Μαρξισµός-Λενινισµός και Προλεταριακός ∆ιεθνισµός Στη µνήµη του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη που δολοφονήθηκε από τη

χρουστσοφική ηγεσία στις παγωµένες στέπες της Σιβηρίας κάτω από

αδιευκρίνιστες συνθήκες

Πριν µερικούς µήνες, τον περασµένο χρόνο, έστειλα στη γ.γ. του ΚΚΕ Αλέκα

Παπαρήγα ένα αντίτυπο του τελευταίου µου βιβλίου µε τίτλο «Προβληµατισµοί γύρω

από γεγονότα και πρόσωπα» (Αθήνα 2006) στο οποίο, ανάµεσα στα άλλα,

αναφέροµαι και στη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη, ένα έγκληµα που διαπράχθηκε

από την ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ, γράφοντας ότι «την 1η Αυγούστου 1973 ο χρουστσοφικός

ηγέτης Λ. Μπρέζνιεφ προχώρησε σε ένα έγκληµα που δεν τόλµησαν ούτε οι

χιτλερικοί κατακτητές».

Ο ρεβιζιονιστής Λ. Μπρέζνιεφ δολοφόνησε το µεγαλύτερο Έλληνα

επαναστάτη του 20ου

αιώνα που συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του

κοµµουνιστικού κινήµατος της χώρας, αναλαµβάνοντας την ηγεσία του ΚΚΕ αρχές

της δεκαετίας του ΄30, τον πρώτο αντιστασιακό και αρχιτέκτονα της µεγάλης

εποποιϊας της ΕΑΜΟ-ΕΛΑΣΙΤΙΚΗΣ Αντίστασης – µε το ιστορικό γράµµα του ΄40

και την παράδοσή του απ’ τους φασίστες στους Γερµανούς ναζί – τον εµπνευστή,

οργανωτή και καθοδηγητή του ένδοξου ∆ΣΕ, το γραµµατέα του ΚΚΕ και µέλος της

Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ΄ Κοµµουνιστικής ∆ιεθνούς, Νίκο Ζαχαριάδη, µια απ’

τις µεγαλύτερες προσωπικότητες του διεθνούς κοµµουνιστικού κινήµατος που

πρώτος από όλους τους ηγέτες όρθωσε θαρραλέα το ανάστηµά του στο χρουστσοφικό

ρεβιζιονισµό, έναν επαναστάτη, που ο Ιωσήφ Στάλιν είχε χαρακτηρίσει «µεγάλο

ηγέτη», σύµφωνα µε µαρτυρία που έχει καταγράψει ο γνωστός οπορτουνιστής

χρουστσοφικός Π. ∆ηµητρίου, όπως του την αφηγήθηκε το 1955 στην Τασκένδη ο

τότε πρώτος γραµµατέας της ΚΕ του ΚΚ Ουζµπεκιστάν σύντροφος Νιγιάζοφ:

«Πρόσεξέ µε», µου λέει ο Νιγιάζοφ. «Ο Ζαχαριάδης είναι µια από τις

σηµαντικότερες φυσιογνωµίες του διεθνούς κοµµουνιστικού κινήµατος» και

συνέχισε: «Θα σου αναφέρω τώρα µια δική µου προσωπική εµπειρία: στο 19ο

συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1952 (που ήταν ουσιαστικά αφιερωµένο στην 73η επέτειο

από τη γέννηση του Στάλιν), ήταν παρών και ο Ζαχαριάδης. Όλοι οι εκπρόσωποι των

ξένων κοµµάτων εκφωνούσαν εγκωµιαστικούς λόγους για την προσωπικότητα του

Στάλιν. Όταν όµως εκφώνησε το λόγο του ο Ζαχαριάδης, στην αίθουσα έγινε το κάτι

άλλο… Καθόµουν δίπλα στο Στάλιν στο προεδρείο», συνέχισε την αφήγησή του ο

Νιγιάζοφ. «Και την ώρα εκείνη ο Στάλιν στράφηκε προς το µέρος µου και µου λέει:

«Τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι µεγάλος ηγέτης. Θα κάνει την επανάσταση όχι

µόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη» (οι υπογρ. δικές µου) (Πάνος

∆ηµητρίου: ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ, χρονικό µιας ζωής και µιας εποχής, σελ. 202-203, Αθήνα

1997)

Συνεχίζοντας έγραφα ότι η ηγεσία του ΚΚΕ και ο Χ. Φλωράκης,

συµφωνώντας µε τη σοβιετική ηγεσία, παρουσίασαν το έγκληµα της δολοφονίας του

Νίκου Ζαχαριάδη σαν «αυτοκτονία» σηµειώνοντας ότι « ο Χαρ. Φλωράκης φαίνεται

ότι συναίνεσε µε τη χρουστσοφική ηγεσία αν δεν της το ζήτησε εκείνος για τη

δολοφονία του Ζαχαριάδη. Όπως και νάχει το ζήτηµα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε

ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη»(σελ.45).

Μετά από µέρες η Αλέκα Παπαρήγα σε τηλεφωνική επικοινωνία µου είπε ότι

µ’ αυτό το βιβλίο «δεν συµφωνώ καθόλου».

Υπενθυµίζω εδώ ότι επικεφαλής της σοβιετικής ηγεσίας που παρουσίασε τη

δολοφονία του Ν. Ζαχαριάδη σαν «αυτοκτονία» ήταν ο Μ. Γκορµπατσόφ, τον οποίο

η Αλ. Παπαρήγα είχε επισκεφθεί στις 19 Ιουνίου 1991, επικεφαλής αντιπροσωπείας

του ΚΚΕ αποτελούµενης από τους Ο. Κολοζώφ και Π. Τριγάζη, ηγετικά στελέχη

τότε, µέλη του ΠΓ του Κόµµατος, στον οποίο προσέφερε αντίγραφο µιάς προτοµής

του Ηρακλή για το «ηράκλειο έργο» που επιτελούσε.

Στο βιβλίο του ο γοητευµένος από τον Γκορµπατσώφ («η συνάντησή µου µε

τον Γκορµπατσόφ σηµάδεψε τη ζωή µου» (σελ. 8-9) Π. Τριγάζης γράφει σχετικά:

«εκεί τελείωσε η συζήτηση και ήρθε η ώρα, «κατά τα ειωθότα», να δώσουµε ένα

αναµνηστικό δώρο στον Γκορµπατσόφ. Είχαµε µαζί µας ένα αντίγραφο µιας

προτοµής του Ηρακλή από το Μουσείο Μπενάκη. Το έδωσα στην Α. Παπαρήγα, η

οποία προσφέροντας το στον Γκορµπατσόφ είπε: «Για το ηράκλειο έργο που

κάνετε». Έτσι ακριβώς! Βγαίνοντας από το γραφείο του, ανταλλάξαµε µε τον

Γκορµπατσόφ τις καθιερωµένες χειραψίες» (Πάνος Τριγάζης: Συνάντηση µε τον

Γκορµπατσόφ, σελ. 37, εκδ. «∆ελφίνι», Αθήνα 1992).

Πέρα από τα όσα γράφει ο Π. Τριγάζης αξίζει να αναφερθεί και η µαρτυρία

του κοµµουνιστή, πρώην πολιτικού πρόσφυγα στην Τασκένδη, αγωνιστή του ΕΛΑΣ

και του ∆ΣΕ, συντρόφου Βασίλη Παπασωτηρίου που συνάντησε την Α. Παπαρήγα

στη Μόσχα πριν συναντηθεί µε το Μ. Γκορµπατσόφ:

«Ήταν η εποχή που είχα ετοιµαστεί για επαναπατρισµό στην Ελλάδα µε την

οικογένειά µου (γυναίκα, τρία αγόρια και µια κόρη), πλην της κόρης που ήταν στον

τελευταίο χρόνο της Ιατρικής Σχολής Τασκένδης. Όµως δεν µου δίνανε το

διαβατήριο δια µέσου της Οργάνωσής µας και αναγκάστηκα δι’ άλλης οδού να πάω

στη Μόσχα να υπογράψω τα διαβατήρια. Έφτασα στη Λέσχη των Πολιτικών

Προσφύγων στη Μόσχα. Εκεί µε ενηµέρωσαν ότι ήταν στη Μόσχα η γραµµατέας του

ΚΚΕ Α. Παπαρήγα, µαζί µε τους Ο. Κολοζώφ και Π. Τριγάζη. Ρώτησα που είναι και

µου είπαν ότι είναι µέσα στη ∆ιεύθυνση και ότι τους έχουν στείλει από την ηγεσία

του ΚΚΕ ως αντιπροσωπεία για συνάντηση µε τον Μ. Γκορµπατσόφ.

Ζήτησα να τη δω ιδιαιτέρως. ∆έχθηκε. Χαιρετηθήκαµε. Της ευχήθηκα καλή

σταδιοδροµία και της είπα ύστερα, ότι κάνατε µεγάλο λάθος που ήρθατε να κάνετε

αυτή την επίσκεψη. Σας βλέπω πολύ συµπαθητικιά συντρόφισσα και δεν θα ήθελα να

χάσετε το κύρος σας µε τη συνάντηση αυτή. Το καλύτερο θα ήταν να δικαιολογηθείτε

µε µια έκτακτη ασθένεια και να επιστρέψετε στην Ελλάδα αεροπορικώς. Μου είπε ότι

έχουµε εντολή από το Κόµµα και προσωπικά από το σ. Χαρίλαο Φλωράκη και θα

εκτελέσουµε τις εντολές τους. Της απάντησα: Θα είναι µεγάλο λάθος τη στιγµή που

µετά από πολλά χρόνια εξορία στη Σιβηρία ο δολοφονηµένος Ν Ζαχαριάδης

παραµένει ακόµα εκεί θαµµένος να συναντηθείτε µε τους υπεύθυνους-υπαίτιους.

Αυτό είναι µεγάλο λάθος. Και τη στιγµή που δεν επιτρέπουν ελεύθερα τον

επαναπατρισµό στην πατρίδα µας. Αλλά ακόµα δε βλέπετε τη µεγάλη προδοσία και

ότι όλα βαδίζουν προς διάλυση;

Είναι βέβαια δική σας δουλειά τι θα κάνετε. Ελπίζω να συναντηθούµε στην

Ελλάδα, αν µου επιτρέψουν την επιστροφή. Και απάντησε: Ότι κανένας δεν θα σας

εµποδίσει. Χωρίσαµε και αµέσως πήγα στο γραφείο και µου έβαλαν τις σφραγίδες για

την επιστροφή.

Αµέσως µετά επικοινώνησα µε το αεροδρόµιο για αεροπλάνο, µέσω Κιέβου,

για Αθήνα. Πήγα στο αεροδρόµιο και έφυγα για το Κίεβο όπου µε περίµεναν τα

υπόλοιπα µέλη της οικογένειας».

Αλλά η Α. Παπαρήγα δεν επισκέφθηκε µόνο τον Μ. Γκορµπατσόφ

προσφέροντάς του ως δώρο την προτοµή του Ηρακλή και µάλιστα µε την αφιέρωση

για το «ηράκλειο έργο» που επιτελούσε δηλ. τη διάλυση του ΚΚΣΕ και της

Σοβιετικής Ένωσης, αλλά υπεράσπισε δραστήρια και στήριξε µε συνέπεια και την

αντεπαναστατική «Περεστρόϊκα» παρουσιάζοντάς την ως «σοσιαλισµό»: « Οι ιδέες

της Περεστρόϊκα απαντούν στις απαιτήσεις της αναδιοργάνωσης του

σοσιαλισµού και συµβάλλουν σηµαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης θεωρίας

… του σοσιαλισµού, έκαναν το σοσιαλισµό πιο ελκυστικό» (Α. Παπαρήγα,

«Πράβδα» 25/6/1991, από: «ΠΡΙΝ» 10/9/2006, σελ. 22)

Στον προσυνεδριακό διάλογο για το 17ο συνέδριο του ΚΚΕ σηµείωνα µεταξύ άλλων

και τα εξής:

«Η κρίση στο ΚΚΕ, 1989-1991, που αναφέρεται στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ

για το 17ο Συνέδριο και µίλησε στη συνέντευξη της και η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ,

Αλέκα Παπαρήγα, συνδέεται έµµεσα µε το 20ο (1956) Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που

οργάνωσε και διεύθυνε µε τους στενούς συνεργάτες του ο Ν. Χρουστσόφ, που από

µαρξιστές δηµοσιογράφους χαρακτηρίζεται βάσιµα σαν ο «πνευµατικός πατέρας» του

Μ. Γκορµπατσόφ.

