«Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια μηλιά που αγαπούσε ένα αγοράκι».

Έτσι αρχίζει αυτό το όμορφο παραμύθι που το διαβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης

ευαισθησίας.

Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ τα

κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της... κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ το δέντρο και το δέντρο έδινε,

έδινε, έδινε αδιάκοπα.

Παρουσίαση Βιβλίου

Back to top

Κριτικές

Back to top

Ο Σελ Σιλβερστάιν πέθανε το 1999 σε ηλικία 69 ετών. Είχε προλάβει όμως να μας

δώσει ένα πλήθος εξαιρετικά αξιόλογων ποιημάτων, βιβλίων, στίχων και καρτούν.

Το Δέντρο που Έδινε εκδόθηκε το 1964. Πενήντα χρόνια από την πρώτη του έκδοση, το τιμώ

και το ξαναθυμάμαι. Όσοι δεν έτυχε ως τώρα να το γνωρίσουν, ας μην αφήσουν άλλο χρόνο

χωρίς αυτό. Θα έμπαινε άνετα σε εκείνες τις περίφημες must read λίστες “100 βιβλία που

πρέπει να διαβάσεις πριν πεθάνεις”.

Μια φορά ήταν μια μηλιά που αγαπούσε ένα μικρό αγόρι. Που μάζευε τα φύλλα της,

που έπαιζε κοντά της, που αποκοιμιόταν στον ίσκιο της. Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Τα

χρόνια πέρασαν, το αγόρι μεγάλωσε κι οι ανάγκες του άλλαξαν. Τώρα δεν του έφταναν τα

φύλλα και τα σκαρφαλώματα. Τώρα ήθελε λεφτά. Κι η μηλιά του έδωσε μήλα να πουλήσει.

Και ήταν ευτυχισμένη. Και τα χρόνια κυλούσαν. Και το αγόρι μεγάλωσε και οι ανάγκες

άλλαζαν. Και η μηλιά ήταν πάντοτε εκεί, να δίνει λύσεις μέσα από την απόλυτη, ανιδιοτελή

αγάπη που είχε στο αγόρι. Στο αγόρι που τίποτα δεν της έδωσε ποτέ παρά μόνο κάποτε,

πολύ παλιά, το παιδικό του γέλιο, την αθωότητά του και τις στιγμές του. Η μηλιά πάντα έδινε.

Και πάντα ήταν ευτυχισμένη. Κι ας μην πήρε σχεδόν ποτέ τίποτα από το δέντρο. Ένα

από τα πλέον αριστουργηματικά κείμενα που διάβασα ποτέ σε “παιδικό” βιβλίο. Σε ελάχιστες

προτάσεις, δίνεται μια υπέροχη ιστορία που σε μαγεύει.

Μια ιστορία που δίχασε τους κριτικούς της εποχής καθώς κάποιοι θεώρησαν ότι δεν

πρόκειται για ιστορία με θετικό πρόσημο αλλά για μια σαδομαζοχιστική αγάπη από πλευράς

της μηλιάς.

Το κείμενο του Σιλβερστάιν απορρίφθηκε στην αρχή από εκδοτικούς οίκους ως πολύ

λυπημένο για τα παιδιά και πολύ απλοϊκό για τους ενήλικες. Σήμερα, έχει πουλήσει

περισσότερα από 9 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο ενώ σε όλους τους

διαγωνισμούς και ψηφοφορίες επιτροπών και ομάδων ανθρώπων εμφανίζεται πάντα στην

πρώτη εκατοντάδα με τα καλύτερα παιδικά βιβλία.

Οι ερμηνείες που του έχουν δοθεί πολλές. Άλλη προσέγγιση θέλει το δέντρο ως το θεό

και το αγόρι ως τον άνθρωπο, άλλη το δέντρο ως τη φύση και το αγόρι ως την ανθρωπότητα,

άλλη το δέντρο ως γονέα και το αγόρι ως παιδί του και άλλη το δέντρο και το αγόρι ως φίλους.

Οι περιβαλλοντιστές το είδαν ως ανησυχία για την ευθύνη που έχει ο άνθρωπος για κάθε

ζωντανό οργανισμό στο περιβάλλον. Οι θεολόγοι ως αλληγορία της ανιδιοτελούς αγάπης. Οι

φεμινιστές ως κρυμμένο μήνυμα υποταγής του θηλυκού στο αρσενικό.

Οι συνωμοσιολόγοι ότι έχει κρυφά μηνύματα και οι φυσιογνωμιστές ασχολήθηκαν με

τη φωτογραφία του Σιλβερστάιν στο οπισθόφυλλο, με το βλοσυρό του βλέμμα και τα δόντια

του.

Το βιβλίο είναι ένα υπέροχο, παραβολικό παραμύθι που θα σας καθηλώσει.

