“ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟ’’

(επίθεση των τεχνών στον πεζόδρομο της Παπαμάρκου)

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2015

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (www.fkth.gr)

Το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, για μία ακόμη φορά, διοργάνωσε μία σύνθετη εκδήλωση αλληλεπίδρασης των τεχνών στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Στόχος της όχι μόνο η διάδραση μεταξύ δημιουργών που εκφράζονται με διαφορετικά μέσα, αλλά και η κοινή δημόσια παρουσία τους (της φωτογραφίας και των συνεργαζόμενων τεχνών) σε απρόσμενους χώρους (δημιουργία νέων πολιτιστικών τόπων) και για την αναμόχλευση του πολιτιστικού περιβάλλοντος. Ενωμένες δυνάμεις για τη δημιουργία νέων εμπειριών, νέων δημιουργικών ρευμάτων, νέων κοινωνικών πειραματισμών.

Επρόκειτο για:

- Μία σύνθετη παραγωγή επικεντρωμένη στον άνθρωπο, κατ ευθείαν από το κέφι των διοργανωτών στον ψυχισμό των παρευρισκόμενων,

με ανάδειξη νέων κρυμμένων ή αποσιωπημένων δυνάμεων, ως πρότυπο μίας άλλης βιώσιμης προσωπικής και συλλογικής ανάπτυξης

σχέσεων και καλλιτεχνικής ποιότητας (στο αμήχανο παρόν), για αλλαγή των στερεότυπων ή μονολιθικών μοντέλων παραγωγής,

έκθεσης/προώθησης και διαχείρισης του καλλιτεχνικού έργου.

- Μία αυτοχρηματοδοτούμενη, πολύπλοκης αλληλοσυμπληρούμενης φόρμας, έξοδος από το εργαστήριο της δημιουργικής μοναξιάς στην

πόλη, έξοδο αυτόνομη από δομές καλλιτεχνικής γραφειοκρατίας και υπέρ μίας κοινωνικότητας ενός άλλου τύπου της τέχνης.

- Μία συλλογική δράση (εκτός πληκτικών εκθεσιακών χώρων και

δεδομένου περιβάλλοντος) που προσπάθησε να απαντήσει στο πως φέρνεις σε επαφή έργα, δημιουργούς και κοινό σε μία επικοινωνία

τέτοια που, χαλαρά, θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν αλλήλους, να βιώσουν τη διαφορετική πλευρά ενδιαφερόντων και ανάγνωσης

της κάθε πλευράς και σε περιβάλλον αλληλοδιαδραστικής επικοινωνίας να προχωρήσουν άπαντες σε 'νέες συνθέσεις'.

- Μία έκθεση γεμάτη ποικιλομορφία, ζωντάνια, συνεισφορά, με έργα ως

γλώσσα, ανάγκη και ερωτήματα σύνθετη και καλύπτουσα ευρύτατο φάσμα απαιτήσεων, μία έκθεση με έργα όχι προς κατανάλωση, αλλά για

αποκατάσταση της αμεσολάβητης σχέσης της τέχνης του σήμερα με το πλατύ κοινό, για μία νέα κουλτούρα της επαφής του καλλιτεχνικού

έργου με τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη του, της συμμετοχής της κοινότητας και στην παραγωγή και στην πραγμάτωση, και στον

ελεύθερο διάλογο για το πειραματικό έργο που παράγεται Τώρα.

- Μία έκθεση δίχως στεγανά, πολύ πέραν των κυρίαρχων και άκρως συγκεκριμένων αισθητικών απόψεων της κρατικοδίαιτης φωτογραφίας και της φωτογραφίας της Αγοράς, που σταθεροποίησε αξίες διαφορετικότητας

και άλλου τύπου αφήγησης, που κάλυπτε διάφορες καλλιτεχνικές μεθόδους, ιδέες, στυλ και καθολικές αξίες.

Βασίλης Καρκατσέλης

Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης

Η φωτογραφία στις βιτρίνες

Η φωτογραφία στην πόλη

Οι συμμετοχές των φωτογράφων

Μανώλης Βάρνας

Υπατία Βρεττού

Εύη Δαλλίδου

Δημοσθένης Έππας

Σωτηρία Καρατσιώρη

Βασίλης Μαντάς

Δημήτρης Μιχαηλίδης

Ελένη Μπενιάκου

Σταύρος Ξηρός

Παύλος Παπαδόπουλος

Κωνσταντίνα Παπακρασά

Γιάννης Σγούρος

Άγγελος Σοφιανίδης

Κατερίνα Τενεκετζή

Βενετία Υφαντίδου

Λάμπρος Φλιούκας

Jordanka Tenova (Στο Ίδρυμα Τάσου Φάλκου και Τιτίκας Αρβανιτάκη)

Ανδρέας Βενιανάκης (Στο Ίδρυμα Τάσου Φάλκου και Τιτίκας Αρβανιτάκη) (Τι είδε η γυναίκα του Λωτ;)

Θεανώ Καραολανίδου (Στο Ίδρυμα Τάσου Φάλκου και Τιτίκας Αρβανιτάκη)

Κάλλη Μπέλλου (Στο Ίδρυμα Τάσου Φάλκου και Τιτίκας Αρβανιτάκη)

Αλέκα Τσιρώνη (Στο Ίδρυμα Τάσου Φάλκου και Τιτίκας Αρβανιτάκη)

Dante Velloni (Brazil) (Στην Γκαλερί Χ-ART-I )

Βασίλης Καρκατσέλης (Στην Γκαλερί Χ-ART-I )

Ιωάννα Κοντογιάννη (Στην Γκαλερί Χ-ART-I )

Χρήστος Χίτσιος (Στην Γκαλερί Χ-ART-I )

Βασίλης Δραγάνης (Στην γκαλερί Π31)

Δήμητρα Κόμναρη (Στην γκαλερί Π31)

Δημήτρης Κουτσός (Στην γκαλερί Π31)

Θανάσης Αθανασιάδης (Στην γκαλερί Π31)

Κατερίνα Κλωναρίδου (Στην γκαλερί Π31)

Χριστίνα Καζαντζίδου (Στην γκαλερί Π31)

Αθηνά Καρακίτσιου (Στην γκαλερί Π31)

Μ

Κατερίνα Αλεξάνδρου

Οι συμμετοχές των λοιπών τεχνών

Η συμμετοχή της Θεατρικής ομάδας ΕΝΔΟΧΩΡΑ

Θεατρική ομάδα ΕΝΔΟΧΩΡΑ

ΤΟ ΠΑΖΛ ΤΟΥ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟΥ

Με ήχους κιθάρας συνοδεύει ο Κώστας Κλειδωνάρης. Γκεστ ο yoga artist Θωμάς Καρανίκας.

Για τη ¨δράση¨

“ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟ’’ στον πεζόδρομο της Παπαμάρκου

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (www.fkth.gr)

ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ Ένα πορτραίτο κατεστραμμένο από την υγρασία, πεταμένο, σ' ένα κάδο σκουπιδιών. Μαζί του μερικά προσωπικά αντικείμενα ατάκτως εριμμένα, δίπλα του καταστρεμμένα έπιπλα. Ποια η ταυτότητα του αγνώστου στο κάδρο, που ακόμα έφερνε τη ζεστασιά του οικείου χώρου απ' όπου και αποσπάστηκε; Πατέρας, σύζυγος, παππούς ή οτιδήποτε άλλο; Κι ένα ρούχο σε κρεμάστρα γυναικείο, μεγάλης γυναίκας, τι σχέση μπορεί να έχει με αυτό; Μαξιλάρια πεταμένα στα χόρτα σχολιάζουν τη σιωπή της νύχτας στη πόλη, σχολιάζουν την απόσυρση πίσω από τα φώτα των βουβών πολυκατοικιών. Άλλωστε, αύριο, δε θα έχει μείνει τίποτα από την επέλαση των ρακοσυλλεκτών. Λίγο πριν ο ΒΚ μου πρότεινε τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις για το ¨πορτραίτο¨. Με τη βοήθεια καλών φίλων εικάζουμε εκδοχές του ανθρώπου αυτού, σα σύμβολο πλέον και της δικής μας τύχης, συνεπικουρούμενοι από τη λογοτεχνία. Μεταφέραμε κάποια αντικείμενα που περιμαζέψαμε από το χώρο.... κάναμε πρόβα... συναντηθήκαμε, γελάσαμε, συζητήσαμε επ αφόρμισιν.. μια πομπή για το τέλος, φόρος τιμής στο γκροτέσκο της ύπαρξής μας … το παζλ όλων εκείνων που θα μπορούσαμε…. αν αλλάζαμε το ‘πορτραίτο’ μας.

PRAXIS I

Tι φταίμε, αλήθεια, για όλα τούτα; Ποιός τα θέλησε έτσι ; Όχι, πάντως, εμείς. Ανυπόφορες, θεέ μου, κ’ οι νύχτες κ’ οι μέρες. Το πρωί μόλις ξυπνήσουμε η πρώτη κίνησή μας, πριν ακόμη πλυθούμε, πριν πιούμε τον καφέ μας, ν’ απλώσουμε το χέρι να πάρουμε απ’ το κομοδίνο το στεγνό μας προσωπείο να το εφαρμόσουμε σαν ένοχοι στο πρόσωπό μας άλλοτε με αλευρόκολλα ή ψαρόκολλα, άλλοτε . Κι όλη μέρα να νιώθεις την κόλλα να ξεραίνεται, να ξεκολλάει κομμάτια-κομμάτια απ’ το δέρμα σου να μη σε αγγίζει κατευθείαν το φως, ο αέρας, το νερό, ένα χέρι ή το δικό σου χέρι κι από πάνω νάχεις το φόβο μήπως ξεκολλήσει ολόκληρο το προσωπείο από μια αθέλητη σύσπαση χαμόγελου. Μην πέσει, μη και φανεί ολόγυμνη η άγρια σου πείνα, η αστείρευτη πείνα. Αυτό το ξεκόλλημα της μάσκας το νιώθουμε πάντα όχι τόσο απ’ τα έξω όσο απ’ τα μέσα σα μια χρυσή μασέλα μες στο στόμα μας- κι όλο φοβόμαστε μήπως μας πέσει αυτή η μασέλα που δε μας αφήνει να κραυγάσουμε είτε να γελάσουμε , κρατώντας την έκφρασή μας στο κοινό κι αρμοστό μέτρο

Από τη Φαίδρα, του Γ. Ρίτσου, απαγγέλλει

η Σοφία Σπυρίδου

PRAXIS II

Ήταν δε αυτός άνθρωπος φτωχός, επιγραφοποιός το επάγγελμα. Και μάζευε έλεγε η διαταγή, κρυφά τους μεροκαματιάρηδες και τους χερομάχους. Και τους μιλούσε για την ελπίδα και το μέλλον και άλλες τέτοιες βλασφήμιες κι οι ταπεινοί χαμογέλαγαν κι οι τυφλοί σκιρτήσαν κι οι φτωχοί πλούτιζαν από φιλία. ……………………………………………………………………………. Και την πρώτη νύχτα μπήκε μες το κελί ένας άνθρωπος που ΄χε χάσει το πρόσωπό του. Και τον ρώτησε: ‘Πού έχεις κρυμμένα τα όπλα ;’ Κι εκείνος έβαλε το χέρι πάνω στη καρδιά του. Και τότε τον χτύπησε. Ύστερα μπήκε άλλος άνθρωπος που ‘χε χάσει το πρόσωπό του και τον χτύπησε κι αυτός. Κι οι άνθρωποι που ‘χαν χάσει το πρόσωπό τους ήταν πολλοί. Και ξημέρωσε. Και βράδιασε. Ημέρες σαράντα. Και ήρθαν στιγμές που φοβήθηκε πως θα χάσει το λογικό του. Και τον έσωσε μια μικρή αράχνη στη γωνιά, που την έβλεπε ακούραστη κι υπομονετική να υφαίνει τον ιστό της. Και κάθε μέρα της τον χάλαγαν με τις μπότες τους μπαίνοντας κι εκείνη τον ξανάρχιζε κάθε μέρα. Εις τους αιώνας των αιώνων.

Ο άνθρωπος με το κασκέτο, του Θ. Λειβαδείτη,

απαγγέλλει η Μιράντα Παπαγεωργίου

PRAXIS III

Κοιτάξαμε προς το μέρος του ίσκιου και προς το μέρος του ήλιου το φως τρίβοντας κι ο βασιλιάς της Ασίνης που τον γυρεύουμε χρόνια τώρα, άγνωστος, λησμονημένος απ’ όλους. Ο βασιλιάς της Ασίνης, ένα κενό κάτω απ’ τη προσωπίδα παντού μαζί μας παντού μαζί μας, κάτω από ένα όνομα: ‘Ασίνην τε…. Ασίνην τε…’ Κι οι πόθοι του φτερουγίσματα πουλιών κι αγέρας στα διαστήματα των στοχασμών του και τα καράβια του αραγμένα σ’ άφαντο λιμάνι κάτω από τη προσωπίδα ένα κενό. Πίσω από τα μεγάλα μάτια τα καμπύλα χείλια τους βοστρύχους ανάγλυφα στο μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξης ένα σημείο σκοτεινό που ταξιδεύει σαν το ψάρι και το βλέπεις: Ένα κενό παντού μαζί μας.

Κι ο ποιητής αργοπορεί, κι ο φωτογράφος αργοπορεί Κοιτάζοντας τις πέτρες κι αναρωτιέται υπάρχουν άραγε ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές τις ακμές τις αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες υπάρχουν άραγε η κίνηση του προσώπου το σχήμα της στοργής εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες τη ζωή κι απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί ή μήπως όχι δεν απομένει τίποτα παρά μόνο το βάρος η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας εικόνες, μορφές που μαρμάρωσαν με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής. Ο ποιητής ένα κενό, ο φωτογράφος ένα κενό. Ο ήλιος ανέβαινε πολεμώντας κι από το βάθος της σπηλιάς μήπως της σπηλιάς του Πλάτωνα μια νυχτερίδα χτύπησε στο φως σαν σαΐτα Άσίνην τε Ασίνην τε…΄ Να ‘ταν αυτή ο βασιλιάς της Ασίνης… Φως και σκοτάδι μοναχά, φως και σκοτάδι…. ένα κλικ π΄ ακούγεται……

’ Προσαρμογή για φωτογράφους’ του ΅Βασιλιά της Ασίνης΅, του Γ. Σεφέρη,

απαγγέλλει ο Γιώργος Καμπούρης

PRAXIS IV

Ένα πορτραίτο….

Ένα πορτραίτο απεικονίζει ένα πρόσωπο. Τα χαρακτηριστικά του, τα μάτια, τα χείλη. Όμως δεν μπορεί να απεικονίσει με ακρίβεια το συναίσθημα που επικρατεί στον άνθρωπο. Ή μήπως μπορεί ; Για παράδειγμα, το χαμόγελο της Τζοκόντα, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως αισθανόταν πραγματικά. Κάποιοι λένε πως απεικονίζει χαρά, άλλοι πως απεικονίζει περιφρόνηση. Ο μόνος όμως που γνωρίζει είναι ο καλλιτέχνης που το ζωγράφισε ο Λεονάρντο Ντα Βίτσι, αλλά και το πρόσωπο που το ένιωσε. Όμως όταν ο καλλιτέχνης επικοινωνεί με το πρόσωπο που εκτίθεται για να γίνει το πορτραίτο, τότε μπορεί να το απεικονίσει σωστά στο κάθε χαρτί και να γεννηθεί ένα αριστούργημα. Ένα όμως είναι σίγουρο, ένας άνθρωπος μετά το θάνατο συνεχίζει να ζει με την ανάμνηση και το πορτραίτο του. Σταματάει όμως να υπάρχει όταν η ανάμνηση του ξεφτίζει και το πορτραίτο του αποδομείται και καταστρέφεται.

του Δημοσθένη Μιχαηλίδη

PRAXIS V

ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ! ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ! ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ! Να φοβάστε όμως την οργή που κρύβουν μέσα τους. Το θυμό, τη θλίψη να φοβάστε. Τη μοναξιά που έχουν τα πρόσωπα όταν τα φυλακίζουνε στο άσπρο και το μαύρο. Να φοβάστε τα πρόσωπα όταν ζούνε μοναχά μέσα από τη ζωή των άλλων. Να σας πιάνει τρόμος όταν τα πρόσωπα δεν έχουν μάτια πια, όταν οι οφθαλμοί τους κλείνουνε μπρος στη ματαιότητα του αστικού σας πολιτισμού. ΤΟΤΕ ΝΑ ΤΑ ΦΟΒΑΣΤΕ! ΝΑ ΤΑ ΦΟΒΑΣΤΕ... ΝΑ..ΤΑ..ΦΟΒΑΣΤΕ... Το πρόσωπο συσπάται.Μισεί.Οργίζεται.Λυπάται.Καταναλώνει.Ψέυδεται.Αγαπά.Φτύνει. Ξεραίνεται.Γερνάει.Ξαναγεννιέται.Πεθαίνει.Πάλλεται.Απογυμνώνεται.Σταυρώνεται ένοχο, ανασταίνεται αθώο. Κοιμάται κι ονειρεύεται. Βασανίζεται από τα χέρια άλλων. Το πρόσωπο, το δικό σας πρόσωπο, το δικό μας πρόσωπο δεν έχει δέρμα, δεν έχει αναπνοή, δεν έχει όραση, όσφρηση, θέληση, ερωτισμό, όνειρα, διαδρομές, φεγγάρια, θάλασσες, ωκεανούς, παρθενικούς υμένες, σφαίρες, καταιγίδες, ανεμόβροχα, κάλπικα λόγια, κομμένα πόδια, ναυάγια, μπουκάλες αλκοόλ, νύχτες άγριες και μέρες ημίαιμες, τα μπαρ κλειστά και τα πρόσωπα δακρυσμένα, ε και λοιπόν, το πρόσωπο δεν έχει τίποτε, ζει με το τίποτε, είναι το τίποτε, σας πουλάει το τίποτε. ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΤΕ! Είστε ο κύριος απρόσωπος. Πώς είστε ;Τι κάνετε ;Τα παιδιά καλά ;Χωρίς πρόσωπα κι αυτά, ε τι να κάνουμε, έτσι είναι η μόδα αγαπητέ μου, όλα η μόδα τα προστάζει, εμείς υπακούμε, καταναλώνουμε και πεθαίνουμε, έτσι πρέπει αγαπητέ μου, χαίρεται, χαίρεται. Δεν έχετε πρόσωπο; Και πως κάνετε έτσι; Σημαντικό είναι ότι έχετε σώμα και κεφάλι, τι να το κάνετε το πρόσωπο, καλύτερα έτσι, ακούστε που σας λέω, το μέλλον ανήκει στους απρόσωπους. ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΛΟΙΠΟΝ! ΜΗ ΤΑ ΦΟΒΑΣΤΕ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ! ΝΑ ΤΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ!

Του Γιάννη Τσιτσιμή

PRAXIS VI

ΣKANAPΩ ΣTA 1200 DPI (απόσπασμα)

....................................................................................................................... ...Σήκωσα τα μάτια μου και είδα μια κοπελίτσα να μου χαμογελά

με αμηχανία. -Σας είχαμε φέρει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία… να αυτή, κι

έδειξε την οθόνη του κομπιούτερ. Eμένα μου είχε κοπεί η λαλιά. Mπροστά μου στεκόταν η Aναστασιά.

Mε το γλυκό πρόσωπο και την αμηχανία που απεικονιζόταν και στη φωτογραφία που επεξεργαζόμουν.

Mε είδε να την κοιτάω στα μάτια και να χλομιάζω όλο και περισσότερο.

-Eίναι η γιαγιά μου. Kι εμένα Aναστασία με λένε. Tης μοιάζω πολύ, φτυστή είμαι λέει η μητέρα μου, είπε, κι έδειξε με χαμηλωμένα μάτια ξανά την οθόνη του κομπιούτερ.

Πήρε τη φωτογραφία, με χαιρέτησε και κατευθύνθηκε στο ταμείο.

Eγώ είχα μείνει αποσβολωμένος να κοιτάζω την Aναστασιά στην οθόνη. Aυτή η ιδιομορφία μου να κατασκευάζω ιστορίες ή να δημιουργώ άλλες συνδυάζοντας διάφορες διηγήσεις του πατέρα μου και του θείου μου, είχε ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο. Kαι δε με πείραζαν αυτές καθαυτές οι ιστορίες παρά το γεγονός ότι βυθιζόμουν μέσα τους...

του Θανάση Ράπτη

PRAXIS VI

Η Ζωγραφιά μου

Μπόι δυό πήχες, κόψη κακή,

γένια με τρίχες εδώ κι εκεί.

Κούτελο θείο,

λίγο πλατύ, τρανό σημείο

του ποιητή.

Δυό μάτια μαύρα χωρίς κακία

γεμάτα λαύρα μα και βλακεία.

Μακρύ ρουθούνι

πολύ σχιστό, κι ένα πιγούνι

σαν το Χριστό.

Πηγάδι στόμα, μαλλιά χυτά

γεμίζεις στρώμα μόνο μ’ αυτά.

Μούρη αγρία

και ζαρωμένη, χλωμή και κρύα

σαν πεθαμένη.

Κανένα χρώμα δεν της ταιριάζει

και τωρ’ ακόμα βαφές αλλάζει.

Δόντια φαφούτη

όλο σχισμάδες, ύφος τσιφούτη

για μαστραπάδες. του Γ. Σουρή, απαγγέλλει ο Β. Βογιατζής.

Η συμμετοχή της Μαρίας Γκόλια

Μ Α ΡΙ Α Γ Κ Ο Λ Ι Α

Performer-ποιήτρια

Α Α Α Χ ! Ε Γ Ω !

Η Μαρία Γκόλια θα εργαστεί ξεφλουδίζοντας το πορτρέτο της

με τα ποιητικά της νύχια μέχρι απογυμνώσεώς του...

Μια εγω-οικεία performance δια-λόγου τιμής σε τραγούδι

εξελίσσεται

ΚΕΙΜΕΝΑ : Μαρία Γκόλια

Για τη ¨δράση¨ “ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟ’’

στον πεζόδρομο της Παπαμάρκου Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (www.fkth.gr)

ΜΕΡΟΣ Α ΜΕ ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΜΟΥ ΜΙΛΩ Ανάμεσα στο πρόσωπό μου και στο πρόσωπό μου ένα αδυσώπητο εγώ παρεμβάλλεται Ανάμεσα στο πρόσωπό μου και στο πρόσωπό μου μια τρυφερή μορφή παιδιού διαγράφεται Ανάμεσα στο εγώ μου και στο παιδί η μοίρα επιφυλάσσεται

ΜΕΡΟΣ Β ΤΙ ΜΕ ΖΗΤΑΣ Παρήγορα λόγια παρήγορες σκέψεις είπες και πάλι πως θα αντέξεις Σε κάθε στροφή πάλι ρωτάς πώς προχωράς ποια ψυχή έχει η νέα αφή Κάμπτεις τον πόνο αφήνεσαι μόνο στ΄ όραμα που ΄χεις βαθιά στην καρδιά Μη με ζητάς με ρούχα παλιάς προσφοράς Πάρε από μένα ανάσα του γέλιου και κλάψε βαθιά σημάδια παλιά π' αφήσανε πόνο Τι με ζητάς Τι με ζητάς Τι με ζητάς

ΜΕΡΟΣ Γ Α Π Ο Γ Υ Μ Ν Ω Σ Η α. Διχασμός του εαυτού -παραμόρφωση β. Διάλογος με τις πολλαπλές επιστρώσεις του ναρκισσιστικού εαυτού γ. Κατάσταση αυνανισμού ΜΕΡΟΣ Δ Ε Π Ι Γ Ν Ω Σ Η ΒΓΗΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ Βγήκα με το ποδήλατο να κάνω μία βόλτα κι ο ουρανός μού σφύριξε πως πήγα πίσω βόλτα Έτρεχα στους δρόμους πότε αργά, πότε γοργά σαν να ΄θελα να καταλάβω της ζωής μου όλης τα διαβατά Έλα, εαυτέ μου, να γίνουμε ένα να ενώσουμε το δρόμο τον καθένα να σεργιανίσουμε στη λεωφόρο τον εαυτό μας τον εωσφόρο Έλα ,εαυτέ μου, να γίνουμε ένα να ενώσουμε το δρόμο τον καθένα να σεργιανίσουμε στη λεωφόρο τον εαυτό μας τον ελπιδοφόρο Έλα ,εαυτέ μου, να γίνουμε ένα να ενώσουμε το δρόμο τον καθένα να σεργιανίσουμε στη λεωφόρο τον εαυτό μας το μαντατοφόρο

Η συμμετοχή της Αναστασίας Γκίτση

Η συμμετοχή της ομάδας “Καλειδοσκόπιο”

ΑήΘΗ ΣΗΜάΔΙΑ

μια performance για τη βία και το ρατσισμό

από την ομάδα “Καλειδοσκόπιο”

σε συνεργασία με το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

και τη γκαλερί Π31

Για τη ¨δράση¨ “ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟ’’

στον πεζόδρομο της Παπαμάρκου

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (www.fkth.gr)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Κάποτε μου ζήτησες να σου πω μια ιστορία

και σου είπα ψέματα

ο δυνατός κερδίζει και επιβιώνει,

η δύναμη της σκέψης σου φτιάχνει αποικίες ζωής

και τα κτίρια γκρεμίζονται από έναν σεισμό,

αν πάρεις όλα τα φάρμακά σου

μπορεί και να μην γίνεις καλά,

δεν είναι ανάγκη να αγαπήσεις έναν άνθρωπο,

μπορεί να μην ψηλώσεις όσο θα ήθελες.

Κάποτε μου ζήτησες να σου πω μια ιστορία,

οι εισβολείς εισβάλουν, σε βάλλουν, σε καταβάλλουν, βάλλονται ,

περιβάλλονται και υπερβάλλουν,

σου είπα ψέματα....

Δράση 1 Αυτο-πορτραίτα που χορεύουν

-Εγώ-

Μία λέξη ισοδυναμεί με χίλιες εικόνες.

Πόσα αντίγραφα του εαυτού σου μπορείς να βγάλεις σε έναν κόσμο που

τον συνθέτουν διάφοροι κόσμοι ώστε να καταφέρεις να βλέπεις μόνο τον

εαυτό σου μέσα σε αυτούς ; Και τι γίνεται όταν στις χίλιες εικόνες σου,

έρχονται να προστεθούν και οι ισάριθμες λέξεις -

“πεινάω, διψάω, διαφέρω, δέχομαι, δεν είμαι εσύ;”

Έρευνες και μελέτες καταλήγουν ότι ο ρατσισμός και η βία προκύπτουν

από την αδυναμία μας να κατανοήσουμε την ύπαρξη των άλλων επειδή

είμαστε εγκλωβισμένοι στην εικόνα μας. Χτίζουμε με μόχθο το

ναρκισσιστικό μας εαυτό, τον εντάσσουμε σε κόσμους που μας μοιάζουν,

και δειλοί μπροστά στη μεγαλοπρέπεια μας βιαιοπραγούμε σε ό,τι

αντιλαμβανόμαστε "διαφορετικό" από εμάς.

Για να διατηρήσουμε το πορτραίτο μας αγέραστο, χαράζουμε ρυτίδες

πόνου σε όποιο πρόσωπο δεν μας μοιάζει. Πατάμε πάνω στους κόσμους

των άλλων για να μπορέσουμε να χορέψουμε ύστερα στα συντρίμμια

τους.

Παρατήρησέ με πως χορεύω

και αν δεν καταφέρεις να ακολουθήσεις τα βήματά μου

θα σμιλέψω τα πόδια σου

έτσι ώστε

να χωρούν μόνο στα παπούτσια μου.

Δράση 2 Αήθη σημάδια (παιδική βία) Ένα σημάδι πόνου στην ψυχή μου κοιτάζοντας την από δεξιά.. συναισθηματική διαταραχή... στιγμές πόνου που δημιουργούνται στον χρόνο και δεν μεταβάλλονται...

Αιμορραγία Σπάσιμο οστών Καθυστέρηση σωματικής ανάπτυξης Κρανιοεγκεφαλικά τραύματα Μόνιμες σωματικές βλάβες Εφιάλτες

Πρόσωπο ανέκφραστο Μόνο ο χρόνος μεταβάλλεται και τα σημάδια μένουν.

Χρόνος σε συνάρτηση με τον πόνο = πρόσωπο ανέκφραστο.

Αργώ και αργοπορεύομαι, οδηγούμαι στον πόνο της

ήγησής σου, αν με ρωτήσεις

θα ουρλιάξω και θα αιτηθώ

μια απάντηση για την κραυγή μου.

(γδούπος)

πρόσωπο ανέκφραστο -μόνο αριθμοί

5000 έως 10.000 παιδιά προσχολικής ηλικίας υφίστανται κακοποίηση από το οικογενειακό τους περιβάλλον, το 3.5% από αυτά πεθαίνουν.

πρόσωπο ανέκφραστο- μόνο σώμα

Ανύπαρκτα παιδιά που δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει,

αυτοτραυματίζονται.

(γδούπος)

Μόνο ο χρόνος μεταβάλλεται και τα σημάδια μένουν. Χρόνος σε συνάρτηση με τον πόνο= θάνατος - Σε φοβάμαι

(γδούπος)

Δράση 3 Περνώντας απ' τον καθρέπτη μου χωρίς να τραυματιστώ Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα. Στάθηκε για μια στιγμή, άπλωσε το χέρι του

στο κενό για να μπορέσει να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση του, τίποτα

δεν υπήρχε στην αρχή- μόνο άμμος.. άμμος που θα γινόταν γυαλί κοφτερό,

με λάμψη χειρουργικού ατσαλιού, τίποτα δεν υπήρχε στην αρχή, μάζεψε τον

σωρό και άρχισε να φτιάχνει τον εαυτό του, ένωνε τα κομμάτια του σιγά

σιγά, για να του μοιάσουν, κόκκαλο με κόκκαλο, σπιθαμή προς σπιθαμή.

Κάθε μέλος που έφτιαχνε το κουνούσε, το έσπρωχνε για να δει αν

λειτουργεί σωστά, ο μοναδικός ένας, μέχρι που τα κόκκαλα έτριζαν όλo και

πιο πολύ και δημιουργήθηκε θόρυβος δυνατός- εκείνος δεν άντεχε παρά

μόνο τον θόρυβο από την φωνή του, ρωτούσε και φώναζε

- ποιος είναι πάνω;

- ποιος είναι κάτω;

- ποιος είναι πάνω;

- ποιος είναι κάτω ;

Ακουγόταν μόνο η φωνή του σαν ηχώ, το δημιούργημα του άρχιζε να

κινείται μόνο του μπροστά και επαναλάμβανε τις φράσεις του αλλά δεν

έκανε πια τις κινήσεις του μέχρι που σταμάτησε να κινείτε και έλεγε

συνεχώς:

-Εσύ

-Εσύ

-Εσύ

Τότε άπλωσε τα χέρια του για να κρύψει το πρόσωπο του και αυτά

έγιναν καθρέπτες, βρέθηκε σε ένα δωμάτιο γεμάτο με καθρέπτες

αλλά κανένας δεν έδειχνε αυτόν, έσκυψε και έπιασε την άμμο για τα

ελευταία φορά, εκείνη έγινε γυαλί κοφτερό, όρμησε και άρχιζε

να ξεσκίζει το δημιούργημα του και να το κάνει κομμάτια με μίσος,

φώναζε:

-Μόνο εγώ

και όλο και πιο δυνατά

-Μόνο εγώ

η ανάσα του μεγάλωνε και η φωνή του δυνάμωνε για να μπορεί

να ακούει καλύτερα τον εαυτό του

-Μόνο εγώ, μόνο εγώ, ούρλιαζε,

μπορώ να χωρέσω στο εγώ μου,

τα πάντα έγιναν θρύψαλα και εκείνος πέρασε μέσα από τον

καθρέπτη του.

Δράση 4 Melting pot

(απόσπασμα κειμένου απο την παράσταση) Μίγμα μαγειρέματος του τέλειου εγκληματία 1. 300 gr. εγκεφάλου Αφγανού, λαθρομετανάστη. 2. 1/5 κούπα εγκεφάλου μετανάστη αλβανικής καταγωγής επικεφαλής σπείρας. 3. 2,3 gr. εγκεφάλου ουκρανής μετανάστριας πόρνης. Γυναίκα: Ανακατεύουμε 300 gr. εγκεφάλου Αφγανού λαθρομετανάστη, προσθέτουμε 1/5 κούπα εγκεφάλου αλβανού κακοποιού και στο τέλος προσθέτουμε 2,3 gr. εγκεφάλου ουκρανής πόρνης για να δέσει το μίγμα. Το χτυπάμε στο μίξερ για 5 δευτερόλεπτα και στην συνέχεια το τοποθετούμε στο ψυγείο για 23 ώρες ώστε να σταθεροποιηθεί η λειτουργία των εγκεφαλικών κυττάρων . Γυναίκα : (τραγουδάει) Από δίπλα από κοντά είμαστε από παντού πρόσωπο δεν έχουμε (βάφεται πιο έντονα) πρόσωπο δεν έχουμε (της πέφτουν τα πράγματα) , μου πήραν ακόμα και το πρόσωπό μου, είμαι κουρασμένη, θέλω να κοιμηθώ, ναι, θα κοιμηθώ και μπορεί να γίνω όπως ήμουν πριν, αν κοιμηθώ μπορεί και να γελάσω, αν γελάσω θα είμαι όπως πριν (αρχίζει να γδέρνεται) όλες οι μυρωδιές τους είναι πάνω μου, γίνονται ένα και μου τρώνε

το δέρμα και το πρόσωπο μου, τις μυρίζω συνέχεια, δεν νοιώθω τίποτα πια, μόνο τους ακούω συνεχώς στα αυτιά μου, και μυρίζω το δέρμα τους… θέλω να κοιμηθώ.. (Ακούγεται ήχος τηλεφώνου) Γυναίκα : Ναι μάμα, ναι είμαι καλά, ναι μάμα στο σπίτι, μακάρι να μπορούσες να δεις πόσο όμορφο είναι, ναι, τα μαλλιά μου μάκρυναν πολύ και σήμερα φοράω τα καινούρια μου ρούχα, μακάρι να με έβλεπες, ναι μάμα αναγνώρισαν το πτυχίο μου και δουλεύω, όλοι είναι καλοί εδώ και προσέχουν εμένα πολύ, ναι, αύριο θα σου στείλω τα λεφτά, όχι, έχω στ‘ αλήθεια και για τον μικρό, σ’ αγαπάω μάμα πολύ, καληνύχτα (κλείνει το ακουστικό)… πολύ. (Ακούγεται ήχος τηλεφώνου) Γυναίκα : Ναι; Α, εσύ… Στις 10 θα είμαι έτοιμη, ναι, είπες εμένα κόκκινα. Που; (παραλήρημα) Όχι εκεί, αυτός χτυπάει εμένα, αυτός με πονάει, όχι σε παρακαλώ όχι αστυνομία, όχι, όχι πίσω, εντάξει ναι στις 10. (κλείνει το τηλέφωνο, πίνει ένα χάπι και ξαπλώνει). Θέλω να κοιμηθώ, θέλω πίσω το πρόσωπο μου. Α. Οι μεγάλοι άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διώξουν την ασχήμια, εκείνη συνέχισε να υπάρχει και όλοι αναστέναξαν από αγανάκτηση. Β. Οι μικροί άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους για να βρουν την ομορφιά, είναι δύσκολο τους είπαν και εκείνοι ένιωσαν άσχημοι. Α. Πρέπει να φύγουμε. Β. Πρέπει να φύγουμε.

Τραγωδία με τρεις νεκρούς μετανάστες από το Μπαγκλαντές και 11 αγνοούμενους συμπατριώτες τους, συνέβη στη θαλάσσια περιοχή ανοικτά της Σούδας στην Κρήτη. Σύμφωνα με εκτιμήσεις πήδηξαν στη θάλασσα λίγο προτού μπει το καράβι στο λιμάνι, για να αποφύγουν την επιστροφή στην πατρίδα τους και να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο στη χώρα μας. Ανθρωποκτονία την 22-01-2012 το βράδυ στην Παραλία Αυλίδας Ευβοίας κατά τη διάρκεια απόπειρας ληστείας από τρεις δράστες, ένας από τους οποίους πυροβόλησε και τραυμάτισε θανάσιμα 68χρονο ημεδαπό. Συνελήφθη ο αλβανικής καταγωγής εγκέφαλος της σπείρας. Υπέκυψε τελικά στα τραύματά της η νεαρή Ουκρανή, τρεις εβδομάδες αφού τρεις άνδρες, ο ένας εκ των οποίων είναι γιος πρώην αξιωματούχου της τοπικής αυτοδιοίκησης. Την βίασαν, την κακοποίησαν και στη συνέχεια την έκαψαν. Καλή σας όρεξη.

Συντελεστές

Σκηνοθετική επιμέλεια, Κείμενα, Κινησιολογική προσέγγιση Κουτροπούλου Καλλιόπη

Βοηθός συντονισμού και Κινησιολογικής προσέγγισης Κουσάνα Ζωή

Ερμηνευτές Κουσάνα Ζωή

Ξενουδάκη Φανή Μουλιάκου Ιωάννα Καρδακάρη Μαίρη Τσουφλίδου Δανάη

Δήμου Ασπασία Μάριος Τσικές

Μαργούτας Αθανάσιος Κουτροπούλου Καλλιόπη

Επιμέλεια προγράμματος και Βίντεο Παπατριανταφύλλου Νικόλας

Φωτογραφική επένδυση Αθανάσιος Αθανασιάδης Βασίλης Καρκατσέλης

Φωτογραφίες σελίδων 4, 6 και 116: Jordanka Tenova

Φωτογραφίες της σελίδας 112: Γιώργος Ιωαννίδης Φωτογραφίες της σελίδας 114: ΄Ελενα Γανδά και Μάκης Σεμερτζίδης

Η κάτω φωτογραφία της σελίδας 93 του Γιώργου Κασαπίδη Οι υπόλοιπες: Βασίλης Καρκατσέλης

H πολύωρη γιορτή από και με τη φωτογραφία, μα όχι μόνο, ήταν μια πολυμορφική, πολύχρωμη,

πολλαπλών αρωμάτων δράση, με την συμμετοχή ομάδων, που εκπροσωπούν τις καλλιτεχνικές δυνάμεις της πόλης

και καλύπτουν διαφορετικούς τομείς.

Η δράση αυτή αναπτύχτηκε σε όλον τον πεζόδρομο της Οδού Παπαμάρκου, (πλατεία Άθωνος), στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

στις 27 Μαΐου και σε μια δεύτερη εκδοχή στις 7 Ιουνίου 2015.

Εκτός από την φυσική παρουσία των φωτογραφιών και το studio υπαίθριας φωτογράφισης, αναπτύχτηκαν δράσεις, προβολές

(βίντεο και φωτογραφιών), απαγγελίες, θεατρικά, μουσική και κάποιες μικρότερες εκπλήξεις. Φωτογραφίες φιλοξένησαν οι βιτρίνες των

καταστημάτων του πεζόδρομου, και οι εκθεσιακοί χώροι του πεζόδρομου, η γκαλερί του 'Ιδρύματος Τάσου Φάλκου και Τιτίκας Αρβανιτάκη',

η γκαλερί 'Χ-ΑrΤ-Ι, η γκαλερί 'Π31'.

Για μία ακόμη φορά η τέχνη της φωτογραφίας ¨έμπλεξε¨ με άλλες

ομολόγους και διαλέχτηκαν (από κοινού) αλληλοσυμπληρώνοντας την άποψή όλων

μας για το πρόσωπο του Εγώ ή του Άλλου, για την προσωπογραφία, για την παρουσία ή απουσία εικόνας προσ-όψης.

Επιμέλεια καταλόγου: Βασίλης Καρκατσέλης