«Αρχιτεκτονική – Γλυπτική – Ζωγραφική – Κόμικς – Ηλεκτρονικά Παιχνίδια»

Μια σύντομη εισαγωγή

Τα video games σήμερα έχουν γίνει σημαντικό μέρος της ζωής μας. Τα παιδιά και οι ενήλικες έχουν απορροφηθεί από αυτά , ξοδεύοντας αρκετές ώρες καθημερινά για να διασκεδάσουν. Μπορεί κανείς να τα συναντήσει παντού. Στους προσωπικούς και φορητούς υπολογιστές (pc και laptops) , στις οικιακές και φορητές κονσόλες , στα έξυπνα κινητά τηλέφωνα (smartphones) ακόμη και στις τηλεοράσεις (smart TV’s). Οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή που διαθέτει μια μικρή υπολογιστική ισχύ μπορεί να αναπαράγει video games. H βιομηχανία των video games, τα τελευταία χρόνια έχει επαναστατήσει. Έχει εξελιχτεί με το πέρασμα του χρόνου σε μια τρομερά επικερδής βιομηχανία , πιο επικερδής ακόμη και από την βιομηχανία του κινηματογράφου. Νέες εταιρίες ανάπτυξης λογισμικού για χρήση σε video games αναπτύσσονται , νέες ιδέες που με την βοήθεια της τεχνολογίας βρίσκουν εφαρμογή , ο ανταγωνισμός έχει γίνει εντονότερος από ποτέ και ο καταναλωτής / gamer απολαμβάνει εξαιρετικά δείγματα όλων αυτών των καρπών.

Ιστορία

Οι ρίζες των video games προέρχονται από το 1947 , όπου ο Thomas T. Goldsmith Jr και ο Estle Ray Mann με την βοήθεια μια συσκευής καθολικού σωλήνα δημιούργησαν το πρώτο παιχνίδι. Το concept του παιχνιδιού ήταν ένας προσομοιωτής πυραύλων που δημιουργήθηκε με τη χρήση των τεχνολογιών ραντάρ του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Αργότερα το 1966 έγινε ένα σημαντικό βήμα. Ο Ralph Baer μελετούσε τρόπους απεικόνισης σε μια τηλεόραση και μετά από ένα χρόνο εργασίας με έναν συνεργάτη του τα κατάφερε. Πέντε χρόνια αργότερα γεννήθηκε η πρώτη συσκευή που μπορούσε να παίξει video games συνδεδεμένη με μια τηλεόραση. Το όνομά της ήταν Οδύσσεια (Odyssey) και κατασκευάστηκε από την εταιρία Magnavox. Η ιστορία των video games έχει χωριστεί σε γενιές. Μέχρι στιγμής εχουμε φτάσει στην όγδοη γενιά.

Οι κύριες περίοδοι και η πορεία των ηλεκτρονικών

παιχνιδιών

1. Πρώτη γενιά (1972–1976) 2. Δεύτερη γενιά (1977–1982) 3. Τρίτη γενιά (1984–1992) 4. Τέταρτη γενιά (1993–1996) 5. Πέμπτη γενιά (1997–2002) 6. Έκτη γενιά (2003–2006) 7. Έβδομη γενιά (2007–2012) 8. Όγδοη γενιά (2012– σήμερα )

1η Γενιά Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών

Αν και τα πρώτα παιχνίδια εμφανίστηκαν σε υπολογιστές το 1950, το σήμα τους δεν ήταν αναλογικό. Τουλάχιστον δεν ήταν μέχρι το 1972 που κυκλοφόρησε η πρώτη κονσόλα σπιτιού, το Magnavox Odyssey, που εφευρέθηκε από τον Ralph H. Baer και μπορούσε να συνδεθεί με μια απλή τηλεόραση σπιτιού. Σχεδόν ταυτόχρονα κυκλοφορεί η Atari τη δικιά της κονσόλα σπιτιού Pong μέσω της Sear. Αυτή η κονσόλα ήταν και το ερέθισμα για να αρχίσει να αναζητά ηλεκτρονική ψυχαγωγία η καταναλωτική αγορά. Όπως και με τα arcade, έτσι και η εγχώρια αγορά σύντομα θα πλημμυρίσει από κονσόλες που έπαιζαν απλά πινγκ πονγκ.

→

2η Γενιά Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών

Η Fairchild κυκλοφόρησε το Fairchild Video Entertainment System (VES) το 1976. Ενώ είχαν υπάρξει προηγούμενες κονσόλες που χρησιμοποιούνταν κασέτες, οι κασέτες δεν διέθεταν καμία πληροφορία. Με το Fairchild Video Entertainment System η κασέτα περιείχε όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980,αρκετές νέες εταιρείες κυκλοφόρησαν κονσόλες. Πολλές εκ των οποίων ήταν τεχνικά ανώτερες του Atari 2600 και διατίθεντο στην αγορά ως βελτιωμένες σε σχέση με το Atari 2600. Ωστόσο, η Atari κυριάρχησε κάνοντας το Atari 2600 την πιο επιτυχημένη κονσόλα δεύτερης γενιάς.

→

3η Γενιά Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών

Το 1983,η Nintendo κυκλοφόρησε το Family Computer (ή Famicom) στην Ιαπωνία. Το Nintendo Famicom το 1985 βγήκε στις ΗΠΑ υπό τη μορφή του Nintendo Entertainment System (NES). Στις ΗΠΑ, τα βιντεοπαιχνίδια εμφανίστηκαν ως μια μανία που είχε ήδη περάσει. Για να διαφοροποιήσει τα προϊόντα της από τις παλαιότερες αποτυχημένες κονσόλες, η Νintendo χρησιμοποίησε μια μπροστινή υποδοχή για τις κασέτες του NES και στη συσκευασία περιείχε το παιχνίδι Super Mario Brothers και άλλοτε ένα ελαφρύ όπλο (το Zapper). Επίσης διαφήμιζε το προϊόν της ως παιχνίδι και όχι ως κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών. Σύντομα ένας απο τους μεγαλύτερους αντιπάλους της Nintendo, η Sega κυκλοφόρησε το Master System, κάνοντάς το γνωστό ως το μόνο ικανό να ανταγωνιστεί το NES.

→

4η Γενιά Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών

Η Sega ήθελε να ανακτήσει μεγαλύτερο μερίδιο αγοράς και κυκλοφόρησε γρηγορότερα την επόμενης γενιάς κονσόλα της, το Mega Drive/Genesis το οποίο κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία στις 29 Οκτωβρίου 1988, στις ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1989 (μετονομάστηκε σε Sega Genesis) και στην Ευρώπη το 1990. Δύο χρόνια μετά η Nintendo θα βγάλει στην αγορά το Super Nintendo Entertainment System (SNES). Η Sega θέλοντας να επεκτείνει την δύναμη του Mega Drive, έβγαλε τα Mega CD/Sega CD, τα οποία παρείχαν αυξημένο αποθηκευτικό χώρο για τα πολυμέσα. Ωστόσο, ήταν μια εμπορική αποτυχία και οφειλόταν στην έλλειψη υποστήριξης λογισμικού, με το ενδιαφέρον των περισσότερων προγραμματιστών να είναι επικεντρωμένο στα πιο καινούρια και ισχυρότερα μηχανήματα.

→

5η Γενιά Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών

Οι πρώτες κονσόλες πέμπτης γενιάς ήταν το Atari Jaguar και το 3DO. Και τα δύο αυτά συστήματα ήταν πολύ πιο ισχυρά από το Super Nintendo Entertainment System (SNES) και Mega Drive (γνωστό και ως Genesis στη Βόρεια Αμερική). Ήταν καλύτερα σε απόδοση, είχαν μεγαλύτερη παλέτα χρωμάτων και οι δίσκοι (CD) που χρησιμοποιούσε το 3DO,παρείχαν περισσότερες πληροφορίες από ότι οι κασέτες και ήταν φθηνότεροι στην παραγωγή. Το 3DO κοστίζει πολύ περισσότερο από την αγορά και του SNES και Mega Drive μαζί. Το Jaguar ήταν εξαιρετικά δύσκολο στο να προγραμματιστεί και αυτό οδήγησε σε έλλειψη των παιχνιδιών. Και οι δύο κονσόλες διέκοψαν την παραγωγή τους το 1996. Η πέμπτη γενιά για τους περισσότερους ξεκίνησε όταν βγήκαν στην αγορά τα Sega Saturn, Sony PlayStation και Nintendo 64. Το Saturn και το PlayStation χρησιμοποιούσαν CD, ενώ το Ν64 χρησιμοποιούσε κασέτες.

→

6η Γενιά Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών

Η Sega που δεν είχε μείνει ικανοποιημένη από την πορεία του Saturn, ρίχνει νωρίς (1999) στην αγορά το τότε πανίσχυρο Dreamcast. Όμως ενα χρόνο μετά η Sony κυκλοφορεί την δικιά της κονσόλα έκτης γενιάς, το PlayStation 2 κανοντάς την πιο εμπορικά επιτυχημένη κονσόλας της έκτης γενιάς.

→

7η Γενιά Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών

Το Xbox 360 κυκλοφόρησε στα τέλη της χρονιάς του 2005 από τη Microsoft. Προσφέρει μια καλύτερη σε απευθείας σύνδεση (online) εμπειρία και μια γραφική παράσταση από τον προκάτοχό του, καθώς επίσης και ασύρματους ελεγκτές. Επίσης, επιτρέπει στους χρήστες του να βάλουν μουσική από το MP3 player ή άλλες πηγές στο σύστημα. Το Playstation 3 κυκλοφόρησε από τη Sony τον Νοέμβριο του 2006. Ανήκει στην σειρά κονσολών Playstation. Όπως με το PSP, με το Playstation 3 μπορούν να προβληθούν ταινίες, να παιχτεί μουσική και να γίνει περιήγηση στο Διαδίκτυο.

7η Γενιά Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών

Το Nintendo Wii, κυκλοφόρησε επίσης τον Νοέμβριο του 2006. Το χειριστήριο είναι ασύρματο, με ενσωματωμένο αισθητήρα κίνησης που επιτρέπει στον χρήστη να ελέγξει πράγματα στο παιχνίδι κουνώντας το.

→

8η Γενιά Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών Το Wii U είναι ο διάδοχος του Wii. Η παιχνιδομηχανή κυκλοφόρησε στις 18 Νοεμβρίου 2012. Πρόκειται για την πρώτη παιχνιδομηχανή όγδοης γενιάς, αν και ορισμένα στοιχεία της βιομηχανίας έχουν αμφισβητήσει την ακριβή ταξινόμησή του. Το Wii U είναι η πρώτη κονσόλα της Nintendo για την υποστήριξη γραφικών υψηλής ευκρίνειας, μπορεί να παράγει εικόνα με ανάλυση έως και 1080p (1920x1080), και διαθέτει 2 GB μνήμης RAM.

Το PlayStation 4 ή PS4 είναι η όγδοης γενιάς κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών από την Sony Computer Entertainment. Ανακοινώθηκε ως ο συνεχιστής του PlayStation 3 κατά τη διάρκεια μιας παρουσίασης στις 20 Φεβρουαρίου του 2013.

Μια ποικιλία από συσκευές όπως smartphones, tablets, και το PlayStation Vita, μπορούν να αλληλεπιδράσουν με το PlayStation 4 ως δεύτερες οθόνες.

8η Γενιά Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών

Το Xbox One είναι ο διάδοχος του Xbox 360 και αποτελεί την κονσόλα όγδοης γενιάς της Microsoft. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά στις 22 Νοεμβρίου 2013 και είναι ο βασικός αντίπαλος του PlayStation 4. Η απόδοσή του ενισχύεται με την λειτουργία Kinect που ανιχνεύει τις κινήσεις του χειριστή και τις αναμεταδίδει στο παιχνίδι.

→

PEGI (1) (pan european game information)

Το PEGI είναι το γνωστό ευρωπαικό σύστημα αξιολόγησης των videogames και στο οποίο οφείλουμε τα αμέτρητα κουτάκια που καταλαμβανουν σχεδόν το μισό οπισθόφυλλο του παιχνιδιού και το οποίο τέθηκε σε ισχύ από τον Απρίλιο του 2003. Αποτυπώνει τα βασικά χαρακτηριστικά του κάθε παιχνιδιού, επιτρέποντας με την ανάγνωσή τους, να ενημερώνει το κόσμο για το περιεχόμενό του.

Όπως μπορεί εύκολα να παρατηρηθεί τα όρια ηλικίας είναι οι ηλικίες των 3,7,12,16 και άνω των 18. Σε άλλες χώρες εκτός Ευρωπαικής ένωσης, η εν λόγω διακύμανση μπορεί να διαφοροποιείται. Στην Ελλάδα ισχύει ότι και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

PEGI (2) (pan european game information)

Τα παραπάνω σήματα αναφέρονται στο περιεχόμενο ενός παιχνιδιού. Το πρώτο εικονίδιο μας προειδοποιεί ότι το παιχνίδι περιέχει βία (σκηνές μάχης), το δεύτερο μας προειδοποιεί για ερωτικές σκηνές, το τρίτο για υποχρεωτική σύνδεση του παιχνιδιού στο Internet, τέταρτο για ύπαρξη τζόγου στο παιχνίδι, το πέμπτο για τρομακτικές σκηνές, το έκτο μας προειδοποιεί ότι στο παιχνίδι γίνεται χρήση ναρκωτικών ουσιών, το έβδομο ότι υπάρχουν ρατσιστικές αντιλήψεις και τέλος το όγδοο ότι στο παιχνίδι υπάρχουν σκληρή γλώσσα και βωμολοχίες.

Μερικά από τα παιχνίδια που άφησαν το στίγμα τους στην παγκόσμια βιομηχανία videogames είναι τα εξής:

•The Legend of Zelda – Ocarina of Time •Tetris •Half Life 2 •Super Mario World •Chrono Trigger •Portal 2 •Mass Effect 2 •The Elder Scrolls V: Skyrim •Goldeneye 007 Αξίζουν επίσης αναγνώριση και διάφορα αλλά όπως τα Metal Gear Solid, Halo 2, The Last of Us, Arkaham City, Bioshock και God Of War. Τέλος, την τελευταία δεκαετία έχουν αναδειχτεί σε μεγάλο βαθμό αθλητικά παιχνίδια όπως οι σειρές NBA 2k , NBA Live , Fifa , PES, UFC κλπ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

http://www.pcgameshistory.blogspot.gr/ https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD http://www.retrocomputers.gr/2012-04-19-12-21-04/history-of-video-games

ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΛΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΪΤΣΑΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΕΡΖΗΣ

Δημιουργοί: Καλέσιου Νίκη, Κανακάρης Θεοφάνης, Λεκγκέγκαϊ Αλεξάνδρα, Ντρέτσα Μαρίσα

Η γλυπτική αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο της αρχαίας ελληνικής τέχνης και της πανανθρώπινης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η αρχαία ελληνική τέχνη ήταν έκφραση θρησκευτικότητας και πράξη ιερή, ένα συνταίριασμα μύθου και λόγου, μία προσέγγιση της αδιαίρετης ενότητας του αρχικού Είναι που ο καλλιτέχνης με δυναμισμό και ευαισθησία προσπαθούσε να εντοπίσει και να αποτυπώσει. Αυτή είναι η αιώνια και αμετάβλητη αρχή της καλλιτεχνικής δημιουργίας των αρχαίων Ελλήνων.

Στα πρώτα της βήματα η γλυπτική θα απεικονίσει θεούς και ήρωες με την ίδια απόκοσμη ακτινοβολία. Στη συνέχεια οι ήρωες και τα κατορθώματά τους θα αποτελέσουν τη βασική έμπνευση των καλλιτεχνών. Τέλος ο πολίτης, απογυμνωμένος από οποιαδήποτε ιδανική προσέγγιση, θα απεικονιστεί περιπτωσιακά αλλά εξίσου συναρπαστικά.

Η αρχαία ελληνική γλυπτική τέχνη σε όλες της τις εκφράσεις μένει πάντοτε βαθύτατα ανθρωποκεντρική. Αφετηριακή της έκφραση είναι τα πρωτοελλαδικά και κυκλαδικά ειδώλια με τη σαφή αρχιτεκτονική δομή και την αφαιρετική σύλληψη στην απόδοση της πραγματικότητας. Μετά από την επαφή με την τέχνη της Ανατολής, οι Έλληνες τεχνίτες επιδίδονται με ζήλο στην πλαστική που δίνει έργα υψηλού επιπέδου. Η ιδιομορφία της ελληνικής τέχνης έγκειται στο γεγονός ότι ο Έλληνας τεχνίτης σκέπτεται και εκφράζεται με χειροπιαστές εικόνες και δημιουργεί έργα μέσα από τα οποία μπορούμε να ανιχνεύσουμε το «λόγο» που βλέπει η ελληνική σκέψη στον άνθρωπο και στη φύση.

ΠΡΩΤΟΚΥΚΛΑΔΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ Η Πρωτοκυκλαδική περίοδος ΙΙ διακρίνεται σε δύο

διαδοχικές φάσεις: τη φάση Κάμπου (από την περιοχή Κάμπος στην Πάρο) και τη φάση Σύρου (από το ομώνυμο νησί). Η διάκριση αυτή έγινε με κριτήριο την εξέλιξη της κεραμικής τέχνης, των μαρμάρινων αγγείων και των ειδωλίων.

ΑΡΧΑΪΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ Στην αρχαϊκή εποχή η γλυπτική τέχνη έχει μία εξελικτική

πορεία που δεν είναι ενιαία αλλά διαφοροποιείται από αιώνα σε αιώνα. Λόγω των μετακινήσεων των Ελλήνων και της ίδρυσης αποικιών ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός εξελίχθηκε επηρεαζόμενος από την επαφή με την Ανατολή. Αυτή ενέπνευσε τους καλλιτέχνες να αναπτύξουν καινούριες τεχνικές και να ακολουθήσουν τα ανατολικά πρότυπα χωρίς να ξεχάσουν τα χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτισμού.

ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Η πρώτη και παλαιότερη περίοδος, η λεγόμενη γεωμετρική, δεν έχει να παρουσιάσει αξιόλογα γλυπτά παρά μόνο κάποια συμπλέγματα με πρωτόγονο χαρακτήρα.

ΑΝΑΤΟΛΙΖΟΥΣΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Στην ανατολίζουσα περίοδο έχουμε τα πρώτα σπουδαία δείγματα ελληνικών γλυπτών. Στη γλυπτική τα δάνεια και οι επαφές με την Ανατολή οδήγησαν στη γέννηση της ελληνικής μνημειακής πλαστικής και η περίοδος αυτή έχει να μας παρουσιάσει πολλά σπουδαία επιτεύγματα. Σημαντικότερα αγάλματα είναι οι κούροι και οι κόρες οι οποίες κοσμούν τα ιερά.

ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Η Κλασσική περίοδος χωρίζεται σε : Πρώιμη : Πρωτοπόροι γλύπτες της περιόδου θεωρούνται ο

Νάξιος Αλξήνωρ, ο Πυθαγόρας, που τις μορφές του χαρακτήριζε ρυθμός και συμμετρία. Αυτοί έθεσαν τα θεμέλια της κλασικής φόρμας που θα ολοκληρώσει η γενιά του Φειδία και του Πολύκλειτου.

Ώριμη :Την αυστηρότητα των πρώιμων μορφών έχουν τώρα πια διαδεχθεί η ηπιότητα και η ωριμότητα. Τα χαρακτηριστικά της κλασικής τέχνης έχουν αποκρυσταλλωθεί στα γλυπτά του Παρθενώνα, έργο του Φειδία.

Ύστερη : Η ευσέβεια προς τους θεούς παραμένει, αλλά τα αγάλματά τους διαφοροποιούνται σε σχέση με τα παλαιότερα χρόνια, ενώ στην τέχνη εισάγονται και θέματα ειδυλλιακού χαρακτήρα. Σπουδαίοι γλύπτες θεωρούνται ο Κηφισόδοτος, ο Πραξιτέλης που έπλασε τον έφηβο του Μαραθώνα και την Αφροδίτη της Κνίδου, ο Τιμόθεος.

ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ Κατά την ελληνιστική εποχή η ελληνική αντίληψη για τη

ζωή και την τέχνη θα διαδοθεί από τον Μ. Αλέξανδρο και τους διαδόχους του στα βάθη της Ανατολής και τις Ινδίες. Οι μεγαλύτερες πόλεις στολίζονται με εντυπωσιακά κτίρια, όλα διακοσμημένα με έργα γλυπτικής, που τα θέματά τους οι καλλιτέχνες τα αντλούν από την παράδοση της κλασικής εποχής. Κυριαρχεί το στοιχείο της φύσης, οι εικόνες της καθημερινής ζωής, η απεικόνιση της παιδικής ηλικίας κτλ. Οι μορφές εμφανίζονται τρισδιάστατες μέσα στο χώρο και οι καλλιτέχνες επιδιώκουν να αποδώσουν την κίνηση όσο πιο πιστά γίνεται.

ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ Με την κατάλυση του τελευταίου ελληνιστικού βασιλείου

ολοκληρώνεται το 31 π.Χ. η κατάκτηση της Ελλάδας απ’ τους Ρωμαίους. Την ίδια περίοδο η ρωμαϊκή κοινωνία, θαμπωμένη απ’ τα επιτεύγματα και την παιδεία των Ελλήνων, υιοθετεί πολλά στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού τόσο στην καθημερινή της ζωή όσο και στην τέχνη. Έχουν ως πρότυπο τον Μ. Αλέξανδρο και την σπουδαία κληρονομιά που άφησε πίσω του. Η ελληνική παρουσία είναι ιδιαίτερα αισθητή και στην τέχνη, ειδικότερα μάλιστα στη γλυπτική.

Η Αφροδίτη της Μήλου Η Αφροδίτη της Μήλου είναι ένα πολύ γνωστό μαρμάρινο άγαλμα, της ελληνιστικής εποχής, το οποίο βρέθηκε την άνοιξη του 1820 σε αγροτική περιοχή της Μήλου, σε θέση αρχαίου οικισμού, από έναν αγρότη που λεγόταν κατά πάσα πιθανότητα Θεόδωρος ή Γεώργιος Κεντρωτάς. Ο ίδιος, λόγω των πολλών πιέσεων που δέχτηκε (από Γάλλους αρχαιολόγους και διπλωμάτες, από τους Έλληνες προκρίτους του νησιού και από τον δραγουμάνο Μουρούζη που εκπροσωπούσε και την Υψηλή Πύλη, δηλαδή την κυβέρνηση των Οθωμανών) μάλλον δεν μπόρεσε να κερδίσει κάτι σημαντικό από το εύρημά του, αν και οι περισσότερες πηγές αναφέρουν ότι πήρε 400 γρόσια. Το άγαλμα, που βρέθηκε σε πάνω από 6 χωριστά κομμάτια, κατέληξε ένα χρόνο αργότερα στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφό του, το οποίο έστειλε αργότερα ως δωρεά το Λούβρο.

Οι Έλληνες γλύπτες επιχείρησαν και αυτοί να

θεμελιώσουν έναν κανόνα για την τέχνη τους. Ο κανόνας της γλυπτικής ήταν και αυτός αριθμητικός και εξαρτιόταν από μια σταθερή αναλογία. Όμως είχε πιο πολύ σχέση με την φύση παρά με την τέχνη. Υπολόγιζε τις αναλογίες που εμφανίζονταν στην φύση, ιδίως στο καλογυμνασμένο αντρικό σώμα. Ο κανόνας αυτός ήταν «ανθρωποκεντρικός» και ως τέτοιος που ήταν δεν έθετε αρχές για το κατά πόσο ένας γλύπτης είχε το δικαίωμα να εισαγάγει διορθώσεις στην ανατομία και την προοπτική, ώστε να βελτιώσει την φύση. Εντούτοις, το γεγονός και μόνο ότι οι Έλληνες γλύπτες ενδιαφέρονταν για τον κανόνα της φύσης και τον χρησιμοποιούσαν στην τέχνη τους, αποδεικνύει πως τον θεωρούσαν υποχρεωτικό.

Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, γνωστά και ως Ελγίνεια Μάρμαρα, είναι μια συλλογή γλυπτών που προέρχονται από την Ακρόπολη των Αθηνών. Αφαιρέθηκαν από τον Τόμας Μπρους, 7ο κόμη του Έλγιν, πρέσβη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από το 1799 μέχρι το 1803, και μεταφέρθηκαν στην Βρετανία το 1806. Εκμεταλλευόμενος την Οθωμανική ηγεμονία στην ελληνική επικράτεια, κατάφερε και απέκτησε φιρμάνι από τον Οθωμανό Σουλτάνο για την αποκαθήλωσή τους από τον Παρθενώνα με σκοπό τη μέτρηση και την αποτύπωσή τους σε σχέδια, και στη συνέχεια προχώρησε στην αφαίρεση και φυγάδευσή τους. Η ύπαρξη φιρμανιού και, αν υπήρχε, το ακριβές πνεύμα της άδειας, αμφισβητείται. Τα γλυπτά αυτά αποθηκεύτηκαν στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου το 1816. Το 1936 τοποθετήθηκαν στην έκθεση Duveen που δημιουργήθηκε για αυτόν το σκοπό.

Stonehenge(Στόουνχεντζ), Ηνωμένο Βασίλειο

Η μικρή γοργόνα, Κοπεγχάγη

http://users.sch.gr//ikomninou/statue.htm

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B3%CE%BB%CF%85%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%AE%CE%BB%CE%BF%CF%85

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CE%BD%CE%B1

Βιβλίο: Πέτρου, Αλέξιος, Η Σοφία των Αρχαίων Ελλήνων- Η Αισθητική των Αρχαίων Ελλήνων, ειδική έκδοση για την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2015

Κωμικογράφημα

Ορισμός

Τα κώμικ αναφέρονται και ως «η ένατη τέχνη», είναι μια μορφή οπτικής τέχνης που αποτελείται από διαδοχικές εικόνες που συνήθως συνδυάζονται με κείμενο, το οποίο ως εκφερόμενος λόγος τοποθετείται σε συννεφάκια κειμένου, ως περιγραφή σε λεζάντες, ως ηχητικό εφέ σε συννεφάκι με αιχμές, κ.λπ. Στο κόμικ υπάρχει αφηγηματική αλληλουχία μεταξύ των εικόνων. Στα ελληνικά πρόκειται για συντομογραφία της λέξης «κωμικογράφημα».

Είδη Ενώ αρχικά χρησιμοποιήθηκαν για να εικονογραφηθούν καρικατούρες και για να διασκεδάσουν με απλές και συνηθισμένες ιστορίες, έχουν πλέον εξελιχτεί σε μορφή τέχνης, με πολλά υποείδη. Τα πιο συνηθισμένα είδη κώμικ είναι τα κώμικ στριπ (γελοιογραφίες) σε εφημερίδες και περιοδικά, όπου μια μικρή ιστορία ξετυλίγεται μέσα σε τρία ή τέσσερα καρέ προορισμένα να κάνουν ένα γρήγορο κοινωνικό ή πολιτικό σχόλιο. Οι μεγαλύτερες ιστορίες βρίσκονται σε ειδικά περιοδικά, εικονογραφημένες νουβέλες και άλμπουμ, γνωστές απλά σαν κώμικ ή βιβλία κώμικ. Αυτά εκτείνονται σε ολόκληρες σελίδες κι εκεί οι ιστορίες παρουσιάζονται είτε σε συνέχειες από τεύχος σε τεύχος είτε αυτοτελώς.

Ιστορία

Αναλόγως το πως ορίζει κανείς τα κώμικ, οι ρίζες τους μπορούν να αναζητηθούν στο 15ο αιώνα ή ακόμα και στα Αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Παρόλα αυτά, η σημερινή μορφή τους (με καρέ και κείμενο σε συννεφάκια ή λεζάντες) εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα κόμικς γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα στην Αμερική, κυρίως από τις ιστορίες με υπερήρωες εταιριών όπως η DC Comics και η Marvel comics. Στην Ευρώπη υπήρχε μια μικρή σκηνή, που ξεκίνησε με πρωτοπόρους τους Βέλγους και εκδόσεις όπως ο Τεντέν και το περιοδικό Σπιρού. Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με την άφιξη των αμερικάνικων κώμικ στην Ευρώπη αλλά και τη μεσολάβηση της δεκαετίας του '60, αυτά σιγά-σιγά καθιερώθηκαν ως σοβαρό είδος τέχνης.

Το 1986, τρία βιβλία άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο η κοινή γνώμη αντιμετώπιζε τα comics: το Watchmen των Alan Moore και Dave Gibbons, το The Dark Knight Returns του Frank Miller, και το Maus του Art Spiegelman. Ξαφνικά, τα περιοδικά γέμισαν με ιστορίες για “τα comics που ωριμάζουν” και ο όρος “graphic novel” έκανε την εμφάνισή του, στα λογοτεχνικά λεξικά. Ο Art Spiegelman άνοιξε το δρόμο στους επόμενους καλλιτέχνες, με το Maus,

Τα παιδιά έρχονται σε επαφή με κλασικά έργα με τρόπο προσφιλή και διασκεδαστικό καθώς στο εμπόριο κυκλοφορούν με αυτή τη μορφή σύγχρονες διασκευές κλασικών έργων προσαρμοσμένες για παιδιά Μέσα από τα λογοτεχνικά κείμενα διεγείρεται η φαντασία τους και καλλιεργείται η δημιουργικότητά τους. Τα κόμικς πραγματεύονται συχνά θέματα που απαιτούν κριτική προσέγγιση όπως κοινωνικά, ηθικά, προσωπικά κτλ. Με αυτόν τον τρόπο οι αναγνώστες βελτιώνουν την ανάπτυξη της αναλυτικής σκέψης. Οι ιστορίες παρέχουν ερεθίσματα στην παρατηρητικότητα αλλά και προκλήσεις για συμμετοχή του αναγνώστη αφού πολλές φορές περιέχουν κρυφά νοήματα. Συνδυάζουν προφορικό λόγο με παρουσία εικόνων. Εμπλουτίζουν το λεξιλόγιο των αναγνωστών αλλά και τους εισάγουν σε διάφορες μορφές επικοινωνιακού λόγου.

Τα οφέλη ποικίλουν

Τα 7 διασημότερα κόμικς .

1. Σούπερμαν

Πρόκειται για τον πιο διάσημο υπερήρωα που έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του στο περιοδικό «Action Comics» το 1938. Οι ιστορίες αυτού του υπερανθρώπου σημείωσαν τεράστια επιτυχία.

2. Τεντέν

Ο διάσημος ήρωας της ομώνυμης σειράς comics εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις 10 Ιανουαρίου του 1929 στο παιδικό ένθετο «Le Petit Vingtième». Σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα comics παγκοσμίως, με περισσότερες από διακόσια εκατομμύρια πωλήσεις, ενώ έχει μεταφραστεί και σε 58 γλώσσες!

Ο διάσημος ήρωας της

ομώνυμης σειράς comics

εμφανίστηκε για πρώτη

φορά στις 10 Ιανουαρίου του

1929 στο παιδικό ένθετο

«Le Petit Vingtième».

Σήμερα αποτελεί ένα από τα

πιο επιτυχημένα comics

παγκοσμίως, με

περισσότερες από διακόσια

εκατομμύρια πωλήσεις, ενώ

έχει μεταφραστεί και σε 58

γλώσσες!

3. Λούκυ Λουκ

Ο μοναχικός και φτωχός καουμπόι του Βέλγου Morris πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Σπιρού στις 7 Δεκέμβρη του 1946 και γνώρισε ιδιαίτερη ακμή μετά το 1955, όπου σεναριογράφος του ήταν ο Ρενέ Γκοσινί.

4. Συλβέστρος Ο ξεχωριστός αυτός γάτος προσπαθεί διαρκώς και ακαταπαύστως να φάει τον μικρό Τουίτι, αλλά παρά τις μηχανορραφίες που χρησιμοποιεί, η γιαγιά τον «τσακώνει» πάντα τελευταία στιγμή και του χαλάει τα όνειρα…

5. Ντόναλντ Ντακ Δημιούργημα του Walt Disney που

αγαπήθηκε από τον κόσμο τόσο ως comic, όσο και ως κινούμενο σχέδιο. Ο Ντόναλντ, είναι ένας αιώνιος γκαντέμης που σπάζεται ακόμα περισσότερο, όταν έχει απέναντί του τον τυχεράκια ξάδελφό του Γκαστόνε. Ιστορίες με πολλά ευτράπελα που χαρίζουν άφθονο γέλιο σε μικρά αλλά… και μεγάλα παιδιά

6. Κογιότ Ζει για να κυνηγάει αποκλειστικά και μόνο τον «Μπιτ Μπιτ». Έχει δοκιμάσει τα πάντα, αλλά ακόμα και οι νόμοι της φυσικής είναι εναντίον του! Το Road Runner αποδεικνύεται πάντα πιο έξυπνο από αυτό, παρά το γεγονός ότι το Κογιότ χρησιμοποιεί κάθε λογής μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, για να πετύχει το στόχο του, και να «τσακώσει» το ταχύτατο και… αυθάδες πτηνό.

7. Οι Περιπέτειες του Αστερίξ Είναι μια σειρά από γαλλικά κόμικς γραμμένα από τον Ρενέ Γκοσινί και εικονογραφημένα από τον Αλμπέρ Ουντερζό. Η σειρά εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο γαλλο-βελγικό περιοδικό-κόμικ Pilote στις 29 Οκτωβρίου 1959. Μέχρι στιγμής, 36 τόμοι έχουν κυκλοφορήσει. σειρά να είναι μεταφρασμένη σε πάνω από 100 γλώσσες, και είναι δημοφιλής στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

8. Μαφάλντα Οι ιστορίες αυτού του comic, που είναι δημιούργημα του Αργεντινού σκιτσογράφου Κίνο, χαρακτηρίζονται από την ενήλικη αντίληψη της Μαφάλντας, μαζί με μια παιδική αφέλεια και περιέργεια. Συχνά θίγονται προβλήματα του κόσμου, όπως ο πόλεμος και η πείνα, ενώ άλλες φορές εκφράζεται ειρωνεία για τα προβλήματα της χώρας, τις κακές υποδομές και την κακή οικονομία της. Συχνά μάλιστα, η Μαφάλντα προσπαθεί να βρει τρόπο να αποφύγει να φάει την σούπα που τόσο σιχαίνεται και συνεχώς φτιάχνει η μητέρα της…

9. Marvel Comics Η Marvel Comics είναι αμερικανική εκδοτική εταιρεία κόμικς, η διασημότερη ίσως στον κόσμο και η μεγαλύτερη των ΗΠΑ μαζί με τη DC Comics. Οι χαρακτήρες της είναι πασίγνωστοι, με κυριότερους τον Spiderman, τους X-Men, τους Fantastic Four, τον Hulk, τον Iron Man, τον Captain America και πολλούς άλλους.

Ο Αρκάς είναι Έλληνας καλλιτέχνης που ασχολείται με την τέχνη των Κόμικς. Ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '80 δημοσιεύοντας τη σειρά Ο Κόκκορας στο περιοδικό Βαβέλ αρχικά. Το έργο του αποτελείται κυρίως από σειρές με συγκεκριμένο θέμα - πρωταγωνιστές που δημοσιεύονται σε περιοδικά και εφημερίδες και συγκεντρώνονται στη συνέχεια σε άλμπουμ. Από τα έργα του ο Ισοβίτης έχει γίνει σειρά με μαριονέτες για την ελληνική τηλεόραση. Δουλειές του έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες.

10. Αρκάς

Βιβλιογραφία https://el.wikipedia.org/wiki/Marvel_Comics

www.slideshare.net/geopapxxl/ss-36427309

www.vlioras.gr/Philologia/Composition/Comics.htm

Κακοκέφαλου Βασιλική

Κορδούλη Μαρία

Ντόκος Κωνσταντίνος

Η ζωγραφική ανήκει στις καλές τέχνες και είναι η τέχνη της παραγωγής ή αναπαράστασης μίας πραγματικής φανταστικής εικόνας, μέσω προσωπικής εργασίας, με την βοήθεια φυσικών ή ηλεκτρονικών μέσων.

Τα παλαιότερα γνωστά έργα ζωγραφικής ανακαλύφθηκαν από σπηλαιολόγους στο Γκροτ Σοβέ (Γαλλικά: Chauvet) στην Γαλλία το 1994 και είναι χρωματισμένα με κόκκινη ώχρα και μαύρο. Οι ζωγραφιές αυτές, που απεικονίζουν ζώα και κυνηγούς θεωρούνται από ορισμένους παλαιοντολόγους, ότι είναι περίπου 32.000 ετών.

Η ζωγραφική προσφέρει έναν «καθρέφτη» στα συναισθήματα και στις σκέψεις. Εκφραζόμενος κάποιος μέσα από τα δημιουργήματά του, αποκτά έναν απόλυτα προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο για να επικοινωνήσει αυτά που γνωρίζει ή αυτά που δεν γνωρίζει. Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι το χρώμα επηρεάζει τον κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο. Για παράδειγμα:

Το λευκό βοηθά στη διανοητική διαύγεια, ενθαρρύνει την αποσαφήνιση των σκέψεων και ενεργοποιεί νέες δράσεις. Είναι το χρώμα της απόλυτης καθαρότητας. Προκαλεί συναισθήματα ειρήνης και άνεσης, ενώ διαλύει το στρες και την απελπισία.

Το μαύρο δημιουργεί την αίσθηση του απαρατήρητου, της κενότητας, αλλά μπορεί να προκαλέσει και αισθήματα δυναμικότητας και ισχύος. Είναι μυστηριώδες και σχετίζεται με τη σιωπή και μερικές φορές με το θάνατο.

Το γκρι είναι το χρώμα της ανεξαρτησίας και της αυτονομίας, αν και συνήθως θεωρείται αρνητικό χρώμα. Μπορεί να είναι το χρώμα της υπεκφυγής και της ανευθυνότητας (εφόσον δεν είναι ούτε μαύρο ούτε λευκό). Το γκρι δείχνει χωρισμό, έλλειψη συμμετοχής και τελικά μοναξιά.

Το καφέ είναι το χρώμα της γης και του σπιτιού. Προκαλεί αισθήματα σταθερότητας, θαλπωρής και ασφάλειας. Μερικές φορές το καφέ μπορεί να συνδέεται με την συγκρατημένη συγκίνηση και την απομόνωση από τον κόσμο.

Αν και το κόκκινο θεωρείται ότι είναι το χρώμα της ζωτικότητας και της φιλοδοξίας, αρκετές φορές σχετίζεται και με το θυμό. Ενώ μπορεί να διαλύσει τις αρνητικές σκέψεις, μπορεί επίσης να κάνει κάποιον οξύθυμο. Γενικά είναι ένα αντιφατικό χρώμα που κρύβει μέσα του το καλό και το κακό όπως άλλωστε αντιφατική είναι και η ερωτική ορμή.

Το πορτοκαλί έχει αποδειχθεί ότι είναι ευεργετικό για το πεπτικό σύστημα και μπορεί να ενισχύσει το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Το πορτοκαλί έχει μόνο θετικές επιπτώσεις για την συναισθηματική μας κατάσταση. Ανακουφίζει από τα συναισθήματα της κακομοιριάς, την έλλειψη αυτοεκτίμησης και απροθυμίας για συγχώρηση.

Το κίτρινο έχει αποδειχθεί τονωτικό του εγκεφάλου. Αυτή η διέγερση μπορεί να μας κάνει πιο αποφασιστικούς και έτοιμους για δράση. Επίσης σχετίζεται με το πνεύμα: τη διορατικότητα, τη μνήμη, την καθαρή σκέψη, τη λήψη αποφάσεων, την ευθυκρισία αλλά και με το ευρηματικό και καινοτόμο πνεύμα.

Το πράσινο βοηθά την καρδιά να έρθει σε φυσική ισορροπία και χαλάρωση. Χαλαρώνει τους μυς μας και μας βοηθά να αναπνέουμε πιο βαθιά και πιο αργά. Το πράσινο δημιουργεί αισθήματα άνεσης, τεμπελιάς, χαλάρωσης και ηρεμίας. Μας βοηθά να ισορροπήσουμε και να απαλύνουμε τα συναισθήματά μας. Ωστόσο, τα πιο σκούρα και γκρίζα πράσινα μπορεί να φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα.

Το μπλε αποδείχτηκε ότι ελαττώνει την αρτηριακή πίεση. Προκαλεί επίσης μια πολύ δροσερή και χαλαρωτική επίδραση, που πολλές φορές μας κάνει πιο ήρεμους. Τα ανοικτά μπλε μας κάνουν να νιώθουμε ήσυχοι και μακριά από τα άγχος της μέρας. Είναι χρήσιμα για την εξάλειψη της αϋπνίας. Όπως και το κίτρινο, το μπλε εμπνέει τον έλεγχο του πνεύματος, τη διαύγεια και τη δημιουργικότητα. Ωστόσο, το πολύ σκούρο μπλε μπορεί να είναι καταθλιπτικό.

Το μωβ έχει αποδειχθεί ότι ανακουφίζει από καταστάσεις όπως ηλιακά εγκαύματα, λόγω του εξαγνιστικού και αντισηπτικού αποτελέσματος του. Επίσης εξισορροπεί το μεταβολισμό του σώματος. Οι μωβ αποχρώσεις έχουν χρησιμοποιηθεί για τη φροντίδα των ψυχικών διαταραχών του νευρικού συστήματος, επειδή έχουν δείξει ότι βοηθούν στην εξισορρόπηση του νου και τη μεταστροφή της εμμονής και της φοβίας. Επίσης συνδέεται με την ευαισθησία στην ομορφιά, τα υψηλά ιδανικά και ενισχύει τη δημιουργικότητα, την πνευματικότητα και τη συμπόνια..

Οι πρώτες τοιχογραφίες χρονολογούνται περί το 15.000 π.Χ. Διαφορετικά είδη ζώων απεικονίζονται σε αυτές. Βίσωνες, άλογα και βόδια αλλά και άνθρωποι. Οι μορφές των ανθρώπων δεν είναι τόσο λεπτομερείς όσο των ζώων, μερικές μορφές των ζώων δε είναι πολύ εντυπωσιακές. Τα χρώματα ζωγραφίζονταν με αποχρώσεις ώχρας σε κόκκινο, μαύρο και κίτρινο (οι ζωγράφοι δεν χρησιμοποιούσαν πράσινο ή μπλε) και οι τεχνικές που εκείνοι οι αρχαίοι καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν ήταν με φύσημα της σκόνης στον τοίχο ή με πινέλα που χρησιμοποιούσαν σαν στάμπες, φτιαγμένα από τρίχες αλόγου. Χαρακτηριστική τοιχογραφία του σπηλαίου είναι ο Μεγαλόκερος.

Αναγεννησιακή Τέχνη

Ξεκίνησε κατά τον 15ο αιώνα, στη Φλωρεντία. Τα έργα έχουν θέματα κυρίως από τη Βίβλο, την Ελληνική και Ρωμαϊκή μυθολογία, την ιστορία, αλλά και τη σύγχρονη ζωή. Στην ουσία αποτελεί την απελευθέρωση από τις προκαταλήψεις και τις νοοτροπίες του Μεσαίωνα. Οι αρχαίες κλασικές τέχνες, μετά από μια παραγκώνιση πολλών αιώνων, ως παγανιστικές και ειδωλολατρικές, επανέρχονται στο προσκήνιο, αυτή τη φορά όμως αναμεμειγμένες με χριστιανικά στοιχεία. Χαρακτηρίζονται για τη λεπτομέρεια στο σχήμα και στο χρώμα και δίνεται μεγάλη έμφαση στην προοπτική. Για πρώτη φορά το ανθρώπινο σώμα εκθειάζεται, τόσο στη ζωγραφική, όσο και στη γλυπτική. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Botticelli, Michelangelo, Leonardo da Vinci, El Greco, Hieronymus Bosch, Jan van Eyck, Albrecht Dürer.

“Η γέννηση της Αφροδίτης” Botticelli (1486)

“Μόνα Λίζα” ή

“Τζοκόντα” Leonardo da Vinci

(1505)

Αναπτύχθηκε κατά την τελευταία περίοδο της Αναγέννησης στην Ιταλία και ειδικότερα από το 1520. Ο όρος προέρχεται από το λατινικό “manierus” που σημαίνει τρόπος. Σε αντίθεση με τα Aναγεννησιακά ιδεώδη, τα οποία αναζητούσαν τη ρεαλιστική απεικόνιση των φυσικών αναλογιών, οι εκφραστές του μανιερισμού απεικονίζουν υπερβολικά παραμορφωμένες φιγούρες, κυρίως μέσω της επιμήκυνσης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών ή με τη χρήση εξεζητημένων στάσεων, προκειμένου να καλλιεργηθεί μία συναισθηματική ένταση. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Parmigianino, Bronzino, Michelangelo, El Greco.

Mανιερισμός

“Η Ελεονώρα του Τολέδο με το γιο της”

Bronzino (1545)

“Η Μαντόνα με το μακρύ λαιμό” Parmigianino (1535)

“Το όραμα του Αγίου Ιωάννη”

El Greco (1585)

Καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε

γύρω στα 1550 ως αντίδραση στον εξεζητημένο μανιερισμό και θεωρεί ως ιδανικό την ελληνο-ρωμαϊκή αρχαιότητα. Οι καλλιτέχνες κάνουν στροφή στα αρχαία πρότυπα και ιδανικά. Η λογική κυριαρχεί πάνω στο συναίσθημα και τη φαντασία. Επιδιώκεται η τελειότητα, η αρμονία και η ισορροπία. Εκφράζει την επιστροφή στο ρετρό, προτείνοντας συγκροτημένη κίνηση, απαλές αντιθέσεις και αυστηρά περιγράμματα. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Nicolas Poussin, Annibale Carracci, Claude Lorrain

Κλασικισμός

“Ντιάνα και Ενδυμίων”

Poussin (1630)

“Λιμάνι στο ηλιοβασίλεμα“

Lorrain (1639)

Ξεκίνησε στις αρχές του 1600 στη Ρώμη. Ο όρος προέρχεται πιθανότατα από την πορτογαλική λέξη “barocco”, που σημαίνει το ακανόνιστο μαργαριτάρι και δηλώνει γενικά την έννοια του ασυνήθιστου ή παράδοξου σχήματος. Το μπαρόκ επιδιώκει να θαμπώσει με τον όγκο, τα πολύπλοκα σχέδια και τη φορτική πολυτέλεια της διακόσμησης, το στήσιμο του έργου και το θεατρικό ύφος. Η επιτυχία του οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό και στη στήριξη της καθολικής εκκλησίας, η οποία χρησιμοποίησε την τεχνοτροπία του και το δραματικό του ύφος για την αναπαράσταση πολλών θρησκευτικών θεμάτων που προκαλούσαν τη συναισθηματική συμμετοχή του θεατή. Επιπλέον, η αριστοκρατία της εποχής ευνοήθηκε από το επιβλητικό ύφος του μπαρόκ για την κατασκευή ανάλογων κτιρίων ή παλατιών που ενίσχυαν το κύρος της. Από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του ρεύματος αυτού είναι η εκμετάλλευση του φωτός και η δημιουργία έντονων αντιθέσεων μέσω έντονων φωτοσκιάσεων. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Rubens, Anton van Dyck, Caravaggio, Velázquez, Rembrandt, Pietro da

Cortona

“Βάκχος” Caravaggio

(1597)

“Οι δεσποινίδες

επί των τιμών”

Velázquez (1656)

Γεννήθηκε ως αντίδραση στο μπαρόκ στα 1760, στη Ρώμη. Στα νεοκλασικά έργα παρατηρείται η υπεροχή του σχήματος αντί του χρώματος, τα κλειστά περιγράμματα, το ευδιάκριτο σχέδιο και η αποφυγή των βίαιων χρωματικών αντιθέσεων. Είναι πίνακες αυστηρών και συντηρητικών κανόνων και αναλογιών. Τα θέματα είναι παρμένα κυρίως από την αρχαία Ρώμη και την Ελλάδα, με εξιδανίκευση του γυμνού ανθρώπινου σώματος, κυρίως σε παγερές στάσεις. Είναι μια απόπειρα επιστροφής στην αρχαιότητα. Από τους κύριους εκφραστές

είναι: Anton Raphael Mengs, Jacques-Louis David, Ingres

“Μεγάλη λουόμενη”

Ingres (1808) “Σαβίνες”

David (1785)

Καλλιτεχνικό ρεύμα που ξεκίνησε στη Γερμανία γύρω στο 1800. Χαρακτηρίζεται από έργα που έχουν πλούσια χρώματα, αντιθετικά χρώματα και αδρές πινελιές που δεν ακολουθούν πιστά τα περιγράμματα. Αυτή η ελευθερία, σε συνδυασμό με τα γεμάτα κίνηση και ενέργεια θέματα, προκαλούν στον θεατή όμορφα συναισθήματα και του διεγείρουν τη φαντασία. Οι ζωγράφοι αντλούν τα θέματά τους από τη σύγχρονη εποχή και το περιβάλλον με μια ιδιαίτερη αγάπη για τα εξωτικά θέματα και για τους αγώνες των λαών για την ελευθερία. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Goya, Delacroix, Turner, David Friedric, Théodore Gericault

“Η ελευθερία οδηγεί το λαό”

Delacroix (1830)

“Οδοιπόρος στην

ομίχλη”

Friedrich (1818)

Γεννήθηκε στη Γαλλία γύρω στα 1840. Είναι η ζωγραφική της πραγματικότητας. Ζωγραφίζω αυτό που βλέπω, ότι είναι αληθινό. Τα έργα χαρακτηρίζονται από την έλλειψη καλλωπισμού, καθώς παρουσιάζουν το θέμα όπως πραγματικά είναι χωρίς να το ωραιοποιούν. Επίσης δίνουν θέση πρωταγωνιστή ακόμη και στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, εμφανίζοντας με ειλικρίνεια τη σκληρή καθημερινότητά τους. Όμορφες φωτοσκιάσεις, ζωντανά χρώματα απλωμένα με αδρές πινελιές, πράγματα, ζώα και άνθρωποι ρεαλιστικά αποτυπωμένα. Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ρεαλισμού είχε και η εφεύρεση της φωτογραφικής μηχανής. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Gustave Courbet, Édouard Manet, Edgar Degas, Daumier, Millet

Ρεαλισμός

”Καλημέρα

κύριε

Courbet"

Courbet

(1849)

“New

Orleans

Cotton

Exchange”

Degas

(1873)

Ξεκίνησε στη Γαλλία γύρω στα 1860 από μια ομάδα ζωγράφων, της σχολής της Μπαρμπιζόν, που προσπαθούσαν να έρθουν σε μια πιο κοντινή επαφή με τη φύση. Ο όρος προέρχεται από τη λατινική λέξη “natura” που σημαίνει η φύση. Είναι ένα είδος ρεαλιστικής ζωγραφικής. Οι νατουραλιστές ζωγραφίζουν κυρίως τοπία αλλά και ανθρώπους ψυχρά, αμέτοχα, όπως ένα αντικείμενο. Έχει περιγραφικό χαρακτήρα και καταγράφει τα πράγματα πιστά, με συνθέσεις και χρωματικούς τόνους καλοδουλεμένους. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Théodore Rousseau, Camille Corot

“Mare et Lisiere de Bois”

Rousseau (1865)

“Λιβάδι με δέντρα”

Corot (1870)

Αναπτύχθηκε γύρω στα 1870, στη Γαλλία και προέρχεται από τη λέξη “Impressionism” που σημαίνει “εντύπωση”. Χαρακτηρίζει την καμπή στη ζωγραφική και την μετάβαση από το αντικειμενικό στο υποκειμενικό. Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει υποκειμενικά το θέμα, σύμφωνα με την εντύπωση που του προκαλεί εκείνη τη στιγμή. Κύρια χαρακτηριστικά του ιμπρεσιονισμού είναι τα ζωντανά χρώματα, κυρίως με χρήση των βασικών χρωμάτων, έμφαση στην αναπαράσταση του φωτός, μικρές και συχνά εμφανείς πινελιές, σπάνια χρήση του μαύρου χρώματος και για πρώτη φορά η ζωγραφική σε ανοιχτούς χώρους (en plein air), γεγονός που ευνοήθηκε από την ανακάλυψη των προ-επεξεργασμένων χρωμάτων. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Corot, Monet, Sisley, Renoir, Pissarro, Hokusai, Gustave Caillebotte, Toulouse-Lautrec

”The

shepherdess"

Pissarro (1881)

“Η κα Μονέ” Monet (1875)

Αποτελείται από διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα που ξεκίνησαν γύρω στα 1880 και αποτελούν επέκταση του ιμπρεσιονισμού. Οι μετα-ϊμπρεσιονιστές ζωγράφοι εξακολουθούν να διατηρούν τα χαρακτηριστικά του ιμπρεσιονισμού, ωστόσο επιδιώκουν να προσδώσουν μεγαλύτερο συναισθηματισμό στα έργα τους, χωρίς όμως να αποτελούν μια ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά. Έτσι εμφανίζονται μεμονωμένοι καλλιτέχνες με δικό τους στυλ ζωγραφικής. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Paul Cézanne, Paul Gauguin, Vincent van Gogh

“Sunflowers” Vincent Van Gogh

“Οι χαρτοπαίχτες”

Cézanne (1892)

Εμφανίστηκε γύρω στα 1885. Ο όρος προέρχεται από τη λέξη “σύμβολο”. Στα έργα αυτά κυριαρχεί η σύνθεση και η προσπάθεια της έκφρασης ιδεών μέσω σχημάτων. Μέσα από τα μάτια της ψυχής και της φαντασίας ζωγραφίζουν θέματα με συμβατικό χαρακτήρα. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Gustave Moreau, Puvis de Chavannes, Klimt, Giorgio de Chirico

“Η Ευρώπη και ο ταύρος” Moreau (1869)

“Ο φτωχός ψαράς”

Puvis de

Chavannes (1881)

Καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχτηκε το 1900. Ο όρος εξπρεσιονισμός προέρχεται από τον λατινικό όρο “expressio” που σημαίνει “έκφραση”. Σε αντίθεση με τον ιμπρεσιονισμό που επεδίωκε μια αντικειμενική αναπαράσταση της πραγματικότητας, οι εξπρεσιονιστές ζωγράφοι απομακρύνονται από την απεικόνιση της πραγματικότητας και ασχολούνται με την έκφραση της σκέψης και των συναισθημάτων. Πρόκειται για μια τέχνη που εκφράζει τις εσωτερικές αναζητήσεις και τις ψυχικές αγωνίες των καλλιτεχνών μέσα από έντονα χρώματα, επιθετικές φόρμες, περίπλοκες συνθέσεις και την παραμόρφωση του ανθρώπινου σώματος και του προσώπου. Υπάρχει πλήρης παρέμβαση του δημιουργού και είναι το ρεύμα που κυριαρχεί σήμερα στη ζωγραφική. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Wassily Kandinsky, Edvard Munch, Kirchner, Georges

Rouault “Weilheim Maria's

square”

Kandinsky (1909)

“Η κραυγή”

Munch

(1893)

Αναπτύχθηκε λίγο πριν το 1910 στο Παρίσι. Οι ζωγράφοι προσπαθούσαν να αποτυπώσουν απόψεις του θέματος από διαφορετικές γωνίες, με διαιρέσεις και επανασυνθέσεις αντικειμένων σε πιο αφηρημένες μορφές. Είναι από τα πιο δυσνόητα έργα και χρειάζεται εμπειρία και προσοχή για να

αξιολογηθούν. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Georges Braque, Pablo Picasso

“Guernica” Pablo Picasso

“Γυναίκα με

κιθάρα”

Braque (1913)

Γεννήθηκε γύρω στο 1920 στο Παρίσι ως αντίδραση στην καταστροφικότατα του Ντανταϊσμού. Ήταν ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα, σαν επαναστατικό κίνημα, με μια ευρύτερη αναθεώρηση των αξιών της ανθρώπινης ζωής με ιδρυτή τον ποιητή André Breton. Ονειρικές καταστάσεις ζωγραφισμένες με συμβατικό τρόπο. Πραγματικά και ρεαλιστικά στοιχεία συνυπάρχουν σε συνθέσεις που είναι πέρα από τη λογική και τη φαντασία. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Giorgio de Chirico, Salvador Dalí, Joan Miró

“Οι προκλήσεις του

Άγιου Αντωνίου”

Dalí (1946) “Έκτορας και

Ανδρομάχη”

De Chirico (1917)

“The garden”

Miro

Αναπτύχθηκε γύρω στα 1950. Γεννήθηκε κυρίως ως αντίδραση στο αυστηρό κίνημα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Χαρακτηριστικά γνωρίζει άνθηση μαζί με την έξαρση της ποπ μουσικής. Τα έργα δανείζονται θέματα από κόμικς και διαφημίσεις, συνοδευόμενα από αυθορμητισμό και ανάλαφρη διάθεση. Από τους κύριους εκφραστές είναι: Andy Warhol

"Marilyn Monroe"

Andy Warhol (1962)

"Elvis Presley"

Andy Warhol

Η νεότερη ελληνική τέχνη γεννιέται και συνωριμάζει παράλληλα και σε διαλεκτική σχέση με το νέο ελληνικό κράτος μετά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Οι μόνες μορφές τέχνης που διατηρήθηκαν ζωντανές στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η μεταβυζαντινή αγιογραφία και η λαϊκή καλλιτεχνική παράδοση, δεν μπορούσαν να αποτελέσουν την αφετηρία για τη δημιουργία μιας νέας εθνικής σχολής επίσημης τέχνης. Οι έλληνες καλλιτέχνες ήταν επομένως υποχρεωμένοι να αναζητήσουν διδάγματα σε ξένες χώρες. Τον Δεκέμβριο του 1836 ιδρύεται το Σχολείο των Τεχνών. Αργότερα, λόγω του βασιλιά Οθωνα και της βαυαροκρατίας, το Μόναχο, που δίνει και το όνομά του στην ομώνυμη σχολή, θα επικρατήσει σε όλον τον 19ο αιώνα στην ελληνική τέχνη. Σημαντικοί εκπρόσωποι της ελληνικής ζωγραφικής είναι οι εξής: Νικηφόρος Λύτρας, Νικόλαος Γύζης, Κωνσταντίνος Βολονάκης, Γεώργιος Ιακωβίδης και Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (Ελ Γκρέκο).

Νικόλαος Γύζης – Κρυφό Σχολειό

Γεώργιος Ιακωβίδης Παιδική Συναυλία

Νικηφόρος Λύτρας Πυρπόληση τουρκικής ναυαρχίδας

Οτιδήποτε είναι βασανιστικό στη ζωή μας, όταν αποτυπώνεται στην τέχνη λυτρώνεται...

«Είναι μια μορφή κάθαρσης. Αν είναι έντεχνα παρουσιασμένο, εμπεριέχει την κάθαρση. Αν είναι άτεχνα παρουσιασμένο είναι απλώς κατεγγελία του τραγικού».

Τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο φανερή η σχέση μεταξύ τέχνης και επιστήμης.

«Όταν ο Μιχαήλ Άγγελος ζωγράφισε τη «Δευτέρα Παρουσία», ο Κοπέρνικος διατύπωνε την Ηλιοκεντρική θεωρία του, την οποία είχε στείλει στον Πάπα. Ο τρόπος που βάζει το Χριστό στη μέση, σαν Ήλιο, και γύρω του ομάδες που κινούνται σε ένα χώρο αχανή και συμπαντικό, σαν πλανήτες, λέγεται ότι είναι επηρεασμένος από τη θεωρία του Κοπέρνικου».

Οι νεοέλληνες πέφτουμε εύκολα στην παγίδα του ελληνοκεντρισμού.

«…Η παράδοση, η τέχνη, η αρχαιότητα είναι κούφια λόγια όταν ούτε παιδεία αντάξια έχουμε, ούτε αισθητική, ούτε πόλεις να σταθούν δίπλα σε αυτά τα ιερά χώματα. Είναι μια ευθύνη να είσαι δίπλα στον Παρθενώνα».

http://www.krionas.com/?artid=24#.VwdPQ0DWTE1

http://www.art-therapy.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=53&Itemid=64&lang=el

Προβατάς Μάκης, συνέντευξη από τη Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα, εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής», αρ. τεύχους 16423, Κυριακή 18/10/2015