ΣΠΎΡΟΣ ΓΊΑΝΝΑΚΟΠΟΎΛΟΣ

ΤΟ ΚΟΡΊΤΣΊ ΜΕ ΤΟ ΞΎΛΊΝΟ ΣΠΑΘΊ

Θέση υπογραφής δικαιούχου δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας εφόσον αυτή προβλέπεται από τη σύμβαση

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νο-μοθεσίας (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως άνευ γραπτής αδείας του εκδότη η κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπω-ση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

ΠΑΝΑΓΗ ΤΣΑΛΔΑΡΗ (ΠΡΩΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ) 38, 104 37 ΑΘΗΝΑ, THΛ.: 210.36.50.000, 801.100.2665, 210.52.05.600, ΦAΞ: 210.36.50.069 KENTPIKH ΔIAΘEΣH: EMM. MΠENAKH 16, 106 78 AΘHNA, THΛ.: 210.38.31.078 YΠOK/MA: ΚΟΡΥΤΣΑΣ (ΤΕΡΜΑ ΠΟΝΤΟΥ – ΠΕΡΙΟΧΗ Β´ ΚΤΕΟ), 57009 ΚΑΛΟΧΩΡΙ ΘEΣΣΑΛΟNIKHΣ, Τ.Θ. 1213, THΛ.: 2310.70.63.54, 2310.70.67.15, 2310.75.51.75, ΦAΞ: 2310.70.63.55 Web site: http://www.patakis.gr • e-mail: info@patakis.gr, sales@patakis.gr

Eκδόσεις Πατάκη – Σύγχρονη λογοτεχνία για παιδιά και για νέουςΣειρά: Μυθιστορήματα φαντασίαςΣπύρος Γιαννακόπουλος, Το κορίτσι με το ξύλινο σπαθίEικονογράφηση εξωφύλλου, πρωτογράμματα: Πέτρος ΧριστούλιαςΕπιμέλεια-διορθώσεις: Αντωνία ΓουναροπούλουΣελιδοποίηση: «ΦΑΣΜΑ» Αφοί Καπένη Κ. & Α. Ο.Ε.Φιλμ-μοντάζ: Mαρία Ποινιού-PένεσηCopyright© για την εικονογράφηση Σ. Πατάκης AEEΔE(Eκδόσεις Πατάκη), 2016Copyright© Σ. Πατάκης AEEΔE (Eκδόσεις Πατάκη) και Σπύρος Γιαννακόπουλος, 2015Πρώτη έκδοση από τις Eκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, Οκτώβριος 2016KET 9936 KEΠ 778/16ISBN 978-960-16-6881-9

Στους γονείς μου

Oh, Yoshimi, they don’t believe meBut you won’t let those robots defeat me.

«Yoshimi Battles the Pink Robots», pt. 1, The Flaming Lips

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

Η δημιουργία του ξύλινου σπαθιού . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Ο πρίγκιπας

Τσάι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

Βαθμός ύψιστης βαρεμάρας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23

Η συνάντηση . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31

Ζητώντας άδεια . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43

Το σημείωμα στο ψυγείο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54

Βραχοχώρι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63

Μάγισσα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 76

Μεταμόρφωση . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ο μάγος

Ξιφομαχία . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97

Ξαδέρφη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107

Φυλακισμένοι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122

Γλυκόξινη γρανίτα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125

Λαγοί από το καπέλο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 139

Αλλαγή λάστιχου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 142

Κατοικίδια . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 152

Ο βασιλιάς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154

Μακιγιάζ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165

Το Φρούριο της Λησμονιάς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167

Πλατσουρία λίμνη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 182

Για μια χούφτα χρυσάφι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 192

ΜΈΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Το κορίτσι με το ξύλινο σπαθί

Απληστία . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207

Ο καθρέφτης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 209

Η μάχη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 222

Ορχηστρική μουσική

Έπίλογος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 247

13

Έ ΤΟ ΠΟΥ ΈΚΛΈΙΣΑΝ τα σχολεία για τις καλοκαιρινές διακοπές, ο Άκης, ο Κορνή-λιος, η Τζένη και η Νεφέλη ξεκίνησαν ατε-λείωτες περιπλανήσεις στην πόλη . Ξέγνοια-στες βόλτες, εξερευνήσεις και παιχνίδι μέ-χρι που βράδιαζε . Ανανέωναν το ραντεβού

τους για την επομένη και γύριζαν σπίτι κουρασμένοι και πεινασμένοι και ξανά αύριο .

