ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟΣ

Μάντεψε ποιος 1 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

2 Θεατρική ομάδα «Ζενίθ» _____________________________________________________________________________________________________________________________________________ __________________________________________________________________

ΖΕΝΙΘ… Το όνομα της ομάδας μας. Τι υπάρχει πίσω από αυτό; Η γνωστή έκφραση σε όλους μας: «έφτασα στο ΖΕΝΙΘ μου», δηλαδή έφτασα στα όριά μου. Όταν λοιπόν φτάνεις στα όριά σου, προσπαθείς να κάνεις κάτι. Οτιδήποτε. Έτσι και εμείς. Είχαμε φτάσει στα όρια και θέλαμε επιπλέον να προσφέρουμε με οποιονδήποτε τρόπο. Επιλέξαμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Φωτογραφία: Καθημερινή εφημερίδα της Καβάλας «ΠΡΩΙΝΗ»

Μάρθα Αργυρίου Σεραφείμ Καλαϊτζίδης Δήμητρα Καρακατσάνη Αργύρης Καρδαράς Δημήτρης Κουκιάς Κυριάκος Κουκιάς Δήμητρα Κουλαξίζη Ιωάννα Κουλαξίζη Γιάννος Ξηρός Πρόδρομος Σκαντζούρης Αναστασία Τσανουσίδου Κατερίνα Φλωρέντζη Βίλυ Χονδροκούκη

Μάντεψε ποιος 3 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Θεατρική ομάδα «Ζενίθ»

Μάντεψε ποιος

Συλλογή θεατρικών κειμένων


Μάντεψε ποιος, Συλλογικό έργο ISBN: 978-618-5040-97-0 Οκτώβριος 2014 Φωτογραφία εξωφύλλου: Διάνα Σεϊτανίδου [email protected] Φωτογραφίες σελίδων 8, 16, 18, 26, 30: Διάνα Σεϊτανίδου [email protected] Φωτογραφίες σελίδων 10, 12, 20, 22, 42: Ραφαήλ Καραϊωακείμ [email protected] Σύνθεση εξωφύλλου, σελιδοποίηση: Ηρακλής Λαμπαδαρίου www.lampadariou.eu Οι συγγραφείς φέρουν την ευθύνη για την επιμέλεια του κειμένου. Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: [email protected] website: www.saitapublications.gr Σημείωση: η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήσαμε στο εξώφυλλο είναι προσφορά του Aka-Acid (www.aka-acid.com).

Άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική χρήση

Όχι Παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα Επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/

Μάντεψε ποιος 5 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Μάντεψε ποιος 7 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Από το «μη» και το «δεν» που ηχεί συχνά στα αυτιά των νέων από τους μεγαλύτερους, μία ομάδα ξεκίνησε από την ένωση ακριβώς αυτών των δύο: από το μηδέν. Και κατάφερε να φτάσει στο ζενίθ. Η ομάδα ΖΕΝΙΘ με αξίες αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου και τη μοναδική σπιρτάδα της νιότης, κατάφερε να δημιουργήσει μια θεατρική παράσταση χωρίς την παραμικρή βοήθεια από τους έμπειρους «μη» και «δεν». Τα μέλη της αποδεικνύουν ότι είναι ικανά όχι μόνο να γράψουν κείμενα δυνατά με λέξεις ηχηρές που καθηλώνουν αλλά και να τα παρουσιάσουν μ’ έναν τρόπο φυσικό, μεστό χωρίς φτιασίδια, στημένες κινήσεις και κλισέ. Φρόντισαν για την παραμικρή λεπτομέρεια με επιτυχία, έχοντας ως στόχο να βοηθήσουν οικονομικά έναν άτυχο συμμαθητή τους. Έδωσαν βαρύτητα στην πράξη παρά στη θεωρία και τα ευχολόγια. Τόνισαν την αξία της αλληλεγγύης με έναν τόσο καθαρό τρόπο όπως και οι σκέψεις τους, τις οποίες αβίαστα παρουσίασαν επί σκηνής. Το ταξίδι αυτής της ομάδας έχει ως αφετηρία του τη θεατρική παράσταση «Μάντεψε ποιος», κάνει μια στάση σ’ αυτό το ψηφιακό βιβλίο και συνεχίζει για ακόμη περισσότερες επιτυχίες, ανάβοντας τη σπίθα της ανθρωπιάς μέσα μας. Ακούστε τις σκέψεις τους, νιώστε τους παλμούς τους, ακολουθήστε τους στα μονοπάτια που σας οδηγούν. Μη σας ξεγελάσει ο τίτλος. Μαντέψτε ποιοι είστε εσείς οι ίδιοι και πώς θα ζήσετε κι όχι πώς θα επιβιώσετε. Καλή και προσεκτική ανάγνωση!

Ηρακλής Λαμπαδαρίου Φιλόλογος, Δημιουργός των Εκδόσεων Σαΐτα

Μάντεψε ποιος 9 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Είχατε ποτέ κάποια επιθυμία; Μια επιθυμία να βοηθήσετε πραγματικά έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη; Για εμάς η απάντηση μάλλον ήταν θετική κι έτσι γεννήθηκε η Ζενίθ! Δεν θα διστάσουμε να παραδεχτούμε πως ήταν ένα παράτολμο εγχείρημα για μια νεοσύστατη ομάδα που στο παρελθόν δεν είχε επιχειρήσει κάτι παρόμοιο... να δημιουργήσει από το μηδέν έναν καινούργιο κόσμο. Ίσως για κάποιους αυτή η ιδέα να μην ήταν υλοποιήσιμη καθώς από τα μέλη της έλειπε η γνώση και η εμπειρία λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Δεν είχαν στο μυαλό τους όμως ότι η αθωότητα και η βαθιά επιθυμία για προσφορά αποτελούσαν τα θεμέλια για κάτι που θα είχε ουσιαστική σημασία! Έτσι, αψηφώντας τα σχόλια και τους δισταγμούς των «μεγάλων», ξεκινήσαμε! Εκ των προτέρων γνωρίζαμε πολύ καλά πως θα συναντούσαμε εμπόδια, αποφασίσαμε όμως πως θα τα ξεπερνούσαμε όποιο κι αν ήταν το τίμημα. Όπως και όλα τα υπόλοιπα, έτσι και η επιλογή του έργου δεν ήταν τόσο απλή. Ξαφνικά, μας ήρθε η ιδέα να δημιουργήσουμε κάτι εξολοκλήρου δικό μας. Μέσα από ένα θεατρικό παιχνίδι εμπνευστήκαμε την παράσταση μας. Όλα τα μέλη της ομάδας λοιπόν, κλήθηκαν να γράψουν μια δίκη τους προσωπική ιστορία με κοινή συνισταμένη το προβληματισμό τους για κάποιο κοινωνικό φαινόμενο. Εδώ όμως έρχεται το απρόσμενο! Κανείς δεν θα έλεγε την δίκη του. Αντιθέτως η κάθε ιστορία θα κρυβόταν πίσω από ένα νέο προσωπείο. Κι αυτός ουσιαστικά ήταν ο γρίφος που έπρεπε να λύσουν οι θεατές. Μετά από πολύωρες πρόβες που διήρκησαν ολόκληρο το καλοκαίρι φτάσαμε στην υλοποίηση του αρχικού μας σχεδίου. Για εμάς τις δύο, η διαδικασία της σκηνοθεσίας, της επιμέλειας κειμένων και γενικότερα την ανάληψης όλων των καθηκόντων της ομάδας ήταν κάτι το πρωτόγνωρο το οποίο προσπαθήσαμε να το αντιμετωπίσουμε με τον απαραίτητο σεβασμό. Τελικά το κοινό ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μας και αποχώρησε από την αίθουσα γεμάτο συγκίνηση και χαμόγελα. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που μας βοήθησαν και ήταν πάντα δίπλα μας άλλα και αυτούς που αρχικά μας αμφισβήτησαν. Γιατί μέσα από αυτή τους την πράξη θωρακιστήκαμε και φτάσαμε επιτυχώς στην Ιθάκη μας που σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.

