Τεύχος 200, Δέφτερη Ανάγνωση 23 -30 Μαΐου 2016

8/16/2019 Τεύχος 200, Δέφτερη Ανάγνωση 23 -30 Μαΐου 2016

1/111

1

Δέφτερη Ανάγνωση

Εναλλακτική Πληροφόρηση

Website: http://2ha-cy.blogspot.com/ Facebook: www.facebook.com/DefteriAnaynosi

Twitter: www.twitter.com/DefteriAnaynos1

Ειδήσεις για τη βδομάδα και σχόλια για τις εξελίξεις

Περιεχόμενα του τεύχους 23 – 30 Μαΐου 2016:

Τεύχος 200 [Ενδιάμεση Έκδοση]

Καταγραφή τοπίου μετά τις εκλογές , σελ. 3

Όταν το παγκοσμιο/διεθνες είναι πια και τοπικό..Η διαμάχη για την

εμπορική συμφωνία ΗΠΑ – ΕΕ [ΤΤΙΡ] σαν αναφορά στην ευρύτερη

σύγκρουση των τοπικών κοινωνιών με το [δυτικό και διεθνές χρηματιστικό]

κεφάλαιο στην εποχή της πολύ-πολικότητας,σελ. 17

Μια εικόνα που αναβλήθηκε λόγω προεκλογικών σκοπιμοτήτων –

αλλα η πραγματικοτητα είναι εκει..: Ρίκκος ο υποβαθμισμένος , ο

πρόεδρος που παίζει τζιαι ξιπαίζει με την κατάθεση και τα όσα επιλεκτικά

προβάλλονται ή όχι, σελ. 26

Μνήμες ρουσφετολογίας ή πως οι «νεοφιλελεύθεροι», σαν

φερέφωνα [της τρόικα και όχι μόνο], διορίζονται στο Δημόσιο, χωρίς

να υπάρχει ανάγκη; Όταν ο Δ. Γεωργιάδης, όχι μόνο εξακολουθεί να

σπαταλά δημόσιο χρήμα με τον χωρίς λόγο διορισμό του, αλλά προβαίνει και

..σε συστάσεις …ξεχνώντας ότι το 2012 φώναζε να διαγραφεί μέχρι και το

χρέος του κράτους στο ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων..Και να δείτε που θα

θέλει και σύνταξη στο τέλος.. σελ.36

http://2ha-cy.blogspot.com/http://2ha-cy.blogspot.com/http://2ha-cy.blogspot.com/http://www.facebook.com/DefteriAnaynosihttp://www.facebook.com/DefteriAnaynosihttp://www.facebook.com/DefteriAnaynosihttp://www.twitter.com/DefteriAnaynos1http://www.twitter.com/DefteriAnaynos1http://www.twitter.com/DefteriAnaynos1http://www.twitter.com/DefteriAnaynos1http://www.facebook.com/DefteriAnaynosihttp://2ha-cy.blogspot.com/


2/111

2

Μνήμες ρητορικών παραπλάνησης: πως προσπάθησαν μερικοί να

εξυπηρετήσουν τις τράπεζες..Όταν ο κύριος Μ. Σαρρής παραπλανεί..

ή πώς οι ενοχές ενός ατόμου για τις προσωπικές του ευθύνες για την κρίση,

αλλά και για την απόπειρα εξαπάτησης του κοινού, εκφράζονται με κωμικές

σιωπές …και μόνιμες παραπλανήσεις.. σελ. 40

Αγνοούμενοι, Χαμίτ Μάντρες και πώς μπορεί να φτάσει μια φούσκα στην

Κολομβία – Ακόμα ένα παράδειγμα της κατασκευής ειδήσεων, σελ. 45

ΚΙΝΗΜΑΤΑ

Οι πρόσφατες συγκρούσεις στην Κοφίνου αποτελούν έκφραση εγκατάλειψης

του Κέντρου από την κυβέρνηση, σελ. 51

Δελτίο Τύπου – Συντεχνία Διδακτορικών Επιστημόνων Διδασκαλίας και

Έρευνας (ΔΕΔΕ) 18/5/2016. Νέοι ακαδημαϊκοί σε μη οργανικές θέσεις – από

το περιθώριο στον κάδο ανακύκλωσης; σελ. 55

Σποντες , σελ. 57

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ένα σχόλιο για το ΕΛΑΜ, την αποχήν, τζιε τον κυπριακό στρουθοκαμηλισμόν,

σελ. 80

Ένα σχόλιο για τις αυθαιρεσίες του δημάρχου Παραλιμνίου – και το μόνιμα πια

ερώτημα: υπάρχει ισονομία; Αν ένας δήμαρχος παρανομεί, θα έχει αντίτιμο, ή

καλύπτεται από την προστασία της ημετεροκρατίας; Η Σειρήνα που ξεμυάλισε

τον δήμαρχο, σελ. 82

Ο Ερντογάν και οι Σημαίες, σελ. 84

ΕΡΚΕΤΑΙ Η “ΑΝΑΠΤΥΞΗ”, σελ. 86

Επετειακό Αφιέρωμα

Ένα διήγημα για την δολοφονία του Σάββα Μένοικου στις 23 Μαΐου του 1958,

σελ. 87

Η Εκτέλεση του Μ, σελ.89


3/111

3

Καταγραφή τοπίου μετά τις εκλογές

Η ακόλουθη ανάλυση θα προσπαθήσει να τοποθετήσει το αποτέλεσμα στον ιστορικό

του χρόνο [την περίοδο 2011 – 2016] και στον αντίστοιχο πολιτικό του γεωγραφικό

χώρο [εκλογές στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε μνημονιακές χώρες].

Τα βασικά συμπεράσματα μπορούν να κωδικοποιηθούν σε 4 άξονες:

1. Εκλογικά νικητής είναι σαφώς το Κέντρο με την ευρύτερη του έννοια

[ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Συμμαχία, Αλληλεγγύη, Οικολόγοι] το οποίο είναι και

απορριπτικό – αναμένεται να δούμε και τί θέση θα έχει ο Θεοπέμπτου στο

κυπριακό. Τα ποσοστά αυτού του ευρύτερου κέντρου ξεπερνούν το 36%. Σαφώς

κερδισμένο και σε ηγεμονική θέση στο χώρο είναι το ΔΗΚΟ – το οποίο πήρε τοποσοστό του 2001 μετά την κρίση του 1998. Και επίσης, σαφώς κερδισμένος ο Ν.

Παπαδόπουλος, ο οποίος κέρδισε το στοίχημα της συσπείρωσης γύρω από την ηγεσία

του. Όμως, στην Πάφο [Πιττοκοπίτης] και Λεμεσό [Βότσης] κέρδισαν δικούς του. Το

άλλο ΔΗΚΟ είναι, επίσης, εδώ.

2. Υπάρχει μείωση των μεγάλων κομμάτων [έπεσαν στο 57%]. Ανάλογη τάση

υπάρχει και στην Ευρώπη. Η πτώση του ΑΚΕΛ στο 7% είναι μεν η μεγαλύτερη, αλλά

σε συγκριτικό πλαίσιο είναι και του ΔΗΣΥ ανάλογη. Το ΑΚΕΛ πέρασε τις εκλογές σε

καθεστώς περιρρέουσας από τα [βασικά φιλοκυβερνητικά] ΜΜΕ στην πλειοψηφία

τους. Αντίθετα, ο ΔΗΣΥ είχε σαφώς προνομιακή κάλυψη και προβολή. Και όμως και ο

ΔΗΣΥ έχασε. Και η απώλεια γίνεται σαφής, αν τοποθετηθεί το ζήτημα στο ιστορικό

του πλαίσιο. Στις προηγούμενες εκλογές, στη μέση του μνημονίου, τις ευρωεκλογές

του 2014, ο ΔΗΣΥ είχε φτάσει στο 37.75% - η πτώση του από το 2014 μέχρι το

2016, ήταν ανάλογη του ΑΚΕΛ, αν συγκριθεί το ποσοστό του 2011 με του 2016

[32.67% - 25. 67%]. Σε σχέση με το ποσοστό του 2014, η πτώση του ΑΚΕΛ ήτανσαφώς πολύ μικρότερη – 1.5%. Το ΑΚΕΛ αντέχει σαν το κάστρο της Αριστεράς – και


4/111

4

μάλιστα με μια βαθιά, πια, εμπειρία της αντιμετώπισης των θεαμάτων των ΜΜΕ [και

είναι το πιο έμπειρο κομμάτι της κοινωνίας, μια δεξιότητα που θα την χρειαστούν

όλοι οι πολίτες] αλλά εμφανίστηκε και ένα είδος αριστερού χώρου, ετεροκλήτου

επίσης, που έκανε αποχή. Η αόρατη αριστερά όπως θα την ονομάσουμε πιο κάτω. Η

ΕΔΕΚ έχασε επίσης, αλλά φαίνεται να την έσωσε ο Λυσσαρίδης στο τέλος. Έχει

σαφώς πρόβλημα με τουλάχιστον δυο ανταγωνιστές στον ίδιο χώρο – Συμμαχία και

Αλληλεγγύη. Το ΔΗΚΟ έχασε μεν [έπεσε από τα ποσοστά του 2006] αλλά συγκριτικά

όπως, προαναφέρθηκε είναι σαφώς από τους νικητές. Όμως χωρίς θεσμικά

ρυθμιστικό ρόλο, όπως κατά την διάρκεια του μνημονίου και πριν. ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ

[πέρα από τι ό,ποιες διαφοροποιήσεις θα πρέπει να προβεί το ΔΗΚΟ σε σχέση με

τους εν δυνάμει αντίπαλούς του στο χώρο του κέντρου] δεν έχουν πια πλειοψηφία.

