Η Ε Λ Ε Τ Θ Ε Ρ Ι Α

Σ Ο Τ

Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Τ

Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός,

ὅτι τά Εὐαγγέλια ὀνομάζουν

τά ἔργα τοῦ Φριστοῦ μας

«δυνάμεις» ἤ «σημεῖα»

καί ὄχι «θαύματα».

«Θαῦμα»

εἶναι κάτι πού προξενεῖ

θαυμασμό, θάμπωμα,

ἐντυπωσιάζει τόν ἄνθρωπο

καί τόν μετατρέπει σέ ἄβουλο

καί παθητικό θεατή.

Γι’ αὐτό καί ὁ Φριστός

πρῶτα ζητοῦσε

τήν ἐλεύθερη συγκατάθεση

τοῦ ἀνθρώπου

καί κατόπιν ἐνεργοῦσε.

Δέν ἐπιδιώκει

τήν ὑποταγή

τοῦ ἀνθρώπου,

ἀλλά τήν ἀγάπη του.

Ἔτσι, «σημεῖον» σημαίνει συγκεκριμένος χῶρος

(π.χ. ἡ ζωή ἑνός ἀνθρώπου), ὅπου συμβαίνει,

σέ περιορισμένη κλίμακα, ἐδῶ καί τώρα,

ὅ,τι θά συμβεῖ καθολικά καί ὁριστικά στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ

(κατάργηση τῆς φθορᾶς, τοῦ θανάτου κ.ο.κ).

Ἄν ἀφαιρεθεῖ

ἀπό τόν ἄνθρωπο

ἡ ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς,

τότε αὐτό πού ἀπομένει

δέν εἶναι ἄνθρωπος.

Ἔτσι, ὁ Φριστός ἀρνεῖται νά κατεβεῖ ἀπό τόν σταυρό,

διότι τότε οἱ Υαρισαῖοι θά ἦταν ἀναγκασμένοι

νά Σόν ἀποδεχτοῦν, δίχως ὅμως νά Σόν ἀγαποῦν.

Ὁ Θεός, λοιπόν, δέν ἀπευθύνεται στόν ἄνθρωπο

ὡς ἐξωτερική αὐθεντία, ἀλλά ὡς δυνατότητα

ἑνός ἄλλου τρόπου ὕπαρξης (νά θέλει ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ

μέ τόν τρόπο πού ζεῖ ἡ Ἁγία Σριάδα).

τήν καθημερινή του ζωή ὁ χριστιανός καλεῖται

νά ὑπερασπιστεῖ τήν ἐλευθερία, ὡς βασικό του χαρακτηριστικό,

σέ κάθε ἐπίπεδο:

προσωπικό

κοινωνικό

πολιτικό