Λίγα λόγια........

Ξεκίνησα τεχνοκράτισσα.........

Να υπολογίζω νούμερα και αριθμούς..........

Τα πάντα να είναι λογική και υπολογισμοί.........

Αυτά συνήθως φέρνουν και απαισιοδοξία.

Στην πορεία άρχισα να αλλάζω. Όχι πώς δεν ήμουν ευαίσθητη πάντα, απλά τώρα το εκδη-λώνω περισσότερο και ασχολούμαι πιο πολύ με πράγματα που γεμίζουν την ψυχή μου.

Έτσι, προτιμώ να γράφω, να διαβάζω, να πιέ-ζω τον εαυτό μου να είμαι πιο αισιόδοξη και να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό, που πάντα πιστεύω τελευταία στιγμή κάνει το καλύτερο για μας.

Λένα Σεπτέμβρη

Το κεντητό...

Κι αν η ζωή φοβάται . . .εσύ μη φοβηθείς . . .τ ι , τάχα, θα πετύχεις;

Τον πόνο και τα δάκρυαδεν τα γλυτώνεις . . .μα και το γέλιο, τη χαράμήτε κι αυτά θα λείψουν. . .

Πλεγμένα είναι όλασε τούτο το κεντητόκι εσύ κλωστή ανάμεσα. . . .να ξεφύγεις δεν μπορείςμα ούτε και που θέλεις . . . .

Κεντητό πολύχρωμοείναι η ζωήκι αυτό που πλέκειδεν ξεπλέκει . . .

Κουκίδες στο χρόνο...

Η ζωή είναι πίστη. . .Πίστη σε κάτι βαθύ,σε κάτι μεγάλο. .

Κι αν έρθουν πίκρες,τι μένει;Ξεχνιούνται τόσο εύκολα. . .Όσο εύκολα ξεχνιούνται και οι χαρές.

Όλα είναι κουκίδες στο χρόνοΚουκίδες πολλές.Μεταφρασμένες αναμνήσεις

Δες το χαρτί . . .γεμάτο κουκίδες. . .Αυτή είναι η ζωή μας,που περνάει τόσο γρήγοραΚαι τι ζήσαμε;Μέτρα, ζύγιασε,τα καλά, τα άσχημα. . .

Τελικά όλα είναι ένα τίποτα. . .Στο βάθος του χρόνου ένα τίποτα. . .Μόνο κουκίδες. . . .

Το χρώμα της ζωής...

Ποιο χρώμα νά΄χει η ζωή,ίδιο νά΄ ναι γ ια όλους;

Μα, μια παλέτα είν’ η ζωή,ξέχωρη για καθέναν,γεμάτη από χρώματα. . .

Την ώρα που γεννιόμαστε,οι Μοίρες μας την φέρνουνκαι συμβουλή μας δίνουνεεμείς να την κρατούμεκαι με πινέλο, με νερό,ζωγράφοι να γενούμε. . .

Κι εμείς να χρωματίσουμετη κάθε μας τη μέρα,τα χρώματα που βάζουμε,αυτή θα΄ ναι η ζωή μας. . .

Αν αύριο πέθαινα...

Σκέφτομαι . . .Αν αύριο πέθαινα,αν αύριο ήταν η τελευταία μου μέρα,να σκεφτώ, τι δεν έχω προλάβει να κάνωαπλό ή δύσκολο, μικρό ή μεγάλο. . .

Αν αύριο πέθαινα,δεν θά΄χα προλάβεινα ζητήσω συγχώρεσηαπ΄ όσους πλήγωσα. . .

. . .δεν θά΄χα προλάβεινα πω σε κάποιουςπόσο τους αγαπώπου η ντροπή ή 0 εγωισμός δεν μ΄άφηναννωρίτερα να το πω.. .

. . .δεν θά΄χα προλάβεινα κολυμπήσω, χειμώνα καιρό,στα παγωμένα του πελάγου νερά. . .

. . .δεν θά΄χα προλάβειστο δάσος,να περπατήσω σιγανά,μην το ξυπνήσω.. .

. . .δεν θά΄χα προλάβεινα μάθω να ζωγραφίζω,όπως πάντα ήθελα, όμως, υπομονή δεν ε ίχα. . .

. . .δεν θά΄χα προλάβει να πατήσωστα Λευκά Όρη,που τα κοίταζα πάντα απέναντί μουκι έλεγα “προλαβαίνω. . .”

. . .δεν θά΄χα προλάβεινα πάω στη φυλακήνα δώσω κουράγιο και σοκολάτεςσ΄αυτούς που μέσα ζουντο δικό τους κόσμο. . . .

. . .δεν θά΄χα προλάβεινα δώσω λίγη ζάχαρη σ΄έναν φτωχόνα τον γλυκάνω.. .

