Ο ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΕΡΑΪΔΑΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα δάσος μακρινό, ζούσε μια καλή νεράιδα που την έλεγαν Μαρίνα. Αυτή η νεράιδα έπαιζε γκάιντα. Όταν έπαιζε, οι πεταλούδες του δάσους έφευγαν για το νότο.

Όταν έπαιζε βιολί, γυρνούσαν πίσω. Το βιολί το έπαιζε τόσο ωραία, που τα άγρια ζώα του δάσους της γίνονταν ήμερα.

Εκτός από γκάιντα και βιολί έπαιζε και ηλεκτρική κιθάρα.

Όμως, όσο ωραία έπαιζε το βιολί, τόσο άσχημα έπαιζε την ηλεκτρική κιθάρα. Έκανε πολλή φασαρία και τα ζώα του δάσους ξυπνούσαν θυμωμένα και έφευγαν για άλλο δάσος.

Μόνο οι σκίουροι δεν ξυπνούσαν, γιατί έκλειναν τα αυτιά τους με βελανίδια και ροχάλιζαν του καλού καιρού.

Όταν η νεράιδα κατάλαβε ότι έφυγαν όλα τα ζώα, έπαιξε για μια τελευταία φορά την ηλεκτρική κιθάρα της και μετά την έσπασε.

Έτσι τα ζώα γύρισαν ξανά στο δάσος και η νεράιδα πήρε ένα πιάνο για να τους παίζει.

Όμως η μουσική του πιάνου κοίμιζε όλα τα ζώα και η νεράιδα δεν είχε με ποιον να παίξει. Τότε έπαιξε το βιολί και γύρισαν όλες οι πεταλούδες από το νότο.

Κάθονταν οι πεταλούδες στις μύτες των ζώων, τα γαργαλούσαν και τα ξυπνούσαν. Έτσι άρχισε ένα μεγάλο γλέντι στο δάσος με χορό και τραγούδι.

Καθώς τα ζώα και η νεράιδα χόρευαν, περνούσε έξω από το δάσος ο δυνατός στρατός των Ρωμαίων.

Οι στρατιώτες αποφάσισαν να ρίξουν στα ζώα και τη νεράιδα υπνωτικά βέλη. Πήραν τα ζώα για να τα πουλήσουν και τη νεράιδα την έβαλαν στο τσίρκο. Εκεί δούλευε όλη τη μέρα και δεν είχε χρόνο για να παίζει μουσική.

Για καλή της τύχη, οι άλλες νεράιδες που είχαν κρυφτεί ελευθέρωσαν και αυτή και τα ζωάκια και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

ΤΕΛΟΣ