Η ΑΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Η Αγία μεγαλομάρτυς Χριστίνα, καταγόταν από την Τύρο της Συρίαςκαι ήταν κόρη του στρατηγού Ουρβανού (περί το 200 μ.Χ.).Ο πατέρας της, της έχτισε έναν πύργο και την έβαλε μέσα σ' αυτόν.Μάλιστα κατασκεύασε αγάλματα των ειδώλων και την διέταξε ναθυσιάσει σ' αυτά. Εκείνη όμως τα έκανε όλα κομμάτια. Για αυτές της τιςπράξεις, η αγία υποβλήθηκε σε βασανιστήρια από τον ίδιο της τον πατέρακαι μετά φυλακίστηκε.

Στην φυλακή την άφησαν νηστική για να πεθάνει από την πείνα. Όμως,άγγελος Κυρίου της πήγαινε τροφή και τηςθεραπεύτηκαν όλες οι πληγές της. Μετά την έριξανστην θάλασσα, όπου έλαβε το Άγιο Βάπτισμα απότον ίδιο τον Χριστό και άγγελος Κυρίου την έβγαλεστην στεριά.

Μόλις έγινε γνωστό ότι είχε διασωθεί, ο πατέραςτης πρόσταξε και την έκλεισαν πάλι στην φυλακή.Την νύχτα που ακολούθησε ο πατέρας της πέθανεκαι την θέση του στο αξίωμα του στρατηγού τηνπήρε κάποιος ονόματι Δίων. Αυτός οδήγησε τηνμάρτυρα στο δικαστήριο. Και εκεί η αγίαομολόγησε την πίστη της. Αμέσως οργίστηκε καιδιέταξε να αρχίσουν τα βασανιστήρια.

Κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων πολλοίπίστευσαν στον Χριστό. Μετά το Δίωνα ανέλαβεκάποιος Ιουλιανός. Αυτός έριξε την Χριστίνα μέσασε πυρακτωμένη κάμινο, σε ένα κλουβί με φίδια δηλητηριώδη, τα οποίααντί να την δαγκώσουν της έγλειφαν τα πόδια με ευσπλαχνία, μετά τηςέκοψαν τους μαστούς από όπου χύθηκε γάλα αντί για αίμα και της έκοψανκαι την γλώσσα. Όλα αυτά τα μαρτύρια τα υπέμεινε με καρτερία και στοτέλος με κοντάρια που την χτύπησαν παρέδωσε το πνεύμα, λαμβάνονταςτον στέφανο του μαρτυρίου, και περνώντας στην αιώνια ζωή.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ Β.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ

Η Παναγία, η οποία συχνά αναφέρεται με το πραγματικό της όνομα

Μαρία (Αραμαϊκά, Εβραϊκά: ,מרים Μαριάμ) αλλά και ως ΠαρθένοςΜαρία και Θεοτόκος, ήταν Εβραία από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας,η οποία σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη ήταν η μητέρα του ΙησούΧριστού. Οι Μουσουλμάνοι αναφέρονται στο πρόσωπό της επίσηςαποκαλώντας την Παρθένο Μαρία αλλά και χρησιμοποιώντας τονπροσδιορισμό Σαϊντά που σημαίνει Κυρία. Η Παναγία κατέχει ιδιαίτερηθέση στην χριστιανική διδασκαλία και πίστη, ενώ αποτελεί σεβάσμιοπρόσωπο και στο Ισλάμ.

Οι αναφορές στο πρόσωπο τηςΠαναγίας από την Καινή Διαθήκηξεκινούν με τον Ευαγγελισμό της

Θεοτόκου, δηλαδή την εμφάνιση στηΜαρία του Αρχαγγέλου Γαβριήλ και τηνμεταφορά της χαρμόσυνης είδησηςότι είναι η εκλεκτή για να φέρειστον κόσμο τον Υιό του Θεού, τονΙησού Χριστό. Οι αναφορέςσυνεχίζονται καθ' όλη τη διάρκειατης περιγραφής της ζωής τουΧριστού, από την Γέννηση μέχρι τηΣταύρωσή Του. Σύμφωνα με τηνχριστιανική παράδοση, η Παναγίαγεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ. Ήτανκόρη του κτηνοτρόφου Ιωακείμ καιτης Άννας, που καταγόταν από τοβασιλικό γένος του Δαυίδ. Η Άννα

ήταν στείρα, όμως λύνεται η στειρότητα της και γεννάται η Παναγία. ΗΟρθόδοξη Εκκλησία εορτάζει το γεγονός αυτό της συλλήψεως στις 9Δεκεμβρίου. Στα "απόκρυφα" κείμενα αναφέρονται τα Εισόδια, η Κοίμηση

αλλά και η Ανάληψή της.

ΜΑΡΙΑ Μ.

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

Η Αγία Ειρήνη η Μεγαλομάρτυς έζησε περί τον 4ο αιώνα. Ήταν από τηΜενεγή, κόρη του τοπικού άρχοντα Λικίνιου.

Το αρχικό όνομά της ήταν Πηνελόπη. Όταν όμως ασπάσθηκε τονΧριστιανισμό βαπτίσθηκε Ειρήνη. Η χριστιανική παράδοση αναφέρει πωςήταν εξαιρετικής ομορφιάς και μόρφωσης και με ιδιαίτερη ευφράδεια καιέντονο θρησκευτικό ζήλο. Ανέλαβειεραποστολικά καθήκοντα στη Περσία επίΣαπώρ Β΄ όπου και υπέστη μεγάληκαταδίωξη.

Τελικά η Ειρήνη κατέφυγε στην Έφεσοσυνεχίζοντας να διδάσκει με ακόμηεντονότερο ζήλο και με λαμπράαποτελέσματα ως το θάνατό της που έλαβεχώρα στην ίδια πόλη. Η ΟρθόδοξηΕκκλησία ανακήρυξε την Ειρήνη Αγία καιμεγαλομάρτυρα και όρισε να τιμάται ημνήμη της στις 5 Μαΐου κατ΄ έτος.

Κατά τη Φραγκοκρατία το λείψανό τηςφυγαδεύτηκε στην Πάτρα, όπου στησυνοικία Ριγανόκαμπος , υπήρχε οσταυροπηγιακός ναός της Αγίας Ειρήνηςπου είχε χτιστεί για να φιλοξενήσει τολείψανο της αγίας [1]. Στις 5 Μαρτίου του1231 [2] ο Λατίνος Αρχιεπίσκοπος ΠάτραςΑντέλμος φυγάδεψε , από την Πάτρα στηΔύση, πολλά ιερά κειμήλια ανάμεσα σταοποία και το ιερό λείψανο της Αγίας Ειρήνης κάνοντάς το δώρο στομοναστήρι του Hautecombe στη Σαβοΐα της Ιταλίας. Το λείψανο της ΑγίαςΕιρήνης επιστράφηκε στις 5 Οκτωβρίου 2002 και φυλάσσεται σήμερα στοναό της Αγίας Ειρήνης στο Ριγανόκαμπο. Ο ναός αυτός είναι χτισμένοςστην τοποθεσία όπου βρισκόταν ο παλιός. Κάθε χρόνο στις 5 Μαρτίουγίνονται λατρευτικές εκδηλώσεις στη μνήμη της Αγίας Ειρήνης,

Από τη Μαρινένα Κωτοπούλου

Η ΑΓΙΑ ΧΡΥΣΟΥΛΑ

Τα Χριστούγεννα (σύνθετη λέξη της δημοτικής Χριστός + γέννα)δηλώνουν την ετήσια χριστιανική εορτή της γέννησης του Χριστού καικατ' επέκταση το σύνολο των εορτών από της Γεννήσεως μέχρι τωνΘεοφανίων ("Γιορτές τωνΧριστουγέννων"). Τα Χριστούγενναγιορτάζονται στις 25 Δεκεμβρίου.

Το χρονικό διάστημα που περικλείει τιςγιορτές των Χριστουγέννων,Πρωτοχρονιάς και Θεοφανίων,ονομάζεται στη λαογραφία καιΔωδεκαήμερο.

Η γέννηση του Ιησού τοποθετείται γύρωστο 7 ή 6 π.Χ. ή μεταξύ του 4 ως 1π.Χ.Αυτό συμβαίνει καθώς το σημερινόημερολόγιο, στηρίζεται βασικά στουςυπολογισμούς του μοναχού καιαστρονόμου Διονυσίου του Μικρού, πουκατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. καθόρισε με ταδεδομένα που είχε τότε, το έτος 754 απόκτίσεως Ρώμης ως το χρόνο της γέννησηςτου Ιησού, αντί του έτους 747 όπως θαέπρεπε με τα σημερινά δεδομένα. Αυτόσημαίνει πως, αν σήμερα ήταν δυνατό ναγίνει επανακαθορισμός του παγκόσμιουημερολογίου, η αρχή του χριστιανικούημερολογίου θα βρισκόταν επτά περίπουχρόνια νωρίτερα. Τη στιγμή αυτή,συμβαίνει το παράδοξο να θεωρούμε ότιεξαιτίας των λανθασμένων υπολογισμών, η γέννηση του Ιησού νατοποθετείται σε χρόνια προ Χριστού.

Από τη Χρύσα Κλέτσα

Αγία ΜαρίναΒίος Αγίας Μαρίνας της Μεγαλομάρτυρος

Η Αγία Μαρίνα η Μεγαλομάρτυς τιμάται στις 17 Ιουλίου

Γέννηση και ανατροφήΗ παρθενομάρτυς Μαρίνα γεννήθηκε στη μικρή πόλη Αντιόχεια τηςΠισιδίας, γύρω στο έτος 270, όταν αυτοκράτορας ήταν ο ΚλαύδιοςΚαίσαρας. Οι γονείς της άνηκαν στην ανώτερη

τάξη της περιοχής της Πισιδίας, ο πατέραςήταν διακεκριμένος και σεβαστός από τουςεθνικούς ιερες των ειδώλων, λεγόταν δεΑιδέσιος.Αμέσως μετά τη γέννηση της Μαρίνας, έφυγεαπό την ζωή η μητέρα της. Έτσι ο πατέραςαναγκάστηκε να αναθέσει την ανατροφή τηςθυγατέρας του σε μία άλλη γυναίκα. Ασπάζεται την χριστιανική πίστη

Φαίνεται ότι η γυναίκα στην οποία ο Αιδέσιοςείχε εμπιστευτεί την ανατροφή της κόρης τουήταν χριστιανή. Έτσι η μικρή Μαρίναγαλουχήθηκε νωρίς στη νέα πίστη τουΧριστού. Και σε ηλικία 12 ετών

έλαβε το Βάπτισμα και συγκαταριθμήθηκε ως μέλος στην εκλεκτή ποίμνητου Κυρίου. Με αμείωτο ενδιαφέρον ποθούσε να μάθει καθετί πού είχεσχέση με τον Ιησού Χριστό. Κι όλα αυτά δημιούργησαν μέσα της την ιερή επιθυμία να μαρτυρήσει, για το Σωτήρα και Λυτρωτήτης, αν Εκείνος τη θεωρούσε ποτέ άξια για κάτι τέτοιο.O πατέρας της όταν πληροφορήθηκε ότι ήταν χριστιανή, τυφλωμένος απότο φανατισμό της ειδωλολατρικής θρησκείας του, μίσησε το ίδιο τοσπλάχνο του και αποκλήρωσε τη μοναχοκόρη του. Το σχέδιο του επάρχουΗ Μαρίνα είχε γίνει 15 ετών. Ο Θεός δεν την είχε προικίσει μόνο μεπλούσια ψυχικά χαρίσματα, αλλά και με σωματικό κάλλος εντυπωσιακό.Ο έπαρχος όμως Ολύβριος θέλησε και προσπάθησε να την πάρει για γυναίκα του επειδή ένιωσε μέσα του έρωτα γι’ αυτήν. Εκείνος,αντικρύζοντάς την, έμεινε και πάλι θαμπωμένος από το σωματικό της

κάλλος και την εσωτερική λάμψη του προσώπου της. Χωρίς καθυστέρηση λοιπόν της ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να αναλάβει τηνπροστασία της και σύντομα να την κάνει γυναίκα του.Η νεαρή χριστιανή παρέμεινε σιωπηλή, ενώ μέσα της προσευχόταν θερμά,ζητώντας από τον Θεό να τη στηρίξει και να τη φωτίσει ώστε να φερθείκαθώς αρμόζει στις αφιερωμένες σ’ Εκείνον ψυχές.Στην επιμονή του Ολυβρίου να λάβει απάντηση στην πρότασή του, εκείνηαπάντησε πώς είναι αδύνατο να την αποδεχτεί. Η έκπληξη του επάρχουήταν μεγάλη. Στην ερώτησή του γιατί ήταν αδύνατο, έλαβε τη σεμνή αλλά γεμάτη αποφασιστικότητα και παρρησία απάντηση:Διότι είμαι χριστιανή! Και μόνο το άκουσμα της λέξης «χριστιανή» ήταναρκετό να κάνει τον έπαρχο εκτός εαυτού.

Αρχίζουν τα μαρτύρια της ΑγίαςΓια ένα μικρό διάστημα ο έπαρχος προσπάθησε, να πείσει τη νέα τούτηχριστιανή να αλλάξει γνώμη και να δεχθεί τον γάμο, τάζοντάς της τιμές,καλοπέραση και δόξα πλάι του. Εκείνη όμως, ενισχυόμενη από τον Κύριο, στον όποιο δεν έπαυσε να προσεύχεται μυστικά, επέμενεστην ομολογία της πίστεως στον Ιησού Χριστό. Τότε την έστησε μπροστά σε δικαστήριο, από το οποίο ζήτησε επίσημακατά το ρωμαϊκό δίκαιο να μάθει αν όντως ήταν χριστιανή. Η Μαρίναομολόγησε και εδώ με γενναιότητα και παρρησία τη χριστιανική της ιδιότητα, γεγονός πού κατέπληξε τους παρισταμένους, οι οποίοιέβλεπαν τόσο ηρωισμό και θάρρος σε μια νεαρή γυναίκα!Εξαιτίας της ομολογίας της καταδικάστηκε στην ποινή της μαστίγωσης. Ηκαρτερικότητά της όμως και η αντοχή ήταν τέτοιες πού άφησεκατάπληκτους έπαρχο, αξιωματούχους και λαό. Έχοντας υψωμένο τοβλέμμα της στον ουράνο, δεν έπαυσε να προσεύχεται, να επικαλείται τηβοήθεια του Κυρίου και τη στήριξή του για να υπομείνει με ανδρεία τιςμαστιγώσεις.

Ο έπαρχος έδωσε εντολή να σταματήσουν οι στρατιώτες τημαστίγωση και να την οδηγήσουν στη φυλακή, ελπίζοντας ενδόμυχα ότιίσως μετά απ’ αυτό να συνετισθεί η Μαρίνα και ν’ αλλάξει στάση.Ύστερα από λίγες ημέρες με εντολή του επάρχου οδηγήθηκε εκ νέου στοδικαστήριο, όπου και πάλι ομολόγησε πίστη στο Χριστό και αρνήθηκε ναθυσιάσει στα είδωλα. Αφού την κρέμασαν, καταξέσχισαντα πλευρά της με σιδερένια νύχια. Τα βασανιστήρια ήταν τόσο σκληρά,πού όλο το κάλλος του νεανικού της σώματος εξαφανίστηκε. Στη συνέχειαρίχνεται και πάλι στη φυλακή και αφήνεται χωρίς τροφή και φροντίδα.