. . .ούτε και στον παππού τον ολομόναχοδεν θά΄χα προλάβει να του δώσωένα ποτήρι νερό και λ ίγη συντροφιά να του κάνω.. .

Αν αύριο πέθαινα,δεν θά΄χα προλάβεινα δω τη ζωή μου όπως θά΄πρεπε. . .απλή, λ ιτή και όμορφηφορτωμένη από μικρά κι άξια. . .

Θε μου, βοήθησέ με να προλάβω,γιατί , όλα όσα προλάβαινα μέχρι σήμεραδεν έχουν να κάνουν με την ψυχή μου. . .

Ένα λιθαράκι... Ένα βηματάκι...

Ένα λιθαράκι , τόσο δα μικρό,ακόμα ένα. . .

Ένα βηματάκι , τόσο δα μικρό,ακόμα ένα. . . .

ακόμα ένα. . .κι ακόμα ένα. .

Αυτό το λιθαράκιχτίζει το σύμπαν. . .

Κι αυτό το βηματάκισε ταξιδεύει στο σύμπαν. .

Χτίσε. . . προχώρα. . . Νίκησες!

Πίστη...

Απελπισία μεγάλη. . .Ψάχνω ένα φως, ένα αστέρι . . .ένα χέρι . . . ένα κάτι . . .Μα τίποτα, κανείς να με σώσει

Πού είναι η δύναμή μου;πού χάθηκε η ζωή μου;η καρδιά μου;τα όνειρά μου;

Η φωνή. . αυτή η φωνήαπό μέσα μου ξάφνου. . . . βαθειάκάτι ακούγεται . . .αχνά. . .σιωπηλά. . . ήρεμα

“ΕΓΩ είμαι η δύναμή σου”τάχα μου δίνει το χέρι“Εγώ! εδώ.. .κοίτα. . . μέσα σου βαθειάεδώ είμαι . . . εγώ θα σε σώσωΕγώ και η πίστη σου μόνο. . .”

-Που είσαι;-Βαθειά μέσα σου. . .σκύψε να με δεις-Και η πίστη μου;-Παντού γύρω σου. . . πάμε. . . .

Αυτό που είσαι.....

Αυτό που αισθάνεσαι ,αυτό ε ίσαι . . .

Αυτό που νιώθεις ,αυτό ε ίσαι . . . .

Αυτό που θέλεις ,αυτό ε ίσαι . . . . . .

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες ,κανείς δεν σε φτιάχνει έτσι . . . .

Μόνος σου έχεις τη δύναμηνα αλλάξειςκαι να γ ίνεις αυτό που εσύ θέλεις

Γιατί όλοι θέλουν να σε φτιάξουνόπως αυτούς τους βολεύει . . . .

Όμως, όχι ,εσύ, μόνο εσύ,θα είσαι αυτό που θέλεις να ε ίσαι . . . .

Ταξίδι...

Είμαι ό ,τ ι εγώ αποφασίζω για μένα,εγώ νιώθω ευτυχισμένη και έτσι ε ίμαι . . .εγώ νιώθω δυστυχισμένη και έτσι ε ίμαι . . .

Στενόμυαλοι άνθρωποι . . . .χαρακωμένοι μέσα στην μιζέρια μας,δίπλα μας ε ίναι . . . μέσα μας ε ίναι . . . .η ευτυχία και η γαλήνη. . .ο πλούτος και η αφθονία. . .

Όλα μέσα στο μυαλό μας ε ίναι ,και το καλό και το κακό. . .και η χαρά και η λύπη. . .και η δυστυχία και η ευτυχία

Όλα μέσα στο μυαλό μας ε ίναιαρκεί να το αφήσουμε να ταξιδέψει . . . .

Περιστέρι...

Περιστέρι λευκό,της νιότης,της ομορφιάς,της αγνότητας. . . .

Ποιος δε σε θαύμασε,ποιος δε σε ζήλεψε,ποιος δε σ΄αγάπησε

Ποιος δε θά΄θελε να σου μοιάσεινα ε ίναι περιστέρι . . .

Νοστάλγησα νά΄μαι παιδί...

Νοστάλγησα τη ξενοιασιά,της νιότης τη γαλήνη. . .μικρή, ανέμελη, τρελή,στ’ όνειρο αφημένη. . .

Τότε που η θλίψη σκιάζουνταννά΄ μπει μες στην ψυχή μου,ούτε σκισμή δεν άφηναστη πίκρα να τρυπώσει . . .

Άστραφτα από τη χαρά,έλαμπα απ΄ τ΄αστέρια,τότε που μόνο όνειραμέσα μου κατοικούσαν. . . .

Νοστάλγησα νά΄μαι παιδί ,θέλω να γίνω πάλι . . . .