3295 ΔΗΝ [Ρ. 977·] ΔΗΝ 3296

jrit. 208." Schaef. Mss. " Manetho 3, 249." Wakef. Mss.]

Δημιωστϊ, ad Greg. Cor. 545. Schneider. Lex. v, 'IepwirW.]

[* " Δημώδης, Fischer. Descr. Lectt. 799. 800. p. iv " Schaef. Mss.]

1Γ Δημεύω, Publico, Thuc. 5. Τά μέντοι χρήματα έδήμευσαν αΰτοϋ, Herodian. 3. Tas τε ουσίας αΰτών δημενσας. Dionys. Η. 6. Δημεύουσιν ημών τούς αγρούς. Et pass. ap. Dem. Τών γαρ έκ προνοίας ^(ανδροψόνων έξεληλυθότων) δεδήμενται τά 'όντα, Bona publicata sunt. Chrys. Δημευθείς τήν οΰσίαν, Bonorum proscri-ptione et publicatione mulctatus. [Gl. Proscribo, Po-pulor, Promulgo, Mulgo, Vulgo, Publico. Δημεύει' Confiscat. Δεδημευμένον Vulgatum. Eur. Cycl. 119. δεδήμενται κράτος : pro δημαγωγέω et ένδημέω, Hes. Etym. M. Bekk. Anecd. 234.: Schleusner. Lex. in V. Τ. Δαμεϋσαι, Hes. κοινοποιείν, αίσχϋναι. " Kuster. Aristopb. 60. Diod. S. 2, 563. 569. Toup. Opusc. 1, 210. 549. Vulgo, Casaub. ad Athen. 99." Sch«f. Mss.] UNDE Δήμευσις, ή, Publicatio, Synes. Ep. 67. Εΐ τρόπος έπινοηθείη δημεύσεως. Plut. ad Praef. Ind. ΥΙοιοϋσα τήν όργήν, φόνον τόν έρωτα, μοιχέ ία V πλεο-νεξία ν, δήμενσιν. [Gl. Proscriptio, Hasta publica, Confiscatio, Populatio, " Clem. Alex. Str. 4. p. 587." Routh. Mss.] Ετ Δημευσία, ή, pro eod. e Plut. [a Schneidero non agnoscitur. * " Δημεντής, Hippocr. de Dec. Hab. s. 1. ubi δεσμ. in lect. var." Boiss. Mss. * " Δημέω, Julian. 303." Wakef. Mss. * " Δη-μάζω, Aristoph. Λ. 601. ad Timaei Lex. 78." Schaef. Mss.]

Δημίζω, Populum decipio, ut Aristopb. Schol. «xp. Σ. (699·) Σκέψαι τοίνυν, ώς, έξόν σοι πλουτείν, καί τοϊσιν άπασιν Ύπό τών άεί δημιζόντων, [Populo se studere simulantibus. " Ad Timaei Lex. 78." Schaef. Mss.] " Δήμιων, Hesychio ό τόν δήμον διοικών, Qui " populum regit, Populi rector s. gubernator," [a Schneidero non agnoscitur.]

" Δημείαι, Hesychio ai τών δήμων συστάσεις," [a Schneidero ηοη agnoscitur. * Δη μείον, τό, Plato de Rep. 4. p. 368=411. Bas. 1. Νεκροόϊ παρά τφ δ. κειμένονς, cf. Plut. Themist. 22·]

Δημίδιον, τό, Popellus, Bud. ex Aristoph. (Ί. 726.) Έξελθε δήτα δημίδιον <3 φίλτατον. [" Ad Charit. 238." Scbaef. Mss.] " Δημακίδιον, ab Aristoph. (1. c. 823.) tl per derisionem dicitur ό δήμος, Populus, quasi Po-" pellus s. Plebicula, δημίδιον," [a * Δήμαξ, ακος, * Δημάκιον, et Δημα κίδιον, " ad Cliarit. 238." Schaef. Mss.]

" Δημονέστερον, Hesychio άσχημονέστερον, διά τό " έν όψει πάντων γινόμενον."

[* " Δήμων, * Δάμων, * Δαμώνιος, Τ. Η. ad Pltl-tum ρ. 352. * Δαμύλη, Ammon. 125." Schaif. Mss.]

" ΔΗΝ, Diu, i. q. δηθά et δηθάκις, Od. Π. Ήσπαι-" pov δέ πόδεσσι μίνυνθά περ, οντ ι μάλα δήν : Ο. (10.) " Τηλέμαχ, οΰκέτι καλά δόμων άπο δήν άλάλησαι: Η.' ""Ηδη δήν άπεών, Qui jam diu abest: έπί πολύν χρό-" νον. II Dudum, Pridem, Od. Σ. et Τ. Όδυσσήος " δήν οίχομένοιο, Ulyssis, qui jam pridem decessit." {Spitzner. de Versu Gr. Her. 20. 28. 37. 39. 47. Apoll. Rh. 1, 516. cum έπί, " II. Ε. 412. Atblet. Stat. 47. Heyn. Hom. 4, 679. 5, 84. 206. 437. 495. 531. Multum, de spatio, 7, 260. coll. 261. * Έπιδήν, 297. * Μεταδήν, Callim. 1, 499·" Schsef. Mss. " Δήν είμι, Procul, Nicander 'A. 395." Wakef. Mss.] "Δηναιός, (ά, ον,) Diuturnus, Longaevus, " Vetus, Hesychio πολυχρόνιος, παλαιός, II. Ε. (407.) " ουδέ τό οϊδε κατά φρένα Τνδέος ν'ιός "Οττι μάλ' " ον δηναιός, os άθανάτοισι μάχηται, Νοη diutur-" num et longaevura esse, Νοη diu vivere : Z. (130.) " Οΰδέ γάρ, οΰδέ Δρύαντος υιός κρατερός Λνκύοργος Δήν " ήν, ος ρα θεοίσιν έπονρανίοισιν έριζε. Apoll. Rh. 2. " γήρας μέν έπί δηναιόν ϊαλλεν : 1. δηναιόν adverbia-" liter posuisse dicitur pro δήν, Diu. Δηναιός dicitur " etiam anteacti temporis ratione pro Qui jam pri-" dem, jam olim fuit, Vetus, Antiquus, Callim. H. " in J. (60.) Δηναιοί δ' ού πάμπαν άληθέες ήσαν άοι-" δοί, ί. e. οί αρχαίοι, Veteres, Antiqui, Prisci. Δη-" ναιά exp. αχρεία και άφορα δένδρα, Inutiles et infru-

Α " giferae arbores. Videndum tamen, annon potiu» " sint Quae prae vetustate sunt inutiles et steriles." [Spitzner. 1. c. 146. Apoll. Rh. 3, 54. Empedocles (Fr. 5, 13.) ap. Plut. 7, 854. Θοώσά τε Δηναιή, Theocr. l6 , 54. κλέος, Apoll. Rh. 4, 645. δηναιοί είσαφίκοντο, 3, 53. Lycophro 145. άλός, Antip. S. 49. άστέρας. " Valck. Adoniaz. ρ. 373. Toup. O-pusc. 2, 113. 219- Emendd. 1, 261. Valck. Diatr. 215. ad Charit. 222. 231. ad Callim. 125. Jacobs. Anth. 8, 51. Heyn. Hom. 4, 679- 5, 206. Δηναιόν, ad Charit. 768." Schaef. Mss. " Qui diu abfuit, Opp. 'A. 4, 154." Wakef. Mss.]

" Δήνος, τό, Consilium, βούλευμα, Hes. et Etym., " qui e δήν derivatum ait, eo quod χρόνου δεϊται ή " βονλή : jubente et Poeta Δηρόν βουλεΰειν, ΐν' έχη " και πολλόν άμεινον : vel a δήω, τό ενρίσκω. II. Δ. " (360.) ώς τοι θυμός ένί στήθεσσι φίλοισι "Ηπια δήνεα " οϊδε. Apud Suid. legitur ΕΤΙΑΜ Δήνεον, τό βού-" λευμα, idque in Ms. quoque Cod." [Hesiod. Θ. 237. δίκαια καί ήπια δ. οϊδε, Ορρ. 'Α. 3, 1. παναίολα

Β δ. τέχνης, Anthol. Vat. 2, 420. όπλοτέρων μετήορα δ. φωτών, Scbneider. Lex. Δ. et μήδεα conf., ad Apoll. Rb. Τ. 1. ρ. 323. " Valck. ad Theocr. 249. Diod. Sard. 5. Brunck. Apoll. Rh. 123. Epigr. adesp. 439. Δ. et μήδεα conf., Heyn. Hom. 4, 623." Schaef. Mss. * Δυσδήνης, ό, ή, δύσνονς, κακόβουλος. Vide Άδηνές, Άδηνέως. * Δήν ευ μα ίππου, Xen. Equit. 3, 11. cf. Δείνειίω.] " ΐίολυδήνεα, Hesychio πολύβονλον, nam " δήνος, Consilium," [πολύμητιν Eid. vide ad Diog. L. 9, 22. p. 562. ubi pro * πολύδηνιν έλεγχον, al. * πολύδηριν, πολνπειρον.]

" Δηρός, (ά, όν,) i. q. δηναιός, Diuturnus, Diutinus, " Longaevus, Soph. (Aj. 415.) Πολΰν με, πολύν, δα-" ρόν τε δή Κατείχετ άμφϊ Τροίαν Χρόνον, Multun» " et diutinum tempus. Dor. autem ibi δαρόν posuit " pro δηρόν. Sicut vero δηναιόν alicubi dicunt pro " δηναιόν χρόνον, ita et δηρόν, adv. usurpantes pro " δήν s. δηθά, Diu, Longum tempus, Od. Ω. (394.) " Δηρόν γάρ σίτω έπιχειρήσειν μεμαώτες Μίμνομεν έν " μεγάροις : Τ. (301.) οΰδέ τι τήλε φίλων καϊ πατρίδος

C " α'ίης Δηρόν άπεσσείται. Apoll. Rh. (1, 6l5. 2, 759·) " dicit etiam έπί δηρόν, sub. χρόνον, pro έπί πολύν " χρόνον, Ad longum tempus : (3, 955.) μετά δηρόν, " sc. χρόνον, Post longum tempus. Apud Hes. le-" gitur et Δηρότης adv. exp. δηρόν, έπί πολύν καιρόν: " cum potius subst. sit, et signif. Diuturnitas." [Cf. Δαρόν, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 428. " Ruhnk. ad H. in Cer. 281. ad Charit. 246. Porson. Or. 26. Iph. T. 1339. Heyn. Hom. 8, 98. Έπί δ., 5, 619. Jacobs. Anth. 8, 63. Wakef. S. C. 4,252. Scbrader. ad Mus. 95. Έ η δηρον, έπϊ δ., Heyn. Hom. 7, 296." Schaef. Mss. " Eur. Herc. F. 704." Wakef. Mss.]

" Δάον, Hesychio πολνχρόνιον, Diutinum, Diutur-" uum."

" Δηθά, Diu, i. q. δήν et δηρόν, Od. H. (152.) "0 . (411 . ) επειδή δηθά φίλων άπο πήματα πάσχεις : " II. Κ. (51.) Έργα δ' έρεξ' οσα φημϊ μελησέμεν 'Αρ-" γείοισι Δηθά τε καϊ δολιχόν, Hesiod. Δηθά μάλ' άχνύ-" μενοι, Diu admodum, Apoll. Rh. 2. ού μετά δηθά, " Νοη diu post, Νοη ita post longum tempus, i. e.

Β " Paulo post. Ab Hes. exp. non solum πολύν χρό-" νον, sed etiam συνεχές, Continuo temporis spatio, " Perpetuo." [Gl. Diu. " Heyn. Hom. 4, 274. 5, 20. 8, 98.138." Schaef. Mss. " Manedio 2, 281. 6, 423." Wakef. Mss.] " Δηθάκι, s. Δηθάκις, i. q. δηθά, " unde et derivatum est. Α Suida exp. πλειστάκις, " Saepissime : ut ab Hes. quoque πυκνώς, πολλάκις, " Crebro, Saepe." [Ορρ. Κ. 1, 27- 84. 3, 327. 386. " Ad Charit. 729- Wakef. Eum. 111." Schsf. Mss. " Nicander 'A. 215. Manetbo 2, 182." Wakef. Mss.j " Δηθύνω, Suidae έγχρονίζω, βραδύνω, Tempus duco, " Moror s. Tardo, II. A. (26.) Μή σε, γέρον, κοίλγσιν " έγώ παρά νηυσϊ κιχείω *Ή νϋν δηθννοντ' ή ύστερον " αύτις ιόντα : Ζ. (518.) ί) μάλα δή σε καϊ έσσνμενον " κατερύκω Δηθύνων : Od.P. (278.) Μηδέ συ δηθύνειν, " Ne diu moreris. Sic Apoll. Rb. 2, (74.) οΰδέ μιν " ε'ία Δηθύνειν." [" II. Α. 27" Schaef. Mss. " l4e-besco, Orph. Lap. 461. de surdis auribus." Wakef. Mss.] " ΙΤΕΜ Δηθνρείν pro σχολάζειν et διατρίβειν " Hes. aifert: sed hand scio an mendo careant ejus

3297 ΔΗΩ ΔΙΑ

" exemplaria." [* Έκδηθύνω, Aretaeus 7, 1· Ρ Ή ν δέ καί έκδηθύνρ.]

" ΔΗΩ, Invenio, ευρίσκω, Etym. Sed crebrius fu-" turi habet signif. δήετε enim exp. εύρήσετε, ut vi-" debis in Τέκ/ιαρ. Sic δήουσιν, Apoll.^Rh. εύρήσου-" σιν: ap. quem et δήοιμεν pro ενροιμεν." [" Theocr. 22, 70. Toup. Opusc. 2, 74. 187- Heyn. Hom. 5, 686. 6, 415. Callim. Ep. 50. Jacobs. Anth. 7, 380. 8, 301." Schaef. Mss. " Αήεις, Reperies, Numenms ap. Athen. 105." Schweigh. Mss.] " INDE Αηώ, " (oos, contr. ovs, ή,) dicta putatur ή Αημήτηρ, quo-" niam filiam Proserpinam diu et diligenter quaesivit:

aliis tamen a δαίω nominatam putantibus, eoque

[pp. 978-979·] ΔΙΑ . 3298 114. Α dicitur modo διά νυκτός, pro δι' δλψ νυκτός: ut Α-

then. (276.) et Eust. docent. Sed possunt huic ex-emplo addi et ista, διά βίου pro δι' όλου τοϋ βίον, Per totam vitam,Plut. Αικτάτωρα μεν αύτόν Απέδειξαν δια βίου. Sic δι' ένιαντοΰ dicitur pro δι' όλου ένιαυτοϋ. Et δι' ^TOVS pro δι' ολου έτους, Piut. "Εφη δέ τις εύρε* θήσεσθαι παρά Αευκόλλψ δι' έτους τρεφομένας. Et ut δια νυκτός pro δι' ολης νυκτός, sic δι' ημέρας pro δι όλης ήμέρας, Per totam diera ap. Aristoph. (Β. 265.) Sic Herod. δι' ημέρας δικάζειν. Sed διά νυκτός και Ιμέ-ρας, interdum accipitur sinipl. pro νυκτός και ή μέρας, Nocte et die, et ila exp. ap. Plat. ΣκοπεΊν δια νύκτας καϊ Ιμέρας, Nocte et die considerare. Sic autem διά σκότους, Per teuebras, In tenebris. Plut. Quaest. Rom.

CliJia l a i l l t l l u D l i l ! " »** " * · " • " •·* I" } I - χ J y f , ^ (

« siffnif. vel καίω, quoniam ardentibus facibus filiam Αιατί ττ, νύμφη το πρώτον ουκ εντυγχανει μετα φωτός ο . . « / · » Λ - ' ' i . 1 2. . . Λ Λ Λ \ \ Μ SlM λ Ttirl<»m \in Trei/Rnnc τη «\/rinnm

quaesivit: vel κόπτω, quoniam aratro scinditur ipsa " tellus. Sed verisimilior eorura videtur sententia, " qui derain. esse volunt a Αημήτηρ. Apud Athen. " 10. eis πλατύ Στέγαστρον Αγνής παρθένου Αηοϋς " κόρης, Aristoph. (Π. 515.) Αηοϋς καρπός, Cereales " fruges, Soph. Αηοϋς έν κόλποις pro έν πεδίοις." [" Ad Herod, 648. Mitsch. Η. ία Cer. 122. 254. Ruhnk. 122. Jacobs. Anth. 7, 390. 8, 56. 10, 414. Antiphil. 7. Fruges, Toup. Opusc. 2, 124. * Αηωος, Jacobs. Aotli. 9, 368. 373." Schaef. Mss. " Nonn. D. 6, 3." Wakef. Mss. * Αηωίνη, Callim. Fr. 48. " Ad Herod. 648." Schaef. Mss. " Αήω, Ion. pro δάω, δαέω, δάημι, Od. Ζ. 291· δήομεν. Αήεις, Hesy-chio έύρήσεις, 'όψει, μαθήσει. Etym. Μ. ex Alcoeo affert et * Δέω: Έγώ μέν κ' ου δέω ταΰτα μαρτυρεϋν-τας." Schneider. Lex. Cf. Ααδαίνω, Αανδαίνω, Ένδαν-δαίνω.]

ΔΙΑ, CUM GEN. Per, Ut Gd. Κ. (392.) ή δέ δι' αύ-τών 'Ερχόμενη, προσάλειφεν έκάστω φάρμακον άλλο, Per illos incedens, i. e. Per niedium illorum, II. Γ. (358.) Διά μέν Ασπίδος ήλθε φαεινής δμβριμον έγχος, Καί διά θώρηκος πολυδαιδάλου ήρήρειστό, Transiit per clypeum, Penetravit clypeum, et per thoracem fixa est. Et ap. Hesiod."E. (2, 137·) Καί διά παρθενικής άπαλόχροος ού διάησιν, SC. ίϊ Ανέμου Βορέου, Virginem ηοη perflat; accipiendo Per pro Gall. Α travers. Ad verbum, Non perflat per virginem. Sed ipse quo-que praep. cum verbo tantum posuerat (2, 131.) άλ-λά νυ καϊ τών Ψυχρός έων διάησι δασυστέρνων π ερ έόν-των. Eandemque (2, 134.)seorsum tantum posuerat, ηοη adjungens verbo, sed illi dans accus. Καί τε δι' αίγα αησι τανύτριχα, πώεα δ' ούτι: ubi, si dicamus esse δι' αίγα άησι pro διάησι αίγα, habebitnus constr. Lat., Perflat capram. In prosa quoque jungiturgen. hac in signif. Δι' Αμφοτέρων τό ξίφος &θει, Exige gla-dium per ambos, Ambos gladio transadige. Od. K. (391 ·) ή δέ δι' αυτών 'Ερχομένη, sic Xen. Σ. Διά πυρός ιέναι: Κ. Π. 1, (2, 15.) Διά πάντων τών καλών έλη-λνθότες. Plato Axiocho, "Οσοις δέ τό Crjv κακουργημά-των ήλάθη. Synes. Ερ. 40. Ό διά πάντων ήκων οφθαλ-μός Θεοϋ : ibid. Τό μή διά πάσης έλθείν βασάνου. Nonnunquam vero cum eod. aut alio ejusd. generis verbo junctunr, aliis modis interpr., quod de praeced. exemplorum nonnullis dici potest; ut Ααναίδαισιδιά μάχης 'Ελθών, pro Praeliatus, Eur. (Iph. A. 1415.) Itidem ap. Lucian. Διά μάχης έλθείν τινϊ, Praelio ag-gredi, Bud. e Thuc. "Ωστε χρή καϊ πάνυ έλπίξειν διά μάχης Ιέναι αυτούς, Ιη praelium exire, Bud. Qui et ap. Plut. Διά λόγων έλθείν vertit, Venisse ad collo-quium. Et Isocr. 68. Διά μιας γνώμης γίνεσθαι, Ιη concordiam et unanimitatem venire/Orav τά τών βαρ-βάρων καταστή καϊ διά μιας γένηται γνώμης. Nonnuu-« uam autem poet. omittitur διά, Per : ut II. B. (801.) Έρχονται πεδίοιο μαχησόμενοι περϊ άστυ, pro διά πε-δίοιο. Ιη hac vero signif. poet. διά jungere etiam accus. docebitur postea. Item διά, Per, cum de eo dicitur, quod vicem instrumenti praebet; ut Dem. Epitaph. Διά Γών ιδίων κινδύνων κοινής σωτηρίας πάσι τοίς"Ελλησιν α'ίτιοι κατέστησαν. Et Isocr. Archida-mo, Διά τούτων οίμαι πασιν είναι φανερόν : quod dici etiam posset έκ τούτων.

Διά, Per, sed sub. πάν, δλον, aut πάν, quod ponatur pro δλον, Od. I. (298.) Κει/ έντοσθ' άντροιο, τανυσ-σάμενος διά μήλων, pro διά πάντων τών μήλων, quo

άνήρ, άλλά διά σκότους. Itidem, Διά πένθους το γήρας διάγων, Xen. Κ. Π. 4, (6, 2.) Ιη luctu senectutera transigens. || Διά itidera de tempore dictura geditivo αιώνος, redditur praepositione In ; est enim δι' αίώνοι quod dicimus In aevnra, In asternum. At διά παντός, quod et διαπαντός conjunctim scribitur, In perpe-tuum, Perpetuo, Seraper, vide in Πα®. Διά τέλον: autem, Usque ad finem ; interdura et Semper.

Διά redditur praep. IN, his etiam in phrasibus, διά χειρός έχω, Lucian. Sic Plut. Numa, Διά χειρόϊ έχειν τάς ήνίας, Habenas in manu habere, tenere. Et δια χειρών έχειν, qnod exp. etiam Prae manibus habere. Sic διά στόματος εχειν, In ore habere ; ut Lucian. (2, 392.) Διά στόματος έχειν τόν Άριστοτέλην: itidem vero διά στόματος είναι, Ιη ore esse, vide in Στόμα. Et διά μνήμης έχειν, ln memoria habere; quoa et διά μνήμης φέρειν, ap. Herodian. (2, 2, 19·) Οϊ τήν πείραν αΰτοΰ τών έργων φέρουσι διά μνήμης. Sic διά τιμής έχειν, Ιη honore habere, (2,2, 17·) quod et διά τιμής άγειν dicitur. Idem vero ibid. διά θαύματος εχειν dicit Ιη admiratione habere, s. potius Admira-tioni habere: "Ον έπάρχοντα τοσούτων ετών άεί δια τιμής τ ε καϊ θαύματος έσχετε. Apud Eund. διά φρου-ράς έχειν, Ιη custodia habere. Sed διά constr. eand. habens, ηοη semper reddi potest praep. In, sed saepe διά cum gea. et verbo per unicum Lat. verbum in-terpr. aut verbum cum nom.: nonnuuquam etali-ter; ut δι' έλπίδος έχειν, Sperare, ap. Herodian. et διά φροντίδος έχειν, pro Accurare, Procurare, ap. Eund. Hunc enim Auctorem observavi his loquendi generibus cum praep. διά supra quemvis alium delfe-ctari. Ut autem διά φροντίδος εχειν, sic et δι' επιμε-λείας έχειν dicitur, quibus affine est ap. Thuc. διά φυλακής έχειν, ριΌ Observare, Excubias agere. Apud Eund. δι' αίτιας έχειν, pro Accusare, αίπασθαι. Et δι οργής έχειν τινά, Irasci alicui, s. potius Iratum esse alicui, s. Infensum. Sic dicitur δι' ύποψίαέ έχειν, Suspectum habere: vide Υποψία. Et δι' ησυχίας εχειν, vide 'Ησυχία. Apud Herodian. (4, 6, 4.) δι' ηδονής έχω, Ex eo voluptatern capio, Πάν, δπερ έκεί-νος δι' ηδονής έσχε θέαμα. || Interdum cum V. γίνί-σθαι, act. etiam signif. ut Plato de LL. 7. Διά φόβων έθίζοντο γίγνεσθαι, Ιη nietu versari: vel, ut Bud. in-terpr., Tiuiidi esse. || Cum είναι etiam saepe po-nitur διά suum gen. habens, ubi verbo Esse interpr. cum adjectivo, vel participio, aut verbo pass.; ut δι' δχλου είναι, Molestum esse, Odiosum, Aristoph. vide "Οχλος. Sic δι' έθους είναι, Assuetum esse, Gal. vide "Εθοί. Sic διά σπουδής είναι, pro σπουδάζεσθαι, Ιη pretio esse, Magno studio exoptari, Bud. Sic διά στόματος είναι, In ore esse, Celebrari: cui affinem si-gnif. habet διά μνήμης είναι: vide Μνήμη. || Ιη, cum dicitur δ διά μέσου χρόνος, Interjectum tempus. Ad verbum, Tempus, quod in medio est, δ έν μέσψ χρόνος. Sic etiam έν τφ διά μέσον, Plut. pro Inte-rim. Ponitur sic et in aliis nonnullis loquendi gene-ribus, cujusmodi est lioc, Διά μέθης ποιήσασθαι τήν συνουσίαν, Plato Synip. Sic διά πλειόνων, διά βρα-χέων, δι' ολίγων : in quibus tamen exp. Latini praep. omittuut, dicentes, Pluribus, Paucis; utDocerepau-cis, Virg. Galli praep. In addunt, dicentes, En peu de paroles. Vide Πλείων, et in oeteris. Apud Atben. autem δι'·είκοστής ιστοριών, pro In vicesimo libro, vcl Vicesimo libro, omissa praep. In. || Inter; ul, Διά πάντων άξιος θέας, Herod. Inter omnia spectatu di-

3299 ΔΙΑ [ΡΡ. 979—981.] ΔΙΑ 3300

gnus. Sic διά νήσων, Inter insulas. || Διά et έκ pro Α eod. in nonnullis loquendi generibrts ; ut ap. Athen. Χόρια, βρώματα δια γάλακτος και μέλιτος γινόμενα. Sic alibi, "ίτριον, πεμμάτιον λεπτόν, διά σησάμου και μέλιτος γινόμενον,, et sic identidem. Interdum vero pro διά ponit έκ, dicens, έκ σησάμου και μέλιτος, et similia, Bud. Sic Δι' άλφίτον ιτεχοιημένος citatur e Plut. Numa, pro Ε farina compositus. Et e Gal. Δι' ελαίου τρίφεσι χρήσθαι, Εχ oleo frictionibus uti. Sciendum est autem ita usitatara esse Medicis banc praep. in hac siguif., ut etiam in nominandis quibus-dam pharniacis eam nominibus agglutinarint, immu-tata illorum terminatione; ut, cum pro διά ρόδων κο-λονριον dixerunt διάρροδον κολονριον, Collyrium e ro-sis conipositum : et διάκροκον κολούριον, pro διά κρό-κου, Ε croco compositum, Ε croco constans; quod quidam appellat, τό ξηρίον τό διά κρόκου καλονμενον. Νοη memini tamen me ap. Vetustiores Medicos ta-Iem praep. διά usuni, i. e. ita agglutinatae, reperire: adeo ut Medicis, et iis quidem recentioribus, pecu-liarem esse putem. Sed hoc quoque sciendum est, Β interdum gen., cui adhaeret, integrum servari; ut in διαχνλών. || Itidem vero ap. Musicos in Harmonia-rum appellationibus sunt qui διά accipiant pro έκ; ut διά τεσσάρων, διά πέντε. Sic διά πασών, Harmo-nia ex omnibus. || Διά pro έκ citatur et in h. 1. Ari-Stot. Διά ποταμών αναθυμιάσεις αναφέρονται: ut sit, Ε fluviis subvehuntur exhalationes. Item, cum dici-tur'H διά τών χρημάτων ήδονή, praep. διά exp. per έκ, ut sit, Voluptas, quae e numis percipitur. At vero, Αί διά τοΰ σώματος ήδοναϊ, Xen. (Έ. 4, 8, 22.) exp. Voluptates corporis: et, Πάντα διά στόματος ήδέα, ap. Eund. (Άτ· 1, 4, 5.) Omnia, quae ori sunt grata.

Διά adhibetur etiam signif. Intervallo loci vel temporis. DE intervallo loci dicitur, ut in hh. 11. Theophr. C. P. 3. Καί τοί τίνες άπαντα κελεΰουσι διά πολλοϋ φυτεΰειν, όπως μή κ. τ. λ. hic διά πολλοϋ signif. Longis intervallis, interstitiis. Thuc. 3. Οίκεϊ δέ κατά κώμας ατείχιστους, καϊ ταύτας διά πολλοϋ, Magno intervallo, locorum intervallo, Longa inter se intercapedine distantes, Bud. Idem ibid. 'Εκ δέ τών c πύργων 'όντων δι' ολίγου, Ε tnrribus, quse prope di-stabant. Ad verbum, Quae erant e parvo, sub. in-tervallo. Idem 6. Τά γάρ διά πλείστου πάντες Ίσμεν θαυμαζόμενα, Quse a nobis longissime absuDt, remo-tissima sunt: paulo ante Διά πολλοϋ γε καϊ πολλών όντων: ubi Schol. sub. διαστήματος. Idem Thuc. (3, 51.) Έβούλετο δέ Νικία® τήν φυλακήν αΰτόθεν δι' ελάσσονος τοίς 'Αθηναίοι®, καί μή άπό Βονδόρου είναι, Propius, Breviore via, Bud.: 2, (290 Είκό® δέ καί τό κήδος Πανδίονα ξννάφασθαι τής θυγατρός διά τοσούτου, έπ' ώφελείφ τή πρός άλλήλους, μάλλον ή διά πολλών ήμερων ές Όδρύσας όδοϋ. Strabo libr. 2. Anthol. διά δώδεκα δ' 'όρτυγα πηχών, Φθείρα δ' άπό σπιθαμών καϊ δύο δερκόμενον, Α duodecim cubitis, Εχ intervallo duodecitn cubitorum. In quibusdatn autem ejusd. generis pbrasibus signif. praep. διά redditur aliter: ut Thuc. 3. Διά δέκα δέ επάλξεων πύργοι ήσαν μεγά-λοι, Post decimam quamque pinnam. Nam et Schol. annotat διά hic accipi pro μετά. Valla tamen interpr, Ad decimam quamque pinnam. Sed, cum διά in D praeced. et in seqq. loquendi generibus interjectum loci vel temporis spatium declaret, posse et ita verti existimo, eod. taraen sensu, Turres etiam erant ma-gnae, quarum unaquaeque interjectas decem pinnas babebat. DE iutervallo autem temporis usurpatur διά, cum his et similibus gen.: cum πολλοϋ vel μα-κρού, et\cum contrario ολίγου : item cum χρόνου, et interduni πολλοϋ χρόνου. Lucian. (1, 40.) Δόξαν μοι διά πολλοϋ προσειπείν. Arrian. Καί τούς Μακεδόνα® ήδέως τόν κισσόν ίδόντας, οία διά μακροϋ όφθέντα, Ut longo intervallo visam, Longo temporis intervallo visam. Invenituret Longo interjecto intervallo, ap. Cic. Gal, Λύειν δέ τήν έπίδεσιν διά πλείονος, Lon-giore intervallo, i. e. Rarius. Sic αί διά χρόνου πρά-ξεις, Rara negotia, ρ. 46. mei Lex. Cic. Porro ut Lat„ cum dicunt Longo intervallo, sub. gen. Tem-poris, ita Gr. cum πολλοϋ, μακροϋ, et ceteris hujus-modi adjj., sub. χρόνου certum est: sed χρόνου ab iis dici sub. vicissim πολλοϋ, vel μακροϋ, animadver-

tendum est. Plato de Rep. 1. (148.) Καί μάλα πρε-σβύτης μοι έδοξεν είναι· διά χρόνου γάρ καί έωράκειν αύτόν,/Longo enim intervallo eum videram, sicut Cic. dixit, Ut te tanto inlervallo viderera, Diu eniin erat cum eum videram. Lys. (14.) Ώ® άν άσμένη με έωρακυία ήκοντα δή διά χρόνου. Dicunt et διά πολλοϋ χρόνου: ut Herod. Είωθώ® διά πολλού χρόνου έπιφαίνε-σθαι. Sic Aristoph. Π. (1045.) έοικε διά πολλοϋ χρό-νου σ έωρακέναι. Invenitur et διά μακρών χρόνων ap. Plat. Timaeo, Τών περϊ γήν καϊ κατ' ούρανόν ιόντων παράλλαξα, καϊ διά μακρών χρόνων γινομένη τών έπϊ γής πυρϊ φθορά, Multorum annorum intervallo rediens conflagratio, Bud. Sed διά χρόνου interdum etiam poni existimo simpl. pro Interjecto aliquo temporis intervallo, ut et διά χρόνου λέγειν citatur ex yEschin. pro διαλειπόντως, et ex hac ainbigua signif. capta-tam esse illam jocandi occasionem, Xen. Κ. Π. 1. p. 13. Οΰ μά Δία φάναι" άλλ' ήκω διά χρόνου' καϊ τόν Κΰρον ειπείν, νή Δί', ώ σνγγενες, δι' ολίγου γε. Ut autem διά de interjecto tempore dicitur, cum χρόνου, et cum πολλού, ac ceteris, ita et cum έτους vel ετών, et similibus, cum ημέρας vel ήμερών, et nom. nume-rali; ut δι' έτους πέμπτου, vel δι' ετών πέντε : sic δι' ήμέρας πέμπτης, et δι' ήμερών πέντε. Ιη his autem reddendis utimur adv. Post, vel nomine Quoque, praecedente nom. numerali, ut Tertio quoque, Quarto quoque. Sic ap. Aristot. διά τρίτης, sub. ήμέρας, pro Tertio quoque die. Sic διά τριετηρίδας pro Ter-tio quoque anno : quod et κατά τριετηρίδα, ut, Κατά τριετηρίδα ήγετο τά Διονύσια. Sic ex Aristoph. (Π. 584.) citatur, δι' έτους πέμπτον ξυνάγειν, pro Congre-gare quinto quoque anno. Item e Luciano, διά πέντε όλων ετών, pro Quinto quoque anno: sed ita inter-pretando vacaret όλων: quare malim, Post quinque annos integros ; Post totos quinque annos ; Interje-* ctis quinque annis integris. Isocr. Archid. Ταντην δέ διά τριακοσίων ετών κατοικίζουσιν, Post annos tre-centos. Sic Plut. Cimone, Δι' έτών σχεδόν τετρακο-σίων. Diosc. Διά δυείν ήμερων άποχέοντες τό πρώτον ύδωρ, άλλο έπιχέονσι, Post duos dies, Exacto biduo. Item bic innominati cujusdam Auctoris 1., Δι' έ'τον® ενός και ήμίσεος τούτον έπισκεφόμενος, exp. in VV. LL. Hunc visurus, quem a duodeviginti mensibus non videram. Quae verba posse et sic exp. arbitror, Post duodeviginti menses hunc invisurus, s. potius, revisurus. Apud Marc. 2. δι' ήμερών ponitur non adjecto dierum numero, ubi sub. solet τινών, ut sit Interjectis aliquot diebus. Sic Theophr. Η. P. 4, 4. "Αλλω® τε καϊ δι' ήμερών τινών πίνονσι. || Apud Thuc. 1, (770 observavi διά cum geii. ολίγον aliter quam in pnecedentibus exeniplis positum, Είπερ οία καί τότε πρός τόν Μήδον δι' ολίγου ήγησάμενοι άπεδεί-ξατε, όμοια καί νϋν γνώσεσθε: hic enim διά non de interjecto tempore dicitur, sed respondet potius, ut opinor, Lat. praep. Per, in ea quidem signif. positae, quani habet, cura dicitur Per decem dies, Per tres menses, Per tres annos. Ego 1. illum ita interpr. in mea Ed., Si qualia edidistis brevi eo tempore, quo adversus Medum Graeciae praefuistis, ead. et nune edenda censeretis. Potuissem autem et ita interpr., Per illud breve tempui. Apud Lucian. quoque (1, 2290 διά μακρόν crediderim hanc interpr. admittere, Συ δέ σβέσον τό πΰρ, καϊ άνάπανε διά μακροϋ σεαντόν. Fateor taroen alteram quoque interpr. commodam esse, q. d. Fruere quiete, quajampridem frui desi-sti; Repete quietem post tam longum temporis inter-valluni.

Διά cum gen. interdum per ablat. Lat. redditur, ut, Διά μέλανος γράφειν τούς νόμονς, Plut. Solone, Atramento leges scribere. Ibid. Διά ποιήματος έξε-νεγκείν είς τονς "Ελληνας λόγον, Poeraate. Sic Gal. Διά τε πτισσάνης χυλοϋ καϊ τών διά χόνδρου ροφημάτων θρέφαι: ubi siinul duplex usus hujus particulae ha-betur.

Διά juncta gen. nonnunquam adv. Lat. redditur; ut δι' ακριβείας λέγειν, Thuc. pro άκριβώς, Accurate, Exquisite. Sic διά τάχους, et διά ταχέων, Celeriter : quae et conjunctim scribuntur διατάχους et διαταχέων. Vide Ταχύ®.

Διά CUM ACCUS. ap. poet. pro κατά, itidem ut

3301 ΔΙΑ [ρρ. 981—982.] ΔΙΑ 3302

διά cum gen.; ut Od. Κ. (281.) Π , δ' αύτωι έστηνε Α δι' άκριας έρχεαι οίος, Χώρου άϊδρις ιών, ι. e. « r a r a s Άκρας τών όρων. Sic Η. (139·) αύτάρ ο βη hia δωμα πολύτλας δϊος 'Οδυσσεύς: ubi annotat Eust. musita-tum esse posteris Hom. έβη διά δώμα pro καταδώμαι illos enim dicere διά δώματος, sicut bi' άγορας, δια μέσης πόλεως: ubi tamen quod de Hom. postens di-cit, ad prosae scriptt. restringo: nam poetae, qui Hotn. successerunt, eum in hac coustr., sicut et ιη aliis, imitati sunt.

Διά cum accus. in prosa, Propter, Ob, ut δια τούτο et διά ταΰτα, quae passim sunt o b v i a , Propter hoc, Propter hsec; qu® et adv. saepe redduntur, Ideo, Propterea, Quocirca. Verum et una v. scriptuni m-venitur; btaravra, sicut μεταταύτα: velut Lat. Pro-pterea et Postea conjunctim. Dicunt et δι' ο, ac δι a, quo utitur Plato, pro Quamobrem, Quocirca. Et δι' δ δι), item δι' δ κάι, item bi' δπερ: sed scribitur potius διό, et διό δή, item διδ και, et διόπερ. Qum-etiam διότι hinc factum est pro Quia. Sic mterrog. διά τί, vel διατί, Quamobrem? TIiuc. 1. διά τάδε δτι, Β Ideo quod. Jungunt διά et articulo τδ cum infin. praes. vel praet. s. aor. ut διά τό ποιεΊν, πεποιηκέναι, ποιήσαι. Sic Thuc. Διά τδ άσμενυι άν έζελθεϊν. Jungitur denique διά variis accus. Ideui Thuc. 2. Ε ί μή διά τήν έκέίνον μέλλησιν, Nisi ob illius cuncta-tionem. Cic. ap. Plat. δι' άρετήν interpr. Propter vir-tutem: et διά ταύτα, Idcirco, Ob has causas: quae et alia huc pertinentia, vide in Lex. Cic. Illud certe δι' άρετήν redditur etiam Virtutis, sicut δι' άνδρείαν, Fortitudinis ergo ; ut, cum dicitur aliquis corona donatus esse, δι' άνδρείαν, quod et άνδρείας ένεκα dici potest. vEsch. c. Ctes. Διά ποίας ευεργεσίας άξιοι Αημοσθένην στεφανώσαι; Quorum beneficiorum ergo? Item διά σε interdum vertiturTua causa,Tua culpa. Dera. Έδεήθην μηδέν δι' έμέ τοιούτον πράζαι, Depre-cari ccepi, nequid tale mea causa facerent. Thuc. 3. Καϊ τήν νυν έρημίαν δι' εαυτούς 'έχονσι, Sua culpa, Suapte culpa. || Ponitur pro ένεκα et in hoc lo-quendi genere, Dem. de Cor. Έττεί διά γε υμάς αυ-τούς πάλαι άν άπολώλατε, pro Narn quantum in vobis C fuit, jamdiu periissetis. De quolege Bud. 985.

Διά saepe ap. Att. accus. pro gen. habet, ideoque redditur Per, non Propter, Dem. Διά τούς θεούς έσώ-θην, pro διά των θεών. Sic de Cor. Καϊ διά τούς πολ-λούς τούτων νμείς έστέ σώοι. Ιη qq. 11. διά τους θεούς redditur etiam Deorum opera, benignitate, beneficio. Sic, Διά τήν τύχην μέγας γέγονε. Itidem ap. Hesiod.

"Ε. 1, (3.) διά accus. pro gen. habere censetur, "Ov τε διά βροτοϊ άνδρες δμώς άφατοι τε φατοί τε : atque ita 1. et hic ablativi illi habent: ut sit, Jovis bene-ficio, benignitate, aut etiam munere. Atque haec sunt, quae ab aliis proponi solent exempla. Sed hoc addo, in aliis etiam 11., et quidem qui valde a praece-dentibus diversi siut, habere διά accus. pro gen., ubi ablativis illis non itidem uti possumus, ut Dem. (12.) Καί θεωρεί τόν τρόπον, δι' δν μέγας γέγονεν ασθενής ών τοκαταρχάς Φίλιππος.

Διά autem quam vim, vel potius quam multipli-cem vim in comp. habeat, e verbis quibuscum com-ponitur, cognoscendum est. Interdum certe respon- D det particulae Lat. Dis: ut συμφωνείν, Consonare, Concordare : διαφωνείν, Dissooare, Discordare : σκε-δάζειν, Spargere : διασκεδάζειν, Dispergere. In qui-busdam autem verbis sonat q. d. Per medium, ut διεκπλείν, Per mediam classem hostium erumpere: sic διεζελαύνειν, etc. Interdum vehementiam dun-taxat addit. , Διά προ vel Αιαπρδ, Penitus. II. Ο. (342.) διαπρό δέ χαλκόν έλασσε, Ita ut trajecerit. Sic διαμπάξ διβ-λαύνεσθαι, Lucian.

[Διά, Gl. Di, Dis, Ob, Propter, Pro, Per. Διά τί; Cur 1 Quare ί Quinam Ί Διά τί ούτως; Quid ita 1 Διά τοΰτο· Ideo, Idcirco, Igitur, Propterea. Διά χρό-νου· Post tempus. Αΐ εαυτού· Per semedipsum, Per se. Δι' ήμέρας· Interdiu, Interdies. Δι' ήν αίτίαν' Quam ob causam, Quam ob rem, Idcirco, Propterea. Δι' δ· Quapropter. Δι' ολίγων' Paucis. Αϊ δ πράγμα· Quamobrem, Quare. Καί διά τούτο· Ideoque. " Post, Orig. in Matth. 12, 5. ρ. 517." Bouth. Mss, Διά

τέλους, Jambl. Adhort. 128. Kiessl. Διά χρόνου rivet, V. Ρ. 404. " Πικρά καί ού διά ζωής, Νοη salubris, »a-lutaris, iEscb.Prom.: Gal. in Hippocr. 'Επιδημ. 6, l, 29. 'Ολίγα καϊ σμικρά διά λόγου σφάλλεσθαι, de Af-fect. Dign. 2." Gataker. Mss. " Έσθίειν δι' ήμέρα%, Per totum diem, Athen. 417·" Strong. Mss. Spitzner, de Versu Gr. Her. 77. Ind. Greg. Cor., Schaef. Ind. ad Dionys." H. de Comp. VV. Τοΰ post διά elisum, Schaef. ad Schol. Apoll. Rh. T. 2. p. 138. διά et δέ conf., 2, 133. 207- Compp. vim augens, Osann. ad Philemon. 262., a librariis omissum, 260. conf. cum μετά, 232. " Δι' δ, On account of which; the Final Cause is thus denominated : Δι' ου, Through which; the Instrumental Cause." Th. Taylor.in Explic, Vo-cum quarundam Aristot.: yElian. V. H. 9, 3. Διά βα-σιλέων πεφυκέναι, 2, 38. Διά μνήμης τίθεσθαι: βήναι, ιέναι, χωρεΊν, πορενεσθαι, έρχεσθαι, μολεΊν, άγειν, διά μόχθων, τιμής, γλώσσης, Valck. Phcen. 482. 1554. Markl. ad Suppl. 112. : διά χειρών, Eur. Bacch. 722. πέτασον πΐληθέντα διά τριχός, Theodoridas 3. Δι' Ιλέ-φαντος είδωλα κατεσκεναζε, Diod. S. 17, 115. Schaef. ad Dionys. Η. 1. c. 167. Schleusner. Lex. in V. T. " Polyb. 3, 77.: Cum, Aristoph. N. p. 583.: Δια μακρόν, Eur. Hec. 321. Διά χρόνου, Aliquantispei, Soph. Phil. 285. Διά, Per, cum accus., Aristoph, Π. 93. 130. 131. 145. 160. Έκκλ. 603. 741. Α. 489-Ό . 1546. 1752." Seager. Mss. Διαί, pro διά, ffisch. Ag. 1462.] " Αιατϊ, alicubi conjunctim legitur pro " διά τί; Propter quid ? i. e. Quamobrern? Qua " d e causa? Τό διατί, Causa cur, ad verbum Id, " propter quod, pro τό διόπ." [" Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 2, 202. 278. 329- 491. Brunck. Aristoph. 2, 70. 99." Schaef. Mss.]

["Διά, Musgr. ad Eur. p. 103. Wessel. Herod. 144. Fischer. Ind. Palaeph. ad Diod. S. 1, 391. Inter, Heyn. ad Apollod. 226. Propter, an cumgen.? 830. Wessel. Herod. 268. De διά omisso, ad Xen. Mem. 2, 5, 5. Propter, omissum, Valck. Phoen. p. 52. 456. Brunck. ad .Escli. S. c. Th. 292. ad Eur. Hec. 13. (Musgr. ib.) Phoen. 889. Alberti Peric. Cr. Praef. p. xii. Steinbr. Mus.Tur. 1, 197- Wolf. ad Hesiod. 111. 153. Graev. Lectt. 631. Zeun. ad Xen. Κ. Π. 93. Pro παρά, Abresch. Add. ad Aristaen. 129· Lectt, 75. 333. Bast. Specim. 35. Δϊά, Heyn. Hom. 4. 523, 581. 698. Cum gen., ad Charit. 410. Jacobs. Anim. 123. Kuster. V. M. 25. Pro ablativo, de instrumento, Abresch. Lectt. Arist. 215. Post, Herod. 29. Prse, de excellentia, ad 405. Reisk. Animadv. ad Dion. Chrys. 1, 153. Tertio quoque anno, etiam despatio, Herod. 360. coll. 361. Per, subaud., Wakef. Herc. F. 940. Musgr. 938. Wakef. Tracb. 267. Eum. 7S0. 957. Ex, Cattier. 71. Propter, Schol. ad Plutum p. 36. ad Diod. S. 2, 470. Propter, Praeter, Segaar. in Lucam p. 181. Duker. Praef. ad Florum ***. Διά μακρού, Eur. Hec. 320. Toup. Opusc. 1, 265. μα-κρών, -Valck. Phoen. p. 211. πολλών ετών, Per, Apoll. Dysc. 40. Teuch. χρόνων τινών, Post, 42. πλείστου, ad Thom. M. 43. Δι' έτέρου, Valck. ad Ammon. 2. Διά γένους, Jure hereditario, Valck. ad Rov. 69. Δι ήμέρας, Per totum diera, Koppiers. Obs. 88. Inter-diu, ορρ. νύκτωρ, Alciphro 10. Αϊ ημέρας, νυκτός, Wessel. Herod. 188. Διά φόνου, έχθρας μολε'ιν, δ. φόνου χωρείν, δ. άπεχθείας γίνεσθαι, έχειν, etc. Valck. Plioeu. ρ. 177· ad Xen. Eph. 183. Wytteub. Select. 388. Brunck. (Ed. T. 773. Eur. Andr. 174. 4l6. 487. et Musgr. ad Or. 755. Alc. 877. Thom. M. 217. Διά πόθου έρχεσθαι, Cupere, Eur. Phoen. 387· Δι' οίκτου λαβείν, Suppl. 194. Δ. χειρός κατέχειν, ad Timaai Lex. 187-cf. Bergler. Alciphr. 105. Αϊ εαυ-τών, Α notre aise, Abrescb. Lectt. Arist. 216. Οΐ δι' εαυτών πεποιημένοι τάς πόλεις, al. ύφ' έ., Dionys. Η. 2, 1040. Δ. βίου, ad Coru. Nep. 26. Stav., χρόνον, Ind. Xen. Mera., Κ. Π. 79· Διά στόματος έχειν, 74. λίθων, ad Diod. S. 2, 645. Bast Lettre 49. φλογός, Heyn. Hom. 5, 632. Καλεϊσθ^ι δι' ονόματος, Hein. dorf. ad Plat. Phaedr. 215. Δ. τούτων, His verbis, Kuster. Aristoph. 196. Δι' φδής ποίεϊσθαι, ad Od. Α. 338. Cum gen. et accus. promiscue, ad Charit. 211. Cum gen. et accus., Heyu. Hom. 8, 662. Per, JE.i»i-gma 13. Cum accus., Heyn. Hom. 4, 202. 205. 6»

3303 ΔΙΑ [ρρ. 982—983.] ΔΙΑΙ 3304

481. 7,336. 8, 279- 528. 670. Per, Valck. Phcen. ρ. 435. Ηίρρ. ρ· 245. Abresch. Lectt. Arist. 5. ad Xen. Eph. 94. 247. ad Lucian. 1, 270. ad Greg. Cor. 11. ad Charit. 27- Zeun. ad Xen. Κ. Π. 373. Jacobs. Anira. 148. Anth. 6, 208. 7, 143. 9, 117-Archiioch·. 5. Tymnes 4. Leon. Alex. 12. Erycius 7. (malim Πάνη/χοί,) Paul. Sil. 18. Apoll.Rh. 1, 2. 9· Kuster. Aristoph. 4. 238. Schol. ad Plutum p. 35. Steph. Diaf. 36. Porson. Med. p. 82. ad Diod. S. 2, 31. Dionys. Η. 1, 182. Heyn. Hom. 5, 502. 6, 15. 25.64. 94. 286. Subaud., Wakef. Alc. 450. Trach. 559. Propter, subaud., 137. 668. Ion. 255. Alc. 563. Philoct. 142. S. C.4, l 6 l . Jacobs. Anim. 86. Anth. 6» 400. Steph. Dial. 22. Kuster. Aristoph. 13. Per aliquem, Opera alicujus, Brunck. 1, 104. Villois. ad Long. 136. De temporis spatio, Valck. ad Ammon. 149. Νύκτα δ. δνοφερήν, Theogn. 680. Δ. νύκτα, Heyn. Hom. 6,25. ά. στόμα έχειν, Brunck. Aristoph. ί, 57« Δ.κρατερήν ΰσμίνην, κατά κρ. ν., Heyn. Hom. 6, 443. Διά μέν—, 7» 416. Διαϊ, Hermann. Obs. 102. 107." Schaef. Mss. " Διά s. κατά subaud., iEsch. Pr. 397. Διά omittitur cum gen., II. Π. 81. Διά omittitur, Eur. Iph. A. 1277- T. 150. Tro. 635. Alc. 1025. Hec. 183. Soph. Aj. 442. Schol. Cum tempus notatur, Xen. 200. Arrian. T. l 96. Δ. ποταμόν, Pro-pter fluvium, Suid. 1, 601. ΟIvos δι' αρωμάτων, Plut. 4, 329. Athen. 168. Omittitur cum accus., Theocr. 14, 3. 15, 8. Δ. στόμα, Ορρ. Κ. 2, 263. 4, 305. Piod. Ί. 6, 34. By means of, cum accus., Herod. 6, 38. Od. Θ. 520. Aristot. Rhet. 2, 3,3. In thecourse of, cuin gen., Joseph. c. Αρ. 1, 18. fin. Δ. πόντων κϋμα, Trans, Eur. Hipp. 762. Per,cum accus., Dem. 355. pro Cor. 147. Longus 58. Eur. Med. 211. Herc. F. 23. 410. Hel. .526. Xen. 431. Διά ταϋτα, Ob has causas, Schol. Eur. Or. 103. 462. Phoen. 353. Omittitur ante accus., Eur. Or. 1325. Cum, Eur. Phoen. 269.: corrige Aristoph. Θ. 414." Schaef.

•Mss.J

" ΔΙΑΖΟΜΑΙ τόν στήμονα, ap. Suid. legitur, in " Ms. etiam Cod., sed sine exp. J. Poll. suo tempore " διάζεσθαι dictum fuisse tradit, quod Attici dixe-" rint στήσαι τόν στήμονα και προφορεϊσθαι: afferens " ejus e Comico etiam exemplum hoc, Ό δ' έξυφαί-

νεθ' ιστός, ό δέ διάζεται. Ita enim leg. videtur, re-" ponendo ίστός pro ιστούς, quod metro repugnat: " nisi Ιστόν forsan cuni Erasmo leg„ qui et διέζετο " pro διάζεται legi posse existirnat: et si διάζεσθαι " sit Stamini addere quod deest, hunc esse verbo-" rum illorHm sensum, Alter orsus est telam, alter " perfecit. At si Ιστός legamus, et διάζεται pass. " accipiamus, fortassis erit, Una absoluta tela altera " inchoatur. Hes. sane itnperf. διέζετο pass. exp. " διεσχίζετο. Vide Δίασμα. At act. διάζει Varin. " affert pro φλυαρεί, άλογεϊ, Nugatur, Ineptit." [Gl. Ordior. " Brunck. Aristoph. 2, 136. Kuster. I89. Vaick. Adoniaz. p. 203. 205." Schaef. Mss. " Schol. Aristoph.O. 4. Sibyll. Orac. p. 30." Wakef. Mss.] " Δίασμα, Etymologo ή πρώτη τοϋ Ιματίου εργασία, " subjungenti hoc Callim. hemistichium, (1, 528.) " διάσματα φάρεος άρχήν. Derivari autem dicit άπό " τής δόσεως, τοϋ μερισμού, quoniam τούς στήμονας " διαμερίζονσι: pleonasino nimirum τοϋ ι pro δάσμα. " Est tamen potius a διάζομαι: hoc autem, a δάζο-" μαι. Videtur itaque textor δάζειν τόν ΐστόν dici, " cum filis divisis explicatisque telam orditur. Legi-" fur porro illud δίασμα et ap. LXX. Judic. 16. ubi " Sampson dicit Dalilae suae, Έάν ύφάνης τάς επτά " σειράς μετά τοϋ διάσματος, καί έγκρουσης εν τφ πασ-" σάλο) είς τόν τοίχον, έσομαι άσθενή ς. Et mox ipse " Sampson έζέσπασεν τονς πασσάλους έν τφ ϋφάσματι " έκ τοΰ τοίχον καϊ τό δίασμα. Hebraici textus versio " ibi habet Licium: recte; nam licia dicuntur sta-" mina s. fila serie quadam deducta et explicata ae-" quali, quibus trama intexitur per transversum. " Ibid. legitur ν. διάσασθαι, de Dalila: Έδιάσατο " τονς επτά βοστρύχους τής κεφαλής αύτοϋ, καϊ κατέκρον-" σεν έν τοις πασσάλοις είς τόν τοίχον: posito ibi illo " διάσασθαι pro διάσματι s. licio implicare." [" Musg?·. Ion. 1489. Valck. 11. cc." Schaef. Mss. " Nonn. D.

PARS XII.

6, 152." Wakef. Mss.] " Έκδιάστρα, ή, Stamen, κλώ-" σμα, ό στήμων, Hes." [ab * Έκδιάζω, a Schneidero ηοη agnoscitur. Ένέιάίω, vide "Ενδιοι: unde Ένεδιά-σθη, Hesychio * είσενεπλάκη. " Ένδιάζομαι, Valck. Α-doniaz. ρ. 206." Schaef. Mss.] " Έζάστις, ab Hippocr. " dicuntur αί έμφερόμεναι τοίς έπιδέσμοις κατά τάς έλι-" κας κρόκαι, Erotian.: Gal. quoque meminit in Lex.; " tradit enim quosdam έξαστίας ap. Hippocr. esse " velle τά έπ αν ιστάμενα έξ άκρων των σχισθέντων " όθονίων λίνα, καϊ άπό των ρακών τάς κρόκας: sibi " vero ita videri nominari etiam τά πρϊν σχισθήναι " προύχοντα τόν αύτόν τρόπον. Notandum porro, " Erotian. habere έζάστις, Gal. έξαστίας: in vulg. " autem Edd., necnon in Comm. Galeni, legi έξεστίαs : " sc. in Iibro, qui κατ' Ίητρείον inscribitur : Παρα-" σκενάζει δέ όθόνια κοϋφα, λεπτά, μαλθακά, καθαρά, " πλατέα, μή έχοντα σνρραφάς μηδ' έζεστιας. Ubi an-" notat Gal., has vocatas έξεστίας fieri in iis, quas " texuntur interdum de industria, interdum contra " voluntatem nostram : esse autem προμήκεις έξοχα ς " ποτέ μέν αυτής τής κρόκης, εστί δέ οτε καϊ τής πορφύ-" ρας: sed et κατά τάς καλόνμένας παρυφάς eas iieri." [Gal. in Cocchii Chirurg. vett. 63. 102. J. Poll. 7, 53. Schneider. Ind. Rei Rust. 1373. Gal. de Usu Partium 7> 106. Schneider. Lex.]

ΔΙΑΙΤΑ, Vitae s. Vivendi institutum, Vivendi mos, Vitae genus, Thuc. 1, (6.) Βυνήθη τήν δίαιταν με& οπλών έποιήσαντο: 2. Δίαιταν μεταβάλλειν. Vide et ρ. 202. quendam ejus 1. Vide et Xen. ap. Bud. 751. Sic Synes. Ep. 148. Ή ν μή κρίνωσιν οί διεφθορότες τήν δίαιταν. || Victus. Sed latius interdum pro Cer-ta quadam vitam instituendi ratione quod ad victum et cultum corporis atdnet. Xen. ('Απ. 1, 6, 5.) Ή τήν δίαιτάν μον φαυλίζεις, ώς ήττον μέν υγιεινά έσθίον-τος έμον ή σοϋ, ήττον δέ ισχύ ν παρέχοντα ; Herodian. 4, (12, 4.) Έπεί γάρ ήκονεν αντόν και διαίτη έλενθερίω χρώμενον, καί τά φαύλα και άπερριμμένα τών έδεσμά-των και ποτών μνσαττόμενον. Plut. Apophth. Οΰτω δ' ήν εντελής περϊ τήν δίαιταν, ώστε κληθείς Ιπί δεϊπνον, κ. Τ. λ. Lucian. Macr. Διαίτη rjj έπιτηδειοτάτη πρός ΰγίειαν : (1, 830.) Δίαιτα κεκολασμένη, et σκληρά δί-αιτα, ut Herodian. (3, 8, 10.) Τό σκληρόν τής διαίτης, ακριβής δίαιτα, Piut. ευτελής δίαιτα, Xen. quibus ορρ» δίαιτα ελευθέρως, Herodian. et ή τρυφή τής διαίτης, Plut. et ή πολυτελής δίαιτα. Sed et dicitur aliquis esse εντελής περί.τήν δίαιταν a Plut. item Σώφρων καϊ μέτριος πρός τήν καθ' ήμέραν δίαιταν ab iEschine (78.) Dicunt etiam τά άμφϊ vel περϊ τήν δίαιταν interdum pro hiaiTfi. Luciai). (1, 545.) Τά δ' άμφϊ τήν δίαιταν οποϊός τις εΐ; ad quam interrogationem respondet alter quibus cibis vescatur, et a quibus abstineat. Plut. Pericle, Elra τών άναγκαίων έκαστον έξ αγοράς ώνονμενος, διφκει τόν βίον καϊ τά περϊ τήν δίαιταν. Α-nimadvertendum est autem, his omnibus in 11. ad Vi-ctum restringi δίαιταν, ηοη item ad Cultum corporis pertinere; ac certe Herodian. utrumque signif. vo-lens addidit σκευήν : Xen. autein p. 5. έοθήτας φαυ-λοτέρας et δίαιτας ευτελεστέρας dixit. Meraini tamen me observare in nonnullis II. quod dixi, nimirum δίαιταν de Ipso etiam corporis cultu dictum : ac for-tasse ap. Plut. Alcib. sic accipi potest, ubi πολλήν τήν τρνφήν τής διαίτης scribit. Plato certe Epist., ubi τήν τής τροφής σώφρονα δίαιταν dicit, videtur addito hoc gen. velut generaliorem hujus nom. signif. restringere. HINC, i. e. ab hac τοϋ δίαιτα signif., sunt qu®e sequun-tur compp. Άβροδίαιτα, ή, Vita delicata, mollis, Vitse mollities s. lantitia, Delicata s. Lauta victus ratio. A-pud Suid. άβροδιαίτη pro άβροδίαιτα. ["Jacobs. Anth. 12,105. ActaTraj. 1, 213."Schaef. Mss.] Ετ Άβρο-δίαιτος, ό, ^,Vitam mollem agens, Molliter vivens, De-licata s. Lauta victus ratione utens: ό πλονσίως ζών, Suid. Opulente vivens. iEsch. Pers. (41.) Άβροδιαίτων δ' έπεται Ανδών"Οχλος. || Interdum ponitur τό άβρο-δίαιτον subst. pro άβροδίαιτα, ut in h. I. ex Anon. quem citat Suid. Tois δέ 'Ρωμαίοις ούκ ές τό άβροδί-αιτον ό βίος, Άλλως δέ ώς φιλοπόλεμοι τε είσί καϊ φερέ·> πονοι. SicThuc. Utitur et Athen. 12, (1.) in superl. Τό άβροδιαιτόατον τών Φαιάκων. Quos Phaeaces Plut. yocat άβροβίους. [" Jacobs. Anth. 8, 185. Boiss,

10 Α

3305 ΔΙΑΙ [ρρ. 983—9840' ΔΙΑΙ

Philostr. 374. ad Liician. 1, 360. B,ergler. Alciphr. Α 46. 199·" Schaef. Mss.] * Ετ 'Αβροδιαιτάομαι, Vitam mollem et delicatam ago, Delicata victus ratione utor, [Schol. Aristoph. Εΐρ. 1226.] Εϋδίαιτοε, Qui victu parabili est contentus, Homo frugi. Cui opp. πολυδάπαvos. Ε Xen. Apol. (190 affertur. ["Fiscfaer. Ind. Palseph. ν. Δαπάνη." £cbaef. Mss.] Ίσοδίαιτα, iEqualitas victus s. similitudo in victu. Ετ Ίσοδίαι-τοι, iEquali, s. Pari cum alio vel aliis .victu utens, Simili vit» genere utens, [Thuc. 1, 6. Lucian. 760. 1037. * Ίσοδιαίτης, 1035. cf. Ίσοδαίτηε : * Ίσοδιαι-τήτήε, 3, 4 1 6 = 9 , 42. V Καθαροδίαιτος, Hasii Ind. ad Timarion. 241." Boiss. Mss. * Οίκοδίαιτοε, Gal. Theriac. 1, 2. i. q. οίκογενής, et οίκέτης, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 202.] Όλιγοδίαιτος, Modico contentus circa viclum, s. in vietu: ut Bud. interpr. ap. Α- ^ then. 228. Feyονέναι γάρ όλ'ιγοδίαιτον καϊ τρυφήι άλ-λότριον. Όμοδίαιτος, Qui eod. victu s. eod. vitae ge-nere utitur; ut όμοδίαιτος &πασι ap. Lueian. exp. Qui comtnuni curn aliis omnibus vivendi ratione uti-tur. Redditur et Convictor, ut sit i. q. ομοτράπεζος. Β || Contubemalis. Α Bud. autem et Sodalis, ap. Greg. ubi haec tria jungit, οαόστεγοι, όμοδίαιτοι, συμ-φυείς. * [Gl. Conversator, Contubernalis, Convictor. * Παντοδ/αη-οί, Orph. H. in Vulc. 5. *'Pαβδοδίαι-τος, Athen. 687. Schneider. Ind. Rei Rust. Scriptt. 311. " Jacobs. Anth. 8, 185." Schaef. Mss. * " 'Pw-παροδίαιτος, Hasii Ind. ad Timarion. 242." Boiss* Mss. * Τεχνοδίαιτοε, Orpb. "Υ, 65, 3. * Ύλοδίαι-τος, Synes. Η. 3, 381. ζωάς, 730. Lobeck. l .c . 637·] Δίαιτα ap. Thuc. alicubi non Victus, sed potius Quae ad victum requiruntur. Ita enim accipi puto p. 262'. Καί μή άποθανεϊν μηδέν α, μήτε βιαίως, μήτε δεσμοΊς, 'Ρ.ήτε τής άναγκαιοτάτης ένδεια διαίτης. Δίαι-τα, Victus ratio a Medicis praascripta. Sub hae autem comprehenduntur non tantum cibus et po-tio, verum etiam exercitatio, somnus, vigilia, et cetera, quorum moderatus usus ad valetudinem con-fert. Sunt autem διαίτης varia genera; alia enim Χεπτή, unde et λεπτώι διαιτρν, alia εσχάτως λεπτή, alia άκριβής, alia nom. alio appellatur. Est item C δίαιτα θεραπευτική, et δίαιτα άναΧηπτική : quae onrinia saepe ap. Gal. occurrunt. Videtur autem Hieron. ad hanc medicinalem, ut ita loquar, τοϋ δίαιτα signif. respexisse, cum interpr. Victum castigatum s. Victus castigationem. Ceterum, Galli hanc τοϋ δίαιτα si-gnif. mutuati Di&te et ipsi dicunt, et Faire difete, sed περϊ τής λεπτής S. Χεπτυνούσης διαίτης potissimum in-telligentes. Δίαιτα, Iiabitatio, Domiciliura, Andocid. Επιθυμία τής μεθ" υμών πολιτείας καϊ διαίτης. Ubi Bud. Habitationem vel Vitara signif. ait: sed malo Habi-tationem s. Domicilium. Ubi tamen dicilur δίαιταν εχειν vel ποίεϊσθαι, possumus ηοη solum Habitare, sed et Vitam degere interpr. vel potius Degere, sine adjectione, aut Agitare. Thuc. 1, (135.) Καί έχων δίαιταν μεν έν"Αργεί, έπιφοιτών δε καϊ ές τήν άλλην ΤΙελοπόννησον. Sic locutus est ante Thuc. et He-rod.; et post utrumque Plut. (1, 527.) ΟΙτος έκ νέου παρά τφ "Αρρωνι δίαιταν είχε. Sic δίαιταν ποίεϊσθαι ap. Eund. pro Habitare, q. d. Habitationein facere. At vero ap. Xen. Κ. Π. 8, (6, 11.) in eod. loquendi D genere δίαιτα est potius quod vulgo Habitaculi ap-pellatione intelligitur; Locus sc., in quo habitatur; sed Lat. in hoc etiam sensu Habitationem dixisse eompertum est : Αυτόν δ' έν μέσω τούτων τήί> δίαιταν ποιησάμενος, τόν μέν άμφϊ τόν χειμώνα χρόνον διήγεν έν Βαβυλώνι επτά μήνας κ. τ. λ. Latiui hac in signif. Sedem etiam dicunt adeo, ut ibi non male vertatur, Cum sibi in medio sedem statuisset. Magis etiam particulari, ut ita dicam, signif. ap. Plut. (1, 412.) ΕΙδεν έν οικία Δομετιανοϋ στοάν, ή βασιλική ν, ή βα-λανεϊον, ή παλλακίδων δίαιταν: Symp. 4. Καί κατε-σκευασμένον ο'ικήσεσι καϊ διαίταις, κοινόν οίκητήριον άποδέδεικται τής Ελλάδος. Athen. 5. Ή δέ ναυκλη-ρική δίαιτα κλινών μέν ήν πεντεκαίδεκα κ. τ. λ.: ubi Bud. vertit Nauclericum conclave. Dicunturautem et bruta suam habere δίαιταν. Aristot. de Mundo, Τά νηκτόν ζώον άλλόμενον, εις τήν έαυτοϋ δίαιταν έκ-νήξεται. Hinc τά καθ' ύδατος διαιτώμενα ζώα. || Ε Strab. 1. affertur δίαιτα pro Immoratione, Άλλά

ταΰτα μέν μακροτέραε «ρτί διαίτης. || Apud Lat. vero semper Diaeta est certa pars domus; ut Plin. Epi Ε triclinio in diaetam s. ccenatiuneulam transitusv Mirura est vero Varronem huic voci tanquam ap. Latinos natae etymum Latinum dedisse, cum diaetam vocatam dixit, quod in ea per diein edatnr. Δίαιτα, Arbitrium ; ut δίαιταν έπιτρέφαι. Dem. Et ,'Eπιτρί* πεσθαι τήν δίαιταν, Lucian. Item, Άπωθοϋμαι τήν δίαιταν ap. Eund. (1, 254.) Νοη accijwo delatum arbitrium, Arbiter esse nolo. Vide Bud. 151.155» Sed quid habet commune cum praecedentibut, haec signif. Ί vel cum eo, quod huic vocabulo datur ety-mo, a δαίς, δαιτόε Ί De hoc certe tacent omnes: ego vero, si mihi uni tam incerta de re rumpere silentium fas est, dico tanquam divinans, δίαιταν Arbitrinm appellari, quod ut medici aegrotie δίαιταν, Certaol victus rationem et legem praescribunt, e qua sanitati restituantur, sic illi, quibus δίαιτα, Arbitrium, per-mittitur, certas litigantibus conditiones tanquam le-ges proponant, quibus illi obsequentes ad concor-diam redeant. Undecunque certe ad hanc sign^ migrarit τό δίαιτα, eam quoque e parte nostrateft mutuati sunt, cum celebres illos Germanicorum prin» cipum conventus appellant Dietes. [" Δίαιτα, per metonymiam etiam de Ccenaculo dicitur: Moscbio ap. Athen. 207. sicut et Lat. Coenationem pro C<B-naculo dicimus. Sic vero etiam συμπόσιον de Coe« naculo, ibid. 205. Δ. έχειν, Herod. 1, 35. 9, &β. ποίεϊσθαι, 2, 68." Schweigb. Mss. Δ. λαμβάνειν* Jambl. V. P. 264· Kiessl.: Herod. 1, 157. Φ ζωής, Memno 32. ένδεια διαίτης, Pind. Ό. 2, 116, Π. 1, 182. " Thom. Μ. 214. Jacobs. Anim. 295. Coray Theophr. 234. Boiss. Philostr. 387- (leg. όρι& rj δ. τρ.) Xen. Κ. Π. 30. Moer. 133. et η., Bibk Crit. 3, 1, 47. Toup. Opusc. 1, 176. Zeun. Ind, Xen. Mem. Habitatio, Plut. Flamin. c. 20. Δ. τον ουρανού, Toup. Epist. de Syrac. 343. Διαιτάς σκληράι έκπονεϊν, Valck, Diatr. 143." Schref. Mss. * Διαιτά-, ριος, Gl. Atriensis, Lib. de Off. Proconsulis. * Διαι-τάρχης· Atriensis, Lib. de Off. Proconsulis.] HlNC Διαιτάω, Arbitror, Sum arbiter, I?lut. Camillo,'Απο* δούσης τής βουλής έκείνω τό κρϊναι καί διαιτήσαι ταύτας Et cum dat. pers., Dem. Διαιτών ήμϊν ό "Στράτων, Qui nobis arbiter erat controversiae, Bud. Interdom vero δίαιταν pro Conciliare et componere discor* diam, itidem cum dat. Bud. 150. ex aliquot Appia-ni 11. [Pind. Ό . 9, 100. Π. 9, 121. " Ad Dionys. H. 1, 298. Boiss. Philostr. 532. Valck. ad* Ammon, 63. Diaeta praescripta alo, Plut. Mor. 1, 620. Arbitror, Cognosco, Toup. ad Longin. 398. Fut., Plut. 5, 20. Hutt. De augm. in h. v., ad Moer. 122. Wessel. He-rod. 154. 334. * Διαίτησις, Gl. Disceptatio, " J. Poll. 4, 177." Kall. Mss. " Abresch. ^Esch. 2, 29v' Schaef. Mss.] Διαιτήσιμος, Arbitrarius, ex Isaeo. Et Διαιτητής, Arbiter, Aristot. et Dem. [Gl. Discepta-tor, Arbiter, Interventor, Elegans, Herod. 5, 9&. Isaeus de Meneclis Hered. p. 16. Schol. B. in Ari1· stoph. 1. 523. Lucian. 203. 498. 642. Dem. c. Mid. 397· c. Dionysod. 740. Jambl. V. P. 264. Kiessl. " Ad Dionys. Η. 1, 402. Thom. M. 215. Τ. H. ad Plutum p. 109. ad Moer. ,133. Amrnon. 41. Valck. Anim. 63. ad Lucian. 1, 253." Schaef. Mss. * Διαι-τητικός, Schneider. Lex. * Διαιτητός, Gl. Διαιτητόν* ή άπόφασις· Arbitratum.] " Διαιτόι, Hesychio κριτής; " pro quo putarem reponendum διαιτητής vel διαιτητόί, " nisi illorum ipsorum ante hoc mentionem fecisset." ITEM Άποδιαιτώ ΕΤ Καταδιαιτώ. Dicitur autem ar-biter άποδιαιτάν, Absolvere, ut contra καταδιαιτ§ν, Conderanare. Dem. (1013.)Ore άπεδφησέ μου ό διαιτητής : et, Άποδιαιτήσαί μου τάς δίκαε τόν διαι-τητή ν, Absolvisse me controversns. Bud. 13. l65. Καταδιασάν autem dicitur arbiter, cum condemna-tur, Dem. (542.) Τήν δίκην, ήν καταδεδιψήκει, ταύτψ άποδεδιψημενην άποφαίνειν, Ut arbitrium illad da-mnatorium in absolutorium verteret. Et έρήμην κατε-διψησεν αντον. Et Καταδιαιτασθαι pro Obtinere et. vincere arbitrium. Vide Bud. 152. 201. 202. [" Κά-ταδιαιτώ, Tzetz. Exeg. in II. 39, 22. Lucian. 1, 771· 3, 538. Toup. Opusc. 1, 2Q8. Alciphro 128." Scbsef. Mss. * Έπιδιαιτάω, J. Ptill. 8, 129· * %πιδιαίτψο^

33QT ΔΙΑΙ [ρρ. 984—986.] ΔΙΑ 3308 Schneider. Lex.] DICITUR et Εέδια/τητή® AC Δυσ- Α Διαιτώμαι a Bud. exp. etiam πολιτεύομαι, sed non

.διαίτητος, quae contraria sunt. Nam Εϋδιαίτητο® est «ddito ullo exemplo. Ego autem Thuc. (7, 77·) in Faeilis arbitratu : ut Bud, interpr. Strabo 8. Τά μεν exemplum afferri posse existimo, ubi et accus. ha-oZv των &λλων, εΰδιαίτητα' τά δέ 'Ομήρου, σκέψεως bet, Καίτοι πολλά μέν ές θεούς νόμιμα δεδιητημαι,πολ-δείται κριτικής. At Δυσδιαίτητος, Arbitratu difficilis. λά δέ ές ανθρώπους δίκαια και άνεπίψθονα. Ετ Έκδι-[* Μονοδιαίτητος, unde * " Μονοδιαιτησία, Clem. Α- αιτώ μαι ab hac τοϋ διαιτώμαι signif. manasse arbitror. lex. 423." Kall. Mss.] Loquor de έκδιαιτώμαι signif. Licentiose vivo, Inso-

Διαιτάομαι, Vitam dego, Agito, Dego, Thuc. 2, lenti quodam et minime laudabili vitae genere utor. (39·) 'HjueTs δέ άνειμένως διαιτώμενοι, Herod. 5. Όρων- Item, In Iuxum effusus sum, Luxuriose vivo ; ut τε* δέ τόν Μακρΐνον χλιδρ καϊ τρυφϊί διαιτώμενον, Mol- Bud. interpr. ap. Appian. Libyco, de Nasicae sen-ljssime et deliciosissime vitam colere, Polit. Rursum tentia loquens in senatu : unde έκδεδιρτημένος exp. Thuc. Το πάλαιόν Έλληνικόν ομοιότροπα τω νϋν βαρ- etiam ακόλαστος. Sed έκδιαιτώμαι potius cum adje-βαρικφ διάιτώμενον, Vett. Gr. eod. vitae genere, quo ctione reperio quam per se positum; ut Tbuc. 1. Btinc barbaros, vitam coluisse, Eod. victu cultuque Τά τε άλλα αΰτοϋ άνεσκόπουν, ε'ίτι που έζεδεδίρτο τών etc. Dicitur διαιτασθαι et de brutis itidem pro De- καθεστώτων νομίμων, Descivisset s. Defecisset a pa-gere: ut, Τά καθ' ύδατος διατώμενα ζώα, Lucian. Ali- tria disciplina, sed si vis verbi consideranda sit, in-quando vero διαιτώμαι peculiarius ad victum refer- telligendum est Descivisset, δίαιταν immutando, vel tur; ut, Μετρίως διαιτώμενοι, Xen. Qui frugi victu ab ea discedendo. Philo autem dixit cum accus. «tuntur, Bud.: Gal. 'Αφυλακτότερον διαιτηθέντες, Πριν αν έκδιαιτηθής τά πάτρια, Priusquam a patriis έλαθον εαυτούς εί® άνίατον έμβάλλοντες νόσημα, Cum institutis desciris. Sic Idem, 'Αλλά πάντα τά τής άρ-negligentius victus rationem instituissent. Et, Δίαιταν Β χαίας πολιτείας έκδεδιψημένους. Idem,'Orav ε\ς άναρ-διαιτώμενος μοχθηράν, Plato Epist. Sed et pro τρέ- χίαν έκδιαιτώνται. Qua constr. legimus et ap. Athen. φΐσθαι, AJi, de avibus Basil. dixit, Γυψί δέ σύνηθες 232. sed in bonam partem, Μήδεια ήδη είς τά άμείνω άπό νεκρών διαιτασθαι. Idem cum accus. pro Edere, καί Ελληνικά έκδεδιφτημένη, q. d. Quae mutata pri-\ibi de teiBpore ante diluvium loquens, scribit,'Αλλά stina diaeta, intelligo autem, mutato pristino vitae πάντες τά κύκνων διφτώντο, καϊ πάντα τούς λειμώνας genere, transiisset ad meliores ritus. Idem vero et επενέμετο. Sic autem et act. Διαιτώ cum accus. pers,. sine adjectione usus est p. 75., ubi μεταβάλλειν τήν est Alo, Nutrio, sed certo victu, et a Medicis prae- δίαιταν pro eod. dicere videtur. Dicitur et έκδιαιτρν scripto; unde διαίτων τόν νοσοΰντα ap. Gal. et ce- act. pro Male administrare, e Suida. [Dionys. Hal. teros. Idera, Διαιτήσας τόν πυρέ'ξαντα. Sic Plut. Ca- A. R. 5, 74. Philo J. 2, 366. Vales. ad Euseb. 1. p. tove, Όεραπεύειν καϊ διαιτφν τούς νοσοϋντας ο'ίκοι. Gal. 7- (9·) Athen. 556. " Clem. Alex. Fr. 1018. ut ego rursum, Λ,ούσαντες ούν ημείς αύτόν και διαιτήσαντες. lego, Μεμακαρισμένον δέ ορών καϊ έκδεδικτημένον." Ab Eod. ad Glauc. 1. dicitur τά νοσήματα διαίτων Routh.Mss. Max. Tyr. 163. Synes. p. 2. " Irinisch. λεπτώς, item άδρότερον : ubi Bud. διαίτων esse ait Herodian. 4, 230. Boiss. Pbilostr. 387· De augm., Cibo reficere, Alere. Et διαιτασθαι pass. signif. di- Koppiers. Obs.^0. Valck. Diatr. 278. Wyttenb. Se-citur Qui certa illa victus ratione alitur, ap. Eund. lect. 87·" Schaef. Mss.] HINC Έκδιαίτησις, q. d. Ανάγκη δέ τοΰτον ούτω διαιτώμενον ώς διαιτώσιν οί τήν Discessio a diaeta, Mutatio insjituti vitse in pejus.

%διάτριτον νμνοϋντες. [" Valck. ad Xen. Mem. 243. Et cum gen. 'Έ,κδιαίτησις τών πατρίων ap. Phil. De-ad Hippol. p. 274. ad Herod. 291·: ad Lucian. 1, fectioa disciplinapatria, ita intelligendo Defectionem 253. 322. Plut. Mor. 1, 885. ad Xen. Mera. 2, 1, 24. ut Deficere exp. in Έκδιαιτάσθαι. Item, Vita in lu-Thom. M. 215. Jacobs. Anim. 108. Boiss. Philostr. c xum effusa. [Plut. Alex. 45.: 7, 919. " Ad Lucian. 387. 599. 607. Έδιρτάτο, Sylb. ad Paus. 247." 1, 384. Thom. M. 640." Schaef. Mss. * Έκδιαιτητής, Schaef. Mss.] HXNC Διαιτητική τέχνη in Medicina Theoph. Simoc. Hist. 4, 5.] Ετ Μεταδιαιτώ quoque ^ est, q. d. Ars victus ordinatoria, Ars ordinandi vi- act. ap. Lucian. (1,383.) Άποστάς τών πατρίων προσ-Ctus, de qua lege Gal. [Hippocr. 405. Strabo 708.] κυνεϊσθαι ήζίου, και δίαιταν τήν Μηδικήν μετεδιήτησεν Ετ comp, Έπιδιαίτησις e Diosc. pro Ordinatione έαυτόν, Suum vitae genus Medico eommutavit. Sed victus. non dubito, quin mendose omissa sit praep. είς ante

Διαιτώμαι, Habito, Commoror, Versor, Deversor, δίαιταν. Ceterum in VV. LL. perperam legitur ΜεΓα-Thuc. 2, (14.) 'Εν τοίς άγροίς διαιτάσθαι. Invenitur et διαιτέω, similique errore Διαιτέω pro Μεταδιαιτάω et διαιτασθαι έπ' άγροΰ. Lysias(13.) Έγώ μέν άνω διρ- Διαιτάω. " Διαιτέομαι, Ιοη. pro διαιτάομαι, Ut Lu-τώμην, αί δέ γυναίκες κάτω. Dem. Ώρεσβυτέραν τε " cian. Δίαιταν έδιαιτέοντο, Vitam agebant. At διαί-ρεσαν καί έν τφ αΰτφ διαιτωμένην. Et, 'Εν Βοιωτοί® " τεϊν ap. Hes. legitur, exp. διατρέχειν et διανύειν." διρτάτο, Isocr. Possumus autem alicubi b. v. vel Ha- [Μεταδιαιτάω, Lucian. 2, 173.] Ατ Άδιαίτητος Suid. bito, vel etiam Dego, ut in 11. cc., interpr. HINC exp. αλλότριος, et άήθης, [a Schneidero non agno-Διαιτητήριον, Locus vel Pars domus, ubi habitamus, scitur.] Xen. O. (9, 4.) || Locus, in quo judicant arbitri, [* " Διαιτητέον, Hippocr. 347." Wakef. Mss.] VV. LL. [Gl. Valetudinarium. " Iiid. Xen. Mem. ν. " Παραδιαιτάσθαι, Convivere alicui, Versari ap. Παοτάϊ, Ind. Xen. CEcon." Schaef. Mss.] Ετ 'Εν- " aliquem, παρ' έτέρψ τινϊ τρέψεσθαι." [* Προδιαιτάω, διαιτώμαι, Inhabito, [Gl. ένδιατρίβω, Immoror, He- Trall. 1. ρ. 1.] " Προδια/τησι®, Praeparatio per diae-rod. 8, 41. Athen. 210. Thuc. 2, 44. 86. " Toup. " tam, Diaetae praemissio," [Lucian. 3, 10.] " Προσ-Emendd. 1, 218. Τ. H. ad Lucian. Dial. 111. ad d " διαιτάω, Victito apud : UNDE ΤΙροσδιαίτησις, Vi-Charit. 527- Ένδιαιτέομαι, Ιοη., Wessel. Diss. He- " ctus et conversatio cum aliquo," [Schneidero susp.: rod. 154. ad Herod. 638. 675." Schaef. Mss.] UNDE ΤΙροσδιαιτάομαι, Mian. Ν. A. 2, 48.] Ενδιαίτημα, Locus, qui inhabitatur, Habitatio, Basil. Διαίτημα, Vitae institutio et disciplina, Vitae genus, Πάντων,τών έν γενέσει καί <$>θορ§. έπιτήδειον ένδιαί- quod quisque sequitur. Et διαιτήματα plur. ap. τημα, [Appian. ap. Schneider. Lex. J. Poll. 1, 74. Thuc. 1. Vitae instituta. Pro Victus ratio e Xen. et Dionys. Η. 1, 29- 77· " T. H.ad Lucian. Dial. 111." Gal. affertur. [Heliod. 90. Cor. pro ένδιαίτημα.] Schaef. Mss. * Ένδιαίτησις, Plut.] ΙτΕΜ Ιυνδιαιτώ-μαι, Cohabito, Contubernalis sum, Plut. Lyc. Sic * Chrys. Άγγέλοις συνδιαιτάται. [Gl. Commoror, Con- ΔΙΔΑΣΚΩ, άζω, αχα, Doceo, Od. Θ. (488.) Ή σέ versor. Schleusner. Lex. in V. Τ. * Ιυνδιαίτησκ, γε Μονσ' έδίδαξε Διός παις ή σέ γ' 'Απόλλων. Xen. Έ. Arrian. Anab. 4, 7· ρ. 160. Clem. Alex. 254. Joseph. 2, (4, 10.) Του® μέν διδάξαι, τούς δέ άναμνήσαι υμών Α· J . Ι, Ι, 2. Plut. Dione 5, 172.] HINC Ί,ννδιαιτη- βούλομαι. Additur saepe et accus. rei; ut, Τά συμ-τής, Contubernalis, [Lucian. 9, 42. " Τ. Η. ad Plu- φέροντα διδάσκειν τούς ποΧίτας, Xeu. || Interdum tnm ρ. 199·" Schaef. Mss. At " ap. Dem. 898. 902. vero pro διδάσκω σε τοϋτο dicitur διδάσκω σε περί τού-* Ιυνδιαιτητής, Qui pariter cum aliis arbitri officio του: ut Aristoph. N. (382.) οΰδέν πω περϊ τοϋ πατάγου fungitur." Seager. Mss. * '< Ιυνδίαιτος, σννδιαιτητής, καί τής βροντής μ έδίδαξας. Interdum etiam dicitiir Buttm. Schol. Od. A. 238. Tzetz. Chil. 5, 464." πόσου διδάσκει, quo utitur Xen., ut Lat. Quanti do-Elberling. Mss. Ιννδίαιτος, Hierocles 290. * " Συν- cet. Sic διδάσκω μισθού, Mercede doceo, Lucian. δίαιτα, Theoph. ad Autol. 2, 28." Kall. Mss.] Dicitur et διδάξομαι, ac έδιδα$μην signif. act., ap.

3309 ΔΪΔ [ρ. 986·] ΔΙΔ

θρηνεϊν. ι, -Γ Ι • . . ,··«.!? troautalias publice: quod Cic. lmitatus dixit Da-bulam docere. Bud. 816. ex Athen. Hinc dicti Κω-μωδοδιδάσκαλοι, Τραγωδοδιδάσκαλοί, Όρχηστοδιδάσκα-λοι. || Διδάσκομαι, Doceor, Disco, Aristoph. Ν. (127.) διδάζομαι ASTOS, βαδίζων είε τό φροντιστήριο*. Interdum vero Διδάσκομαι est Docendum loco, vel manddi", quo sensu dicitur pater διδάσκεσθαι^filium. Plato Protag. Εΐ τά μέν άλλα διδάσκονται τούε υΐείε. Sic utuntur et Xen. ac Aristoph. ap. Bud. 762. |] Διδάσκομαι, Certior fio, Edoceor, Paus. Lac. Καί χαρά τον κριόν έ%θόντεε διδάσκονται τήν Άλωσιν τήε Σπάρτηs. [Aristoph. Ν. 1338. Xen. Mem. 4, 4, 5. Τ, Η. ad Plutum ρ. 4. Apollod. 3, 4, 4. 3, 12, 5. " Bibl. Crit. 3, 1, 57· Fischer. Ind. Palaeph. Tbom. M. 225. 265. Dawes. M. C. 495. Jacobs. Anth. 6, 237. Διδάσκω διθύραμβον, Herod. Μ.ποιητήν, Valck.

" Diatr. 206. Koppiers. Obs. 81.

la doceo ; ut Aristoph. Nebulre dicuntur compositar esse κατά Σωκράτουι φιλοσόφου ώε κακοδιδασκαΧοΰνη» τούε νέουε Άθήντ,σι. [Sfext. Emp. ap. Schneider.Lex, " Valck. Diatr. 254." Schaef. Mss. * Κακοδιδασκα-λία, Epiphan. 85.104. «*Ignat. ad Philad.s. 2."KaH. Mss.] Καλο8ιέάσκάλοι, Qtti honesta docet, [Sebieu-sner. Lex. in Ν. Τ . * Λαθροδιδάσκαλοι, uHde * Λα-θροδιδασκάλέω, Euseb. Η. Ε. 4, 11. ρ. 100. · M«ro-διδάσκαλοι, unde * " Μισοδιδασκαλία, PaJlad. V. Chrys. 135." Kall. Mss. " Georg. Alex. V. Cbrys. 207." Seager. Mss. * Όπλοδιδάσκαλοε, Gl. Armido-ctor, * Ώονηροδιδάσκαλοε, Strabo 463. * Ώορνοδιδά-σκαλοε, Aristaen. ρ. 36. Abr. * Ύνραννοδιδάσκαλο,, Plato Theage 5. Dio Cass.] " Υποδιδάσκαλο?, Sub. " prreceptor, Qai praeceptori subest in docendi offi-" cio." [" Wolf. Prol. 103." Schaef. Mss. * " Φιλο-διδάσκαλοε, Timario in Notit. Mss. 9, 242." Boiss. Mss. " Georg. Alex. V. Chrys. 233 " Seager. Msg. Ep. ad Rov. xu.

Harles. ad Theocr. p. liv. Abresch. Lectt. Arist. 102. ----- - - ολ - - . „ - „ P 114. Toup. Opusc. l , 571. ad Charit. 328. Brunck. Β * Χαμαιδιδάσκαλοε, Gl. Ludimagister, Evagr. H. E. CEd. C. 919. Bottigers Progr. iiber Fabulam docere, 4, 29- Ulpian. ad Dem. pro Cor. 160. Par. Scbnei-p. 3. Leipz. Gel. Anz. 1795. p. 424. Casaub. Athen. I, 68. Wolf. Proleg. 103. κυνηγόν, Heyn. ad Apollod. 565. σοφόν, Musgr. Iph. Α. 367- Heracl. §75. Έ1. 376. Jacobs. Anim. 228. Anth. 10, 136. 12, 90. (Ammian. Marcell. 16, 8,10. ubi v. Wagner.) Schnei-der. Preef. ad Vitruv. ρ. lx. Ορρ. είδέναι etc. Valck. ad Herod. 239. Eabulam dicitur poeta διδάσκειν, Docere, Barthel. Voy. de J. Anach. 2, 343. 349. Casaub. ad Athen. 52. De chorodidascalo, Jacobs. Anth. 11, 384. Cum dat., Tzetz. Exeg. in II. 5. 14. Etym. 348, 19. De constr., Musgr. Hel. 1086. Mul-]er. ad Tzetz. 706. Conf. c. δείκνυμι, Brunck. Ari-stopli. 3, 21. Δ. τινά τι, Xen. Mene· 1, 2, 10. Cum infin., Villois. ad Longum 60. Δεδίδαχα, var. lect. ad Polyb. 2, 439. Διδάσκω, Διδάσκομαι, Ammon. 43. 46. Valck. Animadv. 70. ad II. I. 394. ad Herod. 622. Τ. H. ad Lucian. 1, 172. Herodian. 467. et n., Tbom. M. 507. Kuster. V. M. 108. Villois. ad Lon-gum 189. Porson. Med. p. 32. Med., Brunck. Ari-stopb. 2, 121. Kuster. 63. Lucian. 1, 850. Leo Phi-los. 2. Simofl. Dial. 59. Pro. act., Boiss. Philostr. 204. Erudiendum curo, ad Lucian. 1, 168. Schol. ad 1, 3. Έ. H. ad p. xxxii. ad Timaei Lex. 83. 93. Valck. ad Xeti. Meni. 250. Διδασκόμενοε, cum gen., Thom. M. 184. Heyn. Hom. 7, 272. Διδάσκου, Wakef. Phil. 1387· Διδάζομαι pro διδαχθήσομαι, Pier-son. ad Mcer. 13. Valck. ad Xen. Mem. 240. Cal-lim. 292." Schaef. Mss.]

Διδάσκάλοε, ό, Magister, proprie literarum aut mo-lum, s. πάε ό ενεργών τι περί τήν δραματοποιόν καί τήν τών εγκυκλίων χορών παρασκευήν, Hesych.: Plut. Artax. Πολλοί έπί τήν έπιμέλειαν αΰτοϋ ήσαν τροφεϊε καί παιδαγωγοί καί διδάσκαλοι λεγόμενοι. Lucian. (3, 223.) Διδάσκαλοι τοϋ Καίσαρος. Geuerallus vero capi-tur pro Quolibet, qui rem aliquaru, s. rei alicujus ar-tem docet: et cum gen. constr. ejus rei, quee doce-tur: tribuiturque aliquando etiam rebus inanimatis ; ut, Διδάσκάλοε τών κατά μουσικήν, in Axiocho. Διδά-σκαλοι τών τοιούτων έργων. Isocr. Διδάσκαλοι τοϋ μή •φεύδεσθαι, Xen. Κ. Π. 2, (3, 5.) Διδάσκαλοι τούτων

, ούδείε κρείττων τήε άνάγκηε. Sic, ΐίενία διδάσκάλοε τών άριστων, Lucian. (1, 146.) Et Chrys. Μεγάλη διδάσκάλοε αγάπη. [Aristoph. Π. 796. : Διδάσκάλοε, ή, Eur. Suppl. 771. Polyb. 1, 1. ρ. 7- Scbw. Είε δι-δασκάλου,—ων, ad Greg. Cor. 45. " Ad Xeu. Mera. 3, 4, 4. Jacobs. Anim. 291- Anth. 7, 205. Thom. M. 225. Poeta comicus, tragicus, aut dithyrambicus, Bergl. Alciphr. 257- Wolf. Prol. 103. Amtnon. 44. ad Lucian. 1, 399- Ή δ., Jacobs. Anth. 12, 101." Schaef. Mss. * " Άντιδιδάσκαλοε, Casaub. ad Athen. T. 3. p. 369." Dindorf. Mss. " Wolf. Prol. 103." Schaef. Mss. * " Έθελοδίδάσκαλοϊ, Athan. 2, 107." Kall. Mss. * Έτεροδιδάσκαλοε, unde] Έτεροδιδασκα-λέω, Alia, et diversa ab illis, quae ante tradita sunt, doceo, Nova doceo. 1 ad Tim. I, (3.) "Ινα παραγ-γέλλει τισί μή έτεροδιδασκαλεϊν. Utitur Basil. quoque et Chrys. et Theodor. Η. Ε. [* Έτεροδιδασκαλία, E-piphan. 1, 1076. * Θηροδιδάσκαλοε, unde * Θηροδι-

der. LeX. " Ad Lucian. 1, 169. ad Charit. 684." Sch»f. Mss.]

Διδασκαλία, ή, Doctrina, Disciplina, Instructio-, Xen. Κ. Π. 8, (7, 3.) Αύτη γάρ άριστη διδασκαλία. Α-then. 5. Θέλων άπό τήε τών δουλωθέντων μοχθηρία* περί τά φαϋλα λιχνείαι έμφανίσαι τήν τών παιδενύάΡ* των διδασκαλίαν. Plut. ad Colot. Μαθήσειι, δίδασκαJ λίαι, προλήφειι, νοήσειε. Huc pertinet διδασκαλίΦ

s ποίεϊσθαι et διδασκαλίαν παρέχειν, pro Docere. Tbuc. 2. Διδασκαλίαν ποιούμενοι μή περί 'ίσου ή μι* είναι τον άγω να: ibid. Καί οσα ήμάρτομεν πρότερο ν, νϋν αυτά ταΰτα προσγενόμενα διδασκαλίαν π αρέζει, Documento erunt. [" Διδασκαλίαι sigillatim dicuntur Comraen-tarii de Fabulis in scenam commissis. Vide Casaub. Animadv. ad Athen. 6, 235." Schweigh. Mss. " Plut. Pericle 281. HSt. Citnone 884." Seager. Mss.' " Phrynich. Ecl. 212. Simonid. 52. Dioscor. 28. et Jacobs. Callim. 1, 470. Bibl. Crit. 2, 3, 42. Bentl. Opusc. 20. Herodian. 475. Valck. Phoen. p. 371. Bottiger quid sit etc. 1. p. 3. Herod. 749. et n." Schaef. Mss. Aristot. Poet. 19, 6. Aoal. 1, 500. Plnt. Cinione 8.]

Διδασκαλικοί, q. d. Magistralis, aut Doctorius; ui λόγοι, Xen. βακτηρία, Naz. ρήματα, Gaz. 4. EtHer-mog. Διδασκαλικώτερον γάρ έσπούδασα τάι τέχνat άφηγήσασθαι, Modo magis praeceptorio artes tradere. Et neutr. τό διδασκάλικόν, Docendi modus s. ratio. Plato de LL. || Qui docendi artifex est et peritus. Bud. e Plat. Gorg. (29.) Ουκ άρα διδασκαλικοί άβ· τωρ έστίν, άλλά πειστικοί, Sic Aristot. Metaphys. 1. "Ert δέ ύπολαμβάνομεν τόν άκρίβέστερον καί τόν διδα-σκαλικώτερον τών αιτίων, σοφώτερον είναι περϊ πάσαν έπιστήμην: [Eth. 7, 8. " Jacobs. Anth. 10, 255. Heyn. Hom. 5, 159· Διδασκαλικά, Titulus libri,Gell. Ν. A. 1, 4. Bip. Valck. Pboen. p. 371."Schaef. Mss.J HINC adv. Διδασκαλικώε, Modo doctorio, More eo-rum, qui docent in scholis; ut δ. υποδεικνύειν ap. Polyb. Fr. [Tzetz. in Fr. Orpb. p. 496. Herro.,

) Plato Crat. 388. Eust. II. Z. 152.] Διδασκάλων, τό, Merces docendi, Bud. Praemiirm,

quod discipulus magistro doctrinae nomine reddit, Plut. Alex. Καλά καί πρέποντα διδασκάλια τελέσαε αυτψ : (9, 402.) "Ελλησι Πέρσαι διδασκαλία ταύττήβ όφείλουσι τήε άκολασίαι. [Herod. 5, 88. Xen. Equit. a 11, 5. η. " Ad Herod. 399- Plut. Mor. 1, 570. ad Charit. 250." Schaef. Mss.]

Διδασκάλείον, τό, Locus ubi docetur, Gymnasium, Schola, Thuc. ΔιδασκαλεΊον παίδων. Xen. Κ. Π. (1, 2, 15.) Δικαιοσύνη! διδασκαλεία : (1 ,2 , 6.) Παϊέει εί» τά διδασκαλεία φοιτώντεε διάγουσι μανθάνοντει δικαιο-σύνην. Herodian. 2, (4, 18.) Εί» τά συνήθη προϊόντα διδασκαλεία καϊ γυμνάσια. Synes. Ούδέ διδασκαλείον ήνοιξα. [Ad Greg. Cor. 651. " Bottiger quid sitetc. 1, 14. Ammon. 148. ad Cbarit. 260. adHerod.749. Praemium, quod magistro datur, Valek. Phoen. p. 18. Coiif. c. διδασκαλία, ad Dionys. H. 3, 1332." Schaef. Mss.]

[* Συνδιδάσκαλοε, unde * " Συνδιδασκαλίτηε, Igoat.

3311 ΔΙΔ [ρρ. .986—988.] ΔΙΔ 3312

Ερ. ad Epb. β. 3." Kall. Mss. " Thom. Μ. 208." Α Schaef. Mss.] «

fl Δίδαγμα, το, Documentum, Aristoph. Ν. (668.) "βατ' άντϊ τούτου τοϋ διδάγματος μόνου, Διαλφιτώσω νου κύκλψ τήν κάρδοπον. Xen. Ίπ. (9, 10.) Είδέναι δε χρή ότι δίδαγμα έστι και τψ ποππυσμψ μέν πραύνεσθαι, κλωσμψ.δε έγείρεσθαι. [Jambl. V. Ρ. 52. Kiessl., Eur. .Belleroph. Fr. 22. Moschus 6, 7· ρ· 377-Valck.] Δίδαξα, εως, ή, Doctrina, i. e. Ipsa docendi actio, Greg. Τροπή γάρ εστίν ή δίδαξα, [Eur. Hec. 600.]

[» " Διδακτέος, Docendus, Priscian. de xii. Vers. 2En. 2, 20." Elberling. Mss. Diod. S. 1. p. 56. Lu-cian. 1114.]

[* Διδακτήρ, Schleusner. Lex. in V. T. unde] M Διδακτήριον, Documentum, Hippocr. de Victu in " Morb. acut. (372, 44.) TaSr' ούν ήγοΰμαι μέγιστον " δ. (35.) 'Επικαιρότατόν έστι δ." [* " Διδάκτρια, Pseu-do-Cbrys. Serm. 5. Τ. 7. ρ. 244." Seager. Mss. * Δι-δακτής, unde * Όπλοδιδακτής, Gl. Campidoctor.]

Διδακτός, Doctus, Jo. 6, (45.) Καί έσονται πάντες διδακτοί θεοϋ: pro quo alibi θεοδίδακτοι: διδακτός Β

, μισθού, Mercede doctus. || Διδακτό ν auteni de re ali-qua' dictuni, est Quod doceri potest. Eur. Hipp. (79·) Όσοι® διδακτόν μηδέν, άλλ' έν τή φύσει Τό σω-φρονεϊν εϊληχεν εις τά πάνθ' ομως, Quibus, quod doceri possit, nihil est. Isocr. c. Soph. Μηδείϊ οίέσθω με λέγειν ώς έστι δικαιοσύνη διδακτόν. Item Quod disci potest. Plut. (6, 369.) Τά μέν διδακτά μανθάνω, τά δ' ευρετά ζητώ. || Διδακτόν est item Quod docere licet, Docendum, Soph. Tr. (64.) δίδαξον μήτερ, εί διδακτά μοι, Plut. (8, 669·) Μόνοις έστι ρητά καί διδακτά τοϊς μυουμένοις ήμϊν τήν τριετερικήν παντέλειαν, Solis dicenda gunt £t docenda. [" Markl. Suppl. 913. Valck.-Hipp. p. 173. ad Herod. 550. Toup. Opusc. 1, 578. Διδακτός, fem., Simon. Dial. 84. 99."Schaef. Mss. * Διδακτώς, Cyrill. Alex. 2 in Jo. 1. p. 115., 6. p. 223.] HlNC Διδακτικός, i. q. διδασκαλικός in po-•teriori signif., h. e. Aptus ad docendum, Docendi artifex et peritus, 1 Tim. 3, (2.) Νηφάλιον, σώφρονα, κόσμων, φιλόξενον, διδακτικόν. Άδίδακτος, ό, ή, Ιη-doctus, Phocyl. (13, 83.) Ού χωρεϊ μεγάλην διδαχήν C άδίδακτος άκούειν. || Άδι'δακτον etiam dicitur Quod aliquis ab alio doctus non est; prope i. q. αύτοδί-δακτον: ut, Άδίδακτον τής φύσεως δώρον, Lucian. Hist. Scrib. [Athen. 6. ρ. 270. δράμα, Orph. Λ. 75. Hippocr. de Alim. 3§2, 34. Cyrill. Alex. in Jo. 14. Basil. Hom. 9. " Heliodori Epigr." Schaef. Mss. * " Άδιδάκτως, Chrys. in Ep. ad Rom. Serm. 26. T. 3. p. 211." Seager. Mss.] " Άρτιδίδακτος, Non ita " pridem doctus s. edoctus, Qui nuper s. recens di-" dicit, Appian. B. C. 3. Ύών Ελληνικών ά. &v." Αυτοδίδακτος, ό, ή, Qui sua ipsius industria rem ali-quam didicit, quasi a seipso doctus, Od. X. (347.) Αυτοδίδακτος δ' ειμί, θεός δέ μοι έν φρεσίν ο'ίμας Παν-τοίας ένέφυσεν: dicit se a nullo magistro doctum Dei afflatu et instinctu canere. Sic Xen. pauperta-tem σοφίαν αύτοδίδακτον appellavit: sic et in Epigr. αυτοδίδακτος "Αρης dicitur. || Αυτοδίδακτος, inquit Bud., Suapte natura aliquid faciens, ut cum laeta-bundus rubescit. [" Wakef. S. C. 4, 31. Mafcus Arg. 21. ad Dionys. H. 2, 873. ad Timaei Lex. 141. D Toup. Opusc. 2, 242." Schaef. Mss.] U N D E AVTO-

διδάκτως idem Bud. exp. Naturae instinctu. [* Δυσ-δίδακτος, Hippocr. Epist. 1283, 10. *Eύδίδακτος, Gl. Docilis, Docibilis, Diod. S. 2. p. 82. J. Poll. 9, 161, * Νεοδί'δακΓΟϊ, Lucian. 47- " ad 1, 418. Τ. H. ad Dial. 112." Schaef. Mss. * Παντοδίδακτος, La-«itant. Inst. l , 7, 9. Schneider. Lex. Supplem. * " Πολνδ/δακΓοί, Const. Apost. 2, 5." Kall. Mss. * Ώκυδίδακτος, Crinagor. 27.]

Δίδακτρον, τό, Praemium, quod magistro doctrinae nomiue redditur, i. q, διδασκάλων, Minerval, Lat.

Διδαχή, ή, Doctrina, Instructio, Admonitio, Thuc. 1, (120.) Οίιχί διδαχής δέονται ώστε φυλάξασθαι αυ-τούς : 4. Διδαχήν άμα τή παρακελεύσει έποιούμην: quo aensu paulo post dicit, Ύπομνήματι καϊ παραινέ-σει τά μέγιστα πείθειν. Et non multo post, Διδαχή αληθής προσγενομένη περϊ αύτών, έθάρσυνε μάλλον τους άμυνομένους. [Herod. 5, 70. " Conf. c. διαδοχή, ad Dionys. Η. 1, 243." Schaef. Ms?.]

Άναδιδάσκω, Redoceo, Iterum doceo, aut Perdo-ceo, ut άνά sit έπιτατικόν, Philo de Mundo, Φθόνος δε οίιδείί άναδιδάσκειν. Utitur et Aristoph. Π. (563.) Et in pass. ap. eund. Phil. V. M. 2. Έάν τε"Ελληνε* τήν Χαλδαίων άναδιδαχθώσιν, Didicerint. [" Cf. Blomf. Praef. ad Pers. p. xxiv." Boiss. Mss. Heind. ad Plat. Hipp. Maj. 49. 176. Herod. 8, 63. Philostr. V. A. 6, 11. Philo de Coletidis Parentibus p. 11. Bekk. Anecd. 1, 390. " Wakef. S. C. 4, 6. Argum. Aristoph. B., Catder. 65. Diod. S. 2, 518. ad He-rod. 647. Wolf. Prol. 153." Schaef. Mss. * " 'Ava-δίδαξις, Glossator ad Nicet. Eugen. 5, 59·" Boise. Mss. * Άναδιδακτέον, Gl. Allegendum. * 'Αναδίδα-κτος, unde * ΈύαναδίδαΚτος, Μ. Anton. 1, 7· ν. nott. * Άντιδιδάσκω, Aristoph. Σ. 1410. Appian. Β. C. 5. ρ. 1087. " Philipp. 30." Schaef. Mss.] Άποδιδάσκω, Dedoceo, Contrarium simplici διδάσκω, Doceo; nam bic άπό denotat στέρησιν, ut loquuntur Gramm., sicut in άπομανθάνω, Dedisco. [" Parthen. p. 15." Kall. Mss. * Άποδίδακτος, " Thom. M. 744."Schaef. Mss. unde * Δυσαποδίδακτος, Joseph. A. J. 16, 2, 4. *Av-τοδιδάσκομαι, Synes. 126. " Reiz. Belg. Gr. 632." Scbaef. Mss. * Διαδιδάσκω, Schleusner. Lex. in V.T.] Έκδιδάσκω, Edoceo, Bud. ex Antiphonte(711.)'0 γάρ χρόνος καϊ ή έμπειρία τά μή καλώς έχοντα έκδιδάσκει τούς άνθρώπους. Et in pass. Edoceor s. Disco ; ut, Έκδι-δάσκομαι τήν 'Ελλάδα γλώσσαν, Lingua Graeca im-buor. || Sicut autem διδάσκομαι exp. Instituendum s. Docendum loco vel curo, sic hoc έκδιδάσκομαι quoque redditur Edocendum loco, Edocendum curo; ut Eur. Med. (295.) Χρή δ' οϋποθ', όστις άρτίφρων πέ-φυκ' άνήρ, Παϊδα® περισσώς έκδιδάσκεσθαι σοφούς. [" Porson. Hec. ρ. xlix. Ed. 2. Med. ρ. 32. ad Cor-nel. Nep. 367." Schaef. Mss. * " Έκδιδακτέον, Tzetz. App. Chil. p. 260." Elberling. Mss. * 'Εκδίδαγμα, Eur. ION. 1419·] UNDE 'Επεκδιδάσκω, Amplius do-ceo et demonstro, Plut. (1, 368.) Κελει/ο»τεϊ αύτοϋ όπως έκαστον έχει καϊ πρός ήν κεϊται διάνοιαν, έπεκδι-δάσκειν καϊ σαφηνίζειν. Plato Protag. (c. 49· ρ. 328.) Πλήν σμικρόν τί μοι λοιπόν, ό δηλονότι ΤΙρωταγόρας ρ<ρ-δίως έπεκδιδάξει, quod insuper ipse explicabit, επειδή καϊ τά πολλά ταϋτα έξεδίδαξε. Hiec Bud. [" Wakef. Trach. 560." Schaef. Mss. * Προεκδιδάσκω, Jambl. V. P. p. 43. " Themist. Or. 32. p. 358." Boiss. Mss. * ΙΙροσεκδιδάσκω, Dio ap. Schneider. Lex.] Ένδιδάσκω, Doctrina imbuo, [" Sapient. 8, 8." Kall. Mss. " Ms. Par. in Arriani Indicis c. 7." Schweigb. Mss. * Έττίδίδάσκω, Xen. Κ. Π. 1, 3, 17. * Προσε-πιδιδάσκω, Clem. Alex. 825. * Καταδιδάσκω, Schleu-sner. Lex. iu Υ. Τ. * Ααθροδιδάσκω, verbum nihili, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 623.] Μεταδιδάσκω, Dedo-cens priora, nova doctrina erudio; μετά enim, ut Bud. docet, τήν άπό τίνος είς έτερον μεταλλαγή ν δηλοϊ, Ut in μεθαρμόζω. Plut. (9, 134.) Τό γάρ, πόλίϊ άνδρα διδάσκει, κατά Σιμωνίδην, αληθές έστιν έπϊ τών έτι χρό-νον έχόντων μεταδιδαχθήναι καϊ μεταμαθεϊν μάθημα, διά πολλών άγώνων καϊ πραγμάτων μόλις εκπονούμε-νο ν. [" Χαλεπού δέ οντος τοϋ διδάσκειν, τψ παντϊ χα-λεπώτερον τό μεταδιδάσκειν, Dio Prus. Orat. 11." Gataker. Mss. Philostr. 1, 16. * " Παραδιδάσκω, Iren. p. 31." Kall. Mss.] Προδιδάσκω, Prius doceo, Thuc. 2. Μή προδιδαχθήναι μάλλον λόγψ πρότερον ή έπί & δεϊ έργψ έλθεϊν, Non doceri prudenti oratione prius quam accedamus reipsa ad ea, quae oportet. Philo V. Μ. 1. ΤΙαραλαβών τάς άγέλας έποίμανε, προ-διδασκόμενος εις τήν ήγεμονίαν, Ιη quo ad imperium praedocebatur. Med. etiam pro act. usurpatur, Ari-stoph. II. (687·) Ό γάρ ιερεύς αύτοϋ με προύδιδάξατο. [" Plato Euthyd. 280. Bas. 1." Seager. Mss. " Do-ceosimpl., Brunck. Aristoph.2,106. Heind. ad Plat. Gorg. 145.: Ruhnk. ad Xen. Mem.'219. Poet. Gnom. 199· ad Lucian. 1, 498." Schaef. Mss. * Προσδιδάσκω, Gl. Addoceo. "Ad Lucian. 1, 498." Schaef. Mss. * Συνδιδάσκω, Schneider. Lex. * Ύποδιδάσκω, Scbleu-sner. Lex. in V. T.]

tT Διδασκέω, i. q. διδάσκω, Hesiod. ("Ε. 1, 64.) αύ-τάρ 'Αθήνη Έργα διδασκήσαι. [Διδασκήσαιμι, Hom. Η. in Cer. 144. cf. Orig. c. Cels. 4. ρ. 188.]

" ΔΙΔΤΜ0Σ, Geminus, Duplex, Od. Τ . Αύλοϊαιν

3313 ΔΙΔ [ρ. 988.] ΔΙΔ 33*4

« διδυμοισι, Duplicibus fistulis, Soph. δώνμαιν χε-" pdlv, Duplicium manuum : iEgisthi nimirum etCly-" taemnestrae. Greg. N.az. ή δίδυμος άκτίς, Geminus " radius. Et δίδυμον ξνλον ap. Suid. de Furca : ut-" pote gemino et bicorni ligno. Item δίδυμοι dicun-" tur Duo, qui uno partu editi sunt: ut II. Ψ . (641.) " de duobus Actoris filiis, fil μέν έσαν δίδυμοι. Ita " enim quidam accipiunt: alii autem sirapliciter pro " δ υ ο : quod est probabilius: nam, ut sequitur, eo-" rum ο μεν έμπεδον ήνιόχευεν, ό δ' άρα μάστιγι κέ-" λευε, ideoque vincebant, alias palmam ηοη repor-" taturi, si alter alteri non adfuisset. Itidemque Ca-" stor et Poll. vocantur δίδυμοι- et a poetis et ab " astronomis. Aratus, Kpari δέ, sc. ϋπο φέρονται, οί " δίδυμοι. Pro quo Cic. Et natos geminos invises " sub caput arcti. Et Festus Avienus, ipsius autem " Subjectos capiti geininos tibi cernere fas est. Pu-" taturque haec signif. prae ceteris esse propria : δι-" δύμων nomine vocatis iis, qui δισσοϊ της γαστρός " έξέδυσαν, s. συν έτέροις, uno nimirum eodemque " partu. Alioqui et οί όρχεις, Testes, honestiore, ut " ait Gal., vocab. δίδυμοι appellantur, quia gemini " sunt. Unde δίδυμων σκληρίαι, et δίδυμων φλεγμοναϊ " ap. Diosc. Itemque Didymo quidarn tibicen per jo-" cum Ικ τοϋ ονόματος κρεμασθήναι dicitur, pro έκ των " δίδυμων, Ε testibus," [Diog. L. 6.] " Sed et in ce-" rebro δίδυμοι s. διδύμια dicuntur, de quibus ίηΓλου-" τια. Dicitur porro et NEUTR. Δίδυμα, de Gemino " partu, s. Gemina prole uno partu edita. Plut. Con-" sol. ad Apoll. Τά γάρ δίδυμα τήν ομοιότητα μάλιστα " παρεμφαίνει. At FEM. Δίδυμη dicitur Radix ejus " herbae, quae et ορχις nominatur, Gal. Lex. Hippocr. " (vide Intern. Aff. c. 32.) Traditur enim berba illa " habere radicem βολβοειδή, διπλήν, όρχιδίοις όμοίαν. " Unde ΕΤ Διδύμιος s. Διδύμων nominatur. Hes. enim " διδυμίου ρίζα afferens, dicit Herbae genus esse, quae " δρχις etiam nominatur. Alioqui Δίδυμη est etiam " Nom. unius iEolidum Insularum, άπό σχήματος ci " inditum : nam διττή πως φαίνεται. Etym. Ceterum " a δίδυμος COMP. Διδυμόθροος ηχώ ap. Νοηη. (J. " 9» 83.) pro Duplex sententia : utpote duplici voce " resonans. Ε τ Διδυμόχροος, Bicolor, Qui gemini " coloris est. Α plur. δίδυμοι, s. δίδυμα, COMP. Διδυ-" μοτόκος, Geminos pariens, Geminam prolem partu " edens. UNDE Διδυμοτοκέω, Geminos pario. Cujus " pass. part. διδυμοτοκούμενοι, Qui gemini uno partu " eduntur. Ε τ Διδυμοτοκία, Geminorum partus. " Affertur ETIAM Διδυματόκος pro διδυμοτόκος, Ge-" minos pariens, enixa. ITIDEMOUE Διδυματοκέω " pro διδυμοτοκέω, Geminos pario. Praeterea a δίδυ-" μος est SUBST. Διδυμότης, Duplicitas, Gemina na-" tura, Geminitas, aliis Geminatio. ITEM Διδυμά-" ονες inde dicuntur, iid. qui δίδυμος Gemini s. Ge-" melli, Gemina proles uno edita partu. U. Π . " (672.) 'Ύπνω καϊ θανάτω, διδυμάοσι: fingitur enim " somnns esse frater et imago mortis : E. (548.) Έκ " δέ Διοκλήος διδυμάονε παίδε γενέσθην, Κρήθων Όρ-" σίλοχός τε. Ubi simpl. etiam pro δύο accipi po-" test, ut δίδυμοι quoque accipi supra docui: dicunt " enira Tragici διδύμους άνεφιούς, διδύμων πελάγεων, " pro δύο, ut et Lat. poetae Duplices et Geminos pro " Duos. Itemque insing. διδύμην'Εριννϋν, Duplicem " s. Geminam Erinnyn, pro Duas Erinnyes. Nonn. " sane διδυμάονες ϊχθύες dixit pro δύο ίχθύες, Duo " pisces. Denique inde est VERB. Διδυμεύω, Geminos " s. Gemellos habeo, Geminam habeo prolem : ut in " Cant. Cantic. 4. 'Αγέλαι των κεκαρ μένων, πα σαι " διδυμεύουσαι. Ατ Διδυμαίος et Διδυμεύς Jupiter et " Apollo dicuntur απο των εν "Μ,ΐλήτιρ Διδύμων, Etym. " ΝΑΜ Δίδυμα, τά, Locus in Mileto fuit Jovi et " Apollini sacer, ubi et oracula s. responsa consu-" lentibus dabant. Steph. Β." [Διδύμη, Strato Epigr. 41. Nonnus. Αύλοίσιν άείδειν, Theocr. Epigr. 5. Ti -bia dextra et sinistra. * Δίδυμνος pro δίδυμος, Pind. Ό . 13, 30. c f .3 ,63 . * Διδυμογενής, Eur. Hel. 205. * Διδυμόγονος, unde * Διδυμογονία, Procli Paraphr. Ptol. 4, 6. p. 264. * Διδυμόζυγος, Νοηη. D. 15, 21. 34. ρ. 856. * Διδνμόζυξ, 21, 210. * Διδνμόκτυπος, 20, 307.; 36, 12. ρ. 894. Διδυμοτόκος, Aristot. Η. Α. 6, 19. " Διδυματύκος, Schol. Theocr. 1, 25." Boiss. Mss.

Α Orpb. in Latoo. 1. Lobeck. ad Pbrya. Eel. 660. Δι-δυμοτβκέω, Hippocr. 205. Aristot. H. A . ^ , Ι9.Διδυ-μόχροος, διδυμόχρους, διδυμόχρως, Νοηη. D. 21, 212. (ρ. 492.) " Musaeus 59 Διδυμότης, Eust. 120,17." Seagee, Mss. Plato Philebo 2. ρ. 57· Lobeck. l. c. * " Διδυμαίον, Apollinis templum, Clem. Alex. 13· 28. *Διδύμιον, pro eod., Euseb. Ρ. E. p. 45." Kall. Mss. Δ18υμβύς, Orig. c . Cels. 1,74." Routil. Mss. * Δώυμάνωρ, ffisch. S. c. Th. 851. διδνμάνορα κακά, pro διδύμων άνδρών κακά. * Διδυμόω, Gl. Gemino. * Διδυμή'ίος, Ορρ. Κ. 3, 283. : Gal. 4, 502. Τινές τά μέν ομιλούντα τψ * κωναρίψ σώματα διδύμιά1 καλοΰσι, τά δ' εφεξής αυτών γλούτια. " Δίδυμος, Valck. Pbeen. ρ . 312. Toup. Opusc. 1, 174. Jacobs. Anth. 7, 407. 10, 10. Heyn. Hom. 5, 105. 8, 481 .482 .6 ,25? . Markl. Iph. p. 283. Wakef. Ion. 191. Brunck. Ar* stoph. 1, 76. Δίδυμοι, Testiculi, Jacobs. Antb; 8', 217. 9, 286. Plnt. Alex. 136. Schm. Toup. in Scbol. Theocr. 209. Διδυμάων, Heyn. Hom. 5, 105. 7^ 253. 8, 481. Διδνμεύς, Ruhnk. Ep. Gr. 279· Διδυμεύω,

B Villois. ad Longum 145. Διδυματόκος, Apollod. 235. Heyn. 709. Theocr. 1, 25. ad Charit. 225. 288. ad Callira. 1, 4. Wakef. Alc. 599. Eum. 948. Jacobs. Anth. 9, 146. Ruhnk. ad Rutil. 95. Heyn. Hom. 5, 105. Δίδυματοκώ, Schneider. ad Aristot. Η. A. 482. Διδυμητόκος, Santen 4ad Callim. H . in Ap. 54. Διδν* μοτόκος, ad Callim. 1, 53. Villois. 1. c. Διδυμόχροος, Wakef. S. C. 4, 66." Schaef. Mss.] " Επιδιδνμίς, ϊη-" quit Gorr., est Propria et intima testium tunica, et " illis omni e parte contigua, dura, crassa, et admo-" dum valida. Ejus supernae parti vena atque arte-" ria, sanguinem spiritumque testi deferentia, inse-" runtur, et multi ab iis ramuli intra testis corpus " pervadunt. Huic alia tunica superposita est, έρν-" θροειδής dicta, ηοη ead. modo, verum totum etiam " testem comprehendens. Dicitur έπιδιδυμίς, qiiod " testiculo, quem δίδυμον vocant, superinducta est» " Male quidam eo nom. Testiculi quoddam caput et " veluti efflorescentiam signif. putant : norainibus " manifesto abutentes, id enim παραστάτης vocatur,

c " et ob id in errorem lapsi, quod existiment τήν έπι-διδυμίδα ead. ratione dici, qua τό έπίθυμον et τό

" έπίθνμβρον. Ita Gorr. veruntamen et Gal. de Se-" mine, 1. επιδιδυμίδα esse ait μύρων έπικείμΟ&ον " κατά κεφαλήν όρχεως. Necnon in Lex. Hippocr. " annotat Idem, μήτρην Hippocrati esse κάλυμμάκαϊ " οίον έλιγμά τι, quae έπιδιδνμϊς vocetur: esse autera " κιρσώδη τινά ογκον κατά τήν κορυφήν έπικείμενον τψ " διδύμψ. SED ΕΤ Έπιδίδυμον VV. LL. esse dicunt " Tertium vas spermaticiun, Lat. Seminarium di-" ctum." [* " Έπτάδυμος, pro * Έ7rταδίέυ/L(oϊ3!Stτabo 15." Schneider. Lex.]

ΔΙΔΩΜΙ, a Διδόω, de quo infra, Dono, Do, Od. Ω. (273.) Χρυσού μέν οί δώκ' εύεργέος επτά τάλαντα. Di-xerat autem proxime praecedente versu, Καί οί δώρα πόρον ζεινήϊα οία έψκει. Addidit alicubi paTticip: φέρων pleonasticum, ut Ρ. (345.) Δός τψ ζείνω ταύτα φέρων. Thuc. autem 290. dixit Κομίσάς γάρ άν έδω-κε ν. Sunt correlativa διδόναι et λαμβάνειν, in Prov. Δόϊ τι καϊ λάβε τι. Thuc. 1. Ταύτης γάρ ήρχε της-χώ-ρας, δόντος βασιλέως αύτψ. Plut. Themist. Εκείνη δέ σοφίας άριστείον έδοσαν.· Xen. Κ. Π. 4,(6, 2.) Δίδωμί σοι έμαυτόν δοϋλον καϊ σύμμαχον: 6, (1, 25.) Φίλον σοι έμαυτόν δίδωμι καϊ θεράποντα καϊ σύμμαχον. Α1Ϊ-bi observavi additum infin. elvai in simili loquendi genere, ut Κ. 'A. 7, (3, 15.) Έγώ δέ σοι, ά Ιεύθη, δί* δωμι έμαυτόν καϊ τούς έμούς τούτους εταίρους, φίλονϊ είναι πιστούς. Eund. iiifin. addidit et Lucian. Έγώ έκείνην έδωκα αύτψ παίγνιον είναι. Dem. autem dixit, Δωρεάν δούναι τινι, Donationem conferre in aliquem. Jungunt vero et alium infin., Δίδωμί σοι τούτο έχειν, vel ταύτα: quod imitatus Virg. dixit Mn. 5. Loricam, quam Demoleo etc. Donat habere viro. Habetnret Dat ferre, ab eod. Poeta ibid. dictum, et argenti ma-gnum dat ferre talentum. Sed ille ex uno loco ge-nus loquendi, ex altero sententiam accepit, quaritum quidein meminisse possum. Nam II. O. (532.) legi-tUf, βεϊvos γάρ οί έδωκεν άναξ άνδρών ΈΛφήτης'Ές πό-λεμο ν φορέειν, δηιων άνδρών άλεωρήν: ubi habes qui-

3311 ΔΙΔ [ρρ. .988—988.] ΔΙΔ 3312

detn illud Tutamen in armis, sed non item illud, t Donat habere. Sed et hoc considerandum est, paulo

esse τοΰ ψορέειν signif. in isto Hom., quam τοϋ F e r r e iu illo Yirg. || Junctum accus. interdum, in-terdura infin. exp. etiam Concedo, Permitto. Synes. Τα» αίτήσεσιν αύτοϋ δέδωκα το πασιν ακριβώς έπεξελ-0etv,~ Idem, Και ε'ί μοι δίδως ειπείν πάτερ σεβασμιώ-τατε. H Interdum infin. jungitur, alio etiam modo, noa addito sc. accus., ut in votis, II. Γ. (351.) Ζεΰ άνα, δοϊ τίσασθαι, ο με πρότερος κάκ' έοργε. Sic Xen. Κ. Π. 6, (4, 4.) Άλλ' ω Ζεΰ μέγιστε, δός μοι φανήναι Αξίψ μεν ΪΙανθείας άνδρί: at (5, 1, 12.) praecedit αί-τοϋμαί σε, Άλλ', ι5 Ζεΰ μέγιστε, αιτούμαι σε, δός μοι τονς έμέ τιμώντας νικήσαι ευ ποιοϋντα. Possem autem similem τοΰ Da usum in hoc quoque loquendi genere e^ eod. illo poeta, necnon et aliis afferre, si necesse putarem esse. Ceterum citatur ex eod. Xen. Κ. Π. Αίδωμι νμϊν βονλεύσασθαι, pro Do vobis consultandi facultatem, vel Do tempus considtandi. || De fem. dictuni, Do nuptum, s. nuptui, in matrimonium, II. A. (226.) δίδον δ' ο γε θυγατέρα ήν. Od. Ο. (366.) Τήν μέν έπειτα Σάμην δέ δόσαν, και μνρί' έλοντο, II-lam nuptum dederunt ap. Samen. Sic Thuc. 2. Ά -δελφήν έαντοϋ δώσειν, Sed et ipsa ap. Hom. dicit II. T. (291·)"Ανδρα μέν, ψ εδοσάν με πατήρ και πότνιά μήτηρ. Herod. quoque dicit, Έδίδοσαν και ήγοντο έξ Αλλήλων, pro Ultro citroque matrimonia contrahe-bant, q. d. Dabant in uxores, et vicissioi uxores du-cebant. Plut. autem Solone addidit πρόε γάμον, Αοθή-ναί τινι πολιτών πρός γάμον. || Do, i. e. Trado, OfFero, Porrigo, Herodian. 1, (17, 17·) Είώθει γάρ αυτή κιρ-νάναί τε και διδόναι τήν πρώτην πόσιν, i. e. Primum illi miscere atque offerre poculum, Polidan.: Plato Prot. Οϋτω τό γραμμάτων διδόασι, Tabellam porri-gunt. Et διδόναι είε χεϊρας, Aristoph. Tradere in raanus. -Exp. et aliis modis pro diversa accus. si-gnif., Ut παραγραφή» ό νόμος δίδωσι, Liban. Lex illi concedit, permittit, indulget, Bud. interpr. Idem ap. Aristot. de Mundo, Τήν δύναμιν εις τά συνεχή δί-δωσι, Imraittit. At διδόναι τόν ορκον, Dem. ad Boeot. Deferre jusjuranduni. Διδόναι πίστιν, vide ΤΙίστις, et Διδόναι λόγον, λόγψ, vide Λόγοε. || Dedo, Thuc. 2. Διδόασιν εαυτούς Άκαρνάσι. || Αίδωμι κακόν etiam dicitur, a Dem. quoque, pro Malum infero. Sic πλη-γάς δίδοιμι, Verbera infligo, PlatodeLL. Sumtusest autem ex Hom. et hic τοϋ δίδωμι usus ; legimus enim IA.A. (96.) άλγέ1 έδωκεν. Sed et itiversa constr. Od. P. (567.) όδύνρσιν έδωκεν. EtT. (167.) ή μέν μ άχέ-εσαί γε δώσεις. At διδόναι δίκην, τιμωρίαν signif. ha-bent pass., ut Lat. Dare pceuas. Tale est et διδόναι εύβύναε, quod vide in Εύθύναι, || Αίδομαι pass. act. signif. sequitur magna e parte. Dixit autem Hero-dian. 8, (5, 18.) 'Εδίδον™ τψ ρεύματι, i. e. ad ver-bum, Dabantur flumini pro Prqjiciebantur in flumen. Quam projiciendi signif. habet Dare quoque, cum di-citur, Pricipitem dare. Sed et in aliis quibusdam loquendi generibus tale quid signif. " Δώω, pleon. " poet pro δώ : itidemque δώρ, δώρσι pro δω, δοίη, " plur. δώωσι pro δώσι. II. Α. Εΐ δέ κε μή δώωσι, " ϊίοβ dederint, Hesiod. καν μέγα δώρ. Αώομεν, " Ion. s. poet. pleon. τοΰ ό pro δώμεν, Demus, " II. Η. Δώρα δ' άγ' άλλήλοισι περικλυτά δώομεν άμ-" φω. Έδον, per sync. pro έδοσαν, Dederunt, aor. 2, " act. indic. Hesiod. Θ. Καί μοι σκήπτρον έδον. Αόε, " Da, pro δόθι. Αόσκον, Hesychio έδίδουν, a Αόσκω." [" Αιδόαμεν, Orig. Hom. 12. in Jerem. 11." Routh. Mss. Αιδόαμεν, διδόατε, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 245. δίδονσι, 244. διδψη, 346. δψη et compp., ibid. δώσαι, έδωσα, 721. Διδόναι et φ'δειν conf., Schaef. ad Dionys. H. de Comp. Verb. 246. Αέδωκε, δεδώκει, ad Greg. Cor. 676. δίδοι, 212. δίδον, ibid. Διδοϊσθα pro διδοϊε, al. δίδοισθα, Buttm. Α. Gr. 1, 324. Αοθησόμενον, GI. Dativum. Αίδωθι pro δίδοθι, Etym. M. " Fischer. Ind. Palaeph. et ν. Άναβιβάζειν, Musgr. ad Eur. 158. 208. Dawes. M. C. 316.ad Herod. 203.Tyrwh. ad Aristot. 198. Markl. Suppl. 858. 886. 1225. Ipb. p. 210. Heyn. Hem. 6, 498. ad Charit. 651. 685. Musgr. Tro. 322. Do nuptum, ad Herod. 419. Etm Med. 291. Condono, Musgr. Cycl. 295. Concedo, Plato Charm. 107. Seq. accus. et inf., Pbalar. 26.

* Doceo, Moneo, Heyn. Hom. 4, 16. Offercf, Porrigo, Diod. S. 2, 302. 585. (Sic Dare, Cic. Parad. 6, 2.) II. 9, 164. Plut. Alex. 112. Schm. Pericle 25. Dio-nys. H. 2, 1150. ad 1173. H. in Cer. 328. Wunderl. ad Demosth. p. xxxv. Benedict. ad Thuc. 68. Δ. τινι, seq. infin., Permitto, Xen. Mem. 1, l , 9. Pro άποδ., Heyn. ad Apollod. 299· Δ., sc. έμαντόν, Valck. Phoen. p. 11. Porson. 21. Musgr. p. 183. Brunck. 1005. Coray in Thuc. par Levesque 2, 310. Valck. Diatr. 233. Zeun. ad Xen. Κ. Π. 378. Bergler. Alciphr. 379. Diod. S. 2, 567. Διδόναι et τιθέναι conf., Heyn. Hom. 6, 103. Αιδοίη et δοίη, Schneider. ad Xen. K. Ά . 136. Αιδψ et δ ί, Heind. ad Plat. Gorg. 112 .Έ-δωκε et έθηκε, Heyn. Hom. 8, 641. Έδωκε et δέδ., ad Dionys. H. 3, 1826. Έδωκαν et έδοσαν, ad 1, 494. De constr., ad Charit. 630. Jacobs. Anth. 7, 115. Cum inf. fut., II. Z. 53. Έδωκα, δέδωκα, Boiss. Phi-lostr. 512. 606. Coray ad Plut. 4, 370. Hellenica Siebelis 20. Δ. λαβείν,* Iph. A. 894. έχείν, Iph. T. 696. Meleager 84. 90. cf. Jacobs. Anth. 6, 100.

Β Wakef. S. C. 4, 248. Δ. τίνος δραχμήν, Valck. Ado-niaz. p. 240. Αοθειε, Gegeben, Mathem. Bibl. Crit» 2, 2, 127. Διδόναι ε'ις γναφεϊον, Toup. Opusc.2, 214. Διδόναι έαντόν πρός τι, Xen. Eph. 6. ad Diod. S. 1, 167. 378. Θεών διδόντων, Valck. Hippol. p. 319· Δώ, Dawes. M. C. 332. Δέχεσθαι τό διδόμενον, Heind. ad Plat. Gorg. 179. Πλέον, ήσσον, διδόναι, Markl. Suppl. 380. Διδόναι έαντόν, ad Phalar. 249. ad Charit.593. Wakef. Trach. 1117- Phil. 84. 972. Diod. S. 2, 245. 292. 293. 350. 6l6. Οΰδέ έν αϊδοϊ διδόναι, Jacobs. Anth. 8, 336. Αός,λάβε, 9,70.187· 10, 91/ Subaud., ante infin., Heyn. Hom. 4, 697· II· 7,179· Valck. ad Herod. 5, 105. Cum infin., Steph. Dial. 48. Αύτω τιε, Τ. Η. ad Plutum ρ. 469. Δ. τινα έπι γήν, Diod. S. 2, 570. Δ. όδύναιε, Heyn. Hom. 5, 80. Heind. ad Plat. Phaedr. 277. Δ. αγαθόν, Κακόν, Boiss. Philostr. 437. 636. Heyn. Hom. 5, 443. Αιδοϊε, 565. Διδόνναι, 6, 638." Schaef. Mss.]

Διδόω, e quo διδώσομεν, Od. Ν. (358.) διδώσειν, Ω. (313.) et alia, licet πρωτότνπον τοϋ δίδωμι, priore loco

c ηοη posui, tum quod multo usitatius sit δίδωμι, tum quod compp. hoc, non illud, retineant. Invenitur tamen έδίδουν, άνεδίδονν, aliaque hujusmodi: sicut διδοΰσι. [II. I. 515. Aretaeus 73. Buttm. A. Gr. 1, 446. " Phrynich. Ecl. 104. Musgr. Iph. T. I l 6 l . Xen. Κ. Π. 58. Palaeph. 152." Schaef. Mss.]

" Δοσείειν, Libenter dare, Gaudere dando, * δοτικώς " έχειν, Hes." [pro * δωσείω. " Pierson. ad Moer. 14. * Δωσείω, ib." Scha;f. Mss.]

Αόμα, Donum, Plut. (6,694.) Matth.(6, l l . )PauI . [ad Ephes. 4, 8. " Planudes Vers. Ovid. Met. 6, 463." Boiss. Mss. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 249. " Ad Charit. 782. Plut. Mor. 1, 725." Schsef. Mss. * Αοματίίω, Scbleusner. Lex. in V. T.]

Αόσις, Douatio, Largitio, Donum, Od. Σ. (286.) Αέξασθ', ού γάρ καλόν άνρνασθαι δόσιν έστίν : Ζ. (208.) δόσις δ' όλίγη τε φίλη'τε. Plato Apol. (18.) Μή έξαμάρτητε περί τήν τοΰ θεοϋ δόσιν νμϊν. Isocr. ad Nic. δόσιν ποιεϊσθαι pro Munus dare, Οΰ δόσιν, άλλ' έμπορίαν ποιούμενοι. Apud Isaeum (73.) Kara δόσιν

D χρημάτων ή κλήρου άμφισβητώ, Ε testamento ad me pertinere contendo, b. e. non ab intestato, sed se-cundum tabulas, Haeredem me vel legatarium prae-

• tendo. Haec Bud., qui et addit κατά δόσιν esse κατά διαθήκας, eique ορρ. καΤά τό γένος ap. Eund. identi-dem. II Apud Herodian. pro Congiario. || Gal«no et iEgin. quod vulgo quoque dicimus Dose. [^Esch. Choepb. 776. Dionys. H. 1008. 1103. 1112. " Markl. Suppl. 221. Toup. ad Longin. 392. Ber-nard. Reliq. 102. Promissio, Eur. Tro. 931." Schsef. Mss. * Αοσιληψία, i. q. δωροληψία, Schneidero susp.; sed v. Suicer. Thes.]

" ΔοΓέσν, Dandura, ut χρήματα, Dandas pecuniae," [Ind. in Aretaeum ν. Προσαίρω, Plato de LL. 4. p. 715. Diod. S. 14. p. 433. " Thom.M. 819·" Scbwf. Mss.]

Αοτήρ, ήροε, ό, ΕΤ Αότηε, ό, unde comp. Όλβοδό-της, Dator, Donator, Xen. Κ. Π. 8, (1, 3.)7Ησαν αΰ-τψ τών προσόδων άποδεκτήρες καί δαπανημάτων δοτή-ρες, CbryS. de Prec. Προσκυνεί» rov τοσούτων Αγαθών

3-317 Δ Ι Δ CPP* 989—990.] δοτήρα καϊ χορ^γόν. Ετ Αότειρα, Datrix, Donatrix, Hesiod."E. (1, 354.) θανάτοιο: unde comp. όλβοδό-reipa. Dicitur et Αωτήρ, poet. sicut et δώτορ, de quibus paulo post dicam. [" Αοτήρ, Dionys. Η. 1, 368. Lucian. 2, 166. 168. Τ. H. ad 1, 201.adMoer. 117. Cum dat., Dionys. H. 3, 1493." Schaef. Mss. * svvoboTt)p, Anal. 2, 518. " Hymn. in Apoll." Schffif. Mss. * Όρμοδοτήρ, Theaetet. 2. * ΠιΌίοδοτήρ, Theod. Prodr. Ep. p. 59- * " Άρτοδότηε, Tzetz. ad Lyc. 435." Kall. Mss. * Έσθλοδότηε, Synes. H. 3, 270. Manetho 2, 142. 485. 492. 3, 124. 6, 96. 101. 232. " Ad Charit. 734. 773." Schaef. Mss. *Έσθ\ο-Soris, Manetho ap. Schneider. Lex. * Θεσμοδότηε, * Θεσμοδοτέω, unde * " Θεσμοδύτημα, Theod. Prodr. in Lazerii Misc. 2, 566." Boiss. Mss. * Ίπποδότηε, Orac. Sibyll. 14, 136. * " Κακοδότηε, Const. Manass. Chron. 91. (525.)" Kall. Mss. * Αηψοδότηε, unde * Αηφοδοσία, Epiphan. 1, 104.] " Μικροδοσία, Exi-" guae donationes, Parva munera, Polyb. (5, 90.) " Τών βασιλέων μικρολογία ι(αϊ μικροληφία (sic) των " έθνών." [* Μυροδότηε, unde * " Μνροδοτέω, Andr. Cr. 152. * Μυστοδότηε, Dionys. Η. ίη Musam ad calc. Arati ρ. 49." Kall. Mss. " Jacobs. Anth. 9, 247." Schaef. Mss. * Νεκροδότηε, Gl. Uspinio. * No-μοδότηs, Schleusner. Lex. in V. T. " Andr. Cr. 253." Kall. Mss. * Οϊνοδότηε, Eur. Herc. F. 682. * " Οινοδοσία, Chrys. Hom. 5, 140. Method. 43. 53." Kall. Mss. * Οίνοδοτέω, Atbenajus Oribasii p. 69. Matth. * Όνειροδότηί, unde * Όνειροδότιε, Poeta de Vir. Herb. 42. p. 638. Fabr. * Όπλοδότηε, unde Όπλοδοτέω, Scbneider. Lex. * Όπωροδότηε, unde Όπωροδοτέω, Const. Manass. Chron. p. 7. (360.) * Πνοιοδότηε, Theod. Prodr. (Ep. p. 81.) in Notit. Mss. 6, 531." Boiss. Mss. * " Πρωτοδότηε, Dionys. Areop. p. 29. 41." Kall. Mss. * " Σκοτοδότηε, Const. Manass. Chron. p. 91(=75. 496.)" Boiss. Mss. * Σο-φοδότηε, unde * Σοφοδότιε, Dionys. Areop. 562. * Φι-λοδύτηε, unde * Φιλοδοσία, Chandler. Inscr. 120. * " Φιλτροδότηε, Diosc. Notha 460. 466. (* Χρεοδότηε, unde) * Χρεοδοσία, * Χρεοδοτέω, Herodian. Epimer. 207." Boiss. Mss. Schleusner. Lex. in V. T. * Bapv-δότειρα, Msch. S. c. Th. 983. 995. * Ζαοδότειρα, Anon. Hymn. in Virg. 7· * Θεσμοδότeipa, Orph. ad Mus. 24. * " Κωματοδότειρα, Planudes Ovid. Met. 11, 586." Boiss. Mss. * " Οΐνοδότειρα, Cyr. Theod." Kall. Mss. * Όρθοδότειρα, Orph. H. in Mus. 75, 5. " Lobeck. Aj. p. 283." Schaef. Mss. * Παν?-οδότειρα, Orph. Η. in Cer. 3. in Parc. 18. * Ύμνοδότειρα, in Noct. 7·]

ΔΟΓΟΪ, Qui dari potest, [Strabo 6. p. 241. " Ad Phalar. 299." Schaef. Mss.] Item δοτόν, Quod dari potest, i. e. διδακτόν, Areop.,Bud. [Chandler. Inscr. p. 4. ix. * Αοτύευκτοε, Anon. Hymn. in Virg. 5.] Ατ Αοτικόε, ea forma, qua προετικόε, Ad dandum pro-pensus. Α Bud. redditur Largitor, Profusus, affe-rente ex Aristot. Ot γαρ πολλοί δοτικοί μάλλον ή φι-λοχρήματοι. || Apud Gramm. autem δοτική πτώσιε qui Lat. Dativus, Dandi casus. Et Αοτικοφανήε ap. Gazam, Apparens dativo similis, [a Schneidero hon agnoscitur. Αοτικόε et δυϊκόε conf., ad Greg. Cor. 631. quibus compendiis scribatur, 805. " Fiscber. ad Weller. Gr. Gr. 1, 108." Schaef. Mss. *Άδοτοε, Hymn. Hom. 2, 573. " Ilgen. 4 7 9 " Schaef. Mss.] " Αιοσδότουε, Hesychio νπο Aids δεδομένους, Ab " Jove datos," [iEsch. S. c. Th. 954. Eum. 628. Pind. Π. 8, 136. " Wakef. Eum. 1. c." Schsef. Mss. * Αυναμόδοτοε, unde * " Αυναμοδότωε, Dionys. Areop. p. 32." Kall. Mss.] " Ενοδότωε, Hesychio προθύμωε " ε'ιε τό παρέχειν, sed illud δ in sec. syll. valde su-" spectum." [* Θεόδοτ-οί, Pind. Ί. 5, 28. " Wakef. Ion. 1571. Musgr. 1549· ad Moer. 271." Scha;f. Mss. * Θεόδοτον, Alex. Trall. 5. p. 260. * Θεοδότιον, 2, 148. 149· 159. * Ώρωτόδοτοε, unde * " Ώρωτοδό-τωε, Dionys. Areop. ρ. 28." Kall. Mss.]

Δώϊ, poet. indecl. i. q. δόμα s. δόσιε, Donum, Do-natio, Hesiod."E. (1, 354.) Δώί αγαθή, &ρπαξ δέ κα-κή, θανάτοιο δότειρα. [" Mitsch. Η. in Cer. 152." Schaef. Mss.] Eid. Hesiodo 1. c. EST Αώτηε, Dona-tor, Qui donat, [" Sylb. ad Paus. 253." Schaef. Mw.] Ετ Άδώτηε, Νοη donans, Αώτρ μέν TIS εδω-

ΔΙΔ 5313

κεν, αδωτη δ* ουηί έδωκεν. Vel δωτψ, Donator, Qui donare solet: αδωτηε, Qui nunquam donat, Qui a donando est alienus, [" Sylb. 1. c." Schaff. D I C I T U R et Αωτήρ AC Αώτορ pro Donatore a poet. itidem, et frequentius quidem quam δώτηε: passhn enim ap. eos legitur, θεοί δωτήρεε έάων, sic et δώτορ έάων, Od. [Θ. 335. "Αωτήρ, Τ. Η. ad Lucian. ι, 201. Δ. et δοτήρ, Ilgen. Hymn. 588." Schaef. Mss.j Poetae et Αωτίνη appellant Donum, Od. I. (268.) Αφηε δωτίνην. UNDE Αωτινάζω, Dona recipio, Hes. Affertur ex Herod. [2, 180. " Αωτίνη, Wessef/ ad Herod. 480. Diss. 152." Schaef. Mss.] " Αώτύ$\Λ " βώτωρ, Dator, Donator, δώτηε, cujus vocatlva^Ji-" τορ, Suidae Nom. propr." [Theognis 136. Lucjan. Cronos. 1026. Έ ρ / φ . ] " Αώτειρα, Datrix, HesycRio " παρεκτική," [Arat.213. Manetho 2, 447. " Jacobs. Anth. 10, 245. 11, 345. Valck. Diatr. 282." Schaf. Mss. Αωτίνην adv., Herod. 1, 69. Themist. Or. 23.j " Αωτνε, Cibus; Suid. enim (1,625.) δωτύοε exp'. rpo-" ψήί. Videtur siguif. potius Datio, Donum, ut %ttt " δωτίνη. Apud Hes. vero Αώττιε legitur, exObt, " φέρνη. Sed id scripturam babet valde suspe-" ctam." [* " Αωτιενε, Brunck. Sopb. 3, 391. 426."

* Αωτιαε, Valck. Phoen. p. 607·'"' Scbaef. Mss. * " Πατροδότωρ, Iren. 78." Kall. Mss. Epipban. l, 239. * ΈλττιδοδώΓ)?», Anal. 2, 518. * Ήπιοδώτήι, Orph. ad Mus. 37. * Ξενοδώτηε, pro ξένου δοτήρ, Anal. 2, 517. " Jacobs. Antb. 10, 409." Schasf. Mss. *Όλ· βιοδώτηε, Orph,"Y. 33, 2. * Όλβιοδώτιε, 39, 2. 64, 9· * Όλβιοδότηε, Schueider. Lex. άμαρτύρωε. * 'ί). ραιοδωτηε, Oφh. ap. Stob. Pbys. ρ. 68.] " 'Ωρεσι$ύ·$ " τηε, Epigr. (Anal. 2, 518.) 'Απόλλων, Temporum " s. Horarum dator." [" Reisk. Oratt. 8. 964." Scbaef. Mss. * Πανδωπ?ρ, * Πανδωτηε, * ΠSbiirup, Scbneider. Lex. respiciens ad Orphei"Y. 9, 16. 25, 2. * Πανδώτειρα, al. * Πανζοδότειρα, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 673. " Wakef. Phil. 392." Schsef. Mss. * Τελεσσιδωτειρα, Eur. Heracl. 899· v'de HermaDD. in Classical Journal No. 35.]

Αώσων autem ΕΤ Άδώσιτοε AC Αωσίδικοε minui usitata sunt, quae peculiarem formationem habert videntur. Est autem Αώσων, Quicum semper polli-ceatur se donaturum, dicens δώσω, nunquam donat: atque ita cognominatum fiiisse Antigonum regem' tradit Plut. Vide Erasm. Prov. Dosones. Άδώσιτοι autera exp. Muneribus non corruptus. Vide Hes. At Αωσίδικοε vel Αοσίδικοε est Budaeo Qui dat pce-nas, vel potius Qui judicio se permittit: ap. Herod. 6, (42.) "Ινα δωσίδικοι εΐεν, και μή άλλήλουε φέροιέν Tt και Άγοιεν, Ut juri esseut obnoxii, etamutuaviet rapinis abstinerent, Cam.: Idem δώσιδικοι e Suida interpr. Α quibus poena exigitur. Aniraadvertendum autem cuni ω scribi ap. Suid., quam solam scriptu-ram admittendam puto. [" Αοσιδ. rectius scribitur quam δωσ. ap. Herod. 1. c. Polyb. 4, 4, 3. Vide utrobique notata Scbw. Cf. Herod. 8, 42." Schweigh. Mss. " Cattier. 100. ad Herod. 456." Scbasf. Mss. * Αωσίθεοε, Anon. Hymn. in Virg. 5. * " Θεοδώσιοε, Jacobs. Anth. 12, 75." Schaef. Mss. * Αοσίπυγοι, * Αωσίπνγοε, Suid. ν. 'Αφελήε, Schol. Aristoph. Ί. 527- Lobeck. Add. ad Phryn. Ecl. 713. " Jacolb!. Anth. 10, 178. Toup. Opusc. 2, 193. * Αοσίψυχροε, Plinius p. 290. Fr." Schsef. Mss.]

