ΣΧΟΛΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ: ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΖΩΣΙΜΑΙΑΣ

ΤΜΗΜΑ: Α1 PROJECT

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ: ΒΟΪΝΟΥ ΦΑΝΗ- ΠΕ02 ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

Και το βράδυ στον κινηματογράφο

βλέπεις ό, τι δεν είδες το πρωί

τον χαρούμενο κηπουρό

το αληθινό αυτοκίνητο

τα φιλιά με το αληθινό ζευγάρι

ό, τι δεν αγαπάει τον θάνατο

ο κινηματογράφος.

Μίλτος Σαχτούρης

ΤΙΤΛΟΣ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

«Τα φύλα στον κινηματογράφο»

ΤΑ ΦΥΛΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Α΄ ΟΜΑΔΑ Β΄ ΟΜΑΔΑ Γ΄ ΟΜΑΔΑ Δ΄ ΟΜΑΔΑ

ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΟΝΕΩΝ-

ΠΑΙΔΙΩΝ

ΕΦΗΒΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ

ΦΥΛΩΝ

ΦΥΛΑ/ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΗΝ

ΖΩΗ

1. Ζήση Αντιγόνη

2. Καλλή Ευτέρπη

3. Μαλισσόβας Σπύρος

4. Παππάς Βασίλειος

5. Τσιγάρα Αφροδίτη

1. Δήμου Στέφανος

2. Ζατσάι Έλσα

3. Κακαϊδή Ευαγγελία

4. Καλόγηρος

Δημήτριος

5. Σιατερλή Βαρβάρα

1. Γκότση Αμαλία

2. Δερδεμέζης Πλάτων

3. Θώδη Αφροδίτη

4. Νίκας Θεμιστοκλής

5. Τσουμάνης Βασίλειος

1. Καραπάνου Δέσποινα

2. Μαβίδη Κλέλια

3. Νικολαΐδης Φίλιππος

4. Στεριάδη Νεφέλη

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ

ΘΕΜΑ

Τι ορίζεται ως

κινηματογράφος;

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ

ΘΕΜΑ

Η εξέλιξη του ήχου

στον

κινηματογράφο. Τα

μιούζικαλ.

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ

ΘΕΜΑ

Γραφικά στον

κινηματογράφο

(χρώμα, φωτισμός,

μουσική, μοντάζ,

οπτικά εφέ, σκηνικά).

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ

ΘΕΜΑ

Τα στάδια

πραγματοποίησης μιας

ταινίας

(σενάριο, παραγωγή,

ηθοποιοί, σκηνοθέτης).

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Η ομάδα μας έχει ως θέμα την ιστορία του κινηματογράφου. Όπως όλες οι εφευρέσεις έτσι και ο Κινηματογράφος, δεν αποτέλεσε "κεραυνό εν αιθρία" αλλά προϊόν μιας σταδιακής εξέλιξης που άρχισε στις αρχές του 19ου αιώνα και που συνεχίζεται έντονα μέχρι τις μέρες μας. Η ομάδα μας προσπάθησε να προσεγγίσει αυτές τις πτυχές. Αποτελείται από τους μαθητές: τον Βασίλη Παππά που ασχολήθηκε με τον όρο του κινηματογράφου και τον κινηματογράφο ως τέχνη, την Φαίη Κάλλη η οποία μελέτησε τα κινηματογραφικά στούντιο, την Αντιγόνη Ζήση που παρέθεσε τα περιοδικά του κινηματογράφου, τον Σπύρο Μαλισσόβα που ασχολήθηκε με την εξέλιξη του κινηματογράφου στον ήχο, στο χρώμα και στην εικόνα και την Αφροδίτη Τσιγαρά η οποία προέκτεινε την σύγχρονη 3D παραγωγή ταινιών στα κινούμενα σχέδια.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

ΩΣ ΤΕΧΝΗ Ο κινηματογράφος ή αλλιώς σινεμά αποτελεί

σήμερα την αποκαλούμενη και έβδομη τέχνη, δίπλα στη

γλυπτική, τη ζωγραφική, τον χορό, την αρχιτεκτονική,

τη μουσική και τη λογοτεχνία. Αρχικά εμφανίστηκε

περισσότερο ως μια νέα τεχνική καταγραφής της

κίνησης και οπτικοποίησής της, όπως δηλώνει και ο

ίδιος ο όρος (κινηματογράφος = κίνηση + γραφή).

Ένας από τους πρώτους κινηματογραφιστές που

χρησιμοποίησε την διαθέσιμη τεχνική της εποχής

υπήρξε ο Ζορζ Μελιέ, ο οποίος θεωρείται και από τους

πρώτους κινηματογραφικούς σκηνοθέτες. Οι ταινίες του

πραγματεύονταν θέματα από το χώρο του φανταστικού,

με πρώτη το Ταξίδι στη Σελήνη (Le voyage dans la lune,

1901).Επιπλέον, εισήγαγε τεχνικές οπτικών εφέ, ενώ για

πρώτη φορά πρόβαλε έγχρωμες ταινίες, χρωματίζοντας

την κινηματογραφική ταινία (καρρέ) με το χέρι.

ΜΕΡΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ

ΣΤΟΥΝΤΙΟ • WALT DISNEY PICTURES:

Ιδρύθηκε το 1929 από τον WALT DISNEY με

την ονομασία Walt Disney Productions αλλά

μετονομάστηκε το 1983 σε Walt Disney

Pictures. Μέχρι το 1937 ασχολούνταν με

ταινίες μικρού μήκους, και τότε παρουσιάζει

στη μεγάλη οθόνη την πρώτη ταινία

κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους, με την

ιστορία της Χιονάτης και των επτά νάνων.

Από εκείνη την μέρα, και μέχρι σήμερα έχει

δημιουργήσει χιλιάδες κινούμενα σχέδια,

μικρού και μεγάλου μήκους, αλλά πολύ

λιγότερες έχουν προβληθεί αυτοτελείς στον

κινηματογράφο, ενώ μόνο 44 ταινίες

χαρακτηρίστηκαν ως κλασικές (Walt Disney

Classics). Όλες οι ταινίες χαρακτηρίστηκαν

κατάλληλες για όλες τις ηλικίες.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

Υπάρχουν πολλά περιοδικά που κυκλοφορούν στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.

