ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑΚΕΦΑΛΑΙΟ: 18

ΣΕΛΙΔΑ : 60ΟΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΝΟΘΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ :ΑΡΕΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ

22-2-201323 ΔΙΑΦΑΝΙΕΣ

Αρειανισμός• Ο όρος αρειανισμός αναφέρεται

στις θεολογικές θέσεις που έγιναν ευρέως γνωστές από το θεολόγο και πρωτοπρεσβύτερο Άρειο, ο οποίος έζησε και δίδαξε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις αρχές του 4ου αιώνα.

• Η πιο αμφιλεγόμενη πτυχή των διδασκαλιών του Άρειου αφορούσε τη σχέση μεταξύ του Θεού Πατέρα και του προσώπου του Ιησού Χριστού με σημαντικές τριαδικές προεκτάσεις.

Ο αρειανισμός θεωρείται, απ' το μεγαλύτερο

κομμάτι του Χριστιανισμού, μια από τις τρεις πιο σημαντικές αιρέσεις, μαζί με τον Νεστοριανισμό και τον Μονοφυσιτισμό.

Οι θέσεις που προάσπισε ο Άρειος τόνιζαν οτι

ο Ιησούς ήταν δημιούργημα και όχι υπόσταση του Θεού. ΑΝΝΑ

Συνεχεια...Οι θέσεις αυτές βρήκαν ιδιαίτερη απήχηση μεταξύ

των υπηκόων της Βυζαντινής αυτοκρατορίας αλλά και σε όλα τα γερμανικά φύλα, με εξαίρεση τους Φράγκους. Οι

θέσεις αυτές καταδικάστηκαν τελικά στο πρόσωπο του Αρείου από

την Πρώτη Σύνοδο της Νίκαιας το 325 αλλά και από

την Πρώτη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 381.. ΑΝΝΑ

Ποιος ήταν ο ‘Αρειος;• Ο Αρειος γεννήθηκε στη Λιβύη. Η ακριβής ημερομηνία

γέννησής του δεν είναι σήμερα γνωστή, αλλά υπολογίζεται ότι γεννήθηκε περίπου το 256.

• Οι πηγές για το βίο του μέχρι την ηλικία που εμφανίστηκε στο προσκήνιο είναι περιορισμένες, λόγω των εκτεταμένων καταστροφών σε βιβλία του και επιστολές του, που προκάλεσαν αντίπαλοί του.

• Ο ίδιος φαίνεται να είναι κάτοχος αξιόλογης μόρφωσης με ιδιαίτερη συμπάθεια προς την Αριστοτελική φιλοσοφία. Κατά τον Επιφάνιο ήταν «δόλιος όφις», κατά το Σοζωμενό «διαλεκτικώτατος», ενώ κατά το Σωκράτη «ουν άμοιρος της διαλεκτικής λέσχης».

• Το γεγονός ότι οι ενάντιοί του δεν αμφισβήτησαν το ήθος του φανερώνει ότι διήγε άμεμπτη ζωή.

• Πολλοί θεολόγοι υποστηρίζουν με ισχυρά επιχειρήματα, ότι υπήρξε μαθητής του Λουκιανού Αντιοχείας, αλλά υπάρχουν και ισχυρά στοιχεία και προς την αντίθετη κατεύθυνση. ΑΝΝΑ

Συνεχεια...Η πρώτη σημαντική αναφορά στο όνομά του γίνεται το 306 όταν συνετάχθη

με την πλευρά του Μελίτιου όταν προέκυψε η κρίση που ονομάστηκε εκ των υστέρων Σχίσμα του Μελιτίουόσον αφορά το ζήτημα

των πεπτωκότων —γεγονός που φανερώνει την αυστηρότητα των θέσεων του Αρείου.

Ο ίδιος μάλιστα ζούσε ασκητικό βίο. Ο Αρειος όμως επανήλθε στην εκκλησία και το 308 και χειροτονήθηκε διάκονος από τον αρχιεπίσκοπο Πέτρο.

Παρέμεινε όμως σταθερός στις αρχικές του απόψεις, ζητώντας μεγαλύτερη επιείκεια από τον Πέτρο στο ζήτημα των Μελιτιανών, χωρίς να βρει

ανταπόκριση, κάτι που τον ενόχλησε και απεσχίσθη πάλι, μέχρι το 311 που απεβίωσε ο Πέτρος.

Ο νέος επίσκοπος Αχιλλάς (311-313) ήταν διαλλακτικότερος, αλλά σήμερα δε γνωρίζουμε με βεβαιότητα, αν όντως επί εποχής του επέστρεψε στους κόλπους της εκκλησίας. Πέθανε ξαφνικά στην Κωνσταντινούπολη το 336,

πιθανώς από δηλητηρίαση που του προκάλεσαν οι εχθροί του.ΑΝΝΑ

Προέλευση• Ο Αρειος ήταν ένας ιδιαίτερα μορφωμένος

πρωτοπρεσβύτερος της Αλεξανδρινής εκκλησίας με μεγάλη επιρροή στην τοπική εκκλησία.

• Σύντομα όμως περιήλθε σε ρήξη με τοπικούς κληρικούς λόγω διαφοροποιήσεων σε βασικές θεολογούμενες

έννοιες οι οποίες κυρίως αφορούσαν την σχέση Πατέρα-Λόγου.

• Ο Αρειος κατά κύριο λόγο υποστήριξε την μοναρχία του Πατέρα και την κατωτερότητα του Λόγου, ο οποίος ήταν ένα απλό κτίσμα, ανώτερος μεν από τους ανθρώπους,

μη μετέχοντας όμως της Θείας Ουσίας.• Ο ίδιος σαφώς επηρεασμένος

από αριστοτελική φιλοσοφία και τη θεολογική προσέγγιση του Λουκιανού του Αποσυναγώγου και

συμμεριζόμενος απόψεις που εξέφρασε ο Ωριγένης περί της υποστάσεως του Λόγου, χρησιμοποίησε μια

σύνθεση των δύο προτάσεων για τη σχέση Πατρός-Υιού, δημιουργώντας ένα νέο ρεύμα και μια νέα πρόταση

περί της θειότητας του Λόγου. ΑΝΝΑ

…συνεχεια...

Οι αντιλήψεις αυτές δεν απηχούσαν στο πλήθος της τοπικής εκκλησίας, ούτε στην πλειοψηφία του ιερού εκκλησιαστικού σώματος, ούτε ακόμα και τις απόψεις του Λουκιανού, παρότι βρήκε ευρεία

απήχηση ανάμεσα σε κληρικούς που ήσαν επηρεασμένοι από τις απόψεις του, αλλά και αργότερα σε πλήθος λαού στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αν και η μεγαλύτερη απήχηση προήλθε από τα γερμανικά

φύλα των Γότθων.Ο Αρειος ανέπτυξε μια τριαδολογική θέση σε συνέχεια της προβληματικής που είχε αναπτυχθεί κατά

τον 2ο και 3ο αιώνα περί της σχέσης Πατέρα και Λόγου. Στην πραγματικότητα η έριδα στην τοπική εκκλησία ήταν και ο κύριος λόγος, όπως σήμερα

ερμηνεύεται, της απόσχισής του από την τοπική εκκλησία, καθώς οι απόψεις του δεν φαίνονταν σταθερές από την αρχή της διαμάχης, δεχόμενες σημαντικές προσαυξήσεις μέχρι κι την καταδίκη από

την Οικουμενική σύνοδο της Νίκαιας.ΑΝΝΑ

Η διδασκαλία του Η διδασκαλία του Αρείου διατηρούσε εν μέρει τις

θέσεις του προγενέστερου μεγάλου αλεξανδρινού δασκάλου Ωριγένους, ότι δηλαδή ο Υιός είναι

κατώτερος στην εξουσία σε σχέση με τον Πατέρα, αλλά διαφοροποιείτο ως προς την αχρόνο γεννήση

του Υιού, καθότι ο Άρειος υποστήριζε ότι υπήρχε καιρός που ο Πατήρ ήταν μόνος του, επιστρέφοντας

έτσι, σε έναν βαθμό, στις θέσεις των Απολογητών του 2ου αι. που δίδασκαν την εν

χρόνω γέννηση του Υιού.

Επίσης, αμφισβητούσε την υπόσταση του Υιού θεωρώντας την ως «άψυχο» σώμα.

Στην πραγματικότητα, οι αποκλίσεις του Αρείου δέχθηκαν μια συστηματική αύξηση μέχρι την Α΄Οικουμενική σύνοδο, η οποία δεν

εμφανιζόταν πριν τις έριδες. Οι σαφείς θέσεις του Αρείου αναφέρονται στην προς

Νικομηδείας Ευσέβιο επιστολή του. ΑΝΝΑ

συνεχεια...Η διδασκαλία του Αρείου αποτελούσε μέρος της ευρύτερης προβληματικής

σχετικά με την θειότητα του Υιού και τη σχέση με το Πατέρα που απασχολούσε τις χριστιανικές εκκλησίες κατά τον 2ο και 3ο αιώνα.

Ο Αρειος όμως ουσιαστικά συνέδεσε τα ακραία στοιχεία της αντιοχειανής θεολογίας, με βάση την Αλεξανδρινή-Ωριγενιστική ερμηνευτική θεολογία.

Δηλαδή τη διάκριση Υιού από το Λόγο του Θεού, με τάσεις αποδοχής ως «απρόσωπη» και «ανυπόστατη» δύναμη του Θεού (Αντιοχειανή) και την υποταγή του Υιού προς το Λόγο, που ταύτιζε η Αλεξανδρινή.

Και πράγματι, ενώ η αλεξανδρινή θεολογία απέφευγε τον χωρισμό του Λόγου από τον Υιό, η αντειοχιανή θεολογία επέμενε σε μια διαίρεση του Λόγου προς τον Υιό.

Τελικά η νέα αυτή δογματική αντίληψη, αλλοίωσε και τις δύο θεολογικές προσεγγίσεις προβάλλοντας αυτή τη διάκριση στην αρχή του χρόνου. Έτσι, ο Αρειανισμός αποτέλεσε μια σύνθεση της αντειοχειανής και αλεξανδρινής θεολογικής ερμηνευτικής θεολογίας, με έμφαση στην ερμηνευτική του Λουκιανού του Αποσυναγώ.

ΑΝΝΑ

Αρειανή διαμάχη • Ο όρος «Αρειανή διαμάχη», παρά την ευρεία χρήση της, κάποιοι θεωρούν ότι

τίθεται υπό αμφισβήτηση. Οι κύριοι λόγοι αφορούν: • Ως προς το «αρειανή», το γεγονός ότι ο Άρειος —μολονότι αποτέλεσε τη σπίθα για

την πυρκαγιά που ακολούθησε— δεν φαίνεται να ήταν σημαντικός συγγραφέας, δεν υπήρξε κύριος αιρεσιάρχης (όπως ο Μαρκίων, ο Μάνης ή ο Πελάγιος), εξαφανίζεται από το προσκήνιο πολύ νωρίς, ο όρος «αρειανισμός» (όπως αντίστοιχα και ο όρος «σαβελλιανισμός») εξακοντιζόταν προπαγανδιστικά ως κατηγορία με ευκολία και τα δογματικά ζητήματα εκείνη την εποχή δεν είχαν σαφώς ορισμένη, αναγνωρίσιμη μορφή ώστε να μπορούν να δεχτούν επίθεση ή υπεράσπιση.

ΑΝΝΑ

Συνεχεια...• Ως προς τον όρο «διαμάχη», οι διαμάχες

εκείνη την εποχή ήταν πολυάριθμες και αφορούσαν ποικίλα ζητήματα κάθε φορά

(από το 330 ως το 341, αν θεωρηθεί ότι υπήρχε διαμάχη, αφορούσε τη

συμπεριφορά του Αθανάσιου στην επισκοπή του στην Αλεξάνδρεια, από το 341 ως το 357 υπήρχε ασάφεια και

αβεβαιότητα ως προς το περιεχόμενο της διαμάχης και την σχετική ορολογία), τα

έργα της εποχής δεν κάνουν καμία άμεση αναφορά σε «αρειανή διαμάχη», δεν

είναι σαφές αν επρόκειτο για διαμάχη ή για ομιχλώδη αναζήτηση στο σκοτάδι και δεν προϋπήρχε μια κοινά αποδεκτή και παγιωμένη ορθοδοξία (όσον αφορά το

κύριο ζήτημα υπό συζήτηση, την Τριάδα,

ΑΝΝΑ

Η αρχική αντιμετώπιση στην τοπική εκκλησία

Κατά τη δημιουργία του Αρειανισμού, η εκκλησιαστική αντιμετώπιση είχε καθαρά τοπικό χαρακτήρα. Ο Αλέξανδρος, πληροφορούμαστε από τον

Σοζωμενό, θέλησε να βρει μια τομή ώστε να παύσει η έριδα μεταξύ Κόλλουθου και Άρειου, χωρίς να ενδιαφερθεί για την ουσία της

διαφωνίας, κυρίως λόγο και της θεολογικής αμφιταλάντευσης του ιδίου, εφαρμόζοντας μια πιο διαλλακτική στάση. Το συνέδριο όμως που

συνεκλήθει είχε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς ενέτεινε τη διαφορά. Το ίδιο διάστημα φαίνεται πως οι ακόλουθοι του Κόλλουθου

(υποστήριζαν ότι Υιός του Θεού αειγεννής, συναγέννητος, αγεννητογενής), υπερτερούσαν, με αποτέλεσμα να αποδοκιμάζουν τον Αλέξανδρο για την

διαλλακτική πολιτική που εφήρμοσε. Εν τέλη και οι δύο απειθάρχησαν προς τις αποφάσεις της συνόδου και αποσχίσθηκαν από την εκκλησία, ο

μεν Κόλλουθος ακολουθώντας το σχίσμα του Μελιτίου, ο δε Άρειος δημιουργώντας τις αρχικές δομές του Αρειανισμού. Ο Αρειος όμως

περιφερόμενος διακήρυττε «την εκείνου (Αλεξάνδρου) χριστεμπορία θεωρούντες, ουκ έτι της εκκλησίας υποχείριοι μένειν εκαρτέρησαν.

ΑΝΝΑ

Α΄ Οικουμενική σύνοδος Η απόφαση του Λικινίου για παύση επικοινωνίας των επισκόπων

αναμφίβολα βοήθησε τη δραστηριότητα του Αρείου, σε τοπικό επίπεδο.

Η νίκη όμως του Κωνσταντίνου επί του Λικινίου επέφερε το τέλος της πολιτικής του Λικινίου και την επιρροή του Ευσεβίου

Νικομηδείας στα Αυτοκρατορικά κλιμάκια και ταυτόχρονα έδωσε τη δυνατότητα αντιμετώπισης του αρειανισμού. Έτσι ο σύμβουλος του Κωνσταντίνου, Όσιος Κορδούης μετέβη και

παρέστη σε δύο συνόδους σε Αντιόχεια και Αλεξάνδρεια το 324 και 325, με επίκεντρο

τον Αρειανισμό. Στην σύνοδο δε της Αντιοχείας υιοθετήθηκε και ένα σύμβολο δηλωτικό των θέσεων της εκκλησίας.

Ο Κορδούης έτσι απέκτησε πλήρη εικόνα για τη διάσταση που είχε λάβει η έριδα και μεταφέροντας τα τεκταινόμενα στον

Αυτοκράτορα, προέκυψε η απόφαση του ιδίου για μια οικουμενική σύνοδο, αν και αρχικά στόχο είχε τη δημιουργία

μιας συνόδου, που θα αποτελείτο από εκπροσώπους των ανατολικών εκκλησιών.

Έτσι αποφασίσθηκε να πραγματοποιηθεί η Α΄ Οικουμενική σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας, με στόχο την ακεραιότητα

της αποστολικής παραδόσεως, την προσπάθεια αποκατάστασης της ενώσεως του εκκλησιαστικού σώματος

και, κατ' επέκταση, ολόκληρης της ταχύτατα εκχριστιανιζόμενης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

ΑΝΝΑ

Συνεχεια...Οι υπέρμαχοι των θέσεων του Άρειου θεωρούσαν ότι η ορολογία που

χρησιμοποιήθηκε από την άλλη πλευρά ήταν "ξένα ρήματα" και "άγραφα", λέξεις ή εκφράσεις δηλαδή που δεν υπήρχουν αυτούσιες στην Αγία Γραφή,

όπως αναφέρει ο Αθανάσιος. Η σύνοδος της Νίκαιας εν τέλει πήρε σαφή και ξεκάθαρη θέση κατά του Αρείου και των επισκόπων που είχαν τις ίδιες απόψεις

με εκείνον, με την υιοθέτηση πρωτοεμφανιζόμενων μεν εκφράσεων —σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αθανάσιου— αλλά όχι και πρωτοεμφανιζόμενων

εννοιών,γεγονός που, αν και αρειανίζων, "ωμολόγησε και αυτός ο Ευσέβιος Καισαρείας". Τέτοιες εκφράσεις ήταν οι «ἐκ τῆς οὐσίας τοῦ πατρός»,

«γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα» και «ὁμοούσιον τῷ πατρί» και των τελικών αναθεματισμών «τοὺς λέγοντας· ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν καὶ πρὶν

γεννηθῆναι οὐκ ἦν, καὶ ὅτι ἐξ οὐκ ὄντων ἐγένετο, ἢ ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως ἢ οὐσίας φάσκοντας εἶναι, ἢ κτιστὸν ἢ τρεπτὸν ἢ ἀλλοιωτὸν τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ

ἀναθεματίζει ἡ καθολικὴ ἐκκλησία».

ΑΝΝΑ

Η διαμάχη μετά την Α΄ Οικουμενική σύνοδο

Παρά την ομόφωνη καταδική του Αρειανισμού από την Σύνοδο της Νίκαιας η οποία αποτυπώθηκε στο περιεχόμενο του κειμένου

αναθεματισμού, αρειανόφρονες επίσκοποι παρέμειναν σταθεροί στις θέσεις τους, όπως προκύπτει από τις ενέργειες μετά το πέρας

της συνόδου, με τον Άρειο εν τέλει να μην καλείτε σε

παράσταση στη σύνοδο, κάτι που αποτέλεσε βάση για τη

μελλοντική εξέλιξη της έριδας.

ΑΝΝΑ

Η μάχη για την επιρροή των θρόνων

Ο Μέγας Κωνσταντίνος αρχικά θέλησε με αυστηρότητα να επιβάλει τις αποφάσεις τις Α΄ Οικουμενικής συνόδου, με αποτέλεσμα να καθαιρέσει τους Νικομηδείας Ευσέβιο και Νικαίας Θέογνι, με την αιτία της φιλοξενίας του Αρείου. Έτσι από την αρχή και με βάση αυτή τη χειρονομία διαφάνηκε πως οι Αρειανοφρονες

απειθάρχησαν τελικά στις αποφάσεις της συνόδου. Σύμφωνα δε, με τον Μέγα Αθανάσιο η κατάσταση αυτή άρχισε να μεταβάλεται σταδιακά, υπό την

επιρροή δύο γυναικών στο περιβάλλον του αυτοκράτορα, της Βασιλίνας και της Κωνσταντίας, οι οποίες είχαν συγγενικές σχέσεις με τον Ευσέβιο

Νικομήδειας και με τον Ιουλιανό, μετέπειτα Αυτοκράτορα του Βυζαντίου, αντίστοιχα. Έτσι η πολιτική του, μεταστράφηκε σε μια συμβιβαστική πολιτική μεταξύ των αντιμαχομένων και αυτό καταδείχθηκε από μια σειρά μέτρων που

ανέλαβε όπως ανακλήσεις αρειανοφρόνων επισκόπων και τη διενέργεια συνόδου το 327, που ο Άρειος υποχρεώθηκε σε ομολογία πίστεως αίροντας τις

ακραίες θέσεις του, μη όμως δεχόμενος τον όρο «ομοούσιος», θέτοντας της έκφραση «προς πάντων των αιώνων γεγεννημένον Θεόν Λόγον».

ΑΝΝΑ

Η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος

Ο τερματισμός της αρειανικής έριδας, ήταν αναμφισβήτητα η σύγκληση της Β΄

Οικουμενικής συνόδου, στην Κωνσταντινούπολη το 381. Η σύνοδος αυτή συγκλήθηκε από το Μέγα Θεοδόσιο και διενεργήθηκε υπό την προεδρία του

Μελετίου Αντιοχείας, ενώ ολοκληρώθηκε σε δύο συνοδικά μέρη, με έναρξη το 381 και

ολοκλήρωση το 382 και με σημαντικά μεγάλη διαφοροποίηση στη σύνθεση τους,

αφού στο πρώτο μέρος δεν είχαν κληθεί οι επίσκοποι Αιγύπτου-

Αφρικής, Ιλλυρίας και της Δύσεως. Στόχος της συνόδου πέρα από το βασική επιδίωξη της επίλυσης εσωτερικών διαφορών που

είχαν προκύψει με τη χειροτονία του επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ήταν η συνοδική καταδίκη του Αρειανισμού κάτι

που στο πρώτο κομμάτι της συνόδου περιελήφθει στον πρώτο κανόνα της.

ΑΝΝΑ

Το τέλος του Αρειανισμού

Η θρησκευτική πολιτική του αυτοκράτορα Θεοδοσίου, οι αποφάσεις τις Β΄ Οικουμενικής συνόδου και η ταυτόχρονη προσπάθεια των Πατέρων της εκκλησίας για την αντιμετώπιση του Αρειανισμού, αποδυνάμωσαν σε

μεγάλο βαθμό την επιρροή και τη δυναμική που ανέπτυξε ο Αρειανισμός, κατά τα τέλη του 4ου αιώνα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η πλειοψηφία του λαού ακολούθησε τις αποφάσεις των συνόδων, ενώ

πολλοί επίσκοποι εισχώρησαν στην εκκλησία. Παρά ταύτα ο Αρειανισμός είχε εισχωρήσει στη Κεντρική κι Δυτική Ευρώπη, αφού η

γειτνίαση με τους Γότθους και η μεγάλη επιρροή που άσκησε ο Αρειανισμός έστρεψε το φύλλο αυτό, στην αποδοχή της διδασκαλίας

του και ειδικά των «Ομοίων».

ΑΝΝΑ

Συνεχεια...Οι ίδιοι μετακινούμενοι στα Δυτικά και ιδρύοντας το ισχυρό

Βασίλειο των Γότθων με έδρα το Τολέδο, διέδωσαν τον Αρειανισμό και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μεταθέτοντας τη

διαμάχη. Μεγάλη ιεραποστολική μορφή στη διάδοση του Αρειανισμού, υπήρξε ο επίσκοπος, χειροτονημένος

από τον Ευσέβιο Νικομηδείας, Ουλφίλας. Η αποδυνάμωση όμως του Γοτθικού βασιλείου και

αφομοίωσή τους από τους Φράγκους, οι οποίοι αρχικά ακολούθησαν την διδασκαλία της Καθολικής εκκλησίας,

εξάλειψε ουσιαστικά τον Αρειανισμό, αν και μέχρι τον 6ο αιώνα παρατηρούνται υπολείμματα πιστών της

ομολογίας αυτής.

ΑΝΝΑ

ΜονοφυσιτισμόςΜονοφυσιτισμός ονομάζεται ένα χριστιανικό δόγμα,

κατά το οποίο η θεία φύση του Χριστού θεωρείται κυρίαρχη επί της ανθρώπινης.

Είναι σημαντικό ρεύμα της χριστιανικής σκέψης. Εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα και ιδρυτής του είναι ο Ευτυχής (γι' αυτό λέγεται και ευτυχιανισμός). Η

θεωρία του μονοφυσιτισμού υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού απορροφήθηκε από τη θεία φύση ως «σταγόνα μέλητος στον ωκεανό».

Καταδικάστηκε από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο τηςΧαλκηδόνας το 451 μ.Χ και την Ε΄

Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 553 μ.Χ. όπου και και διατυπώθηκε το ορθόδοξο δόγμα,

σύμφωνα με το οποίο ο Ιησούς υπάρχει σε ένα μόνο πρόσωπο και με δύο φύσεις, την ανθρώπινη

και τη θεία, «ενωμένες και μη συγχεόμενες».

ΑΝΝΑ

Συνεχεια...Εξαπλώθηκε κυρίως στις ανατολικές επαρχίες του

Βυζαντινού Κράτους, δηλαδή στην Συρία, την Παλαιστίνη, την Μεσοποταμία και την

Αίγυπτο. Για να μπορέσουν να απαλλαγούν από την σκληρή στάση που επέδειξε ο

Ιουστινιανός και οι κατοπινοί αυτοκράτορες εναντίον τους, αναγκάστηκαν να αποδεχτούν

την κυριαρχία των Αράβων.Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος και ο Πατριάρχης

Σέργιος, θέλησαν να συγκρατήσουν τους μονοφυσίτες με θεολογικές εκφράσεις

ηπιότερες από εκείνες των προκατόχων τους, με αποτέλεσμα τον μονοθελητισμό, του

οποίου εισηγητής και υποστηρικτής υπήρξε ο πατριάρχης Σέργιος.

Ο μονοφυσιτισμός δεν είναι ένα ενιαίο ρεύμα, αλλά περικλείει διάφορες τάσεις και

εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα.

ΑΝΝΑ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ

ΑΝΝΑ ΑΛΕΞΑΝΙΑΝΣΤ’1 ΤΑΞΗ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΣΑΣ