουθέλουμε είναι να το σκάσει ο Τζεντ. Η αστυνομία πιστεύει ότιείναι ακόμα κάπου στην πόλη. Σου το είπαν;»

Ο Γκαρθ έγνεψε καταφατικά.

Η Ντέινα άφησε το σακίδιο στο πάτωμα και πήγε κοντά του.«Λυπάμαι γι’ αυτό που συμβαίνει στην Κάθι. Ξέρω πως θαείναι τρομαγμένη, αλλά έχει δύναμη μέσα της. Θα τακαταφέρει».

Ο Γκαρθ κοίταξε τα καστανά της μάτια. «Αυτό δεν τοξέρουμε».

«Δε θα της κάνει κακό. Δεν τον ωφελεί σε τίποτα».

«Σπουδαία παρηγοριά». Την αγκάλιασε και τη φίλησε. «Δεχρειάζεται να είσαι εδώ».

«Τι μου λες; Είμαι επαγγελματίας και μπορώ να σου φανώχρήσιμη. Είσαι τυχερός που με έχεις στη διάθεσή σου ανάπάσα στιγμή».

«Αυτό το ξέρω».

Η πόρτα άνοιξε πάλι κι αυτή τη φορά μπήκαν η Σκάι και η Ίζι.

«Μόλις το μάθαμε», είπε η Ίζι. «Ήθελε να έρθει και η Λέξι,αλλά ο Κρουζ την ανάγκασε να μείνει σπίτι και να ηρεμήσει.Τι φρίκη. Δε θα τον αφήσεις ατιμώρητο, έτσι; Δεν μπορώ νατο πιστέψω. Θα έπρεπε, αλλά μου φαίνεται απίστευτο».

«Λυπάμαι», είπε ήρεμα η Σκάι.

Και οι δύο τον αγκάλιασαν σφιχτά.

«Αχ, Γκαρθ», ψιθύρισε η Σκάι. «Θα πρέπει να φοβάσαι πολύγια τη μητέρα σου».

«Θα τα καταφέρει», είπε αυτόματα εκείνος, γιατί έπρεπε να τοπιστεύει.

«Η αστυνομία θα τον βρει», είπε η Ίζι.

«Δε θα χρειαστεί».

Η Ίζι και η Σκάι τον κοίταξαν ξαφνιασμένες. Η Ντέινα όμωςδεν ξαφνιάστηκε καθόλου.

«Θα τον κυνηγήσεις εσύ;» ρώτησε η Σκάι.

«Καλύτερα μη ρωτάς», της είπε η Ντέινα.

«Είσαι κι εσύ στο κόλπο;»

«Όχι, αλλά θα μπω». Έκανε ένα βήμα προς τα πίσω καιέδειξε το σακίδιό της. «Ήρθα προετοιμασμένη».

Ο Γκαρθ δεν σκόπευε να την πάρει μαζί του, αλλά για τηνώρα δεν είπε τίποτα.

«Δε μου αρέσει καθόλου», είπε η Σκάι σταυρώνοντας ταχέρια στο στήθος της.

«Φαντάσου πώς αισθάνομαι εγώ», είπε η Ίζι ζαρώνοντας τημύτη της. «Περιμένεις τον Νικ, έτσι δεν είναι;»

Ο Γκαρθ δεν ήθελε να πει τίποτα, αλλά δεν ήταν απαραίτητο.Η Ίζι γνώριζε τον Νικ καλύτερα από εκείνον.

«Θα έρθει από το ράντσο», είπε η Ίζι κουνώντας αργά τοκεφάλι της. «Εντάξει, αλλά μόλις παντρευτήκαμε και είμαιέγκυος. Δε θέλω να πάθ'ει τίποτα».

«Δε θα πάθει τίποτα», της είπε ο Γκαρθ, και το εννοούσε.Εκείνος θα έδινε τη μάχη.

«Μην παρεξηγηθείς, αλλά... εσύ θα τον προστατέψεις;»ρώτησε η Ίζι την Ντέινα.

«Ναι».

«Πονάει το στομάχι μου», μουρμούρισε η Σκάι. «Μάλλον θαθέλετε να καταστρώσετε το σχέδιό σας. Θα φύγουμε για νασας α-φήσουμε να συζητήσετε, αλλά υποσχεθείτε μου ότι θαμας ειδοποιήσετε μόλις μάθετε κάτι»·.

Ο Γκαρθ κούνησε το κεφάλι του. «Σύμφωνοι».

Έφυγαν.

Η Ντέινα έπιασε το σακίδιο. «Μπορείς να με κατσαδιάσεις

όσο θα αλλάζω».

«Γιατί πιστεύεις ότι θα σε κατσαδιάσω;»

«Είδα την έκφρασή σου όταν είπα ότι θα έρθω μαζί σου».Στάθηκε έξω από την πόρτα του προσωπικού μπάνιου του.«Κάποιος πρέπει να φροντίσει να μην πας φυλακή. Ο μόνοςπου θέλω να βρεθεί πίσω από τα κάγκελα είναι ο Τζεντ. Ο Νικδεν πρέπει να πάθει τίποτα -το υποσχέθηκα στην Ίζι. Αραμόνο εγώ μένω για να φυλάω τα νώτα σου».

Φαινόταν αποφασισμένη, αλλά ο Γκαρθ δεν πτοήθηκε.«Είμαι ικανός να σώσω την Κάθι χωρίς να παρανομήσω».

«Δεν είναι θέμα ικανότητας. Το πρόβλημα είναι πως είσαιθυμωμένος».

«Δε θα σε θυσιάσω».

Η Ντέινα χαμογέλασε. «Πολύ συγκινητικό, αλλά εγώ είμαι οεπαγγελματίας εδώ μέσα. Θα έρθω μαζί σου, Γκαρθ. Αλλιώςτηλεφωνώ στην αστυνομία και τους λέω τι ετοιμάζεσαι νακάνεις. Και τότε δε θα έχεις να τα βγάλεις πέρα μόνο μαζί μουαλλά και μαζί τους».

Ο Γκαρθ νεύριασε. «Είσαι πολύ εκνευριστική».

«Δεν είσαι ο πρώτος που μου το λέει».

Έσφιξε τα δόντια του. «Εντάξει».

«Ωραία».

Φαινόταν τόσο θυμωμένος, που τον είχε ικανό να της πετάξεικάτι, αλλά δεν θα έκανε πίσω. Το ζήτημα ήταν πολύσημαντικό. Δεν είχαν φτάσει ως εκεί για να χάσουν τώρα τονΤζεντ. Ήξερε ότι ο Γκαρθ πίστευε πως μπορούσε να ελέγξειτα συναισθήματά του, αλλά εκείνη δεν ήταν τόσο σίγουρη. ΟΤζεντ είχε απαγάγει τη μητέρα του. Κανένας άνθρωπος δενμπορούσε να σκεφτεί λογικά σε μια τέτοια κατάσταση.

Μπήκε στο μπάνιο και έκλεισε την πόρτα. Τρία λεπτάαργότερα ξαναβγήκε φορώντας μαύρο τζιν και μαύρο μακόμπλουζάκι και κρατώντας ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο. Το έδωσεστον Γκαρθ.

«Εσύ φοράς;»

Έπιασε το δεύτερο που είχε φέρει μαζί της. «Ο Τζεντ είναιτρελός. Δε θα πάμε απροετοίμαστοι σαν ανόητοι».

«Αλλά μπορεί να καταλήξουμε να την πάθουμε σανανόητοι;»

«Μπορεί. Ξέρεις πώς θα τον βρούμε;»

Ακόμα και καθώς έκανε την ερώτηση, διαισθανόταν ότι

ήξερε ήδη την απάντηση. Ο Γκαρθ δεν άφηνε τίποτα στηντύχη. Σεβόταν την ανάγκη του να προστατεύει ό,τι ήταν δικότου. Μπορεί να μην ήταν εκείνη, αλλά δεν έφταιγε ο Γκαρθ.

«Θέλεις στ’ αλήθεια να μάθεις;»

«Ναι. Δεν έχω υπηρεσία αυτή τη στιγμή, είμαι σε άδεια».

«Έχω βάλει συσκευή εντοπισμού στο αυτοκίνητό του. Τηντοποθέτησα λίγο αφότου σε πυροβόλησε».

«Εντυπωσιακό».

«Δεν ακούγεσαι ξαφνιασμένη».

«Δεν είμαι».

«Είναι παράνομο».

Του χαμογέλασε μοχθηρά. «Όχι σήμερα».

Λιγότερο από μία ώρα αργότερα, είχαν παρκάρει δίπλα σε έναάθλιο μοτέλ κοντά στον αυτοκινητόδρομο, πίσω από ένα βανπου τους έκρυβε από τα δωμάτια. Η Ντέινα κοίταξε ταστραπατσαρι-σμένα αμάξια στο πάρκινγκ. Μόνο έναξεχώριζε. Ένα Σαμπέρ-μπαν τελευταίο μοντέλο που ανήκεστον Τζεντ Τάιταν.

«Πάω να ρωτήσω στη ρεσεψιόν σε ποιο δωμάτιο είναι», είπε

πιάνοντας το χερούλι της πόρτας.

Ο Γκαρθ την έπιασε από το μπράτσο. «Μισό λεπτό. Νομίζειςπως θα σου πει; Έτσι απλά;»

«Μπορώ να γίνω πολύ πειστική».

Εκείνος δεν φάνηκε να πείθεται.

«Κάποιος πρέπει να ρωτήσει, και προτιμώ να είμαι εγώ».Έβγαλε το σήμα της από την τσέπη του τζιν. «Ξέχασες ότιείμαι αστυνομικός; Ασε με να του μιλήσω και εξήγησε στονΝικ γιατί δεν επιτρέπεται να βγει από το αυτοκίνητο».

