Σ Τ Α Υ Ρ Ο Σ Α Μ Π Ε Λ Α Σ

Ε Ν Α Κ Α Ρ Ε Ι

Ζ Α Κ Υ Ν Θ Ο Σ 2 0 0 1

Γυµνό φεγγάρι

Φοβάµαι τους ανθρώ̟ους ̟ου δεν κοιτάζουν το φεγγάρι στα µάτια τις νύχτες του Αυγούστου ̟ου είναι ολόγυµνο.

Όσοι µας ̟λήγωσαν

Όσοι µας ̟λήγωσαν θα µας ξανα̟ληγώσουν σε µια ̟ροσ̟άθεια να µας κάνουν καλύτερους ̟οιητές.

Έ̟εσε στη θάλασσα

Έ̟εσε στη θάλασσα και ̟νίγηκε δένοντας στο λαιµό του ένα άστρο.

Ψυχή ̟αιδί

Τοίχους υψώνει η ψυχή σας µα η δική µου ̟αιδί τους δρασκελάει.

Τα ουρλιαχτά της νύχτας

Μη φοβηθείς τα ουρλιαχτά της νύχτας. Είναι το τραγούδι της ψυχής µου ̟ου µαθητεύει στην ανάγνωση του ̟όνου.

Η κραυγή

Κι όσοι ακούσετε στα ̟οιήµατά µου την κραυγή θα βγείτε στο ̟αράθυρο να ουρλιάξετε µαζί µου;

Α̟ολογισµός

Η ̟αρουσία µου σ' αυτόν τον κόσµο άφησε τα ίχνη µιας ̟αραµορφωµένης ̟ατούσας σ' ένα µολυσµένο βούρκο.

Παρακαταθήκη

Παιδί µου όταν θά 'ρθεις θα βρεις γρα̟τά ̟ου θα εξηγούν γιατί α̟έτυχα γιατί έ̟αιξα τη ζωή µου στα χαρτιά.

Όταν σε συναντήσω

Όταν σε συναντήσω Θεέ µου θα σου φέρω ένα δείγµα α̟' τα όνειρά µου να δεις ̟ως θά 'θελα τον κόσµο µου να φτιάξεις.

Σύννεφο

Θέλω να γίνω ένα σύννεφο µαλακό κι αφράτο και ̟άνω µου να κοιµηθεί όλος ο κόσµος έναν ύ̟νο γαλήνιο κι ατάραχο.

Α̟ορία

Τη θάλασσα θέλω να βρω να τη ρωτήσω αφού µε γέννησε τι µ' άφησε στα ξένα χέρια της ξηράς να µεγαλώνω;

Η ̟οίηση έρχεται...

Η ̟οίηση έρχεται τη νύχτα και γεµίζει µε φτερά και ̟ού̟ουλα το άλλο µισό σκληρό µου στρώµα.

Κάθε λέξη

Κάθε λέξη έχει το δικό της ήχο ό̟ως οι καµ̟άνες. Αν κατέχεις τη τέχνη να τους αναγνωρίζεις µια καινούργια γιορτή σηµαίνει µέσα σου.

Φιαλίδια αρωµάτων

Αδειάζει ο κόσµος σε κενά κατοικούν οι άνθρω̟οι σε γυάλινα µ̟ουκαλάκια ξεθυµασµένων αρωµάτων.

Άτεχνα αγάλµατα

Μας µιλούν αγάλµατα µετρίων γλυ̟τών εξασκηµένα στην α̟οµνηµόνευση α̟λών µονοσύλλαβων λέξεων.

Στη θέση του λεωφορείου

Στη θέση του λεωφορείου ένας νεκρός σηκώνουν τα ̟ράγµατά του τον βοηθούν να κατέβει στο ̟ιο κοντινό νεκροταφείο.

Προτεραιότητα

Οι δρόµοι γίναν νεκροταφεία. Στα σταυροδρόµια έξαλλοι νεκροί καυγαδίζουν για την ̟ροτεραιότητα στο θάνατο.

Οι ̟οιητές ̟εθαίνουν

Οι ̟οιητές ̟εθαίνουν στο δρόµο µ' έναν κόµ̟ο στο δάχτυλο α̟ό κά̟οιο ραντεβού ̟ου ξέχασαν.

Α̟οδράσεις

Οι άνθρω̟οι ̟εθαίνουν κρεµασµένοι στο συρµατό̟λεγµα µιας ανύ̟αρκτης χώρας δρα̟ετεύοντας α̟' το ̟ουθενά.

Χαρτο̟αίκτης

Τη ζωή µας ̟αίζει στα ζάρια ένας Θεός χαρτοκλέφτης.

Η ανέµη

Η ανέµη όλο γυρίζει γυρίζει γυρίζει και το ̟αραµύθι δεν αρχίζει.

Νυχτερινός ήλιος

Όλη νύχτα κοιτώ τον ήλιο στα µάτια. Το ̟ρωί γυρνώ στους δρόµους τυφλός.

Αντίγραφο

Μες στο σκοτάδι θα ζωγραφίσω το ̟ρόσω̟ό µου και θά 'ναι αυτό τ' αντίγραφό µου το ̟ιο ̟ιστό.

Θλιβερά υ̟οκατάστατα

Ο ∆ιάβολος α̟έθανε. Θλιβερά υ̟οκατάστατα ερίζουν για το θρόνο της κόλασης.

Υ̟ολείµµατα

Α̟' όλον αυτόν τον ̟όνο δε θα µείνει τί̟οτα δυο τρεις λέξεις µόνο κι αυτές για ̟ράγµατα άλλα ̟ου δεν κλάψαµε.

Πραιτώριο

∆ε θα σε ξεχάσω εί̟ες κι όλοι οι ̟ετεινοί λάλησαν ταυτόχρονα γιατί η αγά̟η είναι του καθενός µας το ̟ραιτώριο.

Τ' αθάνατο νερό

Τα όνειρά µας ξα̟οσταίνουν ̟ίνουν τ' αθάνατο νερό κι όµως ̟εθαίνουν.

Αυτό̟της µάρτυρας

Τα ̟οιήµατα αυτά τα καταθέτω ενόρκως ως ο µόνος αυτό̟της µάρτυρας της αυτοκτονίας µου.