Σε μία από αυτές τις πρώτες περιπλανήσεις τους, στην αρχή του καλοκαιριού, βρέθηκαν σε ένα παλιό ξυλουρ-γείο . Έκείνη την ώρα ήταν κλειστό . Στον πλαϊνό δρόμο βρήκαν κούτες με περισσεύματα ξυλείας . Σε μία από αυ-τές υπήρχαν ξύλα κομμένα σε τέλειες λωρίδες . Τα μήκη και τα πλάτη ποίκιλλαν . Άλλα ήταν λεπτά και μακρου-λά, άλλα κοντά και χοντρά . Τα τρία από τα τέσσερα παι-διά είχαν την ίδια σκέψη . Να φτιάξουν σπαθιά! Διαφο-ρετική σκέψη έκανε ο Άκης, που είχε μανία με τα αερο-πλάνα, και πρότεινε να φτιάξουν ένα βομβαρδιστικό∙ ιδέα πραγματικά φιλόδοξη . Ο Άκης, αναλογιζόμενος τις επικές μάχες που θα ακολουθούσαν με τα σπαθιά και ότι

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΞΥΛΙΝΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ

14

ένα σπαθί έμοιαζε κατά κάποιο τρόπο στην όψη με ένα αεροπλάνο, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να πειστεί . Και δοκιμάζοντας, κόβοντας και καρφώνοντας, τα τέσσερα παιδιά απέκτησαν τα σπαθιά τους .

Από κείνη τη μέρα ξεκίνησαν μάχες . Κορίτσια και αγόρια πολεμούσαν ασταμάτητα . Πολεμούσαν ανελέη-τα . Πολεμούσαν μεταξύ τους χωρισμένοι ανά δύο, ή τρεις εναντίον ενός, όταν αυτός ο ένας υποδυόταν κάποιον πανίσχυρο κακό με διάφορες έξτρα δυνάμεις που τον έκαναν να φαντάζει ανίκητος . Πολεμούσαν εναντίον άλ-λων παιδιών ή πολεμούσαν φανταστικούς εχθρούς, δρά-κους, τερατώδεις δαίμονες και ολέθριους στρατούς . Τρι-γύριζαν στην πόλη και στους γύρω αγρούς με τα σπαθιά τους περασμένα σε αυτοσχέδιες θήκες στους ώμους ή στη μέση . Ήταν οι τέσσερις ιππότες της πόλης, μια ομά-δα ισχυρή και έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε απειλή .

Όμως, από αυτούς τους τέσσερις ιππότες, οι τρεις έπρεπε να αποχωρήσουν για κάποιο χρονικό διάστημα λόγω ανωτέρας βίας . Ο Άκης, ο Κορνήλιος και η Τζένη, όταν μπήκε ο Αύγουστος, έφυγαν από την πόλη και πή-γαν ο καθένας με τους γονείς του κάπου με θάλασσα για τις καλοκαιρινές του διακοπές . Και εκεί, εμπνευσμένοι από τη θάλασσα, αντί για ιππότες άρχισαν να υποδύο-νται τους πειρατές και η αλήθεια είναι ότι και οι τρεις τους έζησαν κάποιες περιπέτειες . Περιπέτειες με αιμο-διψείς κουρσάρους, θαλάσσια τέρατα, σαγηνευτικές γορ-γόνες και μυθικούς χαμένους θησαυρούς . Οι περιπέτειες αυτές όμως δε θα μας απασχολήσουν . Γιατί θα μας απα-σχολήσει η περιπέτεια της Νεφέλης .

15

Η Νεφέλη, λοιπόν, όταν έφυγαν οι φίλοι της, έμεινε μόνη της να φρουρεί την πόλη . Μόνη με το ξύλινο σπα- θί της .

Και βαριόταν .Βαριόταν .Βαριόταν πολύ .Βαριόταν σε βαθμό ύψιστης βαρεμάρας .Βαριόταν σε τέτοιο σημείο που ήταν πρόθυμη να πι-

στέψει το οτιδήποτε θα ξόρκιζε τη βαρεμάρα της .

ΜΈΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

Νεφέλη τ’ όνομά τηςΤο λέει η καρδιά τηςΕίναι θαρραλέαΕίναι πολύ γενναία

Με δαίμονες τα βάνειΚαι μάγους θα ξεκάνειΣ’ αυτή την ιστορίαΘα έχει φασαρία

Σκοτεινή μαγείαΜπορεί και προδοσίαΤο ξύλινο σπαθί τηςΓλιτώνει τη ζωή της

Νεφέλη τ’ όνομά τηςΚι η περιπέτειά τηςΚίνδυνοι κι αγωνίαΜα έχει και αστεία

«Το τραγούδι της Νεφέλης», στίχοι-μουσική: Φάνκι Πότες

19

Ο ΤΣΑΙ ΤΟΥ άχνιζε σε ένα πορσελάνινο φλιτζάνι ζωγραφισμένο με κόκκινα τρια-ντάφυλλα . Δίπλα βρισκόταν ένα πιατε-λάκι με μπισκότα βουτύρου . Έριξε έναν κύβο ζάχαρης και ανακάτεψε καλά με ένα ασημένιο κουταλάκι . Άφησε το κου-

ταλάκι στο πλάι, σήκωσε το φλιτζάνι από το μικρό τρα-πεζάκι και το έφερε κάτω από τη μύτη του . Μύρισε με κλειστά μάτια . Η μυρωδιά τον ικανοποίησε . Δοκίμασε . Ήταν καυτό, αλλά ευχάριστα καυτό .

Καθόταν αναπαυτικά σε μια μεγάλη πολυθρόνα με ψηλή πλάτη και περίτεχνα, σπειροειδή τελειώματα στο ξύλο . Το τραπεζάκι βρισκόταν μπροστά του . Ήταν μό-νος, σε ένα ευρύχωρο σαλόνι όπου όλα ήταν τακτοποιη-μένα στην εντέλεια . Η επίπλωση ήταν βαριά, φορτωμέ-νη και βασιλική . Έπικρατούσε απόλυτη ησυχία . Ήταν απόγευμα και ο ήλιος βρισκόταν στη δύση του . Οι ακτί-νες του που έμπαιναν από τα μεγάλα παράθυρα με τις τραβηγμένες στο πλάι βαριές μπορντό κουρτίνες δη- μιουργούσαν μεγάλες σκιές στο καθιστικό .

ΤΣΑΙ

20

Έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω και έκλεισε τα μά-τια . Άγγιξε με τα ακροδάχτυλά του το μέτωπό του . Μουρ-μούρισε με απέχθεια: «Στο σπίτι ετούτο δε θα μπει…» . Μουρμούρισε αυτή τη φράση τρεις φορές . Και μία φορά ακόμη ολόκληρο το δίστιχο που τον βασάνιζε: «Όποιος σ’ αυτό τον κόσμο έχει γεννηθεί, στο σπίτι ετούτο δε θα μπει» . Δεν ήταν ήρεμος .

Από τότε που του έκλεψαν εκείνο, είχε πάψει να είναι ήρεμος . Βασανιζόταν, ξανά και ξανά η ίδια σκέψη . Δεν μπορούσε να ησυχάσει . Τις νύχτες δυσκολευόταν να τον πάρει ο ύπνος . Ήταν άδικο . Ο καημός τον έπνιγε . Έβλε-πε εφιάλτες . Ξυπνούσε τα χαράματα ταραγμένος, μού-σκεμα στον ιδρώτα και αδυνατούσε να κοιμηθεί ξανά .

Σηκώθηκε από την πολυθρόνα . Πήρε το μπαστούνι του, ένα μαύρο μπαστούνι στη λαβή του οποίου υπήρ-χε ένας ροζ κρύσταλλος . Στον απέναντι τοίχο βρισκό-ταν ένας μεγάλος, ολόσωμος καθρέφτης με χρυσοποί-κιλτη κορνίζα . Πήγε προς τα εκεί και στάθηκε μπροστά του . Κοίταξε εξεταστικά το είδωλό του . Ήταν κομψά ντυμένος . Μαύρο σακάκι, παντελόνι, κολλαριστό που-κάμισο και ροζ παπιγιόν . Κανείς σε αυτά τα μέρη δεν ντυνόταν με αυτό τον τρόπο . Έίχε φέρει αυτή τη μόδα από έναν άλλο κόσμο, από το Πέρα, όπου οι συνήθειες των ανθρώπων ήταν διαφορετικές . Τις θεωρούσε πιο εκλεπτυσμένες . Και σε κάποια σημεία καλύτερες . Έίχε σκοπό να φέρει αυτές τις συνήθειες και στον δικό του κόσμο . Θα τα κατάφερνε . Μπορούσε να τα καταφέρει αν είχε το καπέλο του . Μπορούσε να καταφέρει πολλά αν είχε το καπέλο του .

21

Το καπέλο του . Ένιωθε κενός χωρίς το καπέλο του . Μαύ-ρο και ημίψηλο και σήμαινε πολλά γι’ αυτόν . Του χάριζε κύ-ρος . Του χάριζε δύναμη . Με το καπέλο ένιωθε σίγουρος . Κανείς δεν τον αμφισβητούσε . Με το καπέλο του ήταν ισχυ-ρός . Όμως αυτή τον ξεγέλασε . Τον ξεγέλασε με τρόπο ύπου-λο . Με δόλο . Του το πήρε . Αυτή η μάγισσα . Αυτή η κακιά μάγισσα που δεν έπρεπε ούτε στιγμή να την εμπιστευτεί . Τον πλάνεψε και του πήρε το καπέλο . Η καταραμένη…

Έσφιξε τα μάτια και το στόμα του . Στο καθαρό και φρεσκοξυρισμένο του πρόσωπο σχηματίστηκαν ρυτίδες . Έσφιξε το μπαστούνι που κρατούσε στο χέρι του . Έπρε-πε να το πάρει πίσω . Δε γινόταν χωρίς αυτό . Χωρίς το κα-πέλο του ένιωθε την αμφισβήτηση . Θα δοκίμαζε να το αποκτήσει ξανά . Έίχε κάτι κατά νου . Κάτι που σχεδίαζε εδώ και μέρες . Του φαινόταν πως θα πιάσει . Δεν είχε λό-γο να αποτύχει . Ήταν απλό και καλά οργανωμένο . Αν και θα έπρεπε να παραβεί κάποιους κανόνες . Κάποιους κανόνες που διασφάλιζαν την ισορροπία των κόσμων . Μικρό το κακό . Καιρός να το εφαρμόσει . Δεν υπήρχε λό-γος να το καθυστερεί άλλο .

Στάθηκε προσοχή στον καθρέφτη και κοιτάχτηκε ξα-νά . Ήταν μια χαρά . Όλα θα πήγαιναν μια χαρά . Άφησε ένα αίσθημα αισιοδοξίας να τον πλημμυρίζει . Το καπέ-λο θα βρισκόταν ξανά στο κεφάλι του .

Κατευθύνθηκε προς τα υπόγεια του παλατιού . Έκεί που βρισκόταν το εργαστήριό του .

Πρώτα απ’ όλα έπρεπε να φτιάξει ένα φίλτρο . Ένα φίλτρο που θα τον έκανε να φαίνεται νεότερος . Πολύ νεότερος .

22

Ένας νεαρός πρίγκιπας .Κι ας έλεγε τότε το ξόρκι ότι:

Όποιος σ’ αυτό τον κόσμο έχει γεννηθεί στο σπίτι ετούτο δε θα μπει…

23

ΝΈΦΈΛΗ ΒΑΡΙΟΤΑΝ . Ήταν στο δωμάτιό της και βαριόταν σε βαθμό ύψιστης βαρεμάρας . Βάδιζε πέρα δώθε . Πάνω κάτω . Έφτανε στον έναν τοίχο και γύριζε πίσω στην πόρτα και ύστερα έπεφτε στο κρεβάτι και ύστερα σηκω-νόταν από το κρεβάτι και κοιτούσε τη βιβλιο-

θήκη της, τους τίτλους που αναγράφονταν στις ράχες των βιβλίων της, και ύστερα το γραφείο της, που, όπως και το υπόλοιπο δωμάτιο, ήταν ακατάστατο και είχε πάνω του λο-γής πράγματα, και μετά καθόταν στο περβάζι και χάζευε έξω από το παράθυρο, τον ήσυχο δρόμο και τα απέναντι σπί-τια, τις μονοκατοικίες με τους περιποιημένους κήπους, και πάλι από την αρχή . Ένιωθε παγιδευμένη σαν χάμστερ σε κλουβί που το μόνο που του μένει να κάνει είναι να τρέχει στη ρόδα του . Άσκοπα . Για να κυλήσει ο χρόνος . Ανούσια .

