H καρδιά - psichogioswebdata.psichogios.gr/sample/9786180122305.pdf•...

ΠΡΩΤΗ ΕΚ∆ΟΣΗ: 15.000 ΑΝΤΙΤΥΠΑ

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΩΝ 300.000 ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ

H καρδιά

βράχουΜ ΥΘΙ ΣΤΟΡΗ Μ Α

του

ΠΡΩΤΗ ΕΚ∆ΟΣΗ:ΑΝΤΙΤΥΠΑ5.000 1

τιτλοσ βιβλιου: Η καρδιά του βράχουσυγγραφεασ: Μαρία τζιρίτα

επιΜελεια – Διορθωση κειΜενου: Χρυσούλα τσιρούκησυνθεση εΞωφυλλου: βίκυ αυδή

ηλεκτρονικη σελιΔοποιηση: Μερσίνα λαδοπούλου

© Μαρία τζιρίτα, 2018© φωτογραφιών εξωφύλλου: © Wojciech Zwolinski,

Drunaa/Trevillion Images, Dawid Zagorski/123RF© εκΔοσεισ ΨυΧογιοσ α.ε., αθήνα 2018

πρώτη έκδοση: φεβρουάριος 2018, 15.000 αντίτυπα

Έντυπη έκδοση ιSBN 978-618-01-2230-5ηλεκτρονική έκδοση ISBN 978-618-01-2231-2

Τυπώθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε χαρτί ελεύθερο χημικών ουσιών, προερχόμενοαποκλειστικά και μόνο από δάση που καλλ ιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού.

το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του ελληνικού νόμου (ν.2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικήςιδιοκτησίας. απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρό-πο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός,μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική,μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ Α.Ε.Έδρα: τατοΐου 121, 144 52 Μεταμόρφωση

βιβλιοπωλείο: εμμ. Μπενάκη 13-15, 106 78 αθήνατηλ.: 2102804800 • fax: 2102819550 • e-mail: [email protected]

www.psichogios.gr • http://blog.psichogios.gr

PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A.Head Office: 121, Tatoiou Str., 144 52 Metamorfossi, GreeceBookstore: 13-15, Emm. Benaki Str., 106 78 Athens, Greece

Tel.: 2102804800 • fax: 2102819550 • e-mail: [email protected] • http://blog.psichogios.gr

© Μαρία τζιρίτα, 2018/© εκΔοσεισ ΨυΧογιοσ α.ε., αθήνα 2018

αλλα εργα τησ Μαριασ τΖιριτααπο τισ εκΔοσεισ ΨυΧογιοσ

Το παιδί της αγάπης, 2008Μάτια μου, 2009

Αν δεν υπήρχε αύριο, 2010Όταν αγαπάς, είναι για πάντα, 2011

Η γυναίκα που ήξερε μόνο να αγαπάει, 2012Κλεισμένη πύλη παραδείσου, 2014

Ιόλη, 2015Το ταξίδι της Ελπίδας, 2016

Όσα η αγάπη συγχωρεί, 2017

Στους άντρες, για να θυμηθούνξανά τι σημαίνει Άντρας…

Στις γυναίκες, για να μην πάψουν ποτένα ελπίζουν πως θα τον βρουν…


1

Ηαιμιλία σήκωσε τα μάτια της και κοίταξε το με-γάλο ρολόι στον απέναντι τοίχο. ο μικρός δεί-

κτης έστεκε στο τρία κι ο μεγάλος στο δώδεκα. είχεακόμα δυο ώρες δουλειά και μετά θα ήταν ελεύθερη ναπάει σπίτι της και να διαβάσει με την ησυχία της τογράμμα που από το πρωί περίμενε υπομονετικά μέσαστον λευκό φάκελό του. ασυναίσθητα έβαλε το χέριτης στο ράφι κάτω από τη ραπτομηχανή της και ψα-χούλεψε την τσάντα της για να βεβαιωθεί ότι αυτόήταν ακόμα εκεί. εκεί όπου το έχωσε βιαστικά το ίδιοπρωί που της το έφερε ο ταχυδρόμος, προκειμένου ναμην πέσει στα αδιάκριτα βλέμματα των άλλων κορι-τσιών, ή, ακόμα χειρότερα, της αφεντικίνας της.

