ΙΟΥΔΑΙΣΜΟΣ

Εργασία στο μάθημα των θρησκευτικώνΤης Χρυσοβαλάντου Βυθούλκα

Ο Ιουδαϊσμός είναι η παραδοσιακή θρησκεία των Εβραίων ανά τον κόσμο με περίπου 15 εκατομμύρια πιστούς. Είναι μονοθεϊστική θρησκεία και μία από τις αρχαιότερες θρησκείες. Οι αξίες και η ιστορία του εβραϊκού λαού συνιστούν μείζον θεμέλιο των άλλων Αβρααμικών θρησκειών όπως είναι ο Χριστιανισμός, ο Ισλαμισμός, και η Πίστη Μπαχάι. Το Ισραήλ είναι το μοναδικό κράτος όπου οι Εβραίοι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ Η ιστορία του Ιουδαϊσμού χωρίζεται σε τέσσερις μεγάλες

περιόδους: - Περίοδος της Βιβλικής παράδοσης, η οποία χωρίζεται σε επτά

κύκλους: τον κύκλο των πατριαρχών (Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ), τον κύκλο του Μωυσή και της ίδρυσης της Καναάν, τον κύκλο της εγκαθίδρυσης της μοναρχίας (Σαούλ, Δαβίδ, Σολομώντας), τον κύκλο της διαίρεσης σε δύο βασίλεια (Ισραήλ και Ιουδαία), τον κύκλο των προφητών (Ησαΐας, Ιερεμίας, Ηλίας, Ιεζεκιήλ) και της ρύθμισης της λατρείας, τον κύκλο της εξορίας (εγκατάσταση στη Βαβυλώνα μετά την κατάρρευση των δύο βασιλείων) και τον κύκλο της επιστροφής στο Ισραήλ και της παλινόρθωσης.

-  Ελληνιστική περίοδος, που περιλαμβάνει μια Ελληνική (332-63 π.Χ.) και μια Ρωμαϊκή περίοδο (63 π.Χ.-135 μ.Χ.)

-  Περίοδος της Ραβινικής παράδοσης, στη διάρκεια της οποίας παραχωρείται μια κυρίαρχη θέση στους ραβίνους, τους αρμόδιους δηλαδή ερμηνευτές σε θέματα Ταλμούδ.

-   Νεότερη και σύγχρονη περίοδος.

ΑΒΡΑΑΜ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ (19ΟΣ Π.Χ.)

Το βιβλίο της Γένεσης ξεκινά με έναν μοναδικό, παντοδύναμος Θεό να δημιουργεί τον κόσμο από το χάος σε έξι ημέρες (περιόδους). Η Γένεση συνεχίζει με την εξιστόρηση της αρχαίας ιστορίας στην οποία η ανθρωπότητα γίνεται επανειλημμένα απομακρύνεται από τις αρχές του Δημιουργού και βυθίζεται σ την ανηθικότητα, έως ότου Αυτός καταστρέφει τη γη με έναν κατακλυσμό νερού. Ο Θεός κάνει στη συνέχεια μια διαθήκη με τον Νώε, τον άνθρωπο που σώθηκε από τον κατακλυσμό, πως ποτέ δεν θα καταστρέψει τη γη και πάλι. Το ιδιαίτερο Εβραϊκό στοιχείο της Βιβλικής ιστορίας ξεκινά με τον Αβραάμ, ο οποίος θεωρείται ο ιδρυτής της εβραϊκής θρησκείας. Είναι αυτός που καλείται από τον Θεό, να συνάψει μία ιδιαίτερη σχέση, από την οποία θα προέλθει ένα λαός αφιερωμένος σε Αυτον. Σύμφωνα με εντολή του Θεού, ο Αβραάμ μετανάστευσε στην περιοχή της Χαναάν, που είναι περίπου στα όρια του σύγχρονου Ισραήλ και Λιβάνου, περί τον 19ο αιώνα π.Χ..Ο γιος του Αβράμ, ο Ισαάκ, και ο γιος του Ισαάκ, ο Ιακώβ (ο οποίος μετονομάστηκε σε Ισραήλ, που σημαίνει «Ισχυρός με τον Θεό»), αποτελούν τους πατριάρχες του λαού Ισραήλ.Η θρησκεία των πατριαρχών ήταν απλή, και εστιαζόταν στη συμφωνία μεταξύ του Αβραάμ και του Θεού, που ως όρους περιλάμβανε κάποιους βασικούς νόμους ηθικής. Οι θρησκευτικές πρακτικές τους αποτελούνταν από τη θυσία ζώων και την προσευχή σε ένα ιερό βωμό, που έστηναν με πέτρες. Η περιτομή ήταν το καθοριστικό σήμα της θρησκευτικής οικογένειας, σημάδι πάνω στο σώμα, και μάλιστα πάνω στο όργανο που γεννούσε, ότι είχαν μία διαθήκη με τον Θεό. Η εσχατολογία της θρησκείας αυτής ήταν πολή απλή, ήταν η υπόσχεση της γης, και πολλών απογόνων, που θα ζούσαν μέσα στην ατμόσφαιρα της Θεϊκής ευλογίας και παρουσίας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΣΤΟ ΣΙΝΑ: Ο ΜΩΥΣΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΘΗΚΗ

Σύμφωνα με τη Γένεση, μια πείνα προκάλεσε τις Εβραϊκές φυλές να μεταναστεύσουν στην Αίγυπτο, όπου έγιναν σκλάβοι επί 4 αιώνες, από όπου τελικά βγήκαν υπό την ηγεσία του Μωυσή, περί τον 14ο αιώνα π.Χ. και επέστρεψαν στην Χαναάν. Αυτή ήταν η Έξοδος.Στο Όρος Σινά, ο Θεός δημιούργησε το έθνος του Ισραήλ, και τους έδωσε τους όρους της διαθήκης του μαζί τους. Αυτός δοκίμασε τους Ισραηλίτες επί 40 χρόνια στην έρημο πριν τους οδηγήσει στη Χαναάν, τη γη που υποσχέθηκε στον Αβραάμ. Κεντρικό ρόλο σε όλα αυτά τα γεγονότα έχει ο Μωυσής. Αυτή η γενική ακολουθία των γεγονότων είναι αποδεκτή από τους περισσότερους μελετητές, ως ιστορικά αξιόπιστη. Η διαθήκη απαιτεί αποκλειστική πίστη προς τον Κύριο (Γιαχβέ), που τους έσωσε από τη δουλεία στην Αίγυπτο. Η λατρεία άλλων θεών, η λατρεία των ειδώλων, και οι μαγικές πρακτικές απαγορεύονται. Οι τελετές και γιορτές δημιουργήθηκαν για να θυμίζουν τη συνεχή φροντίδα του Θεού για το λαό Του.

ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ Ο κοσμικός (μη θρησκευτικός) αντισημιτισμός ήταν κάτι το πολύ κοινό

στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1920 και του 1930. Ο Χίτλερ έγραψε το 1925 το βιβλίο του Mein Kampf, που ήταν γέννημα αυτής της νοοτροπίας που προϋπήρχε, αλλά ταυτόχρονα πρόσθεσε και μία βιαιότητα και σκληρότητα που έλειπε από την ευρωπαϊκή κοινωνία. Αυτού του είδους ο βάναυσος αντισημιτισμός έγινε πολύ δημοφιλής στη Γερμανία, από τη στιγμή που ο Χίτλερ απέκτησε πολιτική δύναμη. Την 1η Απριλίου του 1933 η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση των Ναζί, οργάνωσε ένα μονοήμερο μποϊκοτάζ όλων των εβραϊκών επιχειρήσεων στη Γερμανία. Αυτά ήταν τα πρώτα μέτρα εννατίον των Εβραίων, που ακολουθήθηκαν από άλλα πολύ χειρότερα, όπως τη δημιουργία γκέττο στις πόλεις που οι Ναζί κατέκτησαν, που ήταν στην πραγματικότητα φυλακές μέσα στις οποίες πολλοί Εβραίοι πέθαναν από πείνα και αρρώστιες.Τον Δεκέμβριο του 1941, ο Χίτλερ αποφάσισε τελικά να εξοντώσει τους Εβραίους. Τον Ιανουάριο του 1942, κατά τη διάρκεια της διάσκεψης στο Wannsee, αρκετές Ναζί ηγέτες συζήτησαν τις λεπτομέρειες της "Τελικής Λύσης του Εβραϊκού ζητήματος". Σε εφαρμογή της «Τελικής Λύσης», οι Ναζί άρχισαν να απελαύνουν συστηματικά Εβραϊκούς πληθυσμούς από τα γκέττο και όλα τα κατεχόμενα εδάφη για τα επτά στρατόπεδα εξόντωσης, όπου τους περίμενε ο θανάτος.

ΟΙ ΡΑΒΙΝΟΙ Οι Ραββίνοι στον Ιουδαϊσμό προήλθαν από το

κίνημα των Φαρισαίων, και ανέλαβαν την πνευματική και νομοθετική εξουσία των Εβραίων το 70 μ.Χ. Οι Ραββίνοι προσπάθησαν να επανερμηνεύσουν τις εβραϊκές έννοιες και θρησκευτικές πρακτικές, λόγω απουσίας του Ναού και του ιερατείου, και λόγω των νέων αναγκών του εβραϊκού λαού στην εξορία. Εκτός από κάποιες μικρές κινήσεις στο περιθώριο, ο Ραββινικός Ιουδαϊσμός αποτέλεσε την κυρίαρχη μορφή της εβραϊκής θρησκείας για σχεδόν 19 αιώνες, και εξακολουθεί μέχρι σήμερα. Ο Ραββινικός Ιουδαϊσμός παρήγαγε το Ταλμούδ, τα Mιντράς, τον μυστικισμό της Καμπαλά, καθώς και τις μεγάλες μορφές της Μεσαιωνικής Εβραϊκής φιλοσοφίας.

ΙΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ

Μετά το 70 μ.Χ, η προσφορά θυσιών έγινε αδύνατη, και έτσι το ιερατείο αχρηστεύθηκε, με αποτέλεσμα η εβραϊκή θρησκευτική ζωή να στραφεί στις κατά τόπους Συναγωγές όπου γίνονταν προσευχή και κυρίως μελέτη και διδασκαλία της Τορά και των άλλων ιερών κειμένων. Χαρακτηριστικές επιλογές αποσπασμάτων από την Τορά και τους Προφήτες διαβάζονται στη Συναγωγή αρκετές φορές την εβδομάδα.

TANAK Το βασικό ιερό κείμενο είναι η Τανάκ, η Xριστιανική Παλαιά Διαθήκη, και το όνομα ΤαΝάΚ αποτελεί ακρωνύμιο των: Τορά, Νεβιϊμ, Κετουβίμ (Νόμος, Προφήτες, Αγιόγραφα).

Η Τανάκ δεν αναφέρεται ως «Παλαιά Διαθήκη» στο πλαίσιο του Ιουδαϊσμού, αλλά αποκαλείται από τους λόγιους «Εβραϊκή Βίβλος» ή «Εβραϊκές Γραφές». Περιλαμβάνει συνολικά 39 βιβλία:

5 βιβλία της Τορά Αν και η λέξη "Τορά" μερικές φορές χρησιμοποιείται για να δηλώσει το σύνολο της Tανάκ ή ακόμα και ολόκληρο το σώμα των εβραϊκών κειμένων, κυρίως αναφέρεται στα πέντε πρώτα βιβλία της Τανάκ. Τα βιβλία αυτά είναι επίσης γνωστά ως τα πέντε βιβλία του Μωυσή ή Πεντάτευχος. Στην ελληνική γλώσσα τα ονόματα για τα βιβλία της Τορά περιγράφουν το γενικό θέμα τους, ενώ τα Εβραϊκά ονόματα των βιβλίων της Τορά λαμβάνονται από την πρώτη λέξη του κάθε βιβλίου: • Γένεση - Μπερεσίτ («Εν αρχή»)• Έξοδος - Σεμότ («Ονόματα»)• Λευιτικό - Βαγικρά («Και είπε")• Αριθμοί - ΜπαΜιντμπάρ ("Στην Έρημο")• Δευτερονόμιο («δεύτερος νόμος») - Ντεβαρίμ ("Λόγοι") Οι κύλινδροι των περγαμηνών της Τορά (Σέφερ Τορά) είναι το πιο σημαντικό αντικείμενο σε μια Συναγωγή. Σήμερα, τμήματα της Τορά (παρασιγιότ) διαβάζονται στη Συναγωγή κάθε Δευτέρα, Πέμπτη, Σάββατο και αργίες.

• 21 βιβλία των Προφητών

• 13 βιβλία Αγιογράφων (Ψαλμοί, Ασμα Ασμάτων, Σοφιολογικά)

ΙΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ

 TAΛΜΟΥΔ Ένα άλλο σημαντικό εβραϊκό κείμενο είναι το Ταλμούδ, μια συλλογή από ραββινικά γραπτά που ερμηνεύουν, και

εξηγούν την εφαρμογή της Τορά. Το Ταλμούδ αποτελείται από δύο μέρη: τη Mισνά και τη Γκεμαρά. Η Μισνά είναι ραββινικά σχόλια στην Τορά και η Γκεμαρά είναι ραββινικά σχόλια στη Μισνά.

Μισνά Η Μισνά είναι οργανωμένη ως ένα βιβλίο Νόμου, και αποτελείται από δικαστικές αποφάσεις και διδασκαλίες από ραββίνους του 1ου-3ου αιώνα μ.Χ. και χωρίζεται σε έξι τομείς, καθένας από τους οποίους πραγματεύεται μια διαφορετική πτυχή της εβραϊκής ζωής: 1. Zεραϊμ (Σπόροι) – ευλογίες (προσευχές), δέκατα, προσφορές στο Ναό, γεωργία 2. Mοέντ ("Γιορτές») – Σάββατο, και Γιορτές Αγίων Ημερών3. Νασίμ («Γυναίκες») - γάμος και διαζύγιο 4. Nεζικίν ("Βλάβες") - ειδωλολατρία, θέματα αστικού δικαίου, και οι Πιρκέ Αβότ 5. Kοντασίμ ("Άγια") - σύστημα θυσιών στο Ναό, διαιτητικοί νόμοι 6. Tοχορότ («Καθαρότητα») - τελετουργική καθαρότητα και προσμίξεις

Γκεμαρά Η Γκεμαρά ("Ολοκλήρωση") είναι κυρίως ένα σχόλιο για τη Μισνά. Όπως και η Μισσνά περιέχει θέματα της εβραϊκού δικαίου (Χαλακά), αλλά περιλαμβάνει επίσης ιστορίες, θρύλους, και κηρύγματα (Aγκαντά).

MΙΝΤΡΑΣ Μια τρίτη ομάδα της εβραϊκής λογοτεχνίας είναι τα Mιντράς, τα οποίο είναι ένα μεγάλο σώμα ραββινικού υλικού που προέρχεται από κηρύγματα.Με τους θρύλους, τις παραβολές του, και τις ιδέες, τα Μιντράς είναι πιο προσιτά στον μέσο άνθρωπο από το Ταλμούδ. Μερικά Μιντρασίμ (σχόλια) επιδιώκουν να καλύψουν τα κενά των αφηγήσεων της Τορά, όπως το διάσημο μιντράς που αφηγείται την ιστορία του Αβραάμ που απέρριψε τον πολυθεϊσμό του πατέρα του και την ειδωλολατρία, ή του πειρασμού-συνομιλίας του με τον Διάβολο όταν πήγαινε να θυσιάσει τον Ισαάκ.

ZΟΧΑΡ Το Σέφερ-χα-Ζοχάρ (Βιβλίο της Λαμπρότητας) είναι το κεντρικό κείμενο της Καμπαλά, του μυστικιστικού κλάδου

του Ιουδαϊσμού.Είναι γραμμένο στα Αραμαϊκά και δομημένο ως μία συλλογή σχολίων πάνω στην Τορά, αλλά το θέμα του είναι ιδιαίτερο και βαθιά μυστικιστικό. Ανακαλύπτει στην Τορά μυστικούς κώδικες και κλειδιά που οδηγούν όχι μόνο στη γνώση του Θεού, αλλά και στην άμεση κοινωνία με τη φύση του Θεού. Το να διαβάζει ο πιστός την Τορά με την κατάλληλη μυστικιστική κατανόηση είναι σαν να αλληλεπιδρά με τη Θεϊκή σοφία και ενέργεια .