«Τι;» φώναξε ο Νικ. «Εγώ ήρθα για ενίσχυση».

«Όχι πια». Η Ντέινα βγήκε και προχώρησε προς το μοτέλ.

Ήταν από εκείνα τα ξενοδοχεία που είχαν γίνει διάσημα χάρηστις ταινίες, και όχι με την καλή έννοια. Φιλοξενούσαναπελπισμένους και κυνηγημένους ανθρώπους. Ό τύπος πίσωαπό τον πάγκο της ρεσεψιόν φορούσε κοντομάνικοπουκάμισο λεκιασμένο από τον ιδρώτα και τα λιγδιασμέναμαλλιά του ήταν πιασμένα αλογοουρά.

«Γεια σου, αγαπούλα», είπε χωρίς να βγάλει το τσιγάρο απότο στόμα του. «Θες δωμάτιο για καμιά ώρα;»

«Όχι, ευχαριστώ», του απάντησε και του έδειξε το σήμα της.«Πληροφορίες θέλω».

Σήκωσε τα χέρια του. «Εμείς κάνουμε καθαρές δουλειές».

«Ναι, αμέ. Γι’ αυτό νοικιάζεις δωμάτια με την ώρα».

«Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο».

«Τότε είμαι ο καλύτερος πελάτης σου. Ο τύπος με το Σαμπέρ-μπαν σε ποιο δωμάτιο είναι;»

Ο υπάλληλος κοίταξε το σήμα της και κούνησε το κεφάλι τουαρνητικά. «Αυτό είναι απόρρητο».

Η Ντέινα έβαλε το σήμα.στην τσέπη της. «Μη με αναγκάσειςνα σου δείξω το όπλο μου».

Εκείνος αναστέναξε. «Στο δεκαεφτά. Αλλά δε θέλωφασαρίες».

«Μην μπλεχτείς στα πόδια μου και δε θα έχεις». Ξεκίνησε γιατην πόρτα, αλλά κοντοστάθηκε. «Πόσα σου έδωσε για να τονειδοποιήσεις αν ρωτήσει κάποιος γι’ αυτόν;»

«Ένα διακοσάρι».

Η Ντέινα τον κοίταξε.

Ο υπάλληλος έσκυψε το κεφάλι. «Εβδομήντα πέντε».

Έβγαλε δύο εικοσαδόλαρα από την τσέπη της. «Πάρε άλλασαράντα. Δώσε μου δύο λεπτά και μετά τηλεφώνησέ του».Τον κοίταξε απειλητικά. «Κι όταν λέω δύο.λεπτά, το εννοώ.Μη δια-νοηθείς να με ρίξεις. Δεν ξέρεις πόσο μοχθηρήείμαι».

Ο τύπος κούνησε το κεφάλι του. «Θα περιμένω τρία».

Η Ντέινα γύρισε στο αυτοκίνητο. «Τον βρήκα», είπε. «Είναιστο ισόγειο, στο βάθος. Οι πόρτες είναι γερές, αλλά οικλειδαριές φαίνονται της πλάκας. Τι λες, θα καταφέρεις να τησπάσεις;»

«Κι εγώ μπορώ να σπάσω μια πόρτα», γκρίνιαξε ο Νικ.

«Είμαι σίγουρη ότι η Ίζι θα σε ανταμείψει αργότερα γι’ αυτό»,είπε η Ντέινα.

Ο Γκαρθ την ακολούθησε και προχώρησαν προς το κτίριο,φροντίζοντας να κρύβονται πίσω από τα αυτοκίνητα.Κατευθύνθη-καν προς την αριστερή πλευρά του μοτέλ, πήγαναπό πίσω, βγήκαν από την άλλη πλευρά και στάθηκαν δίπλαστο δεκαεφτά. Η Ντέινα έβγαλε το πιστόλι της καιετοιμάστηκε. Μετά κοίταξε τον Γκαρθ.

Εκείνος της έδειξε τρία δάχτυλα, μετά δύο και τέλος σήκωσε

το πόδι του και έδωσε μια γερή κλοτσιά δίπλα στηνκλειδαριά. Η πόρτα υποχώρησε αμέσως και η Ντέινα μπήκεστο δωμάτιο.

Λύγισε τα γόνατά της και χαμήλωσε για να μη δίνει στόχο.Ένα δευτερόλεπτο αργότερα σημάδευε με το πιστόλι τηςαυτούς που ήταν μέσα -όχι πως υπήρχε καμιά ανάγκη. Η Κάθικαθόταν στο κρεβάτι με τα γόνατα μαζεμένα στο στήθος καιτα χέρια τυλιγμένα γύρω από τις γάμπες της. Ο Τζεντκαθόταν σκυφτός σε μια καρέκλα στη γωνία και κρατούσε τοκεφάλι του. Όταν άκουσε τον κρότο, ανασηκώθηκε απότομα.

Στα μάτια του Τζεντ υπήρχε τόσος πόνος, που η Ντέιναέμεινε άφωνη. Πόνος, κατάπληξη και δυσπιστία, λες και οκόσμος του είχε γυρίσει ανάποδα.

«Δεν είναι αυτή», είπε μουδιασμένα. «Η Κάθι χάθηκε».

Ο Γκαρθ έμεινε σιωπηλός για μερικά δευτερόλεπτα. Ότανμίλησε, η φωνή του ήταν γεμάτη συγκρατημένη οργή. «Πώςπερίμε-νες να είναι; Σου είπα τι έπρεπε να γίνει. Σου είπα τι θασυνέβαινε αν δεν έκανε την εγχείρηση».

«Δε σε πίστεψα. Νόμιζα πως θα γινόταν καλά».

Η Κάθι τους κοιτούσε με απορία. «Είναι πολύ θλιμμένος.

Κλαίει συνέχεια. Με περνάει για κάποια άλλη, αλλά του λέω

πως είμαι εγώ». Σηκώθηκε με κόπο. «Μπορούμε να πάμεσπίτι τώρα;»

Πέρασαν σχεδόν δύο ώρες μέχρι να εξηγήσουν στηναστυνομία τι είχε συμβεί και να·απομακρύνουν τον Τζεντ. Στομεταξύ είχαν κα-ταφθάσει οι δημοσιογράφοι. Μαζεύτηκανγύρω τους σαν τα μυρμήγκια, κι όσο κι αν προσπαθούσε ηΝτέινα, δεν κατάφερνε να τους ξεφορτωθεί.

«Αστυνόμε Μπερτς», της φώναξε ένας απ’ αυτούς, «θαθέλαμε να σου μιλήσουμε».

«Κι εγώ θα ήθελα ένα ταξίδι στην Ταϊτή με όλα τα έξοδαπληρωμένα, αλλά τίποτε από τα δύο δεν πρόκειται νασυμβεί», μουρμούρισε χωρίς να σταματήσει.

Εκείνη τη στιγμή σταμάτησε μια γνώριμη Μάστανγκ. Η Ίζιβγήκε και χαμογέλασε στους δημοσιογράφους. «Έχω κάτιγια σας», φώναξε κραδαίνοντας ένα μάτσο ντοσιέ. «Έναευχάριστο ανάγνωσμα».

Η Ντέινα πήγε κοντά της, αλλά οι δημοσιογράφοι έφτασανπρώτοι και άρπαξαν τα ντοσιέ από το χέρι της.

«Τι κάνεις εκεί;»

«Τους δίνω διευκρινιστικές πληροφορίες. Μην ταράζεσαι,φρόντισα να συμβουλευτώ πρώτα τη Μαίρη Τζο. Τρομερή

δικηγο-ρίνα. Είπε ότι δεν πειράζει. Φροντίσαμε να μηναποκαλύψουμε απόρρητες πληροφορίες ή στοιχεία που θαήθελε να κρατήσει κρυφά η αστυνομία. Βιάζομαι όμως ναπροχωρήσουμε. Όσο πιο γρήγορα μπει ο Τζεντ στη φυλακή,τόσο το καλύτερο για όλους μας».

Κοίταξε πάνω από τον ώμο της Ντέινα προς το δωμάτιο τουμοτέλ. Ο Γκαρθ ήταν ακόμα μέσα με τη μητέρα του. «Πώς ταπάνε;»

«Ο Γκαρθ είναι έξω φρενών με τον Τζεντ, αλλά η Κάθι είναικαλά. Φαίνεται πως θυμήθηκε ότι γνώριζε κάποτε τον Τζεντκαι τον ακολούθησε, αλλά δεν την πείραξε. Οι νοσοκόμοι τήςέδωσαν κάτι για να ηρεμήσει. Όταν επιδράσει, ο Γκαρθ θατην πάει σπίτι. Έδωσε προκαταρκτική κατάθεση στηναστυνομία, αλλά θέλουν να της κάνουν κι άλλες ερωτήσεις.Δε θα είναι ευχάριστο».

«Αντιστάθηκε ο Τζεντ; Προσπάθησε να ξεφύγει;»

«Φαινόταν ράκος», απάντησε η Ντέινα και εξήγησε τι είχεσυμβεί. «Ο Γκαρθ τον είχε κατατροπώσει πια και προφανώς,όταν συνειδητοποίησε την κατάσταση της Κάθι, δεν άντεξεάλλο». Ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει πως ο Τζεντ νόμιζεότι η κατάσταση της Κάθι ήταν ένα τέχνασμα για να τουαποσπάσει κι άλλα χρήματα. Αν ήταν πρόθυμος να αναλάβειτις ευθύνες του, όλα θα ήταν αλλιώς.

Η Ίζι κοίταξε σκεφτική το κτίριο του μοτέλ. «Τρομερή ιστορία.Ο πλούσιος και ισχυρός Τζεντ Τάιταν να φτάσει σ’ αυτό τοσημείο».

«Από την ίδια του την οικογένεια. Επί μήνες θα γράφουν γι’αυτό».

«Θα είναι μεγάλος μπελάς, αλλά τουλάχιστον τελείωσανόλα. Δε θα μπορεί να βλάψει πια κανέναν», είπε η Ίζι, όχιτόσο με θλίψη όσο με απογοήτευση.

«Είσαι καλά;»

«Όχι, αλλά θα συνέλθω».

«Όταν τελειώσει ο Γκαρθ με την Κάθι, μπορείς να με παςσπίτι του;»

«Φυσικά».

«Ωραία. Θέλω μόνο μισό λεπτό να του μιλήσω».

Η Ίζι της έδειξε προς το μοτέλ. «Πήγαινε τώρα. Βγαίνει με τηνΚάθι».

Η Ντέινα γύρισε και τον είδε να οδηγεί την Κάθι στοαυτοκίνητό του. Ήταν τυλιγμένη σε μια κουβέρτα καιφαινόταν μισοκοι-μισμένη. Όταν την έβαλε στο αυτοκίνητο,

έκλεισε με προσοχή την πόρτα και πήγε κοντά τους.

«Θα την πάω σπίτι. Γεια σου, Ίζι».

«Γεια σου κι εσένα. Λυπάμαι που τα έβαλε μαζί της».

«Κι εγώ».

«Πρέπει να γυρίσω στη Λέξι. Ο Νικ θα θυμώσει αν μάθει ότιτην άφησα ολομόναχη». Έπιασε ένα ντοσιέ από τομπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου της. «Ένα αντίγραφοτου κειμένου που συντάξαμε η Μαίρη Τζο κι εγώ για τουςδημοσιογράφους. Απλώς για να ξέρεις τι πρόκειται ναγραφτεί».

«Ευχαριστώ».

Η Ίζι μπήκε στο αμάξι της και παρκάρισε λίγο πιο κάτω. ΗΝτέινα γύρισε προς τον Γκαρθ. Τα μάτια του είχαν μαύρουςκύκλους και στις άκρες των χειλιών του είχαν σχηματιστείρυτίδες.

«Κουρασμένος φαίνεσαι», του είπε.

«Ήταν μεγάλη περιπέτεια. Τουλάχιστον τελείωσε πια».

Σχεδόν, σκέφτηκε εκείνη. Υπήρχε μια εκκρεμότητα ακόμα.«Πώς είναι η Κάθι;»

«Αποκοιμήθηκε σχεδόν. Δεν ξέρω τι της έδωσε ο γιατρός,αλλά είναι πολύ δυνατό. Θα κοιμάται μέχρι αύριο. Κανόνισανα έρθει ένας ψυχολόγος για να της μιλήσει για όσα έγιναν».

Σωστά. Γιατί η Κάθι θα δυσκολευόταν να καταλάβει τι είχεσυμβεί. «Μπορώ να βοηθήσω σε κάτι;»

«Απόψε όχι. Θα γυρίσω αύριο. Θα είσαι καλά μόνη σου;»

Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι θα έμενε μέχρι νατελειώσουν όλα. Λίγο ως πολύ είχαν τελειώσει. Βέβαια, θαμπορούσε να βρει δικαιολογίες και να χρονοτριβήσει γιαμερικές μέρες ακόμα, αλλά τι νόημα είχε; Αναβάλλοντας τοαναπόφευκτο δεν άλλαζε τίποτα.

«Δε θα είμαι εκεί το πρωί», του είπε. «Θα μαζέψω ταπράγματά μου και θα πάω σπίτι».

Ο Γκαρθ συνοφρυώθηκε. «Γιατί;»

Την πλησίασε και ακούμπησε το χέρι της στο μάγουλό του.«Επειδή ο Τζεντ δεν αποτελεί πια πρόβλημα».

Εκείνος έπιασε τον καρπό της. «Δε χρειάζεται να φύγεις, Ντέι-να. Θέλω να σε βρω σπίτι όταν γυρίσω».

Σίγουρα θέλεις, σκέφτηκε εκείνη θλιμμένα. Για την ώρα... τονβόλευε. Τι θα γινόταν όμως όταν δεν θα έφτανε πια αυτό;

Όταν η αγάπη της γι’ αυτόν θα την έκανε απαιτητική; Τότε θααναγκαζόταν να της πει την αλήθεια. Και η Ντέινα ήξερεβαθιά μέσα της ότι δεν θα ήθελε να την πληγώσει.

«Κι εγώ το θέλω. Πάρα πολύ, κι αυτό είναι το πρόβλημα».Πήρε μια βαθιά ανάσα. «Σ’ αγαπώ». Του έκλεισε το στόμα μετο χέρι της. «Δε θέλω να πεις τίποτα. Ποτέ δεν άφησα τονεαυτό μου να δεθεί τόσο πολύ με κάποιον. Ποτέ δεν τόλμησανα ερωτευτώ. Παρά το παρελθόν μου και τους φόβους μου,σου το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Αλλά δεν περιμένω τίποτα σεαντάλλαγμα».

Κάτι πέρασε σαν αστραπή από τα μάτια του, αλλά η Ντέιναδεν κατάλαβε τι ήταν. Ανακούφιση; Φόβος; Αλλά τισημασία είχε;

«Νίκησες έναν τρομερό αντίπαλο», συνέχισε.«Κατατρόπωσες τον Τζεντ Τάιταν. Τώρα πρέπει να ξεχάσειςτο παρελθόν και να συνεχίσεις τη ζωή σου. Να κάνειςκαινούρια αρχή. Έχεις οικογέ-νενα. Ζήσε τη στιγμή και μετάφρόντισε να φτιάξεις το μέλλον σου». Κατέβασε το χέρι της.

«Ντέινα», είπε εκείνος και σταμάτησε.

Η Ντέινα ήξερε γιατί. Τι μπορούσε να της πει;

«Θα τα ξαναπούμε. Θα βρισκόμαστε στις συγκεντρώσεις τωνΤάιταν. Στο γάμο της Σκάι θα είναι κάπως δύσκολα τα

πράγματα, αλλά μετά θα γίνουν πιο εύκολα. Δε μετανιώνωπου σ’ αγάπησα, Γκαρθ. Ξέρεις αυτό που λένε, ότι η αγάπημάς μεταμορφώνει και μας κάνει καλύτερους; Ε, λοιπόν, είναιαλήθεια. Σ’ αγαπώ. Θα προσπαθήσω να σε ξεπεράσω, όσοδύσκολο κι αν είναι».

Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και τον φίλησε. «Θέλωνα είσαι ευτυχισμένος. Πάντα».

Γύρισε και προχώρησε προς το αυτοκίνητο της Ίζι που τηνπερίμενε. Καθώς περπατούσε στο σκοτάδι, τέντωνε τ’ αυτιάτης για ν’ ακούσει τα βήματά του, ελπίζοντας σαν ανόητη ότιθα την ακολουθούσε, θα την παρακαλούσε να μείνει. Ήθελενα της πει ότι κι εκείνος ήταν ερωτευμένος μαζί της. Ότι θαέμεναν για πάντα μαζί.

Άκουσε μόνο σιωπή.

Έφτασε στη Μάστανγκ και άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού.Καθώς έμπαινε, κοίταξε προς το σημείο του πάρκινγκ όπουστεκόταν ο Γκαρθ, δίπλα στο αυτοκίνητό του. Τα βλέμματάτους συναντήθηκαν, αλλά εκείνος δεν είπε τίποτα. Δενπροσπάθησε να την εμποδίσει.

«Όλα καλά;» ρώτησε η Ίζι.

«Θα γίνουν», απάντησε. Και κόντεψε να το πιστέψει.

Ο Γκαρθ ξεκλείδωσε την πόρτα του Γκλόρι’ς Γκέιτ και μπήκε.Το σπίτι ήταν σιωπηλό και κρύο, σαν να είχε εγκαταλειφθείπολύ περισσότερο καιρό από μερικές βδομάδες.

Η πρώτη φορά που είχε βρεθεί εκεί ήταν πριν από εννιάμήνες, με αφορμή μια φιλανθρωπική δεξίωση της Σκάι.Ήθελε να δει το σπίτι των Τάιταν. Τώρα το είχε πάρει από τονΤζεντ. Δεν υπήρχαν πια οι Διεθνείς Επιχειρήσεις Τάιταν, ηαυτοκρατορία του Τάιταν. Μόνο κομμάτια ενός συνόλου πουμπορούσε να τα κάνει ό,τι ήθελε.

Διέσχισε το μεγάλο χολ της εισόδου, προσπέρασε το πιάνο,ανέβηκε τα σκαλιά δυο δυο και προχώρησε στο διάδρομο,ώσπου βρήκε την κεντρική κρεβατοκάμαρα.

Η τεράστια ντουλάπα ήταν άδεια, το ίδιο και τα συρτάρια. Λεςκαι κανείς δεν είχε μείνει στο δωμάτιο εδώ και πολύ καιρό. Τοίδιο και στα άλλα υπνοδωμάτια. Γύρισε στο ισόγειο καιδιαπίστωσε ότι ο Τζεντ είχε αδειάσει το γραφείο.

Μάλλον έχει σπίτι στην πόλη, σκέφτηκε καθώς διέσχιζε τηνκουζίνα και έβγαινε στην πίσω βεράντα. Από εκεί μπορούσενα δει το απέραντο κτήμα. Το κτήμα των Τάιταν. Το δικό τουκτήμα.