Άγιος Θεόδωρος ο Μεγαλομάρτυρας οΣτρατηλάτης

γιος Θεόδωρος καταγόταν π τ Ε χάϊτα κα ζησε στ νὉ Ἅ ἀ ὸ ὰ ὐ ὶ ἔ ὴράκλεια το Πόντου, στ ν ρχαία χώρα τ ς Βιθυνίας, πἩ ῦ ὴ ἀ ῆ ἐ ὶ

Λικινίου (307 – 323 μ.Χ.). Κατε χε νώτερο βαθμ στ στρατ τ ςῖ ἀ ὸ ὸ ὸ ῆνατολ ς. Στ Συναξάρι ναφέρεται, τι ταν «στρατιωτικ ςἈ ῆ ὸ ἀ ὅ ἦ ὸνδοξος, ρα ος τ ν παράστασιν, ε λκυεν ε ς φιλίαν το ς πάνταςἔ ὡ ῖ ὴ ἴ ἰ ὺ

κα δι τ ς λαμπρότητος το λόγου σαγήνευε το ς κούοντας».ὶ ὰ ῆ ῦ ὺ ἀταν Λικίνιος διέτριβε στ Νικομήδεια,Ὅ ὁ ὴ

κουσε περ το Θεοδώρου τι ε ναιἄ ὶ ῦ ὅ ἶΧριστιαν ς κα βδελύσσεται τ ε δωλα.ὸ ὶ ὰ ἴ

μέσως πέστειλε στ ν ράκλεια νώτερουςἈ ἀ ὴ Ἡ ἀξιωματούχους, γι ν τ ν συνοδεύσουν μἀ ὰ ὰ ὸ ὲ

τιμ στ Νικομήδεια. λλ Θεόδωροςὴ ὴ Ἀ ὰ ὁδιεμήνυσε δι τ ν δίων πεσταλμένων στ νὰ ῶ ἰ ἀ ὸΛικίνιο, τι γι πολλο ς λόγους παρουσίαὅ ὰ ὺ ἡτου στ ν ράκλεια ταν συμφέρουσα κα τ νὴ Ἡ ἦ ὶ ὸπροέτρεπε ν μεταβε κε . ποδεχθε ς τ νὰ ῖ ἐ ῖ Ἀ ῖ ὴπρόταση Λικίνιος μετέβη στ ν ράκλεια,ὁ ὴ Ἡ

που τ ν προϋπάντησε μ λαμπρότητα Θεόδωρος, πρ ς τ νὅ ὸ ὲ ὁ ὸ ὸπο ο Λικίνιος πλωσε τ χέρι, λπίζοντας τι δι το Θεοδώρουὁ ῖ ὁ ἅ ὸ ἐ ὅ ὰ ῦ

θ προσείλκυε το ς Χριστιανο ς στ θρησκεία τ ν ε δώλων.ὰ ὺ ὺ ὴ ῶ ἰΚάποια μέρα, νώπιον το λαο , Λικίνιος προέτρεψε τ νἡ ἐ ῦ ῦ ὁ ὸΘεόδωρο ν θυσιάσει στ ε δωλα. Θεόδωρος ρνήθηκε καὰ ὰ ἴ Ὁ ἀ ὶζήτησε ν το δοθο ν τ χρυσ κα ργυρ γαλματίδια τ νὰ ῦ ῦ ὰ ὰ ὶ ἀ ὰ ἀ ῶθε ν, γι ν προσφέρει α τ θυσία στ ν ο κο του διωτικ κα μετῶ ὰ ὰ ὐ ὰ ὸ ἶ ἰ ὰ ὶ ὰν προσφέρει δημόσια τ ς θυσίες. Πράγματι, Θεόδωρος λαβε τὰ ὶ ὁ ἔ ὰ

γαλματίδια τ πο α κομμάτιασε κα μοίρασε τ χρυσ καἀ ὰ ὁ ῖ ὶ ὰ ὰ ὶργυρ α τ ν στο ς πτωχούς.ἀ ὰ ὐ ῶ ὺ Ὁκατόνταρχος Μαξέντιος ε δε τ ν κεφαλ τ ς θε ς φροδίτης στἑ ἶ ὴ ὴ ῆ ᾶ Ἀ ὰ

χέρια ν ς πτωχο κα κατέδωσε τ γεγον ς στ ν Λικίνιο, πο οςἐ ὸ ῦ ὶ ὸ ὸ ὸ ὁ ὁ ῖθεώρησε τ ν Θεόδωρο ς μπαίκτη κα καταφρονητ τ ν ε δώλων.ὸ ὡ ἐ ὶ ὴ ῶ ἰΓι τ ν λόγο α τ τ ν συνέλαβαν κα μέσως ρχισαν ν τ νὰ ὸ ὐ ὸ ὸ ὶ ἀ ἄ ὰ ὸ

ποβάλλουν σ πολυειδε ς τιμωρίες. Τ ν κτυπο σαν, καιγαν καὑ ὲ ῖ ὸ ῦ ἔ ὶγδερναν τ σ μα το Μάρτυρος. Στ ν συνέχεια ο δήμιοι τ νἔ ὸ ῶ ῦ ὴ ἱ ὸ

σταύρωσαν κα διαπέρασαν τ πόδια, τ χέρια κα τ κρυφ μέλὶ ὰ ὰ ὶ ὰ ὰ ῃτου δι περόνης, τόξευσαν τ πρόσωπό του μ τέτοιο τρόπο στεὰ ὸ ὲ ὥν κχυθο ν τ μάτια του κα τ ν φησαν πάνω στ ν σταυρό. ὰ ἐ ῦ ὰ ὶ ὸ ἄ ἐ ὸ ὉΛικίνιος, φοβούμενος τ ν ργ το χλου, διέταξε ν τ νὴ ὀ ὴ ῦ ὄ ὰ ὸ

ποκεφαλίσουν. τσι φόβος παρεχώρησε τ ν θέση του στ χαρἀ Ἔ ὁ ὴ ὴ ὰκα λύπη κα κόπος στ ν νάπαυση.ὶ ἡ ὶ ὁ ὴ ἀ

Τ σεπτ σκήνωμά του μετετέθη, στ ς 8 ουνίου, π τ νὸ ὸ ὶ Ἰ ἀ ὸ ὴρακλεία στ προγονικ κτ μα το γίου, στ Ε χάϊτα, κατ τ νἩ ὸ ὸ ῆ ῦ Ἁ ὰ ὐ ὰ ὴ

πιθυμία το γίου τ ν ποία ξέφρασε πρ τ ς κτομ ς α τοἐ ῦ Ἁ ὴ ὁ ἐ ὸ ῆ ἐ ῆ ὐ ῦστ ν γραμματέα του Ο αρο. κκλησία μας ορτάζει στ ς ὸ ὔ Ἡ Ἐ ἑ ὶ 8ουνίουἸ τ ν νακομιδ τ ν λειψάνων του.ὴ ἀ ὴ ῶ

Άγιος Νικόλαος Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας,

από γονείς ευσεβείς και πλούσιους. Όμως, σε νεαρή ηλικία έμεινεορφανός και κληρονόμος μιας μεγάληςπεριουσίας. Από πολύ νωρίς είχε αφιερωθείστα Θεία, μετά την μετάβασή του σταΙεροσόλυμα για να προσκυνήσει τον ΤίμιοΣταυρό και τον Πανάγιο Τάφο. Ότανεπέστρεψε στην πατρίδα του χειροτονήθηκειερέας. Στην αρχή αφιερώθηκε στον

ασκητικό βίοκι έγινεηγούμενος τηςΜονής Σιώνστα Μύρα της Λυκίας. Από την θέση αυτήανέπτυξε έντονη δράση και επεξέτεινε τουςαγώνες του για την προστασία των φτωχώνκαι των απόρων ιδρύοντας νοσοκομεία καιδιάφορα φιλανθρωπικά 'ιδρυμα.Αναφέρονται πλείστα θαύματα του Αγίουόπως ηαπελευθέρωσητων τριώναρματηλατών,