Τα γεγονότα της ιστορίας συμβαίνουν σε μια φανταστική χώρα, που ονομάζεται

«Χώρα των Μοιρολάτρων» (ο τόνος σκόπιμα στο «-λά-»). Βασιλιάς της χώρας αυτής

είναι ο Αστόχαστος (ή «Ασυλλόγιστος» στις πρώτες εκδόσεις του έργου) και

βασίλισσα η Παλάβω. Ο γιος τους ονομάζεται Συνετός και οι κόρες τους Ζήλιω,

Πικρόχολη και Ειρηνούλα. Η ιστορία αρχίζει όταν ο Αστόχαστος έχει οδηγήσει τη

χώρα του στην απόλυτη κατάρρευση, στην οικονομική χρεοκοπία και στην αδυναμία

επιβιώσεως, ενώ οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Σε

τέτοιο σημείο έχει φθάσει η κατάπτωση του κράτους, ώστε το εγκαταλείπει και ο

ίδιος ο πρωθυπουργός παίρνοντας μαζί του ό,τι είχε απομείνει στο δημόσιο ταμείο.

Το κράτος επιβιώνει μόνο χάρη στην οικονομική βοήθεια από τα γειτονικά βασίλεια,

όπου βασιλεύουν ο «Εξάδελφος Βασιλιάς» και ο «Θείος Βασιλιάς». Μέχρι που μία

ημέρα, αντί για την επόμενη «δόση» της οικονομικής βοήθειας φθάνει ένα καλάθι

που περιέχει μία γαϊδουροκεφαλή...

Αυτά όλα προκαλούν τη θλίψη αλλά και την αγανάκτηση του Βασιλόπουλου, του

Συνετού, που αποφασίζει να πάρει τη μικρότερη αδελφή του και να ξενιτευτεί. Το

αποτρέπει όμως η κυρα-Φρόνηση, την οποία συναντά τυχαία, και η οποία τον πείθει

να μείνει, να γνωρίσει από κοντά τον λαό του και να αγωνισθεί για την

αναδιοργάνωση του κράτους. Αυτό και γίνεται, η προσπάθεια όμως για

αναδιοργάνωση φέρνει τον Συνετό σε σύγκρουση με τους αξιωματούχους και όσους

άλλους εκμεταλλεύονταν το «μπάχαλο» που είχε προκαλέσει η διοίκηση του πατέρα

του για το προσωπικό τους συμφέρον. Ο Δικαστής, που ανήκει σε αυτή την

κατηγορία, φεύγει από τη χώρα και πείθει τον Θείο Βασιλιά να εκστρατεύσει

εναντίον της χώρας του Αστόχαστου με τη βεβαιότητα ότι θα την κατακτήσει μέσα

σε ελάχιστο χρόνο. Ο Συνετός ωστόσο κατορθώνει να εμπνεύσει πίστη και

εμπιστοσύνη στον λαό του, ο οποίος εξεγείρεται σαν ένας άνθρωπος και, πολεμώντας

με θάρρος και ενθουσιασμό, κατατροπώνει τον εισβολέα. Αμέσως μετά αρχίζει η

αναδιοργάνωση του κράτους με την επιμέλεια της κυρα-Φρόνησης.

Η μικρή μάγισσα είναι μόλις εκατόν είκοσι εφτά χρονών,

και οι μεγαλύτερες μάγισσες δεν την παίρνουν ακόμα στα

σοβαρά.

Είναι καλή μάγισσα και θέλει να βοηθάει τους ανθρώπους όταν

συναντούν δυσκολίες στη ζωή τους.

Αυτό την κάνει μισητή στις άλλες μάγισσες, που είναι κακές και

πιστεύουν πως καλή μάγισσα είναι η... κακιά μάγισσα.

Αυτά της τα καμώματα θα τη φέρουν αντιμέτωπη με το

συμβούλιο των μαγισσών, που θα πρέπει να αποφασίσει αν

έχει γίνει καλή..., δηλαδή κακιά, μάγισσα!

Η μικρή μάγισσα θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα παιδικά βιβλία παγκοσμίως.

Έχει μεταφραστεί σε τουλάχιστον 40 γλώσσες, έχει μεταφερθεί στο θέατρο και στον κινηματογράφο και έχει αγαπηθεί από γενιές αναγνωστών για την τρυφερότητα και το ανατρεπτικό πνεύμα της.

‘Οτφριντ Πρόισλερ Ο γερμανόφωνος Βοημός Οτφριντ Πρόισλερ (1923), που έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο, αποτελεί ένα κατ� εξοχήν δυναμικό μνημείο πολιτισμού του 20ού αιώνα. Συγγραφέας μεταφρασμένος σε δεκάδες γλώσσες και έχοντας περιβληθεί το κύρος βραβεύσεων και διακρίσεων στη Γερμανία, στην Πολωνία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης αλλά και στην Αμερική, τιμήθηκε με εκτενή νεκρολογία όχι μόνο από τον γερμανόφωνο Τύπο αλλά και από τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».

