Εργασία στη Νεοελληνική Γλώσσα

Τάξη Β΄

Ενότητα 5η

του μαθητή Χατζηθεοδώρου Βασίλη

Νερουλάς ή Υδρονομέας

Ένα παραδοσιακό επάγγελμα που έχει πια εξαφανιστεί

Τον παλιό καιρό τα νοικοκυριά δεν είχανε βρύσες στα σπίτια τους όπως σήμερα με τρεχούμενο νερό, μόνο κανένα πηγάδι εδώ και εκεί, έτσι κάθε πρωί περνούσε μετά τον γαλατά, ο νερουλάς. Στα χωριά βέβαια δεν υπήρχαν αυτά τα δυο επαγγέλματα, διότι γάλα είχαν σχεδόν όλοι και νερό είχαν από τις κεντρικές βρύσες του χωριού, που το κουβαλούσαν οι γυναίκες με τις βαρέλες ή με πιο μεγάλα βαρέλια που τα φόρτωναν στο γαϊδουράκι.

Ο νερουλάς συνήθως είχε επάνω στον γάιδαρο του δυο βαρελάκια δεμένα ή σε ένα κάρο ένα-δυο μεγάλα βαρέλια με νερό και φώναζε στις γειτονιές ή χτυπούσε την κουδούνα του. Έτρεχαν έξω οι νοικοκυρές και οι υπηρέτριες από τα αρχοντικά με  τα δοχεία τους και έπαιρναν το νερό, ενώ ταυτόχρονα γινότανε και το σχετικό "πηγαδάκι" για το κουτσομπολιό της ημέρας. Ο νερουλάς αμειβόταν περίπου 1 δεκάρα τον τενεκέ.

Βέβαια πέρασαν τα χρόνια, οι νερουλάδες άφησαν τα κάρα τους και χρησιμοποιούσαν πλέον τις μηχανές που συνήθως είχαν τρεις ρόδες.

  

  Το επάγγελμα του νερουλά διατηρήθηκε ως το 1930. Στην Αττική, ήδη από το 1925, η αμερικανική εταιρεία ΟΥΛΕΝ ανέλαβε την κατασκευή του φράγματος και της τεχνητής λίμνης του Μαραθώνα και εφοδίασε τα σπίτια με το πολύτιμο νερό.

Ο πιο διάσημος νερουλάς της πατρίδας μας ήταν ο γνωστός ολυμπιονίκης Σπύρος Λούης. Εργαζόταν στο Μαρούσι και ήταν ο πρώτος νικητής του Μαραθωνίου δρόμου στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΝΕΡΟΥΛΑΔΩΝ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΝΕΡΟΥΛΑΔΩΝ

• -Αλήθεια, τι ήθελα να πω; Α, ναι… Λοιπόν, θυμάμαι εν Αθήναις τον νερουλά που μας προμήθευε «πόσιμο νερό» Αμαρουσίου, μέσα σε στάμνες. Κι αυτό δεν συνέβαινε σε κάποιον απομακρυσμένο συνοικισμό, αλλά εντός των ορίων του δήμου Αθηναίων και συγκεκριμένα παρά τον Άγιο Σώστη της λεωφόρου Συγγρού. Κατέφθανε ο νερουλάς με τη γεμάτη στάμνες «σούστα» του και το στολισμένο με χαϊμαλιά άλογό του και χτυπώντας στον αέρα για εφέ το καμουτσίκι, φώναζε: «Νερό… Πόσιμο νερό…». Έβγαιναν οι νοικοκυρές στον δρόμο και επέστρεφαν τις άδειες στάμνες κι έπαιρναν τις γεμάτες με το ολόφρεσκο αμαρουσιώτικο νερό, ακριβώς όπως γίνεται και σήμερα με τα άδεια μπουκάλια μπύρας στα… σούπερ μάρκετ. Στο «σινάφι» υπήρχε κι ο νερουλάς με νερό «γενικής χρήσεως». Ένα μικρό κάρο, μ' ένα μεγάλο βαρέλι, πουλούσε νερό αγνώστου παραγωγής και προελεύσεως, που θα χρησίμευε για τις ανάγκες της «λάτρας» του σπιτιού, άντε και για κανένα μπάνιο, αχρείαστο να 'ναι. Στους συνοικισμούς, υπήρχαν και βρύσες από «αρτεσιανά», που πέραν της υδροληψίας, χρησίμευαν και σαν στέκι για κουτσομπολιό και για να… μαλλιοτραβιούνται οι γυναίκες που σύχναζαν εκεί.

Νίκος Αμμανίτης, Μια φορά και έναν καιρό, Εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24/6/2007 (απόσπασμα)