Επίςκεψθ του ςυγγραφζα κ. Μάνου Κοντολζων ςτο

Σχολείο μασ.

Ο Συγγραφζασ κ. Μάνοσ Κοντολζων.

Το ςχολείο μασ είχε τθν τιμι να υποδεχκεί τον αξιόλογο ςυγγραφζα,

Μάνο Κοντολζων, μετά το ζντονο ενδιαφζρον που εκδιλωςαν οι

μακθτζσ των Δ’ και ΣΤ’ τάξεων.

Οι μακθτζσ των παραπάνω τάξεων, ςτα πλαίςια τθσ φιλαναγνωςίασ,

είχαν τθν ευκαιρία να γνωρίςουν το διιγθμα «ο αδελφόσ τθσ

Αςπαςίασ» και να ταξιδζψουν νοερά ςτον χϊρο και τον χρόνο, παρζα

με τουσ Ήρωεσ του ςυγγραφζα.

Παρακάτω παρακζτουμε τθν απομαγνθτοφωνθμζνθ ςυνζντευξθ που

προζκυψε μετά τθ διαδραςτικι και αυκόρμθτθ ςυνάντθςθ των

μακθτϊν με τον ςυγγραφζα ςτο αμφικζατρο του ςχολείου.

Η ςυνζντευξθ.

1. Ποια ιταν θ πθγι τθσ ζμπνευςισ ςασ για να γράψετε το Δαμιανό

και τθν Αςπαςία;

_ Α! Μάλιςτα …θ πθγι τθσ ζμπνευςισ μου; Μα ο Δαμιανόσ και θ

Αςπαςία ….

Υπάρχουν αυτά τα δφο πρόςωπα και τα ξζρω πάρα πολφ καλά, μα πάρα

πολφ καλά, όπωσ ζχετε καταλάβει, κι αυτά ιταν θ αφορμι να γράψω

όλα αυτά τα βιβλία.

2. Πϊσ ςκεφτικατε να γίνετε ςυγγραφζασ ,ζχετε μετανιϊςει για κάτι;

_Α! …. με ρωτάσ αν μετάνιωςα .Ε, όχι, δε μετάνιωςα! Βζβαια κα

μποροφςα να γίνω εφοπλιςτισ, δεν ζγινα…(γελάει).

Λοιπόν, κζλετε να ςασ πω, πϊσ αποφάςιςα να γίνω ςυγγραφζασ;

_Ναι, ναι , ναι….

_ Θα ςασ το πω! Και μάλιςτα όταν με φωνάηουν ςε ςχολεία και

ανάμεςα ςτα παιδιά βρίςκονται και μακθτζσ τθσ ζκτθσ , όπωσ αυτά που

είναι εδϊ ςιμερα , ςυγκινοφμαι κιόλασ γιατί τότε… όταν πιγαινα εγϊ

ςτθν ζκτθ πιρα τθν απόφαςθ αυτι.

Λοιπόν ,εγϊ ιμουνα μοναχοπαίδι, δεν είχα αδζρφια δθλαδι, κι όπωσ

ιμουν μοναχοπαίδι και ηοφςα με τον μπαμπά μου, τον παπποφ μου, τθ

μαμά μου ,τρεισ- τζςςερισ φίλουσ ςτθ γειτονιά και με τουσ ςυμμακθτζσ

μου ςτο ςχολείο, καλά αιςκανόμουνα, αλλά αιςκανόμουνα και από τθν

άλλθ τθν ανάγκθ μζςα ςτο ςπίτι να υπάρχει και κάποιο άλλο πλάςμα

που να είναι πιο μικρό. Να φροντίηω κι εγϊ κάποιον. Μ’ άλλα λόγια

ικελα να είχα ζνα γατάκι, ζνα ςκυλάκι, ζνα καναρίνι! Οι γονείσ μου

όμωσ , που μου ϋκάναν όλα τα χατίρια, ς’ αυτό ιταν λιγάκι διςτακτικοί.

-Μα κα αρρωςτιςει το ςκυλάκι, το γατάκι και αν πάκει κάτι κα

ςτεναχωριζςαι ,άςε που μπορεί να κολλιςεισ κι εςφ! Μου ζλεγαν.

Στθ γειτονιά υπιρχαν γάτεσ πολλζσ, όπωσ ς’ όλεσ τισ γειτονιζσ. Ανάμεςα

ς’ αυτζσ τισ αδζςποτεσ υπιρχε και μια που τθ λζγαμε «θ γιαγιά των

γατιϊν όλθσ τθσ γειτονιάσ». Τόςο μεγάλθ ιταν. Είχε ζνα μάτι, ζνα αφτί ,

ςερνότανε, τθ βλζπαμε και λζγαμε :

- Τθν καθμζνθ τθ γιαγιά, πολφ μεγάλθ κα είναι πια, ςε λίγο κα πεκάνει!

Αυτι όμωσ μζνει ζγκυοσ, γεννάει ζνα μόνο γατάκι και μόλισ το γεννά

πεκαίνει.

Το γατάκι όπωσ ιταν ζτςι μικροφτςικο και είχε κλειςτά τα ματάκια του

κα πζκαινε. Οπότε το πιρα ςτο ςπίτι μου. Δεν μποροφςα να το αφιςω

και είπα ςτον εαυτό μου… «εγϊ κα το ςϊςω». Το τάιηα με το μπιμπερό

λίγο λίγο, μετά με το κουταλάκι και άρχιςε ςιγά ςιγά να ανοίγει τα

ματάκια του, να κυκλοφορεί μζςα ςτο ςπίτι και να βλζπει εμζνα ςαν

μαμά του. Ήταν από πίςω μου ςυνζχεια και μετά από κάνα δυο μινεσ,

που είχε γίνει πια μεγάλο, ζφευγα να πάω ςχολείο και ζτρεχε πίςω μου

μζχρι τθ γωνιά του δρόμου. Δεν μποροφςε να με ακολουκιςει και «

νιάου, νιάου» παραπονιόταν.

-Μθν ςτεναχωριζςαι , του ζλεγα εγϊ, κα ξαναγυρίςω…

Τθν ϊρα που γυρνοφςα από το ςχολείο-είχε μάκει και τθν ϊρα που

γυρνοφςα- το άκουγα να νιαουρίηει χαροφμενο και να τρζχει προσ το

μζροσ μου.

Πθγαίναμε ςτο ςπίτι, ζπαιηε, κρυβότανε κάτω από το τραπζηι τθσ

κουηίνασ και με περίμενε να φάω. Αν δεν μ’ άρεςαν και οι μπάμιεσ ,του

‘ριχνα να τισ φάει και μετά πθγαίναμε ςτο δωμάτιό μου να κάνω τα

μακιματα τθσ επόμενθσ θμζρασ.

Πιγαινα ςτο γραφείο να διαβάςω , ανζβαινε πάνω το γατάκι κι από τθν

πολλι παρακολοφκθςθ, μάκαινε τα μακιματα καλφτερα από μζνα.

Εγϊ ξζρετε δεν ιμουν ποτζ καλόσ ςτθν προπαίδεια… 5Χ8 = 41 ζγραφα

εγϊ. «Νιάου, νιάου» ζκανε το γατάκι, 40 διόρκωνα.

Όταν διαβάηαμε γεωγραφία τθν ιξερε καλφτερα από μζνα.

Πρωτεφουςα τθσ Γαλλίασ; «Λονδίνο» ζλεγα εγϊ! « Νιάου, νιάου»

ζκανε το γατάκι! « Παρίςι» …διόρκωνα. Ζτςι , με βοθκοφςε το γατάκι

ςτα μακιματα και βγαίναμε ζξω να παίξουμε ποδόςφαιρο.

-Ζχετε παίξει ποδόςφαιρο με γατάκι; Μθν παίξετε , κα χάνετε ςυνζχεια

γιατί ποφ να το φτάςετε το γατάκι ζτςι που πιάνει τθν μπάλα και τρζχει.

Μετά παίηαμε κρυφτό. Κρυβόταν το γατάκι, που να το βρω εγϊ.

Κυνθγθτό… άντε να παίξεισ κυνθγθτό με το γατάκι. Ζτρεχε λίγο, « φτου

ξελευκερία». Αλλά περνάγαμε πολφ ωραία, διαςκεδάηαμε και το βράδυ

κουραςμζνοι κοιμόμαςτε αγκαλιά.

Κάποια μζρα , ζτςι ξαφνικά το γατάκι, αρρωςταίνει. Φάρμακα, γιατροί,

εξετάςεισ, δεν μποροφςε πια να περπατιςει κι εγϊ το ζβαλα μζςα ς’

ζνα καλακάκι και μια μζρα , το μεςθμζρι, με περίμενε να γυρίςω απ’ το

ςχολείο, με κοίταξε παραπονεμζνα και πζκανε.

Πιγα και το ζκαψα, ζκλαιγα, κφμωςα. «Γιατί να γίνει αυτό ςτο δικό μου

το γατάκι ;»ζλεγα. Γφριςα ςτο δωμάτιό μου , κάκιςα πάνω ςτο γραφείο

μου, όπου ιταν κι αυτό μζχρι πριν από λίγεσ μζρεσ και πικραμζνοσ,

λυπθμζνοσ παίρνω ζνα χαρτί κι ζνα μολφβι κι αρχίηω να γράφω.

Δεν ξζρω για ποιο λόγο αιςκάνκθκα τθν ανάγκθ να το κάνω αυτό.

Ζγραψα όμωσ τα πάντα για το γατάκι. Πϊσ το βρικα, πϊσ το μεγάλωςα,

τα παιχνίδια που κάναμε μαηί, τι ωραία που περνοφςαμε, που

αρρϊςτθςε και δε μπόρεςα να το κάνω καλά και ςτο τζλοσ το

αποχαιρζτθςα λζγοντασ: «Καλό μου γατάκι, μικρζ μου Ποκοπίκο»,

Ποκοπίκο το ζλεγα.

Όταν το ζγραψα , το ζβαλα ς’ ζνα φάκελο, δεν ξζρω για ποιο λόγο, και

το ζςτειλα ς’ ζνα περιοδικό.

Τθν εποχι εκείνθ δεν υπιρχαν οι Η/Υ ,αλλά υπιρχαν ζντυπα ςαν αυτά

που κυκλοφοροφν ςτα περίπτερα. Ήταν λοιπόν ζνα περιοδικό που

κυκλοφοροφςε δυο φορζσ το μινα, όπου μποροφςαν παιδιά που το

διαβάηανε να ςτείλουν και τισ δικζσ τουσ επιςτολζσ. Μετά από λίγο

καιρό, ςτο μεκεπόμενο τεφχοσ, βλζπω τθν ιςτορία μου να ζχει

δθμοςιευτεί… Τθν διαβάηω και ςυνειδθτοποιϊ πωσ αυτό που είχε

ςυμβεί τϊρα δεν το ξζρει μόνο ο μπαμπάσ μου, θ μαμά μου και ο

παπποφσ μου. Η αίςκθςθ πωσ ιξεραν πολλοί άνκρωποι ,ςκορπιςμζνοι

ςτισ τζςςερισ γωνιζσ τθν ιςτορία μου, μ’ άρεςε. Ήταν ωραίο να

μοιράηεςαι με τουσ άλλουσ τισ χαρζσ ςου γιατί γίνονται πιο μεγάλεσ,

αλλά και τισ λφπεσ ςου. Κι ζτςι κατάλαβα ότι μπορϊ να μοιράηομαι τισ

χαρζσ μου αλλά και τισ δικζσ τουσ λφπεσ… Με ποιον τρόπο; Με το να τισ

γράφω ςαν ιςτορίεσ. Ζτςι λοιπόν ςτθν ζκτθ δθμοτικοφ αποφάςιςα ότι

κζλω να γίνω ςυγγραφζασ… ! Τόςο μεγάλθ ιταν θ απάντθςθ ς’ αυτι

τθν ερϊτθςθ.

-Αυτι τθν ιςτορία με το γατάκι τθν ζχετε γράψει ςε βιβλίο;

-Τθν ζχω γράψει, υπάρχει, υπάρχει…

-Είδατε τισ μπλοφηεσ που τυπϊςαμε πζρυςι;

-Ναι, ναι τθν ζχετε για μζνα αυτι τθν μπλοφηα; Στο ςπίτι μου ζχω ζνα

υπόγειο κ’ εκεί είναι το μουςείο μου. Βάηω διάφορεσ καταςκευζσ, του

Δαμιανοφ και τθσ Αςπαςίασ, που μου φτιάχνουν.

-Διαβάηετε βιβλία για να γράφετε τα ζργα ςασ;

-Πάρα πολλά και ςτθ νεαρι και ςτθν ϊριμθ θλικία.

-Διάβαςα ςε μια ςυνζντευξι ςασ ότι ςπουδάςατε Φυςικι γιατί κάνατε

ορκογραφικά λάκθ. Τι κα λζγατε ς’ ζνα παιδί που νομίηει ότι αυτόσ ο

λόγοσ το κάνει κακό μακθτι;

-Θα του ζλεγα πωσ όχι δεν είναι κακόσ μακθτισ, δεν πειράηει …κάνω κι

εγϊ λάκθ ορκογραφικά . Θα τα προςπακιςω όςο μπορϊ περιςςότερο.

Εγϊ προςπακϊ πολφ κι ζχω διορκωκεί. Είναι όμωσ και μερικζσ λζξεισ

που δεν τισ μακαίνω με τίποτε. Τα γενζκλια , ασ ποφμε δε κυμάμαι με

τίποτε πωσ γράφονται… με δφο νι ι με ζνα, με γιϊτα ι με ζψιλον γιϊτα.

Είδεσ; Δεν πειράηει ασ είναι καλά το Wοrd.

-Θα γράψετε και τζταρτο βιβλίο με τον Δαμιανό και τθν Αςπαςία;

-Α μπα! Τρία ολόκλθρα βιβλία ζγραψα και τζταρτο; Ε, όχι!

-Πϊσ ςασ ιρκε θ ιδζα να γράψετε ότι ο Δαμιανόσ ηθλεφει τθν

Αςπαςία;

-Πϊσ μου ιρκε θ ιδζα; Ζχεισ αδερφι; Χα, χα ακοφσ λζει. Καλά τι

νομίηεισ, δε βλζπω τι γίνεται γφρω μου; Άςε που μπορεί να μου το είπε

…θ αδερφι μου…

-Πθγι ζμπνευςισ ςασ ιταν οι ιςτορίεσ τθσ μθτζρασ ςασ. Τι ιςτορίεσ

ςασ ζλεγε;

-Ω ! Μου ζλεγε διάφορα πράγματα. Κακθμερινζσ ιςτορίεσ από τον τόπο

που μεγάλωςε, για το ςπίτι τθσ, για ζνα αρνάκι που είχε κι όταν τθ

ρϊταγα τι απζγινε το αρνάκι, εκείνθ μου απαντοφςε:

-Κάθκε το αρνάκι, όταν πιρε φωτιά το ςπίτι μου…!

-Τι κζματα ςασ αρζςει να γράφετε περιςςότερο;

-Όλα τα πάντα.

- Στο διαδίκτυο διαβάςαμε ότι θ ςυγγραφι του παιδικοφ βιβλίου είναι

δυςκολότερθ απ’ ότι για τουσ μεγάλουσ. Εςείσ για ποιουσ προτιμάτε

να γράφετε;

-Δεν προτιμϊ! Γράφω και για μεγάλουσ και για μικροφσ ανάλογα με το

πϊσ αιςκάνομαι εγϊ ο ίδιοσ. Άλλοτε αιςκάνομαι ςαν παιδί, άλλοτε ςαν

μεγάλοσ, άλλοτε ςαν ζφθβοσ.

-Ποιο είναι το αγαπθμζνο ςασ βιβλίο και ποιοσ ο αγαπθμζνοσ ςασ

ςυγγραφζασ;

-Από ςυγγραφείσ προτιμϊ πάρα πολλοφσ. Από ιρωεσ; Τι να ςασ πω!

Είναι όλοι ςαν παιδιά μου.

-Αν ςασ ζβαηαν να διαλζξετε ζνα βιβλίο απ’ αυτά που ζχετε γράψει

ποιο κα διαλζγατε;

- Δεν μπορϊ να ξεχωρίςω κανζνα. Για φαντάςου το λίγο… Αν κάνω κάτι

τζτοιο , τα υπόλοιπα 57 βιβλία κα πζςουν να με πλακϊςουν.

-Πόςο καιρό ςασ πιρε να γράψετε το βιβλίο του Δαμιανοφ;

-Ζξι μινεσ ! Μεσ ςτο νερό.

-Κάκε φορά που ολοκλθρϊνετε τθ ςυγγραφι ενόσ βιβλίου πϊσ

νιϊκετε;

-Χαρά, περθφάνια και λίγθ αγωνία βζβαια. Αν είναι καλό, αν αρζςει …

Ε! τότε λεσ : «Χαλάλι θ κοφραςθ».

-Ζχετε ςκεφτεί να εκδϊςετε τισ ιςτορίεσ που ςασ ζλεγε θ μθτζρα ςασ;

- Όχι, δε κα το ζκανα αυτό. Οι ιςτορίεσ αυτζσ είναι πολφ δικζσ μου…

-Όταν ζχω να γράψω μια ζκκεςθ , ενϊ ζχω πολλζσ ιδζεσ μεσ ςτο

μυαλό μου, τισ ξεχνάω. Εςείσ πωσ τα κυμόςαςτε αυτά που κζλετε να

γράψετε;

- Εςφ, όταν γράφεισ μια ζκκεςθ, ζχεισ το άγχοσ ότι πρζπει να τθν

παραδόςεισ ςε μια ϊρα. Εγϊ δεν ζχω χρονικό όριο κι ζτςι μπορϊ να

ςκζφτομαι και να ξαναςκζφτομαι κι αν κάτι ξζχαςα να το γράψω. Δεν

ζχω τθν πίεςθ που ζχεισ εςφ.

-Από ποφ εμπνζεςτε για να γράψετε τα βιβλία ςασ;

-Σασ είπα, από παντοφ. Ακόμθ κι από ςζνα , που είςαι τόςο γλυκό

παιδάκι , κα μποροφςα να εμπνευςτϊ. Κάκε άνκρωποσ ζχει κάτι που

μπορεί να ςου δϊςει τθν ζμπνευςθ να γράψεισ…

_Δεν ζχουμε άλλεσ ερωτιςεισ. Σασ ευχαριςτοφμε για τθν τιμι που μασ

κάνατε.

Οι ερωτιςεισ ζγιναν από τουσ μακθτζσ των Δϋ και ΣΤϋ τάξεων.

Σχ. Ζτοσ 2014-2015