ΈΈνναα πποοννττίίκκιι ααλλλλιιώώττιικκοο ααππόό τταα άάλλλλαα!!

Στη σοφίτα του µεγάλου σπιτιού στην άκρητης πόλης ζουν ο Ευγένιος και η Ζορζέτ, δυοόµορφα γκριζωπά ποντίκια. Έχουν φτιάξειτο σπιτικό τους εκεί ψηλά πίσω από το µεγά-λο ξύλινο µπαούλο µε τα χρυσαφιά χερού-λια και παρότι ζουν εκεί ένα χρόνο τώρα, κα-νείς δεν τους έχει µυριστεί. Ούτε οι ιδιοκτή-

3

τες του σπιτιού ούτε τα παιδιά τους. Το πιοπαράξενο, όµως, είναι πως δεν τους έχει µυ-ριστεί ούτε η Χοντροπαλή, η µεγάλη ασπρό-µαυρη γάτα του σπιτιού. Βλέπετε ο Ευγένιοςκαι η Ζορζέτ είναι πολύ προσεχτικοί. Κατε-βαίνουν τη µικρή ξύλινη σκάλα της σοφίταςαφού πρώτα κοιτάξουν απ’ τη χαραµάδα τηςκαταπακτής και, όταν βεβαιωθούν πως δενυπάρχει κανείς στο σπίτι, πετάγονται και τσι-µπολογούν ό,τι έχουν αφήσει µισοφαγωµέ-νο κυρίως τα παιδιά. Και ποτέ µα ποτέ δεναφήνουν πίσω τους σηµάδια. Ούτε ψίχουλα,ούτε τρίµµατα, ούτε άλλες… ποντικοβροµιές.Ο Ευγένιος λέει πως αυτό οφείλεται στηναρχοντική καταγωγή του. Αυτός και οι πρό-γονοί του είχαν ζήσει στα καλύτερα σπίτια,στα µεγαλύτερα αρχοντικά και είχαν αποκτή-σει τους καλύτερους τρόπους. ∆εν είναι έναποντίκι σαν όλα τ’ άλλα… Αυτή ακριβώς τηδιακριτικότητα, την άψογη συµπεριφορά εί-δε και στη µικρή Γαλλιδούλα ποντικίνα Ζορ-ζέτ ένα χρόνο πριν, όταν την πρωτογνώρισε.

5

Η Ζορζέτ ζούσε σε µια κωµόπολη στηΓαλλία. Κάποια µέρα, χωρίς να πολυκα -τα λάβει πώς, βρέθηκε στα αµπάρια ενόςπλοίου µαζί µε δεκάδες ακόµη ποντίκια.Το ταξίδι ήταν µακρύ. Μεγάλη ταλαιπωρίαγια τη λεπτεπίλεπτη Ζορζέτ. ∆εκάδες ποντί-κια στριµωγµένα το ένα πάνω στο άλλο…∆εν ήταν ζωή αυτή για κείνη! Κάποτε το κα-

ράβι έπιασε επιτέλους λιµάνι. Ένα βράδυη Ζορζέτ κατάφερε να το σκάσει απ’ το στε-νόχωρο αµπάρι. Ο δρόµος της ελευθερίαςπου ανοίχτηκε µπροστά της την οδήγησεστην αρχή στους αγρούς και έπειτα σ’ έναπαλιό αρχοντικό. Εκεί γνώρισε τον Ευγέ-νιο. Αγαπήθηκαν µε την πρώτη µατιά καιαπό τότε είναι αχώριστοι…

Όταν ήρθε ο χειµώνας οι άνθρωποι απότο παλιό αρχοντικό έφυγαν. Λίγο καιρόαργότερα αναγκάστηκαν να φύγουν και οΕυγένιος µε τη Ζορζέτ, µια και δεν µπορού-σαν πια να βρουν καθόλου φαγητό. Γρή-γορα βρήκαν το καινούριο σπίτι που θατους φιλοξενούσε και ήταν πολύ τυχεροί:το σπίτι είχε πάντα κόσµο, άρα και φαγητό,και επιπλέον στη σοφίτα σπάνια ανέβαινεκανείς. Στον ένα χρόνο που βρίσκοντανεκεί η µητέρα είχε ανέβει τρεις φορές µό-νο. Η ζωή τους κυλούσε ήσυχα στη σοφίτα.Και όταν απ’ την πολλή ηρεµία βαριόνταν,στήνονταν στη χαραµάδα της καταπακτής

7

και από κει παρατηρούσαν όλη την οικογέ-νεια. Για να είµαστε δίκαιοι, βέβαια, περισ-σότερο άκουγαν παρά έβλεπαν. Γιατί ήτανσε τέτοιο σηµείο η χαραµάδα και τόσο µι-κρή, ώστε µόνο αν κάποιος στεκόταν ακρι-βώς από κάτω, πράγµα σπάνιο, µπορού-σαν να τον δουν ολόκληρο. Το µόνο πουκατάφερναν να βλέπουν µε ευκολία ήταντα πόδια τους. ∆ύο, τέσσερα, έξι, οκτώ πό-δια να πηγαινοέρχονται. Και κάθε ζευγάριπόδια τα συνόδευε και µια φωνή… Καιέτσι όµως, χωρίς να βλέπουν πρόσωπα,απολάµβαναν τα παιχνίδια των παιδιών, τακαβγαδάκια τους, τις συζητήσεις τους. Καιµόνο µια φορά την εβδοµάδα, κάθε Πέµ-πτη απόγευµα, έβγαιναν απ’ τη σοφίτα καιπήγαιναν σε ένα διπλανό µισογκρεµισµέ-νο σπίτι. Εκεί µαζεύονταν όλα τα ποντίκιατης περιοχής, και µάλιστα όχι µόνο αυτάπου ζούσαν σε σπίτια αλλά και τα ποντίκιατων αγρών, τυφλοπόντικες και αρουραίοι.Εκεί έπαιζαν χαρτιά, έκαναν χορούς και

8

γιορτές, βαφτίσια και γάµους, έλεγαν τανέα τους απ’ το µέρος όπου ζούσε ο καθέ-νας και όταν βράδιαζε για τα καλά επέστρε-φαν όλοι στα σπίτια τους.

Έτσι ήσυχα και ευχάριστα περνούσαν οιµέρες για τον Ευγένιο και τη Ζορζέτ, µέχριπου ένα απόγευµα συνέβη κάτι που θα τά-ραζε την ήρεµη ζωή τους.

Γκλιν γκλον! Το κουδούνι της εξώπορταςχτύπησε δυο φορές ρυθµικά. Ο Ευγένιοςκαι η Ζορζέτ έτρεξαν στη χαραµάδα της κα-ταπακτής µήπως και καταφέρουν να δουντον επισκέπτη.

– Αχ! Μακάρι να είναι η θεία Μάγω! (∆η-λαδή Μάρω, αλλά ως Γαλλίδας της Ζορζέτκαµιά φορά τής ξέφευγε και «έτρωγε» τορο.) Μακάρι! Φέρνει πάντα εκείνα τα υπέ-ροχα κουλουράκια… εκείνα µε τη σταφίδακαι το σουσάµι. Μµ! Να τα τρως και ναγλείφεις τα µουστάκια σου!

9

Αντί όµως για τις λευκές χοντροτάκουνεςγόβες της θείας Μάρως στο καθιστικό εµφα-νίστηκαν ένα ζευγάρι σκουρόχρωµα αθλητι-κά µε κορδόνια και αντί για τη γυναικείακαι βραχνή φωνή της ακούστηκε µια χο-ντρή και βαριά αντρική φωνή.

– Καλησπέρα σας! Το φέραµε! Πού θατο βάλουµε;

– Από δω περάστε! Από δω! ακούστηκεη φωνή της µητέρας.

– Λυπάµαι, Ζορζέτ µου… ∆εν είναι ηθεία Μάρω. Είναι ένας άγνωστος άντρας.Άγνωστα παπούτσια, άγνωστη φωνή.

– Ναι, συµφώνησε η Ζορζέτ, και κάτικουβαλάει…

– Κάτι µεγάλο. Είδες το κουτί;– Προς τα πού να πήγε;– ∆εν κατάφερα να δω… Γιατί;– Να, σκέφτοµαι πως αν πήγε στην κου-

ζίνα, ίσως κουβαλούσε ένα τεράστιο κέικσοκολάτας µε κοµµατάκια βύσσινο και σι-ρόπι… Η Ζορζέτ σταµάτησε για να µαζέψει

10

11

τα σάλια της. Ως Γαλλίδαεκτιµούσε πάντα το καλόφαγητό, γλυκό ή αλµυρό.

– ∆ε νοµίζω, καλήµου! ∆ε µου φάνηκεο άνθρωπος αυτός γιαζαχαροπλάστης…Πολύ σκουρό-χρωµα ήταν τααθλητικά του.Εγώ ανήµουνζαχαροπλάστης,θα φορούσα ένα ζευγάρι ανοιχτόχρωµααθλητικά, λευκά σαν σαντιγί! είπε ο Ευγέ-νιος και έκανε τη Ζορζέτ να γελάσει δυνατά.

Εκείνη τη στιγµή ένα δεύτερο ζευγάρισκουρόχρωµα αθλητικά εµφανίστηκαν στοκαθιστικό.

– Να ακόµη ένας! φώναξε ο Ευγένιος.– Από δω! Από δω! ακούστηκε η φωνού-

λα της κόρης και τα δεύτερα σκουρόχρωµα

αθλητικά ακολούθησαν την ίδια κατεύθυν-ση µε τα προηγούµενα.

Για λίγη ώρα ελάχιστοι ψίθυροι απ’ τις οµι-λίες των αγνώστων µε την οικογένεια έφτα-ναν στη σοφίτα. Ο Ευγένιος και η Ζορζέτ δενέβγαζαν νόηµα. Ώσπου οι άγνωστοι χαιρέ-τησαν την οικογένεια, που τους ευχαρίστησεγια τη βοήθειά τους, και έφυγαν. Όταν ηεξώπορτα έκλεισε ο γιος της οικογένειαςέτρεξε χαρούµενος στον µπαµπά του.

– Μπαµπά, σ’ ευχαριστούµε… Είναι τέ-λειο! φώναξε.

– Ναι, µπαµπά, είναι φανταστικό, σ’ ευ-χαριστούµε! είπε και η κόρη.

– Κάποιο δώρο θα πήραν στα παιδιά γιανα είναι τόσο χαρούµενα, σχολίασε η Ζορζέτ.

– Να είστε καλά, παιδιά µου! Και όπωςείπαµε, έτσι; Να το προσέχετε σαν τα µάτιασας! Για ό,τι δε γνωρίζετε να µε φωνάζετε!Και, κυρίως, προσοχή στο ποντίκι!

Ο Ευγένιος και η Ζορζέτ κοιτάχτηκανσαν να τους χτύπησε κεραυνός.

12

– Στο… ποιο είπε «προσοχή»; ρώτησε δι-στακτικά ο Ευγένιος.

– Στο… ποντίκι σαν να µου φάνηκε πωςείπε, αλλά µάλλον παράκουσα, απάντησεψιθυριστά η Ζορζέτ που απ’ την έκπληξη ηφωνή της δεν έβγαινε.

– Κι εγώ! Κι εγώ το ίδιο! Σίγουρα παρα-κούσαµε… Μήπως είπε «το µπρίκι»;