Ìçíéáßá ÐåñéïäéêÞ Ýêäïóç - 1⁄4è. Áìáëßáò 97 - Áñ. öýëëïõ 213 ÓåðôÝìâñéïò 2015 Ô.Ê. 262 22 ÐÜôñá - ÔéìÞ 1c

Çëåêôñ. Ä/íóç: www.ekp-dipso.gr E-mail: a-roumel@windtools.gr, gesthimani1@gmail.com

ÅÔÏÓ 17ï

ÄÉØÙ

γαπημένοι μου Αδελφοί και Αδελφές Φίλοι και Φίλες μου

Η επικοινωνία είναι μέγα θέμα για τον άνθρωπο. Δυστυχώς είναι χωρίς αυτή, παρόλο που όλοι έχουμε κινητά, ίντερνετ, facebook και όλα τα άλλα τα τεχνικά μέσα και

λέμε ότι έχουμε τόσους φίλους - φίλες. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι ζούμε εκτός κοινω-νίας και επικοινωνίας. Και αυτό οφείλεται κατά μεγάλο λόγο και ρόλο ότι δεν προσευχόμαστε. Άρα δεν επικοινωνούμε δεν κοινωνούμε δεν

μετέχουμε. Η προσευ-χή είναι δ ύ σ κ ο λ η αρετή αλλά είναι το μείζων ενός Ανθρώπου που θέλει και επιποθεί

να ζει πνευματικά. Πολλά λέγονται, πολλά γράφονται, ας

προσθέσουμε και εμείς κάτι. Πάντως η ευχή το «Κύριε, Ιησού Χριστέ Ελέησόν με» είναι η Προ-σευχή μας καθώς και το «Πάτερ ημών…»

«Όσο περισσότερο ταπεινωνόμαστε μέσα σε μία οδυνηρή μετάνοια, τόσο πιο γρήγορα η προσευχή μας θα φθάσει στο Θεό». (Αρχιμ. Σωφρόνιος)

Υπάρχουν περιστάσεις, λίγες ή πολλές κατά τις οποίες προσευχόμαστε για θέματα που μας απασχολούν με όλη μας την καρδιά, και με δάκρυα πολλές φορές. Παρακαλούμε το Θεό να μας δώσει υγεία, πλούσια και άφθονα αγαθά, οικογενειακή ευτυχία, ειρήνη στον κό-σμο κ.λπ.

Εν τούτοις, τα αιτήματα δεν εκπληρώ-νονται. Ο ουρανός παρουσιάζεται κλειστός. Παρά ταύτα εξακολουθούμε να Τον παρακα-λούμε. Ο Θεός όμως φαίνεται ότι δεν ακούει τις προσευχές μας.

Τι συμβαίνει; Δεν θέλει ο Θεός να μας δώσει το ζητούμενο; Δεν έχει τη δυνατότητα να εκπληρώσει τα αιτήματά μας; Τίποτε από αυτά. Γιατί; Διότι δεν υπάρχουν αδύνατα και ακατόρθωτα για το Θεό. Αφού ο Θεός είναι Θεός παντοδύναμος και Θεός αγάπης. Ό,τι

κάνει, το κάνει κινούμενος από αγάπη.

Πού οφείλεται, λοιπόν, το ότι δεν εισακούονται οι προσευχές μας; Την απάντηση μας τη δίνει ο ένδοξος Απόστολος Ιάκω-βος, ο Αδελφόθεος. Το μας λέει; «Ζητείτε από τον Θεό με την προσευχή και δεν λαμβάνετε, διότι ζητείτε με κακό σκοπό για να ξοδεύσε-τε εκείνο, που ζητείτε προς απόλαυση».1

Ο παραπάνω λόγος του αγίου Ιακώβου μας αποκαλύπτει δύο αιτίες ένεκα των οποίων δεν εισα-κούονται οι προσευχές μας. Η μία αιτία είναι ο εφάμαρ-τος σκοπός - που θέλουμε να εξυπηρετήσομε με την εκπλήρωση του αιτήματός μας - και η άλλη αιτία ο διεφθαρμένος εσωτερικός κόσμος, που υπονοείται ότι υπάρχει, αφού η αμαρτω-λότητά μας είναι εκείνη που κινητοποιεί τον σκοπό.

Ας δούμε, λοιπόν, στη συνέχεια τις προϋπο-θέσεις εκείνες, οι οποίες καθιστούν την προσευχή θεάρεστη και επομένως ακουστή από τον Θεό.

Α. Η ακατάγνωστη συνείδηση

Ο ρύπος της αμαρτίας. «Κακώς αιτείσθε». Ο λόγος δεν αναφέρεται στη σωμα-τική στάση του προσευχο-μένου ανθρώπου. Διότι υπάρχουν περιστάσεις κατά τις οποίες εξαιτίας κάποιας ασθένειας ή σωματικής κακώσεως αδυνατεί ο άνθρωπος να λάβει την ευλαβή στάση της προσευχής.

Επομένως, ο λόγος του αγίου Ιακώβου αναφέρεται στην ψυχική κατάσταση του αν-θρώπου, και αυτή πάλι εξαρτάται από τον τρόπο της ζωής με τον οποίο πολιτεύεται. Η

διαγωγή του πολλές φορές τον καθιστά ένοχο απέναντι του Θεού. Η ψυχή μολύνεται από την αμαρτία την οποία υπηρετεί. Η συνείδηση γίνε-ται ένοχη. Και αυτό εμποδίζει τις προσευχές να φθάσουν στο θρόνο του παμβασιλέα Χριστού.

Πολλές φορές και εμείς οι άνθρωποι αποστρεφόμαστε ένα βρώμικο αλήτη, που θα έλθει να μας πλησιάσει. Διότι δεν αντέχουμε

τη δυσωδία η οποία εξέρχεται από αυτόν. Φοβούμεθα μήπως μας μεταδώσει καμιά αρ-ρώστια με τη ρυπαρότητά του.

Εάν, λοιπόν, αποφεύγουμε ένα ακάθαρτο άνθρωπο, έστω και αν πέφτει και μας προσκυνά, ασύγκριτα περισσότερο αποστρέφεται ο Θεός τις

ÓõíÝ÷åéá óôç óåë. 6

Αντωνίου ΡουμελιώτηΠρωτοπρεσβυτέρου

a-roumel@windtools.gr

Αξέχαστη έμεινε σε όλους η προσκυνηματική εκδρομή στην Αίγινα το ιερό νησί που φιλοξενεί την κάρα και τα άγια λείψανα του Αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως, του θαυματουργού αγίου του 20ου αιώνα. Συνέχεια στη σελίδα 4

Έ κ α ν α ν ένα αγώνα που κράτησε ένα - δύο χρό-νια μελετώ-ντας με σκοπό να εισαχθούν σε κάποια σχολή των δ η λω μ έ ν ω ν προτιμήσεών τους στο μη-χανογραφικό δελτίο του σχολείου τους. Άλλοι πήραν τις πρώτες θέσεις, άλλοι τις επόμε-νες, άλλοι τις τ ε λ ε υ τ α ί ε ς . Πάντως, όλοι αγωνίστηκαν και τερμάτισαν, κι αυτό εν τέλει έχει σημασία.

Φυσικά και ο αγώνας αφορά τις Πανελλήνιες Εξετάσεις της Γ΄ Λυκείου όλων των σχολείων της χώρας, και συγκεκριμένα του παρελθόντος σχολικού έτους. Οι πρωταθλητές των αγώνων - οι επιτυχόντες στα Α.Ε.Ι. και Α.Τ.Ε.Ι. γεύτηκαν μία πρώτη καλή πλευρά της ζωής, και την μετά-βαση από τη σχολική στην ακαδημαϊκή ζωή. Συνέχεια στη σελίδα 5

ÐÑÏÓÊÕÍÇÌÁÔÉÊÇ ÅÊÄÑÏÌÇ ÓÔÇÍ ÁÉÃÉÍÁ

ÊÁËÇ ÁÑ×Ç ÓÔÏÕÓ ÍÅÏÕÓ ÖÏÉÔÇÔÅÓáðü ôçí åíïñßá Ãåíåóßïõ Ôéìßïõ Ðñïäñüìïõ Ðáñáëßáò

óåëßäá 2ΔΙΨΩ

ÓåðôÝìâñéïò 2015

του μακαριστού αρθρογράφου Πολύκαρπου ΠετσίνηÓÕÍÁÎÁÑÉ

Η Αγία Λουκία ήταν πλούσια Ρωμαία κατά την εποχή των βασι-λέων Διοκλητιανού (284 - 304 μ.Χ.) και Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.).Μετά 36 χρόνια χηρείας και σε ηλικία 75 χρονών, προδόθηκε από τον ειδωλολάτρη γιο της Ευτρόπιο, στον Διοκλητιανό, ότι πιστεύει στον Χριστό. Τότε η Αγία συνελήφθη και κλείστη-κε στη φυλακή. Εκεί υπέστη σκληρά βασανιστήρια, αλλά με τη χάρη του Θεού παρέμεινε αβλαβής και περιφερόταν στην πόλη για να αποδοκιμάσει μ’ αυτό τον τρόπο την μικρότητα των βασανιστών της.Το είδε αυτό ο Γερμινιανός (ή Γεμινιανός), πίστεψε στον Χριστό και μαζί με την Λουκία παρουσιάστηκε στον βασιλιά, ομολογώντας τον Χριστό.

Η Λουκία υιοθέτησε τον Γερμινιανό, τον βάπτισε και αφού απαλλάχτηκαν από τους βασανιστές τους, έφυγαν στο Ταυρομένιο της Σικελίας. Αλλά εκεί, λόγω διωγμού, η Λουκία τράβηξε για τα βουνά, όπου απεβίωσε ειρηνικά. Ο δε Γερμινιανός συνελήφθη και αποκε-φαλίστηκε.

Στους Συναξαριστές δεν αναφέρεται κανένα υπόμνημα για τον όσιο αυτό. Βιογραφία του υπάρχει στο υπ’ αριθμ. 154 χειρόγραφο της Σκήτης των Καυ-σοκαλυβίων, που συνέγραψε ο μαθητής του εν λόγω Οσίου, Γρηγόριος.Ο όσιος Ρωμύλος γεννήθηκε κατά το 1300 μ.Χ. στην παραδουνάβια πόλη Βιδίνιο από ευσεβείς γονείς, πατέρα Έλληνα και μητέρα Βουλγάρα. Κατά το άγιο βάπτισμα ονομά-σθηκε Ράϊκος. Από την παιδική του ηλικία έδειχνε πόθο για μάθηση και οι διδάσκαλοί του, θαυμάζοντας την σοφία και την σύνεσή του, τον αποκαλούσαν «παιδαριογέροντα». Όταν ανδρώθηκε, για να αποφύγει τον γάμο που εσκέπτοντο οι γονείς του, έφυγε κρυφά σε μο-ναστήρι της επαρχίας του Τιρνόβου. Εκεί, μετά την κανονική δοκιμασία, εκάρη μικρόσχημος με το όνομα Ρωμανός και διακονούσε με πολλή ευλάβεια στον ναό ως εκκλησιαστικός.Την ίδια εποχή ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης αναχώρησε με τους μαθητές του από το Άγιον Όρος και εγκαταστάθηκε στα Παρόρια (σημ. Στράντζα), στα βυζαντινο-βουλγαρικά σύνορα. Όταν ο Ρωμανός άκουσε για τον διδάσκαλο αυτόν της νοε-ράς προσευχής και του ησυχαστικού βίου, ζήτησε ευλογία από τον ηγούμενο να τεθεί υπό την καθοδήγησή του. Μαζί του πήρε και άλλον αδελφό, τον Ιλαρίωνα.Ο όσιος Γρηγόριος τους δέχθηκε με πολλή χαρά και, καθώς ο Ρωμανός ήταν δυνατός, με ισχυ-ρή κράση, του ανέθεσε τις βαρύτερες και κοπιαστικότερες υπηρεσίες, τις οποίες εκτελούσε με απόλυτη υπακοή. Μετέφερε ξύλα και πέτρες από το όρος, νερό από το ποτάμι που έρρεε στους πρόποδες, και έφτιαχνε τον πηλό για τις οικοδομές. Παράλληλα διακονούσε στο μα-γειρείο και στο ζυμωτήριο της μονής και είχε την φροντίδα των ασθενών αδελφών. Του ανα-τέθηκε επίσης η περιποίηση ενός ηλικιωμένου μοναχού, ασθενούς και θυμώδους, ο οποίος ένεκα των ασθενειών του έπρεπε να τρώγει μόνον φρέσκα ψάρια. Ο Ρωμανός υπηρετούσε τον σκληρό εκείνον γέροντα με θαυμαστή πραότητα και μακροθυμία και ψάρευε στο ποτάμι. Τον χειμώνα, που τα νερά ήταν παγωμένα, έσπαζε τους πάγους και με τα πόδια γυμνά στο ψυχρότατο νερό ψάρευε με την απόχη. Με τον τρόπο αυτόν ο Ρωμανός γινόταν μάρτυς κατά προαίρεσιν, καθώς θυσίαζε την ζωή του κάθε στιγμή υπέρ της αγάπης του πλησίον.Με τον θάνατο του ασθενούς γέροντος και του οσίου Γρηγορίου, ο Ρωμα-νός, τον οποίον όλοι αποκαλούσαν «καλορωμανό», υποτάχθηκε μαζί με τον Ιλαρίωνα σε άλλον γέροντα. Οι ληστές όμως, που λεηλατούσαν τα μέρη εκεί-να και κατατυραννούσαν τους μοναχούς, τους ανάγκασαν να αναχωρήσουν στην Στάρα Ζαγορά της Βουλγαρίας, όπου σύντομα κοιμήθηκε ο γέροντάς τους.Έκτοτε ο Ρωμανός υποτάχθηκε στον Ιλαρίωνα, επειδή ήταν μεγαλύτε-ρος στην ηλικία. Όταν ο τσάρος των Βουλγάρων Ιωάννης Αλέξανδρος (1331

– 1371 μ.Χ.) κατεδίωξε τους ληστές, επέστρεψαν στην ερημική ησυχία των Παρορί-ων, για να συνομιλούν με τον Θεό διά της νοεράς προσευχής. Με τις αρετές, οι οποί-ες του είχαν γίνει δευτέρα φύσις, και την αδιάλειπτη ευχή ο Ρωμανός αξιώθηκε να λάβει από τον Θεό πολλά χαρίσματα, ιδιαίτερα το χάρισμα των αειρόων δακρύων.Αργότερα με την ευλογία του Ιλαρίωνος αποσύρθηκε σε τέλεια μόνωση, για να εντρυ-φά απερίσπαστος στις θείες θεωρίες. Αφού έζησε πολλά χρόνια κατ’ αυτόν τον τρό-πο, εκάρη μεγαλόσχημος με το όνομα Ρωμύλος. Οι Τούρκοι όμως σε επιδρομές τους κατέστρεψαν το μοναστήρι, και ο όσιος Ρωμύλος με τον μαθητή του Γρηγόριο κατέφυγαν στο Άγιον Όρος, όπου εγκαταστάθηκαν στα Μελανά, κοντά στην Μεγίστη Λαύρα. Οι αγιορείτες μοναχοί σύντομα αναγνώρισαν τις αρετές του και τον επισκέ-πτονταν χάριν ψυχικής ωφελείας. Διέκοπταν όμως την αγαπημένη του ησυχία, και αναγκάσθηκε να αναχωρήσει σε απομονωμένο κελλί, στους πρόποδες του Άθωνος.Την εποχή αυτή, μετά την ήττα του σερβοβουλγαρικού στρατού του Ιωάννη Ούγγλεση από τους Οθωμανούς και τον θάνατο του ίδιου στην μάχη του Έβρου (Μαρίτσα, 1371 μ.Χ.), ακολούθησε η εισβολή των ατάκτων οθωμανικών στρατευμάτων στην Θράκη και την Μακε-δονία. Τότε πολλοί μοναχοί, φοβούμενοι την γενική ανασφάλεια των καιρών, έφυγαν από το Άγιον Όρος. Παρακινούμενος και ο όσιος Ρωμύλος αναχώρησε στην Αυλώνα της Αλβανίας. Το διάστημα που έμεινε εκεί διόρθωσε τα διεστραμμένα ήθη των κατοίκων και τους δίδαξε την ορθή πίστη, διότι είχαν απομακρυνθεί πολύ από τον χριστιανισμό. Ποθώντας όμως την ησυχία, απομακρύνθηκε στην μονή της Θεοτόκου, στην Ραβάνιτσα της Σερβίας. Ο τόπος αυτός υπήρξε η τελευταία επίγεια διαμονή του, διότι ύστερα από λίγο καιρό απήλθε προς Κύριον (1375 μ.Χ.). Ο τάφος, στον οποίον οι μαθητές του ενταφίασαν το πολύαθλο σώμα του, αναδίδει άρρητη ευωδία. Επιτελούνται δε συνεχώς πολλά θαύματα και ιάσεις στους προσερχομένους με πίστη.

