Στη βάση της προσπάθειας για συνεκπαίδευση αναδεικνύονται ορισμένες πρακτικές ,σημαντικότερη των οποίων είναι η θετική στάση των εκπαιδευτικών .Καμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν μπορεί επιτυχώς να πραγματοποιηθεί χωρίς ουσιαστική συναίνεση των εκπαιδευτικών . Εάν ο εκπαιδευτικός αντιμετωπίζει απαξιωτικά το άτομο με αναπηρία θα έχει αρνητική στάση απέναντι στη συνεκπαίδευση(Carrington,2000 . Αντίθετα εάν ο εκπαιδευτικός έχει θετική στάση είναι πιο πρόθυμος να υιοθετήσει νέες ,αποτελεσματικές μεθόδους με στόχο την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών παιδιών με και χωρίς ΕΕΑ . Το ζητούμενο είναι ο εκπαιδευτικός να βγει από τα όρια της κλειστής σχολικής αίθουσας και να αποβάλλει το φόβο και την απροθυμία για κάθε νέα δράση ,κάτι που βέβαια προϋποθέτει ένα συνεργατικό μοντέλο διοίκησης στο σχολείο και ένα κλίμα συνεργασίας.

Συγχρόνως η ανάπτυξη συνεργασιών θεωρείται από διάφορους ερευνητές ως κρίσιμος παράγοντας για την επιτυχία της συμπεριληπτικής εκπαίδευσης (Ainscow,1999,Tilstone&Rose ,2003).Το οργανωτικό πλαίσιο της συνεκπαίδευσης προϋποθέτει ότι το σχολείο θα μετατραπεί από έναν οργανισμό σε μια κοινότητα ,στο πλαίσιο της οποίας η συνεργασία είναι ουσιαστική και υπερβαίνει τα όρια μια <<φαινομενικής>> επικοινωνίας ανάμεσα στους εργαζομένους .H θετική αλληλεπίδραση ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και η συνεισφορά των γνώσεων και των δεξιοτήτων του κάθε εκπαιδευτικού ,στο πλαίσιο μιας σχέσης σεβασμού και ισοτιμίας ,συνιστούν τη βάση της δημιουργίας μιας σχολικής κοινότητας συνεκπαίδευσης .Άλλωστε μέσω της εγκαθίδρυσης σχέσεων συναδελφικότητας ,επικοινωνίας και αναγνώρισης της διαφορετικότητας του <Άλλου>>, οι εκπαιδευτικοί παρέχουν ένα πρότυπο συμπεριφορών και στάσεων όσον αφορά στη συνεκπαίδευση ,τόσο για τους μαθητές όσο και για τους γονείς. Η επαγγελματική ικανότητα των εκπαιδευτικών προάγεται μέσω των προγραμμάτων συνεργατικής επιμόρφωσης ,καθώς ο ένας εκπαιδευτικός μπορεί να κατανοήσει το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο ο συνάδελφος του διαχειρίζεται το εκπαιδευτικό πρόβλημα καταφέρνοντας παράλληλα να ενδυναμωθούν οι μεταξύ τους σχέσεις. Συγκεκριμένα μέσα από την προώθηση ενός μοντέλου συνεργατικής διδασκαλίας ανάμεσα στον εκπαιδευτικό γενικής αγωγής και στον εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής ,καταργείται η διαφοροποιημένη χωροταξική τοποθέτηση των μαθητών και επιτυγχάνεται αποτελεσματική παροχή υπηρεσιών μέσα στο πλαίσιο ενός κοινού

χώρου ,μιας τάξης .Μέσα από τη συνεργασία αυτή τους δίνεται η δυνατότητα να συνδυάσουν τις γνώσεις τους και τις στρατηγικές τους ,προκειμένου να προσαρμόσουν τις διδακτικές μεθόδους και τεχνικές στις διαφοροποιημένες ανάγκες όλων των μαθητών τροποποιώντας κατάλληλα και το αναλυτικό πρόγραμμα . .Παράλληλα η συμμετοχή των γονέων στην εκπαιδευτική διαδικασία συνεισφέρει θετικά αφενός στην πληρέστερη κατανόηση της προσωπικότητας των μαθητών και αφετέρου στη διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων, που θα επιτρέψουν την επιτυχή υλοποίηση πρακτικών συνεκπαίδευσης (Hoover-Dempsey et.al. 2001) προσφέροντας πολύτιμες πληροφορίες στον εκπαιδευτικό ώστε να σχεδιάσει καλύτερα την εξατομικευμένη παρέμβαση προς το παιδί .

Τέλος τα άτυπα περιβάλλοντα μάθησης π.χ μουσεία, πάρκα είναι ακόμα μια βασική πρακτική της συμπερίληψης .Οι παράγοντες που στην παραδοσιακή τάξη περιορίζουν τη συμμετοχή και συχνά οδηγούν κάποια παιδιά στην περιθωριοποίηση εξουδετερώνονται και τα παιδιά που περιθωριοποιούνταν μπορούν να έχουν ενεργό συμμετοχή και τους δίνεται η δυνατότητα να έχουν ίσες ευκαιρίες στη μάθηση και στη διδασκαλία .Η γνώση είναι συνδεδεμένη με πραγματικά γεγονότα της καθημερινής ζωής που τα ενδιαφέρουν .Με τον τρόπο αυτό το παιδί αναπτύσσει τις ικανότητες του ,ενισχύεται η αυτοπεποίθηση του, αυτονομείται ,και μέσα από εσωτερικές δυνάμεις που καλλιεργεί μεταφέρει στην τάξη του διαφοροποιημένη στάση τέτοια που το κάνει αρεστό.

Βιβλιογραφία

Σούλης,Γ.(2008).Ένα σχολείο για όλους ..Αθήνα:GUTENBERG ,τόμος Β '