Συννέφιασε στην Ειδομένη

Συννέφιασε στην Ειδομένη

Συννέφιασε Αυτών η μοίρα γράφτηκε στον ουρανόστη βουβή σιωπή που θρυμματίζεται απ’ τ’ αεροπλάνα και το κροτάλισμα των πολυβόλων

Συννέφιασε Απ’ τα βράχια οι σειρήνες τραγουδούν πλάνες υποσχέσειςΑυτών η μοίρα γράφτηκε στη θάλασσαταξιδεύει με τα κύματα στο ασημένιο φως του φεγγαριού Ο φόβος τους μυρίζει αλμύρα Στη σκοτεινιά της θάλασσας χάνεται το πρόσωπό τους Μόνο τα χέρια τους σφιχτά κρατάνε τη ζωή και επιμένουν στην ελπίδα

Συννέφιασε Οθνεία τέρατα γέμισαν τους ουρανούςΚοπάδια ανθρώπων τρέχουν να ξεφύγουν απ’ το πόλεμοΠαιδιά, πολλά παιδιά ζωσμένα τα υπάρχοντά τους προχωρούνΚι η λάσπη επιμένει ως το γόνατο για να βουλιάζουν τα όνειρα τους

ΣυννέφιασεΤο φίδι γέννησε ξανά το αυγό του στην ΕυρώπηΜες στη σκηνή μια Παναγιά κοιμίζει τ’ άρρωστο παιδί τηςΑπ’ έξω βροχή, λάσπη και απόγνωσηκι άνθρωποι που περιμένουν για ένα κομμάτι ψωμί

Συννέφιασε Στη λάσπη της Ειδομένης σπέρνεται ο σπόρος της οργήςΑυτό το ουρλιαχτό το τόσο ανθρώπινο που τσαλακώνει την ψυχή χάνεται στους βουερούς χείμαρρουςΑυτό το ουρλιαχτό είναι η ικεσία για μια θέση στον ήλιο

Συννέφιασε στα συρματοπλέγματα Συννέφιασε και στις καρδιές των ανθρώπωνΤα χρόνια είναι πέτρινα σ’ αυτά δοκιμάζεται η Ανθρωπιά γι’ αυτό δώστε μια ελπίδα στα παιδιά να μην βουλιάξει ο κόσμος

Συννέφιασε στην ΕιδομένηΓιατί σιωπούν οι ποιητές; Γιατί σιωπούν οι Άνθρωποι;

Γιάννης Ποταμιάνος