ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΕΝΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Α1 ΤΟΥ 5ΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

ΟΙ ΦΑΝΑΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ Η ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ(1830-1880)

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΖΑΛΟΚΩΣΤΑ

Γεννήθηκε(1805-1858) στο Συρράκο της Ηπείρου και πέθανε στην Αθήνα. Πήρε μέρος στον αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας. Έγραψε επικολυρικά ποιήματα, για να εξυμνήσει τον αγώνα του 1821, αλλά και μικρά λυρικά για περιστατικά της προσωπικής ζωής. Μερικά από τα τελευταία μελοποιήθηκαν και έφθασαν ως τις μέρες μας σαν τραγούδια, όπως Το φίλημα [Μια βοσκοπούλα αγάπησα, από το κωμειδύλλιο Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας], Ο βοριάς που τ' αρνάκια παγώνει κ.ά. Ο Λίνος Πολίτης (Ποιητική Ανθολογία, Εισαγωγή, σ. 11) σημειώνει: «Είναι ένας ποιητής περίεργα διχασμένος. Γράφει αδιάκριτα στη δημοτική ή στην καθαρεύουσα, καθώς και ποιήματα επικολυρικά ή μικρότερα λυρικά, τον γνησιότερο εαυτό του τον βρίσκει ωστόσο στους ελάσσονες τόνους των ειδυλλιακών του ποιημάτων, σε μια στιχουργική μορφή ιδιαίτερα μελωδική». Χαρακτηριστικό ότι σε επιστολή του δηλώνει το θαυμασμό του για την ποίηση του Διονυσίου Σολωμού.

Η αναχώρησή της

Ξυπνώ και μου είπαν, έφυγεν η κόρη που αγαπούσα, και κατεβαίνω στο γιαλό, τη θάλασσα παρακαλώ την πικροκυματούσα.

- Εγώ τα πρωτοδέχθηκα τ' αφράτα της τα κάλλη, μου είπε ένα κύμα, και γι' αυτό με πόθο και με γογγυτό φιλώ το περιγιάλι.

- Τα μάτια της, ερώτησα, μην ήταν δακρυσμένα; Ένα άλλο κύμα μου μιλεί: - Σαν το χαρούμενο πουλί επήγαινε στα ξένα.

Το τρίτο κύμα ερώτησα: - Εμέ γιατί ν' αφήση να κλαίγω και να λαχταρώ; Περνάει το κύμα το σκληρό χωρίς να μου μιλήση.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΖΟΣ ΡΑΓΚΑΒΗΣ

Γιος του φαναριώτη λόγιου Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή, γεννήθηκε(1809-1892)στην Κων/λη. Σπούδασε στο Μόναχο και κατέβηκε στην Ελλάδα, ως αξιωματικός στην αρχή, αλλά σύντομα πέρασε σε διοικητικές θέσεις. Διετέλεσε καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο, υπουργός εξωτερικών και πρέσβης. Πέθανε στην Αθήνα. Έγραψε ποικίλα έργα: ποιήματα, δράματα, διηγήματα, μυθιστορήματα (Ο αυθέντης του Μωρέως), στρατιωτικά συγγράμματα, αρχαιολογικά, διδακτικά εγχειρίδια, Γραμματολογίες, απομνημονεύματα. Δικό του είναι το ποίημα Ο κλέφτης [Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά], που έγινε εμβατήριο και τραγουδήθηκε πολύ ως τις μέρες μας. «Ύστερα από τα μισά του αιώνα, ακολουθώντας την τάση της εποχής, εξαρχαΐζει τη γλώσσα του και, εγκαταλείποντας το ρομαντισμό, φτάνει σ' ένα νεοκλασικισμό, που τον διακρίνει μια εξαιρετική επιτήδευση και κομψότητα στη γλώσσα. Έξοχο παράδειγμα ο γνωστός Διονύσου πλους (1864)» (Λίνος Πολίτης, Ποιητική Ανθολογία, "Εισαγωγή", σ. 11).

Διονύσου πλους

[απόσπασμα]

Από τα μέσα του 19ου αιώνα μεταφέρεται στην Ελλάδα ένα αισθητικό ρεύμα που προσπαθεί να μιμηθεί τα αρχαία ελληνικά πρότυπα και ονομάζεται νεοκλασικισμός. Η τάση αυτή ενισχύθηκε από τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αθήνα, κέντρο του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Αρχιτεκτονικά δείγματα αυτής της τάσης είναι τα κτήρια του Πανεπιστημίου, της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της Ακαδημίας, του Ζαππείου κ.ά., αλλά και πολλά σπίτια στην Αθήνα, μερικά από τα οποία σώζονται ακόμη (νεοκλασικά). Κύρια στοιχεία τους είναι οι κίονες, τα αετώματα στην πρόσοψη και πάνω από τα παράθυρα, τα πήλινα αγάλματα σε κόγχες και τα ακροκέραμα.

Στην ποίηση η τάση αυτή εκδηλώνεται με τη γλώσσα που γίνεται συχνά αρχαΐζουσα και τη χρήση αρχαίων θεμάτων. Χαρακτηριστικό δείγμα είναι το ποίημα Διονύσου πλους, του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, που έχει ως θέμα του την απόπειρα των Τυρρηνών πειρατών να απαγάγουν το θεό Διόνυσο. Το ίδιο θέμα παριστάνεται ανάγλυφο στο θριγκό του μνημείου του Λυσικράτη στην Αθήνα -κι ας σημειώσουμε ότι ο Ραγκαβής ήταν και αρχαιολόγος.

Η έκτασις του αχανούςΑιγαίου εκοιμάτο,κ' έβλεπες δυο ουρανούς·ο εις είν' άνω κυανούς,γλαυκός ο άλλος κάτω.

Αι διαλείπουσαι πνοαίτου έαρος εφύσωναμφίβολοι και αραιαί·μακράν δ' εφαίνοντ' ως σκιαίαι κορυφαί των νήσων.

Η δύσις, πύλη φλογερά,λαμπράς αντανακλάσειςηκόντιζεν εις τα νερά,ως αν ενέμοντο πυράτην πλάκα της θαλάσσης.

Αλλ' όπου νότος εις γλαυκάςταινίας την ερρίκνου,τι ήτον; όρνις ή ολκάς,ήτις ετάνυε λευκάςτας πτέρυγας ως κύκνου;

Ήτον ολκάς, ουχί πτηνόν·ως δ' έφθασε πλησίον,μέλαν εφαίνετο βουνόν

και τον ιστόν του Τυρρηνώνεκόσμει επισείων.

..................................

Ην το κατάστρωμα ευρύ,πλήρης ανδρών η πρύμνη,βήμα την έκρουε βαρύ·αντήχουν άγριοι χοροίκι ενυαλίων ύμνοι.

Εις δε την πρώραν απαλώςεις δέρματα πανθήρωννέος κατέκειτο καλός,εις το βραχίον' αμελώςτο σώμα υπεγείρων.

Χιτώνα είχε κροκωτόνμετά χρυσών αμμάτων.Πλην καταρρέων ο χιτών,γυμνόν κατέλιπεν αυτόνεπάνω των γονάτων.

Σπανία ην η καλλονήαυτού του νεανίου.Μάλλον εφαίνετο γυνή,έχουσα όψιν ευγενήκαι πλήρη μεγαλείου.

Χρυσούν εκράτει αφ' ενόςπερίγλυφον κρατήρα,και με θωπεύματα κυνόςωραία τίγρις ταπεινώςτω έλειχε την χείρα.

Επί της άλλης δε χειρόςπροσέκλινεν ηρέμανεάνις, κρίνος ανθηρός,και εις το βλέμμα της πυρόςαυτός προσήλου βλέμμα.

..................................

Ποία εντέλεια! Εικώνεφαίνετο μαρμάρου,θαύμα της τέχνης γλυπτικόν.

Αλλ' ως αυτή δεν ην λευκόντο μάρμαρον της Πάρου.

Εις σε προσπλέκει η Κλωθώτου βίου μου το νήμα.Σε μόνον, μόνον σε ποθώ,και ως δεσμί' ακολουθώτο προσφιλές σου βήμα.

ΑΣΚΗΣΕΙΣ:

Να βρείτε από τα ποιήματα ‘Η αναχώρησή της’ του Γεώργιου Ζαλοκώστα και ‘Διονύσου πλους’ του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή:

Χαρακτηριστικά της σχολής στην οποία ανήκουν καιΝα χαρακτηρίσετε την γλώσσα που χρησιμοποιεί ο ποιητής.

‘Η αναχώρησή της’ του Γεώργιου ΖαλοκώσταΣτο ποίημα ‘Η αναχώρησή της’ του Γεώργιου Ζαλοκώστα, ο ποιητής βάζει στοιχεία ρομαντισμού, που χαρακτηριστικό στην εποχή εκείνη, το 1830.Περιγράφει το ρομαντικό θέμα του ανεκπλήρωτου έρωτα, ανάμεσα σε έναν νεαρό και μία κοπέλα. Καταγράφει τα συναισθήματα που νιώθει ο νεαρός από τον ξενιτεμό της κοπέλας. Χρησιμοποιεί εκφραστικά μέσα: έντονη εικονοπλασία και υποβλητικά σκηνικά «κατεβαίνω στο γιαλό», προσωποποιεί τη θάλασσα ότι του ‘μιλάει’ και παρομοιάζει τη θάλασσα ως πικροκυματούσα. Τέλος, η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι δημοτική ή καθαρεύουσα και το ύφος είναι λυρικό.

‘Διονύσου πλους’ του Αλέξανδρου Ρίζου ΡαγκαβήΤο ποίημα ‘Διονύσου πλους’ του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή που ανήκει στην σχολή του 1830 έχει ως θέμα του την απόπειρα των Πυρρηνών Πειρατών να απαγάγουν το θεό Διόνυσο. Ο Ποιητής χρησιμοποιεί αρχαΐζουσα γλώσσα και τα εκφραστικά μέσα είναι: εικόνες «κ’ έβλεπες δύο ουρανούς», παρομοιώσεις «ως αν ενέμοντο πυρά και ως δεσμί’ ακολουθώ» και μεταφορές «πύλη φλογερά». Τέλος, το ύφος του είναι επικό.