26203023-Αδελφοί-Καραμαζόφ-Β

8/3/2019 26203023-Αδελφοί-Καραμαζόφ-Β

http://slidepdf.com/reader/full/26203023- 1/319

.ΝτοστογιέβσκηΛΦΙΚΡΖ

τάφη τ ωά ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΒΗ



' αυτόν τον όμο των αδεφών Καραμάζοβ πε ριέχετ ο θρύλος του Μεγάλου Ιεροεξεταστή,αυτή η απολογία, που όπως είπε ο Ντοσογέβ

σκη σ' έναν βιογράφο του τη θεωρεί σαν το αποκορύ φωμα ολόληρου ου φιλολογικού έργου του.

Αυ η φανταστική ιστορία εξελσσεται ση Σεβί,την εποχή των πυρών ης εράς Εξέτασης, αυτό οθαύμα που ααποκρίνετ στν ελπίδα του ανθρώπινου γένους: ην επανενσάρκωση του Χριστού. Μέγας Ιεροεξεταστής διατάζε να συλάβουν τον Υιότου Ανθρώπου κ ον καταδικάζει να πεθάνει σηνπυρά. «Γατί ήρθες λοπόν να μας ενοχήσεις;» αγανα

κτεί ο αρχιερέας Κ δκώνε, ενάντα στο Χρσό τοΟ ΦlόVOΡ Μιχα\λοβιτς Ντοmογέβκη γεννήθηκε mn Μόσχα mις Οτωβρίου ] 8 Οπατέρας του, ιδιαίτερα μορφωμένος και ευλαβής χριmιανός, άκησε σημαVIKή ειρροή στοσυγγραφέα και ατ' επέκταση στο έργο του Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλες σπουδές τουέωσε εξάσεις αι πέρασε mn Στρατιωτικ Σχοή Μηχανικού, που όπως αργότερα αποδεί χθηκε δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα Ιάθος τυ ήταν η λογοτεχνία. συγγραφιή του mαδlOδρομία ξεκίνησε το 844 με το έργο του ωχ χέση του με τους οσιαλστιού

ύκλους των φουριερι{ν οδ\γησε ση ύλληψ\ του από την αστυνομία το 84 και mφυλάιι του Καταδάmηε σε θάνατο αλλά τελκά, μπροτά mo εκτελεστιό απόσπαματου δόθηε χάρη Εξέτισε τετραε ποινή σε καταναγκαστικά έργα στη ΣιβηρίαΚαταβεβλμένος σωματικά και ψυχικά επέmρεψε mn ωσία, όπου και επιδ6θηε mo συγγραφικό του έργο Χρέη τον ανάγασαν να εγατίψει για άλ μια φορά την αγαπημένη τουπατρίδα αι να αταφύγει mnv Ευρώπη μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του Άννα Σνίτιν νοmαλγία 6μως τον οδήγησε ξανά στην ετρύπολ, όπου αι πέθανε το 88

μέγα κ σοφό Πνεύμα, το πνεύμα της καταστροφήςκ του μηδενός, που τον είχε βάλει σε πειρασμό, στηνέρημο. εροεξεαστής περιφρονεί κ οικτρε τηνανθρώπιν αδυναμία Φορτώνοντας το ποίμνο με αλυ σίδες κ δνοντάς του ον άρτον τον επιούσιον, ο ιερέας επωμίζετ το φορτο της ελευθερας, υπερβολικάβαρύ για το πλήθος των θνητών Εμες διορθώσαμε τοέργο Σου κ το θεμελιώσαμε στο θαύμα στο μυσήριοκ στο κύρος» οιος «εμείς κ σε ποον ο Ντοστο γιέβσκη αποδδει αυτή τ σατανl απάτη αυτή τνυποκαάσταση του Σωτήρα με ον ερασμό;

ISBN ---Χ

\ 0 00



© ΚΔΣΣ ΚΣΗΔ ΗΗΣ & ΚΗ Η

Η: 3633 36677



ΟΝΟΡ ΝΟΟΕΒΚΗ

ΑΔΕΛΦΟΙΚΑΡΑΜΑΖΟΒ

Ρ ΛΞΡ

Θ 99



ΔΥΤ



Ε ΒΒΛ

ΠΜΙ

Ο τερ Θερπ

ΑΑ κώθηκε vωρίς πρί προτο ψέξει. Ο στάρετςξuπvησε κι έvιωθε πολύ αδτισμέvος, ζήτησε όμως vα τοv

πάvε σε μια πολθΡόvα. Είχε όλη το τηv πvεματική διαύγεια. Το πρόσωπό το, αv και ήταv εξαιρετικά κορασμέvο ψαιvόταv αvέψελο, σχεδόv χαρούμεvο και το βλέμμα το εύθμο, επροσήγορο, σμπαθητικό.

-Ίσως vα μηv τηv βγάλ ατήv τη μέρα είπε σοv ΑλιόσαΥσεΡα θέλησε χωρίς αργοπορία vα εξομολογηθεί και vα κοιv

vήσει... Πvεματικός το ήταv ο πάτερ Πα·ίσιος. Όταv τέλειωσαvτα δο μστήρα άρχισε το εχέλαιο. Mαζετηκαv οι Ιεομόvαχοι,το κελί γέμισε σιγά σιγά απ' τος αvθρώπος της σκήτης. Όταvξημέρωσε πια ρχισαv vα ψτάvοv κι απ' το μοvαστήΡ Όταv τέλεισε η λειτοργία, ο στάρετς θέλησε vα τος αποχαιρετήσει καιτος ψίλησε όλος. Επειδή το κελί ήταv στεvάχωρο, όσο ήρθαv πρώτοι βγαίvαvε για vα παραχωρήσοv τη θέση τος στος άλλος Ο

Αλιόσα στεκόταv δίπλα στοv στάρετς, πο 'χε καθίσει και πάλι στηvπολθΡόvα. Μίλαγε και δίδασκε όσο μπορούσε. Η ψωvή το, αv καιαδUvατη, ήταv ακόμα αρκετά σταθερή

- Τόσα χρόvια σας €λεγα διδαχές, τόσα χρόvια σας μιλούσα,κι έτσι το πήρα vήθειο vα μιλάω, και μιλώvτας iα σας διδάσκτόσο πο!) θα μο ήταv ίσως πιο ΔUσκoλo vα σπαίvω παρά vα μ

Digitized by 10uk1s, June 2009



Φ NTΓlEBΙI

λάω καλο μο παρ κ αδρo μο ακμα κα ρα π μασο αδασμ ασύ κοάζοα μ pρα κο πο χα μαζ κοά ο

Ο Αλσα δαρσ σ μμ μρκά απ κα πο π Όμω α κα μλαγ καθαρά κα μ ω αρκά σαθp ομλα ο α κάπω ασύδ Mλoύσ γα πολλά πράμααλ κα θλ α α π λα λα α α κράσ γα μα ακορά πρ ρθ ρα ο θαάο α π λα κα πο δ απλωσ σ ζω ο κ α ο κα μάχα γα α δάξ

μα σάμπω α θλ α μορασ χαρά κα ο θoσασμ ομ λο αoξ γα μα ακμα ορά καρδά ο σ α ωα

λλλο παρ μο ασκ σάρ απ α αργρα ο Αλσα Aγαπά κσμάκ ο Δ μασ δα αγρο μ απ αύ πο ζ μ σο κσμάκ πδ ρθαμ δω πρα κα κλσκαμ σ ύο χο μα απαα ο καθα πο ρθ δω μ α κα μ πράξ ο απδξ πω παραδχα ο α ο χρρο απκάθ άλλο πο μ σο κσμο σο πρσσρ θα ζ μαχ μ σο κλ ο σ π πλύ ασθ κα σ θα πρπ α ο γα α α α α γ άκα δω πρα α μ θα πχθ ο σκοπ ωσ μα

α χ μοάχα παραδχ πω α χρρ απ λο κοσμκού μα κα πω α οχο μπροσά σ αθρπο γαλα σα γοα γα λ αθρπ αμαρ παγκσμκα αομκ α α ξρ καλ μ πω καθα απμα α ααμσβα χ γα λ κα γα ο κάθ άσ γ χ μάχα μχ γκ παγκσμ αμαρο μα κα πρσωπκά οχο γα πράξ λω ω αθρπω

κα ο καθ χωρσά πο ζ σ ού γ α α σδσ α ο σάωμα ζω ο μοαχού μα κα κάθ άλλο αθρπο α μοαχο δ α ποα δαορκοάθρωπο μα α κο πο θα πρπ α α κ λο ο άλλπ γ οάχα καρά μα θα γ άξα α πκλ αλω κμκ άσ α nOi




Α Α Ρ Α Α Β

ας απ σας θα μπορί αποσ ολκληρο ο κσμο μ ηαγάπη ο\ κα α ξπλ μ α δάκρά ο\ αμαρμαα ο\ κ

σμο\ Ο

καθας σας ας αγρ\πί πάω απ η ίδα ο\ η καρδά κ ας ξομολογία ακαάπα\σα σο α\ ο\ Μη οβάσα κρίμαά σας ακμα κ α α σ\δηοοσ Φά α μαοί μα μη θ ρο\ς σο Θ α πάλ σας ο λω μηπρηασ Μη πρηασ ο μπροσά σο\ς μκρος ομπροσά σο\ς μγάλο\ς Μη μσί κίο\ς πο\ σας αποδχο\πο\ σας λοδορο πο\ σας βρίζο\ πο\ σας σ\κοαο Μη μ

σί ο\ς αθσς ο\ς δάσκαλο\ς ο\ κακο ο\ς \λσς ακμα κα ο\ς μοχθηρος απ' α\ος χ μοάχα ο\ς αγαθος γαί\πάρχο\ αάμσά ο\ς πολλοί αγαθοί κα δαίρα ση ποχ μαςΝα ο\ς μημ σς προσχς σας κα α λ σο ρ κίο\ς πο\ δ χο\ καα α πρoσuχηθί γα χάρη ο\ςσσο κ κίο\ς πο\ δ θλο\ α σο\ απ\θο\ προσ\χς αα προσθ αμσως Δ σ παρκαλ Θ μο\ απ πρηάαγαί κα γω ο\δας ίμα πολ πρσσρο λω ω άλλω Αγαπά ο κοσμάκη ο\ Θο μη α α σας πάρο\ ο ποίμο ο ξο γαί α ολγωρσ ραθ\μος κα γί πραο κ ακαάδχο ακμα χρρα α γί δολίς θαρθο\ απ λς ς χρς κα θα σας \αρπάσο\ ο ποίμ σας

Εξηγί ακοραα σο λα ο ΕυαΥΥέλιο Μη ίσ λοχρ

μαο Το ασμ κα ο χρ\σά μη αγαπά μη προσκολ λίσθ σ α\ά Πάα α χ πίση κα α κραά γρά ησημαία μας ηλά α η \Ψσ

α α λμ η αλθα ο σάρς μίλαγ πο ασδα ασο α ίπαμ κ απ' σο α γραψ αργρα ο Αλσα Μρκς ορς σπα ολλα λς κα σ\γκρ δ\άμς μα λαχάαζ σα α βρσκα σ κσαση Όλο ο άκο\γα μκαά\ξη α κα πολοί αποροσα μ α λγα ο\ πο\ ο\ς αίοα λς σκοά Αργρα θ\μηθκα λα κία α λ γα Όα ο Αλσα βγκ μα σγμ απ ο κλί μκαάπληκος μ η γκ αραχ κα η ααμο κίω πο\ ίχα μαζ\ί μσα σο κλί κ κω πο\ σ\ωσίζοα κί γρω Αλλο πρίμα ρομρά αχo κ άλλο μ κάποο πίσημο




1 Φ Τ Τ Β h

ος Όλο πρίμα πς αμσς κά μγάλο θα σμβί μλο σάρς κλίσ α μάα ο Απ μα άποψ α ααμο

ίχ κά ο ππλαο μς ακμα κα ο πο ασροί γροςδ α καάρα α αποάξο απ πά ος Τ πο ασρ κρασ ίχ ο πρσπο ο ρομαχο πάρ Πασο Ο Αλσα βκ απ' ο κλί ο κα ο γαί ο ίπ κρ ας καλγρο πς ο θλ ο ακί γα α ο σ α Cα απ η κρία οχλάκοβα Το γσοποοσ μα πoΛU cppy1j ίjσ πο α κα κααπλκκά πίκαj Είχ γί r)

ξς ς, αάμσα σς πσς γαίκς ο λαο πο ρθα απροσκσο ο σάρς κα α πάρο λογία ο α καμα γρολα απ πολία Προχροβα, χρα παξακο. Είχ ρσ ο σάρ α μποροσ α μοψ ο 1jς ο Βάσκα, πο χ αθί μακρά σπ/ βρία σ κοσκ, κα πο χ α 1jς γράψ α χρο Μποροσ α ο μοψ σ κλσία σα α α κρς; Ο σάρς απάασρά κα ς ο απαγρψ λiγoας πς α οο μησο κααά μαγγαία Όμς σγχρσ γαί κί δ οξρ κα ίχ προσθσ, «λς κα δάβαζ σο ββλίο ο λλο ος ( σ κραζα κρία οχλάκοβα σο ράμα ς) oα α παργορκά λγα π ο γος ς ο Βάσα ία σΊζας κα πς ο ίδος θα 'ρθ σομα κο ς θα σλ

γράμμα κ α α πά σο σπί ς κα α πρμ «α :ομίζ; πρσθ θοσασμ κρία οχλκοβα , « προία πραγμαοποθκ πί λξ κα κά παραπά μάλσα λς γρολα γρσ σο σπί ς, ς δσα ο γράμα α /βρία, πο 'χ ρθ κλα ρ απ λίγ ρα α δ α μοάχα ο γράμμα πο άλθκ απ ο καρίμF ο Βάσα πλροοροσ μρα ο πς ρχα κ ο ίδος σσία γρίζ ' α πάλλλο κα πς σρα απ ρς βδοδς πά κά μά μρα πο θα άσ οο ο γράμα λ πίζ α σίξ μρα ο σ αγκαλά ο Η κρίαοχλάκοβα παρακαλοσ θρμά κ πίμοα ο Αλσα α γσποσ αμσς οο «ο ο θαα ς προία σο Z κα σ λ αδλα «α πρ ο λο




Α Δ Λ Ο Κ Α Ρ ΑΜ Α Ζ Ο Β 1

μάθο ! » ααφ ύσ tλώoας ο γράμμα ης Το γράμμα ίχ γραφ βασκά, η αραχ κης πο ο γρα δακρα

ση κάθ ο αράδα Μα δ α πα αάγκη α ο π ο Αλσαση αδλφηα, γα λο ο χα μάθ κλας ο ακ, σλ οάς ο ο καλγρο, ο πφρσ α «αακοώσ κα σοαδσμαο παρα Πασο πς ας, ο ακ, χ κά α οπ, κά πο α σο σποδαο, ώσ ού λπ δ ολμά αο ααβάλ κ γα ο θάρρος πο χ α ο αησχ, ο ζη ά απαα σγώμη Επδ ο καλγρος μαββασ η

παράκληση ο ακ πρώα σο παρα Πασο κα ύσρα σοΑλσα, ας γύρσ ση θση ο δ χ παρά α δώσ ο γράμμα σο παρα Πασο σα αποδκκ σοχο μοάχα α άπο κ ας ακμα ο ασηρς κα δύσπσος άθρπος, αφού δάβασ σμγοας α φρύδα ο δηση ο « θαύμαος , δ μπρσ α σuγκρασ λώς κάποα σρκ ο σγκηση Ταμάα ο λάμα, α χλη ο χαμογλασα κπς πσημα καμ κάποα σημασα

Έχομ α δούμ κ άλλα ακμα! άφησ α ο ξφύγ σαάθλά ο

Έχομ α δούμ κ άλλα ακμα Έχομ α δούμ κ άλλαακμα! πααλάμβαα γύρ ο ο καλγρο

Μα ο πάρ Πασος ξαάσμξ α φρύδα ο κα ος παρακά

λσ λος α μη ο πο σ καα προς ο παρ, «ς οπββαθ θκώς, δ ο κοσμκο δακροα δ ξαρκ ππολαηα άλλσ ο πρσακ ούο δύαα α ακ λώς φσκ , πρσθσ προοηκά, λς κα θλ α χ σχη η σuδη ο κα σχδ χρς κ ο δος α πσύ σούη η πφλαξη, κ α ο καάλαβα πολύ καλά κο ποο άκογα

Φσκά, κη η δα ώρα ο «θαύμα μαθύηκ σ λο ομοασρ Το μάθα ακμα κα πολλο πσο πο χα ρθ σηλοργα Πρσσρη τύπ απ λος, καθώς φαα, ούηη δηση χ κά σο καλγρο πο χ ρθ η προηγούμημρα απ ο «άγο λβσρο, απ α μκρ κοβο ο μπρσκ, σο ακρ Βορρά Ήα κος πο χς χ προ




Τ Β ι

σκσ ο σάρ σγμ πο βρσκα σ σκ κα οχλάκοβα κα δχοά ο «θραπμ κρ ο

χ ρσ μ α ο γμάο μα «Π ολμά α κάκ οΤρα α χ χάσ σχδ κα δ ξρ α πσψ

ο βράδ χ πσκ σο μοασρ ο παρα Θράποα σδαρο κλ ο πσ απ ο μλσσα Α σάσ καπλξ κα ο κα ξαρκ κα ρομρ Uπσ Τοο γρο ο πάρ Θράπ α κο ο πργρο καλγρ

ο μγάλο σ κα « σπ πο γ α παμ κα παραπά π απαλο ο σάρ σμά κα γκά λοο θσμο σάρ πο ο θροσ βλαβρ κα κοο ρσμ Α ο απαλο α ξαρκά πκδο α κα σα«σπ δ λγ σ καα σχδ ο λξ α α ·κδο γα πολλο απ αδλα χα πάρ ο μρο κα πολλο απ ο πσο πο ρχοα σο μοασρ ο θροσα μγάλο ασκ κα δκαο παρ λο πο ο ααγρζαπ α «πχ πUμα α ακρβ α ο δαα πο ο γο Ο πάρ Θράπ δ πγα πο σοσάρ σμά Α κα ζοσ σ σκ δ οχλοσα απολ μ ο καοσμο κ α γα ρα πραγμασα «πχ πUμα Ήα κάπο βδομαπ χρο

α χ παραπά κα ζοσ πσ απ ο μλσσα σκσ α παλ ξλο σχδ γκρμσμο κλ πο χ χσ σαπολ παλά χρα ο προγομο ακμα αα γα α άλλομγάλο ασκ κα σπ ο παρα ά πο πθα καπ χρο κα πο γα ο άθλο ο ακμα κα σμρα κκλοροσα σο μοασρ μα κα σ λ πρρα πολ πργ αγσ Εά χρα πρ ο πάρ Θράπ α χ κααρλο α ο ασο α ζσ σ ο ξμοαχασμο κλ πα μα σκ ζμπα μα πο μοαζ πολ μ παρκκλσ γαχ μσα πάρα πολλά κοσμαα άμαα πσ προσάο καγα πάο καλα κ αά άμαα πσ ο πάρ Θράπ βρσκα κ γα α προσχ κα αάβ α α καλα ργ καθ λγα κα α αλθα)




Α Ο Α Α Α ΟΒ 1

χα δυο ούα ψωμί ρ μΙρ, ποΙ πρσσρο Αυ οψωμί ου ο ρ ο μλσσοκμο, που καθα κί κοά, κάθ

ρ μΙρ κ ακμα κα σ' αυ σπάα λγ δυο λγα. Αυάα Ισσρα ούα Ψωμί, μαζί μ ο μκρ πρσορο που ου ' σλκάθ υρακ ο γούμο, ύσρα απ λουργία α λοκ λο ο α βδομάδα ου. Όσο γα ο ρ σάμα ούο ααΙωα κάθ μΙρα . πρω λουργία πγα σπάα προσκυΙ ο βλΙπα καμά ορά α προσύχα γοασλ μΙρα, χωρί α ρίχ ού μα μαά γύρω ου α καμά

ορά Ιπα κουβΙα μαζί ου, α σύομο, γ πράγμααασύδα κα παράξα κα σχδ πάα αγροίκα Υπρχα μωπολύ σπά πρπσ που συζούσ κ αυ μ ου πσκΙπ α πο πολλ ορΙ πρρ μοάχα κάποα παράξλξ που Ιμ πάο γα ο άλλο Ια αίγ κα ύσρα απαυ, σο κα ο παρακαλούσα, δ Ιδ πα καμά ξγσ .Βαθμ δ ίχ καΙα, α απλ καλγρο υκλοορούσ μαπαράξ μ, πσυ δ που α λμ μοάχα απ ου πολύαμρωου, πω ο πάρ Θράπω πκοωί μ α πουράαπύμαα κα μοάχα μ' αυά κουβάζ ' αυ κα δ μλάμ ου αθρπου καλγρο απ' ο μπρσκ, που πγ αο βρί σο μλσσα σύμωα μ υποδίξ ου μλσσοκ μου, που α κ Ια σωπλ κα σκυθρωπ μοαχ, ρά

βξ προ γωά μάρα που βρσκα ο κλί ου παΙραΘράποα. ύλακα ο ίχ προδοποσ ΕσΙα που ίσα ξο ίσω θλσ α σου μλσ , μα ίσω

κα α μ πύχ ίποαΌπω ο δγα αργρα ο ίδο, πλσίασ ο κλί ου ρο

μαγμΙο Ήα πα αρκά αργά πάρ Θράπω καθα σπρα πάω σ Ια χαμλ σκαμί . Απ πάω ου θροούσα σγα λά α ύλλα μ πλρα γΙρ λά. Αρχζ βραδ ψύ χρα καλγρο απ' ο μρσκ Ιπσ σα γαα μπροσάσο μακάρο κα ου ζσ υλογία ου .

Θλ α πΙσω κα γω μπροσά σου, καλγρ ίπ ο πά ρ Θράπω. κω απάω!

καλγρο σκθκ




6 Ν Ο Ο Β Κ

Μ τη λ βληθ άτ δ δλ ό μς ήθς

Ε μάλη τη τ ημ τ λόήτ Π άτ Θά, όλη τ τη μάλη ητ ότς τό ς , ότ δτός όμ, ηλός, μ τητήμτά, δ β θόλ, τ όό τ χό ήτ μάτ άδ Εχ θλητό άτημ χδτηή όμ μ άλη μτή δμη όλ τ τό τ χό, τ λ μλλά τ τ τ, ήτ

άλλτ μ, δ χ όμ λότλ Τ μάλ ττχτά, τά μάτ ήτ λ τχτά, τ ξτη ς τ βλ Μλτς τόζ βλάτ «» Φ μ ό ά ό χτμμ, τ λ άλλτ « τ τάδ ήτ ζμς μ χτό Ο λμός τ τήθς τ ήτ μά Μ χτμμη μ, χ μ χδό τδ τη βζ μής ό ά τ, ότ άτ τ ά ς άτ τ ά χ τλμς τ μ τλδς, ζζ τάτ τ τ μά τ όδ ό άτ λά χδό δλμ τ

Εμ ό μό όβ τ Ομτό, τ λβτ, άτη τά λός τ ξτζ μ τ

άς τμμ μάτ τΉμ τ λβτό o Έζη Κλά λβτς

Ο λός όμ όητ άθ τ! Τ ητ τάτ- Η δτά μς μη τ, μ μ τς χ

όττς ήθς της ήτης Τη τή, τ, Ττάτη

ή, δ τμ τζ Τη Ττη τη μτη δλ τ ά Ψμ, μλό, βτόμ ή λάχ τ όμ χλό ό λ βμης Τ άββτ λχό, ά, λά μ άλτ, όλ μ λάδ Τη Κή, μζ μ τηλχό, ά τό λά Τη Μάλη Βδμάδ, τη τ ς τ άββτ τ βάδ, δηλδή ξ μς, μ μ




Φ Ο Α Α Α Β 1 7

ρ κα χρα άβρασα κ α μ γκράα κ α πάλ χκάθ μρα αλλά πω πρ βδομάδα Τ γάλ Παρασκή

δ πρπ ίποα α άμ κα ο γάλο άββαο ρ ρα ίποα δ πρπ πάλ α βάλομ σο σμα μα ρμπορομ α άμ μα μποκά ψωμί μ ρ κα α πομ μα κοπακρασί Τ γάλ Πμπ ρμ χρα βρασά χωρί λάδ καπίομ λίγο κρασί αί κα σ οδο ακμα αοδκίαααροα α ξή πρί γάλ Πμπ «ά σίαδ κραθί λαία βδομάδα σαρακοσή κα κααλ

θί Πμπ κ λ σαρακοσή θωρία μαγαρσμ Νά π ία καοσμα σ μα α ία αά α α σγκρίκαί μ σα μγάλ πάρ πρσθσ ο καλγρο παίροα θάρρο πο ολάκρο ο χρο ακμα κα ο Αγο Πάσχα ρσμοάχα μ ψωμί κα ρ κα ο ψωμί πο χομ μί γα δομρ σ ο ξοδ σ μα βδομάδα Αλθ ία θαμασή ο

μγάλ σα γκράα α α μαάργκα ρσ ξακά ο πάρ Θράπω μβαρά προορά

Τα μαάρα Ναίσκ Θα ο ο χαρίσω ο ψωμί ο καθλο δ μο

χράζα μπορ κα μσα σο δάσο α ζω κ κί θα ζήσω μα μαάργκα ή α βαμορα Όμω αοί δ πρα δ μπο po α ο παραήσο ο Ψωμί θα π λοπ πω ο δάολο οκραά γρά Τρα ο μαγαρσμο λ πω δ πάρχ λγοα σ καί σο πολU Το σκψ ο ία αλαζοκήκα ακάθαρ

Αχ αλθα σ ία αασαξ ο καλγρο Το δαλο ο ίδ πο ία σκαραλωμο πάω

ο ρσ ο πάρ Θράπω ποο απάω ζήσ α μάθ δλά ο καλγρο ίχα πά πρσ σ Πκοσή σο γομο κ απ

ξααπήγα ία α αολάκ α κάθα σα άχλα ο άλλο α κρβα κάω απ' ο ράσο μοάχα α κραάκα ο ξάγοα Έα άλλο πάλ ίχ μπ σ σπ καλγρο




Φ N T O Σ TO l B Σ H

κ απ κ κρuοκοταζ, τα μάτα tOu τα ζωηρά, μα μα μφοβτα Έα θροάτηκ τη κολά κάποu άλλοu , μα τοβρωμρ τομάχ tOu Αλλο πάλ γατζώθηκ απ το λαμ κάποu τρτοu κ ο το κοuβαλά κα δ το βλπ

Ε τα βλπτ ρώη ο καλγρο. Βλπω, ou λω, λα τα βλπω Ότα φuγα απ ou

γομοu βλπω α ποu πγ α κρuφτ πω απ τη πρτα, γατμ φοβθηκ α τα πρώτο μπ, μάμη πχη ψηλ, κα ηοuρά tou τα χτρ, καφτά, μακρά Το λοπ, η άκρη τη ou

ρά tou πάτηκ τη χαραμάδα πρτα, μα γώ «τάοu καθα δ τώρα » , φάλξα άξαφα τη πρτα κα tou μάγκωα γα τακαλά τη οuρά Αρχ α οuρλάζ , α χτuπτα, μα γώ καααπ πάω tou το ημο tou ταuρο τρ φορ κα το αποτα ρωα φη κ πρα α αράχη ποu τη πατά. Τώρα θα πρ π α 'χ απ κ τη γωά βρωμά, μω κο δ τοβλποu , δ τ μuρζοτα. Έα χρο α ποu δ πάω κπρα τα λω α μο κα μο γατ α ξο

Τρομρά α τα λγα α! Όμω γα πτ μοu, μγάλκα μακάρ, καλγρο παρ λο κα πρτρο θάρρο,α αλθα κο ποu λ γα α, ακμα κα τοu μακροτποu, πω τάχα χτ αδάκοπη πκοωα μ το Αγ Πμα;

Kμά φορά

tou ρτα κα κατβα.

Πω κατβα Πω α; Ποuλ Το Αγο Πμα δ πτρά; Αuτ ποu λ α το Αγ Πμα, τοτο ποu λω γω

α το Αγπμα Το Αγπμα α άλλο πράμα, μπορ α κα τβ κα α άλλο ποuλ: καμά φορά α χλδ, άλλοτ ακαρδρα κ άλλοτ πάλ α μλοφάγο

α πώ το ξχωρζτ απ α κτο μλοφάγο Μλά Πώ μλά δηλαδ, τ γλώα Αθρώπη. α τ α λ; Να μρα μ δοποη πω θα μ πκφτ α βλά




Α Φ Ι Α Α Α Ζ

και θα μο κάι αη ρωσι ολλά ζηά α μάθι καλγρέ μοu .

Τρομρά αι α λγια σα παιρα και παοσιαπάρ λγ ο καλγρο κοuώα ο κάλι οu

Εδώ πο α λμ σα ρομαγμα ο μαάκια άηκ και κάποια δuσπισα

Το βλπ οο ο δρο; ρώησ ο πάρ Θράπω αοσώπασ λγο

Τ ο βλπω παοσα πρ

Εσ ομζι πω αι λιά μα γώ σο λω πω αιάλλο πράμα α ι λοιπ ρώησ ο καλγρο και πρμ μ σβασμ

η απάηση Τοο γαι η χα Βλπι κα α δuο κλαδιά Τη

χα γοαι χρια ο ρισο Τ' απλώι προ ο μρο μοκαι ψάχι α μ αδράξι. Το βλπω καθαρά και ρμω Εαι ρομαχικ πολ ω ρομαχικ

ώ μπορ α αι ρομαχικ μια και αι ο διο ορισ;

Μα θα μ' αρπάξι και θα μ πάι σα οuράιαωα;Ε πμαι και δξ ο προη Ηλα μπω δ χι

ακοuσά γι ' αu; Θα μ' αρπάξι και θα μ πάρι αρ λο πο σρα απ αu η σuζηση ο καλγρο απο μπρσκ γρισ σο κλ καλγροu πο ο χα ορσιγμάο αμηχαα ωσσο η καρδιά ο γρ μάλλο προ οπαρα Θράποα παρά προ ο παρα ωσιμά ια αu οκαλγρο πρώα απ' λα uπρ η ησα κι α σο μγάλο ησu πω ο πάρ Θράπω δ α παράξο α βλ

πι «θαuμασά οράμαα Ββαια α λγια ο α απ μια άποψηκάπω ακααλαβσικα μα Θ ξρι ι βαθρη σημασα μπο ρ α 'χα Εξάλλο λοι οι «πωχο πμαι για χάρη ορισο λ και κάοu πoΛU πιο παράξα πράγμαα Όσο γιαη οuρά ο διαβλο πο η χ μαγκώσι ση πρα α οιμο α ο πισψι μ λη ο ψuχ χι μοάχα μαορικά




0 <> O I I - I

μα κα κρλκκά κ απ α ακμα κα πρ iρθ σ μασρ α πρκαλμμi α σ θσμ σάρ π χ μάχα ακσά κα θρσ π κα πλλάλλ σα βλαβρ ρσμ Όα πα μα λάκρ μiασ μασρ πρασ α παραρσ κρi δσαρiσμρκ πλα αδλ π δασα α δ θλα γπάρχ σάρ Απ σκ άρχσ α χ πα � α σργρά πα κα α ξσκαλζ α πάα γα δσ γα καργ « θαύμα σρ σμά

iκα α μ ξiρ α σκ Αλσα θμθκ αργρα πύ πσκiπ απ μπρσκ ργύρ ζ σχ αάμσασ καλγρ π χα μα iξ απ κλ σάράκγ κβi κα ρύσ α π { πρσξ κα μάχα π σρα α θμθ λα αά Iύ κα μπρύσ α χ σ α σάρ σμχ κρασ κα πάλ πλύ κα χ πλαγάσ σ κρβά κλ πα α μάα α θμθκ κα σ α iρ Αλσα ρξ αμσ ά σ σάρ βρσκακ σγμ μάχα πάρ ασ πάρ ρμαχ σ κ δκμ Πρύρ σάρ άξ α ρασμα (μάα καξ μα Αλσα κα ξακά ρσ

π σ πρμi δκ σ γκα μ;

Αλσα κμπασ π σ χ αάγκ; π πσχθκ χ σ καiα π θα πα σμρα;

Υπσχiθκα σ παρα σ αδρα μ κα σ άλ ακμα

Τα βλ ρ ά α πα θσα α σ βα π δ θα πθά πρύ α π μπρσά σ λα

μ λξ πά σ ύ γ σα θα σ π α λγκα μ κα σ σα θα κλρδσ σα καλ μγκα γα μ αγαπά Όμ ρα πγα σ κ π σχθκ

Αλσα πάκσ αμiσ α κα πλ π π θα 9 α πσχσ σάρ α θ ύσ \




Α Δ Λ Ο Α Ρ Α Μ Α Ζ Ο 2

αα ο λξη πάνω σ ούη η γη και πως θα αν μάλισα κάισαν κληρονομιά για ον Αλισα καν ην καρδιά ο να πλημμu

ρσι απ νθοuσιασμ Βιάσηκ να ξμπρδύι ο γρηγορρομ ις δοuλις ο σην πολια για να ξαναγuρσι Τ ακριβώςκι ο πάρ Πασιος ον καuδωσ μ μια νοuθσα πο ο κανπoΛU μγάλη κι αναπάνχη νύπωση Αu γιν αν και οι δuοοuς χαν βγι πια απ ο κλ ο σάρς

Να θuμάσαι παιδ μοu πάνα να ο θuμάσαι (άρχισ σιαμσως δχως καννα πρλογο ο πάρ Πασιος ) πως η σοα ων

κοσμικών γιν μια ράσια δύναμη και ξψάχνισ ον λuαοιδιαρα αιώνα λα σα ναι γραμμνα σα θκά βιβλα Ύ σ ρα απ αμλιχη ανάλuση οι σοο ο κσμο ούο καάνησαννα μην ixou ού ιρ ού σιο Αuο μως ξάσαν κάθ κομ μάι χωρισά αήνονας να οuς ξύγι ο λον. αι μάλισα ναι κπληκικ ώς ποιο σημο ύλωσης ασαν πάνω σ αuΕνώ ο λον ορθώναι μπροσά σα μάια οuς ακλνηο πως πά να και «πλαι Άδο ο καισχύσοuσιν αο Μήπως άχα δνζησ δκαννιά αιώνς; Μήπως δ ζι και ώρα σις πράξις ηςκάθ ψuχής χωρισά και σις πράξις ων λακών μαζών Ακμακαι σις ψuχς κνων ων διων ων αθσών πο α γκρμσανλα ζι σαν και πρώα αράναχα! ια σην πραγμαικηακαι κνοι πο αρνήθηκαν ο χρισιανισμ και κνοι πο ξγρ

θηκαν νανον ο ναι κι αuο οι διοι οuσα ο διο ο ρι σού και μναν πως ήαν για ώς α ώρα ού η σοα οuς ού η λγα ης καρδιάς οuς δν καάραν να δημιοuργήσοuν μιανάλλη ικνα ο ανθρώπο και ης αξιοπρπιάς οu απ κνη ποχ uποδξι απ α παλιά ακμα χρνια ο ρισς Όλς οι προ σπάθις πο γναν χαν σαν απολσμα να δημιοuργηθούν μονά χα ραα Αu να ο θuμηθς ιδιαρα ναρ μοu για ο σάρςou πο πρκιαι να κοιμηθ σ προορζι για ον κσμο Επιδήπάνα θα θuμάσαι ούη η μγάλη μρα σως να μην ξχάσις κιαuά α λγια μοu πο σα λω απ καρδιάς για να σ καθοδηγήσω διι νος σαι και οι πιρασμο ο κσμο ούο ναι μ γάλοι και δ θα χις η δύναμη να οuς ανιμωπσις αι ώραπήγαιν οραν μο παιδ




22 Φ Ν ΟΣ ΤΟ Γ Ε Β Σ

γοτας α\τά ο πάτρ Πασος το \λγησ. Βγαοτας απ

το μοαστρ ο Αλσα σκφττα λα τούτα τ' ααπάτχα λγα

κα κατάλαβ ξαφκά πως α\τς ο καλγρος πο\ το\ φρτα ςτα τρα α\στηρά κα τραχά, γτα αλπστα φλος το\ κ αγα πητς καθοδηγητς το\. ς κα το\ το κληροδοτούσ ο στάρτςωσμάς μα κα ρα θα πθα.

«σως κα στ' αλθα α το σ\μφησα α\τ μταξύ το\ς σκφτηκ γα μα στγμ ο Αλσα.

Η ααπάτχη κα σοφ δδαχ το\ πάτρ Πασο\, πο\ μλς

τρα χ ακούσ α\τ μοάχα, μαρτ\ρούσ φλογρ καρδάτο\ πάτρ Πασο\ . Βαζτα α οπλσ σο το δ\ατ πο γργο ρα α\τ το ακ μ\αλ άτα στο\ς πρασμούς κα α δ\αμσ α\τ τη ψ\χ πο\ το\ 'χα μπστ\τ π βάλλοτάς τμ' α τχος απ' τα πο στρα πο\ μπορούσ α φαταστ.




1

τυ ατέρα

Π ΡΩΑ απ λα ο Αλα γ ου παρα ου . Πληάζονα θυμήθηκ π ην προηγομνη ο παρα ου πμννα μπ που να μην ον δ ο βάν.

« α άραγ υλλογηκ ώρα ξαφνκά ο Αλα. «Αν οπαρα θλ να μου π κά δαρα καννα μυκ ποο ολγο να μπ κρυφά γουρα χ μα ην αραχή ου κάάλλο ήθλ να μου π μα δν πρφα

Πάν υχαρτήθηκ πολ αν ου άνοξ η Μάρθα γνάβνα(ο ρηγρη χ αρρτή κα βρκαν κρβαμνο ην π

ρυγα) κα ου π π ο βάν Φονροβ ήαν δυο ώρ πα πουβγήκ ο παρολη ηκώθηκ πν ον καφ ου απάνη κάπ ξρά η Μάρθα

γνάβνα. Αλα μπκ. γρο καθαν μοναχ ου ο ραπζ μ

πανοφλ υ κ να παλ παλ κα ξφλλζ γα να

πρνά η ώρα χρ μγάλη προοχή κά λογαραμο. Ήανολομναχο λο ο π (ο μρνακβ χ βγ γα ψώνα) Μα δν ήαν ο λογαραμο που ον απαχολοαν Αν κα ηκώθηκ νρ ο πρ κα προποαν π αθάνα καλά φαναν παρ λα αυά κουραμνο κ αUναμο Το μπ ου πουη νχα χαν φαν ρά μλαν ήαν δμνο μ να κκκ




24 Φ Τ Σ Τ Γ Σ

νο μανήλι. Η μη ου ίχ πρησί πo και ίχ κι αυή μρικμλανιές που αν και ήαν ασήμανς ου διναν μιαν έκφραση μ

χθηρή κι ργισμένη γέρος ο ξρ κι ο ίδιος αυ και κίαξχθρικά ον Αλισα που έμπαιν καφς ίναι κρος φώναξ απομα δ σ κρνάω

γώ φίλ μου δν πρκιαι να φάω σήμρα παρά μονάχα νησίσιμψαρσουπα και δ θα πρσκαλέσω κανέναν Γιαί μυ κουβαλήθηκ

Να μάθω για ην υγία σας πρφρ Αλισα Ναι κι ξάλλου χς σ ίχα προσάξι να ρθι ς Όλα αυά

ίναι ανοησίς Αδικα μπήκς σ κπο. Να λέμ ην αλήθια ξρα πως σίγουρα θα μυ κουβαληθίς Αυ π μ ένα φος κνυρισμένο. Ταυχρονα σηκώθηκ

κι ξέασ ανήσυχα η μη ου σον καθρφη για σσαρακσίσως φορά απ πρωί) Αρχισ να φιάχνι κκκιν μανπάνω σο μέωπ ου

Kαpα ο κκκινο άρο μυρίι νοσοκμίο παραρησ μ μβρίθια οιπν ι νέα απ κι Πώς α πάι ο σάρςσου;

ίναι πολ άσχημα ίσως σήμρα κιλας να πθάνι απάνησ ο Αλισα

Όμως ο παέρας υ ο άκουσ καλάκαλά μα και ην ρώ ησή ου ην ξέχασ αμέσως.

βάν έφυγ ίπ ξαφνικά Μ κάθ ρπο προσπαθί ναβουήξι απ ον Μίκα ην αρραβωνιασικιά ου γι αυ και μέ νι δώ πέρα πρσθσ μ σσα και σραβώννας ο σμα ουκοίαξ ον Αλισα.

Δν πισω να σας ίπ ο ίδις ρώησ ο Αλισα ίναι καιρς πια που μυ ο π Αμ ι νομίις; δώ και

ρις βδομάδς μου π Δν ήρθ βέβαια κι αυς δώ πέρα γιανα μ σφάξι σα κρυφά! Κάπιο λγο πρέπι να 'χι που ήρθ

Τι λέ κί! Γιαί α λέ αυά ίπ ο Αλισα ρμρά συγχυσμένς.

ίναι αλήθια πως δν μου ηάι λφά μα κι έσι μιαρίχα δ θα ου δώσω. χω σκπ αγαπη μυ Αλξέι Φινροβις να σω σ οη η γη σ μπορώ πρισσρο να ξ




Α Λ Ο Κ Α Ρ Α ΜΑ ΟΒ 2 5

τ ατ, κα γα τούτο μο χράτα το κάθ καπίκ κ σο ποπολύ ήσω τσο θα μο ίνα πο χραούμνα τα λφτά, ξακολο

θούσ να λέ κβοντας βλτς στο δωμάτο κ έχοντας τα χέρα τοστς τσέπς το λγδασμένο καλοκαρνού κίτρνο παλτού το. Τώρα σο να να ίμα άντρας ακμα, πνήντα πέντ χρονώ λο κ λο, μα θέλω να σω σαν άντρας τολάχστον ίκοσ χρνα ακμαΜα ταν θα γράσω θα γίνω σχαμρς, κ ατές δ θα μο ρχοντα ττ μ τη θέλησή τος Γ ατ ττ θα μο χραστούν ταλφτοδάκα μο. Γ ατ κα γω λο κα τα μαύω, λο κα τα

μαύω κα το κάνω μονάχα γα μένα, αγαπητέ μο γ, Αλξέ Φοντροβτς, κα να το ξέρτ, γατί γώ θέλω να ήσω μς στο βούρ κο μο ώς την τλταία μέρα Βάλτ το καλά στο μαλ σας ίναγλκά μέσα στο βούρκο Όλο τον βρίον, λο μως μέσα τοούν μα λο κρφά νώ γώ ολοφάνρα. Γ ατήν ακρβώς τηνκρίνά μο ίνα πο ρίχτηκαν πάνω μο λο ατοί το βούρ o . Όσο γα τον Παράδσ co, Αλξέ Φοντροβτς, καθλοδν τον γοστάρω κα να το ξέρς. το κάτω κάτω δν ταράκλας σ έναν καθώς πρέπ άνθρωπο να πά στον Παράδσο, αποθέσομ πως πάρχ δηλαδή κα τούτος Κατά τη γνώμη μοπέφτς κα κομσα τον αξύπνητο κα τίποτα άλλο δν πάρχΑν το θέτ μνημονύτέ μ κ αν δ θέτ τραβάτ στο δάολο Νάη φλοσοφία μο Καλά τα λγ χτς δώ πέρα ο βάν, παρ λο

πο λο ήμασταν μθσμένο. βάν ίνα καχησάρης, κ ούτίνα κα κάνας σοφς . κ ούτ έχ κα σποδαία μρφωση . Τομνο πο ξέρ ίνα να σωπαίν κα να σ κοτά χαμογλώνταςΑτ

ίνα το κλπο.

Αλσα τον άκογ κα δν έβγα λέξη Γατί δ μλά μαί μο Κ ταν μλά παρασταίν . Πα

λάνθρωπος ίνα ο βάν co Όσο γα την Γκρούσνκα, φτάν ναθέλω κα την παντρύομα τώρα αμέσως. Γατί ταν έχς λφτά,Αλξέ Φοντροβτς, φτάν κάτ να θλήσς κ αμέσως γίντα βάν ατ ακρβώς φοβάτα κα μ παραφλά Δ θλ να πάρωτην Γκρούσνκα μα παρωτρύν τον Μίτκα να την πάρ κίνοςτσ θέλ να χωρίσ κα μένα απ την Γρούσνκα (λς κα θατ αφήσω λφτά αν δν την παντρτώ! ) κ απ την άλλη αν ο Μ ίτα




26 Φ Ν Ο Σ Ο Ι Ε Β Σ

πάρι ν Γκρύσνκα ό αυός θα υ πάρι ν πλύσια μνσυ. Νά ι υπλγισμύς κάνι ίναι παλιάνθρωπς βάν συ!

Πόσ ίσ υρέθισς ίναι απ α χσινά. Καλύρα ναπγαίνα να πλαγιάσ ίπ Αλιόσα Νά σύ μυ λς αυό ίπ γέρς ξαφνικά σάμπως ώρα

να πρωσκέφ Μυ λς κι γώ δ θυμώνω μαί συ μως μ ν βάν θα θύμωνα αν υχόν και μυ λγ ίδι πράμα Μνάχα μ σένα ίχα πύ και πύ σιγμές καλσύνς αλλιώς ίμαικακός άνθρωπς

Δν ήσασαν κακός από φυσικύ σας μα σας σμάδψ ωίπ χαμγλώνας Αλιόσα Ακυ ν κακύργ ν Μίκα ήθλα σμρα κιόλας να ν

χώσω σ φυλακή μα και ώρα δν ξέρω ακόμα ι απόφασ θαπάρω Βέβαια σν πχ μας ίναι πλύ ς μδας να νμίι κανίς πως σβασμός πρς ν παέρα και μέρα ίναι μια πρλψ

μα νμίω πως υπάρχυν και νόμι πυ και σις μέρς μαςακόμα απαγρύυν συς γιυς να ραβάν απ α μαλλιά υς γέρυς παράδς υς και να υς χυπάν μ ακύνι σα μύραμέσα σ ίδι υς σπίι σιγμή πυ αυί ίναι πσμένι χάμω κι ακόμα να καυχιύναι πως θα ρθυν και θα υς σκώσυνκι όλ αυά μπρσά σ μάρυρς Αν θλα θα ν γράπωνα ώρα και θα ν έχωνα μέσα για α σινά υ καμώμαα

Ομως δ θέλ να ν κααγγίλ έσι δν ίναι Ο βάν μ απόρΨ. Βέβαια θ αδιαφρύσα γι αυά πυλέι βάν μα ξέρω κάι άλλ . . .

Και σκύβνας ξακλύθσ μπισυικά και χαμλόφωνα Αν ν χώσω μέσα ν παλιάνθρωπ κίν θα μάθι και

θα ρέξι σ σιγμή κνά υ Μα αν ακύσι σήμρα πως μ έσπασ σ ξύλ και λίγ έλιψ να μ σκώσι μένα ν αναμγέρ ίσως να ν παραήσι και να ρθι δώ να μ δι . ά ιχαρακήρα έχυμ: πάνα κόνρα πάμ Τν ξέρω απόξω κι ανα καωά Μα δ θα πιις κανένα κνιάκ; Πά κρύ καφδάκι θασυ βάλω και λιγάκι κνιάκ θα γίνι νόσιμ άκυ πυ συ λέω

Όχι δ θέλω υχαρισώ Νά ύ ψωμάκι θα πάρωμαί μυ αν μυ δώσ π Αλιόσα κι έβαλ σν έ




Α Λ Ο Κ Α Α Μ Α Ο Β 2

του ράσου του ένα φρατολάκι των τριών καπικίων Ομως κονιάκκαλά α κάνατ να μην πίνατ ούτ σίς τον συμβούλψ πιφυλα

κτικά ο Αλισα κοιτάοντας το πρσωπο του γέρου Δίκιο έχις. νυριάι αντί να σ καλμάρι . Όμως μονάχα ένα ποτηράκι θα πιω . δώ στο ντουλαπάκι ίναι

Ανοιξ μ το κλιδί το ντολαπάκι γέμισ ένα ποτηράκι το ή πι ύστρα ξανάκλισ το ντουλαπάκι και ξανάβαλ το κλιδί στηντσέπη του

Δν θα π άλλο μ' ένα ποτηράκι δν Ψοφάω Νά που γίνατ τώρα καλύτρος ίπ ο Αλισα και χαμογέλασ

Χμ σένα σ' αγαπάω και χωρίς να πιω κονιάκ μα μ τουςπαλιανθρώπους ίμαι παλιάνθρωπος Ο Βάνκα δν πάι στην Τσρμαιά. Γιατί Θέλι να μ κατασκοπύι θα δώσω πολλά στηνΓκρούσνκα ταν θα ' ρθ ι Ολοι ίναι παλιάνθρωποι Μα τον βάνγώ καθλου δν τον παραδέχομαι για γιο μου . Καθλου δν θέλωνα τον ξέρω Απ πού ξφύτρωσ ίναι ντλώς διαφορτικς απμας Και μήπως τάχα θα του αφήσω τίποτα Ούτ διαθήκη δν θακάνω και να το ξέρτ Και τον Μίτκα θα τον πατήσω και θα ονλιώσω σαν κατσαρίδα. Τις νύχτς τυχαίνι καμιά φορά να πατάωτις μαύρς κατσαρίδς μ την παντούφλα ένα κρατς κάνουν μονάχα

και λιώνουν Κτς θα κάνι κι ο Μίτκα ου. Ο Μίτκα σου γιατίσύ τον αγαπάς. Νά σύ τον ααπάς και γώ δν φοβάμαι που τοναγαπάς. Αν τον αγαπούσ μως ο βάν μα την αλήθια θα φοβ μουνα και για τη ωή μου . Μα ο βάν κανέναν δν αγαπάι ο βάνδν ίναι δικς μας άνθρωπος. Κάτι τέτοιοι αδρφέ μου ίναι ντλώς αλλιώτικοι απ μας ίναι μια σκνη που σηκώθηκ . . . λίγοςαέρας να φυσήξι και θα φύγι Χτς μου πέρασ μια ανοησία απ'

το κφάλι ταν σου ίπα να πράσις. θλα μάθω απ σένακάτι για τον Μίτκα αν του 'δινα δηλαδή καμιά χιλιάδα ρούβλιαή και δυο ακμα θα δχταν να φύγι απ δω αυτς ο απένταροςαχρίος για πέντ ή καλύτρα για τριανταπέντ χρνια χωρίς ναπάρι την Γκρούσνκα και να παραιτηθί ντλώς απ' αυτήν Τι λςκαι συ




Φ Σ Τ Β Η

Θα . . θα τον ρωτήσω μουρμορισε ο Αλιόσα Αν του δίνατε τις τρεις χιλιάδες τότε ίσως αυτός

Ιματα λες! Δεν υπάρχει λόγος τώρα να τον ρωτήσεις. Κα θόλου δε χρειάεται Αλλαξα γνώμη Χτες μου πΙρασε μια ανόητησκΙΨη απ ' το κεφάλι . Τίποτα δε θα δώσω μα τίποτα σου λω ταλεφτά μου χρειάονται σε μΙνα είπε ο γΙρος κι άρχισε να χειονο μεί. γώ θα τον λειώσω σαν κατσαρίδα Μην του λες τίποτα γιατίμπορεί ν' αρχίσει να ελπίει κιόλας Όμως και συ δν Ιχεις τίποτανα κάνεις εδώ πΙρα. Μπορείς να πηγαίνεις κείνη η μνηστή του

η Κατερίνα lβάνοβνα που μου την Ικρυβε τόσο ποσεχτικά όλοντοτο τον καιρό τι θα κάνει Θα τον παντρευτεί γιά όχι Νομίωπως χτες πήγες σπίτι της ε

Μ κανΙναν τρόπο δν θλει να τον παρατήσει Κάτι τΙτοιους αγαπάνε αυτΙς οι λεπτΙς δεσποινίδες. Κάτι γλε

ντΙδς και παλιανθρώπους! Τίποτα δεν αξίουν αυτΙς οι χλωμΙς δε

σποινίδες άκου μ που σου λω. Να δεις κάτι άλλες . . ρ καινα 'χα τα νιάτα του και το τοτινό μου πρόσωπο γιατί γώ ήμουναπo πιο καλοκαμωμΙνος από εκείνον στα ικοσιοχτώ μου χρόνιαΤότε και εγώ θα ' μουνα κατακτητής όπως και κείνος Κανάγιας είναι! Μα την Γκροσενκα δε θα μου τη φάι ποτΙ δε θα μου τη φάει . . . Θα τον κάνω λιώμα!

Αγρίψε και πάλι μ τα τελευταία λόγια του.

Πήγαινε Τίποτα δεν Ιχεις να κάνεις σήμερα εδώ πΙρα είπεαπότομαΟ Αλιόσα σηκώθηκε να τον χαιρετήσει και τον φίλησ στο

μάγουλο Γιατί το 'κανες αυτό είπε λίγο ξαφνιασμΙνος ο γΙρος. Θα

ξαναειδωθομε δα , μήπως νομίεις πως δε θα ξαναειδωθομε Κάθ άλλο Ιτσι το 'κανα Μα και βΙβαια δεν είναι τίποτα κι γώ Ιτσι απλώς το ίπα

απάντησε ο γΙρος κοιτάοντάς τον. Ακου δω άκου φώναξε πίσωτου λα καμιά φορά και σντομα μάλιστα για να φάμ ψαρό σουπα θα φτιάξω ψαρόσουπα εξαιρετική η σημερινή δε θα πιάνειπντάρα μπροστά σε κείνην να ' ρθεις το δίχως άλλο! Αριο κιόλαςακος αριο κιόλας να ρθεις!




Δ Λ Ο Κ Ρ Μ Ζ ΟΒ 2

Και μλις ο Αλισα βγήκ, αυτς πλησίασ το ντουλαπάκι καικατέβασ ακμα μισ ποτηράκι

Όχι άλλο μουρμορισ πλαταγίοντας τη γλώσσα του.ανάκλισ το ντουλαπάκι, έβαλ το κλιδί στην τσέπη και πή γ στην κρβατοκάμαρα. Ένιωθ αδυνατισμένος και, μλις πλάγιασστο κρβάτι, τον πήρ ο πνος.




π Ι

Έμπλεε με τα Σχολαρπαδα

ΔΑ να χ ο Θς πο δ μ ρώσ γα ν Γκροσνκα»σκέφκ ο Αλσα βγανονας απ ο σπ ο παέρα οκα ραβώας γα ς κρας Χοχλάκοβα. «Αλλώς θ ανα

γκαμον σως να ο αφγθώ χσινή μο σνάνσ μας »

Ο Αλσα πνσ νώθονας πως νχα ο ανπαλο χανσγκνρώσ κανοργς δνάμς κα καρδά ος χ σκλρν πρισσρο

« παέρας να κνρσμένος κα μοχθρς κά σκέφκ καπήρ ν απφασή ο Κι ο Νμήρι γορα κ ας κά θαχ σκφ αή νχα κα θα να κ ας κνρισμένος καμοχθρς Ω πρέπ οπωσδήπο να προφάσω να ον βρ σήμ·ρα μ κάθ θσα . »

Μα ο Αλσα δν χ πo καρ να σκφ: σο δρμο ο σνέβ κά πο φανομνκά δν ήαν και πo σποδαο μα πο οκαν μγάλ ντπωσ Μλς πέρασ ν πλαα κ έσρψ σμα πάροδο γα να βγ σν οδ Μχαλβσκαγα πο ήαν πα·ράλλλ μ ο Μγάλο Δρμο και χωραν απ αν μ' ένα ρέ·μα μονάχα (λ πολια μας ναι γμά ρέμαα) δ κάωσο γφράκ ένα μπολοκ σχολαρπαδα λα μκρά παδά π ννά σαμ δώδκα ο πo χρονώ χαν σχολάσ κα σκορπ·




Τ Γ Β

ανε γα να πάνε σπία ους άα με η σάκα σην πάη κα άα έχονάς ην κρεμασμένη σον ώμο άα φοροσανε σακάκα κ

άα παουδάκα. Ήαν κα μερκά που φοροσαν ποδήμαα απμαακ δέρμα απ εκείνα που αρέσουν πο σα μκρά παδά απαραχαδεμένα απ ους ποσους γονείς ους Όη η ομάδα συηοσε ωηρά φαναν πως κά ην απασχοοσε κα γε ναπάρε μα απφαση Ο Ασα ήαν ανα να περάσε αδάφοροςμπροσά απ μκρά παδά απ ον καρ κας που βρσκαν σηΜσχα κα αν κα ου άρεσαν δαίερα α π μκρά ρώ χρο

νώ πάνω κάω αγαποσε ωσσο πο κα α σοαρπαδα ωνδέκα κ ένεκα χρονώ . Γ αυ σο κ αν ήαν ώρα απασχοημένος με ς σκέψες ου θέησε ξαφνκά να α πησάσε κα να πάσε μαί ους κουβένα Πησάονας κοίαε α κοκκνομάγουαωηρά προσωπάκα ους κα παραήρησε ξάφνου πως ο θένα ουςβασοσε σο χέρ μα πέρα άα μάσα είχανε δυο. Απ ην

άη μερά ης ρεμαάς κάπου ράνα βήμαα μακρά απ ηνομάδα σεκαν ένα παδί δίπα σ ένα φράχη μαθηής κ αυςμε η σάκα σον ώμο φαναν απ' ο μπ ου πως ήαν δέκα χρονώ ίσως κα πο μκρς Χωμοσκος αρρωσάρης μ ασραφερά μαραμαάκα κοίαε προσεχκά κ ερευνηκά ην ομάαων έξ παδών που ήαν καθώς φαίνεα συ μαθηές ου μα πουώρα ήαν μαωμένος μαί ους Ο Ασα πησίασε κα μίησε

σ ένα σγουρμαο ξανθ κοκκνομάγουο παδί που φοροσ μα ρο σακάκ:Όαν είχα κα γω μα πέσνη σάκα σαν η δκά σας ην

κρέμαγα σον ρσερ μου ώμο γα να μπορώ με ο δεξί χέρ ναπαίρνω εκοα ήθεα απ μέσα Όμως εσείς έχεε η σάκασο δεξί ώμο κα θα δυσκοεεσε να πάρεε κά σα γρήγορα

Ο Ασα άρχσε απ' αυή ην παραήρηση χωρίς καμά προμεεημένη πονηρά Κ μως είνα ανα ένας μεγάος ν αρχίσεδαφορεκά αν θέε να κερδίσε ην εμπσοσνη ου παδο κακμα περσσερο μας οάκερης ομάδας παδών Πρέπε ν αρχίε κανείς να μάε σοβαρά γα υπθεση που ενδαφέρε α παδάκα να δείξε πως ους κουβενάε σαν ίσος με ίσο Ο Ασα οκααάβανε αυ απ ένσκο




Δ Λ Ο Μ Ο Β

Μα ας ίναι ρβοχέρης, απάνησ θς ένα άλλο παδί,γοδένο κα γμάο γία, κάπο ένα χρονώ.

Τα πλοιπα πέν παδιά κάρφωσαν α μάα ος σον Αλισα Και ς πέρς μ ' αρισρ ς ρίχν, παραήρησ ένα ρίτο παιδί.

κίνη ακρβώς η σγμή έπσ μα πέρα μέσα σην ομάδα,άγγιξ λαφρά ον αρισροχέρη, μα ξασχησ , αν και ίχ ρχίμ καπασοσνη κα ναμη. Την ίχ ρίξ ο παδί πο σκανσην άλλη μριά ης ραάς.

Απάνω ο, δωσ' ο, μοροβ φώναξαν λο Μα ο μοροβ (ο αρσροχέρης) κα χωρίς α δν αργοπ

ρησ καθ λο κ απάνησ αμέσως: έριξ μα πέρα σο παιδί ποβρσκαν πίσω απ' ο ρέμα, μα χωρίς πχία, η πέρα χπησσο χώμα Το παδί απ' ο ρέμα έριξ αμέσως κ άλλη πέρα ποοη η φορά πέχ ον Αλσα και ον χπησ αρκά δναά

σον ώμο κίνος απέναν ίχ γμίσι ς σέπς ο μ πέρς.Α φαναν απ ράνα βήμαα μακρά γιαί ο σέπς ο παλ ο ο ήαν φοσκωμένς.

σάς, σάς ήθλ να χπήσ πίηδς σάς σημάδ. ίσ Καραμάοβ, Καραμάοβ, έσι δν ίνα φωνάξαν γλώνας απαδά. Όλοι απάνω ο λοιπν, δωσ' ο

Κ απ' ην ομάδα ξπάχηκαν μονομάς έξ πέρς Μα απ'αές πέχ ον άλλον σο κφάλ κα ο παιδί έπσ Ομως σηκώθηκ αμέσως κ άρχσ να ρίχν μ σσα η μα πέρα μά απην άλλη σην ομάδα. Αρχισ ένας κανονκς προπλος κι απ'ς δο μρές Πολλά απ' α παιδά ης ομάδας αποδίχηκ πωςίχαν έομς πέρς σς σέπς ος

Μα κάν ί Δν νρέπσ λοιπν, καλοί μο κριο

Τα βάλα έξι μ' έναν Μα σς θα ον σκοώσ φώναξ ο ΑλσαΜπήκ μπροσά γα να προφλάξ ο παδί πο ήαν πέρα απ'

ο ρέμα. Τρις ή έσσρις σαμάησαν γα μια σγμή Ας άρχσ πρώος φώναξ ένα παιδί πο φοροσ κκκ

νο ποκάμισο, μ μια νρασμένη παδάσκη φωνή ίναι πο λος, ς προάλλς χπησ ον Κρασκιν μ ο σογά ο, έβγαλ




34 Φ Β Η

αίμα Ο Κρασόκν δ θέλσ να ον μαρυρήσ όμω αυουνούου χράα να ον σακίσουμ

Μα γαί ίσω σ ο ίδο ον κοροδύ Νά όμω που αυό πάλ σα έρξ μα πέρα σν πλάΑυό σα ξέρ φωνάαν α παδά. Τώρα ρίχν σ σα πέρκ όχ σ μα. Όλο απάνω ου κα πάλ κοία μν ξσοχήσΣμούροβ!

Κα ξανάρχσ ο προπόλμο ού φορά πολύ άγρο. Τοπαδί πίσω απ' ο ρέμα χυπήθκ σο σήθο φώνσ έβαλ

α κλάμαα κ έρξ ον ανήφορο καά ν οδό Μχαλόβσκαγα.Τα παδά ομάδα άρχσαν να φωνάουν

Α νά ου πά ο 'σκασ ο ξέφ Δν ον ξέρ Καραμά οβ ύπουλο που ίνα λίγο θα ου ήαν αν ον σκοώναμ ξανάπ ο παδί μ ο μαύρο σχολκό κουσούμ κα ασραφράμάα που φανόαν να 'να μγαλύρο απ όλα

Τ έκαν ρώσ ο Αλόσα Μαρύρσ μήπωΤα παδά κοαχήκαν μ κάποαν ρωνία. ά κα σ σ Μχαλόβσκαγα ξακολούθσ να λέ

ο ίδο παδί Το λοπόν γα πγαίν κα προφάσ ον Τονβλέπ αμάσ κα σα κοά

Εσά κοά σά κοά ίπαν κα άλλα παδά Το λοπόν γα ρωήσ ον αν ου αρέσ ο ξέφ . Ακού

Αυό να ον ρωήσΌλο γλάσαν Ο Αλόσα ου κοία. Μν πγαίν θα σα χυπήσ φώναξ προδοποώνα

τον ο Σμούροβ. Δν θα ον ρωήσω κύρο γα ο ξέφ γαί φαίνα πω

σί ον κορού μ ' αυό καά κάποον ρόπο. Μα θα μάθωαπ' αυόν γα ποο λόγο δν ον χωνύ όσο

Μάθέ ο ν μάθέ ο ίπαν γλώνα α παδάΟ Αλόσα πέρασ ο γφυράκ ανέβκ ον ανήφορο κα πλ

σίασ ο παδί ροσέχ ου φώνααν πίσω ου Δ θα σα φοβθί θα

σα χυπήσ άξαφνα μπαμπέσκα . όπω ον Κρασόκν Το παδί ον πρμν χωρί να κουνέα απ θέσ ου 0




Δ Λ Ο Μ Ο Β 35

αν ον πλησίασ� ο Αλιόσα �δ� ένα μικρό πο δ� θα αν πάνωαπό �ννιά χρονώ κονό κι αναο μ� ισχνό και μακρολό πρόσω

πο Τα μ�γάλα σκορα ο μάια ον κοίααν άγρια. Φοροσ� ένααρκ�ά ριμμένο παλοδάκι πο ο ήαν πια μικρό Τα μανίκιαήαν κονά και α χέρια ο ξ�π�άγναν γμνά. ο αρισρό γόναο ο παν�λνι �ίχ� ένα μ�γάλ μπάλωμα και ο δ�ξί ο πα ποσι ακριβώς σο μ�γάλ δάχλο �ίχ� μια ρπα πο χ�πρσπαθήσ�ι να ην κρψ�ι μ� μ�λάνι . Και οι σέπ�ς ο παλο ο ήαν φοσκωμέν�ς απ ις πέρ�ς πο 'χ� μαέΨ�ι . Ο Αλιό

σα σαμάησ� βήμαα μακριά ο και ον κίαξ� �ξ�ασικά Το παιδί καάλαβ� αμέσως απ ο βλέμμα ο Αλιόσα πως �κ�ίνςδ�ν έχ�ι σκοπό να ον χπήσ�ι. παΨ� λοιπόν να κοκορ��αι καιμάλισα μίλησ� πρώος

ίμαι ένας και �κ�ίνι �ίναι έξι . . Θα ος σακίσω όλος καιμόνος μο �ίπ� ξαφνικά και α μάια ο άσραψαν

Μια πέρα φαίν�αι πως σας χπησ� πολ άσχημα παρα ήρησ� ο Αλιόσα Και �γώ πέχα ον μοροβ σο κ�φάλι φώναξ� ο παιδί Τα παιδιά μο �ίπαν πως μ� ξέρ� και για κάποιο λόγο ρί

χνα� σ� μένα ις πέρ�ς ίναι αλήθ�ια αό ρώησ� ο ΑλιόσαΤο παιδί ον κίαξ� κασοφικα

γώ δν σας ξέρω Μήπως �σ�ίς μ� ξέρ�� ξακολοθησ� ναρωά�ι ο Αλιόσα. Να μ αφήσ�� ήσχο φώναξ� ξαφνικά ο παιδί θμωμένο

όμως δ�ν κονήθηκ� απ' η θέση ο σάμπως όλο και κάι να π�ρί μ�ν� και πάλι α μαάκια ο άσραψαν μοχθηρά

Καλά θα φγω �ίπ� ο Αλιόσα. Μονάχα πρέπ�ι να ξέρ��

πως �γώ ο� σας ξέρω ο σας κοροδ�ω Eκ�ίνι μο �ίπαν� μ�ποιον ρόπο σας κοροδ�ον όμως �γώ δ� θέλω να σας κοροδέψω αίρ��

Φοσανά βρωμκαλόγ�ρ� φώναξ� αγόρι κοιάονας ονΑλιόσα μ� ο ίδιο άγριο και προκληικό βλέμμα.

Πήρ� μάλισα κι αμνική σάση πολογίονας πω ώρα ο




36 Ο Ο Γ Η

δίχως άλλο ο Αλσ θ ορμήσ πάνω οu Μ ο Αλσ γύρσον κοίξ κ έφuγ Όμως δν πρφσ ν κάν ού ρί βήμ κ ον χύπησ σην πλάη ο πο μγάλο βσλο ποu χ γρ σς σέπς οu

Ώσ π πίσω χuπά έν λοπν ην λήθ πδάπως οuς ρίχν μπμπέσκ γύρσ κ πάλ ο Αλσ κ οu ίπ

Μ ούη τ φορά ο πδί οu ρξ μ λύσσ μ πέρ κπρσωπο. Όμως ο Αλσ πρφσ ν προφuλχί κ η πέρον βρήκ σον γκών

Νροπή σς! Τ σς έκν φώνξ uς.Τ γρ πρίμν σωπηλ πως ώρ π ο Αλσ θ ορμήσ

χωρίς άλλο πάνω οu Bλiπoνς μως πως κ ώρ δν ορμάον έπσ ρομρς θuμς έγν έν μκρ θρ ρμησ πάνω σονΑλσ κ πρν κίνος προφάσ ν κοuνηθί οu άρπξ ρσρ οu χέρ κ μ uo οu χέρ έσκuψ ο κφάλ οu κα

οu δάγκωσ ο μσίο δάχuλο χωσ βθά δν οu κκάποu δέκ δuρλπ δν άφην Ο Αλσ ξφώνσ π ονπνο ρβώνς ο δάχuλ οu μ λη οu η δύνμη Το πδί άφησ πiλοuς κ ξνγύρσ ρέχονς σην προηγούμνη θέ ση οu Το δάχuλο ο χ δγκώσ βθά ίσμ ο κκκλο κονά σο νύχ ρχ ίμ . Ο Αλσ έβγλ ο μνήλ οu κέδσ σφχά ο πονμένο οu χέρ Το ύλγ σχδν έν ολάκρολπ . Το πδί λη ούη ην ώρ σκν κ πρίμν Τέλοςο Αλσ ον κοίξ μ ο ήσuχο βλiμμ οu

Πά κλά ίπ Το βλiπ κ μονάχος σς πσο άσχημμ δγκώσ Όμως νομίζω πως φάν π Τώρ πέσ μοu σς έκν

Το πδί ον κοίξ πορώνς.

Αν κ κθλοu δ σς ξέρω κ σς βλiπω γ πρώη φορά σuνέχσ ο ίδο ήρμ ο Αλσ μως δν μπορί ν μη σς έκν κά γί βέβ δ θ μ βσνίζ έσ χωρίς λγο. Τ σςέκν λοπν κ σ σς έβλψ Πέσ μοu

Ανί ν πνήσ ο πδί ξέσπσ ξφνκά σ λuγμούς κ έφuγ ρέχονς Ο Αλσ ο κολούθησ σγά πηγίνονς γ ην




Α Λ Ο Α Ρ Α Μ Α Ο Β 3 7

Μιχαηλόβσκαγια κ ι έβλπ για πολλή ώρα αγόρι ποu ρχ χωρςνα γuρι πσω tou και, καθώς φαναι όλο κλαγονας. Αποφά σισ να πάι και να ο βρ μόλις θα βρισκ καιρό για να λύσιαuό ο ανιγμα ποu ou καν όση νύπωση Μα ώρα βιαόαν.




v

τ πίτι τ ΧχλκβΣ πλησασ στο σπτ της ρας Χοχλάοβα. τανπέτρνο, δτητο , δπατο, όμορφο, ένα απ' τα αλύτρα σπ τα της μρής μας πολτας Αν α η ρα Χοχλάοβα οσ

τον πρσσότρο αρό σ ' άλλη παρχα, όπο χ χτήματα, ή στηΜόσχα, όπο χ σπτ δό της, χ α στην πολτα μας δό τητο σπτ, ληρονομά απ' τος παπποδς της. Μα α το τήμαπο 'χ στην πρφέρά μας ήταν το μγαλτρο απ' τα τρα τηςχτήματα Κ όμως, ώς τα τώρα ρχόταν πολύ σπάνα στα μέρη μας.τρξ να ποχτ τον Αλόσα στο σαλονά.

ο πήρατ, το πήρατ το γράμμα γα το ανογο θαμα;

άρχσ να to λέ γρήγορα α νρά. Να, το πήρα Δαδόσατ την δηση, το δξατ σ' όλος; Απέδωσ το γο

στη μητέρα ήμρα θα πθάν, π ο Αλόσα ο άοσα, το ξέρω Ω, πόσο θέλω να σας μλήσω. Να μ

λήσω μα σας ή μ άποον άλλον γα όλα ατά. Όχ, μα σας,μα σας θέλω να μλήσω ρμα πο δν μπορώ μ ανέναν τρό πο να τον δω Όλη η πολτα να στο πόδ, όλο άτ πρμέ vov. Μα τώρα . ο ξέρτ πως να δώ η Κατρνα lβάνοβνα;

Αχ, μα πολ τχρός! Νά λοπόν, θα τη δω σπτ σας, α ναφώνησ ο Αλόσα. Χτς μο π το δχως άλλο να την πσ φτώ σήμρα




40 N TO O B

ο ξρω λα α ξρω άκοσα λα κα μ λπομρλα σα γναν χ σο σπ λα κνα α φρχά πράμααμ κνο ο ποκμνο Ct ragq κ αν ήμονα σ

θσ

κ γώ δν ξρω θα κανα σ θσ ! Μα κ ο αδρφσα ο Νμήρ Φονροβ ω Θ μο άνθρωπο κ αΑλξ Φονροβ μα ν αλήθα σα λω α χάνω Τώρα κ μσα να ο αδρφ σα δλαδή χ κνο χ ο φρκαλο ο χσν μα ο άλλο ο βάν Φονροβ να μσα κα μλάμα χον μα σήσ πσμ σοβαρή Κα να ξρα

σμβαν ώρα ανάμσά ο ω να ρομρ σα ο λω να να σπαραγμ μα ρομρή σορα απσ : αοβασανονα κα ο δο ο άγνωσο γα ο ξρον κα ο δο καο απολαμβάνον! α πρμνα! α λαχαρούσα ο κρρονα πο δν μπορούσα να α ποφρω λα αά Θα σα α δγθώ λα μα ώρα να κα κά άλλο κά πο να κα ο σποδαρο αχ ο ξχασα πω α να ο σποδαρο : Πσ μο γα παθ σρκή κρσ Μλ άκοσ πω ρχσασ ήρθ κρσ σρα

ama σ σ σρκή κ χ γώ βσ ξαφνκά α π μα χαραμάδα φωνούλα απ ο πλαν δωμάο

Η χαραμάδα ήαν πo μκρή κα φωνή κοβαν κάθ σο

σ πω αν βά καν λα ο α δναά να σγκραθ γανα μν ξσπάσ σ γλα. Ο Αλσα παραήρσ αμσω πω πραο πλανού δωμαο χ ανοχ λγάκ μλ μα χαραμάδααπ πο σγορα i θα ον βλπ σ καθώ ήαν καθσμσν πολθρνα Μα α δν μπορούσ να ν δ

Δν να παράξνο δν να παράξνο Μ α π σμαά σο κ γώ θα γνω σρκή . Όμω Αλξ Φονροβ να σο άρρωσ σο άρρωσ! Όλ νύχα χ πρ κασνα! Μ πολύ κπο μπρσα να πρμνω ώ ο πρω πο ήρθο Χρσνσούμπ κάθ φορά πο ρχα λ πω ποα δν μπορνα κααλάβ κα πω πρπ να πρμνομ Α ο Χρσνσομπ πάνο μα ρχα κα λ πω ποα δν μπορ να κααλάβ Μλ πλσάσα σο σπ i βγαλ μα φωνή α




Δ Ε Λ Ο Ι Ζ Ο

της ήρθ κρίση κα δέταξ να την φέρουν δώ πέρα στο παλ τηςδωμάτο . . .

Μαμά γώ καθλου δν το ξρα πως έρχτα αυτς. Δνήταν καθλου αυτς ο λγος που θέλησα να ρθω σ τούτο τοδωμάτο

Αυτ πα δν ίνα αλήθα Lise. Η Γούλα έτρξ κα σουίπ πως έρχτα ο Αλξέ Φοντοβτς σύ η ίδα την ίχς βάλνα παραμονύ .

Καλή μου μητρούλα αυτ δν ήταν καθλου έξυπνο απ μέ

ρους σας. Κ αν θέλτ να τα μπαλώστ κα να πίτ κάτ πολύέξυπνο ττ πέστ καλή μου μαμά σ αυτν τον αξτμο κύροτον Αλξέ Φοντροβτς που ήρθ να μας δ πως απδξ τ δνίνα καθλου έξυπνος μνο κα μνο μ το να ρθ σήμρα δώπέρα μτά τα χσνά κα παραγνωρίοντας πως λο τον κοροδύουν.

Lise, υπρβαίνς τα ρα κα σ ββαώ πως στο τέλος θαφρθώ αυστηρά Ποος τον κορού λοπν γώ ίμα τσο χα ρούμνη που ήρθ μου χράτα τσο πολύ μου ίνα ντλώς α παραίτητος. Αχ Αλξέ Φοντροβτς ίμα ξαρτκάδυστυχσμένη

Μα τ έχτ λοπν καλή μου μαμά Αχ αυτά τα πίσματά σου Lise, αυτς ο υμτάβλητος χα

ρακτήρας σου η αρρώστα σου αυτή η τρομρή νύχτα του πυρτού

αυτς ο απαίσος κα αώνος Χρτσνστούμπ κα το κυρτρο: οαώνος ο αώνος ο αώνος! Κ έπτα λα αυτά λα αυτά . . Κατέλος ακμα κα τούτο το θαύμα Ω, πση ντύπωση μου καν αυ τ το θαύμα πσο μ αναστάτωσ αγαπητέ μου Αλξέ Φοντρο βτς Κα τώρα τούτη η τραγωδία κί μέσα στο σαλν που δνμπορώ να την υποφέρω δν μπορώ σας το λέω απ τώρα πως δνμπορώ. Ίσως να να κωμωδία κ χ τραγωδία Γα πέστ μουο στάρτς ωσμάς θα ήσ ίσαμ αύρο θα ήσ Ω, Θέ μου!Τ τραβάω κάθ στγμή κλίνω τα μάτα μου κα βλέπω πως λαίνα ανοησίς λα ανοησίς

Πολύ θα σας παρακαλούσα τη δέκοψ ξαφνκά ο Αλσανα μου δώστ κανένα καθαρ πανάκ γα να δέσω το δάχτυλ μου Το πλήγωσα βαθά κα τώρα μου πονά πολύ.




Σ Γ Σ Η

Ο Αλόσα ξUλξ ο δαγκωμένο ου δάχυλο. Το μανήλ ήαν γμάο αμαα. Η κυρα Χοχλάκοβα έβαλ μα φωνή κ έκλ

σ σφχά α μάα ης. Θέ μου, πληγή, αυό να ρομρό Μα η Lise, μόλς δ απ η χαραμάδα ο δάχυλο ου Αλό

σα, άνοξ δάπλαα ην πόρα λά, λά μέσα, άρχσ να φωνά πμονα κ παχ

κά. Τώρα πα δ λέω ανοησς Ω, Θέ μου, γα λοπόν καθόσασαν κα σωπανα όση ώρα Μποροσ να χάσ όλο ου ο αμα

μαμά Πο ο πάθα αυό, πώς α κααφέρα έσ; Πρώα απόλα φέρ νρό, νρό Πρέπ να πλνουμ ην πληγή κα να βουήξ ο δάχυλο σο po νρό γα να πράσ ο πόνος κα να οκραά κ, να ο κραά Γρήγορα, γρήγορα νρό, μαμά σμα λκάνη Μα γρήγορα λοπόν, έλωσ νυρασμένη

χ κααρομάξ Η πληγή ου Αλόσα ην χ ανασαώσ Μήπως θα αν καλό να φωνάξουμ ον Χρσνσομπ πρό

φρ δσαχκά η κυρα Χοχλάκοβα Μαμά, θα μ σκοώσ Ο Χρσνσομπ σας θα ρθ

κα θα π πως ποα δν μπορ να κααλάβ Νρό Νρό Μαμά, γα όνομα ου Θο , πηγαν κα πέσ ση Γλα να κάνπο γρήγορα, που όλο κα κάπου σκαλών κα ποέ δν έρχα γργορα όαν η φωνά ς Μα γργορα λοπόν, μαμά, γα αλλώ

θα πθάνω Μ α δν έχω ποα ξφώνσ ο Αλόσα που ρόμαξ μ ηνρομάρα ους

Η Γολα έφασ ρέχονας κ έφρ νρό Ο Αλόσα έβαλ μέσα ση λκάνη ο δάχυλό ου

Μαμά, γα όνομα ου o, φέρ ο ξανό κ κνο ο θολό, σουχρό νρό που ο βάς αν κόβσα, αυό ο . . ξχνάωπώς ο λν χουμ, έχουμ . . Μαμά, ξέρ πο να ο μπου καλάκ , να σην κρβαοκάμαρά σας, σο νουλαπάκ σας, δξάνα ο μπουκαλάκ κα ο ξανό .

Τώρα αμέσως, όλα θα α φέρω, Lis, μονάχα μη φωνάςκα μην ανησυχς. Κοα μ πόση σαθρόηα υποφέρ ο ΑλξέΦνόροβς η δυσυχα ου. Μα πο κααφέρα κα πληγωθ




Δ Ε Λ Ο Ι Ο

ατ ε τό φιχτά, Αλεξ ΦιντόβτΗ α Χχλάβα βγήε βατιά. Η Lise ατό νάχα ε

ενε. ιν α όλα ααντήτε , εε γήγα τν Αλιόα. ώτα αταφατε αι ληγθήατε τι Ύτεα θα λήε γιαεντελώ άλλα άατα. όν

Ο Αλιόα, νθντα αό ντ αιό ήταν oΛUτ ώ να γε η ητα τη, τη δηγήθηε βιατιά, αα λεντα λλά, ό ε αβεα α αφήνεα, τ ανγατό

εειόδι ε τα λιαόαιδα. Η Lise αφύ τν άε, ξετα χια ατάλητη Μα ειτεται, α ειτετα ε α, α άλιτα α

τό τ νδα, ν' αναατεύετε ε αλόαδα ξεφώνε θνη,α να 'χε ά δαα άν τ Ατό α τ φ δεχνε αι ε εε αδ, τ ιό αδ α' όλα τα αδιά Ό, δήτε θλ να άθετε γ ι ατό τ αλιόαδ αι να τα διηγηθετε όλα, γατ γα εδώ α άχε άι τ ώα τ δεύτε, α ώτα θλ να α τή τύτετε τάχα, Αλεξ Φντόβιτ, α όλ φετε α'τν όν να ιλάτε για τα αήαντα άατα, α να λάτελγιά

Κα ββαια . Εξάλλ ύτε αι νιώθ τώα ανναν

εξαετιό όν Ενα γατ τ δάχτλό α τ χετε βτήξει τ νεό ει τώα α να τ' αλλάξε γιατ α ετανετα. Γύ λια, φε α να άτ άγ α' τ όγε αι α άλληλεάνη ε νεό Ε, να, τώα ατή φγε, α ιλήε βα ά ώτε , αααλώ, τη τγή, αλ Αλεξ Φντό βτ, τ γάα α τελα χτε, γήγα γατ η αά θαγει α δε θλ

εν τ χ α τ γάα ατα λτε, τ χετε. Τ ξεα ατό θα ετε

Ε να ' ατήν εδώ την τη α. Μετάνια τό oΛU γ ' ατότ ανόητ ατε Όλη τη νύχτα τ εφτόν ώτε τ γάα, δώτε τ




44 Φ Ο Ο Β

Τ' άφηα εε Ο δεν ρεε ββαα να ε αρνεε γα ρά γα

ρό ρό ρά ύερα α' γράα ε ό ανόη αε α ηώ γνώη γα ανόη αε α γράα δήε να φρεε αν ραγα δεν 'χεεάν α ήερα όλα να φρεε δήε δή

ήερα ενα αδύνα γα θα ά ναήρ α δε θα'ρθ α γα δ ή α ρε ή α ερ ρεγα άρε Ζά

Τερ ρε Τ ανηα Γα ε γελάαε λύμαζί μου ;

- Καθόλου .

Γα λόν; Γα α Ψα ενελώ όλα Με ρβάλλεε

Καθόλ. Μόλ δάβαα φηα α αθα γνε γα εγώ όλ εθάνε άρε Ζά θα ρε ναφύγ α α' ναήρ . Ύερα θα νεχ δ α θα δώ εξεάε όαν θα εγαλώε ό λε Νό θα ανρεύε Θα α αγαά Αν α δεν εχα αόα ν αρό να εφώ α ν αλύερη γναα αόα δε θα βρ άρε εε να ανρεώ .

Ό εγώ εα να άχρ ε λάνε άν ην λθρόνα εε γελώνα η α α α άγλά η ναν Εγώ δ θα α ηγαν ε ην λθρόνα α α εα

ββα ώ α όε θα 'χεε γνε αλά. Μα ε ρελό ρόφερε νερά η α αό να αε

βγάλαε όλα αά α ανόηα εράαα Αχ να α η αά να ' ρχεα αρβώ ην ώρα χρεαόαν Μαά ώ αρ γεε άνε ερεα να άνε όη ώρα ά η Γύλα φρνεόλα ν άγ

Αχ ise, η φνάε να χαρε η φνάε Α' α φν . . Τ ήθελε να άν αν εύ η δα αράχε αλλύ ξανό ψαχνα ψαχνα . Υεύα ανε εηδε




Δ ΕΛ ΟΙ Ρ ΖΟ 5

Μα δεν πρύα δα να τ ξρ π θα ' ρθε ε δαγνς λ Α � , ,

λ θ ' τ ατu τu ν τ φα α τ α η εα να τ ανα επτηδε Μαά, αγγελ u, αρζετε να λτε εξαρετ επνάδε

Α ενα εξuπνάδε, α να ' ξερε, Lise τ αθάνα γα τδάτuλ τu Αλεξ Φντόρβτ α γα όλα τα άλλα Α, αλu Αλεξ Φντόρβτ, δεν ενα να α δu αuτά πu ε τώou, δεν ενα νάα Χερτενύπε Μα ενα όλα αuτά, όλααζ, πu δεν πρώ να uπφρ

Φτάνε, αά, φτάνε γα τν Χερτεντύπε , γελύε εύ

θuα η ζα. ώτε u γρήγρα λπόν τ ξαντό, αά, α τνερό εν ενα τπτα πuδα, λuβδύν ύδρ ενα, ΑλεξΦντόρβτ, τώρα θuήθηα τ' όνά τu, ό ενα να ναγ' αuτ τ πληγ Μαά, γα φαντατετε, άλε τ δρόε άτ παλόπαδα να απ' αuτά τν δάγε. εν ενα λπόν αuτό να ρό, ρύτ ανθρπά, α πρε τάα

να παντρεuτε ατ αuτό, φαντατετε τ λπόν, θλε ύτερα απ'αuτό ν παντρεuτε, αά Φαντατετε τν παντρεν εν ενανα πεθανε απ' τα γλα, δεν ενα τρερό

Κα η Lise όλ α γελύε ε τ νεuρό, ρό γελά τη,τάζντα πνηρύτα τν Αλόα.

Μα πώ λπόν θα παντρεuτε, Lise; ώ ou ' ρθε αuτό πά λ , αθόλu δεν ξρε πα τ λε . τη τγή πu εεν τπαδ να 'ταν λuαν

Α, αά Μα uπάρuν τάα λuανα παδά Κα γατ να ην uπάρuν, Lse δε νζ π επα αά

ανηα Μπρε εεν τ παδ να τ δάγε αννα uλ λuαν α λπόν α τ παδ να λύαξε α δάγε όπνβρήε πρτά τu . όρφα α ανε τν επδε, Αλεξ Φ

ντόρβτ, εγώ πτ u δε θα τα ατάφερνα τ . νάτε τώρα ώρα πλύ λγ Μήπ φβάτε τ νερό ρώτηε η Lise Καλά, φτάνε, Lise, τ' αλήθεα να βάτηα να π

γα τ λuαν παδ α τώρα u τ παραάνε Μόλ αθεη Κατερνα lβάνβνα π ετε εδώ πρα, Αλεξ Φντόρβτ, ε




46 Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΚΗ

παακάλεσε αμέσω να σα πάω μέσα γατ ανuπομονε πoλU μαπάα πoλU να σα δε.

- Αχ μαμά πηγανετε μονάχη στην Κατενα lάνονα Auτό δεν μποε να πάε τώα uποφέε πολ

- Καθόλο δεν uποφέω μποώ πoλU καλά να πάω επεο Αλόσα.

- Πώ! Φεγετε; Ώστε έτσ ε; Έτσ ε Μα τ μανε Όταν θα τελεώσω από εκε θα ξανάθω

κα θα μποομε να ξαναμλήσοuμε όσην ώα θέλετε. Όμω πολ

θα το θελα να δω όσο γνετα πο γήγοα την Κατενα lάνο να γατ όπω κα να 'να θέλω να γuσω το σuντομότεο στο μο ναστή.

Μαμά πάτε τον κα πηγανετέ τον γήγοα μέσα ΑλεξέΦοντόοτ μην κάνετε τον κόπο να θετε να με δετε μετά τνΚατενα lάνονα μα να πάτε κατεuθεαν στο μοναστή ώα σακαλή! γώ θέλω να κομηθώ όλη τη νχτα δεν κομήθηκα.

- Αχ Lise, σγοuα θ αστεεεσα έαα όμω τ καλά θαταν αν παγματκά έπεφτε να κομηθε! αναφώνησε η κuα Χοχλάκοα.

- Δεν ξέω πώ σα. Θα μενω ακόμα τα λεπτά αν θέλετεμάλστα κα πέντε ταλσε ο Αλόσα

- Ακόμα κα πέντε! Μα πάτε τον από δω μαμά κα γήγο

α ενα ένα τέα!- Lse, τελάθηκε; Πάμε Αλεξέ Φοντόοτ σήμεα εναπολ πεσματάα φοάμα μήπω τη νεupάσω πεσσότεο Ω, τάσανο ενα μα νεupκή γuνακα Αλεξέ Φοντόοτ! Όμω σω κα στ αλήθεα να νσταξε τώα πο ήθατε σε. Πώ τα καταφέατε τόσο γήγοα να τη φέετε πνο; να τόσο καλό αuτό

- Αχ μαμά τ ωαα αχσατε να μλάτε σα φλάω μαμα

κολα μοu γ αuτό- Κα γω το δο Lse. Ακοστε Αλεξέ Φοντόοτ άχ

σε να λέε γήγοα κα θuστά με ανγματκό κα επσημο φοη κuα Χοχλάκο φεγοντα με τον Αλόσα Δε θέλω καθόλο να σα ποκαταλάω οτε κα να σηκώσω απ τα πν τον πέπλοτο μuστηοu μα κα θα μπετε τώα κα θ τα δετε όα μόνο




ΑΔΕΛΦΟΑΡΑΜΑΖΟΒ 7

σα, όσα γίνοντα εκεί πέα. ίνα τομεό, είνα η πο ανταστκήκωμωδία αγαπάει τον αδεό σα, τον άν Φοντόοτ και μ

όλη τη τη δύναμη ποσπαθεί να πείσε τον εαuτό τη πω αγαπάετον άλλο αδεό σα, τον Ντμήτ Φοντόοτ. Αuτό είνα οεό! Θα μπω μαζί σα κ αν δεν με δώξοuνε, θα μείνω να δω το τέλο




v

Σπαραγμός σε ΣαλόνιΟ ΜΩΣ στο σαλόνι η κοuβέντα είχε τελειώσει πια. Η Κατερίνα

Ιβάνοβνα ήταν πολύ ταραγμένη αν και είχε ύφος αποφασιστι·κό. Τη στιγμή ποu μπήκε ο Αλιόσα και η κuρία Χοχλάκοβα

ο Ιβάν Φιοντόροβιτς σηκωνότανε να φύγει. Το πρόσωπό tou ήτανκάπως χλωμό κι ο Αλιόσα τον κοίταξε ανήσuχος Και τούτο γιατίεδώ πέρα ο Αλιόσα θα ξεκαθάριζε μιαν αμφιβολία tou ένα αίνιγμαποu τον ανησuχούσε ποu τον βασάνιζε εδώ και κάμποσον καιρό. Εδώ κι ένα μήνα τώρα tou είχαν πει από πολλές μεριές πως ο αδερφός tou ο βάν αγαπάει την Κατερίνα Ιβάνοβνα και το σποuδαιότεροπως πραγματικά έχει σκοπό να tou τη «βοuτήξει» tou Μίτκα Ως

την τελεuταία στιγμή αuτή η σκέψη tou φαινόταν κάτι τερατώδεςποu ωστόσο τον ανησuχούσε πολύ. Αγαπούσε και τοuς δuο αδερφούςtou και φοβότανε μια τέτοια αντιζηλία ανάμεσά τοuς Όμως ο ίδιοςο Ντιμήτρι Φιοντόροβιτς ou 'χε πει καθαρά χτες πως είναι εuχαριστημένος ποu χει αντίζηλο τον βν και πως αuτό θα τον βοηθήσει(τον Ντιμήτρι) σ πολλά πράγματα Σε τι λοιπόν θα τον βοηθήσει;Να παντρεuτεί την Γκρούσενκα Όμως αuτό το θεωρούσε ο Αλιόσα

σαν μια πράξη έατης απελπισίας Εξάλλοu ο Αλιόσα πίστεuε ώςτα χτες το βράδu πως η Κατερίνα Ιβάνοβνα αγαπάει επίμονα καιμέχρι πάθοuς τον αδερφό tou τον Ντιμήτρι. Όμως αuτό το πίστεuεμονάχα ώς χτες το βράδu. Σα να μην έφταναν αuτά tou φαινότανσuνεχώς για κάποιον ανεξήγητο λόγο πως αuτή δεν μπορούσε ναγαπάει έναν άνθρωπο σαν τον βάν μα αγαπάει τον αδερφό ou




50 Φ ΟΟΕΒΗ

ν Νμή, έσ ακβώς όπως ίνα, ακβώς πδή ίνα ό,ίνα, πα όλ πυ μα έα αγάπη ήαν αφύσκη. Όμως χς,όαν έγν η σκηνή μ ην Γκύσνκα, κά άλλ υ πέασ από μυαλό.

Η λέξη «σπααγμός», πυ μόλς πν από λίγ ίχ πφέη κυία Χχλάκβα ν έκαν σχδόν ν αναπηδήσ γαί κίνηακβώς η νύχα, καθώς μσξπνησ ην αυγή, πόφ κ αυόςξαφνκά απανώνας, καθώς φαίνα, σ όνό υ: «σπααγμός,σπααγμός»! Όλη η νύχα έβλπ σν ύπν υ η χσνή σκη

νή, πυ έγν σ σπί ης Καίνας βάνβνα. ώα η αναπάνχη κα θκή δαββαίωση ης κυίας Χχλάκβα πως η Καίναβάνβνα αγαπά ν βάν κα πως μνάχη ης πίηδς, γα κάπ λόγ, «σπαά κα ξσκί ην καδά ης, ξγλά ν αυό ης, βασανία νμίνας πως άχα αγαπά ν Νμήνώ σην παγμακόηα δν ασθάνα γ αυόν ίπα άλλ από υγνωμσύνη, έκαν μγάλη νύπωση σν Αλόσα:

«Ίσως ακβώς σ αυά α λόγα να βίσκα η αλήθα» α σ μα έα πίπωση πα ίνα η θέση υ βάν Ο Α

λόσα ένωθ νσχώδκα πως ένας χαακήας σαν ης Καί νας βάνβνα έχ ανάγκη να ξυσά κάπν κα θα μπύσ να ξυσά μνάχα έναν άνθ\π σαν ν Νμή κ όχ σανν βάν Γαί μνάχα Νμή θα μπύσ (έσω κα ύσα

από πλύ καό) να υπαχί ση θέλησή ης «γα ην ίδα ηνυυχία υ» (πάγμα πυ θα υχόαν μάλσα Αλόσα, μα βάν όχ, βάν δ θα υπαόαν πέ σ αυήν, μα κα η υπαγή ύη δ θα υ φν ην υυχία. Έσ νόμ Αλόσα πωςίνα βάν Όλς αυές αμφβλίς κα σκές πέασαν από μυαλό υ η γμή πυ έμπαν σ σαλόν. Σκέφηκ κα κάάλλ ακόμα:

«Κ αν δν αγαπά κανέναν, ύ ν έναν ύ ν άλλν» δώ θα πέπ να σημώσω πως Αλόσα νπόαν καά κά

π όπ γ αυές ς σκές υ κα μμφόαν ν αυό υόαν ύχαν κα υ πνύσαν από μυαλό αυόν ν λαίμή να.

« κααλαβαίνω γώ από έωα κα γυναίκς κα πώς μπώ




Δ Λ Ο Ο Β 1

να γάζω έοα μεάμαα; » έλεγε ον εαυ ου ερα ακάθε έοα κέη ή υθεη. Μα αρ λα αυά δεν μοροε να

μην α κέφεα Κααλάανε ενχώδκα ως ώρα οη ηανζηλα ων δυο αδερφών ου θα χε μεγάλη εδραη η μοραους, ως ενα ένα ζήημα ολ οαρ ου α αυ εξαρναολλά ράμαα «Η μα οχά θα φάε ην άλλη» εχε ε χες οάν αν μλοε νευραμένος γα ον αέρα κα ον Νμήρ Θα ε λον ως ον Νμήρ ον θεωρε οχά κα ως αυ ναυμανε α oΛUν καρ α Μήως α ον καρ ου ο άν

γνώρε ην Καερνα άνονα Βέαα, οα α λγα ου ξέφυγαν ου άν κα α εε χωρς να ο θέλε, γ αυ ακρώς εχανμεγαλερη ημαα Αν ενα έ, ε ομνοα θα μοροενα υάρξε; Μήως άχα δεν ενα αυ μα κανοργα αφορμή εχθρηας κα μους μέα ην οκογένεά ους; Κα, ο ουδαερο, οον α λους ρέε να λυηθε αυς ο Αλα; Τ ρέενα ευχηθε γα ον καθένα ους Τους αγαάε κα ους δυο, μα να ευχηθε ον καθένα ους μέα αυές ς ρομερές ανφάες;Μέα αυν ον λαρνθο θα μοροε κανες να χαθε ενελώς,κα η καρδά ου Αλα δεν μοροε να υοφέρε ην αεαηα, γα η αγάη ου ήαν άνα ενεργηκή Δεν μοροε ν α γαάε αθηκά Μλς αγαοε, άρχζε αμέως κα να οηθάεΜα γ αυ θα ρεε να άλε ένα κο, θα ρεε να ξέρε θε

κά ενα καλ κα χρήμο γα ον καθένα ους κα , αν α θααν γουρος ως ο κος ου ήαν ως, ν αρχε να ουςοηθάε Μα αν γα ξεκαθαρμένο κο λα ήαν μερδεμένακα θολά «αραγμς» , μλς ώρα ην ροφέρανε οη η λέξη!Μα μοροε να κααλάε αυς ακμα κα ε οον ο αραγμ Ακμα κα ην ρώη λέξη λο αυ ο μέρδεμα δενην κααλάανε!