'Αναδίδωμι, Emitto, Reddo, Produco, proprie quasi Sursum do, Plut. Camillo, καρτόν άναδίδωσι, Fructum producit, emittit, Thuc. (3, 58.)"0<τα τε ί γή ημών άνεδίδου ωραία, πάντων άπαρχάε έπιφέροντα Lucian. 'Αναδοΰναι τήν γήν ανθοε άπό τοϋ αϊματοϊ, Terram e sanguine iiorem produxisse, i. e. τήν yp δεξαμένην τό αίμα, άναδονναι τό ανθοε: ita enim dixit Aphthon. loquens de Daphue in arborem conversa, Καί δεξαμένη τήν κόρην ή γή, τό φυτόν άναδέδωκε. ' Plut. Themistocie, Άναδίδωσιν όσμήν, Odorem emit-tit, reddi t : άναδιδόναι δάκρυα, πλήθοε δακρύων, Emil-tere lacrymas. Basil. Hexaem. Άναδίδωσιν ή πηγή τό ύδωρ, Fons scatet aqua, Bud. || Dicitur et abso-luie άναδονναι, ut άναδιδοϋσι πηγαί, Herod. Eruni-punt fontes, Existunt, Scatent fontes. Bud. post ava-δίδωσι exp. άναβλαστάνει καϊ Αναπέμπει, βρύει, πηγά-ζει, άναφύει, quae expp. sunt e VV. LL. petitae, sub*

3311 ΔΙΔ [ρρ. .419—988.] ΔΙΔ 3312

jungit, Scatet ut fons, Erumpit. Aristot. Meteor. Α Plato de LL. 5. Δίά ταύτην τήν έκ τής γής τροφήν άνα-δάοϋβαν, Prbpter hoc, quod e terra provenit, alimen-^nm. || Άναδιδόναι pro Distribuere interdum ca-pitur, sicut et iii pass. άναδίδοσθαι pro Distribui, ut paulo post docebimus. Άναδέδοσθαι pro Distribuere, Em|ttere, Bud. ap. Dionys. Areop. de Eccl. Hier. Ή τον μύρου συμβολική σύνθεσις ήμϊν υπογράφει τον Ίησοΰν πηγαίο ν όντα, των θείων ευωδών αντιλήψεων όλβον είς τό θεοειδέστατα τών νοερών άναδιδόντα τονς θειοτάτους άτμούς. || Reddo, i. e. Restituo, in Pan-jectis saepe, Bud. Citatur et e Luciano, Άναδοϋναι

κισσύβιον, pro Reddere. || Ύήφον, Budaeo Per-mittere, ut sententiam dicant;. quod et προτιθέναι ψήφον dicitur. ||'Αναδίδομαι, pass. i. q. άναδίδωμι, cum est neutr., ut Lucian. (1, 304.) Άναδοθήναι πη-γήν έάσώ pro άναδονναι, Erumpere, Scatere. Dicitur etiam de igne; ut άναδοθεΐσα φλόξ, Flamma, quae erupit, vel, ut alii, Flamma excitata. Itidem vero άνα-βλύειν de fonte pariter et de flamma dicitur, ut a nobis antea ostensum est. || Distribuor, Alex. Aphr. Probl. 1. Ή ξανθή χολή είς ολον άνεδόθη το σώμα, Β Flava bilis per totum corpus distributa est. [""Οταν

ναδιδώνται είς τήν διάνοιαν, Sursum se dederint, M. Anten. 5, 26." Gataker. Mss.] H I N C et Συναναδί-

'δομαι, quasi Uiia distribuor, vel Una digeror, A-phrod. in Probl. Σνναναδιδόμενον τφ α'ίματι καθ' ολον τό σώμα. Est άναδίδοσθάι, inquit Bud., verb. medi-cinale, pro Distribui per membra. Gal. Άναδοθήναι

, γάρ βονλόμεθα τήν ληφθεϊσαν τροφή ν, ονκ έν τή γαστρί μεΐναι. Greg. de Agno Pasch. "Οσον μέν ονν σαρκώ-δες τον λόγου και τρόφιμον άναλωθήσεται, καί είς πέψιν πνενματικήν άναδοθήσεται, Distribuetur per membra. " Άναδαθεΐσα φλόξ, Excitata flamma, VV·. LL. per-" peram pro άναδοθεΐσα." [Lucian. 5, 60. Alciphro 2, 3. Aristot. Rhet. 2, 15.: Athen. 348. prp άποδί-δομαι: ad Greg. Cor. 411. τόν τόνον. " Phrynich. Ecl. 133. Musgr. Tro. 530: 550. W-akef. Phil. 784. Jacpbs. Antb. 7, 384. 10, 128. Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 1, 276. 294. 2, 202. Fac. ad Paus. 2, 11. Diod. S. 2, 13, 304. 388.410. 413. 440. ad Lucian. 1, 211. 304. 2, 297. Dionys. H. 2, 678. Bpiss. Phi- c lpstr. 642. Fischer. ad Palseph. 119. et Ind. Zeun. ad Xen. Κ. Π. 11. Tpup. Emendd. 1, 57. ad Herod. 412. De cibis, Diod. S. 1, 92. ψήφον, Dionys. H. 3, 1390." Schaef. Mss.] Άνάδοσις, ή, Productio ; Eru-ptio, quae sursum versus fit. Aristot. de Mundo, Αναφύσημα δέ γής λέγεται πνεύμα άνω φερόμενον κατά τήν έκ βυθοϋ τινός ή ρήγματος άνάδοσιν. Inter-pres tamen per aliud verb. exprimere voluit vim bujus nominis, ita vertens h. 1.: Αναφύσημα terrae, j. e. quasi Efflatus, dicitur Ventus sublimem sese rapiens, curn aut e specu depresso flatus emicuerit, aut e terra in hiatum descendente. Α quibusdam άνάδοσις exp. etiam Scaturigo, Pullulatio, in h. 1. Greg. Τί σχεδιάζεις ήμϊν διαλεκτικών άνάδοσιν; || Distributio, Dionys. Areop. "Εσπ δέ δήλον, οτι ταΊς i/πέρ ήμάς ονσίαις ώς θειοτέραις ή τής πηγαίας ενω-δίας άνάδοσις έγγυτέρα πως έστι, Budaeo Distributio vel Emissio. Idem in Dionys. 1. c. άναδιδόναι vult ppsse pro Distribuere vel Emittere accipi. Άνάδοσις ap. Medicos Distributio, quae fit per membra, Di- D gestio. Alex. Aphr. Probl. 1. Sic et άνάδοσις σιτίων. Gal. de qtiibusdam vinis loquens, Tas θ' οδούς τής ανάδόσεως άνοιγννντες, αυτοί τε * συνεπωθονντες άμα καί σνναναφέροντες τήν τροφήν, είς τάχος τή κατά τήν

,άνάδοσιν ένεργείρ συντελοϋσι: ubi άνάδοσις vocatur Digestio per membra et venas, Bud. qui et hpc scri-bit, άνάδοσις, Digestio cibi per membra, ul inquit Gal. || Distributio, quae fit in convivip, Distributio ferculorum in conviviis, Ferculorum structura, Bud.: Athen. 5. Αναδύσεις έποιήσατο κατ' άνδρα όλο μελών βρωμάτων : 12. 'Αναδύσεις έγίγνοντο όλομελών βρω· μάτων. ' Idem Bud., citato priore illo Athen. 1., sub-jungit, Et ibid. άναδιδόναι, ν. est ad ferculprum mis-sus pertinens, pro Cpnvivis apponere. [Schaef. ad Schol. Appll. Rh. T. 2. p. 287. ad Greg. Cor. 411. τοϋ τόνον, Dipd. S. 2, 12. Plut. Pericle 2. " Ad Lu-ciaii.,2, 293. 297. Heyn. ad Apollod. 555. Fischer. Ind. Palaeph. ν. Άναδιδόναι, Valck. Phcen. p. 427·

PARS XII.

Plut. Mor. 1, 524. Verdauen, Dionys. H. 4, 2133." Schaef. Mss.] Άνάδοτος, Redditus: άνάδοτος ε'ίη, Thuc. 3, (52.) pro άποδοθείη, Redderetur, Restitue-retur. Bud. ex J. Poll. άνάδοτον signif. etiam docet Redhibitum. Εΰανάδοτος% ό, ή, Qui facile in membra delegatur, Bud. Qui facile digeritur, et in membra distribuitur. Hermol. Barb. vertit etiam Minime reses in corpore, et facilis reddi: quam exp. doctiores im-probant. Dipsc. Ό δέ έκ σιτανίων αλεύρων άρτος, κου-φότερος καί ευανάδοτος. Athen. (26. :) 136. Ό δέ σκά-ρος άπαλόσαρκος, ψαθνρός, γλυκύς, κοϋφος, εύπεπτος, εύανάδοτος, εύκοίλιος: 5. Λεπτός και εύανάδοτος καϊ ταχέως πεπτικός. Sic οίνος εύανάδοτος dicifur ut et τυ-ρός. [Jambl. V. Ρ. ρ. 36. " Eldik. Suspic. 11." Schaef. Mss.] Cui CONTR. Δυσανάδοτος. Athen. At δέ πίν-ναι τρόφιμοι, δύσπεπτοι, δυσανάδοτΟι. Άναδοτικός, Dis-tributivus, ut άναδοτική κοιλία τών τροφών, Greg. Venter alimentorum distributivus, [Eust. 27, 33.]

[* Άνταναδίδωμι, Aristoph. Σ. 692. " Planudes Ovid. Met. 3, 498. * Έξαναδίδωμι, Planudes l .c . 14, 406." Bpiss. Mss. * " Έξανάδοσις, Aq.Levit. 13,18." Kall. Mss. * Έπαναδίδωμι, Hippocr. 963. Epid. 6, s. 1. ρ. 798i. Lind. * " ΤΙροσαναδίδωμι, Pseudp-Dipg. Epist. 6. p. 244. in Notit. Mss. T. 10." Boiss. Mss. Plut. 241. Σνναναδίδωμι, vide Άναδίδωμι, Lucian. 3, 429·]

Άντιδίδωμι, DP vicissim, Rependp, Xen. Κ. Π. 8, (6, 11.) Καί γάρ ό Κύρος λαμβάνων παρ' έκάστων ών άφθονίαν είχον οί δίδοντες, άντεδίδου ών σπανίζοντας αυτούς αίσθάνοιτο, Cyrus enim accipiens a singulis ea, quibus abundabant ii, qui dabaut, dabat vicissim ea, quorum penurla illos laborare animadvertebat. || Άν-τιδιδόναι τήν ούσίαν quid sit, vide ap.Bud.Comm. Άν-τιδιδόναιcum gen., ut, Άντιδιδόντες τόνέλεον τοϋ έλέου, ap. Philostr. quasi δίδοντες τόν έλεον άντϊ τοϋ έλέου, i. e. ad verbum, Dantes commiseratipnem pro com-miseratione, i. e. Commiserationem pro commise-ratione rependentes vel remunerantes. Άντιδίδωμί n-νος cum gen. personae, pro δίδωμι άντί τίνος, Do pro aliquo; ut Christus ap. Greg. Λύτρρν έαυτόν άντιδιδούς ημών, Qui se redemtionis pretium dat pro nobis. Άν-τιδίδωμι, Dorem aliquam pro alia, i. e. loco alius; ut άντιδοθε'ισα παρθένου ap. Greg. Data pro virgine, s.· locp virginis. [" Eur. Iph. T. 783. Wakef. Eum. 987. Jacobs. Anira. 181. Statyll. Flacc. 2. Philostr. 74. Boiss. Valck. Hippol. p. 268. Musgr. Cycl. 295." Schaef. Mss.] Άντίδοσις, ή, Retributio, Remuneratio. Capitur non solum in bonam, sed et in malam partem, ut cum dicitur αί τών εχθρών άντιδόσεις. || Apud Dem. άντίδοσιν ποιεϊσθαι quidam exp. Facultates per-mutare, Bud. Comm. [Dem.adv. Mid. s. 17· p. 407. adv.Phaen. 653. Phil. 1, 18. Lucian. 572. Appian. B. P. 1, 60l.Diod. S. 3. p. 96., 4. p. 216., 12. p. 318. Callim. Fr. 221. Est Liber Isocratis περί Άντιδόσεως. " Stanl. Eum. 27.^Schneider. ad Xen. CEcon. 27· (7, 3.) Valck. Hippol. p. 232. ad Charit. 307.402." Schaef. Mss. * Άντιδοσία, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 532.] Άντίδοτος, ό, ή, Vicissim datus, Contra datus, Re-pensus pro alio, ap. Nonn.; Qui remedii gratia con-tra malum quodpiam datur aut adhibetur, Anthol. Τοϋτο γάρ έστι κακών φάρμακον άντίδοτον. || Άντίδο-τος, ή, subst. ppsitum, Lat. Antidotum quasi Contra datum, Medicamentum, quod datur adversus malum aliquod corporis, ut certam vim ad illud propulsan-dum habens. P. iEgin. άντιδότονς dicit appellasse ve-teres τάς ίωμένας τά πάθη δννάμεις μή έξωθεν τιθεμέ-νας, άλλ' είσω τον σώματος λαμβανομένας. Praecipue autem άντίδοτοι sunt quae dantur adversus venena. Alex. Aphr. Probl. 1. in uldmo de theriaca loquens, Ή άντίδοτος έκ πλείστων βοτανών σύγκειται. Diosc. 1. Ό καρπός θανασίμων φαρμάκων έστϊν άντίδοτος, Est antidotus venenorum, prp Adversus veuena. Invfni-tur etiam άντίδοτοι ούρητικαϊ, Antidoti urinam cien-tes. " || Nom. propr. ap. Plin." [" Bernard. Reliq. 107. 111. Valck. ad Ammon. 223. Strato 11. Φάρμα-κον άντίδοτον, Epigr. adesp. 80." Schaef. Mss. * Άι>-τίδοτον, τό, sub. πόμα, φάρμακον, Schneider. Lex. " Pallidas 11. cf. 10. ibique Jacpbs." Schaef. Mss.]

Άποδίδωμι, Reddo, Retribup, Persplvo, χρεωστι-Κώς δίδωμι, Eust.; Aristoph. Ν. (1227·) Και νή Δί'

10 Β

3343 ΔΙΚ [ρρ. 991—1007·]

ά ποδώσειν γ' έπώμννε τούε θεού ε Τ ο χρέαε: (1278.) Α ΕΣ μή 'ποδώσειε τ αργύρων : (1285.) Άλλ' et σπανίζειε τάργυρίου, μοι τον τόκο ν Άποδοε γε : Β^70.) άπόδοε το ναϋλον, Persolve. Detn. Τιμήν άπέδωκε φιαλώνt Od. Χ. (58.) Χαλκό ν σε χρυσό ν τ άποδώσομεν, εϊσόκε σδν κήρ Ίανθή: (6ΐ.) Εΰρύμαχ, ούδ' εί μοι πατρώϊα πάντ άποδοίτε. Ubi Reddere signif. Xen. Κ. Π. 8, (3, 15 . )Ό, τι γάρ αν λάβοι σπέρμα, καλώε καί δικαίωε άπεδίδου αυτό τε καϊ τόκον ουδέν τι πολύν. Aristoph. Ν. άλλά μοι τά χρήματα Τόν υιό ν άποδοϋναι κέλευσαν ά"λαβεν. Rursum ap. Xen. Κ. Π. 8, (7, 3.) Τή γή αποδοϋναι τό σώμα, Reddere corpus terrae 4. Τήν άζίαν εκάστω καϊ λόγω καί 'έργω πειράσομαι αποδιδό-ναι: Έ. 6,'(5, 38.) άποδιδόναι χάριταε: et ap. Isocr. Archid. Ot μέν χάριν άποδιδόντεε, ων εΐ πεπόνθασιν ύφ' ύμών, Gratiam referentes. Nam Lat. Referre gra-tiaui potius dicunt quam Reddere. Citatur item e Dem. αποδοϋναι λόγουε, pro Rationes reddere. In-venitur etiam Αίτίαν άποδιδόναι τινόε, Causam red-defe alicujus rei. || Alicubi etiam pro simpl., δίδωμι, Do, ap. Hom. teste Eust. Sic et iu prosa άποδοϋναι Β δρκουε pro Dare jusjurandum, ap. Dem. de Cor. || Capitur et pro Attribuere, Assignare, Tribuere, b. e. άύονέμειν, Bud. citans e Plat. de Rep. 5. (17·) Καί δμολογοϋμεν μή παρά φΰσιν. είναι τα'ιε τών φυλά-κων γυναιξί μουσικήν τε καϊ γυμναστικήν άποδιδόναι. Et ex alio Ejusd. 1. Άκριβώε ένϊ εκάστω τό δίκαιον άποδι- , δόναι, Tribuere unicuique jus suum exquisite. Et ex Aristot. de Gen. Auim. 4. Ή δέ φύσιε εκάστω τών πε-ριττωμάτων άποδίδωσι τό δεκτικόν μόρων, Assignat: Polyb. 3. Άποδίδομεν τδ κρίνειν ουδέν ήττον τοίε πε-παιδευμένοιε ή τΌίε είδόσι, Judicium tribuimus ηοη minus doctis, quam ipsis opificibus. Plut. Themisto-cle, 'Απέδοσαν αύτψ τδ πρωτείον, Primas partes ei tribuerunt, vel Detulerunt. Vertitur autem άποδιδό-ναι perDeferre, iri aliis etiam loquendi generibus; ut Plato de LL. Άποδίδωμι έε τόν δήμον, Defero ad populum. Item, άποδιδούε είε τούε κριτάε τήν κρίσιν, Deferens ad judices. Alii, Referens. Alicubijun-gitur cum infin. pro Tribuo, i. e. Permitto, s. Con-cedo. Xen. Κ. Π. 7, (2, 8.) Άποδίδωμι ήδη γυναικά C τε εχειν, J/v είχες καϊ τάε θυγατέρας. Sic et pass. di-citur άττοδεδόσθαι Cuipiam aliquid facere, i. e. Con-cessum esse illi, s. permissum, Licere illi, Illum suo jure posse : de quo signif. paulo post dicetur. || Edo, Promo, Aristot. de Gen. Anim. Καί τδ έργον αύτοϋ ευ άποδίδωσίν, ut Edere facinus : ibid. ΤΙρότερον δέ δει νοήσαι ώε ευ καϊ έφεζήε τήν γένεσιν άποδίδωσίν ή φύσιε' τά μέν γάρ τελειότερα και θερμότερα τών ζώων τέλεων άποδίδωσι τδ τέκνον κατά τό ποιόν. Bud. ' || Ε-«arro, Explico, De re proposita dissero, Plato Timaeo, (286.) Είδώε οτι τόν έξήε λόγον ούδένεε αν, ύμών εθε-λοντών, ίκανώτερον άποδοΐεν είε γάρ πόλεμον πρέποντα καταστήσαντεε τήν πάλιν, πάντ' αύτη τά προσήκοντα άποδοίτ' άν μόνοι τών νϋν, Nimirum soli vos bujus aetatis, quee conveniant ad bellum gerendum expli-care possetis. In qua signif. saepe ap. Athen. legi-tur. Hactenus Bud., qui nulluni tamenex Athen. ex-emplum affert: sed ap. euni lib. 11. άποδίδωσι poni videtur pro Explicat, s. Exponit; eo sc. modo quo Gramm. unam v. per aliam exp. Σιμμίαε δέ, inquit, υ άποδίδωσι τήν κοτύλην άλεισον. Est etiam άποδίδωμι, Exprimo, Significantius dico. Themist. de Anima, 2. Τον δε μέλλοντα άκριβέστερον δριείσθαι, * άποδο-τέον ίδί^ Γ£ί έστι .λόγοε εκάστηε φυχήε. Idem, "Οτι μέν ούν οίκειότερον άποδίδωσίν δ τάε δυνάμειε τήε φν-χήε χωρϊε έκάστην άφοριζόμενοε, ή δ φίλονεικών κ. τ. λ. Hic quasi pro Definire posuit, h. e. Circumscripte describere. Bud. Sic autem videtur accipi άποδίδω-μι ap. Aristot. Eth. 1 ,3 . Τήν εΰδαιμονίαν ούχ δμοίωε πάντεε άποδιδόασι. Εχρ. simpl. Describere in h. 1. Plat. de Rep. 2. OTos τυγχάνει ό θεόε ων, άεί δήπου * άποδοτέον. || Εχρ. etiam Refero, Exprimo, Re-praesento: quam signif. habet fortasse in Theophr. C. P. 4, 3. Έν δέ τοίε τών λαχανωδών τά μέν άλλα τήν έξομοίωσιν άποδίδωσι. Vulgo tainen exp. Suam spe-

- ciem servant. Vide proxime sequentem annot. || Et-iam pro pass. άποδίδομαι positum observavit Bud. in h. 1. Aristot. Η. A. 7· ubi de similitudinibus libe-rorum loquitur, Υίνονται δέ καί δλωε τά παρά φύσιν έοικότεε πολλάκιε καϊ σημεία έχοντεε συγγενή, οίον φύ-

ματά καϊ οίλάι' ήδη δέ άπέδ τριών' οίον έχοντοε κ. τ. λ. git, Tertio partu avorum

ΔΙΚ 3344

τών τοιούτων ri καί διά are ap. Plin. 7· ita le-

origiois nota in brachio redditur. Idem, Άποδίδωσι δέ καϊ διά πλειόνων* νών· οίον έν Σικελία κ. τ. λ. Redd untijr autem simili-tudines parentum et post plures partus. Haec e Bud., ubi άποδιδόναι videtur talem quandam habere sigpif., qualem in proxiine praecedente annot. posuimus : et Plin. quoque in 1. c. verbum Redditur ita usurpasse: || Pass. voce et signif. Reddor, Retribuor, Referorjj· ut cum χάριε, Gratia, dicitur άποδίδοσθαι, alio vero sensu μαρτυρίαι, Testimonia, dicuntur άποδίδοσθαι in h. 1. Αύται απεδόθησαν αί μαρτυρίαι έπί Νικίου. Src et Quintil. Reddere testimonium dixit. Apud Lu-cian. Άποδίδοται λόγοε έκατέρω τών δικαζομένων, pro Tribuitur, Couceditur. Item άποδέδοται pro νπάρχΜ καϊ έζεστι, Aristot. Polit. 4. Μάλιστά δέ, ώε άπλωψ είπεΊν, άρχάε λεκτέον ταύταε, δσαιε άποδέδοται βουλεύ* σασθαί τε περί τίνων καϊ κρΐναι καί έπιτάζαι, Quibus jure suo licet, hoc tribuitur ut consilia agiten^* ||Vendor: άποδοθή, πραθή, Hes. || Αποδίδομαι au-tem pass. sed act.

signif. Vendo, Thuc. 7- Τούε άλ-λονε άπέδοντο, Yendiderunt, έπώλησαν, Scbol. Cum gen. passim, ut Plato de LL. 5. Τό γάρ τήε φυχήί τίμιον καϊ καλόν άποδίδοται σμικρού χρυσίον. Sie Μ-schin. c. Timocr. Τήεάξίαε άποδίδοσθαι, Justo pretio vendere. Et Herodian. 2, (8, 8.) 02 τήν αρχήν αύτψ χρημάτων άtέδovτo. Plut. (5, 647.) Κεφαλήν τοϋ Ό-βινίου θυγατρϊ δισχιλίων και πεντακοσίων δραχμών άπέδοτο, Sic dicitur, Αποδίδομαι τδ ίμάτιον πολλοϋ. Citatur et Xen. (Άττ. 2, 5, 5.) ubi πώλείν cuin άπο-δίδοσθαι copulavit, "Οταν τιε οίκέτην πονηρδν πωλρ καϊ άποδιδώται τοϋ εύρεθέντοε. Apud Suid. ponitur et imper. άπόδον pro πώλησαν, Vende. Idem αποδιδό-μενοι dicit ab Antiphonle usurpari pro άποδιδοντεε: et άποδιδόμεθα gen. junctura, inquit, pro άποδίδομεν, aut πιπράσκομεν. Est autem πιπράσκομεν i. q. πω-λοίγχεν. Vendimus. Cujus signif. sat niulta praece-dunt exempla : sed ubi pro άποδίδομεν reperiri pos£ sit, et gen. junctum, viderit Suid. Ipse quidem ali* bi άπέδοτο exp. έκδέδωκε, item παρέδωκε : sed non dicens gen. jungi. Sed et άποδόμενοε pro ύποθεϊε ab Hyperide dictum fuisse testatur J. Poll. [" Αίδομεν έκουσίωε, άποδίδομεν άκουσίωε. Unde Agamemno ne-gat άποδοϋναι Chryseidem, δοϋναι tamen ηοη recu-sat. Dem. de Philippo, Εΐ μέν άποδίδωσι τδν δείνα τόπον ώε ήμέτερον, ληφόμεθα· ει δέ δίδωσιν ώε χαρι-ζόμενοε έκουσίωε οίκεων τι, ού ληφόμεθα. Eust. II. Α." Gataker. Mss. Άποδιδόναι τήν σύνταξιν, ad Greg. Cpr. 48. πρδε σ., 71·: Isocr. 650. Thuc. 6, 62. Aristot. de Gener. Anim. 1, 18. Η. A. 7, 6. ad Greg. Cor. 586. " Thom. M. 92. 289- ad Charit. 267- 65£>. 685. Dionys. Η. 1, 296. 488. 2, 678. 3, 1350. Heind. ad Plat. Phaedr. 221. coll. eod. ad Theaet. 398. Musgr. Tro. 322. Cattier. 69. Jacobs. Anth. 7 /314. 9, 446. Wakef. S. C. 5,7. ad Diod. S. 1, 530. ad Lucian. 1, 749. Fischer. Ind. Palaeph. Bibl. Crit. 3, 2, 57- ad Xen. Epb. 263. Tyrwh. ad Aristot. 159- Erne.st. ad Batrach. p. 415. Heyn. Hom. 8, 127. ad Phalar. 218. Fiscber.ad Palaeph. 164. ad Mosr. 244. Dawes. M. C. 242. ad Herod. 412. Grammat., SchoJ. ad Phitum 538. Heyn. Hom. 4, 552. 5, 353. 6, 367. 515. Clark. ad II. B. 123. Od. Δ. 11. Explico, Valck. Adoniaz. p. 294. Tbup. Opusc. 2, 87. Emendd. 2, 434. Valck. Callim. 113. Ilgen. Hymn. 203. Άποδιδόναι, διδόναι, Coray Tbeophr. 248. Άποδ. λόγον, ad Dionys. H. 2, 917· λόγουε, 1 ,1 ,2 . ήχο ν, Villois. ad Longura 198· λωβήν, Pro injuria satisfacere, Heyn. ad II. I. 387* εαυτόν, ad Phalar. 249· έγκλημα, Moer. 243. et η., ϊινά τδ μηδέν, ad Dionys. Η. 4, 2397. Άποδ. είε, Valck. Oratt. 409. De aor. 1. et 2. v. Moer. 11. et n., Thom. M. 85. Act., med., ad Diod. S. 2, 386. Med., Trado, 2, 436. Loco, Dodwell. Chronol. Xenoph. 40. Schneid. Vendo, Coray Tbeophr. 230. Brunck. Aristoph. 1, 208. Boiss. Philostr. 288. 297. ad Xen. Mem. 3, 7, 6. Toup. Opuse. 2, 229· E-mendd. 3, 105. Ruhnk. ad Xen. Mem. 230. Valck. 244. Dawes. M. C. 241. Sic et act., Eur. Cycl. 238. Άποδοθήναι, i. q. πραθήναι, Boiss. Philostr. 573." Schaef. Mss. * Άπόδομα, Schleusner. Lex. in V. T.]

3311 ΔΙΔ [ρρ. .421—988.]

Άπόδοσις, ή, RedditioPfcietributio, Persolutio, ut Α Siovs άπόδοσις, αργυρίου, χάριτος. || Apud Her-

Dg. respondet προτάσει, estque Propositio proposi-tioni respondens, et quae illi quasi redditur; ex iis enim duabus constat περίοδος. Bud. || Venditip, πράσις, J. Poll. || Enarratio, Explicatio, Definitio, ut ίΐποδιδόναι, Definire, Themist. de Anima 1. Ήσαν δέ έτεροι οί καί δύο άμα συμπλέκοντες είε τήν άπόδοσιν τής ψυχής, τό, τε κινεί ν και. τό γινώσκειν' ώς ό τήν ψυ-χήν άποφηνάμενος τόν αριθμόν κινοϋντα έαυτόν. Et ap. Eund. alibi quoque est Expositio, i. e. Fusior explicatio. Sic Moschopulus secundam Grammati-ces parteni facit γλωσσών καί ιστοριών πρόχειρον άπό-δοσιν, Enarrationem. Hactenus Bud. Ab Euseb. D. Ε. άπόδοσις et λύσις pro eod. ponuntur. [" Thom. M. 92. 1^2. Kuster. Bibl. Chois. 98- Heyn. Hom. 6, 4$6. Ammon. 22. ad Phalar. 218." Schsef. Mss.] Άποδύσιμοε, δ, ή, ad verbum, Reddibilis, Restituibi-lis, Qui reddi debet, [Thuc. 3, 52. *'Αποδοτέος, Plato de LL. 4. p. 715. Tim. 3. p. 88. " Cratylo 1,

Polyb. 5, 98. Clem. -Alex. Str. 7, 16." Kall. Β Lucian. 262. Aristot. Top. 6, 3, 4. " Callim.

1, 496. Dionys. H. 5, 266." Schsef. Mss. * Άποδο-τήρ, Epicharm. ap. Etym. Μ. ν. Στατήρ. * Άπόδοτος, tonde] " Άναπόδοτος, Νοη redditus, VV. LL. nisi. " potius scr. άνανταπόδοτος," [" Schol. Ven. IJ. A. 42." Boiss. Mss. Suid. 1, 177. " Eust. 134, 14." Seager. Mss. " Triclinius ad Soph. Aj. 669. Erf. άνανταπόδοτον έάσας, ubi Edd. Tum. Steph. Johns. dant &m7r.",Schaef. Mss. * Άναποδότως, ad Greg. Cor. 48. vide et Ind. ad Eund. * Δυσαπόδρτος, Sext. Erop. p. 419. Orig. 2, 528.] " Εύαπόδοτος, Redditu " fadlis, Qui facile egeritur s. excernitur, Athen. 8. " BM δέ έφθός, εύπεπτος, εύαπόδοτος. At εϋανάδοτος " dicitur Qui facile digeritur in stomacho," [" Orig. in Matth. 17, 12." Routb. Mss. Gregent. ap. Sui-cer. Thes. * Μακραπόδοτος, Eust. ad Od. Δ. 204. p. 1491, 49. "Μακροαπ., ad Od. 1. c."*Schaef. Mss. * 'Αποδοτικός, Schaef. ad Apoll. Rh. T. 2. p. 240. " Clem. Alex. 259. Sext. Etnp. Pyrrh. 1, 67." *'Αποδωσείω, Procop. Β. G. 3, 34. Pier- c son. ad Moer. p. 14." Kall. Mss. Lobeck. Add. ad Phryn. Ecl. 713.] " Άναποδίδωμι, Reddo, Re-" pendo, VV. LL. nisi potius scr. άνταποδίδωμι." [* Άναπόδοσις, Schol. Soph. El. 142.] 'Ανταποδίδω-μι, Contra reddo, Vicissim reddo: άνταποδιδόναι ήχήν, Sonum acceptum reddere vicissiin. Dio Cass. 86. Καί σφών τήν ήχήν τα όρη έγκοίλα όντα καϊ υπεδέ-ζατο καϊ άντα π έδωκε φρικωδεστάτην. Apud Aristot. 'Ανταποδιδόναι τήν μεταφοράν. || Rependo, Retribuo, tam in bonam quam in malani partem. Aristot. Eth. 9"· Άνταποδοτέον τιμήν τφ είς χρήματα ώφελου-μένψ, Oportet honorem retribuere. Invenitur quo-que ανταποδιδούς ϋβριν. Citatur item e Thuc. Άν-ταποδίδωμι τήν δίκην. Praeterea ex Aristot. Eth. 9, (2.) Άνταποδοτέον ευεργέτη μάλλον ή εταίρω, pro Gratiam referre oportet, Gratia referenda est. Ubi notandum άνταποδοτέον poni absolute : nisi forte addendum sit χάριν, aut certe sub. || Pro άνταποδίδοσθαι, Reci-procare, Bud. e Plat. Phafedro (198.) || Ανταποδί-δομαι, pass. Contra reddor, Vicissim reddor, Retri- D buor.,[Schaef. ad Dionys. H. de Comp. Verb. 26. 242. " Plato Phaed.' p. 28. Bas. 1." Seager. Mss.

Thom. M. 281. ad Charit. 386, 561. Toup. ad Longin. 366." Schasf. Mss.] Άνταπόδομα, τό, ΕΤ frequentius Άνταπόδοσις, ή, Retributio, Luc. 14, (12.^ίαϊ γένηταί σοι άνταπόδομα, ad Rom. 11,(9.) ΚαΓ είς άνταπόδομα αΐτοίς, ad Coloss. 3, (22.) Άπό Κυρίου άπολήψεσθε τήν άνταπόδοσιν της κληρονομιάς, pΆνταπόδομα, Schleusner. Lex. in V. Τ. Άνταπόδο-σις, Polyb. 4, 43. 27, 2. Schneider. Eclog. Pbys. Eustath. 56, 42. " Scbol. ad Plutum 926. Plut. Mor. 1, 534. Demetr. §. 23." Schsf. Mss.] Άνταπο-δοτικός, Ret-ributorius,·Retributivus. Apud Gramm. Ανταποδοτικά quaedam vocabula dicuntur, quasi Red-ditiya, i. e. Redditionera alterius partis habentia; qualia sunt, τοιούτος, τηλικοϋτος. Vide Gaz. [Schol. S^h. Aj. 1201. " Thom. M. 282. 426." Schaef. λ ® . * Άνταποδοτικώς, Schol. Apoll. Rh. 1, 5. " Schol. Β. A.' 416, Bongiovanni." Boiss. Mss.j

ΔΙΔ 3312 " Άνταποδοτέον, Reddere oportet," [Plato Phil. 26. vide Άνταποδίδωμι. * " Άνταποδότης, Pseudo-Chrys. Serrn. 83. T. 7. p. 499." Seager. Mss.] " Άνταπό-" δοτον, i. q. άνανταπόδοτον, VV. LL. .sed plane " mendose scribi άνταπόδοτον existimo: tunc enini " deesset ά priv., quod omuino hic requiritur." Άνανταπόδοτον, τό, Irredditum, Redditionem non habens. Schema est in oratione, cum non redditur in fine prioris membri, quod principio respondeat. Bud. in Annot. in Pand., loquens de h.tl. Lucae 13, (9.) Καν μέν ποιήσρ καρπόν' εί δέ μήγε, είς τό μέλλον έκ-κόφεις άΰτήν, Et siquidem fecerit fructum; sin au-tem, in futurum succides eam : ait, Schema hic esse, quod άνανταπόδοτον dicitur, Atticis proprium, orati-oneiri sc. uno membro defectam. Idem locum im-plet, vertendo ita, Et siquidem fecerit fructum, sinas eam vivere: sin secus, etc. Eod. autem Schemate usus est Aristoph. Π. (468.) καν μέν άποφρνω κ. τ. λ. et δέ μή, ποιέίτον κ. τ. λ. Occurrunt et alia passim ap. Auctores exempla. [Schol. Ώ μ ο . 3, 3. Schol. Ari-stoph.O. 7.r " Steph. Dial. 23. Τ. H. ad Plutum p. 134. Koen. ad Greg. Cor. 19." Schsef. Mss; w Άνανταποδότως, ad Greg. Cor. 48. * 'Avavra-ποδοτικός, Schol. Soph. (Ed. T. 1224. p. 322. * " Ώροαποδίδωμι, Nicephori P. CP. Disp. cum Leone Armeno e Theod. Grapto 176. Combef." Boiss. Mss. Pseudo-Longin. 218. τήν βάσιν.] " Προσ-" αποδίδωμι, Insuper do, Addo, Reddo. UNDE " ΊΊροσαπόδοσις, Redditio. Figura est oratoria. Ru-. " tilius Lupus id scbema duobus modis fieri et tra-" ctari posse scribit: nam sententiis duabus aut plu-" ribus propositis, sua, inquit, cuique ratio velposte-" rius reddetur, vel statim sub nnaquaque sententia " subjungetur. Et Aquila, Ώροσαπόδοσις, Redditio : " nomen ex eo accepit, quod idem nom. in postrema " parte membri, aut ead. pars orationis redditur, unde " id membrum aut is ambitus ccepit. Vide et Quintil. " 9, 3." [Προσαπύδοσις a Schueidero non agnosci-tur. " Προσαποδίδωμι, Pallad. V. Chrys. p. 3. Bi-got." Boiss. Mss. Demosth. 1036. " Insuper reddo, persolvo, Julian. Ep. 13. Τό λοιπόν προσαπ^δωκα τής αναγνώσεως, sive, ut est in Codd. nonnullis^T^f άνα-γνώσει', Reliquam lectionem absolvi, Reliquum per-legi." Schweigh. Mss. " Toup. ad Longin. 326. Med., Praeterea vendo, Diod. S. 2, 585." Schaef. Mss. * Ώροσαποδοτέον, Athen. 371. * " Συναποδίδω-μι, Inscr. e Papyro ^Egypt. Ed. Boeckh." Boiss. Mss. Dio Cass. 656. *Ύπεραποδίδωμι, Philostr. V. S. 533.]

Διαδίδωμι, Trado per manus, ut διαδέχρμαι, Acci-pio per manus. Cui inlerpr. subjungit Bud. h. I. Th uc. 1, (76.) Εί άρχήν τε διαδιδομένην έδεζάμεθα. Possit autem ita exp. διαδίδωμι et in seqq. 11. Plato de Rep. 1. (328.) Λαμπάδα έχοντες διαδώσουσιν άλ-λήλοις. Et Chrys. Γραφή φυλάζαντες τούς ύμνους, είς ήμάς διέδωκαν. Idem, Διέδωκαν τόν εαυτών θησαν-ρόν : ubi tamen διέδωκαν redditur, Ιη nos velut hx-yeditaria successione transfuderunt. At in illo altero 1. διέδωκαν vertitur simpl. Transfuderunt. Redditur et Propagare in hujusmodi 1. || Dedo, Distribuo, Divido, Dem. ad Tim. "Ινα διαδοίη τοις Βοιωτίοις τριηράρχοις. || Διαδίδωμι λόγον, λόγους, φήμην, Ser-mones s. Rumorem sero, dissemino, spargo; quod affinem τφ Distribuere signif. habet, Bud. 175. e Polyb. et Plut. ap. quem in Solone legitur etiam Λό-γος διεδόθη είς τήν τϊόλιν. Et ίη Themist. Διέδοσαν λόγον περϊ τής Αθηνάς. || At neutr. positum διαδοϋ-ναι pro Serpere per membra, Bud. ex Aristot. de Mirab. Aud. afFert, ρ. 4 |0 . || Διαδίδομαι act. signif. sequitur: sed et Διαδιδόμενον ύδωρ έν τοίς πόροις τής γήςΒυά. e Bas. ρ. 33. citat pro Diffluens aqua: ad-dene opp. ei συνδιδόμενον, pro Coacta. At vero άναδιδόμενον ϋδωρ ab eod. dici Erumpentem aquam. || In VV. LL. διαδιδόμενος est item Trajectus. [Stra-bo 6. p. 261. S. Hippocr. Coac. 17. Aristot. H. A. 1, 13, 7- de Part. 3, 5. " Xen. Κ. Π. 37. Zeun. Ind. et ad p. 290. Timaei Lex. 33. Valck. Phoen. p. 466. Musgr. p. 225. Or. 1267. El. 448. Toup. Opusc. 1 273. Wessel. Herod. 273. Wyttenb. ad Plut. 1,689! ad Diod. S. 1, 139- 239- 242. 2, 208. 509. ad He-

3325 ΔΙΔ . [ρρ. 9Ί rod. 503. (sic corrigo.) Jacobs. Anth. 8, 395. Dionys. H. 3, 1324. Schneider. ad Xen. Κ. 'A. 74." Schaef. Mss.] " Διαδοτέο», Didendus, Divulgandus," [Plato Tim. 9» 2{J4.] Διάδοσι», Traditio, quae fit per manus. || Distributio: sic Dern. (1091.) dixit διάδοσιν de Pecuniae distributione. Bud. e Dionys. Areop. 193. affert διάδοσις τοϋ θεοϋ pro Impertitio providentiae. [" Θεών διαδόσεις, Suggestiones, Μ. Anton. 1, 17." Gataker. Mss. " Διάδοσις ανθρώπων έκ των θεών, Communicatio Deorum cum bominibus, Epict. Diss. I, 12, 6. et ibi n." Schweigh. Mss. Plut. Sulla35. " Musgr. ad Phcen. p. 225. Heyn. Hom. 7, ,162." Schaef. Mss.] Διαδόσιμος, ο, ή, Qui per manus tra-ditur, Qui propagatur, ut φήμη, μολυσμός ap. Synes. [" Thom. M. 756." Schaf. Mss. * Διαδότψ, Gl. Divisor. * Διάδοτος, unde * " Άδιάδοτος, Dionys. Areop. p. 33. 47. * Διαδοτικός, 47." Kall. Mss. * Προδιαδίδωμι, Polyb. * Συνδιαδίδωμι, Gal. de Po-test. simpl. 2. T . 2. p. 9, 27.]

-[* Ε'ισδίδωμι, ad Greg. Cor. 721. conf. cum έκδ. ibid. Appian. B. C. 2. p. 525. " Wessel. Herod. 300. 302. Thom. M. 279." Schaef. Mss.]

'Εκδίδωμι, q. d. Extra do. Hanc enitn puto con-stituendam velut generaletn signif., quae in alias postea dividatur. Ac primum includi haqc signif. verbo εκδίδω μ ι dico, cum ver,titur Dedo: ut Thuc. .1. Εί έκδοίη αΐτόν, σωτηρίας,άν της ψυχής άποστερήσαι. Sic Plut. (ί , 38.) Έκδιδόναι Δαίδαλον αυτψ κελεύων. Sic alibi έκδιδόναι τούς αύτόχειρας. Usus est et Dem. pro Hosti -perinittere, 175. 176. Sed et Έκδοϋναι άνδράποδον έπϊ βασάνφ ab Eod. dicitur, sicut et έζαιτεϊν, in Aphob. 32. || Ad primam illam signif. reducitur έκδίδφμι et cum Edo exp., nt Diosc. 5. Έκδίδωσι τον καρπόν, Edit fructum s. profert. Et Lucian. (3, 88.) Έκδιδοϋσι τό ήλεκτρον ai αίγειροι. Dicitur et έκδιδόναι βίβλον Β.λόγον, ut Edere librum, Scriptum aliquod: habet enim Athen. (l68.>'Poi/n-λίω τφ τήν 'Ρωμαίων ίστορίαν έκδεδωκότι τή 'Ελλήνων φωνή. Sic 'E^avvai τών χρόνων άναγραφήν, Plut. Numa. ldem Fabio, Γράψας τόν λόγον έζέδωκε, ubi exp. etiarp Publicavit. Etap. Eund. (1, 40.), 'Ίδιον δέ τινα περϊ τούτων έζέδωκε λόγον'. quod redditur, De his proprium quiddam literis prodidit. Affert et aliam constr. Bud. e Dem. (268.) Έκδεδωκώς κατά συγγραφήν. Ceterum quod ad iilud έκδιδόναι λόγον attinet, sciendum est accipi etiam pro Edere rumo-rem in vulgus : quod tamen potius dicitur Vulgare rumorem, s. spargere: unde Synes. Έκδεδομένου λό-γου κατά τήν πάλιν, Vulgato rutnore. Et έκδεδομένη historia ap. Polyb. 30. a tergo, Prodita, vel Edila, Bud. || 'Εκδίδωμι inclusam habere videtur primam illam signif. et cum accipitur pro Loco dogendum, ut Bud. interpr. ap. Xen. ('Iir. 2, 2.) Ώσπερ τόν παίδα orav έπϊ τέχνην έκδω. Item cum pro Loco facien-dum, eod. modo interpr. ap. Dem. (521.) Έκδόντος μοι Δημοσθένους στέφανον χρυσοϋν ώστε κατασκευάσαι. Sed multo etiam magis cura pro Loco; i. e. Do nu-ptui, ut έκδιδόναι τήν ,έπίκληρον in quadam lege ap. Dem.^ Sed et sine adjectione interdum, ut Thuc. 8. Ούτε έκδοϋναι ουτε άγαγέσθαι παρ' έκείνων. Et Plato de Rep. 2. Γαμεϊν οπόθεν άνβούληται, έκδιδόναι είς ους 1 άνβούληται. Item έκδιδόναι νόμισμα, Aristot. (Econ. 2. Bud. interpr. itidem Locare: sed afferens et aliam interpr., sc. jEstimationem dare. Quin et alibi έζέ-δωκε νόμισμα vertit Edidit percussum numum, loca-bilemque fecit et pervulgavit. || Neutr. pro Influo, IHabor, Me exonero, Erumpo, de fluvio dictum, ut, Έκδιδοϊ ές έτερον ποταμόν, Herod. Vide et Bud. 434! Potest auteni et haec signif. ad primam referri: quia fluvius quocunque influat s. illabatur, velut extra al-veum suum dat aquam suam. || Pro άποδίδωμι, Reddo, II. Γ. (458.) Ύμεϊς δ' Άργείην Έλένην καϊ κτήμαθ' άμ αυτή "Εκδοτε. || Εχ Aristoph. (Π. 1195.) affettur, 'Αλλ' έκδότω τις δεϋρο δάδας, pro Huc faces afferat. Ubi malim Exhibeat, aut Porrigat. [" Plato Soph. 242." Routh. Mss. Άρχαϊ έκδίδονται είς τά καλά, Jambl. Adhort. 50. Kiessl.: Schsf. ad Dionys. H. de Comp. Verb. 75. ad Greg. Cor. 721. Philostr. 3 , 2 3 . " Apollod. 247. Eichst. Quast. 58. Fisch, Iod. Palaeph. Wakef. Phil. 773. Jacobs. Auim. 304.

,-995.] ΔΙΔ 3 W Dedo in potestateni alteriu|&alck. Diatr. 59. W nep. ad Phal. 132. Prorumpo, Wessel. Herod* 300 | 302. 303. 321. 447-473. Thom. M. 278. Boiss. PbJ, lostr. 316. Do nuptui, ad Charit. 211. 245. 482U Ammon. 110. ad Xen. Eph. 191. Diod. ». 1, 296, ad Herod. 419- Markl. Iph. p. 21. Coray Theophr, 340. Dionys. H .4 , 710. Nubo, AchiU.Tat. 27.L0C» docendum, ad Lucian. 2, 195. 197- Wessel. ad He-rod. 34. Dodwell. Chronol. Xenopb. 40. Schn. In-terpretor, Porson. ad Odyss. 125. Lips, Εκδότωτιι^ Τ. Η. ad Plutum ρ. 469- Έκδ. αύγήν, Boiss. Phi-lostr. 596. 'Εκδίδομαι, Jacobs. Exerc. 2,180." Schaef. Mss.] " Έκδοτέον, Edendum, Evulgandum,'' [An i stoph. Ό . 1635.] "Εκδοιτίϊ, Deditio, sicut et έκδοτοψ Deditus. || Cum gen. βιβλίου, aut alio ejusjnodi, Editio, Divulgatio. || Locatio, eo sensa, quo usur-patur de iis, qui opus aliquod faciendurn locant; ut οικοδομήματος, Bud. Dicitur et θυγατέρων ποίεϊσθαι a Plat. pro Virgines nuptum dare: sic Είϊ θυγατρ^ Dem. (1009.) .Item"EK6oiris eid. Dem. (816.) Nauti-.

Β cum fcenus, JCtis Pecunia trajectitia, de qua legeti Bnd. Annot. in Pand. Existimo autem hanc, sicut i et praeced. signif. Locationis appellatione posse com^ prehendi: cum etiam Argentum locare, s. Argentum fcenori locare, Filiam locare Lat. dicant. [Bekk. k * necd. 247. D mosth. 1241.] ""Εκδιο« in VV. LL.q " male affertur e Suida tanquam ab eo expositam " έκδοσις, et usurpatum a Deraosth., cum illud έκδιοφ| " vocabulum sit, quod a Suida ponitur non addita " exp., ut alia pleraque: at έκδοσις iilud sit, quod ab " eo exp. τό ναυτικόν δάνεισμα." ["Έκδοσις, ad Xen^ Eph. 283." Scbaef. Mss.] Ετ Έκδοτο», Deditas. De-dititius ; sed έκδοτους ποίεϊσθαι βαρβάροιι, Isoc& est simpl. pro έκδοϋναι, Dedere. Bud. ap. iEschin/f73.Jit "Εκδοτον μέν τήν Βοιωτίαν άπασαν έποίησε &ηβαίύέ$ Dedititiam fecit, interpr. Herodian. 5, (4, 17.) Πα-" ραδοϋναι αυτούς έκδοτους και ώσπερ αιχμαλώτους, Se permittere hostium potestati, Polit. [" Ignat. ad Smyrn. 4." Routh. Mss. Schleusner. Lex. in V. T. "Εκδοτον δούναι, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 334. " Wyt-

c tenb. ad Plut. Mor. 1, 25. adXen.Epb . i9 i .F i · scher. Ind. Palaeph. Valck. Diatr. 21. Lennep. ad Phal. 132. ad Charit. 245. Jacobs. Anim. 313. Ροβ^ dipp. 2. ad Diod. S. 1, 695. Wakef. Ion. 1270." Schaef. Mss.] HlNC Έκδότω», ut εαυτόν πιστεΰσαΐί έπιτρέψαι, In iidem se. permittere, Bud. Comm$ Af Έκδόται Hes. sunt προδόται et άποδόται. [* " Σχείεκ-ι δότης, Herodian. Epimer. 140. n."xBoiss. Mss, * Tpi-εκδότις Hecate, Pselli Exp. Dogm. Chald. 110. ab τριοδϊτις. '* Έκδόσιμος, Gl. Locatitius. " Kuster/ A-ristoph. 220." Schaef. Mss.] 'Ανέκδοτο», Νοη editus, Νοη vulgatus, Cic. ad Att. 6, 6. ανέκδοτα^ nobis, quae tibi uni legamus. Et Epist. 14, 18. Librum meum illum άνέκδοτον, nondum, ut volui, perpolivi^ || Item ανέκδοτος θυγάτηρ Dem. in Neaeram, Filia" nondum elocata; Cam. Illocabilis e Plauto interpr.: [Diod. S. 1. p. 8. " Alberti Perie. Cr. 8. Non elo-cata, Apollon. Soph. 533." Schaef. Mss.] Δυσέκδοτοφ q. d. Non facile locabilis. [* Διεκδιδόω, i. q. έιαδι-δόω, Hippocr. 169, 10.] " Έπεκδοϋναι, Iusupeif elar-" giri, ab Έπεκδιδω/ιι," [Schneidero susp. " Wolf. Proleg. 237. Heyn. Hom. 7, 686. * 'Επέκδοσις, Wolf, Proleg. 238." Schaef. Mss.] " Μετεκδίδωμι, Post edo, eloco," [Plut. Compar. Lycurg. c. 4. " Nu-ma p. 140. HSt." Seager. Mss.] Προεκδίδωμι, Priui dedo, edo, etc. sequendo signif. τοϋ έκδίδωμι. Ιη Pand. προεκδονναί έστι τό παρασχεϊν ευχέρεια ν αετα-γράψασθαι, Bud. Transcribendi potestatem fi&ere, [Dionys. Η. 2, 194. 195. 222. * Προέκδοσι», Schol, Apoll. Rh. 1, 285. 516.801. " Ruhnk. Ep. Cr. 190. 191. ad Mcer. 88. 276. Wolf. Proleg. 237." Schaef. Mss.] "Συνεκδίδωμι, de puella dictura, Simul do nu-ptum, s. colioco, i. e. Adjuvo ad collocandam puel-, lam, Detn. (316. 1124.) et Lys. ap. Bud. Sic Plut. (1, 102.) Συνεκδιδόντες πενομένοις. θυγατέρας. [Phi-lostr. 3, 39. " Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 1, 293. Dionys. Η. 1, 257." Schaef. Mss.]

Ένδίδωμι, q.d. Intra do, sicut έκδίδωμι dixi sonare-Extra do, In manus trado, Porrigo, Eur. (Iph. A. 617.) Καί μοι χερύς τις ένδότω στηρίγματα; Item

3627 ΔΙΔ [ρρ. 995—997·] ΔΙΔ 3328

Dedo, Praebeo, Affero, iWvariis loquendi generibus. Aristoph. (Π. 781·) ένεδίδονν έμαυτόν τοϊς πονηροϊς. Thuc, kvhovvai πόλιν, et alibi ένδονναι rh πράγμα τα, sub. τής πόλεως, aut alium gen. hujusmodi. Bud. autem in guodam ejus 1., Πράγματα ένδιδόναι τφ δήμφ interpr. Populo rerum summam perinittere et con-donare. Vide Comm. 875. Ένδίδωμι exp. Praebeo, junctum accus. άρχήν S. άρχάς, άφορμήν, άφορμάς, πρόφασιν, λαβήν, aliisque accus., qui affinem signif. habent. Plut. de Def. Orac. Tois τότε λόγοις άρχήν riva καϊ πάροδον ένδέδωκάς : (1, 88.) Ένδιδόντβί θρά-ifovs άπ,οστατικοϋ και φρονήματος αρχάς : (1, 656.) Έν-διδους διαβολής άφορμάς τοις έχθροϊς. Dicitur et ένδι-δόναι ύποψίαν a Plat. quod Lat. est AfFerre suspi-cionem potius quam Praebere. Et ex Eur. (Atidr., 224.) ίνα σοι μηδέν ένδφην πικρόν pro Nequid tibi molestise afFerrem. || At vero ap. Dem. Έάν ένδφ καιρός pro Si tempus dederit s. permiserit, q. d. Si occasionem praebuerit. [| Neutr. Cedo, Non renitor, j. obnitor, Remissior fio, Remissius ago: q. d. Me trado, utGall. Je rae rends. Thuc. 2. 'ils είδον αυτούς ένδόντας, ούκέτι νπέμειναν: (2,79·) Καί όποτε μέν επιοΐεν οί 'Αθηναίοι, ένεδίδοσαν, άποχωροΰσι §έ ένέ-κειντο: 3.Τένδιδόναι τι, Aliquanto remissiorem esse, Μή οι Λακεδαιμόνιοι τι ένδώσι. Aristopb. Π. (488;) μαλακόν δ' ενδώσετε μηδέν, pro Nihil molliter et re-misseagetis, tanquam cedentes, Videtur tamen Iv-δώσετε esse et hic neutr., ut μαλακόν accipiatur adv. Jungitur et dat., item praep. πρός cum accus., ut έν-διδόναι Tp ηδονή, quod et Ένδιδόναι πρός τήν ήδονήν, Aristot. Cedere voluptati, cui opp. Resistere, Suc-cutnbere yoluptati. Sic Plut. Metello, Κομιδή πρός τάς ήδονάς ένδεδωκώς. Exp. et Deditum esse volu-ptati. Sic dicitur ένδιδόναι πρός τό πάθος, pro quo et ένδιδόναι τφ πάθει ap. Diosc., quod quidarn interpr. Morbo corripi: Lucian. Πρόί τό ένδιδοϋν έν τοις πό-νοις, Adversus aaimi dejectionem in aerumnis. Α Bud. ένδίδωμι exp. Fatisco, Lassesco, Languesco, Plut. (2, 88.) Έδόκει γάρ άγωνίζεσθαι ενρώστως το-πρώτον, είτα κατά μικρόν ένδιδόναι τήν δύναμιν αΰτφ. Et ισχύος ένδιδούσης ap. Eutid. Languentibus viribus. Sic Greg. de Homine 30. Ε Theophr. autem afFert Ένδέδωκεν ή πυρά pro Concidit, Collabitur, ubi de pice coquenda loquitur. Dicuntur ένδιδόναι et eae res, quae molles sunt aut flexibiles, Aristot. Probl. 5. Sic Theophr. Ύγρότατον δέ μελία καί όξύη· καϊ γάρ τά κλινάρια ένδιδόντα έκ τούτων. Et Plut. de palmae ligno, Ού κάτω θλιβόμενον ένδίδωσιν, pro quo Gell. Non deorsum cedit, nec intra flectitur. || Pro Flecti ad pteces, et pro ένδόσιμον ordiri, vide Ένδόσιμον. || Remitto, Laxo, act. Greg. de Homine, Owre ουρα-νός ποτε τό σφοδρόν ένδίδωσι καϊ υποχαλφ τής κινή-σεως. Hinc pass. ένδίδοσθαι, Remitti. Arrian. 1. Ώ$ δ^ ούδέν ένεδίδοτο άπό τών ένδον. [" Αικαιοσύνην καϊ πιστότητα ένέδωκαν, άχαρι δέ ούδέν, Exhibuerunt, De-monstrarunt, Praestiterunt, Herod. 7, 52. Ένδιδόναι μαλακόν ούδέν, Nihil per mollitlem, molliter remit-t^re, 3, 51. 105. Talia ex Herod. afferri debent, ut antiquiora, quem iinitati sint sequiores. Ένδίδωμι Ctiam de fluvio in convallem aliquam influente, sicut έκδιδόναι, Effluere, In mare se exonerare, Herod. 3, 117· Ένδιδόντος μέν τοΰ ποταμού, έχοντες δέ ούδαμή έξήλυσιν." Schweigh. Mss. Jambl. Protr. ρ. 50. Kiesisl. " Plut. Ag. et Cleom. 1473. HSt." Seager. Mss.; Cptone l6. Dione 8. Antonio 80. Plato de LL. 10. p. 887. Parthen. 31. " Kuster. Aristoph. 9. 108. ad Lucian. 2, 74. 93. Dionys. H. 5, 264. Bast Lettre 195. Plut. Alex. 153. Schm., Thom. M. 488. 739- 815. Markl. Iph. p. 21. Wakef. Ion. 1313. S. C. 1, 78. 4, 122. Jacobs. Anim. l6o. Fac. ad Paus.

2, 11. Kuhn. 85. Heyn. Hom. 7, 552. Xen. Κ. Π. 38. Bibl. Crit. 1, 4, 81. TimaeiLex. 101. et n., Kop-piers. Obs. 19· Toup. Emendd. 1, 57. Eur. Hec. 1225. Musgr. Cycl. 508. Brunck. Andr. 224. Musgr. 964. Praeeo aliis voce, Musgr. Hel. 1591. Villois. ad Longum 238. 2<>8. ad Lucian. 2, 273. ad Dionys. H. 3, 1488. 1490. I. q. προδίδωμι, 1, 122. Prodo, Diod. S. 1, 594.602. ad Thuc. 299- Plut; 2, 21. Ci>r. Ένδ. μάΧάκόν, Τ. Η. ad Plutum ρ. 141. Kuster. Aristoph. 9. ad Lucian. 1, 763. 2, 93. Wessel. et Valck. ad

Α Herod. 250. Ό ένδιδούς, Jacobs. Anth. 8,50." Scliaef. Mss.] " Ένδεδομένως, Remisse, Laxatis habenis." Ένδομα, Remissio, Laxatio, vel potius q. d. Laxa-mentum. Ένδομα et άνεσις in febre pro eod. accipi tradit Bud., subjungens, 'Ανέσεις καϊ ένδόμάτα και παροξυσμούς έπιφέρων, [e Gal. Defin. 2, 254.] "Ev-δοσις, ή, Remissio, Laxatio, Hippocr. 134. (1271.) Bud. || Inclinatio cedentis oneri. Bud. ap. Aristot. de Mundo, Κατά τήν είς έκάτερον μέρος ένδοσιν in-terpr. Qua parte utroque versus structura arcuata pandatur, quasique oneri cedit. Capitur et pro ένδό-σιμον ibid. Καί τοι τής πρώτης οίον ένδόσεως είς κίνησιν μίαν γενομένης. [" Modulationis exordium, Musgr. Hel. 1591." Schaef. Mss.] " Ένδόσιμος, exp. Gra-

L " tuitus, ut sit is, qui ένδίδοσθαι et concedi s. indul-" geri solet, afferturque ex Aristoph. τή ένδ. τριακο-" στή, pro Quae de gratia conceditur," [Max. Tyr. 1, 2. " Clem. Alex. Str. 858." Routh. Mss. " Dionys. H. 5, 320. Wyttenb. ad Plut. Mor. 1, 515." Schaef. Mss.] Ένδόσιμον, τό, Carminis, Orationis, Cantionis

Β exordium, Auspicatus rhythmi, melodiae, et prae-scriptum, quod datiir ab ipso chorodidascalo, cui ac-cinere chorum oportebat. Quo edito quoniam chorus incitabatur ad cantum, ideo factum est, ut ένδόσιμον pro Invitamento et occasione data ponatur. Haec Bud. 874. Ibid. Τοϋ μέλους τό ένδόσιμον interpr. In-centivum melos. Et £(p. Aristot. Polit. 8. "Ινα ώσπερ ένδόσιμον γένηται τοίς λόγοις, reddit, Ut vel exordiuni et praeludium sit et provocatio disputationis. Unde autem ένδόσιμον hanc signif. acceperit, docet idein Bud. 875. Turnebus ap. Plut. (10, 220.) "Άσπερ ένδό-σιμον ΰμίν παρέξειν, vertit, Quendam nobis tanquam orsum esse praebitura. Ego autem ένδόσιμον dixerim prima siguif. esse Occasionemalicujusrei velut in ma-nus traditam, s. ansam datam, ut Lat. metapb. lo-quuntur, unde et verti Incitamentum, Invitamentum, Suscitabuluui: Inipulsum s.Impulsionem, aut Impul-tricem vim; quarum signiff. exempla vide ap. Bud. 874. 875. Sciendum est autem et ένδιδόναι accipi pro ένδόσιμον Ordiri et auspicari ab Aristot. Rhet.

C 1. ut idem Bud. ibid. docet. || Ένδόσιμον est etiam ro συγχωρητικόν Gregorio, dicenti de Deo,' Εί γάρ άποκλίνει διά φίλανθρωπίαν έκ τοΰ άποτόμου πρός τό ένδόσιμον: ubi Bud. σνγχωρητικοϋ exp., Lat. interpr. non addeos: ego Indulgentiam reddi posse arbitror. Sic autem ένδιδόναι pro Indulgentem se praebere, Exorabilem se praebere, Flecti precibus et quasi cedere: Chrysipp. Άδιάφθορον είναι καϊ μηδαμώς ένδιδόναι τοϊς κακούργοις, μηδέ προσίεαθαι μήτε τονς έπιεικεϊς λόγους, μήτε παραίτησιν καϊ δέησιν, μήτε κολακείαν. ^Pro quibus Gell., Judicem oportet esse iucorruptum, inadulabilem, contraque improbos nocentesque immisericordem atque inexorabilem. [" Clem. Alex. Q. D. S. 939. Aristot. Rhet. 3, 14." Routh. Mss. Plut. Mor. 1, 394. H.; Arrian. Anab. I, 7, 1. Dionys. H. Arte Rhet. 8, 15. " Musgr. Hel. 1591. Wakef. S. C. 5, 88. Villois. ad Longum- 267. ad Lucian. 2, 226. Plut. Mor. 1,266. 277. Wyttenb. 515." Schaef. Mss. * ΈνδοΨικός, i. q. ένδόσιμος, Ari-staen. 1, 4. al. ένδότερος, Scbneider. Lex. * " Ένδό-

D της, Dionys. Areop. de Coel. Hier. 1, 2." Kall. Mss.j 'Ανένδοτος, Non remissus nec Ianguidus, In quo noa est remissia nec languor. || Rigidus, Non exorabi-lis: ab ea τοΰ ένδοΰναι siguif., de qua modo dixi. [" Eust. (22, 40.) 159, 53. Bas." Seager. Mss. " Eccl. Lugd. Epist. ap. Euseb. Η. E. 5, 1." Routh. Mss. Jambl. V. P. 458. Kiessl. " Ad Timaei Lex. 157-Toup. Opusc. 2, 6 l . 172." Schaif. Mss.] 'Avev-δότως, Non remisse, Non languide; άνενδότως ali-quid facere, pro Bona fide facere, i. e. Enixe et toto opere, non perfunctorie, et translative, Bud. in An-not. pr., sed siue exemplo. [Schol. Soph. El. 259· Schol. Thuc. 1, 99. * Ανσένδοτος, Euseb. Ρ. E. 9. p. 420. Scha;f. ad Dionys. H. de Corap. Verb. 90. " Chrys. in Gen. Or. 6. Τ . 1. p. 33." Seager. Mss. " Toup. Opusc. 2, 62." Schaef. Mss. * " Εύένδοτος, Euseb. Η. E. 6, 41. p. 239." Kall. Msa. " Planudes Ovid. Met. 10,59. 736." Boiss, Mss. Strabo. " Toup. Opusc. 2, 62. Emendd. 2, 492." Schaef. Mss. * ΦιΤ λένδοτος, Hes. ν. Φιλέντολοϊ. " Toup. Opusc. 2,62."

3329 ΔΙΔ •[ρρ. 997—99^3

Schaef. Mss. * Έπενδίδωμι, ^ s c h . Ag. 1394.» " He-sych. 1, 1326. n. 20." Dahler. Mss.] "Παρενδιδόναι, " Remittere, a th. Παρενδίδωμι," [Appian. 2, 19* Plut. 9, 240. * Προενδίδωμι, Plut. 444. Hippocr. 831.] Συνενδίδωμι, Una cedo, ea signif., qua dicitur Cedo pro Non obnitor. [ " Ad Diod. S. 2, 192." Schaef. Mss. Pl«t. Pericle 1, 355. *Σννένδοσις, 8, 706.] Ύπενδίδωμι, Paulatim cedo, Clam cedo. Ε Thuc. au-tem affertur νπενδιδόναι pro Terga vertere. [" Eust. 86, 36." Seager. Mss. Schleusner. Lex. in V. T . * " Ύιτένδοσις, Athenag. de, Resurr. 5." Routh. Mss. * Κ,αθυπενδίδωμι, Nicet. Annal. 6, 2.]

Έπιδίδωμι, Do insuper, Praeterea do s. dono, He-siod."E. (2, 14.) εγώ δέ τοι ουκ επιδώσω, Οΰδ' επιμε-τρήσω, Dem. "Άστε τα Αφαιρεθέντα άποδοϋναι αύτψ, καί έκ τών οικείων άλλα έπιδοΰναι. Bud. a Dem. poni tradit pro Dare liberaliter, ubi de muris a se refectis loquitur. Et de eo, quod datur in publicum, έπιδούς τριήρη, (566.) Item, Μεγάλαϊ επιδόσεις έιηδιδόναι, e ρ. 118. q. d. Magnas largitiones largiri. || 'Επιδίδω-μι έμαυτόν, Me trado, s. dedo alicui, s. alicujus po-testati, Lucian. (1, 788.) ΏΪ ού ρφδιον έπιδόντα έαυ-τόν, καϊ πετάσαντα τήν όθόνην, άναδραμείν αύθις, ubi sub. dat. Synes. Ow γάρ άν έπιδοίην έμαυτόν ετι τού-των τινί. Idem, Καί σαυτόν έπίδος τψ έκαστη. Saepe et cum dat. rei, ut Herodian. (2, 7, 9·) Έπιδίδωσιν αύτόν τή τής βασιλείας έλπίδι, q. d. Animum suum illa spe duci sinit. Ita enim interpr. ibi censeo. Sed et cum πρός habente suum accus. 3, (4, 2.) Eis στρατείαν καί τόν υπέρ αΰτοϋ κίνδυνον έπέδωκεν αυτήν. Sed alicubi έπιδίδωμι redditur simpl. Do ; Ut Έπώιδόναι έαυτόν ταΐς ήδοναίς dixit Gaza, quod Cic. Dare se voluptati-bus. At Bud., quod Athen. dicit (525.) de Ephe-siis, 'Επιδόνταί είϊ τρυφήν, vertit, Prorsus deditos de-liciis, et Effusos in delicias. Affert et ex Eod. (536.) de Pausania, Τά τής Σπάρτης έξελθών νόμιμα καί είς υπερηφανίαν έπιδοΰς. || Proficio, Cresco, Incremen-tum capio, Augeor. Cura είϊ vel πρός, seq. accus. Plato, "ίΐς-σοι φ^όντες πλέον άν είς άρετήν έπιδιδοίεν. Philo V. Μ. 2. Πάλιν τοϋ γένους συναυξηθέντος, καί είς πολυανθρωπίαν έπιδόντρς. Cum πρός Plato rur-sus, Έπίδιδόναι πρός φιλοσοφίαν : ut et Isocr. 'Επιδι-δόναι πρός εΰδαιμονίαν. Item in malam partern, Plato Epist. Διεφθείροντο καί έπεδίδου θαύμα στον οσον. Thuc. 8. Καί ες τό μισείσθα ι ν π αυτών έπιδεδωκέναι. Herodian. (3, 13i 14.) 'Επεδίδοσαν είς τό χείρον. [P lu t .Phoc .9 · " Thom. Μ. 740. ad Charit. 411. 593.685. ad Diod. S. 1, 411. 2, 335. 416. Wakef. Herc. F. 489- S. C. 4, 133. Brunck. Aristoph. 1,95. Τ . H. ad Plutura p. 246. Villois. ^d Longum 224. ad Lucian. 1, 211. 349. 763. 2, 74. 93. 287. Heyn. Hom. £ , 92. Dawes.M.C.3l6. Letinep. ad Phal. 106. Graev. Lectt. Hes. 548. Xen. Κ. Π, 60. Bibl. Crit. 3, 2, 48. 3, 1, 39. Toup. Opusc. 1,170. 205. 209. 411. 434. Valck. Hippol. p. 190. Insuperdd, Heyn. Hom. 5, 558. Cresco, ad Lucian. 3, 568. Scbneider. ad A-ristot. Η. A. 2, 362. Plut. Mor. 1, 7. Xen. Mem: 3; 9. 3. CEcon. 3, 10. Diod. S. I, 373. ad Herod. 576. In dotem do, Wolf. Praef. ad II. ρ. xx. 'Επιδ. έπιστο-λήν, ad Diod. S. 1, 679. Θεούς έπιδώμεθα, Heyn. Hom. 8, 202. 457." Schaef. Mss.] 'Επίδομα, τό, Ad- ] ditamentum, έπίμετρον, Athen. (365.) 'Επιδόσιμά τινα δείπνα, απερ Άλεξανδρείς λέγονσιν έξ έπιδομάτων, [Schleusner. Lex. in V. Τ . Lobeck. ad Phryn. Ecl. 249-] Έπίδοσις, Quod insuper datur, Accessio, Ad-ditamentum, qua in signif. a Xen. accipi testatur Bud. Interdum est simpl. Quod datur, Largitio, ut Idem interpr. Et in Comm. 853. φιλοτιμία, inquit, ap. Dem. est etiam Erogatio publice facta, quae et έπίδοσις dicitur; ut Donativum et Congiarium, quae λαμπραι επιδόσεις καί μεγαλόφρονες dicuntur ab He-rodiano. || Incrementum, Lesbonax, Παντόί γάρ πρά-γματος έπίδοσίς έστιν έστ άν τέλος εχη. [ " Aristot. Rhet. 2, 8." Routb. Mss. Hippocr. 784. Scha;f. ad Dionys. H. de Comp. Verb. 64. cf. Pseudo-Longin. p. 2. Είί πόσην μεγέθους έπιδ. Aristot. Eth. 1, 7. " Thom. Μ. 740. Diod. S. 1, 458. 2, 358. Coray Tbeophr. 288, Dionys. H. 5, 29- Heyn. Hom. 6, 92. Toup. ad Longin. 273. Opusc. 1, 209. ad Timaei Lex. 120. Bibl. Crit. 3, 2, 48. 91." Schsef. Mss.]

ΔΙΔ

Α IiiNC Έπιδόσιμος, Additifius, et qui ex additafTento vel accreinento est, B u d . f Ex accessione s. addita-mento proveniens. Unde et επιδόσιμα δείπνα ap. A-then. (365.) Q i m έξ επιδομάτων vocari ab Alexan-drinis scribit. Idera 4. "Αν τι λάβωσιν έπιδυσιμον, ίχθύν, η λαγών, η φάτταν. [Athen. 141. 368.] Έπιδο-τικός, Ad superaddendum s. supererogandum pro-pensus. Ammon. (57.) a μεταδοτικός ita distinguit. ut έπιδοτικός sit ό τοίς δεομένοις έπιδούς : at μεταδοτική ό τοις φίλοις, Qui amicis libenter irapertit, Qui ami· cos libenter participat. [* Έπιδότης, " Heind. ad Plat. Phaedr. 251."Schaef. Mss. Plut .ap . Schneider. Lex. perperam pro * 'Επιδώτης, quae forma extat in Paus. 2, 10, 2. ύπνος, 2, 27· θεοί, 3, 17· δαίμων, 8, 9· Ζευς. " Fac. ad Paus. 1, 214. 408. ubi ν. Sylb.

' e t Kuhn. it. Kuhn. p. 259- Toup. Opusc. 1, 170." Schaef. Mss. * Έπίδοτ-os, unde] 'Ανεπίδοτος, Non. pro: ficiens, Incrcmentum non capienS, ut, Άναυξές τε και άνεπίδοτον, e Theophr. C. Ρ. 4, 7· EaP· Schneideri Lex., Η. Ρ. * Άντεπιδίδωμι, Athan. 2, 1120. * Ένε,

Β πιδίδωμι, falsa lectio in Ind. Dion. Cass. * Προεπιδί· δω μι, Ciem. Alex. Str. 823.] " Προσεπιδίδωμι, Insil·· " perj iddo s. adjicio," [Dio Cass. "Pla toSoph. 16, (220.) ' Boiss. Mss. * Ιυνεπιδίδωμι, Plut. 448. Dio-nys. H. 1, 146.]

Καταδίδωμι, Indo. Accipitur, sicut έκδίδωμι, prq Influo. Herod. Καταδιδοΐ ές ποταμό ν, Plut. Fabio,

"Ενθα τά έλη καταδίδωσι. [Schaef. ad Dionys. Η. de Comp. Verb. 242.] " Έγκαταδούναι, exp. Dimittere."

Μεταδίδωμι, Dono partem, Impertior, Participo» Communico. Cum accus. rei et dat. personae ap. Herod. Μεταδιδοϊ Ευρυβιάδη πέντε τάλαντα, Eurybja* di quinque talenta impertit. Sic Aristopb. Σ ^ Ο ί δ ^ μετέδωκεν οΰδέ τψ κοινω γ' έμοί. Sic et Plato Epist, 7. Sed et Lucian. μεταδιοόασι δωρεάς. Usitatius tamen ap. Herod. posteros cum eod. quidem dat., sed cum gen. rei, ut Μεταδιδόναι τών κινδύνων τοίς πολλοίς? Thuc. Sic, Χρή τοΰ βάρους μεταδιδόναι τοίς φίλοις, Xen. [Άπ . 2, 7, 1. Brunck. ad Tbeogn. 905. De constr., Schaef. Meletem. in Dionys. H. 20. " Wyt-

c tenb. Praef. ad Plut. Mor. p. lxi. Toup. Opusq., 1, 266. Emendd. 1, 404. Diod. S. 1, 393. Wakef. S, C. 4, 17. Jacobs. Anth. 6, 340. 10, 115. ad Pba-lar. 358. Markl. Suppl. 53. et Beck. De muliere» quae sui copiam facit, ad Herod. 331. De constr., Beck. Bibl. Philol. 1, 85." Schaef. Mss. *"ΜεΓαδο, τέον, Clem. Alex» Pzed. 2, 7- p- 203." Kall. Mss. Plato Lys. 2, 211.] HINC Μετάδοσυ, Comraunica-tio et q. d. Impertitio, τών καρπών, Aristid.: Erogatid» Bud. in h. 1. Plut. "Αλλως τε καί. πρός τάς μεταδόσεις, έλενθέριος: Sic et ap. Greg. Μετάδοο-κ τών δεομέννρ interpr. Erogatio, et Eleemosynae. Ε τ ΜεΓαδοπκόϊ, Coininunicativus, Qui lubenter communicat, s. im-pertitur. Qui libenter erogat, Erogatoriu%? Bud. Idem e Gramm. affert, μεταδοτικά verba esse, ut άξιώ, μεταδίδωμι: quibus respondere μετουαιαστικα, ut κοινωνώ, μετέχω. In VV. LL. exp. et Coritagio-sus. Vide et in Έπιδοτικός paulo ante. [ " Τό μεταδο-, τικόν, Μ. Anton. 1, 3." Gataker. Mss. Jambl. Protr. 348. Kiessl. " Ammon. 57. ad Diod. S. 1, 81."

> Schaef. Mss. * Μεταδότη, unde * " Merafeons. Dio-nys. Areop. 158." Kall. Mss. * Μετάδοτο®, und^]'A-μετάδοτος, Qui nihil impertitur, Immunificus Plauto. Unde et Avarus exp. VV. LL. Άμεταδότως, Nemini quicquam impertiendo. Έΰμετάδοτος ΕΤ Δυσμετάδο-τος, Qui facile impertitur et libenter. Et contr. Qui difficile et non libenter impertitur. Qui aegre imper-titur, VV. LL. [Δυσμ., Strabo 17. p. 1159. " Ε«μ·» Scbol. ad Plutum 1014. et n., ad Diod. S. 1, 81." Schaef. Mss. * Εύμεταδύτως, Hes. ν. ΕύσυναλΧάκτΜ* * " Άμεταδοσία, Buttm. Schol. Od. P. 407." Elberling. Mss. *Άντιμεταδίδωμι, unde * Άντιμετάδοσις, Schol. Apoll. Rh. T . 2. p. 292. * Ιυμμεταδίδωμι, Polyb. 4, 5, 9. 5, 36, 2. 12, 16, 6. 23, 14, 7·]

ΤΙαραδίδωμι, Trado, Dedo, Herod. 5. Παρέδοσαν σφέας έωϋτούς τοίσι Πέρσησι. Plut. Ό δέ έγκαλυφά-μένος παρέδωκεν έαυτόν. Iteija παραδιδόναι τόν δοϋλον s. τόν παϊδα, ut έκδιδόναι, Tradere vel Dedere ad quaestionem et offerre. SicActa 15, (26.) Παραδίδ^ι-κώς τήν φυχήν υπέρ τοϋ ονόματος Ίησοϋ, Qui tradidit

3S$ 0

J «

ΔΙΔ ['ρρ. 998-999-3,

animam suam, Qui expospit. ^ed et in propria Ex-ponendi signif. accipitur : unde part. pass. παραδιδό-μενόι ήλίω ap. Theophr. Soli expositiis. At vero ap. Chrys. Νόσω παρεδόθης χαλεπή, potius Traditus es niorbo, quara ExpositUs es, q. d. Traditus es pote-stati morl . Jungitur et dat. in Tradendi sighif., ut λήθη παραδιδόναι, Luciajj. Oblivioni tradere. Item γραφή παραδοϋναι Greg. 292. ut Lat. Tradere literis, monumentis: et Παραδοϋναι τή διαδοχή τον χρόνου, Synes. ut Tradere posteritati: quod et'Prodere me-iftoriae; pro quo Gaza ap. Cic. Παραδιδόναι els μνή-μην. Sed παραδίδωμι per se quoque signif. Per suc-cessionem s. manus posteris trado : Plato de Rep. 2. Τηραιοϊ τελεντώντες άλλον τοιούτον βίον τοϊς έκγόνοις παραδώσουσι. Sic πάραδεδομένος μύθος ap. Eund. in Epist. Et ap. Aristot. quoque"Phys. 4. p. 37. παρα·φ δεδομένον, Α majoribus traditum, Proditum. Talem autem παρά signif. et in παραλαμβάνω aliisque non-nullis verbis habet. Apud Evangelistas de Juda Isca-riote dicitur παραδιδόναι pro προδιδόναι, Prodere. At Marc. 4, 29. "Orav δε παραδω ό καρπός, multo magis ι nbvum est, pro Cilm exeruerit se fructus, vel, ut qutdam, Prodiderit se fructus. Possumus fortasse et verbo neutro reddere, ut neutrius vicem et ipsuni ibi obtinet, Emerserit, aut alio hujusmodi. Erasinus Vertit pass. Productus fuerit. Non abs re certe su-specta fuisse videtur haec scriplura παραδω. [Prodo, Xen. Mem. 3, 3, 6 l . " Dem. 515. Polyb.'Exc. Leg. 35." Seager. Mss. " Kuster. Aristoph. 222. Boiss. Philostr. 526. ad Charit. 504. Wakef. Alc. 884.Phil. 399· S. C. 4, 133. ad Diod. S. 1, 231. 330.388.601. Toup. Opusc. 2, 48. ad Corn. Nep. 378. Zeun. ad Xen. Κ. Π. 378. Wyttenb. Select. 417. Valck. Cal-lim. 7-VPermitto, seq. infin., Phalar. 12. Quo sensu a Grammatt. usurpetur, Wolf. ad Antimach. 119. Bruhck. Phil. 398. Conf. c. προδ., Schneider. ad Xea. Κ.'A. 91. Cum participio, Heyn. Hom. 7,121. Παραδ., sc. έμαυτόν, Heind. ad PJut. Phaedr. 264. ίλεγχον, 336." Schaef. Mss.] " Παραδοτέος, Traden-" dus, Prodendus, Thuc. Παραδοτέα αυτούς τ.οΊς Ά-" θηναίοις ούκ έστι, Atheniensibus prodendi ηοη sunt." c Παράδοσίί, ή, Deditio, Traditio, Thuc. 3. Ύήν μέν παράδοσιν τής πόλεως, πιστεύσαντες υ μι ν, έποιησάμεθα. H Traditio, ut Gell. vocat, h. e. Doctrina, quee ore traditur. Lat. Institutum quidam exp.: Erasm. in Ν. T. vertit Ritom traditum, Constitutionem. Marc. 7, (3.) Άκυροϋντες τόν λόγον τον Θεον τή παραδόσει υμών jj παρεδωκατε : ad Gal. 1, (14.) Ζηλωτής υπάρ-χων τύν πατρικών μου παραδόσεων : ί Cor. 11, (2.) Kat καθώς παρέδωκα νμΊν τάς παραδόσεις, κατέχετε. Et παράδοσιν ποίεϊσθαι ap. Porphyr., Tradere : sicut διδασκαλίαν ποίεϊσθαι, et διδαχήν ποίεϊσθαι ap. Thuc. Docere. [Quo compendio scribatur, ad Greg. Cor, 831. conf. cum παραδοχή, ibid. " Wolf. Prol. 241. 272. Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 1,396. Heyn. Hotn. 5, 538. Diod. S. 1, 232. leg. παράθεσις, cf. 239, 93. 242, 23 . : 2, 499·" Scha;f. Mss.] HINC Παραδόσι- . μος, b, ή, Qui veluti per nianus tradi potest, Polyb. Γνώριμος δέ τοϊς πολλοίς και παραδόσιμος τοίς έπιγιγνο-μένρις ή τών εύεργετησάντων τήν πατρίδα γίνεται δόξα. [" Jambl. V. Ρ. c. 9." Routli. Mss. " Diod. S. 1, D 300. 392. 2,152." Schaef. Mss.] Ετ πάραδώσείω q. d. Traditurio, i. e. Tradere cupio, s. Dedere cupio. Tbuc. 5. Γνούς δέ τω οντι παραδωσείοντα, άνεχώρει. I" Pierson. ad M<ier. 14. Bergl. Alciphr. 56." Sch^f. Mss. *"Παραδότης, Andr. Cr. ρ. 33." Kall. Mss. * ΠαράδοΓΟϊ, Plato Men. 93. * Άντιπαραδίδωμι, Gl. Remanpipo, Joseph. A. J. 15, 3, 1. * " Άντιπαρά-δόσις, ^gdditio." Lex. Gr. Lat. ap. P. Baldvin. l 6 l l .

χπαραδίδωμι, Easeb. V. C. 9. (Hist. 369.) lomil^p. 26. Ruben." Boiss. Mss. Jambl. V.

226. * Προπαραδίδώμι, Clem. Alex. Str. 896. ' Συμπαραδίδωμι, Eumath. 7. p. 258. Proclus Cra-

tylo 8." Boiss. Mss. " Phot. ap. Wolf. Anecd. 2, 135." Kall. Mss.]

" Πέριδίδομαι, i. q. παραβάλλομαι, Depono, S. " Beposito- pignore certo, Ε pacto certo: s. Paci-" scor: ut ap. Suid. Έθελω περϊ τής κεφαλής περιδό-" σθαι, quod «Τχρ. περϊ της κεφαλής συνθήκην θεΐναι. " Sic eX Aristoph. (Ά. 772.) affert, Α i λής, περιδοϋ

ΑΊΑ 3332 " νυν μοι περϊ θυμιτάν άλών, pro, ει βούλει, ποιησω-" μεθα συνθήκας περϊ άλών μετά θύμου τετριμμένων : " quoniodo Schol. quoque exp. Itidemque Ν. (644.) " περιδοϋ νϋν έμοϊ Ει μή τετράμετρόν έστιν ήμιεκτέον, " iid. exp. σύνθου, συνθήκας ποίησον '. rnalim ego De-" pone, ut Virg. De grege non ausim quidquam de-" ponere tecum, s. Deposito pignore certa, Ε pacto " certa. Notanda porro hic constr. est περιδοϋ έμοϊ " εΙμή, pro περιδοϋ'έμοϊ περϊ τόν εi μή. Hom. quo-" que in hac signif. ulitur verbo isto, sed omisso "περϊ cum gen. solo construit: ut U. Ύ. (485.)

Αεϋρό νυν ή τρίποδος περιδώμεθον ήέ λέβητος, i. e. " συνθήκας ποιώμεθα, Paciscamur, s. Ε pacto certe-" mus. Et Od. Τ . (78.) 'Αλλ' επεν αύτάρ έγών έμέ-" θεν περιδώσομαι αυτής, Άίκεν σ έξαπάφω, κτεϊναί σ " ο'ικτίστω όλέθρω, i. e. περϊ έμοϋ, κατ' έμαυτοΰ συν-" θήκας ποιήσομαι, Ita de me tecum paciscar, Hoc " pacto ME obstringam. Sic VERBALE Περίδοσιν " Hes. exp. συνθήκην et συνθήκης θέσιν, Pactum, De-" positionem pignoris et ceytationem ex pacto." [ΓΙεριδίδομαι,· Aristoph. Ί. 791· Schneider. Lex. " Brunck. ad Aristoph. 2, 93. 3, 32. Heyn. Hom. 8, 293. 456. Περιδίδωμι, 6, 496. ad Xen. Eph. 182." Schaef. Mss.]

Προδίδωμι, Prodo, ut προδιδόναι πάλιν, Xen. Έ. 1, (3, 10.) Interdum et dat. personae additur; ut Pausi Προδοϋναι Σαλαμίνα Άθηναίοις. Nonnunquam vero solus personae accus., utAristoph. Σ. (34)3.) ούχι προ-δώσειν ήμας φασί. Dem. (343.) Τόν δέ καιρόν τών πρα-γμάτων έάν τις εκών καθυφή καί προδφ τοϊς έναντίοις, Occasiones rerum bene gerendaruni si quis adversariis condonarit et prodiderit, Bud. 25. Et προδιδόναι δίκην, [Deni. 1239·] Causara prodere, i. e. Praeva-ricari, ibid. Dicitur et προδιδόναι interdum sine ad-jectione, Xen. 99. Saepe autem accipitur et pro De-serere, Destituere suo auxilio. Thuc. 3. Καί προδοϋ-ναι αυτούς ούκέτ ήν καλόν. Bud. προδοϋναι interpr. Deserere et Destituere etiam in Dem. (553.) Καν μέν αφώ τοϋτον έγώ, καϊ προδώ τήν ύμετέραν καταχειροτο-νίαν, ουδέν, ώς 'έοικεν, αδικώ : de pop.uli prsejudicio loquens, qui contra Midiam in theatro reclamarat; hoc enim dicit ironice. Bud. Item προδιδόναι τάς έλπίδας Aristoph. (Ν. 1500.) Frustrari spem : et Προδιδόναι τά καθήκοντα, Lucian. Officium deserere, Officio deesse. VV. LL. exp, non solum Desero, sed et Negligo. Miram vero quandam Deserendi signif. habet in Xen; Έ. 5, (2, 5.) Βρεχομένων δέ τών κατω πλίνθων καί προδιδουσών τάς άνω : sed nostro Laisser in simili loquendi forma utimur; at Inter-pres ineptisshne, Cum superiores lateres pondere murum degravaimt. Dem. (1239·) pr< Προδιδόναι rov όφθαλμόν,

erdere, nisi sit mendosus 1. Ila quidem Bud. lanquam dubitans : at ego προδιδόναι pro Amittere poni aperte existimo in Plut. (1, 666.)

μήν άπείπεν, ουδέ προύδωκε τό φρόνημα και τό μέγε-θος τής ψυχής υπό τών συμφορών. || Neutr. pro De-ficio, Bud. ap. Herod. 7, (I87.) Προδοϋναι τά ρέ-εθρα τών ποταμών ένίων. [" Similiter 8, 52. Τοΰ φράγματος προδεδωκότος, Deficiente, Fallente, eos vallo. Sic nitnirum προδιδόναι, verbo absolute et sine regimine posito, dicuntur, qui deficiunt ad ho-stes, aut saltem deserunt stationem, et fallunt ope-ram, quam praestare debent, ap. Eund. 3, 45. 5, 113. 6, 15." Schweigh. Mss.] || Prius do, Prior do. Apud Xen. Έ. 1, (5, 4.)certe προδιδόναι puto espe Prius dare, i. e. Ante tempus; et quod Gall. dici-tur Avancer: Καί τόν τε προσοφεϊλόμενον άπέδωκε, καϊ έτι μηνός προέδωκεν. Aristot. autein (Econ. 2. Προδεδομένην τρίμηνον σιταρ,κίαν δωρεάν αύτοίς διδό-ναι, Stipendium ante datutn. At pro Prior do, ad Rom. 11, (35.)*H τις προέδωκεν αύτφ, καί άνταποδοθή-σεται αύτφ; Aut quis prior dedit ei? Aptius quam Prius dedit: licet qui prior dat, etiam prius det. " Προύδίδοσαν, ap. Thuc. Att. synaliphe pro προεδί-" δοσαν, Prodiderunt. Sic προύδοσαν pro προέδοσαν, " Dem. itidem Prodiderunt. Προύδωκε ρΐΌττροέδωκε, " Prodidit." [Lennep. ad Phalar. p. 355. Fut. προ-δώσω, Xen. Κ. Π. 2, 4, 10. 6, 3, 27·: Soph. Antig. Ι Ι66. Herod. 7, 187- " Markl. Suppl. 265. 350. Xen. Έ. p. 263. Schn., Wakef. Alc. 200. 256. Eura.

3343 ΔΙΚ [ρρ. 1000—1007·] ΔΙΚ 3 3 4 4

234. Abresch. jEsch. 2, 7· Cattier. 89- Philodem. 3. Α Thom. Μ. 739· ad Charit. 287- Bentl. Opusc. 28. 135. 147. Valck. Rhoen. p. 544. Wessel. Herod. 219· Plut. Mor. 1, 15. Wakef. S. C. 3, 30. ad Herod. 592. Musgr. Cycl. 360. Or. 574. μάχην, Plut. de S. Ν . V. 5." Schaef. Mss. * Προδοσείω, Damascius Pho-tii p. 1059- * " Πρόδομα, ad Hesych. 1, 549· «· 9·" Dahler. Mss. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 249- * Προδί>-μάτιον, i. q. πρόδοσα, Hesych.] Πρόδοσιι, ή, q. d. Antedatio, Elargitio, Erogatio, Dem. (1208.) 'Ετέρους έμισθωσάμην ναύταs, δωρεάς καί προδόσειι αΰτοίι bibovi μεγάλας: [1210." Ad Phalar. 356." Schaef. Mss. * Πα-Χιμπρόδοσις, Philo Matb. 94.] Ατ Προδοσία, ή, Pro-ditio, Thuc. 1. Ylpoboaig. ληφθείς έσταυρώθη. Plut. de Herod. Malign. Α'ίρεται μέν άσπϊι αΰτοίι προδοσίας σημείου. Lucian. Έπί προδοσίφ τής Έλλάδοί υπόπτους γενομένους. Plut. (2, 53.) Οί 'Αθηναίοι, δίκης γενο-μένης, τοϋ μέν Φρυνίχου προδοσίαν κατεφηφίσαντο τε-θνηκό'τος. [Eur. Hel. 1649. " Thom. Μ. 739- Valck. Diatr. 123." Schaef. Mss. * Παλιμπροδοσία, Plut. Al-cib. 25. Dionys. Η. (1, 159·) 3, 1578. Polyb. 5', 96. Β Plut. 9, 33. H., Diod. S. 15, 91. * Ψευδοπροδοσία, Polyaen. 3, 9, 32.] HiNC Προδοσίκομπος, ν. anti-quum, Eustathio ό είς μάτην * υποσχετικός, 6 τάς έαυ-τοϋ υποσχέσεις έν ουδενϊ τιθέμενος, άλλά προδιδούς: qnae exp. ap. Suid. quoque est: i. pfope q. κενεαν-χής s. αυχών κενεά, ap. Hom., eod. Eust. teste. [Phot. Lex. * Προδοσά-αιροί, " Jacobs. Anith. 6, 295." Scbffif. Mss. s. * ΠροδωσέΓαφοϊ, Dio Cass. 630. A-then. 695. Eust. 351, l6. Anal. 1, 155.] Προδότης, Proditor, Thuc. 4. *Οτι οΰ δίκαιον, ε'ίη οϊιτε τους πρά-ξανται ττρόχ αυτόν τήν λήφιν τήε πόλεως, χείρουι ουδέ προδόταε ήγείσθαι, Isocr. ad Dem. (6.) Τήι τύχης εί-ναι προδότας. Plut. (8, 30.) Ό δέ άδόλεσχοι άμισθόε έστι προδότης καί αυτεπάγγελτος, ούχ ίππους οΰδέ τείχη προδιδούς, άλλά λόγους έκφέρων άπορρήτους. [" Thom. Μ. 739. Musgr. Hel, 840." Schaef. Mss.] Ετ FEM. . Προδότη Proditrix, Eur. [Med. 1332. Hel. 840.937. 1162. Andr. 631. Aristoph. Θ. 400- " Musgr. Hel. 1. c. Lobeck. Aj. p. 342." Schaef. Mss.] HINC Πα-λιμπροδότης, Appian. (Β. C. 5, 96.) 'Ών φύσει παλιμ- C προδότης. [Dinarchus ap. J. Poll.] Ετ Προδοπκοϊ,

• Proditorius, Lucian. (3,143.) Τόνπλούσιον δέ, ώε τύ-ραννον τόν τυραννικόν δέ, ώς προδοτικού (διαβάλλουσι.) Plut. (8, 653.) Έκ τοΰ πρoborικoϋ χρυσίου πόρνας και ίχθϋς άγοράζειν. Α QUO ΠροδοΓίκώϊ, q. d. Prodito-rie, Proditorum more, Lucian. Oirus άπίστωι καί προδοτικώί. [* Προδοτήρ, Tzetz. Anteh. 382. * " Προ-δότρια, C o D s t . Manass. Chron. 110. (560.)" Kall. Mss.] Πρόδοτος, ό, ή, Proditus, ut ένδοτος, [" Eur. Hipp. 595. Sopb. El. 126. 1074." Seaggr. Mss. " Diod. S. 2, 642. Brunck. Antig. 1166." Schaef. Mss.] Καταπροδίδφμι, ut καταπροίεμαι, prope i. q. προδί-δωμι. Thuc. 3. Tous πάνται Έλληναί καταπροδοΰναι. Idem, 'ils καταπροδόντεε τό εαυτών : (3, 111.) Νομί-σαε καταπροδ^οσθαι σφάι, Ratus se proditos esse. Lucian. (1, 197·) Ύάμαυτοϋ μόνα σκοπώ, τά κοινά δέ κaraπρobίbωμι και έλάττω ποιώ. [" Ad Charit. 564. ad Lucian. 1, 300. Herod. 694." Schsef. Mss.j

Προσδίδωμι, Insuper do, Participo, Xen. Κ. 'Α. 1, 2, 29· Δεόμενοι προσδοϋναι καί ταϋτα μηδενός άγαθοΰ, j> Se participem insuper facere, idque boni nullius. Lucian. (3, 227.) Καλέσαι δέ τόν οίκέτην, καϊ συν πολ-λψ καϊ άθρόψ γέλωτι ειπών προσδοϋναι τφ ονψ άκρατου βοφε'ιν. [" Aristoph. Ί. 1222." Seager. Mss. " Ad Phalar. 356. ad Lucian. 2, 181. ad Charit. 287." Schaef. Mss. * Πρόσδομα, Gl. Mantissa, " Max. Pla-nudes V. JEsop. p. 24. Frobeli." Boiss. Mss.]

Συνδίδωμι, q. d. Do simul, unum in locum. Unde pro Congrego accipitur: sicut Bud. pass. συνδίδοσθαι exp. Congregari, in Basil. Hexaem. 30. 'Αλλά τότε τής ευρυχωρίας τψ προστάγματι τοϋ Θεοϋ δημιουργηθεί-σης, έπ' αύτήν συνεδόθη τών υδάτων τά πλήθη. Alibi ex Eod. affert συνδιδόμενον ϋδωρ et διαδιδόμενον ut contraria. || Pro ένδίδωμι accipi videtur i. e. Lan-gueo, vel, ut vertit Theodor. pro Subsido, Consido, ap. Aristot. Probl. 4. Διά χί τών πλείοσιν άφροδισίοις χρωμένων έπιδηλότατα συνδίδωσι τά όμματα καί τά Ισχία, Bud. Εχρ. etiam λεπτύνομαι, et hanc exp. ex sod. l.confirmariscribit. "'Επισυνδίδωμι, Invalesco,

AccreSfeo, VV. LL.'"[Plut. JEmilio 14. * ΎΏρδ/δω-μι, Eur. Erecth. 81. 9&f " Brunck. AristopH: 1, 217." Schaef. Mss.] " Ύποδίδωμι, Cedo, VV. LL. " sine exemplo," [Dio Cass. p. 30. Aristot. de Mot. An. 2. Philostr. V. S. 2, 23, 2. " Abresch. .®sch. 2, 78. ad Diod. S. 1, 673. Valck. Adoni^. p. 250." Schsef. Mss. * Ύπόδοσιε, ^fugiura, ^scb . Eum. 505. μόχθων.]

ΔΩΡΟΝ, το, Donum, Munus, vox poetis et orato-ribus communis. Plato de Rep. 3. άωρα θεούς πείθ& κάϊ αΐδοίους βασιλήας. Eur. Med. (960.) πείθειν δω/j£' καί θεούς λόγος, Χρυσοί δέ κρείσσων μυρίων λύγων βρο-τοίς. Quo respexit Ovid. Munera, crede mihi; pla-cant hominesque deosque: Placatur donis Jupiter ipse datis. Et άγλαά δώρα, Hom. II. Α. (213.) Apud ,Eund. δώρον δέξασθαι, ποτιδέγμένος, έλοντο, ϋποαχά. μενοι μέγα, δώρα οίσέμεναι, παρέζ Άχίλήος έχεσθβι, δοϋναι, πόρωσιν, άποπέμψω. Apud Hesiod. δώρον έδώρησαν. Apud oratt. et prosae scriptt. δώρα λαβείν καί διδόναι, άγειν, Auferre, et πέμψαι. Xen. Κ . Π. 3. Έ ν δέ δώρον άπειμι έχων παρά σοϋ. At δώρων.γραφή est Crimen sordium, s. munerum acceptorum, i. q. δωροδοκίας γραφή, s. δωροδοκία simpl. jEschili.(87·) Καν τοίι δικαστηρίοις τούς τών δώρων γραφάς άλισκό· μένους άτιμοϋτε, Qui sordium manifesti sunt, Bud. i. e. οπότε τις α'ιτίαν έχοι τών πόλιτευομένων δώρα λαβείν, Harpocr., κατά τοϋ έπϊ δώροις δικάσαντος^Ι. Poll. PRO QUO Αωρογραφή perperam una voce ap. Suid. scribitur, [Lobeck. ad Phryn. Ecl. 498.] Apnd Plut. tameu Pericle δώρων δίωζιε exp. Actio ambitjif: ubi de pecuniis in ambitu magistratus datis intelfi-gendum foret. [Δώρα 'Αφροδίτης, ad ApOll. Rb. T. 1. p. 384. Hymn. in Cer. 147. Horat. Carm. 4, 10, 2. Cum dat., Schaef. Meletem. 67. Hesiod. 'A. 47. Pind. Ό . 1, 119. N. 8, 12. " Acla Traj. 1, 223.

^egaar. in Daniel. 80. Toup. Opusc. 1, 93. Mitsch. H. in Cer. 193. Ruhnk. 328. Villois. ad Longum 65. Markl. Iph. p. 150. Heyn. Hom. 6, 145. Conf. c. δωρεά, ad Diod. S. 2, 225. Differt a δωρεά, Philo Byz. p. 220. Orell.: Ein den Gottem, Heyn. Hom. 8, 683. Plur. pro sing., 8, 415. II. Y. 268. Y. 297· Etym. M. 118, 12. Cum dat., Dionys. Η. 1, 173. Ύπνου δ., Heyn. Hom. 5,392. Δώρα'Αφροδίτης, Con-cubitus, Mitscb. H. in Cer. 148. Ruhnk. Praef. p. xiii. Wakef. S. C. 3, 116. Gracv. ad Hesiod. 597. Venustas, Rubnk. ad H. in Cer. 147- Δ. θεών, ibid. Mitsch. 156. Wolf. ad Hesiod. 75. Jacobs. Anth. 7, 319. 8,21. Wakef. S. C. 3, 116. Μουσών, Ruhnk.l. c. Wolf. 1. ο."ϋβης, Κύπριας, Wakef.,AIc. 296. Brunck. Apoll. Rh. 180. Heyn. Hom. 5, 392. Δώρα θεούς πεί-θει, Musgr. Med. 964." Scbaef. Mss.] Αωροβόρος, ό, ή, Donivorus, Qui dona quasi vorat, i. q. δωροφάγος, δωροδόκος, ex Hesiodo. [* Δωροδέκτηε, Scbleusner. Lex. in V. T . " Toup. ad Longin. 383." Schsef. Mss.] Δωροδόκοε, Qui munera capit, muneribus ac-ceptis corrumpi se patitur, Sordidus. Longin. 'Α-νάγκη γάρ τψ δωροδόκψ τά οικεία μέν φαίνεσθαι καλά καϊ δίκαια. Et Aristopb. (Ί. 403.) πράγμασι, Rebus nu-mariis et sordidis, [*Ω περί πάντ], επί πάσί τε πράγμα-σι, Δωροδόκοισιν έπ' άνθεσιν ι ζω ν, ita Brunck. De-mostb. Pbil. 3. Aretaeus 2. p. 67. ad Timaei Lex. 91. " Toup. ad Longin. 383."SchaBf. Mss. * " Άδωρο-δόκος, Νοηη. D. 4, 32. 34, 176." Kall. Mss. Αηψ 3. 139· * Άδωροδοκία, Schneider. Lex. άμαρτύρως, " ad Moer. 39." Schaef. Mss.] Δωροδοκία, ή, Mune-rum acceptio, Sordes; eo sensu, quo Ulpian. dicit, Si per gratiam aut sordes magistratus jus non di-xerit. iEschin. (62.) Τούτων άπεστερήθη τε διά Δη-μοσθένην καί Φιλοκράτην, καϊ τάς τούτων δωροδοκίας άε έδωροδόκησαν. Dinarch. c. Oem. Πότερον'Μσαγω-γίμους τάς τών άλλων δωροδοκίας ποιήσετε, ή άνέ-δην έξέσται δώρα λαμβάνειν καθ' ύμών, Sordes ma-gistratuum, Bud.: Plut. (5, 488.) Τιμαγόρου μέν διά τήν δωροδοκίαν 'Αθηναίοι θάνατον κατέγνωσαν. || Est etiam Crimen et judicium contra j-udices numarios et sordidos, ap. Lys., Bud. Comm. || Ammonio (46.) non solum δώρων λήφιι, sed etiam δώρων δόσιι: quomodo δωροδοκείν accipi mox videbis. [" Plut. Mor. 1, 878. Diod. S. 2, 631." Schaef. Mss.] Δω-ροδοκιστί, vide Δωριστι, [Arisioph. *I. 996. " Brunck,

3335 ΔΙΔ ,{pp. 1000—1002.5 ΔΙΔ 3336 3 44. Ί/&ΐιίρονοκή<ττί, ibid." Schaef. Mss.] Αωροδο« Α

Munera capro, accipio corrumpentia et sordi-da Dem. (240.) Τώκ μέν εν τφ πολιτευεσθαι καϊ •πράττειν δωροδοκούντων καϊ διεφθαρμένων έπϊ χρήμα σι: de Falsa \fsg· 01 δωροδοκοϋντες καϊ χρήματα λαμβά*· vbvres: βτ^Άωροδοκεϊ έπβ,υτοφώρω, Manifeste depre-henditur corruptus esse, Bud.: iEschin. Αωροδοκώ παρά σον. Et Herod. (6, 72.) δωροδόκησεν αργύρων 9Γ»λν, Multum pecuniae per corruptelam dono acce-pit. Lueian. (3, 523.) Πολύ μάλλον έτι φυλακτέον μοι μή τήν ψνχήν αύτήν παρ' 'Αντιπάτρου δεδωροδοκη-κίναι, Ne animam et salutem pro mercede libertatis proditse et prostitutae accepisse videar. Sic Ari* S t o p h . Σ. (669·) Κ^θ' ούτοι μέν δωροδοκοΰσι κατά πεν-τήκοντα τάλαντα 'Απο των πόλεων. || Est etiam δε-κάζω, Muneribus corrumpo, Diog. L. Xenocrate, Τούς μέν γάρ ίδωροδόκησεν δ* Φίλιπποι' έμέ δέ ,μηδενϊ λόγω έπηγάγετο. Bud. Αωροδοκοϋμαι ί. q. δεκάζομαι, Aceipio munera corrumpentia et sordida, Suscipio eoftuptoria, Bud. e Dem. de Fals. L e g . O n δέ ταϋθ' άπλώε δεδωροδόκηνται, Haec supradicta Philippo con- g donarunt ab eo muneribus cojrupti. Dinarch.c. Dem. ίαροίύκονμενον vocat Quod sordide acceptum est, Per cortuptionem acceptum, τό δεδωροδοκημένον χρυσίονi Et jEschin. Τά δωροδοκηθέντα σόι, Quae muneribus corruptus» fecisti; Dem. Αεδωροδόκηνται ταΰτα, Haec scrrdidis corrupti muneribus fecerunt. [" Olympiod. Ms. in Plat. Gorg. 47." Routh. Mss. Schol. Ari-stop. Ί. 66. " Σ. 669. 6'75. ad Timaei Lex. 91·. Wessel. Diss. Herod. 190. ad 471. 475. ad Charit. 505. Abresch. iEsch. 2 ,67. Leon. Tar. 16. et Jacobs. Wakef. S. C. 4, 41. Diod. S. 1, 592. 2, 332. Strato 46. Τ. H. ad Plutum p. 222. Brunck. Aristoph. 3, 23. Dionys. H. 2, 776. Act., med., Schneider. ad Xen. Κ. 'A. 435." Schaef. Mss.] Αωροδόκημα, τό, Quod sordide acceptum est, Per corruptioneni acce-ptum, Munus, quod sordide accipitur, Dem. (236.) Κλέμμα μέν Φιλίππου, δωροδόκημα δέ των άδικων τού-των άνθρώπων. iEschin. (68.) Καί τόκον ήνεγκαν Αη-μοσθένει τοΰ δωροδοκήματος, δραχμήν τοϋ μηνός τής μνας, έως τό κεφάλαων άπέδοσαν. Ibid. Tous κοινω- ( νούς των δωρόδοκηματων αυτψ. Άδωροδόκητοι, ό, ή, Qui munera sordida ηοη accepit, Largitionibus et muneribus se corrumpi passus non est, Incorruptus, yEschin. (65.) ΤΙαρεκάλουν έπϊ τό βήμα, τόν μόνον ά. όνομάζοντες τρ πόλει. [" Ad Timaei Lex. 91." Schaef. Mss.] UNDE Άδωροδοκητως, Sine munerum serdidorum acceptione, Incorrupte, Integre, Dem. (310.) Αικαίως καϊ άδ. πάντα μοι πεπράχθαι προσομο-λογεϊτε, [Cic. ad Att. 5, 20.] Καταδωροδοκέω, Cor-rumpo sordidis niuneribus, Bud. Comm. 745. || Sor-dida munera accipio, Aristoph. Σ. (1036.) Τοιούτον ίδών τέρας, ού φήσι δείσας δωροδοκησαι, Negat se veri-tuni munera cepisse. Et pass. pro eod. B. (36l.) Ή τής πόλεως χειμαζόμενης άρχων καταδωροδοκεϊται. f" Ad Lucian. 1, 389·" Schaef. Mss. * Αωροδότης, Meleager 5. λάθα».] Αωροκοπέω, Munera prava of-fero ; sic enim Eccles. (35, 11.) exp. tradunt VV. LL.: 3 Macc. auteni 1. Αεδωροκοπημένοις είς μηχα-νήν Hjs εκφνγής vertitur, Corrumpi .moliendae fugae gratia. [* Αωροκοπία, Schleusner. Lex. in V. Τ.] ; Αωρολήπτης, ό, Qui munera accipit, δωροδόκος. Pro-vetb. 15, [27. * Δωροληψία, Cyrill. Alex. in Es. 59. p. 831. Dio Cass. I l6 . * " Αωροληπτέω, Const. Manaes. Chron. p. 102." Boiss. Mss. Eust. 68, 3 5 = 9 1 , 17. * Άδωρόληπτος, Schol. Thuc. 2, 65.] Αωροζενία, ή, Cum quis peregrinitatis accusatus, do-na o^erens calumnias effugit, Aristot. inAthen. Rep. Είσί δέ γραφαϊ προς αυτούς, iSv παράστασις τίθεται ξέ-νιας τίαν

, ί} δωροξενίας, άν τις δωρα δούς άποφνγρ συκοφαν . Uilde J. Poll. Βενίας καϊ δωροξενίας γραφή καϊ

δίκη κατά τών παρεγγεγραμμένων, αν διαφθείρωσι τούς δικάζοντας, seu, ε'ί τις ξενίας κρινόμενος, δώρα δούς άπο-

Αωροξενίας νόμος, Hyperid. [* Αωροτελής, unde οι. * Αωροτελέω, Dem. 667=1072.] Αωροφάγος, Doni-vorus, i. q. δωροβόρος, Hesiod."E. (1, 219.) Τής δέ δίκης βόθοι έλκομένης, ρ κ' άνδρες άγω σι Αωροφάγοι, σκολιαίς δέ δίκαις κρίνωσι θέμιστας: (1,262.) Ταΰτα φυλασσόμενοι, βασιλήες, ιθύνετε μύθους, Αωροφάγοι, ' σκόλιων δέ δικών έπϊ πάγχυ λάθεσθε. [" Heyn. Hom.

PARS XII.

7, 205. * Αωροφαγία, Hceschel. ad Sirac. ρ. 409." Schsef. Mss.] Αωροφόρος, Dona ferens. || Maryandeni autem ap. Euphorion. Αωροφόροι καλέονται νποφρίσ-σοντες άνακτας, quoniam, cum ipsi sibi praeesse non possent, Hferadeotis se subjecerunt, polliciti perpetuo se eis θητεύσειν, si necessaria sibi ab eis suppedita-rentur, Athen. (272.) e Posidonio. Callistr. autem ap. Eund. δωροφόρους vocatos eos scribit ad mitigan-dum acerbiusculum οϊκετών nomen : sicut Spaitiatee έπϊ τών Ειλώτων fecerint,. Thessali έπϊ των ΤΙενεστών,· CretenseB έπϊ τών Κλαρωτών. [" Ad Timaei Lex. 214. Jacobs. Anth. 8, 192." Schaef. Mss. * Αωροφο-ρικός, Plato Soph. 16. p. 222. /Elian. V. Η. 1, 22. στολή, " Suid. ν. Θυσία." Boiss. Mss. " Casaub, ad Athen. 69·" Schaef. Mss.] Αωροφορία, ή, Munerum oblatio, [" Alcipbro ^4." Schaef. Mss.] Αωροφορέω, Munerafero s. offero, Greg. Natal. Cbristi, Καί μετά Μάγων δωροφόρησον χρνσόν καϊ λίβανον καϊ σμυρναν. Idem de luxu loquens, Μή γή καϊ θάλασσα τήν τιμίαν υμών κόπρον δωροφορείτωσαν. [iElian. V. Η. 1, . Athen. 209. Leon. Tar. Plato Euthyphrone ρ- 51. " Phaedro 210. Bas. 1." Seager. Mss. Dio Cass. 145. " Ad Charit. 242. ad Lucian. 1, 350. ad Diod. S. 1, 327. Huschk. Anal. 202. Jacobs. Anth. 8, 192. Fischer. ad Plat. Euthyphr. 51.: Phaedr. 314. Heind. Conf. c. δορυφ., ad Diod. S. 1, 58. 127. ad Lucian. 1, 350." Schaef. Mss. * " Αωροφορητέόν, Andr. Cr. p . 3." Kall. Mss. * " Αωροφόρημα, Const. Manass. Chron. p. 8." Boiss. Mss.]

Compp. partim a δώρον, partim a δωρέομαι :

"Αδωρος, ο, ή, Donorum expers, Qui munera non accepit, Cui ηιυημ$ nullum datum est, Plut. Pericle, Άνήρ άδωρότατος. Cum gen. Tbuc. (2, 65.) Χρημά-των δέ διαφανώς άδωρότατος γενόμενος, Pecunia plane incorruptissimus; s. άδωρόληπτος, ut Schol. exp. || Qui non dat, Bud. e Plat. Symp. de Amore, Πρα-ότατα μέν πορίζων, αγριότητα δέ έξορίζων' φιλόδωρος εύμενίας, αδωρος δυσμενίας, Qui dat benevolentiam et ηοη dat malevolentiam, Qui respuit malevolentiae dona. || Soph. autem Aj. (665.) 'Εχθρών άδωρα δώ-ρα, κ' ούκ όνήσίμα, exp. κακόδωρα: quasi dona ab ho-stibus accepta, dona non sint, aut inauspicata et exitiosa dona; unde Virg. timeo Danaos et dona fe-rentes. [Eur. Med. 617. Schaef. ad Dionys. H. de Comp. Verb. 90. Schneider. Lex. Supplem. " Moer. 38. et n.: Thom. M. 13. et n. 586. ad Timaei Lex. 91. Markl. Iph. p. 333. Jacobs. Anim. 155. Brunck. Soph. 3, 492. ad Lucian. 1, 697. Lobeck. Aj. p. 319." Schaef. Mes.] Άδώρως, i. q. άδωροδοκήτως, J. Poll. Άδωρία, i. e. άφθορία, Cum quis donis corrumpi se non sinit, ap. Ennd. Άντίδωρον, τό, Donumdono relatum, άντενεργέτημα, VV. LL. || Άντίδωρος au-tem nom. propr. [* Αύτόδωρον, perperam pro αύϊό-δορον ap. Plut. Symp. 6. p. 694. * Αύσδωρος, Ορρ. Ά . 3, 303. δώρα, Passowii Liber de Fine et Ratione condendorum Lexx., Teutonice scriptus, p. 29. Schaef. ad Dionys. H/de Comp. Verb. p. 90. " Bur-gess. Init. Hom. p. 68." Schaef. Mss. * " Είρηνόδω-ρος, Dionys. Areop. 209. 260." Kall. Mss. * Έρίδω-

) ρος, Ορρ. Κ. 3, 504. όπώρην, Uberem fructum. *Εν-δωρος, Ορρ. Ά . 2, 39· Herm. ad Orph. Ά . 864. ρ. 161. Carm. Sibyll. ρ. 403.] Ήπιόδωρος, Mitia do-nans, II. Ζ. (251.)"Ενθα οί ήπιόδωρος έναντίη ήλυθε μήτηρ, i. e. πραϋντικά δωρουμένη κατά τήν παιδοτρο-φίαν, ut Schol. exp. [Ορρ. Ά . 4, 7· MoC<roi, Ste-sichori Fr. Ki5irpts. " Heyn. Hom. 5, 244." Schaef. Mss. * Θεόδωρος, Schol. Lycophr. 47. * " Θεοδώ-ρειος, Acta Traj. 1, 236. Callim. 1, 471. * Κακόδω-ρος, (Suid. ν. "Αδωρα,) Brnnck. Soph. 3, 492." Schaef. Mss. * Καλλίδωρος, Schneider. Lex. Sup-plem. v. "Evfftros.] Μεγαλόδωρυν, τό, Splendidum et magnificum munus, VV. LL. ex Herodiano. Ατ Μεγαλόδωροί, ΕΤ Μεγάδωροί poet. ό, ή, Qui magna donat, · Valde munificus, Plut. (8, 446.) 'Εάν δέ που κατίδω πλούσιονμεγαλόδωρον. Ορρ. μεγάδωρόε άρουρα. UNDE Μεγαλοδωρία,%ή, Munificentia, s. Donorum magnorum erogatio, Herodian. 2, (6, 10.) Μεγαλο-δωρίφ άπαντα ς ύπερβαλεϊν, Largitione, Polit.: 6, (β, 5.) Τούς τε στρατιώτας, έφ' oh έλελύπηντο, παρεμυθεϊτο

10 C

3337 ΔΙΔ [ρρ. 1002 1003.}

μεγαλοδωρίψ χρημάτων, Magnis pecuniarumtnuneri- Α bus, Pecuniis elargiendis, Polit. t)onativis, Bud. [Lucian. Dial. Mort. 6, 3. Gymn. 9- ubi MeyaXo-δωρεά, cf. Herodian. 2, 3, 9· * " Μεγαλοδώρω», Const. Mauass. Chron. 45. var. lect. * Όλβιόδωρος, Jo. Geometra H. 3, 53." Boiss. Mss. Eur. Hipp. 759.] Πανδώρα, Virginis nom., quam dii cum do-lio omnibus malis referto ad Epimetheum, ut Pro-methei fratris dolos ulciscerentur, miserunt: dicta, ut tradit Hesiod. Έ . (1, 81.) οτι πάντες 'Ολύμπια δώματ' έχοντες Δώρον έδώρησαν. || Accipi|ur et pro Terra, quod omnia ad vitam necessaria nobis suppe-ditet, Aristoph.O. (971.) πρώτον πανδώρψ θϋσαι, i. e. τή γή, επειδή πάντα κατά 70 ζήν δωρεϊται, Schol. Uncle et ζείδωρος, άνησιδώρα άρουρα dicitur. Ν α μ Ζείδωρος vocatur q.uasi δωρουμένη τό ζην, verso rj in et, Eust. Quod vitam et ad vitam necessaria donet mortalibus. Et ζείδωρον ύδωρ ap. Νοηη. pro Aqua vivifica. Quanquam Plin. άπό της ζειάς, Spelta, no-minatam tradit, non, ut aliqui arbitrantur, Quod

'vitam donaret. Ατ Άνησιδωρα appellata est ab Β emittendis e visceribus suis donis, seu, ut Hes. spe-cialius exp., διά τό τούς καρπούς άνιέναι. Ρκο QUO Άνησίδανος scribitur, eod. sensu: δάνος enim pro

JMunere accipi supra ostensum est. [" Πανδώρα, Ja-cobs. Auth. 11, 238. Gesn. Ind. Orph. ad Diod. S. 1, 225. Ζείδωρος, ibid. Cyllen. 1. Heyn. Hom. 4, 318. 691. Bergl. Alciphr. 14. Ruhnk. ad H. in Cer. 122. Wassenb. ad Hom. 74. Valck. Hippol. p. 245. Άνησίδωρος, Fac. ad Paus. 1, 122. .Sylb. 77· Ruhnk. ad H. in Cer. 1. c. Mitsch. 224. Bergler. Al-ciphr. 14. ad Diod. S. 1. c." Schaef. Mss. *Πάν-δωρος, Cleantb. Η. 32. Bacchylides, Ορρ. Κ. 1, 12. " Mitsch. Η. ia Cer. 156." Schaef. Mss.] Πολύ-δωρο», Multa donans, II. Z. (394.) Ένθ' άλοχος πο-λύδωρος έναντι·)ι ήλθε θέουσα Ανδρομάχη, i. e. * πο-λύπροικος, Eust. Quod multis rauneribus s. ampla dote maritum locupletasset: [X. 88.] || Est et nom. propr. [Quo conipendio scribatur, ad Greg. Cor. 836. conf. cum πολύϊδος, ibid. " Heyn. Hom. 5, 269. §. 256. * Πολύδωρα, ad Diod. S. 1, 581." Schaef. c Mss.: ad Greg. Cor. 530.] Πολυδωρία, ή, Multorum donatio, Munificentia nuilta elargiens, Xen. Κ. Π. 8, (2, 6.) Διαμένει δε 'έτι και νϋν τοις βασιλεύσιν ή πολυ-δωρία. [* Σοφόδωρος, Dionys. Areop. 423.] Φίλόδωρος, Qui donare amat, Munificus, Liberalis, Synes. Ep. 101. Φιλανθρωπότατός τε ε'ίης και των εγκωμίων φιλο-δωρότατος, Aliorum laudis liberalissimus. Aliud exem-plum e Plat. babes in "Αδωρος. De re etiam aliqua, ut Lat. Liberalis, dicitur. Dem. (264.) "Ωοτβ τόν δόντα τι των 'ιδίων καϊ ποιήσαντα πράγμα φίλάνθρωπον καϊ φίλόδωρον. [" Plut. Alex. 48." Boiss. Mss. " Ad Diod. S. 2, 280. ad Moer. 38. Athen. 1, 13." Schajf. Mss. * Φίλοδώρως, J. Poll. 330. Plato Theaet. 1, 146. *Φίλοδωρέω, unde * Φιλοδώρημα, Nicet. Ann. 1, 5.] Φιλοδωρία, ή, Donandi amor, Liberalitas, Munificen-tia, ή μετά προθυμίας δωρεά, Suid. [" Const. Manass. Chron. 105. (525.)" Kall. Mss.]

Αωρίτης, 6, Munerarius, adj. sumtum, Muneralis, Plut. Praec. Polit. (820.) Οΰκ άργυρίτην ούδέ δωρίτην αγώνα πολιτείας άγωνιζομένοις, άλλά ιερόν ώς άληθώς JJ καί στεφανίτην. [" Thom. Μ. 810. ad Diod. S. 1, 260." Schaef. Mss.]

[* Αωριμαϊος, Gl. Gratuitus. " ΑωρημαΊος (sic,) Cyrill. Hier. 139" Kall. Mss.]

1Γ Δωρεά, ή, Donuni, Munus, Isocr. Τής μεγίστης δωρεάς παρ' 'Ελλήνων τυχεϊν, Dera. c. Mid. Έν χάρι-τος μέρει καϊ δωρεάς παρείχον : (569·) 'Έλαβον δωρεάς, οτι τούς υβρίζοντας έπαυσαν. Et vEschin. Δωρεά» είς τινα άποθέσθαι: Plut. Έπαγγείλασθαι δωρεάς: Α-then. Έδίδυυ δωρεάς άπροσδοκήτους. Et cum duplici accus., dat. personae adjecto, ap. Plut. 'Εκατόν τά-λαντα δωρεάν αύτψ πέμφαντος : quod Lat. per dat. proferunt, Muneri dare, Dono dare, Muneri mittere, Dono mittere; ut Catull. Sudaria Saetaba ex Iberis miserunt mihi muneri. Dera. c. Mid. Οΰδενί τούτων πώποτε έδώκατε τήν δωρεάν ταύτην, ούδ' αν δοίητε, έξείναι τους Ιδίους έχθρούς νβρίζειν αύτμν εκάστω οπότ' άν βούληται, Prserogativam. || Δωρεάν, έ» τήν δωρεάν, κατά δωρεάν, Dono, Gratis. [" Δωρεά άλλαγή χάριτος, Plato Defin. 414." Routh. Mss. " Polyb.

ΔΓΔ „3K

3338

Exc. Leg. 6." Seager. Mss! " Diod. S. 1, 2 6 f 283. Acta Traj. 1, 223. Segaar. in Daniel. 80. Touf$Q-pusc. 1, 93. Cum dat., Dem. 1243. 'Εν δωρε£, ad Diod. S. 2, 166. Δωρεάν, ad 2, 112. 377. Ή δφίψ δόσις, Schleusner. Cur. Nov. ia Phot. 367·" Schaef. Mss.] Άντιδωρεά, ή, Remjuieratio, Bud. ex Aristot. Eth. 4, (2.) Καί περϊ ξένων όέ ΰποδοχάς και άποστολάί καϊ δωρεάς καϊ άντιδωρεάς. Μεγαλοδωρεά, ή, Donatio magnifica, Largitio, Munificentia, Biid.: Lucian. (3, 888.) Φΐλοτιμούμενοι έπϊ τή μεγαλοδωρεφ, Exultanteg, gaudentes, et elati munificentia. Herodian. 2, (3, 22.) Tats τής τνραννίδοε άκριτοις καί άφειδέσι μεγάλΰ-δωρεαϊς, Enormibus tyrannorum atque immensis lar-gitionibus, Polit. [Schneider, Lex. Heliod. 9. p. 383. passowii Liber de Fine et Ratione condendottjin Lexx. Teutonice scriptus p. 46. * " ΦΛοδί^^ Clem. Alex. Q. D. S. 30. p. 593." Routb. Mss.] '

1Γ Αωρέω, Dono, Hesiod."E. (1, 81.) de Pandora, δτι πάντες 'Ολύμπια δώματ' έχοντες Αωρον έδώρησάύ. Et pass. Soph. Aj. (1030.) Έκτωρ μέν, $ δή τόνδ'έδφ. ρήθη πάρα, Ζωστήρι πρησθεϊς, Baltheo, quoab isto do-natus fuerat. Plato Epist. Μετρίως κεχρήσθαί τε ai-τοίς καϊ δεδωρησθαι δοκείς, Videris huraane ipsis esse usus ac muneribus ab eis donatus. Plato, 01 μείζον αγαθόν ούτ ήλθεν ούθ' ήξει ποτέ τψ θνητψ γένει δωρη-θέν έκ θεών, Quod Cic. ita reddidit, Quo bono nul-lum optabilius, nullum praestantius neque datum est mortalium generi, deorum concessu atqne munere, neque dabitur. || Vox autem med. ap. prosae Script^ usitatior est; et constr. interdum cum dat. personx et rei accus., interdum cum accus. personse et dat. rei, Xen. Κ. Π. 8, (4. 13.) Τψ δέ Ύρκανίψ ίππον καϊ άλλα πολλά καϊ καλά έδωρήσατο. Herod. Αωρέομαί σε τούτοισι, His te dono. Et Plut. Otb. Αωρησάμε#& άπαντας κατ' άνδρα χιλίαις δραχμαίς. At Eur. δωρ{$| μαί σε τούδε, VV. LL. [Ad Greg. Cor. 314. Poela ap. Dionys. H. de Poesi Hom. 8. δωρήσω τρίποδα

* χρυσούατον. " Clark. ad Hom. Fragm. 783. ad Soph. Aj. p. 615. Erf. Αωρουμαι, Toup. Opusc. 1, 255. 575. ad Diod. S. 1, 280. ad Herod. 675. ad Phal. 354. ad Dionys. Η. 1, 109· Volo donare/Eur. Suppl. 899. Herm. De constr., Valck. ad Heiod. 264. 496. 742. Schneider. ad Xen. (Econ. 33." Schaef. Mss.] Αώρημα, τό, Quod donatum est, Do-num, Munus, Aristot. Eth. 1, 9· Et μέν ουν άλλο τι θεών έστι δώρημα άνθρώποις, ευλογον και τήν εύδαιμΦ· νίαν θεόσδοΐνν είναι. Sic Longin. Οεόπεμπτά'τινα δ»· ρήματα dixif. [Cum dat., Schaef. Meletem. Cr. 67. " Sopb. Tr. 603. Eur. Or. 123. Med. 637." Seager. Mss. " Markl. Iph. p. 150. nvi, Valck. Pboen. p. 345." Schaef. Mss.] UNDE Αωρηματικός, Munificusj [" Dionys. H. 3, 1649." Schaef. Mss. * Αωρητήρ, Α-nal. 1, 223. * Δωρητής, Schneider. Lex. άμαρτύρως.] Δωρητός, Muneribus placabilis, Qui muneribus d«-mulceri potest, II. I. (522.) Δωρητοί τ έπέλοντο πα-ράρρητοί τ έπέεσσι, i. e. δώροι» υπήγοντο, Eust. |[ Do-natus, Dono datus, Plut. Caio, Σίτος ήκεν είς 'Ρώμην πολύς μέν ώνητός έξ Ιταλίας, ούκ έλάττων δέ δωρητδε έκ Συρακουσών. Longin. Εΐ Καί δωρητόν τό πράγμα μάλλον ή κτητόν. [" Heyn. Hom. 5, 647· Δωρητός, ή, Sopb. (Ed. Τ. 384." Schaef. Mss.] UNDE Άδώρητοι, ό,ή, Indonatus, Theocr. 16, (7.) Άμετέρας χάριται πετασας ύποδέξεται ο'ίκψ Άσπασίως, ούδ' αύθις άδωρή-τους άποπέμφει. [" Dionys. Alex. ap. Euseb· Ρ· Ε. 14. 26." Routh. Mss. Eur. Hec. 42. ap. Bekk. A-necd. 346. * "ψποιμοδώρητοε, Const. Manass. Amat. 5 ,39." Boiss. Mss. * Εύδώρητος, Ορρ. Ά . 4, 359· * Θεοδώρητος, Clem. Alex. Paed. 2. ρ. 147. Str, 6. ρ. 642. 692., 8. ρ. 768. * Θεοδώρητον, Medicantgitum, Trall. 8. ρ. 457-, 10. ρ. 588. * Θεοδώριτος, * Θεοδώ-ριχος, Ind. Greg. Cor. * Πατροδώρι/το», Lucian. Tra-gop. 267. * Δωρητικός, Gl. Donator, " Plato Sopb. 10. p. 18." Kall. Mss. Synes. 9. 29·] " Δωρύττομαι, " Dor. pro δωροϋμαι, Dono," [ad Greg. Cor. 294= 135. " Valck. Adoniaz. p. 109." Schief. Mss.] 'Av-τιδωρέομαι, Vicissim dono, Aliud pro alio dono, A-ristot. Eth. 8, (8.) Οδ γάρ τυγχάνει τις ένδεής ών, τού-του έφιέμένος, άντιδωρείται άλλο. Xen. (ΚΙ Π. 5, 4, 15.)"Ε» γ' άν μι ίδρς έχοντα, ώστε σον μή ήττάσθαι άν-τιδωρούμενον. [Eur. Hel. 157· Herod. 2, 30. Polyb. 3, 28, 3. * Άποδωρέομαι, Athen. 432. * Διαδωρέομαι,

ΔΙΖ [ρρ. 1003—1004.] ΔΙΚ 3340

Π. 3, 3, 6. β,Μνησιδωρέω, Dem. 1072. Α , δωρέοραι, Amphiloch. ρ. 41." Kall. Mss.

_$ασδωρέομαι, Diod. S. 17· ρ. 582.] 5Γ Αώρον, τό, Palmus ; qnam signif. Hcef Plin. pri-

mariam esse velit, nos tamen secuti Gramm. sumus, δώρον in priore illa sigiiif. a δίδωμι derivantium, ut Donum a Do ap. Lat., nisi forte et hoc δώρον a δί-δωμι quoque dictum velimus, quoniam eo donemus id, quodftdonamus. Plin. 35, 14. Graeci antiqui δώ-ρον Palmum vocabant: et ideo δώρα Munera, quia manu darentur. Vitruv. 2, 3. nobiscum facere vide-tur: Δώρον autem, Graeci appellant Palmuni, quod munerum datio Gr. δώρον appellatur; id autem sem-per geritur per manus palmum. Nicander Θ. (3481) cκ\ τρία-δώρα φέρων μήκος τε καί ίθύν. Intelligi autem Tolunt Palmura minorem, qui quaternum digitorum esSet, i. q. παλαιστή s. παλαιστής, s. τρίτον σπιθαμής, Enft. [Suid. " Wessel.Obs. 69. Phrynich. Ecl. 130. Heyn. Hom. 4, 573." Schaef. Mss.] UNBE Αεκάδωρος, Qui decem palmorum est, Αμάξι), Hesiod. " Αωδεκά-" δωρος, Epigr. (Erycii 1.) Qui duodecim palmorum β " est, ut κέρα." [" Wyttenb. Praef. ad Plut. Mor. p. xlviii. Ilgen. Hymn. 404. Jacobs. Anth. 7, 92. 9, 351." Schief. Mss.] Α QUO Έκκαιδεκάδωρος, Qui sedecim palmoruin est, II. Δ. (109.) Τον κέρα έκ κε-φάλήι ,έκκαιδεκάδωρα πεφΰκει: quod de ambobus cor-nibus intelligi volunt, ut ambo simul sint quinque spithamarum et palmi unius: alterutrum vero dua-rura spithamarum cum diroidia et dimidio palmo: δώρον enitn Tertiam spithamae partem esse tradit Eust. Nec admittendum quod quidam hic exp. Cor-nua sedecim ramos habentia; nam αίγός cornua ra-mos non habere, nemo ignorat. [" Jacobs. Anth. 9, 352. Heyn. Hom. 4, 573." Schaef. Mss.] Ετ Δί-δωρος, Qui duoruni palmorum est. Ετ ΐίεντάδωροι, Qui quinque palmorum est. Ετ Τετράδωροι, Qui quatuor palmorum est. Plin. 1. c. Genera eorum, sc. laterum, tria; δίδωρον, quo utimur, longum sesqui-pede, latum pede : alterum τετράδωρον, tertium πεν-τάδωρον. Et item Vitruv. Fiunt autem laterum ge-nera tria: unum, quod Gr. δίδωρον'appellatnr, i. e. c quo nostri utuatur, longum pede, latum semipede : ceteris duobus Graecorum aedificia struuntur: ex his unum πεντάδοφον, alterum τετράδωρον dicitur. [* " Τεσσαρακαιδεκάδωρος, Jacobs. Antb. 7, 343." Schaef. Mss.]

" ΔΙΖΗΜΙ, Quaero. Frequentior usus est pass. vo-" cis in act. signif. itidem pro Quaero, Indago, Investi-" go., Hom. II. Ν. (76ο.) "Ασιον Ύρτάκου νίόν Φοίτα " άνά προμάχους διζήμενοι ε'ίπου έψεύροι: Ρ. πληθύν " διζήμενοε. Utitur Idem fut. διζήσομαι, mutuatitio " a διζέομαι. Od. Π. (238.) Φράσσομαι ε'ι κεν νώϊ δυ-" νηρόμεθ' άντιψέρεσθαι, Μούνω άνευθ' Άλλων, ή καί " διζησόμεΰ Άλλουε, Αη etiani alios quaeremus, ζητή-" σομεν. Αίσδημαι, Hesychio ζητώ, Dor." [" Αίζημι, Gesn. Ind. Orph., Fabric. Bibl. Gr. 1, 327. ad Cal-lim. 1, 10. Dorvill. Vann. 65. Valck. Diatr. 275. Wessel. Herod. 48. 216.284.293. 419- 517- Jacobs. Anim. 148. Brunck. Apoll.Rh. 52. ad Lucian. 3, 469. Epigr. adesp. 46. Έδιζησάμην, Valck. Phoen. p. 402. B * Αιζψέον, Brunck. ad Hippol. 494." Schaef. Mss.] " UNDE Αιζήμων, Quaesitor, Vestigator. Nonn." i* ΑίΖησιε, Parmenides ap. Sext. Emp. 7,111. p. 394.] " Έπιδίζιιμαι, Insuper quaero," [" simpl. Quaero, Anquiro, Herod. 1, 95. Requiro, Desidero, 5, 106. Τί επιδιζήμενοε; Quid requirens T' Schweigh. Mss.]

" Δίδω, et Αίζομαι, i. q. δίζημι et δίζημαι, Νοηη. " Τιμήν' δ' ήμετέρην ού δίζομαι, i. e. τήν δόξαν τήν " ιδίαν• ον *$ητψ, Νοη quaero gloriam et honorem " meum. Dicitur et δίζομαι ποιεϊν, ut ζητώ ποιεϊν, M Quaero facere, pro Studeo, s. Do operam ut fa-" ciam. Hom. δίζω accipit pro Quaero s. Disquiro " mecum, Animo agito et discepto mecum. II. Π.

(713.) "Εκτωρ δ' έν Σκαιησι πύλτ/ε έχε μώνυχαε ϊπ-n " πους. Αίζε γάρ ήέ μάχοιτο κατά κλόνον αίτιε έλάσ-" σαε, *Η λαούς είς τείχος ομοκλήσειεν άλήναι, Hes. " δίζειν exp. ηοη solum ζητεϊν, έρευνφν, sed etiam " φροντίζειν." [Herod. 7, 142. Αιζημένων το μαντή-ίον, cf, 103. " Wessel. 48. 517. Toup. Opusc. 2,

158. Jacobs. Anim. 148. 216. Brunck. Apoll. Rh. 52. Jacobs. Anth. 7, 351." Schaef. Mss. *'Εκδίδω, Suid. ν. 'Εξέδισεν. " Jacobs. Anth. 7, 351." Schaef. Mss. * 'Επιδίδομαι, Mosch. 2, 28.]

ΔΙΚΗ, Jus, Justitia, Fas, i. q. θέμις Homero, Eust.: Hesiod. "Ε. (1, 273.) Καί νυ δίκηε έπ άκουε, βίης δ' έπιλήθεο πάμπαν. Ubi δίκη βίην illam ορρ. quam, ut opinor, tribiiit illis, quos χειροδίκαε appel-lat, 1. e., ut Ovidii utar verbis, Qui jus ense dicunt. Subjungit tamen aliquanto ppst, δίκη δ' έν χερσί και αίδώε Ούκ έσται: quia nimirum. δίκη tam late patet quam Lat. Jus, et Gall. Droit. Sic, έπεί κακόν Άνδρα δίκαιον "Εμμεναι, εί μείζω γε δίκην άδικώτεροε έξει, Si iniquus plus juris habebit, Si l'inique a meilleur droit. Hinc etiam fit ut Ovid. appellet jus, id quo-que, quod ense dicitur, non autern ίθύντατα, ut II. Σ. (508.) Ty δόμεν ος μετά τοϊσι δίκην Ιθύντατα ε'ίπη, ubi putem δίκην ε'ίπη posse ad verbum reddi Jus diceret. Ex hac signif. τοϋ δίκη manaruut haec, quae adv. po-nuntur, δίκη, έν δίκη, σύν δίκη, κατά δίκην, pro Jure, Merito: quibus ορρ. παρά δίκην, etinterdum μή κατά δίκην, Contra jus et aequum, Immerito. Cic. δίκη ap. Plat. Jure, et έν δίκη ap, Eund. Juste; ut vicissim άδικίφ, Injuste, interpr. ut habes pp. 31. 33. Cic. Lex. Apud Thuc. 3. Παρά δίκην γιγνώσκοιεν pro Contra jus fasque. || Αίκη fuit etiam habita pro Dea Justitiee praeside, quae et filia Jovis est Hesiodo: eam certe deum comitari tradidit Aristot. de Mundo. || Αίκη ap. Hom. exp. etiam Ritus, Mos, Consuetu-do : ac certe Eust. „vult ap. Od. Ξ. (59·) ή γάρ δμώων δίκη έστϊ κ. τ. λ., δίκην esse θέμιν, S. νόμον, aut τρό-πον, aut εθοε: at ego δίκην et hic, et in aliis pleris-que ejus 11. non simpl. Morem esse dico, sed Morem jure receptum: atque adeo alicubi Officiosam quan-dam, ut ita loquar, consuetudinem, sic appellari puto. HINC Αίκην adv. ponitur, sub, κατά, pro More, Instar. Aristot. de Mundo, Καί ρέουσι πολλά-κιε ποταμών δίκην, Fluminum more, vel modo. Vel, Fluminum instar. || Dica, Plaut. et Ter. Dicam scribere, et Impingere, Judicium, Causa, Actio, Lis ; e quibus vv. alia aliis, in quibusdam loquendi gene-ribus, convenientiora sunt: λαγχάνω δίκην, Bud. in-terpr. Dicto judicium, Litem intendo, Edo judicium et actionem, Subscribo judicium : et άντϊλαγχάνω, Vicissim litem intendo. Idem επάγω δίκην s. γραφήν interpr. Litem, Crimen, Dicam impingo. Quae omnia vide ap. Bud. Comm. itidenique δίκην ε'ιπεϊν Xen. quod ad verbum redditur Causani dicere. Vide et δίκην είσάγειν, άποφέρειν, έκφέρειν : necnon δίκην άνα-δέχεσθαι, έγγνάσθαι, 'όφλειν, φεύγειν, eique ορρ. άπο-φεύγειν, atque alia nonnulla. Item δίκη έρήμη, δίκη ούκ ουσα, άνάδικοε: et δίκη βλάβηε, αίκίαε, παρανοίας. De kis inquam et Bud. et hoc ipsum opus vide, sin-gula aut saltem eorum plurima suis quaerens locis. Sed occurrunt et alia loquendi genera ap. Auctores a δίκη ducta praeter illa, quas Bud. commemoravit; ut διά δίκης έλθεϊν, Thuc. 6. item δίκη κρίνεσθαι, et δίκη διαλνεσθαι περι τών έγκλημάτων, Est vero in usu et δίκην δικάζειν, quod est judicis litem dirimentis et dijudicantis sumtum ex Hesiodi"E. Apud quem le-gitur et δίκαι σκολιαί, Prava judicia, s. sententiae: quibus ορρ. ίθεϊαι. Sic et (Έ. 1, 260.) "Αλλη παρ-κλίνονσι δίκαι σκολιώς ένέποντει. [" Plato Gorg. 523." Routh. Mss.J II Supplicium, Poena ; sicut Hebraico loquendi genere Judicium poni videmus pro Poena, quae ex judicio sequitur; ut δίκην, δίκαι διδόναι, quod Lat. itidem, Poenas dare. Interdum etiam ad-dito dat. pers., ut Aiistoph. N. (699.) δίκην τοϊς κό-ρεσι δώσω τήμερον. Et cuin gen. rei, δώσεις δίκην τούτων, Idem. Sic δονναι δίκην τών αδικημάτων. Di-citur et τίνειν δίκην, quod ηοη solum Poenas pendere, s. luere, sed interdum etiam, sicut et άποτίνειν δίκην, redditur Mulctari. Item δίκαι έχειν pro Pcenas subire, e Plat. Epist. item νπέχειν, item alicubi παρέχειν. Et Αίκας άπαιτεϊν τοϋ φόνου, Paus. quod e Livio vertitur Poenas expetere. Et δίκην έπιτιθέναι e Luciano pro Poenam irrogare. Sed quod ad primum illud genus lo-quendi attinet δίκην. δούναι vel δίκαι δούναι, in eo δίκας interdum ηοη Pcenas, sed Judicia verte; utTbuc, ( \ ,

3341 ΔΙΚ [ρρ. 10<

3β.) ΔΙκας ήθελαν δοΰναι, Judicium subire volebaot, Disceptare volebant. Sic (1, 140.) Akas μέν των δια-φόρων άλλήλοις διδόναι καί δέχεσθαι, q. d . Judicia de controversiis dare viqissimque accipere. || Sciendum est item δίκην έχειν ηοη tantum dici eum, qui dat pcenas, qua k signif. affertur e Plat. Epist. 7- sed et eum, cui ab alio dante poenas satisfit, q. d. Habere satisfaetionem, aut idtionem, Obtinere jus suum. Citatur vero ex eod. p] a t . in hAc quoque signif. Εί φής μή είρηκέναι, είρηκώς ταΰτα, 2χω δίκην. Sed et ex Herod /Εχω, ω ξεϊναι, παρά σοϋ πάσαν δίκην. Addi-turque h. 1. Cic. de LL. 2. tanquam simMs, Plus poenarum habeo quani petivi. At illud δίκην εχειν in Hesiod. 1. c. accedit potius ad Lat. illud Jus suum obtinere. [Pind. Π. 1, 97• 166. 2, 155. 4, 273. Ί . 8, 49. N. 3, 49. Arrian. Anab. 3, 15. Hippocr. 612. Orph. 'A. 383. Valck. ad Herod. 5, 83. Dem.79 . 1009. Eur. Hec. 843. iEsch. P r . 6 1 9 . : Δική et γρα-φή, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 472. " Wyttenb. ad Plut. S. Ν. V. 23. Timaei Lex. 85. et n. : Herodian. 476. et n . : Ammon. 44. Toup. Emendd._ 2, 70. Musgr. ad Hippol. 364. 365. Wessel. ad Herod. 3. 413. Graev. Lectt. Hes. 537- Wakef. Herc. F . 889-Tracb. 1235. Phil. 518. Luzac. Exerc. 109. 114. 143. 150. 155. Jacobs. Anth. 9, 347. 11, 107· 238. Boiss. Pbilostr. 545. Phrynich. Ecl. 214. Thom. M. 239. Markl. Suppl. 530. Jacobs. Anim. 44. Brunck. Aristoph. 1, 270. Diod. S. 1, 723. Conf. c. νίκη, Coray Theophr. 96. Τ. H. ad Plutum p. 165. De el-lipsi adv. δίκην, Instar, Bibl. Crit. 3, 2, 36. Ritus, Mos, Consuetudo, ad Od. Σ. 274. T . 43. Ή Δίκη, Valck. ad Herod. 216. Callim. 181. Δίκης οφθαλμός, Toup. Opusc. 1, 89. et Ind. Emendd. 1, 135. Πpos δίκης δίκην, Abrescb. Lectt. Arist. 78. Δ. έχειν, Plut. Mor. 1, 602. Heind. ad Plat. Theaet. 336. Δ. έχειν πρός τινα, Litem contra aliquem babere, Toup. O -pusc. 1, 20. διδόναι, Eur. Hec. 843. Thom. M. 227. ubi et de simill. Sensu non vulgari, Musgr. Hel. 927. Porson. Or. 606. διδόναι, κομίζεσθαι, Fac. ad Paus. 1, 63. διδόναι, τίειν, Porson. Med. p. 63. rois άδίκοις διδόναι, Theogn. 45. ΰπέχειν, Eur. Hec. 1239. Bergl. Alciphr. 158. Zeun. ad Xen. Κ. Π. 686. ad Hom. V. p. 50.ad Orest. 576. 870. Musgr. Andr. 358. κινεϊν, Alciphro 338. λαχεΊν, Mcer. 243. et n . ; Ti-roaei Lex. 173. et 11.; ειπείν, Theogn. 696. Heyn. Hom. 7, 533. Αίκας ειπείν, ad Charit. 411. Αίκην παρέχειν, ΰπέχειν, Markl. Iph. ρ. 344. Τήν δ. φεΰ-γειν, Heind. ad Plat, Gorg. 107- Kara δ., Toup. Emendd. 1, 136. Lennep. ad Phal. 155. *H γάρ δίκη, Heyn. Hom. 8, 530. Δίκη, 8, 465. Markl. Suppl. 327- 'Εν δ., Brunck. Aristoph. 3, 209. Pax 628. Boiss. Philostr. 599. Plato Phaedr. 349. Μάλ' έν δ., 313. Heind. Δίκας λαμβάνειν, ad Phal. 352. Thom. Μ. 227. παρά τίνος, ad Cbarit. 115. 585. δούναι κ αί λαβείν, Stanl. ad Eum. init. προτιθέναι, Lucian. 3, 411. Mera δίκης, ad Diod. S. 2, 370. Δίκης δικαιότε-ρος, Heind. ad Plat. Hipp. l60." Schaef. Mss.]

Δικογράφος, b, (ή,) Causarum scriptor s. consarci-nator. Hyperides, [J. Poll. 8, 24.] UNDE Δικο-γραφία, ή, Causarum scriptio, seu, ut Bud. interpr., Actionum forensium scriptio. Isocr. [3, 69.] Ε τ Δικογραφικως, More eorum, qui actiones forenses scribunt. J . Poll. ex Isocr. [a Scbneidero non agno-scitur. * Δικοδιφής, Lucian. Lexiph. 2, 334.] Δικο-δύσία, ή, Causae dictio, VV. LL. e Polyb. 4, (16.) Ούδ' απολογίας έτι κατηξίουν τούς έγκαλοΰντας, αλλά και πρβσεχλεύαζον εί τις αυτούς είς δικοδοσίας προύκα-λειτο περί των γεγονότων: q. in 1. δικαιοδοσία etiam scribitur, de quo postea dicetur. [* " Δικοθετέω, Const. Manass. Cbron. p. 38 ( = 7 3 . Meuis.)" Boiss. Mss.] Δικολέκτης, Causidicus, Epigr. [ " Jacobs. Antb. 12, 72. Huscbk. Anal. 254." Schaef. Mss.] Δικολόγος, Causidicus, Causarum orator, Plut. (7, 897·) Καί τών πολιτευομένιαν οί στρατηγοΰντες rois δη-μαγωγοϋσιν οΰ πάνν φθονοϋσιν, ουδέ γε τών -ρητόρων οί δικόλόγοι τοίς σοφιστενουσι. [ " Olympiod. Ms. ία Plat. Goig. 33." Routh. Mss. " Thom. M. 781. A-gath. 76." Scbaef. Mss.] UNDE Δικσλογέω, Causas dico, seu, ut VV. LL. ex Arietot. Rhet. Judiciales prseceptiones trado. [* Δικολογία, Gl. Gausidicatus,

,—1005.] ΔΙΚ 3342

Causidicatio, " Euced. Rhe t ; 1, 1. p: 5 ." K a J | Mes. * Δικολΰμηε, i. q. συκοφάντης, Phryniehus B|kkeri. * Δικομαχέω, Alcipbro 3, %9- cf. ΆδικομαχέωΡ* Αι-κομητρα, ad Greg. Cor. 259- sPhrynicbusBekkeri.] Δικορράφος, Causarum concinnator, Bud. consarcina-tor, Ammiaij. [ad Greg. Cor. I. c. Aristaan. pi 76. Abr., Cyrill. Alex. in Jos. 49.] UNJDE Δικοβμαψίωέ Causas concinno s. consarcino, Lites conaarcino, Bud. ex Aristoph. N . (1483.) Όρθώι παραινεί, ούκ έών δικορραφείν, ί. e. δίκας συρράπτειν,έν ΓΟΪί δικαΛ^ ρίοις άναστρέφεσθαι, Suid. [* Δικο ρ μαφία, Scbql. Ari-stoph. Β. 1057· Manetho 2, 296. " Thom. Μ. 184. Brunck. Aristoph. 2, 109/ ' Schaef. Mss. * Αικορ^ά-πτης, Phrynichus Bastii ad Greg. Cor. 1. c. et ap. Bekk. Anecd. * Αικοτέχνης,· Cbrys. 1, 124. * ΑιβόΨ τροπος, unde * Δικοτροπέω, i. q. φυγαδεύω, Soid. Hes. * Αικηφόρος, iEsch. Ag. 534. 1586. Choepb. 118.]

Αικασπόλος, ο, Qui circa jura reddenda versatur, 6 t περί τάς δίκας καϊ νόμους πολούμενος. Et ioterdum

i. q. βασιλεύε, ut tradit Eust. II. A. (238.) νΰν ιαντ£ μιν vles 'Αχαιών 'Εν παλάμαις φορέουσι δικασπόλοι, οίτε θέμιστας Πρόϊ Διός είρΰαται. Od. (Α. 185.) Τη-λέμαχος τεμένη νέμεται, καί δαίτας έίσας Δαίνυται, &s έπέοικε δικασπόλον άνδρ' άλεγύνειν. [ " Ruhnk. ad>21. in Cer. 103. Ερ. Cr. 125. 164. Wakef. Eum. 311. Jacobs. Anth. 9, 347." Schref. Mss. * Δικασπολ^ Stob. Serm. 147. " Jacobs. Anim. 2 5 9 " Scbacf. Mss.] " Δικασπόλίη, Ion. pro δικασπόλία, JurigJsdi· " ctio, Judicium. Exp. etiam Lis, Causa, Controaoi» " sia, Ut Epigr. "ίίρετό μιν τοίης άμφί δικασπόλίη», ψα " causa s. lite exposita, causidicus illi dicit, Aiieo " δ' ενμενέοντα • δικασπόλον, αϊψα δ' άποίστ) Ύηφο* " άρειοτέρην, ήν τά δίκαια λέγοις, Benignum judi-" cem." [ " Τ . Η. ad Lucian. 1, 205. Gesn. Ind. Grpb. ν. Μέλεται, Huschk. Anal. 209. Paul. Sil. 27. ad Charit. 220." Schaef. Mss.]

"Αδικος, ό, ή, ορρ. τω ένδικος, Injustus, Iniqaos, Improbus, Injurius, Dem. (245.) Των άδικων τούτων ανθρώπων καϊ θεοίς έχθρων, Horum improborunt bo-minum, et diis invisorum. Oicitur nonnunqMn άδικος ε'ίε τινα: περί τινα, Xen. Κ. Π . 8, (8, 13.) 'Αδικωτέρους περί τούς άλλους. Praeterea tam de re, quam de persona usurpatur, Isocr. ad Den><: (4.) Μάλλον άποδέχον δικαίαν πενίαν ή πλοϋτον άδικον, Praefer justam .paupertatem injustis divitiis: προφά-σεις ά., Dem. ad Phil. Apud Eund. pro Cor. ήσυχία &. καϊ δικαία ορρ. Apud Eund. c. Everg. χείρες, Manus injuriae, injuriam inferentes ; unde αρχειν χει-ρών ά. || Subst. ponitur aliqnando: ut Xen. Κ. Π. 8, (8, 13.)'E?rl ro ασεβές καί α. τετραμμένοι ε'ισίν, pro έπί τήν άσέβειαν καϊ άδικίαν, Ad impietatem et injustitiam conversi sunt, se converterunt: (8, 8, 9.) *Hij δ' έξ άδικου φανερώς rj μεμηχανημένα. Plut. Pe-ricle, αδίκου δίωξις, Actio injuriarum. Chrysipp. di-cit legem esse κανόνα δικαίων τε καί άδικων, Juris- at· que injuriae regulam, Cic. || At ϋδικον ήμέραν dicere pro €V y μή δικάζουσι, ορρ. τή ένδίκω ήμέρψ, J . Poll. ait esse βίαιον. [Athen. 3, 20. " Xen. Mem. 1,1, 16. Ruhnk. 237- Κ. Π . 191. et Zeun. Markl. Suppl. 222. Musgr. Hel. 674. Ion. 390. Wakef. Trach. 1011. S. C. 4, 4. 5, 68. Luzac. Exerc. 175. ad Lu-cian. 2, 335. 'Εξ άδικου, έκ τοΰ ά., ad Charit. 247-'Αδίκων ιφρχειν, Boiss. Pbilostr. 527· ad Herod. 333." Schaef. Mss. * " Άδικη, Urtioa, Diosc. Notba 469." Boiss. Mss. * " Άδικόγναθος, Ruhnk. ad Xen. Mem. 237." Sdhaef. Mss.] Άδικοδοξία, ή, Suid. exp. παράλογος λοιδορία, citans h. 1. Anon. Ό δέ στρατη-γοί οΰ δυνάμενος ένεγκειν τήν ά. τών ταΰτα λεγόντων, [ Ί Polyb. Exc. Peiresc. ρ . 88. Ern. ubi άδικδδοξίαν, Injustum consilium esl." Seag. Mss. * Άδικοδσ$ω, Diod. S. Ecl. 1.1. 31. * " Άδικόμνχο*, Rubnk. ad Xen. Mem. (4, 4, 5.) 237. Bast Lettre 121." Scbaef. Mss. * Άδικομαχέω, Alciphro 3, 29. J . Poll. 3,154. 5, 30. Ruhnk. et Bast. 11. cc. " Reines. Epist. 25. ad Rupert." Kall. Mss. * Άδικομαχία, Aristot. E-lench. Soph. 11. Bast 1. c. * Άδικομήχανος, Ari-stoph. ap. Bekk. 343. * Άδικοπήμων, ibid. * Άί ι -κοηραγής, Stob. Serm. 171·] Άδικοπραγέω-, Inique, Injuste ago, i. q. άδικώ: nam Plut. (7, 951.) δίκαιο-

3343 ΔΙΚ [ρρ. 1005—1007·] ΔΙΚ 3344

πραγεϊν, cui ex adverso respondet άδικοπραγεϊν, ορρ. j τψ abdkiv. Fit e πραγέω, quod in comp. usurpatur pro πράττω, et άδικον. [* Άδικοπράγημα, Orig. c. Cels. l . p· 21 (=345,.) Stob. Ecl. Eth. 194. * Άδι-κΟΚραγία, Schneider. Lex. άμαρτύρωε. * Άδικότροπος, » Άδικόχεψ, * Άδικοχρήματοι, Sophocles et Crates ap. Bekk. Anecd. 210. 343. Brunck. Sopb.4, 700. * Ακκαιάδικος, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 336.] Μεγάδι-gos.i. οΜίεγάλαδικητικόι, ut videtur, Cui in magnis fit&ijuria, VV. LL. [* Παιτάδίκοϊ, Greg. Naz. 2, 266. * 'f Φιλάδικοι, Const. Manass. in Villoison. Diatr. p. 7.CKion. p. 64. 67. 68. 69. 99." Boiss. Mss.]

Άδίκωι, adv., Injuste, Inique, Per injuriam, Prae-ter jus et wquum. Dem. c. Ctes. Ουδείς ούδέν ουδέ

ήμϊν ,ένεκάλεσε. || Immerito, Abs re, Injuria. Idem, Ούκ άλόγως oiib' ά. αυτοϊε όργιζόμενοι, Νοίΐ absque raitione, nec abs re, vel Nec injuria, ipsis succensentes : και δικαίως κάδίκως, Aristoph. Π. (233.) Jure yel iajuria.

Αδικία, ή, iDjustitia, Iniquitas, Improbitas, Ari-stot. Praedic. Δικαιοσύνη άδικίφ εναντίον, i. e., Contra- ] riasunt δικαιοσύνη et άδικία. Plato de Rep. 2. Εσχάτη γάρ αδικία, δοκεϊν δίκαιον είναι, μή όντα. Quae verba Cic. interpr. Totius injustitiae nulla capitalior est quam eorum, qui tum cum maxime fallunt, id agunt ut viri boni esse videantur: δικαιοσύνη, inquitAri-stot. Rhet. 2., Virtus, per quam sua singuli habent, secundum legis praesciiptum; αδικία, per quam alie-na, ct contra legis praescriptum. Idem de Rep. 6. άδικίαν et Ανισότητα copulat, "Εχ« δ' αμφότερα άνισό·

; τ-ητα καί ά.: ut iEschin. "Αδικον καί ονδαμωε ϊσην: C. Gtes. Item έν δίκη et έν άδικίψ ορρ. ap. Plat. Ti-maeo: pro Juste et Injuste interpr. Cic. || Scelus, Injusla s. Iniqua et improba actio, Plut. Symp. 8.

. Οΰτω! εύλαβεϊε πρόε άπασαν ά. ήσαν. [Xen. Κ . Ά . 1, 4 ,9 . 2, 6, 20. Κ. Π. 4, 5, 42. de Re Equ. 6, 3. Plato Gorg. 15., Heindorf. ad Cbarm. 8. " Ad Corn. Nep. 54. Stav., Musgr. ad Hec. 1029. ad Xen. Eph. 222. Wakef. S. C. 5, 68. 'Εξ ά., ad Charit. 247." Schaef. Mss. * Αΰτοαδικία, Theoph. 4, 46. * Άδικων, ad Herod. 5, 89. p. 417.]

Άδικέω, Injuste s. Inique ago, Perperam ago, Cootra jus fasque ago, Scelus admitto. Aristot. Rhet. 4. Τό άδικεϊν έστι τό > βλάπτειν έκόντα παρά τόν νόμον, i. e. άδικεϊν, est Nocere scientem et prudentem praeter legem. Cui definitioni congrua sunt, quae dicit Bud., παρανομεϊν esse etiam τό άδι-κεϊν, et παρανομεϊσθαι, άδικεϊσθαι, Contra leges et jura malis affici. Idera scribit, ap. Dein. ubique αδι-κώ poni pro Perperam et sceleste ago, ut (20.) Άδι-κοϋντα καί έπιορκοΰντα και φευδύμενον. Α Xen. ορρ. οί άδικοϋντεε et οί δίκαια ποιοϋντεε : adeo ut άδικου ν-τε! valeat i. q. άδικα ποιοϋντεε. Idem Έ. 1, (7. 10.) ορρ. τούί αδικούνται et τονς άναιτίουε. Apud Eund. Άπ. 1, (1, 1.) ubi formulam accusationis in Socr. profert, άδικεϊ videtur signif. παρανομεί, Contra leges et jura facit, Άδικεϊ Σωκράτης, οΰε μέν ή πόλιι νομίζει

. θεούε, αΰ νομίζων. Cic. άδικεϊν interpr. Violare jus : cum b. 1. Eur. Phoen. (527·) Είπερ γάρ άδικεϊν χρή,

J τνραννίδοε πέρι JZ-άλλιστον άδικεϊν τάλλα δ' εύσεβεϊν χρεών, sic interpr., Nam si violandum est jus, re-gnandi gratia violanduni est; aliis rebus pietatem colas. Quem Eur. 1. ascripsi totum, ut observarc-tur, illum άδικεϊν ^ίεΰσεβεϊν ορρ., utXen. άσεβέε και άδικον copulavit in loco, quem citavi in "Αδικός. Vide a me editum Cic. Lex. Gr^eco-Lat. Aristot. Eth. 5. άδικεϊν et άδικον είναι pro eod. ponit. || Ά-δικεϊν absolute, i. e. sine casu, ponitur in superiori-bus exemplis : saepe autem casum habet, accus. sc. aut^perionae aut Tei: aliquando utrumque simul: et exp. tum lojuria afficio, Injuriam infero, Contu-melia afficio, Injurius sum in aliquem. Α Cic. verti-tur Laedo. Dem. T/ Δημοσθένη! άδικεϊ; Quain re in-jurius est Dem.? Quam injuriam facit Dem. 1 In quo injuriam etc. Xen. Κ. Π. 3, (1, 21.) Tt λαβών άδι-κονντα, διαφθείρειν αύτόν έφη έμέ ;.Quo ίη scelere de-prehensum, Quod scelus admittentem, vel, Qua in re itljurium Ί 8, (8,4.) Tows ούδέν ήδικηκόταε συλλαμ-βάνοντες CompFehendentes eos, qui nihil commerue-runt, Nihil commeritos. Cum accus. rei simul et

personae, ap. Dem. ΐ1άνθ\ οσα ήδίκησέ με, Quascun-que mihi intulit injurias. Aristoph. (Π. 46θ.) τί olv άδικονμεν τοϋτό σε; Quae igitur tibi fit a nobis in-juria hac in re Ί ubi accus. τούτο regitur a κατά sub., Ut sit τί άδικοϋμέν σε κατά τοϋτο; Dicitur etiam αδι-κώ σε είε τοϋτο : Aristot. Polit. 5. Άδικεϊν τούε πολ-λούε είε κέρδοε, Injurium esse in plebis lucra et com-moda, Horat. Peccare in commoda publica. Dicitur item άδικώ τοϋτο περί σε, Plato de LL. Αδικώ περί τούε θεούε άδικίαν, Iu deos scelus admitto, Sceleratus sum in Deos. Diffiert άδικώ ab άμαρτάνω, quia άμαρ-rayei^est Per errorem delinquere. || Άδικέομαι, Af-ficior injuria, Injuriam accipio, patior, Laedor, Plut. Gam. Αδικούμενοι μέτρια, Mediocres injurias acci-pientes: τά μέγιστα ήδικημένοι, Atroci affectus in-juria. Aristoph. Π. (428.) Ένέκραγει ήμϊν ούδέν ήδι-κημένη, Nulla in re a nobis laesa. Jlschin. c. Ctes. Ή μέν πόλιι τό Ισον άδίκημα άδικεϊται, Civitas parem accipit injuriam, Pari afficitur injuria. Isocr. Paneg. Και τοϊι άδικουμένοα άεί τών 'Ελλήνων έπαμύνουσαν, Ab omnibus Graecis injuriam propulsantem. [Schaef. ad Dionys. H. de Comp. Verb. 354. " Ad Xen. Eph. 222. Valck. Callim. 25. ad Charit. 440. 587-Markl. Iph. p. 159. Musgr. Heracl. 970. Jacobs. A-nim. 228. Cattier. 16. ad Lucian. 2, 92. Boiss. Phi-lostr. 345. Laedo, Heyn. ad Apollod. 783. De vino, Casaub. ad Athen. 63.; sensu forensi, cf. Lennep. ad Phal. 156.; eonstr., Bast Lettre 15.; quant., 16. Άδικεϊ Σωκράτηε, Xeil. Mem. 1, 1, 1. Et μή άδικώ, Heind. ad Plat. Charm., 64." Schaef. Mss.] Αδίκημα, τό, Injusta actio, Jnjuriae illatio, Maleficium, Scelus, Xen. (Άπ. 2, 2, 3.) Αί πόλειι έπί_τοϊε μεγίστοιι άδι-κτιμασι ζημίαν θάνατον πεποιήκασι, Civitates pcenam maximis sceleribus constitueruot mortem, Plut. (1, 177·) Έζέπεσεν άδικημάτων γένη πολλά τήε Αακεδαί-μονοε' τίι γάρ ή κλέπτειν έμελλεν, ή δωροδοκειν; || Cri-men, Quod contra leges patriae factum est, Facinus contra leges admissum et capitale, Dinarch. δημόσια άδικήματα, Crimina publica. [" Polyb. 9, 20." Sea-ger. Mss. " Conradi ad Gell. 2, 531. ad Diod. S. 1,

! 565. Άδικήματα ποιεϊν, 2, 464." Schaef. Mss. * " Ά -δικητέον, Piato de Rep. 11." Kall. Mss. * " Άδικη-τήι, Eust. 159, 44. Chrys. in Ps. 118. Τ. 1. p. 996." Seager. Mss. * Άδικητόε, Schol. Lycophr. 997.] Εύα-δίκητοε, Qui facile inj uria affici potest, Injuriae oppor-tunus, obnoxius, Andocid. Ούδ' έρημοι, ούδ' εύαδίκη-τοι. Lucian. (1, 145.) Οΰτωι νμϊν ευκαταφρόνητοι δοκώ ή πενία καί εύαδίκητοε: quia pauperibus potius inferri solet injuria. Άδικητικόε, VV. LL. exp. Injurius, Qui injuria afficit; sed ita άδικητικόι nihil aliud esset quatn ό αδικών: at terminatio ipsa aliud prae se fert. Verto igitur Pronus ad injuriam inferendam, s. Pro-clivis. Fortasse non male et Injuriosus exp. melius saltem quam Injurius. Plut. (8, 226.) Άλλ' 'ιατρείας ενεκα τόν μοιχικόν καί πλεονεκτικόν καί άδικητικόν κο-λάζει πολλάκις. UNDE Μεγαλαδικητικόι, quod ta-men Bud. interpr. Vehementer injurius ap. Aristot. Rhet. 2, (17.) CUI Μικραδικητικόι ορρ. ibid. [ * " Ά -δικητικώε, Stob. Ecl. Eth. 228." Kall. Mss. " Orig. c. Cels. 8. p. 4 2 4 = (266.)" Seager. Mss. * Άδικιάω,

> i. q. άδικέω, Dorice, Tab. Heracl. 227· cf. * Μετριάω pro μετρέω, ad Greg. Cor. 229=104. " Brunck. Ari-stopb. 1, 72." Scbaef. Mss.]

Άνταδικέω, Injuriam illatam ulciscor, Vicissim in-juria afficio, J. Poll. e Dem. [Jambl. V. P. 106. Kiessl., Plato Grit. 1, 49. 54. " Ad Charit. 587. Huschk. Anal. 261." Schref. Mss. * Άπαδικέω, Scbleusner. Lex. in V. Τ.] Διαδικέω, Injuria afficior, a cujus pass. est διαδικηθείς, Injuria aflfectus, Plato, Bud. [DioCass. 58, 16. * " Έπαδικέω, Athan. 1, 660." Kall. Mss.] Προαδικέω, Prior injuria afficio, lacesso, Dem. de Cor. Ούδέν προαδικηθείς νπό τοΰ δήμου τών Άθηναιων.>[" Αά Charit. 587· Phalar. 340." Schaef. Mss. * Ώροσαδικέω, Heliod. 2. ρ. 67. Joseph. Α. J. 13, S, 4.] Συναδικέω, Injuriae inferendae socius suin, Dem. (915.) Σύ δ' έπισκήπτρ μάρτυρι αΰτφ τψ συναδικοϋντι, Qui tibi socius est injuriae et fraudis, Bud. [" Ad Oharit. 587. Lucian. 2, 176. Wyttenb. ad Plut. S. Ν. V. 20." Schaef. Mss. * Ύπεραδικέω> Supra modum inique ago, Plato Euthypbr.]

3343 ΔΙΚ [ρρ. 1 0 0 9 — 1 0 0 7 · ] ΔΙΚ 3344

[* Άδικεύϋ), \ιηάε*'Αδίκευσιι, Stob. Ecl. Eth. 100.] Α " Άγνόδικοι, Hesychio αγνοούσα δίκαιον, Ignoraus

" jus et fas," [a Schneidero non agnoscitur. * " Ά -γνοδικέω, Bekk. Anecd. 337." Kall. Mss. * Άγχίδι-KOS, Theolog. Arithm. p. 38.» ap. Phot. Bibl. 240. * Άγχιδίκης. * Άίδρόδικος, * Άίδροδίκης, Pind. Ν. 1, 96. θήραs. " Musgr. Herc. F. 225." Schaef. Mss. * " 'Αλιτρόδικοι, Method. Conviv. 94." Routh. Mss. * Άλλοδίκηι, Carm. Sibyll. 3. p. 247·]

'Ανάδικοι, b, ή, Qui judicatus quidem jam est, sed judicio irrito facto iterum judicandus. Ci^us hoc ap. Suid. exemplum est, Άνάδικα τα δεδικασμένα ποιων, αίσχροκερδείαι ήσσώμενοι. 'Ανάδικοι, inquit Hes., dicebantur οι τά δίκαια εις άκεραίαν καθιστάμε-νοι, ήτοι διά πολιτική ν αΐτίαν, ή των μαρτύρων αλόντων ψευδό μαρτύρων. Sic Suid. ανάδικοι κρίσεις, sic enim pro κινήσεις Bqd. ibi legit, exp. ai άνωθεν δικαζόμε-ναι, Quae rejudicantur δταν άλώσιν οί μάρτυρες ψευδο-μαρτυριών. Et Bud. Comm. 24. άνάδικον δίκην si« milem esse dicit rjjf μή οϋσρ, Judicio nullo, irrito: et fortasse eand. Dem. (1018.) Τήν δίκην ταύτην, περϊ Β ή* νυν δικάζομαι, άνάδικον έποίησεν, Denuo judican-dani, iet judicium nullum. Aliud exemplum ibid. habes ex Andoc. Plato de LL. 11. Τήν κατά ταύτας άλοϋσαν δίκην, άνάδικον γίγνεσθαι. [" Diouys. Η. 4, 2209." Schaef. Mss.] Άναδικία, Lis s. judicium de re, quae judicata quidetn fuit, sed irrita facta est. J. Poll. e Lysia. 'Αντίδικος, Adversarius i» lite, Litigans contra alium, iEschin. (50.) Καί τούς λόγους έκφέρων τοις άντιδίκοις. Sic Matth. 5, (25.) "Ισθι εύνοων τψ άντιδίκψ σου ταχύ. At Petr. (1, 5, 8.) videtur άντί-δικον generaliter Hostem dixisse, cum Diabolum ap-pellat άντίδικον nostrum. [ffisch. Ag. 40. Diod. S. 1, 48. "Jacobs. Anth. 9, 414. Boiss. Philostr. 400." Scheef. Mss.] Άντιδικέω, Contra litigo, Adv. ali-quem litigo, Causarq meam adv. alium tueorin judi-cio; Budaeo Comm. Ad causam ocCurro, Judicio me sisto, Liti me offero. Ab Eod. in Lex. e Paus. exp. Ε contrario respondeo ία judicio ut adversarius. Apud Plat. de LL. 12. Άντιδικονντες έκάτεροι dicun-tur actor et reus. Aristopb. N. (776.) αντιδικεί ν δίκην c exp. Defendere causam. Apud Dem. cum dat. άν-τιδικεϊν διαβολάίς dieitur Adversarius, Respondens ad calumnias. Cui signif. contrariam habet συνδικείν itidem junctum dat. [Xen.Mem. 4,4, 8.] 'Αντιδικία, ή, Contra litigatio, Oppositio mutua inter se litigan-tium: sic dicitur ut συνδικία a συνδικεϊν. [J. Poll. 4, 26. Schleusner. Lex. in V. Τ. * Άντιδίκησις, Gl. Re-fragatio. * 'Απόδικος, unde] Άπ'οδικέω, Causam dico, meam defendo, απολογούμαι δίκην, Hes. Xen. Έ. (1, 7, 10.) 'Ψήφισμα κελεύει, έάν τις τόν των 'Αθηναίων δήμον άδικη, δεδεμένον άποδικεϊν έν τω δήμω, Ε vincu-lis causam dicere ap. populum. [" Morus ad Hel-len. 46." Schaef. Mss. * Άποινόδικος, Eur. Herc. F. 887. * Άριστόδικος, Greg. Naz. 2, 140. *'Aρχεδίκης, Pind. Π. 4, 196.] Αύτόδικος, Qui seipso judice uti-tur; ut populus aliquis aut civitas, quae ipsa de con-troversia aliqua decernit, nec alius populi,, civitatis, aut principis judicio stare cogitur, Thuc. 5, (18.) Καί Δελφούς αυτονόμου* είναι καϊ αυτοτελείς καί αύτο-δικού*, καϊ αυτών, και της γης τής εαυτών, κατά τά πά· D τρια: ubi Schol. αύτόδικοι dicuntur 01 έν αντοΊς δια-φοράν δίκη λύοντες καϊ μή μετάγοντες εις ύπερορίους άν-θρωπου*. [" Phrynicb. Ecl. 47. ad Moer. 58. ad Thom. M. 128." Schaef. Mss.] Αύτοδίκη, ap. Suid. όταν αύτό* δι' έαυτοΰ τις δικάζηται καϊ αύτομαχή. Ετ Αύτοδικεϊν ap. Eund. e Dinarcbo pro εαυτοίς τά δί-καια δρίζειν. Item αύτοδικεϊ ap. Hes. αυθεντεί, δταν αυτός λέγη. [" Ad Mcer. 58. ad Thom. Μ. 128." Scbaef. Mss. *Καρύδικοι, JEsch. Choepb. 933.] Διάδικος, Litigator : ία Paad. "Οταν μηδεϊι διάδικος αύτψ παρενο-χλήσει, etalibiitidem, Bud. UNDE Διαδικέω, Judicio coutendo, discepto, διαδικάζομαι, Plut. (6, 741.) 'A-KOυσόμενος τών διαδικούντων. || Injuriaafficio, vide post Άδικέω. [Schleusner. Lex. in V. T . " Ad Charit. 587-" Schaef. Mss.]"E/ciitKos, δ, ή, Injustus ; δ έξω τοϋ δικαίου. Soph. (CEd. C. 920.) Οήβαί γ' ούκ έπαίδευσαν κακόν^Ού γάρ φιλοϋσιν άνδραι έκδίκους τρέφειν. iElian. ap. Suid. Ύετόλμηται μέν αύτψ τό εκδικον έκεϊνο καϊ παράνομον έργον. Apud Eund. Ό δέ ήν έκδικόι τε καϊ

έκνομο*. || Subst. captum, Ultor, Defenaor,|Hero-dian. 7, (4, 10.) Ε ί τ ι ν ε ι ή στρατιωτών, ή δημοΜίν αίι-τοϊς έπίοιεν εκδικοι τοϋ γενη'σομένου έργου. Bud. e Cic. ad Div. (13, 56.) Legatos auc$g missos esse: sed malo ecdicos, ut aliquid confici possit. Quare peto a te, uteoset Alabandenses jubeas ecdicos Roman? mittere. Interpr. autem Bud. Vindex, Assertor, Defcnsor civitatis, in Lex. Ut perfectius, de Annali Exceptione. "Εκδικοι, sicut et έκδικηταϊ, ejd. Budk sunt Persecutores : de quorum munere in Εκδικητής. [Plin. X. Epist. 111. Chceroboscus Hort. Adon. 2167 " Chardon. Magaz. Encycl. Ν. 1. Τ. 1. 1796.;ρ·94. Valck. Diatr. 197- ad Herod. 173. Jacobs. Antb.*8, 72. Diocles 1. Musgr. Hel. 911. Injustus, Huscbk. Anal. 189. Porson. Hec. p. 77· Ed. 2." Schaef. Mss. *,'Εκδίκη, Schol. Apoll. Rh. 3, 337. p. 239- ad Thom. M. 127.] UNDE Έκδίκως, Iojaste, Sopb. Ant. (9281) ΕΊ δ' ο'ίδ' άμαρτάνουσι, μή πλείω κακά Πάθοιεν ή καί δρώσιν έκδίκωι^έμέ. iEsch. Pr. (975.) παθόντες εί κα· κοϋσί μ' έκδίκως. [" Valck. Diatr. 166." Scbaef. Mss.] Έκδίκ/α, ή, Ultio. || Juris cessio, Remissio debiti. VV. LL. e Dione io Caes. Tovs δ' ιππέας, το τριτημόριο/ σφίσι τών τελών, δ έμεμίσθωντο, άφείς' πάσαι γάρ τε-λωνίαι δι' αύτών έγίνοντο, καί πολλάκις τής βουλής δεη' θέντες οπω* έκδικίας τινός τνχωσιν, ουχ εΰραντο. Sic Suet. Caes. Publicanos remissionem petentes, tertia mercedum parte relevayit. Haec έκδικία concedebatut in labe, calamitate ac vi majore, ut cum Ulpiano 1q-quitur Plin. Vide Appian. 2. de Caes. Haec VV. LL. [Ad Charit. 559- (586.) Dio Cass. 38, 7· Chandler, Inscr. 70. " Apollod. 219." Schaef. Mss.] Έκδικέφ, Ulciscor. Diciturque έκδικώ σε pro Ulciscor ie et scelus : έκδικώ έμαυτόν, pro Ulciscor illatam mihi in-juriam, Tueor me, Chrysost. ad Rom. 3. "Οταν γάρ έκδικώμεν εαυτούς, δ θεό* ήμϊν ούκ άμύνει. Et, ΈΪΙ> δικώ σε άπό τοϋ αντιδίκου, ut Luc. 18, (3.) pro Viiidi?· co te ab adversario tuo. Et Έκδικήσαι τόν φόνον A-then. 234(=56θ.) Pass. autem Poenam luo, Greg. ||Vindico, Actione injudicium deductapeto; ut έκ-δικείν τό πράγμα', et ή τά ίδια έκδικοϋσα αγωγή,:Rei viodicatio. Bud. e Pand. [Eur. Hel. 1654. Heyn. ad Apollod. 1, 193. Xeu. Epb. 37· et n. 83., Brunck. Argum. Orest., Sopb. 3, 410. Thom. M. 855. Markl. Suppl. 154. 1215. ad Charit. 464. 586. Schol. ad Plutum p. 207. Τ. H. Diod. S. 2, 495. Heyn. Hom.

7, 209" Schaef. Mss. * 'Εκδίκημα, Dionys. Η. (1, 303.) 2, 963.] Έκδίκησις, Ultio, Acta 7, [24. Polyb. " Thom. M. 855." Schaef. Mss.] 'Εκδικητής, Ultor, Greg. Persecutor, Cujus munus est judicio experiri cootra eos, qui aurum, argeotum, pecuniam Reip. debeat. [" Alio seosu, Epipjiao. Haer. 60, 70." Routh. Mss. Eur. Suppl. 1151. " Musgr. ib. Markl. 1149· 1215. Bibl. Crit. 1, 4, 94." Schaef. Mss. * " Έκδ£κιι- ; τικός, Tzetz. ad Lyc. 406." Boiss. Mss. * Έκδίκητος, unde] Άνεκδίκητος, Iuultus, [Joseph. A. J. 20,3,1. 8, 5. Schol. Apoll. Rh. 4, 1212.] Διεκδικέω, Tueor, Defendo: et quidem non solum ία judicio, sed et armis. Vide exempla e Pand. ap. Bud. 100. [Schol. Eur. Hec. 1029- Herc. F. 1078. " Ad Cbarit. 285." Schaef. Mss. * " Διεκδικητής, Defensor." Lex. Gr. Lat. ap. P. Baldvio. l 6 l l . * Διεκδίκητος, unde] 'A-διεκδίκητος, Indefen,sus. [* 'Εττεκδικέω, Tzetz. Chil. 10, 429. p. 191. τινϊ, Ulciscor aliquem. * Πρωτέκδικος, Balsamo a^ Can. 77. Carthag. p. 702. Codinus de Off. * " πβωτεκδικέω, Tbeod. Prodr. Notit. Mss. 6, 527." Boiss. MssJ Έλλανοδίκαι, οί, q. d. Judrces Graeciae, sic voeati Judices sacrorum certaminum, Bud,: VV. LL. Praefecti in Olympiaco certamine. Paus. 4. [Herod. 5, 22. Lex. Xen. " Ad Charit. 240. ad Herod. 381. 644." Schaef. Mss.f IJNDE Έλλανοδίκώ, Judex sum sacrorum certamiauui. Et Έλλανοδικοϋντες i. q. Έλλανοδ/και. Paus. Eliac. 1. p. 128. 2. p. 139- [* " 'Ελλανοδίκαιον, 6, 24." Kall. Mss. * " Έλλανοδικία, Tzete. Chil. 12, 376." El-berliog. Mss.] Ένδικο», Justus, δίκαιοι, Hes. ut Sopli. (Aj. 1282.) ούτος Ταϋτ' έδρασ' ένδικα, i. e. δι, καίω*. Sic Epigr. Ααοδίκη λαοίι ένδικα τιννυμένη, Merito pcenas luens. Apud Suid. Καί γάρ ό Μιθρίτ δάτηι τά τε άλλα ένδικοι fjν βασιλεύι. Plato de LL. 11. Πρατήρα ή τόν δόντα άξιόχρεών τε καϊ ένδικοι/'.

3343 ΔΙΚ [ρρ. 1 0 1 0 — 1 0 0 7 · ]

ubi;,ficin. vertityEum, qui vel vertdidit vel legitime Α sufiiCieffterque donavit. "Ενδικος όρκος, Juramentum in litem, ΒικΙ.'Έΐ'δικο® hkzpa, Fastus dies, ή δικάσιμοι, Budi έν $ δικάζεται, WPqll. Ένδικος κόλασα, Greg. Qaae a jidice statuitur, Quae sententia lata infertur. Et subst. in Pand. ό μή πειθαρχήσας υπόκειται τψ έν-δίκψ μετα -προθεσμίας, Judicio, Bud. || "Ενδικον He-sychip est etiam άληθές, et Άξιον, Suidae δίκης Άξιον. Poph. CM: Τ. 682. " Abresch. .SEsch. 2, 101. Lu-zac. ^Exerc. 175. Jacobs. Anth. g, 113. Verus, Brunck. (Ed. Τ. 1158." Schsef. Mss.] Ένδίκως, Ju-ste, Jtire, |Merito, Plato de LL. 11. Τοϋ μή ένδίκως πωλοϋντος ή και μηδαμως άξιόχρεω, Νοη jure, Bud. Greg. ένδίκως άγανακτών: αληθώς, Hes. [Hippocr. 420, 48. " Timffii Lex. 101. et η., ubi et de ένδικώ-rara, Abresch. ^Esch. 2, 101." Schaef. Mss. * Έν-δικωτέρως, Eur. Heracl. 544. * Πα»'ένδικος, Greg. Naz. 2, 297·] 'Επίδικος, Controversus, Qui in con-troversiam deduci jure potest, Isaeus (15.) Μή επίδι-κο ν Ttj ήμετέρφ. μητρι τοϋ άδελφοϋ κλήρον είναι, Νοη posse matrem meatoi fratris sui haereditatem petere, Β Νοη posse matrem meam bonorum fratris possessio-nera agnoscere. Bud. 92. Dicitur etiani γυνή έπίδικος, Cujus quis nuptias petit, ut jure civili ad se delatas : quae alio nom.έπίκληρος et έπικληρίτις dicftur. Quare Plut. quodam 1. metaph. έπίδικον νίκη ν vocat καί άμ-φίδοξον, Ancipiti marte diremtam, De qua ambigitur inter partes. Est enim έπίδικον πράγμα, ου δεσπο-τεία άμφισβητεΊται. Bud. ibid. Plut. de Herod. Ma-lign. Άμφοτέροις έπίδικον είναι το νίΚημα. [" Bekk. Anecd. ρ. 184." Boiss. Mss. " Perizon. Respons. de ^EIiano'105. Dionys. Hal. (A. R. 7, 58.) 3, 1446. Virgo έπιδ., ad Herod. 463." Schaef. Mss.] UNDE Άνε7τίδικος, ό, ή, Purus et controversia vacuus. Bud. Comm. ut κλήρος άνεπίδικος, Haereditas de qua nulla inter cognatos est controversia, Dem. de Cor. [1135. * Έπιδικέω, * Έπιδίκησις, * Έπιδικησία, * Επίδικη -τής, Schleusner. Lex. in V. Τ. * Εϋδικος, unde] Εΰ-δικία, ή, Bonum jus, Judicium sincerum, ορρ, τω κα-κοδικία, Od. Τ. (119·) Άνδράσιν έν πολλοίσι καϊ ίφθί-μοισιν άνάσσων Εΰδικίας άνέχτ/σι, Plut. ad Praef. Ind. C Τό έν πόλεσι φέγγος ενδικίας, καϊ λόγους τούς περϊ αυ-τήν. Ibid. "Αρχων, δστε θεονδής ενδικίας άνέχησι, του-τέστι θεοϋ λόγον έχων διάνοιαν, ού σκήπτρον, ονδέ κε-ραυνόν, ούδέτρίαιναν. [Apoll. Rh. 4, 343. * Εύθύδι-κος, Msch. Ag. 770. οίκοι. * Ευθι/δίκης, Eum. 307-" Lobeck. Aj. ρ. 243." Schaef. Mss.] Έύθυδικία, ή, Recta intensionis depulsio, Justa et plena recusatio ; quod fit cum is, qui in judicium vocatus est, nulla praescriptione fori aut alia exceptione summotoria uti-tur, nec litis excipiendae diverticulo. Estque εύθυδι-κίαν' άγωνίζεσθαι, Recta via pedem conferre cum actore, actionemque ipsam et intentionem plena re-cusatione propulsare, non exceptione aljqua reje-ctrice aut judicii declinatrice, aut alia translatione, experiundi juris potestatem auferre, certamenque detrectare. Bud. Comm. 51. 52. Dem. (908.) Άπο-λογείσθαι κελεύονσιν εύθυδικίαν είσίοντα, Rectaque cum adversario congredi, Recta ad caput causae ac-cedere, quaque de re agitur, in judicium deducere. Item et ενθυδικίφ εισιέναι dicitur, Recta causae de- D ductione, cum reus non exceptione se tuetur, sed jure et aequitate causae. Dem. (1103.) Δια τό παρα· γραφήν είναι, καϊ μή είιθυδικίφ εισιέναι. Erant enim παραγραφή et διαμαρτυρία τήν εύθυδικίαν άνελοϋσαι. Isaeus (145.) Εύθυδικίψ μέν ούκ έτόλμησαν είσελθείν, αλλά διεμαρτύρονν. Pro ευθυδικία vero dicitur etiam simpl. ευθεία, ut videbis suo loco. Ευθυδικία Suidae est, offy εισάγηταί τις κριθησόμενος, περϊ iSv ούδέπω γνώσα έγένετο δικαστηρίου: unde postquam.inex-emplum attulisset, ουκ άκαύσαντες τής ευθυδικίας, sub-jungit, καϊ είκότωι' ού γάρ έπϊ τψ δικάζειν έκάθηντο, άλλ* έπϊ προσχήματι καϊφροσώπψ δικαστών. || Ευθυ-δικία ap. J. Poll. exp. etiam inter laudes judicis, pro Judicio recto et incorrupto. [" Valcfe. ad Ammon. 108. ad II. Π. 385. Brunck. Apoll.Rh. 150."Schief. Mss.] HLNC Εύθυδικέω, Exceptiones transmittens, et controversiae statum in summa causae ponens, ut fir-mitudine juris fretus, quasi pede pollato et recto cer-tamine confligo, Collatis causae firmanientis, quasi

ΔΙΚ 3344

signis, ambigo et litigo, Recta caput causa peto. Vulgo ad principem causam aggrcdi dicimus. Bud. [Imo εύθυδικέω est ab έΰθύδικος.'] Κακοδικία, Cor-ruptum judicium, Cic. Judicium perversuni, Cri-men judicis corrupti, Bud. e Plat. de LL. 11. (173^) Τραφέσθω μέν ό βουλόμενος αύτόν κακοδικίας ή καϊ ξυν-δικίας κακής, Postulet eum, qui volet, judieii corrupti. Καταδίκη, Condemnatio, Judicatum, Res judicata, Mulcta, Plut. Cor. (2, 138.) Δήμος Λρμησε λύειν τήν τοϋ Μαρκίου κ., καϊ καλείν αύτόν είς τήν πόλιν: (2, 123.)7Ην δέ τίμημα τής κ. άίδιος φυγή: (10, 628.) Mera τήν κ. φυγής αντψ μεμηχανημένης ύπό των φί-λων. Lucian. (1, 376.) Tas κ. φασϊν είναι βαρείας, τροχούς καϊ γύπας. Herodian. 7, (4, 3.) Mera πάσης ώμότητος καταδίκαιτε έποιείτο καϊ χρημάτων εισπράξεις, Ιη dampandis judicio hominibus : (7, 4, 5.) Καταδί-καις περιβολών νεανίσκους τινάς, Damnatioue circura-ventis : έκτελείν τήν κ. et έκτισα ι τήν κ., Rem judica-tara facere. Bud. [" Clem. Alex. Paed. 147." Routb. Mss. Thuc. 5, 49. 50. " Dem. 543. 1154. 1155. 1156." Seager. Mss. " Τ. H. ad Lucian. Dial. p. 39." Scbaef. Mss.] Κατάδικος, ό, ή, Obnoxius e re judicata, b. e. έκ τής κ., ό μή έκτετικώς τήν κ. Qui et υπόδικος dicitur, όφλων, κατάκριτος, κατεγνωσμένος, Dem. Haec Bud. Comm. [Diod. S. 13, 63. Quo com-pend a scribatur, ad Greg. Cor. 819- " Diod. S. 2, 570. 6lO. 615." Schaef. Mss. * Καταδικόω, i. q. κα-ταδικάζω, Schneidero susp. * " "Σιδηροκατάδικος, Cy-rillus Suidae ν. Σπάδων. * Κοινοδίκιον, Schneider. Lex. * Λα άδικος, Socrat. ap. Diog. L. 2, 42. al. * Λαοδόκος, cf. omnino Corai. ibid. p. 15. not. ad Prolegom. iii .Esop." Boiss. Mss.] " Λυσίδικος, " Qui lites dirimit, jura dissolvit." [" Ruhnk. ad " Vell. 296." Schaef. Mss.] " Μεσόδίκοι, dicuntur " a quibusdam οί δικασταϊ, ut Qui medii in lite "judicanda esse debeant, tum justissimi, Aristot. " Eth. 5, 4. Καί καλοϋσιν ένιοι μεσοδίκους, sc. " τούς • δικαστάς, ώς έάν τοϋ μέσου τύχωσιν, τοϋ δι-" καίου τευξόμενοι, Bud. At Florent. Ed. habet " μεσιδίους, ut supra quoque in Μεσήτιος. Quam " sequendo scripturam, μεσίδιος erit Intermedius, " Interpres, Mediator, Arbiter." [* Όρθοδίκης, Pind. Π. 11, 16. * Όρσιδίκη, Nom. propr., Apollod. 3,14, 4.] ΠαλίνδικΟϊ, ό, ή, ό πάλιν περϊ τών αύτών δικαζό-μενος, Bud. ό πολλάκις δμαζόμενος, J. Poll.: Dem. vero παλίνδικον dixit etiam τόν βίαιον, Eod. teste. Παλινδικία, ή, Actio restituta, Herodian. (7, 6, 7·) ΐΐάλινδικίας διδούς τοίς άδίκως κατακριθείσι, Iterum dans actionem, Referendi judicii potestatem faciens. Plut. Demosthene (6.) pro Versutia hominis litigiosi nunquam satis condemnati, Πολλά® διαδόσεις καϊ πα-λινδικίαι ευρίσκοντας, Lites s. Controversias recidivas e damnatis causis et mortuis exsuscitantes. Haec in Lex. Bud. scribens in Comm. πάλινδικίαν διδόναι, διαδικασίαν άποκαταστήσαι, esse Restituere actiones iis, quorum petitiones damnatae sunt, aut edam iis, quorum praescriptiones exceptionesque rejectae sunt et pro nihilo habitse ab judicibus. [Herodian. 7, 6. Tab. Heracl. 240. " Wyttenb. Select. 249." Scbaef. Mss.] Παλινδίκέω, Controversiam judicatam refero, Bud. [Suid. 3, 10.] Πάνδικο®, Justissimus, Omnino justus. UNDE Πανδ/κω®, Omnino juste, Eur. (Rhes. 720.) Apud Soph. autem Tr. (610.) Οΰτω γάρ ηυ-γμην, ε'ι ποτ αύτόν ές δόμους "Ιδοιμι σωθέντ ή κλύοιμι, πανδίκως Στέλείν χιτώνι τψδε, Schol. exp. άνενδοι-άστως: [1264. CEd. C. 1370. ^Esch. Choepb. 239-679. Suppl. 424.] " Ώαραδίκη, afFertur pro Iniqui-" tas; forsan ex Hes., ap. quem legitiir παραδίκη, " παρά τό δίκαιον: sed pro eo ηοη dubito, quin " reponendum sit παρά δίκην, ut Suid. babet." [* ΤΙεισιδίκη, Schneider. Lex. * Πολιίδίκο®, Strabo 15. p. 1035.] Πολι/δίκέω, Crebro multumque judicio con-tendo, Multa litigia moveo, Plato de LL. 11. (173.) Παρά καιρόν πολυδικείν. Πρόδικος, Patronus, Qui causam defendit, pro aliquo dicit, συνήγορος, Hes. Tutor, Curator, έπίτροπος, Xen. Έ. 4, (2, 5.) Ή δέ πόλιι, έπεϊ Άγησίπολις παις έτι ή ν, Άριστάδη-μον του γένους όντα καϊ πρόδικον τοϋ παιδός, ήγεί-σθαι rrj στρατί? έκέλευον. Nam peculiariter, ut scribit Plut. Lyc., Spartani προδίκους καλοί σι τονς

3349 ΔΙΚ [pp. 1010—1012.] ΜΚ 3350

των βασιλέων επιτρόπους. || Suidae est etiam Ar- Α biter, δικαστής erfl φίλων και διαιτητής, adducenti h. 1. Aristoph. e Centauro, έγώ γαρ εί τις ήδίκηκε, θέλω δί-κην δοΰναι πρόδικον ένϊ των φίλων των σων. [Ιη Ed. Brunck. εί τί σ' ήδίκην? έθέλω κ. τ. λ.] || Est et nora. Philosopbi, de quo Prov. Προδίκου σοφώτερος. [InScr. ap. Dousam Itiner. I04.1nscr. Cret. in Marm. Oxon. p. 120. iEsch. Ag. 449. " Toup. Opusc. 2, 271. ad Herod. 460. Aristoph. Fr. 244. Προδίκον σοφώτε-pos, Valck. ad Ammon. 10Γ." Schaef. Mss.] Προδι-κία, Plut. (9, 169.) Πα σαν δέ πρεσβείαν καϊ προδι-κίαν ύφαρπάζουσα φιλοτιμία, Quodvis ciirationis mu-nus, ut Interpres vertit. [Inscr. Murator. p. 585, « Wessel. Herod. 25." Schaef. Mss.] Προδικέω, Cu-ro, Procuro, έπιτρόπεύω, Hes. Στρεψοδικέω, Causas, de quibus in judicio agitur, inverto, Aristoph. N. (434.) 'Αλλ' οσ' έμαυτψ στρεψοδικήσαι, καϊ τούς χρη-στάς δίολισθεϊν, i. e. στρέψαι τάς δίκας καϊ τούςδανει-στάς έκφυγείν, J. ΡοΙΙ. 8. "Ενιοι δέ καϊ τό σΤρεψοδικείν χαρά τοίς Κωμικοίς, ή τό φυγοδίκείν νομίζ'ονσιν, ή τό άναστρέψανΤα κατηγορείν. Στρεψοδικοπανουργία, Ver- Β sutia in pervertendis .causis Β. litibus, Aristoph.O. (1468.) Πικράν τάχ δψει στρ. Συνδίκη, Commune causae patrocinium, Lis s. Causa communis, Cum aliquis cum afiquo eand. causam sustinef, [J. Poll. 8, 24. Plato de LL. 2. p. 174.] Σύνδικος, ο, ή, adj. Qui in causa patrocinatur, Isocr. iEgin. Τούτοις μέν τοίς νόμοις ήναντιονντο, τόν δέ παρ' αύτοίς κείμενο ν, σύνδικον εΧγον. Et subst. Qui eand. causam de-fendit, Bud. ό έν ταίς δίκαις βοηθός, Hes. Σύνδικοι, inquit Bud. Comm., dicuntur οι συνειπόντεα έν Tais δευτερόλογίαις, h. e. Qui in secundis actionibus cau-sam defendunt, ut in causa Corn. Balbi Cicero. Et in Lex. Σύνδικοι, Actores, ut διεκδικηταϊ, Actores uni-versitatis, Plures oratores eand. causam agentes. Dem. (50ΐ.)"Ήιρί;νΓαι δέ τω νόμω σύνδικοι, καϊ μά-λισθ' οί δεινοί λέγειν άνδρες, i.'e.' σύϊ>ήγόρ&;ι¥Άίτοιά rogationis, Qui in eand. causam incumbunt: c. Lept. Πολλάκκ εις 'έκαστης πρότερόν τισι πράγμασι σύνδικος ' γέγονε. [| Et qui a singulis urbibus mittuntur pa-troni ad causam unius provincise tuendam, σύνδικοι c dicuntur. Unde Σννδικώ. Bud. Comm. Dem. (272.) de Aristide ab Atheniensibus Syndico s. Patrono creato, ut pro Deliosacro diceret ap. Amphictyonas, Χειροτονησάντων αυτόν ύμών σύνδικον υπέρ τοϋ1 ίεροΰ τοϋ έν Αήλω. Inde factum, ut Syndici civitatum ap-pellati sint. Hermog. Jurisc. 1. de Muneribus et Ho-noribus in Pand. eum honorem inter, personalia mu-nera numerat. In quibusdam autem Galliae locis Syndiqufes appellantur Ii e populo, qui communia negotia procurant, Les procilreurs d'une commu-natitd. Συνδικία, ή, Causae patroeinium, Plato de LL. 11. (173.) de Patrono, qui animos judicum perver-tere conatur, Γρα^έσθω μέν ό βονλόμενος αύτόν κακο-δικίας ή καϊ ξυνδικίας κακής, Postulet eum, qui volet judicii corrupti aut praevaricationis, Bud. [iEsch. Eum. 748. Pind. Ό. 9, 149- Π. 1,1. " Wakef. Eum. 582. (754.) Abresch. iEscb. 2, 87- Inscr. ap. St. Croix des Gouv. F£d£r. 200." Schaef. Mss. * Συνδί-κως, iEsch. Ag. Ι610.] Συνδικέω, Causam alterius de- D fendo, Patrocinor, Bud. ut συνδικείν άλλφ ap. Plat. de LL. 11. Et ap. Plut. de Herod. Θετταλού* Θη-βαίοις συνδικοϋντας. Sic σ. νόμω et συναγορεύειν pro eod. pqsuit Dem. h. e. Legem suadere et legi patro-cinari, ut Bud. Comm. 89. annotat: paulo ante tra-dens, συνδικείν, ορρ. τφ άντιδικείν, esse Ab ead. Cau-sa dicere, et patrociuium suum in causam commu-nem conferre. |) Συνδικείν dicuntur quoque Defen-sores civitatum, quos Graeci, ut in Pand. est, Syndi-cos appellant, qui ad certam causam agendam vel defendendam eliguntur, seu, ut ibi Bud. exp., Advo-cati, aut Causidici plures vel Oratores, qui ut Pa-troni ad commuuem causam defendendam mittuntur. Dem. (503.) Μή έξείναι χειροτονηθέντα υπό τοϋ δήμου πλέον ή άπαξ σννδικήσαι. Gallis autem Syndiquer est Rationem vitae reposcere. Apud quos et Syndiques in usu esse, supra dictum est. [" Brunck. Med. 157. Musgr. ib. Wakef. Eum. 582." Schaef. Mss. * Συν-δικοπαθέω, Epist. Diogenis p. 344.] Ύβριστοδίκαι, οΐ, dicebantur Qui criminum reos in judicium protra-

here nollent, οί μή βονλόμενοι ras δίκάς είσαφαy£y, j{ Cartero eredendum est, a quo psephis»ata c ^ p s t a sunt, J. Poll.: cad. ap. Hes. exp. est, addentem At-ticum h. v. esse. [Phot.] Ύ^δικος, Sopra modum justus, Summe justus, ύπερβολικώς δίκαιος, Sopb/Aj. (1119.) Τά σκληρά γάρ τοι, καν ύπέρδικ? y, t&tvti. II Ύπέρδικος autera άγών ap. J. Poll. ό υπέρ τοϋ δ$ον· TOS. Et ΰπέρδιιίοι συνήγοροι ap. Hes. οί το δίκαιον υπερβαίνοντες. [Ηέμεσις, Pind. II. 10, 63. ΊΡίοίσυνή. γόροι, Schol. Plat. Ruhflk. p. 10. * Ύπερδί&>ς, ^Esch. Ag. 1406.] Ατ ΎπερΒικέω, Defendo in judicfo, Patrocinor, Plato Phaed. Ύπερδικείν του λόγον, Id tueri, quod dictum est, Bad. [Plato Phaedbne 86. Phrynicbus Bekkeri p. 68. i"^ffisch. Eum. 655. A-bresch. iEscb. 2, 95." Schaef. Mss.J Υπόδικο*, Bu-daeo i. q. κατάδικος, ί. e. Obnoxius e re judicitaj1 qai et οφλων dicitur, κατάκριτος, κατεγνωσμένοί, Dem. Alibi vero synonyma ponit, ύπαίτιος, υπόδικοs, itei-θυνο'ς, ένοχος, quae de Reo sonte dicantur; uf υπόδι-κος potius sit De quo in judicio agitur, Reus. Plato de Rep. 2. Υπόδικος ορθώς άν γίγνοιτο μετά. δίκ$, Reus agatur : de LL. Υπόδικος ασεβείας γιγνέσθω^τφ έθέλοντι: Idem, Υπόδικος έστω τής βλάβης, Dattj^ illati reus ^ t o : Idem, Υπόδικος έστω τών διπλαί^β τφ βλαφθέντι, Duplum ei, qui damnum accepit, "aB-beat: Idem,Ύπόδικον έχω άνδραποδισμοϋ, Reura ha-beo servitulis, Fictn. Sic ap. Dem. Τόν προβα%Ά μενον ύπόδικον έχτ) τών κακοτεχνιών, Εο nomine db-noxium babeat, Bud.: Naz.-Aΰτοϋ τοϋ ψεύδους im-δίκοις είναι rij αληθείς, Veritati de mendacio raik»-nem reddere obnoxios. Et ap. Synes. diversa constr. 'Ejri rois αύτοίς υπόδικος έστω : ut et ap. Suid. Στρα· τιωται υπόδικοι έπϊ κακουργίψ, quod exp. κατάκριτος Apud Aristot. autem ούχ υπόδικα τά εικότα e Scbol. exp.ift VV. LL. ούκ ευθύνονται, ήν γε ψευδή άπελε-γχθώσι. [" Wakef. Eum. 260. Abresch. iEsch. 2, 37; Boeckh. in Plat. Min. 168." Schaef. Mss. * Άνυπό-δικος, Chandler. Inscr. 150. cf. Άνυπεύθυνος, Plut. " Wyttenb. Praef. ad Plut. Mor. p. xcii." Schxf. Mss.] Φιλόδικος, Litium amans, LitigiosuS, Qui judi-cio contendere amat; eo sensu Cic. gentem Siculara natura controversam dicit et acutam. ATistof. Rhet.

2, (25, 1.) Καί φησι μέν είναι με φϊλόδικον, ούκ έχει δέ άποδείζαι δεδίκασμένον ούδεμίαν δίκήν. [" Ad Cna-rit. 272. Luzac. Exerc. 175." Schief. Mss.] Φίλοδι-κέω, Libenter in litibus versor, ut litigiosi, Bud. e Thuc. (1, 77·) ΤΙοιήσαντες τάς κρίσεις, φιλοδικείν δο-κονμεν, Litigiosi putamur, utet Valla vertit. Aristot. Rbet. 1, (13, 2.) Kat οσα φιλοδικείν δόξειεν άν.ό έπε-ξιών. [" Argum. Aristoph.S." Schffif. Mss. * Φίλοδί-κία, Schol. Aristoph. Ά . 374. " Suid. ν. Εκκλησιά*." Boiss. Mss. " Τ. Η. ad Plutum p. 52." SchieF. Mss. * Φυγόδικος, unde] Φυγοδικέω, Detrecto certamen et judicium, Ambagibus fugae et strophis tergiversatio-num utor: cui ορρ. άντιδικείν. Btid. e Deni. (1013.) ΏΊ δ' ούκ άπήντων οίτοι, άλλ' έφυγοδίκουν. J . ΡΟΙΙ. στρε-ψοδικείν comicum, et hoc φυγοδικείν, synonyma qui? busdam esse tradit. [* Φυγοδικία, Gl. Tergiversatio.i

Αικανόί, 0, Gausidicus ; ό περϊ τάς δίκας διατριβών, " Hes. nisi ibi δικανικός leg. quis existimet. Ετ Δικα-νικός, Judicialis, Plato Apol. (20.) Έρώ δέ ύμίν 'φορτι-κά μέν καϊ δ., άληθή δέ, Molesta et judicialia, sed vera: λόγοι,'Orationes judiciales et forenses, Isocr. et Aristot. τέχναι, Judiciariae artes, Plut. Themist. Δικανική, sc. τέχνη, Ars oratoria, Bud. e Piat. deRep. 3, Καί δικανική τε καϊ Ιατρική σεμνύνονται. || CauSa-rum agendarum peritus, Causidicus, Leguleius, Ju-risperitus, Xen. (Άττ. 1, 2, 48.) "Ινα δημηγοακοί ν δ. γένοιντο. ["• Plato Gorg. 511." Routh. 120. Heind.: ad Charit. 450. ad Lucian. 1, 199. 200. 205. Ammon. 90. Valck. Hippol. p. 269." Schaef. Mss. Dio Cass. 6 l , 10. * " Δικανικώς, J. Poll. 4, 26." Kall. Mss. Socr. HSE. 3, 8". " Heyn. Hom. 8,463. Charito 86. I>orv. 458. * Δικανικών. Lobeck. Aj.'p. 35f."%chffif. Mss.] " Δικανόω, VV. LL. affe-" runt pro Jiidico, sed nescio unde."

Δικάω, ϊύσω, Judico, Jus dico, Herod. 1, (97.) Όΐ-δέ Kafmiv ετι ήθελε ένθα περ πρότερόν προκατί£ύγ έδίκαζε, οντ έφη δικξ,ν έτι, Negavitque ultra judica-r turuin, Bud. [fut, infin. pro δικάσειν, ηοη e δικάω,

3351 ΑΙΚ [ρρ. 1012—1013] ΔΙΚ 3352

cf. έλρψο IMwiv, et HSt. Thes. ν. Άποδοκιμάω.] Δικάςω, Jus dico, Judico, Judex sum, Discepto

controversiara, Od. Λ^(546.) Πα7δε« δέ Τρώων δί-κασαν και Παλλάί Άθίβή : praecedit autem, κεχολω,-μένβ είνεκα νίκης Τήν μιν έγώ νίκησα δικαζόμενος τά-ρα νηυσϊ, Τεύχεσιν άμφ' Άχιλήος, έθηκε δέ πότνια μή-τηρ, Aristoph. Σ. (156.) Δικάσοντά μ' άλλ' έκφεύξεται Δρακοντίδης, Lucian. Salt. Κακώε καϊ αδίκως έδίκασας. HerodjaQ.ll·, (4, 1.) Ε'ίτε δικάζοιεν, τα εναντία έφρό-νονν, έν όλέθρψ τών δικαζομένων έσθ' οτε. Alibi δ. et τά λοιπά πολιτικά διοικείν copulat. Et δ. σοι, Jus tibi dicor Hom. Sic Plato de LL. Δ. τφ άδικεΊσθαι φάσκοντι. At Xpn./E. 5. dicit, Τις αύτη δίκη ε'ίη, οπού αύτοϊ οί άδικοφντες δικάδοιεν; q. d. Gall. Oilles memes sont jugps et parties. Philo, Αόγφ μέν γάρ άκοή δικάζει, Saepe cum accus. δίκην: ut Hesiod. Μήτε δίκην δικάσης, πριν άμφοϊν μϋθον ακούσης*. Sic Apoll. Rh. (2, 1025.) δίκαι λαοίσι δικάζει· Lucian. Tas φο-νικά! δίκας δ. Item δ. τάς εύθύνας in VV. LL. e Dem. τήν γραφήν παρανόμων ex iEschine. || Eust. ap. Hom. e x ^ etiam σεμνώς καϊ βασιλικώς οικονομεί ν καϊ επι-κρίνειν, 147. || Δικάζομαι, Ιη jus voco, Judicio con-tendo s. discepto, Litigo: ut παρα νηυσϊ in Hom. 1. e. et έπ' όλέθρψ τών δ., in illo Herodiani. Thuc. 1. Βιάζεσθαι γάρ οίς άν έξη, δ. ούδέν προσδέρι$αι. Lu-cian. Περί μισθών τω μαθητή δ. Dicitur δίκην δ. τινί. Seepe etiam dicunt διαδικάζεσθαι pro Judicie contendere, de quo infra. || Pass. signif. Judicor, Thlic. 1, (28.) Όποτερων δ' άν δικασθή είναι τήν άποι· κίαν, τούτους κρατείν. [Herod. 1, 97· Pind. Ό . 2, 107. "Dio Cass. 39, 55. Xen. Mem. 1, 2, 51. Jambl. V. P. 242. Kiessl. Έδίκασσε, δικάσσας, ad Greg. Cor. 618. " Moer. 143. ad Timaei Lex. 173. Toup. Opusc. l , 88. Eniendd. 4, 443. Valck. ad Ammon. 82. Lenuep. ad Phal. 13. ad Herod. 42. Wessel. Brunck. (Ed. T. 1214. Musgr. Suppl. 154. Markl. ib. Stanl. ad Eum. init. Luzac. Exerc. 176. Ar-gum. Vespar. Aristoph. Fr. 240. Heyn. Hom. 4, 145. 7, 533. Tliom. M. 238. 409. ad Charit. 411. Ulciscor, Brunck. ad Eur. Med. 157. CEd. T. 1214. Fas puto, Jacobs. Anth. 9, 168. Fut., Anim. 257, Δικάξω, Valck. Ep. ad Rov. 70. Δικώ, Wessel. He-rod. 50. De quant., Graev. Lectt. Hes. 513. Cum genij Xen. Κ. Π. 17. 'Δικάζομαι, Valck. ad Phal. xiv. Med., Plut. Mor. 1, 532. Lueian. 1, 770. Dio-»ys. H. 1, 344. Philostr. 90, Boiss. Act., med., Ku-ster. V. M. Praef. vi. 112. 'Φόνον δικάζων, Dicens causam de caede, Eur. Or. 573." Schaef. Mss.] "Δι-" καόζειν, Hesychio i. q . δικάζειν, Judicare." [* " Δί-κασις, Const. Manass. Chron. p. 81 ( = 6 7 . 480.)" Boiss. Mss. " Schol. ad Plutum p. 83. 'Γ. Η." Schaef.i Mss.] Δικάσιμος, ό, ή, ut ήμέρα, quae et έν-δικοι, In qua judicatur aut judicare licet, Fastus dies, J. Poll. e Menandro. Sic ώρα, Tempus judi-cio praestitutum, Tempus judicii, μήνες ap. Hes. Menses, in quibus judicabatur, Qui juti dicundo impendebantur. [* Δικασία, Schleusner. Lex. in V. T . * Άδικασία, ibid. * Δικαστέον, Gl. Conferendum ] Δικαστής, ό, Judex ; et passim ap. Dem. ω άνδρες δι-κασταϊ pro δικασταί simpl. Interdum gen. additur, ut Δ. τών σφετέρων διαφορών, Thuc. 4, [Ad Greg. Cor. 871. " Ammon. 41. Valck. Animadv. 63. ad Hferod. 42. Wessel. 210. Plato Hipp. Maj. 121. Thom. M. 215. Markl. Suppl. 1215. ' De differentia, quae est inter δ. et κριτήν, miror nil monuisse Gramro. Uter-que judicat ac decernit, sed δ. de re, quae in jus vo-catur, κριτήι de aliis quibuscumque rebus ac certa-minibus: ille secundum leges, hic aequitate. Ita in-telligendus Xen. Σ. 5, 10. Τό δέ σον (άργύριον,) ώσπερ τό πλεϊσψον, διαφθείρειν ίκανόν έστι καί. δικαστάς καί κριτάς< Alia alio loco.' D. W. in Bibl.· Crit. 3, 2, 68." Schaef. Mss.] Δικάστρια, Quae est judex. Lu-cian. (3, 126.) Δικαστικοί, Ari.judicem pertinens, Ju-dicialis s. Judiciarius : xptjuarav-iAristoph. I^J^jdi-candi peritus s. judiciorum, Xen. (Άπ.«>1,/&3ι8.) Στρατηγφ καϊ δ. καϊ πολιτικφ έαυτήν έπιΨβέφαι. || Neutr. pro δικαστικός μισθός, Merces judicuisd»Spor-tulae judiciales, Sportularia pecunia, Bud. [Jambl. V. P. 360. Kiesisl. Xen. Mem. 2, 6, 38. " Knster. Aristoph. 60. 115. Heind. ad Plat. Gorg. 58. Δικα-

PARS XII.

Α στικόν, Sehol. ad Plutum 329. Aristoph. Fr . 276." Schaef. Mss.] Δικαστικώς, Jndicum rnore, Judiciario more, Ut fit 111 judiciis, Lucian. Hermot. (47.) Δ«-καστήριον, Judiciale forum, Judicum consessus, Tr i -bunal. Α Bud. saepe redditur Judicium ap. Dem. ut c . Everg. Πότερα δικασ,τηρίφ παραδοίη. Et ap. Eund. Tas τών δ. γνώσεις, Judiciorum cognitiones. Sed et Judices interpr. in b. 1. Ejusd. Οίίτε έφήκεν ές τό δ., Neque provocavit ab ar|)itro ad judices. Sic ap . Liban. in Decl. Καθίσαι δ. αΰτφ θεών, exp. Judices illi deos fferre, Apud deos eum accusare. [Est e * Δικαστήρ, cujus vocabuli exemplum desideratur. " Tbom. M. 168. 239. ad Cbarit. 452. Heind. ad Plat. Gorg. 27- Dionys. H. 4, 2035." Schaef. Mss. * Δικαστηρίδιον, Aristoph. Σ. 798. * Μισοδικαστής, Schol. Aristoph. "O. 111. * " Δικαστόι, Andr. Cr. 315." Kall. Mss.] 'Αδίκάστος, 6, ή, Νοη judicatus, Indemnatus, Νοηη. [Lucian. 450.]

Άναδικάζω, Iterum judico, de iis nimirum, quas ante quidem judicata fuerunt, sed irrita et nulla fa-

B ctasunt: ut, cum damnatus judicum sententia op-pressum se conqueritur, aut testimoniorum falsitate ipsos circumventos in judicando, sese pollicetur ostensurum : άνωθεν δικάζομαι, Snid. quo modo et άνάδικοε δίκη ab eo exp. ut άναδικάσασθαι sit τό άνά- ' δικον δίκην διάσασθαι. Citat J. Poll. ex Isaeo. [Agath. Epigr. 10.] Άντιδικάζομαι, Contra judicio contendo, unde άντεδικάσαντο ap. J. Poll. e Lysia, [Schleusner. Lex. in V. Τ. * 'Αντιδικασία, Gl. Adversatio, Schleu-sner. 1. c.] Άποδικάζω, Absolvo in judicio, Senten-tia mea absolvo, iui ορρ. καταδικάζω ab Aristot. Sic et ab Antiph. cum acciis. rei, Καί & αύτοϊ έργφ άπεδίκασαν, ταϋτα υμάς κελεύονσι καταδικάσαι, Dici-tur et δίκην άποδικάσαι, i. e. άπολϋσαι, ή νικώσαν άτοφήναι, ut e Critia tradit J. Poll. addens, ώϊ αν ήμείς άποφηφίσαι. [" Abresch. Lectt. Arist. 292. Argum. Aristoph. Σ." Schaef. Mss.] Διαδικάζω, Di-judico, Plato de Rep. 10. (323.) Ofis επειδή διαδικά-σειαν, τούς μέν δικαίους κελεύειν πορεύεσθαι τήν είς δε-ξιάν. Ubi Bud. esse ait judicis dijudicantis et dis-

c cernentis, 94. 96. 165. || J. Poll. e Crida exp. etiara δι' δΧου τοϋ έτους δικάζω. || Διαδικάζομαι, Judicio con-tendo, s. discepto, etc. ut δικάζομαι, Dem. Περί τών πεπραγμένων αυτή πρός άΧΧήΧους δ. Et τά 'πρός έμέ ap. Eund. Iteni Platoni pro Causam dicere. || At Dinarch. dixit, Διαδικασόμενος τήν έξ 'Αρείου Πάγον βουλήν περϊ άληθείας, ρνο Ιη discriinen judiciumque vocaturus vera necne renuntiarit. De li. v. vide Bud. 93. 94. 95. [Jambl. V. P. 302. Kiessl. " Plato Pheed. p. 45. Bas. 1." Seager. Mss. " Ad Charit. 483. Luzac. Exerc. 176. Judicio contendo, Lennep. ad Phal. 155. Med., Kuster. V. M. 6 7 " Schaef. Mss.] Διαδικασία, ΕΤ Διαδίκασμα, Actio, Petitio, Lys. (597.) Ού παρά τό δίκαιον άξιώ μοι φηφίσασθαιτό διαδίκασμα, Adjudicare mihi, quod intendi, Bud.; a qiio paulo post διαδικασία exp. etiam ^Vltercatio, Controversiosa duorum disceptatio. Et διαδικασίαν γράφειν, Judi-cium dictare, Dicam scribere. At vero αναιρεί ν, Actionem negare, Agentem sunimovere, Bud. 168. 250. Vide et διαδικασίαν άποκαταστήσαι ap. Eund.

D 252·: et in Παλινδικία. Item peculiari signif. Con-tendo inter duos pro functione munerum, 95. 96. [Dionys. Hal. A. R. 11, 21. Epicuri Fr. 70. Orell. " Ad Cbarit. 143. 483. Mcer. 125, et n. : ad T i m a i Lex, 38." Schaef. Mss.] Ατ Διαδικασμός, ό, Lis, Disceptatio, Jurgium, VV.~LL. [Schleusner. Lex. in V. Τ.] Εκδικάζω, Judicia exerceo, Ulciscor, VV. LL. sed sine testimouio. Ibid. Εκδικάζομαι ex Isocr. Reum perago, Injnstum esse ostendo judicibus. Et Έκδικασθεισιτών δικών, Peractis judiciis. Hactenus illa. At Bud. scribit, έκδικασθεϊσαι δίκαι τέλος έχον σι. Plato de LL. 359· Έπειδάν αί κατ' ένιαυτόν δίκαι έκ-δικασθεϊσαι τέλος σχώσι, ταίς πράξεσι νόμους γίγνεσθαι χρεών, Executionibus rei judicatae. Lys. (593.) Νι/νί δέ λαχόντες έν γαμηλιώνι μηνϊ οί ναυτοδίκαι, ούκ έξεδί-κασαν. Post quae remittit ad Harpocr. [" Aristoph. 'Εκκλ. 894. Ί . 50." Seager. Mss. " Markl. Suppl. 154. 1215. ad Charit. 464. 586. Ulciscor, Brunck. ad Eur. Med. 157." Schaef. Mss. * 'Εκδ/καξίϊ, Do-rice, i. q. * 'Εκδίκασα, Inscr. Chisb. 106. * Έκδικα-

10 D

3353 ΔΙΚ ΔΙΚ 3354

στής, Eur. Suppl. 1184. πατρόε, al. εκδικητής.] Ένδι- Α καίομαι, Judicio coutendo, discepto, J. Poll. [8, 24. a Schneidero non agnoscitur. * " Ένδίκαζιε, (Dor. pro ένδίκασιε,) Valck. Ep. ad Rov. 70. cf. Koen. ad Greg. Cor. 128." Schaef. Mss.] Επιδικάζω, Senten-tia mea adjudico. Sed restringens Bud. scribit, επι-δίκασα» est judex Qui sententia sua adjudicavit hae-reditatem ; ut ό έπιδικασάμενοε est Qui secundum se sententiam tulit. Idem s c ^ i t έπιδεδικασ/ιένον a Dem. vocari Qui haereditatem jure obtinet, ut judicio evi-ctam et quaesitam : quem et έπιδικασάμενόν aliquaudo dici. Sed Επιδικάζομαι esl etiam Peto haereditatem: jungiturque gen., ut δικάζομαι et αμφισβητώ, in qua-dam lege ap. Dem. (1051.) 'Εάν έε μή ζή ό έπιδικασά-μενο'ς τον κλήρου. Sic et έπιδικαζομένη των χρημάτων ex Isocr. affertur. || Ιη VV. LL. Έπιδικάζοντα της μέ-σης χωράς affertur ex Arist. Eth. 2. pro Decertantem de medio loco. Hes. quoque habet επιδικάζεται exp. αντιποιείται. [Επιδικάζομαι τίνος, Schol. Aristoph. Ν. 48. " Orig. in Matth . l l , 17. et Petr. Alex. Can. 10." Routh.Mss. "Demosth. 1052. 1055. 1075. 1174." Β Seagen Mss. " Diod. S. 1, 490. Perizon. Respons. de iEliano p. 105. ad Lucian. 2. Schmidt. fin. Act., med., Kuster. V. M. 112." Schsef. Mss.] 'Επιδικασία, Actio legis ab eo, qui haereditatem petit. Έ»τιδικάσι-μος, Qui auxiliatur in judiciis, VV. LL. e Luciano (1, 13.)Φίλοι» έπ ιδ. φοβεροί τοϊς έχθροίς. Ego έπιδ. το ϊς φίλοις appellari puto Qui propensus est ad adjudi-candum sua sententia amicis quod petunt. [" Ad Lucian. 2. Schm. fin. Schol. ad 1, 10. Τ. H. ad 1, 187." -Scbaef. Mss.] Καταδίκαζα, Sententiam fero adv. aliquem, Condemno, Synes. Ep, 154. Ένήγε δέ αυτούς εις τό καταδικάσαι μου. Et Καταδικάζω σου ζη-μίαν. Item τήν δίκην, Aristot. Sed et cum accus. pers. Synes. Οΰ των επισκόπων τούς έν τοϊς πράγμασιν. Et pass. Lucian. (3, 137·) Ή άκριτους τινάς καϊ άμοι-ρους λόγων καταδεδικάσθαι. Et κατεδικάσθησαν θανάτο), Morte damnati sunt, Plut. Apophth. || Et cum ac-cus. et gen. sicut καταγινώσκω, ut Lucian. 'Απήλθες καταδικάσας σεαυτοΰ πολλήν τήν άπόγνωσιν. Sic Κα-ταδικάζω σου άδικίαν, dixit autem et καταδικάζεσθαι c άδικίαν Syues. vel άμαθίαν. AiFertur tamen et Kara-δικάζεις σύνεσιν έμοϋ e Phalar. pro Accusas pruden-tiam meam. || Καταδικασάμενος, et καταδεδικασμένος ap. Isaeum 74. dicitur etiam Is, secundum queni ju-dicatum est, Dem. (571.) Αίκην έμπορικήν καταδικα-σάμενος τοϋ Μενίππου. Et καταδικάζομαι τόν αντί-δικο ν. Bud. 201. 370, [Paus. 6, 3 . : καταδικασθείς θάνατον, θανάτιρ, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 475. κατα-δικασθέντες, quo compendio scribatur, ad Greg. Cor. 711. 819. : Thuc. 5, 49. " Jacobs. Anim. 257. Diod. S. 1, 88 .319 . 320. 469. 471. 601. 624. 629. 672. 731. 2, 22. 78. 306. 532. 536. 610. ad Dionys. H. l , 298. 2, 1171.1231. Boiss. Philostr. 568. ad Cha-rit. 587. Cattier. 81. ad Herodian. 471. ad Herod. 312. 642. Toup. Emendd. 2, 627. Wakef. S. C. 3, 65. Plut. Mor. 1, 959. Pbalar. 220. Fut. καταδικώ, Wessel. ad Herod. 50. Καταδικάσασθαι, ut διδά-ζασθαι, Docendum curare, Valck. ad Xen. Mem. 250." Schaef. Mss. * " Καταδικαστέον, Clem. Alex. Q. D. S. 950." Kall. Mss. * Καταδικαστής, Jambl. D V. P. s. 113. * Καταδίκαστος, unde * Άκαταδίκαστος, Gl. Indemnatus.] Προκαταδικάζω, Praedamno, J. Poll. e Dinarcho. [* " Συγκαταδικάζω, Phot. ap. Wolf. A-necd. 2, 88. Andr. Cr. 279· Basil. Maced. Exhort. ad Fil. 32." Kall. Mss.: 2, 91- 3, 528.] Προδικάζω, Praejudico. Προδικασία, ή, Praejudicatio, Praejudi-cium ; quod citat J. Poll. ex Antiphonte. Προδι-κασία, inquit Suid., dicebatur, cum ii, qui caedis rei fiebant, in Prytaneo tres menses agebant ante judi-

' cium, quibus utrimque argumenta proferebantur. Sic enim interpr. quod ap. eum est, "Οταν οί τάς δίκας εγκαλούμενοι, έν πρυτανείψ προ τής δίκης δια-τελοΰσιν έπϊ τρεις μήνας, έν οιε εξ έκατέρου μέρους λόγοι προάγονται. [" Bekk. Anecd. 186, 22." Boiss. Mss. * Προδικαστής, Gl. Praejudex. * Προσδικάζω, Dionys. Η. 1, 693. 695. " Dem. 976." Seager. Mss.] Συνδικάζω, Una judico, Plato de LL. [Xen. Rep. Ath. 13, 7. Eur. Med. 157- " Phrynich. Ecl. 122. Thom. M. 821. ad Charit. 456. Paul. Sil. 74, 11.

[pp. 1 0 1 3 — 1 0 l i . ]

Plut. Mor. 1, 371. Ulciscor, Brunck. ad E|r . Med 157. Musgr. ib." Scbaef. Mss. * Συνδικασί^ί. Poll 8 , 2 4 . * Συνδικαστήε, Aristgrch. Σ. 197· 215. 233; Ί Argum.: ad Charit. 456':" Schaef. Mss. * Ύπερ-δικάζω, Schleusner. Lex. in V. Τ . ] Ύποδικάζω, q* d, Subjudico, J. Poll. e Lysia. [Nicet. Annal. 2, 5. θανάτφ.] ^

ΔΙΚΑΙΟΣ, Justus, ffiquus : ut a δίκη fit δίκαιοε^κ a Jus fit Justus: dicitur a Gr. taro de re, qiram de persona, Hesiod."E. (1 ,270. ) έπεί κακόν Άνδρά ϋίκαίι "Εμμεναι, εί μείζω γε δίκην άδικώτεροε εζει, AgeaJ™ ap. Plut. Apophth. dicit, Ουδέν άνδρείαε χρ^οομ έάν πάντες ωμεν δίκαι. Fuit et Cognomen cuju Aristidis Atheniensis, iEschin. c. Ctes. Άριστείδη$$ Δ. έπικαλοΰμενοε. Hinc Lucian. (3, 157·)ΤΑρ' ovv'0 'Αριστείδου έστι τιε δικαιότεροι; Interdum autem dici-tur aliquis δ. κριτής, λογιστής, Justus aestimator, Dgm. 01. 1. Item γήδων, Agellus justus, Menandro, ο μηδέν πλέον του σπέρματος έκφέρει, J. PolJ.: quod tamen ego generalius Menandruin dixisse puto, sicut etdixit Xen. Κ. Π. 8,"(3, 15.), ex quofortasse mutuatqafille fuerit, Τήδιον πάντων δικαιότατον. "Vide ρ. 129 meae Ed. Dicitur etiam versa vice άδικος γή Quseest sterilis. De re autem dicitur, ut αρχή, Justum impe-riutn, Isocr. Sic κρίσις, Justum judicium. Et αιτία,t Dem. Ph|l. 3. Ού γάρ άνευ λόγου καϊ δ. αιτία*. · Et χάρις, ap. Eund. (1491.) Καλόϊ ουν έρανος χάριε δι-καία, Honestum igitur est beneficium gratia jun inita, Bud. Apud Eund. in Apbob. idem Bud. Miji δεν δίκαιον λέγειν interpr. Νοη postulare aequqin. Thuc. autem inplur. 2, (72.) Δίκαια λέγετε, ω άνδρα Πλαταιείε, ήν ποιήτε ομοια τοίε λόγοιε. Saepe autem τό δ. subst. ^Equitas, Jus, Hesiod."E. καϊ αήτι παρεκ-βαίνουσι δικαίου, Nec quicquam recedunx ab xqqj-tate, s. jure. Sic ap. Isocr. Archid. τό δίκαιον et ro ξυμφέρον, pro JLquitate et utilitate. Et Κανών δι-καίων τε κάδίκων Cic. ap. Chrysipp. interpr. Juris atque injuriae regula. Quo ap. Aristoph. modo (N. 990 δίκαια κάδικα adv. positum redditur, Quojure quaque injuria. Ex Eod. affertur et εκ των δικαίων itidem adv. sc. pro Jure, Merito. || Item τό έμόν s. τοΰμόν δίκαιον Eur. (Iph. Α. 810.) Jus meum, Gall. Mon droit. Et plur. τά έμά δίκαια, Jus rneum, Jura mea. Interdum vero τά δ., Quae afferuntur ad tuen-dum jus noa^rum. Thuc. 3, (54.) Παρεχόμενος δε δμωε & έχομεν δ. πράε τε τά Θηβαίων διάφορα καϊ « ΰμάε. Dem. in Timocr. "Η των υμετέρων ο. προίστα-σθαι, Jura vestra tueri et defensitare. Et των έαν τοϋ δ. ύφίεσθαι, Plut. De suo jure decedere. Luciffli. Μή καθυφήε τι τών δ. τοΰ πατρός. Sic dicitur τυγχά-νειν τών δ., Jus suum obtinere. Item τά δ. vel τό$. έχειν pro eod. affertur. Alicubi et ταΰτά δ. Bud. E-quas conditiones vertit ap. Dem. Dicitur praeterea Οΰδέν μοι δ. πράε σε, quod itidem redditur Nibil luihi juris est tecum, intercedit; ut hoc Stoicnm dogma ap. Plut., Μηδέν είναι δ. άνθρώπφ προς τά άλλα ζώα, Cic. interpr. Homini nihil esse juris cum bestiis. || Δίκαια Bud. ait reddi etiam posse Officia vel Officium, sicut et Jura, in Phal. Ep. 19. sCriben-tis ad filium, Πεπληρώσεται γάρ σοι και τά προς τόν πατέρα δ. διά τών εις τήν μητέρα φιλανθρωπιών. . Et paul<5 ante, Οΰ γάρ άπό τών ίσων καϊ~ ομοίων τα πα-τρός άν είη δ. προς τέκνων αύξησιν καϊ τά μητρός, ma· jora sc. esse intelligens matris officia ad educatio-nem. Sic et initio seq. Ep.

Δίκαιο» cum v. subst., phrasis est Gr. peculiaris; in qua sant qui velint esse i. q. άζιοε: ac certe Bud. hoc Dem. c. Mid. Δ. ών άπολωλέναι vertit Dignue morte. Sicque et ap. Aristopb. N. (1283.) άπολα-βεϊν τάργύριον δίκαιος εί redditur, Dignus es, qui ar-gentum recipias. Verum et alias admittit hoc lo-quendi genus interprr., eund. tamen alioqui sensum efficientes : ut e seqq. patebit 'exemplis. Thuc. 1. Καί τοι δίκαιοι γ' έστέ μάλιστα μέν έκποδών στήναι άμφοτέροις, Debetis : 4, (17.) 01« δέ πλείσται μεταβο-λαί έπ' άμφότερα ζυμβεβήκασι, δίκαιοι είσι και άπιστό-τατοι είναι τάΐε εΰιψαγίαις. Rursum Aristoph. Ν. (1434.) σέ μέν δίκαιος είμ' έγω κολάζειν. Aifertlff et ex Herod. Αίκαιόε είμι ιέναι pro Juste fecero, si eam. Superlativo usus est Platp Symp. Δικαιότατος γάρ εΐ

3373 ΔΙΣ [ρρ. 4 3 7 — 1 0 2 5 . ] ΔΙΣ 3374;

τους τοϋ εταίρου λόγους άπαγγέλλειν. UTautem de hdC loquendi formula dicam quod sentio, nihil aliud puto esse Δίκαιός είμι τοϋτο ποιεϊν quam Δίκαιον εστίν έμέ τοντο ποιεϊν: ideoque apte reddi iEquum est me hoc facere. Et Δικαιότατος είμι τοϋτο ποιεϊν, JEquissimutn est me hoc jfacere. Itidemque in compar. Quorum graduum alioqui signif. exprimi nequeat utendo verbo Debeo, nisi quid adjungatur: quod non satis apte fortasse fieri possit. Sed arbitror et ad-verbio Merito s. Jure locum in hujusmodi interpr. Jjbsse dari, ut, Δίκαιος είμι τοϋτο ποιεϊν, Merito hoc fecero. Sic in superl. Meritissimo, Jure optimo. Sed nec male fortasse Δίκαιος είμι τοϋτο λαβείν, Mereor boc accipere, reddatur. Hoc certe addo, δίκαιον in aliis etia.m loquendi generibus pro Meritum accipi: ut, cum scribit Synes. Ep. 62. Άντεισηνέγκαμεν αύ-τψ τόν δυνατόν εί μή τόν δίκαιον έραναν, Si ηοη meri-tum, Qnantum potuiinus, si ηοη quantum meretur. Sic etiam Aristoph. N. (1115.) ήν τι τόνδε τόν χορόν 'ίίφελώσ' έκ τών δικαίων, redditur Ε meritis, Pro me-ritis. Sic et adv. δικαίως pro Merito sumi notissi-nftim est.

Δικαίαν et γιγνομένην χάριν Bud. ap. Dem. in-terpr. Justam et legitimam gratiam. Et Herod. (2, 149·) A' δέ έκατόν όργυιαΐ δίκαιαι, είσί στάδιον έξά-πλεθρον, Justae orguiae. Docuerat autem antea Ju-stum poni etiam proPIeno, i. e. Nec redundanti nec defecfuo.so. Tale quid et Gallis aliquando signif. siium Juste. Ceterum quod ad etym. τοϋ δίκαιος at-tinet, illud Aristot., ut sit δίκαιον quasi δίχαιον a δίχα, Jibens illi relinquo, nec quemquam δίκαιος a δίκη de-duci, negare posse existimo.

[Δίκαιος, Aristot. Nicom. 5, 2. Xen. Κ. Π. 2, 2, 26. Equ. 3,, 5. Mem. 4, 4. Venat. 7, 4. J. Poll. 1, 196. δίκαιος τήν γνάθον, iEsch. Ag. 821. Aiistoph.

"0. 1599. Plut. Cam. 10. Thuc. 2, 6 l . Herod. 2, l60. δικαιότατα. " Valck. Hipp. p. 280. 305. Musgr. 364. 1081. Brungk. 1317- Oratt. Gr. 3, 586. Zeun. ad Xen. Κ. Π. 191. Lennep. ad Phal. 158. ad He-rod. 414. 551. ad Charit. 267. omnino Rubnk. ad Xen. Mem. 236. (1, 1, 16.) Toup. ad Longin. 378. 383. Coiay in Thuc. par Levesque 3, 263. Valck. Oratt. 370. Thom. M. 80. Musgr. Suppl. 1026. Markl. 222. Iph. p. 381. Musgr. Heracl. 143. 776. Wakef. Eum. 56. 417- S. C. 4, 4. 5, 68. Larcher Herod. 2, 483. Theodorid. 10. Bast Lettre 121. Lo-beck. Aj. p. 304. Heyn. Hom. 6, 635. Verus, Graev. Lectt. Hes. 538. Brunck. Phil. 1140. De mensura, Wes,sel. adHerod. 177. Conf. c. βίαιος, ad Dionys. H. 2, 723. (4, 2025, 14. ?) Δίκαιος, ή, ad Xen. CEc. 4, 8. Bergl. Alcipbr. 328. Diod. S. 1, 388. ad Cha-_rit. 352. Άπατεών δ., Fabric. Β. Gr. 3, 833. Harl. Δ. είμι, seq. inf., Wolf. ad Plat. Symp. 4. Abresch. JLectt. Arist. I89. ad Herod. 720. Toup. Opusc. 1, 89- Emend. 1, 59- Jacobs. Exerc. 1, 10. Valck. Hipp. p. 280. (sic leg. Herod. 685.) Markl. Suppl. 187. Iph. p. 296. Ion. 1596. Brunck. Aristopb. 1» 279· Χρήστης δ., Toup. Opusc. 1, 453. Το δ., Xen. Mem. 1, 1, 18. paulo ante ol νόμοι. Juris dictio, Τ. H. ad Plutum p. 293. Κατά τό δ., ad Dionys. H. 2, 756. Διανόμει το δ. εκάστη, Xen. CEc. 7, 33. Έκ δικαίου, έκ τοϋ δ., ad Charit. 247·' Alciphro 436. Έκ δ„ Τ. Η. ad Plutum ρ. 254. Jacobs. Anth. 11, 382. Dionys. Η. 2, 720. 728, Συν τφ δ,, ad Diod. S. 2, 59. Xen. Κ. Ά . 135. Οΰδένι δ., ad Pbalar. 217. .Κατά τόν δ. λόγον, Heind. ad Plat. Gorg. 200. Τά δ., Diod. S. 1, 87. 2, 307. ad Lucian. I, 403. Brunck, Aristoph. 2, 102. Dionys. Η. 1, 378. 2, 1200. 1206. 5„408. Schneider. ad Xen. K; 'A. 447. Heyn, Hom. 4, 232. Phalar. -294. 296. Markl. Ipb. p. 300. Res familiaris, Ammon. 3. Valck. Anim. 6. Τά τής φιλίας δ., Ammon. 143. Τά δ. ποιεϊν τινι, Diod. S. 2, 630. Δίκαια pro δίκαιον, Musgr. Herc. F. 583. Juste quaesita, Τ. Η. ad Plu-tum p. 76. Δίκαια ποιεϊν, Schtieid. Bibl. Philol. 1, 135. Δικαιότατος Κενταύρων, Valck. ad Ammon. 199." Schaef. Mss. * Δικαιέστερος, Philemo p. 4. *ΊΔικαίη, pro δίκη, ut σεληναίη pro σελήνη. * " Δικαίως, Eur. Suppl. 505. Alc. 775. Heracl. 188. El. 878." Seager. JMss. " Oratf. Gr. 3, 586. Lobeck. Aj. p. 304. Δ.

Α ποιητής, Fabric. Β. Gr. 1, 527. Harl." Schaef. Mss.] Δικαιοδοσία, q. d. Juris datio, Budaeo Jurisdictio. Suid. tainen ap. Polyb. δικαιοδοσίας exp. εϋλόγονς άφορμάς. Apud eund. veroPolyb. 4. fol. 68. legimus δικοδοσίας in Vulg. Edd., ubi vet. Cod. δικαιοδοσίας: fuerunt et qui διαδικασίας leg. putarint. [Strabo 13. p. 901. " Plut. Pompeio 1139- HSt." Seager. Mss.]

1 Δικαίοδότης, Juris dator. Strabo (17· P· 1147.) de /E-gypto provincia loquens sub Augusto, scribit, eum, qui provinciam illamfljjrecturus mittebatur, vicem principis obtinuisse : sub eoque fuisse eum, qui δι-καίοδότης dicebatur, i. e. inquit Bud., Jura reddens, Jurisdictionera habens, ty cujus potestate sunt judi-cia. [Joseph. A. J. 18, 1, 1.] Δικαιοδοτέω, Jura reddo :' ut δικαιοδοτών τοις Λνσιτανόϊς, Jura reddens Lusitanie : idem Strabo p. 48; Utuntur et Plut. Sy-nes. [* Δικαιοδύτητος, unde * Άδικαιοδότητος, Diod. S. Exc. 1. 37· de Virt. et Vit, 616. γηΐ Terra, in qua nullum jus exercetur.] Δικαιοκρισία, Justum judi-cium, Basil. et ante eum Paul. ad Rom. [2, 5.

Β Schleusner. Lex. in V. Τ . ] Ετ Δικαωκρίτης, Justus judex, [Schleusner. 1. c. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 601.] Δικαωλόγος, Quicausam alicujus defenditjura ejus allegando, Causidicus. Δικαιολογία, ή, Causae suae defensio allegando jura sua, Juris sui in medium prolatio, Plut. Pericle, Ευγνώμονος* και φιλάνθρωπου δ. έχόμενον, Philo V. Μ. 3. Έώραμέν τήν δ. ονκ άπω-δόν, Νοη alienam excusationem esse. || Δικαιολογία, inquit Bud. Comm., est Id, quod pro causae funda-mento dici potest; ut Liban. Argum. Or. ·ήρός Λεπτ. Άναγκαϊον δέ ειπείν τάς δικαιολογίας έκατέρων. || Est et Figura oratoria ap. Rutil. Lupum, cum aequitatem causae quammaxime brevi sententia complectimur. [Δικαιολογία, δικολογία, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 640.] Δικαιολογικός, Ad causae defensionem pertinens, Juri-dicialis Quintiliano : ut στάσις, Status causae juridici-alis, [Schol. Soph.CEd. C. 241.] Δικαιολογέομαι, Jura mea allego, profero, Causifioor, Judjcio contendo, Litigo. Et generaliter pro Discepto, sive in judicio, s. alibi. Lucian. (1, 528.) Χρύσης, ώς άν καί προδανεί-

G οας τφ Άπόλλώνι τήν χάριν, δ. καί άπαιτεϊ τήν άμοι-βήν. Plut. (6, 224.) Δηλίων πρός Αθηναίους δ. περί τής νήσον. Lucian. (1, 188.) Ήδέωί άν. σοι καί δικαιο-λογησαίμην νπέρ τών εγκλημάτων. Idem, Έδικαιολο-γεϊτο πρός με, pro Ainice mecum expostulabat. Vide Bud. 48. 49. || Δικαιολογέω, Aristoteli i. q. δικαιο-λογούμαι, Bud. 414. Idem pass. τά δικαιολογηθέντα e Pand. affert, pro Quae in judicio sunt allegata et utrimque disceptata a litigatoribus. [" Orig. Hom. 14. in Jer. 11." Routh. Mss. " Valck. Diatr. 164. ad Lucian. 1, 403. 2, 259. Plut· Mor. 1, 918. Diod. S. 2, 369." Schaef. Mss.] Δικαιολόγημα, τό, Quod pro causae defensione affertur, Causae fundamentum, [a Schneidcro non agnoscitur. *• Δικαιολογητός, Gl. Allegendus. * Δικαιολογίίομαι, perperani ap. Lucian. Prom. p. 57. ρτο δικαιολογέομαι. * Δικαιόμετρος, Hero Spirit. 195. άγγεϊον. * Δικαιονόμος, Gl. Jus, Dio Cass. 78, 22. p. 898. * Δικαιόπολις, Pind. Π. 8, 30. * " Δικαιοπραγής, Suid. ν. Άντιπελαργεϊν, Scliol. Eur. Hipp. 426." Kall. Mss.] Δικαιοπραγία, Actio ex

D aequo et bono, Actio justa, ["Plut. Mor. 1 ,4. Oxon." Schaef. Mss.] Δικαιοπραγέω, Juste ago, Ε bono et iequo ago, Bud. e Plut. et Aristot. Eth. 10. Προσ-ποιοϋνται δέ καί οι μή δίκαιοι βούλεσθαι δικαιοπραγεϊν : 5,1 . Άφ' ής δ. καί βούλονται τά δίκαια, ορρ. τω παρα-νομείν. [Plut. 7, 150. Η. "Schol. Pind. '0 : 2, 137·" Boiss. Mss. Jambl. V. Ρ. 232. Kiessl. " Abresch. ^sch . 2, 64," Schaef. Mss.] Δικαιοπράγημα, Justefa-ctuni, ut dicitur Rectefactum : ορρ. άδικήματι, Ari-stot. Eth. 5, 7. Καλείται δέ καί τό κοινόν μάλλον δ., δικαίωμα δέ, τό έπανόρθωμα τοϋ άδικήματος, [Lobeck. ad Phryn. Ecl. 593. * Δικαιοπράγμων, unde * Δικαι-οπραγμοσννη, Heraclit. ap. Diog. L. 9, 14. cf. Ed. Lubin. " AdvPhaIar. 228." Schaef. Mss.] Δικαιοφα-νής, Qui justus esse videtur, Schol. Thuc. 6, (80.) Ού γάρ έργφ 'ίσον, ώσπερ τφ δικαιώματί έστι, [a Schneidero ηοη agnoscitur. * Δικαιοφύλαζ, Man. Philes 11, 49. ρ. 320. " Const. Manass. Cfhron. ρ. 6'9(=131. Meurs.)" Boiss. Mss.]

Άδικαίαρχος, Injustus magistratus, ut exp. ap.

3 3 7 3 ΔΙΣ [ρρ. 438—1

Cic. ad Att. 2,(12.) DicBearchum recte amas: lucu-lentus homo est, et civis paulo melior quam isti no-stri άδικάίάρχόι.

'Ακριβοδίκαιος, Qui jus exactius duriqsque aequi-tati praefert, quasi praedurus interpres juris, quasi-que deterioris juris studiosus usurpatorque: cui opp. δικαστής επιεικής. Aristot. Eth. 5, 10. Ό γαρ των τοιούτων προαιρετικός καϊ πρακτικός, καϊ μή ά. επϊ το χείρον, αλλ' έλαττώτικός, καίπερ έχων νόμον βοηθόν, επιεικής εστίν. Quod Bud. Cic. descripsisse in Orat. pro Cecinfia, inter alia anriotat, Me ex hoc, ut ita dicam, campo aequitatis ad istas verborum angustias, et ad orttnes literarum angulos revocas : in his ipsis intercludere vis insidiis. [" Clark. ad U. A. 265. ad Thom. M. 125." Schaef. Mss.] Άκριβοδίκαιον, τό, Jus exactius durius^ue, Bud., addens, Sumnmtn jus a Lat. nominari, et peculiari vocab. a JCtis Strictum jus. [" Coray in Thuc. par Levesque 3,264." Schaef. *Mss. * Αύτοδίκαιος, Aristid. 3, 300. " Proclus in Alcib. Plat. 118. Cr."Boiss. Mss. " Reiz. Belg. Gr. 6'32." Schaef. Mss. * Κοινοδίκαιον, Polvb. 23, 15. Schneidero susp. * Όρθοδίκαιος, ^Esch. Eum. 997·] Φιλοδίκαως, Jnsti amans, Philo V. M. 2. Τό φιλάν-θρωπον, τό φ., τό φιλάγαθον, τό μισοπόνηρον, jEquita-tis studium, Turn. 1

Δικαιοσύνη, ή, Justitia, Theogn. (147·) Έν δε δικαιο-σύνη συλλήβδην πάσ αρετή "Οτι, Aristot. Eth. 5, 5. Καί ή μέν δ. έστι, καθ' ήν ό δίκαιος λέγεται πρακτικός κατά άρόαίρεσιν τοΰ δικαίου, καϊ διανεμητικός καϊ έαυτψ πρός άλλον, και έτέρψ προς έτερον, Isocr. ad Nic. Με-τά έ. και μετά κακίας. Idein, Ύήν δ. άσκοΰμεν. [" Thom. Μ. 922." Schaef. Mss.] Δικαιόσυ*ός Ζεύς, Eust. adj., sicut γηθοσύνη, γηθόσυνος. [Phrynich. Σοώ. ΤΙροπαρ. 466. " Heyii. Hom. 6, 377·" Schaef. Mss'. * " Αύ-τοδικαιοσύνη, Nom. Dei, cf. Wolf. Anecd. Gr. 3, 162." Boiss. Mss. " Chrys. in 2 ad Cor. Serm. 11. T . 3. p. 611." Seager. Mss. * Έθελοδικαιοσύνη, E-piphan. 1, 416. * Αικαιότης, Xen. Κ. Π. 8, 8, 13. K. 'A. 2, 6, 13. K. 1, 1.]

Δικαιόω, Justum et tequum censeo, Soph. CEd. C. (1350.) αύτόν δεΰρο προπέμψας έμοϊ Οησεύς, δίκαιων ω στ έμοΰ κλύειν λόγους, Thuc. 5. Ούδέν γάρ έξω τής ανθρωπείας των μέν ές τό θείον νομίσεως, των δ' ές σφάς αυτούς-βουλήσεως, δικαιοΰμεν ή πράττομεν. Αΐϊ-quando itifin. adjunetum habet, et interduin valet i. q. άξια, Soph. Tr. (1244.) Ού γάρ δικαιο'ις τοϋ φυ-τεύσαντος κλύειν; Herod. Δικαιεϋσι Αιγύπτιοι θύειν, Jus est iEgyptiis, iEquum censent, Thuc. 2. Δικαωϋν-τες τοΊς αύτοίς άμύνεσθαι. Synes. Τίολέμου καϊ στά-σεως άρχεσθαι δ. τόν νέον, Postulat ut etc. μή β. Άρχε-σθαι, Dedigtaor. Interdum i. q. Censeo, Judico, T h u c . 4, (122.) ΕΤχε δέ ή άλήθεια περϊ τής άποστά-σεως μάλλον ή οι 'Αθηναίοι έδικαίουν, Ac certe magis verum erat, quod de defectione dicebatur quam A-thenienses censerent. In illo autem adespoto 1., Έ-δικαίευ είναι τω έργψ μητρυιή τη Φρόνιμη, exp. Ut erat, ita i;eipsa Phronimae se praestltit novercam. II Purgo et excuso, άθωώ, Bud. ex Areop. At LXX. Interprr. δικαιώσατε χήραν, pro Defendite viduam. || Suidae καταδικάζω, Condemno. Unde in med. ap. Th uc. 3, (40.) Τοϊί μέν ού χαριεϊσθε, υμάς δ' αυτούς

' μάλλον δικαιώσεσθε, Vos autem ipsos magis conde-mnariitis, Valla: Vos ipsos injnriae damnabitis, Bud. At Schol, δικαίως καθ' ύμών αποδείξετε οτι τυραννικώς άρχετε. || Et ap. Hes. κολάζω, Punio: quod ipsum et J. Poll. tradit. Et Bud. citat e Plat. de LL. 347. Syiies. Ep. 44. Τψ δικαστή μέν όμολογητέον τήν πρα-ξιν, * έξιλαστέον δέ τή παραυτίκα τίσει τάς κάτω ποι-νάς· μεγίστου γάρ οντος άγαθοϋ τοϋ μή άμαρτέίν, δεύ-τερον αγαθόν τό δικαιωθήναι. [" Apud Hes. est, δι-καιώσαι" κολάσαι. Apud Suid. vero, Δικαιοϋν δύο δή-λοι, το, τε κολάζειν καϊ τό δίκαιον νομίζειν, ούτως Ή-ρόδοτος. Monet sc. Lexicographus Herod. δικαιοϋν ηοη solum, ut frequenter alii auctores, notione τοΰ δίκαιον νομίζειν uti, verum etiam notione τοϋ κολά-ζειν. Nempe sic Herod. 1, 100. Τούτον κατ' άξίην εκάστου άδικήματος έδικαίευ: 3, 29· Οί ιρέες έδικαί-ευντο. Vulgo quidem ap. Suid., prava interpr., verba ista, ούτως 'Ηρόδοτος, a proxime praecedentibus se-qu\intur, et ad sequentia referuntur, quae ad Herod.

025.] ΔΙΣ 3374;

1 profecto nihil pertment." Scbweigh. Mss.] || Δικαιοϋ. σθαι, Jus pati, Quod suum est auferre; opp. ry κείσθαι. Bud. ex Aristot. Ού γάρ ταυτόν τό άδιχα πράττειν τψ άδικεΊν, ούδέ τό όίβικα πάσχειν τψ άδικέι-σθαι' ομοίως δέ περϊ τοϋ δικαιοπραγείν καϊ δικαιοϋαβφί' άδυνατον γάρ άδικεΤσθαι μή άδικοΰντοε, δικαιοΰσθανμή δικαιοπράγΟνντός. \\ Δικαιοϋ σθαι, cum de Deo dici-tur, quid sit, docet Chrys. 22. quale est, Ut justifi-ceris in sermonibus tuis, Bud. [Herod. 1, 89. Soph, Phil. 781. Plut. Ages. 23. ffischinis Epist. 23. JEecb. Ag. 392.: Δικαιώ λέγειν, ad Greg.Cor. 157. "Heyn. ad Apollod. 519. ad Herod. 419· 502. 578. 679. Ti-maei Lex. 85. et n., Alberti Peric. Cr. 78. Wessel. Diss. Herod. 38. Toup. Opusc. 1, 111. Phalar. 20. 300. Alciphro 362. Valck. ad Herod. 215. Callim, 133. MarkL Suppl. 504. ad Lucian. 3, 488. Dionyg.

H. 1, 50. 64. 1256. Cienseo, 1, 199. Punio, He-rod. 209. Seq. inf., Zeun. ad Xen. Κ. Π. 40. Heroff. 348. 363. 471. 475. 477. Sopb. (Ed. T. 6. Pass^ Dionys. H. 3, 1441." Scbaef. Mss.] Δικαίωμα, το,

Β Justefactum, δικαιοπράγημα, Bud. ex Aristot. Etb, 5, (7·) Καλείται δέ τό κοινόν μάλλον δικαιοπράγημα' δι-καίωμα δέ, τό έπανόρθωμα αδικήματος. || I. q. δίκαιο·. λόγημα, Allegatum, Bud. ex Aristot. de Coelo, l .To τών Αμφισβητούντων δ., Causae praesidia, F i r m a o ^ ta, quibus causa nititur. Isocr. Arcb. (236.) Τά γαρ αυτά δ. καϊ τούς αυτούς λόγους περϊ αμφοτέρων, Thtic, I , (41.) Δ. μέν olv τάδε προς υμάς έχομεν ικανά κατα τούς 'Ελλήνων νόμους, Jura igitur ista ap. vos babt-mus idonea et firma, Vaila: 6, (80.) Οΰ γάρ έργφ ΐίσον &σπερ τψ δικαιώματί έστι, ubi Schol. ώσπφι δι-καιοφανές έστιν, ούτω καϊ ταΊς άληθείαis δίκαιον τυγχά-νει. || Budaeo est etiam quod Lat. dicitur Quaestio juris, Quintil. 103. Conflictio, Instrumentum litis, Cautio in Pand. saepe, Causificatio. Et ap. Suid. Ούδέν δ. των οπλών ίσχυρότερον, de iis, qui viribus praepollent, semperque sibi qusie justa sunt et dicere et facere videntur. Δ. νόμου, Praeceptum legis, Num. 31. Ή® δικαιοϋν τόν κατορθοϋντα δυνάμενον, Suid. II Eid. Suidae δικαιώματα sunt etiam κατακρίσεις.

C || Item εύλογοι άφορμαί, in b. 1., 'Εάν τε γάρ νικωμεν, οξείς πρός έμέ δ. μεγάλα, διότι κεκοινώνηκας ήμιν των μεγίστων κινδύνων. [" Epiphan. Har. 55. fin." Routh. Mss. Heliod. 8. p. 369. " Ammon. 98. Jacobs. Spe-cim. 84. ad Dionys. H. 2, 839."Sch®f. Mss.] Δικαία-σις, ή,"\. q. δικαιολογία, Suid. ap. Lys. Item δικαία κρίσις, ut Schol. Tbuc. 3, (82.) Καί τήν είωθυϊαν άξί· ωσιν των ονομάτων ές τά έργα άντήλλαξαν τή δ., τέλμα μέν γάρ αλόγιστος, άνδρία φιλέταιρος ένομίσθη, Con· euetis rerum vocabulis in exeusationem mutatis, Valla. Verti tanien sic etiam potest, Ex judicio el libidine sua. Idem Schol. 5, (17.) 'Εκ τών συνόδων,-άμα πολλάς δ. προενεγκόντων άλλήλοις, ξυνεχωρείφ, ώστε ά έκάτεροι πολεμώ έσχον άποδόντας, τήν ειρήνη» ποίεϊσθαι, exp. αιτήματα δίκαια. || Idem Schol. exf». quoque κέλευσις, πρόσταγμα, 1, (141.) Τήν γάρ αυτήν δύναται δούλωσιν ήτε>μεγίστη καί ή ελαχίστη δ. άπό τών ομοίων, προ δίκης τοίς πέλας έπιτασσομένη, Sive lev iss i^ , sive gravissima imperata, Valla. At 4. To μέν γάρ ισχύος δικαιώσει, ήν ή τύχη έδωκεν, επέρχεται,

D Valla vertit, Jure potentiae. || ltern είς δίκην απαγω-γή» κρίσις, κόλασις, Thuc. 8, (66.) Καί τών δρασάντων ούτε ζήτησις, ούτ', εί ύπωπτεύοντο, δ. έγίγνετο. Sic Plut. de Pef . Orac. Φυγά» τών κρατηθέντων ή δικαιώ-σεις υπό θεοϋ τών έξαμαρτανόντων, Et a diis irrogata supplicia. [Lobeck. ad Phryn. Ecl. 351. " Plut. A!r-tax. 1861. HSti, Opp. Mor. l , 390. Wytt. " H. Stepb. de Dionys. iinit. Thuc. Dionys. Η. 1, 147.3, 1348." Schaef. Mss. * Δικαιωτής, Plut. 8, 172.; Ar-tax. 23. Ages. 23. * Δικαιωτήρ, unde] Δικαιωτήριον, U q. δικαστήριον et κολαστήριον, Suid. Hes. Bud. e Greg. in Fratr. Epitaph. citat p. 105. Καί ύπό τής συνειδήσεως έλκόμενον στρεβλοϋσθάι τήν ψυχήν, καί δειμαίνειν τά μέλλοντα δ., καθ' & πάς όστις olv μή με-τανοίφ προκαθαρθείς, έλξεται, καϊ πάσαις δίκαΐί έκκεί-σεται. pPlato Phsdro 203. Bas. 1. " 258. ad Timaei Lex. 85. Boisjs. Philostr. 657." Sch^ef. Mss.] Διαδι-καιόω, Justuni censeo, Ut justum assero et defendo, Thuc. 4, (106.) Τών πράσσόνϊων τψ Βρασίδφ ήδη καϊ εκ τοϋ φανερού διαδικούντων αύτά, i. e. δίκαια κρινόν

33*59 Δ Ι Κ [pp. 1017—1018.] Δ Ι Κ 3360

των τα τοϋ Βρασίδον, Schol.: eod. prope sensu paulo J ante dixerat, Καί τό κήρνγμα πρόε τόν Φόβον, δίκαιον elVai έλ&μβανον, Approbabant. [Dio Cass.] " 'Evbi-" καιόω, Justum facio," [a Schneidero non agnoscitur, Greg?. Naz. 1, 650. *Έπιδικαιόω, Schneidero susp., Diooys. Η. 1, 449·]

[* AucaiKos, i. q. δίκαιος, Μ. Anton. 5, 34. 9, 22. " Toup. Opusc. 1, 88." Schaef. Mss.]

Αικόω, ώσω, i. q. δικαιόω, Supplicio afficio, κολάζω, Cic.in Verr.(6,43.) έδικώθησαν, inquit, h.e. , utSiculi loquuntur, supplicio afFecti ac necati sunt: [" 5, 57. έδικώθησαν perperam pro έδικαιώθησαν." Schneider. Lex.]

Δικίδιον, τό, Controversiola, Bud. ex Aris toph.[N. 1109. Ί. 346. Σ. 508.]

[* Δικέω, linde * Δίκησις, i. q. έκδίκησις, Schleu-sner. Lex. in V. Τ. * " Δικητής, Eui·. Herc. F. 1153. Wakef. vulgo δικαστής." Schaef. Mss.]

ΔΙΚΩ, Jacio, Dejicio, Eur. Phcen. (643.) Κάδμος έρολε τάνδε γάν Τύρως, ω τετρασκελής Μόσχος άδά- 1 μαστον πέσημα Δίκε, τελεσφόρο ν διδοϋσα Χρησμό ν : ubi Schol. exp. κατέβαλε, citans e Bacch. (601.) Δί-κετε πεδόσε Τρομερά σώματα, οπου κατωκίσθη πόλις. [Lycophro 531. " Wakef. Herc. F. 498. Jacobs. Antfa. 7, 14. Bast Lettre 223. Lennep. Etym. 237. Eur. Phcen. 1498. Valck. p. 84. 244. 681. Anim.ad Aramon. 60. Wakef. S. C. 1, 132. 2, 117- 3, 72. A-bresch. Lectt. Arist. 180. Hinc Lat. Dicere, Wyt-tenb. ad Plut. S. Ν. V. 6. Lennep. Etym. 1195." Schaef. Mss. * " Δικέω, Pherecr. ap. Bekk. Anecd. 394." Kall. Mss. * 'Α,ποδίκω, Eur. Herc. F. 1203. yEsch. Ag. 1419. " Wakef. Georg. 24. *Ένδίκω, A-bresch. Lectt. Arist. 180." Schaef. Mss.]

ΔΙΣΚΟΣ, ό, Discus, Orbis e ferro, aere, lapide, li-gno, qui exercendi corporis causa in auras projicie-batur: unde et a δίκω dictum volunt. II. B. (774.) λαοί δέ παρά ρηγμίνι θαλάσσης Δίσκοισιν τέρποντο και άίγανερσιν ίέντες. Volunt vero δίσκον fuisse utpluri-itiutu Lapidem rotundum in medio pertusum, s. per-fbratum, annexo funiculo quo projiceretur: unde ( Od. Θ. (186.) cum dixisset Hom. λάβε δίσκον Mei-ζονα καί πάχετον, subjungit, Τόν pa περιστρέψας ήκε Στιβαρής άπό χειρός. Βόμβησεν δέ λίθος. Et δίσκον άφείναι, άποπέμψαι, έκρίψαι, J. ΡοΙΙ. de Disci Ludo. Et δίσκων ψόφοι, Plut. Pericle. || Numeratur etiam inter Vasa, in quibus cibaria apponuntur, ut et ap. Lat.: J. Poll. 6. Καθ' έκαστον δέ ονς μέν δ. καλοϋσιν, έρείς κύκλους άργυροϋς ή χεύμάτα άργνρά, η πίνακας κοινούς, Epigr. Μή με κάλει δίσκων έπάστορα λιμοφο-ρήων, Discorum esuriem afferentium. Ccenarum reli-quiis discus ornatus ap. Apuleium : sic ap. Treb. PoIHonem disci sunt corymbiati, et lances pampi-natae. || Etiam Orbis solis, Alex. Aphr. 2. 'ΕλάΓΓων η σελήνη τοϋήλίον τνγχάνονσα τω μεγέθει τόν δ. πάντα κρΰπτειν ον σθένει; Luna cum sole minor sit, ejus erbem totum obscurare nequit, Huc pertinet et il-Iud, Αίσκω νέφη έπέρχονται. Notandum vero est Eust. tradere, eos, qui τω δίσκος in hac signif. usi sunt, au-dacter admodum id usurpasse. [Schol. Apoll. Rh. 4, 1217. δίσκοι, pro Loco τής δισκοβολίας. Genus he-liotropii, Trall. 11. p. 191=631 . " Heyn. Hom. 4, 396. 8, 525. ad Horat. 22. Zeun. Toup. Opusc. 2, 190. Ammon. 40. Valck. Anira. 60. Fisch. Ind. Pa-lasph. Jacobs. Exerc. 2, 131. Speculiim, Anth. 10, 373."^Schasf. Mss.] Δισκοβόλος, ό,ή, Qui disctim ja-cit, in sublime jaculatnr, [Lucian. 834. " Thom. Μ. 243." Scbief. Mss. * " Αίσκοβολέω, Inscr. in Mus. R^g. Par." Boiss. Mss. * Δισκοβολία, Schneider. Lex. έψαρτίρως.] Αισκοειδής, Disci formam habens, Diosc. Θλάσττι βοτάνιόν έστι στενόν τοίς φύλλοις, ώς δακτύ-λου μήκος πεπτωκόσιν έπ ί τής γής· σπερμάτων δ. οιονεί έντεθλασμένον έχον. De quo ita Plin. Thlaspi an-gustis foliis, digitali longitudine, semine incluso len-ticulse effigie, nisi quod infringitur. Sic dicitur etiam Quarta oculi tunica crystallo similem humorem con-tinens: quae et φακοειδής a figura dicitur, et a con-creto humore κρυσταλλοειδής, Rufus Eph. sicut et δ. νγρον, in oculo i. q. τό κρυσταλλοειδές, Aet. 7, 1·: [ρ. 123,18. " Agatbarc. ρ. 67. Huds." Her-

mann. Mss. Schaef. ad Schol. Apoll. Rh. T. 2. p. 618. Stob.Ecl. Phys. 1, 27. p. 552.Hesych. ν. Ιφαλ-λός, Phot. Bibl. 747- Plut. 7, 159. Diog. L. 8, 77. " Ad Diod.S. 1,217." Schaef. Mss. * Δισκοκάλνμμα, Atban. 2, 408. Bened. * " Δισκοπάνιστος, ad Ba-trach. 35." Schaef. Mss. * " Δισκοποτήρ, Montf. Pa-laeogr. 404. sed dub." Kall. Mss.] Δισκοφόρος, ό, Di-scifer, Hieron. Talem δισκοφόρον inedia meruerat he-bdomadis, de Abacuc>q,ui Danieli ferebat prandium. [Lucian. 834.] Δίσκονρα, Terminus, qui disci jactu comprehenditur, II. Ψ. (523.) άτάρ τά πρώτα καί ές δ. λέλειπτο. Ubi tamen et δίσκ ούρα, et δίσκον ρα scri-bitur. Eust. δίσκονρα legit, sed annotans δίσκ' ουρα etiam scribi. [" Heyn. Hom. 6, 74. 8, 445. 462." Schaef. Mss.] Ετ Δισκούρια ap. Hes. όσον άν τις βάλλοι δισκενων : postquam δίσκονρα exp. όσον άν λάβοφίσκφ. Simile est δουρηνεκές, Spatium, quod ha-stae jactnm aequat. [Cf. Έπίονρον.] " Δισκάζεται, He-" sychio διαφέρεται," [a Schneidero non agnoscitur.] Δισκέω, Disco ludo, Discum jaculor, Od. Θ. (186.) λάβε δίσκον Μείζονα καί πάχετον, στιβαρώτερον ούκ ολίγον περ, Ή οί'ω Φαίηκες έδίσκεον άλλήλοισι. [" Diog. L. Pherecyde ρ. 45. HSt." Seager. Mss. " Wakef. S. C. 3, 71." Schaef. Mss. * Δίσκημα, Eur. Tro. 1119. " Brunck. Soph. 3, 391," Schaef. Mss. * Αισκεύς, Plin. 2, 25.] Δισκεύω, pro eod., Philostr. Ep. 43. Toj/ δέ Απόλλωνα (ορώ έν ταίς γραφαίς) καί ψίλω ζώματι ή δ. ή τρέχοντα ή τοξεύοντα. [" Passive, Asterius ap. Euseb. Η. Ε. 5, 16." Routh. Mss. Spobn. de Extr. Odyss. Parte 79- " Wakef. Trach. 273. Bianor 2. Antiphil. 23. Toqp. Opusc. 2, 190. Jacobs. Specim. 19· Valck. Anim. ad Ammon. 60." Schaef. Mss. * Ai-σκευμα, Spohn. 1. c. Schaef. ad Apoll. Rli. T . 2. p . 618. Tzetz. Exeg. ίη II. 134. 139. * Δισκευτής, Schaef. 1. c. " Thom. M. 243." Schaif. Mss.] Άποδι-σκεύω, Discum dejicio, In modum disci dejicio. Α qub in pass. voce et signif. est quod Eust. quendam dixisse scribit, Φώ« έξ ήλιου ή άκτίνας άποδισκεύεσθαι: quem usum audacem esse annotat. [* 'Εκδισκενω, Thom. Μ, 243. Philostorg. 11, l . " Phot. in Wolfii Anecd. Gr. 1, 43." Kall. Mss.] " Ί,υνδισκεύω, Collu-" do disco, Ludo disco cum alio," [Lucian. 79. * Ύ-περδισκεύω, Clem. Alex. Str. 834. Bekk. Anecd. 67. Cf. Υπερακοντίζω. * " Τετραδίσκιον, Versus genus, Tzetz. Chil. 9, 284." Elberling. Mss. * Δισκάριον, GI. Discus, " Cbron. Alex. 892." Kall. Mss. * " Ai-σκίδων, Theod. Hyrtac. Epist. 22. Notit. Mss. 5, 740." Boiss. Mss.]

ΔΙΚΊΤΟΝ, Rete. Δίκτυα sunt Majores plagae, quaj in locis planis et ίσοπέδοις traduntur, sicut ένό-δια, quas in viis: at άρκυες minores his sunt, similes κεκρυφάλω κατά σχήμα, atque in acutum desinentes, J. Poll. (5, 26 . : ) Xen. K. (2, 5.)"ΕσΓωσαν δέ αί μέν άρκυες έννεάλινοι, τό δέ μέγεθος πεντασπίθαμοι, διπά-λαιστοι δέ τους βρόχονς' τά δέ ένόδια, δωδεκάλινα' τό δέ μέγεθος, τά μέν ένόδια, διώρυγα, τετρώρυγα, πεντώ-ρυγα' τά δέ δίκτυα, δεκώρυγα, είκοσώρνγα, τριακοντώ-ρνγα. Hinc est δικτύοις περιβάλλειν, Lucian. et Plut. Δ. άναπτύσσειν τοίς θηρίοις ap. Philostr. Ερ. 47· Έν δ. σεσαγηνευμένοι, Horodian. 4, (9, 12.) Retibus impli-

, citi: Δ. δυσόρατα ένεπετάννυες, Xen. Κ. Π. (1, 6, 19.) Et ap. Eur. Or. (1315.) είσπεοείν δικτύων βρόχους, simpl. pro δίκτυα. Sed ηοη solum venatorum est, sed et piscatorum, Od. X. (386.) ώστ' ιχθύος, ονσθ' άλιήες Κοίλον ές αίγιαλόν πολιής έκτοσθε θαλάσσης Δίκτύφ έξέρυσαν πολυωπφ. |j Hesycbio est etiam Media cri-bri pars, in qua tenuia sunt foramina, Derivat autem Eust. a δίκω, i. e. βάλλω. Sic autem ab eod. βάλλω, βόλος, quod affinem huic signif. habet, deducitur. [" Pherecr. Bekk. 394,18." Boiss. Mss. " Jacobs. A-nim. 69. Antb. 1,10. 6 , 3 0 9 . 9 , 2 7 8 . 1 1 , 2 9 0 . adDiod. S. 2, 193. Heyn. Hom. 5,.7U. Pierson. Veris. 98. ad Mcer. 124. Casaub. ad Athen. 123." Schaef. Mss.] " Δίκτυ, Rete, VV. LL. derivantia inde plur. τά δί-" κτυα, item et cetera composita. Sed perperam; dici-" tur enim δίκτνον." [Albert. ad Hes. 1, 1545.] Δι-κτνοβόλος, b, (ή,) Qui rete jacit, sc. ad capiendos pisces, Piscator retiarius, J. Poll. " Αικτνβόλος, Piscator, qni " retia jacit, per sync. dici puto jfro δικτυοβ." [Ορρ. Ά . 4 ,578. De utiaque forma vide Lobeck. ad Pbryn.

[ρρ . 1018—1020.] 3361 ΔΙΝ

Ecl 679· " Apollonid. 7· T o u p . Opusc. 1, 491. ad A Charit. "15." Schzef. Mss. *Αικτυβολέω, Anal. 2, 1S2. ; Huschk. Anal. 135. 138. " Diecles 2. T o u p . Opusc. 1, 13." Schaef. Mss.] Δικτυοειδή, [contr . Δικπ/ώδη»,] Retiformis : δικτυοειδές πλέγμα, Retifor-mis plexus : quee est multiplex implicatio contextus-que ramorum arteriae soporalis ad basim cerebri, in quo spiritus animalis e vitali elaboratur, Gorr . ap . quem plura. [Hes. ν. Άγρην.όν et Etym. Μ. ν. 'A-γρηνον, Gal . 4, 509. 7, 447. Schol. Aristoph. 2 . 9 9 · ] Δικτυόθετος, Retium instar, s. Reticulatim positus, Reticulatus, Plin. 36, 22. Δικτυόθετον vocant Reti-culatam structuram, quam frequentissime Romae struunt, rimis opportunam. De quo et Vitruv. 2, 8. Γ* " Δικτυοθήρας, Schol. Theocr . 1, 40. Const. Ma-nass. Chron. p . 106." Boiss. Mss. * Δικτυοθηρεύω, * Δικτυοθηρευτής, unde ap. J . Poll. 8, 139- * Δψτνο-θηρευτικός.] Δικτυόκλωστος, In retia plexus, fili mo-do contextus, Soph. Ant. (343.) Κουφονέων τε φύλον όρ-Νίθων άμφιβαλών άγει, Θηρίων τ αγρίων έθνη, Πόντου τ έναλίαν φύσιν, Σπείραισι δικτυοκλώστοις Β Περιφραδής άνήρ: i. e. σχοινίοις τοίς είς δίκτυονκε-κλωσμένοις, ά σνγκλείουσι τά δίκτυα, Schol. i. e . Retium nexu, simpl. Δικτ,υοπλόκος, Qui retia ne-ctit s. plicat, J . Poll. [Gl. Retjarius.] Δικτνο-ποιόί, Qui retia conficit. [* Δικτυοφόρος, Gl . Reti-arius. * Δικτυαγωγόε, Schneider. Lex. άμαρτύρως.] Δικτυάλωτοε, Reti captus, Synes. de Insomn. Ύπέ-δειξεν έσμούς δικτυαλώτων καί δορυαλψτων θηρίων, Examina irretitarum ferarum. Δικτυουλκός, Qui rete trahit, Piscator retiarius, J . Poll. [Jambl. V. P . 78. Kiessl.] Δικτυόω, Ad retis formam compono, fabrico. Unde δεδικτυωμένον έργον, Opus reticulatum. Bud. ex 3 Reg. [7, 17- " Schulz. ad Theodor. 1, 46'8." Schaef. Mss.] Δικτυωτός, Ad retis formam factns, Reticulatus, i. q. δικτυόθετος: Cancellatus, Hes. et Suid. exp. voce Lat. ut θυρίδες δικτνωταϊ, Ezech. 41, ( l6 . ) Διά τοΰ δικτυωτον τοϋ έν ύπερψω, 4 Reg. 1, (2.) ubi exp. Per cancellos coenaculi: δικτυωτον νπερωον ap. Hesych. τό πολλάς θυρίδας έχον· || Suidae πολύ-πλοκος. [Polyb. 15, 30. θύραι, Diod. S. 642. " 2, 278. Schulz. 1. c. Jacobs. Antb. 12, 87·" Schsef. Mss.] Δικτυεύς, έως, έ, Piscator retiarius, J . Poll. [JElian. Η. Α. 1, 12. * Δικτυια, 12, 43. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 493. * " Δικτυεύω, Cohst. Manass. Chron. p . 100(=83 , 509·)" Boiss. Mss.] Δικτύδιον, τό, Reticulum.

1T Δίκτυ να, vel Δίκτυννα, ή, Diana: dicta άπό τών δικτύων, ut innuit Aristoph. 2 . (368.) Ή οέ μοι δί-κτυννα συγγνώμην έχοι του δικτύου. Orph. Η. ΪΠ Art. τοζότι σεμνή, Πασιφαής, δφδονχε, θεά Δίκτυνα, λοχεία: paulo post vero alia ei venationis epith. tribuit, κυνηγέτι, ίοχέαιρα, φιλαγρότι, θηροκτόνε, Sunt tamen qui Dictynnam a Diana diversam esse tra-dant: ut scribit Diod. S. 6. Dictynnam e Jove or-tam, in Creta consuetudine Dianae familiarissime usam esse. At vero Plut. (10, 24.) Πολλοί» άγρας άκροθινίοις άγλαίσας τήν άγροτέραν άμα θεόν καί Δ. Hoc item cognomine Britomartin deam appellant Cretenses, quod Minos cum ob amorem hanc inse-queretur, illa fugiens in retia capiendis demissa pisci-bus se praecipitem dederit. [" Ad Anton. Lib. 270. D Verh. Ruhnk. Ep. Cr. 263. Fisch. Ind. Pateph. ad 137. Eur. Hipp. 145. ubi v. Musgr. Wessel. ad He-rod.· 226. ubi et de variis bujus noni. formis, ad Diod. S. 1, 392." Scbaef. Mss.]

ΔΙΝΗ, ν, Vortex, Gurges, II. Φ. (354.) έγχέλυές τε καϊ ίχθύες, οΐ κατά δίνας, G? κατά καλά ρέεθρα κυβίστων ένθα καί ένθα, Hesiod. Θ.(791·) Δίνης άργνρέης είλι-γμένος είς άλα πίπτει, Philo de Mundo, Ύπό συρμοΰ δίνης βιαιοτάτης άρπασθέϊσαι κατεπόθησαν, Fluctuantis aquae vortice, Plut. de Fort. Rom. 'Εκ βαθείας υπο-φθέγγεται δίνης, Velut ex imo vortice succlamat. Nec tantum ai των υδάτων σνστροφαϊ vocantur δίναι, sed etiam Aeris turbines. Turbineos vortices dicere possumus. Emped. Plut. (9, 302.) Αίθέριον μέν γάρ οτιpe μένος πόντονδε διώκει. Πόντος δέ χθονός ουδας άνέπτυσε· γαία δ' ές ανγάς Ήελίου άκάμαντος' ό δ' αι-θέρος έμβαλε δίναις. [" Plato de Rep. 10. ρ. 620." Routh. Mss. Athen. 334. i. q. τόπος δινάζων, πηγή

Δ1Ν 3362

δινάζουσα. Epicuri Fr. 11. col. 2, 4. Fr. 5. in Ante-monito. Aristopli .O. 1198. Δίνας et ffivas conf., ad Apoll. Rh. T. 1. p. 393· " Heringa Obs. 278. Rubnk. Ep. Cr. 179. Musgr. Hel. 1514. Luzac. Exerc. 96. 98. 100. Jacobs. Anth. 8, 372. 9 , 10. Heyn. Hom. 6, 277. Thom. M. 241. ad Diod. S. 1, 472. ad Cba-rit. 727. Periptarastf., Fischer. Praef. ad Weller. Gr. Gr. viii. Conf. c. δίκη, Beck. Praef. ad Plut. xxxv." Schaef. Mss.] Δινοχλέω, Obturbo, Vexo, [a Schnei-dero non agnoscitur. *'Δινοπλάνητος, Musgr. Rhes. 363." Schaef. Mss. * Άεροδινής, Bianor.] Βαθυδίνης, Profundos vortices habens, Profundus, Hes io4 (Έ. 1, I69.) παρ' ώκεανόν βαθυδίνην. [* Βαθυδινήεις,' U. Φ. 15. 603. Diod. S. 3. ρ. 140.] Βραδυδινής, Qui tardo vortice circumagitur; Tardus ad motum, e Ν011-no. [* Έριδινής, Tryphiod. 224. * Εϋδίνης, Orac. de Plotino, Schneider. Lex. Siipplena.] Εΰρυδίνψ, La·· tos vortices habens, Bacchyl. ξανθότριχον μέν\φερί-νικον Άλφεόν παρ' εύρυδίναν πώλον άελλοδρόμανί. νική-σαντα. [* Εύρυοδίνης, Strabo 1. ρ. 141 = 9 1 · , 1 2 . ρ. 21. Sieb. ubi Epitomator άργυροδίνης habet. * Καλ-λιδίνης, Eur. Herc. F. 368. * Μελανδίνηΐ, Dionys. Ρ. 577·] Περιδινής, Qui vortice circumagitur. At περιδινής κυρτός, Epigr. (adesp. 128.) exp. Versatilis nassa. [" Wakef. Alc. 598. Toup. Opusc^2, 60. * Περιδινήεις, Callim. 1, 500." Schaef. Mss. Πο««-λοδίνης, Schaef. ad Dionys. H. de Comp. Verb. 348. ad Greg. Cor. 1036. Ορρ. Ά . 1, 676. * Πολ«δ«ί^ 4, 585. " Jacobs. Anth. 8, 30." Scbaef. Mss.]/ Πα-λινδινία, ή, Vortex reciprocus, ή έξ υποστροφής} υδά-των, Hes. Ταχυδινής, Qui celeri vortice circumagitur, Celeriter versatilis, Nonn. [*. " Χρυσοδίνης, Carm. ap. Bast. Ep. Cr. 135. (Lettre 98.)" Dindorf. Mss. " Const. Manass. Chron. p. 105. (552.)" Kall. Mss. * " Χρυσεοδίνης, ρ . 127·" Boiss. Mss.]

Δινήεις, Vorticosus, II. Ε. (479·) Βανθφ έπϊ δινή-εντι, Od. Ζ. (89·) ποταμόν παρά δινήεντα, Apoll. Rh. 2, (551.) Δινήεις δ' νπένερθεν άνακλυίεσκεν ίοϋσαν Νήα ρόος. [Moschus 2, 55. τάλαρος, pro δινωτός. Athen. 4, 21. " Herirtga Obs.278. Musgr. Cyjcl.46. Heyn. Hom. 8, 26. * Δινηϊς, Jacobs. Anth. 8, 207." Schaef. Mss.]

Δινέω, Instar vorticis circumago, Gyro, Verso, Circumago. Unde pass. II. Π. (792.) δίνηθεν δέ ot δσσε: Ρ. (680.) Ώ» τότε σοι, Μενέλαε διοτρεφέε, οσσε φαεινώ Πάντοσε δινείσθην πολέων κατά έθνος έταίρων: Od. I. (153.) Νί/σον θαυμάζοντες έδινεόμεσθα κατ' αυ-τήν : Sic Π. (63.) πολλά βροτών έπϊ άστεα δινηθήνΟί Πλαζόμενος. Aristot.de Mundo, Πάντα δ'υφ'ένα' σημάντορα δινείται, Omnia sub uno ductore moven-tur. Δινέω neutr. etiam pro δινέομαι, στρέφομαι, ανα-στρέφομαι, κυκλόσε στρέφομαι, στρέφομαι χορικώς, κατά δίνον στρέφομαι, ut parvornm Schol. Auctor et Eust. exp., usurpatur. II. 2. (494.) πολύς δ' υμέναιος όρώρει. Κούροι δ' όρχηστήρες έδίνεον. Sic Od. I. (384.) έγώ δ' έφύπερθεν άερθεϊς Δίνεον. Et ApolJ. Rh. 2, (695.) ανά νήσον έδίνεον. [Δινήσαντο et νηήσαντο conf., Spitzner. Obs. in Quint. Sm. 232. " Eur. Or. 1462. ,Auctor Rhesi 353." Seager. Mss. " Ruhnk. Ep.Cr. 179. Valck. Adoniaz. p . 375. Pheen. p. 29?. Diatr. 39. Ilgen. Hymn. 370. 449. Thom. M. 241. ad Charit. 726. Wakef. Trach. 512. Luzac. Exerc. 101. Jacobs. Anth. 7, 133. 142. 405. ad Lucian. 1, 275. Dionys. Η. 1, 41. Heyn. Hom. 7, 528. 544. 569· De quant., Brunck. Aristoph. 1, 99 ." Schaef. Mss.] Δινεύω, pro eod. II. 2. (543.) πολλοί δ' άροτήρε» έν αύτη Ζεύγεα δινεύοντες έλάστρεον ένθα καί ένθα, i. e. στρέφοντες τήν άνω κάτω, ut Schol. exp. Ύ. (875.) de turture, Ύήν ρ' δγε δινεύουσαν ύπό πτέρυγας βάλε μέα-σην : Ω. (12.) τότε ορθός άναστάς Δινεύεσκ' άλύων πα-ρά θίν' αλός. Apoll. Rh. 1, (1184.) τοί δ' άμφϊ πυρήία δινεύεακον, QI δ' οϊνον κρητηρσι κέρων. Ιη pass. ap. Arat. Οΐ δ' έπιμϊξ άλλοι πέντ' άστέρες ούδέν ομοιοι Πάντοθεν ειδώλων δυοκαίδεκα δινεύονται. Quod Cic. ita reddidit, Nam quae per bis sex signorum labier orbes Quinque solent stellae. [" Villois. ad Longum 51. Ilgen. Hymn. 370. ad Eur. Bacch. fin., Huschk. Ερ. ιη Propert. 83. Valck, Adoniaz. p. 376. Pboen. p. 297. Brunck. 802. Yalck. Anim. ad Ammon. 60. Diatr. 133. Thom. M. 241. ad Charit. 726. Markl. Iph. p. 202. Musgr. Iph.T. 189. Markl. 192.Musgr.

3373 ΔΙΣ [ρρ. 441—1025

TroSe. 199. Wakef. AIc. 29. Luzac. Exerc. 102. α Brunck. ad Apoll. Rb. 28. ad Diod. S. 2, 192. Ja-cobs. Anth. 11, 289- ad Lucian. 2, 275. Heyn. Hom. 4, 653. 8, 585. Salto, Rnhnk. Ep. Cr. 201." Schffif. Mss. Opp. 'Ai 1, 376. Arat. 83. * Αίνευμα, Epicuri Fr. 67. Orell., Orph. in Sol. 7. Jov. Ton. 10. Xen. Eq. 3, 11. Cf. Αιάνενμα. " Musgr. Iph. T . 189· Luzac. Exerc. 101. Brunck. Aristoph. 1 ,91 .3 ,180 ." Scha:f. Mss. * Αίνημα, Manetho 4, 553. " Ad Cha-rit. 727· 76O." Schaef. Mss.] Αίνησις, In vorticem s. gyrum circumactio, κυκλοτερής περιστροφή, Erotian. [in Όμματα ένδεδινημένα. " Valck. Diatr. 3 9 . 4 1 . ad Charit. 727·" Scbaef. Mss.] Ετ Αινηθμός, idem. [* Αινητός, ή, ον, Anal. πέτρος. * Άδίνητος et άδό-•νητος, δ, ή, eonf,, Spitzner. de Versu Gr. Her. 50.] Άειδίνητος, δ, ή, Semper in vorticem s. gyrum actus, Qui semper tereti versatur turbine, ut Catull. de Fuso, Libratiun tereti versabat turbine fusum : άνάγ-*#Epigr. [Anal. 1, 222. 3, 4. Suid. 1,63. "Toup. OpUSC. 1,417. Jacobs. Auth. 11, 270." Schsef. Mss.] &δΦνήτος, Facili versatus tnrbine, Qui faciles versa- Β tiones< habet, Vitruvio Versatilis, εύστροφοι, Epigr. Τρύπανά τ ενδίνητα. [* ΉπιοδίνιjtOs, Anal. 3, 72.] HaXivSiVijroi, Qui reciproco vortice revolvitur; ut θάλασσα, Mare reciprocum, Epigr. [Nonn. ουρανός, " Anriphil. 32. Musarum Imaginn." Scbaef. Mss. * ΐίολνδίνητος, Dionys. P. 407. a{. περιδ. * Στρογγυ-λοδίνητοί, Archestr. ap. Athen. 112. *Ύφαντοδίνη-ros.-Aristoph. Ό . 943. al. —δόνητος. * 'ίίκνδίνητος, Pind. Ί. 5, 7·]

[* Άμφιδινέω, unde * " 'Αμφιδίνησις, Casaub. Α-then. 1, 28." Schaef. Mss. * Άμφιδινεύω, II. Τ". 562.] 'Αναδινέω, Ιη vorticem s. gyrum revolvo, άνακινέω, Hes. ap. quem άναδινίω quoque ponitur pro πε-ριπατώ, Ambulo, " Obambulo, Deambulo, perpe-" rara forsan pro άναδινέω," [* Άναδινεύω, Ορρ. Ά . 3, 296.] Άποδινέω, Vergo, VV. LL. [ad Greg. Cor. 204=90 . " Herod. 2, (14.) i. q. άπαλοιάω, (a δϊνος, Area,) Άποδινήσας δε τησι νσι τον σϊτον ούτω κομίζε-ται, Excusso suum ungulis frumento, s. Triturato a saibus· frumento." Brunck. Mss. Cf. Tab. Heracl. c 208. "Ruhnk^p. Cr. 179."Schaef. Mss. * Έκδινέω, Erotian.] Ένδινέω, Instar vorticis aut turbinis cir-cumago. -Ένδεδινημένα 'όμματα ap. Hippocr. Epid. (1162;) Erotiau. tradit recte exp. posse εξεστραμμένα, addens Epiclem ενδεδινημένον posuisse έπϊ τοϋ έσκο-τωμένου καί τήν κεφαλήν άλγοϋντοί: sed perperam. Hippocr. enim ηοη de homine καθόλου vocab. illud usurpasse, sed proprie de parte oculi. [Aretaeus p. 85. "Οφθαλμοί άτενέει ένδεδινημένοι. " Valck. ad Theocr. χ. Id. ρ. 179, 375." Schaef. Mss. * Ένδι-νεύω, Longus 1. ρ. 21. Sch. " ρ. 18. et Villois. 51. qui et de ένδινέω." Schaef. Mss;] 'Επιδινέω, Verso, Gyro, In orbem ago, II. Γ. (378.) Τήν μέν 'έπειθ' ήρωε μετ' έϋκνημίδas 'Αχαιούς 'ΡΙψ έπιδινήσαι. Aristot. de fucis, 'Εάΐ' δ' έκπετασθωσι, προσφέρονται ρύβδην &νω πρόι τόν ούρανόν, επιδινούντεε αυτούς καϊ &σπερ άπογυ-μνάζοντεέ. Quod Plfn. deapibus, Exercitationem so-lennem habent, spatiataeque in aperto et 111 altum datae, gyris volatu editis. Et in pass. Od. Y. (218.) Αίτάρ έμοί τάδε θυμός ένϊ στήθεσσι φίλοισι Πόλλ' D επιδινείται, i, e. είς πολλά στρέφεται, Eust. [* Έπ<δι-νεύω, Heliod. 3. ρ. 178. Ορρ. *Α. 4, 218. * " Έπι-δίνησις, Eust. ad Od. I. 379·" Kall. Mss.] Περιδι-νεω, Instar vorticis aut turbinis circumago, ^Eschin. C. Ctes."Ore κύκλψ περιδ ινών σεαυτόν έπϊ τοϋ βήματος έλεγες, Synes. de Insomn. Καί άγανακτέίν καϊ τώ χεί-ρα περιδινείν άκόσμως έν τψ διατίθεσθαι λόγους, Manus cireumagere. Sic ap. Suid. de Babyloniis, Έντιθέν-τες εις σφενδόνην ώά, περιδινοϋντες έν κύκλψ. Et pass. II. (Χ. 165.) ΏΪ τώ τρϊς Ώριάμοιο πόλιν περιδινηθήτην Καρπαλίμοισι πόδεσσι: i. e. περιέδραμον, Eust. Sio Apoll. Rli. 1,(1059·) Τρϊς περϊ χαλκείοις δίχα τεύχεσι δινηθέντες Τύμβψ ένεκτερέ'ϊζαν, Sehol. περιδραμόντες. [" Phrynich. Ecl. 110. Jacobs. Anth. ψ, 62. 405. ad Lucian. 2, 319· ad Dionys. Η. 1, 50. Heyn. Hom. 8, 275. Alcipbro 192. ad Diod. S. 1, 311." Schsef. Mss.] ΪΙεριδίνησις, In gyrum aut vorticem circuma-ctio, exp. et Vertigo. [Schol. ApoJl. Rh. 4, 144. Eust. in Od. Α. ρ. 11, 45. " Luzac. Exerc. 100. Jacobs. Exerc. 2, 129·" Schaef. Mss.] Ώεριδίνητος, Dionys.

.] ΔΙΣ 3374;

P. i. q. πολύστροφος, Versatilis, [cf. ΤΙολυδίνητυς. * Συμπεριδινέω, Plato Tim. 3. p. 96. " Dionys. Alex. in Routhii Reliq. SS. 4, 358." Boiss. Mss, " Ad Dionys. Η. 1, 50."Schaef. Mss. * Ύποδινέω, Callim. H. in Del. 7 9 · ]

[* " Αινάζω, i. q. δινήεις είμι, δ ίνας έχω : δινάζων τόπος, Vorticosus, Ubi sunt gurgites, Artemid. ap. Alhen. 333." Schweigh. Mss.]

1Γ Αίνος, δ, pro eod. Plut. Περί τον μή Xp., Οί δ. τών άμα κύκλψ καταφερό'μένων σωμάτων, Turbines et gyri: ut Catull. Libratum tereti versabat turbine fn-sum. || Pro Turbine aethereo, Aristoph. N. (379.) Ό δ' άναγκάζων εστί τις αύτάς, οΰχ δ Ζευς, ώστε φέ-ρεσθαι, "Ηκιστ'· άλλ' αιθέριος δ. Ibill. (1471.) Δ. βασι- . λεύει, τόν Αί' έζεληλακώς. || Vertigo, i. e. Affectus, quo caput circumagi videtur: in quo si praeterea te-nebra& oculis obversentur, σκοτόδινος, quasi Tenebri-cosa vertigo, appellatur. Gorr. seu, utErotian. exp., οταν φέρεσθαι δοκρ τά δρώμενα. || Saltationis quie-dam species, Erot.: dicta fortassis, quod in gyrum ageretur. || Eustathio -i. q. τόρνος, Instrumentum, quo ligna, ebur et alia hujusmodi tornantur. Item, Quicquid turbinatum est, κώνος, ρόμβος, Lat. Turbo, ut Plin. Turbines cadorum, Virg. torto volitans sub verbere turbo, Quem pueri magno in gyro vacua atria circum Intenti exercent ludo. || Α cujus sinii-litudine ap. antiquos dicebatur Vasculum fictile basi carens, et ab inferiori parte στρογγνλον: alio vero nomine ψυγεύς, ψυκτήρ, άκρατοφόρος, Athen. (467.) J. Poll. 6. addens, ού μήν έχει πυθμένα, άλλ' άστρα-γαλίσκονς. Eustathio Αεινιάς quoque dicitur a Dinio artifice. Apud Lat. quoque Turbinem vasculum esse scribuht in imo angustissimum, latissimum in summo, figura pirorum : quo pruna et cottana inter Saturnalia xeniola missitari solerent. Aristoph. Σ. (6l8.) οντος δέ κεχηνώς, Έρωμησάμενος τοϋ σοϋ δ. μέγα καϊ στράτιον κατέπαρδεν. || Est etiam ποδονιπτήρ ap. Cyrenaeos, Eust. || Item άως ap. Telesillam, Eust. ex Athen. [Jilian. Η. A. 2, 25. " Valck. Diatr. 41. Heyn. Hom. 6, 446. Thom. M. 241. Musgr. Hel. 1514. Luzac. Exerc. 100. Huschk. Anal. 107. Va-sculi species, Toup. Opusc. 1, 578. Brunck. Ari-stoph. 2, 129. 225. Area, iu qua fruges teruntur, Ruhnk. Ep. Cr. 179- Valck. ad Herod. 110. Jacobs. Anth. 11, 10." Schaef. Mss.] Αινός, (ή, όν,) Vortico-sus, δ ίνας καϊ σνστροφάς έχων, ut Eust. quosdam exp. scribit, qui II. Φ. (25.) Iegebant ποταμοίο κατά δινοίο ρέεθρα, pr-o δεινοίο : sicutet II. Τ. (259·) pro έν δεινω σάκει, legebant δινψ, i. e. δινώτψ. [" Heyn. Hom. 8, 65. 119." Schaef. Mss.] Ένδινα, τά, lntestina: dicta, ut qilosdam tradere Eust. scribit, παρά τό εντός δινέΐσθαι: quaravis alios esse addat, qui ab ένδον el-ναιτών ινών denominata velint: alios autem exp. ή ένδον τών όπλων σάρξ. II. Ψ. (805.) Όππότερός κε φθησιν όρεξάμενος χρόα καλόν, Ψαύση δ' ένδίνων διά τ έντεαικαϊ μέλαν αίμα. [* Είδα™, Euseb. Η. Ε. 335. 354. cf. Vales.: Orph."T. 21, 5. εΰδεινοίσι δρόμοισι, ubi Heringa Obs. Cr. 277. ενδίνοισι, a δίνη, restituit, Schueider. Lex.: sed rectius scripsisset, a δίνος, nam a δίνη formaretur εΰδίνης. " Ad Charit. 292." Schasf. Mss.] ΥΙερίδινος, ut περίδινοι λεγόμενοι, Plato de LL.

I . πειραταϊ, VV. LL. [ " Pro quo περίδεινοι scribitur ap. Hes. et Atheu. 264. Sed vero ista scriptura, ut άπό τοϋ περιδινείσθαι, Α circumvagando, περίδινος di-caturdirecte." Schweigh. Mss. Vide Περίδεινοϊ. Plato 1. c . 6. p. 3 0 3 = 2 , 777- " ad Charit. 502." Schaef. Mss. * ΠοικΛόδινοί, Schneider. Lex.] Σκοτόδινος, ό, Tenebricosa vertigo, Hippocr. (363, 49. 394, 8. 422, 35. 534, 27·) Affectio cerebri e duobus sym-ptomatis composita, vertigine et tenebris; cum omnia circumagi et in orbem verti videntur, acce-dentibus etiam tenebris, adeo ut aeger visu privetur, Gorr. UNDE Σκοτοδινέω, Vertigine tenebricosa la-boro, [Hippocr. 677, 3·] Ετ Σκοτοδινία, ή, Tenebri-cosa vertigo, i. q. σκοτόδινος, Erotian. Utitur Plato (Sopb. 264.) et Hippocr. (140, 45.) UNDE Σκοτοδι-νιάω, i. q. σκοτοδινέω. Et metaph. ap. Atben. (187.) Σκοτοδινι,ώντα καϊ μεθυσκόμενον τψ τοϋ παιδός έρωτι. [ " Plato Theaet. 155." Routh. Mss. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 82. 499. " Aristoph, 'A. 1219· ^Esop. Fab. 39· p- 170." Seager. Mss. " J a c o b s . Anim.

3373 διΣ [ρρ. 4 4 2 — 1 0 2 5 . ]

253. Heind. ad Plat. Charm. 63. ad Moer. 198. ad Α Cbarit. 314." Schaef. Mss. * Ικατοδίνη, Hippocr. 7, 29 ( = 1 2 , 11.) 428, 30. * Σκοτ-οδινάω, 291, 46. * SKOTobtvtaau, J. Poll. p. 173· * Τροχοδινέω, JEsch. Pr. 888. όμματα * έλίγδην, i. q. στροφοδινέω.] Αινώ-Srjs, Turbineus, Turbineis vorticibus plenus. [* Ai-νωεις, Eur. Cycl. 46.] f

Αινόω, Instar turbinis circumago, Torno , τορνεύω, Eust. Αινωτοε, Turbinatus, Tornatus, τορευτόι, * rop-νωτόι, Eust. II. N. (405.) κρύφθη γάρ ύπ' άσπίδι πάν-τοσε "ιση, Τήν άρ' ίίγ' εν ρινοίσι βοών και νώροπι χαλκφ Δινωτήν φορέεσκε: Quasi tornata esset, Eust. II. Γ. (391.) Κεΐνοί δγ' έν θαλάμω και δινωτοίι λεχέεσσι. Sic Od. T. (56.) κλισίην dicit δινωτήν έλέφαντι και άργΰρω. Ab Oppiano vero ίινωτοs κύβος μολίβδου per παράχρησιν dictum es t : nam si κύβοι τετράγωνοι est, quomodo potest esse δινωτόι, i. e. τορευτόφ,aut, si Sivwros est, quoinodo potest esse κύβοι 1 Eust. [Hes. Αινωτήν, στρογγύλην, Manetho 6, 577. " Ja-cobs. Anth. 7, 96. Antip. S. 27. Heyn. Hom. 4, 533. 6, 446. 8, 65. Thom. M. 241. Wakef. Ion. 94." Β Scliaef. Mss.]

1Γ Δίνω, i. q. δινέω, Hesiod."E. (2, 2 l6 . ) Αημήτεροι ιερόν άκτήν Αινέμεν —Χώρω έν εύαέϊ και έϋτροχάλφ εν άλωή, i. e., ut Moschop. exp., δινεϊν, s. τή βοών δινή-σει aXoq.v, vel, ut Proclus, περικυκλούνται και περιε-Χαννονται τους βόαι, άλο$ν. De'qua granorurn ex-cutiendorum ratione habes in Τρίβολοι. [Callim. Fr. 51. " 1, 433. Ruhnk. Ep. Cr. 179· Heyn. Hom. 8, 108." Schaef. Mss.]

1Γ Δεινοί, ό, i. q. blvos, h. e. Poculi cujusdam nom. Dionys. Sinop. ap. Athen. (467.) Δ. μέγαι χω-ρών μετρητήν. Stratis ibid. 01 σθ' J προσέοικεν, ω Κρέων, το βρέγμα σου ; 'Έ,γψδα, έ. περικάτω τετρη-μένω. [" Thom. Μ. 241. Toup. Opusc. 1, 578." Scbaef. Mss.] Ίκοτοδείνη, ή, Ancillae nom., ab Ar-" chedico ibid. inde dictae, οτι Δεινόν ποτ' ρρεν άργν-

. ρονν έν τφ σκότφ. || Saltationis quoddam genus, Apolloph. ibid. Αεΐνόι τιι δεινοί, καϊ καλαθίσκος ού-τοσί. || Item άλως a Telesilla vocata est, Athen. 1. c. || Α Cyrenaeis nominatus 6st etiapi. ποδονιπτήρ, ut c ibid. e Philetae Atticis tradit Athen.

" Αεινιάδες, Hesychio Species virilium calceamen-" torum."

" Δεϊναι, Hesychio αί τών υδάτων συστροφαϊ, Α-" quarum vortices: quae et sine diphthongo δϊναι. " Sic vero ΕΤ Αείνη affert pro ανατροφή, Conversio." [" Thom. M. 241." Schaef. Mss.] " UNDE Αεινήεν-" τα, Eid. περιστρεφόμενα, φοβερά, Vorticosa, Terri-"'bilia: qua posteriore exp. a δεινοί quoque h. v.

derivari posse indicat." [" Brunck. Apoll. Rh. 222." Schaef, Mss.] " Inde et VERB. Αεινεύειν, quod " Idem non solum exp. κυκλεύειν, In orbem torquere, " Circumagere, sed etiam βουλεύεσθαι κακά, Mala " machinari animo. Dicitur inde ΕΤ Δεινέω, Cir-" cumago, In orbem gyro," ["Ruhnk. Ep. Cr. 179." Schaef. Mss.] " UNDE Αείνησιι, quod Hes. exp. πε-" ριστροφήν, item generalius κίνησιν, Coriversionem, " Motum. Dicitur vero ΕΤ ΑεΊνοι pro δείνη, ut δίνοι " pro δίνη: cujus idem Hes. meminit, exp. δίνησιι " et κίνησιι, addens, esse etiam Poculi genus et Sal- D " tationem: cum paulo aute δεϊνον esse dixisset τό " περιστρεφόμενον, Turbinem s. Vorticem. At δε'ινοι " quod Idem esse dicit δέον® άξιος, potius oxytont<>s " scribi et pronuntiari debet: licet Idem rursum " hoc oxytonoii δεινός ςχρ. etiam έστραμμένος, παν-" οϋργοι: innuens esse παρά τό δεινβ,ϊν, ut στρόφις " παρά τό στρέφειν. Α superiore δε'ινοι signif. τήν " δείνην s. δίνησιν, est VERB. Δεινόω, Contorqueo, " ΙΗ orbem circumago, ί. q. δεινέω s. δεινενω. UNDE " Αείνωσις, quod ab Hes. exp. συστροφή, Conversio: " a Suida σκότωσιε, Oculorum caligo cum vertigine " capitis, quae et σκοτοδινία dicitur. ITEM Αεινωτός, " Tornatus. Hes. δεινωτήν exp. πεποικίλμένην kv κύ-" κλω, τετορνευμένην: afferens et δεινωτοϊι pro κυκ\ο-" τερέσι, πεποικιλμένοιι. _ Sed haec, uti supra dixi, " sine dipbthongo etiam per 1 solum scribuntur, ut " suo loco videbis." [Δεινεύω, Hesiod. Fr. ap. Gal. Placit. Hipp. et Plat. 3, 273. al. δινεύουσαν. * Αεί-νημα, Manetho 4, 553. Αείνησιι, Schleusner. Lex. in

ΔΙΣ 3374;

V. Τ· Αείνωσιι, Hippocr. 391, 2. Plato Phaedro 3, 272. Dionys. H. 2, 123. 140. * Αεινωτικόι, * Αεινφ· τικώι, Scbneider. Lex. άμαρτύρως. " Αεινωτόι, Brunck. Apoll. Rh. 237. Heyn. Hom. 6, 446. * Αεινί$ομαι, 442. * Αεινάξω, Valck. Adoniaz. p. 363. Phoen. p. 29." Scbaef. Mss.] "IIεριδεινεϊσθαι, περιστρέφεσθαι, " τερικινεΐσθαι, reperitur scriptum pro περιδιν.: " item Περιδείνησις, Ώεριδεινηταί,"

ΔΙΣ, Bis. Plato Epist. Αϊι τής ήμέραι εμπιπλάμενον Srjv, Bis die inipleri. Δϊ« και τρις τό καλόν, Prov., quo pulcra aut honesta saepius inculcari e t repeti debere admonetwr. Δϊ« παίδες οί γέροντες, in senes puerascentes et delirantes: pro quo et δίσπαιδει voce comp. scribi Eust. annotat. Δ«* επτά πΧηγαϊς πολύ-πους πιΧούμενοι, de iis, qui poenas meruerunt. Ais διά πασών, Concentus quidam inusicus, q. d. Bis per omnes. Abiit autem in Prov. de reb. inter se multum distantibus ; nulla enini harmonia ultra eam, quae διά πασών dicitur, procedit, Erasin. QfjjE vero hinc compp. deducuntur, sequente vocali aut di-phthongo, s finale retiaent: sequente autem con-soDante, interdum retinent, interdum aoiittunt, ut δισέγγονοι, δισμύριοι, δισθανήι, δισσύμφωνοι, δίστοκος, δίπουι, δισπίθαμος, δίστιχος. £" Heyn. ad Apollod. 1163. Jacobs. Anim. 140. Δ. τόσοι, Rbes. ΐ6θ. Bro-dffius ad Musgr. ib. Rhes. 757- Heracl. 294. El. 1092. Jacobs. Anth. 7, 158. Steinbr. Mus. Tur. 1, 183. Valck. Diatr. 102. Δ. καί τρϊς, Heind. ad PJat. Gorg. 177, Δ. καί τρϊι τά καλά, Casaub. ad Athen. 1, 11. Δ. διά πασών, Wessel. Obs. 35. ad Lucian. 1, 220. Δ. πα'ιδει οί γέροντες, Toup. Opusc. 2, 190. 192. Αϊι seq. σ fit δι, Heusinger. Emendd. 332." Schaef. Mss.]

Αισσός, ΕΤ Αιττόι, Att. Duplex, Plato Epist, 7. Άναγκάδειν αυτοί!| χρήσθαι τοΊι νόμοις, διττάϊί ovsats άνάγκαις, αΐδοΐ καί φόβψ, Duplici necessitate. Ια plur. frequenter ponitur pro Duo: ut Soph. Aj. (57··) δισσούι Άτρείδαι κτείνειν. Et Epigr. δισσοϊ θεοί, [Αισσόι, et διπΧοϋι conf., Schaef. ad Apoll. Rb. T. 2. p . 39. '· Τό διττόν rrjs ανθρωπινής φύσεως, Jambl. Protr. 30. Kiessl., Pind. Ν. 1, 68. ΎΑισσόι, Wakef. Ιοη. 1145. Phil. 264. 1024. Lucian. 2, 218. Heind. ad Plat: Apol. p. vi. Bceckh. in Min. 95, Valck. Phoen. p. 80. Conf. c. διπλοϋι, Jacobs. Antb. 7,121. Boeckh. 1. c. Ambiguus, Brunck. EI. 645.1 . q. δί-χρωμοι, Lucian. 1, 22. Αισσόν όροι, Jacobs. Antb. 7, 80. Wakef. Georg. 83. Αισσοϊ, Duo, Eur. Fhceu. 57· Valck. p. 422. 458. Fischer. Ind. Palaepb." Schaef. Mss. * Αισσώι, Gl. Bifariam, Eur. Pboen. 1347. " Huschk. Anal.'l99.Jacobs. Anth. Proleg,j6.Toup. Opusc. 2, l62." Schaef. Mss. * Αιττώς, Schleu-sner. Lex. in V. Τ. " Τ . H. ad Plutuui p. 418. Quid ap. Graminat., ad Moer. 378." Scbaef. Mss.] Ετ Αιξόι Ion. pro δισσόι: ut διξαϊ έστίαι. Et ap. Herod. Διξά ήράκΧεια ίδρυσάμενοι, et διξά θυρώματα, Gemini postes : ubi Duos etiam dicere possis, ut in Αιασόι habes : [2, 76. ad Greg. Cor. 435. 652. 667. 697.] Αισσάκις, Bis, [Quint. Sm. 2, 56. " Αισσάκι, Musgr. Suppl. 993. Alcaeus Mess. 21." Schaef, Mss.] " Αιτταχώς, Hesychio διπΧώι, Dupliciter, Bifariam." [* Αιτταχον, Theopbr. de Lap. ap. Scbneider. Lex. * Αισσαχή, Aristot. de Anima 1, 3 , ] Αισσεύω, Duplex sum, Eust. [* Αισσοποιοι, Scbol. Soph. El. 648. * Αισ-σοτόκοι, Νοηη. D. 1, 9. 5, 239. 9, 303. * Αισσοφυήι, 14, 390 . ; 47. ρ. 1228.]

" Διοτάέω, άσω, άξω, Dubito, διχώι βουλεύομαι "καί οιονεί δύο στάσειι έχω κατά διάνοι αν, Etynfc " Synes. Ερ. 44., Τοΰτο εκείνο μηδέ έπανέρη, μηδέ " διστάσης, Nec dubites. Pass. τό δισταζόμενον, De " quo dubitatur, Dubium." [Schleusner. Lex. ia V. T., Diod. S. 4. p. 184. " Valck. ad Ammon. 4. A-nirn. 67. Toup. ad Longin. 333. Kuster. Aristoph.4. Diod. S. 2, 166. 346. Porson. ad Odyss. 48. Lips." Schaef. Mss. Plato Ion. 5 3 4 = 3 , 132. Beck.] " UNDE " Αισταγμόι, Dubitatio, Plut." [214. Schol. Apoll. Rh. 3, 539- Schol. Soph. El. 469. Eust. II. 141, 45. Od. A. p. 42, 17. " Schol. Arat. Ph. 30. Schol. 11. I. 230. Heyn. * Αιστασμόι, Schol. Od. B. 276." Boiss. Mss.] " Ετ Διστακτικός, Dubitativus : ut ap.

3 3 6 7 Δ Ι Σ [ Ρ Ρ . 1 0 2 2 — 1 0 2 3 ' . ]

Orrammat. δι&τακτικόν επίρρημα: et διστακτικός ονν- α

ΔΙΣ 3368

" beepos." [Schol. Aristoph. Π. 148. Τ / Ή . ρ. 46. Eust. Od. Α. ρ. 53, 3. " Kiister. Aristoph. 4 ." Schsef. Mss. * Διστακτικά*, Gl. Dubitanter, Dubie, Schol. Ven. II. A . 1 0 0 . O d . A . 2 5 1 . Eus t . 86 , 3 4 . « AlHflion. 31. Τ . H. ad Plutum p. 46." Schaef. Mss. Etir. Or. 631.] " SED ΕΤ Δίστασα affertur pro Du-" bitatio: necnon pro Dissensio : sed in hac poste-" riore signif. diceretur potius διά&τασα. Ιιι priore " ftutem ' Dem. dicit, "Avev διατάσεως έ-φηφίσαντο," [1318=490. * Δίσταζα, unde * ΔισΤάζιμος, Schol. Ven. II. Β. 116.] " 'Αδίστακτος, Indubitatus, Certus, " Ptolem. Sic έλπϊς, (Ecumen. ssepe, Certa, rj μή " βαλευομένη, ubi tamen active potius signif. ή μή " διστάζουσα, Quae non dubitat." [" Nicet. Paphlag. Ljaud. S. Eust. 210." Boiss. Mss. * Άδιστάκτως, Gl. Slne dubio, " Georg. Α ΐ ΐ χ . V. Cbrys. 177. Pseudo-Chrys. Serm. 125. T . 5. p. 819·" Seager.Mss. Schol. Apoll. Rh. 2, 62. " Euseb. Η. E. 5, 1. Amphiloc. 50. Andr.Gr. 166. Athan. 2, 518." Kall. Mss .*"A«*-διστάζω, Planudes, Ovid. Met. 13, 7· * Έπιδιστάζω, Β P^rphyr. ad Marc. s. 19. p. 35. Ed. Maii." Boiss. MsS. Theophr. de Odor. 450. Schol. Ven. II. A. 78. Aristid. 2, 517- " de Dict. Civ. 204. de bict . Simpl. 418. * 'ίάιδίστασα, de Orat. Simpl. 137- de Orat. Ornat. 204. 418. Phot. ap. Wolf. Anecd. 1 , 3 2 . " Kall.Mss.]

1f Δίχα, Dupliciter, Bipertito, Od. T. (524.) έμόϊ δίχα θυμός όρώρεται, ένθα και ένθα, Thuc. δίχα πρί-σαν'τΐς, Gemina;s in partes cuni serrassent. Aristot. de Anim. 2. δίχα τά έκτος, Exteriora duplicia, ut ibi exp. sicut et Polit. 6. 'Εάν δίχα γένηται δικαστήρίον, interpr. Si judieium aequaliter in duo dividatur. Οι-νική», Separatira, Seorsim, II. T . (32.) θεοί δίχα θν-μόν έχοντες, Divisis animis. SicTjhuc. δίχα όντας, , Separatos; δίχα γίγνόμενοι, Drnsi, Diducti, δίχα ποιεϊν, Separare, Sejungere: 1. Ύών άλλων Πελο7τον-νήσίων δίχα έψηφισμένων, Sententiis cum dissiderent. In hac signif. gen. etiam jiingitur; nara δίχα πέφνκε τοϋ έτέρου exp. Ab altero dissidet. Et postposito · casu, *Σωματοςδίχα γίνεται, Separatur a corpore. c Bud. e GazaAtem-Sine, q. d. Separatim ab, s. Seor-skii ab, etc. Construitur autem cum gen. Soph. Aj. (769·) έγώ δέ και δίχα Κείνων, πέποιθα τοϋτ' έπισπά-σειν κλέος. Aliquando autem casus postponitur, sicut in άνευ. [Scbsef. ad Dionys. H. de Comp. Verb. 202.: ad Greg. Cor. 393. Thuc. 4, 6 l . ^ s c h . Ag. 1878. Schffif. Poet. Gnom. p. 9. " Brunck. ad Bacch. 727. Valck. Phffin. p. 496. Toup. Opusc. 1, 579. E-rnendd. 2, 396. Wakef. S. C. 2, 63. ad Callim. 1, 15. ad Lucian. 1, 305. ad Charit. 268. 727- Herod.489. Mnsgr. Or. 183. Casaub. Athen. 1, 82. Timaei Lex. 175. Graev. Leett. Hes. 508. Eur. Herc. F. 184. et Wakef. Pbiloct. 31. Eutn. 932. Jacobs. Antb. 6 ,292 . Crinagor. 45. Brunck. Apoll. Rh. 47. Thom. M. 244. Diod. S. 1,451. Heyn. Hom. 7, 536. 8 ,190. Praeter, Reisk. ad Dionys. H. 3, 1946. De discriniine, iEsch. Prom. 926. Pors. Δ. τινός γίνεσθαι, Valcjk., Diatr. 246." Schaef. Mss.] Διχάδε, i. q. δίχα. Plat<> Symp. de Silenis, διχάδε άνοιχθέντες, In duas partes expansi, Bud. [perperam pro δ/χα.] Ε τ "Ανδιχα, In duas D partes, Divisim; ut άνδιχα θνμόν έχουσι. Apud Phocyl. μήτ έμπέση άνδιχα νείκος, est Inter maritum ct uxorem. ||Item Sine, cum gen. Epigr. Μήτ' έρα-τών κώμων άνδϊχα, μήτε λΰρης. [Apoll. Rh. 2, 927« " Ruhnk. Ερ. Cr. 221. II. Χ. 120. Graev. Lectt.Hes. 509· Caeaub. Athen. 1, 83. Apoll. Rh. 1, 908. et Brunck.; Agathias 49. Paulus Sil. 7 . Epigr. adesp. 596. Heyn. Hom. 7, 536. Sine, Antip. S. 73. Statyll. Fi. 3." Schaef. Mss.] Ετ Διάνδιχα, itidem pro δίχα, Dupliciter, Π. A. (189.) Στήθεσσιν λασίοισι διάνδιχα μΐρμήριζεν. Sequitur enim, *Ή oye φάσγανον οξύ έρνσ-σάμενος παρά μηροϋ, Τούί μέν άναστήσειεν κ. τ. λ. Ήέ χόλο ν παύσειεν. [" II. Α. (1. c.) διάνδιχα μερμήρ ιί,εν' έκτον διά καϊ άνά προθέσεων' <Sv τό μέν δια δνασμόν TCV& σημαίνει' ώς δήλον έν τφ διαιρείσθαι, διαφωνείν, δϊιστασθαι' τό δέ άνά δεντέρωμά τι δηλοί, ώς έν τφ ανεφαπτίζειν, άνακρίνειν κ. τ. λ, Eust." Gataker. Mss1. Valck. Anim. ad Ammon. 67. Graev. Lectt. tfes. 508. Cleobul.2. Hadrian. 1. Apoll. Rb. 1,934.

PARS XII .

He^n. Hom. 5, 443. 532. 6, 523." Schzef.Mss. *'E-πίδιχα, Pind. Π . 5, 126. perperam pro έπϊ δ.]

Διχάζω, [et * Διχάω,] άσω,Ιπ duo divido, Diduco, Separo. Α cujus pass. est, quod Eust. scribit δεδιχα-σμένα αλλήλων dici τά χωρίς τεταγμένα. [Scriptor ap. Suid. in Διχαξονσης, Arat. 799. διχόωσαν σελή-νην, Dimidiatam, Xen. Κ. Ά . 4, 8, 8. Κ. Π. 7, 1, 31. Schleusner. Lex. i n V . T . " Demosth. 614. 739." Seager. Mss. ad Greg. Cor. 564. " Διχάζω, Zeun. ad Xen. Κ. Π . 635. ad Charit. 727- 739. 741. *Δι-χα'ίω, Brunck. Apoll. Rh. 93." Schaef. Mss. * Διχάς, άδος, ή, Arat. 737· al. * Δίχασα. * Διχασμός, Phav. 210. Schneidero susp., sed v. Schleusner. Lex. in V. Τ . ] Α QUO Διχαστήρες οδόντες, qui et τομείς et κτένες, et γελασίνοι, Derites molares, quatuor illi anteriores, qui inter κυνόδοντας sunt interjecti; quoniam δίχά-ζουσι s. διαιροΰσιν et τέμνουσι τό προσπεσόν. [* Διχα-στός, unde * Άδίχαστος, Nicom. Arithm. ρ. 13. * Έ-πιδιχάζω, uiide * " Έπιδιχασμός, Aqu. Deut. 14,16. Atharr. 2, 425: Bened." Kall. Mss.] Διχή, Dupliciter, Bifariam, Dem. (14.) Φημϊ δή δ. βοηθητέον είναι τοίς πράγμασι, [ad Greg. Cor. 214. " ad Herod. 334. Thom.M.244. Dupliciter,Koppiers.Obs. 10."Schaef. Mss.] Διχώς, pro eod. [ad Greg. Cor. 1. c. " ad Moer. IO7. 118. Ammon. 114." Schaef. Mss.] Διχόθεν, Α duabus partibus, [Aristoph.. Είρ. 476. Dem. e. Α11-drot. 427. Thuc. 2, 44. Dionys. Η. 1 ,150. ad Greg. Cor. 564. Ορρ. K. 3, 462. " Abresch. Lectt. Arist. 231." Schaef. Mss. * " Διχοϋ, i. q. διχή, Herod. 4, 120. Δ. σφέας διελόντές, ubiquidem διχους unus Cod. et διχή olim Edd." Schweigb. Mss. Α Schneidero non agnoscitur.] " Δίχαιος, Bipertitus, VV. LL. sed " sine exemplo. Διχοφορεί, afFertur pro In duo " scinditur," [Plut. 7, 758. Τό βόυλενόμενον τοΰ αν-θρώπου πολλάκις διχοφορεί, Schneidero susp.]

Διχθά, Dupliciter, poet. Od. Α. (23.) Αιθίοπας, τοί διχθά δεδαίαται, έσχατοι άνδρών: SC. Ο ι μέν δισσο-μένου ΰπερΐονος, οί δ' άν ιόντος. [" Ad Charit. 268. Heyn. Hom. 6, 523." Schaef. Mss.] Διχθά®, άδος, ή, Duplex, δισσή, Musaeus (298.) διχθάδι χέρσω, [al. δι-φάδι, Apoll. Rh. 1, 955. " Ad Charit. 267." Schaef. Mss.] Διχθάδιος, i. q. δισσός, nisi quod poet. est. II. I. (411.) Achilles dicit matrem dixisse sibi, βϋπι'Δι-χθαδίας κήρας φερέμεν θανάτοιο τέλοσδε : sc. si domum redeat, vitam diuturnani, at ingloriam ; sin 111 Tro-jano bello maneat, vitam brevem, at gloriam sempi-ternam. At Διχθάδιον κατά κώλον, Gemino s. utro-que raembro, Utroque pede. [" Ad Charit. 263. 268. Yalck. Anirn. ad Αmmou. 67. Epigr. adesp. 412. Heyn. Hom. 6, 523. 651. 8, 167. Anthol. Palat. 2, 629. Agathias 72. Leontius 4." Schaef. Mss.]

ΔΙΦΡΟΣ, ό, est, ut Eust. tradit, ό έπϊ τοϋ άρματος κορυφαίος τόπος, in quo παραιβάτης et ήνίοχος sede-bant; a duobus illis, quos ferret, dictus: alio nom., eod. tamen sensu, διόχης a Paus. nominatus. Et sic accipit illud II. X. (398.) 'Εκ δίφροιο δ' έδησε. Synec-dochice vero pro Toto curru ; ut II. K. (305.) Δώσω γάρ δίφρον τε δύω τ' έριαυχένας ίππους : quae verba ι Dolo paulo post referens, ait, Ή μεν τους ίππους τε καϊ άρματα ποικίλα χαλκψ Δωσέμεν, οι φορέουσιν άμύ-μονα ΐίηλείωνα. Xen. Κ. Π . 6, (4, 4.) Ταϋτα ειπών, κατά τάς θύρας τοΰ άρματείου δίφρου, άνέβαινεν έπϊ τό άρμα. Ibid. Άναβάντος αΰτοϋ κατέκλεισε τόν δίφρον ό ίιφηνίοχος. Sunt qui Bigam interpr. malint, Currum bijugeni: quomodo et δίφρος exp. potest, quod a duobus traheretur equis. Nam quod Hom. l . c . dicit, 'Εκ δ ίφροιο δ' έδησε, κάρη δ' έλκεσθαι έασεν, Virg. in-terpr. videtur Raptatus bigis. || Sella, quaih Eust. θρόνου καϊ κλισμοϋ εΰτελεστέραν esse tradit, 11. Ζ . (354.) 'Αλλ' άγε νϋν ε'ίσελθε, καί έζεο τ ψ δ' έπϊ δίφρω, Od. Τ . (97·) φέρε δή δίφρον καϊ κώας έπ' αΰτφ "Οφρα καθεζόμένος ε'ιπη έπος ήδ' έπακονση. Sic Τ. (259·) δί-φρον άεικέλιον παραβείς, όλίγην τε τράπεζαν, Plut. tycurgo, Κλιντήρες, καϊ δίφροι καϊ τράπεζαι. Sic I-dem, Έξόπισθεν τόν δίφρον αΰτοϋ περιέστησαν, de in-terfectoribus Caesaris sellam ejus in senatu circum-stantibus. Apud Eund. δίφρος ήγεμονικός exp. Sella curulis. Et δίφρος Θεττάλικός ap. J. Poll. inter σκεύη τά. ένκοιτώνι: quod δίψρων genus celebrius erat: unde ap. Eund. Pythia dicit Θετταλέ ποικίλε δίφρε. Eu-

10 Ε

3375 ΔΙΣ [ρ. 444.] ΔΙΣ 3376

polis, δίφροι Θετταλικός τετράπου*. || Scamnum, quo gestautur infirmi, Bud. || Ab J. Pdll. δίφροι quoque ενφήμωι Sella vocatur ad alvum evacuandam compa-rata. " || Δίφρα, metaplasmo generis poetae in pri-" mis dicunt pro δίφροι, Eust." [" Δίφρον, Theod. Prodr. Rhod. 1 , 1 . " Boiss. Mss. Passowii Liber de Fine et Ratione condendorum Lexx. Teutonice scri-ptus p. 72. Callim. Η. in Dian. 135. Δίφροι, Xen. K. Ά . 7, 3, 29. Apoll. Rh. 1 ,752. Theocr. 24, 99· ^ φάντινοι, Sella eburnea, Plut. Mor. 132. H., Toi/s άπό δ. διαλεγομένους. Cf. Δρίφοι. " Moer. 250. Toup. Opusc. 1, 566. Vijtlck. Diatr. 116. ad Callim. 1, 28. 115. Toup. Add. in Theocr. 404. Valck. Adoniaz. p . 211. Muncker. et Verh. ad Anton. L. 73. LB., Ja-cobs. Anth. 6 ,237· Kuster. Aristoph. 51. Heyn. Hom. 4, 542. 5 , 4 8 . Boiss. Philostr. 458. ad Phalar. 321. ad Charit. 449. 556.729- Markl. Iph. p. 63. Δ.άρματόειι, Atben. 28. Plur., Musgr. Hel. 427- Δίφρα, Munck. ad Anton. L. 40. Heringa Obs. 59; Wessel. Herod. 132. Porson. Med. p. 43. Lobeck. Aj. p. 356." Schaef.Mss. * Διφροπηγός, unde] Διφροπηγία, ή, Bigarum s. Sel-laruni fabricatio. [* Διφροστάτης, Pisid. de Van. Vitae p. 436.] Δίφροφόροι, ΕΤ Διφρηφόροι, Suid. ex Ari-stoph. Qui sella lecticaria aliquem gestat, Plut. (7, 374.) Καί Πώλοι σννίτωσαν, ώσπερ γυναικός πολυτελούς, τήι τραγωδίας κομμωταϊ καί δίφροφόροι, Athen. (514.) Άεϊαΰτφ χρυσοϋς δίφροι ετίθετο, καϊτούτψ επιβαίνων κα-τή ει' και ό βασιλέως δίφροφόροι είι τοϋτο ειπετο. [Ari-stoph. Έκκλ. 734. iElian. V. Η. 4, 32· Lobeck. ad Phryn. Ecl. 654. " Toup. Emendd. 4 ,445. Wessel. ad Herod. 272. Acta Traj. 1 ,222. Brunck. Aristoph. 2, 42." Schaef. Mss.] Διφροφορέω, Sellam lecticariam fero, Bud. ex Athen. 6. Ήνάγκαζόν τε τών πολιτών τονι μεν διφροφορείν, τονι δέ ραβδονχείν. Et pass. διφροφορεί&θαι, Sella lecticaria gestari: unde crebro est διφροφορενμενοι ap. Herod.(3,146.) de Persarum principibus. [Aristoph. "O. 1552. ad Greg. Cor. 679. " Wessel. ad Herod. 272. Kuster". Aristoph. 196." Schaef. Mss. * Διφρελάτηί, ad Greg. Cor. 927. Lobeck. ad Phryn, Ecl. 704. " Thom. M. 244. Const. Manass. Chron. p. 42. Meurs." Schsef. Mss. * Δι-φρελάτειρα, " Jacobs. Anth. 11, 37." Schaef. Mss. e * Λιφρελατήρ.] Διφρηλασία, ή, Aurigatio, Pind. Ό . (3, 67.) ριμφαρμάτου διφρηλασίαι. Διφρηλάτηι, Auri-ga, [Π. 9, 143. Ί . 1, 23. Eur. Iph. Α. 216. " Valck. Diatr. 95. Thom. Μ. 244." Scliaef. Mss.] Διφρηλα-τέω, Aurigor, Bigas s. Currum agito, Soph. Aj. (845.) Συ δ* ω τόν αίπΰν ούρανόν διψρηλατών, "Ηλιε, [Auctor Rhesi 781. ad Greg. Cor. 1. c. "Jacobs. Anim. 130." Scliaef. Mss. * Διφρήλατοι, Auctor Rhesi Prolog., ad Greg. Cor. I. c. " Valck. Diatr. 89. Beck. Eur. 3, 28." Schaef. Mss.] Διφρονλκέω, Currum traho, (A-nal. 2, 220.) άντυγα διφρονλκεί. [* " Διφρονλκία, Tzetz. ad Lyc. 261. Miiller." Boiss. Mss.] Διφρονρ-γία, ή, i. q. διφμοπηγία. [* Διφροϋχοι, Athen. 651. άρμα.] " Ένδίφριοι, Qui in curru est, Sessor," [Xen. Κ. 'A. 7, 2, 38.] Έπώίφριοι, Qui super curru est, sedet, ponitur, 0 d . 0 . (51 . ) Άλλα μέν' είσόκε δώ-ρα φέρων έπιδίφρια θείω. || Item άργόι καϊ γνναικώδηι, Etym. forsan ab effeminato et ignavo τών δίφρων usu, ubi Sella lecticaria intelligenda fuerit. [Jambl. V. P. 480. τέχνη, Ars sellularia. " Ad Lucian. 1, 195. Valck. ad Herod. 142." Schaf. Mss.] Α τ Έπιδιφριαι, άδοι, ή, Pars, ut Eust. tradit, vel δίφρου, vel rrji τον άρματος άντυγοι, περί ήν περατονται ή δί-φροι : ut autem Etym. exp., Currus circumferentia, quae et αντνξ dicitur. II. K. (475.) παρα δέ σφιν έκά-στφ δίζυγα ίπποι Έξ έπιδιφριάδοι πυμάτηι ίμάσι δέ-δεντο: ubi parvorum Schol. Auctor έκ τοϋ εσχάτου μέρους τοΰ άρματείου δίφρου τής περιφερείας, quae etiam άντνζ appellatur et έπιδιφριάς. [" Ad Lucian. 1 ,279. Heyn. Hom. 6, 94." Schaef. Mss.]

[* Εΰδιφρος, Νοηη. D. 37- ρ. 926. * Καλλίδψρο*, Eur. Hec. 466. Schol. Aristopb. Ί . 563. * Άεοντόδι-φρος, Anal. 2, 213. * Όμόδιφροι, Νοηη. D. 21, 191. ρ. 566. * ΐίοικιλόδιφρος, Athen. 568. " Casaub. 1, 83." Schaef. Mss. * 'Ρυσίδιφρος, Pind. Ί. 2, 31. χείρ. * " Ταχνδιφρος, Scbol. ad Ό . 5, 6. * Χρνσόδιφροι, Const. Manass. Cbron. p. 103(=85 . 513.)" Boiss. Mts.]

337«

158. Α [* " Διφρενς, i. q. διφρευτής, Theod. Prodr. 161. l 6 2 . ' l 6 5 . 166." Elberling. Mss.]. Δίφρεύω, εύσω, Curru aut Bigis vehor, Eur. Andr. (108.) τόν περί τείχη Έ,'ίλκυσε διφρεύων παις άλίας Θέτιδος: [Supp]. 991. " ad Rhes. 356. Jacobs. Anth. 9, 248. Toup. Opusc. 1, 98." Scbxf . Mss. * Δίφρευσις, ad Greg. Cor. 927. Thom. M. 244.] Διφρεντήι, 6, Auriga, Cnr-rus s.Bigarura agitator, διφρηλάτής, Sopb. (Aj. 857.) τόν διφρευτήν ήλιον προσεννέπω. [* Διφρευτικόι, Steph. Β. τ. Βοιωτία.] Διφρεία, ή, Aurigatio, Xen. Κ. Π. 6, (1, ΐ6..) Ύήν μέν Ύρωίκήν διφρείαν πρόσθεν ουσαν καί τήν Κυρηναίων έτι νϋν οίσαν άρματηλασίαν κατέλυσε. [."' Thom. Μ. 244. ad Pbalar. 321." Scbaef. Mss. * Διαδιφρεύω, Eur. Or. 990·] Έκδιφρεύω, Ε curra aut sella excutio aUt deturbo, [Lucian. ap. Schneider. Lex., quem vide et ίη Διαδιφρεύω. * Διφρίζω, unde * " Έκδιφρίζω, Const. Manass. Chron. p. 102. 113." Boiss. Mss.]

Δίφραζ, [ακος, ή, et * Διφράς, άδος, ή,] Sella Jecti-caria, κλιντήρ, θρόνος γυναικείος, Hes. [ad Greg. Cor.

Β 337. Theocr. 14, 41. Vita Homeri Herod. 33-Sclfol. Apoll. Rh. 1, 788. " Ad Moer. 88. ad Herod. 759. Ugen. Hynin. 603." Scbaef. Mss. *Δίφρακος, ad Greg. Cor. 1. c. * Δρίφακτος, ibid.] Διφρίι, q. d. Sellula-rius, Qui ita effeminatus est, ut lecticaria sellagesta-ri' semper velit, ό εδραίος και καθήμενος άεί οίον άρ-γός, Hes. [a Schneidero ηοη agnoscitur. * Δίφριοι,. ad Greg. Cor. 927. " Jacobs. Anth. 12, 91·" Schaf. Mss. * Διφρίον, Anal. 3, 233. Scbol. Aristoph. B. ad Greg.Cor. 1. c. " Timaei Lex. 233. 273." Schaf. Mss.] Διφρίσκος, b, Curriculum, Aristoph. N . (31.) τρεις μ ναι διφρίσκου καϊ τροχοί ν, ubi Schol. cum dixis-set δίφρον esse σκεϋος, in quo 01 ήνίοχοι έφεστώτεβ· έλαννουσιν, addit, demin. διφρίσκονι dixisse, διά τό μικρούς εΐ ναι και κούφους τοις άγωνιζομένοιι πρός τούς άγωνιστικούς, 3. Ροκ. διφρίσκονι ponit etiam inter τά τφ κοιτώνι παρακείμενα. [" Kuster. Aristoph, 51." Scliasf. Mss.]

. " ΔΙΟΝΥΣΟΣ, ό, Dionysus, Baccbus : qui a poet» C " ETiAM Διώνυσοι dicitur s. Διώνυσσος, metri gratia

" producto ο. II. Z . (132.)μαινομένριο Διωννσοιοτιθή-" ναι. Od. Ω. (74.) Χρνσεον άμφιφορήα, Διωννσοιο δέ " δώρον. Hesiod. Ά . Οία Διώνυσοι δώκ' άνδράσι χύφ-" μα καϊ Άχθος. INDE Διονυσοκόλακες, Dionysi s. " Bacchi adulatores: quo nom. vocabantur οί Au>-" νυσιακοϊ τεχνΐται, s. οί περϊ τόν Διόνυσον τεχνίται, " Histriones et theatrici: quoniam in Bacchanalibus " ludis praecipue artem suam exercere solebant: qua " de re et in .'Αλέξανδρο®, et Ύεχνίτης. Inde ΕΤ Διο-" νύσιοι, Bacchicus: ut κισσός, Diosc. 2. BaccLica " hedera. Sic Bacchylides ap. Athen. 2. Διονύσια " δώρα Vinum appellat: qui ap. Eund. 1. dicitetiara " Διονυσίου γίγαρτον. Alioqui Διονύσιος est Nom.

D " propr. cum aliorum, tum Siculi cujusdam tyranni : " cujus sodales, usque adeo et ipsum et tyrannidem " κολακεύοντας, ut cuni ipsi obtusis esset oculis, ipsi " se riihil videre simularent, Theopbr. tradit fuisse " appellatos Διοννσιοκόλακας, Atben. 6. et 10. NEUTR. " Διονύσιον, τό, sub. ιερόν, Dionysi fanum, Bacchi " templum, Paus. Atticis, Έγγυτάτω τήι κολώνηι, ίνα " τό Διονύσιον έστι. Ε Thuc. quoque Διονύσιον af-" fertur pro Bacclii aedes. PLUR. τά Διονύσια, sub. ' Ιερά, Bacchica sacra, Festum in honorem Baccfai:

" Lat. Bacchanalia. Athen. 4 . Πάσαν, τήν πόλιν " έθεασάμην περϊ τά Διονύσια μεθύουσαν. Plut. Ale-" xandro, de Alhenodoro Histrione, Ζημιωθείς υπό " Αθηναίων, οτι πρός τόν άγώνα τών Διονυσίων ούκ " απήντησε. Apud Eund. quidam Menandro Comi-" co dicit, Έγγόϊ τά Διονύσια, καί συ τήν κωμψδίαν " oh πεποίηκας: solebant enim Comici, Tragici, eo-" rumque histriones et tibicines ludis Bacchanalibus " certare : unde et Διονυσιακοί τεχνίται nominantwr. " Sic Lucian. Άχθήναι γάρ δι' αύτόν δει τήμερον τά " Διονύσια. Rursum Plut. π. Φίλοπλουτ. fin. Ή πά-" τριος τών Διονυσίων εορτή τό παλαιόν έπέμπετο δη-" μοτικώς καί ίλαρώς' άμφορεύς ο'ίνον καί κληματίς' " είτα τράγον τις εϊλκεν, άλλος ίσχάδων Άρριχον ήκο-" λούθει κομίζων' έπί πάσι δέ ό φαλλός. 'Αλλά νΰν

ταϋτα παροράται καϊ ήφάνισται, χρυσωμάτων, παραφε-

3373 ΔΙΣ [ρρ. 1023—1025.] ΔΙΣ 3374; u ρομένων καϊ Ιματίων πολυτελών, καί ζευγών ελαυνο-" μένων καϊ προσωπείων. Idem dicit Διονυσίοις pro " έν roh Διονυσίου, Ludis Bacchanalibus : de Exilio, "Διονυσίοις έν "Αργεί πανηγυρίζειν. Et Athen. 7. " Κατά τήν των Διονυσίων, Sub. εορτή ν, pro eod. ^ lNDE Διοννσιάζειν dicitur pro τα Διονυσία άγέιν, " Bacchanalia agitare, Bacchicum festum celebrare. " Athen. (445.) Πάντα τον βίον έδιονυσίαζεν, έσθήτα ".Διονυσιακών φορών, καϊ πολλούς τρέφων ξυμμάχους' " έξήγέ τε κώμον άε'ί μεθ' ήμέραν καϊ νύκτωρ. Alibi 11Διονυσιάζοντες dicuntur Liberalia celebrantes, et " agona spectantes in Liberalibus spectaculis, Bud.

Solebant autem Διονυσιάζειν, s. τα Διονύσια άγειν, ":ineunte vere. Praeterea a Διονύσιος est POSSESS. " Διονυσιακός, Baccbicus, Bacchanalis: ut αγώνες, " Atheu. ΙΙ. χόροί, 4. Sic 14. πυρρίχη: 4. Τύμπανα " καϊ νεβρίδας καϊ παντοδαπά Άλλα αθύρματα Διονυ-"σιακά. Et 10. έσθής. Itidem Plut. Άνεστεμμένας " κιττω καϊ Διονυσιακής τρύγος όδωδυίας. Item νό-">μος,'Jlschin.: θέατρον, Thuc. 8. ρ. 293. Sunt et "· Δ. 'Τεχ/ϊται, qtii Διονυσοκόλακες vocantur,· ut paulo " supra docui. Est INDE ΕΤ Διονυσίας, άδος, ή, i. q. " Διονυσιακή, Bacchica, Bacchanalis. Sed Διονυσιά-" Sa appellant nonnulli etiam Herbam illam, quae « •άνδρόσαιμον alio nom. dicitur, Diosc. 3, 174.; for-"•ieitaii auia folia ejus trita οίνώδη χυλόν άφίησι: ut •APlin^-37, 10. Dionysias gemma, nigra acdura, rb-" bentibus maculis, ex aqua trita saporem viui facit,

et ebrietati resistere putatur: Idem 24, 18. sissi-" tietaeridem herbam nominari Dionysonymphadem "refert, quoniam vino mire conveniat. Deuique a " Διόνυσος est DEMIN. Διονυσίσκος, Baccbulus. Au-" ctor Defin. Med. Διονυσιακούς vocari dicit Osseas " eminentias, quae prope tempora nascuntur, alio " nom. dictas κέρατα, Cornua,jdetorta a cornigeris "animalibus appellatione. Numerantur autem inter " affectus praeter naturam, et ita dicuntur a Baccho, " quoniara eum poetae cornutum fingunt. Gorr. Est " vero et aliud a Διόνυσος DEMIN. Διοννύς nimi-" rum: quod ab Hes. exp. γυναικίας καϊ * παράθηλυς, " Mulierosus et effeminatus: pro quo Etym. habet, " Διομννς, ό φυναικίας καϊ * πάνθηλυς: perperatn ρο-" sito μ pro ν. Eust. vero (484.) muliebrem vestem " ita nominari scribit. Exponens enim haec verba, 'Λ II. Z. (135.) Διώνυσος δέ φοβηθείς Δύσεθ' αλός κατά " κϋμα· Θέτις δ' ύπεδέξατο κόλπω Δειδιότα· κρατερός " γάρ έχε τρόμος ανδρός όμοκλή : haec, inquam, verba " exp., dicit Hom. posteros inde sumta occasione, " δειλόν τε τόν Διόνυσον πλάττειν καϊ * θηλυστο-" λουντα : subjungens, οθεν καϊ Διοννύς παρ' αύτοίς ή " γυναικεία καϊ θήλυς έσθής, f j αλλό τι." [Διόνυσος et Διόσκουρος conf., Schaef. ad Schol. Apoll. Rh. T. 2. p. 253. * Διονυσομανέω, Philostr. V. A. 5, 32. p. 214. * Διονύσια, Selden. Marm. Oxon. 166. Ruhnk. ad Hesych. 2, 999- Bibl. Crit. Amstel. 2, 3. p. 511. Schleusner. Lex. in V. T. , Jambl. Protr. 152. Kiessl. Διονύσιος et Διόνυσος conf., Schaef. ad Schol. Apoll. Rh. Τ. 2 . p . 195. Διονύσιον, Athen. 574. Paus. Cor. 2 , p . 127-8. " Hedera, Diosc. Notha 450." Boiss. Mss. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 368. * Διονύσειον, ad Greg. Cor. 651. * Διονυσαλέξανδρος, 539. " J. Poll. 7, 198. Suid. ν. 'Ανεπάγγελτος. *Διονυσόδοτος, Paus. 1, 31." Kall. Mss. * Διονυσιοκόλακες, Athen. 249. 254. 435. 538. Aristot. Rhet. 3, 2, 10. Διονυσιάζω, Athen. 6, l . Lucian. IO87. Eudocia 87- Schrieider. Lex. Supplem. Διονυσίας, Paus. 3. p. 239· Eur. Herc. F. 891. Diod. S. 5. p. 225. 236.^ 12. p. 295. Διώνυσος, Lobeek. 1. c. 676. Δεύνυσος, Ionice, ad Greg. Cor. 882. * Δεϋνος, ibid. " Tzetz. Chil. 5, 790." Elberling. Mss. Διονυσιακός, Heliod. ap. Cocch. Chirurg. 125. Schneider. Lex. Διονύς, Draco 104. Schneider. Lex. Supplem. Lobeck. 1. c. 436. " Διό-νυσος, Jacobs. Anth. 8, 102. 10, 28. HeyD. Hom. 5, 208. ad Lucian. 1, 215. Τ. H. ad Dial. 74. Conf. c.1 Διονύσιος, ad Charit. 606. 647. De scriptura, Brunck. ad Bacch. 72. De nonim. propr. cum h. v. comp., ad Herod. 730. Οίδέν πρός τόν Δ., ad Lu-cian. 2, 258. Διώνυσος, Antiphil. 7. Epigr. adesp. 130» Heyn. Hom. 5, 207. 6, 592. Jacobs. Antb. 6, 172. 10, 278. ad Paus. 31. Musgr. Cycl. 203. Δ10-

A νύιφκόλαζ, Διονυσιοκ., Bergl. Alciphr. 385. Διονύσιος, Phrynich. Ecl. 160. ad Charit. 234. Casaub. Athen. 1, 94. Διονύσιον, Phrynich. 1. c. Aristoph. Fr. 229· Diod. S. 2, 352. Heind. ad Plat. Gorg. 85. Fiscber. ad Theophr. 137· Munus Bacchi, Casaub. ad Athen. 73. Templum Bacchi, Reimar. ad Dion. Cass. 2, 1707. Fabric. Bibl. Gr. 1, 326. Wessel. ad Herod. 154. ubi et de Διονύσειον. Διονύσια, Thom. Μ. 738. Jacobs. Antb. 7, 383. Brunck.<Aristoph. 1, 158. 3, 66. Bergl. Alciphr. 21. ad Lucian. l , 215. 427. 429. 431. ad Diod. S. 1, 248. Bibl. Crit. 2, 3, 51. Gott. Anz. in der Recens. von Barthelemy's Diss. sur une anc. Inscript. 792. 162. St. p. 1624. Τά έκ Διονυσίων σκώμματα, Wakef. Trach. 940. * Διόνυσε!ον, Phrynich. Ecl. 162. Huschk. Anal. 225. Heind. ad Plat. Gorg. 86. Διονυσιακός,' Villois. ad Longum 23& Brunck. Soph. 3, 515. Wessel. ad Diod. S. 1, 26. Diod. S. 1, 251. et var. lect. Τ. H. ad Lucian.

. 1, 220. Valck. Hippol. p. 232. * Διονυσιαίος, Phry-nich. Ecl. l60 . Διονυσιάς, Musgr. Herc. F. 893. Si-

B monid. 70. Paus. 373. ad Charit. 339. Διονυσιά-δες, Fac. ad Paus. 1, 387· Διονυσαλέξάνδρος; ad Moer. 259- Δεϋνος, ad Callim. 1, 27·" Schaef. Mss.] " Άπρόσδιόνυσος, Qui nihil ad rem facit, non est ad " rem: proverbialiter n. dicebant ούδέν πρός Διόνυ-" σον, cum aliquid ad rem propositam non quadra-" ret, Athen. 15. Καί oi άλλοι γε έξηγηταϊ άπροσδιύ-" νυσά τινα ε'ψήκασι περϊ τών προκειμένων, Nihil ad " propositum facientia, Absurda, 11. Tots σαυτοΰ " πτεροϊς άλίσκει, άπροσδιονύσους λύσεις πραγματευό-" μένος. Cic.' ad Att. 16, (13.) Sed nihil tam " άπροσδιόνυσον mihi primo videbatur, quam ad has " literas, quibus ego a te consiiium petierara, te mihi " ista rescribere." [A. Gell. 1, 5. " Cf. Lucian. 3, 79·" Schaef. Mss.]

ΔΙΣ, Διός, Δά, Δία, Jupiter, Jovis, Jovi, Jovem. Sed inusitatus est nominat. Δις, licet ab eo obliqui formentur: et pro illo Ζεύς dicitur, unde et Ζηνός:

• quod tamen potius a Ζην factum est. Traditi autem C fuerunt et alii nominatt. ab autiquis, sc. Ζάν, Ζάς,

Ζής, quod Pherecydi tribuitur,' item Δάν. Quin et accus. Ζεϋν a Zevs, e quodam Polycrate Sophista afFertur. ||Δ('α saepe Gr. vocant et ipsum Aerem, sicut Lat. dicunt Sub dio, et Horat. St(b Jove fri-gido. Hinc et εύδία, q. d. εύαερία. " Δία, accus. a " Ζευς s. Δις. At Δία, ή, Nom. propr.: δία vero " fem. e. masc. δϊος." [" Διός ήλακάτη, Polycnemo, Diosc. Ν. 456. Hierabotane, 466. Διός πώγων, Chry-socome, 465." Boiss. Mss. Δεύς, ad Greg. Cor. 599. " Δίϊ, Fischer. Ind. Palaepb. * Διόδωρος, conf. c . Θεόδωρος, Jacobs. Anth. 8, 118. * Διοδώρειος, Diod. Sard. 7. * Διόκλεια, τά, Jacobs. Anth. 6, 250. Brunck. Aristoph. 3, 90." Schaef. Mss. * Διόκτυπος, i. q. διο-βλής, JEsch. Suppl. 162.] Διόσκουροι, qui et Διόσκο-ροι, Jovis filii, Διός κοϋροι, Castor et Pollux ; qui et Tyndaridae. Ita per excellentiam dicti Jovis et Le-dae filii: cum alioqui Διός κούροι dicantur et Reges a Stesiehoro. Plut. (7, 867.) Ά μυθολογοϋσιν έττΤ τών Διοσκούρων τής φιλαδελφίας. || Διόσκουροι dictae et ai

Χ) παρωτίδες, et οί τροπικοί κύκλοι, Eust. 410. [Ad Greg. Gor. 300. 302. 651. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 235. Gal. 2, 271. Cassii Probl. 30. " Herod. Philet. 445. et 11., Wessel. ad Herod. 124. Διόσκουρος, Arrstoph. Fr. 247. Διοσκούρων ιερόν, ad Lucian. 1, 360. De Dioscuris, Wessel. ad Hero^: 175. 409. Τ . H. ad Lucian. Dial. 77· ad 1, 281. "ad Diod. S. 1, 224. 243. De formis, Porson. ad Hec. 937. ad Diod. S. 1, 287·: Eur. Andr. 145. τάς Διός κόρας: Διός κούρα, Heyn. Hom. 8, 485. Διόσκοροι, Phryliich. Ecl. 100. ad Charit. 532. , Plato de LL. 252. Ast., Moer. 77. et n., Herod. Philet. 445. et 11., Wessel. ad Herod. 124."Schaef. Mss.] Διοσκουρεϊον, Templum Castoris et Pollucis. [Dem. Fals. Leg. 220. Thuc. 4, 110. ad Greg. Cor. 651. " Διοσκορείον, Moer. 77. et n." Schaef. Mss.] " Διοσκουρίδαι, a Plnt. Theseo nomi-'f nantur οι Τυνδαρίδαι, Tyndari filii, sc. Castor et " Pollux." [" Διοσκουρίδης, ad Diod, S. 2, 366;" Schaef. Mss. * Διοσκουριάς, 13. ρ. 332. Steph. Β. 304. * " Διοσκύαμος, Apollinaris, Diosc. Notha 467."

3373 ΔΙΣ [ρρ. 1024—1025.] ΔΙΣ 3374;

Boiss, Mss.] " ΔιοσκώΧιον, Hesychio ϊερεϊον, έφ' ol " οί καθαιρόμενοι έστήκεσαν τφ άριστερφ ποδί, Pole-" moni το Δα τεθυμένον ίερεϊον, aliis το μέγα καί τέ-" λειον," [a Schneidero ηοη agnoscitur.] " Διομα-" ι<els, Hesychio ύπό Διός μαινόμενοι, Ab Jove in fu-" rorem actae, τφ Δα βουΧόμεναι μάχεσθαι δια μα* " νίαν, Furore adv. Jovem incitatae." " Διομήδεια, " Sententia Jovis, VV. LL. sed sine exemplo. At " Διομήδειος ανάγκη, vide ap. Hes. Suid. Erasin. " Adag." [Strabo 6. p. 435. 436. Plato de Rep. 6. p. 493. " Jacobs. Anth. 6, 242. * Διομήδης, Fischer. Ind. Palaeph. Bergl. Alciphr. 395. * Διόμεια, Kuster. Aristoph. 122. * Διομηνίη, Jacobs. Anth. 11, 7·" Schaef. Mss. * Διομήτωρ, Theol. Arithm. p. 12. Ast. " Διομάτωρ, Valck. Phoen. p. 514. * Διοματεύομαι, ad Timaei Lex. 19· * Δωμήτις, Bergl. Alciphr. 280. 395." Scbaef. Mss.] Διόπαις, Jovis filius, Apolijhis epitb., Epigr. Διόπεμπτος, Ab Jove missus, ut 'όνει-ρο,, Ab Jove missa somnia, [Eust. 48, 2 9 = 3 6 , 34.] Διοπετής, VEL Διϊπετής, Ab Jove delapsus, Qui cce-litus decidit. Sed διοπετές dicitur άγαΧμα ab Eur. (Iph. T; 977.) et Herodiano 1. et διοπετοϋς in Act. 19. sub. άγάΧματος, sic διοπετής πέΧτη, Plut. Numa : quin et Χίθον διοπετή legimus rursus ap. Herodian.5. at δίίπετεΊε dicuntur peculiariter fluvii ab Hom., ut qui e pluvia cadente ab Jove oriantur: unde proprie torrentiuin est epitb., sed et ad ceteros omnes exten-ditur. Vide Eust. [Διοπετής] Dionys. Hal. A. R. 11, 27. Appian. Β. M. 346. " Ad Diod. S. 2, 640. Toup. Eraendd. 1, 234. Valck. Diatr. 57" Schaef. Mss. Διϊπετής, • II. Ρ. 263. Lucian.^591· Strabo 1. p. 63. Hippocr. 599, 51. Eust. 57, 20. Eur. Bacch. 1257. διϊπΐτέστερο!, Spitzner. de Versu Gr. Her.'80. " Mus-gr. Rhes. 43. Wakef. Herc. F. S64. Jacobs. Anth. 11, 402. Heyn. Hom. 6 , 6 0 7 . 7, 171. (*Διπετήί, 333.) Ruhnk. Ep. Cr. 210. Valck. Oratt. 366. II. Π. 174. I. q. διαυγής, Diatr. 274. Brunck. ad Bacch. 1. c." Schaef. Mss.] Διοπομπέω, ΕΤ Άποδιοπομπέω, vel po-tius pass. Άποδϊοπομπέομαι, Ablego, Procul amando, invocando Δία ΆΧεξίκακον: et quasi illius invoca-tionis prasidio a me depello. Synes. "Ομηρος άποδιο-πομπεϊται τά έκ τής φιΧονεικίας κακά είς ορός, ή είς κύμα ποΧυφΧοίσβοιο θαλάσσης. Budaeo Exigo, et Pro-cu) amoveo, 2, 595. Ό δέ Κάτων έγνω άποδιοπομπή-σασθαι τούς φιΧοσόφους άπό τής πόΧεως. || Rejicio, Quasi neglectius aut per dissimulationem transmitto, qiiasi παραπέμπω: ut docet Idem, citaus Athen. 9. Ό δέ σφόδρα φρόντισα*, καϊ τό προβΧηθέν άποδιοπομ-πησάμενος, άλλ' ύμϊν γε, έφη κ. τ. Χ. At ille cum mul-tum meditatus, quaestionem rejecisset, aliud fari or-sus est, vel, Problema quasi neglectim aut per dissi-mulationem transmisisset: quasi παραπέμφας: quod etiam άποποιησάμενος et άποπροσποιησάμενος dici potest. || Άποδιοπομποϋμαι, est etiain καθαίρομαι, s. ίΧάσκομαι, Suid. Expurgo, Expio, Lustro, Procuro ut prodigium, et depellere conor, αποπέμπομαι πρός τόν Τίροστρόπαιον Δία, iriquit Idera, Etyra. auteni scribit esse άποτρέπομαι διά τοϋ Άποτροπαίου Διός : et fieri h. ν. a gen. Διός, et nominat. πομπός. Paulo post autem videbimus Plat. post άποδιοπομπήσεις subjungere τά θεών άποτροπαίων ιερά. Idem άποδιοπομπεϊσθαι et κα-θαίρεσθαι copulat in h. 1. Αύριον δ', άν καϊ ύμϊν συν-δοκρ, άποδιοπομπησόμεθά τε αύτήν καϊ καθαρούμεθ έζευρόντες όστις τά τοιαύτα δεινός καθαίρειν : i. e., ίΰ-quit Bud., Abluemus expiabimusque eaque nos abdi-cabimus: si modo hominem nacti erimus expiatio-num peritum. Vide Eust. 1935. ubi diversatn quo-que derivationem afFert ab ea, quam attuli, sc. a δϊον, τό κώδιον ίερείου τυθέντο* Διϊ Μειλιχ/ω έν τοϊς καθαρ-μοί*. Idem vero είφιοπομπεϊν sicut et άποδιοπομπεϊν affert, sed sine testimonio. [Διοπομπέω, ad Timaei Lex. 41. * Διοπόμίησις, ibid. Clem/Alex. Str. 7. p. 850. ubi perperam διαπ., Schneider. Lex.] " Άπο-" διαπομπήσασθαι, Dimitti datis comitibus, VV. LL. " sed perperam et scribentia et interpretantia. Pro " Άποδιαπομπητέον, quod eadem aiferunt pro Reji-" ciendum est, scr. Άποδιοπομπητέον," [Plut. 73. Phrynich. Dict. Att.-104, (134.): Άποδιοπομπέω, Plato de LL.9 . p. 53. Lysias 255. Plut. CaesaVe 21.

Mcer. 41. et n., Timaei Lex. 40. et n., Lennep. ad

Α Phal. 75 . ad Herod. 403. Med., Kuster. V. M. 71. Άποδιοποβτητέον, ad Timsei Lex. 41." Schaef. Mss.3 Άποδιοπόμπησις, Nom. verbale, Sacrum expiabile, Bud. citans Plat. de LL. 9 . (4.) "Οταν σοϊ προσιriVp Tl riον τοιούτων δογμάτων, ϊθι έπϊ τάς άποδιοπομπή&εις, ίθι έπϊ τά θεών άποτροπαίων ίερά ίκέτης. [" Arrian; Diss. 2, 18." Gataker. Mss. " Ad Timaei Lex. 41. 115." Schaef. Mss.] Διοσημεία, s. Διοσημία, Sigiium ab Jove, Prodigiosa tempestas, Turn. Exp. et sinlpl.-Tempestae ab Eodem. Plut. de Def. Οί. 2ύγχυσιν μεγάΧην περϊ τόν άέρα καϊ διοσημείας ποΧΧάς γενέσθαΛ ι Idem alibi, Μεγάλοι μέν εύθύς έξιόντι διοαημ&αΛ. πα-ρηκοΧούθουν. Polit. ap. Herodian. διοσημεία* interpritv Prodigia. Bud. autem ap. Paus. διοσημείαν ι veitit : Ostentum: at ap. Aristoph. A. (171·) διοσημί'. έστϊ, reddit, Vitium obvenit: eo sc. sensu, quo diceban* tur augures obnuntiare, cum vitium obvenerat. Ex Juliano autem affert in bonam partem, Ό Ζεύς αϊσιΛ πάντα έσήμρνεν, εναργή δείξα* τήν διοσημεία». [Geop: Λ 14, 11. " Ernest. Iiid. ad Xen. ν. ΣύμβοΧα. Διοβή*ύ

Β μεία, Fac. ad Paus. 1, 350. Kuhn. 216. BibJ. CtitrA 3, 1, 57. ad Diod. S. 1 ,133. 363. Διοσημία, Bruncki Aristoph. 3, 65. Boiss. Philostr. 526." Schaef. Mss.

* Διοσημεϊον, Polyaen. 46. Jambl. V. P. 124. Kiessl. * " Διόσπορον, Lithospermum, Diosc. Notha 460." Boiss. Mss.] ' " Διόσπυρον, genus Cerasi s. Fructus " ceraso similis: ut e Theophrasto patet Η. P. 3,13: " Ibi eniin de ceraso loquens, Ό δέ καρπός, inquit, j " έρυθρό*, όμοιο* διοσπύρφ τό σχήμα· τό δέ μέγεθά* '.ί " ήΧίκος κύαμος' πΧήν τοΰ διοσπύρου μέν ό πυρήν " ρό*, τοϋ δέ κεράσου μαΧακός. Meminit Gal. quoque " hujus fructus, de Alim. 2, 8. ubi ipsiim numerat . " inter fructus sylvestrium arborum. Ibi tamen non " διόσπυρα scriptum, vernm διόσφυρα ι sed perperad· *i " procul dubio. Apud Plin. vero 27, 11. litbosper-' " mon aliqui ^gSflfcfeon vocant, alii Dios pyreDj· ' " alii -Heracleon." Διοτρεφής, Ab Jo\e nutritus, Jevis alumnus. Ab Hom. βασιΧεϊ*, Reges, dicuntur διοτρέ* l φεϊς, sicut et δωγενεϊ*, vel tanquam ab Jove ducentes originem, vel tanquam ab Jove regnum adepti. »Et

C διοτρεφεϊs αίζηοϊ ap. Eund. sunt άνδρε* βασιλικοί. Vide Eust. [" Hefoic. ^idesp. 14. Hom. 4j

• 609. 675. 8, 470. Wolf. Praef. ad II 45. Wakcf. S. C. 3, 28." Schaef. Mss. * Διατροφή*, Synes. 311. Lo- ^ beck. ad Phryn. Ecl. 577. forma suspecla. * Δίίτρε-φής, Athen. 156. " Brunck. Aristoph. 3 ,166 ; Bergl; Alciphr. 164." Schaef. Mss . * ΔάφιΧο*, et Λιί φίΧο*;^ Spitzner. de Versu Gr. Her. 43. " Bergl. Aleiptr.' " 164." Schaef. Mss.] Διόθεν, adv. Ab Jove. Hom. [II: il . 194. Eur. El. 735. ^Esch. Ag. 43. Lucian. 1060. ' !

Arcesilaus 1. Dionys. H. 5, 153. Plut. Alex. 83. Schm." Schaef. Mss.] Ε τ Έκδιόθεν, pro eod. He-siod. '

Διάσια, ΕΤ Πάνδια, ΕΤ ΔϊίπόΧια, Jovialia, Festuid quoddam in honorem Jovis. Sed δίίπόλια dieta pu-tantur, quod Jovi Πολιεϊ sacrificaretur. " Apild " Suid. Ms. Cod. Διϊπόλεια." [Aristoph. Είρ. 419. Ν. 980.] ΔιϊποΧιωδη pro Priscis et obsoletis, Aristopb:" (N. 977-)|9unt qui πάνδια pro alio festo accipiant. Vide Etym. " Πάνδεια, SuidaR Festura quoddam A-

D " thenis post Bacchanalia agitari solitbm. Meminit " et Hes." [Etym. M., Dem. c. Mid. 386.] " Διπό-" Χια, τά, i. q. ΔϊίπόΧια, Festum quoddam Athetiis, " Hes . : qui et Laconicae saltationis genus esse tra-" dit," [male confundens cum Διπόδια. " Brunck. A-ristoph. 2, 105. ΔιποΧιώδης, ib. Porson. Hec. p. L. Ed. 2. Διάσια, Lucian. 1 ,78. 350. 3, 410. ad 1,372. Verh. ad Anton. L. 195. LB. Pierson. ad Moer. 60. Heringa Obs. 17; ad Xen. Eph. 215. Brunck.' Ari-stoph. 2, 105. Kuster. 57. * Διάσιοί, ad Lueian. 1, 352. * Διασιαίνω,, ad 1, 3 ί l . xxxiii." Schaef. Mss.]

" Δίίος, Jovialis, ut οργή, βωμοί, Suid." [cf. Διό-βΧητος, " Plato Phaedro 205. Bas. 1." Seager. Mss. " 270. ad Moer. 186." Sch®f. Mss;]

1Γ Δϊος, pro δίϊος, per contr., q.: d: Jovialis, Jove progenitus, Ab Jove oriundus, Hom. Diana, δϊον γένος, i. e, Διός γένος, ^ s c h . Prom.(88.)Til δϊο* αίθήρ' καϊ * ταχύτατψοι πνοαί. Sed δϊο*, ut et Lat. Divus, pro Divinus accipitur, i. e. Habens divinum aliquid, quo excellit, Praestantissimus. Atque ita blot vocatur ab

3375 ΔΙΣ [ρ. 1025.] ΔΙΣ 3376

Hom. Achilles, quasidivina quadam fortitudiije prffl-ditus. Sed et quicunque aliqua virtute aut genero-sitate prajditus est, aut cut aliquid inest, quo admira-tionein excitet, hac appellatione ornatur. Vide Eust. 21. ubi et S*o κάλλος, Ob pulcritudinem, de quibus-dam dici icribit: de mari vero et charybdi, ob va-stitatem. Jungitur autem et gen. tanquam superlativi ViiB babens, Od. O. (106.) δια γυναικών. HINC Αω-γενής, »on a gen. Αιός, Jove prognatus. Sed gene-raliter Divus, .Generosissimus, Praeslantissimus, II. A. (337-) διογενές ΙΙατρόκλεις. Vide Αιοτρεφής. || At Αιογένης, Nom. propr. Ετ Αιόγνητος, i. q. διογενής, ut sit dictum quasi διογένητος, yel Jovi notus, He-siod. διόγνητος Ίόλαοί. [Δία, Spitzner. de Versu Gr. Her. 30> δια et θεά conf., 129· ^ios et θείος conf'., Schsef. ad Dionys. H. de Gomp. VV. 31. "Klotz . Misc. 2. Graev. Lectt. Hes. 577· Clavk. ad ll. A. 141. Γ. 352..Z. ΐ6θ. Φ- 219. Od. Γ. 153. E. 20. M. 104. s . 3. ad Mcer. 1,86. Heyn. Hom. 5, 218. 322. 651. 6, 241. 7, 6. 199. 8, 153. 244. Musgri Heracl. 1031. Wakef.OPhiL 344. ad Sup.pl. 860. ad Charit. 752. 756.Divus, Heyn.Hom. 5, 626. Conf. c. θείος, Heyn, Hom. 8, 495. Superl.j Valck. ad Ammon. 198. Αίον βέλος, πΰρ, Toup. Opusc. 1,413. γένος, Heyn. Hom. 5, 651. Αϊος cum gen., Graev. Lectt. Hes. 607.°AXs, Χάρυβδις δια, Heyn. Honi. 7, 33." Schaef. Mss.] " Αίη, Ιοη. pTO δια, a δίος, ut II. Π. Αιθέρος έκ δίης." [*Πανδίος, Maximus de Electt. 22. 281. Spitzner. 1. c. 194.]

[* ΑιάΒ,ω, unde * Αιαστϊ, Dio Chrys. 2, 315. Ata-στϊ διάλεγε σθαι, al. Ίαστϊ, Schneider. Lex. ν. * Θεα-στϊ, " Clark. ad II. A. 403. Valck. Diatr. 275. Koen. ad Greg. Cor. 38." Schaef, Mss.] . Αιάλιος ιερεύς, Dialis Flaraen, Dio Cass. 385.]

"ΈΝΔΙΟΣ, Meridianus, μεσημβρινός, Od. Δ. 450. "Ένδιοϊ δ' ό γέρων ήλθ' εξ αλός, εύρε δέ φώκας, Me-" ridianus: sicut praedixerat filia ipsius, 400. τΗμο$ " δ' ήέλιος μέσον ούρανον άμφιβεβήκει, Ύήμος αρ έξ " άλος βισι γέρων. Itidem Suid. accipit h. in Ι.,'Ό-" φρα μέν ουν ένδιος. έην, έτι θέρμετο δέ χθων, Ύόφρα " δέ ήν υέλοιο φαάντερος ούρανύς ήνοφ, Dum tempus " erat meridianum. Similiter es ένδ 10ν affertur ex " Apoll. Rll. (1, 603.) pro μέχρι μεσημβρίας. Plut. " qitoque meminit bujus signif., Symp. 8, 6. dicens " Prandium denominatum άπο τής wpas,.subjungit, " "Ενδιον γάρ, το δειλινόν" καϊ τήν μετ* άριστον άνά-" παυσιν, ένδιάί,ειν. Ubi nota et verb. Ένδιάξειν : " a quo est aor. 1 pass. ένεδιάσθη, quem Hes. exp. " * ε'ίσενεπλάκη. Alioqui ΝΕυτκ.'Ένδιον subst. po-" nitur pro διατριβή, teste Eust. (1505,13.) afFerente " ένδια πέτρης ex Ορρ. ( Ά . 4, 371.) pro διατριβαί. " Sed addit Idern, ita dici non simpliciter τάς οπου-" δήποτε διατριβάς, sed τάς προς γήν και τον κατ' αύτήν " αέρα." [' Reg. Cod. ήθεα, sed genuina est prior lectio, quam profert Eust.' Brunck. Mss.] " Itidem

igr. legimus ένδ 10ν ειδώλων : et ένδιον εύφρο-ιη " σννης, Sedes, Doraicilium, Habitaculum. Apud " Nonn. vero μετανεύμενος ένδια κώμης, Sedes vici, " i. e. Ipsum vicum, ubi oppidani suas sedes Iiabe-" bant. INDE Ένδίαγρος dicitur ή "Αρτεμις, Hes.: " quoniam in agris,et sylvestribus locis degit: eand. " ob rem voeata άγροτέρη a poetis. Sxc Ένδιαέριαι " dicuntur a dithyrambicis αί νεφέλαι, quod suas " sedes et domicilia habeant in aere. Meminit au-" tem hujus dithyrambici epith. Suid., sed mendose " ap. eum scripti." [Anal, 2, 172. ένδιοι άκρέμονες, Arat. 498. έ'νδια pro έν ΑΛ, 954. ύδατος ένδίοιο, AquaJ ccelestis, Scbneider. Lex. (ap. queni ένδίαγρος et έν-διαέριος ηοη reperiuntur.) " Ad II. Λ. 725. ad Cha-rit. 763. Huschk. Anal. 232. Jacobs. Anth. 8, 60. Antipbil. 12. Callim. 1, 505. Heyn. Hom. 6, 249. Ένδιον, Pierson. Veris. 175. Joann. Barbuc. 9. Ja-cobs. Anth. 11, 224." Schaef. Mss. * Ένδια, He-sychio μεσημβρία.] " Ένδιέι, Hesychio ένυδρον." "Ένδιάω, s. Ένδ ιάομαι, Meridior: unde ένδιώνται, " Hesychio μεσημβριάζουσι. Signif. etiam Insurn, " Dego in, Ut Suid. ένδιάει exp. ένεστι, διατρίβει, in " h. 1. ·ομμασι μούνοις Θέλγομαι, oh έλπϊς μείλιχος " ένδιάει."· [Active, Theocr. l6 , 38. Hymn. Hom. 32, 6. άκτ'ινες ένδιάονται, " Plut., Romulo ρ. 34. HSt."

Α Seager. Mss. " Harles. Ind. Tbeocr. Toup. Opusc. 2, 198. Wakef. S. C. 2, 45. Ilgen. Hymn. 582. .Ruhnk. Ep. Cr. 79· Toup. Emendd. 2, 13*9. Matthiae Hymn. p. 459- Christod. Ecphr. 122. Jacobs. Anth. 11, 68 . 137. Agath. 58." Schaef. Mss.] " Παρενδιάω, " Versor, Dego, διατρίβω," [Schneidero susp.] "Συ-" νενδιίΐύ, Una versor, VV. LL.: quee non sequun-" tur signif, ipsius verbi ένδιάω s. ένδιάζω," [a Schneid£r.o non agnoscitur, " Nonn. Paraphr." Kall. Mss.]

ΕΥΔΙΑ, ή, q. d. Aeris bonitas, s.'bona constitu-tio, εύαερία, nam δια interdum signif. αέρα dictum est, Serenitas, Serenum s. Tranquillum tempus: ευ-δίας ούσης, Geop. proeo, quod habet Varro, Serenum cum est : et Colum. Cum serenitas permitdt. Apud Gell. autem Cum serenum et placidum est, pro his Erassistrati verbis, έν ταίς εύδίαις: quibus ορρ. έν τοίς φύχεσι. Sic Plin. ap. Theophr. ενδίαν Serenum et serenitatem, at χειμώνα Imbrem interpr. Nam quod dicit Theophr. Θαλαττία δέ γλανξ ξδουσα, χει·

Β μώνος μέν εύδίαν σημαίνει, ευδίας δέ, χειμώνα, interpr. Serenitateni praesagit noctua in imbre garrula; at sereno, "teinpestatem. Sic autem et ap. Aristot. χειμών et ευδία ορρ. : itidemque Matth. 16. Sed et ευδίας et ύδατος οντος eid. Theophr. contraria sunt: sicut et Lat. imbri serenum coelum, et pluvii diesse-renis. Idem Plin. ap. Aristot. de apibus loquenteni, εύδίαν interpr., etiam Glementiam temporis. Dici-tur et de Tranquilliiate maris pro γαλήνη, a Luciano (1, 180.) Θαυμαστή τις κατάστασις ευδίας έγένετο. Plut. autem εύδίαν et γάλήνην copulavif, Symp. 4. Item pro αλέα, Tepor, ex Hippocr. affertur. [Jambl. V. P . p. 28. Kiessl. Schleusner. Lex. in V. T., Xen. Κ. Π . 6, 1, 16. " Jacobs. Specim. 11. Anim. 204. Zeun. ad Xen. Κ. Π . 552. ad Charit. 291." Sch?ef. Mss.] Ε τ Είίδιοί, Serenus, Tranquillus; ut ήμέρα, Serenus, Siccus, Colum.: qui habet Siccis diebus pro eo, quod in Geop. legitur ήμέρας εύδίον. Sed et εϋδιος λιμήν ap. Lucian. Tranquillitatem praebens. Apud Eund. (1, 872.) Εϋδια πάντα καί πλοϋς ούριος.

c Apud Hippocr. autem εύδιος pro Tepidus, άλεεινός, Gal. Et compar. εύδιώτερος, pro quo ap. Xen, Έ . 1» (6, 39.) εϋδιαίτερος cum άνεμος, Placidior s. Mi-tior ventus, ac serenitati aptior. Sed in vulg. Edd., quae meam praecesserunt, legitur εΰδιαίρετος άνεμος depravate. [Arat. D. 52. σελήνη, 184. Theocr. 22, 22. Opp. *A. 4, 29. " Ad Charit. 291. Musgr.Herc. F. 1049. Wakef. Trach. 1035. Jacobs. Anim. 311. Anth. 11, 305. Dionysius 2. Monum. Byz. 33. Cal-lim. 1, 488. Diod. S. 2, 467. De vento/temporibus," Blandus, ορρ. ψυχρός, Coray in Consp. Musei Oxon. 13. Εύδίαι, Moer. 4. Εΐίδια, Theaetet. 2." Schaef. Mss. * Εύδιέστερος et * Εΰδιέστάτοϊ, Hippocr. Aer. Aq. Loc. 7· * Εύδιώτατος, Gl. Serenissimus. * " Ενδι'ωϊ, Const. Manass. Chron. 80. (504.)" Kall. Mss. * Ενδιοποιέω, Gl. Sereno.] ΙΤΕΜ Ενδιεινος, pro εύδιος, ut Aristot. Meteor. 1. εύδιεινοϊ τόποι et χειμερινοί inter se opp. Et alibi εύδιεινόν σημείον ac χειμερινόν. Theopbr. autem Η. P. 3, 3. εϋδιεινούς τόπους contrarios facit τοίς προσηνέμοις, Locis vento expositis. Legimus et

D εύδιεινήν γάλήνην ap. Plat. Et εύδιεινάς ήμέρας vocat τάς άλκυονίδας καϊ γαληνάς. [ " Gesn. Ind. Orpli. ad. Charit.292· Jacobs, Anira. 219. Lobeck. Aj. p. 389." Schief. Mss.] Ετ Εύδιεινώς adv. Cum serenitate, Tranquille, Hippocr. εύδιεινώς καϊ ίλαρώς, Fronte se-rena et hilariter. Ετ Έύδινός, i. q. εύδιεtvύς. Et ap. Hes. εύδινά ί. q. πραέα, κατεσταλμένα. [Orph. "Υ. 21, 5. * Εϋδειί'όί, Athenaeus Oribasii ρ. 5. Matth. άέρες, Strabo 6. ρ. 436. "Heringa Obs. 277." Schasf. Mss. * Εϋδιανός, Pind. Ό . 9, 146. Π . 5, 12. ubi εύ-δίαν ος, cf. Plat. de LL. 11. p. 133. είδιανήν γάλή-νην, al. εύδιεινήν. " Jacobs. Auth. 8, 152. Portus Lex. Pind. Brunck. Aristoph. 2,192." Schaef. Mss.] " Εΰδιαΐοϊ, Suidse τρήμα τής νεώς, δι οδ ή άντλία έκρεϊ, " Plut. Symp. 7, 1· Ούθέν ιδίου πόρου δείται τό περίτ-" τωμα τής ύγρας τροφής, άλλά έϊς άρκεί καϊ κοινός ώσ· " περ εύδιαϊος άμφοτέροις είς ταυτό διά ταυτοϋ είσκομι-" ξομένοις. Apud J. Poll. 1, (92.) proparoxytonws " scriptum εύδίαιος, quod itidem esse dicit τήν άνοι-" γομένην .θυρίδα τής νεώς είς έκροήν του ύδατος. Hes.

3377 ΔΙΣ

" εΰδίαων a nonnullis vocari dicit rό γνναικείον μο- Α " ρω ν, metaph. άπό των ev τςϊε πλοίοιε γινομένων τρη-" μάτων διά τους όμβρους." [Festus, Athen. 324. Xen. Έ . I, 6, 28. " Toup. Opusc. 1, 580." Schaif. Mss. * Εΰδίειον, J.PolI. 4, 181. * Πανεΰδιος, Eust. Ism. 7. p. 242.] Ύπεύδιος, Qui est sub dio, Serenus, " Tranquillus, VV. LL. ex Apoll. Ith. (3, 1202.) " υπεύδιος ακτή, pro ομαλή, καϊ ου τραχεία οντε πε-"τρώδης: e Plut. Themistocle (32^ ρ. 223. HSt.) " τ Ηι υπεΰδιον τήε θαλάσσης, κρηιrts έστιν ευμεγέθης, " Qua mare tranquillum est, crepido est eximia ma-" gnitudine. Sed haec controversia non carent." [" Zeun. ad Xen. Κ. Π. 552." Schaef. Mss.] HINC et Ενδιάω, ΕΤ Ενδιάέομαι. Est autem poetis ενδιάω, Tranquillus sum, Tranquillitate fruor, Apoll. Rh. 2, (371.) κόλπα> έν εϋδιόωντι: (2, 903.) τέμνον πλόον εύ-δωωντες. At εΰδιάζομαι in prosa est Tranquillitate s. Serenitate fruor ; ut in Axiocho, Γαληνό® δέ τις καϊ κακών άγονος βίος,άσαλεντω -ήσυχίφ εΰδιαζόμενος. Est etiam Tranquille vivo: quaiij signif. et τω ΐίαρευδιά-ζομαι Bud. dat ap. Polyb. 4 , . [32. Ορρ. 'A. 3, Β 58. Άνεμος, Arat, D . 167· πάντη Διό® εΰδιάοντος, 288. Apoll. Rh. 4, 933. " Ad Charit. 241. Thom. M. 298. Wakef. Herc. F. 1051. Musgr. ib. Brunck. A-poll. Rh. 173. Ε{/διάζομαι, Jacobs. Anim. 272." Schaef. Mss.j " Ένευδιόων, ex Apolh Rh. 2, (935.) " pro Tranquillus, Quietus," [pro έν εΰδίφπετόμενοι.~] " Έξευδίασεν, Hesychio εύδίαν έποίησεν, Serenavit," [Eudocia ρ. 2. a Schneidero ηοη agnoscitur. " Πα-ρευδιάζομαι, Wakef. S'. C. 4, 70." Schaef. Mss.]

ΔΙΑΙΝΩ, Humecto, Madefacio, Irrigo, II. X. (495.) Χειλεα μέν τ έδίην, νπερψην, δ' ουκ έδίηνε. [iEsch. Pers. 257· 10321. 1040. " Toup. Opusc. 2, 70. Heyn. Hom. 6, 3 7 7 " Schaef. Mss.] Άδίαντον, Herba perpetuo virens, χλοερόν τ άδίαντον, Theocr. ajip nom. Capillus Veneris, et Schol. Nic. Callitri-chon etiaro, et Polytrichon, ac Trichomanes. Ideo, autem άδίαντον vocatur quod ejus folium perfusum aqua non madescat, sed sicco semper simile sit. [Diosc. 4, 136. jElian. Η. Α. 1, 35.] " Hes. adje-" etive etiam exp. ξηρόν, Άβροχον, Aridum, Νοη ma- c " defactum." [" Musgr. Andr. 1260. Simonid. 7. et Jacobs." Schaef. Mss. Pind. N. 7, 107. σθένος. *'Ανάντη, Dionys. Η. de Comp. VV. 433. Schaef.] FlT a διαίνω Αιερόε, Humidus, Madidus : διεροϊε μέ-λεσι ap. Aristoph. ("0 .213 . ) Qua; lacrymis niadent. Et γή _ διερά Theophr. Αιεράν γάρ ου σαν καϊ βαρείαν τήν γήν, άτμώδη γίνεσθαι, ubi quidam διεράν. interpr. βαρείαν: at Aristot. de Gener. et Interitu 154. ita distinguit, Αιερόν τό έχον. άλλοτρίαν ΰγρότητα έπιπολής' βεβρεγμένον δέ, είς βάθος. Homero autem διερό® βροτός, Cui vitalis quaedam humiditas inest. Vide Eust. || Διέρα, Margines fluminum, et άνδηρα, Suid. t " Aristot. de Anima 2, 11." Routh. Mss. Aristoph. " N· 336. οιωνούς αερίους, διερον®, Od. Ζ. .201. βροτός : I. 43. ποδϊ, Liquido. " Voss Myth. Br, 1, 162. Abresch. ^scb . 2, 39- Jacobs. Anth. 10, 129. Brunck. Soph, 3, 485. ad Lucian. 2, 293. 327. Lo-beck. Aj. p. 408. Wakef. Eum. 334." Schxf. Mss. Est e Αίεμαι, quod vide in Αίω. * Αιαντικός, et *Διαντός, Aristot. Meteor. 4, 9 . ] " Άμφιδιαίνω, D " Circura irrigo et perfundo, Epigr." [" Ruhnk. Ep. Cr. 72. Agath. 50." Schsef. Mss . l

" ΆΝΕΩ, Perpurgo. Hes. enim άνείν exp. άνακα-" θαίρειν: addens tamen, quosdam accipere pro " άναπολεϊν κριθάς βεβρεγμέναε, Hordeum aqua con-" spersum agitare et versare manibus; lego enim " άναπολφ pro άναπλεϊν, quod in vulg. Edd. habe-" tur: nisi malis άναποιεΐν, ut.Eust. babet: ferri ta-" men potest άναπολεϊν, cum JEI. Dionys. pro eo di-" cat άνακινεϊν, , . Qua de re vide quae ex. Eust. an-" Botavi in Πτίσσω. || 'Ανεϊν Hes. rursum exp. άνα· " ραυειν," [Etym. Μ. Αίνεϊν τό άναβράττειν τόν άληλεσμένον σϊτον, ο έστιν άναδεύειν καϊ άνακινεϊν τάς κριθάε ϋδατι φυρωγ. Hes.: "Αναντα· τά μή βεβρεγμένα, Σοφοκλής τά μή κεκολλημένα,. παρά τό αίνεϊν, ο έστι κατακόπτοντα πήσσειν. "Ηνας' κόφας, * Αίνων πτίσ-σω ν. (Unde διαίνω.) Gal. Lex. Hippocr.: ΤΗναι· κό-φαι, καϊ * ηνίων, των κεκομμένων. " Heyn, Hom. 6, 43g. Bru.nck. Soph. 3, 497·" Sphaef. Mss,] « 'Αφή-

[ρρ. 1025—1026.] ' ΔΙΨ 3378

HesychlO τό τάς έπτισμένας κριθάε ταίε χερα\ '· τρίφαι, Hordea decorticata, tusa manibas terere. " Apud eum tegitur άφηνα, exp. έκοψα."

" ΔΙΦΑΩ, Quaero, ut Hes. διφίρν exp. ζητεϊν, ψη, " λαφφν, ερευνών, Hesiod. ( Έ . 374.) τεήν διφωσα *α-"λιήν, Tuam quaereiis domum, II. Π . τήθεα διφ& " Πόντφ έν ίχθνόεντι." [" Koppiere. Obs. 149. Valclr. Callim. 281. 285. Lobeck. Aj. p. 351. Hejn. Hom. 7, 263." Schaef. Mss. * Αιφέω, AnaL 2, 146. unde] " Αιφήτωρ, Quaesitor, Indagator," [Ορρ. Ά . 2, 435. * Αιφήτρια, (a * Αιφητήρ,) Jo. Geom. Hymiar2, 27, * Αιφή, Schneider. Lex. unde * Θεοδίψηε} Synes. *Ts 3, 262. p. 341. * Μηχανοδίφης, Aristopb. Είρ. 7% * Νομοδίφης, GI. Legiscrepa.] " Αειφ αω, i. q. διφάν, " Quaero, Investigo, Hes. δειφων exp. ζητών δίκην " τοΰ προσήκοντος: qui et δειφήσαντες affert pro φψ " λαφήσαντεε. Apud eum legitur et Αειφόμενοςρψη. " λαφήσαε, sed id suspectam habet scripturam." [* " Αειφέω, Clem. Alex. 121. * Άναδειφάω, Str·. 1, 3." Kall. Mss. * " Άναδιφάω, Cratin. ap. Eund. 3. p. 329." Routh. Mss.]

ΔΙΨΑ, ή, Sitis, II. Τ. (166.) γυία βαρύνεται^' κιχάνει Αίψα τε και λιμός : (Χ. 2.) Ίδρώ άπεψύχϊίτο, πίον τ , άκέοντό τε δίψαν. Et κολουειν δίψα ν ap. B$tT" Αΰτοϊς τινάς δίψας παρασκευάζουσιν, Aristot. Et δίφτ/ έξώλλυντο, Athen. Ε τ Αίψος, εοε, τό, pro eod. Ni-cander Θ. (774.) κρατερόν δ' έπϊ δίψοε ορωρέν, XeB, Κ. Π. 8, (1, 12.) Αίψος δΰνασθαι <ρέρειν, Lucian, (2, 36.) Ύπό δίψους πλανώμενοε άνά τά όρη. Et ap.»A-tben. Ύπό δίψους κρατούμενος pro eo, quod Ηβιη. dicit, δίψιj καρφαλέοε. Derivant autera ab 'ίπτω,'ι. e. βλάπτω, ut sit δίψα quasi ϊψα. [De utraque forqia, v: Spitzner. de Versu Gr. Her. 176. " Ad Xea. Mem. 4, 5, 9 . ' Brunck. ad jEsch. Pers. 489. Zeuni ad'Xen. Κ. Π. 244. ad II. Φ. 541. Hutt. ad Plufc 8, 88. ad Lucian. 1, 252. 407. ad Charit. 272. ad He-rod. 674. Jacobs. Anth. 10, 330. Heyn. Hom. 7; 642. 8, 214. 236. Αίψα, Wakef. S. C. 1, 139. Ja-cobs. Anth. 8, 234. 9, 3 5 7 " Schaef. Mss>t* Διφανα-παυσίλυπος, ad Greg. Cor. 594.] Αιψοποιόε, Sitim fa-ciens, Cic. [a Schneidero non agnoscitur, " Schol. Theocr. 79. Jacobs."Scbaef. Mss.]

"Αδιψοε, ό, ή, Qui ηοη sitit, ut Atben. (345.) nar-rat Psammetichum/Egyptiorum regem pueros quos-dam άδίψους άσκήσαι, qui irent indagatum Libycai arenas. ||"Αδιψον dicitur etiam Quod sitim obre-pere prohibet, quodque sitim sedat, sive bibatur, s. delingatur, s. ore contineatur: sicut άλιμον quod famem, quanquam et simpl. Quae sitim non inferunt, άδιψα dici possunt, Gorr. ut σϋκα, Ficus sitim sedanrJ

tes, Diosc. 1 . : Ά.'Άνισον ΰδρωπικοϊε ά. πινόμενϋν: quod Plin. sitim cohibere tradit: φοίνιξ, Palma.iiv' tim arcens, de qua Solin. Palmae quaedam iu Egy-pto species. Vide Gorr. Plin. 22, 9. Glycyrrhiza dicit faraem sitimque sedari: et ob, id ,quosdam' &: appellasse eam, et hydropicis dedisse, ne sitirent.1. ["Αδ^ο®, Adien. 44 . ; 58. ex Hermippo, Diod. S. 3. p. 108. Hippocr. 180. Eur. Cycl. 571. ""Α., η; Casaub. ad Athen. 121. Phit. Mor. 1, 621." Scbsf. Mss. * Άδίψως, Hippocr. 1089· * 'Αδιψέω, unde * Άδίψησις, Hippocr. ,218 . * Άδίψητος, Orac. Si-byll. 1, 139- p. 99· 192. p. 122., 3, 248. p. 412, * 'Έκδιψος, Gl. Siticulosus, Diod. S. 730. " Macar. Hom. 10. p. 129·" Kall. Mss. " Toup. Opuac. 1, 219." Schaef. Mss. * Πολνδιψο®, Xenocr. 25. ρ. 7 1 = 4 6 6 . Fabr. *Ύπόδιψος, Pseudo-Plut. de Fluv. 1,154=10, 747.]

Αίψως, ό, ή, Siticulosus: δίψι ος σήφ, Nicander,ubi Schol. sic accipiendum tradit , vel quod in locis siti-culosis et aridis degat, vel quod sitim ictis aiFerat: et δίψωε ώρη ap. Νοηη. Tempus siticulosum. Reperitur et διψία, ή, Att., ut κόνις ap. Soph. (A»t. 245i) pro Pulvis siticulosus et aridus. Et "Αργουε διψίαν χθόνα,· Eur. Alc. (563,) i. e. άνυδρον. [iEsch. Ag. 492; Strabo 8. p. 569. " Ad Lucian. 1, 252. ad Alcest.· 563. Y^akef. 571. Brunck. Soph. 3, 416,. 507-HeyB. Hom. 4,^590. 701." Schaef. -Mss. * Έπιδίψωι, Ni-cander0 . 4&6. &τη.] Πολνδιψιοϊ, ό, ή, Multum s.

3373 ΔΙΣ

[ρρ. 1 0 2 7 — 1 0 2 5 . ] ΔΙΣ 3374; VaWe siticulosus; ut"Apyos, II. Δ.(171.) ob aquarura penuriam, qua quondam laborasse ferunt, donec Ne-ptunus Amyinones amore captus in Lerna fontes ape-riret: unde et Άμνμώνια ύδατα Argis dicta fuerunt. Alii vero DanaiHlias ex ^Egypto advenientes puteos effodere Argivos docuisse narrant: unde Hesiod. (Fr· 58.)"Apyos άνυδρον έόν Αάναος ποίησε* ένυδρον. Sie ab Eur. Argos δίψων vocari jam indicatum est: ita ^ολυδίψιον dictum fuerit, ut λειψύδρίον. Alii metaph. accipiunt pro Diu multumque sititum, i. e. Desideratum: ut πολυδίψιον sit pro πολυπόθητον, qnia τής δίψης ούδέν πολυποθητότερον. Alii, quasi rολνίψιον, exp. πολνφθορυν s. * πολυδιάφθορον πολέ-μm, et πολυβλαβές, item πολύπαθες. Quarum poste-riorum expp. prioris auctor Athen., alterius Strabo (8. p. 56. 9<) ut Eust. annot. [" Ad Lucian. 1, 252. 303. Wakef. Alc. 571. Brunek. Sopb. 3, 416. Heyn. Hom. 4, 590. 701." Schaef. Mss. * Ύποδίψιος, Ma-neth.o 5, 188.]

Αιψαλέος, Sifibundus, Siticulosus, ut μύς, Batrach. (9.) de mure, qui felem fugiens sitim contraxerat. [" Ad Callim. 1, 15. 171. 235. De ellychiiio, Valck. 191. ad Lucian. 1, 367. Τ . H. ad Dial. 102." Schaef. Mssv* " Αιψαλέω, ί. q. διψάω, Νοηη." Lex. Gr. Lat. ap. P.Baldvin. 1611,] Διψάς, άδος, ή, Siticulosa, Bi-bula, Arida, ut σποδιή, Epigr. έχιδνα, Siticulosa vi-pera, et ε'ιλαπίνη ap. Nonn. sicut et Ορρ. K. 3. Li-byara vocavit δ. γαϊαν. || Αιψάε subst. plerumque dicitur pro διψάς έχίδνη, de Viperae quadam specie inde dictse, quod qui ea rnorsus est, άμφι ^είλε' ύπ' άζάλέης άζαίνεται άβροχα δίψης, et quod ήντε ταύρος ύπερ ποταμοϊο νενευκώς, Χανδόν άμέτρητον δέχεται πο-τόν, είσόκε νηδύς 'Ομφαλόν έκρήξειε, Nicander Θ. (340.) || Spinae quoddam gerius ap. Theophr. Η. Ρ. 4., VV. LL. [" Epiphan. Haer. 34. fin." Routb. Mss. Lucian. de Dipsade 3, 236. Aetius 13, 24. Ή δ. υπό τίνων καλείται και καύσος. " Toup. Opusc. 2, 137· ad Lu-cian. 1, 252. Wakef. S. C. 1, 139. Thom. M. 270. Wakef. Trach. 172- 1035. Jacobs. Anth. 8, 100. 233. Bruuck. Apoll. Rh. 44." Schaef. Mss. * Αιψιάς, Gl. Siticula. * Αιψηλός, Eust. Ism. 5. p. 169. * Ai-ψηρης, Nicander Θ. 371·] Αιψηρός, Siticulosus, Ari-dus, Bud. e Syn. ΑιψηράςΛιβύης τά μεθόριοι Dionys. Ρ. [182. " Ad Lucian. 1, 252." Schaef.Mss.] Αι-ψώδης, Siticuiosus, Diosc. Et ap. Athen. 2. φοινίκων εγκέφαλοι dicuntur διψώδεις τε και στατικοί κοιλίας. Neutr. τό διψώδες, q. d. Siticulositas, Siticulosa ari-ditas. Plut. Cor. Άποπίμπλησι ταχύ τό διψώδες αύτών και άψίκορον. [Schleusner. Lex. in V. Τ . ]

[* Αιψοσύνη, Euseb. Ρ. Ε. 6. ρ. 237·] Αιψάω, Sitio, Od. Λ . (583.) Στεϋτο δέ διψάων, πι-

έειν δ' ούκ ειχεν έλέσθαι. Lucian. Τό μή διψην καλ-λών τον πιεϊν: quod Ιοη. est pro διψρν. Interdum et gen. adjunctum habet. Herod. Αιψήν υδάτων μάλι-στα. ||Metaph., ut Sitio, capitur pro Cupio, Desi-dero, Appeto. Et sine casu, cum inf. Αιψώ γαρίζε-οθαι ύμϊν, Xen. Κ. Π. 4. Vehementer cupio. Et cum gen., Qt Αιψψ τής έκείσε διαίτης, Axiocho. Πόλκ ελευ-θερίας διψησασα, Plato de Rep. 8. Et διψψν φόνου, Athen. διψ^ν η., ut Artemid. scribit, nihil aliud est quatn έπιθυμεΐν. [Lycophro 471. vElian. Η. A. 13, 11. 14, 25. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 76. ad Greg. Coy. 227—8. " Med., Hermippus ap. Athen. 426." Corai. Mss. " Ruhnk. ad Xen. Mem. 225. ad Lu-cian. 1,252. 801. Jacobs. Anth. 8, 233. Lobeck. Aj. p. 227. Cupio, Valck. Phoen. p. 422. Abresch. Lectt. Arist. 244. Jacobs. ad Anth. 1, 26. De ellychnio, ad l^ucian. 1, 367. Valck. Callim. 191. De constr., Ruhnk. ad Xen. Mem. 299. Ed. Schn. 3. Αιφήν, Phrynich. Ecl. 18. Thom. M. 699. Αιψεϋσα, Jacobs. Anth. 11, 391. Ot διψώντες, Discipuli Herodis, Kuhn. Praef. ad Paus. Αιψάιω, Agath. 26." Schaf. Mss.] SED ΕΤ Αιψέω dicitur, metri forsan gratia, ab Archil. ap. Athen. 2· Μάχη» δέ τής σης, &ατε δϊ-ψέων πιεϊν, *ΩΪ έρέω. UNDE Αιψητικός, Sitim provo-cans, Siticulosus, Bud. ex Aristot. de Part. Anira. 3. Diosc. Σύκα πέπειρα, τά άπαλά, αδιψα καϊ σβεστικά θερμασίας' τά δέ ξηρά, διψητικώτερα: [1 ,183.] || Siti-bundus, Sitiens; ut διψητικώτατος έλαφος ap. Naz. Cervus sitientissimus. [* Αίψησις, Athen. ρ. 10. " A d

Α Lucian. 1, 252." Schaef. Mss. * Έκδιψόω, Tbeopbr. C. P. 5, 10. Plut. Cleom. 29·] " Καταδιψάω, Intense

sitio, Xen." [Eust. Ism. 149.] " At Καταδίψων, " Hesychio είδος καύματος, Species aestus," [a Schnei-dero non agnoscitur. * " Ύπερδιψάω, Const. Manass. Chron. p. 124(=103 . 548.)" Boiss. Mss.]

Αιψακός, 6, quibusdam Morbus renum, διαβήτης appellatus '. quem comitatur διψος ακρατές, πολυποσίη ανισόμετρος ούροισι πόλλοϊσι, πυριφλεγέες δίψαι: et quem σνντιμωρέει δίψος καϊ ποτόν, perinde ut a di-psade ictos, ut inter cetera tradit Aret. [Aetius 11, 1.] || Nom. Herbae, quae alio nom. Labrum Veneris nominatur, inde dictae, ut Diosc. 3, 12., quoniam κοίλίδας babet περϊ τά δύο μέρη τών φύλλων, ώστε ύδατα άπό τών δρόσων καί τών δμβρων συλλέγειν, Quod sit concavo alarum sinu, in quo subsistit ros salsus, Plin. 27, 9· Descriptionem autem hujus herbae ap. eosd. habes 11. cc. || Fruticis spinosi nom., Plin. 24, 13. quem alio nom. Erysisceptrum, et * Adi-psatheon, et Diacheton vocari scribit. [Apud Schnei-

B der. Lex. scribitur δίψακος, non — ός. * Αιψακερός, i. q. διψαλέος, Etym. M. Schneidero susp.]

ΔΙΩ, a quo Αίομαι ap. Hom. Expello, Abigo, Sum-moveo, II. P. (110.) Ό ν pa κύνες τε καϊ άνδρες άπό σταθμοΐο δίωνται'Έγχεσι καϊ φωνή, Od. Τ. (343.) Αί-δέομαι δ' άέκουσαν άπό σταθμοΐο δίεσθαι Μ,ύθω άναγ-καίφ. Item cum praep. ets, Φ. (370.) Μ ή σε καϊ δπλό-τερός περ έών άγρόνδε δίωμαι, Βάλλων χερμαδίδισι. Puto auteni δίομαι, sicut et διώκω ab eo derivatum, esse proprie Expello persequendo. At II. X. 251. Tpis !rept άστυ μέγα Πριάμου δϊον, Eust. vult δϊον esse a δίω, Curro celeriter, τρέχω ταχύ καϊ κοϋφον, καϊ ώς ειπείν αέρων, tanquam παρά τόν δια. Quidani autem male δίωμαι et δίηται ap. Hom. a δίεμαι deduxerunt. " Αίεμαι, secundum Syid. est passiva vox activae

>" δίημι, derivatae e δίω, τό διώκω, Fugo, Persequor, " ut, Αίψα δ' έρυσσάμενος μέγα φάσγανον ωρτο δίεσθαι. " Pass. voce ef signif. II. Ψ . (475.) αϊ · δέ τ' άνευ-" θεν "Ιπποι άερσίποδες πολέος πεδίοιο δίενται, pro Fu-

c " gitantes currunt. Est vero et aliud δίεμαι, Made-" facio, Perfundo : nam Schol. Aristoph. Π. (720.) " ο ζει διέμενος exp. δινγραίνων, addens, id suo tem-" pore dictum fuisse * χυματϋειν. Sed hoc διέμενος " potest esse etiam aor. 2 med. a th. act. διϊημι: " praesertim cum ap. Diosc. leganius non solum διεϊς, " διέμενος, sed etiam διειμένος in particip. praet. perf. " pass., quod esse ab act. th. δί'ίημι, negari riequit: " ut cum dicit, ο'ίνω διειμένας πολυτελεί, Maceratas, " Madefactas. Atque adeo idem et verbali ejus prse-" teriti utitur, riiniirum δίεσις, ut, βάπτων έν διέσει " τάς χείρας." [Hinc Αιερός, quod vide in Αιαίνω. " Αίομαι, Ruhnk. Ερ. Cr. 204. Toup. Opusc. 2 , 189. ad Od. P. 398. Heyn. Hom. 5, 343. 6, 205. 321. 7, 117· 185." Schaef. Mss.] Άποδίομαχ, unde άποδίωμαι, quod Hes. exp. άποδιώξω. Esse autem puto illud άποδίωμαι, quod II. E.(763.) Iegitur, μάχης έξ άποδίωμαι. [" Clark. ad II. Α. 398. Heyn. Hom. 5, 143." Schaef. Mss. * Ένδίημι, II. Σ. 584. Schneider. Lex.] " Έξαποδίω, •—δίομαι, Fugo ex, Insequendo

D " exigo et summoveo ex, II. E. (763.) αϊ κεν'Άρηα " Λυγρώς πεπληγυΐα μάχης έξαποδίωμαι." [" Heyn.

I. c.":Schaef. Mss. * Μεταδίομαι, jEsch. Suppl. 826. " Abresch. 2, 49. Heyn. Hom. 6, 218." Schaef. Mss.j

ΔΙΩΚΩ, ξω, et interdum ξομαι, ωχα, quasi δίω 3>κα, itidem Expello ,etc. Od. Σ. (408.) διώκω δ* οίίτιν' έγωγε. Ubi tamen et aliter exp. docebo paulo post. At (E. 8.) pass. "Os ρ' έλθών Όδυσήα διώκετο οίο δύ-μοιο. || Interdum particularem Expellendi signif. ha-bet, pro In exilium expello, quod Lat. Ι11 exilium mitto, ap. Herod. Multo frequentius est pro Perse-quor, Insequor: ac proprie Cursu insequor fugientem. II. X. (158.) Πρόσθε μέν έσθλός έφευγε, δίωκε δέ μιν μέγ' άμείνων Καρπαλίμως : Ρ. (75.)"Εκτορ, νΰν συ μέν ωδε θέεις, άκίχητα διώκων. Quin et act. item: pass. pro eod. II. Φ. (601.) δ δ' έπέσσύτο ποσσϊ διώκεΐν. "ΕΩΪ δ τόν πεδίοιο διώκετο πυροφύροιο. Sciendum est autem διώκω verti Persequor, Od. Σ. (408.) a quo initium feci : itemCogo: sed hae interprr. uiihi non placent. In prosa quoque διώκειν est Persequi fugientem,

3381 ΔΙΩ [ρρ. 1027

Thuc. 1. Έτρέψαντο τό· κα& εαυτούς, και έπεξήλθον διώκοντες έπϊ πολύ : Lucian. (2, 51.) Καν φευγωσιν, ούκ εκείνοι ο διώκων: Herodian. 3, (4, 14.) Εΰρεθείί νπο τών διωκόντων Ιππέων καί συλληφθείς. Et metapl). pro Assequi conor: quod Lat. itidem Consector di-citur. Thuc. (2, 63.) Και μή φεύγειν τους πόνους, ή μηδέ τάς τιμάς διώκειν: ubi et Aucupor verti potest. Budaeus Affecto etiam et Expeto vertit, in 11. seq. Dem. Τοϋ χάριν αν τών υμετέρων αυτών όλιγωρονντες, εκείνα διώκοιτε; Aristot, Eth. 7. Ούδ' ήδονήν διώκουσι πάντες τήν αυτήν, ήδονήν μέν τοι πάντες. Dionys. Η. de Isocr. Ό γάρ άνήρ ούτος έκ παντός τήν εύέπειαν διώκει. Alibi, Ilavrws 70 σεμνόν καϊ θαυμαστό ν διώκων. Lucian. (1, 550.) dixit etiam, Δίωκε δέ τά πολυανθρω-πότατα τών χωρίων, Covisectare loca celeberrima, pro Studiose frequenta : nam tinic v. studii s. diligentiae signif. subest. Sed et διώκειν τινά dicitur pro Con-sectari s. Assectari libenter, Xen. (Άπ. 2, 8, 6.) Χρή πειράσθαι τούς τε φιλαιτίους φεύγειν καϊ τούς εύγνίι-μονμς διώκειν : [4, 4, 24.] || Item διώκειν ναΰν vel ΐππον pro σπουδαίως έΧαύνειν: et διώκειν pro κα7ά : τάχος φέρειν. Eust. |) Persequor judicio, Accuso, Reum ago ; sic et Gall. servata ead. metaph. Pour-suivre,>i. e. Persequi. Dicitur autem διώκω σε ταύ-την τήν δίκην s., γραφήν, Reum te hujus criminis fa-cro, Dem. Καί Κηφισοφώντα γραφήν ιερών γραμμάτων έδίωκες: vel διώκω σε φόνου, Reum te caedis ago. Ta-lia sunt, δ. σε πληγών, βλάβης : affertur et τόν φόνον ab Afistot. Hinc διώκομαι, Accusor. Et διωκόμενος, Qui accusatur, Reus, i. q. φεύγων, ut contra ό διώ-κων, ,Accusator. || Persequor oratione, Describo, VV. LL. e Xen. (Άττ. 2, 1, 34.) Ούτω πως διώκει Πρόδίκοί τήν ύπ' αρετής Ηρακλέους παίδευσιν. || Ve-hor signif. videtur4 et Iter facio, inquit Bud. in Plut. Caesare, 'Evos αύτψ σνγκαθημένου παιδός τών ύπογρά-φειν άμα διώκοντες εϊθισμένων. [" Assequi, conor, Plato Theaet. 168." Routh. Mss. Eur. Or. 1331. πόδα, Xen. Κ. Ά . 7» 2, 20. άναπηδήσαντες έδίωκον, Rufi Fragm. p. 173. Schneider. Lex. " Ind. Xen. Mem. Meer. 118. et 11., Bentl. Opusc. 28. 147. Fi-scher. Ind. Palaeph. Wakef. S. C. 1, 134. Bruncfe. ad < Anacr. 123. ad Orest. 412. et p. 219. omninO Len-nep. ad Pbal. 114.: Hutchins. Ages. 88. Thom. M. 244. 893. ad Charit. 588. 777- Musgr. Iph. A. 684. Ion. 205. Wakef. 208.452. 1177.Herc. F. 350. 1085. (Musgr. 1041.) Eum. 406. Jacobs. Anth. 6', 175. 7, 264. 9, 248. 313. Hegesipp. 4. ad Lucian. 1, 821. Heyn. Hom. 6, 75- 76. 8, 272. 281. Heind. ad Plat. Theaet. 365. Reum ago, Plut. de S. Ν. V. 23. Am-mon. 142. Valck. ad Herod. I89. Brunck. ad Orest. p. 186. Tbom. M. 762. ad Charit. 456. Fugio, Fisch. Praef. Anacr. 48. ubi omnino de h. v . : Harles. ad Tbeocr. 173. Levesque in Thuc. 2, 328. Consequor, II. X. 199. 200. Propero, Musgr. Heracl. 6 l2 . Herc. F. 1085. Wakef. ib. Dionys. Η. 1, 214. Orell. ad Nicol. D. p. 198. In exilium mitto, ad Paus. 348. Fac. ad l , 557. Persequor, Epigr. adesp. 739. Fut., Lucian. 3, 564. Xen. Κ. Π. 4, 3, 18. 4, 1, 19! Schueid. p. 463. Ed. alt.: Aristopb.O. 1224. Thuc 2, 308. Bav. Unde? Heyn. Hom. 7, 761. Δ. άρμα, 5, 492. Herod. 567. Καί αυτόν μου διώκει τόν ύπνον 1 τών ομμάτων, Achill. Tat. 33. Med., ad Dionys. Η. 1, 225. Heyn. Hom. 8, 277. Διώξομαι, Xen .K. Π. 44. 336. 374. Plato Theret. 369. Pass., D i t i i i l Η 1, 460." Scbaef. Mss.] J

Διωγμός, Persecutio, Exagitatio, Vexatio : quod Gall. sonat persecntionis vox. Sic in Ν. T. , deinde et ap. Greg. et ceteros Eccles. Scriptt. Χριστιανών διωγμός s. διωγμοί. Est etiam Expulsio et ejectio Greg.„ loquenti de Daemonio, quod e corpore βίβ-λ ο ι erati [Diod. S. 3, 37. " Ad Diod. S. 1, 133 205. ad Orest. 412. Thom. M. 893." Scha;f Mss " Plut. Mor. 2, 969." Seager. Mss.] Δίωγμα, Id," qued persequimur. Α Xen. (Κ. Π. 1, 4, 21.) ita vo-catur Praeda, quam canis insequitur, q .d. Consecta-mentum, Πολλαί δέ τά δ. ΐ$φεΊσαι έπανέρχονται διά τό * μισόθηρον. || Mystic.um quoddam sacrum, quod solae mulieres in Thesmophoriis celebrabant, Hes. Sunt qui ex eo dictum putent, quod viros inde aree-rent. Fuisse autem postea vocatum et άποδίωγμα,

—1028.] · ΔΙΩ 3382

addit Hes. [Eur. Or. 988. Hel. 3 6 θ . : i. q. hiu it, Plato- Polit. 47. " Wakef. S. G. 3, 113. Brunck. Traeh. 508. Abrescb. iEsch. 2, 16." Schaef. Mss. * " Διωγμητής, Smyrn. Epist. de Polye. 86." Kall. MSs.] Δίωζις, i. q. διωγμός, Persecutio, Thuc. ,δίωζιν ποίεϊσθαι dicuntur, qui persequuntur hostesj non contra Fugae se maDdare, ut in VV. LL. habetur. Sic etiam ap. Aristot. δίωζις et φυγή opp. Etfn 6. || Δίωζις κλοπής, Accasatio furti, Actio furti, Plut. Pe-ricle. [" Thom. M. 893. ad Lucian. 1, 821. Iter, Dionys. Η . 1, 145." Schaef. Mss.} ΪΤΕΜ COMP. Προΐωζιε ΕΤ Παλίωξίί pro Προδίωξις et Παλιδίωξα, q. d. Praeinsecutio, et Postinsecutio. Hesiod,- Ά. (154.) Έν δέ προίωξίε τε παλίώξίς τε τέτνκτο,ϊχιΜ προ* ίωξις eorum est, qui priores insequuntur, at παλίω^ eorum, qui, cum fugarentur, versa vice postea iose-quuntur eos, a quibus fugabaiitur. Habetiir παΧίν-ξις et ap. Hom., ubi vide Eust. [*ΤΙαλινδίωξιφόΔ^ Punic. 46. T . 1, 358. Ώολίωξις, Lobeck. ad fll^n. Ecl. 498. App. Mithr. 49· " Heyn. Hom. 6, 288. 7, 3. 16. 20. 773. Προίωξίϊ, 6, 288." Schffif. Mss.

* Όπισθοδίωξις, Schol. Jo. Diao. ad Hesiod. Ά.Ί54. * Θηροδίωξ, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 612.] Ατ Δη»· ξικέλευθος, ΕΤ Διώξιππος, [Pind. Π. 9, 4.] noD a δίωζις, sed a διώξαι, itidem derivata sunt. Dicuntur autera διωζικέλευθα κέντρα, Epigr. (Philodem. 27,) Calcaria, quae velut persequuntur viam, i. e, urgeii·:; item διώζιππος "Αρης, Mars equos urgeris, ad eurstim sc. [" Διώξιππος, Quiiit. Maec. 6." Schaef. Mss.f

" Διωκτέos, Persequendus, Insectandus," [Plato The. 1, 167. Aristoph. Ά . 220.] Διώκτης b, Perii-cutor, Insectator. Et Coneectator, Bud. [Schfeiif. sner. Lex. in V. Τ . ] " Διώττας, Hesychie έργοδίύ-" κτας, sed videtur scr. potius διώκτας." [* " Θη/Ζο·* διώκτης, Gonst. Manass. Chron. ρ. 99· (540.) 106. (552.)" Kall. Mss. " p. 120. * Θηριοδιωκτέύή 95 ( = 7 8 . 500.)" Boiss. Mss. *'Οφιοδιώκτης, Gl. Marsse, Marsio, (sic.) * " Χριστοδιώκτης, Jo. Damasc.-Bp. ad Theoph. de Imagg. 118. Combef. * Χριστιανώι-ώκτης, 135;" Boiss. Mss. * Διωκτήρ, Babriae Fab·. 6. λύκον, unde * " Διωκτήριον, Andr. Cr. 101."'Kall. Mss. * Διώκτρια, Schol. iEsch. Etim. 206. * Διώι&ωρ, Sclmeider. Lex. Supplem. ν. Διάκτορος.] Διωκτός, Quem persequi debemus, Quem consectari opoHet, Expetendus, e Soph. [" Brunck. 3, 508. AtheB. 8." Schaef. Mss.] , Α τ Διωκτύς pro δίωξις, Perseeiltio, e Lasc. Sed in VV. LL. male διωκτή pro διωκτύί. [Callim. 3, 194. " Ruhnk. Ep·. Cr. 132. Valck. ad Herod. 42." Schaef. Mss.] " Διώκτιος, Persequens, " Urgens, Greg. Naz. Τήν σκυθρωπήν καί διωκτίαν " άμάρτίαν, Horrendum et persequens peccatiliii, " VV. LL. Sed haec mendi suspicione non carent'."' [Respicitur Etym. M. 29, 19. Καί ποφά"τ<2 Θεολόγω τήν άμαρτίαν, ώς εντεύθεν, Α'ίγυπτον τήν σκυθρωιήν Καί διώκτριαν αμαρτίας. * " Δυσδίωκτος, Schol. Theocr. 4, 45." Boiss. Mss. * Ληστοδίωκϊος, * Αυσσοδίωκτος, Xen. Eph. 1, 6.]

[* 'Αντιδιώκω, Gl. Obtrecto.] Άττοδίώκω,-Εχρβίΐο ex aliquo loco, Fugo aliquem, Aristoph. Ν. (129&) Ούκ αποδιώξεις σαυτόν έκ τής οικίας ; Νοη te ex aedi-bus proripies? [Thuc. 6, 102. " Fisch. Palaeph. 97-Τ. H. ad Plutum p. 131." Schaef. Mss.] 'Αποδίωξα, Expulsio. Esse etiam volunt Genus figurae, quae et άποπλάνησις dicatur. " 'Απόδοξις s. 'Αποπλάνησα, " Rejectio, Reprobatio rerum quarundam quasi in " quaestionem venire non dignarutn, W . LL. sed " perperam ; scr. eDim άποδίωξις." [* " Άποδίω- ^ γμα, ad Hesych. 1, 1003. D.6:" Dabler. Mss. *"'A-ποδιωκτέος, Herodian. 165." Boiss. Mss. * Άποδκί-κτήρ, unde * Άποδιώκτρια, Tzetz. ad Lyc. 359-* " Άποδίωκτος, Herod.Epimer. 103. *Δυσαποδίωκτος, Sehol. Theocr. 10 ,11." Boiss. Mss.] Εκδιώκω, i. q. άποδ. et pro Mitto in exilium, [" Lucian. Jud. Voc." Boiss. Mss. Schleusner. Lexx. in V. et N.T., Diod. 5. 1. p. 56. Dem. c. Zei». 5 7 5 = 8 8 3 . Scliol. Sdpb. El; 570. " Jacobs. Antb. 12, 56. Fisch. Palaepb. 97·" Schaef. Mss. * " Έκδιωκτέον, Plut. de Puer. E-duc. p. 13." Kall. Mss.] * Έκδίωξις, Expulsio. " 'E-" πιδιώκω, pro Persequor, Insequor, e Xeni: J. Poll. " 8. tradit Isaeum έπιδιώκειν dixisse τό πάλιν δικάζω

3983 ΔΙΩ [ρρ. 1028—1029.] ΔΟΙ 3384

σθαι, quod interpr. Judicium resortiri, secundoqne " experiri." [Plut. 6, 853. Schleusner. Lex. in V. T . , Herod. 8, 93- 108. Diod. S. 3. p, 131., 13. p. 354., 19. p. «87- " 2, 321. Wyttenb. Sel. 428. ad Herod. 662. Conf. c. καταδ., ad Diod. S. 2, 485." Schaef. Mss. *'Επιδιωγμός, Polyb. 11, 18. * 'Επιδίωξα, Stra-bo 10. p. 299· S., ubi perperam έπίδειξις, " Nicet. 1, 4." Kall. Mss. * Έπιδιώκτης, Gl. Persecutor.] " Καταδιώκω, Persequdr, Plut. Alcib. Έτρέφατο και " κατεδίωξεν άχρι σκότους, Xen. Έ . 1. Et's τήν θάλασ-f σαν καταδιώξαντες." [Schleusner. 1. c.] Μεταδιώκω, Pefsequor, Insequor, Vestigo, Inquiro, ut dicitur με-ταθέω, et μετέρχομαι. Ita Cic. ap. Plat. μεταδιώκειν vertit(Conqttirere, ρ. 39. mei Cic. Lex.: Greg, Kai πολλής πανσάμενοι πλάνης, μεταδιώξαιεν τήν αλήθειαν.

*Apud Plat. in pass. "Αλλως δε μεταδιωκόμενον άχρη-σΤον. E t i n P h i l . O n ταύτη πη δει * διαθηρευθήναι τό νϋν μεταδιωκόμενον. [Schleusner. 1. c. " Phalar. 32. Longus 125. Vill." Schaef. Mss.] " Μεταδιωκτέον, " Persequendum, Insequendum." [* Μεταδίωξις, ΘΙ. Petitio, Persecutio.] " Μεταδίωκτος, Persequen-" do captus, Quem nacti sunt, qui insequebantur, " aliis Retractus, ut, Μ. γενόμενος ήκε, Retractus ve-">nit,"[ex Herod. 3, 63. *ΐΙαραδιώκω, Dionys. H.de Comp. VV. 284. Schaef .=2, 3 9 = 5 , 143. * Περίδιώ-Κω, Gl. Pgrsequor, Strabo 1234. * Προσδιώκω, Thuc. 6, 70. " Cattier. 90." Schaef. Mss. * Συνδιώ-κω, Diod. S. 2. p. 79-, 11. p. 280., 13. p. 334. 369. 391., 16. p. 517. Thuc. 8, 17. Stob. Tit. 38. p. 226. Lucian. de Hist. c. 39· Parthen. 15. Joseph; A . J. 4, 5, 2. ubi perperam συνδιωθίζω, " ad Hesych. 1, 1003. n. 11." Dahler. Mss. Demosth. 1068. "Toup. ad Longin. 323." Schaef. Mss. * Συνδιωκομένως, Clem. Alex. 205. Σ. και * τροχαλώς όμιλείν. * "Συν-δϊωξις, Schol. II. Ρ. 597" Kall. Mss.]

f Αιωκάθω, Att. i. q. διώκω, ut άμυνάθω pro άμννω. Apud Aristoph. et Plat. de eo dicitur, qui judicio persequitur. Aristoph. (N. 1482.) είτ αυτούς γραφήν Αιωκάθω γράφάμενος : [Σ. 1197*3 Et διωκάθειν φόνου, Plato Euthyphr. [55. Fisch. " Eur. Fr. ρ. 444. Beck." Seager. Mss. " Heind. ad Gorg. 122. Mcer. 118. et n., Timaei Lex. 87. et n." Schaef. Mss.]

"Ίωκή, s. Ίωκά, Hesychio δίωξις, όρμή, Persecutio, " Impetus: per aphseresiu enim dictum putatur pro " διωκή s. δίωξις. II. Ε. (739·) de aegide Palladis,- Αει-" νήν, ήν' περϊ μέν πάντη φόβος έστεφάνωται" Έν δ' " Ιρις, έν δ' αλκή, έν δέ κρυόεσσα ίωκή : (521.) οί δέ καϊ " αυτοί Ούτε βίας Τρώων υπεδείδισαν, ουτε ίωκάς. Ιη " quorum 11. priore Schol. quoque exp. δίωξις·. in " posteriore vero non solum τάς έν πολέμφ διώξεις, " sed etiam κραυγάς, άπβιλάϊ, Clamores, Minas. " Rursum metaplasmo dicit ίώκα pro ίωκή ν, ut He-" siod. κρόκα pro κρόκην, Etym. in exemplum afferens " hoc hemistichium, ίώκά τε δακρυόεσσαν, quod extat " II. Λ. (599·) Είστήκει γάρ έπϊ πρύμνη μεγακήτεί νηΐ, " Είσορόων πόνον α'ιπύν ίώκά τε δακρυόεσσαν. Quo in " 1. exp. itidem δίωξιν." [" Heyn. Hom. 5, 102.134. Aecus. ίώκα, 5, 57-102. 6, 223. * Ίώξ, 7, 59- * Ίω-γμός, 7, 803." Schaef. Mss.] ""Ιωξις, Hesyehio et " Suidaa δίωξις, Persecutio, Insectatio." [" Heyn. Hom. 6, 223." Schadf. Mss.] " Ίωχμός, i. q. ίωκή et " ίωξις ejusdemque originis, e διώκω sc., aphaeresi li-" terae initialis : i. e. Persecutio hostilis, Infesta in-" sectatio. II. Θ. (88.) τόφρ'Έκτορος ώκέες ϊπποι'Ήλ-" θον άν' ίωχμόν, θρασυν ήνίοχον φορέοντες "Εκτορα: " (157·)Ώί άρα φωνήσας φύγαδ' έτραπε μώνυχας ίπ-" πους ΑΖθις άν ίωχμόν. Sic Hesiod. ποδών δ' αίπεία " ίωή Άσπέτου ίωχμοίοβολάων reκρατεράων." [" Heyn. Hom. 5, 432. 725." Schaef. Mss.]

" ΔΙΩΛΥΓΙΟΝ, Hesychio ήχοϋν έπϊ πολύ, μέγα καϊ " σφοδρόν, διατεταμένον, Longe lateque sonans, Ma-" gnum et vehemens, Longe lateque se extendens : " ut Suid. quoque exp. μέγα καϊ έπϊ πολύ διήκον, ad-" dens, διωλνγιον κακόν Prov. dici έπι τών μέγα τι καϊ " δεινόν υφισταμένων, de iis, qui magnum aliquod et " atrox malum sustinent. Idem Suid. e Damascio " affert, Ταϋτα ού διωλύγιος φλυαρία δόξειεν άν είναι, " καϊ δικαίως ού κατά γραών ύθλον λεγύμενον, άλλα " πέρα τοϋ μεγίστου φληνάφου; Epigr. πνεύμα, Flatus

PARS XII.

" magnus et vehemens. Et δ. πράγματα, Etymologo " τά μεγάλα καϊ χαλεπά, Res arduae." [Phot. Bibl. 1074. Apoll. Rh. 4, 1258. πράγματα, Isseus ap. Har-pocr., ad Timaei Lex. 89- " Mitsch. ad Achill. Tat. 34. Gesn. Ind. Orph. ad Mcer. 238. ad Timffii Lex. 88. Koppiers. Obs. 150. Heringa Obs. 196. ad Cha-rit. 278. 323. Valck. Callim. 267. Jacobs. Anth, 9 16." Scbaef. Mss.]

" ΔΟΔΡΑ, ή, Potio s. Jusculum ex eo dictum, quod e novem speciebus fieret, ut Auson. indicat hoc Epigr. Αόδρα ποτός καϊ άριθμός· έχω μέλι, οίνον, έλαιον,'Άρτον, άλας, βοτάνην, ζωμό ν, ϋδωρ,πέπερι : quod quidam sic interpr. Dodra vocor: quae cau-s a l novern species gero: quae sunt? Jus, aqua, mel, vinum, panis, piper, herba, oleum, sal. Di-citur igitur a dodrante; dodrans enim dicuntur novem unciae." [A Schneidero non agnoscitur.]

" ΔΟΘΙΗΝ, ήνος, ό, Furunculus, tuinor άποστημα-i " τώδης, e crassis hunloribus in carnosis plerumque

" partibus consistens, mitis quidem cum solam cuteni " occupat, sed pervicax et malignus, ubi subter actis " radicibus erumpit: ut Gorr. inter alia e Gal. tra-" dit, qui geminam ejus differentiam facit, κ. Τόπ. 5. " Diosc. 1, 184. de ficubus, Καταπλαττόμενα δέ έφθά " λεία διαφορεί παρωτίδας, δοθιήνας μαλάσσει, φύγεθλα " πεπαίνει. Unde Plin. 23, 7• Ad furunculos, pa-" nos, parotidas decoctae illinuntur. Aristot. Η. A. 3. " Αοθιήνων καϊ φυμάτων μεστός. Apud J. Poll. legi-" tur Αοθή τέρμινθος, φϋμα φλνκταιναν έχον. Apud " Suid. vero, in Ms. etiani exemplari, Αοθίων, φϋμα " φλνκταίνη έοικός : cum hoc jsxemplo, "Εχουσα δο-" θίωνα υποφυόμενον άρτι. Sed valde suspectum mihi " est illud J. Pollucis δοθή τέρμινθος, cuni δοθιήνα di-" versum esse tumorem a τερμίνθω pateat, ex bis ver-" bis Hippocr. π. Χυμών, et Epid. 6. Ούτε φαγεδαίνρ " ούτε δΰθιήσιν οϋτε τερμίνθοίσιν άλίσκονται. Ubi ηο-" tandum est, Ald. Ed. habere δοθίησιν, sed perpe-" ram procul dubio: cum alibi ap. eum legatur δο~ " θιήνες, ut π. Παθών, Χοιράδες, καϊ φύγεθλα, καϊ δο-" θιήνες. Alioqui si ι stibscriptum naberet, esset a " sing. δοθίη." [Aristoph. Σ. 1172. Hippocr. 51, 38. * Αοθίνη, Gl. Furunculus.] " Αολέων, Hesychio ό " δοθιήν, Furunculus."

ΔΟΙΔΥΗ, υκος, ό, Pistillum, Radius, quo aliquid in mortario tunditur, miscetur, agitatur: i. q. άλετρί-βανος, J. Poll.: cujus έν τή θυείφ περιαγωγάς Enpolis περιαμφίδας nominavit. Aristoph. Ί . (984.) εί μή γέ-νοιθ' ούτος έν Τή πόλει μέγας, ούκ αν ή-Στην σκεύη δύω χρησίμω, Αοίδυξ ούδέ τορύνη, ubi Schol. dicit, δοίδυκα esse σμικρόν καϊ στρογγύλον : teres enim hoc instru-mentum esse solet; at τορύνην esse κινητήρων χύτρας, quo ea, quae in olla coquuntur, miscentur aut agitan-tur. Addit auteui hic Prov. esse έπί τών σμικρών καϊ μή αυξανομένων, άλλά μικρών μενόντων. Idem Π. (710.) παις αύτψλίθινον Θυείδιον Παρέθηκε καϊ δοίδυκα καϊ κιβώτιου: addens (716.) horum usum, quia φάρ-μακον Καταπλαστόν ένεχείρησε τρίβειν, έμβαλών Σκο-ρόδων κεφαλάς τρεις: et, Έν τή Θυείφ συμπαραμιγνύων όπόν. [" Σ. 938. Εϊρ. 295." Seager. Mss. " Jacobs. Anth. 9, 156. Τ . Η. ad Plutum ρ. 204. 237. Ari-stojJn. Fr. 217." Schaef. Mss.] Αοιδυκοποιός, ο, Pi-sdllorum fabricator, [" Τ. H. ad Plutum p. 237. ad Diod. S. 2, 306. Toup. Emendd. 2, 134." Schjef. Mss. * Αοιδυκόφοβος, Lucian. Tragop. 200. * " Aoi-δυκέω, * Αοιδυκίζω, Τ. Η. ad Plutum ρ. 379." Schsef. Mss.] Άναδοιδυκίζω, Comniiiceo, Confundo. Pro-prie Pistillo in mortario commisceo. Hes. habet άνα-δοιδυκάζειν, et eXp. άναταράσσειν, Etym. άναδοιδυβί-ζει, quod eod. modo exp. In VV. LL. annotatum est άναδοιδυκάζειν signif. etiam Perterrefacere : qua-si sc. άναδοιδυκάζειν aut άναδοιδυκίζειν exp. άνα-ταράσσειν, acciperent άναταράσσειν pro εκπλήττεiv. " Αιαδοιδυκίζειν, Hesychio όρχείσθαι άσχημόνως, In-

decenter saltare. In Lex. meo vet. διεδοιδύκισε exp. " διέγραφε τή χειρϊ, στρογγύλην αύτήν ποιήσας ώς δοί-" δυκα, διέτριφε: quae Etym. quoque refert e Lex. " Rbet.: Hes. yero exp. διέστρεφε τήν" χείρα στρογ

10 F

3375 ΔΙΣ [ρ. 452.]

* δοιδύσσω, ut μύω ταράσσω: δαδύσσω,

« γύλην." [* Αύζω, * δύσσω, * μοιμύω '. δαδύσσω Etymologo δαιδύσσω, δαιδήσσω, Hesychio έλκω, σπαράσσω, βα-σανίζω, Schneider. Lex. Schaef. Meletem. Cr. 67. Lex. Vocc. peregr.]

ΔΟΚΕΩ, ήσω, ηκα, sed usitatius ξω et ξα, Videor: et δοκεϊ μοι, Videtur mihi. Od. Θ. (388.) Ό ξείνοε μά-λα μοι δοκέει πεπνυμένοε είναι. Sic in prosa passim cum infin» Xen. Δοκεϊε δέ μοι καϊ αύτόε τοΰτο γινώ-σκειν. Plato de Rep. 2. Δοκώ μοι άδύνατοε είναι. Isocr. Έμοϊ δοκοΰσιν άπαντεε έπίθυμεϊν. Et irapers. Δοκεϊ γάρ μοι χρήναι παρ' αΰτών πυνθάνεσθαι. Itera cum negatione, Έδοξέ μοι μή δρ$ν ταΰτα, Visum est inihi haec ηοη facere, ί. e. Censui haec non esse faci-enda. Vel inverso Gr. loquendi genere, Haec mihi non visa sunt facienda. Sed in praesenti, Δοκεϊ μοι μή δρξν ταΰτα, ηοη item ad verbum reddas, Videtur mihi 110η facere hsec, secl Videntur mihi haec non fa-cienda, Non censeo etc. Ταΰτα έ'δοξε Κικέρωνι, Plut. Haec Ciceroni probabantur. Et τό δοκοΰν τινϊ, Quod 1 alicui probatur, Quod alicui placet. Unde κατά το δοκοΰν αΰτοίε, vertitur etiam Pro suo arbitratu. Et Plut. Themist. Γίνεται τό δοκοΰν έκείνοιε, Res illorum arb.itrio geritur. Apud Thuc. autem Παρά τό δοκοΰν ήμϊν, Supra nostram opinionem. Nonnunquani vero velut per parenthesin jnseruntur εΐ δοκεΊ et έμοϊ δο-κείν, pro Si placet, Si ita videtur: et Ut mihi qui-dem videtur, Meo quidem judicio. Plut. Διαλΰωμεν, εί δοκεϊ, τό συμπόσιον. At έμοϊ δοκεΐν pro ώί έμοϊ δο-κεΐν dicitur: vide Bud. 363. || Item pass. interdum δοκεϊσθαι, sicut et δοκεΐν, pro Videri et censeri, ut Bud. 362. e Plat., Οίτώ δέδοκταί μοι, Sic statui, Sic decretum est mihi, Sic censeo, Δέδοκταί μοι κατθα-νε'ιν, Certo statutum, est mori, Certa stat sententia mori. Δεδόχθαι rrj βουλή καϊ τω δήμω, ap. Dem. et alios, Decretum vel Statutum esse a senatu e t a po-pulo. HINC τά δεδογμένα, Decreta, Placita: quae et δόγματα. Sed δέδοκταί redditur et verbo Conve-nit; ut δέδοκταί ήμΊν, Convenit inter nos. [" Sic et ap. Herod. 4, 68. Sed ap. Eund. etian\ δεδόκηται, < 7, 16." Schweigh. Mss.] Quae interpr. et activo δο-κεΐν alicubi convenit; ut Xen. Έ . 2, (1, 1.) Οϊ» δέ ταΰτα άρέσκοι, κάλαμον φέρειν έδόκει, Convenerat in-ter eos, Constitutum ei»at inter eos, ut gestarent cala-mun. 4| Et δόξαν partic. absolute, Cum convenisset, visuin esset. Herod. Δόξαν δέ σφι έποίησαν λαβύριν-θον. Thuc. Καί δόξα ν αΰτοϊε έχώρουν έε τό τείχοε. Ιη quibus 11. sunt qui δόξαν σφι vel αΰτοΊε vertant, Εχ eo placito. Et Lucian. (1, 40.) Δόξαν ου ν μοι διά πολ-λοϋ προσειπεϊν Νιγρΐνον τόν φιλόσοφο ν, έωθεν έξανα-στάε ώε αΰτόν άφικόμην, pro Cum statuissem visere. Bud. Dicitur et δόξαν δέ ταΰτα, a Plat. et Xen. (K. 'A. 4, 1, 3.) pro Cum de his convenisset. Item plur. *E. 3, (2, 14.) Δόξαντα δέ ταΰτα καί περανθέντα, τά μέν στρατεύματα άπήλθε. || Dicunt etiam miro quo-dam loquendi genere, Δοκώ μοι ποιήσειν τοΰτο, ηοη pro Videor niihi facturus hoc, ut sonat ad yerbum ; sed potius pro Certnm mihi est hoc facere. Tale est δοκώ μοι έπιγράψειν, Lucian. Et δοκώ μοι παραλείψειν. y£scllin. Ταΰτά μοι δοκώ ύπερβήσεσθαι. Cui siinilem h. 1. Greg. Τά ουν άλλα παρήσειν μοι δοκώ, Bud. interpr. Reliqua igitur praetereunda mihi esse censeo. Idem tamen Bud. δοκώ in tali quodam Luciani 1. δοκώ μοι ποιήσειν interpr. Existimo me facturum ; nam et δοκώ pro Existiuio sumitur, ut mox docebitur. In qno tamen illi non assentior; sicut nec in boc δοκώ Xenophontis,. Ύοιαϋτα διαλεχθείε αύτή δοκώ μεμνή-σθαι: nec enim hic pro Existimo accipi crediderim, sed potius esse δοκώ pro έμαυτω δοκώ, quo Dem. uti-tur. || In aliqua existiinatione suin, eo modo, quo Gall. dicimus Homme d^ppafence, q. d. Homo ap-parens: pro eo sc., qui apparet et videtur esse ali-quid supra ceteros. Sic ap. Eur. (Hec. 2980 οί δο-κονντεε ορρ. τοϊε άδοξου σι: sicque Paul. (ad Gal. 2, 2.) part. δοκοϋντεε usus est. Vide Bud. Comm. 363. || Existimo, Puto, Eur. (Or. 259.) OpgΙε γάρ ούδέν, iSv δοκει» σάφ' είδέναι. Xen. Σν δέ σαυτόν φρόνιμο ν τι δοκεϊ» έχειν ; Dem. Έγώ γάρ έμαυτόν ταύτα πάσχειν εδόκουν. Sic Plato de Rep. 5. Ούκ έστι κακή παύλα

ΔΙΣ 3376

Α ταϊ» πόλεσι, δοκώ δέ ούδέ τψ άνθρωπίνψ γένει. Lncian. "Ονον &ν τιε όγκασθαι έδοξε. Quin et pass. ΔοκεΊσθαι, pro Existimari, Putari, εί δοκούμενον, Quod existimf-tur, Bud. e Plat. Idem pro Existimari et suspectum esse, ut καταδοκεΊσθαι, afFert ex Antiph. Δοκεΐν exp. etiam Reputare Soph. Aj. (942.) Σοι μέν δοκείν ταϋτ' έστ', έμοϊ δ' άγαν φρονείν. || Δοκήσω autem ap. Ari-stoph. lfegitur, sicut et δόκησα pro έδόκησα ap. Hom. Sic δοκήσαν, Eur. (Supplv 1290 Itidein vero a Ka-ταδοκοϋμαι est part. καταδοκηθείε ap. Antiph. [Δοκ& μοι, seq. infin., Dionys. H. de Comp. VV. 55. Μοί δοκώ, δοκώ μοι, 369. δοκώ et δοκεϊ conf., 55. iEscb, Suppl. 601. Ag. 16. Aristoph. Π. 1188. Heind. ad Plat. Phaedr. 10. Xen. K.*A. 5, 7, 26. n . : Pind.N. 7, 45. Stob. Phys. p. 40. Ορρ. K. 4, 296. Arat, 559. Orph. Ά . 1351. II. P, 730. " Aristop^ B * 1220. ύφέσθαι μοι δοκεϊ» Τό ληκύθων γάρ τοΰτο πνευ-σείται πολύ, Vela tibi submittenda sunt, ut mihi vi-detur. Legere malim δοκεϊ, ut in Classical Journal T . 2. p. 503. jam dixi." Seager. Mss. " Δοκέω, dani

Β le passage de Dem< (629.) cit6 par Schneider, ToO» έάλωκόταε και δεδογμένουε άνδροφόνονε, il faut exami-ner, si quelques Mss. ne porlent δεδειγμένουε. Peut-fetre ce verbe a-t-il encore la signif. du compos^ εΰ-δοκέω, dans ce passage de Cratinus, Athen. 56., τϊιϊ» ραψανϊσι δοκεϊ. Le passif δοκοϋμαι se trouve dans Platon, Polit. 6, 490." Corai. Mss. Δοκείν pro δο-κέον, ad Greg. Cor. 678. δόξαν ταΰτα, 130.] " Δεδο-" κημένοε, i. q. δοκών S. δοκεΰων, h. e. έπιτηρών, ένε-" δρεύων, vel etiam έκδεχόμενοε, Observans, Insi-" Hianc Evninipns. HpsioH. Ά . Ήστο δ' άνηο n\ir>vt

dians, Excipiens, Hesiod. Ά.7Ηστο δ' άνήρ άλιεί» " δεδοκημένοε, Apoll. Rb. 2, (406.) Άμφίε όπιπΤεύει " δεδοκημένοε. Derivant nonnulli a δοκέω, sed a δο-" κάω quoque deduci queat, unde comp. προσδοκάω." [" Δοκέω, Wakef. Ion. 1462. Herc. F. 1417. Alc. 793. Luzac. Exerc. 55. Coray Theophr. 342. Boiss. Philostr. 353. Fiscb. Ind. Palaeph. ad Charit. 299. Simulo, Phalar. 348. et Lennep. 349. Iph. T. 956. Brunck. Aristoph. 1, 271. 3 , 4 7 - EZp. 1051. Plato Eutbyphr. 23. Fischi, Larcher ad Herod. 1, 181. ad Xen. Mern. 1, 7, 4. Valck. 241. JJrunck^ ad Eur. Med. 66. Abrescb. Lectt. Arist. 262 .Valct . Hippql. p. 217. Ο ύ ί ρ κ ε ϊ ν , Dissimulare, Steinbr. Mus. Tur. 1, 301. Censeo, Eur. Iph. T. 640. Jacobs. Anth.'9, 425. 449. Lucillius 62. et Jacobs. Aristopb. Ά . 472. Lucian. 3, 462. Dionys. Η. 1, 121. 2, 899. 914; 5, 104. Boiss. Philostr. 603. Theocr. 1, l50.'Verh. ad Anton. Lib. 33. Zeun. ad Xen. Κ . Π . 105. Toupi Ο-ρη?,c. 2, 286. Mitscb. H. in Cer. 131. Yillois. ad Longum 22. 129. ad Charit. 15. Wakef. S. C. 3,182. In rebus lautis versor, Musgr. Heracl. 897« Barne9. ib. Placeo, Wakef. Ion. 501. Plato Theaet. 335- Ex-pecto, In animo habeo, Meditor, Wakef. Herc. F. 92. De somniis, Heind. ad Plat. Theaet, 3^8. De rebus fa-ctis, quarum quis meminit, 282. De re certa, Brunck. Aristoph. 3, 179- Cum infin., Thom. M. l 6 l . 167. Musgr. Ipb. A. 528. Markl. Iph. p. 328. Abund.,ad Charit. 413. Brunck. Aristoph. 3, 179. Ορρ. είναι, Wakef. Herc. F. 182. Boiss. Philostr. 555. ad Phalar 340. Ty δοκείν, ορρ. τω οντι, Toup. ad Longiri. 36l ad Herod. 418. Δοκεΐν pleonast., 328. Abrescli. Pa raphr. 241. ad Xen. Mem. 2, 2, 1. Koppiers. Obs 95. Aliud δοκώ, aliud δοκεϊ μοι, Valck. ad Herod. 26l ad Lucian. 1, 526. (ubi et de μοι δοκώ.) ΦαινεσβιΛεί δοκεΐν, Valck. Hippol. ρ. 279. Musgr. 1071. De usu Attico, ad Xen. Eph. 188. Ώ» δοκώ, Plato Phaedr. 309. Heind. Δοκώ μοι, 200. Toup. Opusc. 1, 205. Abresch. ^Esch. 2, 200. Schneid. ad Xen. (Ec. 38. Lucian. 1, 21. 104. 488. 2, 308. 338. 354. 3,136. 198. 239. 308. 317. 392. 434. 532. Jens. Lect. Lucian. 137. Dionys. H. 5; 25. 185. Boiss. Phi-lostr. 330. 346. Aristoph. Ό . 671. Σ. 177. Eip. 13. 6 l . 177. 306. Δοκώ, δόκώ μοι, cum inf. fut., Schneid. ad Xen. Κ. Π. 639. Ed. alt. Μοι δοκω, ad Phalar. 298. ad Thom. M. 168. 242. 246. Iph. T . 1029. Hel. 1221. Lucian. 1, 647. Kuster. Ari-stoph. 65. Brunck. 3, 194. Bergl. Alciphr. 2, 226. Δοκώ μέν, Herm. ad Suppl. p. 57. Δ. ίδεΐν, opqv, Vil-lois. ad Longum 22. Mitsch. H. in Cer. 131. 'AXij0? σοι δοκώ, Heind. ad, Plat. Phaedr. 192. Δοκεϊ», inter-

3387 ΔΟΚ [pp. 1029—1031.] ΔΟΚ 338S

sertum, ad.Theaet. 299· Ποιών δοκεϊ®, Boiss. Philostr. Α 552. Πώϊ δοκεϊ®; Add. Markl. Iph. p. 216. Brunck. Aristoph. 1, 265 .2 , 25. Acharn. 24. Steinbr. Mus. .Tur. 1, 332. De hoc similibusque, Dawes. 521. Valck. Hippol. p. 215. ad Lucian. 1, 475. Τί δοκεϊ®; ad Charit. 143. 520. Δοκεϊ, Abresch. Lectt. Arist. 262. Placet, Dionys. Η. 1, 548. 2, 659. 5, 51. Boiss. Philostr. 597. Lucian. 3, 468. 471. In una periodo signif. et Placet et Vjdetur, Herod. 8, 113. Cum inf., Porson. Med. p. 70. Cum accus. et inf., Dionys. H. ,1, 171. Xen. Κ. 'A. 38. Schn., ad Mem. 4, 3, 10. Zeun. ad Κ. Π. 209. Δοκεϊ, δοκώ, Brunck. Andr. 81. ^usgr. 888. Μοι δοκεϊ, Brunck. Aristoph. 3, 156. Δοκεϊ juoi praemissum, Heind. ad Plat. Cbarm. 80. ad Tbe«t. 282.Δοκεϊ, ubi expectes έδόκει, ad Charm. 80. ils έμοϊ δοκεϊ, δοκεϊν, Wessel. Herod. 66. 105. 322.

.356. 399. 482. 633. 649. 743. Ή® ήμϊν δ., ώ® γ' ήμϊν δ., Toup. ad Longin. 388. Δοκεϊ, έδόκει, omissa, Valck. ad Theocr. x. Id. p. 76. Δοκεϊ sub, in his, ώς έμοϊ, Koppiers. Obs. 86. cf. Toup. Opusc. 1,299. 386. Valck. Hippol. p. 198., P. Abresch. Paraphr. Β 404. Soph. CEd. C. 76. Antig. I l 6 l . "Ω® σοι δοκεϊ, pro κατά τήν σήν γνώμην, Heind. ad Plat. Gorg. 190. Kuster. Aristoph. 73.:—* Apud Graecos autem δοκεϊ μοι ΰφέσθαι (pro, Censeovela esse submittenda,) eod. modo dicitur, quo, δοκεϊ μοι ποιεϊν, Videtur mihi esse faciendura ; et in 1. c. Sophoclis, δοκεϊ μοι πλεϊν, Vjde-tur mihiesse navigandum, et sexcenta alia.' Aristoph. "0. 1578. 1685. Brunck. 3, 51. 193.:—' Graece pe-jripde dicitur τυφλός δοκεϊ γνώναι, et τνψλω δοκεϊ γνώ-vai, ut perinde dicitur δοκώ μοι ποιεϊν, et δοκεϊ μοι

-ποιεϊν.' Πώϊ, δοκεϊτε, — ; Dionys. Η. 2, .1180.: Lon-gus 129· Vill. Έδόκει τάς Νύμφας δεϊσθαι, de somnio. Έδόκει Νέρων, Placuit, visum est N^roni, Lucian. 3, 641. Έμοϊ γάρ δοκεϊν, Jacobs. Anlh. 11, 139- "Ω® γέ μοι δοκεϊν, Brunck. Aristoph. 1, 265. Έμοϊ δοκεϊν, Gronoy. ad iElian. 326. Έμοϊ δοκεϊν, δοκεϊ, Valck. ad Theocr. χ. Id. ρ. 131. Wessel. Herod. 131. 743. ad Lucian. 1, 505. Fisch. ad Palaeph. 73. Μεϊδον ή δοκεϊν, Herad. 1029. Ή δοκοϋσα μήτηρ, Villois. ad Longum 164. 01 δοκοΰντες, τά δοκοϋντα, Musgr. Tro. c

_6θ9· Σο%έν ταϋτα δοκοϋντ' έστϊν, έμοϊ δέ τάδε, Markl. Suppl. ,466. Wakef. Alc. 540. Jacobs. Anth. 6, 320.

.Δοκοϋν, δόξαν, Lennep. ad Phal. 31. Wessel. Herod. ΐβΟ.'Έδοξε τή βονλή, Heind. ad Plat. Phaedr. 289.

Έδοξα, conf. c. εδόξεν, ad Charit. 704. Έδοξ 'ιδεϊν, ,de somniantibus, Herodian. Philet. 434. et n., Wyt-.tenb. ad Plut. S. Ν. V. 54. Ή® δόξαι, Eur. Dan. 63. Αόξει σε τιμιωτέραν, ad Charit. 109. Έδόκησα, Markl. Suppl. 129. Rhes. 777. Αεδόκηκε, Eum. 309. Δέδο-κται, Valck. Hippol. p. 281. ad Lucian. 1,400. Cum dat. et inf., Herod. 312. Αέδοκται, δεδόκηται, δέδοκτο, ad Herod. 490. 518. 726. Δέδοκταί μοι, In me sen-,tentia lata est, Herod. 4 ,68. Καλώ$ δ., Valck. Phcen. p. 545. Αεδύχθαι, Formula solennis in plebiscitis, Steinbr. Mus. Tur. 1, 307., Δεδόχθω, Τ. Η. ad Lii-cian. Dial. 111. Τό δοχθέν, ad Dionys. H. 2, 838. Τά δοκηθέντα, Toup. Opusc. 1, 454. Αεδοκημένος, Nicias 6. Heyn. Hom. 7, 126. Αεδογμένος, Boeckh. in Plat. Min. 195. Όδ,' ώς έοικε, συμμαχεϊν, pro συμ-

,μαχεϊ, de hac constr., Brunck. Antig. 740. Trach. D 1240. sed v. Wakef. 1238." Schaef. Mss.]

[* Αόκημι, unde δοκείην, Dem. c. Lept. p. 64. * Δό-κω, i. q. δοκέω, unde Lat. Duco, Fest . : sic δόξω, έδοξα, δέδογμαι.]

[* Αόκημ α, i· (], boKTjfftg, Eur. Tro. 411. Hcrc. F. ,771.Plut. 10, 400. " Wakef. Herc. F. 111." Scbsef. Mss.]

Αόκησις, Opinio; unde δόκησιν παρέχειν, Opinio-nem expectationemque de se praebere ap. Plut. Vide Bud. Conim. 367. Alibi autem addit δόκησιν a Lu-ciano accipi etiam pro Fama. [" Αύκησις, Suspicion, or, Α doubtful perception of a thing. Suidas very

jproperly classes a perception of this kiud, with that of a phantasm, a dream, and a shadow." Tbk Tay-jor. in Expl. Vocum quarundam Aristot.: Eur; Andr. 696. Heracl. 396. 745. Hel. 118. 120. Lucian. 565. " Soph. Trach. (425.) ταντό δ' οΰχί γίνεται Αόκησιν ε'ιπεϊν, ,κ&ξακριβώσαι λόγον, quae locutio elliptica est *ub. .wta." Brunck. Mss. " Musgr, Heracl. 396.

ad Moer. 148. ad Herod. 592. ad l»halar. 228." Schaef. Mss. * L ίοκησις, i, q. δοχή, ut δώρων δ. pro δωροδοκία, Thuc. Suid.] Αοκησίσοφος, J, Poll. Qui sibi videtur sapiens, cum non sit, Hesychio οίηματίας έπϊ σοφίφ, [Aristoph. Εϊρ. 44.] Αοκησισοφία, Opinio, quam quis de sua sapientia falso concipit, Plato. Αοκησίνους, J. Poll. Qui sibi prudens esse videlur, de sua mente opinionem concipit. Αοκησιδέξιος, Qui sibi acutus videtur, Bud. ex Athen. (122.) Είποι τις άν τών πάνυ δοκησιδεξίων. Vult autem haec esse a δόκησις derivata: alioqui a δοκήσαι potius, unde et δό-κησις, derivari dixissera. Αόκος poet., i. q. δύκησις, Opinio. Utitur eo quidam poeta [Xenophanes] ap. Sextum Philos. [adv. Logic. 1. 1. §. 2. 246. "Δοκό®, (sie,),Opinio, Ross. Comm. Laert. 89. Callim. 1 ,464. Valck. Adoniaz. p. 351. Hipp. p. 198. Musgr. Tro. 796. Insidiae, Ilgen. Hymn. 5 5 9 " Schaef. Mss.] Δό-κη, Hes. ηοη solum δόκησις, sed et δοχή, [ad Greg. Cor. 51.] " Δόκαι, Hesychio ένέδραι, παρατηρήσεις, " Insidiae, Qbsewationes," [unde δοκάω. Archiloch. ap. Anal. 1, 42 . ένδόκοισιν έχθρων. Hes.: Έν δόκη'* έν επιβουλή. 'Es * δόκον* είς ένέδραν. "Ενδοκοί* ενέ-δρα. " Αόκη, Cattier. 27· Αοκή, ad Eur. ΕΙ. 747. ad Tro. 786. Brunck. Soph. 3, 531. Jacobs. Exerc. 1, 207." Schaef. Mss. * Δοκώ, ή, pro δόκησις, Eur. El. 747. " Jacobs.l. c. Musgr. Baccb. 885. Tro. 786." Schaef. Mss. * "Αδοκος, Soph. CEd. C. 249. χάριν. " Musgr. Tro. 786. Hel. 288. Brunck. ad ^Esch. Pr. 1021." Schaef. Mss. * Άδόκως, Eur. Tro. 786. " Musgr. 11. cc. Brunck. 1. c. * Άδοκεί, Musgr.Tro. 786." Scbaef. Mss.] " Άδοκία, Hesychio * άπροσ-" δοκία, qua voce velle videtur signif. άπροσδόκητον " σύμβαμα, Eventum inexpectatum et inopinatum, " nisi forte ipsam non expectandi actionem intelligere " voluit," [a Schneidero non agnoscitur.] " Πλει-στοδόκεια, Suidas ή πλείστη δόκησις,"[& Schneidero ηοη agnoscitur.]

[* Αοκητός, unde] 'Αδόκητος, Necopinatus, Inopina-tus, Improvisus, Thuc. 4. Tous μέν τω ά. έζέπληξε. Et άπό τοϋ ά., Εχ inopinato, Εχ improviso, 6. [" Pa-ronychia, Diosc. Notha 465." Boiss. Mss. Pind. N. 7, 44. Eur. Hel. 663. Ion. 1448. Med. 1418. Fr. p. 444. Phcen. 317. Iph. T. 896. Bacch. 1389. Soph. CEd. C. 252. " Eur. Herc. F. 92. Huschk. Anal. 288. Longus 66. Vill., Paul. Sil. 27- Έκτου ά., Dio-nys. H. 1, 573. 2, 1162." Schaef. Mss.] Άδοκήτως, Greg. de Baptism. "Ινα μή λάθη παρών ά. ό προσδο-κώμενος, [Thuc. 4, 17. Joseph. 'Β. J. 2, 18, 9· 5, 2, 4.] 'Αδόκητα adv. positum pro άδοκήτως. [* " Άφθαρ-τοδόκητος, Const. Manass. Chron. ρ. §7 (=226 . )" Boiss. Mss.]

Ενδοκέω, Probor, Existimatione clara sum, Cele-bror, ενδοκιμώ, Plut. Symp. Εΐ τό μέγιστον ενδοκεϊ, Celebraturl Αιαλύσεις ενδοκονμένας Ταλάταις, Polyb. 1. Probatas et admissas a Galatis. Ύό μή ενδοκεϊσθαι κατακριθώμεν, Greg., de quo dicto loquar paulo post. ITEM Ύπερενδοκώ, Maxime celebror, Clarissima opi-nione s. existimatione praeditus sum, Bud. 364. e Ly-sia, [Schneidero susp. " Toup. Opusc. 1, 518." Schaef. Mss.]

Εΰδοκεϊν, Bene affici erga aliquem, Bene alicui cu-pere et eo oblectari, Diod. S. Ενδοκήσας τψ ξένω. Apud Polyb. Placide acquiescere, Contentum esse. E f c u m infin. fut. Έν ais (συνθήκαις) ευδόκησε φόρους τε τούς διαταχθέντος ο'ίσειν. Sic et ap. Paul. cuni infin. ε'υδοκονμεν έκδημήσαι, Libenter amplectimur, Bene agi nobiscum putamus. Plenius auteni de usu b. ν. in Ν. T. et ap. LXX. Interprr. lege Bud. Comm. et Bezae in Ν. T. Annott. Hoc addo, Greg. ενδοκεϊν, quod h. 1. habetur, citato ex Abacuc in Ep. ad Hebr. 10. Καί έάν υποστείληται, ουκ εύδοκεϊ ή ψυ-χή μου έν αΰτφ, vertisse ίη εϋδοκεϊσθαι, mutato etiam loquendi genere, cum dixit, "Ινα μή τή υποστολή, τό μή εύδοκεϊσθαι κατακριθώμεν, quod interpr. Ne a Deo damnemur, nos sibi gratos non esse pronuntiante. Quae niea tamen interpr. a Budaeana dissidet, 149. 366.' HINC Συνευδοκεϊν, cum dat. Assentior, Con-sentio, Athen. Sic et Acta S, (1.) Συνενδοκών τή αναιρέσει αΰτοϋ: Luc. 11, [48. Schleusner. Lex. in V.T. , Theages ap. Stob. p. 19. Schow.=689 . Gale.

3389 ΔΟΚ [ρ. 1031.] ΔΟΚ 3390

" Ad Diod. Β. 1, 270. 447. 2, 294." Schsef. Mss. * Συνευδοκητήί, CyrilL Alex. 4, 239· Εΰδοκέω, " Po-lyb. 1, 8. 83." Seager. Mss. " Wakef. IOD. 658. Cattier. 18. Diod. S. 1, 269· 690. et Ind. Gr . ad 2, 196. 491. 588. Dionys. Η. 1, 318. Phrynich. Ecl. 202. Raphel. Annott. 1, 198. Probo, cum dat., Toup. Opusc. 1, 129. et Iud., Emendd. 1, 198. De augm., Herodian. 460. Piers., Brunck. ad Hec. 18." Schaef. Mss. * Εύδοκουμένως, Polyb. 18, 34, 10. * Ευδόκησα, Diod. S. 15. ρ. 46ΐ_·] Ευδοκία, Affectus benevolus, Propensa animi affecjio, Benevolentia gratuita. Item ευδοκία Dei, Bona Dei voluntas, Quod Deo perplacuit. Vulgo, Beneplacituin. Bud. 365. Frequenter occurrit in Ν. T. et ap. LXX. Iuterpir., atque adeo fictum ab illis putat Hierou., quod raihi ηοη fit verisimile. Quamvis autem Theologi εϋδοκίαν τοϋ Θεοϋ exp. τό αγαθόν θέλημα, sciendum est tamen alicubi dici ευδοκίαν τοϋ θελήματος: ut in Ερ. ad E-pbes. 1, 5. [" Jacobs. Anth. 12, 2θ6.: malim ei-δικ. cf. Epigr. adesp. 6 l0 ." Schaef.Mss. *Eνδόκψ-os, Suid. 3, 2. Schleusner. Lex. in V. T . , Diog. L. Ari-stippo 86. p. 79. HSt. * Άπευδοκέω, Hes. Phav. * Έττευδοκέω, Nicet. Annal. ap. Schneider. Lex. * Κατευδοκέω, Suid. 2, 276. " Schweigb. ad Polyb. 5, 65." Schaef. Mss. * " ΪΙαρευδοκίζω, Tzetz. Chil. 10, 358." Elberling. Mss. * Πλοι/δοκέω, Cio. ad Att. 10, 8. * Φαντασιοδοκητής, Theophyl. in Jo. 4. p. 605.]

Δόγμα, Quod faciendum videtur, Thuc., ut vult Bud., qui et δόξασμα sic a Plat. accipi tradit. || Pla-citum, Decretum ; ut δόγμα τής συγκλήτου Herodiano, quod Polit. Senatusconsultum interpr. Sed de Pla-citis Philosophorum potius dicitur: unde et δογματι-κούς Pyrrhonii ceteros appellabant. Hac autem in si-gnif. servata fuit et ap. Lat. vox Dogma. Plut. ad Col. Kara τα των άλλων φιλοσόφων δόγματα ουδέ 8rjv έστι. [" Ad Charit. 757- Jacobs. Anth. 10, 262. Plato Pbaedr. 285. Heind., Toup. ad Longin. 390. Athen. 1, 6'. Δ. έκβάλλειν, Diod. S. 2, 632. (an leg. δ. έπεβάλετο κνροΰνΐ)" Schaef. Mss. * Δογματολόγος, unde * Δογμα-τολογία, Sext. Emp. ρ. 528.] Δογματοποιέω, Decretum facio, Bud. 368. ePolyb. [1, 81. * Δογματοποιία, Al-cin. 123. *Δογματίας, Philostr. V. S. l , l6 , 4.] Δόγμα-τικός, Qui certa dogmata in aliqua scientia sequitur; contra quam faeit Pyrrlionius s. ephecticus. Sic irti-tur Strabo, itetn Sextus Philos. Diog. L. alii. Item δογματικοί ίατρο), Gal. ad Gl. qui distinguuntur άπό τών εμπειρικών. || At δογματικοί Platonis sermoues, Qui sunt ad praecipiendum compositi, Quintil. 2, 15. [* Δογματικώς, Sext. Emp. p. 427. Basil. Epist. 3. p. 16.] Δογματίζω, Dogma aliquod introduco, s.inveho, Dogmatis alicujus sum auctor, Dico aliquid, quod pro certo dogmate habeo, Greg. Ούδέ τοϋτό έστιν, δ δογματίζομεν. Α Bud. tamen exp. simpl. Decerno, in h. 1. ejusd. Greg. Ο i δέ (τόν θεό ν) όύ προνοεί ν τών τη δε δογματίζουσι. Sed ab Areop. poni scribit pro Ιδικοί- dogma. [Diod. S. 4. p. 196. Jambl. V. P. 196. " Diod. S. 1, 326. 2, 620. 626. Nicarch. 11. Heyn. Hom. 7, 446. 8, 368. Toup. ad Longin. 400." Scbaef. Mss.] Δογματιατής, Qui dogmatis alicujus s. aliquoruni dogmatum est auctor, defensor, Greg. Πόθεν σοι τοϋτο kai παρά. τίνων δογματιστών; 'Α,ντι-δογματίζω, Contraria dogmata introduco, tueor, Lu-cian. * Άντίφίλοσοφοϋν rrj aroq. καϊ άντιδ. [* Παρα-δογματίζω, Polyb. 27, 1 · perperam pro παραδειγμα-τίϊω. * Όμοδόγματος, unde * Όμοδογματέω, Μ. Anton. 324. * Όμοδογματία, Stob. Ecl. Eth. ρ. 130.]

[* Άμφιδοκέω, 3ο. Geom.Tetr. ρ. 459· Sext. Emp. Μ. 9, 31. perperam pro διαμφοδέω.] Άντιδοκέω, Contra censeo, Contrariam sententiam habeo, In eontraria sum opiuione, Xen. (Άπ. 4, 4, 8.) Περί τών δικαίων άντιλέγοντες και άντιδ. καϊ στασιάζοντες. [Schleusner. Lex. in V. Τ . ] Άποδοκεϊν, Νοη videri aliquid facienduni. Res dicitur άποδοκεϊν, quae cen-setur non facienda, fieri non debere. Xen. Έ . 7, (4, 34.) δέ καί έν rj> κοινω άπέδοξε μηκέτι χρήσθαι τοϊς ίεροϊς χρήμασι, ταχύ δή κ. τ. λ. Κ. Ά . 2, (3, 5.) MJF άποδόξτι ήμϊν τάς σπονδάς ποιήσασθαι. Herod. άπ έδοξέ σφι. Notandum est autem praep. άπό hic quoque

Α στέρησιν denotare; neque enim aliud est απέ quam οίκ εδοξε, Νοη visum.est, Νοη placuit. [" Ari-stoph. Fr. 245. Άποδοκεϊ, Toup. Opusc. 1, 45. E-mendd. 1 ,67. ad Herod. 74. 662. 672." Schaef. Mss. * " Διαδοκέω, mendosum verbum, perperam olim διέ-δοξε, Herod. 5, 124. pro διέδεξε." Schweigh. Mes. * Έκδοκέω, Plato Alcib. 2. p. 42. de LL.J2 . p. 689. * 'Επιδοκέω, Andocides 126. Scbneider. Lex. Supp].] " Έπιδοκίδες, Hesychio προσδοκίαι, Expectationes," [a Schneidero non agnoscitur. * 'Επιδόκητοη unde * " Άνεπιδόκητος, Simonid. ap. Theoph. ad Autol. 2, 54." Kall. Mss.] Καταδοκέω, Existimo. ΚαΓαδο*ον-μαι, Existimor, Suspicione opprimor, Bud. 367. ex Antiph. [630. " Καταδοκέω, i. q. δοκέω, Herodv l, 22. 8, 4. 69. Saepius verb Suspicor, 3, 69/6, 16. Praesertim cum dat., 9 . 9 9 · Τοϊσι κατεδόκεον νεοχμόν' τι ποιεϊν." Schweigh. Mss. " Ad Dionys. Η. 2,1107,, Valck. ad Herod. 39- 737·" Schaef. Mss.] Μεταδο*^ μοι, Mutata sententia, s. Mutato consilio, censeo, vel mihi videtur, Dem. (467.) Καί μηδ' αν μεταδόξη ποτέ,

Β Si pcenituerit capti consilii, Bud. Ex Herod. (7,13.) affertur μή σφι μεταδόξη, pro Ne illis voluntas immu-taretur. Sed et e Luciano (1, 710.) cum infin. Me-τέδοξ4 σοι ταΰτα βελτίω είναι, Mutata sententia haec tibi meliora visa sunt. [" Ad Paus. 395." Schaf. Mss. * Παραδοκέω, Xen. Rep. Ath. 3, 1.] Προδοηβ» ται, Prius decernitur: unde προεδέδοκτο, Prius vel Ante decretum fuerat. [* " ΤΙροσδοκέω, Scfaneider. ad .Esop. p. 33-4. Diod. S. 2, 309. ad 504. ad Ar-temid. 421. Τ . H. ad Plutum p. 213. Insuper videof, Dem. (6 l7 . ) 757." Schaef. Mss.] Συν δοκεϊ μοι ταντα ποιεϊν, Mihi quoque videtur oportere haec fieri, Cea-seo baec facienda, Tbuc. 8. Ό δέ είπερ καϊ εκείνοjt δοκεϊ καθαιρεϊν, και έαυτφ έφη ξυνδοκεϊν, Plato Epist. 7· Έμοϊ καϊ ύμϊν τοϊς φίλοις κοινή ξυνδοκεϊ. Συνδοκεϊν, inquit Bud., dicitur, quod inter multos convenit et communiter placet, ubi exemplum e Dem. addit. Affert et ex Isocr. Περί ου πολλοίς τών 'Ελλήνων σνν-δοκεϊ, Quod constat inter multos, De quo convenit: e Pand. τά συνδόξαντα, Conventa et compacta. Vide

C Bud. Comm. 364. Idem alibi συνδόξασα ήμερα IN-terpr. Dies constitutus, status ; ήμερα άποϊεταγμένη, συντεθειμένη^ [Numen. ap. Euseb. Ρ. E. 14, 5. "Dio-nys. H. 2, 1173· PlatoPhaedro 320. Heind., Boeekb. Min. ΐ69· Συνδοκονν, Xen. Epb. 55. Συνδοκεϊ σοι, Heind. ad Plat. Charm. 90." Schaef. Mss.] " Ύπερ-" δοκείν, Supra modum placere, Perplacere, VV, LL. " e Philostr. Ύαϋτά μοι ύπερδοκεϊ," [" Abresch» JEscb. 2, 96." Schaef. Mss.]·

fl" Δόκιμος, ό, ή, Probus, Probatus, Spectatus: αρ-γύρων δόκιμον, Dem. Proba pecunia, Bud. Sic Lu-cian. numismata δ. et άκίβδηλα, et alibi έννομα και ακριβή τόν τύπον, ορρ. τοϊς παρακεκομμένοις. Pbilo de Mundo, Δ. είναι νομίσάς σφραγίδα Θεοϋ, Probum Dei signum. Dicitur etiam aliquis esse δόκιμος, ut 1 Cor. (11, 19·) "ίνα οί δ. φανεροί γένωνται έν ύμϊν, Qui sunt spectatae fidei, Quorum fidei integritas et sinceritas spectata sit. Sic dicitur et superl.y ut Philo, "Ort καί προφητών γέγονε δοκιμώτατος. Sic ποιηταϊ, Plut. Probatissimi, Spectatissimi. Aliquando

D exp. etiam Lectissimi. || Δόκιμος alicubi ap. Paul. exp. et Acceptus. [Herod. 7, 117· Δόκιμον έόγτα παρά Ξέρξη, i. q. εύδόκιμον, 129· Eur. Iph. Τ. 176· " Wessel. ad Herod. 104. ad Charit. 246." Schsf. Mss. * Δοκίμως, Msch. Pers. 546. " ad Hesych. 1, 1018. n. 20." Dahler. Mss.] '

Δοκιμή, ή, Probatio, Experientia, Experimentum. Saepe est ap. Paul. [Diosc. 4 , 1 8 6 . ] Δοκίμων pro eod. exp. enim a Bud. Probatio, Exploratio, Experimen-tum. Et ap. Herodian. (2, 10, 12.) Δ. δέ στρατιω-τών, κάματος, Idem interpr. In labore milites pro-bantur. Polit, autem dixit Labore, ηοη Ι11 labore. Affert et e Plat. Timaeo (377.) "Οσα εϊσώντα περ) τά φλεβία, οίον περ δ. τής γλώττης. Α Longino autem ipsa γλώσσα vocatur γευσεως δ. Subjungit et e Plut. Apophth. Ήρώτησεν εί δ. έχει rjvi τρόπψ πειράζεται ό πολυφιλος. [Zosim. 3, 13. " Dionys. Η. 5, 396. Wakef. S. C. 3, 181. Plut. Mor. 1, 917." Schaef, Mss. * " Δοκιμότης, Chrys. in Acta App. Serm. 24. T . 4. p. 75!2." Seager. Mss. Just. M. Cobort. p. 34.

[3407 ΔΟΡ [ρρ. 1 0 3 3 — 1 0 4 3 . ] ΔΟΥ 3408

φράσεως pro δόκιμο! φράσις. * Αοκιμόω, i. q. δοκιμάζω, Α νπερεσθίοντα νπερπονεϊν άπεδοκίμαζε. Pass., Impro-Hes. Schleusner. Lex. in V. Τ . * Αοκιμώμαι, Moh, bor, Rejicior; unde άποδεδοκιμασμένος, Rejectus. Herodian. ap. Hort. Adon. 207- * Αοκιμάω, Hesychio Apud Xen. Κ. Π. 6, (2, 11.) ά. in exercitusunt quasi δοκψώμαι, i. q. δοκώ, ο ίο μαι. Est et ap. Eund. * Δο- Rejectanei vel Rejiculi, "Εχετε μέν απογεγραμμένους κιμαίνω.] "Δοκιμάζω, Exploro, Probo, Experior, Exa- παρ' έμοϋ τους ά. καί τούς έκ τών ακοντιστών, καί τούς ΐΗΪΟβ; iEstinio. Isocr. (2, 450.) Καί τον χρυσόν θεω- έκ τών τοξοτών, καί τούς έκ τών σφενδονητών. Sic ροϋμεν καϊ δ., έτερα παραδεικνύοντες. Idem, Τό χρυ- etiam appellantur ii, qui Lat. Ejecti dicuntur, et οίον εν τώ πνρϊ δ., ut Ovid. Aurum in igne spectare : Senatu vel ordine moti, et praeteriti, qui ad verbum quo v. et illud θεωρεϊν praecedentis 1. comprehendit. ipsi αμνημόνευτοι, dicuntur: ut Prreteriti Senatores a Ideni Δοκίμαζε τούς φίλους έκ τής περϊ τόν βίον άτυ- Censoribus, quorum meminit Festus ; nam άποδοκι-χίας: qnc^ sensu dixit Ennius, Amicus certus in re μάζω peculiariter signif. In censura noto vel praete-incerta cernitur. Ovid. autem dixit, tempore duro reo, ap. Lys. Έν τή δοκιμασίψ άθετώ, Bud. Comin. ubi esse inspiciendam fidem, δοκιμαστέαν. Legitur ap. et habes exemplum. Alibi, άποχειροτονεϊν, inquit, eund. Isocr. Έπί τών πράξεων των -χρησίμων τούς ευ etiam άποψηφίζεσθαι dicitur, h. e. άποδοκιμάζειν. φρονοϋντας δ., ubi quidam interpr. iEstimare, alii [" Dionys. H. 2, 113. Wakef* Trach. 281. ad Charit. Pe^spectos habere. || Sed et pro Probo, i. e. Ap- 254."Schaef. Mss.] 'Αποδοκιμασία, Improbatio, Reje-probo, In pretio habeo, interdum ponitur. Proprie ctio, [Gl. Repulsio, Repulsa.] " 'Αποδοκιμαστέος, Re-autem Approbo, utpote perspectum. Sic et pass. " probandus, Rejiciendus," [Lucian. 28.5. * Άποδοκι-δοκιμάζομαι,Ρ\&ίθ,ΤΙρόςάνθρώπωνδοκιμάζεσθαι. Et μαστής, uude * Άποδοκιμασταίος, Gl. Reprobatitius. ] Αιώνος δεδοκιμασμένου παρ' έμοί. || Interdum vero e 'Αποδοκιμάω, pro αποδοκιμάζω, secundum eos, qui cofieequente est Eligo; ut Plut. de Instit. Lib. Ά λ λ ' β credunt άπ αδόκιμη, esse 3 sing. praes.: Herod. 1, ώς ένι μάλιστα σπουδαίας δοκιμαστέαν έστϊ. || Νοη- (199·) Τφ δέ πρώτω έμβαλόντι έπεται, ουδέ ά, ούδένα. nunquadi et infin. jiingitur pro Consultum esse judi- Alii putant, et rectius, esse ά. fut. pro αποδοκιμάσει. co, Utile esse censeo, Xen. Ταϋτα ίκανώς έκπονείν Ut in eod. libro δικξ,ν pro δικάσειν. Sic έλξν pro έδοκίμαζε. Philo, ίίολεμείν ούκ έδοκίμαζε : item,"Av- έλάσειν, Aristoph. διαβιβώ pro διαβιβάσω ap. Plat. τικρυς μέν ύπαντψν ονκ έδοκίμασε : in quibus tamen 11. [* Σνναποδοκιμάζω, Xen. Ο. 4, 6, 5. * " Σνναποδοκι-ηοη ignoro verti simpl. Judicare, Existimare cum ge- μαστέον, Eust. 140, 47." Seager. Mss.] Διαδοκιμάζω, rundio: sed mea illa interpr. melius vim verbi exprimi q. d. Interexploro, Internosco, Dijudico, Bud. in Xen. opinor. \\ Αοκιμάζομαι, Ad magistratum admittor (O. 19, 16.) "Οτι έπίστασαι δ. τα καλά τε καί κίβδηλα moribus et meritis probatus, Dem. in Neaer. || Tutelae άργύρια. " Αιαδοκιμαστικός, Cui internoscendi et di-meae permittor, Togam virilem sumo, Eid. in Mid. " judicandi vis inest, aliis Probandi vi praeditus." Vide Bud. 67. [Isocr. 613. L., Athen. 524. Thuc. [* Έκδοκιμάζω, Schol. Aristoph. Θ. 444. Schleusner. 2 ,35. Jambl. Protr. 366. Kiessl. " Dionys. Η. 1, Lex. in V. Τ.] " Επιδοκιμάζω, Insuper exploro, exp. 581. Zeun. Ind. Xen. Mem. et 1, 2, 8. Κ. Π. 87. " simpliciter Probo." Συνδοκιμάζω, Siniul exploro, Plut. Mor. 1, 10. 13. Toup. Opusc. 2, 195. ad Lu- probo, ex Isocr. ad Nic. cian. 1, 179. Amst. Utile judico, ad Liv. l . p. 39. 'Αδόκιμος, ό, ή, vulgo Reprobus, Minime probus, Consultum eenseo, Phalar. 348. Censeo, Stanl. Non probandus; Adulterinus, · Non sincerus. Ari-Eum. 233. Pass., Togam virilem sumo, Brunck. stot. Ά . έποίησε νόμισμα. [" Act., νοϋς, Rom. 1, 28. Aristoph. 2,224." Schaef. Mss.] Αοκιμασία, ή, Pro- περϊ τήν πίστιν, 2 Tira. 3, 8. Pass., γή, Hebr. 6, 8. batio, Exploratio, Experinientuin, Polyb. Τά δέ πα- Sic 1 Cor. 9, 27· 2 Cor. 13, 5. 6. 7· Tit. 1, 16." ρεληλυθότα τών έργων, έξαύτών τών πραγμάτων λαμβά- c Gataker. Mss. Plut. de Lib. Educ. 2 , 4 . Lucian. νοντα τήϊδ. Sic Plnt. de Instit. Lib. Αεϊ δ. λαμβά- 242. Dionys. Η. 2, 35. Thuc. 3, 38. Clem. Alex. νειν τών παίδων. || Peculiari signif. Exploratio et Str. 8 ,6 . Eur. Tro. 497· "Dem. 781.1218." Seager. inquisitio in eos, qui proponebantur admittendi ad Mss. " Phrynich. Ecl. 101. Thom. M. 532. Valck. magistratum, Censura. Unde δ. έπαγγέλλειν, Μ- Praef. ad Ammon. xxiii." Schaef. Mss. * " Άδοκίμως, schin. in Timarch. Censuram denuiitiare, Ut indi- J. Poll. 5, 160." Kall. Mse. " Thom. M. 744." gnum et probrosum ejiciendumque postulare. Erat Schsef. Mss.] Άποδύκιμος, i. q. αδόκιμος, Νοη pro-enim genus accusationis, cum aliquem non recte bus, probandus, Improbandus et rejiciendus. Eii-probatuin esse, sed vel gratia, vel sordibus obrepsis.se δόκιμος, Probatus et laudatus ab hominibus, Bud. contendebant. Bud. 67. [Dera. 1092. 1318. 1417. 366. ex Isocr. Interdum et.Celeber, Insignis: et " Xen. Mem. 2, 2, 13." Schaef. Mss.] " Αοκι- dicitur aliquando εύδόκιμος είς τοϋτο, πρός τοντο, έπϊ " μαστέον, Probandum, Explorandum, Examinan- τούτφ, Plato Apol, (17.) Πόλεωί ενδ. είς σοφίαν καϊ " dum." [* Αεδοκιμασμένως, Gl. Opinate.] Αοκιμαστής, ίσχύν. Ibid. Εΰδ. προς άρετήν. Greg. Οί έπϊ λό-Explorator, Examinator, £stimator, Chrys. de Sa- γοις εύδ., Homines insigni doctrina praediti, Bud. cerd. "Άλλο® ό τούψων κριτής, καϊ τών άφανεστέρων δ., Alicubi vero dicitur εύδ., vel ενδοκιμώτατος sine ad-[" Dem. I I 67 . " Seager. Mss. ad Greg. Cor. 871.] jectione, pro Spectato vel Spectatissimo, aut Prae-, " Αοκιμασταϊ, Suidae oi * έτασταϊ, Examinatores, stanti s. Praestantissirao. Polit. autem ap. Plut. Νεα-" Probatores." [" Ad Thom. M. 110. Moer. 54. et νιας ενδ. έν Βοιωτίφ interpr. Boeotoruni primarios. η." Scbaef. Mss.] Δοκιμαστική, Exploratoria s. Exa- [^sch. Pers. 860. Theophr. Η. P. 9, 4. " Markl. minatoria ars. [* " Αοκιμαστήρ, Polyb. Exc. Pieresc. Ipb. p. 37. Boiss. Philostr. 388. 507. Toup. App. in 95." Seager. Mss. * " Αοκιμαστήριος, Const. Manass. D Theocr. 4." Schaqf. Mss.] Εύδοκιμέω, vel Εύδοκιμέο-Amat. 3, 39." Boiss. Mss. * Αοκιμαστήριον, τό, i. q. μαι,, Sermone hominum celebror, Bene audio, In δοκίμων, Liban. 1, 664. " Thora. M. 769" Schaef. existimadone sum : Ενδοκιμεϊν παρά τφ βασιλεϊ, He-Mss. * Αοκιμαστός, unde] Άδοκίμαστός, Νοη proba- rod. Ενδοκιμήσαντες περϊ τήν Μεγαροϊ μάχην, Mega-tus, exploratus. Et ά. άρχειν aliquis dicitur, VEL rensi praelio gloriam consecuti. Sequor autem Cic;, Άδοκιμάστως, Citra censuram, Bud. Lex. quem vide : qui et praesens ενδοκιμεϊν vertit Splendorem esse as-et Comm. 68. Item Άδοκίμαστος, Qui nondum tu- secutuin, p. 9· mei Cic. Lex. Invenitur et ενδοκίμη-telae suae est permissus, ab ea τοϋ δοκιμάζεσθαι si- μαι ap. Lucian. Particip. autem εϋδοκιμούμενον Bud. gnif., de qua paulo antedictum fuit, [Dionys. Η. 1, interpr. Celebre etnobile in Plut. Galba, 'Ακρόαμα. 141.] " Αυσδοκίμαστος, Probatu perspectuque diffi- δέ ήν ό νάνος εύδ. [Diod. S. 4, 24 .12 , 14. Thuc. 2, " cilis." 37. " Boiss. Philostr. 598. Abrescb. Lectt. Arist.

'Αποδοκιμάζω, Improbo, Non approbo, Rejicio, 98. ad Lucian. 1, 242." Schaef. Mss.] Εύδόκίμησις, Xen. Κ. Π. 6, (2, 7·) Καί τά μέί> τόξα καϊ ακόντια άπο- Celebratio, Gloriee adeptio. Etiam plur. ευδοκιμήσεις δεδοκιμάκασι, παλτόν δέ έν ίσχνρότερον κ. τ. λ. Isocr. dixit Plato. Παρευδοκψέω, ΕΤ Ύπερενδοκιμέω. Est aw-Panath. Tlvas olv έχω πεπαιδευμένους, επειδή τάς tem παρενδοκιμώ, cum accus. Fama et celebritate τέχνας, καϊ τάς έπιστήμας, καϊ τάς δυνάμεις άποδοκιμά- prsesto alicui. Apud Aristoph. Ί . jungitur et accus. ζω ; Aristot. Pol. 8. 'Απεδοκίμασαν αύτοϋ' χρήσιν. rei, Άλλά παρευδοκιμεϊ τήν άκρίβειαν τών έργων ή τής Itera cum infin., praecedente accus. τό, ap. Xen. Κ. υποθέσεως καινοτομία. Pass., Celebritate vincor ab Π. 8, (1, 16.) Τό μέν περιελέσθαι αύτών τά οπλα,< καϊ alio, Bud. 366. 367. Sed hoc addo iis, quae ab eo άϊτολέμους ποιήσαι, άπεδοκίμασε: Άπ. 1, (2, 4.) Τό dicuntur, παρά mihi videri sonare Ultra. Ύπερεν-

3387 ΔΟΚ [pp. 1029—1034.] ΔΟΚ 338S

δοκεΐν vero, Lysiae Celeberrimum esse s. clarissi- Α mura, Bud. 364. [" Ώαρευύοκιμέω, Clem. Alex. Str. 1. p. 335-, 5. p. 645." Routh. Mss. Alciphro 1, 39· Schol. Aristoph. Ί . 327- 330. 384. Dionys. H. 2, 124. Lucian. 252. 305. 334. " Plut. Mario 774. HSt." Seager. Mss. " Ad Charij:. 82. 110. 216. Ja-cobs. Anth. 6, 116. Villois. ad Longum 7- 295. Ruhnk. de Lougino 26. Valck. ad Chrys. 48. ad Xen." Eph. 148. Befgl. Alciphr. 189·" Schaef. Mss. * E i -δοκιμία, Gl. Probitas, " Plato Phil. 58." Corai. Mss. * Εύδοκιμίζω, Gl. Nobilito.] "Ένευδοκιμέω, Incla-" resco, Celebris et clarus sum in, ob, εύδοκιμέω έν. " Greg. TaTs τοιαύταιι ύποθέσεσι, Dem. (294 . )Ori j " Ta των 'Ελλήνων ατυχήματα ένευδ. άπέκειτο, i. e. " τό εν τοίε τών Ελλήνων άτυχήμασιν ενδοκιμείν, Cu-" jus ita constituta ratio erat, ut in rerum adversa-" rum eventu, quae Graecis impendebant, spem ipse " repositam haberet sui nominis illustrandi. Bud." [" Diod. S. 2, 528. Plul. Mor. 1, 269." Schaef. Mss. * Κατευδοκιμέω, Diod. S, Ecl. 5. I. 32. * Προευδοκι-μέω, Dionys. Η. 2. ρ. 71 · * Κακοδύκιμοι, Athen. 85. Β ex Epicharmo. * Υίαραδόκιμοι, unde] " ΤΙαραδοκιμέω, " affertur pro είε δόξαν υπερβαίνω." [* Προσδόκιμο», Gl. Approbus, Opinatus. * ΐϊροσδοκίμωε' Opinato.]

ΔΟΕΑ, ή, Sententia, Opinio, 11. Κ. (324.) Σο» δ* εγώ ουχ άλιοι σκοποί έσσομαι, ούδ'άπό δ., i. e. οΰ πόρ-ρω τήε περϊ έμοϋ υπολήψεωε, Eust. Unde apparet pes-sime reddi vulgo, Npque ex opinione. Sic et Od. Λ . (343.)'Thuc. 1,(32.) Εΐ μή μετά κακίαε, δ. δέ μάλλον άμαρτίφ: 3. Παρά δ. τω νμετέρω πλήθει παραι-νεϊν, Contra quam sentiaraus. Aristot. Eth. 4. κατ άλήθειαν et κατά δ. inter se ορρ. Idem tamen 7. dicit δ. άληθή : Περί μεν ούν τοϋ δ. άληθή, άλλά μή έπιστή-μην είναι κ. τ. λ. Ad quam δόξηε distinctionem άπό τήε έπιστήμηε, pertinet et Plut. de Herod. ΤΙροστίθη-σιν οΰ καθ' υπόνοιαν, ουδέ δ., άλλ' ώε άκριβώε έπιστά-μενοε. Ut autem hic υπόνοιαν et δ., sic alibi ύπόλη-iptv et δ. copulat. Δ. έχειν περί τινοε, Opinionem habere de aliquo, Isocr. Evag. Dicitur et δ. παρέχειν, παρέχεσθαι, ut Lat. Opinionem praebere. Lucian. (2, 2870 Ώ ϊ μή δ. άγνοίαε ή άμαθίαε παράσχωμαι. Xen. c autem et gen. et alicubi etiam infin. junxit, Έ . 7, (5, 21 .)"ίΙστε δ. παρείχε τοίε πολεμίοιε μή ποιήσεσθαι μά-χη ν. Sic saepe est Opinio, quae habetur ab aliis de nobis, ηοη quam liabemus ipsi de illis : praesertim vero cum έχω: unde δ. έχω, sicut παρέχω, redditur saepe Existimor. Plut. Themist. Δ. παρέσχε τοίε έκ-τόε περί τών 'Ελληνικών πραγμάτων διειλέχθαι, Existi-matus est. Sic (1, 5.) Δ. είχον έκ τών θεών γεγονέναι, Existimabantur. Convenit talis interpr. et h. 1. Plut. ac similibus, To7s πάθεσι τούτο ιι δ. θειότητοε πρόσεστι, Existimautur divinitus contingere, Censentur. Sic έν δ. μανίαε ap. Hermog. Cum existimaretur furere. Et ap. Plat. Epist. Μείζον τήε δ. τούτου, Major quam existimatum ,sit, Major opinione de hoc concepla. Jungitur et cum παρά, ut Chrys. d6 Sacerd. TJJS παρά τών έξωθεν δ. φροντίζων : ubi exp. Suspicio, perperam, ut ego quidem opiuor, qui pro eod. ob-servavi, dixisse Syues. Ep. 109. Τοσούτων ήμάε έξαρ-τώσι κριτών οι πρόε δ. τήν έξω ζην άναγκάζοντεε. Saepe etiam redditur Expectatio; ut, cum dicitur aliquid D accidisse παρά δ. sicut Tbuc. 3."ΕττείΓα μέν τοι παρά δ. αύτοίε άπέβη. Sic Plut. Solone, Γενομένου παρά δ. τοϋ σκώμματοε. Bud. autem vertit et Speciem, cum προκαλύπτεσθαι δ. μετριότητοε ap. Chion. interpr. Mo-destiae speciem praeferre. || Nonnunquam Philoso-pbis tribuitur, estque i. q. Dogma, Axioma, Bud. aut Propositio adeo fixa, ut axiomatis instar sit, Aristot. Metapb. 3. Ή μέν olv βεβαιότατη δ. πασών, τό μή είναι άληθείε άμα τάε άντικειμέναε προφάσειε. Inde et κύριαι δ. Epicuri, Cic. || Fama, Rumor : άγαθή δ. pro ευδοξία, Bona fama, ap. Solon. Elegia, και πρόε άπάντων, 'Ανθρώπων α'ιεϊ δ. έχειν άγαθήν. Et pro eod. χρηστή δ. e Plat.: de Rep. 1. Ζώνταε είε κακάε δ. ίγειν, pro Infamare. Saepe autem sine adjectione ponitur, ubi pro re, de qua agitur, an in bonam, au in malam partem accipiatur, facile cognoscitur. Plato de Rep. 2. Τήν μεγίστην δ. αυτψ παρεσκεύακεν είε &καιοσύνην. Ibid. Δ. έχέτω μεγίστην άδικίαε. Plut. Tiiesep, Δ. έχων έπί ρώμη μεγίστην. Huc autem re-

ferri possunt et exempla illa, quae atluli, cum dice-rem esse Opinionem, quae ab aliis habetur de nobig. || Verum sciendum est interdum ad Bonae famae ei-gnif. restringi, ideoque reddi Gloriam, Honorem, Plut. Probl. Rom. Τόν δέ όνώρεμ δ. &ν ris ή τιμή, μεθερμηνεύσει«ν, Isocr. ad Phil» Ίσόθεον καί πάσν» όνομαστήν τήν αυτών δ. κατέλιπον. Idem Paneg.lprae· fixit ei φήμην etiam et μνήμην, Φήμην δέ καϊ μνήμην καϊ δ. πόσην τινά χρή νομίζειν ή ζώνταβ έξειν ή τελευ-τήσαντεε κατάλείφειν; Dem. ΟΙ. 2. Δ» άντί τοϋ ζργ άσφαλώε ήρημένοε : (150.) ΪΙαππφα κάί πατρψα δ. σοι ίπάρχει. [ " Δόξα, Opinion, is the last of tbe gnostic powers of the rational soul; and knows that a thing is, but is ignorant of the cause of it, or why it ig. The knowledge of the διότι, or wby a thing is, be-ing the province of dianoia." Th.Taylor. Expl. Vo-cum quarundam Aristot.: Scbaef. ad Dionys. H. Comp. VV. 4 0 4 . ; ώε ή έμή δ., 239·: -®sch. Pea 29. " Ad Phalar. 228. 333. Tbom. M. 247. Musgr, Heracl. 396. Hipp. 1071. Ion. 1063. Wakef. S. Ci4, 71. Jacobs. Anth. 9 , 4 9 . ActaTraj. 2, 319- Ammea. 45. Opinio, Wyttenb. ad Plut. de S. Ν. V. 23. Opp. αλήθεια, ibid. ad Corn. Nep. 5. Stav., atd Hered. 408. I. q. voCs, φρήν, Wakef. S. C. 3, 33. Usns<Ho-mericus, Heyn. Hom. 6, 68. Δ. καϊ τιμή, Bibl. Crit. 3, 1, 45. Ποίεϊσθαι δ., ad Diod. S. I, 435. Δ. έχειν, seq. inf., Abresch. Lectt. Arist. 210. Εί» δ. άγειν, Valck. ad Xen. Mem. 240. Καθ" ϋπνον δ., Eur. Rbes. 780. Προ» δ., Diod. S. 2, 231. Δ. έμή, Wakef. Tracb. 718. Δ. γοϋν έμή, Brunck. 720. Ώ» ή έμή δ., Diouys. Η. 5, 117- Οί άπό δ., Casaub. Athen. 1, 45. 'Ελάίν των τήε δ., Dionys. Η. 2, 1184. Παρά δ. ή ώε αντοι κατεδόκει, Valck. ad Herod. 39· 620. cf. 624. Δόξαι, ad Charit. 454. Diod. S. 2, 144." Schaef. Mss. * A4-τοδόξα, Suid. ν. Αυτό, Schneider. Lex. Aristot.Top. 8 , 2 . ] '

Compp. a δόξα, Opinio: quorum taraen quaedam et alteram ejus signif. inclusam babent, ut vide-bis in altera compp. classe.

Αοξυκάλία, Opinio pulcritudinis suae, Bud. e Plat. Phil. (49.) Τών φίλων δοξοσοφίαν καί δ. [" Wakef: S. C. 4, 55." Schaef. Mss.] " Αοξοματαιόσο/βί, -άρ. A-" then. ( l62.) dicuntur οί φιλόσοφοι ob inaaemde " sua sapientia conceptam opinionem," [Anal. 3, 172. " Jacobs. Anth. 11, 349." Sehaef. Mss. *Δοξο-μιμητήε, Plato Sopll. 52. Τ. 1. p. 267. * Αοξομιμητι-κόε, ibid. * Αοξοπαιδευτικόε, 10.(17. Heind.) Τ. 1. p. 223. * Δοξοποιοι, Atban. 2, 43. * Αοξοποιέω, Polyb. 17, 15. Porphyr. Abst. p. 79. * Αοξοποιία, Clem. A-lex. Protr. p, 24. * Αοξοποίητοι, unde * Άδοξονοίψ τοι, 6, 5, 3. * Προσδοξοποιέω, 17, 15. προσδεδοξοποιψ μένον, al. πρόε δ., al. * προδεδοξοποιημένον.] Αοξσσά-φοε, ut supra δοκησίσοφοε, Qui sibi sapiens videtur, Qui sapieus s. doctus videri vult, cum non sit, aut etiarn aliis videtur, Qui sapientiae s. doctrinae famam aucupatur. Plato. Phaedro, Δ. γεγονότει αντί σοφών, Aristot. Rbet. 113. Αοξοσοφία, Opinio sapientiae s. scientiae, quam falso quis de se concipit, s. falso au-cupatur, Plato (Philebo 49.) Sic et Gal. Δ. μάλλον ή άλήθειαν σπουδάσαντει, Plut. Οίήματοε έπληρΟΰντο'καί δ. Synes. Δεινόν γάρ ή δ. καϊ άπατηλόν έν ούκ είδόίτιν. Ceterum si quis δοξόσοφοι ab ipso ν. δόξαι, quam ab ejus verbali δόξα deducere malit, non magnopere re-pugnabo. [Clem. Alex. 313.]

'Αλλοδοξέω, Aliud opinor quam sit revera, 'Plato (Theaet. 32.) 'Αρέσκει γάρ, ώε φήε, τό τά ψευδή δοξά-ζειν, άλλοδοξειν είναι. IDEM signif. et Έτεροδϋξΰ. Invenitur ΕΤ Άλλοδοξία pro Opiuatione falsa de re aliqua: ad verbum, Opinione, qua quodpiam aliud esse nobis persuademiis quam sit. [Plato 1. c. 1, 189. Dio Cass. 909. * " 'Αλλόδοξοι, (ό, ή,) Athan. 1,147·" Kall. Mss.] Άμφίδοξοε, De quo duplex est sententia,. s. opinio, De. quo dissentientes sunt opiniones, De tquo in utramque partem disceptatur, Anceps, Du-bius, Polyb. 'Αλλ' άεί πωε άμφίδοξα τά τέλη τών κιν-δύνων απέβαινε. Quidam ap. Suid. άγώνό vocat Certamen anceps. Plut.Fabio metapb. επίδικο» νίκην vocavit et άμφίδοξον, Victoriam ancipiti marte direm-tam, de qua ambigitur inter partes, Bud. || Subst. ap. Theophr. C. Ρ. 1. "ίΙσΓβ ταΰτα μέν έν ά/-

3387 ΔΟΚ [pp. 1 0 2 9 — 4 5 7 . ] ΔΟΚ 338S

πράσδεόμενα δέ rtvos διορισμοί/, ί. e. Ιιι controversia poska, Ιη dubio posita, h. ev Controversa sunt baec et dubia, ταϋτα ονχ όμολογούμενά εστίν. || Quod est inter ένδοξον et άδοξοι/, Nec gloria nec ignominia prae-ditum: vel utriusque particeps. Ita Bud. reniittens ad Prffif. Panath. Aristidis. [" Ad Diod. S. 1, 465. Plnt. Mor. 1, 39- Toup. Emendd. 2, 104. ad Mcer. 86," Schaef. Mss.] CONTRA Άναμφίδοξος, praefixo α priv. et inserto v, Minime dubium, De quo dis-ientientes non sunt opiniones. HINC et Άναμ-φιδόξως, Indubie, Indubitate, Omniura consensu. Άμφιδοξέω, Ambigo, Dubito, q. d. (Jtramque in partem inclino in mea scntentia, Plut. περι τής Ιθά-κης, De Ithacaambigo: δικασταϊ, Ambigunt judices, Dubiam et ancipitem babent judices senteutiam. Alii intellexerunt hoc dictum de Judicibus, quorum una pars diversam ab altera sententiam haberet; un-de et exp. Pares judicum sunt sententiae. || Άμφι-δοξέομαι, In controversiam venio, In controversia po-iitus sum : βιβλία, i. e. άμφιβαλλύμενα, Suid. [" Άμ-φιδοξούμενος, Suid. ν. Λυσίας." Boiss. Mss. " Diod. S. 2, 148. 392. Schneider. ad Xen. Κ. 'A. 77" Scbaef. Mss.] Άντίδοξος,Contra sentiens, Contrariam opinionem habens, Conlrarius in sententia s. opinio-ne. Apud Gireg. άντίδοξοι ορρ. betie senticntibus de fide Cbristiana. [Aristaen. 1 , 1 0 . Lucian. Hermot. 285. " Casaub. Athen. 1, 6 l ." Schaef. Mss.] Ά v n -δβξέω, Contrariam sententiam habeo, sequor, Con-trarium censeo, Refragor, Polyb. 2. Έν πολλοίς άν-τώοξων και τάναντία γράφων έΚείνφ. [Schleusner. Lex. in V. T. Strabo 2. ρ. 120. Diod. S. 2. ρ. 82. *'·Α&τάδοξος, unde * Αύτοδοξία, Epiphan. 1, 841.] Ένδοξος, Opinabilis, Bud. ex Aristot. Top. "Ενδ. δΙ τά δοκοϋντά πάσιν ή τοις πλείστοις, ή τοίς σοφοίς, καί τούτοις ή τοίς πάσιν, ή τοίς πλείστοις, ή τοίς μάλιστα γνωρίμοις. Sic ΡΙιΐΙορ.Ένδ. καί πιθανά VOcat.ArgU-menta dialectica. [Aristot. Rhet. Alex. 12. " Thom. M. 342. Ammon. 53. Eran. Philo 166. ad Xen. Epb. 213. 280. Valck. Hipp. p. 246. ad Herod. 549- Plut. Mor. 1, 1. Oxon.: Toup. Opusc. 2, 76. Seq. infin., 303. Ένδ. πρός τινα, Schn. ad Xen. (Econ. 3 7 " Schaef. Mss.] Επίδοξος, De quo est opinio, q. d. ό επί δόξης &vi ut επίδοξος είμι τοϋτο ποιήσειν, Opinio est de me, facturum me istud ; sed jungitur et aliis infin. tempp. Incipiam tamen ab exemplis fut., quae et frequentiora esse arbitror. Herod. επίδοξος πείσε-σθαι, Isocr. γενήσεσθαι πονηρός: sic χειροτονήσειν, et alibi κρατήσειν, et alibi αιρήσεσθαι ap. Plut. Cum aliis autem tempp. Antipho, Τον μεγάλα μεν κακά προπεπονθότα, 'έτι δέ μείζονα έπίδοξον όντα πάσχειν, Isocr. Επίδοξος ων τυχείν τήι τιμής. vEschin. Επί-δοξος %ν άλώναι. Ceterum επίδοξος Bud. verlit De quo est opiuio in futurum : sed haec duo postrema verba in 11. Auctorum interpr. addi non possunt. Sunt vero et qui brevius vertant έπίδοξος ων τυχείν, Qui in opinione erat assequendi; cujus tamen gene-ris loqnendi exemplum nullum afFerunt. Hoc addo, επίδοξος είμι verti etiain Existimor, Videor; ut πείσε-σθαι, Qui existiniatur passurus: γενήσεσθαι πονηρός, Qui malus fore videtur. Έπιδοξάζω, quod tamen si-gnif. analogiam, ut ita dicam, non servat, ut quidem Gaza έπιδοξαζύμενον vertit ap. Theophr. C. Ρ. 1, (5.) p. 123· 'Αλλά τοϋτο μέν ώς έπιδοξαζύμενον ειρή-σθω, Id loco opiuionis cujusdam adjectitiae dictum putetis. Quam illius interpr. aiFert et Bud., sed suum de ea judicium non addens. || Celeber, Cla-rus, Illustris, Plut. Έπίδοξον τφ γένει γαμείν καί πε-ριχρήματον: quem tamen hujus nom. usum damnat Pbrynich. Ecl. [Cum aor. et fut. infin., Lobeck. ad Phryn. Ecl. 132. 133. Plato Theaet. 143. Επίδοξοι γενέσθαι έπιεικείς, Pind. Ν. 9, 110. κϋδος, Ocell. Luc. 4. τφ γένει, Isocr. Areop. 18. Επιδόξους άμαρτήσε-σθαι, Herod. 1, 89- " Plut. Ages. 52. Alex. 45. Schm., Thotn. M. 342.ad Charit. 66 l . Pierson. Praef. ad Moer. 39· Herodian. 471. et n., Animon. 53. Eran. Philo 166. Wessel. et Valck. ad Herod. 285. 444. Casaub. Atben. 1, 55." Schaef. Mss. * Έτπδόξωϊ, iSchleusner. Lex. in V. Τ . ] " Έπιδοξύτης, aifertur " pro Claritudo," [a Schneidero non aguoscitur, aed ν, Schleusner. 1. c. " Cbrys. in Ps. 44. Τ. 1. p. 636."

Α Seager. Mss.] Έτερόδοξος, Qui alterius est opinionis, s. diversae opinionis; quae divcrsitas intelligitur, ha-bita rerum et personarum, de quibus agitur ratione, sicut et in aliis multis ex έτερον compp. Vertitur etiam, Qui est alterius sectae. Luciano, inquit Bud., έτερόδοξοι Philosophi Contraria dogmata tuentes, ούχ ομόδοξοι. [Joseph. Β. J. 2, 8, 5. Lucian. 534. * Έ-τεροδόξως, Philostr. V. S. 2. ρ. 559·] Έτεροδοξία, O-pinio diversa, Opinionis diversitas, [Plato Theoet. 1, 193.] 'Ετεροδοξέω, Alterius vel Diversae opinionis sum. Peculiari autem signif. έτεροδοξείν dicuntur Hist. Eccles. 4. Qui orthodoxiae non assentiuntur, Μή έτεροδιδασκαλείν, μηδέ έτεροδοξείν. Bud. [Plato 1. c. Scbol. Soph. Aj. 1057. * Καινόδοξος, unde * Kat-νοδοξέω, Joseph. A. J. l6 , 11. al. καινοτομέω, * Και-νυδοξία, Lucian. 374·] Κακόδοξος, Cujus prava s.per-versa est opinio, Qui male sentit aliqua de re, [" Male de fide sentiens, Greg. Naz. Ep. 227." Stroug. Mss. Eur. Andr. 778. Xen. Ages. 4. Plato Min. 2, 321. Theognis 195.] Κακοδοξία, Mala opinio, Malum do-

B gma. Et ap. Eccles. Scriptt., ut Basil. et Theodor. pro Haeretico dogmate s. Haereticis dogmatibus. Unde et,rrj όρθοδοξίφ ab ipso Basil. opp. [Schol. Soph. Aj. 1214. Lucian. 461. Xen. Apol. 31. " Wes-sel. ad Herod. 68." Scbaef. Mss.] Ετ Κακοδοξώ, Sum pravae opinionis. || Male audio, vide in altero Κακοδοξώ comp. a δόξα, Gloiia. [Xen. Mem. 3, 6, 17· * Μονόδοξος, unde * Μονοδοξέω, Simpl. ad Epict. 3Ϊ6·] 'Ομόδοξος, Qui ejusd. est opinionis, [Lucian. 271. 535. " Casaub. Athen. I, 6 l ." Schsef. Mss. * Όμοδόξως, Schneider. Lex. άμαρτύρως, " Chrys. Hom. 140. T. 5. p. 886." Seager. Mss.] Όμοδοξία, Ead. opinio aliquorum, Consensus in opinione, Ari-stot. Eth. 9· 'Ομοδοξώ, Ejusd. sum opinionis, Idem sentio, [Strabo 2. p. 154. Polyb. 1, 41, 5.] 'Ορθόδο-ξος, Cujus recta est opinio, ορρ. τω κακόδοξος. Sed restringitur ap. Eccl. Scriptt. ad Euin, qui recte de Christiana religione sentit; cui ορρ. κακόδοξος, qui male sentit, sc. Haereticus. [* Όρθοδόξως, Epiphau. J, 975. " Cbrys. in Ps. 118. Τ . 1. p. 997" Seager.

c Mss.] 'Ορθοδοξία, Recta opinio, Basil. Synes. Όρθο-δοξώ, Sum rectae opinionis, Recte sentio; ut όρθοδο-ξοϋντες λαοί, Basil. [Schol. Aristoph. Θ. 19. SchoL Aristot. Eth. Nic. 7, 8.] Παράδοξο®, Qui est praeter s. corrtra omnium opinionem, Inopinatus. Unde et Admirabilis, Incrcdibilis e consequente redditur; ut άκούσματα, Lucian. de Cal. Et Π. βίοι τυράννων καϊ βασιλέων, Herodian. (1, 1, 5.) Aristot. Rhet. 2. Το λέγειν τήν αίτίαν τοΰ π. Cic. quoque quenda'm libel-lum Παράδοξα Stdicorum inscripsit. || Παράδοξον Schema Rufiniano, cum aliquid praeter expectatio-nem auditoris profertur. [Luc. 5, 26. Xen. Hip-parch. 8. 19. Diod. S. 4. p. 172. Cappeionnier. Rhett. Antiq. 326. Arrian. Epict. 2, 18, 23. Euseb. Η. E. 8, 7. Schneider. Lex. " Ad Charit. 325." Schaef. Mss. ΐίαραδοξότατος, Schleusner. Lex. in V . T . * Παραδοξια, Strabo 1. p. 6 l . , 11. p. 788. * " Πα-ραδοξογράφος, Bibl. Philos. 2, 17." Schaef. Mss.] Πα-ραδοξολο'γο®, Qui paradoxa dicit. [" Ad Diod. S. 2, 206," Schaef. Mss.] Παραδοξολογία, Oratio paradoxa,

D Quod praeter s. contra omnium opinionem diciturr Mirabile dictum, vEschin. EU π. τοίς έσομένοις έφυ-μεν. [" Heyn. Hom. 6, 641." Schaef. Mss.] ΙΙαρα-δοξολογέω, Paradoxe loquor, Dico praeter s. contra opinionem omnium. Sic Hermog. de poetis loquens, "Οσα περϊ ανθρώπων ή τίνων άλλων ζώων παραδοξολο-γοΰσιν. Bud. ex Euseb. affert, interpr. etiam Para-doxe jacto. [Strabo 5. p. 380., 13. p. 929. Diod. S. 1. p. 28. 44., 2. p. 63. 96., 3. p. 118., 4. p. 146. * " Παραδοξολογία, Tzetz. ad Lyc. 385. var. lect." Boiss. Mss. * ΤΙαραδοξονίκης, Plut . Luculli Compaf. 2. omnino v. Schneider. Lex.] Παραδοξοττοιό®, Qui facit, quse sunt praeter opinionem omnium, Qui mi-rabilia et incredibilia facit. Sic autern a quibusdani dictus fuit Gal. sicut et παραδοξολόγος. [Euseb. H. E. 1, 13.] ΥΙαραδοξοποιία, Factum paradoxum, Pro Miraculo in vita Lucae. Ε τ Παραδοξο7τοιέω, Para-doxas res facio, Miracula facio, [Chrys. in Ps. 135. et Epist. 1. ad Olymp. * Εύπαράδοξο», i. q. εύπάρο^ δος, Strabo 3. p. 222.] Παραδόξως Praeter oranium

3397 ΔΟΚ [ρρ· 1036-

opirtionem, Inc<redibiliter. [" Aristaen. 1, 12." Bolss. Α Mss. Polyb. 1, 21, 11. 3> 14, 5. etc. Diod. S. 1. p. 7., 5. p.*2l7., l6 . p. 541, " Toup. Emendd. 1, 188." Schaef. Mss. * Πρόδοξο», Phrynichus Bekketi p. 6. * Ταιιτόδοξος, Csesarius Dial. 3, 128 J Φιλόδο-ξο», Qui opinionent s. opiniones sectatur, Qui bofta opinabilia sectatur, Bud. ap. Plat. de Rep. 5. (66.) a quo distingui ait άπό τοϋ φιλοσόφου, Qui cognitio-nem et scientiam consectatur. Ψέι/δόδοξο», Cujus falsa est opinio. Ψευδοδοξία, Falsa opinio, [Cebetis Tab. ap. Schneider. Lex. Just. M. Apol. 2. p. 133. , Strabo 14. p. 998. * " Ύευδοδοξέω, Orig. c. Cels. 3. p. 114." Seager. Mss. Jambl. V. P. 310. Polyb. 16, 12, 11. Just. M. Epist. 504. Joseph. A. J. 9, 4, 3. * Ύευδοδοξάζω, Schneider. Lex. άμαρτυρωε.]

Compp. a δόξα, Gloria, Fama. [* Δοξοθηρέω, Nicet. Annal. 16, 4 . ] " Δοξοκομπία,

" ΕΤ Δοξοκομπέω, alicubi reperiuntur pro δοξοκοπία " et δοξοκοτίέω, Ostentatio, Popularis aurae captatio: " Lactito et ostento me, .Popalarem auram capto : " PJut. Pericle, Του» δέ τοϋ Περικλέου» τήν σεμνότητα " δ. τε καϊ τύφον άποκαλοϋντας, ό Ζήνων παρεκάλει Β " και αύτούς τι τοιούτον δοξοκομπεϊν. Sed notandum " est quosdam Codd. ibi habere δοξοκοπίαν, ut Siiid. " quoque sine μ, qui esse dicit δημοκοπίαν. Videtur ." tamen et altera ferri posse scripllira, ut δοξοκομπεϊν " eit τό κομπάζειν τήν αυτού δόξαν." [Simpl. ad Epict. 324. cf. 494. Schneider. Lex. " Longin. 23." Sea-ger. Mss. " Brunck. CEd. T. 1403." Schaef. Mss.] Δοξοκοπία, Ostentatio, Jactantia,, Aurae popularis ca-ptatio. Lucian. 387. *Ω τήε αβελτηρίας, ω τής δ.: 388. Καϊ τήν τερατείαν καϊ δ. Plut. (10, 529.) Τής πρεσβυ-τικής πολιτείας άπηλλαγμένης πανηγυρισμού καϊ δ. Pericle, Του» δέ τοϋ Περικλέον» τήν σεμνότητα, δ. τε καϊ τϋφον άποκαλοϋντας : ηοη δοξοκομπίαν. Appian. 'Αρχήν άπό δ. ήρημένος. Vide et Suid. [" Clem. Alex. Paed. 234.*Method. Symp. 394." Routh. Mss. " Ad Dionys. H. 2, 1176. Wakef. S. C. 4, 55.Toup. Opusc. 1, 93. ad Pbalar. 228." Schaef. Mss. Δοξο-κοπέω, ut δημοκοπεω, " Ερ. Concil. Antioch. ap. Euseb. Η. E. 7, 30." Routh. Mss. et ap. Dion. Chrys. 1, 605. 609. * Δοξοκόπος, " Toup. Opusc. 1, 93." C Schaef. Mss. * Δοξολόγο», Schneider. Lex. άμαρτύ-ρώ».] Δοξολογία, Ceiebratio, quae fit recensendo, quae ad gloriam s. honorem alicujus pertinent. Δο-ξολογάω, Gloriosa celebratione colo, Bud. ap. Basil. interpr. [" Bredow. Epist. Paris. 22." Schaef. Mss. * Δοξολόγημα, Phot. Bibl. 403. * Δοξολόγητ'ος, unde * Δοξολογητικός, et * " Δοξολογητικώς, Gennanus in Dormit. B. Mar. 99." Boiss. Mss.] Δοξομανής, Qui insano gloriae amore tenctur, Athen. [464. Jambl. V. P. 118. Kiessl. " Toup. Opusc. 2, 8." Schaef. Mss.] Δοξομανία, vel Δοξομάνεια, Insanus gloriae amor, PJut. [" Δοξομανία, Tatian. 17. et alibi." Routh. Mss. " Toup. Opusc. 2, 7· * Δοξομανέω, Eust. 5. p. l 6 l . * Δοξοφαγία, ut δωροφαγίά, Polyb. 6", 9. * Δοξοφόρος, Manetho 4, 514. " Ad Charit. 315." Schaef. Mss.]

"Αδοξος, δ, ή, IgnobiliSj Inglorius, Isocr; Eyag. Έξ ά. δε ονομαστούς, Εχ ignobilibus claros : υποθέσεις, Infames materiae, Gell. cujus aliam exp. ponam paulo post. || Luciano Άτιμος, Ignominia notatus: cui D ορρ. ένδοξος, Integrae opinionis. || Ε δόξα, Opinio, Inopinabilis: ut προτάσεις, Propositiones necopina-biles, necopiuatae : ορρ. ταϊς ένδόξοις. Alex. in Top. Aristot. Gell. 17, 12. Infames materias, sive quis di-cere mavult, Inopinabiles, quas Gr. άδοξους καϊ άτο-πους υποθέσεις appellant, et veteres etc. [" Brunck. Soph. 3, 492. ad Xen. Eph. 280. Plut. Mor. 1 ,927. Fiscb. Ind. Palaeph. ν."Ασημος." Scha:f. Mss. * Ά -δοξοποίητος, Polyb. 6, 5, 8.J Άδόξως, Inglorie, Igno-miniose, Probrose, άκλεως, [Joseph. A. J. 12, 6. He-rodian. 1, 31.] Άδοξία, ή, tnfamia, Dedecus, Igno-minia, Xen. 'Απ. 1, (3, 4.) Φυλαττόμενοι τήν παρά τοϊς άνθρώπόις ά. Plato ά. παρασκευάζειν τινι, Igfio-miuiam alicui afferre, Inurere notam ignominiae. Dem. (12.) Άποτρίβέσθάι τήν ά., Abstergere ignomi-niae notam. [" Polyb. 6, 55." Seager. Mss.] Άδοξέω, Inglorius sum, IgnobiKs sum. Inexistimatus sum, quidam e Gell. vertunt. Eur. Hec. (294.) ά. et δο-

-1Ο370 ΔΟΚ

κοϋντας inter se ορρ. iu quadam gnome, quain. Ep-nius redd«Hs, k. interpr. Ignobiles, ut δ. OpuleQtos. Sed tamen ignobilesfinquit Gell., άντϊ ά . , et opulenti άντϊ δ. satisfaCere sententiae non videntur: nam ne-que omnes ignobites άδοξοϋσι, neque omnes opulenti εΰδοξοϋσι. HaecGell. 11, 4. qui immerito mihi En-Hium reprehendere videtur, quod ά. intefpr. sit Igno· biles. Et cum dicit, beque omnes ignobilesl άδο-ξοϋσι, intelligit, non omnes ignobiles malae sunt fa-mae, male audiunt: quod sane verum es t ; sed con»ii derare debuit, άδοξεΊν ηοη semper signif.. Male au-dire, sed simpl. iiitetdum Ignobilem esse, InboQOrit-tum esse; cum sc. α psiv. est. || Malae sum famse, Male audio, pro κακοδοξώ. Plut. ΆδοξεΙ γάρ τα φιΜ-πρώτον αυτών καϊ φίλαρχον ουχ ήττον f j φιλήδονοet in hac signif. ηοη tantum α denotat κακόν, quam vim aliquando habere dictum estinitio hujus operie, «ed et δόξα ηοη Gloriam signif., sed Opinionem 9. E x i ^ mationein passive, i. e. qua tales vel tales existima^ mur. U Άδοξω, exp. ap. Joseph. 9 . Non honeaKfti puto, απαξιώ. Ήδόξουν άναιμωτϊ φεύγειν. || Paft»; i. q. άδοξέω. Apud Xen. CEc. (4 ,2 . ) Inglorius et abje-ctus sum : Καί γάρ α" γε βανανσικάϊ καλούμενοι, | καί έπίρρητοί εί σι, καϊ εΐκότως μέντοι πάνυ άδοξοϋνται πρόί των πόλεων. Suid. άδοξεϊτάι exp. ού τιμάται, Νοη ho-noratur, Honore dignum ηοη censetur : in b. 1., Οί* άπόδεκτόν έστι τό viKqv irtCph 'Ρωμαίοιί άνευ παραγ-γέλματος· άδοξεϊτάι γάρ. [Alcipbro Fr. iii. cf; Apft* lod. 1, 8, 2. App. B. C. 5. p. 752. ;Plut. LucaHo 914. HSt." Seager. Mss. * Άδόξημα, Plut. 7, 184;

H. vide Schneider. Lex. ν. Παράδοξο*. · * Συναδο$$τ, Plut. 96. * Βαθιίδοξο», Pind. Π . 1 , 1 2 7 - cf. Βαθν κλε^».] "Ενδοξο»,· Gloriosus, Honorificus, Celibier, Illustris: ταφαϊ, Plut. Pericle, Honorificae, arffi Celebris, Athen. 13. Additur interdum εΐ» cura accus. Ut ένδ. είς τά πολεμικά, Xen. τό ένδ., Dignitas, Bud. Ένδοξολογέω, Gloriam in sermone aucupor'; <ut ένδο-ξολογοϋντας RbetoreS vocat Diog. L. Diogene 282. Ένδόξως, Gloriose, Honorifice. Ενδοξότατα, Glorio-sissime, Honorificentissime. [Schleusner. Lex. in V. Τ. * Ένδοξύτης, Hes. ν. Είκλεια. * " Παρένδο^ Acta S. Philoromi 147. Combef." Boiss. Mss.] Τττέ-ρένδοξος, Supra quam dici possit gloriosus, [Schleui sner. Lex. in V. J . * Φιλένδοξος, Cic. ad Att. 984.] Ενδοξο», i. q. ένδ., sed parum usitatum, [Herod. 7, 99- Pind. Ό ; 1, 112. Π. 12, 10. Ί. 2, 49.JEsch. Choeph. 300. " Thom. M. 343. ad Xen. Epb. 213. Valck. Hippol. p. 246. ad Herod. 549." Scbaef. Mss. * Εΰδόξω», Plato Hipp. Maj. 18. p. 1 4 0 = 3 , 287· Manetho 1, 102. * Ενδόξειο», Strabo 2. p. 162.] Ei-δοξία, Celebritas, Claritas nominis, Isocr. Pytha-gora, Τοσούτον εϋδοξίψ τους άλλους ύπερέβαλεν, PtatO Epist. ToSro πρός πολλών εύδ. σοι οίσει. Cic. ait et Glotiam, et Bonam famam reddi posse. [" Clem. Alex. Str. 320." Routh. Mss. Plato Men. 41. " Epi-taph. 166. Bas. 1." Seager. Mss. " Ad Diod. S. 2, 236. Heyn. Hom. 6, 418." Schaef. Mss.] Ενδοξ^ Celebror sermone bominum, Sum clarus, Clareo, jEschin. Sic et Ceb. Theb. Τό υγίαινειν, τό πλούτων, τό εύδοξεϊν. [" Auctor Rliesi 496. Demosth. 94." Seager. Mss. * " Πανεόδοξο», Germanus in Dormif. B. Mar. 110." Boiss. Mss. * Ίσόδοξος, Suid. 2, 152.. * Κακόδοξο», Eur. Andr. 778. Xen. Ages.-4. Piatd Min. 2 , 3 2 1 . ] Κακοδοξία, Infamia, Iguominia, ut τυγχάνειν κακοδοξίας, Xen. Et τέγγεσθαι ύπό *., Plato de Rep. 2. [Plato Comicus ap. Bekk. Anecd. I, 6 . ] Κακοδοξέω, Infaraia laboro, Male audio, Xen. [Mem. 3, 6, 17.] Κενόδοξο», Inanis glorias cupidus, s. amans, [" Markl. Iph. p. 278. Musge., Iph. T. 419." Schaef. Mss. * » Κενοδοξω», Clirys. in 1 ad Cor. Serm. 8. T . 3. p. 293." Seager. Mss.] Κενοδο-ξία, Inanis gloriae cupiditas, amor, studiuro, Chrys. Κενοδοξία» τροφή τιμαϊ καϊ έπαινοι, [" Lucian. Dial. Mort. 10. Ver. Hist. init." Botss. Mss. " Thom. M. 863." Schaef. Mss.] Κενοδοξέω, Inanis gloriae sum cupidus, vel, ut Bud. ap. Naz. et Chrys. exp„ Inani gloria ducor, [Procli Paraphr. Ptol. p. 11. Epiplian. 1, 45. Heliod. 367- " Schol. Eur. p. 109- Matth." Scllief. Mss. * Άκενόδοξο», Μ. Antop. 1, 16. 8, 1. " Chrys. in Matth, Hom. 19; T . 2. p. 140." Sea-

3999 ΔΟΚ

ger. ΜΜ· * Άκε#οδοξία, Schneider. Lex, άμαρτύρωε. j * Κονφό^οξοί, unde * Κουφοδοξία, Pallad. Laus. ρ. 8. * Αφ<5δο&>«» unde * Αιμοδοσία, Pbilo 2, 436. Ρ. * Μεγβλύδοξοε, Sckleusner. Lex. in V. Τ . " Inscr. Rosett." Boiss.Mss. Schol. Aristoph. Θ. 322. Pind. Ό. 9, 24· Plut· Thes. 1. p. 2. * Μεγαλοδόξω®, Schleu-sner. 1· c. * Μεγαλρδοξία, Suid. ν. Ψολνκομπία, Schol. Aristoph! Ί . 696. *Μεγάδοξοε, Lobeck. ad

'flli%M. Ecl. 674. * Μυριόδοξοε, Manetho 4, 175.] ϊ φ β ί ί φ ε , Pari gloria praeditns, Greg. [Lucian. 271 · '<535.> * Όμοδοξέω, Strabo 2. ρ. 154. Polyb. 1, 41. ^Ομοδοξία, Par gloria. * Όμοδόξωε, Schneider. Lex. άμαρτύρωε. *Όμοιόδοξοε, Athan. 2 , 5 5 9 . * Πολί/δοξοι, Anal. 3, 314. Stob. Ecl. Eth. 82. Passowii Liber de Fine et Ratione cond. Lexx. Teutonice scriptus p. 102. * Πολί>δοξία, Damascius Photii p. 1037·] Φιλό-δοξοε, Gloriae cupidus, Ambitiosus, Herodian 3.

Forte, Qui se amicuiu simulat, Clem. Alex. Protr. p. 38." Routh. Mss.] Φιλοδοξία, Gloriae cupiditas, [Schteusner. 1. c. " Diod. S. 1, 682." Schaef. Mss.] φιλοδόξωε, Cum cupiditate gloriae, Ambitiose. Φιλοδο- ] ξέω, Gloriffi sum cupidus, Gloriae servio, [Diod. S. 19, 54. Scbleusner. Lex. ia V. T . " Wyttenb. ad Plut. 1, 494." Sobaef. Mss.] Άντιφϊλοδοξώ, Gloriae cupiditate eerto cum aliquo, [Polyb. 1, 40, 11.] Συμφίλοδοξώ «οι, Gloriae tuae servio. Bud. [Cic. ad Att. 5, 17.] CoTiTH. 'Αφίλόδοξοε, Minirae gloriae cupidus, Non ambitiosus. [* Άφιλοδόξωε, Clem. Alex. Sir. 8. p. 914. * Άφίλοδοξία, Cyfill. in Jo. 4. p. 286.]

[* Αοξότηε, Sobleusner. Lex. in V. Τ . ] Αοξάριον, Gloriola, Lucian. [136. 995. εύτελέε δόγμα, Hes. * Δόξίί, i. q. δόξα, Democritus ap. Schneider. Lex.] . [* Δοξίκόϊ, Schleusner. Lex. in V. T . ]

" Δοξονσθαι, Hesychio κατοπτρίζεσθαι, φαντάζε-" σθαι," [" i. q. δοξάζεσθαι. Herodoti loca indicavit Albert. ad Bes. Sic vero et 7, 135. ubi olim perpe-rain δεδόζαβθε." Schweigh. Mss. " Valck. p. 499. 564. 677. Pischer. ad Weller. Gr. Gr. l , 65." Schaef. Mss.]

1Γ Αοξάζω, Opinor, Sentio, Existimo, Plato de LL. Δ. Κερϊ ψυχήε οντωε. Et ον κα'κώε δ. de Rep. 1. Xen. (Άπ. 1, 1, 13.) Οΰ ταυτά δ. άλλήλοιε. Cui ορρ. τά αντικείμενα δ. άλλήλοιε, Aristot. Hinc δοξάζομαι άδι-κοε Plat. Existimor injustus. || Αοξάζειν, Sentire de se magnifice, Bud. e Thuc. HTNC Δοξασία, Opinatio, Opinio, ίιπ-όΧι/ψέί, Suid. [e Dione.] || Celebro, Glo-riosa oelebratione colo, vulgo Glbrifico. Unde et pass. δοξαζόμενοι, Qui celebrantur. Et Έπ' αρετή δεδοξασμε-νοι άνδρεε, Poiyb. Vide Bud. 368, de recepta et a Vett. faac signif. Ετ de Έδοξώσθην ibid. [Plato Alcib. 1, Hippocr. Jurej. 3. Jambl. V. P. 408. Protr. 124. Kiessl. " Jacobs. Anth. 12, 392. Schneider. ad Xen. Κ. 'A. 337. Wyttenb. Praef. ad Plut. Mor. xlv., P. Abresch. Paraphr. 316. Δ. έν, Diod. S. 2, 145. ad 202." Schaef. Mss.] Αόξασμα, Quod faciendum videtur, Platoni, quod Thuc. δόγμα. Bud. [Jarobl. Protr. 330. Kiessl. " Eur. Hec. 383. Fr. p.-454." Seager. Mss. * Αοξασμόε, Spitzner. de Versu Gr. Her. 149. Schleusner. Lex. in V. T. " Heyn. Hom. 6, 68." Schaef. Mss. * Αοξαστήρ, Basil. Epist. T . 3. p. 143.] Αοξαστήε, Opinator, [Antipho 758.] Δοξαστικό®, Qui vi opinandi praeditus est, Aristot. Eth. Gazae autem δοξαστικά ρήματα Quae opinandi signif. habent. [* Αοξαστικώε, Sext. Einp. adv. Μ. 11, 156'.] ΑΤ Αοξαστόν, Opinabile, Cic. interpr. ap. Plat. videCic. Lex. [SchliBHsner. l . c . "Plato Phaedr. 256." Schaef. Mss. [SED Άδόξαστοε, act. signif. Nihil opinane, Alex. in Top. 42. 'Αλλά περι τούτου τον προβλήματοε άδόξαστοι μέν απαντεε, [Plato Phaed. 141 = 1, 84. " Brunck. Sopb. 3, 492." Schaef. Mss. * " Άδοξάστωε, Sext. Emp. 1, 15. 24. 2, 13." Kall. Mss. * " Θεοδόξαστοε βασιλεύε, Jobus Iasites ap. Fabr. Bibl. Gr . 11, 658." Boiss. Mss. Όρθοδοξαστικόε, Olympiod. Praef. in Plat. Gorg." Routh. Mss.] " Όp-" θοδοξαστικωε, Opinione recta, non aberrante, Am-'.' moii. ap . Aristot. Πρώτον μέν ρρθ. ε'ιδέναι τοϋτο γρή, " elta ύστερον *άποδεικτικωε." Άντιδοξάζω, Opinionis contrariffi sum, Contrariam sententiam babeo, Con-trarium alicui dogma habeo, s. contraria dogmata :

' ut cum philosoplu dicuntur άντιδοξάζειν άλλήλοιε. PARS XII.

[ Ρ Ρ . 1 0 3 7 — - 1 0 3 8 . ]

Diog

ΔΟΚ 3 4 0 0

L. Άντιδοξάσαι δέ λέγεται Θαλή και ΠνΟα-γόρ<?· III» VV. LL. exp. duntaxat Vicissim gk>-rifico : quae interpr. ad alteram δόξηε signif. per-tinet. [Plato Theat . 1, 170— 1. * Αΰτοδοξάζω, E-piphau. 1, 799. " Sext. Emp. Pyrrh. 1, 65." Kall. Mss. * Αντοδόξαστοε, Suid. ν. Αΰτό. * Αιαδοξάζω, Plato Philebo 23. p. 164. Bas. 1., Antisthenes p. 56. " Ad Charit. 670." Schaef. Mss. * Έκδοξάζω, Schnei-dero susp., Schleusner. 1. c. * Ένδοξάζω, ibid. * Έν-δοξασμόε, ibid.] 'Επιδοξάζω, vide in Έπίδοξοε, [Theo-phr. C. P. 1, 5.] ΑΤ Προσεπιδοξάδω, q. d. Approbo mea opinatione. Sunt et qui vertanf Coopinor. Gell. 19, Ι· Τά® τοιαύταε ψαντασίαε, Visa istaec animi sui terrifica non approbat, h. e. ού σνγκατατίθεται οΰδέ προσεπιδοξάζει, sed abjicit respuitque. Et slatim post: Et eadem incepta, tanquam si jure metuenda sint, sua quoque assensione approbat, κα} πρόσεπιδο-ξίζει. Hoc enim verbo Stoici, cum super ista re dis-serunt, utuntur. Καταδοξάζω, Contra opinor. Bud. tamen exp. simpl. Opinor, Existimo, Xen. (Κ. 'A. 7, 7, 18.) *H ε'ι καταδοξάσειαν μήτε άν άλλουε σοι έλθείν. Ego certe puto talem esse vim praep. κατά in h. v., qualis est in καταγινώσκω : quinetiam καταδοξάζω hic dici, quod alibi καταγινώσκω. [Jambl. V. P. 124- p. 264. Kiessl., Dionys. Hal. A. R. 6, 10.] Μεταδο-ξάζω, Opinionem muto, et μεταπείθομαι, ut Bud. exp, in h. 1. Plat. Toi/s γεμήν γοητευθένταε σύ γε φαίνε άν

«λ c u / λ ψ • φ e _ Τ είναι οι άν μεταδοξάσωσιν, ή ΰφ' ήδονήε κηληθέντεε, η υπό φόβου τί δείσαντεε. [Dionys. Η. ap. Schneider. Lex.] Ώαραδοξάζω, Inhonoro, Dehonesto, Infamo. Ια VV. LL. affertur e Deut. 28, (29·) et Eccles. 10. || Item in contr. signif. Valde honoro, Illustro, Mira-bile reddo, a παράδοξοε, ex 2 Macc. 3. Ot δέ τόν Κύ-ριον εΰλόγονν τόν παραδοξάζοντα τόν έαντοϋ τόπον. || Falsam opinionem concipio, VV. LL. [* Παραδοξα-σμόε, Schleusner. Lex. in V. Τ. * Προδοξάίω, Phry-nichus Bekkeri p. 6. *Προσδοξάδω, Plato Tbeaet. 2 0 9 = 9 5 . Bas. 1. M. Anton. 7 ,64 . Strabo2. ρ.777·] Συνδοξάζω, q. d. Conglorifico, Simul glorifico, ho-noro. Unde συνδοξαζόμενοε όμοτίμω, Greg. Qui pari honore afficitur. " Συνδοξάζομαι, unde Συνδεδοξασμέ-" νοε, ab ea nominis δοξά signif., qua ponitur pro " Sentenda s. Opinione, Aristot. Polit. 5, 9. Συνδε-" δοξασμένοι νόμοι υπό πάντων των πολιτευόμενων, " Simul omnium sententiis approbatae leges." [* Ύ-περδοξάζω, Ignat. Ερ. 8. ρ. 126.]

Δ0ΚΕΥΏ, Observo ; Insidior, a δοκώ, quia obser-vamus eum et ei insidiamur, quem in manus nostras venturum putamus. U. N. (545.) Άντίλοχοε δέ Θόωνα, μεταστρεφθέντα δοκεύσαε,Οΰτασ έπαΐξαε. Sic Π. (313.) έφορμηθέντα δοκεΰσαε: Ύ. (325.) καί τόν Προύχοντα δοκεύει, ί. ο. επιτηρεί. Εχρ. interdum et Expecto. Est autem poet. Data vero fuit signif. participii δο-κεύειν participio pass. vocis δεδοκημένοε, a δοκέομαι, alioqui nihil tale signif. est enim δεδοκημένοε, Qui ob-servat, Qui stat in insidiis. U. O. (730.)Ένθ' άρ όγ' ειστήκει δεδοκημένοε: ubi Eust. venatorum esse ver-buni tradit, feram expectantium. UNDE Προδοκή, inquit, Angustus locus, qui insidiantibus est aptus. Lat. Subsessa, ut quidam scribunt. Unde 11. O. (745.) δεδεγμένοε όξέ'ί δουρί. Haec Eust. confundens certe diversas verborum origines. [Αοκεΰω, Orph. 'A. 894. 927. 1359. ad Greg. Cor. 857. Apoll. Rh. 4, 755. Arat. 286. Lycophro 609. " Christod. Ecphr. 32. 122. 180. 287- 336. 395. Julian. iEg. 38. Ja-cobs. Anth. 9, 407. 10, 319. Heyn. Hom. 5, 474. 7, 524. 8, 256. Gesn. Ind. Orph. Harles. Ind. Theocr. Fut. δοκήσω, Archias 19." Schief. Mss. * Άμφιδο-κευω, Βίο 2, 6. Orph. 'A. 930. Heliod. 2 ,306 . ] " Έ-" πιδοκίδεε, Hesychio προσδοκίαι, Expectationes." [Ώροδοκή, II. Δ. 107. " Heyn. Hom. 4, 573'." Schsef. Mss.]

ΔΟΚΑΖΩ, i. q. δοκεΰω, sed parum usitatum. Vi-detur certe Sophro ap. Demetr. Phal. πλόον δοκάνων dicere pro Navigandi tempus observans vel expe-ctans. Sed ap. Theocr. (1, 150.) δοκασείε, Dor. pro δοκάσειε, a δοκάζω, est pro Putabis, Arbitraberis. AT δοάσσατο per sync. dicit Hom. cum ascititio σ, pro Visum est, tanquam a δοκάζομαι retinente' signif. τοΰ

.δοκώ, pro Videor: II. Ν. (458.) Ώδε δέ οί φρονέοντι

10 G

3401 ΔΟΚ [pp. 1038-

δοάσσατο κέρδιον elvai Βήναι έπ'ΑΙνείαν. || Apud Α Apoll. Rh. (3, 770.) έζομένη δ' fj*eira δοάσσατο, Sta-tuit, Decrevit. Ε τ Προδοκάζω itidem Observo. He-svchio παρατηρώ, ενεδρεύω. .Fortasse a προδοκή, do quo dictum modo fuit in Αοκεύω. " Αοάζει, Hes. exp. " άμφιδοξεί, διστάζει, Dubitat: quo significatu et " δοιάζει s. ένδοιάζει dicitur. Item δικάζει, Judicat: " ut et δοάσσεται Idem affert pro δοξάζει, συμφέρον " καγαφαίνει: et δοάσσατο pro διενοήθη, έβουλεύσατο: " item έδοξε." [Apoll. Rh. 3, 817- 955. 4, 576. II. Η. 33. Π. 652. Υ . 339. o d . Ζ . 145. Schneider. Lex. " Heyn. Hom. 6, 458. 8, 427- Ammon. 44. Valck. Anim. 66." Schaef. Mss.j

1Γ Αοκάω inusitatum, ut opinor, " Αοκάειν, Hesy-" chio τηρεΊν, φυλάσσειν, έπιτηρεϊν, προσδο^ν, Ob-" servare, Expectare:" [vide Αόκη, " Musgr. Iph. T . 802." Schaef. Mss.] sed a quo COMP. Προσδοκάω, in frequenti usu est in prosa. Est autem Προσδοκ®, Expecto, in ea signif., a qua dicitur aliquid praeter expectationem fieri, Spero. Aristoph. (56.) Μηδέν παρ' ημών προσδοκιών λίαν μέγα. Xeu. Εΐ προσδοκψη, Β οπότε τά σημαινόμενα πράξει, ραστώνην τινά, Si spe-ret, Bud. Cum fut., iEschin. προσδοκώ άποδείξειν, ubi redditur Confido. Sic Dem. Προσδοκώ κακόν άν τι γενέσθαι, pro fut. γενήσεσθαι. Et pass. tam de per-sona, quam de re; ut π. τοΰτο ποιήσειν. De re autem, ut τά π., Quae expectantur, sperantur: et τά προσ-δοκηθέντα, Sperata, Expectata, Bud. in h. 1. Ούδ' οτιοϋν εύρημένοι τών π. Et in malum ap. Herodian., ut προσδοκώμεν in Dem. 1. c. Αεινά προσδοκώμενα εαυτώ εκάστοτε σνμβήσεσθαι φάσκων. || Arbitror, de re praeterita ap. Plat. Bud. Ex eod. autem Plat. de Rep. 1. in VV. LL. affertur, Προσδοκώ προϋργου είναι είς τοΰτο, Reor ad hoc prodesse. [Προσδοκάω, Schleu-sner. Lex. i n V . T . " A d Herod. 577. Xen. Eph. 11. 178. Thom. M. 300. 747- Puto, ad Xen. Eph. 263. Cum infin., Thom. Μ. I67. ad Diod. S. 2, 385. πα-ρά τίνος, Toup. ad Longin. 397· Προσδεδοκ^κώ», Me-mno p. 66. Orell." Scbaef. Mss.] Προσδοκία, το, Expectatio, Plato, Τούτων τών παθημάτων προσδόκη-μα, [Pbilebo 2, 32. * ΤΙροσδόκησιε, unde * " Προσ- c δοκήσιμος, Max. Planudes V. iEsop. ρ. 52. Froben." Boiss. Mss. Lobeck. ad Phryn.Ecl. 132. " Ammon. 53. Thom. M. 342." Schaef. Mss. * Προσδόκητοϊ, Sclineider. Lex. άμαρτύρως.] 'Απροσδόκητος, Inexpe-ctatus, Necopinatus, Inopinus. Dicitur de re, et 9e persona : εύπραγία, Thuc. et contra κακόν ap. Eund. Dicitur etiam aliquid ά. άποβαίνειν. Et adv. έξ ά., Ex improviso. Item, έν τψ ά. Ετ Άπροσδοκήτως, Praeter expectationem, Εχ improviso, Inopinato ; ut έπιθεμένων ά., Thuc. 2. 'Απροσδόκητος act. Qui ηοη expectat, nihil tamen expectat. Ita enim accipi pu-to a Thuc. 145. et alibi. [&sch. Pr. 6'81. Sopb. El. 1022. Aristoph. Λ. 352. Herod. 7, 204. Thuc. 2, 5. 6, 69. Xen. K. *A. 4, 1, 8. " Ad Cbarit. 123. Dio-nys. H. 1, 327- Active, Diod. S. 2, 6. Thuc. 2 ,210, 228. Bav." Schaef. Mss. Άπροσδοκήτως, Diod. S. 2. p. 80., 13. p. 363., 20. p. 734. Thuc. 4, 29. 7, 21. Polyb. 1, 62. Dionys. Η. 1, 98.] Προσδοκία, i. q. προσδόκημα, et multo usitatius : Dem. "Έχειν π. τής άσφαλείας: Lat. Ιη expectatioue esse. Et Π. πα- D ρέχειν ώς έπιπλεύσονται, Thuc. Expectationem af-ferre. Apud Plut. Pomp. est Expectatio de virtute alicujus, i. e. Spes, Bud. Sed signif. Expectationem tani mali, quam boni: ut cum φόβος definitur προσ-δοκία κακόν ap. Aristot. Eth. 3. Expectatio mali. Quod Cic. interpr. etiam Opinio impendentis mali. Παρά π. Schema, cum aliud respondemus, quam ex-pectetur. || Metus, Tbuc. 2. Oiire π. ουδεμία μή άν ποτε οΐ πολέμιοι έξαπιναίως όντως έπιπλεύσειαν. [Thcopbr. Char. 23, 1. " Coray 292. ad Xen. Eph. 263. Thom. M. 299. ad Charit. 452. Schema παρά π. ap. Grammatt., Eldik. Suspic. 20. S?q. μή αν, c. optat., Thuc. 1, 396. Bav. Π. έχω, c. inf., Thom. M. 167. Α ί έσχάται π., Diod. S. 2, 462." Schaef. Mss. * Άπροσδακία, Pseudo-Plato Defin. 11, 290. * Παρα-προσδοκία, Dem. 193. Tib. Rhetor ap. Schneider. Lex.] Προσδόκιμοι, Qui expectatur, De quo expecta-tio est, Thuc. 7, (25.) Καϊ έκ Πελοποννήσου άλλη στρατιά π. αντοίς. Sic 1. Τοϋ βαρβάρου π. οντος. Et

-1039- ]

in malum ap

Δ Ο Λ 3402

Hippocr. Π. ό θάνατοπαραυτίκα. || Sed π. όντων rjj άλλη στρατιξ. ap. Thuc. 7· Schol. act. accipit pro θαβρούντων rrj άλλη στρατί9, sub. έλευσομένη. i[Herod. 1, 78. " Valck. 285. ad Am-mou. 53. Tbora.' M. 343. Heind. ad Plat. Theaet. 286." Schaef. Mss. * Προσδοκίμω», Schneider. Lex. άμαρτύρως.]

ΔΟΛΙΧΟΣ, Longus, Prolixus: δόρυ, II. Ν. (162;) Longa hasta, έλάτησι, Apotl. Longis remis, πρυμνή-σια, Epigr. Longi rudentes. || Dicitur et de longj-tudine temporis : ut πλόος, ννξ, Od. Sic κάματοι, Epigr. Item έλπίδες, necnon χρόνος, ibid. || Αολιχοί adv. etiam putatur accipi II. K· (52.) "Epya δ' 'έρεξ οσα φημϊ μελησέμεν'Αργείοισι Αηθά τε και δολι^όν. [" Toup; Opusc. 2, 137- 178. Ruhnk. Ερ. Cr. 71: 174. Jacobs. Antb. 6, 406. 7, 304. 8, 70. I6I; 11. 238. Antip. Tb. 18. Epigr. adesp. 384." Schaef. Mss.')· Αολιχογραφία, Prolixitas scripti vel acriptbrum, &-pigr. [Anal. 3, 87. " Leon. Alex. 22. Paul. Sil. 51. Jacobs. Anth. 9, l 6 l . " Schaef. Mss.] " ΑολιχόουρονΛ " Quoddam πάθος στιχηρόν, quod et ύπέρμηκςς nomi-. " natur, ut II. Γ. Κάστορά θ' ιππόδαμον, και πνξ άγα-" θόν Πολυδεύκεα. Sunt qui hypermetros vocehl " ejusmodi versus, quoniam metri mensuram una " syllaba excedunt, et caudam habent longiorem." [Eust. 10, 18. Schol. B. in Aristoph. 'A. 86Q.] ΔΒ-' λιχόσκιος, Habens lougam uinbram, Longus ; ut έγ-χος, II. Γ. (346.) et alibi, sicut et δολιχόν δόρυ. Ce-tera compp. vide in subst. ut δολιχόδειρος in δειρά. [Ορρ. Κ. 4, 110. ad Greg. Cor. 649- Noiin. D. 11, 324. " Valck. ad AmmoD. 9. Heyn. Hom. 5, 191." Schaef. Mss. * Αολιχούατος, Ορρ. Κ· 3, 186. * Ao-λιχόφρων, Emped. ap. Plut, 10, 579· μέριμναι. * Ao-λιχαίων, Emped. ap. Schneider. Lex. * Αολιχάοροϊ,' Philetas ap. Heyn.· ad II. T. 8. p. 146. " T . 6. ρ . ^ ^ Schaef. Mss.] " Αολιχεγχής, Longam hastam habens, Eust." [in II. Φ. 155. " Heyn. Hom. 4,481." Schaef. Mss. * Αόλιχήρης, Ορρ. Κ. 1, 407. Ά . 2, 497- Ni-cander Θ. 183. " Brunck. Soph. 3, 433»" ScLaef. Mss. * Αολιχόεις, Anal. 1, 126. Musgr. Iph. A. 124. Wakef. Eum. 937. ]

Αολιχός, vel Αόλιχος retracto acc., Certum curri-culi spatium, duodecim aut, secundum alios, viginti-quatuor stadiorum. Metaph. autem eleganti Laifs ab Epicrate Comico [ap. Athen. 570.] dicitut δ. τοίς έτεσι τρέχειν, qua et Lat. dicunt Vitam decurrere, et Decursum vitae spatiuni. [Schol. Pind. Ό . 3,38. " Ruhnk. Ep. Cr. 71. 174. ad Charit. 310. Brunck. El. 686. Jacobs. Anth. 7, 51. 133. 304. 345. 9, 11 ί. Sosipat. 2. et Jacobs.: ad Diod. S. 1, 647. ad Lu-cian. 2, 41. Heyn. Hom. 8, 507." Schaef. Mss.] Ao-λιχεύω, Dolichum curro s. decurro, Epigr. Et gene-ralius δ. δρόμον, ut Philo de Mundo, Δ. τόν τής φύσεως δρόμον, Naturae curriculum quasi Circense peragit, Bud. Apud Eund. V. Μ. Δ. άνω καί κάτω, Sursum deorsum cursitare. [Eutecnii Metaphr. Opp. K. p. 13.: Anal. 2, 352. i. q. δολιχοδρομέω. "Toup. Opusc. 2, 229." Schaef. Mss.] Δόλ<χοΓ, Leguraen quoddam, Phaselus, Pisum, secbndum qu Gorr. Cicerculam, Phaseolum e Gal. interpr.

ΔΟΛΟΣ, (ό,) Dolus, Fraus, Hom. Od. Ψ. (321.) Καϊ Κίρκης κατέλεξε δ. πολυμηχανίην τε. Sic II. Ο. (14.) κακότεχνος. Idem interficere δόλ » et κράτεί, item δόλψ et άμφαδόν, alicubi inter se ορρ. Frequeri-tissimus autem est illi h. v. usus. Isocr. Evag. Οί δέ μετά δ. καϊ τέχνης περιγενόμενοι τών εχθρών. Ari-stoph. autera Π. (1159·) δόλος contrarius est άπλοη τρόποις. [" Alio sensu, Petr. Alex. Ms." Routh. Mss. " Bono sensu, Schol. Apoll. Rb. 3, 89." Boiss. Mss. iEsch. S. c. Th. 875. Conf. cum χορός, Spitz-ner. de Versu Gr. Her. 55. " Wolf. ad Hesiod. 82. Jacobs. Spec. 38. ad Charit. 392. Wakef. Pbil. 477. 1228. Heyn. Hom. 5, 216. Conf. c. λόχος, 5, 227. ' Δ. καί απάτη, Dionys. Η. 1, 476. "Ανευ δ., Herod: 687. 693. Phalar. 222. et Lennep." Schaef. Mes. * Αολόδουττοί, " Pierson. Veris. 44. Τοιιρ. Opusc. 1, 536." ISchaef. Mss. Orph. T . 64, 3. perperam pro όπλόδουπος. * Αολοεργός, Manetho 4, 57. 243. * Δο-

[3407 ΔΟΡ [ρρ. 1039—1043.] ΔΟΥ 3408

λοήτωρ, Orac. SibyH. 1. ρ. 3 2 = 1 5 6 . Sibylla ap. Α Theopb. ad Autol. 2, 52. ρ. 246. * Δολοκτασία, Α-poll. Rh. 4, 480. * Δολοληφία, Cod. Ps. Υ. Τ. 524. Fabr. falsalectio, Schneider. Lex. Supplem.] Δολο-iwfas, Qui dolos meditatur, Dolosus, [Simonid. ap. Scbel. Apoll. Rh.3, 26. " Ad Charit. 392." Scheef. Mss.] Δολομήτης, vel Δολύμητις, Cujus dolosa sunt eonsilia,.Dolosus, Vafer. Uude δολομήτα vocat. II. A^540.}et δόλόμητιν Αϊγισθον, [Od.-.T-. 198.iEsch. Pers. 93. " Ad Mcer. 65. Graev. Lectt. Hes. 516· ad

Serod. 515." Schaef. Mss.] Δολομήχακοε, Doli ma-liaator, fabricator, Dolosus, Fraudulentus, ea for-

mafqua κακομ. [" Const. Manass. Chron. 6 l . 118." Boiss. Mss. Apoll. Rh. 2, 221. " Ad Charit. 392." Sohsef. Mss. *Δολόμυθος, Soph. Trach. 850. * Ao-λοπλανής, Nonn..D. 8,.126.] . Δολοπλόκος, Dolos ne-ctens s. texens, Dolosus, - Fraudulentus. Sappho Venerem alloquens, Παϊ Διos δολοπλόκε: Νοηη. φω-νή,Vox dolosa. [Scbaef. ad.Dionys. Η. de Comp. VV. 348. Aristot. Nicom. * Αολοπλοκέω, unde * " Δολο-πλόκημα, Const. Manass. Chron. p. 85. *Σννδολο- β πλοκέω, 112." Boiss. Mss.] Δολοπλοκία, Dolosum commentum s. vafrum. Hes. autem δολοπλοκίας exp. τάς τών λόγων πλοκάς. [Tbeognis 226. Hippocr. E-pist. 1283. * Δολοποιόί, Soph. Trach. 844. * Δολό-πονς, i. q. δολίόπουί.] Δολορραφής, Dolis s. Ε dolis CQnsutus, et quasi consarcinatus, Dolosus, [Ορρ. 'A. 3, 84.] Δολοβραφία, Dolosunj commentum, Vafrities, Έώψστον πάσα δ. [" Paul. Sil. 30." Schasf. Mss. * Δολορραφέω, * Δολορράφος, Schneider. Lex. άμαρ-τνρως. Posterior, vox- est ap. " Basil. Schol. ad Greg. Naz.. Stelit. 2. in Notit. Mss. T . 11. P. 2. p; UQ." Boiss. Mss. „* Δολόφονος, Gl. Interemtor, iEsch. Ag. 1138.] Δολοφονία, Caedes dolo patrata, npn, άμφαδόν, ut loquitur Hom. [Schol. Apoll. Rh. 4*480. Aristot. Eth. Nic. 5, 2·] Δολοφονέω, Dolo occido, ,et ex insidiis, Plut. Pericle δολοφονεϊν et κρυφαίως άναιρεϊν pro eod. dicit. Sic pass. Αολοφο-νεϊσθαι, Dolo interirni, et per insidias. [App. B. S. 214. Diod. S, 4. p. 183. 192., 15. p. 466., 17 -p . 6θ1. ,Polyb. 2, 36. 5, 40. Lobeck. ad Phryn. Ecl. c 648. * Δολοφόνησα, App. B. S. 214. * Δολοφονενω, Sui(L.3, 4. *^ολοφράδής,, Pind. N..8, 54. Hymn. in Merc. 262.] ι," Δρλοφράδμων, Doli machinator, Do-" lps agitans animo, ideoque Fallax, Insidiator." [* Αολόφρων, Aristot. Peplo 6. " Ad Moer. . 66." Schaef. Mss.] . Δολοφρονέω, Dolutn cogito, s. dolos, Meditor ftaudes, ut Uly.sses δολοφρονέων Od.(X. 51.) non semel: item Juno δολοφρονέονσα aliquot II. 11. Δολοφροαύνη, Doli meditatio, Dolus, Vafrities, 11. T. (97·) ^δ^λοφροσύνης άπάτησεν. [* Δολώπα, i. q. δολε-ρός, Sopli. Trach. 1050,] "Αδολος, Doli expei-s,.Dolo earens, .Candidus, Slncerns: φίλων άδολώτατ.ε, Sy-nes. Dicitur et de re : ά. γνώμη καϊ υγιεϊ, Plato Egjst., Et άδολώτατον ήθος ap. eund. Synes. || Non adulteratus, ap. Aiisdd. [ l Petr. 2, 2. Dionys. Η. 1, 47- 13,8, iEsch. Ag. 94. Aristoph.O. 631. Λ . 168: Thuc. 5, 18. 47. " Eur. Suppl. 1029·.Fr. P· 497·" Seager. ,Mss. " Valck. Anim, ad Ammon. 89· Ja-cobsi Anth. 1.0, 163. ad Lucian. 2, 61Μ Schaef. Mss.] 'Αδόλως, Citra dolum, Candide, Thuc. 158. [Polyb. D 1, 78. Xen. Έ . 3, 4, 5. Diod. S. 3. p. 143. Schleu-sner. Eex. in γ . Τ. " Jacobs. 1. c." Schaef. Mss.] Δολόεις, Dolosus, ,§ubdoius, Apoll. Rh. (2, 423.) δολόεσσαν. άρωγήν θεάς. || Dolose factus, δέσματα,

Od. Θ. [281. cf. 297. " Eur. Iph. A. 1525." Kall. Mss. " Ad Charit. 393." Scbaef. Mss.]

Δολόω, Dolo ago cum quopiam, Decipio, Ari-stoph. 'I. (IO67.) Et σοίς δρλώσαντες γάμοις, e quo-piaai Tragico, VV. LL. || Adultero : unde numi-sma ,δεδολωμένον· Δολώσαντες τόν olvov, Lucian. Sed et έολοΰν, dicuntur, qui ]anas tingunt, sicut ei φαρμάττειν, J . Pol l . quo pertinet δολερά χρώματα. Ta(e psse mibi videtur, quod Lat. poetae dicunt La-nam mentiri colores. [" Orig. c. Gels..4, ]3."Routh. Msf.. ";Schol. Aiistoph. Π. 435, ubi ςί." Τ . H." Boiss. M u . JEepb. Ag. 1628. " Eur. Iph. A, 898. Hesiod. 0 . 494.,' Soph. Pliil, 1,20. 1288." Sea-ger, Mss. " Ruhnk. Ep. C r . , l l l . Zeun. ad Xen. Κ. Π. 129,.Valck. ad Herod. lQfi. Wakef. Alc. 12. Τ . H. ad Plutuiri p. 125. Kuster. Aristoph,

Boeckh. in Plat. Min. 172." Schaef. Mss. * Δόλωμα, " Lobeck. Aj. p. 302." Scbief. Mss. ^Esch. Choeph. 1003. " ^Eneas Poliorc. 8." Seager. Mss.] Δόλωσα, Deceptio, Xen. Κ. Π. l , [6, 19. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 351. * ΔολωΓϋί, unde *'Aδόλωτος, Theophyl. 3, 722.]

" Δολίφονον, Hes. tradit πεπαίχθαι παρά τοϋ * δο-" λοφονίου. Α τ Δολίσκος, Eid. δόλων, παραζιφα, " Dolo, Pugio."

Δόλιος, Dolosus; ut τέχνη, Hom. Hesiod. Item έπη, Hom. Et de persona interdum, ut Aristoph. de Mercu-rio, (Π. 1157.) Soph. autem Aj. (47.) δ. έφ' ήμϊν όρ· μάται pro δολίως. Et superl. δολιώτατος. [Schleitsner. Lex. in V. Τ . " Wolf. ad Hesiod. 82. Brunck. Phil. 133. ad Charit. 393. Musgr. Iph. T. 857- Tro. 530. Hel. 242." Schaef. Mss. * Δολίως, Schol. B. in Ari-stoph. A . 624. Eust. Erot. 390. Schleusner. 1. c. * " Δολία, Cicuta, Diosc. Notha 468." Boiss. Mss. * Δολιόγνωμος, Lobeck. ad Phfyn. Ecl. 385. " ad Hesych. 1, 1019. n. 5." Dahler. Mss. * " Δολιογνώ-μων, Schol. ined. ad Greg. Naz. δολύμητις in Carm. p. 32." Boiss. Mss. * Δολωθήρας, Titus Bostrensis in Luc. 4. p. 784.] Δολιόπονς, Doloso pede gradiens, [Soph. El. 1506. * " Δολιορβάφος, Tzetz. Chil. 8, 927. * Δολιότροπος, 3, 443." Elberling. Mss.] Δολιό-φρων, Eur. (Iph. A. 1301.) Dolosa cogitans, Fraudu-lentus, [iEsch. Choeph. 946.] Δολιότης, Fraudulentia, [Schleusner. I. c. Eust. Od. p. 41, 16. " Wakef. Tracb. 1063." Schaef. Mss.] Δολιόω, Dolo utor, ap. LXX. Illterprr. Έδολιοϋσαν ταϊς γλώσσαα. Δολίζω, Adultero,. Diosc. Δολιεύομαι, Fraudulcnter agoj [" Eust. 65. penult." Seager. Mss. Schleusner. 1. c. Sext. Emp. ρ. 119. λόγος δεδολιευμένος, Etyni. Μ. ν. Ύποστειλάμενος. " Acta Traj. 1, 234. Schol. ad Plutum l60. Schol. ad Trach. 413. Erf." Schsef. Mss. * " Δολίευμα, Const. Manass. Chron. p. 86." Boiss. Mss.]

Δολερός, i. q. δολόεις et δόλιος, sed δολερός potius in prosa usurpatur quam illa. Xen. Κ. Π. 1, (6, 19·) 'Έ,πίβουλον είναι, και κρυφίνουν καί δ. Et Δ. μέν τά ε'ίματα, δ. δέ τά χρώματα, Herod. · Ubi δ. χρώματα optime convenire puto c.um eo, quod tradit J. Poll. δολονν,έρια dici pro βάπτειν. [" Markl. Suppl. 222. Boeckb. in Plat. Min. 172. Jacobs. A/ith. 10, 163." Scbaef. Mss.] Δολερώς, Dolose.

ΔΕΛΕΑΡ, τό, Esca, qua animalia capiivntur, Ari-stot. ToTs γάρ δελέασιν ον τοις αντοίς άλίσκονται πάντες. Quod Plin-Non omnes eadem esca capiuntur. Lu-cian. "ίίσπερ τα λάβραζ καί τό άγκιστρον τψ δ. σνγκα-τασπάσας. Et metaph. (1, 136.) Ό δέ τοσοϋτον μοι δ. καταπιών. Eur. Andr. (263.) Τοιόνδ' έχω σον δ. Dictum autem volunt quasi δόλεαρ: Eust. vero a δέ-λος s. δέλω tum hoc, tum δόλος derivat. [* Δείλαρ, δείλατα pro δελέατα, Etym. Μ. Callim. Fr. 458. * Δέλειαρ, Numen. ap. Athen. 305. " Δέλεαρ, Wyt-tenb. ad Plut. S. Ν. V. 52. Abresch. Lectt. Arist. 286. Valck. Diatr. 195. ad Herod. 70. ad Luciau. 1, 3 5 9 " Schaef. Mss. * Δελεάρπαξί Anal. 1, 245. Δέ-λος, Gl. Esca, Ορρ. 'A. 3, 437· δελέεσσι, Ms, δε-λέασσι, Geop. 20, 7· 11. 15 .17 . " Poetaster cum Wernsdorfii Phile p. 32." Boiss. Mss. Δειλανθείς, Hegychio κλεφθεα, άπατηθείς. Δέλλει' κηλεί.] Δε-λεάζω, Inesco, Esca capio, Athen. 7. de quodam pisce, Άνελκνσθείς δέ, οί» δελεάζεται οντε σαρκί, οντ άλλψ τινί έμφύχψ, || Escam impono, Lucian. Δελεά-σας τό άγκιστρον ΐσχάδι, Caricam liamo iniponens escae IOCQ. .[" Et δελεάζειν τό δέλεαρ περί άγκιστρον, Herod. 2, 70." Schweigh. Mss.] Frequentius rnetaph. sumitur. Philo de Vita Mos. 1. Δελεάσας ελευθερίας έλπίδι τό πλήθος, Multitudinis spe libertatis illectae. Herodian,-2, (15, 4.) Τιμή προσποιήτω δελεάσας τόν* άνθρωπον, Inescans. Et in pass. ap. Dem. de Cor. Σχολή δελεαζόμενοι. Philo 1. c. 1. Δελεασθεϊς δέ καί τοίς ήδη προτεινομένοα καί ταϊς μελλούσαα έλπίσι, Ob-laris inescatus. Et γαστρί δελεάζομαι, Xen. Illece-· bris ventris capior. Apud Plut. vero Symp. Δελεα-σθείς διά τούτων έπ' έκείνα πρόσεισι, mutata constr. [" Alciphro 22. Abresch. Lectt. Arist. 286. Toup.· Opusc. 2, 186. Villois. ad Longum 184." Sohaef. Mss.] Δελέασμα, τό, q. d. Inescamientuni, Quod escae loco imponitur hamo aut laqueis, Illectamentum,

[3407 ΔΟΡ [ρρ. 1040—1043.] ΔΟΥ 3408

Plut. (9,274·.) Νόθα και κίβδηλα τα των άλλων θωπεΰ- Α ματα καί δ. Δελεασμάτιον, το,. Athen. .4, (11.) e Phi-loxeno. [* Δελέαμα, Suid. ,ν.Έγκείται.] Δελεασμόε, δ, lllicium, IUectamentum, [* Δελεαστώ, unde *;" Δε-λεαστικό®, Cyrill. Hier. 120. CLem. ALex. Str. 2, 20. ρ. 408. * Δελεαστικών, 412." Kall. Mss. «Δελεα-στώ, Joseph. c. Ap. 2, 39- perperam pro δελέατοί.] Δελεάστρα, ή, JBecipula, Transenna, in quam esca imponitur, Plaut.: J. Poll. 10, (156.) intev πάγas numerat, et alio iiom. άνδρομέδιαν dici tradit; citat autem e Cratiuo et Nicophonte. Apud Suid. autera δελέαστρα sfiribitur cum acc. in antepen. et exp. πα-γίδες, ac si plur. esset a sing. δελέαστρον.

Δελαστρεύς, έως, δ, per sync. pro δελεαστρεύ*, q. d. Inescator, Qui esca decipit, " Piscatoris epiith., " ut qui soleat δελεάζειν τούς ίχθύας," Nicander 0» (793.) Tows άλδι έξερύουσι δελαστρέες ίχθυβολήε*. Δε-λήτων, τό, ί. q. δέλεαρ, [" Brunck. Sopb. 3, 507." Schaef. Mss.] SED et Δέλητι ap. Hes. exp. δελέατι legitur. "Δελητήριον, Suidae τδ δέλεαρ, Esca." [*Έ&· δελεάζω, Gl. Obe&co. * Έπιδελεάδω, Diod. S. 1, 35. β * Ύποδελεάζω, Philo ap. Mathem. vett. 100.]

ΔΟΝΕΩ, Agito, 11. X. (300.) Tcts μέν τ' aioXos οίστρος έφορμηθεϊς έδόνησεν, Aristoph. (Έκ. 954.) Πάνυ γάρ τις έρως με δονεί Τώνδε βοστρύχων. Et il-lad Anonymi, Παραδιδόντες αυτά ταΊς άνέμοις δονεϊν καί διασαλενειν. Huc pertinet et pass. ap. Theocr. (7, 135.) Πολλαι δ' άμμιν νπερθε κατά κράτος δονέ-οντο Αίγειροι πτέλέαι τε, i. e. έκλονοϋντο. Horat. Sae-pius veivtis agitatur ingens Pinus. Xen. Σ. (2, 8.) 'ιούς τροχούς άνερρίπ,τει δονουρ,ένους. Herodian. 7, (5, 19.) Παν δή τ δ Λιβύων έθνος ευθέως έδεδόνητό, Com-raovebatur, Concutiebatur, seu, ut Polit. vertit, Tu-tnultuabatur. [" Clem. Alex. Paed- 225." Routh. Mss. " Δο νέον σι τδ γάλα, Herod. 4, 2. Άσίη έδονέετο πάση, 7, 2." Schweigh. Mss. Pind. Π. 1, 85. 4, 390. 6, 36. 10, l6. Ν. 6', 36. 96. 7, 119- Tbeocr. 13, 65. 24, 88. Aristoph. "Ο. 1.183. Aretaeus 4, 1. Mnesimach. ap. Athen. 403. Ορρ. Ά . 3, 412. " Bergler. Alciphr. 108. Wakef. ad Bion. 4, 5. Jacobs. Praef. ad Bion. et Mosch. xxii. ad Herod. 505. ad Charit. 513. Wakef. Eum. 137. Jacobs. Anth. 6, 281. 7, 17- 322. 9, 245. 247- 11, 6'7- 209. Pbrynich. Ecl. 44." Schaef, Mss.] Δάνημα, τδ, Agitatio, Motus; pass.. signif. Lucian. de Saltat. (5, 135.) dicit Protea imitari po-tuisse δένδρου δάνημα. [" Ad 2, 278. Wakef. Herc. F. 111." Scbaef. Mss. * Μουσοδονέω, unde * " Μου-σοδόνημα, Eupolis * Προσπαλτιοΐί, Priscian. 18. 25. 225." Elberling. Mss.] Δόνησις, Agitatio, Ipsa actio agitandi, commovendi, quassandi. [* Έθελοδονέω, unde * " Έθελοδόνησις, Epiphan. Haer. 42, p. 147." Routh. Mss. * Δονητός, unde] Άδόνητος, δ, ή, Immo-tus, Inconcussus, Epigr. Άστεμφής άδόνητος ένέξεται, i. e. άσάλευτος, Suid. [* " Τίολυδύνητος, Planudes Ovid. Met. 15, 396." Boiss. Mss.] Άμφιδονέω, U-tiiaique cominoveo s. agito, Epigr. [* " Άναδονέω, Anacr. 64." Kall. Mss.] Διαδονέω, Concutio, Dis-turbo, Bud. ex Areop. Έκδονέω, Emoveo: unde pass. ΙΙάντων δ' έκδεδόνητο -φρένες, Conturbatae, per-culsae snnt, Epigr. [" Jacobs. Praef. ad Bion. et Mosch. xxii. Anth. 9, 247. 11, 67." Scliaef. Mss. * Έπιδονέω, Antiphanes ap. Athen. 3, 49. * Περιδο-νέω, Dionys. Η. 1. ρ. 15. * Συνδονέω, Greg. Na^. 2, 11. 231. " Const. Manass. Chron. p. 62. 98. 103." Boiss. Mss. Hippocr. Epist. 1289. " Heyn. Hom. 8, 92." Schaef. M?s. * " Θεοδόνιον, Paeonia, Diosc. Notha 460." Bolss. Mss. * Πολΰδονοί, iEsch. Pr. 787. πλάνη.] Δονεύω, i. q. δονέω : UNDE 'Αδόνεντος, i. q. άδόνητος.

" 1Γ Δνοπάλιζεν, Hesychio διά τών χειρών εδόνει " καϊ εκίνει άναιρών : addenti, poetam bis esse usum " h. v . : semel sc. II. Δ. (471.) οί δέ λύκοι ώς Άλλή-" λοις έπόρονσαν, άνήρ δ' άνδρ' έδνοπάλιζεν. Et ite-" rum, Od. Ε. 501. άτάρ ήώθέν γε τά σά μάκεα δνοπα-" λίζεις: quod Hes. exp. δονήσεις ταϊς χερσϊ καϊ έκ-" τινάξεις, Agitabis manibus et excuties: ut Eust. " quoque ταϊς παλάμαις δονήσεις rj δινήσεις, οία, σνρ-" ράπτων ή καϊ άλλως μεταχειριζύμενος: alludens ad " etymon, innuensque δνοπαλίζειν dici pro δονεϊν

" rais παλάμαις : u t et. auperius δνοπάλιξεν exp. " έδόνει ταϊς ,παλάμαΛε'. iteia έδόν-it καϊ $παλλ# τ in-" dicans. comp. esse vel e δονεϊν et παλάμη^ eel fr " δονεϊν, et πάλλει* : quorum utruiaque nou estdis-" sentaaeum. E t δνοπάλιζεν enim expones Agitabat " et pjercutiebat manibus : et δνοπαλίξειε, Agitabieret " excuties manibus. , E tym. afTert et VERBALE AM,-" ,πάλιξυς., exp. ή δια χειρών κίνησις καί * εκτίναξα, " Motus et excuesio,, quae manibus i i t : ut Suid. qHo-" que cum δνοπαλίξεις exposuisset διά τών χειρών " κινήσεις καϊ * εκτινάξεις, addit , esse a nom. ή δνβ* · " πάλιξις." [ΔνοπαλίΞω, Ορρ. Ά . 2, 295. " Heym Hom. 4, 643." Scbaef. Mss.] ι

ΔΟΝΑΕ, ακος, δ, Aruiido Cypria, Plin.: κάλαμοι Κύπριος ap. Diosc. Concava et qrassa, ap. amnee na-scens; ul tradit Diosc. 1, 15. Eust. vero δόνακο ββββ dicit καλάμων λεπτότερο ν, at ορόφων άδρόνεραν J et e calamo fieri avXois, e donace vero σύριγγα,s. Cui ipeius sentenliae suffragatur Eur. Or. (107·) *Λ ά σύραγγοι ώς πνοιά Λεπτού δόνακος, & φίλα, φώνει μοι. Derkflri autem a δονεϊσθαι, Quod facile a ventie agitetur. Od. E. (467.) *Av δόνακαε καϊ έλος υπό τεύχεσι πεπτη&ΜΙΙ Κείμεθα. Mimnermus ap. Athen. Λίμνη δ' έπϊ-μα-κρόν άϋτεϊ Ύενμα, δι' έκ μεγάλων ρυομένη δονάκών. Theophr. Η. Ρ. 4, 12. δόνακα scribit esse λοχμωδέ-στατον, nascique ut plurimum juxta flumina et pa<. i ludes, multum autem a calamo difFerre δόνακα tum: in aridis, tum in humidis nascentem locis. Ubi Gaza. Cannam vertit. || In Epigr. pro Calamo scriptorio accipitur. || Et δόναξ πτηνδς, pro-Sagitt% iu Epigr. quemadniodum et II. A . (582.) αντίκα τόξον ΕΙλκε* έπ' Ε,ύρυπύλω, καί μιν βάλε μηρδν οίστψ Δεξιόν' έκλά- , σθηδέ δόναξ. Sic Virg. perque ilia venit arundDjUt Ut et ap. Plin. arundines belli pacisque experimentis necessariae dicuntur. || J. Poll. inter partes orga-liorum musicorum, quae pulsantur, δόνακα qooque υπολύριον a Comicis dictuui tradit, ώς πάλαι αντί κε-ράτων νποτιθέμενον ταϊς λύραις: upde et Sopb. dixe-rit, Ύφτ/ρέθη σου κάλαμος ώσπερεϊ λύραςi Apud Lat. quoque Modulari arundine carmine reperimus. || Pi-scis quidam, quod arundinis instar angustus etob-longus sit, Eust.: addens esse σωλήνα θαλάσσιονί Plin. 32, c. ult. Gr. vocabulum retinet. Solen, s. Aulos, s. Donax, s. Onyx, a. Dactylus. lisd. fere verbis Athen. 3. Οί δέ σωλήνες μέν πρός τίνων καλού-μενοι, πρός τίνων δέ καϊ αυλοί καϊ δόνακες καϊ όνυχες, πολύχυλοι. [Xenocr. 106. " Ruhnk. Ερ. Cr. 63. ad Charit. 217· Toup, Opusc. 2, 42. Emendd. 1, 213; Jacobs. Exere. 2, 124, Anth. 6, 427- 7, 353. 10, 189. Musgr. Or. 147. Ion. 883. Thom. M. 492i Brunck. Aristoph, 1, 229*. Soph. 3, 388. Heyn. Hom. 6, 93. 221. Sagitta, Toup. Opusc. 2, 220."·. Schaef. Mss. Δώναξ, Dor., i. q. δόναξ, Ion. δοϋναξ·,· Tbeocr. 20, 29- " Toup. Opusc. 1, 14. Brunok. a i Eur. Med. 1181. Leon. Tar. 12."Scbaef. Mss. * Δο-νακόγλυφος, Anal. 2, 52. * Δονακοτρεφής, NonHi/Pa-raphr. 19, 212.] Δονακοτρόφος, Arundines nutriens,? Eur. (Iph. A. 179·) Arundifetus, Ovid. [" Theagnie 763." Routb. Mss. * Δονακοφοίτψ,-Bianor in Husch-kii Anal. 235. * Δονακόχλοος, Eur. Iph. T. 400.] Δονακεύς, έως, ό, Arundinosus, II. Σ. (576.) Παρ πο-ταμό ν κελάδοντα, περϊ ροδανδν δονακήα, ubi Eusi. an-notat esse, qui legant ραδάλονδονακήα voce comp. it · e. * ίσχνοκαλαμώδη. {Ορρ. Ά . 4, 5θ6, i. q. δονακεν τής: Κ. 1, 73. " Wakef. ad Mosch. 2, 70, Them. Μ. 492. Jacobs. Anth. 11,162. Heyn. Hom. 7,555·* Schaef. Mss. * Δονακεύω, Anal. 3, 138.] Aovamov, τδ, Arundinetum. [* Δονακών, ώνος, δ, Gl. Carectam. * " Δονακϊς, Jacobs. Anth. 12, 465." Schaef. Mss. * Δονακίτης, unde * " Δονακϊτις, Spina alba, D109C. No4ha 452." Boiss. Mss. Anal. 2 ,53 . ψήκτρα, Reines. Var. Lectt. 147. " Toup. Opusc. 1, 450. Jacobs. Anth. 8, 170. Kuster. Bibl. Chois. 94." Sch®f. Mss. * Δονακήεις, II. Σ. 576. ρόδανον, ν&ϊ. lectio. " Heyu. Hom. 7, 557. * Δονακόεις, Eur. Hel. 209· Bianor 3 . ' Scbaef. Mss.] Δονακώδης, Arundinosus : ποταμός, Apoll. Rh. 2, (818.) Bacchyl. ap< Athen. (p. 20.) Νείλο»». [* Δονακηδδν, ut κλιμακηδόν, Apollen. de Ad-verb. 611. * Δονακήματα, Hesychio άναλήμμαη* * Δονακόω, unde *• Δονακώματα πύργων, Nicet. Annali 6 , 5 . ]

[3407 ΔΟΡ [ρρ. 1041—1043.] ΔΟΥ 3408

ΔΟΡΠΟΝ, ΤΌ, et ap. Eust. Αόρποε, ό, Coena, i. q. δείπνον,,nieiquod raagis poet. sit. II. T.(208.) άμα δ' ήελία Χαπαδύντι Τευξεσθαι μέγα δόρπον, Od. Ν. (33.) 'J^tigMitifS δ' Άρα τφ κατέδυ φάοε ήελίοιο Αόρπον έποί-fptotu Parare coenam idem Hom. dicit τεύξασθαι δόρπον, Μνμβϊν, απλίζεσθαι, έφοπλίζεσθΛι δόρπα, περι δόρη* πονεϊσθαι: de Appetitu ccenandi ap. Eund.est δόρποιο λιλαίεται, δόρποιο μέδεσθαι: et, Αόρπον μνή-CTIS "έην μάλα Τερ χατέονσιν έλέσθαι. Idem έπϊ δόρ· πονάνέστη, δόρπον έποίχεσθαι. De ipsaautem coenae suttrtione dicit δόρπον έλέσθαι. iEschyl. differentiam statuens inter δείπνον et δόρπον, Palamedem milites suos et duces ordinanteni, ita loquentem introducit, fftrev δ' είδέναι διώρισα, "Αριστα, δείπνα, δ άρπα θ' αί-ρειαφαι τρίτα., Per κατάχρησιν pro Pastu simpl. ρο-nitttr ap. Ορρ. Κ. 3. Άλλά τό μέν δόρποισι μέλει, τό δς αντε Ίτόνοισι. " Αόρπα, τά, metaplasmo poet. di-" citur pro δόριτοι a δόρποε, ut δεσμά, σταθμά, et si-" jniiia, Eust." [Nicander. !A. 66. παναεργέα. " Ja-cobs. Anth. 9, 71. Αόρπον et δόρποε, Heyn. Hom. 8, ι 58£. 687. Αόρπον, 4, 267. 5, 424. 537. 541. 6, 138. 250. Chardon Magaz. Encyel. Τ . V. 2. an. p. 504. ad ll. Λ. 86. Ω. 124. Od. B. 20. 1 .311. Athen. 1, 19. Casaub. 41. H. in Cer. 129. coll. 128. Wolf. ProU. 207." Scliaef. Mss.] Ατ Αόρπη, ή, ap. Erotian. Tempus vespertinum, 6 τήε έσπέραε καιρός, παρά τό δόρυ παΰειν, quam etym. δόρπψ quoque Eust. tribuit. SED et Αορπορή ap. Suid. i. q. δόρπον s. δόρποε. [" Zo-liar. (rectius) scribit Αορπωρή." Dahler. Mss.] Aop-πία, ή, Prima dies Apaturiorum, quod Festum erat publicum Athenis trium dierum spatio durans, dicta, ut Suid. tradit, οτι ψράτορεε όψίαε συνελθόντεε εύω-χοϋντο. Unde δορπίη τήε έορτήε in VV. LL. q. d. Casnali die festi, [" Prima die Apaturiorum, Vespfe» ra> quae festum praecedit, Herod. 2, 48. ubi v. nott." Scbweigh. Mss.] Notandum vero, ap. Suid. scribi δόρπεια duobus in 11., quasi plur. a δόρπειοε s. neiitr. δόρπειον. " Hes. quoque cum J. Poll. δορπίαν esse " dicit Primum diem ApatuTiorum." [" Wessel. ad Hefod. 127." Scbaef. Mss. * Αορπεϊον, τό, Nicander ( Ά . 166.]

[*Άδορποε, Bekk. Anecd. 345. Lycopbro 638. * Άποίνόδορποε, 901. * Κητόδορπος, 954.] Έύνδορ-πσε, Concoeuator, Conviva, σύνδειπνοε, Νοηη. [138.]

Έπιδόρπιοε, Ad coenam utilis, Tlieocr. (13, 3,6.) "Υλας ό ξανθόε ϋδωρ έπιδόρπιον οίσών Αντφ

Ήρακλήϊ καϊ άστεμφεϊ Ύελαμώνι, qui δαίτα parabant in litore; quod ποτιδόρπιον ϋδωρ Apoll. Rh. appellat. || Q. d. Postccenius; ut Δρη, Νοηη. et Athen. (130.) Καί τελενταϊαι έπεισήλθον έ. τράπεζαι, τραγήματά τ' έν πλεκτοΐε έλεφαντίνοιε έπεδόθη πάσι, και πλακοϋντεε, ubi Bud. interpr. Ultimas mensas, quae sc. finita ccena apponerentur. [" Κραδίην έ., τό τήε γαστρόε στόμα appellat Nicander Ά . 21." Gataker. Mss. " Toup. Opusc. 2, 115. Emendd. 2, 5?6. Jacobs. Antb. 8, 168. 10, 122." Schaef. Mss.] Έπιδορπϊε, ίδοι, ή, q- d. Postccenium, ut Apul. Anteccenium, Ceena secundaria, i. e . τραγήματα, quod ea έπϊ δόρ-πψ β. μετά δόρπον apponerentur, Eust. addens, Pla-toni Comico έπιτραπεζωματα, aliis έπαίκλια vocari: differre autem fortassis ab iis, quas έπΊφορήματα He-rod. appellat, i. e. τά μετά τά* μοίραε εκάστων. ||Idem Eust. alibi tradit, άκρατισμόν a quibusdam vocari διανηστισμόν: et Άριστον, δορπηστόν: δείπνον vero, έπιδορπίδα: quae ex Athen. 1, (9.) desumsit. [* 'E-πιδορπίδιώ, Anal. 2, 53. " Toup. Opusc. 2, 104." Sohaef. Mss.] Έπιδορπίζομαι, ίσομαι, Secundariam coenam sumo, Secnndis rnendis accumbo, i. q. έν-τραγέω. et έπιδειπνέω, Athen. 4 . ; ubi Diphilus, Ύράγημα, μνρτίδεε, πλακονε, άμνγδαλαί. Έγώ δέ ravff ήδιστά γ' έπιδορπίζομαι. J; ΡοΙΙ. 6. έπιφορεισθαι et ίπιδειπνίζεσθαι synonyma ponit. Έπιδόρπισμα, τό, Quod in seoundis mensis apponitur. Athen. (639. 664.) cum dixisset convivis circumcirca oblata fuisse περδίκια ολίγα, καϊ χηνία όπτά, και τρυφήν <πλακοΰν-rwv. eubjungit, Att, ejusmodt δείπνον vocasse έπι· δόρβάσμα, at Dor. έπαικλον : reliquos Gr. ut pluri-mum ,φπίδειπνον. J. Poll. 6. έπιδορπίσματα ab Ari-stopb. vocari ait έπιψορήματα. [" Clertl. Alex. Paed. 165." Rontfa. Mss. " iacobs . Anth. 7, 46. Aristoph.

Fr. 281." Schifef. Mss.] Έπιδορπισμόε, ό, Cceax se-cundariae sumtio, Athen. 14. Έπιδορπισμόε τραγημα-τισμόε τίε έστι; καϊ δείπνον έτερον παρατίθεται τραγή-ματα. Μεταδόρπιοε, Ccenatus, cum de persona dici-tur ; at cura de re, i. q. έπιδόρπιοε, q. d. Postcoenius. Od. Δ. (194.) ού γάρ έγωγε Τέρπομ όδνρόμενοε μ., Nec enim post ccenam, s. coenatus, lamends delector autfletu ; ut Schol. exp. licet Eust. pro * ένδόρπιοε dictuni velit, ut sit Inter ccenandum, sic μεταδόρπωε ποτόε, Compotatio a coena. [" Jacobs. Anth. 8, 381. 9, 440. 10, 122. ad Herod. 617." Schaef. Mss.] Me-ταδόρπια, ja , Secundae coense, PostcoEnia, ut Hermo-laas vocat, Apuleiunt secutus, qui Antecoenia dixit, i. q. τραγήματα, Bellaria, Athen. 14. e Plat. Comico citans, Καί άκροδρνων πλήθοε, καϊ οσα παραμύθια ήδο-νήε μ.: 1. q. έπιδορπίσματα et έπιδορπϊε paulo ante. [" Thom. Μ. 456'." Schaef. Mss.] SED et Μεταδορ-πίσματα in VV. LL. pro eod. Όμοδόρπιοε, Coenae so-cius, aut particeps, σύνδειπνος, Νοηη. ΐίοτιδόρπιοε, Ad coenam utilis, II. I. (249·) de lactis parte, quam Po-lyphemus mulxerat, καί οί ποτιδόρπιον ε'ίη: Sic (234.) idem Polyphemus φέρε όμβριμον άχθοε'Ύλήε άξαλ.έηε, ίνα οί ποτιδόρπιον ε'ίη, i. e. πρόε λυχνοκαίαν έπιδόρ-πιον χρήσιμοε, Eust. Qua ad coenam parandam ute-retur, vel post coenam, ad se calefaciendum. Sic A-poll. Rh. (1, 1209.) ποτιδόρπιον ϋδωρ, Aqua ad coe-nam : quod ϋδωρ έπιδόρπιον dixit Theocir. 1. c. Et plur. ap. Hes. ΤΙοΤιδόρπια, τά * προσσίτια. Est au-tem Dor. ποτιδόρπιοε pro προσδόρπιοε.

Αορπέω, Goeno, Od. Θ. (539.) Ού γάρ πωε Ττάντεσσι χαριζόμενοε τάδ' άείδει Έξ οδ δορπέομεν, II. Ψ. (11.) "π-πονε λνσάμενοι δορπήσομεν. Et med. ap. J. Poll. 6, (102.) δορπήσασθαι. Αόρπηστοε, ό, ut a δειπνέω- δείπνη-στοε, Hora ccenae. Bud.eXen. Ά . 1, (10, 10.)"Εδοξεν οδν αΰτοϊε άπιέναι'καϊ άφικνοννται άμφϊ δ. έπϊ τάε σκη-νάε. Ubi et δόρπετον quaedam exemplaria habent. || A-then. 1, (9.) tradit quosdam Άριστον vocare etiam δορπιστόν: sic enim ibi scribitur, cum 1, et acc. in ult. Apud Hes. vero et ap. Xen. scribitur δύρπιστον cum 1, et acc. in antepen.: Eust. vero secutus sum, qui scribit pei η : quo modo et δείπνηστόε a δειπνέω scribitur. [Aristoph. Σ. 103. De omnibus his formis v. Spohn. ad Niceph. Blemm. 41. " Αόρπιστοε, Schneider. ad Xen. Κ. 'A. 84." Schaef. Mss.] ΈΤΤΙ-δορπέω, q. d. Supercceno, Secundariam coenani sumo: unde έπιδορπήσασθαι ap. J. Poll. 6. nisi quis έπιδορ-πίσασθαι malit, ut supra.

ΔΟΥΛΟΣ, Servus, cujas correlativum δεσπότηε, et ορρ. έλείθεροί, Xen. Κ. Π. 8. Οί μέν δ. Άκοντες τοίε δεσπόταιε νπηρετοϋσι, Plllt. ApOphtb. Tovs τήν Άσιαν κατοικούνται, έλευθέρονε μέν κακονε είναι, δ. δέ άγαθούε. Difiert ab οίκέτηε, ut Athen. 6". e Chrysip-po docet, quod απελεύθεροι quidem, δούλοι adhuc sint, οίκέται ailtem, οί μή τήε κτήσεωε άφειμένοι: quo-niam οίκέτηε est δοϋλοε κτήσει κατατεταγμένοε. Δούλοι, ut Idem ibid. e Clitarchi Glossis annotat, aliis nomni. vocabantur, Άζοι, θεράποντες, ακόλουθοι, διάκονοι, * νπηρέται'. item πάλμονεε et λάτρεις. Qui vero liber-tate ap. Spartanos donabantur, quidam άφέταί voca-bantur, quidam Αδέσποτοι, quidam έρυκτήρες, quidam δεσποσιοναϋται, quidam νεοδαμωδειε: ut paulo post idem Athen. tradit. Adj. quoque usurpatum repefi-tur, Thuc. 8. Τά άνδράποδα πάντα, καϊ δ. καϊ ελεύθε-ρα. Herodian. 3, (2, 15.) de Graecis, Μακεδόσιν ευάλωτα καϊ 'Ρώμαίοις δ. γεγένηται. Et sing. ap. Α-ristot. Polit. 1. Αεινόν εί τοϋ βιασάσθαι δυναμένου έσται δ. καϊ άρχύμενον τό βιασθέν. Cujus compar. est δουλότερος. Metaph. capitur tam in bonam, quam in malam partem : ut δ. καιροϋ, Qui servit tempori, ap. Gfeg. δ. βημάτων, Cui verba spiritus adimunt et libertateta, B«d. Et Eur. Autolyco, Γνάθου τε δ., νηδύοε θ' ήσσημένοε: Hec. (865.)*Η χρημάτων γάρ δ. έστιν ή τύχης. Et adj., Synes. Ερ. 57· Πολλά δσνλα τον λόγου, Mutta parent rationi, [et Eur. Hec. 137. unde δουλότερος Μεσσηνίων: J. Poll. 3, 78. et 2, 255. δοϋλα σώματα, cf. 3, 75. " Δοϋλοϊ, quasi vinctus vel vincla babens; qui necessitate servns sit; ut λάτρις, παρά τό λάτρον, hoc autem άπό τοϋ λω, qui volunta-riara servit seivitutem. Junius Animadv. ad Con-

3409 ΔΟΤ [pp . 1043—1044.] ΔΟΤ 3410

trov. 7·" Gataker. Mss. " Ammon. 45. Eran. Philo Α 165. ad Chant. 319. 404. ad Herod. 515. Bergler. Alciphr. 55. Abresch. Add. ad Arist. 145. Phrynich. Ecl . 192. Thom. M. 248. Jacobs. Anim. 164. 313. Philostr. 232. Boiss. Adj., Musgr. ad Hec. 137-Steinbr. Mug. Tur. 1, 310. ad Charit. 308. Markl. Suppl. 875. Steph. Dial. 36. Τό δ., Dionys. H. 2, 673. Avsuhaud„ Valck. ad Herod. 168. ad Lucian. 1, 379. Δ. τών ύπδ γαστέρα, Thom. M. 520. Καΐρου δ., Jacobs. Anth. 10, 261. Δ. ποίεϊσθαι, Boiss. Phi-lostr. 322. Nomina servorum, ad Lucian. 1, 379· 2, 285. Τ . H. ad Dial. 105. Coray Theophr. 325." Schffif. Mss.] Δούλη, h, Serva, Od. Δ. ( 1 2 . ) O s oi τηλύγετος γένετο κρατεροί Μεγαπένθηε Έκ δ., Plut. Probl. Αί τε δ. καί οί δούλοι πάντεε. [" Heyn.ad Apollod. 730. Thom. Μ. 439- Subaud., Valck. Diatr. 6 l . ad Herod. 168. An Homericum, Heyn.Hom. 4, 538." Schaef. Mss.]

£* Δουλόβοτοε, Philostr. V. S. 1, 21, 4. * Δούλο* γέννητοε,, Tzetz. Chil. 6. p. 119· " 7, 46." Elber-ling. Mss. * Δουλογνώμων, i. q. άνδραποδώδηε, Suid. Β ν. Άνδρ,: Pherecr. ap. Bekk. Anecd. 393.] Δου-λογράφιον, τδ, in Pand. 122. videtur esse Assertio in servitutem, Bud. [* Δουλογραφεϊον, Eust. Erot. 7· P· 249. * Δρυλογραφέω, 2, ρ. 53., 7·Ρ· 249. 273. *Συν-δουλογραφέω, 11. ρ. 413,] Δουλοδιδάσκαλοί, Servo-rum magister s, doctor, GomoediaPherecratis, Atben. [Procop., Anecd. p. 68. Ad Tiinaei Lex. 153." Schref. Mss.] " Δωλοδομεϊε, Hesychio οίκογενεϊε, " Vernae. Videtur sonare Servi, Famuli domestici, " Dor. prq δουλοδ.". [* Δουλοκοίτηε, Paulus Alex. Apotelesm. M. 3. * " Δουλοκοσμικόε, Chrys. Hom. 153. T. 5. p. 928.", Seager. Mss.] Δουλοκρατία, ή, Servoruro imperium s. potestas. Suid. Γάϊοί 'Ρωμαίων βασιλεύε δουλοκρατίαν νομοθετήσαε, επέτρεψε κατηγο-ρβϊν των δεσποτών ε'ί τι αν ειδείεν αντοϊε πλημμέλη-μα. [Joseph, Α. J. 19, 1· * Δούλοκράτεια, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 526. * Δουλοκρατέομαι, Liban. 4, 807. Dio Cass. 60, 2. * Δουλομαχία, Lydi Βροντοσκ. 255. Tzetz. Chil. 6, 467. p. 107- * Δουλομιξία, 6, 468. * Δουλόμορφοε, Greg.Naz. 2, 231. Δούλο- c πάροικοε, Gloss. ap. Scultilli p. xxxi. de Collegio Gladiatorum etc. vertitur Colonus." Boiss. Mss. * Δουλοποιδε, Eust. 912, 61.] Δουλοπρεπήε, Servos decens, Servilis, Plato, K«/ μοι δοκεϊ δουλοπρεπέε τι είναι, Athen. προσηγορίαι, Lucian. Δ. καί κολα-κευτικόν, Longin. Μικρά και δ. Xen. ('Αιτ. 2, 8, 4.) ορρ. τφ έλευθερίφ : Οί τών δημοσίων έπιμελόμενοι, ού δουλοπρεπέστεροι ένεκα τούτου, άλλ' έλενθεριώτεροι νο-μίζονται. [" Wakef. S. C. 5, 22. "Sphaef. Mss,] Δου-λοπρέπεια, Servilitas, Ita ut servos decet, J. Poll. e Theoppmpo Comico. [* " Δουλοπρεπώε, Eumath, 353." Boiss. Mss. Themist, 246. Dio Cass. 995. * " Δουλόσποροε, Theod.Diac. Expugn. Cret. Acroas. 2, 26 l . 4, 26. 70." Boiss. Mss. Ν01111. D, 1, 73. * Δούλο σώματα, J. Poll. 2, 255. perperam pro δούλα σώματα.] Δουλοφανήε, Qui servus esse videtur. Et τό δ. porma servilis. [* Δουλόφρων, iEsch. Suppl. 758. * Δουλόψυχοε,^ Procli Paraphr. 98.]

[* Δουλαγωγδε, Schneider. Lex. άμαρτύρωε.] . , D Δουλαγωγέω, Ια servitutem redigo, Theophr. Ep.

36. ΤΙαίζονσι τούε άνθρώπουε οί έρωτεε, καί δ. τούε ύπδ σελήνην παϊδεε ύπόπτεροι. Δουλαγωγούμενοι in VV.LL. sunt etiam οί δουλείαε φεύγοντεε, Qui in servitutem as-seruntur. [Schleusner. Lex. inV.T. ,Diod . S. 12, 24, " Ad Charit. 319- 364. ad Lucian. 1,461." Schaef. Mss. * Δουλαγωγία, Basil. Ερ. T . 3. p. 120. * Συν-δονλαγωγέω, Eumath. 4. ρ. 134.] Δουλαπατίμ, ι), Servorum seductio, ut ξεναπατία ap. Plat. Epist. 7-, Aristot. Etb. 5, (2.) Τών δ' άκουσίων (συναλλαγμά-των) τά μεν λαθραία, οίον κλοπή, μοιχεία, δουλαπα-τία, δουλοφονία, ubi Aretinus δολαπατία legisse vide-tur, qui Dolum et fraudem vertit. Δουλαπατίαε δίκη, Actio. servi corrupti. Bud. Comm. Δoυλέκδoυλoεy i, q, σίνδρμιν, ut Athen. (267.) tradit. Est autem σίνδρων Hesycbio απελεύθερο? s. δοϋλοε.

'Άδουλοε, ό, ή, _ Servos ηοα habens, Plut. (9,,303.) Και συ γενον ά.,, ινα,. μή δοϋλοε ρε : ibid."A. οΖν γέ-νωμαι, καί άνέστιοε, καί άοικοε, [Eur. Andr. 594. " ubi ^ruuck., Ruhnk. ad H. ,iu Cer. 200. ad Vell. 131. Bibl. Crit. 2, 1, 114. ^akef . Herc. F. 2%0,"

Scbaef. Mss.] Άδουλία, ή, Cum quis servum 110η habet, Aristot. Polit. 6 . Τοίε γάρ άποροιι ανάγκη^ή-σθαι καί γυναιξίν καϊ παισίν ώσπερ άκολούθοιε,- διά τήν ά., O b servorum inopiam aut penuriam. [ " Ad.Cha-rit. 405." Schaef. Mss.] Άειδουλία, k, Perpetua ser-vitus. Notatur a Grarnm. habere 1 in penultima, quamvis δουλεία per ei sc r iba tur ; idque accidereiet in δδοιπορία, cu jus simpl. πορεία per ει. Sed satiue est άιειδουλία per 1 ab άείδουλοε formare, ut supra άδουλία ab άδουλοε, ηοη a δουλεύω, ut έουλε/βί <iti-demque δδοιπορία ab δδοιπόροε, ηοη a πορεύω,·sicut πορεία. [Άείδουλοε, Mian. Η. Α. 6, 10. ubi peipe-ram άίδουλοε, Plauto Pers. 3, 3, l 6 . Perennisemis. * Άειδουλεία, J. Poll. 3, 80. perperam pro άειδουλίιΐ, " ad Charit. 405." Schaef. Mss.·] Άμφίδουλαβ, .Utrim-que.servus, i. e. Ex utroque parente servus, Jle», Eust. [* Άντίδουλοε, Plut. 6, 371· .^Esch. Choepbl. 133, " Lobeck. Aj. p. 271." Schaef. Mss.] Άπόδ<^, λοε, Ε servo genitus, Bud. Έθελόδουλοε, Volunta·! rius servus, [" Wyttenb. Praef. ad Plut. Mor. Ixiv. ad Gharit. 319. Jacobs. Anth. 10,113."SchaBf.Mssi * Έθελοδούλωε, Plut. Arato 25. T . 5, p . 337=6, 317. Η,]. Έθελοδουλία, S. Έθελοδουλεία, r/, VelUq(Sria servitus, Plato Symp. (180 ,40 . Bas. 1.) de iis, qui aliquem ob doclrinam aut virtutes colunt, Αύτη ή·ί. ούκ αισχρά είναι, ΰύδέ κολακεία. Lucian.^1, 6ΐ·.) de salutatoribus et coenipetis, ΤΙρδ.ε όλίγον άπέσχβντίίϋττίι έ. ταύτηε. [Έθελοδουλεία est νοχ nibili. ,* 'Εθελυδον^ λέω, Dio Cass. 287·] " Ένθεσίδονλοε, Htsy " * ψωμόδουλοί, Servus τών ενθέσεων." [* 'Επτάδσ λοε, Hipponax ap. pust. U. ρ. 6 l 6 , 46. Od. ρ. 234, 9. " Cattier. 95." "Schaef. Mss.] Ευέβνλοβ,ι Ser«^ benignus, benevolus. Alhen. (245.) cum Acbseuraja, Omphale de Satyro dixisse tradidisset eum εΐίδοιΛ(ΒΊ et ευοικον esse, addit, proprie dicere voluisse ώε χρη-στόε ίε τούε δούλονε έστι καϊ τουε οίκέταε. J. Poll. aih Pherecr. exp. δ ευ τοϊε δούλοιε χρώμενοε. Ήμίδουλοε, ο, Semiservus, Eur. [Andr. 943. * Θεόδουλοε, Phot. BibL ρ. 26. *Ίσόδουλοε, iEsch. Cboeph. 133.] ΚακβδβκΜΝ Ι Malus servus, J. Poll. [et Bekk. Anecd. 104*] e Gra, tino. In VV, LL. exp. Infelix servus., [Lucian, 1120. " ad 1, 277- Abresch. Lectt. Arist.. 250^' Schaef. Mss. * Μεγαλόέουλόί, Arrian. Ep. 4, 1, 58. * Μικρόδουλοε, ibid. * Μισόδουλοε, Geop. 11, 28i * Όλιγόδουλοε, Strabo 16. p. 1130. Eust. ad Dionys P. 954.] Όμόδουλοε, Conservus : est Att. b. v., nou autem σύνδουλοε, ut Thom. Μ. tiadit. Pluf. de So-, lert. Anim. '\hiq. δέ φησιν δ Σωκράτηε δ. έαντδν • ποι&τ σθαι τών κύκνων. Idem, BoCs πρόε τήνδ. έλεγε κά-μηλο ν. J. Poll. ait. esse, qui exp. τόν τήε αύτηε- τί-χηε: at σύνδουλον, τον τοϋ αύτοϋ δεσπάτου,ί [" Rubuk. Ερ, Cr. 160, Moer. 273. et η., ad. Phrynich. Eck 6» Thom. M. 649." Schaef. Mss. * Όμοιόδουλβώ Eu-math. 9· ρ. 333·] Πάνδουλοε, Omniura' servus, Epigr. [Anal. 2, 398.] Πολιίέουλοϊ, Qui multosiser" vos habet, cui contr. άδουλοε.. ΤΙολυδουλία, ή, ^er.vo-rum multitudo, J. Poll. 3, p. 306..ap. quem πολυδα^'/· λεία scribitur, [sed perperam, quamvis. Schpigider. _ Lex. alterani formam uon agnoscat. * Ilpoioiiteshl iEsch. Aj. 954.] , Σύνδουλοε, Consarvns, Qui eund|«i dominum habet, ό τον αύτοϋ δεσπότου, ut J./Poll; exp. quosdam annotat. Atticum esse h. v. negati, Thom. M., sed pro eo dici δμόδουλοε: 3. Poll.;tamea ex Eur. [Med. 65. Andr. 64. Ion. 1109.] et Lysia citat. Usitatum est in Ν. T. [";Thoni, M.,649< 728. Moer. 273, et n., ad Phryni«3i. Ecl. 6. Dawes» M. C. 244. Σύνδουλοε, ή, * Συνδούλη, Wessel. ad Herod. 55." Schaef, Mss. * " Συνδουλικδε, - C h f y ^ Serm. 67. T . 6. p. 694." Seager.,Mss.] Tp(6o^mt.i, Ter servus, [Theopompus ap.] Athen. (595·)τΏρβ γίνεσθαι μή μόνον τ., άλλά καί * τρίπορνον αύτήν, <\e Pythionica meretrice quadam, quae serva erat Bac-i chidis tibicinae, quae et ipsa serva erat. Sinope» Thressae, quae ex ^Egina Athenas. meretriciam arteni transtulerat. In VV. LL. exp. Servus e tertia gene^ ratione. [Soph. CEd. T. 1 0 6 3 . " Brunpk. ib. Musgr. Andr. 637. Cafctier. 95, Aristopb. Fr. 276, 290." Schaef. Mss., * Υπόδουλο», Theoph. ad Autol. 2. p-256.] Φιλόδουλοϊ, Servorum amans, [Joseph. ap. Schneider. Lex.], '

Δονλόσννοε, δ, }jt ut δεσπάσννοε, δουλικοί, Bud..ex

3411 δ ο υ [ρρ. Γ044—1045.] δ ο υ 3412 Eur. Hec.'(452.) Ty δονλόσυνϋι πρόι οίκον Κτηθεϊσ^ Α Lat. Servire tempori: et a Dem. roTs λυσιτελονσιν αφιφμαι; Serva. [" Eiclist. Quaest. 73. Musgr. ad Hec.448." Schaef. Mss.] Δονλοσύνη, ή, Servitus.Od. (X; 423.) ΈΧριά re ξαίνειν και δονλοσύνηι άνέχεσθαι, Ορρ. Κ. 3. οΰδέ βροτοίσι Δονλοσύνην έτλη ποθ' ύπερ-φύαλ6ϊ> γένος αίνόν, Neque hominibus sustinuit un-quam S&Wtium, i. e. Ab hominibus domari nequit. [M Ear.>Ph<Bn. 400. Attdr. 110." Seager. Mss.] Δού-λειος,·ο,ή, Servilis; ut ζνγόι, ap. Plat. quod Servile jugum Cic. dixit. Od. Ω. (251.) Οΰδέ τι τοι δούλειον επιτρέπει ύσοράασθαι Είδοϊ. Νοηη. έλάσας δούλειον Ανάγκην. [" Brunck. Soph. 3, 450. Lobeck. Aj. ρ. 2^7; Vafck. Phcen. ρ. 64. Toup. Opusc. 1, 25. Brunck. ad £sch . Pers. 50. S. c. Th. 67. ad Poet. Gnom. 292." Schaef. Mss.] Δουλικοί, Idem, Xen. Κ. Π. 7, (4,7.) ΝΟΜ/ΣΑΊ τοϋτο το οπλον νομικώτερον είναι, Plut. Alex. Ότι δονλικώτατόν έστι τό τρνφψν : Probl. Δσυ-λικά -άραρτήματα: πόλεμοι, Athen. 6. [Lobeck. ad Pbryn;-Ecl. 378.] Δονλικώς, Serviliter, Lucian. μάλα i, Δούλιοε, ό, ή, Idem; ut ήμαρ, U. (Ζ. 463.) Cui Qppi-IJMOejjo»' ήμαρ, (455.) et δ. τροφή ap. Sopli. : Af.' (499.) jppTos, Athen. [" Jacobs. Anth. 8, 410. Yeicte. Phoen. p. 64. Toup . Opusc. 1, 25. Brunck. ad - EsCh. Pers. 50. S. c. Th. 67. ad Poet. Gnom. 292." Schaef. Mss.] Δουλίι, tbos, ή, Serva, J. Poll. ex llyperide citat, sed non probat, [Lobeck. 1. c. 552. "iMfiller. ad Lycophr. p. 352. Toup. Emendd. 1, 408. *Δονλίδιον, Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 1, 109." Schaef. Mss.] -Δονλάριον, τό, Servulus, Lucian. (2, 349«) Δουλάρια δέ καϊ τούι άρρεναι τών άκολούθων άπε-

' κάλεΐι, [Corai. ad Strab. Τ. 4. ρ. 44.]

if Δουλόω, In servitutem redigo, Subjugo, Thuc. 3J Έν 'γή, έν rj ήλενθερώθησαν οί "Ελληνες, δονλώ'σετε. Plato.dfc Rep. 1. (197·) sitnpl. et comp. simul usus est, Πόλιν φαίης αν άδιΚον είναι, και Άλλαι πόλεις έπι-χειρεϊν δονλούσθαι άδίκως, καί καταδεδουλώσθαι; πολ-λοί δέ καί νφ' εαυτή έχειν δουλωσαμένην ; Idem pass. et acti simul, Epist. 7. Ούτε τοϊι δονλουμένοίς, ούτε τοϊι δουλωθεϊσιν άμεινον αύτοϊι. Ε Plut. Fabio affer-tur, Δουλοϋν απάτη τάύιπολεμίους, pro Circumvenire hostesartificiosa calliditate. Item e Xen. Δουλοϋν ύς < άγριους. || Et metaph. Δουλώσασθαι τήν γνώμην, Bud. ex Arriano.prO Frangere animum, Δουλοϋσθαι τήν γνώμην proFraligi animo, e Thuc. Vide Bud. Comm. 333. '[Janibl. V, P. 464. Kiessl. " Thom. M. 249. Wyttenb. Sel. 109- Plut. Mor. 1, 2. Bergl. Alciphr. 55;Abresch. Add. ad Arist. 140. Zeun. ad Xen. K. Π. 129, ad Diod. S. 1 ,255. 273. Cum gen., Jacobs. Antb. 10, 372. Epigr. adesp. 628." Scbaef. Mss.] Δούλωσιι, Redactio in serVitutem, Subjugatio, Thuc. 3, (ΙΟ.)Τήν δέ τών συμμάχων δ. έπαγομένους. [" Cat-tier. 26." Schaef. Mss.] Αδούλωτος, Non redactus in servituteni, Non subjugatus. [* Άναδουλόω, App. B. C. 4. ρ. 606. * Άναδούλωσιι, Schneider. Lex. άμαρ-τνρωs.] Καταδουλόω, i. q. δουλόω, nisi quod κατά ve-bementiam addit, ut Κέρκυραν, Thuc. 3. Isocr. Evag. Njjffdv τψ βασιλεϊ όλη ν κατεδούλωσε, contra id, quod ap. LUcian.' legitur p .436 . κάταδουλοϋσθαι β&$ε ετέρω, at καταδουλοϋν esse έαντψ. Xen. ( Ά π . 2, 1, 13.) Οί άνδρεϊοι τονι άνάνδρονι κατάδονλωσάμενοι καρπούνται. II Metapb. Καταδουλοΰσθαι τήγ γνώμην, Isocr. Fran- l gere spiritus. Vide utriusque signif. exempla et ap. Bud. 332. [" Thom. M. 249-ad Lucian. 3, 583. A-bresch. Lectt. Arist. 225. Lennep. ad Phal. 45. Zeun. ad Xen. K. U. 256. ad Diod. S. 1, 273. Perf. pass. active, l , Schaef. Mss.] Καταδούλωσιι

pro δούλωσιι, Subjugatio, Thuc. [3, 10. 7, 66. Lo-beck. ad Phryn. Ecl. 351. Diod. S. 4. p. 158., 12. p. 324. * ΚαΓαδούλωτΌί, unde * Άκαταδούλωτοι, Theophyl. 3, 498. " Schol. Eur. p. 96. 173. Matth." Schaef. Mss. * Προκαταδουλόω, Diod. S. 12. p. 291.] Σνγϋαταδονλόω, Una, Simul subjugo, in servitutem redigo, J. Poll. ex Hyperide. [* " Προδουλόω, Ono-sander p. 67." Boiss. Mss.]

1Γ Δουλεύω, Servio, Thuc. 7, (85.) Οί δέ καί δον-λενσαντει, καί διαδιδράσκοντει ύστερον. Et κακώι δου-λεύω in VV. LL. Duram servio servitutem. Dicitur etiam aliquis δονλεύειν θεφ, νόμοιι. Sed et ταϊι ήδο-ναϊι pro Inservire et indulgere voluptatibus, Hero-diau. et ante eum Xen. Rursum τψ θυμψ, Herodian. Qui est irasci facilis, Polit., Dicitur et καψψ, ut

de quibus loquendi generibus lege Bud. 333. [M Δου-λεύω pour μισθοϋ εργάζομαι, (sens dans lequel les Grecs modernes l'emploient,) se trouve dans Diogene Laerte, 2, 19." Corai. Mss. " Thom. M. 872. Ber-gler. Alciphr. 55. ad Lucian. 1, 250. adCharit. 319. Δ. κακώι, Abresch. Lectt. Arist. 250. Καίρψ δ., Ja-eobs. Anth. 10, 261." Schaef. Mss.] Δούλευμα, poet. Servitium, Servitus, Eur. Or. (221.) ιδού τό δούλενμα ήδύ, [Soph. Ant. 767. " Ad Charit. 454. Eur. Ion. 761. ad Diod. S. 1, 255. Valck. Hippol. p. 248." Schaef. Mss. * " Δονλενσιι, Servitus, Nov. Const." Lex. Gr. Lat. ap. P. Baldvin. l 6 l l . ] " Δουλευτέον, " Serviendum, Fainulanduni, Ancillandum," [Eur. Bacch. 366. Herc. F. 1357- " Lucian. 1, 710." Schasf. Mss» * Δονλευτήρ, unde * Δονλεύτρια, ad Greg. Cor. 260. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 256. * Δου-λεντόι, Schleusner. Lex. in V. Τ . ] Αδούλευτοι, Ser-vus, qui uni domino servivit, nec alii venditus fuit, Hes. [Arrian. Diss. 2, 10, 1. J. Poll. 3, 80. n. * Ev-δονλεντοι, Chrys. Hom. 167. T. 5. p. 994. * ΠοΧν-δούλεντοι, Schol. Nicandri 'A. 178.] ' Δονλεία, Ser-vitus, Thuc. Δ, κρειττόνων νπέμεινον, Aristoph. Σ. (602.) Ή ν δ. ου σαν έφασκει χ' νπηρεσίαν άποδείξειν. || Servitia, Servi, Bud. e Thuc.*Hv δέ δ. έπανίστηται, Si servitia insurgant, [5, 23. Quo compendio scriba-tur, ad Greg. Cor. 835. "Thom. M. 248. ad Charit. 454. 681. Musgr. Iph. T. 394. Jacobs. Anth. 6, 308. Yalck. ad Phalar. 16. Pro δούλοι, Thuc. 3, 241. Bip. Servi, ad Timaei Lex. 215. Brunck. Antig. 756. Eur. Bacch. 792. * Δουλία, 310. Porson. Med. p. 64." Schaef. Mss.] " Δονληίη, Ion. dialysi pro δονλεία, " Servitus," [" Auacr. Epigr. 1." Schaef. Mss. * 'Av-τιδονλεύω, Eur. Suppl. 361. " Reiz. Belg. Gr. 631. * " Έκδουλεύω, Nicet. Eugeii. Epist. T. 2. p. 10." Boiss. Mss. * ΚαΓαδονλεύω, Jacobs. Anim. 230." Schaef. Mss. Schleusner. Lex. in V. Τ. * " Άκαταδού-λεντος, Theod. Prodr. in Notit. Mss. T. 8. P. 2. p. 148." Boiss. Mss. * Ώροσδουλεύω, Gl. Asservio.] Συν-δουλεύω, Conservio, Una servio. Sed in Eur. Hec. (203.) ούκέτι δή Γήρψ δειλαία δειλαίψ Ξννδουλεύσω, ϊπ-terpr. Coraitem vel Sociam habebo meaj senectutis servitutem, [" Steinbr. Mus. Tur. 1, 170." Schaef. Mss. * Σννδονλεία, Schneider. Lex. άμαρτύρως.]

[* Δουλίζω, unde *Kαταδονλίζω, i. q, καταδουλόω, et * ΚαΓάδοι/λίσ/χόί, Chandler. Inscr. 150.]

ΔΟΥΠΟΣ, 0, Sonitus, proprie qui e corpore ali-quo ad terram alliso redditur, Od. Π . (10.) ποδών υπό δονπον άκούω, II. Π. (635.) ώρνντο δονποι άπό χθονόι, Od. Ε. (401.) δούπον άκονσε ποτί σπιλάδεσσι θαλάσσηι, II. (Π. 361.) ιών έι δονπον ακόντων. [" Huschk. Anal. 109. Jacobs. Anth. 8, 243, ad Lu-cian.2 , 30. Boiss. Philostr. 456. Toup. Euiendd. 4, 422." Schaef. MsS. *"Άδονποι, Epiphan. Hasr. 35. p. 262. " ad Hesych. 1,*98. 11. 22." Dahler. Mss. * Άντίδονποι, iEsch. Pers. 120. 1053.] Βαρνδονποι, Gravem sonitum edens, Gravisonus; ut Ήχώ^ Nonn. Musaeus. [" Const. Manass. Chron. 77." Boiss. Mss. " Jacobs. Auth. 7, 410;" Schaef. Mss.] Βαρύγδουποs per eftenth. τοϋ γ, metri gratia, Athen. 2. ex Ione, de vilio, άδαμοι> παϊδα, ταυροπόν νέον, οΰ νέον ήδι-στον, πρόπολον βαρυγδούπων ερώτων. [" Jacobs. Anth. 6, 73. 285. 12, 84. Anim. 166. Toup. Opusc. 2, 85." Schaef. Mss.] Έρίδουποι, Valde sonans, Od, Y.(176.) υπ' αίθούστ) έριδούπψ, [".Heyn. Hom. 8, 16. 663." Schaef. Mss.] Ετ 'Ερίγδουποι interposito γ, inetri causa, utin prapcedenti, proeod. Od. O. (112.) έρίγ-δούποι πύοιι "Hpjjs, ί. e. * μεγαλόκτνποι, * μεγαλό-•φοφοι, Magnum sonans s. tonans Jupiter. [" Heyn. Hom> 5, 337· 719. et.l l , cc., Albert. Peric. Cr. 73. Toup. Opusc. 2, 200. * Έριγδουπέω, Heyn, Hona. 5„ 292. 6, 127. Albert. 1. c. Toup. 1. 0." Schaf. Mss,: ad Dionys. H. de Comp. VV. 307·] ΚαΓαδουττο®, ό> Sonitus, sc. e corpore aliquo in terram ex alto deci-dente ; Cataracta, Suid.: ap. Hes. suspecte, όργίλοι καταρράκτης. Si adj. sumatur, exp. potest Sonitum edens corporis alicujus ex alto in terram decidentis. [« Τά κ., Herod. 2, 17·" Schweigh. Mss.] Apud Cic. CatadupaJegitur plur. neutr. Nec est ullus, inquit, in Somnio Scipionis, hebetior senaus iu vobis, sicut

3413 ΔΡΑ [pp. 1045—104$»] ΔΡΑ 3414

ubi Nilus ad *a, qnae Gatadupa nominantur, praeci- Α pitat ex altissimis montibus. Plin. 5, 9· Vectus aquis properantibus ad locum jEthiopum, qui Catadupi vocantur, novissimo cataracte inter occursantes sco-pulos non fhiere immenso fragore creditur, sed ruere. [" Cataracta, Graev. Lectt. Hes. 595." Schtef. Mss„ * " Μεγαλόέουποϊ, Const. Manass. Chron. p. 7 " Boiss. Mss. * " Μελίδουπος, Jacobs. Anth. 7, 15. *Mελίγδουπος, ad Charit. 5 l6 ." Schaef. Mss. Pind. N. 11, 23. * " Μενέδονπος, ad Hesych. 2, 573. n. 2." Dahler. Mss. " Epict. 3, 26. 36." Gataker. Mss. Orph. Ά . 537- " Gesner. Ind. Pierson. Veris. 45." Schaef. Mss.] Μετάδουπος, Inter-cidens, i. e. Inter alios medius cadens, ut Liv. h. v. Intercidere usus est. In qua exp, antecedens pro consequente ponitur, i. e. casus pro sonitu, qui ca-sum sequitur. Sic enim exp. Hesiod. (Ή. 59·) Αί'δε μέν ημέρα ι είσιν έπιχθονίοις μέγ' ο νειαρ, Α ί δ' άΧΧαι μετάδουποι, άκήριοι, i. e. αϊ δ' άλλαι παρεμπίπτουσα,, s. μεταξύ πίπτου.σαι, ut Procl. et Moschop. exp. [" Graev.Lectt. Hes. 595." Schaef. Mss. * Μονόδου- Β πας, Simmiae Ovum, Anal. 1, 207. * Όζύδουπος, 2, 212. *'ΟπΧόδουπος, Orph. "Τ. 64, 3. * Περίδουπος, Tzetz. Posth. 457. * Ύνμπανόδουποε, Orph. in Rheam 3. *Φιλόδοι/ττοϊ, Suid. 1, 38. " Toup.Opusc. 1,535. 2, 240." Schfflf. Mss. Anal. 2, 53. * 'ίίρεσίδουπος, 2, 517·]

Αουπέω, Sonitum, Fragorem edo, II. E. (42.) Αού-πησεν δε πεσών, άράβησε δέτεύχε' έπ' αυτψ, Apoll. Rh. 2, (1059·) παταγήν ένϊ χερσϊ ηνάσσων Αούπει, Lu-£ian. de Hist. scr. ait poet. vocab. in historia usos, qui dixerunt, Έλέλιζε μέν ή μηχανή, το τείχος δέ πε-σόν μεγάλως έδούπησε. Et in praet. med. δέδουπα : unde II. Ψ . (679·) δεδουπότος Οίδιπόδαο 'Es τύφον. [Ad Greg. Cor. 889.] Ετ Έγδούπησε pro έδούπησε, interjecto γ metri causa, ut supra in Βαρύγδουπος et έρίγδουπος, Etyui. [Eur. Alc. 103. Anal. 2, 148. Heria. ad Orph. 819. " Graev. Lectt. Hes. 595. Casaub. Athen. 1, 52. Jacobs. Anth. Proleg. 55. 10, 25. 11, 23. Crinagor. 28. ad Lucian. 2, 30. Heyn. Hom. 4, 648. 6, 448. 646. 7, 273. 791· 8, 91. 490. C Boiss. Philostr. 424. 456. Lobeck. Aj. p. 364. Schneider. ad Xen. Κ. 'A. 66. Αεδουπώς, Heyn. Hom. 8 , 4 9 0 . Gesn. Ind. Orph. Toup. Opusc. 2, 75. Dioscorid. 13." Schaef. Mss. * Αουπήτωρ, Agathiae Anthol. Prooem., Anthol. Vat. p. 85. * Αούπημα, Carm. Sibyll. p. 396. * Αουπητός, unde] " Άδούπη-'·' τος, Strepitus expers, ut άψόφητος, Strepitum non " edens. Perperam ap. Hes. άδούπηγοι pro άδούπητοι: " et in expositione perperam itidem άπρύκοποι pro ' " άπρόσκοποι, Νοη offendentes nec irapingentes. " Solent autem strepitum s. sonitum aliquem ex-" citare, qui impingunt ad aliquid." [Anal. 3, 36. " Ad Charit. 260. Piers. Veris. 165." Schaef. Mss.] Ένδουπέω, Insono, Od. O. (478.) "Αντλψ δ' ένδού-πησε πεσοϋσ. [" Heyu. Hom. 6, 127·" Schaef. Mss. * Έπεγδουπέω,· Anal. 3, 51. Νοηη. D. 36'. ρ . 9 0 0 . : * 'Επενδουπέω, 1, 243.] Έπιδουπέω, Soni-tumedo, Plut.Eum. Tas τε ασπίδας άν'είλοντο ταίς ααρίσσαις έπιδουπήσαντες, [" Toup. Opusc. 2, 200. Έπιγδουπέω, Wakef. S. C. 2, 73. Heyn. Hofii. 6, D 127." Schaef. Mss. 11. Λ . 45. Anal. 3, 51.] Κα τα-δουπέω, Sonitum edo, ex alto sc. decidens, Cum so-nitu decido aut collabor: unde κατέδουπε, Epigr. Et ap. Hes. κατέδουπεν exp. τέθνηκεν, consequens ex an-tecedente colligendo. [Nicet. Annal. 2, 7- Antip. S. 96.] Περιδουπέω, Circumsono. Unde Philostr. (631. Boiss.) ΐίεριδουπείται ή ασπίς. [* Προδουπέω, i. q. προπίπτω, Procido, Nicander Ά . 313. προδέδουπε.]

ΔΡΑΤΤΩ, s. Αράσσω, ζω, Prehendo, Manu corri-pio, Virg. arcumque raanu celeresque sagittas €or-ripuit, Apprehendo, II. N . (393.)βΩϊ 6 πρόσθ' ίππων καϊ δίφρου κείτο ταννσθεϊς, Βεβρυχως, κόνιος δεδραγμέ-νος αίματοέσσης, Eust. exp. απρίζ έχόμενος τής γης, χερσϊν ή όδοϋσι. Et med. LXX. Interprr. Job. 5. Ό δρασσόμενος τους σοφούς έν τή πανουργίφ αίτών, ,Naz.

. Αράσσεσθαι τής Χρίστου παιδείας, Apprehendere, Am-plecti: nam δράζασθε παιδείας, Hes. «χρ. έπίΧάβεσθε παιδείας ή έπιστήμης. Et δράζασθαι τής νόμής, Pre-bendere possessionem, Bud. e Pand. Αραζάμενος τής

προφασεως, AVreptaoccasiorre, Idem e Liban. [" Pro-prie, Α fuga retraho, Petr. Martyr ad Cor. 3." Ge. taker. Mss". Plato Lyside 16. ΑΧων δραζόμενοι, Herod. 3, 13. Quint. Sm. 1, 350. Maximus de Electt. 110. Eur. Tro. 745. " Ruhnk. Ep. Cr. 145. Wassenb. ad Hom. 136. Toup. Opusc. 2, 180. Wakef. Eum. 130. Jacobs. Anth. 7, 295. 9, 287. 12, llO.Huschk. Anal. 260. Demodoc. 3. Schol. ad Plutum p. 392. Τ. H., Diod. S. 1, 525, 2, 270. Boiss. PhilostA 404. Heyn. Hom. 6 ,195 . Lobeck. ad Aj. p. 223." Schaf. Mss. * Αράγδην, Quint. Sm. 13, 91. cf. 'P^yfijj».] " Αράστης, Hesychio κόφινος." Αραγμα, τό, Manipu-Ιχιβ, II. Α . (69.) τά δέ δρ. καρφέα πίπτηι, Theder. (10, 44.) Ίφίγγετ άμαΧΧοδέται τά δρ., Xen. Έ. 7, ( ϊ , 8.) Ί^ροσφοροϋντεςτωνδρ., δ έτυχενέζαυτής τήϊ άκρσίτ^ίϋ» τεθερισμένα, Athen. 14, Τά δέ δρ. των κριθών tlfyh καθ' αυτά προσηγόρευον άμάΧας. || Abusive prb Ipea segete accipi videtur in Epigr. Μηδέ χαΧάξψ"Αιφ» άποδρυφθή δράγματος όρνυμένον, Segetis siirgfj^l»^ II Αράγματα Suidae sunt etiani άπαρχαϊ, Primitiamil· gum s. fructuum, q u » decerpuntur; ut φυταΧιής, Epigr. [Leonidae Tar. 18.: Anal..it59. 2, 166. Nicander Θ. 667. Lucian. 8, 152. ad Greg. Cor. 363. " Eichst. de Dram. 149- Tojup. Opuei, 2, 14. 141. Emendd. 2, 164. Heyn. Hom. 7, 547." Schaef. Mss.] Ατ Αραγμή, fi, Etymologico πλήθοι τών κερμάτων ή τών όβοΧών, [Gl. Manipulns. " Thom. Μ. 245. 250." Scbaef. Mss.] ΑραγματοΧάγβφ Qui manipulos colligit. [* Αραγματοφαρο*,' Babrii Fab.] Αραγματεύω, [" Heyn. Hom. 7, 54S."Stfiaef. Mss.] SEU Αραγμεύω, Manipulos colligo,Il. Σ. (555.) Tpeis δ' apr άμαΧΧοδετήρες έφέστασα*' avrkp otijfle Παϊδεϊ δραγμεύοντες έν άγκαΧίδείΤσι φέροντες, 'Άσπ(ρ· χές πάρεχον. [Lobeck. ad Phryn. Ecl. 67O. " Hefyn. Hotn. 7, 548." Schasf. Mss.] " Αραγμάναιέ, He^bio Cavitatibus in cerebro." [* Αραγμός, ό, Eur. Cjel. Quint. Sm. 1, 350. " Wakef. S. C. 3, 59- PieWee. Veris. 98." Schaef. Mss. * Αραγμϊς, Hippoer.481,8. 551, 42.]

Αράζ, ακός, ο, Pugillus, i. e. Quantum pugocfcooi-prehendi potest; ut, ΆΧών δράκα εις όζους δρψέβρ ζέστην βαΧόντα, Hippiatr. : Cbrys. Οΰκ ει πενέβτ'^οι τής δράκα άΧεύρου μόνον κεκτημένης. Maccab. 3: Αρά· κεσι Χιβανωτοϋ δαφιΧέσι. |j Item παλάμη τής χειρός. Hes. [Stobaeus Phys. 968. Schleusner. Lex. ΐή V,T.

1 " Kuster. Aristoph. 4, Heyn. Hom. 6, 195." Scbsf. Mss.] Αράκος ap. J. Poll. cum δράγμα et δράζ pobitar quidem, at nou exp. videtur tamen aut eaiid. Cum δράζ, aut salteni affinem illi signif, habere. Λτ Δρά-ζων ab Hes. dicituresse ένΣικεΧίψ ιερόν, εϊς ο οί γεωρ-γοί είχάς έπεμπον: indeque δράζωνας esse appeflla-tos, h. e., ut Etym. exp., τους κατ' άγοράν'τών αλφί-των rj τών άΧΧων τινών δραττόμένους καϊ αρπάζοντα!. || Αράζω ν signif. etiam πορνοβοσκόν, utap. Diog. idem Etym. se reperisse annotat. [Glossae: * Αράκιον' Pu-

* Αρακίζει· Scurratur. * Αρακιστής' Scurra.]

Αρακιστήρ' Scumter, gillus. Seurra.

[* Άναδράττω, unde Άνάδραγμα.] " Άναδρίγματ " ra, Hesycihio θύματα,^Hostise, f. scr. άναδράγμοπν " aut άναδρύμματα." [* Άντιδράττομαι, Schol: Tffici' 3, 22. Tbemist. 357·] Άποδράττω s. 'Αποδρά Decerpo. Άπόδραγμα, τό, Hes. quod exp. * άπομίρν σμα, Qnod alicunde manu carpitur aut decerpitnr· [* Αιαδράττομαι, Polyb. 1, 58. " Wakef. S, C. 3, 167." Schief. Mss.] Έπιδράττοφ, Prehendo, Arri-pio, Plut. (6, 683.) Έπιθυμιώντιύέ τοίς θεοίς καί νόΧ-Χάκις έπιδρ. τοϋ Χιβανωτοϋ. Idem, Αη Seni eapess. Ilesp. M^r' αί πάΧιν πάσαν άρχήν έπαυρόμενοι καϊ παντός έπιδρ. πολιτεύματος. [" Wyttenb. Ερ. Cr. ΐ6. Bergler. Alciphr. 426." Schaef. Mss. * Προ&επι-δράττομαι, Polyb. 21, 11. * Ιυνεπιδράττομαι, 9> 10,

φθόνον, al. προσεπιδρ. * Καταδράττω, Diosc. Prsf. Ther. " Καταδράσσομαι, Pierson. Veris. 98." Scbaeff Mss.] ΐίεριδράττομαι, Apprehendo, καταλαμβάνω, Bud. ex Arelha, Οΰ "τών άνεννοήτων περιδράττεται νόησις. [" Epipban. Haer. 64 ,16 . ex Orig." Routh.

Ή/iets δέ τοϋ λόγου περιδραζώμεθα,' Aretis-Mss. sime complectamur, Greg, Naz. Ep. 63." Strong. Mss. Schleusner. Lex. in V. T. Plut. Lysandr»3» 26.] Ώερίδραζις, Comprehensio, quae fit manu in· jpo-gnum contracta. Idem Bud. e Plut. ( f , 539.) Ή

3415 ΔΡΑ [ρρ. I046—104J?.] Δ Ρ Α 3416 Οφρ&ρρ-φΐφβρ&ζ® νδατος τφ πιέζειν είς ταυτό καί σννά- Α ytiv διαρρέον άπόλλνσι τό περιλαμβανόμενοι/. Idem e Ονί2*$Φψαταιώσθάι πλέον § κατά τήν έαυτοΰ δύνα-μιν ic^Lt·^* Ώερβρακτοε, uade * " Άπερίδρακτος, Α-thanijie Sent. Dion. 20. Τ . 1. ρ . 439· Andr. Cr. 63. * Άπεριδράκτως, 236." Kall. Mss. * Εύπερίδρακτος, Epiphan. 1, 924. 931' * " Έμπεριδράττομαι, Codst. jftttphyrog. d« Iroag. Edess. 92." Boiss. Mss. * Συν-. $αάττω, Quint. Sm. 13, 185. * Ύποδράττομαι, Plut. Caes. 14. T . 4. p. 193. τής δυνάμεως.]

ΔΡΑΧΜΗ, ή, Drachma, a δράττομαι dicta, i. e. Qu® tantum κερμάτων continet, quautum aliquisma-nu in pugnum contracta capere possit, Theocr. gcbol. et alii Gramm. Est autem sex obolorum, sc. drachraa Attica. Thuc. 8. Τήν τε μισθοφορίαν ξυνέ-τεμεν, άντϊ δρ. Αττικής ώστε πριώβυλον δίδοσθαι. Plut. Eijot, Τψ.'Αφροδίτης τό έργον ώνιόν έστι δραχμής. Idepa»/Tρισχίλίων δρ., ςωνημένον. Apud Atben. (3,

Alexarchus Uranopolis conditor, quji propriam djalecticam introduxit, pro δρ. dicit άργυρίς·. erat gpim dracbraa nnmisma argenteum. Fuit tamen et Β aurea drachma, quam δραχμήν χρυσίον Hes. et Suid. npHjinaut. J. Poll. scribit antiquos olim βουπόροις οβάλόίς usos fuisse πρός τάς άμοιβάς, quarum τό έπϊ tfi δρ. πλήθος,,δραχμή vocari videatur. || Podderis fifci&m nom., quae ubique ead. non fuit: jEgyptia obolum pendit, estque έκτον μέρος τής 'Αττικής δρ., ut Cleopatra scribit. Attica sex obolorum fuit, scripu-l.wum tvium, θέρμων novem, κερατίων octodecim, χρλκών quadiaginta octo, ut ead. Cleopatra tradit. fiin. quoque denarii argentei pondus habere scribit, eajldemque sex obolos pondere efficere. Gorr. vero dftpario paulo leviorem esse annotat. Fuit et men-suralis draehma, unciae octava pars, et nonagesima sexta Ijbrae, et in Romanorum cornibus, ut scribit Gal., liaeis intersectis distinguebatur. Gorr. [Plut. Lys.,47. " Ad Lueian. 1, 441. Wyttenb. Select. 405, ad Herod. 524. Valck.. Adoniaz. p. 314. ad Charit, 286. Kuster. Aristoph. 118. Thom. M. 245. 250. ad Piqd. S. 1, 424. Coray Theophr. 71. 218. De quant., Rrunck, Aristoph. 1 ,278 .3 ,154 ." Schaef. c Mss.] " Δαρχμάς,,ριο δραχμάς dici tradit Hes." [ad Greg. Cor. 337·] Δίδραχμος, ό, ή, Qui duarum dra-chmarum pretii est, Aristot. OEc. 2. "Συμβουλεύων τόν μόλ,ιβδον παραλαμβάνειν παρά τών 'ιδιωτών τήν πό-λιν,,ιώσπερ έπώλουν, δίδραχμον, Emere duarum dra-chpiarum predo, s. duabus drachmis. Et Thuc. 3. Τί}»1. Ποτιδαίαν δίδραχμοι ίπλϊται έφρούρουν, Binas dfachmas diurnas merentesT Et δίδραχμον neutr. Numus duas drachmas continens: unde in plur. Matth. 17, (24.) Ό διδάσκαλος ού τελεϊ τά δ.; J. Poll. esse dicit, quod olim Athenis vocabatur βοϋς, Thesei numisina. [* " Δίδραχμα, pro Numo, Orig. in Matth. 13, 13." Routh. Mss. Schleusner. Lex. in V. T. ubi δίδραχμον, δίδραχμα, διδραχμή. " Δίδραχμος, Valek. Adoniaz. ρ, 315. Δίδραχμον, 314, ad Xeu. Mem. 1, 2, 37." Schaef. Mss. * Διδραχμαίον, Lobeck. ad Pbryu. Ecl. 545. * Διδραχμιαίος, J. Poll. 1, 165.

* Δωδεκάδραχμος, Dem. 656. * Έκατοντάδραχμος, Lobeck. l . c . 547. Gal. Comp. Med.p. Gen. 11, 2.] 'Έχδραχμος, Qui sex drahcmarum est. Et neutr. D Έκδραχμον, Sex drachmae. PRO QUO 'Εξάδραχμος, usitatius est, Aristot. CEc. 2. Τάξας αύτοίς τιμήν έξάδρ., Pretium sex drachmarum. Et Έξάδραχμον, neutr. S^x drachmae, Idem Aristot. Προρέταζεν τοίς άγο-ραίοις πωλείν έζαδράχμου. [Lobeck. 1. c. * " Έπτά-δραχμος, Toup. Ερ. de Syrac. 33Q. Valck. ad Theocr. χ. Id .p . 171. 312. Wesse). Diss. Herod. 152. Koen. ad Greg. Coi;. 149. ad -Herod. 479; * Έπτάδραχμον, ^."Valck. Adoniaz, p, 314." Schaef. Mss. * Ήμί-δραχμον, Bekk., Anecd. 263. * Ήμιδραχμιαίος, Alex.; Trall. 8. p. 446.] * Όκτωκαιδεκάδραχμος, Dem. 656.] Ι^ντάδραχμος, Qui quinque drachmaruni pretji est, Herod. Π. νέας άποδόμενοι, Singulas naves quinis dracbmis vendentes. Et neutr. πεντάδραχμον, Nu-iuisma quinque drachmarum ap, Cyrenaeos, J. Poll. [" Valck, Adpniaz. p. 314. ΐίεντάδραχμος, 313; Toup. Ep. de Syrac. 300. Wessel. Diss. Herod. 151. ad 480. 479. Diophantes Epigr." Scbaef. Mss.] Ε τ Πενταδραχμία SEU ΪΙεντεδραχμία, ή, Quinque dra-

PARS XII .

cbraae, Xen. Έ. (1, 6, 8.) Έ κ ϋ ί ο υ π. έκάστψτών ναυ-τών έφοδιασάμενος, Dinarch. c. Demostb. Τόν τήν π. έπϊ τφ τοϋ παρόντος ονόματι λαβείν άζιώσαντα. Πβν-τηκοντάδραχμος, Qui quinquaginta drachmarum pre-tio aestimatur, Plato Crat. Εΐ μέν ουν έγώ ήκηκόειν παρά Προδίκου τήν π. έπίδειξιν. Et neutr. πεντηκον-τάδραχμον, Numisma quinquaginta drachmarum ap. Gyrenaeos, J. Poll. [" Valck. Adoniaz. p. 314." Schaef. Mss.] Τετράδραχμος, Qui quatuor drachma-rum pretii est: ut μέδιμνος, Medimnus, qui quatuor drachmis venditur. Et neutr. Nutnus τετράδραχμον, valens quatuor drachmis; ut in Axiocho, Τά μέν δι-μοίρου έωνημένα, τά δέ δυοϊν δραχμαίν, τά δε τ., Par-tim quatuor drachmis. [" Τά τ., Athen. 1, 19." Schweigh, Mss. Schleusner. Lex. ίη V. T . " Valck. Adoniaz. p. 313. 314. 315. Toup. Opuec. 1, 275. Ammon. 134. Casaub. Athen. 1, 64." Schaef. Mss.] Τέτραχμον, pro eod. per sync., Eust, [" Valok, Ado-niaz, p. 315. Ammon. 134." Scbaef. Mss. *Tετρα-δραχμάϊος et * Τετράδραχμιαϊος, i. q. τετράδραχμος, Alex. Trall. 8. p. 452.] Ύρίδραχμος, Qui trium dra-chtnarum pretii, ponderis, mensurae est, [Aristoph. Είρ. 1201.] Et τρίδραχμον, Tres drachmae, s. Numus tribus drachmis valens, J. Poll. [" Valck. Adoniaz. p. 314." Schaef. Mss. * Δραχμάϊος, Scbneider. Lex. Supplem.] Δραχμιαίος, Qui drachmae pretium, pon-dus, aut mensuram aequat, Plato Crat. (Ι . )Νΰν έε ονκ άκήκοα (παρά Τίροδίκου τήν πεντακοντάδραχμον έπίδειξιν,) άλλα τήν δρ. [Lobeck. 1. c. 544. de utfa-que forma. " Valck. Adoniaz. p, 313. Aristoph. Fr. 259;". Schaef. Mss.] Δραχμίδιος, Drachmae pre-tium aequans, Qui drachmae pretio zestimatur, δρα-χμής άξιος, J. Poll. (9, 60.) ex Aristoph. Holcadibus. [" Corrupta scriptio,. Kuster. Bibl. Chois. 93." Schaef. Mss. * Δραχμόθεν, Aglaius Byz. * Δραχμίον, Schueider. Lex. άμαρτύρως.]

[* Δραχμϊς, i. q. δραγμϊς et δράξ, Hippocr. 481. 561,] " Δράχματα, Hesychio .συνθήματα. Idem δρά-" χμα esse dicit τόν τής σταφυλής βότρυν καϊ τάς " φοινικίνας βαλάνους."

ΔΡΑΩ, Facio, Ago, Arisiot. Eth. 7. e Demodoco, Μιλήσιοί γάρ άξύνετΟι μέν ονκ είσϊ, δρώσι δέ οιάπερ οί άξύνετοι. Interdum est Perpetro, Bud. e Dem. 273. Ν011 raro παθεϊν et δράσαι ut correspondentia ponun-tur, Herodian. 4, (4, 5.) Διέγνω δράσαί τι ή πβψεϊν γενναίον. Thuc. 6. δράσειαν et άντιπάθοιεν junxit. Saepe constr. habet τοϋ ποιώ, diciturque δρώ σε εύ, cui etiam respondet ευ πάσχω, κακώς : aut cum duo· bus accus., δρώ σε άγαθόν s. κακόν. Soph. (Aj. 1154.) μή δρα τονς τεθνηκότας κακώς. Dicitur veroet ε,ί δρώ σε, κακώς δρώ σε ταϋτα: ut Aristoph. άλλα τ1

εν δρφν φησϊν ήμάς, Benefacere nobis aliis in rebus, i, e. Lat, Alia beneficia in nos conferre. HincThuc. 3,. Τών εν δεδρασμένων, Benefactorum, Beneficiorum. Idem ibid. Et τι Λακεδαιμονίονς άγαθόν δεδρακότες είσί. Plato Epist. 7 · Πολλά κακά δρρν τονς άλλους. Et pass. Δράσθαι, Fieri: unde δεδρασμένος. || Δρψν Vet. dicebant, ut legimus ap. Athen., pro Sacrifi-care, ut Lat. Facere, Bud. 273. || Δραν prp Famula-ri, Hom. " Δρώοιμι, Ιοη. pro δρφμι, itidemque δρώ-" ωσι pro δρώσι, Od. Ο. δρφοιμι μετά σφίσιν οττι ,θέ-" λοιεν." [Aristot. Poet. 3. " Gaeo, Aristpph. Έκκλ. 106l," Seager. Mss. * Δράω et όράω conf., ad Greg. Cor. 120. 338. i. q. δράκω, δέρκω, unde νποδράω, i. q. υπόπτομαι. " Valck. Adoniaz. p. 265. ad Tbom. M. 93. 201. 851. ad Cycl. 132. ad Orest. 1164. Musgr. 13.18. Iph. A. 1022. Cum duplici accus,, Dawes. M. C. 185. De prosodia, Clark. ad II. A. 67. De quant., Graef. ad Meleagr, 90. De constr., Thom. M. 252. Markl. Suppl. 340. Wakef. Herc. F, 213. 909. Kuster. Aristopb. 212. .Absolute, Miisgr. He-racl. 684. Pro πάσχω, 1139- 1190. Ιοη. 343. De sacrif., Thom. M. 456. De usu pleonastico, Heind. ad Plat. Charm. 75. Δρ?ν et όρ$ν conf., ad Jambl. V. P. 110, Kiessl. Δρ$ν et φωνεϊν juncta, Boiss. Phi-lostr. 476. Ό δρών ρτο ό δράσας, Erfurdt. ad CEd. Τ . ρ. 389. Δρώ fut„ Τ. Η. ad Plutum ρ. 217- K.u-ster. Aristoph. 3. Δρα imper., Brunck. Soph. 3, 513. Heyn. Hom. 4, 701. Paseive, Brunck. CEd. C.

10 Η

§417 ΔΡΑ [ρρ. 1048—1049.1 ΔΡΑ 3418

74Mnfin. δρξν omissutn, ad &sch. Pr. 6 l l . Pers. Α 207. Med., Philoct.,' 895. Αρώμένον pro δεδραμένον, Enr. Phoen. 1354. 1377- Αεδραμένε et δεδραγμ. conf., Musgr. Herc. F. Ί 6 8 . et δεδρασμ., ad Tfauc. Τ. 1. p. 474. Baver. T/ δρω; ad Charit. 266. Tl δρζε; Abresch. ^Esch. 2, 14. Τί δρών; 110. Wakef. Pbil. 895. Ruhnk. ad Rutil. 54. Αρω περί τινοε, A-bresch. JEscb. 2, 25. Αρασθείε, Thuc. T . 2. p. 78. Baver." Schaef. Mss.] " Εύδρ?ν, quidam conjuri-" ctim scribunt ut εύποιείν, afferentes ex Aristot. " Eth. 8. 01 γαρ δι άρετήν φίλοι οντεε, ευδρ$ν άλλή-" λο« προθυμοϋνται, Betiefacere, Beneficiis afficere." Αρήσσω pro δράω. " Αρασώρακοε, J. ΡοΙΙ. 10. C. 29· ex " Alexide affert, usurpatum pro σώρακοε, quod esse " dicit άγγεϊον, εν J τα σκεύη των υποκριτών." Αράσιε, Actio, VV. LL. sed sine exemplo, [ad Greg. Cor. 338. " Thom. M. 332. Lucian. 3,660." Schaef.Mss. Schnei-der. Lex. *Αράσιμοε, ^ s c b . S. c. Th. 556.] Ατ Αρά-σματα Hesychio πανουργήματα. Αρασείω, q. d. Factu-rio, Facere s. Patrare cupio, Soph. Aj. (326.) ώε τι δρα-σείων κακόν: (585.) τί ποτε δρασείειε φρενί; Utitur et Β Aristoph. [Είρ. 62. Σ. 168. " Pierson. ad Moer. 14. Dawes. Μ. C. 260. Valck. Phoen. p. 412." Schaef. Mss.] " Αραοτίον, Faciendum, Perficiendum," [Eur. EI. 262. Iph. A. 1024. Herc. F .711 . Plato de LL. 1, 626. 713. 794. 3, 108. " Valck. Diatr. 171- Soph. Trach. 1204." Schaef. Mss.] Αραστήρ, ήροε, b, Acer ad res agendas, Strenue et acriter res agens, Etym. [Nonn. D. 10, 284, 11.] Αρηστήρ pro δραστήρ, s. po-tius δρηστήρ a δρήσσω posito pro δράω, Minister, Fa-mulus, [Babrii Fab. Nonn. D . 10, 288, 1. " Wolf. Praef. ad Odyss. p. vi. Ed. 2. ad Od. T. l60 . ad Dionys. H. 3, 1486. Manetho 3, 210." Schaef. Mss. " Αραστείραε, Hesychio τάε θεραπαίναε καί διακύ-" νουε." Αρήατειρα, Famula. " Αρήστειραι, Ιοη. pro " δράστειραι, ut δρησμοσύνη, pro δρασμοσυνη, Stre-" nuae actrices, Sedulae factrices operis, Famula-" runi epith., Od. Κ. Άμφίπολοι δ' άρα τέωε μέν " ένί μεγάροισι πένοντο Τέσσαρεε, άε οί δώμα κάτα " δρήστειραι έασσι," [Eust. 401, 45. Apoll. Rh. 3, 699·] " Αρηστήναι, Hesychio διάκονοι, θεράπαιναι, C " sed suspectum. Αραστηρά, Hesychio δραστικά." Αραστήριοε, idem, et usitatius, Thuc. 4. huic δρα-στήριοε addidit έε τά πάντα : Άνήρ δρ. έε τά πάντα, Promtus s. Impiger ad omnia. Alioqui per se etiam signif. Promtum ad quidvis audendum; ita enim multis in 11. interpr. Gallice dicitur Homme de faction: quod et ad verbum τφ δρ. respondet. In-terdum vero subst. ponitur τό δρ. pro Tali promtitu-dine et strenuitate, Plut. Fabio, Περιλαμπέε τό δρ. έχων καί γαϋρον : ad Col. 'Αλλ' ε'ί τι θαρραλέον αύτοίε ή πανοϋργον ή δρ. έκ φύσεωε ένεστι. Thuc. 2. τό άπράγμον et τό δρ. iuter se opposuit, ubi quidam il-lud, Otium, hoc autem, Negotium interpr. Άνήρ δρ. redditur etiam Iudustrius ; et aliquid dicitur esse δρ. Efficax, ap. Syn. Ego praecedentibus hoc addo, Lat. suum Actuosus ex imitatione hujus δραστήριοε di-xisse. [" Orig.in Matth. 11, l6." Routh. Mss. Eur. Ion. 1185. Heliod. 5. p. 246. 299. " Kuhn. ad Paus. 131. Verh. ad Anton. Lib. 197. Toup. Opusc. 1, 320. ad Cbarit. 296. Wessel. Herod. 18. Wakef. D Idn. 1204. Stepb. de Dionys. Imit. Thuc. Αραστή-ριον, Valck. ad Ammon. 236. ad Charit. 316." Schaef. Mss.] Αρηστήριον έργον, Servile opus, Νοηη. [* Apa-στηρίωε, Hierocl. 216. Trall. 1. p. 31. * Αραβτηριό-τηε, Eust. 93, 2 9 = 1 2 3 . ult. " Is. Porphyrog. in Exc. Allatii 318." Boiss. Mss.] Αράστηε, i. q. δρα-στήρ, Hes. Αράστην Idem exp. etiam κόώινον." [Orac. Sibyll. 4. p. 520. ubi perperam δράτηε, Schneider. Lex. Supplem. Manetho 5, 85. Pind. Π. 4 , 5 1 1 . " Valck. ad Ammon. 80. ad Charit. 315. 755. Markl. Suppl. p. 257. Musgr. Rhes. 579." Schaef. Mss. * Αράκτηε, Gl. Efficax, ubi f. 1. δράστηε.] " Αρήστηε, i. q. δρηστήρ, unde plur. δρήσται, quod " Hes. exp. non solum δυνατοί, sc. πράττειν, sed " etiam δραπέται: Suidae οίκέται." [Archil. Fr. καί πεαεϊ δρ. έπ' άσκόν, ap. Schol. Eur. Med. 674. δρά-σαντά τι. " Wessel. Probab. 339. ad Charit. 755. Jacobs. Anth. 6,169."Scbaef. Mss. Αραστικόε,Efficax, ένεργήε. Bud. autem ap. ^Egin. δρ. φάρμακα superl. etiam gradu reddit Efficacissima et praesentissima

medicamenta. Damascen. 52: Scribit ένέργεκ&*esse φύσιν κινήσεωε δραστικήν: appellari autein δρ. το έξ εαυτόν κινούμενον. Interdum cum gen. jungkttr, ut Athen. Φλέγματοε δέ έστι δραστικοί ό ijflvs κα) δν». πεπτοε. [Diosc. 1, 18. Jarnbl. V. Ρ. 336. Kiessl. " Toup. Αρρ. in Theocr. 21. Valck. ad Ammon. 80. Wakef. Trach. 11. Heyn. Hom. 5, 623. • Αραστικ&ε, 6, 24." Schaef. Mss. Tralk 1. p. 31. Pisid. p. 398.] Αρηστοσΰνη, Ministerium, Hom. (Od. O. 320.) Bud. 273. [Schneider. Lex. " Ruhnk. ad H. in Cer. 479.» Scbaef. Mss.] " Αρησμοσΰνη, Ministerium, θεραπεία, " Hes. ύπηρεσία, Etym.: s. potios Stremiitas et se-" dulitas ia ministrando, ut δρηστοσύνη." [Hyme^in Cer. 475. " 481. Ruhnk. ad 479· Mitsch. ' « 6 . Paus. 1, 230. ad Od. O. 320. Ed. Ern." Schaef. Mss.

* Άειδράστεια, Phurnut. 13. Scbapf. ad Dionysi H. de Comp. VV. 200. * Ώολυδράστεια, Phurnut. et Sohsef. 11. cc. " Valck. Adoniaz. p. 223." Scbaef. Mss.]

1Γ Δράμα, τό, Fabula, ut Lat. Tragcedias et Com<B-dias fabulas appellant, Lucian. (3, 134.) Τον πρωτα-γωνιστών τοϋ δρ. Saepe occurrit ap. Athen., ubi va-riorum poett. δρ. citantur. || Interdum generaW#: eo sensu, quo Gall. dicitur ,Je vous conterai toute la farce. Phiioatr. Ώε μηδέ τούε γείτοναε μηδέ τούε πα-ριόνταε όδοιπόρουε άγνοήσαι τό δρ. Synes. ία fine Epi-stolae, in qua periculum in mari suum narrat, Ύοΰτό σοι τό δρ. έκ τραγικού κωμικό ν ο, τε δαίμων ήμίν άνήρ-μοσε, κάγώ τοίε πρόε σε γράμμασι, Res ad perniciem spectans evasit tandem iii iisnm et laetitiam, Bud. Plato de Rep. 5. p. 61. Τάχα δέ όρθώε οΰτωε άνέχοι, μετά τό άνδρείον δρ. διαπερανθέν, τό yuvaiKetfl»»' al διαπεραίνειν, Postquam ea, quae ad viros pertinent, explicuerimus, Bud. || Idem interpr. Actus, Facinus, in Greg. Πάλιν ή σκηνή τήε άνελευθερίαν, πάλιν το δρ. τήε άσεβείαε, Ecce alter actus impietatis, de Juliano loquens. Addit a Theodor. Η. E. saepe pro Facinore poni in malam partem. [Aristot. Rhet. Alex. 32. Poet. 3. " Athlet. Stat. 36. Jacobs. Anth. 7,262» ad Charit. 226. 387. 389- Lennep. ad Phal. 91. Ne-gotium, Heind. ad Plat. Theaet. 308. Facings, Achill. Tat. 29· Conf. c. πράγμα, Valck. Diatr.115. ad Lucian. 1, 478. Τό δράμα δρςίν, Heind. 1. c.374. * Αραμακοέω, * Αραμακούω,* Αραμηκοέω, * Αραματφχέω, ? Koppiers. Obs. 11. 12." Schaef. Mss.} Αραμψό-ί ποιόε, Dramatum scriptor, i. q. δραματουργοί. Exp. et Actor fabularutu, e Luciano. Αραματοποάα,'ΐ. q. δραματουργία. Αραματοποιέω, In modum dramatis conscribo, Bud. 816. exAristot. Αραματουργόε, Dra-matum scriptor, [Just. M. ad Gr. 8.] Αραματονβγία, Dramatum scriptio, Bud. in Greg. Κατά τήν Ήσαίον δρ., vertit Opus dramatice scriptum, in qno personffl loquentes introducuntur. Αραματουργέω, Opus dra-maticum scribo. In Aristoph. Vita, Έκ τούτου τήν αρχήν λαβόμενοι Μένανδρο» καί Φιλήμων έδραματοίρ-γησαν. Ιη modum dramatis conscribo et compono, Athen. 1. (240.) Αραματουργεί δέ τόνδιάλογον ό Αθή-ναιον $ήλω ΤΙλατωνικω. Alcipbro in persona Menan-dri Ptolemaeo regi rescribentis, Αραματουργείν τι και-νόν ταίε έτησίαιε θυμέλαιε δράμα, Edere opus comi-cum quotannis. In VV. LL. e Greg. affertitf, Ά δραματουργεϊται καί πλέκεται θαυμασίωε, tanquam act. signif., cum pass. sumi debeant: ut etiam Bud. exp. [" Method. de Resurr. 321." Routb. Mss. phan. l , 207. Phot. Bibl. 363. *Ύποδραματουργ(ω, Lucian. 680=6, 224. al. * ύποτραγωδέω.] Αραματι-κόε, ut διήγημα, Aphth. Narratio drataatica, i. e. Qua-lis est dramatum, sc. Tragoediae, Comoediae. InVV. LL. exp. Ficta narratio. Et δρ. μϋθοε, ibid. Poe-tica fabala. Item τό δςαματικόν, Opus, Poema; 'jn quo solae personse agunt absque poetas interlocu-tione. Affertur item e Diomede, δρ. poSma esse i. q. μιμητικόν. [" Valck. Adoniaz. p. 193. Tyrwh.. ad Aristot. 128." Schaef. Mss. * " Αραματικώε, Eust.15. Polit. ( = 5 , 21.)" Boiss. Mss.] Αραματίζω ΕΤ Δια-δραματίζω, Ago fabulam, Bud. e Diog. L. [Platone 120. HSt., M. Anton. 3, 8. * "Αδραστοε, Phryntehus Bekkeri: "Αδραστα· άποίητα. " Nom. propr.> JaCobs. Antb. 9 ,480 . Boeckh.in Plat. Min. 143. ad Cbarit. 293.296. Plut. Mor. 1, 693. ad Herod. 342." Schaef. Mss.] " "Αδραιον, Hesychio άπρακτον, Infectum, " Non factum, Quod nihil fecit,' effecit, Inefficax;

3419' ΔΡΑ ("ρ. " easenim inter ceteras signiff. habet άπρ. Sed ex-" positioni illi addij; praeterea, οΰκ έδίδρασκον, Non " currebam: innuens esse non solum e δράω, το " πράττω, eed etiam e δράω, Fugio, unde fit διδράσκω. ""Αδρηνα, Varino απραξία, Nihil facere, Vita otiosa " et flihil agens, Desidia, utsitquasi άδρησία s. άδρα-" βία, et τδ ούδέν δρφν."

" Αναδράσαι, Hesychio άναπράξαι," [a Schneidero ηοη agnoscitur. > * "Άνάδραστος, Murator. Inscr. 206l. sed f. 1. * άνέδραοτοϊ." Kall. Mss.] 'Αντιδράω, Yicissim facio, Paus. Θρηνοϋσαι οία έπαθον καϊ οία Αντέδρασαν, Plato Crit. Ά . κακώς τινά, Malo vicissim afficere, Malum rependere. Sic Greg. Τό μέν πά-βχον κακώς, άεί. μετριώτερον' τδ δέ έξορσίφ τον άντι-δρξ.ν άκρατέστερον. [" Jacobs. Anim. 242." Schaef. Mss. * 'Επιδράω, Philostr. V. Α . 6 . ρ. 234.] Πα-ραδράω, unde παραδρώωσι ap. Hom., quod alibi dicit ύποδρώωσι. Nam ut ΰποδρφν respondet τω Sub-ministrare, sic παραδρ^ν τψ Administrare. Od. Ο.

, (323.) Οϊά τε τοις άγαθο'ισι παραδρώωσι χέρηες, ubi tamen est potius παραδιακονοϋσι. [" Effingo ad simi-litudinem alicujus rei, Fac. ad Paus. 1, 9· Eichst. in A. L. Z. 1796. N. 252. p. 396." Scbaef. Mss.] Α τ Συνδράω ex Eur. affertur pro Adjuvo, [Andr. 40. 337. Or. 406. 1535. Hec. 871. Soph. El. 1030. " Pawes. M. C. 244." Schaef. Mss. * Συνδρήσσω, unde *Σννδρηστήρ, et ap. Apoll. Rh., 3, 699· * Σνν-δρή στείρα, i. q. σΰνεργος.] Ύποδράω, Famulor, ut dicitur ύπουργέω, Bud. 273. " Inservio, U. Β. Οϊά τε " τοϊς άγαθοίσιν ύποδρώωσι χέρηες. Alibi, 01 σφιν ύπό-" δρώωσι." [Od. Ο. 332. iElian. Η. Α. 9, 33.] Ύπο-δρήσσω, pro νποδράω, Apoll. Rh. [3, 274. " He-aych. 2, 1469. η. 13." Dahler. Mss. Musaeus 143.] Ύποδρηστήρ, i. q. δρηστήρ, Od. [O. 329·] , " Ύπόδρα, adv. vel Ύποδράξ, Torve, Torvis oculis,

," II. A. (148.) et alibi, ΰπόδρα 'ιδών, Torveintuitus. ,'(Et nom. Ύποδράξ, Nicander (Θ. 457· 765.) Qui tor-" vus est, s. torvis oculis, autetiam limis. Apud Suid.

.''ponituretadverbialiter. Legituret nom. Ύποδρα-" σία, Torvus aspectus. Sed ab Hes. ΰποδρασίη exp. " ύπαψία. Extat et Ύποδρής ap. Nonn.: ut ύποδρής " λαδί εταίρων, Torvus, Infensus, Suspiciosus, ut qui-

," dam exp. Quiuetiam Suffugiens exp. VV. LL. " tanquam sit ab νποδράω, ejusd. originis cuui άπο-

." δράω." [Hes. Ύπαώράσειαν" ΰπόφειαν. * Ύποδρα-κείν νποπτεϋσαι. * Ύπρδρρν et νποδρακείν pro ΰφο·

,ρασθαι. Etym. Μ. Ύποδρώμενος· νφορώμενοε. " Ύπό-δρα, Heyn. ad Apollod. 1152. Hom. 4, 59. ad He-siod. 'A. 445. ad Charit. 506. Ύποδράξ, Heyn. Hom.

.4,, 59- 497. Reiz. Acc. 121." Schasf. Mss.]

ΔΡΑΙΝΩ, ανω, i. q. δράω, Facio, II. K. (96.) 'Αλλ' ei τι δραίνεις, i. e. δρφς, δΰνασαι δρφν, Eust., ap. quem de h. v. plura. [" Heyu. Hom. 6, 24. 7, 49. Heringa .Obs. 213. "Schaef. Mss.] " Δράνον, Hesychio έργον, " πράξις, άγαλμα, κατασκεύασμα, 'όργανον, δνναμα," [ap.Schneider.Lex. * Apavos, r<5.] " Αρανείι, He-sychio δραστικοί." [" Αρανήι, Abresch. ^Escb. 2, 44. Cattier. 16." Schffif. Mss.] 'Αδρανής, Faciendi fa-.cultate destitutus, Vim non habens faciendi, Infir-mus, Imbecillus, Posid. Epigr. al πολιαϊ δ' έμπαλιν άδρανέες. [«'Irenaeus 1. 9, 59" Routh. Mss. Ad Greg. Cor. 935. Philostr. 129· Schleusner. Lex. in V. T., Plut. 7, 213. Hutt. δίαιτα. " Ad Charit. 485. 724. Huschk. Anal. 230. Jacobs. Anth. 9, 301. ad Tliom,. M. 17v,Timaei Lex. 166. Toup. Opusc. 1, 4 4 , 4 1 7 . *'Αφινέος, Palladas 141. *'Αδρανδς, ad Diod. S. 1,670." Schaef. Mss. Άδρανέστερος, Diosc. 3, 124.] 'Αδρανώς, Imbecilliter. Άδρανία, vel Άδρά-νεια, ImbecillitaSj Ut γήρως άδρανίη, Epigr. ["'Αδρά-νεια, Epiphan. 34, 8." Routh. Mss. Herodian. 2, 36'. " Άδρανία, Jacobs, Anth. 7, 75. 9, 301. 11,227-Exerc. 1, 161. Huschk. Anal. 229- Toup. Opusc. 1, 14,417. Chardon Magaz. Encycl.N. 1.1796.p. 101." Schaef. Μββ.Χ'Αδρανέω, Imbecillus sutn, Debilis sum, Debilitatus sutn, Langueo, Greg. Στήσαις δέ ποδών βάσιν άδρανέονσαν, Ορρ. Ά . 2. Τό^ρα δέ θνμδν έχον-σιν άμήχανον άδρανέοντες. [" Ad Diod. S. 1. 194. Jacobs. Exere. 1, l 6 l . " Schaef. Mss. *'Aδρανίζω, Gl. Άδρανισβέντων,, Ignavatis.] " Ένδρανής, Suidae " πρακτικός, Efficax, Gnavus, h.e . Habilis ad facien-

dnna, s. efficiendum," [GL Solers. * Ένδράκεια·

1049.] ΔΡΕ 3420

Α Efficacitas, Efficacia. * Εύδρανής, Hes. Phot.] " Ev-" δράνεια, Hesychio 'ισχύς, Vires, Robur, Habilitasad " res agendas. Bud. scribit Εύδρανία, afferens e Sa-" pientia, Τόν άδρανέστατον ταίς χερσιν εύδρανίαν αί-" τείται, sed sine exp." [* Αειποδρανής, Aretaeus 2 ,6 . ] " Αειποδρανείν, Viribus ad agendum necessariisdefici,

Imbecillum esse et ad res gerendas inbabilem," [Aret.] " Αιποδρανούσας, Yiribus in agendo defectas, " al. Animi defectione laborantes, de mulieribus," [Gal. de LL. aff. 6 , 5 . Όλιγοδρανής, Aristoph."0.686. et'0λιγοδρανία, i. q. αδρανής et άδρανία, [5isch. Pr. 548.] 'Ολιγοδράνέω, ["de quant., Brunck. Aristoph. 2, l65."Schaef. Mss.] quod illisduobus nomm. usitatius est, itidem pro Langueo; ac saepe de spiritum vix trahentibus, atque adeo animam agentibus. Sic όλιγο-δρανέων de Patroclo II. Π. (843) itidem de Hectore X. (337.) at O. (246.) de Debilitato ob vulnus. ["Gesn. Ind. Orph. Toup. Emendd. 2, 547. Heyn. Hom. 7, 10. 49. 8 ,312 .315 ." Schaef.Mss.]

Β ΔΡΕΜΩ, δραμώ, δεδράμηκα, praet. med. δέδρομα, Curro. Praesens tempus iuusitatum est,. cetera vero tum ap. poet., tum prosae scriptt. in usu sunt; prae-sertim vero δραμώ, pro quo etiam δραμοϋμαι, et εδρα-μον : ut Paus. Att. Ανδρός περιεζωσμενου δραμεϊν ρφων έστ\ν άνήρ γυμνός. Et δραμεϊν είς τήν άγοράν, quidam Comicus ap. Athen. Et δραμεϊν άγώνα, item cum aliis accus., vide in Τρέχω. Et δραμέοντο He-rod. [Αεδράμηκά σοι δρόμον, Menander ap. Etym. M. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 619. " Fischer. Ind. Pa-laeph." Schaef. Mss.] Αράμημα, τό, Cursus, Athen. 11. exlone, [Herod. 8 ,98. Lobeck. 1. c. 6 l8 . iEsch.Pers. 246. Jenensis Censor Blomfieldii Persarum in Bar-keri Aristarcho Anti-Blomf. 94. Soph. (Ed. T. 193. J. Poll. 6,,183. " Toup. Opusc. 2 ,68." Schaef. Mss. * Αραμητέον, Sext. Emp. adv. Math. 8, 271.]

Αρόμος, ό, Cursus, Od. Θ. (121.) Τοίσι δ' άπό νΰσ-σης τέτατο 'δρόμϊος, Xen. (Κ. Π.) 3, (3, 27·) Αρόμον τινές ήρξαντο : ibid. Σννηπείγετο δέ πασα ή φάλαγξ δρόμω. Thuc. 5. Χωρήσαντας πρδς αυτόν δρόμω. Et δρόμω

C έκφυγείν, ^Escb., Plut. Ον βάδην ύπήκουσεν, άλλά δρόμψ καϊ σπουδή. Curriculo ire Plaut. et Terent. || Curriculuin, ΙΪ. Ψ . (321.) Άλλ' οτε δή πΰματον τέ-λεον δρόμον ώκέες 'ίπποι. Plato Euthyd. Καί ούπω δύ'

ή τρείς δρ. περιεληλυθότε ή στην. Iierod. δρ. τής η-μέρας, Curriculum s. Iter diei, Dem. (428.)"l7rirou δρ. καταβαίνειν έπϊ θάλασσαν. [" Περί παντός δρόμον θέον-τες, Periculum subeuntes, Herod. 8, 74." Schweigh. Mss. Ad Greg. Cor. 870. δρόμος et δρυμός conf., 511. 736.: Spohn. de Extr. Odyss. Parte 86. ad Timaei Lex. 89. Plnt. Cim. 13. iEsch. Choeph. 511. Od. Δ. 605. " Thom. M. 251. Markl. Iph. p. 13. Musgr. Herc. F. 425. 1212. Wakef. Trach. 167. Jacobs. Anth. 8, 191. Callira. 1, 498. Bast Lettre 43. Boiss. Philostr. 317. Graev. Lectt. Hes. 613. Diod. S. 1,

, 366. Musgr. Med.^181. Porticus tecta, Heind. ad Plat. Phaedr. 188. ad Theaet. 290. Gymnasium, Am-bulacrum publicum, Toup. Add. in Theocr. 400. Huschk. Ep. in Propert. 67. 72. Koppiers. Obs. 62. Valck. Anim. ad Ammon. 54. 216. Κρεάτων ή μέρας

D δρόμψ, Brunck. Aristoph. 1 ,152. Casaub. ad Athen. 64. Αρόμφ θείν, Lucian. 2, 221. Schneid. ad Xen. Κ. Ά. 65. 66. Valck. Hipp. p. 246. Δ. περϊ ψυχής, Heind. ad Plat. The«et. 387. Τόν

περϊ σωτηρίας δρ. θέειν, ad Herod. 653. Brunck. ΕΙ. 690. 'Ωϊ είχε δρό-μου, ad Herod. 722. Αρόμον άψεϊς, Alciphro 368." Schaef. Mss.]

Compp. partim a δρόμος, partim ab ipso δρέμω : Αρομοκήρνξ, υκος, δ, (ή,) Praeco s. Nuntius cursorius,

Cursor; ea signif., qua ap. Martial. Cursorem remi-siraus. [Polyaen. 5, 27· Dio Cass. 78, 35. Siebenk. Anecd. 26. Schol. Plat. 99. " ^Eneas Poliorc. 22." Seager. Mss. " Ad Corn. Nep. 38. Stav., ad Lu-cian. 1, 275. * Αρομόκάμηλος, ad Diod. S. 2, 346." Schaef. Mss. * Αρομαγέτης, unde * Αρομαγετέω, In-scr. Pocock. p, 46.] Αρομιχαίτης, δ, Inter currendum setas agitans, ut Ίππος, ap. Eust, per τροπήν τοϋ δ είς ι, λ δρόμος, [a Schneidero non agnoscitur, Osann. ad Philemon. Lex. 194.]

[* " Άγιόδρομος, Antiocb. Monacb. Hom. (Bibl. Patr. 12,14.) sed cf. Coteler. ad Iguat. Ep. ad Eph. 9 ."

3421 ΔΡΕ [ρρ. 1049-

Kall. Mss. * 'Αείδρομος, TheocL Prodr. Epigr. ρ. 21. α * 'Αελλόδρομος, Poetaster cumWernsdoriiiPhile 127-Tzetz. Anteh. 189· Άχιλλεύϊ,] . " 'Ακαμπιόδρομοι, " Hesychio οι ενθεϊς καϊ άπλόϊ, Recti et simpiiceS, " nisi potius divisim ser. άκάμπ.ιοι δρόμοι. Nam άκαμ-« πιόδρομαι dicuntur potius Qui rccta currunt, nec " pedem reflectunt. Reperio certe in Lex .meo vet. " et ap. Etym. e .Meifaodio, Άκάμπιος, δ εκ ενθείας " περίπατων, π,αρά τό καμπήν μή 'έχειν, καϊ άκάμπιϋι " δρόμοι, οί εϋθεϊς καϊ άπλοϊ." 'Αμφίδρομοι, signif. act. Circumcurxens, Circumcursans, Undique incursans ; ut κϋμα Φοινίαι ύπό ζάλης Άμφίδρομον κυκλεϊται, Soph Aj. (351.) pro πάντοθενπεριτρέχον. || Άμφί-δρομον, in signif. pass., quae frequentior est, Circum-cursabile, Quod circumcursari potest, s. potius cir-cumcurri, si dici potest. Latinius, Quod cursu obiri potest s. circuiri; ut τείχος, Eust. || Αμφίδρομο», inquit Bud., Ancipitis cursus, ut fretum Siculum, Strabo 10. Έν τοϊςκατά τόν πορθμό ν τόπαις άμφ. ου σι καϊ δνσέκπλοις διά τάς παλίρροιας, [" Stanl. Eum. 7· Ptokxn. Rex Epigr. 2·" Schaef. Mss.] Άμφιδρομία, Β Dies infantibus a nativitate quintus, ita dicius, quod in eo illum gestautes focum circumcursarent. Vide Suid. Erasm. in Prov. Amphidromiam agis. [" Ά/Α-φιδρόμΐΜ, Brunck. Aristoph. 1, 55. Heind. ad Plat. Tbeifet. 3.46.. Stanl. 1. c. Casaub. ad Atben. 135." Sch^f. Mss. * Άντίδρομος, unde * Άντιδρομέω, Lu-cian. 2, 366.: ap.Theophr. 408. perperain pro evav-τιοδρ. Lobeck. ad Phryn, Ecl. 591.] " Αΰτόδρομον, " Pev.se et sua naturacurrens, Gal .ap. Hippocr. ge-" neralius exp. αυτοκίνητου." [* " Βάρΰδρομος, Νοηη. D . 47, 499·" Kall. Mss.] Βονδρομία, ή, Cursus citus s. incitatds : a βον partic. intens. Exp. Acceleratio E Scbol.. Dem. SICUT et Βουδρομεϊν, Accelerare, Cursu incitato ferri, Βραχνδρομος, Qui bpeve curri-culum facit, Xen. K. [5, 21. * Ι&νθοδρομέω, Lobeck. 1. c. 617. * Λιπλοδρόμος, Pisid. Opif. p. 349·] Δολι-χοδρόμος, Qui sexies, ut quidam putant, stadium cur-riculo obibat; Dolichus certe,longissimus cursus dice-batur, Bud. Pand.: Xen. Σ. (2 ,17· ) 'Ώσπερ δ. τά σκέλη μέν παχννονται, τονς δέ ώμους λεπτννονται, Plato C de LL. Δ. άνδρών. [Lobeck. 1. c. 6 6 l . ] Αολιχοδρο-μέω, Dolichum curro, jEsch. c. Ctes. Αιόδωρον τόν , δολιχαδρρμήσαντα. Ex Eod. J.. Pollux citat Τόν δο-λιχοδρομήσαντα στάδιον. · [* Αολιχοδρομία, ad H. Ύ,. 758. Itgen. Hynw. 380." Schaef. Mss. * Αωδεκάδρο-μος, Pind. Ό . 2, 90. Π. 5, 44. " Brunck. ΕΙ. 726." Schaef. Mss. * Έλικόδρομος, Maxim. de Electt. 6 l , σελήνη, Manetho 4, 146. Orph. in Lun. 10. " Ad Charit. 746." Schaef. Mss. * " Έπτάδρομος, Tzetz. Chil. 6, .705.!' Elberling. Mss. * Έρίδρομος, Νοηη. D, 23. ρ. 602,] Ευδρομος, Qui bene currit, Celer, ut ΐππος. Quidam Tolntarem e Seneca interpr., quod tollat celeriter pedes. Et metaph. ap. Greg. .Εί!δρ, ήμϊν ρ λόγος, Inoffensus, Bene procedens, Bud. [" Tonp. Opusc. 1, 513." Schaef. Mss. • " Είιδράμως, Nicet. Eugen. 7, 149." Boiss. Mss.] " Ενδρομέω, " Bene curro, Agilis et pernix sum cursu, Epigr.: " unde part. ευδρομονντες, Bud. εϋδρομεϊν interpr. " Inoffenso cursu progredi, e Greg. π. * Φιλοπτωχίας " aiferens, Καν ενδρομώσι τήν γλώτταν έν τοις άτόποις D " λόγοις καϊ δόγμασι." [Philostr. 807. Jambl. V. Ρ. 5. 51. ejri τό τέλος. Lobeck. 1. c. 618. * Ενδρομία, Hippocr. Epist. 1276 ] Εϋδρομίας, δ, idem, Eratosth. ap. Plut. (de Solert. 32.) Ενδρομίην, χρύσειον έπ' όφρΰσιν, ιερόν ίχθύν,Ι" Heyn. Ηοη). 7, 211." Schsef. Mss.] Ενθνδρομος, Qui recto cursu pergit, [Pind. Ό . 10, 76. Strabo 1. ρ. 45.] Ευθνδρομέω, Recto cursu contendo s. eo, Acta 16, (11.) Εΰθυδρομήσαμεν είς Σαμοθράκην, ί" Tzetz. Chil. 7, 189." Boiss.' Mss. * ®εόδρο„μο$, IgjjaJ. Ep. ad Philad. 2. p . 91. ad Polyc. 7· p· 209. * Θεοδρομέ ω, Suidae et Phot. κατά θεόν πορεύομαι. * Ίεροδρόμος, " ad Charit. 434." Schaef. Mss, contr. * Ίροδρόμοβ, " Jacobs. Anth. 8, 182. ad Charit. 1. c." Schaef. Mss.] Ίσόδρομος, Cursu aequans, Aristot. de Mundo, Οί τούτων ί. [".Jacobs. Anim. 47. Anth. 6, 406.". Scheef. Mss.] Ίσοδρομέω, Cursu aequo, a quo particip. ίσοδρομήοαντεε, ^quali cursu currentes. [* Άνισόδρομος, Philo 2, 141. al. μεσόδρ. * Κακόδρομοί, unde * Κακοδρομία, Vat. Ms. Anal. 3, 234. ai. πτεροδρ. * Κελαδόδρομος, Orpb. Ά . 905.

-1050.] ΔΡΕ 3422

* Κενόδρομβς, unde * Kei'οδρομέω, Procli Paraphr. l 63 . Manetho 2, 486· * Καννόδρομος, unde] " Koi-" νοδρομίω, Pari iocitatione communiter deeurro, ut " currens aoeium adaaquet cursns velocitate, e Xeil. " Σ. (4, 64.) Repoisiendum enim ibi ajunt έκοιναδρα-* " μοϋμεν pro έκυν." [* Κυματόδρομος, Schol. Ly-cophr. 789. * Κωλυσίδρομος, Lucian. Tragop. 189. " ad Hesych. 2, 397· n· l 6 . " Dahler. Mss. Λ Κωμύτ δρόμος, unde * Κωμοδρομέω, i. q. κωμάΖω, J.Poll. 9, ΙΑΐ] Λαιψηρόδρομος, Velecitel currens, Cekr, Eur. [Ipfei A. 207. * Λιθοδρόμος, Pisid. Opif. p .403 . * " Αοίρδρό-μος, 51.". Boisfr. Mes. Apollin. Metaphr. 393.] Μακρός δρομος, Qui longa curricula izcit, Xeu. K. (6v21.) Μακροδρομώτατοι οί έκ τών φιλών, " ΜακραδρομωΜ^' " Qui longissime currunt, Xen. (I. c.) sed malim μα-" κροδρ." [Lobeck. ad-Pbryn. Ecl.66.1. *Ναυσ ίδρφ»^ Orph. in Leucotb. 10. ουρος. * ; 1 0 0 7 = 3 , 362. * Νεφοδρόμοί, unde " Νεφοδρί££, , Tbeod. Diac. Acroas. 3 , 183." Boiss. Mss. δρομας, ApoUod. ap. -Schneider. Lex. *Όλόδρομο*; unde * " Όλοδρομία, Clem. Alex. Fr. 1019." Rosflftii Mss. * Όμόδρομος, Plato Epin. 2, 987- * '' Opobphi μως, Tzetz. Chil. 10, (194.) 538." Elberling. Mss.}' " Όμοδρομέω, Simul curro, Concurro, Plut. deiMu». " Όμοδρομεϊν δεϊ τήν τε α'ίσθησιν καϊ τήν διάνοιαν ιέν " τή κρίσει τών της μουσικής μερών," [" Alcidam, de Soph. 80." Boiss. Mss, " Ad Charit, 776. *'0μο-δραμέω, Callim. 1, 439·" Schaef, Mss. * Όμοδρομϋ,^ Lucian. Astrol. 544. * Όξΰδρομος, unde * 'ΟζνδρόρΜ& Phile de Eleph. 312. *Όξνδρομέω, Cyrill. Alex. Or. Pasc. 7- p. 83. * Όπισθοδρομέω, Lobeck. L c. 618.]; Όρθόδρομος, Qui recto cursu pergit, i. q. εΰβύδρσρΦίΛ Όρθοδρομέω, Recto cursu contendo β. eo, Xen.· .f | | -$ λίνδρομος, Recurrens, Reciprocus, JT. άπιθι, Qua ve-nistl viam remetiens, recurre, [" Diog. L. AristippO.", Routh. Mss. Lucian. Tim©ne p. 44.] " Παλίδραμύ^ " i. q. πάλίνδρ." [* " Παλινέρόμωί, Theod. Pi®dQ» 218." Elberling. Mss. * Παλινδρβμή, Lobeck. 1. c. 498, * Παλινδρομώ,. Schneidero susp. * Π α λ ι ν ^ β μικός, Strabo 1. ρ. 92.] Ηαλινδρομία, ή, Recorsui, Cursus reciprocus, [Hippocr. 91. " Toup. Opusc^, 450. Phanias. 6." SchaBf. Mss.] Παλινδρομέω, Re-curro, Cursu. reciproco redeo, Retro recurro, Plut Άντιπνευσαντας πελαγίου έπαλινδρόμησε, [Scbaef. ad Dionys. Η. de Comp. VV. 52. ·" Herod. 754. Diod. S. 2 ,460 ." Schaef. Mss. " Plut. Ματ. 1, 340. * Πα-λινδρόμησις, Eust. 185, 15." Seager. Mss. Lobeck. 1. c. 618.]; ','Άναπαλινδρομέω, Recurro, Hippociwde " Fract. (753.) 'ils ro όθόνιον άναπάλινδρομηααικεϊθιβΐ [Scbneidero susp. * " Πελαγοδρόμος, ad-Heeych. 2, 1005. n. 11." Dahler. Mss. Orph. in Leucofh. 5. * Πελαγοδρομέω, Zenob. Prov. 5, 32. * Πολύδραμον* iEsch. Suppl. 745. * Πρωτόδρομος, unde * " Πρώτο-" δρομία, Const. Manass. Chrqn. p . 1 3 1 . " Boiss. Mss. * Πτερόδρομος, unde * nrepoSpoju&Vvide Κακοδρομίώιΐ * Πτηνόδρομος, unde * " Πτηνοδρομέω* Nicet. Eugerf. 4, 386. 5, 43. * Πυργόδρομος,, Tbeod. Diac. Acroa». I, 52." Boiss. Mss. *Πυρίδρομος, Orph."T. 6, 9- 7, II . 19, 2. 57, 2. Ά . . 1120. " Ruhnk. Ep. Cr. 65j Pierson. Veris. 33." Schaef. Mss. * Πυρόδρομον,'νό, Gl. Vaporalis. * Σκολιόδρημος, Orpb,"T. 50, 4. Μβκ netho 4, 478. * Σκολιοδρομίω, Schneidero susp., sed usurpavit Cyrill. Alex. 371·. * " Σκοπελόδρομος, Aga-tbias 27·. Musgr. Baech. 983." Schaef. Mss. *Σ**-λακόδρομος, Vet. Poeta de Herb. 140. ώρη. * Στασιό-δρομος, Plato de LL. 2,833. *Στηθόδρφος, unde * Στη-θοδρομέω, Pisid. Opif. 408. * Στολόδρομος, unde * Στο-λοδρομέω, Hero Autom. 2. * " Σφαιρόδρομος, Tzetz* ad Hesiod. p. 9," Boiss. Mss. * Σχοινύδρομο*, * Σχοινοδρομέω, i. q. σχοινοβάτης, —έω, Schnejder. Lex. f," Ταννδρομος, .ad. Hesych. 2, 1346. n. 29·" Dahler, Mss. ^ s c b . Eum, 377. " Abrescb. JEsoh; 2, 54." Schaef. Mss. * Ύβλεόδρομος, Anal. 1, 217· " Ja-cobs. Anth. 7, 51. 408. Toup. Opusc. 1, 582. ad Cbarit. 296." Schaef. Mss. * Τελεοδρομέω, Archytas ap. Jambl. Protr. 4. p. 60. K. * Τελεσ/δρομοϊ, Stob. Ecl. Phys. 274. *Tερμόδρομος, uade. * Τερμοδρ'ψέω,' Manetho 4, 520. *,Ύδρόδρομας, Qrph/Ύ. 23, 7. al· νδροδόμρς. * Ύλόδρομος, Arigtoph. Θ. 49· * Ύψίδρο* μος, Orph, in Τοη. Jov. 1. f.« Pierson. Veris. 33/' Schffif, Mss. * " Φιλιππόδρομο6, Codin· Origg. p. 66.''

3423 ΔΡΕ' [pp. 1050—1051.] ΔΡΕ 3424 JBoiss. Ms«. *Φιλόδράμος, Orph. "Τ. Τ3, 10. *'(1κί>-ίρψβε, Anal. Eur, Bacchr 871- Orph. "Υ. 68, 9. * Όκυ&ράμαί, Paus. 6, 13,6. Anal. 3 ,175. " Jacobs. Anth. 11, «62. Lotoeck. Aj. p. 310. ad Charit. 235/ ' Sehaef. Mss. * 'ίίκυδρομέω, Philo, " Wakef. S. C. 5, 151 " Schsef. Mss. * 'Πρόδρομος, unde * " 'Ωροδρο-ftiffls Tzetz. Chil. 1, 476." Bois3. Mes.]

φρρμΜς, OnrsiJis, Xen. ( K / 3 . 8.)Ό<ται δέ κυνών •rh ityyn τά μ&ν eirvaia άγνοοϋσι, τά δέ δρ. ταχύ διατρέ-χουσιν, ούκ ε'ισί γνήσιαι, Vestigia cursilia, ηοη cubi-Jia, Bud.: Arietoph. Β. (478.) Έ »* Ss έγώ δρομαΊον ορμήσω πρδα. Et δρ. πτέρυξαρ. Eund. Budaeo est etiam Qui adtouc est in cursu et viget, e Plut. Et δρομαίος άφίζαι, Curriculo accessisse, Lucian. Εΐσε-Xewerat δρ., Curriculo introibit, Naz. Δρομαίως, adverb. Curriculo, Cursiro. Δρομάς, άδος, ή, Cursi-taos, Gunsgria, i. fere q. δρομαία, Soph. Phil. (679.) κατ-άμπνκα δρ., de rota, ad quam Ixio alligatus fuit. Et Ευμενίδες δρ. Eur. Or., (835.) Plut. Alex. Έπϊ κα-μήλου δρ., Camelo cursorio, ut Cursoria navis dici-tur. Liv. 7.- Et cameli, quos appellant Dromadas. iSic et Galli suo vet. vocab. Camelun» appellant Dromadaire. || Scortum, vagum sc. et erroneum, Hes. [Aristot. H . A . 1, 1. Eur. Hel. 1317· Tr©. 42. "Or. 1422. Phoen. 1132. Voss. Myth. Br. 1, 157. ad Diod. S. 1, 167, 213. 2, 222. Scal. not. in Cy-clop. (in Cren. Praef. ad Mus. 1, 6 l . ) Musgr. Herc. F. 1297. Jacobs. Anth. 6, 78. 7, 15. 248. Aristopb. Fr. 278· Lobeck. Aj. p. 272. Cum subst. neutr., Brunek. ad jEsch.-Si c. Th. 226. ad Eur. Bacch» fin. Porson. Orest. 264. Lobeck. Aj. p. 270. 275. Scortqm vaguni, Bibl. Crit. 2, 1, 79· Δρ. κάμηλος, ad Diod. S. 2, 347." Schaef. Mss.] Δρομάσσω ap. eund. Hes. i. q. τρέχω, Curro. [Agnoscit et * Δρομίσ· σω, Δρνμάσσω, et * Έσδραμύλι\ον, ε'Ισδραμε, Scbnei* der. Lex.] ,Ετ Δρομάδην, Curriculo, Cursorie. [* Δρά-μαξ, Gl. Currax, Geop. 16, 22. άμπελοι.] Δρομεύς, εως, ό, Cursoiy Lucian. de Cal. άγαθός. [Δρομέσι pro $>ρομεύσι, Callim., Buttm. A. Gramm. 1, 197. Le-beek. ad Pliryn. Ecl. 69. " Valck. ad Ammon. 80. Thom. M. 866, Musgr. E1. 825." Schaef. Mss. * 'Ap-ματοδρομενς, Scfaaef. ad Schol. Apoll. Rh. p. 113.

* ΔρομΙας, ου, ο, i. q. δρομεύς, Eratosth. ap. Athen. 7· p. 284. " Wakef. Ion. 1185. Jacobs. Anth. 7, 313." Schaef. Mss. ^Elian. Η. A. 7, 24. Aristot. H. A. 4, 2. * Δρομήίος, Chishull Antiq. p. 129. * Δρό-μιον, Hesychio b μικρός καρκίνος, Cancer Cursor Linn., Schneider. Lex. Supplem. Editum est δρόμων, quod vide infra. Δρομικός, Qui cursu valet, Aptus s. Ha-bilis ad cursum, Aristot. Eth. 1, 1. Τόν ίσχυρόν καϊ τόν δρ. Lucian. Δρομικούς είναι άσκοϋμεν. Δρομικως, Curriculo, Cursim, Cursorie, [Plato de LL. 4. p. 706. " Valck. ad Ammon. 80. Voss. Myth. Br. 1, 116. Thom. M. 147." ^chaef. Mss. * Δρομώδης, Schleusner. Lex. in V. Τ . ]

[*;Δρομέω, Eust. 699, 16. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 583. 591.] Δρόμημα, τό, Cursus, VV. LL. [Eur. Or. 1005. Phoen. 1388. Med. 1179. Tro. 688. Bacch. 870.1089- * Δρομή, Schleusner. Lex. in V. Τ. * Δρο-μάω, " ad Lucian. 2, 10." Scbaef. Mss. unde δρο^ μάαφκε, Hesiod. Fr. Rnhnk. p. 108. Lobeck. II. cc. et Δρομάδην, quod vide supra.] " Δρωμάω, Curro, " Hee. η. δρώμφ afFert pro τρέχει, Affert Idem et " Δρωμίσσουσα pro τρέχουσα, Currens, Cursitans." [Lobeck. ad Pbryn. Ecl. 583. * Δρομόω, Schleusner. l e s . i a V . T . ] /

Δρομαλός λαγωός, Lepus inter currendum captus, sicut εύναίος, qui in cubili, Hes. [a Schneidero non agnoscitur.]

V Δρόμων, ονος, ο, Parvus oancer, Hes., quem in maris aestuariis capi scribunt, sagittaeque in modum per aquae sumraum decurrere: unde nom. adeptus sit. Dromonum Plii]. quoque meminit. [* " Δρό-μων είδος πλοίου. Zonar. Si exp. vera sit, addatur Lexx., inquit Tittm." Dahler. Mss.]

ΔΡΕΠΩ, et Δρέπχμαι, Decerpo, Garpo, Colligo, redditur et Vinderaio: ρόδον δρέπεσθαι, Basil. Et δρέπεσθαι τά άνθη, quod et άποδρέπεσθαι ap. Plut, Dicitur vero et δρέπεσθαι των άνθέων, gen. Att. Tranefertur et ad alia, sicut et Lat. Decerpo ac col-

Λ ligo, Basil. Τών' όντων τήν φύσιν Χογισμφ καθορφί· σοφίας δρέπει καρπόν ήδιστον, Fructum decerpis, per-cipis. Ex Epigr. affertur δρέπεσθαι χάριτος, ώνητήν Άφροδίτην. Ab Hes. δρεπόμενοι tixp. άπολαιiovris, λαμβάνοντες. Idem δρέφαι ait inter alia esse άφελείν et άποκόφαι. Ceterum δρέπέιν dictum videri tradh Eust. quasi περϊ δρϋν έπειν, i. e. ένεργείν. Idem alibi ait, δρέπεtv, vetustorum; at δρέπεσθαι, recentiorum scriptorum esse. [Δρέπτον, Moscbus 2, 69. Hnscbk. Anal. 247. Herm. ad Hynra. in Cer. 425. (4290 * δρεπτομέναν, Anal. 1, 2 4 1 . : Jjlsch. S. c. Th. 720. Βίο ί , 22. " Bibl. Crit. 2, 2, 12. Koppiers. Obs. 86. Dawes. M. C. 59- et Ind.: Heyn. Add. adPind. 96. Eur. Hipp. 81. Valck. p. 170. Toup. Opusc. 1, 400. 2, 247. Wolf. ad Hesiod. 65. et He^n. 145. Jacobs. Anth. 6, 420. 8, 277- 9, 254. 435. 12, 156. BoisS. Pbilostr. 327. Wakef. Ion. 146. 907- Herc. F. 476. Huschk. Anal. 249. Valck. Anim. ad Ammon. 154. ad Charit. 283. Valck. Diatr. 212. Wessel. ad Herod. 144. Jacobs. ad Meleagr. 1. Villois. ad Longum 86.

Β Act., med., Stepb. Dial. 18. Boiss. Philostr. 315 .327 . Δρέπτω, Wakef. ad Mosch. 2, 69. Villois. 1. c. Wakef. Ion. 907. Jacobs. Anth. 8 ,78. Antip. Th. 40." Schief. Mss. Huc referendum est Δρέμμα, Hesychio κλάσμα, quod vide.] Δρεπτός, Qui percipipotest s. colligi, Vin'-demialis, ut quidam interpr. Fortasse non niale, Quo aliquis frui potest. EISos φιλήματος, Hes. [Teleelides Comicus in Etym. Μ. Καί τό δρ. σκενο)ρεΐται παρά σου φίλημα.] "Αδρεπτος, vide in Άδρέπανος, " Νοιί car-" ptus, Quera decerpere ηοη licet," [iEsch. Snppl. 671. " Musgr. adHipp. 76." Schaef. Mss.] Δρεπτεΐς, Hesychio τρυγηταί, Vindemiatores, "pro quo Etym. " Δρεπεΐς." [* Άρτίδρεπτος, Lexx. άμαρτνρως. * Έαρό-δρεπτος, Lob^ck.ad Phryn.Ecl. 686. 'Εάρίδρεπτος, Dionys. Η. 5, 153. 161." Schaef. Mss.] "Νεόδρέ-" πτος, Recens s. Nuper adraodum decerptus," [Ni-cander Θ. 863. iEsch. Suppl. 338. Theocr. 26, 8. " Planudes Ovid. Met. 14, 645." Boiss. Mss. " Ja-cobs. ad Meleagr. 14." Schaef. Mss. * Δρεπτικός, unde * Δρεπτικως, Gl. Carptim.] r

C [* Άρτιδρεπής, Heliod. 2, 23. p. 135. ^Νεοδρεπής, jEliari. Η. A. 4, 10. " Jacobs. ad Meleagr. 14." Schaef. Mss.]

[* " Άρτίδροπος, Scbol. jEsch. S. c. Th. 339." Kall. Mss, * ΒαΓοδροποϊ, Hymn. in Merc. 190. " Ilgen. 418." Schaef. Mss. * Έαρίδροπος, Pind. ap. Dionys. H. 2. p. 41. * Μονόδροπος, Pind. Π. 5, 56. φυτόν. * Ί^εόδροπος, vEsch. Suppl. 359- " Jacobs. afl Meleagr. 14." Schaef. Mss. * Ώμόδροπος, ^ s c h . S . c. Tb. 335.]

" Δροπά, Hes. ex yEsch. Palamede afFert pro δρε-" πτά. Δρόπις, Eid. τρυγητός, Vindemia; in ea enim " 01 Καρποί τών δένδρων δρέπονται. Δροπίσκος, Eid. κάλ-" αθος : forsan quia in eum δρέπονται οί καρποί, s. de-" cerpti imponuntur." [Α Schneidero ηοη agnoscun-tur. ·" Δρόπος, Brunck. Soph. 3, 508." Schaef. Mss.]

[* Άναδρέπω, Themist. 332 . : Νοηπ. D. 9, 120. Schneidero susp.] Άποδρέπω, et Άποδρέπομαι, i. q. simpl. δρέπω et δρέπομαι, Hesiod. ( Έ . 2, 229.) τότε πάντας άπόδρεπε ο'ίκαδε βότρνς, pro Decerptos aufer

D domum, Plut. (6, 296.)"Erepov δέ μηθέν, άλλ' ή τό καθαρόν τε καί Άττικόν, Λσπερ δρόσον καί χνοϋν, απο-δρεπομένονς. [" Dawes. Μ. C. 58. Heyn. Add. ad Pind. 96. ad Cbarit. 325. Wakef. S. C. 3, 52. Anal. 1 , 3 . Jacobs. Anth. 6, 342. 11 ,91 ." Schoef. Mss. * Άποδρέπτομαι, Argentar. ap. Huschk. Anal. 247. 249. * " Άπόδρεφις, Decerptio, Collectio fructuum." Lex. Gr. Lat. ap. P. Baldvin. l 6 l l . ] Έκδρέπω, et

'Έκδρέπομαι, pro simpl. itidem; ad verbum- Excerpo. [Aristaen. p. 7. Abr. " Boiss. Philostr. 315." Schaef. Mss, * ' Επιδρέπτομαι, Clem. Alex. Protr. 2. p. 35.] " Καταδρέπω, Decerpo, Stringo," [Herod. 8, 115. * Μεταδρέπω, unde * Μεταδροπάδην, Ορρ. Ά . 4.]

" Δρώπαζ, ακος, ά, Dropax, Medicamenti species " ap. Medicos. Ac simplex quidem dropax est, qui " et πίττωσίς, Picatio, appellatur: cum nimirum pix 1

" arida oleo liquatur, cutique dum calet, illinitur, et " praerasis locie agglutinatur, avelliturque, antequam " omnino refrigescart. Compositus, cui praeterea ad-" jiciuntur alia ad diversos usus, ut ad excitandum " caloremj piper, pyrethrum, seraen rosmarini, bitu-

3425 ΔΡΕ ΔΡΗ 3426

" nien : ad desiccandum vero, sulphur vivmh, sal, Α " cinis sarmentorum: ad lancinandum autern, limne-" stis aut enphorbium. Plura vide ap. Aet. 3, 190. " P. iEgiu. 7, 19. Sed et Medicamenta depilatoria, " φίλωθρα proprie dicta, δρώπακες appellantur, ut " constat e Martiale 10. Laevis dropace tu quoti-"d iano: Hirsutis ego cruribus genisque: 3. Psi-" lothro faciemque lavas et dropace calvam. Sic " etiam videntur intelligenda haec ap. Suid. ΠοΧλουι " δρω διά τήν νγίειαν επι τον ξνρόν καί δρώπακα κατα-" φεύγοντας, Multos video sanitatis gratia ad novacu-" lam et dropacem confugere: ipse tamen nescio " cur exp. ό κεκαλλωπισμένος άνήρ. UNDE Δρωπακί-" $ειν dicitur τδ μετ' αλοιφής τινός χρίειν τδ σώμα προς " φίλωσιν τών τής σαρκός τριχών, καί μερικήν τινα κέ-" νωσιν τών ταντη προσγενομένων αιτιών, teste eod. " Suida. Demonax ap. Lucian. Δρωπακισθήναι τότε " αυτόν κέλευσον: obliquo scommate mordens pro-M consulem quendam, qui erat τών πιττονμένων τά " σκέλη καϊ τό σώμα ολον. Unde clarum est δρωπα-" κίζειν et πιττοΌν idem esse, b. e. Agglutinatione β " picis calidse evellere pilos et deglabrare cutem: " ut Etym. quoque δρωπακίζεσθαι i. esse dicit, q. " πιττονσθαι, h. e. τό τάς τρίχας τον παντός σώματος " μαδφν χρίσμασι. Ac forsitan est παρά τό δρέπειν " dictus ό δρώπαζ, quoniam eo veluti δρέπονται et " evelluntur pili. Suid. sane rursum δρωπακίζω exp. " συνάγω, τρυγώ, quoniam SCILICET Δρωπά, ita enim " vet. Cod. habet pro δρωπτά, quod In vulg. Edd. " legitur, sunt τά δρέπανα, Falces. Α superiore porro " δρωπακίζω est VERBALE Δρωπακισμόε, Dropacis " applicatio : ut Diosc. 7, 4. Δρωπακισμός τε κάί σι-" ναπισμός κατά μέροε έφ' ολον τοΰ σώματος." [Αροΐ-lon. de Adv. 549· " Δρώπαζ, Toup. Opusc. 1, 94. Phrynich. Ecl. 180 ( = 4 0 5 . ) Δρωπακίζω, ib. Toup. Opusc. 1, 95. ubi et de δρωπακισμός et * δρωπακι-στήι, Thom. Μ. 690. Τ. Η. ad Plutuni ρ. 412. ad Lucian. 1, 691." Schaef. Mss.: Gl. Dropacista, Co-Jipilarius, Alipilarius, Depilator. Δρωπάζω, ad Greg. Cor. 338. * Δρωπάκινοε, Trall. 8. p. 421. ubi perpe-ram Δρωπάκωε.] " Δρώπηε, Suidae πλανήτης, πτωχός, c " Erro, Mendicus, pro quo Hes. Δρώπτηε et Δρΰπτηε. " Α τ Δρώπτειν, eod. Hes. teste jEsch. in Ψνχαγω-" γοϊε posuit pro διακόπτειν, διασκοπεϊν." [Eid. Hes. Δορκάζων , περιβΚέπων." * Δροκτάζειε' περιβλέπεις. * Δρωντάίειν έμβλέπειν. Ad Greg. Cor. 338. ubi et de Δρωκτάζω, quod vide.] " Ατ Δρώψ, Eid. ανβρω-" πος, Homo, qui et μέροφ," [ad Greg. Cor. 562.]

ΔΡΕΠΑΝΟΝ, ΕΤ Δρεπάνη, Falx, II. Σ. (551.) ένθα δ' έριθοι "Ημών, οξείας - δρεπάνας έν χερσϊν έχοντες, Hesiod. Ά . (292.) Οί δ' έτρΰγων ο'ίναε, δρεπάνας έν χερσϊν έχοντες. A t i n prosa δρέπανον duntaxat rece-ptum esse puto: quo utitur et Hesiod. (Θ. 162.) τενξε μέγα δρέπανον. Exp. δρέπανον, etiam Sarculum, Marra. || Falx bellica, Xen. Κ. Π. 6, (1, 17.) et alibi. Hinc δρεπανηφόρον άρμα, q. d. Falcifer currus, pro quo Falcatus currus, ap. Plut. (Parall. §.11.) et Lucian. Sed et ap. ipsum Xen., si bene memini. " Δρεπανηφοροε, Falcem gestans, Falcatus, ut άρματα, " Lucian. τέθριππα, ap. Suid. Falcati currus, Fal-" catae quadrigae, quibus uti in bello solebant ad D " perturbandos et disjiciendos hostium ordines. Me-" minitque hujusmodi δρεπάνων Xen. cum alibi, tum " Κ. Π. 6. p. 90 .97· necnon Plut. Artax. 1855.: He-" sych. δρεπανηφόρους exp. ξιφηφόρους: intellige Qui " falcatos gladios s. enses gerunt." [" Plut. Sylla 15." Boiss. Mss. Lobeck. ad Phryn. Ecl. 635. " Wes-•el. ad Diod. S. 1, 64. Mitsch. H. in Cer. 107. 245. Fischer. Descr. Lect. 1793-4." Schaef. Mss.] || Δρέ-πανον, Ensis falcatus, ut quo usus est Perseus: άρπη, alio nom. Herod. 5, 112." Schweigh. Mss.] Vult autem Hes. δρέπανον derivari a δρέπω habente signif. τον διακόφαι. [" Theophr. Char. 4." Routh. Mss. Artemid. 2, 24. " Mitsch. Hymn. 106. 245. Wolf. ad Hesiod. 82. M«er. 128. et n . : ad Cyclop. 392. Jacobs. Antb. 7, 178. 9» 157- 10, 398. 11, 306.' ad Diod. S. 2, 193. 507. Tbom. M. 250. ad Cbarit. 555. Δρεπάνη, Mcer. 128. et n . : Thom. M. 250, Ja-cobs. Anth. 9, 157- 10, 398. Heyn. Hom. 7 , 547. Conf. c. δαπάνη, Jacobs. Anth. 12, 209." Schsef. JViss. * Δρίκανον, i. q. δρέπανον, Strabo 14. p. 522.

[pp. 1051—1052.]

Sieb., 621 . : * Δράκανον, 529·] Αρεπανοείδής, [contr. Δρεπανώδης, Etym. Μ. ν. Γάμμα, Hes. V. Ααισπο-δ/as,] Faicis habens formam, Falcatus. [" Planudes Ovid. Met. 11, 229·" Boiss. Mss. * ΔφεΦίνοποιος, Gl. FalcariiiS, " Fiscber. Descr. Lect. 1793-^4."Schasi. Mss.] Δρεπανονργός, Falcium artifex, Alben. 6. *Zv-γοποιών ή δρ. Άδρέπανός, Falce carens, ut θέρονν Schol. Hesiodi, ubi videtur dici pro Falcis non indi-gens. Hes. autem e Soph. affert, Άδρέπανον, άδρ* πτον, θεόϊς άνακείμενον. [" Musgr. ad Hippi». 76." Schsef. Mss. * Λογχοδρέπανον, Suid. Schol. Lycophr. 836. 843. Schol. Aristoph. Θ. 1112. Νοηη. 1, 76tp> 154. Ed. Montagu. * Δρεπανηϊ*, Nicander Fr. 39. ap. Stepb. Β. ν. Ζάγκλη.] Δρεπανϊς, ίδος, ή, Avis, quae et Drepanis Plinio : Gazae ap. Aristot. Falcufe s. Riparia. || Hesycbio etiam κέγχρος, si mendoica-rent exerapl., i. e. Milium. [Simplic. 'ad Arfotot. Phys. 108. * " Δρεπανίτης, Const. Manass. ChroHSpt 22." Boiss. Mss. * Δρεπανικός, " ad Diod. S. 2,205;" Schaef. Mss. : Gl. Falcarius, ubi editum est Δρεπα-νηκόε : Schol. Lycophr. 347. * Δρεπάνιον, Gl. Faldi-cula, Athen. 155.] ί

^M ΊΛ

ΔΡΗΜΙ, Fugio. Ab hoc inusitato th. usitafOtfc esse quidam scribunt δραίην, exemplum taraen noti afferentes. At de compp. Άποδραίην et ΔιαδρΑίην nsu ininiine dubitatur: sic tanien, ut participia .· et Διαδράε usitatiora esse constet. Quibus et addendum est. Lucian. (1, 6.) Άποδράε ονν έκεϊθφ** έπϊ τήν ο'ικίαν άφικνοΰμαι. Et fem. άποδράσαψut δν-ναμις άποδράσα, Lucian. Sed et infin. saepe occnr-runt άποδράναι et διαδράναι. Affertur et 1 aor. άτι-δραν, itidemque διέδραν : a"c certe tradit Thora. M. et in 1 sing. et 3 plur. dicendum esse άπέδραν, non autem άπέδρων: affertque e Soph. Aj. (167.) 'Αλλ' 8τε γάρ δή τό σον ομμ άπέδραν. Volunt autem ple-rique" ita differre haec duo verba, ut άποδράι*ανάΐ-catur de eo, qui incustoditus est, at διαδράναι de eo, qui est sub custodia. ITEM διαδρήσηται et δια&ρή* σονται ex Herod. (3, 135. 8, 60-.) afferuntur,- tan-quam eand. originem baberitia. ["Εδρασα, άπέδφΛσα, Lobeck. ad Phryn. Ecl. 735. " Valck. Adoniaz. p. 205." Scbaef. Mss.] ·

Δράω, idem ; sed hoc quoque th. inusitaUUS est: a quo tamen formatur verbale Δρασμός, Fuga: unde δρασμψ χρήσθαι pro Fugere, ^scbin. Et δρο-σμφ έπιθέσθαι, Fugara aggredi, Synes. Et δραηίον βουλεΰειν, Lucian. [3, 83. " Method. Conv. 132." Routh. Mss. " Ad Herod. 342." Schaef. Mss.] " Δρψ " σμόε, Ιοη. pro δρασμός, Herod." [Maxim. de Electf. 390. 430. * Δρασμοσννη, FOga, 351. Δράστης, Ιοη. * Δρήστης, unde ap. Callim. Epigr. 43, 4. * Δρήστιι. " Ad Charit. 755. Jacobs. Anth. 6, 169. Wessel. Probab. 339." Schaef. Mss.] Item a pass. SUNT"A-δραστος ΕΤ 'Αδράστεια. Est autem"A6paaror, Minime filgitivus : ut Herod. 4. Άνδράποδα φιλοδέσπο-u καϊ άδρηστα, posito άδρηστα pro άδραστα. [Άδρασ^Λ1, Gl. Inevitabilis, Plut. 6, 666. Dio Chrys. Or. 37. ψ 106.] ""Αδρηστοε, Νοη fugax, aufugiens, ούκ άπο-" δρών s. άποδιδράσκων, qua signif. Iones ap. Herod. " 4. vocantur άνδράποδα φιλοδέσποτά καί άδρηστα " μάλιστα. Perperam enim Valla, Insectatione dig^a. " j| Nom. propr. ap. Hom. II. B. et ap. alios. Ambo " autem, Ιοη. τροπήν τον ά babent pro"ΑδραοΐΟΐ" Alterum vero vocab. 'Αδράστεια, Deae noni. est, quae et Nemesis, Rhamnusia. Dictaque Άδράστειά'γνΛί· tur, οτι αντήν ούκ Άν τις άποδράσειε, Quod eam effu-gere nemo possit: cui etymo assentitur Aristot.de Mundo. ;Vel, secundum alios, ab Adrasto Rege, qui primus ei templum aedificarit, de quo lege Strab.

' (588.) et ap. Eund. Antimachi versus. Lucian. (l, 714.) Καί έφκει ή 'Αδράστεια τότε κατόπιν έφεστώσα σοι εΰδοκιμονντι, έφ' οϊς κατηγορείς τών Άλλων, κατα-γελ$ν, ώς άν θεός ε'ιδνϊα τήν μέλλονσάν σοι ές τά 6μόια μεταβολήν. || Interdum autem άδράοτέια redditur Invidia, ut, cum dicitur ΆπεΙη δέ ή άδράστεια, exp. cnim Absit dicto invidia. Sed et in πρόσκυνΰ 'Αδρά-στεια ν ita redditur: ut ap.

Plat. de Rep. 5: (451.) Προσκυνώ δέ Ά . , χάριν ον μέλλω λέγειν. Εχρ. enim h. 1., Ejus, quod dicturus suin, invidiam deprecor, Vel, Precor, «t mihi liceat impune dicere. Apud Eur.

3427 ΔΡΗ * [ρρ. 10S2-

quoque Rhes. (468.) συν δ' Άδραστείη. λέγω, reddi- Α tur, Cum bona deorum venia dixerim, dico: (342.) ΆδράσιΓΕια μέν ά Διό.? παϊί Eipyois στομάτων φθόνον. Βύί . certe et ΐη Luciani I. c. άδράστειαν interpr. Ιη-vidiam. Idem vero ex Eod. "(3, 186.) affert Άδρά-

η, cujus sermonis usum esse tradit, cum in-

-1053.] ΔΡΙ 3428

OTeta _ vidiosum verbum dicturi suraus, et deprecamur in vldiam. Dicitur et Άδραστείάι νόμοι, s. θεσμός : de quoloquendi genere lege Erasm. in AdrastiaNemesis, Sciendum est autem illum haec duo Adrastia Nemesis copulare sequendo Suid., queui vide. Quin et ap. Eust. 355. ita copulata habentur: ubi άδράστεια oninino adjectivi locum obtinet. Sed admonet prae-terea Eust. e Paus. quosdam Adrastiam a Nemesi distinxisse. || Αδράστεια estpraeterea Nom. Urbis, et secundum quosdam, etiam Regionis, Strabo, Steph. B. Eust. || AfFertur et pro Cujusdam radicis nom. e Plesimacho, scribente, mulierem, si imprudens earn ederit, in rabiem verti. Quare fieri possit, ut άδρά-στεια dicta sit tanquam Inevitabile periculum ra-biei s. furoris afferens, et quod effugi nou possit. Β [" Markl. Suppl. 348. Musgr. Rhes. 455. Jacobs. Anth. 9, 78. 342. 11, 297- 'Γ. H. ad Propert. 929. Heind. ad Plat, Phaedr. 256. Valck. Adoniaz. p. 223. Wyttenb. ad Plut. S. Ν. V. 107. Heringa Obs. 87. Wasssenb. ad Hom. 142. Valck. ad Herod. 216. ad Gharit. 293. 296. 339- Τήν Ά . προσκυνεϊν, ad 332. Bergl. Alciphr. 139. Valck. Callim. 181." Schaef. Mss.] " Άδρήστεια, Ion. pro 'Αδράστεια, Nom. deae " simul et urbis." " Άδρηστίνη, pro Άδραστίνη, Fi-" lia Adrasti, quoi-um prius ap. Hes., posterius ap. ν Suid. legitur." [" ActaTraj. 1, 201." Schzef. Mss.] - Άποδράω, Fugio, Effugio, Aufugio: a quo multa "Usitatatemporaformantur.Xen. ( 'Απ.2,10,1 .)"AVTIS

σαι των ο'ικετων άποδρψ, έπιμελεϊ δπωι άνακομίση. • Iti-demeThuc. et Plat. Hipp. 4 7 6 ( = ΐ 6 θ . ) Bud. άποδρφ affert pro Effugiat. Aristot. CEc. 2. ΕΣ δέ n άποδρφη άνδράποδον. Plut. Άποδεδράκει wpos τήν άδελφήν. V Άποδρωην, AtVpro άποδρφ μι, Aristot. (Ec. 2. Εί

δέ τι άποδρφη άνδράποδον, Si quod mancipium aufu-'f gisset." [Bekk. Anecd. 1 , 1 1 . : Άποδράσαι, Lobeck. c ad Phryn. Ecl. 737- "Thom. M. 229- Brunck. Sopb. 3, 500. Herod. 604. ad Xen. Mem. 1, 2, 16. Ruhnk. 219. Wyttenb. Select. 379- ad Lucian. 1, 506. Άπέ-δραν, άπέδρων, Phryn. Ecl. 115. Moer. 37· et n . : Herodian. 456. et n . : Thom. M. 93." Scheef. Mss.] Άπόδρασίί, Fuga, Lucian. Μή TIS υμάς νπίδηται ώι ά. βουλεύονται. Plut. Ά . γάρ φ οντ ο τήι Μιθριδάτου διώ-ζεωι είναι. Sed ab eod. Plut. φυγή et ά. copulantur Symp. 4. ubi quidatn interpr. Vitatio. In VV. LL. e Dem. afFertur ά. στρατείαι, quod redditur Desertio aciei, Detrectatio militiae, eLiv. [* Άπόδραστοι, unde] 'Αναπόδραστοι, ex eod. v. deductum, praefiXo α priv. inevitabilis, Qui effugi ngn potest, ut, cum dicit A-ristot. άδράστειαν dictam esse quasi ά. αίτίαν ουσαν κατά φύσιν. " Vide et Άνέκφευκτοι." [* " Έξαπο-δράω, Theod. Prodr. 389·" ΕΙ berling. Mss.] "Συναπο-" δράναι, Una fugere, Aristoph." [Lucian. 656.] Δι α-δρά», idein: a cujus pass. sunt secundiim quosdam διαδρήσηται et διαδρήσονται, mutato sc. α in η, pro διαδράσηται et διαδράσονται: sed alii a διαδρήμι orta ρ esse arbitrantur. [Schleusner. Lex. in V. T . Hero-dian. 1, 7. 3, 15. Herod. 8, 80. διαδρήσομαι. " Δια-δράναι, ad Charit. 634. Tbom. M. 229- ad Herod. 318." Schaef. Mss.] Αιαδρασιπολϊται, quo utitur A-ristoph. B. (1014.) a se ficto fortassis, signif. Eos, qui tetup. subterfugiunt, s. reip. munia. Schol. exp. δειλουι et άποδιδράσκονται τήν πολιτείαν. [Phrynichus Bekkeri 54. exhibet διαδρησιπ. " Kuster. Aristopb. 72. 122." Schaef. Mss. * Αιάδρασιι, ή, Josepb. Α. J. 18, 5, 4. * Αιάδραστοι, unde] " Άδιάδραστοι, Qui " effugi nequit, Inevitabilis; et τό άδ., Ipsa. inevita-" bilitas, τό άφυκτον, Suid. in b. 1. Anonymi, Kara-" ,πλαγείη δ', άν τιι τό άδραστον τήι δίκηι έκ τήι συμ-" βάσηι τούτω τιμωρίας, ubi τό άδρ. τ. δ. est Neminern " posse effugere ultionem divinam et poenas scele-'' libus debitas." [Clem. Alex. Str. 3^3. * " Δια-δρηστεΰω, i. q. διαδράω, e probabili Schueideri conj. ap. Herod. 4, 79· δ^δρήστευσε, Profugit, loco vitiosi διεπρήστενσε." Spbweigh. Mss. Derivandum est e δρή-

στης, Hesychio δραπέτης, Fugitivus. Έκδράω, vide Αρήμι, a Schneidero non agnoscitur, " Eur. Iph. T . 194. Heraol. 14." Seager. Mss. Herod. 4, 148. * " Ύπεκδράω, Suffugio, Effugio, Plul." Lex. Gr. Lal. ap. P. Baldvin. l 6 l l . ]

1\ Αιδράσκω, itidem ut praecedentia,Fugio, Aufugio: sed, cum illa sint inusitata th., e quibus usitata tem-poraformantur: hoc contra est tb. usitatum, sed quod, more verboruin in σκω, ηοη ultra praet. imperf. exten-datur. Nullum tamen simplicis Αιδράσκω exemplum affertur, [Schleusner. Lex. in V. Τ. " Διδράναι, Be-nedict. adThuc. p. 97. * Αιδράσσω, Wakef. S. C. 3, 59." Schaef. Mss,] ATComp. [* 'Αναδιδράσκω, Polyb. 29, 7·] Άποδιδράσκω ΕΤ Αιαδιδράσκω satis multa. HL-schin. 'Αλλ' έγκαλύπτωμαι καϊ άποδιδράσκω. Greg. Αιαδιδράσκοντει τό αίσχρόν τοϋ λόγου. [Schleusner. 1. c. " Άποδιδράσκω, Diod. S. 1, 701. Fac. ad Pans. 3, 107. ad Thom. M. 93. ad Charit. 294. Zeun. ad Xen. Κ. Π. 61. 62. 478. Ammon. 19- Fut., Plut. 6, 350. Hutt. Αιαδιδράσκω, Kuster. Aristoph. 122." Schaef. Mss.] " Άποδιδρασκίνδα, (ή,) Nom. lusus cu-" jusdam puerilis, ab aufugiendo ei impositum; in " eo enim ό μέν, έν μέσω καταμύων κάθηται, ή και " τούς οφθαλμούς αύτοϋ τις λαμβάνει, οι δ' άποδιδρά-" σκουσι, διαναστάντοι δ' έπί τήν έζερεννησιν, έργον " έπήν εκάστω είι τόν τόπον έκείνου φθάσαι, J. ΡοΙΙ. 9," [4. Α , Schneidero ηοη agnoscitur. * Συναποδι-δράσκω, iElian. Ν. Α. 3 ,23 . ] " Έκδιδράσκω, Ιοη. Έκ-διδρήσκω, Aufugio, Profugio," [Dio Cass. 1 2 5 3 = 320. Herod. 3, 4. 6, 24. 90. " Markl. Iph. p. 251. Musgr. Heracl. 14." Schaef. Mss.] " Ύπεκδιδράσκω, " Subterfugio," [Dio Cass. 36, 7· * Ύποδιδράσκω, Schneider. Lex. άμαρτύρως.]

• f Αρασκάζω, i. q. praecedentia: sed antiquum, ut opinor, verbum. Lysias certe per άποδιδράσκειν exp. in quadani antiqua Lege, [359=178 . " Luzac. Ex-erc. 173. Ruhnk. Ep. Cr. 87·" Schaef. Mss;] " Δα-" σκάζει, Hesychio ύποφεύγει, quod potius δρασκάζει " dicitur. Αράσκασιι, Hesychio δρασμόι, διάδρασιι, " * δραπετεία, Fuga." [* " Άποδρασκάζω, Tzetz. Chil. 1, 50. *Έκδρασκάζω, 5, 889·" Boiss. Mss.]

ΔΡΑΠΕΤΗΣ, δ, Fugitivus. Proprie Servus fugi-tivus : ut δρ. μεταδιώκειν, καταλαμβάνειν, Lucian. Et δραπέταιι ποσϊ, JEsch. Sed extenditur et ad alia, ut Lat. Fugitivus et Fugax. Sic icXipos/Soph. Aj . [1285. Ad Greg. Cor. 338. Herod. 3, 117- " Brunck. O -rest. 1519. Soph. 3, 389. Xen. Eph . 78." Schaef. Mss.] Αραπέτις, Fugitiva ancilla, J . Poll. et Suid. e Cratino. Sic τύχη, Theopliyl. Ep. Ceterum quod δραπέτης quidam Gramm. dictum volunt quasi τοϋ δρψν, ο έστιν δρφν, έκπετασθεϊι δούλοι, ridiculam ar-gutiem habere mihi videtur. [Athen. 11, 14. " Ja-cobs. Antb. 6, 71. Brunck. Soph. 1. c. Toup . Add. in Theocr . 410. Valek. Hipp. p . 285. ad Phalar. 203. ad Herodian. 472." Schaef. Mss. * Αραπέτρια, ad Greg. Cor. 260. " Chrys. in Ep. ad Eph. Serm. 16. T . 3. p. 841." Seager. Mss . : T . 11. p . 113. I -socr. Epist. 10.] Αραπετίδης, ead. signif., pro quo Αραπετίδαι ap. Moscb. 1, (3.) Dorice posito α pro v, Αραπετίδαι έμός έστιν. Αραπετίσκος, Servulus fugiti-vus, [Lucian. 1019.], Αραπετίνδά, quod Hes. exp. Αραπετικωι, Fugitive, Fugaciter. At Suid. Genus quoddam ludi fuisse scribit. Sunt qui tradant in eo moris fuisse, ut unus e pueris oculis clausis claraaret τηροϋ, φυλάττου, reliqui autem fugientes ne caperen-tur caverent. [* Αραπετικός, Gl, Fugitivarius, Pliit. 3, 771. " Plin. 3. p. 17. R." Schneider. Lex. * Αραπε-ταγωγόι, Athen. l 6 l . * " Αραπετοποιόι, Cbrys. Hom. 20. T . 5. p. 125/' Seager. Mss.] ' Αραπετεύω, Fugio, proprie de Servo fugitivo, Transfuga, Xen. ( 'Απ. 2, 1, 16.) Τοϋ δραπετεύειν δεσμο'ιι άπείργονσι, Lucian. (1, 18.) Καί δραπετεύσας παρ' αύτής, ηύτομύλησεν ώϊ έμέ. Item Fugio servi fugitivi more, atque adeo gene-raliter pro Fugio. Interdum cum accus. rei, Synes. "Ινα δραπετεύσω τον θυσιαστηρίου τήν λειτουργίαν. [Isocr. Epist. 10. " Ad Phalar. 203." Schaef. Mss.

* Αραπέτευσις, Nicet. Annal. 4, 2 . ]

. ΔΡΙΜΥΣ, Acris, Acrem saporem habens, Gustum habens pungentem, Acutus in sapore. His enim roo»

3429 ΔΡΙ [ρρ. 1053—1054»] Δ Ρ ϋ 3430

dig in .VV. LL. redditur. Ego e Plin. Acris, Acri Α gustu. Nam quod Diosc. de Pycnocomo, ~ Φύλλο έχει όμοια εύζώμω, ταχέα καϊ δριμύτερα, reddit ille, Erucae foliis, crassioribus et acrioribus. Quod autem ideni Diosc. de Solano, Ή δέ ρίζα εύφδης, δρ.: ille ita, Radix odosata, gustu acri. Xen. ('Ατ. 1, 4, 5.) γλυκέα et δρ. inter se opp. videtur, TYs δ' άν αίσθηση ifV γλυκάφν καϊ δρ. και πάντων των διά στόματος ήδέων, ε'ι μή γλώττα τεντών γνωμών ένειργάσθη; Ceterum reddi etiam posse arbitror,, Gustu mordaci, sapoiie; ut Persius acetum Mordax appellavit όζος δρ. Nam etiam δρ. χυμός et δακνώδης q,uasi έκ τοϋ παραλλήλου a Greg. copulata invenio : et ipse Diosc, postquam radicem solani esse dixit δριμεΊαν, subjungit quasi epexegetice, δάκνουσα τήν φάρυγγα. || Amarus Plinio, ubi quod Theopbr, dixit "Ηκιστα σκωληκοϋται τά δρ. καϊ όσμωδη, interpr. Minus hoc sentiunt, quod intelli-gcndum este praecedentibus, arbores, quae amarae sunt et odoratas. Idem Plin. quod Diosc. de crataeogono dixit tnrxvpS^ δρ, interpr.Vehementerasperogustu, At qupd Tbeophr. de laserpicio, Μανώτερόν τε και ήττον Β δρί, idem Plin. reddit, Tenerius et rninus vehemens. || Ad multa etiam transfertur, pro Acri et vehementi; ut πυρετός, Vehemens febris, Gal. ad Gl. ρεϋμα, Di-osc. Jam vero et μάχη diciturab Hom. et Hesiodo, ut Lat. Acris, Aspera, pugna, alii tamen interpr. Acerba, eodemque modo δρ. πόλεμος in Epigr. Quin et aliquis dicitur esse δρ., Asper; ut Aristoph. Σ. (277·) ί μήν πολύ δριμύτατος γ' ΎΗν τών παρ' ήμϊν. Ιη Epigr, autem pro Acerbo s. Vehemente. At δρ. βλέμμα, Bud. ap. Herodian. reddit Acerbutn s. Gra-vem vultuRi, ego verp malim cum Pol. Truculenturo; ap. Aristoph. autem δριμύ βλέπων, ubi adv. positutn est, redditur etiara Torve intuens. || Astutus, Synes. Δριμντατον μεν άνθρώπιον έοικαε είναι. At Eur. ante eum δριμύ vocarat τό συνετόν, ut testatur ap. Eust. Aristopb. Gramm. Quod vero diqit Herodian. (3, 11, 170 Δριμύτεροι δ' ώς πρός τάς εννοίας οι ύπό τήν άνατολήν άνθρωποι, Politian. interpr. Ac sunt ferme ad orientem mortales acerrimi ingenii. Ceterum de-ducit Etym. παρά τό τάς ρίνας μύειν, vel a δόρυ et C μένος: quae posterior deductio minus aspera est. [" Aristot. de Aninja 2, 1Q. p. 43. Sylb. Acer, Plato Tbeaet. 173." Rputb. Mss. Dip Cass. 59, 26. 62, 1. Hesiod. 'A. 457- άχος, Plato de LL. 7. p. 635. Wyt-tenb. ad Plut. 6, 408. : vocab. μέσον, Creuzer. ad Plotin. 314-5.^-" Plut. Mor. 3, 518. λύπη." Seager. Mss. " Jacobs. Anth. 6, 341. 9 , 4 4 3 . Heind. ad Plat. Theaet. 387. Casauh. ad Athen- 101. ad.Xen. Eph. 177. Ruhnk. ad Xen. Mem. 223. Valck. 241. De visu, Bergl. Alciphr. 318. ad Lucian. 1, 250." Schaef. Mss.] " Δριμεία, Suidae ή δριμύτης, Acrimo-" nia. . Sed ejus signif. exemplum desidero. Alioqui " enim est adj, fem. e masc. δριμύς. Δριμύ, Adv. " pro δριμέως, ut Aristoph. δρ. ένιδών, βλέπων, Acre " et torvum cernens, quod alibi vpcat κρόμμυα, όπόν "βλέπειν. Δριμντερον, Acrius, Aristoph. Π. Ύπό " τοϋ δέους βδέουσ,α δρ, γαλής " Δριμέως, Acriter, Vehemepter, Aristoph. IL (693.), Ύπό τοϋ δέους βδέ-ουσα ξρψύτερον γαλής. [" Brunck. ΕΙ. 46." Schaef. Mss, *Δριμυφάγος, * Δριμυφαγία, Schneider. Lex. 1> άμαρτύρως. * " Δριμνχνμος, Cpnst. Manass. Cbron. ρ . 103." Boiss. Mss.] Δριμύλος, q. d. Acriusculus, Aliquantum acris, s. acerbus. Α Moscho (1, 8.) appellantur 'όμματα Ampris δριμύλα καϊ φλογόεντα, qijod Pol. interpr. Ocellos acres, flammeolos. Δριμύ,-της, Acrimonia; pro quo et Acritudp, et Acritas, item Acor. Aphr. Probl. 2. Γίνεται ή δρ. έκ θερμότη-τος πλείονος καϊ ξηρότητας. Plut. qupque Camillo ξηρό-τητι et δρ, conjunxit. || Asperitas, Acerbitas, Vehe-mentia, ut δρ. πυρετον, Gal. || Metaph. Acumen, Acrimonia, Plato de Rep. 7· (169.) Δριμύτητα, <S μακάριε, έφην, δεϊ αύτοις προς τά μαθήματα ύπάρχειν, καϊ μή χαλεποί μανθάνειν. Apud Lucian. (1, 20.) Δρ. 'Αττική τών σκωμμάτων, Acumen, quo utuntur Attici in scommatibus, et quod Grall. vocatnr Le nez: quando dicimus Cela a du nez. Pro qup Itali, Questo ha del garbo. [* Δριμύζω, ad Greg. Cpr. 891. Liban. 4 ,799 . " Δριμνγμός, Acerbitas, Tzetz. Gbil. 11, 376." Elberling. Mss.] Δριμΰσσω, Acri acmor-

daci liuipore afHcio, Bud. interpr. in b. 1. Greg. de Homine, 21. Οΰ γάρ τής καρδίας, άλλά τοϋ στόματος τής κοιλίας δριμυσσομένου, είς τήν καρδίαν το πάθος ύπ' άτειρίας άνάγουσι, [Trall. 2. ρ. 51, ad Greg. .€0». I. C. Nicet. Annal. 20, 5. : 16. 4 , δριμύσσονται δυ«ψ, λαίνοντες. " Acerbe tracto, Eust. 152,36." Seagfj^ Mss. " Brunck. Aristaph. 3, 42." Scha?f. Mss„ ΙΙα^ι δριμΰσσω, Thepph. Simoc. Hist. 2, 11.] "Αδμμυς, ?dinime apris, acerbus, [Lobeck. ad Phryn. Ecl. 536. Hippocr. 272, 32.] Ύπόδριμυς, Subacris, Subaee^ bus,, AliquantiM». acris, acerbus, [Gal.] ;, ·,

. . —, • • • -· , 1 · • .-I» . ΔΡΟΣΟΣ, ή, Ros, Ariatpt. de Mundo,, π ά χ ^ ^

esse δρόσον πεπηγυϊαν : undt!. fit et δροσοπόι/f^, || Δρόσοι κρηναϊαι, Eur. (Ipb. Α . 182.) Fontium aca-tebrse. || Δρόσοι, Lacrymae; ut et Lat. poet. Roreai usurpant. Sopb. (Aj. 1218.) 'Αεϊ. πυκινάϊς, δρόββΛ Τεγγύμενος κόμας κ. τ. λ. [Scbaef. Meletem» Ct, 79.: δρ. et δρυμός conf., ad Greg. Cor. 511. Aristopb^B. 1377. ^ s c h . Ag. 145, " Wakef. Ipn. 96.105.1213·. Eum. 482. 907· Abresch. JEsch. 2, 122. Jaa^bs. Anim. 118. Anth. 1 , 3 4 . 6, 231. 7, 368. 8„ 144« 311. 9, 265. 10, 95. 258. 11, 281. Pbilpdenu 17. Huscbk, Anal. 150. Boiss. Philostr. 653.,TimaeiLex. 122. Toup. ad Longin. 386. Koppiefas Obsj62i Valck. Hipp. p. 180, Dicitur tum de AquMuggy®· Vinp, Toup. ad Schpl. Thepcr. 215.. ΆπόπτνστΡ*ίβΜ Opusc. 1, 421. Aristoph. Ί . 1285." Schaef.J^fcj1

Δροσύβολος, ό, ή, Rprenj jaciens, ut αήρ, Thep^ht. C. P. 3, (24.) Aer rorem spargens, roscidus,,romW™ tus, roriferus. E t , πνεύμα, item χώραι, Ror \ l j dH agri, ap. Eund. [" Pluf. Sertprio 1044. HSt'" Sea-ger. Mss., * Δροσοβολέω, Plut. 8, 6 l 6 . . * Δροσοεί-μων, Orph."T. 20, 6. 50, 6. * Δροσόμελι, ί q. άψκ μέλι, Gal. de Alim. Fac. 3. * " Δροσόμματοςφ Ger* manus Dormit. B. Mar. 101." Boiss. Mss. ,Δροοο* παγής, Pbilo de 7· Mirac. I . ] Δροσοπάχνη, ή, ,Ros pruinosus, Pruina roscida, Aristot. de Miinda. (4.) Δρ. λέγρται ήμιπαγής δρόσος, i. e . δροσοπάχνη, οόϋφΓ' nomine e rore et pruina, dicta est Rps semicoB<ad|i^ [* Δροσοποιός, Athan. 2, 233. *''Δροσόστακτος,}CwWB Manass. Cbrpn. p. 5 ( = 1 0 . ) * Δροσοτρόφφ94. Boiss. Mss.] Δροσοφόρος, Roriferus.

[* " "Αδροσας, unde f Άδροσία, Joseph. A. J. 2,.5. * Άπειρόδροσος, Eur. El. 730. al. άπειροι' δρ<?*β$ Scbneider. Lex.] "Ενδροσος, Rorem hahens, ROSCK dus, [jEsch. Ag, 12. Strabo 6. p. 399·, Arrian. Exp. Alex.3, p. 108. * Ευδροσος, Arjstopb. Ό . otj^ Eur. Iph. Α. 1517. " Const. Manass. Cbron. p. 127·" Bpiss. Mss. * Οεόδροσος, Man. Philes 5, 32&.<p. 126., 10, 28. p. 310. " Coteler. Eccl. Gr. Monum. 3, 520," Schaef. Mss.] Πολύδροσος, Multum?rorem babens, Valde roscidus, ["Jacobs. Antb, 8, 144." Schajf. Mss. Ύπόδροσος, Tbeocr. 25, 1,6. δροσος, Νοηη. D. 1, 357,] · , . . , ,

Δροσόεις, ΕΤ Δροσερός, Roscidus, Roruleatus. Uti-tur autem Apoll. Rh. τφ. δροσόεις. Sic χείλεα δροσό* εντα, Epigr. [Eur. Tro. 833.] At δροσερός cum alibi legitur, tura in Epigr, δροσεράs π ίο μαι έκ λιβάδος. [Aristoph. Π. 298. Orph. Ά . 229· γένειον, Strato 50. μηρών, Agatb. Epigr. 25. όρτάλιχοι. " Δρο^Μ1

Heyn. Hom. 8 , 3 9 3 . Jacobs, Anth. 11, 122.. hS ' · Δροσερός, 8, 56. 245. 9, 265. 10, 95.. 11, 68. 122. " ad Charit. 348. Toup. Opusc. 1, 14. Eur. Hipp. 208." Schaef. Mss.] Δροσώδης magis receptum in prosa, pro eod. [Gl. Roscus, f."l. Roseidus. * σιμός, Plut. 9,633. PhilodemiEpjgr. χερσί. "Husebfc. Anal. 149. Jacobs. Anth. 8, 245. * Δρόσινος, ibid." Scbaef. Mss. * Δροσαλλϊς άμπελος, Geop. 5, 17, 3.]

" Δροσίη, pro δρόσος, Ros; accipi tradittir in VV. " LL.; sed sine exemplo." [Lucian. 5, lll.,Schnai« dero susp.]

" Δροσέω, ήσω, unde δροσούμενοι, Etym.; ,sed sint' " exp. et exemplo, forsan ΐ· q. δροσίζω! boc cnini " illi praemiserat." Δροσίζω, Rore aspergo, Irroro, [Athen. 692. μύροις, Anal. 2, 48. Schleusner. Lex. in V. T . AristopU. B. 1346.. " Musgr. Ipb..A. init.' Wakef. Alc. 769, Matth. ad GJoss. min. 54. Hey«. Hom. 8, 680." Scbaef. Mss. * Δροσόω, Ignat. Ερ.

n. fine." Routh. Mss. Anacr. 51, 31.]

ΔΡΥ [ρρ. 1054^-1055.] ΔΡΥ 3 4 3 2

ΔΡΥΣ, Quercue, Heslod."E.(l, 230.) οϋρεσι bkbpHt"Ακρη μέν' τε φέρει βαλάνους, μέσση δέ μέλισ-σα!- Et « χ % δρυός, Od. g . (425.) Sed invenitur et Δρυόs έλυμα iiiitio versus ap. Hesiod. "E. (2, 54.) prod^to V. Aristoph. N. (4©2.) δρϋς τάς μεγάλαs βάλλει κεραυνός. Proverbia autem ab hoc nom. ducta vide aj>· Eiasm. || Affertur et δρϋς θαλασσία e Comm., quhjdjiyictus est Dioscoridi. || Redditur etiam Ro-bur, qi}od Species est quercus; atque ita Plin. intel»· lexit, 17, c. ult. fin. Nihil habent Druidae, ita suos Galli appellant Magos, visco, et arbore, in qua gi-gnatur, si modo sit robur, sacratius. Jam per se ro-borum eUgunt luees ; nec ulla sacra sine ea fronde conficiunt: ut inde appellati quoque interpretatione Gr. possint Druidae videri. Haec Plin. Hoc certe piulti tradunt, Spvbs nomine Graecos Omne arboris et Hgai geaus coioplexos esse: unde et vitero δρϋν οίνοχί-TWQ quidam poeta vocavit, quod autem Lat. Robur atmeHant, nonnulli proprie cssc putant, quanx δρυν &γρ(αν vocant Graeci, Galli Chene. Sic autem et Roboris nom. Lat. poijtas late extendisse arbitror. [Aeal. 2, fOf. ανδρόγυνοv, Schol. Aristoph, N. 401. Scbol. Nicandri Θ. 28.*: Apvos, pr. prod., Spitzner. de Versu Gr. Her. 77. " Tbom. M. 251. Voss Landh @ed. Virg. 3; 50., Jaoobs. Antb. 8, 281, 9, 493. Heyn. Boffl. 6,. 138. Koppen Blumenlese 3. Einl. p. xiii. Berodian. 464. et. n . : Quaevis arbor, Valck. Hipp. p. 300. Musgr. Cycl. 6 l l . Quicquid annosum egt, Toup. Opusc. 1, 540. De quant., ad Mcer. 105. qd Charit. 270. 426, Δρ· &t πέτρα juncta in nonnullis Prov., Wolf. ad Hesiod. 66. Heyn. 145. Hom. 8, 263. Δρυός Ικμάς, Jacobs. Anth, 8, 25. άγρια φύλλα, BergU Alciphr. 267. άκρα, Vaick. Adoniaz. p. 395. 399, Wessel. Probab. 136." Schaef. Mss,] « [* Δρυοβάλανοί, ό, ή, Strabo 3. ρ. 233. ; 1067. Δρύοβαφής, Quercu, i. e. Quercus cortice, tinctus, [Hes. * Δρνύγονοί, * Αρυογόνος, Aristoph. Θ. 120. " Epith. Montis, Valck. Hipp. p. 169." Schaef. Mss;] Αρυοκοίτης, In quercq, s. generaliter, In arbore cu-baps, Cicadre epith. in [Anal. 1, 200.] Δρυοκολά-πτης, Picus arborarius, dicta άπό τοϋ κόλάπτειν τάς δρΰς, vocatur et Pipus Martius, [Lobeck. ad Piiryn. Ecl. 679- Aristot, Η. A. 9, 9, Τ. 1. p. 930. Dionys·. H. l . p . 12. Eust. 766, 8. " Kuster. Aristoph. 191." Scbaef. Mss. * Αρυοκόλαψ, Gl. Picus Martius. * Δρυ-κόλάπτης, Aristoph. "Ο. 979. " Kuster. 1. c," Schaef. Mss.] ^υοκόποι,, q. d. Quercisecae, Roborisecae, su,b. Attes, Roberiscci generis aves. [* Δρυηκόπος, Lobeck. 1_. c, 681. Lycophro 1379·] " Δρυοπαγή στόλόν vocat " Soph. Pbil. τόν πάσσαλρν, Hes.: s. potius Classem " e quercubus corapactam." [" Brunck. Soph. 3, 508.-(Lex. Soph.) Wessel. Obs. 162. Heringa Gbs. 213." Schaef. Mss.] " Δρυοπτερίς, (ίδος, f,,) Herba " fijjci similis, in arboribus iiascitur, tenui foliorum " subdulcium incisura, radice hirsuta, Plin. 27, 9· " Ut et Diosc. 4, 1.89· ΔρνοπτερΙς φύεται κατά τά " βρυώδη μέρη τών παλαιών δρυών, όμοια πτερίδι, " έλάττων δέπολλω τή σχίσει," [ap. Oribasium * Βρυ-οπτερίς.] " Δρυπτέρις, Hesychio Herba quaedam " milis πτέρει, Filici, quae Diosc. et Plinio δρυο· " πτβρίς." Αρυοτόμος, QUI et Δρυτόμος, II. Λ . (86.) Π. (633.) Quercus amputator. Sed generaliter, Ar-borum amputator, δενδροτόμος. Εχρ. et Materiarius, Lignarius faber. [Lobeck. 1. c. 679. Theodoret. The-rap. 4. p. 64, 50. Ορρ. 'A. 5, 250. Coluth. 196. J. Po,lL i , 109. " Δρυοτόμος, ad. ChaTit. 270. 427. Δρυ· rofioi, ibid. Heyn. Hom. 6,138." Schaef. Mss. * Δρυ-οτομέω, Schol. Ven. II. Δ. 487. Lobeck. 1. c.] Αρυ-οτομία, Arborum amputatio, s. uiateriae, [Plato de LL. 3. p. 110=678 . ] Δρυοτομικί), P]at. Ars ampu-tandi arbores, Ara materiaria, Bud. [" Αρ, ϋλη, Li-gnaria materies, Pallad. V. Chrys. p. 3, BSgot." Boiss. Mss.] " Δρυοφόνον, Herba ap. Plin. 27, 9 . " eadem cum Draba Dioscoridea 2,187." [a Schnei-dero non agnoscitur.] " Αρΰπε-ψ, πος, In arbore co-" ctus s. maturatus, ό έπϊ τον δένδρου πεπανθείς: ut " ap. Suid. τήν θ' αλίπαστο ν δρύπεπα : de olea : quam " alii δρνπέτη et δρυπετή appeliant: i. e. άπό δένδροο " πεπτωκυίαν. Apud Eust. (II. ρ. ΐ6θ, 6. Od. p. " 494, 2.) scriptum etiam Δρυπέπειι et Δρυπεπείς."

PARS XII .

Α [Aflal. 1, 200. vide Δρύπεπα. " Aristopb. A . 564." Seager. Mss. Athen. 56.] Δρυπετής, Fructus jam adultus et maturus, q. d. Jamjam ex arbore casurus: unde et Diupae olivae, de quibus Plin. eas Lat·. Dru-pas, Gr. δρυπετείς vocari scribens. Sed pro δρυπε-τε'ις έλαια ι legitur etiam δρυπεπείς, vel δρυπέπεις, a maturitate. Vide Diosc. et Athen. Suid. Eust.: H^s. δρνπετείς habet, illam priorem etym. sequens. [Ari-stQph. Athenfei 133. έταίραι. " Δρυπετής, Αρυπεπής, Thom. Μ. 251. Brunck. Aristoph. 1, 41. Fr. 228. Jacobs. Anth. p, 109.. Casaub. ad Athen. 114. Rergh Alciphr. 83. Toup. Opusc. 2, 106. Δρυπβτής, Thom.

. M. 880. Jacobs. Anth. 8, 167. ad Liician. 2, 336. Mcer. 120. et n . : · Herodian. 464. et η.: Αρυπεπής, ad Moer. 121. Herodian. Philet. 437- et n." Sch^ft Mss.] " Δρυπολεϊ, Hes. exp. ταλαιπωρεί, όρειβατεί, " περιπολεί όρη: ut proprie δρνπολε'ιν sit Vagari in " montibus et circa quercus versari, vescentem sc. " earum glandibus vel in eis succidendis se fati-" gantem. Suidae autem est τό ξύλοις πολιορκεΐν,

Β " Lignis circumvallatum obsidere: ut Eust. quoque " e vett. esse dicit τό ξύλοις άπλώς πολιορκεΐν, rj κα-" κοηθίζεσθαι." [Α Schneidero ηοη agnoscitur.]

"Αδρυε, Arboribus carens, s. vacuus. Ατ "Αδρυα, Navigia ex unico ligno, Cypriis, Hes. ap. quem et alias signif. vide. [J. Poll. l , 13.] Άκρόδρυα, Quae in ambitu lignosum putamen habent, quod genus appel-latione Nucum ap. Lat. contiuetur; ut contra όπώρα vocantur quae Lat. Ponia : άκρόδρυα tamen interdum de Omni fructu [arborum] dicitur, [sc. de pomis, pyris, prunis etc. Vide Animadv. ad Athen. 2, 38. Schw.] quod et Cajus JCtus annotavit. Bud. || De Arboribus etiam e Theophr. et e Xen. affertnr CEc. (19, 12.) | |Έ Plut. autem Alexandro, Τών άπό θαλάττης αυτψ κομιζομένων ά., pro Ostreis, Te-staceis. [I>em. 1251. Geop. 10, 74. Theocr. 15, 112. Jambl. V. P. 46. 122. Kiessl. "Thom. Μ.251 . Coray Theophr. 224. Jacobs. Antb. 8, 399. Athen. 24. 58. Valck. Adoniaz. p. 395. Timaei Lex. 188. Herodian. 464. et n. : ad Lucian. 1, 465. Steph.

c Thes. ν. Όπώρα, ad Diod. S. 1, 365." Schaef. Mss. * Άμφίδρυς, Gl. Femella.] Γεράνδρυον, Arbor annosa, ut Prov. Γεράνδρυον μεταφυτευόμενον. Utitur Tbeo-phr. et Plut . : Julian. Ep. ad Liban.THv δέ έν ταύ-TCUS ούδέν γεράνδρυον,' ούδέ σαπρόν. [Gal. 8, 68. Ari-staen. 2, 1. Apoll. Rh. l , 1118. Diogen. Centur. 3, 77· avov, Anal. 2, 297· άρκεύθοιο, 142.] "Γεράνδρυεί, "k Hesychio αί πάλαιαί δρύες: qui etiam addit, γε-" ράνδρύα nominari τά παλαιά δένδρα." [Γεράνδρυς agnoscit et Phrynichus Bekkeri. " Γεράνδρυον, Ja-cobs. Anth, 7, 22. 8, 384. 9, 359. 11, 220. Γεράν-δρυον, * Γεράνδριον, Wakef. S. C. 3, 157. Abresch. Lect. Arist. 188. 344." Schaif. Mss.] "Ενδρνον, τό, Medium arboris, Cor*arboris, s. Matrix, τό εγκάρ-διο ν, Hes. ||'Ένδρυον, s. Ένδρνοϊ, Temo. Et pro Aratro, ex Hesiodo ("E. 2, 87·) βοών έπϊ νώτον 'ίκηαι "Ενδρυον έλκόντων. [J. Poll. 1, 252. " Graev. Lectt. Hes. 563." Sehaef. Mss.] Έτυμόδρυς, q. d. Veriquer-cus, Gaza ap. Theophr. H. P. 3. Sic dictam vohint a Macedonibus Quercum eam, quae dulcem glandem

D produceret. [* Κελένδρυον, Hesychio δρύίνον καϊ το μακρόν. Phot. * Κελενδρύ<τια· κιχησίππον, άπό τοϋ κελέοντος καϊ τής δρυός, ώς μακρόν καϊ δασύ. Schneider. Lex.] Μελάνδρι/ον, τό, q. d. Nigrum quercus, Me-dulla quercus, s. roboris, [Schneider. Lex. Supplein.] Theophr. Μέλαιναι γάρ δή πάσαι (μήτραι) καϊ τής δρυός, fjv κάλοΰσι μελάνδρ υον. || Plinio et Hcrba in segete ac pratis nascens, flore albo odorato. || Sal-samentum, quod Ceteras thynnorum partes praeter cervicem et yentrem, sale conditas habet: sic di-Ctum, ut scribit Oribasius, quod sint nigrantibus quercus radicibus similes. Vide et de nielandryis piseibus Plin. EST autem Μέλάνδρυί, (ό,) secundum quosdam, Thyimi genus grandissimum, ["Athen.3 , 120. Unde ot * μελάνδρυαι, sc. τόμοι, ap. Eund. 1. c, et 7, 315. et τά μελάνδρυα, sc. τεμάχη, ap. Xenocr. de Alim. e Piac. 36. VideSchw. Anim. ad Athen. 11. cc. Apud eund. Athen. (3, 92.) memoratur ex Epi-charmo τέμαχοι * ύπομελανδρυώδες." Scbweigb. Mss.

Hjppocr. 969·] 10 I

3433 ΔΡΥ [ρ. 1055.] ΔΡΥ 3434

1Γ Δρήοχοί, Carina, Alveus navis, ita dictus παρά τό τήν δρϋ% ίχειν, Bayf. de Re Navali. Quidam δρυό-χους injerpr. e Caesare Statumina, τα στηρίγματα τής πηγνυμένης νεώς. || Δρνοχοι, Secures, ων τό %χμα δρύϊνον, Eust. || Ajpcipitur et pro δρυμός, de quo paulo post, [Eur. El. 1173. Anal. 2, 9 3 0 > " || ApVo-"iXpi, Hesycbio τών σιδηρών πελέκεων ai όπαϊ, είς &s "'το στελεόν ενείρέται." [Apoll. Rh. 1, 723. Lex; Polyb. Athen. 209. Procop. Β. G. 4, 22. Theophr. Η. P. 5, 8. " Od. Y. 573." Seager. Mss. " Tiiaaei Lex. 88. et u., Sylva, Pievson. Veris. 88. Archias 7. Jacobs. Anth. 8, 191. Brunck. Aristoph. 1, 84." Schsef. Mss. * Αρΰοχον, Eur. 1. c. Spitzner. de Versn Gr. Her. 75.] " Δριίοψ, (ό,) Nom. avis ap. Aristoph. " " 0 . ( 3 0 4 . : ) diversa est a δρυοκολάπτη,Hes. Alioqui " Αρΰοπες, Populi quidam, Etym. Steph. B."'[" Cal-lim. 1, 469." Schaef. Mss. * Αρυφάσσω, Lycophro 758. δεδρυφαγμενον.] Καταδρυφάσσω, Munio, Sepio, [239·] Αρύφακτος, (ό,) vel Αρύφακτον, (το,) quasi δρύ-φρακτος s. δρΰφρακτον, Tabulatum, Sepes, Cancelli. Sed peculiariter ita vocabantur Cancelli ejus loci, in quo Senatus judicabat Athenis, Bud. Meminit et J. Poll. (8, 17·) et Hes. Dico autem δρύφακτα quasi δρύφρακτα, quoniam ita volunt appellari Gramra. παρά τό .δρυσϊ φράσσεσθαι, Lignis, eliso ρ ob aspe-riorem sonum: legi taraen et curn ρ ap. Xen. te-statur Bud. Hinc διαφράγματα et περιτειχίσματα exp. Lexicogrr. Sed Suid. addit esse et ζυλίνους θώρακας. [Ad Moer. 127· Aristopb. Σ. 386. 552. 830. Ί. 675. Heraclides Ponticus 206. Cor., Scbnei-der. Lex. ad Greg. Cor. 681. Arcad. 85. Liban. 1, 152.. " Herodian. 464. et n., Acta Traj. 1, 223. Thom. M. 251." Schaef. Mss. *"Αρυφακτόω, Polyb. 8, 5. Έκατέραν τήν πλευραν δρυφακτώσανffis, καί σκεπάσαντες < * ΰπερπετέσι· θωρακίοις, Velut cancel-lis muniunt, Casaub. Σκεπάσαντες ηοη ad πλευράν, sed ad σαμβύκην refero, ideoque ΰπερπετέσι θ. ηοη mihi, ut Ernesto, Praealds loriculis signif. videtur, verum Vineis, Tectis." Seager. Mss., * Αρυφάκτωμά, Schneider. Lex. άμαρτύρως.] " Άδρύφακτοέ, Qui mu-" uituset circumvallatus nou est, Nullis cinctus δρυ-" φάκτοις et cancellis, Hesychio άτείχιστος, άφύλα-" κτος, άνευ δικαστηρίου, Judioio carens; s. Carens "judicio, quod intra djusmodi cancellos a senatori-" bus haberi solebat olim Athenis.' Erat enim lo-" cusjudicii quernis tabulis septus, unde et δρύφα-" KTOS s. δρύφακτον nominatus fuit quasi δρυσϊ πε· " φραγμένος." • < •

1Γ Αρυμός, (ό,) Sylva querna, glandifera, Bud. e Po-lyb. 2, (14.) p. 25. a teigo. Sed et generaliter pro Sylva s. Nemore; ut Έρκίνιος, Strabo, Hercynia sylva, Plut. (1, 733.) Λ ίμνας δέ καϊ πεδία καί δρυμούς νεκρών στρατοπέδων πλήθοντας. Aristot. de Mundo, Γ^ πεποίκιλται βαθυζΰλοις δρυμοίς. Ετ Αρνμόν neutr., ut κεραύνια Dionys. Alex. ρ. 80. [Od. Κ. 251. " Lon-gus 3. 8. Vill., Toup. Cur. Post. in Theocr. 3.Eichst. Qurest. 9. ad Charit. 424. Jacobs. Anth. 9, 124. Brunck. Soph. 3, 472. Dequant., Valck. ad Theocr. x. Id. p. 153. Koppiers. Obs. 62. Sohrader. Obs. 75." Schaef. Mss.] HlNC Κατάδρυμοε τόπος, Strabo, pro Sylvoso, Bud. .Qui et Αρυμώδης dicitur, [Diod. S. 112.] SED et Αρυμών, ώνος, ό, pro δρυμός affertur. Α Bud. tamen Dumus et Dumetum redditur in h. 1. Basil. "Ηδη δέ Τίνες τετηρήκασι, καί έκτεμνομένας τάς πίτυς, εις δρυμώνας μεθίστασθαι. [Ορρ. Κ. 2, 78. ad Greg. Cor. 225. Schleusner. LeX. iu .V. T. " Thom. M. 572." Schaef. Mss. * Αρυμόνιος, Orph."Y. 35 ,12 . Schneidero susp. * " Αρυμοτομικός, (a * Αρυμοτόμοε,) Chrys. in Matth. Hom. 52. T. 2. p. 334." Seager. Mss. * Αρυμοφύλαζ, Gl. Saltuarius. * Αρυμοχαρήε, Orph. "Y. 51, 12. al. * κρυμοχαρε'ις, " Ruhnk. Ep. Cr. 280. Heringa Obs. 89·" Schaef. Mss. * Αρυμόθεν, Greg. Naz. 2, 12.] " Apvyiovs, Hesychio τούς κατά " τήν χώραν κακοποιούνται, forsan ob succisionem " quercuum s. arboruni," [a Schneidero non agno-scitur.]

1Γ Αρυάδες ΕΤ Άμαδρυάδες, Nymphae dictae quod cum quercubus nasci et cum iisd. interire crederentur, Plut. (9, 36.) Ου γάρ νύμφαι τινές αύτόϊς Αρυάδες είσϊν Ίσον δένδρου τέκμαρ αιώνος λαχονσαι. Quod autem in

Α Epigr. legitur Άδρυάδες puto esse pro ideoque roalo άδρυάδες curn spiritu aspero: duram tamen esse fateor sync. (Nonn. D. 22, 14. Omnftid V. Lennep. in Classical Journal 26, 416. 27, 216. " Αρυάδες·, Verh. ad Anton. Lib. 207. ad ChaHt. 310. Berfgl. Alciphr. 302. Plato Epigr. 14; Jacobs. Arftb. 7, 196. 11 ,169 . " Schaef. Mss. " Άμαδρυάδες, Νοήη. D. 15, 415." Kall. Mss. " Valck. ad Theocr. x. Id. p. 9. ad Anton. Lib. 207. 208. Verh., Jacobs. Anth. 6, 431:" Schaef. Mss.] 1

" Αρνάζειν, Hesychio φλύαρεΊν, pro quo Varin. " supra διάζειν. Rursum Hesychio δρυάσαί est κατά-

κολύμβήσαι, Subire aquas et mergi. Unde forsdtj •" est Αρυαταϊ, quod exp. άδιψοι, ψεύσται: in hac " signif., a priore δρυάζειν, quoniam οί φ\ναρόν$β£ 'Vsolent ψεύδεσθαι: in illa, a posteridre, quia ήοή " sittunt quae aqnis mergurttur. Α τ Αρυακες? Eid,

Ligna, quae carinam navis bajulant: pro quo-subra " δρύοχοι." [Plut. 7, 274. έκ δρυάδων, Ms. δρυάδβά]

[*' Αρυάριον, Eust. Od. ρ. 479, 30.] ' ^ Β ; " Αρύ'ίνος, Quernus, Roboreus, Qui e quercu s,

" robore est, ut ζύλον: et in (Anal. 21 13.) " II Est Αρύίνος, s. Apvivas, etiam Serpens quidif^ " de quo V. Χέλυδρος, Diosc. 7, 12." [" Epipkff' Haer. 65. fin." Routh. Mss. Nicauder Θ. 4O0S' " Αρύ'ίνος, Eur. Baccb. 1Ί01." Seager. Mss.] " 'tris, Hes. Herba quaedam, forsan a similitu " aliqua quercus. At Αρυιτης λίθος, Dryites - lapis^sT " gemma, est e truncis arborum,· ligiii modo ardeds, " Plin. 37, 11." [Theophr. G. Ρ. 1, 2. κνπάρισΆ$ δρυιτης in Creta.] " Αρυόεντα, Hesychio δρνώδ-iff' [Strabo 929. Νοηη. D. 21, 3 3 4 . : 48. ρ. 1278," " Valck. PhtEn. p. 389. ad II. B. 783." Schaef. Mss.] " Αρυώδης, Roboreus, Quernus." [* Αρυοϋσά Σάμος, Hes. " Αρυϋύσσα, Valck.. Phcen. p. 3701" Schaef. Mss.]

f Αρίος, ΕΤ Αρύος secundum quosdam, Senticetiifii^ Fruticetum; ut Bud. interpr. in Od. Ξ. (353.)οθίΐβ δρίοε ήν πολυανθέοε ύλης. Et addit, Delitesc^SflSfi, qua densissima erat sylva. Sic Gr.1 Schol. τδ δάσος

[? τής ύλης. Εχ Hesiodo ( Έ . 2, 148.) affertur cum ν, άνά δρύα βησσήεντα. " Αρίον, Hesychio*' σύί

τοπος και σύνδενδρος και χλοώδης, ύλη", δρυ] ".Locus consitus arboribus et virens gramine, Sy " Saltus : ut et δρία exp. τόποι * σύνδενδροι Καϊ χλοω-" δεις: procul dubio desumtnm ex Hesiodetf," άνά " δρία βησσήεντα : ita enim et Etytn. scribit, addens, " ipsum esse non per sync. positum pro δρίεα, sed a " sing. δρίον. Suid. ETIAM Αρίος affert pro * σϋν-" δενδρος -τόπος, et id quidem neutri generis: Οΰκέτ' " άν' ίιλήεν δρίος εύσκιον άγρότα πέρδιξ Ηχήσει^ aviels " γήρυν άπό στόματος. Legitur ap. Hom. quoque " δρίοε, sed ambiguum quo genere. ' Porro derlv. " HXNC Αριάεις, Arbofosus, Virens : unde δριάέ&φ^ " nisi δρυόεντα scripsit, Hesychio χλωρά.· Et f i f t t f y , " Αριάω, Arboribus et berbis vireo: cujus particip. " δριάουσαν Idem exp. θάλλουσαν." [Apoll. Rh. 4, 970. έρσήεντα δρία, Eur. Hel. 1342. πέτρινα, " Soph. Tr. 1014." Seager. Mss. " Αρίος, Chardon Magaz. Encycl. Ν. l . T . 1. p. 100 .Τ . V. 2me an. p. 486. 5θί.

D Brunck. ad Gnom. 331. ad Diod. S. 1, 371. Αρίον, Αρίος, Valck. ad II. 22. p. 59. ad Theocr. 262. Schfader Obs. 76. ad Charit. 522. Jacobs. Antb. 6, 400. 7, 5. Sic leg. Simmias 6. cf. Huschk. Anal. 309. Αριήεις, Heringa Obs. 213." Schsef. Mss.]

ΔΡΥΠΤΩ, ψω, Lacero, Lanio. Saepe dicitur de iis, qui unguibus vultum lacerant prse dolore, Apoll. Rh. 2, (109.) δρύφε δέ οί βλέφαρον. Volunt Gramm. proprie esse δρύπτω, Excortico arborem. [Eur. Hec. 652. δρύπτομαι παρειάν, Antip. S. 69. Xen. K.H: 3, 1, 8. " Valck. Hipp. p. 171. Zeun. Ind. Xen. Κ.Π., ad Od. B. 153. Jacobs. Anth. 6, 410. 8, 64."Schffif. Mss.] " Αρυπϊς, a Theophr. Η. Ρ. l , 16. numeratur " inter φυλλάκανθα νλήματα, inter frutices,' qui pro I' foliis spinas habent, ut άκορνα et άκανθος. Αρΰπτψ, " Hesychio άλήτην, pro <Juo supra δρώπτην. Αρνψή, " Hes. αμυχή, * καταζυσμή, Carptio et laceratio, cftM

unguibus fit. Apud Suid. Ms. etiamCod. hpiffc " ζέσματα, tanquam a nornin. sing. Αρύφος, τάΐftdip, " sum ap. Hes. δρυφοϊ, ξέσματα, a nomin. sing. Apv-

3435 ΔΥΗ [ρρ. 1055—1056.] ΔΥΝ 3436

" φοι, ό," [Apud Schneider. Lex. est καταζνσμός, i ηοη — i , Mu%r. ad Eur. ρ. 229." Schaef. Mssi] « Apvfas, c$os, f/,.Unguis, Laniatus. Hesychio enim " hpv<j>ahes sunt όνυχες, * καταζύσματα, λύπαι, όδύναι, " τα άπαπληγών πελιώματα. Dicitur παρά τό δρύφαι. μ 4p^«>'„Pe8ychio περα/νβιν, forsan obsceena signif.: " δρυφόμενοι, Eid. χθειρόμενοι. Αρνψαλα, Hesychic " μέτελλα δρυώδη. Pro quo Etym. habet Αρύψελα, " esse dicens, λέμρατα, φλοιούς, s. τούς άποδρυπτύμέ^ " νονς φλοιούς, παρά τό δρύφαι, q. e. λεπίσαι: ut Par-" then. Ουδέ πόροι ρίζης δρύφελα Ποντιάδος : sed abu-" sive et φύλλον δρύφελον dixisse eund. Parthen. έπ, '[ τον σελίνου." [" Αρύφελον, ad Moer. 331. Toup Opusc. 2, 105. Jacobs. Anth. 8, 167. * Αρύφιον ibid." Schaef. Mss.] " Αρυφόπαιδα, Hes. esse dicit τήι " λαμυράν : alii * απαλόπαώα.. Αρνψογέραντας, Eod

teste vocant τονς άτοπους πρεσβύτας καί.οιονεί άτι· " μονς." [* Αρυπτός, unde * 'Άδρυπτος, Νοηη. D. 11 13£. I3t424. 25, 668. " 41, 19.4." Kall. Mss. * Άμ φάρυπτω, unde] Άμφίδρυπτος, in [Anal. 2 ,14 . ] Undi-que laceratus. Άμφιδρυφής, II. Β. (700.) άλοχος,· q. d. Circumlacerata.faciein, Undequaque lacerata. Aut secundum alios, Utrasqfle lacerata genas. [" Orac. ap. Herod.6,77." Schweigh. Mss. " Valck. Adoniaz. p. 324. Herod. 474. Boiss. Philostr." 392. Schaef.-Mss»] " Άμφίδρυφοι, JHesycbio πένθος έχουσαt, potius " sonat Quse sese in luctu undique carpserunt et la-" niarunt unguibus, άμφοτέρας τάς παρειάς κατεζεσμέ-" ναι, Utrasque scissae gen<js," [II, Λ . 393. " Boiss. 1. c." Schaef. Mss.] " Άναδρύφει, Hesychio άναζη-" ρανεΐ, pro quo scr. putarim άναζανε!: nam δρύ-" πτειν signif. ζαίνειν, Carpere unguibus." [A Schnei-dero non agnoscitur.] Άποδρύπτω, [Schol. Apoll. Rh: 2, ,109. " Heyn. Hom. 8, 394. Thoin. M. 788. Jacobs. Anth. 11, 99. Toup. Add. in Theocr. 404. Bergler. Alciphr. 393." Schaef. Mss.] " Sive Άπο-" δρύφω, Unguibus carpo, rado. Hes. enim άποδρύ-" φοι exp. ζαίνοι rj άποζέση: procul dubio-respi-" ciens.ad.ll. Ψ. (187.) Ω. (21.) ίνα μή μιν άποδρύ-" φοι έλκυστάξων, Dilaceraret. Suidae άποδρύφω est " έκδέρω, Excorio, Pellem s. Corium detraho." [Buttni. A. Gr. 1, 388. " Jacobs. Anth. 8, 64." Schaef.. Mss. Apud Nicandr. Θ. 709· * Αιαδρυφής, falsa lectio pro * διατρυφής. * " Έκδρύπτω, Theod. Prodr. 394." Elberling. Mss.] Καταδρύπτω, Dilacero, Dilanio, Discerpo ; ut καταδρύψασα παρειάς, Epigr. Et pass. Hesiod. ( Ά . 243.) κατά δ' έδρύπτοντο παρειάς.' [" Jacobs Anth. 6, 410. 8, 14. 10, 173." Schaef. Mss.] HlNC Καταδρύμματα χειρών ex Eur. (Suppl. 51.) affertur pro Lacerationibus manuum, i. e. quae factae.sunt a manibus, [*ΠαραδρΰπΓω, Liban. 4 ,154 . ] " Περ,ιδρύφη, Hesycllio * περιζέjj, a δρύφω S. δρύπτω. " Inde pass., II. Ψ . (3$5.) 'Αγκώνας τε περιδρύφθη, " στόμα τε ρϊνάς τε, Circnmci.rca laceratus ac saucia-" tus est." [" Huschk. Anal. 237. Jacobs. Exerc. 2, 81." Schaef. Mss.]

" Αρυμάζεις, Hes. proprie quidera esse ait σπαρά· " ζεις, Lacerabis, Laniabis: sed :usurpari etiam pro " συνέσει καϊ προσομιλήσει, Consuetudinem et com-" mercium babebis. Eidem Αρυμάσσειν est ηοη solum

" in Epigr. (Antip. S. 111.) Αύτοϋ σοι παρ' άλω ν ι δυη* ' παθές έργάτα μύρμηζ Ήρίον έκ βώλον διφάδός έκτι-' σάμαν." [Manetho 6, 15. " Jacobs. Anth. 8 ,105." Schaef. Mss.] " Ε quo SUBST. Αυηπάθεια, Laborum ' et aerumnarum perpessio. Apud Hes. scriptum ' Αυηπαθία, quod ex Epigr. quoque affertur pro Do-.' lor, Cruciatus," [ " Jacobs. Anth. 10, 16." Schaf . Mss.] " Etym. etiam δυηπάθεια afFert pro κακοπάθεια, ' δυστυχία." [* Αυήπαθος, Hymn. Hom. 2, 486. ' Ruhnk. Ep. Cr. 213." Schaef. AIss. * Αυηπαθέω, Νοηη. D. 26. ρ. 682, 22.] " Δυάω, Nugor, Ineptio.-;< Hes. enim δνάει exp. φλυαρεί, άλογε! : pro quo ha-

bet etiam δυάζει, ut et Suid. Alioqni Ανάω, deri-;1 vatum a δύη s. δύα, est In miserias et calamitates ;i conjicio, Infortuniis et aernmnis implico: ut Od. ;s Y. (195.) Άλλά θεοι δυόωσι πολυπλάγκτους άνθρώ-'' πους Όππότε κεν βασϊλεϋσιν έπικλώσονται όίζύν. " Ionico enim ibi pleonasmo τοϋ ο dicit pro δυώσι. " Ανερον, Suidae βλάβερόν, επιβλαβές. Apud He-" sych. oxytonws Ανερός, έπίπονος, τολμηρός." [Maxim. de Electt. 65. 182. " Inscr. ap. Walpole Travels 561." Boiss. Mss.]

ΔΥΝΑΜΑΙ, ήσομαι,. ημαι, Possum, II. Α. (562.) Πρήζαιδ' έμπης οντι δυνήσεαι. Et οντι δυνήσομαι χραι-σμεϊν, ibid. At Od. Η. (445.) de Dea, δύναται γάρ άπαντα. Et II. Α. (393.) Άλλά σύ, εί δννασαί γε, περίσχεο παιδός έήος, in quibus itidem 11. sub. infin.: Xen. Έ. 3. Τήν πάλιν μή βούλεσθαι ή μή δύνάοθαι έλε'ιν. EThuc. Ού δύναμαι βιοτεύειν, Νοη possum vi-vere, s. potius, sustineo vivere. Jungitur interdum superl. siput Lat. Possum : ut, Ώ Ϊ έδύνατο τάχιστα, Xen. Quani poterat celerrime. Sic Κ. Π. 5, (5, 6.) Καί προθυμούμενος πραζαι όπόσα πλείστα ήδυνάμην : sed quaedam exemplaria habent πραζαι ώς έγώ πλεί-στα ήδ. Sicut. paulo post legitnr, "Ανδρας άγων σοι ώς έδυνάμην 'πλείστους. Dicifur et ού δύναμαι μή cum. infin., ut, Ούτι δ. μή γελφν, Νοη possum ηοη ridere, Fieri ηοη potest quin rideam. Cum pass. etiam infin. ut, Ούδέ δυνάμενοι πολιορκείσθαι, Thuc.

3 3. Et δυνάμενος άντιλοιδορηθήναι, ΥV. LL. [" e Plut. Mor. p. 88. de Utilit. §. 5." Boiss. Mss.] In-terdum vero impersonaliter ponitur δύναται, ut Plnt. de Virt. Mor. Αυναται άρετήν γεγονέναι και μένειν άύλον, Fieri potest ut virtus sit etc. || Interdum ad-jectum dat. habet, ut δύνασθαι χρήμασι ap. Lys. (248.) Ό δέ πλούτων και δυνάμενος χρήμασι. Dicitur vero ei'δύνασθαι τω σώματι ρϊο Valido corpore esse et robusto, ab Eod. (742.) accipiendo σώματι pro τη τοϋ σώματος-ρώμη : ut ipse loquitur, Καί γάρ τω σώ-ματι δύνασθαι, και ούκ είναι τών άδννάτων. jEschin. quoque δύνασθαι τω σώματι d^xit, sed pro Valere, i. e. Firma esse valetudine, ορρ. τφ άρρωστείν. Scien-dum est autem interduni δύνασθαι sine his dat. eand. signif. habere ; ut rursus ap. Lys. ό δννάμενος, sicut et ό δυνατός idem est qui et ο δυνάμενος τ ψ σώματι, opponiturque utrumque τφ άδύνατος, Invalidus. Sic vero et δύνασθαι interdum signif. i. q. δύνασθαι χρή-μασι, ap. ipsum quoque Lys.>142(=119.) 'Εξόν αύτφ και τών τριάκοντα γενέσθαι, και μηδενός 'έλαττον^δύνα-

τό ΐύ πτειν ζύλοις, sed etiam τρέχε ι ν." ['Εδρίμαζεν, D σθαι, Opibus et potentia valere; nam plus etiani signif. Eid. ίθραυσεν, 'έσφαζεν. J. Poll. 5, 93.] " Άδρύμα-" κτον, Hesychio καθαρό ν, Purum et. intactum, a δρν-" μάσσω, habente et Lacerandi et Futuendi signif."

" ΔΥΗ, Hesychio δυστυχία, ένδεια, πόνος, ταλαιπω-" ρία, Infortunium, Inopia, Labores, ^rumnae, Suidae " quoque κακοπάθεια, δυστυχία, aiferenti e Callim. " δύην τ' άποθεν άλάλκοι, "Ην ουδείς ποθέει. Et e Fa-" bulis, Τούνεκα τήν ϊδίην οντις όπωπε δύην. Itidem " ap. Od. Η. (215.) ή γάρ με δύη έχει ήλιθα πολλή. " Et Nicander Ά . (19·) δύη δ' έπιδάκνεται άκρον Nei-" αίρης, pro τή ταλαιπωρία τοϋ πάθους: (Θ. 920.) " "Οφρα δύην όλοοΰ καί πότμον θηρός αλύζης, pro βλά-" βηγ, Noxam." [Soph. Aj. 956. " Gesn. Ind. Orph. Bentl. Opusc. 74. Toup, Opusc. 2, 67. Ja-cobs. Emendd. 25. Anim. 293. Anth. 6, 289. 8, 208. Simonid. 4, 21. ad Charit, 357· Wakef. Eum. 62. 268. jdalliiQ. 1, 543." Schaef. Mss.] " Αυηπαθή», La-" boruin aeruranarumqie patiens, Suidae καρτερικοί,

quam δύνασθαι χρήμασι. Thuc. 4. ρ. 155. Καί άπ' αύτοϋ δύνασθαι έν τοίς πρώτοις τών Ηπειρωτών. Ιη-terdum tamen δύναμαι redditur simpl. Potentia prae-ditum esse, vel Auctoritate valere. Plut. Philop. 119. Γένουϊ re πρώτου κάι δυνηθείς έν τοίς μάλιστα. Unde μέγα δυνάμενος ap. Hom. Thuc. Magna po-tentia praEditus, Potentissimus. Sic dicitur μείζον, μείζω δύνασθαι, μέγιστον δύνασθαι. || Invenitur et δύνη in 2 pers. pro δύνασαι, ut " κάθη pro κάθησαι," έπί στη pro έπίστασαι, et alia, de quibus ΒικΙ. 103.

Αύνασθαΐ, Valere, iEstimari, ut interpr. Bud. iu Xen. Κ. Ά . 1, (5, 6.) Ό δέ σίγλος δύναται επτά άβο-λους καϊ ήμιωβολιον. Sic Aristot. (Ec. 'Εζέδωκε τήν δραχμήν δύο δυναμένην δραχμάς. Et a Luciano (2, 926.) όβολός dicitur δύνασθαι sine adjectione pro Valere, i. e., inquit Bud., Probus esse et legitimus: Καί δύναται παρ' έκείνοις 'Αττικός ή 'Αθηναίος όβολός. Ε Greg. autem de Bapt. affertur, Ήμίν δέ τήν * συν* νέκρωσιν τοϋ Χρίστου δύναται pro Praestat: qui a uvi-

3437 ΔΤΝ φρ. 1056—105f.] ΔΥΝ 343$

misfnatlttlBtaph. sumsisse videri potest. || At vero Α ap. ArnPph. Πλ. (842.) Το τρνβώνιβν δέ τί δύναται; r e d d i t i f Quid sibi vult? Sic veroet ap. Thuc. Αύ-ται αϊ άγγελίαι τοϋτο δύνανται sigaif. dixerim Hoc sibi iMuot, s. potiiis, Hunc usum babent, Ad hoc comparatae suot, q. d. Hoc efficere 'possunt.

"'Ηδννάσϋψ pro έδννάσθης, Potuhti, Jerem. 20 . " Sic ήδυνάμην et ήδννήθην, quas Attica sunt: vide " ABomala.'"'

Δννάζομαι autem inus. est, a quo tamen fornjatur aor. έδννάσθην tam in prosa, quam in carm. usitatus, Od. E. (319·) ούδ' έδννάσθη, vel οΰδέ δυνάσθη Αίφα μάλ' άνσχεθέειν μεγάλου νπό κύματος έρμης. Xen. Έ . 7 , (3 , 3.) Εΐ μέν ονν έδννάσϋην έγώ : 6, (1, 1.) Μήποτε μέγα δννασθώσιν. Ejusd. autem συστοιχίας esse tradit Eust. δυνάστης, et ab eo deducta δνναστέύειν fit δυνα-στεία. Idem scribit δννάσθη esse a δννά£ω, hoc au-tem origtnem habere a δΰνω, e quo δύνω fieri δύνημι, et pass. δΰναμαι. HLNC certe fit et adv. Άδυναστί pro άδυνάτως, Hes. , [" Δύναται το έπος, Hoc verbum valet vel signifi- Β

iat , Herod. 2, 30. Nongentae generationes valent 10,000 annos, 2, 142." Scbweigh. Mss. Cum inf. fut., Schaef. ad Apoll. Rh. T . 2. p . 333. Lobeck. ad Phryn. 748. Schaef. Meletem. Cr. 99. Significo, Idem ad Diohye. H. de Comp. VV. 88. pro έθέλειν, ad Greg. Cor. 136. et Irid. Δυνάμενος, pr. prod., Spitzner. de Versa Gr. Her. 74. οί δυνάμενοι, Lo-beck. 1. c. 197. άδύναμαι, 565. δύνη pro δύνασαι, 359. δυνήσασθαι, 719·: Thuc. 6, 36. 40. Aristot. Peplo 6. Strato 55. " Ad Charit. 587. Kuster. V. M. 13. Jacobs. Antb. 10, 59- Wakef. S. Cr. 5, 115. Boeckh. in Plat. Min. 148. ad Dionys. Η. 1, 202. Xen. (Ec. 3, 13. ad Xen. Epb. 284. ad Herod. 563, ad Charit. 338. Brunck. ad Poet. Gnom. 286. Toup. Opusc. 1, 436. Demonstro, Dionys. H. 3, 1761. Volo, ad Just. Mart. 88. Steph, Dial. 50. HeyB. Hom. 5, 600. Bast Lettre 77. Koen. ad Greg. Cor. 57. Fi-scher. ad Palaeph. 168. Valck. Oratt. 396. Toup.E-mendd. 4, 472.Praesto, Efficio, Boeckh. iu Plat. Min. 143. Bibl. Crit. 2, 1,47· Valeo, Idem sono, Duker. c Praef. Thuc. 7. Rubnk. de Lottgino 19. Significo, ad Herod. 338. 366. 478. Paus. 1, 376. Koppiers. Obs. 35. Plut. Mor. 1, 9· Ammon. 97. De numis, Brunck. Soph. 3 , 529. Senfcu mathematico, Jacobs. Anth. 12, 151. Plato Tbeaet. 302. et 'Heind.: Ορρ. βοΰλομαι, ad Phalar: 272. Heind. ad Plat. Hipp. 175. Conf. c. βοΰλομαι, ad Dionys. H. 3 ,1748. Δννώμεθα et δυνάί-μεθα conf., Schneid. ad Xen. CEc. 36.; δνναίμεθα et δυνάμεθα conf., ibid. ; δνναίμεθα et δυνάμεθα, Heind. ad Plat. Cbarm. 110.; δύναισθε et δύνησθε, Sclineid. ad Anab. 123. De augm., Tboni. M. 259. Τ . H. ad Plutum p. 223. ad Diod. S. I, 698. 699. Valck. ad Ammon. 195. Zeun. ad Xen. Κ. Π. 277. 383. 397. ad Xen. Eph. 174.254. Cum inf., Thom. M. 161. ad Diod. S. 2, 454. 535. Soph. Phii. 1394. Cum accus., Dionys. Η. 1, 207. Heind. ad Plat. Hipp. 163. De indic. et cong., Phryn. Eol. 158. Thom. M. 252. Δ. προς, seq. accus., Brunck. Aristoph. 1, 271. Τ . H. ad Plutum ρ. 288. Δυ-ναιμ' άν barbarum, Porson. Phcen. 418. Brunck. ad D ^ s c b . Prom. 764. Masgr. ad Eur. 194; Markl. Suppl. 136. Δΰναιτ' αν, ibid. Porson. ad Hec. 1183. Δύνη, Jacohs. Auth. 6, 378. Koen. ad Greg. Gor. 192. Pythag. 8. 19. Δύνη, δύνψ, Porson. Hec. p. 18. Ed. 2. Valck. ad Theocr. 10, 2. Heyn. Hom. 6, 652. Δε-δυνήσθαι, Erf. ad Aj. p.' 446. Δύναμ', Τ. Η. ad Plu-tum p. 326. Δύνωμαι, Markl. Suppl. 136. Δύνωμαι, δυνήαι, Hom. 5, 235. Δυνεώμεθα, ad Herod.

325. 580. Ήδυνέατο, ad 330. 363. 'Άδύνω, έδΰνασο, Moer. 182. Έδυνάσθην, Brunck. (Ed. T. 1212. ad Herod. 553. Οί δυνάμενοι, ad Lucian. 1, 260. M^ δυνάμενος, absolute, XeB. Κ. 'A. 4, 5, 12. Έδυνήθην, -ήδ., Verh. ad Anton. Lib. 296. M«er. 175. et η. Δυ-ναίμεθ' αν, Markl. Iph. ρ. ΐ69· Δυνήσομαι, Porson. Med. ρ. 66 . Et τι δύνασαι ete., Abresch. jEsch. 2, 38. Heyn. Hom. 4, 104. Δύνασθαί τι, Wakef. ad Mosch. 4, 19. Δ. μέγιστον, μέγιστα, Scbn. ad Xen. Κ. 'A. 136. μεγάλα, ad Xen. Epb. 207· Δύνασαι γάρ, δύνα-ται γαρ, Τ. Η. ad Lucian. 1, 173. Abrescb. Lectt.

Arist. 105. Heinsii Adters. 225. ad Callim. 1 ,46. Odi Π. 208. Jacobs. Antb. 11, 75*'(κύριος γάρ Itbyph. Carm. Deroetr. Poliorc.) Τόν τον λέγε^Ιν νάμενον, Etyffl. Μ. 356, 43. Χρήμασι πλείούι δυνα-μένους, Dionys. Η. 1, 304. Οδϊ ήδύνατο πλείονς, Diod. S. 2, 447. Δι' επιμελείας ijis έδνναντο πλείύψης, Dio-nys. Η. 1, 174. Μέγιστον &ς έδύνϋτο. LongU» 28.Ήι έδΰναντο ώί τάχιστα, Xen. Κ. Π. 7» 5, 26." Setefei;

• Δύναμις, Potentia, Vis, Vires, Facttltas, Od. B.(62.) rHr' άν άμνναίμην, ε'ι μοι δύναμίε γε Irapetfy. ' Sic 3u. tem et Hesiod. (Θ. 420.) έπεί δύναμίς γε πάρεσϊι. Ρτο quo alibl dicit Hom. δύναμις γάρ έν ύμίν. Idem pro eo, quod dici solet είε δύναμιν, Pro yiribas,^!, Θ. 294.) dixit &ση δύναμίε γε πάρέστι. At vero pro Rti-bore corporis, Od. T . (237·) Τνοίης οίη έμή δύίταρ,ι καί χείρες έπονται: sed «redideriM1 δύναμις καϊ jfitpgi posse etiam accipi pro δύναμις χειρών. FreqaertSs^ simo in usu est et ap. prosae Scriptt. Xen. K.Ifty· (5, 5.)"Oott κρείττω έστϊ Τής Ημετέρας δ., Quai virrbns nostris majora sunt. Plato de Rep. 2 . 'iis έαΜναρά σψίσι δ. έκ θεών ποριξομένη, Vis quafedam et facultas: Καταλύσαμε* τήν τής βουλής δ., Isocr. Areop-. Po-tentiam/ Potestatem, Auctoritatem. Sic τή δ, πρώ-τοι, Thuc. Et Dera. 01» 2. Δ. βεβαίαν κτήσαώαι. Cutn autem signif. simpl. Vhree alicujus et facufta-tem, ut in prioribus illis 11., juagitur cum έχ^ια-terdum et cum εϊμί et praep. έν: ut Isocr. de Paee, ΤοΜ,ύτήν έχονσι τήν δ. ώστ' ώψελήσαΐ τονς άκού6ν+άι£ Εχ Eod. affertur et Δ. έχω προς τοντο. Cwm είναι ΖΠ-tem dicitur, "Ει» δ. είμι τοΰ ποιεϊν τοϋτο, pro Possura boc facere ; qiro locuti eunt modo Thuc. et Plato. Quod autem Lat. dicitur Pro viribus, virili parte, Quoad Possura, etc. Gr. est είς δ. Thuc. 8* 0»r> άλλω οΰδενί ες δ. έπιτρέψειν. Et Eis δ. άνθρωπΙ^ην e Plat. ^ J . Dicunt interdom et κατά δ., UNB δύναμιν adv. ap. Hesiod. Plato autem dicif etiam Όσον γε δυνάμείος παρ' έμοί γ' έστι'. quod loqiieiitfi genus ex illo Hora. 1. c. manasse arbitror. || Ditio, ap. Thuc. || Δυνάμει esse dicunt GraSci Quod actu quidem non est, sed «sse potcst; ut semen est qoi-dem exiguum, sed δυνάμει est magna arbor. Sic E-rasm. Vide de δύναμις et ενέργεια ap. ArisWt. Me-taph. 8. p. 69. || Non solum Vis et Facdtas^sed tt Scieatia atque ars omnis, Bud. Et sunt quffid#B άλογοι δ., quaedam μετά λόγου. Idetn alibi, δυνά-μεις, Artes, Facultates, Aristot. Top. Hem, δυνάμεις vocantur Rhetorica et dialectica ab Alex. id Topica. || Medicamentum, ita diotum a viribus, quibus polfe, Medicamenti compositio et structura, Gal. saepe in libro τών κατά Γένη, ut τετραφάρμακοςδ.: et δ. όφθάλ-μικαί, Medicam«nta oculorura, VV. LL. || Huc pertinere puto, quod dicit Xen. (Κ. Π. 8, 8, 7.) Τό( δ. τών φυομένων έκ τής γής. || Exercifu?, Copiae, Gall. ad verbum Les forces, Dem. de Cor. et Hfero-dian. saepe. Item plur. δυνάμεις, ut Lat Copiae; uode ναυτικοί δ., Polyb. Navales Copiae. Xen, autem dicit etiam sing. δ. ναντικήν, πεζική ν, Ιππικήνέ || Va-lor, βΐ modo Lat. est, Pretium, Plut. Lyciirgo,' Δ. όλίγήν τφ νομίσματι 'έδωκε. [Plato de LL. 7· Ρ· 3^9· Dio Cass. 55, 3. δ. τοϋ ονόματος, Thuc, 6, 46. Isocr. Panath. 11.: i. q. έμβαδον, Jambl. V. P. 376. (Sal-mas. Exerc. 492.) κατά δ., cui ορρ. καί' ένέργειάν, Protr. 16Ο. Kiessl. Δύναμίς έστι, Schaef. ad DioWys. Η. de Comp. VV. 231. de Eloqueiitia, 410. Mediv camentum, ad Gregl Cor. 640, 907. Materia, 640. quo compendio scribatur, 805. " Ad Diod. S. 1, 621. 2, 56. 139· 240. 343. 500. 551. Pbryn. Ecl. 108. ad Litcian. 2, 63. ad Dionys. Η. 1, 19. 258. 454. Toup. Opuse. 1, 95. Ammon. 45. Valck. Aniffl. 106. ad Xen. Eph. 130. Fischer. Ind. Palaeph. Wes-sel. ad Herod. 243. Wakef. S. Cr. 3, 29. Locella ad Marbod. 163. Gasaub. ad Athen. 44. NiclaS. ad Antig. p. 227· Wassenb. ad Hom. 31. Eloqoenda, Kuster. Aristoph. 50. Diod, S. 2, 554. ad Dionys.

H. 1, 3. 3, 1320. Plut. Alex. 129- Schm. ScieMtie, Heumann. Praef. ad Conring. xiv. Sigtdficatio, Athen. I, 10. MedicameBtura, Plut. Mor. l , 527· cf. 620. ad Diod. δ Γ ΐ , 8. 109. '288. 294. Lennep. ad Phal. 125. Copiae, ad COHK Nep. 46. Stav., ad Diod. S.

! 3489 ΔΥΝ [ρρ. 1057-1^234.-342. Quadratum, Heind. ad Plat. Thea>t. Α 800. Quidi» Euclide? Gott. Anz. 1794. 187. St .p. 1880. cf. I&ehtiar. de Cubi Duplic. 119. De nunffe, Pklt. Mor. 1, 903. Conf. c. στρατιά, ad Dionys. H. 3,1840. ; cum &ύνεσιε, ad Diod. S. 2, 510. Seq. ittf,, Jacobs. Anth. 6, 203. Plur., ad Diod. S. 2, 256.

376. 380. λόγου δ., sine artic., Heind. ad Plat. Phsdr. 331. Ets δ., 283. Wakef. Ιού. 566. ad Lu-ciaa. 1, 486. IIpos δ., Heind. ad Plat. Phaedr. 2Q1. 'Εφ'δσονήμιν δ., Diod. S. 2, 318. Ώί έμοϊ δ. ,Ίιΰ $W©nys. H. 4,2086. Δυνάμει ύπάρχείν, Burgess. Preef. ad DftWes. p. xxx." Schaef. Mss. * Δυναμοδύναμιε, Biogr. Plat. p. 18. in Bibl. dei· Altert Liter. T . 5. * Δϊϊαμοννμία, Dionys. Areop. Div. Nom. 8, 1. * Δυναμοποιόε, Ccel. Hier. 8, 1. * Αΰτοδΰναμιε, Athan. c. Genfe 1, 51.]

Άδύναμοε, Imbecillus, Viribus defectus, Ut seties άδ» ap. Alex. Aphr. Apud Diosc. ΟΊνοε άδ. 6 τήν αύτήν ·έχων τψ δευτερίφ δύναμιν, Vinum imbecille; c«j«9BK»di est factitiuiti, quod medici dant aegris, quibus viai noxam timent: ita dictum, quod admixta Β prius aqua, deinde igni excreta ejus vires quasi fran-gercntur. [" Lobeck. Aj. p. 251." Schaef. Mss. * Ά -δνναμέω, Schleusnef. Lex. in V. T. Plato Crit. 121 = 10, 65. cf. Cattier. Gazoph. 18.] 'Αδυναμία, ή, Iffibecillitas, Virium defectus ad aliquid agendum, Impotentia, si dici posset pro Noii posse, Antipho, Έν τούτω με βλάπτει ή τοϋ λέγειν άδ., Hac in re mihi nocet destitutum esse dicendi facultate. Plato de Rep. 2. Άδνναμίφ τοϋ άδικείν άκοντες αυτό έπιτηδεύ-ovtn. Jtem δυνάμεις et άδ. ap. Lucian. ορρ; [Schleu-sBer. 1. c. " Dem. 399." Seager. Mss. " Thom. M. 30, Tyrwh. ad Aristot. 199." Scheef. Mss. * Φίλαδί-ναμος, HippOcr. 394, 38. * Άπειροδύναμοε, Dionys. Aieop.de D. N. 8, 3. p. 622. " Stob.Ecl. 1. p. 101. A^lepius ad-Ammon. 101." Boiss. Mss. Άρτιοδύνα-μοε, Scbneider. Lex. Supplem.] Αυτοδύναμος, Per se potens, ut Deus, Greg. [Theophi Simoc. Hist. 2, 4. 13. * Ένδύναμος, Lobeck. ad Phryn. 605. Themist. Qr. 34. p. 20. * " Ένδυνάμως, Valck. ad Ammon. 87." Scbaef. Mss. * Ένδυναμύω, Schleusner. L c. c Gloseae: Ένδυναμοϋμαι' Praevaleo. * Έναντίοδύνά-μόε, Eust. Ih A. 304. Nicorft. Arithm. 1. p. 78.] Ισοδύναμος, JEque potens, Alex. Apbr. [" Eust. 44, 21." Seager. Mss. Schleusner. 1. c. " Ad Charit. 446.'' Schaef. Mss. * Ίσοδυνάμως, Eust. 54, 4 2 = 7 2 , 33.] Ίσοδυναμέω, jEque sum potens, [Prol. ad Si' rach. « Wolf. Proll. 208. Musgr. Hel. 2." Schsef. Mss. * Ίσοδυναμόω, verbum nihili, Etyrti. M. v. EIs p. 305.] Μεγάλοδύναμος, Multum potens, [" Const. Maapss. Chron. p.70."Boiss. Mss. Lobeck. 1. c. 605. Gregentius Disp. Jud.] Μεγαλοδυναμοϋμαι, Potentia pWBSto, ex Epict. [19,2. perperam pro μέγα δύναμαι. *·•" Μικροδύναμος, Const. Manass. Chron. p. 95.

* ίίήτηοδύναμος, 131." Boiss. Mss. * Όλιγοδύναμος, Scbneidero susp., Scbol. Ορρ. 'A. 1 ,623. * Όμοδύ-ναμος, Dionys. Areop. de D. N. 4, 11. Theophyl. in Ji>. 10. p. 712. Lex. Gr. Lat. ap. P. Baldvin. l 6 l l . affert e Nov. Const. * Όμύδυναμέω, Procli Parapbr. Ptol. 1 ,11 . ρΛ39. * Ομοιοδύναμος, Osanu. ad Phi-leaion. 264. * Ώανδύναμος, Schol. Aristoph. Θ. 324.] D ΪΙαντοδύναμος, Omnipotens, Greg. [" Schol. ^ s c h . S. c. Tb. 172. Proclus Eptanus p. 17." Boiss. Mss. Sehleusner. 1. c. Chrys. in Dan. 188. Cotel. * Πλει-στοδύναμος, unde * ΤΙλειστοδυναμέω, Isid.· Pelus. 483. * Πολνδι/ναμοί, Eust. Od. p. 18, 46. 180, 13. " Gonst. Manass. Chron. p. 77." Boiss. Mss.] "Π0-" λυδυναμία, Multa potentia s. vis, Bud. Sic Plaut. " Multipotens pro πολυδύναμος." [* " Ύαυτοδύναμος, Eust. II. ρ. 60, 25." Seager. Mss.: Od. p. 547, 34. * Ύαντοδυναμέω, Schol. Eur. Or. 1·62. * Ύπερδύνα-μοι, Themiet. ρ. 8.]'

Δυναμικός, Valens, Efficax : δυναμικ&τερος, Valed-li&r, Efficacior, Plut., Bud.; quietiam annotat Diosc. δνναμικώτερον et δραστικώτ€ρον, ένεργίατερον et έμ-IfiaKtAtepov ρκ> eod. accipere. [" De vino nigro s. φ)ί&ρ, δννα>μικifraris έστι, Athen. 1, 26. (42.)" Sfbwigh. Mss. Diosc. 1, 53.]

Δυναμοω, Validum reddo, Confirmo, [Lobeck. ad Phryn. 605. Schleusner. Lex. in, V· T., Synes. 100. Abresch. ad Gattier. p. 18.] QUOD «t Ένδυναμύω.

-105#.] ΔΥΝ 3440 Sed pass. Ένδυναμοϋμαι redditur etiam C®v/ilesco, [Gl. PraBvaleo. Sed vide Ένδυναμέω. ^Moatorg. Η. E. 12, 8. * Ύπερδυναμόω, i. q. κατάδφίσΤεύω, Schleusner. 1. c.]

Δύνασις, i. q. δύνάμις, Hes. Ιά VV. LL. «x Eur. [Iph. Α. 1090; Ιού. 1012. Herc. F. 776. Andr. 483. Soph. Antig. 951.] Ε ΐ 'Αδυνασία, i. q. άδυναμία, ap. Thuc. 7, (8.) nam quod Antipho dicit ή τοϋ λέγειν άδυναμία, ab Co dicitur τοϋ λέγειν αδυνασία. [Thuc. 8, 8. Herod. 3, 79· Est ab άδύνατος, quod vide. " Ad Mcer. 29. Thom. M. 30." Scliaef. Mss.]

Δυντ{ρός, Potetis, Pollens, Bud. e Basil. Hexaem. 45. [* Δυνητος, unde * " Δυνητικός, Schol. Theocr. 1, 4." Boiss. Mss.]

Δννατός, Qui potest, seq. infin., Tbuc. 4. Ον δ. έσόμενον, pro ού δυνησόμενον : Δ. δέ δοκω είναι ταΰτα πραζαι μετά σοϋ βουλευόμενοε. Interdum redditur potens, Idoneus ; ut, λέγειν τε και πράσσειν δυνατώ-τατος, Thuc. Oratiorie et rebus gerendis potentissi-mus, Ad dicenduiti et ad res gerendas maxime ido-neus. Cum dat. fionnunquam; ut δ. χρήμα&ι, Plut. At sine adjectione δυνατοί dicuntur aliquando Pro-eeres, Primores; ut οί δ. Περσών, Thuc. 1. et τών έν τάίς πόλεσι δ., Plut. || Qui corpore valet, Vali-dus: sicut αδύνατος, Invalidus, Bud. e Lys. 159. || Possibilis, Qui iieri, esse potest: Οΰ γενέσθαι δ. άρχή, Isocr.: Plut. de Lib. Inst. Εί δέ.μή, τργε δυνα-rrj χρηστέον. Synes. Άντεισηνέγκαμεν αύτψ τόν δ. et μή τόν δίκαιον έραναν. Et τόν δ. τρόπον ap. Eund. Quantum capit humanus captus. Item δυνατόν έστι cum infin. Ut Isocr. Ά καί τοις κακοις διαπράξασθαι δ. έστι. Saepeautem utuntur cum ώς vel κατά, pro eo, quod Lat. dicunt Pfo viribus. Thuc. 5, (23.) Τρόπω δποίω άν δύνανται ίσγυρωτάτω κατά τό δ. Dem. autem Olynth. 3. post παντϊ σθένει addidit κατά τό δ. Saepe autem cum superl. ponitur ώς δυνατόν: ut Isoci. Panath. Ώς δ. πλείστον. Sic Ώε δ. βέλτιστος, Xen. Sine superl. ap. Plut. Themist. 'iis δ. σώζειν. Dici-tur etiam είε τό δ., sicut είε δύναμιν. Itenl 'Es το έκείνου δ. Xen. Ead. signif. έκ τών δ., et τά γε δ. [Xe^Mem. 1, 1, 13. 18.; 1, 2, 24. 3, 5, 1. 4, 2, 6. Diod. S. 14, 115. Dionys. Hal. Α. R. 7, 15. τήν'δ. " Fischer. Ind. Palaeph. Bast. Specim. 42. ad Pha-iar. 124. 287. 292. ad Herod. 507. 515.707. Tborii. M. 444. ad Cbarit. 414. 489. ad Diod. S. 1, 422. 436. 2, 475. Wakef. S. Cr. 5, 83. Kuster. Aristoph. 71. Palladas 7· et Jacobs., Lucian. 1, 819. 2, 92. Dionys. H. 2, 699. Heiind. ad Plat. Phaedr. 302. Dives, Wyttettb. S«l. 112. Doctus, Kuster. Aristoph. 50. De accentu, Wolf. ad Hesiod. 134. Cunl inf., ad Tab. Heracl. 214. Kuster. Aristoph.50. H.Steph. de Dionys. iBiit. Thuc., Kiessl. ad Jambl. Protr. 59. Δυνατός, sc. είμι, Herod. 1, 32. bis. Δ.είε—, έπt— Heind. ad Plat. Hipp. 164. Δ. γρήμασι, Η. Stepb. 1. c. Το δ., Wessel. ad Diod. S. 1, 6. Ώ$ δυνατόν, Moer. 427. et η. Ώι δ. μάλιστα που, Longus 101. Vill. Έν δ., Dionys. Η. 1, 496. Τά δ., adv., ad Xen. Eph. 140. Bast. Specim. 42. Έκ τών δ., ad Xen. CEc. 7, 11. Schneid. p. 43, Κ. Π. 568. Ύών δ. εστί. Ο» rell. Suppl. in Nic. 10." Scbaef. Mss. Δυνατώτεροε, Schleusner. Lex. in V. Τ.] " Δννατώς, Potfinter, Ya-" lide, Firtniter, ισχυρώς, ασφαλώς, γενναίως, Hes. " Dicitur etiam δ. έχω pro δυνατός είμι, δύναμαι, Ρο-" tis sum, Poasum," [" ut Herod. 7, 11." Schweigh. Mss. Schleusner. 1. c. " De usu ap. bonos scriptt. dubitatur, sed habet sine var. lect. iEschines 230." Dindorf. Mss. " Herod. 515. Docte, Kuster. Ati-stoph. 50." Schaef. Mss.]

'Αδύνατος, in act. signif. Non potens, valens, Ifl-validus ad aliqnid, Cui vires non suppetunt ad ali-quid: cum infirr., ut ap. Gorgiairt> "On άδ. είμι ταν- . τα πράττειν, Qaia ηοη possum baec facere. Pro eod. Xen. Ταύτα ποιεϊν άδ. Idein, Ά δ . άλλφ συναρμόσαι. Sic άδ. σιγφν, Qui taeere ηοη potest. Ita φέρειν, Νοη valens ferre, Invalidus ad ferendum. Sic άμύ-νεσθαι, Cui vires nou suppetunt ad propulsandam in-juriam: λέγειν, Facultate dicendi non praeditus. || Nonnunquam sine infin. et per se, Invalidus, Im-becillis, Viribus destitutus, Xen.K. Π. (1, 5, 7.) Ά δ . γενόμενος γήρ<}, Invalidus redditus senectute; Fra-ctus senio. In ead. signif. aliquando additur dat.

34.43 ΔΥΝ [ ρ ρ Λ « 5 9 — ι ο 6 ο . ] ΔΥΝ 3444

gulis formata tempora ostendwit, Subeo, Ingredior, II. 0 . (219·) Δ^νε δέ πύντον ιών : Ζ . (411.) χθόνα δύ-μεναι: Γ· (322.) Τόν δός άποφθίμενον δΰναι δόμον άίδος βΐσω. At Σ· (145.) αί δ' υπό κϋμα θαλάσσης αύτίκ' (δυσαν, nisi quis malit hic esse υπό κϋμα έδυσαν pro vS/ua ^πέδνσαν. Sic autem et sol occidens dicitur a poet. δϋναι υπό γήν : item qui occidunt, i. e. moriun-tur, dicuntur δϋναι γήν, vel γαία ν, s. χθόνα, sicut.et δΰναι δόμον" Αίδός ε'ίσω, 1. c. Quinetiaro dicitur ensis δυναι eum, iri cujus corpus penetrat, II. Π. (340.) πάν ί' ε'ίσω εδυ ξίφος, Φ. (118.) πάν δέ οί ε'ίσω Δΰ ξίφος άμφηκες. Mars vero dicitur δϋναι eum, Ρ. (210.) δΰ δέμιν" Αρης Δεινόςένυάλιος, quem furore suo percitum reddit. Quioetiam ut Lat. dicitur res aliqua Subire animuro, sic et ap. Hom. χόλος, Ira, dicitur aliquem subire, II. T. ( l6.) αύτάρ Άχιλλεύς Ώ Ϊ είδ', ως μιν μάλλον ίδυ χόλος. || Δύειν autem sine adjectione, cilm dicitiir sol pro Occidere, sub. υπό γήν, γαϊαν: quod et alicubi a poetis additur: legitur vero et δϋ-ναι κατά γης ap. X.en. [" Et δίεσθαι, ut δύεται 6 ήλιος, Herod. 4, 181." Schweigh. Mss.] Vel certe δ'ιίειν aut δύεσθαι dicitur tanquam είς βάθος ύγρόν κα-τιέναι, nimirum Oceanum. Sunt vero usitata hac in

sc. occasus solis, iu prosa quoque, δύνειν, δύειν, δύεσθαι, Bud. 159-60. Ubi et δύειν a Theophr. pro Mergere s. Inimergerc : ac δύεσθαι pro Meigi et Sidere poni docet. Sic autem et δύειν Philo de Mundo, Αύται κατά τής θαλάττηι έδεδύκεσαν. Idem, Νησόί δνσα κατά τής θαλάσσης ήφανίσθη. Ad illam autem Mergendi signif. pertinent, quae de δύεσθαι ac κάτάδύεσθαι et eis opposito άναδύεσθαι scribit Eust. 117. || Διίνω s. διίω Homero est etiam Induo: nec dicitur tantnm βΰναι τεύχεα, sed et δϋναι έν τεύχεσι. Hinc autem suinta est metaph. τοϋ δίεσθαι άλκήν.: stSiat et έπνειμένος άλκήν ap. Eund. legitur. At prosae Scriplt. utuntur potius couip. ένδύω, e quo Lat. mutUanlur suum Induo. || Δύσομαι pro δύομαι ap. Hom. fut. in prsesens tempus migrante: unde et unico σ scr. jjutat Eust. " Δύσσομαι, poetice ge-" niinato σ nfetri causa dicitur pro δύσομαι, quod " e fut. transiit in praes., i. q. δϋμι s. δύω. Ac " primum quidem Subeo aquas, Mergor: ut sol " dicitur mergi Oceano, cum occidit, Od. Ο. Δΰσ-" σετο δ' ήέλιος, Hesiod. άρύτοιο δέ δυσσομενάων, " Occidentium. Deinde Induo, ut ap. Eund. 'Αλλ' " Άγε δύσσεο τενχε' άρή'ϊα, Age ind ue arma martia. " Ubi Ionica est dialysis τοϋ ου pro δύσσου." [" Δΰ-σομαι, ad II. Δ. 86. Ε. 109· Λ . 16. Ο. 120. Heyn. Hom. 4, 201. 327. 506. 518. 568. 5, 21. 209- 328. 357. 388. 668. 6, 100. 102. 117. 412. 7, 28. 604. 687^8, 90. 211. Reiz. Acc. 32. Brunck. ad Gnom. 329; Έσελθε — δΰσεο, Od. Ρ. 275." Schaef. Mss. Δύμεναι, Dor. pro " δύειν s. δϋναι." [Schneider.Lex. Δνσαν et ίσαν conf., Spitzner. Obs. in Quint. Sm. 2331 Δύειν, δύεσθαι, cum praep. είί, κατά, etiam solo cutn accus., Plotin. de Pulcr. 343-4. Cr. Έδιίσατο, —εΓο, cf. έβήσατο, —ετο, Buttm. Α. Gr. 1 ,418 . " Δύνω, ad Charit. 787- Bentl. ad Callim. 296.* Brunck. ad JEsch. Pers. 770. Pierson. Veris. 111. Schrader. Praef. ad Emendd. p. xviii. Jacobs. Spe-cim. 21. Valck. Hipp. p. 279- ad Od. Λ . 578. N. 30. Catoaub. Atben. l,-64. De solis occasu, Markl. Suppl. 469. Jacobs. Anth. 7, 307. Induo, sc. arma, II. S. 382. De quant., Brunck. Apoll. Rh. 107- Δύνας, Sylb.-et Kuhn. ad Paus. 137. Fac. 1, 220. Δύνας, δύς; ad Charit. 782. Phryn. Ecl. 49. Δύνησι, ad Cha-rit. 229. Δύω, Heyn. Hom. 5, 603. 7, 490. 604. 8, 478. Wakef. Eum. 648. Brunck. ad jEsch. Pers. 770. D. R. ad Longin. 255. Schrader. 1. c. Valck. Diatr. 53. Δύω, Δύνω, Heyn. Hom. 5, 342. Subeo, ad Lu-cian. 1, 544. Induo, ad 1, 466. Diod. S. 2, 535. De quant., Brunck. Apoll. Rh. 69. 107. Aristoph. 2, 218. Heyn. Hom. 4, 327* Aor. 2., Kuster. ad Suid. 2, 45.Έδυν pro έδυσαν, Heyn. Hom. 4, 600. 6, 165. Έδίσατο, Brunck. Apoll. Rh. 8, 155. 167. 170. Έδ. et έδήσατο conf., 6, 29· Act., med., Porson. Or. 837. de δύεσθαι άγωνα, cf. Heyn. Hom. 5,- 357. Δύει ήλιος morienti, Koppiers. Obs. 75. Δυομένου ήλιου, Am-mon. 60. Δυόμενος, Urinator, ad Herod. 622." Schaef. Mss.] Δύσις, Iugressus, Introitus, VV. LL. cujus ta-

Λ men signif. exenipla non afferuntur. ' Αί'δύσις pro Occasu solis, cui ορρ. άνατολή, frequentissimum est. Aratus in plur. Μίσγονται δύσιές τε καίάντολαί άλλή-λρσι. [Ορρ. Ά . 1, 330. στρόμβων δύσεις. " Ad Cha-rit. 787; Valck. Callira. 65." Schaef. Mss. * Δυσία, i. q. δύσις, Manetho 2, 113.] " ΐΐανδυσίη, ex Epigr. " afFertur pro Occasus. Sonat potius Universalis s. " Totalis occasus, quo sc. astrum sidusve aliquod " prorsus occidit et occulitur. Meminit et Procl. " ap. Hesiod."'[Anal. 2, 274. έρίφων, Leon. Tar. 90· δνοφερής π. κύματα, Argentar. 33. στυγερής ο'ί-δματα; " Jacobs. ad Nicaenet. 5. et Anth .9 , 299." Schaef. Mss.] Δύτης, Urinator, Bud. l60. ex Herod. [8, 8. Γελοδυτία, ad Greg. Cor. 231. * Ήλιοδυσία, ibid. * Καλα/ιοδύΓ7?ϊ, ^Elian. Ν. A. 6, 46. p. 205.] " Καπηλοδύτης, Qui cauponam subiude ingreditur, " tabernam frequentat, Hes." [GI. Ganeo, Taber-narius, " Cyrill.Catech. 4. p. 38." Kall. Mss. *Πop-νοδύτης, Gl. Ganeo. * Χαμάδύτης, i. q. κοχλίας, Schneider. Lex.] Sic Δυτικά ζωα, Aristot. Quae uri-

B «are solent, gaudent in aquam se mergere. || Oc-cidentalis, nt τά δ. μέρη τοϋ κόσμου, quibus ορρ. τά άνατολικά. " Alex. Aphr. ό δ. ορίζων. Vide et synon. " Δυσμικός." [" Δυτικός, Smilax aspera, Diosc. Notba 472. Δυτικόν, Clymenum, 462." Boiss. Mss. " Eust. 107, 18." Seager. Mss. Ad Greg. Cor. 846. " Ad Charit. 772. Wakef. Ion. 1255." Schref. Mss. * Δυτός, Schneidero susp., Schol. B. in Aristoph. Θ. 897.]

"Αδυτος, ό, ή, Ad quem ηοη patet ingressus. Et"A^u-TOV subst., Locus templi secretior, ad quem soli sa-cerdoti aditus patet. Caesar B. C. 3, (105.) Perga-mique in occultis ac remotis templis, quo praeter sacerdotes adire fas non est; quae Gr. άδυτα appel-lant, tympana solverunt. ||"ΑδυΓ05, Νοη occidens ; eo sensu, quo dicitur sol occidere. [" Eust. 27, 41." Seager. Mss. " Non occidens, Method. Conv. 100." Routh. Mss. Hymn. in Merc. 247. οίκους, Pind. Π. 11, 7. θησαυροί: Eur. Andr. 1035. κτέανα, act. i. q. ού δύων. II. Ε. 420.: Ορρ. Ά . 1, 49. άδυτον θαλάσ-σης. " Valck. Anim. ad Ammon. 3. ad Lucian. 1,

c 464. "Αδυτονj Musgr. Iph. T. 1256. Boiss. Pbilostr. 415." Schaef. Mss. * " Άδύτως, Ruhnk. Ep. Cr. 117· 'ϋδυφαή, χαρίεσσαν, άπαστράπτουσαν άδΰτως. Ingrata est τοΰ άπαστράπτω repetitio, et nibili vox άδύτως. Scribe, ; άπαυγάζουσαν άλήκτως." Bast. dje VV. dub. ad calcem Scap. Oxon.]

φΑμφιδΰω, Induo, unde άμφιδύς, Qui induit, In-dutus, ένδυσάμενος, Hes. [Soph. Tr. 605.] " Άμφί-" δυμος, Qui utrimque subiri potest, Geminos aditus " et ingressus habens: ut λιμήν, Callim. (1, 552.) " άκταί, Apoll. Rh. 1, (940.) Schol. teste dicuntur, " quoniam ό τής Κυξίκου λιμήν δισσάς εισόδους έξ " έκατέρου μέρους έχει. Alibi idem Apoll. dicit άμ-" φιλαφής νήσος, 4, (983.) itidem pro άμφοτέρωθεν " έπιτηδείως πρός ορμΟν έχουσα. Aliis άμφίδυμοι sunt " ηοη solum οί έξ έκατέρου μέρους είσπλουν ήτοι είσ-" δύσεις έχοντες, verum etiam οί πανταχόθεν κατά-" δυσιν έχοντες καϊ σκέπην, Undique habentes tecta, " quae subiri queant." [Od. Δ. 847. " Cattier. 65. adDiod. S. 1, 162." Schaef. Mss. " Strabo 6: p.

D 256'." Corai. Mss.] 'Αναδύω, vel Αναδϋμι, Existo, Eniergo, Prodeo

sursum, Erumpo sursum, U. A. (359.) άνέδι; πολφ άλός, Emersit e mari. Eust. vult esse Ε profundo usque ad superficiem aquae erumpo. || Est etiam άνατέλλω, Orior, Bud. || Retrocedo, Recedo, Od. I. (377·) μήτις μοι ύποδδείσας άναδύη, II. Η. (217·) 'Αλλ' οϋπως έτι είχεν ύποτρέσαι, ούδ'· άναδϋναι * Αφ λαών ές δμιλον. {Plut. Thes. 15.] || 'Αναδύομαι pro αναδύω, Emergo, Existo ; ut κρήνης, Apoll. Rh. (1, 1128.) Emergo e fonte : cum gen. ut άνέδυ in Hom. 1. c. At cum accus. II. Α. (337·) άνεδύσατο κϋμα θαλάσσης, Emersit ex unda maris. Hinc et Venus Άναδυομένη, quam Apelles pinxit, Atben. 13. Ά ν α -ίύεται είς Κύπρον, Lucian.: Bud. exp. etiam Scateo, Erumpo. Plut. Pompeio, "Οπου γάρ άν, έφη, τής 'Ιτα-λίας έγώ κρούσω ποδϊ τήν γήν, άναδύσονται και ίππι-καϊ καϊ πεΐικαί δυνάμεις. || Respuo, Recuso, Fugio Detrecto, Bud.: Plut, Πομπήιος δέ τάς πολλάς άνε-δύετο συνηγορίας. Greg. Epitaph. Basil. Νόμος δέ

3445 ΔΤΩ [pp, ΙΟΟφ—1002.3 a n t

μαρτυρίψί μήτε eQ&ovnks rpps,Ψον αγώνα χωράν, Α μήτε πψρόνται άναδύεσθαι, S^nes. Άναδύσασθαι τά τή! όμόλογίαε, Repudiare conditiones. Quibus exepi-plis a,Rud. prolatis addam baectria, ip quorura priwio habetaccus., sed interjecto πρόε : in secundq infin.: in tertio absolute ponitur: 'Αναδύομαι πρόε τοντο, Clem. Alex. prp Refugio hoc, Non audeo hoc aggredi. Aristoph, Β. "Ετοιμο* ε'ι μ' έγωγε, κ' ονκ ανα-δύομαι Αάκνειν. Dem, Phil. 4. Τί άναδυόμεθα,; n τί μέλ^ο^ν; ν πότε κ, τ. λ, Ιη Ulo autem 1, Aristopfa. αναδύομαι putoessVi. q. Petrecto: at in hoc Dem. accipio pro όκνώ, s, άργώ, quomm etiam w , signifF. Eust. trjbuit τω άναδύεσθαι. || Retracto et TOUto quod pactum est, Bud. subjungens Lucian. (3, 266·) Τοντο μέν ήδη αναδύει, ,κμϊ ανακαλεί! τήν νπύσχεσιν. " || Άδνομαι, Recuso,.VV, LL., prp g m s c r . άναδύ-ϊ . ρμαι," [Lucian. 44.] " || Άνδνεται , Hesychio άνα-" βαίνει, ύπεκκλίνει, dicenti esse metapb, ab jumefl-" tis, quae αφηνιάζει. Habet autem JEO). sync. pxo « αναδύεται, velut U. N. (22.5:0 ipUfe m όκνψ Ε'ίκων " άνδύεται πόλψον κακόν," [Schneider. Lex. Athen, Β 1 4 , 7 . " Dawes. Μ. C.,3,62, Aristopb. B. 1460. Heyn. Hpin· 5, 345, Yalck. Pkoen. p. 257- Eucian. 1, 259. 314- Bergl. Alciphr. 427- Fugio, Detrecto, Wyttenb. Sel. 316, RetractP, Heipd. ad Plat. Theaet. 293. Active, Τ . H. ad Plutum p. 20,4. 'Αναδύομαι, Thpm. M. 320. ad Charit. 65.3. W^kef. Phil. 1046. ad Lu-cian. 2, 297. Dionys. H, 2 ,967· Heyn. Hom. 6, 409· 644. Άναδύσομαι, 4, 135." Schaef. Mss.] Άνάδνσιι , Emersio; ut αναδύω et αναδύομαι signif. Enjergo. Contrarium est κατάδυσα. || Retrocessio. Exp. etiam φυγή, Fuga. Thepphr. Μία τών λνπηρών ά. θάνατοι, Una est molestiarum fuga, mors,; ut Cic. Labprum ac dolorum fuga. Item pro άναφνγή, Perfugium. in qua signif. accipitur a ΡΐοΛ, δ, 5, || Retractatio et mutati» ^jus, quod pacttfift <est, μετάγρωσα., Bud. [Plato 3, 405. H e j n d . " Dawes. M. C. 362, adLu-cian. 2, 297. Heyn. ad A p # o d , 555." Schaef. M$s.] Έξαναδύομαι pro αναδύομαι, Emergo, Exis to; sed prsep. Ιξ cum ornatu vebementiam quoque addit. ||,Api}d Plut. autem S&t. μάχηι, pro Detrecto 0 pugnam. [Plato d$ Rep. 7· p· 525. Aristid. Or . 1, 544. liiew&les 220. " Ad Cbarit. 307- * 'Εξανάδνμι, ad Paus, 30S, Theogn.. 1Q8Q." Schaef. Mss. * Ύττε-ρεζαναδύω, Osann. Pbilem. ρ , χ χ χ ΐ ν . ] Ύπεζαναδύο-μαι, ΕΤ Ύπεζαναδνμι, Clam, Sensim emergo, ut exp. (II. N. 352.) Αάθρη ύττεζαναδύι πολιήι άλόι: sed ita interpretando vacaret λάθρη : ac certe Eust. vult νπό hic esse ro κάτωθεν, at έξ, το ets ενθύ, άνά au,tem, τό ek νφοι, 217, [Thpocr, 22,. 123- * Ώαραναδύω, Plut. Alex. 2. Τ . 4 . ρ . 7.] " Ύπαναδύω, Sensim s. Clam " etuergo; Subeo, VV.. LL." [Schneidero susp. " Dionys. H. 3, 1343." Sch^f , Mss.] . Άποδύω, Exuo. E t vel alius dieitur me άποδνειν, vel ego meipsum; ut άπύδνσον τούτον, Exiie hunc. Aliquando CUQI duplici accus., sc. perspnae, et rei, sc. Vestimenti ; ut άποδύσω αέ τό Ιμάτιον, Extfam tibi vestem. II. Β. (261.) Εί μή. έγώ σε λαβών άπό μέν φίλα ε'ι ματ α δύσω, Χλαίνάν τ' ήδέ χιτώνα, τά τ αιδώ άμφικαλύπτει. Dicitur etiam άποδύσαι ,τινά τεύχεα ab Eod. , Arma exuere, pro Armis spoliare, II. Σ. (83.) q τόν άπώλεσα, τεύχεα δ' Έκτωρ- Ar/ώσαι άπέδνσε πελώ-ρια, θαύμα Ιδέσθαι. Itidem ab Att . άπόδνθι dicitur ρχο άπόδυααι, [Aristopb. Θ. 214, 731.] || Apud Α-^istoph. άποδύντει prp άποδυσάμενοι, sumta metaph. ab atbletis, qyi. τήν έξωθεν στρλήν άποδύονται, Suid. ?η h . l, Anstppb. άλλ' άποδύντες το1* άναπαίστοιι έπί-φμεν,, [ " Α. ρ27· Br» wbi τονε μναπαίστονε, Accin-gjftfiiiS w « i » l k a m p , recitandos." Seager. Mss.] Vide Άπο&ίρμαι, , || Ijivepitaj: ^tiam άποδύω nuetapb. po-situm pro Libero, et cum accus. ac gen. ut , Άποδύω σε τών αμαρτιών, Exuo te peccatis, i. e. Libero. H Άττοδύομ ac t . tamen signif. prp άποδύω,

ExiW; ut άποδύεσβαι τό γήραε Serpentes dicuntur, i. e. Exuere senectutem: et έκδύειν τό γήραε p r # eod. Aliquando sine adjunctione pro Exuo nie, ves t i raentamea: u t faciunt luctatuti. Xen. Σ. (2, 18.) "Ort ον δεήσει μέ σνγγνμναστήν ζητεϊν, ούδ' έν όχλψ πρεσβύτφ όντα άποδύεσθαι. Citatur et e tuciaoo (2, 576.). "ΩσΓβ 'άπόδυααι, καί ήδη πάλαιε.

|| Εχμο, i. e. Depono,E&cutio a me, Npn Poiyb. 5. Αθηναίοι οέτόν εκ Μακεδονίαs φόβοναπ% δέδνντο, και τήν έλενθερίαν έχειν έδόκουν ήδη βεβαί^, Rursun) pro Exqatip., Νοη suscipip. Plato de Rep !Q, Ονκονν, ήν έ' εγώ, τά τς μλλα άπεδνσ/χμφι£ έν τ< λόγφ, και ον κ.τ. λ . ; Α i^dbis excussim^ijSTe^lpi ceqda ηοη. duximus e,t explicanda nobig. . Simiili &unt ap. Taci t . Exuere. obsequium, justitiai», .reve ^ d t i a m , Bud. Videtnr qutein prp Excutere, 4 reiifiovere, Depellere, sumi et ap. Plut, (2^ l l6· ) , 'A ποδυόμενοί τε τάι διαβολ'με επιεϊκώ,ι, και τψ νονθοςο%}ι τι μετρίωε χρώμενοι, || Suscipio, Aggredior, InstitiK agere, Accingor, sumta sc. a luctaturi,s met^ph, jaa se exuentibus, et certamiqi accingentibus; cujuj quidem signif. exeippla,duq paulo antp-pVotuKL ^ q u i b u j luctatoribus duc ta , est similis verb? εφ^ί-φομαι metapli. Constr. autem varie in hac transl^t? signif, Interdum cum πρόε habente accus, ut Plnt (9, 234.) Ο ί ,πρόε πασαν ά,ποδυόμενρι τήν πόλίφκη* πράζιν, Qui oranes partes reip. suscipiunt. Sic Greg, de Cypriano, Οϊι γ^φ μικρόν δύναται φι\ λόγο^βί^. δρίαs προσθήκην τοίε άποδυομένοιε πρόε το τήε άρεφ στάδιον, ub l perstitit in metaph., ατάδιον cum άπο· δνομένοιε jungens. Lucian. (2, 5.73.) itidenj cum τφ Παλαίστρα, qjiod nom. est ancillaej apte ^pxj t j , ^ έπι τήν θεράπαιναν τήν ΤΙαλαίστραν άποδήο/η^ ajlfl-dens sc. ad παλαίστραι signif., cum jes.t nom. app^-lativum. Ceterum notaudum est hic jungi τψ έπί habenti accus., ut Cb?ys. d'e Sac., sed cum d^t, Ή δέ παρθένοε έπί μείζοσιν άπεδύσατο, και τήν AviffrfafQ φίλοσοφίαν έζήλωσε, Ad naajora accingitur certaq^ na, Majora meditatur. Sjc JEIian,. 'Αλλά καί τελί^ τό γράφην τήν τραγψδίαν άπέρριφε καί άπεδύσφ^,έπί τή/ριλοσοφίψ, Studio philosophiae ge dedidit. ^ρικί Xen. vero CEc. (14, 3.) jupctum in/in. rjeperiturjJH και ταντην ούν, έφήν έγώ, τήν δικαιοσύνη* αρ διδάσκειν; Aggrederis et instituis docere? I t a e p » tpg. ibi, ηοη ύποδύει. Erasm. Prpv. Aut E bi ajjt exuere, Gr, autem άποδύεσθαι dicunty. inquit, qui se parant certamini, qued campestriSi luctarentur olim, cetera nudi: unde haec ipsa v. quotie^ trans-fertur ad rem anirni, velut ad disputandum, aul re-puguandum carni, Proverbii vim habet. Ita freq?|ft> ter usurpant Cbrys. Basil. Hartenus Erasm. |J Hac adjungani ΕΤ Έπηποδνομαι, quodest έπιχςιρώ> ABtf.' in Aristoph. (Λ. 615.) Ά λ λ ' έπαποδνμμε^,'«Η τοντωϊ τψ πράγματι, ϊ, β. έπιχειρήσο/μεν, Haac r jBl aggrediamur, Accingarflur huic operi, ad boc Qggon tiura. Έπαποδνομαι, inquit Bud·, etiam ut άποδϊβί μαι, pro Accingoi:, b. e, Aggredior, Adorior. Plut. (2, 403.) Ούτω- τότε δή τοίε νενικηκόσιν έπαποδαίΜι, Chrys. in 1 ad Cor. Hom. 16. ΕύπαράδεκΓθν π(Π&~όν έλεγχο ν, έπειδάν τοίε οίκείοιε αυτών άμαρτήφααΜέπα· ποδύηται. [ " 'Επαποδύω, Alicui vestipien£| « ΐ φ ν quasi athletae, alt^ri componiendo, Plul. M.qr. 5,79,8. ubi male vertitur." SeagerJlM^. " ad Artenijd. 103· Wakef. S. Cr. 3, 120." .Scba?f. Ms§. * Έπαποδ^έιιν,, Cleia. Alex. 888, τψ πόνψ.~\ || Άποδύομαι, Exuo?, p^s.· ηρη splum voce, sed el, signif. ap, Aristoph. [Πλ. 931' alibi.] Et ίνα μή άποδυβή, ap, Eund. [Β..715. Plut. Pem.ostbiive 6, Bruto 15. Coriol. 17. Iuscr.. Sicula, Murator, 642. Schaef. ad Schol. Apoil. Rh. T- 2«p. 315.: aPlatonicis inetaphorice usurpatunj, Creu. en ad Plotin.304. Aieistopb. "Q. 839. " Άποδνω, Jacobs. 4.nth..9,159.11, 12, 239-PhiUppn? 5.2. Brunck. Aristopb., 1, 97, Heyn. Hpm. 7, 439. Tqup. Opu^c. 1, 59. 293.. 2» 176. Emendd. 4, 498. Wafef . S. Cr. 3» 120, ,ad Diod. S. 1, 143- ad Lucian. 1, 261. Med., Bfljfis, PbUostr. 116. 408. Dionys. H . 2,1132^ Ku-ster. ad Suid, 2, 45. Jacobs. Anjfn. 20S. Anth, 8,33. Wakef. S. Gr. 3 ,121. Alciphrp 444. C a ^ b - ad Atljen. 39. Wyttenb. Ep^ Cjr, 60. Bibl. Crit. 3, 1, 38* Ac-cingor, Aggredipr, 3, 2, 97- Bepgkx. Alciphr. 171· Wyttenb. Sel, 249· Fnt . pass. et med», ad Lnciqfl. h 781. Άποδνθήννα et άποδοβ. c o n f , ad Dionys. H. 3, 1485. Άπόδνθι, άπόδυααι, Moer. 26. et n." Schaef, Mss. *• Άποδντέον, Lucian. Hernj. 24$.] l p » aclio exuendi, Vestiuientprain detra.ctio s. qf-positio, Lycnrg.. Λέγω δε τάι πομπάι τών ιηώθέννν καί τάί άποδνσειε, [* Άποδντήρ, nnde] ΆτΜΨτήριον*

3447 ΔΤΝ [ρρ. 1062—1063.] ΔΤΝ 3448

τδ, ad verbum Exutoriumjf» Locus ubi vestimenta exuuntur. Pecpliariter autem sic appellatur Locus ante balnea, ubi se exuunt loturi. Plin. in quadam JSp., Inde apodyteriuni balnei laxum et hiiare exci-pit cella frigidaria ; in qua baptisterium amplum at-que op&eim· Utitur h. v. et Cic. Ep. ad Quint. 3. || VultBud. accipi item pro Eo, quod Spoliarium vo-catur a Plin. Paneg. Nunc templum illud, nunc vere deus, ΛΟΙΙ spolmrium eivium, cruentarumque prae-darurn saevum rleceptaculum. [Plato Lys. 2, 206. Euthyd. 1, 272. Xen. Athen. Rep. 2, 10. * Άπόδυ-rpov, Nicet. Annal. 5 , 7 · * Άποδύνω, Od. X. 364.'] Άντα*αδύομαι τοις πόνοιε, Vicissim me accingo ad stascipiendos labotes, Vicissim laborts suscipio. Af-fertur e Can. Ephesini Concilii. Fortassis rectius, Accingo me adv. labores. Vide et Άποδύΰμαι pro Suscipio. "'Εξαποδύνω, Exuo, Od. E. (372.) Εϊματα « έζαπέδυνε, τά oi πόρε δια Καλυψώ. At Έξαπο-" δύομαι, pro Facio ingredi, nescio unde sublegerint f VV. LL. ΤΙαραποδύομαι, Altrinsecus me exuo. « Bud. accipit pro συναποδ. in h. 1. Plat. (Tbeast. 16. " ρ. l62.)TApa Kqv es Λακεδαίμονα έλθών πρόε τάς

παλαίστρας, άζιοΊς αν άλλους θεώμενος γυμνούς, ένί-ους φαύλους, αυτός μή άντεπιδεικνυναι τό είδος, πα-ραποδυόμενος;" [* Ώροαποδύομαι, Clem. Alex. Str.

569.] Προιτά7Γοδύομαι, ΕΤ Προ<τα7τεκδύόμαι, Prasterea exuo, Ultro exuo, Bud. 69. e Greg. Naz. [" Stelit. 1. p. 79. Montac." Boiss. Mss.] " Συναποδύονται, " Siraul exuuntur, se exuunt, vestem exuimt." [" Ca-saub. ad Athen. 39. Toup, Gpusc.2 , 177. Emendd. 3,37." Schaef. Mss.]

[* Άποδιδύσκω, (a * Αιδύσκω,) Parthen. 15. " Eu-math. 281." Boiss. Mss.] ι&ιαδύνω, vel Λιαδύω, Subeo per medium. Α Bud.

apTPlut. exp. Per mediam turbam elabi et evadere: ap. Aristot. autem διαδύνειν de atomis, Permeare, PerlabL At διαδύομαι ηοη solum hoc signif. ut, Διά ϊούτων πάντων ή φιλία διαδυ ο μένη, Xen. ('Αχ. 2, 6, 22.) Et, ΑιαΜιεται πρός τδ έδαφος, Theophr., sed etiam Elabor, Efft^io, ut Plato, Άπορων οπη ποτέ διαδύσε-t<te: quod et διαδύς signif. Demoktbeni; item Sub-terfugioi Detrecto. de qua signif. Bud. 157. " Aia-" τύε τήν δίκην, W . LL. afferunt pro Poenas eva-" dens; sed perperam, forsitan pro διαδύς." [Hip-pocr. 300, 1. " Αιαδύνω, Nicarchus 16. Αιαδύομαι, Plato tys . 35." Scliaef. Mss. * Αιάδυμι, Schleusner. Lex. iii V .T . , Aristoph. "O. 840 .Σφ. 212. " Jacobs. Antb. 11, 135." Schaef. Mss.] Αιάδυσις, Permeatio, Detrectatio, Fugitatio frustratoria certamen detre-ctantis, Plut, Demetrio, Πολλάϊ διαδύσεις καϊ παλιν-δικίάς > βρίσκοντας. Gallica νοχ Ecbappatoire liuic apte Mspondet. [Demoslh. 730. δ. καϊ κακουργίας, 7'44. Αδικημάτων διαδύσεις, Heliod. 284. δ. καϊ υπερ-θέσεις. " Conf. c. διάδοσις, Heyii. Hom. 8, 270." Schsef. Mss. * Αιαδυτικός, Tbeophr. de Igne.]

ΕΙσδύνω, vel Εισδύω, Ingredior, δύνω, Alex. Aphr. ΕΙσδύνοντα τούι πόρους. Et pass. είσδυύμενος ήμ^ν, Nos Subiens, VV. LL. At, Είσέδυνε σφίσι δεινόν τι, tbid. ex Herod. pro Considerarunt rem esse indi-gnam. · Suspicor autem esse i. q. Lat. dicitur Subiit animum oogitatio. " Έσδύνω, et Έσδι'ιομαι, Ingre-" dior, Lntroeo, aor. 2. έσέδυν, Ingressus sum, tan-" quam ab "Εσδυμι." [Schleusner. Lex. in V. T . : Conf. cum έκδ., ad Greg. Cor. 245. " Eur. Iph. A. 1583. εισέδυ." Seager. Mss. j' Jacobs. Spec. 22." Schaef. Mss.] Ε'ίσδυσις, Ingressus, Introitus : ut ε'ίσ-Ιυσις μικρά, Aristot. [" Figcher. Descr. Lect. 1797— 8'i • p. vl." Schaef. Mss»] Αιεισδύνω, i. q. εισδύνω, Aiex. Aphr. τήν γήν, έΐς τϋύς πόρους. Μετεισδύνω, Transeo. ut u. eis άλλο, VV. LL. [Aristot. Η. Α. 1, 845.] Παρε&δύνω, i. q. εισδύνω, s icet Τίαρεισδύομαι, fSctiol.· Apoll. Rh. 1,645. Schleusner. Lex. in V. T . , Plat. 2*6. 293. Hippocr. I l60 . Herodian. 2, 40. " Wakef. S. Cr. 1, 109. 4, 222. Παρβισδΐ*, Valck. PhoeiJ. p. 53." Stebaef. MSB. * Παρείσδυμι, Eust. 1424, 40. Luckn. 883. Herodian. 1. ρ. 1'2·] ΓΙα-ρείσδυσις, Ingressus. Introitus. ['< Nempe Furtivus in-troitus, Irreptio, Atbefi, 137." Schwfeigh. Mss.] |)Sed saepe est Irrepo, Fallo introeundo et me insinuando, Biid. nullnin tamen exemplum afFeteus; sed ex He-

PARS XII.

Α rodiano (1, 6, 2.) esse possit, ΠαρΜ^ύντΦ δέ τινει τών έπϊ τής αύλής όίκετών: (2, 12, 1.) Παρεια^ιύεσθα, εις τήν πόλιν. [* Πάρείσδυτος, unde * Εύπαρείσδυτος Hippocr. 797· * " Ώροεισδύτω, Nicet. Eugen, 2, 44, * Συνεισδύνω, 7, 148. 8, 42." Boiss. Mss. Aristot, Mirab. 103. * Ύπείσδυμι, Herod. 1, 12.]

'Εκδυνω, vel Έκδύω, Elabor, Emergo ; ut έκδΰναι κακών VV. ,LL. ex Eur. (Iph. T . 602.) Ibid., έ κδΰνα ι

ολεθρον, Effugere. || Magis usitata signif. Exuo, Od. S. (341.) έκ μέν με χλαίναφέδυσαν, Xen. Κ. Π, 1, (3, 14.) Έκδύάαϊ άύτόν. Sic έκδύειν τό γήραι dicuntur serpentes, Exuere senectutem. Alia me-tapb. ' το Άγριον, Plut. || Budaeo 158. Excutio a se, in Plut. Τόν φθόνον τούτον έκδύς. Έκδεδυκώι τά δεσμά, pass. redditur, Exutus vinculis/VV. LL. [Schaef. ad Dionys. H. de Comp. W . 40. Xen. K. Π. 1, 2 ,17- " Dem. 457·" Seager. Mss. Έκδύμεν pro έκδυίημεν, opt. II. A. 99. Buttm. Lexil. 17. et A. Gr. 1, 539; " Fischer. Ind. Palaeph. Descr. Lect. 1797—8. ad Lucian. 2, 336. Έζεδύθησαν, Lucill.

Β 81." Schaef. Mss.] "Έκδυμα, Exuvium, Exnviae, " Quod quis exuit,'' [Gl. Έκδι?ματα, Exnviae. «'* Ja-cobs. Anth. 7, 332. 9, 289·" Schsef. Mss.] ""Εκδυ-" σις, Emersio, Extffio," [Gl. Spoliatio, Plato Crat. 36. Herod. 2, 121. 3, 109. 136. Maaetho 4, 331. " Fischer. 1. c." Scbaef. Mss. * 'Εκδύσιοε, Anton. Lib. p. 9 4 = 1 1 8 . έκδύσια, sub. ιερά. * Έκδυτήρ, unde * Έκδυτήριον, Gl. Apodyterinm, Spoliatorium. *Έκ-δύτηςτ, Gl. Despoliator. * " Αωπεκδύτης, ϊ. q. λωπο-δύτης,' Tzetz. Eclici Fil. p. 263." Elberling. Mss. * "Εκδι/ros, unde * Άνέκδυτος, Eust. 123, 42. * 'Α-πεκδύω, i. q. άποδύω, Schleusner. Lex, in Ν. T . " Exutum abjicio, Chrys. Hom. 153. T, 5. p. 930." Seager. Mss. " Wakef. S. Cr. 3, 120." Schaef. Mss. * Άπέκδυμι, Josepb. A. J. 6, 14, 2. * Άπέκδυσις, i. q. άπόδνσις, Gl. Despoliatio, Eust. 68, 4 5 = 9 1 , 28. Schleusner. Lex. in Ν. T. " Chrys. in Gen. Or. 39- Τ. 1. p. 323." Seager. Mss. * Σύνα-πεκδύω, Orig. Exh. ad Mart. 208. * " Αιεκδύνω, vel * Αιεκδύω, Fugio, Declino, Nic. Damasc. a"p. Athen.

c 249." Schweigh. Mss. Hippocr. 305, 52. * Αιέκδνμι, Eust. Od. K. p. 385, 11. Lucian. 313^] Αιέκδυσις, Ambages, Fugae et strophae tergiversationum, ut Plut. interpr. Bud. 157. " Propr. Refugium, Latibulum : at τών μυών δ., Athen. 3, 98." Schweigb. Mss. Plut. Sert. 3, 317. * Αιέκδυτος, nnde * Άδιέκδυτος, Apol-

uJon. LeX. 475.] ΆδιεκδύτωςSine tergiversatione. Vide ibid. Μετεκδιίω, ΕΤ Μετεκδυομαί, Exuo, nt, Μετεκδύεσθαι τήν έαύτών φύσιν, Plllt. * Μετέκδυμα, Stob. Serm. 32. τύφου. Παρεκδύω, Excutio, VV. LL. Bud. autem παρεκδύς interpr. Elapsus, sed exemplum non addens, [Lucian. 699. * Άντιπαρεκδύομαι, Sy-nes. p. 17. * Πρβσεκδίω, Schol. Apoll. Rh. 3, 1371.] " Συνεκδύομαι, Una, vel Simul exuo, depono, Bud." [Plut. 37- Herod. 1, 8. * Συνίκδυμι, Polyaein. 2, 31. *" Συνεκδύνω, Nicet. Eugen. 7, 155." Boiss. Mss.] Ύπεκδύω, [et * Ύπεκδύνοτ,] Clam exuo, excutio, ela-bor, [Eur. Cycl. 346. Achill. Taf. 244. Bip., Opp. 'A. 3, 384. 569. 594. K. 4, 226. Plut. Arato 9 . p. 1031. " Jacobs. Anim. in Eur. 10." Schfcf. Mss. Osann. ad

D Lycurg. c. Leocr. 86. * 'Τττέκδυσίϊ, Ορρ. Ά . 3, 395.] Ένδύω, ΕΤ 'Ενδύομαι, Ingredior, Subeo. Et dici-

tur ένδύομαι τούτο, Ιί τούτο. Bud. 159, e Xen. Ari-stot. et Plut. Sic et ένδύϊ είϊ γαστέρας, Aristoph. Et cum dat. 'Ενδύεται τι τοντψ καϊ πρόσφύεται: quod quidam per pass. interpr. Infunditur. Sic pass. ap. Plat. ΠλάΓΓεται καϊ ένδύεται τύπος. || Saepe pro Ιη-duo, de veste dictum: Ένδικ πορφυρίδά, Xen. Έν-δεδυμένοι χιτωνίσκους, Plut. Nuraa. Dicitnr et Έν-δύντες τά οπλα ab Herod. sicut δΰναι τεύχεα ab Hom. Item ένδύειν, ένδύεσθαι έαυτόν, Xen. Induere se laqueis, Bud. 46. 159/ || At Ένδύσαί είε δέρ-μα e Diosc., Pelle includens. || Item Ένδεδνκυίαε βινδε σιμό της e Plut. Poplic., W . LL. Nasi de-pressi ac demissi simitas. " Ένδύνω, Induo, II. " Β. μάλακδν δ' ένδυνε χιτώνα. Ένδυνέουσι, ex " Herod. (247.) aifertur ·ρί-ο ένδύνουσι, Induunt. " Έένδυνεν, poet. pleon. τοϋ ε pro ένδυνεν, Ιή-" duit, ab Έί'δύνω, unde et Hes. exp. ένεδύσατο." [" Aristoph. Έκ. 288. Eur. Bacch. 834. Alc. 634."

10 Κ

3449 δ υ ν 3450 , , - >•:

Seagei/ Mss, Xfh. Κ. ΠΙ 1, 6, 40. " Ένδίω, Zeun. α ρ. 149. 739- Valck. Hipp. ρ. 255. ad Lucian. 1, 199-4.66. 483. ad Herod. 613. Villois. ad Longum 68. (292.) Thom. M. 306. Wakef. Herc. F. 727-1272. Tischer. Descr. Lect. 1797-8. p. vii. De constr., Hevn. Hom. 6, 53. 598. 8, 478. Schm. ad Plut. Alex .154 . De clypeo, II. 14, 377· 'Ενδεδυκώς, ένδεδυμένος, ad Dionys. Η. 1, 276. Act. , med., ad Diod. S. 2, 252. Brunck. Aristopb. 1, 97· Ενδύομαι, Valck. PJioen. p. 582. 790. Thora. M. 65. ad II. Ύ . 622. ad Herod. 294. Plut. de S. Ν . V. 21. ad Diod. S. 1, 120. 'Evehvero et ένεδέδυτο conf., 2, 430. 'Ev-δύνω, ad Charit. 323. Heyn. Hom. 8, 385." Scbaef. Mss.]"Ενδυμα, Indumentum, Matth. 22, [11. Schleu-suer. Lex. in V. T . " Wakef. Herc. F. 442. Musgr. ib. Brunck. Aristoph. 1, 97·" Schaef. Mss.] " 'Ev-" δυμάτια, q. d. Indumentula, Vestimentula, Genus " quoddam modulorum musicorum, vel etiam salta-" tionis, Argis introductum : ut auctor est Plut. de " Musica." [Sohneider. Lex. Supplem.] " Ένδυμε-" νια, ή, pro Vestitus, Amictus, affertur e Polyb. Β " Κατά τήν έσθήτα και τήν άλλην περιβολήν άνεπισή-<ι μαντος, δια το ποικίλην εϊναι κατ' εκείνων τήν ίνδ. " Apud Suid. in Ms. etiam Cod. scriptum ένδυομε-" νια, cum boc exemplo, Ύήν μεν ένδυομενίαν απα-" σαν εκ των οικιών έξήρπασαν." [Lobeck. Phryn; 334.] "Ενδυσα, Ingressus, Introitus,- κατάδυσα, Hes. II Vestiarium, i. e. Vestitus, Bud. e Pand. 133. Χορη-γείν τά πρός τήν τρνφήν και πόμα και ένδ. καί στεγανό-μια. Sed aliud exemplum afferre poterat ex Athen. 12. Τά περί τήν ίνδ. και τήν στρωμνήν των νέων. [Scbleusner. Lex. in V. Τ. " Fischer. Descr. Lectt. 1797-8." Schaef. Mss. *"Ενδυτος, Eur. Ion. 224. Tro. 258.] Ένδυτά pro ενδύματα,Indumenta, ex Epigr.Έν-δυτά καί ξανθούς έκρέμασε πλοκάμους, [Eur. Ιοη. 1413. Bacch. 111. 138. 745. " Markl.Iph. ρ. 150. Wakef. Herc. F; 442. Musgr. ib. et 562. Jacobs. Anth. 9, 41. Toup. Opusc. 1, 269. 2, 128." Schaeif. Mss. * 'A-νένδυτος, Gl. Investis.] 'Ενδντήρ πέπλος, in VV. LL. Peplus,. quo quis indui potest, e Soph. Tr. (676.) In iisd. redditur Inducula. [" Ad Diod. S. 1, 283." c Schaef. Mss.] " Ένδύτας, Hesychio αύλωτόςστάμνος," [Scbleusner.''Lcx. ία V. Τ. *Μελένδυτοϊ, unde * " Μελενδυτέω, (i. q. μελανειμονέω,) Const. Manass. Chron. p. 88." Boiss. Mss. Zonaras ap. Ducang. GIoss. * Όπλένδυτος, unde *Όπλενδντέω, Nicet. An-pal. 3, 5.» * " Σιδηρένδντος, Theod. Prodr. 189^ στολή." Elberling. Mss.] " Άντενδύομαι, Vicissim " induor, induo me," [Plut. 139· Άπενδύομαι,Α.-than. 2, 192." Kall. Mss.] 'Επενδύω, ΕΤ Επενδύομαι, Superinduo, Superinduor, Plut. (2, 347·) %σθήταε έπενδεδι/μένοι γυναικείας τοις θωραξι, pro ένδεδνμένοι ϊχ ι τοα θωραξι. [" 'Επενδύω, ad Moer. 139- * 'Ejrev-δύνω, ad Timaei Lex. 129" Schaef. Mss.] 'Έπένδνμα, q. d. Superindumentum, [Schleusner. Lex. in V. T . PJut. Alex. 32. T. 4. p . 48.] 'Επενδύτης pro eod., Jo. 21, 7.)Τόν επενδ. διεξώσατο: ubi quidam Amiculum, alii Tunicam interpr. Sunt et qui Indusium magis aperta interpr. reddant. Pro quibus et Suid. aperte facit. Ex J. Poll. certe constat fuisse Quandam •χιτώνας s. χιτωνίσκου speciem. [Gl. 'Επενδύτης' Ιη- I stita, Superaria. * 'Επενδύτις' Superaria. " Bruock. Aristoph. 1, 276. Soph. 3, 510. ad Xen. Mem. 1, 6, 2. Moer. 416. et n." Schaef. Mss. * Κατενδύω, Greg. Naz. 2, 171. *Μετενδύω, Lucian. 163. 762. Plato Tim. 3, 104. Dio Cass. 317· " Aster. Horoil. p. 20. * Μετεκδύνω, Josepb. Vita s. 28." Boiss. Mss. " Ad Herodian. 477. Μετενδύομαι, Bibl. Crit. 3, 1, 121." Schaef. Mss. * Μετένδυμι, Lucian. 134. Strabo 17. p. 1168. * Ιίαρενδύομαι, Heraclides Athenaei 53.] " Συνενδύω, Simul induo." [* Συνένδυμι, Arrian. Exp. Alex. 51. * Ύπενδύω, uude * Ύπένδυμα, He-dylus 2. χιτώνος, Argeatar. 20. Scbol. B. ad Aristoph. Θ. 170. " Plut. Alex. 82. Schm., Jacobs. Anth. 7, 332. 9 ,289 . ad Mcer. 417-Add. ad h» 1.: Toup. O-pusc. 1,253." Schaef. Mss. * Ύπενδύτης, Strabo 15. p. 231. " Ad Moer. 417· ad Xen. Mem. 1, 6 , 2." Schaef. Mss.

[* 'Ενδιδύσκω, Scbleusuer. Lexx. in V. et Ν. T . " Vita S. Silvestri 266. Comb., Leo Diac. in Notit.

-Mse. 8, 283. Nicet. Eugen. 1, 319." Boiss. Mss.

pp, 1063—1θ64.χ , δ υ ν Chrys; in 1 Tim. SerA% 8. T . 4. p . 281." Seageh ss. " Tbom. M. 530." Schaef. Mas.] 'Επιδύνω, vel Έπιδύω, Superoccido: ut ήλιόι di·

citur έπιδύειν τή όργή, Occidere super ira alicujus, cum iiox ei irato supervenit, s. tiox eum iratum. de-prehendit: i. e. ad noctem usque iratus manet. Paul. ad Eph. 4, (26.) et aliara praep. addidit, MJJ έπιδυέτα δ ήλιος επ\ τφ παροργισμφ ύμών. [Schleusner. Lex. in V. Τ . , II. Β. 413. " Matth. Anecd; 1, 23. * 'Ε-πίδυμι, επιδύω, Heringa Obs. 112. * 'Επίδυσις, a<| Herod. 512." Scbaef. Mss. * 'Επιδιδύσκω,< Eumatil 11. p .428 . ] ~ •·• ,·•·';

Καταδύνω, VEL Καταδύω, Penitus ingredior, 8. ia penitiorem locum, Ingredior in profundum : καταδύ-νουσιν είς γήν. Quoniam autem penitiorem recessum quaerunt, qui abdere se volunt, hinc factum. esse puto, ut etiam ponatur pro Abdo me, ut Luciaiv^l, 106.) Τοίγαροΰν έν 'μυχφ τοϋ συμποσίου ύπ' αίδοίε καταδεδυκώς, Latitans, Abstrusus, Bud. Itidem veit) a Plat. pro Delitesco accipi addil. Α Plut. auttfttc pro Subeo quasi in suffugium : quam aut cui aseilni-lem signif. babere crediderim et .in Ejusd, Pericle Καταδνεσθαι είς τδ τής μουσικής ονομα. Sic autem.ab eo usurpari, sc. pro Subeo quasi in suffragium, testa · tur Bud. Idem e Xen. (K; 5, l6 . ) affert pro Subeo latibulum, de leporibus, Καταδύονται e« ψάραγγι^: ubi tamen malim Subire tanquam in latibulum, cum habeatur jam ibi accus. ψάραγγας. Denique.quo-niam qui verecundantur, et ipsi ad penitioresti re-cessus confugiunt, etiam pro Verecundor s. Erube-8CO ponitnr καταδύομαι. Chrys. Καταδύομαι; μετά παρρησίας ές τδν δεσπάτην άτενίσαι. , At vero Xeu. Κ. Π. 6, (1, 19·) dixit Καταδύομαι υπό της αισχύνης quod Bud. interpr. Secedo prae pudore, Non au^f) prodire in publicum prae pudore: sicut et 6, (l,j20.) 'Εμέ δέ οί άλλοι άνθρωποι καταδνουσι τψ άχει, int«fpr. Secedere faciunt et me condere prae moestitia.' Ve-rum illud καταδύομαι υπό τής αισχύνης secus aecipi debere quam Bud. intellexerit, ostend^ Κατά γν καταδύεσθαι ύπδ τής αισχύνης, quod in _-alio ejusd. Xen. L legitur. Addam et Dem. (578.) ubi ideffl Bud. interpr. Demissum esse, ut rei esse solent in sordibus, T/s γάρ έστιν, δστις ούκ αν έπ' αύτψ τούτψ κατέδυ, καϊ μέτριον εαυτόν παρέσχεν; Sed ego hic quoque accipere malim pro Delitesco et Publioo careo. Sed et καταδεδυκός pro Obruto a Plut. Ca-millo poni scribit. || Ceterum cum hae signiff, e n praep. κατά pendeant, ut docui, sunt tamenquiOd. O. (327.) έθέλεις καταδϋναι ομιλον, II. Γ. (241.)ι/«-χην καταδύμεναΐΜ άνδρών, malint rcddere simpL^ln-gredi, Subire : at Hes. cum καταδύσασα exp. eppse simpl. είσελθοϋσα, exp. tamen καταδύμεναι, oon ti-σελθειν, sed ύπεισελθεϊν, atque adeo addit λάθρα. || In aliquot Hom. 11. κατέδν ήέλιος, pro Occidit, sol, et πρόπαν ήμαρ ές ήέλιον καταδύντα, < Per totnm diem ad cadentem usque solem. H Demergo, Submeigo, Thuc. 3. μίαν vavv. Ponitur et pro Submergoifout κατέδυ ή ναϋς, ap. Eund. Sic Κατα,δύσης νηός στρα-τηγός, Xen. Έ . (5, 1, 18.) Καταδεδυκέναι κατά, τη* θαλάσσης, Herod. [" 2, 174. Mari submergi. Idem 9, 37. Καταδύνωνέι ύλη ν, Sylvas subiens, Ιη sylvjs se occultans. Sed in aor. 1. habet act. signif., ut κατά-δυσε τήν νήα, 8, 87. 88. et alibi." Schwcigb. Msfj.] || Apud Lucian. autem καταδύι est Demersus urina-torum more, s. Urinans; cui ορρ. άναδύς et άνακν* π των. Quae signif. convenit fortasse et huic l..Ba-tracb. (88.) Πολλάκί μέν κατέδυνεν έψ' ύδατι. || Sed latius etiam accipitur pro In profundum defigo, in qua signif. et quidem pass., affertur e Plut. Camillo, Ξύλον κατά τέφρας πολλής καταδεδυκός'. (I , 122.) Κα-ταδύσης αιχμής είς βάθος. At vero quod ap. Callim. (Epigr. 2, 3.) legitur "Ηλιον έν λέσχη κατεδύσοφρν, puto e Virg. reddi debere, Solem condidimus; naro quiti ad hoc loquendi genus ille respexerit, minime mihi dubiutn est. Fateor tamen καταδύειν, sicut et δύειν, ad illud potius referri, quod aatea dacu^: s^ mirum δύειν s. δΰνα< dici quasi είς βάθος ύγρόν κατιέ* ναι, sc. Oceanum. Poet. autem, et quidem eleganter, dicitur aliquis inter confabulandura facere soli, quod sol facit ioterim duni ipse confabulatur. Haec certe mea est de isto 1. sententia. " || Καδδύω, iEol. syne.

8451 δ υ ν [ρ. 1064.] δ υ ν 3452

" ap. poetas pro καταδύω." [Thuc. 1 ,50 . Xen. Έ. 1, 6, 36. Κ.'Α. 7, 7, 8. iElian.*H. Α. 6, 58. Dem.6 l6 . Zosim. 5, 40. Schneider. Lex. " Καταδύνω, Jacobs, Anthi 9, 426. Bergl. Alciphr. 214. ad Cbarit. 323. ad Lueian. 1 ,483. Occulto, Anton. 270. Subtnergo, sd Corn. Nep. 258. ad Herod. 445. Induo, Moschus 4, 102. tov ήλων, Rnhnk. Ep. Cr. 173. Abresch. Lectt. Arist. 150. Wakef. S. Cr. 2, 156. Καταδύω, ad Charit. 480. 627- 673. ad Diod. S. 1, 426. Jacobs. Anth. 7, 301. 1-0, 22. Heyn. Hoin. 7, 449. ad Lu-cian. 2, 104. Lobeck.' Aj. p. 346. ήλιον, Bentl. ad Callim. 275. *Καταδυσομαι, ad II. Δ. 86. * Κατό-π ι , Boiss. Philostr. 656." Schaef. MSs.] Κατά-δυσις, Recessus, in quem aliquis se abdit, Latibu-lum; Immersio, Areop., cui ορρ. άνάδνσις, Bud. [Atben. 477. Lucian. 387· " Valck. Adoniaz. p. 248. Ep. ad Rov. 45 .Toup. Opusc. 1, 422." Schaef. Mss. * Καταδυστής, ad Greg. ,Cor. 209. " Lobeck. Ajv p. 347·" Schaef. Mss. * Κατάδντον, Ps. 48, 1. *Άντικαταδύω, Acbill. Tat. 6, 18. p. 550=399. Spitzner. de Versu Gr. Her. 191.] Έγκαταδύω, £· Έγκαταδύνω, * Έγκατάδνμι,] ut έγκατέδυν νδασι, pro κατέδνν έν νδασι, Subii aquas, Epigr. [Schol. A-J»H; Rh. 3, 225. Hippocr. 283, 20. Ορρ. Ά . 1, 153. " Isidor. Mg. 3." Schaef. Mss. * Έγκατάδνσις, Scbteusner. Lex. in V. Τ . * Είσκαταδννω, Diog. L. Arcesilao. " Timo Phlias. 15." Schaef. Mss. * Έτπκα-ταδίομαι, J. Poll. 1, 108. Schol. Apoll. Rh. 3, 226.] " Ώροκαταδνω, s. ΤΙροκαταδύνω, Ante demergo, Sub-" ffiergo." [" Malth. Anecd. 1, 23." Schaef. Mss.] " Συγκαταδύομαι, Una demergor, vide Καταδύομαι,"

Συγκαταδύνω, * Σνγκατάδυμι, Theocr. Epigr. 9. πλειάδι—δνς, Liban. 4, 626. τοϊς φορτίοις, " Schol. Arat. Phaen. 177. Nicepb. Greg. Hist. 14, 10, 6." Boiss. Mss, " Eust. 138,24." Seager. Mss. "Valck. Phcen. p. 393. Jacobs. Anth. 7, 199." Schaef. Mss. *Συγκατάδυσις, Strabo 1. ρ. 24.] ' [* MeraSAu, Schneidero susp.] !· Παραδύώ, et Παραδύομαι, [* Παραδύνω, * Παρά-

δνμι,] Platg et Dem., i. q. παρεισδύομαι, Irrepo, Ob-repo, Introeo me insinuando, Bud. 159. Sed af-fert tantum exempla pass.: ego hoc act. ex Athen. addo p. 257. Elff οταν παραδύη το οίνάριον. [Β. Ύ. 416. Josepb. Β. J. 1, 24, 1. "'Heyn. Hom. 8, 442." Schaef. Mss.] • ΙΙαράδνσιε, Irreptio, Obreptio, [Dem. 219=89. al. παρείσδνσα. * Σνμπαράδνμι, Themist. ρ. 55.]

'·' " Περιδνω, Circumvestio, Induo: περιδνεται, He-" sychio περιβάλλεται, κρύπτεται, εισδύεται. Habet " et contrariam signif., ut Idein testatur, περίδυσο " expv απόδυαο. Itidem vero et J. Poll. tradit Hype-" lidem περιδνσαι dixisse, quod alii άποδνσαι et πε-" ρίλωπίσαι, Soph. άπολωπίσαι, Exuere, Detractis '^estiraentis spoliare. Sic ap. Suid. Περιδύσαε τον " ναον, ώϊ καϊ τα σκεύη τον θεού βαστάσαι." [Wakef. S. Cr. 4, 52. Athen. 6θ7· II. Λ . 100. Appian. 2, 800. 802. Epicbarm. ap. Diog. L . 3 , 1 7 · Schleusner. Lex. ίη V. T. " Exuo, Toup. Opusc. 1, 340. Pliryn. Ecl. 206. ad Iph. T. 296. Heyn. Hom. 6, 141. Dio-uys. H. 4, 2225." Schaef. Mss.] ,'•··. • [* Σννδύω, * Σννδύνω, Μ. Anton. 8, 45. σννδΐιομένή φνχή; Compressa, Schleusner. Lex. iii V. Τ . " Eu-math. 258. Theod. Prodr. Notit. Mss. T . 8. P. 2. p. 213." Boiss. Mss.]

" Ύπόδύομαι, Subeo, SubiDgredior: υποδυόμενοι " [ΰττό] των κεραμίδων, Aristopfa. (Σψ. 206.) Subiens

tegulas. Item in alia τοϋ Subire sigtiif. ut πόνον " ύποδύεσθαι, Xen. Et νποδύεσθαι τόν Αία, Subire " personam Jovis. Agere personam Jovis. Item ύπο-" δύεσθαι σχήμα,' Aristot.. Interdum pro Subrepo, *•' Clam ingredior, Υπεισέρχομαι. Nonnunquam ύπο-" δύεσθαι drcitur et de eo, qui se insinuat in amici-" tiam alicujus. Bud. exp. Colere et observare ob-" sequiose : ap. quem plura vide. Hes. exp. δειλών. " Act. autem Ύποδύω, quas minus est frequens, et " Ύπόδνμι, itidem pro Subeo, Subingredior: ut τά-" φον υπέδυ, et θάμνονι ϋπέδυ. Item pro Subeo, in " altera illa signif., vel Suscipio': ut πόλεμου ύπέδυ." [' Sic Herod. 4, 120. Ύπέδυσαν τ. χ. , 6, 2. Ύπέδυ-νε τήν ήγεμονίαν, Suscepit, Subrepit imperium, du-

A catum.' Schweigh. Mss.] " Apud Luc. autem ύπο-'( δύε de Urinante dicitur, ούκ οΐδ' οπωι βύθωι νπο-" δύι, καθάπερ ο'ι λάροι. Est autem ύποδνι ab νπο-" δϋμι: unde est etiam ύποδύντε ap. Hom. quod exp. " υπεισελθόντε." [ ' In Luciani Tim. 17. οφθαλ-μοί νποδεδυκότει, Introrsum recedentes, Concavi.' Schweigh. Mss.] " Dicitur etiam Ύποδύνω : quod " praecedentium ύποδύω et υποδύομαι signiiF. habet. " Sed cum praep. έν, ap. Alex. Aphr. έν τψ βάθει. " Item νποδϋναιτό τήε απάτης προσωπεων, Chrys. de <( Sac. ut supra νποδύεσθαι exp. Subire personam. " Εχ Herod. affertur et pro Occulo, et pro Induo " sub, (1, 155.) χιτώνας τοΐσι εϊμασι. Α qua signtf. " est Ύποδύτης, de Veste interiori s. Subucula, το τοΊς " έπενδύταις ύποκείμενον, Eust. Hes. At verbale Ύ-" πόδυσις exp. Refugiura. || Ύποδύσομαι pro ύποδύ- · " ο μαι: unde ύπεδύσετο ap. Hom., sed dicentem Θ&-" μνων ύπεδύσετο, pro ύπεζήλθεν έκ των Θάμνων, Od, " Ζ." [127· " Ύπέδνσαν ποινήν τίσαι αέρζρ, Herod. 7, 134." Schweigh. Mss. Subsideo, Xen. Equ. 8,, 7.

Β CEc. 14,3. " Aristoph.'5^. 183." Seager. Mss.:: 1159. ύπόδνθι τάε. Λακωνικάς, pro quo Έκ. 259· νποδεί-σθαι. Max. Tyr. 462. " Ύποδύω, ad Lucian. 1, 373. 2, 302. Heind. ad Plat. Gorg. (19.) p. 59. Sopb. Pbil. 1112. Abrescb. yEsch. 2, 115. Brunck. Apoll. Rb. 188. Τ . H. ad Plutum p. 251. Subeo, Induo tan-quam larvam, Thom. M. 273. De actione, Suscipio, cum inf. fut., ad Herod. 563. Υποδύομαι, Ruhnk. ad Xen. Mem. 220. Κ. Π. 93. Wyttenb. ad Plut. S. N. V. 142. Valck. Hipp. p. 279· D. R· ad Lojigin. 256. Toup. Emendd. 2, 311. ad Od. 20, 53. Timaei Lex. 161. ad Cbarit. 434. Metuo, Toup. Opusc. 1, 514. De constr., ad.Dionys. H. 4, 2320. Ύφδύνω, Stepb. Dial. 64. Τ . H. ad Plutum p. 285. ad Charit 324. Wyttenb. Sel. 371. Herod.440." Schaef. Mss.] ",'Y-" πόδυμα, ρτούπόξωμα, e Cael. Aurel. afFertur, VV. " LL." [a Schneidero non agnoscitur. * Ύπόδνσις,' vide supra, JLsch. Eum. 496. Djod. S. 3, p. 106,, 5. p. 231. * Ύποδντήρ, unde '* " Ύποδντήρων, Strabo 5, 688." Boiss. Mss. Ύποδύτης, vide supra, Schleu-

c sner. Lex. in V. T. Plut. Philop. 11. p. 663. HSt., Diod. S. 17, 44. Mcer. 416. et n., Heyu. Hom. 8, 119." Scbaef. Mss. Ένυποδύομαι, $>εχ1. Emp.,p. 299·] " Μεθυποδνομαι, Post induo, calceo, Aristpph." [Έκ. 540. ubi hodie * Μεθυποδέομαι. * " Συνύποδύομαι, Auctor Argum. Leptineae Orat. Dem." Boiss. Wss.: Plut. 482.]

. " Ανσμή, Occasus, a δύω. Proprie de Solis occasu " s. obitu: ut Xen. μικρόν πρό ήλιου δυσμων,. Α-" ristot. περί δυσμάς ήλιου και άνητολάί, ρΓΟ quo pan-" Ιο arite δύσιν dicit: metaph. vero ap. Hes. et Suid. " δνσμαΊς βίου pro τψ τέλει τής ζωής. Unde Αυσμικόι, '? Occidentalis. Apud Suid. Προνοήσας δέ καϊ τάς " των δυσμικων όμαιχμίας, έποίησε κοινοπραγήσαί τινα.ς " των δυναστών ι quad exp. r iv τής δύσεως. Itidcm " Ptolem. δυσμικός dicit pro Occidentalis, quod Stra-" bo δυτικός." [Αυσμή, Schleusner. Lex.. in. V. Τ., Atben. 592. Έπι δυσμαίς τοϋ βίου ων, Aristot. Poet. 21. " Tyrwh. 177- Valck. Callim. 65.Ept ad Rov 46. Toup; Opusc. 2, 205. Huschk. Anal. 5. Jacobs.

D Anth. 11, 209. Dionys. H. 2, 827." Schaef. Mss. * Αυσμόθεν, Nicet. Annal. 5, 7. Theod. Prodr. E-pist. p . 156. Lobeck. Phryn. 94, * Έκδυσμόθεν, 46. * Αυθμή, Dor. pro —σμή, Callim. H, in Cer. 10. et Fr. ap. Schol .Ven. il . Λ . 62. ubi perperam δυσθμή.

Valck. Adoniaz. p. 249. ad Ep. Rov, 45. ad Cal-lim. 1, 235," Schaef. Mss.] " Αυθίλαι, Hesychio θα-" λάμαι, καταδύσεις. At pro δυθμέσι, quod Idem exp. " δνσεσι, καταστροψαϊς, ambiguum reponendumne " Αυθμοίσι an Αυθμωαι. Sunt autem haec a έιίω."

" Αρύω,. Abscondo, Occulo. Hes. δρύεται exp. ". κρύπτεται." ,. " Αύπτω, Aquas subeo: δνπτοντες, Hesychio κο-'< λυμβώντες. Et δύφας pro eod., ut, Apoll. Rh. ], " (1008;)TH, καί κϋμ άλίαστον έφέσσατο νειόθι δύ-ψας. ". idem aliquanto ante dicit, είς άλμυρόν ϋδωρ Αύπτον-" τες κεφάλας pro Mergeutes. Inde et VERBALK " Αύπτης, eidem Hes. κολυμβητής,,δύτης, Μ,ετξυ*) U-" rinator, Qui aquas subit. Callim. (1, 505.) Αύπται " τ έξ&λρς ερχόμενοι, Lycophr. δύπτην, έμπεπλεγμ(-

3453 ΔΥΟ [ρρ. 1064—1065.] δ υ ο 3454

" νον κάλοΐί, i . e. αίθυιαρ, u t L e x . tneum vet. exp." Α Γ Antiraach. ap. Schol. Apoll. Rh. 1. c. , Ορρ, Ά . 2 , 436'. Lycophro 73. 387. 715. 752. Δύπτω, l 64 . A-poll. Rk. 1, 1326.]

ΔΥΟ, Duo : et δύω quoque ap. Hom. et ceteros poet.: δυοίν, Duorum, et fem. δυεϊν, Duarum, δυσϊ, Duobus, Duabus. Xen. Κ. Π. 4, (3, 4.) Δυοϊν όφθαλ* μοϊι\ προεωράτο καϊ δ. ώτοιν ήκουεν. Et cum plur. δυοϊν προβάτων, γενών Plut. At 'Επί δνειν όρμειν, Prov. Duabus ancboris inniti; sub. eniin άγκύραιν. Scribitur tamen hic et δυοϊν: nam et masc. tribui hoc passim videmus: ut, Δυοϊν γυναικοϊν els άνήρ oh στέργ€ται, et δυοϊν ναυμαχίαιν Thuc. eicut vicissim δυεϊν pro δυοϊν masc. Att. esse annotat Eust. ex He-raclide: sed id ad vett. Att. restringendum puto: praesertim cum e Thuc. afferatur: sunt tamen qui contra recentiorum scriptt. esse putent, atque ita suspecfa essent ap. Thuc. exemplaria. Dativo δυσϊ utitur ap. Athen. (414.) quidam Amarantus Alexan-drinus, Καί σαλπίζειν άμα σάλπιγζι δυσί. Sic et δυσϊ μάχαιε μεγάλαιε, V V. LL. et in aliquot Ν. Τ . II. Exi- Β stimatus tamen fuit barbarus hic dat. uon solum κατά χρήσιν Άττικήν, scd etiam κατά λόγον γραμματικον, Eust. 802. )| Sciendum est autem frequenteretiam δύο, ut indeclinabile, pro Duorum ac Duarum, et Duobus ac Duabus poni: ut άπό κεραιών δύο, Tbuc. Sic au-tem Hom. et hoc δύο et suum δύω indeclinabile fa-cere exemplis docet Eust. 1. c. Dicitur vero II. B. (346.) ένα καϊ δύο, quod Lat. Unum et alterum. At bpc loquendi genere δυοϊν θάτερον, quod ad verbum sonat Ε duobus alterum, et per elleipsin dicitur, ha-bes mei Lex. Cic. ρ. 1. e Plat. et de eo idem scribit Bud. 995. " Δυοϊε, Duobus,-τοϊβ δύο, Hes. tanquam " a nom. δυοί." [Valck. ad Herod. 552. JElian. V. H. 2, 9· τοϊε δύο, Aristot. Polit. 5, 9. Δύο ποιεϊν την πύλιν, Dividere seditionibus, Strabo 1. ρ. 155., 3. ρ. 414. Quo compendio scribatur, ad Greg. Cor. 851.

T h u c . 1, 20. 22. 8, 101. Hegesippus Atheaaei 290. Schneider. Lex. Supplem. Δυοϊν, δυεϊν, Lobeck. ad Phryn. 211. δυσϊ, 210. " Δυεϊν, genere neutro, Plut. Pelop. 521. HSt." Seager. Mss. Tbuc. 4 , 8 . Eur. El. c 536. 649. Diod. S. 11. p. 268. Plalo Crat. 1, 418. Eust. II. p. 721, 14. Od. p. 757, 24. " Δύο, Δύω, Jacobs. Antb. 6, 248. Eratosth. 2. Heind. ad Plat. Phaedr. 222. Heyn. Hom. 4, 361. 410. 7, 539. 558. 8 , 7 1 . 408 .519 . Zeun. ad Xen. Κ. Π. 518. Δύω, indeclrnabile, Ruhnk. ad H. in Cer. 15. ad Moer. 90. 245. Herodian. 476. et n., Plut. Mor. l , 871. He-rod. 321. ad Dionys. Η. 1. 336. Scriptoribus Att. inusitatum, Brunck. ad Eur. Or. p. 195. 212. Phoen. p. 322. Valck. p. 220. Bruock. ad Soph. Phil. 539. ad Au». 55. ad Poet. Gnom. 348. Dawes. M. Cr. 338. 522. sed v. Markl. Iph. p. 173. Δύο, gen. et dat., Phryn. Ecl. 90. Thom. M. 253. Wakef. Trach. 513. Jacobs. Anth. 10, 42. 353. ad Anth. Palat. 453. Diod. S. 2, 241. Schneider ad Anab. 97. Cum fem., ad Cbarit. 678. Cum duali, plurali, ad Lucian. 2; 231. Heyn. Hom. 5, 525. Seq» articulo, Bast Lettre 122. Δυσϊν, Ruhnk. Praef. ad Tim. p. x. Toup. Opusc. 1, 369. ad Diod. S. 1, 258. Δυσϊ, δυοϊν, δν&ν, 442. Pbryn. Ecl. 88. Thom. M. 253. Markl. Suppl. D 486. ad Charit. 536. Musgr. El. 95. Δυοϊν, δυεϊν, Scbweigh. ad Polyb. 6, 369- Schneider. ad Demetr. 125. Brunck. ad iEsch. Pr. 784. 873. ad Soph. Trach. 943. ad Phalar. 42. 98. 163. Valck. Diatr. 10. Find. ad Plat. Gorg. 78. ad Diod. S. 1, 33. 56. l60 . 174. 250. 258. 287. 366. Δυοϊν, Toup. Opusc. 2, 126. Δυεϊν, ad Phalar. 317. Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 1,404. ad Diod. S. 1 ,627.633.662.2 , 67. 86. 178. 202. 220. 226. 288.323. 334 .391 .392 . 457. 471. 531. Porson. Pbcen. 1272. Duker. Preef. Thuc. 6. ad Lucian. 2, 215. Boeckh. ad Plat. Sim. xxxvii. Δυών, ad Herod. 8. 682. Δυοϊε, 552. Δυοϊν νυκτοϊν, Anacr. ρ. lxvii. Fisch. Δυοϊν θεοϊί, Xen. Eph. 67. Όρμεϊν έπί δυοϊν, Tbora. Μ. 656. Δύω, δυοϊν, per synizesin, Musgr. ad Eur. 201. Efpos δύο, δυοϊν έρί-έειν, Jacobs. Anth. 10, 169. "Εν rj «κι δύο λψφθέν μαρτύριον, Polyb. 1, 312. De δ: cum plur. juneto, Zeun. ad Xen. Κ. Π. 358. Τών δύο, Ffecher. ad

Weller. Gr. Gr. 1..407· Heyn. Hom. 6, 53." Schsel Mss. * Δυογόν, prp ζυγόν, Plato Crat, 31. Τ , 1. ρ 418. * Δυοειδΐμ, Pwrphyr. V. Ρ. c. 50. Dionys. Areop de D. N . 4* 21. * " Δυρτόκο^ Jacobs. Antb. 8 ,354. Schaef. Mss.] Δυοτοκέω, Bina pario. " Δυόδςκα " Duodecim. Δυοδςκάμηνοε, Qui duodeciiq luensiiQ] " est. Δυοδέκατορ,. Duodecimus, a cujus fem. Δυοδε " κάτη, sub. ημέρα, est Δυοδεκαταϊοί, Duodecim die " natus, Duodecimo die, Qui duodecimo die aliquii " facit." . , .

Δυοκμίδεκα, [ " Theodorid. Jacobs. Antb. 13, 673.' Boiss. Mss. Diod. S. 12. p. 312., 13. p. 335. "Thom M. 254. Heyn. Hora. 4, 320. 6, 107." Schaef, M ^ " Δυοκαιδεκάε, abos, fi, Duodenarius numerus, ,Di<» " nys. Areop." [* " Δυοκαίδεκοι, Japobs. Antb< 10 336." Schaef. Mss. * Δυοκαιδεκάμηνοε, Soph. Tr 658. * Δυοκαιδέκατοε, Hippocr. 493, 46 .1210 . Athen 654, " Ad Diod. S. 1, 475." Scha^f. Mss.] ε τ Δνά δεκα, [" Thom. Μ. 254." Schaef. Mss.] ITEM Δώ-δεκα, Duodecim. [" Ad Diod. S. 2, 67. 73.adCaI· lim. 2, 4. Herod. 619. Oi δ. θεοϊ, Dawes. M. Cr. 125, * Δυωδεκάβοίοί, (II. 703.) Heyn, Hom. 8, 497 * Δυωδεκάμοιροί, Jacobs. Anth. 9 , 5 0 . " Schaef. Mss. Δυωδεκάρΐθμοί, Duodecimus nuraero, Nonn. [a Schnei· dero ηοη {agnoscitur.] Δυωδεκάί, άδο$, ή,. Numerm duodenarius, [Epigr. " Paul. Sil. 56. Monum. Byz, 27." Schaef. Mss.] Δυωδέκατοι, Duodecknus, HoiQt UNDE Δυωδεκαταϊοί, i. q. δωδεκαταϊοε, [" Orac. api Tzetz. Chil. 9, 497- 892." Elberlidg. Mss. " Δνωδί^ Karos, Brunck. Anal. 2, 76. Heyn. Hom. 8,123." Schaef. Mss.] Derivata sua habet et Δώδεκα, fVl Δωδεκάκις, Duodecies, [Aristoph. Πλ." 863. AlbeOj 394.] " Δωδεκεύε, Hesychio χοεύι, Congius, quookua " sc. capit 12 cotylas Atticas." ,[* " Δωδεκαχώ», Grammaticus ap. Gaisf. ad Markl. Suppl. 80? Boiss. Mss.] Δωδέκατοs, Duodecimus, At Δωδεκϋη, Festum quoddam Athenis, quod et Xoar v o c a b i ^ Hes. [Schleiisoer. Lex, iu V. T . " Ad Diod. S. 1, 475." Schaef. Mss. * " Δωδεκάτων Tzetz. Chai, 5, 111." Elberling. Mss.] Α g u o Δωδεκατμϊοε; u t ^ θάπτεται, Die ab interitu duodecimo sepelnur, [Tfcee* phr. Η. P. 7, 1. " Jacobs. Anth. 9, 283. V a l c l ^ P Rov. p. 4 . , Oratt. 399." Scbaef. Mss.] SED ΕΤ Δι* δεκαϊε, huc pertinet; ut δωδεκαίδεε θυσ/αι,,Sacrific^" e duodecim animalibus. Eust. (Od. p. 1415.) quw Hes. a duobus quoque mensibus appellasse quos-. dam annotat. QuiE Δωδεκηίδεε quoque dicuntH^ α in η Ion. converso. Ε τ Δωδεκφδεε per sync. [" Ad[ Moer. 301." Schaef. Mss.] ΙτΕΜ Δωδεκίδεε θυσίας Sacrificia duodecim Ιερειών, ap. eund. Eust. e Paus. [Suid. 1, 622. * Δωδεκάε, Plato de LL. 6. p. 756. * Δωδεκάβωμοε, Heeren. St. 7· p· 30. * Δωδεκάγά^, πτοε, Pind. Ό , 3, 57. " Brunek, El. 726", Sch«K Mss.] " Δωδεκάδαρχοε, Δωδεκαδάρχηε, Qui duodecira " viris praefectus est, Duodenarius praefectus, jPo-" steriote utitur X e n . : prius ap. Hes. legitnrt et " exp. δωδεκάδοε ήγεμών, DBX duodecim virofiun." [* Δωδεκαήμεροι, Eust. 96, 46.} " Δωδεκάθεοr». Me* " dicamentum quoddam ap. P. JEgin. 7. composl· " tum e duodecim rebus: ap. Aet1. autem et ^lioe " δωδεκάθεοε άλε, de Sale quodame multis speciebus " composito. Est vero et Herba qusedam, quatOr " Dodecatheon vocaHt, omuium deor-uin majestatem " commendantes, Plin. 25, 4. cujus a moly maximaiD " auctoritatem esse dicit, eamque in aqua potam " tradi omnibus morbis mederi. Ceterum o< δώδεκα " θεοϊ sunt, Jupiter, Juno, Neptunus, Ceres, Meicu-" rius, Vulcanus, Minerva, Apollo, Diana, Vesta, " Mars, Venus: qui Lat. dicuntur Dii niajwesi* I^» " majorum geatium." [* Δωδεκάκλινο^ Athen. 13 h λάκκων ex Anaxaudride. * Δωδεκάκλωνοε, Cbrys. Hom. 3. ia Ascens. T . 6 . p. 460. *, Δ^δεκ«κόφφ$ Tzetz. Chil. 8. p. 141. * Δωδεκάκωλρε, ScheU A»<.( stoph. Ί . 820. Ά. 1142. * Δωδεκάλινο^, XetK. K. 2, 6. * Δωδεκαμελήε, Epiphan. 1, 241.] " Δνδεκαφ-" χανοε, Duodecim instructus macbinis. Ita cogffo* " ffiinata fuit quaedam Cyreue meretrix, διά τίιβ " οχήματα έν rj} συνουσίψ ποιεϊν, Scbol. Alistopl» et " post eum Suid.: necnon et ipse Comi«8a,. B. " (1327·) άνά τό δφδεκαμήχρ,νον Κυρήνϊμ· ποιών^ pw

3455 δ υ ο jpp. 10 " μελϋχοιών ανά ταε φ' Κυρήνης ά'ισχράς μηχανάς: " ailwdens sc. ad haec verba Eur. Hypsipyle, άνά ro « δωδ<Μαμήχα»ον άστρον. Suid. addit, dici etiam " έπϊ Των πάντ'οδαποϊς καϊ ποικίλοις ήθεσι χρωμένων." [· Αωδεκάπαις, Anthol. " Νιόβη μήτηρ δ., Mater duo-decitir liberorum, Tzetz. Chil. 4, 417." Elberling* Mss". "Const. Manass. Chron. p. 40. Meurs." Schasf. Mss; * ΑωδΥκάπαλαι, Aristoph. Ί. 1151. * Αωδεκά-πολϊι, ad Gfeg. Cor. 6 4 3 . " Ruhnh. ad Vell. 18. (Herod. 547 ) Vide me in Ind. ad Apoil. Rh. 662." Sckaef. Mss. Scbol. Plat.'50.] " Αωδεκάπους, Qui " duodecim pedum est. Olim ίτυνετίθεντο έπϊ δείπνον " ήξειν τοϋ στοιχείου όντος δωδεκάποδος, Hes. nam ex " ulnbraruift tatione horas diei fiotabant: umbras 4t autero pedibus metiebantur : unde et Luc. Gallo " dicit, Συνεχές επίσκοπων όποσάπουν τό στοιχείο ν ε'ίη, " Veiuntatfiea et δεκάπους σκιά praestitutam coeme " horam indicabat, ut ex Aristoph. patet, Έκ. (652.) " σοϊδέ μελήσει'Όταν ή δεκάπουν τό στοιχεϊον, λιπά-«ipoMqm έπϊ δεϊπνον." [Menander Athenaei 243.

Νοηη. Paraphr. 2, 67. Vide Αυωδε- β κάρψΜς. * Αωδεκάρχης, Χςη. Κ. Π. 2, 4, 4. * Δωδε-κάΜλβος,Stshaeider. "Lex. άμαρτύρως.] " Αωδεκά-" σΚυτοε σφαίρα, Sphaera e duodecim coriis confecta. " Plato ίη Phaedro." [* " Αωδεκαστάδιοε, Strabo 5, 3S6." 'Boiss. Mss. * Αωδεκαστάσιος, Plato 2, 231. " Siinon. Dial. 40." ad Herod. 246. * Αωδεκασύλ-λαβύ§, Heyn. Hom. 5, 99." Schaef. Mss. * Αωδεκα-φόροεί Lucian. 4, 273=395 . άμπελοε. * Αωδεκάφυλοε, Orac. Sibyll. 3. ρ. 365. * Αωδεκάωρος, Sext. Emp. adv. Math. 10, I78. 186. 242. " Secund. p. 86. Schier." Schaef. Mss. * Αωδεκάωρον, τό, Schol. Apoll. Rh. 4, 961.]

φοότον, τό, Semis quinque, δεύτερον έπϊ μορίων: quodtamen Biid. Comrn. legere se ap. scriptt. non memmisse ait, sed habere eatid. derivat., quam πολ-λοστοί',δλιγοστόν, μυριοστόν, κ. τ. λ. Utitur eo Schol. Eur. et responderi ad ποστημόριοε annotat; ut inter-roganti πόστήίιόρϊον respondeatur, τό δύοστον, τό τρί-τον, κ. τ. λ. t ^ fo δύοστον, τό τριτημόριον, κ. τ. λ.

[* Αύωκαιε'ικοσίμετρος, * ΑύωκαιείκΟσίπήχυι, Π. Ο. C 678. Ψ. 264. Etym. Μ. V. Θνρεπανοίκτηε. " Heyn. Hdfb. 5, 501.3 7, 115. 8, 407. * Αυοκαιεικοσίπηχυε, ad 11; Ζ. 319." Schaef. Mss. * Αυοκαιπεντηκοστός, Ar-chifofldes 127. Bas. * Αυώνυμοε, Schol. U. A. 403. * " Αύωτοε, Schol. Od. B. 290." Boiss. Mss.: Π. 296.

[* £ίκοσιδύο, Eust. 617, 30. Schol. Lycophr. p. 90. *Ένδυο, Lobeck. Phryn. 414.] Σύνδυο, Dno simul, Bini, Dem. (564.) Σ. ήμεν τριήραρχοι, Dorio Atheniei (337·) Καί τούε θεούε φάσκουσιν οίκεϊν σ. Et σ. γεν-νηθέντες, Gemini, Bud. [Boiss. Philostr. 418. Σύνδυο, —Tp&s, Jambl. V. Ρ. 212. Kiessl. " Reiz. de Acc. 103. Casaub. ad Inscr. Herod. 347. Cren., ad II. K. 224. Plnt. Mor, 1, 424. Ilgen. Hymn. 445. Valck. ad Herod. 311. Kuster. Aristoph. 68. Heyu. Hom. 6, 43. Hefaid. ad Plat. Hipp. 127. Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 1, 226." Schaef. Mss. *Tεσσαρακονταδύο, * ΤΟ-ταρακονταδύο, Diod. S. 12. p. 305. * Συνδύδεκα, Eirfr Tro. 1076. " Wolf. ad Reiz. de Acc. 103."]

Αυίκόε, Dualis, ui άριθμόε, ap. Gramm. [Quo com-pen(Uo scribatur, ad Greg. Cor. 805. 887. " Ad D Diod. S. 1, 243. Heyn. Horti. 5, 204." Schaef. Mss.] Αυϊέωε, Dualiter, Numero duali, [Osann. Philem. p. xxxiv. ""Quid ap. Gramm., ad Moer. 378." Schaf. Mss.J Αυάε, άδοε, ή, Numerus binarius. [" Valck. Pboen. p. 116. ad Herod. 82. ad Phalan 270. Jacobs. Anth. 8, 4. 10, 324." Schaef. Mss. * Αυαδικόε, ut άρι-θμόε, Numerus dualis, Plut. * Συνδυάε, Compar, Eur. Alc /476. άλοχοε. * Αυάκιε, i. q. δίί, Schneider. Lex. ν. Ύριάκιε.] Αυάξω, cujus exempla non afferuntur. [" Eust. 47, 28." Seager. Mss. Nicet. Annal. 10, 6. " Valck. Anim. ad Ammon. 67. ad II. A. 566. ad Diod. S. 1, 243. Fischer. ad Weller. Gr. Gr. 3, 306." Schaef.!Mss.] Αυασμόε, exp. Coitus, ["Eust. 81, 6'." Seager. Mss.] " Ένδυάζω, Dubito, Ambigo, Haesito, *' Ut Hes. quoque ένδνάζει exp. άπορεϊ, διστάζει," ["^ermanus Dormit. B. Mar. 108." Boiss. Mss. " Valck. Anitn. ad Ammon. 68." Schaef. Mss.] " Έν-" δνασμοε, Hesychio Αμφιβολία, δισταγμός, Απορία, " Dubitatio, Haesitatio. Sed et per 01 baec scribun-

J5—1066.] ΔΥΟ 3456

Α '"buntui." [" Epiphan. Haer. 21, 1." Jiouth. M s s . " Chrys. Serm. 115. T . 5. p. 740," «Seager. Mss. " Valck. 1. c." Schaef. Mss.] Συνδυάζω, q. d. Com-bino, Copulo, Aristot. Eth. 5, (3.) Καί εναλλάξ apu, ως ό α πρός τόν γ, ό β πρόε τόν δ, ώστε καϊ τό ολον πρόε τό 8λ0ν, όπερ ή νομή συνδυάζει: postea appellat σύζενξιν, Bud. Et Polit, 6. Οί συνδυάζουσι πρός τήν ίππικήν δύναμιν καϊ τήν δπλιτικήν, τήν άρμόττουναγ των φίλων. Unde in pass. a p . E u n d . d e G e n e r . e t Corrupt. Τά δέ εναντία ού πέφνκε συνδυάζεσθαι, i. e. συζευχθήναι, Ut alibi loquitur: Polit. 6. ΆνάγΚη δή πρωΤον συνδυάζεσθαι τούε άνευ άλλήλων μή δυναμέ-νους είναι, οίον θήλυ τε καϊ άρρεν. Et de Coitu ap. Xen. Κ. (5, 6.) Τό γάρ θήριον συνδυάζεται μεν Αεί, μάλιστα δέ τ αύτη ν τήν ωραν. || Neutr. quOque capi-tur pro ipso pass. in propria signif. s. metaph. pro Conjunctionis vinculo copulor, Conversor, Consute-tudinem et cominerciuin habeo, ut Ps. 140, (4.) Ού μετά των εκλεκτών αύτΰν. [" Et cuni dat., Polyb. 4, 38. Γαλάταις, Societatem jungo cuni Gallis." Schweigh. Mss. " Cyr. Hier. Catech. 4." Rbutfa. Mss. " Valck. Anim. ad Ammon. 68. Diatr. 50." Scliaef. Mss. * Συνδύασμα, Alcin. Int. 100.] Συνδυα-σμόε, ό, Gombinatio, Copulatio, Conjunctio, Aristot. Polit. 4. Ώστε δώδεκα οί τρόποι γίνονται χωρϊε τών δύο α. || Γdyudt etiam, ut J. Poll. (5, 9.) scribit, voCari potest a. et σύνοδος Ανδρόε καϊ γυναικός, ut α. pona-tur pro Copula conjugali. Aristot. Polit. 7, 16. Ό γάρ τών νέων σ. φαϋλοε πρόε τεκνοποάαν, de Juvenis maiiti et Uxoris Conjunctione, quod paulo post σύ-ζευξιν et συναυλίαν appellat. || Imo et ipse Coitus venereus Atben. 7.'Ένιοι δέ τών κεστρέων ου γίνονται έκ σ., άλλά φύονται έκ τήε ιλύος καϊ της άμμου. [" Τ/« τών Άφροδισιαστικών σ., Quodnam genus Venerei concubitus? Athen. 457·" Strong. Mss. Collusio, Casaub. ad Suet. Jul. 20. " Valck. ad Ammon. <69. Diatr. 50. Casaub. ad Athen. 131." Schaef. Mss.] Συνδυαστικός, Ad copulationem et conjunctionem aptus, Copulatione et conjunctione gaudens, Ari-stot. Eth. 8, (12.) "Ανθρωπος γάρ τή φύσει συνδυαστι-κον μάλλον ή πόλίτικόν, οσω τεκνοποιία κοινότερρν ζώοις. [* Συνδύαστόε, unde] Άσυνδύαστοε, ο, ή, NuBa Copula aut conjunctione quasi combinatus, Qui co^ pulari et conjungi cum alio nequit, * άσυζευκτόε, *άσύμπλοκοε, Hes. [" Saracenica Sylb. 41, 12. Pla-nudes Ovid. Met. 14, 663." Boiss. Mss.] " Perpe-" ram in VV. LL. scribitur etiam Άσυνδίαστος, quod " exp. Sine conjuge, Vitam coelibem ducens." [*|'A-σννδύαστωε, Schneider. Lex. άμαρτύρως.]

[* Αυαίνω, unde * Συνδυαίνω.] " Συνδεαίνω, Du-" plico, Conduplico; nam pass. συνδεαίνεται Gal. " exp. * συνδιπλοϋται. Sed pro συνδεαίν. legitur " etiam συνδυαίν."

1Γ Αοιώ, et plur. Αοιοϊ, poet. pro Αύο, Duo, II. β . (6θ8.) Φ^ δοιώ τεκέειν, ή δ' αύτή γείνατο πολλούς: Ε. (206.) δοιοϊσιν άριστήεσσιν έφηκα. Hesiod. (*Ε. 2, 50.) δοιά δέ θέσθαι άροτρα, Αύτόγύον καϊ πηκτόν. Athen. 11. scribit, τό δοιοϊ καϊ δοιαί signif. τό κατ αριθμόν είδος, τό δύο, ut, Δοιούς δέ τρίποδας, δέκα δέ χρυσοΐο τάλάντα. ibid. addit signif. etiam τό συμφυές καϊ τό συνεζευγμένον κατ' Αριθμόν, ut, δοιούς δ' άρ ύπήλυθε θάμνους, Έξ όμόθεν πεφυωτας, δ μέν φύλίης, δ δ* έλαίης. [" Αοιός, Toup. Opusc. 2, 125. Pierson. Veris. '171. Valck. Anim. ad Ammon. 67. Brunck. ApoII. Rh. 75. Jacobs. Anth. 7, 3. Callim. Epigr. 37. Α010Ϊ et δύο conf., Heyn. Hom. 6, 230." Schaef. Mss. Simmise Epigr. 1. κέραε, Dionys. Epigr. 3. μόνον έκδοιών, Od. Τ. 562. πύλαι.]

Αοιή, ή, Dubium, Dubitatio, Cum duabus menti propositis viis, nescit utram sequi debeat, U. I. (230.) Αείδιμεν, έν δοιή δέ (έσμέν) σαωσέμεν η Απολέσθαι Nfjas, Callini. Η. ίη JDV. (4.) Ώώς καί νιν Αικταϊον Αείσομεν ήέ Λυκαϊον, Έν δοιή μάλα θυμός' έπεϊ γένος Αμφήριστον. [" Jacobs. Anth'. 7, 183. Heyn. Hom. 5, 579* Έν δοιή θυμός, Valck. Anim. ad Ammon. 68. Diatr. 109." Schaef. Mss.] Αοιάζω, Dubito; nam Hes. δοιάσαι exp. διστάσαι: sicut et Ammonio δοι· άσσατο est έδίστασε. || Consulto, Delibero : δοιάσατο Hesychio έβουλεύσατο. [Apoll. Rh. 3, 8 I7 . " Ain-mon. 44. Valck. Anim. 66. Diatr. IO9. » Δοιάί, Ja-

3457 ΔΥΟ [ρ. cobs. Anth. 10, 324." Schaef. Mss. * " Δοιασμός, Schol. Eur. Or. 635." Boiss. Mss. * Δοιαστός, unde *'Aδοίαστοε et * Άδοιάστωε, Anacr. 121. ap. He-phsest. p. 4 . ] 'Ενδοιάζω, Dubito : quod usitatius est. Thuc. 6, (91·) OVTU» γάρ οίτε υπάρχοντεs υμιν φίλοι θαρσήσουσι μάλλον, καϊ ο! ένδοιάζοντεε, άδεέστερον προσίασι, Philo de V. Μ. 3. Ο'υκ ένδ. μόνον, αλλά καϊ άπιστοϋσιν, Plut. Ένδοιάζων ry γνώμη, Alternante proposito. Ceb. Theb. Οΰκ ακριβώς Jjoet ουδέν τών έκεϊ, άλλ' ένεδοίαζε. Pass. quoque usitata est, Tbuc. l . * 0 καϊ λόγψ ένδοιασθήναι α'ισχρόν, Quod in dubium venisse, turpe est. Ubi Scbol. ένδοιάζειν exp. λογί-α μω άμφιβάλλειν, λογίζεσθαι: esse enim ένδοιασμόν partem τοϋ λογισμού. [" Bibl. Crit. 3, 1, 105. Valck. Anim. ad Ammon.68. Plut. Mor. 1,39. Valck. Diatr. 109· Thom. M. 307. Jacobs. Anth. 7, 183. Dionys. H. 2, 781. * " Ένδοιάω, (a * Δοιάω,) Valck. Diatr. 109." Schaef. Mss. Parthen. 9 . ] Ενδοιασμός, Dubita-tio, [" Eust. 110, 34." Seager. Mss. " Phryn.' Eel. 112." Schaef. Mss.] Ένδοίασις, Addubitatio, Bud. ex Hermog. Ένδοιάσιμος, Qui in dubitationem venire potest, Anceps, Dubius, Lucian. (1, 8 7 2 = 4 , 158.) Έπισεϊσαι χρή rfjv χείρα τοΰτο μόνον, καϊ οΰκ ένδ. τά αά.'Ενδοιασίμως, Dubie, Joseph. Α. J. 'Ενδ. εΐχεν, ΑΙ-ternabat sententia, Erat animi dubius. [* Ένδοιαστής,

>66·] . δ υ ο 3458 Philo 2, 582.] 'Ενδοιαστός, i. q. ένδοιάσψοί, [Hippocr. 277, 5.] Ένδοιαστώς, Dubie, Νοη constanter, Thuc. 8. 'Επιφανές δήπου οΰκ ένδ., NihU ambigendo: 6, δοιαστώς άκροώνται, ί. e . ον βεβαίας. [" Οϋτω δή έμή-δισαν προθΰμως, οΰ& έτι ένδ., Herod. 7 , 174. StU. diose, Νοη aubio animo." Scbweigh. Mss. Hippocr. 989. " Valck. Diatr. 109. Dionys. H. 2, 1155. 4 2143. Thom. M. 307." Schaef. Mss.] Ανενδοίαστος' Indubitatus, Indubitabilis, Philo de V. Μ. 1. T ^ υπέρ τοΰ κτήσασθαι τό είδος ά. πόθον, Adipiscendse for-MAE haud dubium desiderium. UNDE 'ΑΝΈΝΔΟΤΑRUT, Indubitauter, Haud dubie. Idem ibid. 'ils ά. σνναι-νειν και έτοίμως έπεοθαι, Ut sine detrectationeVem comprobarent. [" Theodoret. Ορρ. 2, 1626.1693," Kall. Mss. Vide "Συναινείυ. " Valck. Anim.adAm-mon. 69." Scbaef. Mss. * " Έπιδοιάζω, Euthyrb. Z. in Matthiae Lectt. Mosq. 1, 33." Boiss. Mss. Apoll.' Rb. 3, 21. πολλάς δ' έπεδοίασα βουλάι, Γη altertftram partem agitavi consilia. * Συνδοιάζω, Gl. Coinbino Compactum facio, Schleusner. Lex. ΐη V. Τ., Schol. Aristoph. N. 633. * Συνδοιασμας, Gl. Collusio, Col-ludium, Corapactum.]

[Δοάζω, yide Δοκάζω. * Άδύαστος, unde * 'Αέο«. στως, Anacr. 121. ap. Hephaest.„p. 4 . ]

3459 £ [ρρ. 1067—1068.] Ε 3460

Ε .

" Ε, Nota quintae ap. Gr. literae, quam εψιλόν vo-u cqnt: siguura etiam numeri quinarii: cui si a si-" pijitro imo angulo praefigatur acuti accentus nota, " quinquies miHe denotat, hoc modo, (E, ,ε. Eust. ab " antiquis hoc έψιλόν tradit vocatum fuisse etiam ει, " sed in yersu, ut in argum. II. Ε. Εί, βάλλει Κυθέρειαν

"Apt/ά τεΤνδέος υιός : metri gratia adjecto t, ut pro-" duci posset." [" Conf. c. ai, Markl. Suppl. 932. Iph. p. 8. 64. Jfacobs. Anira. 237. Anth. 6, 191. Brunck. Aristoph. 1, 203 .2 ,112 . ad Apoll. Rh. 243. Τ. II. ad Plutum p. 133. Callim. 1, 420. 530. 544. Bast Lettre 97· Brnnck. ad Antig. 765. EI. 852. ad Hec. p. 301. ad Herod. 24. 51. 82 .91 . 106. 107. 130. 207. 220. 245. 360. 399. 442. 453. 485. 494. 497. 508. 539. 547. 639. Koen. ad Greg. Cor. 174. 190. 205. 249.' 266. Wytt. ad Plut. 1, 168. 196. Bast. Specim. 43. ad Charit. 6 l 8 . 648. Valck. Hipp. p. 203. Dawes. M. C. 206.; cum η, ad Charit. 215. 220.; cum 0, Valck. Opusc. 1, 362 . ; cum o, Steinbr. Mus. Tur. 1, 287- Koen. ad Greg. Cor. 72.; cum ad Herod. 621. 657. Valck. Oratt. 329. 331." Schief.

E, He, dolentis est adv. ex eorum genere, quae Lat. interjectiones vocant.- Sed geminari potius solet, interdum vero et quater repeti. Scribitur au-tem*E cum aspero. iEsch. Prom. (596.) p. 37. Τι ποτέ μ , & Κρόνιε παϊ, Ύί ποτε, Τ ί ποτε ταϊσδ' ένέίευζας ευ-ρίαν'Αμαρτοϋσαν, έν ττημοναισιν; 1, ε. Et (620.) ρ. 38. Ά μαραίνει με χρίουσα Κέν-Τpois φοιταλέοισιν. Ι e. Et (624.) διισδαιμόνων δέ τίνες, οΐ, (11) οί' έγώ μογοϋ-σιν, Et (767.) ρ. 46. ίώ μοι μοι, e e e ε. " Έ ε, Suid» έπίρρημα σχετλιαστίκόν." [ " Jacobs. Anim. 33. Brubck. ad Eur. Med. 110. Pboen. 1355. Hipp. 207.

*E, Eur. Hel. 667." Schaef. Mss.] Έλεγοί, ο, Lamentatio, Lugubris vox. Apud Ari-

stoph."O. (217·) tribuuntur ελεγοι pbilomelse suum -Ityn deploranti, diciturque Phcebusάντιψάλλειν ejus έλέγοις. Εχρ. autem Schol. θρί/vois: addens ita dici άπό τοϋ I e λέγειν: sed Didymum tradidisse vocari boc nom. θρήνους, qui ad tibiam decantarentur. Di-dymo assentitur Eust. sive ejusd., s. aliorum Gramm. seutentiam afferens, qui postquam dixit fuisse olim in usu φδας * θρηνητηρίους, cujusmodi fuerunt, quae postea vocata sunt μέλη Carica: addit, Καί oi 'Ελληνι-κοί δέ ελεγοι, ο έστι θρήνοι, οι μετ' ανλοϋ, φασίν, ή&οντο. Ceterum, quod ad hujus vocis etym. attinet, scio et alia proferri, sed quae mihi non aeque placeant. Ut autein hoc prae ceteris probetur, quod ελεγος dedu-cit παρά. το ε c λέγειν, fecit ν. ο'ιμ'ώζειν, itidem ab <Αμοι dolentis adverbio derivatum, pro ο'ίμοι λέγειν : et φεύζειν a φεϋ, pro φεϋ λέγειν: necnon ώζειν, pro ώ λέγειν: quae posteriora duo, niinus alioqui usitata, commemorat ap. Eust. JEl. Dionys. Nec vero mo-vere nos debet scripturae diversitas, quod ad spiri-tum attinet, qui in I est asper, at in έλεγος, tenuis: idera enim et in aliis plcrisquc derivatis usuvenire vi-demus. Alium scrupulum injicere potest et ν. έλεος, a qaa facilior ideoque verisimilior videri queat τοΰ έλεγος deductio. Sed ego contra, nisi putarem έλεος antiquius esse verbum quam ελεγοί, illud ex hoc fa- : ctum esse crederem : quamvis autem unum altero antiquius esse existimem, ab ead. tamen origine ulrumqne derivare non dubito. || Elegum carraen s. ejegiacum, quo lamentatio continetur. Apoll. Rh.

ίΐ , 785.) δντινα λαός Οίκτίστοις έλέγοισιν οδύρεται: lic enim Schol. έλέγοις pro έλεγείοις accipi ostendit,

i. e. Elegis versibus, cum scribit, roTs γάρ έλεγείοις έμ το'ις έπιταφίοις έχρωντο οΐ παλαιοί. Lucill. Epigr. Είϊ έμέ νϋν έλέγονς ποίει Στάλιν, είς έμέ θρήνους, Δήμιε, τόν ατιχίνψ σφαζόμενον θανάτψ. Sic et Lat. appel-lanijur Elegi versus. ['/ Musgr. Ipb. T . 1091. Tro.

1 119. Hel. 185. Ion. 507. Wakef. ib. Jacobs. Anim. 93. Apollonid. 8. Callim. 1, 439." Scbaef. Mss.j HINC Έλεγεϊον ead. signif., pro quo et έλεγείος ία VV. LL. perperam, ut in Schol. Apoll. Rb. 1. c. Lu-cian. (1, ΐ6θ.) Καί μήν έλεγεϊά γε άσεί μάλα περιπα* θως υπό ταύτη τη δικέλλη : ubi jocose ad signif. h. ν. alludens, Gemitus et pioratus s. Ejulatus ita vocat, aut etiam Querulas voces. Citat Athenaeus non se-mel Ion. έν τοις έλεγείοις, item Καλλίνον : ubi per ελεγεία intelliguntur Opuscula integra elegiacis ver-sibus scripta, qiio sensu Elegias Tibulli, Propertii, Ovidii appellamus. Sed έλεγεΊον etiam sing. a Thuc. 1. p. 42. Paus. Strab. Athen. aliisque passim Gr. Scriptt., vocari sciendum est, ut iu calce Edit. Gr. Epigr. annotavi, quod δίστιχον postea nominatum fuit. Itidem vero Lat. Elegornm appellatione non ipsos Pentametros versus duntaxat, sed et Hexanae-tros, qui cum illis copulantur, intelligunt. Quod au-tem ad illorum usum attinet, eum plane mutatum fuisse, cum etiam amores eo carrainis genere scripti

: fuerint, ipsa etiam poematia nobis declarant. Ceterum in VV. LL. habetur et 'Ελεγεία, sed absque testimo-nio, ["Passow zu Musaeusp. 50. * 'Ελεγείο?, α, ον, Cal-lim. 1, 439. Toup. ad Longin. 391. (cf. Sehaef. Ind. ad Greg. Cor. 978.) ΈλεγεΊον, Jacobs. Anth. 6, 219. Ί Steph. ad Anth. Gr. fin., Diod. S. 2, 317. Lennep. ad Phal. 99. ad Herod. 657- 760. * Έλεγειογράφος, Jacobs. Anth. 8, 343. Tzetz.in U. 150."Schaef. Mss.] HINC Έλεγειοπ-οιοί, Elegorum s. elegiarum scriptor; ut ΤΙερίανδρος ό Κορίνθιος έλεγειοποιός ap. Athen. (14, 632.) Utitur et Aristot. de Poet. (1, 11.) abi adden-do τω μέτρω ν. ποιεϊν, quosdam, έλεγειοποιούς, alios, έποποιούς appellatos fuisse scribit. [" Jacobs. Anth. 8, 125. * Έλεγειοποιητής, Callim. 1, 439. *'Ελεγει.-OKOS, 441. Ruhnk. Ερ. Cr. 284." Schaef. Mss. Dio-nys. H. 2, 53. Athen. 13,597·] "Έλεγεινή, Hesychio " χαλεπή : pro quo supra αλεγεινή."

" Έλεγϊνοι, Elegini: pisces quidam e genere των " άγελαίων, Aristot. Η. Α. 9," [2.]

'Ελεγαίνειν, Etym. [" Lascivio, Villois. Anecd.Gr. 1,145." Wakef.Mss.]ΕτΈλεγει'ρειν, Suid. Desipere: cujus signif. rationem ap. eos vide. [" Έλεγαίν*», * 'Ελεγείνω, Toup. ad Longin. 391." Schaef. Mss;]

"E, _Se, Pronomen accus. casus: gen. est ου, Sui: dat. ol, Sibi: tamen obliquos in h. l . rejecimus, quod possessivum 'Eos, et comp. Έαυτοϋ, aliaque nonnulla derivata illam accus. vocalem servent. Od. X. (436.) Αΰτάρ ό Τηλέμαχον καί βουκόλον ήδέ συβωτην Ε ί ϊ β καλεσσάμενος, έπεα πτερόεντα προσηΰδα, - Ad se νο-cans. Plato Polit. 1. Έκέλευσε δραμόντα τόν παϊδα πςριμεϊναί έ κελεϋσαι, Se expectare. Annotat tamen Hes. έ liotatum aspero spiritu et encliticum, signif. αΰτόν, Ipsum : rursum notatum spiritu aspero una cum accentu, signif. έαυτόν, Seipsum. At Eust. e, sic enim ap. eum scribitur, nulla accentus mentione facta, pro έαυτόν Homericum esse negat, ponique ab eo potius pro αΰτόν: quomodo exp. II. Z . (510.) 0 i' άγλαίηφι πεποιθύς, 'Ρίμφα έ γοϋνα φέρει μετά τ' ήθοα καί νομόν Ίππον: addens, sententiam, esse άναπόδοτον nec assentiens iis, qui exp. έαυτόν κατά γοΰνατα, nec iis, qui legebant 'Ρίμφ' έά γοϋνα, cum Hom. dicere soleat genua s. pedes ferre aliquem, non autem con-tra genua s. pedes ferri ab aliquo, ut II. O. (405.) Τόν μέν cip &ς είπόντα πόδες φέρον. Sic Α. (236.) περί γάρ ρά έ χαλκός έλεψε Φΰλλα τε καί φλοιόν, exp. αύτό, addens, enclit. esse et trium generum. Supra lamen Od. 1. c. pro εαυτόν accipi fatetur. "Έέ, Hes. " exp. αυτόν, έαυτόν, Ipsum, S e : item αύτό: sub-" jungens etiam έέ δέ pro έαυτόν δέ, Se vero. Poeti-" cum igitur habet pleon. τοΰ ε, pro έ." [" Heyn. Hom. 8,620." Schaef. Mss.] '

5461 Ε [ρρ. 1068—1069.] Έόϊ, Suus, proprie de uno, ut docet Bud. II. Ω. α

(417.) TH μέν μιν περί σήμα έοϋ έτάροιο φίλοιο "Ελκει άκηδέστως. Od. Γ. (386.) Το'ισιν δ' ήγεμόνενέν έά πρός δώματα Νέστωρ. Ο. (11'8.) πόρεν δέ έ φαίδιμος ^ ήρως Σιδονίων βασιλεύς, οθ' έός δόμος άμφεκάλυφεν Κεϊσέ με νοστήσαντα, Ejus aedes. || Έοϊο ap." Apoll. Rh. 3, (1065.) ponitur pro primitivo ol, i. e. airqs: παρηιδα δάκρνσι δεΰε Μυρομένη, οτ έμελλεν άπόπροθι ιτολλόν έο'ιο Πόντον έπιπλάγξασθαι, Cam longe a se, sc. Medea Jaso mari oberraturus discederet. || Ad-junctum verbis 1 et 2 pers., signif. Meus, Tuus. A-poll. Rh. (1, 285.) έ<ΰσι λελείφομαι έν μεγάροισιν^ Meis aedibus. At 2, (633.) ενμαρέως αγορεύσεις Οίον ίής φυχής άλέγων ύπερ, Pro anima et vita tua. Et 3, (140.) είϊ μιν έαΊς ένί χερσϊ βάλοιο, Manibus tuis. Ij Pluralibus etiam additur, pto σφέτερος, sicut vicis-sim σφέτερος aliquando singularibus: ut ap. Eund. Jl,(1112.) Τοϊσι δέ Μακριάδες σκοπιαϊ και πα σα περαίη Θρηϊκίης ένί χερσϊν έαϊς προυφαίνετ' ίδέσθαι, i. e. σφε-τέραις, Suis. |j Et conjunctum cum ν. 2 personae, signif. Vester: ut ap. Eund. 2, (332.) καρτύναντες Β έαΊς ένί χερσϊν έρετμα, Ύέμνεθ' άλός στεινωπον, i. e. Vestris manibus. Sic 3, (267·) Μητέρ' έήν άχέονσαν άποπρολιπόντες ίκοισθε, i. e. Vestram. [" Lobeck. Aj. ρ. 327- Markl. Suppl. 749. Iph. p. 208. ad Charit. 545. Dawes. M. C. 391. Wolf. Proll. 208. 247. Tballus Miles. 4. Brunck. Aristoph. 2, 250. Heyn. Hom. 4, 143. 1 8 6 . 503. 5, 6 1 9 . 6 , 448. 465. 7 , 264. 437. 449.680.694. 748.808. 8 ,331. 655. 657. Gesn. Ind. in Orph. ν. Έήν, Ruhnk. Ep. Cr. 177. ad Od. N· 320. Brunck. ad Orest. p. 219. Suus, de pluribus, Apoll. Rh. 3, 167. Callim. 1, 561. 569. Pro αφέτε-

. pos, Heyn. Hom. 4, 684. Prp υμέτερος, ib. Meus, Brunck. Apoll. Rb. p. 224. Moschus 4, 77. ad Od. A. 402. Tuus, Diotim. 2. Jacobsf. Anth. 9, 381. 11, 342. Wakef. S.~C. 4, 248. Heroic. adesp. 21. Heyn. Hom. 7, 31. Valck. ad Theocr. x. Id. p. 136.Phcen. p. xxii. Toup. Opusc. 1, 130. 172. ad Od. A. 402. Ilgen. ad Hymn. 615. Vester, Perses 4. Piers. Veris. 78. De 1 et 2 pers., Normann, Arist. p . 53. Brunck. Apoll. Rh. 67. Heyn. Hom. 4, 102. 184. 6, 148. c

6, 128. 290. 302. 314. 5 f2 . Έόϊ, 7, 437. 449. 680 . 748* 8, 655, 657. 704. 706. * Έόω, Koen. ad Greg. Cor. 167." Schaef. Mss.] " Έά, Sua: a nom. V sing. έόϊ, derivato ex e seu έ, Hom. έά πρός δώμαθ' " έκαστος, Suas ad aedes quisque. || Quae unusquis-

que possidet s. habet veluti sua et sibi propria, b. " e. Bona : ut cum dii dicuntur δωτήρες έάων, Bono-" rum : qua de re vide infra, et v. 'Hiis, Έεί/s, Suus: » ab έόί: ut alii volunt, Bonus, Mitis, αγαθός, προση-" νήϊ, poet. pleonasmo τοϋ ε pro εϋς: secuudum quns " tenuatur h. v. Utroque modo accipiunt ap. Apoll. " Rb. (1, 224.) Ουδέ μέν ούδ' αύτοΊο παις μενέαινε*"Α-

καστος Ίφθίμου Πελίαο δόμοις ένί πατρός έήος Μιμνά-" $ειν: exp. sc. et Boni s. Benigni, et Sui: ut ap. " Hom. quoque II. A, (393.) ubi Achilles Thetidi ma-" tri suae dicit, 'Αλλά σύ,εί δύνασαι γε, περίσχεο παι-" δός έήος, accipiunt et pro σοϋ et pro άγαθοϋ. At in

seqq. duobus 11. έήος acCipi tantum potest pro άγα-" θοδ προσηνούς, Boni et benigni: unde et tenuatur. " Od. S. (505.) φιλότητι καϊ αίδοι φωτός έήος. Et Ο . " (449.) Παΐδα γάρ Ανδρός έήος ένί μεγάροις άτιτάλλω, " Fdium viri boni." Ετ Ός pro eod. ut pro σφέος, σφός. Apoll. Rh. 4, (1470.) μέμβλετο γάρ oi ΟΙ έθεν αμφ εταροιο μεταλλήσαι τά έκαστα, i .e . τοϋ έαυτου, De suo socio. Et 1, (1324.) Αύτάρ "Υλαν φιλότητι θεά ψοιησατο νύμφη Όν πόσιν, Suum maritum. Et pro σφέτερος conjunctum nominibus plur., ut f j ματίη, i. e, τρ σφετέρφ s. rij έαυτών ματαιότητι, ap.'Eunti. At junctum nominibus, pronotn. vel v. 2 pers. capitur pro Tuus : ut ap. Hesiod."E. Σοι δ' εΐ πλούτου θυμός εέλδεται έν φρεσϊν ησιν, 7Ωδ' έρδειν, Animo tuo. " Sic " Hes. n δέ βίηφι aifert pro wjf δέ αύτοϋ Ισχνϊ. "Η est " et Relativum pron. pro αύτη, ut ός pro αϋτός: in-" terdum Deinopstrativum pro αϋτη, Haec, Od. S. " 59. ή γάρ δμώων δίκη εστί, pro αυτη γάρ, Eust." [" Fischepi ad Weller. Gr. Gr. 1, 79. Epigr. adesp. 325. Heyn, Hom, 4,166. 185. 266 .413. 613. 5, 336. Jerod. .1, 205. Suus, Markl. Suppl. 507. 694. 749. £oph. Trach, 266 v 525. 0E«1. O. 1639. Wakef. Eum. 356,-Georg. p. 7. Meus, Philoct. 460. Apoll. Rb. 4,

Ε 3462

1015. Tuufc,Perses 5,Vester, Apoll. Rh.4, 1384.Be 1 et 2 pers./Heyn. Hom.6 ,148 . /os, 176. 302."ScWf. Mss.] HINC gen. plur. Έάων, Bonorum: cujus nom. sing. Gramm. statuunt eov, Suum: quod ea, quae bona sunt, quilibet sua facere s. sibi asciscefe conetor, h. e. ίδιοποιείσθαι, ut ipsi loquuntur. II. Ω. (527.) Δοιοί γάρ τε πίθοι κατακείεται έν Διός οϋδει Ai2puy οία δίδωσι, κακών, έτερος'τε έάων. Od. Θ. (335.) 'Ερμεία, Διός υιέ, διάκτορε, δώτορ έάων. Et alibi θεοϊ δωτήρες έάων. Eiist. tradit in hoc gett.*pleo. nasm. esse τοϋ α, ut ap. Hesiod. Ά . (7·) β^φμpw άπό κυανεάων.

Ού, Sui. Ε τ "Εο, pro eod., rescdutione poet., Od. H. (217.) de Ventre, ήτ έκέλευσεν έο μνήσα^&άνάη. κτ). Item pro αύτοϋ vel αύτής: quemadmoqum a. (461.) έπεί έο κήδετο λίην: ubi tanien enclitic^ion scribitur, contra Hes. Ετ Ευ, synaeresi s. synal^be facta, et ipsum pro eod., ut pro εμού, έμεΰ. II. Υ.(|Β4.) ρ μέν άντίος ήλυθε γούνων, Εί πως εύ πεφίδοιτο'λαβύν και ζωόν άφείη, Sibi parceret. Ubi Eust. aonotat enclit. esse, ut έμεΰ, σεΰ et similia. SlCUT Elbquo· que per epenth. τοϋ t pro eod. dicitur, ut pro epov, εμείο. II Apud ApoII. Rh. 2, (635.) EIo μϊν οΰδ' •ήβαιόν άτύζόμαι, accipitur pro 'εμού s. έμαυτοΰ, ϊ. ί. De me haudquaquam sollicitus sum: eod. profsm modo, quo εαυτού, έαντψ et ceteros casus cura ν, 1 et 2. pers. copulant :N licet proprie et per se 3 persona

•conveniant. Sic vero et έοί pro έμοϊ ab eod. usurpari, paulo post ostendam. Ε τ "Eflev facta paragoge, et ipsum pro eod., ut έμέθεν pro εμού: έθεν εϊνεκα, Sic causa. II. Ζ . (62.) δ δ' άπό έθεν ώσατο χειρϊ'^Α se depulit. At Α . (114.) έπεί οΰ έθεν έστι χερείωϊ^}. e. αύτής, nt Eust. exp. annotans hic accuratiora tilenipl. legere ού έθεν, ut enclit. sit. Nam et Hes. scnbit, έθεν, cum accentu insignitur, signif. έαυτόν, έαντ'ήι: at cum enclit. est, pro αύτοϋ et αυτής usurpari. 1|'Ε-θεν, ""Εθεν,"-db eod. Hes. exp. etiamέκάς, itemάνω-θεν : at tunc adv. fuerit, non pronom. [^Eol. * Apollon. Dysc. 425. Reitz., * Έοϋί, pco έο, Idem de Pronom. 358.]

01, Sibi. II. Π. (47.) ^ γάρ έμελλε ΟΊ αύτψ θάνα-τον τε κακόν καϊ κηρα λιτέσθαι. Xen. Κ. Π. 7· Ύπ(/Μ· φοβέϊτο μή οί πάππος άποθάνόι, Ne sibi avus morere* tur. Plato Epist. 7* Ονκ οϊόμενός oi καλώς έχειν, Nou sibi honestum esse. Nonnunquam pro avrf

pouitur: ut II. A . (72.) fjv οί πόρε! Φοίβος Άττόλλκν. Paus. έφαίνετο δέ οί, Videbatur ei. " Οϊ, profl. aat. " casus, e gen. ol·, Sibi. Hesiod."E. ΟΓαίιτψ κακά " τεύχει άνήρ αλλψ κακά τεύχων, Sibi ipsi" mala ina-" chinatur, qui alteri mala struit. Utuntut eo et pro· " sae scriptt., sed έγκεκλιμένω. Xen. Κ. Π. Ύπερεφο* " βεϊτο μή οί ό πάππος άποθάνοι. Plato Epist. 7« 04* f οίόμενός οί καλώς έχειν, Νοη putans sibi honestum

esse. Andocid. είναι άνδραποδόν oi, Esse sibi men-" cipium. Greg. Τοιαϋτα γάρ οί συνεγνωιφχϋ κρκά. " Ponitur et pro αύτψ. Ipsi, Ei. IL Ε. αΙ πά*ίκακό* " Τρώεσσι γένοντο, Οϊ τ' αύτψ, Eique ipsi." Ετ Έοϊ, pro eod,, ut (Od. Δ. 38.) Ότρηρούς θεράποντος έπι-σπέσθαι έοϊ αύτψ. || Ab Apoll. Bh. 3, (98.) ponitur etiam cam ν. 1 et 2 pers. pro έμοϊ et σοί: sicut εΐο ab Eod. usurpari paulo ante declaravi: Εί μή· τηλόθι χείρας, έως έτι θνμόν έρύκει, "Εξω έμάς, μετέπειτά γ άτεμβοίμην έοϊ αύτϊ} : i. e. έμαυτή. Et 1, (893.) '¥ψ· δίως δ' &ν έοϊ καϊ άπείρονα λαόν άγείραςς*Αλλω?<εκ πολιών, i. e. Tibi. Sed Scbol. bunc bujus pronom. usum non probat.

Σφώε, BT Ιφώ, Se, Ipsos, in duali, II. A. (5.)T/t r' δρ σφώε θεών έριδι ξυνέηκε μάχεσθαι; i. e. Ipsos duos. Jungitut item cum ν. 2 pers. pro Vos duo. II. A. (573.) Ή δή λοίγια έργα τάδ' έσσεται, οΰδέ τ άνεΚτα, Εί δή &φώ ένεκα θνητών έριδαίνετον ωδε : ubi Eust, annotat σφώ a σφώί abjectione τοϋ ι factum esse, ut a νώί, νώ; nec vero circumflecti ut i^pfi^factum ex ιδρώτα, sed acui, propterea quod dualia sint. Sed in II. Δ. (286.) qui looue in Ί,φώί citabitur, σφώϊ in dat. accipit. Ιφώϊν, Sui, Ipsorum. e t in dat. Sibi, Ipsis. II. A. (337.) Πατρόκλευ έξαγε κούρην, Καί σφώίν δός άγΜ, Ipsis duobus. Κ Conjunctum autern cum ν. 2 pers. signif. Vobis duobus ; u t l l . Δ. (286.) Α'ίαντ Άργείαν ήγήτορε χάλκοχιτώνων, Σφωί μέν, ου γάρ έοικ', ότρυνέ-μ«ν ον τι κελεύω : ubi Eust. dicit ν metri causa ab·^

9463 £ [ρρ. 1069—1071·] Ε 3464

jeetnm esse. Ετ Σφών per contr. cum t subscripto pro eod. Od. Δ. (62.) ού γάρ σφφν γε γένος άπόλωλε τοκήωνquam scripturam antiquam esseEust. annot. HlNC ϊφωίτεροε, Suus. Apoll. Rh. 3, (600.) τόν οί πόρε? έξεναρίξαε Σφωίτέρηε Φλεγραίον'Άρηε ύπό χερσϊ ΙίΙίμαντα, i. e. Tiits έαυτοϋ. Sic 3, (335.) οΰνεκεν άλκή Σώωίτέρη πάντεσΟι μετέπρεπεν Αίόλιδησιν : ubi Schot. dleit perperameuui nominibus sing. pronom. hoc tri-btfiise, cum dual. sit. || Adjunctumv. 2 pers. signif. itottS. Apoll. Rh, 3, (395.) Ε'ίτ'ουν Σαυρομάταε γε λίλαίεαι, είτε τιν' Άλλον Δήμον σφωίτέροίσιν υπό σκή-πΨβοισι δαμάσσαι. Vester, ί ΐ . Α. (216.) Χρή μέν σφωι-VtpeV γε θεά έπος είρύσασθαι, Vestrum verbum, Schol.

Wolfrproi. 204. Praef. ad U. xxvi. Heyn. Hom. 4, 70.74. Eichst. de Carm. Theocr. p. 43. Schrader. ad M»s. p. 296." Scbaef. Mss.] Σφέεε, ε τ Σφείε contr. Ipsi. Herod. (7, 168.) Ή ν γάρ σφάλή, (φράζοντεε ώε) irtfeti ye ούδέν Άλλο ή δουλεύσουσι τή πρώτη των ήμέ-ρίωΡ, ί)icentes se, etc. Σφέων, Suiipsorum. Epigr. βφέων άδελφή ν, Suam sororeno. Ε τ Σφών contr. pro eod. Thuc. 'Απο τοϋ άνδραποδισμοϋ σφών αυτών, Ca* ptivitate suiipsorum, s. sua. Idem, Δήμον σφών κατα-φυγήν είναι, Suum esse refugium. Item, Ipsofum, μυτών. Ετ Σφείων, per epenth. roO 1, itidem, Sui-ipsorum, Ipsorum. Σφίσι, Sibi. II. A. (368.) Καί,τά μέν ευ haaffavro μετά σφίσιν υίεε Αχαιών, Inter se : wbi Eust. annotat quaedam exempl. enclitice μετά σφισι seribere. Αροΐί. Rh. 2, (1-28.) τά δέ πάντοθεν dvtuis Στείνονται πίπτοντα περϊ σφίσιν, Cadentes super se ftlutup, i. e. aliae super alias. Plato Epist. Είσίν άνθρωποι, οΐ νυν άρτι σφίσιφασϊ τά μέν τότε άπιστότατα δόξαΡτα είναι, νύν πιστότατα καϊ έναργέστατα φαίνε-βθαι, Sibi videri. Thuc. 6, (103.) Tovs δέ λόγουε εν τε Σφίσιν αντοΐε έποιοϋντο ξυμβατικούε, καϊ πρόε τόν Nt-κίαν. || Cum additur verbis aut aliis prouom. 1 pers., signif. Nobis : ut Apoll. Rh. (2, 1280.) ώρη δ' ήμϊν &νϊ σφίσι μψιάασθαι, Inter nos ipsos. || Ipsis. ΕΤ Σφϊ pro eod. usitatius ap. poet. et Iones. Herod. 7. Ήλθόνταε έε τά σφέτερα ίρά ϊζεσθαι ΐκέταε τών θεών, παραΐτεομένονε καϊ τών λοιπών σφι άπαμννειν τών έπι-όψων κακών τά ήμίσεα, Propulsare sibi, i. e. a se. || ipsis, tam duobus quam pluribus. Od. Δ. (65.)"Ωε φάτο' καί σφιν νώτα βοόε παρά πίονα θήκεν, Ipsis duo-bus, Telemacho et fiestoridae. £. (108.) Καί σφι συών τόν άριστον έρκρίναε αποπέμψω. Σφέαε, Se. Herod. 7. 'Έδοσαν σφέαε αίτούε Ξέρξη, Dederant seipsos Xerxi. || Ipsos, Ipsas, Ipsa, tam de duobus quam pluribus. 0 d . Δ.(77·) Καί σφεας φωνήσαε, Ιπεα πτε-ρόεΡτα προσήυδα, Ipsos duos, Teleraachum et Nesto-iidefli. Herod. 7· ΐίειρωμένων τών Θετταλών κατα-οϊρεώεσθαί σφεαε, Ipsos. Ετ Σφάε, pro eod. i. e. Se : lit Thtoc. Τάκατά σφάε άνελόμενοι: alibi αύτουε addit, dicens, τά κατά σφάε αυτουε άνείλοντο. Ipsos. Soph. (Aj. 840.) Καί σφαε κακούε κάκιστα καϊ πανωλέθρονε Ξυνμρπάσειαν. || Copulatum verbo 2 pers. signif. iibs. Lucian. Κατά σφάε αΰτονε διήλθομεν λόγουε, Inter nos ipsos. Ε τ Σφέ per apocopen pro σφέαε, i. e. Se._ || Ipsos,- Ipsas, Ipsa. Apoll. Rh. 3, (689.) Μ»/ σφε πατήρ ξείνοισι συν άνδράσιν αυτίκ όλέσση. || Ιη sing. pro Ipsum, Ipsam. Soph. Aj. (51.) εγώ σφ' άπείργω, Ego eum probibeo. Eur. Med. (1296.) Δεϊ γάρ νιν ήτοι γήε σφε κρυφθήνάι κάτω, Eam ipsam. [Aristoph. 1 . 1020. Soph. Trach. 806.] Ε τ Ψέ, Dor. pro σφέ s. σφέαε, Theocr. 4, (3.)TH πά ψε κρΰ-βδαν τά ποθέσπερα πάααε άμέλγεε; Ipsas boves.

Σφέοε, (α, ον,) Suus. Unde ap. Apoll. Rh. 1, (849.) Ήλθομεν αίτιε έκαστοι έπϊ σφέα, Rediimus quisque ad sua. Herod» είε τοΰτο σφέα προηγάγοντο, eo sua, s. res suas provexerunt. Idem, 'ίνα οπίσω σφέα έχοι, Sua baberet, s. pro suis, Eis ut- suis pptiretnr. Idem, έντομα σφέα έποίησε παιδία δύω, Duos pueros sibi execuit. Ε τ Σφόε, itidera Suus, factum e σφέοε, ut σφάε e σφέαε. Od. B. (262.) έπισπόμενοι μένει σφψ. II. Δ. (302.) τούε γάρ άνώγει Σφούε 'ίππουε έχέμεν, Suos habere, s. Sibi habere, aut pro suis. Hesiod.

(398.) ήλθε σύν σφοΐαιν παίδεσσι, Cum filiis suis. Et ift fem., Od. A. (34.) oi δέ καϊ αίτοϊ Σφήσιν άτα-σθάλίησιν υπέρ μόρον άλγε' έχουσιν. Sic αφή αρετή ap. euiid.,.et σφήσι κεφαλήσι, II. Δ. (162.) Et Od. (<=J. 315.) σφάε κεφαλάε, Sua Cppita. [" Wolf. Proll. 208.

P A R S X I I .

Α Heyn» Hom. 4, 612. 5, 108. Heyn. Hom. 6, 148. 176. Gesn. Ind. in Orph. Rubnk. Ep. Cr. 237. 259. omnino Wolf. Proleg. ad Hom. 247. Hesiod. Θ. 398. Conf. c. οε, Heyn. Hom. 6, 136." Schaef. Mss.]

Σφέτεροε, Suus, in prosa usitatius, ut σφέοε et σφόε ap. poet. proprie, qui plurium est, ut έόε qui unius. Od. A. (7.) αύτών γάρ σφετέρησιν άτασθαλίησιν ολοντο. Thuc. "Α έγένοντο πρόε τε τόν βάρβαρον αύτοΊε, καϊ πρόε τούε σφετέρουε συμμάχους. Aristot. Pol. 5. Πλεο-νεκτεϊν γάρ άξιοϋντεε ώε τήε σφετέραε, τήε χώραε έξέ-πεσον. Nonnunquam nominibus sing. additur, ut ap. Hesiod. ('A. 90.) προλιπών σφέτερόν τε δόμον, σφετέ-ρουε τε τόκήαε. Et ap. Aristot. de Mundo, Τό χερ-σα'ιον ζώον ε'ιε τά σφέτερα ήθη καϊ νομούε διεξερπύσει, Ad suas sedes consuetas ; quibus in 11. pro έόε eapi-tur. || Adjunctum verbis l et 2 pers. signif. Noster, Vester, Meus, Tuus, prout nomm. cum quibus copu-latur, vel plur. vel sing. numeri sunt. Hesiod."E. (1, 2.) Μοΰσαι Πιερίηθεν άοιδήσι κλείουσαι, Δεύτε Δι έννέπετε σφέτερόν πατέρ' ύμνείουσαι. Qni tamen h. ν .

Β usus poetis est familiarior, ac fortasse illis peculiaris. [" Tbom. M. 826. 827- ad Charit. 744.779. Dawes. M. C. 390. Jacobs. Anth. 6, 389» H» 308. ad Me-leagr. p. 15.Leon. Tar. 40. AI. 33. Rhian. 1. Brunck. Apoll. Rh. 29. Heyn. Hom. 5, 596. Eichst. deCarm. Theocr. p. 43. ad Herod. 26. 444. Schradef. ad Mu-saeum p. 296. Pbalar. 78. 11-9, 327. Ruhnk.vEp. Cr. 177. Harles. ad Theocr. 193. omnino Wolf. Prol. ad Hom. 247. Yalck. Phoen. p. 407. Wakef. ad Mosch. 2, 159. Suus, 4, 12. 21. Anal. 1, 3. Athen. 1, 31. Theocr. 22, 209. De uno, Diod. S. 1, 658. Appll. Rh. 2, 1041. Epigr. adesp. 211. 228. Paus. 3, 71. Dionys. Η. 1, 348. 553. 564. 2, 961. 1049. 1064. 1255. 1257. (cf. σφετερίζομαι.) Meus, Dawes. M. C. 103. Pro 'ίδιοε, ad Diod. S. 1, 114.234. Tuus, Theocr. 22, 67. Τά σφ., Palladas 140. et Jacpbs.: Brunck. ad ^Esch. Prpm. 9 . : — ' Hinc (a σφέ, quod mddo dp-cuerat Brunck. omnis es«e generis et numeri, sic II. K.398. μετά σφίσιν, Inter vos,) ppssessivuni σφέτεροε, Suus, eujus ob usum Apollonium Rh. imperite re-

G prehendit nescio qnis Graeculus, cujus deliramenta nielioribus scholiis intermixta sunt. Quae vulgo le-guntur ad 3, 186. 622. partim in Regip Cod., quo usus fui, Pmissa, partim diversimode scripta sunt. Npster Pers. 897. Έλλάνων (πόλειε) έκράτυνε άφετέ-ραιε φρεσίν. De Dario loquitur.'" Schaef. Mss. " Σφέτεροε pro έόε, Suus, de unica persona Ipqueu-do, usus npnnnltis veterum criticorum damnatus, sed cujus exempla ap. bonos auctores ΙΙΡΠ rarp pcciir-runt. Pplyb. 5. Ό βασιλεύε ήθροιζε τάε τε τών 'Α-χαιών νήαε, καϊ τάε σφετέραε: sic alibi σφέτεροε simpl. prp ίδιοε usurpatum invenias. Casaub. in Athen. 649. Idem Polyb. in Exc» Leg. de Ariarathe, Τί πράξαε δύναιτ' άν παραιτήσασθαι τήν αφετέραν άγνοίαν; Dipd. S. 3 ,64. ubiBacchus διαπλεύσαε πρόε τό σφέτερόν στρα-τόπεδον: 14, 22. Cyrus είε τάξειε κατέστησε τό σφέτερόν στρατόπεδον: Wessel. ad Τ. 1. ρ. 114. Vide Spanh. ad Callim. H» in Del. 233. ubi e ppetis exempla adducunturhunc usum confirmantia." Brunck. Mss.] HINC Σφετερίζω, Meum facio, In meum coiumodum

D cpnverto, Mihi usurpo, ίδιοποιώ, s. ιδιοποιούμαι. Et in 2 pers. Σφετερίζειε, Tuum facis, Tibi usurpas, In tuum comniodum vertis. Raripr tamen h. v. usus est in 1 et 2 perspnis: frequentior in tertiis, et in infin. loquendi genere. Platp de LL. 8. (ρ. 428.)Έάν έσμούε άλλοτρίουε σφετερίζη τιε, Suos fecerit, Ιη suum commodum cpnverterit, Sibi usurparit: seu, utBtid. reddit, Interverterit, Sibi assumserit. Media qup-que v. in act. signif. usitata est, ut ap. Xeir. Έ. 8. Άργείουε Κόρινθον σφετεριζομένουε. Apud Greg. ii, qui sacrarum literarum sensum pervertunt et detPr-quent, dicuntur ταίε παρά τών θείων ένστάσεσί τε καί άντιθέσεσι τούε πολλούε σφετερίζεσθαι, i. e. ut Bud. interpr., imperitos ad se perlectps religioni verae au-ferre, seu, ad verbum melius exprimendum, Suarum partium facere, ut nonnulli exp. Et qupd idem Greg. de Basil. dixit, Ού τέχνη δούλούμενοε, άλλ' εύνοίφ σφε-τεριζόμενοε, idem Bud. interpr. Emeritus et asciscens. ['« Ad Dionys. H. 3, 146l. Dipd. S. 1, 311. ad He-rod. 514." Schsef. Mss.] UNDE Σφετεριστήε, Inter-

10 L

3465 [ρρ.4071—1072.] ΕΑΡ 3466

versor, Qui aliena vel ea quae commpnia sunt, in Α suam solius rem vertit. Bud. Comm. 3 4 6 , ex Aristot. Polit. 5. [* "Σφετερισμοί, Gl. Usurpatio. Σ. δημοσίων χρημάτων Peculatus. " Actus intervertendi, Chrys. in Matth. Hom. 56. T . 2. p. 357. 1. 25." Seager. Mss.] " Διασφετερίσασθαι, Sibi vindicare s. retinere, " In suos et proprios usus convertere, Philo.V. M. "1. Ύήν λείαν μόνοι διασφ. διανοηθέντες, Intercipere " praedam, Turn."

1Γ Εαυτοί), Suitpsius: έαυτφ, Sibiipsi: εαυτόν, Se-ipsura. Plur. εαυτών, Suiipsorum : έαυτοΐς, Sibiipsis : εαυτούς, Seipsos. Quae pro fem. ac neutro mutantur secundum declinationem simpl. pronom. αΰτός. M-schin. Tows θεούς φησιν εαυτφ νύκτωρ διαλέγεσθαι. I-dem, Θεωρών τον 'Αλέξανδρου ούκ εκ τής Αλεξάνδρου φύσεως, άλλ' εκ της έαυτοΰ άνανδρίας. Xen. Καί είπε προς εαυτόν : ut ap. Lucian. 6 λάλων εαυτφ. Plut. Διηγού-μενος εαυτόν ώς άλλον. Aristot. Eth. 5, Έαυτόν σφάτ-των: et paulo post, Τφ έαυτόν διαφθςίραντι. Sic Xen. έαυτήν σφάττει. Interdum pron. simpl. praefi-gitur: ut Herodian. 5. Α'ίτιόν τε ουκ Άλλον αλλ' ή Β αύτόν έαυτφ γεγενήσθαι ελεγον. Plut. Αΰτός έαυτοΰ γέγονεν ιστορία. Jungitur etiam cum superl. praece-dente illo siuipl. pron., ut, Έν ols αυτός έαυτοΰ κράτι-στός έστι, Plut. de Aud. Saepius tamen illo pron. non praecedente, ut Έαυτοΰ Άριστα λέγων ap. Philostr., quod redditur, Melius quam unquam alias disserens. Plut. Υίέλτίστονς εαυτών γίγνεσθαι τους ανθρώπους, οταν πρός τούς θεούς βαδίξωσιν, quod Tarneb. interpr. Tum denique longe optimos fieri homines. Sed invenitur-etiani, quod rarius esse puto, cum compar., Thuc. Πλουσιώτεροι εαυτών γιγνόμενοι. Sic Xen.*Orav μέν γάρ τις όράται υπό τοΰ ερωμένου, &πas έαυτοΰ έστι βελ-

|| Alicubi autem έαυτοΰ et έαυτφ ceteraque «ων. ponuntur, ubi simplicia etiam αΰτοϋ et αΰτφ Ipcum liabent: sicut vicissim αΰτοϋ pro έαυτοΰ, et αΰτφ pro έαυτφ interdum posita reperiuntur, quae exem-plis probat Bud. 27· Sciendum est autem hoc comp. pron. ab Hora. ignorari, dicente οί αΰτφ, pro έαυτφ, itidemque in ceteris casibus duo pronomina copu-laute. " || Έωϋτόν, Ionesdicunt pro εαυτόν, Seipsum. c " Hippocr. Epidem. 7· Οΰδέν δυνάμενος σάφα ειπείν, " οΰδέ έών παρ' έωϋτόν, Nec ap. se existens. Paulo " ante, έζέωϋτοϋ γίνεσθαι. Et rursurn, καί αΰτός έωϋ-" τοΰ μόγις έγένετο. Apud Herod. etiam διάλελυμέ-" νως reperitur έωϋτοΰ, έωϋτώ, έωϋτόν." || Εαυτούς in 1 pers., ut si quis εαυτόν pro έμαυτόν dicat, habet Dem. "Ιστέ ήμάς παρεληλυθότας είσω Πυλών, και τά κατά τήν Φωκίδα ΰφ' εαυτούς πεποιημένους. || At exempia έαυ-τοΰ positi in 2 pers. pro σαυτοϋ, itidemque έαυτφ pro σαυτφ, etc. lectori e Bud. petenda relinquo, p. 32. Αΰτοϋ pro έαυτοΰ, ut αΰτφ pro έαυτφ, etc. sunt et ipsa in frequentissimo usu. Aristot. Eth. 5. ΕΊ τις πλέον έτέρφ ή αΰτφ νέμει ε'ιδώς καί έκών, ούτος αΰτός αύτόν άδικεϊ. || " Αΰτφ, pro έαυτφ dicitur, Sibiipsi. " Interdum etiam pro σεαυτφ, Tibiipsi: utap. Isocr. " ad Demon. (4.) Καί γάρ αν τούς Άλλους λάθης, αΰ-" τφ γε " [σαυτφ al.] " συνειδήσεις, Tibiipsi saltem " conscius eris."

[" * Εαυτός, Wakef. S. C. 4, 251. Έαυτοΰ, Wes-sel. Diss. Herod. 108. 1.17. Fischer. Ind. Palaepb. D ad Od. N. 320. ad Herod. 531. Doun. Dem. 264. Omnino Porson. Or. 633. De 1 pers., Thom. M. 327. ad Charit. 587. 593. Normann. Aristid. p. 51. l 6 l . Simonid. 34. Diod. S. 1, 559. Brunck. Sopb.3, 504. ad Orest. 219. ad Lucian. 1, 688. 2, 74. Dio-nys. Η. 1, 440. 451. 5, 237. Boiss. Pbilostr. 326. Valck. Hipp. p. 201. Koren. ad Greg. Cor. 2. ad Herod. 54. 62. Dawes. M.C.316 . ActaTraj. 1 ,104 . Alciphr. 256. Hermann. Obs. Crit. p. 135. De 2 pers., Pbalar. 318. Thom. M. 827- ad Charit. 537. 602. 671. Wakef. S. C. 4, 4. 6. Jacobs. Anth. 9 ,447 . Brunck. Aristpph. 1, 254. 2 ,128. 3, 187. ad Lucian. 1, 709. Dionys. Η. 1, 310. 433. 479. 3, 1413. Scbneid. ad Xen. Κ. 'A. 427- Boiss. Pbilostr. 326. Alciphr. 2, 222. De 1 et 2 pers., ad Charit. 77. 325. Lips. Pro σεαυτοϋ, ad Xen. Mem. 1, 4, 9. 2 , 1 , 30. Xen. Eph. 36. Timaei Lex. 92. et n., Brunck. ad Poet. Gnom. 344. Oi έαυτοΰ, Sui, de consangui-neis, Valck. Oratt. 353. ubi et de τά έαυτοΰ, Bona sua. Έαυτοΰ γενέσθαι, Heind. ad Plat. Charm. 62 .

Έαυτοΰ γενέσθαι, els έαντρν έλθεϊμ± ο ρρ. έκστήναι έαυτοΰ, Valck. Oratt. 383. Έν έαυτοΰ είναι, Thom. Μ. 737· Heind. ad Horat. Sat. ρ. 326. Τά e. πράτ-τειν, Phryn. Ecl. 192. Thoin. Μ. 465. Τό έαυτ^ Boiss. Pbjlostr. 2 96. Αύτοϋ tribus pers. servit, Brunck. (Ed. C. 853. 966. Έ ν εαυτφ, Tacite, Jacobs. Anth. 9, 505. Έαυτόν, αύτον, Porson. Hec. p.Jii. Ed. g, Τόν έαντόν, Heind. ad Plat. Gorg. 38. Π/ϊόϊ έ. άπα&-λάσσεσθαι, Wakef. S. Cr. 2, 84.. Άπιέναι έπί τά.εαυ-τών, Wytt. Sel. 414. Οί εαυτών, Hemsterh. in Schrad. Emendd. 104. Εαυτών pro αλλήλων, ad Xen. Epb. 145. 164. (116.) 288. Hesych, 1, 1059- Brunck.Aa-tig. 145. Fisch. ad Well. Gr. Gr. 2, 240. AwiS^ de 1 pers.i Porson. Med. 19. Boeckh. ad Plat. Sim. xxvii. Pro αλλήλων, Lucian. 2, 99. et n., Heind. ad Plat. Phaedr. 221. ad Lys. 32. Schneid. ad Aristo|. Η. A. 11, 11. (Sic έπϊ σφάς, i. q. έπ' αλλήλους, Heyn. Hom. 7, 266. Γίγνεσθαι αύτών, Heind. ad Plat. Phaedr. 2 6 l . Αύτοϊς, Nobis, Wytt. ad Piut, S. Ν. V. 11 . : Xen. Mem. .2, 6,'20. Φθονοϋντεί εαυτός μισουσιν αλλήλους, cf. 2, 7 , 1 2 . 3, 5,. 16. * Έαυτο^τε^ θών, Boeckh. in Plat. Min. 96 ." Schaef. Mss. * Έα«-τορέγμων, Phav. Lex. 138, 1. Hes. 165, 2. * Εαυτέ· της, Procli Theol. Plat. p. 328.]

Έ Α Ρ , ρος, τό, Ver. Π. Ζ. (148.) έαρος δ' έπιγίγνχ ται ώρη. Od. Τ . (519·) χλωρηϊς άηδών Καλόν άείδρσμι έαρος νέον ισταμένοιο. Et πολιόν έαρ, Hesiod. Έ . (4, 95.) Thuc· Πρόί eap ήδη. τελευτώντος τοϋ χειμώνο^, Extremo byemis jam vergentis in ver. "Εαρος, Vere, i. e. Verno tempore. Aristot. Τίκτει δέ τά μαλάκια τοΰ έαρος. Pro quo Plin. Piscium molles vere pari-unt. Et ap. Thuc. προς τό έαρ, Sub vere, et πρ$ς έαρ ήδη, Appetente jam vere. Metaph. ap.Thepcj, 13, (45.) Εΰνείκα καί Μαλίί, έαρ ff ρρόωσα Νυχεψ, pro ιλαρόν και ήδύ βλέπουσα, a verni tenjporis ji>-cunditate. Sic Demades ap. Atben. 3. τούς έφηβους dicit esse έαρ της πόλεως. Etym. deductum b. vo-cab. vult ab έω, i. e . πέμπω, quoniam eo tempoje terra omnia emittat. || Sanguis, Eust. ex Oppiano. Hujus autem signif. rationem addit Suid., qupd ver-np tempore sanguis abundet. || Piuguedo ap. Ni-candr. 'A. (87.) πρημαδίης ή όρχάδος εΐαρ έλαίας, i. e. λίπος, ut Schol, exp., citans e Callim. Πολλάκι δ' εκ λύχνου πιο ν έλειζεν έαρ. [" Jacpbs. Anth. 6, 63.310. 8, 69. 389- 9, 285. 10, 388. 402. 12, 163. Anim. 312. Callim. l , 515. 529- Brunck. ad Poet. Gnotp. p. 330. ad Herod. 580. Toup. Add. in Theocr, 404. ad Charit. 216. Piers. Veris. 90. Herod. Philet. 434. et 11., Valck. Hipp. p. 172. Jacpbs. Specim. 14. ad Lucian. 1, 247. Sanguis, ad 1, 241. Wakef. S. C· 2, 111. Vis, 112. Pinguedo, Valck. Callim. 295. Heyn. Hpm. 7, 619." Schaef. Ms^.] Ε τ Είαρ, per epeoth. τοΰ t, itidem Sanguis ; unde ap. Eust. περϊ ληστηρίου citatur e quodam ppet. ηχι κονίστραι "Αξεινοιλύγρφ τε καϊ ε'ίαρι πεπλήθωσι. Nicand. Α. (314.) de potu sanguinis taurini,TH/ios πιλνάμενον στέρνοις κρυσταί-νεται εϊμρ. [" Toup. in Schol.Thepcr. 218. Wakef. S. C. 2 ,112. ad Lucian. 1, 241." Scbaef. Mss.] UNBE Είαροπότης, δ, Sanguipota: α'ιμοπότης, * φυχοπότης, Hes. [" Toup. Add. in Theocr. 405. Heyn, Hom. 7, 619. 805. * Είαροπώτις, ib." Schaef. Mss.] Ετ Εϊαρίτης λίθος, i. q. αιματίτης, ut Nicandri Schol. do-cet. [Apiid Schn. Lex. * είαριήτης λ., Aglaius By-zant.] Εαρινός, Yernus, ut ώρα, Vernum tempus: μήλα, Verna poma ap. Diosc,: Πρό 'ισημερίας εαρινής, Ante aequinoctium vernum, ap. Piut. Probl. Rom. [" Luzac. Exerc. 7. Valck. Hipp. p. 172." Scliaef. Mss. * " Ένεάριος, i. q. έαρινός, si vera est scriptnta ap. Athen. 3, 12." Schw. Mss. * " Ένεήριος, Synes. H. 4, 176."Kall. Mss.] Έάρ.ον, το, Rpsa, ^Sov,B«;s, " Έαρίδας, Hes. dici tradit ras κανθαρίδας: forsitpn " quoniam verno tempore praecipue reperijintjW· " Έαρόν, Hes. dici ait λουτήρα η πρόχρνν," Έάρτβρρ», Vernus. Nic. Θ. (380.) Πρόσθε βοής τέττιγος·έαρτέρρυ. || Έάρτερα Hes. exp. etiam λεπτά, &παλα, ^υκνμ, χΐ>ό" νια., Ατ Έαρτέρος ap. Eund. est αέρος'η έαρινρν, quasi a nomin. έαρτήρ. ΈαρίΖω, Vernum tempus dego. Athen. 12,(513.) Έαρίζουσι μέν έν 'Ραγαϊς, χειμάξουσι δέ εν Βαβυλώνι: sicut ibid. Έχείμαξαν μέν έν Σούσαις, έθέριζον δέ έν Έκβατάνοιι. Lat. di-

3467 ΕΑΡ [pp. 1072—1073.] ΕΑΩ 3408 cunt quidem ^Estivare et Hybernare, sed Vernare Α alio sensu. || Verno, i. e. Vernam temperiem s. amoe-nitatera refero. Philo de V. Μ. 1. O£r<os τοίννν rfjs χώρηι διακείμενης και rals χειμεριναίς έαριίούσης τρο-tais, Ut brumali die vernet. Et in Axiocho, Παν-τοίοι δέ Χειμώνες ανθεσι ποικίλοις έαριζόμενοι, Prata autem flosculis distincta vernant. [" Thom. M. 440. Eui. fiipp. p. 4. Valck., ad Herod. 673." Scbsf. Mss. Xen. Κ. 'A. 3, 5, 15. Heracl. Alleg. c. 71.] Ένεαρίίω, Vernum teinpus dego in, etc. Plut. (9> 85.) Αυτούς δέ νομάδων δίκην ένεάρίζοντάς τοΤς τεθήλόσι καϊ άνθηροις, ευθύς έκ τής πολέμιας άναστρατοπεδεύειν. [* Συνεαρίζω, Plat. 10. ρ. 2 . ] Γ* Έάροτρεφής, Orph. Lap. Achat. 6. * Έαροτροφής, Mosch; 2, 66. " Valck. ρ. 346. Ruhuk. Ερ. Cr. 32." Schaef. Mss. * Έαρόχροος, Orph. Lap. Jasp. 1. " Wakef. S. C. 2, 112. Bibl. Crit. 2, 4, 92. Koen. ad 6feg. Cor. 35." Schaef. Mss.]

1Γ Efap, apos, το, Ver: factum ex έαρ epenth. τοϋ ι, metri causa. Hesiod."E. (2, 80.) Ε'ίαρι [eapt al.] πο-λεΐν' θέρεοf δέ νεωμένη ού σ' απατήσει. [" Callim. 1, Β 515. 529- Ruhnk. ad Η. in Cer. 174. Toup. Opusc. 1 ,291. Jacobs. Emendd. 56. Heyn. Hom. 7 , β 19. * ΕΙαρόμασθος, Mammiliis succi plenis, Toup. Add. jn Tbeocr. 405. JaCobs. Specim. 15. Emendd. 56. Antb. 8, 227. 10, 159. 166." Schaef. Mss.] Εΐαρό-μαστός, ό, ή, Vernantes mammas habens, Epigr. [* Είαροτερπής, Veris amicus, Orph. in Nymph. 14.] Eiapivos, Vernus. 11. Π. (463.) "Ωρη έν εϊαρινη. Β. (471.) έπ ανθεσιν είαρινοϊσι. Et ειαρ. πλόος, Hesiod. "Ε. [2, 296. " Ad Charit. 539. Valck. Hipp. ρ. 172. ad II. Ε. 5. * ΈιΙαρόεις, ad Charit. 301." Scharf. Mss. Manetho 4, 225.]

H7HP, %pos, Ver, factum ex έαρ contr. e et α in η : estque in usu tum ap. poet. tum prosae scriptt. Theophr. C.Pl. 1 ,Μ.Έμπεδοκλής άείφυλλα καϊ * έμπε-δόκαρπα φησϊ θάλλειν, Κ αρπών άφθονίησι κατ ήρα πάντ ένιαϋτόν' υποτιθέμενος τινα τοϋ άέρος κρασί ν τήν ήρινήν κοινήν. ibycus ap. Athen. 13. (601.) ήρι μέν αΐτε Κυδωνιαι μηλίδες άρδόμεναι (θαλέθουσιν.) Aristoph. Ν. ήρος έν ύρφ χαίρων, Verno tempore gaudeos, [cf. c 31,0,] Thuc. 5. Ύελευτώντος τοϋ χειμώνος άμα -ήρι, Ineunte vere. Athen. 14, Καρποφορεί δέ δ\ς τοϋ ετεος, ήρ'ός τε καϊ φθινοπώρου. [ " Jacobs. Anth. 10, 402. Matthl Anecd. 1, 45. Brunck. Aristoph. 2, 78. He-rod. Philet. 434. et n., Valck. Hipp. p. 172. San-guis, Wakef. S. C. 2, 111. αλκή, 112. De digamm., Heyn. Hom. 4, 282. Geu. ήρος ab ήρ, ήρος ab έαρ, Sylb. ad Paus. 193. Ήρι, lleyn. Hom. 7, 737. Έ π ?p 1, Verno tempore, Toup. Opusc. 2, 199." Schaef. Mss.] "ΤΗpi, per contr. pro έαρι, Veri ; item Vere, " Verno temporc. Signif. etiam Mane, ut Od. Y. " (156.) 'Αλλά μάλ'?jpi νέονται, έπεϊ καϊ πασιν έορτή." "τΗαρ, Hesychio αίμα, ψυχή, Sanguis, Anima: pro " quo supra εΤαρ." [ " Ruhnk. ad H. in Cer. 174. tyitsch. 162. Wakef. S. C. 2, 1121 ad Lucian. 1, 241. * Ήαρινος, Ruhnk. 1. c. 401. Mitsch. ib." Schaef. Mss.] Ήριγέρων, οντος, 6, Senecio; cui nom. hoe Gr. dederunt, quia vere canescit, lit docet Plin. 25, c. ult. De qua herba plura habes ap. Eund. 1. c. et ap. Diosc. 4, 97- et Theophr. Η. Pl. 7, 7· Ήριθαλές, χ το, Aeizoon minus, Plin. quod 'vere floreat. Ή-ράνθεμον, Eranthemon, herba sic appellata, quod vere floreat. [Diosc. 3, 154. Plin. 22, 2-1.]

'Hptvos, ε τ Ά ρινός Dor. ε τ 'Hepivos, interjecto e, quod ex Epigr. citatur, Vernus. II. Ε .'Ωραίος πάϊς 'βλθε φέρων μύρον ήρινον ήδύ. Aristoph. "Ο. (683.) κρέκουσ' Αύλον φθέγμασιν ήρινοΊς. [" Ad Charit. 316. Jacobs. Anim. 276· Anth.9,141. Luzac. Exerc. 7. Schow. Hes. 348. Marld. Suppl. 449. Jacobs. E-mendd. 56. Specim. 15. Valck. Hipp.p. 172. Ήρίνα, adv., Brunck. Aristoph. 3, 141. 'Hepivos, Jacobs. Antb. 6, 326." Schaef. Mss.] UNDE ΉΡΙΝΟΛΌΓΟΙ di-cuntur τέττιγες, Cicadae ap. Hes. quemadmodum su-pra a Nicandro dictum est τέττιγος έαρτέρου, Ετ Ήρινοτόκος, Verno terapore paridns; άπο των ποι-μνίων των κατ' έαρ φόρουμ τελούντων. Hes. [Phot.] " 'ΙΙρίστριον, Hesychio ιμάτιον ήρινον, Vestis verua, " Vestimentum quo vere utimur: forsan pro έαρί-" epptev. Itidem vestis aestiva dicitur θερίστριον, in

" qua Θερίζουσι." ΙΓΉρ, est etiam Tempus matutinum, s. Dilucu-

lum: vel quod tempus matutinum similitudinem quandam habeat cum verno, ut meridianum cum ae-stivo, et sic deinceps : vel quod diluculum homines ad consuetas operas excitet: ut quemadmodum op-θρον ab όρθοϋσθαι, sic ab αίρω ήρ dictum sit, quoniam tunc αίρόμεθα καϊ εις έργον όρθούμεθα, teste Eust. Od. Υ. (155.) Οΰ γάρ δήν μνηστήρες άπέσαονται μεγάροιο, Ά λ λ ά μάλ' ήρι νέονται, Summo mane venient. [" ΤΗρι, Mane, Valck. ad Theocr. χ. Id. ρ. 153. Brunck. ad Anal. 101. Toup. Add. in Theocr. 400. Koppiers. Obs. 62. Dawes. M. C. 104. ad Charit. 276." Schaef. Mss.] UNDE Ήριγενής, ΕΤ Ήριγένεια, Aurorae epitb. quod matutino tempore s. mane quasi gignatur aut oriatur. " Ήρισάλπιγ'ξ, Hesychio Avis quaedam spe-" cies: forsan quod mane aut vere buccinare videa-" tur." Ε τ "Πρίμος ap. Hes. ορθρινός: si mendum illi vocab. non subsit. Ε τ Ήέριοε, Matutinus.. II. Α. (497·) Ήερίη δ' άνέβη μέγαν ούρανόν Ο,ύλυμπόν τε. Item (557.) Ήερίη γάρ σοι γε παρέζετο, και λάβε γού-νων, i. e. ορθρινή, per pleonasm. τοϋ ε, ut tradit Eust., addens tamen esse qui Aeria exp. ab ήήρ, sicut II. Γ. (7.) grues quoque ήέριαι dicuntur. At Od. I. (52·)τΗλθον έπειθ' δσα φύλλα καϊ άνθεα γίνεται &py, Ήέριοι, Eust, exp. ορθρινοί. Sed ego crediderim legi etiam posse Ήερίη : ut sit ώρη ήερίη, quod alibi dici-tur &ρη έν είαρινή, quamvis alioqui et II. A. (B. 468.) &ρη sine adjectione poni pro Vere, non ignorem.

ΈΑΩ, f. άαω, aor. 1, ε'ίασα, Sino, Permitto. Cum infin. II. T . (295.) Ούδέ μιν ούδ' έμ' έασκες — Κλαίειν. Et Β. (236.) τόνδε δ' έωμεν Αύτοϋ ένϊ Ύροίη γέρα πεσσέμεν. ^ Isocr. Μήτε τόν όχλον ύβρίζειν έφς, μήτε ύβριζόμενος περιοργς : ubi observa etiam ύβριζό-μενον περιορήίς esse i. q. ύβρίζεσθαι έςίς. Xen. ούκ έω ποιεϊν. At έω χαίρειν vide ill Χαίρω : et έω λέγειν, in Λέγω. || Bud. postquam dixit έω esse ctiam Prae-termitto, Omitto, quod saepe signif. cum illo infin. λέγειν, έω ait interdum accipi pro Sino liberum abi-re, Non attingo: et affert e Dem. (983.) Ούδ' o f Εΰ-έργιρ προηροϋ λαγχάνειν, ε'ίας άν με, i. e. inquit, Re-liquisses «le quietum, sed etiam interpellasses. Item pass. participii hoc e Tbeophr. exemplum, de rosa scribente, Έπιτεμνομένη δέ, βζλτιον φέρει τό άνθος' έωμένη γάρ έξαύξεται και άπολοχμοΰται. Et ex Ari-stot. έαθεϊς pro Relictus, in Probl. Ό σίτος έαθεϊς έν τφ ψύχει. Item έασθαι eο sensu, quo dicitur Lat. Missa haec fiant. Strabo, Εκείνοι μέν oZv έάσθωσαν. || Desino, Cesso, ex Hom.,Bud. || " Est ea interdum " pro eae, idque vel in imperf., Ion. demto augni., vel " in imper.: interdum etiam per apoc. pro έάα in 3 " sing.,praes. indic. ut II. E. (256.) Άντίον ε Χμ' αΰ-" των, τρεϊν μ' ούκ έα Παλλάς Άθήνη, Non sinit rri€ " tremere. Ita enim vett. scribere testatur Eust. " Alioqui enim facieudam esse σννίζησιγ, si perispv-" menws scriberetur || Interdum Ion. resolutione " pro l]v, ut (Od. s. 222.) Totos e' έν πολέμω, ibi " enim α roetri causa ablatum est. Et Δ. (321.*Tore " κούρος έα, Tunc juvenis eram. Et E. (887.) "H

1 " κεν ζώς άμενηνός έα χαλκοίο τυπήσι. At έα δή ad-" verbialiter ap. poet. usurpari dicitur pro άγε δή. " Vide et in Anomalis. || Έάα, pleonasmo poet. pro " I9, ut οράα, βοάα, ισχανάα, et similia. || "Εάκεν, " Hes. exp. αλγεί, Dolet: aiferens et έακότες pro " άλγοΰντες, Dolentes: necnon έακώς pro κακώς έχων, " άνειμένως αλγών. At έακότες, quod exp. άναπε-" παυμένοι, παρατημένοι, est ab έάω, Sino, Dimitto, " Intermitto. || Είάω, poet. epenthesi τοϋ ι metri " causa dicitur pro έάω, Siijo, συγχωρώ. Affertnr ex " Hom." [Apoll. Rh. 1, 873.] | |" Ε'ια, Suidae et Hes. " χόρτος, Gramen : item παρακελεύσεως επίρρημα, " quod properispwmenws etiam effertur. Est etiam " 3 pers. sing. praet. imp. pro συνεχώρει, a th. έάω, " Sino. || Έϊίασκον, Ion. pro ε'ίων. Ε'ίων, Peroiitte-" bam, Sinebain. Ab έάω praet. imp. ε'ίαον, ε'ίων. " \\'Έησον, Hes. afFert pro έασον, Ion. fqrsan."

, [" Notandus h. v. usus cum particula negativa: ούκ έα αύτόν τοΰτο ποιεϊν, modo signif, Νοη sivit Νοη passus est; Vetuit eum hoc facere; s«d fre-

3469 EAfl

quentius, praesertim ap. Herod., Hortatus cst, po- Α stulavit, rogavit, precatus est eum, ne hocfaceret, 2, 30. ct ibi Valtk. 5, 96. 9, 2. 77- etc." Schw. Mss. " Έάω, Thom. M. 185. Jacobs. Aiith. 7, 401. Valck. Diatr. 71. Toup. Ernendd. 4, 461. Heyn. Hoin. 4, 562. 5, 47- 7, 24. 7, 775. ad Charit. 486. 707. Mns£r. Tro. 361. Ion. 390. Wakef. Trach.358. Brunck. Arfstoph. 1, 62. ad Luciari. 1, 304. 393. ad Herod. 116. 426. 645. 666. ad II. Y. 311. Omitto, Wytt. ad Plut. de S. Ν. V. 4. Toup. Opusc. 2, 259. Relinquo, Abresch. Lectt.Arist.286. ubi et de constr., Diod, S. l , 356. Missum facio, ad Herod. 273. Desino, Locella ad Marbod. 154. Cum inf., Thora. M. 161. Meurs.ad Apoll. Dysc. 36. Teuch. Cuni par-ticip., Dionys. H. 3, 1363. ubi v. Reisk., l605-6. De quant., ad Cbarit. 782. Brunck. Apoll. Rh. 169. Heyn. Hom. 4, 562. 600. S, 9- 6, 65. 149. 7, 24. De prosodia, Clark. ad II. A. 67- Δ. 42. Od. Φ. 233: Valck. ad II. 22. p. 58. Έ α , Markl. Iph. p. 95. Si-vit, Valck. ad II. 22. p. 53. ad Herod. 651. In unam syliabam contr., Brunck. Aristoph. 1, 2 0 8 . 2 , 103. Β Erf. ^raef. ad Autig. ix. Έάα, Heyn. Hom. 7, 292. Έψ una syll., Heyn. Hom. 5, 47. 488 . 708 . 6, 71. Ούκ έ$ν, 5, 490. Plut. Alex. 37· Scbm. Dissuadere, ad Herod. 691. Έώ λέγειν, Lucian. 2, 16. Dionys; H. 1, 270. (simpl. έώ hoc sensu, 2, 1212.) Έ ^ Η τίνος, Plato de LL. 492. Ast. Έώ fu-t., Τ . H. ad Pliw tum p. 397. Έώμεν, έάσώμεν, Heind. adPlat. Phaedr. 309. 'Eiwrare, Wakef. Herc. F. 1046. Pass., Diod. S. 2, 271. fin. ad Xen. Eph. 286. Είάω, Toup. Opusc. 2, 243. Dem. 1077, 14. Etaftare, Dionys. Η. 1, 433," Schaef. Mss.] " Έατέον, Sinendam, Dimittendum, " Omittendam." [" Herod. 8, 108. Tzetz. Chil. 8, 394 .9 , 511." Elberling. Mss. Έατέο*, Eur. Hel. 914.]

[* Είσεάω, Geop. 15, 2.] Παρεάω, Transmitto, VV. LL. [" Παρειάκεσαν, Tzetz. Exeg. in II. p . 5, 18." Schaef. Mss.] " Προσεάώ, Insuper sino, aliis " simpl. Sino, Permitto," [Aeta Apost. 27, 7·] '

fT "Εα adv. ex imper. έα iactum, ut quidam Gramrn. tradunt, qui et έκπλήξεωςαάν. a. έκπληκτικόν esse addunt: sic certe et Sye, απαγε, ϊθι, in adv. de- 6 generarunt; Lat. redditur Hem, et aliquando Ah. Plato Protag. Ό δέ τήν θύραν άνοίξας, έα, έψη, σοφι-σταί τίνες" οΰ σχολή αΰτφ, Hem, sopbistae hi sunt: ut Bud. vertit, qui et ab Eurip. sic accipi scribit. Sic Aristoph. έα, τις έσθ' 6 προβιών ουτοσί; Apud Μ-sebyl. quoque ρ. 12. α et Ια έα Schol. esse εκπλή-ξεως adv. scribit: et quidam Hau hau interpr. Ita certe redditur et Marc. 1, (24.) Έ α , τί ήμϊν καϊ σοιΊ Ab aliis tamen, Ah, quod malirn : ut sit exclamatio a dclore potius quam a rei novitate proficiscens. Sic vertitur, Ah et ap. Aristoph. N. (1259.) ubi qui au-divit dicentem Ιώ μοι μοι, exclamat, έα, τις οΰτοσί ποτ' έσθ" ό θρήνων ; At in h. 1. Synesii,"Ea, πανταχού τής &γορ&ς ανδρών οίμωγαι, γυναικών όλολυγαϊ, Budi interpr. Heu. Ιη qua signif. si scriberetur έα cum aspero, dicerem potius esse ab e adv., dequosupra. [ " Wakef. Ion. 552. Eum. 244. Brunek. Aristoph. 2 , 1 1 8 . 3 , 1 2 1 . Ruhnk. Ep. Cr. 140. Brunck. ad Hipp. 298. Valck. p. 260. Diatr. 201. Extra Versum, Phoen. p. 6 l . Markl. Ipb. p. 45. Porson. Hec. p. 7. d Ed. 2." Schaef. Mss.] " Eiia, pro έα, ^ o l . pleonasmo " τον V. Hes. Eid. εΐα est * έπευφημιασμός ήλιακός και " μνβτικός. Suid. habet oxytonws εΰά, dicens esse " τράγον φωνής μίμημα, Imitationem vocis hircinae : " afferensque hunc sine auctoris nomine 1., Ό δέ τρά-" γος έκ τον φρέατος άπεπήδησε, ΓΑ αύτό φωνήσας εΰά. " Ubi tamen το αΰτο videtur innuere ηοη birci pro-u priam esse vocem, Sed hircum alius vocem fuisse " imitatum." ΕΙα autem est hort. adv., ut Lat. Eia, quod et cum pler. verbo ponitur interdum : ut Ari-stoph. Πλ. άλλ* εΐ άπαξάπαντες έξ ένος λόγου όρχεϊσθε: "Σφ. (266;) Εία νΰν γ' & συνδικασταϊ σφήκες κ. τ. λ. [" Eur. Herc. Ε. 623. Meleager 90. Jacobs. Anth. 6, 118. Exerc. 1, 85. Markl. Suppl. 772. Musgr.ib. Iph. Τ . 1423. Musgr. Hel. 1468.1577· 1613. Orest. 1622. Brimck. 1648. Valck. ad Tbeocr. 2, 95. Phoen. p. 233.(1702.) Adoniaz. p: 342. 'Gallim. 279. Diatr. 204. ΕΙα, eia, Brunck. Aristopb. 1, 77. 121. 3 , 78. 180. Steph. Dial. 24. Porsom liled. p. 100. Heyn.

[ρρ. 1073—1074.] ΕΓΕΙ 8476 Hom. 3, 533. Άλλ' εΐα, Lacian. 3 ,656 . 660. ΟΰκεΓ; Porsen. Or. 1638." Scbaef. Mss.] ' 'UNDE Ει'ά-£ω, Hesycbio ela έίικελεύω, ex " Eur. Cbrysippo." [" Brunck. Aristoph. 1, 121, Valck. Diatr. 20." Schaef. Mss.]

ΕΓΕΙΡΩ, ερώ, ερκα, aor. 1 εψα, Expergefaci»; ut υπνώοντας εγείρει, Od. Ε. (48.) Ω. (4.) Alicubi etiam έγείρέιν έξ ίίπνου, (II. Β. 41 . ) Ιη pae». Εγείρομαι, Expergelio; ut 'έγειραν ο 'καθεύδων, quod a PanJb affertur, ad Ephes. 5, (14.) || Εγείρω, vel 'Εγείρω έκ νεκρών, pro Excito a raortuis: et pass. 'Εγείρομαι s. 'Εγείρομαι έκ νεκρών, itidem pro Excitor a mor-tuis, in Ν. T . saepe. Ibid. et έγείρειν νεκρούς* || Me» taph. ut Latine Excito. II. Λ . (£13.) έγειρε δέ φΰ\ο· πι ν αίνήν. Et Σ. (304.) έγ είρομβν όξΰν αρηα, Thuc. l : Καί αδικούμενοι τόν πόλεμΟν έγείρομεν. Sic· Lat. Εχ-citare pugnam, s. bellum. Item έγ. μένος &ρ. Ηοη». ut Lat. Excitare animum. Apud Herodian. autem ey. όργήν, Excitare iram, Accendere iram. Interduta vero redditur Instigo. || Excito, i. e. Extruo, vide infra in "Εγερσις. At Jo. 2, (20.) cum Vet. Interpr; reddat Excitabo, alii malunt Erigam reddere, Av» σατε τόν ναόν τόντον, καϊ έν τρισϊν ήμέραις έγερώ αΰτόν. At έγείρειν τρόπαιον ap. Herodian. saepe, Εχ' citare vel statuere trophaeum. [" Pbryn. Ecl. 96. Tbom. M. 70. 261. ad Charit. 135. 674. Wolf. Pro-leg. 240. Jacobs. Anira. 94. Anth. 8, 139. 11, 256. 12, 75. ExerC. 1, 86. Lucill. 110. ad Diod. S. 1,683. Callim. 1, 545. Heyn. Hom. 7,49- 95. Wytt. ad Plut, S. Ν. V. 83. Wessel. Diss. Herod. 117. Abrescb. Add. ad Arist. 149. Lectt. 148. 339· Ammon. 17.' 65. ad Xen. Eph. 145. ad Callim. 1, 55. ad Od. O. 8. Lennep. ad Phal. 166. ad Herod/507. Extruo, , Huschk. Anal. 279. ad Anton. Lib. 269. Verh., Ar- ' naud Var. Conj. 245. Propono, Fisch. Descr. Lectt. 1797-β. Act. pro ined., Montbly Rev. Febr. 1799· p. 195. Porson. Or. 288. Brunck. p. 179· Musgr. Phoen. p. 219. Conf. c. άγ., ad Dionys. Η. 1, 476. 4, 2321. Heyn. Hom. 6, 34. 8, 12. Πράγματα έγ., Rubnk: ad Rutil. 64. Έγερθέντα,' Apoll. Dysc. 38.TeUch. έγρή-γέρθαι, ib. έγήγερται, Xen. Eph, 8. *'Εγέρρω, Greg. Cor. 276." Scbaef. Mss.] " Έγεργει, Hesycbi» γρψ> " yopet, E^pergiscitur, vel Vigiiat;" '

"Εγερσις, q. d. Expergefacfio, Excitatio. IteUi Re-surrectio, de Christo, Matth. 27, (53.) ||*Ey. τών τειχών, Extructio, In altum aedificatio, Bud. ex He- 1

rod. [7, 5. 20. 48. " Ad Callim. 1, 55. Wessel. Diss. Herod. 116. Abresch. Lectt. Arist. 148." Schaef. Mss.] A B

EAD. formatione 'Εγερσφόητος, ΕΤ Έγερ· αίγελως ΕΤ Έγερσίνοος, ΕΤ 'Εγερσιφανής : quae qua-tuor comp. sunt. Est autem έγερσιβόητοί dictos ; αλέκτωρ Epigr. Gallus gallinaceus, Voce excitaBS.^· Epigr. (Anal. 3. p. 83.) έγερσίγελως Bacchus, Ri-. sum excitans. At Έγερσίνοος, Mentem excitanSi^ Nonno. Έγερσιφανής autemirerpos ex Epigr, affertur ' in VV. LL. pro Ignarins lapis, q. d. lucis excitato-rius, ut ego intelligo. [* " ΈγερσίβροτύΒ, Wakef. S. C. 4, 248. Έγερσιβόητος, Phryn. Ecl. 98. * 'EyepWr θέατρος, Jacobs. Antb. 11, 37." Schaef. Mss. *'Εγερτν σικύβηλις, vide Άγερσικ. * " Έγερσίμαχος, Wakeftrf Herc. F. 498. Jacobs. Anth. 7 , 1 5 3 . * Έγερσιμάχψ, 12, 459- Antip. S. 87·" Schaef. Mss. * Έγερσιμάχ,/, Anal. 1, 248. * Έγερσιμαχέω, Tzetz. ChH. 12, ©jifctfl * " Έγερσίμοθος, Musgr. ad Phoen. ρ. 190. Graev.^ Lectt. Hes. 636." Schaef. Mss. Nonn. D. 23. p. 6l4. Ορρ. K. 1, 207- " Έγερσίνοος, ad Charit. 755. Wakef. S. C. 4, 251." Schsef. Mss. * " Έγερσίνικοι, Method. Conv. 137." Routb. Mss. * Έγερσιφαής, " Anal. 2, 218. * Έγερσίχορος, Ορρ. Κ. 4, 236.] Ετ SIMPL, Έγέρσιμος, ut ϋπνσς, ΝΟΗΗΟ, q. d. Exci-tabilis somnus, pro Somnus, e quo aliqui? excitari' potest. [Theocr. 24, 7. * "Έγερτ$$ν, Jacobs. Anim. ' 94." Schaef. Mss. Auctor Rhesi 686,J " 'EyepW, Vi-" gilanter, Eur." , [Rhes. 524. Sopfe Antig. 413. " Valck. Diatr. 94. 97" SchsEf. Mss. * Έγέρτης, unde * Αημηγέρτης, Gl. Seditionarins. * " 'Εγερτή-ριος, Bergl. Alciphr. 383." Schacf. Mss. Έγερτήριον, ^lian. Ν. Α. 13, 14. V. Η. 2, 44. * 'Eyepr^», Ari-stot. de Somn. c. 1 . ] Ι τ ε μ 'Εγερτικός, Excitatfvus,

» 7 * lEffe t [ρρ. 1074—1075.] ΕΓΕΙ 347-2 Excitandi vim habens, s. provocandi; ut έγερτικόί λ μανίας, Excitandi furoris vim habens, s. provocandi. In VV. LL. In fur orem concitans, Insauiam provo-canS. Ibid.^epriKos θυμοϋ. Ε τ Άνέγερτοί, Inex-•pergiscibilis, e Gaza ap. Aristot. Inexperrectus, ex Ovid. [" Ad Od. N. 80." Schaef. Mss. " Schol. Lu-ciaH." Titn. '2,2." Kall. Mss. *'Ανεγέρτως, Just. Mart. Quffist. et Resp. 463. * Άϊεγερτικόί, Epiphan. 1, 793. ·* " Δυσέγερτο*, Jacobs. Anth. 7, 193. ad Od. N. 80." Sehief. Mss. " Theoph. Νοηη. 1, 114." Boiss. Mss.]

'Ανεγείρω', Expergefacio, Excito, pro εγείρω. Od. Κ. (Ί72·) άνέγεφα δ' έταίρυυςΜείλιχίοιί έπέεσσι πα-ρασταδόν άνδρα 'έκαστο ν. Aristoph.- Β. (360.) άλλ' ανεγείρει καί ριπίζει. Dern. Phil. 4. 'Αλλ' ούδ' άνε-γερθήναι <8ννάμεθα κ. τ. λ. Expergefieri. || Άνεγ. ras οψεκ πρόί ουρανόν, ap. Philon. de Mundo, redditur Attollere s. erigere oculos iii coelum. [" Abresch. Lectt. Arist. 147. ad Callim. 1, 55. TEdrfico, ad An-1ού.· Iiib. 269. Verh., Huschk. Anal. 279. Epigr. adesp.460. Άνεγέρμων, Jacobs. Anth. 8, 269. 9 , Β 358." Schafif. Mse. * Άνέγερσιε, Plut. 156. " Schol. 'Lucian. ad· !Phal. 3." Boiss. Mss. * Άνεγερτέον, Clem. Akx. Paed. 2, 9." Kall. Mss.] " Έπανεγείρω, 41 Excito, Exuscito," [Hippocr. 85. Plut. 101.] " 'E-" πανέγερσις, idem esse dicitui ac άνάστασίί." [Hes. **Άντεγείρω, Dio Cass. 1161. App. Β. P. 7Q. *' Contra excito, Ex adverso excito, Chrys. Hom. 142. T. 5. p. 892." Seager. Mss. * " Άντέγερσις, Theod. Prodr. Rhod. p. 50." Boiss. Mss.] " Άπα-" γείρω, Excito, VV. LL. Sed pro hac signif. scr. po-*' titiS esset άπεγ." Διεγείρω, i. q. εγείρω : ut, Διεγεί-povit τον φυλάττοντα. Herodian. 2, (1, 13.) Et pass. Ateyejjfleiy, Expergefactus. [" Lucillius 99 ." Schaef. Mss. Longus 2, 33.] HINC Διέγερσις, Exeitatio, fEust. in 1. A. p. 9.] Ετ Διεγερτικοί, Excitandi vim babens. [Sext.Emp. p. 360. Athen. 64.371. ] " Δνσ-" δίέγερτος, Excitatu s; expergefactu difficilis: ut " ciiin Gal. ap. Hippocr. βαρύ κώμα esse dicit τό " faob." [Trall. 1. p. 29·] Έλσεγείρω,Incito, Cogo,

W . LL. Sonat q. d. Incito s. Incitando cojnpello G " intro." 'Εξεγείρω, i. q. Siey., Aristopb. (N. 78.) •έξεγείραι πρώτον αΰτόν βούλομαι, [Λ. 315. " Toup. ad Longin. 331. Thom. Μ. 70. Dawes. Μ. C. 222." Schapf. Mss.] UNDE 'Εξέγερσιε, i. q. έγερσίί et STE-γερσίί, Excitatio. [Josepb. B. J. 3, 5, 3, Dionye. H. 1, 193, 44. * " Έττεξεγείρω, Nicet. Eugen. 7, 287. * Προεξεγείρω, Phryn. Bekkeri 59." Boiss. Mss. •* Ώροσεξεγείρω, Pallad. de Brachman. ρ. I9. * Σν-νεζεγείρω, Polyb. 4, 47, 3. * Ύπεξεγείρω, Scriptor ap. Euseb. H. E. 5, 16." Boiss. Mss.] Έττεγείρω, i. <1· εξεγ., Aristoph. (N. 79.) TlGs Ιί)τ άν ήδιστ' αντον ίπεγείραιμι; ["Ο. 83. " Fr. 218. 248. ad Diod. S. I,683. adXen.Eph. 145.Valck. Callim. 186. Brunck. CEd.e. 511. *'Επέγερσΐί, Toup. ad Longin. 341." Schtef. Mss. Hippocr. 76. * 'Επεγερτικοί, Plut. 138. * " 'Επεγερτικώί, Cleui. Alex. 218. * 'Επεγερμοί, 213. ΛΈπεγερτέαν, idem Clem." Wakef. Mss. * " Άντε-•πεγείρω, Const. Manass. Chron. 144, 3721." Kall. Mss. * Κατεπεγείρω, EuSt. 7· P· 253. * Σννεττεγείρω, Basil. 3, 228. * " Κατεγείρομαι, Toup. Add. in D Theoer. 406." Scbaef. Mss. * " Ώαρεγείρω, f lut . Eu-mene ΙΘ77. HSt." Seager. Mss. * Περιεγείρω, Jo-seph. A. J. 2, 9, 4. App. B. C. 2, 470.] Τίροεγείρω, Praeexcfto,"Ante ex<jito. Et pass. προεγείρονται οί νεκροί, Naz. Mortui ante resurgunt. [Aristot. Eth. Nic. 7, 7·] " Συνεγείρω, Simul excito. At proSimul " levo, e Phocylide (132.) affertur." [" Wyttenb. ad Plut. 1, 460." Schtef. Mss. * Ύπεγείρω, Philostr. Sophist. 1, 519· Icon. 1, 799. 2, 851.]

^"Εγρομαι per sync. pro εγείρομαι. II. Β. (41.) *Eγρετο b' εξ ύπνου. ' Et Od. Ο. (46.) έγρεο Νεστορί-^η. Aristoph. 774.) καν ίγρη μεσημβρινόs. ""Ε-" γρεο, Ιοη. Sync. pro εγείρέο seu εγείρου." [" Phryn. Ecl. 96. Thoin. Μ. 261. Jacobs. Aiith. 6 ,88. Brunck. Apoll. Rb. 48. Heyn. Hom. 5, 332. Plato Lys. p. 6. Valck. Phcen. p. 89- Toup. Opusc. 1,481."Εγρω, Valck. Callim. 18."Eypeo, Heyn.Hom. 6, 33." Schaef. Mss.} ""Εγρησίί, Gal. Lex. Hippocr. exp. εγρήγαρ-" σα, Vigilia." [ab * Έγρέω.]' HlNC Έγρεσίκωμοε, 0-

Bacchus in Epigr. Excitans coraessationem, [" Ja-cobs. Anth. 10, 409·" Schaef. Mss.] Ε τ 'Εγρεκύδοι-μοί Minerva, Tumultum bellicum excitans, [Hesiod. .0. 924. " AdX!harit. 776. llgen, Hymn.558. Graey. Lectt. Hes. 635." Schaef. Mss.] Ετ 'Εγρεμάχοί, Pu-gnam excitans, v«l, Ad pugnam excitans, [" Jacobe. Anth. 7, 153. Graev. Lectt. Hes. 636. * Έγρεμάχη, Η. in Cer. 424. Mitseh. Praef. xx.Ugen.Hymn. 558." Scheef. Mss. * Έγρεμάχηί, Soph. CEd. C. 1108. Prooem. H. Orph, 38. * 'Εγρέμοθοί, Νοηη. D. 26. ρ. 688., 34. ρ. 852.] ΙΤΕΜ Νήγρετοί, Soronus Hofflero, q. d. Inexcitabilis, Ε quo excitari non queas. [Od. N. 80. " Valck. ad Mosch. 363. Koppiers. Obs. 76. Addaeus 5." Schaef. Mss. * " Άνέγρετοί, Schol. Od. N . 74." Wakef. Mss.] Ετ Άνήγρετοί-ap. Νοηη. pro eod. άνήγρετοί ΰπνοί ολέθρου. [* Ενέγρετοε, Hierocles Pyth. ρ. 70. Lond.] ITEM Άνέγρομαι. Ε τ Έξέγρο-μαι, pro ανεγείρομαι et εξεγείρομαι, ap. poet. prae-sertim in usu: sic tamen ut interdum in prosa etiam legantur, ut άνεγρόμενοί ap. Lucian. At εξηγρόμην ex Aristoph. (B. 51.) affertur. [Άνέγρομαι, Lnciaa. 253. 400. 948. " Thom. M. 261. Branck. Apoll. Rh. 100. Heind. ad Plat. Lys. 6. Valck. Caliim. 67. Conf. c. έπεγρ., Heyn. Hom. 6, 580. * Διέγρομαι, Paul. Sil. 9. 12. Ruhnk. Ep. Cr. 72. Add. 74. Έξέ-γρομαι, Thom. Μ. 261. Meurs. ad Apoll. Dysc. 3 f . Teucb." Scbaef. Mss. Apoll. Rh. 4, 136.] " Έπέ-" γρετο, per sync. pro έπεγείρετο, Hes." [11. 10, 124. 14, 256. " Ad Herod/623." Scbaef. Mss. *'Εττβ-γρία, lect. susp. ap. Jambl. V. P. §. 68. * " Κ ατέ- '· γρομαι, Theocr. Epigr. φεύγε, μεθείι ϋπνου κώμα, κα-τεγρόμενοί: sic enim ibi leg., posito ν. κατέγρεσθαι in signif. med. s. reeiproca, R6v,eiHe-toi et fuis, Sur-ge et fugam capesse." Brunck. Mss. * Μετέγρομαι, Apollin. Metaphr. p. 241.]

" Έγρήσασα, Hesychio μαθοϋσα." " Έγρήτα, Idem " exp. παρακατάβολήν ή δίκης ή κρίσέωί." [* 'Εγρα-νία, Epitb. Naturae, Orpb. in Natur. 2.]

ΈΓΡΗΓΟΡΕΩ, Vigilo. Aristot. "Onra έναιμα καϊ πεζά πάντα και καθεύδει καί έγρηγορεϊ. Xen. 'Όταν μέν έγρηγορή, καταμύει τά βλέφαρα" όταν δέ καθεύδτ), τά βλέφαιρα άναπέπταται. Sed II. Υ. (6.) legitur έγρη-γορόων, ubi annotat Eust. esse ab έγρήγορα med. praet. Iioc modo, εγείρω, fut. έγερώ, praet. ήγερκα, med. ήγορα, et Att. έγήγορα, et cum pleonasmo τον ρ, έγρήγορα '. unde esse έγρηγορώ, servato e primitivi. Sciendum est autem et med. illud praet. saepe legi, et quideui interdum pro Vigilavi, sed saepius pro Vigilo. Aristoph. Πλ. τήν νύχθ' ολην έγρήγόρασι, ubi exp. Τρ-tam noctem vigilarunt, yel Insomnem-duxerunt, [cf. Έκ • 32.] Herodian.'2, ( 1 , 3 . ) Οί έέ, έγρηγορότεί κά-κεΐνοι είί ϋπνον κατεφέροντο. Sic particip. έγρηγορώς ap. Plat. et Xen. Vigilans ; cui ορρ. καθεύδων. Apud Plut. autem έγρηγορώί ορρ. τω ύπνώδει, Somniculoso, s. Dormitatori. Ετ Έγρήγορθα pro έγρήγορα, II. Κ. (419,) οί δ' έγρηγόρθασι. Et έγρηγόρθαι, (Κ. 67.) item έγρήγορθε in imperat.-(H. 371. Σ· 299 ) pro Vi-gilate, s. Excubias agite, ut Bud. interpr. de quibiis lege Eust. [" Phryii. Ecl. 46. Thom. M. 625. Έγρή-γορα, Schn. Anab. 238, ad Xen. Pol. 35,1. Phryn. 1. c. Boiss. Philostr. 442. Έγρηγορώί, Thom. Μ. 1. c. Bergl. Alciphr. 356« Έγρήγορθα,-Hey^^n. Hom. 5, 372. 6, 85. Έγρηγόρθαι, 6, 19·" Schaef. Mss.] HlNC Έ-•γρηγορότωί, Vigilanter, Vigllando. [" Thom. M. 625." Scbaef. Mss . Lobeck, ad Phryn, Ecl! 119. * Έγρηγόρησίί, 29.4.,] Ε τ Έγρήγορσκ, q. d. Vigila-tio, Vigilia. Apud Aristot. itidemque Plut. de Liber. Instit. oppohitur νπνψ, Somno. Exp. etiam Excu-biae. Item Vigilantia. [«« Thona. M. 625." Schaef. Mss .Hippocr . de Dia&ta 1, 11.] " Έγρηγόρσιοι, " Vigilias citans, Vigilare faciens et somnum arcens: " vide Παυσιννσταλον." . [Etym. M. e Pherecr. Eust. ad Od.4 . ] Ετ Έγρηγορτί, Vigilanter. [" Heyn.Hom. 6, 37. Valck. Diatr. 94." Schsef. Mss. II. 10, 182»] ΙΤΕΜ Έ γρήγορο* ex LXX, Interprr. affertur pro Vigil, Thren. 4, [14. cf. Fabric. not. ad Cod. Pseud. V . T . p. 180. jEscb. Eum. 709i " Thom. M, 625. * 'E-γρηγόρωί, ib. Lucian. 1,740., Schn. Anab. 239.Valck. Diatr.94. Bergl. Alciphr. 356." Schaef, Mss. * «'E-πεγρήγοροί, Tzetz. Chil. 7, 265." Elberling. Mss.

[ρρ. 1075—1076.] 3473 ε ι # , " Plut. Bruto 36. Τ . 6. ρ. 211· Φύσει μέν γαρ ήν Α * έπεγρηγορώε ό άνήρ, nisi leg. * '%πεγρήγοροε, quod praefero." Corai. Mss.] Ε τ Έγρηγορικόε dicitur ποι-μήν a Basil. Vigil s. Pervigil, Bud. Quem tamen h. v. usum valde miror, cuni aliter potius accipiatur: ut ap. Aristot. (de Somn. 2.) έγρ. πράξεις, Quae fiunt a dormientibus tanquam vigilantibus. ITEM Διεγρη-γορώ pro Vigilo, Expergiscor. Bud. ex Herodian.

Γρηγορέφ etiam dicitur, sed minus frequenter, nec a vetustioribus, ut quidam putant. Legitur Luc. 12. γρηγοροϋνταε. Sic Basil. Tas ελπίδας, είναι των γρη-γορούντων ενύπνια. [" Phryn. Ecl. 46. Thom. Μ.

,625. 628. Schn. Anab. 238., Κ. Π. 69" Schaef. Mss.] In VV. LL. est ΕΤ Γρηγόρησα, Vigilantia. [" Dan. 5 ,11 . 14. In utroque 1. vox γρ. nietaph. ac-cipienda videtur de Agilitate et alacritate, Diligenti cura. et studio." Schleusn. Lex. in V. T. ITEM * Γρήγορσιε, Eust. Ism. 337· Γρηγόρσιοε, cf. Παυσι-νύσταλον.] " Γρηγορητέον, Vigilandum." [" Γρήγο-ροι, Sibyll. 1. ρ. 167·" Kall. Mss. unde] "Γρηγορώ-" τερον, Vigilantius. Ε Gaza in Somn. Scip." [* Έγ- Β γρήγοροε, Gl. Solers. * Εΰγρήγοροε, Hes. V. Έγρήγ. * " Φιλογρήγορος, Cyrill. Alex. 2, 796." Kall. Mss.] ΙτΕΜ Γρηγορικός, sicut et έγρηγορικός, ap. Aristot. legi testatur Bud. [* " Άναγρηγορέω, Euseb. Η. Ε. 159."kall . Mss.] Διαγρηγορέω affertur pro Vigilo,

RITIMIA/LION Ο Λ C Ί

Ι υι. t jr jj 11 \j v/ r ι « ι ίίρυιι. Jivut f [ wvwi i» retaeus 75. " Kuster. Bibl. Chois. 91· Heyn. Hom. 6, 217·" Schaef. Mss.]

",ΈΓΚΡΙΣ, ίδος, ή, Hesychio γλνκάί έξ ελαίου " υδαρίς: Suidae γλύκασμα έξ ελαίου υδαρές. Rur-" sum ab Hes. clarius έγκρίδες esse dicuntur πέμμα " έλαίψ έφόμενον καϊ μελιτούμενον, Libum, quod oleo " incoquitur et melle indulcatur: quemadmodum " Athen. quoque 14, (14.) esse έγκρίδας dicit πεμμά-" τιον έψόμενον έν έλαίψ καϊ μετά τοϋτο μελιτοΰμενον. " Sic saneet Exodi l6 , (31.) ubimannaegustusfuisse " dicitur ώε έγκρϊε έν μέλιτι, Lat. versio habet, Gu- c " stus ejus(Jquasi simila cuni melle. Et Num. 11, " (8.)

THv ηδονή τοϋ μάννα ώσεϊ γεϋμα έγκρϊςέν έλαίψ,

" Erat sapor mannae quasi panis oleati. Fuit igitur " opus pistorium et dulciarium e simila, quod oleo in-" coquebatur et melle indulcabatur: cujus Simonides " quoque meminit, dicens, χόνδρον τε καϊ έγκρίδαε, " άλλα τε πέμματα, καί μέλι χλωρόν." [" Valck. Α-doniaz. ρ. 398. Alberti Peric. Cr. 81·" Schaef. Mss. J. Poll. 6, 78. Lex. Ms. Cyfilli Barocc. et Brem., Gloss. Bibl. Coisl. p. 471. Eust. ad II. Σ. p. 1188.] " Έγκριδοπώληε, Qui venditat έγκρίδαε, Athen. 14. " ex Aristoph." [et Nicopbonte 3 , 3 7 . " Hceschel. ad Homilias quasd. sacras p. 537." Schaef. Mss.]

. 'ΕΓΩ, communi lingua et Έ γ ω γ ε , Att., Ego: pron. 1 pers. u . I. (48.) Νώϊ δ', έγώ Σθένελόε τε μαχησό-μεθ'. Xen. Κ. Π. 1. 'Εγώ καϊ σύ έλογιζόμεθα. Od. Ρ. (400.) Δός οί έλών ούτι φθονέω' κϊλομάι γάρ έγωγε. Verbo 1 personae raro additur, nisi aut emphasews aut διαστολής cansa, ut testatur Eust. Od. Λ . (25L·) χ> Αυτάρ έγώ τοι είμι Ποσειδάων ένοσίγθων. Xen. Κ. Π. 2. 'Εγώ μέν οίμαι Ιππέας μέν αξειν ου μείον δισμυρίων. Interdum et αύτόε additur. Od- Φ. (207·)Ένδον μέν δή δδ' αύτόε έγώ κακά πολλά μογήσαί. Saepius vero vacat; _ut ap. Plat. Apol. έγώ μέν γάρ έθέλω, quod Cic. vertit, Equidem vellem. Nonnunquam cuin particulis ye, γέτοι, δή, τοι, praesertim vero in re-sponsionibus et affirmationibus, copulatur; ut έγώ δή, Equidem. Bud. e Dem., Βούλεσθε ούν άκοϋσαι τό τούτων αίτιον ·, έγώ δή φράσω. Sic et εγωγε Att. valet i. q. καί μάλα, vel πάνυ γε, vel μάλιστα γε: h. e. Sane quidem. Xen. identidem, έγωγε, έφη, Equidem prorsus. Synes., "Εγωγέ τοι τοίε πάθεσι τήε πατρίδος περιεχόμενος, Ego siquidem, ut Bud. interpr. Idem, 'Αλλ' έγώ τοι μαι έπψδάε οιδα. Et Xen. Έ γ ώ τοί σε δίκαιον, μέν νομίζω. Plato, Καί έγώ τοι, ω φίλε, Et quidem ego. Bud.: 'ΩΪ έγωγε exp. Equidem ap. Naz. vel , Ut ego quidem existimo. Aliquando per syna-loepben dicitur έγψδα, έγψμαι, seu, ut quidam scri-

ΕΓΩ 3474

bunt, έγψμαι, έγψδα, pro έγώ οιδα, έγώ οΤμαίί Xen. Άπ. 2, (6, 13.) 01 παρά σοι τούτων ούδέν έπίστανται ποιεϊν ; respondet alter, πάντα μέν οΖν, ώς έγψμαι; pro quo paulo post divisim, ώς έγώ οΐμάι. [" Vide de έγώ quae argutatur Cbrysippus ap.' Gal. de Dftgm, Hippocr. e Plat. 1. % init." Gataker. Mss.] Ετ Dor. pro έγώ, II. Α . (76.) Τοιγάρ έγών έρέω' σύ δέ σύνθεο, καί μοι δμοσσον. [" Κ^γώρ, ϋΟΓ. pro καϊ έγώ, Philoxenus Cytherius ap. Athen. 147·" Schw. Mss. Έγώνγα, Dor. pro έγώ, Aristoph. 'A. 736.] ITEM Έγώνη, et ipsum Dor. pro έγώ, utpro σν,τύνή, iideai Dor. dicunt. Eust. pleonasm. esse scribit τοΰ νη:

Έμου, Mei. Unde εμού γε ένεκα, i. q. Lat. Per me quidem ; ut ap. Plaut. At tu aegrota si vis^perme quid.em, aetatem. PRO QVO 'E^EO. resolutiott^Ion.· Ε τ Έμεΰ synaeresi poet. s. Dor. et Moh,! Theocr. Ούτος αοιδών λψστος ος έξ έμεΰ ε'ίσέται ούδέν.1' Ετ Έμείο per epenth. τοϋ ι, II. Α. (259·) 'Αλλά πίθεφ άμφω δέ νεωτέρω έστόν έμείο. Ε τ Έμέθεν ρα para-gog. Att.,ut quidam scribiint. II. Α . (525.) τοϋτο yhp έξ έμέθεν. [* Έμοϋε, Aristopb. Ά . 911. Boeotici et Syracus. pro έμοϋ, item de * έμείω, * έμέίωε, ·*ΐμωι, * έμέος, * έμεϋς, Apollon. de Pronom. ρ. 355.] Ατ μοϋ aphaeresi τοϋ ε, ex έμοϋ factum est. Pkq qu6 Μεΰ ΌοΓ. et poet. est. II. A. (37.) Κλϋθί μεν, apyp ρότοζ, ubi Eust. annotat τό έμοϋ, ablata litera initiiff e, enclit. esse. fs

Έμοϊ, Mihi. Et έμοιγε, Mihi quidem, Att. ut εγωγα Έμοϊ δοκεϊν, Ut inihi videtur, Mea opinione.1 Quo^ Aristoph. Πλ. pleno sermone dixit, ώε γ' έμοϊ κείν: sicut et Plut. Themist. Ώε έμοϊ δοκεϊνj et ri έπ' έμοϊ, Quantum in me est, vel fuit, aut eritj Prd virili raea. De quo et similibus loquendi formulis dicam in Έμόε. Έτ Έμοίνη, pleonasmo τοϋ νη, ut io έγώνη, pro έμοί. Et μοι aphaeresi syll. initialis: unde et enclit. est. II. Ζ. ( ΐ 6 5 . ) Ό # μ' έθελεν φιλότηΗμι-γήμεναι οΰκ έθελούστ). Et duplicatum ap. Deraoith; Epit. Προϊστάμενα γάρ μοι πάντα εις ένα καψόνι δύσκριτον καθίστησί μοί τήν αϊρεσιν αυτών. Inter-dum, ut Mihi, gratiam addit; idqne freqttenter is postulationibus aut interrogationibus. II. X. (439s) Έκτορ, μή μοι μίμνε, φίλον τέκος, άνέρα τοϋτον: Σ·. (61.) "Οφρα δέ μοι ζώει καϊ ορφ φάος ήελίοιο. Xeil. Κ. Π. 1. Τό δέ μάλιστα μέμνησό μοι. Ετ Έμϊν, Dor.j Theocr. Δώρον έμίν νιν 'έλειπε, [* "Εμινγα, ΌΟΓ: prO έμοϊ, Apollon. de Pronom. ρ. 329·]

Έμέ, Me, τό κατ' έμέ, Quantum Ιη me est; cujus-modi loquendi formulas plures babes ίη Έμόντ [*•'&· μεϊ, Dor. pro έμέ, ut τεϊ pro re, σέ, Apoll6n. dc Pro-nom. p. 366.] Ετ Me aphaeresi litene initialis pro eod. Tunc vero enclit. est, qt δίδασκε με. •

Έμαυτοϋ, Mei ipsius, Έμαυτψ, Mihiipsi, Έμαϋτ$£ Me ipsum. In dual. et plur. declinatur divisim, "in-tegris sc. casibus utriusque: ut νωί αΰτώ, νώϊν'α^ τοϊν, et sic deinceps : κατ' έμαυτόν μέρος, et κατ' έμΟύ-τόν, Quantum in me ipso est. Cujusmodi loqueri<fi genera plura in έμόν, β Bud. annotata babes. 4

Νώϊ, Nos duo. Et in accus. Nos duos. II. (I. 48.") Νώϊ δ', εγώ Σθένελός τε μαχησόμε&. Lucian. Νώϊ V, έγώ καϊ σύ. II. Ε. (224.) Τώ καί νώϊ πόλινδε σαώσετον, Nos duos : (235,) Νώϊ δ' έπαίξαε μεγαθνμον Τυδέώ υιός. Ε τ Νώ, vel νύ, per apoc. τοϋ ι, ut a σφώί Eust'. factum esse σφώ annotat. II. Ε. (219.) Πριν γ' έ»! νώ τψδ' άνδρϊ συν Ίπποισιν καϊ οχεσφι 'Αντιβίην έλθόντί συν έντεσι πειρηθήναι, Priusquam nos duo hunc viruai experiamur. Νώϊν, Nostrum duorutn. Et in dat. Nobis duobus. Od. Π. (256.) 'Αλλά σύ γ', εί διίναθ$ τιν' άμύντορα μερμηρίξαι, Φράζεν ο κέν τις νώϊνάμύνφ πρόφρονι θυμω, Qui nobis auxilio sit, nos protegat. Piato, ώμολογήθη νώϊν, Inler nos convenit. Luciaft, (3, 567·) Πρό® γοϋν τόν είπόντα, νώϊ τοϋτο δοκεϊ,* σν, έφη, καϊ νώϊν έρεϊς ώς άμαρτάνομεν. ' Ετ Njiv facta contr. pro eod., Aristoph. Β. τό γάρ βάρος νψν /3ασα> νιεϊ των ρημάτων.

"Αμμε, Nos duo. Et in accus. Nos duos. iEol. vero et Dor. est, secundum analogiam nominat. pluR, Theocr. τις άμμε κρινεϊ, τις έπήκοος έσσεται AptSvj*, [cf. 5, 6 ΐ · ] Saepius tamen poet. pro accus. plur. aii-cipere consueverunt. II. A . (59.) Άτρέίδη νΰν άμμ* παλιμπλαγχ&έντας' όιω. Theocr. (10, 38.) *Η καλδί

ΕΓΩ [ρρ. 1076—1077·] ΕΓΩ 3476

&μμ£ ποιών έλελήθη-βώκος άοιδάί." || "Αμε, Dor. pro " jfeol. άμμε usurpatum ajunt ab Aristoph., e quo " afferunt παρ' άμε, positum pro παρ' ήμίν: nisi po-« tius scr. παρ' ημάς: nani άμε, vel potius άμμε, est 41 nomin. et accus. casus in nura. duali."

Ημείς, Nos. PRO QUO Ήμέες, Ion. ΕτΆμε®, Dor. ET "Appes, JEOI. " Eust. ψιλώί seribit άμεί, ut !< άμμες quoque: quorum illud Dor., hoc Μol. esse " dicit. Sunt qui pro perispwmenus etiam scribant "τΑμες." Od. I'. (303.) Αύτοϋ γάρ κε και άμμες άπω-λόμεθ' αϊπύν 'όλεθρον. Ημών, Nostrftm. PRO QUO 'ίίμέων Ιοη. II. Γ . (101.) Ήμέων δ' όπποτέρφ θάνατοι και μοίρα τέτνκται, Τεθναιη. Ε τ Ήμειων iuterjecto ι metri causa. Od. Ω. ( 1 6 9 . ) Ούδέ τις ήμείων δυνατό κραϊεροίοβιοίο Νευρήν έντανύσαι. Ε τ Ήμων secun-dum Eust. e Vett. auctoritate, retracto accentu in prae-cedentem syll. ut iu ημιν et ήμας. Ε τ Άμών Dor., Thcocr. (2, 158.) TH ρ ούκ άλλο τι τερπνόν έχει, άμών δέ λέλασται; ΕΤ Άμμέων, jEol. secundum analogiam nommaX. άμμει. Ήμίν, Nobis. PRO g u o τΗμιν Ιοη. €t Att. II. Ρ. (415.)τΩ φίλοι, ού μάν ?ιμιν έϋκλεές άπο-νέεσθαι. Ubi Eust. ηοη admittit eos qui ήμίν έϋκλεές scribebant, eo quod prior scriptura sit antiquior. Soph. (Ed. T. (931.) Όπωί λύσιν τιν' ήμιν ευαγή πό-ρου. Phryn. Myste, έβουλόμην αν ή μιν ΰσπερ και προ τοϋ. Quae duo exempla Eust. ut Att. ponit. Ε τ Άμϊν, Dor., Theocr. Πολλαί δ' άμίν ΰπερθε κατά κρά-τος δονέοντο Αίγειροι. Ετ 'Αμίν, producto ι, itidem Dor., Theocr. Χ' άμϊν έστι κύων * φιλοποίμνιος. Ε τ "Αμμιν, iEol., Od. Μ. (275.) "Ενθα γαρ α'ιν,ότατον κακόν έμμεναι άμμιν έφασσαν. Ε τ Ά μ μ ι , itidem ΜαΙ., Α. (384.) Χαίρε ξείνε παρ' άμμι φιλήσεαι. Apoll. Rh. (2, 248.) "Αμμι γε μήν νόοε ένδον άτύζεται. Ή-μας, Nos: καθ' ημάς διασώζονται, ,Ad nostram usque aetatem. PRO QUO Ήμέας, Ion., Od. Δ. (452.) Έν δ' ήμέαι πρώτους λέγε κήτεσιν. Ε τ Ήμα®, retracto ac-centu, sicut in ί}μιν et ήμων, ut Eust. e Vett. aucto-

. ritate docet. Ε τ Άμάς, Dor. ετ 'Άμμαϊ , Mol. ,, p ' Έγώ, Porson. Hec. p . 75. Ed. 2. Ob opposi-tionera ponendum, Dawes. M. C. 203. Έγωγε, έγώ τοι, Thom. Μ. 264. 427- Markl. Ipb. ρ. 201. "Εγωγε, Scbol. ad Aristoph. Πλ. 147. Brunck. ad Or. 186. ad Antig. 1196. 125. Mu^gr. Med. 526. adHerod. 659. De sede, Bceckh. ad Plat. Sim. p. xxix. De accentu, ad Herod. 137· Porsou. Med. p. 55. Heyn. Hom. 4, 65. 89. Conf. c. έγώ δέ, Brunck. Aristoph. 1, 54. 2, 13. 41. 246. 3, 78. ad Phoen. 483. Hipp. 997. Aj. 678. El. 951. Porson. Med. p. 45. Erfurdt. ad An-tig. p. 136. Ed. min. Markl. Suppl. 301.; cuin έγώ re, Brunck. Aristoph. 2, 164. "Εγωγε, εγώγε, Heyn. Hom. 8, 538. Γε έγωγε, Dawes. Μ. C. 492. Έγώ —γε, Markl. Iph. ρ. 201. Xen. CEc. 20. βχΐΓ.Έγ. , έγώ μέν γε, Schn. ad Anab. 76. Έγώ μέν, Heind. ad Plat. Gorg. 194. Έγών, Brunck. Apoll. Rh. 108.118. ,175. Heyn. Hona. 4, 206. 268. 446. 588. 5, 94. 317· 453. 510. 530. 535. 565. 690. 6, 79- 289· 534. 541. 7, 56. 62. 306. 318. 319. 447. 475. 488. 6 0 7 . 617. 636. 638. 647. 8, 51. 88. 188. 195. 263. 403. 442. 474. 542. 696. Έγώνγα, Brunck. Aristoph. 3, 89-De discrimine inter μου, έμοϋ, Monthly Rev. Febr. 1799' P· 196. Porson. Or. 726. MoC cum subst. pro έμόϊ, Musgr. Hec. 605. -Cycl.' 479· ubi de ordine verborum. Έμείο, έμοϊο, Ainmon. 49. Valck. 106. 201. Heyn. Hom. 6, 543. 8, 403» Moi, Fao. ad Paus. 2, 6 l . Moi, έμοϊ, Bergl. Alciphr. 402. 428. De dis-crimine inter έμοϊ et μοϊ, Brunck. ad Pboen. 852. (Ed. C. 570. Clark. ad II. A. 20. Ilgen. Hymn. 558. Aiarkl. Iph. p. 302. Mot repetitum, ad Charit. 561. Abund., Heyn. Hom. 5, 522.: Scbn. ad Xen. (Ec. 14. fallitur: Musgr. Heracl. 573. Wakef. S. Cr. 4, 128. Herc. F. 627- Alc. 320. Phil. 975. Brunck. Aristoph. 1, 7. 20.70. Kuster. 6 l . ad Lucian. 2,268. Boiss. Phi-lostr. 538. Έμοϊ —μοϊ —j μέ —μέ —, sic repetitum, ut posteriue abundet, Valck. Phcen. p. 182. Κάμοϊ, καθ, μοϊ, Brunck. Aristoph. 3, 41.Μοί γε, Xen. Symp. 4,'25. Έμοίγε et έμοϊ γάρ conf., Heind. ad Plat. Gorg. 198. Έμοίγε, II. 19, 209. Heyn. Hom. 8,603. Έμέ, Domum meam, ad Lucian. 2, 139. De discri-mine inter έμέ et μέ, Brunck. ad Hipp. 1183. Ugen. ad Hymn. 221. Hermann. Hec. 1230.: Wakef. Diatr.

Α 17· niale reprehendit Porsonum, qui certe in 11. lau-datis iiil deliquit. Μέ initio, Markl. Suppl. 1156. p. 251. (ubi et de sede τής έμέ,) Ipli. ρ. 69. 1.98· 283. 395. Aristoph. Θ. 1134. Callim. 1, 443. Heind. ad Plat. Hipp. 124. Seidler. Dochm. 394. Brunck. An-tig. 211. Τόν έμέ, Valck. ad Amnion. 201. De hoc similibnsque, Bast. Specim. 43. "Εκ με γεωμορίης, Jacobs. ad Anthol. Pal. 358. Έμαυτοϋ, ής, οϋ, ad Lucian. 1, 839· De forma Ion., ad Herod. 325. Έν έμ. ειμί, Heind. ad Plat. Charm. 62. Νώϊ, Heyn. Hom. 5, 476. Ήμεΐϊ per librarios illatum, Biuuck. Aristoph. 3, 130. Porson. Hec. p. 60. Ed. 2. p. 72. (ubi hffic: ' Pronomina saepe sine causa ejecere li-brarii, saepe sine causa addidere.') Cf. Boeckh. ad Plat. Sim. xx. Ήμΐν abund., Schn. ad Xen. Anab. 53. Heind. ad Plat. Thezet. 287- 324. ad Xen. Mem. 3, 1, 5. 3, 6, 2. (ubi et de μοιρίεοηβδΐΐαό,) Τοϋρ. ad Longiu. 300. 303. 333. Acta Traj . 1, 202. Bergl. ad Alciphr. 107. l lS .Zeun. ad Xen. Κ. Π. 106. D. W. ad Plut. Mor. 1, 32. ad Herod. 649- Brunck. CEd.

Β C. 1407. El. 1067. Markl. Suppl. 127· Iph. p. 220. Conf. c. ήμάς, Brunck. Aristoph. 1, 102. I l 6 . Ήμά® conf. c. υμάς, 1, 11. 117· 2, 257· Thom. M. 165. 207. 253. 478. 734. 745. Add. ad p. 165. Markl. Suppl. 127. 1178. Iph. p. 359. ad Charit. 604. Musgr. Iph. A. 682. Rhes. 627. 6*70. Heracl, 1046. Ion. 1120. l605." Schaef. Mss.]

Possessiva ab έγώ, sing. dual. et plur. Έμόϊ, Meus. II. Y. (205.)Όψει δ' οίτ αρπω σύ

έμούς ίδες, ούτ αρ έγώ σους, Nec tu meos, nec ego tuos. Hesiod."E. (2, 251.)"Ωσπερ έμός τε πατήρ καϊ σός. Athen. 11. Έταίροις έμοϊς γε καϊ σοίς. At ap. Xen. Κ. Π. 3. Τρ έμή εύνοίγ, pro eo, quod est τή εύ-voiq. τή ε'ις έμέ. Et Κ ατά γε τήν έμήν, Mea quidem senteiitia, ap. Plat. Pro quo pleno sermone alibi di-cit, κατ' έμήν δόξαν. Vide Bud. Comm. 971. Έμόν έστι, Meiest officii. Isocr. Evag. Τό έμόν, Res meae. Soph. El. (251.) Έγώ μέν, ω παΐ, καί τό σον άπεύδουσ άμα Καί τούμόν αύτής ήλθον, Et tuas res et meas : s. Ettuum commodum etmeum. Et plur. ap. Synes.

C "Ακουε τοίνυν ώς έχει τάμά. Τό έμόν et τά έμά ηοη-nunquam dicitur pro έγώ. II. I. (386.) Ού γάρ έμόν παλινάγρετον, ούδ' άπατηλόν, Ούτ' άτελεύτητόν γ' δ, τι κεν κεφαλή κατανεύσω, L. €. οϋ γάρ έγώ μετάβολος καϊ απατηλός.' Eur. (Or. 1085.) εΐ σ' έγώ προδούς ποτε, Έλευθερώσας τούμόν, άπολίποιμί σε, i. e. M e : (290.) όταν δέ ταμ άθυμήααντ ίδης, i. e. έμέ λειποθυμήσαν-τα. Sic PIato,Ta δ' έμά, βούλεσθαιμέν έτοιμα, δύνα-σθαι δέ ού πάνυ ρφδια, Ego autem velle quidem prom-tus, sed non perinde posse facitis, Bud. Idem pro epd. dixit, τό έμόν πράγμα, in Hippia Majore, ΦαΟ-Χόν γάρ άν ε'ίη τό έμόν πράγμα καϊ Ιδιωτικόν, Quippe ineptus essem similisque idiotae. Τό μέν έμόν, Quod quidem ad me pertinet, Plato Titnaeo. Sic Synes. Κάγώ, τό γε έμόν, ε'ίασα άν χαίρειν αύτόν. Alia ex-empla babes ap. Bud. Comm. 971. Τό έμόν μέρος, Quantum in me est, s. fu i t ; pro quo et τό γ' έμόν, et τό μέν έμόν, et κατ' έμαυτόν, et κατ' έμαυτοϋ μέρος, et τό έπ' έμοϊ, et δσον έστιν έπ' έμοϊ, et τό κατ' έμέ, et τό

U έπ' έμέ ήκον μέρος, e.t δσον έπ' έμέ ήκει, et τδ εις έμέ ήκον, et ε'ις δσον ήκω δυνάμεως, Quam maxime facere possum. De quibus loquendi generibus prolixius tradit Bud. Comm. 772. 773. Ατ Ούμό« ΕΤ Τούμόν ΕΤ Τάμά, per syjiaeres. dicuntur pro ό έμός, et τδ έμόν, et τά έμά. Plato Epist. οίμός λόγος, Meus. Sy-nes. Άκουε τοίνυν ώς έχει τάμά, Res meae. [ " Έμόϊ, Popularis, Ejusd. patriae civis, ό έ. Ίόβας, Popularis meus Juba, iEmilian. Maurus ap. Athen. 229. et sic saepe ipse Athen. Item de patria, ή έ. Ναύκρατις, 301." Schw. Mss. " Έμόϊ, ad Xen. Eph. 221. 273, ad Lucian. 1, 263. Thom. M. 591. Musgr. Hel. 1463. Or. 1329. Porson. Hec. 788. Brunck. Phil. 434. Subaud., Musgr. El. 919. Conf. c. έμοϋ, Jacobs. Anth. 11,142.; cum έμαυτοϋ, 7, 246. ad Phalar. 304. Abresch. ^ s c h . 2, 30. Callim. Epigr. 52. Fisch. ad Well. Gr. Gr. 1, 59- Ό I. καιρόϊ, Plut. Othone c. 8. Έμόϊ, ό έμ., Porson. Phoen. 858. Έ . άγγελίη, Heyn. Hom. 7, 679· Ή έμή, Hemsterb. in Schrader. Emendd. 103.: Lucian. 2, 173. Τήν έ. ευεργεσίαν, ώ$, an ΟΪ ; Tjjf 'μή, Heyn. Hom. 5,681. 6 ,224. TXfr-

1 4 ) 7 7 fp*

μονοί φυγάς εμάς, pro τ\. έμόΰ φυγήν, Musgr. ad Etir. 193. cf. Valck. Diatr. 90. CaHirti. 159. Herod. 535. Soph. (Ed. T . 250. sed ibi lectio antiqua resti-tuenda: Brunck, ad 267. ubi Eust. dissiinilia mi-r scet : 1400. (Ed. C. 344. Phil. 1126. Markl. SuppL 39O. 922. Iph. p. 58. 126. 1226. Wakef. Ion. 1015. Alc. 403. TrScb. 775. Eur. El. 366. 1195- Ja-cobs. AoCb. 7, 393.-8, 378. 9, 213. 502. (an sic ap. Huschk. Anal. 243. ?) In Diodor. Ζ011. 9. Jego olhev άλιξάντου σον—: Ruhnk. ad Senec. 3. p. 175. 'Εμόν, Markl. Suppl. 99- Τό έμόν, Eur. Baccb. 832. ,Med. 348. Or. 298. ad Charit. 311. Plut. Mor. 1, 596. ad Lucian. 1, 242. 321. ad Herod. 54. 687. Valck. Phcen. p. 174. Toup. Opusc. 1, 410. 2, 12. Sors mea, Wakef. Ion. 803. Τον μόν, Eur. Hel. 899. Herc. F. 163. El. 1114. Soph. Trach. 1068. Musgr. Ion. 790. Lucian. 1, 743. Boiss. Philostr. 296. Mea uti-litas, Ipb. A. 482. Τάμα, Ego, Markl. Iph. p. 350. Tro , 355. IOD. 627. Τά έμά, τάμα, ad Phalar. 43. Τάέμάσά, Bbiss. Philostr. 508. Άκοίταν τον ε., Eur. Hec. 931. Οί έμοϊ, ad Lucian. 2, 260." Schaef. Mss.]

Νωΐτεροε, Noster, Qui nostrum duorum est. II. O. (40.) Σΰ θ' ιερή κεφαλή και νωίτερον λέχοε αυτών Κϋνρίδιον, {" Heyn. Hom. 7. 13." Schffif. Mss.] - Ημέτερο*, Noster. Od. Ο. (88.) Βοΰλομαι ήδη νεϊ-σθαι έφ' ήμέτερ'. Xen. Κ. Π. 4, (3, 3.) Οΰδέν γάρ ού-τως ήμέτερόν έστιν ώς ήμεϊς ήμϊν αΰτοϊς: ήμέτερόνδε, ap. poet. est Domum nostram : sub. οίκον. Od. O. (512.) ήμέτερόνδε κελοίμήν "Ερχεσθάι. Apoll. Rh. (1, 107.) ήμέτερόνδε μόλείν. Et ή ήμετέρα,ΡάΙτϊά nostra : sub. χώρα, aut tale quid. Thiic. 6. Πολύ τε άπό τής ήμετέραε αΰτών μέλλομεν πλεϊν. Ημέτεροι etiam dici-tur Qui nobiscum facit, Qui a partibus nostris stat. Thuc. 4, (10.) Τοϋ re γάρ χωρίον τό δυσέμβατον, ήμέ-τερόν νομίζω. Sic Greg. c. Julian. τους ήμετέρους pro Orthodoxis dixit: ορρ. eis τους έξωθεν: qiio noui. Gentiles inteHigit, quos et "Ελληναε vocat. Τό ήμέ-tepov dicitur etiam pro ήμεϊε, sicut paulo ante τό έμόν quoque et τάέμά pro eyw usiiTpari docui. Gal. Therap. 9· Τό δ' ήμέτερόν οΰχ ω δ' έχει, Nos vero ali-ter rationem nostram comparavimus, s. Nostra au-tem ratio aliter comparata est, ut Bud. Comm. 972. interpr. addens, Terentiuni hoc imitatum in Eun. di-xisse, Nonagnosco vestrum tam superbum, i. e. vos, idque Donatum parum animadvertisse. " Άμέτεροε, " Dor.· pro ήμ." Ε τ Ήμόϊ pro ήμέτεροε,έϊοαί prd υμέτερος, νμόε, ap. poet. ut tradunt W . LL. PRO QVO Άμόε, seu, ut ap. Eust. scribitur, Άμόε, Dor., Theocr. άμόε κεκλήσεθ' ό πνκτηε, et άμόν πατέρα ap, Eust. "Άμή, DoK pro ήμή: hoc autem iEol. prp " ήμετέρα. Β. Π. (830.) ΠάΓροκλ', $που έφησθα πάλιν " κεραϊζέμεν άμήν." [" 'Ημέτερος, Thom. Μ. 827-ad Cbarit. 601. Nobis faveas, Thuc. 'Γ. 3. ρ. 16. Bip. praecessit πρός ήμών. Conf. c. ΰ., Thoin. M. 382. ad Cbarit. 604, Musgr. Heracl. 705. Pro έμόε, Wolf. Praef. ad II. p. 26. Proleg. ad Hom. 248. Hom. H. in.Merc. 267. ad Herod. 724. Ήμέτερόε γε, Heyn. Hom. 6, 302. Τό ή., Boiss. Philostr. 297. ad Herod. 693. Ή. , γο ή., Brunck. Aristoph. 1, 41. Ήμέτερόνδ', Η. in COT, 163. Ένήμετέρον, Herod. 7, 8. fin. Ύάή. αΰτών, Lucian. 2, 204.: Procl. H. in Sol. 29. Ύνχαϊς ήμετέραις δειλών κ. τ. λ. *Ήμετέρειος, Τοίιρ. Emendd. 1, 205. (Abreseb. ad Thuc. 4,133. ρ. 4890 *"Ημβ-τροε, ad Charit. 736. Ήμόϊ, ad 338." Schsef. Mss.]

" -ΕΔΝΑ, τά, sive Έδνα, et tenui enim et aspero " spiritu notatum reperitur, sed rectius aspcro," si " Etym. et Eust. credimus, qui παρά τό ήδω dici vo-" lunt, quasi ήδανα, quod iis exhilaretur et concilie-" tur sponsa sponso, vel παρά τό έζω, quasi έδρανα " ei στηρίγματα τοϋ γάμου: Dos, Munera, quae spon-" sus sponsae dat, s. ii, qui sponsi uomine eam am-

biunt, Hes. eoim proprie έδνα esse vult τά νπό τών μνηστήρων ταίε μνηστενομέναιε διδόμενα, Ut et Etym.

" τά προ τοϋ γάμον υπό τοΰ νυμφίύυ διδόμενα δώρα τη " νύμφη. Atque adeo id ex Hom. quoque patet': " quippe ap. quem Od. Λ . (280.) Χλώριν περικαλλέα " Νηλβό» Τήμεν έόν διά κάλλος, έπεί πόρε μυρία έδνα. " Et B. Π. (190,) Actorides Echeclis filiara Ήγάγετο " ινρό» δώματ', έπεί πόρε μυρία έδνα, Itidem paulo

1077.1» ΕΔΝ |474

Α " ante, Ό ί ρ Αναφανδόν 'όπυιε, π ορών άπερείσια έδνα. " &t OD. Λ . (116 . ) Ν . (378.) Μνώμενοι άντιθέην 4λο-f χον καϊ έδνα δίδοντες. Item et άνάεδνον vocat Cni " talia munera ηοη data sint a sponso yel anticis " sponsi: interdum lanien etiam Eam, quam pareates " dotenon donarint, ut infra docebo. O^ID. DONJTJU-" galia vocat haec sponsalia munera." [" "Εδνον, 0ί\-lim. 1, 5 1 2 . Jacobs. A n t b . 1 1 , 2 0 5 . Epigr. a d e ^ 3 3 7 . 380. Heyn. Hom. 5, 557- 6, 16'3. 441. 442. .8^246. Apollod. 2.93. 462. 558. Kuhn. ad Paus. 235. VERB. ad Anton. Lib. 261. LB., Harles. ad Theocr. 360. Fiscb. Ind. Palaepb. ad Od. A. 277· B. 53. 19FIT Z. 159. Θ. 318. T . 529* Diod. S. 1, 314. e t n , Despi. ritu, ad Paus. 371- Heyn. Hom. 7,176." SCBAEF Msi. * Έδνοφορέω, Eust. Od. A, p . 52, 34.] " " A e W " HeSvchio NON solum * άφερνον, sed etiam πολΰφς^ορ, " quia nimirum ά in composilione et στερητικόν^ " et έπιτάτικόν. Est porro άφερνος, Dotis .experi; " Dotem NON habens : πολΰφερνος, Multa dofc bea-" tus: φέρνη enim ET έδνον, Dotem sigpif.:, sed KOE

Β " peculiariter Dotem, qua sponsa a sponso dotatur, " qualia ap. Ovid. sunt jugalia munera. Rursum " Hesychio άεδνος est δεινός." .[" Valck. Adoiiaz. P , 224." Schaef. Mss.] " Άνάεδνοε, Hesychi® CER^ " κος, χωρίς έδνων, Indotata, Dote carens : ΒΈΝΟΊΒΙΎΠΙ, " inquit, dicuntur τά πρό τών γάμων ταϊς γαμεϊφ$ > " μελλοΰσαιε παράτων μνηστήρων διδόμενμ,δώρα,,^ζΐ, " que άνάεδνος dicitur ή πάμπαν άεδνος, Prorsus 10-" dotata: ut Eustatbius άνάγνωστον dici ait τόν λίαν " άνάγνωστον, priore ά signif. έπίτασιν, vXteTO autem " στέρησιν : licet alibi dicat in his duobue COM^ ." δυο κεϊσθαι στερήσεις άντϊ μιας, μεσόλαβηθέντοετοΰν " διά.μόνην εΰφωνίαν. Utitur porro HOM. II. 1. (146.) " Τάων, ήν κ' έθέλησι, φίλην άνάεδνϋν άγέσ^Πρη " όΐκον Πηλήαε· έγώ δ' έπιμείλια δώσω Πολλάμάλ', " οσσ' οϋπω τις έή έπ έδωκε θυγατρί: ubinota spoOr " sam άνάεδνον dici tantum respectu spoasi, A qu·

' " sponsalium munerum nihil accepit, s. nibil doti$ " A l i o q u i et parentum, a quibus nihil dotis ACCAP^ " ratione άνάεδνοε dicitur, ut άφερνος et άπροιςίΜ ttt

C " II. N. (366.) Htree δε ΤΙριάμοιο θνγατρών είδαί άρί-" στην Κασσάνδρην άνάεδνον, Petebat indotatfy$^Per " tebatsine dote sibi dari; tanto enini ejus flagrabat " amore. Posterioris vero άνάγνωστοε pro IncogiiitiH " seu Prorsus incognitus, boc affert exemplum Eurt» " e quodam, quem non nomfaat, μηδέν άνάγαφα^φ " καλόν έχειν έθέλοιμι. Ead. compositiqn^ratio.eat " in άνάελπτοε, necnon in άνάπνευστοο, sec.undum " quosdam in άνάπυστος etiam." [ " Heyn. Hoai, 5, 557. 6, 440. 7, 284. Kuhn. ad Paus, 235. Verl). ad Anton. Lib. 262. LB. Πολύεδνοβ, Heyn. Horo. 8, 256." Scbxf. Mss.] " Multa dote beatus. Beqe de-" tatus, πολύφερνος, Hes. Έδνάί,. Hesycbio diciiar " ή άπό τών έδνων έδητνε, Epulum, quoa acceplis " muneribus sponsalibus paratur, b t "E svieit " όν πρώτον ή νΰμφη τψ νυμφίψ δίδωφ,,. " quam primam sponsa sponso dat, Tunicai».jtf-" galem et sponsalem nominare queas, vel etiam " nuptialem. I T E M Έδνωτήν, idem. Hes. dici tfa-" dit * έγγαμιστήν νυμφίω, Quae sponso jam nupta

D " est vel d e s p o n s a t a : nimirum donata ab illp roit " έδν,οις et donis juga l ibus . E s t autem. hoc verhak " a VERBO Έδνοΰσθαι, quod esse dicitur Dotem dare " uxorem tradendo, ϊη Epigr. τίε έδνώσαιτο γυνφα,; " Veruntamen potius esse videtur Datis jugaKbils

donis ducere . " [ " L e o n . T a r . 6 4 . Harles.adTheeei. 3 6 0 . ( 2 2 , 1 4 7 0 ad Od. B . 5 3 . 1 9 6 . " Schaef. Mssi]

Α priore autem signif. DICITUR Έδνιυτήέ, Socei» " Etymologo κηδεστήε, πενθεροί: Qui filiaqi eloiat " addita dote . " [ 1 1 . N . 3 8 2 . ] " 'Αέδνωτϋε, Indot»· " tus : proprie de sponsa aut uxore, quae a spojisa 3. " manto nihil accepit . E x p . etiam lnnuptus, e coii-" sequenti : quia nimirum spon§i et mariti solebant " έδνώσασθαι suas γυναίκας." [Eycophr. 549. * "'tr δνάω, E u r . Hel. 939 . ad Auton. Lib. 262. Verb." Schaef. Mss . ] " At VERB. Έδνεΰειν, ϊ Ι ^ . exp. tvt-" χυράζειν: forsitan quoniam τά έδνα sunt velali " pignora contrabendi connubii,"

" Εεδνα, s/'Εεδνα, itidem pleonasmo τοϋ ε dieitur " pro έδνα s. έδνα: q u » sunt Dona jugalia, Don:

%m ΕΔΩ [ρρ. 107f—1078·] Ε Δ Ω 3480 '•Ή. e. Munera, quae sponsus vel arhicj sponsi dant «gponsae. G d . Z . (159.) O s κέ σ' έέδνοισι βρίσας " oW')άψάγηται: Π. άλλ' έκ μεγάροιο έκαστος Μνά-"σθω έέΐνοισι διζήμενοί. Et Ο. (17·) ό γαρ περιβάλ-Μ Xet αηαντας Μνηστήρας δώροισι, καί έξώφελλεν εεδνα.

Είσόκε μοι μάλα πάντα πατήρ άπο-V.δώσει Άδνα "Οσσα οί έγγυάλιζα κυνώπιδος είνεκα "ιιιύρηςΛάβΒΐ poeta εεδνα vocat etiam Dotem, quam ".fater det filise mibenti: ut A. (277.) de pa-f ventibus Benelopes, Gt δέ γάμον τεύξονσι καί άρτν-t(iiv6ovaivtikhva 'Hολλά μάλ', οσσα εοικε ψίλης έπί παι-«ίος $πεσθαι." [" Heyn. Hora. 5, 557. 6, 442." Sebaef. Mss.] " UNDE ΕΤ Έεδνοϋσθαι pater filiam " dicitur proOote data elocare: ut Od. B. (53.) de " procis iPenelopes, Οί πατρός μέν ές οίκον άπερβίγασι "ί^έεσβαι ΊκΛρίόν, ώς κ' αυτός έεδνώσαιτο θύγατρα, " Αο(η έ' $ κ'έθέλοι, Ut ipse dote donatam filiam det, " cui vult. ' Hic enim έεδνώσασθαι θύγατρα vocat if-qued in "praacedente 1. άρτύνειν εέδνα: unde et "•Sobol. exp. εδνα έπώοίη: catachrijsticdis usurpa-" tam h. v. annotans, cum εδνα proprie sjnt τά δίδό-t-μενα υπό τόν γαμοϋντος τή γαμουμένη." [ " Heyn. «oai; 5, Ι&67 " Scbagf. Mss.] " Isic sane et VER-" BALE ^Ee&vatrai idem Schol. exp. * προικοδόται, II. "ίΝ. (378.) Αοίμεν V Άτρείδαο θυγατρών είδος άρί-" στήν, "Αργεος έξαγαγόντες, όπυιέμεν.—'Αλλ' έπευ, »Μώύ> έπί νηνσϊ συνώμεθα ποντοπόροισιν Άμφϊ γάμω* "ι£πεϊ όϋτοι έεδνωταί κακοί είμεν. Hes. exp. πενθεροί, "Μηδεσταί: sed perperam ap. eum scriptum έεδνω-«*>/."[» Heyn. Hom. 5, 557. 6, 442. Hafles. ad » e o c r . 360." Scbaef. Mss.] -

"ΈΔΩ, Edo. Od. Γ. (480.) Ό ψ α τε όΤα έδουσι διοτρε-φ^ςβ«9ίλήες. II. Μ. (319·) έδουσί τε πίονα μήλα. GAjflspraet. EST Έδήδοκα, facto e fut. inus. έbήσω, ρτ.'&δηκα, et pleonasmo syll. bo, έδήδοκα, ut ab άγω, άγήοχα. Altixis ap. Athen. 12. Κάνδαυλον ούκ έδή-δοκα : «nde part. έδηδοκώς. Et pass. Od. X. (56.) "OttOa τοιέκπέποται και έδήδοται έν μεγάροισι. Et έδη-•bmrpivov ap. Paial. Ε τ "Εbμεvaι infin. prO έδέμεναι, i. e. ggeiv. Od. 5. (42.) "Αλλοισιν &i σύας σιάλουs αητάλλω 'Έιδμεναι. Cetera tempora in usu non suttt. || "Med. quoque vox in act. signif. usurpatur. Plato de Rep. 2. Αεήσει bέ καί των άλλων βοσκημάτων, βί Γ<ί αύτά έ&εται, Siquis eis vescatur. Aristoph. Ούκ άρα των γ' έμων eSet. Et ap. J. Poll. εδόμεθα, έδε-<r9ax, έδόμενος. Uilde est et praet. nied. Έδηδώς. j| "Εδω improprie de vermibus dicitur ligna aut aliam materiam corrodentibus: et metaph. edi dicuntur κάματος, θ»μός, et bujusmodi. Od. φ. (395.) MIJ κέρα Ινχς έδοιεν άποιχομένοισ άνακτος. Et med., II. Χ.(509 ) ΑΜλαι είιλαί έ^νται, έπεί κε κύνες κορέαονται, Τυμνόν. Od. £. (81») "Αλλοι b' ήμέτερόν κάματον νήποινον &οϋσι. 1.(75.) Κείμεθ' ομού καμάτφ τε καϊ άλγεσι θψόν iboj/τες. Et med., II. Ω. (139·) Τ&rav έμόν, τέο f&Xpts όδυρόμενος καϊ άχεύων Σήν έδεαι κραδίην; "δίομαι, Edam : peculiari quodam more pro εΐοϋ-"yi.Hi, ut φάγομαι, πίομαι: Att. sc. Aristopb. ούκ άρα " tZv y έμων έδει, Νοη de meis comedes. Sic Plato " de Rep. Άμβροσίαν έδί) καϊ νέκταρ πίη. "Αbbovai, " Varin. affert pro είς κόρον έσθίουσι, Αα satietatem " osque comeduot. Sed suspectum est." [ " Jacobs. Anlh. 6, 280. 10, 217. Heyn. Hom. 4, 397. 602. 5,

/210. 332. 8, 243. Valck. Callim. !o7» 291. Segaar. in Daniel. 14. Koen. ad Greg. Cor. 120. Ilgen. ad Hymn. 622* Conf. c. έχω, Callim. 1, 47θ."Ε8ομαι, i t a ^ n ; E d . 144. 154. Thom. M. 265. Bttujck. Ari-ftoph. 2, 34. 71. Buttm. ad Plat. Goi-g. 522. Valck. ddi<Theocr. x. Id. p. 77- Heyn. Hom. 7, 275/8, 243.

ίκμϋώίην, 618. βίοτον,' Toup. Opusc. 1, '482. ad Od.«*i .419." Schaef. Mss. * %8έω, Eusfe Od. Α. ΙδΟ.] "Εδεσμα, τό, Edulium, Peilus. Isocr. de Pace, Χ^φ&ντας μέν καϊ των έδεσμάτων καϊ των- έπιτηδενμά-των τοις καϊ τό σώμα καϊ τήν φυχήν βλάπτουσιν. Α· *beBG(2, 44.) Μήτε ποτψ χρήσασθαί ποτε, ή έδέσματι "λλ^ι ή μόνω γάλακτι πάντα τόν βίον. Idem ραψανίδα djcifeese ευτελές σφόδρα έδεσμα: et 14. (640.) scri-bit τράγημα tantum a βρω}Ifc differie, quantum έδεσμα & τρωγάλιβν. [* 'Εδεσμάτων, Athen. 646.] Έδεσμα-τβόίρ&ι, ή, Penaria cella, s. simpl. Penaria, Ubi edu-

PARS XII.

Α lia 1'eponuntur : quam κυμινοθήκην quoque appella-•tam tradit J . Poll. [10, 93. " Schol. Od. Z . 76." Wakef. Mss.] 'Εδεστής, ό, Comestor : κρεων ωμών, Carnibus crudis vescentes, [Antiphanes Athen. 339·] 'ESeoros, Edulis, Esculentus. Bud. ex Aristot. "Εσπ δέ θηρευτόν ο άν άγριον έδεστόν ζώο ν: et έδεστά plur. Edulia, Esculenta. [ " Brunck. Antig. 206. Ca-saub. Athen. 116. yalck. Hipp. p. 266." Schaef. Mss. Consumtus, Soph. Trach. 679·] " 'Εδεστέον, Edeu-" dum," [PlatoPrOtag. c. 13.]

"Εδαρ, i. q. έδεσμα. [" Yalck. ad Theocr. x. Id. p. 129. Jacobs. Spec. 45." Schaef. Mss.] Ε τ saepius Εί-δαρ, per epentb.τοϋ ι, metri causa, pro eod., II. N. (35.) παρά δ' άμβρόσιον βάλεν εΙδαρ'Έδμεναι. Od. I. (84.) Λωτοφάγων, οϊτ' άνθινον είδαρ έδαυσιν: Μ. (252.) άλιεύς περιμήκεϊ ράβδψ Ίχθύσι τοίς όλίγοισι δ όλον κατά ε'ίδατα βάλλων. || Hesychio praeter βρώμα £t αίτιον, est etiam 'όφελος. [" Jacobs. Antb. 7» 117· 12, 224. Heyn. Hpm.5, 72. Toup. Eniendd. 1,213. -Valok. Diatr. 286. Ε'ίδατα, Adoniaz. p. 397. Heringa

Β Obs. 219." Schaef. Mss. * Πανείδατος, Quint. Sm. 1, 87· δόρπος( i. q. πανδαισία.] Έδέατρος, ό, vocabu-lum, ut M\. Dionys. ap. Eust. scribit, Graecum, sed de re, cujus usus ap. Persas : est nempe προγεύστης, Praegustator, ό προεσθίων τοΰ βασιλέως ασφαλείας ένεκα : postmodum vero έδέατρος vocatus fuit επιστά-της τής ολης διακονίας καϊ παρασκευής, ut Eust. et Suid. tradunt: seu έπιμελητής δείπνου, ut Hes. DifFerre ab έλέατρος annotat Ammon. (48.) quod έλέατρος sit Co-quus, ab έλερς: έδέατρος, autem, προστάτης, ab έδω. Athen. tamen 4, (71.) quod Eust. de έδέατρος dicit, έλεάτρω Iribuit, nisi mendum subest. [ " Mendose utique ap. Atben. 1. c. olim έλεάτρους pro έδ. lege-batur : sed recte ibid. (c. 70. extr.) είλέα^ροι, idetn valens ac έλ. Vide utrobique notata, et cf. p. 142. 145." Sohw. Mss. " Zeun. ad Xen. Κ , Π . 40. Valck. Anim. ad Ammon. 73." Schaef. Mss. Apud Festum, Edeatrae, qui praesmit regiis epulis.]

Έδηδών, όνος, ή, Phagedaena, Serpigo; ab exeden-da carne. [Hesych. " Valck. Anim. ad Ammon.

c 225." Schaef. Mss.] Έδητύς, ύος, ή, Cibus, Quod co-meditur. Od. Δ. Ketr' άρ άσιτος, άπαστος έδη-τύος ήδέ ποτήτος : Γ . (473.) πόσιος καί έδητύος<έξ έρον ένγο. [ " Ad Lucian. 1, 354. Brunck. Phifc 43." Schaef. Mss.] Έδίτια, τά, plur. Convivia publica. Plut. Lycurgo, συσσίτια a Lycurgo instituta, quae φιδίτια Spartae nominabantur, vel quasi φιλίτια, ώς φιλίας καϊ φίλοφροσύνης υπάρχοντα: vel quasi φειδίτια, ώς πρός εύτέλειαν καϊ φειδώ συνεθίζοντα : scribit έδίΓία etiam appellari posse παρά τήν δίαιταν καϊ τήν έδω-δήν. De convivii autem illius ratione plura ibid. narrantur, quae inde tibi petenda reliqui. 'Έδιον, τό, Commeatus, VV. LL. " Έδείς, Hesychio ιερείς, Sa-" cerdotes." 'ESos, ό, Comedo, ό φαγάς, Suid. " Έ-" δωγαθή, Hesychio ή τροφή, Cibus, Edulia."

" Έδωδός, Edax. Hippocr. de Vuln. in Cap. Έδ»»-" δρύς τε είναι τούς τοωυτέους και διψηρούς. Et ali-" quanto aute, Έδωδούς δέ άνάγκη τάς τοιαύτας φύσιας " είναι. Itidem in lib. de Aere," [§. 17. Ed. Cor.] Έδωδή, ή, Cibus, Quod comeditur. Od.-3.(111.)

D Αύτάρ έπεϊ δείπνησε καϊ ήραρε θυμό ν έδωδή. Hesiod. "Ε. (2, 211.) έν σκιή έζόμενον, κεκορημένον ήτορ έδω-δής. PlatO de Rep. 1. Έ ν τή έδωδή ή πόσει πλεονεκτεϊν. Apud Gal. autem ad Glauc. Ή τών έχιδνών έδωδή exp. Esus viperarum,' i. e. cum eduntur viperae. [Theocr. 21, 43. " Σαρκός έδωδής, Brunck. Apoll. Rh. 182. * 'Εδώδιος, Teup. Opasc. 1, 12." Schaf . Mss. * Έδωδία, Aristoph. in Athen. 3, 29·] HINC 'Εδώδιμοι, Qui esui est, Edulis, Esculentus, Tbuc. 7. Βουλόμενοι έκ τε τών οικιών λαβείν τι έδώδιμον. Theo-phr. (Η.'ΡΙ. 7, 14.) Τοΰ σκολύμου δέ ουχ οτι τοΰτο μό-νον'ίδιον, οτι τήν βίζαν έδώδιμον έχει. Pro.quo Plm. Scolymus carduorum generis, ab iis distat, quod ra-dix ejus vescendo est. Diosc. 3, 66. Ή δέ ρίζα έφθή, εδώδιμος, ώσπερ σταφυλίνος. Sed 3, 59· dicit pi'5« έδωδίμη. [ " Ad Lucian. 2, 330. Athen. 1. ρ. 4." Schaef. Mss.]

[" "Εσις (du verbe έδω,) synonyme de γεύσις (de γεύω.) Si dans Paus. 9, 28. Παρέχονται—καρπόν ίξει ήδιστον, au lieu d' έξει on doit lire έσει, comme

10 Μ

•3481 ΕΔΩ [ρρ. 1078—1079·] ΕΔΩ 3482

j e l epense , il faut adopter le nom d' έσιε dans les Α Lexiques, d'autant plus que nous avons dans Hesy-chius *"Εσμιθν (du mfeme verbe&w) dans le sens de νόστιμον" Corai. Mss.]

[* Άνέδομαι, Dio Cass. 786. * " 'Ανέδεστοί, Non edulis, Etym. M." Wakef. Mss.] Άπέδω, Abedo: unde in pass. Έ ν τρισϊ πληγάίε άπηδέσθαι τό ράμφος, citat Eust. e Plat. Sophista. [ " Aristoph. Εί. 1205. et Ind. Άπεδήδοκε, ad Mcer. 222. * Άπεδέω, Valck. Phcen. p. 133. * Αιέδομαι, Plut. Mor. 1, 672."Schajf. Mss.] Έξέδω, E x e d o . [Phrynichus Bekkeri 38. "Έξε-δήδοκε, ad Moer. 222." Schaef. Mss.] Κατέδω, Come-do, Od. T. (159·) 'Ασχαλάα δέ παις βίοτον κατεχόντων Γιγνώσκων. II. Τ. (31.) Mutas, α'ι ρά τε φωτάς άρηίφάτρυς κατέδουσιν : Ζ . (202.}Όν θνμόν κατέδων, πάτον ανθρώ-πων άλεείνων. Praet. κατεδηδοκώς, Suid. Et κατεδηδοκώς τά πάτρψα ap. J . Poll. [ " Similiter Menander ap. Athen. l66. κατέδομαι τήν γήν." Schw. Mss.] Et in pass. ap. Eust. e Plat. €οαι'ιοο, Κατηδέσθημεν, άν καίκατεκόπημεν ευθύς. Et particip. κατεδηδεσμένος, Co-mestus, ap. Suid. [ " ex Antiphane ap. Atben. 235." Β Schw. Mss. " Thom. M. 511. Jacobs. Antb.6, 326. 10, 217- Brunck. Aristoph. 2, 238. Abresch. Lectt. Arist. 277. ad II. Ω. 128. Valck. Cailim. 106.Phcen. p. 133. Anton. Lib. 258. Verh. θνμόν, Wakef.Trach. 142. Heyn.Hom. 5, 232. 8, 6lS. Fut., Jacobs. Anth. 11, 133. Κατεδήδοκα, Mcer. 221. et n., Toup. Opusc. 1, 252. Κατέδομαι, Phryn. Ecl. 144. 154. Thom. M.

'265. Brunck. Aristoph. 2, 34. 3, 139- Fr. 288." Schref. Mss.] Προκατέδω, Ante comedo. Et προκατε-δειται, Praecipiet, Prius edet. VV. LL. e Luciano [p. 929.] Προσκατέδω, Insuper comedo. Alexis ap. Athen. (516.) de Candaulo, obsonio quodam Lydio delicato, •πολνν δ' έγώ 'Εάν παραθώ σοι, προσκατεδε'ι τονς δακτύ-λους, Σαντωγε χαίρων. Περιέδω, Corrodo, Circum-quaque adedo. ΙΙροέδώ, Ante edo: unde προεδε· σθεις, quasi Praeesitatus.

ΌΔΟΥΣ, όντοε, 6, Dens. II. P. (6ΐ7·)Τόν βάλ' ύπό γναθμοίο καϊ ονατοε' έκ δ' άρ' οδόντας Ώσε δόρυ. Plut. Symp. 8. Και δέντηε τούς οδόντας, και λάβρα τά χεί-λη. De dentium autem differentia et nominibus vide c J . Poll. et Gorr. ||'Οδόντα vero'etiam appellant anatomici Apophysin secundi spondyli cervicis, al-tam, tiuram, solidam, e superiori interna mediaque ejus sede erumpentem, sursumque spectantem, pro-pterea quod denti bominis canino assimiletur, ut scribit Gorr. addens, ab hac apophysi Totam etiam ipsam vertebram ab Hippocr., ut tradit Gal., οδόντα appellatam fuisse, non autem, ut scribit se putare Ruf. Ephes. έν rrj τών Μορίων Όνομασίφ, primam: alios vero ipsam apophysin, πυρηνοειδή vocasse a si-militudine nuclei, alios a nuce pinea κωνοειδή, alios etiam όδοντοειδή. || Sed ap. Nicandr. 0 . (85.) έν δέ τε ρίζα ν Σιλφίου, ήν κνιστήρι κατατρίφειαν οδόντες, Scliol. exp. δοίδυκεε και τριβεϊε : ut οδούς ibi pro Pi-stillo accipiatur, quo, sicut a dente cibus, in mor-tario aliquid comminuitur. Όδούε auteui ab έδω qua-si έδοντήε τιε ών. Atque adeo, ut a quibusdam an-uotatur, ΕΤ Έδόνταϊ jEol. dicunt pro οδόντας. VV. LL. Ατ 'Οδών pro όδούε, Ιοη. est, ut tradit Eust. £" Όδούε, Markl. Suppl. p. 224. Jacobs. Antb.-8, D 380. 9, 96. l 6 l . 462. ad Herod. 465. Limze, Jacobs. Anth. 9, 54. 'Οδόντα* ούκ έχων, Anim. 192. 'Ρ$ov τούε οδόντας άριθμείν, ή τούε δακτύλονε, Toup. Opusc. 1, 396. Comp. ex όδ., Lobeek. Aj. ρ. 271." Schaef. Mss.] Όδοντόγλυφον, τό, ΕΤ Όδοντογλυφϊς, ίδος, ή, Dentiscalpium, quo ea, quae dentibus inhaerent, exi-muntur. Gorr. Όδοντοειδής, ό, ή,, Dentis forniam babens: όδοντοειδής άπόφνσις, ea est quani οδόντα HippOcr. et omnes anatomici πνρηνοειδή άπόφνσιν ap-pellant. Gorr. Όδοντομάχης, ό, Dentibus pugnans: νες, Eust. e vett., oi κάπροι, i. e. Apri. Όδοντοξέστης, 6, Instrumentum, ut scribit J. Poll., medicum, exesis dentibus eradendis idoneura, ut scalper excisorius vel scalpellus. [* Όδοντοποιέω, J . Poll. 2, c. 96. * Όδοντύσμηγμα, Gl. Dentifricium.] Όδοντότριμμα, τό, [Gl.] Dentifricium, pulvisculus : id maxime est quo fricantur dentes et gingivae. "Gorr. [* Όδοντοτύ-ραννος, Pallad. de Brachmanibus p. 10. Vincendi Specul. Histor. 5, 6Ό. ^Elian. Η. A. 5, 3. * Όδοντο-

φθόρος, Schn. Lex. άμαρτύρωε.] Όδοντοφόρος, Denti-fer, Epigr. [ " Jacobs. Anth. 8, 237· Lobeck. Aj. p. 356." Schaif. Mss.] Όδοντοφνή», Dentes producens: όδοντοφνή βρέφη, Dentientes ptieri. Caruer. [Eur. Phoen. 828.] Ε τ 'Οδοντοφυΐα, ή, Dentitio, Denlum emissio aut productio. Paul. yEgin. 1, 9. Όδοντοφνίαι γίνονται περϊ έβδομον μήνα. Ε τ Όδοντοφνεω, Dentes produeo. Hippocr. Aphor. Πρόί ,δέ τό, όδοντοφνείρ προσάγουσιν ούλων όδαξισμοϊ, σπασμοί, πυρετοί. Pro quo Celsus, Propriae etiam dentientium, gingivarum exulcerationes, distentiones nervorum, febriculae ίη· terdum. Greg. Όδοντοφνονντι δέ ήδη παιδίψ καϊ αύ-ξανα μένψ προσάγει τόν άρτον ή τιθήνη. [ " AdMcer. 41." Schaef. Mss. * Όδοντόφυτος, Νοηη. 8. ρ. 142.]

Όδοντάγρα, ή, Instrumentum chirurgicnm ad evel-lendos dentes. Gorr. Forficem vocat Celsus, Forfi-culani Plin.: Plut. Ύοιούτοις αντομ πεφνκόσι χρώμςνοί ώσπερ ιατρός όδοντάγραις καί άγκτήρσι. [Aristot. Me-chan. 22.] Όδονταγωγόν, τό, Dentiducum. Cael. Au-riel. Chron. 2, 4. Plumbeutn όδονταγωγόν, quod tios Dentiducum dicere poterimus. Όδονταλγία, ή, Den· tiuni dolor. Diosc. Μασσηθείσα όδονταλγίας',παραμν· θεϊται. Pro quo Plin. de Leucacantha, CftmmaodH-cata, dentium dolores sedat. Ε τ Όδονταλγέω/Den-tibus doleo, Dentium dolore afficior. [ " Ctes.lnd. 15." Wakef. Mss.]

'Αμφόδους, Utrimque dentatus, Ambidens s. Bi-dens ; quomodo appellatam ovem scribit Festns, qua superioribus et inferioribus esset dentibus. Aristot. Τών δέ τετραπόδων ο σα μή έστιν άμφόδον,τατωνκερα-τοφόρων, τέσσαρας έχει τους τοιούτους πόρους.. Idem, Τών άμφωδόντο)ν γάλα ού Γυρεύεται. Pro quo Plin, Caseus ηοη fit ex utrimque dentatis. Scribitfir enim duobus modis ap. Aristot. άμφόδους t t άμφώδονι: utramque autem scripturam agnoscit Bud. Ετ αμ-φωδον ζώον, alia declin.ap. eund. Bud. Anima^^uod ab utraque maxilla den.tes habet. [" 'Αμφόδους, * 'Αμφόδων, Thom. Μ. 916." Schaef. Mss.] Ανόίομ,' Edentulus. Citat J.Poll. e Pherecrate. Item, Dentes non babens, Bud. ex Athen. Τόν άνόδονν, ώς καρχαρό-δοι/ν. Idem 7· Άνόδοντα καϊ λεΊα, ώς ραφίς. ["Thom. Μ. 635. ad Phryn. Ecl. 6." Schaef. Mss.] ΕΤ.'Ανό-δοντος, pro eod. VV. LL. [ " Thom. Μ. 1. c. Jacobs. Anth. 9, 472. Piers. ad Mcer. 18." Schajf, Mss.] 'Αργιόδονς, Albos dentes habens, pleonasmo τοί ι. Ik 1. (535.) συν άγριον άργιόδοντα : Λ . (292.) κίνας άρ-γιόδοντας. Sunl. qui exp. μεγαλόδους, volentes deri-vatum esse ab αρι, interjecto y. Heyn. Hom, 5, 651. 6, 193. Thom. M. 916. Jacobs. Anth. 12, 345. ad ΜΪΒΓ. 278." Schaef. Mss. * Αιόδους, GL. Bidens.] Καρχαρόδουε, Dentes. asperos, acutos, serratos, per ctinatimque inter se coeuntes babens. II. N. (198·) κννών νπό καρχαροδόντων. Sic Athen. 7· dicit "κάλλι-χθνν esse καρχάρόδοντα καϊ σαρκοφάγου. Aristot. de Part. Anim. 9. καρχαρόδοντα vocari scribit δσα έντοι μέν έχει οδόντας, άλλ' όξεΧε καί οίον κεχαραγμένους, ut leo, pardalis, lupus, canis: seu, ut 3, 1. exp., τά όξε'ιε καϊ έπαλλάσσονταε όδόνταε έχοντα: utro-bique a χανλιόδουε distinguens. [Hesiod. Έ . 2, 222. Ή . 32. Θ. 175. 180. * Κενοδοντίϊ, Suid. ν. Ά-γρείφνα, ex Antbol. ined. cf. not. Kusteri.] Meyo-λόδους, Magnos dentes habens: qu& vocab. exp. Trypho praecedens άργιόδονς, ut docet Etym. [137. 6. Phav. Lex. 116, 2.] " Μονόδου®, Unicura ha-" bens dentem. Μονόδον®, inquit Festus, appella-" tus est Prusiae filius, qui unum os habuit dentium " loco. Itidem Pyrrhus Epirota συμφυείς habuisse " dentes fertur." [^Esch. Prpm. 795.] Μκριόδουί, ln-finitos dentes babens, μνριόδους έλέφας, Epigr. [Anal. 2, 220. * " Όξνρδονς, Lex. Bekk. 442. Tzetz. inLy-cophr. 34." Boiss. Mss.] " ΠουλυόδοΜ, Multos .ba-bens dentes, Νοηη." Προόδου*, Prominentes den-tes babens : ό προύχοντας έχων οδόντας, J. Poll· (2, 96.) Brocbus s. Broncus. Ιινόδους, Dentibus noceos. Ατ Σινώδουε, Piscis nom. Athen. (322.) ex Archestra-to, Αύτάρ σινώδοντα μέν, όν ζητεί παχύν είναι. QjM ΕΤ Συνόδουε dicitur. Numenius Halieut. ibid. Ήέ μέγαν συνόδοντα καϊ άρνευτήν ίππονρον. Denticeffl quidam interpr. [Artemid. 2, 14.] Ετ Συνοδοντ'α, itidera Piscis ap. Athen. (312.) Et (356.) cura de pe-

3483 ΕΔΩ [ρρ. 1080—1081.] ΕΔΩ 3484

latnide dixisset, addit, Ή δέ μείζων, συνοδοντϊς καλεί-ται. Ετ Συνοδοντίτης λίθος, Gemma e cerebro pisci-um, qui Synodontes vocantur, Plin. libro ult. c. 7. Συνόδους, Cui dentes continui sunt. Aristot., Των ζώ/ων τα συνόδοντα πίνοντα σπφ, οίον ίπποι καί βόες. Froquoplin., Quibus continui dentes, sorbent, ut equi, boves. [" Tbom. M. 916. Toup. Opusc. 1, 207. Athen. 1. p. 10." Schaef. Mss.] Τρωδουί, Tri-dens: 1 Reg. 2, (13.) τριόδους κρεάγρα, Fuscina

Subst. etiam capitur, ut Lat. Tridens. E-pi^r. Oi μήλη, τριόδοντι δ' ένήλειφέν με Χαρίνος. Ca-

iurfpie interdum, sicut trid-ens, pro instrumento, jcl Neptuni sceplrum esse putatur: ut ap. Pind. i 9, ,(44.) τρίαιναν alio nom. appellant. [ " Ja-

cobs. Antb. 9, 491. Ruhnk. Ep. Cr. 272. ad Charit. 263." Schaef. Mss.] HINC Τριοδοντία, ή, pro Piscatu, " citatur e Plat. Sophista, [ " Athen. 314. 3,23.. Fuscina, Furca tridens capiendis pisci-bus." Schw. Mss. * Τρωδόνηον, Gl. Tridens, Fusci-na. * " Χαλκόδους, Herodian. Epimer. 208." Boiss.

s.] Χαυλιόδους, Exertos dentes habens. Hesiod. Β Ά. (387.) Κάπροϊ χ· Ορρ. Κ. 3, (5.) καρχαρόδοντα, θεα, φράζωμεν ομϊλον Σαρκοφάγων θηρών, καί χαυλιό-δοντα γένεθλα, i. e. ζώα έχοντα οδόντας εξέχοντας, <j|iae citra rietum dentes exerunt. Aristot. de Part. Anirn. 3, 1. Ουδέν δέ τών ζώων έστιν άμα καρχαρό-δβυνκαίχαυλιόδονν. Idem9· χανλιόδοντα vocari dicit οσα έχει οδόντας έξεστηκότας τοΰ στόματος, lit elephas et porcus. Et Χαυλιόδους subst, ipse dens exertus. Herod. de Crocodilo, χαυλιόδόντας φαίνω ν. Aristot. de Part. Anim. 3, 1. "Οσα δέ πρός βοήθειάν τε καί άλκήν (οδόντας έχει,) τά μέν, χαυλιόδοντας έχει, καθά-περ ύς. Ορρ. Κ. 7* Ίππάγρων πολύ φΰλον άκαχμένον ιοφόροισι Δοιοίς χαυλιόδουσι, [2, 492.] ^,'β,μφώδων, i. q. άμφόδους. VV. LL. [LyCophro Μ01.] Άργιόδων, ί. q. άργιόδους, Apoll. Rh. 2,

t);) Κάπριος ά. [Vide loca indicata in Άργιόδους.] Magnos habens deptes, VV. LL. [Hesych.

* Καρχα,ρύδων, Theocr. 24, 85.] Προόδων, i. q. προό-δους, J. Poll. [2, 96·] " Προώδων, Hesychio εξέχων τούς " οδόντας, Cui prominent dentes, seu Qui habet den- c " tes promineutes," [var. lect. ap. J . Poll. 1. c., JPhryn. Bekkeri 58. * Συνόδων, Piscis quidam, Athen. 7, 12. * Συνώδων, seu * Σινώδων, Piscis, Aristot. H. A. 3, 13. * Χαυλιόδων, Hesiod. 'A. 387- al.—ous.]

Νωδόί, Dentes non habens. J . Poll. ex Eubulo et Wiryn. [ "Es t ap. AUien. 11, 496. versiculus Phoeni-Cis Colophonii, Τρέμων όίόν περ έν βορη'ίψ νωδός, Tremens veluti Borea flante edentulus senex." Schw. tylfss. " Thom. M. 635. Cattier. 98. ad Pbryn. Ecl. 6. Ilgen. Hymn. 414. Attonitus, ad Timaei Lex. 102." Spbaef. Mss.]' Νωδογέρων, Senex et edentulus. [J. Poll. 2, 16.]

Όδοντόω, Dentibus instruo et tnunio : unde 'Οδον-τωμένος ap. J . Poll. Dentatus, Denticulatus, cum πρίο-va, Serram, dicit esse σίδηρον όδοντωμένον. Ετ 'Ο-δοντωτός, -verbale, Dentatus, Denticulatus: όδ. πρίων ap. Gal. [Lucian. 2, 328.Amst., Greg. Pal. 21. 27. 28. * Άποδοντωμένο'ς, Gl. Edentatus.] Ετ Άποδόν-τωσις, Sordium circa dentes abstersio aut purgatio. J. Poll. (2, 48.) 'Ρίφιν οδόντων, άποδόντωσιν έλεγαν' D έξιψμάτωσιν, νίφιν ομμάτων ρύπου. Όδοντιάω, Den-tio. UN DE Όδοντίασις, Dentitio, i. q. οδοντοφυΐα, i. e. Dentis jam concreti eruptio extra gingiyam. Gorr. Όδοντίδης, ου, ό, Frenuni fruticosum, triangu-lis flagellis, geniculatis, nigro articulorum nodo, foliis polygono longioribus, hordei semine : inde dictum, quod decoctum ie vino austero gargarizatu dolores dentium mulcet. Gorr. [ " Gulosus, Hes." Wakef. Mss. * Όδοντίζω, uhde] Όδοντισμός, Species una e quinque Pythicis certammibus, in quibus tibicines pugnam Apollinis cum dracone Pytbio exprimere certatim solebant, ut scribit J. Poll. (4; 80.) Συμπεριεί-ληφε §έ,τό ίαμβικόν καϊ τά σαλττιστικά κρούματα καί τόν όδοντισμόν, ώς τοΰ δράκαντος έν τψ τετοξεΰσθαι συμ-πρίοντος τούς οδόντας. VV. LL. ex eod. J. ΡοΙΙ. όδοντι-σμόν exp. Modum quendam canendi tibiis, ore ή γλώττα προσβάλλεται προς τόν οδόντα. [Jacobs. Αη-thol. Pal. 3, 36. " Exerc. 2, 167." SchiEf. Mss. * "'^οδοντίζω, Buttrn. Schol, Od. Σ. 29." Elberling,

Mss. * Όδοντοϊ, falsa lect. pro οδοντωτός ap. Lucian. Lexipb. " Phryn. Ecl. 131. * 'Οδοντικός, Tqup. O-pusc. 1, 197· Jacobs. Anth. 9, 39." Schaef. Mss. Gal. de Potest. Simpl. 1. 5. T . 2. p. 30. 48. Ald·]

5f Όδάξ, adv. Mordicus, Denles comprimendo. Od. Σ. (409.) ο ί δ' άρα πάντες όδάξ έν χείλεσι φύντες, Τηλέμαχον θαύμαζον, Labra dentibus prementes, Dentes labris inngentes. Ι1.Ω. (738.)"ΕκΓοροϊέν παλά-μησιν όδάξ έλον άσπετον ούδας : (Β. 417.) πολέες δ' άμφ' αΰτόν εταίροι Πρηνέες έν κονίησιν όδάξ λαζοίατο γαίαν, Mordicus appetant terram. Aristoph. Πλ. (690.) όδάξ έλαβόμην, Dentibus arripui, s. Mordicus ar-ripui. Alibi όδάξ έχε,ι ν dicit, i. e. Mordicus tenere, s. dentibus. [ " Wakef^ Phil. 745.Cattier. 60. Lobeck. Aj. p. 383. Valck. Adoniaz. p. 368. Phoen. p. 482. Toup. Opusc. 1, 514." Schaef. Mss.] UNDE AWO-δάξ, Ipsis dentibus, Mordicus. Aristoph. Εΐ. (607.) Τά$ φύσεις ύμών δεδοικώς καϊ τον αΰτοδάξ τρόπον. Ubi adj. sumtum addito articulo, signif. Pertinacem, et qui mordicus rem aliquam tenet. , In alio Ejusd. 1., γυναικών αΰτοδάξ ώργισμένων Suid. exp. πάνυ., Signif. etiam παραχρήμα, ut idem Suidas et Eust. annotant. " Apud Suidam legitur etiam αύτόδαξον τρόπον,, exp. " δάκνοντα καϊ έμπεσόντα καϊ όργίλον, cum h. I. Ari-" stoph. τάς φύσεις'Ύμών δεδοικώς καί τόν αύτόδαξοντρό-" παν. Sed perperam scriptum est pro αΰτοδάξ, ut me-" trum quoque indicat. Diciturauteni ό αύτοδάξτρόπος " de Ingenio praefracto et contumaci, quqdque.ipsis " dentibus retinet quee semel induxit animum." [." Ad Diod. S. 1, 505. Lobeck. Aj. p. 383." Schaef. Mss.J

Όδαξέω, Doleo e morsu quem dentes fecerunt. Cam. e Xen. Symp. (4, 28,)"ί1σπερ υπό θηρίου τινός δεδηγμένος, τόν τε ώμο ν πλείον ή πέντε ημέρας &δαξον, Dolebam bumerum tanquam nie bestia momordisset. Bud. autem exp. Pruriebaoi. Unde in pass, ap. Diosc. 5. de Vinis, Άρμόζον πρός νεφρούς όδαξουμένους καϊ ήλκωμένονί. . Et 6, 2. Καί έντέρων πόνος ισχυρός μετά τοΰ δοκείν όδάξεσθάι τά έντός. Sic eniin ibi scri-bitur : sicut et ap. Hes,, όδάξει, τοίς όδοΰσι δάκνει : ut videatur όδάξω dici sicut άέξω: at in illo Xen. I. Cam.. annotat esse aor. 2. [ " Aristoph. Fr. .261. ad Moer. 40." Schaef. Mss.] " Όδάξομαι, Mordicor'. " Diosc. 6, 2. Έιτέρων πόνος ισχυρός μετά τοϋ δοκείν " όδάξεσθάι τά έντός. Sic ap. Hippocr, reperio όδά-" ξονται: estque hinc aor. 1 όδάξασθαι. Hes. me-" minit et act. vocis, afFerens όδάξει pro τοίς όδοΰσι "δάκνει, Dentibus mordet." [ " Ad Charit. 560. ad Moer. 39. Valck. Hipp. p. 305. Koeu. ad Greg. Cor. 215. ad Diod. S. 1, 195. Καρδίαν ώδαγμένος, (ab * Όδάζω,) Valck. Oratt. 387. Brunck. Soph. 3, 475." Schaef. Mss. * " Όδαξάω, u q. όδαξέω, Mian, Η. A. 7, 35. de scolopendra, quam si quis contigerit, pruritu mordetur: Εί δέ αυτής προσάφεται ανθρωπεία σαρξ, όδαξάταίτε καί κνησιψ: Diod. S. 3, 29· Ώς υπό φώρας τινός έρεθιζύμενος, μετρίως όδαξάσθαι φιλοτι-μείται." Brunck. Mss.] " Όδηγμός, affertur pro Pru-" r i t u s : sed άμαρτΰρως." [" Piers. ad Moer^ 40. * Όδαγμός, 41. Brunck. Tracb. 772. Wakef. 770. Jacobs. Anth. 6, 115." Schaef. Mss.] Όδάξισμός, Prurigo mordax, seu, ut Gal. 3. in Aphor. 25. deii-nit, κνισμός τις μετά βραχείας τινός ανίας. Εχ Ηίρ-,

•pocr. habes exemplum supra in όδοντοφυέω, unacum interpr. Celsi. Diosc. 2, 81. Όδοντιάσεις ώφελΐί καϊ τούς τών ούλων όδαξισμούς έπϊ παίδων. Plut. Erot. Τό δέ έμπαθές έν αρχή καί δάκνον μή φοβηθής ώς έλκος ή όδαξισμόν: [cf. Sy"rap. 5. Probl. 10.] Gorr. όδα-ξισμόν ούλων" interpr. Pruritum ante dentitionem : nam antequam erumpant dentes, dolorem quemdam s. pruntum s. morsum, illis intra gingivas con&epiis et erumpere festinantibus, sentiri, quo moti iufantes gingivas invicem collidant: όδοντίασιν autem, es^e Dentis jam concreti eruptionem extra gingiyara. Hermolaus Barb. ap. Diosc. Gingivarum couiruor-sionem vertit. Notandum vero scribi et όδαξησμός per η, quam scripturam sequitur CaUier. ούλων, όδα-ξησμόν s. κνισμόν ap. Hippocr.: idem esse annotaus quod Plato in Phaedro (§. 67. Hejnd.) dicit, Τών «δον-τρφυούντων πάθος, κνήσιν καϊ άγανάκτησιν περί τά ούλα, Pruritum et molestiam gingivarum. Apud Erptian» etiai» όδαξησθώσι scribitur : ita v»t οδαξησμος ab όδ ι-.

3485 ΕΔΩ [ρρ. 1 0 8 1 — ι ο η ά ΕΖΟ

ξείσθαι derivaTi vid<eatur. [ " Ad eharit . 560. ad Diod. α S. 1, 196. ad Mcer. 40. Brunek. ad Jlsch. S. c. Th . 563." Schaef. Mss. iEliaff. Η. Α. 1, 38. Artemid. 5, 69.] " Ααξισμός, Morsus, Roisio, Vellicatio. Apud " Suid. in Ms. etiam Cod., Ύπόδέ τόνου τινόϊδαξι-" ομοΰ τή'ς καρδίας, παύσασθαι Ιπτάμενου. Alioqui " όδαξψίμός dicitur." [Piers. ad Mcec.40. * Ααξα-σμυς, Plafo Tim. 3, 103. *"Αάξασθαι, ad Moer. 1. c." Scbaef. Mss.] Όδαξισηκός, Mordaci prurigine prafe-ditus: ut χυμοί, Plato, [J. Poll. 2, 110. " Ad Mcer. 40. ubi et de * Όδαξηστικός." Schaef. Mss. " MeliuS • Όδαξητικός." Schn. Lex. ubi et * Όδαξώδης, άμα ρ-τέρωί.] " Άδαξέω, ί. q. όδαξέω, Pruritum moveo, Pru-" riginem excito, ut Hes. et Suid. teStantur, άδαξήσαι " exp. κνήσαι, qaod aequivalet τω όδαξήσαι. Hes. " tamen et neutr. Άδάξω affert pro κνήθομαι, έπιθυ-" μω, Prurio, Appeto s. Gupio: paroxytonws illud " seriptum habens. Itidernque in Gal. Lex. Hip-" pocr. leghnus, Άδάξασθαι, δάκνεσθαι κνησμωδώς, " Morderi more eorttm, qui pruriuiit : quod άδά-4ί ξασθάι erit aor. 1 med. a th. άδάξομαι i. q. όδάξομαι: Β u quorum utrumque ap. Hippocr. legitur: ut Γνναι-" κείων 2. Όκόταν δε δάκνηται τάε μήτρας γυνή και " άλγέη, καί άδάξήται: et in libro π. Αδένων dicit ό$ά-" ξονται. VerUHi et άδαξάται reperitur afp. Eund., " ab άδαξάομαι, nimirum Γυναικείων 1. 'Ήν έλκεα " γέΡηται Καϊ άδαξάται. Άδηξήσαι, Hesychio κνή-" σαι." [" Άδαξέω, Aristoph. Fr. S6l. ad Moer. 39. Άδάξω, ib. ad Diod. S. 1, 195. Brunck. Tracb. 772. Άδαξάομαι, Mcer. 39. et n." Schajf. Mss.] " Άδα-" χέίν, Suidae κνήθειν, Pruriginem eXcitare, Titillare: " veletiam Scabere, Scalpere: afferenti h.l. Aristoph. " ΆδαχεΊ γάρ αΰτοϋ τόν άχώρ', εκλέγει γ' άεί. Eand. 91-" gnif. habet άδαξεϊν s. όδαξείν." ["Gratinus ap. Bekk. Anecd. 340." Boiss. M-ss. * " Άδαχάω, ad Meer. 40." Scbaef. Mss.] " Άδανχρ, Hes. affert pro Kvijc, κνήθει " κεφαλήν, -φηλαφα, i. e. Scalpit s. scabit caput, Le-" viter tangit. At Suid. sine υ scribit άδαχεϊν. Ά-" δακτω, Hes. affert pra κνήθομαι, Prurio, Prurigine " vexor: qua siguif. et όδαξεισθαι dicitur." [ Ad Moei. 40.] " Άέ&γμό®, Hesychio mtfpis , Pruritus c " s. Prurigo : qua signif. et όδαξισμόε dicitur s. όέα-" ξησμόε." [ " Wakef. Trach. 770. Jacobs. Anth. 6, 115. Brunck. Soph. 3, 492» (sic leg. Valck. Opusc. 2, 126.) Moen 39. et π. * Άδαγμοχαρνρ, Jacobs. 1. c." Schaef. Mss.]

Όδακτάβω, Morsico, Can>. ex Apoll. Rh. 4} (1607.) άργινόέντα δ' ένϊ στομάτεσσι χαλινά Άμφίε όδακτά- • SOVTI παραβλήδην κροτέονται. [ " Paul. Sii. 2." Schaeft Mss.]

1Γ Κνωδων, ovros, ό, Mucrw, Cuspis, s. Acies gladii, ή Τοϋ ξίφους ακμή, ut J . Poll. exp., Soph. Aj·. (1024.) πώς β·' αποσπάσω πικροϋ Ύοϋδ' αίόλου κνώδοντος; de gladio, quo ceciderat Ajax: ubi Schol. et ipse exp. Tijs τοϋ ξίφους άκμής, adjuncta etym. τής οξείας εις τό καίνειν ώς όδονς. || Κνώδοντςς in venabulo etiani di-cuntiyr sive Aures sive Dentalia in medio eminentia, quae aprnm in venabulnm irruentem impediunt, quo minus hominem impetu illo laedere possit: siv« qaod duorum mucronum instar extent, sive quod iiMtaf dentium elepbantis aut apri exevantur. Xen. K. D (10, 3.) Τά δέ προβόλέα-, πρώτον μεν λόγχας έχοντα, * κατά δέ μέσον τόν καυλόν κνώδοντας άποκεχαλκενμέ-νους, στιφροΰς, καϊ τάς ράβδους κρανείας δορατοπαχείς, i .e., Bnd. interpr. Veaabala autem esto pwinam qui-dem spiculis praemunita: qua vero spiculum baistili induitnr et annectitur, ibi iti medio aures aeratas ha-bento. J. Poll. κνώδοντας venabuli coHocat κατά τό τοϋ αΰλοΰ τέλος πρό τών πτερύγων. Et Xea. paulo post dicit 01 κνώδοντες τής λόγχης ; a t intelligatar κνώ-δσντα» poni κατά μέσον τόν αΰλόν, in medio sc. hasti-lis ilio, ubi spiculum ei rnduitur : sicut vertit Bud. Ad bornm venabuli κνωδόντων similitttdinem Soph. Ant. ( l 232.) dixisse videtifr ξίφους "Ελκει διπλοΰς κνώ-δονταςnisi Ancipitem ensem ibi interpHetari malis. " Sunt qui et κνώδους faciant tbema genitivi κνώδον-" το ς: cujus tamen nullum afferunt exemplum." E" Lobeck. Aj . p. 350. 381. Briiuifk. Lex. Sopb. Valck. Callira. 156." Schaef. Mss.] " Κνώδαξ, He-" eychio κέντρον, άξων, γνύμων, Cetrtrtfra, Axis,

" Gneetofi: kem 'όργανοΦ· χρυσοχο'ίκόν, Initfmitieg* " tum quoddam aurifobrowMa : ut et κνώδαι4ας paulo u ante esse dixerat τους ev τοίς φυσητηράίν imneit " Folliiitn utres, Dicitesse etiarn χαλκόν^ Fr-aenmits.i' [ " Ad Timaei' Lex. 170." Schaef. Mss. Hero» Sp^if. 1. p . 197. Vitruv. 10, 6. cf. Schn. Lex. * * ΚνωδακίΖω, Hero I. c. 198.] ·ί:·· «ί

Έ Ζ Ο Μ Α ϊ , Sedeo. Η. Β. (4α.)"Εξε&- ορθωθώ. Od. F . (389·) 'Εξείής έξοντο κάτά κλι-σμούί τε θρόΜ» τε. ""Ε$ω, Sedere feck), Colbco, Ροβο». " fut., Sedere faciarn, Collocabo. Item Indttaa^, " fut. τοϋ ενννμι ex έω. ΕΙσα, Posui, CoHo<!llti, ^ " iui : Hom. έϊσαν λόχον. Herod». είσε άγαν iiθβ. " νον, Perductum in solium posuit. "Εσσά, Sed^t " feci, Locavi: poiit. pro είσα. Item Indui: ab " ενννμι s. έω. Od. Δ. Άμφι δέ εϊματά iaea. Et " alibi, περϊ δέ χροϊ εϊματα· εσσεν. "Εσάς, Qoi>co)M> " cavit, Qui sedeie jussit vel fecii: item Qui indait; " illud, ab έζω, hoc, ab ενννμι s. έω. Poetae gei# " nato metri causa σ dicwnt βσσας" [""Εζω, ad ^ i . rotT. 227. 228. 229. 318. ad Calliffl* 2, 15. Hey». Hom. 8, 702. "Εζω et ίζω, Valek. ad Moscb. 33 ad Herod. 343, 355. "Εζομαι, 155. ad Charit. 72 Wakef. EhBh. 3. Abreseh. Mseh. 2, 1. J a c a b ^ . 11, 78. Lobeck. Aj. p. 258. Brun«k. (Ed. C. 19Α Act., med., Heyn. Hom. 5, 719- "Εζεσθαι-Μ &ζ., % 297. * Έδοϋμαί, Musgr. Iph. Α. 782.·" Sobaeft MsS. * " Άμφιέζω, Plut. Graccbo 4, 2. * Quint. Sm. l , 8." Kall. Mss. * " 'Ενέζομάι, Aristot. Probl. 5, 11." Seagtf. Mse. Colloco, ApoH. Rh. 4, 188.] Έφέζομαι, Insideo, Η. Γ. δρεψ έφεζόμενοι. || Incubo. Bud. e Theopbylac δέ τοις σοι ς έφέζει συγγράμμασι. [ " Abresck. 1 61. 66. Stanh Eum. 412; 'Fheta. Μ. 362." Mss.] Καθέζομαι, Sedeo, i> q. simplex, sed eo usi< tatius ap; prosae scriptt., II. Ω. (126.) Ή δέ μαλ'ί ^ αΰτοίο καθέζετο. Hesiod."E. (1, 257.) παρ Akt1

καθεζομένη Κρονίωνι. Plato Polit. 1. Έκαθεε ούν παρ' αντόν' έκειντο γαρ δίφροι τινές αύτόθι • Fttt. καθεδοϋμαι. Α pass. autem καθέσθητι ap/Li? cian. ίη Soloecista dicitur esse έκφυλον-. |j Apnd Thuc. de exercitu dicitur pro Sedes suas locare, Ga« stra metari: ut 2. Καί καθεζόμένοι es αυτό, στρατός δόν τε έποιήσαντο ϊ sic alrbi, Καί καθεζόμενιή έδ$φ)> τήν γήν. [" Καθέζω, ad Phalar. 253. Phryti. Ecf. 114. Thom. Μ, 483. 485. Brunck. Aristoph. 2,170. ad Lucian. 2, 88. Heyn. Hom. 4, 316; ad Hei«wl.45. 318. Zeun.ad Xen.K. Π . 401. Ka0e£o/iai, Abre&b. jEsch. 2, 66. Jacobs. Anth. 10, 259. Lucian. 3,382; Valfck. Phcen; p. 298. ad Cbarit. 295; DMii S. 1, 184. De meretricibus, Valck. AiffA^ ad ΑτΆ* mon. 177. De militibus, ad Herod. 725. Ih Imuttjj ad 21. Fut., Brunck. Aristopb. 2 ,19. Dawes. M. C. 77- Κν&εδοψα* Mcer. 212. et Teup.'Opfts& i , 116. Bergl. Aleipbr. 213. De aiigte·., Bruilck. ad ^Eseb. Prom. 2^9. POTSOB. Hmv p. xfiL Ed. 2. Heyb; Hom. 4, 37. Conf. c. καθίζω, 110.529. Κ. έπ' ορνι»Η ad Herod. 142. 'Εκα®έ5ετο, Valck. Diatr. 193. Κα-θείσεν, ad Herod. 318·. Eur. Pheen. 1195. ad Tbilt; 2, 306. Bav. Καθείσατο, Mwsgr. Hel. l550.)BrtfffclS " ad Hipp. 31. Valck. ρ. 166. Κ*0έ»Μρ>ιν> i b . \ t K ^ | σθητι, Lu«ian. 3, 582. Καθεσθείϊ, 2, Mss. Έκαθέ'όθή, Καθεσθήσομαι, Lobeeki. PhiytWi' " Καθεσμός, Gonsessus, Sedes. Aristopb. . Συλλέγοντες γάρ καθεσμούς\καθ' έσμούς ©r.] τάνθρήνια, Colligentes consessuset'<iencafei judici<fru'ft tanquam examina qusedam. Ε τ Κάθεσίς, SfideS-Bt domicilium, όίκησις, Hes. ['* Dramatis, Kustet·. kt\-stopb. 72. Τ . H. ad Plutam p. 341." Sch^f. MSS.j Άντικαθέζομαι, Εχ adverso sedeo, 8. consideo, Op4

pdsitts alicui sedfeo. || Apud TJbuC. «pro Ex stdV&k castra habeo, Ε regione adversarii castra metttr, vel metata castra habeo. Exip. etianr Elx adVeirswadieffl instruo. Tllue. Άλλά τύ 'βφκ τοϋτο θεζόμενοι, χειμώνας ήδη έπανεχώρή&αν^' οίΚο\) έκάτν-ροι, i .e. άντιστρατοπεδεύοντες, ut Schtitf. Κχρ. [Josfepi*. A . J . 18, 8, 4. 8. * Άποκαθέζομαι, Gl . R^sftftbi. * Δ«ακαθέζομαι, Gl. Persideo. " Plut. Mor. 2, 6 0 -Wytt." SeagW. Mss.] Έγκαθέζσμάι, Insideo. Thuc. 3.