Σχετικά µε αυτούς τους δύο έχω γράψει βιβλίο µε τίτλο: «Χρουστσόφ και

Γκορµπατσόφ – οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας». Το βιβλίο υπάρχει στη

βιβλιοθήκη της ΚΕ του ΚΚΕ.

Πέρα απ’ τους ιµπεριαλιστές, στην προδοσία συνήργησαν και οι

αντιδραστικοί και εχθροί της ΕΣΣ∆, που αυξήθηκαν ύστερα από το Β΄ Παγκόσµιο

Πόλεµο, που για τη συντριβή των ναζιστικών και φασιστικών στρατευµάτων

θυσιάστηκαν χιλιάδες στελέχη και πρωτοκλασάτα.

Την προδοσία άρχισε ο Νικήτα Χρουστσόφ, που διαδέχτηκε στη ηγεσία του

ΚΚΣΕ και του Κράτους, τον δολοφονηµένο από τον πράκτορα των ιµπεριαλιστών

Μπέρια (5/5/53) και ολοκλήρωσαν ο Γιέλτσιν και ο Μ. Γκορµπατσόφ.

Ο πρώτος διέλυσε τη ΣΕ, αν και το δηµοψήφισµα που διενήργησε κατά 73%

ήταν αντίθετος ο πληθυσµός της ΣΕ. Ο δεύτερος, ο Μ. Γκορµπατσόφ διέλυσε το

ΚΚΣΕ, χωρίς καµιά καταστατική διαδικασία, µε µια σκέτη υπογραφή του, σάµπως το

Κόµµα των Μπολσεβίκων να ήταν δική του περιουσία…

Με το 20ό

(1956) Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το Κόµµα των Μπολσεβίκων, από

Κόµµα Μαρξιστικό-Λενινιστικό-Επαναστατικό, µετατράπηκε σε Κόµµα

αναθεωρητικό, ρεφορµιστικό, αντεπαναστατικό. Κι από τότε άρχισε η

αντεπανάσταση, που απλώθηκε σε όλα τα Κοµµουνιστικά και Εργατικά κόµµατα,

που είναι το γνώρισµά τους σήµερα….

Από τότε άρχισε η αντεπανάσταση, που γκρέµισε ότι είχε οικοδοµηθεί µε τη

θυσία της ζωής εκατοµµυρίων ανθρώπων και επέδρασε αρνητικά σε βάρος των

δηµοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωµάτων των πολιτών, των χωρών της

πρώην ΕΣΣ∆ και όλων των χωρών του κόσµου.

Με το 20ο Συνέδριο (1956) του ΚΚΣΕ ο αντισταλινισµός έγινε η ιδεολογία

του ΚΚΣΕ.

Ξεκινώντας απ’ τα γεγονότα αυτά στον προσυνεδριακό διάλογο για το 16ο

Συνέδριο του ΚΚΕ, πρότεινα την καταδίκη του 20ου

Συνεδρίου (1956). Παράλληλα

και την καταδίκη της 6ης

πλατιάς Ολοµέλειας (1956) της ΚΕ του ΚΚΕ, που συνήλθε

αντικαταστατικά. ∆ηλ. όχι µε απόφαση των οργάνων του ΚΚΕ, αλλά από µια

Επιτροπή κοµµάτων από σοσιαλιστικές χώρες που πρότεινε ο Ν. Χρουστσόφ.

Με την 6η εκείνη (1956) Ολοµέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ κλήθηκαν και πήραν

µέρος όλοι οι διαγραµµένοι από την Γ΄ Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ του 1950 µε το Ν.

Ζαχαριάδη σαν ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Επισήµανα ότι η καταδίκη του 20ου

Συνεδρίου (1956) του ΚΚΣΕ είναι ζήτηµα

εξαιρετικής σηµασίας, ηθικής, πολιτικής, θεωρητικής και ιστορικής, αποτελεί ένα

άγος που βαραίνει και το ΚΚΕ, γιατί η ηγεσία που αναδείχτηκε από τους

διαγραµµένους από το ΚΚΕ το 1950 (Παρτσαλίδης, Βαφειάδης, κ.λπ.) έκαµε

αποδεκτές τις αποφάσεις του 20ου

Συνεδρίου (1956).

Αυτό το άγος, το ηθικό έγκληµα για να εξαλειφθεί είναι ανάγκη να

καταδικαστεί από το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το 20

ο Συνέδριο και η 6

η πλατιά (1956)

Ολοµέλεια της ΚΕ.

Αυτό έγινε αιτία για να µείνουν µακριά από το ΚΚΕ εκατοντάδες στελέχη και

χιλιάδες µέλη, αγωνιστές, κοµµουνιστές, να µην ενταχθούν στο ΚΚΕ.

Κάνω έκκληση στην ΚΕ του ΚΚΕ στον καθένα προσωπικά να σκεφθεί

σοβαρά το πρόβληµα και να το αντιµετωπίσει σωστά, µαρξιστικά-λενινιστικά, για

την πιο σωστή αντιµετώπιση και λύση – για την καταδίκη του 20ου

(1956) Συνεδρίου

του ΚΚΣΕ και της 6ης

πλατιάς Ολοµέλειας.

Αυτό αποτελεί ΧΡΕΟΣ του ΚΚΕ» («Ριζοσπάστης», 20 Νοέµβρη 2004, σελ.

12).

Τον περασµένο χρόνο η Α. Παπαρήγα αναφερόµενη στη «σοσιαλιστική

οικοδόµηση» της Σοβιετικής Ένωσης µνηµόνευσε τα ονόµατα των Λένιν, Στάλιν,

Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορµπατσόφ για να συνεχίσει για την περίοδο, «όπου

µπήκαν οι βάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόµησης. Συµπίπτει να είναι ο Στάλιν.

Εγώ σας λέω ότι αν δεν ήταν ο Στάλιν και ήταν ένας άλλος, ίδια θα γινόταν η

οικοδόµηση» («Ριζοσπάστης», 19 Γενάρη 2006, σελ. 8).

Με άλλα λόγια η Α. Παπαρήγα ισχυρίζεται, και µάλιστα ακόµα και σήµερα,

ότι αν στη θέση του Στάλιν, που εφάρµοζε µαρξιστική-λενινιστική γραµµή, ήταν οι

Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και Γκορµπατσόφ, που εφάρµοσαν ρεβιζιονιστική

αντιµαρξιστική γραµµή, και τότε «ίδια θα γινόταν η οικοδόµηση».

Όµως, τα γεγονότα που επακολούθησαν µετά το ΄56 και η ίδια η πορεία της

Σοβιετικής Ένωσης διαψεύδουν αυτό τον αντιµαρξιστικό ισχυρισµό της Α.

Παπαρήγα. Η εφαρµογή της ρεβιζιονιστικής αντιµαρξιστικής πολιτικής των

Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ όχι µόνο διέκοψε τη σοσιαλιστική οικοδόµηση αλλά οδήγησε

τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση στο δρόµο της παλινόρθωσης του καπιταλισµού.

Γιατί, όπως σηµείωνα το 1998, «ο Χρουστσόφ µε τη ρεβιζιονιστική του παρέα

αντικατέστησε τη δικτατορία του προλεταριάτου µε το «παλλαϊκό κράτος».

Αποδυνάµωσε έτσι την εργατική τάξη, ιδεολογικά, πρακτικά και την έκαµε

ανίκανη να ασκήσει την εξουσία της. Να παίξει τον ηγετικό της ρόλο. Έτσι

άρχισαν τη δουλειά τους οι αρουραίοι της αστικής τάξης και οι µαφιόζοι. Το

κακό άρχισε λοιπόν απ’ το 20ο Συνέδριο και το αποτελείωσαν ο Γκορµπατσόφ, µε

τους Γέλτσιν, Σεβαρντνάτσε, Γιάκοβλεφ, κ.ά.» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και

Γκορµπατσόφ - οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 120, Αθήνα 1998).

Ενώ στον πρόλογο σηµείωνα: «Η προδοσία – η µεγαλύτερη των αιώνων –

άρχισε το 1956 µε το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, και, ολοκληρώθηκε µε τη διάλυση

του Κόµµατος τον Αύγουστο του 1991. Άρχισε µε τον Χρουστσόφ και

αποτελείωσε µε τον Γκορµπατσόφ» (στο ίδιο, σελ. 9).

Στην ίδια συνέντευξη η Α. Παπαρήγα ισχυρίζεται ακόµα: «Εµείς δεν έχουµε

κανένα κόµπλεξ, ούτε να πούµε για τον ένα η τον άλλο ηγέτη κάτι, αλλά δεν

µπορούµε να την πούµε σταλινική περίοδο. Αλλά το λέω προκαταβολικά, από

άλλο δρόµο ξεκινάνε αυτοί που λένε για τη σταλινική περίοδο και από άλλο

δρόµο ξεκινάµε εµείς, δεν ξεκινάµε από την ίδια αφετηρία» («Ριζοσπάστης», 19

Γενάρη 2006, σελ. 8).

Προφανώς αυτοί που µιλάνε για «σταλινική περίοδο» έχουν ως αφετηρία το

µαρξισµό-λενινισµό, ενώ η Α. Παπαρήγα που ισχυρίζεται ότι «δεν µπορούµε να την

πούµε σταλινική περίοδο» ξεκινάει πράγµατι «από άλλο δρόµο», δεν ξεκινάει «από

την ίδια αφετηρία» µε τους µαρξιστές-λενινιστές αλλά έχει ως αφετηρία το

ρεβιζιονισµό των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ-Γκορµπατσόφ, αφού υποστήριξε και την

«περεστρόϊκα» του Γκορµπατσόφ: «Εξάλλου, η Γεν. Γραµµατέας της ΚΕ του ΚΚΕ

σ. Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε στο «Ριζοσπάστη» (21/6/91) απ’ τη Μόσχα που είχε

πάει µε αντιπροσωπεία ότι: « Η περεστρόϊκα σαν σύλληψη και σαν ιδέα

πρόσφερε ανεκτίµητες υπηρεσίες στο διεθνές κίνηµα. Βέβαια στην πορεία

παρουσιάστηκαν ορισµένες δυσκολίες και ανησυχούµε. Πάντως συµφωνούµε ότι

πρέπει να πάµε προς τα εµπρός και να µην πισωγυρίσουµε. Η θέση µας είναι

συµπαράσταση και αλληλεγγύη στο ΚΚΣΕ» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και

Γκορµπατσόφ - οι δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 82, Αθήνα 1998).

Παρόλο που η προδοσία των Χρουστσόφ-Γκορµπατσόφ είναι εντελώς

εξόφθαλµη, η Α. Παπαρήγα εξακολουθεί ακόµα και σήµερα να µην θεωρεί προδότη

όχι µόνο τον Χρουστσόφ αλλά ούτε καν τον Γκορµπατσόφ. Να τι δήλωσε τον Ιούλη

του περασµένου χρόνου: «Να σας θυµίσω κάτι. 1992. 14ο Συνέδριο του Κόµµατος.

Όταν τότε ήσουν στον τοίχο και δεν είχες βγάλει συµπεράσµατα για τις

σοσιαλιστικές χώρες. Υπήρχαν φίλοι, µέλη του Κόµµατος που λέγανε ότι ο

Γκορµπατσόφ ήταν προδότης και µε επίσηµα ντοκουµέντα του Κόµµατος είπαµε

ότι δεν προσεγγίζεται το ζήτηµα µε όρους συνωµοσίας και προδοσίας. ∆εν έχουµε

τέτοια αντίληψη, τέτοια λογική, προδοσίας και συνωµοσίας. Αλίµονο. Ξαναλέω

δεν θα ήµασταν κοµµουνιστές αν ερµηνεύαµε τα γεγονότα και τις εξελίξεις έτσι»

(«Ριζοσπάστης» 18 Ιούλη 2006, σελ. 10).

Σε αντίθεση µε αυτόν τον αντιµαρξιστικό ισχυρισµό της Α. Παπαρήγα

σηµείωνα ότι «ο Χρουστσόφ και η παρέα του προδώσαν το µαρξισµό-λενινισµό,

τις θεµελιακές αρχές του. Πριν απ’ όλα την αρχή της ∆ικτατορίας του

Προλεταριάτου», ενώ ταυτόχρονα «υποσχότανε ότι στα 1980, θα περνούσαµε – η

ΕΣΣ∆ – στον Κοµµουνισµό» (Ν. Κεπέσης: Χρουστσόφ και Γκορµπατσόφ - οι δύο

βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 77, Αθήνα 1998). Και αλλού: «παρακολουθούµε

τις δοκιµασίες που επεφύλαξε στους λαούς της ΕΣΣ∆, η προδοσία των

Χρουστσόφ και Γκορµπατσόφ µε τους συνεργάτες τους» (Ν. Κεπέσης:

Χρουστσόφ και Γκορµπατσόφ οι - δύο βασικοί κρίκοι της προδοσίας, σελ. 119,

Αθήνα 1998), προδοσία, που, ας το επαναλάβω ακόµα µια φορά, «άρχισε το 1956 µε

το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, και, ολοκληρώθηκε µε τη διάλυση του Κόµµατος

τον Αύγουστο το 1991».(στο ίδιο, σελ. 9).

Μετά από όλα αυτά και µε αυτές τις αντιµαρξιστικές τοποθετήσεις αλλά και

την άρνησή της να ασκηθεί κριτική στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ και στην 6

η

Ολοµέλεια του ΚΚΕ και να απορριφθούν οι αντιµαρξιστικές τους θέσεις, η Α.

Παπαρήγα δεν µπορεί να µένει στην ηγεσία του ΚΚΕ. Πρέπει να αποµακρυνθεί,

καθαιρεθεί, και στη θέση της να αναλάβει συλλογική ηγεσία που θα πάρει την

πρωτοβουλία να συζητηθούν στο 18ο συνέδριο τα δύο κεντρικά ζητήµατα: 20

ο

Συνέδριο και 6η Ολοµέλεια και να καταδικασθούν οι αντιµαρξιστικές θέσεις τους,

επειδή αυτές ήταν που προκάλεσαν τη µεγάλη καταστροφή του σοσιαλισµού και του

διεθνούς κοµµουνιστικού κινήµατος, αφού όπως υπογράµµιζα ήδη από το 1998 «η

προδοσία – η µεγαλύτερη των αιώνων – άρχισε το 1956 µε το 20ο συνέδριο του

ΚΚΣΕ» και από το 2004 ότι µ’ αυτό το συνέδριο «ο αντισταλινισµός έγινε

ιδεολογία του ΚΚΣΕ» και µε την αντεπαναστατική του γραµµή το Κόµµα των

Μπολσεβίκων καθώς και τα άλλα κοµµουνιστικά κόµµατα από µαρξιστικά-

λενινιστικά-επαναστατικά µετατράπηκαν σε κόµµατα αναθεωρητικά, ρεφορµιστικά,

αντεπαναστατικά. Επιπλέον οι αντιµαρξιστικές αυτές απόψεις δεν αφορούν απλά και

µόνο ιστορικά ζητήµατα εκτίµησης του σοσιαλισµού που οικοδοµήθηκε στη

Σοβιετική Ένωση αλλά και τη σηµερινή επαναστατική κατεύθυνση του

κοµµουνιστικού κινήµατος.

Τελειώνοντας, δεν µπορεί να µην σηµειώσω ότι όταν στη Σοβιετική Ένωση

κυριαρχούσε ο αντισταλινισµός και βρίσκονταν στο αποκορύφωµα η

κατασυκοφάντηση του σοσιαλισµού στο πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν από τη

χρουστσοφική οµάδα, ο ηγέτης του αγγλικού ιµπεριαλισµού αντικοµµουνιστής

Τσώρτσιλ µιλώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων µε την ευκαιρία της 80ης

επετείου

από τη γέννηση του Στάλιν είπε:

«Το µεγάλο ευτύχηµα για τη Ρωσία ήταν ότι στα χρόνια των

δυσκολότατων δοκιµασιών επικεφαλής της χώρας ήταν ο µεγαλοφυής και

ακλόνητος στρατηλάτης Ι. Β. Στάλιν. Ήταν η πιο επιφανής, επιβεβληµένη,

αξιοσέβαστη προσωπικότητα στη ρευστή και σκληρή εποχή της περιόδου

εκείνης, στην οποία κύλησε η ζωή του.

Ο Στάλιν ήταν άνθρωπος ασυνήθιστης ενέργειας, πολυµορφωµένος και

ακατάβλητης ισχυρής θέλησης. ∆ριµύς, σκληρός και αµείλικτος συζητητής, σε

σηµείο που παρά τη µαθητεία µου στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, µου ήταν

αδύνατο να τον αντιµετωπίσω. Ο Στάλιν πριν απ’ όλα κατείχε σε µεγάλο βαθµό

το αίσθηµα του χιούµορ και του σαρκασµού, την ικανότητα να αντιλαµβάνεται

ακριβός τον συνοµιλητή του και να εκφράζει µε ακρίβεια τη σκέψη του.

Τους λόγους του ο Στάλιν τους έγραφε µόνος του. Στα έργα του

αντηχούσε πάντα η εκτελεστική δύναµη. Η δύναµη αυτή ήταν τόσο µεγάλη,

ώστε αναδείχτηκε σε ανεπανάληπτο ηγέτη µεταξύ των καθοδηγητών των

κρατών όλων των εποχών και όλων των λαών.

Ο Στάλιν προξενούσε µεγαλειώδικη εντύπωση. Η επιρροή του στους

ανθρώπους ήταν ακαταµάχητη. Όταν έµπαινε στη αίθουσα συνεδριάσεων της

∆ιάσκεψης της Γιάλτας, όλοι εµείς σηκωνόµασταν όρθιοι σάµπως να µας

πρόσταζε κανείς και είναι αξιοπερίεργο και ανεξήγητο γιατί στεκόµασταν σε

στάση προσοχής.

∆ιακατέχονταν από βαθειά, απαλλαγµένη από κάθε πανικό, λογική και συνετή

σοφία. Ήταν ανυπέρβλητος τεχνίτης να βρίσκει στις δύσκολες στιγµές διέξοδο

και από τις πιο αδιέξοδες καταστάσεις. Επιπλέον ο Στάλιν, στις πιο κρίσιµες

στιγµές, όπως και σε στιγµές θριάµβου, ήταν το ίδιο συγκρατηµένος και ποτέ δεν

υπέκυψε σε φαντασιώσεις. Ήταν µια ασυνήθιστα πολυσύνθετη προσωπικότητα.

Ο Στάλιν δηµιούργησε και καθυπόταξε µια τεράστια αυτοκρατορία.

Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος εκµηδένισε τον εχθρό του µε τη βοήθεια του ίδιου του

εχθρού του. Μάλιστα ανάγκασε κι εµάς, που µας ονόµαζε ιµπεριαλιστές να

πολεµήσουµε ενάντια στους ιµπεριαλιστές.

Ο Στάλιν υπήρξε ο µέγιστος, απαράµιλλος δικτάτορας, ο οποίος παρέλαβε

τη Ρωσία µε ξύλινο αλέτρι και την άφησε µια πυρηνική υπερδύναµη.

Όχι, ότι και να λένε γι’ αυτόν, η ιστορία και οι λαοί τέτοιους ανθρώπους

δεν τους ξεχνούν»