Είχε νικήσει, όπως είχε πει και η Ντέινα. Είχε κερδίσει τονΤζεντ στο παιχνίδι του και του είχε πάρει όλα όσα αγαπούσε.

Επιπλέον, οι παράνομες δραστηριότητές του θα τονκρατούσαν στη φυλακή για πολύ καιρό. Τα πράγματα είχανπάει καλύτερα απ’ όσο ήλπιζε.

Θα έπρεπε να πανηγυρίζει. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Τοπρόσωπο με το οποίο ήθελε να μοιραστεί το θρίαμβό του δενήταν πια μαζί του. Πιστή στο λόγο της, η Ντέινα είχε φύγειόταν εκείνος γύρισε στο σπίτι του. Είχε φύγει αφήνοντας πίσωτης άδειες ντουλάπες και συρτάρια. Η μοίρα του Γκλόρι’ςΓκέιτ σε μικρότερη κλίμακα.

Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είχε σημασία.Ότι είχε απολαύσει τη συντροφιά της αλλά τίποταπερισσότερο. Ότι είχαν περάσει καλά μαζί, αλλά η Ντέινα είχεδίκιο -η σχέση τους δεν μπορούσε να κρατήσει. Παραδόξως,είχε φερθεί όπως όλες οι γυναίκες, μιλώντας για την αγάπησαν να ήταν το υπέρτατο δώρο.

Γύρισε ξανά προς το σπίτι, αλλά δεν μπήκε μέσα.

Μόνο που δεν ήταν σαν τις άλλες γυναίκες. Δεν τονπαρακάλε-σε, δεν τον ικέτεψε, δεν τον απείλησε. Του είχε πειότι τον αγαπούσε και έφυγε. Λες και μόνο που το είπε τηςέφτανε. Λες και ήταν το μόνο που ήθελε να κάνει.

Αυτό δεν το καταλάβαινε. Κάτι πρέπει να ήθελε από εκείνον.Όλοι ήθελαν κάτι. Δεν ήταν δυνατόν να του προσφέρει

απλώς την αγάπη της. Ποιος έκανε τέτοια πράγματα;

Ήθελε να πιστέψει πως ήταν τέχνασμα, αλλά τη γνώριζεκαλά. Ήταν ο πιο ντόμπρος άνθρωπος που είχε γνωρίσει στηζωή του. Σκληροτράχηλη και ευαίσθητη, δυνατή καιγενναιόδωρη. Αγαπούσε με πάθος -το είχε γνωρίσει απόπρώτο χέρι.

Με δεδομένο το παρελθόν της, με όσα της είχε κάνει οπατέρας της,'ήταν θαύμα που δεν δίσταζε να αγαπήσει.Ειδικά κάποιον όπως εκείνος. Ήξερε ότι δεν ήταν εύκολος ήέστω ακίνδυνος. Η

Ντέινα είχε εκτεθεί. Θα μπορούσε να την πληγώσει. Όχι πωςθα το έκανε, αλλά εκείνη γιατί να το ρισκάρει; Γιατί ήθελε ναμάθει εκείνος ότι τον αγαπούσε;

Πολλά ερωτήματα, σκέφτηκε καθώς έμπαινε πάλι στο σπίτικαι κλείδωνε την πίσω πόρτα. Πέρασε την κουζίνα και βγήκεστο σαλόνι.

Θα περάσει κι αυτό, είπε στον εαυτό του. Θα περνούσε κιεκείνος ο πόνος που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Το σπίτι τουθα έπαυε να του φαίνεται σιωπηλό και άδειο. Καλύτεραμόνος και ελεύθερος. Η Ντέινα μόνο εμπόδιο θα του γινόταν.Έτσι θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να πάει όπου ήθελε.Μόνο που τώρα δεν είχε πουθενά να πάει.

Κεφάλαιο 20

Η Ντέινα δεν ήθελε ν’ ανοίξει, αλλά αυτός που χτυπούσε τηνπόρτα της δεν έδειχνε διατεθειμένος να φύγει. Διέσχισε τομικρό καθιστικό και ξεκλείδωσε.

«Επιτέλους», είπε η Λέξι μπαίνοντας. «Ξέρεις πόσοπρησμένοι είναι οι αστράγαλοί μου; Μια γυναικά στηνκατάστασή μου δεν πρέπει να στέκεται πολλή ώρα όρθια.Υπάρχουν...» Είδε το πρόσωπο της Ντέινα, πέταξε την τσάντατης στο πάτωμα και την αγκάλιασε. «Συγνώμη».

Η Ντέινα σκούπισε τα δάκρυά της και έγειρε στην αγκαλιά τηςφίλης της. «Μα δεν ξέρεις τι συμβαίνει».

«Έχω δεκαπέντε χρόνια να σε δω να κλαις, οπότεκαταλαβαίνω ότι είναι κάτι σοβαρό».

«Είμαι καλά. Ή θα γίνω».

«Δε με πείθεις. Να υποθέσω ότι πρόκειται για τον Γκαρθ;»

«Του είπα ότι τον αγαπώ». Η Ντέινα έπνιξε ένα λυγμό.Βρισκόταν σε κατάσταση συναισθηματικής κατάρρευσης δυομέρες τώρα και είχε αρχίσει να αγανακτεί. «Του είπα ότι τοναγαπώ και έφυγα. Και δε με σταμάτησε».

«Το κτήνος». Η Λέξι την έπιασε από το χέρι και κάθισαν στον

καναπέ. «Πότε έγινε αυτό;»

«Αφού σώσαμε την Κάθι».

«Δε μου τηλεφώνησες».

«Πονούσα πολύ».

Η Λέξι της έσφιξε το χέρι. «Λυπάμαι που υποφέρεις, αλλάδεν καταλαβαίνω πώς έγινε αυτό. Ο Γκαρθ νοιάζεται γιασένα. Γιατί σε άφησε να φύγεις;»

Η Ντέινα κούνησε το κεφάλι της. Δεν την πείραζε που τον είχε

ερωτευτεί σαν ανόητη, αλλά δεν ήθελε να νιώθει και κορόιδο.«Δε μ’ αγαπάει, Λέξι. Το ξέρω και το ξέρεις κι εσύ».

«Μα πώς... Ω!» Τα γαλανά μάτια της Λέξι σκοτείνιασαν.«Ήσουν εκεί; Λυπάμαι. Πάντως δεν πιστεύω ότι τοεννοούσε».

«Εγώ νομίζω πως το εννοούσε». Η Ντέινα αναστέναξε. «Δενπειράζει, θα μου περάσει. Τα κατάφερα. Ερωτεύτηκα. Έδωσατην καρδιά μου σε κάποιον. Αυτό είναι καλό, σωστά;Ωριμάζω ως άνθρωπος. Αυτή τη στιγμή νιώθω σαν να μουξεριζώνουν την καρδιά, αλλά θα μου περάσει».

«Δεν ξέρω τι να πω», ομολόγησε η Λέξι.

«Να κι άλλο ένα καινούριο».

«Λυπάμαι».

«Εγώ δε λυπάμαι. Δεν είναι τρελό; Δε μετανιώνω. Το ότι τοναγάπησα ήταν ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί».

«Και τώρα τι γίνεται;»

«Γυρίζω στα γνωστά. Θα συνέλθω. Θα συνεχίσω να φέρνω τοφως και τη χαρά στη ζωή των φίλων μου».

«Μπορεί να...»

Η Ντέινα κούνησε το κεφάλι της. «Μη. Μην προσποιείσαι ότιθα γυρίσει. Η ελπίδα θα στραγγίσει και την τελευταία σταγόναδύναμης που μου έχει απομείνει. Τελείωσε. Το αποδέχτηκα.Θα ήταν πολύ σκληρό ν’ αρχίσω να ελπίζω».

«Εσείς οι τρεις είσαστε οι πιο ενοχλητικές γυναίκες τουκόσμου», είπε ο Γκαρθ και του ήρθε να χτυπήσει τη γροθιάτου στον τοίχο. Ποτέ δεν είχε καταλάβει γιατί ορισμένοιάντρες το έκαναν αυτό. Στο παρελθόν. Τώρα καταλάβαινε.

«Είναι δώρο», είπε ήρεμα η Ίζι. Καθόταν σε μια καρέκλαδίπλα στη Λέξι, η οποία ήταν μισοξαπλωμένη στον καναπέμε το χέρι στην τεράστια κοιλιά της.

«Καημένε Γκαρθ», είπε η Σκάι από την άλλη καρέκλα.«Έχεις πρόβλημα πίεσης; Να ανησυχούμε;»

«Δεν είχα μέχρι σήμερα», απάντησε εκείνος ξεσφίγγοντας ταδόντια του.

Βρίσκονταν στο σαλόνι της Λέξι. Τους είχε φέρει ένανκατάλογο με τα περιουσιακά στοιχεία των Τάιταν, ελπίζονταςότι θα τον βοηθούσαν να τα μοιράσει δίκαια. Υπήρχαναρκετά για όλους.

Όμως μπορούσαν να μιλήσουν λογικά οι αδελφές του; Όχιβέβαια. Κάθε φορά που προσπαθούσε να στρέψει τησυζήτηση στις μετοχές, στα άλογα του ιπποδρόμου ή στοσπίτι, εκείνες άλλαζαν θέμα.

Πέταξε απηυδισμένος τα χαρτιά που κρατούσε και έπιασε τοκεφάλι του. «Παραδίδομαι», είπε. «Νικήσατε. Τι θέλετε;»

«Μαγικά λόγια», είπε η Ίζι αναστενάζοντας.

«Ακούγονται ωραία», συμφώνησε η Σκάι.

«Όχι αρκετά ωραία». Η Λέξι βόγκηξε και ανασηκώθηκε.«Θέλουμε να μιλήσουμε για την Ντέινα».

Το κεφάλι του τινάχτηκε απότομα. Όλες του οι αισθήσειςμπήκαν σε επιφυλακή. «Γιατί;» ρώτησε καχύποπτα.

«Έφυγε από το σπίτι σου», είπε η Σκάι.

«Το ξέρω. Είπε ότι ήθελε να φύγει και έφυγε». Εκείνος δενήθελε να φύγει, αλλά ήταν ενήλικη. Δεν μπορούσε να τηναναγκάσει να μείνει.

«Αυτό έχεις να πεις μόνο;»· ρώτησε αυστηρά η Ίζι. «Τίποτεάλλο;»

«Ότι μου λείπει;»

Η αδελφή του μόρφασε με αγανάκτηση.

«Είναι ερωτευμένη μαζί σου», είπε ήρεμα η Σκάι. «Το ξέρεις,έτσι δεν είναι;»

«Μου το είπε».

Τον κοίταξαν επίμονα.

«Και;» ρώτησε η Λέξι.

«Μάλλον δεν το εννοούσε».

Η απάντησή του ήταν χαζή και το ήξερε. Όμως δεν μπορούσενα σκεφτεί τίποτε άλλο.

«Τι ηλίθιοι που είναι οι άντρες», μουρμούρισε η Ίζι. «Η Ντέινασου λέει ότι σ’ αγαπάει και το μόνο που βρήκες να σκεφτείς

είναι ότι μάλλον δεν το εννοούσε; Κι αν το εννοεί; Αν είναιτρελά ερωτευμένη μαζί σου και σε θεωρεί τον άντρα της ζωήςτης;»

Η πρώτη του σκέψη ήταν ότι δεν είχε τόση τύχη. Η δεύτερηότι η Ντέινα θα περίμενε να την αγαπήσει κι εκείνος, κι αυτόδεν γινόταν. «Δε μ’ αγαπάει».

Η Λέξι τον αγριοκοίταξε. «Σοβαρολογείς; Σύνελθε, Γκαρθ.Άσε μας να σε βοηθήσουμε».

«Το πρόβλημα δε σας αφορά».

«Μας αφορά γιατί σας αγαπάμε και τους δύο», είπε η Σκάι.«Η

Ντέινα είναι η καλύτερή μας φίλη κι εσύ αδελφός μας. Αςανακεφα-λαιώσουμε. Η Ντέινα σου είπε ότι σ’ αγαπάει κι εσύτι της είπες;»

«Τίποτα».

Τον κοίταξαν άναυδες.

«Όταν λες τίποτα, εννοείς...» είπε η Ίζι.

«Εννοώ τίποτα», επανέλαβε. «Εκείνη μου είπε να μην πωτίποτα».

«Και διάλεξες την ώρα να την ακούσεις;» τσίριξε η Ίζι.

Ο εκνευρισμός της Λέξι μετατράπηκε σε σκεπτικισμό. «Ανκατάλαβα καλά, φρικάρισες εντελώς», είπε αργά.

«Δε θα το περιέγραφα έτσι».

«Κι όμως, αυτό έγινε. Δε θέλεις να σ’ αγαπάει. Στο κάτωκάτω, στο γραφείο μου ήσουν όταν είπες ότι δεν την αγαπάς.Αν θυμάμαι καλά, τα λόγια σου ήταν, “Δεν αγαπώ τηνΝτέινα. Δεν ερωτεύομαι. Ποτέ”».

Οι αδελφές κοιτάχτηκαν. Ο Γκαρθ ήξερε τι ακριβώςσκέφτονταν, αλλά έπεφταν έξω.

«Δεν ήταν εκεί», είπε.

«Ήταν», αποκρίθηκε η Λέξι. «Τα άκουσε όλα».

Ο Γκαρθ βλαστήμησε σιωπηρά. Δεν ήταν δυνατόν. Δεν ήθελενα συμβεί αυτό. Δεν θα έλεγε τίποτα αν το ήξερε. «Είσαισίγουρη;»

Η Λέξι κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.

«Αυτό θα πει κακή στιγμή», είπε η Ίζι. «Εσύ φταις για όλα»,πρόσθεσε δείχνοντάς τον.

«Γιατί; Τι έκανα;»

«Πλήγωσες την Ντέινα».

«Δεν της ζήτησα ποτέ να μ’ αγαπήσει», είπε χωρίς να τοσκεφτεί.

«Ωραία δικαιολογία», τον αποπήρε η Λέξι. «Ανάθεμά σε,Γκαρθ».

Πετάχτηκε όρθιος. «Α, όλα κι όλα! Δε θα γίνω εγώ ο κακόςτης ιστορίας. Εγώ κοιτούσα τη δουλειά μου».

«Τα είχες βάλει μαζί μας», του υπενθύμισε η Σκάι.

«Και η Ντέινα μπήκε στη μέση».

«Μας έβλαψες», είπε η Λέξι. «Ήθελε να μας προστατέψει.Θεέ μου, πόσο λίγος της πέφτεις».

Σ’ αυτό συμφωνούσε μαζί της.

Δεν του άρεσε καθόλου που είχε πληγώσει την Ντέινα. Δεντης άξιζε αυτό. Ήταν... δεν ήξερε τι ήταν. Σίγουρα ξεχωριστόςάνθρωπος. Αλλά να την αγαπήσει; Δεν ήταν απ’ αυτούς πουερωτεύονται. «Δεν πιστεύω στην αγάπη», ήταν το μόνο πουείπε.

Η Λέξι κούνησε το κεφάλι της σαν να της φαινόταναπολύτως κατανοητό. «Εντάξει, αλλά το ερώτημα είναι:

Πιστεύεις στην Ντέινα;»

Ο Γκαρθ δεν μίλησε.

«Τι σκέφτεσαι;» τον ρώτησε η Ίζι.

«Σουτ», έκανε η Σκάι. «Άφησέ τον. Άντρας είναι. Δεν τουείναι εύκολο».

Ο Γκαρθ αγνόησε και το σχόλιο και εκείνες.

Πάντα έλεγε στον εαυτό του ότι δεν ήθελε να ερωτευτεί. Ότι ηαγάπη σού έπαιρνε τα πάντα και δεν σου πρόσφερε τίποτα.Είχε νικήσει -τα είχε πάρει όλα. Και τι άξιζαν χωρίς τηνΝτέινα;

Ήθελε να είναι μαζί της, να μοιράζεται τη ζωή του μαζί της.Ήθελε να την κάνει να γελάει, να την κάνει ευτυχισμένη.Ήθελε την γκρίνια και το χιούμορ της, το πείσμα και τηναποφασιστικό-τητά της, την τρυφερή καρδιά της.

«Τι έκανα ο ανόητος;»

«Επιτέλους», είπε η Λέξι και σωριάστηκε στον καναπέ.«Εξουθενώθηκα».

Η Ίζι έγειρε το κεφάλι της στο πλάι. «Άκουγα τασκουριασμένα γρανάζια του μυαλού του να γυρίζουν.

Αναρωτιέμαι αν ο Νικ πέρασε την ίδια διαδικασία. Πρέπει νατον ρωτήσω».

«Θα ενθουσιαστεί», μουρμούρισε η Σκάι.

«Και τώρα τι θα κάνω;» ρώτησε ο Γκαρθ. «Πώς θα τοδιορθώσω;»

«Δεν είναι δικό μας πρόβλημα», απάντησε η Λέξι και έπιασετον κατάλογο που τους είχε φέρει. «Ας γυρίσουμε στημοιρασιά των περιουσιακών στοιχείων που αγόρασες. Θέλωμερικά προσωπικά μου πράγματα από το σπίτι. Ένα γραφείοπου είναι στον ανατολικό ξενώνα. Ένα πορσελάνινοσερβίτσιο».

«Εκείνο με τα μπλε λουλούδια;» ρώτησε η Σκάι. «Πάντα σουάρεσε το σχέδιό του».

«Ναι, αυτό».

«Υπάρχει και ένα υπέροχο σερβίτσιο μαχαιροπίρουνα πουπάει μ’ αυτό. Θα έλεγα να πάρεις και μερικά κρυστάλλιναποτήρια».

«Εντάξει».

«Εγώ θέλω τα άλογα», είπε η Ίζι. «Όταν αποσυρθούν απότον ιππόδρομο, θα τα πάρω στο ράντσο. Η Ρίτα θα

ενθουσιαστεί». Γύρισε στον Γκαρθ. «Η Ρίτα διευθύνει τοστάβλο».

«Δε με νοιάζει ποια θα πάρει τι», είπε εκείνος εκνευρισμένοςξανά. «Πρέπει να με βοηθήσετε».

«Πρώτον, δεν είμαστε υποχρεωμένες να κάνουμε τίποτα»,είπε η Σκάι χαμογελώντας. «Δεύτερον, μας μάζεψες εδώ γιανα μοιράσουμε την περιουσία. Θα πάρω μερικές χιλιάδεςμετοχές των Διεθνών Επιχειρήσεων Τάιταν για την Έριν.Ξέρω ότι σκοπεύεις να πουλήσεις την εταιρεία, οπότε θαμετατραπούν σε κάτι άλλο, αλλά δεν πειράζει. Ο Μιτς πρέπεινα πάρει τα γελάδια. Συμφωνώ να πάρει η Λέξι το σερβίτσιο.Κι έτσι μένει το σπίτι».

Δεν τον άκουγαν και κάτι του έλεγε ότι το έκαναν επίτηδες.

«Λέω να το πάρει ο Γκαρθ», είπε η Ίζι.

«Έτσι είναι το σωστό», συμφώνησε η Λέξι. «Πάρ’ το, Γκαρθ.Το κέρδισες με το σπαθί σου».

«Οπότε μπορούμε να μαζευτούμε εκεί τα Χριστούγεννα», είπεη Σκάι.

Μα τι ήταν αυτά που έλεγαν; «Είπατε ότι θα κάνουμεΧριστούγεννα στο σπίτι του Κρουζ και της Λέξι».

«Αλλάξαμε γνώμη», είπε η Ίζι. «Και έχε υπόψη σου ότι θαχρειαστείς πολύ μεγάλο δέντρο. Ξέρω πού είναι τα στολίδια,οπότε μην ανησυχείς γι’ αυτό».

«Τώρα ησύχασα».

«Έχω τα ονόματα πολλών εταιρειών κέτερινγκ», πρόσθεσε ηΣκάι. «Φαντάζομαι πως δε θα θέλεις να μαγειρέψεις εσύ».

«Δε θα κάνουμε Χριστούγεννα στο Γκλόρι’ς Γκέιτ».

«Θα κάνουμε», επέμεινε η Λέξι. «Άκου τι σου λέω. Θα σ’αρέσει πολύ».

Έπιασε πάλι το κεφάλι του. «Θα με πεθάνετε εσείς».

«Τότε η αποστολή μας εξετελέσθη».

Ο Γκαρθ οδηγούσε αργά στον ιδιωτικό δρόμο.

«Πού πάμε;» ρώτησε με ανησυχία η Κάθι από δίπλα του.«Έκπληξη».

Το βλέμμα που του έριξε του έδωσε να καταλάβει ότι γιακείνη οι εκπλήξεις δεν ήταν καλό πράγμα. Ας όψεται ο Τζεντκαι γι’ αυτό, σκέφτηκε με θυμό.

«Θέλω να σου δείξω κάτι», της εξήγησε. Η Κάθι δεν έδειξενα ηρεμεί. Ο Γκαρθ της χτύπησε τρυφερά το χέρι. «Εκεί είναι».

Της έδειξε το Γκλόρι’ς Γκέιτ.

Το σπίτι διαγραφόταν με φόντο τον καταγάλανο ουρανό.Φαινόταν πιο μεγάλο απ’ όσο συνήθως. Τα παράθυρά τουέμοιαζαν με ορθάνοιχτα μάτια και ο λευκός φράχτης τουσυνέχιζε ως το βάθος του ορίζοντα.

«Ποιος μένει εδώ;» τον ρώτησε η Κάθι καθώς σταματούσαν.

«Αυτή τη στιγμή κανείς. Θέλω να σου δείξω το σπίτι».

Ήταν κάτι που σχεδίαζε από τότε που ήταν δεκατεσσάρωνχρονών και ο Τζεντ τον είχε πετάξει από το γραφείο του.

Παρκάρισε το αυτοκίνητο, πήγε από τη μεριά της και άνοιξετην πόρτα.

Η Κάθι βγήκε αργά, επιφυλακτικά. Της άπλωσε το χέρι τουκαι τη βοήθησε να βγει. Η Κάθι κοίταξε το σπίτι.

«Μεγάλο είναι».

«Ναι. Και πολύ όμορφο μέσα». '

Δεν φάνηκε να πείθεται.

«Ο Τζεντ ζούσε κάποτε εδώ».

Αυτό την εντυπώσιασε. Χαμογέλασε. «Τον ξέρω τον Τζεντ».

Το χαμόγελό της έσβησε. «Είναι πολύ θλιμμένος. Έκλαιγε.Αλλά θα του περάσει».

Ο Γκαρθ ήλπιζε πως θα αργούσε πολύ.

«Είναι εδώ τώρα;» ρώτησε η Κάθι.

«Όχι».

Ο Τζεντ ήταν στη φυλακή. Ο δικαστής είχε κατάσχει τοδιαβατήριό του και είχε απορρίψει την αποφυλάκιση μεεγγύηση. Οι εναντίον του κατηγορίες αυξάνονταν μέρα με τημέρα, καθώς όλο και περισσότεροι εμφανίζονταν καικατέθεταν εις βάρος του. Θα νόμιζε κανείς πως όσοι είχανυποφέρει εξαιτίας του ήθελαν να τον εκδικηθούν.

«Τον ήξερα», είπε αργά η Κάθι. «Πριν από πολύ καιρό».Ζάρωσε το μέτωπό της σαν να προσπαθούσε να θυμηθείκάτι, αλλά στο τέλος κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

Ο Γκαρθ ανακουφίστηκε. Της άφησε τα χέρια. «Έλα να δειςτο σπίτι».

Τον ακολούθησε στη σκάλα και πέρασαν τη φαρδιά πόρτα. ΟΓκαρθ είχε έρθει νωρίτερα για να βεβαιωθεί ότι το σπίτι ήτανκαθαρό και ότι στα βάζα υπήρχαν φρέσκα λουλούδια. Τηνοδήγησε από την είσοδο στο σαλόνι και μετά προχώρησεπρος την κουζίνα, αλλά η Κάθι σταμάτησε και κούνησε το

κεφάλι της.

«Δε μου αρέσει», ψιθύρισε.

«Είναι το σπίτι μου, Κάθι. Για σένα το αγόρασα».

Εκείνη κούνησε πάλι το κεφάλι της. «Όχι. Είναι πάρα πολύμεγάλο». Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. «Θέλω να γυρίσωσπίτι. Σε παρακαλώ, πήγαινέ με σπίτι».

Τον κυρίεψε ένας άγριος θυμός, που σύντομα αντικαταστάθη-κε από μια αίσθηση απογοήτευσης. Γιατί δεν καταλάβαινε ότιτο είχε κάνει για κείνη; Ήθελε να της προσφέρει τα πάντα..,

Και ξαφνικά κατάλαβε. Με μια ξαφνική επιφοίτηση απ’ αυτέςπου ποτέ δεν ήταν ευχάριστες, κατάλαβε.

Όλα αυτά τα χρόνια και όλες οι προσπάθειες που είχε κάνειγια να νικήσει, να κατατροπώσει τον Τζεντ είχαν ένα σκοπό.Πίστευε πως αν ταπείνωνε τον άνθρωπο που είχε αφήσει νατης συμβεί αυτό, αν της παρέδιδε το Γκλόρι’ς Γκέιτ, θαγινόταν καλά. Είχε την ψευδαίσθηση ότι αρκούσε να περάσειεκείνη την πόρτα, αρκούσε ν’ ακούσει ότι το σπίτι τής ανήκε.Ότι η νίκη του θα μπορούσε ως διά μαγείας να διορθώσει τηβλάβη που είχε γίνει στον εγκέφαλό της.

Έκανε λάθος.

«Γκαρθ;» ψιθύρισε η Κάθι.

Την αγκάλιασε από τους ώμους. «Εντάξει», είπε σιγανά. «Θασε πάω σπίτι».

«Χρειάζεται να ξανάρθω εδώ;»

«Όχι, αν δε θέλεις».

Ο Γκαρθ επέστρεψε με τη δύση του ήλιου. Ήταν μια μέρα απόεκείνες που ονειρεύονταν όλοι οι σκηνοθέτες -καθαρή καιανέφελη, με έναν τεράστιο ήλιο. Στάθηκε στη μέση τουσπιτιού, στο ίδιο σημείο που είχε σταθεί η μητέρα του.Κοίταξε τους τοίχους.

Πόσες γενιές Τάιταν είχαν γεννηθεί και πεθάνει εκεί; Πόσεςζωές είχαν αλλάξει; Ποια μυστικά κρύβονταν που δεν θα ταμάθαινε ποτέ; Το ΓκλόρΓς Γκέιτ. Ύστερα από τόσα χρόνιακαι τόσες προσπάθειες, δεν ήταν παρά ένα σπίτι. Τίποταπερισσότερο. Εκείνος του είχε αποδώσει μια δύναμη που ποτέδεν είχε.

Η Κάθι είχε γυρίσει στο σπίτι της, με τους ανθρώπους που τηφρόντιζαν και κοντά στα κατοικίδιά της. Ήταν πάλιευτυχισμένη, αν και ακόμα δεν είχε λυτρωθεί τελείως απότους δαίμονες που είχε εξαπολύσει πάνω της ο Τζεντ. Οιψυχολόγοι έλεγαν ότι χρειαζόταν χρόνο. Από αυτόν είχανόλοι άφθονο.

Άκουσε ένα αυτοκίνητο να σταματάει έξω και βγήκε στηνμπροστινή βεράντα. Η Ντέινα παρκάριζε το ημιφορτηγό τηςδίπλα στην BMW του. Χαμογέλασε με την αντίθεση, αλλάκαι βλέπο-ντάς τη να βγαίνει.

Φορούσε τζιν και μπότες και ένα μακρυμάνικο μακό. Απόεκείνη την απόσταση δεν μπορούσε να δει καθαρά, αλλάέβαζε στοίχημα ότι δεν ήταν μακιγιαρισμένη. Όπως πάντα.Τον είδε και άρχισε να προχωράει προς το σπίτι.

«Μου έστειλες μήνυμα», του είπε καθώς ανέβαινε τα σκαλιά.

Της είχε στείλει γραπτό μήνυμα νωρίτερα και της ζητούσε νατον συναντήσει εκεί. Δεν ήταν σίγουρος αν θα ερχόταν, αλλάτο ήλπιζε.

Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς δεν το είχε δει νωρίτερα.Όλη του τη ζωή ήθελε δικαιοσύνη, χωρίς να συνειδητοποιείότι δεν μπορούσε να αντικαταστήσει ό,τι είχε χάσει. Επιδίωκελάθος πράγματα. Έπρεπε να αναζητά αγάπη και επικοινωνία.Μέχρι εκείνη τη μέρα, όμως, δεν πίστευε ότι θα τις έβρισκε.Ήλπιζε πως τώρα αυτό θα άλλαζε.

Η Ντέινα προχώρησε αργά προς το μέρος του. Δεν ήξερε τι νασκεφτεί, τι να περιμένει. Το αχνό χαμόγελό του δεν τηνκαθησύχαζε καθόλου.

Χαιρόταν όμως που τον έβλεπε. Ήταν ψηλός και όμορφος

όπως τον θυμόταν. Από τους άντρες που μαγνήτιζαν ταγυναικεία βλέμματα. Από τους άντρες που δεν θα τολμούσενα κοιτάξει, κυρίως από φόβο. Τώρα άφησε το βλέμμα τηςνα πλανηθεί πάνω του με λαχτάρα. Ο χωρισμός τους ήτανπιο οδυνηρός απ’ όσο είχε φανταστεί. Όταν ήταν κοντά του,όλα τής φαίνονταν ευκολότερα... καλύτερα.

Δεν ήξερε γιατί είχε επικοινωνήσει μαζί της. Σε λίγο θα τονρωτούσε, αλλά προς το παρόν της αρκόύσε που ήταν κοντάτου. Ήξερε ότι αυτό ήταν θλιβερό, αλλά είχε αποδεχτεί πιατην αδυναμία της. Το γραπτό μήνυμά του θα μπορούσε νασημαίνει οτιδήποτε.

Δεν της είχε γράψει, «Έλα να με βρεις στο Γκλόρι’ς Γκέιτγιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Η ζωή δεν ήταν τόσοξεκάθαρη.

«Ήρθα», είπε όταν έφτασε στην εξώπορτα.

«Σ’ ευχαριστώ. Πες μου πώς σου φαίνεται το σπίτι».

Εκείνη κοίταξε το μέρος όπου είχε περάσει ένα μεγάλο μέροςτης ζωής της. «Είναι μεγάλο και σίγουρα κοστίζει μιαπεριουσία να το ζεστάνεις το χειμώνα».

Ο Γκαρθ μπήκε μέσα. Τον ακολούθησε.

«Έφερα την Κάθι εδώ. Νόμιζα ότι αν το έβλεπε θα γινόταν

καλά».

Η καρδιά της σφίχτηκε. «Και δεν έγινε. Λυπάμαι».

«Όλη μου τη ζωή πολεμούσα με φαντάσματα», συνέχισεεκείνος κοιτάζοντας τα μεγάλα δωμάτια γύρω τους. «Έλεγαστον εαυτό μου πως αν κέρδιζα, αν νικούσα τον Τζεντ, όλαθα γίνονταν όπως πρώτα. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει καν,ώσπου την έφερα εδώ. Όμως δεν το ήθελε. Το σπίτι τηντρόμαξε. Τι μέρα ήταν κι αυτή».

«Λυπάμαι», επανέλαβε η Ντέινα. «Είναι καλά τώρα;»

Την κοίταξε. «Ναι. Την πήγα σπίτι».

«Το ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά τελικά απέκτησες ό,τιήθελες».

«Νομίζεις; Δεν είμαι τόσο σίγουρος».

Την κοίταξε στα μάτια. Του ανταπέδωσε το βλέμμα, αν καιένιωθε την ανάγκη να προστατέψει τον εαυτό της, αλλά δενείχε πια νόημα. Τον αγαπούσε και του το είχε πει ήδη. Δενυπήρχαν άλλα μυστικά ανάμεσά τους.

Και τότε της χαμογέλασε. «Να πάρει η οργή, δε σε περίμενα».

«Εσύ μου ζήτησες να έρθω».

«Δεν εννοούσα αυτό. Δεν περίμενα ότι θα εισέβαλλες στηζωή μου, στο κρεβάτι μου, στο σπίτι μου, στην ψυχή μου. Δεντο κάνω σωστά, ε;»

Μια και η Ντέινα δεν ήξερε τι έκανε, δεν μπορούσε να τουαπαντήσει. Ένιωσε την ελπίδα να σκιρτά πάλι μέσα της καιπροσπάθησε να την καταπνίξει, αλλά δεν τα κατάφερε.

Και τότε ο Γκαρθ έκανε το πιο εκπληκτικό πράγμα σταχρονικά. Γονάτισε, της έπιασε το χέρι και είπε, «ΝτέιναΜπερτς, σ’ αγαπώ. Λυπάμαι που δεν το κατάλαβα νωρίτερα.Ποτέ δεν πίστευα ότι θ’ αγαπούσα. Δεν πίστευα στην αγάπη.Είσαι υπέροχη και είμαι τυχερός που σε βρήκα. Σ’ αγαπώ.Παντρέψου με, σε παρακαλώ. Γίνε γυναίκα μου».

Τα απρόσμενα λόγια του την άφησαν άφωνη. Δεν μπορούσενα αναπνεύσει. Και τότε, προς μεγάλη της κατάπληξη καιφρίκη, την πήραν τα κλάματα.

«Κοίτα ώρα που'βρήκα να αντιδράσω σαν γυναίκα»,μουρμούρισε καθώς εκείνος σηκωνόταν και την αγκάλιαζε.

«Δεν πειράζει».

«Πειράζει. Είναι εξευτελιστικό».

Όμως ήταν δύσκολο να μη νιώσει υπέροχα όταν τα δυνατάχέρια του την κρατούσαν τόσο σφιχτά.

Τη φίλησε και τα χείλη του ήταν γεμάτα φλόγα και σιγουριά.

«Σ’ αγαπώ», ψιθύρισε. «Σ’ αγαπώ».

Η Ντέινα δεν θα κουραζόταν ποτέ να το ακούει.

«Μα νόμιζα πως...»

Τραβήχτηκε λίγο και την κοίταξε στα μάτια.«Πανικοβλήθηκα».

«Ξέρεις ότι σε άκουσα;»

«Ναι. Σε παρακαλώ, συγχώρησέ με. Θα κάνω τα πάντα».

Τέτοια θέλω ν’ ακούω, σκέφτηκε η Ντέινα και χαμογέλασε.«Θα δούμε. Με τον καιρό ίσως σε συγχωρήσω. Αν μεπείσεις».

«Οπωσδήποτε».

Τη φίλησε πάλι κι εκείνη ένιωσε το γνώριμο φτερούγισμα στοστήθος της.

«Δε μου απάντησες. Θα με παντρευτείς; Θα έρθεις να ζήσειςμαζί μου εδώ;»

Ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του. «Θα σε παντρευτώ,αλλά δε θα μείνουμε εδώ. Αυτό το σπίτι ανήκει σε άλλη

εποχή. Εγώ θέλω να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Θα βρούμεάλλο σπίτι στα προάστια».

«Σοβαρολογείς; Στα προάστια;»

«Ναι. Και τα Σαββατοκύριακα θα κουρεύεις το γκαζόν».

«Μπορώ να έχω κουρευτική μηχανή με καθισματάκι;»

«Αν το θέλεις τόσο πολύ».

«Εσένα θέλω». Έβγαλε ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι από τηντσέπη του και το πέρασε στο δάχτυλο του αριστερού τηςχεριού. «Το αγόρασα, αν θες να ξέρεις. Έχω και απόδειξη».

Η Ντέινα γέλασε και ξαφνικά ένιωσε την ανάσα της νακόβεται.

Το διαμάντι έλαμπε στο δάχτυλό της. Ποτέ δεν φανταζότανότι θα τη συγκινούσε τόσο ένα διαμάντι, αλλά το έβρισκεπανέμορφο.

Ο Γκαρθ την έσφιξε πάλι στην αγκαλιά του. «Σε χρειάζομαι,Ντέινα».

«Εγώ σε χρειάζομαι πιο πολύ».

Τότε τη φίλησε και όλα μπήκαν στη θέση τους.

Επίλογος

Παραμονή Χριστουγέννων

«^Μου έρχεται εμετός», είπε μελοδραματικά η Σκάι. «Δενμπορώ να αναπνεύσω. Αν άλλαξε γνώμη ο Μιτς; Αν δενείναι εκεί; Αν βρήκε άλλη;»

Η Λέξι κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. «Σαν φάλαινα είμαι».

«Ωραία φάλαινα όμως», είπε η Ντέινα. «Σκάι, βαθιέςεισπνοές. Πού στην οργή είναι η Ίζι;»

«Μάλλον κάνει έρωτα με τον Νικ μέσα στην ντουλάπα».

«Ο γάμος ξεκινάει σε δέκα λεπτά», είπε η Ντέινα. «Αρνούμαινα αναλάβω κι αυτή την ευθύνη».

«Πολύ αργά», είπε η Ίζι μπαίνοντας σαν σίφουνας στογραφείο του ισογείου. «Την έχεις αναλάβει εκ τωνπραγμάτων. Και είναι πολύ αστείο, αν το καλοσκεφτείς».

«Γελάω;» είπε η Ντέινα. «Με βλέπεις να γελάω;»

«Κάποιος θα πρέπει να το κάνει κι αυτό, και δεν πρόκειται νατο κάνω εγώ», είπε η Σκάι γυρνώντας από τον καθρέφτηόπου στερέωνε με φουρκέτες τα μαλλιά της. «Υπάρχει...» Ταμάτια της γούρλωσαν. «Τα φορέματά σας. Είναι υπέροχα. Και

ταιριάζουν μεταξύ τους».

«Ξέραμε πως ήθελες να έχεις παράνυμφες αλλά δεν τοθεωρούσες σωστό», είπε η Λέξι αγκαλιάζοντάς την.«Έκπληξη!»

Τα πράσινα μάτια της Σκάι βούρκωσαν. «Πόσο σας αγαπώ».Ανέμισε τα χέρια της μπροστά στο πρόσωπό της. «Βοήθεια!Δεν πρέπει να κλάψω, θα χαλάσω το μακιγιάζ μου».

«Σκέψου πράγματα που σε νευριάζουν», είπε βιαστικά η Ίζι.

«Την τελευταία φορά που σου έκαναν σφήνα ενώ οδηγούσες.Πώς κάποιοι άνθρωποι δεν κάνουν ανακύκλωση».

«Αυτό ενοχλεί εμένα», είπε η Λέξι.

«Α, ναι, σωστά».

Η Σκάι φύσηξε τη μύτη της. «Εντάξει, μου πέρασε. Δεν τοπιστεύω πως το κάνατε για χάρη μου». Αναστέναξε. «Όμωςδεν έχουμε λουλούδια για σάς».

«Σοβαρολογείς;» είπε η Ντέινα. «Νομίζεις πως θα μπαίναμεστον κόπο να αγοράσουμε ίδια φορέματα και θα ξεχνούσαμετα λουλούδια; Έχε μας λίγη εμπιστοσύνη».

«Σας έχω», απάντησε εκείνη με θέρμη. «Σας αγαπώ πάρα

πολύ. Αλλά δεν πρέπει να αγκαλιαστούμε, θατσαλακωθούμε».

«Συναισθηματική μέχρι αηδίας», είπε η Ντέινα.

Η Φιντέλα, η οικονόμος του Μιτς, μπήκε στο γραφείο μαζί μετην Έριν. Η κόρη της Σκάι φορούσε ένα φόρεμα από καρόσατέν σε μαύρο, πράσινο και κόκκινο. Τα μαλλιά της ήτανχτενισμένα μπούκλες και στα χείλη της είχε απλώσει μεπερηφάνια λιπ-γκλος. Κρατούσε ένα καλάθι με λουλούδια.

«Μαμά, είσαι πανέμορφη».

«Ευχαριστώ, κουνελάκι μου. Κι εσύ το ίδιο».

Η Ντέινα κοίταξε την ιβουάρ τουαλέτα της Σκάι, τολουλουδένιο στεφάνι που είχε στερεώσει στα μαλλιά της καιτη λάμψη της ευτυχίας που την έκανε να φαίνεται ακόμα πιοόμορφη.

Επιτέλους, η ευλογημένη μέρα είχε φτάσει. Είχαν περάσειπολλά μαζί. Πρώτα τα είχαν βάλει με τον Γκαρθ, μετά με τονΤζεντ. Όμως είχαν μείνει ενωμένες και τα είχαν καταφέρει.

Όχι, δεν τα καταφέραμε απλώς, σκέφτηκε. Μεγαλουργήσαμε.

Ο Τζεντ ήταν φυλακή. Κάθε μέρα του απαγγέλλονταν νέεςκατηγορίες και όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατέθεταν εις

βάρος του. Οι παρανομίες του ήταν χειρότερες απ’ όσο είχανφανταστεί.

Η Λέξι και ο Κρουζ ήταν ευτυχισμένοι και περίμεναν το πρώτοτους παιδί σε μερικές βδομάδες. Η Λέξι είχε αποφασίσει ναμη μάθει το φύλο του παιδιού πριν γεννηθεί, αλλά ο Κρουζάφηνε να εννοηθεί πως ήξερε ότι ήταν αγόρι. Σχέδιαζαν ναπαντρευτούν στα τέλη της άνοιξης.

Η Ίζι και ο Νικ θα περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος τουχειμώνα ανακαινίζοντας το Γκλόρι’ς Γκέιτ. Ο Γκαρθ τους τοείχε δώσει

γνα να το χρησιμοποιήσουν ως ξενώνα για τα ανάπηραπαιδιά που φιλοξενούσαν. Θα το χρησιμοποιούσαν όλο τοχρόνο.

Η Σκάι και η Έριν θα έμεναν με τον Μιτς στο ράντσο του,όπου βρίσκονταν τώρα. Ήθελαν να κάνουν αμέσωςοικογένεια. Η Έριν περίμενε με ανυπομονησία το καινούριοαδελφάκι, καθώς και ένα κουτάβι. Η Ντέινα διαισθανόταν ότιτο κουτάβι θα έφτανε πρώτο.

Όσο για εκείνη και τον Γκαρθ, είχαν αποφασίσει νααγοράσουν σπίτι κοντά στη Λέξι και τον Κρουζ. Η Ντέινα είχεπαραιτηθεί από το Γραφείο του Σερίφη. Ως σύζυγος ενόςΤάιταν, θα ήταν κάπως δύσκολο να δουλεύει εκεί.

Χρησιμοποιούσε τα χρήματα από την πώληση των μετοχώντης για να ξεκινήσει μια επιχείρηση ασφαλείας με σκοπό ναδιδάσκει μοναχικές γυναίκες τρόπους να προστατεύουν τονεαυτό τους. Σε δύο μέρες, αμέσως μετά τα Χριστούγεννα, θαπήγαιναν στο Λας Βέγκας για να παντρευτούν ήσυχα καιδιακριτικά. Ακριβώς όπως το ήθελαν και οι δυο.

Κάποιος χτύπησε την πόρτα του γραφείου. Η Ντέινα πήγε ν’ανοίξει και βρέθηκε μπροστά στην Κάθι. Ήταν πολύ όμορφημε το κομψό, μπλε φόρεμά της. Και χαμογελούσε.

«Η υπεύθυνη μου είπε να σας πω ότι είναι ώρα», ψιθύρισεστην Ντέινα.

«Σ’ ευχαριστώ».

«Ο Γκαρθ λέει πως θα λείψετε για ένα διάστημα».

«Μόνο πέντε μέρες. Μετά θα γυρίσουμε. Θα έρθουμε να σεδούμε».

«Ωραία». Η Κάθι χαμογέλασε πλατιά. «Σου βρήκα κουτάβι.Ένα μαύρο Λαμπραντόρ. Τον λένε Τζακ».

Η Ντέινα την αγκάλιασε. «Σ’ ευχαριστώ πολύ. Ανυπομονώ νατον γνωρίσω».

«Τώρα θα μείνεις με τον Γκαρθ, έτσι δεν είναι;»

«Ναι. Θα γίνουμε οικογένεια».

«Εσένα ήθελα να παντρευτεί. Ξέρω ότι θα είσαστεευτυχισμένοι».

Το είπε με μια ασυνήθιστη σιγουριά, λες και για μια στιγμήείχε ξαναβρεί τον παλιό της εαυτό. Ύστερα η έκφρασή τηςάλλαξε πάλι και τα μάτια της πήραν εκείνο το ονειροπόλοβλέμμα. «Ο Γκαρθ είναι πάντα ευγενικός. Είναι καλόςάνθρωπος».

«Ναι, είναι».

Η Κάθι τη χαιρέτησε κουνώντας το χέρι της και έφυγε για ναγυρίσει κοντά στους άλλους καλεσμένους.

Ο Γκαρθ εμφανίστηκε στο διάδρομο, πανέμορφος και σέξι μετο μαύρο κοστούμι του. «Είμαστε έτοιμοι».

«Το ξέρω. Η μαμά σου μας βρήκε κουτάβι».

«Είσαι έτοιμη να αποκτήσεις σκύλο;»

«Φαίνεται πως είναι αναπόφευκτο. Τον λένε Τζακ. Θα τονπαραλάβουμε όταν επιστρέφουμε».

Έσκυψε και τη φίλησε. «Θέλεις ακόμα να με παντρευτείς;»

«Φυσικά».

«Ωραία, γιατί δεν πρόκειται να σ’ αφήσω να μου φύγεις».Χαμογέλασε. «Θα είμαι ο ωραίος στο βάθος τουδιαδρόμου».

«Ευχαριστώ για την πληροφορία».

Η Ντέινα γύρισε προς τις τρεις αδελφές. «Είναι έτοιμοι».

«Κι εμείς», είπε η Ίζι και τους μοίρασε ποτήρια με αφρώδημη-λίτη. «Αλλά πριν φύγουμε θέλω να κάνω μια πρόποση. Σ’εμάς. Σας αγαπώ όλες».

«Κι εγώ σας αγαπώ όλες», είπαν η Σκάι, η Λέξι και η Ντέινα.Τσούγκρισαν τα ποτήρια τους.

Η Ντέινα ένιωσε την καρδιά της να ξεχειλίζει. Ποτέ δενπίστευε ότι θα ένιωθε τόση ευτυχία. Τόσα χρόνια φοβόταν νααγαπήσει υπερβολικά, να δεθεί υπερβολικά, κι αυτό επειδήνόμιζε ότι θα έχανε την ανεξαρτησία της. Όμως τρεις γυναίκεςπου ήταν σαν αδελφές της και ένας πολύ ξεχωριστός, πολύασυνήθιστος άντρας τής είχαν δείξει τη δύναμη τηςεμπιστοσύνης όχι μόνο στον εαυτό της αλλά και στουςάλλους γύρω της.

«Στις αδελφές Τάιταν», είπε η Λέξι. «Και στις τέσσερις».

«Στην υγειά μας».