Ήξερε καλά τι περιείχε αυτός ο φάκελος, γι’ αυτόκαι κοκκίνισε ολόκληρη μόλις της τον παρέδωσαν. Μή-νες τώρα η αδελφή της προσπαθούσε να της κάνει ένακαλό προξενιό για να τη φέρει πίσω στην ελλάδα. τηςέστελνε γράμματα περιγράφοντάς της υποψήφιουςγαμπρούς, τους οποίους όμως η αιμιλία σχεδόν αμέ-σως απέρριπτε. της άρεσε η ζωή στο τορόντο, κι αςπονούσε από νοσταλγία για την πατρίδα και την οικο-


γένειά της. της εξασφάλιζε την ελευθερία που τόσοποθούσε από μικρό κοριτσάκι. Μπορούσε να δουλεύεικαι να κερδίζει τα δικά της χρήματα, χωρίς να εξαρτά-ται από κανέναν. Ήταν μόλις είκοσι χρόνων κι όριζε τηζωή της όπως ήθελε εκείνη. πώς και γιατί να τα θυ-σιάσει όλα αυτά;

Ξανάπιασε τη ραπτομηχανή και το ύφασμα άρχισεκαι πάλι να κυλά μπρος και πίσω πάνω στον πάγκο, μεαυτόν τον χαρακτηριστικό ρυθμικό ήχο που η ίδια πυ-ροδοτούσε με το πόδι της από κάτω. ο ίδιος ήχος ακου-γόταν παντού μέσα στην αίθουσα όπου δούλευανακατάπαυστα έξι κοπέλες. οι βελόνες τρυπούσαν ταυφάσματα με το πρόσταγμά τους κι από τα χέρια τουςέβγαιναν αριστουργήματα. αυτές ήταν οι μοδίστρες τηςκυρίας σούλας, ιδιοκτήτριας της μπουτίκ Soula’s crea-tions, ένα από τα καλύτερα και πιο φημισμένα μαγα-ζιά της ελληνικής συνοικίας του τορόντο στη λεωφόροντάνφορθ, στον καναδά. Όλες ελληνίδες μετανά-στριες και όλες με εξαιρετικό ταλέντο.

Έτσι μηχανικά η αιμιλία συνέχισε τη δουλειά της,χωρίς να ακούει πλέον το τικ τακ της βελόνας που ανε-βοκατέβαινε. το μυαλό της έτρεχε στο γράμμα πουέκρυβε στην τσάντα της κι η αγωνία που ένιωθε έκανετα έμπειρα χέρια της να τρέμουν. αν την έπαιρνε χα-μπάρι η κυρία σούλα, σίγουρα θα την κατσάδιαζε. Μπο-ρεί να της είχε αδυναμία, γιατί τη θεωρούσε την καλύ-τερη μοδίστρα της, αλλά στη δουλειά της ήταν πολύαυστηρή. φυσικά μπροστά στη μάνα της κοπέλας, ησούλα ήταν σωστός άγγελος. εκείνη εξάλλου ήταν κι ο

ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΡΙΤΑ


λόγος που η αιμιλία αποφάσισε να ξενιτευτεί μόλις σταδεκαεπτά της χρόνια.

τον πατέρα τους τον είχαν χάσει από μικρές, η αι-μιλία, που ήταν και μικρότερη, δεν τον θυμόταν καν.τον ζούσε μέσα στο μυαλό της από τις περιγραφές τηςΔιονυσίας, της αδελφής της, και φυσικά τον είχε θεο-ποιήσει. η μάνα τους δεν τους μιλούσε ποτέ για εκεί-νον, σαν να μην είχε υπάρξει στη ζωή τους. η γυναίκααυτή ήταν μονίμως θυμωμένη και νευριασμένη με ταπάντα γύρω της. ακόμα και με τις κόρες της – ειδικά μεαυτές! σαν να την ενοχλούσαν που ζούσαν και κινού-νταν γύρω της.

πολύ δύσκολα χρόνια πέρασαν τα δυο κορίτσια μετη μάνα αυτή στο χωριό. τις σταμάτησε κι από το σχο-λείο κι όλη μέρα τις έβαζε να κάνουν δουλειές. γι’ αυτόκαι η Διονυσία παντρεύτηκε στα δεκαοκτώ κι έφυγεκαι γλίτωσε από την καταπίεση. η καημένη η αιμιλίαπου έμεινε πίσω, μόλις δεκατριών χρόνων κοριτσάκι,έφαγε όλη την μπόρα από τη μάνα η οποία, όσο περ-νούσαν τα χρόνια, γινόταν και πιο δύστροπη. το μόνοπου της έδινε χαρά της κοπέλας ήταν το κέντημα καιτο ράψιμο, το οποίο λάτρευε από μικρή. αλλά κι αυτότο έκανε κρυφά τις νύχτες, για να μην την κατηγορεί ημάνα ότι παραμελεί τις δουλειές.

το μόνο καταφύγιο της αιμιλίας ήταν το σπίτι τηςαδελφής της, η οποία σύντομα απέκτησε ένα αξιολά-τρευτο μωρό και το κλίμα εκεί μέσα ήταν εντελώς δια-φορετικό από αυτό στο οποίο η κοπέλα είχε συνηθίσεινα ζει. Μόνο γέλια ακούγονταν στης Διονυσίας, χα-

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ


ρούμενες φωνές ανθρώπων που ζούσαν αγαπημένοικι ήξεραν να το δείχνουν. Ήταν πολύ καλός ο γαμπρόςτης αιμιλίας. ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, φιλόξενος, πε-ριποιητικός. λαχείο τής έπεσε της αδελφής της, και ηκοπέλα έπαιρνε χαρά από τη χαρά της. Μέχρι και τοκλάμα της ανιψιάς της σαν κεφάτο τραγούδι ακουγό-ταν στ’ αυτιά της.

Όμως αυτό ήταν το σπιτικό της Διονυσίας, όχι τοδικό της, και δεν μπορούσε να πηγαίνει κάθε μέρα εκείόσο περνούσε ο καιρός. είχε μεγαλώσει και η ίδια αρ-κετά –κατά την άποψη της μητέρας της– κι έπρεπε ναφέρνει στο σπίτι χρήματα. η σύνταξη του μακαρίτηδεν ήταν αρκετή. Έτσι, το κορίτσι έπιασε δουλειά ωςβοηθός σε μια μοδίστρα στην κόρινθο, και μέχρι να γυ-ρίσει στο χωριό με το λεωφορείο από την ώρα πουσχολούσε έφτανε το απόγευμα. στο σπίτι την περίμε-ναν όλες οι δουλειές που η μάνα της αρνούνταν έτσι κιαλλιώς εδώ και χρόνια να κάνει· καθάρισμα, σκούπι-σμα, μαγείρεμα, πότισμα του κήπου κι ένα σωρό άλλα.συν το κοτέτσι που ήθελε κάθε μέρα την περιποίησήτου. Μέχρι το βράδυ η αιμιλία έπεφτε ξερή. πού ναέβρισκε χρόνο για επισκέψεις στην αδελφή της; αυτόπλέον γινόταν μόνο τις κυριακές, και η κοπέλα ένιωθεπως ζούσε όλη την εβδομάδα για την ημέρα αυτή.

Όταν ήρθε στο χωριό τους για διακοπές μια μακρι-νή ξαδέλφη του πατέρα της που ζούσε από χρόνιαστον καναδά και της πρότεινε να την πάρει πίσω μα-ζί της, η αιμιλία το θεώρησε εξαιρετική ευκαιρία. Μιαζωή μακριά από τη μέγαιρα μητέρα της; Ό,τι καλύτε-



ρο! το γεγονός ότι θα αποχωριζόταν την αδελφή τηςκαι την ανιψιά της ήταν μεγάλο θέμα και τη στενοχω-ρούσε ιδιαίτερα. τα σκέφτηκε, τα ζύγισε και τελικάαποφάσισε να φύγει. κι όσο έβλεπε την αντίρρηση τηςμάνας της, που είχε γίνει έξαλλη στην προοπτική ναμείνει ολομόναχη με μόνο εισόδημα τη σύνταξη του μα-καρίτη, τόσο περισσότερο το ήθελε!

οι δυο αδελφές έκλαψαν αγκαλιασμένες για πολλήώρα και η αιμιλία ένιωθε πως η καρδιά της θα έσπαγεαπό τον πόνο. Όρκισε τη Διονυσία να της γράφει τα-κτικά όλα τα νέα τους και να της στέλνει φωτογραφίεςτης μικρής. την παρακάλεσε να μιλά στο παιδί για τηθεία του που θα ζει τόσο μακριά τους και να της δεί-χνει τη φωτογραφία της για να την αναγνωρίσει ότανθα την ξανάβλεπε. κάποια στιγμή θα γύριζε πίσω στηνπατρίδα, της το υποσχέθηκε.