Το επέλεξα γιατί μας άρεσε

πάρα πολύ και ήταν πολύ

τρομαχτικό.

Ο Μάγκας, ένα μικρό «φοξ τερριέ» ανοίγει τα μάτια του σ' ένα περιβόλι της εξοχικής Κηφισιάς. Λίγο μετά ταξιδεύει στην Αλεξάνδρεια σε μία ελληνική οικογένεια που είναι και τα νέα του αφεντικά. Τα μικρά παιδιά της οικογένειας του έχουν μεγάλη αδυναμία και ο Μάγκας κάνει τα πάντα για να φανεί χρήσιμος και συμπαθής. Τα ανδραγαθήματα του Μάγκα σκιαγραφούν ένα χαριτωμένο, ατίθασο και φιλότιμο σκυλί, μόνο που οι πράξεις του δεν προκαλούν πάντα αισθήματα συμπάθειας και κατανόησης. Τα κατορθώματά του και τα δρώμενα στο άμεσο περιβάλλον, εξιστορούνται απ΄ τον ίδιο τον Μάγκα με τέτοιο γλαφυρό ύφος, που δίνουν στο διήγημα μία πρωτόγνωρη αμεσότητα και αφηγηματική μαγεία, προσδίδοντάς του αδιαμφισβήτητη ψυχαγωγική αξία.

Η Πηνελόπη Δέλτα γεννήθηκε το 1874 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου κι ήταν το

τρίτο παιδί του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Είχε δύο μεγαλύτερα

αδέλφια, την Αλεξάνδρα και τον Αντώνη, τον γνωστό «Τρελαντώνη» του ομώνυμου βιβλίου

της. Μετά τη γέννηση της Πηνελόπης ακολούθησαν άλλα τρία παιδιά, ο Κωνσταντίνος (που

πέθανε σε ηλικία 2 χρόνων), ο Αλέξανδρος και η Αργίνη

.

Η οικογένεια Μπενάκη μετακόμισε προσωρινά στην Αθήνα το 1882,

όπου η Πηνελόπη παντρεύτηκε τον πλούσιο Φαναριώτη έμπορο Στέφανο

Δέλτα. Μαζί του απέκτησε τρεις κόρες: τη Σοφία (μετέπειτα Μαυροκορδάτου), τη

Βιργινία (μετέπειτα Ζάννα) και την Αλεξάνδρα (μετέπειτα Παπαδοπούλου). Μετά

την Εθνική καταστροφή του 1897 και την επιστροφή του Στεφάνου Δέλτα από τον

πόλεμο, η οικογένεια επανεγκαθίσταται στην Αλεξάνδρεια. Εκεί το Φεβρουάριο

του 1905, η Πηνελόπη Δέλτα γνωρίζει τον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής της,

τον Ίωνα Δραγούμη που είχε μετατεθεί εκεί ως υποπρόξενος. Εκείνη είναι 31 ετών μια

γυάλινη κούκλα κι εκείνος 26, ένας άντρας πλημμυρισμένος από φλογερές ιδέες, ιδανικά κι

οράματα. Τους ενώνει ένας παράφορος έρωτας, που μάταια προσπαθούν να τον σβήσουν με

τον χρόνο και την απόσταση που τους χωρίζει. Εκείνη στην Αλεξάνδρεια κι αργότερα

στηΓερμανία κι εκείνος στην Αλεξανδρούπολη κι αργότερα στην Πόλη

Επιλέξαμε αυτό το βιβλίο επειδή ήταν πάρα πολύ ωραίο και επειδή ο Μιχάλης το έχει διαβάσει και είπε πως ήταν τέλειο!!!

Από τα ξημερώματα το στρατόπεδο των Ελλήνων βρίσκουνταν σε ανησυχία. Ο

Δαφνομήλης έφευγε για να κατέβει στον Αξιό, περνώντας από το βουνό όπου ο

Βοτανειάτης είχε καταστραφεί με το σώμα του. Τρεις μέρες πριν, είχε φθάσει η είδηση.

Και σαν το έμαθε ο Αυτοκράτορας, κλείστηκε στη σκηνή του και από τη λύπη του δεν

ήθελε να δει κανένα.

Αλλά οι μαύρες ώρες του Βασιλείου δε διαρκούσαν ποτέ πολύ. Ούτε θλίψη ούτε

αποθάρρυνση δεν μπορούσε να καταβάλει το δυνατό του πνεύμα, και σαν του έρχουνταν

μια αναποδιά, κοίταζε ευθύς να βρει τρόπο να τη διορθώσει. Ύστερα λοιπόν από την

πρώτη ώρα της λύπης του για το χαμό του λαμπρού και πιστού του Βοτανειάτη, ο

Αυτοκράτορας φώναξε τους στρατηγούς στη σκηνή του, να συνεννοηθούν με τι τρόπο να

τον εκδικήσουν.

