Ιός του απλού έρπηταΑλέξης Μιχαήλ

Μετάδοση του ιού Ο ιός του έρπητα είναι μεταδοτικός και μεταδίδεται με επαφή

με τη μολυσμένη περιοχή.

Τα συμπτώματα του περιλαμβάνουν φουσκάλες με νερό στις μεμβράνες του δέρματος ή των βλεννογόνων των χειλιών, του στόματος ή των γεννητικών οργάνων.

Οι βλάβες επουλώνονται με χαρακτηριστική κρούστα της ερπητικής νόσου.

Μερικές φορές, οι ιοί προκαλούν πολύ ήπια ή άτυπα συμπτώματα κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης. Ωστόσο, όπως οι νευροτρόποι και νευροεπεκτατικοί ιοί, παραμένουν στο σώμα υπό μορφή λανθάνουσας μόλυνσης και κρύβονται από το ανοσοποιητικό σύστημα στα σώματα των κυττάρων των νεύρων.

Μετά την αρχική, μερικοί άνθρωποι έχουν εμφανίσει σποραδικά επεισόδια του ιού. Σε ένα ξέσπασμα, ο ιός σε ένα νευρικό κύτταρο ενεργοποιείται και μεταφέρεται μέσω του άξονα του νεύρου στο δέρμα, όπου ο πολλαπλασιασμός μπορεί να προκαλέσει νέες πληγές.

Υπάρχουν δύο μορφές, ο HSV-1 ο οποίος αποκτάται κυρίως από το στόμα κατά την παιδική ηλικία και ο HSV-2 που είναι κατά κύριο λόγο ένα σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα.

Ο κίνδυνος μόλυνσης κατά τον τοκετό είναι ελάχιστος.

Λανθάνουσα μόλυνση Ο HSV μπορεί να παραμείνει σε ηρεμία αλλά με μια επίμονη μορφή που είναι

γνωστή ως λανθάνουσα μόλυνση, ιδίως στα νευρικά γάγγλια. Ο HSV-1 τείνει να πλήττει τα γάγγλια του τριδύμου, ενώ ο HSV-2 τείνει να πλήττει τα γάγγλια του ιερού, αλλά σημειώστε ότι αυτά είναι τάσεις μόνο, δεν είναι καθορισμένη  συμπεριφορά.

Κατά τη διάρκεια της εν λόγω λανθάνουσας μόλυνσης ενός κυττάρου, ο HSV εκφράζει RNA σχετιζόμενο με λανθάνουσα μεταγραφή. Αυτό το RNA είναι γνωστό για τη ρύθμιση του γονιδιώματος του κυττάρου ξενιστή και παρεμβαίνει στους φυσικούς μηχανισμούς του κυτταρικού θανάτου.

Με τη διατήρηση των κυττάρων του ξενιστή, η έκφραση αυτού του RNA διατηρεί μια δεξαμενή του ιού, το οποίο να επιτρέπει τις μεταγενέστερες, συνήθως συμπτωματικές, περιοδικές υποτροπές ή "ξεσπάσματα" χαρακτηριστικά του ιού.

Άσχετα με το αν οι υποτροπές είναι αισθητές (συμπτωματικές) ή όχι, εξάπλωση του ιού συμβαίνει για την παραγωγή περαιτέρω λοιμώξεων (συνήθως σε ένα νέο ξενιστή, εάν υπάρχει).

Μια πρωτεΐνη που βρίσκεται στους νευρώνες μπορεί να συνδεθεί με το DNA του ιού του έρπητα και να ρυθμίζει τη λανθάνουσα κατάσταση.

Το DNA του ιού του έρπη περιέχει ένα γονίδιο για μια πρωτεΐνη που ονομάζεται ICP4, η οποία αποτελεί σημαντικό trans-ενεργοποιητή γονιδίων που σχετίζονται με λυτική λοίμωξη στον HSV-1. Στοιχεία γύρω από το γονίδιο ICP4 δεσμεύουν μια πρωτεΐνη γνωστή ως ανθρώπινη νευρωνική πρωτεΐνη, νευρωνικός περιοριστικός παράγοντας σίγασης (NRSF) ή ανθρώπινο κατασταλτικό στοιχείο σίγασης μεταγραφικού παράγοντα (REST). Όταν συνδέεται με το DNA του ιού, εμφανίζεται διακετυλίωση ιστόνης στην κορυφή του ICP4 γονιδίου για την πρόληψη της έναρξης της μεταγραφής από αυτό το γονίδιο, εμποδίζοντας έτσι την μεταγραφή άλλων ιογενή γονιδίων που εμπλέκονται στον λυτικό κύκλο.

Μια άλλη πρωτεΐνη του HSV αντιστρέφει την αναστολή της ICP4 πρωτεϊνικής σύνθεσης. Η ICP0 διαχωρίζει την NSRF από το γονίδιο ICP4 και έτσι αποτρέπει την αποσιώπηση του DNA του ιού. Ο ιός μπορεί να ενεργοποιηθεί εκ νέου από ασθένειες όπως κρυολογήματα και γρίπη, το έκζεμα, συναισθηματική και σωματική πίεση, η γαστρική ενόχληση, κόπωση ή τραυματισμό, από την έμμηνο ρύση και, ενδεχομένως, έκθεση σε έντονο φως του ήλιου.

Θεραπεία και ανάπτυξη εμβολίων

Ο ιός του έρπη καθιερώνει δια βίου λοίμωξη και ο ιός δεν μπορεί σήμερα να εξαλειφθεί από το σώμα. Η θεραπεία συνήθως περιλαμβάνει γενικής χρήσης αντι-ιικά φάρμακα που παρεμβαίνουν στην αντιγραφή του ιού, μειώνοντας τη δριμύτητα της δραστηριότητας της εστίας που σχετίζεται με βλάβες και μειώνοντας την πιθανότητα μετάδοσης σε άλλους. 

Μελέτες των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού ασθενών έχουν δείξει ότι η καθημερινή χρήση των αντι-ιικών, όπως η ακυκλοβίρη και βαλασικλοβίρη μπορεί να μειώσει τα ποσοστά επανενεργοποίησης.

Η έρευνα in vitro έδειξε ότι η Αλόη Βέρα μπορεί να είναι αποτελεσματική κατά του έρπητα των γεννητικών οργάνων. 

Σύνδεση μεταξύ πληγών του προσώπου και της

νόσου του Alzheimer

Με την παρουσία μιας ορισμένης παραλλαγής γονιδίου (φορείς APOE-epsilon4 αλληλομόρφου), μια πιθανή σχέση μεταξύ του HSV-1 (δηλαδή, του ιού που προκαλεί έρπη του στόματος) και τη νόσο του Αλτσχάιμερ έχει αναφερθεί το 1979. Ο HSV-1 φαίνεται να είναι ιδιαίτερα επιβλαβής για το νευρικό σύστημα και αυξάνει την πιθανότητα ενός ατόμου να αναπτύξει τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Ο ιός αλληλεπιδρά με τα συστατικά και τους υποδοχείς των λιποπρωτεϊνών, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη της νόσου Αλτσχάιμερ. Αυτή η έρευνα προσδιορίζει τον HSV ως το πλέον συνδεδεμένο παθογόνο με τη δημιουργία της νόσου του Αλτσχάιμερ.  Χωρίς την παρουσία του αλληλόμορφου γονιδίου, ο HSV-1 δεν φαίνεται να προκαλεί νευρολογικές βλάβες ή να αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου του Αλτσχάιμερ.  Πολλά περισσότερα γονίδια σχετιζόμενα με Αλτσχάιμερ, συμπεριλαμβανομένων των APOE, του συμπληρωματικού υποδοχέα 1 και του PICALM συμμετέχουν στην απλο κύκλο ζωής του έρπητα