Ήταν ένα πρωί σαν όλα τα άλλα. Ξύπνησα αρκετά νωρίς για να έχω χρόνο να ετοιμαστώ για τη δουλειά, έσυρα τα βήματα μου μέχρι την κουζίνα για ένα γρήγορο καφέ και διεκδίκησα μια θέση στην τουαλέτα από τα παιδιά και τη γυναίκα μου. Όλα όπως συνήθως και όλα με τη σωστή σειρά. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και για ένα ακόμα πρωί φαντάστηκα πως κάνω την μικρή μου επανάσταση. Πως εκείνη θα ήταν η μέρα που θα προσπερνούσα γκαζώνοντας την τράπεζα και θα κατέληγα στην πιο κοντινή παραλία να λιάζομαι ανέμελα στα βοτσαλάκια και να χαζεύω τα χάρτινα καραβάκια από ομόλογα που θα ταξιδεύουν στην απαστράπτουσα και απέραντη γαλάζια θάλασσα. Ως εδώ καλά. Όλα είχαν γίνει στην ώρα τους ακόμα και η φαντασίωση μου είχε ξεκινήσει και

τελειώσει μέσα στα επιτρεπτά χρονικά περιθώρια. Μοίρασα πεταχτά φιλάκια και ξεκίνησα.

Γωνία Πανεπιστημίου και Πατησίων έγινε η πρώτη ανατροπή. Ποτέ δεν με είχε πιάσει το φανάρι εκεί τα πρωινά, στο δρόμο για τη δουλειά. Όμως εκείνο το πρωί σκάλωσα. Όχι όμως στο φανάρι. Ένα μικρό φορτηγάκι παρκαρισμένο με αλάρμ και δυό σεκιουριτάδες να μεταφέρουν ένα χρηματοκιβώτιο. Τους κοίταζα σα μαγεμένος χωρίς καμία ανυπομονησία να φύγουν από τη μέση. Σε άλλη περίπτωση θα είχα κορνάρει εκνευρισμένος. Όμως όχι εκείνη τη μέρα. Περίμενα υπομονετικά κι ύστερα όταν ξεκίνησαν τους πήρα από πίσω. Σαν έτοιμος από καιρό.

Σα μέσα σε όνειρο προσπέρασα το πάρκινγκ της τράπεζας που δουλεύω και ακολούθησα τους σεκιουριτάδες και το μικρό ημιφορτηγό στην πιο ανέλπιστη ανατροπή που είχε συμβεί ως τότε στη ζωή μου. Οδηγούσα μακριά από την πόλη χωρίς να μπορώ να φανταστώ τι θα ακολουθούσε αλλά και χωρίς να νοιάζομαι ή να φοβάμαι για τίποτα.

Για ότι έγινε στη συνέχεια πολύ λίγη επίγνωση έχω. Ακόμα και τώρα εξακολουθώ να νομίζω πως κάποιος άλλος τα τόλμησε όλα αυτά και όχι εγώ. Και πως άλλωστε θα μπορούσα εγώ να έχω ορμήξει στο μικρό φορτηγό όταν ο οδηγός έκανε μια αναγκαστική στάση, να έχω κάτσει στο τιμόνι του, να έχω γκαζώσει και εξαφανιστεί στο βάθος του επαρχιακού δρόμου και να έχω οδηγήσει σαν τρελός κι εγώ δεν ξέρω για πόσα χιλιόμετρα, σέρνοντας στην καρότσα μου δύο εκατομμύρια ευρώ; Εγώ που ούτε δευτερόλεπτο δεν είχα παρεκκλίνει ως τότε από το καθημερινό μου πρόγραμμα.

Τέλοσπάντων όταν αισθάνθηκα πως κανένας δεν ακολουθούσε σταμάτησα σε μια ερημιά, άδειασα το χρηματοκιβώτιο, το οποίο για μεγάλη μου τύχη είχαν αφήσει ξεκλείδωτο και έβαλα τα χρήματα σε μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών που βρήκα κάπου εκεί παραπεταμένη.

Με απόλυτη ψυχραιμία έσβησα τα ίχνη μου από το κλεμμένο αυτοκίνητο και ξεκίνησα με τα πόδια για την επιστροφή. Έφτασα αργά το βράδυ στο σπίτι μου και μάλλον θα πρέπει να έκανα και ωτοστόπ για να βρεθώ τόσο γρήγορα πίσω. Όμως δεν το θυμάμαι. Έκανα ό,τι έκανα μέσα σε μεγάλη παραζάλη και τώρα που το ξανασκέφτομαι θα πρέπει να ήμουν τυχερός για να μην με υποψιαστεί κανείς με έκείνη την τεράστια νάυλον σακούλα που κουβαλούσα.

Μάλλον αισθάνθηκα τη σημασία όλων όσων είχα κάνει όταν είδα την απελπισία στα μάτια της Μαρίας. Η Μαρία είναι η γυναίκα μου κι όταν της διηγήθηκα όλα όσα είχαν συμβεί και μπορούσα να θυμηθώ με κοίταξε στην αρχή σα να έβλεπε τρελλό κι ύστερα σα να έβλεπε μελλοθάνατο

Αποφασίσαμε γρήγορα και δράσαμε αστραπιαία. Η Μαρία είχε ξεκαθαρίσει μέσα σε λίγα λεπτά ότι δεν ήθελε να φτιάχνει δέματα για έναν φυλακισμένο κι εγώ ότι δεν επρόκειτο να περάσω την υπόλοιπη αλλά ούτε καν λίγη από τη ζωή μου πίσω από κάγκελα. Αρπάξαμε τα παιδιά κοιμισμένα μέσα στη νύχτα χωθήκαμε στο δεύτερο σαραβαλάκι που είχαμε κληρονομήσει από ένα μακρινό θείο και εξαφανιστήκαμε χωρίς σαφή προορισμό και με μόνη σαφή πρόθεση να μην μας κουτουπώσει η αστυνομία

Ήταν δύσκολα στην αρχή. Κοιμόμασταν όπου βρίσκαμε και τρώγαμε ό,τι βρίσκαμε. Στα παιδιά δεν είπαμε τίποτα παρά μόνο δικαιολογηθήκαμε πως ήταν μια πρωτότυπη εκδρομή όπου είχαμε αποφασίσει να μην μένουμε σε ξενοδοχεία για να ζήσουμε την περιπέτεια. Το πίστεψαν και ενθουσιάστηκαν.

Και καθώς ο καιρός περνούσε ενθουσιαστήκαμε κι εμείς οι μεγάλοι. Ξεχάσαμε σιγά σιγά το λόγο της φυγής μας και ζούσαμε κι εμείς την περιπέτεια. Κι ήταν η περιπέτεια αυτή της ζωής μας. Ψαρεύαμε στα ποτάμια, κοιμόμασταν μέσα σε σπηλιές ή και έξω σκεπασμένοι από εκατομμύρια αστέρια. Διαπιστώναμε σιγά σιγά πόσα λίγα πράγματα μας χρειαζόντουσαν για να είμαστε καλά. Ακόμα και η σακούλα με τα λεφτά έμεινε για καιρό αχρείαστη και καταχωνιασμένη…

Ώσπου μια μέρα ήρθε και η σειρά της…Χρειαζόμασταν ένα σπίτι κι αυτό δεν μπορούσε να είναι πουθενά όπου θα μπορούσαν να μας αναζητήσουν. Νομίζω ήταν ιδέα της Μαρίας. Όμως τελικά δεν έχει και τόσο σημασία γιατί τη δεχτήκαμε όλοι με χαρά σαν να την είχε ο καθένας μας από πριν στο μυαλό του. Αγοράσαμε ένα μικρό ιστιοπλοϊκό και γίναμε καπετάνιοι της θάλασσας και της ζωής μας.

Ήταν σκέτη τρέλλα. Ξανοιχτήκαμε, παλέψαμε με τους φόβους μας, την τύχη και την ατυχία μας και τελικά συμφιλιωθήκαμε με τη θάλασσα τις παραξενιές και τους κατοίκους της. Βουτούσαμε με τα παιδιά στα βαθιά νερά της για να ψαρέψουμε, να εξερευνήσουμε και κάποιες φορές και να φωτογραφίσουμε τα μυστικά της.

Τις φωτογραφίες αρχίσαμε να τις στέλνουμε σε διάφορα περιοδικά που σαν θέμα τους είχαν τη φύση. Τι προσπαθούσαμε να κάνουμε; Πάντως όχι να βγάλουμε λεφτά. Η σακούλα με τα κλεμμένα ήταν ακόμα μισογεμάτη και μάλλον θα έκανε πολύ καιρό να αδειάσει. Θα έλεγα πως προσπαθούσαμε να κάνουμε τους άλλους, να δουν, να αγαπήσουν και να φροντίσουν ό,τι βλέπαμε και είχαμε αγαπήσει με πάθος κι εμείς και τώρα προσπαθούσαμε να το προστατεύσουμε. Κι έτσι γίναμε διάσημοι φωτογράφοι.

Που και πού κοίταζα ανήσυχος τις εφημερίδες μήπως κάποιος είχε συνδέσει το πρόσωπο μου με τη ληστεία που είχε γίνει κάποτε. Μα η υπόθεση ξεχάστηκε και θάφτηκε κατά πως φαίνεται, στα ανεξιχνίαστα. Τη γλίτωσα λοιπόν…

Τη γλίτωσα κι αναρωτιέμαι αν τότε δεν είχε βρεθεί εκείνο το φορτηγάκι στο δρόμο μου πώς θα ήταν σήμερα ζωή μου. Πώς θα ήταν αν δεν είχα πάρει την απόφαση να προσπεράσω την τράπεζα εκείνο το πρωί και να κάνω την υπέρβαση μου… Ήταν η ευκαιρία μου και τη άρπαξα. Και σήμερα λικνίζομαι πάνω στο καινούριο μου σπίτι, σα να ‘ταν από πάντα δικό μου και με περίμενε, έχω ταξιδέψει στα πέρατα του κόσμου, βλέπω τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων που αγαπώ κι ακόμα αναρωτιέμαι…Πώς θα ήταν άραγε αν εκείνο το πρωί δεν είχα τολμήσει;

Τέλος© Ηλιοπούλου Ανθή