Η Στρουμπίτζη ήταν στενά πολιορκημένη, σε λίγες μέρες θα έπεφτε βέβαια. Αλλά

ο Βασίλειος εννοούσε να μάθει ποιος από τους Βουλγάρους στρατηγούς είχε στήσει την

παγίδα, για να τον κυνηγήσει και να τον τιμωρήσει. Αποφάσισε λοιπόν ν' αφήσει ένα

μέρος του στρατού του στην πολιορκία της Στρουμπίτζης, να κατέβει ο ίδιος με μεγάλες

δυνάμεις στον Αξιό, να συναντήσει και να χτυπήσει τους Βουλγάρους, και αφού πέσει η

Στρουμπίτζη να γυρίσει με όλο του το στρατό στη Θεσσαλονίκη.

Ο Δαφνομήλης όμως, καθώς άκουσε το σχέδιο αυτό, έπεσε στα πόδια του

Αυτοκράτορα και τον παρακάλεσε να μην εκτελέσει τέτοιο επικίνδυνο σχέδιο, χωρίς να

μάθει πρώτα ποιος ήταν ο εχθρός, και προπάντων πριν εξετάσει τα μέρη και δει αν δε

βρίσκουνταν κανένας άλλος δρόμος, παρά η στενή εκείνη ρεματιά που είχε φάγει τον

Βοτανειάτη. Πολλήν ώρα συζήτησαν.

Στο τέλος, με μεγάλη δυσκολία παραδέχθηκε ο Αυτοκράτορας, όχι

να εγκαταλείψει το σχέδιο του, παρά ν' αφήσει τον Δαφνομήλη να πάγει

εμπρός να κατοπτεύσει, και ύστερα πια ν' ακολουθήσει εκείνος με όλο το

στρατό.

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ

Η οικογένεια Μπενάκη μετακόμισε προσωρινά στην Αθήνα το 1882, όπου η

Πηνελόπη παντρεύτηκε τον πλούσιο Φαναριώτη έμπορο Στέφανο Δέλτα το 1895. Μαζί

του απέκτησε τρεις κόρες: τη Σοφία (μετέπειτα Μαυροκορδάτου), τηΒιργινία (μετέπειτα

Ζάννα και γιαγιά του πρώην Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά) και την Αλεξάνδρα

(μετέπειτα Παπαδοπούλου). Επέστρεψαν στην Αλεξάνδρεια το 1905, όπου η Πηνελόπη

γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη, τότε υποπρόξενο της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Ανάμεσά

τους αναπτύχθηκε ένας μεγάλος έρωτας, η Πηνελόπη όμως δεν μπορεί να αντιταχθεί

στις κοινωνικές επιταγές και την υποχρέωσή της απέναντι στο σύζυγο και τα παιδιά της.

Η πλατωνική αυτή σχέση της Πηνελόπης Δέλτα με τον Δραγούμη τελειώνει το 1908, όταν

αυτός συνδέεται με τη Μαρίκα Κοτοπούλο

Το 1910 εγκαινιάστηκε η μακρόχρονη αλληλογραφία της Δέλτα με

το Γάλλο βυζαντινολόγο Γκυστάβ Σλυμπερζέ, που την βοηθά στη συγγραφή των

μυθιστορημάτων της τα σχετικά με τη βυζαντινή ιστορία. Η Δέλτα που είχε μετακομίσει

στηΦρανκφούρτη το 1906 εκδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα, με τίτλο «Για την

Πατρίδα», 1909. Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής

Αυτοκρατορίας και σύντομα ακολουθεί και το δεύτερο μυθιστόρημά της, «Τον Καιρό του

Βουλγαροκτόνου». Το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή το 1909 την εμπνέει να γράψει το

«Παραμύθι χωρίς όνομα» (1911).

Το 1913 η οικογένεια Δέλτα επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια και

το 1916 εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αθήνα, όπου ο πατέρας της Δέλτα, Εμμανουήλ

Μπενάκης, είχε εκλεγεί δήμαρχος. Ανέπτυξαν στενή φιλία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον

οποίο και προσκαλούσαν συχνά στην εξοχική τους οικία στην Κηφισιά. Το 1925 εκδίδεται

«Η ζωή του Χριστού», ενώ την ίδια χρονιά εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα

της Σκλήρυνσης κατά πλάκας, ασθένειας που θα την ταλαιπωρήσει μέχρι τον θάνατό της.

Το 1929 ξεκίνησε τη συγγραφή της τριλογίας «Ρωμιοπούλες», η οποία τελείωσε

το 1939 και είναι ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα το οποίο αφηγείται σε τρεις τόμους τη

ζωή της Δέσποινας Κρινά-Δαπέργολα, μιας δραστήριας γυναίκας που η κοινωνία της

εποχής της την περιόριζε σε ένα χρυσό κλουβί. Το πρώτο βιβλίο, «Το Ξύπνημα»,

καλύπτει γεγονότα των ετών 1895-1907, η «Λάβρα» καλύπτει τα έτη 1907-1909 και το

«Σούρουπο» τα έτη 1914-1920.

Επιλέξαμε αυτό το βιβλίο

επειδή είναι καλό, ωραίο

και περιπετειώδη.

.

[Πληκτρολογήστε μια φράση από το έγγραφο ή τη σύνοψη για ένα ενδιαφέρον σημείο.

Μπορείτε να τοποθετήσετε το πλαίσιο κειμένου οπουδήποτε στο έγγραφο. Χρησιμοποιήστε

την καρτέλα "Εργαλεία πλαισίου κειμένου" για να αλλάξετε τη μορφοποίηση της ελκυστικής

φράσης.]

Είναι κάτι τραγούδια που κάνουν τον κόσμο

αλλιώτικο. Αυτά τραγουδιούνται και δίχως φωνή.

Μ’ ένα τέτοιο άλαλο τραγούδι κατάφερε κι η μικρή

Μάτα να κάνει το μαραμένο φυτό της να

λουλουδίσει. Ένα βιβλίο με θέμα τη μεγάλη

δύναμη της θέλησης.

Ειρήνη Μάρρα

Η Ειρήνη Μάρρα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943. Ακολούθησε Εμπορικές σπουδές και γαλλική φιλολογία. Από την εφηβεία της ήδη έκανε τις πρώτες εμφανίσεις στα γράμματα με δημοσιεύσεις κειμένων της, πεζών και ποιητικών, καθώς και μεταφράσεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Με την παιδική λογοτεχνία ασχολήθηκε συστηματικά μετά το 1972. Έγραψε παραμύθια, διηγήματα, μυθιστορήματα, θέατρο. Μετέφρασε Γάλλους συγγραφείς (Βολταίρο, Γκαρωντύ) και μεγάλο αριθμό παιδικών βιβλίων.

Έχει τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις. Για πολλά χρόνια έγραφε και παρουσίαζε εκπομπές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Δίδαξε λογοτεχνία και μυθοπλασία σε σχολεία και σε σεμινάρια. Πέθανε το 1998.

Επιλέξαμε αυτό το βιβλίο

γιατί είναι πολύ ωραίο και η

ιστορία του είναι

καταπληκτική!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΒΙΒΛΙΟΥ

«Μα τα χίλια κεφαλοτύρια, η αδερφή μου η Τέα

κινδυνεύει! Βρίσκεται στο Νησί του Πάσχα για να

ανακαλύψει ένα χαμένο θησαυρό, αλλά εδώ και

μέρες δεν έχουμε νέα της. Δεν υπάρχει ούτε λεπτό

για χάσιμο! Οι φίλοι μου κι εγώ πρέπει να φύγουμε

αμέσως για το Ράπα Νούι! Η περιπέτεια μας

περιμένει!»

Στην προκειμένη περίπτωση, θα λέγαμε, πως μικρή σημασία

έχει, μια που η παραδοχή πως συγγραφέας των ιστοριών είναι ο

ίδιος ο Τζερόνιμο Στίλτον γίνεται αβίαστα και αποτελεί μέρος της

επιτυχίας του έργου.

Ο άνθρωπος ωστόσο πίσω από αυτόν γεμάτο ενέργεια,

χιούμορ, φαντασία και χρώμα κόσμο είναι η Ιταλίδα συγγραφέας

βιβλίων για παιδιά και εκδότρια, Ελιζαμπέτα Ντάμι. Έχει γράψει

πάνω 50 βιβλία στη σειρά του Τζερόνιμο Στίλτον.

Γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1958 και άρχισε από πολύ νέα να

εργάζεται στον χώρο του βιβλίου, στον εκδοτικό οίκο του πατέρα

της.

Έγραψε τις πρώτες της ιστορίες για παιδιά σε ηλικία 19 ετών

ενώ από νεαρή ηλικία έως και σήμερα εργάζεται εθελοντικά για την

υποστήριξη και ανακούφιση άρρωστων παιδιών.

Επιλέξαμε αυτό το βιβλίο γιατί η ιστορία του είναι

πολύ συναρπαστική και αστεία!!!

Περίληψη: Η οικογένεια Πλακιώτη ζει σε ένα σπιτάκι στην Πλάκα.

Η ζωή τους κυλουσε ήρεμα μέχρι την εμφάνιση ενός μυστηριωδούς

νέου γείτονα και του παπαγάλου του, του Πεπάρηθου. Τους συστήνεται

με το όνομα Αγησίλαος Σκοπελίτης. Η Άρτεμη ό- μως, η μεγαλύτερη από

τις έξι κόρες της οι- κογένειας, τον βαφτίζει Νεφεληγερέτη. Οι γνώσεις

του για τα αρχαία νομίσματα είναι εντυπωσιακές και ψάχνει

απεγνωσμένα να βρει ένα θησαυρό από 300 αρχαία νομίσμα- τα τα

οποία ο παππούς του είχε κρύψει στην αυλή του σπιτιού της

οικογένειας Πλακιώτη. Μετά από πάμπολλες περιπέτειες, στις οποί- ες

εμπλέκεται και η αστυνομία, και μια από- πειρα κλοπής του αρχαίου

νομίσματος που είχε βρει η Αθηνά, η δεύτερη κόρη της οικογένειας

αποκαλύπτει στον πατέρα το μυ- στικό της και ζητά τη βοήθειά του.

Ο Κίμων Πλακιώτης θα βοηθούσε τον Αγησίλαο να βρει το

θησαυρό αφού πρώτα ενημέρωναν τις αρμόδιες αρχές. Ο Γιάννης

Πιπέρης, ό- πως ήταν το πραγματικό όνομα του Αγησί- λαου Σκοπελίτη,

δε συμμερίζεται τις από- ψεις του Κίμωνα

Πλακιώτη και εξαφανίζε- ται. Τα νομίσματα παραδίδονται στο

Μου- σείο, όπου μερικά χρόνια αργότερα πιάνει δουλειά κι η Άρτεμη,

που επηρεασμένη από όλη αυτή την περιπέτεια γίνεται αρχαιολόγος

ειδικευμένη στη νομισματολογία. Ο Πιπέρης με ένα γράμμα του προς

την οικογένεια Πλακιώτη προσπαθεί να

δικαιολογήσει τις πράξεις του,

εξακολουθεί όμως τη ζωή του

τυχοδιώκτη

Η συγγραφέας: Η Αγγελική Βαρελλά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη

το 1930. Μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος του Ιστορικού-

Αρχαιολογικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ξεκίνησε να

ασχολείται με την παιδική λογοτεχνία από το 1966. Έχει βραβευτεί από

τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, τον Κύκλο του Ελληνικού

Παιδικού Βιβλίου και από το Υπουργείο Παιδείας για τα αναγνωστικά

που έγραψε για τα παιδιά του δημοτικού σχολείου. Μετέφρασε και

διασκεύασε στα ελληνικά πολλά ξένα βιβλία. Το βιβλίο της «Φιλενάδα,

Φουντουκιά μου» κέρδισε έναν από τους τρεις επαίνους του Διεθνούς

Βραβείου Παιδικής Λογοτεχνίας Janusz Korczak (1985) στην Πολωνία.

Προτάθηκε από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου για το

Βραβείο Άντερσεν (1990), για το σύνολο του έργου της.

Το βιβλίο αυτό το

επέλεξα γιατί είναι

περιπετειώδες και λίγο

παράξενο.

Λίγο πριν από τον πόλεμο του 1940, κάπου στο Μαρούσι, ζει με

τους γονείς της η Ελευθερία, ένα δεκάχρονο κορίτσι, που τα

δίδυμα μικρότερα αδέρφια της τη φωνάζουν Λέτρω. Απεχθάνεται

το νοικοκυριό και τις «γυναικείες» δουλειές, ενώ τρελαίνεται για ό,τι

δεν εγκρίνει ο πατέρας της: Διαβάζει με μανία βιβλία, ανυπομονεί

να δει θέατρο, εύχεται κάποτε να μοιάσει στην Αντιγόνη του

Σοφοκλή. Στο πάνω πάτωμα του σπιτιού τους ο κύριος Μαρσέλ,

ένας Γάλλος που ζει μόνιμα στη Ελλάδα, έχει υπό την προστασία

του τον ανιψιό του Μπενουά, ο οποίος γίνεται αχώριστος φίλος

των παιδιών. Λιγοστά τα παιχνίδια τους, αλλά αστείρευτη η

φαντασία τους. Όλοι μαζί σκαρφίζονται χίλιες δυο ιστορίες που

μαγεύουν και τους ίδιους. Και πόσα ακόμα θα σκέφτονταν να

κάνουν εάν δεν τους εμπόδιζαν οι μεγάλοι... Οι μεγάλοι και τα

παιδιά. Δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί. Ο καθένας κουβαλάει τη

δική του αλήθεια. Γι' αυτό άλλωστε και πίσω από μια μωβ ομπρέλα

μπορεί να κρύβονται πολλές! (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Τα πρώτα χρόνια

Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925, κόρη ενός

τραπεζικού υπαλλήλου από την Κρήτη και μιας σαμιώτισσας

μητέρας.Έζησε τα παιδικά της χρόνια στη Σάμομαζί με τη

μεγαλύτερη της αδελφή ενώ η μητέρα της ανάρρωνε

από φυματίωση σε σανατόριο στην Πάρνηθα. Επιστρέφοντας στην

Αθήνα οικογενειακώς το 1937, φοίτησε αρχικά στην ιδιωτική Ιόνιο

Σχολή, όπου γνώρισε τη φίλη της και μετέπειτα συγγραφέα Ζωρζ

Σαρή, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια του γυμνασίου πήγε στην

επίσης ιδιωτική Σχολή Αηδονοπούλου.[2] Εκείνη την περίοδο ο

θείος της, Πλάτων Σωτηρίου (αδελφός της μητέρας της),

παντρεύτηκε τη γνωστή συγγραφέα Διδώ Σωτηρίου, η οποία

βοήθησε τη Ζέη να ασχοληθεί με τη συγγραφή.[2] Ενώ ήταν

μαθήτρια στη Σχολή Αηδονοπούλου συμμετείχε στον όμιλο

κουκλοθεάτρου της σχολής της που διεύθυνε η καθηγήτρια

τέχνης Ελένη Περράκη-Θεοχάρη. Τότε ξεκίνησε να γράφει έργα για

κουκλοθέατρο και ένας από τους χαρακτήρες που δημιούργησε,

ο Κλούβιος, έγινε μετέπειτα ένας από τους κυριότερους ήρωες

του κουκλοθεάτρου Αθηνών "Μπάρμπα Μυτούσης" που ίδρυσε η

Περράκη-Θεοχάρη.

Διάλεξα αυτό το βιβλίο γιατί είναι ωραίο και μιλάει για ένα κορίτσι που ζει στο Μαρούσι με τους γονείς της………

Ο πεντάχρονος Κλάους και η λίγο μεγαλύτερη αδελφή του Κλάρα,

μπαίνουν διαρκώς σε μπελάδες και σκαρώνουν σκανδαλιές

αναστατώνοντας τους γονείς τους.

Ο τόμος αποτελείται από 12 αυτόνομες ιστοριούλες και μια κύρια

περιπέτεια τεσσάρων κεφαλαίων που χαρίζει και το όνομά της στο βιβλίο.

Σε αυτή, τα δύο αδέλφια γνωρίζουν τον Βελουδίνο, ένα ήσυχο αλογάκι,

που του αρέσει να τρώει ψάθινα καπέλα, αλλά δεν δέχεται με τίποτα να

τον καβαλήσουν.

Θα καταφέρουν άραγε τα παιδιά να μηχανευτούν μια λύση για να πάνε

βόλτα επάνω στο πόνι;

Ο Ντιμίτερ Ινκιόφ γεννήθηκε στη Βουλγαρία. Όταν ήταν δέκα χρονώ, έγραψε την

πρώτη του παιδική ιστορία. Δεκάξι χρόνων ήταν κιόλας συνεργάτης σε μια μεγάλη

εφημερίδα.

Έχει σπουδάσει στη Σόφια σκηνοθεσία. Σαν συγγραφέας παιδικών βιβλίων έγινε

γρήγορα γνωστός. Από το 1965 ζει στη Γερμανία, στο Μόναχο.

Ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έχει ζήσει στην Αμερική και έχει πάρει την

Αμερικανική υπηκοότητα.

Στη Γερμανία πρωτοπαρουσιάστηκε με το βιβλίο του "Η κούκλα που ήθελε να

αποκτήσει ένα μωρό", που θεωρήθηκε σαν ιδεώδες βιβλίο για παιδιά της πρώτης και

της δευτέρας τάξης του Δημοτικού.

Ο κριτικός Βέμπερ γράφει γι' αυτό το βιβλίο: "Είναι ένα από τα πιο ωραία βιβλία που

πέσανε στα χέρια μου τα τελευταία χρόνια".

Το έργο του έχει χιούμορ, είναι πρωτότυπο και διασκεδαστικό. Μερικά από τα βιβλία

του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες Τα σπουδαιότερα έργα του Ινκιόφ είναι

τα εξής: Η κούκλα που ήθελε ν' αποκτήσει ένα μωρό. Ο μικρός κυνηγός - Η Μυρτώ

και ο λήσταρχος Καραμπούμ- Εγώ και η αδερφή μου η Κλάρα- Εγώ, η αδερφή μου η

Κλάρα και ο γάτος ο Μπιρμπίλης- Εγώ, η αδερφή μου η Κλάρα και ο σκύλος ο

Μυρίζος- Ιστορίες σαν όνειρο.

Διαλεξα αυτό το βιβλιο

γιατι ηταν πολύ

ωραιο

Περίληψη - Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μηλιά...κι

αγαπούσε ένα αγοράκι .Έτσι αρχίζει αυτό το όμορφο παραμύθι που το διάβασμα του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας. Κάθε

μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της έκανε κούνια στα κλαδιά της ,σκαρφάλωνε στον κορμό της...κι μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα το αγόρι όσο με περισσότερα ζητούσε από το δέντρο και το δέντρο έδινε ,έδινε ,έδινε αδιάκοπα. Είναι......

μεγάλωνε τόσα περισσότερα ζητούσε από το δέντρο και το δέντρο έδινε ,έδινε ,έδινε αδιάκοπα. Είναι......

Το ταλέντο του Σιλβερστάιν (Silverstein: 25 Σεπτεμβρίου 1930 – 10 Μαίου 1999) είχε γίνει

φανερό όταν υπηρετούσε στον Αμερικάνικο στρατό. Ήταν στην Κορέα και την Ιαπωνία τη δεκαετία του

1950, και κατά την διάρκεια της θητείας του ήταν ο «καρτουνίστας» τςη στρατιωτικής εφημερίδας, “Stars

and Strips”.

Το όνομά του έγινε γνωστό από το συγγραφή και την εικονογράφηση της παιδικ΄ςη του Λογοτεχνίας

που περιλαμβάνει τα The Missing Piece, A Light In The Attic, Lafcadio, Where the Sidewalk Ends,

Falling Up, The Giving Tree, and A Giraffe and a Half. Για ενήλικες είχε γράψει το Uncle Shelby's ABZ

Book, ένα σατυρικό προσομείωμα παιδικού βιβλίου, και δημιούργησε το Different Dances, ένα βιβλίο για

το τραπέζι του καφέ, όπως ονομάστηκε, με καρτούν για ενήλικες, χωρίς καμία λέξη.

Συνέχισε γράφοντας ποίηση και κάνοντας περιπτωσιακά διαφορετικά πράγματα σε σχέση εμε την

ποίηση. Έγραψε μια ραπ έκδοση του Άμλετ, που δημοσιεύτηκε στο Playboy το 1998. Έγραψε επίσης σε

συνεργασία με David Mamet το σενάριο της ταινίας Things Change.

Το 2005 δημοσιεύτηκε το τελευταίο του βιβλίο Runny Babbit: A Billy Sook.

Το βιβλίο που διάλεξα μου άρεσε

πάρα πολύ γιατί ήταν ενδιαφέρον.

Το ξεχωριστό παραμύθι “Το φύλλο δεν ήθελε να πέσει” βρίθει συναισθημάτων

και θεμάτων για συζήτηση με τα παιδιά. Το φύλλο, αυτό το φύλλο που όσο

κυλά το παραμύθι συμπαθείς όλο και περισσότερο, στέκει μόνο του

αρνούμενο να παραδοθεί στην καθολική επιλογή της πτώσης. Δέχεται πόλεμο

και κοροϊδίες.

Κλείνει τα αυτιά του σε κάθε προτροπή που το καλεί να συμμορφωθεί με τα

καθιερωμένα, να πράξει όπως όλοι. Μάλιστα στην προσπάθεια του να τα

καταφέρει (και τα καταφέρνει για πολύ μεγάλο διάστημα) σκέφτεται και

εντοπίζει τρόπους και τεχνικές να παραμείνει δυνατό και προσηλωμένο στο

στόχο του.

Οι τσακωμοί, οι προστριβές, η ανάλωση σε περιττές κουβέντες το φθείρουν.

Το καταλαβαίνει γρήγορα και αποσύρεται από όλη αυτή τη φαρσοκωμωδία για

να επικεντρωθεί στις ομορφιές της ζωής που βλέπει γύρω του, ομορφιές που

σχεδόν κανένα άλλο φύλλο στον κόσμο δεν κατάφερε να δει τέτοια εποχή.

Επέλεξα αυτό το

βιβλίο γιατί

Μου άρεσε και γιατί

είναι

συγκινητικό.

Ο Γιάννης Πλαχούρης γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα. Κατάγεται από το Τετράκωμο Άρτας.

Σπούδασε κι εργάζεται στη δημοσιογραφία από διάφορες κατά καιρούς θέσεις στον ημερήσιο και

περιοδικό Τύπο, στο ραδιόφωνο και ως σύμβουλος τύπου σε μεγάλες επιχειρήσεις. Όσον αφορά

τη λογοτεχνία, έχουν κυκλοφορήσει από το 1973 μέχρι σήμερα έντεκα ποιητικές συλλογές του

και τέσσερα παραμύθια. Εκτός εμπορίου κυκλοφόρησε, επίσης, έναν Καραγκιόζη και το ιδιότυπο

λογοτεχνικό περιοδικό "Κέντρων", μαζί με τον Δημοσθένη Κορδοπάτη. Συνεργάτης σε διάφορα

λογοτεχνικά περιοδικά ("Έρευνα", "Εξώπολις", "Index", "ΚΛΠ", "Λυχνάρι", "Μανδραγόρας",

"Περίπλους", κ.ά.) και εφημερίδες με χρονογραφήματα, δοκίμια και την παρουσίαση βιβλίων.

Διετέλεσε μέλος στα Δ.Σ. του Αετοπούλειου Ιδρύματος, της ΔΕΠΑ Χαλανδρίου, του ΔΣ της

Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών,

Γραμματέας του Κέντρου Έρευνας Μικρασιατικού Ελληνισμού του Δήμου Νέας Ιωνίας και

πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου.