Μια φορά κι έναν καιρό …

Ένα παραμύθι για τη νύχτα που έφερε την άνοιξη μες στον Νοέμβρη…

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τέλειωσε μα οι πληγές πουάφησε δεν έκλειναν τόσο εύκολα. Οι δυο μεγάλοινικητές, η Ρωσία και η Αμερική μάλωναν ποια θα πάρειμε το μέρος της τις περισσότερες χώρες. Έμοιαζε σαν ναέπαιζαν εκείνο το παιχνίδι, πώς το λένε να δεις… «περνάπερνά η μέλισσα» το λένε θαρρώ. Σας θυμίζει κάτι;

Η Ελλάδα βρέθηκε στην πλευρά της Αμερικής κι εκείνηδεν έχανε ευκαιρία για να ανακατευτεί στις υποθέσειςτων Ελλήνων. Εκείνοι ήταν μπερδεμένοι κι όλοτσακώνονταν κι όλο άλλαζαν κυβερνήσεις κι η καημένη ηΔημοκρατία δεν πατούσε γερά στα πόδια της,κουρασμένη καθώς ήταν από τις τόσες περιπέτειες…

Εγώ θα πάρω την Ελλάδα !

Όχι εγώ θα πάρω την Ελλάδα !

Κι ο καιρός περνούσε και περνούσε ο καιρός και ένα πρωί

του Απρίλη ο ουρανός σκοτείνιασε! Πάνω από την Ελλάδαπέταξε ένα πουλί παράξενο, αγριωπό και με τα τεράστιαφτερά του έκρυψε τον ανοιξιάτικο ήλιο. Φοίνικα τον έλεγανκι αναγεννιόταν από τις στάχτες του!

Κόσμος πολύς μαζεύτηκε και προσπαθούσε να

καταλάβει τι συμβαίνει. Οι άνθρωποι, ζαλισμένοι, δενήξεραν τι να υποθέσουν. Άλλοι τα έλεγαν έτσι κι άλλοιαλλιώς…

Έγινε πραξικόπημα! Όχι, επανάσταση έγινε!

Φταίνε οι Αμερικάνοι!

Φταίει το κακό μας το κεφάλι!Φταίει ο ένας!

Φταίει ο άλλος!

Και πάνω στην ταραχή και την αναμπουμπούλα κανείς

δεν πρόσεξε πως είχαν χαθεί όλα τα περιστέρια από τοναττικό ουρανό!

Φωνή στριγκή ακούστηκε κι όλα πάγωσαν μεμιάς! Οιπρώτες που φυλακίστηκαν ήταν η Ελευθερία με τιςαδερφές της, την Ειρήνη και τη Δημοκρατία. Αφού τιςέκλεισαν κρυφά σε ένα υγρό, σκοτεινό κελί οι παράξενοιάνθρωποι άρχισαν να διαφεντεύουν τον τόπο.

Η Ελλάδα είναι ασθενής!Αφού κανείς άλλος δεντολμά, θα τη βάλουμεεμείς στο κρεβάτι και θατην χειρουργήσουμε!

Ζήτω!

Ζήτω!

Ζήτω!

Συνταγματάρχης Γεώργιος ΠαπαδόπουλοςΤαξίαρχος Στυλιανός ΠαττακόςΤαξίαρχος Νικόλαος ΜακαρέζοςΤαξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης

Απαγορεύεται να εκφράζεστε ελεύθερα!

Αν διαφωνείτε με τη Χούντα, θα υποστείτε τις συνέπειες! Φυλακή,

εξορία, βασανιστήρια…

Μπορείτε να τη γλιτώσετε πολύ εύκολα… αρκεί να αρνηθείτε τις ιδέες σας, αρκεί να βάλετε μια

υπογραφή!

Χρόνους εφτά βασίλεψε οφόβος. Οι περισσότεροιάνθρωποι λούφαξαν,κρύφτηκαν στα σπίτια τους,κοίταζαν τη δουλίτσα τους καιδε μιλούσαν. Όχι πωςσυμφωνούσαν με τουςδικτάτορες αλλά να… ο φόβοςτους έκοβε τα πόδια. Τιςνύχτες τους τις στοίχειωναν οιεφιάλτες μα τι να ‘καναν;

Ζούσαν κρυμμένοι στηνασφάλεια του σπιτιού τους κιέκαναν τάχα πως δεν έβλεπαντον απρόσμενο επισκέπτη έξωαπό το παράθυρό τους.

Υπήρξαν όμως και κάποιοι που ο φόβος δεν τους λύγισε

κι όχι πως δεν τον ένιωθαν κι αυτοί σαν φίδι παγωμένονα σέρνεται στη ραχοκοκαλιά τους. Μα δεν τον άφησαννα τους νικήσει. Τόλμησαν να σταθούν απέναντί του καινα τον κοιτάξουν στα μάτια. Κι όσο σήκωναν το βλέμματόσο κάτι μαγικό γινόταν… και ψήλωναν, όλο ψήλωνανκαι γίνονταν θεόρατοι και κρατούσαν ασπίδες καισπαθιά σαν τους προγόνους τους κι άνοιγαν το δρόμο…

Και σιγά σιγά γίνονταν περισσότεροι κι άρχισαν νασηκώνουν το βλέμμα τους στον ουρανό και δεφοβούνταν πια να κοιταχτούν στα μάτια. Κι ο έναςέβλεπε στα μάτια του άλλου τον αδερφό, τον φίλο, τονπατέρα. Και τόλμησαν να σταθούν απέναντι στηΔικτατορία και να φωνάξουν!

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι

δεκατρείς

Καβάλα πάμε στον καιρόμε τον καιρό με την βροχή… …το αίμα πήζει στην

πληγήο πόνος γίνεται καρφί

Δεν τα κατάφεραν όλοι! Κάποιοι δεν άντεξαν ταβασανιστήρια, κάποιοι έγειραν να ξεκουραστούν σταμαύρα χώματα της Γυάρου και της Μακρονήσου,κάποιοι σημαδεύτηκαν για πάντα από το δάγκωμα τουφιδιού, όπως ο ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής πουπέρα από στρατιωτικός ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος.

Κάποιοι άλλοι τόλμησαν να αψηφήσουν το φόβο και ναχαμογελάσουν με το ματωμένο τους χαμόγελο για ναδώσουν κουράγιο στους συντρόφους τους. Κάπως έτσιάρχισε σιγά σιγά να μυρίζει θυμάρι στα κρατητήρια τηςοδού Μπουμπουλίνας κι ένας γαλάζιος ουρανός άρχισενα ορμά με δύναμη μέσα στα κελιά και να φουντώνειτην ελπίδα τις ψυχές των βασανισμένων….

Οι φοιτητές ήταν οι πρώτοι που τόλμησαν να κοιτάξουνψηλά στον ουρανό. Εκείνοι πρώτοι είδαν το χελιδόνι πουέφερε την άνοιξη. Μα πού ακούστηκε η άνοιξη ναμπαίνει καταμεσής του Νοέμβρη;

Κι άρχισαν να το φωνάζουν παντού κι οι φωνές όλοδυνάμωναν κι ολοένα και περισσότεροι σήκωναν ταμάτια στον ουρανό για ν’ αντικρίσουν αυτό το ένα καιμοναδικό χελιδόνι που έφερε την άνοιξη την ακριβή!

Κόσμος ερχόταν κι έγιναν πολλοί, τόσοι που πια δεν τουςχωρούσε το τόπος.

Ένωναν τις φωνές τους και γίνονταν ποτάμι και φωτιά.Ψωμί, παιδεία, ελευθερία… Κι έφταναν οι φωνές στουςστο υγρό κελί και ξύπνησαν τις κοπέλες κι έλυσαν ταδεσμά τους!

17 Νοέμβρη 1973

Η Χούντα δεν έπεσε αμέσως,όμως είχε τραυματιστείθανάσιμα. Σαν τον κακό δράκοτου παραμυθιού χτυπούσεμάταια τη φαρμακερή ουρά της.Μα αυτός ο τόπος δε βολευότανπια με λιγότερο ουρανό.Όσο βαριανάσαινε ηΔικτατορία, τόσο η Δημοκρατίακι η λευτεριά άνθιζαν.Κι όπως γίνεται πάντα σταπαραμύθια, λίγους μήνες μετάτο παλικάρι, ο Λαός ελευθέρωσετην κοπέλα, τη Δημοκρατία, τηνπήρε από το χέρι και τηνοδήγησε ξανά στον τόπο πουγεννήθηκε.Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείςκαλύτερα…

Ποιος είπε πως τα παραμύθια λένε ψέματα;

Η ιστορία κι η Ιστορία μέσα από τους πίνακες του ζωγράφουΓιάννη Γαϊτη για τα παιδιά της Γ’ Δημοτικού του 43ου

Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου που τους αρέσουν ταπαραμύθια κι η Ιστορία.