3. Θεσμικά στη Βουλή, πια, δεν υπάρχει εγγυημενη πλειοψηφία. Μικρά

κόμματα που στήνονται και από την στήριξη των ΜΜΕ μπορούν εύκολα να

εξαγοραστούν – όπως δείχνει η εμπειρία στην μετά-σοσιαλιστική ανατολική Ευρώπη.

Όμως, στην Κύπρο υπάρχει ρευστότητα στο κέντρο και στα σύνορα του με τις δυο

άλλες παρατάξεις, και έχουμε μπροστά μας και προεδρικές [πέρα από τις ό,ποιες

εξελίξεις στο κυπριακό], και έτσι μάλλον θα τρέχουν να στηρίζουν έστω και

προεκλογικά, «φίλο-λαϊκές πολιτικές». Ταυτόχρονα, στην κοινωνία είναι σαφώς

μειοψηφία η κυβέρνηση – στηριζόμενη ουσιαστικά μόνο από το 30%. Απέναντί της

έχει μια ετερόκλητη πλειοψηφία – αλλά πλειοψηφία του 70%. Είναι λες και το κλίμα

του Μάρτη του 2013 διατηρείται πλειοψηφικά έστω και αν είναι διασπασμένο λόγω

καταβολών – ή θέσεων στο κυπριακό.

4. Η αποχή αυξήθηκε , αλλά η στάση των αριστερών ψηφοφόρων να μην

ψηφίσουν μεν , αλλά να μην μετακινούνται δε, δημιούργησε ένα

ενδιαφέρον παράδοξο – ένα είδος ενεργητικής αποχής. Που αξίζει να

διερευνηθεί, σαν ένα είδος/μέρος μια διάχυτης αόρατης αριστεράς , όπως το

ονομάζουμε πιο κάτω.

Δυο επιπλέον σχόλια που διασταυρώνονται με τα ΜΜΕ, ο χώρος των οποίων ήταν το

πλαίσιο στο οποίο δόθηκε σε μεγάλο βαθμό η προεκλογική εκστρατεία – ακόμα. Τα

ΜΜΕ ήταν σαφώς προκατελειμένα, όπως θα δούμε, αλλά η στάση του κοινού ήταν

ενδιαφέρουσα και στις αντιδράσεις ή αναπαραγωγές, αλλά και στις τοπικές

αποστάσεις:


5/111

5

1. Υπήρξε μια σαφής αντίδραση των ψηφοφόρων στην αλλαγή του εκλογικού

νόμου. Αυτό μπορεί να ονομαστεί αντίδραση με στόχο τον πλουραλισμό.

Ακόμα και σε αυτό, όμως, η αντίδραση καθοδηγείτο και από μεγάλα ΜΜΕ

[όπως ο Φιλελεύθερος και το συγκρότημα Δίας] που έσπρωχναν προς την

ψήφιση των μικρών απορριπτικών κομμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο, η

πλειοψηφική απόλυτη ηγεμονία των φιλοσυναγερμικών στα ΜΜΕ [της

περιόδου 2013-15] αμφισβητείται πια – έχασε το μπλοκ Πολίτης - Καθημερινη-

Αληθεια-ΡΙΚ - και η ανάλογη προβολή από τις υπόλοιπες τηλεοράσεις [και στον

Φιλελεύθερο υπάρχει φυσικά η κ. Ταραμουντά για τον ΔΗΣΥ].

2. Η σκανδαλολογία μπορεί να λειτούργησε για να συντηρεί ένα κλίμα

περιρρέουσας ενάντια στην αριστερά [το οποίο κατασκευάζονταν σαφώς από

το κυβερνητικό επιτελείο, αλλά και άλλους «παρακρατικούς» μηχανισμούς σε

ανακριτικες λ.χ. ομαδες.. και αλλού], όμως σε τοπικό επίπεδο δεν φάνηκε να

πείθει τοσο. Στις δυο επαρχίες που έγιναν στόχος καταδικών στελέχη

κομμάτων – Πάφος για ΔΗΚΟ λόγω Βέργα, και Λάρνακα με Δρομολαξιάα για

αριστερά- τα εμπλεκόμενα κόμματα πήγαν συγκριτικά αρκετά καλά. Η

Λάρνακα, μάλιστα, ήταν η μόνη επαρχία που το ΑΚΕΛ διατήρησε την πρώτη

θέση. Τοπικά ίσως να γίνεται η ήδη κατανοητή η κομπίνα που παίχτηκε από

τα ΜΜΕ. Αλλα βεβαια στην Λαρνακα υπηρξε και ένα κινημα στο οποιο

εμπλεκοταν η αριστερα και το οποιο όχι απλα καταγγελε από πριν την

συμπεριφορα του Λουρουτζιατη, αλλα και καταφερε να κερδισει αγωνες για

οικολογικης διασωση της πολης από την

ΔΗΣΥ και Δεξιά: Απώλειες σε απόλυτους και συγκριτικούς αριθμούς, η

σταθεροποίηση άλλων δεξιών/κεντροδεξιών σχημάτων, οι ήττες που

δείχνουν μια τάση ευαισθησίας στις αντιφάσεις ακόμα και στο εσωτερικό

του ΔΗΣΥ, αλλά και η πραγματικότητα μιας κυβέρνησης μειοψηφίας μεμειοψηφική στήριξη στην κοινωνία..

Ο ΔΗΣΥ προσπάθησαν να καλύψει τις σημαντικές του απώλειες και τα προβλήματα

που δημιουργούνται για το ίδιο και την κυβέρνηση, με το να προσπαθεί να

μετατοπίσει την έμφαση στις απώλειες του ΑΚΕΛ.. Και στις τηλεοράσεις και την

επομένη στον τύπο, όπως λ.χ. με την Ταραμουντά στον Φιλελεύθερο. Η πιο

χαρακτηριστική σκηνή ήταν τηλεοπτικά - ο Γ. Γεωργίου που επέμενε σε επίθεση

ενάντια στον ΑΚΕΛ ακόμα και μετά τον αποτέλεσμα, όταν ήταν σαφές και το κόμμα


6/111

6

του έχανε 3.5% από το 2011 και 7% από το 2014, ενώ στη βουλή διαμορφωνόταν

προβλήματα για τον ΔΗΣΥ ως κόμμα μειοψηφίας – και σε έδρες και στο σύνολο της

κοινωνίας. Η χρήση της υπεροπλίας του ΔΗΣΥ για επιθέσεις εναντίον του ΑΚΕΛ,

ωστόσο, δημιούργησε από μόνο του πρόβλημα επιπλέον απομόνωσης στο ΔΗΣΥ.

Αναγκαστικά, το μαζικό κόμμα της αριστεράς θα αναζητήσει προσβαση τους

ιστορικούς τουψήφους που φαίνονται να μην θέλουν συνεργασία με τον ΔΗΣΥ, όπως

θα δούμε πιο κάτω..

Το ΑΚΕΛ πέρασε τις εκλογές σε καθεστώς περιρρέουσας

από τα [βασικά φιλοκυβερνητικά] ΜΜΕ στην πλειοψηφία

τους. Αντίθετα, ο ΔΗΣΥ είχε σαφώς προνομιακή κάλυψη και

προβολή. Και όμως και ο ΔΗΣΥ έχασε. Και η απώλεια γίνεται

σαφής, αν τοποθετηθεί το ζήτημα στο ιστορικό του πλαίσιο.

Στις προηγούμενες εκλογές, στη μέση του μνημονίου, τις

ευρωεκλογές του 2014, ο ΔΗΣΥ είχε φτάσει στο 37.75% -

η πτώση του από το 2014 μέχρι το 2016, ήταν ανάλογη του

ΑΚΕΛ, αν συγκριθεί το ποσοστό του 2011 με του 2016

[32.67% - 25. 67%]. Σε σχέση με το ποσοστό του 2014, η

πτώση του ΑΚΕΛ ήταν σαφώς πολύ μικρότερη – 1.5%. Το

ΑΚΕΛ αντέχει….

Όπως σημειώθηκε, ο ΔΗΣΥ είχε δραματική πτώση από τις ευρωεκλογές – ύψους 7%.

Ειρωνικά ο ΔΗΣΥ πήρε πιο ψηλό ποσοστό στην μέση του μνημονίου, το 2014, παρά

στο τέλος, όταν προσπαθούσε να πουλήσει ένα δήθεν success story. Και αν

προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι στις πρώτες εκλογές μετά την επιτυχία ενός

κόμματος σε προεδρικές εκλογές, το κυβερνών κόμμα έχει οφέλη [όπως το ΔΗΚΟ το

2006 και το ΑΚΕΛ το 2011], τότε φαίνεται ακόμα περισσότερο ότι ο ΔΗΣΥ συγκριτικά

είχε πιο σημαντικές απώλειες από ότι προσπαθεί [η θελει] να παραδεχτεί. Το 1996

[μετά την εκλογή Κληρίδη] ο ΔΗΣΥ είχε χάσει μικρό ποσοστό – αλλά τότε φτιάχτηκαν

κι οι Νέοι Ορίζοντες που είναι η θεσμική βάση πάνω στην οποία κτίστηκαν μετά άλλα

σχήματα που κατέληξαν εν μέρει στην Αλληλεγγύη και εν μέρει στην Συμμαχία.

