Η ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ

Ενώ παλιότερα όλοι σχεδόν ασκούσαν μια ηθικ(ιστικ)ή κριτική στην TV, ό-πως, άλλωστε, και στον κινηματογράφο, σήμερα εύκολα θα μπορούσε να συμφωνή-σει κανείς ότι η πρώτη έχει καταντήσει το «απόλυτο ναρκωτικό» των Νεοελλήνων. Μέσα σ' αυτή την «τρέλα» εντάσσονται και τα διάφορα «reality shows». Ο κάθε πο-νεμένος, χωρίς δυστυχώς να το καταλαβαίνει, γίνεται αντικείμενο ψυχαγωγίας τού κοινού. Ο τηλεπαρουσιαστής πείθει τούς πάντες ότι εκτελεί ανθρωπιστικό και κοινω-νικό έργο κ.λπ., χωρίς να λέει, βέβαια, ότι βρήκε δουλειά για τον εαυτό του και για τον καναλάρχη, που θα «πετάξει» μέσα μερικές προσοδοφόρες διαφημίσεις! «Άρτο και θεάματα» ήθελαν οι Ρωμαίοι. Ποδόσφαιρο και κουτσομπολιό οι Ελληνες. Οι δη-μοσιογράφοι τη δουλειά τους κάνουν. Μάλιστα δε, με το σύστημα των κουπονιών δεν εμπορεύονται, τουλάχιστο, το πνεύμα (τη Γνώση), αλλά καθαρά την Ύλη! Μέσα σ' αυτό το «παζάρι» εμπεριέχονται και οι κάθε λογής «προφήτες», όπου το «θέλημα του Κυρίου» (ή των UFO) μεταδίδεται σε ζωντανή σύνδεση από τα UHF. Εκτός των πά-σης φύσεως Μελλοντολόγων, Χιλιαστών, Αστρολόγων, Μάντεων, θαυματοποιών κ.λπ., «προφήτες της TV» κατακλύζουν πλέον τους δέκτες μας, προφητεύοντας «πο-λέμους, λιμούς, λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς». Φαίνεται ότι πρόκειται για επιδημία, και μάλιστα ξενόφερτη. Στην Αμερική ήδη από τον προηγούμενο αιώνα είχαν ξεσηκώσει τον πληθυσμό διάφορες αιρετικές ομάδες (Μορμόνων, Πεντηκοστι-ανών κ.λπ.). Και στον τόπο μας λίγα χρόνια πριν δρούσαν οι λεγόμενες Οραματίστρι-ες ή Φωτισμένες. Για την Εκκλησία ο Προφητισμός είναι ομολογουμένως ένα Χά-ρισμα. Ωστόσο, κατά την Ορθόδοξη Πατερική Θεολογία, ενώ κατά τους πρωτοαποσ-τολικούς χρόνους ο κάθε βαπτιζόμενος (άνω των 30 ετών) διέθετε ορατά αυτό το προφητικό Χάρισμα (έκσταση, γλωσσολαλιά), σύμφωνα με το τριττό αξίωμα του Κυ-ρίου, όταν εξέλιπαν οι αποχρώντες (απολογητικοί) λόγοι, το Χάρισμα αυτό από «χον-δροκομμένο» έγινε πιο πνευματικό, όπως απαιτεί η (ψυχοπνευματική-ηθική) ανέλιξη-αύξηση (ωρίμανση) του κάθε πιστού Χριστιανού. «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστε-ύσαντες» (Ιω. 20, 29), είπε ο Χριστός στον άπιστο Θωμά. Και, ο Απ. Παύλος στον κατάλογο των Χαρισμάτων (Α' Κορ. 12, 28) κατατάσσει το «θαυματουργείν», που ανέκαθεν γοήτευε και εξακολουθεί - σε πείσμα των λόγων και της στάσης του Κυρίου - να γοητεύει τις μάζες, μετά τον «ευαγγελισμό» (τη θεο-λογία). Και σήμερα υπάρχο-υν προφήτες, και σήμερα γίνονται θαύματα. Αλλά, οι μετά Χριστό προφήτες (όπως αυτοί της εποχής της Καινής Διαθήκης) διαφέρουν λ.χ. από τους προ Χριστού Εβραί-ους Προφήτες (της Π.Δ.), γιατί, κατά τον ι. Χρυσόστομο, η «εν Χριστώ» Αποκάλυψη τελείωσε με την Πεντηκοστή. Κάθε «νέα» επιφοίτηση (έμ-πνευση) είναι απλή ερμηνε-ία ή εμβάθυνση τού (άπαξ και ήδη αποκαλυφθέντος) δόγματος. Τα μετά Χριστό θαύ-ματα διαφέρουν (ποσοτικά και ποιοτικά) από τα της εποχής του Χριστού ή των Α-ποστόλων. Ετσι, ας μη μας ξεγελούν οι διάφοροι απατεώνες. Πάντως, το μεγαλύτερο θαύμα, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, παραμένει η αυτογνωσία και η αγάπη για τον «πλησίον» μας.