Από τότε που οι κολλητοί της, ο Άκης, ο Κορνήλιος και η Τζένη, έφυγαν για τις διακοπές τους, βαριόταν . Έί-χαν φύγει ακόμη και παιδιά που ήταν λιγότερο φίλοι της και με τα οποία θα μπορούσε να κάνει παρέα και να βα-ριέται λιγότερο . Η ίδια δε θα πήγαινε κάπου και αυτό της

ΒΑΘΜΟΣ ΥΨΙΣΤΗΣ ΒΑΡΈΜΑΡΑΣ

24

είχε στοιχίσει . Ο πατέρας της έλεγε πως είχαν έξοδα, πως δεν ήταν καιρός να πετάξουν τα λεφτά τους σε διακοπές και πως προείχε να φτιάξουν το σπίτι . Μα το σπίτι ήταν μια χαρά φτιαγμένο, σκεφτόταν η Νεφέλη .

Μόνη πλέον από φίλους, κάθε της μέρα κυλούσε ανια-ρά . Δεν είχε τι να κάνει . Δεν υπήρχε κάτι να της γεμίσει την καθημερινότητα . Έφριττε στην ιδέα ότι βαριόταν λι-γότερο όταν είχε σχολείο, γιατί τότε είχε διάβασμα, εξω-σχολικές δραστηριότητες όπως σκάκι και καράτε, και λι-γότερο ελεύθερο χρόνο για να προλάβει να βαρεθεί .

Ξυπνούσε λίγο αργότερα από ό,τι όταν πήγαινε σχο-λείο, και για περίπου μία ώρα έμενε ξαπλωμένη στο κρε-βάτι και κοιτούσε το ταβάνι . Ύστερα κατέβαινε στην κου-ζίνα, έβαζε ένα μπολ γάλα με δημητριακά, έπαιρνε ένα μεγάλο κουτάλι και στρωνόταν στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση . Έβλεπε δύο σειρές κινουμένων σχεδίων . Μία με σούπερ ήρωες που μάχονταν με σούπερ κακούς σε μια σκοτεινή μεγαλούπολη . Σε αυτή τη σειρά ταυτιζό-ταν με μια σούπερ ηρωίδα με γαλάζια μάτια, γεμάτο στή-θος και στρογγυλό κώλο, ντυμένη με ολόσωμο μαγιό που με κάθε ευκαιρία καρπάζωνε όποιον σχολίαζε την αδυ-ναμία της γυναικείας φύσης . Και έβλεπε και μια σειρά με ιππότες που μάχονταν με τον στρατό ενός κακού μά-γου που αντλούσε την ενέργειά του από ένα μαγικό πε-τράδι . Από τους ιππότες αυτούς ξεχώριζε έναν που τον έλεγαν Αρθούρο και ήταν πολύ ευγενικός και ταπεινός σε σχέση με τους περισσότερους από τους συμπολεμι-στές του, που ήταν παρορμητικοί και φωνακλάδες . Τον έβρισκε πολύ συμπαθητικό αυτό τον Αρθούρο . Οι σει-

25

ρές, μαζί με όποιες διαφημίσεις, τελείωναν στις δώδεκα παρά τέταρτο και από κείνη την ώρα και μετά η Νεφέλη ένιωθε τη βαρεμάρα να φουντώνει, αργά και σταδιακά, να σιγοβράζει βγάζοντας μπουρμπουλήθρες .

Ο πατέρας της Νεφέλης δούλευε στο δημαρχείο, είχε το δικό του γραφείο και πολλές σφραγίδες και όλο τύ-πωνε χαρτιά με εντάλματα πληρωμής και υπέγραφε και σφράγιζε και τα έδινε σε άλλους αυτά τα χαρτιά, που και αυτοί τα υπέγραφαν και τα σφράγιζαν για να τα δώσουν και αυτοί με τη σειρά τους σε άλλους και πάει λέγοντας . Η μητέρα δήλωνε οικιακά και τα πρωινά έκανε συνέχεια δουλειές στο σπίτι –για τη μαμά της υπήρχαν πάντα δου-λειές που έπρεπε να γίνουν–, ενώ τα απογεύματα έβλε-πε πολλή τηλεόραση, είχε κι αυτή τα δικά της αγαπημέ-να σίριαλ που ήταν μεγαλίστικα, περισσότερα και στην πλει-οψηφία τους δακρύβρεχτα .

Η Νεφέλη κατά τις δώδεκα πήγαινε στη μητέρα της και τη ρωτούσε σε τι μπορούσε να βοηθήσει, και αυτή την έστελνε σίγουρα στον φούρνο, και αν ήταν τυχερή πήγαινε και για περισσότερα ψώνια . Ήταν αφορμή για τη Νεφέλη να βγει από το σπίτι και μια καλή ευκαιρία να περάσει από το ζαχαροπλαστείο και να κάνει τα ρέστα παγωτό . Ύστερα όμως δεν είχε τι άλλο να κάνει . Κι ένιω-θε τους τοίχους του σπιτιού να την πλακώνουν . Το καλο-καίρι οι τοίχοι του σπιτιού θεριεύουν .

Έκείνο το απόγευμα, όπως σχεδόν και κάθε απόγευμα από τότε που έφυγαν οι φίλοι της, η Νεφέλη βγήκε από

26

το δωμάτιό της και πήγε στο καθιστικό όπου βρίσκονταν οι γονείς της .

Πρώτα απευθύνθηκε στη μητέρα της που, καθισμέ-νη στην πολυθρόνα και τελείως απορροφημένη, έβλεπε στην τηλεόραση ένα από τα αγαπημένα της σίριαλ, ένα σίριαλ όπου όλοι ήταν ερωτευμένοι με όλους και το πράγ-μα είχε μπερδευτεί πολύ άσχημα .

«Μαμά, θες να παίξουμε;» τη ρώτησε .Έκείνη, χωρίς να στρέψει το βλέμμα από την οθόνη

της τηλεόρασης, της απάντησε: «Δεν μπορώ τώρα . Ίσως κάποια άλλη στιγμή» .

Ύστερα στράφηκε στον μπαμπά της που ήταν καθι-σμένος αναπαυτικά στον καναπέ και έχοντας μπροστά του μια ξέχειλη κούπα καφέ είχε ανοίξει μια τεράστια εφημερίδα και είχε χώσει το κεφάλι του στις στήλες με τις μικρές γραμματοσειρές .

«Μπαμπά, θες να παίξουμε;» τον ρώτησε .«Δεν μπορώ τώρα . Μπορεί κάποια άλλη στιγμή» της

είπε χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του από την εφημερίδα .«Μπορούμε να παίξουμε σκάκι!»«Νεφέλη, όχι τώρα» απάντησε ο μπαμπάς της με ένα

αδιάφορο βλέμμα .Οι ίδιες αντιδράσεις .Η Νεφέλη επέστρεψε στο δωμάτιό της απογοητευμέ-

νη . Αυτό γινόταν σχεδόν πάντα . Αμάν αυτοί οι γονείς της, χαμένοι στα προβλήματά τους, στις ασχολίες τους . Μονί-μως κουρασμένοι για να ασχοληθούν μαζί της . Μονίμως απασχολημένοι με κάτι άλλο . Σίγουρα πιο σημαντικό από την ίδια . Ποτέ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή . Πότε έπαι-

27

ξαν τελευταία φορά μαζί ένα επιτραπέζιο; Ούτε που θυ-μάται . Αφού είναι διασκεδαστικά τα επιτραπέζια . Πότε πήγαν μαζί κάποια βόλτα; Πάει καιρός . Μα οι βόλτες εί-ναι ευχάριστες, σου φτιάχνουν τη διάθεση . Αν έπαιζαν μαζί της, αν ασχολούνταν με κάποια κατασκευή, αν δο-κίμαζαν να παίξουν κάποιο επιτραπέζιο; Δε θα βαριόταν σε βαθμό ύψιστης βαρεμάρας . Θα βαριόταν λιγότερο . Μπορεί και καθόλου . Δε θα βαριόταν, όπως δε βαριόταν όταν τριγύριζε με τον Άκη, τον Κορνήλιο και την Τζένη .

Ο Άκης, ο Κορνήλιος και η Τζένη ήταν οι καλύτεροί της φίλοι . Έκαναν συνέχεια παρέα, ξημεροβραδιάζονταν ο ένας στο σπίτι του άλλου, αντάλλαζαν κόμικς, έβλεπαν πολεμικές ταινίες, έπαιζαν με τις ώρες βιντεοπαιχνίδια, και όταν έπαιρναν τους δρόμους δε γύριζαν αν δεν έπε-φτε η νύχτα . Άκουγαν κατσάδες γι’ αυτό, αλλά δεν τους πολυένοιαζε, γιατί οι φωνές των γονιών τους ήταν παρο-δικές, αργά ή γρήγορα τους περνούσε . Έξαφανίζονταν και έκαναν εξερευνήσεις . Απομακρύνονταν από την πό-λη, χάνονταν στους αγρούς και το γειτονικό δάσος . Και οπλισμένοι με τα ξύλινα σπαθιά τους πολεμούσαν, είτε μεταξύ τους είτε με άλλες ομάδες παιδιών είτε με φαντα-στικούς εχθρούς . Κατάστρωναν σχέδια και αμυντικά πλά-να . Ήταν οι ιππότες της πόλης . Σωματοφύλακες . Φρου-ροί . Η πόλη μπορούσε να κοιμάται ήσυχη όσο είχαν ανα-λάβει αυτοί την προστασία της . Και ήταν πολύ θαρραλέοι . Έίχαν ορκιστεί να δώσουν τη ζωή τους για την πόλη .

Στο σχολείο η Νεφέλη καθόταν στο ίδιο θρανίο με την Τζένη και πίσω τους ο Άκης με τον Κορνήλιο . Η τετρά-δα συχνά μιλούσε μεταξύ της την ώρα του μαθήματος και

28

δέχονταν παρατηρήσεις . Το ήσυχοι δε θα τους χαρακτή-ριζε . Έκλειναν περισσότερο προς το φασαρίες . Ο Άκης ήταν ένα ψηλό παιδί που είχε μανία με τη μουσική και τα αεροπλάνα, ο Κορνήλιος ήταν ένα αδύνατο και αεικίνη-το παιδί που για να τον εκνευρίζουν τον φώναζαν «ποπ κορν» (και αυτός κάθε φορά εκνευριζόταν και τους κυ-νηγούσε με το σπαθί του, από τότε που το έφτιαξε) και η Τζένη ήταν η επιμελής και η διαβαστερή της παρέας, που βοηθούσε στα διαγωνίσματα σιγοψιθυρίζοντας τις απα-ντήσεις όταν ο καθηγητής γύριζε την πλάτη του .

Η Τζένη και η Νεφέλη ήταν οι πιο «σκληρές» από τα υπόλοιπα κορίτσια της τάξης τους . Δεν έπαιζαν με κού-κλες, δε συμμετείχαν σε αυτοσχέδιες χορογραφίες ποπ τραγουδιών, δεν είχαν μυστικά με αγόρια να εξομολογη-θούν κοκκινίζοντας, ενώ οι ιστορίες με παραμυθένιους έρωτες και πρίγκιπες καθόλου δεν τις συγκινούσαν . Μά-λιστα ήταν πρώτες να συμμετάσχουν στα πολεμικά παι-χνίδια, όπου ήθελαν πάντα ηγετικό ρόλο, και αδιαφο-ρούσαν που λέρωναν τα ρούχα τους, που μουντζούρω-ναν το πρόσωπό τους και που γδέρνονταν και μάτωναν στην προσπάθειά τους να βγουν αλώβητες από τη μάχη και να κατατροπώσουν τους εχθρούς .

Η Νεφέλη για ακόμη μία φορά υπολόγισε τις μέρες . Δέκα μέχρι να επιστρέψει ο Άκης, δώδεκα ο Κορνήλιος και δεκαπέντε η Τζένη . Μέχρι τότε μοναξιά και βαρεμά-ρα . Φυλακισμένη στη σπηλιά της, στο κρησφύγετό της, στο μονίμως ακατάστατο δωμάτιό της .

Βιβλία, κόμικς και επιτραπέζια ήταν σφηνωμένα στη βιβλιοθήκη της, ενώ κάμποσα ακόμη ήταν στοιβαγμένα

29

στο πάτωμα δίπλα στο ξέστρωτο κρεβάτι της . Σε μια κα-ρέκλα ήταν πεταμένα ρούχα, κοντομάνικες μπλούζες και παντελόνια, και στις ντουλάπες της γινόταν χαμός . Το γραφείο της ήταν ξέχειλο από ζωγραφισμένα χαρτιά και ξυλομπογιές, και στον τοίχο μπροστά από το γραφείο της βρισκόταν ένας φελοπίνακας, στον οποίο λογής χαρ-τιά καρφιτσωμένα με πινέζες, αποκόμματα, σημειώσεις, ανακοινώσεις του σχολείου για δρώμενα που είχαν γίνει από καιρό, ζωγραφιές, κάρτες και φωτογραφίες δημιουρ-γούσαν ένα πολύχρωμο κολάζ . Σε μια γωνιά του φελοπί-νακα βρισκόταν μια κοντινή φωτογραφία της Νεφέλης και της Τζένης, όπου οι δυο τους έκαναν γκριμάτσες στον φωτογράφο . Το βλέμμα της Νεφέλης περιπλανήθηκε σε αυτή την ακαταστασία . Βαθμός ύψιστης βαρεμάρας . Τα πράγματα ήταν επικίνδυνα . Δεν ήθελε να διαβάσει βι-βλίο ούτε κόμικς ούτε παραμύθι, ούτε ήθελε να ζωγρα-φίσει ούτε να παίξει βιντεοπαιχνίδια . Ούτε να λύσει κά-ποιο σκακιστικό πρόβλημα . Ήθελε κάτι να κάνει .

Το δωμάτιό της την έπνιγε .Το λεπτοκαμωμένο κορίτσι με τα μαύρα μαλλιά έβγα-

λε το κορμί της έξω από το παράθυρο και το βλέμμα της, αδιάφορο και ονειροπόλο, πλανήθηκε στον δρόμο και στις απέναντι μονοκατοικίες . Αποφάσισε να βγει έξω . Μόνη της .

Η Νεφέλη κατέβηκε στο καθιστικό, όπου βρήκε ξα-νά τους γονείς της .

«Μαμά, μπορώ να βγω έξω;»«Με ποιον;» ρώτησε η μητέρα της χωρίς να πάρει το

βλέμμα από το περιοδικό που ξεφύλλιζε .

30

«Μόνη μου;»«Χμμ . Μπορείς . Αλλά να γυρίσεις πριν νυχτώσει . Ρώ-

τα όμως και τον μπαμπά σου» απάντησε χαζεύοντας το λαμπερό φόρεμα του αδύνατου μοντέλου της φωτογρα-φίας στη γυαλιστερή σελίδα του περιοδικού .

«Μπαμπά, μπορώ να βγω έξω;» ρώτησε τον μπαμπά της, που έβλεπε μια πολιτική συζήτηση στην τηλεόραση με δυο χοντρούς τύπους με κοκκινισμένο πρόσωπο να τσακώνονται .

«Τι είπε η μαμά σου;» ρώτησε ο πατέρας της χωρίς να την κοιτάξει . Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στην οθόνη .

«Έίπε ότι μπορώ . Αλλά να γυρίσω πριν νυχτώσει . Έί-πε να ρωτήσω όμως κι εσένα» .

«Να πας, αλλά να γυρίσεις πριν νυχτώσει» είπε και με το τηλεχειριστήριο άλλαξε κανάλι και βρήκε δύο άλ-λους, λιγνούς τύπους με κοκκινισμένο πρόσωπο να τσα-κώνονται για το ίδιο θέμα που τσακωνόντουσαν και οι δύο προηγούμενοι χοντροί .

Η Νεφέλη γύρισε στο δωμάτιό της, φόρεσε τζιν πα-ντελόνι, μαύρη κοντομάνικη μπλούζα, τα αθλητικά της παπούτσια . Έφτιαξε το λαστιχάκι που έπιανε την αλο-γοουρά της . Έσκυψε κάτω από το κρεβάτι της και πήρε το ξύλινο σπαθί της .

Έφυγε βιαστικά να προλάβει όσο ο ήλιος ακόμη φώ-τιζε και βρέθηκε έξω στους δρόμους της μικρής πόλης, στο δροσερό αεράκι ενός καλοκαιρινού απογεύματος .

Έκείνο το απόγευμα συνάντησε για πρώτη φορά αυ-τόν που της είπε ότι είναι πρίγκιπας .