Κατερίνα Φλωρέντζη Δήμητρα Κουλαξίζη Υπεύθυνες της παράστασης «Μάντεψε Ποιος...»

Μάντεψε ποιος 11 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΚΑΛΗΜΕΡΑ .......................................................................................................................13

ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ .......................................................................................................................16

ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ...........................................................................................................17

ΑΙΩΝΙΑ ..............................................................................................................................19

ΕΞΟΥΣΙΑ ............................................................................................................................21

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ..........................................................................................................23

ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ!.....................................................................................................................25

ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ....................................................................................................27

ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ .................................................................................................................29

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ............................................................................................................................31

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΠΑΘΕΙΑΣ...................................................................................................33

Μάντεψε ποιος 13 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Καλημέρα Καλημέρα! Τι με κοιτάς έτσι ε; Τι έχω; Έχω κάτι περίεργο; Έχω κάτι που δεν έχεις εσύ; Δεν νομίζω… Πιστεύω πως και εσύ μόλις σηκώνεσαι από το κρεβάτι τα ίδια χάλια έχεις. Νομίζεις πως τώρα με τον τρόπο που με κοιτάς ότι με επηρεάζεις… ούτε καν «Εντάξει ξέρω δεν είμαι σαν εκείνους στην ταινία που μόλις ξυπνάνε είναι λες και μόλις βγήκαν από το κομμωτήριο» αλλά εντάξει μωρέ μια χαρά κουκλάκι είμαι τελικά… Και ξεπερνώντας το πρώτο σοκ της ημέρας που έχεις πάθει βλέποντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη… Η μέρα συνεχίζεται… Ξεκινάς να πας μια βόλτα να περπατήσεις έξω να δεις κάνα γνωστό να πεις καμία κουβέντα να σου φτιάξει η διάθεση. Και καθώς έχεις ξεκινήσει να περπατάς ξαφνικά πετάγεται μπροστά σου ο πρώτος γνωστός. «Η συζήτηση που ακολουθεί είναι η γνωστή» - Επ! τι κάνεις; Πώς περνάς; Πώς… Και πριν καλά καλά ολοκληρώσεις τη φράση, έρχεται με ταχύτητα φωτός η απάντηση. – Καλά μωρέ να εδώ τρέξιμο, ψάχνω απεγνωσμένα δουλειά αλλά τίποτα. Πρέπει να πληρώσω ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνο. Χρωστάω 4 δόσεις δανείου. Είναι και ο καιρός χάλια. Είναι και οι γονείς μου με τα θέματα υγείας… Είναι και… Εεεεεεεεεεεεεεεεεε στοπππππ φτάνει. Φανταστείτε τι θα γινόταν άμα τον ρωτούσα και τα νέα του… Λες και εμείς (δηλαδή εγώ) δεν έχω τα ίδια προβλήματα… Πληροφοριακά τα ίδια ακριβώς έχω. Το ξεπερνάς αυτό και πας λίγο παρακάτω και βλέπεις τον συμμαθητή σου από το λύκειο που έχεις να τον δεις κάτι αιώνες. – Πού είσαι χαμένος; Πού… Και πάλι φυσικά χωρίς να προλάβεις να ολοκληρώσεις τη φράση… – Που να είμαι μωρέ και εγώ χαμένος. Κλεισμένος ώρες, μέρες, μήνες μπορεί και χρόνια μέσα σε ένα γραφείο, χωρίς ούτε μία στάλα ήλιο και δουλεύω ακατάπαυστα. Και να έχεις τους πάντες πάνω από το κεφάλι σου «κάνε αυτό κάνε εκείνο»… και να σε έχουν ικανό για τα πάντα εκτός από το να πάρεις μια προαγωγή… Και όσον αφορά για τα λεφτά που παίρνω μην το ρωτάς καν δεν


φτάνουν ούτε για τα βασικά. Και ελεύθερος χρόνος μηδέν. Καταλαβαίνετε βέβαια ότι αυτή τη στιγμή περνάω κρίση… Πραγματικά αυτό το πράγμα δεν αντέχεται… Πας να πεις μια κουβέντα με κάποιον και το πρώτο πράγμα που συμβαίνει είναι να σε στριμώξει σ’ έναν τοίχο με τα προβλήματά του. Νιώθω πλέον πως ο κόσμος κάνει αγώνα «ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ». Λες και παίζουμε κάποιο παιχνίδι και κερδίζει αυτός με τα περισσότερα. Και άμα προσέξετε οι περισσότεροι αποφεύγουν να σε ρωτήσουν τι κάνεις. Άσε για την αισιοδοξία. Έχει καταντήσει άγνωστη λέξη. Πιο πολύ αισιόδοξοι είναι για τους άλλους παρά για τον εαυτό τους. Και επειδή δεν είμαστε όπως είναι αυτοί στις ταινίες (αυτοί του κομμωτηρίου που είπαμε πριν). Δεν σημαίνει πως δεν ζούμε. Δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουμε και πως δεν ζούμε την ιδανική ζωή. Λίγη αισιοδοξία ρε παιδί μου. Και εάν δεν το κάνουν οι άλλοι. Ας το κάνουμε εμείς, για τον εαυτό μας και μόνο αξίζει!

