1

Αλέξανδρος Κερένσκι

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μετάφραση από τα Αγγλικά του άρθρου: Alexander Kerensky της wikipedia.

Μετάφραση: Αντώνης Αρβανίτης

Αλέξανδρος Κερένσκι

2ος Πρωθυπουργός της Ρωσικής Προσωρινής Κυβέρνησης

Από 21 Ιουλίου – 7 Νοεμβρίου 1917

(8 Ιουλίου – 26 Οκτωβρίου 1917, παλαιό ημερολόγιο)

Προηγήθηκε: Γκεόργκι Λβοβ

Ακολούθησε: Η θέση καταργήθηκε

(Βλαδίμηρος Λένιν ως Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων)

Προσωπικές λεπτομέρειες

Γεννήθηκε: Αλέξανδρος Φιοντόροβιτς Κερένσκι 2 Μαΐου 1881 Σιμπίρσκ, Ρωσία

Απεβίωσε: 11 Ιουνίου 1970 (σε ηλικία 89) Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες

Χώρος ανάπαυσης: Νεκροταφείο Putney Vale, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο

Εθνικότητα: Ρωσική

Πολιτικό κόμμα: Σοσιαλ-Επαναστατικό (Τρουντόβικ, Κοινοβουλευτική αποσχισθείσα ομάδα)

Επάγγελμα: Δικηγόρος, πολιτικός

2

Ο Αλέξανδρος Φιοντόροβιτς Κερένσκι (2 Μαΐου 1881 – 11 Ιουνίου 1970) ήταν Ρώσος

δικηγόρος και πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως ο δεύτερος Πρωθυπουργός της Ρωσικής

Προσωρινής Κυβέρνησης από Ιούλιο έως Νοέμβριο 1917. Ηγέτης των μετριοπαθών

σοσιαλιστών της Τρουντοβικής φράξιας του Σοσιαλ-Επαναστατικού Κόμματος, ο Κερένσκι

είναι κεντρική μορφή της Ρωσικής Επανάστασης.

Μετά την Φεβρουαριανή Επανάσταση που εκθρόνισε τον Νικόλαο Β΄, ο Κερένσκι

υπηρέτησε ως Υπουργός Δικαιοσύνης στην μετα-αυτοκρατορική και δημοκρατική

Προσωρινή Κυβέρνηση του Γκεόργκι Λβοβ. Τον Μάιο έγινε Υπουργός Πολέμου. Τον Ιούνιο

διαδέχτηκε τον Λβοβ σαν Πρωθυπουργός. Στις 7 Νοεμβρίου, η κυβέρνησή του ανατράπηκε

από τους καθοδηγούμενους από τον Βλαδίμηρο Λένιν Μπολσεβίκους στην Οκτωβριανή

Επανάσταση. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στην εξορία, πεθαίνοντας στην Νέα Υόρκη

σε ηλικία 89 ετών.

Πρώτα χρόνια και ακτιβισμός

Ο Αλέξανδρος Κερένσκι γεννήθηκε στο Σιμπίρσκ (τώρα Ουλιάνοβσκ) στον ποταμό Βόλγα

στις 2 Μαΐου 1881. Ο πατέρας του, Φιοντόρ Κερένσκι, ήταν καθηγητής,1 και διευθυντής του

τοπικού γυμνασίου. Η μητέρα του, Ναντέζντα (το γένος Άντλερ), γεννήθηκε από έναν Ρωσο-

Γερμανό,2 τον Αλέξανδρο Άντλερ, που ήταν επικεφαλής του Τοπογραφικού Γραφείου της

Στρατιωτικής Περιοχής του Καζάν, και την Ναντέζντα (το γένος Καλμίκοβα), κόρη ενός

πρώην δουλοπάροικου, που είχε αγοράσει την ελευθερία του πριν καταργηθεί η

δουλοπαροικία το 1861, επιτρέποντάς του να γίνει ένας πλούσιος έμπορος της Μόσχας.3 ,4

Αργότερα ακούστηκαν φήμες για τον Αλέξανδρο Κερένσκι ότι είχε Εβραϊκές ρίζες, αλλά

φαίνεται ότι αυτό είναι αναληθές.5

Ο πατέρας του Κερένσκι ήτταν καθηγητής του Βλαδίμηρου Ουλιάνοφ (Λένιν). Μέλη των

οικογενειών Κερένσκι και Ουλιάνοφ ήταν φίλοι. Το 1889, όταν ο Κερένσκι ήταν οκτώ, η