Η ΙΟΥΔΑΪΚΉ ΠΙΣΤΗ

Η Ιουδαϊκή πίστη εκφράζεται σε 13 άρθρα: -          Πίστη στην ύπαρξη του Θεού. -          Πίστη στη μοναδικότητα του Θεού. -          Πίστη στο άυλο του Θεού. -          Πίστη στην αιωνιότητα του Θεού. -          Πίστη στη λατρεία του Θεού και μόνο. -          Πίστη στην παντογνωσία του Θεού. -          Πίστη στους προφήτες. -          Πίστη στην αποκάλυψη της Τορά. -          Πίστη στην ανωτερότητα του Μωυσή έναντι των άλλων

προφητών. -          Πίστη στην ανταμοιβή και την τιμωρία. -          Πίστη στη μη δυνατότητα αλλαγής της Τορά. -          Πίστη στην έλευση του Μεσσία. -          Πίστη στην ανάσταση των νεκρών.

Ο Ιουδαϊσμός καθοδηγεί τους ακολούθους του τόσο στις πράξεις όσο και στα πιστεύω, και έχει περιγραφεί όχι μόνο ως θρησκεία αλλά ως τρόπος ζωής, πράγμα που καθιστά δύσκολο τον διαχωρισμό μεταξύ του Ιουδαϊσμού, της εβραϊκής κουλτούρας και της εβραϊκής εθνικής καταγωγής. Γενικά, ένας σύγχρονος διαχωρισμός είναι ο εξής: α) Άτομα που ακολουθούν τον Ιουδαϊσμό και έχουν εβραϊκό εθνικό υπόβαθρο (κάποιες φορές συμπεριλαμβάνονται άτομα που δεν έχουν αυστηρή γενεαλογική σχέση μέσω μητέρας), β) άτομα που δεν έχουν Εβραίους γονείς αλλά ασπάστηκαν τον Ιουδαϊσμό και γ) εκείνοι οι Εβραίοι που, αν και δεν ακολουθούν τον Ιουδαϊσμό ως θρησκεία, αυτοπροσδιορίζονται ως Εβραίοι λόγω της οικογενειακής καταγωγής και της προσωπικής πολιτιστικής και ιστορικής ταύτισής τους με τον εβραϊκό λαό.

Κατά την Ιουδαϊσμο, Εβραίος είναι όποιος έχει Εβραία μητέρα. Η θρησκεία του πατέρα δεν παίζει ρόλο. Μπορεί και κάποιος από ξένη μητέρα να ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό, οφείλει όμως να ακολουθήσει μια διαδικασία κατήχησης, η οποία διαρκεί συνήθως πάνω από ένα χρόνο. Οι Εβραίοι, θεωρώντας τον εαυτό τους "εκλεκτό λαό του Θεού", ουδέποτε επεδίωξαν να διαδώσουν τη θρησκεία τους σε άλλους λαούς και να προσηλυτίσουν.

ΤΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΕΣΟ Ιουδαϊσμός έχει δύο τελετές μύησης: την περιτομή του αγοριού την όγδοη μέρα μετά τη γέννηση

του και τη Μπάρ Μιτσβά (τελετή εισόδου στην ηλικία άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων) στη διάρκεια του 13ου έτους της ηλικίας ενός παιδιού.

Δύο επίσημες γιορτές, η Ρος χα Σανά (Πρωτοχρονιά) και το Γιομ Κιππούρ (η ημέρα της εξιλέωσης), τρείς προσκυνηματικές γιορτές (το Πεσάχ ή Πάσχα, το Σαβουότ-γιορτή της παράδοσης της Τορά-και το Σουκότ-γιορτή των σκηνών) και δύο ελάσσονες γιορτές (η Χανουκά και το Πουρίμ) ρυθμίζουν το Εβραϊκό έτος. Η έβδομη ημέρα της εβδομάδας (Σαμπάτ) είναι αφιερωμένη στην ανάπαυση, την προσευχή και τη μελέτη. Κάθε θρησκευόμενος Εβραίος προσεύχεται μόνος ή από κοινού τρείς φορές την ημέρα.

ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΠΕΡΙΤΟΜΗΗ Τορά απαιτεί την περιτομή του αγοριού την όγδοη

μέρα από τη γέννηση. Με τον τρόπο αυτό οι νέες γενιές επικυρώνουν την συμφωνία που σύνηψε ο Θεός με τον Αβραάμ και τον εβραϊκό λαό. Η περιτομή δεν γίνεται από γιατρό αλλά από από τον μοέλ, που είναι τελετουργικός χειρούργος περιτομής.

ΜΠΑΡ ΜΙΤΣΒΑΌταν ένας εβραίος φτάνει την ηλικία των 13 ετών (η

παραδοσιακή ηλικία της θρησκευτικής ενηλικίωσης), έχει την υποχρέωση να τηρεί όλες τις εντολές της Τόρα. Καλείται στην ανάγνωση της Τόρα στη συναγωγή και φοράει το τεφλίν.

ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΓΑΜΟΣΚατά τον Ιουδαϊσμό όλοι πρέπει να παντρεύονται και ιδιαιτέρα οι

Ραβίνοι. Το καθήκον για τη δημιουργία οικογένειας εκφράζεται στην πρώτη εντολή της βίβλου, «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε», όπου η διαιώνιση του είδους γίνεται η πρώτη ευθύνη που τους αναθέτει ο Θεός. Η Κετουμπά είναι ένα έγγραφο που η εβραία νύφη είναι υποχρεωμένη να παρουσιάσει στο γάμο της. Εκεί αναγράφονται οι βασικές υποχρεώσεις που ο γαμπρός αναλαμβάνει απέναντί της. Η παλαιότερη χρονολογείται στον 5ο αι. π.Χ. Στο τέλος της τελετής σπάνε κάποιο γυάλινο αντικείμενο (συνήθως ποτήρι). Η προέλευση αυτού του εθίμου είναι άγνωστη.

ΤΑΦΗΟ Εβραίος νεκρός πρέπει να θάβεται το συντομότερο δυνατό μετά

το θάνατό του. Το σώμα του νεκρού πρέπει να είναι ντυμένο στα λευκά. Η ταρίχευση και η αποτέφρωση των νεκρών απαγορεύονται. Σύμφωνα με τους Εβραίους, ο οργανισμός πρέπει να μένει μέσα στη γη.

ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΧΑΝΟΥΚΑΤο Χανουκά, η Γιορτή των Φώτων γιορτάζεται κάθε

χρόνο στις 25 του Εβραϊκού μήνα Κισλέβ (Νοέμβριος- Δεκέμβριος) και διαρκεί οκτώ ημέρες. Στο σπίτι, ανάβουνε την Χανουκιγιά όταν πέσει η νύχτα. Αυτό συμβολίζει την θέλησή τους να φωτίσουν το σκοτάδι που υπάρχει στον κόσμο. Ολα τα μέλη κάθε Εβραϊκής οικογένειας πρέπει να είναι παρόντα στο άναμμα της Χανουκιγιά, η οποία πρέπει να τοποθετείται ή μπροστά από ένα παράθυρο ή δίπλα στην είσοδο του σπιτιού έτσι ώστε να είναι ορατή από το δρόμο.

ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΠΕΣΑΧΤο Πέσαχ αρχίζει την 15η ημέρα του εβραϊκού μήνα Νισσάν (Απρίλιος –

Μάρτιος) και διαρκεί οκτώ ημέρες. Η λέξη «πέσαχ» σημαίνει «προσπερνώ» και αναφέρεται στο πέρασμα του Θεού πάνω από τα σπίτια των Εβραίων ,όταν θανάτωσε όλα τα πρωτότοκα παιδία των Αιγυπτίων. Η γιορτή αυτή είναι γνωστή με τέσσερις διαφορετικές ονομασίες. Αλλιώς ονομάζεται η Γιορτή της Άνοιξης (Χαγκ Χααβίβ), καθώς συμπίπτει πάντα με την Άνοιξη στο Βόρειο ημισφαίριο . Άλλη ονομασιά είναι (Ζμαν Χερουτένου), η Εποχή της Απελευθέρωσης , καθώς όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από το πέρασμα του εβραϊκού λαού από την σκλαβιά στην ελευθερία.

ΓΙΟΜ- ΚΙΠΟΥΡΗμέρα του Εξιλασμού, είναι ημέρα σκέψης, προσευχής και νηστείας. Το

Γιόμ-Κιπούρ τους εξιλεώνει για αμαρτήματα μόνο απέναντι στο Θεό και όχι για τις άσχημες πράξεις τους απέναντι στους συνανθρώπους. Γι' αυτό και πριν το Γιόμ-Κιπούρ, να ζητάνε συγγνώμη και συγχώρεση από συγγενείς, φίλους και γνωστούς, πριν κληθούν να ζητήσουν την συγγνώμη του ίδιου του Θεού.

ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΠΗΓΙΑΣΗ πρώτη μεγάλη ετήσια γιορτή, η γιορτή της

Σκηνοπηγίας ή των Σκηνών, γινόταν στον μήνα Εθινείμ ή Τισρί,που αντιστοιχεί μεταξύ των δικών μας μηνών Σεπτέμβριο και Οκτώβριο. Παραδειγματικα αναφερομαστε στην 8η και τελευταια μερα της γιορτης.Την 8η μέρα, γινόταν πανηγυρική συγκέντρωση του λαού στον ναό, χωρίς όμως να επιτελεσθεί κάτι ιδιαίτερο εκτός από τις θυσίες.Η φωταψία είχε συμβολικό χαρακτήρα. Όπως άναβαν το φως, έτσι ζητούσαν να τους φωτίσει ο Θεός και κατά το νέο έτος. Και η έκχυση του νερού στη βάση του θυσιαστηρίου, είχε επίσης συμβολικό χαρακτήρα, να αποστείλει ο Θεός την φθινοπωρινή βροχή, για να γίνει το έδαφος καλλιεργήσιμο.

ΣΥΝΑΓΩΓΗ

Συναγωγή, είναι ο τόπος λατρείας της Ιουδαϊκής θρησκείας. Ο αντίστοιχος εβραϊκός όρος μπέιτ κνεσέτ σημαίνει «οίκος συνέλευσης»

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ

Το αστέρι του Δαβίδ είναι το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο που σχετίζεται με τον Ιουδαισμό. Συμβολίζει την ενότητα. Η προέλευσή του είναι απροσδιόριστη. Σύμφωνα με ένα μύθο, το σχήμα αυτό πήρε η ασπίδα που χρησιμοποίησε ο βασιλιάς Δαβίδ σε μια μάχη, καθώς αποτελούταν από δυο τρίγωνα που δεν άγγιζαν το ένα το άλλο. Απο τη δύναμη της συγκρουσής με τους εχθρούς, τα δύο τρίγωνα συγχωνεύτηκαν. Υπάρχουν και άλλοι μύθοι σχετικά με τη καταγωγή του συγκεκριμένου συμβόλου.

Ενδεικτικό για την θρησκευτικότητα των πιστών του Ιουδαϊσμού, είναι ότι μεγάλο μέρος των ονομάτων που τους δίνονται εμπεριέχουν τη λέξη θεός.

Παραδείγματα διαδεδομένων ονομάτων που έχουν Εβραϊκές ρίζες:

Δανιήλ: Με έκρινε ο ΘεόςΣαμουήλ: Άκουσαν τον ΘεόΡαφαήλ: Αυτός που τον θεράπευσε ο ΘεόςΜιχαήλ: Αυτός που είναι φτιαγμένος σαν το ΘεόΗλίας: Το όνομα αυτό αποτελείται από δυο

συνθετικά που και τα δύο σημαίνουν Θεός.

ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

ΤΕΦΛΙΝ (ή τφίλλιν)Τα Τεφιλίν είναι δερμάτινα

κουτάκια που περιέχουν κομμάτια περγαμηνής όπου πάνω τους έχουν εγγραφεί αποσπάσματα από τη Βίβλο. Δερμάτινες λωρίδες είναι δεμένες επάνω στα κουτάκια αυτά. Η υποχρέωση να φοράνε τεφιλίν προέρχεται από τη Βίβλο. Αυτό γίνεται για να μην ξεχνάνε ότι πρέπει να υπακούνε στις εντολές του Θεού. Τα τεφιλίν είναι σημάδια πίστης και αφοσίωσης.

ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

ΚΙΠΑΤο κιπα έιναι ένα

κάλυμμα του κεφαλιού και το φοράνε για να δείξουν σεβασμό στο Θεό. Σκοπός του Κιπα είναι να υπενθιμίζει στο πιστό ότι ο Θεός πάντα τον παρακολουθεί. Το να φοράει κιπα κάποιος δεν είναι υποχρεωτικό, είναι ένα έθιμο.

ΤΟ ΙΟΥΔΑΪΚΟ ΕΤΟΣ

ΙΟΥΔΑΙΚΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