Μάντεψε ποιος 15 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Συνήθειες

Άνθρωποι. Συνήθειες… Είναι πλέον γνωστό πως οι περισσότεροι άνθρωποι πληγώνονται και μερικές, για να μην πω τις πιο πολλές, πληγώνονται με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες αίτιες… κάτι παρόμοιο έπαθα και εγώ. Πληγώθηκα από κάτι συνηθισμένο. Τι εννοώ; Ήταν μια περίοδος της ζωής μου που έμαθα τόσα πολλά και χαίρομαι που τελικά έγινε έτσι. Λοιπόν είχα γνωρίσει στο γυμνάσιο ένα παιδί πολύ συμπαθητικό, από την πρώτη στιγμή είπα από μέσα μου με αυτό το άτομο θέλω να κάνω παρέα. Ήταν υπέροχος και με έκανε να γελάω τόσο πολύ...Έτσι και έγινε, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, βγαίναμε έξω, ερχόταν στο σπίτι μου και γενικά περνούσα καταπληκτικά και για πρώτη φορά στη ζωή μου χαιρόμουν τόσο πολύ που πήγαινα στο σχολείο γιατί ήξερα ότι θα ήταν εκεί. Ήμασταν τόσο δεμένοι που είχαμε φτάσει σε σημείο να μας αποκαλούν το αχτύπητο δίδυμο… Μετά από καιρό όμως, άρχισε η ζήλια, με καταπίεζε. Ζήλευε που έβγαινα και με αλλά άτομα αλλά η ζήλια αυτή ήταν πολύ έντονη. Νευρίαζε μερικές φορές και δεν μου έδινε σημασία και με πείραζε παρά πολύ αυτό. Σιγά σιγά, άρχισα να συμπεριφέρομαι σαν κι αυτόν, ζήλευα, φοβόμουν ότι θα με παρατήσουν οι φίλοι μου και νόμιζα ότι όλοι με αντιπαθούσαν, ενώ αυτό δεν ήταν αλήθεια. Επιπλέον κάθε φορά που βγαίναμε έξω με αυτό το άτομο, μου μιλούσε πολύ άσχημα και εγώ καθόμουν παθητικά και δεχόμουν τα πάντα λέγοντας στον εαυτό μου ότι άμα του πω πως δεν είναι έτσι τα πράγματα θα απομακρυνόταν. Ήταν προφανές δηλαδή πως είχα πια εξαρτηθεί. Και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσω τον εαυτό μου και κάθε επικοινωνία με αυτό το άτομο. Του εξηγούσα πόσο με ενοχλούσε η στάση του απέναντί μου αλλά ποτέ δεν καταλάβαινε και θεωρούσε ότι εγώ είμαι χαζή που σκέφτομαι έτσι. Αφού πέρασε πολύς καιρός βρήκα το κουράγιο και είπα πως δεν γίνεται να συνεχίσουμε να κάνουνε παρέα. Τη στιγμή που του το είπα, η αντίδρασή του ήταν απρόβλεπτη, άρχισε να ζητάει συγγνώμη και να κλαίει αλλά ήταν πολύ αργά. Με τον καιρό άρχισα να αισθάνομαι πολύ καλύτερα, επιτέλους μπορούσα να βγαίνω έξω με όποιους ήθελα, αισθανόμουν κυριολεκτικά απελευθερωμένη και είπα ότι κανένας μα κανένας δεν θα με κάνει να πληγωθώ τόσο πολύ. Και ότι δεν θα αλλάξω ξανά για κανέναν. Μπορεί βέβαια να ήμουν χάλια για ένα διάστημα αλλά τώρα είμαι πολύ χαρούμενη που το έζησα γιατί έμαθα πολλά και έτσι μπορώ να αντιμετωπίσω διάφορες καταστάσεις εύκολες και κυρίως δύσκολες. Τέλος, αυτό που θέλω να πω είναι ότι επειδή έγιναν όλα αυτά δεν σημαίνει ότι μισώ αυτό το άτομο. Αντιθέτως για να κάναμε παρέα μαζί σημαίνει ότι κάποτε ταιριάζαμε σε κάποια πράγματα και ποτέ δεν θα κρατήσω κακία γιατί μου έμαθε τόσα πολλά...

Μάντεψε ποιος 17 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Ενδοσχολική βία

Το γυμνάσιο, γεμάτο παιδιά και καθηγητές. Μια κοινότητα που συνυπάρχει

ειρηνικά σε δυο διαφορετικούς κόσμους που κανείς δεν ξεχωρίζει, κανείς δεν

βλέπει την αλήθεια ή τουλάχιστον δεν θέλει να την δει. Από τη μια η πικρή κι

επίπονη αλήθεια και από την άλλη το βολικό ψέμα.

Ας το παραδεχτούμε, όλοι διαλέξαμε να ζούμε μέσα στο ψέμα για να μην

πονέσουμε. Δυστυχώς όμως στην πραγματικότητα πονάμε περισσότερο απ’

όσο πιστεύαμε. Εγώ λοιπόν, έκανα μια προσπάθεια κοιτάζοντας την αλήθεια

κατάματα και νομίζω πως δικαιώθηκα. Τι κατάφερα; Κατάφερα να μπορώ να

σέβομαι τους άλλους αλλά και τον εαυτό μου. Δεν φοβάμαι πια. Μίλησα στους

καθηγητές μου για τη βία που ασκείται όχι μόνο σ’ εμένα αλλά σχεδόν σ’ όλα

τα παιδιά στο σχολείο. «Θα αναλάβουμε εμείς δράση, σ’ ευχαριστούμε που μας

το είπες».

Για μια στιγμή νόμιζα πως μ’ αυτόν τον τρόπο θα άλλαζε κάτι. Αλλά εκείνοι

το μόνο που έκαναν ήταν να βάλουν ένα ανώνυμο ερωτηματολόγιο για την

ενδοσχολική βία. Συναρπαστική πρωτοβουλία! Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα

έδειξε πως διακόσια ενενήντα τρία παιδιά ασκούν και τους ασκείται βία! Α,

και να πω πως το σύνολο των παιδιών στο σχολείο μας είναι τριακόσια εφτά!

Μαθηματικά ξέρετε, τα συμπεράσματα δικά σας! Μετά απ’ αυτό για μια

εβδομάδα οι μαθητές ήταν ήσυχοι. Τα πράγματα είχαν ηρεμήσει λίγο.

Θεώρησα πως αυτό έγινε λόγω της ντροπής που ένιωθαν όλοι για τον

τεράστιο αριθμό των αποτελεσμάτων. Προφανώς και δεν κράτησε για πολύ

αυτή η ησυχία! Το άσχημο είναι πως οι καθηγητές απλά συνεχίζουν να ζουν

δίχως να τους νοιάζει.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είμαι ο μονός που σκέφτεται έτσι. Μήπως τους

υπόλοιπους τους αρέσει που τους χτυπούν και τους σχολιάζουν; Σε ποιον θα

άρεζε κάτι τέτοιο; Σκέφτομαι πως θα βρω μόνος μου διέξοδο και δεν

πρόκειται να συμβιβαστώ ούτε να πω στον εαυτό μου πως όλα είναι μια χαρά

γιατί έχω πάρει απόφαση πως δεν πρόκειται ποτέ ξανά να βυθιστώ στο ψέμα

των άλλων!

Μάντεψε ποιος 19 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Αιώνια Είναι αυτός… Με κοιτά ακίνητος με τα γκρίζα υπέροχα μάτια του καρφωμένα πάνω μου… Του μιλάω... Του χαμογελάω… Απάντηση δεν παίρνω… Πού πήγες; Γιατί έφυγες; Εγώ σε αγαπούσα, σε ήθελα δίπλα μου και εσύ έφυγες δίχως να πεις ένα αντίο; Χωρίς μια τελευταία αγκαλιά ή ένα τελευταίο βλέμμα; Έτσι συμφωνήσαμε; Προσπαθώ να τον αγγίξω αλλά δεν μπορώ! Μου κάνει ένα νεύμα, μια κίνηση σαν να μου λέει να κοιτάξω το φεγγάρι… Ξέρω τι θέλει να μου πει… Θυμάμαι… Εκείνο κοιτούσαμε μαζί τα βράδια… Αυτός με αγκάλιαζε και με φιλούσε τρυφερά… Μου έλεγε ιστορίες όμορφες. Αλλά μόνο μία από αυτές μου έχει μείνει στο μυαλό… Μία που μιλούσε για την οικογενειακή αγάπη. Αλλά αυτό δεν έχει πλέον σημασία… Θυμάμαι πως κάθε μέρα που με ξυπνούσε με τραγούδια και φιλιά μου έλεγε ότι «οι άνθρωποι όταν κλείνουν τα μάτια τους για να κοιμηθούνε, το επόμενο πρωί είναι λίγο μεγαλύτεροι και στο τέλος, ένα βράδυ θα κλείσουν τα μάτια τους και θα κοιμηθούν αιώνια»… Δεν μπορούσα να το καταλάβω… Τι εννοούσε αιώνια; Δεν έδινα σημασία… Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο που μου το έλεγε κάθε πρωί! Όλες οι ώρες και όλες οι μέρες μαζί του περνούσαν υπέροχα αλλά… Εκείνη η μέρα…! Η διαφορετική, η απαίσια! Την είδα να πλησιάζει με σκυμμένο το κεφάλι…! Τι συμβαίνει μαμά; Τι έπαθες; Πάει… Έφυγε… Αιώνια κοιμήθηκε… Τότε μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του… Οι άνθρωποι θα κοιμηθούν αιώνια… Τώρα πια μπορώ να καταλάβω… Αντίο παππούλη μου…