είχαν περάσει κοντά τρία χρόνια από τότε κι ο πό-νος της νοσταλγίας είχε μαλακώσει μέσα στην καρδιάτης αιμιλίας. τους σκεφτόταν, τους αγαπούσε πάντα,μα να γυρίσει πίσω δεν το ήθελε. είχε μια καλή δουλειά,είχε φίλες, είχε μια ζωή χαρούμενη, χωρίς τις επικρί-σεις και την γκρίνια της μάνας της. Μπορεί να μην είχεγνωρίσει κανέναν νεαρό ικανό να κλέψει την καρδιάτης, μα δεν την απασχολούσε αυτό. αργά ή γρήγοραθα συνέβαινε. υπήρχαν πάρα πολλοί Έλληνες στη συ-νοικία όπου ζούσε, πρόθυμοι να βρουν μια καλή κοπέ-λα από τον τόπο τους για να την παντρευτούν. η κο-πέλα είχε τόσο σπάνια ομορφιά, που δεν άφηνε κανέ-ναν ασυγκίνητο.



η Διονυσία, από την άλλη, πάνω στα δύο χρόνια,βλέποντας πως η αδελφή της δεν είχε καμία πρόθεσηνα επιστρέψει στο χωριό τους, κι επειδή της έλειπεαφόρητα, σκέφτηκε να αρχίσει να της στέλνει προξε-νιά, προκειμένου να τη φέρει και πάλι κοντά της. επι-στράτευσε όλους τους συγγενείς και φίλους του τάκη,του άντρα της, και κάθε φορά που έβρισκε κάποιονκατάλληλο, του ζητούσε τη φωτογραφία του για να τηστείλει στην αιμιλία. εκείνοι στην αρχή γελούσαν, έχο-ντας τις αντιρρήσεις τους γι’ αυτό το ιδιότυπο προξε-νιό, μόλις όμως η Διονυσία τούς έδειχνε τη μεγάλη φω-τογραφία της αδελφής της, αυτή που είχε μονίμως πά-νω στον μπουφέ, οι υποψήφιοι γαμπροί πετούσαν τησκούφια τους.

Έτσι τα γράμματα με αποστολέα τη Διονυσία καιπαραλήπτη την αιμιλία κατέφθαναν στο τορόντο σχε-δόν κάθε μήνα εδώ κι έναν χρόνο, με αναλυτική περι-γραφή του κάθε υποψηφίου, η οποία συνοδευόταν κιαπό την αντίστοιχη φωτογραφία. η αιμιλία αρχικά τοέβρισκε χαριτωμένο όλο αυτό, κάτι σαν παιχνίδι πουτη διασκέδαζε και φυσικά την κολάκευε. Όσο όμωςπερνούσε ο καιρός, συνειδητοποιούσε ότι είχε γίνει έμ-μονη ιδέα της αδελφής της να την παντρέψει με κά-ποιον στην ελλάδα για να τη φέρει πίσω. και κάτι μέ-σα της επαναστατούσε στην ιδέα αυτή.

Άλλωστε κανένας από όσους της είχε προτείνει δεντης άρεσε. ο ένας ήταν κοντός, ο άλλος παχύς, ο άλ-λος καραφλός. Ένας μόνο, που ήταν κάπως συμπαθη-τικός, ήταν έναν χρόνο μικρότερός της. τι σπίτι θα άνοι-



γαν; τους απέρριπτε τον έναν μετά τον άλλον, αλλά ηΔιονυσία δεν το έβαζε κάτω. και να που στο προη-γούμενο γράμμα της κατάφερε επιτέλους να της τρα-βήξει την προσοχή. της έγραφε για κάποιον γνωστότου τάκη από το ίδιο χωριό, ο οποίος ήταν τριάνταχρόνων, αγρότης, με δικά του κτήματα, και πρώην πο-δοσφαιριστής στην ομάδα της κορίνθου. Ήταν ψηλόςκαι πάρα πολύ όμορφος, περιζήτητος γαμπρός, όπωςτης είπε. Μόνο που τη φωτογραφία του θα της τηνέστελνε στο επόμενο γράμμα της, εφόσον η αιμιλία τήςαπαντούσε ότι την ενδιέφερε.

κάτι σκίρτησε μέσα της διαβάζοντας τα όσα έγρα-φε η αδελφή της για τον αντώνη ρήγα. αυτό ήταν τοόνομά του. αφού έχασε τον ύπνο της για μια ολόκληρηνύχτα, το επόμενο κιόλας πρωί έστειλε το δικό τηςγράμμα δηλώνοντας πως ναι, αυτός θα την ενδιέφερε,αρκεί να τον έβλεπε. κι έτσι, εδώ και κοντά έναν μήνακαθόταν σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι να έρθει η φω-τογραφία του. Χωρίς να τον έχει δει, τον έπλαθε με τηφαντασία της όπως ήθελε εκείνη, κι ένιωθε μια γλυκιάανατριχίλα σε όλο της το κορμί όταν τον έφερνε στησκέψη της κάθε φορά που ξάπλωνε στο κρεβάτι της.

Όταν βέβαια καθόταν να σκεφτεί λογικά, έλεγε στονεαυτό της πως, όπως κι αν ήταν αυτός ο αντώνης, ηίδια δεν ήταν διατεθειμένη να γυρίσει πίσω στην ελλά-δα για χάρη του. της άρεσαν ο καναδάς και η ζωή εκεί,της έδιναν μια ελευθερία που ήξερε πως δε θα έβρισκεποτέ στο χωριό της. βέβαια, αν παντρευόταν, θα είχετο δικό της σπιτικό, δε θα ήταν υποχρεωμένη να ζήσει



ξανά με τη μάνα της. και θα είχε την αδελφή της και τηνανιψιά της κοντά, που τόσο της είχαν λείψει.

αν παντρευόταν, όμως, θα την άφηνε ο άντρας τηςνα δουλεύει; εκείνη είχε συνηθίσει να έχει το δικό τηςπορτοφόλι και να μην εξαρτάται από κανέναν. κι έπει-τα στο χωριό τι άλλο να έβλεπε; Όλα τα είχε βαρεθεί.ενώ στο τορόντο είχε τόσα αξιοθέατα που δεν τελείω-ναν ποτέ! κι αυτή η λίμνη με τα γαλαζοπράσινα νεράτης πόσο τη μάγευε! Όχι βέβαια πως κι εκεί στον τό-πο της δεν είχε μια υπέροχη θάλασσα. και το κλίμα τηςελλάδας, κακά τα ψέματα, ήταν δυσεύρετο. αυτό τοκρύο και το χιόνι τους χειμωνιάτικους μήνες την είχεκουράσει στον καναδά. Όσο περισσότερο τα σκεφτό-ταν τόσο μπερδευόταν.

«εδώ θα μείνεις εσύ; θα δουλέψεις υπερωρίες;»η φωνή της ελένης την έκανε να τιναχτεί και παρα-

λίγο να τρυπήσει το χέρι της. σήκωσε το κεφάλι της καιείδε πως όλες οι κοπέλες είχαν φύγει από την αίθουσα,στην οποία επικρατούσε πλέον απόλυτη ησυχία. τορολόι απέναντι έδειχνε πέντε και δέκα. πώς πέρασανδύο ώρες χωρίς να το πάρει είδηση;

«Ξεχάστηκα! φεύγω τώρα αμέσως!» είπε στη φίληκαι συνάδελφό της και σηκώθηκε να μαζέψει τα πράγ-ματά της.

«Μωρέ, θα καθόσουν εδώ μέχρι το βράδυ αν δε σουμιλούσα! πού ταξίδευε το μυαλουδάκι σου; τέλος πά-ντων, γύρισα να σε βρω γιατί σε θέλει η κυρία σούλα. σεπεριμένει κάτω στο γραφείο της. εγώ θα είμαι απένα-ντι στην καφετέρια με τα κορίτσια, πέρνα από κει μετά



να γυρίσουμε μαζί στο σπίτι, οκέι;» της είπε η ελένη κιέφυγε βιαστικά χωρίς να περιμένει την απάντησή της.

Έτσι κι αλλιώς, αυτό ήταν το καθημερινό τους πρό-γραμμα· ένας καφές στο σχόλασμα, στο επίσης ελλη-νικό μαγαζί απέναντι από την μπουτίκ, και μετά στοσπίτι στην οδό Χάνσον, όπου έμεναν οι τρεις από τιςέξι συναδέλφους, η καθεμιά σε διαφορετικό δωμάτιο.καμιά φορά βέβαια πήγαιναν επίσκεψη σε κάποιααπό τις άλλες φίλες τους και περνούσαν το βράδυ όλεςπαρέα. το σάββατο όμως έβγαιναν είτε σε κάποια τα-βέρνα, είτε στο σινεμά, είτε σε κάποια άλλη πιο κε-ντρική καφετέρια κοντά στη λίμνη. περνούσαν πολύόμορφα τα κορίτσια εκεί στο τορόντο.

Όταν έμεινε μόνη της η αιμιλία, μπήκε στον πειρα-σμό να ανοίξει τον φάκελο και ν’ αντικρίσει επιτέλουςτον αντώνη ρήγα. Ήταν σίγουρη ότι η φωτογραφίατου βρισκόταν εκεί μέσα, το είχε ψηλαφήσει εκατό φο-ρές από το πρωί αυτό το γράμμα. Ήξερε καλά πια ναπει πότε ο φάκελος περιείχε φωτογραφία ή σκέτο χαρ-τί. Όμως καλύτερα να πήγαινε να δει τι την ήθελε ηαφεντικίνα της και μετά θα είχε όλο τον χρόνο δικό της.

κατεβαίνοντας τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στοισόγειο, όπου βρισκόταν η μπουτίκ και το γραφείο τηςσούλας, ένιωσε μια ανησυχία. Μήπως είχε κάνει κά-ποιο λάθος και θα την κατσάδιαζε; εκείνη την ημέραήταν εξαιρετικά αφηρημένη κι έραβε μηχανικά. ούτεπου θυμόταν ποια κομμάτια της παραγγελίας είχανπεράσει από τα χέρια της. το παρέδωσε το φόρεματης κυρίας ρόμπινσον ή όχι; Με σφιγμένο το στομάχι



χτύπησε την πόρτα του γραφείου και πέρασε μέσα.ωστόσο, το πλατύ χαμόγελο της σούλας ευτυχώς τηνκαθησύχασε.

«My precious girl! Come in, come in!» την καλωσόρι-σε και κάθε φόβος της κοπέλας εξανεμίστηκε. Όταν εί-χε κέφια η σούλα, δεν υπήρχε καλύτερη.

«σόρι που άργησα, τελείωνα ένα κομμάτι επάνω καιδεν κατάλαβα πώς πέρασε η ώρα», δικαιολογήθηκε καικάθισε απέναντί της. πόσο μικροσκοπική έμοιαζεμπροστά σ’ αυτή τη μεγαλόσωμη γυναίκα! είχαν δεκα-πέντε πόντους διαφορά στο ύψος και τουλάχιστοντριάντα κιλά διαφορά στο βάρος!

η σούλα κούνησε τα χέρια της με τον συνήθη θεα-τρικό της τρόπο.

«Never mind, ντεν πειράζει, dear! ντεν σας μαλώνωόταν αργκείτε να φύγκετε, μόνο όταν αργκείτε να έρ-τετε στην ντουλειά!» είπε κι έσκασε στα γέλια σαν ναείχε πει το πιο αστείο πράγμα στον κόσμο.

η αιμιλία χαμογέλασε. σίγουρα δεν τη φώναξε γιανα της κάνει κάποια παρατήρηση. Μα τότε τι την ήθε-λε και την καθυστερούσε ειδικά εκείνη την ημέρα πουδεν έβλεπε την ώρα να πάει σπίτι της;

«Listen to me, Emmy dear. τα μπω κατευτείαν στοψητό, που λέμε και στην πατρίντα. ντουλεύεις τόσακρόνια εντώ κοντά μου κι είμαι πολύ ευκαριστημένηαπό σένα. γκι αυτό αποφάσισα να σου ντώσω promo-tion, πώς το λέμε να ντεις…»

«προαγωγή;» ρώτησε η αιμιλία γουρλώνοντας ταμάτια της.



«ναι, μπράβο, προαγκωγκή! τέλω ένα κορίτσι εντώκάτω μαζί μου στο μαγκαζί. να προτείνει τα ρούκαστις πελάτισσες, να τους ντίνει αυτά που τους ταιρ-γκιάζουν και να σκεντιάζει το πατρόν κι όλο το ρούκο,understand; πιστεύω πως είσαι ιντανική γι’ αυτή τηντουλειά! το τελικό σκέντιο τα το κάνεις εσύ. ντηλα-ντή, από μοντίστρα τα γίνεις μοντελίστ! Would you li-ke that, dear;»

η κοπέλα δεν πίστευε στ’ αυτιά της. αν θα της άρε-σε; Μα αυτό ήταν το όνειρό της! Δε σκόπευε να μείνειμια ζωή σκυμμένη πάνω από μια ραπτομηχανή. Ήθε-λε να δημιουργεί, να σχεδιάζει, να μιλάει με τις πελά-τισσες και να τους φτιάχνει ρούχα που θα τους ταί-ριαζαν γάντι. Ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε και στοοποίο προσέβλεπε. Δε φανταζόταν όμως ποτέ ότι αυ-τή η ευκαιρία θα ερχόταν τόσο σύντομα.

«Μα και βέβαια θα το ήθελα, σας ευχαριστώ πάραπολύ!» αναφώνησε μην μπορώντας να κρύψει τη χα-ρά της.

η σούλα τής είπε ότι φυσικά αυτό θα σήμαινε καιαύξηση στο μεροκάματό της, μόνο που θα χρειαζότανκάποιες φορές να μένει πιο αργά στο μαγαζί για τιςπρόβες. καθόλου δεν την πείραζε την αιμιλία. θα δε-χόταν ακόμα κι αν δεν έπαιρνε περισσότερα χρήματα,ακόμα κι αν χρειαζόταν να κάθεται στο μαγαζί καθημε-ρινά μέχρι το βράδυ. αυτές τις σκέψεις φυσικά δεν τιςμοιράστηκε με τη σούλα, τις κράτησε για τον εαυτότης. Μπορεί να ήταν μικρή αλλά ήταν αρκετά έξυπνη.

πετώντας έφυγε από την μπουτίκ εκείνο το από-



γευμα και δεν πέρασε καν από την καφετέρια. Δενήταν ακόμα έτοιμη να μοιραστεί αυτό το νέο με καμιάαπό τις κοπέλες, ούτε καν με την ελένη, που ήταν ηπιο κοντινή της φίλη. Ήθελε πρώτα να το χωνέψει ηίδια, να απολαύσει τη γεύση της επιτυχίας, τη χαράτης εκπλήρωσης του ονείρου της. πήρε το λεωφορείοπου είχε προορισμό τη λίμνη οντάριο, το αγαπημένοτης μέρος. εκεί κατέφευγε πάντα για να ηρεμεί, να γα-ληνεύει η ψυχή της κάθε φορά που είχε μια στενοχώ-ρια. να λοιπόν που ήρθε ο καιρός να επισκεφτεί αυτότο μέρος και σήμερα που είχε τόσο μεγάλη χαρά.

κάθισε σε ένα μαγαζί μπροστά στην αμμουδιά, μεσύμμαχο τον καλό καιρό. ούτε κρύο, ούτε χιόνι εκείνητην ημέρα. η άνοιξη είχε μπει για τα καλά. παρήγγειλεέναν καφέ κι άφησε τη ματιά της να ταξιδέψει στουγρό στοιχείο που απλωνόταν μπροστά της. πόσηομορφιά, θεέ μου! πόσο όμορφη, πόσο καλή και γεν-ναιόδωρη ήταν η ζωή! Έμεινε εκεί σχεδόν μία ώρα ναονειρεύεται φορέματα σχεδιασμένα από την ίδια, ναβλέπει με τα μάτια της φαντασίας της γυναίκες να τηςχαμογελούν και να την ευγνωμονούν γι’ αυτά που τουςείχε ράψει και για το πώς τις είχε μεταμορφώσει. τοχαμόγελο δεν έφυγε ούτε στιγμή από τα χείλια της.

Όταν άνοιξε την τσάντα της να βγάλει το πορτο-φόλι της για να πληρώσει, τότε μόνο είδε τον φάκελοπου είχε μονοπωλήσει τη σκέψη της όλη την ημέρα, ματην τελευταία ώρα είχε ξεχάσει εντελώς. Ξαφνικά τηςφάνηκε ασήμαντος και αδιάφορος, παρ’ όλα αυτά, μέ-χρι να της φέρουν τα ρέστα της, τον άνοιξε χωρίς βια-



σύνη και τράβηξε από μέσα την ασπρόμαυρη φωτο-γραφία.

το χαμόγελο που αντίκρισε έκανε το δικό της να πα-γώσει. το πρόσωπο, τα μάτια, τα μαλλιά… αυτά ταμπράτσα… αυτός ήταν ο αντώνης ρήγας; Όχι, αυτόςήταν ο πρίγκιπας του παραμυθιού! του δικού της προ-σωπικού παραμυθιού, ο άντρας των ονείρων της!ακριβώς όπως τον σκεφτόταν εδώ και τόσο καιρό!Έφερε τη φωτογραφία στο στήθος της κι ένιωσε τηνκαρδιά της να χτυπάει σαν τρελή. τον ήθελε, τον αγα-πούσε ήδη! Δε γινόταν ν’ αφήσει καμιά άλλη να της τονπάρει!

Με τρεμάμενα χέρια ξεδίπλωσε το γράμμα που συ-νόδευε τη φωτογραφία, μα αυτόν τον γραφικό χαρα-κτήρα δεν τον αναγνώρισε. σίγουρα δεν ήταν της αδελ-φής της. γεμάτα περιέργεια κι έξαψη τα μάτια τηςέτρεξαν πάνω στις λέξεις.

Αγαπητή Αιμιλία,Σίγουρα σου έχει μιλήσει η αδελφή σου για μένα.

Θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω, και να ξέρεις ότι θαερχόμουν μέχρι τον Καναδά για να σε βρω, όμως οιυποχρεώσεις μου εδώ με τη γη και τα ζώα δε μου τοεπιτρέπουν. Γυρεύω μια κοπέλα να φτιάξουμε ένασπιτικό, αλλά δε θέλω να ξενιτευτώ. Αν σου αρέσωκαι θέλεις να γυρίσεις πίσω στην πατρίδα, θα σε δε-χτώ με χαρά και θα σε κάνω γυναίκα μου. Καταλα-βαίνω πως δε σου είναι εύκολο, κι ίσως φοβάσαι,όμως σε διαβεβαιώ πως είμαι άντρας που κρατάει



τον λόγο του. Σου υπόσχομαι πως θα σε κάνω ευ-τυχισμένη.

Θα περιμένω με αγωνία την απάντησή σου.

Δικός σου,Αντώνης

και τώρα; τι θα έκανε τώρα, θεέ μου;…



ΟΜάξιμος γεννιέται σε ένα χωριό της ορεινής Κορινθίας. Η αδυ-ναμία που του δείχνει ο πατέρας του προκαλεί τη ζήλια και τε-

λικά το μίσος του μεγαλύτερου αδελφού του απέναντί του. Η ζωή θα τα φέρει έτσι, που τα δυο αδέλφια, μεγαλώνοντας, θα χαθούν ο ένας από τη ζωή του άλλου. Ο Μάξιμος θα διαμορφώσει έναν τί-μιο και ακέραιο χαρακτήρα, στηρίζοντας τους γονείς του στο χωριό, αλλά η ζωή θα του δείξει το σκληρό της πρόσωπο και σύντομα οι απώλειες που θα βιώσει θα τον μεταμορφώσουν σε σκληρό βράχο.

Όταν μερικά χρόνια αργότερα γνωρίζει τη Σαβίνα, η καρδιά του θα ζωντανέψει και πάλι. Όμως εκεί που οι πληγές του παρελθόντος δείχνουν να έχουν επουλωθεί, η επιστροφή του άσωτου αδελφού του θα ανατρέψει για ακόμα μια φορά όλες τις ισορροπίες στη ζωή του.

Έπειτα από τόσα χτυπήματα θα καταφέρει τελικά ο Μάξιμος να μείνει πιστός στα λόγια του αγαπημένου του παππού, που τον στοι-χειώνουν μια ζωή;

«Ποτέ να μην αδικήσεις κανέναν άνθρωπο. Η αδικία είναι ό,τι χειρότερο στη ζωή, αγόρι μου.

Και να πληγωθείς και να πονέσεις, πόνο μη δώσεις. Και ν’ αδικηθείς, μην αδικήσεις. Να είσαι ταπεινός.

Την καρδιά σου βράχο να κάνεις αν χρειαστεί, μα στην αδικία μην παραδοθείς…»

’

H καρδιά - psichogioswebdata.psichogios.gr/sample/9786180122305.pdf•...

Documents

Transcript of H καρδιά - psichogioswebdata.psichogios.gr/sample/9786180122305.pdf•...