ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 18η Σεπτεµβρίου 2014

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ TOY ΦΛΟΓΕΡΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ

ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Έφυγε από την παρούσα πρόσκαιρη και µάταιη ζωή για την αιώνια πατρίδα

ο µεγάλος και ακαταπόνητος εργάτης και θερµός απόστολος του Ευαγγελίου, ο

διαπρύσιος κήρυκας της Ορθοδοξίας και οµολογητής της Ορθοδόξου πίστεως,

Νικόλαος Σωτηρόπουλος. Σίγησε η γλώσσα, που επί 50 σχεδόν έτη, µετέδιδε

στον πιστό λαό του Θεού «ρήµατα ζωής αιωνίου», η γλώσσα που ήλεγχε µε

προδροµική παρρησία την πλάνη και την αίρεση. Έσβησε η θεοφώτιστη

γραφίδα, που ερµήνευε και ανέλυε τις Γραφές και χειραγωγούσε προς τα άνω.

Ο αείµνηστος Νικόλαος υπήρξε «σκεύος εκλογής», «αφωρισµένος εκ

κοιλίας µητρός αυτού» (Γαλ.1,15), µιµητής του αποστόλου Παύλου, πιστός

«άχρι θανάτου» (Αποκ.2,10), γνήσιο πνευµατικό τέκνο του αειµνήστου πρώην

επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, του µεγάλου αυτού

πνευµατικού και πατερικού αναστήµατος της εποχής µας. Ήταν άνθρωπος της

αρετής και της ασκήσεως. Πράος µε τους αγαθούς συνοµιλητές του. Ταπεινός

στο φρόνιµα. Λιτοδίαιτος και λιπόσαρκος στο σώµα. Ασκητικός και

αφιλοχρήµατος, εργαζόµενος για το Χριστό και την Εκκλησία αφιλοκερδώς, µη

έχοντας ποτέ χρήµατα στην τσέπη του. Ήταν ο άνθρωπος, που καθηµερινώς

εβίωνε στην πράξη το ευαγγέλιο, που κήρυττε µε τον λόγο του.

Με πολλά χαρίσµατα τον προίκισε ο Θεός, τα οποία διαπιστώσαµε, όσοι

είχαµε την ευκαιρία και την ευλογία να τον γνωρίσουµε από κοντά. Ιδιαίτερα

όµως ξεχώριζε για το χάρισµα του λόγου, γραπτού και προφορικού, για το

χάρισµα της ερµηνείας των Γραφών, αλλά και για το χάρισµα να ελέγχει και να

καυτηριάζει µε θάρρος και παρρησία την πλάνη και την αίρεση και αυτούς που

την εκφράζουν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ο λόγος του, χαριτωµένος,

φορτισµένος µε την δύναµη του αγίου Πνεύµατος, ως αύρα λεπτή και ως

«δρόσος Αερµών», ενέπνεε, έτρεφε πνευµατικά, στήριζε τους αδυνάτους στην

πίστη, παρηγορούσε τους δοκιµαζοµένους. Ωστόσο, όταν επρόκειτο να πατάξει

την πλάνη και την αίρεση, την ασέβεια και την ανηθικότητα, την αδικία και την

καταπάτηση των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, ο λόγος του γινόταν

ελεγκτικός, ορµητικός, χειµαρρώδης, προδροµικός. Καθηµερινό εντρύφηµά του

παιδιόθεν ήταν η αγία Γραφή, την οποία ερµήνευε πάντοτε µε βάση τους αγίους

Πατέρες της Εκκλησίας. Κατ’ εξοχήν επιδόθηκε στην ερµηνεία δύσκολων

χωρίων της αγίας Γραφής, την οποία κατέγραψε και αποθησαύρισε στο

τετράτοµο έργο του «Ερµηνεία ∆υσκόλων ∆ωρίων». Το άλλο περισπούδαστο

έργο του «Ίδε Ιησούς ο Γιαχβέ», το αξεπέραστο «Αντιχιλιαστικόν

Εγχειρίδιον» καθώς και τα άλλα έργα του, θα αποτελούν πολύτιµους

θησαυρούς στο χώρο της ερµηνευτικής και της ποιµαντικής µας θεολογίας και

τις αντιµετωπίσεως των αιρέσεων. Χιλιάδες ψυχές στην Ελλάδα και στο

εξωτερικό ωφελήθηκαν πνευµατικά και στηρίχθηκαν στην Ορθόδοξη πίστη από

τα κηρύγµατα και το συγγραφικό του έργο.

Μεγάλους κόπους κατέβαλε ο αείµνηστος Νικόλαος για την καταπολέµηση

των πλανών και αιρέσεων της εποχής µας, γενόµενος µιµητής των αρχαίων

µεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, των αγωνισθέντων υπέρ της Ορθοδοξίας.

Ιδιαιτέρως στρέφονταν ο µακαριστός εναντίον της παναιρέσεως του

Οικουµενισµού, η οποία έχει πάρει τα τελευταία χρόνια επιδηµικές διαστάσεις

στο χώρο της Εκκλησίας µας, όπου κληρικοί όλων των βαθµίδων (µε

προεξάρχοντες πατριάρχες και επισκόπους) και θεολόγοι, υπηρετούν µε

συνέπεια τον θρησκευτικό συγκρητισµό του οικουµενιστικού τέρατος, µε

απρόβλεπτες συνέπειες, στο άµεσο µέλλον, για την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία

µας.

Για τον ελεγκτικό του λόγο και για τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας

υπέµεινε πολλούς διωγµούς και θλίψεις, µε αποκορύφωµα τον περιβόητο

αφορισµό του, ο οποίος όλως αδίκως και αντικανονικώς του επεβλήθη από

κάποια ξένη προς την Κανονική Παράδοση της Εκκλησίας µας «Μείζονα και

Υπερτελή Σύνοδο». Όπως ο ίδιος αναφέρει σε ένα σχετικά πρόσφατο

δηµοσίευµά του, τον αφόρισαν «χωρίς απαγγελία συγκεκριµένης κατηγορίας

και χωρίς κλήση σε απολογία», επειδή ήλεγξε τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας

κ. Στυλιανό για σοβαρότατες, κατά την κρίση του, δογµατικές παρεκτροπές. Και

αντί η εν λόγω Σύνοδος να ερευνήσει και να εξετάσει αµερόληπτα και

αντικειµενικά, αν όντως ευσταθούν, όσα ο αείµνηστος Νικόλαος καταλογίζει εις

βάρος του Αρχιεπίσκοπου, αυτή, ενεργούσα προφανώς µε κοσµικά κριτήρια,

του επέβαλε ένα βαρύτατο επιτίµιο, το οποίο επιβάλλεται µόνο σε κακοδόξους

και αιρετικούς. Το «παράπτωµά» του ήταν η δήθεν εισπήδηση σε άλλη

Εκκλησία. Αλλά οι Ιεροί Κανόνες, για το παράπτωµα της εισπήδησης σε άλλη

Εκκλησία, κανονίζουν τους παραβάτες κληρικούς, και όχι τους λαϊκούς!

Κανένας Ιερός Κανόνας δεν απαγορεύει στον λαϊκό να κηρύττει όπου επιθυµεί,

φθάνει να ορθοτοµεί την αλήθεια της Εκκλησίας µας.

Έτσι ο ζηλωτής της ευσεβείας Νικόλαος βάσταζε επί δύο και πλέον

δεκαετίες τον σταυρό του αφορισµού, µε πολλή υποµονή, ενθυµούµενος και

ενισχυόµενος από τον λόγον του µακαρίου Παύλου «πάντες δε οι θέλοντες

ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται» (Β΄Τιµ.3,12). Η Εκκλησία µας

βεβαίως θεώρησε αυτόν τον «αφορισµό» ως άκυρο και γι’ αυτό ουσιαστικά τον

δεχόταν σε κοινωνία. Μάλιστα πολλοί επίσκοποι και κληρικοί τον καλούσαν

στις Ιερές Μητροπόλεις και στους ναούς ως οµιλητή. Η εκκλησιαστική κήδευσή

του και η παρουσία, κατ’ αυτήν, τεσσάρων Μητροπολιτών της Εκκλησίας της

Ελλάδος, (του Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσµά, Πειραιώς Σεραφείµ,

Γόρτυνος κ. Ιερεµία και ∆ρυινουπόλεως κ. Ανδρέα), δεκάδων κληρικών και

µοναχών, καθώς και εκατοντάδων πιστών από όλη την Ελλάδα, αποτελούν µία

ακόµη µαρτυρία και επιβεβαίωση του εκκλησιαστικού πληρώµατος, περί της

αντικανονικότητας και ακυρότητας του αφορισµού του.

Θεωρήσαµε χρέος µας να αναφερθούµε µε την παρούσα ανακοίνωσή µας στο

πρόσωπό του όχι µόνον ως ένα ελάχιστο δείγµα τιµής και ευγνωµοσύνης προς

τον µεταστάντα αγωνιστή και οµολογητή αδελφό µας, αλλά και διότι αποτελεί,

πιστεύουµε, για όλους µας, λαµπρό παράδειγµα συνεπούς χριστιανικής ζωής και

οµολογίας της Ορθοδόξου πίστεως.

Προσευχόµαστε ο Θεός να τάξει την ψυχή του ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται.

Να συγχωρήσει όσους αδίκως τον αφόρισαν και ποικιλοτρόπως τον

συκοφάντησαν. Ικετεύουµε, τέλος, τον ίδιο να πρεσβεύει προς Κύριό µας, να

αναδείξει και άλλους οµολογητές, της δικής του αξίας, διότι τους έχει απόλυτα

ανάγκη η Εκκλησία µας στους σύγχρονους χαλεπούς καιρούς µας.

Αιωνία σου η µνήµη αξιοµακάριστε και αείµνηστε αδελφέ ηµών Νικόλαε!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών