Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ

Κάθε απόγευμα,γυρνώντας από το σχολείο,τα παιδιά πήγαιναν και έπαιζαν στον κήπο του Γίγαντα. Ήταν ένας απέραντος παραμυθένιος κήπος με υπέροχα λουλούδια και δώδεκα αχλαδιές. Τα πουλιά τραγουδούσαν και τα παιδιά έλεγαν το 'να στ' άλλο:<<Πόσο ευτυχισμένα είμαστε εδώ!...>>

Κάποια μέρα ο Γίγαντας γύρισε. Είχε πάει επίσκεψη στο φίλο του το δράκο της Κορνουάλης κι είχε μείνει μαζί του εφτά ολόκληρα χρόνια. Όταν έφτασε, είδε τα παιδιά να παίζουν στον κήπο του.<<Τι κάνετε εδώ μέσα;!>> φώναξε κι από τον θυμό του έχτισε έναν ψηλό μαντρότοιχο γύρο από τον πύργο του και έβαλε μια πινακίδα που έλεγε: <<Οι παρείσακτοι θα τιμωρούνται!>>

Τα καημένα τα παιδιά...δεν είχαν που να παίξουν. Δοκίμασαν στον δρόμο αλλά ήταν όλο σκόνη και μυτερές πέτρες. << Πόσο ευτυχισμένα ήμασταν τότε,στον κήπο!>> έλεγαν...Ύστερα ήρθε η Άνοιξη κι όλος ο τόπος γέμισε λουλούδια και πουλιά. Μονάχα στο κήπο του Εγωιστή Γίγαντα κρατούσε ακόμα ο Χειμώνας.

Οι μόνοι που χαίρονταν μ' όλα αυτά ήταν το Χιόνι,η Παγωνιά,ο Βοριάς και το Χαλάζι. << Κι έτσι θα καλοπεράσουμε όλη τη χρονιά...>> φώναξαν.

<<Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Άνοιξη άργησε τόσο πολύ φέτος!>> είπε ο Γίγαντας κοιτώντας απ' το παράθυρό του τον ολόλευκο παγωμένο κήπο του. << Ελπίζω να φτιάξει σε λίγο ο καιρός.>> Όμως,ποτέ δεν ήρθε η Άνοιξη. Ούτε το Καλοκαίρι. Ένα πρωί, ο Γίγαντας χουζούρευε στο κρεβάτι του όταν άκουσε μια χαρούμενη μουσική. Ήταν ένα μικρο γαρδέλι που κελαηδούσε έξω απ' το παράθυρο. Όμως ο Γίγαντας είχε τόσο πολύ καιρό ν' ακούσει πουλιά να κελαηδούν,που εκείνο το τραγούδι του φάνηκε η πιο ωραία μουσική το κόσμου.

Τότε το Χαλάζι σταμάτησε να χοροπηδάει. << Νομίζω,πως,επιτέλους, ήρθε η Άνοιξη!>> είπε ο Γίγαντας και πετάχτηκε απ' το κρεβάτι και κοίταξε έξω. Από μια μικρή τρύπα στη μάντρα, τα παιδιά είχαν γλιστρήσει μέσα στον κήπο και κάθονταν στα κλαδιά των δέντρων.

Όμως,σε μια γωνίτσα είχε ακόμη χιόνια,εκεί στεκόταν ένα μικρό αγόρι. Ήταν πολύ μικρό και δεν μπορούσε να φτάσει τα κλαδιά του δέντρου. <<Σκαρφάλωσε,αγοράκι μου!>> έλεγε το δέντρο και χαμήλωνε τα κλαδιά του όσο μπορούσε. Η καρδιά του Γίγαντα έλιωσε βλέποντάς το. << Θα ανεβάσω αμέσως αυτό το μικρό παιδί στην κορυφή του δέντρου,κι ύστερα,θα γκρεμίσω τον μαντρότοιχο και ο κήπος μου θα γίνει Κήπος Παιχνιδιών>>.

Όλη την ημέρα έπαιζαν και το βραδάκι, τα παιδιά πήγαν να καληνυχτίσουν τον Γίγαντα. << Μα πού είναι ο μικρούλης φίλος σας; Εκείνο το αγοράκι που βοήθησα να ανέβει στο δέντρο;>> << Δεν ξέρουμε>> απάντησαν τα παιδιά. <<Έφυγε!>> <<Πέστε του να 'ρθει οπωσδήποτε αύριο!>>είπε ο Γίγαντας. Κάθε απόγευμα,όταν σχόλαγαν,τα παιδιά έρχονταν κι έπαιζαν με το Γίγαντα. Όμως το μικρό αγαπημένο του αγόρι δεν ξαναφάνηκε. <<Πώς θα 'θελα να τον ξανάβλεπα!...>> έλεγε κάθε τόσο.

Κύλησε καιρός,πέρασαν τα χρόνια κι ο Γίγαντας έγινε πολύ γέρος και αδύναμος. Δεν μπορούσε να παίζει κι έτσι χωνόταν στην πολυθρόνα και χαιρόταν τα παιδιά που έπαιζαν στον κήπο. Ένα χειμωνιάτικο πρωί,καθώς ντυνόταν,κοιτούσε έξω απ΄ το παράθυρό του. Τώρα πια δε μισούσε το Χειμώνα γιατί ήξερε ότι η Άνοιξη κοιμόταν μονάχα και τα λουλούδια ξεκουράζονταν.

Ξαφνικά σάστισε. Έτριβε τα μάτια του , κοίταζε, ξανακοίταζε και δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε… κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο στεκόταν το αγαπημένο του μικρό αγόρι. Τρελός από χαρά κατέβηκε τις σκάλες και έτρεξε στον κήπο πέρασε το γρασίδι και πήγε κοντά στο μικρό αγόρι.

Κι όταν έφτασε πολύ κοντά έγινε κατακόκκινος από οργή και είπε: << Ποιος τόλμησε να Σε πληγώσει;>> Γιατί οι παλάμες του παιδιού είχαν σημάδια από δύο καρφιά και ίδια σημάδια στα πόδια. << Ποιος τόλμησε να Σε πληγώσει;>>Φώναξε ο Γίγαντας. << Πες μου κι εγώ θα πάρω το σπαθί μου και θα τον κάνω κομμάτια!>> <<Μη!>>είπε το παιδί.<<Αυτά είναι πληγές Αγάπης.>> <<Ποιος είσαι;>> ρώτησε ο Γίγαντας κι ένα παράξενο δέος τον κυρίεψε και γονάτισε μπροστά στον μικρούλι και το παιδί χαμογέλασε και είπε:<<Κάποτε μ' άφησες να παίξω στον κήπο σου,σήμερα θα 'ρθεις μαζί μου στον δικό μου κήπο,τον Παράδεισο.>> Κι όταν εκείνο το απόγευμα,τα παιδιά έτρεξαν στον κήπο και βρήκαν το Γίγαντα πλαγιασμένο κάτω από ένα ανθισμένο δέντρο,νεκρό,σκεπασμένο ολόκληρο με κάτασπρα λουλούδια.

ΤΕΛΟΣ

ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ :

ΔΑΟΥΔΑΚΗ ΜΑΡΙΣΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΗ ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΙΓΚΑ ΥΑΚΙΝΘΗ ΦΛΩΡΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