Ντίνος ΣιώτηςΗ γραφή των γεγονότων

Εφεύρεση

Να εφεύρουμε άλλες λέξεις να εφεύρουμε λέξεις μολότωφ που ν' αντιστέκονται στα δελτία των ειδήσεων που να μιλάνε τη

γλώσσα των καταφρονεμένων που να μιλάνε στον άμαχο πληθυσμό για τη χειμαζόμενη πείνα να εφεύρουμε μια

άλλη μνήμη που να ανακαλεί μιανάλλη αυγή χωρίς ακρωτηριασμούς ηλίου και παρεξηγημένες καταιγίδες

να εφεύρουμε έναν χτύπο ρολογιούπου κάτι να μας λέει πεσμένος κάτω στο πάτωμα ή μέσα σε σπασμένο

κομοδίνο ζάλης έναν θάνατο που να μην κολλάει πάνω μας σαν βδέλα ένα λεξιλόγιο πιο γυμνό κι απ' την ποίηση

Οι άπληστοι

Προσπαθούν να ξυπνήσουν τη ζωή με πυροβολισμούς με άναρθρες κραυγές προφίλ με άναρχες παντομίμες καύλας

χτυπάνε στο ψαχνό στ' όνομα της Αγίας Απληστίας κάνοντας σήμα στον Θεό τους κάθε πρωί τους βλέπω από τις γρίλιες να

εκτοξεύουν κρότους κατά αναξιοπαθούντων που θυσιάζονται στον βωμό της μοναξιάς τους πάνε στους διεθνείς οργανισμούς και

υπογράφουν Συνόδους Κορυφής κατά της κλιματικής αλλαγής είναι υπέρ των νέων οπλικών συστημάτων στα βενζινάδικα

φουσκώνουν τα λάστιχα με τον τυφλό τουςμεταβολισμό όπως και να τους δεις είναι οι χρυσοκάνθαροι της νέας εποχής τα νέα

πρεζόνια του πλούτου οι επίλεκτοι ενός Θεού που το πρωί τρώει δημητριακά βου-τηγμένα στο άπαχο μίσος των εξεγερμένων

Σε ώτα μη ακουόντων

Πάει καιρός που στέρεψαν τα νταμάρια πάει καιρός που οι βροχές δεν στέλνουν στάλες νερού στα χωραφάκια της άνοιξης

τελείωσαν οι άνθρωποι και οι αρουραίοι τώρα καθοδηγούν την Αλίκη στη Χώρα των Τραυμάτων το Σάββατο νομίζει πως είναι

Δευτέρα και η Τρίτη Πέμπτη τα καριοφίλια μπορεί να σώπασαν στους λόγγους αλλά στους λόγους των αρχών κυριαρχεί το μίσος

για ό,τι θέλει να κινείται εκτός ο χρόνος ξε-μοναχιάζει τη δανεική χαρά και την εκποιεί σε πλειοδοτήσεις θλίψης όσοι απόμειναν εν

ζωή διαμαρτύρονται αλλά ποιος τους ακούει αφού τα ώτα των μη ακουόντων είναι βουλωμένα με μαύρο χρήμα

Γράφω με το στόμα

Γράφω ποιήματα με το στόμα γράφω στίχους με τα δάχτυλα των ποδιών γράφω για τη λαϊκή της Παρασκευής

στην Ξενοκράτους όπου βλέμματαχαρακωμένα απ' τη στέρηση πουλάνε αναζητήσεις μέσω Ερυθρού Σταυρού

ακονίζω τη γλώσσα στη μοναξιά στο αμόνι χτυπώ την αλαζονεία υπόγειες διαβάσεις μού στερούν την όραση μού

κόβουν τον δρόμο για την ξερή ρίζα της καταγωγής στα κατώγια δεν με υπολο-γίζουν άλλο τα φαντάσματα δεν μου

μιλάει η οργή που βγαίνει κάθε βράδυ στις πλατείες και κάνει πλιάτσικοστην υστεροφημία του Τίποτα

Ο χρόνος

Ο χρόνος κυλά χωρίς να προφυλάσσεται οι μέρες περνούν οριζόντια από πάνω μου οι νύχτες είναι τραβεστί αναμνήσεις το χθες

δεν έχει παρελθόν και το αύριο ωθείται προς το μέλλον του χωρίς καρωτίδα χωρίς κροτίδα το ρήμα το εξαγοράζω με μαύρο

χρήμα είμαι η νέα δυσαρμονία που στάζει στα σφαγεία μαύρο αίμα (της αυγής;) είμαι ένα Σάββατο του Νότου που όλοι νομίζουν

πως είναι η Κυριακή του Ασώτου τους παρακολουθώ με το ζόρι ενώ αλλάζουν ταινία και κατεβαίνουν τώρα από την

Αλεξάνδρας ισιώνοντας τη βία φοράνε γυμνές κουκούλες για να μην βλέπουμε το ζώδιό τους στο στομάχι μου ένα

χαλασμένο ρολόι χτυπά δώδεκα παρά πέντε βγαίνω βόλτα στη νύχτα κάθομαισ' ένα παγκάκι που μου φαίνετα άστεγο

*Φοράω γάντια για να μη φαίνονται ταλερωμένα νύχια μου όλη νύχτα σκάλιζα στα χώματα ποιήματα της συμφοράς για

τους πένητες για τις νταντάδες όλων των στοιχειμένων λέξεων για την οργή που σήκωσε κεφάλι ήμουν κάποτε μπίτνικ

πριν με υποβαθμίσουν σε μπιτνίκο έζησα τις μεγάλες στιγμές της μικρότητας των πολιτικών κοιμήθηκα με λακέδες ζω

μέσα στα λευκά κελιά της ιστορίας εργάζομαι για το καλό του πλανήτη που πάει απ το κακό στο χειρότερο �

Όλα τα χε η Μαριορή, ψιθύρισε κάποιος�δίπλα μου στο σινεμά γύρισα και τον είδα ήταν θεότυφλος αλλά άκουγε καλά και κα-

ταλάβαινε τα πάντα ας ήταν ξένη η ταινία δεν είχε ανάγκη τους υπότιτλους το όνομά μου είναι Δεβλέπω το επίθετό του Σεχάνω

Είμαι αλλού

Είμαι αλλού η αφή σου δε με φυλά είμαι το απροσάρμοστο παιδί του βλέμματός σου είμαι η βαλίτσα που

δεν είχε ο λαθρομετανάστης αλλάεντούτοις την έχασε οι συνάνθρωποι κόβουν το λαιμό τους για να εκμετα-

λευτούν τη χίμαιρα των ξένων χαρτο-νομίσματα εκτοξεύονται πάνω απ' τα μπουκάλια της νυχτερινής ζωής άγγελοι

με ραμμένα χείλη τραγουδούν μακρινά Ωσανά στις περιπολίες των κρεμαστώνκήπων της Βαβυλώνας διαβάζω εφημε-

ρίδες με τα μάτια κλειστά βλέπω ειδήσεις με τα μάτια σφαλιστά η κεντρική σιωπή των οκτώ κερδίζει έδαφος βλαστημάω

χωρίς λόγο βρίζω χωρίς αιτία το ένα μουμάτι διαβάζει ποίηση το άλλο πεζογραφία είμαι και δεν είμαι τρώω και δεν τρώω

κάθομαι και δεν κάθομαι ψάχνομαι και δεν ψάχνομαι αναζητώ την Τασία κάπου εκεί έξω παραμονεύει η νεκρή φαντασία

Εξεγερμένες λέξεις

Απόψε είναι τα γενέθλια μιας επετείου κλείνει βδομάδα από 'κείνο το ξάστερο Σάββατο με μια σφαίρα στα δεκαπέντε

του έφυγε ο Αλέξης αφήνοντας πίσω του εξεγερμένες λέξεις η νύχτα εκείνη κατεδαφίστηκε απότομα και σκόρπισε

στάχτες και γυαλιά-καρφιά (βιτρίνες εξ-ουσίας κάταγμα δημοκρατίας) έπιασαν πάτο οι δημοσκοπήσεις και οι παρουσιά-

στριες σκοντάφτουν σε μια δολοφονία που χτύπησε κενό πολιτικής όσοι θέλουν να γλείψουν τις πληγές τους βλέπουν πως

δεν έχουν γλώσσα παρά μόνο χέρια πουπετάνε πέτρες στις προθήκες μιας κατη-φόρας όποιος σκοτώνεται στα Εξάρχεια

εξαχρειώνει το φόβο και τη δειλία σε μια χώρα που κοιμάται μ εφιάλτες �αφήνοντας ατιμώρητη την αυθαιρεσία

Οδηγίες

Αν δεν έρθω σπίτι στην ώρα μου μην ανησυχείς αν αργήσω να 'ρθω απόψε θα 'μαι στους δρόμους της ματωμένης

πόλης θα βλέπω τα παιδιά που μέσα τους δεν κατοικεί ο φόβος να πετάνε πέτρες στην εξουσία αν δεις κανέναν

ετοιμοθάνατο πες του να μην ανησυχεί γιατί όπου να 'ναι θα ξυπνήσει ο μαυρο-φορεμένος τροχός και οι τυφλές λέξεις

θα σταματήσουν να σαπίζουν μέσα σε αδιάβαστα εγχειρίδια αν δεις κανέναν νεκρό σπρώξ' τον να ξυπνήσει βάλτε

μαζί φωτιά στη φωτιά ρίξτε ειδήσεις στα κανάλια φορτώστε τη βία με ντεσι-μπέλ διαρκείας ακούστε την Πάτι Σμιθ

να τραγουδά το «People have the power»βρες τε μια γλώσσα που αντιμιλά βρες τεμια παλάμη που δεν είναι φτιαγμένη για

να μαζεύει δάκρυα κι ακουμπήστε 'κει το απροστάτευτο βλέμμα σας κι αν σεσταματήσουν στον δρόμο πες τους πως

πας ν' ανάψεις κερί σε κείνους που εκτιμάς και σέβεσαι κι αν αρχίσουν τις ερωτήσεις πες τους «I'm not sure»

Aνολόκληρωτο ταξίδι

Το ταξίδι δεν ολοκληρώνεται τι κι αν χαμηλώνει ο ορίζοντας τι κι αν οι αν-έστιοι ζητούν δικαιοσύνη εκείνη είναι

τυφλή ή λείπει σε διακοπές σε τρεις πράξεις θα παιχτεί εφέτος η λησμονιά του ξεπροβοδίσματος το βόδι χτύπησε

πάνω στο βόλι του σφαγέα για να 'χουν τα παιδιά τα μπέργκερ τους οι επίδεσμοι λύθηκαν γιατί αρνήθηκαν να καλύψουν

το σκωτομένο αίμα τα μαχαίρια λιποτά-κτησαν γιατί δεν είχαν ψωμί να κόψουν δεν είχαν τοστ να το αλείψουν βούτυρο

ο θάνατος κατουρήθηκε και η αγάπη απεργεί το ταξίδι δεν ολοκληρώνεται γιατί στο αμφιθέατρο έσβησαν τα φώτα

Δεν έχω λύσεις

Δεν έχω λύσεις δεν έχω αναλύσεις δεν έχω προτιμήσεις έχω μονάχαδόσεις πληρωτέες άμα τη εμφανίσει

νοσηρών φαινομένων αποσύνθεσης της κοινωνίας έχω τη μανία να ψάχνω για πληγές που δεν λένε να κλείσουν

για στόματα που μένουν ανοιχτά για μάτια που βλέπουν ολοκάθαρα το μέλλον κι ένα τσίρκο ανθρωπάκια

που σπρώχνονται να μπούνε στο ουράνιο γήπεδο να παίξουν μπάλα με τους αρχάγγελους του σκότους

Κύριε

Από πεδία μάχης σου γράφω Κύριε έχοντας τις αμφιβολίες μου για τις προθέσεις σου όταν λέω πεδία δεν

εννοώ γωνία Μαραθώνος και Πλαταιών αλλά Τζαβέλλα και Μεσολογγίου όπου ένα 15χρονο

παιδί άφησε την τελευταία του πνοή ένα βράδυ ενός Σαββάτου ανήμερα του Αγίου Νικολάου σού

γράφω γιατί εξαφανίστηκες Κύριε γιατί άφησες απροστάτευτο ένα ά-γουρο αγόρι καταμεσίς του δρόμου

στο έλεος ενός φοβικού και άχρηστουδημόσιου υπαλλήλου που παρίστανε τον μπάτσο έκτοτε Κύριε δεν είναι ν'

απορεί κανείς γιατί θάμπωσε ο ήλιος γιατί σεληνιάστηκε η νύχτα γιατί πήραν φωτιά οι φωτιές στα πεζοδρόμια γιατί

αναστήθηκαν οι εξεγέρσεις των νέων και την άλλη μέρα οι ειδήσεις έβλεπαν τηλεόραση ενώ ο υπουργός έβρεχε με

υποκρισία τα δάκρυά του Κύριέ μου σου γράφω βουτηγμένος στα χρέη του εγωισμού της ανυποληψίας στα χρέη

μιας ανήλιαγης συμφοράς που μαςέπληξε κι εσύ Κύριε κάθεσαι εκεί ψηλά (μα πόσο ψηλά πια;) και δεν λες δυο λόγια

παρηγοριάς στη μάνα του παιδιού δεν μαλώνεις τον πρωθυπουργό δεν περι-φρουρείς τα δικαιώματα των άοπλων

Κύριέ μου έχουν εκμηδενιστεί οι προσ-πάθειες για αναπτέρωση του ηθικού το τσιμέντο σπάει το κεφάλι του να θυμηθεί

πώς την λένε αυτή την κληρονομική ασθένεια που πλήττει τη χώρα πώς τους λένε αυτούς που εξασκούν την τέχνη της

πολιτικής που έστειλε χιλιάδες μικρέςκαθημερινότητες στο βάραθρο Κύριε το δράμα παίζεται στα οδοφράγματα

η τραγωδία στο κέντρο της ματωμένηςπόλης η αξιοπρέπεια δεν βλέπει Κύριεμήπως στέκομαι μπροστά σε αόμματο

καθρέφτη μήπως είμαι σακάτης και δεν το ξέρω μήπως θα 'πρεπε να τα μαζεύω Κύριε και να γυρίσω στην πατρίδα μου;

Αυτή η μέρα

Αυτή η μέρα δεν έχει μεσημέρι δενέχει ήλιο δεν έχει χρόνο είναι μια μέρα άχρονη δεν διορθώνει τα λάθη

της περπατά προσεχτικά στους δρόμους έχει πόνους στη μέση και στα πλευρά έχει αναμνήσεις

που πονάνε σαν σκισμένα φτεράτα μικρά ρήματα σαν τραβηγμένα κλαδιά συντομεύουν τις προτάσεις

οι στιγμές κρύβονται και δεν απο-καλύπτουν την αλήθεια προσπερνάη αιωνιότητα περιπλανώμενη με

γνωριμίες της στιγμής (στα όρθια) απόψε η παλίρροια εμπλουτίζει τη νύχτα απομακρύνεται στα σκοτεινά

παγκάκια της πλατείας παίζοντας με τις λέξεις του λιμανιού αυτή η μέρα είναι νύχτα είναι ένα υπόγειο

χρώμα χείλη που δεν μιλάνε μαλλιά που μένουν αχτένιστα είναι μια νύχτα η μέρα είναι λευκές σελίδες είναι ένα

φεγγάρι ό,τι και να σου πω δεν θα το πιστέψεις χάνω το παιχνίδι χάνω την ακοή μου ξεχνώ τη διεύθυνσή μου

νοσταλγώ οδοφράγματα στη μέση της μέσης ηλικίας νοσταλγώ συναισθήματα φωτοτυπημένα απ έξω κι ανακατωτά ο �

παρών χρόνος χτυπά τον παρελθόντα χρόνο φλερτάρει με τον μέλλοντα ο χρόνος είναι μια απώλεια που ξεχνά

που διακινδυνεύει μην την πατήσουν ξένες λέξεις στο οδόστρωμα το Σύμπαν ανατέλλει από κάπου αλλά κανείς δεν

το βλέπει η μέρα αχ αυτή η μέρα δεν τελειώνει δεν λέει να τελειώσει το μαρ-τύριο να είναι μια μέρα χωρίς μεσημέρι

info@dekata.g