Άρχισε μια πρώτη διαρροή από τον ΔΗΣΥ τότε. Ο λόγος της ανόδου του ΔΗΣΥ το

2014 [σε σχέση με το 2011] είχε να κάνει και με τον έλεγχο των ΜΜΕ, αλλά και την

πίεση στους ψηφοφόρους ότι το κόμμα κινδύνευε.. Τώρα, όμως, οι διαρροές


7/111

7

ξαναξεκίνησαν.. Και μάλιστα, δραματικά [η απώλεια 3.5% δεν ήταν κάτι συνηθισμένο

για τον ΔΗΣΥ πλην της περιόδου του 2004. Και ο έλεγχος των ΜΜΕ δεν είναι, πια,

απόλυτος. Ο απορριπτικός πόλος έχει πια δείξει τα δόντια και τις επιρροές του σε

μερίδα των ΜΜΕ. Και τώρα ο στόχος δεν είναι η συνδυασμένη [με τα δεξιά ΜΜΕ

επίθεση στην αριστερά] αλλά και η επίθεση στον ΔΗΣΥ…. Και ο ΔΗΣΥ bleeds..

Στα θετικά, αλλά ειρωνικά, τώρα που η απόσταση από την

αριστερά μεγαλώνει, στον ΔΗΣΥ ηττήθηκαν μια σειρά

συμπτώματα – και αυτή η νίκη διευκολύνθηκε και από τις

εκροές ψήφων προς τα δεξιά ή αλλού. Η ήττα του

Προδρόμου και η νίκη της Αννίτας [την οποία ο Προδρόμου

είχε αποκαλέσει «καλλιστεία»] ήταν μια ακόμα ήττα για τον

Προδρόμου…. Ευρύτερα, έχασαν επίσης υποψήφιοι που

εμπλέκονταν σε υποθέσεις διαπλοκής…. ως κέρδος για τα

κινήματα μπορεί να θεωρηθεί η ήττα του Χαμπουλά, ο

οποίος έγινε σύμβολο τους του αντί-οικολογικού πνεύματος

με την υπόθεση των αμπελοπουλιών. Ακόμα και το γεγονός

ότι ο Κυπριανού [με την υπόθεση με την Χαραλαμπίδου]

εκλέγηκε οριακά είναι ενδεικτικό ότι τον επηρέασε…. η

αποτυχία στελεχών, όπως ο Σαμψών και ο Θεμιστοκλέους,

που έγιναν εκφραστικοί της ακροδεξιάς στο κόμμα, θα

συνεχίσει τις διαρροές.

Σε συγκριτικό επίπεδο, ο ΔΗΣΥ φαίνεται να κινειται σε ενα πλαίσιο απώλειας ψήφων

αναλογο με την Νέα Δημοκρατία στην Ελλάδα – από άνω των 40% σε μια φάση, σε

πτώση μέχρι το 33% το 2009 και ακολούθως πιο κάτω από 30%. Ανάλογη τάση

υπάρχει και στην Ισπανία, όπου το κυβερνών κόμμα επί λιτότητας έχασε πολύ

περισσότερα αμέσως. Αλλά και στις δυο χώρες φαίνεται να διαμορφώνονται άλλα

σχήματα [ακροδεξιά στην Ελλάδα λ.χ. ή τα κεντρώο «Πολίτες» στην Ισπανία] που

απορροφούν ψήφους. Και εδώ, στην Κύπρο, οι ροές του ΔΗΣΥ φαίνονται να χάνονται

οριστικά.. Είναι αξιοσημείωτο λ.χ. ότι παρά τις επιθέσεις ενάντια στον Συλούρη,

βασικά εκείνη η πτέρυγα του ΕΥΡΩΚΟ επιβίωσε με την Θεοχάρους – και αναπλήρωσε

τις απώλειες από επιστροφή ψηφοφόρων στον ΔΗΣΥ.. Ουσιαστικά, δημιουργήθηκε

ένα ιστορικό κεντροδεξιό κόμμα – που ίσως ανοίξει και άλλο στο κέντρο. Αλλά δεν


8/111

8

εξαφανίστηκε με την άνοδο του ΕΛΑΜ που διεκδικεί, πια, τον χώρο της ακροδεξιάς.

Και η αποτυχία στελεχών, όπως ο Σαμψών και ο Θεμιστοκλέους, που έγιναν

εκφραστικοί της ακροδεξιάς στο κόμμα, θα συνεχίσει τις διαρροές. Αξίζει να

αναφερθεί ότι η παρουσία [λόγω οικογενειακών καταβολών, παρά οποιασδήποτε

ιδεολογικής άποψης, ή θεωρητικής τάσης αφού είναι αναλύτρια] της Ελένης Σταύρου,

που συγκράτησε μερίδα της καταγωγής από την ακροδεξιά. Αλλά η νυν ακροδεξιά

φεύγει. Ενώ γενικότερα σταθεροποιείται χώρος απορριπτικός, αλλά και με τάσεις

ευρύτερες πέραν της δεξιάς, που θα αντλεί από την δεξαμενή του ΔΗΣΥ, καθώς οι

αντιφάσεις του θα οδηγούν σε επιπλέον διαρροές.

Στα θετικά, αλλά ειρωνικά, τώρα που η απόσταση από την αριστερά μεγαλώνει, στον

ΔΗΣΥ ηττήθηκαν μια σειρά συμπτώματα – και αυτή η νίκη διευκολύνθηκε και από τιςεκροές ψήφων προς τα δεξιά ή αλλού. Η ήττα του Προδρόμου και η νίκη της Αννίτας

[την οποία ο Προδρόμου είχε αποκαλέσει «καλλιστεία»] ήταν μια ακόμα ήττα για τον

Προδρόμου [ξαναέμεινε εκτός βουλής υπενθυμίζοντας τουότι η ρητορική του δεν

πουλά], που ήταν και ευρύτερα μια απόρριψη του εμπρηστικού του ύφους, μια

υπενθύμιση της καχυποψίας με την οποία περιβάλλεται ο καιροσκοπισμός του [με την

απόπειρα του να κάμει κόμμα, με δικαιολογία τον απορριπτισμό το 2004, και την

επιστροφή του για να ξαναπάρει καρέκλα στον ΔΗΣΥ]. Ειρωνικά για τον Προδρόμου,

ο Συλλούρης είναι και πάλι στην Βουλή. Αλλά η εκλογή της Αννίτας ήταν και αιχμή για

την ασυναρτησία των θεαμάτων του Αβέρωφ που προσπάθησε να την κόψει.

Ευρύτερα, έχασαν επίσης υποψήφιοι που εμπλέκονταν σε υποθέσεις διαπλοκής [ο

Μαππουρίδης που κατανομαζόταν στις ηχογραφήσεις της Δρομολαξιάς και

εκπροσωπεί νομικά το εργοστάσιο χρυσού που προσπαθεί να εξασφαλίσει άδειες σε

οικιστικές πειροχές, και η Κυριακού που φαίνεται να είχε εμπλοκή με την υπόθεση για

την οποία δικάζεται ο Ρίκκος]. Ευρύτερα, ως κέρδος για τα κινήματα μπορεί να

θεωρηθεί η ήττα του Χαμπουλά, ο οποίος έγινε σύμβολο τους του αντί-οικολογικούπνεύματος με την υπόθεση των αμπελοπουλιών. Ακόμα και το γεγονός ότι ο

Κυπριανού [με την υπόθεση με την Χαραλαμπίδου] εκλέγηκε οριακά είναι ενδεικτικό

ότι τον επηρέασε. Ίσως, μάλιστα, να ψηφίστηκε και ως ψήφος διαμαρτυρίας η Έλενα

Σταύρου, μια αουτσάιντερ γυναίκα που τον ξεπέρασε άνετα…..

Η προσπάθεια του ΔΗΣΥ να περνά νομοσχέδια από τη Βουλή θα είναι δύσκολη, όπως

και η συνέχιση της λιτότητας. Τα παιδικά επιφωνήματα του Χάρη Γεωργιάδη

«φύγαμε.. πάμε» κλπ, ενώ στηνόταν το θέαμα της μείωσης της θητείας, δεν


9/111

9

απέδωσαν. Τίποτα δεν δείχνει ότι υπήρξε ροή νέων ψηφοφόρων προς ΔΗΣΥ λόγω

θητείας. Ταυτόχρονα, το κυβερνητικό κόμμα βρίσκεται μπροστά σε πιθανή λύση του

κυπριακού με αποξενώμενο τον βασικό του ντε φάκτο σύμμαχο σε αυτό το θέμα, την

αριστερά, η οποία θα βιώνει πιέσεις για απαγκίστρωση από τον ΔΗΣΥ.. Έχει σπείρει

μίσος ο ΔΗΣΥ και θα πρέπει να περιμένει να εισπράξει.. Οπότε με δεδομένο ότι

μεγάλη μερίδα του ΔΗΣΥ δεν θα ψηφίσει υπέρ της λύσης, και το ΑΚΕΛ να κρατά

αποστάσεις, δεν υπάρχει, πια, η πλειοψηφία της λύσης που έδειχναν οι εκλογές του

2011. Ο ΔΗΣΥ τότε έκανε όμως προεκλογική. Και τώρα μπορεί να δοκιμάσει να κάνει

προεκλογική – αλλά ξεκινά από μια βάση 30% και είναι αμφίβολο αν θα αντλήσει [με

φόντο το κυπριακό, ή την οικονομία] ψήφους από το κέντρο.. ή και την ακροδεξιά,

έστω και σε προεδρική ψηφοφορία. Το βράδυ των εκλογών στο προεδρικό και στα

γραφεία των ΜΜΕ που στηρίζουν το κόμμα πρέπει να έπεσε παγώματα – η μοναξιά

επέστρεφε και η αριστερά που έβγαζε τον ΔΗΣΥ από την απομόνωση στο κυπριακό,

δεν φαινόταν διαθέσιμη..

Αριστερά: Το ΑΚΕΛ ως ο χώρος που εκφράζει την ιστορική συνείδηση και ο

χώρος της αόρατης διάχυτης αριστεράς, που δεν μετακινείται, μάλλον

αυξάνεται στην νεολαία και άλλους χώρους, αλλά πέρα από την κινηματική

ευαισθησία και την καχυποψία, δεν έχει καταλήξει ακόμα σε πολιτική πράξη

Η πτώση του ΑΚΕΛ συγκριτικά είναι σαφώς μεγαλύτερη – αλλά αν τοποθετηθεί στο

πλαίσιο της πενταετίας από το 2011, και με φόντο τις ευρωεκλογές του 2014 ή και τις

προεδρικές του 2013, η γενική εικόνα είναι ότι το ΑΚΕΛ δεν ξεκίνησε την αντεπίθεση,

όπως έλπιζε η ηγεσία του αλλά αντέχει εντυπωσιακά σε μια άνευ προηγούμενου

επίθεση των ΜΜΕ.. Αξιζει μόνο να αναφερθεί τα αόρατο χέρι του συντονισμού των

ΜΜΕ με μηχανισμούς που μόνο παρακρατικοί μπορούν να ονομαστούν. Τον Απρίλιο,

ενώ ο ΔΗΣΥ βρισκόταν υπό πίεση λόγω του σκανδάλου δικού του δημάρχου, αλλά

και άλλων στελεχών, ξαφνικά η ανακριτική ομάδα έκανε ένα θεαματικό σκηνικό

διαρροής ανακρίσεων με τον Λώλο για να ενοχοποιήσει την αριστερά. Επενέβηκε από

ότι φάνηκε ο Κ. Κληρίδης για να ελεγχθεί το στημένο σκηνικό. Αλλά τα ΜΜΕ

[συναγερμικά και απορριπτικά σε αγαστή συνεργασία] εξαπέλυσαν επίθεση έμμεσα ή

άμεσα εναντίον το ΑΚΕΛ. Και μετά, μόλις την Παρασκευή πριν τις εκλογές, έτυχε,

τυχαία βεβαίως, να κυκλοφορήσει απόφαση για αποζημιώσεις για το Μαρί.. Είναι

δύσκολο να φανταστεί κάποιος άλλο χώρο, κόμμα ή κίνημα που αντιμετώπισε τέτοια

επίθεση και κρατιέται στο 25-27%, ενώ το ποσοστό «δικών της» ψήφων που δεν


10/111

10

πάνε αλλού, φέρεται να είναι στην αποχή.. Σαν διαθέσιμη δεξαμενή. Αν, όμως, αυτή

η δεξαμενή είναι επηρεασμένη από την επίθεση των ΜΜΕ, η αντοχή του 25%, που

δεν είναι απλώς αντίσταση, αλλά φορέας, πια, μιας κριτικής του τρόπου που

στήνονται πολιτικά θεάματα, είναι εντυπωσιακή. Πρέπει βέβαια να σχολιαστεί, γιατί

υπήρξε επιπρόσθετη μικρή, έστω μείωση, μετά το 2014. Η πιο ευδιάκριτη διάφορα

είναι αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «κατσουριδική» επίδραση – μετά τη

αναστολή της συμμετοχής του κ. Κατσουρίδη. Σαφώς τα δίκτυα του έστειλαν

μήνυμα. Και είναι αξιοσημείωτο ότι ο Φιλελεύθερος που από την μια φωνάζει για την

Δρομολαξιά [αρνούμενος, βέβαια, να ακούσει τις ηχογραφήσεις του στησματος της

δίκης] από την άλλη.. προβάλλει τον Κατσουρίδη. Η επίθεση, με αυτήν την έννοια,

είναι υστερική. Αν ο Κατσουρίδης έμενε στο ΑΚΕΛ, τότε θα κατηγορείτο το κόμμα ότι

τον συγκαλύπτει, αναστάληκε η συμμετοχή του ..και πάλι φταίει το ΑΚΕΛ… Όμως,

αυτές οι εκροές είναι συγκυριακές και είναι καλά να αναλυθεί η ευρύτερη εικόνα της

αποχής/απουσίας του 7%.. Πού πήγαν και τί θέλουν αυτοί οι ψηφοφόροι.

Η αριστερά που δεν ψήφισε ΑΚΕΛ, στην Κύπρο παραμένει

με ένα ιδιόμορφο τρόπο αόρατη. Έχει μεν καταγραφεί ως οι

ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ που έκαναν αποχή, αλλά δεν

περιλαμβάνει μόνο παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ,

αλλά και νέα στρώματα που μπορεί να έχουν εν μέρει

ριζοσπαστικοποιηθεί, όμως δεν ταυτίζονται πολιτικά με το

ΑΚΕΛ – και δεν υπάρχει άλλος κομματικός σχηματισμός που

να μπορεί να τους εκφράσει.

Αν το δούμε συγκριτικά σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, η κυπριακή αριστερά [το ΑΚΕΛ και

αυτό που θα ονομάσουμε «χώρο»] συνιστούν ένα νέο μοντέλο σε σύγκριση με τα

δυο που έχουν, ήδη, αναπτυχθεί: την ανάδυση ενός νέου αριστερού ριζοσπαστικού

κόμματος που υποκαθιστά την κεντροαριστερά, όπως οι σοσιαλιστές και το ΠΑΣΟΚ

[όπως στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos το οποίο με την ενωμένη

αριστερά φαίνεται να ξεπερνά στις δημοσκοπήσεις τους σοσιαλιστές στην Ισπανία],

και του μοντέλου της ενίσχυσης της ριζοσπαστική αριστεράς με ποσοστά γύρω στο

20% [στην Ιρλανδία με το Σιν Φειν και άλλα μικρότερα νέα κόμματα, και τη

συμμαχία γύρω από το ΚΚ και το Αριστερό μπλοκ στην Πορτογαλία]. Στην Κύπρο,

έχουμε ένα μαζικό κόμμα το οποίο αντλεί πιο ψηλά ποσοστά [παρά την επίθεση πουδέχτηκε και το γεγονός ότι διαχειρίστηκε την κρίση, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα] – το


11/111

11

25+% του ΑΚΕΛ, σε αυτό το πλαίσιο, είναι δεύτερο μετά τα εκλογικά ποσοστά του

ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

Η αριστερά που δεν ψήφισε ΑΚΕΛ, στην Κύπρο παραμένει με ένα ιδιόμορφο τρόπο

αόρατη. Έχει μεν καταγραφεί ως οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ που έκαναν αποχή, αλλά

δεν περιλαμβάνει μόνο παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ, αλλά και νέα

στρώματα που μπορεί να έχουν εν μέρει ριζοσπαστικοποιηθει, όμως δεν ταυτίζονται

[τώρα, ακόμα;] πολιτικά με το ΑΚΕΛ – και δεν υπάρχει άλλος κομματικός

σχηματισμός που να μπορεί να τους εκφράσει. Αξίζει εδώ να δούμε ότι μια σημαντική

μερίδα του κέντρου εκφράζει σαν θεματικές σαφώς αριστερές τάσεις [πέρα από την

εκπροσώπηση στη συγκεκριμένη συγκυρία] αλλά δεν υπήρξε μαζική στροφή προς

αυτούς τους χώρους: την ΕΔΕΚ με μια ιστορία έστω κεντροαριστερή, την Συμμαχίαπου στόχευσε σε αριστερούς ψηφοφόρους [και μάλλον πήρε ένα μικρό ποσοστό], και

τους Οικολόγους [ή και το Κίνημα για τα ζώα] που εκφράζει μια επίσης αριστερίζουσα

ιδεολογία – και με τον Θεοπέμπτου [χωρις να σημαινει ότι είναι ιδαιτερα

αριστεριζωναλλα σιγουρα είναι και πιο μευδικος και γνωστης από τον Περδικη],

ενδέχεται να άντλησε επίσης και αριστερούς ψηφοφόρους. Όμως, όπως και με την

περίπτωση των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ που απείχαν, αντί να παρασυρθούν σε κάποια

κομματα από τις υποβολές των ΜΜΕ πέρα από το ΑΚΕΛ, δεν μετακινήθηκαν. Υπαρχει

και κατι αναλογο και στην κοινωνία ευρύτερα, αλλά και στην νεολαία ιδιαίτερα:

διαμορφώνεται ένα αριστερό πολιτισμικό ρεύμα [μέρος του ήταν και ρεύμα των

χίπστερς στην νεολαία] το οποίο τροφοδοτεί τα κινήματα και την επίδραση τους,

αλλά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αυτό το ρεύμα μπορεί να μαζικοποιήσει στο

μέλλον την αριστερά και εκλογικά – αλλά θα εκφραστεί σίγουρα κοινωνικά. Και αξίζει

να αναφερθεί ότι μια μερίδα αυτού του χώρου είχε κινητοποιηθεί ήδη από το 2011

αμέσως μετά το Μαρι, διαισθανόμενη το συντονισμένο της επικοινωνιακής επίθεσης.

Ήδη, η επίδραση αυτου του χωρου [στην κοινωνια ευρυτερα μεσα από τηνπαρουσια της] φάνηκε στην εκλογή Θεοπέμπτου, κάπως, αλλά και στο κλίμα

απαξίωσης των βουλευτών του ΔΗΣΥ που ήταν κραυγαλέα ενάντια σε θέματα των

κινημάτων – όπως οι Χαμπουλάς και Θεμιστοκλέους. Αυτός ο χώρος, όμως, για την

ώρα είναι ακινητοποιημένος – εν μέρει λόγω των επιθέσεων των ΜΜΕ εναντιον του

ΑΚΕΛ, αλλά εν μέρει και γιατί θα ήθελε να εκφραστεί με άλλη μορφή. Σαφώς, δεν το

εξέφρασε η επικοινωνιακή εικόνα του ΑΚΕΛ σε αυτές τις εκλογές – και αυτό το ρεύμα

είναι έντονα ευαίσθητο στα επικοινωνιακά.


12/111

12

Αν, όμως, αυτό το ρεύμα, του χώρου, αριστερίζει ιδεολογικά, όπως το ΑΚΕΛ [άσχετο

αν θεσμικά δεν ταυτίζεται μαζί του τώρα] όσον αφορά στο συνδυασμό της ταξικής

συνείδησης, της επιθυμίας για λύση, τον αντί-ρατσισμό, την αντίθεση στην εξάρτηση

από το εξωτερικό κοκ, υπάρχει και ένα άλλο ρεύμα στην αριστερα που δεν ψηφισε,

που ειναι, πιο φιλικό προς το κέντρο. Αυτό ντε φάκτο εκφράζει και η κατσουριδική

αίσθηση, αλλά και η τάση έστω και μικρών διαρροών προς το κέντρο. Είναι η

ιστορική κίνηση της πτέρυγας της αριστεράς που δεν θέλει συνεργασία με τον ΔΗΣΥ

– όπως το 1985 – και η οποία έχει ενισχυθεί από την οργή που προκάλεσε η

περιρρέουσα του ΔΗΣΥ την πενταετία 2011 -16. Η εκστρατεία της θύρας 9 για αποχή

την ημέρα των εκλογών εκφράζει και τις δυο τάσεις – φαίνεται να υπάρχει και μια

αύρα δικτύων κατσουρίδη, αλλά και μια ακροαριστερή τάση που θα ήθελε πιο έντονη

αντιπολίτευση.

Όμως, όπως και με την περίπτωση των ψηφοφόρων του

ΑΚΕΛ που απείχαν, αντί να παρασυρθούν σε κάποια από τις

υποβολές των ΜΜΕ πέρα από το ΑΚΕΛ, δεν κινήθηκαν, έτσι

και στην κοινωνία ευρύτερα, αλλά και στην νεολαία

ιδιαίτερα διαμορφώνεται ένα αριστερό πολιτισμικό ρεύμα

[μέρος του ήταν και ρεύμα των χίπστερς στην νεολαία] τοοποίο τροφοδοτεί τα κινήματα και την επίδραση τους, αλλά

και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αυτό το ρεύμα μπορεί να

μαζικοποιήσει στο μέλλον την αριστερά και εκλογικά –

αλλά θα εκφραστεί σίγουρα κοινωνικά.

Και το κλίμα της έντονης αντιπολίτευσης μπορεί να εκφραστεί και με τάση για

συνεργασία με το κέντρο και πάλι – για να κερδηθούν οι επόμενες εκλογές – διότι η

εικόνα του Κατσουρίδη έχει να κάνει και με την εκλογική στρατηγική, παρά με την

ιδεολογία. Αλλά ταυτόχρονα στον ευρύτερο χώρο της διαχυμένης αριστεράς, η

αποστασιοποίηση μπορεί να πάρει και την μορφή αποχής από δημοψήφισμα για λύση

– αφού το φέρνουν, η εξουσία, η δεξιά κλπ..

Μπορεί να πει κάποιος ότι η αριστερά είχε ιδιαίτερο πρόβλημα και λόγω του

ελάχιστου χρόνου που είχε να εξηγήσει τις θέσεις της. Αλλά σαφώς υπήρχε και

πρόβλημα ρητορικής. Το ζήτημα του μνημονίου ήταν εκφραστικό. Ακριβώς διότι η

αριστερά βαλλόταν αντιφατικά [από δυο πλευρές], από την μια ότι δεν μπορούσε να


13/111

13

διαχειριστεί την κρίση, ενώ από την άλλη ότι έκανε μνημόνιο το 2012. Για να

αποφύγει την διασταυρωμένη επίθεση το ΑΚΕΛ υιοθέτησε την στρατηγική της

παραπομπής «τώρα κυβερνά ο ΔΗΣΥ». Αυτό, όμως, του έδινε την ευκαιρία να μην

προσπαθήσει να εξηγήσει στο λίγο διαθέσιμο χρόνο, αλλά άφηνε σαφώς ένα ..κενό.

Το ΑΚΕΛ διαπραγματεύτηκε το μνημόνιο του Νοέμβριου του 2012. Στην Πορτογαλία,

οι σοσιαλιστές υιοθέτησαν τη λογική ότι το μνημόνιο επιβλήθηκε από τον διεθνές

σύστημα αγορών, και ότι το διαπραγματεύτηκε. Και τώρα θεωρούσε ότι είναι ώρα

ανάκτησης δικαιωμάτων. Το ΑΚΕΛ αναφερόταν στην ανάκτηση δικαιωμάτων, αλλά

δεν πρόβαλε [λόγω των αντικρουόμενων επιθέσεων, θα άρχιζε η επίθεση ότι «έφερε

την τρόικα», ένα ψέμα, όμως στα ΜΜΕ είχε πολλαπλό χρόνο] το ότι έκανε μια

σκληρή διαπραγμάτευση. Μπορεί η θέση του ΑΚΕΛ να είναι στρατηγική -να απέδωσε

έμμεσα – παρά τις δικές του απώλειες. Ουσιαστικά, η πλειοψηφία υιοθετεί πια σκληρή

κριτική στη λιτότητα, όπως έκανε το ΑΚΕΛ κάποτε μόνο του. Είνα σαφές επίσης ότι

και οι ψηφοφόροι έστειλαν ένα μήνυμα αλλαγής εικόνας – και ρητορικής. Και πιο

έντονης αντιπολίτευσης. Η επιτυχία της κ. Χαραλαμπίδου, αλλά και του κ. Δαμιανού

εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο. Γενικότερα, ο χώρος της διάχυτης αριστεράς θέλει

ένα πιο «ελκυστικο» στους επικοινωνιακους κωδικες τηςι εποχής, πακετάρισμα του

μηνύματος [όπως με τον Τσίπρα στην Ελλάδα, όπως με το Podemos στην Ισπανία].

Αλλα όπως ανακαλύπτει και η ελληνική εμπειρία της αριστεράς στην κυβέρνηση, το

θέμα είναι να μπορείς να κρατήσεις την ιστορική συνείδηση όταν οι επιθέσεις είναι

έντονες και οι επιλογές δεδομένες. Το ΑΚΕΛ πρώτο από τα κόμματα της ριζοσπαστική

αριστεράς στην Ευρώπη διαχειρίστηκε κρίση και αντίθεση σε μνημόνιο – μαζί με ένα

σωρό άλλα θέματα. Η εμπειρία του αναπόφευκτα είναι χρήσιμη ευρύτερα.

Με βάση το γεγονός ότι το 25.7% ψήφισε, σαφώς, το συνειδητό όραμα, το οποίο

κράτησε ενωμένο υπό επίθεση η αριστερά [δηλαδή την ταξική πάλη, τη λύση, και την

στήριξη αυτονομίας στο παγκόσμιο σύστημα],η ηγεσία του κόμματος και τα στελέχητου θα το παλέψουν, αν εμφανιστεί ίχνος λύσης το επόμενο εξάμηνο. Θα είναι μέρος

της δικαίωσης που περιμένουν ως κόμμα, αλλά και για την αριστερά ως σύνολο..

Αλλά η απόσταση από τους εν δυνάμει σύμμαχους της δεξιάς έχει διευρυνθεί. Ποιός

μπορεί να εμπιστευθεί, πια, τον Πολίτη χωρίς εικόνα της νεοφιλελεύθερης υστερίας

του; Μετά το εξάμηνο θα ξεκινήσουν οι προεδρικές.

Η ειρωνεία της δύσκολης εμπειρίας της αριστεράς να έχει ένα μπλοκ που έκανε

αποχή, αλλά έμεινε αριστερό, είναι και το γεγονός ότι η αριστερά και οι ρητορικές της


14/111

14

θα χρησιμοποιούνται πια και από το κέντρο που θα θέλει να προσελκύσει από μια

τέτοια δεξαμενή ψηφοφόρων. Και έτσι ρητορικά η αριστερά μπορεί να γίνει έμμεσα

σημείο αναφοράς.

Το κέντρο: αποδέχτης της διαμαρτυρίας, σε συγκρατημένο βαθμό, αλλά με

ένα πλουραλισμό που ευνοεί τις προεκλογικές και δυσκολεύει τις

αποφάσεις. Η σύγκλιση στο κυπριακό είναι ο δεδομένος άξονας μέχρι τώρα,

η σύγκλιση στις προεδρικές είναι ζητούμενο

Οι βασικές διαστάσεις των μετακινήσεων στο Κέντρο έχουν καταγραφεί ήδη πιο

πάνω. Συμπληρωματικά: Το Κέντρο υπήρξε ο αποδέχτης της ψήφου διαμαρτυρίας.

Και γιατί έχοντας πολλαπλή εκπροσώπηση μπορούσε να προσφέρει διάφορες

επιλογές. Αλλά και γιατί ήταν εκτός εξουσίας τα τελευταία 9 χρόνια. Το πρώτο

ζητούμενο είναι η πολλαπλότητα του. Αν το δει κανείς ιστορικά θα μπορούσε να

περιμένει ένα είδος διάλυσης και αφομοιώσεις προοδευτικά, όπως έγινε με τα

διάφορα κόμματα στις εκλογές του 1981 με τις διαρροές από το κέντρο. Τώρα, όμως,

φαίνεται ότι επιβίωση των μικρών σχηματισμών [με μεταλλάξεις Νέοι Ορίζοντες -

ΕΥΡΩΚΟ- Αλληλεγγύη] ή και προσωποπαγών σχημάτων [όπως ο Περδίκης σαν

«οικολόγος»] δείχνουν ότι μπορεί να επιβιώσει ένα σχετικό σχήμα. Η πορεία του κ.

Συλλούρη είναι εκφραστική.

Στο ΔΗΚΟ, ο Ν. Παπαδόπουλος είναι πια ο νικητής – αλλά όχι συνολικά. Η πτέρυγα

Κάρογιαν που φαινόταν να πριμοδοτεί τον ΔΗΣΥ [το 2014 λ.χ.] σαφώς έχασε. Όμως,

όσοι έμειναν και το πάλεψαν, δημιούργησαν πρόβλημα στην Λεμεσό, όπως ηττήθηκε

ο εκλεκτός του Νικόλα, και στην Πάφο όπου ο Αντωνίου ήταν αυτόνομος, αλλά

στήριξε Νικόλα. Το ερώτημα, πια, είναι πώς θα κινηθεί το ΔΗΚΟ εν όψει προεδρικών

– αν προκύψει δημοψήφισμα για λύση, σαφώς δημιουργηθεί ένα πολλαπλό μέτωπο

απορριπτικών. Όμως, για τις προεδρικές θα φανεί. Έχει φόντα ο Ν. Παπαδόπουλος,

αλλά χωρίς στήριξη της αριστεράς δεν βγαίνει υποψηφιος του κεντρου. Και αν δειχνει

κατι η ευρυτερη σταση των αριστερων ψηφοφορων, είναι ότι δεν είναι ευκολα

διαθεσιμη.... Θα φανεί πώς θα οργανώσει και πώς θα παρουσιάσει την νέα του θέση

Ν. Παπαδοπουλος στην βουλή. Και στην κοινωνία.

Ο Σιζόπουλος σαφώς απέτυχε. Δεν είναι μόνο η πτώση που σε συγκριτικά ποσοστά

[40%] είναι μεγαλύτερη από το ΑΚΕΛ, αλλά και το γεγονός ότι μόλις που κατάφερε

να εκλεγεί ο ίδιος, καθώς η έδρα της Λεμεσού υπήρχε πιθανότητα να πάει Λάρνακα.


15/111

15

Βασικά, φαίνεται ότι ανάλαβε ο Λυσσαρίδης σε ότι απέμεινε από την ΕΔΕΚ και αν οι

φήμες επαληθευτούν, θα κάνει και ο Ευσταθίου κίνηση σε κάποια φάση. Αν και όταν

ο Λυσσαρίδης αποφασίσει, όπως είναι τα δεδομένα, να αλλάξει ηγέτη της ΕΔΕΚ και

πάλι. Οι διαφωνούντες φαίνεται ότι έμειναν πειθαρχημένοι – αλλά οι διαρροές είναι

εμφανείς και η ΕΔΕΚ πρέπει να αλλάξει κάτι σύντομα, καθώς κινείται σε ένα χώρο

που μπορεί αυξηθουν οι διαρροές προς Συμμαχία, ίσως και Αλληλεγγύη, και

Οικολόγους.

Το Κέντρο υπήρξε ο αποδέχτης της ψήφου διαμαρτυρίας.

Και γιατί έχοντας πολλαπλή εκπροσώπηση μπορούσε να

προσφέρει διάφορες επιλογές. Αλλά και γιατί ήταν εκτός

εξουσίας τα τελευταία 9 χρόνια. Το πρώτο ζητούμενο είναι

η πολλαπλότητα του. Αν το δει κανείς ιστορικά θα

μπορούσε να περιμένει ένα είδος διάλυσης και αφομοιώσεις

προοδευτικά, όπως έγινε με τα διάφορα κόμματα στις

εκλογές του 1981 με τις διαρροές από το κέντρο. Τώρα,

όμως, φαίνεται ότι επιβίωση των μικρών σχηματισμών [με

μεταλλάξεις Νέοι Ορίζοντες - ΕΥΡΩΚΟ- Αλληλεγγύη] ή και

προσωποπαγών σχημάτων [όπως ο Περδίκης σαν

«οικολόγος»] δείχνουν ότι μπορεί να επιβιώσει ένα σχετικό

σχήμα. Η πορεία του κ. Συλλούρη είναι εκφραστική. Στο

ΔΗΚΟ, ο Ν. Παπαδόπουλος είναι πια ο νικητής – αλλά όχι

συνολικά.

Ο Λιλλήκας διαψεύστηκε στις ελπίδες του ότι το 25% των προεδρικών θα

μεταφερόταν πιο άμεσα στο κόμμα που έφτιαξε. Προεκλογικά μιλούσε και γιαδιψήφια ποσοστά. Τελικά, έφτασε σχεδόν της ΕΔΕΚ που δεν είναι άσχημη επίδοση.

Και η εκλογή το Μυλωνά δείχνει και μια επικοινωνιακή διάσταση. Αλλά η φαντασίωση

για προεδρική υποψηφιότητα υποχωρεί – όμως φυσικά δεν εξαφανίζεται.

Η Αλληλεγγύη ήταν τελικά έκπληξη. Εκεί που όλοι είχαν ξεγραμμένο το ΕΥΡΩΚΟ του

Συλλούρη ξαφνικά μπήκε στην βουλή με δυο τέως στελέχη του. Σαφώς, η κα

Θεοχάρους έφερε ψήφους. Αλλά η διακήρυξη προεδρικής υποψηφιότητας θέλει

ακόμα δρόμο.. Πρέπει να μαζέψει στήριξη από τον χώρο του κέντρου πρώτα. Μπορεί


16/111

16

να αντλήσει περισσότερα από τον ΔΗΣΥ, αλλά θα φανεί και πώς θα κινηθεί ο κ. Ν.

Παπαδόπουλος. Πάντως η κα. Θεοχάρους κατάφερε κάτι εντυπωσιακό σε λίγες

εβδομάδες.

Οι Οικολόγοι σε μια άλλη χώρα λογικά θα άνηκαν στην αριστερά, αλλά το one man

show του Περδίκη ήταν τόσο απορριπτικό που ο απορριπτισμός ήταν κυρίαρχη

διάσταση της προηγούμενης θητείας μαζί με τα στημένα θεάματα δηλώσεων. Η

είσοδος του κ. Θεοπέμπτου μπορεί να είναι καταλυτική. Και σίγουρα θα ενισχύσει

αισθητά την οικολογική διάσταση στην βουλή.

Ακροδεξιά: Δεν γεννήθηκε, απλώς τώρα αυτονομείται από τον ΔΗΣΥ..

Το ΕΛΑΜ στα ακροδεξιά μάλλον ήρθε για να μείνει, και όπως και η Χρυσή Αυγή, δεν

γεννήθηκε απότομα. Είναι μετάλλαξη μερίδας της ακροδεξιάς που υπήρχε στον

ΔΗΣΥ.. Τώρα στη Βουλή ο ΔΗΣΥ θα συνεργαστεί άραγε με το ΕΛΑΜ, όπως έκαναν οι

φοιτητικές του παρατάξεις για δεκαετίες με αντίστοιχες ακροδεξιές οργανώσεις; ..Ένα

τέτοιο θέαμα θα προκαλέσει νέους τριγμούς – έστω και αν οι γνωστοί εκπρόσωποι

της πάλαι ποτέ «φιλελεύθερης» τάσης ηττήθηκαν σαφώς [Ξένια , Σάβια κλπ].. Η

ενίσχυση του ΕΛΑΜ στην Αμμόχωστο έγινε από διαρροές από τον Σαμψών, αλλά στη

Λευκωσία η επιτυχία του ΕΛΑ οφείλεται και στους ακροδεξιούς πυρήνες στην κερκίδα

του ΑΠΟΕΛ. Η δεξιά θα βιώσει ίσως κα πιο έντονα τις συνέπειες της αντιφατικής

πολιτικής δεκαετιών – καθώς η ακροδεξιά δεν χρειάζεται, πια, το κληρδικο κέλυφος

που της προσφέρθηκε ως συγκάλυψη μετά το 1974.

Και τα ΜΜΕ..

Τα ΜΜΕ πέτυχαν εν μέρει στην εκστρατεία τους για απαξίωση – αλλα μόνο εν μέρει.

Η αποτυχία τους να πετύχουν κάτι πιο δραματικό από την πίεση των ποσοστών του

ΑΚΕΛ για 7% [κάτι ανάλογο που είχε συμβεί και με τον ΔΗΣΥ το 2004-06] - και το

γεγονός ότι είχαμε εκείνο το εντυπωσιακό φαινόμενο της μη μετακίνησης δείχνει το

ημιτελές της προσπάθειας των ΜΜΕ…Ανάλογη αποτυχία μπορεί να θεωρηθεί το

γεγονός ότι εκλεγηκαν και άτομα που δεν ήθελαν τα ΜΜΕ όπως ο κ. Συλλουρης.

Ασκήθηκε μια πίεση αλλα μάλλον λειτουργούν πια και άλλες πηγές

πληροφόρησης…Οι ανατροπές στις εκλογές των συγκεκριμένων βουλευτών ήταν

ενδιαφέρουσες. Η ήττα Προδρομου λ.χ. παρά την υπερπροβολη και την

ευνοιοκρατική αντιμετώπιση…


17/111

17

Όταν το παγκόσμιο/διεθνές είναι πια και τοπικό..

Η διαμάχη για την εμπορική συμφωνία ΗΠΑ –ΕΕ [ΤΤΙΡ] σαν

αναφορά στην ευρύτερη σύγκρουση των τοπικών

κοινωνιών με το [δυτικό και διεθνές χρηματιστικό]

κεφάλαιο στην εποχή της πολύ-πολικότητας

[ΤΤΙΡ , δημοκρατία και κινήματα]

«Οι αναλυτές κάνουν λόγο για το «διπλό εκλογικό σώμα», στο οποίο απευθύνονται οι

κυβερνήσεις. Αφενός έχουν τους πληθυσμούς των χωρών τους, αφετέρου όμως

έχουν την εγχώρια και διεθνή επενδυτική κοινότητα, η οποία διεξάγει ένα διαρκές

«δημοψήφισμα»» γύρω από τις κυβερνητικές πολιτικές και εφόσον δεν της αρέσουν

οι πολιτικές αυτές, τις εμποδίζει, ποντάροντας κόντρα στο νόμισμα της χώρας, μέσω

της φυγής κεφαλαίων και άλλων μέτρων. Και το δεύτερο εκλογικό σώμα, η διεθνής

επενδυτική κοινότητα, συνήθως. επικρατεί έναντι του λαού. Όχι πάντοτε, αποτελεί

όμως ένα ιδιαίτερα ισχυρό παράγοντα.. Πάντως αυτή η δύναμη μπορεί να αποδειχθεί

περιορισμένη.»

Νόαμ Τσόμσκι στο «Η τρομοκρατία της Δύσης», σελ. 183


18/111

18

«..με την υπογραφή της συμφωνίας [ΤΤΙΡ], μια χώρα θα μπορεί να σύρεται σε

«ειδικό δικαστήριο», γιατί επέλεξε να αυξήσει τον κατώτατο μισθό ή γιατί αποφάσισε

να «παγώσει» τα τιμολόγια του νερού ή γιατί αποφάσισε να θέσει αυστηρά όρια στην

εκπομπή αερίων από τις βιομηχανίες. Με την υπογραφή της συμφωνίας, ο «νόμος

του επενδύτη» και οι «κανονισμοί ασφάλειας» των πολυεθνικών» για τα τρόφιμα και

τα φάρμακα, έχουν πλεονέκτημα σε σχέση με τις επιλογές ενός κράτους για την

προστασία της δημόσιας υγείας και των πολιτών του.»

Hotdoc, τεύχος 101, σελ. 10

Η απόπειρα επίθεσης του δυτικού και του διεθνούς κεφαλαίου μετά τον

Ψυχρό πόλεμο: η νοσταλγία της αποικιοκρατίας ως έλεγχος των μη-

δυτικών αγορών, και η χρηματιστική στροφή του δυτικού κεφαλαίου

Το ζήτημα της χαλάρωσης εσωτερικών κανονισμών για να προωθηθεί το «διεθνές» ή

το διμερές [λ.χ. ΕΕ Και ΗΠΑ] εμπόριο ή και διακίνηση κεφαλαίων, είναι ένα ζήτημα

που προωθείτο από πριν τη δεκαετία του 1990, αλλά εκείνη την δεκαετία πήρε νέα

δυναμική. Ήταν και η εποχή που ο καπιταλισμός βίωνε μια σύντομη ανάσα

παντοδυναμίας μετά την πτώση/ανατροπή του σοσιαλισμού στην ανατολική Ευρώπη

και στην ΕΣΣΔ, αλλά και οι ΗΠΑ φαίνονταν, όπως και η Βρετανία την δεκαετία του

1920, ως ο μόνος ηγεμόνας. Ήταν μια φευγαλέα στιγμή «μόνο-πολικότητας», όπως

την αποκάλεσε από την πλευρά των υποστηριχτών των ΗΠΑ, ο Χάντιγκτον. Σε εκείνο

το κλίμα η κατάργηση «εμποδίων στο εμπόριο» προωθείτο ως πανάκεια. Θα

βοηθούσε, σύμφωνα με τα παραμυθία της υποτιθέμενης «ελεύθερης αγοράς», να

γίνει καλύτερη κατανομή πόρων, καταμερισμός εργασίας κοκ. Αυτό που η

επιφανειακή ανάλυση των «αγορών» καμωνόταν ότι δεν έβλεπε, ήταν το γεγονός ότι

το ζήτημα είχε να κάνει και με την ήδη υπάρχουσα συσσώρευση κεφαλαίου – έτσι,

ουσιαστικά, οι μεγάλοι κολοσσοί του κεφαλαίου ήθελαν [και θέλουν] να μπορούν να

ελέγχουν τις μικρότερες αγορές – και ντε φάκτο να εμποδίσουν την ανάπτυξη μιας

πραγματικά ελεύθερης αγοράς. Διότι, όπως υποστήριζαν σωστά και οι οπαδοί του

μερκαντιλισμού τους προηγούμενους αιώνες, ή μη προστασία μιας μικρής τοπικής

αγοράς ή μονάδων παραγωγής, απλώς θα την κάνει ευάλωτη και θα διευκολύνει την

κυριαρχία των ολιγοπωλίων. Και όπως παρατήρησε και ο Αρρίγκι, η ειρωνεία του

καπιταλισμού είναι ότι είναι ένα σύστημα έλεγχου των αγορών από ολιγοπώλια με

την ενίσχυση κρατικών μηχανισμών – και ας πουλά ιδεολογία «ελεύθερης αγοράς».

Άλλωστε είναι εκφραστικό ότι οι χώρες εκτός Δύσης που κατάφεραν να ευνοηθούν

από τις διεθνείς ροές κεφαλαίων ήταν χωρίς με ισχυρή κεντρική πολιτεία, όπως η


19/111

19

Κίνα, η οποία μπορούσε και να προστατεύει την τοπική παραγωγή και να διανέμει τον

πλούτο. Σε αυτό το πλαίσιο, παρά την οπισθοχώρηση του ιστορικού κινήματος του

σοσιαλισμού εκείνη τη δεκαετία, η προσπάθεια για διάχυση του ελέγχου των αγορών

από το συσσωρευμένο δυτικό κεφάλαιο δεν πέρασε χωρίς αντίσταση…

Στο σχετικό ρεπορτάζ, αναφερόταν ότι πίσω από τον

διακαή πόθο της Αμερικής να υπογραφεί συμφωνία με την

Ευρώπη, υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Μεγάλες τράπεζες

που πρέπει να προστατευθούν από αιτήσεις ευρωπαίων

επενδυτών που ισχυρίζονται ότι παραπλανήθηκαν στη

διάρκεια της κρίσης χρέους… Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην

Ιταλία.. Αναφέρθηκε, ως παράδειγμα, σε μια περίπτωση

όπου μεγάλη τράπεζα, όχι αμερικανική, αλλά γερμανική, η

Deutsche Bank , μηνύθηκε από επενδυτές της ιταλικής

πόλης Τράνι, γιατί τους διαβεβαίωνε το 2011 πως το ιταλικό

χρέος δεν είναι λόγος ανησυχίας, λίγο πριν πουλήσει το

90% των ιταλικών ομολόγων έναντι 7 δις ευρώ. Την

υπόθεση διερευνά ιταλός εισαγγελέας, έγραψε το Reuters.Κι ο αμερικάνος πρέσβης φέρεται να είπε ότι, αν δεν γίνει

νόμος η ΤΤΙΡ, οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, όπως και οι

εταιρείες αξιολόγησης S&P, Moody’ s , και οι Fitch , θα είναι

ευάλωτες σε μηνύσεις παραπλανηθεντων επενδυτών, όπως

έγινε σε βάρος των αμερικανικών τραπεζών

JPMorgan/Chase και Goldman Sachs στις ΗΠΑ. Οι τράπεζες

αυτές υποχρεώθηκαν να καταβάλουν δισεκατομμύρια σεαποζημιωσεις. Η ΤΤΙΡ αφορά επίσης, και ειδικότερα, στην

πώληση πολύπλοκων επενδυτικών προϊόντων.»

Τα προβλήματα δεν αφορούσαν, άλλωστε, μόνο τη σχεδόν νέο -αποικιακή

προσπάθεια επιβολής των δυτικών επιχειρήσεων σε βάρος του αναδυόμενου ακόμα

τέως αποικιοκρατούμενου μη-δυτικού κόσμου. Υπήρχε και η νέα διάσταση,

διευκολυνόμενη πια από την τεχνολογία, της ροής κεφαλαίων, και της αυξανόμενης

μεταστροφής του δυτικού κεφαλαίου προς τα χρηματιστήρια και άντληση κερδών


20/111

20

από την επένδυση σε νομίσματα και ανάλογα προϊόντα. Σε αυτό το πλαίσιο, μέρος

από το ζητούμενο ήταν η κατάργηση του τοπικού έλεγχου από τους πολίτες [στο

βαθμό που υπήρχε είτε μέσω δημοκρατικής ψηφοφορίας, είτε μέσω καθεστώτων

δεσμευμένων στην προστασία της «εθνικής κυριαρχίας». Το χρηματιστηριακό

κεφάλαιο ήθελε κατάργηση ουσιαστικά της κυριαρχίας και ένα είδος

παγκοσμιοποίησης όπου θα μπορούσε να δεσμεύει νομικά και τις τοπικές κοινωνίες.

