ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

Ο Ιός Βιοχημείας είναι ένα αυτόνομο πολιτικό σχήμα που δραστηριοποιείται στο τμήμα μας από το Μάρτη του 2009. Το σχήμα γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη αντιμετώπισης των φαινομένων απαξίωσης της πολιτικής ζωής στη σχολή, και παραγωγικού προβληματισμού πάνω στα ζητήματα του πανεπιστημίου και της κοινωνίας μας ως αντίβαρο στη στασιμότητα που είχαν επιβάλει οι κομματικές νεολαίες.

Αυτοπροσδιοριζόμαστε ως σχήμα και όχι ως παράταξη διότι λειτουργούμε αμεσοδημοκρατικά, με πλήρη ισότητα των μελών, χωρίς αρχηγούς και ηγεσίες. Έχοντας διαμορφώσει, μέσα από τη δράση μας, μία θεώρηση σε σχέση με το πανεπιστήμιο και τη κοινωνία, και παράλληλα χωρίς να διεκδικούμε κανένα αλάθητο, ο καθένας από μας μέσα από τη διαφορετικότητά του συμβάλλει στη λειτουργία του σχήματος. Μέσα από το διάλογο συνδιαμορφώνουμε τις απόψεις μας και πετυχαίνουμε την κοινή συνισταμένη εφαρμόζοντας μια "αυθεντική" μορφή δημοκρατίας και ισότητας. Οι αποφάσεις μας λαμβάνονται ομόφωνα, ενώ οι συνεδριάσεις μας είναι ανοιχτές και μπορεί να τις παρακολουθήσει και να συμμετάσχει όποιος θέλει.

Η δράση μας χωρίζεται σε δύο επίπεδα. Στο επίπεδο της σχολής και στο επίπεδο της κοινωνικής δράσης. Μέσα στη σχολή προσπαθούμε να κινητοποιούμε τους φοιτητές πάνω στην επίλυση των προβλημάτων που προκύπτουν, προτάσσοντας το συλλογικό, αντί του ατομικού συμφέροντος. Παράλληλα, τονίζουμε τη σημασία των συλλογικών μας οργάνων εντός του πανεπιστημίου και συμμετέχουμε σε αυτά επιδιώκοντας τη βελτίωση των καθημερινών ζητημάτων καθώς και τη σύνδεση τους με τα κοινωνικά ζητήματα. Στη Γενική Συνέλευση θεωρούμε απόλυτα αναγκαία την ενεργή και συνειδητή συμμετοχή όλων των φοιτητών.Εναντιωνόμαστε σε οποιαδήποτε προσπάθεια αντικατάστασης της Γ.Σ. από το Δ.Σ. για ικανοποίηση παραταξιακών συμφερόντων. Θεωρούμε ότι το Δ.Σ. πρέπει να κατέχει καθαρά επικυρωτικό χαρακτήρα και να είναι υπόλογο στη Γ.Σ.

Στο επίπεδο της κοινωνικής δράσης συμμετέχουμε και προωθούμε πρωτοβουλίες που λαμβάνουν χώρα στη πόλη της Λάρισας, αντιπαλεύοντας μια πολιτική κατάσταση που δε μας εκφράζει. Αφενός προσπαθούμε να εξωτερικέυουμε τα προβλήματα του πανεπιστημίου, αφετέρου παλεύουμε για την αντιμετώπιση γενικότερων κοινωνικών προβλημάτων, όπως είναι η οικονομική πορεία της χώρας, ο ρατσισμός κλπ, μέσω της ενίσχυσης αντίστοιχων δράσεων (γενικές απεργίες, αντιρατσιστικά φεστιβάλ, κοινωνικός χώρος Paratod@s).

Συνοψίζοντας, πιστεύουμε πως το πανεπιστήμιο αποτελεί βασικότατο τμήμα της κοινωνίας και πως τα προβλήματα του δε μπορούν να αντιμετωπίζονται μεμονωμένα από τη γενικότερη πολιτική κατάσταση της χώρας. Για να υπάρξει μια αλλαγή πραγματικά προς το συμφέρον μας, πρέπει καθένας από μας να δράσει και να μην αναθέτει σε τρίτους τη διαχείριση της ζωής του.

Μόλις τρία χρόνια μετά από την έναρξη εφαρμογής των «προγραμμάτων σωτηρίας», με αθροιστική ύφεση 25% και ανεργία της τάξης του 30% (με τους νέους στο 60%), με μείωση του εισοδήματος των μισθωτών, που αγγίζει το 50% και ισοπέδωση των κοινωνικών δαπανών, το success-story της κυβέρνησης έχει εξαθλιώσει την ελληνική κοινωνία. Παρόλα αυτά ετοιμάζονται και καινούργια μέτρα για το 2014 που αφορούν σε αύξηση φόρων, κατάργηση φοροαπαλλαγών, πλειστηριασμους πρώτης κατοικίας, περικοπές δαπανών και αλλαγές στα ασφαλιστικά ταμεία.

Δεν είναι, όμως, μόνο ο δημοσιονομικός τομέας που πλήττεται. Τα δημόσια αγαθά συνεχώς υποβαθμίζονται με τον, ήδη ελλειπή, κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους να εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας. Από τη μία, τα νοσοκομεία μένουν χωρίς γιατρούς και υλικοτεχνική υποδομή, με το νοσήλιο να αυξάνεται στα 25 ευρώ από το Γενάρη. Από την άλλη, η εκπαίδευση αποδομείται σε όλες της τις βαθμίδες και επαναδιαρθρώνεται με βάση οικονομίστικα και όχι ακαδημαϊκά κριτήρια. Στη δευτεροβάθμια το λεγόμενο «νέο λύκειο» έρχεται να επαναφέρει ένα ήδη αποτυχημένο σύστημα εξέτασης, ακόμη πιο ανταγωνιστικό και ακόμη πιο εξοντωτικό για τους μαθητές από το υπάρχον.

Βέβαια, πλήττεται και η ίδια η δημοκρατία. Οι αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τα νομοσχέδια του ενός άρθρου, οι αιφνιδιαστικές τροπολογίες για μείζονα ζητήματα σε άσχετα νομοσχέδια, οι ψηφοφορίες-εξπρές, ο εκβιασμός της συναίνεσης των βουλευτών δείχνουν όλο και περισσότερο την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία από τις ανάγκες της κοινωνίας. Το «κράτος δικαίου», που εγγυάται και εφαρμόζει κανόνες, έχει πάψει να λειτουργεί. Αυτό το είδαμε με το αυταρχικό λουκέτο στην ΕΡΤ το καλοκαίρι και την εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο τα χαράματα μόλις πριν λίγες μέρες, με τα φαινόμενα καταστολής να πυκνώνουν και να αγριεύουν με την πάροδο του χρόνου, με την ποινικοποίηση των αγώνων και των κινημάτων.

Παράλληλα, ζούμε σε μία εποχή που ο φασισμός πουλιέται με ένα ωραίο αμπαλάζ και εξαπλώνεται σε όλα τα στρώματα, κοινωνικά και οικονομικά. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα το Σεπτέμβρη από μέλη της Χρυσής Αυγής, ξεσήκωσε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, διαλύοντας το κοινωνικό προσωπείο της ΧΑ, που κατασκεύασαν τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση. Παρόλα αυτά το ρόλο τους ως υπερασπιστές της ΧΑ, διατήρησαν τα ΜΜΕ και μετά την πολιτική δολοφονία του Φύσσα. Άρχισαν, λοιπόν, με την απολιτικοποίηση της δολοφονίας του Φύσσα, συνέχισαν με την προβολή της προσπάθειας της κυβέρνησης (στην οποία έχουν παρεισφρήσει ακροδεξιά στελέχη) να ελέγξει το εργαλείο που της ξεφεύγει και τελείωσαν με την απενοχοποίηση της Χ.Α μετά την δολοφονία δύο μελών της από άγνωστους υπαίτιους. Ο αντιφασισμός στοχοποιείται και πάλι με σκοπό να ενισχυθεί η κυβερνητική θεωρία των δύο άκρων και να «αποδειχθεί» πως η πολιτική κρίση δεν είναι παρά ένα ζήτημα δημόσιας τάξης και μπορεί να ξεπεραστεί με την αντιμετώπιση των «δύο άκρων που δολοφονούν».

ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΧΟΥΝΤΑ..;ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΧΟΥΝΤΑ..;ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΧΟΥΝΤΑ..;

ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΚΡΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ Ο ΛΑΟΣΤΟ ΜΟΝΟ ΑΚΡΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ Ο ΛΑΟΣΤΟ ΜΟΝΟ ΑΚΡΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ Ο ΛΑΟΣ

Η κυβέρνηση, ανήμπορη να διαχειριστεί τους αγανακτισμένους πολίτες αυτής της χώρας που καθημερινά αυξάνονται, με τη λήψη ολοένα και περισσότερων νέων μέτρων βρίσκει άλλους τρόπους να πολεμήσει τους πολιτικούς της αντιπάλους και να επιβάλει την τάξη. Εδώ και αρκετό καιρό αναπαράγει συνεχώς τη θεωρία των δυο άκρων. Η δολοφονία του Π.Φύσσα και το ''ξεσκέπασμα'' της χρυσής αυγής μονοπώλησαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Στη χώρα υπήρχε ένας αναβρασμός, μια αναστάτωση και όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα προς την “νομιμότητα” της Χ.Α. Ενώ λοιπόν όλοι είχαν στραμμένη την προσοχή

τους στις δικαστικές περιπέτειες των ηγετικών στελεχών της ΧΑ, τα νέα μέτρα πέρασαν αθόρυβα. Ύστερα ήρθε η δολοφονία μελών της χρυσής αυγής. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε ποιοί κρύβονται πίσω από τη δολοφονική αυτή επίθεση, μπορούμε όμως, να εκτιμήσουμε πολιτικά ότι η δολοφονία τους ήρθε σα σανίδα σωτηρίας στο πολιτικό σύστημα εξουσίας και ιδιαιτέρως στην κυβέρνηση που θα διαλαλήσει πλέον ότι επαληθεύεται η θεωρία των δύο άκρων, κατά συνέπεια ''μόνο εμείς, που δεν ανήκουμε στα άκρα, μπορούμε να σώσουμε την χώρα''.

Ας ξεκινήσουμε με μια υπενθύμιση: Η άκρα δεξιά σφάζει. Όχι με το μπαμπάκι ή με τα λόγια, όχι μεταφορικά, σφάζει με τα μαχαίρια... Η αριστερά μπορεί να υπερασπίζεται διάφορες εκδοχές της πολιτικής ανυπακοής, αλλά δε δολοφονεί. Η απόπειρα να εξισωθεί πολιτικά η πράξη του να μην πληρώνεις διόδια ή να υπερασπίζεσαι το περιβάλλον που ζεις με τη σφαγή είναι εξωφρενική, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να είναι σχεδόν συνηθισμένη στο συντηρητικό τύπο και την τηλεόραση. Αυτό που χρειάζεται προσοχή εδώ είναι ότι οι εκδηλώσεις πολιτικής διαμαρτυρίας, που είναι η μόνη μας ελπίδα για να μην ισοπεδωθούν τα πάντα ακόμη περισσότερο, ταυτίζονται με εκδηλώσεις ρατσιστικού μίσους απέναντι σε μετανάστες. Εκείνοι που κατάφεραν, σκοπίμως, με την αναπαραγωγή της ατζέντας της Χ.Α. να τη φτάσουν στο 10%, επιμένουν να τη χαϊδεύουν, γιατί κατά βάθος η ανησυχία τους είναι να μη σηκώσει κεφάλι η Αριστερά. Έτσι από τη μία προσπαθούν να μας πείσουν ότι όσο άδικοι, διεφθαρμένοι και ανίκανοι κι αν είναι, εκπροσωπούν τη γαλήνη μιας αστικής δημοκρατίας. Με τα προβλήματά της, τις ανισότητές της, τη διαφθορά της, αλλά με ένα πλατύ συναινετικό κέντρο. Από την άλλη, η θεωρία των δύο άκρων συνιστά αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Με τον καιρό καθώς το κράτος συμπορεύεται με την ακροδεξιά, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θεωρεί αδύνατο να βρει το δίκιο του στα αστικά δικαστήρια κι έτσι η πόλωση προχωράει με γοργούς ρυθμούς. Όσο, σταδιακά, οι απεργοί αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες, θα αποδεικνύεται ότι η πόλωση συνιστά συνειδητό σκοπό της κυβέρνησης.

Με το νόμο Διαμαντοπούλου να θέτει το πανεπιστήμιο υπό την εποπτεία του υπουργείου, υποσκελίζοντας το αυτοδιοίκητο, η κυβέρνηση δείχνει ξεκάθαρα τους σκοπούς της για τη δημόσια παιδεία. Στον ίδιο νόμο αποφασίζεται η ολοένα μειούμενη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, η εξάλλειψη των δαπανών για φοιτητική μέριμνα, οι μαζικές απολύσεις

στο προσωπικό (ερευνητικό, γραμματειακό, καθηγητικό, συμβασιούχοι) και παράλληλα η αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων. Η κυβερνητική πολιτική. αδιαμφισβήτητα πια, στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, η οποία όπως και κάθε άλλο κοινωνικό αγαθό βρίσκεται στο στόχαστρο των δημοσιονομικών μέτρων.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Πρόσφατα λοιπόν στο πανεπιστήμιο ανακοινώθηκε η διαθεσιμότητα ενός μεγάλου ποσοστού των διοικητικών υπαλλήλων. Την ίδια στιγμή προοιονίζεται για το επόμενο έτος η διαθεσιμότητα ενός μέρους των καθηγητών (εως 40% των εν ενεργεία καθηγητών). Οι οικονομικές δυνατότητες των πανεπιστημίων έχουν ήδη μειωθεί κατά το ήμισυ λόγω των καταστροφικών περικοπών σε κονδύλια για μαθήματα, κτίρια, βιβλιοθήκες και μισθούς τα τελευταία τρία χρόνια. Παράλληλα, εκμηδενίζεται ο αριθμός των συμβασιούχων διδασκόντων, ενώ επί χρόνια δεν έχουν διοριστεί οι νεοεκλεγμένοι λέκτορες και καθηγητές. Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στην προ ολίγου καιρού κατάσχεση πολλών εκατομμυρίων ευρώ από τα αποθεματικά της έρευνας των πανεπιστημίων. Χρήματα που δεν είχε δώσει η κυβέρνηση, αλλά είχε εξασφαλίσει μόνη της η πανεπιστημιακή κοινότητα, μέσω ευρωπαϊκών ή ελληνικών ερευνητικών προγραμμάτων, χρήματα δηλαδή, τα οποία ανακυκλώνονταν στις σπουδές, στις υποτροφίες, στις εκπαιδευτικές και ερευνητικές υποδομές.

Σε όλα αυτά οι πρώτοι άμεσα πληγέντες, οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων, αντέδρασαν με εξαντλητικές απεργίες και καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα διεκδικώντας το αυτονόητο: ένα πανεπιστήμιο ικανό να λειτουργήσει, χωρίς τις συντριπτικές ελλείψεις που προγραμματίζονται για αυτό. Ξεκινήσαν λοιπόν έναν αγώνα στον οποίο όλοι πρέπει να λάβουμε μέρος αν θέλουμε να αποτρέψουμε την προδιαγεγραμμένη καταστροφή του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου. Έναν αγώνα στον οποίο θα αναγκαστούν να λάβουν μέρος και οι, μέχρι τώρα, αδιάφοροι καθηγητές όταν το νέο έτος η διαθεσιμότητα χτυπήσει και σ' αυτούς την πόρτα. Έναν αγώνα τον οποίο έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό το φοιτητικό κίνημα και στον οποίο οφείλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο τώρα που παίρνει μαζικότερες διαστάσεις.

Η απάντηση της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρη. Οι συνεχείς καταπατήσεις του πανεπιστημιακού ασύλου από την αστυνομία, οι εκκαθαρίσεις σε στέκια και φοιτητικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, οι συλλήψεις ατόμων που συμμετείχαν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας μέσα στο πολυτεχνείο αθηνών, θυμίζουν άλλες εποχές. Και επίσημα πλέον η κυβέρνηση σε πρόσφατη ανακοίνωσή του υπουργού παιδείας δήλωσε πως όποιος παρακωλύει οποιαδήποτε εκπαιδευτική διαδικασία θα συλλαμβάνεται.

Αστυνομία στα αμφιθέατρα, λοιπόν, φαντασιώνεται ο Σαμαράς ο Βενιζέλος και οι λοιποί κυβερνητικοί εταίροι. Ίσως είναι καιρός να τους απαντήσουμε τι θέλουμε εμείς από τα πανεπιστήμιά μας.

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕΕδώ και πολλά χρόνια το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο αποτελεί κύριο αίτημα σε όλες τις

κινητοποιήσεις των φοιτητών. Τι εννοούμε όμως όταν μιλάμε για ένα δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο; Σίγουρα όχι το άνδρο διαφθοράς και τεμπελιάς που παρουσιάζει το υπουργείο και τα ΜΜΕ.

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ

Το αίτημα για δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο κρύβει μέσα του μια πληθώρα αιτημάτων για το πώς θέλουμε να είναι ο χώρος όπου λαμβάνουμε παιδεία, ο χώρος που ζούμε, κοινωνικοποιούμαστε και δρούμε. Ο χώρος μας. Εμπεριέχει την ανάγκη αυτό το κτήριο να γίνει κάτι παραπάνω από τέσσερις τοίχοι με ανθρώπους διαχωρισμένους σε καθηγητές, φοιτητές και εργαζόμενους, να γίνει ένας θεσμός που θα βοηθήσει να αλλάξουμε ό,τι είναι άδικο σε αυτή την κοινωνία και να εξελίξουμε τους εαυτούς μας ατομικά και συλλογικά μέσα από αυτόν.

Θέλουμε λοιπόν ένα πανεπιστήμιο δημόσιο, αλλά και αυτοδιοίκητο. Δημόσιο ώστε να λειτουργεί για λογαριασμό της κοινωνίας, να χρηματοδοτείται και να εξοπλίζεται επαρκώς από αυτή και να παράγει επιστημονική έρευνα με γνώμονα τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου και όχι οικονομικά κριτήρια και κριτήρια της αγοράς. Αυτοδιοίκητο ώστε οι αποφάσεις που αφορούν την πανεπιστημιακή κοινότητα να λαμβάνονται από τα ίδια τα μέλη της με γνώμονα την κάλυψη των αναγκών τους και όχι από την εκάστοτε κυβέρνηση που αποφασίζει βάσει μικροπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.

Διεκδικούμε ένα πανεπιστήμιο δωρεάν, για να είναι προσβάσιμο σε όλους, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, με φοιτητική μέριμνα επαρκή για την κάλυψη όλων των φοιτητών και των αναγκών τους σε σίτιση στέγαση και ασφάλιση.

Το πανεπιστήμιο πρέπει να αποτελεί πηγή παιδείας και όχι στείρας εκπαίδευσης. Οφείλει να είναι ανοιχτό και προσβάσιμο σε όλο το λαό, όντας άσυλο ιδεών και απόψεων.

Στοχεύουμε, δηλαδή, σε ένα πανεπιστήμιο φορέα πολιτισμού, τέχνης και αντισυμβατικών μορφών έκφρασης. Ένα πανεπιστήμιο που να σπάει τα κατεστημένα, να αποτελεί νησίδα έκφρασης μακρυά από αποστειρωμένους μονόχρωμους τοίχους, χωρίς κάγκελα και περιφράξεις, ένα πανεπιστήμιο όπου δε θα χωράνε όσοι εχθρεύονται την ελευθερία και την ισότητα των ανθρώπων. Ένα χώρο ελεύθερο, ανοιχτό όχι μόνο στους Έλληνες, αλλά σε όλους τους ανθρώπους.

Θέλουμε ένα πανεπιστήμιο φορέα πολιτικοποίησης, συνειδητοποίησης και κοινωνικοποίησης. Ένα χώρο όπου θα μπορούμε να γνωρίζουμε ανθρώπους, να συζητάμε, να ανταλλάσουμε ιδέες, να αναλύουμε καταστάσεις και να διεκδικούμε όλοι μαζί ό,τι μας ανήκει. Ένα χώρο χωρίς περιορισμούς και εντατικοποίηση, που θα μας δίνει χρόνο να ζούμε, να ψυχαγωγούμαστε, να διασκεδάζουμε. Ένα χώρο αμεσοδημοκρατίας, χωρίς παρατάξεις με κομματική καθοδήγηση, με υγιή συμμετοχή των φοιτητών στις γενικές συνελεύσεις και στα συνδικαλιστικά όργανα. Ένα χώρο που να χτίζει συνειδήσεις και να παράγει όλες αυτές τις αξίες και τα ιδανικά που λείπουν από την κοινωνία.

Το Πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος στον οποίο κυριαρχεί η πνευματική ζύμωση. Αποτελεί έναν από τους βασικούς φορείς κοινωνικοποίησης και θέτει τα πρώτα θεμέλια εξοικείωσης με τις κοινωνικές και πολιτικές δομές, τα οποία ενισχύονται με το λόγο που έχουν οι φοιτητές μέσα στο Πανεπιστήμιο. Μέσω αυτού μπορούν να αντιμετωπίζουν καταστάσεις, να λύνουν προβλήματα, να διεκδικούν αιτήματα και δικαιώματα καθώς και να παίρνουν θέση σε διάφορα ζητήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και της κοινωνίας. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Είναι θέμα ατομικής ευθύνης και συλλογικής δράσης. Αρχικά, πρέπει να συνειδητοποιήσεις σαν άτομο πως τη ζωή σου την καθορίζεις εσύ και πως είσαι διατεθειμένος να διεκδικήσεις αυτά που σου αρμόζουν. Σε αυτό το σημείο έρχεται να παίξει καθοριστικό ρόλο η συλλογική δράση, καθώς μόνο μέσα από αυτή είναι δυνατή η επίτευξη των κοινών στόχων. Αυτό επιτυγχάνεται με τη συμμετοχή πρώτα στη γενική συνέλευση αλλά και στα υπόλοιπα όργανα του φοιτητικού συλλόγου μαζικοποιώντας και ενισχύοντας τις αποφάσεις που λαμβάνονται. Είναι διαφορετικό να παλεύεις μόνος σου και διαφορετικό να ανήκεις σε ένα σύνολο που έχετε κοινούς στόχους και να παλεύεις μέσα από αυτό.

Ο Ιός, μια ομάδα ανθρώπων με κοινούς στόχους, προσπαθεί να επιτύχει τη συλλογική δράση, όσο το δυνατόν περισσότερο. Δεν έχουμε όλοι μας πανομοιότυπη πολιτική ταυτότητα. Αντιθέτως, οι διαφορές μας μάς δίνουν έναυσμα να ανταλλάξουμε απόψεις, να προτείνουμε ιδέες, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε και στο τέλος να συνδιαμορφώσουμε και να αντιμετωπίσουμε το εκάστοτε πρόβλημα και την εκάστοτε κατάσταση. Αν μη τι άλλο, ζούμε σε μια εποχή στην οποία, λόγω της οικονομικής κρίσης, η αλλοτρίωση και υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών είναι κυρίαρχες, δημιουργώντας δυσκολίες, αφενός στην Παιδεία, και δη τη δημόσια, και αφετέρου στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Μην αφήνεις τη ζωή και τα δικαιώματά σου να τα διαχειρίζονται άλλοι. Είναι δικά σου. Διεκδίκησε τα μόνος σου μαζί με ανθρώπους που επιδιώκουν τη δική τους διεκδίκηση. Ανθρώπους που έχουν ο καθένας ξεχωριστή ταυτότητα και προσωπικότητα, χωρίς κομματικούς φορείς και χορηγίες από πίσω και προβάλλουν κάθε στιγμή δικά τους στοιχεία και ιδέες. Ελα και εσύ να γίνουμε πολλοί. Το μέλλον είναι στα δικά μας χέρια, και ως φοιτητές και ως πολίτες αλλά και ως επιστήμονες.

Οικοδομούμε ένα πανεπιστήμιο κέντρο αγώνα, αντίστασης και πολιτικής ανυπακοής. Ένα πανεπιστήμιο άσυλο προστασίας για όλους τους καταπιεσμένους, τους κυνηγημένους και τους αντιστεκόμενους. Θέλουμε σχολές γεμάτες στέκια, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και ενεργούς φοιτητές.

Ως νεολαία, ως φοιτητές και ως άνθρωποι από το πανεπιστήμιο επιδιώκουμε να αποκτήσουμε επιστημονικές γνώσεις, κοινωνικές και πολιτιστικές αναζητήσεις, αξιακό κώδικα, ανθρωπιστική παιδεία φιλικές σχέσεις και ωραίες αναμνήσεις. Θέλουμε να βγούμε ολοκληρωμένοι και ελεύθεροι άνθρωποι με τα εφόδια να αντιμετωπίσουμε την κοινωνία και έτοιμοι να την αλλάξουμε.

Το Πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος στον οποίο κυριαρχεί η πνευματική ζύμωση. Αποτελεί έναν από τους βασικούς φορείς κοινωνικοποίησης και θέτει τα πρώτα θεμέλια εξοικείωσης με τις κοινωνικές και πολιτικές δομές, τα οποία ενισχύονται με το λόγο που έχουν οι φοιτητές μέσα στο Πανεπιστήμιο. Μέσω αυτού μπορούν να αντιμετωπίζουν καταστάσεις, να λύνουν προβλήματα, να διεκδικούν αιτήματα και δικαιώματα καθώς και να παίρνουν θέση σε διάφορα ζητήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και της κοινωνίας. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Είναι θέμα ατομικής ευθύνης και συλλογικής δράσης. Αρχικά, πρέπει να συνειδητοποιήσεις σαν άτομο πως τη ζωή σου την καθορίζεις εσύ και πως είσαι διατεθειμένος να διεκδικήσεις αυτά που σου αρμόζουν. Σε αυτό το σημείο έρχεται να παίξει καθοριστικό ρόλο η συλλογική δράση, καθώς μόνο μέσα από αυτή είναι δυνατή η επίτευξη των κοινών στόχων. Αυτό επιτυγχάνεται με τη συμμετοχή πρώτα στη γενική συνέλευση αλλά και στα υπόλοιπα όργανα του φοιτητικού συλλόγου μαζικοποιώντας και ενισχύοντας τις αποφάσεις που λαμβάνονται. Είναι διαφορετικό να παλεύεις μόνος σου και διαφορετικό να ανήκεις σε ένα σύνολο που έχετε κοινούς στόχους και να παλεύεις μέσα από αυτό.

Ο Ιός, μια ομάδα ανθρώπων με κοινούς στόχους, προσπαθεί να επιτύχει τη συλλογική δράση, όσο το δυνατόν περισσότερο. Δεν έχουμε όλοι μας πανομοιότυπη πολιτική ταυτότητα. Αντιθέτως, οι διαφορές μας μάς δίνουν έναυσμα να ανταλλάξουμε απόψεις, να προτείνουμε ιδέες, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε και στο τέλος να συνδιαμορφώσουμε και να αντιμετωπίσουμε το εκάστοτε πρόβλημα και την εκάστοτε κατάσταση. Αν μη τι άλλο, ζούμε σε μια εποχή στην οποία, λόγω της οικονομικής κρίσης, η αλλοτρίωση και υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών είναι κυρίαρχες, δημιουργώντας δυσκολίες, αφενός στην Παιδεία, και δη τη δημόσια, και αφετέρου στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Μην αφήνεις τη ζωή και τα δικαιώματά σου να τα διαχειρίζονται άλλοι. Είναι δικά σου. Διεκδίκησε τα μόνος σου μαζί με ανθρώπους που επιδιώκουν τη δική τους διεκδίκηση. Ανθρώπους που έχουν ο καθένας ξεχωριστή ταυτότητα και προσωπικότητα, χωρίς κομματικούς φορείς και χορηγίες από πίσω και προβάλλουν κάθε στιγμή δικά τους στοιχεία και ιδέες. Ελα και εσύ να γίνουμε πολλοί. Το μέλλον είναι στα δικά μας χέρια, και ως φοιτητές και ως πολίτες αλλά και ως επιστήμονες.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ,

ΑΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ!

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ,

ΑΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ!

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ,

ΑΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ!