Αντόνιο Καζανόβα - Publicτητα ο υπαίτιος για την κλοπή των...

Αντόνιο Καζανόβα

Αντ

όνιο

Καζ

ανόβ

αΗ

Πέτ

ρα

της

Ευγ

λωττ

ίας

Ο Αντόνιο Καζανόβα εργαζόταν ως κλασικός πιανίστας, ώσπου μια δασκάλα του τον μύησε στην τέχνη της μαγείας. Δούλεψε για πολύ καιρό στην τη-λεόραση, κυρίως ως «Μαγικός Απε-σταλμένος» της εκπομπής Striscia la Notizia. Τιμημένος με το Βραβείο Μέρλιν, το διεθνές βραβείο που δίδεται στους μάγους με τη μεγα-λύτερη πρωτοτυπία, διάσημος πια και με το δικό του σόου στο Λας Βέγκας, αποφάσισε να σταματήσει μια στιγμή και να γράψει κάτι που πάντα φανταζόταν. Με τη σειρά Ο Μάγος κάνει το ντεμπούτο του στην παιδική λογο-τεχνία.

Εικονογράφηση εξωφύλλου: Σαμουέλε Μάτζι

Στην ίδια σειρά κυκλοφορούν:

© N

icol

a A

llegr

i

ISBN: 978-960-501-996-9

ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 5996από 10 ετών

Η Ισορροπία ανάμεσα στον Κόσμο των Ονείρων και τον Πραγματικό Κόσμο έχει διαταραχτεί. Από τη στιγμή που ξεχείλισε ο Ποταμός του Τόπου του Πουθενά, τρομακτικά πλάσματα κατακλύζουν την πόλη του Ντούμβιλ. Λίγες περιστροφές της Σελήνης ακόμα και θα αρχίσει η σύγκρουση ανάμεσα στον λαό των Σκοτεινών και τον λαό των Φωτεινών… Ο Νάσα Μπλέιζ, το Αγόρι με το Χάρισμα, είναι η τε-λευταία ευκαιρία και των δύο κόσμων, η μοναδική. Και υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορεί να κά-νει: να οργανώσει μια παράσταση μαγείας, που θα αφυπνίσει την επινοητικότητα και τη φαντασία των ανθρώπων, ώστε να ξαναρχίσουν να ονειρεύονται. Αλλά ο Νάσα δε φαντάζεται ότι θα τον εμποδίσει αυτός ακριβώς που θα έπρεπε να τον βοηθήσει…

2905_012KP_COVERMAGOS_4.indd 1 02/04/2013 11:52 π.μ.

Από το Βιβλίο των Καιρών που υπήρξαν

και θα υπάρξουν

Θα έρθει μια περιστροφή της Σελήνης διαφορετική από τις άλ-

λες, στη διάρκεια της οποίας οι Σκοτεινοί και οι Φωτεινοί θα

χάσουν την Ισορροπία που τους διέπει από την Αρχή του

Χρόνου.

Θα αλλάξει το Πεπρωμένο και οι επτά Καζαμίες που καθο-

δηγούν τις ζωές τους θα κλαπούν από άγνωστο χέρι.

Θα είναι μια εποχή αβεβαιότητας και δόλου, γεμάτη υπο

ψίες και κατηγορίες.

Στην Αόρατη Πόλη, τη Λίμπια, που υπάρχει παράλληλα

και σχεδόν σε επαφή με τον κόσμο των ανθρώπων, θα υποβόσκει

ο σπόρος του μίσους ανάμεσα στους δυο λαούς, που ανέκαθεν

ζούσαν στην ηρεμία της Ισορροπίας.

Στον Τόπο του Πουθενά, τη συνοριακή γη μεταξύ των δύο

κόσμων, ο Ντόμπαν, ο σοφός φύλακας του ποταμού των αστε-

ριών που συνδέει τη Λίμπια με τη Γη, θα προσπαθήσει μάταια


Αντ

όνιο

Καζ

ανόβ

αΗ

Πέτ

ρα

της

Ευγ

λωττ

ίας



Στην ίδια σειρά κυκλοφορούν:©

Nic

ola

Alle

gri

ISBN: 978-960-501-996-9




να επιβραδύνει τα περίεργα γεγονότα που θα κάνουν τα ουρά-

νια σώματα να σβήσουν και τον Ποταμό των Ονείρων να σκοτει-

νιάσει.

Στη Γη, που αποκαλείται και Κόσμος πέρα απ’ τον Ουρανό,

οι άνθρωποι θα πάψουν να ονειρεύονται και οι Εφιάλτες θα

είναι όλο και περισσότεροι, και θα σχηματίσουν τις τάξεις ενός

στρατού που θα αγωνιστεί για την κατάληψη της εξουσίας.

Σε μια μικρή ιρλανδική κωμόπολη, το Ντούμβιλ, ο Νάσα

Μπλέιζ, ένα αγόρι που μόλις έκλεισε τα δεκατέσσερά του χρό-

νια, θα μείνει από πολύ μικρός χωρίς τον πατέρα του, που χά-

θηκε υπό μυστηριώδεις συνθήκες, και θα τον μεγαλώσουν η

μητέρα του Σεραφίν και η θεία του Σαμάνια ή Νία, όπως θα τη

φωνάζουν στην πορεία του χρόνου.

Στη Νία θα ανατεθεί το καθήκον να προστατεύει το αγόρι,

που θα ανακαλύψει ότι έχει την ικανότητα να ζει τόσο στον

Πραγματικό Κόσμο όσο και στον κόσμο της Λίμπια. Είναι ο

μοναδικός ο οποίος κατέχει το Χάρισμα, που του επιτρέπει να

έχει πρόσβαση στον κόσμο όπου γεννιούνται τα όνειρα και οι

εφιάλτες: οι στιγμές που αποκοιμιέται στον Πραγματικό

Κόσμο αντιστοιχούν στην παράλληλη ζωή του στον Αόρατο

Κόσμο.

Η Νία όμως θα αναγκαστεί να θυσιαστεί για τον Νάσα,

αφήνοντάς τον στη μοίρα του. Μόνο τότε εκείνος θα μπορέσει

να αξιοποιήσει όλη τη γνώση της μαγείας και τις δυνάμεις που

θα του αποκαλυφθούν στις Αίθουσες Μαγείας και στο Μαγαζί

των Θαυμάτων. Το αγόρι θα έχει ως οδηγό τη σοφία του

Ντόμπαν και την εμπειρία του Ντέσμοντ, του μεγάλου μάγου

του Σπιτιού με τα Σκοτεινά Παράθυρα.

Ο Πωλητής του Καζαμία, ένας άντρας που γεννήθηκε με το

Χάρισμα και γι’ αυτό επιλέχθηκε για να φρουρεί τους Καζαμίες

και να αποφασίζει αν θα τους παραχωρήσει για να ξαναγραφτεί

η μοίρα σε στιγμές σοβαρού κινδύνου, είναι στην πραγματικό-

τητα ο υπαίτιος για την κλοπή των επτά πινακίδων. Κάτω από

τα ρούχα στο κόκκινο της φωτιάς κρύβεται κάποιος πολύ γνω-

στός. Το σχέδιό του προβλέπει την κατάκτηση των κόσμων και

την εξόντωση του Νάσα.

Αλλά οι Σιωπηλοί Κύριοι, οι σοφοί που συνεδριάζουν στο

Μετέωρο Παλάτι που εμφανίστηκε πάνω απ’ τη Λίμπια για να

αντιμετωπίσουν τη στιγμή του μεγάλου φόβου και της μεγάλης

σύγχυσης, δεν μπορούν να πιστέψουν στην ενοχή του Πωλητή

και θα θεωρήσουν τον Νάσα υπεύθυνο για τη διατάραξη της

Ισορροπίας. Για τον λόγο αυτό θα ζητήσουν από τους Ιππότες

της Αρανούγια, τους στρατιώτες τους που προστατεύουν την τά-

ξη των κόσμων, να τον σταματήσουν.

Όμως το πεπρωμένο των πραγμάτων δεν είναι πια γραμμέ-

νο ούτε στους Καζαμίες ούτε στο Βιβλίο των Καιρών που διαβά-

ζετε. Τώρα που η Ισορροπία διαταράχτηκε, τώρα που ο νόμος ο

οποίος κρατά σε τέλεια απόσταση το Καλό από το Κακό ακυρώ-

θηκε, πρέπει να ξαναγραφτεί και το μέλλον.

Ο Νάσα Μπλέιζ είναι η μόνη ελπίδα να αλλάξουν οι τύχες

των δύο κόσμων. Αλλά δεν υπάρχει πια χρόνος. Ο Νάσα πρέπει

να βρει τη λύση πριν να είναι πολύ αργά· προτού η Σελήνη

ολοκληρώσει τη χιλιοστή τριακοσιοστή εικοστή περιστροφή της

πάνω από τη Λίμπια και στη Γη περάσει η τρίτη μέρα μετά το

Χάλογουιν.

Έπειτα δε θα ισχύει η απαγόρευση της Προορατικότητας,

της ικανότητας των Σκοτεινών και των Φωτεινών να βλέπουν οι

μεν τους δε, και, όπως αναφέρουν οι Καζαμίες, όλοι θα είναι

εναντίον όλων και θα σημάνει η αρχή του τέλους.

11

Ε Ν Δ Ι Α Μ Ε Σ Ο Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο

Ο κακός δρόμος

Tο χαρτάκι πάνω στο οποίο ξεχώριζε η ημερομηνία 31 Οκτωβρίου παρέμενε σφιχταγκαλιασμένο με

αυτό που ακολουθούσε σχεδόν σε όλα τα ημερολόγια των σπιτιών και των καταστημάτων. Θα έπεφτε σαν φύλλο σε λίγες ώρες, προς το παρόν όμως έμενε παλικαρίσια γρα-πωμένο στην προσπάθειά του να ξεγελάσει τον χρόνο.

Για νοεμβριάτικο πρωινό, ο αέρας ήταν περιέργως ζε-στός και το Ντούμβιλ δεν είχε ακόμη αποφασίσει να ξυ-πνήσει και να ξεκινήσει τη μέρα του.

Κανένας συγκεκριμένος ήχος, μόνο ένα πνιχτό βουη-τό ακουγόταν στους δρόμους, λες και είχε χιονίσει και η σιωπή ήταν καμωμένη από βαμβάκι.

Μια ηλιαχτίδα, μουντή και αναποφάσιστη, χώθηκε ανάμεσα στους τοίχους που έσταζαν μούχλα ενός σοκα-κιού βουτηγμένου στο σκοτάδι.

12

η πετρα τησ ευγλωττιασ

«Δε μου αρέσει. Όλα έχουν σταματήσει σ’ αυτό τον κόσμο. Είσαι σίγουρος ότι κατοικείται;» σφύριξε ένα πλάσμα κρυμμένο κάτω από φαρδιά ρούχα, κοιτάζοντας προσεκτικά τη σκοτεινή γωνιά.

«Είναι η νηνεμία. Πριν από την καταιγίδα» του απά-ντησε ο συνένοχός του, που ήταν μεταμφιεσμένος κι αυ-τός με ρούχα αλλόκοτου στιλ και δυσανάλογου μεγέθους, αλλά πολύ πιο ψηλός από τον πρώτο. Η φράση του συνο-δεύτηκε από μια κοφτή ασθμαίνουσα ανάσα, που την ακολούθησε ένα δυσάρεστο γελάκι.

Οι δυο τους έσερναν τα πόδια τους τρίβοντας με θόρυ-βο το έδαφος, λες και είχαν δυνατούς πόνους στις γάμπες ή στην πλάτη. Προχωρούσαν κατά μήκος της ευθείας γραμμής του σοκακιού και χάνονταν ανάμεσα στον έναν φανοστάτη και τον άλλο, χωρίς ωστόσο να επιβραδύνουν την παράξενη πορεία τους.

«Τι μορφή πρέπει να πάρουμε, κατά τη γνώμη σου;» ρώτησε ο ένας από τους δύο, εξακολουθώντας να ανα-πνέει με δυσκολία.

Ο άλλος φάνηκε να ανασηκώνει τους ώμους ή οτιδήπο-τε άλλο κρυβόταν κάτω από τα πλούσια ρούχα του. «Την πρώτη που θα τύχει να συναντήσουμε» απάντησε λακωνι-κά. Οι λέξεις έβγαιναν σε διάφορους τόνους, λες και η φι-γούρα διέθετε δύο ή τρεις αλληλοεπικαλυπτόμενες φωνές.

13

ο κακοσ δρομοσ

«Δεν τους εμπιστεύομαι αυτούς τους, πώς τους λένε… ανθρωπάτους;»

«Ανθρώπους» τον διόρθωσε ο πιο ψηλός. «Δεν πρέπει να σε σκοτίζει το αν θα τους εμπιστευτείς. Δε θα τους έχουμε για πολύ καιρό στην παρέα μας». Η φράση τελείωσε με ένα ακόμα χυδαίο γελάκι.

Ένας διαπεραστικός και διακοπτόμενος ήχος απέ-σπασε την προσοχή των δύο μυστήριων τύπων, και κο-ντοστάθηκαν για να κοιτάξουν με περιέργεια αυτό που πίστεψαν πως ήταν ένας γιγάντιος πράσινος και γκρι δράκος, με ατσάλινα σαγόνια γεμάτα πολύτιμους μαύ-ρους θησαυρούς.

«Κοίτα» έδειξε ο πιο κοντός, κουνώντας το μανίκι του ρούχου του, χωρίς όμως να ξεπροβάλει κάποιο χέρι. «Δυο Ιππότες φρουρούν εκείνο το τέρας».

«Διαβάζεις τη σκέψη μου;» ρώτησε ο άλλος, πλησιάζο-ντας με ένα μόνο κουρασμένο βήμα.

«Ναι. Η αλλαγή ταυτότητας θα μας προσφέρει κάλυ-ψη και προστασία από τους ανθρωποτάτους».

«Ανθρώπους! Τόσο δύσκολο είναι; Δεν ανέχομαι αυτή την ανικανότητά σου να αφομοιώσεις τη γλώσσα τους. Προσπάθησε να συγκεντρωθείς, άχρηστε Τζεομέο!»

Η παρατήρηση αυτή ακούστηκε σαν κατσάδα. Δεν ήταν συμπεριφορά αυτή για έναν Εφιάλτη που είχε γεν-

14


νηθεί με τέλεια μορφή και, προπαντός, δεν ήταν δυνατόν να τον αποκαλούν «Τζεομέο», δηλαδή «Ακαθόριστο Εφιάλτη».

«Θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, θα το δεις. Άσε με να επικαλεστώ μια Μορφέαση» βιάστηκε να πει ο κοντούλης.

Στο νεύμα συγκατάθεσης που του έκανε με μια ανε-παίσθητη κίνηση της κεφαλής ο άλλος, άρχισε να βγάζει μουρμουρητά. Μετά, μαζί έπιασαν να συλλαβίζουν μια σειρά από ακατάληπτες λέξεις, που έγιναν ένας ψιθυρι-στός μακρόσυρτος σκοπός, συνεχής και υπνωτιστικός. Τα ρούχα τους άλλαξαν χρώμα και σχήμα κι έγιναν ίδια με φύλλα βρεγμένου χαρτιού, κολλημένα πάνω σε δυο σιλουέτες που διαμορφώνονταν.

Στο μεταξύ, οι δύο οδοκαθαριστές ετοιμάζονταν να ξεγαντζώσουν τον τελευταίο σκουπιδοτενεκέ από τους μηχανικούς βραχίονες του οχήματος της δημοτικής υπη-ρεσίας καθαριότητας.

«Αυτός ο καινούριος ανατρεπόμενος κάδος είναι πραγ-ματικό θαύμα» σχολίασε ο ένας. «Επιτέλους, δε χρειάζε-ται πια να ταλαιπωρούμαστε. Φαντάσου να φτιαχνόταν και ένα φορτηγό που δε θα έπρεπε να το οδηγούμε!»

Ο συνάδελφός του, που ήταν ροδοκόκκινος και στρου-μπουλός σαν βαρέλι κι είχε κόκκινα κατσαρά μαλλιά,

15


έσπρωξε τον γκριζοπράσινο μεταλλικό κάδο στο πλάι του πεζοδρομίου κουνώντας το κεφάλι. «Τι κατεβάζει η γκλάβα σου!» μάλωσε καλοπροαίρετα τον φίλο του με μια περίεργη ξενική προφορά. «Έτσι θα χάναμε τη δου-λειά μας!» Τράβηξε έναν μοχλό και ο διαπεραστικός διακοπτόμενος ήχος σταμάτησε. «Ίσα ίσα, αυτό το “αγρίμι” χρειάζεται κάποιον να το φροντίζει! Ευτυχώς για μας!» συνέχισε, δίνοντας δυο ηχηρά χτυπηματάκια στο βρόμι-κο σίδερο των μηχανικών βραχιόνων.

Καθώς ξανανέβαιναν στο όχημα, ο άντρας με τα κόκ-κινα μαλλιά ετοιμάστηκε να βγάλει το χειρόφρενο, και τότε έριξε μια μάτια στο καθρεφτάκι και είδε κάτι που δεν περίμενε να δει. Πρώτα γούρλωσε τα μάτια, και μετά τα έκλεισε και τα ξανάνοιξε κάνα δυο φορές.

«Τι σ’ έπιασε, Τζέφρι; Έχασες τους φακούς επαφής σου ή χάζεψες; Περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως, εννοώ» είπε ο άλλος.

Στην αντανάκλαση του καθρέφτη, δυο άντρες ολόι-διοι με τους οδοκαθαριστές απομακρύνονταν περπατώ-ντας με περίεργο άχαρο τρόπο.

«Για μια στιγμή μου φάνηκε…» είπε ο Τζέφρι και άφησε τα λόγια του μετέωρα.

«Τι σου φάνηκε;» επέμεινε ο άλλος, βγάζοντας τον σκούφο του και ξύνοντας τα λιγοστά μαλλιά που είχαν

16


απομείνει στο στιλπνό κρανίο του, που έμοιαζε όλο και περισσότερο με μπάλα του μπόουλινγκ.

«Μου φάνηκε πως είδα το είδωλό μας στον καθρέ-φτη… αλλά εκεί πέρα, στη μέση του δρόμου, ενώ εμείς… είμαστε εδώ» ολοκλήρωσε ο Τζέφρι, παίρνοντας μια ονειροπόλα έκφραση χωρίς να κλείσει τα μάτια, αλλά κρατώντας τα ορθάνοιχτα και προεξέχοντα, σαν δυο με-γάλες ελιές.

Ο συνεπιβάτης του έβγαλε ένα δυσαρεστημένο γρύλι-σμα. «Ξέρεις πόσους κάδους έχουμε ακόμα να αδειάσου-με; Ξέχνα τις παραισθήσεις σου και ας συνεχίσουμε. Άλλωστε, σε λίγο θα πάρουμε το πρωινό μας. Ένας ελα-φρύς καφές, από αυτούς που είναι σαν να έχει βρέξει μέ-σα, θα καλμάρει τη φαντασία σου». Έπειτα, με τη φωνή του να καλύπτεται απ’ τον θόρυβο της μηχανής του «με-ταλλικού τέρατος», ολοκλήρωσε με μια σκέψη που θα έπρεπε να παραμείνει μέσα στο κεφάλι του αλλά που, αντίθετα, αντήχησε στην καμπίνα του φορτηγού: «Οι πα-ραισθήσεις μάς έλειπαν τώρα. Αν αρχίσει να παραλογί-ζεται, θα ζητήσω να μου αλλάξουν βάρδια».

Ίσως το τελευταίο τμήμα της φράσης να το σκέφτηκε μόνο, καθώς το βλέμμα του έπιασε, με τη σειρά του, μια περίεργη αντανάκλαση στο πλαϊνό καθρεφτάκι: κά-ποιος, φτυστός ο ίδιος και ντυμένος σαν κι αυτόν, είχε

17


εξαϋλωθεί σαν μάγος πάνω στη σκηνή. Δεν είπε τίποτε, αλλά η εικόνα εντυπώθηκε στο κεφάλι του, που το έξυσε δυνατά, και παίρνοντας τα μάτια από το καθρεφτάκι, προσπάθησε να μην το ξανακοιτάξει πια, όπως κάνει κά-ποιος που φοβάται να κοιτάξει δυο φορές στον ίδιο σκο-τεινό διάδρομο.

Το φορτηγό των οδοκαθαριστών του Ντούμβιλ απο-μακρύνθηκε βγάζοντας ένα σύννεφο μαύρου καπνού και έναν ενοχλητικό κρότο. Μετά όλα ηρέμησαν ξανά.

Στο σοκάκι, δυο σκιές αναδύθηκαν ξανά απ’ το ημί-φως, σαν ξύλα μέσα απ’ τη θάλασσα.

Ένα βουητό, ολόιδιο μ’ εκείνο που πριν από λίγο και-ρό είχαν ακούσει οι δυο Ιππότες της Αρανούγια στον λό-φο πάνω απ’ το Ντούμβιλ, προκάλεσε δονήσεις στον αέ-ρα, κάνοντας τα πέταλα των λουλουδιών να κουνηθούν.

Ο Ντόμπαν, καθισμένος στην πέτρα των Ευτυχισμένων Σκέψεων, την πιο μαλακιά από τις τραχιές επιφάνειες που περιέβαλλαν τις ρίζες της μεγάλης ιτιάς, δεν κούνη-σε ούτε μυ, με εξαίρεση το δεξί του φρύδι, που σηκώθηκε προς το πάνω μέρος του μετώπου του. Οι σκούρες ίριδες γλίστρησαν προς τα πλάγια των ματιών του για να κοιτά-ξουν τον Ποταμό του Τόπου του Πουθενά: τα νερά του

18


ήταν κατάμαυρα και δεν υπήρχε εκείνος ο απαλός αφρός που δημιουργείται όταν το κύμα σπάει πάνω σ’ ένα ανά-χωμα. Δε φαινόταν με γυμνό μάτι, αλλά ήταν ξεκάθαρο τι είχε συμβεί: το πρώτο πολύ μικρό ρυάκι νερού φιλτρα-ριζόταν μέσα απ’ τον τοίχο των Μαλλιών που είχαν ορθώ-σει με δεξιοτεχνία και εξαιρετική προσοχή οι Μαύρες Νεράιδες.

Ήταν καιρός να πηγαίνει.


Αντ

όνιο

Καζ

ανόβ

αΗ

Πέτ

ρα

της

Ευγ

λωττ

ίας



Στην ίδια σειρά κυκλοφορούν:

© N

icol

a A

llegr

i

ISBN: 978-960-501-996-9




Αντόνιο Καζανόβα - Publicτητα ο υπαίτιος για την κλοπή των...

Documents

Transcript of Αντόνιο Καζανόβα - Publicτητα ο υπαίτιος για την κλοπή των...