Μάντεψε ποιος 21 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Εξουσία Δεν είναι δίκαιο έτσι; Κάποιοι άνθρωποι έχουν όλη την εξουσία στα χέρια τους και όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, είμαστε αναγκασμένοι να υποφέρουμε. Είμαστε προορισμένοι για να υποφέρουμε. Ίσως να είναι γενετικά κωδικοποιημένο στο DNA μας τέλος πάντων. Έχω ακούσει αρκετές φορές ότι πολλοί άνθρωποι ανήκουν στην «απλή» φυλή. Όλοι αυτοί περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους υποφέροντας, πολεμώντας για τα δικαιώματά τους και το μέλλον τους. Άνθρωποι που αντιστέκονται σε κάθε εξουσία που προσπαθεί να τους επιβληθεί. Πραγματικά δεν ξέρω κατά ποσό «απλή» θεωρείται αυτή η φυλή. Εγώ θα τους ονόμαζα απλούς ανθρώπους με μεγάλα όνειρα. Όπως είπα όμως και πριν, υπάρχει και το είδος των ανθρώπων που δεν φοβούνται, ούτε διστάζουν να καταπατήσουν όλα αυτά τα δικαιώματα των υπολοίπων με αθέμιτα μέσα για να ανεβούν στην κορυφή αλλά φυσικά και για να διατηρήσουν τη θέση τους. Αυτά τα άτομα είναι γνωστά και ως η «σούπερ φυλή». Καμία σχέση με τους σουπερ ήρωες των κόμικς. Αντίθετα αυτοί μοιάζουν περισσότερο μ’ εκείνους τους τύπους που στα παραμύθια προσπαθούν να προκαλέσουν, για κάποιο δικό τους και ανεξήγητο νταλκά, την παντοδυναμία του κακού. Η πραγματικότητα βέβαια δεν είναι τόσο απλή. Δεν νικάει πάντα το καλό ούτε τους κακούς τους ρουφάει η αιώνια μαύρη τρύπα. Αλήθεια, πάντα απορούσα για το πού μπορεί να τη βγάζουν οι κακοί των παραμυθιών. Τους φανταζόμουν μαζεμένους σ’ ένα υπόγειο δωμάτιο να παίζουν χαρτιά και να βλέπουν ατίθασα νιάτα. Εκτός βέβαια από τη μητριά της Χιονάτης που ακόμα θα ζάλιζε εκείνον τον έρμο τον καθρέφτη. Ίσως βέβαια να μαζεύτηκαν μυστικά όλοι στη δική μας την κοινωνία και να μας κυβερνάνε. Αν υποψιαστώ ότι εμείς είμαστε πολύ πιο εύκολος στόχος από το νιάνιαρο την κοκκινοσκουφίτσα, θα απελπιστώ. Σας τ’ ορκίζομαι, θα απελπιστώ!!! Εντάξει ας σοβαρευτούμε λίγο… Το αντιλαμβάνομαι και το νιώθω μέσα μου βαθιά ότι μπορεί να ζω μέσα σ’ αυτήν την ενοχλητική πραγματικότητα αλλά ποτέ μα ποτέ ούτε για ένα λεπτό δεν είμαι ούτε θα είμαι σύμφωνη μ αυτήν. Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι θέλω να βοηθάω τους ανθρώπους και να παλεύω για ένα καλύτερο αύριο. Για τα όνειρά μου που στην τελική μπορεί να είναι και δικά σας. Τουλάχιστον θα μπορώ να λέω πως έθαψα τους κακούς της ζωής μου λίγο πιο βαθιά μέσα στη γη!

Μάντεψε ποιος 23 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Πραγματική αξία Χμ… να σκεφτώ… Ας ξεκινήσουμε από εδώ. Υπήρχε μια περίοδος στη ζωή μου που όλα πήγαιναν καλά. Είχα τους φίλους μου, τα ενδιαφέροντά μου, τον έρωτα για τη ζωή. Κι αυτή η ζωή θα βελτιωνόταν καθώς θα ήμουν έτοιμη για το μεγαλύτερο ταξίδι μου ως τότε. Τρίτη γυμνασίου μαζί με την παρέα μου. Βγαίναμε μαζί κάθε Σάββατο, ήταν ένα διάλειμμα από τη μονοτονία. Το μόνο άσχημο με αυτήν την παρέα ήταν πως κάθε φορά που βγαίναμε υπήρχαν εντάσεις και διαφωνίες, κυρίως για χαζά θέματα, που σύντομα ξεπερνούσαμε. Εγώ λειτουργούσα κάπως σαν διαιτητής. Προσπαθούσα να τους ηρεμήσω, με συμπαθούσαν γιατί ήμουν όσο πιο καλή μπορούσα μαζί τους. Τι άλλο να έκανα για αυτούς που μου έδιναν ζωή; Επανέρχομαι λοιπόν στην εκδρομή που ήταν στην Κωνσταντινούπολη. Μια εκδρομή που μου πρόσφερε εμπειρίες και άλλαξε περισσότερο απ’ όσο περίμενα. Ανακάλυψα πράγματα που μέχρι τότε έμεναν κρυμμένα. Να εξηγήσω: η Πόλη θεωρείται σπουδαία και οι εκκλησίες της σπουδαιότερες. Για κάποιους αυτά είχαν περισσότερη σημασία απ’ ότι περίμενα. Λοιπόν… Όπως σ’ όλες τις σχολικές εκδρομές ξύπνησα πρωί, χαιρέτησα την ήσυχη ζωή του σπιτιού μου και ήμουν έτοιμη για περιπέτεια. Στο λεωφορείο κοιμήθηκα και με ξύπνησαν τα γέλια της παρέας μου που μάλλον έβρισκαν αστεία την κοιμισμένη μου φάτσα. Τελικά φτάσαμε! Τα υπόλοιπα τα ξέρετε· βόλτα εις την πόλη και μετά ξενοδοχείο, όλα καλά. Τις επόμενες μέρες επισκεφτήκαμε κάθε πιθανό ναό, με κυρίως πιάτο την Αγία Σοφία. Από αυτές τις επισκέψεις γέμισαν τα μάτια μου με εικόνες. Οι φίλοι μου προσκυνούσαν, προσεύχονταν και μου κουνούσαν το δάχτυλο να κάνω ησυχία. Δεν έπρεπε μάλλον να δείξω το γεγονός πως δεν έχω Θεό. Γελούσα κι έλεγα αστεία περί θρησκείας. Αθώα, αλήθεια. Εκείνοι όμως το πήραν στα σοβαρά. Άρχισαν να απομακρύνονται, να με κοιτάζουν στραβά, αλλά δεν με ένοιαζε. «Κοίτα τι μου έδωσε ο Πατριάρχης! Με αυτό το ενθύμιο θα έχω τον Θεό πάντα πλάι μου» μου είπε, «Πάντα; Και αν θες να πας τουαλέτα; Θα σε ακολουθεί και εκεί;» είπα. Δεν είπε τίποτα, απλά χαμογέλασε. Τρομακτικό, θα προτιμούσα να θύμωνε. Γυρίζοντας από την εκδρομή όμως το κακό δεν άργησε να έρθει. Ήταν σίγουρο πια πως με απέφευγαν. Δεν ήμουν πλέον ο διαιτητής, ήμουν απλά κάποιος από το κοινό και φαίνεται πως ο αγώνας είχε πια λήξει για μενα. Κάποια μέρα μου ζήτησαν να τους συναντήσω σ’ ένα πάρκο. Πήγα εκεί χωρίς να γνωρίζω τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Τους βρήκα καθισμένους στα παγκάκια και εγώ απλά στεκόμουν. Και έτσι άρχισε η δίκη.


Άρχισε ο καθένας, ξεκινώντας από αριστερά να μου λέει πόσο δυσαρεστημένος είναι μαζί μου και τι έχω κάνει λάθος. «Λες πως δεν πιστεύεις», «Αυτό που κάνεις είναι λάθος», «Έχεις αποθρασυνθεί», «Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να είμαι φίλος με μια άθεη». Με καταδίκασαν, κουδούνισε η φράση όλων στο κεφάλι μου «Λυπούμαστε, αλλά δεν σε θέλουμε πια στην παρέα». Άρχισα να κλαίω, δεν ήξερα πού να ακουμπήσω τα χέρια μου στεκόμουν αμήχανα όρθια. Τους παρακάλεσα, αλλά δεν άλλαξαν γνώμη, είχαν πάρει την απόφασή τους. «Συγγνώμη! Δεν έχω άλλους φίλους, μη μου το κάνετε αυτό!» Ντράπηκαν από την αντίδρασή μου και σαν στρατιωτάκια παρέλασαν κι έφυγαν, αφήνοντάς με πίσω. Δεν τελειώνει όμως εδώ η ιστορία. Πρέπει να τους ευχαριστήσω. Χωρίς αυτή τους την πράξη θα έμενα με μια στενόμυαλη παρέα, που πιστεύουν ότι πρέπει όλοι να συμφωνούν για να συνυπάρχουν. Τους ευχαριστώ γιατί τώρα έχω φίλους που πραγματικά νοιάζονται για εμένα. Το κάθε διαφορετικό είναι όμορφο, δεν είναι ντροπή!

Μάντεψε ποιος 25 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Κοίταξέ με! Ο κόσμος μιλάει. Λέει τη γνώμη του, σωστά; Σωστά! Όμως γιατί η δική σου «γνώμη» να με φέρνει εμένα σε δύσκολη θέση; Μπαίνω στο λεωφορείο και μαθαίνω τα κουτσομπολιά της εβδομάδας. Ποιος θα χτίσει σπίτι στην άλλη γωνία. Πού πέρασε η Κούλα (ούτε που την ξέρω αλλά καλή καρδιά!) και γενικά πολλά. Κατεβαίνω και ακούω κάτι παιδιά να μιλάνε για μένα! Το τι φοράω (ένα τζιν και μια μπλούζα). Το πώς περπατάω (σαν άνθρωπος ή τουλάχιστον έτσι νομίζω). Και δεν είναι μόνο αυτό. Πραγματικά αρκεί μία στιγμή για να χάσεις την αυτοπεποίθησή σου. Μέχρι πριν από λίγο καιρό μάλωνα με τους γονείς μου στο σπίτι για τις αποδόσεις μου στο σχολείο. «Αδιαφορεί, δεν προσπαθεί καθόλου και δεν καταλαβαίνει ότι η προφορική εξέταση στα τεστ και στα διαγωνίσματα θα τον βοηθήσει να βελτιωθεί». Έτσι έλεγαν οι καθηγητές μου. Α και σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε είμαι… δυσλεκτικός. Ναι το ξέρω, δεν είναι κάτι κακό, αλλά οι περισσότεροι το θεωρούν πρόβλημα και αντιμετωπίζουν τα δυσλεκτικά παιδιά σαν κάτι διαφορετικό. Μια μέρα στα Γαλλικά -αν δεν κάνω λάθος- ήρθαν να παρακολουθήσουν και μεγαλύτερα παιδιά το μάθημά μας. Γέλια και χαβαλέ κάναμε μέχρι που ο καθηγητής μου, μου ζήτησε να διαβάσω κάτι μπροστά σε όλη την τάξη. Θα μου πείτε τώρα που είναι το κακό; Το θέμα είναι ότι όταν ξεκινάω να διαβάζω, κολλάω σε μερικές λέξεις ή κομπιάζω, όμως όταν τα παιδιά με άκουσαν, άρχισαν να ψιθυρίζουν και να γελάνε μπροστά στα μάτια μου κάνοντάς με να νοιώθω πιο αμήχανα από πριν. Και φυσικά κανείς τους δεν κατάλαβε ότι εμένα με πείραζε αυτό το πράγμα ή τουλάχιστον έκαναν πως δεν το καταλάβαιναν. Δεν έδωσα και τόσο σημασία είναι η αλήθεια γιατί είχα αρχίσει να το συνηθίζω. Σιγά σιγά όμως λίγο μετά ο καθηγητής μας έβαλε σε ζευγάρια να λύσουμε κάτι ασκήσεις και, όπως ίσως το φαντάζεστε, δεν έλειπαν και τα από εκεί τα σχόλια. ΓΙΑΤΙ; Γιατί ούτε και με την ορθογραφία τα πάω πολύ καλά. Τα παιδιά για μερικά μαθήματα μετά δεν ήθελαν να είναι και πολύ μαζί μου για να μην τους κάνω ρεζίλι όπως συνήθιζαν να λένε πίσω από την πλάτη μου. Όταν μάθανε ότι έχω δυσλεξία σταμάτησαν να γελάνε μαζί μου, δεν φαντάστηκαν όμως ότι για εμένα μετά από εκείνη την ημέρα όλα θα ήταν διαφορετικά, θα ντρεπόμουν να σηκώσω το χέρι μου στην τάξη ακόμα και για κάτι που ήμουν σίγουρος ότι ήταν σωστό μόνο και μόνο για να αποφύγω εκείνο το βλέμμα που όλοι ξέρετε…

Μάντεψε ποιος 27 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Ματωμένος δρόμος Με αγαπούσες… με ένιωθες… με καταλάβαινες… Ήσουν δίπλα μου… Και τώρα τι; Έφυγες… Είμαι σίγουρη ότι δεν καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα σας μιλάω… Είχα μια καλή φίλη από όταν ήμασταν μικρά παιδιά, η φιλία μας βασιζόταν στην εμπιστοσύνη και στην αγάπη, όσο μεγαλώναμε δενόμασταν όλο και περισσότερο, καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον και όλα μας τα προβλήματα τα ξεπερνούσαμε μαζί. Με τον καιρό έβλεπα ότι η συμπεριφορά της γινόταν όλο και πιο εγωιστική, κανένας άλλωστε δεν είναι τέλειος, έτσι έλεγα πάντα και έτσι πιστεύω και τώρα, γι’ αυτό και δεν έδινα σημασία. Ήμασταν στην εφηβεία και όσα έκανε τα προσπερνούσα, πιστεύοντας ότι φταίει αυτό για την υπερβολική συμπεριφορά της, από ένα σημείο και μετά άρχισα να μην μπορώ πλέον να τη δικαιολογήσω, είχε γίνει περίεργη, έκλεγε και θύμωνε με το παραμικρό είχε πολύ θυμό στα μάτια της σχεδόν σαν μίσος, δεν ήταν πλέον αυτή που ήξερα είχε γίνει απόμακρη, κάπνιζε συνεχώς και δεν είχε όρεξη, έμοιαζε σαν να μην θέλει να ζήσει. Ενώ τη συμβούλευα, δεν κατάφερνα τίποτα. Έβλεπα ότι άρχισε να συναναστρέφεται με περίεργα άτομα και της ζήτησα να ξεκόψει από αυτά γιατί είχαν κακή φήμη. Μου έδωσε τον λόγο της παρόλα αυτά δεν το έκανε. Όταν το έμαθα της ζήτησα εξηγήσεις, αλλά δεν μου είπε τίποτα πειστικό για τα ψέματά της, δεν μπορούσε άλλωστε, είχε μπλέξει ήδη με ναρκωτικά, ήταν δύσκολο να μου πει, αυτό είχα καταλάβει. Έτσι, αυτό που μέχρι τότε ονομαζόταν «φιλία» άρχισε να καταστρέφεται όπως αυτή. Θύμωσα γιατί έβαλε πάνω από όλα εκείνους. Είπα στη μητέρα της την αλήθεια μήπως και καταφέρει να βοηθήσει, όμως δεν με πίστεψε. Κατάλαβα ότι ήταν δύσκολο να της επιβληθεί, το μόνο που έκανε ήταν να την κατακρίνει για ασήμαντα θέματα. Με αυτό τον τρόπο όμως την κατέστρεφε. Τα μάθαινα όλα από κοινές μας παρέες, η φίλη μου γινόταν όλο και πιο επιθετική και εγώ με τον θυμό που είχα, συνεχώς έκανα κάτι για να την προκαλέσω. Ήθελα να την πονέσει, πλέον είχαμε γίνει εχθροί. Μάθαινα τα πάντα για εκείνη και αυτά που έκανε με μετέτρεπαν σε εχθρό της. Παρ’ όλες τις προσπάθειες μου να τη γλιτώσω απ’ όλο αυτό, δεν κατάφερα τίποτα γιατί δεν με εμπιστευόταν πια όσο και να της μιλούσα. Την τελευταία φορά που της εξήγησα τι συμβαίνει, με πίστεψε αλλά δεν μου είπε την αλήθεια, από εγωισμό. Για εκείνη τίποτα δεν είχε νόημα πλέον, ήταν βυθισμένη στο σκοτάδι. Θέλησα να δώσω χρώμα στη ζωή της, πήρα λοιπόν ένα κουτί με κόκκινη μπογιά ένα βράδυ και πήγα να γράψω στον δρόμο της με μεγάλα


γράμματα «ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ». Ήμουν βιαστική για να μην με δει και με διώξει, και δεν καταφέρω να της δώσω αυτό που πραγματικά της έλειπε «χρώμα και αγάπη», έστω και με αυτό τον τρόπο, έστω και έτσι. Όση ώρα μου πήρε να το γράψω δάκρυζα συνεχώς γιατί πίστευα ότι θα θέλει να το σβήσει όταν το δει. Μόλις πήγα να τελειώσω, ένα αυτοκίνητο ήρθε ξαφνικά από το σκοτάδι αλλά δεν το άκουσα ούτε και το είδα, είχα απορροφηθεί, έπρεπε να τελειώσω, να τελειώσω γρήγορα. Μέσα στο σκοτάδι από τα δάκρυα στα μάτια μου δεν πρόλαβα να αντιδράσω, και έτσι με χτύπησε, ο δρόμος γέμισε με κόκκινο χρώμα. Το πρωί όταν η φίλη μου έμαθε ότι έγινε ένα ατύχημα, πήγε να δει. Στον δρόμο έγραφε «ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ». Βλέποντάς το έβαλε τα κλάματα και κάθισε στην άκρη του πεζοδρομίου για ώρα. Όταν ξύπνησα από κώμα, μετά από 4 μήνες και έμαθα όσα μου συνέβησαν, τα έχασα. Ήταν όλα μπερδεμένα στο κεφάλι μου, έμαθα όμως ότι η φίλη μου ξέμπλεξε και τον τελευταίο μήνα ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα να με δει, χάρηκα και ένιωσα ηρεμία μετά από τόσο καιρό προσπάθειας. Από την αρχή πίστευα ότι θα τα καταφέρει, ήξερα ότι είναι δυνατή. Μια μέρα που ήρθε στο νοσοκομείο και μιλήσαμε μου ζήτησε να είμαστε ξανά φίλοι αλλά την έδιωξα γιατί ήμουν μπερδεμένη, δεν την εμπιστεύομαι γιατί μου θυμίζει όσα έγιναν σαν εφιάλτης.

Μάντεψε ποιος 29 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Ερωτηματικό Αποφάσισα να πάω στην Αθήνα. Είχα μόλις αποφοιτήσει από το χημικό κι είχα πέντε μήνες να τον δω. Θα κατέβαινα με το τρένο, μόνη μου κι ο Π. θα με περίμενε στον σταθμό. Αυτό που με γοητεύει σ’ εκείνον είναι το μυστήριο που κρύβει μέσα του, που ενώ νομίζεις πως τον γνωρίζεις, σου είναι παντελώς άγνωστος. Όμως, και με πόσους άλλους δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Η διαδρομή ήταν ήρεμη, και μέσα στο κουπέ είχες όση ησυχία χρειαζόσουν. Έφτασα βράδυ, μετά από ώρες, και η παρουσία του Π. στον σταθμό ήταν ό,τι ακριβώς είχα ανάγκη, γι’ αυτό κι άλλωστε κατέβηκα. Πήγαμε σπίτι του. Κι ήταν μια από εκείνες τις νύχτες που κάτι με πιάνει και δεν θέλω να κοιμηθώ. Μιλήσαμε για λίγο, όμως όσο κι αν δεν ήθελα, με πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Την άλλη μέρα ξύπνησα εκείνος είχε ήδη φύγει για το Τ.Ε.Ι. Το βράδυ θα με πήγαινε στα Εξάρχεια, άρα εγώ το πρωί θα ήταν καλύτερο να πάω σε πιο «φωτεινά» μέρη και πήγα μια βόλτα στο Θησείο. Ένα εκατομμύριο ψυχές αποφάσισαν να ζήσουν στριμωγμένες στην πρωτεύουσα. Τριγύρω άνθρωποι, κουρδιστά παιχνίδια, περπατούν στους δρόμους, σκυφτοί, αμίλητοι, αγέλαστοι. Γύρω, τόσοι άλλοι άνθρωποι με διαφορετικές πατρίδες και γλώσσες, παλεύουν μερόνυχτα να επιβιώσουν. Τόσοι ηλικιωμένοι, τόσοι άνεργοι στις ουρές του Ι.Κ.Α., του Ο.Α.Ε.Δ., στα συσσίτια. Άστεγοι σωρό, άνθρωποι των χαρτόκουτων, κάθε βράδυ κι άλλο «σπίτι». Κι άλλοι πολλοί που σε θέση δεν είμαι ν’ αναφέρω. Η φωνή μέσα μου ούρλιαζε: «Πώς γίναμε έτσι;». Άλλος εκτός από εμάς δεν ευθύνεται. Πήγα στο Σύνταγμα, στεκόμουν εκεί και προσπαθούσα να διακρίνω τη διάφανη γυάλα που προστάτευε την Βουλή. Τίποτα. Μα πώς γίνεται και μερικούς ανθρώπους δεν τους αγγίζει καθόλου αυτό; Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος από όλα όσα είχα δει το πρωινό εκείνο. Γύρισα σπίτι. Ήταν εκεί και είχε μαγειρέψει. Ευτυχώς, δεν είναι από εκείνους τους ανθρώπους που θα σε πιέσουν για κάτι, ένα «όχι, ευχαριστώ» αρκεί. Ήμουν τόσο κουρασμένη που φαινόταν ακόμα και από το είδωλό μου στον καθρέφτη. Κάθισα δίπλα του αμίλητη και μου κράτησε το χέρι, το ίδιο χέρι που μου κρατάει ακόμα. Τελικά κανείς δεν ξέρει πώς θα τα φέρει η ζωή γιατί ποιος θα το περίμενε πως θα ήμασταν εμείς, οι ίδιοι θεατές των «παραπεταμένων» ανθρώπων, που κάποτε θα φεύγαμε στην Αυστραλία «για ένα καλύτερο αύριο».

Μάντεψε ποιος 31 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Οι φίλοι Σε λίγο ξημερώνει… Είναι περίεργη η αίσθηση να έρχεσαι αντιμέτωπος με τόση ησυχία… Η πόλη από δω φαίνεται τόσο μικρή… τόσο όμορφη… γαλήνια! Σαν να συρρικνώνονται μαζί της και όλα μου τα προβλήματα. Η ώρα σταματά κάθε φορά που είμαι δω. Το μέρος έχει μια εξωπραγματική ικανότητα… να αδειάζω το μυαλό μου. Περνώ ώρες εδώ καταφέρνοντας να μην σκέφτομαι… κοιτώντας τη θάλασσα… τα μικρά φωτάκια στο βάθος του ορίζοντα, και ξαφνικά εσύ…

- Δεν θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου… Σε ενοχλούν τα πάντα... όλα όσα κάνω… και το χειρότερο; Όλα όσα είμαι.

- Από κει είναι η πόρτα …αν δεν σ’ αρέσει φύγε… Τρίτη φορά που τη βγάζω εδώ αυτό το μήνα… σπίτι καυγάδες, φωνές κλάματα… δεν θέλω να σε βλέπω να κλαις, δεν θέλω να κλαίω και εγώ. Δεν ξέρω τι σε ενοχλεί πιο πολύ… οι φίλοι μου ή η οπτική μου. Ήθελες ένα παιδί να σου μοιάζει… Πώς να με φανταζόσουν όταν άκουγες την καρδιά μου στον υπέρηχο; 18αρη με όνειρα και βλέψεις για το μέλλον. Φρεσκοσιδερωμένη μπλούζα και κολλάρισμα στο παντελόνι. Με μια θέση στην Νομική Αθηνών και με προοπτικές για μεταπτυχιακό στο Αγγλικό πανεπιστήμιο. Με όνειρο να κατακτήσει τον κόσμο… να γίνει άξιος διάδοχος της καρέκλας σου στο εργοστάσιο… να δίνει κοφτά και αμείλικτα εντολές στους εργαζόμενους… -7 με 5 το ωράριο δεν αργείτε ούτε λεπτό …. Επιδόματα και άδειες κομμένα, για τα πάντα αποφασίζει ο προϊστάμενος… εγώ! Εγώ σας δίνω ψωμί άλλωστε, από μένα ζείτε. Και ‘γω σου βγήκα αλήτης και τεμπέλης… δεν φωνάζω. Ακόμα και όταν πάω να αγοράσω τσιγάρα… το βλέπω στα μάτια του περιπτερά… του παίρνει κάποια δευτερόλεπτα να καταλάβει το Μarlboro… μερικές φορές χρειάζεται να το ξαναπώ και δεύτερη φορά πιο αργά… αλλά ποτέ δυνατά. Δεν το’ χω με τις φωνές όπως δεν το’ χω και με τις εξουσίες. - να προσέχεις τις παρέες σου… δεν είναι παιδία οικογενειών αυτά που συναναστρέφεσαι… και απελπισμένα προσπαθώ να σου εξηγήσω… δεν ακούς - ο Χρήστος είναι Αλβανός; Με ρώτησες σήμερα το απόγευμα… κάποια από τις φίλες σου στο ξεφούρνισε. –ναι ο Χρήστος ήρθαν από την Αλβανία όταν ήταν μωρό …συνοφρυώθηκες Αλλά αυτό που δεν ξέρεις, αυτό που δεν είπα ποτέ είναι ότι ο Χρήστος είναι ο καλύτερος φίλος μου, ότι αποποιήθηκε το απουσιολόγιο στο σχολείο γιατί δεν


του άρεσε η ρουφιανιά και πάντα έκανε τάχαμου πως τον ενοχλεί κάτι στον ωμό όταν γράφαμε χημεία ώστε να αφήνει σε κοινή θέα το γραπτό του για να μπορώ να αντιγράφω… το ήξερε ότι με ζόριζε η χημεία… ποτέ του δεν το παραδέχτηκε, και ποτέ μου δεν το ζήτησα. Θυμάσαι; Θυμάσαι τότε που για πρώτη και τελευταία φορά σου έφερα 19 στον έλεγχο; Ο Χρήστος είχε ξοδέψει όλο του το Σαββατοκύριακο για να μου μάθει οργανική χημεία… -μεθ εθ προπ βουτ έλεγε και ξανάλεγε …άνθρακες και υδρογόνα… Μετά το 19αρι με αγκάλιασες ζεστά, μου πήρες καινούριο κινητό… 400 ευρώ έγραφε η απόδειξη που κρυφοκοίταξα… ο Χρήστος με λίγα παραπάνω ζουν όλη τους την οικογένεια. Για να δεις μαμά... πως οι φίλοι δεν είναι ούτε Αλβανοί… ούτε Έλληνες και κυρίως… δεν πουλιούνται, ούτε αγοράζονται.