17/9 Áãßá Ëïõêßá ç ÷Þñá êáé Ãåìéíéáíüò ï Ãéïò ôçò

18/9 1⁄4óéïò Ñùìýëïò ôçò ÑáâÜíéôóáò

Συγγραφέας του «Οδοιπορικού στο νομό Αχαΐας» είναι ο μακαριστός Πολύκαρπος Πετσίνης, γνωστός στην πατραϊκή κοινωνία από την πολυετή προσφορά του ως επαγγελματίας

ράφτης αλλά και ως αρθρογράφος του τοπικού τύπου. Άνθρωπος που ενδιαφερόταν για τα κοινά και αγαπούσε αγνά την Εκκλησία του Χριστού. Με παιδικό του πρότυπο τον Ιωάννη Μακρυγιάννη, ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης και οραματιστή μιας ευνομούμενης Ελλάδας, και με ανεπιτήδευτη πένα κατέγραψε την ιστορία των χωριών της αχαϊκής γης δίνοντας ταυτόχρονα το γεωγραφικό και το λαογραφικό τους στίγμα. Και όλα αυτά με βάση την επιτόπια παρατήρησή του και την αέναη μελέτη του.

Η εφημερίδα «ΔΙΨΩ» θα φιλοξενεί σε κάθε φύλλο της ένα αυτοτελές κεφάλαιο από το «Οδοιπορικό στο νομό Αχαΐας» προς γνώση και τέρψη του αναγνωστικού της κοινού.

Ôáîéäåýïõìå ðñïò ôçí êáôáðïíôéóìÝíç ÐïëéôåßáΚαι η πορεία μας συνεχίζεται με οδηγό

τα «Αχαϊκά» του Παυσανία, ενώ εμείς παρα-κάμπτουμε την πόλη του Αιγίου, που τόσα γράφει ο Λύδιος περιηγητής γι’ αυτή - τα οποία θα ανιστορήσουμε στην επιστροφή μας απ’ την Αιγείρα - και μεταφέρουμε τη διήγηση στην αρχαία Ελίκη, τη βυθισμένη πολιτεία, δίνοντας και πάλι το λόγο στον περιηγητή μας:

«Όπως πηγαίνουμε προς τα εμπρός υπάρχει ο ποταμός Σελινούς».

Ο Νερατζούλης μάς λέει ότι το ποτάμι Σε-λινούς, κοινώς Βοστιτσάνικο ποτάμι, πηγάζει από τις βόρειες υπώρειες του όρους Ερύμαν-θος. Εκεί στα χωριά Μάνεσι και Άγιος Βλάσης ο παραπάνω ποταμός ονομάζεται Αγιοβλασίτι-κος. Ο Σελινούντας εκβάλλει 5 χλμ ανατολικά του Αιγίου, πλησίον της κωμόπολης Τέμενη.

Ο ρους του ποταμού τούτου φαίνεται εντελώς μεταλλαγμένος σήμερα. Κατά τον Στράβωνα «ο Σελινούς διήρχετο διά μέσου του Αιγίου, εις δε την εποχή του Παυσανίου διήρχετο εγγύς της πόλεως».

Και πάλι επαναφέρουμε τη διήγηση στον Παυσανία, ο οποίος συνεχίζει: «… και σε απόσταση σαράντα στά-δια από το Αίγιον, βρίσκεται το χωριό Ελίκη κοντά στη θάλασσα.

Εδώ ήταν κτισμένη η πόλις Ελίκη και υπήρχε ναός του Ελικωνίου Ποσειδώνος, πανσέβαστος στους Ίωνες. Πα-ρέμεινε δε σε τούτους η λατρεία του Ελικωνίου Ποσειδώνος, αφού εδιώχτηκαν στας Αθήνας από τους Αχαιούς πήγανε ύστερα από τας Αθήνας στα παράλια της Ασίας.

Υπάρχει και στη Μίλητο, πριν από την πόλη καθώς πηγαίνουμε στην πηγή τη Βιβλίδα, βωμός του Ελικωνίου Ποσειδώνος και επίσης στην Τέω, υπάρχει περίβολος και βωμός προς τιμήν Ελικωνίου, άξιος θέας.

Υπάρχουν δε και στίχοι του Ομήρου για την Ελίκη και τον Ελικώνιο Ποσειδώνα. Ύστερα δε από καιρό στους εδώ Αχαιούς, επειδή αυτοί έσυραν με τη βία από το ναό και σκότωσαν κάποιους ικέτας, δεν άργησε να φτάσει η εκδί-κηση του Ποσειδώνος, αλλά αμέσως σεισμός που γίνηκε στη χώρα τους, εξαφάνισε από τα μάτια των κατοπινών ανθρώπων και τα οικο-δομήματα και μαζί μ’ αυτά και αυτό το έδαφος, που βρισκότανε η πόλις. Τα μεν λοιπόν άλλα για τους σεισμούς, όσοι έχουν ξεπεράσει τους άλλους σε έκταση και εκτείνονται σε μεγάλη έκταση της γης, ο θεός συνηθίζει κατά τον ίδιον τρόπο ως επί το πλείστον να τα παραγγέλνει με σημεία.

Γιατί συμβαίνουν ή συνεχείς μεγάλες βρο-

χές ή ξηρασίες περισσότερο χρόνο πριν από τους σεισμούς και ο αέρας ενάντια προς την κάθε φορά εποχή του έτους γίνεται καυστικώ-τερος κατά τον χειμώνα, και κατά το θέρος ο κύκλος του ηλίου παρουσιάζει μαζί με ομίχλη πιο πολύ ένα ασυνήθιστο χρώμα, που γέρνει είτε προς το ερυθρότερο, είτε ελαφρά προς το μελανώτερο.

Και των νερών ως επί το πολύ στερεύουν οι πηγές, και κάποτε αιφνίδι-α και ορμητικά φυσήματα ανέμου ξέσπασαν πάνω στη χώρα, άλλων ανα-τρέποντας τα δένδρα και κάποτε επίσης διέτρεχαν τον ουρανό φλόγες με με-γάλην λάμψη και παρου-σιάσθηκαν και σχήματα

άστρων άγνω- στα στους πρωτυτερινούς ανθρώπους και που προξένησαν μεγάλη έκ-πληξη σ’ όσους τα έβλεπαν και εκτός απ’ αυτά ακούσθηκε και κάτω από την γη δυνατή βοή από φυσήματα.

Και άλλα πολλά σημεία ο θεός θέλει να φανερώνει πριν από τους σφοδρούς σεισμούς. Ο χαρακτήρας της σεισμικής δονήσεως αυτής δεν είναι πάντοτε ο ίδιος, αλλά εκείνοι που δι-δάχτηκαν απ’ αυτούς μπόρεσαν να διακρίνουν τα εξής είδη των σεισμών».

Στη διήγησή του απ’ εδώ και μπρος ο Παυσανίας μάς περιγράφει πώς γίνονταν οι μεγάλοι σεισμοί σαν αυτόν που καταπόντισε την αρχαία πόλη της Αιγιάλειας, την Ελίκη.

«Ο πιο ήπιος απ’ αυτούς είναι - αν σε τόση μεγάλη συμφορά παραδεχθούμε ότι υπάρχει καμιά ηπιότης - όταν σύγχρονα με την πρώτη δόνηση που αρχίζει και με την ανατροπή πάνω στο έδαφος των οικοδομημάτων, γίνεται μια αντίθετη δόνηση, η οποία ανασηκώνει τα ήδη ανατραπέντα.

Και εις το είδος αυτό του σεισμού μπορεί να δει κανένας να ανασηκώνονται πάλι κολώ-νες, οι οποίες παρ’ ολίγο να είχαν ανατιναχτεί ολωσδιόλου από τις βάσεις τους και όσοι τοίχοι σχιστήκανε να ενώ- Συνέχεια στη σελίδα 3

ΔΙΨΩÓåðôÝìâñéïò 2015

óåëßäá 3

«6 Σεπτεμβρίου 1922. Τα πρώτα τμή-ματα του τουρκικού στρατού ήλθαν από τη Σμύρνη για να καταλάβουν το Αϊβαλί… Το ίδιο βράδυ κηρύχτηκε ο στρατιωτικός νό-μος. Ύστερα βγήκε η φοβερή διαταγή: «Να

παρουσιαστούν όλοι οι άνδρες από 18 - 45 χρονών». Τους μάζεψαν, τους δέσαν, τους μεταφέρανε έξω από την πόλη και τους σκό-τωσαν στα μεταλλεία του Φρένελι και στις χα-ράδρες… Από αυτή την ομαδική στρατολογί-α και σφαγή είχαν εξαιρέσει τα σινάφια: τους επαγγελματίες, τους φουρναραίους, τους

χ τ ί σ τ ε ς , τους μα-ρ α γ κ ο ύ ς . Α υ τ ο ύ ς τους πήγαν σ’ ένα λόφο

λεγόμενο «Μπογιά» και τους σκότωσαν με τσεκούρια. Ένας μόνο γλίτωσε και είπε το τι έγινε. Τέλος πιάσαν τον Δεσπότη και τους παπάδες… Ήμουν με την προτελευταία αποστολή σκλάβων που οι Τούρκοι οδηγού-σανε στο εσωτερικό της Ανατολής. Γυμνοί

πεινασμένοι, διψασμένοι, καταματωμένοι, είχαμε φθάσει στην Πέργαμο. Μας ρίξαν σε μία αποθήκη. Την άλλη μέρα άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένα νέο κοπάδι σκλάβων. Ήταν οι παπάδες του Αϊβαλιού: αλλοσούσουμοι,

καταματωμένοι, με ξεσκισμένα ράσα, πεινα-σμένοι, ξυπόλυτοι, άγριοι απ’ τη μαρτυρική πορεία. Ο Κυδωνιών Γρηγόριος, αν και είχε ξεκινήσει μαζί τους, δεν έφτασε στην Πέργαμο.

Έξω απ’ το Αϊβαλί, οι Τούρκοι τον ξε-χωρίσανε μαζί με μερικούς άλλους και τον παραδώσανε σ’ ένα απόσπασμα εκτελεστι-κό που είχε, εκτός απ’ τα όπλα, και φτυάρια. Οι άλλοι παπάδες συνεχίσανε το δρόμο. Σαν πέρασε λίγη ώρα, ακούσανε πίσω τους ντουφεκιές. Το απόσπασμα ενώθηκε μαζί τους αργότερα. Ένας Τούρκος του αποσπά-σματος είπε: «Τον Δεσπότη τον θάψαμε ζω-ντανό. Οι ντουφεκιές ήταν για τους άλλους». Απ΄ την Πέργαμο συνεχίσαμε τη μαρτυρική πορεία προς το εσωτερικό της Ανατολής. Έξω απ’ την Πέργαμο σκότωσαν τον γερο-παπά της ενορίας μας, που δεν μπορούσε να βαδίσει. Τον παραδώσανε στον όχλο - στους πολίτες και στα παιδιά - που παρα-κολουθούσαν τη θλιβερή θεωρία. Κι ο όχλος τον σκότωσε μπρος στα μάτια μας με λιθο-βολισμό. Εκεί, τη νύχτα, οι Τούρκοι ξεχώρι-σαν τους παπάδες και τους πήραν δεμένους να τους πάνε στο Αξάρι. Μάθαμε αργότερα πως σκότωσαν όλους στο δρόμο. Από τους 3.000 άνδρες που πιάσανε οι Τούρκοι στο Αϊβαλί, σωθήκαμε και φτάσαμε, ύστερα από δεινά πολλά, στην Ελλάδα είκοσι τρεις ψυ-χές (αριθμός 23)».

Φίλες και φίλοι, το άδικο δεν ξεχνιέται. Το αίμα και η προσφυγιά υπάρχει νωπή στη θύμηση των Ελλήνων. Η ιστορία δεν παραγράφεται, όσο κι αν προσπαθούν μερικοί που σίγουρα δεν μπορείς να τους λογίζεις για Έλληνες…

Φέραν μουσική δική τους οι ξεριζωμένοι συνήθειες και γλώσσα που τους θύμιζε τα ματωμένα χώματά τους, φέραν τα λείψανα των πατέρων τους και των αγίων τους, φέ-ραν τις εικόνες των σπιτιών και των εκκλησι-ών τους φέραν την αγάπη τους για τον παπά και τον Δεσπότη τους, τους αγαπημένους τους ήρωες που θυσιάστηκαν για το ποίμνιό τους. Μήπως αυτό δεν ήθελε να πει ο ακα-δημαϊκός και λογοτέχνης της μικρασιατικής καταστροφής, Ηλίας Βενέζης, στο παρα-πάνω κείμενο μιλώντας για τον Δεσπότη Κυδωνιών Γρηγόριο;

Σε συγκινεί ο τρόπος που γράφει για τον παπά της ενορίας του αλλά και τους υπόλοι-πους, που βρήκαν φρικτό θάνατο.

Και δε σταματούν εδώ οι αποσιωπημέ-νες θυσίες κληρικών. Κανείς δεν τολμούσε να πειράξει τη Σμύρνη όσο ζούσε ένας άν-θρωπος. Τα ράσα ανέμιζαν στο στήθος του και η ποιμαντορική ράβδος ήταν το όπλο του. Ήταν ο Χρυσόστομος Σμύρνης. Ο τελευταίος της στρατιάς του μαχόμενου κλήρου.

«Η ελληνική σημαία υποστέλλεται, τα τελευταία τμήματα του Στρατού μας φεύ-γουν από τη Σμύρνη. Και μαζί τους φεύγουν όσοι μπορούν να σωθούν. Οι αρχιερείς της Ανατολής, όσοι έχουν διαφύγει τον μαρτυ-ρικό θάνατο, σπεύδουν στη Μητρόπολη και προτρέπουν τον Χρυσόστομο να τους ακολουθήσει. Αλλ’ εκείνος αρνείται κι όταν ακόμη τον πιέζουν οι δημογέροντες. «Όλοι φεύγετε», ψιθυρίζει, «κι όμως κάποιος πρέπει να μείνει εδώ». Ακόμη και αυτός ο Αρχιεπίσκοπος των Καθολικών εξασφαλίζει θέση σ’ ένα πλοίο της γραμμής και προσπα-θεί να μεταπείσει τον Χρυσόστομο. Μάταιος ο κόπος του. Ο Χρυσόστομος προτιμά να σπεύσει στον Αμερικάνο πρόξενο Τζων Χόρτον, τον υπέροχο αυτό φιλέλληνα, και να του ζητήσει τη βοήθειά του για τη σωτηρία των Χριστιανών της Σμύρνης.

Η 27η Αυγούστου βρίσκει τη Μητρόπο-λη της Αγίας Φωτεινής γεμάτη πρόσφυγες. Έσπευσαν να βρουν προστασία στην εκκλη-σία τους. Είναι ακόμη νωρίς, μόλις 7 το πρωί, όταν ανοίγει η Ωραία Πύλη κι εμφανίζεται ο

Μητροπολίτης. Φέρει τα μεγάλα άμφιά του κι είναι ωχρός, αλλά το βλέμμα του αστραπο-βολεί. Γονατίζει, σαν αμαρτωλός, μπροστά στο Άγιο Βήμα, κι αρχίζει να προσεύχεται κατανυκτικά μαζί με τους πρόσφυγες.

Είχε μία τραγική μεγαλοπρέπεια η τελευ-ταία εκείνη λειτουργία. Ήταν ένας Μυστικός Δείπνος. Ο Χρυσόστομος είχε ανακαλύψει το Σταυρό του κι ετοιμάζεται. Όταν τελειώνει την προσευχή του και σηκώνεται, μία θεϊκή γαλήνη έχει απλωθεί στο πρόσωπό του. Είναι έτοιμος να περάσει από την φθαρτή ζωή στην αθανασία - από την πραγματικό-τητα στον θρύλο να γίνει ο Χρυσόστομος Σμύρνης.

Τις τελευταίες του ώρες, ο Χρυσόστομος διαθέτει προς βοήθεια του ποιμνίου του

- διανέμει συσσίτιο, κλινοσκεπάσματα, φάρ-μακα στους πληγωμένους. Κι όταν εξαντλεί όλα τα μέσα, που έχει στη διάθεσή του, ανε-βαίνει στον άμβωνα κι αρχίζει να τους εξηγεί περικοπές από το Ευαγγέλιο της Μεγάλης Εβδομάδας - της εβδομάδας των Παθών, που έχει σημάνει για τη μαρτυρική Σμύρνη. Οι δυστυχισμένοι πρόσφυγες κρέμονται από τα χείλη του, τα λόγια του είναι βάλσαμο για τις ψυχές τους.

Βρισκόταν ακόμη στον άμβωνα όταν Τούρκος υπαστυνόμος, συνοδευόμενος από ένοπλο στρατιώτη, ανοίγει με τρομερό πάτα-γο την πύλη της Εκκλησίας. Στη θέα τους οι πρόσφυγες τρομάζουν, οι γυναίκες σταυρο-κοπιούνται, τα παιδιά ξεσπούν σε κλάματα. Αλλ’ οι άνδρες συσπειρώνονται γύρω από τον Μητροπολίτη θέλουν να τον προστατεύ-σουν με τα στήθη τους. Για μία ακόμη φορά ο Χρυσόστομος κατορθώνει να μεταβάλει τους λαγούς - τους πανικόβλητους πρόσφυγες

- σε λιοντάρια. Αυτή τη φορά όμως η θυσία τους είναι άσκοπη, και μ’ ένα βλέμμα τους συγκρατεί.

Ο υπαστυνόμος, με περιφρονητικό ύφος, φωνάζει στο Χρυσόστομο:

-Παπά… σε φωνάζει ο φρούραρχος. Να παρουσιασθείς αμέσως εμπρός του.

Οι πρόσφυγες θέλουν να τον συγκρα-τήσουν, προτιμούν να πεθάνουν όλοι μαζί, να τινάξουν την Αγία Φωτεινή στον αέρα και να ταφούν κάτω από τα ερείπιά της, παρά να αφήσουν το Μητροπολίτη στα χέρια των Τούρκων. Είναι ο μόνος προστάτης τους - ο μόνος που έχει μείνει, τη στιγμή που όλοι φεύγουν για να σωθούν. Και πάλι, όμως, ο Χρυσόστομος τους συγκρατεί και γαλήνιος ετοιμάζεται ν’ ακολουθήσει τον υπαστυνό-μο. Τη στιγμή που οι κλητήρες ανοίγουν την πύλη για να περάσει ο Χρυσόστομος, τη γαλήνη της Αγίας Φωτεινής ταράζει ένας δαιμονισμένος θόρυβος, κραυγές θριάμβου βαρβαρικών ορδών. Είναι οι άνδρες του 4ου Σώματος ιππικού του Μεχμέτ Τζακή Μπέη, που μπαίνουν στη Σμύρνη. Και τους ακολουθεί ο νέος στρατιωτικός διοικητής της Σμύρνης στρατηγός Νουρεντίν πασάς - το αιμοβόρικο θηρίο που ικανοποιούσε τα κα-νιβαλικά ένστικτά του με αίμα χριστιανικό. Ο Χρυσόστομος δεν μπορούσε ν’ αμφιβάλλει για την τύχη του.

Η ιστορία δεν αναφέρει πώς πέθανε ο Χρυσόστομος. Βαθύ μυστήριο ήλθε να καλύ-ψει τις τελευταίες ώρες του μαρτυρίου του.

Θα παρέμενε άγνωστο το μαρτύριό του, αν ένας από τους πρωταγωνιστές των

δραματικών γεγονότων της 30ης Αυγούστου, ο διοικητής του αποσπάσματος, που τον οδήγησε στον Γολγοθά του, δεν αποφάσιζε να μιλήσει. Δεν τον καταδίωκαν οι τύψεις, δεν σκέφθηκε την ιστορική έρευνα, απλώς, είχε οικονομικές δυσχέρειες και σκέφθηκε να πωλήσει τις πληροφορίες του κι ένα τραγικό κειμήλιο: το χέρι του οικτρά διαμελισθέντος Μητροπολίτη. Οποιοδήποτε ανθρώπινο πλάσμα θα φρικιούσε και μόνο στην ιδέα μίας τόσο ανίερης συναλλαγής, αλλ’ όχι ο Τούρκος δήμιος του Χρυσοστόμου. Άλλωστε, μόλις είχαν γίνει οι θηριωδίες της Κωνσταντι-νούπολης και της Σμύρνης και το ανθελληνι-κό μίσος είχε φουντώσει και πάλι στην Τουρ-κία. Και ο Ρουστέμ μπέης Βάσιτς έστειλε ανθρώπους του να βολιδοσκοπήσουν ομο-γενή της Σμύρνης, αν ήθελε ν’ αγοράσει το χέρι του Χρυσοστόμου. Η συναλλαγή αυτή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλ’ ο Βάσιτς μίλησε μετά από αδρή αμοιβή.

Ο Νουρεντίν δεν ήθελε να εκτελέσει το Χρυσόστομο - δεν του αρκούσε η εκδίκηση αυτή. Ήθελε να τον ταπεινώσει, να τον εξευ-τελίσει και στη συνέχεια να τον παραδώσει στο μαρτύριό του. Τη δεύτερη φορά, που τον συνέλαβε, διέταξε να τον φέρουν εμπρός του και μόλις τον είδε, άφησε να ξεσπάσει όλη η λύσσα του, να ξεχειλίσει ο βόρβορος της ψυχής του:

- Εσύ είσαι ο παπάς, που βρίζεις τους Τούρκους; Του φώναξε. Γουρούνι, θα δεις τι τιμωρία σου ετοιμάζω. Εσύ κι οι Έλληνές σου είστε Λαός χαμάληδων, και χαμάληδες θα σε δικάσουν.

Έτσι κι έγινε. Σε μία από τις αίθουσες του Διοικητηρίου είχε συγκεντρώσει χα-μάληδες της Σμύρνης, τύπους κτηνώδεις, αδιστάκτους - ήταν οι «λαϊκοί δικασταί», που θα δίκαζαν τον Χρυσόστομο. Μόλις τον είδαν, άρχισαν να καγχάζουν, να τραβούν τα ράσα του, να τον φτύνουν και να τον προπηλακίζουν. Μαζί με τον Χρυσόστομο βρίσκονταν και οι δύο δημογέροντες, ο Κλι-μάνογλου και ο Τσουρουκτσόγλου. Αν και γνώριζαν, ότι πλησιάζει το τέλος τους, δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν. Βλέποντας τον εξευτελισμό του Χρυσοστόμου, θέλησαν να ορμήσουν, να τον προστατεύσουν με τα γεροντικά στήθη τους. Δεν τους άφησαν όμως - τους έδεσαν και τους υποχρέωσαν να παρακολουθήσουν το μαρτύριο του ποι-μενάρχη τους. Έκλαιγαν σπαρακτικά οι δύο δημογέροντες και η απελπισία τους κέντριζε τη θηριωδία των Τούρκων, έκανε τις βρω-μερές ψυχές τους ν’ αναγαλλιάζουν. Μόνο ο Χρυσόστομος διατηρούσε την ψυχραιμία του. Μία θεϊκή γαλήνη είχε απλωθεί στο πρόσωπό του.

Τι να σκεπτόταν, άραγε, τη στιγμή εκείνη ο σεπτός ιεράρχης; Όσοι τον

νονται πάλι, όπως ήταν αρχικά.

Τα δοκάρια δε, όσα έκανε η δόνηση να γλιστρήσουν από τις αρμογές τους, ξα-ναγυρίζουν πάλι στις θέσεις τους. Τα ίδια και με τα κατασκευάσματα των οχετών και ό,τι άλλο χρησιμεύει για τη διοχέτευση του νερού. Κι αυτών η δόνηση συγκολλάει τα διασπασμένα καλύτερα από τους τεχνίτες. Το δεύτερο είδος των σεισμών επιφέρει κα-ταστροφή αμεσώτατη και σ’ ο,τιδήποτε επι-πέσει, αμέσως το ανατρέπει παρόμοια με το κτύπημα των πολιορκητικών μηχανών. Το δε πιο καταστρεπτικό είδος των σεισμών με το εξής περίπου θέλουν να παρομοιάζουν.

Ο αέρας, που είναι μέσα στον άνθρω-πο, αν από αδιάκοπο πυρετό σπρώχνεται πιο πυκνωμένος και με μεγαλύτερη ορμή προς τα πάνω, τούτο φαίνεται από τα συ-μπτώματα τα οποία παρουσιάζονται και σ’ άλλα μέρη του σώματος και μάλιστα στους καρπούς των χεριών.

Κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, λένε ότι ο σεισμός μπαίνει κάτω από τις οικοδομές και τραντάζει τα θεμέλιά τους καθώς ακριβώς και οι φωλιές των ασπαλάκων πετάγονται από τα έγκατα της γης. Και μόνο το τέτοιο είδος σεισμού δεν αφήνει ούτε καν ίχνη αν-θρώπινης κατοικήσεως που υπήρξε στη γη.

Λένε, λοιπόν, ότι ο σεισμός που έγινε τότε στην Ελίκη ήταν του τελευταίου είδους, που αναποδογυρίζει τα πάντα στο έδαφος και συγχρόνως με το σεισμό συνέβη σ’ αυτή και η εξής άλλη καταστροφή σε καιρό χει-μώνος.

Ανέβηκε δηλαδή σε πολύ μέρος της χώ-ρας η θάλασσα και περικύκλωσε ολόκληρη την Ελίκη. Μάλιστα και το άλσος του Ποσει-δώνος τόσο πολύ το εσκέπασε η πλημμύρα, ώστε μόνο οι κορυφές των δένδρων φαινό-ντουσαν.

Μόλις δε άξαφνα ο θεός έκανε το σει-σμό και συγχρόνως με αυτόν ανέβηκε η θάλασσα, κατάπιε το κύμα την Ελίκη, μαζί με όλους τους ανθρώπους της. Την ίδια τύχη είχε και μια πόλις στο όρος Σίπυλον, η οποία εξαφανίσθηκε μέσα σ’ ένα χάσμα. Από το σημείο δε όπου ξέσπασε η δόνη-σις στο όρος, πετάχτηκε από κει νερό και το χάσμα έγινε λίμνη ονομαζόμενη Σαλόη. Και φαινόντουσαν ερείπια πόλεως μέσα στη λίμνη, προτού τα σκεπάσει το νερό του χειμάρρου.

Φαίνονται δε και τα ερείπια της Ελίκης, όχι όμως βέβαια όπως ήταν, επειδή κατα-στράφηκαν από την άλμη».

Και τελειώνει την εξιστόρησή του ο Μικρασιάτης περιηγητής: «Έγινε δε η κα-ταστροφή της Ελίκης όταν ήταν άρχων μεν ακόμα στας Αθήνας ο Αστείος, κατά τον τέταρτο δε χρόνο της εκατοστής πρώτης Ολυμπιάδας, κατά την οποία ενίκησε πρώτη φορά ο Δάμων ο Θούριος. Ύστερα απ’ την εξαφάνιση των Ελικαέων νέμονται την χώ-ραν των οι Αιγιείς».

Συνέχεια απ’ τη σελίδα 2

Επιμέλεια της Μάρθας Στίγκα

Δασκάλας

ÓõíÝ÷åéá óôç óåë. 4

óåëßäá 4ΔΙΨΩ

ÓåðôÝìâñéïò 2015

Πραγματοποιήθηκε το Σάβ-βατο 12 Σεπτεμβρίου από την ενορία του Αη - Γιάννη Παραλίας. Μικροί μεγάλοι βρέθηκαν αξημέ-ρωτα πανέτοιμοι για το μακρινό ταξίδι στο νησί του Σαρωνικού. Χάρηκαν την ήσυχη διαδρομή του εκδρομικού πούλμαν, τις ομορφιές της ελληνικής θάλασ-σας με συνταξιδιώτες στο καράβι τους φιλικούς γλάρους και την φιλοξενία του αιγαιοπελαγίτικου νησιού με την ξεχωριστή φυσιο-γνωμία του.

Όμως όλα αυτά δεν ισοζυγιά-ζονται με την ευλογία που δέχτη-καν οι προσκυνητές από την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος, που έχτισε ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος. Προ-σκύνησαν την αγία κάρα του και τα χαριτόβρυτα λείψανά του, τον τάφο του επισκέφτηκαν το κελάκι του, όπου παρατηρούσαν με σε-βασμό τα προσωπικά του αντικεί-μενα, τα οποία διατηρεί με αγάπη η αδελφότητα της Μονής, άναψαν το κερί τους στο νέο ιερό ναό του αγίου Νεκταρίου και έψαλαν επι-μνημόσυνη δέηση στον τάφο του μακαριστού επισκόπου Ύδρας Σπετσών και Αιγίνης κυρού Ιερο-θέου. Άφησαν το πρόσφορό τους και το δίπτυχό τους, ανέπεμψαν ταπεινά προσευχή ικετευτική, δοξολογική στον πιο συκοφα-ντημένο άγιο της Εκκλησίας του Χριστού, τον άγιο Νεκτάριο, αλλά και προς τον Άγιο Θεό και νωρίς το απόγευμα πήραν το δρόμο της επιστροφής. Η γλυκύτητα και η ηρεμία του βλέμματος του αγίου της στοργής σφράγισε τους προσκυνητές: η επιστροφή δεν έμοιαζε με την πρωινή αναχώ-ρηση, όλοι είχαν κλείσει μες στην καρδιά τους το λαλίστατο βλέμμα του αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως…

γνώριζαν δεν αμφι-βάλλουν, ότι θ’ ανα-λογιζόταν το μαρτύ-ριο του Διδασκάλου του κι η ψυχή του θα

πλημμυρούσε χαρά στη σκέψη, ότι είχε βρει το Σταυρό, που αναζητούσε. Οποιοσδήποτε θα δείλιαζε. Ο Χρυσόστομος δεν μπορεί παρά να ψιθύριζε: «Γενηθήτω το θέλημά Σου, Κύριε…».

- Ήταν παλληκάρι ο παπάς σας, ομο-λόγησε με κάποιο ενστικτώδη σεβασμό, ο Βάσιτς. Δεν τον άκουσα να ικετεύει, να παραπονεθεί - ως την τελευταία στιγμή δεν άκουσα τη φωνή του.

Κάποτε, το δικαστήριο των χαμάληδων εξέδωσε την απόφασή του: «Να σταυρωθή… να σταυρωθή, όπως ο Χριστός τους…», ούρλιαζαν, όταν αυτός, που εκτελούσε χρέη… προέδρου, τους ρώτησε ποια έπρε-πε να ήταν η ποινή. Ο Νουρεντίν φώναξε αμέσως τον Ρουστέμ μπέη Βάσιτς και τον διέταξε να εκτελέσει την απόφαση του λαϊ-κού δικαστηρίου.

Ο Ρουστέμ μπέη Βάσιτς ήταν έφεδρος λοχαγός του τουρκικού Στρατού. Καταγόταν από τη Βοσνία κι ο πατέρα του ήταν έμπορος στη Σμύρνη. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής Κατοχής δεν έφυγε, ήταν ένας από τους πολυάριθμους κατάσκοπους του Κεμάλ. Και μόλις ο Στρατός μας εγκατέλειψε την πόλη, φόρεσε τη στολή του και συγκρότησε το περιβόητο «απόσπασμα εκτελέσεων» - μία ορδή εγκληματιών, που εξόντωσε χιλιάδες Ελλήνων. Μετά ο Βάσιτς έγινε δικολάβος στη Σμύρνη.

Στον Βάσιτς αναθέτει ο Νουρεντίν να οδηγήσει τον Χρυσόστομο στον Γολγοθά του - το Τρικυλίκ - κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Δεν αντέχει όμως, τον μισεί τόσο, ώστε την ώρα, που το απόσπασμα με τους τρεις μελλοθάνατους κατέβαινε τις σκάλες του Διοικητηρίου, ο Νουρεντίν προβάλλει στο κεφαλόσκαλο. Ήταν έξαλλος, σαν λυσ-

σασμένο θηρίο. Τα μάτια του κατακόκκινα, σαν να έσταζαν αίμα, το στόμα του γεμάτο αφρούς - ήταν ο πραγματικός Νουρεντίν, χωρίς καμμιά προσποίηση.

-Σκυλί, φωνάζει στον Χρυσόστομο, από δικό μου βόλι θα πας.

Και τραβώντας το περίστροφό του τον πυροβολεί. Αλλ’ έτρεμε απ’ την οργή του κι η σφαίρα αστοχεί. Αντί να πλήξει τον Χρυ-σόστομο, τραυματίζει θανάσιμα τον Κλιμά-νογλου.

Ο πυροβολισμός του Νουρεντίν ήταν το σύνθημα. Στο προαύλιο του Διοικητηρίου ήταν συγκεντρωμένοι όλοι οι φονιάδες, οι ληστές, τ’ αποβράσματα της Σμύρνης. Πρά-κτορες του Κομιτάτου τους είχαν συγκεντρώ-σει έναντι αδρής αμοιβής. Κι όσο διαρκούσε η αποτροπιαστική εκείνη παρωδία της δίκης, τους πότιζαν ρακί. Είχαν κιόλας μεθύσει, όταν φάνηκε ο Χρυσόστομος με τους δύο συγκαταδίκους του.

Περίμεναν ποιος θα κάνει την αρχή, και την έκανε ο Νουρεντίν. Μόλις ακούν τον πυροβολισμό, ορμούν στ’ ανυπεράσπιστα θύματά τους.

Θα χρειαζότανε η τραγική φαντασία ενός Δάντη για ν’ αποδώσει τις φρικιαστικές σκη-νές, που συνέβησαν μπρος στα μάτια του Νουρεντίν.

Η ορδή των φονιάδων ορμά - δεν έχουν όπλα, θα ήταν πολύ ευσπλαχνικός ο θάνα-τος. Με τα χέρια τους, με πέτρες και ξύλα, κτυπούν τον Χρυσόστομο. Του ξεριζώνουν, αλαλάζοντας με μανία, τα κατάλευκα γένια του. Το αίμα τρέχει άφθονο, μουσκεύει τα ράσα του, και η μυρωδιά του εξαγριώνει ακόμη περισσότερο τον διψασμένο για αίμα όχλο. Ένας βαστάζος του λιμανιού θέλει να διακριθεί, και με το μαχαίρι του βγάζει το ένα μάτι του Χρυσοστόμου. Κλονίζεται ο Δεσπό-της, γονατίζει. Αλλ’ οι δήμιοί του δεν το αφή-νουν. Οι άνδρες του Βάσιτς τον σηκώνουν και υποβαστάζοντάς τον, τον υποχρεώνουν να συνεχίσει τη μαρτυρική πορεία του προς

τον Γολγοθά. Φυσικά, δεν κάνουν την πα-ραμικρή προσπάθεια να συγκρατήσουν τον όχλο που συνεχίζει το αιματηρό όργιό του.

Μέσα σε λίγα λεπτά ο Χρυσόστομος έχει τυφλωθεί. Τα μαλλιά και τα γένια του έχουν ξεριζωθεί, το πρόσωπό του είναι μία τεράστια πληγή - τον έχουν γδάρει κυριολε-κτικά. Δεν βαδίζει πλέον, τον σέρνουν και τον ανασκολοπίζουν, αργά, μεθοδικά, με μανία. Κι όμως δεν παραπονιέται, δεν ικετεύει, δεν λυγίζει στον Τούρκο. Μόνο την τελευταία στιγμή, την ώρα που σωριάζεται, αφήνοντας την τελευταία πνοή του, αναφωνεί: «Θεέ μου... ».

Ο Χρυσόστομος είναι νεκρός, αλλά το μαρτυρικό τέλος του τον μεταβάλλει σε αθάνατο. Ο Βάσιτς φορτώνει το σακατεμένο πτώμα του σε μία βοϊδάμαξα και συνεχίζει την πορεία του προς το Τρικυλίκ. Αλλ’ ο όχλος δεν έχει κορέσει τη μανία του - παρα-κολουθεί την άμαξα και ξεσχίζει τις άψυχες σάρκες. Δεν έχει απομείνει παρά ένα ανα-τριχιαστικό κουφάρι, και το κουφάρι αυτό ο Βάσιτς το κρεμά στην αγχόνη, που περίμενε τον Δεσπότη.

-Έπρεπε να τον κρεμάσω. Ήταν διαταγή, λέει, σαν να ήθελε να δικαιολογηθεί, και κλεί-νει την αφήγησή του.

Ο Νουρεντίν δεν “εχάλασε” τον Χρυσό-στομο από εκδίκηση μόνο. Το προσωπικό του μίσος τον βοήθησε, απλώς να δείξει όλη τη θηριωδία του, να κάμει φρικιαστικότερο το μαρτύριο του Ιεράρχη. Ο Χρυσόστομος έπρεπε να πεθάνει. Μόνο μετά το θάνατό του μπορούσαν να ελπίζουν οι Τούρκοι στο οριστικό ξεκλήρισμα του μικρασιατικού Ελ-ληνισμού - στην καταστροφή της Σμύρνης. Κι απόδειξη είναι ότι το μακελειό αρχίζει λίγες ώρες μετά το θάνατό του. Αν ζούσε, ασφαλώς, θα κατόρθωνε να συνεγείρει το χριστιανικό κόσμο, να μεταβάλει τους τρομοκρατημένους λαγούς σε ατρόμητα λιοντάρια.

Οι Τούρκοι “χάλασαν” τον Δεσπότη.

Έλπιζαν έτσι ν’ αποκόψουν κάθε δεσμό του Ελληνισμού με την ιωνική γη. Ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα τους. Η φυγή μας από τη Μικρά Ασία, η εγκατάλειψη της Σμύρνης, ήταν μία από τις ντροπιασμένες σελίδες της ιστορίας μας - δεν θα υπάρχει Έλληνας που να μην ήθελε να την λησμονήσει, να τη διώξει από τη σκέψη του σαν ανατριχιαστικό εφιάλτη. Ήλθε όμως το μαρτύριο του Χρυ-σοστόμου κι ήταν αρκετό για να εξιλεώσει την ντροπή ενός ολόκληρου Έθνους, το αίμα του, που πότισε τα καλντερίμια της Σμύρνης, γίνηκε ο άρρηκτος δεσμός των νοσταλγών, ολόκληρης της Φυλής, με τις χαμένες μας και αλησμόνητες Πατρίδες. Όσο θα ζει η ανάμνηση του μαρτυρίου του Χρυσοστόμου, η ιωνική γη θα είναι ελληνική. Και το μαρτύ-ριό του δεν θα λησμονηθεί ποτέ!

ΠΗΓΕΣ: 1)«Χαμένες πατρίδες, Γιάννης Καψής

2)«Μικρασίς, Χαίρε», Ηλίας Βενέζης

ÓõíÝ÷åéá áð’ ôç óåë. 3

Φωτογραφίες από την εκδρομή της ενορίας ΓΕΝΕ-ΣΙΟΥ Τ.ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΠΑΡΑΛΙΑΣ στην Αίγινα

ÓõíÝ÷åéá áð’ ôç óåë. 1

ÃåèóçìáíÞ

Óôï Ðíåõìáôéêü åñãáóôÞñé ÃÅÈÓÇÌÁÍÇ ìðïñåßôå íá âñåßôå:

* ðïéêéëßá ïñèüäïîùí âéâëßùí, * áãéïãñáößåò,* êïìâïó÷ïßíéá,* ÷åéñïðïßçôï èõìßáìá,* åêêëçóéáóôéêÜ óêåýç,* éåñáôéêÜ Üìöéá,* áóçìÝíéïõò óôáõñïýò,* åßäç ãÜìïõ - âÜðôéóçò,* ó÷ïëéêÜ åßäç

êáèþò êáé Üëëåò ÷åéñïðïßçôåò äçìéïõñãßåò êáé äþñá üëá ìå áãÜðç êáé óåâáóìü óôçí ïñèïäïîßá, ôéò ðáñáäüóåéò êáé ôçí ïéêïãÝ-

íåéá.

email: gesthimani1@gmail.com

óåëßäá 5ΔΙΨΩ

ÓåðôÝìâñéïò 2015

Αυτή τη μετά-βαση ακριβώς θέλη-σε - κατά παράδοση - να ευλογήσει η Εκκλησία, η Μάνα

των χριστιανών. Ο Αη - Γιάννης Παραλίας για άλλη μία χρονιά την Κυριακή 20 Σε-πτεμβρίου τίμησε τα παιδιά της Παραλίας από το Ε.Π.Α.Λ. και το Γ.Ε.Λ. που πέρασαν στις Πανελλαδικές εξετάσεις σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Αυγούστου.

Διοργανώθηκε μία λιτή αλλά ζεστή, οικογενειακή εκδήλωση στο Πνευματικό κέ-ντρο του ναού μετά το τέλος της Κυριακάτι-κης θείας Λειτουργίας, όπου παρευρέθηκαν οι εισαχθέντες στις ανώτατες και ανώτερες σχολές μαζί με τα αγαπημένα τους πρό-

σωπα. Ο εφημέριος του ναού πρωτοπρ. Αντώνιος Ρουμελιώτης τους καλωσόρισε και με απλά καρδιακά λόγια απευθύνθηκε και στα παιδιά και στους γονείς τους. Να προ-σέχουν και να τελειώσουν τις σπουδές τους στον καθορισμένο χρόνο, συμβούλεψε τους νέους και τις νέες. Να ανοίγουν την αγκαλιά τους στα παιδιά τους είτε περπατάνε στον ίσιο δρόμο είτε λοξοδρομούν από τις Σει-ρήνες που συναντούν στο δρόμο τους, είπε στους γονείς. «Η αγκαλιά σας πρέπει να μοιάζει με την ανοιχτή αγκαλιά του Χριστού πάνω στο Σταυρό, που δεν κλείνει ποτέ και μας αγκαλιάζει όλους», ήταν τα λόγια του π. Αντωνίου, που προκάλεσαν συγκινητική … σιωπή!

Ακολούθησε η ώρα των παιδιών. Η ώρα της απονομής των αναμνηστικών επαίνων

στους επιτυχόντες. Τι χαρά, τι χειροκροτήματα! Όλοι χαίρο-νταν για όλους. Σαν να γνω-ρίζονται όλοι από πάντα… Αυτό σημαίνει Εκκλησία, σώμα του Χριστού.

Καλή κι ευλογημένη φοί-τηση στα παιδιά. Μακάρι να τους καμαρώσουμε σωστούς επιστήμονες και αληθινούς ανθρώπους! Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους και το λόγο τους ο Διευθυντής του Ε.Π.Α.Λ. κ. Ηλίας Ντεμίρης, η καθηγήτρια Νοσηλευτικής του ΕΠΑΛ κ. Καικιλία Κατσι-βαρδά - Νικολάου, ο καθη-γητής Φυσικής Αγωγής του Γ.Ε.Λ. κ. Λαζάνης καθώς και μέλη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Γυμνασί-ου και Γ.Ε.Λ. Παραλίας.Ακολουθούν τα ονόματα των μελλοντικών σπου-δαστών και φοιτητών της Παραλίας:

1.ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ Τ.Ε. (ΤΡΙΚΑΛΑ).

2.ΑΣΠΡΟΜΑΛΗΣ ΕΥ-ΣΤΡΑΤΙΟΣ, ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ Τ.Ε. (ΠΑΤΡΑ).

3.ΒΑΚΙΡΤΖΟΓΛΟΥ ΣΟΦΙΑ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ (ΠΑΤΡΑ).

4.ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΓΕΩ-ΛΟΓΙΑΣ (ΠΑΤΡΑ).

5.ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ, ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ (ΠΑΤΡΑ).

6.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΡΗΝΗ, ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ (ΣΥΡΟΣ).

7.ΓΙΑΝΝΕΑ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙ-ΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ (ΚΑΛΑΜΑΤΑ)

- ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ.8. ΓΚΙΚΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΦΥΣΙ-

ΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ (ΤΡΙΚΑΛΑ).9. ΓΚΟΛΙΑ ΜΑΡΙΑ-ΑΝΝΑ, ΤΕΧΝΟΛΟΓΩΝ

ΓΕΩΠΟΝΩΝ (ΑΜΑΛΙΑΔΑ).10. ΓΚΟΣΙΜΗΔΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ, ΜΗΧΑΝΙ-

ΚΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑ-ΤΩΝ (ΣΥΡΟΣ).

11. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΑΘΗΝΑ, ΠΛΗΡΟ-ΦΟΡΙΚΗΣ ΜΕ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΣΤΗ ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΗ (ΛΑΜΙΑ).

12.ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙ-ΚΩΝ (ΠΑΤΡΑ).

13.ΚΑΓΚΕΛΑΡΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ Τ.Ε. (ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ).

14.ΚΑΡΡΑ ΦΩΤΕΙΝΗ, ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΠΛΗ-ΡΟΦΟΡΙΚΗΣ Τ.Ε. (ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ).

15.ΚΑΤΗΦΟΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙ-ΚΩΝ (ΠΑΤΡΑ).

16.ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ ΖΩΗ, ΨΥΧΟ-ΛΟΓΙΑΣ (ΡΕΘΥΜΝΟ).

17.ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΙ-ΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ (ΠΑΤΡΑ).

18.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΣΧΟΛΗ ΑΝΘΥΠΟΠΥΡΑΓΩΝ (ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΠΥΡΟΣΒΕ-ΣΤΕΣ).

19.ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΠΑΤΡΑ)

20.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΚΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ Τ.Ε. (ΠΑΤΡΑ)

21 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΚΟΥ ΕΛΕΝΗ Φ Ι Λ Ο-ΣΟΦΙΑΣ (ΠΑΤΡΑ)

22.ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΙΟΙΚΗ-

ΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΠΑΤΡΑ)23.ΛΑΖΑΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙ-

ΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ (ΠΑΤΡΑ)24.ΛΙΒΕΡΗ ΙΩΑΝΝΑ - ΑΝΔΡΙΑΝΑ Δ Α Σ Ο-

ΠΟΝΙΑΣ & ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛ-ΛΟΝΤΟΣ (ΔΡΑΜΑ)

25.ΜΑΡΚΕΖΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ Ν Ο Σ Η-ΛΕΥΤΙΚΗΣ (ΠΑΤΡΑ)

26.ΜΠΑΛΤΙΜΑΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ & ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ (ΚΟ-ΖΑΝΗ)

27.ΜΠΑΝΤΙΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ (ΠΑΤΡΑ)

28.ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙ-ΚΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ (ΦΛΩΡΙΝΑ)

29.ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙ-ΝΟΣ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ (ΚΟΖΑΝΗ)

30.ΠΕΝΤΕΣΚΟΥΦΗ ΚΑΛΛΙΟΠΗ - ΑΝΝΑ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ (ΠΑΤΡΑ)

31.ΠΟΛΥΖΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ - ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΑΛΙΕΙΑΣ - ΥΔΑΤΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ-ΩΝ (ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ)

32.ΡΕΚΟΥΝΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΦΥΣΙΚΗΣ (ΠΑΤΡΑ)

33.ΡΟΔΗ ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ (ΧΑΝΙΑ)

34.ΣΕΒΑΣΤΙΑΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΕΩΛΟ-ΓΙΑΣ (ΠΑΤΡΑ)

35.ΣΜΠΟΡΑ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ (ΠΑΤΡΑ)

36.ΣΟΥΒΑΛΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟ-ΛΑΟΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΩΝ ΓΕΩΠΟΝΩΝ (ΑΜΑΛΙΑ-ΔΑ)

37.ΣΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑ, ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙ-ΣΜΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ & ΝΕΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟ-ΓΙΩΝ (ΑΓΡΙΝΙΟ).

38.ΣΤΡΗΤΣ ΙΑΣΩΝ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ (ΠΑΤΡΑ).

39.ΤΣΙΡΙΚΟΥ ΑΛΕΞΙΑ, Μ Η Χ Α Ν Ι Κ Ω Ν ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ Τ.Ε. (ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ).

40.ΦΑΝΑΡΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ (ΠΑΤΡΑ).

41.ΦΩΤΑΚΙΑ ΔΙΟΝΥΣΙΑ, ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ Τ.Ε. (ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ).

42.ΧΙΟΝΗ ΧΡΥΣΑΝΘΗ, ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, ΟΙ-ΚΟΝΟΜΙΑΣ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ & ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ (ΠΥΡΓΟΣ).

43.ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΙΟΙ-ΚΗΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ).

44.ΓΙΑΧΑΛΗ ΑΝΤΩΝΙΑ, ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, ΟΙΚΟ-ΝΟΜΙΑΣ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ & ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ (ΠΥΡΓΟΣ).

45.ΓΙΑΧΑΛΗ ΝΙΚΟΛΙΑ, ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ (ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ).

46.ΚΑΦΕΝΤΖΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ, ΔΙΟΙΚΗ-ΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΓΡΕΒΕΝΑ) - ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ.

47.ΚΟΥΚΗ ΑΣΠΑΣΙΑ, ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ, ΟΙΚΟ-ΝΟΜΙΑΣ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ & ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ (ΠΥΡΓΟΣ).

48.ΛΑΖΑΝΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙ-ΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΛΕΥΚΑΔΑ) - ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥΡΙ-ΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ.

49.ΛΑΖΑΡΗ ΠΑΥΛΙΝΑ, ΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ (ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ).

50.ΛΥΚΟΥΡΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΗΛ, ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ Τ.Ε. (ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ).

51.ΜΟΥΡΤΖΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ, ΧΡΥΣΟΒΑΛΑ-ΝΤΩ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ (ΠΑΤΡΑ).

52.ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΥ ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ, ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΛΕΥΚΑΔΑ) - ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΠΙ-ΧΕΙΡΗΣΕΩΝ.

53.ΠΑΝΑΓΑΚΗ ΙΩΑΝΝΑ, ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ Τ.Ε. (ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ).

54.ΤΣΙΛΙΠΑΝΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ, ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΜΕΣΩΝ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Τ.Ε. (ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ).

55.ΦΡΟΥΦΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ, ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (ΠΑΤΡΑ).

ÓõíÝ÷åéá áð’ ôç óåë. 1

ÅÉÓÁÃÙÃÅÓ- ÅÌÐÏÑÉÁ ÁÍÔÁËËÁÊÔÉÊÙÍ & ÇËÅÊÔÑÏËÏÃÅÉÏ- ÓÕÍÅÑÃÅÉÏ ÁÕÔÏÊÉÍÇÔÙÍ

Êïëïêïôñþíç 1- Í. Óïýëé Ô.Ê. 26500- ôçë/öáî: +302610 641860 www.automintzas.gr, e-mail: sales@automintzas.gr

ΔΙΨΩÓåðôÝìâñéïò 2015

óåëßäá 6

ÓõíÝ÷åéá áð’ôç óåë. 1

ψυχές εκείνες που είναι ακάθαρτες εξαι-τίας της αμαρτίας, αλλά ταυτόχρονα και αμετανόητες. Προξε-

νούν αυτοί οι άνθρωποι την αποστροφή και την αηδία του Παναγίου Θεού.

Η εικόνα του χοίρου που εξέρχεται από το βρωμερό βούρκο, είναι ανίκανη να δώσει κάποια ιδέα της ψυχής εκείνης που κυλιέται στο βόρβορο της αμαρτίας. Και εμείς οι αμαρ-τωλοί αηδιάζουμε με την κατάσταση αυτή. Αλλά στους οφθαλμούς του παντεπόπτη Θεού παρουσιάζεται τελείως γυμνή και ελεεινή αυτή η κατάσταση της ψυχής. Γι’ αυτό και η βδελυγ-μία που «αισθάνεται» ο Θεός είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη.

Το είχε πει σαφώς με το στόμα του μεγά-λου Του προφήτη Ησαΐα για τους Ιουδαίους της εποχής εκείνης, όταν Του προσέφεραν διάφορες προσφορές και θυσίες με ακάθαρ-τα όμως χέρια από την αμαρτία. Τότε ο Θεός αρνιόταν τη λατρεία τους και δεν δεχόταν τις μολυσμένες προσευχές τους:

«Τι με ενδιαφέρει και κατά τι με ευχαριστεί το πλήθος των θυσιών σας; Λέει ο Κύριος. Είμαι γεμάτος από θυσίες κριαριών, που κα-τακαίονται ολόκληρα και δεν θέλω να καίεται πάνω στο θυσιαστήριό μου το πάχος αρνιών και το αίμα των ταύρων και τράγων. Ούτε εάν έρχεσθε κατά τις μεγάλες γιορτές στο ναό μου, για να παρουσιασθήτε σε Μένα, δεν το θέλω΄ διότι ποιος σας ζήτησε να έρχεσθε με τις δε-κάτες και τις άλλες προσφορές σας; Ποιος σας ζήτησε αυτά από τα γεμάτα αίματα χέρια σας; Δεν θα εξακολουθήσετε να πηγαίνετε στην αυλή του ναού Μου. Εάν φέρετε σιμιγδάλι ως θυσία, είναι αυτό μάταιο και ανωφελές. Το θυμίαμά σας είναι αηδές και σιχαμένο΄ δεν ανέ-χομαι τις γιορτές των πρωτομηνιών σας και τα σάββατα και τη μεγάλη ημέρα του εξιλασμού, την ιερότατη αυτή γιορτή΄ τη νηστεία και την αρχαία και τις πρωτομηνίες σας μισεί η ψυχή μου. Μου γίνατε πλέον πρόξενοι αηδίας. Δεν θα συγχωρήσω πλέον τις αμαρτίες σας.2

Έτσι συμβαίνει και με μας πολλές φορές. Προσευχόμαστε οι χριστιανοί, αλλά τα χέρια μας είναι γεμάτα από αδικίες. Η γλώσσα μας γεμάτη από ψευδολογίες, βλασφημίες. Οι οφθαλμοί μας γεμάτοι από παραστάσεις αμαρ-τωλές. Η καρδιά μας γεμάτη από πονηρίες, γε-μάτη από πικρίες, από φθόνο, από μίσος. Όλα αυτά καθιστούν τη συνείδηση βεβαρημένη. Αυτά κινούν την αποστροφή του Θεού.

Γι’ αυτό ο Θεός με τον προφήτη μας γνωρίζει: «Όταν θα υψώνετε τα χέρια σας σε προσευχή, εγώ θα παίρνω από πάνω σας με βδελυγμία τα μάτια μου, για να μη σας βλέπω. Και εάν μακρύνετε την προσευχή σας και πληθύνετε τις δεήσεις σας, πάλι δεν θα σας προσέξω, δεν θα κάνω εισακουστή την ικεσία σας» (Ησ. Α΄15).

Φαίνεται αυστηρός ίσως και άδικος ο λό-γος του Θεού, αλλά δεν είναι. Διότι δικαιολογεί τη στάση Του ο αγαθός και δίκαιος Κύριος. «Δεν θα εισακούω, λέει, τη δέησή σας, διότι τα χέρια σας, που υψώνονται σε προσευχή, είναι μολυσμένα από κάθε είδους ανομήματα. Εάν σας ακούσω και σας φερθώ φιλικά, θα δείξω, ότι ανέχομαι τα εγκλήματά σας και τα επικροτώ, αλλά αυτό ποτέ δεν θα γίνει» (Ησ. Α΄ 15).

Η κάθαρση διά της μετανοίας. Και λοιπόν; Δεν υπάρχει ελπίδα για εκείνον, ο οποίος αμάρτησε, να βρει ανακούφιση στη στενοχώ-ρια του, να πάρει βοήθεια στον κίνδυνο, παρη-γορία στο πένθος του;

Υπάρχει. Διότι υπάρχει η μετάνοια, η συ-ναίσθηση, οι άγιες αποφάσεις για την αλλαγή βίου, η επανόρθωση των αδικών που έγιναν. Πάλι ο άγιος Θεός το λέει: «Λουσθείτε με το πνευματικό λουτρό της μετανοίας, γίνετε κα-θαροί, αφαιρέσετε τις πονηρίες από τις ψυχές σας, ώστε να μη φαίνονται ακάθαρτες αυτές μπροστά στα μάτια μου, παύσετε από τις πο-νηρίες σας».3

Και τότε δεν θα υπάρχει το πρόσκομμα των αμαρτιών. Και θα εισακούει ο Θεός τις προσευχές μας, οι οποίες θα γίνονται με τα-πεινή μετάνοια.

Βέβαια, η γνήσια μετάνοια δεν μπορεί να είναι κατάκτηση και κατόρθωμα του μεταπτω-τικού ανθρώπου. Γι’ αυτό και η μετάνοια είναι δώρο Θεού. Συναισθανόμαστε την αμαρτωλό-τητά μας με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος και με τη δική Του ενίσχυση και αποκάλυψη.

Σημειώνει σχετικά με τα παραπάνω ο αρ-χιμανδρίτης π. Σωφρόνιος:

«Η μετάνοια δεν έρχεται εύκολα στο σαρκικό άνθρωπο από τον εαυτό του να βυθομετρήσει τα βάθη του κάθε αμαρτήμα-τος. Δεν μας αποκαλύπτονται - τα ράκη της ψυχής μας - παρά με τον Χριστό και μέσω

του Αγίου Πνεύματος».Επιπλέον, δεν μπορούμε να μιλάμε για

ειλικρινή μετάνοια, αν δεν πιστεύουμε στην Αγία Τριάδα΄ αν δεν προσκυνούμε τον άγιο Θεό. Γιατί η μετάνοια βιώνεται όπου υπάρχει συνάντηση και σχέση με τον προσωπικό Θεό.

“Ο ερχομός του Αγίου Πνεύματος”, γράφει ο π. Σωφρόνιος, “είναι ένα γεγονός υπέρτατης σπουδαιότητας. Ο έκπτωτος άνθρωπος συ-ναντά τον αγιότατο Θεό. Η γνώση του αμαρ-τήματος δεν είναι δυνατή, παρά εάν ο Θεός θεωρείται ως υπόσταση απόλυτη. Ομοίως, το να μετανοήσει κάποιος για το αμάρτημά του υπάρχει μία σχέση προσωπική. Συνάντηση με τον προσωπικό Θεό, τέτοια είναι η σημασία αυτού του γεγονότος (δηλαδή της μετανοίας)”.

Σ’ αυτή τη συνάντηση του αμαρτωλού αν-θρώπου με τον Άγιο Θεό συνυπάρχει ο φόβος με τη χαρά. Φόβος εξαιτίας του πλήθους των παραβάσεων, παραπτωμάτων, ελλείψεων και αμαρτιών του ανθρώπου, χαρά, γιατί με τη

μετάνοια ανθίζει μια άλλη ζωή, το “καθ’ ομοί-ωσιν”.

“Ο αμαρτωλός άνθρωπος”, συνεχίζει ο π. Σωφρόνιος, “ζει στον ίδιο καιρό τον φόβο και την αγαλλίαση. Είναι μία νέα γέννηση άνωθεν. Ένα άνθος εξαίρετο, το οποίο ανθίζει σε μας: Η υπόσταση, το πρόσωπο”.Και επισφραγίζει το φωτισμένο λόγο του ο π. Σωφρόνιος με τη διαπίστωση ότι η εν μετανοία πορεία του κάθε ανθρώπου είναι μία δυναμική εσωτερική και εντελώς προσωπική εμπειρία:

“Όμως στο βασίλειο του Θεού, το πρόσω-πο, “δεν έρχεται μετά παρατηρήσεως” (Λουκ. ΙΖ΄ 20). Η πρόοδος με την οποία το ανθρώπινο πνεύμα εισέρχεται μέσα στην κτίση της θείας αιωνιότητας, διαφέρει για τον καθένα από μας”.

Οπωσδήποτε την καλλιέργεια της μετανοί-ας τη ζητεί από όλους ο Θεός και την χαρίζει σε όλους, μικρούς και μεγάλους, άσημους και επίσημους. Διότι καθολικά έχει φθαρεί η ανθρώπινη φύση.

Απόδειξη ο προφήτης Ζαχαρίας ο οποίος στα χρόνια της Π. Διαθήκης χρησιμοποιεί μία εικόνα, που αναφέρεται σε κάποιο Ιουδαίο αρ-χιερέα με το όνομα Ιησούς. Σ’ αυτή την εικόνα βλέπουμε τον Κύριο να μη ανέχεται το λερωμέ-νο από την αμαρτία άνθρωπο, έστω και αν αυ-τός είναι αρχιερέας. Γι’ αυτό και τον καθαρίζει με τη μετάνοια, η οποία συμβολικά εικονίζεται με την αλλαγή των ρυπαρών ενδυμάτων. Διη-γείται, λοιπόν, ο προφήτης Ζαχαρίας και λέει:

“Ο Κύριος μου έδειξε τον Ιησού, τον αρχιε-ρέα, να ίσταται ενώπιον του αγγέλου του Κυρί-ου και ο διάβολος να ίσταται από τα δεξιά του αρχιερέα, για να αντιτίθεται προς αυτόν. Ο άγ-γελος Κυρίου είπε στο διάβολο: Ο Κύριος να σε επιτιμήσει, διάβολε, να σε επιτιμήσει ο Κύριος, ο οποίος έχει εκλέξει την Ιερουσαλήμ ως πόλη Του. Σαν δαυλός, που αποσπάσθηκε από την φωτιά, δεν είναι ο αρχιερέας αυτός, που σώθη-κε από την καταστροφή του Έθνους;

”Ο δε αρχιερέας Ιησούς ήταν ντυμένος με ρυπαρά ενδύματα και στεκόταν όρθιος ενώπι-ον του αγγέλου. Ο δε άγγελος ομίλησε και είπε προς τους άλλους αγγέλους, που στέκονταν ενώπιόν Του: “βγάλετε τα ακάθαρτα ενδύματα από αυτόν”. Έπειτα αφού στράφηκε προς τον Ιησού του είπε: “Να εγώ αφαίρεσα τις ανομίες σου” και προς τους αγγέλους “φορέσατε τώρα σ’ αυτόν τον μακρύ ιερατικό χιτώνα. Θέσατε στην κεφαλή του την καθαρή αρχιερατική μί-τρα”. Οι άγγελοι τον ντύσανε τα αρχιερατικά άμφια και φόρεσαν στην κεφαλή του την καθα-ρή αρχιερατική μίτρα, ο δε άγγελος του Κυρίου στεκόταν και παρατηρούσε”.4

Μετάνοια βάθους. Αλλά η μετάνοια, για να “λούζει” και “καθαρίζει” την ψυχή από κάθε ρύπο της αμαρτίας, χρειάζεται να έχει και το γνώρισμα του βάθους, να είναι δηλαδή ου-σιαστική, γνήσια, να γίνεται ως κατ’ ενώπιον

Θεού και όχι για τα μάτια των ανθρώπων, καλλιεργούμε δε τη μετάνοια του βάθους, όταν με αιματηρό αγώνα χτυπάμε τη ρίζα του κάθε πάθους ή αμαρτήματος΄ όταν πολεμάμε τις εδραιωμένες κακές συνήθειες, που σαν άλλη, δεύτερη φύση, έχουν γίνει ένα με τον παλαιό μας άνθρωπο.

Συμβάλλοντας στην καλλιέργεια της με-τανοίας σε βάθος, σημειώνει ο αείμνηστος Καθηγητής Π.Ν. Τρεμπέλας: “Δεν αρκεί να απομακρυνθώμεν μόνον από παντός κακού, το οποίον εκθέτει ημάς εις τα όμματα των ανθρώ-πων, αλλ’ επιβάλλεται να αποσχώμεν και από παντός πράγματος, το οποίον καθιστά ημάς μισητούς απέναντι των οφθαλμών του Θεού. Είναι δε τούτο και αι ρίζαι της αμαρτίας, αι έξεις και αι ροπαί προς αυτήν, τα πάθη τα αιχμαλω-τίζοντα την καρδίαν και εγγενώντα επιθυμίας πονηράς και αποφάσεις αμαρτωλάς εις αυτήν, αφανείς μεν εις τα όμματα των ανθρώπων, γυμνάς δε και προδήλους ενώπιον του θείου

Όμματος».Σ’ αυτό το σημείο - στην απουσία δηλα-

δή της μετανοίας του βάθους - βρίσκεται και εντοπίζεται το θλιβερό μυστικό της ακαρπίας των προσευχών και των δεήσεων πολλών ανθρώπων, που φαίνονται μεν πιστοί, αλλά συμπεριφέρονται ως άπιστοι΄ αφού δεν απο-χωρίζονται πολλές από τις αδυναμίες τους, αλλά επιμένουν να εξυπηρετούν και καλλιερ-γούν πολλά πάθη τους, επειδή δεν μετανοούν με ειλικρίνεια.

Αλλά αυτών των αμετανοήτων η προσευ-χή δεν ωφελεί, δεν βοηθεί. Διότι αμετανοησία θα πει εχθρότητα προς τον Θεό, αντίθεση προς Αυτόν, πόλεμος προς τον Ύψιστο και το νόμο Του. Επομένως, η προσευχή εκείνου που επιμένει στην αμετανοησία του είναι καθαρή υποκρισία, απόπειρα εξαπατήσεως του μόνου σοφού Θεού, είναι εξακολούθηση και επίταση της αμαρτίας.

Καθήκον μας, λοιπόν, είναι - εφόσον θέ-λομε να εισακούονται πράγματι οι προσευχές μας - να ζούμε ζωή μετανοίας, έμπρακτης με-τανοίας, η οποία θα μας εμπνέει εφ’ ενός μεν το μίσος προς κάθε αμαρτία και αφ’ ετέρου την αγάπη, τον ενθουσιασμό και την αυταπάρνηση για την εκτέλεση της όποιας αρετής. Και είναι τούτο το ανώτερο σκαλοπάτι στην κλίμακα της μετανοίας.

Η προσευχή των εν μετανοία. Σ’ αυτή τη ζηλευτή κατάσταση της μετανοίας - που καλλιεργεί και εξαγνίζει τον άνθρωπο - και ο απόστολος των εθνών Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς της εποχής του, καθώς γράφει στο μαθητή του Τιμόθεο:

“Θέλω οι άνδρες, όταν προσεύχονται σε κάθε τόπο, όταν υψώνουν τα χέρια σε ικεσία, όταν κάνουν το σημείο του σταυρού, να έχουν καθαρά τα χέρια από κάθε μολυσμό. Καθαρά από αδικίες και ανομήματα. Να έχουν συγχρό-νως την ψυχή ειρηνική, με εξόριστο από αυτή το θυμό, την αντιπάθεια και τη μνησικακία. Να έχουν ακόμη, αδίστακτη την εμπιστοσύνη τους στο Θεό”.5

Στη συνέχεια δε της ίδιας επιστολής θα υπογραμμίσει ο θείος Απόστολος ποια είναι τα πραγματικά κοσμήματα για τις γυναίκες, με τα οποία και ελκύουν τη χάρη του Θεού, όταν προσεύχονται. Μας διαβεβαιώνει, λοιπόν, ο απόστολος Παύλος:

“Το ίδιο θέλω και οι γυναίκες να προσεύ-χονται με ενδυμασία σεμνή, να στολίζουν τον εαυτό τους με συστολή και σωφροσύνη, όχι με φιλάρεσκα πλεξίματα των μαλλιών τους ή με χρυσά ή μαργαριταρένια κοσμήματα ή με ρού-χα πολυτελή, αλλά με ό,τι πρέπει σε γυναίκες, που παρουσιάζονται στα μάτια όλων, ότι σέβο-νται τον Θεό. Θέλω δηλαδή ως άλλα πολύτιμα κοσμήματα να φέρουν τις αγαθοεργίες και τις καλωσύνες τους».6

Είναι αναντίρρητο ότι ο όλος αγώνας

του πιστού - για γνήσια μετάνοια και θεοφιλή άσκηση της αγάπης και της αρετής - νοηματο-δοτείται, όταν γίνεται ταπεινά και μόνο ταπεινά. Τότε και μόνο τότε εισακούονται οι προσευχές. Διαφορετικά, η υπερηφάνεια και η κατάκριση μας χωρίζουν από το Δωρεοδότη Κύριο.

“Όσο περισσότερο ταπεινωνόμαστε”, γρά-φει ο πατήρ Σωφρόνιος, “μέσα σε μια οδυνηρή μετάνοια, τόσο πιο γρήγορα η προσευχή μας θα φθάσει στο Θεό. Αλλά, όταν χάνομε την ταπείνωση, καμιά άσκηση δεν δύναται να μας βοηθήσει. Η παρουσία μέσα μας της υπερη-φάνειας και της κρίσεως των αδελφών μας, η περιφρόνηση και το μίσος προς τον πλησίον μας, μας απομακρύνει από τον Κύριο”.

Ασφαλώς η ταπείνωση και η μετάνοια αποτελούν το κατάλληλο κλίμα της ψυχής, όπου η συνείδηση είναι ειρηνική και μπορεί να τολμά να ζητά από τον Δημιουργό και Θεό της. Μας το βεβαιώνει εξάλλου ο ιερός Ευαγγελι-στής Ιωάννης:

“Αγαπητοί, εάν η συνείδησή μας δεν μας κατηγορεί, έχομε θάρρος προς τον Θεό. Και οτιδήποτε Του ζητούμε με την προσευχή, το λαμβάνουμε από Αυτόν. Και το λαμβάνομε, δι-ότι τηρούμε τις εντολές Του και πράττομε αυτά, που Του αρέσουν”.7

Δεν είναι κρίμα οι προσευχές μας να μέ-νουν άκαρπες; Και η αιτία - το εμπόδιο - να είναι η αμετανοησία και ο εγωισμός της ψυχής μας;

Β. Η πίστη“Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή

πιστεύοντες, λήψεσθε”. (Ματθ. ΚΑ΄ 22)Η πίστη είναι βασικό και πρωταρχικό

στοιχείο χωρίς το οποίο είναι αδύνατο να ει-σακουσθεί η προσευχή. Γιατί η πίστη αποτελεί το στήριγμα και το θεμέλιο της προσευχής. Και είναι φυσικό. Διότι εκείνος που ζητεί οτιδήποτε από το Θεό, πρέπει να πιστεύει σ’ Αυτόν. Να πιστεύει και θα λάβει.

Θα πείτε ίσως: Προσεύχομαι. Αλλά το εν-δεχόμενο να μη εισακουσθώ είναι μεγάλο, γιατί οι αμαρτίες μου είναι πολλές. Επομένως, πώς να κάνει το θαύμα Του ο Θεός;

Μάλιστα, θα το κάνει! Διότι ο Θεός είναι Παντοδύναμος και δεν υπάρχουν αδύνατα γι’ Αυτόν. Είναι Πανάγαθος και δεν μνησικακεί γι’ όσα Του κάναμε, πονηρά και αμαρτωλά. Δεν εκδικείται. Αλλά αγαπά και μεταδίδει άφθονα, πλούσια τα αγαθά Του.

Μην κλονίζεσαι λοιπόν, και μη ολιγοψυ-χείς.Συ τι του ζητείς αδελφέ μου; Να σε απαλ-λάξει από τη δεινή συμφορά που ενέσκυψε στο σπίτι σου; Να σου χορηγήσει άρτο και ένδυμα και τα απαραίτητα για τη συντήρηση της ζωής σου; Να σε ελευθερώσει από πάθη ελεεινά και κακίες, που τυραννούν την ψυχή σου; Να σε σώσει από πειρασμούς φοβερούς, όπου κιν-δυνεύεις να περιπλακείς και να αμαρτήσεις; Να σε καταστήσει ένδοξο κληρονόμο της αιώνιας και μακάριας ζωής; θα τα κάνει! Όλα μπορεί να τα κάνει. Και θα τα λάβεις, όλα θα τα λάβεις! Πίστευε μόνο. Με όλη σου την καρδιά πίστευε. Και θα δεις θαύματα!

Η θερμή προσευχή θαυματουργεί.Την αλήθεια αυτή υπογραμμίζει και ο ιερός Χρυσό-στομος, όταν γράφει ότι ούτε η αμαρτωλότητά μας ούτε η ασημότητα και μοναξιά μας, αλλά ούτε και η σιωπή του Θεού, για κάποιο χρονικό διάστημα, στα αιτήματά μας, δεν πρέπει να μας αποθαρρύνουν στις προσευχές μας. Και βεβαιώνει το λόγο του αυτό ο ιερός Πατήρ με το αγιογραφικό παράδειγμα της θερμής και ταπεινής προσευχής της Χαναναίας. Ας ακούσομε όμως τον ίδιο τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο:

“Και εάν είμαστε ένοχοι σε αμαρτήματα τέ-τοια, που μας καθιστούν ανάξιους να λάβουμε τα ζητούμενα, ας μη απελπιζόμαστε. Διότι γνω-ρίζομε ότι με την επιμονή της προσευχής θα μπορέσουμε να γίνομε άξιοι για την ικανοποί-ηση του αιτήματός μας. Και εάν είμαστε απρο-στάτευτοι και έρημοι, δεν εμποδιζόμαστε, διότι γνωρίζομε ότι μεγάλη προστασία απολαμβάνει ο άνθρωπος που πλησιάζει μόνος του τον Θεό με πολλή προθυμία. Και εάν καθυστερεί και αναβάλλει τη χορήγηση του αιτήματος, να μη χάνουμε το θάρρος μας, διότι γνωρίζουμε ότι η καθυστέρηση και η αναβολή είναι απόδειξη της φροντίδας και της φιλανθρωπίας Του. Εάν και αυτόν τον τρόπο έχομε πείσει τους εαυτούς μας και με ψυχή πονεμένη και με πρόθεση θερμή και φλογισμένη και ομοία με εκείνη, που Τον πλησίασε η Χαναναία, και εμείς ας προσερ-χόμαστε και ας είμαστε κύνες και οποιοδήποτε φοβερό αν έχομε διαπράξει. Και τα δικά μας κακά θα αποτινάξει από πάνω μας και τέτοια θα λάβουμε παρρησία, καθώς και άλλα να προσθέσω. Με τον τρόπο αυτόν και αυτή η Χα-ναναία όχι μόνο γεύθηκε η ίδια της παρρησίας, και μυρίων εγκωμίων, αλλά και την κόρη της

ΔΙΨΩÓåðôÝìâñéïò 2015

óåëßäá 7

κατόρθωσε να βγάλει από τα ανυπόφορα βάσανα. Διότι τίποτε δεν είναι δυνατότερο από τη θερμή και

γνήσια προσευχή. Αυτή διαλύει και τα δεινά της παρούσης ζωής, αυτή θα μας λυτρώσει και από τα δεινά της κολάσεως”.8

Βέβαια, θερμή προσευχή σημαίνει προ-σευχή με αταλάντευτη πίστη, η οποία γνωρίζει να υπερνικά τα οποιαδήποτε εμπόδια ορθώ-νονται μπροστά της. Χαρακτηριστικό είναι το σχετικό παράδειγμα του τυφλού της Ιεριχούς. Αυτός ο τυφλός Βαρτίμαιος μόλις πληροφορή-θηκε ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος διέρχεται την Ιεριχώ, άρχισε με όλη τη δύναμη της ψυχής του να φωνάζει: “Υιέ Δαβίδ Ιησού, ελέησόν με”.

Και είναι η κραυγή και ομολογία του αυτή προσευχή! Παράκληση, δέηση είναι. Και μολο-νότι “επετίμων αυτώ πολλοί ίνα σιωπήση”, εν τούτοις, “πολλώ μάλλον έκραζεν, Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με” (Μαρκ. Ι΄ 48). Οι άνθρωποι του παρεμβάλλουν εμπόδια. Αλλά δεν αναχαιτίζε-ται από αυτά.

Και η προσευχή κάθε χριστιανού θα συναντά εμπόδια. Πρώτιστα εμπόδια, αυτά που παρεμβάλλει ο εαυτός μας, διότι γνωρί-ζομε όλοι από την πείρα, πόση δυσκολία πα-ρουσιάζεται στην συγκέντρωση της προσοχής, πόση απροθυμία και αναβλητικότητα, πόση κούραση και χαύνωση.

Έπειτα εμπόδια που παρεμβάλλει ο εχθρός της σωτηρίας μας, ο διάβολος. Αυτός κατά την ώρα της προσευχής φέρει στο νου τις εργασίες και τις υποθέσεις, συγκεντρώνει όλες τις φροντίδες και παρουσιάζει τις καλύτερες λύ-σεις των προβλημάτων, που μας απασχολούν. Σηκώνει κονιορτό σκέψεων και λογισμών, αμαρτωλών δε πολλάκις και βλασφήμων, δι-ότι γνωρίζει την ανεκτίμητη σπουδαιότητα της προσευχής και γι’ αυτό θέλει να ματαιώσει την επικοινωνία μας με τον Θεό.

Επιτρέπει δε ο Θεός αυτά και άλλα παρό-μοια εμπόδια, διότι σ’ αυτά θα δοκιμασθεί η πί-στη μας, η εκτίμησή μας προς την προσευχή.

Τι θα κάνουμε; Θα απελπιστούμε; Θα παύσουμε να προσευχόμαστε; Ποτέ! Διότι τότε θα δείξουμε ολιγοπιστία ή μάλλον απιστία. Αντίθετα, θα μιμηθούμε τον Βαρτί-μαιο, τον τυφλό. Επέμεινε στην προσευχή. Και έλαβε το φως του! Ο Κύριος, μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Μάρκος, σταματά την πορεία Του. Τον καλεί κοντά Του. Και ερωτά: “τι θέλεις να σου κάνω”; Και ο Βαρτίμαιος λέει: “Ραββου-νί, ίνα αναβλέψω”. Και ο Ιησούς του απαντά: “Ύπαγε, η πίστις σου σέσωκέ σε. Και ευθέως ανέβλεψε, και ηκολούθει τω Ιησού εν τη οδώ” (Μαρκ. Ι΄ 52)

Όλα τα θαύματα με την πίστη έγιναν. Και προς επιβράβευση των προσευχομένων δύο άλλων τυφλών ο Κύριος είπε: “Κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν” (Ματθ. Θ΄ 29). Γνώριζε βέβαια ο Κύριος εκ των προτέρων την ειλικρινή πίστη των τυφλών, αλλά τη φανερώ-νει τώρα, αποδίδοντας το θαύμα σ’ αυτήν, για να προκαλέσει το ζήλο και των άλλων ανθρώ-πων. Είναι δε μεγάλη παρηγοριά και ενίσχυση για τους πιστούς, ότι ο Κύριος γνωρίζει καλά την πίστη τους και ευαρεστείται και βραβεύει αυτή.

Όπως έκανε και με τον εθνικό, αλλά φι-λάνθρωπο εκατόνταρχο. Όταν φάνηκε η πίστη του Ρωμαίου αυτού αξιωματούχου - μέσα από τη θερμή παράκλησή του για το δούλο του

- τότε ο Κύριος του απάντησε: “Ύπαγε, καί ως επίστευσας γενηθήτω σοι. Καί ιάθη ο παις αυτού εν τη ώρα εκείνη” (Ματθ. Η΄ 13). Επειδή ο εκατόνταρχος παρακάλεσε με μεγάλη πίστη, έλαβε αμέσως το ποθούμενο. Η μεγάλη αυτή αλήθεια δεν πρέπει ποτέ να διαφεύγει από τη μνήμη των χριστιανών. Δεν υπάρχει φάρμακο περισσότερο ευεργετικό, περισσότερο απο-τελεσματικό για τις ασθένειες και τις θλίψεις, από το θείο φάρμακο που λέγεται πιστεύουσα προσευχή.

Γι’ αυτή τη στενή σχέση της πίστεως και προσευχής γράφει ο Π.Ν. Τρεμπέλας: “Η πίστις, εάν είναι αληθής, διεγείρει εις την προ-σευχήν. Και η προσευχή δεν είναι αληθής, εάν δεν εκπηγάζει εκ πίστεως. Αυτός είναι ο όρος ο απαραίτητος του να εισακουσθώμεν. Πρέπει να ζητώμεν διά προσευχής εκπηγαζούσης εκ θερμής πίστεως”.

Όταν η ολιγοπιστία υπάρχει. Οπωσδή-ποτε, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες στην Αγία Γραφή, που επιβεβαιώνουν το θαυμαστό απο-τέλεσμα της πιστευούσης προσευχής. Αντίθε-τα, η ολιγοπιστία εκμηδενίζει την προσευχή. Γι’ αυτό ο θείος Ιάκωβος προτρέπει: “Να ζητάς με πίστη, χωρίς να διστάζεις στο παραμικρό περί του ότι ο Θεός θα σε εισακούσει. Προσέχετε να μη εισχωρεί στις ψυχές σας τέτοιος δισταγ-

μός. Διότι εκείνος που διστάζει και αμφιβάλλει, ομοιάζει με το κύμα της θάλασσας, το οποίο συνταράσσεται από τον άνεμο και καταντά σε αστασία”.9

Για κανένα δε λόγο δεν επιτρέπεται τις αιτήσεις μας προς τον Θεό και τις προσευχές μας να τις ακολουθεί η αστασία της ολιγοπι-στίας.

Και ο καθηγητής Π.Ν. Τρεμπέλας, λαμβά-νοντας υπόψη του την αγιογραφική εικόνα του ολιγόπιστου ανθρώπου, ο οποίος παρομοιάζε-ται με το ασταθές κύμα, σημειώνει χαρακτηρι-στικά: “Πράγματι, το κύμα της θαλάσσης είναι ασταθές. Είναι εκτεθειμένον εις την διάκρισιν παντός ανέμου και κινείται προς πάσαν διεύ-θυνσιν αναλόγως της πνοής, η οποία θα το προσβάλλη. Ούτω και εκείνος, όστις προσέρ-χεται εις τον Θεόν με ασταθείς πεποιθήσεις και ελπίδας, εις μίαν στιγμήν η πίστις και η ελπίς

τον ωθούν να πλησιάση προς τον Θεόν, αλλά μετ’ ολίγον η διάνοιά του πληρούται αμφιβολί-ας και αβεβαιότητος. Φαίνεται προς στιγμήν υψούμενος προς τον ουρανόν μετά της δια-θέσεως να εξασφαλίση εκεί την δόξαν και την αθανασίαν, αλλ’ αμέσως πνίγεται εις την άβυσ-σον επιζητών τας ανέσεις της σαρκός και τας απολαύσεις του κόσμου. Ορθώς παραβάλλεται προς κύμα, το οποίον τώρα υψούται και ευθύς καταπίπτει”.

Παράδειγμα χαρακτηριστικό ολιγοπιστίας είναι ο πατέρας του σεληνιαζομένου νέου, που αναφέρεται στο ιερό Ευαγγέλιο. Ο πατέρας του δυστυχισμένου εκείνου νέου ήταν από τους ψυχρούς και δύσπιστους εκείνους Ιουδαί-ους, οι οποίοι παρ’ όλα όσα είδαν και άκουσαν από τον Κύριο, έμειναν μακριά από Αυτόν. Τώρα όμως που η κατάσταση του παιδιού του έφθασε στο απροχώρητο, πλησιάζει τον Κύριο. Και προσέρχεται μεν γονυπετής και ξετυλίγει μπρος στον Κύριο την τραγική κατάσταση του παιδιού του, αλλά είναι γεμάτος δισταγμό και αμφιβολία. Γι’ αυτό του απαντά ο Κύριος:

“Εάν μπορείς εσύ να πιστεύσεις, όλα είναι δυνατά σ’ εκείνον που πιστεύει”.10

Ο Μέγας Παιδαγωγός βοηθά πρώτα τον πατέρα στην αύξηση της πίστης του. Γι’ αυτό και σημειώνει στη συνέχεια ο Ευαγγελιστής Μάρκος: “Και αμέσως φώναξε ο πατέρας του παιδιού με δάκρυα και είπε: “Πιστεύω Κύριε ότι έχεις τη δύναμη να με βοηθήσεις. Βοήθη-σέ με να απαλλαγώ από την ολιγοπιστία μου και αναπλήρωσε συ την έλλειψη της πίστεώς μου”. 11 Και τότε έγινε το θαύμα! Θεράπευσε ο Κύριος τον πατέρα από την απιστία και τον γιο του από το δαιμόνιο. Γιατί η κατάσταση της ολιγόπιστης πίστης του πατέρα γινόταν εμπό-διο στη θαυματουργία του Κυρίου.

Δυστυχώς, πρέπει να ομολογήσουμε ότι και πολλών συγχρόνων συνανθρώπων μας οι προσευχές δε συνοδεύονται από το κεφάλαιο της θερμής πίστεως. Γι’ αυτό και δεν καρπο-φορούν.

Πολλοί ζητούν με την προσευχή την επέμ-βαση και βοήθεια του Θεού. Προσεύχονται όμως συνήθως μηχανικά και άτονα. Προ-σεύχονται από συνήθεια ή διότι βλέπουν και άλλους συνανθρώπους τους να προσεύχονται. Παρακαλούν τον Θεό διότι τους αναγκάζουν οι δυσκολίες, οι ασθένειες, οι κίνδυνοι και το αδι-έξοδο, στο οποίο έφθασαν. Αφού δεν έλαβαν εκείνο το οποίο ζήτησαν από τους ανθρώπους, το ζητούν με την προσευχή και από τον Θεό, μήπως και το βρουν. Αφού τα φάρμακα και οι γιατροί, ακόμη και οι μαγείες δεν τους θερά-πευσαν στο παρελθόν, πειραματίζονται τώρα και με την προσευχή! Δοκιμάζουν κατά κάποιο τρόπο και αυτό το δρόμο.

Να γιατί αποτυγχάνουν τόσοι πολλοί και όσο πολύ στην πραγματοποίηση των πόθων τους. Διότι λείπει από την προσευχή τους η

ζωντανή και ακλόνητη πίστη στη δύναμη του Θεού.

Ποία η πίστη του προσευχόμενου χρι-στιανού. Αλλά ποία είναι η αληθινή και ζέουσα πίστη, η οποία διεγείρει σε θερμή προσευχή;

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στο παραπάνω ερώτημα απαντάει ότι, όταν προσευχόμαστε, πιστεύομε ότι απευθυνόμαστε προς το Θεό, ο Οποίος είναι Τριαδικός: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα.

Ο Πατήρ είναι το πρώτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Είναι ο Πλάστης και Δημιουρ-γός μας. Είναι ο φιλόστοργος Πατέρας μας. Μας αγαπά. Αλλά συγχρόνως είναι και ο κατά φύση Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και για να αποδείξει την άπειρη αγάπη Του σε μας, τα θετά παιδιά Του, έστειλε τον Υιό Του το Μονογενή στη γη, ο Οποίος έγινε άνθρω-πος όμοιος με μας, εκτός αμαρτίας, και Τον

παρέδωκε για να σταυρωθεί για τη δική μας λύτρωση και σωτηρία. Με τόση σαφήνεια το διακηρύττει ο απ. Παύλος στην προς Ρωμαί-ους επιστολή του: “Εάν ο Θεός είναι με μας. Προστάτης μας και υπερασπιστής μας, ποιος θα είναι εναντίον μας; Κανείς, οποιοσδήποτε και αν θελήσει να μας βλάψει. Αυτός ο Οποίος δεν λυπήθηκε αυτόν τον Μονογενή Υιό Του, αλλά για όλους μας Τον παρέδωκε σε θάνατο, πώς δεν θα μας χαρίσει μαζί με Αυτόν και όλες τις χάριτες, που θα απαιτήσει η σωτηρία μας; αφού μας χάρισε Αυτόν δεν θα μας χαρίσει και τα άλλα που χρειάζονται για να σωθούμε;”12

Αλλά και για το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας τι να πιστεύουμε; ότι είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, που “εγεννήθη εκ του Πατρός πρό πάντων των αιώνων”. Από Αυτόν λαμβάνουμε την άφεση των αμαρτιών μας. Είναι ο Μεσίτης που μεσιτεύει για μας στον Πατέρα. Είναι η Θύρα από την οποία

“εάν τις εισέλθη σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει” (Ιω. Ι΄ 9). Με Αυτόν κάθε ψυχή θα ασφαλισθεί από κάθε πνευματικό κίνδυνο, θα τραφεί άφθονα με τη σωτηριώδη αλήθεια και θα κατακτήσει την αιώνια ζωή. Εάν ο Θεός είναι ο Πατέρας μας, τότε και ο Λόγος που είναι συνάναρχος με τον Πατέρα, είναι πρωτότοκος αδελφός μας.

Την ίδια πίστη πρέπει να εκδηλώνουμε και προς το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο είναι το τρίτο Πρόσωπο της Ζωαρχικής Τριάδας. Είναι η Πνοή της Εκκλησίας. “Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον”. Τελεί όλα τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Όπως ο Πατέρας και ο Υιός, έτσι και το Πνεύμα το Άγιον είναι Παντοδύναμο, Πάνσοφο, Πανάγιο. Πρέπει να πιστεύουμε στο Πνεύμα το Άγιο “το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν διά των προφητών”.

Το παραπάνω δόγμα της Αγίας Τριάδας είναι “το κεφάλαιον της πίστεως”, σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Πιστεύομε

“τρεις υποστάσεις θεαρχικάς, ενιαίας φύσεως, απαραλλάκτου μορφής”. Και προσκυνούμε

“Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομο-ούσιον και αχώριστον”. Κάθε Πρόσωπο έχει κάτι το ιδιάζον ως διακριτικό σ’ Αυτό γνώρισμα, υποστατικό ιδίωμα. Δηλαδή, ο Πατέρας είναι αγέννητος, ο Υιός γεννητός, το Άγιο Πνεύμα εκπορευτό. Και αυτό θα πει, ότι ο Πατέρας γεννά τον Υιό εκ της ουσίας Αυτού αϊδίως, αχρόνως και ανερμηνεύτως. Ο Υιός γεννάται από τον Πατέρα, και το Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός και πέμπεται διά του Υιού στον κόσμο. Και όλα τα έργα του Θεού, τα έργα της δημιουργίας, τα έργα της αναπλάσεως και αναδημιουργίας και σωτηρίας του ανθρώπου ενεργούνται και από τα τρία Πρόσωπα της Θεότητας. Ο Πατέρας αποφασίζει, ο Υιός πραγματοποιεί και το Πνεύμα τελειοί πά-

ντα τα έργα. Έτσι νοείται η ενότητα της Αγίας Τριάδας: “Είς Θεός εν τη Εκκλησία κηρύττεται”, “ο επί πάντων και διά πάντων και εν πάσιν”. Γι’ αυτό αρχίζουμε την προσευχή μας “εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων”, με πίστη σταθερή και ακλόνητη. Αυτό είναι συνοπτικά το αντικείμενο της πίστεώς μας, το δόγμα της Αγίας Τριάδας.

Συμπεράσματα. “Αιτείτω εν πίστει” (Ιακ. Α΄ 6), γράφει ο θείος Ιάκωβος, για να τονίσει το καθήκον κάθε ανθρώπου να ζητεί από τον Θεό, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ότι θα εισακουσθεί.

Δεν παραλείπει δε ο ίδιος θεόπνευστος συγγραφέας να βεβαιώσει στη συνέχεια ότι μάταια περιμένει την απάντηση του Θεού όποιος, χωρίς σταθερές ελπίδες, καταφεύγει στην προσευχή και αμφιβάλλει, εάν πράγματι ο Κύριος θα του δώσει, όσα εζήτησε. Εκ των προτέρων είναι βέβαιο ότι δεν θα εισακου-σθούν οι προσευχές του: “Διότι ας μη νομίζει ο άνθρωπος εκείνος, που αμφιβάλλει ότι θα λάβει από τον Κύριο κάτι από αυτό, που Του ζήτησε”.

Είναι όμως αδικαιολόγητοι όσοι αμφιβάλ-λουν. Διότι ο Θεός, ως Παντοδύναμος, είναι σε θέση να ικανοποιήσει κάθε τους αίτημα, και ως Πανάγαθος θέλει να δίδει στα παιδιά Του όσα υλικά και πνευματικά αγαθά τους χρειάζονται για την ευτυχία τους, την πρόσκαιρη και την αιώνια.

Ο ίδιος ο Κύριος εξάλλου μας βεβαίωσε ότι “όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή με πίστη στη δύναμη του Θεού, θα τα λάβετε”.13 Γιατί η πίστη δίνει ζωή, δύναμη, αξία στην προσευχή.

Θα αδιαφορήσουμε στη θεϊκή υπόσχεση και προτροπή;

1. “Αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε, ίνα εν ταις ηδοναίς δαπανήσητε” (Ιακ. Δ΄ 3).

2. “Τί μοί πλήθος των θυσιών υμών; λέγει Κύριος΄ πλήρης ειμί ολοκαυτωμάτων κριών, και στέαρ αμνών και αίμα ταύρων και τράγων ου βούλομαι, ουδέ αν έρχησθε οφθήναί μοι. Τίς γάρ εξεζήτησε ταύτα εκ χειρών υμών; Πατείν την αυλήν μου ου προσθήσεσθε΄ εάν φέρητε σεμί-δαλιν, μάταιον΄ θυμίαμα, βδέλυγμά μοί εστι τας νουμηνίας υμών και τα σάββατα και ημέραν μεγάλην ουκ ανέχομαι, νηστείαν και αργίαν και τα νουμηνίας υμών και τας εορτάς μισεί η ψυχή μου΄ εγενήθητέ μοι εις πλησμονήν, ουκέτι ανήσω τας αμαρτίας υμών” (Ησ. Α΄ 11-14).

3. “Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών υμών απέναντι των οφθαλμών μου, παύσασθε από των πονηριών υμών” (Ησ. Α΄ 16).

4. “Και έδειξέ μοι Κύριος Ιησούν, τον ιερέα τον μέγαν, εστώτα προ προσώπου αγγέλου Κυρίου, καί ο διάβολος ειστήκει εκ δεξιών αυτού του αντικείσθαι αυτώ. Και είπε Κύριος προς τον διάβολον, επιτιμήσαι Κύριος εν σοί, διάβολε, καί επιτιμήσαι Κύριος εν σοι ο εκλεξάμενος τήν Ιερουσαλήμ΄ ουκ ιδού τούτο ως δαλός εξεσπασμένος εκ πυρός; Καί Ιησούς ήν ενδεδυμένος ιμάτια ρυπαρά και ειστήκει πρό προσώπου του αγγέλου. Καί απεκρίθη καί είπε πρός τούς εστηκότας πρό προσώπου αυτού λέγων΄ αφέλετε τά ιμάτια τά ρυπαρά απ’ αυτού. Και είπε πρός αυτόν ιδού αφήρηκα τάς ανομίας σου, καί ενδύσατε αυτόν ποδήρη καί επίθετε κίδαριν καθαράν επί τήν κεφαλήν αυ-τού καί ο άγγελος Κυρίου ειστήκει” (Ζαχ. Γ΄ 1-5).

5. “Βούλομαι ούν προσεύχεσθαι τούς άνδρας εν παντί τόπω, επαίροντας οσίους χείρας χωρίς οργής καί διαλογισμού” (Α΄ Τιμ. Β΄ 8).

6. “Ωσαύτως καί τάς γυναίκας εν καταστολή κοσμίω, μετά αιδούς καί σωφροσύνης κοσμείν εαυτάς, μή εν πλέγ-μασιν ή χρυσώ ή μαργαρίταις ή ιματισμώ πολυτελεί, αλλ’ ό πρέπει γυναιξίν επαγγελομέναις θεοσέβειαν, δι’ έργων αγαθών” (Α΄ Τιμ. Β΄ 9-10).

7. “Αγαπητοί, εάν η καρδία ημών μή καταγινώσκη ημών, παρρησίαν έχομεν πρός τόν Θεόν, καί ό εάν αιτώμεν λαμβάνομεν παρ’ αυτού, ότι τάς εντολάς αυτού τηρούμεν καί τά αρεστά ενώπιον αυτού ποιούμεν” (Α΄ Ιω. Γ΄ 21-22).

8. “Κάν εν αμαρτήμασιν ώμεν, καί του λαβείν ανάξιοι, μή απογινώσκωμεν, ειδότες ότι τη προσεδρεία της ψυχής δυνηθησόμεθα γενέσθαι της αιτήσεως άξιοι. Κάν απρο-στάτευτοι καί έρημοι ώμεν, μη απογορεύωμεν, ειδότες ότι μεγάλη προστασία, τό αυτόν δι’ εαυτού προσελθείν τω Θεώ μετά προθυμίας πολλής. Κάν μέλλη πρός τήν δόσιν, μή αναπέσωμεν, μαθόντες ότι η μέλλησις καί αναβολή κηδεμονίας καί φιλανθρωπίας εστί τεκμήριον. Αν ούτως πεπεικότες εαυτούς, και μετά ψυχής οδυνωμένης και θερμής και διεγηγερμένης προαιρέσεως και τοιαύτης οίας η Χαναναία προσήλθεν αυτώ προσίωμεν καί ημείς, καν κύνες ώμεν, κάν οτιούν ειργασμένοι δεινόν, καί τά οικεία αποκρουσόμεθα κακά καί τοσαύτην ληψόμεθα παρρησί-αν, ως καί ετέρων προστήναι, όν τρόπον καί αυτή η Χα-ναναία ου μόνον αυτή παρρησίας απήλαυσε καί μυρίων εγκωμίων, αλλά καί τό θυγάτριον των αφορήτων ίσχυσεν εξαρπάσαι δεινών. Ουδέν γαρ, ουδέν ευχής δυνατώτερον πεπυρμένης και γνησίας. Αύτη και τα παρόντα διαλύει δεινά και τον κατ’ εκείνον τόν καιρόν συμβαινόντων εξαρ-πάζει κολάσεων”. (Ε.Π.Ε. 27, 452- 454).

9. “Αιτείτω εν πίστει, μηδέν διακρινόμενος, ο γαρ διακρινόμενος έοικε κλύδωνι θαλάσσης ανεμιζομένω και ριπιζομένω” (Ιακ. Α΄ 6).

10. “Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύ-οντι” (Μαρκ. Θ΄23).

11. “Και ευθέως κράξας ο πατήρ του παιδιού μετά δακρύων έλεγε΄ πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία” (Μαρκ. Θ΄ 24).

12. “Ει ο Θεός υπέρ ημών, τίς καθ’ ημών; ός γε του ιδίου Υιού ουκ εφείσατο, αλλ’ υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν αυτόν, πώς ουχί και σύν αυτώ τά πάντα ημίν χαρίσεται” (Ρωμ. Η΄ 31-32).

13. “Πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πι-στεύοντες, λήψεσθε” (Ματθ. ΚΑ΄ 22).

ÓõíÝ÷åéá áð’ôç óåë. 6

“ Όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή με

πίστη στη δύναμη του Θεού, θα τα λάβετε”

(Ματθ. ΚΑ΄ 22)

óåëßäá 8ΔΙΨΩ

ÓåðôÝìâñéïò 2015

Αρ. Φύλλου: 213 Έτος: 17ο

Εκδότης:Αντώνιος Ρουμελιώτης

Πρωτοπρεσβύτερος

Συντάσσεται από ομάδα συνεργατών

Υπεύθυνη Δημ. Σχέσεων:Βασιλική Αθανασοπούλου

Καθηγήτρια Μουσικής

Φωτό: Μαρία ΜπουχάγιερΈδρα: Πάτρα

Τηλ.: 2610 340480 Φαξ: 2610 346687

Δ/νση: Όθωνος Αμαλίας 97 Εκτύπωση: Δ. Παναγιωτόπουλος

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν απόψεις του αρθρογράφου για τις οποίες φέρει ο ίδιος ευθύνη.

ÄÉØÙΜηνιαία Περιοδική Έκδοση

Ιδιοκτήτης: Α.Ο. ΓΑΛΗΝΗ(Ελληνορθόδοξη Κοινωνία

Προσώπων ΔΙΨΩ)

Èá ôï âñåßôå óôï âéâëéïðùëåßï

“ÃÅÈÓÇÌÁÍÇ” 1⁄4èùíïò Áìáëßáò

97 - ÐÜôñá ôçë.: 2610 346687

Ïé åêäüóåéò ÁÑ×ÏÍÔÁÑÉÊÉ ðáñïõóéÜæïõí, ìå ìåãÜëç ÷áñÜ, êåßìåíá ôïõ ÓåâáóìéùôÜôïõ Ìçôñïðïëßôïõ ÄçìçôñéÜäïò êáé Áëìõñïý ê. Éãíáôßïõ, ôá ïðïßá äçìïóéåýôçêáí óôïí Ôýðï êáôÜ ôçí ôåëåõôáßá ðåíôáåôßá.

Åñåèßóìáôá ãéá ôá êåßìåíá áõôÜ áðïôåëïýí ãåãïíüôá êáé êáôáóôÜ-óåéò ðïõ óðÜíéá ðñïóåããßæïíôáé áðü Üìâùíïò! Äåí ðáýïõí üìùò íá èÝôïõí ôï óýíïëï ôçò êïéíùíßáò ìáò ìðñïóôÜ óå äéëÞììáôá êáé ðñïâëç-ìáôéóìü. Ç ðñïóÝããéóÞ ôïõò åê ìÝñïõò åíüò ðïéìÝíá ôçò Åêêëçóßáò áðï-ôåëåß óçìáíôéêü ãåãïíüò, äéüôé, ðÝñáí ôùí áðüøåùí ðïõ êáôáôßèåíôáé, éêáíïðïéåßôáé êáé ìéá åõñýôåñç áíÜãêç åðáöÞò ôïõ åêêëçóéáóôéêïý ëüãïõ ìå ôçí åðéêáéñüôçôá...

Ç äçìïóßåõóç åíüò ôüóï ïõóéáóôéêïý ëüãïõ óôïí Ôýðï, áðïôåëåß ãÝöõñá óõíÜíôçóçò ìå ôïõò åêôüò ôùí ôåé÷þí ôçò Åêêëçóßáò óõíáíèñþ-ðïõò ìáò...

Ôá êåßìåíá êáôáöåýãïõí óôïí áðëü ëüãï, óôç äéáýãåéá ôùí óêÝøåùí êáé óôçí áìåóüôçôá ôùí óõìðåñáóìÜôùí.

áðü ôéò åêäüóåéò “ ÁÑ×ÏÍÔÁÑÉÊÉ”

Κάθε Δευτέρα στις 9 μ.μ. ζωντανά στο web Ράδιο ΔΙΨΩ οι συναντήσεις νέων. Συντονιστής είναι ο Πρωτ/ρος π. Αντώνιος Ρουμε-λιώτης.

Μπορείτε να συμμετέχετε και εσείς θέτοντας τα δικά σας ερωτήμα-τα, τις δικές σας παρατηρήσεις και προτάσεις στο email: webradiodipso@hotmail.com ή στο τηλ.: 2610 340480.

ÐëçêôñïëïãÞóôåwww.ekp-dipso.gr...Η Εκκλησία, ως πνευματική Μητέρα

που συνοδοιπορεί με τους νέους, καλεί όλους σε αναζήτηση προτύπων, αξιών και ιδανικών.

Ακούμε - και οφείλουμε να ακούμε- τους νέους ανθρώπους, χωρίς να παρεξη-γούμε το θυμό τους.

Ζητούν από εμάς αλήθεια και αυθε-ντικότητα, να αντικρύσουν την προοπτική της ελπίδας που δεν διαψεύδεται στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, που είναι η «Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» των ανθρώπων.

Τις ημέρες αυτές ξεκινά στις ενορίες η νέα κατηχητική-ιεραποστολική χρονιά.

Για να πούμε στα παιδιά και τους νέους μας το διαχρονικό και πανανθρώ-πινο μήνυμα που κομίζει η Εκκλησία στην ιστορία και στον καθένα ξεχωριστά, το μήνυμα της αγάπης, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, που απευθύνεται διαρκώς στον πραγματικό, χειροπιαστό άνθρωπο και σε όσα συνθέ-τουν την καθημερινότητά του.

Ας τολμήσουμε μια αληθινά καινού-

ρια θέαση των π ρ α γ μ ά τ ω ν ! Προτρέποντας τα παιδιά και τους νέους να γνωρίσουν τη ζωντανή ενορι-ακή κοινότητα, που ανασαίνει στή γειτονιά τους.

Την Εκκλησία που βρίσκεται σε γόνι-μο διάλογο με τις προκλήσεις της εποχής μας, την Εκκλησία που κοντοστέκεται να αποκριθεί με αγάπη και ουσιαστικό νόημα στις αγωνιώδεις ερωτήσεις των νέων αν-θρώπων, την Εκκλησία που χρησιμοποιεί τη γλώσσα, τις έννοιες και τις παραστάσεις των καιρών μας για να είναι το ευαγγελικό μήνυμα κατανοητό από μικρούς και μεγά-λους.Την Εκκλησία που υπηρετεί το μυ-στήριο της θεανθρώπινης συνάντησης, για να γίνει ο λόγος ζωή και η αλήθεια βίωμα των πιστών...Ï ÁÑ×ÉÅÐÉÓÊÏÐÏÓ ÁÈÇÍÙÍ & ÐÁÓÇÓ

ÅËËÁÄÏÓ ê.ê. ÉÅÑÙÍÕÌÏÓ

Áò ôïëìÞóïõìå ìéá áëçèéíÜ êáéíïýñéá èÝáóç ôùí ðñáãìÜôùí!

ÔÇË.: 2610 523556

ÊÁÈÅ ÓÁÂÂÁÔÏ 4 - 5 ì.ì.*ãéá ðáéäéÜ íçðßïõ - Á’,Â’ Äçìïôéêïý

* ãéá ðáéäéÜ Ã’, Ä’, Å’, ÓÔ’ Äçìïôéêïý

ÊÁÈÅ ÓÁÂÂÁÔÏ 5 - 6.15 ì.ì.* áãüñéá Á’, Â’, Ã’ Ãõìíáóßïõ ÊÁÈÅ ÊÕÑÉÁÊÇ 11- 12.30 ð.ì. * êïñßôóéá Á’, Â’, Ã’ Ãõìíáóßïõ - Ëõêåßïõ ÊÁÈÅ ÊÕÑÉÁÊÇ 5.30 - 7.45 ì.ì. *áãüñéá Á’, Â’, Ã’ Ëõêåßïõ, êïñßôóéá Ã’ Ëõêåßïõ óðïõäáóôÝò -ôñéåò ÉÅÊ, ÁÔÅÉ, ÁÅÉ

*ÅËËÇÍÏÑÈÏÄÏÎÇ ÊÁÔÇ×ÇÓÇ

*ËÅÉÔÏÕÑÃÉÊÅÓ

ÅÕÊÁÉÑÉÅÓìå êáèçìåñéíÝò ðñùúíÝò

È. Ëåéôïõñãßåò êáé óõ÷íÜ íõ÷ôåñéíÝò È.Ë.

*ÏÑÃÁÍÉÊÇ ÌÏÕÓÉÊÇ

*ÍÔÑÁÌÓ- ÑÕÈÌÏËÏÃÉÁ

*ÅÓÐÅÑÉÍÁ ÊÇÑÕÃÌÁÔÁ

ÊÜèå ÔåôÜñôç áðüãåõìá áðü ôïí Ðñùô/ñï

ð. Áíôþíéï Ñïõìåëéþôç

*ÆÙÃÑÁÖÉÊÇ

*ÐÁÑÁÄÏÓÉÁÊÏÉ

×ÏÑÏÉ

*ÊÕÊËÏÓ ÃÕÍÁÉÊÙÍ ÊÜèå Ôñßôç áðüãåõìá 4 - 5.30 ì.ì.

*ÖÑÏÍÔÇÓÔÇÑÉÁÊÁ ÌÁÈÇÌÁÔÁ

*ÁÃÉÏÃÑÁÖÉÁ

*”ÌÁÈÁÉÍÙ-ÄÇÌÉÏÕÑÃÙ - ÐÑÏÓÖÅÑÙ”

*ÅÈÅËÏÍÔÉÊÇ ÁÉÌÏÄÏÓÉÁ 2 öïñÝò ôï ÷ñüíï

*ÊËÁÌÐ ÏÉÊÏÃÅÍÅÉÙÍ ÌÅ ÐÑÏÂËÇÌÁÔÁ ÁÐÏ ÔÏ ÁËÊÏÏË ÐÁÔÑÁÓ

*ÁÈËÇÔÉÊÏ ÊÅÍÔÑÏ

ÊÜèå ÓÜââáôï *6.15 -7.15 ì.ì. ãéá íÝïõò & íÝåò Ãõìíáóßïõ - Ëõêåßïõ*7.15 - 8.15 ì.ì. ãéá åíÞëéêåò

ÊÜèå ÊõñéáêÞ 4 - 6 ì.ì.

& EKÌÁÈÇÓÇ ÊÉÈÁÑÁÓ

ÊÜèå ÔåôÜñôç 4.30 - 6.30 ì.ì.

ÊÜèå ÊõñéáêÞ 5.30- 7 & 7-9 ì.ì. ãéá åíÞëéêåò ÊÜèå TåôÜñôç 4.30 - 6 ì.ì óôçí 1⁄4èùíïò Áìáëßáò 97

2 öïñÝò ôï ìÞíá. ÓÜââáôï 4.30 ì.ì. ãéá íÝïõò & íÝåò Ãõìíáóßïõ - Ëõêåßïõ

óå ÖéëïëïãéêÜ ÌáèçìáôéêÜ - ÖõóéêÞ -×çìåßá ê.á.

Óôïí Áèëçôéêü 1⁄4ìéëï ÃÁËÇÍÇ óôá ÄåìÝíéêá Ðáôñþí êáé óôï ãÞðåäï åñãáôéêþí êáôïéêéþí Áã. ÉùÜííïõ åíïñßáò óå äñÜóç, ëåéôïõñãïýí ôìÞìáôá Ðïäïóöáßñïõ, Âüëëåõ, Ðéãê- Ðïãê,

Óôßâïõ,Ôïîïâïëßáò, ÌðÜóêåô.

ÊÜèå ÐÝìðôç 7 - 8.30 ì.ì.

Ç éóôïóåëßäá ìáò www.ekp-dipso.gr (web radio & web tv dipso)

ÊÜèå ÓÜââáôï 3 - 4 ì.ì. ãéá ðáéäéÜ Äçìïôéêïý

ÊÅÍÔÑÏ ÉÅÑÁÐÏÓÔÏËÉÊÇÓ ÄÑÁÓÅÙÓ

åíïñßá óå äñÜóç...