Τίτλος Πρωτοτύπου: Donnat Donnat Poèmes 1960-1980 (Tombeau de Du Bellay, Donnant Donnant) par Michel Deguy.© Éditions Gallimard, Paris 2006

ISBN: 978-618-5144-63-0

Εκδόσεις Vakxikon.grΒιβλιοπωλείο του ΒακχικόνΑσκληπιού 17, 106 80 Αθήνατηλ. 210 3637867info@vakxikon.grekdoseis.vakxikon.gr

© για την Ελληνική γλώσσα, 2016 Εκδόσεις Vakxikon.gr

Σειρά: Βακχικόν Ποίηση - 67

Πρώτη Έκδοση: Μάρτιος 2016

Επιμέλεια Έκδοσης & Ποιημάτων: Vakxikon.gr

Επιμέλεια Ποιημάτων: Αχιλλέας Κατσαρός

Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr

Εξώφυλλο: © Carole Dely (www.sens-public.org)

Αυτό το βιβλίο εκδόθηκε με την υποστήριξη του Προγράμματος Bοήθειας για Eκδότες του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος (Γαλλική Πρεσβεία στην Ελλάδα) - Collection.

Αυτό το βιβλίο εκδόθηκε με την υποστήριξη των Προγραμμάτων Βοήθειας για Εκδότες του Institut Français.

[ 3 ]

ΠΟΙΟΣ ΤΙ

Εδώ και πολύ καιρό δεν υπάρχεις Πρόσωπο κάποτε διάσημο και αυτάρεσκο Δεν ξέρω Πώς σ’ αγαπώ Πάει καιρός Σ’ αγαπώ με αδιαφορία με φθόνο σ’ αγαπώ Από παράλειψη επίπληξη ανανδρία Πεισματικά Ενάντια σε κάθε ενδεχόμενο Σ’ αγαπώ χάνοντάς σε για να χάσω Το εγώ που αρνείται να παρασυρθεί από τα δικά μας Από πρύμνη (αυτό το ανάγλυφο μπαλκόνι στο αλάτι) Αρχαία - που σέρνεται με την πλάτη μεσοπέλαγα Τώρα τι Στόμα τιμωρημένοΣτόμα καταδικασμένο καρδιά σε τροχιά βηματοδότηΜια ερώτηση προς οποιονδήποτε μάταια αιωρείται

[ 4 ]

Ο ΘΡΥΛΟΣ…

Ειπώθηκε ο μύθος. Για μια ακόμα φορά η αγία οικογένεια κινείται μακριά πίσω από τα δέντρα σε έναν πίνακα ζωγραφικής του Τζορτζό-νε ή του Μαγκρέμπ.

(Ο άνεμος της οδού των ναών, ο ναός της οδού των ανέμων, η οδός του ναού των ανέμων, ο άνεμος των ναών καθ’ οδόν, ο ναός των ανέ-μων της οδού, η οδός του ανέμου των ναών, στη Σμπέιτλα. Όπου το γρασίδι φυλάγεται η μεγάλη εισβολή δεν αποκρούεται)

και ήταν αυτή η απογραφή που από τον τετράρχη αναγγέλθηκε ανέβηκαν με το γαϊδούρι και μη βρίσκοντας το πανδοχείο βρήκαν το άχυρο και τη σκόνη, η ιστορία χάθηκε από εκεί, τραβήχτηκε το αίμα, τα ερείπια προσφέρονται στις απαιτήσεις Δεν ξέρω πια να προτιμώ. Ο χειμώνας πιο όμορφος η κοιλάδα πιο ωραία πιο όμορφος ο ήλιος είναι σκουπίδια. Καλός καιρός είναι το χιό-νι καλός καιρός είναι του τόξου η σκιά που την ερειπωμένη γη σαρώνει. Κάνει παλιόκαιρο είναι ωραία. Πράγματα επιζώντα βουβά ανακτώνται εξαπολύοντας την απαγγελία ρωτούν ευγενικά τον γραφέα «Εδώ και πολύ καιρό ήσασταν εκεί;» Στον συχνό παγετό η αλόγιστη θέα, η θέα που ξεχειλίζει τον ορί-ζοντα που την πεδιάδα βλέπει διάπλατα θέα ζητά στη διαδρομή δέκα χρόνων που σήμερα αναχωρούν. Λες ότι είσαι αληθινός Όμως η αλήθεια αυτή με υπονομεύει Την ξερνώ Μεθυσμένος από ήρα αδιαχώριστη Και επειδή είναι αλήθεια μπορώ να προδώσω.

[ 5 ]

ΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΟΜΑΝΤΗΛΟ

Οι γεύσεις της γης που θυσιάστηκε καπνίζουν στο στόμα ακριβά / Αβάνα Πόμερυ ο μπερδεμένος πόρος των σελλών της Δορδόνης σε εικόνισμα ή σε σάλτσα στην πλευρική τέχνη του μεσημεριού

Από πού η είσοδος των κολασμένων στομάτων; Δεν είναι πια το μεγά-λο πνεύμα / Μια τρύπα επί τόπου μας αδειάζει / Historia calamitatum / Το αρμυρίκι ανάμεσα στα πόδια σου... / Ένας χειρουργός αποκαθι-στά τις τελευταίες μεταφορές / Οι ωοθήκες μπαίνουν στο νηπιαγωγείο

Λείψανα καταγγέλλονται στον άνθρακα δεκατέσσερα / Κι αυτό είναι μια άποψη ότι η σινδόνη πρέπει να είναι κατεστραμμένη / Λέξεις γλι-τώνουν από τον Κατακλυσμό / Τα φυλλάδια στη Σιξτίνα σιωπούν / Ο άτολμος θάνατος διπλώνεται στις τελευταίες σφαγές Η ζωή είναι ωραία πατέρα δεν ξέρουμε τίποτα πια / Ο θάνατος με ζυγωματικά μαβιά μας προσδιορίζει / Το κάψιμο των βιβλίων μας σημειώνει στα αστέρια / Είναι τέλος της εβδομάδας: ο Λαοκόων της οικογένειας τροφοδοτείται / Η εκπαιδευτικός έχει διπλώσει τη λίμνη της Απερισκεψίας / Το μάτι του τουρίστα περιβάλλει τις βράκες του Μπρονζίνο / Η αναφορά του Ματίς στις κόρες μας στο Λονδίνο ανα-μένει, στο Λένινγκραντ / Μας πέφτει ελαφρύ το μεσημεριανό γεύμα στο τοπικό εστιατόριο όπου η σερβιτόρα ρίχνει στο τραπεζομάντηλο βεντούζες / Η υποχρέωση να διαμορφώσει την εφημερίδα μας σχη-ματίζει / Με το Ορλύ οι δολοφόνοι / της Λουίζ τα στήθη οι αερο-μαχίες / Είναι το γαλάζιο του στενού όπου ένας νεαρός δολοφόνος περνά / (όμορφη νέγρα στο σοκάκι τη θυσία σου θέλω / Τα ρόδινα μάγουλα της γραμματέως υπαγορεύουν / Ένα μεγάλο χρεωκοπημένο σώμα τον ισολογισμό του θέτει / τα ναρκωτικά στα πιο αργά παρα-σκήνια για καταστροφή διασκορπίζουν την εκπροσώπηση / Το αερο-

[ 6 ]

πλάνο διατρέχοντας το αποθεματικό του ουρανού διατηρούσε ακόμα ένα σημείο του Αρχιμήδη / Οι βασίλισσες είχαν ξαναπαντρευτεί

[ 7 ]

ΡΩΜΗ

Στο σινεμά Σουσάμι όταν μισανοίγει το φόρεμαΑλλάζει σκάλα ο κύκλος και ξεγελάει τις κόρες Κάτω από τις μασχάλες ο παρονομαστής αυξάνει Κατεβαίνοντας τα οστά η ταρταρούγα τη θάλασσα διαχέει

Ονειρεύεται η μαριονέτα αναζωογονημένη από το φύλοΦάλαγγες στον αγκώνα και καρπός που πλευρίζειΨηλά εκεί στο περβάζι μέσα στα άνθη κρέμεται το κεφάλι Μαλλιά ινδοσύκης έξω ερειπώνουν κροτάφους

Ρώμη κάτω από το φόρεμά σου τα παιδιά ονειρεύονται σταλακτίτες Και λύκαινα το ζώο των μαστών ξεχειμωνιάζει στους χειρώνακτες Διπλά δένονται τα μάτια της που βλέπουν τη νύχτα Μ στην παραμόρφωση μηρών Δύσμορφο κούφωμα θανάτου Λαμπερή γυναίκα εικόνα της εικόνας

(ή: Ενθάδε κείται το τρίγωνο γυμνό ανάμεσα από λαιμό και στήθος Σε δερμάτινο περιδέραιο το έμβλημα της δικής μας γυναίκας Μ στην παραμόρφωση μηρών δύσμορφα κουφώματα θανάτου)

[ 8 ]

ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

Κατεβαίνει ο άνεμος σε ό, τι ανήκει στους Χαν Ο άνεμος που τη Γη ανακάλυψε Καταφθάνει και πάλι από την Αφροδίτη το πρωίΝομάδες είμαι θανάσιμα λυπημένος Από Ανατολή σε Δύση ο άνεμος κυνηγούσε την ιστορία

Ο άνεμος που σφραγίζει τις σχισμές των προσώπωνΚαι μέχρι το κόκκαλο χτενίζει τα μάτια Τη χαμογελαστή μάσκα των νεκρών ανασηκώνει Τη γη των αποβλήτων ως τα φεγγάρια Από το Μον Σεν Μισέλ ανεβάζει

Όπου ο Ιώβ στη σελήνη Το πρόσωπο πλάγια στρέφει Προς το Θεό σαν C Ραιβόποδα της κάστας τα άσεμνα παιδιά Γλιστρούν στη σκηνή απειλητικά για τελευταία φορά Εικόνες της Άρτεμης ποιητές απεργοί περιφέρουν Ανάμεσα στα τοιχώματα του αγίου Ήλιου DNA, τίποτα Παρά μόνο μαλακά περιττώματα στα λευκά ράσα των οικογενειών Ο Νείλος έφηβος και η σελήνη δίχως υποδιαστολή Η γλώσσα έχει φθαρεί από αριστερά προς τα δεξιά Φίλοι μου ας χωριστούμε για πάντα Το πρόσωπό σου εξοργισμένο... (οδηγούμαι Στη λέξη που περνά μέσα από τον λαιμό Δεν έχω παρά αυτό το δέρμα που πέφτει από τα χέρια Σκέφτηκα καλά να πω καλά)

[ 9 ]

Ήταν πιο δυνατό από μας το φύλο η αδικία Ας χωριστούμε με τον άνεμο πρίμα

Πολύ παλιό το αποκαλούμενο ξεχειμωνιάζει τριγυρισμένο από βιβλία παρυδάτιαΗ χίμαιρα από την επιστήμη για την άγονη ημισέληνο Και ζωσμένο από πλημμύρα και αποστράγγιση στη γλώσσα του ζερβά δεξιά

Το φύλο σε περγαμηνή του Νώε Τα ζώα κατασπαραγμένα σε βιβλία του ΛόρενςΤα ονόματα Σαράντα αιώνες δακρύων στην ίριδα Και τίποτα ακόμα δεν έχετε δει και τη δίωξη

Το πιο εκπληκτικό πράγμα είναι ακόμα αυτή η καταπληκτική σιωπή Ο θόρυβος των δρόμων δεν είναι και τόσο δυνατός Η νύχτα δεν σωπαίνει περισσότερο από την ημέρα

Ενδιαφέρον έχει επίσης, όχι η συντήρηση, θεατρική, αλλά ο άνεμος κατάμουτρα, που πλάι-πλάι κάθε πρόσωπο νιώθει. Ο άνεμος κάνει το πρόσωπο να μιλάει. ο άνεμος δεν λέει ότι συνάντησε το πρόσωπο

ΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…

Και πώς κυλάει η ζωή που δεν είναι αιώνια;Υπήρξε η σαφήνεια Υπήρξε το αίνιγμαΈπειτα ήταν αυτό

Υπήρξε το αίνιγμα. Υπήρξε η σαφήνειαΦάνηκε αυτό να είναιΥπήρξε το αίνιγμα υπήρξε η σαφήνειαΈπειτα ήταν η γη στο κέντρο του τραπεζιού

Αλλιώς ποια θα είναι των αδυνάτων η δύναμη;

Τέλος τoυ δείγματος της έκδοσης Vakxikon.gr.

Απολαύσατε το preview;

Αγοράστε την έκδοση τώρα