Και όμως.. έστω και αν το εργατικό-σοσιαλιστικό/κομμουνιστικό κίνημα

αναζητούσε τις πηγές μεταμόρφωσης του, τα πρότζεκτς του δυτικού και

του διεθνούς κεφαλαίου κτύπησαν στο τοίχο των αντικρουόμενων

συμφερόντων και των νέων συγκλίσεων του Κινήματος των κινημάτων…

Αυτές οι δυο διαστάσεις [η νέο-αποικιακή προσπάθεια επιβολής των δυτικών

ολιγοπωλείων και η απόπειρα νέων μορφών ελέγχου από το διεθνές επενδυτικό]

συνάντησε αντιστάσεις από τη δεκαετία του 1990. Αρχικά το σχέδιο επιβολής νομικής

κυριαρχίας εκ μέρους του διεθνούς κεφαλαίου, η απόπειρα επιβολής της ΜΑΙ

[Πολυμερούς Συμφωνίας Επενδύσεων], έγινε γνωστή και προκάλεσε μια έντονη

διεθνή αντίδραση. Η ασυδοσία του κεφαλαίου των αρχών της δεκαετίας του 1990

άρχισε να αντιμετωπίζει πιέσεις, καθώς η τοπική εργατική τάξη σε διάφορες χώρες,

αλλά και διάφορα κινήματα άρχισαν επίσης να συντονίζονται [και η πιο επιτυχημένη

περιοχή ανατροπών τότε ήταν η Λατινική Αμερική]. Η ΜΑΙ ναυάγησε όταν

αποκαλύφθηκε το σχέδιο και προκάλεσε έντονες συζητήσεις. Τελικά, η προσπάθεια

δεν πέρασε και γιατί τοπικά κράτη άρχισαν να προβάλουν ενστάσεις. Και πριν

καταλαγιάσει εκείνη η αντιπαράθεση, ήρθε η μαζική κινητοποίηση στο Σιάτλ των ΗΠΑ

να ναυαγήσει μια ευρύτερη απόπειρα επιβολής του «διεθνούς εμπορίου» χωρίς

περιορισμού. Το κίνημα στο Σιάτλ ήταν ετερόκλητο, αλλά έδειχνε τις νέες μορφές

σύνθεσης των αντιστάσεων – εργατικά συνδικάτα [που ένοιωθαν ότι οι κανόνες που

επέβαλε το κεφάλαιο ως δήθεν «ελεύθερο εμπόριο» ήταν ουσιαστικά ένας

μηχανισμός μείωσης των κεκτημένων των εργατικών στρωμάτων στις ανεπτυγμένες

χώρες], μαζί με οικολόγους [που διαπίστωναν ότι οι νέες νομοθεσίες ουσιαστικά

επέβαλαν κανόνες σε βάρος των τοπικών νομοθεσιών προστασίας του

περιβάλλοντος], και μαζί με ένα ελευθεριακό νεολαιίστικο κίνημα που συνέχιζε, και

διεύρυνε, την κουλτούρα της αντίστασης από την δεκαετία του 1960. Όπως, όμως,

παρατήρησε και ένας έλληνας αναλυτής τότε, δεν ήταν μόνο τα συμπτώματα της

αντίστασης που επανεμφανιζόταν – ήταν ταυτόχρονα και οι εσωτερικές διαμάχες

ανάμεσα στα κρατικά συμφέροντα και τα συμφέροντα διαφόρων τάσεων του


21/111

21

κεφαλαίου: «Η αποτυχία των επιδιώξεων των ΗΠΑ δεν οφείλεται μόνο στην διαφωνία

της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο ζήτημα των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων.

Οφείλεται και στην «εξέγερση» της ομάδας των «λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών»

απέναντι στην πρόταση σύνδεσης του διεθνούς εμπορίου με τις συνθήκες εργασίας….

Οφείλεται στην άρνηση της Ιαπωνίας για την επέκταση και αυστηρότερη εφαρμογή

του «αντιντάμπιγκ».. η Αμερική, παρά την δέσποζα οικονομική θέση της στον

«μεταψυχροπολεμικό κόσμο», δεν μπορεί να επιβάλει ανεμπόδιστα τα εθνικο -

ιμπεριαλιστικά οικονομικά της συμφέροντα ..» Χ. Γολέμης, Πολίτης, 1999, τ. 11,

Ακολούθως ήρθε η παγκόσμια κρίση και ο καπιταλισμός

άρχισε, πια, να προσγειώνεται στην πραγματικότητα των

προβλημάτων του. Και αν από την μια η απόπειρα

επιστροφής σε ένα φαντασιακό ηγεμονικό δυτικό μοντέλο

απέτυχε, παρέμεινε το δεύτερο μέρος, της διεκδίκησης εκ

μέρους του αυτόνομου πια διεθνούς κεφαλαίου, ρολο,

νομικου και πολιτικού, σε διάφορες χώρες. Είναι ακριβώς

αυτό το πλέγμα σχέσεων που δημιουργήθηκε αρχικά στις

ΗΠΑ και μετά έχει εξαχθεί διεθνώς, που κατασκεύασε αυτό

το νέο μοντέλο το οποίο είδαμε και στην Ευρώπη με την

κρίση του χρέους: ξαφνικά. ένας συντονισμένος πανικός

[με ανακοινώσεις διαπλεκομενων με τις τράπεζες οίκων

αξιολόγησης] στις «αγορές» ανέβαζε τα επιτόκια

δανεισμού, και ξαφνικά χώρες ολόκληρες μάθαιναν ότι

«ζούσαν πέρα από τις δυνατότητες τους» και άρα έπρεπε

να υποβληθούν σε "θεραπεία", όπως χώρες της Αφρικής και

της Λατινικής Αμερικής τις προηγούμενες δεκαετίες. Έτσι

συνέβηκε και στην Ελλάδα και την Πορτογαλία…

Όταν οι ΗΠΑ ανακαλύπτουν στο Ιράκ, τη γεύση της ήττας που σέρβιραν

στους Βρετανούς για το Σουέζ, το 1956

Μετά το 2000, οι ΗΠΑ έκαναν μια τελευταία απόπειρα επιβολής ενός είδος μόνο -

πολικής ηγεμονίας και έχασαν δραματικά – έστω και μέσα από το τραγικό ξήλωμα

μιας ολόκληρης κοινωνίας στο Ιράκ. Όμως το πλάνο της μετατροπής του Ιράκ σε ένα


22/111

22

προτεκτοράτο μέσω του οποίου οι ΗΠΑ θα καθόριζαν και τις εξελίξεις στην περιοχή

και στην τιμή της ενέργειας απέναντι στους εν δυνάμει αντίπαλους όπως η Κίνα,

απέτυχε οικτρά. Οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να αποσυρθούν, το Ιράν ήταν ο μόνος

κερδισμένος αν υπήρχε κερδισμένος, και η διεθνής εικόνα των ΗΠΑ τραυματίστηκε

ανεπανόρθωτα – και γιατί αποδείχτηκε ψέμα η δικαιολογία για την εισβολή [άρα

προκάλεσε μια σαφή κρίση νομιμοποίησης], αλλά και γιατί αποδείχτηκε ανίκανη η

υποτιθέμενη υπερδύναμη να κερδίσει στον ασύμμετρο πόλεμο με τους ιρακινούς

αντάρτες. Μπορούσε να προκαλέσει εμφύλιο μεταξύ τους – αλλά δεν μπορούσε να

τους νικήσει.

..Και όταν ο καπιταλισμός άφησε τα αεράτα σλόγκαν της διαφήμισης και

αποκάλυψε τη σήψη στο κρυμμένο πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, με την

κρίση του 2007-08, οι μηχανισμοί κατάργησης της δημοκρατίας με την

κατασκευή πανικού «των αγορών», ήρθε και στο σπίτι της Δύσης.. η τρόικα

είναι η αποικιακή μορφή που επιστέφει στο εσωτερικό, πια, της Δύσης…

Ακολούθως ήρθε η παγκόσμια κρίση και ο καπιταλισμός άρχισε, πια, να

προσγειώνεται στην πραγματικότητα των προβλημάτων του. Και αν από την μια η

απόπειρα επιστροφής σε ένα φαντασιακό ηγεμονικό δυτικό μοντέλο απέτυχε,

παρέμεινε το δεύτερο μέρος, της διεκδίκησης εκ μέρους του αυτόνομου πια διεθνούς

κεφαλαίου, ρολο, νομικου και πολιτικού, σε διάφορες χώρες. Είναι ακριβώς αυτό το

πλέγμα σχέσεων που δημιουργήθηκε αρχικά στις ΗΠΑ και μετά έχει εξαχθεί διεθνώς,

που κατασκεύασε αυτό το νέο μοντέλο το οποίο είδαμε και στην Ευρώπη με την

κρίση του χρέους: ξαφνικά. ένας συντονισμένος πανικός [με ανακοινώσεις

διαπλεκομενων με τις τράπεζες οίκων αξιολόγησης] στις «αγορές» ανέβαζε τα

επιτόκια δανεισμού, και ξαφνικά χώρες ολόκληρες μάθαιναν ότι «ζούσαν πέρα από τις

δυνατότητες τους» και άρα έπρεπε να υποβληθούν σε "θεραπεία", όπως χώρες της

Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής τις προηγούμενες δεκαετίες. Έτσι συνέβηκε και

στην Ελλάδα και την Πορτογαλία [οι άλλες 3 χώρες του μνημονίου είχαν τουλάχιστον

τραπεζιτική κρίση]. Και αυτός ο μηχανισμός απέκτησε και την νέο-αποικιακή του

μορφή με την τρόικα. Η α

Τεύχος 200, Δέφτερη Ανάγνωση 23 -30 Μαΐου 2016

Documents

Transcript of Τεύχος 200, Δέφτερη Ανάγνωση 23 -30 Μαΐου 2016