οικογένεια μετακόμισε στην Τασκένδη, όπου ο πατέρας του είχε διοριστεί κεντρικός

επιθεωρητής των δημοσίων σχολείων (διευθυντής). Ο Αλέξανδρος αποφοίτησε με άριστα

το 1899. Την ίδια χρονιά εισήλθε στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης, όπου

σπούδασε Ιστορία και Φιλολογία. Τον επόμενο χρόνο μεταπήδησε στη Νομική και πήρε

δίπλωμα το 1904. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε την Όλγα Λβόβνα Μπαρανόβσκαγια, την

κόρη ενός Ρώσου στρατηγού.6 Ο Κερένσκι προσχώρησε στο κίνημα των Ναρόντνικων και

εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος για τα θύματα της Επανάστασης του 1905. Στο τέλος της

χρονιάς φυλακίστηκε λόγω υποψιών ότι ανήκε σε μαχητική ομάδα. Στη συνέχεια κέρδισε

φήμη για το έργο του σαν συνήγορος υπεράσπισης σε μια σειρά από πολιτικές δίκες

επαναστατών.7

Το 1912 ο Κερένσκι έγινε ευρέως γνωστός όταν επισκέφτηκε τα χρυσορυχεία στον

Ποταμό Λένα και δημοσίευσε υλικό για το συμβάν στα Μεταλλεία του Λένα.8 Το ίδιο χρόνο

ο Κερένσκι εξελέγη στην Τέταρτη Δούμα σαν μέλος των Τρουντόβικ, ένα μετριοπαθές, μη

Μαρξιστικό εργατικό κόμμα που συνεργαζόταν με το Σοσιαλ-Επαναστατικό Κόμμα και

εντάχθηκε σε μια μασονική ομάδα που ένωνε τις αντιμοναρχικές δυνάμεις που

αγωνίζονταν για την δημοκρατική ανανέωση της Ρωσίας.9,10,11 Ήταν λαμπρός ρήτορας και

έμπειρος κοινοβουλευτικός ηγέτης της σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση του

τσάρου Νικολάου Β΄.

3

Ρασπούτιν

Στις 2 Νοεμβρίου 1916, στην έναρξη της Δούμας, ο Κερένσκι αποκάλεσε τους υπουργούς

“μισθωμένους δολοφόνους” και “δειλούς” και είπε ότι “καθοδηγούνταν από τον ποταπό

Γκριγκόρι Ρασπούτιν !”.12 Ο Μεγάλος Δούκας Νικολάι Μιχαήλοβιτς, ο Πρίγκιπας Λβοβ και ο

στρατηγός Μιχαήλ Αλεξέγιεφ προσπάθησαν να πείσουν τον Νικόλαο να στείλει μακριά την

Αυτοκράτειρα στο Ανάκτορο Λιβάντια στη Γιάλτα ή στην Αγγλία.13 Ο Μιχαήλ Ροντζιάνκο, η

Ζινάιντα Γιουσούποβα, η αδελφή της Αλεξάνδρας Ελισάβετ, η Μεγάλη Δούκισσα Βικτώρια

και η μητέρα του Τσάρου επίσης προσπάθησαν να επηρεάσουν τον Αυτοκράτορα ή την

πεισματάρα του σύζυγο,14 να απομακρύνει τον Γκριγκόρι Ρασπούτιν, χωρίς όμως επιτυχία.15

Σύμφωνα με τον Κερένσκι, ο Ρασπούτιν είχε τρομοκρατήσει την Τσαρίνα, απειλώντας να

επιστρέψει στο χωριό καταγωγής του.16 Οι άνθρωποι γύρω από τον Ρασπούτιν (οι

γραμματείς του) ενδιαφέρονταν για στρατηγικές πληροφορίες.17

Αφού ο Ρασπούτιν είχε δολοφονηθεί και ταφεί στο Τσαρσκόγιε Σελό μια ομάδα

στρατιωτών διατάχθηκαν από τον Κερένσκι να ξεθάψουν το πτώμα σε ένα άγνωστο σημείο

στην εξοχή. Όμως το φορτηγό χάλασε ή αναγκάστηκε να σταματήσει λόγω του χιονιού στο

δρόμο του Λέσνοε.

Η Επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917

Ο Κερένσκι ως Υπουργός Πολέμου

Όταν ξέσπασε η Φεβρουαριανή Επανάσταση το 1917, ο Κερένσκι ήταν ένας από τους

σημαντικούς της ηγέτες: ήταν μέλος της Προσωρινής Επιτροπής της Κρατικής Δούμας και

εξελέγη αντιπρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης, και ταυτόχρονα έγινε ο πρώτος

Υπουργός Δικαιοσύνης στην πρόσφατα συγκροτημένη Προσωρινή Κυβέρνηση. Όταν το

Σοβιέτ ενέκρινε ένα ψήφισμα που απαγόρευε στους ηγέτες του να μπουν στην κυβέρνηση,

ο Κερένσκι εκφώνησε έναν συγκλονιστικό λόγο σε μια συνεδρίαση του Σοβιέτ. Αν και η

απόφαση ποτέ δεν επισημοποιήθηκε, του δόθηκε de facto εξαίρεση και συνέχισε να

λειτουργεί και με τις δύο ιδιότητες.

Μετά την πρώτη κυβερνητική κρίση για το μυστικό σημείωμα του Πάβελ Μιλιούκοφ που

επανα-δέσμευε την Ρωσία στους αρχικούς της πολεμικούς σκοπούς, στις 2-4 Μαΐου, ο

Κερένσκι έγινε Υπουργός Πολέμου και η κυρίαρχη μορφή στην πρόσφατα σχηματισμένη

κυβέρνηση σοσιαλ-φιλελεύθερου συνασπισμού. Στις 10 Μαΐου (Ιουλιανό ημερολόγιο), ο

Κερένσκι ξεκίνησε για στο μέτωπο, και επισκέφτηκε την μια μεραρχία μετά την άλλη,

προτρέποντας τους άνδρες να κάνουν το καθήκον τους. Οι ομιλίες του ήταν εντυπωσιακές

και πειστικές προς το παρόν, αλλά είχαν μικρή επίδραση διαρκείας. Κάτω από την πίεση

των Συμμάχων να συνεχίσει τον πόλεμο, ξεκίνησε αυτό που έγινε γνωστό σαν η Επίθεση

Κερένσκι κατά της Αυστρο-Ουγγρικής/Γερμανικής Νότιας Στρατιάς στις 17 Ιουνίου (Ιουλιανό

ημερολόγιο). Κατ’ αρχάς επιτυχής, η επίθεση σύντομα σταμάτησε και στη συνέχεια

4

υποχώρησε λόγω ισχυρής αντεπίθεσης. Ο Ρωσικός στρατός υπέστη βαρειές απώλειες και

ήταν φανερό από τα πολλά περιστατικά λιποταξίας, σαμποτάζ, και ανταρσίας ότι ο στρατός

δεν ήταν πλέον πρόθυμος να επιτεθεί.

Ο Κερένσκι τον Μάιο του 1917

Ο Κερένσκι είχε επικριθεί έντονα από τους στρατιωτικούς για τις φιλελεύθερες πολιτικές

του, που περιλάμβαναν την απογύμνωση των αξιωματικών από τις διοικήσεις τους

(δίνοντας αντίθετα υπερισχύοντα έλεγχο στις προσκείμενες στην επανάσταση

“στρατιωτικές επιτροπές”), την κατάργηση της ποινής του θανάτου, και επιτρέποντας σε

διάφορους επαναστάτες αγκιτάτορες να είναι παρόντες στο μέτωπο. Πολλοί αξιωματικοί

κοροϊδεύοντας αναφέρονταν στον Αρχιστράτηγο Κερένσκι ως τον “πεπεισμένο αρχηγό”

(άλλη πιθανή μετάφραση αυτής την κοροϊδευτικής έκφρασης από το Ρώσικα στα Αγγλικά –

“διοικητής μεσ’ τη χαρά”).

Στις 2 Ιουλίου 1917, ο πρώτος συνασπισμός κατέρρευσε για το ζήτημα της αυτονομίας

της Ουκρανίας. Μετά την εξέγερση των Ημερών του Ιουλίου στην Πετρούπολη και την

καταστολή των Μπολσεβίκων, ο Κερένσκι διαδέχθηκε τον Πρίγκιπα Λβοβ ως

Πρωθυπουργός της Ρωσίας. Μετά το Πραξικόπημα Κορνίλοφ στο τέλος Αυγούστου και την

παραίτηση των άλλων υπουργών, διόρισε τον εαυτό του Ανώτατο Αρχιστράτηγο επίσης.

Η επόμενη κίνηση του Κερένσκι, στις 15 Σεπτεμβρίου, ήταν να ανακηρύξει την Ρωσία

δημοκρατία, που ήταν αντίθετο με την αντίληψη των μη-σοσιαλιστών ότι η Προσωρινή

Κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει την εξουσία μόνο μέχρι να συνεδριάσει η Συντακτική

Συνέλευση για να αποφασίσει την μορφή διακυβέρνησης της Ρωσίας, αλλά ήταν σύμφωνο

με τον από μακρού διακηρυγμένο στόχο του Σοσιαλ-Επαναστατικού Κόμματος.18 Σχημάτισε

ένα πενταμελές Διευθυντήριο, το οποίο αποτελείτο από τον ίδιο, τον Υπουργό Εξωτερικών

Μιχαήλ Τερεσένκο, τον Υπουργό Πολέμου Στρατηγό Βερκόφσκι, τον Υπουργό Πολεμικού

Στόλου Ναύαρχο Ντμίτρι Βερντερέφσκι και τον Υπουργό Ταχυδρομείων και Τηλεγραφείων

Νικίτιν. Διατήρησε την θέση του στην τελευταία κυβέρνηση συνασπισμού τον Οκτώβριο

του 1917, μέχρι που αυτή ανατράπηκε από τους Μπολσεβίκους.

Η μεγαλύτερη πρόκληση του Κερένσκι ήταν ότι η Ρωσία ήταν εξουθενωμένη μετά από

τρία χρόνια πολέμου, ενώ η προσωρινή κυβέρνηση παρουσίαζε ελάχιστο ενδιαφέρον εκτός

από τις συνεχιζόμενες υποχρεώσεις προς τους Συμμάχους της. Η συνεχιζόμενη συμμετοχή

της Ρωσίας στον παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν δημοφιλής μεταξύ των κατώτερων και

μεσαίων τάξεων και ιδιαίτερα στους στρατιώτες. Αυτοί όλοι είχαν πιστέψει ότι η Ρωσία θα

σταματούσε να πολεμάει όταν πήρε την εξουσία η προσωρινή Κυβέρνηση, και τώρα

αισθάνονταν εξαπατημένοι. Επιπλέον, ο Βλαδίμηρος Λένιν και το κόμμα των Μπολσεβίκων

υπόσχονταν “ειρήνη, γη, και ψωμί” με το κομμουνιστικό σύστημα. Ο στρατός ήταν σε

αποσύνθεση λόγω έλλειψης πειθαρχίας, που ωθούσε στη λιποταξία σε μεγάλους αριθμούς.

5

Μέχρι το φθινόπωρο του 1917, εκτιμάται ότι δύο εκατομμύρια άνδρες είχαν εγκαταλείψει

το στρατό ανεπίσημα.

Ο Κερένσκι στο γραφείο του

Ο Κερένσκι και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί συνέχισαν τις υποχρεώσεις τους προς τους

Συμμάχους της Ρωσίας με την συνέχιση της συμμετοχής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο,

φοβούμενος ότι η οικονομία, ήδη κάτω από μεγάλη πίεση από την πολεμική προσπάθεια,

θα γινόταν όλο και πιο ασταθής εάν οι ζωτικές προμήθειες από την Γαλλία και το Ηνωμένο

Βασίλειο κόβονταν. Το δίλημμα του κατά πόσον να αποχωρήσουν ήταν μεγάλο, και οι

ασυνεπείς και ανέφικτες πολιτικές του Κερένσκι αποσταθεροποίησαν παραπέρα τον στρατό

και την χώρα γενικότερα.

Επιπλέον, ο Κερένσκι υιοθέτησε μια πολιτική που απομόνωνε την δεξιά συντηρητική

πτέρυγα, τόσο την δημοκρατική όσο και την προσανατολισμένη στην μοναρχία. Η

φιλοσοφία του “κανείς εχθρός στα αριστερά” δυνάμωσε πολύ τους Μπολσεβίκους και τους

έδωσε ένα ελεύθερο χέρι, επιτρέποντάς τους να αναλάβουν το στρατιωτικό σκέλος ή

“voyenka” των Σοβιέτ της Πετρούπολης και της Μόσχας. Η σύλληψη του Κορνίλοφ και

άλλων αξιωματικών τον άφησε χωρίς δυνατούς συμμάχους κατά των Μπολσεβίκων, οι

οποίοι κατέληξαν να είναι οι ισχυρότεροι και περισσότερο αποφασισμένοι αντίπαλοι του

Κερένσκι, σε αντίθεση με την δεξιά, η οποία εξελίχθηκε στο Λευκό κίνημα.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917

Κατά την διάρκεια του Πραξικοπήματος Κορνίλοφ, ο Κερένσκι είχε μοιράσει όπλα στους

εργάτες της Πετρούπολης, και μέχρι τον Νοέμβριο οι περισσότεροι από αυτούς τους

οπλισμένους εργάτες είχαν πάει με τους Μπολσεβίκους. Στις 6-7 Νοεμβρίου (25-26

Οκτωβρίου) 1917 οι Μπολσεβίκοι άρχισαν την δεύτερη επανάσταση της χρονιάς. Η

κυβέρνηση του Κερένσκι στην Πετρούπολη σχεδόν δεν είχε καμία υποστήριξη στην πόλη.

Μόνο μια μικρή δύναμη, ενός τμήματος από 137 στρατιωτίνες του 2ου λόχου του Πρώτου

Τάγματος Γυναικών Πετρούπολης, γνωστού επίσης ως Τάγματος Θανάτου Γυναικών, ήταν

πρόθυμες να πολεμήσουν για την κυβέρνηση κατά των Μπολσεβίκων, όταν η διοικητής του

τάγματος διέταξε την πλειοψηφία του στρατεύματος πίσω στο στρατόπεδο, αλλά η δύναμη

αυτή κατανικήθηκε από τις αριθμητικά υπέρτερες φιλο-Μπολσεβίκικες δυνάμεις και

6

ηττήθηκαν και συνελήφθησαν.19 Χρειάστηκαν λιγότερο από 20 ώρες πριν οι Μπολσεβίκοι

αναλάβουν την κυβέρνηση.

Ο Κερένσκι διέφυγε από τους Μπολσεβίκους και πήγε στο Πσκοβ, όπου συσπείρωσε

κάποια πιστά στρατεύματα σε μια προσπάθεια να ανακαταλάβει την πόλη. Τα στρατεύματά

του κατάφεραν να καταλάβουν το Τσαρσκόε Σελό, αλλά ηττήθηκαν την επόμενη ημέρα στο

Πούλκοβο. Ο Κερένσκι μόλις που διέφυγε, και πέρασε τις επόμενες λίγες εβδομάδες να

κρύβεται πριν φύγει από την χώρα, φτάνοντας τελικά στην Γαλλία. Κατά τον Ρωσικό

Εμφύλιο Πόλεμο δεν στήριξε καμιά πλευρά, καθώς αντιτάχθηκε τόσο στο καθεστώς των

Μπολσεβίκων, όσο και στο Λευκό Κίνημα.

Η ζωή στην εξορία

Ο Κερένσκι έζησε στο Παρίσι μέχρι το 1940, ασχολούμενος με τις ατελείωτες διασπάσεις

και διαμάχες των εξορίστων Ρώσων πολιτικών. Το 1939, ο Κερένσκι παντρεύτηκε την πρώην

Αυστραλιανή δημοσιογράφο Lydia “Nell” Tritton.20 Όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Γαλλία

το 1940, μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Τρίτον και ο Κερένσκι παντρεύτηκαν

στο Μάρτινς Κρικ της Πενσιλβάνια.

Όταν η σύζυγός του ασθένησε ανίατα το 1945, ταξίδευσε μαζί της στο Μπρίσμπεϊν της

Αυστραλίας, και έζησε εκεί με την οικογένειά της. Αυτή υπέστη εγκεφαλικό τον

Φεβρουάριο και παρέμεινε μαζί της μέχρι τον θάνατό της στις 10 Απριλίου 1946. Ο

Κερένσκι επέστρεψε στις ΗΠΑ, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του.

Μετά την Γερμανική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση το 1941, ο Κερένσκι πρόσφερε την

υποστήριξή του στον Ιωσήφ Στάλιν.21

Οι τάφοι του Αλέξανδρου Κερένσκι και του γιού του και της συζύγου στο Νεκροταφείο Πούτνεϊ Βέιλ,

Λονδίνο 2014

Ο Κερένσκι τελικά εγκαταστάθηκε στην Νέα Υόρκη, αλλά πέρασε πολύ από τον χρόνο

του στο Ινστιτούτο Χούβερ στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ στην Καλιφόρνια, όπου

χρησιμοποίησε αλλά και συνεισέφερε στο τεράστιο αρχείο του Ινστιτούτου για την Ρωσική

ιστορία, και όπου δίδαξε μεταπτυχιακά μαθήματα. Έγραψε και έκανε εκπομπές εκτεταμένα

για την Ρωσική πολιτική και ιστορία. Η τελευταία του δημόσια ομιλία έγινε στο Κολέγιο

Καλαμαζού, στο Καλαμαζού του Μίσιγκαν.

Ο Κερένσκι πέθανε στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη το 1970, ένας από τους τελευταίους

επιζώντες σημαντικούς συμμετέχοντες στα ταραχώδη γεγονότα του 1917. Η τοπική Ρωσική

Ορθόδοξη Εκκλησία της Νέας Υόρκης αρνήθηκε να κάνει την ταφή του Κερένσκι, λόγω του

Τεκτονισμού του και επειδή τον είδε σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για την υπαγωγή της

Ρωσίας στους Μπολσεβίκους. Η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία επίσης αρνήθηκε την ταφή. Το

σώμα του Κερένσκι πέταξε για Λονδίνο όπου τάφηκε στο μη-θρησκευτικό κοιμητήριο του

Πούτνεϊ Βέιλ.22

7

Προσωπική ζωή

Ο Κερένσκι ήταν παντρεμένος με την Όλγα Λβόβνα Μπαρανόβσκαγια και είχαν δύο

γιούς, τον Όλεγκ και τον Γλεμπ, οι οποίοι και οι δύο έγιναν μηχανικοί. Ο Κερένσκι και η

Όλγα χώρισαν το 1939 και σύντομα αυτός παντρεύτηκε την Λύδια Έλεν (Νέλι) Τρίτον (1899-

1946).

Ο Κερένσκι στο National Press Club to 1938

1938

Έργα

The Prelude to Bolshevism (1919). ISBN 0-8383-1422-8.

The Catastrophe (1927)

The Crucifixion of Liberty (1934)

Russia and History's Turning Point (1965)

Περαιτέρω αναγνώσματα Abraham, R. (1987). Kerensky: First Love of the Revolution. Columbia University Press. ISBN 0-231-06108-0.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

An account of Kerensky at Stanford in the 1950s

Alexander Kerensky at the Internet Movie Database

Alexander Kerensky Museum in London

The Prelude To Bolshevism: The Kornilov Rising (1919)

The Catastrophe (1927)

Παραπομπές

1 "Alexander Kerenski". First World War. Retrieved 1 April 2013.

2 Vladmirov, Alexander (25 April 2014). "В мае родиться – всю жизнь маяться?". Sovershenno Seketno.

3 "Александр Федорович Керенский".

4 Encyclopedia of Cyril and Method

5 Kolonitzky, B. (February 2008). "АЛЕКСАНДР КЕРЕНСКИЙ КАК "ЖЕРТВА ЕВРЕЕВ" И "ЕВРЕЙ"". Yevreyskiy Obozrevatel.

6 A Doomed Democracy Bernard Butcher, Stanford Magazine, January/February 2001

7 Political Figures of Russia, 1917, Biographical Dictionary, Large Russian Encyclopedia, 1993, p. 143. 8 The Lena Goldfields Massacre and the Crisis of the Late Tsarist State by Michael Melancon [1]

9 "Prominent Russians: Aleksandr Kerensky". Russia: RT. Retrieved 23 April2014.

10 Medlin, Virgil D. (1971). "Alexander Fedorovich Kerensky" (PDF). Proceedings of the Oklahoma Academy of Science 51: 128.

11 Tatyana Mironova Grigori Rasputin: Belied Life – Belied Death

12 The Russian Provisional Government, 1917: Documents, Volume 1, p. 16 by Robert Paul Browder, Aleksandr Fyodorovich

Kerensky [2] 13 A. Kerensky (1965) Russia and History's turning point, p. 150.

8

14

The Real Tsaritsa by Madame Lili Dehn 15

The Russian Provisional Government, 1917: Documents, Volume 1, p. 18 by Robert Paul Browder, Aleksandr Fyodorovich

Kerensky [3] 16

A. Kerensky (1965) Russia and History's turning point, p. 163. 17

George Buchanan (1923) My mission to Russia and other diplomatic memories, p. 77. [4] 18

Party manifesto listed in McCauley, M Octobrists to Bolsheviks: Imperial Russia 1905‐1917 (1984) 19

"Women Soldiers in Russia's Great War". Great War. Retrieved 1 April 2013. 20

Tritton, Lydia Ellen (1899–1946) Biographical Entry – Australian Dictionary of Biography Online 21

Soviet's Chances. By Alexander Kerensky. Life, 14 July 1941, p. 76. 22

Alexander Kerensky at Find a Grave