Βλέονας ον Αλα, η Καερνα άνονα εε γρήγορα καχαρομενα ον άν Φονρος, ου χε κλας ηκωθε να φγε:

να λε Μενεε ένα λε ακμα Θέλω ν ακοω ηγνώμη αυο ου ανθρώου ου ου χω αλυη εμονη. Καερνα Οονα, μη φεγεε οε εες, ρθεε γυρζονας ηνκυρα Χοχλάκοα




5 Ν Ο Σ Ο Β Σ Η

αλε τον Αλια να καθει κοντά τη η κυρα Χοχλάκοαέκατε αέναντ του δλα τον άν Φιοντροιτς

Εδώ ετε λοι οι φλοι μου άλλον δεν έχω τον κμο καλο μου φλοι άρχιε με ζέη και τη φωνή της τρέμανε ειλικρ ινάδάκρυα νου

Ο Αλια ένιωε τη τιγμή ως η καρδιά του τράφηκε με τομέρος της

Εες Αλεξέι Φιοντροιτς εες ήαταν χτες μάρτυρας εκενης της φρκης και εδατε ώς φέρθηκα εγώ εις δεν το εδα

τε αυτ άν Φιοντροιτς μα αυτς το εδε Δεν ξέρω τι κέφτηκεγια μένα χτες ξέρω μως ένα μονάχα ως αν γινταν ήμερα τούτητη τιγμή αυτ ου 'γινε χτες εγώ θα 'νιωθα τα δια ράγματαθα 'λεγα τα δια λγια και θα 'κανα τις διες χειρονομες Τις θυμάτε τις χειρονομες μου Αλεξέι Φιοντροιτ εις ο διος με υγκρατήατε ε μιαν α' αυτές (έγοντάς τα αυτά κοκκνιε καιτα μάτια της λάμανε ας το λέω καθαρά Αλεξέι Φιοντροιτςως δεν μορώ να τα υοφέρω αυτά Ακούτε Αλεξέι Φιοντρο ιτς εγώ δεν ξέρω καλά καλά αν τον αγαώ τώρα εκενον Αρχια να τον λυπάμαι αυτ εναι κακ ημάδι ταν ρκειται για έρωτα Αν τον αγαούα αν εξακολουθούα να τον αγαώ ττε ως ναμην τον λυμουνα τώρα μα αεναντας να τον μιούα

Η φωνή της άρχιε να τρέμει και τα ματκλαδά της νοτανε

Η καρδιά του Αλια ανατρχιαε: «Αυτή η κοέλα λέει την αλήθεια και εναι ειλικρινής» κέφτηκε «και και δεν αγαάει ιατον Ντιμήτρι»

τι έτι εναι! αναφώνηε η κυρα Χοχλάκοα ταθετε καλή μου Κατερνα Οονα δεν εα ακμα το

ουδαιτερο δεν εα την αφαη ου ήρα τούτη τη νύχτα Νιώ θω ως ως η αφαή μου να εναι τρομερή για μένα μα ροαιθάνομαι ως τοτα δε θα με κάνει ν' αλλάξω γνώμη τοτα Καιθα μενω ' αυτ ιτή ' λη μου τη ζωή τι θα γνει Ο καλς ο αγαθς ο ιτς και μεγαλυχος ύμουλς μου ο τοαθύς γνώτης της ανθρώινης καρδιάς ο μοναδικς μου φλος οάν Φιοντροιτς ειδοκιμάζει την αφαή μου και την εαινε Αυτς ξέρει τι αοφάια




Δ Λ Ο Ρ Ο 53

Ναι την ιδοκιμάζω, ρφρ ο άν Φιοντροιτς μ ιγανή και ταθρή φωνή

Μα θέλω κι ο Αλια αχ, Αλξέι Φιοντροιτς μ crχωρίτ ο ας ία κέτα Αλια, θέλω τώρα να μο ι κι οΑλξέι Φιοντροιτς μροτά τος o μο φίλος αν έχω δίκιοή χι χω ένα ντιχτώδικο ροαίθημα ως ίς Αλια καλούλη μο, αδρφέ μο (γιατί ίτ τ' αλήθια αδρφς μο ί ατή νθοιαμένα ιάνοντας το κρύο το χέρι μ το δικ τηςο έκαιγ ροαιθάνομαι ως η αφαή ας η ιδοκιμαία

ας, αρ ' λα μο τα άανα, θα μο δώι την ηχία, γιατί τανίς θα μιλήτ θα ηρμήω και θα οταχτώ, ατ το ροαιθάνομαι

Δν ξέρω τι θα μ ρωτήτ, ί ο Αλια κοκκινίζοντας,ξέρω μονάχα ως ας αγαώ και θέλω τούτη τη τιγμή την τ χία ας ριτρο α' την δική μο! Μα γώ δν ξέρω τίοταα' ατά ιάτηκ να ροθέι άγνωτο γιατί

' ατές τις οθέις Αλξέι Φιοντροιτς, ' ατές τις οθέις το οδαιτρο ίναι τώρα η τιμή και το καθήκον και κάτι άλλο ο δν το ξέρω μα ο ίναι κάτι ανώτρο ίως ανώτροκι α το καθήκον Η καρδιά μο μιλάι γι' ατ το ανατρτοναίθημα ο μ' έχι κριέι και δν μορώ να το αντιταθώΗ αφαή μο ίναι ολύ ύντομη, o λγια έχω να ω μονάχα:

κι αν ακμα κίνος αντρτί κίνο το οκίμνο (άρχι ναλέι ίημα , ο οτέ οτέ δ θα τη γχωρέω, κα τότε ακόμα δε θα το εΥκαταλεψω Α δω και έρα οτέ οτέ ια δνθα τον αφήω ρφρ μ κάοιον αραχτικ αανιμένο νθοιαμ Δν ρκιται δηλαδή να τον αίρνω α ίω, να ρίκομαι κάθ τιγμή μροτά το και να τον αανίζω Ω, χι θαάω ' άλλη ολιτία, ο θέλτ θα άω μα ' λη μο τη ζωή,' λη μο τη ζωή θα τον αρακολοθώ ακούρατα Κι ταν κίνος θα γίνι δτχιμένος μ την άλλη, κι ατ θα γίνι ύντομακαι ίγορα ττ ας έρθι μένα και θα ρι έναν φίλο μιαν αδρφή Μονάχα αδρφή φικά κι έτι θα μίνω για άντα μα ατςθα ιτί ιτέλος ως ατή η αδρφή ίναι ραγματικά αδρφήτο, ο τον αγαάι και ο θία λη της τη ζωή για χάρη το




5 Ν Ο Ο Ε

Θα κααφέρω ο έλος να μ ε νώε κα να μου α λέε λα χωρςνα νρέεα! ξεφώνηε με αραφορά Θα γνω ο Θες ου κα θα

ροεχεα ε μένα κ αυ ενα ο ελάχο ου θα μου χρωάεγα ην αα ου κα γα λα εκενα ου υέφερα χες εξααςου Κ ας λέε ' λη ου η ζωή ως εγώ ο ζω θα ου εμαή κα θα κραήω ο λγο ου ου δωα αρ λο ου αυάθηκε άος κα με ρδωε Θα εμα Θα γνω ο μέο γαην ευυχα ου (ή ως αλλώς ο λένε αυ θα γνω ο εργαλεο η μηχανή γα ην ευυχα ου κ αυ γα λη μου η ζωή

γα λη μου η ζωή. Κ αυς να ο λέε ' λη ου η ζωή! Νάλη κ λη η αφαή μου! Ο άν Φονρος με εδοκμάζαλυα

νγαν ως να 'θελε να εκφράε η κέη ης ολ οαξρεα ο φυκά κα με ερερη έχνη μα έ ου άηκε λα έγναν ο ωμά ολλά εώθηκαν α νεανκή ανωρμηα ολλά εχαν ην αα ους ο χεν ερεθμ κ άλλαα εε α ανάγκη να ερηφανευε Αυ ο καάλαε κα η δαο ρω ης ξαφνκά κυθρώαε α μάα ης έδεξαν ωςδεν ήαν καλά Ο Αλα α 'ν ωε αμέως λα αυά κ αθάνθηκε οκο ε μληε ο αδερφς ου άν

α μονάχα η γνώμη μου εε αυς Κάθε άλλη θα ο'κανε αυ με αραγμ καρδάς έζονας ον αυ ης ααν

ζονας ον εαυ ης μα εες χ Κάθε άλλη θα ' χε άδκο μα εες έχεε δκο Δεν ξέρω ώς ακρώς να ο αοδεξω αυ μαλέω ως εες εε ενελώς ελκρνής κα γ αυ έχεε δκο

Ομως αυ υμανε μονάχα οη η γμή κα εναοη η γμή Μονάχα η χενή ροολή νά ενα οη ηγμή! δεν μρεε να υγκραηθε η κυρα Χοχλάκοα ου καθώς φανεα δεν ήθελε ν' ανακαευε μα δεν α καάφερε να ωάε κα εε ην αληθνή ης κέη

ωά ωά δέκοε ο άν με κάοα ζέη κα κάωθυμωμένος γα ον δακανε ωά. Μα αν ήαν άλλη η θέη ης θα αρνε οη ην αφαη γα μα γμή μονάχα εδή θα θυμαν η χενή ροολή μα ο χαρακήρας ηΚαερνας Ioνα ενα έοος ου οη η γμή θα κραήε




Δ Λ Ο Ο

λη η η ζωή Αυ ου για ου άλλου δν ίναι αρά μια υ χη, γι αυήν ίναι αιώνιο, κααθλιικ, ζοφρ ίω, μα διαρ

κέ καθήκον Και λη η η ζωή θα ρέφαι μ ην κλήρωη αυοου καθήκονο! Η ζωή α, Καρίνα βάνοβνα, θα κυλήι ώραμέα η βαανιτική ναένιη ων αιθημάων α, ου ηρωιμοα και η θλίη α, μα ο έλο ο βάανο αυ θα μαλακώικαι η ζωή α θα μαβληθί ια γλυκιά ναένιη η μια γιαάνα κληρωμένη αθρή και ρήφανη αφαή α Για ί, ραγμαικά, ο ίδο η αυή η ναένιη ίναι ρήφανη ή

ουλάχιον αλιμένη, μα κυριαρχημένη α α κι αυή η ναένιη θα α δώι λικά ην ληρέρη κανοοίηη και θαα υμφιλιώι μ' λα άλλα

Αυά α ί μ κάοια φανρή κακία και μ κάοια κιμηοργή, ίω μάλια δίχω να θέλι και να κρι ην ρθή ουω μιλάι ίηδ έι ιρωνικά

Ω Θέ μου, ο λα αυά δν ίναι έι, αναφώνη καιάλι η κυρία Χοχλάκοβα

Αλξέι Φιονροβι, έ και ι , λοιν, η γνώμη α!ρέι οωδήο να μάθω ι κέφ! φώναξ η Καρίνα βάνοβνα και ξαφνικά ξέα κλάμαα Ο Αλια ηκώθηκ α·

β ο ο νι ανι Δν ίναι ίοα, δν ίναι ίοα, υνέχι αυή κλαίγονα

ίναι α ην αραχή, α η ημρινή νχα, μα κονά δυο έοιου φίλου, ω ί κι ο αδρφ α, αιθάνομαι ακμα δυ·να ον αυ μου γιαί ξέρω ω και οι δυ α οέ δ θαμ' γκααλί

Δυυχώ, γώ αριο κιλα ίω αναγκαώ να φγω γιαη Μχα και να α αφήω για oΛU καιρ Κι αυ δυυχώίναι αUναo να μη γίνι . ί ξαφνικά ο βάν Φιονροβι

Αριο θα φγ για η Μχα; ί η Καρίνα βάνοβνακαι ο ρω αλλοιώθηκ μονομιά, μα μα, Θέ μου, ιυυχιμένη Uμωη ξφώνι και η φωνή η ίχ γίνι η ιγ μή νλώ αλλιώικη χωρί να μίνι ο ίχνο α δάκρια ορω η Αυή η αραιαία αλλαγή καέληξ ον ΑλιαΗ κοέλα ου κλαιγ ώρα μλι, αράζονα για ην ροβολή




6 . N T O B K

ΠΟι της κάναν έδω τη θέη της μα γυνακα που κυριαρχοντλώς τον ατ της και ήταν γα κάποα αιτα πολ υχαρτη

μένη λς και ξάφνου κάτ την χαροποη Ω δν μα υτυχιμένη που θα ας χάω φυικά π αυ τή άμπως να θλ να δκαολογηθ μ ένα θλκτικ χαμγλο κομκής γυνακ ένας φλος αν κα ας δν μπορ να κφτ κάττέτοο Απναντας μαι πολ δτχμένη που θα ας τρηθώ

ληα ξαφνικά τον βάν Φοντροβιτς και πιάνοντας τα δυοτου χέρια τα φιξ γκάρδα

Μα νά τ μ κάνι τυχιμένη : ως τώρα θα μπορέτ ςο διος προωπκά να τορήτ τη Μχα τη θα μου κα τηνΑγάθια λη την κατάταή μου λη την τρομρή μο θέη Θαπτ λη την αλήθια την Αγάθα μα τη θα μου θα τα πτμ τρπο έτι πως ς ξέρτ Δν μπορτ να φανταττ ποδυτχμένη ήμουνα χτς κα ήμρα το πρω γιατ δν ήξρα πώς

θα τους έγραφα τοτο το φοβρ γράμμα . γιατ το γράμμα μκανέναν τρπο δν μπορς να τα ιτορής λα αυτά Μα τώραθα μου ναι κολο να τα γράψω γατ θα τ και ις πέρακαι θα τους τα ξηγήτ Ω πο μα χαρομνη! Μα μονάχαγ αυτν τον λγο μαι χαρομνη πτέψτ μ. Φικά ς τ αναντικατάτατος γα μένα Τρέχω τώρα αμέως να γράψωτο γράμμα κατέληξ ξαφνικά κ έκαν μάλιτα ένα βήμα γα να βγ

απ' το δωμάτο Κι ο Αλα; Και η γνώμη του Αλξέ Φοντροβιτς πουτο πολ θέλατ ν ακοτ φώναξ η κυρα Χοχλάκοβα

Τα λγια της αντήχηαν κάπως θυμωμένα και φαρμακρά Δν το ξέχαα κοντοτάθηκ ξάφνου η Κατρνα βάνοβνα

Μα γατ φέρτ το χθρκά μαζ μου Κατρνα Οποβνα μια τέτοα τγμή; πρφρ μ πκρ κα φλογρ παράπονο Αυτπου πα το ξαναββαιώνω Η γνώμη του μου να απαρατητη κχι μονάχα αυτ χριάζομαι την απφαή του Αυτ που θα πνο κα θα γνι Νά ώς ποιο ημο έχω ανάγκη τα λγα αςΑλξέ Φοντροβιτς Μα τ έχτ

οτέ μου δν το κέφτηκα δν το χωράι ο νους μου αυτξφών άξαφνα ο Αλια μ πκρα




Α Ε Φ Α Α Α Ζ

Τ λοπν Αυτ πά στη Μσχα κ σ φωνάξα πω σ χαρο

μνη πηδ ο φωνάξατ Κα σρα αρχσατ αμέσω να ξη γ πω δ χαρσ γ' αυτ μα πω απνανα λυπάσ που χάν έναν φλο μα κ αυ πηδ ο υποκρθήκα παζαθέαρο κωμωδα παζατ

Θέαρο; ώ; σημαν αυ; ξφώνσ η Κατρνα άνονα καάπληκτη κοκκνζονα κα σμγοντα α φρδα τη

Μα σο κ αν ον αών πω λυπάσ γατ χάντ έναν

φλο ου λέτ μω κααπρσωπο πω σ υυχσμένη που φ γ πρφρ ασθμανονα πα ο Αλσακαν δπλα σο ραπέζ κα δν έλγ να κάσ θέλ να πτ δν κααλαανω Μα οτ κ ο δο ξέρω γν κά ξαφνκ σάμπω

να φωστηκα αναπάνχα Ξέρω πω δν κάνω καλά που τα λέωμω παρ ' λα αυά θα α πω ξακολοθησ ο Αλσα μ την δαρμάμνη φωνή που κοαν κάθ σο Θέλω να πω οο ωσω σ να μην αγαπά καθλου ον αδρφ μου τον μήρσω ποτέ να μην ον αγαπήσατ Μα κ ο μήρ σω να μησα αγαπά καθλου κ αυτ ποέ ου μονάχα σα σέα Μα ην αλήθα δν ξέρω πώ ολμάω κα α λέω τώρα λα αυάμα κάποο πρέπ πέλου να π την αλήθα γα κανένα

δώ πέρα δ θέλ να π ην αλήθα οά αλήθα ξφώνσ η Καρνα άνονα κα η φωνήη χ κάποον υστρκ νο

ά ποα ψθρσ ο Αλσα σα να πηδοσ στο κν ωνάξτ τώρα τον μήρ γώ θα τον ρω κ α έρθ δώ κ ασα πάρ απ' ο χέρ Ύσρα α πάρ απ' ο χέρ τον άν κα νώσ α χέρα σα Γατ σ ασανζτ ον άν μνο καμνο γατ ον αγαπάτ Κα τον ασανζ γα πέζ ον αυ σα ν' αγαπήστ ον μήτρ μα αυ να έμα πασχζτ να πσ ον αυτ σα

Ο Αλσα άφησ αέλωη η φράση κα σώπασ λ σ . . . σ . . σ . νας μκρος πα α ος, να τ σ

φώναξ η Καρνα άνοναDigitized by 10uk1s, June 2009



5 . Τ Ο Ο Ι Η

Το ρω τη είχε χλωμιάει και τα χείλη τη είχαν αραμορφωθεί α θυμ Ο άν Φιοντροιτ έαλε ξαφνικά τα γέλιακαι ηκώθηκε α τη θέη του Κρατοε το καέλο του το χέρι

κανε λάθο, καλέ μου Αλια, είε και το ρω τουήρε μιαν έκφραη ου ώ τα τώρα δεν είχε δει οτέ του ο Αλια

Είχε μιαν έκφραη κάοια νεανική ειλικρίνεια κι εν δυνατο , αυγκράτητο υ κι ανειτήδευτου υναιθήματο

Η Κατερίνα άνονα οτέ δεν μ αγαοε Όλον τον καιρ το ξερε ω την αγαώ, αν και οτέ δεν τη εία λέξη για την

αγάη μου Το ξερε μα δε μ αγαούε Ούτε και φίλο τη ήμουνοτέ, οτε και για μια μέρα: αυτή η ερήφανη γυναίκα δεν είχε α νάγκη τη φιλία μου Με κρατοε κοντά τη για να εκδικείται τορω μου λε τι ροολέ ου τη εέαλε ο Ντιμήτρι, ροολέ ου αρχίανε α την ρώτη του κιλα υνάντηη Γιατίκαι η ρώτη ρώτη του υνάντηη έμεινε την καρδια τη αν μιαροολή Νά τι καρδιά έχει Όλον αυτν τον καιρ δεν έκανα τί οτα άλλο αρά να την ακοω να μου μιλάει για τον έρωτα ουνιώθει για κείνον Τώρα φεγω, μα ρέει να ξέρετε, Κατερίνα άνονα, ω ραγματικά μονάχα εκείνον αγαάτε κ ι ο ερι τερο α ροάλλει, το και ιο ολύ τον αγαάτε Αυτ είναιο αραγμ α Τον αγαάτε έτι ακριώ ω είναι, τον αγα άτε για τι ροολέ του Αν διορθωντανε, θα τον αρατοατε

αμέω και θα αατε εντελώ να τον αγαάτε Μα τον χρειάζετεγια να λέετε υνεχώ μροτά α τον ηρωιμ τη ιτή αφοίωή α και να τον κατηγορείτε για την αιτία του Κι λα αυ τά α την ερηφάνεια α Ω έχετε ταεινωθεί oΛU κι έχετεεξευτελιτεί μα λα αυτά γίνανε α ερηφάνεια Εγώ είμαι υ ερολικά νέο και α αγαοα υερολικά Το ξέρω ω αυτδε θα ρεε να α το ω, θα ταν ολ ιο αξιορεέ να α αφήω Δε θα ταν και το ρολητικ για α Μα τώρα φεύγωκαι άω μακριά και οτέ δεν θα ξαναγυρίω Για άντα φεγω Δε θέλω να μείνω μ έναν άνθρωο ου αράζει Αλλωτε, δενξέρω να μιλάω Τα εία λα ια Αντί, Κατερίνα άνονα Δενρέει να θυμώνετε μαζί μου, γιατί εγώ είμαι εκατ φορέ ιο τι μωρημένο α α Τιμωρημένο και μνο γιατί δε θα α ξαναδώ




Δ Λ Ο Ο

ποτέ πα Αντίο Δε θέλω να φίξω το χέρ ας Με βαανίζατε πο ΛU νεδητά το πο δεν μπορώ να ας γχωρέω ατ την ώ

ρα Αργτερα να μα τώρα χ δεν το θέλω το χέρ αςn nk n bh h n(Δ\ πζηώ χυρα ου το αρστώ σα) ,

πρθεε μ' ένα αρκατκ χαμγελο αποδείχνοντας τατχροναπως κ ατς μπορούε να δαβάζε κα να μαθαίνε απέξω τον Σί λερ πράγμα πο ώς τα ττε δε θα το πίτεε ο Αλα Βγκε απ'

το δωμάτο χωρίς καν ν' αποχαρετε την οκοδέπονα την ρία Χοχλάκοβα Ο Αλα έμξε τα χέρα το

βάν φώναξε αν να τα 'χε χαμένα Γύρε πίω βάν ! Όχ χ τώρα πα ποτέ δε θα γρίε ξεφώνε πάλ με πίκρα καγα λα ατά φταίω εγώ εγώ άρχα! Ο βάν μίληε με κακίαΔεν ταν ωτά ατά πο είπε κα δείχνανε κ ένα μίος ρέπε

να ' ρθε πάλ εδώ πέρα να γρίε να γρίε ξεφώνζε ο Αλααν μοπάλαβοςΗ Κατερίνα βάνοβνα έφγε ξαφνκά κα πγε το άλλο δωμάτο Καθλο δε φταίτε εεί φερθκατε πέροχα αν άγγελος

φερθκατ ψθύρε γργορα κα μ ενθοαμ τον Αλα η κρίΧοχλάκοβα Θα κάνω τ μπορώ γα να μη φύγε ο βάν Φοντροβτς

Το πρωπ της έλαμπε απ χαρά προς μεγάλη θλίψη το Αλα Μα η Κατερίνα βάνοβνα γύρε αμέως Κρατούε τα χέρα της δο χαρτονομίματα των εατ ροβλίων

Θέλω να ας παρακαλέω να μο κάνετε μα μεγάλη χάρηΑλεξέ Φοντροβτς άρχε γρίζοντας κατθείαν τον Αλα μεμα φων φανομενκά ρεμη κ άχρωμη λες κα αλθεα δενείχε μβεί τίποτα πρν απ λίγο δώ κα μα βδομάδα ναμα βδομάδα νομίζω ο Ντμτρ Φοντροβτς φέρθηκε πολύ απερίκεπτα έκανε μα πράξη άδκη αποτρπαη Υπάρχε εδώ πέ ρα ένα κακφημο μρος μα ταβέρνα κεί νάντηε εκείνον τοναπτρατο λοχαγ πο ο πατέρας ας τον χρημοποούε γα κάτδολεές Ο Ντμτρ Φοντροβτς θύμωε γα κάποο λγο μ' α·τν το λοχαγ τον άρπαξε απ' τα γνα κα μπροτά ' λο τον




6 Ν ΟΣ Ο Ε Σ

κόσμο τον έσυρε ξω στο δρόμο σ αυτή την ταπενωτκή κατάστα ση κα κε εξακοουθοσε να τον σέρνε κα ένε πω ένα παδί ο

γο αυτο του οχαγο που είνα μαθητή παδάκ ακόμα βέ ποντά το αυτό έτρεχε δίπα του κ έκαγε γοερά κα παρακαοσεν αφήσουν τον πατέρα του παρακαοσε τον κάθε δαβάτη να υερασπίσε τον πατέρα του μα όο γεοσανε μαζί του Με συγχωρείτε Αεξέ Φοντόροβτ όμω δεν μπορώ να μην αγαναχτήσωόταν θυμηθώ αυτό το αδάντροπο φέρσμό του ένα φέρσμο πουμονάχα από έναν Ντμήτρ Καραμάζοβ μπορεί να το περμένε κα

νεί κ αυτό πάνω στην οργή του κα στα πάθη του Οτε κανα το δηγηθώ δεν μορώ δεν είμα σε θέση άνω τα όγα μου Ζήτησα ηροφορίε γ ' αυτόν τον δυστυχσμένο κ έμαθα πω είναπο φτωχό. Το επίθετό του είνα νεγκρόβ κανε κάποο παράπτωμα στην υπρεσία του κα τον καθαρέσανε δεν ξέρω πώ γίνανε όα αυτά κα τώρα αυτό κα η οκογένεά του με ταδυστυχσμένα άρρωστα παδά του κα τη γυναίκα του που άκουσαπω είνα τρεή πενάε κυροεκτκά Ζε ποά χρόνα πα σ αυ τή την οτεία κάνε κάποα δουεά κάπου ήτανε γραφά ματώρα δεν τον πηρώνουν κέφτηκα εσά θέω να πω ω δενξέρω τα μπερδεω ήθεα με μα έξη να σα παρακαέσω ΑεξέΦοντόροβτ καέ μου Αεξέ Φοντόροβτ να πάτε σπίτ τουνα βρείτε κάποα πρόφαση να άτε σπίτ του δηαδή σ αυτο του

οχαγο ω Θεέ μου πώ τα μπερδεω κα με τακτ με προσοχή ακρβώ όπω εσεί μονάχα ξέρετε να τα καταφέρνετε (ο Αόσα ξαφνκά κοκκίνσε) να μπορέσετε να του δώσετε αυτή τηνενίσχυση νά υτά τα δακόσα ροβα ίγουρα θα τα δεχτεί δηαδή πρέπε να τον πείσετε να τα δεχτεί α μα γα σταθείτεημεώστε πω αυτό δεν είνα μα δωροδοκία γα να μην κάνε τηνκαταγγεία γατί νομίζω πω είχε σκοπό να κάνε μήνυση γίνετα μονάχα από συμπάθεα γίνετα γατί θέω να τον βοηθήσωεγώ εγώ η αρραβωναστκά του Ντμήτρ Φοντόροβτ κ όχ αυτό ο ίδο Με δυο όγα εσεί θα τα καταφέρετε θα πήγαναμονάχη μου μα εσεί θα τα καταφέρετε ο καΛUτερα από μέναΚάθετα στην οδό Οζερνάγα στο σπίτ τη αμίκοβα Γα όνμα του Θ εο κάντε μου αυτή τη χάρη Αεξέ Φοντόροβτ κάντε




Α Ε Λ Ο Α Ρ Α Μ Α Ο 1

την κα τώρα τώρα είμα κάπω κορασμένη Χαίρετε . Το γρσε τόσο γρήγορα κα ξαφνκά την πάτη κα μπήκε στο

άο δωμάτο πο ο Αόσα δεν πρόφτασε να πε έξη κ όμωήθεε κάτ να τη έεγε ήθεε να ζητήσε σγνώμη να πάρε όοτο φταίξμο πάνω το κάτ να εγε τεοσπάντων γατί ένωθε τό·σο ξέχεη την καρδά το κα δεν ήθεε με κανέναν τρόπο να φγεέτσ. Μα η κρία Χοχάκοβα τον πήρε απ το χέρ κα τον οδήγησεέξω το χωάκ τον σταμάτησε κα πά όπω κ όταν πρωτομπήκε

Είνα περήφανη παεε με τον εατό τη μα είνα καήπέροχη μεγαόψχη! αναφώνησε μσοψθρίζοντα η κρία Χοχάκοβα Ω, πόσο την αγαπώ δαίτερα ορσμένε στγμέ κα πό·σο χαίρομα κα πά! Καέ μο Αεξέ Φοντόροβτ δεν το ξέραεβέβαα μάθετε οπόν πω όε εμεί ( εγώ κα ο δο θείε τη όε σα έω κα η Lise ακόμα παρακαάμε κα προσεχόμαστενα τα χαάσε με τον αγαπητό σα Ντμήτρ Φοντόροβτ πο δενθέε να την ξέρε κα δεν την αγαπάε κα να πάρε τον βάν Φο ντόροβτ ατό το μορφωμένο κα άξο ατόν νέο πο την αγαπάεπερσσότερο από το καθετί στον κόσμο Οόκηρη σνωμοσία σκα·ρώσαμε εδώ πέρα κα ίσω ατό να να ο όγο πο κα γω εφεγω από τοτη την ποτεία

Όμω ατή έκαψε κα πά πά προσβήθηκε! ξεφώνσε

ο Αόσα Μην πστεετε στα δάκρα τη γναίκα Αεξέ Φοντόροβτ εγώ είμα πάντοτε ενάντα στ γναίκε σ ατέ τ περπτώσε κα πάντα ποστηρίζω το άντρε

Μαμά εσεί τον χαάτε κα ον καταστρέφετε ακοστηκεη επτή φωνή τη se πίσω από την πόρτα

Όχ εγώ φταίω γα όα εγώ είμα η ατία γα όα ατάτα τρομερά πράγματα! έεγε κα ξανάεγε απαρηγόρητο ο Αόσασε μαν έξαψη βασανστκή ντροπή κα πόφερε γα το φέρσμό τοσκέπαζε μάστα το πρόσωπό το με τα χέρα

Απεναντία . ε φερθήκατε σαν άγγεο να σαν άγγεοατό μπορώ να το ξαναέω χάδε φορέ

Μαμά γατί φέρθηκε σαν άγγεο ακοστηκε κα πά η φωDigitized by 10uk1s, June 2009



6 Ν Ο Ο Ι Ε Η

νούα τη Lise Mou ρθε ξαφνκά η σκέψη καθώ τα επα όα αuτά εξα

κοούθησε ο Αόσα σαν να μην άκοuσε τη ίζα ω αuτή αγαπάε τον άν κ έτσ είπα εκείνη την ανοησία κα τώρα τ θα γίνε Μα με ποον τ θα γίνε τ θα γίν Με ποον ξεφώνσε η

ise. Μαμά σίγοuρα θέετε να με σκοτώσετε α ρωτάω κα δεμοu απαντάτε.

Εκείνη τη στγμή μπήκε τρέχοντα η καμαρέρα. Η Κατερίνα άνονα είνα άσχημα καίε uστερκή κρί

ση χτuπέτα Τ είνα φώναξε η Lise με ταραγμένη τώρα φωνή Μαμάεγώ θα πάθω κρίση κ όχ αuτή

- Lise, γα όνομα τοu Θεού μη φωνάζε μη με σκοτώνε.Είσα ακόμα σε μαν ηκία ποu δεν επτρέπετα να τα ξέρε όαόσα ξέροuν ο μεγάο θα ρθω κα θα στα πω όα όσα είνα σωστόνα μάθε. Ω Θεέ μοu! Τρέχω τρέχω Υστερία αuτό είνα καόσημάδ Αεξέ Φοντόροτ αuτό είνα uπέροχο ποu τη ήρθε κρίση τσ χρεάζετα αuτέ τ περπτώσε είμα πάντα ενάνταστ γuναίκε ενάντα σ όε αuτέ τ uστερίε κα τα γuνακείαδάκρuα. Γούα τρέχα κα πε πω έφτασα Κα πω αν έφuγε έτσ ο άν Φοντόροτ γ' αuτό φταίε η ίδα Μα δε θα φύγε.Lise, γα όνομα τοu Θεού μη φωνάζε! Α να δεν φωνάζε εσύ

εγώ φωνάζω σuγχώρεσέ την τη μητέρα cou μα είμα ενθοuσασμέ νη ενθοuσασμένη ενθοuσασμένη Κα το προσέξατε Αεξέ Φο ντόροτ τ νεαρό ποu φάνταζε πρν από ίγο ο άν Φοντόροττη στγμή ποu έγανε Τα είπε όα κα γήκε! Τον νόμζα γα σο φό γα ακαδημακό κα ξαφνκά φέρθηκε με τόση νεανκή ορμή μετόση εκρίνεα κα απότητα κα ήταν όα τόσο όμορφα τόσο ό μορφα σαν να σασταν εσεί Ε ίπε κ εκείνο το γερμανκό στχά κ ακρώ σαν κα σα ήταν Όμω τώρα τρέχω τρέχω ΑεξέΦοντόροτ αστείτε να πάτε εκεί ποu σα έστεε κα γuρίστετο γρηγορότερο Lise, μήπω θέε τίποτα Γα όνομα τοu Θεούμην καθuστεήσε ούτε επτό τον Αεξέ Φοντόροτ θα ξανάρ θε αμέσω . .

Η κuρία οχάκοα έτρεξε επτέοu Ο Αόσα πρν φύγε




Δ Λ Ο Ι ΖΟ 6

θησε ν ανοίξει ην πόρα η Lse οέ ξεφώνισε η Lse. Τώρα πια με κανέναν ρόπο δε θα

ανοίξω Μ ιήσε μοu έσι έξω απ' ην πόρα. Για ποιο όγο μπή καε ση χορεία ων αγγέων Αuό μονάχα θω να μάθω. Για μια ρομερή ανοησία, Lse! αίρεε α απαγορεω να φγεε έσι ξεφώνισε η se Lse είμαι πΛU uπημένο Θα ξαναγuρίσω αμέσω όμω

είμαι πο πο uπημένοΚαι βγήκε ρέχονα από ο δωμάιο




ν

πργός σε ΦωχόσπιοΠ ΡΑΜΑΑ ένιωθε μεγάη θη τέτοια ο σάνια ε χε αισθανθε ώ τώρα_ Αναατετηε ι έανε μια γάφαΚαι σε τι όθεση ε ερωτιή

«Μα τι ατααβανω εγώ α ατά τι μορώ να ξέρω α α τά τα ράγματα » έεγε μέσα το για εατοστή φορά αι ονιζε. «Ωχ αν ήταν μονάχα η ντροή δε θα ταν τοτα η ντροήεναι μια τιμωρα ο μο αξζει μα το αό εναι ο τώρα το δ χω άο εξαιτα μο θα γνον ι άε δστχε Κι ο στάρετο μ έστειε για να το σμφιιώσω αι να το αθησuχάσωτσι σuμφιιώνOν»

Θμήθηε ξαφνιά ω εχε « ενώσει τα χέρια το» αι ξανάνιωσε μεγάη ντροή«Αν ι όα ατά τα ανα με ειιρνεια όμω αό δω αι μρο

ρέει να μαι ιο έξνο » έβγαε ξαφνιά το σuμέρασμα ι oτε αν χαμογέασε με την αόφασή το .

Η Κατερνα βάνοβνα τον εχε στεει στην οδό Οζερνάγια ιο αδερφό το Ντιμήτρι αθόταν εε οντά σ ένα στενό Ο Αιόσααοφάσισε να εράσει ρώτα α το στι το αν αι ροαισθανό ταν ω δεν θα τον ετχαινε οτεόταν ω σω ο αδερφότο να τον αόφεγε τώρα ετηδε όμω έρεε το δχω άονα τον βρε Και η ώρα ερνοσε η σέη για τον ετοιμοθάνατοστάρετ δεν τον άφηνε οτε στιγμή α την ώρα ο βγήε αό τομοναστήρι




66 Ν Ο Σ ΤΟ Ι Β Σ

Η παράκηση τη Κατερίνα βάνοβνα είχε κα κάτι πο\ τον κανε να ενδιαφερθεί πού: όταν το\ εγε γα κείνο το παιδάκ τομαθητή πο\ τρεχε δίπα στον πατέρα το\ τον οχαγό κι έκαγεγοερά ο Αιόσα και εκείνη ακόμα τη στγμή σκέφτηκε ξαφνκά πωίσω α\τό το παδί να ταν εκείνο το ίδιο πο\ το\ δάγκωσε το δάχτ\ο, όταν α\τό το ρωτούσε τ το\ χε κάνε ώρα ήταν σχεδόνβέβαιο γι α\τό, χωρί κ ο ίδο να ξέρε γατί ούτε ο σκέψετον απορροφήσανε κ αποφάσσε να μη σκέφτετα πα γα το «κακόπο\ χε κάνε, να μη βασανίζε τον εα\τό το\ με ύψε, μα να ενερ

γήσε κι ότ γίνε α γίνε Μ α\τή τη σκέψη πήρε θάρρο τρίβοντα στο στενό όπο\ καθόταν ο Ντμήτρ, έβγαε απ την τσέπη το\το φρατζοάκ πο\ είχε πάρε απ τον πατέρα το\ και το φαγε περπατώντα Α\τό το\ δωσε δ\νάμει

Ο Ντμήτρ δεν ήταν σπίτι Ο ν\κοκ\ραίο ένα γέρο μαραγκό ο γο το\ κα η γρά γ\ναίκα το\ τον κοιτάξανε μάστακάπω ύποπτα

Τρίτη μέρα είνα πο\ δεν κομάτα πια εδώ ίσω κα να φ\ γε απάντησε ο γέρο στι επίμονε ερωτήσει το\ Αόσα

Ο Αιόσα κατάαβε πω έε α\τό πο\ τον δατάξανε να πεΜετά ρώτησε

Μήπω είναι στο σπίτ τη Γκρούσενκα μήπω κρύβετα πά στο\ Θωμά (ο Αόσα επίτηδε έβαε μπροστά τούτε τ ε

κρίνεε) Όοι ο ν\κοκ\ραίοι τον κοίταξαν κάπω τρομαγμένα«α να πει πω τον αγαπάνε κα είνα με το μέρο \, σκέ

φτηκε ο Αιόσα «Α\τό είναι καό»έο, βρήκε στην οδό ζVάγα το σπίτ τη Καμίκοβα

να μσοσαραβαασμένο σπτάκ, πο\ είχε ε, στραβώσε, μ ε τραπαράθρα όα κ όα στο δρόμο, με βρώμικη α\ή, πο\ στη μέσητη στεκόταν μια μοναχκή αγεάδα Η είσοδο ήταν απ την α\ή Μπήκε στο δάδρομο Αρστερά έμενε η γρά νοκοκ\ρά με τη γερασμένη κόρη τη πο\ φαίνετα να ταν κα ο δ\ο το\ κο\φέ Ρώ τησε αρκετέ φορέ γα τον οχαγό κα τέο η μα από τ γ\ναίκεκατάαβε πω ζητάνε το\ νοικάρηδε κα το\ δεξε με το δάχτ\οστην άη μερά το\ δαδρόμο\ μια πόρτα πο\ οδηγούσε στο δωμά




Δ Ε Λ Ο Ρ Ζ Ο Β 67

το το οχαγο Η κατοκία το οχαγο αποείχτηκε πω ήτανiνα σκiτο ωμάτο Ο Αόσα iβαε κόα το xiP το στο σερi

νο πόμοο γα ν ανοίξε την πόρτα όταν ξάφνο η παράξενη σωπήπο βασίεε πίσω απ την πόρτα το κανε εντπωση Γατί ήξερεαπ τη ήγηση τη Κατερίνα βάνοβνα πω ο οχαγό είχε οκογiνεα

« Η θα κομοντα όο το ή μπορεί ν άκοσαν πω ήρθα καπερμiνονε ν ανοίξω Κατερα να χτπήσω πρώτα»

Κα χτπησε Η απάντηση ακοστηκε μα όχ αμiσω Ίσω

να πiρασαν κα iκα ετερόεπτα οο είνα εκεί φώναξε κάποο με φωνή νατή κ α γρεμiνη

Ο Αόσα άνοξε τότε την πόρτα κα πiρασε το κατώφ Bρ€θηκε σ iνα ωμάτο αρκετά ερχωρο παραγεμσμiνο όμω με αν θρώπο κα άφορα τσμπiκα Αρστερά ήταν μα μεγάηροσκη θερμάστρα. Απ τη θερμάστρα ώ τ αρστερό παράθρο εί χαν τεντώσε iνα σκονί όπο κρiμονταν άφορα κρiα Αρστερά κα εξά κοντά στο τοίχο βρίσκονταν ο κρεβάτασκεπασμiνα με πεχτi κοβiρτε άνω στο αρστερό πήρχε iνασωρό από τiσσερα μαξάρα πο τα είχανε βάε το να πάνω στάο iτσ πο το μεγατερο να να κάτω κα το μκρότερο πάνωΜα στο άο κρεβάτ στα εξά ξεχώρζε iνα μονάχα μκρό μαξ

άρ την μπροστνή γωνά ήταν τεντωμiνο iνα σκονί κ απάνωτο είχαν ρίξε iνα σεντόν πο χρησίμεε γα παραβάν ίσω απότοτο το παραβάν ακρνόταν iνα κρεβάτ πο το χαν φτάξε απόναν πάγκο κα μα καρiκα να φτηνό τετράγωνο τραπiζ κοντάστο μεσανό παράθρο Κα τα τρία παράθρα πο είχαν το καθiνατiσσερα τζάμα πρασνσμiνα απ' τη μοχα ήταν πο θαμπά κερμητκά κεσμiνα iτσ πο το ωμάτο ήταν μσοσκότενο κ οαiρα βαρ. άνω στο τραπiζ βρσκόταν iνα τηγάν με τα ποείμματα από αγά μάτα iνα αγκωμiνο κομμάτ ψωμί κ iνα μ κρό μποκά όπο είχε μείνε μό ίγο ρακί Κοντά στο αρστερόκρεβάτ καθότανε σε μα καρiκα μα γναίκα πο φανόταν σαν κρία Φοροσε τσίτνο φοστάν Το πρόσωπό τη ήταν πο αUνα το κίτρνο Τα βαθοωμiνα τη μάγοα iεχναν αμiσω πω




6 Ο Ο Γ Ε Β

ήταν άρρωστη. Μα περσσότερο απ όα έκανε εντπωση στον Αόσα το βέμμα τη κ\ρα ένα βέμμα εξαρετκά ερωτηματκό

κα τα\τόχρονα τρομερά ααζονκό Κ ώ τη στγμή πο\ μησεη α όη την ώρα πο\ ο Αόσα σ\ζητούσε με τον νοκοκύρη α\τή εξακοο\θούσε να κοτάζε το ο ααζονκά κ απορημένα μετα μεγάα τη καστανά μάτα πότε τον έναν κα πότε τον άονΔπα σ α\τή την κ\ρα κοντά στο αρστερό παράθ\ρο στεκόανμα νεαρή κοπέα με αρκετά άημο πρόσωπο με κοκκνωπά καραά μαά ντ\μένη φτωχκά μα πού καθαρά. Α\τή περεργά

στηκε με σχασά τον Αόσα Δεξά κοντά στο κρεβάτ καθότανακόμα ένα γ\νακεο πάσμα Ήταν ένα αξούπητο κορτσ κάπο\ εκοσ χρονώ με καμπούρα κα με παρά\τα πόα α\τό ο Αόσα το μαθε αργότερα Τα εκανκα τη βρσκονταν στη γωναανάμεσα στο κρεβάτ κα στον τοχο. Τα \πέροχα κ αγαθά μάτατη φτωχή κοπέα κοτάζανε ήρεμα κα \ποταχτκά τον Αόσατο τραπέζ καθόταν ένα κύρο κάπο\ σαρανταπέντε χρονώ κ α ποτέεωνε το φα το\ Μάον κοντό ξερακανό μ α\νατσμένοκορμ κοκκνομάη με κόκκνο αραό γενάκ πο\ έμοαζε κατα πηκτκά με ξέφτ (α\τή η σύγκρση κα ατερα η έξη «ξέφτ»πέρασαν την πρώτη κόα στγμή απ το μ\αό το\ Αόσα ατότο θ\μήθηκε αργότερα) . Ήταν φανερό πω α\τό ήταν πο\ χε φωνάξε : «οο ενα εκε » γατ άο άντρα εν \πήρχε στο ω

μάτο Μα όταν ο Αόσα μπήκε ε κα πετάχτηκε απ το σκαμνίόπο\ καθόταν κα σκο\πζοντα βαστκά το στόμα το\ με μα τρύπα πετσέτα έτρεξε προ το μέρο το\ Αόσα.

Ενα καόγερο πο\ ρθε να ζητήσε βοήθεα γα το μονα·στήρ Βρήκε σε ποον να ρθε επε στο μεταξύ \νατά η κοπέαπο\ στεκότανε στην αρστερή γωνα

Μα ο κύρο πο\ χε πησάσε τον Αόσα γύρσε ε\θύ πάνωστα τακούνα το\ προ το μέρο τη κ απάντησε με ταραγμένη κασθματκή φωνή:

Όχ α Βαρβάρα Νκοάγεβνα εν ενα α\τό ε μαντέ ψατε καά! Επτρέψτε να σα ρωτήσω κα γω με τη σερά μο\ επεκα ξαναγύρσε ξαφνκά στον Αόσα τ σα έκνε να επσκεφτετε α\τό το ταπενόν ενατημα




Δ Λ Ο Κ Ζ Ο 6

Ο Αλόσα ον κοαζε ποσεχκά ήαν η πώη φοά που βλεπε αυόν ον άνθωπο Εχε κά ο αγωνώε ο βασκό

ο εκνευσκό. Αν κ θα χε μόλ ώα καεβάσε καννα ποή εν ήαν μεθυσμνο. Το πόσωπό ου εχνε μεγάλο θάσοκα αυόχονα αυό ήαν παάξενο μα φανεή ελα. Φανόαν να να άνθωπο που χε υποαχε γα πολύ καό κα πουχε υποφε πολλά μα που ήαν κανό να πεαχε ξαφνκά κανα εξε ενα άξο να κάνε Ή ακόμα καλύεα μοαζε μεάνθωπο που πολύ θα ο θελε να σα χυπήσε μα που φοβάα

ομεά πω θα ον χυπήσεε κ εσε. α λόγα κα σον όνοη φωνή ου που ήαν ακεά απεασκή ακνόαν κάποοσακάκο χομο άλλοε μοχθηό κ άλλοε ελασμνο που ενκαάφενε να αηήσε ον όνο ου κα κάθε όσο κοβόαν. Τηνεώηση γα ο «απενόν εναημα» ην κανε μονα ολόκληο α μάα ου βγήκαν απ κόγχε ου κα πλησασε όσο ον Αλόσα που εκενο κανε μηχανκά να βήμα πσω . Τοοο κο φοοσε να σκοο πολ μμνο παλό μπαλωμνο καλγασμνο. Το πανελόν ου εχε χώμα υπεβολκά ανοχό οο που κανε πα εν ο φοάε από κάποο πολ λεπό καό φασμα. Τα παζάκα εχαν σαλακωθε όσο που ο πανελόνφανόαν κονό σ που ον εε σαν πα που μεγάλωσε καα οχα ου ου χονα μκά

Εγώ . . . εμα ο Αλεξ Κααμάζοβ πόφεε ο Αλόσα. α ανλαμβανόμεθα σα ανλαμβανόμεθα ον κοψε αμσω ο άλλο νονά ου να κααλάβε πω κα χω ην εξήγηση ξε ποο ενα . Κα γω ευπεθσαο λοχαγό νεγκόβωσόσο θα επεθμουν να γνωσω επακβώ σα παεκνησε

Μα απλώ πενοσα. Γ να πω ην αλήθεα ήθελα κάνα σα πω . . . Αν ββαα μου ο επψεε . . .

Αφο ενα σ οσε μα κακλα ευαεσηθεε να καθσεε.

Αυό ο λεγαν σ παλ κωμωε « ευαεσηθεε να καθσεε » κ ο λοχαγό με μα γήγοη κνηση άπαξε μα κακλα(μα φηνή ξλνη κακλα) κα ην βαλε ση μση σχεόν ουωμαου σα άπαξε μα άλλη παόμοα γα ον εαυό ου




Ο ΣΤΟ Γ Ε Β Σ

και κάθισε απναντι στον Αιόσα, πoΛU κοντά του τόσο που τα γνατά του σχεδόν ακουμποσανε

Νικοάι Ίιτ νεγκιριόβ, πρώην οχαγό του ρωσικο πεζικο, ταπεινωθεί μεν όγω των εαττωμάτων του, αά πάντωοχαγό KαΛUτερα θα ταν να εγα οχαγό ευπειθστατο κι ό χι νεγκιριόβ, γιατί μόνον από του δευτρου ημίσεω τη ζωή μυάρχισα να κοάω αυτό το ευπειθστατο στην κάθε φράση Αυτο ευπειθστατο αποκτάται εν ταπεινότητι.

αυτό χετε απόυτο δίκιο, είπε και χαμογασε ο Αιό

σα. Μονάχα θα θεα να ξρω: αν αποκτάται αυτόματα ή επίτηδε Μάρτυ μου ο Θεό, αυτομάτω. οτ δεν ομιοσα τσι,μια οόκηρη ζωή δεν το εγα και ξαφνικά να πρωί σηκώθηκαμε τοτο το ευπειθστατο ε και μου το επβαε κάποια ανωτραUναμι. Βπω πω σα ενδιαφρουν τα σγχρονα προβήματα μω και πάι σα ρωτώ πώ τσι και σα κίνησα την περιργειαΒπετε πω ζω υπό συνθήκα που αποκείουν την φιοξενία

Ήρθα . για εκείνην ακριβώ την υπόθεση . . Για εκείνην ακριβώ την υπόθεση τον κοψε ανυπόμονα ο ο

χαγό Για εκείνη τη συνάντησή σα με τον αδερφό μου, τον Ντιμή

τρι Φιοντόροβιτ, απάντησε κομπιάζοντα ο Αιόσα οια συνάντηση τε Μην είναι εκείνη η δια Για το ξφτι

δηαδή, για το ξφτι είπε κι ρριξε άξαφνα τόσο μπροστά το κορμίτου, που τοτη τη φορά τα γόνατά του χτπησαν πραγματικά ταγόνατα του Αιόσα

Τα χείια του σφίχτηκαν μ ναν ιδιαίτερο τρόπο, τόσο που γίνανε επτά σαν μια κωστή.

Τι ξφτι είναι αυτό μουρμορισε ο ΑιόσαΉρθε να σου κάνει παράπονα για μνα, μπαμπά! ακοστηκε

μια φωνή από το παραβάν τη γωνία, μια φωνή που ο Αιόσα τηγνώρισε αμσω. Εγώ του δάγκσα πριν, το πρωί, το δάχτυο!

Η κουρτίνα παραμρισε κι ο Αιόσα είδε τον εχθρό του εκεί στηγωνιά, κάτω απ τα εικονίσματα πάνω στον πάγκο όπου είχαν βάει κοντά και μια καρκα κι γινε τσι να κρεβατάκι Το παιδίήταν ξαπωμνο και το σκπαζε το πατουδάκι του κι να παιό πά




Δ Λ Ο Ι Ρ Μ Ο Β

πωμα. Φανόταν να 'να άωστο. Τα μάτα Ou καγαν�. γοu α θα 'χ� πu�τό. Τώα κoταζ� άφοα τον Αόσα. «Ε μα σπτ

μοu » σαν να ou '�γ�. «Τώα τποτα δ�ν μπo� να μοu κάν�» οο δάχτuο δάγκωσ� �π� ο οχαγό κα σηκώθηκ� απ'την καέκα. Το δκό σα δάχτuο δάγκωσ�

Να το δό μοu . Το πω έχν� πέτ� στα παδά κα ouχναν� κ αuτά Αuτο ήταν έξ κ αuτό μονάχο Τον πησασακ αuτ μοu ' κα μέν μα πέτα κα ύστ�α μα άη στοκ�φά Τον ώτησα «Τ ou 'κανα » Tότ� αuτό όμησ� ξαφνκάπάνω μοu κα μοu δάγκωσ� το δάχo oύτ� κα γω δ�ν ξέω γατ

Τώα αμέσω θα τον μαστγώσω Αuτή την δα στγμή Μα �γώ καθόοu δ�ν πααπονέμα σα το έω μονάχα Δ�ν

το θέω καθόοu να τον μαστγσ�τ� Νομζω μάστα πω �νακα άωστο . . .

Κα νομζατε πω στ' αήθ�α θα τον μαστγωνα ω θαπάσω τώα αμέσω �uπ�θέστατα τον Hoύσ�τσκα κα θα τον μα στγώσω �νώπόν σα πο πήη σα κανοποη Κα μήπω θαθέατ� να γν� αμέσω ατό πόφ�� ο οχαγό κα γύσ� ξαφν κά στον Αόσα μ� μα τέτοα κνηση � κα ήθ�� να oμήσ� πάνω ou uπάμα κύέ μοu γα το δαχτuάκ σα μα μήπω θαθέατε πν μαστγώσω τον Hoύσ�τσκα να κόψω τα τέσσεα δά

χτuά μοu τώα �νώπόν σα πο πήη κανοποησή σα Νά μ�τούτο το μαχα θα τα κόψω Κα νομζω πω τέσσ�α δάχτuαθα ήταν ακ�τά δα να κοέσοuν ν δψα τη �κδκήσ�ώ σα Δ�θα 'χ�τ� έαα την απατηση να κόψω κα το πέμπτο

ταμάτησ� ξαφνκά σαν να πνγόταν Ο κάθ� μu ou ποσώποuou παόταν ντωμένo Koταζ� ωστόσο πού ποκητκά

Mou φαν�τα πω τώα τα κατάαα όα απάντησ� ήσuχακα θμμένα ο Αόσα ποu �ξακοοuθούσ� να κάθ�τα Βέπω πωτο παδ σα �να καό παδ αγαπά� τον πατέα ou κ όμησ�πάνω μοu γατ ήμοuν ο αδεφό ε�νοu ποu σα πόσα� . Τώ α το κατααανω ξανάπ� σuογσμένο. Μα ο αδ�φό μοu μ�τανών� τώα γ' αuτό ποu έκαν� το ξέω αuτό κ αν μπoέσ�να ' θ� στο σπ σα ή ακόμα καύτ�α να σuναντηθ� μαζ σα




Ν ΟΣ ΤΟ Σ Κ Η

στο ο εκενο μρο, τότε θ σ ζητήσε μπροστά σ όλοu σuγνώμη ν το θελήσετε

Δηλή μο ξερζωσε το γενάκ κ τώρ ζητάε σuγνώμη Όλ κλά κ άγ, μο ωσε πλήρη κνοποηση τσ εν εν Ω όχ, πενντ, θ κάνε ό,τ θελήσετε, κ όπω το θε

λήσετε εσε! Δηλή ν πρκλούσ πεθσττ την εκλμπρότητά το

ν γοντσε μσ σε κενη την τβρν «ρωτεύοuσ» εντ όνομά τη ή στην πλτε, θ γονάτζε

Ν, θ γονάτζε Τώρ μο περάστε την κρά Με σuγκνήστε μχρ

κρύων κ μο περάστε την κρά κ νώθω βθύττ τημεγάλη γεννοuχ το\ ερφούλη σ Επτρτ μο όμω νσ σuστηθώ εuπεθσττ πλήρω: η οκογνεά μοu ο \ο μοκόρε, ο γο μοu ν πεθάνω ποο θ μενε τοu γπάε

Κ όσο ζω ποο άλλο θ μ γπήσε εμν τον νάξ εκτό πuτού Εν σοφ εποησεν ο Κύρο τον κόσμο, κόμ κ γ κάτνθρώποu σν κ μν Γτ πρπε ν uπάρχε κ κάποο πον μπορε ν γπήσε κάτ ττοοu νθρώποu σν κ μν

Αχ, σ uτό χετε πόλuτο κο, νφνησε ο Αλόσ Μ πάτε επτλοu τ κργκοζλκ Ήρθε εκε πρ

ν βλάκ κ εσε πάτε ν γνετε ρεζλ, ξεφώνσε νπάντεχ

η κοπλ πο βσκότν κοντά στο πράθuρο γuρζοντ στον πτ ρ τη το ησμνο κ γεμάτο περφρόνηση μούτρο τη ερμνετε λγάκ, ρβάρ Νκολάγεβν, επτρτε μο

ν τελώσ την κοuβντ, τη φώνξε με επτχτκό τόνο μ κοτώντ την εποκμστκά Εν, βλπετε, ο χρχτήρ τη τ τοο, γύρσε κ επε στον Αλόσ

Και τίοτα σ όλη τη φύσηα ευλΟΥήσει αuτός δε ήθελε»

Θ πρεπε ηλή ν τν στο θηλuκό ν εuλογήσε uτή ενήθελε Μ τώρ επτρτε μο\ ν σ σuστήσω ε\πεθττ κστη σύζuγό μοu ύ η Αρν ετρόβν, κuρ πράλuτη σρντ τρών ετών, μπορε ν περπτήσε μ πολύ λγο Δεν εν πό τζάκ




Δ Λ ΟΙ Ρ ΖΟ 3

Αρα ετρόβα μειδιστε ιδού ο Αεξι Φιοτόροβιτ Καραμά ζοβ ηκωθετε Αεξι Φιοτόροβιτ το πήρε απ το χρι και μεμια δύαμη ποu δε θα μπορούσε καε α περιμει απ αuτό τοτράβηξε προ τα πάω_ Κάετε τη ωριμα σα με μια κuρα πρπει α σηκωθετε. Δε εαι εκεο ο Καραμάζοβ μητερούα ποu . .χμ και τα οιπά μα ο αδερφό tou διαπρπω ει αρετά ταπειο φροσύη. Επιτρτε Αρα ετρόβα επιτρψτε μητερούα ε πιτρψτε α σα φιήσω το χρι

Και φησε το χρι τη uακα tou με σεβασμό και μάιστα

με τρuφερότητα. Η κοπα ποu ήτα κοτά στο παράθuρο ύρισεαααχτισμη τη πάτη σ ' αuτή τη σκηή το ααζοικά απορη μο πρόσωπο τη σuζύοu πήρε ξαφικά μια ασuήθιστα στορικήκφραση.

αρετε καθστε κύριε Τσερομάζοβ επε αuτή Καραμάζοβ μητερούα Καραμάζοβ (δε εμαστε δα από

τζάκι) ψιθύρισε και πάι. Ε α εαι Καραμάζοβ ή όπω αιώ θετε εώ πάτα

τοu εα Τσερομάζοβ . . Μα καθστε οιπό ιατ σα σήκωσεαuτό Εμαι ει κuρα παράu χω πόδια μα πρηστήκαε καιαε σα ασκιά και εώ αδuάτισα πού. ρώτα ήμοu τόσο παχιά μα τώρα ε και ια στκα .

Δε εμαε δα από τζάκι δε εμαστε από τζάκι εξήησεακόμα μια φορά ο οχαό. Μπαμπά αχ μπαμπά πρόφερε ξαφικά το κορτσι με τη

καμπούρα ποu ώ τα τώρα καθόταε στη καρκα τη και δε βαζε ξη.

Έκρuψε το πσωπό τη στο ματήι. αιάτσε σφετόισε η κοπα ποu ήτα κοτά στο παράθuρο.

Δ έρω βέβαα α αυή η αραφρά τυ όματς α υχαα ή έ συ·δητά α τ σραέα Ο ααώστης ας έχ υόΦη υ ως «Τσρμάβα «ς υ α βαμμές μ μαύρ Όμως δ α α «Καρα μάβ τύρα α = μαύρ τ.




74 O T O Γ B Σ

Τ έ ί άνοξ α χέρα η η μηρούα δίχνονα κό κα ρνάν σύννφα αν ράσο\ν α σύννφα

ξανά ο ίδο οί ρώα όαν ήμασαν σραωκοί μα έρχοναν ποοί έοο μο\σαφίρηδ Εγώ καέ μο\ κύ δν δίνωνάρα γα όα α\ά Όποο αγαπά κάποον α ον αγαπάχαά ο\ Έα ό η παπαδά κα μο\ έ ο ΑέξανροΑξάνρο έ \πέροχη Ψ\χή μα η Νασάσα έ ρόνα ίνα απόρασμα η Κόα Ε η έω κ γώ α\ό παίνα όπω ο πά όμω σύ ίσα ρωμάρα α σένα μο\ έ

θα ' να σ κάνο\ν δούα Αχ μαύρη η έω σύποον ήρθε δω χάμο\ να δασκαέψ Εγώ μο\ έ αφήνω ναμ σο δωμάο καθαρό αέρα κα σ\ αφήν να μ ρώμκο Ρώα η έω όο\ ο\ κ\ρίο\ αξωμακού αν έχω ή δν έχω καθαρόν αέρα Όμω ούη η κο\ένα όσο πού μο\ καρφώθηκ σο φά πο\ προά καθώ καθόμο\να δω πέρα όπωκα ώρα έπω να μπαίν ο σραηγό πο\ ήρθ δω πέρα ο άσχα Τ έ ο\ ίπα Εξοχόα πρέα άχα σ μα καθω·σπρέ κ\ρία ν αφήν να μ σο δωμάο αέρα ο\ δρόμο\ Ναμ' απανά θα ν' ανοίξ ο παράθ\ρο ή ην πόρα καούο μόνο κα μόνο γαί ο αέρα δω μέσα δν ίνα φρέσκο Έσέν όο ο\! Όμω ο\ έφαξ ο αέρα μο\ ; Ο θαμένορωμάν ακόμα ρόρα Εγώ ο\ έω δ ρωμίζω ον αέρα

σα μα θα άω ο καπέο μο\ κα θα φύγω αρούη ρσράκα μο\ μην ην μαών τ μάνα σα Νκοά παρούη μο\ μήπω άχα σ ύπησα Μα έναν μονάχα έχω κα γωον Ηούσσκα πο\ α απ' ο σχοό κα μ αγαπά μο\ 'φ ένα μήο \γχωρέσ παρούηδ σ\γχωρέσ πρσράκα μο\ ην γκαρδακή σα μάνα σ\χωρέσ μ κα ίοομόναχη πο\ σχαθήκα ον αέρα μο\

Κα η φωχή ή μάνα ξαφνκά ξέσπασ σ \γμού Τα δάκρα έχαν ποάμ Ο οχαγό έξ κονά η

Μηρούα μηρούα καή μο\ φάν φάν! Δν ίσα μονάχη Όο σ' αγαπάν όο σ αύο\ν

Κ άρχσ πά να φά κα α δ\ο η χέρα κα να η χαδύαπαά σο πρόσωπο




Δ Λ Ο Ο 5

Αρπαξ ύσρα ην πσέα άρχισ να η σοuπζι α δάρuα ΤΟι Αλιόσα ΤΟι φάνη μάλισα πω αuό ο δο χ δα

ρύσι. οπόν α δα αούσα γύρσ άπω ρθισμένοπρο ο μέρο ΤΟι Αλόσα έδχν μ ο χέρι η «φωχή ρλή»

Βλέπω ι αούω, μοuρμούρισ ο Αλιόσα Μπαμπά, μπαμπά Δν πσύω να . αράα ον, μπαμπά φώναξ ξαφνιά ο αγοράι αναση

ώθηΚοαξ μ φλογρό βλέμμα ον παέρα οu Φάνοuν πέλοu α αραγοζιλια Φάνοuν ανόηα

αμώμαά σα ΠΟι δν ααλήγοuν ποέ σ ποα! φώναξ απ ηγωνιά η η Βαρβάρα Νιολάγβνα, ΠΟι χ θuμώσ πα νλώ,α χύπησ μάλισα ο πόδι η σο πάωμα.

ούη η φορά παραφέρσ μ όλο σα ο διο, Βαρβάρα

Νολάγβνα, αι θα σα ανοποιήσω ν μα. οιπόν, uπ θέσαα σα παρααλώ, βάλ ο απλάι σα, Αλξέ Φιονόρο βι, αι γω θα πάρω ο ασέο μο αι πάμ ρέπ να σα πωάι σποuδαο, μα έξω απ αuού οu οχοu. Αuή δώ η οπέ λα, πο άθα , ναι η όρη μοu, η Ννα Νιολάγβνα ξχασα να σα η σuσήσω , άγγλο νσαρωμένο . . . πο αέβησοu θνηού . . δν ξέρω αν ο ααλαβαν .

Κοα ον πώ ρέμ, λ ι έχ σπασμού, ξαολοuθούσνα λέ αγαναχισμένη η Βαρβάρα Ν ιολάγβνα

Κι αuή δώ, πο ώρα μόλ μο χuπά ο πόδι η αμ αποάλσ παλιάσο, ναι ι αuή άγγλο νσαρωμένο αμ ο διο η μ π όπω μ π. Ομω πάμ, Αλξέι Φιονόροβ, πρέπ να λιώνοuμ .

Κι αρπάζονα ον Αλόσα απ ο χέρι ον έβγαλ απ οδωμάιο




Ι

Κι σον Κθρό Αέρ

Ε Ο αέα ενα καθαό Μα στο μέαό μο ενα στ αήθεα νχτκά αό κάθε άοψη μάστα. Α οχωήσοuμεσά καέ μο κε. oΛU θα το θεα να σα κάνω να εν

δαφεθετε α το άτομό μοu. Μα ήθα στ σα ακβώ ατ έεε να σα μήσω α

μα σημαντκή uόθεση . αατήησε ο Αόσα. Δεν ξέω μονάχα ώ έε ν αχσω

Αuτό φηκε αό την τη στμή ω κάτ έχετε να μο

ετε . Αν δεν ήταν αuτό οτέ δε θα χ§σασταν να με δετε. Ή, μήω ήθατε τάχα μόνο κα μόνο να ααονεθετε α το αδ μω αuτό ενα αθανο Κα μα κα το 'φεε η κοuβέντα θα σαεξηήσω α το αδ εκε μέσα δεν μοοσα να σα τα εξηήσωόα μα τώα δω έα θα σα εάψω όη εκενη τη σκηνή έε οόν να ξέετε ω το ξέφ ήταν ο uκνό μό εδώ κα μαβδομάδα εννοώ το ενάκ μοu το ενάκ μο το εαν ξέφτ. Τα

μαθητοδα το σφστηκαν ώτα οόν με ταβάε τότε ο α δεφοη σα ο Ντμήτ Φοντόοβτ α το ενάκ μοu έτσστα καά καθομενα δημοησε σκάνδαο κα ω βέθηκ μο στά τοu μ' έβαε α την ταβένα στην ατεα κα εκενη ακβώ την ώα σχοοσαν τα αδά κα μαζ τοu ήταν κ ο Ηοσα.Μό με εδε ε αuτήν την κατάσταση όμησε άνω μοu «Μα




78 Ν Τ Τ Ε Β

μά φωνάζε μαμά » Μ αράζε α α ρούχα μ αγκαάζε θiε να με γώσε φωνάζε σον βρσή μο Αφήσε οναφήσε ον είνα ο μαμά μο ο μαμά σγχωρέσε ον »Έσ ακρβώ ο φώναξε σγχωρέσε ον» Τον άραξε κα εκείνον με α χεράκα ο κα φούσε ο χέρ ο ο χέρ εκείνο Θμάμα ο ροσωάκ ο εκείνη η σγμή δεν ξέχασα κ ούεθα ο ξεχάσω!

α ορκίζομα αναφώνησε ο Αόσα ω ο αδερφό μο θασα εκφράσε με ον ο εκρνή ρόο η μεαμiεά ο έσω

κ αν θα ρέε να γοναίσε μροσά σα σε κείνη ην ίδα α εία Θα ον αναγκάσω αώ δε θα μο είνα α αδερφό Αχά θα ε οόν ω όα αά βρίσκονα ακόμα εν σχε

δίω» Δεν είνα δκή ο όσχεση μα ροέρχεα α η δκ σγενναόφρονα κα φογερή καρδά Αό κε έρεε να χαε αρχίσε Εν οαύη ερώσε εuσεβάσω ερέψαέ μο να σμηρώσω α όσα ερ οκή αρεή κα εγενού μεγαοψχία οαδερφού σα έχω αναφέρε Όαν έαψε να με ραβάε α α γένα μ άφησε εύερο κα μο είε Είσα μο έε αξωμακόκα γω είμα αξωμακό αν μορεί να βρε έναν όη άν θρωο γα μάρρα να μο ον σείε θα σο δώσω κανοοίησκ α είσα ένα αχρείο!} Νά μο είε ραγμακά οκσμερφορά! Φύγαμε όε με ον Ηούσα μα σην ψχή ο α

δού έμενε γα άνα χαραγμένο αό ο οκογενεακό ίναξ Όχ δεν μορούμε α να κάνομε ο εγενεί Κρίναε κα μόνοώρα μό είχαε ην καοσύνη να εσκεφείε ο μέγαρό μοκα είδαε Τρε κρίε να κάθονα η μα χωρί όδα κα εσαεμένο ο ογκό η άη δεν μορεί να εραήσε κα είνα κακαμούρα η ρίη έχε α όδα η μα αραείνα έξνη φορα δε βέε ην ώρα να ξαναάε σην ερούοη γα να ανα

ζηήσε α δκαώμαα η γναίκα ε α όχθα ο Νέβα αον Ηούσα δε έω ίοα είνα μό εννά χρονώ οόν όανεθάνω γω θ αογίνε όο αό ο σούρμο Αό μονάχα σαρωάω. Κ αφού είνα έσ αν ον καέσω σε μονομαχία κ αν μεσκοώσε αό θα γίνε όε Τ θα γίνον όο ο όε Ακόμα χερόερα αν δεν με σκοώσε μα με σακαέψε μονάχα Δε θ




Α Δ Λ Φ Ο Α Ρ Α Μ Α Ο Β

μπορώ να δουεύω τ ο στόμα όμω θα μενε Ποο θα με τασεοπόν τότε εμνα κα ποο θα του τασε τότε όου του άουΉ μην τάχα θα στνω τον Ηούσα να ζητανεύε κάθε μέρα αντνα πηγανε σχοεο Νά τ σημανε οπόν γα μένα να τον καέσω σε μονομαχα. Μα ανόητο έξη κα τποτε άο

Θα σα ζητήσε συγνώμη θα πέσε στα πόδα σα στη μέσητη πατεα ξεφώνσε κα πά ο Αόσα κα τα μάτα του φογστηκαν.

Ήθεα να του κάνω μήνυση εξακοούθησε ο οχαγό μασα παρακαώ ευσεβάστω ανοξτε τον Κώδκά μα μήπω θα χωνα περμένω μεγάη κανοποηση γα την προσωπκή μου ταπενω ση απ τον υβρστή α τότε ξαφνκά με φωνάζε η Αγκραφένα Αεξάντροβνα κα μου έε «Ούτε να το σκφτεσα Αν τον πα στκαστήρο θα τ αποκαύψω όα κ όο ο κόσμο θα μάθε πωσε χτύπησε γα τ παανθρωπέ σου κα τότε σένα ενα που θα

κάσουν» . Όμω ο Θεό ξέρε τ παανθρωπά ήταν αυτή κα μετ δαταγέ τνο ενεργούσα σαν από πόν σ όη την υπόθεσηΜήπω τάχα δεν έδνε αυτή η δα κ ο Φοντόρ Παύοβ τ τ δαταγέ «Μα εκτό απ αυτό μου έε θα σε δώξω γα πάντα καδε θα βγάε πεντάρα από μένα από δω κα μπρο Θα το πω καστον έμπορά μου (έτσ τον έε τον γέρο ο έμπορά μου) κα θασε δώξε κ εκενο». οπόν σκφτομα κ εγώ Αν με δώξε κο έμπορα τ θα γνε τότε Πού θα δύναμα πέον να εξοκονομώχρήματα Γατ μονάχα αυτο ο δυο μου απέμεναν μα κ ο πατερούη σα ο Φόντορ Παύοβτ όχ μόνον έπαψε να μου έχε ε μπστοσύνη εξατα κάποα άη υποθέσεω μα θε κ ο δο έχων εξασφασε ορσμένα αποδεξε μου να με τραβήξε στα καστήρα Ύστερα απ όα αυτ κάθσα κ εγώ αυγά μου α

τώρα επτρΨτε μου να σα ρωτσω α δάγκωσε άσχημα το χέρο Ηούσα το σπτ δεν τόμησα να σα κάνω όγο μπροστά του

Να πού με πόνεσε ήταν πού ερεθσμένο Εκδκήθηπάνω μου γατ ήμουν Καραμάζοβ τώρα ενα φανερό Όμω ναβέπατε πώ πετροβοούσε του συμμαθητέ του κα πώ του ρίχνανε κ εκενο! Ενα πού πκνδυνο, μπορούν να τον σκοτώσουν




. Ν Ο Ο Β Η

ενα παδά ανόητα ρχνον την πτρα κα μπορε να το σπάσονκα το κεφά

Να κα τον πτχαν ήδη όχ στο κεφά μα στο στήθογο πο πάνω α την καρδά μεάνασε σε κενο το μρο ήρθεκ καγε αναστναζε κα νά τώρα αρρώστησε

ρετε όμω Ατό πρώτο ρχνετα σ όο το άοενα θμωμνο γ ατό πο γνε με σα νε πω να παδ τονΚρασότκν τον χτύπησε με ογά στο περό .

Το άκοσα κ ατό αήθεα ενα επκνδνο ο Κρασότκν

ενα σποδαο πάηο εδώ πρα μπορούμε να χομε κα τποτα φασαρε . Θα σα σuμβύεα εξακοούθησε με ζση ο Αόσα να μην

τον στεετε καθόο στο σχοεο γα κάμποσον καρό ώσπο ναησχάσε . κα να το περάσε ατή η οργή . . .

Οργή! Ακρβώ ατό ενα Οργή. Τούτο το μκρό πάσμακενε μσα το μεγάο θμό. ε δεν τα ξρετε όα. Επτρψτεμο να σα εξηγήσω εσεβάστω μερκά πράγματα. νβη τούτούστερα από εκενο το επεσόδο όο ο μαθητ άρχσαν να τον κοροδεύον κα να τον νε ξφτ Τα παδά το σχοεο ενα άκαρ δα πάσματα το καθνα χωρστά ενα άγγεο όμω σαν βρσκονταμαζ δατερα στο σχοεο πο φορ δε πούντα κανναν.Αρχσανε να τον κοροϊδεύον εθγη η περηφάνεα το Ηούσα να

σνηθσμνο αγόρ να αUναμο παδ θα χε ποκύψε θα ντρεπό τανε γα τον πατρα το κα όμω ατό ορθώθη μόνο ναντ όωνδα τον πατρα το κα την δκαοσύνη δα την αήθεα Δότ εκενο το οποον ησθάνθη όταν ησπάζετο τα χερα το αδερφού σακραγάζοντα «γχωρστε τον μπαμπάκα σγχωρστε τον μπαμπάκα» ατό μόνον ο Θεό κα γω το γνωρζομε τσ οπόντα παδά μα δηαδή όχ τα δκά σα μα τα δκά μα τα παδάτων καταφρονεμνων μα εuγενών ανθρώπων μαθανον την αήθεα απ τα εννά του χρόνα ού να το νώσον ατό ο πούσοΕκενο σ όη του τη ζωή δε θα δον ποτ τούτο το βάθο τωνπραγμάτων μα ο Ηούσα εκενη τη στγμή στην πατεα εκενηνακρβώ τη στγμή πο το φούσε τα χρα σuναβε όη την αήθεα Τούτη η αήθεα εσδσε ε την καρδάν το κα την σν




Α Ε Φ Ο Ι Α Α Μ Α Ζ ΟΒ 8 1

ρψε δα πανό είπε μ ε ζση κ εκό εαυού ο λοχαγό κα χύπησε με η δεξά ου γροθά ην αρσερή ου παλάμη σαν να θελε

να δείξε παρασακά πώ χύπησε ον Ηλούσα η «αλήθεα Εκείνη ην ίδα μρα είχε πυρεό όλη η νύχα παραμλούσε Όληεκείνη η μρα μλούσε λίγο μαζί μου όλο σώπανε μόνον που παραήρησα πώ με κοίαζε όλο με κοίαζε απ η γωνά ου κ όλοκα σρμωγνόαν πο κονά σο παράθυρο κ κανε άχα πω δά βαζε α μαθήμαα κ όμω βλεπα πω δεν ήαν α μαθήμαα πουον απασχολούσαν Την επομνη ήπα αρκεά δε θυμάμα καλά

καλά απ η θλίψη μου σαν αμαρωλό άνθρωπο που είμα Ημηερούλα άρχσε κ αυή να κλαίε η μηερούλα ην αγαπάωπολύ λοπόν κα γω καβασα μερκά ποηράκα ξόδεψα α ελευαία μου χρήμαα Μη με καακρίνεε καλ μου κύρε ση Ρωσία ο μεθυσμνο είνα ο καλύερο άνθρωπο. Ο πο καλοί μα άνθρωπο είνα μεθύσακε Έμενα λοπόν σο κρεβά κα ον ξ

χασα σχεδόν ον Ηλούσκα Κα εκείνη ην ίδα μρα άρχσαν απαλόπαδα να ον κοροδεύουν απ ο πρωί. « Ξφ ου φωνάζανε ον παρα σου ον αρπάξανε απ ο ξφ ου κα ον σύρανεξω απ ην αβρνα κα συ ρεχε δίπλα ου κα φώναζε να ονσυγχωρσουν Την ρίη μρα ήρθε απ ο σχολείο κα βλπω οπρόσωπό ου ανασαωμνο καάχλωμο . Τ χε; ου λω. ωπαίνε. Ββαα μσα σο δωμάο δεν μπορούσα να κουβενάσω μαζί

ου γαί αμσω θα μπαίνανε ση μση η μηερούλα κα ο κοπ λε ο κοπλε α ξραν όλα απ ην πρώη κόλα μρα Η Βαρβάρα Νκολάγεβνα άρχσε να γκρνάζε « Γελωοποοί παλάσο!Μήπω κάνεε κα ίποα η προκοπή Έσ είνα η λω Βαρβάρα Νκολάγεβνα μήπω μπορούμε να κάνουμε κα ίποα ηπροκοπή Έσ ξεμπρδεψα γα εκείνη η φορά Το λοπόν ο βρα δάκ πήρα ο παδί να κάνουμε ναν περίπαο Βγαίναμε κα πρναπ αυό ο περσακό κάθε βράδ κα παίρναμε αυόν ακρβώον δρόμο που πάμε ώρα απ ην εξώπορά μα ώ εκείνη εκείη μεγάλη κορώνα βλπεε; Εκείνη πουκοίεα ξεμοναχασμνηκονά σο φράχη εκεί που αρχίζουν α βοσκοόπα Ερημκό καπολύ όμορφο μρο ηγαίνουμε λοπόν με ον Ηλούσα ο χεράκου είνα με σο χρ μου σ γνόαν πάνοε επό είνα ο




2 . Ν Ο Ο Ι Β

χεράκ του επτοτσκα τα δάχτυά του κρα υποφέρε κ απ τοστήθ του το καημενο μου . «παμπά έε μπαμπά ! » «Τ εί

να » του έω. Βέπω τα ματάκα του ν αστράφτουν «Μπαμπάτ σου κανε τότε μπαμπά!»«Τ να γίνε Ηοσα» έω. «Μην τα ξαναφτάξε μαζί του

μπαμπά μην τα ξαναφτάξε. Τα παδά ένε πω σου δωσε έκαροβα γ αυτό » « Όχ του έω Ηοσα τώρα με κανένα τρόπο δε θα πάρω εφτά απ αυτόν» Αρχσε να τρέμε οόκηροάρπαξε το χέρ μου με τα δυο του χεράκα κα το φοσε «Μπα

μπά έε μπαμπά κάεσέ τον σε μονομαχία στο σχοείο με κο ροδεουν κα μου ένε πω είσα φοβ τσάρη κα δεν τον καεί σεμονομαχία κα πω θα πάρε δέκα ροβα απ αυτόν» . «ε μονομαχία Ηοσα εν μπορώ να τον καέσω» απαντάω εγώ κατου εκθέτω εν συομία όα εκείνα που είπα κα σε σα Τ άκουσεεκείνο κα μου έε «Μπαμπά μην τα ξαναφτάξε όμω μαζί του Θα μεγαώσω κα θα τον καέσω εγώ κα θα τον σκοτώσω μονά μου » Τα ματάκα του σπίθζαν κα καίγανε. οπόν είμα κοντά στ άα κα πατέρα έπρεπε βέβαα να του πω κα την αήθεαείνα αμαρτία του έω να σκοτώνε κανεί έστω κα σε μονομαχία «Μπαμπά έε μπαμπά θα τον ρίξω κάτω σαν μεγαώσωθα του πετάξω μακρά το σπαθί με το σπαθί μου θα ορμήσω πάνωτου θα τον ρίξω κάτω θα στρφογυρίσω από πάνω του το σπαθί

κα θα του πω Θα μποροσα τοτη κόα τη στγμή να σε σκο τώσω μα σε συγχωράω νά τ σου κάνω! » Βέπετε βέπετε καέμου κρε τ δεργασία συνετεέσθη εκείνε δυο μέρε στο μκρότου κεφαάκ μέρα νχτα τη σκεφτόταν τοτη την εκδίκηση με τοσπαθί κα τη νχτα γ αυτό θα παραμοσε Μονάχα που άρχσενα ρχετα απ το σχοείο πο δαρμένο αυτό το μαθα εδώ κατρε μέρε έχετε δίκο σ όσα είπατε Δε θα τον ξαναστείω σ αυτό το σχοείο. Μαθαίνω πω τα βαε μονάχο μ όη την τάξηκα του προκαε όου έχε εξαφθεί πο η καρδά του φέγετατρόμαξα τότε γ αυτόν ά κάναμε περίπατο «Μπαμπά ρωτάε μπαμπά αήθεα ένε πω ο ποσο είνα ο πο δυνατοί στκόσμο » «Να του έω Ηοσα δεν υπάρχε στον κόσμο υναττε απ τον ποσο» . «Μπαμπά έε θα πουτίσω θα γίνω α




Α Φ Ο ΑΡ Α Μ Α Ζ Ο Β

ξωματό κα θα του τσακίσω όου θα μου ώσ� παράσημο οΤσάρο θα γυρίσω κα τότ� κανένα � θα τμήσ� » Ύστερασώπασ� κ όταν ξαναμίησ� τα χ�ίη του τρέμαν� κα πά «Μπαμπά έ� τ κακά που �ίνα η ποτεία μα μπαμπά » «Να έωHύσ�τσκα �ν �ίνα κα πού καή η πτ�ία μα» «Μπαμπάνα πάμ� σ άη πτ�ία σ� μα καή έ� ποτεία όπου κανένα �ν ξέρ� τίποτα γα μα » «Θα πάμ� έω Ηούσα θα πάμεπ�ρίμ�ν� μονάχα να μαζέψω �φτά» άρηκα κ �γώ που μου νόταν ευκαρία να τον κάνω να ξ�χάσ� τ μαύρε σέ� του κ αρ

χίσαμ� να κάνυμ� όνερα μαζί «ω θα πάμε σ άη ποτείαθ αγοράσουμε αογάκ κό μα κ αμαξάκ Θα άουμε μέσα τημητερούα κα τ αερφούε θα τ τυίξουμε καά καά κ εμείθα περπατάμε ίπα ού κα πού θα σε άζω κα σένα επάνω μαεγώ θα περπατάω εκεί ίπα γατί πρέπε να το υπηθύμ� κα γάκ τ αογάκ μα εν πρέπε έαα όο να του φορτωθούμεέτσ οπόν θα ξνήσουμε » Ενθουσάστηκε μ αυτά κα το κυρότερο γατί θα χε κό του αογάκ κ αμαξάκ κα θα πηγαίνε όπου θέ� Είνα γνωστό πω γα το ρωσόπουο αυτό είνα ότ ποόμορφο μπορεί να αχταρήσε Φυαρούσαμε ποή ώρα όξα αχε ο Θεό σκέφτομα τον ασκέασα ησύχασε Αυτό έγν� πχτέ το ρά μα χτε το ρά αάξανε τα πράγματα Ξαναπήγεσ αυτό το σχοείο κα γύρσε σκυθρωπό πού σκυθρωπό Το ρά

τον πήρα απ το χέρ να κάνυμ� περίπατο σώπανε έξη εν έεγε Αρχσε τότ� να φυσάε ο ουρανό συννέφασε μύρσε φθνόπω ρο σουρούπωνε πα περπατάγαμε κα ο υο μα Είμαστεθμμένο «οπόν πώ θα ξνήσουμε» του έω με τη σκέψη ναξαναρχίσω τη χτεσνή κουέντα ωπαίνε Μονάχα που κατάαατα αχτυάκα του να τρέμουν με στο χέρ μου Ε σκέφτομα άσχημα πάμε κάτ κανούργο θα γνε Φτάσαμε όπω κα τώα

ίσαμε τούτη την πέτρα κάθσα εώ στην πέτρα χαρταετοί πανόνταν στον ουρανό ήταν καμά τρανταρά που θορυούσα κα κροτούσαν στον αέρα. Είνα έπετε η εποχή του τώρα «Νά έωΗούσα καρό είνα ν αμοήσουμε κα εμεί τον περσνό αετό μα Θα στον ορθώσω πού τον έχε κρυμμένο» ωπαίνε τ αγόμου κοτάε παράμερα έχε μσογυρσμένη την πάτη του σε μένα




Ν Ο Ο Ι Η

Τότε ξαφικά σφύιξε άεμο δuατό σηκώθηκε σκόη Έπεσεξάφο πάω μοu αγκάιασε με τα χεάκια το το αιμό μοu μ

έσφιξε. έετε τα παιδιά ότα εαι σιωπηά και πεήφαα κατάε για ποή ώα τα δάκuά τοu μα ότα ξεσπάσοu σα ταπιάσει μεγάη θψη τότε όχι μοάχα καε μα τα δάκuά τοuτέχοu ποτάμι Έτσι οιπό και τότε μο εξε όο το πόσωπομε τα ζεστά το δάκuα Έκαιγε μ ααφuητά σα α χε γηέτεμε με σφγγει πάω tO εγώ κάθομαι πάω στη πέτα «Μπαμπάκα ξεφωζει μπαμπάκα καέ μο μπαμπάκα πόσο σε ταπε

ωσε » Αχισα τότε κι εγώ τα κάματα καθόμαστε και καμε καιοι δuο μα «Μπαμπάκα έει μπαμπάκα μοu » «Ηιούσα το έωΗιούσετσκα » Καέα δε μα εδε τότε μοάχα ο Θεό μα εδεΊσω α μο το καταχωήσει στο δετο ποιότητο Αεξέι Φιο τόοιτ Μα όχι το παιδάκι μο εγώ δε θα το δεω για α ικαοποιηθετε εσε

Τέειωσε και πάι με εκεο το ύφο το το μοχθηό και παια τσστικο Μα ο Αιόσα έιωσε πω τώα πια το χει εμπιστοσύηκαι πω α ήτα άο στη θέση το τότε ο άθωπο αuτό δε θαοuέτιαζε» τσι και δε θα αποκάuπτε όα όσα αποκάuψε σαuτό τώα μόι Αuτό έδωσε θάο στο Αιόσα πο η ψuχή τοήτα γεμάτη δάκuα.

Αχ πόσο θα θεα α γοuμε φοι με τ αγοάκι σα αα

φώησε Α με οηθούσατε κι εσε . . ώ πώ μοuμούισε ο οχαγό Ομω τώα δε εαι αuτό πο θέω α σα πω εαι κάτι

άο ακούστε ακούστε εξακοούθησε α ααφωε φογεά ο Αιόσα Mou έχοu ααθέσει μια αποστοή: αuτό ο διο ο αδεφόμοu ο Ντιμήτι έχει ποσάει και τη μηστή tO μια εuγεέ στατη κοπέα πο σγοuα θα τη έχετε ακοuστά Έχω το δικαω μα α σα αποκαύψω τη ποσοή πο τη έγιε και μάιστα εμαιuποχεωμέο α σα το πω γιατ αuτή ότα έμαθε τη αδικα ποέγιε σε άο σα κι ότα πηοφοήθηκε για τη δύσκοη κατά σταση όπο ισκόσαστε μο δωσε τώα τη ετοή . . πι απόγη ώα α σα φέω τούτη τη εσχuση από μέο τη μαμοάχα από μέοu τη όχι απ το Ντιμήτι πο τη παάτησε




Α Ε Φ Ο Α Α Μ Α Ζ Ο Β 8

κα την δα κ οτε από μένα απ τον αδερφό του κ οτε απόκανέναν άον από κενη μονάχα από κενη α κετεε ναδεχτετε τη βοήθεά τη . σα έχε προσβάε κα κενην κα σαο δο ο άνθρωπο Κα σα θυμήθηκε μάστα την δα ακρβώστγμή που υπέστη κ αυτή την δα προσβοή ( δα σε σοβαρότηταεννοώ όπω κ εσε Ενα δηαδή μα αδερφή που έρχετα να βοηθήσε τον αδερφό τη . . . Αυτήν ακρβώ την εντοή μου δωσε νασα πεσω να δεχτετε τοτα τα δακόσα ροβα από μαν αδερφήσα που ξέρε πω έχετε ανάγκη Κανένα δε θα το μάθε κανένα

κουτσομποό δε θα γνε νά τα δακόσα ροα κα σα ορκζομα πρέπε να τα δεχτετε αώ . . αώ πρέπε όο να ναεχθρο σ αυτόν τον κόσμο Όμω υπάρχουν κα σε τοτη τη γηαδέρφα . . χετε ευγενκή υχή . . . πρέπε να το καταάβετε αυτόπρέπε

Κ ο Αόσα του άπωσε τα δυο κοαρστά κατοστάρκα Εκενη τη στγμή στέκονταν κα ο δυο δπα στη μεγάη πέτρα κοντά στο φράχτη. Οόγυρά του κανένα. α χαρτονομσματα φάνηκενα κάνανε στο οχαγό φοβερή εντπωση τνάχτηκε μα στην αρχήμόνο κα μόνο από την κατάπηξή του καθώ φανετα Κάτ παρό μοο δεν το χε καθόου φανταε κα δεν περ μενε μα τέτοα ση Μα τέτοα βοήθεα κα μάστα τόσο σημαντκή δεν την εχεδε οτε στον πνο του ήρε τα χαρτονομσματα κα σχεδόν ένα

επτό δεν μποροσε οτε ν απαντήσε το πρόσωπό του πήρε μανεντεώ κανοργα έκφραση Γα μένα γα μένα τόσα εφτά δακόσα ροβα Θ εέ μου

έσσερα χρόνα έχ να δω τόσα εφτά Θεέ μου Κα έε πω είνα αδερφή μου . . . αήθεα έτσ ενα Αήθεα;

α ορκζομα πω όα όσα σα επα ενα αήθεα φώναξεο Αόσα.

Ο οχαγό κοκκνησε Ακοστε όμω καέ μου ακοστε. Αν τα δεχτώ δε θα μα

τάχα παάνθρωπο τα δκά σα τα μάτα Αεξέ Φοντόροβτδε θα μα παάνθρωπο Όχ Αεξέ Φοντόροβτ ακοστε μεακοστε με έεγε όο κα πο βαστκά αγγζοντα κα με ταδυο του χέρα τον Αόσα. ώρα εσε προσπαθετε να με πεσετε




Φ . T O Σ T O l E B Σ K

να α δ�χώ γονα πω μου α σν� μα αδερφή» , όμω μσα σα δ� θα νώσ�� π�ρφρόνηση γα μνα αν α πάρω, �

Μα όχ, όχ α ορκίζομα σ ό, χω �ρό πω όχ Καπο δ� θα ο μάθ� καν�ί, μονάχα εμ�ί θα ο ξρoυμ� �γώ, εσ�ίκ ε�ίνη κ ακόμα μα κυρία πού καή η φίη

Καά η κυρία Ακούσε, A�ξ Φονόροβ, ακούσε μώρα ήρθ� η σγμή που πρπ� να μ ακoύσ�� γαί �σ�ί δ�ν μπορ�ί� να κααάβ�� μπoρ�ί να σημαίνουν ώρα γα μνα ούαα δακόσα ρούβα, �ξακooύθησ� ο δύσυχο κα ον παν� σγά

σγά μα περίεργη, άγρα, θα �γ� καν�ί, ξαρση� κα δ�ν ήξ�ρ� �γ�, μoύσ� πού γρήγορα κ ασθμαίνονα, σάμπω να φοβόαν πω δ�ν θα ον αφήσουν να α π� όα

Εκό που ούα α �φά θα αποχούσα ίμα, μα καμου α δίν� μα όσο αξοσβαση κα άγα αδ�ρφή» , ξρ�� άχαπω ώρα μπορώ να φρονίσω η μη�ρoύα κα η Νίνοσκα, ηνκόρη μου, ο μκρό καμπουρασμνο μα α�oύδ Ο γαρό ερσ�νσoύμπ� ήρθ� από καοσύνη ου κα ην �ξασ�, μαν oάκ�ρηώρα καν� Τίποα, � , δ�ν καααβαίνω, κ όμω ο αμακόνύδωρ που πουα �δώ σο φαρμακ�ίo (γρα� αυό η συναγή)σίγουρα θα ην ωφ�ήσ� » , μα κα ποδόουρα με κάποο φάρμακοη γρα� Το αμακό οπόν ύδωρ χ� ράνα καπίκα κα θαπρπ� να π�ί κάπου σαράνα μπουκάα ήρα οπόν κα γω η

συναγή κα ην βαα σο ράφ κάω από α �κoνίσμαα, �κ�ί βρί σ�α κα ώρα α η Νίνοσκα �ίπ� να η κάνoυμ� μπάνασ� κάποα δάυσ, κά ζ�σά μπάνα δηαδή, κάθ� μρα πρωί καβράδ Το οπόν, πώ θα μπoρoύσαμ� να κάνουμε o� θ�ραπ�ί�ε�ί μσα σο δαμρσμά μα, χωρί υπηρρα χωρί καμά βοήθ�α , χωρί σκ�ύη κα ν�ρό Κ όμω η Νίνοσκα ην χ� πoίσ�οόκηρη ο ρ�υμασμό, αυό δ�ν σα ο �ίπα ώ α ώρα, νύ

χ� ή πoνά� όο ο δ�ξί η πευρό υπoφρ� κα ο πσεύ�ε άχα ούο ο ά�o σφί� α δόνα ου γα να μη μαανησυχήσ� , δε σ�νάζε γα να μη μα ξυπνήσ� Tρώμ� ό, ύχ� ό , βρ�θ�ί, όμω ε�ίνη παίρν� ο χ�ρόερo κομμά, να κομμάπου μονάχα σο σκυί θα καν� να ο π�άξε Δ�ν αξίζω σαννα �� , αυό ο κομμά, από σα ο σ�ρώ, σα �ίμα βάρο» . Αυ




Α Δ Ε Λ Φ Ο Α Ρ Α Μ Α Ζ Ο

ό λέι τ αλκό τη βλέμμα. ην πριποιόμαστ κ αuό η δ Δ ' ζ λ δ ' ζ ' ναι ο uνηρο ν τ α"ι ω ο α αuτα, ν τ α"ι ω, ιμαι μα ανα

ξια σακάισσα, άχρηστη» Κι όμω αξζ και παραξζ γα αuτήμα ημρ μ ην αλκή η ταπνοσνη κα μ η βοήθαποu τη δν ο Θό, γιατ χωρ αuτήν, χωρ τον δκό τη καλόλόγο, ο σπτι μα θα ταν κόλαση, ακόμα κα τη Βάρια, κ ενηη μαλάκωσ. Όμω δν πρέπι να κατακρν και η ΒαρβάραΝικολάγιβνα, κι αuή να ένα άλο, ένα άλο προσβλημένο. Μα ήρθ το καλοκαρ κα χ μαζ η δκάξ ροβλια, α

κέρδσ δνονα μαθήματα και α χ ση μπάνα γα τα έξοδα τηπσοφή, γα να γuρσε το πέμβρη, ώρα δηλαδή, σην τροπολη Και ε τη πήραμ τα λφτολα κα τα φάγαμ καιτώρα δν έχι μ τι να γuρσι, νά πω ναι . Μα κ οτ μπορενα γuρσ γατ δοuλε για μα σαν καργη, τη ζέΨαμ σηδοuλά σαν uποζγιο, γατ όλοu αuή μα φρονζε, μπαλών,πλέν, σκοuπζι, βάζι η μητρολα να πλαγάσι, κα η μη ρολα εναι γκρινάρα, κα η μητρολα να κλαψάρα, κα η μη ρολα ενα ρλή Ώστ λοιπόν τώρα μ αuά τα δακόσαροβλα μπορώ να πάρω μιαν uπηρέτρα, ο κααλαβαν αuό,Αλξέ Φονόροβ Μπορώ ν αρχσω η θραπα των αγαπημένων μοu, μπορώ να σλω τη σποuδάσρα στην ετοπολη, θαγοράσω βοδνό, θ α φάμ κάτ κανοργο Θέ μοu, μα αuτό εναι

όνΟ Αλιόσα ήταν ρομρά uχαριστημένο ποu τοu φρ τόση u·τuχα κα ποu αuό ο φτωχό η δέχηκ.

αθεε, Αλξέι Φιοντόροβι, σταθετ, αρπάχηκ ξαφνκά από να κανοργο όνειρο ο λοχαγό κ άρχισ να μιλάι βιαστκά και ξέφρνα. Μα το ξέρτ άχα πω ώρα σω θα μπορο σαμ σ αλήθια να πραγματοποήσοuμ τ όνιό μα μ τονΗλοσκα Θ αγοράσοuμ ένα αλογάκ κ ένα αμάξ, κα τ αλογά κ θα να μαρο, μ παρακάλσ το δχω άλλο να ναι μαρο,κα θα ξκνήσοuμ όπω τα λέγαμε προχτέ χω στην παρχαΚσκαγα έναν γνωστό δκηγόρο, παιδικό μοu φλο, κα μοu πένα έμπστο άνθρωπο πω, αν θα πάω ε, θα μοu δώσ άχαη θέση οu αλληλογράφοu σο γραφο οu πο ξέρ λοό μπο




88 Φ . Ν Τ Ο Τ Ο Ι Ε Η

ρεί κα σ αλήθεα να μου η δώσε Ε , ν α βαζα λοπόν η μηερούλα πάνω σ αμάξ, να βαζα κα η Νίνοσα, ον Ηλούσε

σκα θα ον βάλω να οδηγάε α εγώ με α πόδα από κονά καθα πρναμε ο δρόμο . . Θε μου, αν πάρω κ να ποσό που μου χρωσάνε εδώ πρα, που ο χω πα γα χαμνο , ίσω να φάσουν αλεφά κα γ αυό

Θα φάσουν, θα φάσουν αναφώνησε ο Αλόσα Η Καερί να βάνοβνα θα σα σείλε κ άλλα, όσα θλεε κα ξρεε;χω κα εγώ λεφά, πάρε όσα σα χρεάζονα, σαν να α παίρνεε

από αδρφό , σαν από φίλο αργόερα θα μου α επσΨεε . εθα πλουίσεε, θα πλουίσε Κα, ξέρεε, πο δε θα μπορούσαενα φανασείε ίποα καλύερο απ αυή η μεακόμση σ άλληεπαρχία Αυό θα να η σωηρία σα κα ο κυρόερο θα σωθείκα ο παδάκ σα κα μάλσα θα πρπε να βασείε, πρν ρθεο χεμώνα, πρν πάσουν α κρύα κα να μα γράψεε από κε καθα μείνουμε αδρφα Όχ αυό δεν είνα όνερο

Ο Αλόσα ήαν ομο να ον αγκαλάσε, όσο εuχαρσημνoήαν. Μα σαν ον κοίαξε, μενε ξαφνκά ακίνηο ο άλλο σεκό αν με ο λαμό ενωμνο, με α χείλη ενωμνα, με ο πρόσωποχλωμό κ αλλοπαρμνο, α χείλη ου σάλευαν, σαν να θελαν κάνα προφρουν Καννα ήχο δεν βγανε, όμω αυό εξακολουθούσε να κουνάε α χείλη ου σ που σε ρόμαζε

Τ χεε; είπε ο Αλόσα κ αναρίχασε Αλεξ Φόροβ . εγώ εσεί . . ραύλσε με φωνή πουκοβόαν ο λοχαγό, κοάζονα παράξενα, άγρα κα συλά ον Α λόσα, χονα ην κφραση ου ανθρώπου που αποφάσσε να ρχείσο κενό, δασλλονα α χείλη ου σαν σε χαμόγελο Εγώ . εσεί . Θλεε να σα δείξω ώρα να κόλπο, ε; ψθύρσε ξαφνκάγρήγορα κα σαθερά χωρί να κομπάζε πα

Τ κόλπο;σ να κολπάκ, εξακολουθούσε να ψθυρίζε ο λοχαγόΤο σόμα ου σράβωσε προ αρσερά, αρσερό μά μ

σόκλεσε κ αυό κοίαζε συνεχώ ον Αλόσα μ επμονή Μα χεε, κόλπο λε; φώναξε αυό ενελώ πα ρο

μαγμνο.Digitized by 10uk1s, June 2009



Α Φ Ο Α Α Μ Α Ο Β 89

Νά τι κόπο κοιτάτε τσριξε ξαφνικά ο οχαγό Κι αφο του 'δε ιξε τα δυο χαρτονομσματα που όη την ώρα

όσο κρατοσε η κουέντα τα αστοσε και τα δυο απ' τη γωνιά μετο μεγάο δάχτυο και το δεχτη του δεξιο χεριο τ άρπαξε ά ξαφνα με μανα τα τσαάκωσε και τα 'σφιξε στη γροθιά του

Το εδατε το εδατε τσριζε χωμό κι εκτό εαυτο καξάφνου σήκωσε τη γροθιά του και πέταξε με Uναμη τα δυο τσαακωμένα χαρτιά στην άμμο. Το εδατε τσριξε και πάι δεχνοντάτα με το δάχτυο Ε οιπόν νά .

Και σηκώνοντα το δεξ του πόδι άρχισε να τα ποδοπατάει μ'άγριο θυμό ξεφωνζοντα και αχανιάζοντα με το κάθε χτπηματου ποδιο

Νά τα εφτά σα Νά τα εφτά σα Νά τα εφτά σα Νάτα εφτά σα ξάφνου έκανε ένα πήδημα προ τα πσω κι όρθωσετο κορμ του μπροστά στον Αιόσα Όο του το φο εχε μιαν α

νεπωτη περηφάνεια έστε σ' εκενου που σα έστειαν πω το ξέφτι δεν πουάειτην τιμή του φώναξε απώνοντα τα χέρια του.

Ύστερα έστριψε γρήγορα κι άρχισε να τρέχει. Μα δεν έκανε o τε πέντε ήματα και γρισε και κονησε το χέρι του στον Αιόσαε γο ύστερα από άα πέντε ήματα γρισε για τεευταα φο

ρά Δεν εχε πια το κακό χαμόγεο στα χεη απεναντα έτρεμεοάκερο απ' τα δάκρια Με μια καψιάρικη φωνή κομπιάζοντακαι αχανιασμένο του φώναξε:

Και τι θα 'εγα οιπόν ( αγόρι μου αν έπαιρνα από σαεφτά για το ντρόπιασμά μα και έγοντά τα αυτά άρχισε να τρέ χει και τοτη τη φορά δεν ξαναγρισε.

Ο Αιόσα κοταζε το κατόπι του με μιαν ανεπωτη θψη. Ω

το καταάαινε πω ο άο ώ ν τεευταα στιγμή οτε κ ι ο διο τ ο ' ξερε πω θα τσαακώσει και θα πετάξει τα χαρτονομσματα Εκενο δε γρισε άο να κοιτάξει πσω του ο Αιόσα το ξερεπω τώρα πια δεν θα γυρσει Να τρέξει πσω του και να τον φωνά ξει δεν ήθεε ήξερε το γιατ. Όταν εκενο χάθηκε εντεώ ο Αιόσα σήκωσε τα δυο χαρτονομσματα Ήταν μονάχα πο




0 Φ Ν Ο Ο Ι Β

σαακωμένα κα παραχωμένα σην άμμο, μα δεν είχαν πάθε ίποα και μάισα ρίζανε σαν αινούργα όαν ο Αόσα α ξεδί

πωνε και α σαζε Ύσερα α βαε σην σέπη οu κα πήγεση Καερίνα βάνοβνα να η αναφέρε ην αποuχία η αποσοή οu.




ΒΒΛ

PRO Ι CONTRA

Ι

uνεννόηση

Π ΡΩ υποδέχτηκε κα πάλ τον Αλόσα η κυρία οχλάκοβα. Ήταν βαστκή. Είχε μβεί κάτ σημαντκό η κρίση υστερία τη Κατερίνα βάνοβνα τέλεωσε με λποθυμία,

6στερα τη ήρθε μα τρομερή, φοβερή αδυναμία, πλάγασε, γλάρωσε τα μάτα τη κ άρχσε να παραμλάε. Τώρα έχε πυρετό, στείλανε να φωνάξουν τον ερτσενστο6μπε, εδοποίησαν κα τ θείε

Ο θείε ήρθαν κόλα μα ο ερτσενστο6μπε δεν έχε φτάσε ακόμαΌλο είνα στο δωμάτό τη κα περμένουν Τ θα γίνε Έχε χάσε τ ασθήσε τη Κ αν είνα κανένα εγκεφαλκό πυρετό »

έγοντά τα αυτά η ρία οχλάκοβα φανότ σοβαρά τρομαγμένη Αυτό πα είνα σοβαρό, σοβαρό! » πρόσθετε σε κάθε λέξη, λεκ όλα όσα τη είχαν συμβεί πρωτ6τερα δεν ήταν σοβαρά Ο Αλόσαην άγε λυπημένο ρχσε να τη δηγείτα κα τ δκέ τουπρπέτεε, μα αυτή τον δέκοψε απ' τ πρώτε κόλα λέξε ήταν πολ6 βαστκ, τον παρακάλεσε να κάτσε στο δωμάτο τη eκ εκεί να την περμένε.

Η se αγαπητότατε Αλεξέ Φοντόροβτ, O ψθ6ρσε σχεδόν στ' αυτί, η Lse μ έκανε πολ6 ν' απορήσω μόλ πρν από λίγο,μα κα μ ευχαρίσησε, γ' αυτό κα εγώ τη τα σγχωρώ όλα Φα




9 Φ . Ν Ο Ο Ε Β Σ

νταστίτε : μόι φύγατ άρχισ ξαφνικά να iι ιικpινά πω μτανοί γιατί τάχα σα κορόιδΨ χτ και σήμρα Όμω α\τή δν

σα κορόιδ αστι\όταν μονάχα Μα τόσο σοβαρά μτανοούσέκαιγ σχδόν πο\ απόρησα οτέ ώ τα τώρα δν μτανοούσσοβαρά όταν μ κορόιδ\ ένα μονάχα έκαν πω τάχα \πάταιγια ότι ίχ γίνι. Και ξέρτ δν πρνάι στιγμή πο\ να μην μκοροδέΨει. Μα τώρα τα 'εγε σοβαρά όα άρχισαν να γίνονταισοβαρά Εκτιμάει εξατικά τη γνώμη σα Αέι Φιοντόροβιτκι αν μπορίτ μην κακoκαpδιστίτε μαζί τη και μην τη κρατάτε

κακία. Και εγώ η ίδια δν κάνω τίποτα άο παρά να παpαβiπωτα καμώματά τη γιατί είναι μια εξ\πνούα Το πιστύτε τάχαΜόι τώρα έγ πω σί ήσασταν ο φίο των παιδικών τη χρόνων «ο πιο σημαντικό φίο των παιδικών μο\ χρόνων φανταστίτε οιπόν ο πιο σημαντικό Κι γώ οιπόν τι ήμο\να άνωσ' α\τό έχι αισθήματα πού σοβαρά ακόμα και αναμνήσι ματο σπο\δαιότρο ίναι τούτ οι φράσι και οι κο\βέντ τ' αναπάντχα ογάκια πο\ στα ξφο\ρνίζι ί πο\ δν τα πριμένι ρινίγ μέρ όγο\ χάρη μο\ ίπ ια το πύκο όταν ήταν πού μικρή ίχαμ στον κήπο μα ένα πύκο δηαδή και τώρα θα \πάρχικί πέρα στη θση το\ ώστ δν ίναι ανάγκη να μιάω στον αόρι στο Τα πύκα δν ίναι άνθρωποι ζούν ποά χρόνια και δν γρνάν Αξέι Φιοντόροβιτ. «Μαμά μο\ iι θ\μάμαι ίνο το

πύκο σαν σ όνο * κάπω αιώ το ίπ δηδή γιατί α\τόίναι μπρδψοδο\ιά το πύκο ίναι ανόηη iξη Όμω μο\ ί π πάνω σ α\τό το θέμα τόσο πρωτότ\πα πράματα πο\ δν ανα αμβάνω καθόο\ να σα τα ξαναπώ Αωστ τα 'χω ξχάσιαίρτ οιπόν ίμαι πού σ\γκινημένη και φαίνται πω χάνω ταογικά μο\ Αχ Αξέι Φιοντόροβιτ δ\ο φορέ στη ζωή μο\ τρεάθηκα και μ γιατρέΨαν. ηγαίντ στη Lse Δώστ τη θάρρο. Εσί πάντα το καταφέρντε θα\μάσια α\τό. Lse, φώναξπησιάζοντα στην πόρτα σο\ 'φα τον Αξέι Φιοντόροβιτ πο\

Εδώ ο σuγγραφέας κάνει ένα λγοπαίνι με τς λέες σόζνα (πεύκο) κα σζνα (σαν όνερ) . Αεάφρασο στα ελληνκά (Σ Μ )




Α Ε Φ Ο Ι Α Α Μ Α Ο Β

τον ραλε το oΛU ω ατ δεν εναι καθλο θωέ νο αεναντα άλιτα αορε ώ ρεε και φαντάτηκε τέ

τοιο ράα Μερι maman ελάτε έα Αλεξέι ΦιοντροιτΟ Αλια ήκε Η Lise φαινταν ταραγένη και ξαφνικά κα

τακοκκνιε γορα ντρεταν κι ω ανει άντα ε τέτοιεεριτάει άρχε να ιλάει γρήγορα γρήγορα για εντελώ άχε τα ράατα άω ατά ακριώ τα άχετα ήταν ο την ενδια φέρανε εκενη τη τιγή

Η αά ο εε Αλεξέι Φιοντροιτ λη την ιτορα γιατα διακια ρολια και ω θα ηγανατε ε κενον τον φτωχαξιωατικ και ο διηγήθηκε λη τη φριχτή ιτορα για το ώτον ροάλανε και ξέρετε αν και η αά διηγιέται έτι ο U κολα την καταανει λο ηδάει α' το 'να θέα το άλλο ω και άλι έκλαιγα ταν την άκογα ι έγινε λοιν Τα δώ

ατε ατά τα λεφτά Και ώ εναι τώρα εκενο οδτχιένο Το άχηο εναι ο δεν το τα 'δωα ατ εναι ια ολ

κληρη ιτορα αάντηε ο Αλια άω κι ατν να τον ααχολοε εριτερο α' λα το ω δε έδωε τα χρήατα

Κι ω η Lise, το 'δε oΛU καλά ω κι ατ δεν την κοιτάειτα άτια και ραθε να ιλάει για άχετα ράγατα Ο Αλια κάθιε κοντά τραέζι κι άρχιε να διηγιέται Μα α' τα ρώτα

κιλα λγια ξεθρρεε κι έκανε Lise να ενδιαφερθε Μιλοεκάτω α' την εδραη των δνατν γκινήεων και τη ρφατη ζωηρή εντωη και τα κατάφερε να διηγηθε καλά Και τηΜχα ακα ταν η Lise ήταν ικρή το άρεε να ηγανει τι τη και να τη διηγιέται για εκενα ο το νέαιναν ή για εκε να ο διάαζε ή για τα γεγοντα των αιδικών το χρνωνΜεικέ φορέ άλιτα ονειοολοανε και λάθανε ολάκερε ιτορε αζ ο οι εριτερε ήταν εθε κι ατεε

Τώρα άω να ' χανε εταφερθε ξαφνικά το αλιο ο χοτικο καιο εδώ και δο χρνια Η Lise εχε γκινηθεεξαιρετικά ' ατή τη διήγηη Ο Αλια τα κατάφερε να ζωγραφει ε φλογερ αθηα τη ορφή το «Ηλιοετκα» Όταν ιατέλειωε ' λε τι λετοέρειε τ κηνή ο εκενο ο δτχι




94 Φ . Ν Ο Ο Ι Β Σ

σμνο ποδοπαοσε α λεφά η ie σμξε α χρα κ αναφώνησε ασυγκράηη.

Ώσε δεν α δώσαε α λεφά ώσε ον αφήσαε να φύγεΘε μου πρεπε να ρξεε κα να ον προφάσεε . . .Όχ Lse καλύερα που δεν ρεξα είπε ο Αλόσα κα ση

κώθηκε κα βημάσε σκεφκό σο δωμάο ώ είνα καλύερα Γαί είνα καλύερα Τώρα δεν χο

ούε να κομμά ψωμί κα θα χαθούν Δεν θα χαθούν γαί παρ' όλα αυά θ αποχήσουν ούα

α δακόσα ρούβλα. Όπω κα να 'να αύρο θα α πάρε Αύροπα σίγουρα θα α πάρε πρόφασε ο Αλόσα καθώ κοβε βόλεσκεφκό Γαί πρπε να ξρεε Lse συνχσε σαμαώνα άξαφνα μπροσά η πω κανα ο ίδο να λάθο μα κα ο λάθοκαλύερα που γνε.

οο λάθο κα γαί είνα καλύερα;

Νά γαί. Αυό ο άνθρωπο είνα δελό κα μ' αδύναο χαρακήρα. Είνα πολύ βασανσμνο κα πολύ καλόκαρδο . Όλη ηνώρα ώρα νά σφομα : Γα ποο λόγο περάχηκε σ ξαφνκάκα ποδοπάησε α λεφά Γαί σα βεβαώνω πω ώ ην ελευ αία σγμή δεν ο 'ξερε πω θα α ποδοπαήσε Νομίζω λοππω ήαν πολλ ο αίε που ου κακοφάνηαν όλα αυά . . μα ούε μπορούσε γίνε δαφορεκά σην καάσαση που βρσκόαν

Κα πρώα πρώα περάχηκε γαί χάρηκε υπερβολκά κα δεν μοο κρυψε Αν χαρόανε μα όχ κα πάρα πολύ αν δεν ο δεχνεαν υποκρνόαν όπω κάνουν άλλο όαν παρνε α λεφά όεθα μπορούσε ακόμα να ο υποφρε κα να δεχεί Όμω αυό χάρηκε πολύ αληθνά α ούο ακρβώ είνα που ον πείραξε Αχi, αυό είνα ελκρ νή κ ανοχόκαρδο άνθρωπο μα σε οε περπώσε αυό ακρβώ είνα κακό! Όλη ην ώρα που μομλούσε η φωνή ου ήαν όσο αδύναη κα α λεγε όσο βασά όλο χαχανίζονα μ' να παράξενο γελάκ ή μάλλον κλαγε να σωσά κλαγε όσο ενθουσασμνο ήαν . . μου λεγε α γα όρε ου . . α γα ην θση που θα ου δώσουνε σε μαν άλλπολεία . Κα μόλ μου άνοξε ην καρδά ου νράπηε ξαφνγαί μου ην άνοξε απογυμνώθηε σ μπροσά μου Τ




Δ Λ Ο Ι Ρ Μ Ο 5

κρβώ κα μ' ανάθησε Κα ενα α' ου ο νροαο φω χο. Μα ο κυρόερο εράχηκε γα oΛU γρήγορα μ' έκανε

φο ου . ο γρήγορα με θεώρησε δκό ου άνθρωο Ενώ ρώ α αγρεuε μαζ μου ροσαθοσε να με φοβσε μό εδε α εφά άρχσε να μ' αγκαάζε. Γα μ αγκάαζε όο μ' άγγζεμε α χέρα ου. Η αενωση ου ένωσε θα 'αν σγουρα αυήη μορφή. Κα εκενην ακρβώ ν ώρα έκανα κα εγώ ένα oΛUσοβαρό άθο μου ήρθε να ου ω ξαφνκά ω αν α εφά δενου φάσουν γα να μεαφερθε σν άη οεα θα ου δώσω

όσα θέε Αυό οόν ον έκανε ν' αορήσε γα δηαδή ροθυ μοοήθηκα να ον βοηθήσω έρεε Lise ενα ανυόφορο γα έναν ροσβημένον άνθρωο όαν όο βαθον να ου κάνουν ον

Α Δ 'ευεργεη. . . υο ο χω ακουσε ο σαρε μου ο εγε . εν �ερωώ να ο εκφράσω μα ο εδα συχνά κ ο δο Μα κα εγώ οδο ακρβώ ασθάνομα σε έοε ερώσε Κα ο κυρόερο

ενα ου αν κα δεν ο ' ξερε ώ ν εευαα σγμή ω θα οδο αήσε α χαρονομσμαα όμω ο ροασθανόαν Αυό α ενα σγουρο Γ' αυό κόα ο ενθουσασμό ου ήαν όσο μεγάοΓα ο ροασθανόαν Κ όμω αν κ όα αυά ενα ο άσχημα ά καερα ου ήρθαν έσ. Νομζω μάσα ω οεκαν μοροσαν γνουν καUερα .

Γα γα δεν μοροσαν να γνουν καερα ξεφώνσε η

s κοάζονα με μεγάη αορα ον Αόσα Γα Ls αν δεν οδοαοσε μα έαρνε οα α εφάόαν θα γρζε σ ου ο ο σερα αό μαν ώρα θα 'βαζεα κάμαα γα ην αενωσή ου νά θα γνόαν ο δχω ά ο Θα 'βαζε α κάμαα κα σω να ερχόαν να με βρε μόχάραζε κα θα μου εοσε σω α χαρονομσμαα κα θα α οδοαοσε όω έκανε κα ρν αό γο. Μα ώρα έφυγε ρομεράερήφανο θραμβεονα αν κα ξέρε ω « καάσρεε ον εαυό ου » Θα ε οόν ω ώρα α ενα ο ευκοόερο ράμανα ον κάνουμε να άρε α δακόσα ροβα αρο κόα γααόδεε α ην μή ου οδοάησε α εφά . Δεν μοροσβέβαα να ξέρε όαν α οδοαοσε ω θα ξαναάω αρο ναου α δώσω . Κ ωσόσο α 'χε ρομερή ανάγκη αυά α χρήμα




6 Ν Ο Ο Β

α Αν κα ώρα ενα περήφανο σήμερα κόα θα σκέφεα πόσομεγάη βοήθεα έχασε Τη νχα θα σκέφεα ακόμα πο πoΛU θα

ο ε σον πνο οu κ αρο ο πρω θα να έομο σω να ρέξενα με βρε κα να μοu ζηήσε γνώμη. Κα όε ακρβώ θα πα ροuσασώ «Νά θα οu πω εστε περήφανο άνθρωπο απο εξαε μα ώρα πάρε α σuγχωρέσε μα » Τόε οπόν κα θαα πάρε!

Ο Αόσα πρόφερε με κάποα παραφορά ο « όε οπόν κα θαα πάρε» Η e χπησε πααμάκα

Αχ αuό ενα αήθεα αχ αuό ο καάαβα άξαφνα ποκαθαρά! Αχ Αόσα πώ α ξέρεε όα αuά Εσε όσο νέο κόμω ξέρεε κρβε η uχή Εγώ ποέ ε θα ο σκεφόμοuναuό .

Το σποuαόερο ενα ποu πρέπε να ον πεσοuμε πω αu ό ενα ενεώ σο με μα παρ όο ποu παρνε από μα χρή

μαα εξακοοuθοσε να έε μ έξαη ο Αόσα κ όχ μονάχα σομα κα uπέρερό μα πέρερό μα uπέροχα Αεξέ Φονόροβ μα σuνεχ

σε μα σuνεχστε Να ηαή εν κφράσηκα καά γα ανωερόηα . ό

μω αuό εν περάζε γα . . . Μ α να εν περάζε εν περάζε βέβαα! Μ ε σuγχωρεε

αγαπηέ μοu Αόσα . . έρεε εγώ ώ α ώρα σχεόν ε σα σε βόμοuνα . . ηαή σα σεβόμοuνα μα σα θεωροσα σο μοu μαώρα θα σα σέβομα γα ην ανωερόηά σα Μη θuμώνεεαγαπηέ μοu κα μη νομζεε πω κάνω «πεμα» πρόσθεσε αμέσω με κάποο πάθο. Εμα κωμκή κα μκρή όμω εσε εσε . . .ακοσε Αεξέ Φονόροβ μήπω άχα όο αuό ο σuογσμό μα ηαή ο κό σα . όχ καΛUερα να ον πομε κό

Ι μα . μηπω αχα εχε μεσα οu μα περφρονηση γ αuον γαον uσχσμέo . επεή ηαή ξεαχνζοuμε ώρα την uχή οuε κα ο κάνοuμε αφ uηο ε Επεή αποφασσαμε όσο σ γοuρα ώρα πω θα πάρε α εφτά ε

Όχ se εν uπάρχε περιφρόνηση απάνησε σαθερά ο Α όσα σάμπω να αν προεομασμο γα μα έοα ερώηση αuό




Λ Ο Ι Μ Ο 9

το σκέφτκα κ εώ καθώ εχόμον εδώ. Μα σκεφτετε το οπόντ πεφόνσ μποε πάχε εδώ στμή πο κ εμε εμαστε σαν κ ατόν, τ στμή πο όο ενα σαν κ ατόν Γατ κεμε τέτοο εμαστε, δεν εμαστε κατεο. Μα κ αν ακόμα θαήμασταν κατεο, πά θα μασταν σαν κ ατόν, αν βσκόμαστεσ θέσ το . . Δεν ξέω α σα, s μα νομζω πω εώ σε ποάζτήματα εμα μκόχο. Όμω ατό δεν ενα καθόο, απεναντα έχε πο ενκή χή . Όχ, s δεν πάχε εδώπέα καμά πεφόνσ ατόν έετε, s ο στάετ μα φο

ά εχε πε «Το ανθώπο πέπε να το φοντζε κανε σαννα 'ταν παδά κα μεκού μάστα σαν να ταν άωστο . . . Αχ, Αεξέ Φοντόοβτ, αχ, καέ μο, α αχσομε να

πεποόμαστε το ανθώπο σαν να να άωσο Α αχσομε, s· εώ εμα πόθμο, μονάχα πο εώ

ο δο δεν εμα εντεώ έτομο. Αοτε εμα πο ανπόμονο,κ άοτε πά μο επε δοατκόττα . . . Νά, εσε, εστε εντεώ δαφοετκή.

Αχ, δεν το πστεύω Αεξέ Φοντόοβτ, πόσο εμα tχσμέν

Εμα πο εuχαστμένο ποu μοu το έτε, s. Αεξέ Φοντόοβτ, εστε εκπκτκά καό, μονάχα πο

μεκέ φοέ νομζε κανε πω εστε σχοαστκό . . κ όμω κα

ονωζοντά σα βέπε κανε πω δεν εστε σχοαστκό. ανετε, κοτάξτε στν πότα, ανοξτε σά σά κα κοτάξτε μνκφακούε μτεούα, θύσε ξαφνκά is νεuκά καήοα

Ο Αόσα πήε, άνοξε τν πότα κα επε πω κανένα δεν puφακούε

σάε, Αεξέ Φοόοβτ, σνέχσε s κοκκνζοντα όο κα πεσσότεο, δώστε μο το χέ σα, έτσ. Ακούστε,πέπε να σα άνω μα σοβαή εξομοόσ το χτεσνό άμμα β ε σα το στε α στ αστεα μα στα σο αα

Κα σκέπασε με το χέ τα μάτα τ. Ήταν φανεό π ντεπόταν πού να κάνε αuτή τν εξομοόσ αφνκά άπαξε το χέ tou κα το φσε με ομή τε φοέ




98 . N TO T O E K

Αχ Lse αυό εναι υπέροχο αναφώνησε χαρούμενα ο Αιόσα_ Εγώ όμω ήμουν ενεώ έαιο πω σα σοαρά μου ο

γράψαε Για φανάσου ώσε έσι ε επε κι απομάκρυνε ξαφνικά οχέρι ου χωρ να ' αφήνει παρ' όα αυά απ' χέρι η κοκκινζονα ρομερά και γεώνα μ' ένα σύνομο ευυχισμένο γέιο Εγώ ου φησα ο χέρι κι αυό μου έει: «αυό εναι υπέροχο»

Όμω άδικα ου 'κανε επιπήξει Κι ο Αιόσα ήαν πού αραγμένο.

Θα 'θεα πάνα να σα αρέσω Lise όμω δεν ξέρω πώ ναο κααφέρω αυό μουρμούρισε αυό και κοκκνησε. Αιόσα καέ μου εσε ψυχρό και θρασύ Ακού εκε ! Με

διαέξαε για γυνακα σα και ησυχάσαε Και ήσασαν έαιο πωσα έγραψα σα σοαρά! Αυό πια εναι θράσο ναι αυό εναι!

Μα εναι κακό οιπόν που ήμουν έαιο επε ο Αιόσα καξάφνου γέασε

Αχ Αιόσα απενανα εναι ρομερά καό επε η Lse καιον κοαξε ρυφερά και ευυχισμένα

Ο Αιόσα σεκόαν με ο χέρι ου ακόμα μέσα σο δικό ηάφνου έσκυψε και η φησε σα σα χεη

Τι 'ναι αυό πάι! Τι πάθαε ξεφώνισε η LiseΟ Αιόσα α 'χασε οόεα

υγχωρέσε με αν δεν έκανα καά . . . σω φέρθηκα πούανόηα . Επαε πω εμαι ψυχρό οιπόν ι εγώ σα φησα . . Μονάχα που έπω πω έγινε πού ανόηα.

Η Lse γέασε κι έκρυψε ο πρόσωπό η σα χέρια. Και μ' αυό ο ένδυμα! η ξέφυγε ανάμεσα σα γέια αφνικά έπαψε να γεάει κι έγινε σοαρή σχε

δόν αυσηρή

Ομω Αιόσα δεν εναι καιρό ακόμα για φιιά πρέπει ναπεριμένουμε γ και οι δυο μα δεν ξέρουμε απ' αυέ ι δουειέ θα πρέπει πού καιρό ακόμα να πεμένoυμε συμπέρανε ξαφνικά. έσε μου καύερα για με παρνεε εμένα ην ανόηη ηνάρρωση εσε που εσασε όσο έξυπνο όσο σοχασικό όσπαραηρηικό Αχ Αιόσα εμαι ρομερά ευυχισμένη για καθόου δεν σα αξζω




Α Δ Λ Φ Ο Ι Κ Α Α Μ Α Ο 99

Αξζετε, Ls Τοτε τ μέρε θα φγω ορστκά από το μοναστήρ . Βγανοντα στον κόσμο πρέπε να παντρετώ, ατό το ξέ

ρω Έτσ μο επε κ εκενος οα καΛUτερη από σα θα πάρωοπόν . . . κα ποα άη εκτό από σα θα με πάρε Ατό το σκέ φτηκα καά. ρώτα πρώτα με ξέρετε απ τα παδκά μο χρόνακα στερα έχετε πάρα ποέ κανότητε πο εγώ δεν τ έχω . Ηψχή σα ενα πο πρόσχαρη απ τη δκή μο Εσε το κρότερο,εστε πο αθώα από μένα εγώ ποά, πάρα ποά έχω αξε πα . . .Αχ, δεν ξέρετε εσε. Κα εγώ Καραμάζοβ εμα Όσο γα το ότ

γεάτε κα αστεεεστε μαζ μο, δε με περάζε αντθετα, γεάτεκ ατό μ εχαρστε. . Όμω εσε γεάτε σαν ένα μκρό κορτσάκ, μα σκέφτεστε σαν ένα μάρτρα .

αν μάρτρα ώ ατό Να Li Νά, πρν από γο ρωτήσατε μην τάχα περφρο

νομε κάπω εκενο τον δστχσμένο γατ κάνομε την ανατοματη ψχή το . Ατή ενα μα ερώτηση μάρτρα . δεν μπορώ βέπετε να εκφραστώ καά όμω σ όποον έρχοντα τέτοε ερωτήσε, ατό σγορα ενα κανό να ποφέρε. Καθσμένη εδώ πέραστην ποθρόνα θα χετε βέβαα σκεφτε γα ποά πράγματα

Αόσα δώστε μο το χέρ σα, γατ μο το τραβάτε πρό φερε η Ls με μα φωνή αδνατσμένη κα σαν πόκωφη απ τηνετχα Ακοστε Αόσα τ θα φορέσετε όταν βγετε απ το μονα

στήρ Τ κοστομ θα βάετε Μη γεάτε, μη θμώνετε ατό ενα πο πο σημαντκό γα μένα. Γα το κοστομ, Lis δε σκέφτηκα ακόμα μα θα φορέσω

ό,τ θεετε εε. Θέω να χ�τε ένα σκορο μπε βεοδνο σακάκ, άσπρο

πκέ γέκο κα γκρζα ρεμπομπκα . . έστε μο το πστέψατεπρν από γο πω δεν σα αγαπώ όταν απαρνήθηκα το χτεσνό μογράμμα

Όχ, δεν το πστεψα Ω, εσατε αφόρητο αδόρθωτο Βέπετε το ξερα πω εσε . . όπω φανετα, μ αγαπάτε,

μα έκανα πω σα πστεω πω δε μ αγαπάτε γα να μη . σα φέρω σε Uσκoη θέση .




00 Φ Ν Ο ΤΟ Ι Κ

Τόσο το χ�ιρότ�po X�ιρότ�po μα και καΛUτ�pO απ' όα . Α ιόσα σα ααπάω τpoμ�ρά ριν έpθ�τε το πρω σκέφτηκα θα τουζητήσω το χτ�σινό ράμμα κι αν το βά�ι ήσυχα ήσυχα και μουτο δώσ�ι απ' αυτόν όα να τα π�ριμέν�ι τότε θα π�ι πω καθόου δ�ν μ ααπά�ι τποτα δ�ν αισθάν�ται ια μένα και �μαι μονάχα ένα ανόητο κι ανάξιο παιδ και τότε �ώ �μαι χαμένη Όμω�σ� αφήσατ� το ράμμα στο κ� κι αυτό μου δωσ� θάρρο Δν�ναι αήθ�ια πω τ' αφήσατε στο κ� ιατ πpoαισθανόσαστ� πωθα ζητήσω πσω το ράμμα Δ�ν το κάνατ� αυτό ια να μη μου το

δώσ�τ� τσι �ναι τσι δ�ν �ναι Αχ se καθόου δ�ν �ναι έτσι. Το ράμμα το χω και τώραμαζ μου και πριν το χα νά σ αυτή την τσέπη νάτο

Ο Αιόσα έβα� �ώντα το ράμμα και τη το 'δ�ιξ� κρατώντα το μακριά τη.

Ομω δ�ν θα σα το δώσω κοιτάξτε το μονάχα από κ� που�σαστ�

ώ Ώστ� πριν �πατε ψέματα �σαστ� καό�po και �πατε ψέματα

Ναι μάον �πα ψέματα �π� �ώντα ο Αιόσα. Για ναμη σα δώσω το ράμμα �πα ψέματα. Εναι κάτι πούτιμο ια μένα πpόσθ�σ� ξαφνικά μ� πάθο και πάι κoκκνισ� : ποτέ και σ� κανέναν δ� θα το δώσω!

Η se τον κoταξ� �νθoυσιασμένη Αιόσα άpχισ� και πάι να μιά�ι ρήορα κoιτάξτ στηνπόρτα μήπω κpυφακoύ�ι η μαμά

Καά se θα κοιτάξω μα δ�ν θα ταν τάχα καύτερα ναμην κοταζα � Γιατ να υπoπτευόσαστ� πω η μητέρα σα μπop�ίνα κάν�ι μια τέτοια μικpoπpέπ�ια

ώ μικpoπpέπ�ια Τι μικpoπpέπ�ια Εναι δικαωμά τη νακpυφακoύ�ι ια να μάθ�ι τι κάν�ι η κόρη τη κι όχι μικρoπpέπ�ιακόρωσ� η se Να �στ� βέβαιο A�ξέι Φιοντόροβιτ πω ότανκι �ώ θα νω μητέρα και θα χω μια κόρη στην ηικα μου τότ�το δχω άο θα κρυφακούω

Aήθ�ια se; Αυτό δ�ν �ναι καό. Αχ Θ�έ μου μα τι μικpoπρέπ�ια υπάpχ�ι �δώ πέρα Αν ή




Α Δ Λ Ο Ι Κ Α Α Μ Α Ο

αν καμά νηθμένη οένα πο ίνεα ' ένα κομκ αλνκ εώ κφάκοα, ε α θα 'αν μκοπέπεα Μα εδώ είνα

η κη η πο κλείηκε μ' ένα νέο ο δωμάο Ακούε, Αλα, πέπε να ξέεε πω κα α θα α παακολοθώ απ' ηνημέα πο θα πανεομε κα θ' ανοίω α άμμαά α κα θαα δαάζω λα α οεδοποώ

Να , έαα αν είνα έ αύλε ο Αλα: μονάχαπο α δεν είνα καλ

Ω πεφνηη Αλα, ααπηέ μο , α μη μαλώο

με απ' ην πώη φοά, καλύεα να α πω λη ν αλήθεα: καέαα είνα πολύ άπεπο να κφαούε κανεί κα φκά εώ έχωάδκο κ εεί έχεε δίκο, μω εώ πα ' λα αά θα κφακούω

Να κφαούε ε θα κααφέεε ίποα ν' ανακαλύεεενανίον μο, είπε ελώνα ο Αλα

Αλα, θα με πακούε μω έπε κ α να ο κανονίομε απ πν

Με μελη ποθμία, s μα χ α ποδαεα ζηήμαα ' αά, κ αν ακμα δεν μφωνείε μαζί μο, εώ θα κάνωο καθήκον μο

κα πέπε έπε λοπν να ξέεε πω εώ απενανία χ μονάχα είμα έομη να α πακούω α πο ημανκάζηήμαα, μα πάνα θα ποχωώ μποά η δκή α θέληη,

α α ' οκίζομα απ ώα, πάνα, α λη μο η ζωή, ξεφώνε φλοεά η s Κ α θα με κάνε εχμένη, xμένη Όμω δεν είνα α μονάχα α οκίζομα πω ποέ δενθα κφακούω, ούε μα φοά, ποέ, ούε ένα άμμα α δεν θαδαάω, αί εεί έχεε δίκο κ χ εώ Κ αν κα θα ο θελωομεά να φακoύω, α ο ξέω, μω εώ, πα' λα αά,δε θα ο κάνω αί εεί ο θεωείε αένεα Είαε ώα ανη Θεία μο νοα Ακούε, Αλεξέ Φονο, αί είαε ο μελαχολκ λε ούε μέε, κα χε κα ήμεαέω πω έχεε εναχώε, μα λέπω πω εκ απ' α έχεεκα μαν δαίεη θλίη, μκή ίω, ε

Να, s έχω κα μα μκή θλίη, είπε λπημένα ο Αλα Βλέπω π μ' ααπάε, μα κα ο μανέαε α




0 Φ . Ο Ο Γ Ε Β

Τ θλίψη ίνα αuτή λοπόν Γατί Μπορίτ να μο το πί τ πρόφρ μ δλή παράκληση η ie

Αργότρα θα σα το πω e . . . ύστρα ταράχτηκ ο Αλόσα. Τώρα ούτ κα θα μ καταλάτ ίσω Μα ίνα πθανόνούτ καν να τα καταφέρω να σα το πω

Εκτό απ αuτό σα ασανίζοuν ο αδρφοί σα ο πατέρα Να κα ο αδρφοί πρόφρ ο Αλόσα στοχαστκά Δν τον αγαπώ τον αδρφό σα τον αν Φοντόροτ Α

λόσα παρατήρησ ξαφνκά η ie

Ο Αλόσα σημίωσ αuτήν ν παρατήρηση μ κάποαν έκπληξη μα δν ίπ τίποτα πάνω σ αuτό Ο αδρφοί μο καταστρέφοuν τον αuτό τοu ξακολούθη

σ: κ ο πατέρα μο το ίδο Κα καταστρέφοuν κ άλλοu μαζί τοu Είνα η πρωτόγονη δύναμη των Καραμάζο όπω κφράστηκτ προάλλ ο πάτρ ασο πρωτόγονη τραχά κα ακατέργαστη Δν ξέρω καν αν κα το πνύμα το Θού πφέρτα πάνωαπ αuτή τη δύναμη έρω μονάχα πω κ γώ ο ίδο ίμα Καρα μάζο . . Είμα καλόγρο Είμα καλόγρο ie; Είπατ πρναπό λίγο πω ίμα καλόγρο

Να το ίπα. Κ όμω γώ στο Θό ακρώ ίσω κα να μην πστύω Δν πστύτ Τ να αuτά πο λέτ ίπ σγανά κα προ

σχτκά η eΜα ο Αλόσα δν απάντησ. Τούτα τ αναπάντχα λόγα τοίχαν κάτ το πολύ μuστηρακό κάτ το πολ uποκμνκό πο ίσω κ ο ίδ να μην το χ ξκαθαρσμένο μέσα τοu μα πο χωρίαμφολία τον ασάνζ

Κα νά πο τώρα ετό απ όλα τ άλλα φύγ ο φίλο μοο καλύτρο άνθρωπο το κόσμο αφήν τούτη τη γη. Αν ξέραταν ξέρατ e πόσο ίμα δεμένο μαζί τοu πόσο ίμα ψuχκάταuτσμένο μ αuτόν τον άνθρωπο Κα νά πο τώρα θα μίνω μό νο . . Θα ρθω κοντά σα e . Από δω κα πέρα θα μαστ μαζί .

Να μαζί μαζί Από δω κα πέρα πάντα μαζί θα μαστγα όλη μα τη ζωή Ακούστ φλίστ μ σα το πτρέπω

Ο Αλόσα τη φίλησDigitized by 10uk1s, June 2009



Α Δ ΕΛ Ο Ι Κ Α Α Μ ΑΖ Ο 0

Τώρα πηγανετε ο Χριστό μαζ σα! κι κανε πάνω το\ τοσημεο το\ στα\ρο ηγανετε το γρηγορότερο σ εκενον όσο ζε

ακόμα. Βλπω πω σα καθ\στρησα άσπλαχνα . ήμερα θα προσε\χηθώ και για εκενον και για σα. Αλιόσα θα γνο\με ε\τ\χι σμνοι! Θα γνο\με τ\χισμνoι θα γνο\με

Νομζω πω ναι sΒγανοντα απ το δωμάτιο τη Ls ο Αλιόσα δεν το βρήκε

σκόπιμο να περάσει απ τη κ\ρα Χοχλάκοβα και χωρ να τηχαιρετήσει ήταν τοιμο να βγε απ το σπτι. Όμω μόλι άνοιξε

την πόρτα και βήκε στη σκάλα βρθηκε μπροστά το\ η κ\ρα Χο χλάκοβα. Απ τι πρώτε τη λξει ο Αλιόσα κατάλαβε πω τονπερμενε επτηδε εκε πρα.

Αλεξι Φιοντόροβιτ α\τό εναι τρομερό. Α\τά εναι παιδιά στικα καμώματα. Όλα ανοησε εναι Ελπζω να μην αρχσετε ναελπζετε . . . Ανοησε ανοησε ανοησε! το\ επιτθηκε α\τή

Μονάχα μην το λτε σ α\τήν επε ο Αλιόσα γιατ θα τα ραχτ κι α\τό θα τη εναι τώρα βλαβερό.

ωστά το λτε Μήπω εννοετε πω κι εσε σ\μφωνοσατεμαζ τη μονάχα επειδή τη λ\πόσαστε και δε θλατε να τη θ\μώσετεμε αντιρρήσει

Ω όχι καθόλο\ μιλοσα εντελώ σοβαρά μαζ τη απά ντησε σταθερά ο Αλιόσα.

Εδώ εναι ανατο να \πάρξει σοβαρότητα Και πρώτα πρώ τα πρπει να ξρετε πω δε θα σα ξαναδεχτώ στο σπτι μο\ και δε τερο θα φγω και θα την πάρω μαζ μο\ .

Μα για ποιο λόγο επε ο Αλιόσα. Όλα α\τά θ αργήσο\νπολ ακόμα Ίσω θα χρειαστε να περιμνο\με ενάμιση χρόνο

Αχ Αλεξι ιοντόροβτ α\τό εναι αλήθεια φ\σικά μσασ ενάμιση χρό θα μαλώσετε και θα τα χαλάσετε χλι φορ μαζ τη. Όμω εγώ εμαι τόσο δ\στ\χισμνη! Μπορε ββαια όλαα\τά να ναι μικροπράματα όμω εμνα μ χο\ν αναστατώσει. Τώρα εγώ εμαι σαν τον Φάμο\σοβ στην τελεuταα σκηνή σει εστεο Τσάτσκη και εκενη η οφα Και φανταστετε εγώ ήρθα επτη δε στη σκάλα για να σα σ\ναντήσω Μα και κει το μοιραον σ\ ντελεται σ σκα Όλα τ άκοα μόλι κρατήθηκα. Νά λοιπόν




04 Φ Ο Ο Γ Ε Κ

η εξήηση όλη φιχτή νύχτα κ ι όλων των πόσφατων uσειών την κόη ο ωτα και στη μτα ο θάνατο Τώα το δεύ

τεο και το σποuδαιότεο: τι άμμα εναι αuτό ποu σα αψε,δεξτε το μοu τώα τώα αμσωΌχι δεν χειάζεται στε μοu πώ πάει η Κατενα ά

νονα αuτό χει μεάλη σημασα ια μνα. Εξακολοuθε να πααμιλάει δεν ξανάθε ακόμα στι αισθή

σει τη Οι θεε τη εναι εδώ πα και το μόνο ποu κάνοuν εναινα θηνολοάνε και να κοκοεύονται μποστά μοu κι ο Χετσενστούμπε ήθε και τόσο τόμαξε ποu δεν ήξεα τι να τοu κάνω και πώνα τον σώσω ήθελα μάλιστα να φωνάξω ιατό Τον πήανε μετ αμάξι μοu Και ξαφνικά σάμπω ια να σuμπληωθούν όλα αuτά χεστε και σει με το άμμα σα. Εναι αλήθεια πω όλα αu τά αναάλλονται ακόμα ια ενάμιση χόνο. Για όνομα τοu κάθεμεάλοu και ιεο ια όνομα τοu στάετ σα ποu πεθανει Αλεξι

Φιοντόοιτ δεξτε μοu αuτό το άμμα σε μνα τη μητα Ανθλετε κατεστε το στα χια σα, μονάχα να το διαάσωΌχι δεν θα σα το δεξω Κατενα Οσπονα κι αuτή ακό

μα να το επτεπε δε θα το δειχνα Θα θω αύιο και, αν θλετεθα κοuεντιάσοuμε μαζ ια πολλά πάματα μα τώα χαεε!

Κι ο Αλιόσα κατηκε τχοντα τη σκάλα και ήκε στο δόμο




11

Ο ερνικόβ ε Κιθάρ

Μ Ν κόλα Κά σκέφηκε ην ώα πο χαεούσε η s ούο με έχνασμα θα καάφενε να βεον αεφό ο Νμή πο ήαν φανεό πω κβόαν απ

αόν Ήαν ακεά αγά πα ε πάνω κά απόγεμα Όληο η ύπαξη ον αβούσε σο μονασή σον «μεγάλο» ο εομοθάναο όμω η ανάγκη να ε ον αεφό ο Νμή α καανίκησε όλα ο Αλόσα πεθόαν όλο κα πεσσόεο με ην κάθε ώαπο πενούσε πω θα γίνε κάποα αναπόεπη φοβεή καασο

φή . Τ καασοφή ήαν αή κα θα θελε να πε ούη η σγμή σον αεφό ο ίσω κα ο ίο να μην μποούσε α οκαθοίσε

«Α πεθάνε ο εuεγέη μο χωί εμένα. Τολάχσο ε θακαηγοώ ον εαό μο σ όλη μο η ζωή πω κά μποούσανα σώσω κα εν ο κανα πω κοίαξα κέ μο επθμίε άνονα έσ θα άνω σύμφωνα με ην ενολή ο »

Το σχέό ο ήαν να πάσε ον αεφό ο Νμή αναπά·νεχα. Να πάε ηλαή κα να πηήσε ο φάχη όπω χε ναμπε σον κήπο κα να κάσε σο πείπεο

«Αν εν είνα εκεί πέα σκεφόαν ο Αλόσα όε θα κφώχωί να πω ίποα ούε σο Θωμά ούε σ νοκοκέ κα θα κάσω να ον πεμένω ώ ο βά Αν πααφλά πω κα πώ




0 Φ . N O O Γ K

μήπω έθε η Γκοσενκα είνα πο πθανό να θε στο πείπτεο .

Γα να έμε ν αήθεα ο Αόσα δε σκέφτηκε κα πο καάτ επτομέεε του σχεδίου όμω αποφάσσε να το εφαμόσε έστω κ αν αναγκαζότανε να μην πάε καθόου στο μοναστή σήμεα

Όα γίνανε χωί κανένα απόοπτο πήδησε πάνω απ το φάχτη σχεδόν στο ίδο το χτεσνό μέο κα πήγε κυφά στο πείπτεο Δεν ήθεε να τον δε κανένα κα η νοκοκυ κ ο Θωμά (ανήταν εδώ μποεί να ήταν με το μέο του αδεφο του να υπάκου

αν στ δαταγέ του κα να μην άφηναν τον Αόσα να μπε στονκήπο ή να εδοποοσαν τον Ντμήτ έγκαα πω άχνουν να τονβοUνε. το πείπτεο δεν ήταν κανένα. Ο Αόσα κάθσε στη χτε σνή του θέση κα πείμενε Κοίταξε γω γω το πείπτεο Τουφάνηκε γα κάποο όγο πoΛU πο σααβαασμένο απ ότ ήτανχτε του φάνηκε πoΛU άσχημο τοτη τη φοά Η μέα ωστόσο ή

ταν το ίδο ηόουστη όπω κα χτε. το πάσνο ταπέζ είχεαποτυπωθεί ένα κκο απ' το χτεσνό ποτηάκ του κονάκ πουθα χε καθώ φαίνετα ξεχείσε Δάφοε κενέ κα άχηστε σκέε άχσαν να ου πενάνε από το κεφά όπω γίνετα πάντα τώε τη πηχτκή αναμονή όγου χάη γατί τώα που μπήκεεδώ μέσα κάθσε στην ίδα ακβώ θέση όπου καθόταν κα χτε καδεν κάθσε αο Τέο μεαγχόησε μεαγχόησε τομεά από

την ανήσυχη αναμονή του αγνώστου . Μα δεν είχε πεάσε οτε ένατέτατο από την ώα που ήθε κ ακοστηκε ξαφνκά από κάπου εκεί κοντά ένα ακόντο κθάα. Καθόταν ή κάθσε τώα μό κάποο σε είκοσ βήματα απόσταση όχ πο μακά κάπου μέσα στουθάμνου. Ο Αόσα θυμήθηκε πω φεγοντα χτε από τοπείπτεο είχε δε στ αστεά του κοντά στο φάχτη έναν πάσνο χαμηό πάγκο ανάμεσα στου θάμνου. Φαίνετα οπόν πω εκεί πέακαθίσανε τώα. οο οπόν Μα αντκή φωνή άχσε ξαφνκάνα ταγουδάε μ ένα γυκανάατο φατσέτο μα στοφή ακομπα νάοντα με την κθάα

Δύvαμη ακαταvκητημ δέvι στηv καή μου




Α Δ Λ Φ Ο Α Ρ Α Μ Α Ζ Ο

Κύε ελέέηονΑήν χα μένα!

Αήν χα μένα!Αήν χα μένα!

Ι Ο7

Η φωή σταμάτησε. Η φωή του τεόρου ήτα ακδκη κα τατσακσματά τη κ αυτά ακδα Μα άη φωή, γυακεα, α κοστηκε ξαφκά, χαδευτκή κα σα δεή, μα ωστόσο όο α κσμο.

Γατ δε μα ήρθατε τόσο καρό τώρα, άβε Φοτόροβτ,γατ δε μα καταδχεστε

Έτσ, απάτησε η ατρκή φωή ευγεκά μα σταθερά κ α ξόπρεπα. Ήτα φαερό πω ο άτρα δσποζε κα η γυακα ήταεκεη που πήγαε γυρεοτα

« άτρα θα α ο μερτακόβ » , σκφτηκε ο Αόσα «Του

άχστο απότ

φωή τσ φαετα .Η

γυακα θα α η κόρη τηδοκτήτρα τοτου του σπτο, αυτή που ήρθε από τη Μόσχα, πουφοράε φουστά με ουρά κα πηγαε στη Μάρθα γάτεβα α γυ

'Φ,ρε ε σουπα . . »

ατρεύω τρομερά του στχου ότα εία καά ταρασμο, συχσε η ακεα φωή Γατ δε συεχζετε;

Η φωή τραγοδησε πά

Τ να την χάνω την χοώνααν η χαλή μο είνα χαλά.Κύε ελέέηον!Αήν xα� μένα!Ατήν χα μένα!Ατήν χα μένα!

Τη προηγομεη φορά ήτα ακόμα κατερο, παρατήρησεη γυακεα φωή. Εχατε ραγουδήσε γα τη κορώα σα εαη ατρεμη μου καά» . Έτσ βγαε πο τρυφερά γουρα το ξεχάσατε σήμερα.

Ο στχο εα αοησα, επε κοφτά ο μερτακόβ .Digitized by 10uk1s, June 2009



08 Φ . ΤΟΟΓ

Αχ, χ, εγώ αγαώ O του στίχου Κ μω ο στίχο είνα ανητο ρα ώ ρα κεφτείτε το

κα μνη σα: οο μλάε με ρίμε σ αυτν τον κσμο Κ αν αρ χίζαμε να μλάμε λο μα με ρίμε, στω κα κατά δαταγήν τωνΑρχών, νομίζετε ω θα μορούσαμε να ούμε ολλ κουβντεΟ στίχο δεν είνα σοβαρή δουλεά, Μαρία Κοντράτεβνα

ώ τα καταφρατε να είστε τσο σοφ, ώ τα κατχετελα αυτά χαδευταν λο κα ερσστερο η γυνακεία φωνή

Θα μορούσα να κάνω ολύ ερσστερα κα να ξρω ολλά

άλλα ράγματα, αν ήταν άλλη η μοίρα μου α γεννησμού μου Θα καλούσα σε μοομαχία κα θα σκτωνα με στλ εκείνον ουθα τολμούσε να με βρίσε κα να με ε κάθαρμα εεδή χω γεννη θεί χωρί ατρα α τη μερντάστσαγα, αυτ μου το κοανάγα νε κα στη Μσχα κάθε ώρα κα στγμή Ο Γρηγρη Βασίλεβτείνα η ατία ου το 'μαθε αυτ λο ο κσμο . Ο Γρηγρη Βασίλεβτ με μμφετα γατί εαναστατώ ενάντα στη γννησή μου σύ, λε , τη σκσε την κολά Α λε ,τ θλε Όμω, μα τηναλήθεα, θα ροτμούσα να με σκοτώνανε ταν βρσκμουν ακμαστην κολά τη μάνα μου, αρά να 'ρθω στον κσμο γανε στηναγορά, κα η μητερούλα σα βάλθηκε να μου τα δηγηθεί, δείχνο ντα τσ ω δεν χε καθλου τακτ αάνω τη, ω η μητρα μουήταν κασδάρα κα ω είχε μό σο δυο ήχε κα τοσοδούτσκο

Γατί τοσοδούτσκο ταν θα μορούσε να το ε «κα κάτ», ωτο λε λο ο κσμο Ήθελε να το ε συγκνητκά, μα είνα χω ράτκο το δάκρυ ατ Είνα ασθήματα μουζίκου Κα σα ρωτάωΤ ασθήματα μορεί να χε να Ρώσο μουζίκο μροστά σ νανκαλλεργημνο άνθρωο Ο μουζίκο δεν είνα καν γα καννααληθν αίσθημα Α' τα αδκά μου χρνα, μλ άκουγα αττο «τοσοδούτσκο» μου ερχταν να σάσω το κεφάλ μου στον τοίχο Μσώ λη τη Ρωσία, Μαρία Κοντράτεβνα

Αν ήσασταν μω εύελ ή καννα μκρ, κομψ οuσά ρο, δε θα τα λγατε αuτά μα θα βγάζατε το σαθί σα κα θα υερασίζατε λη τη Ρωσία

Όχ μονάχα δε θλω να γίνω οuσάρο, Μαρία Κοντράτεβνα, μα αεναντία είμα ρ τη κατάργηση λων των φαντάρω




Α Δ Λ Ο Κ Α Α Μ Α Ο Β 09

Κ όταν θα ρθε ο εχθρό, ποο θα μα υπερασπστεί λοπόν Δε χρεάζετα να μα υπερασπστεί ο ώεκα έγνε η με

γάλη επρομή του αυτοκράτορα Ναπολέοντα του Γάλλου του πρώ του, του πατέρα του σημερνο, ενάντα στη Ρωσία κα θα ταν πΛUκαλά αν μα υποτάζανε τότε εκείνο ο Γάλλο: ένα έξυπνο έθνο θαχε υποτάξε ένα άλλο πολ ανόητο κα θα ενωνόταν μαζί του Κατώρα θα ταν εντελώ αλλώτκα τα πράγματα

Μα μήπω τάχα αυτοί ο ξένο είνα τόσο καλτερο απ τουκο μα Εγώ ε θ άλλαζα έν κό μα λεέντη οτε με τρε

νεαρο κ α ήτ ο πο Εγγλέζο, πρόφερε τρυφερά η Μαρία Κοντράτενα κα τα λόγα τη αυτά σίγουρα θα συνοεονταν με ταπο ηUπαθα λέμματα

Ο καθένα με τα γοστα του Μα κα εσεί είστε ένα φτυστό ξένο, σαν το πο γαλαζοαί

ματο ξένο σα λέπω Αυτό σα το λέω, αν κα ντρέπομα Αν θέλετε να μάθετε, μπορώ να σα πω πω στη αφθορά

κα εκείνο κα ο κοί μα είνα ίο Όλο κατεργαρέο είνα, μεμόνη τη αφορά πω εκεί πέρα φοράνε λουστρίνα κ ο κό μακατεργάρη ζε μέσα στη ρώμα του κα εν το ρίσκε καθόλου άσχημο αυτό ον ροσκο λαό πρέπε να τον τσακίζε κανεί στο ξλο ωστά το λεγε χτε ο Φόντορ αλοτ, αν κα είνα τρελό,όπω α κ όλα τα παά του

Ομω το λέγατε κ ο ίο, πω εκτμάτε πΛU τον άν Φο ντόροτ Κ αυτό είπε πω είμα ένα ρωμερό λακέ Νομίζε πω

είμα κανένα αντάρτη αυτό κάνε λάθο Α είχα τα λεφτά πουχρεάζομα κα θα χα φγε προ πολλο από ω Ο Ντμήτρ Φοντόροτ ε ίνα χερότερο από κάθε λακέ κα στη αγωγή κα στομυαλό κα στη φτώχεα, εν ξέρε τίποτα να κάνε, κ όμω, παρόλα αυτά, τον σέοντα όλο Εγώ έαα εν είμα τίποτα παρα πάνω από παραμάγερα, όμω αν θα χω λίγη τUχη μπορώ ν ανοίξω στη Μόα ένα καφέρεστωράν, στην οό ετρόκα Γατίεγώ μαγερεω με εκό τρόπο κα κανένα του στη Μόσχα ενμπορεί να μαγερέε έτσ, εκτό από του ξένου μαγείρου Ο Ντ μήτρ Φοντόροτ ρακί εν έχε ν αλλάξε, κ όμω αν καλέσε




0 Φ T O ΣT O l B Σ

σ ε μονομαχία τον αΛUτερO γο ενό όμητα εείνο θα δεχτεί τηνπρόσληση Κ όμω σε τί είνα αΛUτεO αυτό από μένα Αυτό

είνα πολ πο ανόητο από μένα. Τόσα λεφτά σπατάλησε χωρί αμά χρησμότητα Νομίζω πω είνα πoΛU ωραία να μονομαχεί ανεί παρα

τήρησε ξαφνά η Μαρία Κοντράτεβνα ώ αυτό Είνα πολ πoΛU όμορφο όταν μάλστα δυο νεαροί αξωμα

τοί πυροβολον με τα πστόλα του ο ένα τον άλλον γα άποα

γυναία ωστή ζωγραφά Αχ αν άφηναν τ οπέλε να βλέπουντ μονοαχίε θα 'θελα τρομερά να πήγανα

Ωραία είνα όταν σημαδεε ανεί. Μα όταν τον σημαδε ουν τον ίδον ίσα στο μοτρο του τότε άστα να παν στο δάολοΘα το βάζατε στα πόδα Μαρία Κοντράτεβνα

Μήπω τάχα εσεί θα το σάγατε

Μα ο μερνταόβ δεν αταδέχτηε ν απαντήσε Ύστερα απόλίγη σωπή αοστηε α πάλ η θάρα α η φωνή τραγοδησετην τελευταία στροφή

Όσο α να προσπαθήσειςΔεν μπορες να με ρατήσεςΘα Υλεντάω α θα μεθ

Στην πρωτεύουσα θα ζω!Δε θα ολοσΧάωΚαθόλου δε θα ολοσΧάωΚαθόλου δεν το ω σοπό να ολοσΧάω

Τότε έγνε άτ αναπάντεχο ο Αλόσα ξάφνου φταρνίστηε οπάγο έγνε αμέσω ησυχία Ο Αλόσα σηώθηε α του πλησίασε Ήταν πραγματά ο μερνταόβ λουσαρσμένο με μπότε βερνωμένε πομαδασμένο α ίσω αόμα α ατσαρωμένο Ηθάρα ήταν πάνω στον πάγο. Η γυναία ήταν η Μαρα Κοντρά τεβνα η όρη τη σπτονοορά φοροσε ένα ανοχτογάλαζο φουστάν με ουρά δυο πήχε Η οπέλα ήταν νέα αόμα Χ όχ πολάσχημη Μονάχα που το πρόσωπό τη ήταν υπερβολά στρογγυλ




Α Δ Λ Ο Ι Α Ρ Α Μ Α Ο

κα γεάτο φακίδε Ο αδερφό μο\ ο Ντμήτρ θ αργήσε να γ\ρίσε; είπε ο Α

όσα όσο μποροσε πο ήρεαΟ μερντακόβ σηκώθηκε αργά αργά απ τον πάγκο. ηκώθηκε κα η Μαρία Κοντράτεβνα

o θέετε να ξέρω τ κάνε ο Ντμήτρ Φοντόροβτ; Μή πω είμα φακά το\ ; απάντησε σγά καθαρά κα περφρονητκάο μερντακόβ.

Μα εγώ σα ρώτησα μονάχα μην τχόν ξέρετε εξήγησ

Αόσα Δεν ξέρω πότε θα ρθε μ oτ κα θέω να ξέρω. Κ όμω ο αδερφό μο\ μο\ εγε πω εσεί ακρβώ τον ε

δοποείτε γα όα όσα γίνοντα στο σπίτ κα πω \ποσχεθήκατε νατον εδοποήσετε όταν θα ερχόταν η Αγκραφένα Αεξάντροβνα

Ο μερντακόβ ατάραχο ψωσε αργά τα μάτα το\ προ τονΑόσα

ώ τα καταφέρατε κα μπήατε εδώ μέσα μα κα η εξώπορτα εδώ κα μαν ώρα είνα κεσμένη με την αμπάρα; ρώτησεα\τό κοτάζοντα επίμονα τον Αόσα.

Ήρθα από το στενό πήδησα το φράχτη κ από κε μπήκα αμέσω στο περίπτερο . Επίζω να με σ\γχωρέσετε γ α\τό ypκα είπε στη Μαρία Κοντράτεβνα πρεπε να βρω το γρηγορότερο

τον αδερφό μο. Αχ μα μπορομε τάχα να παρεξηγήσο\με; έσ\ρε τα όγα τη η Μαρία Κοντράτεβνα κοακμένη πο\ ο Αόσα τη ζή τησε σ\γνώμη. Αφο κα ο Ντμήτρ Φοντόροβτ πηγαίνε σ\χνάμε τον ίδο τρόπο στο περίπτερο. Βρίσκετα εκεί μέσα κ εεί δενξέρο\με τίποτα.

Τον χρεάζομα πο τοτη τη στγμή oΛU θα το θεα νατον έβεπα ή να μάθω από σα πο\ βρίσκετα τώρα Είνα πστέψτε με μα πoΛU σπο\δαία \πόθεση κάτ πο\ ενδαφέρε κ α\τόντον ίδον.

Δε μα έε ποτέ πο πηγαίνε τρασε η Μαρία Κοντράτεβνα

Αν έρχομα εδώ ω φίο ξανάρχσε ο μερνταόβ κ




Φ Ο Ο Γ Κ

εδώ ακόμα μ ε βασανζε ανεέηα με ερωήσε, κάνε ο αφενκό πώ α πάε σο σπ ου, ποο βγανε κα ποο μπανε κ

αν ξέρω ποα Δυο φορέ με φοβέρσε μάσα πω θα με σκοώσε ώ αυό απόρησε ο Αόσα. Μα μήπω άχα θα ο χε κα ποα να ο κάνε ε ε

δαε κ ο δο ο χαραχήρα ου «Αν» μου έε «δεν πάρε εδηση ην Αγκραφένα Αεξάνροβνα κα περάσε εδώ πέρα η νύχαη, εσύ πρώο δε θα μενε ζωνανό» Τον φοβάμα πού αν δεν ον φοβόμουνα όσο θα πήγανα κα θα ο εγα σην ασυ

νομα. Ένα Θεό ξέρε μονάχα μπορε να κάνε Τ προάε ου επε «Θα σε κάνω κμά» , πρόσθεσε η Μα

ρα ΚονράεβναΕ, αφού έε όσο παχά όγα σγουρα όγα θα μενου

παραήρησε ο Αόσα Αν μπορούσα να ον συανήσω ώρα κθα ου εγα κα γ αυό .

Νά μπορώ να σα πω μονάχα, επε ο μερνακόβ , σάμπω κά ν αποφάσσε ξαφνκά Βρσκομα εδώ πέρα γα εμαγνώρμο κα γεονα. Γα οπόν να μην έρχομα Απ ην άημερά ο βάν Φονόροβ μ έσεε σήμερα ο πρω, μό πουχε φέξε σο σπ ου Νμήρ Φονόροβ, σην οδό Οζερνάγα, να ου πω να πάε σην αβέρνα η παεα να φάνε μαζήγα, μα δεν ον βρήκα σο σπ ου ήαν κόα οχώ η ώρα

«Εδώ ήαν, μου επανε μα έφυγε κα δε θα ξανρθε» . Αυά ακρβώ α όγα μου είπαν ο νκοκυραίο.Φαίνεα πω α 'χουν συμφωνημένα μαζ ου. Τώρα, οη η σγμή, σω σω να βρσκεασην αβέρνα με ον αδερφούη ου ον βάν Φονόροβ Γαο βάν Φονόροβ δεν ήρθε να φάε σο σπ κ ο Φόνορ αύοβ έεωσε ο φα ου εδώ κα μαν ώρα κα ώρα πάγασενα ξεουρασε. Όμω σα παρακαώ να μην ου πεε ποα γαμένα ούε κα πω εγώ σα πηροφόρησα γα όα αυά. Μπορενα με σκοώσε γα ψύου πήδημα.

Ο αδερφό μου ο βάν κάεσε ον Νμήρ σην αβέρναξαναρώησε βαστκά ο Αόσα.

Ακρβώ ην « ρωεύουσα» που ενα σην παεα




Α Δ Λ Ο Κ Α Α Μ ΑΖ Ο Β 3

τήν κώ Ατό εν πού πθνό νφνησε ο Αόσ τγμiνο.

εχστώ, μεντκό, η πηοφο ενι σποδ, τώμiσω θ πάω εκε πi Μη με ποδόσετε . . . επε πσω το ο μεντκό Ω μην νησχετε. Θ μπω στην τiν σν ν πενούσ

τχ πό κε Μ πού πάτε οιπόν; Θ σ νοξω την εξώποτ, φώνξε

η Κοντάτιεν

Όχ, πό δω εν πιο κοά, θ πηδήσω το φάχτηΗ πηοφο iκνε μεγάη εντπωση στον Αόσ τεξε στην

τiν Ν μπει μiσ με τ ούχ πο φοούσε δεν το 'σκεκι τόσο σωστό, μ σκiφτηκε πω μποούσε ν πει σε κνiν γκσόν ν το φωνάξε Όμω, μόι πησσε στην τiν, άνοιξεξφνικά ν πθο κ ο δεφό το ο άν το φώνξε πό πάνω

Αιόσ, μποε ν νiει Θ μο κάνε μεγάη χάη Κ ε μποώ, μονάχ πο δεν ξω . . μ τά τ ούχ Δεν πειάζε, εμι σε διτεο δωμάτιο Τά στην εσο

δο, θ κτω ν σε πάω . . ε γο ο Αόσ κθότν δπ στον δεφό το Ο άν ήτν

μονάχο το κ γεμάτζε




π

Τ' Αδέρφι Γνωρίζονι

Ο ο β δε βρσκα δαερο δωμάο Ήα μοάχα μα γωά κοά σο παράθuρο ποu χωρζα με παραβά άως κ σ δ οuς βλεπε καας Το δωμάο

αu α ο πρώο απ' η εσοδο μ' α μποuφ σο πλα οχο α γκαρσα πηγαορχοα σuεχώς Μοαδκς θαμώαςα ας γρος απσραος αξωμακς ποu πε σά ση γωάΑθεα σ' άλλα δωμάα η σuηθσμη φασαρα ακογοαφως ποu καλοσα οuς σερβροuς αογο με κρο μποu

κάλα μπρας ακογοα ο χπο απ' ς μπλες οu μπλάρ u θορuβοσε α οργαο Ο Αλσα ο 'ξερε πως ο βά δεερχα πο σ' αu η αβρα κα πως γεκά δε αγαποσε ασuχάζε σε οα μρη. Θα πε λοπ πως ο μος λγος ποu βρθηκε δω πρα α γα α σuασε ο μρ Κ μως ο μρ δε α εκε

Θα cu παραγγελω μα αρσοuπα άλλο θλες Δεζες ββαα μοάχα με σά φώαξε ο βά ποu φαα ρομεράεuχαρσημος γα καάφερε ο Αλσα α 'ρθε χε ελεώ σε πα ο φα οu κ πε σά.

Φρε αρσοuπα φρε κα σά σερα εασα επε εθuμα ο Αλσα

Κα γλuκ βσο Θuμάσα πσο u άρεσε ο γλuκ βσ




6 Φ Ν Ο Ο Ι Κ Η

αν σοuνα μκ σοu ολνοβ Το θuμάσα κα cu Φε κα γλuκ. Μ' ασε κα ώα

Ο βάν φώναξε ο γκασν κα παάγγελε ασοuπα σάκα γλuκΌλα α θuμάμα Αλσα σε θuμάμα ώ α νεκά cou χ

να εγώ ε μοuνα δεκαπνε. Δεκαπνε κ νεκα ενα μα δαφοά ποu ' αδφα πο δεν γνονα φλο. Δεν ξ μάλσααν σ' αγαποσα κλα. Όαν πγα ση Μσχα α πώα χνα οε καν σε σκεφμοuν. Αγεα αν κα cu βθηκε ση

Μσχα μα φοά μοu φανεα σuνανηθκαμε κάποu Κα ώανά ενα αο μνα πα ποu ω εδώ πα κα δεν επαμε λξηακμα Αο φεγω καθμοuνα λοπν κα σκεφμοuνα ώ νακάνω ώα να ον δ κα να ον αποχαεσ Κα εκενη η σγ μ νά 'σε

Κα ο ' θελε πολ να με δε ολ . Θλ να σε γνσ μα γα πάνα κα να με γν

σε κα cu . Κα σεα να σ' αποχαεσω. Νομ π ο κα λεο απ' λα ενα να γνεα κανε λγο πν απ' ο χσμβλεπα πώ με κοαε λοu αuο οu ε μνε α μάαcou εχαν κάποα ακαάπαuση ποσμον κ αu ακβώ δεν οχνε γ ' αu κα δε σε πλησασα. Μα σο λο μαθα να σεεκμάω Τοο ο ανθωπάκο επα μσα μοu χε σαθε χα

αχα πε να 'χε uπη cou π αν κα γελά ώα ποuσα λ λα αuά cou κοuβενά σοβαά χε σαθε πεποθσε σ δεν ενα Κά οοu σαθεο οu αγαπά κ αν πσεοuν κ α ενα κα μκά παδά π εσα εσ . Τοβλμμα cou ποu λο κα κά πεμενε σο λο παε να μοuενα ανπαθηκ απενανα ' αγάπησα σο λο ο βλμμαcou αu ποu λο κα πσμενε Αν δεν κάν λάθο μ' αγαπάγα κάποο λγο σ δεν ενα Αλσα

αγαπώ βάν. Ο αδεφ μα ο Νμ λε γα σνα« βάν ενα άφο» . γώ λω γα σνα « βάν ενα ανγμα» Κα ώα εσα ανγμα γα μνα μ κά άχσα να κααλαβα ν μλ απ σμεα ο π

Τ καάλαβε λοπν γλασε ο βάν Digitized by 10uk1s, June 2009



Α Δ Λ Ο Κ Α Ρ Α Μ Α Ο Β

α ώσ w σο π λασ κ ο Αλσα οπν Καάλαα π κα σ σα να νο π κ λο ο άλλο

νο, κοσώ χονών, ο δο νο, πoU νο, να αξαάπηοπαδ, πώ να σο π να άαλο παδ λο πάνν Μήπσ παξα

Απναν Αποώ ονάχα η Uπση αναφώησ ύ α κα ση ο άν Το πσύ π ά η σνάνησή ασο σπ η α ακώ σκφονα α ον α ο Γ ' α

ή ην απλοκα ν κοσώ χονών Κα νά πο ώα σύξαφνκά, λ κα ο άνψ, αχ ην κονα ακώ απα Τώα πο καονα δ πα, λα σα ο Κ αν ακ α πάψ να πσύ ση ή, κ αν ακα χάσ ην πσoUνηο ση ναα πο ααπώ, κ αν δν πσύ πα σην άξη νπαάν, κ αν ακα πσώ π λα δν να ποα άλλο α π να χάο χ καά αονα, να χάο κααανο κα σσ δαολκ, κ αν ακα ποσώ λη η φκη η ανώπνηαποοήση, α λήσ πα' λα αά να ήσ κα, α κ άχ σα να πν απ αή ην κούπα, δ α ην πααήσ ώσπο να πκα ην λαα σανα Γα να λ ην αλήα, σ σα ά να ο χνα να πάξ ην κoUπα, ακα κ αν δν ην χ πολάκη, κα να φύ κα δν ξ α πού Μα ώ α ά

να, ' α α αο, α νκά σνχώ η νη ο, α νκά ην κά αποοήση, ην κά αποσοφή α ή Ρώησαπολλ φο ον α ο Υπάχ άχα σον κσο α απλπ σα πο να ποσ να νκήσ ην παάφοη κ ανάοση σδψα ο α η ή Κ αλα ο σπασα π, π φαν α, δν πάχ δηλαδή ώ α άνα ννοώ, αα ού κα ο δο δ α λήσ, σ ο φανα Αή η δψα η ή

κο χκάηδ ξοηκσ η λν σχνά πσχη, δκάο ποη Ενα αλήα π ούο ο χαακησκ ο 'χονο Κααάο, αή η δψα η ή, πο δ λοαά ποα,σκα κα σα σο, α α να να χδαα Ο πλανήη α,Αλσα, χ ακα άσα κνολο δύναη Υπάχ λησηα ή, κα σ κ νάνα σ κά λοκή Α η πσύ




8 Φ Ο ΟΓ Ε

σην άξη ων πραγμάων μως αγαπώ α μκρά ανοξάκα φυλλαράκα α νωπ ακμα αγαπώ ο γαλάζο ουραν αγαπώ αυν

ον άνρωπο εκενον εκε κα μερκς φορς (α ο πσψες)οε κα γω ο ξρω γα μου ενα αγαπη να ανρώπνο καρωμα που σ αυ σως κα να χω πάψε απ πολ καρ να πσεω κ μως απ συνεα ο εκμάω ά που σου φρανε ηνψαρσουπα ρώγε Η ψαρσουπα ενα περφημη μαγερεουν καλά εδώ Θλω να πάω σην υρώπη Αλσα λω να φγω απδω Κ ας ξρω πως α πάω σ να νεκροαφεο να μως ο πο

αξαγάπηο νεκροαφεο να αμμνα εκε πρα πρσωπα αγαπημνα κα η κάε πρα απ πάνω ους μαρυράε γα μα σοφλογερ ζω που πρασε πα γα μα σο φλογερ πση σο ργο ους σην αλεα ους σον αγώνα ους κα σην επσμη ουςπου εγώ ο ξρω απ ώρα α γονασω κα αρχσω να φλάωαυς ς πρες κα α κλαω νας σγουρος αυχρονα πως λααυά ενα απ καρ πεαμνα πως δε βρσκομα παρά σ να ν κροαφεο Κα δε α κλάψω απ απελπσα μα μνο κα μνο γα α μα ευυχσμνος με α δάκρα που α χUσω Θα μεσω μεην δα μου η συγκνηση Αγαπάω α μκρά νωπά ανοξάκαφλλα ο γαλάζο ουραν Αυ ενα! Αυ δεν ενα μυαλ δνενα λογκ αγαπάς με α σπλάχνα σου με ην κολά σου αγαπάς ς πρώες σου νεανκς δυνάμες Κααλαβανες ποα απ

ς σαχλαμάρες μου Αλσα χ γλασε ξαφνκά ο βάν ολ καλά α κααλαβανω βάν Θλε κανες ν αγαπάμε α σπλάχνα ου με ην κολά ου αυμάσα ο επες αυ καεμα ρομερά χαρομενος που λες σο πΛ να ζσες αναφώνησε ο Αλσα ομζω πως λο σε t ον σμο πρπε ν αγαπσουν πρώα απ λα η ζω

αγαπσουν η ζω περσσερο απ ο νημά ης Αυ ενα απαραηο ρπε να ην αγαπσουν πρν απ

η λογκ πως ο πες απαραηα πρν απ η λογκ κα μονάχα α κααλάβουν κα ο νημα ά ργυρνάε απ καρσο μυαλ μου Το μσ ης δολεάς σου γνε πα βάν ο καχησες αγαπάς να ζες Τώρα πρπε να προσπασες κα γα άλλο μσ κα ε α χες σωε




Α Δ Λ Φ Ο k A P A M A Z O 1 1

άε κλας α με σώσε μως εγώ ίσως κα α μη χάθηκακαθλου! Κα ποο εία αυ ο άλλο μσ

Θα πρπε ' αασσες ους εκρούς σου που ίσως κα αμη πθαα πο Φρε μου ώρα ο σά ίμα χαρούμεο πουκουβεάζουμε μαζί βά

Βλπω βρίσκεσα σε μπευση Τς ααπ ρομερά κάοε f d ίο (ομολογίες πίσεω απ κά οου δκμους μοαχού ίσα άθρωπος σαθερ Αλσα ία αλθεα πως θλες α φύγες απ' ο μοασρ

Αλθεα Ο σάρε μου με σλε σο κσμο Θα πε λοπ πως θα ξαασυαηθούμε σο κσμο θα συ αηθούμε πρ ίω ράα χροώ κ απαρηθώ η κούπα παρας δε θλε α παρασε η δκ ου κούπα ώ α εβδομου χρα οερεύεα μάλσα α η κρασε ώ α ογδαο ίδος ο 'λεγε κα εία πολύ σοβαρ μ' λο που αυ εία παλάσος άθηκε ακληος πάω ση φληδοία ου σα σ αβράχο α κα μεά α ράα δε υπάρχε ίσως κα πού αλλούα σαθείς Μα ώς α εβδομα κααάε πα ποαπηα καλύερα ώς α ράα σ μπορείς α δαηρσε μα επίφασηευγεας κοροδεύοας ο ίδο ο εαυ σου Δε είδες σμερο μρ

χ δε ο είδα μα συάησα ο μερακβ Κ ο Α

λσα δηγθηκε ργορα γρορα κα με λεπομρεε η συάησου με ο μερακβ Ο βά ακούγοάς ο ε ξαφκά προ σεχκς γα μερκά πράγμαα μάλσα ο ξααρώησε

Με παρακάλεσε μω α μη ο πω σο μρ πω μουμίλησε γ' αυ πρσθεσε ο Αλσα

Ο βά σκυθρασε κα κά σκεφα α ο μερακβ σκυθρώπασες ρώησε ο Αλσα α γ' αυ Ασο α πάε σο δάολο Το μρ

πραγμακά θελα α ο δω μα ώρα δε χρεάζεα πα πρφερε άκεφα ο βά

Αλθεα λοπ φεύγε σο γργορα- Ναι.

Τ θα ίε λοπ με ο μρ κα ο παρα ώ θα




0 Φ O O

τελειώσ όλα ατά; εε ταραγμέα λιόσα. Εσύ τ χαβά o Και τι εμαι εγώ εδώ έρα; Μας και με

βάλαε ύλακα αδερύ μ Ντιμήτρι ρόερε ερεθισμές βά μα ξαικά χαμγέλασε κάω ικρά: Η αάτηση τ Κάιστ Θεό για τ αδερό σκότωσε ε τό σκέτεσαι μήωςΜα α άρει διάλς δε μρώ μα τη αλήθεια α κάθμαι εδώ έρα και α τς λάω. Τέλειωσα τις δλειές μ καιεύγω ε ιστεύω α μζεις ως ζήλεα τ Ντιμήτρι αι ωςόλς ατύς τς τρεις μήες ρσαθύσα α τ άρω τη μρ

ιά to τη Κατερα βάβα Όχι διάλε εχα δικές μδλειές. Τέλειωσα τις θέσεις μ και εύγω Τις τέλειωσα ριαό λγ ήσ και σ μάας.

Θες α εις στης Κατερας βάβα Ναι εκε. εμέρδεψα μμιάς Τι λιό; Τι με ιάζει

εμέα Ντιμήτρι; Ο Ντιμήτρι δε έχει καμιά σχέση μ ατά Εχαρσωικές θέσεις με τη Κατερα βάβα Τ ξέρεις κι δις εξάλλ ως Ντιμήτρι ερότα μ έα τρό σα α α χασμωήσει μαζ tO . ιατ εγώ καθόλ δε τ αρακάλεσα τός δις εσημα μ τη αραχώρησε και μας ελόγησε κιόλας Όλα ατά εαι για γέλια Όχι λιόσα όχι ήξερες όσ αάλαρς ιώθω τώρα Καθόμα εδώ έρα κι έτρωγα και ιστεύεις τάχα; ήθελα α αραγγελω κιόλας σαμάια για α

γιρτάσω τη ρώτη ώρα της λετεριάς μ. Φτ μισό χρό σχεδό βάσταξε ατή η ιστρα και ξαικά με μιας τα έταξα όλααό άω μ. Και μήως τάχα τ τεόμ και χτες ακόμαως τάει α τ θελήσω και δε θα μ κστσει ττα α ξε μερδέψω;

ια τ έρωτά σ μιλάς βά Για τ έρωτα α θέλεις Ναι ερωτεύτηκα μια δεσιδα,

μια μαθητριύλα Βασαιζόμα μαζ της κι ατή με βασάιζε Ήτα τ εδωλό μ . . και ξαικά όλα γκρεμστηκα Τ ρω μ ι λύσα με άθς μα ότα βγήκα έβαλα τα γέλια Τ ιστεύεις; Ματη αλήθεια ατό έγιε Κιλεκτικά

Και τώρα τα λες λύ εύθμα αρατήρησε λιόσα εξεάτας τ ρόσωό to ραγματικά έδειχε εθμα




Α Δ Ε Λ Φ Ο Κ Α Α Μ Α Ο

Μ α π να τ ξέρω πως καθόλ δν την αγαπάω Χ χΜα νά π απδίχτηκ πως δν την αγαπάω. Κ όμως πόσ μ

άρσ Πόσ μ άρσ και τ πρωί ακόμα όταν έβγαζ κίνν τλόγ Και ξέρις και τώρα μ αρέσι τρμρά όμως μ ίναι πλκλ να την αήσω. Νμίζς πως ίμαι αναρόνς

Όχι Μνάχα π δν πρόκιτ ίσως γα έρωτα. Αλόσκα γέλασ βάν μην αρχίζις να κάνς σuλλoγισμoς

γα τν έρωτα. Ατό δ σ ταράζ. Τ πρωί πώς μπήκς στημέση έχασα να σ ιλήσω γ ατό . Και πόσ μ βασάνζ Μ

ίχ έρ σχδόν σ σπαραγμό Ατή τ ξρ πως την αγαπάωΜ αγαπσ μένα κι όχ τν Ντμήτρ πέμν θμα βάνα Ντιμήτρι ήταν μνάχα σπαραγμός της Όλα κίνα π τηςίπα τ πρωί ίνα αλήθα. Μα τ σπδαί ίναι πως θα της χριαστν δκαπέντ ή κα ίκσ χρόνια γα ν ανακαΛU πως τνΝτμήτρι καθόλ δν τν αγαπάι μα αγαπά μένα π μ βασανίζ. Ίσως μάλιστα κα να μην τ καταλάβ πτέ παρ όλ τσημρινό μάθημα. KαΛUτρα λιπόν σηκώθηκα κ έγα γα πά ντα. Μα και τ ρ η κβέντα τι κάνι τώρα Τ έγν κί πέραόταν έγα

α Αλόσα τ διηγήθηκ πως την πιασ στρία κα πως τώραβρίσκται καθώς αίντα σ βθς κα πως παραμιλά

Μήπως λέ έματα η Χχλάκβα

Μάλλν όχ. Πρέπι να μάθμ Πάντως πτέ δν πέθαν κανένας απόστρία Όμως δν πα να την έπιασ στρία. α Θός την έστιλστς γναίκς γιατί τις αγαπά. θα πάω να τη δω. ατί να ξα ναχώσω τη μτη μ

Κ όμως τ πρωί της ίπς πως πτέ δ σ αγάπησ. Επίτηδς της τ πα Αλόσκα θα παραγγίλω σαμπάνια να

πμ στην λτριά μ Αν ήξρς πόσ ίμα χαρμνςΌχι αδρέ μ καΛUτpα να μην πμ ίπ ξανικά

Αλιόσα ξάλλ ίμαι κάπως θλιμμένς Ναι από καιρό τώρα ίσαι θλμμένς ατό τ βλέπω πλ

καρό πια. Ωστ θα γς πωσδήπτ αρ τ πρωί




2 Φ Τ Ο ΤΟ Ι Β

Το πρω ε επα τποτα γα πρω . Όμως μπορε κα πρωα ύγω . Το πστεύες τάχα πως έαγα σήμερα εδώ πέρα μόο κα

μόο γα α μη άω μαζ με ο γέρο; Τόσο πολύ το σχάθηκαΘα 'χα ύγε από καρό κα μοάχα εξατας το\ Μα εσύ γατ α ησ\χες τόσο πολύ πο\ εύγω; Εμες ο δ\ο έχο\με έας Θεός ξέρε πόσο καρό μπροστά μας ώς τότε. Μα ολάκερη αωότητα

ύγες αύρο πού εα η αωότητα; Μα τ μας οάζε α\τό εμάς το\ς δ\ο; γέλασε ο βά Εμες

θα προτάσο\με όπως κα α α α πούμε τα δκά μας α πούμε

όλα εκεα πο\ρθαμε α κο\βετάσο\με εδώ. Τ με κοτάς απορώτας; Πες μο\ Γατ σ\ατηθήκαμε εδώ; Γα α μλήσο\με γα

το έρωτά μο\ με τη Κατερα βάοβα γα το γέρο γα το Ντ μήτρ; Γα το εξωτερκό; Γα μοραα κατάσταση της ωσαςΓα το α\τοκράτορα Ναπολέοτα; Γ' α\τά τάχα

Όχ όχ γ' α\τά Θα πε λοπό πως κα μόος σο\ το καταλαβαες γα ποο

λόγο σ\ατηθήαμε Τούτα τα θέματα εα γ ' άλλο\ς μα εμεςπρέπε α λύσο\με πρ απ' όλα τα προαώα προβλήματα ά ποαεα η λαχτάρα μας Όλη η εολαα της ωσας δε κάε τποταάλλο παρά α σ\ζητάε γα τα προαώα προβλήματα Τώρα ακρ βώς πο\ ο γέρο βάλθηκα ξακά ' ασχοληθούε με πραχτκάζητήματα. Γατ με κοταζες τρες ολόκληρο\ς μήες σα κάτ α

περμεες; Γα α με ρωτήσες « Ποα εα η πη σο\ ; έχες καμά πστη; » \τό εράζαε τρες μήες τώρα τα βλέμματά σο\ λεξέ Φοτόροβτς Έτσ δε εα;

Ίσως α 'α κ έτσ χαμογέλασε ο λόσα ε με κοροδεύ ες λοπό πα αδερέ;

Εγώ α σε κοροδέψω; ε θα θελήσω ποτέ α λ\πήσω αδερούλη μο\ πο\ με κοταζε τρες μήες με μα τέτοα προσμοή Κοτα καλά λόσα Εμα κα γω δα έα μκρό παδ σα κασέα μοάχα πο\ δε εμα δόκμος Τ κάο\ λοπό τα ρωσόπαδα; Μερκά δηλαδή Νά λόγο\ χάρη τούτη η βρωμερή ταβέραΣ\ατότα εδώ πέρα κάθοτα σε μα γωά. Όλη το\ς τη ζωήδε ξέραε ο έας το άλλο θα βγούε από τη ταβέρα κα γασαράτα χρόα δε θα ξέρο\ πάλ ο έας το άλλο οπό γα




Α Δ Λ Φ Ο Α Ρ Α Μ Α Ζ Ο Β 1

τι θα σζητήσνε σε μια τέτια στιγμή; Για τα αγκόσμια ρβλή ματα τ δχως άλλ Υάρχει Θεός; Υάρχει αθανασα; Κι όσι

δεν ιστεύν

Θεό, εκενι θα μιλήσν για σσιαλισμό κι αναρχισμό για την ανικδόμηση της ανθρωότητας σε νέες βάσεις σιαστικά τ δι εναι κι ατό, τα ρβλήματα εναι τα δια μνάχα τα θέτν αντστρα Τα ι λλά αλιόαιδα στν καιρόμας δεν κάνν ττα άλλ αρά να σζητάνε για τα ραιώνιαρβλήματα Έτσι δεν εναι;

Ναι, για τς ραγματικύς ώσς τα ρβλήματα τ Θε

ύ και της αθανασας ή τα δια αρμένα αντστρα όως εες,εναι βέβαια τα δαιότερα και τα ι ρωταρχικά μα έτσι καιρέει να ναι, ρόερε λιόσα εξακλθώντας να κιτάει τναδερό τ με τ δι ήσχ κι εξεταστικό χαμόγελ

Νά τι λiω εγώ λιόσα Τ να σαι ώσς μερικές ρέςδεν εναι και λύ έξν μα δεν μρες να ανταστες μεγαλύτερη ανησα α ατό κάνν τώρα τα αιδιά στη ωσα, όμωςεγώ αγαώ τρμερά ένα ρωσόλ, τν λιόα

Τι ωραα τ ερες, εε λιόσα και ξανικά γέλασε έγε λιόν . ό ύ ν αρχσμε; ρόσταξε τ Θεό;

Για τ αν άρχει Θεός δηλαδή; ό θέλεις άρχισε ακόμα κι «αντστρα» . Χτες μόλις

στήριξες στ ατέρα ως δεν άρχει Θεός εε λιόσα και

κταξε εξεταστικά τν αδερό τ Χτες τ μεσημέρι τα λεγα ετηδες ατά για να σε θμώσωκι έβλεα ώς λγζνταν τα ματάκια o Μα τώρα δεν έχω κα μιά αντρρηση να τα ξανασζητήσμε και μιλάω λύ σβαρά Θέ λω να σνδεθώ μαζ o, λιόσα, γιατ δεν έχω λς θέλω ναδκιμάσω Φαντάσ λιόν ως σως και γω να ιστεύω στ Θεόγέλασε βάν τό ια δεν τ ερμενες, ε;

Μα και βέβαια Εκτός ια κι αν αστειεύεσαι και τώρα στειεύμαι τό τ εαν κι χτες στ στάρετς ως α

στειεύμαι. Βλέεις, καλέ μ, ήρχε ένας γέρς αμαρτωλός τνδέκατ όδ αιώνα εε

ως αν δεν ήρχε Θεός θα ρεε

να τν εεύρμε S' l sa a D l ada Και ραγματικά άνθρως εεύρε τ Θεό Και δεν εναι




4 Φ N O O K

παράξε κι τε θα 'τα αξιθαμαστ π πάρχει πραγματικά Θεός μα εαι αξιθαμαστ π μια τέτια ιδέα η ιδέα της

ααγκαιότητας τ Θε μπόρεσε α τρπώσει στ κεάλι εόςτόσ άγρι και κακ ζώ όπως εαι άθρωπς. Τόσ ιερή εαι ατή η σκέη τόσ σγκιητική τόσ σή και τιμάει τόσ τάθρωπ Όσ για μέα από καιρό πια τ' απάσισα α μη σκέτμαι για τ α άθρωπς δημιργησε τ Θεό ή Θ εός τ άθρωπ. Οτε θα κάτσω σικά α ξεσκαλσω όλα τ αξιώματα τωεαρώ της σγχρης ωσας π εαι όλα ώς τ τελετα α

πόρρια πθέσεω π έγια κιόλας στη Ερώπη. ιατ ατόπ εκε εαι μάχα πόθεση ι εαρ της ωσας τ κά παρεθς αξωμα κι όχι μάχα ι εαρ μα σως σως και ι καθηγητές μας σκέτται πλ σχά σα τς εαρς μας Γι ' ατό κιατιπαρέρχμαι όλες τις πθέσεις Εμες ι δ τι σκπό έχμτώρα; Να σ εήσω όσ γεται πι γρήγρα τη σα μ,δηλαδή τι εδς άθρωπς εμαι τ ι πιστεω και τι ελπζω Έτσιδε εαι; ι' ατό και δηλώω πως παραδέχμαι τ Θ εό απλά καισκέτα. Όμως ά τι θα πρέπει παρ' όλα ατά α σημειώσεις: πάρχει Θεός κι α πραγματικά δημιργησε τη γη τότε όπως ξέρμε όλι τη δημιργησε σμωα με τη γεωμετρα τ Εκλεδηκαι τ αθρώπι μαλό τ 'τιαξε με τέτι τρόπ π α σλλαμβάει μάχα τις τρεις διαστάσεις. Παρ' όλα ατά βρσκτα

και βρσκται ακόμα γεωμέτρες και ιλόσι π εαι μάλιστααπ' τς πι σηματικς π αμιβάλλ α όλη η ικμέη ήακόμα γεικότερα όλ τ σμπα εαι δημιργημέ μάχα μετς όμς της εκλεδειας γεωμετρας τλμ μάλιστα α ατάζται πως δ παράλληλες εθεες π σμωα με τ Εκλεδη εαι αατ α σατηθε σ' ατή τη γη σως και ασατόται κάπ

στ άπειρ. ιπό αγαπητέ μ σκέτηκα πως

μια και δε μπρώ τε ατό α τ καταλάβω τότε πώς α καταλάβω τ Θεό; Παραδέχμαι ταπειά πως δε έχω καμιά ικαότηταα λω κάτι τέτια πρβλήματα τ δικό μ τ μαλό εαι εκλεδει γήι Πώς α λσω λιπό πρβλήματα π δε πρέρχται από ττη τη γη; Μα και σέα σε σμβλεω λε μλιόσα α μη τα σκέτεσαι ατά μα περισσότερ απ' όλα α μη




Δ ΛΦ Ο Κ ΜΖ Ο Β

σκέτεσα α άρχε ή χ Θεός Όλα τύτα τα ζητήματα δε εα κατάλληλα γα τ λγκό μας, δημργήθηκε έτσ α

εε μάχα τς τρες δαστάσες ό όχ μάχα αραδέχμα τ Θεό ρόθμα, μα αραδέχμα κα τη σα Τ κα τ σκ ό Τ ατά α μας εα ετελώς άγωστα στεύω στητάξη, στ όημα της ζωής, στεύω στη αώα αρμα μέσατης θα δαλθύμ όλ μας, στεύω στ όγ ρς ατότεε τ Σύμα, τ όγ ν προς τον Θεόν κα εα δς Θεός, .Ο.. ες τ άερ ό λόγα άω σ ατό άλλ

ττα Νμζω ως βρσκμα σε καλό δρόμ, ε; Κ όμως ατά σ ως στ τέλς δε αραδέχμα ατό τ κόσμ τ Θεύ , δετ αραδέχμα, α κα ξέρω ως άρχε, μα δε τ ααγωρζω καθόλ ε εα ως δε αραδέχμα τ Θεό, ώσε τ α τό, μα τ κόσμ δημύργησε ατός, τ κόσμ τ Θεύ δετ αραδέχμα κ αρέμα α τ αραδεχτώ Εξηγύμα Εμασγρς σα μρό αδ ως όλες ες θα γατρετύ κα θαραθύ, ως όλη η ρσβλητκή κωμκότητα τω αθρώωατθέσεω θα εξααστε σα τρσάθλς ατκαττρσμός, σα μαμσαρή ατασωση, σα έα μόρ αατ κ ασήματ εκλε δε αθρώ μαλύ, ως, τέλς, στ αγκόσμ άλε, τηστγμή της αώας αρμας θα αρσαστε κα θα σμβε κάτ θα α τόσ λύτμ, θα εαρκέσε γα όλες τς καρδές,

γα τ καθησχασμό όλω τω αγααχτήσεω, γα τη εξαγράόλω τω αθρωω εγκλημάτω, όλ τ χμέ αματς, θατάσε όχ μάχα γα τη σγώμη μα κα γα τη δκαωση τ κά·θε τ έχε σμβε στς αθρώς ς εα, ας εα, όλα ατάθα γ, τ αραδέχμα, μα δε τ αδέχμα κ ύτε θελω ατ αδεχτώ ς σατηθύ όμα κα αράλληλες εθεες κας τ δω κα μάχς μ : θα τ δω κα θα ω ως σατήθηκα,μα δε θα τ αδεχτώ Νά η σα μ, λόσα, ά η θέση μτό α στ εα σβαρά Ετηδες άρχσα τύτη τη κβέταμε τ αόητ τρό μρύσε α γε, μα τη έερα ώςτη εξμλόγησή μ γατ ατό εα τ μό χρεάζεσα εσύ ε σ χρεαζότε α σζητήσμε γα τ Θεό, μα ήθελες α μά θες μάχα με τ ζε αγαημές σ αδερός Ε, λό, στ εα.




6 Φ N OO

Ο βά έλωσ η μακρά ράα μ μα αράξη κα αρσδόκηη σγκηση.

Κα γα λόγ άρχσς « μ αόη ρό μρύσ α γ» ρώησ λόσα κάζάς σκκά

Μα ρώα ρώα χάρ ρωσσμύ: ρύσκς σζηήσςσ ύα α θέμαα γα μ αόη ρό Κα δύργα όσ αόης ρός κά σ θέμα βρσκόμασ. Όσ αηα όσ η σαα α μγαλύρη Η αη

σα α σύμη κ αήρη μα μαλό κά έα σωρόζρζάζλς κα κρύβα. Τ μαλό α ύλ μα η αηα έχ μόηα κα μρσύη Έρα η κβέα κα σμλησα γα η αλσα μ κ όσ αόηα η ξέρασα όσ σμρκό σάθηκ γα μέα

Θα μ ξηγήσς γα δ «αδέχσα κόσμ» ρόρ λόσα

Μα κα βέβαα θα σ ξηγήσω δ χω δα μσκό αό ακρβώς χα σκό α σ ω δρύλη μ δ θέλωα σ δαθρω κα α σ κλσω η ση σ σως αααςα θλα α σώσω αό μ μ η βήθά σ κα χαμγέλασ ξακά βά λώς σα μκρό κα ρά αγόρ

Πέ ώς α ώρα δ χ δ λόσα μ αό χαμόγλ




Ι v

Ανρσί

Π να σου κάνω μια εκμυστήρευση άρχισε ο βάν : Πο τέ δεν μόρεσα να καταλάβω ώς μορε ν αγαάει κανέναςτον λησον του

_Γιατ ακριβώς τον λησον σου κατά τη γνώ

μη μου εναι αδνατο ν αγαάς_ Μονάχα εκενους ου εναι μακριάσου μοες σως ν αγαάς Κάοτε διάβασα κάου για τον «ωάννη τον Ελεήμονα» ( έναν άγιο) ως αυτός όταν ήρθε κοντά τουένας εραστικός εινασμένος και κοκαλιασμένος α το κρο και τοαρακάλεσε να τον ζεστάνει λάγιασε μαζ του στο κρεβάτι τοναγκάλιασε κι άρχισε να ζεστανει με την ανάσα του το εμυασμένο

και βρωμερό αό κάοια τρομερή αρρώστια στόμα του _ Εμαι βέ βαιος ως αυτό το κανε αναγκάζοντας τον εαυτό του αναγκάζοντάς τον και ευδόμενος στον διο τον εαυτό του ειβάλλοντάς τουτην υοχρέωση ν αγαάει αυτόν τον δυστυχή αό ασθημα αυτοτιμωρας Για να μορέσεις ' αγαήσεις έναν άνθρωο ρέει αυτός να κρυφτε Μόλις σου αρουσιαστε το ρόσωό του χάνεταιη αγάη

υτό το λεγε συχνά ο στάρετς Ζωσιμάς αρατήρησε ο λιόσα Έλεγε κι αυτός ως το ρόσωο του ανθρώου εμοδζειολλές φορές τους άειρους στην αγάη ν αγαάνε _ Όμως υάρχει και ολλή αγάη στην ανθρωότητα σχεδόν αρόμοια μάλισταμε την αγάη του Χριστο αυτό το ξέρω αό ερα βάν

Ε ας εναι _ Πάντως εγώ δεν το ξέρω ακόμα κι οτε μορώ




8 Φ Ο Τ Ο Ι Ε Κ Η

να κααλάβω ίδ κ αναρίθμη άνθρωπ Τ ζήημα ε ίνα αν αu πρέρχεα απ ς κακές δηες u ανθρώπu ή αν

είνα έα η φση u Καά η γνώμη μu η αγάπη u Χρσγα uς ανθρώπuς, σ είδς ης, είνα ένα θαμα ακαρθω σηγη Είνα αλήθεα πως Εκείνς ήαν Θες Μα εμείς δεν ήμασεΘί Γαί ας uπθέσuμε πως είμα βαθά δuχσμένς Μα άλλς πέ δε θα μπρέσε να κααλάβε πσ uπφέρω, γαίείνα άλλς κ χ εγώ κ εκς απ' αu σπάνα ένας άνθρωπς θαθελήσε να παραδεχεί έναν άλλν γα δuσuχσμέν (λες κ αu

είνα κανένας ίλς μής) Κα γαί νμίζες πως δε θα θελήσενα παραδεχεί Γαί λγu χάρη βρωμάνε α χνώα μu, γαί πρσωπ μu έχε ανηη έκφραση, γαί κάπε u πάησα νκάλ Υσερα δuσuχίες είνα λγών λγών Μα απενωκήδuσuχία, μα δuσuχία πu με απενώνε, ην πείνα λγu χάρη,θα ην παραδεχεί εuεργέης μu, μα μλς σuμβεί να uπφέρωγα κά ανώερ, γα μα δέα π χ ε σε πoΛU σπάνες περπώ·σες θα ην παραδεχεί, γαί αuς θα με κάξε λγu χάρη καθα δε ξαφνκά πως πρσωπ μu δεν είνα καθλu πως θα αί·ραζε να 'να πρσωπ ενς ανθρώπu πu uπφέρε γα ην άδέα μέσως λπν μu αρνέα ην σπλαχνία u Κ αu δεν κάνε καθλu απ κακία Ο ζηάν , κuρίως εuγενείς ζηά·ν, θα πρεπε να μη δείχνuν πέ πρσωπ uς μα να ζηάνε

ην ελεημσνη με αγγελίες σς εφημερίδες φηρημένα μπρεί ναγαπάε κανείς ν πλησίν u κα κάπε απ μακρά, μα απ κ νά σχεδν πέ ν γίνναν λα πως γίννα ση σκηνή, σμπαλέ, πu ζήuλες, αν παρuσάζνα, έρχνα με μεαξωά κuρέλα κα σκσμένες νέλες κα ζηάνε ελεημσνη χ·ρενας χαρωμένα, ε θα μπρσε ακμα κανείς να uςθαuμάζε Να uς θαuμάζε, χ μως κα να uς αγαπάε Μααρκεά είπαμε γ αu Ήθελα μνάχα να σε κααπίσω γα πρίσμα πu μ αu βλέπω α πράγμαα Ήθελα να μλήσω γαη δuσuχία ης ανθρωπηας γενκά, μα καλερα να πμε εδ κά γα α βάσανα ων παδών u θα μκρνε θέμα μu δέκαφρές, μα καλερα έσ Φuσά αu δεν σuμφέρε καθλu Μαπρώα πρώα α παδάκα μπρεί να ' αγαπάε κανείς έσω κ αν




Α Δ Λ Ο Ι Κ Α Α Μ Α ΟΒ 29

βρσκνται κντά τ έστω κι αν εναι βρώμικα έστω Χ αν xovάσχημ ρόσω (μ ανεται όμως ως τα αιδάκια τέ δεν έ xov άσχημ ρόσω) δεύτερ για τς μεγάλς δε θα μιλήσωγιατ εκτός εναι ακρστικ και δεν αξζν να τς αγα άς εναι κιόλας αζημιωμένι κατά κάιν τρό άγανε τμήλ και γνωρσανε τ καλό και τ κακό και γνανε «ώς Θεός»Εξακλθύν και τώρα να τ τρώνε Μα τα αιδάκια ττα δενάγανε και ρς τ αρόν εναι εντελώς αθώα. Τ' αγαάς τα αιδάκια λιόσα; Τ ξέρω ως τ' αγαάς και σγρα θα καταλαβα

νεις για ι λόγ θέλω να μιλήσω τώρα ακλειστικά γι ' ατά.ν έρν κι ατά τρμερά σε τύτν τν κόσμ εναι βέβαιαγιατ ληρώνν τις αμαρτες των ατεράδων τς άγανε τμήλ. Όμως ατός σλλγισμός ανήκει σε άλλν κόσμ και η ανθρώινη καρδιά εδώ στη γη δεν μρε να τν καταλάβει . εν ειτρέεται να έρει ένας αθώς για κάιν άλλ και μάλιστα έναςτέτις αθώς Νά κάτι άλλ θα σε εκλήξει λιόσα αγαάωκαι γω τρμερά τα αιάκια Και ρόσεξε ι σκληρ άνθρωιι γεμάτι άθη ι σαρκβόρι ι Καραμάζβ αγαάνε καμιά ράλύ τα αιδιά Τα αιδιά όσ μένν αιδιά ώς τα ετά τςχρόνια λόγ χάρη εναι τρερά αλλιώτικα α' ς ανθρώςλες και εναι εντελώς άλλα λάσματα μ' άλλη ύση Γνώρισα ένανκακύργ στη λακή τ 'τχε στη διάρκεια της καριέρας τ ε

κε ξεάστρεβε λάκερες ικγένειες σε στια ό εχε μειτη νύχτα για να κλέψει να καθαρσει « τ εκαιρα» και μερικάαιδάκια Μα όταν έμεινε στη λακή τ αγαύσε τόσ σ'έκανε ν αρες Κταζε όλη την ώρα α' τ αράθρ τα αιδιά αζανε στην αλή της λακής Ένα μικρό αγράκι έμαθε ναρχεται κάτω α τ αράθρό και γνανε λ λι εν ξέ

ρεις γιατ τα λέω όλα ατά λιόσα Mo νάει κάως τ κεάλικαι νιώθω θλψη

Μιλάς αράξενα εε ανήσχα λιόσα. Σάμως να μηνξέρεις και σ τι λες

Μια και τ 'ερε η κβέντα θα σ ω και τύτ ριν αλγ καιρό μ διηγόταν στη Μόσχα ένας Βύλγαρς σνέχισε οβάν Φιντόρβιτς σάμως να μην εχε ακύσει τι τ εε αδε




1 30 Φ T O O E B H

ός u ς αγρόηες πu κάu παύ ση uλγαρία Τύρκ κα Τσερκέζ γαί βόα η γεκή εξέργεση ω σλά βω. Καίε σάζuε βάζu γuαίκες κα παδά καρώu

αuά ω κααδίκω σε ξύλuς ράχες κα uς αήu εκεί πέρα όλη ύχα κα πρωί uς κρεμάε κ λ ία αδύα καα α αασείς όλα όσα γία Καμά ρά μάε γα η θ·ρώδη» αγρόηα u αθρώπu όμως αuό εία μεγάλ άδκ καπρσβλή γα α θηρία θηρί πέ δε μπρεί α α όσ άγρόσ άθρωπς όσ καλλεχκά όσ γρακά άγρ Η ίγρη

μό πu κάε εία α δαγκώε α ξεσκίζε αuό ξέρε μά χα Πέ δε θα ης περύσε η σκέη α καρώσε αθρώπuς απα αuά σ ράχη κα α uς αήσε εκεί πέρα η ύχα ακόμακ α μπρύσε α κάε Αuί Τύρκ βασαίζαε με ηδ7κα α μκρά παδά. Σκίζαε με σπαθί η κλά ης μάας uκα α βγάζαε από μέσα Πεάγαε βuζασαρύδα σ αέρα κα άηα α πέσu κα α καρωθύ πάω σε μα λόγχη Κ όλααuά μπρσά σα μάα ω μαάδω Η ηδή ήα ακρβώς πu βλέπαε κα μαάδες Μα ά κα μα σκηή πu μ έκαε αεδαερθώ εξαρεκά Φαάσu ύ δω έα βuζασαρύδ σαχέρα μας μηέρας πu ρέμε γύρω ης Τύρκ πu μόλς μπκαε σ χωρ Κα σήu έα γuσόζκ παχίδ χαδεύu μωρό γελάε γα α κάu κ αuό α γελάσε Τέλς

κααέρu μωρό γελάε κείη η σγμή έας Τύρκς σημαδεύε με πσόλ η κάη εία μόλς δέκα πόuς απ πρσωπάκ u Τ' αγράκ χαχαίζε χαρύμε εώε α χεράκα u γα ' αρπάξε πσόλ κα ξακά καλλέχης καεβάζε κόκρα κα u κάε θρύαλα κεαλάκ Δε είακαλλεχκό έμαα πί η εuκαρία λέε πως Τύρκ αγαπάε πλύ α γλuκά

Αδερέ γαί α λες όλα αuά ρώησε Αλόσα Σκέμα πως α δε uπάρχε δάβλς κ α καά σuέπεα

δημύργησε άθρωπς όε σίγuρα δημύργησε αεκόα κα μίωσή u

Α εία έσ όε σuέβη ακρβώς αuό πu έγε κα με Θεό




A Φ O I A P A M A ZO 1

Ξέρεις α ιάεσαι ερημα α τις λέξεις το ωςλέει κι ο Πολώιος στο μλετ εε γελώτας ο βά Μ έιασες

α' τα δια μο τα λόγια ς εαι εμαι εχαριστημέος Σοδαος λοιό θα αι μα τη αλήθεια κι ο Θεός σο α το δημιούρ γησε ο άθρωος κατ' εικόα και ομοωσή το Με ρώτησες ριαό λγο γιατ τα λέω όλα ατά μ εγώ βλέεις εμαι έας ερασιτέχης και σλλέκτης ορισμέω γεγοότω Τα σημειώω τοιστεύεις τάχα; α τις εημερδες και τις διηγήσεις α όοτύχει κι έχω ια μια αρκετά καλή σλλογή Φσικά μήκαε και

οι Τούρκοι στη σλλογή μα όλοι ατο εαι ξέοι Έχω και τόιο ράμα και μάλιστα καλύτερο αό το τούρκικο Όως ξέρειςσε μας εδώ έτει το ερισσότερο ξύλο με βτσες και κούτο ατόεαι εθικό χαρακτηριστικό εαι αδύατο α σε καρώσο εδώ

" βλ ' Ε ' Μ ερα α τα ατια οσο α αι ειμαστε εεις ρωαιοι αοι βτσες και το ούτο εαι κάτι δικό μας και καέας δε μορεα μας το άρει . Καθώς αεται στο εξωτερικό δε δέρο αθό λο θα εξεγεηκα τα ήθη ή θα ειβλήθηκα όμοι ο ααγορεύο τάχα έας άθρωος α μαστιγώει έα άλλο Μα γι ατόβρήκαε κάτι άλλο κάτι καθαρά εθικό κι ατό τόσο ο εαι σχεδό αδύατο α γει στη χώρα μας α και για α λέμε τη αλή θεια αρχζει α ριζώει κι εδώ έρα ιδιατερα μετά τη θρησκετικήκηση στη αώτερη κοιωα μας Έχω μια θαάσια μροσού

ρα μεταρασμέη α τα γαλλικά για το τρόο ο εκτελσαεστη Γεεύη εδώ και λγα χρόια έτε μόλις έα κακούργ τοισάρ έα έο εικοσιτριώ χροώ ομζω ο μεταόησε κι έγιεχριστιαός λγο ρι το αεβάσο στο ικρωμα τός ο ισάρήτα έα αιδ ο γεήθηκε αό αράομο γάμο και ο οι γοεςτο το αΡ{σαv μικρό ακόμα κάο έξι χροώ σε κάτι ορεσβιος τσοάος ης Ελβετας κι εκεοι το μεγαλώσαε για α τοχρησιμοοιήσο στις δολειές τος Μεγάλωε εκε αάμεσά τοςσα άγριο ζώο οι βοσκο δε το διδάξαε τοτα Μόλις έγιε ε τά χροώ το στέλαε α βόσκει το κοάδι με βροχή και με χιόια σχεδό γμό και χωρς α Φσικά καέας α ατούς εσκέτηκε ως ατό το έρσιμο ήτα κακό ούτε και μεταόησε Δικαωμά τος Ο ισάρ βλέεις τος εχε χαριστε σα α τα κά




1 3 Φ Τ Ο Τ Ο Γ Β Κ Η

α ράμα κ ι ύτε θεωρύσα ααρατητ α τ τρέ Ο δις ισάρ έλεγε αργότερα ως εκεα τα χρόια ήτα σα τ άσωτ

ιό τ Εuαελίοu λύ θα τ θελε α άει α τ χυλό υδαε στα γυρύια για α αχαυ όμως ύτε α αυτό δετ δαε και τ δέραε ότα τ έκλεβε α τα γυρύια Έτσιέρασε όλα τα αιδικά και τα εηβικά τυ χρόια ώσυ έγιε άτρας κι άρχισε α κλέβει καικά. ρύσε στη εεύη και κάθεβράδι έιε στη ταβέρα τα κέρδη τυ ζύσε σα ααδι της κι·ωας και τέλς σκότωσε κάι γέρ και τ λήστεψε. Τ ιάσα

ε τ δικάσαε και τ καταδικάσαε σε θάατ Εκε βλέειςδε εράε ι σαισθηματισμ Και ά στη υλακή τ εριτρι·γυρζυ αμέσως ι άστρες και τα μέλη διαόρω Χριστιαικώδελτήτω ιλάθρωες κυρες κ. τ λ Τ μάθαε εκε α διαβάζει και α γράει άρχισα α τ διδάσκυ τ Εuαλο τκατηχύσαε τ υθετύσα τ ιέζαε τυ ήρα τ αυτιά με

τη λυαρα και τέλς τ κάαε α μλγήσει εσημα τ έγκλη·μά τυ . υτός εστηκε έγραψε μάχς τυ έα γράμμα στ δικα·στήρι λέγτας ως εαι τέρας και ως αξιώθηκε ειτέλυς ατ ωτσει Θεός με τη χάρη Τυ Όλη η εεύη ααστατώθη·κε όλη η ιλάθρωη και θεσεβής εεύη Ότι τ αώτερ καιτ ι γεικό υήρχε στη εεύη τρέχει στη υλακή τυ. Τ ισάρ τ ιλάε τ αγκαλιάζυ « Εσαι αδερός μας χάρις τ

Θε κατλθε σε » Κι ισάρ τ μό υ έκαε ήτα α κλαειαό τη σγκηση «Να κατλθε χάρις μέ Στα αιδικάκαι εηβικά μυ χρόια λαχταρύσα τη τρή τω γυρυιώ ματώρα κατλθε κα μέ ελγα εθαω Xριστ» «Ναιαι ισάρ Πέθαε Kυρ έχυσες αμα και ρέει α εθάεις Kυρ. ς μη τας υ δε γώριζες τ Κύρι ότα ζήλευεςτη τρή τω γυρυιώ κι ότα σε δέραε γιατ τυς έκλεβεςτ α τυς "ράμα λύ κακό γιατ η κλή εαι ααγρευμέ·η όμως έχυσες αμα και ρέει α εθάεις» Και ά έρχεταικαι η τελευταα μέρα. Ο ισάρ κατασυτριμμές κλαει κι εα·αλαμβάει κάθε στιγμή: «Τύτη εαι η καλύτερη μέρα μυ δεύωρός τό Κύρι» «Ναι» ωζυ ι άστρες ι δικαστές καιι ιλάθρωες κρες «αυτή εαι η ι τχισμέη σ μέρα γιατ




Α Δ Λ Ο ΑΡ Α Μ Α ΖΟ Β

ώρα δεύεις ρός όv Kpιov » Όλ λήθς ρχωρε ρς ικρωμα ακλθώvας κάρ βρσκεαι ισάρ Τ ακ λθύv μέσα σε αμάξια και εζ. Νά ΠΟ άσαvε σ ικρωμα« Πέθαvε αδερέ μας » ωvάζv tov ισάρ «έθαvε v Κρκαλθεv γάρ κα σε χάρις To ! » Tov αvεβάσαvε λιόv tovειλημέv αδερό ισάρ σ ικρωμα tov ξαλώσαvε σηv γκιλvα και κόψαvε αδερικά κεάλι εειδή καλθεv αόv θεα χάρις. Όχι αό εvαι χαρακηρισικό ή η μρσύραέχει μεαρασε σα ρωσικά αό κάις ώσς θηραvύς

ιλάvθρως ης αvώερης κιvωvας και σάλθηκε αvύ για ηδιαώιση ρύσικ λαύ δημσιεύηκε σ εημερδες και μι ράσηκε δωρεάv. Τύ ερισαικό με tov ισάρ εvαι αξιόλγγια έχει εθvικό όv. Σε μας εδώ αv και εvαι ακααvόη κάως σεκύρωμα εvός αδερύ για μόv λόγ ως έγιvε αδερόςμας κι αξιώθηκε vα καέλθει αόv χάρις Θε όμως ξαvαλέω έχμε και μεις δικό μας ρό xόv v εvαι χειρόερς Εμες έχμε ηv ισρική ηv άμεση αόλαση vασακζμε ς αvθρώς σ ξύλ Ο Νεράσβ έγραψε κάι σ χς για ώς έvας μζκς χύσε με voto άλγό σα μάια «σα ράα μάια». ό όλι xov δει αόεvαι ρωσισμός. Περιγράει ώς έvα αvαμ αλγάκι χαvαραρώσει χώθηκε ση λάσ με κάρ και v α καάερvε

vα ραβήξει Ο μζκς καμσικζει χάει με λύσσα χάει σ έλς χωρς vα κααλαβαvει κι αός ι κάvε ι μέσαση μέθη χάει ααvωά ις καμσικιέ «Μρες v μ ρες θα ραβήξεις κάρ κι ας ψήσεις » Τ άλγ σαραράει κι εκεvς αρχζει vα χάει αvεράσισ σα δακρσμέvα«ράα μάια». Με μια αελισμέvη ρσάθεια άλγ ξε κόλλησε αμάξι και ρχώρησε ρέμvας λάκερ χωρς vα αρv αvάσα γέρvvας κάως σ λάι κάως αvαηδώvας κάωςαύσια και vριασμέvα έσι α λέει Νεκράσβ εvαι κάιριχό Όμως εδώ v ρόκιαι αρά για έvα άλγ μvάχα άλγ κι δις Θ εός μάς δωσε για vα δέρvμε Έσιμας εξηγήσαvε ι Τάαρι και μας άησαv voto για εvθύ μι Μα μρε vα δέρvει καvες κι αvθρώς. Και vά έvας




1 4 Φ . Ν Τ Ο ΤΟ Γ Ε

μορφωμος κρος κα η κυρία ου δρου η κρη ους μα μκρολα εφά χροώ με βίσες αυ ο χω σημειωμο με λεπο

μρεες Ο παερολης χαίρεαι που οι βίσες χου ρζους θαποάει περσσερο» λε κι αρχίζε α ς βρχε» ης κρης ου Ξρω θεκά πως υπάρχου μερκοί οοι που ώθου ηδο σοκάθε χπημα κυρολεκικά ηδο σο κάθε χπημα η ηδο λοκαι μεγαλώει με γεωμερικ προδο Δρου α λεπ φάου σα πε σα δκα κ ακμα περσσερο α χυπμαα γίοα πιο συχά ποάε περσσερο Το παιδί ξεφωίζει σο λος

δε μπορεί πια α φωάξε Μπαμπά μπαμπά μπαμπακολη μπα μπακολ η ! » Ο διάολος σπάε ο πδ ου κα η υπθεση φάε σοδκασρο . Βάζου α δκηγρο Ο ροσκος λας απ καρ ώραλε για ο δκηγρο δικολάβος εία οκασμη συείδηση» Ο δκηγρος φωάζει ο λοιπ για α υπερασπίσε ο πελάη ου Η υπθεση λε εία σο απλ οκογεε ακ κα συηθισμη

ο παρας δειρε η κρη ου κα είαι ειδος για η εποχ μαςπου ο πράμα φασε σο δικασριο » Ο ορκο πείθοα απο χωρο γα α σκεφO και βγάζου αθωωικ απφαση Το κοουρλιάζε απ χαρά που δκαιώσαε ο βασαισ χ α μη ίμα εκεί πρα Θα φώαζα α καθερώσου μα υποροφία προς μ ου βασασ ! Θαυμάσια εκα Μα για α παιδά χωακμα καλερα χω μαζει πολλά πάρα πολλά γα α ρωσ

πουλα Αλισα α κορισάκ πε χροώ δε ο χωεαε ο γοείς ου άθρωπο λία ευυπληπο μορφωμοι καικαλοααθρεμμο καχοες σημαικά αξώμαα ε η κοωία» Το υποσηρίζω γα μα ακμα φορά πως υπάρχου αρκεοίάθρωπο που αγαπο α βασαίζου α παδά μοάχα α παδά Σ λα άλλα πλάσμαα αυά α υποκείμεα αυοί ο ίδοο βασασς φροα με καλοση κα σεμηα σα μορφωμο και πολισμο υρωπαίο μα αγαπάε πΛ α υραο αμικρά παδά και μάλσα γι αυ ίσα ίσα αγαπάε α παιδιά Τουςδελεάζου α παιδά γιαί ακρβώς εία αυπεράσπσα γαί χου μα αγγελκ εμπσοση γιαί δ μπορο ίποα α κάου κα πουθεά α πάε Αυ ίσα ίσα είαι που αάβε ο χυαίοαίμα ου βασαισ. Φυσκά μσα σε κάθε άθρωπο φωλιάζει α




Α Δ Λ Φ Ο Ι Α Ρ Α Μ Α Ζ Ο Β

θηρί τ θηρί της ργής τ θηρί της λάγας ηδής τ ερε θίζu κραuγΙς βασαζόμε θματς τ θηρί τω αχαλίωτω αθώ κα τω όσω τα γΙησε η δαθρά: δάγραχαλασμΙ σuκώτ κ τ .λ . Αuτό τ τωχό κρτσάκ μρωμΙγείς τ τuρασα μ όλα τα βασατήρα μρείς α α ταστείς. Τη χτuσα τη μαστίγωα τη κλώτσαγα χωρίς αξΙρu κα ίδ γα λόγ όλ της τ κρμί γΙμσε μελαΙςΤλς βρήκαε κάτ εκλετuσμΙ με κρ με αγωά τηκλείδωα όλη τη χτα στ « μΙρς » γατί αuτή δε ζητσε τη

χτα α άε εκεί τη ώρα Ιρεε λες κ Ια αδάκ Ιτεχρώ κμάτα ακόμα βαθά σα αγγελδ μρεί α 'χεμάθε α ζητάε α «βγεί» της τρίβαε τ ρόσω με τα ίδατης τα εττώματα κα τη αάγκαζα α τρώε αuτά τα ερττώ ματα κα ήτα η μάα η μάα τη αάγκαζε Κ αuτή η μάαμρσε κα κμότα ακγτας τη χτα τuς στεαγμς ταδ τ 'χα κλεδώσε στ αχωρητήρ Τ καταλαβαί ες τάχα αuτό. Έα μκρό λάσμα δε ξΙρε ακόμα τε καα δαηθεί τ τ σuμβαίε χτuΙτα στ βρώμκ μΙρς στσκτάδ κα στη αγωά χτuάε με τη μκρλα γρθά τεμΙ α τ κλάμα στήθς κα κλαίε με τα ματωμΙα άκακα κα δελά δάκρuα αρακαλώτας τ «Θελη» α τ uερασστεί Τ καταλαβαίες άραγε αuτό ίλε μ κ αδερΙ μu

δόκμε τ Θε τ καταλαβαίες γα λόγ εία ααραίτηταόλα αuτά; Χωρίς αuτά λε δε θα μρσε α ζήσε άθρωςσε ττη τη γη γατί δε θα γώρζε τ καλό κα τ κακό. Μα γατία τ γωρίσε αuτό τ δαλκαλό κα τ δαλκακό α κστί ζε τόσ ακρβά; Όλη η σία τ κόσμ δε αξίζε τα δάκρuα αu τής της μκρλας αρακαλεί τ «Θελη» ε μλάω γα ταβάσαα τω μεγάλω αuτί άγαε τ μήλ κ άστuς α άε στ

δάλ ας τuς Ιαρε κ ας τuς σήκωε όλuς δάλ όμωςαuτά αuτά τα αδά Σε βασαίζω Αλόσα μ αίετα ως δεασθάεσα καλά. Α θλες σταματάω.

ε εράζε θΙλω κα γω α uΙρω τραλσε Αλόσα. Θα σ ω Ια μάχα Ια ακόμα ερστατκό κ αuτό αό

ερΙργεα εία oΛU χαρακτηρστκό κα τ σuδαότερ




6 O O B

γιατ μόλις ρι αό λγο το διάβασα σε μια α τις ιστορικές μαςσ\λλογές στο ρχεο ή στο\ς Παλαιούς Καιρούς ρέει α ψάξω

α δω ξέχασα κιόλας ού το χω διαβάσει. Έγιε στα ιο σκοτειάχρόια της εοχής της δο\λοαροικας στις αρχές ακόμα το\ αιώαμας Ζήτω λοιό ο Eλεθερωτής το\ λαού Ζούσε τότε στις αρχέςτο\ αιώα μας έας στρατηγός έας στρατηγός με μεγάλες γωριμες και ολύ λούσιος τσιλικάς μα ήτα κι αό εκεο\ς ο\ (ακόμα και στο καιρό το\ ήτα λγοι καθώς αεται) ότα αραετη σύταξη όμιζα ως εχα αοχτήσει δικαιώματα ζωής και θα

άτο\ άω στο\ς \οτελες το\ς Τότε \ήρχα τέτοιοι . Ζει λοι ό ο στρατηγός μας στη ιδιοκτησα το\ με τις δ\ο χιλιάδες ψ\χέςτο\ γεμάτος \εροψα μεταχειρζεται το\ς αρακατιαούς γειτόο\ςτο\ σα α τα αράσιτα και γελωτοοιο Στο ματρ το\ εχε εκατοτάδες σκ\λι και καμιά εκατοστή ιοκόμο\ς ο\ τα εριοιότα όλο\ς καβαλαρέο\ς κι όλο\ς με στολή Και ά μια μέρα έα

αγοράκι μόλις οχτώ χροώ γιος εός \ηρέτη έταξε μια έτραεκε ο\ έαιζε και χτύησε στο όδι τ αγαημέο κ\ηγόσ\λοτο\ στρατηγού. «ιατ κο\τσαει τ αγαημέο μο\ σκ\λ» Το\λέε λοιό το και το Τούτο δω το αιδ έταξε μια έτρα και τοχτύησε « εσύ ήσο\» εε και καλοκοταξε ο στρατηγός «Πιάστε το » Το ιάσαε και το ήραε α τη μάα το\ όλη τη ύ χτα το αήσαε στο μο\τρούμι Το ρω μόλις έεξε βγαει

ο στρατηγός μ όλη τη ακολο\θα το\ για κ\ήγι καβαλκεψε στάλογο γύρω το\ οι ιλοξεούμεοι χαραμοάηδες τα σκ\λιάοι \ηρέτες οι σαλιγκτές όλοι στ άλογα Μαζεύτηκα και οι χωριάτες για α δο\ και μροστά μροστά η μητέρα το\ έοχο\ αιδιού Βγάζο\ α το μο\τρούμι το μικρό Εαι μια σκ\θρωψ\χρή θιοωριάτικη μέρα γεμτη καταχιά ερημος καιρός

για κ\ήγι Ο στρατηγός διατάζει α γδύσο\ το μικρό το γδύ ο\ και το αήο\ τσιτσδι α\τός τρέμει αλάλιασε α το όβοτο\ δε τολμάει α βγάλει κιχ . « Μαρς » διατάζει ο στρατηγός«τρέχα τρέχα » ωάζο\ στο μικρό οι ιοκόμοι \ηρέτες τ αγόρι αρχζει α τρέχει «άω το\ » ξεωζει ο στρατηγός κιαμολάει σω το\ όλο το κοάδι τα σκ\λιά \τό έγιε μροστάστη μητέρα τα σκ\λιά κάαε κομμάτια το αιδάκι . . Το στρατη




Α Δ Λ Ο Κ Α Α Μ Α Ο

γό τ έβαλα, μζω, ό ααγόρεσ. ιό ... τι θα ρεεα τ κά; Να τ τεκσ; Να τ εκτελέσ γα α κα

ηθε τ ασθημα της ηθκής; έγε, λιόσα Να τ τεκσ ρόερε λιόσα μ έα χλωμό, κά ως στραβό χαμόγελ, σηκώτας τα μάτα κα κτάζτας ταδερό τ

ράβ ρλαξε βά μ εθσασμό Μ α κα τ λεςε, θα ει ως . . . αχ, ρασόρε μ Νά λιό τ δαβλάκς βρ σκεται στη μικρή σ καρδιά, λιόσκα Καραμάζβ

Εα μα αησα, αλλά . . τό εαι σα σα, ως άρχει τ αλλά . . ώαξε βά Μάθε δόκμε, ως αησες εαι λ χρεαζμεες σε ττητη γη. Ο κόσμς στηρζεται στς αησες κα χωρς ατές σως καια μη γιότα ττα εδώ κάτω Κάτ ξέρμε εμες

Τι ξέρεις; ε καταλαβαω ττα, σέχισε βά σα α αραμ

λσε. Και τώρα δε θέλω ττα α καταλάβω Θέλω α μεω μετ γεγός. Τ χω αό καρό αασσε α μη καταλαβαω θελήσω α καταλάβω κάτι, θα ρδώσω ατστγμής τ γεγός, κι εγώ αάσισα α μεω με τ γεγός

ιατ με δκιμάζεις, γατ με βασαζεις έτσ; ααώησε μέα ξέσασμα θλης λιόσα. Θα μ τ εις ετέλς;

Και βέβαια θα στ ω, εκε έερα σεχώς τη κβέτα,γα α στ ω. Μ εσαι ρσλής, δε θέλω α σε χάσω και ασε αραχωρήσω στ Ζωσιμά σ

Ο βά σώασε για λγ, τ ρόσωό τ έγε ξαικά λθλιμμέ.

κ με μλησα μάχα για τα αδάκια, για α γει τράμα χτητό . ια όλα τ άλλα αθρώια δάκρα χδατσει όλη τη γη α τ λό ώς τ κέτρ της, δε λέω τελέξη, ετηδες εριόρσα τ θέμα μ Εμαι έας κριός κα αραδέχμα ταεά ως δε μρώ καθόλ α τ καταλάβω γατ ε αι έτσ κασμέα όλα ατά Θα ε λό ως ι δι ιάθρωι ταε: τς δόθηκε Παράδεσς, ατ θέλησα τη ε λεθερα αράξαε τη ωτά α τ ραό, ξέρτας και μόι




1 3 8 Φ . Ν ΤΟ ΣΤ Ο Ε Β

uς πως θα γίνuν δuσuχισμένι ώσ δν uπάρχι λόγς να uςλuπόμασ. Ω γώ μ αξιλύπη, γήιν, uκλίδι μuαλό

μu ξέρω μνάχα πως η δuσuχία uπάρχι πως ένχι δν uπάρOv πως όλα ίναι νέπις κάπιu πρηγύμνu γγνός πωςόλα γίνναι απλά και uσικά πως ακόμα όλα κuλάν και ισρρ·πύν όμως όλα αuά δν ίναι παρά μια uκλίδια σαχλαμάρα αξέρω δα όλα αuά, μα δν μπρώ να παραδχώ να ζήσω σύμωναμ αuήν! Τι μ νιάζι πu δν uπάρχuν ένχι και πως όλα ίναισuνέπις κι απλέσμαα απλά και uσικά και πως γώ ξέρω

αuό Mou χριάζαι μια αναμιβή, αλλιώς θα μηδνίσω ίδις ν αuό μu . αι η αναμιβή αuή να μην έρθι κάπu σάπιρ κάπ μα δώ σ ύη η γη, να η δω και μνάχςμu Πίσuα και θω να α δω μνάχς μu κι αν ώς α ό θα'χω πθάνι πρέπι να μ' ανασήσuν γιαί θα πιραχώ πλύ ανγίνuν όλα όαν γώ θα απuσιάζω Γιαί δν uπόρα γώ για ναχαρίσω μ α βάσανα και uς πόνuς μu σ κάπιν άλλν ηναιώνια αρμνία Θέλω να δω μ α ίδια μu α μάια πως θα ξαπλώσι ζαρκάδι δίπλα σ λινάρι και πως σαγμένς θα σηκωθί και θα αγαλιάσι κίνν πu ν έσαξ Θω να βρίσκμαιδώ πέρα όαν λι θα μάθuν ξανικά για πι λγ ήαν όλα έσιόπως ήαν Πάνω σ' αuή ην πιθuμία βασίζναι όλς ι θρησκίςu κόσμu Κι γώ πισύω. Μα νά όμως, α παιδάκια Τι θα κά·

νω ό μ' αuά uό ίναι ένα πρόβλημα πu δν μπρώ να λύσω Τ ξαναλέω για κασή ρά πως α παραδίγμαα ίναιπλλά, μα γώ πήρα μνάχα α παιδάκια γιαί σ ύ παράδιγμα αίναι αθαρόρα κίν πu θω να πω. Aou ν πρέπι όλι να uπέρuν για να ξαγράσuν μ α βάσανά uς ηναιώνια αρμνία ό ι σχέση έχuν α παιδιά σ παρακαλώ Είνα ι νλώς ακαανόη για πι λόγ πρέπι να uπέρuν κι αuάκαι γιαί να ξαγράζuν μ βάσανα ην αρμνία Γιαί α πήρ κιαuά σχέδι και θuσιάσκαν για ην μλλύμνη αρμνία, πθα η χαρί κάπις άλλς Τ αλληλέγγu σις αμαρίς ανάμσασuς ανθρώπOς κααλαβαίνω, κααλαβαίνω αλληλέγγu καισην αναμιβή μα α παιδάκια δν έχuν καμιά σχέση μ ις αμαρίς κι αν ίναι αλήθια πως ίναι κι αuά σuνuπύθuνα μ uς




Α Δ Ε Λ Φ Ο Ι Α Ρ Α Μ Α Ζ Ο 9

ατεράδες για τα κρματα ατώ τω τελεταω τότε σικά ηαλήθεια ατή δε εαι τ κόσμ τύτ και γω δε μρώ α τηκαταλάβω Μρε α ει κάας χωρατατζής ως τ αιδ όωςκαι α αι θα μεγαλώσει και θα χει όλ τ καιρό αμαρτήσειμα ά δε μεγάλωσε τ καταξεσκσαε χτώ χρώ τα σκλιάΩ λιόσα δε βλασημώ τύτη τη στιγμή Γιατ καταλαβαω τκλισμό τ σύματς ότα όλα όσα βρσκται στ ραό καικάτω α τη γη σγχωετύ σ έα τραγύδι δόξας κι όλες ιάρξεις κι όλα τα ότα ζήσαε κάτε θ ααωήσ : «Δ

κι χεις Κύριε εκαΛUθησα γάρ α δ Σ» Ότα ια ημητέρα θ αγκαλιάσει τ βασαιστή καταξσκισε με τα σκλιάτ γιό της κι ααωήσ και ι τρεις «Δκι χεις Κύριε» τότεια θα τάσει η στιγμή της λέριας γώσης κι όλα θα εξηγηθύ.Μα εδώ σα σα εαι κόμς τό σα σα εαι δε μρώα τ αδεχτώ. Κι όσ βρσκμαι στη γη βιάζμαι α άρω ταμέτρα μ . ιατ βλέεις λιόσα μρε και στ αλήθεια α σμβε τύτ δω θα ζήσω ώς τη ώρα εκεη ή α θ ααστηθώγια α δω ατό θα γει μρε και γω δις ααωήσωβλέτας τη μητέρα θ αγκαλιάζει τ βασαιστή τ αιδιύτης «Δκι χεις Κύριε» μα εγώ δε θέλω ααωήσω τότεΟσ εαι καιρός ακόμα θέλω α ρλάξω τ εατό μ καιγι ατό αριέμαι ετελώς τη έρτατη αρμα. Δε αξζει ατή

ύτε τα δάκρα εκε τ μικρύ βασαισμέ αιδιύ χτ ύσε τ στήθς τ με τη μικρή γρθιά τ και ρσεχότα στηβρωμερή τ τρύα κλαγτας με τ αεξαγόραστα δάκρά τ στ«Θεύλη» Δε αξζει γιατ τα δάκρά τ δε εξαγράστηκα. ρέ ει α εξαγραστύ αλλιώς δε μρε α άρξει αρμα. Μαμε τι με τι θα τα εξαγράσεις Εαι τάχα μρετό κάτι τέτι;Μ ήως τάχα με τ ότι κάις θα εκδικηθε γι ατά; Μα τι α

τη κάω τη εκδκησή τς τι α τ κάω α ι βασαιστές άεστη Κόλαση Τι μρε α διρθώσε εδώ έρα η Κόλαση ότατ αιδ βασαστηκε ια Και τι αρμα θα αι ατή ότα θα άρχει και η Κόλαση; Θέλω α σγχωρέσω θέλω μ όλς α σμ ιλιωθώ δε θέλω α έρει καέας ια Κι α τα βάσαα τωαιδιώ ήτα σμλήρωμα όλω εκεω τω βασάω ήτα




0 Ο ΤΟ Ι Κ

ααρατητα για αγοραστ η αλήθια τότ οστηρζω α ταρι ως όλη η αλήθια δ αξζι έα τέτοιο τμημα. το θέλω

ιτέλος η μητέρα αγκαλιάσι το βασαιστή ο έβαλ τα λιά α καταξσκσο το αιδ της ρέι α το σγχωρέσι θέλι ας το σγχωρέσι το βασαιστή για το άμτρο μητρικότης όο Μα το μαρτύριο to καταξσκισμέο της αιδιού δ έχι το δικαωμα α το σγχωρέσι δ ιτρέται α σγχωρέσιτο βασαιστή έστω κι α το διο το αιδ το σγχωροσ Κι ααι έτσι α δ ixo το δικαωμα α rxwpio τότ ο βρ

σκται η αρμοα rάρχι τάχα στο κόσμο έστω κι έα λάσμαμοάχα ο θα μοροσ και θα χ το δικαωμα α σγχωρέσι; τη θέλω τη αρμοα αό αγάη στη αθρωότητα δ τηθέλω Θέλω α μω καλτρα μ τα βάσαα τα ακδκητα. Κα λτρα α μω μ τα ακδκητα βάσαά μο και μ τη άσβστηαγαάχτησή μο έστω κι α έχω άδικο Μα σα oΛU τη χτιμή σα τη αρμοα δ αι για τη τσέη μας δ μορομ αληρώομ τόσα για το ισιτήριό της Γι ατό κιόλας βιάζομαια ιστρέω το δικό μο ισιτήριο. Κι α μαι τμιος άθρωοςέχω οχρέωση α το ιστρέω όσο γται ιο ωρς τό κάωσα σα αι ο δ αραδέχομαι το Θό λιόσα μοάχατο ισιτήριο to ιστρέφω μ όλο το ααιτομο σβασμό

Μα ατό αι αταρσα ρόφρ ήσχα ο λιόσα μ τα μά

τια χαμηλωμέα ταρσα; θα θλα ακοσω αό σέα ατή τη λέξηρόφρ ο βά σα α τα τρσβαθά to. Μορ α ζήσι τάχα κας στασιάζοτας Μα γώ θέλω α ζήσω Πς μο το και μόοςo καθαρά σ ροκαλώ αάτησ Φατάσο ως ο διος χτ ζις το οικοδόμημα της αθρώιης μορας μ το σκοό α χαρσιςτλικά στος αθρώος τη τχα α τος δώσις ιτέλος τηιρήη και τη ηρμα μα για α γι ατό αι ααρατητο αι ααόφχτο α καταβασασις έα μοάχα μικρολικο λά σμα κο το διο αιδάκι α ομ ο χτοσ το στήθος toμ τη μικρή γροθιά to και άω στα ακδκητα δάκρά to αθμλιώσις το οικοδόμημα Θα δχόσο τάχα α γις αρχιτέ κτοας μ ατος τος όρος; άτησέ μο και μη δσαι




Α Δ Λ Ο Α Α Μ Α Ο 1 4

Οχι δε θα δεχόμ έκαε μαλακά λιόσα. Και μρε τέ α αραδεχτε τη σκέη ως ι άθρω

ι γι αU εσ χτζε θα δέχτα ατή τη ετχα ατχό θεμελιωτα στ αδικχαμέ αμα τ μιρ μάρτρα; Καιώ α τη δέχτα θα μέαε για άτα εχισμέι;

Όχι δε μρώ α τ αραδεχτώ δελέ ρόερε ξαι κά λιόσα και τα μάτια τ λάμΨαε Μόλ τώρα εε: άρχει τάχα στ κόσμ καέα Πλάσμα α μρε και α χει τδικαωμα α σγχωρέσει; Ομω ατό τ Πλάσμα άρχει και μ

ρε όλ α σγχωρέσει και για όλα γιατ και τ Ίδι έδωσετ αθώ τ αμα για όλ και για όλα Τ ξέχασε μα άωTo σα σα θα θεμελιωθε τ ικδόμημα και σ τό θα ωά� Κ ' c Σ λ θov: « ικι εχε p αι ΟΟΙ γαρ αεα ησα»

μιλά για τ « μό ααμάρτητ» και τ αμα to Όχι δε τ ξέχασα κι αρσα αεατας ώ τόση ώρα δε τέβαζε μρστά γιατ σήθω σ σζητήσε όλι ι δικ σας α

τό βάζ μρστά έρε κάτι λιόσα; Μη γελάσεις ε; Εδώκι έα χρό έτιαξα έα ημα μρσε α χάσε μαζ μακόμα δέκα λετά θα στ διηγόμα Θέλε;

Έγραες ημα ; Ω όχι δε τ γραα γέλασε βά Και τέ στη ζωή

μ δε ταριασα oτ o στ Μα too τ ημα τ ατά

στηκα και τ κράτησα στη θμησή μ Mo χε ρθει έμεση.Σ θα σαι ρώ ααγώστη μ ακρατή μ θέλω α ωΓιατ α χάσει σραέα έστω και τ μαδικό τ ακρατή;χαμγέλασε βά Να στ διηγηθώ ή όχι;

Σ ακω ρόερε λιόσα. Τ ημά μ έχει ττλ « Μέγα ερξεταστή» εαι κάτι

αλλόκτ θέλω όμω α στ ω




v

Ο Μέγς l εοεεής

Ο ΜΩ κα δω δε γεα ' αρχσω χωρ πρλογο δηλαχωρ φλολογκ πρλογο Φοu α πάρε κα α σηκώσεγλασε ο βά σuγγραφα α u πεχε μα η αλ

θεα Βλπε η δράση γεα σο δκαο κο αώα κα ε αu ο ξρε δα κ απ' ο σχολεο ε σα σα ο 'χα σuθεοσ ποηκ οu σuθσε α καεβάζοu εποuράε δuάμεση γη Ασε πα ο άε Ση αλλα ο δασκο uπάλλλο κα ο καλγερο σα μοασρα δαε ολάκερε θεαρκ παρασάσε ποu εμφαζαε επ σκη η Μαα οu αγγλοu

οu άγοu ο Χρσ κα ο δο ο Θε. Τε λα αuά γο α με μεγάλη απλοκηα. Ο Βκωρ Οuγκώ περγράφε σηΠααΥα τω Παρσω μα παράσαση ποu δθηκε ση δημαρχαοu Παρσο σα χρα οu οuδοβκοu Χ γα α μηθε η γηση οu Δελφοu. Η παράσαση α ηθοπλασκ κα δθηκε ρεά γα ο λα α εχε λο b g J g g (Η ορθ κρσ η Υ περαγα κα κε

χαρωμη Παρθοu Μαρα) ποu κα παροuσάζεα η δα καεκφρε η ορθ κρση η Κα σε μα ση Μσχα γοα πεπε σα πρ απ' ο Μεγάλο Προ χρα παρμοε παρασάσε με θμαα απ' η Παλαά Διαθήη. Μα εκ απ ' θεαρκ παρασάσε κuκλοφοροσα ε σ' λο ο κσμο πολλδηγμαα κα σχο ποu εμφαζοα ο άγο ο άγγελο κ




1 44 Φ N O O l H

α uήρχε αάγ όλες uράες σραές. Σα μασήρα μαςμεαφράζαε αγράφαε α σuθέαε αόμα ά έα ή

μαα Κα όλα αuά αό αρό ω Ταάρω αόμα Υάρχελόγ χάρη έα μασηραό ημα (αρμέ αό α ελληκάφuσκά) με λ: Ή πίσχΦι τ Θοτχου τήν Κλσιν μεεκόες α όλμη αάξα Νάε Η Θεμήωρ εσέεαη Κόλαση Ο αρχάγγελς Μχαήλ ης κάε δηγό α η«εράγε ες ά βασασήρα» Βλέε uς αμαρωλς α α μαρ ρά uς άμεσα σ αuς uάρχε α μα λ6 αξσημεωη

καηγρα βρσεα ση φλεγόμεη λμη Όσ α αuςβuθζα όσ λ ση λμη δε μρ α κλuμήσuκα α βγ εκεuς «uς ξεχάε α κ Θεός» η η έκφραση έχε εξαρεκό βάθς κα δαμη. Κα ά η Θεμήωρσuρμμέη έφε σα γόαα κλαγας μρσά σ θρό Θε α ζηάε χάρη γα όλuς όσuς εδε ση Κόλαση γα όλuςχωρς καμά δάκρση Η σuμλα Της με Θεό έχε εράσεδαφέρ . κεεε εμέε κ όα Θεός Τής δεχε α όδαα α χέρα γ Της ό δακρα ακόμα α σημάδα αόα καρφά κα Τη ρωάε ώς μρε α σuγχωρέσε uς βασασές Tou Εεη δαάζε όλuς uς άγuς όλuς uς μάρuρεςόλuς uς αγγέλuς όλuς uς αρχαγγέλuς α έσu σα γό αα κα α αρααλέσu μαζ Της γα α σuγχωρεθ όλ χω

ρς εξαρεση. Τέλς εuχαε α' Θεό α σαμαάε αβασασήρα άθε χρό α η μεγάλη Παρασεuή ώς η γαΤράδα κα αμαρωλ εuχαρσ αμέσως α' η Κόλαση Κρ α Tou φωάζu «Δκας ε Κρε ω δασας» ό α δκό μ ημα θα α κά αρόμ α γραφόαεκε καρό. Εγώ αρuσάζω ση σκηή Εε Εα αλήθεα ως δε βγάζε ε λέξη σ όλ ημα μάχα αρuσά ζεα α φεγε. Exou εράσε α δεκαέε αώες αό όε δωσε η uόσχεση α έλθε βασλεα Tou δεκαέε αώεςαό όε ρφήης Tou έγραψε: « ληθς θά σρέψω αχέως» . « Περ δέ ς μέρας εης κα ρας δες δε δέ γγελ uρα ε μή ό αήρ μ μός» όως εε δς όα βρόα ακόμα ε ης γης Μα η αθρωόηα Τ




Α Δ Λ Φ Ο ΑΡ Α Μ Α Ο

περιμένει με ην αλλοινή πση και ην αλλοινή σuγκνηση . Ω,με πιο μεγάλη ακόμα πση για έχοuν περάσει δεκαπένε αιώνεςαπό όε ΠΟι πάανε πια να ρχοναι απ ον οuρανό ο uποθήκεςγια ον άνθρωπο:

Πστυ ,τ σου π η χρδιά σουυράvις υποήχς δv υπάρουv.

Έμενε λοιπόν μονάχα η πση ση ωνή ης καρδιάς κενη ηνεποχή εναι αλήθεα γνοναν και πολλά θαUμαα Υπήρχαν άγοΠΟι γιαρεανε αρρώσοuς με ρόπο θαuμασό π ις βιογραεςμερικών ικαων μαθανοuμε πως οuς επισκεπόαν η δια η Βασλισσα ων Οuρανών. Όμως ο διάβολος δεν κοιμάαι και η ανθρωπόηα αρχζει ν αμιβάλλει πια γι αuά α θαμαα. κενονακριβώς ον καιρό παροuσιάσηκε ο βορρά ση ερμανα μια κανοργια και οβερή αρεση Ένα εράσιο άσρο: «Κα πεσεν κ

οϋ οuρανοϋ σήρ μέγας καιόμενος ς λαμπάς (δηλ ς κκλησα) π άς πηγάς ν δάων κα αϋα πικράνθησαν» uέςοι αιρέσεις άρχισαν ν αρνιοναι με βλάσημο ρόπο α θαUμαα Μα όσοι μενανε πσο πισεοuν ακόμα πιο λογερά Τα δάκραης ανθρωπόας εακολοuθον όπως και πρώα να άνοuν ώς Auόν οι άνθρωποι Τον περιμένοuν Τον αγαπον ελπζοuνε σ Auόν διον να μαρuρήσοuν και να πεθάνοuν για χάρη Tou όπως

και πριν . ιώνες ώρα παρακαλοσε η ανθρωπόηα με πση λογερή : «KP KP πανε μν » Τόσοuς αιώνες απεuθνονανπρος uόν ΠΟι κενος μέσα σην άμερη εuσπλαχνα Tu αποάσισε να καέλθει και να επισκεε οuς προσεuχόμενοuς. χε καέβει και εχε επισκεε ώς α ώρα μερικος ικαοuς μάρuρεςκι άγιοuς ΠΟι βρσκοναν ακόμα ση γη uό ο διαβάζοuμε και

σοuς «βοuς» οuς Σον όπο μας ο Τιοσεβ ΠΟι πσεuε βαθιάσην αλήθεια ων λόγων Tu λέει πως:

Γυρτς π του στυρού το βάροςχι μ δούλου μορφή πρπτώvτςσ διάβηχ πvτο πτρδτv υλΟΥ Του σχορπώvτς.




46 Φ . Ν ΤΟ Ο Γ Ε Β Σ Κ

Τ ως έτσ ακρβώς χ γ ατό θα στ ω αργότρα. Μαά θέλησ α αρσαστ έστω κα γα μα στγμή στ λαόστ λαό όρ βασαζότα ήτα βρωμρός κ α μαρτωλός μα Τ αγασ μ μα αδάστκη αγάη Τ θτώ δρά στη σαα η Σβλη στη τρμρή χήτης ρής Εξέτας ότα ρς δόξα τ θ αάβα κάθ μέραρές σ όλη τη χώρα κα

Πνω σε μεΥαλόπρεπες πυρές

χαίΥαν χακύς αΡεχύςΩ ατό βέβαα δ ήτα κη η κάθδς μ τη α θα μ

αστ σμωα μ τη όσχσή Τ στη στέλα τω αώ ω « λη Τ τ ράα δόξη» κα θα α ααάτχη«σρ γάρ ή στραή ξέρχτα ό ατλ κα ατα ωςδσμ» Όχ . Θέλησ α σκτ έστω κα γα μα στγμή τατέκα Τ κα μάλστα κ σα σα ό άρχσα α τρζβλά ρές τω αρτκώ Εχ τη μγαλψχα α μαστ κα άλστς αθρώς μ τη δα κη αθρώη μρή βάδστρα λόκληρα όα άω στη γη ρ αό δκαέτ αώςΚατβα στς «ηλόλστς δρόμς» της λτας τ Νότ ό τη ρηγμη σα σα μέρα άω σ μα «μγαλό

ρη ρά» μρστά στ βασλά στη λή στς ότς στςκαρδάλς κα στς ωραότατς Κρς τω Τμώ μρστά στλάρθμ ληθσμό όλης της Σβλης καρδάλς Μέγαςρξταστής χ κάψ κά κατό αρτκς μμάς admaem am De (ρός μγαλτέρα δόξα τϋ Θϋ ) . Παρσάστηκ αθόρβα χωρς καμά δξη μα ά όλ (ατόα αράξ) Τ ααγωρζ . τό θα μρσ α γ έαα τα καΛUτρα κμμάτα τ ήματς α ξηγηθ δηλαδή γα ακρβώς λόγ Τ ααγωρζ Ο λαός σρρέ ρς τόακατακητα Τ ρτργρζ μαζτα κτά Τ Τ ακ λθ.

τός ρά σωηλός αάμσά τς μ έα σωηλό χαμό γλ αέρατης μόας. Ο ήλς της αγάης κα στη καρδά




Α Ε Φ Ο Α Α Α ΖΟ Β

Του α μάια Του ακινοβολον ο Φως η οφα και η Δναμηπου συγκλονζουν ις καρδις ων ανθρώπων ξυπνώνας μσα ους

ην αγάπη κενος απλώνει α χρια ους ευλογε Και φάνει ναΤον αγγξουν μονάχα α ενδμαά Του να ψασουν για να θεραπευον Τε μσα απ' ο πλθος αναφωνε νας γρος που ανυφλς απ' α παιδικά ου χρνια Κριε θεράπευσν με να ω κα γώ Και ε λες και πφει ο ππλο που 'χε μπροσάσα μάια ου κι ο υφλς αναβλπει Ο λας κλαει και φιλάειο χώμα που κενος βαδζει Τα παιδιά ρχνουν μπροσά Του λου

λοδια ψάλλουν και Τον υμνον Ωσανά ναι Αυς εναιΑυς ο διος λνε και ξαναλνε λοι πρπει να 'ναι Αυς ενμπορε να 'ναι άλλος απ' Αυν αμαάει μπροσά σα προπλαια ης Μηρπολης ης εβλης η σιγμ που φρνουν σο ναμε κλάμαα και μοιρολγια να μικρ άσπρο φρερο που αναπαεαι ανάμεσα σα λουλοδια να κορισάκι εφά χρονώ ο μο

ναχοπαδι ενς άρχονα Αυς θ' ανασσει ο παιδάκι σουφωνάζουν ση μηρα που κλαει Ο ιερας που βγκε να προπανσει ο φρερο κοιάει αμχανος και συνοφρυωμνος Μα νά πουακογοναι οι θρνοι ης μηρας ου πεθαμνου παιδιο φεισα πδια Του: Αν εσαι συ κενος ανάσησε ο παιδ μου α ναφωνε σηκώνονας προς Αυν α χρια ης Η νεκρικ πομπσαμαάει καεβάζουν ο μικρ φρερο κάω σα προπλαια δ

πλα σα πδια Του κενος κοιάζει με συμπνοια κι α χεληΤου προφρουν σιγά για μια ακμα φορά Τ κοράσιον γειρε Κα εθως άνση κοράσιον Το κορισάκι ανασηκώνεαι μσα σο φρερο κάθεαι και κοιάει γρω χαμογελώνας Τα μά ια ης κοιάνε απορεμνα γρω γρω α χρια ης κραάει ναμπουκο άσπρα ριανάφυλλα που α 'χαν βάλει σο φρερο Ο

λας ανααράζεαι φωνς αναφυλληά και νά που εκενη σα σαη σιγμ περνάει απ' ην πλαεα μπροσά απ' η Μηρποληο διος ο καρδινάλιος ο Μγας εροεξεασς ναι νας γρος κάπου ενεννα χρονώ ψηλς και σης με σεγωμνο πρσωπομε βαθουλωμνα μάια που μσα ους λάμπει ακμα κάποια φλγα Ω δε φοράει ώρα α υπροχα άμφιά ου πως χες που φάναζε σο μεγαλπρεπος μπροσά σο λα αν καιγε ους εχθρος




48 Φ N T O OΓ E B K H

ης ρωμακής σεως Όχι ύη η σιγμή φράει μνάχα αλιό χνρκαμωμέν καλγερσικ ράσ Πσω σην

καθρισμένη αόσαση ν ακλθύν ι σκθρω βηθ ι δύλι και η « ιερή φρρά Σαμαάει μρσά σ λή θς και αρακλθε αό μακριά Τα εδε όλα εδε βάλανε φέρερ μρσά σα όδια Εκεν εδε ανασήθηκε η μκρή και ρόσωό σκενιασε. Σμγει α κνά άσρα φρύδια και α μάια λάμν με μια δσωνη ασραή άνειένα νόημα και διαάζει ς φρρύς να Τν σλλάβν αι νά

η δύναμή εναι όσ μεγάλη κι λαός εναι όσ σνηθισμένςνα ν ακύει λήθς αγμέν και ρεμάμεν αν γει αμέσως μρσά σς φρρύς και εκενι μέσα σην αόλη σιωή γινε ξαφνικά σηκώνν α χέρια Τν σλλαμβάννκαι Τν αρνν μαζ ς. αι λήθς σκύβει αρεθύς κεφάλι σαν ένας άνθρως και κλνεαι ώς η γη μρσά σνερεξεασή ός ελγε σιωηλός λαό και σνεχζει δρόμ . Η φρρά φέρνει ν ιχμάλω σε μια σενόχωρη σκει νή φλακή σ αλιό κρι ερδικασηρ και ν κλεννμέσα. Περνάει η μέρα έρχεαι η σκεινή ζεσή άνη νύχα ηςΣεβλης Ο αγέρας « μρζει δάφνη και λεμνιά Μέσα σ κνόσκάδι ανγει ξαφνικά η σιδερένια όρα ης φλακής και μανειμέσα αργά δις γερ ιερεξεασής με μιαν αναμμένη δάδα σ

χέρι Εναι μνάχς η όρα κλενει αμέσως σω Σαμαάει κνά σην όρα και για λύ για ένα ή δ λεά Τνκιάει ρσεκικά σ ρόσω Τέλς Τν λησιάζει αργά αργάσηρζει η δάδα σ ραέζι και λέει

Εσύ εσαι Εσύ μα μην αρννας καμιά αάνηση ρσθέει γρήγρα: Μην αανάς σώαινε Μα και ι θα μρύσεςνα εις ; έρω λύ καλά ι θα εις Μα ύε κι έχεις δικαωμανα ρσθέσεις α σε κενα ' χεις ει Για ήρθες λιόν ναμας ενχλήσεις; Για για να μας ενχλήσεις ήρθες αό ξέρειςκαι μνάχς Σ Μα ξέρεις άχα ι θα γνει αύρι εν ξέρω ιςεσαι κι ύε θέλω να ξέρω ν εσαι Σ ή αν εσαι μωμά Τμνάχα μα αύρι θα Σε κααδικάσω και θα Σε κάψω άνω σηνρά σαν ν χειρόερ αιρεικό και εκενς δις λαός




Α Δ Ε Ο Α Α Α Ο Β 1 4

ιλούσε σήμερα α πόδια Σο αριο κιόλας μ έα μο μοάχαεύμα θα ρέξει και θα σδαλσει η πρά Σο. Το ξέρεις άχα

αό Ναι σως και α ο ξέρεις πρόσθεσε σκεικός κοιάζοαςακαάπασα διαπερασικά ο αιχμάλωό ο Δε κααλαβαω και πολύ καλά βά Τι σημαο όλα

αά επε χαμογελώας ο λιόσα πο άκογε όλη η ώρα σιωπηλός. Εαι μοάχα μια αχαλωη αασα ή καέα λάθος ογέρο καέα ακααόηο qn po qo (παρεξήγηση)

άρο κι έσι γέλασε ο βά ού σε παραχάιεψε πια ό·

σο πολύ ο σύγχροος ρεαλισμός πο δε μπορες α ποέρεις ποα αασικό ας εαι και qn po qno αού ο θέλεις έσι Ηαλήθεια εαι ξααγέλασε πάλι «πως ο γέρος έζησε εεήα χρόια πια εχε λοιπό όλο ο καιρό η έμμοή ο ιδέα α κααήσειρέλα Κι ο ιχμάλωος μπορε α ο καε καάπληξη με ο πα·ροσιασικό Το Μπορε σο κάω κάω α α απλά και μόοέα παραλήρημα μια ελεαα αασωση ο γέρο πο χε ε ξαθε κιόλας απ' ις χεσιές πρές ω εκαό αιρεικώ Μα μήπως άχα για μας ος δο πάρχει καμιά διαορά α εαι qni poqno ή αχαλωη αασα Το σποδαο εαι πο ο γέρος πρέπεια εκρασε πως ύσερα από εεήα χρόια λέει επιέλος ω·αχά εκεο πο σκεόα σ όλη ο η ζωή

Κι ο ιάλωος σωπαει Το κοιάει και δε βγάζει λέξη

Μα εαι απαραηο κιόλας α γει έσι ξααγέλασε ο βά. Ο διος ο γέρος ο λέει πως ούε κα έχει ο δικαωμα απροσθέσει ποα σ εκεα πο εαι κιόλας ειπωμέα θες αξέρεις αό σα σα εαι ο βασικόερο χαρακηρισικό ο ρωμακού καθολικισμού καά η γώμη μο ολάχισο «Όλα» σαα ο λέε «α μεαββασες σο άπα κι όλα πα α πει α χειώρα ο άπας και καλά θα κάεις α μη έρθεις καθόλο προς οπαρό ολάχισο α μας εοχλες» Κάι έοια όχι μοάχα αλέε μα και α γράο οι lησοες ολάχισο ό ο διάβασα ο διος σα βιβλα ω θεολόγω ος « Έχεις άχα ο δικαω μα α μας γωσοποιήσεις έσω κι έα απ' α μσικά ο κόσμοαπ ο οποο ήρθες» Το ρωάει ο έρος μο και ο απαάειμοάχος ο « Όχι δε έχεις για α μη προσθέσεις σε κεα πο




50 Φ . Ν Ο Β

έχυ α επωθεί κα γα α μη αφαρέσε απ υ αθρώπυτη ελευθερία πυ όσ η υπεραίσηκε όα ήσυ ση γη Ο

καύργ πε ώρα θα α πλήγμα γα η ελευθερία η πίσηω αθρώπω γαί θα φαεί σα θαύμα εώ η ελευθερία η πίση υ Συ ήα ό πλυμόερ κα όε ακόμα εώ κα ίλα πεακόσα χρόα Μήπω ε είχε πε συ κα Συ ο οόε Θέλω α σα κάω ελεύθερυ ; Μα ά πυ ώρα είε αυύ υ ελεύθερυ αθρώπυ πρσθέε ξαφκά γέρ μ

έα βαθυσόχασ χαμόγελ «Να αυή η υλεά μά κόσσε π

λύ» συέχσε κάζά Τ αυσηρά «μα η απελεώσαμεεπέλυ ε όμαί Συ Δεκαπέε αώε βασασήκαμε μ' αυή η ελευθερία μα ώρα ελεώσαμε μ αυή κα ελεώσαμε γακαλά Δε πσεύε πω ελεώσαμε γα καλά Με κά με πα τηα κα ε μυ κε ύε τη μή αγααχήσε μαζί μυ; Μάθεόμω πω ώρα ίσα ίσα όλ αυί άθρωπ εία βέβα π ρσσόερ από κάθε άλλη φρά γα η ελευθερία υ κ όμω αυί ί μα φέραε η ελευθερία υ κα η καέθεσααπεόαα σα πόα μα Κ αυό πεύαμε εμεί Μα Εσύαυό ήθελε άα; α έα ελευθερία θέλησε;»

Πάλ ε κααλαβαίω έκψε λόσα ερωεύεα ρεύε;

Καθόλυ . Ίσα ίσα παεύεα πω αυό κα όμί υ

κααίκησα η ελευθερία κα πω αυό έκαα γα η ευυχίαω αθρώπω. Γαί μάχα ώρα ( εεί βέβαα η ερή Εξέα ση) σάθηκε υαό α σκεφεί καεί γα πρώη φρά γα η ευυχία ω αθρώπω Ο άθρωπ ημυργήθηκε επαασάη Μαμπρύ άχα επαασάε α α ευυσμέ; «Σε πρεπύσα» Τυ λέε « πρεπήσε κα συμβυλέ ε Συέλλεψα μα Εσύ ε άκυσε πρεπήσε απαρήθηκε μακό ρόπ πυ θα μπρύσε α φέρε η ευυχία συ αθρώπυ μα ευυώ φεύγα παράωσε σε μα τη υλεά Μαυπσέθηκε μα έωσε λόγ Συ μα έωσε καίωμα υλύε κα εσμεί κα φυσκά ε μπρεί ύε α σκεφεί α μα πάρε πίσω Γαί ήρθε λπό α μα ελήσε;»

Κα σημαίε πρεπήσε κα συμβυλέ ε υ




A Φ O I � A P A M A ZO 1

λλεια ρώησε Αλισα Αυ ίσα ίσα είαι κυριερ πυ χει α πει γρς Τ

βερ και σ πεμα πεμα ης αυκαασρής και ηςαυπαρξίας συεχίζει γρς μεγάλ πεμα μίλησε μαζί Συση ρημ και α βιβλία μας λε πως άχα Σ' βαλε σε πειρασμ ίαι σωσ αυ Και μήπως θα μπρσε άχα α ειπωθείπα πι σωσ απ εκεία πυ υ αήγγειλε εκεί πεμαμε α ρία υ ερωήμαα πυ απκρυσες και πυ α βιβλίαα λε πειρασμς Κι μως α γιε π ση γη α πραγμα

ικά εκθαμβωικ θαμα θαμα γιε ίσα ίσα εκείη ηημρα ω ριώ πειρασμώ Τ θαμα γιε μ και μ γιαίθηκα εκεία α ρία ερωήμαα Α μπρσαμε α αασμε σι για κιμή μάχα και για παράειγμα πως α ρία εκεία ερωήμαα υ ρμερ πεμας χάθηκα χωρίς α μείει είχς υς σα βιβλία και πως θα 'πρεπε α ' απκαασήσυμα α σκεμε και α α εερυμε εκ υ για α α κααγράψυμε πάλι σα βιβλία κι α γι' αυ σκπ μαζεαμε λυςυς σς ης γης υς κυβερήες υς αρχιερείς υς επισήμες υς ιλσυς υς πιης πρείάς υς α σκε και α εερυ ρία ερωήμαα ια μως πυ χι μάχα' ααπκρίαι ση σπυδαιηα εκείυ υ περισαικ μαα εκράζυ κιλας μσα σε ρεις λξεις σε ρεις μάχα αθρώ

πιες ράσεις λη η μελλμεη ισρία υ κσμυ και ης αθρωπηας μίζεις άχα πως λη η σία ης γης μαζεμη θαμπρσε α επιήσει κάι παρμι σε Uαμη και βάθς με εκεία α ρία ερωήμαα πυ Συ εθήκαε απ κρααι και σπεμα ση ρημ Και μ απ' αυά α ερωήμαα μ απ θαμα πως εθήκαε μπρείς α κααλάβεις πως ε χεις ακάεις μ' α πρσκαιρ αθρώπι μυαλ μα με υ αιώι κι απλυ ια σ' αυά α ρία ερωήμαα συψ ίζεαι καά α ρπ και πρηεεαι λη η μελλμεη ισρία ης αθρωπηαςκαι δίαι ι ρεις μρς πυ θα συαηθ λες ι άλυες αιάσεις ης αθρώπιης σης σ' λη η γη Τε αυ δε ήαακμα σ αερ γιαί μλλ ήα άγωσ μα ώρα απια χυ περσει δεκαπε αιες βλπυμε πως λα χυ σ




Φ . Ν ΤΟ Ο Γ Ε Β Κ Η

καλά μαν�u� και προηεuε κ�να α ρα ερωήμαα και σοOλ δικαιώθηκαν πο δ�ν μπoρ�ς οε να οuς πρoσθέσ�ις οε να

οuς ααιρέσ�ις ποα»�ς ώρα και μνος Σο ποιος �χ� δκιο Εσ ή ε�νoς πο Σ� ρωOσ� ε; Θuμήσοu ο πρώο �ρώημα ν και δ� σο λέω καά λέξη μα ο νημα ήαν οο "Θέλ�ις να πας σον κσμοκαι πηγαν�ις μ' αδ�ιανά α χέρια μ� κάποια uπσχ�ση �λ�uθ�ραςπο οι άνθρωποι μ� ην ηλιθ ιηά οuς και μ� ην έμuή οuς διαθορά δ�ν μπορον O� καν να ην καανοήσοuν πο η οβοναι

και η σκιάζοναι για ποα και ποέ δ�ν uπήρξ� για ον άνθρωποκαι ην ανθρώπινη κοινωνα πιο αρηο απ ην �λ�uθ�ρα Εσβλέπ�ις αuές ις πέρ�ς μέσα σ� οη η γuμνή πuραχωμένη έρημο Kάν� ες ωμιά και η ανθρωπηα θα ρέξ�ι απ πσω Σοσαν κοπάδι γ�η γνωμoUνη και uπακοή αν και πάνα θα ρέμ�ιαπ βο πως θα μOOσ�ς ν' απoραβήξ�ις ο χέρι Σο και ναπά�ις να ης δν�ις α ωμιά Σοu Μα Σ δ� θέλησ�ς να σερή σ�ις απ' ον άνθρωπο ην �λ�uθ�ρα κι απρρι�ς ην προσορά για σκέηκ�ς Τι �λ�uθ�ρα θα 'ναι αuή αν η uπακοή θα�ξαγoρασ� μ� ωμιά Πρβαλ�ς ην ανρρηση πως ο άνθρωποςοκ π' ρ μνον ζήσ�αι μα ο ξέρ�ις άχα πως �ν ονμαι αuο ο διο ο γήινο άρο θα ξ�σηκωθ� �νανoν Σο ο πν� μα ης γης θα Σ� πoλεμήσ�ι και θα Σ� νικήσ�ι κι λοι θα ο

ακολοuθήσοuν ωνάζονας: "Ποιος μoιάζ�ι μ' αu ο θηρο πομας έδωσ� η ωιά ' οuρανοU Το ξέρ�ις πως θα περάσοuν αιώ ν�ς και αιών�ς και η ανθρωπηα θα διακηξ�ι μ� ο σμα ηςΣοας και ης Επισήμης ης πως έγκλημα δ�ν uπάρχ�ι και πωςσuν�πώς δ�ν uπάρχ�ι και αμαρα και πως uπάρχοuν μονάχα π�ινα σμένοι; "Χρασέ οuς και � μονάχα να οuς ζηάς αρ�ή! άι θα γράοuν ση σημαα πο θα σηκώσοuν �ναoν Σο και πομ' αuήν θα γρεμσοuν ο να Σοu . Ση θέση ο ναο Σο θα uωθ� ένα νέο οκοδμημα ένας αινοργιος οβερς πργος ης Βαβέλ και μλο πο κι αuς δ� θα �λ�ιώσ�ι πως κι ο πρoηγOμ�νoςμως παρ' λα αuά θα μOOσ�ς να ον απoγ�ις αuν ον νέοπργο και να σuνομέ�ις καά χλια χρνια α βάσανα ων ανθρώ πων για σ� μας ' ρθοuν πάλι α κααβασανισον μ� ον πργο




Δ Λ Ο Ρ Μ Ο Β 1

ς Θα ρθν να μας βρν άω απ η γη σις ααόμβες(γιαί όε θα μας διών αι θα μας βασανίζν πάλι) θα μας

βρν αι θα μας ελιπαρήσν "ώσε μας να άμε γιαί εείνι μας πσχέθηαν η ωιά ραν δε μας η δώσανε Καιόε πια εμείς θ απελειώσμε χίσιμ πργ ς γιαθα ν απελειώσει μνάχα εείνς θα ς χράσει. Και θας χράσμε μνάχα εμείς εν νόμαί Σ αι ψεδόμενι πωςείναι εν νόμαί Σ. Ω, πέ πέ ς δε θα χράσν χωρίςεμάς. Καμιά επισήμη δε θα ς δώσει ψωμί όσ θα μένν ελε

θερι μα σ έλς θα ρθν να ααθέσν ην ελεθερία ς σαπόδια μας αι θα μας πν Κάνε μας σλάβς μα χράσεμας. Θα ααλάβν επιέλς μνάχι ς πως η ελεθερία αι γήιν ψωμί ε αά διάνια δεν είναι δναό να επαρέσνγια όλς γιαί πέ πέ ς δε θα ααέρν να μιρά o μεαξ ς Θα πεισν αόμα πως πέ δε θα γίνν ελεθερι γιαί είναι αδναμι διεθαρμένι μηδαμινί ι επανασάεςΣ ς πσχέθηες ν άρν ν επράνιν μα Σ ξαναλέω Μπρεί άχα να γριθεί με ν επίγει σα μάια αής ης αν θρώπινης ράσας ης ανίσχρης ης πάνα χδαίας αι διεθαρμνης Κι αν εν νόμαι επράνι άρ θα Σε αλθήσνι χιλιάδες αι μριάδες ι θ απγίνν α εαμμρια αι δισε αμμρια ανθρώπινα πλάσμαα είναι ανίανα να πριμήσν

ν εράνι άρ απ ν επίγει Ή μήπως άχα αγαπάς μνά χα ις δεάδες χιλιάδες ς μεγάλς αι ισχρς ενώ α εαμμρια ι αUναμoι ι πλάριθμι σαν ην άμμ ης θάλασσας Σ αγαπν ωσόσ θα πρέπει να χρησιμέψν μνάχα σαν λιόγια ς μεγάλς αι ς ισχρς Οχι εμείς αγαπάμε αι ςαδUναμς. Είναι διεθαρμένι ι επανασάες μα ελιά αί ίσαίσα είναι θα γίνν πάι Θα μας θαμάζν αι θα μαςθεωρν θες ς γιαί μπήαμε επί εαλής ς αι δεχήαμε βάρς ης ελεθερίας εείνι η βήθηαν αι να ριαρχμε πάνω ς όσ ανπόρ θα ς είναι σ έλς να είναιελεθερι Εμείς όμως θα πμε πως παμε σε Σένα αι πωςεξσιάζμε εν νόμαί Σ . Θα ς εξαπαήσμε αι πάλι για ί δε θα Σ αήσμε πια να πλησιάσεις νά μας Σ αήν αρι




1 5 Φ O TO B K

βώς ην απάη θα συνσααι η δύνη μας γα θα μασ αναγκασμέν να Ψυδόμασ. Νά μανι κν πρώ ρώημα

ης ρήμυ και νά απέκρυσς ν νόμα ης λυθρας πυ ηνέβαλς υπράνω όλων Κ όμως σ αυό ρώημα βρσκα μγάλ μυσικό υ κόσμυ ύυ ν απδχόσυν υς άρυςθ απανύσς σ συμπανκή και πραιώνα ανθρώπινη λαχάραόσ υ αόμυ όσ κα υ συνόλυ δηλαδή: πιν θα πρσκυ νήσω; ν υπάρχ π ακαάπαυση και π βασανσκή ρνδα για ν άνθρωπ όαν μέν λύθρς παρά πώς να βρ όσ

γναι γρηγρόρα κάπιν να πρσκυνάι Μα άνθρωπς θέλνα πρσκυνήσ κάι πυ να αναμισβήη όσ αναμσβήηπυ όλ ι άνθρωπι να συμωνήσυν μνμιάς πως πρέπ να πρσκυνήσυν Γα κν πυ βασανζ αυά αξλύπηα πλάσμαα δν να μνάχα να βρύν κά πυ γώ ή ένας άλλς να μπρ να πρσκυνήσ μα να βρύν κά πυ να πισύυν όλ

κ όλ να πρσκυνάν κ απαραηα αυό να κάνυνόλοι μα

ζ υή σα σα η ανάγκη ης Υεχή αεα ναι μγαλύρμαρύρ υ κάθ ανθρώπυ χωρσά και όλης ης ανθρωπόηαςαπ ην αρχή υ κόσμυ Γ αυή η γνκή λαρα ξλθρύυν ένας ν άλλν μ σπαθ. ημυργύσαν θύς κα ώναζαν ένας σν άλλν: "Παραήσ υς θύς σας κ λά να πρσκυνήσ υς δκύς μας αλλώς σας πρμένι θάνας κ σάς κα

υς θς σας Κ αυό θα γνα ώς έλς υ κόσμυ ακόμακ όαν ξαανσύν από ν κόσμ θ: κα ό ακόμα θα γνασυν μπρσά σ δωλα Τ ήξρς δν μπρύσς να μην ξέρς αυό βασκό μυσκό ης ανθρώπνης ύσης μα αρνήθηκςη μναδκή αλάνθαση σημαα πυ υ πράθηκ γα να ξανα γκάσις όλυς να πρσκυνήσυν ασυζηη η σημαα υ π γιυ άρυ. Κα ην αρνήθηκς ν νόμα ης λυθρας και υπυράνυ άρυ Κα λιπόν ι έκανς ακόμα Κ όλα αυά πά λ ν νόμα ης λυθρας υ λέω πως η π βασανσική ρνδα γα ν άνθρωπ να ύη: ζηά να βρ όσ μπργρηγρόρα κάπιν πυ να μπρ να υ παραδώσ κν δώρης λυθρας πυ ό γννέαι δύσυχς Μα κύρις ηςλυθρας ων Ν· να μνάχα κνς πυ μπρ να κα




A E Λ Φ � A A M A Z O B

θησuχάσει η σuείδησή uς Με ψωμί Σ διόα μια αααμάχηη σημαία: Θα ιες ψωμί ι άθρωπς θα Σε πρσuσε

γιαί δε uπάρχει ίπα πι αδιαιλίη απ Ψωμί μα αεκείη η ίδια σιγμή ααχσε αέας η σuείδησή u εκόςαπό Σέα ω όε θα 'αε σ σημεί αι α πεάξει αόμα ψωμί Σu αι θ' αλuθσε εεί πu γήσε η σuείησήu Σ ' αuό είχες δίι ιαί μuσιό ης αθρώπιης παρξηςείαι ε θέλει μάχα α ζει μα αι α ξέρει γιαί ζει δε έχει μια σέρεη γώση u σπ για πί ζει άθρω

πς θ' αρηθεί α ζήσει αι θα πριμήσει η αuαασρή έσω ι α όλα Uρω u είαι Ψωμιά uό είαι σωσό μα ι βγήεαπ αuό ί α uριέψεις η ελεuθερία ω αθρώπω Εσ uςη έαες αόμα μεγαΛUερη Η μήπως ξέχασες πως άθρωπςπριμάει η ησuχία αόμα αι θάα παρά η ελεθερη ελγή ε γώσει u αλ αι u α ε uπάρχει ίπα πιελuσιό για άθρωπ από η ελεuθερία ης σuείδησής u μα δε uπάρχει αι ίπα πι βασαισιό Και ά πu αί α βά λεις σαθερές βάσεις για ησuχασμό ης αθρώπιης σuείδησηςμια για πάα uς πρόσερες ό ι πι ασuήθισ εδεχόμε ααόρισ, όλα εκεία πu ήα αερα από ις δuάμεις ω αθρώπω έρθηκες λιπό σα α μη uς αγαπσες αθόλu . Και πις 'αε αuό Εείς πu ήρθε α θuσιάσει η ζωή Tou για χάρη

uς ί α uριέψεις η αθρώπιη ελθερία Εσ η πλλαπλασίασες αι βάρuες η ψuχή uς για αιώα άπαα μεα βάσαα ης ης ελθερίας. Θέλησες η ελεθερη αγάπη uαθρώπu θέλησες α Σε αλuθήσει ελεθερα ί α uπαεισ παλιό αuσηρό όμ άθρωπς έπρεπε με ελεθερη αρδιάα απασίζει από δω αι μπρς πι είαι αλό αι πι α ό έχας μαδιό u δηγό τη μρή Σu. Μα είαι δuαόλιπό α μη σέηες πως ελιά θ απαρηθεί αόμα αι η μρήΣu αι η αλήθεια Σu σuριμμές άω από ρμερό βάρς: η ελθερία ης εκλγής Θα ωάξu σ έλς πως η αλήθεια δε βρίσεαι σε Σέα γιαί θα α αUα α uς αήσεαείς σε μεγαλερη σγχuση και αγωία απ' όσ uς άησες Εσ αήάς uς όσες ρίδες αι όσα άλuα πρβλήμαα




6 Φ . Ν ΤΟ ΣΤ Ε Β Σ

Ώσε λιό, Εσύ δις έβαλες ις βάσεις για η καασρφης βασιλεας Σ και μη καηγρες γι αuό καέα άλλ Κιόμως ι Σ εχε ρσφερθε Υάρχu ρεις δuάμεις σ κόσμ θα μρύσα α ικσu και α uάξu για άα η σu εδηση αuώ ω αδύαμω σασιασώ κι αuό για η δικ uη εuuχα Αuές ι δuάμεις εαι θαύμα, μuσρι κα κύρς Εσύ αόρριψες και α και άλλ και ρ κι έδωσεςμάχς Σ αράδειγμα για α κάu όλι δι Όα ρμερό και άσφ εύμα Σ έβαλε ση κρφ αύ και Σ

εε: Έί uός ε εo βάλε σεαό εθε κάω γέγρααιγάρ ι ς γγέλις α ελεαι ερ σ διαφuλάξαι σε,κα ι χειρ ρσ σε, με ρσκόψης ρός λθ ό όδα σu Κα άκριθες εε α ησς ερηαι, κ κεράσεις Κύρι ό Θεό σu Μα Εσύ, αφύ άκuσες η ρόασηη αόρριψες, δε uόκuψες σ ειρασμό και δε ρχηκες σ κε ό. Ω φέρθηκες βέβαια ερφαα και μεγαλόρεα, σα Θεός , μαι άθρωι αuό αδύαμ γές ω σασιασώ, εαι άχαθε Ω καάλαβες όε ως κι έα βμα α καες, και μια κ ηση α καες για α έσεις κάω, θα α σα α βαζες σε ειρασμό Κύρι και θα χαες όλη Σ η ση σ Αuό και ασuριβόσu άω σ αu η ρθες α σώσεις και σφόεύμα Σε εχε βάλει σε ειρασμό θα χαιρόα Μα ξαα

λέω uάρχu άραγε λλ σα και Σέα; Και μόρεσες άχα έσω και για μια μάχα σιγμ α φαασες ως και ι άθρωιθα μρύσα α ικσu έα έι ειρασμό Μως άχα ηαθρώιη φύση εαι έσι φιαγμέη αρρει θαύμαακόμα και σις έιες ρμερές σιγμές ης ζως και ις σιγμέω ι ρμερώ και ω ι βασικώ ψuχικώ ρβλημάω αις αιμεωζει μάχα με η ελεύθερη αόφαση ης καρδιάς; Ω ξερες ως άθλς Σ θ α μεει γραμμές σα βιβλα θ α φάσει ώς α βάθη ω αιώω κι ώς ις εσχαιές ης γης και έλιζεςως άθρως, ακλuθώας αράδειγμά Σu θα μρέσεια ισεύει σ Θεό χωρς α χει αάγκη αό θαύμαα Μα δεξερες ως μόλις άθρως αρηθε θαύμα, θ αρηθε αρεθύς και Θεό για άθρως δε ζηάει όσ Θεό όσ




Α Ε Φ Ι Α Ρ Α Μ Α Ζ Β 1 7

θαμαα. Κ ι επειδή άθρω δε έχει η δαμη α μείει ίχωθαμαα θα δημιυργήσει για εαυό υ έα θαμαα διά υ

πιακαι θα πρσκυήσει μαγγαείε α ξόρκια ω σαρλαά

ω έσω κι α είαι εκαό φρέ σασιασή αιεικό και άθεε καέβηε απ σαυρό όα υ φωάζαε περιγελώα καιλ , Κ β ' . 1 ,ρωα ε αε α απ σαυρ για α πισεψυμε πωείσαι Εσ . ε καβηκε γιαί και πάλι δε θέλησε α σκλαβώσει άθρωπ με θαμα και λαχαρώα η ελεθερη πίσηκι όχι αυή πυ γειέαι από θαμα αχαρσε η ελεθερη

αγάπη κι όχι υ δυλικ εθυσιασμ υ σκλάβυ υ ρμκραημέυ μπρσά σε μια ισχ πυ συρίβει Μα και δωεκίμησε υ αθρώπυ όσ πυ δε αξίζαε γιαί φυσικά αυί είαι δλι α και πλάσηκα επαασάε Κία και κρίε μά υ Νά πέρασα πια δεκαπέε αιώε. Κίαξέ υ πιπήγε αυώσε ώ εαυό υ Παίρω όρκ πω άθρω πλάσηκε πι αδαμ και πι απειό απ όι όμισεΜπρεί μπρεί άχα α επιελέσει όι κι Εσ Εκιμώα όσ πλ φέρθηκε μαζί υ σα α παε πια α συμπείγιαί υ ζήησε πάρα πλλά Και Εκεί πυ αγάπησε περισσόερ κι απ εαυό Τυ! εκιμσε λιγόερθα υ ζησε λιγόερα και όε θα δε ιχε πω αγαπά πιπoΛU γιαί βά πυ θα έβαζε α σηκώσει θα α μικρό

ερ . υό είαι αδαμ και ιπέ Τι σημαίει α ώρα επαασαεί πα εάια ση εξυσία μα και καυχιέαι κιόλαγιαί είαι επαασάης υό είαι περηφάεια εό παιδι εόσκλιαρόπαιδυ. Είαι μικρά παιδιά πυ ξεσηκώθηκα ση άξη καιδιώξαε δάσκαλό υ. Μα θα ρθει κι έα έλ σ παιδιάσκ εθυσιασμό υ κι όλα αυά θα υ κσίσυ ακριβά. Θ ααρέυ υ α και θα πλημμυρίσυ με αίμα η γη . Μα σέλ θ αιληφθ αόηα παιδιά πω α και είαι σασιασέείαι αδαμι σασιασέ πυ δε μπρ α βασάξυ ε ηδική υ ααρσία Μυσκεμέι σ αόηα δάκριά θα παραδεχ σ έλ πω Εκείς πυ υ έφιαξε επαασάε δίχω άλλ θέλησε α υ περιγελάσει υό θα πε μέσα σηαπόγωσή υ και η λέξη αυή θα αι μια βλασφημία πυ θα υ




1 8 Φ Ν Τ Ο ΤΟ Γ Β

κάι ακμα ι δuστuχισμέuς γιατ η αθρώιη ύση δ αέχται τη βλασημα και στ τέλς θα κδικηθ η δια τ αuτ της

γι αuτή ησuχα λι ταραχή δuστuχα ά ια αι η τωριή μρα τω αθρώω ύστρα α τα τσα uρς γιατη λθρα τuς Ο μγάλς Σ ρήτης μέσα στ ραμά τλiι αλληγρικά ως δ λuς τuς ρώτuς ααστημέuς και ωςα κάθ uλή ήτα δώδκα χιλιάδς Μα α ήτα τσι μάχαττ θα τα θ κατά κάι τρ κι χι άθρωι uτ μρσα και σήκωσα τ σταuρ Σu μρσα α uέρu δκάδς

χρια στη ιασμέη και γuμή έρημ τρώγτας ακρδς κι α γριριζς και uσικά μρς α ρηαύσαι γι αuτά τα αιδιάτης λθρας της λύθρης αγάη της λύθρης και uέρχηςθuσας ματ Σu Θuμήσu μως ως λι τuς ήτα μάχαμρικές χιλιάδ και ήτα και Θ μ ι άλλι Και τι τα ιuλιι αδύαμι άθρωι δ μρσα α uέρu

κα uρα ι ισχuρ Τ ται η αδύαμη uχή δμρ α χωρέσι μέσα της τα τσ τρμρά δώρα Μα αι δuατ α ήρθς μάχα στuς κλκτύς Μα α αι έτσι ττ δώθα uάρχι έα μuστήρι μς δ μρύμ α τ καταλά βuμ Κι α uάρχι μuστήρι ττ κι μς έχuμ τ δικαωμαα διδάσκuμ τ μuστήρι και α τuς μαθαuμ ως δ έχι αξα η λύθρη ααση της καρδιάς τuς και η αγάη μα τ μu

στήρι στ ρέι α uταχτύ τuλά ακμα κι άτιαστη σuδησή τuς uτ και κάαμ ιρθώσαμ τ έργ Σ καιτ θμλιώσαμ ο θαύμα, στο μυστήρο κα στο κύρος Και ι άθρωι χάρηκα τuς δήγησα και άλι σα αγέλη και σήκωσα ιτέλuς α τις καρδιές τuς τ τσ τρμρ δώρ τuς έρ βάσα. Εχαμ δκι διδάσκτας και ργώτας έτσιέγ αγωρζτας τσ ταιά τη αδuαμα της αθρωτη τας λαρώντας μ τση αγά τ ρτ της ιτρέτας στηαδύαμη ύση της έστω και α αμαρτάι μ τη άδιά μας δ τηςδξαμ τη αγάη μας Γιατ ήρθς λι τώρα α μας χλήσις Και τι μ κιτάς σιωηλά και στχαστικά μ τα ράα Σ μά τια γαάχτησ δ θέλω τη αγάη Σ γιατ και γω δ αγαώ Γιατ α σ τ κρύβω Μήως τάχα δ ξέρω μ ι




Δ Λ Φ Ο Κ Ρ Μ Ζ Ο 9

μιλάω; Όλα όσα Ιχω α Σ ω Εσύ τα ξΙρ�ις κιόλας ατό τδιαβάζω στα μάτια Σ . Μήως μρώ τάχα α Σ κρύω τ μστικό μας Ίσως όμως α θΙλ�ις α τ' ακoύσ�ις α' τ στόμα μ.κ τ λιό � �μαστε μ� ΕσΙα μα μ� Εχείνον ά τ μ στικό μας. ό καιρό τώρα δ� �μαστ� μαζ Σ μα μ� Εχείνον�αι ια χτώ αιώ�ς. Εαι χτώ ακριβώς αιώ�ς αό τότε ήραμ� αό Eκ�o ατό Σ αόρρι�ς μ' αγαάχτηση ε�oτ τ�λ�ταo δώρ Σ ρότ�ι� δ�χoτάς Σ όλα τα γήιαβασλ�ια �μ�ς ήραμ� αό Eκ�o τη ώμη και τ ξς τ Κα

σαρα κι αακηρύξαμ� τς �ατoύς μας βασιλιάδ�ς της γης βασι λιάδ�ς μαδικύς α κι ώς τα τώρα δ� ρoτάσαμ� α τ�λ�ιώσoμ��τ�λώς τ Ιργ μας. Μα ις τα�ι Ω τ Ιργ ατό �αι ακόμα στη αρχή τ άρχισ� όμως αρ' όλα ατά. ΠρΙ�ι λύ αεριμΙoμ� ακόμα ώσ α στ�λ�στ� και η γη θα 'χ�ι ακόμαλλά α oΙρ�ι μα �μ�ς θα τάσoμ� στ σκό μας και θαγoμ� Kασαρ�ς και τότε ια θα σκ�τoύμ� για τη αγκόσμια � τχα Ομως Εσύ μoρoύσ�ς και τότ� ακόμα α άρ�ις τ ξς τΚασαρα Γιατ αρήθηκ�ς ατό τ τ�λεuταo δώρ δ�χόσoατή τη τρτη σμβλή τ ισχρύ �ύματoς θα ικαooιoύσ�ςότι αoζητά�ι άθρως στη γη . ηλαδή: ι α ρoσκήσ�ισ� ι α �αoθΙσ�ι τη σ�δησή τ και μ� ι τρό α �ω θ� �ιτiλoς μ� τς σαθρώς τ για ' αoτ�λΙσo όλι

μια ααμισβήτητη γ�ική και μύσα μρμηγκωλιά Γιατη αάγκη της αγκόσμιας σΙωσης �αι τ τρτ και τ�λ�ταoμαρτύρι τω αθρώω. Πάτα η αθρωότητα στη γ�ικότητάτης ρoσαθoύσ� α σu�ωθ� σ� αγκόσμια κλμακα rήρξα λ λ λα μ� μ�γάλη ιστρα μα όσ ι ηλά αΙβαια ατ ιλα τόσ ι δστχισμΙι γτα γιατ καταλάβαια �ρισ σότ�ρo α' τς άλλς τη αάγκη της αγκόσμιας σΙωσης τωαθρώω. Οι μ�γάλoι καταχτητΙς ι Τιμύρ και ι Tσ�γκζ Χα�ράσα� σα λαλαα α' τη γη ρσαθώτας α κριΙ τηικμΙη μα κι ατ (α και oσ�δητα) �κράζα� ατή τηΙρτατη αάγκη της αθρωότητας για αγκόσμια σΙωση . αoδ�χόσo τ κόσμ και τη ρύρα τ Κασαρα θα θεμiλιω �ς τη αγκόσμια ατκρατρα και θα 'δι�ς τη αγκόσμια �ιρή




60 Φ N O TO E B K H

η . α ς άλλς μρε α κυραρχε άω συς αθρώυςα όχ εκες υ κυραρχε η εδησή υς κα υ κραάε σαχέρα υ ωμ υς; Ε λό εμες ήραμε ξς υΚασαρα κα αράς Σ ααρηθήκαμε υσκά κα ακλυ θήσαμε Εκενον. Ω θα εράσυ ακόμα λλ αώες εκρόωυ ελεθερυ εμας ης εσήμης κα ης αθρωαγαςα μα κ άρχσα α χζυ ργ ης Βαβέλ υς χωρςεμάς α κααλήξυ ση αθρωαγα Μα όε ακρβώς θα ρθεσεράμε θηρ κα θα μας γλεε α όδα κα θα α βρέξε

με α μαωμέα υ Qάκρα Κ εμες θα κάσυμε άω σ θηρκα θα υώσυμε κελ υ άω σ αυό θα α γραμέΜυσήρ Κα όε μάχα όε θα άσε η μέρα υ θα θε μελωθε γα υς αθρώυς η βασλεα ης ερήης κα ης ευυχας Εσα ερας γα υλεκς Συ μα E έχες μάχααυς υς εκλεκς όμως εμες θα χαρσυμε η ερήη σ ό λυς Εξάλλυ α α κ έσ; Πόσ α αυς υς εκλεςυς σχυρς υ μρσα α γυ εκλε κυράσηκαέλς ερμέάς ε κα ρξαε κα θα ρξυ ακόμα η Uαμηης υχής υς κα η λόγα ης καρδάς υς σ άλλ αγρό καθα κααλήξυ α υώσυ εα Συ η ελεύθερη σημαα υςυ Εσ δς εχες υώσε; Εώ σε μας όλ θα α ευυχσμέ κα δε θα ασάζυ α δε θα καασρέυ έας άλ

λ όως γεα α σ βασλε ης ελευθερας Συ Ω θαυς εσυμε ως μάχα όε θα γυ ελεθερ όα θα α ραηθ α η ελευθερα υς γα χάρη μας κα θα υαχσε μας. Τ λες λό; Θα χυμε δκ ή όχ Θα εσ κα μό υς ως έχυμε δκ γα θα θυμηθ ώς ρχό ση·με σκλαβάς κα αραχής υς εχε έρε η δκή Συ ελευθεραΗ ελευθερα η ελεθερη σκέη κα η εσήμη θα υς κάυ αχάσυ δρόμ υς σε έες λόχμες θα υς βάλυ μρσάσε έα θαμαα κ αξεδάλυα μυσήρα υ μερκ α αυς αθασ κα άγρ θα αυκαασρα άλλ αυόαχ μα αUαμ θα καασρέυ έας άλλ κα υόλ αUαμ κα δυσυχσμέ θα συρθ σα όδαμας κα θα μας άξυ εκλαρας "Να εχαε δκ σε




Α Δ Ε ΦΟ Α ΡΑ Α ΟΒ 1

μονάχα καέχαε ο μυσικό Του και μεις γυρζουε σε σας Σώσεμας απ ον εαυό μας Παρνονας από μας ο ψωμ ους θα βλέ

πουν υσικά ξεκάθαρα πως εμες ους μοιράζουμε α ψωμιά που π ραμε απ αυος α ψωμιά που α ιάξανε με α χέρια ους καιπως αυά γνοναι χωρς κανένα θαμα θα δονε πως δε μεαβάλλουμε ις πέρες σε ψωμιά μα θα ναι σ αλθεια πΛU ευχαριση μένοι κι όχι όσο για θα παρνουν α ψωμιά όσο για θα απαρνουν απ α χέρια μας! Για θα θυμοναι πΛU καλά πως πρώα όαν δεν μασαν εμες αυά δια α ψωμιά που α βγάζανε

με ον ιδρώα ους μεαβάλλοναν σα χέρια ους σε πέρες μαόαν rUPV σε μας όε οι πέρες μεαβλθηκαν σα χέρια ουςσε ψωμιά Θα ο εκιμσουν πΛU πάρα πολ ι σπουδαο εναινα υποαχον μια για πάνα! Κι όσο δε θα ο κααλαβανουν αυόοι άνθρωποι θα ναι δυσυχισμένοι Ποιος όμως αν ο κυριόεροςαιος που δεν ο κααλάβαιναν αυό; έγε Ποιος σκόρπισε ην αγέλη σους άγνωσους δρόμους Μα η αγέλη θα μαζευε και πάλικαι θα υποαχε ξανά για πάνα οη η ορά Τόε θα ους δώ σουμε μιαν ρεμη και απειν ευυχα ην ευυχα ων αUναμωνπλασμάων μια κι έσι πλάσηκαν Ω θα ους πεσουμε επιέλουςνα μην περηανεUοναι Γα Εσ ους ανψωσες και ους έμαθενα ναι περανοι Θα ους αποδεξουμε πως εναι αUναμι πωςεναι μονάχα αξιολπηα παιδιά μα πως η παιδιάσικη ευυχα ε

ναι η πιο γλυκιά απ όλες. Θα γνουν ρομαγμένοι δειλο και θαμας κοιάζουν και θα σριμώχνοναι rpw μας όπως α κλωσσόπουλα rpw από ην κλώσσα Θα μας θαυμάζουν και θα μας σκιάζοναι και θα ναι περανοι για εμασε όσο ισχυρο και όσοσοο που μπορέσαμε να ημερέψουμε ο όσο αραχώδικο και ποΛUπληθ κοπάδι ους Θα ρέμουν ην οργ μας ο πνεμα ουςθα γνει δειλό α μάια ους θα κλανε όσο εκολα όσο ων παιδιών και ων γυναικών μα ο διο εκολα θα ευθυμον και θα γε λον σο πρώο μας νεμα με μια πάμωη χαρά και με παιδικάαγοUδια Ναι θα ους αναγκάσουμε να δουλεουν μα σις σκόλες θα κάνουμε ζω ους να κυλάει σαν παιδιάσικο παιχνδιμε παιδικά αγοUδια χορωδες μ αθώους χοροUς Ω θα ος ε πιρέψουμε και ην αμαρα αυο εναι αUναμι κι ανσχυροι και




6 Φ Ν Ο Ο Ι Ε Κ

θα μας αγαούν σαν αιδιά εειδή θα ος ερΨομε ν αμαρά νον Θα ος ούμε ως ο κάθε κρμα θα να γχωρεμνO, αν

θα γνε με ην άδειά μας Τος ερομε ν αμαράνον γαος αγαάμε Όσο γα ην ιμωρα γι αά αμαρήμαα αςγνει κ αό, θα ην άρομε άνω μας Θα ην άρομε άνωμας κ αο θα μας λαρεύον σαν εεργες ο θα δώσον λγγια α δικά ος κρμαα μροστά σο Θεό Και δε θα κραάν οα μσικό αό μας Εμς θα ος ερέομ ή θα ος ααγορεύομ να ζούν μ ς γνακς ος ή ις εωμένς ος, να

κάνον ή να μην κάνον αιδιά (όλα αά ανάλογα με ην ακοήος) κα εκενο θα μας ακούν μ χαρά ος Θα μας αοκαλύον α ο βασανσικά μσικά ης σνδησής ο όλα, όλα θαμας α εξομολογηθούν κι εμς θα βρούμ για όλα κάοα λύση καο θα ισέον ση λύση μας χαρούμνοι γα θα ος ααλλάξε α η μγάλη ρονδα κα α ωρνά βάσανα της ροσωικήςκα ελεύθερης αόασης. Κ όλο θα να χισμένοι, όλα α κα ομμύρα ων λασμάων, εός αό μρικς εκαονάδς χλιάδςο ος κβερνούν Γα μονάχα εμες εμες ο θα λάξομεο μσικό, μονάχα εμες θα μασε δσχισμένο. Θα άρχονδσεκαομμύρα χσμένα μωρά κ εκαό χλιάδες μάρρες υθα χον εωμισε ην καάρα ης γνώσης ο καλού κα ο κακού _ Θα εθάνον ήσχα ήσχα, θα σβήσον εν ονόμα Σο κα

ρα α ον άο δε θα κααχήσον αρά μονάχα ο θάναο. Μαεμες θα κραήσομε ο μσικό, κα γα η δική ος σα σα ε χα θα ος δελεάζομε με ην εοράνα, αιώνια αναμοιβή Γιακι αν ακόμα άρχε κά σον άλλο κόσμο, δε θα να σικά γιακάι έοιος σαν κ αούς ένε κα ροηύον ως θα ρθικα θα ξανανκήσες, θα ρθες με ος εκλκούς Σο, μ ος ρήανος και ισχρούς Σο , μα εμς θα ούμε ως αο σώσαν μο νάχα ον αό ος κ εμς σώσαμ ος άνες έν ως θακαανροιασε η όρνη ο κάθα άνω σο θηρο κα κραάεσα χρια ης ο μuστήριο ως θα εανασαήσον ξανά ο αδύνα μοι, ως θα ξεσκσον ην ορύρα ης κα θα γμνώσον ο μιαρό κορμ ης Μα όε εγώ θα σηκωθώ και θα Σο δξω δσεκαομμύρα ων εχσμένων αδιών, ο δν γνώρισαν ην




Α Δ Λ Φ Ο Ι Α Α Μ Α Ο

αμαρτα Και μις ς ΠΟ ήμ άω μας τα κρματά τuς γιαα τuς κάuμ uτuχισμέuς θα σταθμ μρστά Σ και θα Σ

μ: "κασέ μας α μρς κι α τλμάς Μάθ ως δ Σ βάμαι. Μάθ ως και γω ήμuα στη έρημ ως και γω έζησα μακρδς κι αγριόριζς ως και γω λOγOσα τη λθρα μαuτή E uλόγησς τuς αθρώuς ως κα γω τιμαζόμu αγω έας α' τo κλκτς Σu α γω έας α τuς ισχuρς

λ δ . Ι. ' " λ θ Μκαι τuς μγα uς ιωτας α σuμ ηρωσω τ αρι μ α σuήλθα και δ θέλη α uηρτήσω αρoη ρισα και ρσχώ

ρησα στη μάδα κω δοθώσανε το έ ΡΥΟ Σου Εγκατέλιατuς ρήαuς και έστρα στuς ταις για α τuς κάω u χισμέuς. Ολα όσα Σ λέω θα vouv και η βασιλα μας θα ι κδμηθ Σ ξααλέω ως αρι κιόλας θα δις αuτή τη uάκuηαγέλη α τρέχ μ τ ρώτ μ μα και α σuαuλζι τη uράό θα Σ κά γιατ ήρθς μας χλήσις ιατ α uάρχι

καέας α αξζι ρισσότρ αό κάθ άλλ τη uρά μας u τός σαι E. ρι θα Σ κάω D (Εα)>

Ο βά σταμάτησ Μιλώτας χ θuσιαστ και τα μέξαη. Ότα όμως τέλιωσ ξαικά χαμγέλασ Ο λιόσα άκuγ σιωηλός και τλικά ταράχτηκ και ρσάθησ λλές ρές α διακόι τ αδρό τu μα σuγκρατιότα άρχισ ξα

ικά α μιλάι σα α ξτάχτηκ αό κι τ χα δέ. Μα . αuτό αι αραλγισμός ώαξ κκκιζτας Τημά σ αι γκώμι για τ ησ κι όχι μμή όως τθέλησς σ. Και ις θα ιστέι αuτά λς για τη λuθραΈτσι έτσι τάχα ρέι α ιώθuμ Μήως αι έτσι στη Ορθδξα . . . uτό αι Ρώμη μα τ άλι κι όλη η Ρώμη αuτό δαι αλήθια uτό αι τ χιρότρ κμμάτι τ καθλικισμαι ι ιρξταστές ι ιησuτς Μα κι τ μρ α uάρξι τέ έα τόσ αταστικό ρόσω όσ ιρξταστής ou. Τιαμαρτς αι αuτές τω αθρώω τις αρu άω τuιι αι αuτ ι ρς τ μuστικ uτ ωμστηκακάια κατάρα για χάρη της uτuχας τω αθρώω; ις τuςδ; Τuς ξέρuμ τuς ιησuτς γι' αuτς λέ oΛU άσχημα




1 4 Φ Ν ΤΟ Τ ΟΓ Η

πράγματα Μα τέτοιοι εαι όπως τους παρουσιάζεις; Κάθε άλλοκαθόλου υτο εαι απλώς και μόο η ρωμακή στρατιά για τη

μελλοτική γήιη αυτοκρατορα με αυτοκράτορα το πρωθιερέα τηςώμης . ά το ιδαικό τους μα χωρς καέα μυστήριο χωρς καμιά αώτερη οδύη . Εαι μια απλούστατη δψα εξουσας τωγήιω χυδαω αγαθώ της καθυπόταξης έα εδος μελλοτικής δουλοπαροικας με το όρο αυτο α γου τσιλικάδες αυτόεαι όλο κι όλο που θέλου Ίσως ούτε κα πιστεύου σε θεό Οιεροεξεταστής σου που υποέρει εαι μια σκέτη ατασα

Μα στάσου στάσου λοιπό έλεγε γελώτας ο βά γιατόλη τούτη η έξαψη; ες πως εαι ατασα ς εαι Και βέβαιαατασα εαι Μα επτρεψέ μου α σε ρωτήσω Μπορε τάχα ατο πιστεύεις πραγματικά πως όλη τούτη η καθολική κηση τω τε λευταω αιώω έγιε πραγματικά μοάχα απ τη επιθυμα τηςκατάχτησης της εξουσας με σκοπό τη απόχτηση τω χυδαω αγαθώ; Μήπως ο πάτερ Πα

σιος σού τα μαθε όλα αυτά;

Όχι όχι πεατας ο πάτερ Πασιος έλεγε κάτι σα τοδικό σου μα υσικά όχι το διο ετελώς αλλιώτικο ήτα συήλθε ξαικά ο λιόσα.

Πολυτιμότατη ωστόσο αυτή η πληροορα σου παρ όλο πουλες πως ήτα « ετελώς αλλιώτικο» . Μα σε ρωτάω τούτο ιατ τάχαοι ιησουτες σου και οι ιεροεξεταστές α συεώθηκα μοάχα για

τα χυδαα υλικ αγαθά; ιατ α μη τύχει α υπάρξει αάμεσά τουςκι έας που α βασαζεται και α υποέρει και αγαπάει τη αθρωπότητα; Υπόθεσε πως βρέθηκε κι έας μοάχα αάμεσα σ ό λους αυτούς που θέλαε τα υλικά και τα χυδαα αγαθά έστω κι έαςμοάχα σα το γέρο μου το ιεροεξεταστή που έαγε ο διος αγριόριζες στη έρημο και κατατυραηκε ώσπου α ικήσει τη σάρκατου για α κάει το εαυτό του ελεύθερο και τέλειο Υπόθεσε πωαυτός ωστόσο σ ολάκερη τη ζωή του αγαπούσε τη αθρωπότητακαι πως ξαικά εδε και κατάλαβε πως δε εαι μεγάλη ηθική ικα οποηση α γει τέλειος για α πειστε τη δια εκεη στιγμή πωςτα εκατομμύρια τω άλλω πλασμάτω του Θεού μεαε πλασμέα έτσι μόο και μόο για κοροδα πως ποτέ δε θα βρούε τη δύαμη για τα βγάλου πέρα με ελευθερα τους πως απ του




Α Δ Λ Ο Α Α Μ Α Ζ Ο 1 6

αξoΛUητoς στασαστές οτέ δ� θα γ�ννηθoύν ο γγαντς ο χρ�άζοντα γα να τλ�ώσ� το χτσμο το ύργο κα ως ο μ�γάλoς

δ�αλστής δ�ν oν�ρ�ύτηκ� την αρμονα το γ' ατά τα κοτάβαΟταν τα κατάλαβ� όλα ατά ξαναγύρσ� κα ήγ� μ� το μέροςτων έξνων ανθρώων. Μήως δ�ν μoρoύσ� να σμβ� ατό;

M� οος ήγ� μ� οος έξνος ανθρώος; φώναξ� σχ�δόν αλλόφρων ο λόσα �ν �να καθόλο έξο κ ούτ έχονκανένα μστήρο ή μστκό Μονάχα την αθ�α τος σως Νά όλοκ όλο το μστκό τος. Ο �ρo�ξ�ταστής σο δ�ν στ�ύ� στο Θ�ό

νά όλο κ όλο το μστκό το ς �να κ έτσ Ετέλος το κατάλαβ�ς. Κα ραγματκάέτσ �να όλο κ όλο το μστκό μα μήως τάχα δ�ν �να μαρτύροατό έστω κα γα έναν άνθρωο σαν κ ατόν ο σατάλησ� όλητο τη ζωή στην ρημο κα δ�ν μόρ�σ� να γατρ�τ α' την αγά η το γα την ανθρωότητα; ς τ�λ�τα�ς μέρ�ς της ζωής το�θ�τα ατράνταχτα ως μονάχα ο σμβολές το μ�γάλo κα τρομ�ρoύ ν�ύματoς θα μορούσαν να �βάλoν μαν oφ�ρτή κάωςτάξη γα τος αδύναμος στασαστές «τα μσoτ�λ�ωμένα δοκμα στκά λάσματα ο φτάχτηκαν γα κοροδα» Κα νά ο όνταςβέβαος γ' ατό βλέ� ως ρέ� να ακoλoθήσ� τς oδ�ξ�ςτο σοφού ν�ύματoς το τρoμ�ρoύ ν�ύματoς το θανάτο κα τηςκαταστροφής κα γ' ατό ν' αoδ�χτ� το ψέμα κα την αάτη κα

να oδηγ� σν�δητά α τος ανθρώος στο θάνατο κα στο μηδένκα τατόχρονα να τος ξ�γ�λά� σ' όλο το δρόμο γα να μην καταλάβον ού τος oδηγ� κ όλα ατά μόνο κα μόνο γα να νομζονατο ο αξολύητο τφλο (στην oρ�α τος τολάχστο) ως � να τχσμένο Κα ρόσ�ξ� ως η αάτη γν�τα �ν ονόματ Ε κ�νo ο στο δανκό ο τόσο φλoγ�ρά στ�� ο γέρος σ' όλητο τη ζωή! Μήως τάχα ατό δ�ν �να δστχα; Κ αν βρσκόταέστω κ ένας μονάχα �κ�φαλής ατής της στρατάς «ο δΨά�γα �ξoσα μόνο κα μόνο γα ν' αoχτήσ� χδαα αγαθά» δ� θα'ταν αρκ�τός ατός ο ένας γα να γν� ολόκληρη τραγωδα; Όμωςδ�ν �να μονάχα ατό θα 'φταν� ένας τέτοος αρχηγός γα να βρ�θ� �τέλoς η ραγματκή καθοδηγήτρα δέα όλης της ρωμακήόθ�σης μ' όλ�ς τς στρατές κα τος ησoτ�ς της η ανώτ�ρη




1 66 Φ , N T O ΣTO l E B

δέα αυο ου έργου Σο λέω καθαρά ως ισεω ακράδαα όιοέ δε λεψαε έοιοι μοαδικο άθρωοι α' ους αρχηγος ου

καθολικισμο. Ποιος ξέρει σως κάι έοιοι μοαδικο άθρωοι αέβηκα καμιά ορά κι ώς ο αξωμα ου ρωμακο ρωθιερέα Ποιος ξέρει Ίσως αυός ο κααραμέος γέρος ου αγαάει όσοεμοα και με ο δικό ου ρόο η αθρωόηα α υάρχει καώρα με η μορή ολόκληρης ομάδας αρόμοιω μοαδικώ γέρωΚι αυό δε γεαι καθόλου υχαα μα υάρχει σερα αό κοιήσυμωα σα μυσική ωση ου έγιε αό καιρό ια για α υ·

λάξει ο μυσικό γ ια α ο κρψει α ους αδαους και δσυχους αθρώους με ο σκοό α ους κάει ευυχισμέους υόσγουρα υάρχει μα και ρέει α υάρχει Φαάζομαι ως καιοι μασσώοι θα χου έα αρόμοιο μυσικό και ως γι αυό οικαθολικο δε χωεου όσο oΛU ους μασσώους Εαι για ουςβλέου σα ααγωισές ου δ ιασο η εόηα ης ιδέας η

σιγμή ου θα 'ρεε α υάρχει έα μοάχα ομιο κι έας οι·μή . Μα για α λέμε η αλήθεια υερασζοας η ιδέα μου έχω ος συγγραέα ου δε άεξε ση κριική σου ρκεά λοιό

Ίσως και συ α σαι μασσώος εε ξαικά χωρς α ο θέλει ο λιόσα ε ισεεις σε Θεό ρόσθεσε με μεγάλη λη

Του άηκε κιόλας ως ο αδερός ου ο κοαζε κοροδευικά

Πώς ελειώει ο οημά σου ρώησε ξαικά κοιάζοαςο άωμα. Ή μήως έλειωσε κιόλαςΉθελα α ο ελειώσω σι : Όα ο ιεροεξεασής σώασε

ερμεε λγο ομζοας ως ο ιχμάλωός ου θα ου ααήσει Η σιωή Του ο κααθλβε ι . Έβλεε ως ο άκουγε ο Φυ·λακισμέος όλη η ώρα κοιάζοάς ο ράα και σοχασικά σασα μάια και αιόαε α μη θέλει α ρει καμιά αρρησηΟ γέρος θα ο θελε α ου ει κάι ας ήα και ικρό ας ήακαι ρομερό Μα Εκεος ξαικά λησιάζει σιωηλός ο γέρο καιο ιλάει σα λιόσαρκα γεροικά χελη ου. Νά όλη η αάησήΤου. Ο γέρος ααριχιάζει Κάι σαλεει σις άκρες ω χειλιώου . Πηγαει ση όρα η αογει και Του λέει : « Πήγαιε καιμη ξαάρθεις ια καθόλου μη έρθεις οέ ο α ο




Δ Λ Φ Ο Ρ Ζ Ο Β 7

αήει α βγε «στυς σκτεις δρόμυς της πλιτεας» Ο ιχ μάλωτος φεόγει.

Κι γέρς; Τ ιλ τυ καει τη καρδιά μα γέρς δε αλλάζει γώμη Και συ μαζ τυ, και συ; ώαξε θλιμμέα λιόσαΟ βά γέλασε Μα όλα αυτά εαι βλακεες λιόσα εαι μάχα έα αλ

λπρόσαλλ πημα εός αλλπρόσαλλυ ιτητή πυ δε έγραψεπτέ τυ δυ στχυς. Γιατ τ παρεις τόσ πλ στα σβαρά; Μπας

και πιστεεις στ αλήθεια πως θα πάω τώρα σε κευς στυς ιησυτες για α πρσχωρήσω στη μάδα πυ διρθώει τ έργ ΤυΩ Θεέ μυ Τι με ιάζει εμέα; Στ επα δα Θέλω μάχα ατραβήξω ώς τα τριάτα μυ και τότε τη σπάω τη κπα

Και τα τρυερά ωπά υλλαράκια και τ αγαπητά μήματα κι γαλάζις υραός και η γυακα πυ αγαπάς; ώς θα ζή σεις λιπό; Με τι θα τ αγαπάς; ααώησε θλιμμέα λιόσα.Με τέτια κόλαση στη καρδιά και στ μυαλό θα τ μπρέσεις τά χα; Όχι εγεις ακριβώς για α εωθες μαζ τυς κι α όχιθα σκτωθες μάχς συ δε θα βαστάξεις!

Υπάρχει μια Uαμη π\ όλα μπρε α τ ατέξει πρόερεμε μια ψυχρή ειρωεα βά.

ια Uαμη;

- Η Uαμη τω Καραμάζβ . . η Uαμη της πταπότητας τωΚαραμάζβ. Θέλεις α πε ις πως θα πιγες στη ακλασα θα πξεις τη

ψυχή συ μέσα στη διαθρά έτσι; Έτσι;Ίσως κι αυτό μάχα πυ ώς τα τριάτα σως και α τ

απγω όσ για στεα ώς θα τ απγεις λιπό; Μ ε τι θα τ απγεις; υτό

εαι αUατ με τις ιδέες πυ έχεις Με τ τρόπ τω Καραμάζβ και πάλι Θες α πεις πως «όλα επιτρέπται; » Ολα επιτρέπται αυ

τό είναι; Αυτό; Ο βά σκυθρώπιασε και ξαικά χλώμιασε κάπως παράξεα θυμήθηκες εκεη τη χτεσιή ράση πυ τόσ πρόσβαλε




68 Φ Ν Ο Ο Ε Κ Η

τ Μισβ . . . και με τόση αέλεια ξεετάχτηκε και τη ξαά ε Ντιμήτρι; είε χαμγελώτας μ' έα στραβό χαμόγελ Ναιίσως α αι κι έτσι «όλα ειτρέται» . Μια και τ εία δε τ'αριέμαι. Μα και η εκδχή τ Μίτιεκα δε ήτα oΛU άσχημη

Ο λιόσα τ κίταξε σωαίτας Φεγτας αδερέ μ σκετόμ ως σ' όλ τ κόσμ

έχω εσέα τλάχιστ ρόερε με ξαικό αίσθημα βά μα τώραβλέω ως και στη δική σ καρδιά δε έχω θέση καλέ μ ερημίτη ε αριέμαι τ αξίωμα « όλα ειτρέται» . Μα τι μ' ατό;

Θα μ' αρηθείς εσ Έτσι; Έτσι;Ο λιόσα σηκώθηκε τ λησίασε και δίχως α ει λέξη τίλησε σιωηλά στα χείλη

Είσαι λγκλός ώαξε βά και τ έιασε ξαικά κάις εθσιασμός. Τ 'κλεψες α' τ ίημά μ Πάτως σ' εχαριστώ Σήκω λιόσα άμε. Καιρός α εγμε

Βγήκαε μα σταμάτησα στ κατώλι της ταβέρας Νά τι θέλω ακόμα α σ ω λιόσα ρόερε με σταθερή

ωή βά. αξιωθώ τέ ' αγαήσω τα ωά ράσια λ λαράκια ατό θα γίει μό και μό γιατί θα θμάμαι εσέα. Θαμ τάει βρίσκεσαι κά εδώ για α μη βαρεθώ τη ζωή Στάει ατό; θες άρτ και σα εξμλόγηση αγάης Μα τώρασ θα τραβήξεις δεξιά και γω αριστερά Φτάει ια κς; Φτά

ει. ηλαδή α τχει και δε γω αρι (μίζω ως σίγρα θαγω) και σατηθμε άλι α μη μ εις τίτα ια γι' ατάτα ζητήματα . Στ ζητάω κατηγρηματικά Και για τ αδερό μαςτ Ντιμήτρι σε αρακαλώ α μη μ ξαακάεις κβέτα ρό σθεσε ξαικά ερεισμές. Όλα τα είαμε όλα τα κβετιάσαμεέτσι δε είαι; Κι εγώ αό μέρς μ σ δίω για όλα ατά μιαόσχεση: Ότα στα τριάτα μ θα θελήσω «α σάσω τη καχάμω» τότε ό κι α θα 'σαι θα 'ρθω τ δίχως άλλ α τα

β λλ ζ θκ ετιασω α η μια ρα μα ι σ . . εστω κι α ειαι α ωα' τη μερική. τό α τ ξέρεις Θα 'ρθω είτηδες. Θα μείαι εξάλλ oΛU εδιαέρ α σε δω ώς θα 'σαι τότε; Είαιβλέεις αρκετά είσημη η όσχεσή μ. Μα και ραγματικά μρεί ' αχαιρετιόμαστε για ετά ή και για δέκα χρόια ιό




Δ Λ Ο Ρ Μ ΖΟ Β 1 6

τράβα τώρα στ Pater Serapcus σ εθαίε ι Ίσως εθάει χωρίς α σε ξααδεί και μρεί α θμώσεις κιλας μαζί μ

σε καθστέρησα. ειά σ ίλησέ με ακμα μια ρά έτσι μρά β ήγαιε τώρα Ο βά γύρισε ξαικά και ήρε τ δρμ τ χωρίς α ξαα

γρίσει ια. Έγε με τ ίδι τρ ως είχε ύγει χτες Ντμήτρι α και τ χτεσι ήτα ετελώς διαρετικ τή η αράξεησκέψη διαέρασε σα μια μικρή στα τ θλιμμέ εκείη τη στιγμή μαλ τ λισα Έμειε για λίγ στη θέση τ κιτάζταςτ αδερ τ έεγε. γωστ γιατί ρσεξε ξαικά ως βά καθώς βάδιζε σα α ταλατετα και ως δεξις τ ώμς σα τ κίταζες α ίσω ήτα ι χαμηλς α τ αριστερ Πτέ δε τ 'χε ρσέξει ατ ώς τα τώρα Μα ξαικά γύρισεκι ατς κι έτρεξε ρς τ μαήρι . ρχισε ια α σρώειγια καλά και σχεδ βτα Κάτι καιύργι αέβαιε σιγά σιγά

μέσα τ κάτι ίδις δε καταλάβαιε τι ήτα ρχισε α σάει ως και χτες και τα γέρικα εύκα θρβύσα ζερά γύρωτ τα μήκε στ δασάκι της σκήτης Σχεδ έτρεχε.

- Patr Seraphics , ατ τ μα α κά τ ήρε, αύ άραγε; σκέτηκε λισα βά τωχέ μ βά τε θα σεξααδώ . Νά και η σκήτη Θεέ μ! Ναι αι είαι ατς είαι Paer Srahics θα με σώσει . . . α' ατ και για άτα

ργτερα τ ααθμτα με μεγάλη αρία αρκετές ρές στηζωή τ και δε καταλάβαιε ώς μρεσε ττε και ξέχασε ετελώςτ αδερ τ Ντιμήτρι μλις λίγες ώρες ρι τ ρωί είχεαασίσει α τ βρεί ωσδήτε έστω κι α ήτα α μη γρίσεκαθλ εκείη ύχτα στ μαστήρι




ν

K�φάλαιo αρκ�ά κo�ινό προς ο Παρόν

Ο Α ΦOόPOβτς όταν χώρσ από τν λόσα πήγ σπ τ στ σπτ δηλαδή to Φόντρ Παλβτς Όμως παράξν τν έπασ ξανκά μα αβάσταχτη αγωνα. Μα τ

κρότ ήταν π ττη η αγωνα to σ κάθ βήμα π έκανπρς τ σπτ όλ κα μγάλων. Τ παράξν δν ήταν π ένωσατή την αγωνα μα π βάν Φντόρβτς δν μπρσ μ κανέναν τρόπ να την καθρσ To χ τχ σχνά κα άλλτ ναδκμάσ αγωνα κα δν ήταν κα τόσ παράδξ π νωσ κάττέτ ττη τη στγμή όταν αρ κόλας τμαζόταν να γ

α θα κβ κάθ δσμό μ όλα κνα π τν έραν δώ πέραγα να πάρ άλλη μα ρά έναν κανργ έναν ντλώς άγνωστ δρόμ κα πάλ λμόναχς όπως κα πρν λπζντας σ πλλά μα χωρς να ξέρ κ δς σ τ πρμένντας πλλά πάραπλλά απ τη ζωή μα χωρς κ δς να μπρ να πρσδρστην πρσμνή to κα τς πόθς to Κ όμως κνη τη στγμήαν κα δκμαζ κάπα ανησχα μπρστά στ κανργ κα στάγνωστ δν ήταν καθόλ ατό π τν βασάνζ

«Μήπως τάχα να η σχασά π νώθω γα τ πατρκό σπ τ ;» σκέτηκ «Σαν κάτ τέτ αντα να να. Τόσ πλ μέκαν να τ σχαθώ π αν κα σήμρα να η τλταα ρά πθα πρσω ατό τ χδα κατώλ όμως κα πάλ νώθωσχασά




Φ N O O Γ l E

Μα όχ δε ήτα ούτε α\τό. Μήως τάχα ήτα ο χωρσμός μετο λόσα κα η κο\βέτα ο\ 'γε μαζ το\;

«Τόσα χρόα δε έλεγα λέξη σε καέα δε καταδέχτηκα αμλήσω κα τώρα ξακά κάθσα κα εα τόσες κα τόσες αοησ Πραγματκά μορούσε η ατα ο\ εράχτηκε α 'τα η εα

κή αερα το\ κα το εακό το\ λότμο εράχτηκε γατ δενκατάερε α εκραστε κα μάλστα σ έα λάσμα σα το λόσαο\ στο βάθος της καρδάς το\ σγο\ρα θα στήρζε μεγάλες ελδεςσ' α\τό Βέβαα \ήρχε κ α\τό το ότ εράχτηκε δηλαδή ούτε

λόγος α γετα ως \ήρχε όμως δε ήτα α\τό δε ήτα ούτεα\τό

Τρομερή αγωα μέχρ α\τα κ όμως δε μορώ α καταλάβω τ θέλω Μήως α κέτομα»

Ο βά Φοτόροβτς ροσάθησε α «μη σκέτετα» μα ούτεκ έτσ κατάερε τοτα Το κ\ρότερ ήτα ως α\ή η αγωα το

εοχλούσε κα το ερέθζε γατ σα σα αότα α α τ\χααετελώς εξωτερκή \τό το ασθαότα Στεκότα εκε μροστά το\εμοα κάοο λάσμα ή κάοο ατκεμεο ά όως στέκετακαμά ορά κάτ μροστά στα μάτα σο\ κα γα ολλή ώρα καθώςδο\λεύες ή κο\βετάζες δε το ροσέχες κ όμως αρ όλα α\τάερεθζεσα σχεδό βασαζεσα κα τέλος καταλαβαες ως ρέεα βγάλες α' τη μέση το άχρηστο ατκεμεο ο\ ολλές ορές

εα ολύ ασήματο κα γελοο έα κάοο ράγμα ο\ ξεχάστηκε έα ματήλ ο\ έεσε στο άτωμα έα ββλο ο\ δε το βαλες στη θέση το\ κ τ λ κ. τ λ . Τέλος ο βά Φοτόροβτς ολύκακόκεος κα ε\ρασμέος έτασε στο στ το\ ατέρα το\ καμοομάς δεκαέτε βήματα α τη εξώορτα ρχοτας έα βλέμμα στη εσοδο κατάλαβε τ ήτα εκεο ο\ το βασάζε κα το

αησ\χούσε.Σ' έα άγκο μροστά στη εξώορτα καθότα ο λακές Σμερτακόβ κ αολάμβαε τη βραδή δροσά Ο βά Φοτόροβτςμε το ρώτο βλέμμα ο\ το\

ρξε κατάλαβε ως α\τός ο λακές

ο Σμερτακόβ εα ο\ κάθετα μέσα το\ κα ως α\τό σα σαδε μορε α αεχτε η ψ\χή το\ Όλα ξακά ωτστηκα κ γα ξεκάθαρα Πρ αό λγο ότα ακόμα ο λόσα το\ δηγότα




Ε Λ Ρ Β 7

για τον Σμερντιακόβ κάτι το σκοτεινό κ ι αποτρόπαιο είχε μπηχτείστην καρδιά τοu ξuπνώντας με μιας ένα σκίρτημα μίσοuς Ύστερα

με την κοuβέντα ο Σμερντιακόβ ξεχάστηκε για λίγο μα ωστόσοπαρέμεινε μες στην ψuχή το και μόλις ο βάν Φιοντόροβιτς άησετον λιόσα η ξεχασμένη αuτή αίσθηση άρχισε να ανεβαίνε στηνεπιάνεια.

Μα μπορεί τάχα αuτός ο σιχαμερός κανάγιας να μ ανησuχείτόσο πολύ σκέτηκε ο βάν μ ασuγκράτητο μίσος.

Γιατί πραγματικά ο βάν Φιοντόροβιτς άρχισε να εχθρεύεται

πολύ αuτόν τον άνθρωπο τον τελεuταίo καιρό και ειδικά τις τελεu ταίες μέρες ρχισε μάλιστα να παρατηρεί και μόνος το πως ένιωθε σχεδόν όλο και περισσότερο μίσος γι αuτόν. Ίσως τα αισθήματάτο να πήραν μια τέτοια τροπή γιατί στην αρχή όταν πρωτόρθε βάν Φιοντόροβι σuνέβαινε εντελώς το αντίθετο Τότε ο βάν Φιο ντόροβιτς ενδιαέρθηκε εξαιρετικά για τον Σμερντιακόβ τον βρήκεμάλιστα πολύ πρωτότuπο. πιανε ο ίδιος πολλές ορές κοuβένταμαζί τοu απορώντας πάντοτε ειν αλήθεια με τοuς παραλογισμούς(ή για να το πούμε καλύτερα με την κάποια ανησuχία το μuαλούτοu) και μη μπορώντας να καταλάβει τι ήταν εκείνο πο ανησuχούσε τόσο ακατάπαuστα «αuτόν τον παρατηρητή» Μιλούσαν και γιαιλοσοικά ζητήματα και μάλιστα για το πώς μπορούσε να uπάρχειως την πρώτη μέρα στον κόσμο ενώ ο ήλιος το εγγάρι και τ

άστρα δημιοuργήθηκαν μόλις την τέταρτη και για το πώς πρέπει νατο καταλαβαίνει κανείς αuτό. Μα ο βάν Φιοντόροβιτς πείστηκε γρήγορα πως τον Σμερντιακόβ δεν τον ενδιαέρανε καθόλο ο ήλιος,το εγγάρι και τ αστέρια και πως αν και όλα τούτα ήταν πολύ αξιοπερίεργα ο λακές τα βλεπε σαν ζήτημα τελεuταίας σειράς καιήταν ανρό πως το χρειαζόταν κτι άλλο Όπως και να ναι σελίγο άρχισε να δείχνει μιαν απεριόριστη ιλαuτία και μάλιστα μιαιλαuτία προσβλημένη. uτό δεν άρεσε καθόλο στον βάν Φιοντό ροβιτς π αuτό άρχισε κιόλας η αποστροή τοu. στερα άρχισανοι ανακατωσούρες μες στο σπίτι εμανίστηκε η Γκρούσενκα άρχισαν οι ιστορίες με τον Ντιμήτρι γίνανε ασαρίες Μιλήσανε και γιαuτά και αν και ο Σμερντιακόβ σuζητούσε γι αuτό το θέμα πολύανήσuχος και πάλι ήταν αδύνατο να καταλάβει κανείς τι επεδίωκε




74 Φ Ο Ο Η

δς. Ήταν ν ' αρες μάλστα με τς αράλγες κα ασύνδετεςεθυμες τυ , υ τς έλεγε άντα σάμως τα λόγα να τυ ξεεύ

γανε, μα υ κα άλ ήταν εντελώς σκτενές Ο Σμερντακόβ όλζητύσε ληρρες, έκανε κάτ λάγες ερωτήσες υ ανόταννα τς εχε καλσκετε κα τς ερσσότερες ρές σώανε ξανκάτη στγμή υ ρωτύσε με τ μεγαλύτερ ενδαέρν ή ηδύσε σάλλ θέμα. Μα εκεν υ ερέθσε τν βάν Φντόρβτς ρστκάκα τν έκανε να τν σχαθε τόσ λύ, ήταν η ακρυστκή καδατερη κεότητα υ άρχσε να τυ δεχνε Σμερντακόβ κα

υ όσ ήγανε μεγάλωνε Όχ ως εέτρεε στν εαυτό τυ ναέρετα με αγένεα. εναντας μλύσε άντα με μεγάλ σεβασμό,μα τα ράγματα ήρθαν έτσ υ τελκά έγνε ανερό ως Σμερ·ντακόβ θεωρύσε, ένας Θες ξέρε γα λόγ, αλληλέγγυ σεκάτ τν εαυτό τυ με τν βάν Φντόρβτς: τυ μλύσε άνταμ' έναν τόν σάμως αυτ δυ κάτ να 'χαν κόλας συμωνήσεανάμεσά τυς κα τ κρατύσαν μυστκό, σάμως κάτ να 'χαν εκάτε μεταξύ τυς, κάτ υ τ ξέρανε μνάχα αυτ δυ κ όλς άλλς όχλς υ τυς τργύρζε δε θα μρύσε ύτε καν να τκαταλάβε Μα βάν Φντόρβτς γα λύ καρό δεν καταλάβανε την ραγματκή ατα της αστής υ όλ κα μεγάλωνε Μόλς τς τευταες εκενες μέες κατάλαβε τ έτρεχε Νώθνταςμαν αηδα κ έναν ερεθσμό, ήθελε τώρα να εράσε σωηλός την

εξώρτα χωρς να κτάξε τν Σμερντακόβ Μα Σμερντακόβσηκώθηκε α' τν άγκ κ α' αυτή την κνηση βάν Φντόρβτς κατάλαβε αμέσως ως θέλε κάτ να τυ ε δατερα Ο βάνΦντόρβτς τν κταξε κα σταμάτησε αντ να ρχωρήσε καμνάχα τ γεγνός ότ σταμάτησε κα δεν ρχώρησε όως ήθελεένα λετό ρν, τν έκανε έξω ρενών α τ κακό τυ. Κταζεμε μσς κα σχασά αυτό τ ελδνό σαν ευνύχυ ρόσω, με τα καλστρωμένα σω α' τυς κρτάυς μαλλά κα τ κατσαρωμέν τσυλύ στ μέτω. Τ' αρστερό τυ μσκλεσμέν ματάκ εταλύδζε κρδευτκά, λες κ έλεγε

« Πύ ας; Δε θα εράσες Τ βλέες δα ως εμες δυ σανέξυν υ εμαστε, έχυμε κάτ να ύμε».

Ο βάν Φντόρβτς άρχσε να τρέμε αό θυμό




Α Δ Ε Λ Α ΡΑ Μ Α 1 75

«Τσακσυ αό μρσά μυ, κάθαρμα Τ κνό έχυμε, βλάκα;» ήαν έμς να ξεσμσε μα, ρς μεγάλη υ καάληξη,

σόμα υ ρόερε ενελώς άλλα: Τ κάνε αέρας Κμάα ή ξνησε ρόερε ήσυχα καήρεμα χωρς κ δς να ερμένε

Κα , άλ χωρς να ερμένε, κάθσε σν άγκ Γα μασγμή ρόμαξε σχεδόν, αυό θυμήθηκε αργόερα Ο Σμερνα κόβ σεκόαν μρσά υ, με α χέρα σω, κα καζε με σγυρά, σχεδόν με αυσηρόηα

νααεα ακόμα, ρόερε αυός χωρς να βάζεα ( Ε σ μνάχς συ, σα να 'λεγε, μυ μλησες ρώς κ όχ εγώ» ) Με κάνεε κ αρώ, p, ρόσθεσε α σώασε γα γ χαμηλώννας με κά σκέρσ α μάα Εχε βγάλε δεξ μρσά κ έαζε με η μη υ λυσρν υ

Γα σε άνω ν' αρες ρόερε κά κα αυσηρά βάν Φνόρβς συγκραώνας ν εαυό υ μ' όλες ς δυνάμεςυ κ ένωσε ξανκά ως κυρεηκε αό μα αράρη ερέργεακα ως δε θα 'κανε βήμα αό κε ρν ην κανήσε.

Γα δεν άε σην Τσερμασνά, p εε Σμερνακόβκα ξανκά σήκωσε αάνω υ α μκρά υ μάα κα χαμγλασεμε κεόηα

«Μνάχς συ ρέε να κααλάβες γα λόγ χαμγέλα

σα ν εσα έξυνς» , έμαζε να λέε ' αρσερό μσόκλεσ μα άκ υ. Γα να άω σην Τσερμαά; αόρησε βάν Φνόρβς.Ο Σμερνακόβ σώασε κα άλ γα λγ Μα κ δς Φόνρ Παλβς σας αρακάλεσε να ά·

ε, ρόερε έλ χωρς να βάζεα κα σάμως να μη δνε κ δς σημασα σν αάνησή υ:

«Σε ξερώνμα, σαν να 'λεγε, με μα αα ρης σεράς, έ σ μόν κα μόν γα να συ ω κά»

Μλα καθαρόερα, δάβλε Τ θέλες ; ώναξε εέλυ αγαναχσμένς βάν Φνόρβς μεαηδώνας ξανκά α' ηναενσνη σην βαναυσόηα.

Ο Σμερνακόβ έερε δεξ όδ κνά σ' αρσερό, σωσε




6 Φ . ΝΤΟΣΟΓ ΙΕΒΣΚΗ

το κορμί το μα ξακολοθοσ α κοιτάζι μ τη ίδια ηρία καιμ το ίδιο μικρ χαμγλο

Τίποτα σηματικ δ πάρχι έτσι μοάχα . κοβέταα γίται . Έγι και πάλι σιωπή Κάπο έα λπτ δ έβγαλα λέξη Ο

βά Φιοτροβιτς ήξρ πως έπρπ τώρα α σηκωθί και α θμώσι κι ο Σμτιακβ στκτ μπροστά και σάμπως α πρίμ

« Για α σ δω λοιπ Θα θμώσις ή χι »Έτσι το αιτα τολάχιστο το βά Φιοτροβιτς Τέλος κι

ήθηκ για α σηκωθί Ο Σμρτιακβ σα α πρίμ ατή ίσαίσα τη κίηση άδραξ ατή τη στιγμή ίαι οβρή η θέση μο βά Φιοτροβιτς δ ξέρω οτ

και πώς θα γλιτώσω απ ατή τη κατάσταση πρρ ξαικάσταθά και κοτά και στο τέλος ααστέαξ.

Ο βά Φιοτροβιτς ξαακάθισ αμέσως Και ο ι δο τος ίαι σα παλαβοί Ξααμωράθηα μα τη

αλήθια σέχισ ο Σμρτιακβ έω για το πατέρα σας και γιατο αδολη σας το Ντιμήτρι Φιοτροβιτς Να τώρα πο θασηκωθί ο Φιτορ Παλοβιτς θ αρχίσι α μ ρωτάι και α μξααρωτάι κάθ στιγμή « λοιπ ήρθ Γιατί δ ήρθ » κι ατ ώς τα μσάχτα κι ακμα πιο αργά Κι α η γκραέα λξάτροβα δ έρθι (γιατί ίσως και α μη το χι καθλο σκοπ

α ρθι) θα μο ριχτί και πάλι αριο το πρωί «Γιατί δ ήρθΓια ποιο λγο δ ήρθ Πτ θα ρθι » λς και ταίω γω για σαγίοται π τη άλλη μά πάλι το ίδιο Μλις σοροπώσιμα και πιο ωρίς ακμα ο αδρολης σας μ το πλο στο χέρι γροέρι στο σπίτι «Κοίτα καλά» λέι «άτιμ σαλτσοχαλαστήα τη αήσις πράσι χωρίς α μ ιδοποιήσις σέα θα σσκοτώσω πρώτο πρώτο» Θα πράσι η χτα και το πρωί θα ρθιατς και θ αρχίσι α μ τραάι σα το Φιτορ Παλοβιτς:« Γιατί δ ήρθ Θα ρθι γρήγορα » ς και πάλι γώ ταίω ποδ αίται η κρά τος. Μέρα μ τη μέρα ώρα μ τη ώρα γίο ται λο και πιο άγριοι τσο πο σκέτομαι καμιά ορά απ το βο μο μήπως θα τα καλτρα ατοκτοήσω βασίζομαι καιπoΛU σ ατος κρι




Δ Ε Λ ΦΟ Ρ Μ ΟΒ 1 77

Και για αακαεύηκες ια άρχισες α κάεις σπιύ σ Νιμήρι Φιόρβις πρόερε εριασμέα βά

Και πώς μπρύσα α μη αακαεώ Μα ύε κι αακα εύηκα καθόλ α θέλεε α μάθεε όλη η αλήθεια. Ση αρχήσώπαια δε εχα θάρρς α έρω αρρηση Μα εκες διςμ έκαε πηρέη και πισό Κι από όε δε παύει α μλέει και α μ ξααλέει «Θα σε σκώσω άιμε α περάσει καιδε η δεις» Υπλγζω θεικά κύριε πως αύρι θα χω επιλη ψα διαρκεας

Τι επιληψα διαρκεας Θα κραήσει πλλές ώρες δηλαδή σως κιόλας μια δ μέρες Μ ια ρά κράησε ρεις μέρες όε εχα πέσει απ η σα ρχζω α χπιαι ύσερα ησχζω ύσερα πάλι ξααρχζω Όλε ς εκεες ις ρεις μέρες δε μπρύσα α ρθω σα σύγκαλά μ Ο Φιόρ Παύλβις έσειλε και ώαξα Χερσεσύμπε γιαρό. Εκες μ βαζε πάγ σ κεάλι και κάπι άλλ άρμακ Παραλγ α πέθαια

Μα λέε πως η κρση δε μπρε καες α η πρβλέψεκαι α πει πως θα γει η άδε ώρα. Πώς λες λιπό πως θα σέρθει αύρι ρώησε πλύ περεργς βά Φιόρβις

Εαι σωσό πως δε μπρε α η πρβλέψει καες Εξάλλ όε έπεσες απ η σα.

Ση σα κάθε μέρα αεβαω. Μπρε αύρι κιόλας α πέσω από κει Κι α δε πέσω απ η σα μπρε α πέσω σπόγει Και σ πόγει κάθε μέρα πηγαω για δλειές.

Ο βά Φιόρβς καξε καλά καλά. Τα μπερδεύεις βλέπω και σάμπως α μη σε κααλαβαω

και όσ καλά πρόερε αός ήσχα μα απειληικά Μπας και θέλει ς α πκριθε αύρι πως σ έπιασε η κρση ε

Ο Σ μεριακόβ π καζε χώμα κι έπαιζε και πάλι με ημύη δεξιύ παπσιύ έβαλε δεξ πόδι ση θέση έβγαλε μπρσά αρισερό αασήκωσε κεάλι και πρόερε μέα χαμόγελ γεμά όημα

Κι α ακόμα α καάερα α κάω κάι έι δηλαδή αμπρύσα α πκριθώ (μια και δε εαι καθόλ δύσκλ για έ




1 78 Φ N O O

ναν άνθρωπο πο ' χε ην πείρα) κα πάλ θ α 'χα λο ο δκαίωμανα χρησμοποήσω κάθε μέσο α να σώσω η ζωή μο . Γαί ανθα κοίομα άρρωσος ε κ αν ακμα έρθε η κραφένα λεξάνροβνα σον παέρα ο δεν θα μπορεί να 'ρθε ο Νμή Φονροβς να ζηήσε εθύνες απ έναν άρρωσο «Γαί δεν ήρθεςνα μο ο πες» Θα νραπεί κ ο ίδος

άολε φώναξε ξάφνο ο βάν Φονροβς κα ο πρσω π ο σράβωσε απ' ο θμ Τ ρέμες σο πολύ α η ζωήσο Όλες ούες ο φοβέρες ο Νμήρ είνα λα μονάχα κα

ίποα άλλο. ε θα σε σκοώσε Θα σκοώσε μα χ εσένα! Σαν μύα θα με σκοώσε κα πρώον πρώον μάλσα Μαπερσσερο κ απ' α φοβάμα ' άλλο μην ύχε κα νομίσονπως είμα σνένοχς ο αν κάνε καμά βρωμοδολεά σον παρα ο.

Γαί να νομίσον σνένοχο Θα με νομίσον σνένοχο αί ο είπα α σνθήμαα πο

'πρεπε να κραήσω μσκά Ποα σνθήμαα Σε ποον α 'πες Μίλα καθαρερα βρε

πο να σε πάρε ο δάολος Πρέπε να ομολοήσω είπε ο Σμερνακβ σέρνονας με σχο

λασκή ηρεμία α λα ο πως εώ με ον Φνορ Παύλοβςέχω ένα μσκ ς πως θα ξέρεε κλας (αν βέβαα ο ξέρε

ε) είνα πα μέρες πο άμα νχώσε λέω άμα σοροπώσεμπαίνε μέσα κα κλεδώνεα Εσείς ώρα ελαία ρίζαε νωρίς σο σπί κ ανεβαίναε απάνω σο δωμά σας κα χες δε βήκαε καθλο ' α ίσως κα να μην ξέρεε πσο προσεχκάκλεδώνεα μέσα η νύχα ώρα Κ ο ίδος ο Γρηρης ασίλεβς να ρθε πάλ δεν ΤΟ ανοίε αμέσως αν δεν βεβαωθεί πρώααπ' η φωνή ΤΟ πως είνα ας. Μα ο Γρηρης ασίλεβς δενέρχεα αί ώρα ον πηρεώ εώ μονάχα σα δωμάά ο Έσ α καννσε ο δος ο Φνορ Παύλοβς απ ε ΠΟ άρχσεαή η φασαρία με ην κραφένα λεξάνροβνα Τη νύχα σύμ φωνα πάλ με δκή ΤΟ δααή φεύω κα κομάμα σην πέρα Ως α μεσάνχα δηλαδή πρέπε να ξαρπνάω να σηκώνομακα να κάνω πού κα πού καμά βλα σην αλή κα να περμένω




Α Λ Φ Ο Ι Α Ρ Α Α Ο 79

μπας κ έρθε η γκραέα λεξάροβα Κα ούο γα εακλας μερκές μέρες ώρα πο η περμέε σα ρελς Σκέεα

κα λέε: «ή ο οβάα, ο Νμήρ Φοροβς (ας οοομάζε Μίx) , κα γ ' α θα ρθε αργά η ύχα, απ ο πσωμέρος. Εσύ λσπόν να την περιμένεις ώς τα μεσάνυχτα κι ακόμα πιοαργά. Κ α έρθε, εσύ αμέσως α χπήσες η πρα ή ο παράθρο ο κήπο πρώα δο ορές σγά, έσ μα, δο. Κα ύσεραρες ορές πο γρήγορα: οκοκοκ Τε» , μο λέε , «θα κααλάβω ση σγμή πως ήρθε εκεη κα θα σο αοξω σγά σγά

η πρα» Το άλλο σάλο εα γα η περπωση πο θα σμβε κά εξαρεκ ση αρχή δο ορές γρήγορα οκ οκ σερα '

αού θα περμέω λγο άλλη μα ορά δαερα Τεας θα κααλάβε πως σέβη κά απρσμεο κα πως εα μεγάλη αάγκη α ο δω, ε θα μο αοξε η πρα, θα μπωκα θα ο πω ρέχε Όλα ούα γα η γκραέα λεξάροβα μπορε α μη έρθε μα α σελε καμά εδηση κμαμπορε α 'ρθε κ ο μήρ Φοροβς, οπε με ο ελεαοούο σύθημα θα ο εδοποήσω πως καέασε ο οβάα σο πολύ ο Νμήρ Φοροβς πο κ α ακμα ερχα η γκραέα λεξάροβα κα κλεδωα μέσα μαζ ης, κα πάλθα χα η ποχρέωση α ο εδοποήσω χπώας ρες ορές,α ο Νμήρ Φοροβς παροσαζα εκε ργύρω Ωσε λο

π ο πρώο θημα με α πέε χπήμαα σημαε «Η γκρα έα λεξάροβα ήρθε» Κα ο δεύερο σύθημα με α ραχπήμαα θα πε «Εα μεγάλη αάγκη α σο μλήσω» Μοα εξήγησε ο δος πολλές ορές κα μο α μαθε κάοας κα αρκεές δοκμές. Κ επεδή σ' λη η οκομέη ούα α σθήμααα ξέρε μοάχα εκεος κα γω, θα μο αοξε η πρα χωρςκαέα βο κα χωρς α ρωήσε απ μέσα ποος εα (εξάλλοοβάα πολύ α ωάζε απ μέσα κα α ρωάε) ά λοπσα σα α σθήμαα α 'μαθε ώρα κ ο Νμήρ Φοροβς

Πώς α μαθε; Εσύ ο α 'πες Πώς λμησες λοπ ατου τα πες;

Τα επα επεδή σα σα ο οβμο Πώς μπορούσα α μηο α πω Ο Νμήρ Φοροβς με πεζε κάθε μέρα «Με κο




1 8 Φ N O Σ O Γ E B Σ H

ρδεύεις Κάτι μu ρύβεις Θα ou τσασω τα πδια Ττε λιπ αι γω τu επα τύτα τα μuσά σuθήματα για α δει τuλά χιστ πως θέλω α τ εξuπηρετήσω αι α πειστε ταuτχρα πωςδε τ ρδεύω μα πως τu τα φαερώω λα

δεις πως θα θελήσει α χρησιμπιήσει τύτα τα σuθήματα αι α μπει στ σπτι α τ εμπδσεις

Μα α θα με πιάσει η κρση και θα κτμαι άρρωστς πώςθ μπρέσω ττε α τ κάω τη στιγμή πu ξέρω πως εαι απφασισμές για λα

Βρε πu α σε πάρει διάλς! ιατ εσαι τσ βέβαις πωςθα σε πιάσει η κρση, πu α σε πάρει και α σε σηκώσει ; Με κρδεύεις μήπως;

Μα πώς θα τλμύσα τάχα α σας κρδέψω; στερα, μήπως εαι καιρς γι αστεα τη στιγμή πu με πιάει τέτις φβς;Πραισθάμαι πως θα με πιάσει κρση έχω έα πρασθημα πωςθα μu ρθει απ τ φβ μu σα σα

Βρε, α πάρει διάλς Μα α εσύ θα σαι άρρωστς ττεθα φuλάει ρηγρης. Ειδπησε έγκαιρα τ ρηγρη uτς δεθα τ αφήσει α περάσει

Χωρς τη διαταγή τu upou δε μπρώ με κέα τρπα πω τα σuθήματα στ ρηγρη Βασλιεβιτς Εξάλλu αuτς δεπρκειται α εμπδσει τ Ντιμήτρι Φιτρβιτς, γιατ εαι άρ

ρωστς ύστερ απ σα γαε χτες αι η Μάρθα γάτιεβα έχεισκπ α τ γιατρπρέψει αύρι Μλις πρι απ λγ τα σuμφωήσαε. Τύτη η θεραπεuτική τuς μέθδς εαι πλύ περεργη: ηΜάρθα γάτιεβα ξέρει και κάει έα γιατρικ με ιπεuμα καικάτι βταα αuτή μάχα ξέρει τ μuστικ. Με τύτ τ μuστικφάρμακ γιατρεύει τ ρηγρη Βασλιεβιτς άπu τρεις φρές τχρ τα αuτς παθαει κάτι σα παράλuση στη μέση Ττε ηΜάρθα γάτιεβα παρει μια πετσέτα τη βρέχει σ αuτ τ για τρικ και τu τρβει τη πλάτη άπu μισή ώρα αuτή η δuλειάώσπu α στεγώσει η πετσέτα κι ώσπu α κκιήσει και α πρηστε η πλάτη τu ρηγρη στερα, τ uπλιπ σ μέει στμάλι τu τ δει α τ πιει λέγτας ταuτχρα και κάπξρκι Μα δε τu τ δει λ γιατ αφήει λιγάκι και για τ εαu




Δ Λ Ο Α Ζ ΟΒ 1 8 1

τ της σπάνιες βλέπετε είναι τοτες οι περιπτώσεις και το πί νει η ίδια Ττε λοιπν και οι δ\ο το\ς ντας ασ\νήθιστοι στο πιοτ πέφτο\ν αμέσως στο κρεβάτι και κοιμονται βαθιά για πολλέςπολλές ώρες Όταν ξ\πνάει ο Γρηγρης Βασίλιεβιτς είναι σχεδνπάντα εντελώς καλά μα της Μάρθας γνάτιεβνας της πονάει πάντατο κεφάλι. ν αριο λοιπν η Μάρθα γνάτιεβνα κάνει και πάλιτη θεραπεία της ττε πΛU αμφιβάλλω αν θ ακοσο\ν τίποτα κιαν θα τα καταφέρο\νε να εμποδίσο\ν τον Ντιμήτρι ΦιοντροβιτςΘα κοιμονται

Τι κο\ταμάρες Κι λα α\τά λες και θα σ\μπέσοuν επίτηδεςΚαι σ\ θα χεις την κρίση σο\ και κείνοι θα κοιμονται φώναξε οβάν Φιοντροβιτς Μπας και θέλεις εσ ο ίδιος να τα φέρεις έτσιπο\ να σ\μπέσο\ν; το\ ξέφ\γε ξαφνικά κι έσμιξε θ\μωμένα τα φρδια το\

Μα πώς θα μποροσα να τα κανονίσω έτσι και γιατί νατα κανονίσω αφο λα εξαρτώνται μονάχα απ τον Ντιμήτρι Φιοντροβιτς ν θέλει να κάνει καμιά βρωμοδο\λειά θα την κάνε ιν χι ττε δε θα τον κο\βαλήσω βέβαια εγώ και δε θα τον σπρώξω στην κάμαρα το\ πατέρα το\

Και γιατί να πάει στον πατέρα μια και πως το λες και σ\ο ίδιος η γκραφένα λεξάντροβνα δε θα ρθει καθλο\; εξακολο θησε ο βάν Φιοντροβιτς χλωμιάζοντας απ το θ\μ το\ Το λες

κι ο ίδιος α\τ μα και γω λο τον καιρ πο\ έμενα δω πέρα ήμο\ναβέβαιος πως λα τοτα είναι φαντασίες το\ γέρο\ και πως α\τ τογναιο δε θα ρθει Γιατί λοιπν να θέλει ο Ντιμήτρι να μπει στοσπίτι το\ γέρο\ μια κι εκείνη δε θα ρθει; έγε! Θέλω να ξέρω τισκέφτεσαι

Μα το ξέρετε κ ι ο ίδιος για ποιο λγο θα ρθει Τι χρειάζεταιλοιπν και η δική μο\ γνώμη; Θα ρθει μνο και μνο απ την κα

κία το\ ή επειδή θα νομίσει πως κάτι σ\μβαίνει την ώρα να πομεπο\ εγώ θα μαι άρρωστος και για να βεβαιωθεί θα πάει απ τηναν\πομονησία το\ να ψάχνει μέσα στα δωμάτια πως το κανε καχτες Θα θέλει να βεβαιωθεί μην τ\χν και πέρασε εκείνη χωρίς νατην πάρει χαμπάρ ι κμα ξέρει πολ καλά πως ο Φιντορ Παλοβιτς έχει ετομάσει ένα μεγάλο φάκελο με τρεις χιλιάδες ροβλια




8 Φ N O O Γ

σραγσμέο μ ρς σραγίδς κα δμέο μ μα κορδλίσα κ έχ γράψ αάω ο ίδος μ ο χέρ ου : «Σο άγγλ μου Γκροσκα α θλήσ α ρθ» ργρα σρα α ρς μέ ρς ρσθσ ακμα: «κα σ ουλαδίσα μου » Ολα λο μορί α α υοθέσ καίς

Βλακίς ώαξ ο βά Φοροβς σχδ κς αυοU Ο Νμήρ δ θα ά α κέψ λά κα α σκοώσ κλας οαέρα ου Χς θα μοροσ α ο σκοώσ γα poκα γαί ο ίχ άσ μαία ο βλάκα μα α κλέψ δ θα ά

Έχ μγάλ αάγκ α χρήμαα ου χράζοα ώς κα βά Φοροβς α ο αασί δ μορί σοα 'χ αάγκ ξήγσ ο Σμρακβ μ' ξαρκή ρμία καμ αξοθαμασα καθαρή ροορά Κα κοά σ' αυ ομίζ ωςος ο ρς χλάδς ροβλα ία δκές ου ς ροάλλς μουξήγσ ο ίδος: « αέρας μου μου χρωσά ακμα ακρβώς ρςχλάδς» . κμα σκί κα οο βά Φοροβς αάώς αία ά α ο θλήσ μοάχα γκραέα λξά ροβα ά α ς ράσ μα έοα σκέψ κα σίγουρα θαο ααγκάσ α αρυί ο Φορ αλοβς δλαδ' ακ Φά α ο θλήσ ίδα Το λο μορί καα ο θλήσ Γαί μ κοά ου λέω ως δ θα ' ρθ Ίσωςα ' ρθ κα α αραέρθ α γί δλαδή αέσσα σο σί έ

ρω καλά ως ο ίδος ο έμοράς ς ο Σαμσοβ ς μίλσ μλ ου λκρία κα ς ί ως μα έοα χίρσ δθα 'α καθλου κουή Τα λέγα κα γλοUσα Κ αυή δ ίακαθλου α Έα ξβράκωο σα ο Νμήρ Φοροβοέ δ θα ο άρ Έχοας ώρα λ' αυά υψ σκίκα μος σας βά Φοροβς: γί κά έοο χ μοάχαο Νμήρ Φοροβς μα κα σίς κ ο αδρολς σας ο λξέΦοροβς δ θα 'χ ίοα α λαβαί μά ο θάαο ουαέρα σας γαί γκραέα λξάροβα γ' αυ ίσα ίσα θαο άρ: Γα α ς γράψ λ ρουσία ου κα α ς αήσ λα κής Όμως α ο αέρας σας θά ώρα ροοα γί ίοα ο καθέας σας θα 'χ α αίρ σίγουρα σαράα χλάδς ουλάχσο ακμα κ ο Νμήρ Φοροβς θα




Α Ε Ο Κ Α Ρ Α Α Ζ Ο Β 1 83

πάρει κι ας μην τν χωνεύει καθόλυ αέντης. Κι αυτό γιατί δενέχει κάνει τη διαθήκη τυ . . . Όλα αυτά τα ξέρει πλύ καλά Ντιμήτρι Φιντόρβιτς

Κάτι σαν να στράβωσε και να τρεμύλιασε στ πρόσωπ τυ ·βάν Φιντόρβιτς και ξανικά κκκίνισε.

Και γιατί λιπόν εσύ διέκε ξανικά τν Σμερντιακόβ μεσυμβυλεύεις να πάω στην Τσερμασνιά Τι ήθελες να πεις μ αυτό;Θα ύγω και δω πέρα θα συμβύν τόσα και τόσα πράγματα

Ο βάν Φιντόρβιτς μιλύσε ασθμαίνντας

κριβώς πρόερε ήρεμα και στχαστικά Σμερντιακόβ παρακλυθώντας ωστόσ με πρσχή τν βάν Φινρβιτς Τι θες να πεις ρώτησε βάν Φιντόρβιτς άγρια Σας τ πα γιατί σας λυπόμυνα ν ήμυν στη θέση σας θα

τα παρατύσα όλα στ λεπτό . παρά να βρεθώ σε μια τέτια ιστρία . απάντησε Σμερντιακόβ κιτάζντας με τ πι άδλ ύςτν βάν Φιντόρβιτς.

Σώπασαν για λίγ και ι δυ τυς Φαίνεται πως είσαι πλύ ηλίθις . . σίγυρα όμως είσαι ένα

κάθαρμα είπε βάν Φιντόρβιτς και σηκώθηκε απ' τν πάγκΎστερα πρχώρησε πρς την εξώπρτα μα ξανικά σταμάτησε

και γύρισε στν Σμερντιακόβ Έγινε τότε κάτι παράξεν: βάνΦιντόρβιτς δάγκωσε αναπάντεχα και σπασμωδικά τα χείλια τυ

κι σιξε τις γρθιές τυ ένα δευτερόλεπτ ακόμα και θα ριχνότανπάνω στν Σμεριακόβ. υτός τ παρατήρησε τν διαπέρασε έναρίγς κι έγειρε πίσω όλ τυ τ κρμί Μα τ δευτερόλεπτ πέρασεκαι δεν έγινε τίπτα. Ο βάν Φιντόρβιτς γύρισε και μπήκε στηνεξώπρτα σιωπηλός λες και δεν ήξερε τι τυ γινόταν.

ύρι εύγω για τη Μόσχα αν θες να ξέρεις ύρι νωρίςτ πρωί. υτό είναι όλ πρόερε με θυμό καθαρά και με υωμένητη ωνή έτσι πυ αργότερα απρύσε κι ίδις και δεν μπρύσενα καταλάβει για πι λόγ χρειάστηκε τότε να τ πει αυτ στνΣμερντιακόβ

υτό είναι τ καλύτερ είπε εκείνς σάμπως αυτό ίσαίσανα περίμενε. Μνάχα πυ όντας στην Μόσχα μπρεί να σας ανησυχήσυν με κάνα τηλεγράημα αν τυχόν συμβεί κάτι τέτι




84 Φ Ν Ο Ο Γ Β Κ Η

Ο βά Φοτόροβτς σταμάτησε κα γρσε κα άλ αότομαστο Σμερτακόβ Μα κα κεος σα κάτ α αθε. Εχε χάσε

με μας όλη το τη οκεότητα κα τη αροτσά. Το ρόσωότο έδεχε ως ρόσεχε ολ κα κάτ ερμεε αόμοα Ματώρα α ήτα δελός κα ταεός «Μήως θα ες κα τοτ άλ λο » σα α το λεγε «Μήως θα ροσθέσες τάχα τοτα; » τόθα μοροσε α δαβάσε καες στο εμοο βλέμμα το ο χελες κολλήσε άω στο βά Φοτόροβτς

Κ α τη Τσερμασά δε θα με ώαζα τάχα . . . α τχόσμβε κάτ τέτοο; ορλαξε ξακά ο βά Φοτόροβτς ο άγωστο γα οο λόγο ωσε ερβολκά τη ωή το

Κα στη Τσερμασά το δο . θα σας αησχοσα . . μορ μορσε ο Σμερτακόβ σχεδό θρζοτας λες κα τα χε χάσεμα εξακολοθώτας α κοτάζε εμοα ολ εμοα το βά Φοτόροβτς κατάματα.

Μοάχα ο η Μόσχα εα ο μακρά κα η Τσερμασάο κοτά Ώστε λάσα τα έξοδα το ταξδο Γ ατό εμέεςα άω στη Τσερμασά ή μήως λάσα εμέα γατ θα κάωμα τόσο μεγάλη βόλτα;

κρβώς ακρβώς μορμορσε ο Σμερτακόβ με ωήο κοβότα κα μ έα χδαο χαμόγελο στα χελη εώ ετομάστη κε α ηδήσε κα άλ έγκαρα ρος τα σω.

Μα ο βά Φοτόροβτς έβαλε ξακά τα γέλα ατό έκαεμεγάλη ετωση στο Σμετακόβ κα έρασε γρήγορα τη εξώορτα εξακολοθώτας α γελάε. έβλεε καες εκεη τηώρα το ρόσωό το θα βγαζε σγορα το σμέρασα ως δεγελάε αό εθμα. Μα κ ο δος με καέα τρόο δε θα μορο σε α εξηγήσε τ το σέβαε εκεη τη στγμή. Ο κήσες κα

το βάδσμά το ήτα κατά κάοο τρόο σασμωδκά.




ν π

«Μ ένν Έυνο Άνθωοκι η Κουβέν κό έχει Ενδιφέν»

ΜΑ Α η μιλία ίδ . Μλς μπήκε ση σάλα σάησε Φιρ αλβς κ άρχσε ξακά α ω·άζε κώας α χέρα :

άω πάω σ δωμά μ δε θα μεω μαζί σας χαρεεκαι πέρασε απ μπρσά πραθώας μάλσα α μη κιάξε παέρα

Μπρεί εκεη η σιγμή α ήα μισης γέρς μα μαέια ασγκάλπη εκδήλωση ω εχθρικώ ασθημάω ήα

ααπάεχη ακμα κα γα Φιρ αλβ ς Κ γέρς αί·εαι πως σ' αλήθεια κάι ήθελε α πε βαζα μάλισα γα εχε βγεί α σαήσει ση σάλα Μα σα άκσε μα έ ια λρηση σαμάησε σωπηλς και κίαξε κρδεκά γκα ώσπ εκες αέβηκε η σκάλα.

Τ ρθε ρώησε βιασκά Σμερακβ π μπήκπίσω απ' β Φιρβις.

Κά έχε και θμωσε πς μπρεί α κααλάβει μρ μρσε εκες απεγας ' απαήσε καθαρά.

Σ δάλ λιπ ε πα α θμώει Φέρε σαμβάρικι άδεασέ μ η γωά Γρήγρα. Μήπως έχμε καέα εερ

Κ άρχισα κεες ερωήσες π λεγε σα παράπά μλις πρι απ λίγ Σμερακβ σ βά Φρβις δηλαδή




8 Φ Σ B Σ K

για ην αναμενμενη επισκέπια Δε θα ις ξαναπομε λοιπν εώπέα Σε μισή ώα ο σπι ήαν κλειωμένο κι ο μισοπάλαβος γεονάκος έκοβε βλες σο ωμάι οu , ποσμένονας με αγωναπως απ σιγμή σε σιγμή θ ακοuσον α πένε συμφωνημένα uπήμαα Πο και πο κοαζε απ α παάθuα μα εν έβλεπε ποα άλλο έξω απ η σκοεινή να

Ήαν πoΛU αγά πια, μα ο βάν Φιονοβις εν κοιμαν Σκεφαν Εκενη τ να πλάγιασε αγά, καά ις uο μεά α μεσάνuα Μα εμες ε θα κάσοuμε να πειγάοuμε ην ποεα ων

σκέψεών οu. Εξάλλο εν εναι καις ακμα να εισωήσοuμε σ'αuή ην ψuή λα με η σειά οuς Μα κι αν επιειοσαμε ναπειγάοuμε ις σκέψεις οu, θα uσκολεuμασαν πολ για αu ές εν ήαν σκέψεις, μα κάι πολ ακαθισο και ο κuιεπολ ααγμένο Το αισθαν κι ο ιος πως έασε κάθε ειμσοuς σuλλογισμος οu Τον βασάνιζαν επσης ιάφοες παάξενεςκαι σεν ενελώς αναπάνεες επιθuμε λγο άη: Εαν πεάσει πια α μεσάνuα αν ο θε ξαφνικά η επμονη κι αβάσαη επιθuμα να καέβει κάω, ν ανοξει ην πα, να πάει σηνπέuγα και να σπάσει σο ξλο ον Σμενιακβ, μα αν ον ωοσαε για ο θελε αu, ε θα μποοσε οε ο ιος να σας πειμιαν αια εκς σως πως οος ο λακές ο γινε αφηος καιον μσησε σο σο θα μισοσε εκενον πο ον πσβαλε με ο ει

εο πο π ην άλλη μειά αuή η να έπιανε ακεέςφοές ον εαu ο να νιώθει μιαν ανεξήγηη και απεινωική ει λα πο αu ο αισθαναν ον έκανε να άνει ξαφνικά ακμακαι ις σωμαικές ο uνάμεις Το κεφάλι ο γιζε και ον πονοσε Κάποιο μσος πεζε ην ψuή ou, σάμπως να εοιμαζαννα εκικηθε κανέναν. Μισοσε ακμα και ον λισα, αν θuμαν ην κοuβένα οuς, μισοσε πο και πο και ον εαu ο ον

ιο Για ην Καενα lβάνοβνα ξέασε σεν να σκεφε κι αγ εα αποοσε πολ γι αu. Κι αποοσε για θuμαν πολ καλά πως ακμα ες ο πω αν καuήθηκε σο απεσκεπα σσπι ης Καενας lβάνοβνα, πως αιο θα φγει για η Μσαην ια εκενη σιγμή εε ιθuσει μέσα οu «Βλακεες λες εθα πας κι οε θα σο εναι σο εκολο να σπάεις οοuς οuς




ΑΕΟ ΑΡΑΑΖΟΒ 87

δεσμούς όπως κοκορεύεσαι ώρα πως θα κάνεις» Όαν ύσερα από καιρό θυμόαν ο βάν Φιονόροβις εκείνη ην νύχα ερχόαν

σο μυαλό ου και ούο πράγμα που ου 'ερνε μεγάλη σιχαμάρα: ηκωνόαν πού και πού απ ο νιβάνι και σιγά σιγά λες καιοβόαν ρομερά λες και κάποιος ον παρακολουθούσε άνοιγε ηνπόρα έβγαινε ση σκάλα κι άκουγε ι γινόαν κάω σα κάωδωμάια πώς θοβούσε και περπαούσε πέρα δώθε ο Φιόνορ Παύλοβις άκουγε γα πολλή ώρα κάπου πένε λεπά νέχεια με κάποια παράξενη περιέργεια κραώνας ην αναπνοή ου και με

καρδιοχύπι Και υσικά δεν ήξερε ούε κι ο ίδιος γιαί α κανεόλα αυά και γιαί κρυάκουγε υό ο « έρσιμο» ο λεγε αργόερα σ όλη ου ζωή «σιχαμερό» και σ όλη ου η ζωή ο θεωρούσε βαθιά μέσα ου σ απόκρυα ης Ψυχής ου, σαν ο ποποαπό έρσιμο ης ζωής ου Μα ον ίδιο ον Φιόνορ Παύλοβιςούε καν ον μισούσε εκείνη η σιγμή μονάχα που για κάποιον ανεξήγηο λόγο ένιωθε μια ακαανίκηη περιέργεια: πώς περπαάειώρα εκεί κάω σο δωμάιό ου ι να κάνει ώρα λόγου χάρη σοδωμάιό ου; Τον αναζόαν να πλησιάζει σο παράθυρο και νακοιάζει μέσα ση νύχα και ύσερα να σαμαάει ση μέση ης κάμαρας και να περιμένει να περιμένει ν ακούσει ο χύπημα Ο βάν Φιονόροβις βγήκε γι ' αυή τ δουλειά ση σκάλα κάπου δυοορές Οαν όλα ησύχασαν κι ο Φιόνορ Παύλοβις πλάγιασε

ήαν κάπου δύο η ώρα έπεσε κι ο βάν Φιονόροβις σο κρεβάιμε ην επιθυμία να κοιμηθεί όσο γινόαν πιο γρήγορα γιαί ένιωθεον εαυό ου σακισμένο Έσι κι έγινε: κοιμήθηκε βαθιά χωρίςόνειρα μα ξύπνησε νωρίς καά ις εά όαν πια είχε έξει Όαν άνοιξε α μάια ένιωσε κι αυό ον έκανε ν απορήσει μιαμεγάλη ευεξία κι ενεργηικόηα ηκώθηκε γρήγορα και νύθηκεβιασικά ύσερα έβγαλε η βαλίσα ου και χωρίς να χάνει καιρόάρχισε να ακοποιεί α πράγμαά ου . Τα ρούχα ου α 'χαν ρει χες ίσα ίσα απ ην πλύσρα Ο βάν Φιονόροβις χαμογέλασε μάλισα που ήρθαν έσι α πράγμαα: δεν υπήρχε κανένα εμπόδιογια ην αναπάνεχη αναχώρησή ου Γιαί η αναχώρηση ήαν σαλήθεια αναπάνεχη ν κι ο βάν Φιονόροβις έλεγε χες (σηνΚαερίνα Iβάνoβ σον λιόσα και ύσερα σον μερνιακόβ) πω




1 Φ O O B K

αύρι θα ύγι, όα λάγιαζ χς βράδι, θ\μόα λύ καλάως κίη η σιγμή δ σκόα καθόλ α ύγι, ή λάχι

σ καθόλ\ δ ααζόα ως μόλις θα σηκωθί ρωί η ρώ η κίηση θα α α ακιήσι η βαλίσα \ Τέλς, ηβαλίσα κι σάκς ιμάσηκα. Ήα κά ιά η ώρα όαμήκ η Μάρθα γάιβα μ η σuηθισμέη καθημριή ης ρώηση:

Πύ ιθί σάι σας Εδώ ή θα καβί κάωΟ βά Φιόρβις καέβηκ Φαιόα σχδό ύθuμς, α

και ι κιήσις και α λόγια ήα κάως ασύδα και βιασικάΧαιρέησ γκάρδια αέρα \, ζήησ μάλισα α μάθι γιαη uγία Μα ρι κίς ράσι α ααήσι αακίωσ ως σ μια ώρα ύγι για η Μόσχα, για άα, καιως αρακαλί α σίλι για ' άλγα Ο γέρς άκuσ ηίδηση χωρίς η αραμικρόρη έκληξη και ξέχασ κι αuύς α κόμα uς καός ης καλής σuμριράς, ααιύσα α λ\ ηθί για η ααχώρηση γιόκα u. αίας θuμήθημμιάς μια ρσωική uόθση:

χ, ι άθρως ίσαι και u Δ μ λγς αό χς όμως ίδι κάι, θα α καίσuμ και ώρα Κά μ\ μια μγάλη χάρη, α χωρθoύ α θαμέα ou, έρασ αό η Τσρμασιά Δ έχις αρά α σρίψις αρισρά όα άσις σ σαθμό

ης αλόβια, κι αό κί ίαι δώδκα βέρσια όλα κι όλα ώς ηΤσρμασιά. Μ σuγχωρί μα δ μρώ Ως σιδηρόδρμ ίαι

γδόα βέρσια και ραί ύγι για η Μόσχα σις ά βράδι Μόλις ραίω

Θα ας αύρι , έσω και μθαύρι. Τι βιάζσαι Σήμρα όμως σρίψ για η Τσρμασιά Τι σ κσίζι α καθησuχάσις αέρα ou δ ίχα δ\λιές δώ, θα χα αχί ρ λλύ και μός μu, γιαί ρόκιαι για μια σ

uδαία και βιασική

uόθση, όμως δ μρώ α λίψω αό δω . . Έχω, βλέις, έαδάσς κί έρα, σ δ\ μέρη, σ Μγκίσβ και σ Νιάσκι Οι Μασλόβ, γέρς μ γιό u, ι μόρι μ δίu μάχαχώ χιλιάδς για η ξuλία, μα έρσι κιόλας αραλίγ α βρω




ΑΔΛΦΟ ΑΑΜΑΖΟ 1 8

αγραστή με δώδεκα χλάδες Όμως αυτός δεν είνα ντόπς αυτό είνα τ σπυδαί Ο ντόπ δεν έχυν πύ αλλύ να δώσυντ πράμα κα λπόν Μασλόβ κυμαντάρυν. Θες δε θες πρέπενα πυλήσες στην τμή πυ συ δίνυν Κ ύτε πυ τλμάε κανένας απ τυς ντόπυς να δώσε καλύτερη τμή (Ο Μασλόβ βλέπες έχυν κατσταρές τς χλάδες τα ρύβλα) Τ λπόν παπάτυ λίνσκη μυ γραψε την περασμένη Πέμπτη πως έτασε κε πέρα κόρστκν ένας εμπράκς τν ξέρω μα τ σπυδαί είναπως δεν βαστάε απ' τα μέρη μας μα απ' τ Πγκρεμπόβ θα πε

λπόν πως δε βάτα τυς Μασλόβ γατί δεν είνα ντόπς. Έντεκα χλάδες λέε θα δώσε γα τ δάσς τ' ακύς; Κα θα μείνε εδώ γράε παπάς μνάχα μα βδμάδα ακόμα Αν πήγανελπόν κα τα συμώναγες μαζί τυ

ράψτε στν παπά κα κείνς θα τα καννίσε εν ξέρε από τέτες δυλεές. Αυτός γρς δεν ξέρε πύ

παν τα τέσσερα Είνα χρυσός άνθρωπς μπρώ να τυ εμπστευτώκα τύτη τη στγμή ακόμα είκσ χλάδες χωρίς απόδεξη όμωςδεν κόβε τ μάτ τυ κ ένα μωρό μπρεί να τυ τη έρε Κα είνα ωστόσ μρωμένς άνθρωπς Αυτός κόρστκν σύ δίνε τηνεντύπωση μυζίκυ ράε ένα μπλε συρτύκ χωρίς μανίκα μνάχα πυ από χαραχτήρα είνα άτμς εδώ είνα ίσα ίσα η συμράμας. Όλ ψέματα λέε . Μερκές ρές συ ξευρνίζε τόσα ψέμα

τα πυ μένες με τ στόμα ανχτό κα δεν καταλαβαίνες γα πλόγ τα 'πε όλα αυτά. Πρόπερσ σκαρίστηκε πως πέθανε η γυναίκα τυ κα πως ξαναπαντρεύτηκε κ όμως αντάσυ τίπτα απ'αυτά δεν έγνε. Πτέ δεν πέθανε η γυναίκα τυ ζε κα τώρα ακόμακα τν δέρνε μα ρά κάθε τρες μέρες. Κα τώρα λπόν πρέπενα μάθυμε τoUτo: έματα λέε ή αλήθεα πως θέλε να τ' αγράσε κα πως θα δώσε έντεκα χλάδες;

Μα κα γω δεν κάνω τίπτα σ αυτήν την περίπτωση καμένα δεν κόβε τ μάτ μυ.

Στάσυ λπόν μη βάζεσα θα τα καταέρες γτί εγώ θασυ πω όλα τα χύγα τυ τυ κόρστκν δηλαδή εγώ νταραβερίζμα από καρό τώρα μαζί τυ Πρέπε να κτάς όλη την ώρα τγενάκ τυ Έχε ένα κκκνωπό αραό βρώμκ γενάκ. Όταν τ




90 . N O OΓ H

γεάκι το τρέμει κ ι ατός μιλάει θμωμέα, θα ε ι ως όλα ακαλά, θέλει α τελειώει με τη δολειά Μα α χαϊδεει το γεάκιμε τ' αριστερό το χέρι και σιγογελάει, θα ει ως θέλει α σοτη σκάσει, κάει ζαβολιές Στα μάτια οτέ μη το κοιτάζεις, α'τα μάτια το τοτα δε θα καταλάβεις, εαι άτα τος σα θολόερό, μαγαότης Κοταζε το γεάκι το Θα σο γράψω έα σημεωμα και σ θα το το δώσεις. Το λέε Γκόρστκι, μα τ' όομάτο δε εαι ατό, εαι ιαγκάβι (κηγόσκλο) , όμως εσ μητο λες ως εαι ιαγκάβι, γιατ θα ειραχτε. Οτα σμωή

σεις μαζ το και δεις ως όλα άε καλά, α μο γράψεις αμέσωςΜοάχα ατό α μο γράψεις «ε λέει Ψέματα» . Να ειμέεις στιςέτεκα, έα χιλιάρικο μορες α το κάεις σκότο, αραάω όχι Σκέψο οχτώ κι έτεκα. Τρεις χιλιάδες διαορά τές τις τρειςχιλιάδες λες και τις βρήκα στο δρόμο. στερα, δε εαι και τόσοεκολο α βρεις αγοραστή και τα λετά μο χρειάζοται ώς καιτι Ότα με ειδοοιήσεις ως μιλάει σοβαρά, θα κλέψω όως όωςλγες ώρες αό δω και θα εταχτώ α τελειώσω τη δολειά. Ματώρα γιατ α άω εκε έρα, μια κι όλα ατά μορε α 'αι μοά χα ατασες το αά; οιό θα ας ή όχι;

ε έχω καιρό, ααλλάξτε με α' ατό χ, κάε μια χάρη στο ατέρα σο, θα σ' εγωμοώ Κα

έας σας δε έχει καρδιά, α τι λέω γω Τι σο κοστζει α χάσειςμια ή δο μέρες; ο ας τώρα Στη Βεετιά ε θα γκρεμιστεδα η Βεετιά σο σε δο μέρες. Θα 'στελα το λιόσκα, μα τι καταλαβαει ο λιόσκα α' ατές τις δολειές; Σε στέλω εσέα μόο και μόο γιατ εσαι έξος άθρωος Μήως δε το βλέωτάχα ε ολάς βέβαια ξλεα μα εσαι αοιχτομάτης. Εδώ χρειά ζεται μοάχα α δεις μιλάει σοβαρά ή όχι Και σο το ξααλέω

Θα κοιτάς το γεάκι, κι α κοιέται, θα ει ως μιλάει σοβαράΏστε μοάχος σας με σρώχετε σ ' ατή τη καταραμέη τη

Τσερμασιά, ε; ααώησε ο βά Φιοτόροβιτς μ' έα μοχθηρό χαμόγελο.

Ο Φιότορ αλοβιτς δε αρατήρησε ή έκαε ως δε αρατή ρησε τη μοχθηρα, μα το χαμόγελο το εκμεταλλετηκε.




Α Δ Λ Ο Α Α Μ Α ΖΟ Β 9 1

Θα ας λόν Θα ας; Τώρα αμέσως θ α συ γράψω σμείωμα.

εν ξέρω αν θα άω . εν ξέρω θα αασίσω σ δρόμ. ιαί σ δρόμ; άσισε ώρα καλέ μυ αάσσε! μα α καννίσεις γράψε μυ δυ αράδες δώσες σν αά καικείνς θα μυ ις σείλε σ λεό Υσερα δε σε κραάω α. ρά βα σ Βενεά συ . Ο αάς θα σε σείλει ίσω ώς σαθμός Βαλόβια με δκά υ άλγα .

Ο Φιόνρ Παλβις ήαν ενθυσιασμένς έγραψε σμείω μα έσελε για άλγα ν κέρασε κνιάκ με μεζέδες Όαν γέρς ήαν χαρμενς άρχιζε άνα ις διαχσες μα ώρα αινόαν σαν να γκραόαν. ια ν Νιμήρι Φινόρβις λόγυ χάρδεν είε λέξ. Όσ γα χωρισμ δε συγκνήθκε καθόλυ. Σχε δόν δεν έβρισκε ι να ε. Ο βάν Φνόρβς αραήρσε αυό: «Με βαρέθκε καθώς αίνεα» σκέκε Μνάχα όαν ν

αχαρεσε ια σ καώλι έδεξε διάθεσ για ιλήμαα Μα βάν Φνόρβις βάσκε να υ δώσε χέρι για να αγευς ασασμς Ο γέρς καάλαβε αμέσως και συγκραήθκε

όν Θεός μαζί συ Θεός μαζί συ! έλεγε και ξανάλεγε καθώς σεκόαν σ καώλ . Θα ρθες καμιά ρά να με ξαναδείς όσ ζω; έμαα; Να ρθες να ρθεις θα χαρώ oΛU. Ε Χρισός μαζί συ

Ο βάν Φινόρβις μήκε σ αμάξι ειά συ βάν μ με κακλγείς κα λ ώναξε γα ε

λευαία ρά αέραςΕίχαν βγει να ν αχαιρεήσυν όλι άνθρω υ σι

: Σμερνιακόβ Μάρθα κι ργόρς. Ο βάν Φινόρ βς έδωσε σ όλυς αό δέκα ρβλα Όαν ια είχε κάσει σαμάξ Σμερνακόβ έρεξε να υ δρθώσει χαλί

Βλέες . . σν Τσερμασνιά άω . είε ξανκά δίχως να θέλει βάν Φινόρβις

Τυ ξέυγε όως και χες με κάι μάλισα μικρό νευρ κό γέλι. υό θυμόαν για λ καιρό αργόερα.

Σωσά λένε λόν ως μ έναν έξυν άνθρω κα Digitized by 10uk1s, June 2009



92 Φ . Ν Ο Ο Γ Η

κουβέντα έχει ενδιαέρον αάντησε σταθερά ο Σμερντιακόβ κοιτά ζοντας διαεραστικά τον βάν Φιοντόροβιτς _

Τ αμάξι ξεκνησε. Σε λο τ' άλοα κάλαζαν Ο ταξιδιώτηςένιωθε μια θολορα στην ψυχή του μα κοαζε αχόρταα τριρωτου τα χωράια τους λόους τα δέντρα ένα κοάδι αριόχηνεςου ετοσαν ψηλά στον καθάριο ουρανό Και ξανικά ένιωσε τόσοκαλά! οκμασε να ιάσει κουβέντα με τον αμαξά και κάτι ου α άντησε ο μουζκος τον έκανε να ενδιαερθε oΛU μα στερα αόλο κατάλαβε ως όλα αυτά μήκαν α' το ένα αυτ του αι βή

καν α το άλλο και ως αυτός ια να λέει την αλήθεια οτε κα τάλαβε καν τι του αάντησε ο μουζκος Σώασε καλά ήταν κι έτσι:ο αέρας καθαρός ρέσκος δροσερός ο ουρανός ασυννέιαστος 'το μυαλό του έρασαν ια μια στιμή οι μορές του λιόσα και τηςΚατερνας βάνοβνα. Μα αυτός χαμοέλασε λυκά σηξε άνωστις ααημένες εικόνες κι αυτές έταξαν μακριά: « Έχουμε καιρό

να τους σκετομε κι αυτος» εε μέσα του . Φτάσανε ρήορα ώςτον ρώτο σταθμό αλλάξανε άλοα και ήραν το δρόμο ια τη Βαλόια «Γιατ έχει ενδιαέρον να κουβεντιάσει κανες μ' έναν έξυ νο άνθρωο; Τι ήθελε να ει μ αυτό;» σκέτηκε ξανικά και ηανάσα του κόηκε «Και ω ιατ του ανάερα ως άω στην Τσερμασνιά;» Φτάσανε καλάζοντας στη Βαλόβια Ο βάν Φιοντόροβιτς κατέβηκε και τον τριρισαν αμέσως οι αμαξάδες ροτενοντάς

του να τον άνε με ελεθερα άλοα στην Τσερμασνιά δώδεκα βέρστια α' τον καρόδρομο Εε σ ' έναν να ζέψει. Εχε μει κιόλαςστο σιτάκι του σταθμάρχη κοταξε ρω έριξε ένα βλέμμα στηυνακα του σταθμάρχη μα ξανικά ξαναβήκε στο χαιάτι

εν άω στην Τσερμασνιά. Τι λέτε αιδιά θα ροτάσωτο τρένο των ετά;

Θα τάσουμε σα σα στην ώρα. Να ζέψουμε; Ζέψε ρήορα. Μήως θα άει κανένας αό σας αριο στην

ολιτεα; Πώς δεν θα άει Να ο Μτρη θα άει Μορες να μου κάνεις μια χάρη Μτρη; Πέρνα α τον α

τέρα μου τον Φιόντορ Παλοβιτς Καραμάζοβ και ες του ως δενήα στην Τσερμασνιά Μορες να το κάνεις;




Δ Ε Λ Ο Ρ Μ ΖΟ Β 1 93

ατ α μη ράσω Θα ράσω Το Φότορ Παύλοβτςα καρός α ου το ξέρω

Πάρ κα τούτα δω α ς κάα τσά γατ κος σως αμη σου δώσ . . . ο βά Φοτόροβτς κα γέλασ ύθυμα. Καλά το λέτ δ θα μου δώσ γέλασ ο Μτρη Ευχαρ

στώ ατκό θα άω το δχως άλλο . . .Στς τά το βράδ ο βά Φοτόροβτς μήκ στο τρέο της

Μόσχας«ς ά α χαθού όλα τα ρασμέα Τέλωσα γα άτα μ

το κόσμο του αρλθότος θέλω α το ξέρω ούτ κα ακούσω τοτα γ αυτό. Θα άω σ έα καούργο κόσμο σ κα ούργα μέρη κα θα ρξω μαύρη έτρα σω μου!»

Μ α ατ α θουσαστ η υχή του σκυθρώασ ξακά τόσοολύ κα η καρδ του ήτα τόσο λυημέη όσο οτέ άλλοτ Όλητη ύχτα σκτότα . Το βαγό τούσ κα μοάχα τα χαάματα

ότα έμα α στη Μόσχα σα α συήλθ:«Εμα έας λός» θύρσ μέσα του

Ο Φότορ Παύλοβτς αύ ξροβόδσ το γόκα του έμολύ υχαρστημέος υό ολάκρς ώρς έωθ σχδό υτυχσμέ ο το αυτό του κ έ κοάκ. Μα ξάου έγ στο στ κάτ

ολύ δυσάρστο γα όλους ου κα κα το Φότορ Παύλοβτςάω κάτω Ο Σμρτακόβ θέλησ α κατέβ στο υόγο κ έσα' το αάω σκαλοάτ. Πάλ καλά ου κη τη στγμή βρέθηκ στη αυλή η Μάρθα γάτβα κα το άκουσ. Το έσμο δτο δ μα άκουσ τη κραυγή μα κραυγή δατρη αράξη όμως γωστή α αό καρό τη κραυγή του λητκού ότα τοά η κρση Το έασ τάχα η κρση τη στγμή ου κατέβατα σκαλοάτα κα γ αυτό κατρακύλησ κάτω μήως έσρώτα κ α αυτό του ρθ η κρση υτό δ μορούσ α το κα ταλάβ κας. Το βρήκα άτως μέσα στο υόγο α τρέμκα α χτυέτα μ αρού ς στο στόμα. Στη αρχή όμσα ως θασασ καέα χέρ ή καέα όδ κα θα τσακστηκ όμως το «ύ λαξ ο Θός» όως η Μάρθα γάτβα: Τοτα δ έαθ




Φ Ν Ο Τ Ο Ε Β

μνάχα u ήταν δύσκλ να τν άρuν κα να τν βγάλuν ατ uγ Μα ώναξαν τuς γτνuς να τuς βηθήσuν κ ωςως τν ανέβασαν Ο Φντρ Παλβτς βρσκταν κ έρα σ'λη ττη την στρα, βήθησ κ δς κα ήταν ανρ ως κατατρμαξ κα σχδν τα χ χαμένα. Όμως άρρωστς δν upχταν Ο σασμ τu ααν γα λγ μα τν ξανάαναν άλ Όλ λν αν ως θα γν κν u γν κα έρσ, τανέσ α τη στα. Θuμήθηκαν ως ττ τu βζαν άγ στ κάλ Πάγς βρέθηκ ακμα στ uγ κα η Μάρθα lγνάτβνα

καταάστηκ μ ττη τη δuλά. Κατά τ βράδu Φντρ Πα λβτς, έστλ να ωνάξuν τν γατρ Χρτσνστμ u ήρθαμέσως ξέτασ ρσχτκά τν άρρωστ (ήταν ρσχτκς γατρς λης της ρέρας, ένας αξσέβαστς γρντάκς) έβγαλ τ σuμέσμα ως η κρ δν να α τς σuνηθσμένςως «μρ να καταστ κνδuνς» κα ως ρς τ αρν αuτς, Χρτσνστμ, δν τα καταλαβαν λα ακμα, μα ωςαρ τ ρω, αν δν έρuν ατέλσμα τα μέσα u χρησμ ήθηκαν, θα άρ την ααση να μταχρστ άλλα. Τν άρρωστ τν ξαλώσαν στην τέρuγα, σ ένα δωμάτ δλα στηνκάμαρα u μέναν Γρηγρης κα η Μάρθα lγνάτβνα. Ύστραλη η μέρα τu Φντρ Παλβτς έρασ στραβά κ ανάδα Τα τ μαγρψ η Μάρθα γνάτβνα κα η σα, αν τη rp

κανς μ κνη u ταχν Σμρντακβ, ήταν « σαν ανέρα»κα η κτα έγν τσ ξρψημένη u τ να τη μασήσ δν μpo κανς Στα κρά μα κα δκαα αράνα τu αντκ τηςη Μάρθα lγνάτβνα ααντσ ως η κτα ήταν κ α μνη τηςλ γέρκη κα ως αuτ δν σδασ τέ της μάγρας Τ βράδuαρuσάστηκ κ άλλ βάσαν αν στν Φντρ Παλβτς ως Γρηγρης, u ήταν αδάθτς α ρχτές, κρβατώθηκ γα κα

λά, άστηκ η μέση τu. Ο Φντρ Παλβτς τέλωσ τ τσάτu σ μρσ νωρτρα κα κλδώθηκ μνάχς τu στ στ.Πρμν τώρα μ τρμρή αγωνα. Κα ττ γατ κν τ βράδu ήταν σχδν σγuρς ως θα ρθ η ΓκρUσνκα Ο Σμρντακβ τuλάχστ τν ββαωσ νωρς ακμα τ ρω ως «τώρα αuσχέθηκ να ρθ» . Η καρδά τu αδρθωτu γρντάκu χτu




Α Ε Λ Φ Α Ρ Α Β 1

πσε μ ε αγωνα περπασε μέσα σ άδεια υ δωμάια κ ι αυγκραζαν Έπρεπε να πρσέχει πoΛU: Ο ιμήρι Φινρβις

μπρε να ην παραλαγε κάπυ εκε κνά Ώσε μλις εκενηθα χυπσε σ παράθυρ (Ο Σμερνιακβ βεβαωσε πρχές ακμα ν Φινρ Παλβις πως ης επε π και πώς να χυπήσει ) έπρεπε ν ανξει σ μπρσε πι γρήγρα ην πρα κανα μην ην καθυσερήσει ε δευερλεπ για να μη βηθε πα Θες υλάξι και ξαναγει Ο Φινρ Παλβις εχεπλλές σκρες μα πέ ώς α ώρα η καρδια υ δεν κλυμπ·σε σε πι γλυκιά ελπδα για μπρσε σα σγυρα σχεδν να πεικανες πως η πια η ρά θα ρχαν πωσδήπε .




Ε ΒΒΛ

ΕΝΑΣ ΡΩΣΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

ο τρετς Ζωσις κι οι Επισκέπτες του

Ο λιόσα μήκε με αραγμένη και νεμένη καρδιά σοκελ σάρες σαμάησε σχεδόν αάληκος ν να δειέναν εοιμθάναο έναν άρρωσο εχε χάσει ια ις αι

σθήσεις όως βόαν ως θα βρει ν σάρες ν εδεκαθισμέν σην ολθρόνα ο ρόσωό αν και ήαν po ηγμένο α ην εξάνληση αινόαν ζωηρό κι εθμο Οι εισκέες ον εχαν ριγρσει κι αός κοβένιαζε μαζ ος ήσχα

και ήρεμα ια να λέμε ην αλήθεια μόλις ένα έαρ ριν α'ν ερχμό ο λιόσα εχε σηκωθε α κρεβάι Οι εισκέεςεχαν μαζεε αό νωρερα σ κελ ο και εριμένανε να ξνή σει Και ο για άερ Πασιος ος εχε διαβεβαιώσει ρηάως

Ο δάσκαλς θα σηκωθε δχως άλλο για να κοβενιάσει ακόμα μια ορά με ος αγαημένς ο όως εε διος καιο οσχέθηκε α ο ρω

ή ην χεση μα και κάθε λέξη εοιμοθάναο σάρες άερ Πασιος ην σεε ακράδανα όσο κι αν ακόμα ον έβλεε να 'χει χάσει ενελώς ις αισθήσεις κι αν ακόμαέβλεε ως δεν ανανέει ια έχονας ην όσχεσή ο ως θα ση κωθε άλλη μια ρά και θα ον αχαιρεήσει αός θα αρνιόα




98 Φ ΟΣΤΟΓ ΙΣΚ

να παραδεχεί και ο θάναο ακμα περμένονας πάνα πως ο εομοθάναος θα σνέλθε κα θα εκπληρώσε ην πσχεσή ο Το

πρωί ο σάρες Ζωσιμάς ο είχε πει θεικά

αν πήγανε να

κοιμηθεί : - Δε θα πεθάνω πριν κορέσω ην επιθυμία μου να συνομλήσω

μαζί σας πολαγαπημένο μο πριν κοάξω ις αγαπηές σας μορ ές κα σας ανοίξω για μια ακμα ορά ην καρδά μο

Σ αή η σνομιλία πο ίσως να ήαν κα η ελεαία μαζε ηκαν οι πο πισοί κα ο πο παλιοί ο ίλοι Ήαν έσσερις: οι

ιερομναχο πάερ ωσή και πάερ Πασος ο ηγομενος ης σκήης πάερ Μχαήλ χ πολ γέρος ακμα χι κα σο σος απασήμανο σό μα με πνεύμα σαθερό με πίση ακλόνηη κ απλή με ος ραχ μα με καρδιά γάη ρερηα αν κι ην έκρβε οη ην ρερηά ο λες κα ην νρεπαν Ο έαροςήαν ένας πολ γέρος καλκαρδος καλγερος πο βασοσε απωχαος χωράες ο αδελς νθμος σχεδν αγράμμαοςήσχος κα σιωπηλς _ Σπάνα κοβένιαζε ήαν ο πο απενς μέσα σος απεινος και είχε ος ανθρώπο πο χε ρομάξει μιαγια πάνα με κάι μεγάλο κα οβερ κάι πο δεν μποροσε νασηκώσει ο μαλ ο. ν ον αδάκοπα σκαγμένον άνθρωποο πάερ Ζωσιμάς ον αγαποσε πολ κα σ' λη ο η ζωή οεραν μ' εξαιρεικ σεβασμ Κ μως μ' αν θα 'χε μιλήσε

ίσως λιγερο απ κάθε άλλον αν και είχε οδοπορήσε μαζί οπολλά χρνια σ' λη ην άγα ωσία έγνε εδώ και πολ καρπρν σαράνα χρνια πάνω κάω αν ο πάερ Ζωσμάς άρχσε γαπρώτη φορά την καλογερική του δοκιμασία σ' ένα φτωχό, σχεόνάγνωσο μονασήρ ης Κασραμά αν λίγο σερα σνδεε ονπάερ νθιμο σις οδοιπορίες ο γα να μαζέψον δωρεές για ηωχή μονή ος _

Ολο ος οποθεήθηκαν σο δεερο δωμάο ο σάρες που βρισκόταν το κρεβάτι του , ένα δωμάτιο που , όπως το είπαμεκαι πιο πριν ήαν αρκεά σενχωρο σο πο ο έσσερίς ος (οδκμος Πορρος έμενε ρθος) μλς χώρεσα κα κάσανε σικαρέκλες πο έρανε απ' ' άλλο δωμάο και ς βάλανε γρω απ ην πολθρνα ο σάρες. ρχισε πια να σκοεινάζει ο δωμά




Δ Φ Ο Ρ Ο Β 1 99

ο ωζόα απ α καλα κα α κερά που καγαε μπροσάσα εκοσμαα Βλέποα πω ο λόσα που μόλ εχε μπε

α χε χάσε κα σαμάησε ση πόρα ο σάρε ου χαμογέλασεχαρούμεα κα ου άπλωσε ο χέρ Καλώ ο συχό μου ο αγαπημέο μου καλώ ο Το ξε

ρα πω θα ρθε Ο λόσα ο πλησασε υποκλθηκε μπροσά ου ώ ο πάω

μα κ άρχσε α κλαε Κά σπάραζε ση καρδά ου η ψυχ ουρεμούλαζε κα ου ερχόα α ξεσπάσε σ' ααυλληά

Τ κάε εκε Έχε ακόμα καρό α με κλάψε χαμογέλασε ο σάρε κ έβαλε ο δεξ ου χέρ πάω σο κεάλ ου λόσα ε βλέπε που κάθομα κα κουβεάζω; σω α ζσω κ άλλαεκοσ χρόα όπω μου ευχθηκε χε εκεη η καλ η αγαθ αωμερσσα με ο κορσάκ η η ζαβέα ση αγκαλά Μσθη Κύρε μηρό κα η κόρη ζαβέα ( έκαε ο σαυρόου) Πορύρε πγε η δωρεά η εκε που σου επα;

Εχε θυμηθε α χεσά εξα καπκα που ου 'ερε εκεηη εύθυμη προσκυρα γα α α δώσε «σε κεη που εα πο ωχαπό μέα» υέ ο ελεημοσύε εα επμα που α βάζε καεγα έα οποοδποε λόγο σο εαυό ου κα πρέπε ούα α λεά α α κερδσε με ο μόχο ου Ο σάρε εχε σελε ο Πορύρο ο βράδυ κόλα σε μα ωχ χρα με παδά που η εχε

καε ο σπ η κ ααγκαζόα α ζηαεύε Ο Πορύρο βά σηκε α ο ησυχάσε κα α πε πω όλα γαε κα πω η α'δωσε σύμωα με η εολ ου « εκ μέρου κάποα άγωσηευεργέρα»

Σκω καλέ μου εξακολούθησε α λέε ο σάρε σο λόσα άσε με α κοάξω γ σου δκού σου Εδε ο αδερφό σου ;

Του λόσα ου άηκε παράξεο που ρωάε όσο επμοα γαέα μοάχα αδερό ου Μα γα ποο λόγο Ώσε γ' αυό σωο αδερό α ο έσελε κα χε κα σμερα

Εδα ο έα απ' ου αδερού μου απάησε ο λόσα έω γα κεο που α χε εδώ ο μεγαλύερο που υ

ποκλθηκα μπροσά ου




200 Φ. NTOΣOΓlEBΣKH

- Αuτόν μονάχα χτεζ τον είδα. Σήμερα με κανέναν τρόπο δενμπόρεσα να τον βρω, είπε ο Αλιόσα.

- Βιάσοu να τον βρεΙζ, αριο πάλι να παζ και να βιαστείζ, όλανα τα παρατήσεΙζ και να βιαστείζ Ίσωζ να προφτάσεζ και ν' αποτρέεΙζ τίποτα τρομερό. Χτεζ uποκλίθηκα μπροστά στο μεγάλο πόνο ποu τον περιμένει.

Σώπασε ξαφνικά και σάμπωζ κάτι να σκεφτόταν. α λόγια τοuήταν παράξενα. Ο πάτερ ωσήφ, ποu είχε παρασταθεί χτεζ στην εδαφιαία uπόκλιση τοu στάρεΤζ, άλλαξε ένα βλέμμα με τον πάτερ Π

σιο Ο Αλιόσα δεν βάσταξε:- Πατέρα και δάσκαλέ μοu, πρόφερε εξαιρετικά ταραγμένΟζ,

τα λόγια σαζ είναι πoΛ σκοτεινά.. ι πόνΟζ είναι αuτόζ ποu τονπεριμένει;

- Μην είσαι περίεργΟζ Χτεζ μοu φάνηκε πωζ είδα κάτι φοβερό . λεζ και το βλέμμα τοu καθρέφτισε όλη τη μοίρα τοu. Είχε ένατέτοιο βλέμμα ποu .. τόσο ποu η καρδιά μοu έφριξε για μια στιγμήγιατί ένιωσα τι προετοιμάει αuτόζ ο άνθρωΟζ για τον εαuτό τοuΜια ή δuο φορέζ στη ωή μοu είδα την ίδια έκφραση σε πρόσωπαάλλων.. ποu σάμπωζ να εξέφραε το πεπρωμένο εκείνων των ανθρώπων και, αλλοίμονο, το πεπρωμένο ΤΟUζ σuνετελέσθη. Σ έστειλα κοντά τοu, Αλεξέι, γιατί νόμια πωζ η αδερφική cou παροuσίαθα τον βοηθοσε Μα όλα είναι στα χέρια τοu eεo, όλη μαζ η μοί

ρα απ' Αuτόν εξαρτάται. «Εάν μή ό κόΚΚΟζ το σίτοu πεσν εζτήν γν ποθάa, αύτόζ μόνΟζ μένει άν δέ ποθάνΏ, πoΛν καρπόν φέρ Να το θuμάσαι αuτό Εuλόγησα νοερά πολλέζ φορέζ στηωή μοu τη μορφή cou Αλεξέι, μάθε το, πρόφερε ο στάρετς μ έναήρεμο χαμόγελο. Για σένα σκέφτομαι τοτο θα φγεις απ' αUΟζΟUζ τοίΟUζ, μα θα παραμείνεζ στον κόσμο καλόγερΟζ. Θα χεΙζπολλΟζ εχθΡΟζ, μα κι αuτοί ακόμα θα σ αγαπήσοuν. Η ωή θαou φέρει πολλέζ δuστuχίεζ, μα με αuτέζ ίσα ίσα θα γίνεζ εuτuχισμένΟζ και θα εuλογήσεΙζ τη ωή και θ' αναγκάσεΙζ κι άλλΟUζ νατην εuλογήσοuν, κι αuτό είναι το πιο σποuδαίο απ όλα Να τι είσαι. Πατέρεζ κι αδελφοί μοu, είπε χαμογελώνταζ με καλοσνη ποτέ ώζ τα τώρα δεν είπα, οτε και σ αuτόν τον ίδιο, για ποιο λόγομο ήταν τόσο αγαπητή η μορφή αuτο τοu νέοu. ώρα μονάχα θα




Α Δ Φ Ο Α Ρ Α Μ Α Ο Β 2

ω η μρή ήα για μέα κάι σα αάμηση και σα ρ ηα Σις ρώς μέρς ης ζωής μ, όα ακόμα ήμ αιδ,

χα έα μγαλρ αδρό, έθα λ ές μρσά σαμάια μ , μόλις δκαά χρώ. Κι αργόρα, σ διάβα ης ζω ής μ, σηκα σιγά σιγά ως κς αδρός μ σάθηκ κα ά κάι ρό μια όδιξη ης Θας Πρόιας, για α δμαιζόα ση ζωή μ, α δ χ άρξι καθόλ, έ σωςδ θα 'χα γι μαχός, και δ θα ' χα ακλθήσι αή η άξιαδό. Κη η ρώη αρσα έγι σα αιδικά μ χρόια και ά

ώρα, σ έρμα ης ρας μ, ξααάηκ σα μια αάληψή ης. Τ θαμασό αι, αέρς και δάσκαλ μ, λξέι δ μιάζι και όσ σ ρόσω, μα έχι όσς ψχικέςμιόης λλές ρές όμιζα ως χα μσά μ κ δι έ αδρό μ, ήρθ σ έλς ης ρας μα μ ξααβρ μ ρό μσηριακό , για κάια όμηση και μ βάθση, όσ αραξόμ και γω δις μ αό μκαι μ η αράξη η ιδέα μ. Τ' ακς, Πρρι; γρισκι σ δόκιμ ηρσ. Πλλές ρές δα σ ρόσωό σ κάι σα κρα ιδή αγαώ ι oΛU αό σέα λξέι Τώρα ξέρις για Μα και σέα σ' αγαώ ξέρ καιλλές ρές θλιβόμα για η κρα σ. Τώρα, αγαη μισκές, θα 'θλα α μιλήσω σ σας γι' αό έ, αδρ

ό μ . Για σ' όλη μ η ζωή δ ήρξ λιμόρη αρ σα α' η δική , ι ρηική και ι σγκιηική. Η καρδιάμ αι γμάη ρρόηα κι αζω η η σιγμή όλη ηζωή μ, λς και η ζω άλι α' αρχής

Εδώ θα ρέι α αραηρήσω ς αό η η λαασμιλα σάρς μ κς ισκέηκα η λ αα μέρα ης ζωής διασώθηκ έα μέρς γραό Τη έγραψ λξέι Φιόρβις αραμάζβ λγ σρα α' θάα σάρς για α μι σα θμι. Μα ήα άχα μάχα κη η λαα μιλα ή μήως σ αό σημωμα αρέβαλ κι άλλς κβές δάσκαλό ; ό ια δ




Φ T O T O E B Σ K H

μορώ να ο ξέρω. Πάνως όλη αυή η ομλα ου σάρς, ουνα γραμμένη σς σημώσς ξυλγα χωρς ακοές, σαν

να ηγήθηκ όλη ου η ζωή σους λους ου, νώ, χωρς αμβολα, μωνα μάλσα κα μ α καονά λόγα ων ων, α ράγμαα γναν κάως αορκά Κα οο γα η συνομλα ήαγνκή κνο ο βράυ κα, αν κα ο σκές λ λγο ον κοαν μλοσαν άνως κ αυο αρμβανονας ση συνομλασως μάλσα να ηγήθηκαν κ αυο κά 'ισρα, η ήγηση νμοροσ να μην έχ καμά ακοή γα ο σάρς λαχάναζ ό ό, έχαν η ωνή ου κα μάλσα ξαλωνόαν σο κρβάγα να ξκουρασ χωρς να κομηθ όμως, κα ο σκέου μέναν σς θέσς ους Μα ή υο ορές η κουβένα ακόηκκα άβασαν κομμάα α ο υαέλιο άβαζ ο άρ σος Ενα αξοσημωο ακόμα ως κανένας ους ν ρμν ωο σάρς θα θάν ην α κνη νχα Κα οο γα ο

λυαο κνο βράυ ης ζωής ου, σρα α ο βαθ νο ηςημέρας άνηκ σαν να χ άρ κανοργς υνάμς ου ον συγκραοσαν σ όλη η μγάλη κνη κουβένα μ ους λους ουυό ήαν η λυαα αναλαμή ου κράησ όμως ολ λγγα η ζωή ου κόηκ αόομα . Ομως γ αυά αργόρ ρα θα θλα μονάχα να κάνω γνωσό ως ρομησα να μην ξσρήσω ς λομέρς κνης ης σνομλας κα να ρορσώ σηήγηση ου σάρς σμωνα μ ο χρόγραο ου λξέΦο νόροβς Καραμάζοβ Θα να ο σνομο έσ κα ο ξκορασο αν κα, ο ξαναλέω ο λόσα ήρ ολλά ράγμαα κ ας ροηγομνς κουβένς ου μ ον σάρς κ α ρόσθσ ώ




Ι Ι

Εκ ο\ Βίο\ ο\ εις Θεόν Αποδηήσανοςεροονάο\ άρες Ζω σιάΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΙΔΙΑΣ ΑΤΥ ΑΦΗΗΣΙΣ

Ξ Φ Ζ

ογραφκές ηροφορί

α) Ολίγα τινά περί του νεαού αδελφού

του στάετς Ζωσιμά

ΑΓ μ αέρς ι δάσκαλι . Γννήθηκα σ μια μακρινή βόρια αρχα σην λια Β Ο αέρας μ\ ήαν

γνής μα όχι α ς ξέχνς και χωρς μγάλς λς. Πέθαν όαν γώ ήμν μόλις δό χρνώ και δν ν θμάμαι καθόλ ησ σην μηέρα μ ένα μικρό ξύλιν σι κι ένακάλαι μικρό αρκό όμως για να ζήσι α αιδιά ης χωρς σναχώρις. ό μας χ όλς κι όλς η μηέρα μ μένα μ λέγαν Ζηνόβ και ν μγαλρ αδρό μ ν Μάρκλ Ήαν κά χώ χρόνια μγαλύρς αό μένα Εχ αράρκι ρέθ ισO χαρακήρα μα ήαν καλός δν Oρόιδ κανέναν καιαράξνα σιωηός ιδιαρα σαν ήαν σ σι μ μένα μ ημηέρα ή ς ηρές. Σ γμνάσι ήαν καλός μαθηής μα δνέιαν έ ιλς μ άλλα αιδιά αν και δ μάλων μαζ έσι λάχισν θμόαν η μηέρα Μ ισό χρόν ριν α θάναό όαν χ ια κλσι α δκαά άρχισ να ηγαν




204 Φ T O Σ O E B

σχά σ σπ εός αθρώπ π ζσε ξεμαχασμές κα ή α κά σα πλκός εξόρσς ση πλεα μας Τ εχα ε

κπσε απ' η Μόσχα γα ς λελεθερες δέες Τς εξόρσς ήα επαής επσήμω γωσός καθηγηής ης λ σας σ Παεπσήμ Αγωσ γα αγάπησε Μάρκελκ άρχσε α δέχεα σπ Ο ές καθόα μαζ λάκερες βραδές κ αό γόα όλ χεμώα ώς η ώρα π δρσαε εξόρσ σε μα κρα πηρεσα ση Περπλη Αό ' χε ζηήσε δς κα πέχε γα εχε πσηρχές Αρχ

σε η Μεγάλη Σαρακσή κ Μάρκελς δε ήθελε α ησέψε έ βρζε κα κρόδεε: « Ολα αά εα βλακεες έλεγε κ επάρχε καέας Θεός» όσ π ' καε η μηέρα κα ς πηρέες α ρξ μ κα μέα μκρό γα α κα ήμ μόλςεά χρώ ρόμαξα πλ σα άκσα εκεα α λόγα

Ο πηρέες μας ήα όλ δλπάρκ έσσερς όλ κ ό

λ αγρασμέ σ' όμα γωσ μας σλκά Θμάμα ακό μα πως πλησε η μηέρα έα απ' ας η μαγερσσα ηΑμα μα κσή γρά γα εξήα ρβλα σε χαρόμσμα καση θέση ης πήρε μα ελεθερη Ξακά η έκη βδμάδα ηςησεας αδερός μ αρρώσησε ήα πάα δα λάσθες κά εχε σήθς ήα αUας κα σχεδό πρμα κός Ήα ψηλός μα πoΛU λεπός κ αUας Τ πρόσωπό

όμως ήα πλ όμρ Ίσως κα α 'χε κρλγήσε όμως σαήρθε γαρός ψθρσε ση μηέρα πως έχε καλπάζσα κα πωςδε θα βγάλε η άξη. Η μηέρα άρχσε α κλαε κα παρακαλσε αδερό μ με πρλάξες (δως γα α μη βσε) α ησέψε κα α κωήσε. Γα όε δε εχε πέσε ακόμασ κρεβά Όα ' άκσε εκες θμωσε κ έβρσε αό

Κυρίου.

Ωσόσ έπεσε σε σλλγή: καάλαβε πως η ρρώσα εαεπκδη κα πως γ' αό σέλε η μηέρα όσ έχε ακόμαδάμες α πάε α κωήσε. Εδώ π α λέμε 'ξερε πακ δς πως από καρό ήα άρρωσς κα μα ρά πρ από έαχρό εχε πε σε μέα κα ση μηέρα μ μ' όλη η ψχρα μα καθώς ρώγαμε:




ΑΔΛΦΟ ΑΡΑΜΑΖΟΒ 0

α εα α ψωμά μου . Ίσως κα α μη ο βάλω ούο ο χρόο

Κα σάμως α ο 'χε ροηέψε . Π έρασα δυο ρες μέρες καμήκε η Μεάλη Βδομάδα Κα ά ου ο αδερός μου άρχσε αησεύε α η Τρη ο ρω

Γα α ω η αλήθεα μηερούλα α σα ο κάω αα εuχαρσηθεε κα α ησυχάσεε ης εε.

Η μηέρα άρχσε α κλαε αό χαρά μα κ αό λύη «Πα αε λοό ως εα κοά ο έλος ου μα κ άλλαξε έσ»

Μα δε ρόασε α άε ολλές ορές ση ελησα α κρε βαώθηκε Το εξομολόησα λοό κα ο μεαλάβαε σο σ Ο μέρες ήα ωεές ασυέασες μυρωμέες: ο Πάσχαέεε αρά εκεο ο χρόο Όλη η ύχα θυμάμα έβηχε ούος ο ήα αραμέος μα ο ρω άα υόα κα ροσαθούσε α κάσε ση μαλακά ολυθρόα. Έσ κα ο θυμά μα : κάθεα ήσυχος σεμός χαμοελάε Ήα άρρωσος μα ορόσωό ου ήα εύθυμο χαρούμεο Εχε αλλάξε ολόκληρος ψυχκά Κα όσο αξοθαύμαση ήα ούη η ξακή αλλαή Έμαε σο δωμάό ου η ρά αραμάα:

σε με καλέ μου ' αάψω κα δω μέσα ο καήλ μροσά σα εκοσμαα

Πρώα δε άηε α ' αάψου ο 'σβηε ο δος μάλσα

αψέ ο ααηή μου άαψέ ο Ήμου έα έρας όασας ο ααόρευα Εσύ καθώς αάβες ο καήλ σο Θεό ροσεύχεσα . Εώ σε βλέω σε χαρομα κα θωρώας σε ροσεύχομα. Πρoσεuχόμασε λοό κα ο δυο σο δο Θεό

υά α λόα μας αοα αράξεα. Η μηέρα κλεδωόασο δωμάό ης κ όλο έκλαε μοάχα όα ερχόα α ο δεσκούζε α μάα ης κ έκαε η χαρούμεη

Μη κλας μηερούλα μη κλας καλούλα μου ης έλεεκαμά ορά . Θα ζήσω ολύ καρό ακόμα έχω ολλές χαρές α δοκμάσω μαζ σας κα η ζωή η ζωή εα χαρούμεη εύθυμη

χ καλέ μου χαρά εα ούη α σέα όα καεσαλη η ύχα σο ρεό κα βήχες έσ ου λο ακόμα κα θαξεσκσε ο σήθος σου;




206 Ν Ο ΟΓ Ε Σ

Μαμά της αατύσε μη κλας η ζωή εα Παράδεσςκ όλ μας στ Παράδεσ βρσκόμαστε μό δε θέλμε α

τ καταλάβμε Μα α τ καταλαβααμε αύρ κόλας θα γό τα λάκερς κόσμς ΠαράδεσςΌλ αρύσα με τα λόγα τ τόσ αράξεα τα 'λεγε κα

με τόση σγρά Σγκότα κα κλαγαε Έρτα α μαςεσκετύ γωστ μας

γαημέ μ τς έλεγε καλ μ τ έκαα κα μ' αγαάτε; ατ αγαάτε έα άθρω σα κα μέα; Κα γατ δε

τ καταλάβαα ρωτύτερα γατ δε τ εκτμύσα;Στς ηρέτες έλεγε κάθε ώρα κα στγμή Καλ μ γατ με ηρετετε; Μήως τ' αξζω τάα α

με ηρετύ; με λότα Θεός κα μ' άηε α ζήσω εγώθα σας ηρετύσα γατ ρέε άθρω α ηρετύ έαςτ άλλ.

Η μητέρα τ άκγε κα κύσε τ κεάλ γαημέε μ η αρρώστα εα σε κάε α μλάς έτσ Μαμά αρά μ της έλεγε δε μρε α μη άρ

δύλ κ αετάδες όμως ας γω λό κα γω δύλς τω δύλω μ α γω γ ' ατύς ατό εα κα εκε γα μέαΚα ρέε α σ ω ακόμα μητερύλα ως καθέας μας εαές μρστ στς άλλς κα λύ α' όλς εγώ

Η μητερύλα αμγελύσε μ' ατά τα λόγα τ έκλαγε κααμγελύσε Κα γατ εσα λύ α' όλς ές μρστά σ' όλ

τ κόσμ; Υάρ άδες ληστές μα σ τ αμαρτες ρότασες α κάες κατηγρες τ εατό σ;

Μητερύλα μ σταγτσα τ αματός μ της εε (άρ σε τότε ααάτεα α λέε κάτ τέτα αδετκά κ αρσδόκητα λόγα) ακρβή μ σταγτσα αρύλα μ μάθε ως καθέας εα ές μρστά σ' όλς κα γα όλα ε ξέρω ώςα στ εξηγήσω ατό μα τ ώθω ως έτσ εα τ ώθω τόσλύ ώς τη Uη κα ώς μρύσαμε λό α ζύμε κα ατσακωόμαστε κα α μη ξέρμε ττα;

Έτσ λό σηκωότα κάθε μέρα α' τ ύ όλ κα κα




208 Φ Ν Ο Σ Ο Β

μως όλ θα με σγχωρέσ. ό ίσα ίσα είαι Παράδεισς. Μήως άχα ώρα δε είμαι σ Παράδεισ;

Ήα κι άλλα λλά δε μρώ α α θμηθώ Θμάμαιως μια ρά μήκα σ δωμάιό μάχς μ όα δε ήακαέας εεί Βράδιαζε ήλις έεε κι όλ δωμάι ωιζόα α ις λάγιες αχίδες Μ γεψε α άω κά μόλις με είδε Τ λησίασα. ός έβαλε α δ χέρια σς ώμςμ και με κίαξε με ρερόηα με αγάη Δε είε ία μ άχα με κίαξε έσι για λίγ:

ιό μ λέει ήγαιε ώρα α αίξεις Ζήσε για μέαΒγήκα όε και ήγα α αίξω. Πλλές ρές ση ζωή μ θμήθηκα αργόερα με δάκρια σα μάια ως μ είχε ρσάξει αζήσω γι αό λεγε κι άλλα λλά έια έρχα και θαμα σά λόγια α και όε δε α κααλαβαίαμε Πέθαε η ρίηβδμάδα μεά Πάσχα διαηρώας ώς έλς ις αισθήσεις και α και εε άψει ια α μιλάει δε άλλαξε μως ώς ηελεαία σιγμή μας κίαζε χαρμε σα μάια κα θρειζόα η αγαλλίαση μας ααζησε με α βλέμμαά μαςχαμγελσε μας καλσε. κόμα και ση λιεία μίλησα λ για θάαό Όλα αά με σγκίησα όε μα όχι καιάρα λ α κι έκλαψα oΛU όα κηδεαε Ήμ μικρόςαιδί ακόμα όμως όλ αό σαίσθημα ώλιασε ση καρδιά

μ. Μα θα ερχόα καιρός θα ξσε και θ ακριόασ κάλεσμα. σι κι έγιε.

β) γα ερ της εδράσεως της Αγας Γραφής

ες τν βίν τυ στάρετς ωσμά

Εμεια όε μός με η μηερλα μ Σε λίγ καιρό καλί ίλιη σμβλεψα και ης εία ως μια και σας έμειε έας μάχα γις και μια και δε είσε ωχιά κι έχεε κάια ερισία γιαία μη σείλεε γιόκα σας ση Περλη όως κά όλιΜέας εδώ ίσως και α σερήσεε μια λαμρή χη. Τηρίξαε ακόμα η ιδέα α μω ση Σραιωική Σχλή για α καααγώ στη oκραoρική ρρά Η μηέρα λ καιρό δε μ




Α Ε Ο Α ΡΑ Α Ζ Ο 09

ρύσε να τ' αφασσει δεν της έκανε καρδιά ν' αχωριστε κι ατν τελευτα της γι. Τέλς ωστόσ τ' αφάσισε αν κι έκλαψεπολύ . Νόμιζε πως αφήνοντάς με να φύγω , φροντίζει για την ευτυ· χα μυ . Με ήγε στην Πετρύλη και μ' έβαλε στη Σχλή. ότότε δεν την ξανάδα γιατ έθανε σε τρα χρόνια τρα χρόνια θλψης και αγωνας και για τυς δυ μας ' τ ατρικό μυ αεκόμισα μνάχα τις λυτιμότερες αναμνήσεις γιατ δεν υάρχυνλυτιμότερες αναμνήσεις για τν άνθρω α' τις αναμνήσεις τηςαιδικής τυ ηλικας στ ατρικό τυ στι κι αυτό γνεται άντα

αρκε να βασιλεύει στην ικγένεια έστω κι ελάχιστη μόνια κι αγάη. Μα κι α' τη χειρότερη ικγένεια μρες να διατηρήσειςλύτιμες αναμνήσεις φτάνει μνάχα η δια η ψυχή συ να ναι ικανή ν' αναζητε τ αξιότερ. νάμεσα στις ικγενειακές μυ ανα·μνήσεις συγκαταλέγω και την ερ στρα υ γι' αυτήν δκμαζαμεγάλη εριέργεια τότε στ ατρικό μυ στι σαν ήμυν αιδ. Ε·χα τότε ένα βιβλ εράς στρας με θαυμάσιες ζωγραφιές υ ττλς τυ ήταν Έκατόν τέσσαρες ερα, στορα τς Παλας κατς Καινς Διαθκης. Σ' αυτό τ βιβλ έμαθα να διαβάζω Καιτώρα ακόμα τ 'χω μαζ μυ εδώ στ ράφι εναι τ φυλάω σανλύτιμ ενθύμι. Μα και ριν ακόμα μάθω να διαβάζω θυμάμαιώς ένιωσα για ρώτη φρά τη θρησκευτική κατάνυξη όταν ήμυνμόλις χτώ χρνώ. Με εχε άει η μητέρα μόν μυ (δε θυμάμαι

ύ ήταν τότε αδερφός μυ) στ ναό τυ Κυρυ μια Μεγάληευτέρα. Η μέρα ήταν ξάστερη και γω καθώς τα θυμάμαι τώραμυ φανεται ως ξαναβλέω τ θυμαμα ν' ανεβανει αργά ρς

' θ λ θ � ,τα ανω κι α τ α να στεν αρα υρακι να <εχυννταιι αχτδες τυ Θεύ . Και καθώς τ θυμαμα έφτανε ώς τις αχτδεςθαρρύσες ως έλειωνε μέσα τυς Κταζα με συγκνηση και γιαρώτη φρά στη ζωή μυ δέχτηκα τότε στην ψυχή μυ τ σόρτυ Θευ όγυ με κατανόηση Ένας έφηβς ρχώρησε στη μέση τυ ναύ μ' ένα μεγάλ βιβλ στα χέρια τόσ μεγάλ υ τότεμυ φάνηκε ως τ σήκωνε με κό τ 'βαλε άνω στ αναλόγιτ' άνιξε κι άρχισε να διαβάζει και ξαφνικά εγώ τότε για ρώτηφρά στη ζωή μυ κάτι κατάλαβα α' αυτά υ διαβάζυν στνΟκ τυ Κυρυ Ζύσε στη χώρα ένας άνθρως δκαις και ευσε




0 O O J E B H

βής κα είχε τόσ βς, τόσες καμήλες, τόσα ρόβατα κα τόσuςόuς κα τα αδά τ χαίρτα κ αuτός τ' αγαύσε λύ κααρακαλύσε γ αuτά τ Θεό βότα μη τuχό κ αμαρτήσuστη χαρά τuς Μα ά άβλς αεβαίε μαζί με τuς γuςτ Θεύ στ Θεό κα τ λέε ως δέτρεξε όλη τη γη κα τα uότη γη. •

Πρσέσχες τ δαoί σ κατά τϋ αδός μ ώβ τ ρωτάε Θεός

Κα καuχήθηκε Θεός στ δάβλ δείχτάς τ τ άγ τ

δύλ Tou ώβ. Ο δάβλς εκάγχασε με τα λόγα τύτα τ Θεύ όστελ τή χερα σ καί Ψα άτω, χε μήες ρόσωό σε ελγήσε.

Τότε λό Θεός τ αρέδωσε τ δίκαό τu, τ τόσ αγα ημέ τu, κ άβλς έληξε τα αδά τ κα τα ζωταάτ κα σκόρσε τη ερuσία τu, όλα μαζί ξακά σα αό ργήΘεύ κ ώβ ξέσκσε τα ρύχα τ κ έεσε στα γόατα λέγτας

Γuμός ξλθ κ κλίας μητρός μu, γuμός καί ελεύ σμα κε ό Κύρς δωκε, ό Κύρς είλατ ς τ4 Κuρίω δ ξε, τω καί γέτ εη τό μα Κuρίu ελγημέ ες τύςαας

Πατέρες κα δάσκαλί μu, σuγχωρέστε μ τα τωρά μ δάκρuα, μα μ αίετα ως όλα τα αδκά μ χρόα ξαάρχτα

κα άλ μρστά μu . αέω κα τώρα, όως αάεα κα τότε,με τ αδκό χτάχρ στήθς μ κα ώθω, όως κα τότε, έκ ληξη, ταραχή κα χαρά Mou είχα τόσ μαγέψε τότε τη ατασία μ καμήλες, Σαταάς μλύσε έτσ με τ Θεό κ Θεός αρέδωσε έτσ τ δύλ τ στη αώλεα κ δύλςτ ααωύσε

Εη τό μα Κuρίu ελγημέ ες τύς αας, αρ' όλ

έτσ τ τμωρύσεΚα ύστερα εκεία τα ήρεμα κα γλuκά τραγύδα «Εσάκuσό

με, Κύρε» κα άλ τ λβά α' τ θuματήρ τ ερέα κα ρσεuχές με τς γuκλσίες ό τότε κα χτες ακόμα άξαεκεί τ ββλί δε μρώ α δαβάσω αuτή τη uεράγα στ ρία χωρίς α δακρύσω. Τ μεγαλεί κρύβε μέσα της, τ μuστήρ!




Φ O Σ O Γ B Σ K H

α αγαώ ερσσόερο η δση ο, ς μακρές λάγες αχδες οκα μαζ μ αές ς ήρεμες ρερές αναμνήσες, ς αγαηές μορ ές ης ολύχρονης κ ελογημένης ζωής μο Κα άνω α' όλαενα η αλήθεα ο Θεού, η αλήθεα ο ρανε, ερηνεύε κα σγ χωρε α άνα Η ζωή μο ελεώνε, ο ξέρω κα ο βλέω, μανώθω ην κάθε μέρα ο μο αομένε ως η εγεα ζωή σνανέα με μα κανούργα ζωή, αελεύηη, άγνωση, μα όσο κοννή,ο η ροασθησή ης κάνε ην ψχή μο να δονεα αό χαρά, ονεύμα μο ν αχνοβολε κα ην καρδά μο να κλαε αό αγαλ

λαση . Φλο κα δάσκαλο , άκοσα ολλές ορές, κα ώρα ελεαα ' άκογα χνόερα, ως ο ερες μας κα δαερα ων χωρών,αραονούνα κρά ως δεν μορούν να ζήσον με ο μσθό οαρνον κα ως έσ εξεελζονα, κα λένε ακόμα ο δάβασακόλας ο δος ως άχα δεν μορούν α να ερμηνεύον σο λαόη ραή γα ο αολαβές ος δεν ος άνον, κα ως αν άρχσαν να ρχονα ο λοθηρανο κα ο αρεκο κα ν αολανούν οομνό ος, ε, ας ο αολανούν μα ο ο αολαβές ος εναανεαρκες Θεέ μο σκέομα ας αξηθούν ο όσο ολύμεςγ αούς αολαβές (γα κα α δκά ος αράονα ενα δκαα) ,όμως «ληθς λέγω μν γα όλα αά ο μσό αξμο ενα δκόμας α ας αραδεχούμε ως ο ερέας δεν έχε καρό, ως έχεδκο λέγονας ό σακζεα ση δολεά κα σς δάορες εκκλη

σασκές ηρεσες. Μα δεν ενα δναόν να δολεύε σνέχεα. Θαο μένε σγορα μα ώρα η βδομάδα γα να θμηθε κα ο ΘεόΚ ούε άλ δολεύε όλο ο χρόνο σνέχεα Μορούσε μα οράη βδομάδα ολάχσον, ο βράδ, να καλέσε σο σ ο έσωκα α αδά μονάχα σην αρχή κα να ος μλήσε. Θα ο μάθα ναν αό ο αεράδες ος κα θα ήγαναν κ αο . Κ ούε χρεά ζονα να χσούν μέγαρα γα να γνε αό. Μορε να ος δεχεκα σην ζμα ο Κ ούε θα ρέε να οβάα ως θα ο βρωμσον ην ζμα ο. α μαν ώρα όλη κ όλη θα ος λοξενήσεΘα μορούσε ν ανοξε όε αό ο ββλο κα να ος δαβάσε χω ρς έρσοες κοβένες κα χωρς οηση κα χωρς να εαρεα γαό, μα σγκνημένα κα ρερά, νώθονας κ ο δος χαρά οος δαβάζε κα ενο ον ακούν κα ον κααλαβανον, αγαώνας




Α Ε Φ ΑΡ Α Μ Α Ζ Β 1

κ ι ο διος τοτς τις ρήσις, σταματώντας μονάχα πο και πο γιανα ξηγήσι μια λέξη πο δν την καταλαβανον οι απλο άνθρω ποι. Κι ας μην ανησχ, όλα θα τα καταλάβον, όλα θα τα κατα λάβι η ορθόδοξη καρδιά ς τος διαβάσι για τον βραάμ και τηΣάρα, για τον σαάκ και τη βέκα, για το πώς ο ακώβ πήγαινστον άβαν και πάλψ στ όνιρό το μ τον Kpιo και π «ςοβρός ό τόπος οτος» και τα λόγια το θα ντπωθον στο λα βικό πνμα των απλών ανθρώπων ς τος διαβάσι, ιδιατρα σταπαιδιά, για το πώς τ αδέρια πολήσαν για δολο τον διο τον

αδρό τος, τον μικρό ωσή, τον ρμηντή των ονρων και μγάλο προήτη, και πως παν στον πατέρα, δχνοντας τα ματω μένα ροχα το, ότι τον καταξέσκισ ένα άγριο θηρο ς τοςδιαβάσι πώς ήρθαν αργότρα τ αδέρια στην γπτο για να βρονψωμ και πώς βρκαν τον ωσή μγάλο άρχοντα πια στο παλάτι,δν τον γνώρισαν, κι κνος τος βασάνισ, τος κατηγόρησ, κράτησ τον αδρό το Βνιαμν, κι όλα ατά από αγάπη, από αγάπη

Σας αγαπάω και γι ατό σας παιδUωιατ όλη το τη ζωή θμόταν πως τον πολήσαν κάπο κ

στην λογισμένη έρημο, κοντά στο πηγάδι, στος μπόρος και πωςατός έκλαιγ και ικέτ τ αδέρια το να μην τον πολήσον σκλά βο σ ξένη χώρα Και νά πο τρα, όταν τος ξανάδ στρα απότόσα χρόνια, τος ξαναγάπη σ άμτρα, μα τος βασάνιζ και τος

παδ, όλο αγαπώντας τος. Τέλος γι από κοντά τος μηνμπορώντας να ποέρι ατό το μαρτριο, πέτι στην κλνη τοκαι βάζι τα κλάματα. Ύστρα σκοπζι τα μάτια το και βγανιλάμποντας από χαρά και τος αναγγέλλι:

δέρια μο, μαι ο ωσή, ο αδρός σαςς τος διαβάσι στρα για το πόσο χάρηκ ο γέρος ακώβ σαν

έμαθ πως ζι ακόμα το αγαπημένο το παιδ και πως τράβηξ για

την γπτο, παρατώντας και τν πατρδα το ακόμα, και πέθανστην ξένη γη, κληροδοτώντας στος αιώνς τον πιο μγάλο λόγο,πο τον κρατοσ σ όλη το τη ζωή κρμμένο μστικά στη μιλχιακαι οβισμένη καρδιά το, πως απ τη γννιά το, απ τον οδα,θα προέλθι Εκνος πο Τον προσδοκά όλος ο κόσμος, ο μι λιωτής και Σωτήρας το Πατέρς και δάσκαλοι, γχωρέστ μ




2 1 4 Φ T O Σ OΓ l E B Σ K H

κα μη θμώετε π κάθμα κα τ αραδάζω όλα ατά σα μκρόπαδ εώ εσες τα ξέρετε πρ πλλ κα θα μπρσατε κα μέα

α μ τα δδάξετε εκατό ρές π καλά κα όμρα. Μα εα απτ εθσασμό μ π μλάω έτσ κα σγχωρέστε μ ατά ταδάκρα γατ τ αγαπώ τ ββλ ς κλάψε κ εκες ερέατ Θ κα θα δε πως θα σγκηθ καρδές τω αθρώπωπ τ ακ. Μάχα έας μκρός σπόρς χρεάζετα έας μκρτσκς σπόρς ας ρξε ατό τ σπόρ στη ψχή τ απλ α θρώπ κα δε θα πεθάε θα ζε πάτα εκε πέρα σ όλη τ τη

ζωή θα μεε εκε μες στ σκτάδ μέσα στη δσωδα τω κρμάτω τ σα ωτερό σημε σα μα μεγάλη πεθμση τεχρεάζετα α τ τα εξηγήσε καες κα α τ δδάξε Θα τα κα ταλάβε μός τ έτσ απλά όπως εα Μήπως τάχα μζετε πωδε θα σας καταλβε απλός άθρωπς; κμάστε κα δαβάστετ τη σγκητκή στρα της πετάμρης Εσθήρ κα της περπτκής Βαστχ ή τη θαμαστή δήγηση γα τ πρήτη ωά κατ κήτς. Μη ξεχάτε ακόμα α τς δαβάσετε τς παραβλές τΚρ δατερα απ τ Ευαέιο τ κά (έτσ έκαα εγώ)κα στερα απ τς Πράξεις rwv ποσόλωv τη μεταστρή τ α·λ (ατό τ δχως άλλ τ δχως άλλ ) κα τέλς απ τα uαξάρια τη ζωή τ γ λεξ τ θρώπ τ Θε κα τηςΜαρας της γπτας της π μεγάλης απ τς μεγάλες της χα

ρμεης μάρτρς της θλήπτ κα χρστόρ Μ' ατές τςαπλές στρες θα τ αχμαλωτσες κ όλα ατά με μα ώρα τηεβδμάδα παραβλέπτας τ μκρό σ μσθό με μα ωρτσα μάχα Κα τότε θα δε μάχς τ πως απλός λαός εα μεγαλό·δωρς κα εγώμω κα θα τ ααμεψε στ εκατταπλάσεθμμες τ ζήλ τ ερέα τ κα τα σγκημέα λόγα τ θα τ βηθήσε χωρά τ στ τ μα κα σε σεβασμόθα τ αταμεψε περσσότερ ά λπό π κα απδχές τέτσ θ αξηθ. Τ πράγμα εα τόσ απλό π πλλές ρές βόμαστε κα α τ πμε γατ μζμε πως άλλ θα γελάσμαζ μας κ όμως πόσ όλα ατά εα σωστά Όπς δε πστεεστ Θεό δε πστεε κα στ λαό Τ Μα όπς πστέψε στλαό Τ εκες θα πστέψε κα στη αγότητά Τ έστω κ α




Α Ε Φ Α ΡΑ Μ Α Β 1

ώς τότε δεν στευε καθόλυ σ αυτήν Μνάχα λαός και η μελ λμενη νματιή τυ Uναμη θα κάνει τυς αθεστές μας υ

ααρνήθηκαν την ατρική τυς γη να ξαναγυρσυν σ αυτήν. Ματι αξζει λόγς τυ Χριστ χωρς τ αράδειγμα Ο λαός θα χα θε αν τυ λεψει λόγς τυ Θε γιατ η ψυχή τυ διψάει η διδαχή και τν ωρα ενστερνισμό της Όταν ήμυν νές εδώ καισαράντα χρόνια άνω κάτω διρσαμε με τν άτερ Ανθιμσ όλη τη ωσα μαζεντας για τ μναστήρι μας δωρεές. Μιαφρά κναμε για τη νχτα στν όχτ ενός μεγάλυ λωτ τα

μ μαζ με τυς ψαράδες. Στην αρέα μας ήρθε κι ένα καλκαμωμέν αλικάρι χωρικός υ φαινόταν να ναι δεκαχτώ χρνώΒιαζότανε να φτάσει ην άλλη μρα στν τό της δυλειάς τυ . Θατραβσε τη μανα κάιυ έμρα Τν έβλεα υ καζε μεκαλσνη και τ βλέμμα τυ ήταν ανήρευ Ήταν μια νχταξάστερη ήσυχη ζεστή λις μήνας τ τάμι ήταν φαρUένας αχνός ανέβαινε και μας δρόσιζε και λατάγιζε ελα φρά κανένα ψαράκι τα υλιά εχαν σωάσει όλα ήταν ήρεμα α αλά λες και κάνανε την ρσευχή τυς στ Θεό Εγώ κι εκεντ αλικάρι ξαγρυνσαμε και ιάσαμε κυβέντα για την μρφιάττυ υ κόσμυ και για τ μεγάλ τυ μυστήρι . Τ κάθε χρταράκι τ κάθε ζυζνι τ μερμήγκι η χρυσαφένια μέλισσα όλαξέρυν θαυμάσια τ δρόμ τυς κι ας μην έχυν καθόλυ μυαλό μαρ

τυρν τ θεκό μυστήρι τ ραγματιν αδιάκα αυτά τα δια τυ λεγα. Και βλέω υ τ αλικάρι ενθυσιάστηκε Μυεξμλγήθηκε ως αγαάει τ δάσς τα υλάκια τυ ρώτακυνηγσε υλιά καταλάβαινε κάθε υς σφριγμα ήξερε ναφωνάζει κντά τυ τ κάθε υλάκι

εν ξέρω τα ι όμρφ α τ δάσς μυ λέει δεν ξρω μα άλι κι όλα τ άλλα όμρφα εναι . . .

Σωστά τυ ααντάω κι όλα άλλα όμρφα εναι όλα εναι καλά κι ωραα γιατ όλα εναι η αλήθεια Κτα τυ λέω άλγ: εναι να μεγάλ ζώ τόσ κντινό στν άνθρω κτατ βόδι υ τρφει τν άνθρω υ δυλεει γι αυτόν σκυφτόστχαστικό κταξε τη μρφή τυς: ι ρυφερόητα τι μεγάλη αφσωση υ χυν για τν άνθρω μ όλ υ εκενς τα χτυάει




2 6 Φ O Σ T O E B Σ H

καμά ορά άσλαχνα άκακη εση κα όμορη ΠΟ εναη μορή ος. Ε να σγκνηκό να ξέρες ως αά ενα αναμάρ

ηα γα όλα ενα έλεα όλα εκός α ον άνθρωο ενα ανα μάρηα κα ο Χρσός ήαν μαζ ος ρν έρθε σε μας Μα σοβαρά ο λες ρωάε ο αλκάρ ως ο Χρσός ενα

κα μαζ ος; Κα ώς αλλώς θα μοροσε να γνε; ο λέω εγώ. α

ο όγος ενα γα όλος: όλη η δημοργα όλα α λάσμαα κάθελλαράκ σρέεα ρος ον όγο μνε ον Κρο κλαε σο

Χρσό εκελώνας όλα αά με ο μσήρο ης αναμάρηης αρξής ο Νά σο δάσος ο λέω λανέα η ρομερή αρκο δα η άγρα κα η οβερή κ όμως ενα ενελώς αθώα γ αuό

Κα ο δηγήθηκα ώς ήρθε μα ορά μα αρκοδα σ ένα με γάλο άγο ο έσωζε ην ψχή ο σο δάσος σ ένα μκρό κελΟ άγος σγκνήθηκε ο ην εδε ην λησασε άοβα κα ης έδωσε ένα κομμά ψωμ :

ήγανε σαν να ης έλεγε κ ο Χρσός μαζ σο κα οάγρο θερό έγε άκοα κα αενά χωρς να ο κάνε κακό

Κα ο αλκάρ χάρηκε ο γε κα δεν ο κανε κακό καο ο Χρσός ήαν μαζ ης

χ λέε όσο ενα όμορο αό όσο ενα όμορα κα θαμασά όλα α θεκά ράγμαα!

Καθόαν εκε σλλογσμένος ήρεμα κα γλκά. Εδα ως καά λαβε . Κα κομήθηκε δλα μο με νον ελαρ αναμάρηο Ελόγησε Θεέ μο η νεόηα! ροσεχήθηκα όε γ αόν ρνέσω γα νο. Κρε σελε ο ως κα ην ερήνη σος ανθρώος σο!

Υ Ααμήσει

εκη εφηβικής

και εαικής ηλι κίας

υ σάες Ζωσμά, π ακλυθήσει μασικό β

Η μονομαχία .

Σην εοολη έμενα κάο οχώ χρόνα Σραωκή Σχολή κα η κανοργα αναροή ένξε μέσα μο ολλές αδκές ενώσες αν κα δεν ξέχασα οα Σε ανάλλαγμα αόχησα




Α Δ Λ Φ Ο Α Ρ Α ΑΖ Ο 7

τόσς κανοργς συνήθς κα δές έτσ που έγνα ένα πλάσμα σδόν άγρο άσπλανο κ ανόητο πότησα το λοστρο της κοσμ κότητας κα της καλής συμπροράς μαζί μ τα γαλλκά μου, ματους στρατώτς που μας υπηρτοσαν στη Σολή τους θωροσαόπως κ όλο ο άλλο πραγματκά κτήνη σως μάλστα κα πρσσότρο απ' τους άλλους γατί γώ πηραζόμουν απ' το πρβάλλον πο πoΛU απ' όλους τους ίλους μου Όταν γίναμ αξωματκοίήμασταν έτομο να σουμ αίμα γα μα προσβολή που θα κάνανστο σνταγμά μας όμως γα την πραγματκή τμή κανένας σδόν

από μας δν ί καν δέα τ πράγμα ίνα Μα κ αν μάθαν τίνα αυτή η τμή τότ αυτός πρώτος θα την κορόδυ αμέσως Σ δόν πρηανυόμαστ γα τα μθσα τς ακολασίς μας κα τουπαλκαρσμος μας ν μπορώ να πω πως ήμασταν όλο κακοίΌλο τοτο ο νέο ήταν καλοί μονάα που έρονταν άσημα καπρσσότρο απ' όλους γώ. α το κυρότρο ίνα που βρέθηκα μδκά μου λτά. Βάλθηκα λοπόν να ζω όπως μου 'καν κέ μ'όλη την αγκρατησά της νότης Μα το παράξνο ίνα τοτο: δά βαζα τότ κα ββλία κα μάλστα μ μγάλη υαρίστηση Μονάα τη Γραφή δν άνογα σδόν ποτέ μου κίνον τον καρό αν καποτέ δν την αποωρζόμουν κα πάντα την κουβαλοσα μαζί μου πραγματκά το λαγα αυτό το ββλίο ωρίς να το ξέρω κ ο ίδος«ώσπου να 'ρθ το πλήρωμα του ρόνου » Υπηρτοσα πα κάπου

τέσσρα ρόνα όταν βρέθηκα στην πολτία όπου στάθμυ τότ τοσνταγμά μας. Η κονωνία της πολτίας ήταν πολυάρθμη πολυ ποίκλη θυμη λόξνη κα πλοσα. Παντο μ δέονταν καλάγατί από υσκο μου ήμουν θυμος κα γατί πρνοσα γα πλοσος πράγμα που ' μγάλη σημασία γα τον κόσμο Τότ ήτανπου 'γν ένα πρστατκό που άθηκ η αρή γα όλα τ' άλλανωρίστηκα μ μα νέα κα πολ όμορη κοπέλα έξυπνη κ άξα

μ πρίημο αρακτήρα υγνκή κόρη υυπόληπτων γονέων Ήταν άθρωπο μ προυσία ίαν πρροή κα δναμη μένα μ δέονταν πρόθυμα κα μ αρά στο σπίτ τους Όπου μου άνηκ πωςη κοπέλα μ' αγαπά Η καρδά μου λογίστηκ σ' αυτή τη σκέψη ργότρα κατάλαβα πως ίσως να μην την αγαποσα κα τόσο μονάα που τμοσα την ξυπνάδα κα τον ανώτρο αρακτήρα της




8 Φ Ν Ο ΤΟ Ε Η

πράγμα π δε μπρύσε α μη σμβαε ι Όμως εγωισμς μ'εμπδισε ε α ζηήσω χρ ι ης μ άηκε βαρύ και δύσκλ

α χάσω ις απλαύσεις ης ακλασης εργικης ελεύθερης ζωήςμ απ σ ς αύ μάλισα εχα και λεά Ωσσ κααμερικύς παιιγμύς. άως αβαλα για λγ κάθε απασισικ διάβημα. Τε με σελαε ξαικά σ' άλλη πλιεα για δμήες ρζω ύσερα απ δ μήες και μαθαω πως η κπλαπαρεύηκε πια πήρε α πλύσι σιλικά ης περιχής αάθρωπ π α και ήα μεγαλύερς απ μα ήα ς ακ

μα π εχε σχσεις ση πρωεύσα και μάλισα με καλύερκσμ πράγμα π δε εχα εγώ π ήα πλύ εγεικς και μρ ωμς εώ εγώ δε εχα καμιά μρωση Τσ με πληξε α ααπάεχ γεγς π θλωσε μαλ μ σπδα ήα π πως μαθα ε ύς ς σιλικάς ήα αρραβωιασικς ης απ καιρ και σαύσα και γω δις πλλςρς σ σπι ης κπλας μα δε εχα παραηρήσει πα λωμς απ η μεγάλη ιδα π 'χα για εα μ. ή α π με περαξε πι πλύ απ' λα πώς δηλαδή γιε α ξρσχεδ λι και γω μάχα α μη ξρω Κι ιωσα ξαικά πραγμαική μαα. ρχισα α θμάμαι και σ'ας ις σιγμς μερχα αμα κεάλι πως πλλς ρς ης μλησα σχεδκαθαρά για η αγάπη μ και μια και δε με σαμαύσε και δ

με πρειδπιύσε θα πει σμπραα ώρα πως με κριδεε. ργερα α σκηκα καλύερα ββαια και θμήθηκα πως καθλδε κριδεε μα απεαας κβε παιχιδιάρικα ας ις κες κι άρχιζε α μιλάει για κάι άλλ. Μα ε δε μπρεσα α κααλάβω α και διψύσα για εκδκηση Θμάμαι ώρα μαπρα πως θμς μ εκες και η δψα ης εκδκησης αακαι σε μα δι κααθλιπά και σιχαμερά για με επι πλαι χαρακήρα μ σήθως ξεχύσα γρήγρα θμ μ ι'α εξερθιζα επηδες εα μ και ελικά καάησα σιχαμς κι αης ερμεα η καάλληλη εκαιρα και μια ράμπρσά σε πλύ κσμ καάερα α πρσβάλω «αζηλ»μ για μια εελώς άσχεη αια ειρωεύηκα για μια γώμηπ επε πάω σ' α σπδα γεγς εμασε ε σα 1826




Δ Λ Φ Ο Ρ Ο 2 9

και ειρωεηκα καθώς λέγαε έξυπα και πευχημέα Ύ σερα αάγκασα α μυ ζηήσει εξηγήσεις και όε εγώ απάη

σα με όση αγέεια πυ έχηκε η πρόκλησή μυ σε μμαχαπαρ' όλη η εράσια ιαφρά πυ υπήρχε αάμεσά μας Για εγώ ήμυα εόερός υ ασήμας και εχα μικρό βαθμό Αργόερα έμαθα θεικά πως έχηκε η πρόκληση για κι αυός καάκάπι ρόπ με ζήλευε με ζήλευε και πρώα λιγάκι όα ακόμαε εχε παρευε Τώρα σκέφηκε α η γυακα υ μάθει πωςυπόμειε η πρσβλή μυ και ε όλμησε α με καλέσει σε μ

μαχα σως α περιφρσε άθελά ης και α κλιζόα η α γάπη ης γι αυό Μάρυρα βρήκα εκλα έα φλ μυυπλχαγό υ συάγμαός μας Α και όε απαγρευόα αυσηρά η μμαχα ωσόσ ήα πλ ης μόας ιιαερα συςσραιωικ όση εαι η αμη ω άγριω πρλήψεω έλε ιωε ις και η συάηή μας ρσηκε για η άλλη μέραέξω απ η πλιεα σις εφά πρω Και όε έγιε κάι πυάλλαξε α πάα. Σα γρισα βράυ σ σπι άγρις κι απρόπαις θμωσα με η ριάσα μυ Αθαάση και χπησα υ φρές μ' όλη μυ αμη σ πρόσωπ όσ πυέρεξε αμα Δε εχε πλ καιρό ση υπηρεσα μυ και συέβη κιάλλες φρές α χυπήσω μα πέ με όση θηριώικη αγριόηα Και πιεεε άχα αγαπη μυ έχυ περάσει σα

ράα χρόια από όε μα θυμάμαι ακόμα με ρπή και μεη. Έπεσα α κιμηθώ με πήρε πς κάπυ για ρεις ώρεςξυπάω εχε αρχσει α χαράζει Σηκώθηκα ε ήθελα πια α κι μηθώ πλησασα σ παράθυρ ' άιξα έβλεπε σ κήπβλέπω πυ σκάει ήλις εαι ζεσά όμρφα α πυλιά κελασα. Τι α 'αι αυό σκέφμαι πυ ιώθω ση ψυχή μυ σακάι παπό κι επασχυ Μήπως άχα για πάω α χσω αμαΌχι σκέφμαι σα α μη εαι αυό Μήπως εαι άχα πυφβάμαι θάα φβάμαι πως θα σκωθώ Όχι ε εαι αυό καθόλυ ε εαι αυό . . . Και ξαφικά καάλαβα μμιάς έρεχε ήα πυ χες βράι εχα χυπήσει Αθαάση! Όλαα ξαάα ξαφικά λες και ξααγαε αυός α σέκεαι μπρσάμυ και γω α χυπάω μ όλη μυ η φόρα κι αυός α μέει




0 Φ T O Σ O E B K

προσοχή κλαρίνο με το κεάλι ηλά με τα μάτια διεσταλμένανα ταλαντεύεται στο κάθε χτύπημα και να μην τολμάει ούτε τα χέρια το να σηκώσει ια να προλαχτε ί Ένας άνθρωπος να καταντήσει έτσι Ένας άνθρωπος να χτπάει έναν άλλον άνθρωπο Τιέκλημα Ήταν σαν μια σοβλερή βελόνα να διαπέρασε την χμο . Στέκομαι εκεί σαν χαμένος κι ο ήλιος λάμπει τα λλαράκιαχαρούμενα λαμπρίζον και τα πολάκια τα πολάκια μνούν τονΚύριο . . . Σκέπασα με τις δο παλάμες μο το πρόσωπο σωριάστηκα στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω μ' αναλλητά Θμήθηκα τότε

τον αδερό μο τον Μάρκελο και τα λόια πο 'λεε στος πηρέτες πριν πεθάνει απημένοι μο καλοί μο ιατί με πηρετείτε; Γιατί μ

ααπάτε; Τ αξίζω τάχα να δολεύον άλλοι ια μένα;«Ναι τ αξίζω τάχα;» σκέτηκα ξανικάλήθεια από πού κι ώς πού έινα άξιος να με πηρετεί ένας άν

θρωπος πο πλστηκε κι ατός όπως κι εώ κατ' εικόνα και ομοίωσητο Θ εού; Τότε ια πρώτη ορά μο καρώθηκε τούτη η σκέη στοκεάλι

Μητερούλα μο σταονίτσα το αίματός μο αλήθεια στολέω ο καθένας είναι ένοχος μπροστά σ' όλος μονάχα πο δεν τοξέρον ατό οι άνθρωποι μα αν το ξέρανε αμέσως θα ινόταν Παράδεισος η γη!

«Θεέ μο μα μήπως τάχα είναι έματα ατό; » σκέτομαι ωκαι κλαίω. « Ίσως και στ αλήθεια να 'μαι πιο ένοχος απ' όλοςκι όλος να τος αδίκησα ίσως να 'μαι ο χειρότερος άνθρωπος τοκόσμο»

Και είδα ξανικά όλη την αλήθεια σ ' όλη της τη λάμη τι πάωνα κάνω ; Πάω να σκοτώσω έναν άνθρωπο ααθό μαλωμένο πο

δε μο ' ταιξε σε τίποτα και θα κάνω τατόχρονα τη ναίκα τοδστχισμένη θα τη βασανίσω θα τη σκοτώσω. Έμενα έτσι ξα πλωμένος στο κρεβάτι μπρούμτα με το πρόσωπο στο μαξιλάρι κιούτε κατάλαβα καθόλο πώς πέρασε η ώρα Ξάνο μπαίνει ο ίλος μο ο πολοχαός να με πάρει κρατώντας και α πιστόλια

μο λέει καλά πο σηκώθηκες είναι ώρα πια πάμε




Α Δ Ο ΑΡ Α Μ Α Ζ Ο Β 2 1

Τότε εγώ τα 'χασα ετελώς είχαμε βγει για α μπμε σταμάξι:

Περίμεε δ λεπτά τ λέω θα γρίσω αμέσως ξέχασα τπρτόλι μ.Έτρεξα μέσα μάχς μ και πήγα κατεθεία στ καμαράκ

τ θαάση: θαά τ λέω χτες σε χτπησα δ ρές στ πρόσω

π σγχώρεσέ με.τός αατρίχιασε σα α τρόμαξε με κιτάζει και βλέπω πως

ατό είαι λίγ λίγ είαι και ξαικά έτσι όπως ήμ με στλήμ πέτω στα γόατα μπρστά τ και κάω μια πόκλιση ώς τπάτωμα:

Σγχώρα με τ λέωΤότε πια έμειε ετελώς απσβλωμές: Η εγέειά σας πατερλη αέτη μ μα πώς εσείς . . μα

τ αξίζω τάχα . . και ξαικά έβαλε τα κλάματα όπως και γω πριαπό λίγ

Σκέπασε με τις παλάμες τ πρόσωπό τ γρισε πρς τ παρά θρ κι άρχισε α τρέμει σγκρμς απ τα ααλλητά και γω έτρεξα έξω πήδηξα στ αμάξι

Τράβα ωάζω στ αμαξά Κίτα ωάζω στ ίλ μ κίτα έα ικητή άτς μπρστά σ

Ήμασα σε έκσταση γελσα σ όλ τ δρόμ μιλσα μιλσα δε θμάμαι πια τι είπα τός με κιτάει και λέει:

Μωρέ αδερέ μ μπράβ σ βλέπω πως θα τιμήσεις τηστλή μας

Έτσι τάσαμε στ τόπ της μμαχίας Οι άλλι ήτα κιόλαςεκεί και μας περίμεα Μας βάλαε σ απόσταση δώδεκα βημάτω ατός θα πρβλσε πρώτς Στέκμαι μπρστά τ χαρ μες κατά πρόσωπ τε τ μάτι μ δε παίζει τ κιτάζω καιτ αγαπώ ξέρω τι θα κάω Έριξε ατός πρώτ μόλις μ γρα τζισε μάχα τ μάγλ κι άγγιξε τ ατί

όξα α χει Θεός ωάζω εγώ δε σκτώσατε άθρωπρπαξα τ δικό μ πιστόλι γρισα και τ πέταξα μακρά

μ στ δάσς:




222 Τ Ο Σ Τ Ο Ε Β Σ Κ Η

Εκεί είνα η θέση σου Ύσερα γύρσα σον ανίπαλό μου

Ευγενέσαε κύρε ου λέω συγχωρέσε με ον ανόηο νε αρό που σας πρόσβαλα κα σας λύπησα κα σας ανάγκασα ώρα ναμε πυροβολήσεε. Είμα έκα ορές χερόερος από σας ίσως καπερσσόερο έσε α αυά κα σε κείνο ο πρόσωπο που ο μάπερσσόερο απ' όλα σον κόσμο.

Μόλς α πρόερα αυά κα ο ρες ους βάλανε ς ωνές Μα είνα αυά μου λέε ο ανίπαλός μου θύμωσε κόλας

Αού ε θέλαε να χυπηθείε προς όλα αυά Χες ήμουν ανόηος ακόμα μα σήμερα έβαλα μυαλό ουλέω όλος χαρά.

α α χεσνά σας πσεύω μου λέε μα γα ο σημερνείνα ύσκολο να ο συμπεράνε κανείς απ α λεγόμενά σας

Μπράβο ου ωνάζω χεροκρόησα κόλας συμωνώ κασ' αυό μαζί σας μου αξίζε!

Θ β λ � , , - � α πυρο ο ησεε αομε κυρε η οχΌχ ου λέω Μα αν θέλεε μπορείε να πυροβολήσεε ακό

μα μα ορά όμως νομίζω πως καλύερα θα αν να μην ο κάνεε Φώναζαν κα ο μάρυρες κα περσσόερο ο κός μου. Αυό είνα αίσχος γα ο σύναγμά μας να ζηάς συγνώμη

σο πείο ης μής Αν ο ξερα πως θα γνόαν έσ

Τόε σάθηκα εκεί μπροσά σ όλους κα ε γελούσα πα Κύρο ους λέω ώσε είνα όσο εκπληκκό λοπόν γα ηνεποχή μας να συνανήσεε έναν άνθρωπο που να μεανώνε γα ηνανοησία ου κα να παραεχεί ημόσα πως έχε άκο

Να μα όχ σο πείο ης μής μου ωνάζε κα πάλ σμάρυράς μου.

Σωσά ους απανάω έπρεπε να παραεχώ ο άκο μόλς άσαμε εώ πέρα πρν ακόμα πυροβολήσε κα να μην ον πα ραύρω σο μεγάλο αυό κα θανάσμο αμάρημα μα όσο παέχουμε εξαχρεωθεί όλο μας ους λέω που μου ήαν σχεόν αύναο να ερθώ έσ γαί μονάχα ώρα που έχηκα ον πυροβολσμό ου από ώεκα βήμαα απόσαση μπορούν α λόγα μου κάν' αξίζουν γα σας Αν α 'λεγα πρν απ' ον πυροβολσμό μόλ




Δ Ε Λ Φ Ο Ρ Ο 22

τάσαμε δω έρα τότε θα λέγατε : Εαι δειλός βήθηκε τ ι στόλι ε αξζει ύτε α τ ακύσμε Κύριι ώαξα ξαικάμέσα α τη καρδιά μ κιτάχτε τριγύρω τα δώρα τ Θεύ : τωτειό ραό τ καθάρι αγέρα τ ααλό χρτάρι τα λά κια όλη τη αώρια κι αθώα ύση και μεις μάχα εμες εμα στε άθει κι αόητι και δε καταλαβαμε ως η ζωή εαιΠαράδεισς γιατ τάει α θελήσμε α τ καταλάβμε και τότε θα δύμε γύρω μας τ Παράδεισ σ όλη τ τη μριά θ αγκαλιαστύμε και θα κλάψμε αό χαρά . . .

Ήθελα α σεχσω ακόμα μα δε μόρεσα η ή μ κόηκεέιωθα τόσ γλκά τόσ εαικά και τόση ετχα στη καρδιά μόση δε έιωσα σ όλη μ τη ζωή

Σωρέστατα και εσεβέστατα τα όσα λέτε μ λέει αταλς άτως εστε λύ ρωτότς

ελάστε τ λέω γελώτας και γω Μα αργότερα θα μ ε αιέσετε κι δις

Μα και τώρα μ λέει εμαι έτιμς α σας εαιέσω ρ στε σας αλώω τ χέρι μ γιατ καθώς αεται εστε ειλικριής

Όχι λέω γω τώρα δε εαι αάγκη μα ύστερα ότα θαγω καλύτερς κι άξις της εκτμησής σας τότε α μ δώσετ τχέρι σας καλά κάετε.

ρσαμε στ στι μάρτράς μ σ όλ τ δρόμ μ έβριζε

και γω τ ιλύσα μέσως τα μάθαε όλι ι σάδελ μ καιμαζεύτηκα α με δικάσ εκεη τη δια μέρα τμασε λέγαε τη στλή ας αραιτηθε.Βρέθηκα και ερασιστές:Όμως στάθηκε α τ ρβλήσ λέγαε ατ Ναι μα βήθηκε τς άλλς ρβλισμύς και ζήτησε

γώμη στ εδ της τιμής. Μα α βότα τς ρβλισμύς ατιλέγαε ι ερα

σιστές θα ριε ρώτα κι ατός ρι α ζητήσει σγώμη Ομωςτ ιστόλι τ γεμάτ ακόμα τ έταξε στ δάσς Όχι εδώ σμβαει κάτι άλλ λύ pωτότo

Τς ακύω εγώ και διασκεδάζω κιτάζτάς τς: Φλι μ τoς λέω σύτρ μ μη ιάζεστε για τη




4 . Ν Ο Ο Ε

παρατησή μ γιατ τ αα ιόλας τη πέβαλα σήμερα τ πρωστη Γραμματεα ι ότα τη δεχτ τότε θα πάω αμέσως σε μα στήρι γι ατό παραιτμαι.

Μόλις τ επα ατό βάλαε όλι τς ώς τ τελετα ταγέλια

ε μας τ λεγες απ τη αρχή; Ε τώρα όλα εξηγταιτ αλόγερ πις τ ρει

Γελάε δε μπρ α ρατήσ τα χάχαά τς μα χωρς με ρδε έτσι χαϊδετιά εθμα μ αγάπησα ξαιά

όλι τς αόμα αι ι πι μαιασμέι ατήγρι ι αργότεραόλ εε τ μήα ώσπ α εγριθε η παρατησή μ με εχαεμη στάξει αι μη βρεξει

χ αλόγερέ μας μ λέγαε Ο αθέας τς έβρισε α μ πε ι ι από έα αλό λόγ πρ

σπαθσα α με ά αλλάξω γώμη με λπότα μάλιστα ε σέτεσαι τι αό πας α άεις στ εατό σ Όχι λέε δε εαι βιτσιάρης στάθηε αι τ πρβό

λησα αι μπρσε ρξει ι ατός μα εχε δει έα όειρ τηπρηγμεη χτα α γει αλόγερς ά γιατ έαε ότι έαε

Τα δια έλεγε ι όσμς της πλιτεας. Πρώτα δε με πρόσεχααι τόσ πλ με δέχτα μάχα στα σπτια τς μα τώρα άρχισα α με αλ όλι γελσα μαζ μ αι τατόχρα μ αγα

πσα ιόλας Θα παρατηρήσω εδώ πως α αι μιλσα όλι γιατη μμαχα ι ρχές απσιώπησα τη πόθεση γιατ ατπα λός μ ήτα τιός σγγεής τ στρατηγ μας αι μια ι όλατελειώσαε χωρς α χθε αμα σα α γαε στ αστεα αι μιααι γω παραιτήθηα τ γρσαε ι ατ στ αστε Κι άρχισατότε α μιλάω αιχτά ι άβα παρ όλα τα γέλια γιατ όλιγελσα χωρς αα βέβαια με αλση. τές ι βέτεςγτα τ περισσότερ στις σγετρώσεις τω ριώ στις γαες άρεσε πι πλ α μ α ι ατές ααγάζαε αι τςάτρες.

Μα πώς μπρε α ταω γω για τα ρματα όλω τω άλ λω γελσε αθέας μπρστά μ Μπρώ α ταω τάχα γιασας λόγ χάρη




Ε Λ Φ Ο Μ Ο Β 225

Μα πύ α τ καταλάβτ αuτό τuς απατάω ότα όλς κόσμς από καιρό πια έχι πάρι άλλ δρόμ κι ότα τ ψέμα

τ μζuμ γι αλήθια και απαιτύμ κι απ τuς άλλuς τ διψέμα Νά γώ μια ρά στη ζωή μ έρθηκα ιλικριά και τι έγι; Μ μζτ όλι σας για παλαβό και μ αγαπήσατ τuςλέω γλάτ ωστόσ μαζ μu "

Μα πώς μπρ α μη αγαπήσι κας έα άρωπ σακαι σας μ απατάι η ικδέσπια και βάζι τα γέλια και ι καλσμέι της ήτα πλλ

αικά βλέπω α σηκώται κη η κπέλα π γι αuτ πρκάλσα τη μμαχα και π χα σκπό α τη πατρuτώ τ παρατήρησα καθόλ πως χ έρθι τώρα σ αuτή τη σπρδα. Σηκώθηκ μ πλησασ μ ωσ τ χέρι:

Επιτρέψτ μu μ λέι α σας ξηγήσω πς γώ δ γλάω καθόλ μαζ σας μα απατας σς uχαριστώ μ Qάκρuα

στα μάτια και σας κτιμώ γι αuτό σας τ έρσιμ.Μ πλησασ τότ κι άτρας της και ύστρα άρχισα ξαικάα ρχται όλι κτά μu μάχα π δ μ ιλύσα Ήμuτόσ μα τόσ χαρύμς Μα πρισσότρ από κάθ άλλ πρόσ ξα τότ έα κύρι έα ηλικιωμέ άθρωπ π μ πλησασ κιαuτός. και ήξρα τ όμά τu πτέ δ τ α γωρσι πρσωπικά κι ώς κ τ βράδι δ χα κuβτιάσι ύτ μια ράμαζ τu

δ Ο μυστηριώδης επισκέπης.

uτός άθρωπς ζύσ από καιρό πια στη πλιτα μας ση ματική θέση όλι τ κτιμύσα πλύσις γωστός για τη ιλα θρωπα τu έκα μγάλς δωρές για τ γηρκμ και τρατρ κι έκα και κρuά uργσς πράγμα π απκαλύθηκ μτά τ θάατό τu Ήτα κάπ πήτα χρώ και χύς σχδό αuστηρό Ήτα λιγμλητς Εχ πατρuτ μόλιςδώ και δέκα χρόια. Εχ πάρι μια έα γuακα και χ τρα μικρά παιδιά Τη άλλη μέρα τ βράδι καθόμu στ σπτι μu όα




226 Φ T O O B H

ξαφνκά ανίγ η όρα κα μαίν σ δωμάό μ κίνς ίδς κUρς

Εδώ ρέ να ρσθέσω ως δν ζσα α σ αλό μ δα μέρσμα Μόλς έβαλα ην αραίησή μ νίκασα ένα άλλ σμας ηλκωμένης κρίας, χήρας δημσί αλλήλ, μ ηρσίακα γαί, μόλς γρσα α' η μνμαχία, ίχα σίλ νθανάση ίσω σ λόχ , γαί δν μρσα να ν κάζωσα μάα σρα α' όσα έγναν, όσ oΛU άνθρω κό σμ έχν ην άση να νρένα γα ς δίκας ράξς ς

Σας ακω, μ λέ κρς μήκ, μέρς ώρα σαδάφρα σία μ μγάλη ρέργα κα θέλησα να σας γνωρίσωκα ρσωκά γα να μλήσω μαζί σας ακόμα λμρέσρα Μρί να μ άν, γνέσα κρ, αή η μγάλη χάρη

Πώς, λέω, μ μγάλη μ χαρίσηση μάλσα Τμήμ

Τ α λέω αά μα σχδόν ίχα ρμάξ όσ αράξνς μφάνηκ κίνη ην ρώη φρά Γαί αν κ όλ μ' ακγαν μρέργα, κανίς δν μ ίχ λησάσ μ όσ σβαρό κ ασηρόφς ός μάλσα ήρθ κα σ σί μ Έκασ

Βλέω έχ, ξακλθησ, ράσα Uναμη χαρακήραγαί άφβα ηρήσα ην αλήθα σ μαν όθση ό ν νό μα ης αήθας σας δακνδνα να σρ η γνκή καα·

φρόνα Νμίζ ως μ' ανί ρσσόρ α' όσ αξίζω λέωώ

Όχ, κθ άλλ, μ αανά Πσέψ μ ως ίνα λ δUσκoλo α' όσ φανάζσ να κάν κανς αό κάνα Κα να σας ω ην αλήθα, αό ήαν μόν μ καννωση κα ' αό ήρθα ώρα δω έρα Πργρά μ, ανίσως κα δν σας κακφαίνα η ανάρμση η ρέργά μ, ακρβώς νώθα η σγμή αφασίσα, ην ώρα ης μνμαχίας, να ζηήσ σγνώμη ν θμάσ φσκά Μη νμίσως σας ρωάω αό λαόηα νανίας. Σας ρωάω γαίέχω μσκό ό μ , καά άσαν θανόηα θα σας νξηγήσω αργόρα, αν δώσ Θός κα γίνμ σνόρ φίλ




Α Δ Φ Ο Ι Α Ρ Α Μ Α Ο 227

Όλη ην ώρα που α λεγε αυά εγώ ον κοίαζα σο πρσωποκαι ξαφνικά ένιωσα πως ου χω μεγάλη πισοσνη κι εκς απ

αυ ήμουν ρομερά περίεργος γιαί καάλαβα πως κρβει κάποιοιδιαίερο μυσικ σην ψυχή ου. Με ρωάε ι ακριβώς ένιωσα η σιγμή που ζηοσα συ·

γνώμη απ ον ανίπαλ μου ου απανάω Μα καΛUερα να σαςα ισορήσω απ ην αρχή ίναι κάι που δεν ο είπα ακμα σεκανέναν.

Και ου διηγήθηκα λα σα γίνανε με ον Αθανάση και πώς

έπεσα μπροσά ου σα γναα και ον προσκνησα Απ αυ μπορείε και μνος σας να κααλάβεε ου είπαελειώνονας πως ση μονομαχία μο ήαν εκολο να κάνω αυπου έκανα γιαί είχα αρχίσει απ ο σπίι ακμα και μια και είχαπάρει αυ ο δρμο α παρακω χι μονάχα δεν ήαν για μέναUσκoλα μα απενανίας χαρά και αγαλλίασ

Μ άκοuσε αυς και μου λέει κοιάζονάς με μ ένα έοιοβλέμμα:

Όλα αυά είναι πoΛU πολ περίεργα θα ρθω κι άλλη φοράνα σας δω

Απ ε ερχαν σχεδν κάθε βράδι Θα γινμασαν πολ φί·λοι αν μου μιλοε και για ον εαυ ου. Μα για ον εαυ ουδεν έλεγε σχεδν λέξη λο με ρωοσε να ου πω για μένα αρ

λα αuά εγώ ον αγάπησα πάρα πολ και ο άνοιξα ην καρδιάμου γιαί σκέφηκα Ποιος ο λγος να μάθω α μυσικά ου; Μουφάνει που είναι δίκαιος άνθρωπος. σερα ενώ αυς ήαν πιοσοβαρς πoΛU πιο μεγάλος απ μένα ερχαν σο σπίι μου σεμένα ον νεαρ και δεν με περιφρονοσε. μαθα πολλά χρήσιμαπράγμαα απ αυν γιαί ήαν μεγάλο μυαλ

Το ι η ζωή είναι Παράδεισος μου λεγε ξαφνικά αυ οσκέφομαι απ καιρ

Και ξαφνικά πρσθεσε Αυ είναι ο μνο που σκέφομαι Με κοιάει και χαμογελάει. Είμαι πιο βέβαιος απ σας γι αυ αργερα θα μάθεε

γιαί.




22 Φ ΝΟΣΟΓΕΣΚΗ

Τ ού υτ σέφτομ«Φετ ς τ θέε μου εομοογηθε». Ο Πράδεσος μου έε , ε ρυμμέος μέσ στο θέ

μς, το έχ γ ετς μου θεσ, ύρο ς, θ ργμτοοηθε γ μέ στ θε, γ η μου τη ζ

Το οτάζ μάε με συγηση με οτάζε μυστηρώ , σ άτ με ρτάε.

Οσο γ το τ ο άθε άθρος φτε γ ους γ, ετς ' τς δές του μρτες, υτ το σεφττε ού σ

στά ε εητ ου μορέστε συάβετε μ τέτοσέψη σ' η τη ηρτητά της. Κ στ θε ε σστ ς,τ ο άθρο τάβου υτ τη σέψη, θ ' ρθε γ' υτούςη βσε τ Ουρώ, χ σ ερο μ σ ργμττητ

Μ τε, φώησ ττε εγώ με ρ, τε θ γε υτ Κ θ γε άργε οτέ Μη ε μοάχ έ ερο

Νά ο ου δε στεύετε, μου έε . Κηρύσσετε τούτη τηδέ μς σες ο δος δε τη σεύετε. Μάθετε μς ς τούτοτ εpo, ς το έτε, θ ργμτοοηθε, υτ το στεύε τε. Μ χ τώρ γτ γ το άθε τ υάρχε ο μος του Αυτη υθεση ε Ψυχς, Ψυχοογς μορφς. Γ χτστεο σμος ά σε έες βάσες ρέε μοάχο τους ο άθρο άρου έ ώτο δρμο Προτού γες ργμτς δερ

φς γ ους τους άους, δε θ φτχτε μά δεφοσύη. Ποτέ με μά εστμη, με έ συμφέρο δε θ τφέρου οάθρο μοράσου τη δοτησ τ δώμτά τους, έτσ ου μεου ο ευχρστημέο. Ο θές θ ομζε ςέχε γ θ δμρτύρετ, θ φθοε θ εοοθρεύε ο έςτο άο Ρτάτε τε θ ργμτοοηθε . Θ γε, μ ρέερώτ τεεώσε η εροδος της θρώης απομόωση

Γ ο ομση μάτε το ρτά εγώ . Γ τη ομση ο βσεύε τώρ τού δτε

ρ στο ώ μς, μ ου μ δε οοηρώθηε δε έρσε η εοχ της Γτ τώρ ο θές ροσθε εχρσε σομορε το ευτ του υς άους θέε δομάσε η τηηρτητ της ζς ε ευτώ, μς υτέ του ο ροσάθεες δε




Δ Ο Ζ Ο Β 9

καταλήγον σε πλρότητα ζωής μα σε ολοκληρωτκή ατοκτοναγατ αντ να εκπληρώσε τον προορσμό το πφτε στην απομόνω

ση. Ολο στον αώνα μας χώρσαν κα γνανε μονάδες, ο καθναςαποτραβ&τα στη μονά το , ο καθνας απομακρύνετα απ' τον άλλον, κρύβεα κα κρύβε το χε το κα καταλήγε ν' απωθε τοςομοος το κα ν' απωθετα απ' ατούς. Καθνας χώρα μαζεύεπλούτη κα σκφτετα τ δνατός πο εμα τώρα κα πόσο εξασφαλσμνος Κα δεν το ξρε ο ανόητος πως όσο περσσότερο μαζεύε τόσο περσσότερο βολάζε κα χάνετα μες στην αδναμα το . Κα

τούτο γατ σνήθσε να πολογζε μονάχα στον εατό το, αποσπάστηκε απ' το σύνολο κ μενε μονάχος, μαθε την ψχή το ναμην πστεύε στην ανθρώπνη βοήθεα, στος ανθρώπος κα στηνανθρωπότητα κα το μόνο πο άζετα ενα μην τχόν κα χάσετα λεφτά το κα τα δκαώματα πο απόχτησε. Ο ανθρώπνος νοςαρχζε να ερωνεύετα κα να μην καταλαβανε πως δεν πρόκετανα σωθε η προσωπκότητα με τς ατομκς μεμονωμνες προσπάθεες, μα με την πανανθρώπνη αληλεγγύη Μα θα ' ρθε το δχωςάλλο κα το τλος ατής της φοβερής απομόνωσης κα θα καταλάβον όλο με μας πόσο αφύσκα χώρσαν ο νας απ' τον άλλον Καθα 'να ττοο το πνεύμα της εποχής πο θ απορούν πο τόσο καρόβρσκονταν στο σκοτάδ κα δε βλπανε το φως Τότε θα εμφανστεστον ορανό το σημεον το Υού το Ανθρώπο . . . Μα ώς τότε πρ

πε να κρατάμε γερά τη σημαα κα, πού κα πού πρπε ο νθρωποςνα δνε το παράδεγμα, στω κα μεμονωμνα, κα να βγάζε τηνψχή το απ' την απομόνωση πραγματοποώντας τον άθλο της αδερφκής σuννωσης, στω κ αν τον πάρονε γα παράφρονα Κ ατόγα να μην πεθάνε η μεγάλη δα .

Μ ε κάτ ττοες φλογερς κα γεμάτες ενθοσασμό σζητήσεςπερνούσαν τα βράδα μας. Τόσο πο αραωσα πολύ τς επσκψε ςμο στ' άλλα τα Μα κα η μόδα μο εξάλλο άρχσε να περνάε. Ατό δεν το λω σαν κατηγόρα, γατ όλο εξακολοθούσαν ναμ αγαπούν κα να μο φροντα με φαδρή οκεότητα. Ωστόσο πρπε να παραδεχτούμε πως η μόδα ενα κάτ πολύ σημαντκό γα τονκόσμο. Με τον στηρώδη όμως επσκπτη μο άρχσα να ενθοσάζομα γατ εκτός απ' την απόλαση πο μο 'δνε το φωτενό




230 Φ. ΝΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΗ

μ\αλό το\, προαισθανόμο\ν πως είχε κάποιο μ\στικό σχΙδιο και πως ίσως να ετοιμάζεται για κάποιον σπο\αίο άθλο. Ίσως να το\ άρεσε πο\ εν Ιειχνα φανερά την περιΙργειά μο\, πο\ εν τον ρωτούσακι ούτε το\ 'κανα \παινιγμούς για το μ\στικό το\ . Μα στο τΙλος παρατήρησα πως άρχισε κι ο ίιος να βασανίζεται απ την επιθ\μίανα μο\ αποκαλύει κάτι. \τ Ιγινε πολύ φανερ Ινα μήνα πάνω κάτω απ ττε πο\ μο\ 'κανε την πρώτη το\ επίσκεΦη.

Το ξΙρετε τάχα, μο\ πε μια φορά, πως στην πολιτεία απορούν πολύ μαζί μας και το\ς φαίνεται περίεργο πο\ σας επισκΙπτο

μαι τσο σ\χνά Όμως ας λνε ,τι θίλο\ν. Σε λίΎΟ ό λα θα εΎθοUv.ΜερικΙς φορΙς γινταν ξαφνικά πολύ ανήσ\χος και σχεν πά

ντα σ α\τΙς τις περιπτώσεις σηκωνταν κι Ιφε\γε λλοτε πάλιμε κοίταζε για πολλή ώρα διαπεραστικά, τόσο πο\ σκεφτόμο\ν :

«Κάτι θα μο\ πει τώρα» . Μα εκείνος άρχιζε να μιλάει για κάτι πολύ γνωστ και σ\νηθι

σμΙνο. ρχισε να παραπονιΙται επίσης σ\χνά πως το\ πονούσε τοκεφάλι. Και νά πο\ μια φορά, εντελώς αναπάντεχα, ύστερα απ μιαμεγάλη και φλογερή κο\βΙντα το\ , τον βλπω ξαφνικά να χλωμιάζει, το πρσωπ το\ παραμορφώθηκε απ μια σύσπαση και με κοί ταξε σάμπως τα μάτια το\ να καρφώθηκαν απάνω μο\

- Τι Ιχετε το\ λω, μήπως δεν αισθάνεστε καλά;

ιατί μλις πριν απ λίγο είχε πει πως τον πονούσε το κεφάλι . Εγώ . . ξΙρετε εγώ . . Ιχω σκοτώσει άνθρωπο Το είπε και χαμογλασε, ήταν άσπρος σαν την κιμωλία. ιατί

χαμογελάει \τή ήταν η πρώτη πρώτη σκΙη πο\ ιαπΙρασε τηνκαριά μο\ πριν προφτάσω να σ\λλογιστώ τποτ άλλο. Χλώμιασακαι γω:

Τι . . εσείς . . . το\ φωνάζω ΒλΙπετε, μο\ απαντάει εκείνος με το χλωμ το\ χαμγελο,

πσο ύσκολο μο\ ήταν να πω την πρώτη λξη Τώρα την είπα καινομίζω πως βρήκα το ρμο Θα προχωρήσω

Εκανα πολύν καιρ να τον πιστΙω μα στο τλος τον πίστεαταν ήρθε τρεις βραιΙς σ\νΙχεια και μο\ τα ιστρησε λα με λεπτο μΙρειες. Νόμισα πως είχαν σαλΦει τα λογικά το\, μα στο τλος




Α Ε Φ Ο Ι ΑΡ Α Α Ο Β 3 1

μ μγλη μοu λπη κα καπληξη πίηκα ίχ κν Ινα μ γλο κα ρομρ Ιγκλημα πρν απ δκαΙρα χρνα ίχ κο

ώ μα πλοα κuρία νΙα κα πολ μορφη μα χήρα ποu ίχχήμαα κ Ινα πί ην πολία ίχ νώ γ' αuήν μγλοΙρωα ης ον ίχ ξομολογηί κα πζ να ην πί να πανρuον. Όμως αuή ίχ δώ πα ' λλον ην καρδ ης' Ιναν αξωμακ μ ημανκ βαμ ποu βρκαν κποα κραία μα ποu α γρζ γρήγορα Αuή απρρψ ην πρ αή οu κα ον παρακλ να μην ξαναπ πί ης Αuς

ξΙρονας α κααπα οu πο ης μπήκ ο δωμ ης νχα καρφαλώνονας απ' ον κήπο η κπή Αu ήαν πολ ολ·μηρ γαί κνδνu να ον δοuν α πως uμβαίν πολ uχνα γκλήμαα ποu γίνονα μ πρωφανη λμη πuχαίνοuν καλρα απ' ' λλα

πήκ η οφία απ 'να φγγίη κα καΙβηκ ς κμαρςαπ μα μκρή κλα ποu καληγ μα πρα Ήξρ πως πολς φορΙς ο uπηρΙς ξχνοαν να ην κλδώοuν

Κα πργμα ην πΙuχ ανοχή Φνονας κω προχώρη ψαχοuλu μΙα ο κοδ ώς ην κρβαοκμαρ ης ποuκαγ Ινα κανήλ ς κ Ιγν πίηδς ο δu καμαρΙρς ηςο 'χαν κ χωρίς ην δ ης γα να πν ' Ινα γλνκOU γναν κί κον κποα γορή Ο λλο uπηρΙς κα ο

πηρΙρς κομναν ην κοuζίνα κα α δωμ οuς ο κωπωμα. λς ίδ ην κομμΙνη ναψ ο πος οu μα ραον κuρίψ η μανία ης ζήλας κα ης κδίκηης κα χωρίς παα ξέρ κν αν μuμένος ην πληία κα ης κρφωο μαχαίρ ία ν καρδ Ι ποu αuή δν έβγαλ ο μα φωή. ' ιρα μ μα κααχνα γκλημακή πονηρ α αχοοίη λα έ ποu να ρέψ ς uπνος ννα οuς uπηρέςέκαν ακμα κα η μκροπρέπα να πρ ο ποροφλ η πήρα κλδ κω απ' ο μαξλρ ης κ νοξ ο κομ απ' ποuρπαξ μρκ πργμαα ακρβώς πως α 'καν κ ένας αμρφωος uπηρΙης Αφη δηλαδή α χρώγραφα κα ς ομολογίς καπήρ μονχα α μρη πήρ κα μρκ χρuαφκ α πο μγλα αφήνονας κίνα ποu 'χαν δαπλα αξία μα ήαν μκρ. ήρ




Φ T T B Σ K

α μερά άλλα α δό του εθμο, μα ' αυτό θα μλήσουμεαρότερα Αφο έλεωσε αυτή τη τρομερή δουλεά, έφυε απ' το

σίτ όπως είχε έρθε Οτε τη άλλη μέρα, ότα μαθετηε το έ λημα οτε αρότερα δε έρασε από αεός το ου α υποπτευθεί το ραματό έοχο! ατί δε ήξερε αέας οτε α πωςτη ααοσε, ατί πάτα του ήτα σωπηλός α ερμητός αδε είχε οτε έ φίλο ' αοίξε αρδά του Νόμα ως είαμοάχα ώρμ της σοτωμέης α μάλστα όχ oΛU στεός, ατίτς τελευταίες δυο βδομάδες δε τη είχε επσεφτεί οτε μα φορά

οτεθηα αμέσως το δουλοάροο υηρέτη της το οτρΚ όλες ο εδείξες βρέθηα α 'α εατίο του ατί αυτός ήξερε α η υρία του δε το 'ρυβε πως θα το έστελε α φατάρο μαί ε άλλους που 'χε υποχρέωση α δώσε απ' τουςδουλοπάροος ς στο στρατό. Ήτα εξάλλου ερέης α α ής δαωής Μα φορά, ότας μεθυσμέος σ' έα απηλεό είχεε ως θα τη σότωε Κα δυο μέρες ρ α' το έλημα το 'χεσάσε α οσε άου ρυμμέος στη πολτεία. Τη άλλη μέραόλας το βρήαε στοί στο μεθσ α οίτετα στο δρόμο στηέξοδο της πολτείας, μ' έα μαχαίρ στη σέπη. Η δεξά του παλάμη ήτα ματωμέη. Αυτός βεβαίωε πως είχε αοίξε η μτη τουμα δε το πίστεψα. Ο αμαρέρες ομολόησα πως είχα πάεστο λέτ α ως η εξώορτα είχε μείε αοχτή ώς τη ώρα που

υρίσαε Βρέθηα άλλες παρόμοες εδείξες α σuλλάβαε τοαθώο υηρέτη Αρχσε η δίη μα αυτός έπεσε άρρωστος βαρά μευρετό α σε μα βδομάδα πέθαε χωρίς α ξααβρεί τς ασθήσεςτου . τσ τέλεωσε η υόθεση όλο ο δαστές ο όσμος ήτα βέβαο ως ο έοχος ήτα ο υπηρέτης Αό δω α στερα άρχσε η τμωρία

Ο μυστηρώδης εσέπτης, που 'χε ίε α φίλος μου, μουεξομολήθηε πως στη αρχή δε βασαίστηε αθόλου από τες.πόφερε ολ αρό όχ α το έλημα μα μοάχα απ' τη λπητου που σότωσε τη ααημέη υαία, ου αυτή δε υπήρχε παου σοτώοτάς τη σότωσε ό ,τ ααοσε εώ η φωτά του πάθους του εξαολουθοσε α το αίε. Μα σχεδό αθόλου δε σεφτότα τότε α το αθώο χυμέο αίμα α α το σοτωμέο




Α Δ Ο Ι Α Ρ Α Μ Α Ο Β 33

άνθρωο Εξάλλο η σκέψη ως ο θμα ο θα μοροσε να ανή κε σ' έναν άλλον ο φανόαν αφόρηη κα γ ' αό γα ολ κα

ρό ήαν εσμένος καάβαθα ως δεν μοροσε να κάνε καδαφορεκά. ην αρχή ον βασάνσε κάως η σλληψη ο ηρέ η μα η αρρώσα κ ο γρήγορος θάναος ο κραομενο ον ησχάσανε. αί ήαν φανερό (έσ σκεφόαν όε) ως έθανε όχα η φλακή ή α ο φόβο μα γαί είχε κρώσε κα είχε αράξε εκείνη ην αρρώσα ς μέρες ακρβώς ο ο 'χε σκάσε κακλόαν ολόκληρη νχα σοί σο μεθσ άνω ο νοσμένο χώ

μα. Τα λεφά κα α ράγμαα ο χε κλέψε δεν ον άραζαν καόσο (έσ σκεφόαν αός) γαί δεν είχε ρόθεση να κλέψε μανα σρέψε αλλο ς όνοες Το κλεμμένο οσό ήαν ασήμανοκ αός σερα αό λίγο δώρησε όλο αό ο οσό κα ολ ερσσόερα σ ένα νοσοκομείο ης ολιείας μας ου χε ιδρυθεί εκείνοον καρό. Το κανε είηδες γα να ησχάσε η σνείδησή ο σχε κά με ην κλο κα είνα αξοσημείωο ως γα αρκεό καρό έ μενε ραγμακά ήσχος (Αό μο ο βεβαίωσε ο ίδος) ίχηκεόε με μεγάλη ενεργηκόηα σην δολεά Ζήησε μονάχος οα ην ηρεσία ο να ο αναθέσον μα δσκολη αοσολή οον αορρόφησε δο χρόνα κ έχονας δναό χαρακήρα ξεχνοσεσχεδόν αά ο 'χαν γίνε . Κ όαν α θμόαν, ροσαθοσε ναμην α σκέφεα καθόλο ίχηκε κα ση φλανθρωία έκανε ολ

λά καλά γα ην ολεία μας κα ολλές δωρεέ έγνε γνωσόςκα σς ρωεοσες ση Μόσχα κα σην εροολη, ον εκλέξανε μάλσα μέλος ων εκεί φλανθρωκών σωμαείων. Μα έλοςάρχσε να έφε σε βασανσκή σλλογή όσο ο δεν μοροσενα οφέρε α

Τ όε ο άρεσε μα ολ όμορφη κα μαλωμένη κοέλα κα ηνανρεηκε βασκά ελίζονας ως με ο γάμο θα δαλσε ηναγωνία ο δοκίμαζε ση μοναξά ο ως αίρνονας κανοργοδρόμο κα εκληρώνονας με ζήλο α καθήκονά ο αέναν σηγναίκα κα σα αδά ο θα ξεχάσε ορσκά α αλά Μα ένεακρβώς ο ανίθεο αό εκείνο ο ερίμενε Α' ον ρώο κόλας μήνα ο γάμο, άρχσε να ον βασανίζε οη η αδ άκοησκέψη




234 Φ Ν Τ Ο Τ Γ Β

Νά μ ' αγαπάε η γυναία μου μα τ θα γνταν αν τυχν αμάθανε ; »

ταν έμενε έγυος το πρώτο παδί α του το είπε αυτς ξα φνά ταράχτηεΔίνω ωή μως εγώ ο ίδος έχω αφαρέε τη ωή ενς αν

θρώπου»Αρχαν τα παδάΜε τ δαίωμα μπορώ να τ' αγαπώ να τα δδάω α να

τ' ανατρέφω ώς μπορώ να τους μήω γα αρετή γώ έχυα

αίμα»Τα παδά μεγαώνουν α γίνοντα πο μορφα θέε να ταχα·ίδέψει .

μως εν μπορώ να οτάω τ αθώα αάρα τους πρπα. Δεν τ αξίω»

Τέος άρχε να βέπε μπροτά του την απεητή α οφε ρή οπταία της κοτωμένης της αδοχαμένης νεανής ωής τηςτο αίμα που ητοε εδίηη. Αρχε να βέπε τρομερά νεραΜα έχοντας δυνατή αρδά υπμενε γα πο α αυτ τομαρτρο

Θα τα εξαγοράω α μ αυτ μου το μυτ μαρτροΜα α τοτη η επίδα ήταν μάταη ο περνοε ο ας τ

ο το μαρτρ του γνταν μεγατερο μος άρχε να τον

ετμάε γα την φανθρωπή του δράη αν ο φοβνταν τοναυτηρ α υθρωπ του χαρατήρα μα ο πο πο τον ετ μοαν το περτερο τοu γνταν αυτ ανυπφορο Μου εξομοογήθηε πως άρχε να έφτετα ν' αυτοτονήε Μα αντί αυτ αρφώθηκε την αρά του μα άη έψη μα έψη ποτην αρχή την έβρε απραγματοποίητη ααταγτη μα πουτο τέος το φηνώθηε την αρδά του που εν μποροε πανα την αποπάε. νερευταν να άνε τοτο να βγεί μπροτά' ο τον μο α να πε ' ους πως είχε οτώε. άπουτρία χρνα έηε μ' αυτή τη έψη ονερευταν αuτή την πράξημε δάφορες μορφές Τέος πίτεψε μ' η του την αρδά πως ταν θα ομοογήε δημα το έγημα θα θεραπε α α ηνέψε την ψυχή του γα πάντα Μα ταν έφταε να πτέψε ά




Α Φ Ο Ι Α Α Μ Α Ζ Ο Β 3

ττοιο νισε φρκ. Γιατί ώς να εκτελσει τν αφασή το\; αιξαφνικά γινε εκείνο το εριστατικ στ μονομαχία μο\

Βλοντας εσάς τ' αοφάσισα.Εγώ τον κοιτάζ καλά καλά Μα ώς μρεσε φώναξα σμίγοντας τα χρια μο\ να τσο

ασήμαντο εριστατικ να σας γεννήσει μια τσο μεγάλ αοφασιστικττα;

Η αοφασιστικττά μο\ γεννιταν τρία ολκλρα χρνιαμο\ ααντάει και δική σας ερίτσ στάθκε μονάχα μια αφορ

μή. Βλοντας εσάς κατγρσα τον εα\τ μο\ και σας ζήλεαρφερε με κάοιαν α\στρττα μάλιστα. Μα δεν θα σας ιστΨει κανείς αρατήρσα εγώ εράσανε

δεκατσσερα χρνια.Έχ αοδείξεις μεγάλες. Θα τις αρο\σιάσ.

Έκλαα ττε και τον ασάστκαΈνα ράγμα στε μο\ μονάχα να μνο! μο\ είε (λες κι

α μνα εξαρτινταν τώρα λα) : Η γ\ναίκα μο\ τα αιδιά! Η ruναίκα ίσς και να εθάνει α' τν λύ τς και τα αιδιά αν καιδε θα χάσο\ν το\ς τίτλοuς εuγενείας και τα χτήματα θα μείνο\νγια άντα τα αιδιά ενς κατεργίτ αι ανάμνσ τι ανάμνσθα μείνει στν καρδιά το\ς α μνα;

Εγώ σαίν

αι να το\ς αοχριστώ; Να το\ς αφήσ για άντα; Γιατίθα ρει για άντα για άντα να το\ς χάσ!άθομαι γ και ιθ\ρίζ μσα μο\ μια ροσε\χή. Τλος σ

κώθκα. Ένισα κάοιο φβο . οιν; μο λει και με κοιτάζει. Πγαίνετε το\ λ κι ομολογήστε το . Όλα θα εράσο\ν

μονάχα αλήθεια θα μείνει Τα αιδιά θα καταλάβο\ν ταν θαμεγαλώσο\ν σο τρανή αοφασιικττα \ήρχε στ μεγαλο\χα σας.

Εφ\γε ττε και φαινταν ς ραγματικά είχε άρει ια τναφασ. Μα αρ λα α\τά εξακολο\θούσε να ρχεται στο σίτιμο\ δ\ο βδομάδες σ\νχεια κάθε βράδι λο ετοιμαζταν κι λοδεν τα κατάφερνε τ αοφασίσει




6 Φ N T O Σ O Γ B Σ

Kαταβασάνσ την αρδά μου Μα ερχταν αποφασσμένος έεε με συίνηση

Ξέρω πως θα ερδίσω τον αράδεσο θα τον ερδίσω μςομοοήσω Δεατέσσερα χρνα βρσμουν στην Καση Θέωνα τμωρηθ θα δεχτ τη δυστυχία α θ αρχίσω να ζω Με τοψέμα μπορείς να δαβείς ον τον σμο μα να υρίσες πίσω ενμπορείς Τρα χ μονάχα τον πησίον ου μα ούτε α τα παδάμου δεν τομ ν ααπήσω. Θεέ μου ίσως τα παδά μου να αταάβουν πσο υπφερα α να μη με αταδάσουν Δεν είνα μες στη

δύναμη που βρίσετα ο θες μα μέσα στην αήθεα.Όο θα αταάβουν τον άθο σας του έω αν χτρα θα τον αταάβουν αρτερα ατί υπηρετήσατε την α θεα την αντερ αήθεα χ τη ήνη

Έφευε σάμπ ησυχασμένος μ την άη μέρα ξαναρχταν θυμωμένος χωμς α μούσε ερωνά

Κάθε φορά που μπαίνω στο δωμάτ σας με οτάτε με πε ρέρεα: «Αμα σα να μου έτε «δεν τ' ομοησες; ερμέ νετε μη με αταφρονάτε α τσο Δεν είνα α τσο εύοο σοσας φαίνετα Ίσως να μην το άνω α αθου. Δεν θα πάτε βέ βαα να με αταείετε ττε ε;

Κ μως ε χ μονάχα δεν τον οίταζα με περέρεα μα φοβμουνα να του ρίξω έστω α μα ματά ού με βασάνζαν α

αυτά αρρστησασχεδν α η ψυχή μου ήταν εμάτη δάρα Έ χασα α τον ύπνο μου αμα. ρχομα τρα εξαοουθεί αυτς απ τη υναία μου. Το

ατααβαίνετε τάχα τ θα πε μα σύζυος; Οταν έφευα τα παδά α φναζαν πίσω μου : «το α μπαμπά να υρίσετε ρήορανα δαβάσουμε μαζί τα Παδκά Avαyώσματα Όχ αυτ δεν τοατααβαίνετε εσείς Τ αουνού τα βάσανα δε σε άνουν πο σοφ

Τα μάτα του αστράψανε τα χείη του τρεμούασαν Ξαφνάχτύπησε τη ροθά του στο τραπέζ τσο που τα πράματα που ή ταν εεί πάνω αναπήδησαν. Ήταν τσο ήσυχος άνθρωπος αυτπρτη φορά του συνέβανε

Μα είνα ανάη τάχα; ξεφνσε αυτς Χρεάζετα μπως;Κανένας δεν αταδάστηε ανέναν δεν στείανε στο άτερο ε




Α Δ Λ Φ Ο Α Α Μ Α ΖΟ 23 7

ξαιίας μο ο πηρέης πέθανε γαί αρρώσησε. Για ο χμένο αί μα αοιμωρθηκα. Μα κι οε θα με πσέψον ε θα με πσέ

ψον ι αποείξεις κι αν ος φέρω. Είνα ανάγκη να ο πω Είναανάγκη; Για ο χμένο αίμα είμα έομος να βασανίζομαι σ λημο η ζω μονάχα ε θέω να καασρέψω η γναίκα μο καα παιά μο Θα αν ίκαιο άχα να καασραφον κι αά μαζμο; Μπως άχα κάνομε λάθος; οα είναι η αλθεια; Και θαην κααλάβον άραγε α ην αλθεια οι άνθρωποι θα ην εκιμσον θα ην μσον;

«Θεέ μο ! » σκέφομαι εγώ «Την εκίμηση ων ανθρώπων σλ λογίζεα σε μια έοια σγμ!»

Κα σο πολ ον λπθηκα πο νομίζω πως θα εχμουν ναμορασώ α βάσανά ο μνο και μνο για να ον ξαλαφρώσω. Τοβλέπω πο με κοιάζε μανασμένος Ένιωσα φρίκη γαί καάλαβα χι μονάχα με ο νο μα κα με ην ψχ μο πσο κοσίζε

μια έοα απφαση. Αποφασίσε ην χη μο αναφώνησε και πάλ ας ηγαίνεε κι ομολογσε α ο ψιθρισα εγώΈχασα σχεν η φων μο μα ο ο ψιθρσα σαθερά ρα

ε απ ο ραπέζ ο ΕαΥΥέλιο μα ροσκη μεάφραση κα οειξα ο καά lωννην κεφάλαο Χ εάφιον 24:

« Αμν μν λέγω μν ν μ ό κκκος ο σίο πεσν εςν γν ποθάν ας μνος μένει αν έ ποθάν πoΛUν καρπν φέρ

Α ο εάφιο ο είχα αβάσει λίγο πριν έρθει εκείνος.Το άβασε: ωσά λέει μα χαμογέλασε πικρά Ναι σ αά α ββλία

λέει σερα απ μκρ σωπ είναι κααπληκκ μπορείς να σ νανσεις. Είναι εκολο να α χώνες κάω απ η μη ο αλλονο Μα ποος α γραψε; Ανθρωπος άχα

Το Αγο νεμα α γραψε ο λέω Εκολο είναι να φλαρεί κανείς είπε κα χαμογέλασε μα ώ

ρα σχεν με μίσος.ρα ξανά ο βιβλίο άνοιξα σ άλλο μέρος και ο εξα




238 Φ T O Σ O l E B H

ην εποή πος βαίος κεφάαο Χ, εδάφον 3 Αςδάβαε:

«Τομεν μπεεν ες χεας ο Θεο ο ζνος»Το δάβαε κα πέαξε ο ββίο έμονας γκομος Τομε α ο εδάφο μο έε. εν μποείς να πες πε·

χημένα ο δαέξαε ηκώθηκε οπν έε χαίεε ίως κανα μην ξανάθω πα . . . θα δωθομε ον Παάδεο Ώε είναδεκαέεα χνα πο έχω « μπέε ες χεας ο Θεο ο ζνος» έγονα οπν αά α δεκαέεα χνα Αο

θα παακαέω αά α χέα να μ ' αφήον . Ήμον έομος να ον αγκαάω κα να ον απαώ μα δεν

μηα ο ο πωπ ο ήαν πααμοφωμένο κα ο βέμμα ο βα Βγήκε

«Θεέ μο κέφηκα «πο αβάε ας ο άνθωπος»πεα α γναα μποά α εκονίμαα κ έκαα γ ' α

ν ην Υπαγία Θεοκο η βοηθ κα ην ποάδα Πέαεκάπο μή ώα πο έμενα γοναμνος κα πoχμOνα με δάκα κα ήαν αγά μεάνχα χεδν Τε ξαφνκά ανοίγε ηπα κα ξαναμπαίνε γώ α 'χαα

Πο είχαε πάε οπν ον ωάω Νομίζω έε νομίζω πως κά ξέχαα . . ο μανή μο

φαίνεα κ w δεν ξέχαα ίποα αφήε με να κάω ίγο

Κάθε ε μα καέκα. γώ εκμον θος μποά ο Καθίε μο έε κα ες.Κάθα Μείναμε έ κάπο δο επά με κοίαζε επίμονα κα

ξαφνκά χαμογέαε α ο θμμον πάνα εα ηκώθηκε μ' έφξε ην αγκαά ο κα με φίηε .

Να θμάα μο έε πως ήθα δω πέα κα γα δεηφοά Ακος; Να ο θμάα!

Πώη φοά μο μίηε με ο «> Κ έφγε Αο κέφηκα εγώ κ έγε. κείνο ο βάδ δεν ο 'ξα πως ην άη μέα

είχε α γενέθά ο Τς εεαίες μέες δεν έβγανα απ' ο πίκ έ δεν μποοα απ κανέναν να ο μάθω. Κάθε έοα μέαμαζεοναν πάνα ποοί γνωοί ο πί ο η η ποεία




Α Ε Φ Α Α Μ Α Β

σι Ιyιν� και ρα M�ά γ�ύμα σηκθηκ� κρανας σαχέρια υ ένα χαρί μιαν �πίσημη υκααγγ�λία πρς ις Αρχές

Κι �π�ιή λ�ς ι Αρχές ήαν ε�ί ιάβασ� έγγραφ σ λυςΉαν μια λ�πμ�ρέσαη π�ριγραφή υ �γκλήμας υ Απβάλλω ν �αυ μυ απ ην κινωνία ων ανθρπων σαν έραςπυ �ίμαι. Θ�ς μ� �πισκέφη�» �ίπ� ελ�ιννας Θέλω ναυπσ μαρύρι! » φ�ρ� αμέσως ύσ�ρα κι αράιασ� σ ραπέζι λα ε�ίνα πυ θα υ χρ�ιάζναν για ν απ�ίξ�ι ην �νχήυ και πυ α φύλαγ� εαέσσ�ρα χρνια α χρυσαφικά ης σκ

ωμένης πυ α χ� πάρ�ι θέλνας να σρέ�ι αλλύ ις υπνι�ςένα μ�ναγιν και σαυρ πυ χ� βγάλ�ι απ λαιμ ης σμ�ναγιν ήαν πρραί υ αρραβωνιασικύ ης σημ�ιω μαάρι ης και έλς υ γράμμαα ένα υ αρραβωνιασικύης πυ ης έγραφ� πως θα ρθ�ι γρήγρα και ' άλλ ικης πυ υ απανύσ� χ� μισ�λ�ισ�ι και χ� αφήσ�ι σραπ�ζάκι για να σ�ίλ�ι ην άλλη μέρα Και α υ γράμμααα χ� πάρ�ι � μαζί υ Γιαί; Και γιαί α φύλαγ� ύσερα απεαέσσ�ρα λάκερα χρνια ανί να α καασρέ�ι σαν εκμήριαπυ ήαν Και νά ι έγιν� ε λι απρησαν και φρίξαν� μα κα ν�ίς � θέλησ� να ν πισέ�ι αν κι λι ν άκυσαν μ� μ�γάληπ�ριέργ�ια Μα νμιζαν πως έχυν μπρσά υς έναν άρρωσ άν θρωπ και ύσ�ρα απ μ�ρικές μέρ�ς λι έμ�ιναν σύμφωνι πως

καημένς �ίχ� χάσ�ι α λγικά υ. ι Αρχές και ικασήρι �νμπρύσαν να μη συν συνέχ�ια σην υπθ�ση μα σαμάησαν κιαυί αν και α πράγμαα και α γράμμαα πυ παρυσίασ� γ�ν νύσαν υπνιες μως έφασαν σ συμπέρασμα πως κι αν ακμααυά ανικείμενα ήαν αυθ�νικά και πάλι ε θα μπρύσε να ση ριχθεί κατηγρία μ� βάση μνάχα αυά. Μπρύσε εξάλλυ λα αυάνα υ α εμπιεύηκε η ίια αν ακμα ζύσε σαν γνωσς ηςπυ ήαν Ακυσα πως η αυθενικηά υς πιπιήθηκε αργερα απ ις μαρυρίες πλλν ωσν και συγγενν ης σκωμένης και πως γι αυ εν μπρύσε να υπάρχει καμιά αμφιβλίαΜα εν ήαν γραφ να ξεαθαρισ�ί αυή η υπθεση Ύσερα αππένε μέρες μάθανε λι πως Uσυχς αρρσησε και πως η ζωήυ βρίσκ�αι σε κίνυν Δεν μπρ να κααλάβω απ ι αρ




0 Φ . Ν ΤΟ ΟΓ Ι Ε Η

σησε έγανε πως ήαν κάποια καρδιακή πάθηση μα έγινε ακμαγνωσ πως ο επίσημο ιαρικ συμβούλιο ύσερα απ ' ην επιμονή

ης γυναίκας ου εξέασε η διανοηική ου καάσαση κι έβγαλεο συμπέρασμα πως υπήρχε μια κάποια διαάραξη Εγώ δεν μαρ ύρησα ίποα αν κι λοι με πίεζαν με ερωήσεις μα αν ζήησανα ον επισκεφώ δε μ' αφήνανε για πολύ καιρ και πιο πολύ απλους η γυναίκα ου

Εσείς μου 'λεγε ον κάναε άνω κάω Ήαν και πρώασκυθρωπς μα ον ελευαίο χρνο λοι παραηρούσαν πως ήαν

εξαιρεικά αραγμένος και φεραν παράξενα κι εκείνην ακριβώς ηνεποχή φανήκαε και σεις και ον καασρέψαε Εσείς ου πήραεα μυαλά με α κηρύγμαά σας ένα μήνα ολκληρο δεν έλειπε απ'ο σπίι σας

Κι χι μονχα η γυναίκα ου μα κι λοι οι άλλοι σην πολιείαρίχηκαν απάνω μου και με καηγορούσαν

Εσείς φαίε μου λέγανεΌμως εγώ εξακολουθούσα να σωπαίνω ευυχισμένος μέσα μουνα βλέπω να εκδηλώνεαι η Θεία Χάρη σ αυν ον άνθρωπο που'χε ορθωθεί ενάνια σον ίδιο ον εαυ ου και ον είχε έσι ιμωρήσει Όσο για ην ρέλα ου δεν μπορούσα να ο πισέψω Τέλοςμ' αφήσανε να ον δω ο ζήησε ο ίδιος επίμονα για να μ ' αποχαιρεήσει Μπήκα μέσα και είδα πως χι μονάχα οι μέρες μα και οι

ώρες ου ήαν μερημένες Ήαν αδύναος κίρινος α χέρια ουρέμανε πνιγαν μα ο βλέμμα ου ήαν ρυφερ και χαρωπ Τεέλεσαι! μου είπε Καιρ ώρα θέλω να σε δω ιαί δεν

ερχσουνΔεν ου είπα πως δεν μ' αφήνανε Ο Θες με λυπήθηκε και με φωνάζει κονά ου Ξέρω πως

πεθαίνω μα νιώθω χαρά και γαλήνη για πρώη φορά ύσερα απσα χρνια νιωσα με μιας σην ψυχή ον αράδεισ μου μλιςέκανα αυ που έπρεπε Τώρα πια ολμάω ν' αγαπώ α παιδιά μουκαι να α φιλώ Δεν με πισεύουν κανένας δε με πισεύει ούε ηγυναίκα μου ούε οι δικασές μου Και α παιδιά μου ποέ δε θαμε πισέψουν αυ βλέπω σίγουρα πως ο Θες σπλαχνίσηκεα παιδιά μου Θα πεθάνω και ' νομά μου θα μείνει γι' αυούς




Α Δ Ε Λ Φ Ο Ι Α Ρ Α Μ Α Ο 4

ακηλδωτο. ώρα προασθάνομα το Θ, η καρδά μου να χαρούμνη σαν να βρσκτα στον Παράδσο έκανα το καθήκον μου .

Δν μπορ να μλήσ, πνγτα, μου σφγγ δυνατά το χέρ,μ κοτάζ μ φλογσμένο βλέμμα. Μα δν κουβντάσαμ πολύ,η γυνακα του λο κ έμπαν στο δωμάτο να δ τ γντα Όμωπρφτασ κα μου θύρσ:

Θυμάσα που ξανάρθα ττ τα μάνυχτα; Κα σου πα νατο θuμάσα; Ξέρ γατ χα έρθ; Γα να σ σκοτώσω

γώ ανατρχασα

Βγήκα ττ απ' το σπτ σου κα βρέθηκα στο σκοτάδ ρ γύρζα στοu δρμοu κα πάλυα μ τον αuτ μου Κα ξαφνκάσ μσησα τσο που μου ήταν σχδν ανυπφορο «Αuτ» , σκφτμοuν, « να ο μνο πο μ κρατά σφχτοδμένο, να κρτή μοu,δν μπορώ πα ν' αποφύγω την αuρανή μο τμωρα, γατ αuτλα τα ξέρ . Όχ πω φοβμουν τ θα μ καταδώσ (αuτ ούτ καν το σκέφτηκα , μα πα: «Πώ θα μπορέσω να τον αντκρύσω, αν δν ομολογήσω » Κ αν ακμα βρσκσοuν πέρα απ ννάβοuνά, ζωνταν μω, κα πάλ θα μου ήταν ανυπφορη η σκέηπω ζ κα τα ξέρ λα, κα μ κρν μσησα, λ κα σήσουν η ατα α λα κα σ έφταγ Ξαναγύρσα ττ, θυμμοuνπω χ στο τραπέζ σο ένα γχρδο Κάθσα κα σ παρακάλσα κα σένα να κτσ, κ ένα ολκληρο λπτ σκφτμουν Αν σ

σκτωνα, θα χανμουν κα γω μ' αuτ το φνο, έστω κ αν δν έλ γα τποτα γα το προηγούμνο έγκλημα Μα αuτ δν το σκφτμοuν καθλο κ ούτ ήθλα να το σκέφτομα κνη τη στγμή μσούσα μονάχα κα ήθλα να κδκηθώ γα λα Μα ο Κύρο νκησ το Δάβολο στην καρδά μου Μάθ ωστσο πω ποτέ δ βρέθηκ τσο κοά στο θάνατο

Ύστρα απ μα βδομάδα πέθαν Όλη η πολτα σνδ τοφέρτρ τοu Ο ρέα τη Μητρπολη έβγαλ έναν σuγκνητκ λγο . Κλαγαν γα την τρομρή αρρώστα πο έκο το νήμα τη ζωή του . Μα λη η πολτα άρχσ να μ' χθρύτα μτά την κηδα,τσο που πάαν να μ δέχοντα να αλήθα πω μρκο, στηναρχή λγο κα σγά σγά λο κα πρσστρο, άρχσαν να πστύu πω μο χ π την αλήθα κα μ' πσκέφτονταν πολλέ φο




π Ι

Απ ις Οιλίες κι ις Διδχές ο\ Σάρες Ιωσιάε) Περί υ Ρώσυ μναχ κα ης σημασίας υ

Π αι δάσαλο μοu τι εναι ο αλόγερ Οι μορφωμένοι άνθρωποι ΤΟι αιρο μα προφέροuν τούτη τη λέξηοροδεuτιά αι εναι πολλο Οι τη λένε αι σαν βρισιά α

όμα. Κι όσο περνάει ο αιρό το αι χειροτερεει η ατάσταση.Εναι αλήθεια αλλομονο εναι αλήθεια πω ι ανάμεσα στοu αλόγεροu uπάρχοuν πολλο ονηρο δούλοι τη σαρό φιλήδονοι αναιδε αλήτε. Αuτού παρνοuν σαν επιχερημα οι μορφωμένοιοσμιο

Εσε μα λένε εστε οηρά αι άχρηστα μέλη τη οινω να ζετε με τον ξένο μόχθο εσατε όλοι σα αδιάντροποι ζητιάνοι Όμω πόσοι εναι οι ταπεινο αι ο ι πράοι ΠΟι θέλοuν ν απομο

νωθον αι να προεuχηθον φλογερά στην ησuχα τou; Αuτο τοuθuμονται πολύ λγο τοu αποσιωπούν μάλιστα αι θ' απορούσανπολύ αν τοu έλεγα πω αuτο οι πράοι ΠΟι λαχτάρησαν ν απομονωθούν για να πεuχηθούν σω να σσοuν για μια αόμα φορά

τη ρούσιη γη ιατ στ' αλήθεια αuτο εναι έτοιμοι άθε στιγμήγια το πλήρωμα ΤΟι χρόνοu Φuλάνε προσωρινά στην απομόνωσήτοu με εuσέβεια την αναλλοωτη ειόνα ΤΟι Χριτού σ' όλη τηναγνότητα τη θή αλήθεια Tou όπω τοu την παράδωσαν οΠατέρε τη Ελησα οι Απόστολοι αι οι Μάρτuρε ι όταν θαχρειαστε θα την uψσοuν στον όσμο ΠΟ η πστη Ο έχει λον




44 Φ Γ E B

σεί . Αυ εία μα μεάη δέα ούο ο άσρο θα άμε απ η ααοή

Αυά σκέφομα α ο καερο Μήπως εία ευδές Μή πως εία υπεροπκ Κοάξε ους κοσμκούς ο αυ ο κ σμο που υώεα ααζοκά πάω απ ο α ου Θεού Δδασρέβωσα άχα η μορφή ου Θεού κα η αήθεα ου χου η επσμη ους. Μα η επσήμη μπορεί α εξεάσε μοάχαεκεία που ίοα αηπά με ς ασθήσες υχκς κσμοςδηαδή ο αώερο μσ ης αθρώπης ύπαρξης έχε έεα εξο

σρακσεί αποδώχηκε με αααμούς θράμβου ακμα κα μεμίσος κσμος δακήρυξε η εευθερία ο εευαίο καρ δαίερα κα έε οπ με ούη η εευθερία ους καβάμοάχα κα αυοκοία! αί ο κοσμκοί έε

χες αάκες κα πρέπε α ς καοποήσες αί έχςα ίδα δκαώμαα που έχου κα ο πο εξέχοες κα ο πο πούσο Μη φοβάσα α ς καοποείς απεαίας πρέπε α ποαπασάσες ς αάκες σου

Αυ εία ο σημερ δμα ου κσμου Νομίζου πως αυθα πε εευθερία Μα προκύπε απ' αυ ο δκαίωμα ης αύξησης ω αακώ ους πούσους η απομωση κα η πευμακαυοκοία σους φωχούς ο φθος κ ο φο αί δκαώμααβέβαα ους δώσαε μα δε ους δείξαε ακμα ο ρπο α καο

ποήσου ς αάκες ους έε πως ο κσμος συεώεα ο καπο πού συχωεύεα σε μα αδεφηα αί συομεύοαο αποσάσες κα ο σκέες μεαφέροα με ο αέρα Αοίμοο Μη πσεύεε σε μα έοα συέωση ω αθρώπω χοας η αίηη πως εευθερία εία η αύξηση κα η ρήορκαοποίηση ω αακώ δασρεβώου η φύση ους αί αποχού ποές άσκοπες κ αηες επθυμίες κα συήθεες Ζούεα α ζηεύου ο έας ο άο α ς σωμακές αποαύσεςκα ς επδείξες. Θεωρού α εύμαα αμάξα ους βαθμούςους δούουςυπηρέες σο απαραίηα που εία έομο α θυ σάσου ' αυά η ζωή ους η μή ους κα η αάπη προο πησίο ους Κ α δε μπορού α κορέσου αυές ς επθυμίες ους αυοκοού. Όσο δε εία πού πούσο κάου




Δ Ε Ο Ι Ζ Ο Β 24

δα Ο ωχο εχνούν ο ανκανοποηο κα η ζήλα ους με οκασ Μα σύνομα αν α κασ θα μεθύσουν με αμα. κε ουςοδηούν α σας ωάω λοπν: να ελεύθεος ένας έοος άν θωπος Γνώσα έναν αωνσή ης δέας» που μου δηαν οδος πως αν ου σέησαν ση υλακή ον καπν, σο ον βασάνσε ούη η σέηση που λο έλλεψε να πάε κα να ποδώσε ην δέα» ου, μνο κα μνο α λο καπν. ένας έοος άνθω πος να σου λέε:

ωνζομα α ην ανθωπηα

Μα πού μποε να άσε ένας άνθωπος σαν κ αυν; α α ενα κανς; Γα μα σύνομη ποσπάθεα σως, μα α πολύ κα δε θ' ανέε. α δεν ενα καθλου παάενο που, αν να καακήσουν ην ελευθεα, πέσανε σ σκλαβά κ αν να ευπηεήσουνην αδεκή αάπη κα η συνένωση ων ανθώπων, πέσανε απενανας σην ανθένωση κα σην απομνωση, πως μου λεε σα

νάα μου ο μυσηώδης επσκέπης κα δάσκαλς μου Γ αυκα σβήνε λο κα πεσσεο σον κσμο η δέα α ην ευπηέηση ης ανθωπηας, α ην αδελοσύνη κα ην ακεαηαων ανθώπων Όποος ακούε αυή ην δέα, ην κοοδεύε , α πώς μποε ο νθωπος να απανηθε ς συνήθεές ου , πού θααβήε αυς ο σκλάβος που χε σο συνηθσε να κανοποε ςαναθμηες ανάκες ου , που αυς μονάχος ου ς έχε εεύε;υς έχε απομονωθε κα δεν ον νοάζε καθλου α ο σύνολο α κααέανε; Μάζεψαν πεσσεα πλούη, μα η χαά ουςλσεψε

Ο μονασκς δμος ενα ενελώς δαοεκς οοδεύουνην υποαή, νησεα κα ην ποσευχή κ μως αυς ενα ομοναδκς δμος α να πεύχε κανες ην παμακή, ην αληθνή ελευθεα εζώνω απ μσα μου ς πεές κ άχησες α νάκες, δαμάζω ον εωσμ κα ην πεηάνεα μου με ην υπακοήκα άνω έσ, με η βοήθεα ου Θεού, σην ελευθεα ου πνεύ μαος κα μαζ σην πνευμακή χαά Ποος απ' αυούς λοπν ε

να ο πο κανς να κηύε μα μεάλη δέα κα να ην υπηεήσεΟ απομονωμένος πλούσος ή ο απελεuθεpωμνoς απ ην υαννα




246 Φ Τ Ο Σ Τ Ο Γ Ε Σ Κ

ων πραγμάων κα ων συνηθεών; αακρίνουν ον καλγερο γαην απομνωσή ου

Απομονώνεσα μσα σο μονασήρ γα να σώσε ην ψυχήσου κα ξεχνά πω πρπε να υπηρεήσε σαν αδερφ ην ανθρωπηα

Μα α δομε οο δείχνε περ σσερη αδερφκή αγάπη αί δεν είμασε εμεί ο απομονωμνο μα εκείνο μονάχα που δενο βλπουν Απ μα απ' α μονασήρα βγαίνανε απ' α παλάακμα χρνα ο λακοί ηγε. Γαί να μην υπάρξουν κα ώρα

οο ο ίδο απενοί κα πράο νησευ κα σωπη θα ξεσηκωθον κα θα εργασθον γα η μεγάλη υπθεση Απ' ο λα θαρθε η σωηρία η Ρωσία α ο ροσκο μονασήρ ήαν πάναμαζί με ο λα Αν ο λα βρίσκεα σ' απομνωση θα πε πωκα με είμασε απομονωμνο Ο λα πσεε με ο δκ μα ρπο Ένα άθεο ηγη δε θα κααφρε να κάνε ίποα ση Ρω

σία σω κ αν χε ελκρνή καρδά κα σπουδαίο μυαλ Αυ ναο θυμάσε. Ο λα θ' ανμεωπίσε ον αθεσή κα θα ον νκήσεκα θα γίνε η εναία ορθδοξη Ρωσία Φρονίζεε λοπν ο λακα δαφυλάξε αμλυνη ην καρδά ου Μορφώσε ον εν σωπήΑυ θα να ο μονασκ σα άθλο Γαί αυ ο λα είνα θεοφρο

στ) Ολίγα περί κυρίων και δούλωνκαι περί του αν οι δούλοι δύνανται να Kαταστcoσιν

οι μεν δια τους δε αδελφο εν πνεύμ α τι

Θε μου! ο λα είνα αμαρωλ. οο λε χ Η δαφθοράμεγαλώνε μρα με η μρα κα προρχεα εκ ων άνω Η απομ νωση εμφανίζεα κα μσα σο λα ο κουλάκο κα ο οκογλφοπληθανουν Ο μπορο πασχίζε λο κα περσσερο ν' αποχήσεμ προσπαθεί να δείξε πω είνα μορφωμνο χωρί να ' χε καμά μρφωση κα γα να ο κααφρε αυ περφρονεί παλσυνήθεε απαρνα κα ην πίση ων παρων ου ακμα άεκα κάνε επσκψε σου πρίγκηπε μω αυ δεν είνα παράναμζίκο που 'χε δαφθαρεί . Ο λα σάπσε απ' ο μεθσ κα




48 Ο Ο Γ

ελεθερο φέρεα σαν ελεθερος, χωρίς μως να προσβάλλε κανέναν Δεν είνα οε κκηκς οε φθονερς

ίσα φημσμένος, είσα πλοσος, είσα έξuπνος, έχες αλένο χαλά O, ας σ εuλογεί ο Θες ε μώ, μα ξέρω πως καγω άνθρωποίμα . Κα μονάχα ο γεγονς σε μώ χωρίς φθνο, αποείχνε ν αξορέπεά μοu

Αλήθεα σας λέω, αν εν ο λένε αu (γαί εν ξέροuν ακμανα ο ποuν) , ως έσ σμπερφέροντα ο εία κα ο οκίμασαο ίος Κα (οσεεε άχα; ) σο πο φωχς κα απενς εί

να ο Ρώσος, ?ο πσσερη απ αuή ην αξπρεπη αλήθεα έχε μέσα ο, αί ο κουλάκο κα ο oκoγΛφo έχουν κλαςαφθαρεί ο περσσερο κα σ αυ φαίμε εμείς πο ολγωρήσαμε κα εν ο προσέξαμε Μα ο Θες θα σώσε οuς ανθρώπους ογαί η Ρωσία είνα μεγάλη με ην απενοφροσνη Ονερεομανα ω κα σχεν βπω πα ο μέλλον μας: γαί θα γίνε έσακμα κ ο ο εφθαρμένος πλοσς μας θα νραπεί έλος γα απλοη ου μροσά σο φωχ κα ε ο φωχς, βλέπονας αυή ην απενοφροσν οu, θα ον κααλάβε κα θα uποχωρήσεμπροσά ου κα θ απανήσε με χαρά κα ρuφερηα σην ευγενκή ου νροπή Να σε βέβαο πως αu θα σuμβεί σο έλοςγα κε ραβάμε Η σηα βρίσκεα μονάχα σην πνεuμακή αξοπρέπεα ου ανθρώποu Κ αυ θα ο κααλάβοuν μονάχα εώ

σε μας Όαν λο θα γίνουν αέρφα, θα θεμελωθεί κα η αερφονη, κα πρν απ η αρφοσνη ποέ ε θα μπορέσοuν να μοράcou αγαθά οu μείς φυλάμε ην εκνα ου Χρσο, πο θαλάμψε σαν ολμο αμάν σ λο ον κσμο έννοο,γέννοο

αέρες κα άσλο, μα φορά μο συνέβη κά πoΛ σuγκνηκ ς οοπρίεςου σuνάνησα μα φορά σην πολεία Κ ηνπαλά μο ορννάνσα, ον Αθανάση ίχαν περάσε οχώ χρνααπ ε πο χωρίσαμε Με είε υχαία σην αγορά, με γνώρσε,έρεξε ονά μο κα, Θεέ μοu, πσο χάρηκε

αερολ μου, αφνη μου, εσείς είσαε άχα Μπας καμε γελον α μάα οu

Με πήγ σπί οu ίχε ελεώσε πα η θηεία οu, είχε παDigitized by 10uk1s, June 2009



Δ Λ Ο Ι Ζ ΟΒ 49

νρuί, ίχ α δuο μρά παδάα Ζούσ άνονας μρμπ ρο, ίχ έναν πάο σην αορά. Το δμά ο ήαν φχ

μα αλοσuuρσμένο, χαρπ Μ έβαλ να άσ, άναψ ο σα μοβάρ, έσλ να φνάξοuν ην uναία tOu, λς ο ρχομς μοήαν μα ορή ' αuν φρ ονά μο α παδά:

Εuλοήσ α, παρούλη ξίζ άχα να α uλοήσ; ο απανά ώ Εώ ίμα

ένας απλς α απνς αλρο θα πρoσuχηθώ αuά σοΘ σο α σένα, θανάση Παύλοβς, άθ μέρα παρααλώ

ο Θ, απ αμα, αί ήσοuν η αία να ίνοuν σα ίνανΚα ο ο ξήησα πς μπορούσα. uς μ οά α δνμπορί να ο φανασί πς ώ, ο αφένης ο ο αξμας, ά θομα ώρα έσ μπροσά ο μ έοο ρούχο έλαψ μάλσα

Γαί λας λοπν, αξέχασέ μο άνθρπ; ο λέ ώ.Καλύρα άσ ην ψuχή σο να χαρί α μένα, αλέ μοu , αί οδρμος μο ίνα μάος χαρά α φς.

Δ μλούσ πολύ, μονάχα ανασέναζ α οuνούσ σuνημένος ο φάλ ou

Κα πού ίνα α πλούη σας μ ράTou απανά: Τα δσα σο μονασήρ Εί έχοuμ ονβο .Μά ο σά άρχσα να οuς αποχαρώ α ξαφνά μο δ

σ μσ ρούβλ δρά α ο μονασήρ, άλλο μσ μο ο βαλβ ,ασα σο χρ u ίνα α σας, μο λέ . Τώρα πο προδύ ίσς

να σας χρασί, παρούλη.Πήρα ο μσ ο ρούβλ, uπολίθηα σ' αuν α ση uναία

ο έφuα χαρούμνος. ο δμο σφμοuν: Τώρα α ο δuομας, αuς σο σπί ο α σο δρμο, ανασνάζοuμ, μα χα μολάμ χαρούμνα α η αρδά μας ίνα ύθuμη, οuνάμ οφάλ αθώς θuμμασ πς θέλησ ο Θς α σuνανηθήαμπ ποέ πα δν ον ξανάδα Ήμοuν αφένης ο αuςδούλος μοu, μα ώρα, αν φληθήαμ μ αάπη α μ πνuμαή αάνuξη, σuνλέσθη ανάμσά μας η μάλη ανθρώπνη αδρφοσύνη έφηα πολύ πάν σ' αu α ώρα σuλλοίζομα




250 Φ " Ν Ο Ο Γ Ε Β

ιαί να ναι ασλληπ ι αuή η μεγάλη ι απλψuχησuνένωση θα πραγμαπιηθεί σν αιρ ης ανάμεσα σ λuς uςανθρπuς ης Ρωσίας μας; ισεω πως θα γίνει αu αι δε θαργήσει

ια uς δλuς θα πρσθέσω αι α παραάω Όαν ήμuννές θμωνα πλλές φρές με uς uπηρέες

Η μαγείρισσα σέρβιρε πoΛU ζεσ φα η ρνινάνσα δεναθάρισε αλά α ρUχα

Μα με φισε ε ξαφνιά η σέψη u αγαπη μu αδερ

φ πu ην άuσα απ ν ίδι αν αμα ήμuν παιδί Τ αξίζω άχα να με uπηρεεί ένας άλλς αι γω να ν αμεαχερίζμαι γιαί είναι φωχς ι αμρφως;

Κι απρησα ε πσ αργά μας έρχναι σ ou μεριά πράγμαα πu είναι σ απλά αι αθαρά. Οι λαί είναι ανα ναζήσuν χωρίς uπηρέη μα εσ άνε να γίνει uπηρέης cou πι ε λεθερς πνεuμαιά απ ι θα αν αν δεν ήαν uπηρέης. Καιγιαί να μην μπρέσω να γίνω uπηρέης u uπηρέη μu με ρπμάλισα πu να βλέπει ι αuς χωρίς μως αμιά περηφάνειααπ μέρuς μu αι χωρίς αμιά δuσπισία απ μέρuς u; ιαίνα μη γίνει uπηρέης μu άι σαν σuγγενής μu σ πu ναν πάρω ι αuν μέσα σην ιγένειά μu ι αu να μu δσειχαρά Αμα αι ρα μπρεί να γίνει άι έι αι θα χρησι

μεσει για βάση ς μελλνιής uπέρχης σuνένωσης ων ανθρ πων αν δε θα ζηάει πια άνθρωπς να βρει uπηρέες ή ναμεαβάλει σε δύλuς uς μίuς u πως γίνεαι ρα μα απενανίας θα θελήσει να γίνει ίδις uπηρέης λων πως λέε ι αι ΕυαΥΥλο. Και είναι δuναν να ναι νειρ να πισεύuμεπως άνθρωπς σ έλς θα βρεί η χαρά απλεισιά σε έργαεuσπλαχνίας αι διδαχής ι χι πως σις μέρες μας μέσα σις σλ

ρές απλαύσεις ης απλησίας ης αλασίας ης αλαζνείας ηςαuχησιλγίας αι u φθνερ θριάμβu u ενς πάνω σν άλλν Είμαι βέβαις πως αu δεν είναι νειρ μα θα γίνει γρήγρα Μας ειρωνεύναι αι μας ρωάνε

ε θα ρθει λιπν αuή η επχή; Και θα ρθει άχα πέ;Η γνμη μu είναι πως με η βήθεια u Χρισύ θα επιελέ




Ε Φ Ο Ρ Μ Ζ ΟΒ 1

σοuμ αuτ το μάλο έρο. Μπως λς δές φάνηκαν στον κ σμο, στην στορα της ανθρωπτητας, ΠΟ μλς πρν απ δέκα χρ

να οτ να τς φανταστ δν μποροσ κανς κα ΠΟ παρουσάζοντανξαφνκά ταν ρταν η μuστκ τοuς ώρα κα δαδδονταν σ λητη η; τσ θα σuμβ κα στον τπο μας ο λας μας θα φωτσολάκρο τον κσμο κα λο θα ποuν

« Ο λθος, τν πον πέρρψ ο οκοδμο, κατέστη κροωναος λθος το οκοδομματος»

α μποροσαμ να ρωτσοuμ κνοuς ΠΟ μας χλυάζοuν

έτ πως μς ονροπολομ Μα σς πτ θα χτστ τοοκοδμημά σας κα πτ θα ορανωθτ δκαα μονάχα μ το λοκ σας, δχως το Χρστ

Γατ τοτο, αν κα ββαώνοuν πως παλοuν α τη σuνένωση , στην πραματκτητα αuτ το πστοuν μονάχα ο πο αφλςαπ αuτος, τσο ΠΟ να ν απορ κανς μ την αφέλά τουςΜα την αλθα, αuτο έχοuν πρσστρο ονροπλα φαντασα απ μας κέφτοντα να τα κανονσοuν λα δκαα μα, απορρπτοντας το Χρστ, στο τέλος θα πλημμuρσουν τον κσμο μ αμα Γαττο αμα ζητά αμα Μάχαραν έδωσς, μάχαραν θα λάβς. Κααν δν uπρχ η uπσχση ΤΟ Χρστο, θα ξολοθρονταν μταξτοuς ώς τους τλuταοuς u ανθρώποuς π της ης Μα κ αuτοο τλuταο δ θα κατάφρναν να κρατσοuν την πρηφάνα τους

κ ο τλuταος θα σκτων τον προτλuταο κα στρα κα τον αuτ τοu . Κα θα νταν αuτ αν δν χ uποσχθ ο Χρστς πωςθ απφuχθ κάτ τέτοο α χάρη των πράων κα των ταπνών Αρχσα ττ, μ τη στολ ΤΟ αξωματκο ακμα, μτά την μονο μαχα μοu , να μλάω α τοuς uπηρέτς κα θuμάμα πς λο αποροσαν μαζ μοu

Τ θέλτ λοπν; μο λέαν . α βάλοuμ τον uπηρέτη νακάτσ στο ντβάν κα να ΤΟ σρβροuμ τσά

Κα ττ ώ τοuς απαντοσα Γατ χ κ αuτ στω κ αν θα ντα αραά κα πο

Όλο ττ λάσαν Η ρώτησ τοuς ταν λαφρμuαλη κα ηαπάντησ μο χ κα πολ ξκάθαρη, μα νομζω πως έκρuβ μέσατης κάποα αλθα




252 Φ Τ Ο Τ Ο Β Κ Η

ς Περ προσευχή αάπς

και επαφή με' άλλων κόσμων

έ μην ξχνά ην προσυχή σου σ κάθ σου προσυχή αν ίναιιλικρινή θα προβάλλι ένα καινοργιο αίσθημα και μέσα σ αυμια καινοργια σκέψη που άλλο ην αγνοοσ και που θα σουδσι καινοργιο θάρρο. Και θα κααλάβι πω η προσυχή ίναιδιαπαιδαγγηση

α θυμάσαι και οο ακμα Κάθ μέρα και κάθ φορά που θαμπορί να παναλαμβάνι μέσα σου«Κρι λέησο σου νφανσθησαν σήμρον νπιν Σου » Γιαί ην κάθ ρα και ην κάθ σιγμή χιλιάδ άνθρωποι

λινουν η ζωή ου σ αυή και οι ψυχέ ου παρουσιάζοναι νπιον ου Θο Και ίναι πολλοί αυοί που έφυγαν απ ηγη έρημοι δίχω να

ο ξέρι κανί μ σ

η θλίψη και σ

ον πνο

μ η σκέψη πω κανένα δ θα βρθί να ου λυπηθί και πω κανένα δ θα ξέρι αν ζήσαν ή χι. Και νά που η προσυχή σου υπέραναπασ ου απ ην άλλη άκρη ου κσμου θα φάσι σο Θ έσω κι αν σου ήαν ολλα άγνωσοι

Πσο θα χαρί η ψυχή ου που σάθηκ ρομαγμένη μπροσάσον Κριο αν θα νισι κίνη η σιγμή πω υπάρχι ένα άν

θρωπο που προσύχαι γι αυού πω έμιν ση γη μια ανθρ πινη παρξη που ου αγαπάι Μα κι ο Θ θα ου υσπλαχνισίπρισσρο γιαί αφού σ ου λυπήθηκ πσο μάλλον ο Θπου η υσπλαχνία και η αάπη ου ίναι ασίρυη Και θα ουσυγχωρέσι για χάρη σου.

Αδρφοί μου μη σα ροάζουν οι αμαρί ων ανθρπω αγαπά ον άνθρωπο ακμα και μ σην αμαρία ου γιαί αυήη αγάπη ίναι ο ομοίωμα η αγάπη ου Θού κι απολί ηνανρη γάπη πί η γη Αγαπά η δημιουργία ου Θο καισην οληά η μα και σο κάθ η κομμαάκι Αγαπά ο κάθφυλλαράκι ην κάθ αχίδα ου Θο Αγαπά α ζα αγαπάα φυά αγαπά ο κάθ ι αν θα αγαπήσι ο κάθ ι θανακαλύψι μέσα σ αυά α πράγμαα ο μυσικ ου Θού Και




Δ Λ Φ Ο Ρ Μ Ο Β 23

μα κα θα ο ανακαλ θα ο καανο λο κα πο πoU μην κάθ μέρα που θα πρνά . Κα σο έλο θ αγαπήσ λο ονκσμο μ μα ακέραα παγκσμα αγάπη. Ν αγαπά α ζώα ΟΘ ου έδωσ λγη νοημοσνη κ ασυννέφαση χαρά. Μην ηνκαασρέφ λοπν μην α βασανζ μην αφαρ χαρά ουμην πά νάνα ση σκέη ου Θο Ανθρωπ μην παρσαανκρυ σα ζώα αυά να αναμάρηα μα σ μ λο σου ο μ γαλο ρυπαν η γη μ ην μφάνσή σου κα αφήν πσω σουα σαπρά σου χνη . Αλλομονο χδν ο καθένα μα αυ κάν

Ν αγαπά δαρα α παδάκα γα κ αυά να αναμάρηασαν ου αγγέλου κα ζον γα να μα δνουν χαρά γα να ξα γνζουν καρδέ μα κα να σαν μα υπδξη γα μα Αλλομονο σ ποον προσβάλ ένα παδ. Εμένα μ έμαθ ν αγαπάωα παδά ο πάρ Ανθμο: αυ πράο κα σωπηλ σ οδοπορ μα αγραζ μ πνάρ που μα λοσαν κουλουρά κα κα καραμέλ κα α μοραζ σα παδά Δν μποροσ ναπράσ απ μπροσά ου δχω να συγκνηθ η υχή ου έοοάνθρωπο να

Καμά φορά σω να μην ξέρ ν αποφασσ δαρα ανβλέπ α κρμαα ων ανθρώπων κ αναρωέσα

« Να ου πβληθώ μ η βα ή μ ην απνή αγάπη » ζαν α ν αποφασ

«Θα πβληθώ μ ην απνή αγάπη»Αν αποφασσ αυ μα γα πάνα θα μπορέσ να υποά ξ λο ον κσμο. Η απνοσνη η γμάη αγάπη να φοβρήUναμη δυναρη απ κάθ άλλη. Τποα παρμοο μ αυή δνυπάρχ. Κάθ μέρα κάθ ώρα κάθ σγμή να προσέχ ον αυ σου κα να φρονζ να να κσμα η μορφή σου. Γα μπορνα πράσ μπρά απ να παδάκ να πράσ οργσμένο βρ ζονα μ ην υχή γμάη θυμ σω ν μην προσέξ καθλουο παδάκ μα κνο θα σ δ κα ο πρσωπ σου ο ασχημσμένο κα ο ασβέ μπορ να χαραχ σην ανυπράσπση καρδο λα ου Χωρ να ο ξέρ μπορ να ου ρξ έναν κακ σπρσην υχή ου που σω κα να βλασήσ κ λα αυά γα δνφυλάχηκ μπροσά σο παδ κα γα δν καλλέργησ μέσα ou




5 Φ Ν Ο Ο Ι Β Κ Η

την ροεχτική και δρατήρια αγάη . Αδέρφια μου, η αγάη εναιένα οφ δάκαλο, μα ρέει να ξέρει κανε να την αοχτήει,

γιατ αοχτιέται κολα, αγοράζεται ακριά, με oΛUχρoνη δου ·λειά, γιατ δεν έχει αξα ν' αγαήει για μια τιγμή μα ν' αγαάάντα Τυχαα μορε κι ο καθένα ν' αγαήει, ακμα κι ο μοχθηρ Ο αδερφ μου ζητοε υγχώρεη α' τα ουλάκια αυτφανεται κάω ακατανητο, εναι μω ωτ γιατ λα μοιάζουνμε τον ωκεαν, λα ρέουν κι αγγζουν το ένα το άλλο αν αγγξει' ένα μέρο η δνηη θα μεταδοθε την άλλη άκρη του κμου .

Α εναι τρέλα το να ζητά υγνώμη α' τα μικρά ουλιά, μωη ζωή των ουλιών και των αιδιών και των ζώων θα 'ταν ιο ανά·λαφρη κοντά ου αν ε ήουν ιο κμιο α' ,τι εαι τώρα, έτω και το δα ιο ανάλαφρη, μα θα 'ταν ωτο . Όλα εναι αντον ωκεαν, α λέω Ττε θα ροευχουν και τα ουλάκια, αανιζμενο α μιαν ακέρια αγάη αν ε έκταη και θα αρακα

λοε να ου uγχωρέoυν κι υτά τι αμαρτε ου Να την εκτιμάαυτή την έκταη, ο κι αν φανεται ακατανητη του ανθρώουΦλοι μου , να αρακαλάτε το Θε να α δνει την ευθυμα. α

'τε εθυμοι αν τα αιδιά αν τα ετεινά τ' ουρανο Και μη αανηυχον τα κρματα των ανθρώων, μη φοάτε ω θα ματαιώουν το έργο α και δε θα τ' αφήουν να ραγματοοιηθε. Μη λέτε

«Το κρμα εναι ιχυρ, εναι ιχυρή η αέεια, εναι ιχυρ το

κακ εριάλλον και μει ε ματε μονάχοι κι αναμοι , θα μα νξει το κακ εριάλλον και δε θ ' αφήει να ραγματοοιηθε το θεάρετο έργο»

Αοδιώχνετε, αιδιά μου, αυτή την ααιιοδοξα!Μια ωτηρα υάρχει για ένα άρε ΤΟ εαυτ ου και κάνε

τον υεθυνο για τα κρματα των ανθρώων. Φλε μου , αυτ καιτ' αλήθεια έτι εναι. ιατ μλι θεωρήει ειλικρινά τον εαυτου υλογο για όλα και για λου, θα δει, την δια εκενη τιγμή,ω ακριώ έτι εναι και ω ε α α φτα για λου και γιαλα Μα αν θα ρχνει τη δική ου οκνηρα και τη δική ου αδυνα μα του άλλου, θα καταντήει το τέλο να λημμυρει αατανική ερηφάνεια και θα μεμφθε το Θε Όο για τη ατανι κή ερηφάνεια, κέφτομαι τοτο : Μα εναι κολο να την κατα




Δ Λ Ο Μ Ζ Ο Β 2 5 5

λάβοuμε εδώ η γη, γ ι ' αu ιόλα εολα μορομε να λαθέ ψοuμε αι να ην αοήοuμε, νομονα μάλια ω άνοuμεάι ωραο αι μεγάλο Μα αι ολλά α' α ιο δuναά αιθήμαα αι ολλά ράγμαα α' ην δια μα η φη δεν μορομεαμα να α ααλάβοuμε εδώ η γη. Όμω αu α μη ε αραέρνει αι μη νομει ω μορε να διαιολογηθε, για ο αιώ νιο ριή θα ε ρωήει για ενα ο μοροε να ααλάβειαι ι για ενα ο δεν μοροε. ια ε ια λα θα α 'ειμάθει ωά αι δεν θα φέρνει ανιρρήει . η γ εραάμε αν

να Ψαοuλεοuμε γρω μα ι αν δεν εαμε μροά μα ην ο ΛUιμη μορφή ο Χριο, θα άναμε ενελώ ον δρμο μα, ω ον έαε η ανθρωηα ριν α' ον ααλuμ ε οηη γη uάροuν ολλά ο μα εναι ρuμμένα, μα ' ανάλλαγμαμα έει αριε η μuιή εώερη αθηη ο ωνανο μα ν δεμο μ' έναν άλλο μο, μ' έναν μο οuράνιο ι ανώερο Μααι οι ρε ων έψεων αι ων αιθημάων μα δε βροναιεδώ αρά ε μοu άλλοu. Νά για λένε οι φιλοφοι ω δενμορομε να ααλάβοuμε ην οuα ων ραγμάων ο βρι μαε ε οη γη. Ο Θε ήρε οu ροu α άλλοu μοu ι έειρε ε οη η γη αι αλλιέργηε ον ήο Tu αναθηε ο άθε ι ο μοροε ν' αναuθε, μα ει μονά α α' ην εαφή ο με άοιον άλλο μuηριώδη μο. Αν εξα

θενήει ή εξαφανιε μέα ο αu ο αθημα, ε εθανει ιο ρο ο 'ει βλαήει μέα u. Τε θ' αδιαφορήει γιαη ωή αι θα η μιήει. Έι νομω

η) Δνατα να κρίνε το ομοο το;

Περί τη μχρι τλο πίστεω

Να θuμάαι ροάνων ω δεν μορε να γνει ανεν ριήια δεν μορε να uάρξει η γ διαή για έναν αοργο,ριν νιώει αu ο διαή ω ι ο διο εναι ο διο αοργοαν ι αuν ο 'ει μροά ο αι ω ω ω αu να 'ναιο ιο ένοο α λοu. Όαν θα φάει να ο αραδεε αuε θα μορε να γνει αι διαή. Όο ι αν οο φανεα




2 Φ Τ Ο Τ Ο Γ Ε

παράλογο απ πρώτη άποψη, είνα αληθν. Γατί αν εγώ ήουναναάρτητος, ίσως να ην υπήρχε ο εγκληατίας που πρΙπε τώρα

να δκάσωΑν πορείς να πάρες απάνω σου το Ιγκληα του κατηγορούενου που θα δκάσε η καρδά σου, ττε να το πάρες χωρίς χρονοτβή κα να υποφΙρες γ αυτν, κα εκείνον να τον αφήσες να φύγεχωρίς καάν επίπληξη Ακα κ αν ο ίδος ο ος σε ρσε δκαστή του, προσπάθησε κα ττε να δκάσες σο σου είνα δυνατν ετο ίδο πνεύα, γατί ο κατηγορούενος θα φύγε κα θα καταδκά

σε πολύ χερτερα τον εαυτ του απ , τ θα πορούσε να κάνε τοδκ σου δκαστήρο Αν είνε αναίσθητος στη χάρη που του κανεςίσως κα να σε περγελάσε ην παρασύρεσα ούτε απ αυτθα πε πως δεν ήρθε ακα η ώρα του, α θα ρθε στον καρ της αν δεν Ιρθε, το ίδο κάνε: θα βρεθεί κάποος άλλος στη θΙσητου να καταλάβε κα να αρτυρήσε, να καταδκάσε κα να κατηγορήσε νος του τον εαυτ του κα θα εκπληρωθεί η αλήθεα. Αυτ να το πστεύες, να το πστεύες χωρίς αφβολίες γατί σ αυτστηρίζετα λη η ελπίδα κα η πίστη των αγίων.

α κάνες ακούραστα το καλ Αν θυηθείς τη νύχτα, ταν πΙφτες να κοηθείς, πως « δεν Ικανα εκείνο που πρεπε» , ττε να σηκωθείς αΙσως κα να το κάνες. Αν γύρω σου ο άνθρωπο είνα κακοίκ αναίσθητο κα δε θελήσουν να σ ακούσουν , ττε να πΙσες προ

στά τους στα γνατα κα να τους ζητήσες συγνώη, γτί, α τηναλήθεα, φτας κα συ που δε θΙλουν να σ ακούσουν . αν εξαγρωθούν τσο πολύ που να σου είνα αδύνατο να τους λήσες, ττε νατους βοηθάς σωηλά κα ταπενά, χωρίς να χάνες ποτΙ σου τηνελπίδα αν σε παρατήσουν λο κα σε δώξουν ε τη βία, ττε,ταν θα είνες νος, πΙσε στο χώα κα φίλησΙ το, βρΙξε το ετα δάκρά σου, κα η γη θα δώσε καρπούς, Ιστω κ αν δε σε δεκα δε σ ακούσε κανΙνας στην απονωσή σου α πστεύες ώςτο τλος, Ιστω κ αν λο ο άνθρωπο της γης χάνανε την πίστητους κ Ιενες ονάχα εσύ πστς Πρσφερε τη θυσία σου κα ττεκα ύνησε το Θε εσύ, ο νος που Ιενες

αν συναντήσες άλλον Ιναν σαν κα σΙνα, να αΙσως αΙσωςΙνας ολάκερος κσος, Ινας κσος ζώσης αγάπης Αγκαλαστείτε




Δ Φ Ο Ι Ρ Ο Β 2 7

τότε α μνήε τον Κο: γατί η αλήθεα ο εκπληώθηε έστω α με σας τος δο μονάα.

Αν αματήσες σ ο ίδιος α είναι η ψή σο πείλπη μέιθανάτο για τα ίματά σο ή γα το αναπάντεο ίμα σο, τότεαγάλλο για έναν άλλον, γα έναν δίαο, αγάλλο για το ότ αναι σ αμάτησες, ατός είνα δίαιος α δεν αμάτησε. Αν η αία των ανθώπων σε ταάξε ώς ν αατανίητη αγανάτηση αθλίψη, ώς την επθμία να εκδιηθείς τος αογος, να φοβάσαιπεσσότεο απ όλα το αίσθημα πήγανε αμέσως τότε να επιζητή

σες να βασανστείς σαν να σον εU ο ένοος γ ατό το αογη μα. Δέξο την τιμωία αι πόφεέ την αι η αδιά σο θα ηεμήσεα θα αταλάβες πως φτας α σ, γατί μποοσες να φωτίσεςτος αογος σαν αναμάτητος πο ήσον και δεν το κανες Αντος φώτιζες, θα δενες με το φως σο το δόμο α στος άλλοςαι εκείνος πο έανε το έγλημα ίσως α να μην το ανε, αν φωτζόταν απ το διό σο φως Κι αν φωτίζοντάς τος πάλ έβλεπεςπως ο άνθωπο δεν αολοθον το δόμο της σωτηίας πο τοςέδεξες, μείνε σταθεός α μη άσεις την πίστη σο στη Uναμη τοοανίο φωτός Πίστεψε πως, αν δεν σώθηαν τώα, θα σωθοναγότεα Κι αν δε σωθον ατοί, θα σωθον τα παδά τος, γιατίτο φως σο δε θα πεθάνε, έστω αν εσ θα εις πεθάνε πια. Οδίαιος φεγε μα το φως το μένε Πάντοτε ο σωτήας σώζε μετά

το θάνατό το ο ανθώπνο γένος δε δέετα τος ποφήτες τοαι τος θανατώνε, όμως ο άνθωποι αγαπον τος μάτες ατμον εκείνος πο οι ίδο βασάνισαν σ δολεες γα το σνολοα άθε τ πο άνες το άνεις γα το μέλλον Μη γεεις ποτέανταμοβή γατί ανταμείφτηες πα αι με το πααπάνω σε τοτητη γη: έες την πνεματή σο αά, πο την αποτάε μονάαο δίαος. Μη φοβάσα οτε τος μεγάλoς οτε τος ισος, μανα σα πάντα σuνετός ι επεπής Γνώιζε το μέτο, γνώιζε τηνώα. Όταν μένες μόνος, να ποσεεσα Ν αγαπάς, να γονατί ζες α ν ασπάζεσαι τη γη. Να φλάς τη γη α να την αγαπάςαοαστα, αόταγα όλα να τ αγαπάς, να επζητάς τον ενθο σασμό α την έσταση της αγάπης. Πότσε τη γη με τα δάιατης αγαλλίασης ι αγάπα ατά τα δάά σο Ατή την έσταση




Δ Ε Φ Ο Ι Ρ Ζ Ο 25

ια ζωή κα ι δε θα uάρξει ια καιρς Κι α ακμα θα μοu ρθu μος α θuσιάσω τ ζωή μο ια οuς άλλοuς, είαι αρά ια, ιαί

ρασε εκείη η ζωή ο θα μοροσα α η κάω θuσία ση αά η και ώρα μια άβuσσος χωρίζει εκείη η ζωή α η ωριή μοαρξη»

Μιλάε ια φλες uλικς ο χει η Κλαση δε εξεάζω αuο μuσήριο ιαί ρομάζω, μα σκφομαι ως κι α ακμα uήρχα uλικς φλες, ε, μα η αλήθεια, οι κολασμοι θα ις δχοα με χαρά ιαί με α σωμαικά μαρρια θα ξεχοσα, σω

και ια μια σιμή, ο ψuχικ μαρριο ο είαι oΛU ιο ρομερ. Μα οε και είαι δuα α οuς ααλλάξει καείς α' αuο ψuχικ μαρριο, ιαί δε είαι εξωερικ μα ο 'χοu μσα οuςΜα κι α ήα δuα α οuς ααλλάξοu , ε, σι ομίζω, θαίοα ακμα ιο ικρά δuσuχισμοι Γιαί κι α ακμα οuςσuχωροσα οι δίκαιοι α' ο αράδεισο, βλοας α μαρ ριά οuς και οuς καλοσα κοά οuς ααώας οuς αεριρισα, και άλι α μαρριά οuς θα μεάλωα, ιαί ίσα ίσα μ' αuήη σuώμη θα μεάλωε και η δίψα οuς ια ααδοση αάης,ια αάη εερηική και εμάη εuωμοση, ο οuς είαι α Uαο ια α δείξοu Ωσσο σκφομαι αειά ως α θα αραδεχο ως οuς είαι αUαο, θα ξαλαφρώσοu κάως ιαίαίροας η αάη ω δικαίω και μη χοας η δuαηα

α η ααοδώσοu, θα uοαχο και θα αειωθο και θακεδίσοu σι κάι σα ομοίωμα ης εερηικής αάης, ο ε ριφρησα ση η, και μιας ράξης ο κάως μοιάζει με κείη uάμαι, αδερφοί και φίλοι μοu, ο δε μορώ α ο ω ιο κα θαρά αu μως, αλλοίμοο σε κείοuς ο αuοκαασράφηκαάω ση η, αλλοίμοο σε κείοuς ο αuοκησα Νομίζω ωςδε μορο α uάρξοu ιο δuσχισμοι α αuοUς. ίαι αμαρία, μας λε, α ροσεuχμαε ι αuος σο Θε και η κ κλησία, εξωερικά, σάμως α οuς αοδιώχει, μα η ψuχή μο λειως θα μοροσαμε α δεηθομε και ι αuοUς Δε θα θuμώσει οΧρισς ια α δείμα αάης ώ ροσεuχμοu λη μο η ζωήμσα μο ι αuος, σας ο εξομολοομαι, αρες και δάσκαλοιμα και ώρα ροσεχομαι κάθε μρα




60 Φ . ΟΣ Ο Ι

Ω uπάρχοuν κ ι άνθρωποι ΠΟ φτάσνε στην Κόλση λζόνεςκι θηριώδεις πρ όλη την διφιλονίκητη γνώση κι την εντένι

της νντίρρητης λήθεις Υπάρχοuν μερικοί φρικλέοι ΠΟ πήγν με το μέρος ΤΟ τνά κι το λζονικό πνεμ τοu Αuτοίθέλνε μονάχοι τοuς την Κόλση κι δεν μπορον ν τη χορτάσοuνΑuτοί είνι πι εθελοντές κολσμένοι . Κτράστηκν μονάχοι τοuςτον εuτό τοuς γιτί κτράστηκν το Θεό κι τη ζωή Τρέφοντιμε την άγρι λζονεί τοuς όπως ένς πεινσμένος πο βρέθηκεστην έρημο κι άρχισε ν βuζίνει το ίδιο το το ίμ Μ δε θ

χορτάσοuν εις τοuς ιώνς των ιώνων γιτί δε δέχοντι ν τοuςσuγχωρέσοuν κι κτριώντι το Θεό πο τοuς κλεί κοντά τοuΔεν μπορον ν κοιτάζοuν χωρίς μίσος το Θεό κι πιτον ν μηνuπάρχει Θεός της ζωής πιτον ν uτοεκμηδενιστεί ο Θεός κιν κτστρέψει τη δημιοuργί τοu . Κι θ κίγοντι εις τον ιώντον άπντ στις φλόγες της οργής τοuς διψώντς το θάντο κι την

νuπρξί Μ δεν θ τον λάβοuν το θάντο.

δώ τελειώνει το χειρόγρφο ΤΟ Αλεξέι Φιοντόροβιτς Κρμάζοβ Το ξνλέω Δεν είνι πλήρες κι έχει χάσμτ. Οι βιογρφικές πλη ροφορίες λόγο χάρη μιλον μονάχ γι τη νεότητ το στάρετς.Οι διδχές το κι οι γνώμες το σuντιριάστηκν σν σε ενιίο σ

νολο μ είνι φνερό πως uτά ειπώθηκν σε διφορετικος κι ρος κι γι διφορετικές ιτίες. Όλ εκείν πο είπε ο στάρετςτις τελεuτίες το ώρες δεν κθορ ίζοντι με κρίβει κι μς δίνετι μονάχ μι ιδέ γι το πνεμ κι το χρκτήρ uτής της uνομιλίς ν την ντιπρθέσοuμε με όσ το χειρόγρφο το ΑλεξέιΦιοντόροβιτς περιέχει π τις προηγομενες διδχές. Ο θάντος τοστάρετς ήρθε πργμτικά εντελώς νπάντεχ. Γιτί ν κι όλοιόσοι μζετηκν εκείνο το τελεuτίo βράδι στο κελί το κτλάβι νν πως ο θάντος είνι κοντά δεν μποροσν ν το φντστονπως θ 'νι τόσο ξφνικός. Απενντίς οι φίλοι τοu όπως το είπκι πρπάνω βλέποντάς τον τσο θ λεγε κνείς ζωηρό κιομιλητικό ήτν βέβιοι πως κι η uγεί το είχε κλuτερψει σημντικά έστω κι γι λίγο κιρό Ακόμ πέντε λεπτά πριν π' το




Α Δ Λ Ο Α Α Μ Α Ζ Ο Β 6

τλος, πως λγαν αργτρα απορώντας δν μπορούσ τίποτα ναμαντψ κανίς.

α να 'νωσ ξαφνκ ναν πολύ δuνατ πνο στο στήθος χλώμασ κ σφξ δuνατ το χρ το πνω στην καρδ τοu .Όλο ττ σηκώθηκαν απ' τς θσς τοuς κα τρξαν κοντ tOU. Όμωςαuτς αν κα uποφροντας τοuς κοίταξ μ' να χαμγλο στα χίλη γλίστρησ αργ απ' την πολuθρνα στο πτωμα στθηκ σταγνατα ύστρα γρ το πρσωπο προς τη γη νοξ τα χρα το

κα σαν να τον κuρίψ νας χαρούμνος νθοuσασμς παρδωσήρμα κα χαρομνα το πνύμα φλώντας το χώμα (πως το δίδασκ ο ίδος κα προσuχμνος.

Η ίδηση το θαντο το μαθύτηκ αμσως στη σκήτη κ φτασ στο μοναστήρ. Ο κοντνοί το φίλο κ σο ίχαν το αξίωμαπο απατοσ αuτή η στγμή ρχσαν να τον νκροστολίζοuν σύμ φωνα μ το παλ τuπκ Όλη η αδλφτητα μαζύτηκ στην κ

κλησία Πρν ακμα φξ , η ίδηση φτασ στην πολτία Το πρωίλη σχδν η πολτία μλούσ γα το γγονς κα πολλοί τρβηξανγα το μοναστήρ Μα γ' αuτ θα μλήσοuμ στο πμνο ββλίοΤώρα θα προσθσοuμ μονχα πως δν ίχ πρσ ακμα η μραταν γν κτ τσο αναπντχο γα λοuς κα τσο παρξνο ανκρίν κανίς απ' την ντπωση πο 'καν στο μοναστήρ κα στηνπολτία τσο ανησuχαστκ κ ακατανητο πο κ ώς τα τώραακμα ύστρα απ τσα χρνα τη θuμούντα ζωηρτατα στην πολτία μας κίνη την τσο ανήσuχη γα πολλούς ημρα .




ΕΒ ΒΒΛ

Ι

Ι

Η Οσή ης Αποσνθεσης

Τ πημήσ ε Ko πάερ ωσμά

εκρσλσε γ η ή σύμω μ κθερωμέ Tπ. Όπω ε γωσ πεθμέ κλγερ κ

σκηέ ε πλέ. ά κε μχ πέλθε ε Ko (λέε Μεγάλ T

π ε ό ελμέ μχ (γ ό π oύ κθρσμέ σγγζε σμ μέ χλρ ωρ π πρηγμέω

μέ σπγγ (έσ μέ λληκ σγγάρ σρ π μεώπ ελεήσ π πλμ ε ά χερκ ύ π κ ά γ κ έ λλ».

Όλ ά έκε πάερ Πσ. Μεά σγγ σμ έσε με μσκ έμ κ ύλξε σ έμU. To μ έκψε σε μερκά μέρη γ σβώ σε σρωά πω ρζε κσμ. κεάλ έβλε μχκ σκύ με χάχ σρ. Ο σκύ έθηκεξέσκεπ πρσωπ μω σκεπάσε μ έ μύρ κάλμμ. χέρ βάλε μ εκ ωήρ. σ μέ o πρω πθέησ σ έρερ (π χ εμάσεπ κρ π .

Τ έρερ εχ σκπ ήσ λη η ημέρ σ κελDigitized by 10uk1s, June 2009



64 Φ " Ν Ο Ο Ε Κ Η

(στο πώτο μεγάλο ωμάτιο πο ο σάετς εχταν τος αεφοςκαι τος επισκέπτες) πειή ο αναπαμένος εχε ττλο ιεομναχο

έπεπε να ιαβάζον πλα το ιεομναχοι ή ιεοιάκονοι χι τοΨαλρ μα το ΕαΥΥέλ. Το ιάβασμα το άχισε αμέσως μεά ηννεκώσιμη ακολοθα ο πάε ωσήφ Ο πάτε ασιος πο πο σφέθηκε στετεα να ιαβάσει λη ην ημέα και την επμενη χτα ήαν εκενη τη στιγμή πολ απασχολημένος και ααγμένοςκαθώς κι ο ηγομενος της σκήτης γιατ ξαφνικά άχισε να εκηλώ νεαι (κι σο πενοσε η ώα λο και πεισσεο) κάποια πω

φαντη και μάλιστα «ανάμοστη» ανησχα και ποσμονή ανάμεσαστος καλγεος της αελφτηας κι ανάμεσα σ ατος πο φάνανε αθοι απ την πολιτεα. Ο ηγομενος κι ο πάτε ασιος πο σπαθοσαν με κάθε τπο να καθηχάσν ατή την έξαη τοπλήθος. ταν ξημέωσε πια άχισαν να κααφάνον και μεικοπο κοβάλησαν μαζ ος και τος αώστος τος ο πεισσεο παιιά λες και πεμεναν ατήν σα σα η στιγμή για να ταφέον ελπζοντας καθώς φανεαι στην άμεση θαμαογ θεα πεα τος πο κατά τη γνώμη τος ε θ αγοσε να γνει Ττεμονάχα φάνηκε πσο εχαν σuνηθσει λοι να θεωον τον αναπαμνο στάετς απ ταν ζοσε ακμα σαν έναν αληθιν και μεγάλο άγιο. το πο καταφάνανε εν ήταν μονάχα απλο άνθωποι τολαοU τή η ποσμονή των πιστών πο εκηλωναν τσο βιασι

κά και ξεκάθαα με ανπομονησα και μάλιστα με απατηση φαιν ταν στον πάτε ασιο αληθιν σκάναλο Και αν και πεμενε απκαι πως έσι θα γνοναν τα πάγμαα τώα τα γεγοντα ξεπε νοσαν κάθε ποσοκα ο. ναντώντας καλγεος πο φανονταντααγμένοι ο πάτε ασιος άχιζε να τος κάνει παατηήσεις:

Μια τσο βιασική ποσμονή πως θα γνει κάι ο σποαοος έλεγε εναι ελαφομαλιά πο μονάχα στος λακος θα ταιαζε μως για μας εναι ανάμοση

Ομως εκενοι λγη ποσοχή το νανε κι ο πάτε ασιος τοπααηοσε α μ ανησχα πα λο πο κι ο ιος (αν θέλο με να λέμε την αλήθεια) αν και αγαναχτοσε με τις πεβολικά ανπμονες ποσοκες και ις βλεπε σαν ελαφομαλιά κι άσκοπηφασαα κφά μέσα το στο βάθος ης χής το πσμενε σχε




Α Δ Λ Φ Ο Α Α Μ Α Ο 6

δν α ο ερίμεναν αι οι άλλοι, ράγμα ο δεν μορούσε αρά να ' ομολογήσει σον εα ο μως αρ' λα αά ον δ

σαρεσούσαν εξαιρειά μεριές νανσεις ο ον έαναν να νιώθει,σαν α άοιο ροαίσθημα, μεγάλες αμφιολίες Ανάμεσα σε εί νος ο 'χαν μαζεεί μέσα σο ελί, αραήρησε μ' αοσροφή(ο γι' αήν μάλωσε ον εα ο ην ίδια εείνη σιγμή) , ηναροσία ο Ρίιν λγο χάρη, αι ο μαρινού εισέη,ο αλγερο α' ο Ομνρσ, ο έμενε αμα σο μονασήριΚαι οι δο ος ο φάνηαν ύοοι, αν αι θα μορούσε να δει

ανείς ι άλλος ο άνανε ην ίδια ενύωση Ο αλγερος α'ο Ομνρσ ξεχώριζε ανάμεσα σ' λος ος ανήσχος . Τον έ λεες ανού λος ος ρωούσε, αφογραζαν ις διάφορεςοένες ων άλλων, σ ' λος άι ψιθύριζε μ' ένα ιδιαίερο, μσηριώδες ύφος. Το ρσω ο είχε μια ανμονη έφραση αιφαιναν νεριασμένος ιλας γιαί αργεί σο ολύ να σμεί α

ο ερίμενε σο για ον Ραίιν, ως αοδείχηε αργερα,ρέθηε σο νωρίς ση σήη ύσερα α ειδιή ενολ ης ρίαςΧοχλάοα Αή η αλαρδη μα ειλαιη γναία, ο δεν ηςειρεαν η είσοδος ση σήη, μλις ξύνησε ι έμαθε ι είχεσμεί, ριεύηε α μια σο ααανίηη εριέργεια, ο έ σειλε χωρίς χρονοριές ον Ραίιν με η σμφωνία να α αρα ολοθήσει εείνος λα αι να ην εημερώνει με σημειώμαα άθε

μισή ώρα άνω άω για κάθε ι που θα συνέβαινε Τον Ραίινον νμιζε για εξαιρειά ίμιο αι εσεή νέο, σο αλά α αάφερνε ας να φέρεαι με ον αθένα αι να ον άνει να ισεύειως είναι ως αριώς θα ον ήθελε ο άλλος, φάνει να ααλά αινε ως α' α θα 'χε έσω αι ο αραμιρ φελος Η μέραήαν ασννέφιαη αι φωεινή αι ολλοί α' ος ισούς ο 'χανααφάσει είχαν μαζεεί γύρω α' ος άφος ης σήης, οοι ερισσεροι ήαν σγενρωμένοι ονά σην ελησία αι οιάλλοι σορισμένοι σον ερίολο. Κάνονας ο γύρο ης σήηςο άερ Πασιος θμήθηε ξαφνιά ον Αλισα Είχε ολλή ώρανα ον δε ι, α' η νύχα σχεδν Και μλις ον θμήθηε ον αραήρησε σην ιο αμερη γωνιά ης σήης, δίλα σο φράχη, αάθεαι άνω σην λάα ενς άφο ο αναααν ένας αλ·




66 N O O l

γερος πο\ πέθανε πριν απ χρνια και ήαν περφημος για ο\ς ακηούς ο\ θλο\ς. Καθανε με ην πλη ριμένη προς η

κήη ο πρωπο προς ο φρχη κα μπως να κρ\βαν πωαπ ο επιύμβιο μνημεο Όαν ον πληαε ο περ αοςεδε πως εκενοςι έχονας κρύψει ο πρωπ ο\ α δ\ο ο\ χέρα έκλαιγε πικρ κι φωνα Όλο ο\ ο κορμ ανααραζαν απο\ς λ\γμούς. Ο περ αιος θηκε για λγο.

Φνει πια αγαπη μο\ έκνο φνει καλέ μο\ φλε επε\γκινημένα ο έλος. Γα κνες έ Δεν πρέπε να κλας μα

να χαρεαι. Ή μήπως χα δεν ο ξέρεις πως η ημερνή μέραεναι η πιο μεγλη απ ις ημέρες ο\; Σκέψο\ μονχα πού βρ κε αι ώρα ούη η γμή!

Ο Αλα ήκωε α μια ο\ μα ιγμή ξεκεπζονας οπρημένο απ α δκρια αν μκρού παδού πρωπ ο\ μα χωρς να πε λέξη έριψε κ έκρ\ψε πλ ο πρωπ ο\ α χέραο\

Όμως ως να χες και δκο πρφερε κεφικ ο περαιος.

« Ίως να ναι καλύερα πο\ κλας Τούα α δκρι ο\ α ελε ο Χρς. Τα ε\λαβικ ο\ δκρια θα να μια Ψ\χική γαλήνηγα ένα κα θα γο\ν χαρ ην καρδ ο\ πρθεε μέα ο\φεύγονας απ ον Αλα.

Εδώ πο\ α λέμε βηκε να φύγει για ένιωε πως ως κοι ζονς ον βλει κ α\ς α κλμαα. Σο μεαξύ η ώρα περνούε οι λεο\ργες και α μνημ\να \νεχζοναν ο μοναήρύμφωνα με ην καθοριμένη δαξη. Ο περ αιος ανκαέηε και πλι ον περ ωήφ κον ο φέρερο κα \νέχεην ανγνωη ο\ ΕuαΥΥελ{οu. Μα δεν ήαν ακμα ούε ρεις ηώρα απγε\μα αν \νέβη κι πο\ ο ανέφερα και ο έλοςο\ προηγούμενο\ βιβλο\ κι πο\ κανένας δεν ο περμενε καιπο\ ήαν ο ανθεο με η γενική προδοκα πο\ ο ξαναλέωακμα κ ώς α ώρα ην αναθ\μούναι ζωηρ α\ή ην ιοραμ λες ης ις λεπομέρειες λη η γύρω περιφέρεια. Απ μέρο\ς μο\ θα προθέω για μα ακμα φορ ούο Μο\ εναι χεδνχαμερ να θ\μμα εκενο ο ανδαλώδες επεδο πο\ ην




Α Δ Λ Φ Ο Κ Α Α Μ Α Ο Β 6

πραγμαιόα ήαν οινόαο αι φσιόαο αι δε θα αθόμονββαια να ο πογραμμσω αν δεν εχε μια δναή επδρασ σν

ψχή αι σν αρδιά ο ριόερο - χ μλλοντχο- ήρωα ς διήγσής μο ο Αιόσα Το επεισόδιο εενο προάεσεναν ονισμό αι μιαν ανασάωσ σν ψχή ο άραξε μα ιασάωσε σψ ο εειωιά πια για ό ο ζωή αεθύνονάς ν προς ναν ορισμνο σοπό.

Αρχζω οιπόν διήγσΌαν πριν αόμα φξει οποθσαν ο οιμο για ν αφή

σώμα ο σάρες σο φρερο αι ο μεαφρανε σο πρώο δωμάιο όπο δεχόαν άοε ος επισπες ο ρώσε άποιος ανσως α πρεπε ν' ανοξον α παράθρα. Μα ού ερώσ ποεενος ο άποιος ν επε χαα αι περασιά μεινε αναπάν αι σχεδόν απαραήρ . Οι γοι πο ν πρόσεξαν επαν μσαος πως ο να περιμνει ανες πως ο ορμ ενός οιο μααρθ' αρχσει να σαπζει αι να βρωμάει εναι οοφάνερα ανό

ο. Τό

σο πο θ' άξιζε να ον πθες (αν όχι να ον χεάσεις) εενονπο πρόφερε όσο οιγόπισα ι εαφρόμαα μια οια σψ. ια όοι περμεναν ενεώς ο ανθεο Μα νά πο γο μεά ο μεσμρι άρχισε άι πο σν αρχή ο παραρούσαν όσοιμπαινοβγανανε σιωπά δχως να νε ξ φοβόναν μάισαοοφάνερα ν' αναοινώσον ις σψεις ος σος άος μα πο

αά ις ρεις ' απόγεμα φανερώθε όσο αθαρά πια ι αδιά ψεσα πο εδσ για ο γεγονός διαδόθε σ σιγμή σ' ό σή ι ανάμεσα σ όος ος προσνς φασε σο μονα σήρι επήονας όος αι μαθεύε ασραπιαα αι σν πο ιεα όπο ος αναάραξε όος πισούς αι άπισος Οι άπισοιχαρήανε μα ήαν ι ποο πισο πο χάραν περισσόερο ιαπ' αούς για «αρσει σος ανθρώπος να βπον ν πώσαι ν ααισχύν ο διαο» όπως ο ' χε πει ο διος ο μααρς ο σάρες σε μιαν απ ις διδαχς ο Το γεγονός ήαν πωςαπ' ο φρερο ο σάρες άρχισε ν' αναδνεαι σιγά σιγά ι όσοπερνούσε ώρα γινόαν αισθόερ οσμή ς αποσύνθεσς Καά ις ρεις ο απόγεμα αποφοά ήαν πια οοφάνερ ι όσο περνούσε ώρα δνάμωνε. Υσερα απ' ο γεγονός αό ξσπασε να




68 Φ Ν ΟΣ ΤΟ Γ Ε Β Η

ασγκράηο σκάνδαλο, κόμα κι ανάμεσα σος μοναχος, πο δσκολα θα μποροσε να θμηθε κανες όμοιό ο σα χρονικά ο

μονασηριο και πο σ' άλλες περιπώσεις δε θα μποροσε κανεςνα φανασε πως μποροσε να γνει κάι έοιο. ργόερα μονά χα, σερα από πολλά χρόνια πια, μερικο μαλωμένοι καλόγεροιο θμόναν με καάπληξη και φρκη πώς μπόρεσαν να φάσονώς εκε α πράγμαα ια κι άλλοε σνέβαινε να πεθανον κα λόγεροι πο εχαν ζήσει έναν εξαιρεικά ενάρεο βο και πο η αρε ή ος /αν γνωσή σ όλος, θεοσεβες σάρες λόγο χάρη, πο

όμω κι απ' αών α φέρερα αναδινόαν μια οσμή αποσνθεσης,πράγμα φσικό, πο σμβανει μ' όλος ος νεκρος, όμως δεν έ φερνε καμιά αραχή, ι λέω, οε ην παραμικρόερη ανησχα Υ πήρξαν βέβαια και σο δικό μας μονασήρι μερικο πο 'χαναποδημήσει από πoΛU καιρό εις Κριον και πο η ανάμνησή οςδιεηρεο ζωηρή ακόμα σο μονασήρι μας και πο α πώμαάος, σμφωνα με ην παράδοση, δεν πόκψαν ην αποσνθεση,πράγμα πο σγκινηικά και μσηριακά επέδρασε πάνω σος μο ναχος κι έμεινε ση θμησή ος σαν κάι άξιο και θαμασό καισαν μια πόσχεση μεγαΛUερης ακόμα δόξας για ος άφος ος,όαν με ο θέλημα ο Θεο θα ρχόαν η ώρα. Απ' αος η παρά δοση ανέφερε ιδιαερα ον σάρες ώβ, πο έζησε εκαόν πένε χρό νια, έναν περφημο ασκηή, μεγάλο νησεή και σιωπηή, πο 'χε

αποδημήσει εδώ και πολλά χρόνια, καά α 1 8 . Τον άφο οον δεχνανε με ιδιαερο κι εξαιρεικό σεβασμό σος προσκνηέςπο έρχοναν για πρώη φορά σο μονασήρι, κάνονας μσηριώ δεις παινιγμος για κάποιες μεγάλες ελπδες πο έδινε ο άφος α ός. (έω για ον διο εκενο άφο όπο βρήκε ο πρω ο πάερΠασιος ον λιόσα) Εκός απ' αόν, πο πέθανε εδώ και χρόνιαπια, θμόναν και ον σάρες Βαρσονόβιο, πο απεδήμησε πιο πρό σφαα, εκενον ον διο πο ο πάερ Ζωσιμάς διαδέχηκε σο αξω μα ο σάρες Οι προσκνηές πο έρχοναν σο μονασήρι όσοζοσε ο Βαρσονόβιος ον θεωροσαν απλά και σκέα, «πωχόν πνεμαι» . ι αος ος δο η παράδοση έλεγε πως κοονανσα φέρερά ος σαν να 'αν ζωνανο και οuς θάψανε χωρς σημάδια αποσνθεσης. λεγαν μάλια πως οι μορφές οuς εχαν α




ΔΦΟΙ ΜΟΒ 269

κτήει κι φoς μες τ φέρετρ Μερικ ειμέαε ακόμας α' τα ματ τς ααδιότα μια αιθτή εδα. Μα κια

ακόμα δε

ήρχα

όλες ατές ι βλτικές ααμ

ήεις, λι

δUκoλo θα 'τα α εξήει καες τ ραματικό λό τ θκε αιτα α όλες εκεες ι ειόλαιες, αότες και μχθ ρές κές μρτ τ φέρετρ τ τρετς Ζιμ Ερικ έχ τ μ ς μέαε τατόχρα και λλλλα ρματα, ειδραε τατόα λλές αιτες. Μια α α τές ήτα ακόμα και κε ριζμέ εχθρόττα ια τ θεμό τ

τρετς εικ Τ θερύα τύτ τ θεμό φθριό ετερι μό Ατό τ ιτεύαε βαθι τ ψχή τς λλ καλόερι τματριύ μας Ήτα φικ και ζήλια ιθαε ια τ φήμ τς αιύς 'χε αχτήει αααμές και τόδατ τεριθκε ό ζύε, τε ήτα ααρεμέ κατ κ ι τρό α τ αμφιβτήει καες. Γιατ α κι μακαρτςτρετς εχε ρει με τ μέρς τ λλύς, κι ατό όχι τό μετα θαύματα ό με τ α, και εχε δμιρήει ύρ τ έα λόκλρ κόμ τ ααύε, αρ' όλα ατ, όμς, καιμλιτα ακριβς ι' ατό, τρετς εχε κιήει λλύς φθός και εχε δμιρήει λλύς δς εχθρύς, φαερύςκαι κρφύς, κι όχι μχα μέα τ ματήρι μα κι αμεα τςλακύς . Δε έκαε κακό ε καέα, όμς λλ λέαε μέα τς

«Αό ύ κι ς ύ τ μζ ι λλι τό ι»Και μχα ατή ερτ, εααλαμβαότα χ, δμιύρε τελικ έα ακόρετ μς Ν ιατ, μζ, ότα αιθθκα μερικ και τό ρήρα τ μή τς αoUθες,ρι ερει καλ καλ μια μέρα α' τ ρα τ θατ τ,χρκα τό μετρα Μα κι α' τς ιτύς φλς τ τρετςκι αό κες τ θμύται με εβαμό ς τα τρα, βρέθκα μερικ ειρχτκα χεδό μ' ατό έιε και τ θε ρα ρική τς ύβρ

Η εξέλιξ τ εότ έιε ς εξής:Μόλις ρχιε α εται ατιλτή μή, μρύε α δια

κρει καες κι αό μό τ έκφρα τ ρ τ καλόερ μαιόβαια ς ι' ατ τ αιτα έρχτα . Έμαια,




70 Φ " N O O E B H

μΙνανε γα λίγο μΙα κα ξαναβγαίνανε βακοί γα να επβεβαώουν ην είδηη ους άλλους που περίμεναν μαζεμΙνο απ Ιξω. Με

ρκοί απ' αυος κυναv λυπημΙνα ο κεφάλ άλλο μως δεν κρβανε πα η χαρά ους που καθρεφζαν ολοκάθαρα α μοχθηρά ουςβλΙμμαα Κ οε βρκαν πα κανΙνας που να ους κάνε παραήρηη κανΙνας δεν λεγε Ιναν καλ λγ. υ ήαν παράξενο γαί ο ποί φίλο ου άρες ήαν ο κα να πες ο περερο μΙα ομοναήρ. Μα φαίνεα πως ήαν θλημα Θεο να νκήε προωρνάη μεοψηφία ε λίγο άρχαν κ απ' ους λαϊκος δίως απ' ους κά

πως μορφωμΙνους να κααφάνουν ο κελί γα να βεβαωθον κανα πληροφορήουν ους άλλους απΙξω. νθρωπο ου λαού μπαίνανελίγο αν κα είχαν μαζευεί πολλοί ην είοδο ης κήης Δεν υπάρχε αμφβολία πως ακρβώς ερα απ' ς ρες ο επκΙπες απ'ην πολεία πληθύνανε Ολο αυοί Ιρχοναν ακρβώς εξαίας ουκανδάλου που είχε δαδοθεί. νθρωπο που δεν ο 'χαν καθλου κοπ

να ρθουν εκείνη ην ημΙρα φάανε ώρα επίηδες. νάμεά ουςήαν κα μερκά ημανκά πρωπα. Γα να λΙμε ην αλήθεα δενείχε εκδηλωθεί ακμα καμά ααξία οε απρΙπεα κ ο πάερ οςδάβαζε αθερά κα καθαρά ο Ευαέλο με ο πρωπο αυηρλες κα δεν παραηροε αυά ΠΟι γίνοναν ρω οu αν κα απ ώραπα είχε νώε πως uμβαίνε κά ο αuνήθ. ε λίγο μως άρχε κ αυς ν' ακοε κά κοuβΙνες ην αρχή χαμηλφωνες που

γά γά γίνοναν πο αθερΙς κα πο ολμηρΙς. Φαίνεα λοπν πως η κρίη ου Θεο δεν είνα αν ων ανθρώπων άκουε ξαφνκά ο πάερ αίος

u ο 'πε πρν απ λοuς Ινας δημος uπάλληλος απ' ηνπολεία Ινας άνθρωπος ηλκωμΙνος κα απ α ξΙρανε γ αυ ν πολύ εuεβής Όμως λγονάς ο αυ δεν Ικανε ίποα άλλο παρά να ξαναπεί φωναχά κά πο απ ώρα ώρα ψθρζαναναμεαξύ ους ο καλγερο . uοί απ ώρα κλας είχαν προφΙρεαuή ην απελπκή φράη κα ο χερερο απ' λα ήαν πο απ γμή ε γμή φανερωναν κα μεγάλωνε αuος κάποοαίθημα θράμβου . ε λίγο άρχε να χαλαρώνεα κα η εuπρΙπεαακμα λες κ λο αθάνθηκαν μονομάς πως Ιχουν Ινα κάποο δκαίωμα να φερθον άπρεπα.




2 72 N O Σ O l B Σ H

φαν�ρώνoντα τάχα τώρα τ��ταα ρέ� όο να το αραδ�Oμ�» ρόθ�ταν άο.

«Ο δκο μαΑγο ατέρ� δ�ν ήταν γότ�ρo α' το δ κο το . Eκ�νo έχον τον ορκο άνω α' το κ�φά το κα

τα 'xo ξ�χά� όα. Η ορθοδοξα το αό καρό τώρα νoθ�τηκ�Ο �κκη� το O� καμάν� δ�ν έχον» �oδOOαν ο οαρκατκο

Ο άτ�ρ ωήφ έφγ� ημένο αφο μάτα κ ο δο δ�ν�χ� �κφρά� κα τόο ταθ�ρά τη γνώμη το κα χωρ να την

οτ�� O� ατό. αρατήρη� όμω μ� ταραχή ω αρχζ�κάτ �ντ�ώ άρ�o κα ω γνόταν μα αταξα. γά γά μαζμ� τον άτ�ρ ωήφ ώααν κ ό� ο ά� μαωμέν� φωνέ Κα τότ� νέβη� τοτο: Όο όο αγαοαν τον τάρ�τ κααραδέχονταν �αβκά το θ�μό των τάρ�τ ξαφνκά κάτ φοβήθηκαν κ όταν ναντόνταν κοταζαν φοβμένα ο ένα τον άον�νώ ο �χθρo το θ�μO των τάρ�τ ο τάχα ήτανν�ωτερμό ήκωαν κ�φά

« μακαρτη ο τάρ�τ Βαρονόβο όχ μονάχα δ� βρωμO�μα κ �ωδαζ� κόα το φέρ�τρό το» θμζαν ατο χαρέκακα.

«Όμω ατό το αξώθηκ� όχ γατ ήταν τάρ�τ μα γατ ο δο ήταν δκαο».

Ύ τ�ρα α' ατό άρχ� το κοτομοό κα ο κατηγόρ� α

κόμα � βάρο το μακαρτη« Δ�ν �χ� δκο ατά ο έ�γ� Δδακ� ω η ζωή �να μαμ�γάη χαρά κ όχ μα τα�νoνη όο δάκρα» έγαν� μ�ρκoα' το ο ακαταόγτο

« Η τη το ήταν μοντέρνα Δ�ν αραδ�χόταν ω άρχ� κή φωτά την Κόαη» ρόθ�ταν άο ο ακαταόγτο κα' το ρώτο.

«Δ�ν κραO� ατηρά τη νητ�α έτρωγ� βνο γκό κ έν� τ τ ' αγαO� oU τα γκά ο κρ� το τα τέναν� Ετρέοντα τάχα ' έναν ακητή τα τάγα» έγαν� μκοφθoν�ρo.

«ο 'χ� άρ� αάνω το» αναθμόνταν μοχθηρά ο ο κακόβοο




Α Ε ΦΟ Κ Ρ Α Μ Α Ζ Ο 273

όμζε ω ενα άγο. Ο άνθωο γονάτζαν μοστά το\κ α\τό το δεχόταν λε κα αγματκά το\ άξζε»

Έκανε κατάχηση το\ μ\στηο\ τη εξομολόγηση» όσθε ταν ψθ\ζοντα με κακα ο ο φανατκο εχθο το\ θεσμο τωνστάετ.

Κ ανάμεσα σ' α\το ήταν ο γεοντότεο κα ο ο θεοφοβομενο καλόγεο μεγάλο νηστε\τ κα σωητ ο\ δεν βγάζανελξη όσο ζοσε ο μακατη μα τα ξαφνκά άνοξαν το στόμα το\\τό ήταν τομεό γατ τα λόγα το\ εχαν μεγάλη εδαση στο\

νεαο κ ακαταστάλαχτο\ ακόμα καλόγεο\ λα α\τά τ' ά κο\γε με μεγάλη οσοχή ο καλόγεο α' το Ομντόσκ ο\ήθε α' τον άγο λβεστο αναστναζε βαθά κα κο\νοσε τοκεφάλ

α φανετα ω ο άτε Θεάων εχε δκο να λε εκεναο\ μο\ ε χτε» σκεφτόταν

κενη ακβ τη στγμή φάνηκε κ ο άτε Θεάων ε κεχόταν γα να δλασάσε την τααχήΤο 'χω ε α κα ο μοστά ω σάνα βγανε α' το μ

κό ξλνο κελ το\ ο\ ήτανε στο μελσσνα Οτε κα στην εκ κλησα δεν ήγανε σ\χνά μα δεν το\ λγανε τοτα γατ το 'χανάε αόφαση ω ήταν τωχό τ νεματ» κα δεν το\ ε βαλλαν το γενκό κανονσμό μω αν θλο\με να ομε την αλήθεα ε να ααδεχτομε ω δεν μοοσαν να κάνο\ν καλλ. ατ ναν ττοο μεγάλο νηστε\τή κα σωητή ο\ ο σε\χόταν μα νχτα (ολλ φο τον ανε ο νο τσ γονα τστό) ήταν κάω άεο να τον αναγκάσε να \οταχτε στο γενκόκανονσμό τη στγμή ο\ ο δο δεν ήθελε να τον εφαμόσε

\τό ενα ο άγο αό μα κ εκτελε άθλο\ μεγαλτε

ο\ αό κενο\ ο\ οβλε ο κανονσμό λγανε ο καλόγεο ν δεν ηγανε στην εκκλησα α\τό θα ε ω ξε μονά

χο το\ ότε ε να άε Έχε δκό το\ κανονσμόΈτσ λοόν γα να μην ακο\στον μεμψμοε κα ν αοφ

γο\ν να σκάνδαλο άφηναν τον άτε Θεάοντα στην ησ\χα το\ Τον στάετ Ζωσμά δεν τον αγασε καθ όλο ο άτε Θεάω




4 ΤΟ ΣΤΟ Γ Ε Β Κ

κ ι αυτ το ξέρανε λοι Και νά λοιπν που φτάνει ώ το κελ τουπω «η κρση του Θεο δε συμφωνε με την κρση των ανθρώπων»και πω ο μακαρτη « εχε προτρέξει του φυσικο» Φανεται πωο πρώτο που του φερε την εδηση ήταν ο επισκέπτη απ το 0-μπντρσκ που εχε μιλήσει και χτε μαζ του και εχε φγει κατατρομαγμένο. Ανέφερα ακμα πω ο πάτερ ασιο στεκτανσταθερ κι ακλνητο πάνω απ το φέρετρο και διάαζε το ΕυαΥΥέλιο αν και δεν μποροσε να δει οτε να ακοσει τι γινταν έωαπ το κελ τα μάντεuε μω λα γιατ ήξερε πολ καλά το περι

άλλον του Δεν εχε ταραχτε . ερμενε χωρ φο το κάθε τι πουθα μποροσε ακμα να συμε και που την έκασή του την πρλεπεμε το διαπεραστικ πνευματικ του λέμμα. Ττε ξάφνου άκουσεέναν ασυνήθιστο κι ολτελα πια απρεπή θρυο απ τον προθάλα μο. Η πρτα άνοιε διάπλατα και στο κατώφλι φάνηκε ο πάτερ Θεράπων Απ το κελ δ ιακρνονταν καθαρά πολλο καλγεροι ακμακι άνθρωποι απ την πολιτεα που τον εχαν συνοδεσει και μένανετώρα κάτ απ το χαγιάτι Όμω αυτο δεν ανέηκαν μα μενανεκάτω και περμεναν να δουν τι θα πει και τι θα κάνει ο πάτερ Θεράπων Γιατ προαισθάνονταν και μάλιστα με κάποιο φο παρ λοτο θράσο του πω δεν εχε έρθει έτσι χωρ λγο Ο πάτε Θεράπων σταμάτησε στο κατώφλι και σήκωσε τα χέρια του προ τονουραν. Κάτω απ το δεξ του χέρι φάνηκαν τα διαπεραστικά κι λο

περιέργεια ματάκια του επισκέπτη απ το Ομπντρσκ που ήταν ομνο που δε άσταε κι ακολοθησε απ κοντά τον πατέρα Θερά ποντα Τσο ήταν περεργο Οι άλλοι ταν άνοιε με κρτο η πρταπισωπάτησαν ακμα πιο πολ απ το φο του ηκώνοντα ταχέρια του ο πάτερ Θεράπων ξεφώνισε:

Εξορκζω τα κακά πνεματα! κι άρχισε να κάνει το σημεοτου σταυρο γυρζοντα διαδοχικά προ λου του τοχου και τιτέσσερι γωνιέ του κελιο.

Αυτή την πράξη του πατέρα Θεράποντα την κατάλααν αμέσωσοι τον συνδευαν Γιατ ξέρανε πω έτσι έκανε πάντα που καινα μπαινε και πω πουθενά δε θα καθταν κι οτε θα γαζε λέξηπριν διώξει το ατανά

Έξω απ δω ατανά έξω απ δω! ξανάλεγε κάθε φορά που




Ε Φ Ο Ρ Ο Β 275

έκανε ένα σταυρό στον αέρα Εξορκζω τα κακά πνεύματα ξεφώνσεκα πάλ

Φορούσε το χοντροκομμένο ου ράσο κα εχε δεμένη τη μέσητου μ' ένα σκον. Κάτω απ την πουκαμσα του, που ήταν φταγμέ νη από καναβάτσο δακρνόαν το γυμνό του στήθος γεμάτο άσπρεςτρχες Ήταν ξυπόλητος Μόλς άρχσε να κουνάε τα χέρα ουακούστηκαν να κουδουνζουν ο βαρές αλυσδες που 'χε κάτω απτο ράσο του Ο πάτερ ασος σταμάτησε την ανάγνωση προχώρη σε στάθηκε μπροστά του κα περμενε

Γατ ήρθες, πανοσότατε Γατ αυτή η δατάραξη της ά ξης Γατ σκανδαλζες το ταπενό πομνο πρόφερε στο τέλος κοτάζοντάς τον αυστηρά

Γατ ήρθα Τ ρωτάς οα ενα η πστη σου φώναξε ο πάτερ Θεράπων με ύφος μσοπάλαβο Ήρθα να δώξω από δω τουςμουσαφρηδές σας, τους βρωμερούς δαβόλους. Ήρθα να δω αν μα

ζέψατε πολλούς όλο τούτο τον καρό που έλεπα εγώ Θέλω να πά ρω μα σημυδόσκουπα να τους δώξω. Δώχνες τον ατανά σως όμως εσύ ο δος να τον υπηρε

τες, επε άφοβα ο πάτερ ασος. οος μπορε να πε γα τον εαυ ό του «γος εμ» Μήπως νομζες πάτερ μου πως εσύ εσα

Βρωμερός εμα κ όχ άγος. Δε θα κάτσω ποτέ στην πολυ

θρόνα γα να με λατρεύουν σαν εδωλο! επε με βρονερή φωνή οπάτερ Θεράπων Ο άνθρωπο καταστρέφουν την ερή μας πση ησήμερον ημέρα Ο μακαρτης ο άγός σας, επε γυρζοντας στους άλ λους κα δεχνοντας με το δάχτυλο το φέρετρο, έδωχνε τους δαμονες. δνε κα φάρμακα στους δαμονσμένους Μα νά που τώραπληθύνανε δω πέρα σαν αράχνες. Κα σήμερα κ ο δος βρώμησευτό που βλέπουμε ενα θεκό σημάδ.

Κάτ τέτοο εχε συμβε στ αλήθεα όταν ζούσε ο πάτερ Ζωσμάς Κάποος καλόγερος άρχσε να βλέπε στον ύπνο του ύστερακα στον ξύπνο του το ατανά. Όταν τα εξομολογήθηκε κατατρο μαγμένος στον στάρετς εκενος ον συμβούλεψε να προσεύχεα ασταμάτητα κα να νηστεύε Μα όταν κ αυτό δεν έφερε καμάκαλυτέρευση, τον συμβούλεψε να πάρε κάποο φάρμακο χωρς να




276 N O O B H

παατήσ�ι ω τι σχέ και τη νηστεα Ατ �χ� σκανδαλσ�ι πολλού ττε και τα λέαν� �ταξύ το κονώντα το κ�φάλικαι π�ισστ�o απ λο ο πάτ� Θ�άπων Γιατ αέσω βέθη καν �ικo πο το ωστοποησαν τούτη την «ασνήθιστη» σβολή το στά�τ.

Έξ�λθ� πάτ�! �π� �πιταχτικά ο πάτε ασιο Δ�ν κνον οι άνθωπο α ο Θ�. Ίσω ατ το « ση�o» να ην πο� oύτ� να το καταλάβ�ι oύτ� ω oύτ� καν� Έξ�λθ� πάτε η σκανδαλζ� το πονιο! ξανάπ� �πoνα

Δ� νήστ�� πω έπ�π� ι ατ έιν� ατ πο έιν�. ναι oλoφάν�o πια και θα ταν αατα να το κύβo�! έλ�ε ο ξέ φ�νo φανατικ πο ο ζήλο το ξ�π�νoύσ� τα λοικά τοYπέκΨ� στον π�ιασ κι έτω� ζαχαωτά οι κε τού τα φέναν� στι τσέπ� το λκαινταν και � τσάια κατάντησε κοι λιδολο έιζ� το στοάχι το � λκσατα και το αλ το

� σκέΨ�ι αλαζονικέ . . . Γι ατ πέστη τώα ατή την κα ταισχύνη . . Αφονα τα λια σο πάτε �π� κι ο πάτ� ασιο ε δ

νατή φωνή κτιάω τι νηστε� σο και τον ασκηισ σο ωκάτι τέτοια λια σαν ατά πο �πε ονάχα ένα παιδ πο ζει έξωαπ το οναστήι θα ποούσε τα πει ένα παιδ άαλο. Έξ�λθ� πάτ� σ� δατάζω κατέληξ� � βοντεή φωνή ο πάτε ασιο

ώ να φύω! πφ�ε ο πάτε Θεάπων και σαν να κλονστηκ� λιάκι α � τον διο θ Μα κάν�τε το σοφού! εη φαν�ύ�στ� ια τ φωσή σα ποστά στη δική ο ηδαιντηταΉθα δω πέα αφωτο α �δώ ξέχασα κι ατά πο ήξεα οδιο ο Θ� ε φύλαξε και ε πoστάτεΨ� τον ταπειν εένα απτη εάλη σοφα σα

Ο πάτε ασο στεκταν κα π�ενε ακλνητο Ο πάτε Θεάπων σώπασε ια λο και ξαφνικά κάνοντα το πσωπ το κλα ιάικο και σκ�πάζoντ το άολ το � τη δ�ξιά παλάηπφ�ε ακστα κοιτάζοντα το φέετο το στά�τ:

Το πω θα το άλλον το «Βοηθέ κα ποστάτα» τον πέ οχο ατν καννα α ταν θα οφήσω ω θα πον ονάχα το "Ω




Δ Λ Ρ

μααρα ζωή» ατ τ ταπειν τρπάρι πρφερε λαψιάριααι θλιερά. Εατε περήφανι ι αλαζνες ττ τ μέρς εναι

αταραμέν ξεφώνιε ξαφνιά αν τρελς αι άνντας μια χειρνμα ριε αι ατέηε ρήρα τα αλπάτα.Τ μπλι π τν περμενε άτω δταε ια μια τιμή .

Μερι τν αλθηαν αμέως άλλι μως νττάθηαν ια τ η πρτα τ ελι ήταν αμα ανιχτή ι πάτερ αις φάνηε τ ατώφλι ι έμεινε εε αάλετς παραλθώντας. Μα ερφανατις δεν εχε τελειώει αμα. Όταν πρχώρηε α

μιά ειαριά ήματα τράφηε ξαφνιά πρς τη μεριά τ ήλιπ αλεε ήωε αι τα δ τ χέρια τν ραν αι ωριάτηε χάμω αν θεριμένς ραάζντας

Ο Κρις μ νηε! Ο Χριτς νηε τν Uντα ήλι! ρλιαζε παράφρα ηώνντας πρς τν ήλι τα χέρια τ αι χτπώντας τ μέτωπ τ χώμα.

ρχιε να λαει ερά με λμς αν μιρ παιδ Τ ρμτ αναταραζταν λληρ απ τ αναφλλητά αι τα χέρια τήταν απλωμένα. Ττε τρέξανε λι ντά τ αντήχηαν φωνέςάπιι άλλι λλζαν . ες αι εχαν χάει λι τα λιά τς.

Νά πις εναι άις! Νά πις εναι δαις! αντανάφες πια ι φωνές Νά πις αξζει να νει τάρετς πρθετανάλλι με μανα.

Δε θα θελήει να νει . Θα τ' αρνηθε δις . δε θα μπειτη δλεψη τ αταραμέν νεωτεριμ . . δε θα θελήει να μιμηθε τις λαεες τς επαν αμέως άτι άλλι

Και εναι λ να φαντατε ανες ώς π θα ' φταναν ταπράματα αν δε χτπε η αμπάνα π αλε τς πιτς τηλειτρα Όλι άρχιαν αμέως να ταρπινται . ηώθη ε ι πάτερ Θεράπων έανε πλλές φρές τ ημε τ ταρ αι πρχώρηε πρς τ ελ τ εξαλθώντας να φωνάζει Μα

• Οα βγάυ φΙρρ απ' κ για α πά κκα και ύρααπ κρώμ ακθα όα πγα κραφ, Φά «Ω μακαρα ω, α κρός ίαι καόγρς. Α απθώ α ρμόα χς ό άυ καόα: «ΒΙ κα πράα




78 Φ, O O B K

ο ι κραυγές ου ρα ήαν ενελώς ασυνάρηες Μερικοί ον ακολοθησαν όμως οι περισσόερο δαΛUθηκαν κα ράβηαν βιασικά

γα ην εκλησία Ο πάερ ασιος άφησε ον παέρα ωσήφ νασυνεχίσε ση θέ ου ο διάβασμα κα καέβηκε σον κήπο Οιφωνές ων φανακών δεν μπόρεσαν να ον κλονίσουν μα ένιωσεπως κά ο διαίερο ου σφγγε ην καρδά με θλίψη και μελαγχολία αμάσε κ αναρωήθηκε

Γαί αυή η θλίψη που με κάνει να χάνω και ο κουράγιο μουακόμα;»

Καάλαβε όε κι απόρησε πολ πως οη η θλίψη προερχόαν καθώς φαίνεαι απ ην πο ασήμανη αία Νά ι είχε συμβεί: Μέσα σο μπουλοκ που χε μαζευεί έω απ ην είσοδο ουκελιο είδε και ον Αλιόσα κα θυμήθηκε ώρα πως μόλις ον είδεένωσε αμέσως ά σαν πόνο σην καρδά

Ώσε όσο μεγάλη σημασία έχει γα μένα αυός ο νέος ; » ανα

ρωήθηε με καάπληηΕκείνη η σιγμή ίσα ίσα ο Αλόσα περνοσε από μπροσά ουλες και βιαζόαν να πάε κάπου Δεν πήγαινε όμως προς ο μέροςης εκκλησίας Τα βλέμμαά ους συνανήθηκαν Ο Αλιόσα απόσρεψε α μάα ου και α χαμήλωσε Ο πάερ ασιος μάνεψεαπ ην έκφρα ου προσώπου ου η μεγάλη αλλαγή που γινόανεκείνη η σιγμή σην ψυχή ου νέου

Ώσε και συ λοιπόν αφέηκες να παρασυρθείς απ ον πειρα σμό; αναφώνησε αφνικά ο πάερ ασιος Είσαι λοιπόν και συ μαυος ους ολιγόπσους; πρόσθεσε θλιμμένα

Ο Αλόσα κονοσάθηκε και κοίαε κάπως αόρσα ον πάεραίσιο μα πάλ απόσρεψε και χαμήλωσε α μάια Οε καν γρσε σο συνομλή ου Ο πάερ ασος παραηροσε προσεκκά

ο πας έσι βασικά; λειουργί αρχίζε ου ανά πε Μα ο Αλιόσα πάλ δεν απάνσεΉ μήπως φεγεις απ η σκήη; Μα πώς; σι χωρίς ά

δεα χωρίς ευλογία;Ο Αλόσα χαμογέλασε αφνικά με ειρωνεία κοίαε παράενα

πολ παράενα ον πάερ ασο που σ αυόν ον είχε εμπσευείο δάσκαλός ου λίγο πριν πεθάνει ο πρώην κριος ης καρδιάς και




Α Δ Λ Ο Ι Κ Α Ρ Α Μ Α Ζ Ο 29

ης Ψυχής του ο αγαπημέος του στάετς Και ξαφικά, χως καιπάλι απατήσει έκαε μια χειοομα αδιαφοας λες και δε

to ένοιαε πια αν θα φεόταν ή όχι με τον πεπούμενο σεβασμό,και ποχώησε βιαστικά πος την έξοδο της σκήτης

Θα ξααγυσεις ακόμα Ψιθύισε ο πάτε Πασιος κοιτάοντάς τον με πικαμένη αποα




11

Μια Τέτοια Σγμή !Β ο πάερ Παο δε ελάηκε όαν έκανε η κέψηπω ο «ααπημένο ου αόρ» θα ξαναυρε. Ίω μάλ α (αν κ όχ ενελώ, πάνω με πολλή δορακόηα) , κα

άλαε ην πραμακή ψυχκή καάαη ου Αλόα . Μολοαύα εώ, α να μα ελκρνή, πρέπε να παραδεχώ πω μου εναπολύ Uκολο να περράψω εκενη ην παράξενη κ ακαθόρη μή η ζωή ού όο ααπημένου κα ου όο νεαρού ακόμα ήρωη δήηή μου . η θλμμένη ερώηη ου πάερ Παου « α λοπόν κα υ μ ε ου ολόπου » θα μπορούα φυκά ν απανήω αθερά α λοαραμό ου Αλόα «Όχ, δεν ήαν

με ο μέρο ων ολόπων» . Κ όχ μονάχα αυό, θα μπορούανα εαώω πω υνέανε ενελώ ο ανθεο η αραχή ου προερχόαν α α απ η φλοερή ου πη Ωόο αυή η αραχήυπήρχε, κα ήαν όο αανκή, που κα πολύ αρόερα ο Αλόα θεωρούε εκενη η θλερή μέρα αν μα απ πο ζοφερέκα πο μοραε η ζωή ου. Αν με ρωούε κανε «ναποέ δυναό να αθάνθηκε όλη ούη η θλψη κα ην αραχή μό νο κα μόνο α ο ώμα ου άρε ου υπόκυψε όο ρήοραη απούνθεη αν να κάνε θαύμαα κα να αρέψε ου αρρώου» όε θ απανούα χωρ δαμό «Να, πραμακά αυό » . Θα παρακαλούα μονάχα ον ανανώη μου να μη αε ακόμα να ελάε με ην αφέλεα ου νεαρού ήρωά μου Όοα μένα, όχ μονάχα δεν ο χω κοπό να ζηήω να ον λυπηθε




282 Φ Ί K

π ή να ποσπαθσω να καολογήσω ην απλοκή ου πίση λέγονα λγου χάη πω ήαν πολ μκ ακμα ή πω εν έχε

μοωθεί ακεά ή άλλα έοα μα απενανία ηλώνω πω σέβομα ελκνά ο χαακήα ου Δε χωάε αμβολία πω ο κάθενέο που θα βαζε αγμο σην καά ου που έμαθε πα να μηναγαπάε λογεά μα μονάχα χλαά που ο μυαλ ου ουλεεσωσά μα με πολ γα ην ηλκία ου σκεπκσμ κα γ αυ ο σκέψε ου είνα ηνέ) ο κάθε έοο νέο λέω θ απευγε αυ που συνέβη με ο κ μου ήωα Όμω σε μεκέ πε

πώσε είνα πο μηκ ν αήσε κανεί ον εαυ ου να ονπαασε ένα πάθο έσω κα παάλογο που να ποέχεα πάνω απ μα μεγάλη αγάπη παά να συγκαηθεί α ου νέουαυ είνα ακμα πο αληθν γαί εν μποεί κανεί να χε μεγάλη εμπσοσνη σ ένα νέο που συνεχώ λογκεεα Η γνώμη μουείνα πω ένα έοο νέο εν αξίζε κα πολλά πάγμαα! «Ό

μω θα μου πουν ίσω ο λογκοί άνθωπο «εν μποεί βέβααο κάθε νέο να πσεε σε μα έοα πληψη κ ο κ σα ο νέοεν μποεί να να παάεγμα γα ου άλλου ε εγώ θ απανοσα κα πάλ « α ο κ μου νέο πίσευε πίσευε λογάκ αάναχα γώ μω κα πάλ ε ζηάω συώμη γ αυν

Τα βλέπε μω Αν κα ήλωσα πααπάνω βάσηκα πολίσω πω ε θα κάσω να εξηγήσω κα να καολογήσω ον ή

ωά μου κααλαβαίνω ώα πω είνα απααίηο να πω μεκάπάγμαα γα η μελλονκή καανηση η ήγηή μου Θα πωλοπν οο Δεν ήαν α θαμαα που πείμενε ο Αλσα Η ανυπμονη ποσμονή ου εν ήαν καθλου ελαμυαλη αί να πείμενε γα εαωθον ο πεποθήσε ου κάθε άλλο οε γα να επαληθεσε καμά ποηγομενη πεποίθησή ου Ω χχ άνω απ λα αυά βσκαν η μοή κα μονάχα η μοήου αγαπημένου ου σάε ου ίκαου εκείνου που ον σεβανώ η λαεία Όλη η αγάπη που χε ση νεανκή κ άολη καάου γα λου κα γα λα είχε συγκενωθεί εκείνον ον κακ λο ον ποηγομενο χνο ίσω αυ να αν κακ) σ έναπλάσμα ουλάχσον σ σγμέ ων ενθουσασμών ου σον πολυαγαπημένο ου σάε που ώα είχε πεθάνε Η αλήθεα είνα




Α Φ Α Α

πως αυό πλάσμα βλπ από καρό σα ακό υ ααμσβήη σ πυ μπρσ παρά α συγκρώσ όλς ς

ηβκς υ υάμς κ όλς υ ς πρσπάθς γα α άσΤόσ πυ ρς ρς ξσ «όλυς κ όλα» θυμόα αργό ρα ίς πως κίη η κααθλπκή μρα ί άσ λώς αρό υ μή π γ αυό όσς αγωίς ί κμάσ η πρηγμη μρα ί ξάσ ακόμα α πά σπαρα υ Ηλσσκα α ακόσα ρβλα πράγμα πυ όσλγρά υπσόα α κά μόλς ς) κ όμως παρ' όλα αυ

ά υ ράζα θαμαα μα πθσ η «αώρη κα ση» η καση πυ κυρλάσηκ όσ ακά καά ηγώμη υ) κα πυ κυρλασμά ης πλήγωσ όσ άσπλαακ ααπάα η καρά υ Τ κ α ήρθα σ α πράγμααπυ η η καση πήρ η μρή ω θαυμάω πυ πρίμ Αλόσα πως θα κά αμσως σώμα υ λαυ υ ασκάλυ σ ακρβώς σκόα κα ί πρίμα κ όλ άλλ σ μασήρ άθρωπ μάλσα πυ Αλόσα υς θαμαζγαί ήα μυαλωμ ίς πάρ ασς λόγυ άρη σλπό κ Αλόσα ωρίς α αράζα από αμβλίς ί ώσκα σς λπίς υ η μρή πυ 'α παραί πα κα άλλ ί ζήσ α ρό πα μασήρ κα ί συηθίσ απρσμ θαUμαα Όμως σπυαί γ' αυό ήα α θα

μαα μα η καση η καη! α ά πυ κίς πυ σμωα μ ς πρσκίς υ θα 'πρπ α ξασί πρσσόρ απόκάθ άλλ σ κόσμ απώθηκ ξακά κα ρπάσηκ αί ς ί κρί σ ς μπρσ α κρί σ ά αρωήμαα πυ κααβασάσα αμσως η άπρη κα παρθκήκαρά υ Δ μπρσ α μη πρσβληθί α μη θυμώσ μάλ σα πυ π ίκας απ' υς ίκαυς παραόθηκ ση ρωίακα σ μθηρό λυασμό ός ππόλαυ πλήθυς πυ ήα ό σ καώρό υ. σω ας μη γα θαμαα ας μη παλη θα πρσκίς όμως γαί αυή η άξη ρπή αί ηόσ γρήγρη απσθση πυ «πρρ υ υσκ» όπως λγα κακόβυλ καλόγρ α γαί αυό «σημί» πυ πκυ θραμβυκά αυί μαζί μ παρα Θράπα




4 Φ . Ν Ο Σ Τ Ο Β Σ Κ Η

αι γιατί νμίζuν πως έχuν τ διαίωμα να βλέπuν έτσι τα πράγματα είναι λιπν η Θεία ρνια αι δάτuλς τu Θε Γιατί απεσρθη «τη στιγμή αριβώς πu χρειαζταν πι πλ απάθε άλλη φρά» (σuλλγιζταν Αλισα) λες αι θέλησε η ίδιανα uπταχτεί στuς τuφλoς βuβς ι άσπλαχνuς φuσις νμuς;

Νά γιατί μάτωνε η αρδιά τu Αλισα Φuσιά πως τ είπααι πι πάνω μεγαΛUτερη σημασία την είχε τ πρσωπ πu χεαγαπήσει πι πoΛU απ άθε τι σ' αuτν τν σμ . Κι αuτ αριβώς τ πρσωπ είχε «ντρπιαστεί » είχε « ατιμαστεί » σως αuτή

η μεμιμιρία τu νεαρ μu ήρωα να ταν ελαφρμuαλη αι παράλγη μα εγώ τ ξαναλέω για τρίτη φρά (αι παραδέχμαι απτώρα πως ίσως να 'μαι αι γω ελαφρμuαλς) πως χαίρμαι γιατί έφηβς μu απδείχτηε πως δεν ήταν τσ σώφρων σε μια τέτιαστιγμή Και ττ γιατί άθε άνθρωπς πu δεν είναι βλάας έχειλ τν αιρ να λoγιεuτεί. μως αν αι σε μια τέτια εξαιρετιή στιγμή δε βρεθεί η αγάπη στην αρδιά ενς έφηβu ττε πτεθα φανερωθεί; Δε θέλω μλτατα να ρω σ' αuτή την περίπτωση ένα παράξεν φαινμεν πu εδηλώθηε (αν αι για μια μνάχα στιγμή) στ μuαλ τu Αλισα εείνη τη μιραία αι θλή γι'αuτν στιγμή. Αuτ τ αινργι κάτι πu φανερώθηε στιγμιαίαστη σέη τu ήταν μια βασανιστιή εντπωση απ' την uβένταπu είχε χτες με τν αδερφ τu τν βάν αι πu τώρα την αναθu

μταν αδιάπα. δ ιαίτερα τώρα. Ω χι πως άπια απ' τις θεμελιαές τις στιχειαές ας πμε πεπιθήσεις τu είχε διασαλεφθείστην uχή τu . Τ Θε τu τν αγαπσε αι πίστεuε σ αuτν αλνητα αν αι ξαφνιά άρχισε να μεμιμιρεί εναντίν τu μως παρ' λα αuτά άρχισε αι πάλι να πιέζει την uχή τu άπιαθλή μα βασανιστιή αι μχθηρή εντπωση αθώς ξαναθuμταντη χτεσινή τu uβέντα με τν βάν. Τν πίεζε λ αι περισστε

ρ αι πρσπαθσε να ' ρθει στην επιφάνειαταν άρχισε πια να στεινιάζει Ραίτιν περνώντας απ'

τ πεuδασoς αι πηγαίνντας απ' τη σήτη στ μναστήρι είδεξαφνιά τν Αλισα ξαπλωμένν μπρμuτα άτω απ 'να δέντρΈμενε έτσι αίνητς σαν να ιμταν. Τν πλησίασε αι τu φώναξε:

Εδώ είσαι Αλεξέι Μα είναι δuνατν αι cu . . . άρχισε να λέ




Δ Ε Λ Ο Ρ Μ Ο 85

απορημένο, μα σταμτησ χρί να τιώσ τη φρση του αίναι δυνατόν κα συ να φτασ ώς αυό το μεο;

Ο Αόσα και π δ σήκσ τα μτια μα από μι του κίνησηο ακίτιν καταβ π τον ακούι και τον κατααβαίν. α τ έχι οιπόν ακοούθησ αυτό ν απορίΟμ ρχισ κιόα να χαμογι και το χαμόγό του όσο

πήγαν γινόταν και πιο ρνικό Ακουσέ μ οπόν Είνα δυο ώρ τώρα που σ ρύ. αφ

νικ χθηκ από κ πέρα . . . α τι κν δώ Τι υσβέστατ

ανοησί ίνα αυτέ α κοίταέ μ τουχισον . . .Ο Αόσα σήκσ το κφι του Ανακθισ κι ακούμπησ στονκορμό του δέντρου Δν έκαιγ, μα το πρόσπό του ήταν πονμένοκαι στα δυο μτια του φανόταν κποο ρθισμό στόσο δν κοίταζ κατματα τον ακίτιν μα κπου πέρα

έρ κτι Το πρόσπό σου α ντώ. Δν έχι πιακίνη την πρίφημη πραότητ σου ήπ θύμσ μ κανέναν πίρααν

Παρτα μ! πρόφρ αφνικ ο Αιόσα, ακοουθώντα ναμην τον κοιτζ κι έκαν μια βαρστημένη χρονομία

πα τσ ίμαστ Αρχίσαμ βέπ να τα έμ σαν τουκοινού θνητού Εσύ που ήσουν γγο Ε, οιπόν, Αιόσκα μκνι κι απορώ μα την αήθια. Κι όμ ίναι καρό που δν α

πορώ πα μ τίποτα δ πέρα. Εγώ σ θρούσα μορφμένονθρπο . . Ο Αιόσα τον κοίτα πτέου μα κπ αφηρημένα, κα

δν τον καταβαιν κα ακόμα Κι όα αυτ γατί βρώμησ ο γέρο σου α ίνα δυνατό

να το πίστψ κα συ στα σοβαρ π η σκοτούρα δν ίχ παρν αρχίσι να σκαρών θαύματα αναφώνησσ ο ακίτν απορώντακα π κρν.

Πίστυα πστύ θέ να πστύ κα θα πιστύ. Θ ο τίποτα φώνα νυρασμένα ο Αόσα.

Τίοτα απούτ, φαρκο μου . Φτου να πρι ο διοο.ήμρα ούτ ένα μαθητκο δκατριώ χρονώ δν τα πστύι πααυτ Ομ, δώ που τα έμ ένα διοο το έρ . . . στ τώ




28 Φ . ΤΟ Τ Ο

ρα μωσες με ο Θε σου, επανασάησες ενανίον ου . ίναι, έπες, γιαί δεν προάσανε και δεν παρασημοφρησαν πως έπρεπεο γέρο σου! ρε, μυαά που α 'χεε!

Ο Ασα μισκεσε α μάια ου και ον κοίαξε επίμονα. άέαμψε ξαφνικά σο έμμα ου μως δεν αν ο υμς για οΡακίν.

Δεν επανασαώ ενάνα σο Θε μου . Μονάχα που δεν αποδέχομα ον κσμο ου, είπε ξαφνκά ο Αισα μ ένα σρα χαμγεο.

ώς έσι, δεν αποδέχεσαι ον κσμο είπε ο Ρακίιν, αφοσκέφηκε ίγο. Τι σαχαμάρες είναι αυέςΟ Αισα δεν απάνησε , ποά είπαμε γι ' αυά α μικροπράμαα. Ας μισο

και σοαρά. φαγες σμερα Δε υμάμαι . . . έφαγα νομίζω . ρέπει κά να φας να καρδαμώσες, αν κρίνω απ' ο μορο

σου. Με πάνε πη να σε έπω σ' αυ ο χά Ξαγρπνησεςκ η η νχα. Ακουσα πως είχαε συνεδρίαση κε πέρα. α σερα ες αυές οι φασαρίες κα α πασαείμμαα . . Σίγουρα μο νάχα ένα κομμαάκ ανίδωρο α μάσησες. χω σην σέπη οένα σαάμι, ο πρα χες απ ην ποιεία γα κάε ενδεχμενοκαώς εχμουνα δω πέρα, μονάχα που έαια εσ δε α εσεις . . .

Δώσε. Αχά! σι, ε Ώσε επανάσαση. αι οδοφράγμαα! Τι νασου πω, αδερφέ μου, κά έοια πράμαα δεν είνα να α περφρονεί κανείς. α, πάμε σο σπί μου . Με μεγάη μου ευχαρίσηση α καέαζα ώρα κανένα ποηράκι κα, είμα ψφος απ κοραση. Όμως, κα, φυσκά, δε α ' αποφασίσεις να πιες μπως α πιεις

Δώσε και κα. Αυ μάισα! Θαυμάσια, αδερφέ μου ! είπε ο Ρακίιν και

ον κοίαξε με άγρια καάπηξη. Ο και να πεις η κα κα οσαάμ ενα σπουδαία πράμαα και δεν πρέπει να χάνουμε ην εκαιρία. άμε

Ο Ασα σηκώηκε σωπης κι ακοοησε ον Ρακίν.




ΑΔΛΟ Ι ΑΑΜΑΟ 287

Αν το βλεε αυτό ο αδερούλη ου ο άντκα θα μενεμε το τόμα ανοχό Μα κα το ερε η κουβέντα ο αδερούλη

ου ο βάν Φοντόροβτ τράβηξε ήμερα ο ρωί γα η Μόχα.ο ξέρε; Ξέρω ρόερε αδάορα ο Αλόα κα ξανκά θυμήθηκε γα

μα τγμή τον αδερό του Ντμήτρ.μω αυτό κράτηε μονάχα μα τγμή κα αν κα του θύμε

κάοα βατκή δουλεά ου δεν έρεε ν αναβληθεί α ούτε γαένα λεό κάοο χρέο κάοα ρομερή υοχρέωη ούτε κ αυόδεν του κανε ενύωη δεν έταε ην καρδά ου κα τη τγμήξεχάτηκε κα άλ. μω αργότερα το θυμόαν αυτό γα ολύκαρό ο Αλόα.

Ο αδερούλη ου ο άνκα είε μα ορά γα μένα ωείμα ένα « ανόητο λμεραλκό λαά . Κα υ δε βάταξεκάοε κα μου δωε να κααλάβω ω είμα «άμο . Α εί

να! Τώρα θα δούμε ην εξυνάδα α κα την μόητά α αυτότο είε ο Ρακίτν ψθυρτά χεδόν αό μέα ου . Ακου ξανάεδυνατά. Καλύτερα να μην εράουμε α το μονατήρ α άρουμε ο μονοάτ ου βγάζε ία την ολεία . . . Χμ με τούη ηνκαρία θα εράω κ α τη κυρία Χοχλάκοβα. η έγραψα όλα όα έγναν. Κα αντάου! μου τέλνε το λεό ημείωμα γραμμένο με μολύβ αυτή η κυρία τρελαίνετα να γράε ημεώματακα μου λέε ω «οτέ δεν το ερίμενε ω ένα όο εβάμοτάρετ όω ο άτερ Ζωμά θα φρότα έτσι δα τ ακρβώ ο γραψε αλήθεα ου λέω «ω θα ερόταν έ δα Καυή αγανάχηε λο α είτε . . άρε ον έναν κα χτύα τονάλλον! τάου ώναξε κα άλ αναάντεχα

αμάτηε κα άνονα τον Αλόα α τον ώμο τον ταμά

ηε κ εκείνον. Ξέρε Αλόκα είε κα ον κοίαζε εξεατκά α μάα

κυρευμένο ολόκληρο αό μα κανούργα δέα ου του κατέβηκεξανκά.

Κα αν κα το ρόωό του έδεχνε γελατό ήταν ανερό ωοβόταν να ε ωναχά ούη ην κανούργα κ αναάντεχη κέ




288 Ν Ο Ο Γ Β Η

ψη του, τσο αστευτη ου φαιτα αμα η ατάσταση ου έ βλεε το Αλισα

έρει, Αλισα, ού θα 'τα το αλύτερο α ηγααμε τώ ρα ρφερε δειλά αι αραλητιά Το διο άει ου θε Πάμε στη ρούσεα Ε θα ' ρθει ρφερε τέλο ο α

τι τρέμοτα λο α μια φοβισμέη ροσμοή Πάμε στη ρούσεα, αάτησε αμέσω ήσυχα ήσυχα ο

ΑλισαΑυτ ια αθλου δε το ερμεε ο ατι, αυτή τη γρήγορη

αι ήρεμη συγατάθεση δηλαδή Τσο ου λγο αμα αι θα τιαζτα ρο τα σω ' τη έληξή του

Αυτ ια Μραβοο! έαε α φωάξει ατάληχτο, μαξαφιά άραξε το Αλισα α' το μράτσο ι αρχσαε α ροχω ρού γρήγορα στο μοοάτι Φοβτα τρομερά ω ο Αλισα θα

χάσει τη αοφασιστιτητά του . Προχωρούσα σιωηλο ο α τι φοβτα αι α μιλήσει αμα Και α ' ξερε σο θα χαρε άρχισε α μουρμουρζει,

μω αι άλι ξαασώασεΜα ούτε αι ήγαιε εε το Αλισα για α χαρε η ρούσε

α Αυτ ήτα έα άθρωο σοβαρ αι δε έαε τοτα χωρσυμφέρο Τώρα εχε διλ σο Α' τη μια μεριά ήθελε α εκδιηθε, α δει δηλαδή «το τριασμα του διαου» αι τη ιθαή«τώση» του Αλισα τα «α άγιο θα γιτα αμαρτωλ»,ράγμα ου το γλετούσε α' τα ρι Α' τη άλλη εχε υψητου έα έρδο υλι ου γι' αυτ θα μιλήσουμε αραάτω

«Ώστε λοι μα αρουσιάζεται μια τέτοια στιγμή», σέφτηε χαιρέαα «Θα ρέει α τη αράξουμε γερά, γιατ μια τέτοια

στιγμή μά εαι ατάλληλη»




π

Το ΚρεμμυδάκιΗ ΓΎ έενε στο ο ολυσύχναστο έρος της ολτεας οντά στην λατεα της Μητρόολης στο στ τηςχήρας του έορα Μορόζοβ Κρατούσε α ρή ξύλνη τέ

ρυα στην αυλή ο στ της Μορόζοβα ήταν εάλο έτρνο ατο αλό ααλασθητο εξωτερά Εε ζούσε αοονωένηη ρά οτήτρα ε υο ανές της ου ήταν αυτές αρετάηλωένες εροντοόρες Δεν εχε αάν ανάη να νοάσε τηντέρυα της αυλής α όλο το ξέρανε ως έχτηε α νοάρσσατην Γρούσενα (ε α τέσσερα χρόνα) όνο α όνο α να ευχαρστήσε το ενή της τον έορα ασόνοβ ου ήταν ο α

σνωστος «ροστάτης» της ρούσενα έανε ως ο ζηλάρηςέρος εατέστησε στο στ της Μορόζοβα την «ευνοουένη» τουατ ήταν βέβαος ως η ρα θα αραολουθούσε άρυνα τη α ωή τής ανούρας της νοάρσσας Μα αοεχτηε ολύ ρήορα ως η ετήρηση ήταν ερττή α στο τέλος η Μορόζοβασυναντούσε ολύ σάνα την ρούσενα α εν την ενοχλούσε εαά εβλεη Η αλήθεα ενα ως εχαν εράσε τέσσερα χρόνααό τότε ου ο έρος την έφερε σ αυτό το στ α την ρωτεύουσα της εαρχας εαοχτάχρονη οέλα ελή χαηλοβλεούσαλετοαωένη αυνατούλα σεφτή α ελαχολή αό ττεέχουν ολλά αλλάξε Γα τη ζωή αυτού του ορτσού ξέρανε ολλα α ερεένα ράατα στην ολτεα ας Ούτε α τοντελευταο αρό άθανε ερσστερα αόα α τότε ου όλο άρ




290 Φ Ν ΤΟ ΣΤ ΟΓ Σ

χσα α εδαφέροα γα <ομορφοά αί πραγμακά Αγκραφέα Αλεξάροβα είχε γίε πολ μορφ ελεαία έ

γαε πωςα ήα δεκαεφά χροώ είχε ξελογάσε άχα κάποος αξωμακς κ αμέσως παράσε Ο αξωμακς λέγαε,

έφγε κα παρεκε κάποα άλλ κα κοπέλα έμεε φωχκα ροπασμέ έγαε ακμα πως α κ ο γέρος πήρε κρσεκα κα σωσε απ μέρα, αή ήα απ ίμα οκογεα, απ σ κλρκώ μάλσα Ο παέρας ς ήα άλλοε δάκοςή κά έοο Κα ά πο φάσαε έσσερα χρα γα α γίε

σuασθμακή, προσβλμέ κα αξολπ μκρή ορφαή μα ροδαλή, παχολή ροσκ ομορφά, μα γαίκα με ολμρ κ αποφασσκ χαρακήρα, περήφα κ ααδς πο κααλάβαε απχρήμαα, άπλσ φλάργρ κα προσεχκή σς δολες ς πο χε προφάσε κλας, έσ ή αλλώς α σγκερώσε, καθώςλέγαε, έα κεφαλαάκ α έα μοάχα ήα σίγορο λο ωςήα

απρσ κα πως εκς απ ο

γέρο

ο

κδεμ

α ς κα

έ

ας δε θα μποροσε α καχθεί πως ο χε χαρίσε εοά ςΑ ήα αράαχα εξακρβωμέο γαί πολλοί είχα προσπα θήσε αποχήσο εοά ς προπάω α δο ελεαίαχρα Μα λες ο προσπάθεες αποδείχκα μάαες Μερκο μάλσα ααγκάσκα α οπσθοχωρήσο γελοοπομέο κα ροπασμέο απ σαθερή κα κοροδεκή αίσασ αής ς

εεργκής έας γαίκας Ξέραε ακμα πως είχε αακαεεί οελεαίο χρο σε « επχερήσες κα πως έδεξε εξαρεκές καες, σο πο ελκά ήα πολλοί εκείο πο λέγαε σωσήΕβραία Όχ πως ήα οκογλφος μα ήα γωσ λγο χάρπως σεαρ κά με ο Φορ αλοβς Καραμάοβ αγραε γακάμποσο καρ σ εξεελσκή μή κά γραμμάα, πλρώοας ο δέκαο ς αξίας ος κα σερα πολσε μερκά απ αάσο δεκαπλάσο ς αξίας ος ο άρρωσο, χήρο Σαμσοβ ποο ελεαίο χρο είχα πρσεί α πδα ο κα δε μποροσεκαθλο α περπαήσε πο ήα σωσς ραος ω εήλκωγω ο πολ παραλής άθρωπος σπαγγοραμμέος κ άκαρδος ο έκαε σχεδ , ήθελε εώ σ αρχή μεαχερα πολασρά κ πως έλεγα ο κοσομπλδες ς έδε ώς κα «




Α Δ Ε Λ Φ Ο Α Ρ Α Μ Α Ζ Ο 29

λάδι το σταγοντρο» Μα η κροσνκα πρφτασ και χιραφτήθηκ και τα κατάφρ ταuτχρονα να τον κάνι να τη έχι απ

λuτη πιστοσνη πω το ίναι πιστή Ο γέρο ήταν σποuδαίοπιχιρηατία (ίναι καιρ τώρα πο χι πθάνι) και ίχ κι αuτ αξιοπρσχτο χαρακτήρα Τσιγκονη και πισατάρη σαν βράχο και, αν και η κροσνκα το χ κάνι τση ντπωση πο δίχωαuτήν δν ποροσ να ζήσι (τα τλuταία δuο χρνια λγο χάρηαuτ ήταν αληθιν στην κuριολξία) , και πάλι δν τη έδωσ κανένασηαντικ κφάλαιο . Ακα κι αν τον φοβέριζ πω θα τον παράτα

γ ντλώ και πάλι δ θ' άλλαζ γνώη Τη κχώρησ ένα ικρποσ, α κι αuτ ακα έκαν σ λοu γάλη ντπωση ταν α θτηκ

Εσ ίσαι γuναίκα uαλ, τη ίπ δίνοντά τη κάπο οχτώ χιλιάδ άρ λοιπν τοτα τα λφτά και κάν κοuάντο Μανα ξέρι πω ώσπο να πθάνω δν έχι τίποτα άλλο να πριένιαπ ένα κτ απ κίνα πο σο 'δινα κάθ χρνο για τη σuντήρησή ou Μα και στη διαθήκη ο τίποτα δ θα σο γράψω

ραγατικά, κράτησ το γο τοu ταν πέθαν, τ' άφησ λαστοu γιοu τοu, πο σο ζοσ τοu ίχ σαν uπηρέτ το αζί τι γuναίκ τοu και τα παιδιά τοu Την κροσνκα οτ καν τηνανάφρ στην διαθήκη τοu Όλα αuτά αθτηκαν αργτρα Όω τη έδιν σuνχώ σuβοuλέ πώ να τοποθτήσι κατρα τα

προσωπικά τη κφάλαια και τη uπδιχν διάφορ δοuλιέΟταν ο ιντορ αλοβιτ Καραάζοβ πλέχτηκ αζί τη σ ιατuχαία πιχίρηση και στο τέλο, χωρί καθλο να το πριένιρωττηκ την κροσνκα, τσο πο έχασ τα λογιά τοu, ο γροΣασνοβ, πο χ κιλα το 'να το πδι στο λάκο, έσπαγ ποκέφι αζί τοu Είναι αξιοσηίωτο πω η κροσνκα σ' λη τη διάρκια τη γνωριία τη το γέρο τη δν το κρuβ τίποτα καιήταν πάντα ιλικρινή αζί το και ήταν ο νο άνθρωπο στον κσο πο πιστuταν Τον τλuταίο καιρ ω, ταν παροuσιάστηκ ξαφνικά ο Ντιήτρι ιοντροβιτ, ο γέρο έπαψ πια να γλάιΑπναντία, ια φορά σuβολψ αuστηρά και σοβαρά τηνκροσνκα

Αν ίναι να διαλέξι ανάσα σ αuτο τοu δuο , τον πατέ




292 Φ N T Γ l B

ρ δηλδή κι το ιο, τότε ν πρoτιμήσ�ις το έρο, μ � τη σuμφωνίόμως ν σ� πντρ�uτ�ί oπωσδήπoτ� ο �ρoκτ�ράρης κι πριν π

το στεφάνωμ ν ρά�ι στ όνομά O κνέν σημντικό ποσό Όμως μ� το λοό μην κάν�ις πι πρέ, δ� θ δ�ις προκοπήΑuτά ήτν τ λόι τοu �ροπρλuμένοu, ποu ένιωθ� πι κο·

ντά το τέλος τοu . Κι πρμτικά, σ� πέντε μήν�ς πέθν� προσθέσω κόμ πως, ν κι ξέρν� πολλοί στην πολιτεί μς τηνπράλοη κι τερτώδικη ντιηλί των Κρμάοβ, τοu πτέρκι τοu rιou , ποu μάλωνν ι την Γκρoύσ�νκ, πολύ λίοι κτ

λάβινν τότ� τις πρμτικές της σέσ�ις κι μ� τοuς uo Ακόμι οι uo uπηρέτρι�ς της Γκρoύσ�νκ (ύστ�ρ π την κτστροφήποu ι uτήν θ μιλ ήσοuμ� πρκάτω) κτέ�σν ρότ�ρ στοδικστήριο πως η Ακρφέν Aλ�ξάντρoβν δ�ότν τον ΝτιμήτριΦιοντόροβιτς μόνο κι μόνο �π�ιδ τον φοβότν ιτί την �ίε «πειλήσει πως θ την σκότωνε»

ίε uo uπηρέτριες: Μι πολύ ριά μείρισσ, ρρωστιάρκι σεδόν κοuφή, ποu την είε στη δoύλ�ή της π τον κιρό ποuούσε με την πτρική της οικοένει, κι την εονή της μ�ίρισ σς, μι νερή κι ωηρή κοπέλ κάποu είκοσι ρονώ Αuτή ήτνκμριέρ της Η Γκρoύσ�νκ ούσε με μ�άλη τσικοuνιά κ ηεπίπλωση τοu ιτιού της δεν ήτ κθόλοu πλούσι. Kρτoσ� στηνπτέρu τρί δωμάτι όλ κι όλ με έπιπλ της σπιτονοικοκuράς,

πλιά, πό κόκκινο ξύλο, στο στuλ tou 12.

Ότν ο Ρκίτιν κι ο Αλιόσ μπήκν� μέσ, σκοτείνιε πι ιτ κλά, μ δεν είν νάει κόμ φως Η Γκρούσενκ ήτν ξπλωμένη στο σλόνι της, πάνω στον μεάλο, σκληρό κι άρμποκνπέ, ποu η ράη tou ήτν βμμένη σν κόκκινο ξύλο κι ήτντπετσρισμένος με δέρμ ποu πό κιρό τώρ εί� τριφτεί κι είετρuπήσ�ι. Κάτω π το κεφάλι της είε βάλει uo μξιλάρι τοuκρεβτιού Κοιτότν νάσκελ, κίνητη, έοντς τ έρι κάτω πτο κεφάλι . τν ντuμένη λες κι κάποιον περίμενε Φορούσε ένμύρο μετξωτό φόρεμ, μιν νάλφρη ντντέλ στο κεφάλι, ποuτης πήινε θuμάσι, κι στοuς ώμοuς της �ίε ρίξει μιν εσάρπ,ντντελένι κι uτή, στερεωμένη στο στήθος με μι μεάλη ρuσήκράφ ρμτικά περίμενε κάποιον, ήτν μ�λoλική κι




Α Δ Ε Λ Φ Κ Α Ρ ΑΜ Α Ζ Β 293

νuπόμον Το πρόσωπό τς ήτν λγάκ λωμό τ είλ κ τμάτ τς φλογσμέν. Με τν άκρ τοu δεού τς ποδού τuπού

σε νεuρ κά το έρ τοu κνπέ Μόλς φτάσνε ο Ρκίτν κ ο Αλό σ, έγνε μ μκρή φσρί π τον προθάλμο μπορούσε ν κούσεκνείς τν Γκρούσενκ ποu σκώθκε βστκά κ φώνε τρομγμέν

Ποος είν; μ κοπέλ ποu δέτκε τοuς επσκέπτες φώ νε μέσως σν κuρί τς.

Δεν είν είνος. Αλλο είν Δεν είν τίποτ.

Τ ν τς σuμβίνε; μοuρμούρσε ο Ρκίτν κθώς πήρε τονΑλόσ π το έρ κ μπίννε στο σλόνΗ Γκρούσενκ στότν κοντά στον κνπέ κ φνότν κόμ

τρομγμέν Μ πλεούδ π τ σκοuρόνθ μλλά τς έφuγεπ τν ντντέλ κ έπεσε στον δεί τς ώμο Όμως uτή δεν τοπρτήρσε κ δεν ττοποίσε τ μλλά τς πρά φού κλοκοίτε τοuς επσκέπτες κ τοuς νγνώρσε.

Α εσύ είσ Ρκίτκ; Με κττρόμες. Με ποον ήρθες;Ποος είν μζί ou; Ω Θεέ μοu, ποον έφερε νφώνσε ότνδέκρνε τον Αλόσ.

Μ πες λοπόν ν φέροuν τ κερά είπε ο Ρκίτν με πολλήάνεσ, σν ν τν στενός γνώρμος κ άνθρωπος τοu σπτού ποuε το δκίωμ ν δίνε κ δτγές.

Κερά . κ βέβ πρέπε ν φέροuν κερά . Φέν, φέρετοu έν κερί . . . Δάλεες τν ώρ γ ν τον φέρες, μ τν λήθενφώνσε κ πάλ, δείνοντς με μ κίνσ τοu κεφλού τονΑλόσ

Κ στρέφοντς στον κθρέφτ άρσε ν ττοποεί όπως όπωςτ μλλά τς. Φνότν κάπως δuσρεστμέν

Δεν έκν κλά ποu ήρθ δλδή ρώτσε ο Ρκίτν ποu μέσως περάτκε

Με τρόμες, Ρκίτκ, uτό είν είπε Γκρούσενκ κγύρσε μογελσή στον Αλόσ Μ με φοβάσ, κλέ μοu Αλόσ, είμ πολύ ρούμεν ποu σε βλέπω, προσδόκτέ μοu ένεΌμως εσύ , Ρκίτκ με τρόμες Νόμζ πως θ μοu κοuβλθεο Μίτκ. Tou τν έσκσ, βλέπες Τον έβλ ν μοu δώσε το λό




94 Φ . Ν Τ Σ Γ Ε Β Σ Η

γο της τιμής το\ πως με πιστεει ι ττε εγώ το\ είπ Ψμτο\ είπ πως θ πάω στον γέρο μο\ τον Κο\ζμά Κο\ζμίτς ι θ

μετράω λη τη νχτ τ χρήμτά το\ Κάθε βδομάδ πηγίνω σπίτιτο\ ι τχτοποιώ το\ς λογρισμος Αμπρώνο\με λά την πρ τ εείνος μετράει με τον ριθμητήρ ι γω τ γράφω στ βιβλί μονάχ σε μέν έχει εμπιστοσνη. οιπν ο Μίτ το ίστεψεπως θ 'μι εεί μως εγώ λειδώθη εδώ πέρ ι πειμένωμιν είδηση. ώς έτσι σς άφησε ν μπείτε η ένι ένι ένιτρέξε στην εξώπορτ άνοιξέ την ι οίτξε γρω γρω μην είνι

ο λοχγς Ίσως ν ρφτηε άπο\ ι ν τσοπεε ι ρέμωπ' το φβο μο\ Κνένς δεν είνι Αγρφέν Αλεξάντροβν μλις τώρ οί

τξ. Κάθε στιγμή πάω ι μισνοίγω την πρτ ι οιτάζω Κιγω φοβάμι.

'λεισες τ πντζορι ένι Κλτερ ν τεβάσο\με

ι τις ο\ρτίνες. τσι! είπε ι τέβσε μονάχη της τις βριέςο\ρτίνες. Γιτί άμ δει φως θ 'ρθει το δίχως άλλο. ον φοβάμισήμερ τον Μίτ τον δερφολη σο\ Αλισ.

Η Γροσεν μιλοσε δ\ντά ν ι τργμέν μ ι σχεδν με άποιο ενθο\σισμ.

Γιτί τον φοβάσι τσο τον Μίτιεν σήμερ ρώτησε ο Ρ

ίτιν σ μο\ φίνετι δεν τον φοβάσι σ\νήθως τον άνεις τιθέλεις ο\ λέω πως περιμένω μιν είδηση μι τσο πολτιμη ει

δησολ πο\ ο Μίτιεν δεν μο\ χρειάζετι θλο\ τώρ Μ νιώθω ιλς πως δεν πίστεΨε τι θ πάω στο\ Κο\ζμά Κο\ζμίτς.ίγο\ρ θ άθετι τώρ στον ήπο το\ ιντορ λοβιτς ιθ πρφ\λάει. Μ ν θρονιάστηε εεί πέρ τσο το λτρογιτί δε θ 'ρθει εδώ τον Κο\ζμά Κο\ζμίτς πήγ στ' λήθειμε σ\νδεψε ο Μίτι. ο\ είπ πως θ μείνω εεί πέρ ώς τ μεσά ν\χτ ι τον πράλεσ ν 'ρθει το δίχως άλλο ν με πάρει ιν με σ\νοδέΨει ώς το σπίτι είνος έφ\γε ι γω έτσ άπο\δέ λεπτά στο\ γέρο\ ι στερ ξνάρθ εδώ οβμο\ν πολέτρεχ γι ν μην τον σ\νντήσω.




Δ E Φ I � A P A M A Z B 29

θα πας κα στλίστηκες έτσ Γατί έβαλες αυτ τ πε ρίεργ σκυφάκ

Βλέπω πως εσ είσα ακμα π περίεργς ακίτν υ λέωπως περμένω μαν είδηση λς έρθε θα σηκωθώ κα θα πεάω κ απ δω παν κα άλλ Γ αυ κα σλίστηκα Γα ναμα έτμη

α π θα πετάες η ζηάς να μάθες γαί πς έρε πλλά γερνάε

γρήγρα

Είσα λ χαρέςχαρδα βλέπω έ δε σε ανάδα έσ βαλες λκληρη τυαλέτα λες κα θα πας σε χρ είπε ακίνεετάζντάς την

Τ έρες εσ απ χρς Εσ έρες Εγώ υλάχσν έχω δε χρ Εδώ κα ρία χρνα ταν

υζμά υζμίτς πάντρευε τ γ τυ κίταζα ψηλά απ τν εώστη. α κάθμα κα κυβενάζω μαζί συ στγμή πυ χωδω πέρα έναν πρίγκηπα Αυς μάλστα Αλσα καλλη μυ σεκάζω κα δεν πστεω στα μάα μυ Θεέ μυ πώς έγνε καβρέθηκες εδώ στ σπίτ μυ α συ πω την αλήθεα δεν τ περίμενα καθλυ δεν θα πίστευα πτέ πως μπρσες να ρθες . Ανκα η σγμή δεν είνα καθλυ κατάλληλη μως είμα λ χαρά

άθσε τ λπν εδώ στν καναπ νβγαλτ φεγγάρ μυ Αλή θεα σαν να μυ φαίνεα πως δεν έρω τ λέω Αχ ακίκα αντν έφερνες χες ή πρχτές α κ έτσ είμα πλ ευχαρστημένη σως καλερα κλας πυ τν έφερες σε μα έτα σγμή κχ πρχτές

κασε ζωηρά στν καναπέ πλά στν Αλσα κα τν κίαζεενθυσσμένη ραγματκά ήαν χαρμενη δεν έλεγε ψέματα Ταμάτα ης καίγανε α χείλη γελσαν μως γελσαν καλκαρδαεθυμα Ο Αλσα δεν περίμενε να δε μα έα έκφραση καλσνης σ πρσωπ της ώς τα χτες λίγες φρές την είχε συναντήσεκα είχε σχηματίσε τρμερή δέα γ αυήν Χες είχε ταραχεί πλ απ κακ κα πυλ φέρσμ της με ην ατερίνα lβάνβναΤώρα παραενευταν πλ γατί ταν σαν να βλεπε ένα εντελώς




26 Φ T O Σ O Γ B K H

αλλώκο πλσμα. Κα, όσο κ αν ον uραννοσε η προσωπκή οθλίψη, ρχσε να ην κοζε με προσοχή Ο ρόπο ης είχαν κ

αuοί καλuερέψε δεν έσερνε όσο γλuκερ α λόγα ης όπως χεςο χερονομίες ης δεν ήαν όσο ρθuμες κα προσποηές . . όλαήαν απλ, ανοχόκαρδα, ο κνήσες ης γρήγορες, νόμπρες λκρνείς Όμως σαν να χε έξαψη

Θεέ μοu , λα σήμερα θα πραγμαοποηθον ρχσε να βίζε κα πλ Γαί είμα όσο χαρομενη πο σε βλέπω, ΑλόσαΟε κα γω η ίδα δεν ο ξέρω. Αν με ρωοσες, δε θα 'ξερα

να σο απανήσω. Αuό έλεπε, να μην ξέρες κόλας, είπε χαμογελώνας ερω

νκ ο Ρακίν Τόε γαί μο κολλοσες, έρον κα έρον Θαχες κποο σκοπό βέβαα.

Τόε είχα λλο σκοπό, μα ώρα πε πα, δεν είνα πα ησγμή Θα σας λέψω, ν θα κνω. Τώρα έγνα καλή, Ρακί

κα Μα κσε λοπόν κα cu , Ρακίκα, σέκεσα Μα εσ κθσεςκόλας Αμ, βέβαα, ο Ρακίοuσκα δεν ξεχνε ποέ ον εαuό οu Ν ον ώρα, κθεα εκεί πέρα, Αλόσα, απένανί μας κα είνακακωμένος γαί δεν είπα πρώα σ αuόν να κσε Τα παίρνκακαρδα ο Ρακίκα μοu ! είπε γελώνας η Γκροσενκα Μη μοθuμώνες, Ρακίκα, σήμερα είμα καλή. Μα γαί είσα έσ μελαγ χολκός, Αλόσα Ή μήπως με οβσα είπε κα ον κοίαξε με

καλόκαρδη ερωνεία σα μα.παθε σuμoρ Δεν ον προββσανε, είπε βραχν ο Ρακίν Ποον δεν προββσανε Ο σρες ο βρώμησε. Ποος βμησε ίγοuρα κποα ανοησία θα σαμποuνς, κ

ποο ασχρόλογο θα εομζεσα να πες. ώπα, βλκα Μ αήνες, Αλόσα, να κ

σω σ

α γόνα

cou Να, έ

σ .

Κα ξανκ μ' ένα πήδημα βρθηκε σα γόνα ο γελώνας,σαν χαδρκη γα, αγκαλζονας απαλ ο λαμό ο με ο δεξίης μπρσο

Θα σε κνω να εuθuμήσες, θσεομενο αγόρ μοu Αλήθεα, μο επρέπες να καθίσω σα γόνα cou Δε θα μο θuμώσες να λόγο να μο πες κα εγω αμέσως




Δ Λ Ο Ρ Μ Ο Β 297

Ο λισ σώινε Κθτν κ φοβτν ν σλέψει Την άκουσε ν λέε « έν λγο ν μου εις κ φεγω μέσως» μ δενάντησε σν ν χε μρμρώσει Όμως δεν του σνέβνε εκενοο θ μοροσε ν εριμένε κ ν φντστε ένς Ρκτιν λγουχάρη ο τον ρκολοθοσε τη θέση το με βλέμμ σρκοβρου η μεγάλη ΛUη της Ψχής του νέκρωνε κάθε σθηση ου θμοροσε σως ν γεννηθε στην κρδιά του κ ν του ήτν δυντεκενη τη στιγμή ν οχτήσε σνεδηση το ετο to θ κτ λάβνε ως τώρ εν θωρκισμένος ενάντ σε κάθε ερ

σμ . Μολττ ρ λη τη συγκεχυμένη κι σνεδη Ψχική τοκτάστση κ ρ λη τη θλψη ο τον βάρινε οροσε άθελάτο μ έν κνοργιο κι ράξενο σνσθημ ο γεννιτν στηνκρδά του : τή η γνκ υτή η «τρομερή» υνκ χ μονά χ δεν τον φβιε ως ρώτ ο τρμε κ τν κμ σκεφτ τν γενκά τς γυνκες μ ενντς τοτη εδώ ου τη φοβτνερσστερο λες ο τώρ κθτν στ γντά του κι τονγκάλε γεννοσε μέσ το ξφνικά έν εντελώς λλιώτικο νάντεχο σνσθημ έν σθημ κάος σνήθστης ολ μεγάλης κ γνής εριέργες Κ λ τά χωρς κνέν φβο ι χωρς την ρμικρή φρκη τ ήτν το κριτερο κ τ οτον έκνε ν ορε άθελά του

Φτάνον ι ο φλρες σς φώνξε ο Ρκτν Κλτερ

φέρε μς σμάνι Mo τη χρωστάς ψέμτ ωστά σωστά. έρες λσ του οσχέθηκ κ σάνι κμ ν σ έφερνε εδώ έρ Θ ω ν φέρουν λον θ ωκ γω Φέν φέρε μς σμάν εκενο το μοκάλι ου άφησεο Μτ Γρήγορ Κονήσο. ν κ εμι τσιγκον μως θ σςκεράσω σμάνι Όχι εσέν Ρκτκ εσ εσ μντάρι μωςυτς εδώ ενι σωστς ργκης Κι ς μην έχω διάθεση τώρμως θ ιω κ γω μ σς θέλω ν το ρξω έξω

Τ «ε δηση» ενι τή ο εριμένεις μήως ενι μυ στικ ρώτησε ερεργος ο Ρκτιν ροσθώντς ν δεξει ως δενδνει σημσ στ εράγμτ ο έφτνε βροχή άνω του

Τι μυστικό ν νι φο κ σ το ξέρες ρφερε ξφνικάη Γκροσενκ με φος λο έγνο




98 Φ Β

Γρσ κά ς πρς ν κίν κ πκρνκ άκπ ν Ασ ν κ ξκσ ν κά σ νά

κ ν 'χ χρ ς πρσν ρω σ ρχ ξωκς κίν ρχ ξωκς

Α άκσ Μ ίν κς σ κνά ώρ ίν σ Μκρ Θ σί π κ νν ν

ρ 'ρψ ίς πήρ ρά ς πράς ώρκά ω κ πρνω ν νρ

Μπ Κ ί ν σ Μκρ ν σ ω ώρ Σ άνν κ ά Α ώσ ' Μίνκ ώρ ω ω ξρ ή

ν ξρ Α ς π ίπ ν ξρ Αν ν σκ

ων Όως π κ ν ν βά ν βά π

χίρ Σώπ κίκ ίζς ν ήρ νρβς κσπάρξ ν κρά Οως ή σή ω ν σίζ ά Μνάχ ν Ασσκπρώ ν σκ κά ώρ κ ν κάζω Μ χ σ πν κ σ άκ χσ σκ ρωνκά ς νσίς π ω κ Νά χά χ Γ κί ρρ π ν β

Ξρς Ασ νζ πως ίσ ωνς ζί κίν π'κν πρχς σ σπνί ή σν πσκ ρκ Όως ρ π ν σ Ήν κκ κ κ χρν ίπ Γκρσνκ κ χσ ξάν σχσκά

Μ ξνκή σκρ άνκ σ χ Ο Μί ' πως ώνζ ρπ ν σώ

» ν πρσβ άσχ Μ κάσ σ ν νκήσ ν κπάσ σκά ς Όχ κά π 'ρν σ πρά ίπ κ χσ πά Όως κ βάπως ωσς

Αή ίπ σβρά πρς κίν ή σ βά Ασ σν κωσσπάκ

Γ σν κίκ ίν κωσσπ ί ν χς κDigitized by 10uk1s, June 2009



Α Ε ΦΟ Ρ Α Α Ζ Ο

θλu σuνεδσ νά! Εγώ βλέπε ν αγαπάω με ν ψuχ μuνά! πσεε Αλσα πω σ' αγαπάω μ' λ μu ν ψuχ;

Βρε ν ξεδάνρπ! Au α Αλσα Ερωκ εξμλγσ u κάνε.

α ν αγαπάω Τ σε νάζε εσνα; αξωμακ; α πΛUμ εδσλα απ

κργιε; Αλλ να κ άλλ άλλ γκ πu ν xu νακε!

μ' ερεθζε ακκα επε με ξαψ κρUσενκα Αλλ 'να κ άλλ ' άλλ. ν Αλσα ν αγαπάω αλλώκα Ενααλθεα Αλσα πω εχα πνρ σκπ πρώα Εμα βλπε πνα εμα βλέπε αχαλνω μω ενα κα σγμέπu σε βλπ σαν να βλέπω ν δα μu σuνεδσ Όλ κασκέφμα « Πσ θα πρέπε να με περφρνε εμένα ν αχρεαένα έ άνθρωπ. α πρχέ σκεφμuν αu καθώέρεχα εδώ απ σπ δεσπνδα Ενα καρ πu σε πρσεξα Αλσα Ο κα ξέρε u 'χω πε α με κααλαβανε . Τ πσεε άχα Αλσα; Ενα φρέ πu σε κάζω κανρέπμα νρέπμα λκλρ ν εαu μu Όμω ε ξέπώ έγνε κ άρχσα να σε σκέφμα ε κα θuμάμα απ πεάρχσε αu .

πκε Φένα κ έβαλε σ ραπέζ ένα δσκ με μαν ανγμέν μπλα κα ρα πρα γεμάα ά κα σαμπάνα φώναξε ακν Βρσκεσα σε έξαψ

Αγκραφένα Αλεξάνρβνα κα α χε λγ χαμένα Θα πε κάναπρ κα θ' αρχσε να χρεUε Εχ ε κ αu κάναε πω έπρεπε πρσθεσε εξεάζνα ν σαμπάνα Η γρά γμσε απρα σν κuζνα φέρανε μπuκάλ ξεβλω κα δεν εναε παγωμν. Τ να γνε Α ν πμε κ έσ

Πλσασε σ ραπέζ πρε ένα πρ κα 'πε μνρUφ σερα ξαναγέμσε

πάνα να u χε σαμπάνα πρφερε γλεφνα α χελα u λα Αλσα πάρε να πρ να μα δεξε αξζε ν uγεά ν θα πμε μω; α πλε u Παραδεσu




300 ΤΟ ΣΟ Γ Ε Β Σ Κ

μήπως άρε πτήρ συ Γκρσα πες κα ση υγεία ωπυλώ υ αραδείσυ.

Τ πλες τυ αραδείσυ κάθεσα κα λεςΗ Γκρσεκα πήρε πήρ. Ο Αλσα πήρε τ δκ υ ήπεμα γυλά κα τ ξαάβαλε σ ραπέζ

Όχ καΛτεpα α μη πω είπε κα χαμγέλασε αχά Κ μως αυχσυ πως θα πες ώαξε ακί Α εία έτσ τε κα γω θα πω είπε η κρσεκα ε

μυ κάε ρεξη κλας. ες τ μάχς συ λ μπυκάλ α

κίκα Αμα πε Αλσα τε θα πω κα γω.Αρχσα α γλυκσαλάσματα! είπε κopoδεuκά ακίτ .

Αυή πήγε κα κάθησε στα γατά υ Αυτς εία λυπημές κααλαβαίω μα εσ έχες Αυς επααστάησε εάτα στ Θευ ήτα έτμς α περδρμάσε σαλάμα

ώς έσ

έθαε σάρετς τυ σήμερα Ο σάρες Ζωσμάς άγς.Ώστε πέθαε σάρες Ζωσμάς ααώσε η ΓκρσεκαΘεέ μυ κα γω δε ' ξερα! έκαε εuλαβκά σαυρ ης Θεέμυ κα τ κάω εγώ ώρα γα κα θράσηκα στα γαά u!

α α ρμαξε ξακά κα σγμή πεάχηκε κ έκασε σκααπέ. Ο Αλσα τη κίταξε γα κάμπσ απρώτας Κά τωτε άηκε πρσωπ τυ

ακίτ πρερε ξακά δυαά κα σταθερά μη με κρδεες πως τάχα επααστάτησα εάα σ Θε μu. ε θέλω αγίω κακς μαζί ou γίε λπ κα συ αγαθερς χασα έαθησαυρ ΠΟι εσ δε είχες πέ ou δε μπρείς λπ ώρα αμε κρίες Κίταξε καλτερα αuή εδώ : ίδες πώς με λυπήθηχμuα δω πέρα μίζας πως θα βρω μα μχθηρή ψυχήτ θελα μάλσα γατί κα γω ήμu πρσυχς κα κακς. Μαά πυ βρήκα μα αληθή αδερή βρήκα έα θησαuρ μα ψuχήγεμάη αγάπη Τώρα μλς με λuπήθηκε . Αγκραέα Αλεξάρβα γα σέα λέω. Μυ ξααστλωσες η ψuχή μu

Τα χείλη ΤΟι Αλσα τρέμαε αάπεε σκoλα. ώπασε ίγ ακμα κα θα πες πως σ έσωσε! γέλασε με κακία

ακί Τ ξέρες μως πως είχε σκπ α σε κααπείDigitized by 10uk1s, June 2009



Α Δ Ε Λ Α Α Μ Α Ζ Β 01

Φτάν, Ρατα τνάχτη ξαφνά η Γρούνα. ωάτ α ο δυο α. Τώρα όλα θα τα ω Εύ, Αλόα, να ωά

ατ τα λόα ου άν α ντρέοα, ατ α αά όχ αλή, νά τ α. α υ, Ρατα, να ωά ατ λέατα . Ενα αλήθα ω χα α άτη έη α ήθλα να τοναταώ, α τώρα λ έατα τώρα να ντλώ δαφορτά ταράατα . να η ξαναούω α, Ρατα

Όλα αυτά η Γρούνα τα ' αν αυνήθτη ταραχή ά, ουρλαθήαν α ο δυο του φύρξ ο Ρατν α

του οταζ αορηένο. αν αλαβο άνουν, ωτό τρλοοουνήθηαν α ο δυο του α τώρα θα χου α δάρυα

Να, θα λάω, θα λάω η Γρούνα. Μ αδρφή του. Αυτό α οτέ ου δ θα το ξχάω Όω ου λέωα τούτο, Ρατα. Μορ να α αά, όω ένα ρυδάτο ωα.

Τ ρυδά άθα α λ; Φτου να άρ α να ηώ τ' αλήθα του έτρΟ Ρατν αορού τον νθουαό του α θύων ατ

ένωθ ροβληένο, αν α ορού ολύ ύολα να αταλάβω αν νονταν όλα αυτά, ήταν ατ υέαν έτ τα ράαταου ήταν αδύνατο να η υνηθούν α ο δυο του, ράα ουυβαν άνα τη ζωή. Μα ο Ρατν, ου αταλάβαν α δα

θανόταν το άθ τ ου χ χέη τον αυτό του, ήταν ανανονα νώ τα αθήατα των ληον του . Κ αυτό οφλόταν ρώτατη ρή ρα τη ζωή ου 'χ όντα νέο, α ν έρ α τοάλο του ωό.

Μην νοζ, Αλότα, η Γρούνα α έλα ξάφνου νυρά, ω αυχέα ατ έδωα ένα ρυδά Το αυ χήθηα τον Ρατα ονάχα, ένα θα το ω άλλο οόΕνα ονάχα ένα αραύθ, α αλό αραύθ. Τ άουα ότανήουν αδ αόα α' τη Ματρόνα, ου να τώρα αράου Γα τάου, νά ω να: «Μα φορά ένα αρό, ζού ααά υναα, ωτή έαρα έθαν ούτ ένα αλό δν χάν τη ζωή τη. Την άραξαν το λοόν ο δαβόλο α την τάξαν τη φλοένη λνη Τότ ο φύλααάλό τη άθ




0 Ν Ο ΤΟ Ε Η

κα σκέφτηκε: "Πρέε α θμηθώ καμά καλοση της γα α άωα τη ω στο Θε Θμήθηκε κα μα κα δο άε κα λέε στο

Θε Ατή το λέε έβγαλε έα κρεμμδάκ φρέσκο α το ερβλ κα το 'δωσε σε μα ζητάα Κ ο Θες αατάε "Πάρελο το δο εκεο κρεμμδάκ κα ήγαε άω α' τη λμηΒάστα το κρεμμδάκ α' τη μα άκρη κ ας αστε ατή α' τηάλλη Ττε τράβα τη Α τα καταφέρες α τη τραβήξες α τηλμη ττε ας άε στο Παράδεσο Όμως α σάσε το κρεμμδάκ θα ε ως καλά εα εκε ο εα τρεξε ο άγγελος στη

γακα κα της λέε "Πάσο γερά α' το κρεμμδάκ κα γω θασε τραβήξω Κ άρχσε α τη τραβάε ροσεχτκά Τη εχε βγά λε ολάκερη σχεδ α τη λμη μα μλς εδα ο άλλο αμαρτω λο ως τη τραβάε έξω γατζώθηκα λο άω της γα α βγοκ ατο μαζ της Μα η γακα ήτα κακά σωστή μέγαρα κάρχσε α τος κλωτσάε Εμέα θέλο α βγάλο κ χ εσάςΔκ μο εα το κρεμμδάκ κ χ δκ σας . Μλς το 'ε αττο κρεμμδάκ έσασε Κ ατή ξαάεσε στη λμη κα καγεταεκε έρα ώς τα σήμερα Ο άγγελος έβαλε τα κλάματα κ έφγε» ά �o αραμθ Αλσα το θμάμα α' έξω γατ εκεη η στργγλα εμα εγώ Στο Ρακτκα καχήθηκα ως έδωσα έα κρεμμδάκ μως εσέα αλλώς θα στο ω r οvαδΧή καλοση της ζωήςμο ήτα ο 'δωσα ατ το κρεμμδάκ Μη με αεύες λο

Αλσα μη με ομζες γα καλκαρδη μα κακά κακά σαστργγλα Α αρχσες τα αέματα θα με κάες α τρέομα Να θα στα ω λα τα κρματά μο Ακο Αλσα: Το 'θελα τσο ολ α σε καταφέρω ο δε άφηα σε ησχα το Ρακτκα κλο το 'λεγα α σε φέρε Το οσχέθηκα κα εκοσέτε ροβλα α σ' έφερε Στάσο Ρακτκα ερμεε

Πλησασε βαστκά το τραέζ άοξε έα σρτάρ έβγαλε αμέσα έα ορτοφλ κ α κε έα χαρτομσμα τω εκοσέτεροβλω

Μα τ σαχλαμάρες εα ατές φώαξε ταραγμέος ο Ρακτ Πάρτα Ρακτκα σο δω το χρέος μο Δε στεω βέ

βαα α τ' αρηθες Σ ο δος μο το ζήτησες Κα το έταξε τοχαρτομσμα.




Α Δ Λ Φ Ο Α Α Α 303

Α έλεπε ώρα να μην πάρω κλας είπε βραχνά Ρακίτιν .

Ήαν ανερ πως νρεπαν μα έβε παλκαρίσα ην νρπή ΤΟ' .

εκσπενάρκ είνα μ χρεάζεα Αν δεπήρχαν κα βλάκες πώς θα ζσαν έξπν

Κα ώρα σώπανε πα Ρίκα ώρα λα σα θα πω δενείνα γα αά Κάσε εκεί ση γωνά κα σώπανε Δε μαςαγαπάς σώπανε λπν

Κα γαί άχα να σας αγαπάω γρλσε Ρακίν χωρίς νακρβε πα θ εκσπενάρκ βαλε σην σέπη Όμως νρεπαν

λα αά γίνανε μπρσά σν Αλσα Υπλγζε πως θα πληρωναν μεά έσ να μην μάθανε πέ άλλς Μα ώρααπ' ην νρπή μάνασε. ς α ώρα βρσε πρμερ ναμην πηγαίνε κα πoΛ κνρα στην Γκρσενκα παρ λα α πε ράγμαα κα ην περρνησή ης γαί ήαν ανερ πως αή είχεκάπα εξσία πάνω Μα ώρα πα έχασε ην πμνή καθμωσε

Αγαπάε κανείς γα κά Μα σες Q καλ μ κάναε ' αγαπάς χωρίς να περμνες ίπα ά πως αγαπάε

Αλσα

Κα πώς σ' αγαπάε δηλαδή καλ σ 'κανε κα ν έχες μη σάξε κα μη βρέξεΗ Γκρσενκα σεκαν ση μέ ης κάμαρας Μλσε με θέρ

μη κα ση ωνή ης ακσηκε κάπς νς σερίας. ώπα Ρακίκα δεν μπρείς καθλ να μας κααλάβες!

Κα να μη σε ανακσω να μ μλάς με καάλαβες Δεσ επρέπω Απ π κ ώς π έ θράσς ά! Κάσε εκεί

ση γωνά κα σώπανε σαν λακές μ Κα ώρα Αλσα θα σπω λη ην αλήθεα γα να δες άμη είμα! σένα σα λέωκ χ σν Ρακίκα Ήθελα να σε καασρέψω Αλσα ρκ σδίνω πως δε λέω Ψέμαα χα απασίσε πα. σ πλ 'θελα δωρδκησα ν Ρακίκα γα να σε έρε εδώ πέρα Καιγαί θέλησα σ πλ E Αλσα δεν έβαζες ίπα με τ




30 Φ . N T O TO E B H

νο cu ασρφ ο ρόσό u ρνούσ αό μροσ μομ α μα χαμηλμνα Όμ γώ καό φορ σ κοαξα ρ

χσα να οu ρ όλοu γα σνα. Η μορφή σο μν γα ναχαραγμνη σην καρδ μοu «Μ ρφρον » σκφόμοuν, «ούνα μ κοξ δ θλ». Ώσο σο λο ρχσα ν' αορώ κα δα μ ον αuό μοu « Γα φοβμα να οο αδαρλ Θαον κααώ κα θα γλ κ αό ν» . Εχα μανσ. Κανναδ θα ολμήσ να ο σύ χα ο να ο σκφκαν μορ να ' ρθ σο σ η Α γκραφνα Αλξνροβνα γ'

αu βρμοδοuλ Μονχα ο γρο μο χ μα δμν μαζοu οuλήθηκα σ' αuόν ο ααν μα σφνσ. Όμ λλο καννα Μα βλονα σνα ' αοφσσα «Αuόν θα ονκααώ Θα ον κααώ κα θα γλ κ αό ν» . Βλ αλόσκuλο μα Κα σ μ αδρφή cu! Τώρα ήρθ αuό μ κασρψ κθομα δ κα ρμν δήσ . Κα ξρ ήαν γα μνα αuό ο νθρο Εδώ κα ν χρόνα όανμ' φρ δ ρα ο Κοuζμ κρuβόμοuν α' οu ανθρώοu γανα μη μ' ακούν κα να μη μ βλοuν. Αδuναούσκη ανοηούσκη καθόμοuν κ κλαγα μ' αναφuλλη νύχ ολκρ ξαγρuνούσα κα σκφόμοuν «ού να 'να χα αuό ο αλνθροΖ μ μαν λλ σγοuρα κα μ κοροδύ Α γνόαν» σκφόμοuνα «να ον βρ καμ φορ να ον σuνανήσ κα ό α

ό α θα ο ληρώσ ό α θα ο ληρώσ » Καθόμοuνα νύχ κα μύσκuα ο μαξλρ μο μ δκρα κα ασκφόμοuν λ κα λ όλα αu ξσκζα ηδ ην καρδμοu ην ρφα μ ο θuμό μοu. «Θα α ξληρώσ θα α ξλρώσ!» Ήαν φορ ξφώνζα κόλα σο σκοδ Μασαν θuμόμοuν οα δ θα μορσ να κν κα κνο ώρα μ κοροδύ σ μλσα να μ χ ξχσ κ ολόλα ρχνόμοuν α' ο κρβ σο μα γόμοuνα σ' ανήμοραδκρ μο κα ραναζόμοuν α' οu λuγμού ώ α ξμρώμαα.ο ρ σηκνόμοuν σαν λuσσασμν σκύλα κα μ χαρ μο θακανα όλο ον κόσμο σρα νομζ ρχσα να μαζύλφ γνα σλαχν χόνρuνα νομζ όμ βαλα μuαλό Κθ λλο. Καννα δν ο βλ κα δν ο ξρ σ' όλ ν




Δ Φ Ο Ρ Ζ Ο Β 30

οιομη, όμως, σα αλωθού α σοάδια ης ύχας, οίομαιαμιά φορά όως αι όε ο ήμο ορισάι, εδώ αι ε χρό

ια, ρίζω α δόια μο αι λαίω ώς ο ρω «Θα μο ο ληρώσει, θα μο ο ληρώσει » , σφομαι! Τ άοσες όλα αά ,ώρα λοιό ώς με ααλαβαίεις δώ ι α μήα αίω αφιά εείο ο γράμμα_ ρχεαι, μο λει η γαία ο θαεθλει α με δει . Μο όβεαι η αάσα Θε μο , φηα αφιάΘα ρθε ι αι θα μο σφρίει, θα με φωάει αι γω θα σρθώ οά ο σα δαρμο σλάι με η ορά αβασμη, σα οχη

ααί ο! Τα σφομαι αά αι δε μορώ α α ισψω αιη ίδια «ίμαι ή δε είμαι ιοια Θα ρω ή όχι οά ο;»Και ήμο ιο θμωμη μ ε ο εαό μο αό ο μήα α όσοήμο εδώ αι ε χρόια Τώρα ο βλει Αλιόσα, ι αχαλίωη είμαι, ι μαιασμη ο εία όλη η αλήθεια! Διασδαζαμε ο Μίια μόο αι μόο για α μη ρω σε είο ώα,Ραία, εσύ δε μορείς α με ρίεις, όλα αά δε α εία σεσα . Τώρα, ρι ρθεε, λάγιαζα δω ρα, σεφόμο, ερίμεα, αοφάσιζα όλη η μοίρα μο αι ο δε θα μάθεε ι είχα σηαρδιά μο Όχι, Αλιόσα, ες ση δεσοιίδα σο α μη θμώειμε α ροχεσιά! . Καας σ όσμο δε ρει ι αισθάομαώρα, μα ι ούε μορεί α ρει Γιαί μορεί σήμερα ιόας αάρω α μαχαίρι μαζί μο ηγαίοας εεί, δε αοφάσισα

αόμα . Και ροφροας αά α «σγιημα» λόγια η Γρούσεαδε βάσαε, δε λειωσε η φράση ης, ρψε ο ρόσωό ης σιςαλάμες ης, εσε άω σα μαιλάρια ι άρχισε α λαίει με λγμούς, σα μιρό αιδ Ο Αλιόσα σηώθηε αι λησίασε Ραίι

Μίσα, ο είε, μη θμώεις. Αή σε ρόσβαλε, όμως μηθμώεις. Τη άοσες Δε ρει α χομε όσο ολλς ααιήσεις αό μια αθρώιη ψχή, ρει α μασε ιο σλαχιο

Ο Αλιόσα ρόφερε αά α λόγια μσα σε μια ασγράηη ορμήαισθήμαος ιωθε η αάγη α εσάσει αι γι αό μίλησεσο Ραίι Α δε ήα αας εεί, ό θα μιλούσε φωαχ μοάχος ο




A Φ O � A P A M A O 0

πο είνα Βρήκε σε ποον να μήσε γώ χαή Οσίποβγρσε κα είπε σον Ρακίν ήμουν έομη να σου ζηήσω συγνώμη

γαί σ έβρσα όμω ώρα ο μεάνωσα όσα έα κονά μουκάσε δω πέρα είπε κα ον καοσε μ ένα χαρομενο χαμόγεο σ ωραία πε μου ώρα ον πήρε απ ο χέρ κα ον κοίαζεχαμογεώνα καάμαα) πε μου υόν που με πρόσβαε ον αγαπάω ή όχ; Καθόμουνα δω πέρα σο σκοάδ πρν έρθεε κ όορωοσα ην καρδά μου Τον αγαπάω ή όχ; ε μου ο εσ όσα έασε πα η ώρα ό μου πε αυό θα κάνω α ον συγ

χωρέσω ή όχ; Μα αο ον συγχώρεσε κόα είπε χαμογεώνα οόσα

ωσά ον συγχώρεσα πρόερε σκεκά η Γκροσενκα άμη που είνα η καρδά μα ην αήθεα ην υγεά η άμηκαρδά μου οπόν είπε κ άρπαξε ξανκά ένα ποήρ απ οραπέζ

Το πε μονορο ο σήκωσε ηά κα ο ρξε με όρα κααγή Το ποήρ έσπασε κουδουνίζονα ο χαμογεό η άνηκεκάποα σκηρόηα

Μα ίσω κα να μην ον συγχώρεσα ακόμα είπε κάπω απεηκά χαμηώνονα α μάα σα να μοσε με ον εαυό η σω η κρδά μου να εομάζεα μονάχα να ον συγχωρέσε Θα

παέω ακόμα με ην καρδά μου Βέπε όσα α δάκρα πουχυσα πένε οάκερα χρόνα α χω πoΛU αγαπήσε . σω ίσωο μόνο που αγάπησα να αν η προσβοή που μου 'κανε κ όχ αυόν ον ίδο

δε θα θ εα να μουνα ση θέση ου είπε σχεδόν συρίζνα ο Ρακίν

Κ οε θα βρεθεί ποέ Ρακίκα ποέ δε θα βρεθεί Θαμου γυαίζε α παποσα μου Ρακίκα να μονάχα γ' αυόθα σε χρησμοποήσω Μα γυναίκα σαν κα μένα δεν είνα γα αδόνα σου . Κα ίσω όχ κα γα α δκά ου

σ; Τόε γαί σοίσηκε; είπε σαρκασκά ο Ρακίν Μη με καηγορεί γα ην ουαέα μου Ρακίκα δεν ν

ξέρε ακόμα καά ην καρδά μου μα θέω ο ξεσκίζω ο όρε




Α Δ Ε Λ Φ Α Α Α Β 30

ε ξέρ δε ξέρ ι ακριβώς ου εε α α λόια ουήκα σα ση καρδιά ου ά κά έκαα . . . Ήα ο ρώ

ος κι ο οαδικός ου ε λυήθηκε υό εαι Για δε ερχόσου ρύερα καλό ου χερουβε εε και οάισε ξαικάροσά ου σα σε έκσαση. Όλη ου η ζή ερεα έα άθρο σα και σέα ο ξερα ς κάοιος θα ρθει και θα ε συχρέσει. Πσευα ς κάοιος θα βρεθε α ααήσει και έαη ιοέια α ααήσει ός εσύ κι όχι ια εαι ι

οεια . . .

Μα ι σου έκαα λοιό αάησε ο λιόσα χαοελώαςε καλoσUη.σκυψε και η ήρε ααλά α ο χέρι.α κρευδάκι σου σα έα ικρούσικο κρευδάκι ο

άχα ... εε κι εβαλε κι αυός α κλάαα.κεη η σιή ακούσηκε ξαικά θόρυβος α ο ροθάλα

ο κάοιος εχε ει σο χλ. Η Γκρούσεκα σηκώθηκε αόοαΦαιόα κααροαέη Η Φέια ήκε ρέχοας σο δαιο άζοας και χειροοώας.

Κυρα καλή ου κυρα έασε ο ααοόρος ώαξε χαρούεα και λαχαιασέα. Ήρθε κι έα αάξι α ο Μόκροιεια α σας άρει ο ααξάς ο ιοέη ε η ρόικά ου ώρα θαζέψου ξεκούρασα άλοα ερε και ράα κυρα έα ρά

α ά ο ο ράα ο χε σο χέρι ης κι όλη η ώρα ου ιλούσε οαέιζε σο αέρα καθώς χειροοούσε Η Γκρούσεκα ης άραξεο ράα και λησασε ο κερ Ήα έα ικρό σηεα οάχα ερικές αράδες ου ις διάβασε σο λεό

Με κάλεσε ώαξε καάχλη και ο ρόσό ης σράβσε αό α αρρσιάρικο χαόελο Μου σύριξε «ρέχασκυλάκι»

Ός οάχα ια ια σιή έειε σα ααοάσιση Ξάουο αα αέβηκε σο κεάλι ης και λόισε α άουλά ης.

Πηα! ώαξε ξαικά. ο έε χρόια ου ολιόσα η ορα ου αοασσηκε ευάε ευάε ευάεαό δ όλοι σας δε θέλ ια α σας βλέ . . Η Γκρούσεκα ρέ




3 0 Φ Ν Ο Ο Β Η

χε γα ν αρχε μα κανοργα ζωή . . Μη μου κρας κακα καυ Ρακκα Μπορε να βρω κα ο θναο εκε που πω! υφ

αν να μα μεθυμένη!Τους παρηε ξαφνκ κ έρεξε ην κρεβαοκμαρ ης Τώρα πα δεν ης χρεαζμαε γκρναξε ο Ρακν μ

γα ως ν αρχε πλ ς φωνές, βαρέθηκα πα Αλα ον ακολοθηε μηχανκ ην αυλή εκαν ένα

αμξ ξεζεανε ' λογα, κποος βαοε ένα φανρ κα πήγα νε δω κα κε πολυχολος Απ ην ανογμένη εξώπορα μπζανε

α ρα ξεκοραα λογα Μα μλς ο Αλα κ ο Ρακν καέβηκαν απ ο καώφλ, ο παρθυρο ης κρεβαοκμαρας νοξε κα η Γκροενκα φώναξε ου Αλα με δυναή κα ξερη φωνή

Αλεκα, πες χαρεμαα ον αδερφολη ου ον Μενκα κα πες ου να μη με θυμα με κακα, εμένα που ον βανα ο . Να ου πες ακμα οο «Η Γκροενκα έλαχε ένανκανγα κ χ ε ένα, ον ευγενκ» Κα να προθέες ακμαπως ον αγπηε η Γκροενκα γα λγο, γα μαν ωρα λη κλη ον αγπηε. Ας η θυμα λοπν απ δω κα πέρα ληου η ζωή εκενη ην ωρα έ πες ου ου παραγγέλνε ηΓκροUενκα!

Τέλεωε με λυγμος η φωνή ης Το παρθυρο έκλεε μεθρυβο

Χμ! Χμ μογκρε ο Ρακν γελώνας Τον έφαξε ον αδερφ ου ον Μενκα κα ώρα ου λέε να θυμα κλας λη ου η ζωή Μωρέ αμοβορα!

Αλα δεν απνηε ποα λες κα δεν κουε ερπαοεγρήγορα κον ον Ρακν αν να βαζαν φοβερ χε φος αφηρημένο κα βδζε μηχανκ Τον Ρακν ξαφνκ κ ον βλε αν να ου χαν αγγξε με ο δχυλο μα πρφαη πληγήνελώς λλα περμενε αν έφερνε ον Αλα ην Γκροενκακ λλα γνανε χ εκενα που ήθελε

ολωνς ενα αυς ο αξωμακς ης, ε πε κα πλ υ γκραώνας ον εαυ ου Μα οε κ αξωμακς δεν ενα παο ελωνεο δολευε, εκε ην βηρα, α νορα ης ναγουρα θα να κνας ενεκές μκροπολωνς ένε πως ώρα έχα




Α Ε Φ Ο Α ΡΑ Μ Α Ο Β 1 1

σ έσ ου Άκουσ ως Γκροσνκα έχ λά γ αυκα γUρσ σ ξγονα λα α αUμαα

Ο Αλσα κα ά ν αάνσ σαν να μν άκουσ ίοα ΟΡακίν βάσαξ ον ν έσωσς ν αμαρωλή ί γλώνας χαέ

κακα ανέρς ο αολωλς ρβαο σν υία ο ε; ωξς ους ά αίμονς ; ά λον ου α αμαα ουρμέναμ α ο ρωί γίναν έλους!

άψ Ρακίν ί ονμένα ο Αλσα συμβαίν ρρονίς γα α κοσέν ροβλα

μήως ολσ ον καΛUρ ίλο ου α λς μέσα σου μως ν ίσα Χρσς ο κα γω ίμα οUας

Αχ Ρακίν σο λγο μου σου λέω ο χα ξχάσ κλαςαναώνσ ο Αλσα ονάχος σου έρχσα κα μου ο υμίςώρα

α ο Ρακίν ίχ α μανάσ γα καλά Δν ά λο σας σο άολο λέω γω! κραγασ ξανκά μου ρ κ έμλξα μαζί σου ! Δ έλω α να σ ξέρω Τράβαμονάχος σου Το ρμο ον ξέρς!

Γρσ αομα κα μήκ σ άλλο ρμο αήνονας ον Αλσα σο σκοά Ο Αλσα βγήκ α ν ολία κα ήρ ο ρμο γα ο μονασήρ μσ α α χωράα




Ι v

Ο εν Καν rμοςΗ Ν πια πoλ αργά για τι σήθειε το μοαστηριο ταο Αλισα έφτασε στη σκήτη. Ο φλακα το άφησε και μπήκεαπ μια ιδιαίτερη είσοδο. Το ρολι είχε χτπήσει ειά ώ

ρα αάπαση και γαλήη στερα απ μια τσο πολτάραχη γιαλο μέρα Ο Αλισα άοιξε δειλά τη πρτα και μπήκε στο κελίτο στάρετ πο βρισκτα τώρα το φέρετρ το κτ απ' τοπάτερ ασιο πο διάβαζε ολομαχο κοτά στο φέρετρο τ υαΥΥέο και το εαρ δκιμο ορφριο πο κοιμτα στο άλλοδμάτιο κατάχαμα με το βαθ πο τη ιτη κατακορασμέοαπ' τη χτεσιή ολοχτια ομιλία κι απ' τι σημεριέ φασαρίε κα

έα άλλο δε πήρχε στο κελ Ο πάτερ ασιο α και άκοσεπ μπήκε ο Αλισα οτε κα γρισε α δει Ο Αλισα πήγε στηδεξιά γιά γοάτισε κι άρχισε α προσεUχεται Η ψχή το ήταγεμάτη σαισθήματα μα κάπ σγκεχμέα έτσι πο καέα αατά δε ξεχώριζε καθαρά μα ατίθετα ααιροσε αμοιβαία το 'ατ' άλλο μέσα σ' α αργ στροβίλισμα. Όμ στη καρδιά το έιθε κάποια γλκα και παράξεο ο Αλισα δε αποροσε καθ λο γι' ατ. Ξαάβλεπε και πάλι ατ το φέρετρο τοπολαγαπημέο το εκρ μα η ψχή το δε έκλαιγε πια δε σπά·ραζε απ πο π το πρί οάτισε τώρα μπροστά στο φέρετροσα α γοάτιζε μπροστά σε κάτι ιερ μα στη καρδιά το και στσκέψη το έλαμπε η χαρά α παράθρο ήτα αοιχτ ο αέραςήτα καθαρ και δροσερ.




4 Φ ΤΟ Ο Γ Β

«Θα πει λοιπόν π δuνάμσε η μuροuδιά μια αι ' αποφάσι σαν ν' ανοξοuν ο παράθuρο» σέφηε ο Αλιόσα

Μα ι αuή αόμα η σέψη για ην οσμή η αποσνθεση ποuμόλι πριν από λγο οu φαινόαν όσο φριχή όσο απεινιήδεν ξεσήσε μέσα οu εενη ην παλιά αγνα αι αγανάχησηΑρχισε να προσεχεαι μα σε λγο ο παραήρησε ι ο διο ππροσεχεαι σχεν μηχανιά. Ξδια από σέψει περνοσαν απην ψuχή οu άβαν σαν ασράια ι αμέσ ξανασβήνανε σε ρα έρχοναν άλλε

Όμ παρ' όλα αuά άι αέραιο uπήρχε σην ψuχή οu σέ ρεο ααπρανιό αι ο ααλάβαινε Φορέ φορέ άρχιζε να προσεχεαι φλογερά ένιθε ην ανάγη να εuχαρισήσει αι ναγαπήσει . Μα αρχζονα ην προσεuχή άρχιζε ξαφνιά να σέφεαι άι άλλο ι αμέσ έπε σε σuλλογή ξεχνοσε αι ηνπροσεuχή αι ενο ποu ην εχε διαόψε ι ροσπάθησε να προσέξει

σ ενα ποu δάβαζ ο πάερ σιο μα όνα πολ οuρασμένοάρχισε σιγά σιγά να ον παρνει ο πνο . . .

«Καί τ μέρα τ τpίτ γάμο γέvτο Κα τ Γαλ λαία», διάβαζε ο πάερ ασιο <αί v μήτηρ τo Iησoχ χλήθη δέ χαί IησoJ χαί ο μαθηταί ατoJ τόvγάμοv»

« άμο; Τι 'ναι αuό γάμο » περνοσαν σαν ανεμοσρόβιλο οι σέψι απ ο μuαλό οu Αλιόσα «ναι αι ενη εuuχι σμένη πήγε σο γλένι Όχι δεν πήρε μαχαρι μαζ η δενπήρε . . Όλα εενα ήαν λόγια θλψη μονάχα . Ναι . αuάα λόγια η θλψη πρέπει να α σuγχράμε . έσι εναι. Αuάα λόγια γαληνεοuν ην ψuχή χρ αuά δε θα μποροσαν όσοεολα οι άνθρποι να uποφέροuν α βάσανά οu. Ο αιν πήγε

απ' ο σοάι άνα θα πηγανει απ ' ο σοάι ο αιν όσο θασέφεαι ι προσβολέ ποu οu 'xou άνει . . Κι όμ ο δρόμο . ο μεγάλο ο σιο ο φεινό ο ρuσάλλινο δρόμο με ον ήλιοσο έρμα οu . . . . . . ι διαβάζοuν »

«Καί στρήσαvτο οου λέγ μήτηρ τo Iησo ρό ατό' o[o οχ οσ .




Δ Ε Λ Φ Ρ Μ

νηχούε αuά οu λα«χ, να, κά άφηα να οu ξεφύε, κ ως ήθελα λο να

ακούω, ααπώ αu ο χωρίο είνα ν αν άος, ο πρώο θαύα χ, αu ο θαύα, αu ο ορφο θαύα! Ο Χρςεπκέφθηκε η χαρά ων ανθρώπων κ χ η θλίψη οuς κα ο πρώο θαύα Tou η χαρά ων ανθρώπων βοήθηε Όποααπάε οuς ανθρώποuς, εκείνος ααπάε κα η χαρά οuς uο λεε κα ο ξανάλεε ο ακαρίης κάθε ώρα κα ή, αuήαν α απ ς κuρερες κέψες οu . Χωρίς χαρά δεν πο·

ζ λ Μ Ν Μ Κ θ λρες να ηες , εε ο α α, α α ε ωραο κ α ηθν είνα πάνα άο uνώη, κ αu δκή οu κέψη ήαν »

. . . λέΥ ατ Ιηοϋ μο χα ο Υύvα; οω χ ρα μου' λέΥ μήηρ αοϋ το αχόvο ' , v λέμv οήατ».

«οήαε . . Η χαρά, η χαρά κάποων φωχών, πολύ φωχώνανθρώπων Κα βέβαα φωχοί ήαν, αφού κα ο άο οuς δενέφαε ο κραί Ο ορκοί ράφοuν πως κονά η λίνη ηςεναρέ κα λα εκείνα α έρη καοκούαν ε ο πο φ χοί άνθρωπο ο πο φωχοί ποu πορείς να φαναείς Μα ήξερε η εάλη καρδά οu άλλοu εάλοu πλάαος, ποu ήαν κ

αu εί, ης Μηέρας Tou , πως Εκείνος δεν καέβηκε η η ονάχα α ον εάλο κα ροερ Tou άθλο Ήξερε πως η καρδάοu θα νωθε ανοχκαρδο λέν ερκών άηων, άηων καπονήρεuων πλαάων ποu Τον προκάλεαν καλοuνάα οφωχκ οuς άο. «Οπω κε ή ρα οu λέε uς έναήρο χαελο (ίοuρα θα ης χαοέλαε ε πραηα αίκ αλήθεα, ήπως καέβηκε η γ α να πολλαπλαάζε ο κραί οuς φωχούς άοuς; Κ ως έκανε πως Τον παρακάλεεΕκείνη χ, πάλ δαβάζε : »

. . . λέΥ ατο Ιηο Υματ τά pα ατo χαΥέμαv ατά ω vω. χα λέΥ ατο ' vτλήατ viv χαφέρτ τ ρτρχλvC . χα vΥχαv έ Υύαο ρ·




3 6 Φ T O Σ O E B Σ H

τρίΧλς τό ωρ ΥεΥεέ αί fδε πόθετί δέ δαό fδεα τλΧότες τό ωρ- φωε τό φί ρτρίλς αί λέΥε ατ πς θρωπς πρτ τό αλό τίθ αί τα εθθ τότετό λάω τετήρας τό αλό ως ρτ >

«Μ τι νι τό! ιτ ξνγει έτι τ δωμάτι . . . Αχ, νι,ενι γάμ, τεφάνωμ . . . μ ι βέβι Νά ι ι λεμένιι ι νεόνμφι άθντι ι η εύθμη ρέ . ύ ενι λι

όν φόττ Αρχιτρλιν Μ ι ενι τό Πι Πάλιξνγει τ δωμάτι Πι ηώνετι εε έρ, ω τ εγάλ τρέζι Πώ . . . ι τό ενι εδώ Μ ενι τ φέρετρ μω ενι ι τό εδώ . ηώθηε, με εδε, έρχετι ρ τδω . εέ μ!

Νι, ρ τ δω ερχότν, τν ληε ξερινό γερντά

με τι μιρέ ρτδε τ ρόω, χρύμεν ι χμγελτό. Τ φέρετρ δεν άρχει Φράει τ δι ρύχ φρύει χτε ότν θότν ι βέντιζε μζ τ. Τ ρόωό τόλ ξεέτ, τ μάτι τ λάμν Πώ γνετι ει λιόν ω ενι ι τό τ γλέντι, τν έχν λέει ι τόν τγάμ γνετι την Κνά τη λιλ

Ει ι λητό, λέ μ , λητό ι ελετό, ύειμιν ρεμη φων εε ντά τ Γιτ ρύφτηε εδώ έρ ι δενέρχει ν ε δύμε . λ ι μζ μ

Ενι η φων τ , η φων τ τάρετ Ζωιμά . . Μ ι ιάλλ θ μρύε ν τν φωνάξει Ο τάρετ ρε τν Αλιό 'τ χέρι ι τν βθηε ν ηωθε ό ε τν γντιμέν .

Διεζμε, νεχζει ξερινό γερντά Πνμεέν ρ ινύργι , τ ρ τη ινύργι, τη μεγάλη χρά Βλέει όι λλ ενι ι λεμένι Νά ι γμρόι η νύφη , νά ι φόττ Αρχιτρλιν, διμάζει τ ινύργι ρ ιτ με ιτά ρημέν δω έν ρεμμδάι,γι τό βρμι δω έρ . Κι ενι λλ εδώ μέ δώνε θέν ό έν ρεμμδάι, ό έν μιρό ρεμμδάι μνά




Λ Φ Κ Ρ Β

χα Τ ι άλλο ίναι οι πράξις μας αι cu , ήρμο και μιλίχιο αρι μοu, και cu τα κατάφρς σήμρα να δώσις ένα κρμμuδάκι σμια πινασμένη. αιρς ν αρχίσις, καλέ μοu, καιρς ν αρχίσιςπρά μοu, το έρο cou! λέπις τάχα τον Ήλιο μας Τον λέπις

Φοάμαι . δν τολμά να Τον κοιτάξ ψιθρισ ο Αλισα Μην Τον φοάσαι ίναι τρομρς μέσα στο μαλίο Tou,

ίναι φορς στο ψος Tou , μα ίναι απέραντη η uσπλαχνία Touια μας ήρ τη μορφή μας ιατί μας ααπάι και τώρα διασκδάζι μαζί μας, κάνι το νρ κρασί ια να μη διακοπί η χαρά τν

καλσμένν ριμένι καινοριοuς καλσμένοuς, προσκαλί ακατάπαuστα καινοριοuς ις τοuς αιώνας τν αιώνν Νά, φέρνοuνκαι το καινοριο κρασί, το λέπις Φέρνοuν τις uδρίς

άτι φλιζ την καρδιά τοu Αλισα, κάτι ξχλιζ τσο ποuπνσ, δάκρια ααλλίασης τρέχ απ την ψuχή τοu . . . τέντσμπροστά τα χέρια τοu, έαλ μια κραuή και ξπνησ

άλι το φέρτρο, το ανοιχτ παράθuρο και το ήσuχο, πίσημοκαι καθαρ διάασμα τοu ΕαΥΥε{ο. Μα ο Αλισα δν πρσχπια τι διαάζοuν αράξνο Ο πνος τον πήρ ονατιστν και τώρα στκταν ρθιος Ξαφνικά, σαν να τινάχτηκ απ' τη θέση τοuέκαν τρία σταθρά και ιαστικά ήματα και πλησίασ στο φέρτροΑιξ μάλιστα μ τον ώμο τοu τον πατέρα αιο μα δν το παρατήρησ. κίνος σήκσ ια μια στιμή τα μάτια τοu απ το ι

λίο , μα τα ξανακατέασ αμέσς ιατί κατάλα πς τοu έφηοuτοu σuνέαιν κάτι παράξνο . Ο Αλισα κοίταξ κάποu μισ λπττο φέρτρο, τον σκπασμένο νκρ ποu κοιτταν ασάλuτος μ τηνικνα στο στήθος και την κοuκολα μ τον οχτάχτινο σταuρ Μλις τώρα ίχ ακοσι τη φνή τοu αι η φνή κίνη αντηχοσακμα στ' αuτιά τοu Αφοuκραζταν ακμα, πρσμν πς κάτιθ ακοσι ακμα μα ξαφνικά Pc απτομα και ήκ απ τοκλί

Οτ στο κατώφλι δ σταμάτησ, κατέηκ ρήορα κάτ Ηψuχή τοu ήταν μάτη νθοuσιασμ και διψοσ λuτριά, απλοχριά Απ πάν τοu απλώθηκ ατέλιτος ο οuράνιος θλος, μάτος ήσuχα και λαμπρά αστέρια Απ το ζνίθ ώς τον ορίζοντααπλνταν αοφέοντας ο δκλνος αλαξίας Η δροσρή και




3 8 O Σ O E Σ H

σuχη νύχτα ακάλαε η. Ούτε φύλλο δ ε σάλευε . Ο άσπρο πύρο κα ο χρυσοί τρούλο της Μητρπολης λαμπύραν στον αφε

ρνο αθρα. Τα φθνοπωράτκα λουλούδα στς πρασς κοντά στοσπίτ είχαν αποκομηθεί κα θα μνανε τσ ώς το πρωί. Η αλήνητης ης σα να σμε με τη αλήνη των ουρανών, το μυστήρο τηςης άε το μυστήρο των άστρων . . . Ο λσα στάθηκε, κοίταξε,κα ξαφνκά σωράστηκε στη η σαν θερσμνος.

Δεν ήξερε ατί την ακάλαε, δεν προσπαθούσε να καταλάεατί το θελε τσο πολύ να τη φλήσε, να τη εμίσε λη με φλά,

μως τη φλούσε κλαίοντας, την πε με τα δάκρά του κ ορκταν εκστατκά να την ααπάε στου αώνες των αώνωντσε τη η με τα δάκρα της χαράς σου κα αάπα αυτά σου

τα δάκρα . » Τα λα τούτα αντηχούσαν στην ψυχή του. Γατί κλαε Ω

κλαε μσα στον ενθουσασμ του ακμα κα αυτά τ άστρα

που του ρχναν το φως τους απ το άπερο κα δεν ντρεπταν ατην κσταση τούτη» . ες κα τα νήματα λων αυτών των αναρίθμητων κσμων του Θεού είχαν δασταυρωθεί στην ψυχή του κ αυτήπαλλε ολάκερη στην επαφή της με τους άλλους κσμους» Ήθελενα τους συχωρσε λους κα α λα, κα να ητήσε συνώμη.Ω χ α τον εαυτ του μα α λους Γα μνα παρακαλούν άλλο», αντήχησε κα πάλ η φωνή στην ψυχή του. Μα κάθε στμή

νωθε καθαρά, σχεδν απτά πως κάτ το στρεο κα σχεδν το ίδοακλνητο σαν αυτν τον ουράνο θλο κατανε αθά στην ψυχήτου . Κάποα δα κυρίεψε το πνεύμα του α πάντα. Είχε πσε στηη αδύναμος φηος κα σηκώθηκε σταθερς μαχητής α πάντα.υτ το ασθάνθηκε κα τνωσε ξαφνκά την ίδα εκείνη στμή τηςκστασής του. οτ δεν ξχασε ο λσα εκείνη τη στμή.

Κάποα επφοίτηση δχτηκε η ψυχή μου εκείνη την ώρα» , λεε αρτερα, πστεύοντας ακράδαντα στα λα του

στερα απ τρες μρες φυε απ το μοναστήρ. τσ υπάκουεκα στην προτροπή του στάρετς του, που τον είχε δατάξε να ήσεμσα στον κσμο»

ΤΕΛΟΣ ΟΥ ΔΕΥΕΡΟΥ ΤΟΜΟΥ


26203023-Αδελφοί-Καραμαζόφ-Β

Documents

Transcript of 26203023-Αδελφοί-Καραμαζόφ-Β