θεραπείες νοσούντων και αποκαταστάσειςφτωχών. Κατά τους διωγμούς του Διοκλητιανούυπέστη βασανιστήρια. Όταν όμως ανήλθε στοναυτοκρατορικό θρόνο ο Μέγας Κωνσταντίνοςελευθερώθηκαν όλοι οι χριστιανοί και έτσι οΝικόλαος επανήλθε στο αρχιεπισκοπικό θρόνο.Σύμφωνα με την παράδοση, ήταν προικισμένομε το χάρισμα της θαυματουργίας και έσωσεπολλούς ανθρώπους, και όσο ήταν εν ζωή αλλάκαι μετά την κοίμησή του.Ο άγιος Νικόλαος απεδήμησε ειρηνικά στιςΔεκεμβρίου του έτους 343. Μετά την κοίμησή του ονομάστηκε«μυροβλύτης», καθώς σύμφωνα με την παράδοση της χριστιανικήςθρησκείας, τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο μύρο, όπως καιάλλων αγίων. Τα λείψανά του διατηρήθηκαν στα Μύρα της Λυκίας έωςκαι τον ενδέκατο αιώνα, όπου το 1087 κάποιοι ναύτες τα αφαίρεσαν και

τα μετέφεραν στην Ιταλία, στην πόλη Μπάρι, όπου τοποθετήθηκαν στοΝαό του Αγίου Στεφάνου. Λέγεται ότι κατά την τέλεση της θείαςλειτουργίας άρχισε να αναβλύζει τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα,που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρώστιες,ενώ αρκετοί λιποθυμούσαν από την ευωδία του μύρου αυτού.Η μνήμη του γιορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου τόσο από την Ορθόδοξη, όσοκαι από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.Ο Άγιος Νικόλαος θεωρείται οκατ' εξοχήν προστάτης των Ναυτικών καθώς και του ΕλληνικούΠολεμικού Ναυτικού και Λιμενικού Σώματος, γιατί στον βίο τουαναφέρονται θαύματα που έχουν σχέση με τη θάλασσα. Για το λόγο αυτό,όλα τα πλοία του πολεμικού ναυτικού, καθώς και όλα τα εμπορικά,φέρουν την εικόνα του [1]. Επίσης θεωρείται και προστάτης της πόλης τουΑγίου Νικολάου Κρήτης όπου τιμάται με την ημέρα που εορτάζεται (6Δεκεμβρίου) ως επίσημη αργία σε όλη την πόλη. Παρεκκλήσια πουφέρονται επί πλοίων είναι αφιερωμένα στον Άγιο Νικόλαο, όπως καιεκείνο στο ιστορικό Θ/Κ Γ. Αβέρωφ. Επίσης πολλά πλεούμενα παίρνουντο όνομά του και ως προστάτης των ναυτικών αναφέρεται και σε πολλάνησιώτικα τραγούδια.«Κατακόμβη», Εξαμηνιαία έκδοση Μητροπολιτικού-Καθεδρικού Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου, Αφιέρωμα στον Άγιο Νικόλαο,Ανάπλαση της μορφής του Αγ. Νικολάου από τον καθηγητή της ανατομίαςστο πανεπιστήμιο του Μπάρι, Luigi Martino, Φωτίου Νικητοπούλου,Θεολόγου, Δεκέμβριος 1998, σσ. 38-52

• "Ταξίδι στα μυροβόλα Μύρα της Λυκίας", Αριστείδης Βικέτου,εφημερίδα Φιλελεύθερος, σελίδα 27,15 Δεκεμβρίου 2013. Ηεπίσκεψη έγινε 5 και 6 Δεκεμβρίου, στην έδρα της επισκοπής τουΑγίου Νικολάου.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΙΝΑΣ

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

Ο Μέγας Αντώνιος είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και οπρώτος ασκητής του Χριστιανισμού, που θεμελίωσε τον υγιή Μοναχισμό.

Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρωνΔιοκλητιανού και Μαξιμιανού μέχρι και τηνεποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και τωνπαιδιών του. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωήςτου το έζησε ως ασκητής στην έρημο καιπέθανε στις 17 Ιανουαρίου του 356, οπότεκαι εορτάζεται η μνήμη του από τιςΛουθηρανικές, τις Αγγλικανικές, τιςΚαθολικές και τις Ορθόδοξες εκκλησίες,όπου θεωρείται άγιος.

Την βιογραφία του Αγίου Αντωνίουέγραψε στην ελληνική ο Μέγας Αθανάσιος οοποίος ως επίσκοπος Αλεξανδρείας την

έστειλε αρχικά σε μοναχούς της Αιγύπτου αρχίζοντας με τη φράση"Αγαθήν άμιλλαν ενωτίσασθε". Αυτήν αντέγραψε στη συνέχεια ο Συμεώνο Μεταφραστής από τον οποίον και παρέλαβε ο Αγάπιος ο Κρης πουμετέφρασε εκ του ελληνικού και καταχώρησε στον εκδοθέντα υπ΄ αυτού"Παράδεισον". Ιδιαίτερο εγκωμιαστικό λόγο στον Μέγα Αντώνιοσυνέθεσε ο Ιεροδιδάσκαλος Μακάριος ο Πάτμιος.

Ο Αντώνιος, τον οποίον οι Άγιοι Πατέρες ανακήρυξαν Μέγα,γεννήθηκε επί εποχής Δεκίου, το έτος 251 (έτος σνά) στην πόλη Κομά τηςΆνω Αιγύπτου, κοντά στη Μέμφιδα, από πλούσιους αλλά ευσεβείςχριστιανούς γονείς. Από την παιδική του ηλικία τον διακατείχαν ηαυτάρκεια η ολιγάρκεια και η εσωστρέφεια ένεκα των οποίων και δενθέλησε να μάθει γράμματα ούτε να συναναστρέφεται με άλλα παιδιάπροκειμένου "να μην αισθάνεται σύγχυση και ανάγκη φροντίδας",ακολουθούσε όμως τους γονείς του συστηματικά σε εκκλησιασμούς όπουκαι έδινε ιδιαίτερη προσοχή στα ιερά αναγνώσματα.. Όταν σε ηλικία 18 ή20 ετών έχασε τους γονείς του απέμεινε με την μικρότερη αδερφή του,αναλαμβάνοντας ο ίδιος την φροντίδα του σπιτιού τους.

Έξι μήνες μετά το θάνατο των γονιών του ο Αντώνιος άκουσε στηνεκκλησία την Ευαγγελική περικοπή της πρόσκλησης του πλουσίου νέου,στην οποία αναφέρεται ότι ο Χριστός είπε: "πώλησόν σου τα υπάρχοντακαι δος πτωχοίς και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι"

(Ευαγγέλιο του Ματθαίου ιθ΄ 21). Συγκινημένος από την ευαγγελική αυτήπερικοπή, διένειμε την περιουσία 300 εύφορων κτημάτων του στουςφτωχούς. Επίσης, εμπιστεύτηκε την αδερφή του σ' έναν παρθενώναανατροφής (δεδομένου ότι μοναστήρια δεν υπήρχαν ακόμα), ενώ ο ίδιοςαφού χάρισε προηγουμένως και το σπίτι του, αποσύρθηκε σ΄ ένα κελί πουέκτισε ο ίδιος σε απομονωμένο μέρος πλησίον του χωριού του.μιμούμενος κάποιον γέροντα ασκητή που έτυχε να γνωρίσει και ναθαυμάζει για την αρετή του.

Ο Μέγας Αντώνιος κοιμήθηκε το 356 μ.Χ. Πρόβλεψε με θαυμαστήακρίβεια το θάνατό του, ο οποίος συνέβηκε σε ηλικία "εγγύς ετών πέντεκαι εκατόν". Η μνήμη του γιορτάζεται στις 17 Ιανουαρίου. Μία από τιςτελευταίες επιθυμίες του Οσίου ήταν να μη φανερωθεί ο τόπος της ταφήςτου. Ωστόσο, οι μοναχοί που ασκήτευαν κοντά του έλεγαν ότι κατείχαν τοιερό λείψανό του, το οποίο επί Ιουστινιανού (το 561 μ.Χ.), κατατέθηκεστην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια καιαπό εκεί αργότερα, το 635 μ.Χ., μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Αντώνης

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Ο Άγιος Δημήτριος, που γεννήθηκε περί το 280-284 μ.Χ. και πέθανε το303 ή το 305 μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη, αποτελεί έναν από τουςΜεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης.Ο Δημήτριος ήταν γόνοςαριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στιςβαθμίδες του ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών ναφέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατούκάτι από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα)ΓαλερίουΜαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε Χριστιανόςκαι φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303,διότι αγνόησε το διάταγματου αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού».Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της ΑγίαςΓραφής. Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου,ΕυστάθιοςΘεσσαλονίκης,Γρηγόριο ς ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς,αναφέρουν ότι το σώματου Αγίου τάφηκε στον τόπο του μαρτυρίου, ενώο τάφος μεταβλήθηκε σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και ηπροσωνυμία του Μυροβλήτου. Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στησύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος... Είναι πολιούχος τηςΘεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο ομώνυμος ναός πάνω από τον τάφο του.Εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου. Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις, σὲὑπέρμαχον, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίουκαθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύνας τὸν Νέστορα, οὕτως ἍγιεΜεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸμέγα ἔλεος.Το 1962 ο συνθέτης Νίκος Αστρινίδης εναρμόνισε τοαπολυτίκιο του Αγίου Δημητρίου για το επώνυμό του ορατόριο.

Δημήτρης Μπαλαμώτης Δημήτρης Μπέτζος

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά ο Ιωάννης ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία καιτης Ελισάβετ που ήταν συγγενής της Θεοτόκου. Περί της σύλληψης και της γέννησήςτου που συνέβη 6 μήνες πριν τη γέννηση του Ιησού Χριστού ο ίδιος Ευαγγελιστήςεξιστορεί θαυμαστά γεγονότα. Αν και η Ελισάβετ φερόταν στείρα ο αρχάγγελοςΓαβριήλ διαμήνυσε στον Ζαχαρία ότι τελικά η γυναίκα του θα γεννήσει αγόρι και νατου δώσει το όνομα Ιωάννης. Στην αρχή ο Ζαχαρίας φέρεται να μη πίστεψε τα λόγιατου Γαβριήλ και πιθανώς να υπέστη κάποιο κλονισμό κατά τον οποίο έχασε τηνομιλία του, (ερμηνευμένη ως τιμωρία) όπου και παρέμεινε άλαλος έως την ημέραπου θα βαπτιζόταν το παιδί που θα έφερνε στον κόσμο η Ελισάβετ. Έτσι και έγινε.Οκτώ ημέρες μετά την γέννηση του μωρού, όταν ζητήθηκε από τον ίδιον ναφανερώσει το όνομα του παιδιού, εκείνος έγραψε σε μια πινακίδα το όνομα«Ιωάννης» και αμέσως επανήλθε η ομιλία του.

Πατρίδα του Ιωάννη κατά μία παράδοση φέρεται η Χεβρών, κατ΄ άλλη όμωςγνώμη φέρεται η πόλη Ιούττα. Περί της νεανικής ζωής του Ιωάννη και του ιδιωτικούτου βίου καμία πληροφορία δεν υπάρχει εκτός της πολύ λιτής αναφοράς του ίδιουπαραπάνω Ευαγγελιστή ότι: «το παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι και ήν ενταις ερήμοις έως ημέρας αναδείξεως αυτού προς τον Ισραήλ».

Σύμφωνα με αναφορά του Ευαγγελιστή Λουκά ο Ιωάννης εμφανίζεται πλέονσε ηλικία 30 ετών «κατά θείαν εντολήν», «εν τη ερήμω της Ιουδαίας». Κάνοντας όμωςλόγο περί του Ιορδάνη ποταμού συνάγεται ότι αναφέρεται στο νότιο τμήμα τηςχώρας, την περιορδάνεια περιοχή, κηρύσσοντας: «Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ ηβασιλεία των ουρανών», «βαπτίζοντας τους προσερχόμενους προς αυτόν» (κατάΜατθαίον). Παράλληλα με τα κηρύγματά του ήταν και η εμφάνισή του καθώς οασκητικός βίος και διατροφή του. Φορούσε μάλλινο ένδυμα "από τρίχες καμήλου καιζώνη δερμάτινη περί την οσφύ του". Η δε διατροφή του ήταν άγριο μέλι και ακρίδες.Φαίνεται δε πως δεν παρέμενε συνέχεια στο ίδιο αυτό μέρος αλλά περιέρχονταν"πάσαν την περίχωρον του Ιορδάνου κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας".Τόσο ηεμφάνιση αυτή όσο και ο ασκητικός βίος του Ιωάννη παράλληλα με τα κηρύγματακαι τις βαπτίσεις μετάνοιας που προέβαινε ήταν επόμενο να προκαλέσει πλήθοςακροατών αλλά και πολλών θαυμαστών του απ΄ όλη τη Παλαιστίνη που έσπευδαν νατον ακούσουν, μεταξύ των οποίων και στρατιώτες και Σαδδουκαίοι και Φαρισαίοιτους οποίους όλους στη συνέχεια βάπτιζε στον Ιορδάνη ποταμό. Έτσι δεν άργησεαυτή η δράση του να προκαλέσει και τη προσοχή του Μεγάλου Συνεδρίου τωνΕβραίων που έστειλε αντιπροσωπεία για να ελέγξει τι συνέβαινε και να μάθει περίαυτού, από την οποία και έλαβε ως απάντηση σχετική προφητική ρήση του ΠροφήτηΗσαΐα "«φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδόν Κυρίου» (κατά Ιωάννη)

Εκεί τον συνάντησε και ο Ιησούς Χριστός και του ζήτησε να τον βαπτίσει.Εκείνος αρχικά αρνήθηκε, όμως ο Χριστός επέμενε, και έτσι ο Άγιος Ιωάννης οΠρόδρομος βάπτισε τον Ιησού Χριστό στα νερά του Ιορδάνη Ποταμού.Τα τίμιαλόγια του Προδρόμου ενοχλούσαν τις διεφθαρμένες συνειδήσεις των Φαρισαίωνκαθώς και του τετράρχη της Γαλιλαίας και Περαίας Ηρώδη Αντίπα, όταν τον έλεγξεγια την παράνομη συμβίωσή του με την σύζυγο του ζώντος αδελφού του ΗρώδηΦιλίππου, την, ο οποίος και τον φυλάκισε. Σε κάποια γιορτή των γενεθλίων του, οΗρώδης ζήτησε από την κόρη του Σαλώμη να του χορέψει και της υποσχέθηκε μεόρκο να της δώσει ό,τι του ζητήσει. Η Ηρωδιάς, η μητέρα της, που φθονούσε τονΙωάννη, βρήκε τότε την ευκαιρία που αναζητούσε όπου προέτρεψε τότε την κόρη της

να ζητήσει το κεφάλι τουπροφήτου Ιωάννη μέσα σ’ έναπινάκιο .Έτσι ακολούθησε οαποκεφαλισμός.ιεράρχης της ΟρθοδόξουΕκκλησίας. Γεννήθηκε στηνΑντιόχεια της Συρίας μεταξύ344 και 354.

Ο Ιωάννης οΧρυσόστομος, γνωστός και ωςΙωάννης της Αντιόχειας, είναιΆγιος, Πατέρας και ιεράρχηςτης Ορθοδόξου Εκκλησίας.Γεννήθηκε στην Αντιόχεια τηςΣυρίας μεταξύ 344 και 354.Έδρασε στην ίδια πόλη, αλλάκαι στην Κωνσταντινούπολη

και τελικά πέθανε εκδιωγμένος από την αυτοκρατορική αυλή το 407, λόγω τουαυστηρού ελέγχου που της ασκούσε. Ο ίδιος συγκαταλέγεται ανάμεσα στιςκορυφαίες εκκλησιαστικές προσωπικότητες, ένεκα του αξεπέραστου χαρίσματός τουστην ομιλία. Διετέλεσε επίσης επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, όπου διακρίθηκε γιατο σπουδαίο ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο που διενήργησε. Τελικά αναδείχτηκεως ένας από τους πλέον λαοφιλείς ιεράρχες, εξ ου και σήμερα θεωρείται άγιος απότην Λουθηρανική και την Αγγλικανική εκκλησία, ενώ κατατάσσεται στους μεγάλουςπατέρες της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας, αφήνοντας πίσω σπουδαίο,ανεκτίμητο και διαχρονικό συγγραφικό έργο, που αγκαλιάζει όλο το φάσμα τωνποιμαντικών και θεολογικών ζητημάτων της εκκλησίας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΜΑΓΙΑΝΝΗΣ + ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΥΤΗΣ

Άγιος Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη

Μέγας Κωνσταντίνος, ο ενδοξότατος πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας, ο ιδρυτήςτης βασιλεύουσας Κωνσταντινούπολης, γεννήθηκε στην πόλη Ναϊσσό, τη σημερινήΝίσσα της κεντρικής Σερβίας, γύρω στο έτος 275.

Πατέρας του ήταν ο ελληνοϊλλυρικής καταγωγής Κωνστάντιος ο Χλωρός,αξιωματούχος τότε του ρωμαϊκού κράτους, ο οποίος κατόπιν, όπως θα δούμε,ανακηρύχθηκε Καίσαρας και Αύγουστος των δυτικών επαρχιών.

Μητέρα του υπήρξε η πολύ ευσεβής και ενάρετη Ελένη, που γεννήθηκε στην πόληΔρέπανο της Βιθυνίας (Μικράς Ασίας) περί το έτος 247, από πατέρα ξενοδόχο. Τηνπόλη αυτή ο Μ. Κωνσταντίνος μετονόμασε αργότερα Ελενόπολη, προς τιμή τηςμητέρας του.

Ο Κωνστάντιος νυμφεύθηκε την Ελένη γύρω στο 273. Ο Μέγας Κωνσταντίνοςυπήρξε ο πρωτότοκος από τα παιδιά που απέκτησαν.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 274 μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος οΑ' ο Χλωρός και μητέρα του η Ελένη από το Δρέπανο της Βιθυνίας. ΟΚωνσταντίνος σε ηλικία 18 ετών έγινε στρατιωτικός και χάρη στηνανδρεία του, προάχθηκε γρήγορα στα ανώτατα αξιώματα του στρατού.

Ο Κύριος θέλοντας να τον βοηθήσει στον αγώνα του κατά τουΜαξεντίου και του Λικίνιου, στη συνέχεια σχημάτισε στον ουρανό τοσημείο του Σταυρού με την επιγραφή «Εν τούτω Νίκα»,προσφέροντάς του ένα ισχυρότατο όπλο για να κατατροπώσει τους

εχθρούς του. Με το χριστιανικό σταυροειδές λάβαρο με το ελληνικό μονόγραμμα«Εν τουτω νικα», τελικά νίκησε τα στρατεύματα του Μαξεντίου και έπειτα τουΛικινίου.

Επίσης, ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που ευνόησε την Εκκλησία, μετά από τρειςαιώνες ανελέητου διωγμού. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίοβυζάντιο, και εκεί έκτισε την βασίλισσα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη.Λίγο πριν πεθάνει, ο Κωνσταντίνος αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος, καιαμέσως μετά είπε:

«Νυν αληθει λογω μακαριον οιδ’ εμαυτον, νυν της αθανατου ζωης πεφαναι αξιον,νυν του θειου μετειληφεναι φωτος πεπιστευκα». Τώρα, δηλαδή, σύμφωνα με το λόγοτης αληθείας, ξέρω ότι είμαι μακάριος, τώρα έχω γίνει άξιος της αθανάτου ζωής,τώρα έχω πιστέψει πως έλαβα το θείο φως. Εκοιμήθη σε ηλικία 63 ετών, την 21Μαΐου 327. Η Ιστορία ονόμασε τον Κωνσταντίνο Μέγα και η Εκκλησία τονανεκήρυξε Άγιο και Ισαπόστολο.

Ο Κωνσταντίνος ενδιαφέρθηκε πολύ και για τα ιερά σεβάσματα των χριστιανών, γιατο λόγο αυτό απέστειλε στα Ιεροσόλυμα την μητέρα του, για να βρει τον Τίμιο

Σταυρό. Μετά την εύρεσή του, η Αγία Ελένη, αφού διχοτόμησε τις κεραίες τουδημιούργησε δύο Σταυρούς εκ των οποίων τον ένα μετέφερε στηνΚωνσταντινούπολη.

Η Αγία Ελένη ήταν αυτή η οποία έδωσε στονΜ. Κωνσταντίνο την πρέπουσαδιαπαιδαγώγηση. Άλλωστε, και ο ίδιος τηντίμησε, όταν στην μεγάλη πλατεία τηςΚωνσταντινούπολης έκτισε δύο στήλες, μίαδική του και μία της Αγίας Ελένης, πουέφερε την επιγραφή: «Εις Αγιος εις ΚυριοςΙησους Χριστος, εις δοξαν Θεου Πατρος, Αμην». Η Αγία Ελένη βοήθησε να χτιστούνοι πρώτοι μεγάλοι ιεροί ναοί της Χριστιανοσύνης. Εκοιμήθη ειρηνικά το 327 μ.Χ. σεηλικία 83 ετών.

Η Αγία Θεοδώρα καταγόταν από την Αγιοτόκο και τον Ηρωοτόκο Πελοπόννησο γι’αυτό και από κάποιους ονομάζεται Αγία Θεοδώρα η «Πελοποννήσια». Ως προς τηνκαταγωγή της πιθανότερες περιοχές φαίνεται να είναι η Αρκαδία και η Μεσσηνία.Έζησε κατά τον 9ον αιώνα μ.Χ. (κατά άλλους τον 10ο αιώνα μ.Χ.) δηλαδή σταχρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι γονείς της υπήρξαν άνθρωποι πτωχοί καιάσημοι αλλά αγαπούσαν τον Θεό και μετέδωσαν στα παιδιά τους την πίστη στοΧριστό. Από μικρή ηλικία η Θεοδώρα, σε σχέση με τα άλλα της αδέλφια, είχε μίαιδιαίτερη αγάπη και κλίση προς τα θεία. Αγαπούσε τον Θεό σε τέτοιο βαθμό πουεπιθύμησε να αφιερώσει όλη της την ζωή Σ’ αυτόν. Αποκτούσε μέρα με τη μέρα αυτόπου οι Άγιοι Πατέρες ονομάζουν «Ἔρωτα Χριστοῦ».

Μεγαλώνοντας αποφασίζει να εγκαταβιώσει σε μοναστήρι και εκεί να καλλιεργήσειτον έρωτά της για τον Χριστό. Το παράδοξο όμως είναι ότι δεν προτίμησε ένα

γυναικείο μοναστήρι αλλά ένα ανδρικό!Παρουσιάστηκε στην μονή της «Παναΐτσας», μίαμονή που βρίσκεται στα όρια των ΝόμωνΑρκαδίας – Μεσσηνίας, ως άνδρας με το όνομα«Θεόδωρος». Δεν μπορούμε με σιγουριά ναυποστηρίξουμε για πιο λόγο το έκανε αυτό.Πιθανόν ήθελε να εξαφανιστεί εντελώς από τουςγνωστούς της.

Στην ανδρώα μονή που εγκαταβίωσε δεν άργησενα καταστεί παράδειγμα υπομονής, υπακοής καιταπείνωσης. Οι αρετές αυτές την οδηγούσανσταδιακά σε μεγάλη πνευματική πρόοδο πουαναγνωριζόταν από τον Ηγούμενο και τους

συνμοναστές της. Οι Πατέρες της Μονής, θαυμάζοντας την προσωπικότητα και ταχαρίσματα που τον διέκριναν, του εμπιστεύτηκαν τις εξωτερικές εργασίες της Μονής.Πράγματι, στο διακόνημα αυτό βρίσκονται πάντα μοναχοί ή μοναχές με εμπειρία

στην πνευματική ζωή.Την ίδια χρονική περίοδο συνέβει στην ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσουφοβερός λιμός, έτσι που ο κόσμος και η Μονή κινδύνευσαν από ασιτία. Όλοι οιΠατέρες έστρεψαν τα βλέμματά τους στον «Θεόδωρο» ως τον μοναδικό πουμπορούσε να βοηθήσει σ’ αυτήν την τόσο δύσκολη κατάσταση. Πράγματι, ο«Θεόδωρος» επισκέφτηκε πολλά σπίτια Χριστιανών προκειμένου να τους στηρίξεικαι αν ήταν δυνατόν να εξοικονομήσει κάτι και για την μοναστική αδελφότητα.Συνέβη όμως κάτι φοβερό! Μία γυναίκα ξεστόμισε εναντίον του μία βαριάκατηγορία. «Ο καλόγερος, είπε, με άφησε έγκυο!». Η είδηση αυτή διαδόθηκεγρήγορα! Μία δεινή συκοφαντία είχε ήδη στηθεί. Οι γονείς της εγκυμονούσαςγυναίκας θυμωμένοι ανέβηκαν στο μοναστήρι και βίαια πρόσταξαν τον «Θεόδωρο»να τους ακολουθήσει. Ο «μοναχός» αν και αρνήθηκε την κατηγορία δεν αρνήθηκε νατους ακολουθήσει. Στη συνέχεια τον δίκασαν με συνοπτικές διαδικασίες και τόνέκριναν ένοχο. Έλαβε την εσχάτη των ποινών, «θάνατον δια αποκεφαλισμού». Αν καιμπορούσε με την αποκάλυψη του σώματός του να αποδείξει την αθωότητά του,προτίμησε να «σηκώσει» το βάρος της συκοφαντίας! Ως τόπος του μαρτυρίουορίστηκε το χωριό Βάστα στην περιοχή της Αρκαδίας. Ο δήμιος τον οδήγησε μέχριεκεί ενώ ο «Θεόδωρος» ακολουθούσε «ὡς ἀμνός ἄφωνος». Μετά από λίγη ώρα ηψυχή της Αγίας Θεοδώρας φτερούγισε προς τον ουρανό, στην ετοιμασμένη θέση τωνοσιοπαρθενομαρτύρων της Εκκλησίας μας.

Ο δήμιος και οι συνεργάτες του, που αποκεφάλισαν την μάρτυρα, διέκριναν το σώματης γυμνό και μεταμεληθέντες ζήτησαν συγχώρεση από τον Θεό.Το θαυμαστό γεγονός έγινε γνωστό παντού! Ο Ηγούμενος και οι συμμοναστέςθρηνολογώντας έφθασαν στον τόπο του μαρτυρίου και δοξάζοντας τον Θεόενεταφίασαν το σώμα της στην Ιερά Μονή τους ή κατά την γνώμη άλλων στον ίδιοτόπο του μαρτυρίου της.

Λέγεται, ότι πριν τον αποκεφαλισμό της, η Αγία ζήτησε από τον Θεό το σώμα της ναγίνει ναός, οι τρίχες της κεφαλής της να γίνουν δένδρα και το αίμα της ποτάμι.

Πράγματι, στην στέγη του ιδρυθέντος ναού πουβρίσκεται στη Βάστα της Αρκαδίας ανεφύησαν17 δένδρα, τα οποία παραδόξως στέκονται στηνστέγη και ομολογούν ότι «ὅπου ὁ Θεὸς δὲβούλεται νικᾶται φύσεως τάξις».

Λεπτομερή βιογραφία της Αγίας, έγραψε οΜητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ.Θεόφιλος.

Να παρατηρήσουμε, τέλος, ότι η βιογραφία τηςΑγίας αυτής, έχει αρκετά κοινά στοιχεία, μ' αυτάτης Αγίας Θεοδώρας της Αλεξανδρινής.

Αγιοί ΑνάργυροιΤα δίδυμα αδέρφια Κοσμάς και Δαμιανός, οι οποίοι έζησαν την εποχή

που αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Καρίνος, ήταν γιατροί στοεπάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους είχαν ανάγκη, και γιααντάλλαγμα δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά το μόνο πού ζητούσαν ήταν ναπιστεύσουν στον Χριστό.

Κάποιοι όμως καλοθελητές διέβαλαν τους αγίους στον αυτοκράτορα καιτου είπαν ότι οι θεραπείες και τα θαύματα που επιτελούσαν τα έκαναν μεμαγικές τέχνες. Τότε οι Άγιοι Ανάργυροι επειδή δεν ήθελαν να πάνεάλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα, προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον τουκαι ο Καρίνος προσπάθησε να τους μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό.Εκείνοι όμως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν ναμεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφού και οίδιος δέχτηκε τις θεραπευτικές τους ιάσεις. Συγκεκριμένα, όταν ο Καρίνοςανέκρινε τους Αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του καιστράφηκε προς την ράχη του. Αμέσως τότε οι Άγιοι την θεράπευσαν μετην προσευχή τους στον Χριστό. Εξαιτίας αυτού του θαύματος, πίστευσανστον Χριστό όσοι βρίσκονταν εκείνη την στιγμή μπροστά σ' αυτό πούσυνέβη και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας τους έστειλε πίσω στους συγγενείςτους με μεγάλες τιμές.

Αργότερα όμως, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, οι Άγιοιφθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλο που τούς είχε μάθει την ιατρικήεπιστήμη, γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη. Γι' αυτό τον λόγοτους ανέβασε σε κάποιο όρος για να μαζέψουν δήθεν κάποια βότανα καιεκεί τους επιτέθηκε με πέτρες και τους θανάτωσε.

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Στις 25 Μαρτίου, η εκκλησία μας γιορτάζει το χαρμόσυνο μήνυμα τηςθείας ενσάρκωσης, που με τόσο σαφή τρόπο μας το παρουσιάζει οευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιο του (κεφ. Α' στίχ. 26-38). Την ήμερααυτή, ο θεόσταλτος αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται στην ΠαρθένοΜαρία στη Ναζαρέτ και της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει το Σωτήρα τουκόσμου, τον Ιησού Χριστό. Και Όταν η Παρθένος αναρωτήθηκε πώς ήτανδυνατό να συλλάβει χωρίς άνδρα, ο αρχάγγελος της απάντησε ότι «το ΆγιοΠνεύμα θα έλθει σε σένα και η δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει»Τότε η σεμνή κόρη, η Παρθένος Μαρία, του απάντησε ταπεινά. «Ιδούλοιπόν, η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημα Εκείνου». και καθώς οΓαβριήλ εξαφανίστηκε από μπροστά της, συντελέστηκε το μεγαλύτερομυστήριο της ανθρωπότητας. με τρόπο υπερφυσικό, η Παρθένος συνέλαβεστην άχραντη κοιλιά της, τον Υιό και Λόγο του Θεού. Εκείνον πού με τηνεκούσια θυσία του επάνω στο Σταυρό, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τοναιώνιο θάνατο και την καταστροφή στην οποία είχε οδηγηθεί μετά τηνπτώση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και την εμφάνιση τηςαμαρτίας στον κόσμο.

Ευαγγελία Καμπούρη

Οι άγιες 40 Παρθενομάρτυρες.

Οι Σαράντα γυναίκες μάρτυρες ασκήτριες κατήγοντο από τηνΑδριανούπολη της Θράκης και ζούσαν εκεί ως μαθήτριες του ΔιακόνουΑμμούν. Την εποχή εκείνη το έτος 305 μ.Χ. βασίλευε ο αυτοκράτοραςΛικίνιος ότι το ανατολικό μέρος τηςΡωμαϊκής αυτοκρατορίας, φοβερόςδιώκτης των Χριστιανών. Ό Λικίνιοςλοιπόν είχε δώσει διάταγμα γιαεξόντωση των Χριστιανών, και ήτυραννική του διαταγή έφτασε σ'όλες τις πόλεις και τα χωριά, και οιΧριστιανοί πέφτανε στον ιερό αγώνατης πίστεως με αυτοθυσία, διότι δενυπετάχθησαν στην απειλή του καιδεν προσκύνησαν τα είδωλα. Σ' αυτήν την φοβερή εποχή για τουςΧριστιανούς ζήσανε καιεμαρτύρησαν οι Σαράντα παρθένες ασκήτριες, μαθήτριες του ΔιακόνουΑμμούν, τα ονόματα των οποίων είναι τα εξής: Αδαμαντινή, Καλλιρόη,Χαρίκλεια, Πηνελόπη, Κλειώ, Θάλεια, Μαριάνθη, Ευτέρπη, Τερψιχόρη,Ουρανία, Κλεονίκη, Σαπφώ, Ερατώ, Πολύμνια, Δωδώνη, Αθηνά, Τρωάδα,Κλεοπάτρα, Κοραλία, Καλλίστη, Θεονόη, Θεανώ, Ασπασία, Πολυνίκη,Διόνη, Θεοφάνη, Ερασμία, Ερμηνεία, Αφροδίτη, Μαργαρίτα, Αντιγόνη,Πανδώρα, Χάιδω, Λάμπρω, Μόσχω, Αριβοία, Θεονύμφη, Ακριβή,Μελπομένη και Ελπινίκη. Ήσαν πλασμένες με αστραφτερή ομορφιά στοσώμα και την ψυχή, και την ομορφιά τους αυτή δεν ήθελαν να τηνχαρίσουν στην θλιβερή ματαιότητα των υλικών αγαθών. Είχαν προορισμόγια ανώτερα αγαθά, τα αγαθά του παραδείσου.

Το μαρτύριο τους

Δεν υπέκυψαν λοιπόν στιςπροκλήσεις του τυράννου Λικινίουνα προσκυνήσουν τα είδωλα καιεμαρτύρησαν με φρικτάβασανιστήρια την 1ην Σεπτεμβρίου,ημέραν κατά την οποίαν εορτάζεταικαι ή μνήμη τους, όπως γράφεται ειςτο Μηναίον του Σεπτεμβρίου:«Μνήμη των αγίων Τεσσαράκονταγυναικών μαρτύρων, παρθένων και

ασκητριών και Αμμούν δια κόνου και διδασκάλου αυτών». Δι' αποφάσεωςτου τυράννου Λικινίου, «αϊ μεν δέκα ερρίφθησαν» μέσα σε φωτιά, «αϊ δεοκτώ μετά του διδασκάλου αυτών Αμμούν απεκεφαλίσθησαν», άλλες δέκαετελειώθησαν με ξίφος «κατά στόμα και καρδία», έξι κατεκόπησαν υπόμαχαιρών και αί λοιποί έξι «σίδηρα πυρακτωμένα κατά στόμα λαβούοαιπρος Κύριον εξεδήμησαν». Τα βασανιστήρια πού υπέστησαν οι Σαράνταμάρτυρες παρθένες και ασκήτριες ήσαν φοβερά, όπως αναφέρουν ταεπίσημα στοιχεία που βρήκαμε στο Μηναίον του Σεπτεμβρίου.Με αυτά ταβασανιστικά μαρτύρια οι σαράντα παρθένες και ο δάσκαλος τουςΔιάκονος Αμμούν εξεδήμησαν εις Κύριον και τώρα ακτινοβολούν εις τοστερέωμα της Εκκλησίας.

Έγιναν ένδοξες μάρτυρες με την θερμή τους θέληση, και ότανεβασανίζοντο, βλέπανε ανοιχτούς τους ουρανούς και στα δεξιά τους τονΥιόν του Θεού, πού και εκείνος εμαρτύρησε πριν απ' αυτές, απ' τουςσταυρωτές του. Ό σκληρός Λικίνιος διέταξε να τις θανατώσουν και τιςσαράντα με φρικτά μαρτύρια. Δεν γνώριζε όμως πώς στους μάρτυρες δενυπάρχει θάνατος, διότι όλο το είναι τους είναι γεμάτο από τον μόνοναθάνατον, Κύριον και Θεό μας Ιησού Χριστόν και ότι νικούν κάθεθάνατον και κάθε αμαρτίαν με την δύναμιν του Υπεραθανάτου Κυρίουμας. Ούτε αισθάνονται φόβον για τα μαρτύρια, και αυτό μας τοβεβαιώνουν όλα τα Μαρτυρολόγια, πού διηγούνται και εξυμνούν τηνδύναμιν και την αφοβία των Μαρτύρων ενώπιον των βασανιστηρίων.

Ή πνευματικότητα τους

Είναι μεγάλο μυστήριον πώς την εποχή εκείνη υπήρχε οργανωμένη ήπίστη των Αγίων Παρθένων και πώς φύτρωσε μέσα τους ο θείος καιγόνιμος σπόρος της εγκράτειας και της αγιότητας. Στα ασκητικά τουςκαθήκοντα, τα όποια εμείς δεν γνωρίζουμε επί πόσα χρόνια ασκούσαν,όσο δύσκολα και αν ήσαν αυτά, υπηρετούσαν με πλήρη υποταγή. Ηενδόμυχη πνευματική αφύπνιση της πίστεως και της πνευματικότηταςείχαν ανυψώσει το είναι τους στο πνευματικό και ακατάλυτο θαύμα ναμπορέσουν να θυσιασθούν για τον Χριστό. Ή αφοσίωση στα πνευματικάτους καθήκοντα τους έδωσε την δύναμη να διατηρήσουν την λάμψη τηςαγνότητας και της παρθενίας· στοιχεία απαραίτητα για κάθε γυναίκα. Κοντά στον Διάκονο και δάσκαλο τους Αμμούν αναγεννήθηκαν καιαπέκτησαν την αγιότητα και την αγάπη προς τον πλησίον. Ή συνείδησήτους ακουγόταν από μέσα τους σαν φωνή θεϊκής αποστολής και ήσανέτοιμες για το μαρτύριο..Ή πνευματική ζωή είναι ανύψωσηπνεύματος, και οι σαράντα μάρτυρες το είχαν βάλει στηναγνή τους καρδιά για τα καλά, γι' αυτό δεν λογάριασανπλούτη και υλικά αγαθά ούτε στολίδια και κοσμική ζωή,που τους προσέφερε ό άρχοντας της Αδριανουπόλεως.Προτίμησαν τα στολίδια της αγάπης και της πίστεως στονΛυτρωτή του κόσμου. Έμειναν ασυμβίβαστες με τουςΝόμους της ειδωλολατρίας και αγωνίσθηκαν τον καλόαγώνα της πίστεως με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος,πού είχαν για οδηγό τους. Ή καρδιά τους ήταν καθαρή απόλογισμούς και με κατάνυξη πνευματική προσεύχοντο στονμόνο αληθινό Θεό, για να τους δώσει δύναμη να μηλυγίσουν ποτέ μπροστά στα μαρτύρια πού τις περίμεναν. Είχαν επιλέξειγια επίγεια πνευματική τροφή την πνευματική αγαλλίαση και την ουράνιαευφροσύνη. Ή αγάπη σ' όλους τους ανθρώπους ήταν ή μοναδική. Με αυτάτα βασανιστικά μαρτύρια οι σαράντα παρθένες και ο δάσκαλος τουςΔιάκονος 'Αμμούν εξεδήμησαν εις Κύριον και τώρα ακτινοβολούν εις τοστερέωμα της Εκκλησίας.

Αφροδίτη Ζιώγα

Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣΟ Σταυρός του Ιησού Χριστού, αναφέρεται στο όργανο θανατικής

εκτέλεσης, πάνω στο οποίο πέθανε ο Ιησούς Χριστός, γεγονός πουαπετέλεσε την κατάληξη της τριετούς δράσης του ιδρυτή τουΧριστιανισμού. , Ο Ιησούς, με εντολή του Πιλάτου, οδηγήθηκε εκτόςτων τειχών της Ιερουσαλήμ, στο μικρό λόφο Γολγοθά, για να σταυρωθεί.Ο Ιησούς υποχρεώθηκε να μεταφέρει στους ώμους του τον σταυρό. Έχουνδιατυπωθεί διαφορετικές απόψεις από επιστήμονες, για τη μέθοδο πουακολουθήθηκε στην περίπτωση της σταύρωσης του Ιησού, όπως και για τοσχήμα που είχε ο σταυρός επάνω στον οποίο πέθανε. Βελισσαρίου Σταύρος