Μας ενδιαφέρουν εδώ τα περιοδικά που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, ὀπου

άργησε πολύ να καταξιωθεί ο κινηματογράφος σαν Τέχνη. Όταν, στα

μέση της δεκαετίας του 1960, το ελληνικό κοινό άρχισε να βλέπει και

ξένες ταινίες, είχε δηλαδή ευκολία να διαβάζει τους υπότιτλους με την

ταχύτητα που απαιτούσε ο κινηματογράφος, τότε ήρθε σε επαφή με

αριστουργηματικές ταινίες από διάφορες εθνικές κινηματογραφίες. Αυτό

έγινε δυνατό με κάποιες αίθουσες που πρόβαλαν ταινίες, συζήταγαν με το

κοινό και διάλεγαν κάποια έργα, τα οποία δεν ήταν για το ευρύ κοινό. Με

αυτό τον τρόπο διαμορφώθηκε μια κινηματογραφική άποψη που ήταν

πιο αυστηρή στην επιλογή των ταινιών. Από τότε μέχρι κυκλοφορούν

αρκετά περιοδικά που αφορούν στον κινηματογράφο, γεγονός που δείχνει

το ενδιαφέρον των Ελλήνων για τον χώρο της Έβδομης Τέχνης.

ΣΙΝΕΜΑ:

Τον Οκτώβριο του 1978 κυκλοφορεί το πρώτο

τεύχος του περιοδικού «Σινεμά».

Αργότερα, με αλλαγές στη ιδιοκτησία και στο υλικό

έγινε το περιοδικό «Σινεμά», όπως το ξέρουμε σήμερα.

Πολύ γρήγορα αυτό το περιοδικό έγινε η έγκριτη

ενημέρωση για κάποιον που ήθελε να γνωρίζει γενικά

για τον κινηματογράφο, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΣΤΟΝ

ΗΧΟ, ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Μέχρι το 1926 ο κινηματογράφος ήταν βουβός, ασπρόμαυρος και οι

προβολές των ταινιών πραγματοποιούνταν με συνοδεία ζωντανής μουσικής. Το

1926 παρουσιάστηκε μια μηχανή, η οποία έδινε την δυνατότητα αναπαραγωγής

του ήχου μέσω ενός δίσκου που συγχρονιζόταν με την μηχανή προβολής της

ταινίας. Βασισμένη σε αυτήν την τεχνολογία γυρίστηκε η ταινία Τhe Jazz

Singer, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος της ήταν βουβό, αλλά ήταν η πρώτη

ταινία που είχε διαλόγους. Την ίδια περίοδο γινόταν προσπάθεια και για την

προσαρμογή του χρώματος στην ταινία και όχι μόνο του ήχου.

Αν και από τον 20ο αιώνα γυρίζονταν έγχρωμες ταινίες μέσω του καρέ με το

χέρι, η μέθοδος αυτή εγκαταλείφθηκε σταδιακά σε συνδυασμό και με την

αύξηση της διάρκειας των ταινιών. Η πρώτη έγχρωμη ταινία, το Becky

Sharp του Rouben Mamoulian, με πρωταγωνίστρια την Miriam Hopkins,

προβλήθηκε το 1935 στους κινηματογράφους σε Technicolor film. Κατά την

δεκαετία του 1960 και χάρη στην ανάπτυξη της σχετικής τεχνολογίας ο

έγχρωμος κινηματογράφος επικράτησε.

Στην εικόνα δεξιά: Διαστάσεις αποτυπωμένης εικόνας στην εμουλσιόν ενός έγχρωμου 135

φίλμ 35mm/ Στην εικόνα αριστερά: Παράδειγμα εμφανισμένου έγχρωμου θετικού 135 φιλμ

35mm: οι τόνοι δεν είναι αντεστραμμένοι τα χρώματα της εικόνας που έχουν αποτυπωθεί

στην εμουλσιόν είναι τα πραγματικά

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου εμφανίστηκε και

το έγχρωμο αρνητικό φιλμ της εταιρίας Eastman Kodak το

οποίο δεν απαιτούσε διαδικασία διαχωρισμού των

χρωμάτων. Παρόλα αυτά μέχρι την δεκαετία του 1950 η

παραγωγή έγχρωμων ταινιών μειοψηφούσε.

Σταδιακά, μετά τον έγχρωμο κινηματογράφο ξεκίνησε και ανάπτυξη των

ταινιών 3D, δηλαδή ταινιών με τρισδιάστατη εικόνα. Η πρώτη ταινία 3D

γυρίστηκε το 1922 και λεγόταν The Power Of Love, παραγωγής Haworth

Pictures Corporation.

Υπήρξαν και άλλες παραγωγές ταινιών σε 3D, μάλλον αποτυχημένες, λόγω

των παραπόνων των θεατών για ζαλάδες και πονοκεφάλους. Παρ’ όλα αυτά η

δημοτικότητα των ταινιών 3D ξεκίνησε την δεκαετία του ’50 κι ακόμα

περισσότερο την δεκαετία του ’80 λόγω μιας νέας Καναδικής τεχνολογίας

που ονομαζόταν IMAX. Η εξέλιξη επεκτάθηκε σιγά-σιγά και σε άλλους

τομείς, όπως στην παραγωγή τηλεοράσεων, στη δημιουργία παιχνιδιών και

σε άλλους που σχετίζονται με το θέαμα και την ψυχαγωγία.

Γνωστές ταινίες είναι οι: Avatar,

Ice Age: Dawn of the Dinosaurs ,

How to Train Your Dragon , Step Up 3D.

ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ 3D ΠΑΡΑΓΩΓΗ –

Τα κινούμενα σχέδια

• Σε γενικές γραμμές η δημιουργία τρισδιάστατων

(3D) κινουμένων σχεδίων γίνεται χάρη σε ειδικά

προγράμματα για υπολογιστές που εκμεταλλεύονται

την ικανότητα του ανθρώπινου ματιού να συγκρατεί

στον αμφιβληστροειδή την εικόνα ακόμα κι όταν

αυτή έχει εξαφανιστεί από το οπτικό πεδίο. Το

λεγόμενο “computer animation” (τρισδιάστατα

κινούμενα σχέδια μέσω υπολογιστή) είναι μια

τεχνική που γνώρισε αλματώδη ανάπτυξη την

τελευταία δεκαετία, αξιοποιώντας την αύξηση της

υπολογιστικής ικανότητας των επεξεργαστών.

Την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων γύρισε ο Αμερικανός Σ. Μπλάκτον το

1907. Το 1937 ο Γουόλτ Ντίσνεϊ γύρισε τη ‘‘Χιονάτη και τους επτά νάνους’’.

Ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους. Χρειάζονταν 24

διαφορετικά σκίτσα για να αποδοθεί στη σκηνή κίνηση διάρκειας ενός

δευτερολέπτου. Φανταστείτε λοιπόν πόσα σκίτσα σχεδιάστηκαν για την ταινία

αυτή, διάρκειας μιάμισης ώρας περίπου!

Ο ΗΧΟΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Αυτό το τετράμηνο η ομάδα μας ασχολήθηκε με την εξέλιξη του ήχου. Κατά μέλη μοιράστηκαν οι εργασίες μας ανάλογα με τα ενδιαφέροντα. Πιο συγκεκριμένα, ο Στέφανος βρήκε πληροφορίες σχετικά με το βωβό κινηματογράφο, η Λίνα ανέλαβε το συγχρονισμό του ήχου και της εικόνας, τόσο στα παλαιότερα χρόνια, όσο και στα νεότερα, η Βανέσα ασχολήθηκε με το soundtrack και με την εξέλιξη του στις δεκαετίες, ενώ ο Δημήτρης με το σπικάζ. Τέλος, η Έλσα συγκέντρωσε πληροφορίες για το μιούζικαλ και την επιρροή του στους θεατές.

ΒΟΥΒΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Ο όρος ‘‘βουβός κινηματογράφος’’

χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις ταινίες

(βουβές ταινίες) που δεν είχαν συγχρονισμένο

ηχογραφημένο ήχο και πιο συγκεκριμένα δεν είχαν

ηχητικούς διαλόγους. Στις βουβές ταινίες οι

διάλογοι γίνονται μέσω παντομίμας και

καρτών που λάμβαναν τη θέση των τίτλων-

διαλόγων. Η ιδέα συνδυασμού κινούμενων

εικόνων με ήχο είναι παλιά όσο και ο

κινηματογράφος, αλλά λόγω τεχνικών

δυσκολιών ο συγχρονισμός διαλόγων έγινε

πρακτικός στο τέλος της δεκαετίας του 1920. Η Lillian Gish ήταν η μεγαλύτερη σταρ

του βωβού κινηματογράφου με μία από

τις πιο μακρόχρονες καριέρες (1912-1987).

Η οπτική ποιότητα των βουβών ταινιών - ειδικά αυτών που

δημιουργήθηκαν μετά το 1920 - ήταν συχνά πολύ καλή. Όμως υπάρχει η

εσφαλμένη αντίληψη ότι αυτές οι ταινίες είναι πρωτόγονες με τα σύγχρονα

δεδομένα. Αυτή η αντίληψη υπάρχει λόγω του ότι συχνά οι βουβές ταινίες

παίζονται σε λάθος ταχύτητα και λόγω της φθοράς της ταινίας με το

πέρασμα του χρόνου. Στην αρχή οι ταινίες συνοδευόταν από ζωντανή

μουσική. Από τότε η μουσική αναγνωρίστηκε σαν βασικό στοιχείο στις

ταινίες καθώς συνέβαλε στην ατμόσφαιρα δίνοντας στο κοινό

συναισθηματικά στοιχεία. Οι ηθοποιοί βουβών ταινιών έδιναν μεγάλη

έμφαση στη γλώσσα του σώματος και στις εκφράσεις του προσώπου τους

έτσι ώστε το κοινό να καταλάβει καλύτερα τι αισθανόταν ο ηθοποιός.

Σκηνή από την βουβή ταινία «The Artist» (ο καλλιτέχνης) με

τον Ζαν Ντιζαρντέν και την Μπερενίς Μπεζό.

ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ

ΗΧΟΥ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑΣ Οι πρώιμες προσπάθειες παραγωγής ομιλουσών κινηματογραφικών

ταινιών στράφηκαν σε απόπειρες συγχρονισμού φωτογραφικών εγγραφών

με τις προβαλλόμενες στην οθόνη εικόνες. Ένας εφευρέτης, ο Ντε Φόρεστ,

συνέζευξε τον φωνογράφο με τον κινητήρα της μηχανής προβολής μέσω

συστήματος ιμάντων και τροχαλιών, που εκτείνονταν κατά μήκος της

αίθουσας από τον θάλαμο προβολής έως την οθόνη. Καθώς μεγάλωνε όμως

το μέγεθος τον κινηματογραφικών αιθουσών, έγινε έντονο το πρόβλημα

της ενίσχυσης και του συγχρονισμού του ήχου.

Οι ηχητικές ζώνες των στερεοφωνικών ταινιών κωδικοποιούνται συνήθως με το σύστημα περιορισμού θορύβου ‘‘Ντόλμπυ’’. Επίσης, οι δύο ηχητικές ζώνες μπορεί να ηχογραφηθούν με την ηλεκτρική μέθοδο ‘‘μάτριξ’’ (matrix), οπότε επιτυγχάνονται στην πραγματικότητα τέσσερεις διακεκριμένοι ηχητικοί δίαυλοι. Το μουσικό θέμα ακούγεται με πλήρη στερεοφωνική προοπτική, ενώ ο διάλογος φαίνεται να αναδύεται από το μέσο της οθόνης και ειδικές ηχητικές εντυπώσεις (π.χ. περιβαλλοντικός ήχος) παράγονται με χρονική καθυστέρηση από μεγάφωνα τοποθετημένα κατά μήκος των πλευρών και στο οπίσθιο μέρος της αίθουσας.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΤΩΝ

ΤΑΙΝΙΩΝ / ΤΑ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ

Η μουσική επένδυση αποτελεί μέρος της

κινηματογραφικής γλώσσας και περιλαμβάνει όλο το

ηχητικό υλικό σε μια ταινία, από το διάλογο μέχρι τους

φυσικούς ήχους του περιβάλλοντος όπου διαδραματίζεται το

έργο, μέχρι τη μουσική και όλους τους άλλους ήχους που

συνδέονται οργανικά με την ολοκλήρωσή του. Όλα τα

παραπάνω γίνονται μέρος αυτού που ονομάζεται μίξη. Η

μίξη είναι το τελικό προϊόν όλων των ήχων που περιέχονται

σε μια ταινία, καθώς συγχρονίζονται με τις εικόνες στην

οθόνη, συνεπώς το σάουντρακ συνήθως δηλώνει τη μουσική

σύνθεση που γίνεται ειδικά για την ταινία ή τη μουσική από

άλλες πηγές, που αυτή δανείζεται και αποτελεί μέρος του

ηχητικού συστήματός της.

Αναμφίβολα, η μουσική ενισχύει το συναισθηματικό περιεχόμενο μιας

ταινίας, συνοδεύει εναλλαγές στον τρόπο δράσης ή χρησιμοποιείται ως δείκτης

ή σημείο που πρέπει να αποκωδικοποιηθεί από το κοινό. Στα διάφορα είδη

ταινιών η μουσική χρησιμοποιείται με συμβατικό τρόπο. Ο όρος μιούζικαλ

ενσωματώνεται το 1930, με στόχο να παρουσιάσει το μουσικό ταλέντο

τραγουδιστών, χορευτών και μουσικών, σε ταινίες όπως τα : Νότιος Ειρηνικός,

Η μελωδία της ευτυχίας, Ωραία μου κυρία και άλλα.

ΤΑ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

Μια ειδική κατηγορία ταινιών είναι

τα μιούζικαλ. Πρόκειται για ένα

κινηματογραφικό είδος, στην πλοκή

του οποίου είναι ενσωματωμένα και

μουσικοχορευτικά κομμάτια. Μοιάζει

δηλαδή σαν ένα είδος θεάτρου που

περιλαμβάνει τραγούδια, διαλόγους

(πρόζα) και χορό.

Είναι ένας τρόπος να πεις μια

ιστορία και να εκφράσεις το

συναισθηματικό περιεχόμενο της, δηλαδή το χιούμορ, το πάθος, τον έρωτα, το

θυμό και πολλά άλλα κινητοποιώντας μέσα από το κείμενο, τη μουσική, την

κίνηση καθώς και τις τεχνικές πτυχές της ψυχαγωγίας, όπως τα οπτικά εφέ, έτσι

ώστε να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύνολο από το οποίο καμία από τις τέχνες που

περιλαμβάνει να μην ξεχωρίζει από την άλλη με κανένα τρόπο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μιούζικαλ είναι κάτι σαν

ύμνος στη ζωή, αν και είναι μια βραχύβια υπόθεση στην ιστορία

του σινεμά. Θριάμβευσε περίπου από το 1945 ως το 1960 με

μουσικοχορευτικά έργα που γράφτηκαν αποκλειστικά για τη

μεγάλη οθόνη. Τότε άνθησε το μιούζικαλ ως κινηματογραφικό

είδος στην καθαρή μορφή του: αφήγηση, μουσική, χορός,

τραγούδι, όλα εναρμονισμένα και περίτεχνα πλεγμένα στον

κεντρικό άξονα της δράσης. Αναλαμπές του είδους εμφανίζονται

ως σήμερα σε περιπτώσεις όπως το «Grease», το «Chicago» και

τελευταία στο «Μamma mia!».

ΤΑ ΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΝ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Το περασμένο τετράμηνο ασχοληθήκαμε και

εργαστήκαμε με το θέμα «γραφικά στον

κινηματογράφο». Συνεργαστήκαμε πρόθυμα

και με ευχάριστη διάθεση ώστε να

αποδώσουμε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Το κάθε μέλος της ομάδας άντλησε

πληροφορίες από διαφορετικές πηγές και

πιστεύουμε ότι πετύχαμε τον αρχικό μας

στόχο.

ΤΟ ΧΡΩΜΑ

ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Οι κινηματογραφιστές έχουν τη δυνατότητα μέσα από τις ταινίες να δημιουργούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα με τη χρήση του χρώματος, του φωτισμού, των οπτικών εφέ. Οι κινηματογραφιστές χρησιμοποιούν το χρώμα για να κάνουν υπαινιγμούς, να αποδώσουν χαρακτηριστικά στοιχεία και να καλλιεργήσουν συμβολικούς δεσμούς. Η διαδικασία προσθήκης χρώματος που γίνεται με την βοήθεια των ηλεκτρονικών υπολογιστών ονομάζεται αποχρωματισμός. Η συγκεκριμένη διαδικασία προϋποθέτει την ανάλυση της ταινίας σε πλανά και σκηνές, προκειμένου ο αποχρωματισμός να είναι ομοιόμορφος. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο σχεδιασμός των χρωμάτων που προορίζονταν για μια ασπρόμαυρη ταινία θα είναι εξίσου συμβατός στην περίπτωση που η κινηματογραφική εταιρία αποφασίσει να την κάνει έγχρωμη.

Ανάμεσα στις πρώτες συνθετικές μεθόδους

προσθήκης χρώματος, υπήρξε η Technicolor.

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου,

εμφανίστηκε το έγχρωμο αρνητικό φιλμ

της εταιρίας Eastman Kodak, το οποίο δεν

απαιτούσε διαδικασία διαχωρισμού των

χρωμάτων. Αν και μέχρι τη δεκαετία του 1950,

η παραγωγή έγχρωμων ταινιών μειοψηφούσε,

κατά τη δεκαετία του 1960 και χάρη στην

ανάπτυξη της σχετικής τεχνολογίας,

ο έγχρωμος κινηματογράφος επικράτησε.

Η πρώτη έγχρωμη ταινία

ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ Σκηνογραφία ονομάζεται η τέχνη της δημιουργίας στην σκηνή

αίσθησης τόπου και χρόνου, όπως τους οραματίστηκε ο συγγραφέας η ο σεναριογράφος του έργου που παίζεται. Η αίσθηση του τόπου και του χρόνου αποκτάται κυρίως με εικαστικά και άλλα παραπλήσια μέσα. Ο σκηνογράφος χρειάζεται να έχει εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, πλούσια φαντασία και επινοητικότητα.

Η σκηνογραφία προϋποθέτει γνώση των καλών και των διακοσμητικών τεχνών, του χαρακτήρα και του στυλ της επιπλοποιίας, των ιδιοτήτων και των τρόπων χρησιμοποίησης των υφασμάτων και των υλικών οικοδομής καθώς και της ζωγραφικής και πρωταρχικά του σχεδίου. Απαιτεί γνώση του τρόπου που ‘στήνεται’ η σκηνή, του φωτισμού των φωτιστικών ‘εφέ’, του πλάτους και του μήκους της σκηνής και του ύψους του προσκήνιου. Το έργο του σκηνογράφου αρχίζει με τη μελέτη του σεναρίου για την κατανόηση του πνεύματος του συγγραφέα του και τη δυνατότητα αναβίωσης της ατμόσφαιρας της εποχής κατά την όποια διαδραματίζεται το έργο.

Πρώτη φορά το mise-en-scene (η σκηνογραφία) χρησιμοποιήθηκε στις δεκαετίες του 1940 και 1950 από τους γάλλους κινηματογραφιστές.

Ο Όσον Γουέλς τη χρησιμοποιεί

πολύ αποτελεσματικά στον

Πολίτη Κέιν όταν ο Θάτσερ

τραπεζίτης πηγαίνει στο ράντσο

στο Κολοράντο, όπου ζει η

οικογένεια του Κέιν, για να πάρει το νεαρό Τσαρλς

και να τον αναθρέψει σαν νεαρό

πλούσιο στη μεγαλούπολη. Δυο

ιστορίες λέγονται παράλληλα:

αυτή που διαδραματίζεται μέσα

στο σπίτι και το ‘κάδρο’ με το

ανέμελο παΐδι που παίζει έξω.

Η σκηνή από τον Πολίτη Κέιν.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΩΣ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Τα κύρια συστατικά του κινηματογράφου, ο οποίος αποτελεί ένα οπτικοακουστικό θέαμα, είναι: ο λόγος, η εικόνα, ο ήχος/μουσική. Αυτά τα συστατικά αλληλεπιδρούν και διαμορφώνουν το κατάλληλο κινηματογραφικό περιβάλλον. Επομένως, η κινηματογραφική μουσική δεν μπορεί να απομονωθεί από το περιβάλλον αυτό και να αντιμετωπιστεί σαν να προορίζεται μόνο για ακρόαση.

Υπάρχουν βέβαια και μουσικά έργα που χρησιμοποιήθηκαν ως σάουντρακ, αλλά και σάουντρακ ειδικά συντεθειμένα για ένα κινηματογραφικό έργο, που μπορούν αυτούσια να είναι υλικό ακρόασης. Επομένως, η μουσική για τον κινηματογράφο λειτουργεί ως αναπόσπαστο στοιχείο μιας ταινίας, χωρίς όμως να αποκλείεται η πιθανότητα να λειτουργεί και αυτόνομα.

Για τη χρήση μουσικής στον ελληνικό κινηματογράφο, την

εποχή του βωβού, δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες. Τη

δεκαετία του ’40 γράφεται μουσική για τον κινηματογράφο

και διακρίνονται και οι

πρώτοι συνθέτες.

Στα χρόνια που ακολουθούν, ο

Μάνος Χατζιδάκις, κέρδισε για τη

ταινία «Ποτέ την Κυριακή»

βραβείο Όσκαρ καλύτερης μουσικής.

Τα τελευταία χρόνια, ο Νέος

Ελληνικός Κινηματογράφος

συναγωνίζεται τις διεθνείς

παραγωγές σε όλα τα επίπεδα (μουσικής, σκηνοθεσίας,

ηθοποιών, σκηνικών, παραγωγής), δίνοντας την ευκαιρία

στους νέους καλλιτέχνες να εκφραστούν μέσα από την 7η

Τέχνη.

Σκηνή από το Ποτέ την Κυριακή. Το τραγούδι «Τα Παιδιά Του Πειραιά» από την ταινία έγινε παγκόσμια επιτυχία.

Τα οπτικά εφέ στον κινηματογράφο

Τα ειδικά εφέ αποτελούν οργανικό τμήμα ορισμένων ταινιών και η δημιουργία τους τοποθετείται χρονικά στις απαρχές του κινηματογράφου. Χάρη στην τεχνική αυτή κατά την οποία προβάλλεται μόνο ένα καρέ κάθε φορά, είναι εφικτή η δημιουργία ψευδαίσθησης. Έτσι, ένα αντικείμενο μεταμορφώνεται σε ένα άλλο ή εξαφανίζεται. Στην εποχή μας, τα εφέ είναι αναπόσπαστα κομμάτια της κινηματογράφησης και δεν θεωρούνται ‘‘ειδικά’’. Ο όρος που Τα οπτικά εφέ τείνουν να τραβούν την προσοχή επάνω τους ανεξάρτητα από την μορφή που μπορεί να έχουν. Όταν τα εφέ εξελίσσουν την πλοκή και την προωθούν, όπως συμβαίνει με τον διάλογο, δε σταματούν να έλκουν την προσοχή του θεατή, παράλληλα όμως συνιστούν μέρος της αφήγησης. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έχουν επιφέρει ριζικές αλλαγές στην δημιουργία των ειδικών εφέ και η ψηφιακή τεχνολογία παρέχει την δυνατότητα στους κινηματογραφιστές να κατασκευάζουν εφέ που ήταν αδύνατον να υπάρξουν τις προηγούμενες δεκαετίες.

Μια από τις πλέον πλούσιες σε οπτικά εφέ ταινίες είναι το Avatar. Η ταινία έχει τα πλέον πρωτοποριακά εφέ και είναι πραγματικά απίστευτη ειδικά όταν την παρακολουθεί κανείς σε ειδικά διαμορφωμένη για τρισδιάστατες προβολές αίθουσα . Όπως καταλαβαίνει κανείς για να φτιαχτούν τα ειδικά εφέ και τα τρισδιάστατα γραφικά μιας τέτοιας ταινίας χρειάζεται απίστευτη υπολογιστική ισχύς.

Τα οπτικά εφέ του Avatar

Μοντάζ

Το μοντάζ σε μια ταινία είναι

η αρμολόγηση εικόνας και ήχου.

Η σημασία και ο ρόλος του είναι

πολύ σημαντικός σε ένα οπτικο -

ακουστικό έργο.

Μιλώντας πρώτα τεχνικά, είναι για το γύρισμα,

το τμήμα που αποτυπώνεται στην

ταινία, από τη στιγμή που το μοτέρ

της μηχανής λήψης θα αρχίσει να

λειτουργεί μέχρι που θα σταματήσει.

Τα Στάδια Πραγματοποίησης μιας Ταινίας

Ως ομάδα, αποτελούμενη από τους Στεριάδη Νεφέλη,

Νικολαΐδη Φίλιππο, Μαβίδη Κλέλια και Καραπάνου

Δέσποινα, ασχοληθήκαμε με τα στάδια πραγματοποίησης

μιας ταινίας και αναλάβαμε να αναζητήσουμε πληροφορίες

για το σενάριο, τους ηθοποιούς, την παραγωγή και τον

σκηνοθέτη. Χωρίσαμε λοιπόν τους ρόλους μας με βάση τις

θεματικές: Καραπάνου Δέσποινα – σενάριο, Στεριάδη Νεφέλη

– παραγωγή ταινίας, Μαβίδη Κλέλια – ηθοποιοί, Νικολαΐδης

Φίλιππος – σκηνοθεσία.

Οι εντυπώσεις από την εμπειρία μας ήταν αρκετές καθώς

ενθουσιαστήκαμε από την μεταξύ μας συνεργασία και τον

αμοιβαίο σεβασμό.

Τέλος, μείναμε κατάπληκτοι από την ανακάλυψη του κόσμου

του κινηματογράφου.

Σενάριο Το σενάριο μιλάει για ένα πρόσωπο που μέσα σε ένα

καθορισμένο χώρο δρα και είναι ο παράγοντας για πράξεις.

Γενικότερα, το σενάριο είναι μια, θα λέγαμε, ιστορία ειπωμένη με

εικόνες.

Για να γράψουμε ένα σενάριο χρειαζόμαστε πρώτα από όλα μία

ιδέα. Αυτή την ιδέα είναι δυνατόν να την αποκτήσουμε μέσω του

κοινωνικού μας περίγυρου, των εφημερίδων, των περιοδικών, των

βιβλίων, της τηλεόρασης ή ακόμα και από ένα τυχαίο περιστατικό

που θα μας συμβεί. Παράλληλα με την ιδέα, χρειάζεται και η

ικανότητα του ανθρώπου να επικοινωνεί. Ακόμη οφείλουμε να

γνωρίζουμε ποιο θέμα θέλουμε να πραγματευτούμε. Το θέμα ενός

σεναρίου είναι η δράση και ο ήρωας. Δράση είναι αυτό που

συμβαίνει – που εξελίσσεται, ενώ ήρωας είναι αυτός που πάσχει

από αυτά που συμβαίνουν στη δράση. Είναι σημαντικό να

αναφερθεί ότι σενάριο χωρίς ήρωες δεν υφίσταται.

Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι η παραγωγή της ταινίας θεμελιώνεται πάνω στο σενάριο. Συμπερασματικά, το σενάριο αποτελεί την αρχή και τον οδηγό για όλους τους συντελεστές (π.χ. για τον σκηνοθέτη, τον βοηθό σκηνοθέτη, τον διευθυντή παραγωγής, τον σκηνογράφο κοκ).

ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Η παραγωγή μιας ταινίας είναι η διαδικασία κατά την οποία δημιουργείται μια ταινία. Χωρίζεται σε τρία μέρη:

1) pre production (γίνονται οι προετοιμασίες για το γύρισμα της ταινίας, προσλαμβάνεται το τεχνικό επιτελείο, οι ηθοποιοί, διαλέγεται ο τόπος παραγωγής της ταινίας, και κτίζονται τα κτίρια παραγωγής)

2) production (το γύρισμα της ταινίας)

3) post production (γίνεται το μοντάζ, καταγράφεται ο ήχος, γίνεται η παραγωγή του soundtrack κ.α.)

Υπάρχει επίσης ένα ειδικό σχεδιάγραμμα για να γίνει σωστά η παραγωγή των ταινιών και να μην ξεφύγουν τα όρια του budget της ταινίας.

Ο υπεύθυνος εκτέλεσης παραγωγής αναλαμβάνει την εξασφάλιση οικονομικής ενίσχυσης. Ο παραγωγός πρέπει να κατορθώσει να διατηρήσει την ακεραιότητα της ταινίας και να σιγουρευτεί ότι ο καθένας κάνει την δουλειά του σωστά, παραγωγικά και γρήγορα. Είναι αρμόδιος στην εύρεση του σωστού σεναριογράφου και σκηνοθέτη, για την ιδέα του, που θα άρμοζε καλύτερα στην αίσθηση και το ύφος της ιστορίας. Όσο περισσότερο είναι αναμειγμένος ο παραγωγός στη διαδικασία, τόσο πιο ολοκληρωμένο είναι το αποτέλεσμα. Οι καλοί παραγωγοί πρέπει να σκέφτονται μπροστά, να γνωρίζουν όλες τις μεταβλητές και τους επικείμενους κινδύνους, να κατέχουν οργανωτικές δεξιότητες, δεξιότητες επικοινωνίας, και να σκέφτονται ουσιαστικά χωρίς την διακινδύνευση της καλλιτεχνικής διαδικασίας και ακεραιότητας της ταινίας. Στο σύνολο, ο ρόλος του παραγωγού είναι να δίνει σε πρωτότυπες, δημιουργικές ιδέες τη δυνατότητα εμπορευματοποίησης και επαφής με το κοινό.

Το μονοπώλιο για την παραγωγή ταινιών μέχρι το περίπου το 1910 το είχαν κυρίως η Γαλλία αλλά και η Μεγάλη Βρετανία οι οποίες, αν και ο Αμερικανικός κινηματογράφος έχει εξελιχτεί στον πιο γνωστό στον κόσμο, διατηρούν μέχρι και σήμερα το κύρος τους. Από το 1950 μέχρι σήμερα έχουμε την εμφάνιση πολλών κινηματογραφικών στούντιο και την παραγωγή των γνωστότερων ταινιών. Σημαντικότερα είναι τα: EON Productions (James Bond Series), New Line Cinema (Sex And The City, The Lord Of The Rings…), Miramax Films (The English Patient, Kill Bill…), Walt Disney Pictures (Pirates Of The Caribbean Series, Mary Poppins…),

Pixar Animation Studios (Toy Story, Monsters INC…), DreamWorks Animation(Shrek, Madagascar…) και

πάρα πολλά άλλα.

Ο ρόλος της Ελλάδας στην παγκόσμια αγορά του κινηματογράφου είναι αρκετά μικρός. Οι παραγωγές ταινιών είναι αρκετά σπάνιες, αν και τα τελευταία χρόνια αυξάνονται. Έχουν υπάρξει όμως παραγωγές αντάξιες αυτών των μεγαθηρίων του κινηματογράφου. Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου είναι ίσως το 1905 όταν τα αδέλφια Μανάκη, από τα Γρεβενά, Έλληνες Βλάχικης καταγωγής ή Σλαβομακεδόνες γίνονται οι πρώτοι παραγωγή ταινίας στα Βαλκάνια. Επίσης, η πιο σημαντική ελληνική εταιρία παραγωγής ταινιών ήταν η Finos Film.

Ηθοποιός

Ηθοποιός είναι ο καλλιτέχνης που συμμετέχει σε θεατρική παράσταση ή σε κινηματογραφικό, τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό έργο και ερμηνεύει ρόλο. Η λέξη είναι σύνθετη από το ρήμα ποιώ και το ουσιαστικό ήθος που στην αρχαία γλώσσα σήμαινε χαρακτήρας. Ηθοποιός λοιπόν σημαίνει αυτός που φτιάχνει – υποδύεται έναν χαρακτήρα. Ένας ηθοποιός λοιπόν υποδύεται ρόλους. Με γνώμονα αυτή τη σκέψη, θα πρέπει, αφού περάσει από ακρόαση (οντισιόν) και επιλεγεί για το συγκεκριμένο ρόλο, να μάθει τους διαλόγους, να κάνει μια πρώτη προσέγγιση του ρόλου και κατόπιν, σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη, θα πλάσουν έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα. Και φυσικά ένας ηθοποιός θα πρέπει να είναι αληθοφανής.

Δύο σημαντικοί Έλληνες ηθοποιοί που ανήκουν στον κωμικό κινηματογράφο είναι ο Θανάσης Βέγγος και ο Κώστας Χατζηχρήστος. Ο Θανάσης Βέγγος ξεκίνησε την καριέρα του το 1954 και δεν εγκατέλειψε το σανίδι μέχρι το 2010 που έπαιξε στην ταινία ‘The flight of the swan’. Κάποιες από τις ταινίες στις οποίες έπαιξε ήταν οι εξής: Είναι ένας τρελός, τρελός, τρελός Βέγγος, Ο παπατρέχας, Θου-Βου: φαλακρός πράκτωρ, επιχείρησις Γης μαδιάμ κ.α. Ο Κώστας Χατζηχρήστος ξεκίνησε την καριέρα του σαν ηθοποιός το 1945. Πρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες: Ο Ηλίας του 16ου, Της κακομοίρας, Η σοφερίνα κ.α.

Θανάσης Βέγγος

Κώστας Χατζηχρήστος

Σκηνοθεσία

Βασικές αρχές Σκηνοθεσίας: Οι σπουδαστές σκηνοθεσίας, στο πρώτο εξάμηνο των σπουδών του διδάσκονται όλα τα στάδια της παραγωγής της κινηματογραφικής ταινίας: από τη σύλληψη της ιδέας, το γράψιμο του σεναρίου, την επιλογή των χώρων, την επιλογή των ηθοποιών, το ντεκουπάζ, το γύρισμα, τα εργαστήρια, το μοντάζ, το μιξάζ μέχρι την πρώτη προβολή της. Στο επόμενο εξάμηνο οι σπουδαστές, ως πρακτική άσκηση, γράφουν το σενάριο, σκηνοθετούν και μοντάρουν μια ταινία μέσης διάρκειας 3-5΄ σε ψηφιακή εικόνα.

Η σκηνοθεσία είναι η ίδρυση ενός κόσμου, είναι το βλέμμα που κρύβεται πίσω από κάθε στάδιο της οπτικοακουστικής παραγωγής, πίσω από κάθε κινηματογραφικό, θεατρικό ή τηλεοπτικό έργο.

Ο σκηνοθέτης είναι ο εμπνευστής, ο οραματιστής μιας ταινίας, μιας

παράστασης, μιας τηλεοπτικής σειράς, ενός ντοκιμαντέρ. Από την επιλογή

της ιδέας και του σεναρίου, την αισθητική και την καλλιτεχνική του

προσέγγιση εξαρτάται η «δύναμη» και η απήχηση του τελικού

αποτελέσματος ενός οπτικοακουστικού έργου. Καθήκον του είναι να

διευθύνει τα γυρίσματα των κινηματογραφικών ταινιών, να επιλέγει

ηθοποιούς, να δίνει οδηγίες στους ηθοποιούς για τις εκφράσεις και τις

κινήσεις τους, να εκφράζει την άποψή του για τα σκηνικά και το φωτισμό,

ώστε να δώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα,

να δίνει οδηγίες σε όλους τους τεχνικούς

που εργάζονται για την ταινία.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

κ. ΦΑΝΗ ΝΤΟΥΣΚΟΣ

ΣΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΠΑ

• Πότε και πως αποκτήσατε το ενδιαφέρον σας για τις ταινίες;

Στις 21 Φεβρουαρίου στις εκδηλώσεις απελευθέρωσης της πόλης κάναμε παρέλαση

στη κεντρική πλατεία και παρατηρώ έναν κινηματογραφιστή (είχε έρθει στα

Γιάννενα να καλύψει την εκδήλωση) να προσπαθεί να δώσει την εικόνα της ημέρας!

Ήμουν 14 ετών μαθητής στη Ζωσιμαία Σχολή. Μετά από μέρες πήγα στο Παλλάδιο

και είδα (πριν από την προβολή της επίσημης ταινίας), την εκδήλωση αυτή! Μου

έκανε τρομερή εντύπωση, αυτό ήταν! Δε σου κρύβω ότι πήγαινα παράνομα τότε ως

μαθητής και έβλεπα ταινίες. Μια μέρα ο καθηγητής μου στην Ζωσιμαία Σχολή, ο

κος Εργολάβος, με έπιασε στον εξώστη του Παλλάδιου και την άλλη μέρα με

απέβαλε από τη σχολή με διαγωγή «κοσμία»!

• Σπουδάσατε κινηματογράφο; (Αν ναι. Που;)

Σπούδασα τρία χρόνια κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου, η μόνη έγκυρη της

εποχής! Μετά συνέχισα άλλα τρία χρόνια σπουδές στη σχολή του

Παπαντονοπούλου, η οποία έκανε για πρώτη φορά μια προσέγγιση στην νέα οπτική,

την τηλεόραση

• Επηρεαστήκατε από άλλους σκηνοθέτες στον τρόπο σκέψης και

εργασίας;

Σαφώς και επηρεάζεσαι από καλύτερους σκηνοθέτες κυρίως στον

τρόπο προσέγγισης μιας ιστορίας. Η κάθε ταινία είναι ξεχωριστή, έχει

μια ιστορία που υπηρετεί μια κεντρική ιδέα. Σε κάθε ιστορία υπάρχει

ένας ήρωας- πρωταγωνιστής, χαρακτήρας που γίνεται όχημα της

κεντρικής ιδέας.

• Ποιες πιστεύετε ότι θα είναι οι αλλαγές στον τρόπο σκηνοθεσίας του

μέλλοντος;

Ο τρόπος αφήγησης υπηρετεί και αυτός τη βασική ιδέα, αλλά

καταλήγει να έχει μια τελική προσέγγιση που αρμόζει στην εκάστοτε

ιστορία. Η σκηνοθεσία δεν είναι τρόπος αλλά έκφραση σε μια

‘‘οπτική’’ γλώσσα. Η σκηνοθετική προσέγγιση είναι διαφορετική από

τον εκάστοτε δημιουργό της.

(O κ. Ντούσκος είναι σκηνοθέτης/ παραγωγός στην εκπομπή για videogames, την

‘‘Playerex’’).

•

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΜΑΤΙΑ

Στα πλαίσια της διαδικασίας του project εντάξαμε την προβολή ταινιών. Η θεματική των ταινιών

σχετιζόταν άμεσα με την θεματική ‘‘Τα φύλα στη λογοτεχνία’’. Συγκεκριμένα, οι ταινίες αφορούν στις

οικογενειακές σχέσεις, στην πάλη των ανθρώπων για την ζωή και στη σχέση των δύο φύλων. Αρχικά

ασχοληθήκαμε με την ταινία «Ο παράδεισος στην Δύση» του Κώστα Γαβρά. Στην ταινία αυτή

προβάλλεται ο αγώνας ενός μετανάστη για να επιβιώσει, στις ελπίδες του που διαψεύδονται και πως στο

τέλος καταφέρνει να υλοποιήσει τους στόχους του. Παρόμοιες καταστάσεις εντοπίσαμε και στην ταινία

«Οι νύφες» του Παντελή Βούλγαρη. Αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν πώς δραματικά γεγονότα, όπως η

μετανάστευση και η κατώτερη θέση της γυναίκας, προβάλλονται με παραστατικότητα και ρεαλισμό. Με

τον αγώνα στην ζωή σχετίζεται και η επόμενη ταινία από τον αμερικανικό κινηματογράφο «My sister’s

Keeper», του Nick Cassavetes. Κατά πλειοψηφία η ταινία αυτή μας άγγιξε περισσότερο από όλες όσες

παρακολουθήσαμε, κυρίως τόσο γιατί η υπόθεση ήταν από μόνη της συγκινητική, όσο και οι ερμηνείες

των ηθοποιών, ιδιαίτερα των μικρών παιδιών, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν συγκλονιστικές. Σε ένα

διαφορετικό κόσμο μας μετέφερε ο γαλλικός κινηματογράφος με την ταινία ‘Amelí’. Η μουσική του

Yann Tiersen που πλαισίωνε την ταινία παρέσερνε σαν κύμα την υπόθεση και μας κίνησε το ενδιαφέρον

να την παρακολουθήσουμε. Η ηθοποιός ήταν τόσο χαριτωμένη που ταίριαζε απόλυτα στον χαρακτήρα

του ρόλου της. Κλείνοντας, θέλουμε να αναφέρουμε την επίσκεψη του υπεύθυνου των

κινηματογραφικών προβολών του Πνευματικού Κέντρου Ιωαννίνων, κ. Χρήστο Παπαδόπουλο ο οποίο

μας μίλησε γενικά για τον κινηματογράφο δίνοντας έμφαση στον ιταλικό νεορεαλισμό και προβάλλοντας

την ταινία του ιταλικού σκηνοθέτη De Sica ‘‘Το θαύμα στο Μιλάνο’’. Αναμφίβολα αυτό το τετράμηνο

γελάσαμε, κλάψαμε, διασκεδάσαμε, ερευνήσαμε, μάθαμε και ήρθαμε πιο κοντά με τον συναρπαστικό

κόσμο του κινηματογράφου.