Μάντεψε ποιος 33 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Η περίοδος απάθειας Έχετε ζήσει τη λεγόμενη «περίοδο απάθειας»; Ναι έτσι τη βάφτισα για να την ξεχωρίζω απ’ τις υπόλοιπες… Ναι έχω βαφτίσει κι άλλες περιόδους, εντάξει; Μη με κρίνετε… δεν είναι σωστό. Δεν πρόκειται για κάποιου είδους ψυχασθένεια απλά το ’χω σαν χόμπι. Τέλος πάντων, η πασίγνωστη περίοδος της απάθειας, ένα χρονικό διάστημα από τη ζωή σου που το περνάς καρφωμένος σε μια οθόνη. Άλλοτε καταρρίπτοντας τα σκορ σε κάποιο καμένο παιχνίδι, άλλοτε βλέποντας σειρές που διαρκούν 190 σεζόν με τα σάλια να τρέχουν, τα μάτια να αλληθωρίζουν και με τα τελευταία εγκεφαλικά κύτταρα που σου απομένουν να ψελλίζεις «Δεν θα τελειώσει ποτέ» και άλλοτε συνομιλώντας με ανθρώπους που το πιο πιθανό είναι πως δεν θα τους συναντήσεις ποτέ… Σ’ αυτό το σημείο θα παρακαλούσα τις μαμάδες του κοινού να μην φρικάρουν. Το κύριο ζήτημα όμως είναι εκείνο το θανατηφόρο καρφίτσωμα στον βολικότατο κατά τ’ άλλα καναπέ σου… Όταν δεν έχεις όρεξη για τίποτα και η οποιαδήποτε κίνηση φαντάζει ένας αβάσταχτος Γολγοθάς. Κι όμως, το έζησα αυτό το έκτρωμα και μάλιστα στην ωραιότερη, σύμφωνα με τα λεγόμενα τρίτων, φάση της ζωής μου, στη φάση της απέραντης ανεμελιάς. Το ξέρω δεν μου φαίνεται γιατί πάνω απ’ όλα είμαι μια DIVA! Πραγματικά πάντα απορούσα για το ποιο μπορεί να είναι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο… η μοναξιά, η αδικία, ο θάνατος… Τελικά έχω την εντύπωση πως βρήκα την περιβόητη απάντηση σ’ αυτό μου το ερώτημα. Το χειρότερο απ’ όλα είναι να χάσεις τον εαυτό σου. Αν χάσεις την ταυτότητά σου γίνεσαι αυτόματα ο πιο εύκολος στόχος. Μπορείς να αντιμετωπίσεις τα πάντα με μοναδικό και αδιαμφισβήτητα πανίσχυρο όπλο: την αυτογνωσία σου. Αν δεν στηρίξεις ο ίδιος τον εαυτό σου, δεν πρόκειται να το κάνει κανένας άλλος για σένα. Αν δεν ξέρεις εσύ ποιος είσαι, από ποιον περιμένεις να το μάθεις; Και στην τελική γιατί να εμπιστευτείς τον άλλον; Τι παραπάνω ξέρει εκείνος που δεν το ξέρεις εσύ; Αλλά ακόμα κι αν το κάνεις, πόσο καλά θα νιώθεις μ’ αυτό; Και θα είσαι πια ο ίδιος ή πλέον θα είσαι η τέλεια εκδοχή ανθρώπου που προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των άλλων; Σας μπέρδεψα, έτσι; Εντάξει, ας το κάνουμε λίγο πιο απλό… Απ’ όλα αυτά εγώ ένα ξέρω… Ακόμα κι αν το κλείσιμο της εξώπορτας πίσω σου σε τρομάζει, κάλεσε στο 210… πλάκα κάνω… μη μασάς, βαλε ό,τι βρεις μπροστά σου, βγες στον δρόμο και νιώσε τον ήλιο να ζεσταίνει το πρόσωπό σου, χαμογέλασε σ’


αυτήν τη μαγική στιγμή. Γιατί η ζωή είναι γεμάτη από μαγικές στιγμές που σου χαμογελούν, δεν είναι κρίμα να μην τους το ανταποδώσεις; Εντάξει για να λέμε και την αλήθεια μπορεί… δηλαδή υπάρχει μια μικρή πιθανότητα μερικοί περαστικοί λίγο να τρομάξουν στο θέαμα ενός τρελού τύπου πιθανότατα με πιτζάμες που χαμογελάει στο ξεκάρφωτο αλλά από την άλλη… ποιος τους υπολογίζει; Μήπως κι αυτοί δεν έχουν νιώσει το ίδιο; Ίσως για όλους μας έρχεται η στιγμή που πρέπει να αποφασίσουμε, να αποφασίσουμε ανάμεσα στο θάρρος και την αλήθεια. Είναι αστείο που τις περισσότερες φορές διαλέγουμε αλήθεια από φόβο μήπως γίνει κάτι που δεν θα το θέλαμε αλλά κατά πόσο πιο εύκολη είναι αυτή η επιλογή; Και μήπως η ζωή μας προετοιμάζει για αυτά που πρόκειται να φέρει; Όχι, βέβαια… Οπότε, εγώ θα έλεγα να αφήσουμε τη μίζερη αλήθεια μας σπίτι και να διαλέξουμε το θάρρος, έτσι… μπας και ξεκουνηθούμε από την αφετηρία μας και πούμε πως αυτήν τη ζωή έστω και στο ελάχιστο τη ζήσαμε. Αλλά και πάλι, θα μου πείτε ποιος είμαι εγώ για να δίνω συμβουλές; Αυτό όμως δεν μπορώ να σας το απαντήσω!

Μάντεψε ποιος 35 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________


Ένα καλοκαίρι, ένας σκοπός, πολλές δυσκολίες, πολλές ευτυχίες, μία ομάδα: εσείς, η οικογένειά μου, η ΖΕΝΙΘ μας! Κατερίνα Φλωρέντζη Ό,τι δημιουργείται εκ θεμελίων με αγάπη και παιδικό ενθουσιασμό δεν μπορεί παρά να είναι όμορφο. Αυτό θα πει ΖΕΝΙΘ για μας! Δήμητρα Κουλαξίζη Η ισχύς εν τη ενώσει, τόσο διαφορετικοί άνθρωποι μαζεύτηκαν και έκαναν πραγματικότητα αυτά που νομίζουμε πως γίνονται μόνο στις ταινίες. Ιωάννα Κουλαξίζη Ο καθένας θα μπορούσε να ταυτιστεί Κυριάκος Κουκιάς Παιδιά σας παπάω Δημήτρης Κουκιάς Μα είμαστε μια πολύ ωραία οικογένεια! Ριζογκοφρέτα κάνει… Αναστασία Τσανουσίδου Είμαστε μία ομάδα, λειτουργούμε σαν χωρίο Δήμητρα Καρακατσάνη Η διαφορετικότητα του καθενός μπορεί να είναι όμορφη μέσα σε μια ομάδα! Βίλυ Χονδροκούκη

Η ομάδα ΖΕΝΙΘ ήταν άλλα και θα είναι η οικογένειά μου γιατί πολύ απλά είναι οι άνθρωποι που αγαπώ Αργύρης Καρδαράς Η εικόνα στο ΖΕΝΙΘ της! Ραφαήλ Καραϊωακείμ Μέσα από αυτή την παράσταση έμαθα τι σημαίνει να ονειρεύεσαι. Μάρθα Αργυρίου Γιατί χωρίς την ομαδικότητα δεν θα υπήρχε ΖΕΝΙΘ. Αντώνης Μαυρίδης

Μάντεψε ποιος 37 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

16 άτομα, μία ομάδα, στο ΖΕΝΙΘ της. Δημήτρης Κωνσταντινίδης Η παράσταση με έκανε να καταλάβω καλύτερα την έννοια και την πραγμάτωση της ομάδας. Θεωρώ πως πέρα από το χρηματικό ποσό που μαζεύτηκε, η παράσταση πέρασε μηνύματα που έβαλαν το κοινό να σκεφτεί και ίσως να δράσει σε θέματα που μας αφορούν όλους. Γιάννης Ξηρός Tranquila η θρησκεία. Σεραφείμ Καλαϊτζίδης 10 ταλαντούχα και λαμπερά προσωπάκια να με κοιτάζουν. Πρόδρομος Σκαντζούρης

Μάντεψε ποιος 39 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Μάντεψε ποιος 41 _______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη-Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς.

Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας,

ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος,

καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας.

Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!


ISBN: 978-618-5040-97-0

Η συλλογή θεατρικών κειμένων «Μάντεψε ποιος» αποτελείται από έντεκα προσωπικές εμπειρίες γραμμένες από τα ίδια άτομα που την απαρτίζουν. Προβληματισμοί και ερωτήματα για τη ζωή και τους ανθρώπους. Μήπως ήρθε η ώρα να διαβάσετε και τη δική μας φωνή; Προσέξτε όμως γιατί μπορεί να μπερδευτείτε… με τις ιστορίες. Αλήθεια, εσείς με ποιον θα διαλέξετε να ταυτιστείτε;

ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟΣ

Documents

Transcript of ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟΣ