"Χρώματα, Αρώματα και Γεύσεις από τον κήπο του σχολείου"

9ο

ΔΣ Μεγάρων - Γ ΄ τάξη

Ελένη Βαρελά - Φωτεινή Διακοπούλου - Καλλιόπη Αλευράκη- Δημήτρης Λυπημένος

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2013: ΛΑΧΑΝΙΚΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ Ξεκινήσαμε να φυτεύουμε σπόρους λαχανικών σε πήλινα δοχεία μέσα στην τάξη μας και αναλάβαμε το πότισμα και την καθημερινή τους φροντίδα. Φυτέψαμε σε πήλινα γλαστράκια, παντζάρι, μαϊντανό, σέλινο, άνηθο.

ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ

Στη συνέχεια, επισκεφθήκαμε τη λαϊκή αγορά που γίνεται κοντά στο σχολείο μας κάθε Τρίτη κι έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε, ν’ αγγίξουμε, να μυρίσουμε και να γευτούμε φρούτα εποχής, όπως πορτοκάλια, μανταρίνια, μήλα, αχλάδια, ακτινίδια και μπανάνες, που μας πρόσφεραν ευγενικά οι παραγωγοί. Επίσης, είδαμε, αναγνωρίσαμε και μυρίσαμε φρέσκα λαχανικά όπως σπανάκι, μαρούλια, μπρόκολα, κουνουπίδια, άνηθο, σέλινο, μαϊντανό αλλά και αρωματικά φυτά και λουλούδια.

Μετά την επίσκεψη στη λαϊκή, τα παιδιά διδάχθηκαν στην Αγγλική γλώσσα, το λεξιλόγιο για τα φρούτα και τα λαχανικά που είδαν, μέσα από τις ιστοριούλες “The Farmer’s Vegetables” (Τα Λαχανικά του Αγρότη) και “FruitSalad” (Φρουτοσαλάτα). Πηγή: www.eslkidstuff.com (Classroom Readers)

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2013: ΦΥΤΕΜΑ ΒΟΛΒΩΝ

Κι ενώ ποτίζαμε τα γλαστράκια στην τάξη μας και βλέπαμε τα λαχανικά που φυτέψαμε να μεγαλώνουν, το Δεκέμβριο φυτέψαμε βολβούς ανοιξιάτικων λουλουδιών – ανεμώνες, υάκινθους, νάρκισσους και κρόκους σε μεγάλες γλάστρες και τις τοποθετήσαμε κοντά στα παράθυρα της τάξης μας για να τα περιποιούμαστε και να τα ποτίζουμε.

Τα κορίτσια φύτεψαν κρόκους κι ανεμώνες

Τα αγόρια φύτεψαν ζουμπούλια και νάρκισσους

Δανειστήκαμε και διαβάσαμε με πολύ ζήλο τα βιβλία από τον σάκο ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΔΑΣΗ, που ήρθε και έμεινε στην τάξη μας για 4 βδομάδες. Τα παίρναμε στο σπίτι, τα διαβάζαμε όλοι μαζί στην τάξη και μετά λέγαμε ο ένας στον άλλο τις ιστορίες τους. Στολίσαμε μάλιστα και την τάξη μας με όμορφες χειροτεχνίες.

Ο κήπος των μεταμορφώσεων, της Ζωής Βαλάση, Εκδ. Κέδρος Παράλληλα διαβάζαμε στην τάξη μας το βιβλίο της Ζωής Βαλάση «Ο Κήπος των Μεταμορφώσεων» (Εκδόσεις Κέδρος) που αφηγείται αρχαίους μύθους για τις μεταμορφώσεις θεών, ανθρώπων, νυμφών και ηρώων σε άνθη, δέντρα και φυτά. Στη συνέχεια, κάθε παιδί έγραψε και μία από τις ιστορίες αυτές. Έτσι δημιουργήθηκαν οι «Φυτομυθολογίες» που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα του σχολείου μας με τίτλο «Ουράνιο Τόξο».

Φυτο-μυθολογίες Αγάπη στον γκρεμό Ο Βορέας, ο παγωμένος θεός του ανέμου, ερωτεύτηκε μια όμορφη νύμφη την Πίτυ. Άδικα όμως! Η Πίτυς ήταν ερωτευμένη με τον Πάνα που ήταν πάντα χαρούμενος, είχε ανάσα που μοσχοβολούσε μούστο και θυμάρι και στα γένια του άνθιζαν κρινάκια. Η Πίτυς αρνήθηκε τον παγωμένο θεό και για να την τιμωρήσει την γκρέμισε απ’ τους απότομους βράχους. Ο τραγοπόδαρος Παν βλέποντάς την να πέφτει, έβγαλε φωνή από τα σπλάχνα του και τύλιξε το τρυφερό κορμί της και το προφύλαξε από τα βράχια. Η Πίτυς στάθηκε στον γκρεμό και μεταμορφώθηκε σε πεύκο, ενώ τα δάκρυά της έγιναν μυρωδάτο ρετσίνι.

( Βασίλης Τ.)

Το θλιμμένο βασιλόπουλο Ο Κυπάρισσος, το μικρό βασιλόπουλο από την Κέα, αγαπούσε τη ζωή του δάσους κι όχι του παλατιού. Γι΄ αυτόν μετρούσε μονάχα το κυνήγι και το ελάφι του. Μια μέρα βγήκε για κυνήγι με το ελάφι του. Δίψασε το ελάφι, κοντοστάθηκε κι έσκυψε να πιει νερό. Ο Κυπάρισσος δεν είδε το κορμί του παρά μόνο το πέρασμα, το σάλεμα των φύλλων, το λύγισμα των χόρτων… Σημάδεψε και σκότωσε το μοναδικό του φίλο.Ο Κυπάρισσος δεν μπορούσε πια να ζήσει. Ρίζωσε εκεί κι ο Απόλλωνας τον μεταμόρφωσε σε κυπαρίσσι, με δάκρυα κυπαρισσόμηλα και θλίψη αθάνατη.

( Σωτήρης Ν.)

Άνθη της θλίψης Κάποτε μια βασιλοπούλα βασανισμένη από έρωτα έγινε φυτό, η μυρσίνη που από τον κορμό της πρόβαλε ένα αγόρι, ο Άδωνις που είχε τη γλύκα του μελιού και τη χάρη του άνθους. Η αγκαλιά του μοσχομύριζε, τα μάγουλά του ήταν τρυφερά σαν το τριαντάφυλλο και το δέρμα του ήταν διάφανο σαν το φτερό του Έρωτα. Δύο θεές τον αγάπησαν. Αυτές έτρεξαν στο Δία. Ο Δίας όμως δεν μπορούσε να δώσει ούτε στη μια ούτε στην άλλη τον Άδωνη. Οπότε τον μοίρασε και στις δύο. Όρισε ότι τέσσερις μήνες ο Άδωνις θα μένει με την Περσεφόνη και για τέσσερις μήνες θα ζει με την Αφροδίτη. Είχαν περισσέψει άλλοι τέσσερις μήνες και ο Άδωνις τους πρόσφερε στην Αφροδίτη. Όταν ο Άδωνις πήγαινε στον κάτω κόσμο, στον επάνω κόσμο ήταν ένας θλιβερός χειμώνας. Όταν ο Άδωνις ανέβαινε στον επάνω κόσμο, γινόταν καλοκαίρι .Όταν ο Άδωνις ακουμπούσε τα κλαδιά των δέντρων βάφονταν χρυσά. Κυνηγούσε τα αγρίμια τρέχοντας και όταν πατούσε τα χόρτα δε λύγιζαν. Η Αφροδίτη τον καμάρωνε αλλά φοβόταν. Ήξερε ότι μια μέρα θα έρθει και θα σκοτώσει τον Άδωνη ένα αγριογούρουνο. Κι αυτό έγινε αλήθεια. Το αγριογούρουνο πλήγωσε θανατερά τον Άδωνη. Η Αφροδίτη το έμαθε και έτρεξε να τον βρει αλλά μόλις έφτασε ήταν αργά. Τότε η θεά έκλαψε και τα δάκρυά της φύτρωσαν κι έγιναν μενεξέδες. Η Αφροδίτη έτρεξε στον Όλυμπο και έφερε νέκταρ και ράντισε στο θνητό σώμα και την πληγή του πολυαγαπημένου της. Το αίμα του έγινε αθάνατο, το χώμα γέμισε λουλούδια που ρίχνουν τα φύλλα τους στον άνεμο και κάθε άνοιξη φυτρώνουν.

(Γεωργία Μ.)

Αδικία κι εξιλέωση Η Άρτεμη , η θεά του κυνηγιού, κάποια μέρα βγήκε να κυνηγήσει αλλά δεν πέτυχε το στόχο με τα βέλη της. Καθώς γύριζε πίσω, συνάντησε ένα βασιλόπουλο που έπαιζε θαυμάσια τραγούδια με τη φλογέρα του. Η θεά τού είπε ότι εκείνος φταίει, γιατί με το τραγούδι του διώχνει τα αγρίμια. Ορμάει τότε πάνω του και του βγάζει τα μάτια. Μόλις κατάλαβε τι έκανε, μετάνιωσε γρήγορα κι επειδή ήταν θεά, διόρθωσε εύκολα το κακό. Το βασιλόπουλο ξαναβρήκε το φως του, αλλά απ’ τα μάτια του που έπεσαν στο χώμα άνθισαν άγρια γαρίφαλα.

(Αρίζ Χ.)

Το δέντρο στην κοιλάδα της ευτυχίας Κάποτε η Λεύκη , η κόρη του Ωκεανού, γεννήθηκε στο μακρινό ορίζοντα μαζί με τα κύματα και τα σύννεφα, ανάμεσα στον ήλιο, τους αφρούς και τους ανέμους. Όλοι καμάρωναν την ομορφιά και την λεπτότητα των κινήσεών της. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό που η Λεύκη έπαιζε με τα ζωηρά κυματάκια τα αδέλφια της, ο Άδης, ο άρχοντας του κάτω κόσμου, την αγάπησε και την πήρε μαζί του στο σκοτεινό βασίλειό του. Το κρύο βασίλειο ζεστάθηκε από την ομορφιά και την καλοσύνη της Λεύκης. Όμως, όπως ορίζει η φύση, όλα κάποτε έχουν ένα τέλος. Η Λεύκη πέθανε κι ο Άδης απαρηγόρητος, δεν μπορούσε να το αντέξει. Έτσι πρόσταξε και η Λεύκη έγινε ένα πολύ ψηλό και λυγερό δέντρο. Το δέντρο που ονομάζουμε σήμερα λεύκα.

(Ζήσης Τζ.)

Αγώνας για ζωή Εννιά χρόνια κράτησε ο τσακωμός των Θεών και των Τιτάνων. Οι Τιτάνες από την Όθρυ έριχναν στους θεούς βράχους. Από τον Όλυμπο οι θεοί τους έριχναν κεραυνούς. Ο Κρόνος, ο αρχηγός των Τιτάνων, ζητούσε πίσω την εξουσία που είχε χάσει. Ο Δίας μαζί με τους θεούς, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες ετοίμαζαν τον καινούριο κόσμο. Προκαλούνταν πολλές καταστροφές. Το δέκατο χρόνο νίκησαν οι Θεοί. Οι Θεοί τούς χτύπησαν πολύ μέχρι που αυτοί έτρεχαν να βρουν κρυψώνα και παρηγοριά. Ο Δίας όμως και οι Θεοί τους προλάβαιναν και τους εμπόδιζαν να φύγουν. Η μάνα Γη δεν μπορούσε να σώσει τα παιδιά της από τους Θεούς. Ένιωθε πως τα παιδιά της ήταν φοβισμένα, αλλά κι αυτή πόναγε όσο κάθε μάνα. Η μάνα ήθελε να της μείνει τουλάχιστον ένα. Και της έμεινε ένα, ο Συκεύς. Δε χάθηκε μαζί με τ’ άλλα. Τέλος ο Συκεύς έσπρωξε το χώμα, βλάστησε, πέταξε ρίζες και κλαδιά και νίκησε τα σκοτάδια. Έτσι η πρώτη συκιά βλάστησε στη γη.(Ειρήνη Κ.) Η εκδίκηση του ανέμου Ένα όμορφο και λυγερό αγόρι, ο Υάκινθος έριχνε το δίσκο σ’ ένα δάσος. Κοίταξε ο Απόλλωνας, ο θεός της ημέρας, κι είδε τα μαλλιά του πώς χρύσιζαν σαν τις ηλιαχτίδες Κοίταξε κι ο Ζέφυρος, ο άνεμος, κι είδε τις πτυχές του ρούχου του που ανέμιζαν, σαν φτερούγες. Όπως τον θαύμαζαν, τον αγάπησαν κι οι δυο κι αποφάσισαν ν’ αγωνιστούν μεταξύ τους ποιος θα τον κερδίσει. Τον χάιδεψε με την ανάσα του τη δροσερή και μυρωμένη ο Ζέφυρος. Τον χάιδεψε με την ανάσα του τη ζεστή και ξελογιάστρα ο Απόλλωνα. Τον ταξίδεψε στα λουλούδια των αφρών ο Ζέφυρος. Τον ταξίδεψε στα χρώματα των λουλουδιών ο Απόλλωνας. Κι ο Υάκινθος προτίμησε τον Απόλλωνα. Γεμάτος πίκρα και φθόνο, τους άκουγε ο Ζέφυρος τους δύο φίλους να παιζογελάνε. Η ζήλια του έτρωγε τα σωθικά και φαρμάκωνε το νου του με τον πόθο της εκδίκησης. Τους έστησε φονικό καρτέρι εκεί που ανύποπτοι έριχναν το δίσκο. Ο δίσκος βρισκόταν στον αέρα, όταν ο Ζέφυρος φύσηξε πνοή θανάτου κι ο δίσκος έφυγε από την τροχιά του και χτύπησε το κεφάλι του Υάκινθου. Ώρα πολλή μοιρολογούσε ο Απόλλωνας το νεκρό του φίλο. Το μοιρολόι του στάλαζε πάνω στο αίμα, το αίμα του βλάστησε και γέμισε όλη η γη με υάκινθους.(Κλέα Μ.)

Το τελευταίο θαύμα Πάνω στα βουνά της Θράκης δεν ηχούσε η λύρα του Ορφέα. Η φωνή που ημέρωνε τα άγρια ζώα, που μάγευε τα πουλιά, που ζωντάνευε τους βατράχους και που οδηγούσε το χορό των αστεριών και των κυμάτων σώπασε. Τα φύλλα, τα αηδόνια και τα νερά έχασαν το ταίρι τους. Το αγέρι ξέχασε τους σκοπούς του. Το σύννεφο έλιωσε κι έγινε δάκρυ πάνω στο ματωμένο κεφάλι του Ορφέα που οι Μαινάδες με τα φιδίσια μαλλιά και το άγριο στόμα τους τον πέταξαν στον ποταμό Έβρο. Ματοβαμμένες κρατούν στα χέρια τους τις πέτρες και τους σβώλους. Νιώθουν αγαλλίαση βλέποντας νεκρό τον άντρα, που μένοντας πιστός στον ίσκιο της χαμένης του γυναίκας, αρνήθηκε όλες στις γυναίκες. Στέκονται με τη λάμψη του θριάμβου στο βλέμμα οι Μαινάδες της Θράκης και δε νιώθουν ότι τα πόδια τους γίνονται σιγά-σιγά χοντρά και σκληρά, στριφογυριστά και μπλεγμένα κοτσάνια που βυθίζονται στα ανήλιαγα σπλάχνα της γης. Τραχιά φλούδα ανεβαίνει και τυλίγει το κορμί της καθεμιάς τους και φυλακίζει την αχνιστή σάρκα τους. Τα φονικά τους χέρια γίνονται κλαδιά και η μεγάλη προσπάθειά τους να ξεφύγουν , ο τρόμος τους κι τρέλα τους γίνονται αγκαθωτό φύλλωμα. Έτσι οι Μαινάδες της Θράκης που σκότωσαν το μελωδό, μεταμορφώνονται σιγά- σιγά σε άγριες βελανιδιές.(Μαρία Μ.) Η ψυχή στο δέντρο Η βασιλοπούλα της Θράκης, η Φυλλίδα, και το βασιλόπουλο της Αθήνας, ο Δημοφώντας, ήταν ερωτευμένοι. Μια μέρα ο Δημοφώντας της είπε ότι πρέπει να γυρίσει στην πατρίδα του. Της ορκίστηκε ότι θα ξαναγυρίσει να την πάρει για να ζήσουνε μαζί .Η βασιλοπούλα τον περίμενε, αλλά αυτός δεν ερχόταν. Μια μέρα πήγε στο δάσος λυπημένη για να κρεμαστεί. Οι Θεοί την λυπήθηκαν και έστειλαν την ψυχή της στο δέντρο. Το δέντρο έμεινε ξερό, χωρίς φύλλα και καρπούς, επειδή η Φυλλίδα ήταν στεναχωρημένη. Μετά από καιρό γύρισε ο Δημοφώντας για να την πάρει. Όταν του είπαν τι έγινε η βασιλοπούλα, αυτός έτρεξε, αγκάλιασε το δέντρο, έκλαψε και τα δάκρυά του τρέξανε στη φλούδα του. Τότε το δέντρο άνθισε και αργότερα έβγαλε λουλούδια που γίνανε αμύγδαλα. Τα αμύγδαλα ήταν πικρά, όπως πικρή ήταν και η ψυχή του δέντρου. (Παύλος Τ.)

Τα ρουμπίνια του χωρισμού Η Περσεφόνη, η κόρη της θεάς Δήμητρας, μια μέρα έπαιζε με τις φίλες της στ’ ανθισμένα λιβάδια. Ξαφνικά βγήκε από τη γη ένας ωραίος νάρκισσοςπου δεν είχε ξαναδεί ποτέ κανείς. Η Περσεφόνη έτρεξε να τον κόψει και τότε άνοιξε η γη και βγήκε από μέσα ο θεός του κάτω κόσμου, ο Άδης. Άρπαξε την Περσεφόνη και χάθηκε στον κόσμο των σκιών. Στο βασίλειο του Άδη η Περσεφόνη έκλαιγε και ζητούσε τη μητέρα της. Πάνω στη γη η Δήμητρα έψαχνε την κόρη της. Στο παλάτι των θεών ο Δίας είχε θυμώσει. Ο Άδης που δεν ήθελε ν’ αφήσει την Περσεφόνη, σκέφτηκε να της δώσει να φάει ρόδιπου ήταν ό,τι πιο πολύτιμο είχε. Η Περσεφόνη έφαγε λίγο και τότε δέθηκε με τον κάτω κόσμο. Έτσι για λίγο πια μπορεί ν’ ανεβαίνει στο γη και τότε η πλάση όλη ανθίζει και βλασταίνει. Ύστερα, ξαναγυρίζει στον Άδη κι η πλάση παγώνει και ερημώνει από καρπούς και χρώματα μέχρι να ξαναγυρίσει.

(Σωτηρία Π.)

Το μοιρολόι Ο γιος του Ήλιου, Ο Φαέθων, ήταν άμυαλος και νόμιζε πως εύκολα μπορεί κανείς να φέρει το φως στον κόσμο. Μια μέρα είπε στον πατέρα του να του δώσει το χρυσό του άρμα. Ο Ήλιος επειδή τον αγαπούσε πολύ τού το έδωσε. Ο Φαέθων όμως δεν ήταν έτοιμος να οδηγήσει το άρμα. Νόμιζε πως πήγαινε βόλτα. Δεν κράταγε καλά τα ηνία και το φως έφυγε από την πορεία του. Άλλους τους έκαψε κι άλλους του πάγωσε. Ο Δίας θύμωσε και σκότωσε τον Φαέθωντα. Το κορμί του έπεσε στον ποταμό Ηριδανό και οι αδελφές του οι Ηλιάδες πήγαν στο ποτάμι και έκλαιγαν για μέρες. Οι Ηλιάδες ρίζωσαν κι έγιναν ιτιές.

(Ιερόθεος Τ.)

Στον καθρέφτη των νερών Κάποτε ο Νάρκισσος, ο γιος του ποταμού, ζούσε περήφανος στα δάση και στις ρεματιές. Ο Τειρεσίας είχε κάνει γι’ αυτόν μια προφητεία: «Θα ζήσει ως τα βαθιά γεράματα αρκεί να μη δει ποτέ το πρόσωπό του» .Ήταν πανέμορφος και γι’ αυτό όλες οι νύμφες κι οι νεράιδες τον είχαν ερωτευθεί. Η κατάρα της Ηχώς που τον είχε ερωτευτεί ενώθηκε με την προφητεία του μάντη κι έτσι ο Νάρκισσος δε θα μπορούσε ποτέ να χαρεί την αγάπη του. Κάποια μέρα ο Νάρκισσος έσκυψε σε μια κρυστάλλινη λίμνη να πιει νερό. Εκεί βλέποντας τον εαυτό του να καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης τον ερωτεύθηκε. Ήταν τόσο τρελός από έρωτα και πάθος που σκύβει ν’ αγκαλιάσει το είδωλό του και πέφτει στο νερό. Από τότε το λουλούδι νάρκισσος φυτρώνει σ’ όλες τις όχθες και τις ρεματιές.

(Αθηνά Μ.) Κρυφή ιστορία Ήταν κάποτε μια ωραία νύφη που λεγόταν Μίνθη. Είχε γεννηθεί μέσα στα σκοτάδια της γης. Συντροφιά της είχε μόνο τους υγρούς βράχους και το τραγούδι των υπόγειων ποταμών. Για παιχνίδια της είχε τα παμπάλαια όστρακα και τα σχήματα από τις χαμένες αχιβάδες και τα πετρωμένα φύλλα. Μια μέρα ο άρχοντας του κάτω κόσμου ένιωσε την ευωδιά της μεθυστικά να τον τυλίγει. Διψασμένος για λίγη χαρά έτρεξε κοντά της. Η Περσεφόνη η γυναίκα του ζήλεψε και ορκίστηκε να εκδικηθεί τη μυρωμένη νύμφη. Άφησε το παλάτι της πέρα στα λιβάδια, γλίστρησε στα στενά λαγούμια της λάβας και φανερώθηκε ξαφνικά μπροστά της. Προσπάθησε να την αποφύγει αλλά παντού την έβρισκε κι αδιάκοπα την κυνηγούσε. Κάποια στιγμή την έπιασε και την ποδοπάτησε. Ο Άδης είδε και δε μίλησε. Μόνο μετά το κακό μάγεψε τη μυρωμένη σκόνη και την έκανε φυτό μέντα.

(Δημήτρης Μ.)

Η χρυσομηλιά Στους γάμους ου Δία και της Ήρας πήγαν όλοι οι θεοί να ευχηθούν στο νιόπαντρο ζευγάρι με πολλά δώρα. Η Γαία τους πήγε μια χρυσομηλιά που έκανε χρυσά μήλα και πρόσταξε να την φυτέψουν στον κήπο των θεών, στα μέρη του Άτλαντα. Οι κόρες του Άτλαντα, οι Εσπερίδες πήγαιναν κρυφά και έκοβαν τα θεϊκά χρυσά μήλα. Η Ήρα θύμωσε κι έβαλε έναν αθάνατο δράκο με εκατό κεφάλια που έβγαζε όλων των ειδών φωτιές από το στόμα του να τον φυλάει κι υποχρέωσε τις Εσπερίδες να τον φροντίζουν. Ο μόνος που βρήκε τον μαγικό κήπο ήταν ο Ηρακλής. Πήρε τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, τους παραμυθένιους καρπούς κι από τότε κανείς άλλος δεν τους έχει δει.

(Μαρία Μ.)

Τροφή ερωτευμένων Ο Δίας αγάπησε την όμορφη Ιώ, την κόρη του αρχαιότερου βασιλιά του Άργους. Όμως την μεταμόρφωσε σε λευκή αγελάδα για να την προστατεύσει από τη ζήλια της Ήρας. Για χάρη της στα λιβάδια φύτρωσαν τα λευκόκρινα του δάσους, για να έχει λεπτή και μυρωδάτη τροφή η Ιώ, που ‘χε την τύχη και τη συμφορά ν’ αγαπηθεί από τον Δία.

(Μαργαρίτα Κ.)

Η προδομένη αγάπη Η Κλυτία, μια νύμφη, είχε ερωτευθεί τον Ήλιο. Ο Ήλιος διαφέντευε όλο τον ορίζοντα, ενώ η νύμφη ζούσε χαμηλά κι έκανε ό,τι της έλεγαν οι εποχές και τα δέντρα. Ο Ήλιος έβλεπε πολλά, αγαπούσε και ξεχνούσε. Η Κλυτία όμως έβλεπε ολοένα τα ίδια κι ό,τι αγαπούσε το θυμόταν. Μια μέρα ο ήλιος είδε την Κλυτία και την αγάπησε, αλλά μετά από λίγο καιρό την ξέχασε κι έφυγε μακριά της. Η Κλυτία, όμως, που τον αγάπησε για πάντα, τον περίμενε εννιά μέρες κι εννιά νύχτες ξαπλωμένη στη γη και με το πρόσωπό της αντίκρυ του. Σιγά σιγά τα μέλη της νεράιδας πήραν το χρώμα του θανάτου. Έμεινε μόνο το κεφάλι της στραμμένο στον Ήλιο κι έγινε όλη ένας μίσχος μ’ ένα λουλούδι που γυρίζει συνέχεια κατά τον ήλιο, ηλιοτρόπιο.

(Ιερόθεος Χ.)

Το άγνωστο λουλούδι Κάποτε έγινε ένας φοβερός πόλεμος ανάμεσα στους Θεούς και στους Γίγαντες. Μετά την τρομερή Γιγαντομαχία στην οποία νίκησαν οι Θεοί, οι Γίγαντες έτρεξαν να κρυφτούν και να ετοιμάσουν την εκδίκησή τους. Ένας από τους Γίγαντες κρύφτηκε στο νησί της μάγισσας Κίρκης, της κόρης του Ήλιου, και ήθελε να τη διώξει από το νησί της για να το κάνει δικό του. Για κακή του τύχη, τον είδε ο Ήλιος και τον σκότωσε. Από το αίμα του φύτρωσε ένα παράξενο λουλούδι με δύο χρώματα. Στα πέταλα, λευκό σαν τον Ήλιο και στην καρδιά και στη ρίζα, μαύρο σαν το αίμα του Γίγαντα. Τ' όνομά του είναι“Μώλυ” και κανένας θνητός δεν το έχει ποτέ αντικρίσει.

(Αλέξης Μ.)

Τα Λουλούδια Ζωντανεύουν και Χορεύουν μέσα στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν Παράλληλα με την Ελληνική Μυθολογία, στο μάθημα των Αγγλικών, παρακολουθήσαμε αρχικά την ταινία “Little Ida’s Flowers” βασισμένη στο παραμύθι του Hans Christian Andersen «Τα Λουλούδια της Μικρής Άιντα» που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1835. http://www.dailymotion.com/video/x15hccm_ft-06a-little-ida-s-flowers_shortfilms

Ο Δανός λογοτέχνης, ένας από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς παραμυθιών στον κόσμο, παρουσιάζει στο παραμύθι του τον κύκλο ζωής των ανοιξιάτικων λουλουδιών (φύτεμα βολβών – ανάπτυξη – άνθηση – μαρασμός και φύλαξη των βολβών προκειμένου να ξαναφυτευτούν και να δώσουν και πάλι ζωή στα πολύχρωμα λουλούδια την επόμενη άνοιξη). Εν συνεχεία, διαβάσαμε το παραμύθι στην αγγλική έκδοση (Little Ida’s Flowers, by Hans Christian Andersen, Illustrated by Linda Allen, 1989), ζωγραφίσαμε και μάθαμε τα μέρη των λουλουδιών καθώς και όλα τα ονόματα των λουλουδιών που αναφέρονται στο παραμύθι, στην Αγγλική γλώσσα. Επίσης, μπορεί κανείς να ανατρέξει στον παρακάτω σύνδεσμο για να διαβάσει για το κείμενο του παραμυθιού στην Αγγλική: http://www.andersen.sdu.dk/vaerk/hersholt/LittleIdasFlowers_e.html Μετά από αυτό γνωρίζαμε καλά ότι οι βολβοί μας θα βλαστήσουν, θα ανθίσουν, θα μοσχοβολήσουν αλλά στο τέλος θα μαραθούν όπως της μικρής Άιντα κι εμείς θα τους φυλάξουμε και θα τους ξαναφυτέψουμε το επόμενο φθινόπωρο.

ΑΝΟΙΞΗ 2014: Η Άνοιξη στην Τάξη μας

Ενώ ξεπετάγονταν τα λουλούδια από τους βολβούς και σιγά – σιγά η τάξη μας γέμιζε χρώματα κι αρώματα …

Στη συνέχεια πήραμε τα πρώτα μας αρωματικά φυτά: Μαντζουράνα, δυόσμο, λεβάντα, μελισσόχορτο και θυμάρι. Αφού μάθαμε τα ονόματά τους και στα Ελληνικά και στ’ Αγγλικά καθώς και τις ευεργετικές τους

ιδιότητες για τον άνθρωπο, τα τοποθετήσαμε αρχικά στην αίθουσά μας για να τα ποτίζουμε και να μπορέσουμε να τα μεταφυτεύσουμε μόλις ανέβει η θερμοκρασία.

ΑΠΡΙΛΗΣ: ΦΥΤΕΜΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ Ο καιρός περνά, ο ήλιος έγινε πιο ζεστός κι έφτασε η στιγμή να ομορφύνουμε το σχολικό μας κήπο! Φυτέψαμε είκοσι φυτά, θάμνους και δεντράκια (κουτσουπιές, δάφνες, ευώνυμα, κορονίλλες και αγγελικές) που μας προσφέρθηκαν από το Βοτανικό Κήπο του Διομήδους. Κατόπιν, μεταφυτεύσαμε και τα αρωματικά φυτά από τα γλαστράκια της τάξης μας στο χώμα του κήπου καθώς και τα πασχαλινά λουλούδια. Ήταν πράγματι πολύ δύσκολη και κουραστική δουλειά! Το χώμα ήταν σκληρό και πετρώδες και χρειάστηκε να πάρουμε τις τσάπες. Όλα τ’ αγόρια της τάξης και μερικά δυνατά κορίτσια έσκαψαν όσο πιο βαθιά μπορούσαν, ειδικά στα σημεία όπου φυτέψαμε τα δεντράκια.

Ο κήπος κατακλύστηκε με τ’ αρωματικά φυτά, τα πολύχρωμα λουλούδια και τα μικρά δεντράκια! Επίσης, τον διακοσμήσαμε με μεράκι και πρωτότυπες ιδέες, όπως τα φυτά μέσα στα παλιά ελαστικά αυτοκινήτου που τα είχαμε ήδη βάψει με ανοιξιάτικα χρώματα …

Δυόσμος ο ευωδιαστός

… αλλά και μέσα σε παλιές παιδικές χρωματιστές γαλότσες που ανακυκλώθηκαν και μετατράπηκαν σε πρωτότυπα γλαστράκια!

Τέλος, όταν ο κήπος μας ήταν έτοιμος έπρεπε να σιγουρευτούμε ότι θα προσέχουν όλα τα παιδιά και δε θα πειράζουν τα φυτά μας. Γι’ αυτό φτιάξαμε προειδοποιητικές πινακίδες που κρεμάσαμε στους θάμνους

και στα κλαδιά των δέντρων ώστε όλα τα παιδιά να τα σέβονται και να τα φροντίζουν.

Εκτός, όμως από τον κήπο, δώσαμε ανοιξιάτικο χρώμα και στους διαδρόμους του σχολείου με γλάστρες φυτών εσωτερικού χώρου αλλά και με τις κατασκευές και τις ζωγραφιές των μαθητών μας με θέμα λουλούδια, δέντρα, δάση κ.λπ.

Ένα δέντρο από ανακυκλωμένα πλαστικά μπουκάλια Και ξαφνικά έξω από την αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας "φύτρωσε" ένα δέντρο από ανακυκλωμένα πλαστικά μπουκάλια, το οποίο εμπνεύστηκαν και "φύτεψαν" μαζί με τα παιδιά οι δάσκαλοί τους.

Από κει και έπειτα αποφασίσαμε να αναρτήσουμε στους πίνακες ανακοινώσεων και στους διαδρόμους του σχολείου όλες τις κατασκευές μας:

Τα παιδιά ζωγράφισαν όπως φαντάστηκαν "Το Δέντρο που Έδινε" ( "The Giving Tree", by Shel Silverstein), παραμύθι που γράφτηκε από τον ευαίσθητο Αμερικανό συγγραφέα, εικονογράφο, ποιητή και συνθέτη, Shel Silverstein το 1964 και κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ. Το διάβασμά του μας άφησε συγκινημένους να συλλογιστούμε το χάρισμα τού να δίνεις αγάπη χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση.

Φυσικά εκθέσαμε και στην αίθουσά μας τις πρωτότυπες κατασκευές μας:

Λουλούδια στα κεραμίδια

Το Περιβόλι του Σαμίχ

Χαρταετοί με άρωμα λουλουδιών

Η Σκιάχτρα μας!

Καλοκαίριασε..!

Τα ανοιξιάτικα λουλούδια άρχισαν να μαραίνονται και να ξεραίνονται κι έτσι οι βολβοί μας φυλάχτηκαν για να ξαναφυτευτούν την επόμενη χρονιά.

Τελικά…

Το πρόγραμμα μάς άρεσε πολύ

Κινητοποιηθήκαμε και οι λιγότερο επιμελείς στα μαθήματα

Μάθαμε να συνεργαζόμαστε παρ’ όλες τις «προστριβές»

Όλες τις εργασίες τις κάναμε με υπευθυνότητα

Κάναμε και στα σπίτια μας μικρούς κήπους

Το πρόγραμμα ξεσήκωσε και τις άλλες τάξεις του σχολείου,

που συνεργάστηκαν στα διάφορα στάδια και κυρίως σέβονταν και πρόσεχαν τα φυτά

Ζητήσαμε να συνεχιστεί το πρόγραμμα και του χρόνου!!!!