Info

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2013

2 | Aύγουστος 2013 | www.infotimes.gr

ΙΝΦΟ/ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2013

Φωτογραφία του Ηerbert List

Περιεχόμενα

o3 Beach Bar Eπίσκεψη σε ένα beach bar της Αθήνας μέσα από

το φακό του Περιοδικού ΙΝΦΟ 04 Συναισθησια, Ακούγοντας

χρώματα, βλέποντας μουσική, τα ψυχεδελικά ‘60ς 10 Ανεστρα-

μένος Ολοκληρωτισμός Στον κόσμο του ανάποδου ο Ναζισμός

εξακολουθεί να ισορροπεί 12 Λορέτα Μακόλεϊ Η Πρόεδρος των

Αφρικανών Γυναικών Ελλάδος, από τη Σιέρα Λεόνε, μάχεται ενά-

ντια στο ρατσισμό στη νεοναζιστική Αθήνα 14 Color Youth Με

αφορμή το μήνα Υπερηφάνειας συναντήσαμε τη Νέλη Καούνη,

διαχειρίστρια της κοινότητας LGBTQ* νέων Αθήνας 16 Μαίρη Τσώ-

νη Η κόρη του «Κυνόδοντα» ισορροπεί ανάμεσα στο μπλουζ και το

καμπαρέ με φόντο την εποχή της υποκρισίας, όπως τη χαρακτηρί-

ζει η ίδια 18 Hipsterism VS. Modernism Ένα μεταμοντέρνο μα-

νιφέστο μοντερνισμού 20 Daedalus Life and Energy Μια εται-

ρεία που αναπτύσσεται δυναμικά στην ελληνική αγορά 22 Blaine

Reinenger Ο κιθαρίστας και ιδρυτής των Tuxedomoon μιλάει στο

Περιοδικό INFO για την καριέρα του και τη ζωή του στην Ελλάδα

26 Περιήγηση Το Περιοδικό INFO κάνει μια βόλτα στους δρόμους

της πρωτεύουσας και ανακαλύπτει αστικά τοπία που δεν θυμίζουν

τίποτε από όσα ξέρουμε γι’αυτή τη πόλη 30 Πρόσωπο Γιάννης Γα-

λάτης 31 Μύκονος Το Περιοδικό INFO κάνει μια βόλτα στους δρό-

μους της Μυκόνου και ανακαλύπτει γειτονιές τοπία που μαγεύουν

τις αισθήσεις 55 Μόδα Με φόντο το νησί των ανέμων 74 Ανάγνω-

ση Η Δάφνη Χρονοπούλου προτείνει τους πιο ενδιαφέροντες τίτ-

λους 75 Ήχος ο Θοδωρής Κανελλόπουλος περιηγείται μέσα στον

μουσικό κόσμο και μας προτείνει... 76 Κίνηση Οι δύο εκδοχές του

υπέροχου, από τον Γιώργο Σκευοφύλακα 77 Style Rudi Gernreich

«Η μόδα δεν είναι τραγωδία» από την Έλενα Ψάλτη 78 ΙΝFO exit Η

επικαιρότητα, από τον Ταυτολόγο

Αγαπητοί φίλοι, γειά σας! Αυτή την φορά από το... υπερπέραν. Για όσους δεν το γνωρίζουν, στην INFO, μετά από δυό χρόνια παρά ένα μήνα παρουσίας στον έντυπο τύπο, πήραμε την απόφαση της διαδυκτιακής -κοινώς ψηφιακής- κυκλοφορίας από εδώ και στο εξής. Έυχο-μαι σε όλους, καλές διακοπές, καλό υπόλοιπο σε όσους παραθερίζουν και καλή συνέχεια σε αυτούς που δεν έφυγαν καθόλου, ή μόλις επέστρεψαν. Πάνος Σταματόπουλος, Εκδότης, Αθήνα, Αύγουστος 2013

www.infotimes.gr | Aύγουστος 2013 | 3

BEACH BAR

«Άλλωστε δεν έχει μεγάλη σημασία: αν τη δει κανείς στέκοντας στο κέντρο της είναι μια άλλη πόλη, Ειρήνη είναι το όνομα μιας πόλης που βλέπεις από μακριά, αν την πλησιάσεις, αλλάζει. Άλλη είναι η πόλη για όποιον περνά χωρίς να μπει μέσα, και άλλη για όποιον εγκλωβίζεται σε αυτή και δε μπορεί να ξεφύγει’ άλλη είναι η πόλη στην οποία φτάνει κανείς για πρώτη φορά, άλλη είναι εκείνη που αφήνει πίσω του για να μην ξαναγυρίσει ποτέ’ η καθεμιά αξίζει ένα διαφορετικό όνομα’ ίσως, για την Ειρήνη, να μίλησα ήδη χρησιμοποιώντας άλλα ονόματα’ ίσως να μη μίλησα παρά μόνο για την Ειρήνη.» Ίταλο Καλβίνο, «Οι αόρατες πόλεις»

Λεπτομέρειες από το Balux, Γλυφάδα. Φωτογραφίες από τον Πάνο Σταματόπουλο, Ιούνιος 2013


ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΑ

Πέντε δεκαετίες πέρασαν από την εκδήλωση του κύματος της ψυχεδέλειας, κάνοντας το να ανήκει πλέον στη σφαίρα της ιστορικής πραγματικότητας. Βεβαίως, ως κύμα συνδιαμόρφωσε και αυτό τo συλλογικό ασυνείδητο του ανθρώπινου γένους, σμιλεύοντας ανάλογα και τους καλλιτεχνικούς κατοπτρισμούς που παρήχθησαν. Πολλές δεκαετίες μετά, μπορεί ένα οξυδερκές μάτι να παρατηρήσει ότι η απεικονιζόμενη γεωμετρία και τα χρώματα της ψυχεδελικής τέχνης, δεν διαφέρουν και πολύ από τις φρακταλικές μορφές και τα χαοτικά patterns των νέων κοσμολογικών θεωριών και της κβαντομηχανικής. Ήταν άραγε η ψυχεδέλεια, ένα μικρό παράθυρο από το οποίο η μη-έτοιμη ανθρωπότητα μπόρεσε να αντικρίσει τις συμπαντικές δομές ως εικόνα, ή απλά τα παράλογα απόνερα μυαλών υπό την επήρεια ουσιών; Ό,τι και αν ήταν από τα δύο, υπήρξε. Και έβαλε και αυτή το δικό της λιθάρι στον ανεγειρόμενο πύργο της ανθρώπινης εξέλιξης.

Ο όρος ψυχεδέλεια (από το ψυχή + δήλος = φανερός) χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει την ψυχική κατάσταση που δημιουργείται από τη λήψη παραισθησιογόνων ουσιών. Η ακριβής «μετάφραση» του όρου, όπως υιοθετήθηκε από τους Αμερικανούς, σημαίνει : «φανερώνω την ψυχή» ή «δείχνω την συνείδησή μου». Το LSD κάνει την εμφάνισή του, εξαπλώνεται παντού και επηρεάζει τα πάντα. Το ψυχεδελικό μήνυμα δημιούργησε μια τέτοια συλλογική εμπειρία απελευθέρωσης, απαλλαγμένη από την πραγματικότητα και τα συμπλέγματά της. Για πολλούς, η άνθηση του κινήματος της ψυχεδελικής υποκουλτούρας στις δεκαετίες του 1960 και 1970 δεν ήταν παρά μια μετεξέλιξη του ρομαντικού κινήματος του 19ου αιώνα, πυρήνας της οποίας ήταν η «οπιούχα κουλτούρα».

Κατά τις δεκαετίες του ‘60 και ‘70 συναντήσαμε πολλές ψυχεδελικές συλλογές από αυθεντικές αφίσες -αρκετά συχνά μεταξοτυπίες περιορισμένου αριθμούμε καλλιτεχνική, κοινωνική και φωσφορίζουσα θεματολογία (από ροκ μουσική και αφίσες συγκροτημάτων, εξώφυλλα δίσκων, τεράστια πανό στο Woodstock και social design posters για την ειρήνη). Συναντάμε black light εκτυπώσεις και fluo χρώματα που φωσφορίζουν στο σκοτάδι, εικονογραφήσεις που το ίδιο το μήνυμα αποτελεί και το κεντρικό εικαστικό της αφίσας με τη χρήση της τυπογραφίας ως εικόνα, περίτεχνα σχέδια με πολλαπλές αποχρώσεις και ομαλές χρωματικές διαβαθμίσεις. Αν η λέξη “Psychoposters” υπήρχε σε λεξικό, τότε αυτή θα ήταν και η κατάλληλη για να χαρακτηρίζει τη σχεδιαστική αυτή καλλιτεχνική τάση στην αφίσα, η οποία αποτελεί μεγάλη επιρροή και συνεχίζει να επηρεάζει σήμερα το art ‘n’ design. Μάλιστα, εκείνη την περίοδο το κίνημα επηρεάζει και την τυπογραφία ως ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία οπτικής επικοινωνίας και αναπτύσσονται γραμματοσειρές που παραπέμπουν στο “τριπάρισμα” και το melting effect που δημιουργείται όταν ο άνθρωπος είναι υπό την επήρεια του LSD.

Ακούγοντας χρώματα,βλέποντας μουσική:τα ψυχεδελικά ‘60s


Έργο του Maurizio Cattelan «Frank & Jamie» 2002 (κέρινα ομοιώματα, ρούχα, παπούτσια).

ΘΕΜΑ

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: τι είναι ολοκληρωτισμός; Η απάντηση που σήμερα φαίνεται (σχεδόν) αυτονόητη δεν ήταν καθόλου τέτοια μόλις λίγες δεκαετίες πριν, όταν δηλαδή η Hannah Arendt έγραφε ένα από τα θεμελιώδη κείμενα επί του θέματος. Πριν από το “Ολοκληρωτικό Σύστημα”, ο χαρακτηρισμός “ολοκληρωτικό” (ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1923 από τον Giovanni Amendola, προκειμένου να περιγραφεί το ιταλικό φασιστικό σύστημα), τόσο για το ναζιστικό όσο και για το σταλινικό καθεστώς, ήταν κάθε άλλο παρά γενικά αποδεκτός. Η Arendt επιχείρησε να διακρίνει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα από τα απλώς απολυταρχικά/αυταρχικά, τα δικτατορικά, τις στρατιωτικές χούντες ή τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Δεν ήταν εύκολο, καθώς υπάρχουν κοινά σημεία, ενώ το debate συνεχίζεται, με τους ειδικούς να διαφωνούν, κατά κανόνα λόγω διαφορετικής ιδεολογικής σκοπιάς. Πώς μοιάζει, λοιπόν, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς; Για λόγους οικονομίας χώρου, αλλά και για να αποφύγουμε τυχόν αναχρονισμούς, θα περιοριστούμε στη μοντέρνα, μετά Arendt εποχή. Οι μελετητές συναντώνται σε ένα μίνιμουμ consensus χαρακτηριστικών: το ολοκληρωτικό καθεστώς παρεμβαίνει σε κάθε πτυχή της ζωής των πολιτών/ υπηκόων. Οικονομία, Τέχνη βρίσκονται υπό τον ασφυκτικό έλεγχο (και άρα υπό διαρκή και αυστηρή λογοκρισία). Κάθε απόπειρα (έκφρασης) ελεύθερης/ κριτικής σκέψης ουσιαστικά ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Οι φωνές που διαφοροποιούνται σωπαίνονται (βλ. και μονοκομματισμό). Η επίσημη ιδεολογία διαποτίζει κάθε δραστηριότητα της ζωής (σκεφτείτε τις δυστοπίες του Orwell ή του Huxley, τα καθεστώτα που πρωταγωνιστούν στο “Fahrenheit 451”, το “V for Vendetta” ή το πρόσφατο ‘Hunger Games’).

Το προτιμώμενο όπλο των ολοκληρωτικών καθεστώτων: ο φόβος, σε συνδυασμό με την προπαγάνδα. Παρόλα αυτά, στα ολοκληρωτικά καθεστώτα επικρατεί η ψευδαίσθηση ότι οι άνθρωποι συμμετέχουν ενεργά στις αποφάσεις, ότι όλα γίνονται για το καλό τους. Στο ολοκληρωτικό καθεστώς, μάλιστα, δεν υπάρχει προσωπολατρεία, ο ηγέτης δεν είναι αναντικατάστατος (απλώς επιτελεί μια λειτουργία), ενώ ταυτόχρονα, σε αντίθεση με τα απλώς αυταρχικά καθεστώτα, χαίρει (τυπικής έστω, λαϊκής) νομιμοποίησης. Τέλος, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν χρειάζονται απαραιτήτως ένα μόνο ηγέτη/δικτάτορα, μπορούν να λειτουργήσουν και με συλλογική ηγεσία. Ας επιστρέψουμε στον όρο του τίτλου. Ο καθηγητής Wolin υποστηρίζει, λοιπόν, ότι στις ΗΠΑ, εδώ και λίγες δεκαετίες, έχει αρχίζει να διαμορφώνεται μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του ολοκληρωτισμού, Ανεστραμμένος Ολοκληρωτισμός

Ανεστραμμένος ΟλοκληρωτισμόςΣτον κόσμο του ανάποδου, ο Ναζισμός εξακολουθεί να ισορροπεί.Από το Νικήτα Φεσσά, Αθήνα, Αύγουστος 2013


Στον κόσμο του ανάποδου, ο Ναζισμός εξακολουθεί να ισορροπεί. Από το Νικήτα Φεσσά, Αθήνα, Ιούνιος 2013 21|ιούνιος’13 τον οποίο συνδέει άμεσα με την έννοια της “υπερδύναμης” (βλ. και το γνωστό “στρατιωτικόβιομηχανικό σύμπλεγμα” του Eisenhower). Η επικίνδυνη καινοτομία εδώ είναι ότι ο νέος αυτός ολοκληρωτισμός δεν βασίζεται στην κατάπνιξη διαφορετικών φωνών και πολιτικών ελευθεριών (τουλάχιστον με τη βίαιη μορφή που αυτή πήρε στα φασιστικά, ναζιστικά και σοβιετικά καθεστώτα), αλλά αποτελεί μετεξέλιξη της μορφής που πήρε η φιλελεύθερη δημοκρατία τους τελευταίους δύο αιώνεςπάντα σύμφωνα με το Wolin.

Γιατί λοιπόν ανεστραμμένος; Διότι: πρώτον, στις ΗΠΑ τα οικονομικά λόμπι ελέγχουν πλήρως κόμματα και κυβέρνηση, η οποία λειτουργεί κατά βάση ως κορπορατική καμαριέρα. Στα προαναφερθέντα ολοκληρωτικά καθεστώτα συμβαίνει το αντίστροφο. Δεύτερον, ενώ ο “παραδοσιακός” ολοκληρωτισμός επιδιώκει την πολιτική κινητοποίηση ολόκληρου του πληθυσμού, η ανεστραμμένη εκδοχή στοχεύει στο να βυθίσει τον τελευταίο στη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική απάθεια και να περιορίσει την πολιτική δραστηριότητα και συνειδητοποίηση στη (μίνιμουμ) συμμετοχή στις εκλογές. Τρίτον, τέλος, οι ΗΠΑ διατηρούν την ψευδαίσθηση ότι είναι πρότυπο δημοκρατίας, όταν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του παρελθόντος χλεύαζαν το συγκεκριμένο πολίτευμα. Πιο συγκεκριμένα, στον ανεστραμμένο ολοκληρωτισμό επικρατεί διαρκώς μια φαινομενικά φρενήρης πολιτική δραστηριότητα, αλλά αυτή έχει τη μορφή τσίρκου των MME: το ίδιο το πολιτικό, η πολιτική ουσία, απουσιάζει. Διαβάζοντας κανείς τον Wolin τού έρχεται στο μυαλό η πρόσφατη made in USA διασκευή του (βρετανικού στο πρωτότυπο) “House of Cards”. Ο δε Kevin Spacey έχει πρωταγωνιστήσει τόσο σε αυτό, όσο και σε μια ακόμη πρόσφατη ταινία για τη ‘δημοκρατικότητα’ του αμερικανικού (προσωποκεντρικού) συστήματος εκλογών, και τη διαδικασία της οποίας οι τελευταίες αποτελούν κορύφωση, το “Margin Call” (το οποίο περιγράφει πώς εξελέγη ο George W. Bush.). Εδώ ο Wolin προσθέτει τον όρο “managed democracy” (ελεγχόμενη, διαχειριζόμενη, κατευθυνόμενη δημοκρατία), η οποία βασίζεται αποκλειστικά σε ένα αέναο PR (δημόσιες σχέσεις) και σε στρατηγικές marketing, συντηρώντας την ψευδαίσθηση ότι οι πολίτες συμμετέχουν στα κοινά, αλλά ουσιαστικά αποστερώντας από αυτούς τη δυνατότητα να λάβουν μέρος σε οποιαδήποτε απόφαση θα έχει κάποιο σοβαρό αντίκτυπο στη ζωή τους. Αυτό επιτυγχάνεται με το να στρέφεται η προσοχή της κοινής γνώμης από τα σοβαρά οικονομικο-κοινωνικά προβλήματα και τις ταξικές ανισότητες, σε δευτερεύοντα ζητήματα, τα

οποία τίθενται με μορφή ψευδοδιλημματική, όπως ‘είστε υπέρ ή κατά του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων;’, ενώ διατηρούνται επίτηδες ανεπίλυτα. Και φυσικά, σε κοινωνία όπου οι ελίτ κυριαρχούν, το αν θα ψηφίσει κανείς το ρεπουμπλικάνο ή το δημοκρατικό υποψήφιο δεν έχει προφανώς καμία σημασία. Έτσι, η “αναστροφή” εδώ έγκειται στο ότι, ενώ στη Γερμανία της Βαϊμάρης, πριν οι Ναζί ανέλθουν στην εξουσία, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από συμμορίες που ασπάζονταν ολοκληρωτική ιδεολογία και η όποια δημοκρατία περιοριζόταν στην κυβέρνηση, στις Ηνωμένες Πολιτείες του σήμερα, οι δρόμοι είναι το μέρος όπου η δημοκρατία διατηρείται ακόμα ζωντανή, και η επικίνδυνη εξουσία που δεν δίνει λόγο πουθενά ταυτίζεται με την κυβέρνηση. Τέλος, στον ανεστραμμένο ολοκληρωτισμό η χρήση πειθαναγκαστικών μεθόδων, αστυνομικής βίας και μεσσιανικής ιδεολογίας δεν κρίνεται απαραίτητη (η ιδιοφυία του συστήματος έγκειται στο ότι δεν χρειάζεται στρατόπεδα συγκέντρωσης ή αναγκαστική ιδεολογική ομοιομορφία), εν αντιθέσει με τη ναζιστική και τη σταλινική εκδοχή (παρόλο που η αστυνομοκρατία και η στρατοκρατία καλά κρατείβλ. τα πρόσφατα γεγονότα στη Βοστώνη). Για το Wolin, ωστόσο, υπάρχει μια βασική ομοιότητα ανάμεσα στον “κλασσικό” ολοκληρωτισμό και την ανεστραμμένη βερσιόν του: ο κυρίαρχος ρόλος της προπαγάνδας. Στην πρώτη περίπτωση οι διαφορετικές φωνές φιμώνονταν, στη δεύτερη απλώς ακολουθείται μια πιο πονηρή τακτική: τα γιγαντιαία media trust διατηρούν τη δημοκρατική ψευδαίσθηση της πολυφωνίας παρέχοντας (τον ελάχιστο δυνατό) χρόνο στους αντιφρονούντες, βγάζοντάς τους το κεντρί και στρογγυλεύοντας τις απόψεις τους.

Ακόμη μια ολοκληρωτική πρακτική: η κήρυξη πολέμου ενάντια σε οποιοδήποτε καθεστώς, με μοναδική αφορμή την άρνησή του να αναγνωρίσει ως νόμιμη την κυριαρχία των ΗΠΑ (το λεγόμενο “δόγμα” Bush, που πήρε για πρώτη φορά σάρκα και οστά ως “War on Terror”). Η λογική του ολοκληρωτισμούανεστραμμένου και μηαπαιτεί πάντα και εν ανάγκη εφευρίσκει την ύπαρξη ενός “Άλλου”, ενός Εχθρού που βρίσκεται εκτός, και απέναντι. Για το ναζιστικό καθεστώς ήταν (αρχικά και τυπικά) η μπουρζουαζία, για το σταλινικό ήταν –μεταξύ άλλωντο παλιό τσαρικό καθεστώς και οι νοσταλγοί του. Η ολοκληρωτική ιδεολογία ορίζεται διαλεκτικά: ας θυμηθούμε τις φράσεις του Bush του νεότερου: “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας”, και “Αξονας του Κακού”.

Σε όλους τους ολοκληρωτισμούς το ίδιο το Σύνταγμα είναι υπό αίρεση, τα ατομικά δικαιώματα είναι ανά πάσα στιγμή υπό κατάργηση, ενώ τόσο η νομοθετική

και δικαστική εξουσία δεν είναι πλέον ανεξάρτητες. Ο Wolin ταυτίζει χρονικά τον ανεστραμμένο ολοκληρωτισμό στις ΗΠΑ, με την άνοδο στην εξουσία νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων που εφάρμοσαν πολιτικές ισοπέδωσης του Κράτους Πρόνοιας μέσω μαζικών ιδιωτικοποιήσεων. Η λογική πίσω από αυτό είναι ότι ο πολίτης που αισθάνεται διαρκή ανασφάλεια είναι λιγότερο πιθανόν να (έχει διάθεση να) συμμετάσχει ενεργά στα κοινά. Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο: όπως και στον “original” ολοκληρωτισμό, στην ανεστραμμένη εκδοχή του, η συντριπτική πλειονότητα των πανεπιστημιακών, ακαδημαϊκών και διανοούμενων είναι πλήρως ενταγμένη στο σύστημα, κοινώς “το βουλώνει”, αυτή τη φορά συνεργαζόμενη με το καθεστώς όχι από φόβο ή όχι (μόνο) επειδή συμφωνεί ιδεολογικά με αυτό, αλλά “μπουκωμένη” με επιχορηγήσεις, δωρεές, κορπορατικούς πόρους και παχυλούς μισθούς.

Ποια είναι η σχέση του ολοκληρωτισμού με τη δημοκρατία; Μα φυσικά είναι έννοιες ακριβώς αντίθετες, θα έσπευδε να πει κανείς (συμφωνώντας με το σημαντικό φιλόσοφο Karl Popper). Ο ίδιος ωστόσο ο Wolin ισχυρίζεται κάτι όχι τόσο αναμενόμενο: σύμφωνα με τη δική του θεώρηση, ο ανεστραμμένος ολοκληρωτισμός εμφανίστηκε χωρίς να γίνει αντιληπτός, διότι ήταν σε φαινομενικά αδιάσπαστη συνέχεια με τις αμερικανικές πολιτικές παραδόσεις. Η σχέση του ολοκληρωτισμού με τη δημοκρατία είναι πολύ πιο στενή από όσο θα ήθελαν ίσως μερικοί φιλελεύθεροι να παραδεχτούν. Ο φιλόσοφος Claude Lefort έχει ισχυριστεί ότι ο ολοκληρωτισμός “αναδύεται μέσα από τη δημοκρατία”, αφού επιχειρεί “να επιλύσει στο πεδίο της φαντασίωσης τις παραδοξότητές της… να σβήσει κάθε ίχνος κοινωνικής διαίρεσης και να ξορκίσει κάθε ασάφεια και αβεβαιότητα που στοιχειώνει τη δημοκρατική εμπειρία”, ενώ ο Σλάβοϊ Ζίζεκ έχει ισχυριστεί πεσιμιστικά ότι “η δημοκρατία δεν είναι φτιαγμένη στα μέτρα συγκεκριμένων, αληθινών ανθρώπων, αλλά στα μέτρα μιας φορμαλιστικής, άψυχης αφαίρεσης... Όλες οι προσπάθειες να αποκτήσει η δημοκρατία ‘συγκεκριμένο περιεχόμενο’ υποκύπτουν αργά ή γρήγορα στον πειρασμό του ολοκληρωτισμού, όσο ειλικρινή κι αν είναι τα κίνητρά τους”.

Σε κάθε περίπτωση, κρίνοντας από τους ολοκληρωτισμούς του παρελθόντος, η παρακμή και η πτώση και της ανεστραμμένης εκδοχής είναι ιστορική νομοτέλεια. Ωστόσο, ακριβώς πόση ζωή έχει ακόμα μέσα του το συγκεκριμένο μοντέλο είναι δύσκολο να προβλεφθεί. Μένει να δούμε και να ελπίσουμε ότι το τέλος θα έρθει όσο γίνεται γρηγορότερα, αρκεί να βάλουν και οι Αμερικανοί πολίτες ένα χεράκι.


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Λορέτα ΜακοΛέϊΗ Πρόεδρος των Αφρικανών Γυναικών Ελλάδος, από τη Σιέρα Λεόνε, μάχεται ενάντια στο ρατσισμό στη νεοναζιστική Αθήνα.


«Η καταστασΗ στα στρατοπέδα συγκέντρωσΗσ έίναί αθΛία, έίναί Μία χωΜατέρΗ ψυχων»

Πώς βρέθηκε τη δεκαετία του ‘80 ένα κορίτσι από την Αφρική στην Ελλάδα;

Ήρθα από τη Σιέρα Λεόνε στην Ελλάδα πριν από 31 χρόνια. Είχαμε δικτατορία στη χώρα μου και δεν είχαμε ούτε τα βασικά αγαθά. Ο κόσμος πέθαινε γύρω μου. Δεν είχαμε να φάμε. Τις νύχτες ξυπνούσαμε από τις φωνές. Μια γυναίκα μπορεί να φώναζε μέσα στη νύχτα «πέθανε το παιδί μου», ήταν σαν εφιάλτης. Δεν υπήρχε ιατρική περίθαλψη ενώ μπορεί να περνούσαν και τρεις μήνες και να μην είχαμε ρεύμα. Αυτές τις εικόνες θυμάμαι από την χώρα μου. Οι φίλοι σου πέθαιναν και έλεγες «έρχεται η σειρά μου». Απέκτησα ένα παιδί στα 15 και έπρεπε να φροντίσω και για αυτό. Υπήρχε μια εταιρεία που έστελνε ψάρια στην Ευρώπη. Εκεί δούλευαν Ρώσοι, Άγγλοι, Γερμανοί και Έλληνες, οι οποίοι ήταν πιο κοντά μας από τους άλλους. Αυτοί με βοήθησαν να έρθω στην Ελλάδα. Θυμάμαι την πρώτη μου νύχτα στην Αθήνα. Ήταν σαν να ήρθα στον παράδεισο. Έλεγα «μα γιατί είναι τόσο φωτεινά;». Οι Έλληνες δεν ήταν ρατσιστές απλώς περίεργοι. Όταν περπατούσα στην Αθήνα, έβγαιναν στα μπαλκόνια και έλεγαν «έλα Μαριγώ να δεις μια μαύρη που περνάει, πώς είναι τα μαλλιά της έτσι;» Αυτά ήταν το 1982. Έβρισκες εύκολα δουλειά και σπίτι. Υπήρχε και πολλή καλοσύνη τότε. Μου λείπει η Σιέρα Λεόνε, είναι η βιολογική μου μητέρα, όμως η Ελλάδα είναι αυτή που με μεγάλωσε.

Στην Ελλάδα συζητάμε πια πολύ για τον ρατσισμό, ποια πιστεύετε ότι είναι τελικά η θέση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στους μετανάστες; Έχετε βιώσει τον ρατσισμό; Έχω βιώσει το ρατσισμό που είναι συνήθως λεκτικός. Όταν κάποτε ένας Υπουργός Προστασίας του Πολίτη είχε πει ότι οι μετανάστες φέρνουν αρρώστιες περάσαμε πολύ άσχημα. Ήταν χειμώνας, είχα την κοινή γρίπη που είχαν όλοι. Όταν ήμουν στο λεωφορείο και έβηχα όλοι έφευγαν από κοντά μου, γιατί φοβόντουσαν μήπως φέρω αρρώστιες, ενώ μια κυρία μου είπε πως «θα μας γεμίσεις φυματίωση». Δεν θα πω, όμως, ότι όλοι οι Έλληνες είναι ρατσιστές, όπως δε θα πω ότι όλοι οι μετανάστες είναι εγκληματίες. Διατηρώ πολλές φιλίες με Έλληνες και μου συμπεριφέρονται σα να έχω γεννηθεί εδώ. Έχω αγαπήσει αυτή την χώρα.

Σας ανησυχεί η παρουσία της Χρυσής Αυγής στην Βουλή;

Η κρίση έφερε τη Χρυσή Αυγή. Οι άνθρωποι που την ψήφισαν νοιώθουν ανασφάλεια και ότι δεν έχουν επιλογή. Αν φύγει η κρίση θα φύγει και η Χρυσή Αυγή. Είναι κάτι που δε θα μείνει για πάντα. Φοβόμαστε, όμως, για όλα τα άλλα. Για τα παιδιά μας που γεννιούνται εδώ και δεν μπορούν να αποκτήσουν αυτόματα την ελληνική υπηκοότητα. Τα παιδιά αυτά νοιώθουν ότι τους απορρίπτει η κοινωνία, η

περιθωριοποίηση τους είναι κάτι φοβερό. Και οι γονείς τους, όμως, δεν έχουν μόνιμη άδεια παραμονής. Για παράδειγμα μια γυναίκα της ένωσής μας, έχει κάνει τρία παιδιά εδώ και ο άντρας της συλλαμβάνεται κάθε 23 μέρες. Δεν φοβόμαστε, λοιπόν, μόνο τη Χρυσή Αυγή, φοβόμαστε τα πάντα.

Ο αντιρατσιστικός νόμος έχει προκαλέσει τριγμούς στην Κυβέρνηση, αλλά και αντιδράσεις από το χώρο της Εκκλησίας. Ποια είναι η δική σας γνώμη για το νέο νόμο;

Από τότε που ήρθα στην Ελλάδα ξέρω το εξής: Όποτε κάτι πρόκειται να δώσει ίσα δικαιώματα στους πολίτες απορρίπτεται. Στο εξωτερικό συζητούν για το ναζισμό στην Ελλάδα, αν η κυβέρνηση επιδιώκει να δείξει σε όλον τον κόσμο ότι οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές θα εγκρίνει τον αντιρατσιστικό νόμο. Νομίζω ότι αν ψηφιστεί θα είναι σα να ξεπλένουμε το πρόσωπο μας. Ο νόμος δεν αφορά μόνο τους μετανάστες. Είναι σημαντικό να εγκριθεί για χάρη όλων μας. Όσο για την Εκκλησία, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι ο σταυρός στην ελληνική σημαία ανήκει σε όλους τους χριστιανούς.

Είναι πολλές οι φωνές που καταγγέλλουν απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των μεταναστών στα Α.Τ Μοσχάτου, Δραπετσώνας, αλλά και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Ποια εικόνα έχετε εσείς;

Με το να κρατάνε τους ανθρώπους μέσα σε αυτά τα κέντρα καταργούν την ίδια την δημοκρατία. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οφείλει να υπερασπίζεται τους μετανάστες στην Ευρώπη και να πει «εσείς πήγατε στις χώρες τους, αρχίσατε τον πόλεμο και τους πουλάτε όπλα, έχουμε αυτό το πρόβλημα ελάτε να το λύσουμε». Δεν φτάνει που στις χώρες τους σκοτώνονται και πεινάνε, έρχεται η Ελλάδα και τους αποτελειώνει. Η κατάσταση στα κέντρα είναι άθλια, οι μετανάστες δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους ανθρώπους, το φαγητό είναι άθλιο και δεν υπάρχει ιατρική περίθαλψη. Είναι μια χωματερή ψυχών. Όσοι βρίσκονται εκεί δεν είναι εγκληματίες, απλώς ζητούν χαρτιά και δεν τους δίνονται. Η Ευρώπη δεν τους θέλει και λέει στην Ελλάδα «κράτα τους εσύ».

Είχατε δηλώσει πως αν ένας μετανάστης μιλάει ελληνικά δεν προσλαμβάνεται. Πιστεύετε ότι η χώρα μας έχει γίνει μια απέραντη Μανωλάδα;

Ναι, παλιά όταν δούλευα χωρίς ένσημα μου έλεγαν οι εργοδότες «δεν παίρνουμε Έλληνες γιατί θέλουν ένσημα». Τώρα πήγα για μια δουλειά και μου είπαν «ξέρω ότι είσαι αλλοδαπή, αλλά μιλάς ελληνικά άρα θα θέλεις και ένσημα». Υπάρχουν, λοιπόν, και πολλές «Μανωλάδες» που δεν βγαίνουν προς τα έξω. Τώρα πια, επειδή ξέρουν ότι οι μετανάστες είναι υποχρεωμένοι να παρουσιάσουν κάποια ένσημα στο κράτος μερικοί σου δίνουν μόνο τα ένσημα, αλλά δεν σε πληρώνουν.

Μια εικόνα που προβληματίζει είναι αυτή των αφρικανών γυναικών που εκδίδονται σε διάφορα σημεία της πόλης. Πρόκειται για θύματα trafficking;

Ναι, και είναι πολύ στενάχωρο. Είναι πολύ δύσκολο να διεισδύσουμε σε αυτό το σύστημα. Μέχρι τώρα, μαζί με άλλες οργανώσεις, καταφέραμε να σώσουμε μόνο μια γυναίκα. Οι δουλέμποροι δυσφημίζουν την ένωση μέσα στην αφρικανική κοινωνία για να μην μας πλησιάζουν οι κοπέλες, καθώς ξέρουν ότι αν έρθουν σε εμάς θα τις σώσουμε. Φοβούνται πάρα πολύ. Η πλειοψηφία των γυναικών αυτών είναι από τη Νιγηρία και συχνά είναι μικρά κορίτσια ακόμη και δεκαπέντε ετών. Παίρνουν τα εσώρουχα και τις τρίχες από τα γεννητικά τους όργανα και τις απειλούν με μαγεία. Πιστεύουν ότι αν φύγουν θα πεθάνουν. Στην Αφρική τους λένε ότι θα έρθουν στην Ελλάδα να δουλέψουν και όταν φτάνουν εδώ βρίσκουν άλλες καταστάσεις. Αν δεν είναι ικανοποιημένοι οι δουλέμποροι με την είσπραξη ψάχνουν και στα πιο απόκρυφα σημεία τους για χρήματα. Το θέμα είναι τι κάνει το κράτος γι’ αυτό, δεν τις βλέπουν; Κάποιοι, όμως, ωφελούνται από αυτή την κατάσταση.

Από τη Γιώτα-Μαρία Πανταζίδου, Πορτρέτο από τον Πάνο Σταματόπουλο αποκλειστικά για το Περιοδικό INFO, Αθήνα, Αύγουστος 2013



ColourYouth

Με αφορμή το μήνα Υπερηφάνειας συναντήσαμε τη Νέλη Καούνη, διαχειρίστρια της κοινότητας LGBTQ* νέων Αθήνας.

Από τη Γιώτα-Μαρία Πανταζίδου, Αθήνα, Αύγουστος 2013

Φωτογραφία του Larry Clark, από τη σειρά Teenage Lust, 1971.


Ποιοι είναι οι άνθρωποι πίσω από την “Colour Youth”; Είμαστε νέοι, λεσβίες, γκέι, bi, τρανς και κουήρ. Είμαστε όλα αυτά μαζί με τους ανθρώπους που στηρίζουν εμάς και τα δικαιώματά μας. Το σωματείο απαρτίζεται κυρίως από νέους ανθρώπους ηλικίας από 18 έως 30 ετών. Είναι, ωστόσο, ανοιχτό σε όλους, ανεξαρτήτου σεξουαλικού προσανατολισμού και φύλου.

Γιατί «Χρωματιστή Νεολαία»; Το σύνθημά μας «επίβαλε το χρώμα σου απέναντι στην ομοφοβία» είναι το σκεπτικό πίσω από το όνομά μας. Ο καθένας μας έχει το δικό του χρώμα. Είναι όμορφο και παραγωγικό μια κοινωνία να είναι πολύχρωμη. Κάθε χρώμα έχει τη δική του ταυτότητα, όλα τα χρώματα είναι διαφορετικά αλλά ίσα. Οπότε γιατί όχι “Colour Youth”;

Ποιες είναι οι δράσεις της κοινότητας; Όταν δημιουργήθηκε η “Colour Youth” υπήρξε η σκέψη της δημιουργίας μιας κοινότητας και ενός χώρου αυτοέκφρασης όπου οι άνθρωποι θα νοιώθουν ασφαλείς. Έτσι κάνουμε συναντήσεις με έναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα αλλά και άλλες δράσεις σε εβδομαδιαία βάση που έχουν στόχο όχι μόνο την κοινωνικοποίηση, αλλά και την «ενδυνάμωση» των μελών. Κατά καιρούς πραγματοποιούμε και κάποιες εξωτερικές δράσεις και καμπάνιες, οι οποίες έχουν ως στόχο την ευαισθητοποίηση. Για παράδειγμα, μια από τις δράσεις μας αφορούσε στην παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας στις 17 Μαΐου. Είχαμε διοργανώσει μια έκθεση με αφίσες, αλλά ουσιαστικά ήταν ένα βιογραφικό δρώμενο με θέμα τις ιστορίες “coming out” και μια δράση δρόμου. Παρόμοιες δράσεις, καθώς και άλλες με πιο ακτιβιστικό χαρακτήρα έχουμε πραγματοποιήσει και στο παρελθόν.

Σε εσάς στρέφονται συχνά νέοι με ανησυχίες και προβληματισμούς. Με ποιον τρόπο τους στηρίζετε; Καταρχήν στις συναντήσεις μας συζητάμε και ερχόμαστε αντιμέτωποι με θέματα που συχνά υπερβαίνουν τους ακαδημαϊκούς προβληματισμούς. Πρόκειται για προβλήματα που μπορεί να προκύπτουν από την οικογένεια ή το σχολείο και έχουν σχέση με τη σεξουαλικότητα. Σε ένα βαθμό, το να ξέρει κάποιος ότι υπάρχει ένα δίκτυο ανθρώπων, στο οποίο μπορεί να απευθυνθεί, αποτελεί από μόνο του ένα είδος στήριξης. Η κοινότητά μας διαθέτει και ομάδες αυτογνωσίας, που ουσιαστικά είναι ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης. Έχουν έναν «κλειστό» χαρακτήρα και λειτουργούν με συγκεκριμένα άτομα. Παρέχουν στήριξη και ψυχολογική βοήθεια με σταθερό και συνεχή τρόπο. Παράλληλα, συνεργαζόμαστε με δύο ψυχολόγους που πραγματοποιούν, αν χρειαστεί, κατ’ ιδίαν συναντήσεις.

Έχουμε κάνει τα απαραίτητα βήματα, δημιουργώντας τον ασφαλή χώρο που θα επιτρέψει στους νέους να βγουν από τη «ντουλάπα»; Ανάλογα με τι το συγκρίνεις. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν χώρες σε πολύ καλύτερη κατάσταση από εμάς, αλλά και σε πολύ χειρότερη αν παρατηρήσουμε τις μη δυτικές κοινωνίες. Χρονικά, αν συγκρίνει κανείς το σήμερα με λίγες δεκαετίες πίσω, τα πράγματα είναι καλύτερα. Ειδικά σε νεότερους ανθρώπους η ευκολία αποδοχής είναι πολύ μεγαλύτερη. Αντικειμενικά, όμως, υπάρχουν ακόμη αρκετά σοβαρά προβλήματα. Στην

ίδια κοινωνία, στην ίδια πόλη, άνθρωποι της ίδιας ηλικίας μπορεί να έχουν οικογένειες και φίλους από πολύ δεκτικούς έως καθόλου. Συνήθως τα προβλήματα τα οποία ακούμε έχουν να κάνουν με τις αντιδράσεις των γονέων, με το κοινωνικό περιβάλλον και λιγότερο με θέματα αυτο-αποδοχής. Θεσμικά υπάρχουν πολλά προβλήματα που πρέπει να λυθούν, όπως συγκεκριμένα δικαιώματα που δεν μας έχουν δοθεί. Το δικαίωμα, λόγω χάρη, του γάμου ή κάποιας άλλης διαδικασίας που θα παρείχε αντίστοιχα δικαιώματα με το γάμο.

Η Γαλλία πρόσφατα έλυσε αυτό το θέμα. Πόσο κοντά είμαστε εμείς σε κάτι αντίστοιχο; Η Ελλάδα έχει πολύ δρόμο να διανύσει σε επίπεδο νοοτροπίας, η οποία αντανακλάται στη συνέχεια στο νομοθετικό και θεσμικό πεδίο. Αυτό φαίνεται γλαφυρά στις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει ο νέος αντιρατσιστικός νόμος, ο οποίος, αυτό που στην πραγματικότητα φαίνεται να κάνει είναι να προστατεύει συγκεκριμένες μειονότητες, στις οποίες

συμπεριλαμβάνονται οι LGBTQ. Αν θα περάσει ο νόμος; Πιστεύω πως ναι. Αν και θα ήθελα να το δω πρώτα να γίνεται. Βήματα, λοιπόν, γίνονται. Αργά, αλλά γίνονται.

Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για την έξαρση της βίας στην Αθήνα. Έχετε αντιμετωπίσει ως σωματείο περιστατικά βίας σε βάρος των μελών σας; Έχουμε αρκετά περιστατικά. Πολύ περισσότερα είναι αυτά στα οποία έχουν γίνει άτομα μάρτυρες περιστατικών και δεν το καταγγέλλουν. Αυτό συμβαίνει, διότι η καταγγελία σε κάποιες περιπτώσεις σημαίνει και “coming out”. Στην Ελλάδα υπάρχει ένα μεγάλο ταμπού σε ό,τι αφορά στην καταγγελία μορφών βίας γενικότερα, όπως για παράδειγμα της ενδοοικογενειακής βίας. Δύσκολα κάποιος θα καταγγείλει τους γονείς του. Ειδικά αν πρόκειται για ψυχολογική βία και όχι σωματική. Ακόμη και για ανώνυμες καταγγελίες δύσκολα μπαίνουν τα άτομα στη διαδικασία να τις κάνουν επειδή δεν υπάρχει η κουλτούρα αυτή. Το καλοκαίρι που πέρασε για παράδειγμα είχαμε σοβαρά περιστατικά. Ένα ενεργό μας μέλος και ακτιβιστής δέχθηκε επίθεση σε μια πλατεία όπου καθόταν με ένα φίλο του. Τον ρώτησαν «είσαι γκέι;» απάντησε «ναι, είμαι γκέι» και τα άτομα που ήταν σε μηχανή τους πλάκωσαν στο ξύλο. Ένα μήνα μετά είχαμε ίδιο περιστατικό στην πλατεία Κεραμεικού. Σε αυτή την περίπτωση ήταν εντυπωσιακή η έλλειψη αντίδρασης από τους γύρω. Δεν αντέδρασε κανείς, ούτε κατά τη διάρκεια του περιστατικού ούτε και μετά για να προσφέρει κάποια βοήθεια. Από εμάς η σκέψη είναι να παρέχουμε βοήθεια, να συνοδέψουμε το άτομο στο αστυνομικό τμήμα, να το καθοδηγήσουμε στο πού μπορεί να απευθυνθεί. Είμαστε σε θέση να παρέχουμε στήριξη και καθοδήγηση ακόμα και με τη βοήθεια ψυχολόγου.

Απευθύνεστε σε νέους. Περιστατικά bullying στο σχολικό περιβάλλον που πηγάζουν από την έκφραση της σεξουαλικής ταυτότητας έχουν φτάσει σε εσάς; Είχαμε διαχειριστεί με δύο άλλες οργανώσεις μια «τρανταχτή» περίπτωση bullying, η οποία περιελάμβανε και ρατσιστική συμπεριφορά από το εκπαιδευτικό προσωπικό προς τρανς άτομο. Υπάρχει μια τρανς μαθήτρια σε ένα νυχτερινό σχολείο, της οποίας το κοινωνικό φύλο, αυτή τη στιγμή, είναι θηλυκό. Είναι ενήλικη, αλλά επειδή δεν έχει υποβληθεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλου δεν μπορεί να αλλάξει τα χαρτιά της. Από όταν η κοπέλα γράφτηκε στο σχολείο άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα. Στο σχολείο την αντιμετώπιζαν σαν ένα αγόρι που ντύνεται γυναικεία και όχι σαν μια τρανς γυναίκα. Αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει, σε μικρότερο βαθμό τώρα, προβλήματα με τους συμμαθητές. Ένας συμμαθητής της έφτασε στο σημείο να τη λούσει με βενζίνη έξω από το σχολείο και να της πετάξει ένα σπίρτο, χωρίς ευτυχώς να της προκαλέσει σοβαρά τραύματα. Η απάντηση των εκπαιδευτικών σε όλο αυτό ήταν πως ευθύνεται η ίδια επειδή προκαλεί. Όταν, όμως, κάποιος σου επιτίθεται είναι πολύ λογικό να μπεις σε μια διαδικασία αντεγκλήσεων. Αν το εκπαιδευτικό προσωπικό διατείνεται πως προκαλείς καβγάδες και σε αποβάλλει την ώρα που υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου, υπάρχει πρόβλημα…

* Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, Queer: Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Διαφυλικοί και Αυτοπροσδιοριζόμενης ταυτότητας φύλου.

«Η Ελλάδά ΕχΕι πολύ δρομο νά διάνύσΕι σΕ ΕπιπΕδο νοοτροπιάσ,Η οποιά άντάνάκλάτάι στΗ σύνΕχΕιά στο νομοθΕτικο κάιθΕσμικο πΕδιο. άύτο φάινΕτάι γλάφύρά στισ άντιδράσΕισπού ΕχΕι προκάλΕσΕι ο νΕοσ άντιράτσιστικοσ νομοσ»


Μαίρη Τσώνη

Όταν σε ρωτάνε «τι κάνεις;» τι απαντάς; To «τι κάνεις;» είναι σαν την καλημέρα, όλοι το λένε, λίγοι το εννοούν. Ανάλογα ποιος ρωτάει, λοιπόν, παίρνει και την αντίστοιχη απάντηση.

Τι είναι αυτό που απασχολεί το μυαλό σου τον τελευταίο καιρό; Προσπαθώ να απασχολώ το μυαλό μου με τη δουλειά μου, γιατί αν σκεφτώ τι γίνεται γύρω μου με πιάνει τρέλα & θλίψη.

Άκουσες καμιά ωραία μουσική πρόσφατα ; Ναι, αλλά δεν είναι καινούργια. Mr Johnson, Muddy Waters, Etta James.

Κάποιο τραγούδι που σε συνεπήρε; Mr. Johnson «Me & The Devil», με τον εξαιρετικό στίχο «I am gonna beat my woman till I get satisfied». «Μary and the boy» τέλος και στη ζωή σου ήρθαν οι Joalz; Κάθε τέ-λος είναι και μια νέα αρχή, όπως λέει και ο λαός.

Άλλαξες πρότζεκτ ή μουσική ταυτότητα; Οι JOALZ είναι η νέα μπάντα που συμμετέχω πια, μονα-δικός ήχος, περνάμε και καλά. Είμαι πολύ χαρούμενη και ικανοποιημένη από την συνεργασία μου με τους JOALZ. Υπάρχει χημεία μεταξύ μας και παρ’ όλη τη διαφορετικό-τητά μας καταφέραμε να φτιάξουμε έναν ξεχωριστό ήχο, ο οποίος μάλιστα φαίνεται ότι επιβραβεύεται στην Ελλά-δα και στο εξωτερικό. Στις αρχές Μαΐου πραγματοποιή-σαμε την παρουσίαση του “Ηello darkness my friend” e.p στο Κ44.

Ποιο μουσικό είδος θεωρείς ως το αγαπημένο σου; I am into the blues, μου αρέσει όμως πολύ και το cabaret.

Ποιο δεν μπορείς να ακούσεις με τίποτα; Τα ελαφρολαϊκά μπουζουκο ποπ) τελευταίας κοπής. Ενώ ευχαρίστως ακούω Διονυσίου, Ρίτα Σακελαρίου, Καζαντζί-δη.

Τι ήταν αυτό που σε επηρέαζε μουσικά στα χρό-νια της εφηβείας σου; Bob Dylan, Marianne Faithfull.

Μετά, είχες άλλες επιρροές και από ποιους; Ο Rozz Williams, o Bob Dylan, o Aττίκ, η Odetta και φυσικά ο Screamin Jay Hawkins.

Υπάρχει κάποιο στιχάκι που σε αντιπροσωπεύει;

Johnny’s in the basement, Mixing up the medicine, I’m on the pavement, Thinking about the government ...Bob Dylan

Είσαι χαρούμενη με τη καθημερινότητά σου; Δεν θα την χαρακτήριζα χαρούμενη, εξαρτάται από το πώς θα ξυπνήσω.

Τι σου αρέσει να κάνεις όταν έχεις τον ήλιο πάνω από το κεφάλι σου; Να ψάχνω απεγνωσμένα για σκιά. Ποια ήταν η τελευ-ταία σου σκέψη πριν πέσεις (χτες) να κοιμηθείς; “Κου-νάει πολύ το καράβι και δεν θα καταφέρω να κοιμηθώ”, ταξίδευα!

Τι πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις αύριο το πρωί ; Να ξυπνήσω νωρίς.

Τις ωραιότερες φάσεις της ζωής σου τις έχεις πε-ράσει μέρα ή νύχτα; Τις πιο ακραίες σίγουρα νύχτα, τις ωραιότερες και μέρα και νύχτα.

Πώς θα χαρακτήριζες την εποχή μας; Το «τώ-ρα» μας… Εποχή της υποκρισίας.

Είναι ειρωνεία το ότι έπαιζες στον «Κυνόδοντα», αλλά κουμάντο στη Γη κάνουν οι «τραπεζίτες» και τα τσιράκια τους; Η πραγματική ειρωνεία είναι ότι αυτό το γνωρίζει και ο τε-λευταίος άνθρωπος στη Γη και όμως δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξει.

Ποια είναι η πιο ωραία ανάμνηση που έχεις από τον Κυνόδοντα; Είναι πολλές. Πιο έντονα μου έχει μείνει το πόσο δεθήκαμε όλοι μεταξύ μας, λες και γνωριζόμαστε από παλιά.

Ανάμεσα στο Χόμπιτ και τον Παπακαλιάτη τι διαλέγεις;Τη λοβοτομή!

Πες μου μια κινηματογραφική ατάκα που σου έρχεται τώρα στο μυαλό. It’s not personal, it’s just business.

Πορτρέτο της Μαίρη Τσώνη, από τον Yiorgo Zach αποκλειστικά για το Περιοδικό INFO, Αθήνα, Ιούνιος 2013

Η κόρη του «Κυνόδοντα» ισορροπεί ανάμεσα στο μπλουζ και το καμπαρέ με φόντο την εποχή της υποκρισίας, όπως τη χαρα-κτηρίζει η ίδια. Την πέτυχα στο τέλος του δρόμου, επί της οδού «Mary & the boy», να τραγουδάει στίχους μαζί με τους JOALZ, το νέο πρότζεκτ που συμμετέχει μαζί με τον Leon Sega.Από τον αργύρη Κωστόπουλο, Αθήνα, Αύγουστος 2013


ΘΕΜΑ

Hipsterism VS. Modernism

Πολλά (συνήθως διόλου κολακευτικά)έχουν γραφτεί για το χιπστερισμό, ελληνικόκαι μη. Για εμάς είναι γνήσιο τέκνοτης μεταμοντερνικότητας και σχεδόνσυνώνυμο του μεταμοντερνισμού. Βασικάχαρακτηριστικά του τελευταίου, σύμφωναμε τους περισσότερους κριτικούς καιθεωρητικούς, τα οποία μοιράζεται με τοχιπστερισμό: ο εκλεκτισμός, η παρωδία, το“pastiche” (συνονθύλευμα, ποτ-πουρί), η ρετρόνοσταλγία διανθισμένη με αποδομητικήειρωνεία. Οι συνήθεις κατηγορίες εναντίοντου μεταμοντερνισμού (που ταιριάζουν γάντικαι στο χιπστερισμό): τα πάντα εξαντλούνταισε ένα ιλουστρασιόν παιχνίδι με τη φόρμα,σε θρίαμβο του στιλ σε βάρος της ουσίας, σεμια αβαθή επιφανειακότητα, η οποία -και εδώείναι το σημαντικό- σύμφωνα με φιλοσόφουςόπως ο Frederic Jameson, είναι ιδεολογικάαντιδραστική.

O χίπστερ, ως μεταμοντέρνο υποκείμενο,είναι “bricoleur”: αποσπά από το original πλαίσιοαναφοράς, κλέβει, δανείζεται, συνδυάζει,οικειοποιείται στοιχεία από πολλά καιδιαφορετικά στιλ και κουλτούρες. Αυτή ηπρακτική θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκεςνα διαβαστεί ως ανατρεπτική, ωστόσο σεσυνθήκες (τρίτου στάδιο του) καπιταλισμού,ο χίπστερ εν τέλει αναπόφευκτα συμμετέχεικαι συμβάλλει στην κουλτούρα του (υπερ)καταναλωτισμού.

Όπως εμείς το βλέπουμε, αν υπάρχειαντίθετο του χιπστερισμού, αυτό είναιο μοντερνισμός, ο αληθινός, ο υψηλόςμοντερνισμός. Αυτός δηλαδή που δενμιμείται, που εφευρίσκει εκ του μηδενός(όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται), το κίνημαεκείνο που, στη μουσική, τη μόδα, τηλογοτεχνία, αποζητά τη ριζοσπαστική ρήξη μετην παράδοση και το παρελθόν, και που στακαλύτερά του, όταν δηλαδή έχει θεωρητικό/φιλοσοφικό υπόβαθρο, έχει και πολιτική.

Ένα μεταμοντέρνο μανιφέστο μοντερνισμούδιάσταση. Ο Jameson πιστεύει ακράδανταότι ο πειραματισμός και τα δυσπρόσιταέργα προσφέρουν την αντίσταση πουχρειάζεται το άτομο στην τυποποίηση καιεμπορευματοποίηση της κουλτούρας, καιστην αποξένωση που αποτελεί σύμπτωμα τουτρόπου ζωής σε συνθήκες καπιταλισμού. Ηαλήθεια, όμως, είναι πως ο ριζοσπαστισμόςλ.χ. στη φόρμα, δεν εγγυάται προοδευτικό (ήμη) ιδεολογικό προσανατολισμό - δεν υπάρχειδηλαδή κάτι ενδογενώς “αριστερό” σε ένααφηρημένο σχέδιο, μια μίνιμαλ γραμμή, σεένα ατονικό μουσικό κομμάτι ή μια “ροήτης συνείδησης”- τουλάχιστον για τους μηουσιοκράτες (ή τους μη σχιζοφρενείς), στημετά- Wittgenstein εποχή. Εξ ου και πολλοί απότους κορυφαίους μοντερνιστές καλλιτέχνες(Elliot) ήταν πολιτικά συντηρητικοί, ακόμη καιφασίστες (Pound).

Επιπλέον, θα πρέπει να επιμείνουμεστους χαρακτηρισμούς “αληθινός” και“υψηλός”, καθώς δεν ήταν λίγες οιφορές που η πρωτοπορία και η avantgarde ενσωματώθηκαν, θεσμοποιήθηκαν,“ξεπουλήθηκαν” (Dalí) και οι ιδέες τουμοντερνισμού λειτούργησαν σε αγαστήσυνεργασία με το status quo (η Ayn Rand τις“παντρεύει” με τον ιντιβιντουαλισμό).Είναι αλήθεια ότι ο υψηλός μοντερνισμόςεπανανοηματοδοτεί το σημαίνον,προσδίδοντάς του ανατρεπτική σημασία(βλ. την οικειοποίηση διαφόρων ναζιστικώνσυμβόλων από την punk κουλτούρα).Αντίθετα, ο μεταμοντερνισμός, και πιοσυγκεκριμένα ο χιπστερισμός, απλά θεοποιεί/φετιχοποιεί το σημαίνον, αδειάζοντάς το απόοποιοδήποτε νόημα (βλέπε λχ. το trend με ταπουκάμισα τύπου ξυλοκόπου).

Ωστόσο, εκτός του ότι και πάλι μιααντι-ουσιοκρατική θεώρηση θα μαςπροειδοποιούσε ότι δεν υπάρχει κάτι το

αναπόφευκτα/αυτονόητα λ.χ. καναδέζικο στοκαρό, όσοι ζούμε στις παγκοσμιοποιημένες,πολυπολιτισμικές δυτικές κοινωνίες πρέπεινα είμαστε και ρεαλιστές. Παρθενογένεσηστην Τέχνη συναντιέται πλέον εξαιρετικάσπάνια (όσο σπάνια συναντιούνται ιδιοφυίες),ενώ η πανταχού παρούσα multimediaτεχνολογία επιβάλλει τη διακειμενικότητα,καθιστώντας σχεδόν κάθε καλλιτεχνικήαπόπειρα αναφορική- αν όχι (και) αυτο-αναφορική.

Και μπορεί οι hipsters να ζουν με τηνψευδαίσθηση της (αισθητικής καιμόνο) διαφοροποίησης, αφού η μαζική(πολιτισμική) παραγωγή επιβάλλει τελικώςούτως ή άλλως φασιστική/ολοκληρωτικήομοιομορφία, ωστόσο, ο ορισμός του τιείναι “μοντερνιστικό”, “μετα-μοντερνιστικό”,“hip(ster)”, ήταν και παραμένει διαβόηταδύσκολος και κάθε άλλο παρά αεροστεγής,και αυτό όχι μόνο γιατί όλα αυτά ταρεύματα/κινήματα συνυπάρχουν σήμερα(μαζί ενδεχομένως και με τον μετα-μεταμοντερνισμό).

Οι περισσότεροι από εμάς αγοράζουμεμπλουζάκια από πολυεθνικές αλυσίδες,γυαλιά και CD από εμπορικά κέντρα, δεν τασχεδιάζουμε/κατασκευάζουμε/παράγουμεμόνοι μας. Ακόμα κι αν κάποιοι είναι σε θέσηνα κάνουν το τελευταίο, πολύ δύσκολα θααποφύγουν μια αναφορά σε κάποια φόρματου παρελθόντος. Το κατά πόσον αυτή ηαναφορά θα έχει ριζοσπαστικό ή ανατρεπτικόσκοπό ή θα αναγνωστεί ως ειρωνικό ή καιειλικρινές homage (φόρο τιμής) σε κάποιορεύμα, καλλιτέχνη, τεχνοτροπία ή κουλτούρατου παρελθόντος (ή του παρόντος) είναισυνήθως θέμα μεγάλης συζήτησης, και ενπολλοίς εναπόκειται στο (εξασκημένο) μάτιτου παρατηρητή.

Δεξιά: Φωτογραφίεςτου Hedi Slimane, 2011.

Ένα μεταμοντέρνο μανιφέστο μοντερνισμούΑπό το Νικήτα Φεσσά, Αθήνα, Αύγουστος 2013


INFO/Publi

DAEDALUS LIFE AND ENERGY

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της εταιρείας Daedalus Life and Energy που την καθι-στούν ανταγωνιστική στην ελληνική αγορά; Η εταιρεία είναι αμιγώς ελληνική, η έδρα της είναι στο Μαρούσι, στο Εμπορικό Κέντρο Agora, και ιδρύθηκε από στελέχη με πολυετή εμπειρία στις μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρείες της Ελλάδας. Δραστηριοποιείται σε όλους τους σύγχρονους κλάδους ασφαλειών, με πρωτοποριακά και εξειδικευ-μένα προγράμματα, που παρέχουν ολοκληρωμένες ασφαλιστικές λύσεις, τόσο σε ατομικό όσο και σε επιχειρηματικό επίπεδο. Σχεδιάζουμε τα προϊόντα μας έτσι ώστε να είναι απλά και κατανοητά. Οι ασφαλιστικές μας λύσεις προσφέρουν τη δυνατότητα στον κάθε ένα να επιλέξει τις καλύψεις που ανταποκρίνονται στις ανάγκες και την οικονομική του δυνατότητα. Η εταιρία μας πιστή στο θεσμό της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης (Ε.Κ.Ε), επέλεξε για φέτος το έργο του «Make a wish», ώστε μέρος των ασφαλίστρων να προάγει το φιλανθρωπικό έργο του Ιδρύματος.

Πώς σχεδιάστηκε η κάρτα “Υγείας Μέτρον”; Βασιζόμενοι στο σκεπτικό που προανέφερα, επενδύσαμε σε μια νέα συνεργασία με την εταιρεία New Health System (NHS), η οποία δημιούργησε ένα σύστημα υπηρεσιών υγείας στα πρότυπα των ευρω-παϊκών δομών Πρωτοβάθμιας περίθαλψης, με στόχο την παροχή υψηλού επιπέδου ιατρικών υπηρε-σιών. Η κάρτα “Υγείας Μέτρον”, την οποία η εταιρεία μας στηρίζει και προωθεί, συνδυάζει τις παροχές του δημοσίου φορέα υγείας Ε.Ο.Π.Υ.Υ. με τις αναβαθμισμένες υπηρεσίες των ιδιωτικών νοσηλευτικών ιδρυμάτων, πολυϊατρείων και ιατρείων, δημιουργώντας, παράλληλα, ασπίδα προστασίας για την υγεία των ανασφάλιστων ατόμων. Μερικές από τις παροχές τις κάρτας είναι το δωρεάν check up, ο δωρεάν οφθαλμολογικός έλεγχος και οδοντιατρικός έλεγχος. Οι κάτοχοι της κάρτας που δεν είναι ενταγμένοι σε άλλον ιδιωτικό ή δημόσιο ασφαλιστικό φορέα, έχουν τη δυνατότητα απεριόριστων διαγνωστικών εξετάσεων με συμμετοχή ποσοστού 20% επί του τιμοκαταλόγου κάθε συμβεβλημένου νοσηλευτικού ιδρύματος ή πολυϊατρείου. Θα ήθελα να τονίσω ότι η κάρτα της NHS αφορά στην Αττική. Η πρόταση της DAEDALUS για όλη την ελληνική επικράτεια είναι η κάρτα της CNP BONJOUR PRIMARY. Οι ενδια-φερόμενοι μπορούν να ενημερωθούν εκτενώς από το site μας www.daedaluslife.gr

Πόσο προσιτό είναι το κόστος για την απόκτηση της κάρτας; Για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα υγείας NEW HEALTH SYSTEM, αποκτώντας την κάρτα “Υγείας Μέ-τρον” έχουμε μεριμνήσει, ώστε το κόστος να είναι προσιτό για όλους. Για ένα μέλος το κόστος είναι 105€ ετησίως Για δύο μέλη το κόστος είναι 168€ ετησίως ή 88€ ανά εξάμηνο και Για την οικογενειακή κάρτα (ανεξαρτήτως αριθμού τέκνων) το κόστος είναι 210€ ετησίως ή 110€ ανά εξάμηνο. Ποιες είναι οι ευκαιρίες καριέρας που προσφέρονται από τη Daedalus Life and Energy, με αφορμή τη δημιουργία της νέας κάρτας υγείας; Όπως είναι λογικό, ένα νέο προϊόν με τόσο ανταγωνιστικό πακέτο υπηρεσιών χρειάζεται τους κατάλ-ληλους ανθρώπους να το υποστηρίξουν. Η εταιρεία αυτή τη στιγμή προσφέρει πέντε θέσεις εργασί-ας για εξωτερικούς συνεργάτες, οι οποίοι θα διαθέτουν τα προσόντα εκείνα που κρίνουμε απαραίτη-τα. Από την πλευρά μας θεωρούμε σημαντικό να τονίσουμε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των παροχών μας προς εκείνους, που είναι η άμεση καθημερινή πληρωμή. Οι συνεργάτες μας μπορούν να κάνουν καριέρα με ικανοποιητικές αποδοχές ασχολούμενοι και με άλλους τομείς στους οποίους δρα-στηριοποιείται η εταιρεία μας. Επιθυμία μας είναι να αποτελούμε πρότυπο εξυπηρέτησης και φρο-ντίδας για τους πελάτες μας, αλλά παράλληλα θέλουμε και επιδιώκουμε οι συνεργάτες μας να ανα-πτύσσονται δυναμικά και κερδοφόρα. Είμαστε βέβαιοι ότι στην ελληνική αγορά υπάρχουν αξιόλογοι επαγγελματίες που ταιριάζουν με το προφίλ των συνεργατών που αναζητούμε. Αναμένουμε το βιο-γραφικό τους στο [email protected].

Τέλος, θα ήθελα να σημειώσω ότι η Daedalus Life and Energy προσφέρει, μέσω του Περιοδικού INFO, ειδικά πακέτα ασφάλισης αυτοκινήτου σε ανέργους ή συνταξιούχους.

Ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Daedalus Life and Energy κ. Κωνσταντίνος Φωτόπουλος μιλάει στο Περιοδικό INFO για τη νέα κάρτα υγείας “Υγείας Μέτρον”, αλλά και για τις σημαντικότα-τες ευκαιρίες καριέρας που προσφέρει η εταιρεία του.

Μια εταιρεία που αναπτύσσεται δυναμικά στην ελληνική αγορά

DAEDALUS LIFE AND ENERGYΛ. Κηφισίας 10-12, Μαρούσι ΑττικήςΕμπορικό Κέντρο Agora Τ.Κ. 15125Tηλέφωνα: 210 6843888, 210 6800588,210 6800688 Fax: 210 6801288Email: [email protected]: www.daedaluslife.gr

LIFE


«Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ήρθαμε στον κόσμο αυτόν για να μην κάνουμε απολύτως τίποτα».Εμίλ Σιοράν (1911-1955, Γαλλορουμάνος φιλόσοφος). Φωτογραφία της Emma Parry.

Στις επόμενες σελίδες: θέατρο, σινεμά, βιβλίο, μουσική, ατζέντα, αυτοκίνητο, μόδα, ζώδια, χιούμορ.



BlaineReinengeR

Πώς ξεκίνησες την καριέρα σου ως μουσικός;Ως μουσικός άρχισα να παίζω επαγγελματικά με διάφορα γκρουπ στο Colorado των Ηνωμένων Πολιτειών, από όπου κατάγομαι, στην ηλικία των 13 ετών. Εμφανιζόμασταν σε bars, πηγαίναμε σε μικρές πόλεις και παίζαμε τραγούδια, που ακόμα παίζονται σε bars στην Αμερική. Πάντοτε, όμως, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό και περισσότερο ενδιαφέρον. Παράλληλα, σπούδαζα Τέχνη και κλασική μουσική και οραματιζόμουν ένα πιο διανοούμενο συγκρότημα που θα προσφέρει κάτι περισσότερο και θα διασκεδάζει τους ανθρώπους κατά τέτοιον τρόπο που θα διεγείρει τη σκέψη τους.Την εποχή εκείνη είχα διπλή ζωή! Έπαιζα βιολί σε συμφωνική ορχήστρα, για να μπορώ να πληρώνω για το σχολείο μου και, παράλληλα, έπαιζα ως κιθαρίστας ή μπασίστας σε συγκροτήματα. Το μπάσο το λατρεύω. Θεωρώ ότι είμαι ένας καλός κιθαρίστας, αλλά ένας πολύ καλός μπασίστας!Στις αρχές του ‘ 70 επισκέφθηκα το San Fransisco, το οποίο ήταν η πιο κοντινή μεγαλούπολη από την περιοχή που έμενα, παρότι απείχε 30 ώρες. Όταν πήγα υπήρχαν ήδη κάποια ενδιαφέροντα συγκροτήματα που έπαιζαν τη μουσική τους. Για παράδειγμα, συνάντησα τους Τubes, οι οποίοι είχαν θεατρική παρουσία και εκείνο που μου φάνηκε ιδιαίτερο ήταν ότι είχαν συνθεσάιζερ. Πάντα μου άρεσε η ηλεκτρονική μουσική.Παράλληλα με τη μουσική μου αναζήτηση, σπούδασα Τέχνη, λόγω του ότι δεν υπήρχε η επιλογή της μουσικής

ως ειδικότητα και αργότερα σπούδασα εννοιολογική τέχνη. Όλες οι ιδέες που είχα έπαιρναν σταδιακά μορφή μέσα στο μυαλό μου. Αποφάσισα, λοιπόν, να να πάω στην California, με σκοπό να δημιουργήσω ένα art συγκρότημα. Είχα ήδη επιλέξει και το όνομα Tuxedomoon!

Πώς γνωρίστηκες με τον Steven Brown, το άλλο μέλος των Tuxedomoon;Με τον Steven Brown γνωριζόμασταν από το σχολείο, δεν με πολυσυμπαθούσε τότε ούτε και τώρα! Από σύμπτωση, όταν πήγα στο San Fransisco, ο Steven ήξερε ένα φίλο μου και έτσι ξαναβρεθήκαμε.Ήθελα να κάνω εμφανίσεις και αναζητούσα έναν ενδιαφέροντα μουσικό για να δουλέψουμε μαζί και που να έχει και τα κατάλληλα μηχανήματα. Ο Steven τότε δούλευε με τη θεατρική του ομάδα και διέθεταν ένα στούντιο με συνθεσάιζερ. Διοχέτευσα, λοιπόν, όλες τις ιδέες μου και τις μουσικές μου ικανότητες προς τα εκεί! Με τον Steven κάναμε μια εμφάνιση μαζί η οποία πήγε αρκετά καλά και συνεχίσαμε να εμφανιζόμαστε στο San Fransisco, τραβώντας την προσοχή του κοινού. Έτσι, οι δυο μας γίναμε συγκρότημα, οι Tuxedomoon, έχοντας μαζί μας ένα συνθεσάιζερ και ένα μαγνητόφωνο. Έπαιζα βιολί και κιθάρα και ο Steven έπαιζε επίσης κλαρινέτο, σαξόφωνο και πλήκτρα. Τα υπόλοιπα ήταν σε κασέτα. Ο ήχος μας ήταν αρχικά περισσότερο home studio αλλά με πολύ καλή ποιότητα. Είχαμε έναν

Ο ιδρυτής των Tuxedomoon μιλάει στο Περιοδι-κό INFO για την καριέρα του και τη ζωή του στην Ελλάδα.

Συνέντευξη στον Πάνο Σταματόπουλο, Αθήνα, Αύγουστος 2013

εξαιρετικά ταλαντούχο συνεργάτη που έκανε υπέροχη δουλειά ακόμα και με home studio εξοπλισμό.

Πότε ήρθατε και στην Ευρώπη; Το 1980. Ήταν μια περιπέτεια για εμάς και γνωρίζαμε ότι είχαμε περισσότερες ευκαιρίες στην Ευρώπη. Στην California όταν παίζαμε κερδίζαμε πολύ λίγα χρήματα και κανέναν σεβασμό, εκτός από την αποδοχή του κοινού. Στην Ευρώπη, και συγκεκριμένα στη Γαλλία, μας έγινε καλή προβολή, ιδιαίτερα από ένα εκδότη περιοδικού που θεώρησε ότι είμαστε πολύ καλοί και μας σύστησε σε πολύ κόσμο. Το ίδιο βέβαια συνέβη και τη Νέα Υόρκη όπου δημοσίευσαν συνέντευξή μας στο περιοδικό Interview του Andy Warhol. Οι δημοσιογράφοι μάς συμπαθούσαν και εκτιμούσαν την αρτίστικη πλευρά του συγκροτήματος. Στη Γαλλία παίξαμε στα κρατικά θέατρα της χώρας και μας συμπεριφέρθηκαν σαν να είμαστε υψηλή τέχνη. Το 1987 παίξαμε στην Ελλάδα και μερικούς μήνες αργότερα ξαναέπαιξα μόνος μου εδώ στην Αθήνα. Ως Tuxedomoon εμφανιστήκαμε πάλι στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στον Λυκαβηττό, το 1997.

Ποια ήταν η διαδικασία για τις συνθέσεις των τραγουδιών σας; Η δουλειά μας ήταν ομαδική και ο τρόπος που γράφαμε ήταν απλός. Βρισκόμασταν τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα και παίζαμε επί ώρες. Τα μαγνητοφωνούσαμε και τα ακούγαμε, ώστε να βρούμε τα καλά σημεία και να τα αναπτύξουμε. Ανεξαρτήτως του ποιος έγραφε τους στίχους, μοιράζαμε τα κέρδη ισόποσα.

Πότε και γιατί αποφάσισες να έρθεις μόνιμα στην Ελλάδα;Το 1998 έφυγα από τις Βρυξέλλες όπου έμενα επί δεκαοκτώ χρόνια και εγκαταστάθηκα στην Αθήνα. Τα τελευταία δέκα χρόνια μένω στην περιοχή του Ψυρρή. Ήρθα γιατί δούλευα με τον σκηνοθέτη Νίκο Τριανταφυλλίδη. Έγραψα μουσική για ταινίες του και έπαιξα ως ηθοποιός σε μερικές από αυτές. Ήταν, επίσης, εκείνος που προωθούσε τις μουσικές μου παραστάσεις. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους λόγω του Νίκου, ένας εκ των οποίων ο σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο οποίος μου εμπιστεύτηκε το ρόλο του Αγαμέμνονα στην ομώνυμη παράσταση που ανέβασε το 1999.Έχω δουλέψει και με τον Στάθη Λιβαθινό. Πρόσφατα συνεργαστήκαμε για την παράσταση «Ο θάνατος του Δαντόν» στο θέατρο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, την οποία θα μεταφέρουμε στην Γερμανία. Έχω γράψει τη μουσική της παράστασης.

Κάνεις κάποιες εμφανίσεις εδώ;Συνεργάζομαι με τον μουσικό Αλέξανδρο Μουσά, ο


οποίος είναι μουσικός της jazz κυρίως. Πάντα αναζητώ ένας πολυτάλαντο μουσικό για να δημιουργήσουμε ένα μικρό μουσικό σχήμα. Είναι πιο εύκολο έτσι. Ο Αλέξανδρος είναι ένας πολύ καλός μουσικός. Έχουμε κάνει κάποιες εμφανίσεις, αλλά επειδή τα τελευταία δύο χρόνια είναι πολύ δύσκολα για όλους δεν εμφανιζόμαστε τόσο συχνά.

Υπάρχουν μελλοντικά σχέδια για τους Tuxedomoon;Δεν έχουμε σταματήσει να κάνουμε εμφανίσεις ως Tuxedomoon. Το 2011 παίξαμε στο Gagarin. Παίζουμε κάθε δυο χρόνια στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και κάνουμε tour στην Ευρώπη. Στις ΗΠΑ δεν πηγαίνουμε τόσο συχνά. Η τελευταία φορά που εμφανιστήκαμε εκεί ήταν το 2008. Το 2007, μάλιστα κάναμε και μία ηχογράφηση εδώ στην Αθήνα σε ένα μικρό Studio.

Θεωρείς ότι υπάρχει επαγγελματικό μέλλον για σένα στην Αθήνα;Πέραν των εμφανίσεων και των συμμετοχών μου σε θεατρικές παραστάσεις, το μέλλον μου είναι εδώ με τον γιό μου –που απέκτησα από τον πρώτο μου γάμο- και τη σύζυγό μου, την ηθοποιό Μαρία Πανουργιά. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που με κρατάει εδώ. Επίσης, έχω μια καλή ποιότητα ζωής εδώ που δεν θα την είχα σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Φέτος ήμουν με το Steven στις Βρυξέλλες για επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ήταν ωραίο που βρέθηκα πάλι κάπου που τα πράγματα λειτουργούν κανονικά και υπάρχουν χρήματα στην αγορά. Αλλά ο καιρός ήταν απαίσιος. Αυτό είναι κάτι που απολαμβάνω στην Ελλάδα. Υπάρχουν, επίσης, κάποια χαρακτηριστικά στην ελληνική νοοτροπία που μου λείπουν όταν είμαι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Όπως αυτή η αναρχία που διακρίνει τους Έλληνες στην καθημερινότητά τους.Επίσης, δύο χρόνια πριν άρχισα να δουλεύω με ένα site που λέγεται band camp. Ξέρω πολλούς μουσικούς που ανεβάζουν τη μουσική τους εκεί για να την πουλήσουν. Υπήρξα τυχερός γιατί τα έχω καταφέρει πολύ καλά μέχρι στιγμής. Άρχισα να κάνω παραγωγές και άλμπουμ αποκλειστικά για διανομή στο band camp. Δεν έχει κατασκευαστεί κάποιο πραγματικό cd. Η συνεργασία αυτή βασίζεται μόνο στα downloads. Έφτιαξα, λοιπόν, ένα άλμπουμ με τη μουσική που έχω γράψει για τις θεατρικές παραστάσεις και το ανέβασα. Το γεγονός ότι αυτό το άλμπουμ έχει πουλήσει αρκετά σε downloads, νιώθω ότι είναι επιτυχία μου.

Υπάρχουν ακόμα οι συνθήκες εκείνες που αναδεικνύουν τα πιο ποιοτικά συγκροτήματα;Πιστεύω ότι οι συνθήκες που δημιούργησαν τους Beatles ήταν μοναδικές και δεν πρόκειται να επαναληφθούν. Υπήρξαν επιτυχημένοι, όπως άλλωστε και ο Ελβις, γιατί ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν την τεχνολογία και την απεριόριστη πρόσβαση στις πληροφορίες, όπως το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και οι δίσκοι. Αυτό τους βοήθησε να γίνουν τόσο μαζικά επιτυχημένοι. Σήμερα αυτή η τεχνολογία και ο τρόπος επικοινωνίας είναι πολύ συνηθισμένα, αλλά κανείς δεν έχει αυτού του είδους την πρόσβαση, με εξαιρέσεις ίσως αυτές της Lady Gaga και του Justin Bieber.



Πιστεύεις ότι το Internet έχει καταστρέψει της δισκογραφικές ;Κατά κάποιον τρόπο ναι και αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Το internet, όμως, έχει κάνει ακόμα πιο δύσκολο για έναν καλλιτέχνη να σημειώσει τεράστια επιτυχία. Οι καλλιτέχνες σήμερα θα πρέπει να βρουν άλλους τρόπους, άλλους ανθρώπους με τα ίδια ενδιαφέροντα οι οποίοι να τους υποστηρίξουν. Αν είσαι έξυπνος και ξέρεις πώς να χρησιμοποιείς το δίκτυο τότε μπορεί να πετύχεις. Η ιδέα της εξειδικευμένης αγοράς για τη μουσική είναι για άλλη μια φορά η μόνη εναλλακτική λύση, όπως ήταν πάντα, άλλωστε, για τις μαζικές εταιρικές επενδύσεις. Ακόμα και την εποχή του Έλβις πολλοί καλλιτέχνες ξεκίνησαν από μικρές δισκογραφικές που πουλούσαν λίγους δίσκους, και εν συνεχεία οι ίδιες δισκογραφικές εξελίχθηκαν σε κολοσσούς. Έπιασαν τον παλμό του κόσμου και έδωσαν στον κόσμο αυτό που ήθελε να ακούσει. Αυτό συνεχίζει να συμβαίνει. Συνέβη με τη hip hop μουσική. Προήλθε από τους ανθρώπους, τις κοινωνίες. Το ίδιο συνέβη με την punk rock, συνέβη με εμάς τους Tuxedomoon. Για να κάνουμε την παραγωγή του πρώτου μας δίσκου δανειστήκαμε χρήματα και κάναμε μόνοι μας όλη τη διαδικασία. Και μετά, κάποιος άλλος

αποφάσισε ότι θέλει να δουλέψει μαζί μας και να μας χρηματοδοτήσει. Κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και με το internet.Τα ναρκωτικά βοηθούν στη σύνθεση μουσικής;Σε καμία περίπτωση! Τα ναρκωτικά δεν βοηθούν σε τίποτα και πίστεψέ με σε αυτό που σου λέω. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που επέζησα από τη σχέση μου με τα ναρκωτικά. Είμαι τυχερός που δεν έβλαψα κάποιον άλλο άνθρωπο, που δεν κατέληξα στη φυλακή και που εξακολουθώ να έχω το μυαλό μου και να είμαι παραγωγικός. Είναι πολιτισμένος άνθρωπος και έχω μια καλή ζωή. Τα ναρκωτικά είναι χάσιμο χρόνου. Χαράμισα τα νιάτα μου, την ενέργειά μου λόγω της ηρωίνης και του αλκοόλ. Κάποια συγκροτήματα νομίζουν ότι υπάρχει κάποιου είδους ρομαντισμός στην ηρωίνη, αλλά είναι εντελώς ανόητο. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς επαγγελματικά ανθρώπους που παίρνουν ναρκωτικά. Πάντα αργούν στις πρόβες, ενθουσιάζονται με χαζές ιδέες και δεν είναι έξυπνοι, επειδή έχουν ήδη κάψει τον εγκέφαλό τους. Για να δουλέψεις πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό. Εγώ, πλέον, κάνω κάθε μέρα γιόγκα και κυκλοφορώ με το ποδήλατό μου για να διατηρώ το σώμα και το μυαλό μου σε εγρήγορση.

ΠρέΠέι να έισαι Πολύ ηλιθιοσ για να Πιστέψέισ οτι ύΠαρχέι τοσο μέγαλη διαφορα μέταξύ δύο ανθρώΠών, λογώ τησ καταγώγησ τούσ. δέν το καταλαβαινώ. έιναι έντέλώσ γέλοιο. έιναι ένασ Πολύ χαμηλού έΠιΠέδού ζώώδησ τροΠοσ σκέψησ. οι ρατσιστέσ, οι φασιστέσ έιναι ανθρώΠοι αρρώστοι, χρέιαζονται ψύχοθέραΠέια.

Σου αρέσουν ελληνικά συγκροτήματα ή Έλληνες καλλιτέχνες; ???????????????????????????????????????????????????

Ποια η γνώμη σου για την πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα; Τα προβλήματα αυτά τα αντιμετωπίζει ολόκληρος ο δυτικός κόσμος. Πρόκειται για την προσπάθεια μια συγκεκριμένης τάξης ανθρώπων να κατακτήσουν τον κόσμο. Το έχουν καταφέρει σε ένα μεγάλο βαθμό. Έχουν μια πολύ βάρβαρη και σκληρή φιλοσοφία και γνώμονά τους τα υλικά αγαθά. Προσπαθούν να κερδίσουν δύναμη και χρήματα, τα οποία έχουν ως το υπέρτατο αγαθό. Είναι ανησυχητικό ότι φαίνονται διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να πετύχουν το σκοπό τους. Αυτή η ομάδα ανθρώπων έχει καταλάβει τον κόσμο, έχει φτάσει παντού, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη , στην Ελλάδα. Είναι οι τράπεζες και οι άνθρωποι που εκπροσωπούν. Σαν έναν τζογαδόρο που δανείζεται χρήματα από τη μαφία και στη συνέχεια χάνει και τηλεφωνεί στον πατέρα του ζητώντας του χρήματα. Παίρνει όλα τα χρήματα από τον πατέρα του, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η κυβέρνηση, για να ξεχρεώσει. Αυτοί οι άνθρωποι τζογάρουν με τα χρήματά μας, τα χάνουν και στη συνέχεια ξεγυμνώνουν τις κυβερνήσεις. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλουν. Είμαι φιλοσοφικά ανίκανος να κατανοήσω τέτοιου είδους μυαλά, να καταλάβω ποια ευχαρίστηση αποκομίζουν. Αναπόφευκτα κάποια στιγμή αυτοί οι άνθρωποι θα πεθάνουν και θα χαθούν στον άνεμο. Κανένα χρηματικό ποσό δεν πρόκειται να το αλλάξει αυτό για κανέναν. Είναι τόσο άπληστοι που νομίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξαγοράσουν ακόμα και τον θάνατο! Ζούμε σε μια εποχή τεχνολογικά ανεπτυγμένη, αλλά ηθικά χρεωκοπημένη. Ποια η γνώμη σου σχετικά με τον φασισμό στην Ελλάδα; Είναι η φιλοσοφία του αδαή. Πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να πιστέψεις ότι υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά μεταξύ δύο ανθρώπων, λόγω της καταγωγής τους. Δεν το καταλαβαίνω. Είναι εντελώς γελοίο. Είναι ένας πολύ χαμηλού επιπέδου ζωώδης τρόπος σκέψης. Οι ρατσιστές, οι φασίστες είναι άνθρωποι άρρωστοι, χρειάζονται ψυχοθεραπεία.

Τι γνωμη εχεις για τους Ελληνες μουσικους.Όλα αυτά τα χρονια εχω γνωρισει ενδιαφερον μουσικους στην Αθηνα και με καποιους εχω παιξει η και παιζω ακομα.Επισης υπαρχουν και πολλοι σπουδαιοι κιθαριστες στην χωρα σας.Δεν θυμαμαι αυτή την στιγμη ονοματα αλλα σιγουρα είναι αρκετοι οι καλοι μουσικοι στην Ελλαδα.

Εχεις κανει καποια συνεργασια ποτε εδώ στην ελλαδα με ελληνες μουσικους?Εχω παιξει με την Ελλη Πασπαλα και τον David Lynch σε διασκευες του Μανου Χατζηδακι στην πλακα στο Zoom όπως επισης και με την Τανια Τσανακλιδου.


Το Περιοδικό INFO κάνει μια βόλτα στους δρόμους της πρωτεύουσας και ανακαλύπτει αστικά τοπία που δεν θυμίζουν τίποτε από όσα ξέρουμε γι’αυτή τη πόλη. Φωτογραφίες: Πάνος Σταματόπουλος

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ

ΑθΗνΑ, ΚΑλοΚΑΙΡΙ 2013«Δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτε περισσότερο, ούτε ήθελα τίποτε περισσότερο. Είχα όλα όσα ποθούσε ένας άνθρωπος, και το ήξερα. Ήξερα επίσης πως ποτέ δεν θα τα είχα ξανά.Ένιωθα τον πόλεμο να έρχεται - κάθε μέρα και πιο κοντά. Για λίγο ακόμα θα είχαμε ειρήνη και οι άνθρωποι μπορούσαν ακόμη να συμπεριφέρονται σαν ανθρώπινα όντα.» Henry Miller, O Kολοσσός του Αμαρουσίου


ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ


BINIETA

ΜΥΚΟΝΟΣ


Το Περιοδικό INFO κάνει μια βόλτα στους δρόμους της Μυκόνου και ανακαλύπτει γειτονιές τοπία που μαγεύουν τις αισθήσεις. Φωτογραφίες: Πάνος Σταματόπουλος

MYKONOΣ

ΜΥΚΟΝΟΣ, ΚαλΟΚαίρί 2013«Ἕνα καράβι μπαίνει στὸ γιαλὸ ἕνα μαγγανοπήγαδο σκουριασμένο βογγάειΜιὰ τούφα γαλανὸς καπνὸς μὲς στὸ τριανταφυλλὶ τοῦ ὁρίζονταἼδιος μὲ τὴ φτερούγα τοῦ γερανοῦ ποὺ σπαράζειΣτρατιὲς χελιδονιῶν περιμένουνε νὰ ποῦν στοὺς ἀντρειωμένους τὸ καλωσόρισεςΜπράτσα σηκώνουνται γυμνὰ μὲ χαραγμένες ἄγκυρες στὴ μασχάληΜπερδεύουνται κραυγὲς παιδιῶν μὲ τὸ κελάδημα τοῦ πουνέντεΜέλισσες μπαινοβγαίνουνε μὲς στὰ ρουθούνια τῶν ἀγελάδωνΜαντήλια καλαματιανὰ κυματίζουνεΚαὶ μία καμπάνα μακρινὴ βάφει τὸν οὐρανὸ μὲ λουλάκι » Νίκος Γκάτσος, Αμοργός


ΜΥΚΟΝΟΣ


MYKONOΣ


ΜΥΚΟΝΟΣ


Το «Σπίτι της Λένας» είναι το τρίτο σκέλος του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης της Μυκόνου. Πρόκειται για ένα αντιπροσωπευτικό ισόγειο σπίτι μεσαίας τάξης, που χτίστηκε κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα. Τα εκθέματα περιλαμβάνουν μια ενδιαφέρουσα συλλογή από ευρωπαϊκά και τοπικά έπιπλα του 19ου αιώνα, τοποθετημένα στη σωστή θέση τους, καθώς και πρακτικά και διακοσμητικά αντικείμενα του νοικοκυριού (κεντήματα, καθρέπτες, γκραβούρες, κλπ). Ονομάστηκε έτσι μετά από τον τελευταίο ιδιοκτήτη του, τη Λένα Σκριβάνου. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, στη θέση Τρία Πηγάδια, δίπλα στο Ναυτικό Μουσείο. Το σπιτι ειναι παντα ανοιχτο μιας και αυτη ηταν η τελευταια επιθυμια της.


ΜΥΚΟΝΟΣ


ΠΡΟΣΩΠΟ

ΓΑΛΑΤΗΣΓιΑννΗΣ

1 Οι 4 μυστικές παραλίες της Μυκόνου , Φωκός , Μερσίνη, Φραγκιά και Αγία Γιαννάκια. Αντιθέτως για την διάσημη παραλία της Ψαρού λέει,

«κάποτε ήταν η ωραιότερη παραλία της Μυκόνου, τώρα έχασε την φυ-σική της ομορφιά, έγινε νεοπλουτοπλαζ, δεν πάω πια σχεδόν ποτέ εκεί, πάω μόνο στο Super Paradise που λατρεύω!

2 Η Μύκονος από το ανεπιτήδευτο γλεντονήσι έγινε εμπορική, χάθηκε η αγνότητα...Φταίει η πλεονεξία και η απληστία των ανθρώπων...

3 Η κρίση ίσως μας αναγεννήσει , τώρα θα γίνει το ξεκαθάρισμα!

4 Ο κόσμος με αγαπάει και μου το δείχνει καθημερινά, διασκεδάζουν μαζί μου και τώρα αισθάνομαι πλούσιος. Πάντως είμαι αντιχλιδικός

και προσαρμόστηκα στις ανάγκες της εποχής.

Για μένα αξία έχει το γεγονός ότι κατάφερα να διατηρήσω την δουλειά μου ως σήμερα με τον ίδιο τρόπο. Υιοθέτησα βέβαια κάποιες εξελίξεις και έκανα κάποιες προσαρμογές, αλλά δεν υπέκυψα σε αυτές ώστε να απαρνηθώ τις καλλιτεχνικές μου ρίζες. Κράτησα το ίδιο ατελιέ, δεν βιο-μηχανοποίησα τη δουλειά μου , δεν πούλησα ποτέ το όνομα μου σε εται-ρίες που ήθελαν να το εκμεταλλευτούν, ούτε άνοιξα άλλα μαγαζιά. Δεν με κέρδισε η απληστία όπως συνήθως γίνεται σε τέτοιεσ περιπτώσεις. Έμεινα στο ένα για να μην προδώσω εκείνα που με ανέδειξαν.

« Μου λέει καμιά φορά ο κόσμος που με συναντά στη Μύκονο, είστε ο ίδιος Γαλάτης ακόμα; Γιατί ο πέλεκάνος έχει αλλάξει 5 φορές ως σήμερα...». Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση με το νούμερο ένα πρόσωπο της Μυκόνου, τον Γιάννη Γαλάτη. Από παιδί φιλοξενούσε στο νησί του όλη την αφρόκρεμα της τότε εποχής... Αυτά όμως είναι γνωστά, για εμάς φύλαγε τα άγνωστα!


BeautyworldΣτις 26 Ιουλίου στα Beautyworld διοργανώσαμε ένα επε-τειακό πάρτυ για να γιορτάσουμε τα δέκα χρόνια λειτουρ-γίας των καταστημάτων μας με πολλά happening.Το πάρτυ περιλάμβανε επίδειξη με beachwear από το κατά-στημα Melivia και επίδειξη μόδας με τα ρούχα Cinema.Η κ. Δήμου Ελένη τραγούδησε για μας αφιλοκερδώς και τα έσοδα πήγαν στο σωματείο Φίλοι του Παιδιού.


BINIETA

ΜΟΔΑ


Styling: Maria MourtikaΧτένισμα - extensions: Exte

Τιρμπάν: PapouaΦωτογράφηση: Πάνος Σταματοπουλος

Maurizio: Matagianni Str. Mykonos, Tηλ: 2289024516

Gravity: Voriou Ipirou Str., Mykonos, Tηλ: 22890-78940

Exte: Αμπελόκηποι, Δημητσάνας 18 Τηλ.: 210 6450004, www.exte.gr

Papoua: www.papoua.com

Ευχαριστούμε το Ftelia Bay Boutique Hotel για την φιλοξενία, τηλ: 2289071648, www.fteliabay.gr

ΜΟΔΑ

«Η πολυτέλεια πρέπει να

είναι άνετη, αλλιώς δεν είναι

πολυτέλεια.»Coco Chanel


ΜΟΔΑ


Λευκό πανωφόρι Maurizio


ΜΟΔΑ


Λευκό φόρεμα με λουλουδια Gravity Store


ΜΟΔΑ

Μαγιό πράσινο Madame shou shou Gravity StoreΚολιέ Gravity Store


ΜΟΔΑ

Μαγιό τιρκουάζ LILYANDROSE Gravity StoreΚολιέ Gravity store


αναγνωσηΑπό τη Δάφνη Χρονοπούλου

Luc Folliet

σελίδες

η φίλη μου κυρία ντόρα Ρωζέτη ΕλένηΜπακοπούλου, Οδός Πανός, Σελίδες 183, €15Ποια ήταν η Ντόρα Ρωζέτη που σκανδάλισε τη λογοτεχνικήΑθήνα του 1929 με τη λεσβιακή νουβέλα ”Η Ερωμένη της”(που επανεκδόθηκε το 2006 από το Μεταίχμιο), το φοιτητικόημερολόγιο ενός κοριτσιού που μιλά ανοιχτά για τις ερωτικέςσυνευρέσεις με τη φίλη της; Χήρα, συνταξιούχος γιατρός πια,επιμένει να μείνει ανώνυμη, τρομαγμένη από τις κοινωνικέςσυνέπειες που την έστρεψαν στο γάμο και το συντηρητισμό,παρά τις ορμές που παραδέχεται πως την συντάρασσανως μετά την κλιμακτήριο. Σε ένα μικρό διαμέρισμα, μόνη,εξομολογείται στην Ελένη Μπακοπούλου και διαλύει τομυστήριο διατηρώντας τη γοητεία.

Ο άνθρωπος της καρδιάς Γκιουνερί Ίτσογλου, Μετάφραση: Φραγκώ Καράογλαν, Εκδόσεις ΚΨΜ, Σελίδες 119, €12.54Είναι γνωστό ότι κανένας άξιος Τούρκος δημιουργός τουΛόγου και της Τέχνης δε γίνεται να μην περάσει για λίγο κιαπό τη φυλακή. Συνέβη και στο δημιουργό κόμικς ΓκιουνερίΊτσογλου, τον παθιασμένο με την ελληνική μυθολογία, αλλά καιτις αντιθέσεις Δύσης κι Ανατολής, ο οποίος δημιούργησε ένασύγχρονο Ναστραντίν Χότζα, τον Γκιονούλ Ανταμί (Άνθρωπο τηςΚαρδιάς) που με ροκά ανιψιό, αδελφό επιχειρηματία και θαυμαστήένα Γάλλο διανοούμενο που τον ακολουθεί προσφέροντάς τουέδρα στο Παρίσι, περιπλανιέται στις αντιθέσεις της σύγχρονηςΤουρκίας, του σκύλου της γειτονιάς, των γλάρων, των γατιών, τωνγυναικών που ψωνίζουν κατεβάζοντας καλάθι στο μπακάλη, τωνοθωμανικών ξύλινων σπιτιών που καίγονται εν μια νυκτί για ναδοθούν αντιπαροχή, των αντιφάσεων και των συγκρούσεων.«Γκρεμίσατε τους παραδοσιακούς φούρνους για να μας τουςξαναφέρει η νοσταλγία σας» λέει, ή για τα σπίτια που πιανοικιάζονται μόνο σε ξένους: «γι αυτό μ’ αρέσει η πόλη μου,με κάνει ταπεινό». Αντιπαραβάλλει το εκκρεμές του Φουκώμε τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες, παίζει παραδοσιακήμουσική σε εγκαταλελειμμένα ερείπια για να τους δώσει ανάσακαι απαντά στο μοντέρνο ανίψι που τον κατηγορεί για μπανάλ«προτιμώ τη δική μου την μπανάλ από τη δική σου την εικονικήπραγματικότητα».

Το πνεύμα ενάντια στο λόγο - Δοκίμια για τον Υπερρεαλι-σμό René Crevel, Μετάφραση: Νίκος Σταμπάκης, Φαρφουλάς, Σελίδες 255, €12,00«Η Ελπίδα δεν είναι παρά η απερισκεψία του όντος στιςπροβλέψεις του πνεύματός του» έγραψε ο Πωλ Βαλερί και οΚρεβέλ (1900-1935) το αναφέρει ως παράδειγμα του «αποτρόπαιουεκείνου μύθου του τζίτζικα και του μέρμηγκα», πλάι σε αναφορέςστον Ηράκλειτο, τον Νταλί, τον Έγκελς στα πολύ ενδιαφέρονταδοκίμια που έγραψε αυτός ο νεότατος και προικισμένοςαυτόχειρας.

Θρησκεία για Άθεους Αλαίν ντε Μποτόν, Εκδόσεις Πατάκη, Σελίδες 336, €14.90«Ο θεός πέθανε» είπε ο Νίτσε μα ένα αιώνα μετά δεν έχειμειωθεί η απόλαυση που προσφέρουν ακόμα και στον άθεο ταθρησκευτικά αριστουργήματα της Τέχνης. Ο ντε Μποτόν διερευνάτη μάχη μας με τον πόνο και την ανάγκη μας για την κοινωνικήαρμονία που υποσχόταν η οργανωμένη θρησκεία.

Οι μέρες αφηγούνται Εντουάρντο Γκαλεάνο, Μετάφραση: Ισμήνη Κανσή, Πάπυρος, Σελίδες 414, € 22,00Μια μικρή αφήγηση για κάθε μέρα από τον ουρουγουανόσυγγραφέα που σε 366 σύντομες ιστορίες συνδέει με λιτό κομψόλόγο μυστικούς και φανερούς αγώνες, αποκαλύπτοντας πώςδια της πολιτικής και της Τέχνης προχωρά η ατέρμονη ροή τηςΙστορίας και της ύπαρξής μας.

Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τη φτώχεια αναπόφευκτο χτύπημα της μοίρας. Κάθε φτωχός τόπος, όμως, έχει την ιστορία του και, μελετώντας την, ανακαλύπτουμε τα αίτια, κλειδιά που σφράγισαν πακτω-λούς ή άνοιξαν δρόμο σε συμφορές. Μια τέτοια περίπτωση είναι το νησί Ναουρού (Anoeoero κατά γερμανικό αποικιοκρατικό λεξικό, αν και από το 1909 υποστήριζεται πως έρχεται από τη φράση a-nuau-a-a-ororο που σημαίνει ‘πηγαίνω στην πα-ραλία’). Βρίσκεται στον Ειρηνικό, έχει εννέα χιλιάδες κατοίκους και το 1970 ήταν η πλουσιότερη χώρα τού κόσμου. Τεράστια αποθέματα φωσφορικού άλατος στο υπέδαφός της μετέτρεψαν τους απλούς ψαράδες της μικροσκοπικής Δημοκρατίας σε άπραγους πολυεκατομμυριούχους με παγκόσμιες επενδύσεις. Σήμερα είναι ένα πάμφτωχο κρατίδιο με παγκόσμιες πρωτιές στην παχυσαρκία και το διαβήτη και προσ-δόκιμο ζωής κάτω από τα πενήντα χρόνια. Η μικρή Δημοκρατία έχει χρεοκοπήσει και επιβιώνει ως φορο-λογικός παράδεισος απατεώνων νοικιάζοντας, μάλιστα, εδάφη σε άλλα κράτη για χτίσιμο στρατοπέδων κράτησης μεταναστών. Το Ναουρού πρωτοεξερευνήθηκε από τους Ευρωπαίους το 1513. Οι πρώτοι κάτοικοι μάλλον κατάγονται από τις Φιλιππίνες και τη Μαλαισία ενώ αργότερα έφτασαν και Ευρωπαίοι, δραπέτες του νησιού-φυλακής Νόρφολκ στην Αυστραλία. Ο Luc Follet το επισκέφθηκε, ερεύνησε και διηγείται τη συναρπαστική, διδα-κτικότατη και πολύ επίκαιρη αυτή υπόθεση του πώς καταστράφηκε η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο.

Ναουρού, το ρημαγμένο νησί: Πώς ο καπιταλισμόςκατέστρεψε την πλουσιότερη χώρα του κόσμουΜετάφραση: Γιάγκος Κολιοπάνος, ΤΟΠΟΒΟΡΟΣ, Σελίδες 120, €5

ηΧΟσΑπό τον Θοδωρή Κανελλόπουλο


Leon Segka / Joalz

ΠροτείνουμεDaft Punk – Random Access Memories (Columbia) //

Οχτώ χρόνια χωρίς άλμπουμ είναι πολλά. Οι μασκοφόροι της electro

house, αυτοί οι δύο Γάλλοι που ορίζουν φανερά και ξεκάθαρα την

disco του 21ου αιώνα, βάζουν σε μια καρέκλα τον Giorgio Moroder,

τον ανακρίνουν για τέσσερις ώρες, κάνουν copy paste κάποιες ατά-

κες του και δίνουν έναν ανθεμικό ύμνο (το Giorgio by Moroder), που

χορεύεται σαν να μην υπάρχει αύριο. Σε ρόλο έκπληξη παρελαύνουν

ακόμα οι Pharrell, Julian Casablancas, Panda Bear και άλλοι. Ιδιοφυές.

Pharmakon – Abandon (Sacred Bones) // Bρήκαμε τη νέα

Zola Jesus. Τη λένε Margaret Chardiet, είναι 22 χρονών, μένει στη

Νέα Υόρκη και φτιάχνει αυτή την δυναμική ηλεκτρονική/death

industrial μουσική. Μετά από πέντε χρόνια και άπειρα CD-R’s και με

το ψευδώνυμο Pharmakon έχει έτοιμο το άλμπουμ της Abandon,

που με το που κυκλοφόρησε φάνηκε πως αυτός είναι ο δίσκος που

θα ξορκίσει τα κακά δαιμόνια μια για πάντα. Εκπληκτικό. Βibio –

Silver Wilkinson (Warp Records) // Eκεί που ο πειραματισμός

και τα beats συναντούν διάφορες pop φόρμες. Κάτι τέτοιο κάνει στο

έβδομο προσωπικό του άλμπουμ ο Άγγλος παραγωγός Βibio, που

μας δίνει κάτι να ακούσουμε μέχρι να κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ

των Boards of Canada.

Vampire Weekend – Modern Vampires Of The City (XL

Recordings) // Tρία χρόνια πριν oι Arcade Fire έφτιαξαν έναν δίσκο

για τα προάστια. Φέτος οι Vampire Weekend απαντούν με τη δική

τους εκδοχή για τη ζωή μέσα στην πόλη. Ένα υπέροχο άλμπουμ που

κάνει τον προκάτοχο του, το Contra του 2010, να φαίνεται τόσο μι-

κρό μπροστά σε αυτό τον δίσκο που βρίθει φοβερών συνθέσεων και

εκπληκτικής ενορχήστρωσης.

Savages – Silence Yourself (Matador Records) // Tι κι αν δεν

έχουμε πια τις Organ; Έχουμε τις Savages. Τέσσερις φοβερές γκόμε-

νες από το Λονδίνο που παίζουν με κοφτά riffs, στακάτα τύμπανα και

έχουν φωνητικά γεμάτα πάθος. Long live post punk.

Κατά πόσο έχει εξελιχθεί η ελληνική ηλεκτρονική μουσική σκηνή την τελευταία εικο-σαετία; Τι έχει αλλάξει από τότε που ξεκίνησες μέχρι σήμερα; Σαφώς είναι ισάξια της “εισαγόμενης” ηλεκτρονικής μουσικής και αρκετά εξωστρεφής. Υπάρχουν καλ-λιτέχνες που τα καταφέρνουν περίφημα στο εξωτερικό και για άλλη μια φορά η ηλεκτρονική μουσική αποτελεί φωτεινό σημείο αναφοράς για την ελληνική μουσική. Οι Keep Shelly In Athens, o Larry Gus, o Lemos, o Jan Morff είναι σπουδαίοι.

γιατί Hello Darkness My Friend; To σκοτάδι, ως σκιερό μέρος, καταφύγιο ηρεμίας και σκέψης είναι σίγουρα φίλος μας. Ποιο είναι το μου-σικό μέλλον των Joalz; Σκοπός μου είναι το πρότζεκτ/μπάντα Joalz να είναι το μοναδικό group που δεν θα διαλυθεί ποτέ. Διατηρώντας ανοικτή τη σύνθεση αλλά και τον ήχο του, θα επιδιώξω να υπάρχει και μετά το θάνατό μου. Στα πιο άμεσα σχέδια τώρα, είναι η κυκλοφορία φουλ album στις αρχές του 2014, το οποίο ηχητικά θα είναι μια εξέλιξη του Hello darkness my friend, e.p.

Πώς γράφει κάποιος film scores; Βλέπει την ταινία και εμπνέεται; Όσες φορές συνθέσαμε μουσική για φιλμ, αρχικά είχαμε κάποια frames και μια περίληψη του σεναρίου. Η σύνθεση και το sequencing διαμορφώνονται οριστικά σε παράλληλη σχέση με την τελική μορφή της ει-κόνας.

Ποιο feedback είναι το πιο σημαντικό; Ποιο δεν έχει καμία σημασία; Το σημαντικότερο feedback είναι το επικριτικό, ιδιαίτερα από κάποιον που δεν σε γνωρίζει προσωπικά.

O Leon Segka, βετεράνος της ηλεκτρονικής μουσικήςστην Ελλάδα, αφού ασχολείται με το συγκεκριμένοήχο πάνω από 20 χρόνια, πέρα από την προσωπικήτου δουλειά έχει και τους Joalz, ένα από τα πλέονενδιαφέροντα ηλεκτρονικά μουσικά σχήματα στηνΕλλάδα. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το EP τουςμε τίτλο Hello Darkness My Friend.


κινησηΑπό τον Γιώργο σκευοφύλακα

Δύο εκδοχές του υπέροχου

Steve McQueen Metisse Desert RacerΗ πιο γνωστή μοτοσικλέτα που οδηγούσε ο Steve McQueen έχει αναδημιουργηθεί από την εταιρεία των Rickman Brothers για περιορισμένο αριθμό πελατών τους. Μόλις 300 χειροποίητα αντίτυπα της Desert Racer θα κατασκευαστούν και θα διατεθούν σε συλ-λέκτες στην τιμή των 13.740€ (ευρώ).Τα μηχανικά μέρη (κιβώτιο ταχυτήτων και κινη-τήρας) είναι Triumph 650 κ. εκ. Πολλά από τα εξαρτήματα της Desert Racer είναι κατα-σκευασμένα με βάση αυτά που κυκλοφορούσαν το 1961.Κάθε μία από τις 300 Desert Racer έχει την υπογραφή του Steve Mc- Queen και ο ιδιοκτήτης παίρνει και ένα πιστο-ποιητικό αυθεντικότητας.

Vilner Triumph Speed Triple BulldogΟι περισσότεροι μοτοσικλετιστές συμφωνούν πως η Triumph Speed Triple είναι μία από τις καλύτερες της κατηγορίας «nude». Αλλά πάντα υπάρχει κάποιος, κάπου, που θέλει να βελτιώσει την τελειότητα.Αυτός ζει και εργάζεται αρκετά κοντά στην Ελλάδα (στη Βουλγαρία) και το όνομά του είναι Vilner. Η εταιρία του συντηρείται από ένα πελα-τολόγιο γεμάτο ρωσική ολιγαρχία, αλλά και stars του Hollywood.Η τελευταία του δημι-ουργία βασίζεται στην 1050 Speed Triple και ονομάζεται «Bulldog». Τα μηχανικά μέρη της μοτοσυκλέτας δεν έχουν... πειραχθεί, αλλά η Vilner «έπαιξε» με την αισθητική. Στις αλλαγές σημειώστε το εμπρός φωτιστικό σώμα (είναι ένα αντί για δύο) και η επένδυση των εξωτερικών τμημάτων με κορυφαίας ποιότητας δέρμα. Οι εξατμίσεις έχουν επεν-δυθεί με χρυσό, όπως και οι τροχοί. Η τιμή της ξεκινά από τα 15.000€ (ευρώ) και φτάνει όσο εσείς θέλετε να ξεχωρίσετε.

Δύο διαφορετικές μοτοσυκλέτες για ένα ξεχωριστό κοινό. Ένα retro αντίγραφο του δικύκλου με το οποίο περνούσε τις ώρες του ο Steve McQueen και μία Urban Sport μοτοσυκλέτα με εντυπωσιακό design και εμφάνιση για όσους θέλουν να δείχνουν και να είναι διαφορετικοί στους δρόμους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων

Επάνω, Steve Mcqueen Métisse Desert Racer και Vilner Triumph Speed Triple

styleΑπό την Έλενα Ψάλτη


Rudi Gernreich «Η μόδα δεν είναι τραγωδία»Βιέννη, 1922. Ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς σχεδιαστές μόδας γεννιέται. Και το όνομα αυτού: Rudi Gernreich. Αν και η υστεροφημία του δεν ξεπερνά αυτήν της Chanel και του Dior, έκπληξη προκαλεί πως τα σχέδια του θεωρούνται σκανδαλώδη ακόμα και σήμερα. Έχοντας ασχοληθεί με το χορό και συγκινημένος από την πλαστικότητα του σώματος, με τα σχέδιά του στόχευσε στην απελευθέρωση του από τα στενά και, πολλές φορές, ασφυκτικά όρια των ενδυμάτων. Ενώ η αποκάλυψη του στήθους σε δημιουργί-ες του όπως, το μαγιό μονοκίνι και το “χωρίς στηθόδεσμο” στηθόδεσμο, ενθάρρυνε τη χειραφέτηση των γυναικών και ενδυνάμωσε το φεμινιστικό κίνημα της δεκαετίας του 1970. Αλλά το ανήσυχο πνεύμα του δεν σταματά εκεί. Αναστάτωσε τον χώρο της μό-δας με τη unisex συλλογή του, δηλαδή με μια σειρά ενδυμάτων όπως μακριά καφτάνια και άσπρα πλεκτά παντελόνια-καμπάνα, που μπορούν να φορεθούν από γυναίκες αλλά και από άντρες. Όμως, ο Rudi δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Πειραματίζεται συνε-χώς με τις δυνατότητες των διαφόρων υλικών, όπως το βινύλιο και το πλαστικό και την ανάμιξη φαινομενικά αταίριαστων μοτίβων, όπως το καρό με το πουά. Σαν αποτέλεσμα δημιουργεί το πρώτο t-shirt φόρεμα από σιφόν, διαφανείς μπλούζες, μίνι φορέματα με βινύλ λεπτομέρειες και το στρινγκ μαγιό. Αλλά δεν ήταν παρά το έτος 1982, όπου έφτα-σε στο ζενίθ της δημιουργικότητάς του και της ακραίας φαντασίας του με το pubikini, το οποίο αποκάλυπτε την σε διάφορα σημεία βαμμένη και σχηματισμένη περιοχή του εφηβαίου του μοντέλου. Ο Rudi Gernreich ονειρευόταν και κατασκεύαζε απελευθερω-τικά ενδύματα που υπηρετούσαν το σώμα και αυτό ήταν που τον έκανε ξεχωριστό. Άλ-λωστε ο ίδιος ισχυριζόταν: “Η μόδα δεν είναι τραγωδία, είναι ψυχαγωγία“.

Επάνω, η Peggy Moffitt, θρυλική μούσα του Rudi Gernreich.


EXIT

Μηνιαιο free press

Λέλας Καραγιάννη 5, 16342, ηλιούποληΤηλ. 210 3244444, 210 3225000fax: 210 8055755e-mail: [email protected]

ιδιοκτησία: Info Εκδοτική - Διαφημιστική Μονοπρόσωπη ΕΠΕ

Εκδότης - Διευθυντής: Πάνος Σταματόπουλος

αρχισυντάκτις: Μόσχα Πετεινάκη

Δημιουργικός σχεδιασμός: S. & T.

Υπεύθυνη μόδας: Μaria Mourtika

Συντακτική ομάδα: Νικήτας Φεσσάς, Γιώτα-Μαρία Πανταζίδου, Αργύρης Κωστόπουλος, Δάφνη Χρονοπούλου, Θοδωρής Κανελόπου-λος, Γιώργος Σκευοφύλακας, Έλενα Ψάλτη

Φωτογραφίες: Υiorgos Zach, Πάνος Σταματόπουλος

Ψηφιακή Υπστήριξη: Ανδρέας Μορφόπουλος

Επιμέλεια - Διορθώσεις:Αγγελική Κογιώνη

Λογιστήριο:Ιωάννης Μελαχροινούδης,τηλ. 210 9768149

www.exte.gr / email. [email protected]

ΝΕΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ • ΜΑΡΟΥΣΙ: Λ. ΚΗΦΙΣΙΑΣ 2 - ΤΗΛ.: 210 80 55 755 (ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ GOLDEN HALL - HELEXPO) • AΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ: ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ 18 - ΤΗΛ.: 210 64 50 004 (AΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ «ΑΓ.ΣΑΒΒΑΣ»)

50ΧΡΟΝΙΑΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗΣΣΤΟΝ ΧΩΡΟΤΩΝ ΠΕΡΟΥΚΩΝ

boutique ΠΕΡΟΥΚΩΝ

Info

Documents

Transcript of Info