ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΣ

Ε λ ε υθ ε ρ όψ υ χ α

ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ e-Bookamp ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΑ ΑΝΤΙΤΥΠΑΛ ε υ κ ά δ α - 2 0 1 4

Ελευθερόψυχα

Λ ε υ κ ά δ α 2 0 1 4

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΚΑΥΣΩΝΑΣ Έξωο διάολος έβραζε το κερί τουόταν μπήκε στο μαγαζί συνεσταλμέναάνθρωπος άγνωστος και ζήτησεένα ποτήρι νερό διστακτικάΤσακιστήκαμε να του το δώσουμεΚι εκείνος το κρατούσεndash χωρίς να πιει γουλιά ndashευλαβικά σαν αγιασμόκι από την πόρτα εξήλθε

Με καχυποψία κοιταχτήκαμεκι είδαμε ακολουθώντας τοννα κατευθύνεται σε παρακείμενοκαροτσάκι σκουπιδιώνndash που ως φαίνεται χρησιμοποιούσεγια την εργασία τουρακοσυλλέκτης του δήμου θα ήτανε ndashκι άδειασε το δροσερό νερόσε βασιλικού γλαστρίτσαπου σε βάση αυτοσχέδιαείχε τοποθετήσει

Ύστερα έσκυψε τον μύρισεκι εν μέσω ανθηρότατου χαμόγελου ψιθύρισεlaquoΘα rsquoχα πεθάνει απrsquo την βρώμααν δεν είχα την ευωδιά του να μrsquo ανασταίνειraquo

Ετούτη η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινήΚαι συμβαίνει μέσα μας κάθε μέραhellip

Βιβλιοπωλείον laquoΠαρrsquo Ημίνraquo ndashΧαριλάου Τρικούπη 11α

Αθήνα 1997

5

laquoΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΙ ΑΜΑΝ ΑΜΑΝraquo

Ήμουν έξω ήμουν έξω απrsquo τον χρόνοhellip

Άγγελος Σικελιανός

ΗΤΑΝ αβάσταχτα πληκτική εκείνη η ΑνάστασηΟ γερο-ψάλτης φάλτσος και κουραστικόςτόσο που κι ο Ιησούς βαριότανε νrsquo αναστηθεί

Ξάφνου άνοιξε σαν μνήμα η πόρτατα κλαρίνα μπήκαν σκούζοντας στην εκκλησιάκι η λειτουργιά διακόπηκε απrsquo τον αμανέτου γύφτου που τράνταξε τον ναόlaquoΩρέ Χριστός ανέστη κι αμάν αμάααααανraquo

Στα δυο της πόδια η αρκούδα ορθωμένησαν μαλλιαρός εχόρευε προφήτηςπου ξεπήδησε απrsquo το τέμπλοΚαι μια ξυπόλητη γυφτοπούλαπανέμορφη ίδια η Παναγίατο ντέφι χτυπούσε λαχανιάζονταςλες κι απrsquo τον οργασμό καρδιοχτυπούσε

Απrsquo τα στασίδια ο κόσμος σηκωμένοςχόρευε σαν αναστενάρης πάνωστης πίστης τrsquo αναμμένα κάρβουνα και μόνονο διάβολος που παρίστανε τον παπάσφάδαζε στο δάπεδο αφρίζονταςhellip

Αγία ΑνάληψηΣειρές Καλαβρύτων1932

6

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΑΡΗ

laquoΓλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλαraquo

Διονύσιος Σολωμός

ΤΟΥΣ ΕΣΤΗΣΑΝ στον τοίχοΠριν την εκτέλεση για τελευταία χάρηζήτησαν να πουν τον Εθνικό Ύμνο

laquoΣε γνωρίζω από την κόψηraquoΟ ήλιος έλαμπεhellip

laquoτου σπαθιού την τρομερήraquoΆστραφταν οι κάνες των όπλωνhellip

laquoσε γνωρίζω από την όψηraquoΈνα χελιδόνι πέταξε

laquoπου με βία μετράει την γηraquoκι άρπαξε ένα έντομο στον αέραhellip

laquoΑπrsquo τα κόκαλα βγαλμένηraquoΈνα συννεφάκι πλησίασε τον ήλιο

laquoτων Ελλήνων τα ιεράraquoκι έκρυψε τον μισόhellip

laquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquoΤον έκρυψε ολόκληροhellip

Και τότε σαν να ήταν συνεννοημένοιδίχως καν να κοιταχτούν επαναλάβανlaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquoχωρίς να πούνε και το laquoχαίρεω χαίρε Ελευθεριάraquo

Σαν δίσκος παλαιός που κόλλησε η βελόναlaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquolaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquohellip

Ο ύμνος δεν έλεγε να τελειώσειhellipΚαι τον τέλειωσαν τα πολυβόλα

7

ΖΩΓΡΑΦΙΖΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ την ζωή ζωγράφιζε την θάλασσαhellip

Σrsquo ένα βουνό καθόταν και ζωγράφιζε την θάλασσαhellipΜόνο την θάλασσαhellipΜόνο ζωγράφιζεhellipΖωγράφιζε την θάλασσαhellip

Κάποτε έκαψε όλους τους πίνακεςκαι σκόρπισε την στάχτη τους στην θάλασσαhellip

Ύστερα έπεσε και πνίγηκε στην θάλασσαhellipΚι η θάλασσα τον ξέβρασε σαν κούτσουροτην άλλη μέρα στην στεριά

ΕΠΙΣΤΗΘΙΟ ΑΣΜΑ

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ η ευτυχίαΠού βρίσκεται η ευτυχίαΠαντού την ζήτησαπαντού αλλού δεν την βρήκαΠού κρύβεται η ευτυχίαΠού κρύβεται η ευτυχίααν όχι δυο κουμπιά πιο κάτωαπrsquo το μισάνοιχτο πουκάμισό τηςΠώς πιάνεται η ευτυχίαΠώς πιάνεται η ευτυχίαόταν στα χέρια σου κρατάςτις βαλίτσες των ονείρων τηςγια ένα ταξίδι πιο μακρινόαπrsquo όσο αντέχουν τα πόδια σουΠώς χάνεται η ευτυχίαΠώς χάνεται η ευτυχίαΤόσο εύκολα που δύσκολαπεριγράφεις όλους τους τρόπους

Το Νήϊον και το Νήριτον βουνά της γης μουΚαι στης μικρής ελιάς τον ίσκιοτα δώρα των Φαιάκων απλωμένα σαν εμπειρίεςhellip

8

ΑΝΑΣΑΝΑ

ΚΙ ΑΠrsquo ΤΙΣ ΔΥΟ μεριέςτην Ομορφιάαπό κείνη που με χορταίνεικι από κείνη που με πεινάειΚαι λέω laquoανάσαναraquo γιατίαν η Ομορφιά δεν ήταν αέραςεσύ δεν θα rsquoσουνα πανίκι εγώ δεν θα rsquoμουνα ταξίδιhellip

ΤΑ ΜΗΛΑ ΠΟΥ ΤΙΝΑΞΕΣ

ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥπώς να τα πω δαγκωματιές

Τις φυτείες με τα ζαχαροκάλαμαπώς να τις πω δάχτυλα

Και τrsquo άσπρο άλογο μέσα στην νύχταπώς να το πω κορμί που κάλπαζε πάνωθέ μου

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ

ΕΚΕΙ που τελειώνειη σπονδυλική στήλη του γαλαξία σουτην σεληνάκατό μου θα προσγειώσωγια νrsquo απολαύσωτα δύο υπέροχα μισοφέγγαραΚι ανάμεσά τους τον νυχτερινό ουρανόμε ζεστό χιόνι θα τον γεμίσωΈτσι ώστε όπου εκσπερματώνει ο έρωταςνα γαμιέται ο θάνατος

ΑισιοδοξώΓιατί όλα τα μισοφέγγαρα της νύχταςείναι μια μελλοντική πανσέληνος

9

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ τα φτερά τουγια να πετάξω

Δεν είχα πού να πάωκαι του τα γύρισα πίσω

Ούτε άγγελοι μού χρειάζοντανούτε φτερά

Εγώ απλώς ήθελα να περπατήσωστο πλάι εκείνηςπου μου έκοψε τα πόδια

ΘΑ rsquoΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

ΟΤΑΝ ψηλώνουν οι σκιές το δειλινόκι αλαργεύουν οι γλάροιΘα rsquoμαι δίπλα σουόταν η νύχτα απλώνειτα μαύρα μαλλιά της στα κύματασαν γυναίκαΌταν το πυροφάνι του φεγγαριούστάζει χρυσάφι στα βαθιά νερά σουθα rsquoμαι εγώπου στα κυματάκια των χειλιών σουθα ψαρεύω το φιλίμε των ονείρων το σκισμένο δίχτυΌταν ο άνεμος παίζει με τα παραθυρόφυλλαθα rsquoμαι εγώπου μέσrsquo απrsquo τις γρίλιες της ψυχής σουθα φυσάω την ανάσα μου

Θα έρθει και ο καιρόςπου δεν θα μπορείς πια να με δειςγιατί θα rsquoχω γίνει ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

198510

ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΜέρες του 1996

Σrsquo ΕΝΑ μπουρδέλο κάποτεμε μια πουτάνα ενώ γαμιόμαστεένα ποίημά μου της απήγγειλαμε το βλέμμα μου τρυπώντας της τα μάτιαΘυμάμαι ακόμα κάποιους σκόρπιους στίχουςθαμπά φερμένους στο μυαλόεν μέσω καθαρότατων οργασμού κραυγών

laquoΤα πόδια σου ο Τίγρης κι ο Ευφράτηςπου σχίζουνε στα δυο την οικουμένηκι ο έρωτας στον θάνατο πελάτηςΔεν ζει παρά για σένα όποιος πεθαίνειΗ νύχτα στrsquo όνειρό της υπνοβάτηςhellipraquo

Κι ύστερα κάτι σανlaquohellip οι σάρισες των νυχιών σουατιθασεύουνε στον Γρανικότης πιο βαθιάς μου φλέβαςhellipraquoΚι άλλα παρόμοια που ούτε κανποιήτρια κουλτουριάρα δεν θα καύλωνανπολύ δε περισσότερο μια πόρνηστο τρισάθλιο του Κεραμεικού μπουρδέλο

Όταν τελειώσαμε το σεντόνιστα χύσια ήταν πλημμύρακαι το μαξιλάρι απrsquo τα δάκρυα στυβόταν

Ξάφνου πετάχτηκε απrsquo το κρεβάτικαι γυρίζοντας μου επέστρεψε τα χρήματαλέγοντας κοιτώντας με στα μάτιαlaquoΕγώ πληρώνομαι όταν δίνω το κορμί μουΜα όταν κάνω έρωτα πληρώνωμε την ψυχή μουraquo

Α ρε ΚαβάφηΤόσο κοντά στην ποίησή σουήταν το σκηνικό ετούτοπου χρόνια πασχίζω να το διηγηθώκαι μόνον το ύφος σου κρατείσωματοποιημένο το αίσθημά μου

11

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι να μην χιονίσει απόψε στην Πεντέλη

Εσύ που μου έκανες έξωσηαπrsquo την αγκαλιά σουμε ξεπάγιασεςμε τα λόγια σουμrsquo άφησες να λιμοκτονώχωρίς μπουκιά φιλίκαι στο λαιμό με κάρφωσεςμε την γόβα στιλέτο σουγια να περάσειςhellip

Έπεσα στα πόδια σου ndash έπεσες στα μάτια μουστrsquo αρχίδια μου αν θα πέσεικι ο υδράργυρος

Νοιάζεσαι για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι στην Πάρνηθα να μην χιονίσει απόψε

Κι εγώ ευχήθηκα να μην χιονίσειστην καρδιά σουκι όμως χιόνισεΚι απόψε που καίγομαι για σένακανείς δεν νοιάζεται

Μόνον οι γλώσσες της φωτιάςμου γλείφουνε το πρόσωποσαν ερωμένες φλογερέςενώ οι άστεγοι της Πλατείας Συντάγματοςμαζεύονται τριγύρω μου να ζεσταθούνκαθώς αυτοπυρπολούμαιhellip

122012

12

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Ελευθερόψυχα

Λ ε υ κ ά δ α 2 0 1 4

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΚΑΥΣΩΝΑΣ Έξωο διάολος έβραζε το κερί τουόταν μπήκε στο μαγαζί συνεσταλμέναάνθρωπος άγνωστος και ζήτησεένα ποτήρι νερό διστακτικάΤσακιστήκαμε να του το δώσουμεΚι εκείνος το κρατούσεndash χωρίς να πιει γουλιά ndashευλαβικά σαν αγιασμόκι από την πόρτα εξήλθε

Με καχυποψία κοιταχτήκαμεκι είδαμε ακολουθώντας τοννα κατευθύνεται σε παρακείμενοκαροτσάκι σκουπιδιώνndash που ως φαίνεται χρησιμοποιούσεγια την εργασία τουρακοσυλλέκτης του δήμου θα ήτανε ndashκι άδειασε το δροσερό νερόσε βασιλικού γλαστρίτσαπου σε βάση αυτοσχέδιαείχε τοποθετήσει

Ύστερα έσκυψε τον μύρισεκι εν μέσω ανθηρότατου χαμόγελου ψιθύρισεlaquoΘα rsquoχα πεθάνει απrsquo την βρώμααν δεν είχα την ευωδιά του να μrsquo ανασταίνειraquo

Ετούτη η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινήΚαι συμβαίνει μέσα μας κάθε μέραhellip

Βιβλιοπωλείον laquoΠαρrsquo Ημίνraquo ndashΧαριλάου Τρικούπη 11α

Αθήνα 1997

5

laquoΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΙ ΑΜΑΝ ΑΜΑΝraquo

Ήμουν έξω ήμουν έξω απrsquo τον χρόνοhellip

Άγγελος Σικελιανός

ΗΤΑΝ αβάσταχτα πληκτική εκείνη η ΑνάστασηΟ γερο-ψάλτης φάλτσος και κουραστικόςτόσο που κι ο Ιησούς βαριότανε νrsquo αναστηθεί

Ξάφνου άνοιξε σαν μνήμα η πόρτατα κλαρίνα μπήκαν σκούζοντας στην εκκλησιάκι η λειτουργιά διακόπηκε απrsquo τον αμανέτου γύφτου που τράνταξε τον ναόlaquoΩρέ Χριστός ανέστη κι αμάν αμάααααανraquo

Στα δυο της πόδια η αρκούδα ορθωμένησαν μαλλιαρός εχόρευε προφήτηςπου ξεπήδησε απrsquo το τέμπλοΚαι μια ξυπόλητη γυφτοπούλαπανέμορφη ίδια η Παναγίατο ντέφι χτυπούσε λαχανιάζονταςλες κι απrsquo τον οργασμό καρδιοχτυπούσε

Απrsquo τα στασίδια ο κόσμος σηκωμένοςχόρευε σαν αναστενάρης πάνωστης πίστης τrsquo αναμμένα κάρβουνα και μόνονο διάβολος που παρίστανε τον παπάσφάδαζε στο δάπεδο αφρίζονταςhellip

Αγία ΑνάληψηΣειρές Καλαβρύτων1932

6

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΑΡΗ

laquoΓλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλαraquo

Διονύσιος Σολωμός

ΤΟΥΣ ΕΣΤΗΣΑΝ στον τοίχοΠριν την εκτέλεση για τελευταία χάρηζήτησαν να πουν τον Εθνικό Ύμνο

laquoΣε γνωρίζω από την κόψηraquoΟ ήλιος έλαμπεhellip

laquoτου σπαθιού την τρομερήraquoΆστραφταν οι κάνες των όπλωνhellip

laquoσε γνωρίζω από την όψηraquoΈνα χελιδόνι πέταξε

laquoπου με βία μετράει την γηraquoκι άρπαξε ένα έντομο στον αέραhellip

laquoΑπrsquo τα κόκαλα βγαλμένηraquoΈνα συννεφάκι πλησίασε τον ήλιο

laquoτων Ελλήνων τα ιεράraquoκι έκρυψε τον μισόhellip

laquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquoΤον έκρυψε ολόκληροhellip

Και τότε σαν να ήταν συνεννοημένοιδίχως καν να κοιταχτούν επαναλάβανlaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquoχωρίς να πούνε και το laquoχαίρεω χαίρε Ελευθεριάraquo

Σαν δίσκος παλαιός που κόλλησε η βελόναlaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquolaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquohellip

Ο ύμνος δεν έλεγε να τελειώσειhellipΚαι τον τέλειωσαν τα πολυβόλα

7

ΖΩΓΡΑΦΙΖΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ την ζωή ζωγράφιζε την θάλασσαhellip

Σrsquo ένα βουνό καθόταν και ζωγράφιζε την θάλασσαhellipΜόνο την θάλασσαhellipΜόνο ζωγράφιζεhellipΖωγράφιζε την θάλασσαhellip

Κάποτε έκαψε όλους τους πίνακεςκαι σκόρπισε την στάχτη τους στην θάλασσαhellip

Ύστερα έπεσε και πνίγηκε στην θάλασσαhellipΚι η θάλασσα τον ξέβρασε σαν κούτσουροτην άλλη μέρα στην στεριά

ΕΠΙΣΤΗΘΙΟ ΑΣΜΑ

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ η ευτυχίαΠού βρίσκεται η ευτυχίαΠαντού την ζήτησαπαντού αλλού δεν την βρήκαΠού κρύβεται η ευτυχίαΠού κρύβεται η ευτυχίααν όχι δυο κουμπιά πιο κάτωαπrsquo το μισάνοιχτο πουκάμισό τηςΠώς πιάνεται η ευτυχίαΠώς πιάνεται η ευτυχίαόταν στα χέρια σου κρατάςτις βαλίτσες των ονείρων τηςγια ένα ταξίδι πιο μακρινόαπrsquo όσο αντέχουν τα πόδια σουΠώς χάνεται η ευτυχίαΠώς χάνεται η ευτυχίαΤόσο εύκολα που δύσκολαπεριγράφεις όλους τους τρόπους

Το Νήϊον και το Νήριτον βουνά της γης μουΚαι στης μικρής ελιάς τον ίσκιοτα δώρα των Φαιάκων απλωμένα σαν εμπειρίεςhellip

8

ΑΝΑΣΑΝΑ

ΚΙ ΑΠrsquo ΤΙΣ ΔΥΟ μεριέςτην Ομορφιάαπό κείνη που με χορταίνεικι από κείνη που με πεινάειΚαι λέω laquoανάσαναraquo γιατίαν η Ομορφιά δεν ήταν αέραςεσύ δεν θα rsquoσουνα πανίκι εγώ δεν θα rsquoμουνα ταξίδιhellip

ΤΑ ΜΗΛΑ ΠΟΥ ΤΙΝΑΞΕΣ

ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥπώς να τα πω δαγκωματιές

Τις φυτείες με τα ζαχαροκάλαμαπώς να τις πω δάχτυλα

Και τrsquo άσπρο άλογο μέσα στην νύχταπώς να το πω κορμί που κάλπαζε πάνωθέ μου

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ

ΕΚΕΙ που τελειώνειη σπονδυλική στήλη του γαλαξία σουτην σεληνάκατό μου θα προσγειώσωγια νrsquo απολαύσωτα δύο υπέροχα μισοφέγγαραΚι ανάμεσά τους τον νυχτερινό ουρανόμε ζεστό χιόνι θα τον γεμίσωΈτσι ώστε όπου εκσπερματώνει ο έρωταςνα γαμιέται ο θάνατος

ΑισιοδοξώΓιατί όλα τα μισοφέγγαρα της νύχταςείναι μια μελλοντική πανσέληνος

9

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ τα φτερά τουγια να πετάξω

Δεν είχα πού να πάωκαι του τα γύρισα πίσω

Ούτε άγγελοι μού χρειάζοντανούτε φτερά

Εγώ απλώς ήθελα να περπατήσωστο πλάι εκείνηςπου μου έκοψε τα πόδια

ΘΑ rsquoΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

ΟΤΑΝ ψηλώνουν οι σκιές το δειλινόκι αλαργεύουν οι γλάροιΘα rsquoμαι δίπλα σουόταν η νύχτα απλώνειτα μαύρα μαλλιά της στα κύματασαν γυναίκαΌταν το πυροφάνι του φεγγαριούστάζει χρυσάφι στα βαθιά νερά σουθα rsquoμαι εγώπου στα κυματάκια των χειλιών σουθα ψαρεύω το φιλίμε των ονείρων το σκισμένο δίχτυΌταν ο άνεμος παίζει με τα παραθυρόφυλλαθα rsquoμαι εγώπου μέσrsquo απrsquo τις γρίλιες της ψυχής σουθα φυσάω την ανάσα μου

Θα έρθει και ο καιρόςπου δεν θα μπορείς πια να με δειςγιατί θα rsquoχω γίνει ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

198510

ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΜέρες του 1996

Σrsquo ΕΝΑ μπουρδέλο κάποτεμε μια πουτάνα ενώ γαμιόμαστεένα ποίημά μου της απήγγειλαμε το βλέμμα μου τρυπώντας της τα μάτιαΘυμάμαι ακόμα κάποιους σκόρπιους στίχουςθαμπά φερμένους στο μυαλόεν μέσω καθαρότατων οργασμού κραυγών

laquoΤα πόδια σου ο Τίγρης κι ο Ευφράτηςπου σχίζουνε στα δυο την οικουμένηκι ο έρωτας στον θάνατο πελάτηςΔεν ζει παρά για σένα όποιος πεθαίνειΗ νύχτα στrsquo όνειρό της υπνοβάτηςhellipraquo

Κι ύστερα κάτι σανlaquohellip οι σάρισες των νυχιών σουατιθασεύουνε στον Γρανικότης πιο βαθιάς μου φλέβαςhellipraquoΚι άλλα παρόμοια που ούτε κανποιήτρια κουλτουριάρα δεν θα καύλωνανπολύ δε περισσότερο μια πόρνηστο τρισάθλιο του Κεραμεικού μπουρδέλο

Όταν τελειώσαμε το σεντόνιστα χύσια ήταν πλημμύρακαι το μαξιλάρι απrsquo τα δάκρυα στυβόταν

Ξάφνου πετάχτηκε απrsquo το κρεβάτικαι γυρίζοντας μου επέστρεψε τα χρήματαλέγοντας κοιτώντας με στα μάτιαlaquoΕγώ πληρώνομαι όταν δίνω το κορμί μουΜα όταν κάνω έρωτα πληρώνωμε την ψυχή μουraquo

Α ρε ΚαβάφηΤόσο κοντά στην ποίησή σουήταν το σκηνικό ετούτοπου χρόνια πασχίζω να το διηγηθώκαι μόνον το ύφος σου κρατείσωματοποιημένο το αίσθημά μου

11

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι να μην χιονίσει απόψε στην Πεντέλη

Εσύ που μου έκανες έξωσηαπrsquo την αγκαλιά σουμε ξεπάγιασεςμε τα λόγια σουμrsquo άφησες να λιμοκτονώχωρίς μπουκιά φιλίκαι στο λαιμό με κάρφωσεςμε την γόβα στιλέτο σουγια να περάσειςhellip

Έπεσα στα πόδια σου ndash έπεσες στα μάτια μουστrsquo αρχίδια μου αν θα πέσεικι ο υδράργυρος

Νοιάζεσαι για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι στην Πάρνηθα να μην χιονίσει απόψε

Κι εγώ ευχήθηκα να μην χιονίσειστην καρδιά σουκι όμως χιόνισεΚι απόψε που καίγομαι για σένακανείς δεν νοιάζεται

Μόνον οι γλώσσες της φωτιάςμου γλείφουνε το πρόσωποσαν ερωμένες φλογερέςενώ οι άστεγοι της Πλατείας Συντάγματοςμαζεύονται τριγύρω μου να ζεσταθούνκαθώς αυτοπυρπολούμαιhellip

122012

12

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΚΑΥΣΩΝΑΣ Έξωο διάολος έβραζε το κερί τουόταν μπήκε στο μαγαζί συνεσταλμέναάνθρωπος άγνωστος και ζήτησεένα ποτήρι νερό διστακτικάΤσακιστήκαμε να του το δώσουμεΚι εκείνος το κρατούσεndash χωρίς να πιει γουλιά ndashευλαβικά σαν αγιασμόκι από την πόρτα εξήλθε

Με καχυποψία κοιταχτήκαμεκι είδαμε ακολουθώντας τοννα κατευθύνεται σε παρακείμενοκαροτσάκι σκουπιδιώνndash που ως φαίνεται χρησιμοποιούσεγια την εργασία τουρακοσυλλέκτης του δήμου θα ήτανε ndashκι άδειασε το δροσερό νερόσε βασιλικού γλαστρίτσαπου σε βάση αυτοσχέδιαείχε τοποθετήσει

Ύστερα έσκυψε τον μύρισεκι εν μέσω ανθηρότατου χαμόγελου ψιθύρισεlaquoΘα rsquoχα πεθάνει απrsquo την βρώμααν δεν είχα την ευωδιά του να μrsquo ανασταίνειraquo

Ετούτη η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινήΚαι συμβαίνει μέσα μας κάθε μέραhellip

Βιβλιοπωλείον laquoΠαρrsquo Ημίνraquo ndashΧαριλάου Τρικούπη 11α

Αθήνα 1997

5

laquoΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΙ ΑΜΑΝ ΑΜΑΝraquo

Ήμουν έξω ήμουν έξω απrsquo τον χρόνοhellip

Άγγελος Σικελιανός

ΗΤΑΝ αβάσταχτα πληκτική εκείνη η ΑνάστασηΟ γερο-ψάλτης φάλτσος και κουραστικόςτόσο που κι ο Ιησούς βαριότανε νrsquo αναστηθεί

Ξάφνου άνοιξε σαν μνήμα η πόρτατα κλαρίνα μπήκαν σκούζοντας στην εκκλησιάκι η λειτουργιά διακόπηκε απrsquo τον αμανέτου γύφτου που τράνταξε τον ναόlaquoΩρέ Χριστός ανέστη κι αμάν αμάααααανraquo

Στα δυο της πόδια η αρκούδα ορθωμένησαν μαλλιαρός εχόρευε προφήτηςπου ξεπήδησε απrsquo το τέμπλοΚαι μια ξυπόλητη γυφτοπούλαπανέμορφη ίδια η Παναγίατο ντέφι χτυπούσε λαχανιάζονταςλες κι απrsquo τον οργασμό καρδιοχτυπούσε

Απrsquo τα στασίδια ο κόσμος σηκωμένοςχόρευε σαν αναστενάρης πάνωστης πίστης τrsquo αναμμένα κάρβουνα και μόνονο διάβολος που παρίστανε τον παπάσφάδαζε στο δάπεδο αφρίζονταςhellip

Αγία ΑνάληψηΣειρές Καλαβρύτων1932

6

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΑΡΗ

laquoΓλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλαraquo

Διονύσιος Σολωμός

ΤΟΥΣ ΕΣΤΗΣΑΝ στον τοίχοΠριν την εκτέλεση για τελευταία χάρηζήτησαν να πουν τον Εθνικό Ύμνο

laquoΣε γνωρίζω από την κόψηraquoΟ ήλιος έλαμπεhellip

laquoτου σπαθιού την τρομερήraquoΆστραφταν οι κάνες των όπλωνhellip

laquoσε γνωρίζω από την όψηraquoΈνα χελιδόνι πέταξε

laquoπου με βία μετράει την γηraquoκι άρπαξε ένα έντομο στον αέραhellip

laquoΑπrsquo τα κόκαλα βγαλμένηraquoΈνα συννεφάκι πλησίασε τον ήλιο

laquoτων Ελλήνων τα ιεράraquoκι έκρυψε τον μισόhellip

laquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquoΤον έκρυψε ολόκληροhellip

Και τότε σαν να ήταν συνεννοημένοιδίχως καν να κοιταχτούν επαναλάβανlaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquoχωρίς να πούνε και το laquoχαίρεω χαίρε Ελευθεριάraquo

Σαν δίσκος παλαιός που κόλλησε η βελόναlaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquolaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquohellip

Ο ύμνος δεν έλεγε να τελειώσειhellipΚαι τον τέλειωσαν τα πολυβόλα

7

ΖΩΓΡΑΦΙΖΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ την ζωή ζωγράφιζε την θάλασσαhellip

Σrsquo ένα βουνό καθόταν και ζωγράφιζε την θάλασσαhellipΜόνο την θάλασσαhellipΜόνο ζωγράφιζεhellipΖωγράφιζε την θάλασσαhellip

Κάποτε έκαψε όλους τους πίνακεςκαι σκόρπισε την στάχτη τους στην θάλασσαhellip

Ύστερα έπεσε και πνίγηκε στην θάλασσαhellipΚι η θάλασσα τον ξέβρασε σαν κούτσουροτην άλλη μέρα στην στεριά

ΕΠΙΣΤΗΘΙΟ ΑΣΜΑ

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ η ευτυχίαΠού βρίσκεται η ευτυχίαΠαντού την ζήτησαπαντού αλλού δεν την βρήκαΠού κρύβεται η ευτυχίαΠού κρύβεται η ευτυχίααν όχι δυο κουμπιά πιο κάτωαπrsquo το μισάνοιχτο πουκάμισό τηςΠώς πιάνεται η ευτυχίαΠώς πιάνεται η ευτυχίαόταν στα χέρια σου κρατάςτις βαλίτσες των ονείρων τηςγια ένα ταξίδι πιο μακρινόαπrsquo όσο αντέχουν τα πόδια σουΠώς χάνεται η ευτυχίαΠώς χάνεται η ευτυχίαΤόσο εύκολα που δύσκολαπεριγράφεις όλους τους τρόπους

Το Νήϊον και το Νήριτον βουνά της γης μουΚαι στης μικρής ελιάς τον ίσκιοτα δώρα των Φαιάκων απλωμένα σαν εμπειρίεςhellip

8

ΑΝΑΣΑΝΑ

ΚΙ ΑΠrsquo ΤΙΣ ΔΥΟ μεριέςτην Ομορφιάαπό κείνη που με χορταίνεικι από κείνη που με πεινάειΚαι λέω laquoανάσαναraquo γιατίαν η Ομορφιά δεν ήταν αέραςεσύ δεν θα rsquoσουνα πανίκι εγώ δεν θα rsquoμουνα ταξίδιhellip

ΤΑ ΜΗΛΑ ΠΟΥ ΤΙΝΑΞΕΣ

ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥπώς να τα πω δαγκωματιές

Τις φυτείες με τα ζαχαροκάλαμαπώς να τις πω δάχτυλα

Και τrsquo άσπρο άλογο μέσα στην νύχταπώς να το πω κορμί που κάλπαζε πάνωθέ μου

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ

ΕΚΕΙ που τελειώνειη σπονδυλική στήλη του γαλαξία σουτην σεληνάκατό μου θα προσγειώσωγια νrsquo απολαύσωτα δύο υπέροχα μισοφέγγαραΚι ανάμεσά τους τον νυχτερινό ουρανόμε ζεστό χιόνι θα τον γεμίσωΈτσι ώστε όπου εκσπερματώνει ο έρωταςνα γαμιέται ο θάνατος

ΑισιοδοξώΓιατί όλα τα μισοφέγγαρα της νύχταςείναι μια μελλοντική πανσέληνος

9

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ τα φτερά τουγια να πετάξω

Δεν είχα πού να πάωκαι του τα γύρισα πίσω

Ούτε άγγελοι μού χρειάζοντανούτε φτερά

Εγώ απλώς ήθελα να περπατήσωστο πλάι εκείνηςπου μου έκοψε τα πόδια

ΘΑ rsquoΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

ΟΤΑΝ ψηλώνουν οι σκιές το δειλινόκι αλαργεύουν οι γλάροιΘα rsquoμαι δίπλα σουόταν η νύχτα απλώνειτα μαύρα μαλλιά της στα κύματασαν γυναίκαΌταν το πυροφάνι του φεγγαριούστάζει χρυσάφι στα βαθιά νερά σουθα rsquoμαι εγώπου στα κυματάκια των χειλιών σουθα ψαρεύω το φιλίμε των ονείρων το σκισμένο δίχτυΌταν ο άνεμος παίζει με τα παραθυρόφυλλαθα rsquoμαι εγώπου μέσrsquo απrsquo τις γρίλιες της ψυχής σουθα φυσάω την ανάσα μου

Θα έρθει και ο καιρόςπου δεν θα μπορείς πια να με δειςγιατί θα rsquoχω γίνει ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

198510

ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΜέρες του 1996

Σrsquo ΕΝΑ μπουρδέλο κάποτεμε μια πουτάνα ενώ γαμιόμαστεένα ποίημά μου της απήγγειλαμε το βλέμμα μου τρυπώντας της τα μάτιαΘυμάμαι ακόμα κάποιους σκόρπιους στίχουςθαμπά φερμένους στο μυαλόεν μέσω καθαρότατων οργασμού κραυγών

laquoΤα πόδια σου ο Τίγρης κι ο Ευφράτηςπου σχίζουνε στα δυο την οικουμένηκι ο έρωτας στον θάνατο πελάτηςΔεν ζει παρά για σένα όποιος πεθαίνειΗ νύχτα στrsquo όνειρό της υπνοβάτηςhellipraquo

Κι ύστερα κάτι σανlaquohellip οι σάρισες των νυχιών σουατιθασεύουνε στον Γρανικότης πιο βαθιάς μου φλέβαςhellipraquoΚι άλλα παρόμοια που ούτε κανποιήτρια κουλτουριάρα δεν θα καύλωνανπολύ δε περισσότερο μια πόρνηστο τρισάθλιο του Κεραμεικού μπουρδέλο

Όταν τελειώσαμε το σεντόνιστα χύσια ήταν πλημμύρακαι το μαξιλάρι απrsquo τα δάκρυα στυβόταν

Ξάφνου πετάχτηκε απrsquo το κρεβάτικαι γυρίζοντας μου επέστρεψε τα χρήματαλέγοντας κοιτώντας με στα μάτιαlaquoΕγώ πληρώνομαι όταν δίνω το κορμί μουΜα όταν κάνω έρωτα πληρώνωμε την ψυχή μουraquo

Α ρε ΚαβάφηΤόσο κοντά στην ποίησή σουήταν το σκηνικό ετούτοπου χρόνια πασχίζω να το διηγηθώκαι μόνον το ύφος σου κρατείσωματοποιημένο το αίσθημά μου

11

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι να μην χιονίσει απόψε στην Πεντέλη

Εσύ που μου έκανες έξωσηαπrsquo την αγκαλιά σουμε ξεπάγιασεςμε τα λόγια σουμrsquo άφησες να λιμοκτονώχωρίς μπουκιά φιλίκαι στο λαιμό με κάρφωσεςμε την γόβα στιλέτο σουγια να περάσειςhellip

Έπεσα στα πόδια σου ndash έπεσες στα μάτια μουστrsquo αρχίδια μου αν θα πέσεικι ο υδράργυρος

Νοιάζεσαι για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι στην Πάρνηθα να μην χιονίσει απόψε

Κι εγώ ευχήθηκα να μην χιονίσειστην καρδιά σουκι όμως χιόνισεΚι απόψε που καίγομαι για σένακανείς δεν νοιάζεται

Μόνον οι γλώσσες της φωτιάςμου γλείφουνε το πρόσωποσαν ερωμένες φλογερέςενώ οι άστεγοι της Πλατείας Συντάγματοςμαζεύονται τριγύρω μου να ζεσταθούνκαθώς αυτοπυρπολούμαιhellip

122012

12

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

laquoΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΙ ΑΜΑΝ ΑΜΑΝraquo

Ήμουν έξω ήμουν έξω απrsquo τον χρόνοhellip

Άγγελος Σικελιανός

ΗΤΑΝ αβάσταχτα πληκτική εκείνη η ΑνάστασηΟ γερο-ψάλτης φάλτσος και κουραστικόςτόσο που κι ο Ιησούς βαριότανε νrsquo αναστηθεί

Ξάφνου άνοιξε σαν μνήμα η πόρτατα κλαρίνα μπήκαν σκούζοντας στην εκκλησιάκι η λειτουργιά διακόπηκε απrsquo τον αμανέτου γύφτου που τράνταξε τον ναόlaquoΩρέ Χριστός ανέστη κι αμάν αμάααααανraquo

Στα δυο της πόδια η αρκούδα ορθωμένησαν μαλλιαρός εχόρευε προφήτηςπου ξεπήδησε απrsquo το τέμπλοΚαι μια ξυπόλητη γυφτοπούλαπανέμορφη ίδια η Παναγίατο ντέφι χτυπούσε λαχανιάζονταςλες κι απrsquo τον οργασμό καρδιοχτυπούσε

Απrsquo τα στασίδια ο κόσμος σηκωμένοςχόρευε σαν αναστενάρης πάνωστης πίστης τrsquo αναμμένα κάρβουνα και μόνονο διάβολος που παρίστανε τον παπάσφάδαζε στο δάπεδο αφρίζονταςhellip

Αγία ΑνάληψηΣειρές Καλαβρύτων1932

6

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΑΡΗ

laquoΓλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλαraquo

Διονύσιος Σολωμός

ΤΟΥΣ ΕΣΤΗΣΑΝ στον τοίχοΠριν την εκτέλεση για τελευταία χάρηζήτησαν να πουν τον Εθνικό Ύμνο

laquoΣε γνωρίζω από την κόψηraquoΟ ήλιος έλαμπεhellip

laquoτου σπαθιού την τρομερήraquoΆστραφταν οι κάνες των όπλωνhellip

laquoσε γνωρίζω από την όψηraquoΈνα χελιδόνι πέταξε

laquoπου με βία μετράει την γηraquoκι άρπαξε ένα έντομο στον αέραhellip

laquoΑπrsquo τα κόκαλα βγαλμένηraquoΈνα συννεφάκι πλησίασε τον ήλιο

laquoτων Ελλήνων τα ιεράraquoκι έκρυψε τον μισόhellip

laquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquoΤον έκρυψε ολόκληροhellip

Και τότε σαν να ήταν συνεννοημένοιδίχως καν να κοιταχτούν επαναλάβανlaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquoχωρίς να πούνε και το laquoχαίρεω χαίρε Ελευθεριάraquo

Σαν δίσκος παλαιός που κόλλησε η βελόναlaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquolaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquohellip

Ο ύμνος δεν έλεγε να τελειώσειhellipΚαι τον τέλειωσαν τα πολυβόλα

7

ΖΩΓΡΑΦΙΖΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ την ζωή ζωγράφιζε την θάλασσαhellip

Σrsquo ένα βουνό καθόταν και ζωγράφιζε την θάλασσαhellipΜόνο την θάλασσαhellipΜόνο ζωγράφιζεhellipΖωγράφιζε την θάλασσαhellip

Κάποτε έκαψε όλους τους πίνακεςκαι σκόρπισε την στάχτη τους στην θάλασσαhellip

Ύστερα έπεσε και πνίγηκε στην θάλασσαhellipΚι η θάλασσα τον ξέβρασε σαν κούτσουροτην άλλη μέρα στην στεριά

ΕΠΙΣΤΗΘΙΟ ΑΣΜΑ

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ η ευτυχίαΠού βρίσκεται η ευτυχίαΠαντού την ζήτησαπαντού αλλού δεν την βρήκαΠού κρύβεται η ευτυχίαΠού κρύβεται η ευτυχίααν όχι δυο κουμπιά πιο κάτωαπrsquo το μισάνοιχτο πουκάμισό τηςΠώς πιάνεται η ευτυχίαΠώς πιάνεται η ευτυχίαόταν στα χέρια σου κρατάςτις βαλίτσες των ονείρων τηςγια ένα ταξίδι πιο μακρινόαπrsquo όσο αντέχουν τα πόδια σουΠώς χάνεται η ευτυχίαΠώς χάνεται η ευτυχίαΤόσο εύκολα που δύσκολαπεριγράφεις όλους τους τρόπους

Το Νήϊον και το Νήριτον βουνά της γης μουΚαι στης μικρής ελιάς τον ίσκιοτα δώρα των Φαιάκων απλωμένα σαν εμπειρίεςhellip

8

ΑΝΑΣΑΝΑ

ΚΙ ΑΠrsquo ΤΙΣ ΔΥΟ μεριέςτην Ομορφιάαπό κείνη που με χορταίνεικι από κείνη που με πεινάειΚαι λέω laquoανάσαναraquo γιατίαν η Ομορφιά δεν ήταν αέραςεσύ δεν θα rsquoσουνα πανίκι εγώ δεν θα rsquoμουνα ταξίδιhellip

ΤΑ ΜΗΛΑ ΠΟΥ ΤΙΝΑΞΕΣ

ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥπώς να τα πω δαγκωματιές

Τις φυτείες με τα ζαχαροκάλαμαπώς να τις πω δάχτυλα

Και τrsquo άσπρο άλογο μέσα στην νύχταπώς να το πω κορμί που κάλπαζε πάνωθέ μου

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ

ΕΚΕΙ που τελειώνειη σπονδυλική στήλη του γαλαξία σουτην σεληνάκατό μου θα προσγειώσωγια νrsquo απολαύσωτα δύο υπέροχα μισοφέγγαραΚι ανάμεσά τους τον νυχτερινό ουρανόμε ζεστό χιόνι θα τον γεμίσωΈτσι ώστε όπου εκσπερματώνει ο έρωταςνα γαμιέται ο θάνατος

ΑισιοδοξώΓιατί όλα τα μισοφέγγαρα της νύχταςείναι μια μελλοντική πανσέληνος

9

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ τα φτερά τουγια να πετάξω

Δεν είχα πού να πάωκαι του τα γύρισα πίσω

Ούτε άγγελοι μού χρειάζοντανούτε φτερά

Εγώ απλώς ήθελα να περπατήσωστο πλάι εκείνηςπου μου έκοψε τα πόδια

ΘΑ rsquoΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

ΟΤΑΝ ψηλώνουν οι σκιές το δειλινόκι αλαργεύουν οι γλάροιΘα rsquoμαι δίπλα σουόταν η νύχτα απλώνειτα μαύρα μαλλιά της στα κύματασαν γυναίκαΌταν το πυροφάνι του φεγγαριούστάζει χρυσάφι στα βαθιά νερά σουθα rsquoμαι εγώπου στα κυματάκια των χειλιών σουθα ψαρεύω το φιλίμε των ονείρων το σκισμένο δίχτυΌταν ο άνεμος παίζει με τα παραθυρόφυλλαθα rsquoμαι εγώπου μέσrsquo απrsquo τις γρίλιες της ψυχής σουθα φυσάω την ανάσα μου

Θα έρθει και ο καιρόςπου δεν θα μπορείς πια να με δειςγιατί θα rsquoχω γίνει ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

198510

ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΜέρες του 1996

Σrsquo ΕΝΑ μπουρδέλο κάποτεμε μια πουτάνα ενώ γαμιόμαστεένα ποίημά μου της απήγγειλαμε το βλέμμα μου τρυπώντας της τα μάτιαΘυμάμαι ακόμα κάποιους σκόρπιους στίχουςθαμπά φερμένους στο μυαλόεν μέσω καθαρότατων οργασμού κραυγών

laquoΤα πόδια σου ο Τίγρης κι ο Ευφράτηςπου σχίζουνε στα δυο την οικουμένηκι ο έρωτας στον θάνατο πελάτηςΔεν ζει παρά για σένα όποιος πεθαίνειΗ νύχτα στrsquo όνειρό της υπνοβάτηςhellipraquo

Κι ύστερα κάτι σανlaquohellip οι σάρισες των νυχιών σουατιθασεύουνε στον Γρανικότης πιο βαθιάς μου φλέβαςhellipraquoΚι άλλα παρόμοια που ούτε κανποιήτρια κουλτουριάρα δεν θα καύλωνανπολύ δε περισσότερο μια πόρνηστο τρισάθλιο του Κεραμεικού μπουρδέλο

Όταν τελειώσαμε το σεντόνιστα χύσια ήταν πλημμύρακαι το μαξιλάρι απrsquo τα δάκρυα στυβόταν

Ξάφνου πετάχτηκε απrsquo το κρεβάτικαι γυρίζοντας μου επέστρεψε τα χρήματαλέγοντας κοιτώντας με στα μάτιαlaquoΕγώ πληρώνομαι όταν δίνω το κορμί μουΜα όταν κάνω έρωτα πληρώνωμε την ψυχή μουraquo

Α ρε ΚαβάφηΤόσο κοντά στην ποίησή σουήταν το σκηνικό ετούτοπου χρόνια πασχίζω να το διηγηθώκαι μόνον το ύφος σου κρατείσωματοποιημένο το αίσθημά μου

11

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι να μην χιονίσει απόψε στην Πεντέλη

Εσύ που μου έκανες έξωσηαπrsquo την αγκαλιά σουμε ξεπάγιασεςμε τα λόγια σουμrsquo άφησες να λιμοκτονώχωρίς μπουκιά φιλίκαι στο λαιμό με κάρφωσεςμε την γόβα στιλέτο σουγια να περάσειςhellip

Έπεσα στα πόδια σου ndash έπεσες στα μάτια μουστrsquo αρχίδια μου αν θα πέσεικι ο υδράργυρος

Νοιάζεσαι για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι στην Πάρνηθα να μην χιονίσει απόψε

Κι εγώ ευχήθηκα να μην χιονίσειστην καρδιά σουκι όμως χιόνισεΚι απόψε που καίγομαι για σένακανείς δεν νοιάζεται

Μόνον οι γλώσσες της φωτιάςμου γλείφουνε το πρόσωποσαν ερωμένες φλογερέςενώ οι άστεγοι της Πλατείας Συντάγματοςμαζεύονται τριγύρω μου να ζεσταθούνκαθώς αυτοπυρπολούμαιhellip

122012

12

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΑΡΗ

laquoΓλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλαraquo

Διονύσιος Σολωμός

ΤΟΥΣ ΕΣΤΗΣΑΝ στον τοίχοΠριν την εκτέλεση για τελευταία χάρηζήτησαν να πουν τον Εθνικό Ύμνο

laquoΣε γνωρίζω από την κόψηraquoΟ ήλιος έλαμπεhellip

laquoτου σπαθιού την τρομερήraquoΆστραφταν οι κάνες των όπλωνhellip

laquoσε γνωρίζω από την όψηraquoΈνα χελιδόνι πέταξε

laquoπου με βία μετράει την γηraquoκι άρπαξε ένα έντομο στον αέραhellip

laquoΑπrsquo τα κόκαλα βγαλμένηraquoΈνα συννεφάκι πλησίασε τον ήλιο

laquoτων Ελλήνων τα ιεράraquoκι έκρυψε τον μισόhellip

laquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquoΤον έκρυψε ολόκληροhellip

Και τότε σαν να ήταν συνεννοημένοιδίχως καν να κοιταχτούν επαναλάβανlaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquoχωρίς να πούνε και το laquoχαίρεω χαίρε Ελευθεριάraquo

Σαν δίσκος παλαιός που κόλλησε η βελόναlaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquolaquoκαι σαν πρώτα ανδρειωμένηraquohellip

Ο ύμνος δεν έλεγε να τελειώσειhellipΚαι τον τέλειωσαν τα πολυβόλα

7

ΖΩΓΡΑΦΙΖΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ την ζωή ζωγράφιζε την θάλασσαhellip

Σrsquo ένα βουνό καθόταν και ζωγράφιζε την θάλασσαhellipΜόνο την θάλασσαhellipΜόνο ζωγράφιζεhellipΖωγράφιζε την θάλασσαhellip

Κάποτε έκαψε όλους τους πίνακεςκαι σκόρπισε την στάχτη τους στην θάλασσαhellip

Ύστερα έπεσε και πνίγηκε στην θάλασσαhellipΚι η θάλασσα τον ξέβρασε σαν κούτσουροτην άλλη μέρα στην στεριά

ΕΠΙΣΤΗΘΙΟ ΑΣΜΑ

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ η ευτυχίαΠού βρίσκεται η ευτυχίαΠαντού την ζήτησαπαντού αλλού δεν την βρήκαΠού κρύβεται η ευτυχίαΠού κρύβεται η ευτυχίααν όχι δυο κουμπιά πιο κάτωαπrsquo το μισάνοιχτο πουκάμισό τηςΠώς πιάνεται η ευτυχίαΠώς πιάνεται η ευτυχίαόταν στα χέρια σου κρατάςτις βαλίτσες των ονείρων τηςγια ένα ταξίδι πιο μακρινόαπrsquo όσο αντέχουν τα πόδια σουΠώς χάνεται η ευτυχίαΠώς χάνεται η ευτυχίαΤόσο εύκολα που δύσκολαπεριγράφεις όλους τους τρόπους

Το Νήϊον και το Νήριτον βουνά της γης μουΚαι στης μικρής ελιάς τον ίσκιοτα δώρα των Φαιάκων απλωμένα σαν εμπειρίεςhellip

8

ΑΝΑΣΑΝΑ

ΚΙ ΑΠrsquo ΤΙΣ ΔΥΟ μεριέςτην Ομορφιάαπό κείνη που με χορταίνεικι από κείνη που με πεινάειΚαι λέω laquoανάσαναraquo γιατίαν η Ομορφιά δεν ήταν αέραςεσύ δεν θα rsquoσουνα πανίκι εγώ δεν θα rsquoμουνα ταξίδιhellip

ΤΑ ΜΗΛΑ ΠΟΥ ΤΙΝΑΞΕΣ

ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥπώς να τα πω δαγκωματιές

Τις φυτείες με τα ζαχαροκάλαμαπώς να τις πω δάχτυλα

Και τrsquo άσπρο άλογο μέσα στην νύχταπώς να το πω κορμί που κάλπαζε πάνωθέ μου

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ

ΕΚΕΙ που τελειώνειη σπονδυλική στήλη του γαλαξία σουτην σεληνάκατό μου θα προσγειώσωγια νrsquo απολαύσωτα δύο υπέροχα μισοφέγγαραΚι ανάμεσά τους τον νυχτερινό ουρανόμε ζεστό χιόνι θα τον γεμίσωΈτσι ώστε όπου εκσπερματώνει ο έρωταςνα γαμιέται ο θάνατος

ΑισιοδοξώΓιατί όλα τα μισοφέγγαρα της νύχταςείναι μια μελλοντική πανσέληνος

9

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ τα φτερά τουγια να πετάξω

Δεν είχα πού να πάωκαι του τα γύρισα πίσω

Ούτε άγγελοι μού χρειάζοντανούτε φτερά

Εγώ απλώς ήθελα να περπατήσωστο πλάι εκείνηςπου μου έκοψε τα πόδια

ΘΑ rsquoΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

ΟΤΑΝ ψηλώνουν οι σκιές το δειλινόκι αλαργεύουν οι γλάροιΘα rsquoμαι δίπλα σουόταν η νύχτα απλώνειτα μαύρα μαλλιά της στα κύματασαν γυναίκαΌταν το πυροφάνι του φεγγαριούστάζει χρυσάφι στα βαθιά νερά σουθα rsquoμαι εγώπου στα κυματάκια των χειλιών σουθα ψαρεύω το φιλίμε των ονείρων το σκισμένο δίχτυΌταν ο άνεμος παίζει με τα παραθυρόφυλλαθα rsquoμαι εγώπου μέσrsquo απrsquo τις γρίλιες της ψυχής σουθα φυσάω την ανάσα μου

Θα έρθει και ο καιρόςπου δεν θα μπορείς πια να με δειςγιατί θα rsquoχω γίνει ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

198510

ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΜέρες του 1996

Σrsquo ΕΝΑ μπουρδέλο κάποτεμε μια πουτάνα ενώ γαμιόμαστεένα ποίημά μου της απήγγειλαμε το βλέμμα μου τρυπώντας της τα μάτιαΘυμάμαι ακόμα κάποιους σκόρπιους στίχουςθαμπά φερμένους στο μυαλόεν μέσω καθαρότατων οργασμού κραυγών

laquoΤα πόδια σου ο Τίγρης κι ο Ευφράτηςπου σχίζουνε στα δυο την οικουμένηκι ο έρωτας στον θάνατο πελάτηςΔεν ζει παρά για σένα όποιος πεθαίνειΗ νύχτα στrsquo όνειρό της υπνοβάτηςhellipraquo

Κι ύστερα κάτι σανlaquohellip οι σάρισες των νυχιών σουατιθασεύουνε στον Γρανικότης πιο βαθιάς μου φλέβαςhellipraquoΚι άλλα παρόμοια που ούτε κανποιήτρια κουλτουριάρα δεν θα καύλωνανπολύ δε περισσότερο μια πόρνηστο τρισάθλιο του Κεραμεικού μπουρδέλο

Όταν τελειώσαμε το σεντόνιστα χύσια ήταν πλημμύρακαι το μαξιλάρι απrsquo τα δάκρυα στυβόταν

Ξάφνου πετάχτηκε απrsquo το κρεβάτικαι γυρίζοντας μου επέστρεψε τα χρήματαλέγοντας κοιτώντας με στα μάτιαlaquoΕγώ πληρώνομαι όταν δίνω το κορμί μουΜα όταν κάνω έρωτα πληρώνωμε την ψυχή μουraquo

Α ρε ΚαβάφηΤόσο κοντά στην ποίησή σουήταν το σκηνικό ετούτοπου χρόνια πασχίζω να το διηγηθώκαι μόνον το ύφος σου κρατείσωματοποιημένο το αίσθημά μου

11

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι να μην χιονίσει απόψε στην Πεντέλη

Εσύ που μου έκανες έξωσηαπrsquo την αγκαλιά σουμε ξεπάγιασεςμε τα λόγια σουμrsquo άφησες να λιμοκτονώχωρίς μπουκιά φιλίκαι στο λαιμό με κάρφωσεςμε την γόβα στιλέτο σουγια να περάσειςhellip

Έπεσα στα πόδια σου ndash έπεσες στα μάτια μουστrsquo αρχίδια μου αν θα πέσεικι ο υδράργυρος

Νοιάζεσαι για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι στην Πάρνηθα να μην χιονίσει απόψε

Κι εγώ ευχήθηκα να μην χιονίσειστην καρδιά σουκι όμως χιόνισεΚι απόψε που καίγομαι για σένακανείς δεν νοιάζεται

Μόνον οι γλώσσες της φωτιάςμου γλείφουνε το πρόσωποσαν ερωμένες φλογερέςενώ οι άστεγοι της Πλατείας Συντάγματοςμαζεύονται τριγύρω μου να ζεσταθούνκαθώς αυτοπυρπολούμαιhellip

122012

12

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΖΩΓΡΑΦΙΖΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΣΕ ΟΛΗ ΤΟΥ την ζωή ζωγράφιζε την θάλασσαhellip

Σrsquo ένα βουνό καθόταν και ζωγράφιζε την θάλασσαhellipΜόνο την θάλασσαhellipΜόνο ζωγράφιζεhellipΖωγράφιζε την θάλασσαhellip

Κάποτε έκαψε όλους τους πίνακεςκαι σκόρπισε την στάχτη τους στην θάλασσαhellip

Ύστερα έπεσε και πνίγηκε στην θάλασσαhellipΚι η θάλασσα τον ξέβρασε σαν κούτσουροτην άλλη μέρα στην στεριά

ΕΠΙΣΤΗΘΙΟ ΑΣΜΑ

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ η ευτυχίαΠού βρίσκεται η ευτυχίαΠαντού την ζήτησαπαντού αλλού δεν την βρήκαΠού κρύβεται η ευτυχίαΠού κρύβεται η ευτυχίααν όχι δυο κουμπιά πιο κάτωαπrsquo το μισάνοιχτο πουκάμισό τηςΠώς πιάνεται η ευτυχίαΠώς πιάνεται η ευτυχίαόταν στα χέρια σου κρατάςτις βαλίτσες των ονείρων τηςγια ένα ταξίδι πιο μακρινόαπrsquo όσο αντέχουν τα πόδια σουΠώς χάνεται η ευτυχίαΠώς χάνεται η ευτυχίαΤόσο εύκολα που δύσκολαπεριγράφεις όλους τους τρόπους

Το Νήϊον και το Νήριτον βουνά της γης μουΚαι στης μικρής ελιάς τον ίσκιοτα δώρα των Φαιάκων απλωμένα σαν εμπειρίεςhellip

8

ΑΝΑΣΑΝΑ

ΚΙ ΑΠrsquo ΤΙΣ ΔΥΟ μεριέςτην Ομορφιάαπό κείνη που με χορταίνεικι από κείνη που με πεινάειΚαι λέω laquoανάσαναraquo γιατίαν η Ομορφιά δεν ήταν αέραςεσύ δεν θα rsquoσουνα πανίκι εγώ δεν θα rsquoμουνα ταξίδιhellip

ΤΑ ΜΗΛΑ ΠΟΥ ΤΙΝΑΞΕΣ

ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥπώς να τα πω δαγκωματιές

Τις φυτείες με τα ζαχαροκάλαμαπώς να τις πω δάχτυλα

Και τrsquo άσπρο άλογο μέσα στην νύχταπώς να το πω κορμί που κάλπαζε πάνωθέ μου

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ

ΕΚΕΙ που τελειώνειη σπονδυλική στήλη του γαλαξία σουτην σεληνάκατό μου θα προσγειώσωγια νrsquo απολαύσωτα δύο υπέροχα μισοφέγγαραΚι ανάμεσά τους τον νυχτερινό ουρανόμε ζεστό χιόνι θα τον γεμίσωΈτσι ώστε όπου εκσπερματώνει ο έρωταςνα γαμιέται ο θάνατος

ΑισιοδοξώΓιατί όλα τα μισοφέγγαρα της νύχταςείναι μια μελλοντική πανσέληνος

9

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ τα φτερά τουγια να πετάξω

Δεν είχα πού να πάωκαι του τα γύρισα πίσω

Ούτε άγγελοι μού χρειάζοντανούτε φτερά

Εγώ απλώς ήθελα να περπατήσωστο πλάι εκείνηςπου μου έκοψε τα πόδια

ΘΑ rsquoΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

ΟΤΑΝ ψηλώνουν οι σκιές το δειλινόκι αλαργεύουν οι γλάροιΘα rsquoμαι δίπλα σουόταν η νύχτα απλώνειτα μαύρα μαλλιά της στα κύματασαν γυναίκαΌταν το πυροφάνι του φεγγαριούστάζει χρυσάφι στα βαθιά νερά σουθα rsquoμαι εγώπου στα κυματάκια των χειλιών σουθα ψαρεύω το φιλίμε των ονείρων το σκισμένο δίχτυΌταν ο άνεμος παίζει με τα παραθυρόφυλλαθα rsquoμαι εγώπου μέσrsquo απrsquo τις γρίλιες της ψυχής σουθα φυσάω την ανάσα μου

Θα έρθει και ο καιρόςπου δεν θα μπορείς πια να με δειςγιατί θα rsquoχω γίνει ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

198510

ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΜέρες του 1996

Σrsquo ΕΝΑ μπουρδέλο κάποτεμε μια πουτάνα ενώ γαμιόμαστεένα ποίημά μου της απήγγειλαμε το βλέμμα μου τρυπώντας της τα μάτιαΘυμάμαι ακόμα κάποιους σκόρπιους στίχουςθαμπά φερμένους στο μυαλόεν μέσω καθαρότατων οργασμού κραυγών

laquoΤα πόδια σου ο Τίγρης κι ο Ευφράτηςπου σχίζουνε στα δυο την οικουμένηκι ο έρωτας στον θάνατο πελάτηςΔεν ζει παρά για σένα όποιος πεθαίνειΗ νύχτα στrsquo όνειρό της υπνοβάτηςhellipraquo

Κι ύστερα κάτι σανlaquohellip οι σάρισες των νυχιών σουατιθασεύουνε στον Γρανικότης πιο βαθιάς μου φλέβαςhellipraquoΚι άλλα παρόμοια που ούτε κανποιήτρια κουλτουριάρα δεν θα καύλωνανπολύ δε περισσότερο μια πόρνηστο τρισάθλιο του Κεραμεικού μπουρδέλο

Όταν τελειώσαμε το σεντόνιστα χύσια ήταν πλημμύρακαι το μαξιλάρι απrsquo τα δάκρυα στυβόταν

Ξάφνου πετάχτηκε απrsquo το κρεβάτικαι γυρίζοντας μου επέστρεψε τα χρήματαλέγοντας κοιτώντας με στα μάτιαlaquoΕγώ πληρώνομαι όταν δίνω το κορμί μουΜα όταν κάνω έρωτα πληρώνωμε την ψυχή μουraquo

Α ρε ΚαβάφηΤόσο κοντά στην ποίησή σουήταν το σκηνικό ετούτοπου χρόνια πασχίζω να το διηγηθώκαι μόνον το ύφος σου κρατείσωματοποιημένο το αίσθημά μου

11

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι να μην χιονίσει απόψε στην Πεντέλη

Εσύ που μου έκανες έξωσηαπrsquo την αγκαλιά σουμε ξεπάγιασεςμε τα λόγια σουμrsquo άφησες να λιμοκτονώχωρίς μπουκιά φιλίκαι στο λαιμό με κάρφωσεςμε την γόβα στιλέτο σουγια να περάσειςhellip

Έπεσα στα πόδια σου ndash έπεσες στα μάτια μουστrsquo αρχίδια μου αν θα πέσεικι ο υδράργυρος

Νοιάζεσαι για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι στην Πάρνηθα να μην χιονίσει απόψε

Κι εγώ ευχήθηκα να μην χιονίσειστην καρδιά σουκι όμως χιόνισεΚι απόψε που καίγομαι για σένακανείς δεν νοιάζεται

Μόνον οι γλώσσες της φωτιάςμου γλείφουνε το πρόσωποσαν ερωμένες φλογερέςενώ οι άστεγοι της Πλατείας Συντάγματοςμαζεύονται τριγύρω μου να ζεσταθούνκαθώς αυτοπυρπολούμαιhellip

122012

12

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΑΝΑΣΑΝΑ

ΚΙ ΑΠrsquo ΤΙΣ ΔΥΟ μεριέςτην Ομορφιάαπό κείνη που με χορταίνεικι από κείνη που με πεινάειΚαι λέω laquoανάσαναraquo γιατίαν η Ομορφιά δεν ήταν αέραςεσύ δεν θα rsquoσουνα πανίκι εγώ δεν θα rsquoμουνα ταξίδιhellip

ΤΑ ΜΗΛΑ ΠΟΥ ΤΙΝΑΞΕΣ

ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥπώς να τα πω δαγκωματιές

Τις φυτείες με τα ζαχαροκάλαμαπώς να τις πω δάχτυλα

Και τrsquo άσπρο άλογο μέσα στην νύχταπώς να το πω κορμί που κάλπαζε πάνωθέ μου

ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ

ΕΚΕΙ που τελειώνειη σπονδυλική στήλη του γαλαξία σουτην σεληνάκατό μου θα προσγειώσωγια νrsquo απολαύσωτα δύο υπέροχα μισοφέγγαραΚι ανάμεσά τους τον νυχτερινό ουρανόμε ζεστό χιόνι θα τον γεμίσωΈτσι ώστε όπου εκσπερματώνει ο έρωταςνα γαμιέται ο θάνατος

ΑισιοδοξώΓιατί όλα τα μισοφέγγαρα της νύχταςείναι μια μελλοντική πανσέληνος

9

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ τα φτερά τουγια να πετάξω

Δεν είχα πού να πάωκαι του τα γύρισα πίσω

Ούτε άγγελοι μού χρειάζοντανούτε φτερά

Εγώ απλώς ήθελα να περπατήσωστο πλάι εκείνηςπου μου έκοψε τα πόδια

ΘΑ rsquoΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

ΟΤΑΝ ψηλώνουν οι σκιές το δειλινόκι αλαργεύουν οι γλάροιΘα rsquoμαι δίπλα σουόταν η νύχτα απλώνειτα μαύρα μαλλιά της στα κύματασαν γυναίκαΌταν το πυροφάνι του φεγγαριούστάζει χρυσάφι στα βαθιά νερά σουθα rsquoμαι εγώπου στα κυματάκια των χειλιών σουθα ψαρεύω το φιλίμε των ονείρων το σκισμένο δίχτυΌταν ο άνεμος παίζει με τα παραθυρόφυλλαθα rsquoμαι εγώπου μέσrsquo απrsquo τις γρίλιες της ψυχής σουθα φυσάω την ανάσα μου

Θα έρθει και ο καιρόςπου δεν θα μπορείς πια να με δειςγιατί θα rsquoχω γίνει ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

198510

ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΜέρες του 1996

Σrsquo ΕΝΑ μπουρδέλο κάποτεμε μια πουτάνα ενώ γαμιόμαστεένα ποίημά μου της απήγγειλαμε το βλέμμα μου τρυπώντας της τα μάτιαΘυμάμαι ακόμα κάποιους σκόρπιους στίχουςθαμπά φερμένους στο μυαλόεν μέσω καθαρότατων οργασμού κραυγών

laquoΤα πόδια σου ο Τίγρης κι ο Ευφράτηςπου σχίζουνε στα δυο την οικουμένηκι ο έρωτας στον θάνατο πελάτηςΔεν ζει παρά για σένα όποιος πεθαίνειΗ νύχτα στrsquo όνειρό της υπνοβάτηςhellipraquo

Κι ύστερα κάτι σανlaquohellip οι σάρισες των νυχιών σουατιθασεύουνε στον Γρανικότης πιο βαθιάς μου φλέβαςhellipraquoΚι άλλα παρόμοια που ούτε κανποιήτρια κουλτουριάρα δεν θα καύλωνανπολύ δε περισσότερο μια πόρνηστο τρισάθλιο του Κεραμεικού μπουρδέλο

Όταν τελειώσαμε το σεντόνιστα χύσια ήταν πλημμύρακαι το μαξιλάρι απrsquo τα δάκρυα στυβόταν

Ξάφνου πετάχτηκε απrsquo το κρεβάτικαι γυρίζοντας μου επέστρεψε τα χρήματαλέγοντας κοιτώντας με στα μάτιαlaquoΕγώ πληρώνομαι όταν δίνω το κορμί μουΜα όταν κάνω έρωτα πληρώνωμε την ψυχή μουraquo

Α ρε ΚαβάφηΤόσο κοντά στην ποίησή σουήταν το σκηνικό ετούτοπου χρόνια πασχίζω να το διηγηθώκαι μόνον το ύφος σου κρατείσωματοποιημένο το αίσθημά μου

11

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι να μην χιονίσει απόψε στην Πεντέλη

Εσύ που μου έκανες έξωσηαπrsquo την αγκαλιά σουμε ξεπάγιασεςμε τα λόγια σουμrsquo άφησες να λιμοκτονώχωρίς μπουκιά φιλίκαι στο λαιμό με κάρφωσεςμε την γόβα στιλέτο σουγια να περάσειςhellip

Έπεσα στα πόδια σου ndash έπεσες στα μάτια μουστrsquo αρχίδια μου αν θα πέσεικι ο υδράργυρος

Νοιάζεσαι για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι στην Πάρνηθα να μην χιονίσει απόψε

Κι εγώ ευχήθηκα να μην χιονίσειστην καρδιά σουκι όμως χιόνισεΚι απόψε που καίγομαι για σένακανείς δεν νοιάζεται

Μόνον οι γλώσσες της φωτιάςμου γλείφουνε το πρόσωποσαν ερωμένες φλογερέςενώ οι άστεγοι της Πλατείας Συντάγματοςμαζεύονται τριγύρω μου να ζεσταθούνκαθώς αυτοπυρπολούμαιhellip

122012

12

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ τα φτερά τουγια να πετάξω

Δεν είχα πού να πάωκαι του τα γύρισα πίσω

Ούτε άγγελοι μού χρειάζοντανούτε φτερά

Εγώ απλώς ήθελα να περπατήσωστο πλάι εκείνηςπου μου έκοψε τα πόδια

ΘΑ rsquoΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

ΟΤΑΝ ψηλώνουν οι σκιές το δειλινόκι αλαργεύουν οι γλάροιΘα rsquoμαι δίπλα σουόταν η νύχτα απλώνειτα μαύρα μαλλιά της στα κύματασαν γυναίκαΌταν το πυροφάνι του φεγγαριούστάζει χρυσάφι στα βαθιά νερά σουθα rsquoμαι εγώπου στα κυματάκια των χειλιών σουθα ψαρεύω το φιλίμε των ονείρων το σκισμένο δίχτυΌταν ο άνεμος παίζει με τα παραθυρόφυλλαθα rsquoμαι εγώπου μέσrsquo απrsquo τις γρίλιες της ψυχής σουθα φυσάω την ανάσα μου

Θα έρθει και ο καιρόςπου δεν θα μπορείς πια να με δειςγιατί θα rsquoχω γίνει ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

198510

ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΜέρες του 1996

Σrsquo ΕΝΑ μπουρδέλο κάποτεμε μια πουτάνα ενώ γαμιόμαστεένα ποίημά μου της απήγγειλαμε το βλέμμα μου τρυπώντας της τα μάτιαΘυμάμαι ακόμα κάποιους σκόρπιους στίχουςθαμπά φερμένους στο μυαλόεν μέσω καθαρότατων οργασμού κραυγών

laquoΤα πόδια σου ο Τίγρης κι ο Ευφράτηςπου σχίζουνε στα δυο την οικουμένηκι ο έρωτας στον θάνατο πελάτηςΔεν ζει παρά για σένα όποιος πεθαίνειΗ νύχτα στrsquo όνειρό της υπνοβάτηςhellipraquo

Κι ύστερα κάτι σανlaquohellip οι σάρισες των νυχιών σουατιθασεύουνε στον Γρανικότης πιο βαθιάς μου φλέβαςhellipraquoΚι άλλα παρόμοια που ούτε κανποιήτρια κουλτουριάρα δεν θα καύλωνανπολύ δε περισσότερο μια πόρνηστο τρισάθλιο του Κεραμεικού μπουρδέλο

Όταν τελειώσαμε το σεντόνιστα χύσια ήταν πλημμύρακαι το μαξιλάρι απrsquo τα δάκρυα στυβόταν

Ξάφνου πετάχτηκε απrsquo το κρεβάτικαι γυρίζοντας μου επέστρεψε τα χρήματαλέγοντας κοιτώντας με στα μάτιαlaquoΕγώ πληρώνομαι όταν δίνω το κορμί μουΜα όταν κάνω έρωτα πληρώνωμε την ψυχή μουraquo

Α ρε ΚαβάφηΤόσο κοντά στην ποίησή σουήταν το σκηνικό ετούτοπου χρόνια πασχίζω να το διηγηθώκαι μόνον το ύφος σου κρατείσωματοποιημένο το αίσθημά μου

11

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι να μην χιονίσει απόψε στην Πεντέλη

Εσύ που μου έκανες έξωσηαπrsquo την αγκαλιά σουμε ξεπάγιασεςμε τα λόγια σουμrsquo άφησες να λιμοκτονώχωρίς μπουκιά φιλίκαι στο λαιμό με κάρφωσεςμε την γόβα στιλέτο σουγια να περάσειςhellip

Έπεσα στα πόδια σου ndash έπεσες στα μάτια μουστrsquo αρχίδια μου αν θα πέσεικι ο υδράργυρος

Νοιάζεσαι για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι στην Πάρνηθα να μην χιονίσει απόψε

Κι εγώ ευχήθηκα να μην χιονίσειστην καρδιά σουκι όμως χιόνισεΚι απόψε που καίγομαι για σένακανείς δεν νοιάζεται

Μόνον οι γλώσσες της φωτιάςμου γλείφουνε το πρόσωποσαν ερωμένες φλογερέςενώ οι άστεγοι της Πλατείας Συντάγματοςμαζεύονται τριγύρω μου να ζεσταθούνκαθώς αυτοπυρπολούμαιhellip

122012

12

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΣΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΜέρες του 1996

Σrsquo ΕΝΑ μπουρδέλο κάποτεμε μια πουτάνα ενώ γαμιόμαστεένα ποίημά μου της απήγγειλαμε το βλέμμα μου τρυπώντας της τα μάτιαΘυμάμαι ακόμα κάποιους σκόρπιους στίχουςθαμπά φερμένους στο μυαλόεν μέσω καθαρότατων οργασμού κραυγών

laquoΤα πόδια σου ο Τίγρης κι ο Ευφράτηςπου σχίζουνε στα δυο την οικουμένηκι ο έρωτας στον θάνατο πελάτηςΔεν ζει παρά για σένα όποιος πεθαίνειΗ νύχτα στrsquo όνειρό της υπνοβάτηςhellipraquo

Κι ύστερα κάτι σανlaquohellip οι σάρισες των νυχιών σουατιθασεύουνε στον Γρανικότης πιο βαθιάς μου φλέβαςhellipraquoΚι άλλα παρόμοια που ούτε κανποιήτρια κουλτουριάρα δεν θα καύλωνανπολύ δε περισσότερο μια πόρνηστο τρισάθλιο του Κεραμεικού μπουρδέλο

Όταν τελειώσαμε το σεντόνιστα χύσια ήταν πλημμύρακαι το μαξιλάρι απrsquo τα δάκρυα στυβόταν

Ξάφνου πετάχτηκε απrsquo το κρεβάτικαι γυρίζοντας μου επέστρεψε τα χρήματαλέγοντας κοιτώντας με στα μάτιαlaquoΕγώ πληρώνομαι όταν δίνω το κορμί μουΜα όταν κάνω έρωτα πληρώνωμε την ψυχή μουraquo

Α ρε ΚαβάφηΤόσο κοντά στην ποίησή σουήταν το σκηνικό ετούτοπου χρόνια πασχίζω να το διηγηθώκαι μόνον το ύφος σου κρατείσωματοποιημένο το αίσθημά μου

11

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι να μην χιονίσει απόψε στην Πεντέλη

Εσύ που μου έκανες έξωσηαπrsquo την αγκαλιά σουμε ξεπάγιασεςμε τα λόγια σουμrsquo άφησες να λιμοκτονώχωρίς μπουκιά φιλίκαι στο λαιμό με κάρφωσεςμε την γόβα στιλέτο σουγια να περάσειςhellip

Έπεσα στα πόδια σου ndash έπεσες στα μάτια μουστrsquo αρχίδια μου αν θα πέσεικι ο υδράργυρος

Νοιάζεσαι για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι στην Πάρνηθα να μην χιονίσει απόψε

Κι εγώ ευχήθηκα να μην χιονίσειστην καρδιά σουκι όμως χιόνισεΚι απόψε που καίγομαι για σένακανείς δεν νοιάζεται

Μόνον οι γλώσσες της φωτιάςμου γλείφουνε το πρόσωποσαν ερωμένες φλογερέςενώ οι άστεγοι της Πλατείας Συντάγματοςμαζεύονται τριγύρω μου να ζεσταθούνκαθώς αυτοπυρπολούμαιhellip

122012

12

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι να μην χιονίσει απόψε στην Πεντέλη

Εσύ που μου έκανες έξωσηαπrsquo την αγκαλιά σουμε ξεπάγιασεςμε τα λόγια σουμrsquo άφησες να λιμοκτονώχωρίς μπουκιά φιλίκαι στο λαιμό με κάρφωσεςμε την γόβα στιλέτο σουγια να περάσειςhellip

Έπεσα στα πόδια σου ndash έπεσες στα μάτια μουστrsquo αρχίδια μου αν θα πέσεικι ο υδράργυρος

Νοιάζεσαι για τους άστεγους και τους πεινασμένουςκι εύχεσαι στην Πάρνηθα να μην χιονίσει απόψε

Κι εγώ ευχήθηκα να μην χιονίσειστην καρδιά σουκι όμως χιόνισεΚι απόψε που καίγομαι για σένακανείς δεν νοιάζεται

Μόνον οι γλώσσες της φωτιάςμου γλείφουνε το πρόσωποσαν ερωμένες φλογερέςενώ οι άστεγοι της Πλατείας Συντάγματοςμαζεύονται τριγύρω μου να ζεσταθούνκαθώς αυτοπυρπολούμαιhellip

122012

12

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΛΕΠΤΟ ΧΑΡΤΙ

ΕΒΑΛΑ το εξαιρετικά λεπτό χαρτί μουπάνω απrsquo την φωτογραφία τηςκι ήταν σαν να έγραφα στο πρόσωπό τηςή σαν το πρόσωπό της να έγραφε το ποίημαhellip

Τυχαία η λέξη laquoατιμίαraquo γράφτηκε στο μέτωπό τηςΤυχαία ο laquoχωρισμόςraquo στα χείλη τηςκι η λέξη laquoμαχαίριraquo στο λαιμό της

Τυχαία έσκισα το ποίημα και το πέταξαστον κάλαθο των αχρήστωνΤυχαία βρέθηκε στον ίδιο κάδο σκουπιδιώνμε το διαμελισμένο πτώμα της

Τυχαία έγινε το ποίημα αυτόκατήγορός μου

Τυχαία μόνον εκείνο ήξερεπως ήθελα να την σκότωνα εγώ

Τυχαία πήγα φυλακήγια ένα έγκλημα που δεν έκαναΉ τιμωρήθηκα για να μάθωπως ποίηση θα πει δικαιοσύνη

ΓΔΥΝΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥαπrsquo το φουστάνι τηςκαι πονηρά της κλείνει το μάτιλες και της λέειlaquoΤώρα που δεν έχεις ρούχαπέρνα να συζητήσουμε για κείνα τα φτεράraquo

13

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΜΟΥΣΕΣ

Τώρα ο καθένας παίρνει όσα δεν δικαιούταιΚι ο έρωτας ξερά φωνήεντα για υγρόληκτες γυναίκες

ΕΦΑΓΑ την μισή ζωή μου να εξυμνώ την ομορφιάπάει να πει την γεωμετρία των σωμάτων ndashκύκλους καμπύλες ευθείεςhellip

Κι έφτιαξα με μια ολόκληρη αλφάβητοπάει να πει με 24 καράτια αίματοςμια τρύπα στο νερό

Μούσες μισότρελες γυναίκεςαπrsquo την αρμονία των γραμμώνπου δεν είχαν ούτrsquo έναν σπόνδυλο αιωνιότητοςστην δωρική τους μέση

Μέσες άκρες αυτή ήταν η ποίησή μουδιαμελισμένα σώματα που παρίσταναν τις λέξειςΠάει να πει ο μόνος τρόπος νrsquo αντέξειςτην ομορφιά κομματιασμένη

2342013

ΡΥΤΙΔΕΣ

ΣΕΛΙΔΕΣπου γράφειτα ποιήματά του ο Χρόνος

14

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΑΛΛΟΘΙ

ΣΚΟΤΩΣΑ πολλά πράγματα για να τα ζήσωπράγματα και θαύματα ndashθαύματα ως επί το πλείστον

Στρατιές ονείρωνκαι λιτανείες ερώτωνδολοφονήθηκαν άγριακαι σκυλεύτηκαν καθrsquo οδόνμε μόνον άλλοθι την πραγματοποίησή τους

Ηλιθιότητα κι αυτήνrsquo αποψιλώνω τους καπνούς νrsquo ανάψω στάχτεςhellip

Ε ρε ερείπωση που με τριγυρίζειΉθελα λέει να δω το αόρατο ndash(σ)τρ(αβ)ομάρα μου

HAPPY END

ΑΠΟ ΤΟΤΕ που έπαψε να υπάρχει Θεόςυπάρχουν πάντα ndash δόξα στην επιστήμη ndashαντικαταθλιπτικά στο συρτάρι

Κι αυτά κάνουν θαύματαείτε πιστεύεις είτε όχι

15

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΠΕΡΙΟΧΕΣΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΛΛΟΥΣ

ΕΙΔΑ σrsquo ένα παρανάλωμα ονείρωντο Κοράκι του Πόε να μην έχει στίχο να καθίσεικι ένα καύκαλο καρβουνιασμένης χελώναςνα γίνεται τασάκι μισογεμάτοαπό την στάχτη των οικολόγων

Είδα περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλουςνα γίνονται laquoφιλέταraquoαφού ψηθούν στην πυρκαγιά

Είδα την ζωή να γίνεται φιλολογίακαι τα γραπτά μου φιλολογικώς απαράδεκτα

Αν όμως πρέπει να διαλέξωπροτιμώ ένα δάσος από ένα ποίημα

ΦΑΣΜΑ

Φοράς κουστούμι από κρέας

Η ΦΘΟΡΑ εμβολιάζει όλα τα έμβιασαν γεννηθούν με αντισώματα ενδοφλέβιαΖωή το βίτσιο του κενού να μεταλλάσσεταιlaquoΌμορφος κόσμοςraquo ndash τι κοσμείΜπρος στων πτωμάτων την οσμήτο κάθε άρωμα υποτάσσεται

Η ομορφιά ένα τραγούδι επιθαλάμιοΣαν νυμφευθεί με τον καιρό κύκνειο άσμαΆλλο ταξίδι δεν ποθώ ndash επικαλάμιο ndashαπrsquo το στερνό που θα το κάνω πια ως φάσμα

16

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΕΞΩ απrsquo το τζάμι εγκαταλελειμμένα εργοστάσιαΣκουπιδότοποιΒοσκοτόπια τίγκα στην κοπριάΑγελάδες που μασάνε πλήξη για να κατεβάσουνΠαστεριωμένα πρωινάΒρώμικες θάλασσεςΑποκαμωμένοι ψαράδεςΦιδόδρομοι που ξεντύνονται το μάκρος τουςΚαι πλησιάζεις στο τέρμαΌπως η σύριγγα στην φλέβα

ΚατεβαίνειςΚαι παίρνεις επrsquo ώμου τα φαντάσματά σουΈνας χαμάλης προθυμοποιείται να στα μεταφέρειΌπως ο Χάροντας στην ΑχερουσίαΔεν έχεις οβολόΜόνο ένα laquoΆντε γαμήσουraquo ανάμεσα στα δόντια

Αυτό το λεωφορείο είναι η ζωή σουΤα τοπία που σε κούρασαν ήταν η αφορμήΠου έκλεισες τα μάτια κι ονειρεύτηκεςΤα δυο τρία ποιήματα που σrsquo έγραψανΣτrsquo αρχίδια τους για να μην πειςΠως κι εσύ έκανες κάτι στην ζωή σου

Τώρα δεν έχει τίποτα καμιά σημασίαΈτσι όπως η τελευταία αχτίδα κρέμεταιΠάνω απrsquo το σβέρκο σου σαν σπαθί

Ήλιε σαμουράιΠάρε μου το κεφάλικαι δως μου πίσω την καρδιά μου

17

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΜΗΠΩΣ ΑΡΓΗΣΩ

ΜΙΚΡΟΣ περιδιαβαίνοντας στο νεκροταφείοδιάβαζα ονόματα άγνωστα στους σταυρούςκι έβλεπα φωτογραφίεςαπό καιρούς ξεθωριασμένουςhellip

Τώρα είναι γνωστοί μου οι περισσότεροιγείτονες και φίλοισυμμαθητές που παίζαμε μαζίΚαθώς διαβαίνω με κοιτούνσαν να με προσκαλούννα τελειώσουμε το παιχνίδιπου αφήσαμε στην μέσηγια να μεγαλώσουμεhellip

Κοντοστέκομαι μια στιγμήανάμεσα στους σταυρούςσαν αναποφάσιστος ψηφοφόροςμα η βιαστική ζωήμε τραβάει απrsquo το μανίκι να προχωρήσωhellip

Ρίχνω στερνή ματιά τριγύρω μουσαν να rsquoθελα νrsquo αποστηθίσω το τοπίοόπως το μάθημα πριν τις εξετάσειςΚαι δεν τρομάζω βλέποντας ότι γνωρίζωπερισσότερους πεθαμένουςκαι λιγότερους ζωντανούςφοβάμαι μόνο μην αργήσω να διαβώστην άλλη όχθη και με ξεχάσουνhellip

Στις εκταφές τα κόκαλατρίβονται σαν φελιζόλκι ένα υφάσματος απομεινάριδείχνει πως το άσαρκο σαρκάζει κάθε μόδα

Κι όλα τα κρανία μοιάζουν ίδιανα χαμογελούν χωρίς την σάρκα τους

18

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΕΖΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΚΑΙ ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΖΟΣ

ΔΥΟ γυφτοπούλες δεκάχρονες κρατώντας η καθεμιάένα κουτί με παιχνιδάκια σε κεντρικότατο δρόμο τηνπραμάτεια τους πουλούσαν Κόντευαν μεσάνυχτα καιμια εκ των δύο αποκαμωμένη ένα μπρελόκ λαγουδάκιέβαλε στο χέρι μου που αν ήταν αληθινό θα rsquoταν τοίδιο τρομαγμένο όπως η καρδούλα του κοριτσιού πουέτρεμε από φόβο μήπως δεν το αγοράσω Την κοίταξαβαριεστημένα και ρώτησα πνευματωδώς laquoΜα δεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Οκαταυλισμός ήταν έξω απrsquo την πόλη πλάι στον σκου-πιδότοπο κι έπρεπε να περάσουν μέσrsquo από δρομάκιασκοτεινά που καθώς λένε ήταν κάποτε στοιχειωμέναΚαι σήμερα αν και δεν το λένε παντοιουτοτρόπως ε-πικίνδυνα Aυτή δεν απάντησε παρά μόνον το λαγου-δάκι επίμονα κουνώντας μπροστά στο πρόσωπό μουεμμέσως με παρότρυνε να το αγοράσω Την παρότρυ-να κι εγώ με την επιμονή μου νrsquo απαντήσει laquoΔεν φο-βάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στον καταυλισμόraquo Ηκοπελίτσα έβαλε το λαγουδάκι στο κουτί και μου έ-τεινε αυτήν την φορά έναν αναπτήρα ανάβοντάς τονγια να μου δείξει πώς λειτουργεί Υπολειτουργώνταςαπό τα ποτά που είχα πιει είπα οκνηρά laquoΔεν καπνίζωraquoενώ σκεφτόμουν πως αν ο αναπτήρας ήταν σπίρταλόγω του Άντερσεν θα το εκλάμβανα διαφορετικά Καιμη έχοντας τι άλλο να πω την ξαναρώτησα ηλιθιω-δώς laquoΚαι δεν φοβάστε να γυρίσετε τέτοια ώρα στονκαταυλισμόraquo Μόρφασε σαν να την κορόιδευα Κι ενώάρχισε ndash μαζί με την άλλη ndash νrsquo απομακρύνεται γύρισετο μελαψό προσωπάκι της προς τα πίσω και ράπισε τrsquoαυτιά μου με την απάντηση laquoΓιατί να φοβόμαστεΕμείς είμαστε τα φαντάσματαraquo Κατά τrsquo άλλα υπο-τίθεται πως ο ποιητής ήμουν εγώ

262009

19

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

ΠΡΟΒΛΕΠΩ ότι στο μέλλονΤα κριματιστήρια του κόσμουΔεν θrsquo αποδίδουν το αρχικό κεφάλαιοΤων αντοχώνΚι οι δείκτες των χεριών σύρριζαΘα κοπούν για να μην οριοθετείταιΤο ψεύδος

Με παραπλανητικά ταξίδιαΟι ανεξερεύνητες απαξίεςΘα χαρτογραφηθούνΠρος χρήσιν των εραστώνΤου διαστήματοςΑνάμεσα Lexotanil και Αrtane

Τώρα όλοι θα πουν ότι τρελάθηκα

Όταν όμως το φεγγάρι και το μηδένΘα κατοικηθούνΚι όταν αναβλέψουν οι τυφλοίΛόγω ανεπάρκειας σκότουςΌλοι θα πουν ότι ήμουν προφήτης

Ενώ εγώ τότε θα rsquoχω τρελαθεί

2052002

20

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Μια φθορά κι έναν καιρό ήταν η ποίηση

Στην κατηφόρα φυτρώνουν οι δάφνεςγια να τις φτάνουν οι ποιητές κα τρα κυ λώ ντας

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΙ

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ εσάς εδώη ποίηση είναι ένα μαχαίρι κοφτερόνα σφάζετε τrsquo αρνιά σας το ΠάσχαΑν το μαχαίρι όμως στραφείπρος το λαιμό σαςτότε όλοι χωρίς αιδώγίνεστε ξαφνικά χορτοφάγοι

Στο απέραντο νεκροκρέβατοπου καταντήσατε τον λόγοsateen σεντόνια δεν θα στρώσωμα την ποίησηπου έτσι κι αλλιώςεκεί την έχετε γραμμένηένα ξυράφι την έκαναγια τον κώλο σαςhellip

Σκατά

Ξέρω πως αυτά που γράφωδεν είναι λογοτεχνίαΜα ποιος από σας μπορεί να πειπως κι αυτό που ζείτε λέγεται ζωή

23

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ

ΑΡΚΕΣΤΕΙΤΕ στο ομιχλώδεςΠοιος θα σας κατηγορήσει για ανειλικρίνεια

Γελάστηκα κύριε θα του πείτεΕίχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας ndashΠηχτό κατάμαυρο μελάνιΓλίστραγε και το χιόνι ndash της σελίδαςΜε κυνήγαγε και μια αρκούδαΑπό εκείνες τις γκρίζες ndash της καθημερινότηταςΦεγγάρι δεν είχεΜόνο ένα πελώριο LexotanilΠου το ροκάνιζε μια εξαγριωμένη ματαιότηταΜου έκανε κι έξωση η πραγματικότητα ndashΠοιο ποίημα θα με στέγαζεΚι είπα να θαμπώσω λιγάκι το γυαλίΓια να μην φαίνεται η ραγισματιά του

Λες και υπάρχει τίποτα πιο δυσδιάκριτοΑπό το εμφανές

24

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΛΑΛΑΚΗΔΕΣ

ΗΤΑΝ δυνατός ποιητής ndash αλλά με μπρατσάκιαΜόλις ξανοίγονταν λίγα μέτρατον φώναζε πίσω η μαμά αταλαντοσύνηlaquoΛαλάκη όχι στα βαθιά παιδί μουraquo

Στα ρηχά λοιπόνΠλάτσα-πλούτσα επιπλέουν οι Λαλάκηδες

Η ποίηση είναι θάλασσαγια ριψοκίνδυνους κολυμβητέςπου καραδοκούν γιγάντια καλαμάριαή που θα σου ρουφήξουν το αίμαή που θα τους στραγγίξεις το μελάνι

ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ περιμένει στα γιοφύριανα μας πουλήσει τις ευκολίες μας

Χαρίζει το στιλό ndash γυρεύει το μελάνιΔίνει δυναμίτη δίχως φυτίλικαι δείχνει για ποίημα ένα ξεφτιλισμένο πράγμα

Σε ότι σας χαρίζεται μην χαρίζεστεΚι όσο κι αν θυμώσετετο ξύδι μην καταδεχθείτεπου θα φέρει στα χείλη σας ο Ρωμαίοςόταν μάθει πως την Ιουλιέταστην γλώσσα σας την λένε Αλήθεια

25

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΟΝ CAMERA

ΕΒΡΙΣΕ τους πάντες ο ποιητήςέφτυσε κατάμουτρα το σύστημαμπροστά στον σκοτεινό καθρέφτηκατάδωσε τις κλίκες μία-μίακι όλους τους έβαλε στην θέση τουςτραβώντας το καζανάκι

Κούμπωσε μέχρι το τελευταίο κουμπάκιτο μαύρο πουκάμισοέφτιαξε laquoτο ποδηλατάκι των γυαλιών τουraquoγια να μνημονεύσει τον Μαγιακόβσκικαι βγήκε απrsquo τα παρασκήνια στο πλατό

Εκεί on cameraέφτυσε γαρύφαλλα στο γυαλίκαι τυφλωμένος απrsquo τα φώτααθώωσε το σκοτάδι που τον κατάπινε

Όταν βγήκε από το studioξαναφόρεσε την καθημερινή οργή τουμα δυο στενά πιο κάτω την απεκδύθηκεγια ένα laquoσας είδαμε στην τηλεόρασηraquo

Άτιμο πράγμα το γυαλίΠότε το χρησιμοποίησε η ποίησηκαι δεν έκοψε τις φλέβες της

26

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ των Αθηνώνγράφουν κάτι στενάχωρα ποιήματασαν τα διαμερίσματά τους

Όταν μένουν σε ρετιρένομίζουν πως συγκατοικούν με τον Θεόκαι πληρώνουνε αυτοί όλο το νοίκιζητώντας ως αντίδωρο την μι-σή αιωνιότητα

Όταν μένουν στο υπόγειοθαρρώντας πως την κόλασηαφουγκράζονται εκ του σύνεγγυςγράφουν για τα μαρτύρια της ψυχήςενώ απλώς τους ξεκουφαίνει ο καυστήρας

Οι ποιητές των Αθηνώνκάνουν φανταστικές δημόσιες σχέσειςόταν δεν κάνουν πραγματικά ποιήματαΚι έχουν πολύ αέρα στα μυαλά τουςγιατί δεν έχουν στα πνευμόνια τους

Οι ποιητές των Αθηνώνγράφουν για το μηδέν και για το τίποτεαλλά περισσότερο απrsquo οτιδήποτεποθούν εκείνο που πάντοτε ήθελανκι ας έλεγαν πως το rsquoχουνε χεσμένοτην υστεροφημία

Για τους ποιητές των επαρχιών δεν κάνω λόγοΚάποτε θα μιλήσει γιrsquo αυτούς η δικηγόροςόλων των ανθέων και των πτηνώνπου κακοποιήθηκαν εξ αιτίας τους ndash η αφάνεια

Όσο για μέναδεν διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίαςΑν ήθελα να πρωτοτυπήσωθα μιλούσα ακαταλαβίστικα

27

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΠΑΣ

Είμαστε ανίατα Μεσοπόλεμος

Βύρων Λεοντάρης

Η ΖΩΗ ΣΑΣ τραβεστίΚι ο στίχος σας πουστράκιΣτους κα-Μπινέδες των δημοσίων σχέσεωνΓια μια πρέζα φήμης νοθευμένης

Τα περιο-Δικά σαςΚαι οι εφημερι-Δούλες σαςΙερατεία των α-Δελφών

Το μόνο που μrsquo αρέσει στην λέξη laquoκλίκαraquoΕίναι εκείνο το laquoκλικraquo που παραπέμπει σε όπλο

Είσαστε ανίατα εμετοπόλεμος

Ξου ρεΠου θα μιλήστετε για τον ΚαρυωτάκηΑυτός μάτωσε στο στήθοςΚι εσείς ματώνετε στον κώλο

28

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΤΗΝ Σταδίου ανέβηκαν ανάποδα κρατώνταςπλακάτ με στίχους οι ποιητές λες κι ήταν συνδικάτοΟ κόσμος χασκογέλαγε Κι ύφος αυτοί κρατώνταςαπήγγειλαν στα σοβαρά Σουρή και Λασκαράτοhellip

Έξω απrsquo την Παλαιά Βουλή πήγε νrsquo αλληθωρίσειμέχρι κι ο Γέρος του Μωριά σαν είδε την παράνοιαμε το πανό laquoΗ Ποίηση ενάντια στην ΚρίσηraquoΈλληνες πιάστε τα στιλό κι άστε τα γιαταγάνια

Αυτοί που πίπες κάνανε για δυο σειρούλες κρίσηκαι φίλησαν των εκδοτών ποδιές κατουρημένεςνα μην μιλούν γιrsquo αντίσταση Ανάποδα ας γυρίσεικαθείς τους ndash και στον κώλο τους να βάλουνε τις πένες

2132012

SELECTIVE MUTISM (επιλεκτική αλαλία)

ΜΑΧΑΙΡΙ ΔΙΚΟΠΟ ο ποιητήςεν τη ευλαλία του υπερυψούταικι εν τη αλαλία του τελειούταιΜαχαίρι δίκοπο ο ποιητήςμε λαβή από πυρωμένο σίδεροκανείς να μην μπορείνα το βάλει στο χέρι δίχως να καείΓιατί αν ο ποιητής δώσει λαβήνα τον βάλουν στο χέριμε τον λόγο του ή με την σιωπήκαλύτερα να επιλέξειεπί λέξει να κόψει τον λαιμό τουή να πάει να κρεμαστεί

29

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

Αριθμός αντιτύπου

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4

δες

Η ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΨΥΧΑ ΤΟΥΔΗΜΗΤΡΗ Ε ΣΟΛΔΑΤΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΟΡΦΗP D F ΜΕΣΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2 0 1 4