ΣΧΟΛΗ ∆ΙΟΙΚΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΩΝ ΠΝ

Σ∆Ι.ΕΠ.Ν 14/10

«Η ∆ράση του Πολεµικού Ναυτικού των ΗΠΑ στα Πρώτα Στάδια του

Πολέµου της Κορέας. Τα Όρια της Προβολής Ναυτικής Ισχύος.»

∆οκίµιο

Από τον

Υποπλοίαρχο Α. ∆ρίτσα Π.Ν.

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2011

i

ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

I. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ....................................................................................................................1

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ........................................................................................................1

Β. ΣΚΟΠΟΣ ...........................................................................................................3

II. Η ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ ................................................................................4

Α. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑ∆ΡΟΜΗ ΠΡΙΝ ΤΟΝ 2Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ..........4

Β. ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ∆ΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ 2ΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ .......................................................................................................6

Γ. ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΩΝ ∆ΥΟ ΚΡΑΤΩΝ ................................................................8

III. ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ........................................................................................12

Α. ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ...........................................................................12

Β. ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ .....................................13

Γ. Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚ’ΑΡΘΟΥΡ .................................................................19

IV. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ....................................................................................23

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ......................................................................................................23

Β. ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ .........................................................................24

1. ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΜΑΧΕΣ ........................................................................24

2. ΑΜΦΙΒΙΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ .............................................................25

3. ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ – Ν. ΒΟΜΒΑΡ∆ΙΣΜΟΙ ...............28

4. ΕΙ∆ΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ .................................................................30

5. ΕΡΕΥΝΑ-∆ΙΑΣΩΣΗ ΜΑΧΗΣ ...........................................................31

Γ. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ .......................................................................32

∆. ΑΝΤΙΤΙΘΕΜΕΝΗ ∆ΥΝΑΜΗ ........................................................................34

V. ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ................................................36

VI. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ....................................................................................................37

Α. ΣΥΝΟΨΗ ........................................................................................................37

Β. ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ .......................38

Γ. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ ΣΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ ..........................38

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ A. ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ (ΙΟΥΝΙΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1950) .....................................................41

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ B. ΝΑΥΤΙΚΕΣ ∆ΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ∆ΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ .................................................................................................................43

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ....................................................................................................................46

ii

ΠΙΝΑΚΑΣ ΓΡΑΦΗΜΑΤΩΝ

Γράφηµα 1. Γεωγραφικός Χάρτης της Κορεάτικης Χερσονήσου το 1945. ............... 5

Γράφηµα 2. Γεωγραφικός Χάρτης της Περιοχής Επιχειρήσεων, 1950. ................. 15

Γράφηµα 3. Ο Στρατηγός Μακ’Άρθουρ συνοδηγός στο Ανατολικό µέτωπο µετά την επιτυχηµένη απόβαση στην Ιντσόν την 19η Σεπτεµβρίου του 1950. .................................................................................................. 20

Γράφηµα 4. Η Απόβαση στην Ιντσόν. .................................................................... 26

Γράφηµα 5. Υποστηρίζοντας την Περίµετρο, Άυγουστος 1950 .............................. 29

Γράφηµα 6. Επιχειρήσεις Υποστηρίζοντας την Περίµετρο, Άυγουστος 1950 ......... 30

1

I. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο πόλεµος της Κορέας αποτελεί τον ιστορικότερο σταθµό του 20ου αιώνα

όσον αφορά στις επιχειρήσεις του Πολεµικού Ναυτικού των Ηνωµένων Πολιτειών

της Αµερικής (ΗΠΑ).1 Κατά την διάρκεια του και για τα επόµενα πενήντα χρόνια,

το Ναυτικό των ΗΠΑ εκτέλεσε επιχειρήσεις οι οποίες συνετέλεσαν στον

παγκόσµιο έλεγχο των θαλασσών. Έχοντας αποκτήσει τον θαλάσσιο έλεγχο της

περιοχής οι αµερικάνικες δυνάµεις, αεροπλοανοφόρα, καταδροµικά, αµφίβιες

µονάδες ενεπλάκησαν εναντίον των Βορειοκορεάτικων και Κινεζικών δυνάµεων

στην Κορεατική χερσόνησο. Οι αεροπορίες Ναυτικού και Πεζοναυτών ήταν αυτές

που εξασφάλισαν στο µεγαλύτερο βαθµό την αεροπορική υποστήριξη των

δυνάµεων των Ηνωµένων Εθνών (ΗΕ), κατέρριψαν µεγάλο αριθµό εχθρικών

αεροσκαφών MIG και διέκοψαν τον εχθρικό ανεφοδιασµό. Οι αποβατικές

δυνάµεις ανέτρεψαν τον ρου του πολέµου το 1950 στην Ιντσόν, και

πλευροκόπησαν τον εχθρό για την υπόλοιπη διάρκεια του πολέµου. Ο έβδοµος

στόλος εξασφάλισε ότι οι Αµερικάνικες χερσαίες δυνάµεις θα ελάµβαναν τις

απαραίτητες προµήθειες, εξοπλισµό και εφεδρείες που χρειάζονταν ώστε να

επιχειρήσουν και να νικήσουν µακριά από τις Αµερικάνικες ακτές. Η εµπειρία του

πολέµου της Κορέας βοήθησε το Αµερικάνικο ναυτικό να είναι πιο

αποτελεσµατικό στις µετ’έπειτα επιχειρήσεις στην Νοτιοανατολική Ασία και

αλλού.2 Ο εν λόγω πόλεµος θεωρείται ο πρώτος "Περιορισµένος Πόλεµος "

(limited war) της σύγχρονης εποχής. ∆ίνοντας ένα σύντοµο ορισµό είναι ο

πόλεµος που οι αντιµαχόµενοι επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση µε στόχο να

αποφευχθεί τυχόν ανεξέλεγκτη κλιµάκωση.3 Η αυτοσυγκράτηση αυτή µπορεί να

1 The Korean War-US Navy Operations in Enemy Waters, by Naval Historical Center 2 The Korean War-US Navy Operations in Enemy Waters, by Naval Historical Center 3 Η Στρατηγική Σκέψη από την Αρχαιότητα εως Σήµερα,Κωσταντίνος Κολιόπουλος,

2008,κεφ. 1, σελ.43

2

λάβει διάφορες µορφές, όπως περιορισµοί στους τύπους των εξοπλισµών που

χρησιµοποιούνται, στις περιοχές που θεωρούνται στόχοι κλπ. Στην περίπτωση

του πολέµου της Κορέας, αυτοί οι περιορισµοί µεταφράζονται στην µη χρήση

πυρηνικών όπλων και στην µη εκτέλεση βοµβαρδισµών εναντίον Κινέζικου και

Ιαπωνικού εδάφους. Ο θαλάσσιος έλεγχος υπήρξε ένα από τα µεγαλύτερα

επιτεύγµατα για τις ΗΠΑ. Όπως αναφέρεται και σε αριθµό κυβερνητικών

εγγράφων ακόµα και ο πόλεµος της ανεξαρτησίας δεν θα είχε κερδιθεί χωρίς την

υπεροπλία στη θάλασσα. Στον εικοστό αιώνα ήταν απολύτως απαραίτητος για

την νίκη στους ιδιόµορφους πολέµους της εποχής, ενώ συγκεκριµένα στην

περίπτωση του πολέµου της Κορέας αποτέλεσε την βάση για την επιτυχία και την

αποφυγή ενδεχόµενων µεγάλων καταστροφών. Οι ανεξάντλητες δυνατότητες

που εµπεριέχονται στον θαλάσσιο έλεγχο φάνηκαν καθαρά στην Ιντσόν όπου

χαρακτηριστικά ο Στρατηγός Mακ’Άρθουρ είχε δηλώσει, «Το Ναυτικό και οι

Πεζοναύτες δεν έχουν λάµψει ποτέ περισσότερο από ότι σήµερα».

Ήταν η εποχή της ολοκλήρωσης της βιοµηχανικής επανάστασης η οποία

µεταξύ άλλων επέδρασε στην µαχητική δυνατότητα των Ναυτικών των χωρών

και οδήγησε σε µεγάλη αύξηση της ισχύος τους όχι µόνο σε παραδοσιακές

ναυµαχίες αλλά και σε επιχειρήσεις εναντίον χερσαίων δυνάµεων. Ως

επακόλουθο της τεχνολογικής εξέλιξης, το Ναυτικό κέρδισε δύο επιπλέον

διαστάσεις επιχειρήσεων (υποβρύχιες και εναέριες) και ανέπτυξε απεριόριστες

δυνατότητες. Αυτή η αύξηση δυνατοτήτων οδήγησε στην πληρέστερη εκτέλεση

τόσο επιχειρήσεων θαλασσίου ελέχγου όσο και επιχειρήσεων εναντίον χερσαίων

δυνάµεων. Η ανθρωπότητα είχε ήδη ζήσει µε αυξανόµενο ρυθµό αµφίβιες

επιχειρήσεις κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκοσµίου πολέµου και παρ’ όλο

που τα επόµενα χρόνια αυτές έχαναν σταδιακά την επιχειρησιακή τους

χρησιµότητα µπορούσαν µε κατάλληλους αυτοχεδιασµούς να εφαρµοστούν

ικανοποιητικά στον πόλεµο στην Κορέα.

3

Β. ΣΚΟΠΟΣ

Πολλοί θεωρούν ότι ο πόλεµος της Κορέας ήταν καθαρά ένας πόλεµος

χαρακωµάτων ή γενικότερα χερσαίων εµπλοκών στους δύσβατους λόφους της

Κορέας. Πέρα από αυτό όµως, για κάθε τακτική κίνηση, νίκη ή οπισθοχώρηση

των χερσαίων δυνάµεων στην ξηρά υπήρχε µια υποστήριξη επιχειρήσεων και

ανεφοδιασµού από την θάλασσα. Ακόµα και όταν δεν διενεργούντουσαν µεγάλες

αµφίβιες επιχειρήσεις, η επίδραση του ναυτικού στην εξέλιξη των επιχειρήσεων

ήταν εµφανής. Σκοπός του παρόντος δοκιµίου είναι να αποτιµηθεί η συνεισφορά

του ναυτικού τόσο σε στρατηγικό όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο, µελετώντας

τα αποφασιστικά σηµεία των γραµµών επιχειρήσεων του πολέµου.

4

II. Η ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ

Α. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑ∆ΡΟΜΗ ΠΡΙΝ ΤΟΝ 2Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Ο λαός της Κορέας από τα αρχαία χρόνια ζούσε ανάµεσα σε αντίπαλους

πολιτισµούς, συρόµενος πότε από εδώ και πότε από εκεί µεταξύ της Κίνας, που

ιστορικά ήταν ο «Μεγάλος Αδελφός» ή της Ιαπωνίας και για ένα αρκετό

διάστηµα, κατά το 19ο αιώνα, της Τσαρικής Ρωσίας.4 Παρ’ όλο που δεν είναι

αντικείµενο του εν λόγω δοκιµίου η ιστορική ανάλυση των δρόµενων στην

χερσόνησο, για την καλύτερη κατανόηση των γεγονότων του πολέµου θα

κάνουµε µια αναδροµή για την χρονική περίοδο από το τέλος του 2ου παγκοσµίου

πολέµου αλλά και µια περιληπτική αναδροµή των γεγονότων των προηγούµενων

αιώνων. Το 1392 και µετά από την κατάκτησή της και την σκληρή εκµετάλλευσή

της από τους Μογγόλους, η Κορέα κέρδισε την ανεξαρτησία και την ενοποίησή

της. ∆ηµιούργησε µια στενή σχέση µε την Κίνα κατά την διακυβέρνηση της

δυναστείας των Mινγκ, η οποία κράτησε καθ’όλη την διάρκεια της δυναστείας.

Παρά το ότι η Κίνα υποστήριζε ότι η Κορέα αυτοδιοίκουταν, υπήρχε καθαρά µια

σχέση υποτέλειας και ελέγχου κυρίως των σχέσεών της µε τρίτα κράτη.5

To 1876 κάτω από την πίεση της εισβολής η Ιαπωνία, εξανάγκασε την

Κορέα να συνάψει µια συνθήκη συνεργασίας στα πλαίσια της ανεξαρτησίας. Με

τον καιρό οι Ιάπωνες σταδιακά αύξαναν την επιρροή τους στη Κορέα, τόσο σε

εµπορικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, µε την βοήθεια των προοδευτικών της

χώρας. Η Κίνα ως απάντηση και αντιστάθµιση στην αυξανόµενη επιρροή της

Ιαπωνίας, ενθάρρυνε ∆υτικές χώρες να συνάψουν συµφωνίες µε την Κορέα. Το

σχέδιο αυτό θεωρείται ότι δεν πέτυχε αφού παρ’ότι έγιναν κάποιες συνθήκες µε

τους δυνατούς της εποχής (Αµερική, Γερµανία, Βρετανία, Γαλλία), δεν υπήρξε

κάποια δεσµευτική συνθήκη που να αποδεικνύει την υποτέλεια της Κορέας προς

την Κίνα. Προκειµένου να χαλιναγωγήσουν την Κορεάτικη ανεξάρτητη εξωτερική

4 The Korean War, Michael Hickey, 1999, ch.1, pg. 29

5

πολιτική, έγινε µια προσπάθεια χειραγώγησης όλων των πρεσβευτών της

Κορέας στις διάφορες χώρες από τους αντίστοιχους της Κίνας. Κατά το διάστηµα

1885-1894, η Κίνα σηµείωσε µεγάλη επιτυχία, κυρίως επειδή η Μεγ. Βρετανία και

η Ρωσία ήταν συγκαταβατικές ως προς τις θέσεις της, αλλά και η Ιαπωνία ήταν

απασχοληµένη στα δικά της θέµατα και στις δικές της αναθεωρήσεις των

συνθηκών µε τις ∆υτικές δυνάµεις. Το 1894 όµως η Ιαπωνία αποφάσισε να

προκαλέσει την Κίνα. Με το τέλος του Κινέζο-Ιαπωνικού πολέµου το 1895,

τέλειωσε και η επιρροή της Κίνας στην Κορεατική χερσόνησο. Στην συνέχεια η

πολύπαθη χερσόνησος έγινε ένα διπλωµατικό πεδίο µάχης µεταξύ της Ιαπωνίας

και της Ρωσίας. Η Ιαπωνική νίκη το 1905, της χάρισε τον έλεγχο της Κορέας, η

οποία και έγινε επίσηµη αποικία της το 1910.

Γράφηµα 1. Γεωγραφικός Χάρτης της Κορεάτικης Χερσονήσου το 1945.

Ακολούθησε µια περίοδος υποτέλειας µέχρι το 1945 όπου η Κορέα

κέρδισε πρόσβαση σε εµπορικούς διαύλους και τεχνογνωσία στην αξιοποίηση

5 The Tragedy of Korea, F.C. Jones, University of Bristol 2000, pg. 87

6

διαφόρων πρώτων υλών.6 Για την πλειονότητα των Κορεατών αυτή η περίοδος

θεωρείται ως µονότονη και καταδυναστευτική χωρίς καµία αρετή ή

αντισταθµιστικό όφελος.7 Απο το 1910 έως το 1945, όταν η χώρα δεν ήταν

τίποτα άλλο παρά µια αποικία, ο εθνικός πολιτισµός και η γλώσσα της Κορέας

έσβησαν. Καθιερώθηκε άµεσα η Ιαπωνική γλώσσα σε όλη την ανώτερη

εκπαίδευση, τους νόµους, το εµπόριο, και τη δηµόσια διοίκηση.

Μεταγλωτίστηκαν µέχρι και τοπωνύµια µε σκοπό κυρίως την εξάλειψη της

εθνικής ταυτότητας ενός αρχαίου λαού.8 Τα πρώτα δέκα χρόνια της Ιαπωνικής

κυριαρχίας ήταν από τα σκληρότερα που έχει γνωρίσει ποτέ η υφήλιος. Στην

Κορέα δηµιουργήθηκαν δύο τάσεις αντίστασης στην ηγεµονία τους. Ήταν οι

Χριστιανοί Ευαγγελιστές που είχαν προσηλυτισθεί από ∆υτικούς ιεραπόστολους,

οι οποίοι κήρυσσαν µια πολιτική µη βίας. Από την άλλη µεριά, ήταν η

κοµµουνιστική αντίσταση, που σταθερά αποκτούσε δύναµη στα χρόνια που

µεσολάβησαν ανάµεσα στους δύο παγκόσµιους πολέµους, και που δρούσε στις

βιοµηχανίες και υπέθαλπε τροµοκρατικές ενέργειες, µε σκοπό να φέρει σε

δύσκολη θέση τους Ιάπωνες κατακτητές. Κια τα δύο αυτά αντιστασιακά κινήµατα

µπορεί να είχαν σαν στόχο την ανεξαρτησία της Κορέας, αλλά οι µέθοδοι και οι

τελικοί αντικειµενικοί σκοποί ήταν τελείως διαφορετικοί. Οι Χριστιανοί, ίσως µε τη

σιωπηρή συναίνεση των Ιαπώνων, ταυτίζονταν µε την ελιτιστική τάξη της

διοίκησης, των γαιοκτηµόνων και των εµπόρων. Αυτό τους χαρακτήρισε

ανεξίτηλα ως συνεργάτες των µισητών Ιαπώνων και έτσι έγιναν στόχος των

κοµουνιστών.

Β. ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ∆ΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ 2ΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Οι πρώτες νύξεις σχετικά µε την τύχη της Κορέας έγιναν κατά τη

συνδιάσκεψη κορυφής του Καίρου το 1943, όταν οι σύµµαχοι άρχισαν να

σχεδιάζουν το χάρτη του µεταπολεµικού κόσµου. Ακόµη και τότε το Βρετανικό

6 The Tragedy of Korea, F.C Jones, University of Bristol, 2000, pg. 88 7 The Grass Roof, Younghill Kang, Follett Publishing Co.,1966 8 The Korean War, Michael Hickey,1999, ch.1, pg. 35

7

ενδιαφέρον για την Κορέα παρέµενε οριακό, παρόλο που γνώριζαν ότι τη στιγµή

του τέλους του πολέµου θα ετίθετο το θέµα καθορισµού της µοίρας των

προσαρτηµένων εδαφών της Ιαπωνίας όπου µέσα σε αυτά συµπεριλαµβανόταν

και η Κορέα. Τελικά από την συνδιάσκεψη προτάθηκε µια διεθνής επιτροπή για

την Κορέα µε εγγυήτριες δυνάµεις την Σοβιετική Ένωση, τις ΗΠΑ, και τη Κίνα

(καθώς υπέθεταν ότι το Κουόµιντανγκ του Τσιάνγκ Κάι-Σεκ θα παρέµενε

συνεχώς στην εξουσία9). Η εξέλιξη αυτή δεν ικανοποίησε τους Κορεάτες, καθώς

οι σύµµαχοι θα καθόριζαν την τύχη της χώρας τους χωρίς να τους ρωτήσουν.

Αυτή η δυσαρέσκεια των Κορεατών πατριωτών µεγάλωσε µετά τη συνθήκη της

Τεχεράνης, όπου καθώς οι σύµµαχοι θεωρούσαν ότι θα απαιτούνταν σαράντα

χρόνια ώστε η Κορέα να µπορέσει µε επιτυχία να αποκτήσει την πλήρη

ανεξαρτησία της, δεν αποφασίστηκε η ανεξαρτησία της χώρας τους.

Επιπρόσθετα µε την είσοδο της Ρωσίας στον πόλεµο κατά της Ιαπωνίας,

διαφαινόταν ως παρεπόµενο πολιτικό αντάλλαγµα η χρήση λιµένα της Κορέας

(πρόσβαση σε θερµά νερά όλο το χρόνο). Γύρω στις αρχές του 1944 οι

απαιτήσεις του Στάλιν προς τους συµµάχους του, δεν περιείχαν την κατοχή

οποιουδήποτε µέρους της Κορέας. Από την άλλη µεριά οι ΗΠΑ, είχαν πεισθεί για

την ανάγκη στρατιωτικής κατοχής στην Κορέα µετά την πτώση της Ιαπωνίας. Στο

µεταξύ, οι ανησυχητικές ενδείξεις για την αύξηση της επιρροής των κοµουνιστών

στην Κίνα, σε συνδυασµό µε την αυξηµένη απογοήτευση από το διεφθαρµένο

εθνικιστικό καθεστώς του στρατάρχη Τσιανγκ Κάι-Σεκ, είχαν αρχίσει να

επηρεάζουν την αµερικάνικη πολιτική της Άπω Ανατολής. Η διείσδυση µιας

δύναµης κατοχής και η εγκαθίδρυση στρατιωτικής κυβέρνησης στην Κορέα

εµφανιζόταν ως ενδεδειγµένος τρόπος εγκατάστασης ενός προµαχώνα στον

κορµό της Ασιατικής Ηπείρου, έστω και αν µέχρι τότε ελάχιστη προσοχή είχε

δώσει η Ουάσινγκτον στη στρατηγική σηµασία της Κορεάτικης χερσονήσου.

Στη συνδιάσκεψη της Γιάλτας το 1945, δεν προέκυψε καµία αισιόδοξη

προοπτική για το µέλλον της Κορέας, παρά µόνο διερευνητική συζήτηση. Επίσης

και στη συνδιάσκεψη του Πότσνταµ δεν υπήρχε καµία σηµαντική εξέλιξη αφού οι

9 The Korean War, Michael Hickey, 1999, ch.1, pg. 38

8

σύµµαχοι είχαν εµπλακεί µε τη λύση άλλων ζητηµάτων όπως την επίθεση κατά

της Ιαπωνίας αλλά και τον διαµελισµό των πρώην Ιταλικών αποικιών στην

Αφρική. Ένα πράγµα, όµως γινόταν τελείως σαφές στους Αµερικάνους: υπήρχε

µια ξεκάθαρη ευκαιρία να προλάβουν τους Ρώσους στην κατοχή ολόκληρης της

Κορέας, όταν θα συνθηκολογούσε η Ιαπωνία. Έτσι άρχισαν να προγραµµατίζουν

την κατοχή του νότιου µισού της χώρας. Η Ρωσική στρατιά εισέβαλε σταδιακά σε

περιοχές που υπήρχαν εναποµείναντα αξιόµαχα Ιαπωνικά στρατέυµατα όπως η

Μαντζουρία και το βόρειο µέρος της Κορέας (µέχρι την Πιονγιάνγκ), ενώ οι ΗΠΑ

είχαν κάνει χρήση της ατοµικής βόµβας δύο φορές στις Ιαπωνικές νήσους. Για

τους Αµερικάνους οι οποίοι είχαν πέσει τελείως έξω στον σχεδιασµό τους και

δεν διέθεταν καµία σηµαντική στρατιωτική δύναµη πιο κοντά από την Οκινάουα,

(όπου µόλις είχε τελείωσει µια αιµατηρή εκστρατεία) είχε πρωταρχική σηµασία να

συµφωνήσουν µε τους Σοβιετικούς ως προς τα όρια των αντίστοιχων ζωνών

κατοχής στην Κορέα. Πράγµατι ακολούθησε συµφωνία των δύο στο να χαραχθεί

κατά µήκος του 38ου παραλλήλου, µια µεθοριακή γραµµή από τα Ανατολικά προς

τα ∆υτικά της κορεατικής χερσονήσου. Ωστόσο πάνω στον ενθουσιασµό της

νίκης δεν είχε προβλεφθεί ότι θα υπήρχε ανάγκη ελέγχου των κινήσεων ανάµεσα

στις δύο ζώνες, οπότε φαινόταν χωρίς σηµασία το ότι η µεθοριακή γραµµή είχε

παραµείνει ολοκληρωτικά ανυπεράσπιστη από στρατιωτικής πλευράς.

Μια ισχυρή Κίνα, ως µια από τις νικήτριες δυνάµεις κατά της Ιαπωνίας, θα

µπορούσε να είχε ασκήσει την επιρροή της πάνω στην αυθαίρετη αυτή διαίρεση

της Κορέας. Αλλά η Κίνα ήταν τώρα εξαντληµένη από τον οκταετή αγώνα κατά

της Ιαπωνίας, από τους εµφύλιους πολέµους που είχαν προηγηθεί και από τις

δυσοίωνες ενδείξεις ότι η ασταθής συµµαχία στη διάρκεια του πολέµου, ανάµεσα

στον Τσυανγκ Κάι-Σεκ και στον Μάο Τσε- Τουνγκ θα διαλυόταν.

Γ. ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΩΝ ∆ΥΟ ΚΡΑΤΩΝ

Μετά την λήξη του 2ου παγκοσµίου πολέµου και τον διαµελισµό της

Κορέας, στις δύο σφαίρες επιρροής, Αµερικάνικης και Σοβιετικής, ο τρόπος

διοίκησης των δύο κρατών ήταν τελείως διαφορετικός. Ο Αµερικάνος διοικητής

9

της Νοτίου Κορέας, Χότζ από την πρώτη στιγµή, φέρθηκε αδέξια,

χαρακτηρίζοντας απροκάλυπτα τους Κορεάτες σαν « την ίδια ράτσα σκυλιών

όπως κι αυτοί οι Ιάπωνες». Απέτυχε να συναισθανθεί τα πατριωτικά

συναισθήµατα του λαού για την πρόσφατα απελευθερωµένη χώρα τους και την

αποστροφή τους προς τους Ιάπωνες. Τα πράγµατα έγιναν χειρότερα όταν ο Χοτζ

κήρυξε παράνοµη τη ∆ηµοκρατία του Κορεάτικου Λαού (∆ΚΛ), που

συγκροτήθηκε, de facto µετά την παράδοση των Ιαπώνων και πριν από την

άφιξη των Αµερικανών.10 Η ∆ΚΛ ήταν ένας εθνικιστικός συνασπισµός από

πολιτικές φατρίες µε πολύ µεγάλες διαφορές µεταξύ τους, αλλά που τουλάχιστον

συµµερίζονταν την κοινή βούληση να ενωθεί η χώρα και συµπεριλάµβανε

πολλούς από τους πρώην εξόριστους οι οποίοι είχαν επιστρέψει από τη Ρωσία,

την Κίνα, την Αµερική κι από αρκετές άλλες χώρες της Ευρώπης.

Σε αντίθεση µε το ΧΧΙV Σώµα Στρατού του Χοτζ, η 25η Ρωσική Στρατιά

στο βορρά είχε φέρει µαζί της το δικό της, εξαιρετικά εκπαιδευµένο, πολιτικό

προσωπικό, υπό την επίβλεψη του προϊστάµενου σχηµατισµού, που ήταν το 1ο

Μέτωπο Άπω Ανατολής του Κόκκινου Στρατού. Οι Ρώσοι διέθεταν επίσης πολύ

καλές δηµόσιες σχέσεις και προπαγανδιστικό µηχανισµό. Ισχυρίζονταν ότι είχαν

µπει στην Κορέα για ν’ αφοπλίσουν την ιαπωνική φρουρά και να διευκολύνουν

µια «δηµοκρατική επανάσταση», παρουσιάζοντας το ρωσικό στρατό ως

απελευθερωτικό κι όχι σαν µέσο επιβολής ενός ξένου πολιτικού συστήµατος. Τα

σοβιετικά στρατεύµατα ύστερα από κάποιες αρχικές λεηλασίες και µεµονωµένες

βαρβαρότητες, τέθηκαν υπό έλεγχο κι έγιναν υπόδειγµα σοσιαλιστικής τάξης και

ορθής συµπεριφοράς. Οι Ρώσοι, εκτός από τους γνωστούς συνεργάτες των

Ιαπώνων που γρήγορα φρόντισαν να τους «εξαφανίσουν», ξεκίνησαν την

προσπάθεια ενθάρρυνσης της πολιτικής δραστηριότητας όλων των

αποχρώσεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο γρήγορα εντοπίσθηκαν οι διαφωνούντες.

Γύρω στα µέσα Οκτωβρίου, ο Ρώσος διοικητής, Χριστιακόφ κατέστησε σαφές, ότι

10 The Korean War, Michael Hickey, 1999,ch.1, pg. 39

10

µόνον αυτοί που αποδέχονταν την προδιαγεγραµµένη πολιτική του γραµµή

µπορούσαν να ελπίζουν ότι θα είχαν ένα λόγο στην κυβέρνηση.

Οι Ρώσοι έφεραν κι άλλους µαζί τους. Στην διάρκεια της ιαπωνικής

κατοχής πολλοί, εν δράσει, κοµµουνιστές είχαν διευκολυνθεί να διαφύγουν στην

Σοβιετική Ένωση, όπου πέρασαν από σχολαστική πολιτική εκπαίδευση.11 Όσοι

είχαν επιδείξει στρατιωτικές ικανότητες, κατατάχθηκαν στον Κόκκινο Στρατό και

διακρίθηκαν πολεµώντας στις µονάδες της ΕΣΣ∆ κατά τη διάρκεια του Μεγάλου

Πατριωτικού Πολέµου. Οι περισσότερα υποσχόµενοι απ’αυτούς, επιλέχθηκαν

από τους Ρώσους σαν τοποτηρητές τους για την κατοχή της Βορείου Κορέας,

πάνω από τον 38ο Παράλληλο.

Αντίθετα στο νότιο τµήµα, οι Κορεάτες, επί δύο γενιές δεν µπορούσαν να

προαχθούν σε όποια δηµόσια υπηρεσία την οποία διοικούσαν µερικές χιλιάδες

εισαγόµενοι Ιάπωνες αξιωµατούχοι, οι οποίοι µιλούσαν µόνο ιαπωνικά. Κορεάτες

επιτρεπόταν να υπηρετούν µόνο σε κατώτατα πόστα. Η Αµερικάνικη διοίκηση,

µέχρις ότου οι Κορεάτες φτάσουν σε κάποιο βαθµό πολιτικής ωριµότητας, µε

σκοπό να τηρηθεί κάποια ελάχιστη τάξη ανάµεσα στην αναρχία που

επικρατούσε, αποφάσισε να διατηρήσει τους Ιάπωνες πολιτικούς και

αστυνοµικούς αξιωµατούχους για ένα ορισµένο χρονικό διάστηµα στις θέσεις

τους, παρ’όλο που ο Ιαπωνικός Αυτοκρατορικός Στρατός στην Κορέα είχε

αφοπλισθεί.

Κάποια στιγµιαία διαµαρτυρία σηµειώθηκε, αλλά όταν διορίσθηκαν

εκπαιδευµένοι Κορεάτες σε µεσοβάθµιες θέσεις στην αστυνοµία και στην

πολιτική διοίκηση, γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι είχαν µολυνθεί συνεργαζόµενοι µε

τους µισητούς Ιάπωνες, και γι’αυτό έπρεπε ν’αποσυρθούν. Όταν πια ο Χοτζ

συνειδητοποίησε το βαθµό της δυσφορίας που είχε προκαλέσει διατηρώντας

τους Ιάπωνες αξιωµατούχους και ζήτησε την επείγουσα µετάθεση έµπειρων

διοικητικών στελεχών από τις ΗΠΑ, ήταν πολύ αργά. Οι Ιάπωνες

αντικαταστάθηκαν από καλοπροαίρετους Αµερικανούς δηµοσίους υπαλλήλους,

αλλά ελάχιστοι από αυτούς ήξεραν έστω και τα βασικά της κορεατικής γλώσσας.

11 The Korean War, Michael Hickey, 1999, ch.1, pg.40

11

Η παρουσία τους ελάχιστα βοήθησε ώστε να γίνει προσφιλής η αµερικάνικη

διοίκηση στον απογοητευµένο πληθυσµό, Σε αντίθεση οι Ρώσοι βόρεια του 38ου

Παράλληλου, που είχαν σχολαστικά εκπαιδεύσει ένα σώµα Κορεατών

διοικητικών υπαλλήλων για να λειτουργήσουν στη ζώνη τους όπως αυτοί

επιθυµούσαν, δεν αντιµετώπισαν κανένα από τα εµπόδια που συνάντησε ο Χοτζ

στο Nότο.

12

III. ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Α. ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η πιο σκληρή µορφή πολέµου, ξέσπασε όταν οι Βορειοκορεάτες

επιτέθηκαν εναντίον των Νοτιοκορεατών. ∆εν ήταν όµως ένας απλός εµφύλιος,

ήταν ένα κοµµάτι του ψυχρού πολέµου που τελικά µετατρεπόταν σε θερµό,

τουλάχιστον για την Κορεατική χερσόνησο. Σε αυτό το πόλεµο η Σοβιετική

Ένωση και οι ΗΠΑ ένιωθαν τόσο µίσος ο ένας για τον άλλον, όσο αισθανότανε

και ο διχασµένος Κορεάτικος λαός εκατέρωθεν. Η Βόρειος Κορέα διατηρούσε την

πλειονότητα των βιοµηχανιών και αποτελούσε δορυφόρο-κράτος της Σοβιετικής

Ένωσης. Αντίθετα η νότιος Κορέα βασιζόταν κυρίως στην γεωργική παραγωγή

και είχε σαν εγγυήτριες δυνάµεις κατά τον πόλεµο τις ΗΠΑ και τα ΗΕ. Μπορούµε

να πούµε ότι ο εν λόγω πόλεµος ήταν ένας πόλεµος µεταξύ της Ανατολής και της

∆ύσης, όπως επίσης και ο Ρώσο-Ιαπωνικός πόλεµος του 1904-1905 όχι υπο τη

γεωγραφική ασφαλώς έννοια, αφού και τότε η τοποτηρήτρια των ∆υτικών

συµφερόντων (µε τα αναδυόµενα εθνικά δικά της) Ιαπωνία επεκράτησε της

ανταγωνίστριας των ΗΠΑ-ΗΒ-Γαλλίας, τσαρικής Ρωσίας.12

Αντίστοιχα µε τον βοµβαρδισµό του Pearl Harbor, έτσι και εδώ οι

Βορειοκορεάτες άρχισαν την επίθεση το ξηµέρωµα της Κυριακής 25ης Ιουνίου

1945. Ο καλά εκπαιδευµένος από τους Ρώσους Βορειοκορεάτικος στρατός, µαζί

µε βετεράνους κορεάτες που είχαν πολεµήσει στον Κινέζικο εµφύλιο

εξαπέλυσαν επίθεση σε πέντε σηµεία της Νοτιοκορεατικής περιφέρειας.

Ταυτόχρονα ξέσπασε και ανταρτοπόλεµος στα βουνά της νότιας περιφέρειας

από άνδρες των ειδικών δυνάµεων που είχαν ήδη περάσει από καιρό τον 38ο

παράλληλο προσπαθώντας να πλήξουν την συνεκτικότητα του αντιπάλου. Η

σηµαντικότερη παράµετρος για τον πλήρη αιφνιδιασµό των Νοτιοκορεατών τις

πρώτες µέρες του πολέµου ήταν η έλλειψη πληροφορίας για τις κινήσεις του

12 The KoreanWar, Newsweek, July 3rd 1950

13

αντιπάλου και την µετακίνηση µάχιµων και εφοδιαστικών µονάδων κατά µήκος

του 38ου παραλλήλου. Αυτό συνέβη αφενός λόγω της συγκέντρωσης των

µονάδων της βορείου Κορέας στα σύνορα πολύ πριν την εισβολή και αφετέρου

λόγω των συχνών µεθοριακών επεισοδίων των τελευταίων µηνών (µέχρι και 12

ανά µήνα που ενέπλεκαν µέχρι και 2000 άνδρες13), ίσως δεν δόθηκε η

αρµόζουσα βαρύτητα στις εχθροπραξίες από την πρώτη στιγµή. Κάπως έτσι

ξεκίνησε ο πόλεµος που έµελε να επηρεάσει την υφήλιο όσον αφορά τις

ισορροπίες που είχε δηµιουργήσει ο Ψυχρός Πόλεµος µέχρι τότε. Στο

παράρτηµα «Α», παρατίθεται ο πίνακας µε τις ηµεροµηνίες και τα βασικά

γεγονότα που συνέβησαν στα πρώτα στάδια αυτού του πολέµου. Λόγω του

σκοπού του εν λόγω δοκιµίου µετά από µια παράθεση των στρατηγικών και των

βλέψεων των έµµεσων εµπλεκόµενων δρώντων, θα ακολουθήσει στο επόµενο

κεφάλαιο, ανάλυση των Ναυτικών επιχειρήσεων.

Β. ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ

Ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, Στάλιν τον Ιανουάριο του 1950

ενηµέρωσε τον οµόλογο του στη Βόρειο Κορέα, Κιµ, ότι θα υποστήριζε την

πρόθεση του τελευταίου για στρατιωτική επίθεση στη Νότιο Κορέα. Στις

συναντήσεις των δύο ηγετών, ο Στάλιν έθεσε δύο προϋποθέσεις οι οποίες θα

πρέπει να ικανοποιηθούν ώστε να δώσει την τελική του συγκατάθεση, πρώτον

ότι η µορφή της σύγκρουσης θα ήταν τέτοια ώστε οι ΗΠΑ δεν θα αναµειχθούν

στον πόλεµο και δεύτερο ότι η Βόρειος Κορέα θα είχε εξασφαλίσει πριν από την

επίθεση την στήριξη της Κίνας. Ο Κιµ σχετικά µε το πρώτο υποστήριξε ότι αφού η

χώρα του έχει εξασφαλίσει την στήριξη της Κίνας και της ΕΣΣ∆, οι ΗΠΑ δεν θα

ριψοκινδυνέψουν να µπουν στον πόλεµο µε το φόβο µιας γενικευµένης

εµπλοκής, όσον αφορά το δεύτερο διαβεβαίωσε ότι ο Μάο ήταν πάντα

υποστηρικτής της ενωµένης και ενιαίας Κορέας. Ο Κιµ εξήγησε ότι η Κίνα του έχει

προτείνει την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας για το σκοπό αυτό µόλις

ολοκληρωθεί η επαναστατική νίκη του Μάο και ελευθερωθεί όλη η επικράτεια

13 The Korean War, Nesweek July 3rd 1950

14

συµπεριλαµβανοµένης και της Φορµόζας. Πέρα από τα παραπάνω ο Στάλιν

διευκρίνισε στον Κίµ ότι η ΕΣΣ∆ δεν είναι προετοιµασµένη για την άµεση

εµπλοκή της στον πόλεµο ειδικά στην περίπτωση συµµετοχής Αµερικανικών

στρατευµάτων και γι’ αυτό είναι πολύ σηµαντική η εξασφάλιση της υποστήριξης

του Μάο.14 Ακολούθως ο Βορειοκορεάτης ηγέτης περί τα τέλη Μαίου συνάντησε

τον Μάο, για να τον ενηµερώσει για το σχέδιο επίθεσης κατά της Νοτίου Κορέας.

Ο Μάο, ενώ στην αρχή φάνηκε να αιφνιδιάζεται µετά από την λήψη ενός σχετικού

τηλεγραφήµατος από τον Στάλιν, εξέφρασε την υποστήριξη του. Ο Μάο εξήγησε

ότι η συµπλοκή θα πρέπει να είναι σύντοµη και αποφασιστική ενάντια κυρίως

των µεγάλων πόλεων και στρατηγικών σηµείων αντί της αντιπαράθεσης σε όλο

το εύρος µε τον αντίπαλο. Επίσης διαβεβαίωσε ότι είχε σκοπό την αποστολή

βοήθειας για την ένωση της Κορέας µόλις ελευθερωνόταν η Φορµόζα, αλλά αφού

ο Κίµ επέλεγε να επιτεθεί τώρα, ήταν έτοιµος να βοηθήσει. Επίσης διαβεβαίωσε

ότι αν εµπλακούν οι Αµερικάνοι τότε θα µπει και η Κίνα επίσηµα στον Πόλεµο.15

Υπήρξε µια σκέψη για ανάπτυξη Κινεζικών δυνάµεων στα σύνορα µε την Κορέα

καθώς και για παροχή πυροµαχικών και όπλων. Παρόλα αυτά ο Κίµ δεν το

δέχθηκε διότι θεωρούσε ότι αφού ο Στάλιν είχε συµφωνήσει για την επίθεση το

ταξίδι και η ενηµέρωση προς την Κινεζική πλευρά γινόταν µόνο για την

ικανοποίηση της θέλησης του Σοβιετικού ηγέτη. Με την έναρξη του πολέµου, η

Κίνα προσέφερε το σιδηροδροµικό δίκτυο για µεταφορά πολεµοφοδίων, ενώ

έθετε και θέµα αποστολής στρατιωτικής δύναµης για την κατάληψη κυρίως των

λιµανιών λόγω του ότι φοβόταν την χρήση τους για ανεφοδιασµό από τις

Αµερικάνικες δυνάµεις. Γενικότερα τους πρώτους µήνες της επιχείρησης υπήρχε

η αίσθηση ότι η Βόρειος Κορέα αδιαφορούσε για τις οδηγίες της Κίνας ως προς

την έκβαση του πολέµου. Η Κίνα µέσω του υπουργού εξωτερικών εξέφραζε τα

ανωτέρω παράπονα στην ΕΣΣ∆, καθώς ότι σε περίπτωση επέλασης του 38ου

παράλληλου από τον Αµερικάνικο στρατό, η Κίνα θα έστελνε την ήδη

σχηµατισµένη δύναµη στα Νοτιοδυτικά σύνορα της, για επιχειρήσεις στη Κορέα

14 Sino-North Korean Conflict and its Resolution During the Korean War, S.Zhihua, pg.11 15 Cold War International History Project Bulletin, Issue 14/15

15

µε στολές του Βορειοκορεατικού στρατού και χωρίς να περιµένει αποδοχή από

τον Κιµ. Επίσης ζήτησε για την υποστήριξη αυτής της δύναµης αεροπορική

κάλυψη από την ΕΣΣ∆, η οποία συµφώνησε µε το πλάνο της εθελοντικής

επέµβασης του στρατού και δεσµεύτηκε ότι θα παρείχε αεροπορική υποστήριξη

και µόνο.

Γράφηµα 2. Γεωγραφικός Χάρτης της Περιοχής Επιχειρήσεων, 1950.

Με την απαίτηση για έµµεση µόνο εµπλοκής της ΕΣΣ∆ στον πόλεµο,

αποδυκνείεται, κάποια σχετική αλλαγή πλεύσης από πλευράς Στάλιν ο οποίος

προτίµησε να τηρήσει µεν τα συµφωνηθέντα στη Γιάλτα, όµως χωρίς να

αποφεύγει τελικώς τον πειρασµό να υποχρεώνει τη ∆ύση σε ένοπλη υπεράσπιση

της ισορροπίας δυνάµεων ειδικά εκτός της Ευρωπαϊκής ηπείρου.

16

Η προσπάθεια που έγινε για εντονότερη σχέση µεταξύ των πρεσβειών και

της Βορεακορεάτοκης αρχής δεν είχε αποτέλεσµα διότι δεν υπήρχε ενηµέρωση

από την πλευρά της τελευταίας για την εξέλιξη του πολέµου και την πορεία των

επιχειρήσεων.16 Ενώ οι Κινέζοι ετοιµαζόντουσαν για επιχειρήσεις σε ξένο έδαφος

σε συνεργασία µε ξένα στρατεύµατα, φορώντας ξένες στολές, οι Αµερικανικές

δυνάµεις όλο και γινόντουσαν πιο ισχυρές πράγµα που όχι µόνο τους

ανησυχούσε αλλά ήταν και αντικείµενο συζήτησης των τριών συµµάχων (Κίνα –

Βόρειος Κορέα – ΕΣΣ∆). Παρόλα αυτά οι Βορειοκορεάτες δεν έδιναν µεγάλη

προσοχή στις συµβουλές των άλλων. Ένα λόγος ήταν η υπέρµετρη αισιοδοξία

τους που πίστευαν ότι σε λίγες µέρες το λιµάνι του Πουσάν θα έπεφτε. Ένας

δεύτερος λόγος ήταν ότι είχαν υποτιµήσει τις δυνατότητες των Αµερικάνων για

ισχυρή αντεπίθεση κυρίως µε αποβατική ενέργεια πίσω από τις γραµµές του

εχθρού. Συγκεκριµένα ο Κίµ δήλωνε ότι « µια Αµερικάνικη αντεπίθεση δεν είναι

δυνατή. ∆εν έχουν αρκετές δυνάµεις και δυνατότητες ανεφοδιασµού οπότε είναι

εξαιρετικά δύσκολη µια επιχείρηση στα δικά µας λιµάνια».

Μετά την επιχείρηση της Ιντσόν από τα ΗΕ, οι συσχετισµοί άρχισαν να

αλλάζουν, παρόλο που συνεχιζόταν το πρόβληµα µε την ενηµέρωση των

συµµάχων για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Η Βόρειος Κορέα αν και δεν ήταν

έτοιµη να ζητήσει ακόµα την βοήθεια της Κίνας, άρχισε να κατανοεί ότι το µέτωπο

είναι πολύ µεγάλο, δεν υπάρχουν δυνάµεις εφεδρείας να αµυνθούν και αν η

Σεούλ καταληφθεί από τους εχθρούς δεν θα υπάρχει µεγάλη δυνατότητα

αντίδρασης. Στις 28 Σεπτεµβρίου η Βόρειος Κορέα αναγκάστηκε να ζητήσει

βοήθεια από τις δύο µεγάλες δυνάµεις και πρώτα από την ΕΣΣ∆ που βέβαια είχε

ξεκαθαρίσει ότι αν συµµετέχουν Αµερικάνικα στρατεύµατα δεν θα µπορεί να

βοηθήσει άµεσα. Η λύση τελικά υποδεικνυόµενη και από τον Στάλιν ήταν η

εµπλοκή στις επιχειρήσεις των Κινεζικών δυνάµεων που ήδη είχαν αναπτυχθεί

κατά µήκος του Yalu ποταµού. Στην ουσία δύο παράγοντες σηµάδεψαν την

συµπεριφορά της Βορείου Κορέας. Πρώτον ήταν η υπερβολική και αδικαιολόγητη

αυτοπεποίθεση της ηγεσίας για την επιθυµητή εξέλιξη των επιχειρήσεων και

16 Sino-North Korean Conflict and its Resolution during the Korean War, pg.12

17

δεύτερο ήταν η µακρά ιστορία επιρροής των Κνέζων στην Κορεατική χερσόνησο,

πράγµα που ήθελαν να αποφύγουν από εδώ και πέρα. Αυτές ήταν οι προσδοκίες

και οι επιδιώξεις της Βορείου Κορέας και των συµµάχων της λίγο πριν και κατά

την διάρκεια των πρώτων µηνών του πολέµου.

Στο απέναντι στρατόπεδο τώρα, η Νότιος Κορέα κάτω από την διοίκηση

του προέδρου Ρή, επηρέασε την πολιτική των ΗΠΑ πάνω σε πέντε βασικούς

άξονες: (1) Με τη κλήση για στρατιωτική βοήθεια, (2) µε την κλήση για αµοιβαία

συνεργασία εναντίον του κοινού εχθρού, (3) µε την πρόταση για υιοθέτηση

συγκεκριµένων πολιτικών κλιµάκωσης (συχνά µη ρεαλιστικών), (4) µε την

άρνηση να συνεργαστεί για την παύση του πολέµου, και (5) θέτοντας ηθικά

θέµατα.17

Με την έναρξη του πολέµου, ο πρόεδρος Ρη, έσπευσε να ζητήσει επίσηµα

την παροχή στρατιωτικής βοήθειας από τις ΗΠΑ. Αυτή η επίσηµη αίτηση έβγαλε

τις ΗΠΑ από άβολες πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό αλλά και ταπείνωση του

γοήτρου στο εξωτερικό. Ήδη είχε προηγηθεί η απώλεια της Κίνας µε την ήττα του

Τσιανγκ Κάι-Σεκ, και ο φόβος στο εσωτερικό των ΗΠΑ για εξάπλωση του

κοµουνισµού διογκωνόταν. Από την άλλη δεν υπήρχε διµερής συνθήκη µεταξύ

των δύο χωρών για υποστήριξη σε στρατιωτικά θέµατα και οποιαδήποτε

απόφαση του Τρούµαν για εµπλοκή στον πόλεµο αυτοβούλως θα δηµιουργούσε

προβλήµατα στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας. Όµως η επίσηµη

πρόσκληση από την Νότιως Κορέα νοµιµοποίησε την επέµβαση και ως προς

την Αµερικάνικη παράδοση αλλά και ως προς διεθνές δίκαιο.

Την 15η Ιουλίου 1950, ο Ρη ζήτησε να τεθούν όλες οι Νοτιοκορεάτικες

δυνάµεις κάτω από την διοίκηση του Στρατηγού Μακ’Άρθουρ, ∆ιοικητή των

στρατευµάτων των ΗΕ. Με αυτή τη κίνηση ο Ρη εξασφάλισε µια δυνατότερη

διπλωµατική θέση της χώρας του και µια δυνατότητα µεγαλύτερης επιρροής της

Αµερικάνικης πολιτικής στο µέλλον. Ακόµα ο Ρη προσπαθώντας να

χειραγωγήσει την πολιτική των ΗΠΑ έθετε προτάσεις/ προϋποθέσεις µη

17 Influence of Small States upon the Superpowers, Chang J. Park,1975, pg.100

18

ρεαλιστικές έως και προκλητικές ώστε να έχει τη δυνατότητα να διαφωνεί σε

διαφαινόµενες λύσεις. Μια χαρακτηριστική περίπτωση ήταν κατά την

προσπάθεια εξεύρεσης λύσης για τον τερµατισµό του πολέµου την άνοιξη του

1953, ο Ρη έθεσε ως προϋπόθεση την εγκατάσταση µιας ζώνης παρατήρησης µε

Αµερικανικές δυνάµεις στα σύνορα Κίνας – ΕΣΣ∆ και Κορέας, πράγµα

ουσιαστικά αδύνατο αφού δεν ήταν η Κίνα και η ΕΣΣ∆ αυτοί που είχαν χάσει τον

πόλεµο αλλά ούτε καν εµπλακεί. Ο Νοτιοκορεάτης ηγέτης επιστράτευε συχνά

τέτοια τεχνάσµατα, κυρίως για διπλωµατικούς λόγους µε σκοπό την διασφάλιση

της κατά το δυνατόν καλύτερης διµερούς αµυντικής συνθήκης της χώρας του µε

τις ΗΠΑ. Άλλος ένας διπλωµατικός εκβιασµός του Ρη ήταν η απαίτηση του για

απόκρουση των κοµουνιστικών δυνάµεων πάνω από τον 38ο παράλληλο και όχι

απλά την τήρηση του ante bellum. Αν δεν υιοθετείτο η πρόταση του Ρη και οι

δυνάµεις των Νοτιοκορεατών συνέχιζαν µόνες τους, τότε οι αντίπαλες δυνάµεις

θα τους αναχαίτιζαν εύκολα γεγονός που θα απαιτούσε µια καινούρια και

µεγαλύτερη εκστρατεία από τα ΗΕ για να διατηρήσει το αποτέλεσµα µε κίνδυνο

την γενίκευση του πολέµου που θα µπορούσε να εξελιχθεί ακόµε και σε

παγκόσµιο πόλεµο. Τελικά ο Τρούµαν είχε ακολουθήσει αυτή την προτροπή τον

Σεπτέµβριο του 1950, µε αποτέλεσµα την ενεργό εµπλοκή της Κίνας στον

πόλεµο. Τέλος ο Ρη µε διάφορες επιστολές στον Αµερικάνο πρόεδρο

προσπαθούσε να θέσει ηθικά ζητήµατα και αξίες οι οποίες πρέπει να

διασφαλιστούν µέχρι τέλους και µε όποιο κόστος για να πιέσει την Αµερικάνικη

κυβέρνηση είτε να συνεχίσει τις επιχειρήσεις πέρα από τον 38ο παράλληλο, είτε

για να σαµποτάρει την ανακωχή την άνοιξη του 1953.

Μια άλλη παράµετρος που προβληµάτισε την Αµερικάνικη πολιτική κατά

την διάρκεια του πολέµου ήταν η ύπαρξη του στρατού του Τσανγκ Κάι-Σεκ στη

Φορµόζα. Ήταν φανερό ότι ο Μαο σχεδίαζε µία τελική επίθεση στον αντίπαλό του

για την απελευθέρωση της Φορµόζα. Γι’αυτό το λόγο ο Αµερικάνος πρόεδρος

πρώτον διέταξε τον έβδοµο στόλο να αποτρέψει οποιαδήποτε αποβατική

προσπάθεια στο νησί και δεύτερον ζήτησε από τον ηγέτη των εθνικιστών Τσανγκ

Και Σεκ να σταµατήσει οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της

19

ενδοχώρας στη Κίνα, µε σκοπό να αποτρέψει γενικευµένο πόλεµο µεταξύ της

Αµερικής και της Κίνας. Απο την µία ήθελε να διατηρηθεί η Φορµόζα έξω από την

κοµουνιστική επιρροή αλλά και ταυτόχρονα να µην δώσει ερείσµατα στο

στρατόπεδο του Τσανγκ Κάι-Σεκ να αρχίσει εκ νέου εχθροπραξίες. Βέβαια αυτή η

ισορροπία που επιδίωκε ο Αµερικάνος πρόεδρος κόντεψε να ανατραπεί µε την

επίσκεψη του Στρατηγού Μακ’Αρθούρ στην Φορµόζα την 31 Ιουλίου του 1950.18

Αυτή η επίσκεψη είτε παρερµηνεύτηκε από την πλευρά του Μάο, είτε

χρησιµοποιήθηκε από τον Τσανγκ για την δηµιουργία εντυπώσεων ότι οι ΗΠΑ

επενέβαιναν στον κινέζικο εµφύλιο πόλεµο. Επίσης δηµιούργησε αρκετά

προβλήµατα µεταξύ της Ουάσινγκτον αλλά ακόµα και του Λονδίνου µε τον

Στρατηγό Μακ’Αρθουρ που όµως θα αναλυθούν περιορισµένα αφού ξεφεύγουν

από τον σκοπό αυτού του δοκιµίου και δεν αποτελούν βασικό πυλώνα της

στρατηγικής των Αµερικάνων.

Γ. Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚ’ΑΡΘΟΥΡ

Ο Πρόεδρος Τρούµαν διόρισε τον Στρατηγό Μακ’Αρθουρ ως πρώτο

διοικητή δυνάµεων των ΗΕ στις 8 Ιουλίου 1950, µια µέρα µετά το συµβούλιο του

ΟΗΕ που είχε αποφασίσει και προτείνει την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στη

Νότιο Κορέα κάτω από την διοίκηση των ΗΠΑ. Η ανωτέρω διαδικασία συνιστά

άνευ προηγουµένου νοµιµοποιητική για στρατιωτική επέµβαση διπλωµατική

επιτυχία των ΗΠΑ, και ειδικά στο πλέον πολυµερές επίπεδο –αυτό των ΗΕ. Η

µορφή των δυνάµεων των ΗΕ και ο τρόπος διοίκησης καθώς και η κυριαρχία των

Αµερικάνων σε αυτή δεν έχει σαφώς αποτιµηθεί. Στην ουσία η Αµερικάνικη

διοίκηση της Άπω Ανατολής, µεταλλάχθηκε στην «Ενιαία διοίκηση των ΗΕ».

Βέβαιο ο Μακ’Αρθουρ εξακολουθούσε να αναφέρει στον Τρούµαν µέσω των

αρχηγών των γενικών επιτελείων των ΗΠΑ. Η παραπάνω αλυσίδα διοίκησης δεν

φάνταζε και πολύ σταθερή.

Ο Μακ’Άρθουρ δεν ήταν ένας συνηθισµένος Στρατηγός που εκτελούσε τις

διαταγές των ανωτέρων του µόνο, αποτελούσε από µόνος του µια δύναµη στον

18 The Riddle of Macarthur, John Gunther, 1951, pg.181

20

Ειρηνικό.19 Τις παραµονές του πολέµου της Κορεας ηγήτο διαφόρων

αξιοπρόσεκτων διοικήσεων. Ήταν ο διοικητής της ανώτατης συµµαχικής

διοίκησης στην Ιαπωνία, που στην ουσία στο µεγαλύτερο ποσοστό της ήταν

Αµερικάνικη. Αυτό ταυτόχρονα σήµαινε ότι ο Στρατηγός διοικούσε 83,000,000

Ιάπωνες.

Γράφηµα 3. Ο Στρατηγός Μακ’Άρθουρ συνοδηγός στο Ανατολικό µέτωπο µετά την επιτυχηµένη απόβαση στην Ιντσόν την 19η Σεπτεµβρίου του 1950.

Κατά την διάρκεια αυτής της διοίκησης η Ουάσινγκτον δεν είχε σχεδόν

ποτέ χρειαστεί να επέµβει στο έργο του, και βέβαια ποτέ δεν τον είχε επιπλήξει

όπως επρόκειτο να κάνει λίγους µήνες µετά κατά τον πόλεµο της Κορέας. Η

απόδειξη της πολύ επιτυχηµένης διοίκησης του ήταν ότι του είχαν παραχωρηθεί

δικαιώµατα τα οποία συνήθως έχουν οι αρχηγοί κρατών. Πιο χαρακτηριστικό

παράδειγµα είναι ότι η Ιαπωνική κυβέρνηση δεν διατηρούσε διπλωµατικές

σχέσεις απ’ευθείας µε άλλα κράτη παρά µόνο µέσω της συµµαχικής διοίκησης.

19 The Truman-MacArthur Controversy and the Korean War, John W. Spanier, 1959, pg.69

21

Πέρα από όλα τα στρατιωτικά του καθήκοντα διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις µε

τους ρεµπουπλικανικούς κύκλους της χώρας του. Κατά την διάρκεια του 2ου

παγκοσµίου πολέµου ήταν φανατικός αντίπαλος της πολιτικής του Ρούσβελτ,

υποστηρίζοντας έναν εθνικό πόλεµο στον Ειρηνικό παρά έναν ∆ιεθνή πόλεµο

στην Ευρώπη. Αν και οι ΗΠΑ υποστήριζαν την προστασία της Φορµόζας και την

βοήθεια προς τον Τσανγκ Κάι-Σεκ, ήθελαν µε την έναρξη του πολέµου να

ελαχιστοποιήσουν αυτή τη δέσµευση κυρίως για δύο λόγους. Πρώτον

θεωρούσαν ότι αφού ο Τσανγκ είχε χάσει την απήχηση του στο κόσµο της Κίνας

µε τα πολλά προβλήµατα δεν θα έπρεπε η Αµερική να εµπλακεί ώστε να

επηρεάσει τον εµφύλιο αφού θα οδηγούσε σε αρνητικά αποτελέσµατα και για το

λαό της Κίνας και κατά συνέπεια θα οδηγούσε σε αντί-Αµερικανικό γενικότερα

κλίµα. ∆εύτερον µια διατήρηση του εµφυλίου θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να

επιφέρει ρήξη του Μάο µε τον Στάλιν και να αποτελέσει η Κίνα το αντίβαρο της

ΕΣΣ∆ παρά σίγουρα θα προκαλούσε την συσπείρωση της Ρωσοκινεζικής

συµµαχίας που πιθανώς θα κατέληγε σε έναν 3ο παγκόσµιο πόλεµο. Σε συνέχεια

αυτών των πολιτικών υπήρχε η πρόθεση 33,000 άνδρες του στρατού του Τσάνγκ

να χρησιµοποιηθούν για τον πόλεµο της Κορέας, που όµως εγκαταλείφθηκε

λόγω αντιδράσεων των διακλαδικών αρχηγών καθώς και κάποιων υπουργών της

κυβέρνησης των ΗΠΑ. Επιπλέον των ανωτέρω την εισαγωγή του στρατού του

Τσάνγκ στη Κορέα δεν επιθυµούσε και ο Ρη αφού δεν ήθελε να εµπλακούν

Κινεζικές δυνάµεις στον αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας του.

Το πρώτο και ίσως σοβαρότερο πρόβληµα στην συνεργασία του

Μακ’Αρθουρ µε την Ουάσινγκτον ήταν το ταξίδι του στη Φορµόζα στις 31 Ιουλίου

του 1950, του οποίου αρχικώς εµπνευστής ήταν ο Τρούµαν. Αν και σκοπός του

ταξιδιού ήταν να εξηγήσει ο Μακ’Αρθουρ τους λόγους στον Τσανγκ για την

αρχική (και όχι τελική) απόρριψη της πρότασης για αποστολή στρατού στην

Κορέα, οι δηλώσεις των δύο πρωταγωνιστών στη συνέχεια πέρα από την

ανταλλαγή φιλοφρονήσεων εµφάνιζαν τη συµφωνία µιας Αµερικανό-κινέζικης

στρατιωτικής συνεργασίας εναντίον του κοµουνιστικού θεσµού και των τυρανικών

δυνάµεων. Αυτή η επίσκεψη και ο τρόπος που εµφανίστηκε προκάλεσε την

22

αντίδραση της κυβέρνησης των ΗΠΑ όχι µόνο γιατί ο Μακ’Αρθουρ ξεπέρασε τα

όρια των αρµοδιοτήτών του αλλά και γιατί άσκησε εν µέρει εξωτερική πολιτική µε

κίνδυνο την κλιµάκωση των σχέσεων µε τη Ρωσία.20

20 The Truman-Mac’Arthur Controversy, John W. Spanier,1959, pg.71

23

IV. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η άµεση ανταπόκριση του ναυτικού της Μ. Βρετανίας και της

Κοινοπολιτείας, στο κάλεσµα της Αµερικής, ευθύς µετά την έκρηξη του πολέµου

οφειλόταν κατά πολύ στην παρουσία πολλών µονάδων τους, στα νερά της

Ιαπωνίας. Η συµµετοχή τους µε τις δυνάµεις των ΗΠΑ είχαν παρουσιάσει

σηµαντικές επιτυχίες σε βοµβαρδισµούς παράκτιων δρόµων και σιδηροδροµικων

γραµµών.

Παρ’όλο που τα σχέδια των Βορειοκορεατών περιλάµβαναν πλήθος

αµφίβιες επιχειρήσεις πίσω απ’τις δυνάµεις της Νοτίου Κορέας που

υποχωρούσαν, αυτές αντιµετωπίσθηκαν άµεσα από τη ναυτική υπεροχή των

συµµάχων. Η παρουσία ισχυρών ναυτικών δυνάµεων των Αµερικάνων και της

Κοινοπολιτείας πολύ κοντά στην ακτή καθησύχασαν τα στρατεύµατα της ∆ΝΚ,

που έβλεπαν ότι είχαν ισχυρούς συµµάχους, και αυτό βοήθησε πολύ στη

συγκράτηση του ηθικού τους. Με την κυριαρχία στη θάλασσα και των δύο ακτών,

οι σύµµαχοι σιγούρεψαν την ασφάλεια των θαλασσίων µεταφορών από την

Ιαπωνία στην Κορέα. Αρµαταγωγά πλοία του στόλου καθώς και επίτακτα

εµπορικά σκάφη εκτελούσαν µια υπηρεσία µεταγωγικών κατά µήκος των στενών

Σιµονοσέκι, σε όλη τη διάρκεια του πολέµου, και κυρίως στη δύσκολη φάση

υπεράσπισης του Πουσάν τον Ιούλιο του 1950.

Πέραν του θαλασσίου ελέγχου που είχαν επιτύχει από νωρίς οι σύµµαχοι

διασφαλίζοντας τις γραµµές ανεφοδιασµού, η κατ’εξοχήν ναυτική συµβολή ήταν

αυτή της αεροπορίας ναυτικού. Αµερικάνικα και συµµαχικά αεροπλανοφόρα που

λειτουργούσαν ως τµήµα της ∆ύναµης Κρούσης 77 στην Ανατολική ακτή της

Κορέας και άλλα που δρούσαν στη ∆υτική ακτή, µπορούσαν να παράσχουν

ταχείας αντίδρασης εγγύς υποστήριξη, τους πρώτους ειδικά µήνες, όταν η

αεροπορική υποστήριξη από βάσεις ξηράς έπρεπε να έρχεται από την

24

Ιαπωνία.21 Μόνο µετά τον Σεπτέµβριο του 1950 και την προέλαση των

συµµάχων προς τα βόρεια της χερσονήσου, έπεσαν στα χέρια του ΟΗΕ

αεροδρόµια, τα οποία µπορούσαν να χρησιµοποιηθούν ως βάσεις για

αεροπορικές επιδροµές. Εκτός των ανωτέρω το πολεµικό ναυτικό σαν όπλο

εκτέλεσε και άλλες αποστολές όπως βοµβαρδισµούς των ακτών εναντίον

µάχιµων µονάδων ή έργων υποδοµής και υποστήριξης, άρση ναρκοπεδίων,

υποστήριξη των δραστηριοτήτων των ειδικών δυνάµεων και τέλος αποβατικές

επιχειρήσεις µε πιο γνωστή αυτή στην Ιντσόν τον Σεπτέµβριο του 1950 που

έµελε να αλλάξει τον ρού του πολέµου. Στις επόµενες παραγράφους θα

παρατεθούν επιγραµµατικά και επιλεκτικά ορισµένες επιχειρήσεις από κάθε είδος

πολέµου.

Β. ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

1. ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΜΑΧΕΣ

Οι Νοτιοκορεάτες δεν είχαν µεγάλη ναυτική δύναµη, αντιθέτως ο στόλος

τους αποτελούνταν από πολύ λίγα βοηθητικά πλοία (Ιντσόν) ή µικρά περιπολικά

(Πουσάν) ενώ τρία προσφάτως αποκτειθέντα µεγαλύτερα πλοία τα οποία είχαν

παραχωρηθεί από τις ΗΠΑ, βρισκόντουσταν ακόµα στο νησιωτικό σύµπλεγµα

της Χαβάης µαζί µε τον διοικητή των ναυτικών δυνάµεων. Με όλα σχεδόν τα

πλοία κρούσης στις ∆υτικές και Νότιες ακτές δεν υπήρχε δυνατότητα

αντιµετώπισης των αποβατικών επιχειρήσεων των Βορειοκορεατών στα

Ανατολικά. Παρ’όλα αυτά όλα τα Νοτιοκορεάτικα πλοία απέπλευσαν για ανάληψη

τοµέων περιπολίας και τις απογευµατινές ώρες της 25ης Ιουνίου έγινε ίσως η πιο

σηµαντική εµπλοκή επιφανείας του πολέµου. Στα Βορειοανατολικά του Πουσάν

το PC 701, εντόπισε οπλισµένο επιβατικό ατµόπλοιο φορτωµένο µε 600

Βορειοκορεάτες µε τον εξοπλισµό και µετά από καταδίωξη κατάφερε να το

βυθίσει.22 Από τη στιγµή που το Πουσάν, κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων

21 The Korean War, Michael Hickey, 1999, ch.5, pg.77-78 22 History of U.S Naval Operations: Korea, James A. Field, 2000

25

έγινε το µόνο ανοιχτό/ ικανό λιµάνι για ανεφοδιασµό των δυνάµεων, και

δεδοµένου ότι την ηµέρα της βύθισης ήταν τελείως απροστάτευτο

καταλαβαίνουµε την στρατηγική σηµασία αυτής της επιτυχίας.

Η µοναδική ναυµαχία έλαβε χώρα την 2 Ιουλίου του 1950 στις Ανατολικές

ακτές της χερσονήσου. Εκεί περιπολούσε µια δύναµη από Αµερικάνικες και

Βρετανικές µονάδες κρούσης όταν εντοπίστηκε ένας στολίσκος

Βορειοκορεάτικων κανονιοφόρων. Πριν το καταλάβουν οι κανονιοφόροι

βρεθήκαν παγιδευµένες µεταξύ των πλοίων του ΟΗΕ και των Ανατολικών ακτών

µε συνέπεια να δεχτούν καταιγισµό πυρών, κυρίως από τα ΠΒ µεγάλου

διαµετρήµατος των καταδροµικών και αποτέλεσµα να βυθιστούν τέσσερεις από

αυτές µέσα σε λίγο χρόνο. Η 5η φλεγόµενη, εγκαταλείφθηκε από το πλήρωµά

της, ενώ η 6η κατόρθωσε να διαφύγει. Ο Αµερικάνος διοικητής διέταξε την

Βρετανική Φρεγάτα Black Swan να συνεχίσει την καταδίωξη µε αρνητικά βέβαια

αποτελέσµατα, λογικό εξαιτίας των τεχνικών χαρατηριστικών των δύο πλοίων.

Σηµαντική µαρτυρία προήλθε από τους διασωθέντες που περισυλλέχθησαν

εκείνη τη µέρα και ανακρίθηκαν από τους Νοτιοκορεάτες συνδέσµους. «Γιατί δεν

χρησιµοποιήσατε τις τορπίλες σας» τους ρώτησαν. «Ω, οι Ρώσοι θα µας

µάθαιναν πως να τις χειριζόµαστε την άλλη εβδοµάδα», απάντησαν.23 Καµία

ζηµιά δεν καταγράφηκε σε κανένα από τα σκάφη του ΟΗΕ. Ίσως µια εβδοµάδα

αργότερα η ιστορία να ήταν διαφορετική.

2. ΑΜΦΙΒΙΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Από τις αµφίβιες επιχειρήσεις θα µελετηθεί η απόβαση στην Ιντσόν, τόσο

σαν συµµετοχή δυνάµεων και δράση όσο και σαν επιχειρησιακή σχεδίαση σε

επόµενη παράγραφο.

Η φρουρά στην Ιντσόν, αποτελούνταν από δύο τάγµατα Βορειοκορεατών

πεζοναυτών και αρκετές πυροβολαρχίες µε κανόνια των 76 χιλ. Ενώ πλήθος

ναρκών είχε αρχίσει να τοποθετείται στους λιµένες των ∆υτικών ακτών, στην

23 The Korean War, Michael Hickey,1999, ch.5, pg.118

26

Ιντσόν δηµιουργούσαν κάποια αµύντικα έργα στο νησί Ουόλµι, το οποίο έφραζε

το λιµάνι και τις θαλάσσιες προσβάσεις του. Οι προπαρασκευαστικές

αναγνωρίσεις ήταν σχολαστικές και τολµηρές. Ένας Αµερικάνος

Ανθυποπλοίαρχος πέρασε δύο εβδοµάδες στις ακτές των νησιών, στο πορθµό,

ακριβώς κάτω από τη µύτη του εχθρού, χαρτογραφώντας και επιθεωρώντας τα

αµυντικά σηµεία και διορθώνοντας τους ναυτικούς χάρτες αναφορικά µε τις

προσβάσεις της Ιντσόν. Επίσης είχαν εκτελεστεί και πολλές αεροφωτογραφήσεις

της νήσου Ουόλµι για αποκάλυψη των πυροβολαρχιών.

Γράφηµα 4. Η Απόβαση στην Ιντσόν.

Η D-ηµέρα επρεπέ να προσδιοριστεί µέσα σε λίγες µέρες του Σεπτεµβρίου

εξαιτίας των απαιτούµενων παλιρροιών, καθώς µια από αυτές θα συνέβαινε

κανονικά στις 15 του µηνός. Επιπρόσθετα πλοία του στόλου και η αεροπορία

27

ναυτικού είχαν βοµβαρδίσει ακατάπαυστα την Ιντσόν επί µερικές εβδοµάδες και η

ένταση των πυρών αυξήθηκε καθώς πλησίαζε η D- ηµέρα. Μέρος του σχεδίου

αποτελούσαν οι παραλανητικές αποβάσεις, όπως αυτή της Βρετανικής φρεγάτας

Whitesand Bay στο Κουνσάν. Με το ξηµέρωµα της 15ης του µηνός, οι

βοµβαρδισµοί στην Ιντσόν ξανάρχισαν µε την ίδια ένταση. Ο Ανθυποπλοίαρχος

βρισκόταν στην ακτή σ΄΄ενα µικρό νησί του πορθµού και µε οπτικά σήµατα

βοηθούσε τους πλοηγούς των πλοίων να πλησιάζουν ώστε να προσβάλλουν

τους Βορειοκορεάτες στο νησί Ουόλµι. Στην κύρια δύναµη συµµετείχαν πλοία

από όλα τα κράτη που διέθεταν ναυτικό στον πόλεµο. Α/Φ από το

αεροπλανοφόρο Triumph, εντόπιζαν και διόρθωναν τα σηµεία βολής των πλοίων

µε εξαιρετικά αποτελέσµατα. Το πρώτο κύµα της απόβασης ξεχύθηκε πάνω στην

τεράστια παλίρροια, λίγο µετά την αυγή εξουδετερώνοντας την εξουθενωµένη

φρουρά στη νήσο Ουόλµι. Ένα δεύτερο επιθετικό κύµα έφτασε στην ακτή µε την

απογευµατινή παλίρροια, άρχισαν να ανοίγουν δρόµο µέσα στην πόλη της

Ιντσόν, που τώρα είχε µεταβληθεί σε ερείπια που κάπνιζαν. Στις 17 του µήνα

εκτελέστηκε µια απέλπιδα προσπάθεια από την Βορειοκορεάτικη αεροπορία για

προσβολή του συµµαχικού στόλου στις προσβάσεις του πορθµού αλλά µε

αρνητικά αποτελέσµατα αφού δεν προκλήθηκαν ζηµίες ενώ κατερρίφθησαν και

τα δύο πρώτα βοµβαρδιστικά από ναυτικά πυρά.24 Λόγω των βαριών

απωλειών απο τους βοµβαρδισµούς και το πεσµένο ηθικό της φρουράς της

Ιντσόν, οι πεζονάυτες βγήκαν στην ακτή µε ελάχιστες απώλειες. Εκείνη την

νύκτα, πάνω στο διοικητόπλοιο Mount McKinley, ο Μακ’Αρθουρ δείπνησε µε

τους ανώτερους διοικητές και επισκέπτες από την Ουάσινγκτον, όπου µε έντονα

εγκωµιαστικό τόνο επαίνεσε τον επαγγελµατισµό του ναυτικού, που η εµπειρία

την οποία είχε αποκτήσει στο σκληρό σχολείο του Ειρηνικού δεν το είχε

εγκαταλείψει. Μετά απ’αυτό ήξερε ότι δεν µπορεί να αµφισβητηθεί το κύρος του,

και ότι η επιχείρηση στην Ιντσόν θα έβαζε τη θριαµβευτική σφραγίδα της στη

µεγαλοπρεπή καριέρα του.

24 History of U.S Naval Operations:Korea, James A. Field, 2000

28

Από την άλλη πλευρά µπορούµε να πούµε ότι παρατηρήθηκε µία

ασυγχώρητη έλλειψη εξαγωγής συµπερασµάτων από µείζονες αντίστοιχες

επιχειρήσεις του 2ου παγκοσµίου πολέµου και αν αυτό ήταν αποδεκτό για την

ηγεσία της βορείου Κορέας, το ίδιο δε θα έπρεπε να ισχύει για την

πολιτικοστρατιωτική ελίτ των Ρώσων. Υπήρχε το παράδειγµα της συµµαχικής

απόβασης στο Salerno, νοτίως του µέσου της Ιταλικής χερσονήσου το 1943, µε

αντικειµενικό σκοπό πανοµοιότυπο µε αυτόν της Ιντσόν, την υπερκέραση δηλαδή

της κύριας αµυντικής γραµµής του εχθρού, που ανεξαρτήτως του ατυχούς

αποτελέσµατος της επιχείρησης εκείνης, όφειλε να έχει µελετηθεί από την

Σοβιετική ανώτατη πολιτικοστρατιωτική ηγεσία.

3. ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ – Ν. ΒΟΜΒΑΡ∆ΙΣΜΟΙ

Στα πρώτα στάδια του πολέµου ήταν πολύ σηµαντική η υποστήριξη των

χερσαίων επιχειρήσεων από τα πυρά του ναυτικού βοµβαρδισµού και των

αεροσκαφών της αεροπορίας ναυτικού. Όλο τον Ιούλιο και τον Άυγουστο οι

χερσαίες δυνάµεις δεν µπορουσαν να ανταπεξέλθουν στην επίθεση των

Βορειοκορεατών. Ακόµα και όταν είχαν ενταχθεί στη δύναµη η ταξιαρχία των

πεζοναυτών, ο εχθρός διατηρούσε κεκτηµένη ταχύτητα από τη µία, και

βλέποντας την από µέρους του προέλαση και µε την ελπίδα της οριστικής νίκης

ήταν διατεθιµένος να δεχθεί σκληρές µάχες και µεγάλες απώλειες. Σε αυτό το

δύσκολο στάδιο των επιχειρήσεων το ναυτικό µε τα πυρά υποστήριξης του

προκάλεσε στον εχθρό απώλεια των γραµµών επικοινωνιών καταστρέφοντας

κυρίως τις παραθαλάσσιες οδικές αρτηρίες.

29

Γράφηµα 5. Υποστηρίζοντας την Περίµετρο, Άυγουστος 1950

Η παραµονή του ναυτικού σε όλο το µήκος της ακτογραµµής πέρα από τις

απώλειες που προκαλούσε στις µάχιµες µονάδες, είχε σαν αποτέλεσµα την

απαγόρευση χρησιµοποίησης από τον εχθρό της υποδοµής των επικοινωνιών

και κατά συνέπεια προκαλούσε καθυστέρηση στις επιθετικές επιχειρήσεις των

Βορειοκορεατών. Με αυτό το τρόπο ο Βορεικορεατικός στρατός έφτασε στο

σηµείο κορύφωσης του πριν επιτύχει την κρίσιµη µάχη που θα του επέτρεπε την

κυριαρχία σε όλη τη χερσόνησο. Στο παραπάνω διαγράµµα φαίνονται οι

περιοχές επιχειρήσεων του στόλου στην κίτρινη θάλασσα το πρώτο

δεκαπενθήµερο του Αυγούστου.

Πολύ σηµαντική ήταν και η υποστήριξη των επιχειρήσεων στην περίµετρο

του Πουσάν και συγκεκριµένα στο Πογιάνγκ, όπου χρειάστηκε η µεγάλη

συνεισφορά της αεροπορίας ναυτικού για να αποκρουστεί η σφοδρότερη επίθεση

των Βορεικορεατών στις αρχές Σεπτεµβρίου.

30

Γράφηµα 6. Επιχειρήσεις Υποστηρίζοντας την Περίµετρο, Άυγουστος 1950

Στο παραπάνω γράφηµα φαίνονται οι περιοχές βοµβαρδισµού του

ναυτικού σε αυτή τη κρίσιµη καµπή του πολέµου. Η αεροπορική υπεροχή που

προσέφερε το ναυτικό ήταν το κλειδί σε αυτόν το µοντέρνο πόλεµο. Χωρίς αυτήν

η νίκη ήταν αδύνατη, ενώ έχοντας αυτήν η νίκη θα ερχόταν στο Πογιάνγκ µε τον

ίδιο φυσιολογικό τρόπο που το ξηµέρωµα ακολουθεί τη νύκτα.

4. ΕΙ∆ΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Αρχικά οι βασικές αποστολές που λαµβάναν οι υποβρύχιοι καταστροφείς

ήταν η προετοιµασία της ακτής απόβασης, η εκκαθάριση του βυθού από

υποβρύχια εµπόδια και η καθοδήγηση των αποβατικών δυνάµεων στην ακτή.

Από την κοµβική απόβαση στην Ιντσόν και µετά τα έργα που θα αναλάµβαναν

αυτές οι οµάδες άλλαξαν. Πλέον θα εκτελούσαν επιδροµές σε στόχους πλησίον

της ακτογραµµής και πίσω απο τις γραµµές του εχθρού. Χρησιµοποίηθηκαν ως

31

ανιχνευτές των πεζοναυτών στις µεγάλες αµφίβιες επιχειρήσεις ενώ είχαν και την

ευθύνη της εξασφάλισης της ακτής πριν την απόβαση. Σηµαντικό ρόλο έπαιξαν

βέβαια και στις εκκαθαρίσεις θαλάσσιων ναρκοπεδίων µε αποκορύφωµα την

προετοιµασία της απόβασης στην Wonsan, όπου συνεργαζόντουσταν µε

εναέριους παρατηρητές για τον εντοπισµο των ναρκών και µε τα ναρκαλιευτικά

για την καταστροφή ή την αλιεία αυτών.

5. ΕΡΕΥΝΑ-∆ΙΑΣΩΣΗ ΜΑΧΗΣ

Μια από τις καινοτοµίες αυτού του πολέµου ήταν η καθιέρωση ανάληψης

αποστολών έρευνας διάσωσης µέσα σε αυστηρά εχθρικό περιβάλλον και πολλές

φορές σε συνθήκες µάχης. Τέτοιες αποστολές έγιναν πάρα πολλές ειδικά τα δύο

τελευταία χρόνια του πολέµου. Ο συγκεκριµένος πόλεµος είδε πολλά ελικόπτερα

του ναυτικού να σώζουν εκατοντάδες αεροπόρους από τον θάνατο ή την

αιχµαλωσία. Η πρώτη τέτοια επιχείρηση έγινε την 26 Οκτωβρίου του 1951, όπου

συµµαχικά Α/Φ είχαν σαν αποστολή τον βοµβαρδισµό µιας σιδηροδροµικής

σύρραγας, η οποία εκτελέστηκε µε επιτυχία αλλά ένα firefly κατέπεσε από πυρά

εδάφους εκτελώντας αναγκαστική προσγείωση.

Ένας δραµατικός αγώνας δρόµου άρχισε τότε, και κλήθηκε ένα

Αµερικάνικο ελικοπτερο διάσωσης. Καθώς το ελικόπτερο βρισκόταν στο δρόµο,

ενώ σουρούπωνε, στο σηµείο της πτώσης, τα υπόλοιπα firefly πετούσαν από

πάνω σ’έναν προστατευτικό κύκλο. Μέσα σε λίγα λεπτά έφτασαν εκεί πολλά Α/Φ

από το 77ο σµήνος της RAF αλλά και τέσσερα Sea Fury του Αµερικάνικου

ναυτικού. Εν τω µεταξύ ο πιλότος και ο παρατηρητής του Α/Φ παίρνοντας τον

εξοπλισµό τους και γνωρίζοντας οτι το ελικόπτερο διάσωσης ήδη έρχεται έλαβαν

θέσεις κάλυψης και έστρεψαν τον ατοµικό τους οπλισµό εναντίον του Κινέζικου

πεζικού. Τα φίλια αεροσκάφη είτε χτυπήθηκαν και αυτά απο πυρά εδάφους είτε

έµειναν από καύσιµα και αναγκάστηκαν να γυρίσουν στο αεροδρόµιο ΚΙΜΠΟ.

Μετά από πέντε λεπτά και κάτω από πυκνά πυρά το ελικόπτερο διάσωσης

προσγειώθηκε δίπλα στους αεροπόρους που είχαν καταρριφθεί. Η τελική

απογείωση του ελικοπτέρου έγινε µε µάχη σώµα µε σώµα µε τους Κινέζους και

32

πυροβολισµούς σε απόσταση κάτω των δέκα µέτρων. Όταν έφτασε στο

αεροδρόµιο ΚΙΜΠΟ το ελικόπτερο είχε πετάξει πάνω από διακόσια µίλια για να

εκτελέσει αυτή την επικίνδυνη αποστολή διάσωσης, η φύση της οποίας έγινε

καθηµερινότητα στα πληρώµατα διάσωσης τα επόµενα χρόνια του πολέµου,

εισάγωντας στο δόγµα των επιχειρήσεων την “διάσωση µάχης”.

Γ. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Ο σχεδιασµός και η εκτέλεση της επιχείρησης Chromite από τον Στρατηγό

Μακ’Αρθουρ καθιέρωσε την επιχειρησιακή τέχνη που καθορίζει µέχρι και σήµερα

τις διακλαδικές επιχειρήσεις των Ηνωµένων Πολιτειών.25 Ο Στρατηγός

Μακ’Αρθουρ παρότι ήταν εγωκεντρικός δεν έκανε συγκεντρωτικό µανατζµεντ

αλλά είχε εκχωρίσει εξουσία και αρµοδιότητες στους υφισταµένους του,

προκειµένου να εκτελούν τις τρέχουσες επιχειρήσεις σε τακτικό επίπεδο µόνοι

τους ενώ ο ίδιος επικεντρωνόταν στην σχεδίαση της στρατηγικής κατά του

αντιπάλου.

Ο Μακ’Αρθουρ απόφασισε να πετάξει αναγνωριστικά κοντά στις γραµµές

του µετώπου, 20 µίλια νότια της Σεούλ, µε σκοπό να παρακολουθήσει τις δύο

πλευρές, Νότιο και Βορειοκορεάτες σε δράση. « Είδα πολλούς οπλισµένους

Νοτιοκορεάτες να υποχωρούν χαµογελώντας, αλλά δεν είδα ούτε έναν

τραυµατία. Κανείς δεν πολεµάει», παρατήρησε. Έχοντας επιπλέον ως δεδοµένο

ότι τα αµερικάνικα στρατεύµατα στην Ιαπωνία δεν ήταν κατάλληλα

προετοιµασµένα για άµεσες επιχειρήσεις, αποφάσισε να βασιστεί σε έναν

επιτυχηµένο στρατηγικό χειρισµό παρά στην ευθεία αντιπαράθεση των

στρατευµάτων.

Ο Στρατηγός Μακ’Αρθουρ ήθελε να πλήξει την συνεκτικότητα του

αντιπάλου, αυτό τον οδήγησε στον σχεδιασµό της επιχειρήσης Chromite.

Αποφάσισε να αντιµετωπίσει την ισχυρή επίθεση των Βορειοκορεατών µε έµµεση

προσέγγιση χρησιµοποιώντας περιορισµένες δυνάµες σαν µόχλευση για την

25 Operation Chromite, Counterattck at Inchon, by J.R. Ballard, 2001, pg.31

33

επίτευξη του αποφασιστικού σηµείου (Απόβαση στην Ιντσόν). Επίσης πίστευε

ότι µία άµεση προσέγγιση και ευθεία αντιπαράθεση µε τον αντίπαλο στρατό θα

ήταν πολύ δαπανηρή τόσο σε έµψυχο όσο και σε άψυχο υλικό ενώ πίστευε στα

αποτελέσµατα από την πλήρή χρησιµοποίηση και των τριών κλάδων στο θέατρο

των επιχειρήσεων. Όντας εξοικειωµένος µε όλους τους όρους της επιχειρησιακής

τέχνης ο Στρατηγός είχε θέσει ως κέντρο βάρους την επανάκτηση της πόλης της

Σεούλ. Η Σεούλ αποτελούσε για τους Βορειοκορεάτες τον σηµαντικότερο κόµβο

για τις γραµµές ανεφοδιασµού τους ενώ είχε τεράστια συµβολική αξία µε

αποτέλεσµα όποιος την κατακτούσε να αποκτάει ένα µεγάλο ψυχολογικό

πλεονέκτηµα.26 Με την επίτευξη νικών σε τακτικό επίπεδο και την κίνηση τους

προς τα νότια, η επιχείρηση αποκτούσε για τους Βορειοκορεάτες µεγαλύτερο

επιχειρησιακό βάθος το οποίο µεταξύ άλλων δυσχέραινε τις γραµµές

επικοινωνίας. Αυτό λειτουργούσε ευεργετικά για το Αµερικάνικο σχέδιο που

κέρδιζε χρόνο, µε το να παραπλανεί και να οδηγεί τους αντιπάλους σε

συµβατικές µάχες µε την ανάπτυξη συγκεκριµένων στρατευµάτων. Αυτό

οδηγούσε σε ευνοϊκότερη επιχειρησιακή γεωµετρία αφού το επιχειρησιακό βάθος

και πλάτος του αντιπάλου όλο και µεγάλωνε, ενώ οι αντιτιθέµενες δυνάµεις

οχυρώνονταν. Όλες αυτές οι αδυναµίες του αντιπάλου θα διογκώνονταν

περισσότερο στο τελικό στάδιο όπου δυνάµεις παρεµέναν στατικές και

προσπαθούσαν να διεισδύσουν στον λιµένα του Πουσάν, τον τελευταίο θύλακα

των συµµαχικών δυνάµεων. Όσο οργανωνόταν η αντεπίθεση για πλήγµα πίσω

από τις γραµµές του εχθρού (Ιντσόν) οι Βορειοκορεάτες συνέχισαν να πιέζουν

τον λιµένα του Πουσάν µε εξασθενηµένες γραµµές αναεφοδιασµόυ. Αντίθετα η 8η

Στρατιά πού ήταν µέσα στο Πουσάν συνεχώς ανεφοδιαζόταν δια θαλάσσης

καθώς το ναυτικό είχε τον θαλάσσιο έλεγχο όλης της χερσονήσου. Η 23η

Αυγούστου θεωρείται η µέρα όπου η ισορροπία των δυνάµεων άλλαξε και ενώ η

8η Στρατιά όλο και δυνάµωνε ο Βορειοκορεάτικος στρατός είχε φτάσει στην

κορύφωσή του (Culmination). Η τελευταία παράµετρος που έπρεπε να ρυθµιστεί

ήταν ο συγχρονισµός και ο επιχειρησιακός ρυθµός της 8ης Στρατιάς που θα

26 Operation Chromite, Counterattack at Inchon, J.R. Ballard, 2001, pg.33

34

εξαπέλυε επίθεση από το Πουσάν καθώς και της αποβατικής δύναµης που θα

επιχειρούσε από την Ιντσον πίσω από τις γραµµές του εχθρού. Σκοπός ήταν να

προκληθεί σοβαρή ζηµιά στην συνεκτικότητα των Βορειοκορεατών στην περιοχή

γύρω από την Σεούλ, και µετά να ξεκινήσει αντεπίθεση από το Πουσάν ώστε να

επιτευχθεί η συνέργεια και µόχλευση εναντίον του αντιπάλου κυρίως όταν θα

κατέρρεε το σύστηµα ανεφοδιασµού, περίπου µία έβδοµάδα µετά την απόβαση.

Για όλη την παραπάνω επιχειρησιακή σχεδίαση από το κέντρο βάρους

που τέθηκε, τα αποφασιστικά σηµεία, τις αδυναµίες του αντιπάλου κ.α., αναγκαία

και ικανή συνθήκη ήταν ο θαλάσσιος έλεγχος της χερσονήσου είτε για τον

ανεφοδιασµό των φίλιων δυνάµεων είτε για την απαγόρευση ανεφοδιασµού των

εχθρικών δυνάµεων είτε για την εκτέλεση της αντεπίθεσης µέσω αµφίβιων

επιχειρήσεων.

∆. ΑΝΤΙΤΙΘΕΜΕΝΗ ∆ΥΝΑΜΗ

Κατά την διάρκεια του πολέµου της Κορέας ο Στάλιν από νωρίς είχε

ξεκαθαρίσει ότι δεν θα στείλει στόλο να υποστηρίξει τους Βορειοκορεάτες στο

χερσαίο αγώνα τους κυρίως για να µην προκαλέσει ολοκληρωτικό πόλεµο µε τις

ΗΠΑ. Μετά από αίτηση του Κιµ η Ρωσία έδωσε αποβατικά σκάφη για να

χρησιµοποιηθούν για κυκλωτική κίνηση απέναντι στους Νοτιοκορεάτες από τις

Ανατολικές κυρίως ακτές της χερσονήσου αλλά δεν δέχτηκε να διαθέσει

προσωπικό θέλοντας να κρατήσει πιο ουδέτερη στάση.27

Υπάρχουν πολύ λίγα στοιχεία που να αποδεικνύουν την συµµετοχή του

Σοβιετικού ναυτικού σε επιχειρήσεις υποκλοπών. Επίσης δεν χωράει αµφιβολία

ότι ο 5ος και ο 7ος Σοβιετικός στόλος εκτελούσαν επιχειρήσεις συγκέντρωσης

πληροφοριών καθ’όλη τη διάρκεια. Αυτό φαίνεται και από το σήµα που λαµβάνει

ο Στάλιν από δύο Ναυάρχους οι οποίοι του επιβεβαιώνουν µεγάλη συγκέντρωση

πολεµικών πλοίων στο λιµάνι της Wonsan επικαλούµενοι ηλεκτρονικές

υποκλοπές. Αυτή η περίπτωση δεν είναι η µονάδικη αφού υπάρχει και άλλη

27 Stalin’s Conception of Maritime Power, Natalia I. Yegorova, 2005, pg.169

35

καταγραφή για υποκλοπή των προθέσεων των Αµερικάνων (µέσω

παρακολούθησης του όγκου των ανταλλασόµενων σηµάτων µεταξύ του ∆ιοικητή

ναυτικών δυνάµεων και του διοικητή της TG 90) τον Φεβρουάριο του 1951.

Ο πόλεµος της Κορέας αποτέλεσε ευκαιρία για τις µεγάλες δυνάµεις στο

να αποτιµήσουν την επιχειρησιακή αξία του εξοπλισµού, της δοµής και των

τακτικών του αντιπάλου. Η Ρωσία είχε καταρτίσει ολοκληρη µελέτη που

πραγµατευόταν την συµµετοχή του Αµερικάνικου ναυτικού στο πόλεµο,

αναλύοντας τις επιχειρήσεις, την διάταξη µάχης και τον εξοπλισµό των µονάδων.

Το πυροβολικό των καταδροµικών και ο µεγάλος όγκος επιχειρήσεων που

µπορούσαν να υποστηρίξουν τα αµερικάνικα αεροπλανοφόρα είχαν

χαρακτηρισθεί ως κρίσιµες δυνατότητες του αντιπάλου από τους Ρώσους µε

όρους επιχειρησιακής τέχνης.28

Αυτή η µεγάλη επιτυχία του ναυτικού των ΗΠΑ στον πόλεµο, οδήγησε την

Ρωσία στην υιοθέτηση πολλών καινοτοµιών και αλλαγών σττη δοµή του ναυτικού

της. Αντίστοιχο αποτέλεσµα είχε και στην Κίνα, όπου τον Οκτώβριο του 1950 ο

Μάο έστειλε τηλεγράφηµα στον Στάλιν ζητώντας την βοήθεια του για συγκρότηση

ναυτικού στο άµεσο µέλλον αλλά και την αγορά Σοβιετικού εξοπλισµού.29

28 Stalin’s Conception of Maritime Power, Natalia I. Yegorova, 2005, pg.171 29 Sino-Soviet Relations: The Korean War, Cold War International History Project

36

V. ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ

Το πρώτο απόγευµα απο την επίθεση στην Νότιο Κορέα, ο Τρούµαν

αποφάσισε να παρεµβάλλει τον έβδοµο στόλο µεταξύ της Φορµόζας και της

Κίνας, χωρίς να δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πως θα αντιδρούσαν οι Κινέζοι

κοµουνιστές. Σε αυτή την απόφαση τίθεται το ερώτηµα « Ποιά είναι τα όρια της

Ναυτικής ισχύος». ∆εν αποτελεί έκπληξη ότι µια τέτοια ενέργεια προκαλούσε την

οργή τους, υπο τον φόβο υποκινούµενης εγκαθίδρυσης ενός άλλου καθεστώτος

που θα αµφισβητούσε την κυριαρχία τους, γεγονός του οποίου οι ΗΠΑ απέτυχαν

να αποτιµήσουν το µέγεθος. Γι’ αυτό το λόγο εξηγούσαν την Κινεζική εχθρότητα,

όχι σαν ένα φαινόµενο που αυτοί είχαν προκαλέσει αλλά σαν απόδειξη της

Κινέζικης θέλησης να βλάψει τα δικά τους συµφέροντα. Η είσοδος της Κίνας στο

πόλεµο ολοκλήρωσε την διαδικασία που είχε αρχίσει τον Ιούνιο. Άλλο ένα

γεγονός που επέτεινε την κλιµάκωση των σχέσεων των δύο χωρών, ήταν, η

επέλαση του στρατού των ΗΕ πέρα από τον 38ο παράλληλο πλησίον του Yalu

ποταµού. Οι Αµερικάνοι ηγέτες θεωρούσαν ότι δεν µπορεί να θεωρηθει ότι

απειλούν την Κινεζική αφάλεια διότι πίστευαν ότι οι Κινέζοι γνώριζαν ότι οι ΗΠΑ

δεν είναι ένα παρανοικό κράτος. Βέβαια όπως είχε δηλώσει αργότερα ένας

σύµβουλος του Τρούµαν δεν υπήρχε η παραµικρή ένδειξη ότι τα ΗΕ δεν θα

αποτελέσουν απειλή για τους Κινέζους κοµουνιστές. Συνεπώς και η είσοδος της

Κίνας στον πόλεµο δεν µπορούσε να θεωρηθεί στα πλαίσια αυτοάµυνας αλλά

απρόκλητη εχθρική ενέργεια. Όπως βέβαία είδαµε και σε προηγούµενο

κεφάλαιο, στην ουσία η είσοδος της Κίνας εξυπηρετούσε Σοβιετικά συµφέροντα

και έδειξε ότι η χώρα ελεγχόταν από την Ρωσία.

Όλα τα παραπάνω δεν σηµαίνουν ότι οι δύο χώρες θα µπορούσαν να έχουν

καλές σχέσεις, αλλά κυρίως λόγω του πολέµου η στάση της Αµερικής είχε γίνει

αρκετά πιο σκληρή. Κάτω από την πίεση της “απώλειας” της Κίνας και του

φόβου εξάπλωσης του κοµουνισµού η Αµερικάνικη κυβέρνηση εφάρµοζε

στρατηγικές, όπως την διάταξη όλου του έβδοµου στόλου οι οποίες τελικώς

βάθαιναν το ρήγµα και τις αµφιβολίες για τις προθέσεις των χωρών.

37

VI. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Α. ΣΥΝΟΨΗ

∆εν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουµε ότι χωρίς την συνεισφορά του

ναυτικού και κυρίως του Αµερικάνικου, δεν θα ήταν δυνατή η εκτέλεση

επιχειρήσεων τουλάχιστον επί µακρόν στην χερσόνησο της Κορέας. Μέσα σε

λίγες εβδοµάδες από την έναρξη του πολέµου το συµµαχικό ναυτικό κατάφερε να

επικρατήσει στη θαλάσσια περιοχή της Κορέας δηλαδή στην θάλασσα της

Ιαπωνίας και στη κίτρινη θάλασσα. Ο θαλάσσιος έλεγχος από εκείνο το σηµείο

και µετά δεν αµφισβητήθηκε ποτέ. Οι θαλάσσιες γραµµές µεταφορών που

εξασφαλίστηκαν, έδωσαν τη δυνατότητα για ενίσχυση του µετώπου στη Νότιο

Κορέα το οποίο τελικά απέτρεψε και την απώλεια της χερσονήσου. Επιπρόσθετα

η αεροπορία ναυτικού βοµβάρδιζε συνεχώς την Βορειοκορεάτικη πρωτεύουσα,

στρατιωτικούς στόχους και τις εχθρικές γραµµές ανεφοδιασµού που οδηγούσαν

στο Πουσάν ενώ ταυτόχρονα παρείχε εγγύς αεροπορική υποστήριξη στα

µαχόµενα στρατέυµατα των ΗΕ. Επιπλέον της αριστουργηµατικής απόβασης

στην Ιντσόν που άλλαξε τον ρου του πολέµου, η εκτέλεση ή απλώς απειλή για

άλλες αµφίβιες επιχειρήσεις ανάγκαζε τον Μάο και τον Κιµ να κρατάνε δυνατές

επιχειρησιακά µονάδες στα µετόπισθεν και µακριά από το µέτωπο του 38ου

παραλλήλου. Ο συνεχής ναυτικός βοµβαρδισµός των µονάδων κρούσης στέρησε

από τον αντίπαλο την ελεύθερη χρήση επ’ωφελεία του ακόµα και της δικής του

ακτογραµµής. Τέλος σηµαντικό ήταν και το έργο του ναυτικού στη διάσωση

91,000 στρατευµάτων και του εξοπλισµού τους από την Χουνγκνάµ στη Νότιο

Κορέα ώστε να ανασυγκροτηθεί και να είναι σύντοµα έτοιµο να πολεµήσει

ξανά.30

30 The U.S Navy and the Korean War, Edward J. Marolda, 1989, ch.8, 178-179

38

Β. ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Ο πόλεµος της Κορέας έχει το προνόµιο να χαρακτηρίζεται ως ένας από

τους πολέµους που επηρέασαν σηµαντικά την εξέλιξη της µορφής των

επιχειρήσεων. Ένας σηµαντικός λόγος γι’αυτό είναι το γεγονός ότι ήταν ίσως η

µοναδική φορά που η ψυχροπολεµική κατάσταση της εποχής µεταλλάχθηκε σε

έναν θερµό πόλεµο µε πρωταγωνιστές φανερούς ή κρυφούς τις δύο µεγάλες

δυνάµεις. Έτσι είχαν την ευκαιρία να µελετάνε τόσο τον εξοπλισµό του αντίπαλου

όσο και τις τακτικές του και να προβαίνουν σε συνεχείς αναθεωρήσεις του

δόγµατος των επιχειρήσεων. Μερικές συνέπειες λοιπόν αυτής της αναθεώρησης

των επιχειρήσεων είναι οι ακόλουθες:

• Η καθιέρωση µέχρι και σήµερα επιχειρήσεων διάσωσης µάχης.

• Η εκτέλεση των πυρών ναυτικού βοµβαρδισµού µε χρήση εναέριου παρατηρητή (αξιωµατικός των πεζοναυτών).

• Η αναβάθµιση των οµάδων υποβρύχιων καταστροφών (UDT) σε πιο ολοκληρωµένες οµάδες ειδικών δυνάµεων (Navy SEAL), για ανάληψη µεγαλύτερου εύρους και επικινδυνότητας αποστολών.

• Η αναθεώρηση της επιχειρησιακής αξίας του ναυτικού από την πλευρά της Κίνας και της Ρωσίας που είχε σαν αποτέλεσµα να επιφέρει σηµαντικές αλλαγές στην δοµή και την σύνθεση των δύο ναυτικών.

Γ. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ ΣΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ

Η πιο σηµαντική συνέπεια του πολέµου ήταν η µεγάλη αύξηση του

Αµερικάνικου εξοπλιστικού προγράµµατος, που χωρίς αυτό, πολλές από τις

επόµενες πολιτικές της Ουάσινγκτον δεν θα ήταν εφικτές. Χώρις να µπορεί να

προσδιοριστεί µε ασφάλεια η πρόθεση του Τρούµαν για τυχόν αύξηση του

εξοπλισµού των ΗΠΑ πριν τον πόλεµο είναι σίγουρο ότι µετά από αυτόν είχαν

δηµιουργηθεί ευνοικές συνθήκες στη κοινή γνώµη της χώρας για επένδυση

χρηµάτων εναντίον της κοµουνιστικής εξάπλωσης. Αυτή η πολιτική των

39

εξοπλισµών γινόταν ισχυρότερη στην Αµερική όσο ξεπερνιόταν το παλιό όριο

των εξοπλισµών χωρίς η οικονοµία να δείχνει σηµάδια καµπής. 31

Μια δεύτερη συνέπεια ήταν η στρατιωτικοποίηση του ΝΑΤΟ, η µετάλλαξη

ενός γραφειοκρατικού οργανισµού σε µια δύναµη ικανή να αντισταθεί σε πιθανή

Σοβιετική επίθεση. Πολλοί υποστήριζαν ότι η Ρωσία θα ήταν διατεθιµένη να

αναλάβει µεγάλο ρίσκο µε σκοπό να επεκταθεί, και λόγω του ότι θα διέθετε σε

λίγο µεγάλο πυρηνικό οπλοστάσιο θα έπρεπε οι ∆υτικές χώρες να διαθέτουν

ισχυρές συµβατικές δυνάµεις. Αυτό φαίνεται ότι επιβεβαιώθηκε και στην

περίπτωση της Κορέας, όπου η Ρωσία προσπάθησε να κερδίσει ένα έπαθλο

παρόλη την Αµερικάνικη υπεροχή, λόγω των πυρηνικών δυνάµεων και των

κινητών βάσεων που διέθετε.

Σαν επακόλουθο των ανωτέρω ήταν και η στρατιωτική ενίσχυση της

Ευρώπης καθώς και ο επανεξοπλισµός της Γερµανίας όχι τόσο για να

διασφαλιστεί ο ∆υτικός κόσµος αλλά και για να βαθύνει η δέσµευση των

Αµερικάνων για υποστήριξή της γηραιάς ηπείρου εναντίον µιας εχθρικής

Ρωσίας. Βέβαια ο επανεξοπλισµός της Γερµανίας είχε δύο αρνητικά επακόλουθα,

πρώτον την σταθεροποίηση και παγιοποίηση του διχασµού της χώρας και

δεύτερον µια στρατιωτικά εξοπλισµένη Γερµανία φάνταζε σαν µια απειλή για την

Ρωσία ενώ οι ίδιοι θεωρούσαν ότι δεν αποτελούσαν απειλή για την ∆υτική

Ευρώπη.

Επιπλέον ήταν πλέον φανερό ότι µπορεί να διεξαχθούν “περιορισµένοι

πόλεµοι” και όχι µόνο ολοκληρωτικοί όπως ίσχυε µέχρι τότε. Βέβαια ίσως το

ισχυρότερο µάθηµα για την Αµερική ήταν όχι να προτιµάει αυτού του είδους τους

πολέµους αλλά να τους προλαµβάνει. Αυτό θα σήµαινε να µην γίνουν τα ίδια

λάθη ξανά και ποτέ να µην αφεθούν ευαίσθητες περιοχές χωρίς την υποστήριξη

της Αµερικής όπως έγινε µε την Κορέα όπου ο Αµερικάνικος στρατός είχε

αποσυρθεί στην Ιαπωνία πρόωρα. Τότε δηµιουργήθηκε και η θεωρία του

«ντόµινο», σύµφωνα µε την οποία οι δύο πόλοι του τότε κόσµου έπρεπε να

31 Impact of Korean War to the Cold War, Robert Jervis, 1980

40

µένουν αδιάλλακτοι ακόµα και σε µικρής στρατηγικής σηµασίας συρράξεις (όπου

οι πιθανές απώλειες θα ήταν µεγαλύτερες από το κέρδος) λειτουργώντας

αποτρεπτικά για την επόµενη φορά ώστε να µην υπάρξει µια αυξανόµενη και

συνεχώς κλιµακούµενη πίεση από την άλλη πλευρά.

41

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ A. ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ (ΙΟΥΝΙΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1950)

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ 25 Ιουνίου Ανακοίνωση στο ραδιόφωνο, της εισβολής του Βορειοκορεάτικου

στρατού στην Νότιο Κορέα την 1200[Ι]. Περιπολικό της νοτίου Κορέας βυθίζει µεταγωγικό µε 600 στρατιώτες επιβαίνοντες, 18 ν.µ έξω από το Pusan.

26 Ιουνίου 700 Αµερικάνοι και άλλες ξένοι διπλωµάτες φυγαδέυονται από την Seoul µέσω της Ιντσόν στην Ιαπωνία υπό την διοίκηση του COMNAVFE. (Συνοδέυονται από τUSS Mansfield (DD 728) και USS Dehaven (DD 727)).

27 Ιουνίου Ο πρόεδρος Τρούµαν δίνει διαταγή σε όλες τις Αµερικάνικες δυνάµεις στην Άπω Ανατολή να υποστηρίξουν τις επιχειρήσεις του Νοτιοκορεάτικου στρατού. Ο έβδοµος στόλος κατευθύνεται στη θαλάσσια περιοχή της Φορµόζας για να αποτρέψει οποιαδήποτε εισβολή. Η βόρειος Κορέα καταλαµβάνει την Σεούλ.

28 Ιουνίου Τα ΗΕ αποφασίζουν την αποστολή στρατιωτικής δύναµης για επιχειρήσεις εναντίον των Βορειοκορεατών. Το Βρετανικό Ναυαρχείο θέτει τις Βρετανικές ναυτικές δυνάµεις που βρίσκονται στην περιοχή της Ιαπωνίας κάτω από την διοίκηση του COMNAVFE (VADM Joy).

29 Ιουνίου Η πρώτη σηµαντική ναυτική υποστήριξη µε πυρά βοµβαρδισµού κατά στόχων ξηρας από το USS Juneau (CLAA 119) στο Samchock Α/Υ δύναµη περιπολίας σχηµατίζεται στην περιοχή του Sasebo.

3 Ιουλίου Αεροπορικές επιδροµές µονάδων του έβδοµου στόλου και των Βρετανικών αεροπλανοφόρων στις ∆υτικές ακτές της βορείου Κορέας.

7 Ιουλίου COMNAVFE εφαρµόζει ναυτικό αποκλεισµό στην Κορεατική χερσόνησο. Το συµβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ διορίζει τον Στρατηγό Μακ’Αρθουρ ως ανώτατο διοικητή των δυνάµεων των ΗΕ.

14 Ιουλίου Η Ανώτατη Ναυτκή ∆ιοίκηση απελευθερώνει τον κανόνα εµπλοκής: Επιτεθείτε σε όποια µη αναγνωρισµένη επαφή Υ/Β εντός περιοχής επιχειρήσεων. Η 1η Ταξιαρχία Πεζοναυτών αποπλέει από το Σαν Ντιέγκο µε δύναµη 6,000 ανδρών.

19 Ιουλίου Α/Φ του έβδοµου στόλου καταστρέφουν αεροδρόµια, εργοστάσια και το σιδηροδροµικό δίκτυο στο Wonsan.

2 Αυγούστου 1η Ταξιαρχία Πεζονυτών αποβιβάζεται στο Πουσάν. 15 Αυγούστου Πρώτη επιτυχηµένη αποστολή των ειδικών δυνάµεων του πολεµικού

ναυτικού (UDT) σε συνεργασία µε επίλεκτες δυνάµεις των πεζοναυτών στις Ανατολικές ακτές της Κορέας (καταστροφή έργων υποδοµής).

42

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ 17 Αυγούστου Το Σ.Ε (TE 96.51) πέτυχε την διαφυγή της 3ης Νοτιοκορεάτικης

µεραρχίας από µια θέση νοτίως του Yongdok. 20 Αυγούστου CINCUNC αποφάσισε την κατάληψη της Σεούλ µε αµφίβια

επιχείρηση. 8 Σεπτεµβρίου Marine Brigade began loading at Pusan for amphibious assault at

Inchon. 15 Σεπτεµβρίου Το USS Missouri (BB 63) (έσπευσε από τον Ατλαντικό) και

συνενώθηκε µε τοTG 95.2 στην περιοχή επιχειρήσεων γύρω από την Samchok. Πρώτος ναυτικός βοµβαρδισµός µε ΠΒ 16 ιντσών. ∆υνάµεις των πεζοναυτών αποβιβάζονται στην Ιντσόν την 1730[I].

16 Σεπτεµβρίου Κατάληψη της Ιντσόν. ∆υνάµεις προκεχωρηµένων επιχειρήσεων κινούνται προς το αεροδρόµιο Κίµπο.

23 Σεπτεµβρίου Σύµφωνα µε πληροφορίες υποκλοπών 3,500 νάρκες έχουν ποντιστεί στην Κορεάτικη χερσόνησο.

24 Σεπτεµβρίου Κατάληψη της Σεούλ. Συνολικές απώλειες των πεζοναυτών για την επιχείρηση «Chromite» 2,301.

1 Οκτωβρίου Ο Στρατηγός Μακ’Αρθουρ προτείνει παράδοση άνευ όρων στις Βορειοκορεάτικες δυνάµεις. Οι Νοτιοκορεάτες επελαύνουν πέρα του 38ου παραλλήλου.

10 Οκτωβρίου Μεγάλου έυρους επιχειρήσεις Ναρκαλιείας στην Wonsan. 15-31 Οκτωβρίου Συγκέντρωση ναυτικών δυνάµεων στην περιοχή πέριξ της Wonsan για

υποστήριξη και εκτέλεση αµφίβιας επιχείρησης.

43

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ B. ΝΑΥΤΙΚΕΣ ∆ΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ∆ΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΟΝΟΜΑΤΑ ∆ΙΟΙΚΗΣΕΩΝ/ ΠΛΟΙΩΝ ΤΥΠΟΣ ΠΛΟΙΟΥ

TASK GROUP 96.8. BRITISH COMMONWEALTH FORCES.

REAR ADMIRAL SIR W. G. ANDREWES, RN.

HMS Triumph (R 16) 1 Light Cruiser HMS Belfast (C 35) (Flagship), HMS Jamaica (C 44) 2 Light Cruisers HMS Cossack (D 57), HMS Consort (D 76), HMAS Bataan 3 Destroyers

HMS Black Swan (F 116), HMS Alacrity (F 57), HMS Hart (F 58), HMAS Shoalhaven (F 535) 4 Frigates

TASK FORCE 90 . Amphibious Force, Far East.

Rear Admiral James. Henry Doyle, USN

Mount McKinIey (AGC-7), Flagship 1 Amphibious Command Ship Cavalier (APA-37) 1 Amphibious Transport Union (AKA-106) 1 Amphibious Cargo Ship LST 611 1 Landing Ship Tank Arikara (ATF-98) 1 Fleet Tug

TASK FORCE 96 . Naval Force, Japan. Vice Admiral Charles Turner Joy, USN

Task Group 96.5. Support Group. Rear Admiral John M. Higgins, USN

Task Unit 96.5.1. Flagship Element. Captain Jesse C. Sowell, USN Juneau (CL-119), Flagship 1 Light Cruiser Task Unit 96.5.2. Destroyer Element. Captain Halle C. Allan, Jr.,

USN Destroyer Division 91: Mansfield (DD-728) (Flagship), De Haven (DD-727), Collett (DD-730), Lyman K. Swenson (DD-729)

4 Destroyers

44

ΟΝΟΜΑΤΑ ∆ΙΟΙΚΗΣΕΩΝ/ ΠΛΟΙΩΝ ΤΥΠΟΣ ΠΛΟΙΟΥ

Task Unit 96.5.3. British Commonwealth Support Element.

Comdr. I. H. McDonald, RAN.

HMAS Shoalhaven 1 PF. Task Unit 96.5.6. Submarine Element. Lt. Comdr. Lloyd. V. Young,

USN Remora (SS-487)1 1 Submarine Task Group 96.6. Minesweeping Group. Lt. Comdr. Darcy. V.

Shouldice, USN Mine Squadron 3: Mine Division 31: Redhead (AMS-34), Mockingbird (AMS-27), Osprey (AMS-28), Partridge (AMS-31), Chatterer (AMS-40), Kite (AMS-22)

6 Coastal Marine Sweepers.

Mine Division 32: Pledge (AM-277) (Flagship),2 Incredible (AM-249),3 Mainstay (AM-261),3 Pirate (AM-275), 3

4 Minesweepers

SEVENTH FLEET VICE ADMIRAL Arthur D. STRUBLE, USN

Task Group 70.6. Fleet Air Wing 1 Captain Edward K. Grant, USNVP 28 9 Consolidated P4Y-2

Privateer VP 47 9 Martin PBM-5 Mariner Task Group 70.7 . Service Group. Captain James R. Topper,

USN Piedmont (AD-17) (Flagship) 1 Destroyer Tender. Navasota (AO-106) 1 Oiler. Karin (AF-33) 1 Store Ship. Mataco (ATF-86) 1 Fleet Tug. Task Group 70.9 . Submarine Group. Comdr. Francis W. Scanland Segundo (SS-398) (Flagship), Catfish (SS-339), Cabezon (SS-334)1 Remora (SS-487)2

4 Submarines

FIorikan (SS-ASR-9) 3 1 Salvage Ship

45

ΟΝΟΜΑΤΑ ∆ΙΟΙΚΗΣΕΩΝ/ ΠΛΟΙΩΝ ΤΥΠΟΣ ΠΛΟΙΟΥ

TASK FORCE 77. STRIKING FORCE. VICE ADMIRAL Arthur. D. STRUBLE, USN

Task Group 77.1. Support Group. Captain Edward L. Woodyard, USN.

Rochester (CA-124) (Fleet Flagship)

1 Heavy Cruiser.

Task Group 77.2. Screening Group. Captain Charles W. Parker, USN

Destroyer Division 31 [ less Keyes and Hollister plus Radford and Fletcher]: Shelton (DD-790), Eversole (DD-789), Radford (DD-446), Fletcher (DD-445)

4 Destroyers

Destroyer Division 32: Maddox (DD-731), Samuel L. Moore (DD-747), Brush (DD-745), Taussig (DD-746)

4 Destroyer

Task Group 77. 4. Carrier Group. Rear Admiral John. M. Hoskins.

Valley Forge (CV-45) (Flagship) 1 Carrier

46

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Peter N. Farrar. (1983). Britain’s Proposal for a Buffer South of the Yalu in November 1950: Was it a Neglected Opportunity to End the Fighting in Korea. Journal of Contemporary History, Vol.18, No 2, 327–351.

Charles A. Fischer. (1954). The Role of Korea in the Far East. The Geographical Journal, Vol.120, No 3, 282-298.

Marc Trachtenberg. (1989). A “Wasting Asset”: American Strategy and the Shifting Nuclear Balance, 1949-1954. International Security, Vol.13, No 2, 5–49.

F.C. Jones. (1968). The Tragedy of Korea. Pacific Affairs, Vol.41, No 1, 86-89.

Cold War International History Project Bulletin, Issue 14/15.

Hao Yufan, Zhai Zhihai. (1990). China’s Decision to Enter the Korean War: History Revisited. The China Quarterly, No 121, 94-115.

David S. McLellan. (1968). Dean Acheson and the Korean War. Political Science Quarterly, Vol.83, No 1, 16-39.

Michael H. Hunt. (1992). Beijing and the Korean Crisis, June 1950-June 1951. Political Science Quarterly, Vol.107, No 3, 453–478.

Kenmore M. McManes. (1953). Development of the Naval Reserve. Military Affairs, Vol.17, No 1, 8-11.

John E. Wiltz. (1975). The MacArthur Hearings of 1951: The Secret Testimony. Military Affairs, Vol.39, No 4, 167-173.

Carter Malkasian. (2004). Toward a Better Understanding of Attrition: The Korean and Vietnam Wars. Journal of Military History, Vol.68, No 3, 911-942.

Robert Jervis. (1980). The Impact of the Korean War on the Cold War. Journal of Conflict Resolution, Vol.24, No 4, 563-592.

Chang Jin Park. (1975). The Influence of Small States Upon ths Superpowers. World Politics, Vol.28, No 1, 97-117.

Russel H.S. Stofli. (2004). A Critique of Pure Success: Inchon Revisited, Revised, and Contrasted. Journal of Military History, Vol.68, No 2, 505-525.

47

John R. Ballard. (2001). Operation Chromite:Counterattack at Inchon. National Defense University, Institute for National Strategic Studies.

Michael Hickey. (1999). The Korean War, 1st ed.

The Korean War. United Nations Forces. Retrieved December 2010 from http://www.korean-war.com.

The Korean War – Introductory Overview. Retrieved October 2010 from http://www.history.navy.mil/photos/events/kowar/kowar.htm

U.S Navy Special Operations in the Korean War. Retrieved November 2010 from http://www.history.navy.mil/wars/korspops-1.htm

Naval Historical Center. (2000). The Korean War - US Navy Operations in Enemy Waters.

James A. Field. (2000). History of U.S Naval Operations: Korea.

Edward J. Marolda. (1989). The US Navy and the Korean War, 1st ed.

Thomas B. Buell. (2000).The Naval Leadership in Korea: The First Six Months, 1st ed.

Natali I. Yegorova. (2005). Stalin’s Conception of Maritime Power: Revelations from the Russian Archives. Journal of Strategic Studies, Vol.28, No 2, 157-187.

John W. Spanier (1959). The Truman-MacArthur Controversy and the Korean War. Harvard University Press

Adam B. Ulam (1971). America and Russia since WWII. The Viking Press.

Newsweek Press. July 3rd 1950.

David Bohrer. (2000). America’s Special Forces, 3rd ed.

Κωσταντίνος Κολιόπουλος. (2008). Η Στρατηγική Σκέψη από την Αρχαιότητα εως Σήµερα, 1η εκδ.

Robert J. Art.,Kenneth N. Waltz. (1988). The Use of Force. Military Power and International Politics, 3rd ed.

.

Πολλοί θεωρούν ότι ο πόλεµος της Κορέας ήταν καθαρά ένας πόλεµος

χαρακωµάτων ή γενικότερα χερσαίων εµπλοκών στους δύσβατους λόφους της Κορέας.

Πέρα από αυτό όµως, για κάθε τακτική κίνηση, νίκη ή οπισθοχώρηση των χερσαίων

δυνάµεων στην ξηρά υπήρχε µια υποστήριξη επιχειρήσεων και ανεφοδιασµού από την

θάλασσα. Ακόµα και όταν δεν διενεργούντουσαν µεγάλες αµφίβιες επιχειρήσεις, η

επίδραση του ναυτικού στην εξέλιξη των επιχειρήσεων ήταν εµφανής. Σκοπός του

παρόντος δοκιµίου είναι να αποτιµηθεί η συνεισφορά του ναυτικού τόσο σε στρατηγικό

όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο, µελετώντας τα αποφασιστικά σηµεία των γραµµών

επιχειρήσεων του πολέµου.

∆εν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουµε ότι χωρίς την συνεισφορά του ναυτικού

και κυρίως του Αµερικάνικου, δεν θα ήταν δυνατή η εκτέλεση επιχειρήσεων τουλάχιστον

επί µακρόν στην χερσόνησο της Κορέας. Μέσα σε λίγες εβδοµάδες από την έναρξη του

πολέµου το συµµαχικό ναυτικό κατάφερε να επικρατήσει στη θαλάσσια περιοχή της

Κορέας δηλαδή στην θάλασσα της Ιαπωνίας και στη κίτρινη θάλασσα. Ο θαλάσσιος

έλεγχος από εκείνο το σηµείο και µετά δεν αµφισβητήθηκε ποτέ. Οι θαλάσσιες γραµµές

µεταφορών που εξασφαλίστηκαν, έδωσαν τη δυνατότητα για ενίσχυση του µετώπου στη

Νότιο Κορέα το οποίο τελικά απέτρεψε και την απώλεια της χερσονήσου. Επιπρόσθετα

η αεροπορία ναυτικού βοµβάρδιζε συνεχώς την Βορειοκορεάτικη πρωτεύουσα,

στρατιωτικούς στόχους και τις εχθρικές γραµµές ανεφοδιασµού που οδηγούσαν στο

Πουσάν ενώ ταυτόχρονα παρείχε εγγύς αεροπορική υποστήριξη στα µαχόµενα

στρατέυµατα των ΗΕ. Επιπλέον της αριστουργηµατικής απόβασης στην Ιντσόν που

άλλαξε τον ρου του πολέµου, η εκτέλεση ή απλώς απειλή για άλλες αµφίβιες

επιχειρήσεις ανάγκαζε τον Μάο και τον Κιµ να κρατάνε δυνατές επιχειρησιακά µονάδες

στα µετόπισθεν και µακριά από το µέτωπο του 38ου παραλλήλου. Ο συνεχής ναυτικός

βοµβαρδισµός των µονάδων κρούσης στέρησε από τον αντίπαλο την ελεύθερη χρήση

επ’ωφελεία του ακόµα και της δικής του ακτογραµµής.