7

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

ΟΤΑΝ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ ΜΟΥ,

εσύ δεν είσαι εσύ, εγώ είμαι μια άλλη.

Αυτή η άλλη δεν ξέρει ποια είμαι.

Εσύ δεν ξέρεις πως ανήκω σ’ εσένα.

Ήταν το μόνο που πρόφτασα να διαβάσω όταν η Σοφία Ευγε-

νίδη ακούμπησε πάνω στο γραφείο μου τα ημερολόγια της δί-

δυμης αδελφής της για να με πείσει να αναλάβω την υπόθεσή

της. Αντί να συνεχίσω το διάβασμα, τα μάτια μου ενέδωσαν

στον πειρασμό να διατρέξουν για άλλη μια φορά, τώρα εκ του

σύνεγγυς, το έκπαγλο κάλλος της επίδοξης πελάτισσάς μου.

Μου εξήγησε ότι ήταν ένα ποίημα της Ντομινίκ Ορί (γνωστής

ως Πολίν Ρεάζ), συγγραφέως της Ιστορίας της Ο. Κι εγώ ρου-

φούσα με τα μάτια μου την απίστευτη ομορφιά της.

Καθόταν απέναντί μου στην πολυθρόνα σταυρώνοντας το

ένα πόδι πάνω στο άλλο με όλη τη χάρη που της επέτρεπε το

σκίσιμο στο πλάι του υπέροχου ντεπιές της. Σκεφτόμουν ότι

θα έπρεπε να της προτείνω να καθίσει στον καναπέ, για να

έχω την ευκαιρία να κάτσω δίπλα της. Για να μπορέσω να α-

πλώσω το χέρι μου και να την ακουμπήσω. Να εξακριβώσω αν

ήταν αληθινή ή μία ακόμη παραίσθηση, από εκείνες που ταλά-

νιζαν τελευταία τη ζωή μου και με έκαναν να παραληρώ.

8

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

Κοιτάζοντάς την πάντως για ένα πράγμα ήμουν βέβαιος: Η

Σοφία Ευγενίδη ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα συνα-

ντήσει ποτέ στη ζωή μου.

Η ωραία Ελένη πρόβαλε διστακτικά το κεφάλι της από τη μι-

σάνοιχτη πόρτα για να με ενημερώσει ότι είχε τηλεφωνήσει

πελάτισσα.

Εδώ και μέρες μού στερούσε την αιθέρια παρουσία της ε-

πειδή είχα κάνει το λάθος να σχολιάσω την έξι μηνών κοιλιά

της. Κατά την άποψή της ασχημόνησα που την είχα αποκαλέ-

σει «ολοστρόγγυλη σαν την αλήθεια». Η ωραία Ελένη θεώρησε

ατυχή τον φιλοσοφικό παραλληλισμό μου και ορκίστηκε να μη

μου επιτρέψει να την ξαναδώ «ολοστρόγγυλη». Έτσι κι αλλιώς

μερικές μόνο μέρες απέμεναν μέχρι την πολυπόθητη άδεια ε-

γκυμοσύνης της. Στο μεσοδιάστημα, όποτε χρειαζόταν να μου

μιλήσει, κρυβόταν πίσω από την πόρτα.

Μου την έδιναν τα νάζια της, αλλά τι να έκανα; Έδινα τόπο

στην οργή και άκουγα όσα η εγκυμονούσα γραμματέας μου εί-

χε να μου ανακοινώσει: «Η καινούρια πελάτισσα ονομάζεται

Σοφία Ευγενίδη και θα είναι εδώ στις εφτά.»

Εξακολουθώντας να βλέπω μόνο το κεφάλι της, σκεφτό-

μουν ότι θα αναγκαζόμουν να ανοίξω μόνος μου την πόρτα

στην καινούρια μου πελάτισσα, αφού η ωραία Ελένη είχε ρα-

ντεβού με τη γυναικολόγο της.

«Τα λιγοστά στοιχεία που η πελάτισσα μου έδωσε», συ-

μπλήρωσε, «τα έχω περασμένα στον υπολογιστή. Για οτιδήπο-

τε άλλο πάρε με στο κινητό μου».

Και πριν προλάβει να βγει από το οπτικό μου πεδίο, έκανε

για άλλη μια φορά επίδειξη των μαντικών ικανοτήτων της:

9

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

«Αν η κυρία Ευγενίδη μοιάζει στη φωνή της, πρέπει να εί-

ναι κούκλα.»

Και να ήθελα, δεν θα μπορούσα να σχολιάσω τον χρησμό

της. Δεν είχα χρόνο. Σε κλάσματα δευτερολέπτου άκουσα την

εξώπορτα να κλείνει με βρόντο. Καλύτερα έτσι! Ό,τι και να της

έλεγα, μάταιος κόπος. Της είχα εξηγήσει επανειλημμένα ότι

στη δουλειά μου αρνιόμουν να φανταστώ ανθρώπους έχοντας

ως μόνο στοιχείο τη φωνή τους. Αποτελούσε ακλόνητη πεποί-

θησή μου, που στηριζόταν στις εξίσου ακλόνητες εμπειρίες

μου, ότι ειδικά οι γυναίκες που έχουν ωραία φωνή ή χοντρές

θα είναι ή άσχημες.

Πόσο δίκιο είχε η ωραία Ελένη… Τελικά!

Η Σοφία Ευγενίδη πέρα από πολύ όμορφη ήταν και πολύ

πλούσια. Όπως μου εξηγούσε με τη μελίρρυτη φωνή της, δεν

είχε ανάγκη να εργάζεται. Εισέπραττε διάφορα ενοίκια από

ακίνητα σε Αθήνα και Βρυξέλλες, τα οποία είχε κληρονομή-

σει, από κοινού με τη δίδυμη αδελφή της, από τους ευκατά-

στατους γονείς της.

Έλληνας ο πατέρας, Βαλλόνη η μητέρα. Οι γονείς είχαν

επιμείνει οι δίδυμες κόρες τους να μεγαλώσουν και στις δύο

χώρες. Τις είχαν στείλει τα μισά χρόνια σε σχολείο στο Βέλγιο

και τα άλλα μισά στην Ελλάδα. Και μέχρι τον αιφνίδιο θάνατό

τους (σε αυτοκινητικό δυστύχημα στο Πήλιο) οι δύο αδελφές

είχαν όντως μοιράσει τις ζωές τους ανάμεσα στις δύο πατρίδες

τους. Έπειτα όμως από το τραγικό συμβάν η Εύη –βγαίνει από

το Ευφροσύνη– δεν ξαναπάτησε το πόδι της στην Ελλάδα. Δεν

ξαναμίλησε ελληνικά και ολοκλήρωσε τις σπουδές της σε βελ-

γικό πανεπιστήμιο. Επιχείρησε μάλιστα να γράψει και να εκ

10

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

δώσει στα γαλλικά, χωρίς επιτυχία, μέχρι που γνώρισε τον με-

γάλο έρωτα της ζωής της, τον Φίλιππο ή Φίλιπ Ντεμεζιέ, επί-

σης Ελληνοβαλλόνο αλλά με εβραϊκές ρίζες.

Διακόπτοντας την επίδοξη πελάτισσά μου, ομολογουμένως

λίγο απότομα, τη ρώτησα με ποιο τρόπο με είχε επιλέξει. Με είχε

συστήσει κάποιος ή είχε ανοίξει απλώς τον Χρυσό Οδηγό;

Αδυνατώντας να χορτάσω την ομορφιά της, παραδινό-

μουν στη βάσανο των ανούσιων ερωτημάτων μου. Την κοι-

τούσα και δεν ήξερα ποιο θεό ή ποιον άγιο έπρεπε να ευχαρι-

στήσω για το χάρμα οφθαλμών που καθόταν σταυροπόδι απέ-

ναντί μου. Εντούτοις παρέμενα ψυχρός και αδιάφορος, όπως

μου επέβαλλε η επαγγελματική δεοντολογία, επαναλαμβάνο-

ντας την ερώτησή μου:

«Πώς με βρήκατε;»

Η Σοφία Ευγενίδη, ερυθριώντας ελαφρά, χαμήλωσε το

βλέμμα της και μου απάντησε:

«Σας διάβασα.»

Αυτό κι αν ήταν απάντηση! Είχα σχεδόν ξεχάσει πως ήμουν ο

συγγραφέας της Απονομής δικαιοσύνης. Τον πρώτο χρόνο κυ-

κλοφορίας του, πριν από πέντε χρόνια, το ένα και μοναδικό

αστυνομικό μυθιστόρημα που είχα γράψει είχε πουλήσει κάνα

δύο χιλιάδες αντίτυπα. Έπειτα ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Δεν

είχα ακούσει και δεν είχα διαβάσει το παραμικρό για την απή-

χηση που είχε το βιβλίο μου στο αναγνωστικό κοινό.

«Η Απονομή δικαιοσύνης με συγκλόνισε», συνέχισε ο ξαν-

θός άγγελος στρέφοντας πάνω μου τα –πιο γαλανά και από

τον αιγαιοπελαγίτικο ουρανό– μάτια του, τη στιγμή που τα

ροζ, σαρκώδη χείλη του συσπόνταν σε μια έκφραση πάθους.

11

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

«Η Απονομή δικαιοσύνης ήταν βάλσαμο για την ψυχή μου. Δεν

μπορείτε να φανταστείτε πόσο είχα υποφέρει προτού τη δια-

βάσω. Δεν πίστευα πως υπήρχε τρόπος να λυτρωθώ. Ήταν α-

νείπωτος ο πόνος μου για την αδικία που έχει υποστεί η αδελ-

φή μου. Μη με παρεξηγήσετε, κύριε Καλένδη, δεν ζητώ εκδίκη-

ση, είναι άλλωστε αργά, εσείς όμως με το βιβλίο σας μου δείξα-

τε πως ποτέ δεν είναι αργά για απονομή δικαιοσύνης.»

Δεν ήμουν απολύτως σίγουρος για το δάκρυ που αργοκυ-

λούσε στο μάγουλό της, επειδή και τα δικά μου μάτια είχαν

βουρκώσει. Παρότι δεν ήμουν εκατό τοις εκατό σίγουρος για

το νόημα των λόγων της –την άκουγα περισσότερο με τα μά-

τια μου παρά με τα αυτιά μου–, για πρώτη φορά στη συγγρα-

φική μου σταδιοδρομία συνειδητοποιούσα ότι τελικά είχα κα-

ταφέρει να «πατήσω» την ποταπή πραγματικότητα. Ως άλλος

Καζαντζάκης μεθούσα με τον θρίαμβό που είχα πετύχει απέ-

ναντι στον μεγαλοδύναμο Θεό: Είχα κατορθώσει ως άνθρωπος

να δημιουργήσω με τις λέξεις μου έναν κόσμο που πλεονε-

κτούσε του κόσμου που Εκείνος είχε πλάσει με λάσπη. Στον δι-

κό μου κόσμο η Απονομή δικαιοσύνης είχε αποτέλεσμα. Έπιανε

τόπο. Την άκουγα: «Το βιβλίο σας, κύριε Καλένδη, με δίδαξε

μια μεγάλη αλήθεια: Αν καταργηθούν οι συνέπειες που προκα-

λεί μια πράξη, καταργείται ταυτόχρονα και η ίδια η πράξη, α-

διάφορα αν είναι καλή ή κακή. Δεν έχει σημασία… Όταν δεν

υπάρχουν συνέπειες, δεν υπάρχει και πράξη… Αυτή την απο-

νομή δικαιοσύνης επιθυμώ για την αδελφή μου. Θέλω να εντο-

πίσετε τις συνέπειες των πράξεών της και, αν είναι εφικτό, να

τις άρετε… Φυσικά δεν περιμένω να την αναστήσετε. Να την

αποκαταστήσετε ηθικά σας ζητώ.»

Αυτή τη φορά στην αλυσίδα του λόγου ο αναγνώστης είχε

ξεπεράσει τον συγγραφέα. Δεν μπορώ να πω ότι όταν έγραφα

12

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

το βιβλίο, αποσκοπούσα στις σκέψεις και στα συμπεράσματα

που είχε καταλήξει η επίδοξη πελάτισσά μου. Συνάμα όμως

εξακολουθούσα να μην είμαι και εκατό τοις εκατό βέβαιος για

το τι ακριβώς ζητούσε η Σοφία Ευγενίδη από μένα. Άθελά μου

κάποιες μαύρες σκέψεις με παρέσυραν σε λανθασμένα συμπε-

ράσματα, όπως θα αποδεικνυόταν σύντομα.

Ήμουν έτοιμος να της επιστήσω την προσοχή στο ότι οι

υπηρεσίες που παρείχα ήταν αμιγώς νομικές και ότι δεν επρό-

κειτο να επιμεληθώ τα ημερολόγια της αδελφής της για να

βρουν εκδότη και να λάμψει με αυτόν τον τρόπο η αλήθεια.

Εντούτοις, από την πληγωμένη έκφραση του προσώπου της,

αμέσως κατάλαβα ότι την είχα παρεξηγήσει. Και σαν να είχε

διαβάσει τις σκέψεις μου, με επανέφερε στην τάξη αποστομώ-

νοντάς με: «Δεν σας ζητώ, κύριε Καλένδη, να εκδώσετε τα ημε-

ρολόγια της αδελφής μου, αλλά να αναλάβετε ως δικηγόρος

την αναψηλάφηση της δίκης της.»

«Επανάληψη διαδικασίας», τη διόρθωσα, κι εκείνη με κοί-

ταξε απορημένη.

Είχε διαπράξει το σύνηθες ατόπημα των ερασιτεχνών της

Δικαιοσύνης και της το εξήγησα:

«Μπορεί ο όρος αναψηλάφηση να έχει επικρατήσει, όντας

ευρέως γνωστός και εύχρηστος, εντούτοις το έκτακτο ένδικο

μέσο της αναψηλαφήσεως χρησιμοποιείται μόνο στην πολιτι-

κή δικονομία. Στις ποινικές υποθέσεις αντίθετα ο ορθός όρος

είναι: επανάληψη διαδικασίας.»

Δεδομένου ότι η επίδοξη πελάτισσά μου μου είχε κάνει λόγο

για τον θάνατο της δίδυμης αδελφής της, όπως και για την α-

δικία που είχε υποστεί, επόμενο ήταν η υπόθεσή της να άπτε-

ται της ποινικής δικαιοσύνης. Εκτός αυτού δεν μου φαινόταν

13

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

ότι είχε έρθει στο γραφείο μου για να της βγάλω κάποια απο-

ζημίωση ή για να της επιστραφούν κάποια αχρεωστήτως κα-

ταβληθέντα χρήματα. Την αποκατάσταση της ηθικής τάξης ζη-

τούσε, κι αυτό μόνο ένας ταπεινός εργάτης της ποινικής δικο-

νομίας σαν κι εμένα μπορούσε να της το προσφέρει. (Έπρεπε

να της το αναγνωρίσω, είχε πετύχει διάνα μαζί μου.) Βγάζο-

ντας λοιπόν ένα διαφωτιστικό λογύδριο σχετικά με τη σπου-

δαιότητα της έκτακτης διαδικασίας, της επανάληψης διαδικα-

σίας, τη συνεχάρην για την επιλογή της.

«Εφόσον το σφάλλειν ανθρώπινον και εφόσον πολλές φο-

ρές ευφυείς ομολογουμένως εγκληματίες καταφέρνουν να πα-

ραπλανήσουν τη δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της με τις δό-

λιες ενέργειές τους, ώστε μια αμετάκλητη απόφαση να αποτελεί

προϊόν λανθασμένων δικανικών συλλογισμών και εκτιμήσεων,

πρέπει κάθε δεδικασμένο το οποίο εκδόθηκε εκφράζοντας την

τυπική μόνο αλήθεια να μπορεί να καταργηθεί. Πρέπει πάση θυ-

σία να αρθούν οι αδικίες που έχουν προκύψει. Ουδέποτε μπορεί

το ψεύδος να κατισχύσει της αλήθειας. Ακόμη και μετά τον θά-

νατο των διαδίκων, την τυχόν έκτιση της ποινής ή την ενδεχόμε-

νη παραγραφή της, εφόσον αποκαλυφθούν νέα αποδεικτικά

στοιχεία, τα οποία είναι άγνωστα στους καταδικάσαντες δικα-

στές, η δίκη οφείλει και πρέπει να επαναληφθεί. Σε απλά ελληνι-

κά, έχουμε πολλές πιθανότητες να επιτύχουμε την επανάληψη

της δίκης της αδελφής σας.»

Στην έκφραση του προσώπου της διακρινόταν ο αμέριστος

θαυμασμός της. Όση ώρα αγόρευα, κρεμόταν από τα χείλη μου.

Αισθανόμουν ότι θα έκανε ό,τι της ζητούσα. Προηγουμένως

όμως έπρεπε να με ενημερώσει λεπτομερώς για το έγκλημα.

Πώς και για ποιο λόγο είχε καταδικαστεί άδικα η αδελφή της;

14

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

Πρώτα και κύρια ήμουν αναγκασμένος να τη ρωτήσω ποια α-

κριβώς ήταν η εντολή της. Της τη ζήτησα και η απάντησή της

ήταν σαφής: «Να πιστέψετε σ’ αυτή την υπόθεση, κύριε Κα-

λένδη. Να πιστέψετε ότι υπάρχει λόγος να επαναληφθεί η δίκη

της αδελφής μου. Η Εύη κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για

έναν φόνο που δεν είχε διαπράξει.»

Αμέσως μετά χαμήλωσε ξανά τα σιέλ μάτια της αφήνοντάς

με στο σκοτάδι. Από τη μια η περιέργεια, από την άλλη ο πόθος

έκαιγαν τα σωθικά μου. Δεν ήθελα να βάλω το χέρι μου επί τον

τύπον των ήλων, έπρεπε όμως να μάθω ποιος ήταν ο δολοφό-

νος. Έτσι τη ρώτησα:

«Ποιος ήταν ο δράστης;»

«Ο σύζυγος της αδελφής μου, ο μεγάλος έρωτας της ζω-

ής της.»

Σιωπή απλώθηκε γύρω μας και ανάμεσά μας. Εν τω μεταξύ

έξω είχε αρχίσει να βραδιάζει. Έπρεπε να κερδίσω χρόνο για να

βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Τη ρώτησα με ποιο τρόπο είχε

πεθάνει η αδελφή της. Η απάντησή της ήταν καταπέλτης:

«Αυτοκτόνησε μετά την ανακοίνωση της καταδικαστικής

απόφασης… Μπορώ πάντως με σιγουριά να σας πω ότι η

Εύη δεν έκανε το απονενοημένο βήμα επειδή θα πήγαινε φυ-

λακή. Δεν τη φόβιζε η τιμωρία. Απλώς δεν μπορούσε να απο-

δεχτεί ένα μέλλον στο οποίο ο μεγάλος έρωτας της ζωής της,

ο άντρας της, δεν θα είχε πλέον καμία θέση. Την είχε προδώ-

σει και επιπλέον την είχε ενοχοποιήσει για κάτι που εκείνος

είχε κάνει.»

Η υπόθεση περιπλεκόταν. Δεν γινόταν να μη ρωτήσω ποιο

ήταν το θύμα.

«Η ερωμένη του», ήταν η λακωνική απάντηση της Σοφίας

Ευγενίδη.

15

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

Τα πράγματα ξέμπλεκαν κάπως. Απέμενε να μάθω τον

τόπο του εγκλήματος και αν ο φερόμενος ως δράστης ήταν

ακόμα εν ζωή ή αν είχε αυτοκτονήσει κι εκείνος. Σκεφτό-

μουν ότι το ενδεχόμενο θανάτου του θα απλοποιούσε αφά-

νταστα την υπόθεση. Όμως το πικρόχολο σχόλιο της επίδο-

ξης πελάτισσάς μου αφάνισε κάθε μου ελπίδα για «εξώδικο

συμβιβασμό».

«Ζει και βασιλεύει, όπως ακριβώς ζούσε και πριν από το

έγκλημα. Συμπεριφέρεται δε σαν να μη συνέβη τίποτα.»

Ήταν ολοφάνερο ότι η Σοφία Ευγενίδη μισούσε θανάσιμα τον

γαμπρό της. Δεν είχε άδικο. Είχε οδηγήσει με ύπουλο και κατα-

χθόνιο τρόπο την αδελφή της στον θάνατο. Εκτός αυτού είχε

συνθλίψει την υπόληψή της.

Νομίζω ότι είχα πειστεί για την αναγκαιότητα του να επα-

ναληφθεί η δίκη. Ήθελα να αναλάβω την υπόθεση. Ήθελα να

έχω πελάτισσά μου τη Σοφία Ευγενίδη. Ήθελα να γίνω ο ήρω-

άς της. Για να τα καταφέρω όμως, μου έλειπαν κάποια επιπλέ-

ον στοιχεία, που έπρεπε να ξεκαθαρίσω μαζί της. Έτσι με τις

ερωτήσεις που τις έκανα και τις απαντήσεις που εκείνη μου έ-

δινε, ξετυλιγόταν το κουβάρι της υπόθεσής της. Αναλογιζό-

μουν ότι, εφόσον έχει υπάρξει καταδικαστική απόφαση, θα

υπήρχε σίγουρα και δικογραφία. Έπειτα ήταν και το θέμα της

δωσιδικίας. Η υπόθεση είχε εκδικαστεί από ξένα δικαστήρια.

Επομένως σε αυτά έπρεπε να αποταθούμε για να επιτύχουμε

την επανάληψη της δίκης.

Παραθέτοντας εν συντομία τα δικονομικά προαπαιτούμε-

να, ρώτησα την πελάτισσά μου αν είχε στη διάθεσή της τη

σχετική δικογραφία.

16

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

«Θα τη βρω», μου απάντησε κάπως ενοχλημένη.

Αδυνατούσα να καταλάβω τι στο καλό μπορεί να την εί-

χε δυσαρεστήσει. Τα μάτια της είχαν σκοτεινιάσει. Δεν ήταν

πια η γυναίκα που πριν από λίγο με θαύμαζε. Ετοιμαζόμουν

να τη διαφωτίσω ως προς το βαρύ φορτίο που εμείς οι λει-

τουργοί της Θέμιδος οφείλουμε να σηκώσουμε προκειμένου

να ενεργοποιήσουμε έκτακτες ποινικές διαδικασίες, αλλά με

πρόφθασε: «Κύριε Καλένδη, στην υπόθεση της αδελφής μου

τα δικονομικά ζητήματα είναι επουσιώδη. Σημασία έχει να

καταλάβετε το δράμα και την οδύνη της. Πόσα και ποια βα-

σανιστήρια και εξευτελισμούς αναγκάστηκε να υπομείνει ως

γυναίκα, επειδή είχε την ατυχία να αγαπήσει ένα τέρας. Ναι,

ένα τέρας… Κανένας άνθρωπος δεν θα συμπεριφερόταν κατ’

αυτόν τον τρόπο… Εκμεταλλευόμενος την αγάπη της, της

ρούφηξε κάθε σταγόνα ζωής και χαράς που διέθετε, οδηγώ-

ντας τη στο τέλος στον θάνατο. Πιστέψτε με, κύριε Καλένδη,

πρέπει να υπάρξει τιμωρία στο έγκλημα αυτού του ανθρω-

πόμορφου τέρατος.»

Είχα καταπιεί τη γλώσσα μου. Το μένος της ήταν κάτι πα-

ραπάνω από έκδηλο. Σώπασε μόνο για να σκουπίσει με το χέρι

της τα δάκρυά της και αμέσως μετά συνέχισε:

«Η αδελφή μου είχε τη συνήθεια να γράφει… να αποτυπώ-

νει στο χαρτί συναισθήματα και σκέψεις της. Όπως σας είπα,

ήταν συγγραφέας, αν και δεν είχε καταφέρει να εκδώσει κάτι.

Έγραφε όμως διαρκώς και για τα πάντα. Δεν ήταν ακριβώς

ημερολόγιο ό,τι έγραφε, δεν κρατούσε ημερομηνίες, κατέγρα-

φε όμως καρέ καρέ τα συμβάντα της ζωής της. Μέχρι την τε-

λευταία της στιγμή, λίγο πριν πηδήξει από τον πέμπτο όροφο

του δικαστηρίου στο οποίο είχε καταδικαστεί, είχε καταθέσει

στα τετράδιά της την ψυχή της. Τα βρήκα και έχω αρχίσει να

17

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

31

32

33

τα μεταφράζω, επειδή, όπως σας είπα, η Εύη έγραφε στα γαλ-

λικά. Οι σελίδες που έχετε μπροστά σας είναι η αρχή. Σας πα-

ρακαλώ να τις διαβάσετε.»

Σηκώθηκε πάνω απότομα. Με ένα νεύμα της μου επέβαλε

να μείνω στη θέση μου.

«Θα βρω την έξοδο μόνη μου», είπε και, χωρίς να προσθέ-

σει ή να αφαιρέσει κάτι, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.

Σαν υπνωτισμένος έπιασα το χειρόγραφο που μου είχε

εμπιστευτεί και άρχισα να το διαβάζω.